Test Bank For Microeconomics 6Th Edition Hubbard Obrien 0134106245 9780134106243 Full Chapter PDF

Test Bank for Microeconomics 6th Edition Hubbard OBrien 0134106245
9780134106243
Full link download
Test Bank:
https://testbankpack.com/p/test-bank-for-microeconomics-6th-edition-hubbard-obrien-
0134106245-9780134106243/
Solution Manual
https://testbankpack.com/p/solution-manual-for-microeconomics-6th-edition-
hubbard-obrien-0134106245-9780134106243/
Microeconomics 2017 (Hubbard)

Chapter 2 Trade-offs, Comparative Advantage, and the Market System
2.1 Production Possibilities Frontiers and Opportunity Costs
1) Scarcity
A) stems from the incompatibility between limited resources and unlimited wants.
B) can be overcome by discovering new resources.
C) can be eliminated by rationing products.
D) is a bigger problem in market economies than in socialist economies.
Answer: A
Diff: 2 Page Ref: 6/e, 42
Topic: Scarcity
*: Recurring
Learning Outcome: Micro-1: Identify the basic principles of economics and explain how to think like an economist.
AACSB: Analytic thinking
2) Tesla Motors manufacturers its cars at a plant in Fremont, California. At this plant, Tesla is able to
take advantage of the high level of technical training possessed by its American workers, but it also
sacrifices the ability to pay lower wages had it chosen to open its plant in a low-wage country such as
Mexico, India, or China. In deciding to open the Fremont plant, Tesla
A) faced no trade-offs because employing more technically-skilled workers increased
efficiency. B) faced a trade-off between higher cost and lower precision.
C) adopted a negative technological change because it chose high-skilled workers over low-paid
workers.
D) eroded some of its competitiveness in the luxury electric car market because of its increased cost
of production.
Answer: B
Topic: Opportunity Cost
Learning Outcome: Micro-3: Discuss different types of market systems and the gains that can be made from trade.
Special Feature: Chapter Opener: Managers at Tesla Motors Face Trade-Offs
3) The principle of opportunity cost is that
A) in a market economy, taking advantage of profitable opportunities involves some money cost.
B) the economic cost of using a factor of production is the alternative use of that factor that is given up.
C) taking advantage of investment opportunities involves costs.
D) the cost of production varies depending on the opportunity for technological application.
Answer: B
*: Recurring
Learning Outcome: Micro-1: Identify the basic principles of economics and explain how to think like an economist.
1
Copyright © 2017 Pearson Education, Inc.
4) The production possibilities frontier shows the combinations of two products that can
be produced in a particular time period with available resources.
A) minimum attainable
B) maximum attainable
C) only
D) equitable
Answer: B
Topic: Production Possibilities Frontiers
*: Recurring
5) The production possibilities frontier model shows that

A) if consumers decide to buy more of a product, its price will increase.
B) a market economy is more efficient in producing goods and services than is a centrally
planned economy.
C) economic growth can only be achieved by free market economies.
D) if all resources are fully and efficiently utilized, more of one good can be produced only by
producing less of another good.
Answer: D
*: Recurring
6) The production possibilities frontier model assumes which of the following?

A) Labor, capital, land, and natural resources are unlimited in quantity.
B) The economy produces only two products.
C) Production of any level of the two products that the economy produces is currently possible.
D) The level of technology is variable.
Answer: B
*: Recurring
7) The attainable production points on a production possibilities curve are

A) the horizontal and vertical intercepts.
B) the points along the production possibilities frontier.
C) the points outside the area enclosed by the production possibilities frontier.
D) the points along and inside the production possibility frontier.
Answer: D
*: Recurring
2
8) The points outside the production possibilities frontier
are A) efficient.
B) attainable. C)
inefficient. D)
unattainable.
Answer: D
*: Recurring
Figure 2-1
9) Refer to Figure 2-1. Point A is

A) technically efficient.
B) unattainable with current resources.
C) inefficient in that not all resources are being used.
D) the equilibrium output combination.
Answer: C
*: Recurring
Learning Outcome: Micro-2: Interpret and analyze information presented in different types of graphs.
3
10) Refer to Figure 2-1. Point B is
C) inefficient in that not all resources are being
used. D) the equilibrium output combination.
Answer: A
*: Recurring
11) Refer to Figure 2-1. Point C is

C) inefficient in that not all resources are being used.
D) is the equilibrium output combination.
Answer: B
*: Recurring
12) In a production possibilities frontier model, a point the frontier is productively

inefficient. A) along
B) inside
C) outside
D) at either intercept of
Answer: B
*: Recurring
13) Bella can produce either a combination of 60 silk roses and 80 silk leaves or a combination of 70 silk
roses and 55 silk leaves. If she now produces 60 silk roses and 80 silk leaves, what is the opportunity
cost of producing an additional 10 silk roses?
A) 2.5 silk leaves
B) 10 silk leaves
C) 25 silk leaves
D) 55 silk leaves
Answer: C
*: Recurring
4
14) Pierre can produce either a combination of 20 bow ties and 30 neckties or a combination of 35
bow ties and 15 neckties. If he now produces 35 bow ties and 15 neckties, what is the opportunity
cost of producing an additional 15 neckties?
A) 2 bow ties
B) 15 bow ties
C) 20 bow ties
D) 35 bow ties
Answer: B
*: Recurring
15) If the production possibilities frontier is , then opportunity costs are constant as more of
one good is produced.
A) bowed out
B) bowed in
C) non-linear
D) linear
Answer: D
*: Recurring
5
Figure 2-2
Figure 2-2 above shows the production possibilities frontier for Mendonca, an agrarian nation
that produces two goods, meat and vegetables.
16) Refer to Figure 2-2. What is the opportunity cost of one pound of vegetables?
A) pound of meat
B) 1.2 pounds of meat
C) pounds of meat
D) 12 pounds of
meat Answer: A
Diff: 2 Page Ref: 6/e, 44-45
Special Feature: Solved Problem: Drawing a Production Possibilities Frontier for Tesla Motors
17) Refer to Figure 2-2. What is the opportunity cost of one pound of meat?
A) pound of vegetables
B) pounds of vegetables
C) 1.6 pounds of vegetables

