"Dramione –

Dwa Światy"

1
Tytuł: "Dramione - Dwa Światy"
Podtytuł:"Przyjaźń jest podstawą każdej miłości..."
Parring: Dramione - Draco Malfoy i Hermiona Granger

Autorka : Venetiia Noks

Powód napisania opowiadania: <nie>Normalna wyobraźnia autora :)
Wszelkie prawa do kanonicznych postaci należa do J.K Rowling Postacie niekanoniczne są moim
wymysłem.Wszelkie podobieństwo do innych FanFiction jest nie tyle co przypadkowe, ale
zupełnie niezamierzone :)

Kopiowanie i rozpowszechnianie treści bez

wiedzy i zgody autora surowo zabronione!

Od autorki:

Całą tę historię dedykuję wszystkim osobą, które podjęły się wyzwania

jakim jest napisanie własnej opowieści dramione – gratuluje Wam odwagi
kochani i Wszystkim życzę powodzenia!

Podziękowania dla trzech wyjątkowych dla mnie osób:

Dla mojego chłopaka – zwanego Wujkiem K. Za wszelkie wsparcie
jakiego mi udzielił, pozwalając mi poświęcić czas przeznaczony dla niego
na pisanie tej historii.
Dla mojej przyjaciółki Wamplove – Vampiłku bez Ciebie naprawdę nie
dałabym rady.
Oraz dla mojej wspaniałej bety Alex – dziękuje Ci za nasze rozmowy i
czas spędzony razem nad dopracowywaniem tego bloga – bez twojej
pomocy, nie byłby taki jak teraz.
Dziękuje wszystkim czytelnikom za tę wspaniałą wspólną przygodę i mam
nadzieję, że to nie nasza ostatnia.
Buźki...

Venetiia Noks

2
 Prolog
"Jeszcze nigdy tak liczni nie zawdzięczali tak wiele tak nielicznym"
W. Churchill

Powiada się, że czas leczy rany....

Czasem jednak rany są tak głębokie, a urazy tak silne, że sam czas nie jest w stanie wszystkiego
naprawić.
Co zrobić z swoim życiem w sytuacji, gdy wydaje się człowiekowi, że wszystko spadło mu na
głowę i nie ma już nikogo, ani niczego, co mogłoby mu pomóc. Powojenna codzienność nie była
czasem refleksji nad tragedią, jaka się wydarzyła. Był to czas działania, odbudowy i zmiany.
Jednak, gdy ostatni kamień stał się z powrotem częścią budowli... każdy, kto zawinił, został ukarany
za popełnione zbrodnie, a działania na rzecz odbudowy zostały zakończone, wtedy to nadszedł czas
na refleksje oraz decyzje. Wyznaczenie w swoim życiu celu, nie mogło być proste. Ogrom tragedii,
jaki dotknął tych, którym przyszło przeżyć te niespokojne czasy, naprawić mogło tylko jedno...
uczucia.

Albus Dumbledore przechadzał się po swych włościach z miną dumnego gospodarza. Odbudowa
Hogwartu została zakończona i pozostało już tylko czekać na przyjazd uczniów. Lato w tym roku
było wyjątkowo ciepłe, więc i nastrój wszystkich dookoła zdawał się poprawiać wraz z pogodą.
Wystarczyło jednak spojrzeć komuś głębiej w oczy, by odkryć, jak wielkie piętno wywarła na
wszystkich ta wojna. Jednak trzeba wreszcie pomyśleć optymistycznie o przyszłości, a w
szczególności optymizmem tym muszą zostać zarażeni uczniowie. Są jeszcze młodzi, czas ich
sukcesów wciąż jest przed nimi. I choć pewnie nigdy nie pozbędą się koszmarów przeszłości, to
jednak jest nadzieja, że w ich życiu zagości jeszcze szczęście. Dyrektor uśmiechnął się pod swoją
siwą brodą. Tak. Zawsze jest nadzieja na lepsze jutro. Rzucił jeszcze okiem na wykuty z białego
marmuru pomnik. Pomnik poległych. Wiele nazwisk na nim należało do osób młodych. Oni
również mogliby teraz szykować się na powrót w szkolne progi. Życie toczy się dalej, należy
jednak pamiętać o tych, którzy je stracili, by inni wciąż mogli realizować swoje plany i marzenia...

Już za kilka dni do Hogwartu na powrót zawita gwar jego studentów. Wszystko będzie jak
dawniej... Prawie jak dawniej. Do szkoły wraca również, ten najważniejszy - siódmy rok.
Uczniowie, którzy przeżyli, walczyli i na własnej skórze odczuli skutki wielkiej wojny. Czy sobie
poradzą? To się dopiero okaże ...