D) 16 pounds of
vegetables Answer: B
6
18) Refer to Figure 2-2. Suppose Mendonca is currently producing 60 pounds of vegetables per
period. How much meat is it also producing, assuming that resources are fully utilized?
A) 45 pounds of meat
B) 75 pounds of meat
C) 80 pounds of meat
D) 100 pounds of
meat Answer: B
19) Refer to Figure 2-2. If Mendonca chooses to produce 160 pounds of vegetables, how much meat can
it produce to maximize production?
A) 0 pounds of meat
B) 30 pounds of meat
C) 60 pounds of meat
D) 120 pounds of
meat Answer: A
20) Refer to Figure 2-2. If Mendonca chooses to produce 120 pounds of meat, how much vegetables can
it produce to maximize production?
A) 0 pounds of vegetables B)
60 pounds of vegetables C)
100 pounds of vegetables D)
160 pounds of
vegetables Answer: A
21) Refer to Figure 2-2. The linear production possibilities frontier in the figure indicates that
A) Mendonca has a comparative advantage in the production of vegetables.
B) Mendonca has a comparative disadvantage in the production of meat.
C) the tradeoff between meat and vegetables is constant.
D) it is progressively more expensive to produce meat.
Answer: C
7
22) A production possibilities frontier with a bowed-outward shape
indicates A) the possibility of inefficient production.
B) constant opportunity costs as more and more of one good is produced.
C) increasing opportunity costs as more and more of one good is produced.
D) decreasing opportunity costs as more and more of one good is
produced. Answer: C
*: Recurring
23) Increasing opportunity cost is represented by a production possibilities frontier.

A) linear
B) bowed in
C) bowed out
D) vertical
Answer: C
*: Recurring
24) The slope of a production possibilities frontier

A) has no economic relevance or meaning.
B) is always constant.
C) is always varying.
D) measures the opportunity cost of producing one more unit of a
good. Answer: D
*: Recurring
25) marginal opportunity cost implies that the more resources already devoted to any
activity, the payoff from allocating yet more resources to that activity increases by progressively smaller
amounts.
A) Increasing
B) Decreasing
C) Constant
D) Negative
Answer: A
*: Recurring
Learning Outcome: Micro-20: Apply the concepts of opportunity cost, marginal analysis, and present value to make
decisions.
8
26) If opportunity costs are constant, the production possibilities frontier would be graphed
as A) a ray from the origin.
B) a positively sloped straight line.
C) a negatively sloped curve bowed in toward the
origin. D) a negatively sloped straight line.
Answer: D
*: Recurring
Figure 2-3
27) Refer to Figure 2-3. Sergio Vignetto raises cattle and llamas on his land. His land is equally
suitable for raising either animal. Which of the graphs in Figure 2-3 represent his production
possibilities frontier?
A) Graph A
B) Graph B
C) Graph C
D) either Graph A or Graph C
E) either Graph B or Graph C
Answer: A
*: Recurring
9
28) Refer to Figure 2-3. Sergio Vignetto raises cattle and llamas on his land. A portion of his land is more
suitable for raising cattle, and the other portion is better suited for raising llamas. Which of the graphs
in Figure 2-3 represent his production possibilities frontier that displays increasing opportunity costs?
A) Graph A
B) Graph B
C) Graph C
D) either Graph A or Graph C
E) either Graph B or Graph C
Answer: C
*: Recurring
Table 2-1
Production choices for Tomaso's Trattoria
Quantity of Quantity of
Pizzas Calzones
Choice Produced Produced
A 48 0
B 36 15
C 24 30
D 12 45
E 0 60
29) Refer to Table 2-1. Assume Tomaso's Trattoria only produces pizzas and calzones. A combination
of 24 pizzas and 30 calzones would appear
A) along Tomaso's production possibilities frontier.
B) inside Tomaso's production possibilities frontier.
C) outside Tomaso's production possibilities frontier.
D) at the horizontal intercept of Tomaso's production possibilities
frontier. Answer: A
*: Recurring
10
frontier. Answer: C
*: Recurring
frontier. Answer: B
*: Recurring
32) Refer to Table 2-1. Assume Tomaso's Trattoria only produces pizzas and calzones. Tomaso faces
opportunity costs in the production of pizzas and calzones.
A) increasing
B) decreasing
C) constant
D) negative
Answer: C
*: Recurring
11
Table 2-2
Production choices for Billie's Bedroom Shop
Quantity of Quantity of
Pillows Blankets
Choice Produced Produced
A 36 0
B 27 7
C 18 14
D 9 21
E 0 28
33) Refer to Table 2-2. Assume Billie's Bedroom Shop only produces pillows and blankets.
A combination of 9 pillows and 21 blankets would appear
A) along Billie's production possibilities frontier. B)
inside Billie's production possibilities frontier. C)
outside Billie's production possibilities frontier.
D) at the vertical intercept of Billie's production possibilities
frontier. Answer: A
*: Recurring
frontier. Answer: C
*: Recurring
12
frontier. Answer: B
*: Recurring
36) Refer to Table 2-2. Assume Billie's Bedroom Shop only produces pillows and blankets. Billie faces
opportunity costs in the production of pillows and
blankets. A) increasing
B) constant C)
decreasing D)
negative
Answer: B
*: Recurring
37) An inward shift of a nation's production possibilities frontier can occur due to
A) a reduction in unemployment.
B) a natural disaster like a hurricane or bad earthquake.
C) a change in the amounts of one good desired.
D) an increase in the labor force.
Answer: B
Topic: Economic Growth
*: Recurring
38) An outward shift of a nation's production possibilities frontier

represents A) economic growth.
B) rising prices of the two goods on the production possibilities frontier
model. C) an impossible situation.
D) a situation in which a country produces more of one good and less of
another. Answer: A
*: Recurring
13
39) Economic decline (negative growth) is represented on a production possibilities frontier model by
the production possibility frontier
A) shifting outward.
B) shifting inward. C)
becoming steeper. D)
becoming flatter.
Answer: B
*: Recurring
40) Without an increase in the supplies of factors of production, how can a nation achieve
economic growth?
A) by producing more high-value goods and fewer low-value goods
B) through technological advancement which enables more output with the same quantity of
resources C) by lowering the prices of factors of production
D) by increasing the prices of factors of
production Answer: B
*: Recurring
Learning Outcome: Micro-17: Explain the effects of the factors of production, factor demand, and factor supply and
labor in factor markets.
41) Which of the following would shift a nation's production possibilities frontier outward?
A) discovering a cheaper way to convert sunshine into electricity
B) an increase in demand for the nation's products
C) a decrease in the unemployment rate
D) a law requiring workers to retire at age 50
Answer: A
*: Recurring
14
Another random document with
no related content on Scribd:
Dirk’s stem huilde van onmacht en drift, maar Kees
verstond niet.
—Wat-te?.… wa’.… tè? krijschte die in strek-stand van

heel z’n lijf, tegen den zij-wand òpgeschuurd. Heet-
koortsige vloeiingen van vermoeiing voelde ie door z’n
armen trillen. Hij kòn niet meer; toch hield ie nog in
radelooze spanning vast, hoog z’n vork. Dirk
schreeuwde weer. Maar vaag hoorde Kees
stemmeklank in windstoei, zonder woorden. Nou ging
’t niet langer.—Dàn moest de vracht maar smakken.
Z’n borst blaasbalgde, z’n beenen gloeiden en trilden
méé, en in heeten schater woei de wind hem
hooifladders in de zweet-dampende tronie.
—Veùr op.… Veùr òp! krijschte Dirk, doldriftig en

zweetrood woelend met z’n armen in den gouden
hooibrand, woestnijdig dat Kees ’m niet verstond.—In
spanning die hem dreigde te doen flauwvallen hield
Kees nog òp de vracht, en vaag nu hoorde ie de
woorden van Dirk achter windgerucht, begreep ie op
voorkrat te moeten aanzwenken.—’t Was alsof ie bij
[214]’t begrijpen, nieuwen krachtstroom in zich voelde
gloeien.
Zacht weer schuurde ie z’n vork langs den berg.—De

wind joedel-doedelde weer, dat ’r slierten als
klapwiekende goudvleugelige vogels hem
omzwermden. Z’n oogen brandden en piekten,
morsten vol heet zand.—Maar voort ging Kees tot ie
Dirk èven zag bij ’t voorkrat, weggedoken in ’t hooi, die
eindelijk met wijdopen armen, z’n vork leegrukte.—
Zonnedaverend vlamblondde de wagen in al hoogeren
uitgroei, en stilpeinzend paard bleef turen in
droomgeduld, kop naar den grond, waar ’t hooi om z’n
stille pooten warrelde en walste een jolige wind-
horlepijp. De dissel, krom als ’n rooie bazuin, vuur-
gloeide tegen ’t hooigoud in, en feller blinkerde z’n hel-
koperen punt als ’n zonnige glanzige flakker in de
lucht. Op enkele hel-roode spaken zonneschramden
lichtkartels, maar heel ’t wielas-spul dofte donker-rood,
in schaduwkoel van hooikar-heupen. Hevig in blauwen
brand, straalde de hemel, boven ’t groen. En hooger,
de blonde rug van het gevaarte zwol áán in ’t
zingende licht. Dirk er in, er op, pal in ’t broeiende
hart, woelend in wankel met z’n stronkige ruigheid van
lijf onder de violet-blauwe kiel, z’n brons rooie, ramp-
angstig gemartelden kop, hoog tegen de lucht.—Als ’n
titan worstel-tastte en bouwde ie bijeen, bekookt,
begoten van zonnevuur; licht dat schroeide z’n
vleesch, groef en dreunde, sloeg en vrat in ’t hooi;
hooi dat in sprongen veerde, ònder handen- en
voetenwoel van den bronzigen titan. Z’n geel haar
leek brandend hooi en z’n strooien hoed droop zweet
af, op z’n heetrooien brons-zonnigen nek.—Telkens, in
verhitte prikkeling viel ie neer op de vork van Kees, als
ie de punt èven zag opschuren boven ’t voorkrat. Maar
plots dan weer, patste windruk ’m scheef, vloekte en
verwaggelde ie hulpeloos terug in ’t hooi, in driftgreep
z’n knuisten de oogen inwrijvend. Met heeten
windraas was hooizaadje z’n oogen ingewaaid als ’n
gloeiende vonk. ’t Brandde pal op z’n appel en z’n
morsige knuisten wroetten en woelden langs z’n
priemfel stekend oog. Het gloeide ’r als prik van heete
speldpunt. In razende pijndrift smakte ie zich neer,
probeerde [215]met nijdig gewrijf ’t zaadje er uit te
persen, dat ie ging voelen, groot, als ’n brandende bol
onder z’n oogleden.—’t Bloed gloeide ’m onder de
nagels. Hij blies, pufte en vloekte al driftiger. De zon
zengde z’n kop en door de hitte die ’m roosterde,
branderig verklefferde, dartelde en joedelfloot de wind
’n sarrig deuntje, bij vlagen, hoog en laag. Dirk dreigde
te bezwijmen van woede, pijngepriem en roosterende
ovenbenauwing. Onder hevig gewrijf wanhopend,
begon z’n oog te schreien, voelde ie ’t priem-vurig
stekige verzwemmen in traannat, alsof ie ’t zaadje in
’n hoek gedrongen had.—Hij kon weer ’n beetje kijken.
’t Brandde er wel, en vòòr zich zag ie niets anders dan
groene en rooie flakkering scheem’ren. Hij speurde
wel geen hooi, geen lucht, geen vork opsteek, maar hij
kéék toch. Na ’n poosje zag ie Kees uit ’n flakkerig-
groenigen krans òpduiken, en den Ouë verderop. Nou
maar weer voort, in worstel, tegen hitte en windsar.…
En kalmer als ie kon, bedaarder vooral! Met open
armen ving ie de hooigolven op, stond ie klein-
weggezakt, en half-lam gebeukt van vermoeiing te
puffen naar adem, in de rollen, stootte ie de
opgevangen stapels vooruit met z’n kin, z’n borst,
breed begraven in den hooi-blonden brand.—Terwijl
z’n achterlijf naar achteren woelde persten z’n
handen, zwaar driftig bijéén.
—Hee Ouë! kaik rais achteran? hoe stoàn die? Nai

Kees!.. jai nie. Staik jai moar deur!.. Hee!.. Ouë!..
Gerrit kwam aanklomperen, klos-klos, knerpend op ’t

grint. Z’n kop stond wrang van stuurschheid.—Hij
voelde zich geroosterd, hij zuchtte.. dat ie vast
hooikoorts had.. dat ie d’r niet meer tegen kòn. Met z’n
hark geschouderd, keek ie òp naar den wagen.
Tusschen z’n beenen sliertte hooi, hollend langs den
dijk.
—Hoho! daa’s ’n meroakel-wind! die sloàn je boel