3
 Rozdział Pierwszy
Jak na październik pogoda była dziś całkiem przyjemna. Świeciło słońce, nie było wiatru, a
trawa wciąż jeszcze nie straciła swej zielonej barwy. Idealny dzień na trening. Harry Potter, który
ponownie został kapitanem drużyny, zaplanował cała taktykę gry i teraz z znaną sobie determinacją
dążył do celu – czyli zdobyciu przez Gryffindor pucharu Quidditcha. Skład drużyny pozostał bez
zmian, choć atmosfera w niej panująca nie była najlepsza. Harry, po rozstaniu z Ginny, trochę
zmienił swoje postępowanie. Stał się bardziej śmiały i wymagający. Idealnie wpasowywał się w
schemat bohatera – zbawcy narodu. Dlatego też wymagał od drużyny rzeczy niemal niemożliwych,
co spotykało się z niezbyt zadowolonymi minami jego zawodników.

Smuga szkarłatnego koloru świsnęła nad głową Hermiony, która z irytacją zmrużyła oczy. Nie
znosiła tej głupiej gry, ale wiedziała, że jeśli nie przyszłaby na trening dwójka jej najlepszych
przyjaciół byłaby zawiedziona. Pomimo wszystkiego, co udało im się przeżyć i pomimo rozstania z
Ronem, nadal pozostawali przyjaciółmi, a Hermiona robiła wszystko, by ta przyjaźń przetrwała
wszystkie upadki i kryzysy. Na trening zaś przychodziła również ze względu na Ginny, która to
bardzo źle znosiła nowe oblicze swojego byłego chłopaka. Najmądrzejsza Gryfonka westchnęła
ciężko i od niechcenia pomachała do Rona, który krążył nad pętlami, gotowy do obrony. Starała się
znosić cierpliwie piski i wrzaski Lavender Brown, oraz długie monologi Parvati Patil dotyczące
akcji na boisku. Z dużo większą przyjemnością pogrążyłaby się teraz w książce o Transmutacji,
którą to była jej ulubioną dziedziną magi i wciąż rozmyślała nad tym, czy nie powiązać z nią swojej
przyszłości.

--Czy on nie jest cudowny? - spytała Lav, wzdychając głośno. Hermiona zacisnęła zęby. Co prawda
nie była już z Ronem, ale i tak trochę przeszkadzało jej, że koleżanka z jej roku, znów planuje
poderwać rudzielca.
--Cudowny! I tak mu do twarzy w zielonym! - zapewniła gorliwie Parvati. Herm podniosła brew w
geście zdziwienia i spojrzała na dziewczyny.
--Kiedyś się do mnie odezwał ! Serio...! To była taka romantyczna chwila...- Lav najwyraźniej
pogrążyła się w sferze marzeń, ale głośne chrząknięcie koleżanki przywróciło ją do świadomości.
--Lavi, on do ciebie powiedział – "cześć Lefender", chyba nie o taką rozmowę Ci chodziło, co?
Blondynka wyraźnie zirytowała się przytykiem swej najlepszej przyjaciółki.
--O kim wy mówcie? - wtrąciła się wreszcie Hermiona, gdyż jej nieskromnej postaci inteligencja,
wydedukowała, że nie chodzi tu o Rona.
--Jak to o kim? O boskim Smoku! – zawołały obie.
--Smoku? - zdziwiła się Hermiona, a jej wzrok powiódł w kierunku wejścia na stadion.
--Aaa o tym... Smoku – wypluła jak najgorszą obelgę, patrząc na platynowe włosy Malfoy'a, który
to z wrodzoną dumą i pychą wmaszerował na środek stadionu, wiodąc za sobą swą drużynę w
zielonych szatach. Mimo porażki jego pana, szanowny książę Slytherinu nadal był zadufanym w
sobie bucem, jak zwykła zwać go w myślach Miona.
--Wspaniały prawda? - zapytała ją Lavender. Hermiona w odpowiedzi tylko prychnęła z pogardą.
Nie miała zamiaru zachwycać się Malfoyem, chociaż robiła to prawie cała żeńska część szkoły. Był
przystojny, to fakt, ale przy tym zepsuty i pusty.
-- Zdecydowanie, ładna buzia nie zastępuje wszystkiego! - przekonywała samą siebie Herm, choć
obiektywnie musiała przyznać, że wredny Ślizgon był tak przystojny, że trudno było znaleźć dla
niego konkurencje w tej szkole. Patrzyła, jak Harry i reszta drużyny lądują przy drużynie domu
węża i rozpoczynają rozmowę. Jak zwykle Slytherin na złość swoim odwiecznym wrogom, planuje
przeprowadzić trening w tym samym czasie. Od drugiej klasy niewiele się na tym polu zmieniło.