òm!.. je hangt d’r hier àn dut sai heuldegoar òfer!
Dirk raasde van wagenberg, keek angstig naar Ouë’s

mond, om beter te begrijpen wat ie zei.
—Hang’k òfer?.… die pestwind! je ken dur.… f’rdomd

soo niet loaie.… daa’s gain doen.… da’ duurt d’r puur
twai [216]uur langerst.… iedere.… woàge.… en.. en..
as je dur dan nòg thuis kòmp!.. Strak en an lait.… de
boel veur de waireld.
Ouë Gerrit, met half dichtgeknepen oogen achter den

wagen, één beverige hand, als afdakje op z’n voorkop
geluikt, oploerend tegen ’t schelle zonnevuur, naar
gouden schaduwrug van gevaarte, schudde z’n
lokkenkop, dat z’n krullen flapperden en z’n zilveren
baard danste heen en weer, op z’n borst.
—Hoho! hou jai d’r moar stiekem deuse kant hee! dan
komp ’r t’ met juustighait in!
—D’r is nie te loaie, veur de tuikigste kerel nie! aas je

de wind dwars in je woàge hep! he’k ’t nie veuruit sait!
Kaik sàin doar! op ’t land.… kop van ’t poard teuge de
wind in, daa’s smeert. Moar goan d’r nou op de daike
’rais dwars stoan?.… debies! debies! is main ’n
kattebakkie.
—Nou, schreeuwde al zwakker stem van ouë Gerrit,
met angstigen kijk heel de polderlucht doorzoekend,—
hou je d’r moar goed, deuse kant uit.… vier en vaife
nie genog.… dan wâ sachies ansjouwe.… dan komp-
ie d’r wel.—
—Joa! makkelik sait.… jai stoan d’r hier nie laifendig

te f’rbrande.… da je de boel onders je almenak
wegwoait.. Main kristis! wâ da’ hooi hiet kookt!.. je
brant je achterlap d’r an! ’t stoan t’met te broeie
onders je poote.… hier Kees! hier!.. joa! ikke ken d’r
niks an doèn.… nou wair àchterop!.. ikke stoan hier
puur op de valreep! kaik d’r selfers moar.… t’met lait ie
veur de waireld! alles is hier.. wegsakt.. f’rfloekt aa’s je
loaje ken.… en je poote stoan aas in hait lood!.…
Weer schoof Kees, in arm-hoogen strek z’n vork van

voorkrat naar achter, in hevigen spierzwel en stronkige
krachtrukken van z’n lijf. Schurend en hijgend draaide
ie op achterkrat áán, naar Dirk toe, die te wachten zat.
Met opengesperden mond, strakwije lobbes-oogen,
ingebukt op z’n knieën, over z’n hooi heèn, rukte hij de
vracht naar zich toe, plompte ie neer, wijd-armig op
den brand-gouden golf, in woest gewoel en krakerigen
druisch van de rollen, waarin ie half verzoop en weer
overeind spartelde met woest armen- en beenen-
verweer.—Z’n kop gloeide en glom [217]als was ie met
boter ingesmeerd; z’n geel haar droop zweetvet af in
z’n nek, die dronkenrood zwol en branderig pijnde.
Beving van martelende, gehinderde werkdrift zat er in
z’n hoekige kaken en beving in z’n handen die persten
en duwden, rolden en smakten. Even moest ie, half
zittend, uithijgen. De wind bleef joedelen rukkerig om
z’n hoofd, stootte zwoelheete luchtkolken over ’t
wagen-gevaarte. Ingekneld en verbroeid, met armen
en beenen begraven onder ’t hooi, voelde ie ’n loome
bezwijming in ’m zakken, ’n heete koortsig-kruipende
verlamming door z’n lijf. Zoete hooigeur en
bloemdroesem stroomde méé met zwoele windvlagen,
z’n hijgenden mond in.—Zonnevuur blakerde z’n
hersens, z’n schouders, z’n rug. Hij voelde zich als
aan ’n spit gestoken, roosterend boven vlammenlik.—
Heel de gloei van fellen zomerbrand ziedde zich uit op

den gouden bergwagen. De hemel, wijd-hevig blauw,
dampte trilhitte uit. En tastend, vloekend, onrustig, en
sarrend-speelsch in de snikwarmte, joeg de wind, floot
ie z’n vlaagdeuntjes op doedelzak en spothoorns,
dartelend en grillig; blies ie als ademhaal van ’n
nijlpaard, pufte dan weer aan, kucherig en zwak, als
hoest van ’n grijsaard, schaterde plots weer òp als
wild stemmenkoor van jubelende cherubijntjes,
meesliertend heeten stroom van landgeuren uit klaver-
en groentevelden, tusschen brandenden warrel van
stof.—
Al loomer voelde Dirk bezwijming opkruipen in z’n lijf.

Z’n handen beefden, z’n oogen loken. ’n Zachte neig,
duizelig en slaperig-bedwelmend, omkronkelde ’m,
soezelde en trok ’m in ’t hooi. Hij voelde dat ie zich
moest laten smakken tusschen de brandende rollen,
in den zwijmel van snikhitte, windmartel en zwoel-
geuren rondom.—Maar weer ’n heftige windvlaag
schoot pal in z’n gezicht, frischte ’m èven òp,
vergloeide erger daarna weer z’n oogen en hals, in
blazende heete tochtvlagen.—
Zwaarder, lam-loomer waggelde ie voort op ’t
zengende hooi, strompelig en doodop.
Klein leek ’t paardje onder hooigevaarte. Stil-suf in de

hitte, stond ’t mijmerend aan ’t voorkrat, met zachten
fladder van [218]manen. Klein en weggedoken de kar,
met z’n binten en donkergroene zijwanden, in huif van
schaduw gevangen. En donkerder ’t assenrood en
wielspul duisterde onder den berg boven ’t raam en
blond gevaarte, uitgebouwd in welving, ontzaglijk
tegen luchtblauw, als ’n duin van goud, blond-gloeiend
goud, schroeiend in zonnevuur.
Kees had weer ’n zware vork opgestoken, kwam

aanzetten, en ingedrukt op ’t hooi lag Dirk’s kop, z’n
romp en beenen wèggewoeld. Als afgehouen levende
tronie op ’t brandhooi, loerde z’n zorg-gekerfd hoofd
daar, rood-bezweet en grimmig-bekommerd,
doorgroefd van ploeterangst, naar den stapel die
òppieken kwam.—Zwaar in schuur, teende Kees z’n
lijf òp, smeet ie heet de brandende golf in wrang-rooie
tronie van Dirk, die plots z’n armen uit ’t hooi opsloeg
en ademsnikkend, in blaas en puf, de rollen naar zich
toe trok. Schreeuwend achter de ingeknelde stapel
angstigde z’n stem nog:
—Kaik.… jai d’rais Kees!.. hoeke kant ikke uit mot!..

Aifig f’rvloekt aa’s ’k ’t weut.
Kees had z’n vork teruggehaald, stond zelf nog half te

duizelen van pijltjes die z’n oogen, hals, mond en
ooren ingewaaid priemden. Stom zweet-dampend en
hijgend liep ie naar achter.
—F’rfloekt! hai hangt d’r heuldegoar noar deuse kant!..
glad-en-al mis! Strak-en àn is tie d’r weust.… je mot
aêre kant houê!
Dirk schrok hevig.
—Nou.… ikke ken d’r nie sien! barstte ie uit, je stoan

d’r hier te broeie en de wind sloàn je aige blind.… die
laileke kaketoe! woar da haine mot! die gaift.… je de
hande vol! da’ kreng! da’ false loeder.
—Aa’s je nou moàr op ’t achterkrat anstuurt!
—Gaif d’r dan snóf’rjenne niks meer van veure àn!.…

aêrs trap ik doar de boel weer omkant!
In joedelenden sar bleef windruk tarten, de

zwoegbeestige kerels rammeiend. Dirk’s gezicht
spande, en angstigde al meer, bij elken nieuwen,
hoogeren aansjouw van Kees. Hij voelde den wagen
al smakken.—Kees, geen stom woord klagend, stond
[219]sterker te hijgen voor z’n hooibergjes, zich voelend
als ’n geslagen kind, òp en verlamd door windweer,
woest op ’n ding dat ie niet grijpen, niet ranselen kon
in z’n drift. Iedere inboor van z’n vork viel ’m tien maal
zwaarder dan bij ’t begin. Bij elken opzwaai zwol z’n
lichaam tot barstende kracht. Rond z’n beenen
schuifelde een warrel van leven en de zon zengde z’n
lijf, alsof ’t op ’n brandstapel vlamomlekt schroeide.
Witte hitte trilde over den polder, paarsig-ijl tegen

forthoogten, alsof de heele aardkom verteerde in één
schroei van stilwerkend wegvretend vuur. Onder den
dijk gloeiden vèraf, de hel-roode, jubel-roode stolpjes,
vlammen in luchtkobalt uitgebarsten dóór ’t porcelein-
gloeiend azuur.—Hooiwagens blondden in goudbrand
en schelven dampten witte hitte uit. Telkens, als heete
blaas-adem, vlaagde de wind òp, zwoel tegen
werkers-zweetkoppen; kittelkilde even in d’r ontbloote
klefferige halzen. Hun kleeren schroeiden ze op ’t lijf.
Hun handen en polsen gloeiden, oogen en hersens
doften. In den ban van hun martelzwoeg, tusschen
wind en snikhitte, ging één stille onuitgesproken
begeerte naar koel nat, ’n snak naar ademhaal, ’n
verlangen naar rust in schaduw-gras, om èven maar
lenden te rekken, lijf te woelen in luien genotstroom
van leven. Zacht beslopen voelden ze zich in loomen
zwijmel. En sterker blakerde zon, plakte en zoog hun
goed vast aan de brandrige leden.—Kees, ongewoon
te hooien, voelde al warmere koortsrilling in z’n
polsen, en jeuk in ’t bloed. Z’n gemartelde keel snakte
naar kou.—Dorst droogde heet en jeukerig z’n
gehemelte uit.—Z’n mond stond dor, in droge
branderigheid. Dorst vampyrde op de warme stik-
benauwde werkers-strotten, als ’n dier dat tergde, hun
keel in brand kon zetten; ze martelden tot ze vloekten
en raasden van gift en onmacht tegen de zon, die
blakerfel, z’n àl witter vuur neergloeide op hun
koppen; de zon, de groote, geweldige schroeier, die
hun oogen doorpriemde en hun half-naakte, zweet
dampende zwoeglijven zengde, vermartelde zonder
genade.—
Zoo, onder worstel tegen wind, die de mannen

grommen deed [220]en huil-vloeken, groeide de wagen
hooger òp, als ’n berg, ontzaglijk van goud-hel geweld
in de peillooze luchtzee, eindloos gloeiend blauw, en
de hooge woel van Dirk op de kar daar, tègen ’t
hemelhelle licht in. Al langzamer, in waggelgang kroop
en worstelde ie z’n lijf door ’t hooi, telkens met z’n kin
op ’t brandende gegolf, z’n armen verspartelend in de
rollen. Achter elkaar, holderdebolder, in sliertenden
kringdans en grissenden zwier, fladderden hooihalmen
de lucht in, over dijk en wei. Verder op, Ouë Gerrit
strompelde nà, wàt ie vatten kon, met z’n hark.—
—F’rdomme, wa’ da’ hooi brant.… aa’s ’n vlam.

Debies! schreeuwde Dirk naar beneden van ’t
geweldige gevaarte, blauw verwapperend z’n kiel op ’t
goud. De kin ingeperst op ’t hooi, zag Kees alleen
Dirk’s kop, angstig-wachtend op nieuwe vork.
—Hoeveul.… hai je d’r nog Kees!
—Nog ’n vaif vorke, galmde ie terug, met z’n rug naar

Dirk gekeerd. Bevend van zwaarte had ie z’n vork
òpgezwierd, en ruk-hevig boven z’n kop gesmakt. Als
loerde de wind plots naar z’n zwaai, zòò joedelde hij
op Kees àf, plukte heele bossen uit z’n vork weg, en
regende woeste gouden warrelpijlen om z’n zweet-
tronie en lijf.
—Effe hooger je vork Kees! ikke kèn d’r soo nie bai!
Kees waggelde voort, in den brandenden fladder en

sliert van hooi. Z’n adem snikte, brak àf in de keel.…
Hij voelde weer dat ie niet hooger kòn. En Dirk zat te
vèr, durfde niet trappen, uit angst dat de boel zou
inzinken. Verlegen, klokkerde ie ’n slok in uit z’n
veldflesch, die gekookt gloeide op ’t hooi, en loerde,
wachtte. ’n Minuut in worstel tegen wind, bleef Kees
staan op z’n teenen, blindgegooid van licht en
hooistrooisel, vloekend rauw, uitzinnig van drift, dat
Dirk niet greep. Maar die wachtte tot Kees hóóger op
zou steken. Woest, in fladder zag ie hooi verslierten
zonder dat de vork naar ’m toeschoof. Dirk bòven
vloekte bezeten, Kees beneden, stond te gloeien van
gift, adem-òp, dat Dirk niet vast greep.—Z’n kop stikte
in hooipijlen en stofdotten; z’n ooren, haar en oogen
werden [221]volgestort van brandend gefladder.
Brullend schreeuwde Kees:
—Nou Dirrèk!.… hep je sain nie an achterkràt?!
—Vàst nie! kom d’r hier op sai, f’rdomd aa’sk sain

hoale ken.… die glad.. joànes.. van ’n wind.
Hij had geprobeerd Dirk, maar waggel-zwaar was ie

achterover gesmakt, z’n kop pal in den fellen zongloei.
Nou kon ie geen woord meer zeggen. Zacht schoof
Kees òm, van achterkrat naar zijhoek. Windgesar floot
om ’m heen, raasde z’n oogen blind, z’n kop duizelig
van hevige inspanning en martel. Woester
schreeuwden ze tegen elkaar; cyklopischer in
weerstand en krachtzwel van spieren en lijf
aangespannen. En toch was ’r ’n angstig elkaar
zoeken te begrijpen met één woord, ’n schreeuw van
rauwen vloek, gegooid boven op ’n woedekreet van
wanhoop en vergeefschen ploeter.
Ouë Gerrit had ’t afgewaaide te hoop geharkt en

vastgeboord aan z’n vork. Stil, puffend in ademhijg
loerde ie schuwtjes òp naar den wagen.
—Hoho! da’ pakt skaif uit, pakt skaif uit.… aa’s die d’r
goed-enne-wel an de dorsch komp hiet ikke-en-gain
Gerrit meer!
Dirk raasde wat van den bergwagen af naar den Ouë.
—De leste vork goan d’r alewel òp.… en dan sel ’t

pondere sain.… hoe stoan die?
—Nou t’met heuldegoar f’rsakt op de windsai! hu!

hu!… kraaide de Ouë schel-scherp terug, handdakje
beverig voor z’n oogen gekneld.—
—Leste vork en dan pondere alewel!
Hijgzuchtend woelde Dirk op den berg, in laatsten

rolslag. Wind floot snelleren joedel en spotte uit blauw
luchtewelf, in sliert en slag, flap en dans.
—F’rdomd aa’s ’k ooit soo loaie hep! schreeuwde Dirk,

’t hooi is d’r wild aa’s ’n knain.… ’t springt d’r onders je
poote wèg. Hee, Kees!.… wa doèn jai?.… sloap ie?.…
hooikoors?.…
Kees was op den dijk tegen de laatste hooischelf

ingezakt, met z’n brandenden rug op ’t gloeibergje. Hij
voelde koortsvloeiing in z’n bloed, ’n matte doffe
gloeiing in z’n handen, ’n [222]piekenden brand van
prikjes in z’n polsen. Z’n oogen holden verschroeid in
z’n kop.
Nou moest ie, al was ’t maar tien minuutjes even

uitblazen, met oogen toch star open, want anders,
voelde ie stellig, zou hem slaap bekruipen, matte,
paffe luier en zwijm..—
Hoog en geweldig uitgebouwd reuzigde de wagen als
goud duin-gevaarte tegen ’t brand-blauw van den
hemel, peilloos trillend van hellen zonneblaker; licht,
dat in heeten windwarrel langs weien en bouwgrond
één kleurbeving goot, brio van heete glansen,
zomerhel en zònnegloeiend over riet, koorn en
groenten vertrilde.—Dirk zat op z’n knieën in ’t hooi te
puffen, wachtend op Kees, blij dat ie ook even kon
uitademen. En strak in stommen staar, keek ie hoog
van z’n goudberg eindloos polderland over.—
Zijïg-zachte warmglanzende goudgolving moireerde

door ’t hooi-zwad, en de nog groen-blauwe
koornhalmen ruischten en zuchtten als orgelregisters
waar lucht-ziel in áánvloeit. Trillend gloeiende lucht,
laaiend blink-goud van zonnigen zomerbrand vrat in
op dakjes, karrenrood en groen, en witte wasemhette
nevelde neer, tusschen gloei-gouden schelven en
schoovensleur van karwei-hokkers. Windwiegel
verstoof gouddamp bij iederen stap der landwerkers.
In de heet-zonnige lucht, boven eindloos-vlammend

goudgroen van weiland, zoemden en klank-snorden
goud-vliegjes en wespen. Boven de donker-
groenende klavervelden, die dampten in gouden hitte,
spartelde ’t in de geurende zonnelucht van àl diertjes.
Hommels in d’r kleurig fluweel schommelden en
gonsden en verzongen met hun tril-vleugeltjes,
zomerlied van honinghaal; plots wègzwaaiend op
windstoot uit hun vaart-vlucht naar de wei-bloemen.
Wespjes in d’r spitsige pracht, zwevend en trillend op
één plek, in hun goudvleugelige vlucht bepoeierd met
zonnestof, zwierven hoog en laag in kransjes van licht.
Gewemel en gezoem overal,—tusschen purper
smeulende en hel-paarse klaver en gras,—van
gloeiende torretjes, in fonkelgoud en weerlicht-blauw,
vol gloedjes en glansjes dooreenzwermend; kevertjes
rood, in zonnegloor, als heete lak-vlammige
[223]kruipertjes, rondstoeiend om spinnewebben, die
als lichtend rag zij-ïg elektriseerden en vonkten in den
zonnedag.
In geurenzwijmel dronken, volgesapt van zoeten

honing, slingerden de hommels door ’t luchtblauw, en
de klavervelden in den rose-witten en rooden
bloemengloei, knapperden van licht. Op dwarspaadjes
en dijken in wilden wriemel van madelief en
boterbloemen, die dropen van glans, rookte ’t walstroo
rond, gelige trosjes, uitademend zaligen zomergeur,
diep bedwelmend; zoeten geur van zonnegrond, als
vijgenreuk rondrookend heel den polder door, in
gelukaangeurenden juich van levenslust. ’t Heete gras
gloeide, hoog prachtgroen, heet goud-groen in hellen
glinster, rag en lichtend in ’t weidevuur.
De polderplasjes wemelden van leven, zogen

hemelblauw in, warmdonker terugspiegelend op ’t
watervlak, en tusschen het ruischriet, snerpte gors,
zongen er schelle vogelkeeltjes òp, van kievit en
spreeuwen, floot lokkend-klaar eenzame wielewaal.
Zonnige schitter plaste op de watertjes, die dampig en
fonkelspattend, kronkelig en zonnewiegelend,
tusschen ’t glanshelle weigroen slingerden.
Koeiendrom op ’t malsch gesapte weiland, waar et-
groen laag gloeide, glansde en blankte, in git en wit, in
rood en blond, grazend doom’rig en traag-rustig op ’t
afgemaaide gras, dat sapte en bruiste van gloed-licht.
—Soms plots in draf, holde ’t vee langs sloot-greppel,
spròng zot en onbeholpen terug in dwaze gebaren.
Soms, op lui-bijééngegroepte koeien, zonnebroeiend,
zakte parmantig ’n spreeuwpaar, stappend op hun
ruggen als zwart-glanzende wandelaartjes, happend
vliegen, die om neus en oogen van de koeien sarden,
in kwellenden kringetjesgons.—Paardjes en veulens,
roodglanzend, schimmelhitjes, grijzigblank, holden
door ’t zomergroen, in slanke vlucht van manen en
staart. En telkens van de dammen, waggelden òp de
hooiwagens, hoog tegen trillend azuur, hel-blond,
goudgeel met den woel der blauw-bekielde kerels er
òp, als uitgesmeed tegen ’t hemel-ontzaglijke; de
wagens achter elkaar in krakenden hort, in piependen
kreun en zuchtenden steun, den bestráten polderweg
àf, plots wiel-ratelend, omkolkt van zandhoos. En
hoog in de lucht, dwars [224]door donkeren klapwiek
van kraaien waaierde blanke vlucht van leeuwrik, z’n
zilver gerucht verjubelend door zonneruimte.
Overal zomervuur drupte brandende bloem-boeketten

van zengend goud op ’t heete gras.
Heel de polder lag droomrig stil in den zonneblaker te

roosteren. Alleen van den blinkenden bekeiden
hoofdweg warrelde stof òp bij windrukken, in zwier en
hoos, van damp en licht. Tusschen ’t gras brandde ’t
bloemgezwerm, geel en blank, rood en brons, en hel-
vlammige klaprozen bij dijken, slankten uit boven ’t
groen, in fel kalkoenerood. Zomerhitte snikkend lag te
zwijmelen tusschen karwijschooven en hooi. Broei-
wind goot wilde striemsels van kleurbeving over ’t
land, telkens anders verglijend van glans. En de
oneindige polderkom, lag als ’n luidlooze wereld van
stil gebeuren, brandend en murmelend, zangerig
wind-doedelend en doorplechtigd van ruischende
stilte-muziek der weien,—matelooze graszee en
luchtewelf.—
Op dijken, achter stolpjes, sjokkerden soms kindertjes

áán, roodharige en blonde jochies, speelsch zwierend
vóór boerderijtjes, omblakerd van zonnegloei. En
soms doken òp, uit erfjes, zoo van vèr, meisjes
roodrokkig, heel van vèr, als dribbelende
kersenmandjes in zon, vol bloeiend rood en fleurigen
schater van kleur. Inéén doken ze weg achter
kippenloop of stolp, en stil-leeg dan weer stonden de
dijken heet te trillen, groen, tegen ’t hemellicht;
verdwenen al meer schelven op de wagens,
vervlakkend ’t land uit z’n bergjes-onrust. En
rondomme, uit luchtvuur en gras, vlindergestoei
zwermde áán, witjes met blanke zeiltjes doorzond, in
argeloozen klapwiek van vleugeltjes, boven klaver en
walstroo, distels en riet. Ze fladderzwierden zeilend
door den blaker-gouden, wit-gouden dag. Goudvosjes
en dagpauwoogen in glans brandend, verterend in
eigen gloed, zwermden mee, méé in zomerzwijm,
dronken en half-verstikt al in zoete walm van
bloemengeur waarin ze vlerkten.
Dirk zat nog gehurkt uit te rusten op z’n kar, in

slaapsuffen dommel. [225]
Ouë Gerrit, stug en chagrijnigend over iets dat ie niet

zeggen wou, harkte weer bij aan den overhellenden
wagenkant. Met z’n handen rukte ie zware dotten
langs de wielen af, gooide ze neer op den dijk, waar
ze ritselden en zacht kropen om z’n voeten, tot ze
plots, met ’n fellen windflap mee de lucht instoeiden,
heel vèr.
Kees was uit z’n koortsige loomheid en dommel wat

opgefrischt. Dirk had ie ’t achterbindtouw opgegooid,
die in angstigen hurkkruip op ’t hellende gevaarte bij
voorkrat ’n knoop sloeg. In ’n zwiep sliertte hij ’t touw
weer naar beneden, om te sjorren. Met één been
tegen achterkrat aangeperst, z’n voet in ’t gloeihooi
wroetend, heesch Kees zich òp tegen ’t touw en
sjorde den ponder. Plots schreeuwde Dirk kort:
—Hohai! feurbint is uit de kaip!
Dirk nijdig en vloekend met wrangen kop, woelde weer

langs den ponder òp naar ’t voorkrat en haakte
bindtouw in de pondergleuf.
—Arrait! schreeuwde ie driftig.
Kees, weer met één voet in ’t hooi gestampt om zich

af te zetten van den grond, begon opnieuw met twee
handen in herkuulrukken te sjorren, maar weer van de
hoogte klonk wanhoopstem van Dirk.
—Hohai! feurbint is uit de kaip! f’rfloekte gladjanes!
Woest was ie weer naar voorkrat gekropen, duizend

maal „debies”! razend, met z’n vuist ’t brandende hooi
inwoelend, òp van ongeduld en voortvretende drift.
Weer had ie ’t touw ingeduwd!
—Hoal an!
Kees sjorde weer. Dirk, op den berg, keek in grimmige

spanning. ’t Gevaarte kraakte, kromp en steunde
onder de rukken van Kees, geholpen nog ’n beverig
handje, door Ouë Gerrit.
—Hoal an! hai hou dur! hoàl.…
Bons! ’n ruk-scheur door Kees’ arm, en weer was ’t

touw uit de pondergleuf geschoten.
—Hohai! d’ruit! da’ laileke kreng! die pestneger!

krijschte stikkend van drift Dirk weer. [226]
Dirk, in zwoeg, bloedrood nu van zorg, angst en

nijdigheid stond overeind op den wagen, stapte
staande naar ’t voorkrat.
—F’rek aa’s ’k dâ snap! dàn is de feurbint te kort.…

debies! hai ken d’r nooit nie komme soodurwais! jai
mot d’r van achtert te vèr of’rhoàle.…. dan spant hài
d’r hier te veul.… van feure.… enne springt d’ruit.… de
boel lait.… te wàit hier.… dâ hai je dur nou van mit die
staive wind! f’rvloekt.. alle duufels!.… da’ hooi brant je
je laif àf.…
In wanhoop greep Dirk z’n hoed en smakte ’m op den

dijk, dat de zon nu z’n naakten gelen kop omkookte.—
Rauw-driftig geschreeuw klonk er òp en weer, van en

naar den wagen, de stemmen verwaaid in
windgerucht.
—Ken ie van ònders nog rekke.. schreeuwde Dirk.…
hai lait.. weer..! Nou Kees.. Ouë!.. sachies àn! hoal!!
Weer sjorden de kerels achter ’t krat, in dampenden

lijfzwoeg, borsten blaasbalgend in hijg. Weer zakte
gevaarte zoetjes, daalde Dirk méé, angstig, gejaagd,
z’n zweetrooie tronie gekeerd naar den ponderkeep.
Maar weer bij sterke spanning schoot ’t touw uit,
stopten de kerels, en rees in zuchtenden ademhaal,
de hooiberg weer òp.—Dirk z’n kop bloot, woest, half
dol van wanhoop, vloekte als ’n gek, bulderde keek òp
naar de zon die z’n oogen blindsloeg van licht, stond
half te stikken van onmacht.—
—Ik bin kepot, kepot! kreunde Dirk met gesmoorde

stikkende en stervende stem.—
—Aa’s je d’rais ’n stuk touw knaipt an ’t feurbint,

schreeuwde zwakkelijk Ouë Gerrit, de kaip is d’r.…
afslaite.… hu! hu!
—F’rdomd.… daa’s net! gromde Dirk even òplevend

uit z’n stervende moeheid.—Hee Kees hier!.. bai ’t
feurkrat sit d’r ’n dot touw,.. kaik jài d’r us!
Maar Kees vloekte en wreef, in pijnkramp van z’n lijf,

z’n oogen uit.
—Steek de moord, da’ goan main ’t zweet de lampies

in! snof’rjenne wa’ bait dâ!
Als was z’n oog met ’n zuur gif volgedrupt zoo vrat en
brandde [227]’t kopzweet hem ’t oogenwit in.—Rood
geflakker vlamde ’r voòr ’m. Toch strompelde ie, half
blind naar ’t voorkrat, met Ouë Gerrit achter ’m aan.
Uit ’n hoek grabbelde Kees ’n end touw op. Met
nijdigen ruk sjorde ie ’t voorbint los en kronkelknoopte
’r ’n stuk aan vast. Op één oog voelde ie zich blind, en
pijn schroeide er in, als was ’t z’n kop uitgerukt. Toch
vond ie ’t malligheid te jammeren.
—Kloar!
Dirk op den wagen, trok áán, probeerde of ’t touw lang

genoeg was, niet meer uit de gleuf kòn.
—Te lang, slappies! knoop d’r ’n halfe slag bai! sóó,

nou! nou goan die d’r wel! snó’f’rjenne.… aa’s da
loeder d’r nou nie in blaift.… sprink sain vast op s’n
strot!
Met ’n zware poef smakte Dirk zich neer op den

ponder bij ’t katrol.
Kees en Ouë Gerrit aan achterkant, sjorden, rukten en

strak-knarsend en kreunerig bleef ’t touw kermen in de
gleuf.
—Hoal d’ran manne! hoal d’ran!
Zwaarder perste Dirk z’n lijf op den ponder, z’n

beenen spartelend in ’t hooi, z’n armen krampachtig
om den balk geklemd. Heviger sjorde Kees, dat de
wagen wiegelde, kreunde en kraak-zuchtte en ’t
gouden licht op den hooibrand meezwiepte, op-en
neer, in ’t hemelblauw.
Langzaam zakte Dirk langs pondertouw àf, dat Kees

door ’t katrol geheschen had. Met hun drieën nu

Test Bank For Microeconomics 6Th Edition Hubbard Obrien 0134106245 9780134106243 Full Chapter PDF

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Test Bank For Microeconomics 6Th Edition Hubbard Obrien 0134106245 9780134106243 Full Chapter PDF

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Test Bank for Microeconomics 6th Edition Hubbard OBrien 0134106245

Microeconomics 2017 (Hubbard)

5) The production possibilities frontier model shows that

6) The production possibilities frontier model assumes which of the following?

7) The attainable production points on a production possibilities curve are

9) Refer to Figure 2-1. Point A is

11) Refer to Figure 2-1. Point C is

12) In a production possibilities frontier model, a point the frontier is productively

C) 1.6 pounds of vegetables

23) Increasing opportunity cost is represented by a production possibilities frontier.

24) The slope of a production possibilities frontier

38) An outward shift of a nation's production possibilities frontier

—Wat-te?.… wa’.… tè? krijschte die in strek-stand van

—Veùr op.… Veùr òp! krijschte Dirk, doldriftig en

Zacht weer schuurde ie z’n vork langs den berg.—De

—Hee Ouë! kaik rais achteran? hoe stoàn die? Nai

Gerrit kwam aanklomperen, klos-klos, knerpend op ’t

—Hoho! daa’s ’n meroakel-wind! die sloàn je boel

Dirk raasde van wagenberg, keek angstig naar Ouë’s

—Hang’k òfer?.… die pestwind! je ken dur.… f’rdomd

Ouë Gerrit, met half dichtgeknepen oogen achter den

—D’r is nie te loaie, veur de tuikigste kerel nie! aas je

—Joa! makkelik sait.… jai stoan d’r hier nie laifendig

Weer schoof Kees, in arm-hoogen strek z’n vork van

Heel de gloei van fellen zomerbrand ziedde zich uit op

Al loomer voelde Dirk bezwijming opkruipen in z’n lijf.

Klein leek ’t paardje onder hooigevaarte. Stil-suf in de

Kees had weer ’n zware vork opgestoken, kwam

—Kaik.… jai d’rais Kees!.. hoeke kant ikke uit mot!..

Kees had z’n vork teruggehaald, stond zelf nog half te

Dirk schrok hevig.

—Nou.… ikke ken d’r nie sien! barstte ie uit, je stoan

—Aa’s je nou moàr op ’t achterkrat anstuurt!

—Gaif d’r dan snóf’rjenne niks meer van veure àn!.…

In joedelenden sar bleef windruk tarten, de

Witte hitte trilde over den polder, paarsig-ijl tegen

Zoo, onder worstel tegen wind, die de mannen

—F’rdomme, wa’ da’ hooi brant.… aa’s ’n vlam.

—Hoeveul.… hai je d’r nog Kees!

—Nog ’n vaif vorke, galmde ie terug, met z’n rug naar

Kees waggelde voort, in den brandenden fladder en

—Nou Dirrèk!.… hep je sain nie an achterkràt?!

—Vàst nie! kom d’r hier op sai, f’rdomd aa’sk sain

Hij had geprobeerd Dirk, maar waggel-zwaar was ie

Ouë Gerrit had ’t afgewaaide te hoop geharkt en

Dirk raasde wat van den bergwagen af naar den Ouë.

—De leste vork goan d’r alewel òp.… en dan sel ’t

—Nou t’met heuldegoar f’rsakt op de windsai! hu!

—Leste vork en dan pondere alewel!

Hijgzuchtend woelde Dirk op den berg, in laatsten

—F’rdomd aa’s ’k ooit soo loaie hep! schreeuwde Dirk,

Kees was op den dijk tegen de laatste hooischelf

Nou moest ie, al was ’t maar tien minuutjes even

Zijïg-zachte warmglanzende goudgolving moireerde

In de heet-zonnige lucht, boven eindloos-vlammend

In geurenzwijmel dronken, volgesapt van zoeten

De polderplasjes wemelden van leven, zogen

Overal zomervuur drupte brandende bloem-boeketten

Heel de polder lag droomrig stil in den zonneblaker te

Op dijken, achter stolpjes, sjokkerden soms kindertjes

Dirk zat nog gehurkt uit te rusten op z’n kar, in

Ouë Gerrit, stug en chagrijnigend over iets dat ie niet

Kees was uit z’n koortsige loomheid en dommel wat