4
Mimo, że Malfoy oficjalnie pogodził się z Potterem, co przypieczętowano męskim uściskiem dłoni,
tak dla Hermiony i Rona, nadal był wredny i nieuprzejmy, co akurat nikogo nie dziwiło, bo zdaniem
Herm, Draco był typem gada, który nigdy nie zrzuci do końca swej skóry. Aktualnie natomiast nie
podobała jej się mina Rona. Z minuty na minutę jego twarz przybierała coraz bardziej czerwony
kolor, co jak wszyscy wiedzieli, oznacza, iż wybuch złości jest blisko. Zerwała się ze swojego
miejsca i szybko zbiegła na dół. Ona jedyna była w stanie pohamować mordercze instynkty
Weasley'a.

--Jest i nasza droga, kochana szlamcia! Wielkie Trio znów w komplecie! - zawył na jej widok
Draco, a na jego ustach wykwitł cyniczny uśmiech. Hermiona rzuciła mu pogardliwe spojrzenie i
podeszła do Rona.
--O co chodzi? - spytała rudego.
--Te szumowiny, chcą też teraz trenować! - oburzył się Ron.
--Uspokój się. Na pewno dojdziemy do porozumienia – odezwał się Harry.
--Nie wiem jak ty, Potter, ale ja nie widzę problemu w przeprowadzeniu wspólnego treningu,
będziemy mogli ocenić poziom naszych drużyn. Nie gramy pierwszych meczy razem, więc kwestie
taktyki i tak ulegną zmianie – zachęcał Malfoy, a jego platynowe włosy lśniły w słońcu. Hermiona
oczyma wyobraźni widziała, jak Lav i Pat wzdychają na ten widok z trybun.
--To chyba nie najlepszy pomysł, Harry – brązowowłosa zwróciła się do przyjaciela. Ron był
naprawdę wściekły, a poza tym, miała wrażenie, że Malfoy coś kombinuje.
--Aa tak, uwaga wszyscy! Królowa szlamu będzie teraz prawiła nam swoje mądrości – zawołał
blondyn i zaśmiał się, w czym zawtórowała mu jego drużyna. Ron już chciał sięgać po różdżkę, ale
Hermiona unieruchomiła jego nadgarstek.
--Lepiej być królową szlamu, niż królem tchórzofretek – odcięła się z równie kpiącym
uśmieszkiem, na co drużyna Gryfonów parsknęła śmiechem.
--Coś ty powiedziała?! - Malfoy, wyraźnie wściekły, ruszył w jej stronę, ale jeden z ścigających,
nazwiskiem Zabini, złapał go za ramię.
--Daj spokój, Smoku – powiedział łagodnie i, ku zdziwieniu wszystkich, uśmiechnął się do
Hermiony przepraszająco. Malfoy zmrużył niebezpiecznie oczy i skupił wzrok na dziewczynie.
Jego spojrzenie wyraźnie dało jej do zrozumienia, że to jeszcze nie koniec. Odwrócił się jednak w
stronę Harry'ego i powiedział:
--To jak Pottuś, gramy, czy ty i twoje tchórzliwe Gryfki pasujecie?
Na wzmiankę o tchórzostwie, w drużynie domu lwa, aż zawrzało. Hermiona westchnęła
zrezygnowana, gdyż już wiedziała, jaka będzie decyzja. Nie minęło pięć minut, a czternastu
zawodników wzbiło się w powietrze. Nieoficjalny mecz Gryfoni kontra Ślizgoni właśnie się
rozpoczął.

Gryfonka o brązowych włosach wróciła na trybuny do swoich koleżanek, które aż piszczały z

uciechy patrząc, jak Malfoy szybuje na swej najnowszej miotle. Niestety wyglądał naprawdę
imponująco...
--Tak ci zazdroszczę! - zawołała Lavi, gdy tylko Hermiona zajęła miejsce.
--Czego? - spytała ją zdziwiona.
--No tego, że rozmawiałaś z Malfoy'em! Też bym tak chciała...- blondynka znów się rozmarzyła.
Herm zamrugała z niedowierzaniem. Czasem zastanawiała się, czy wszystko z nią w porządku, bo
chyba nigdy nie byłaby w stanie tak ekscytować się tak jakimś facetem, jak robiła to Lav.
--Jakbyś nie zauważyła, to się z nim przegadywałam – poinformowała chłodno.
--No tak, ale on przynajmniej zna twoje właściwe imię – Parvati wyszczerzyła się w uśmiechu,
dając mentalnego pstryczka w nos swojej przyjaciółce.
Lavender chyba jednak się tym nie przejęła, bowiem zajęta była kontemplowaniem cudownych
łydek Dracona. Hermiona mimowolnie zachichotała. Może Pat i Lav nie były zbyt rozgarnięte, a w

5
ich głowach nie było wiele poza chłopcami, ciuchami i kosmetykami, ale i tak je lubiła. Czasem
miło było przebywać w towarzystwie ludzi, którzy nie mają w planach zbawiania świata.

Obserwowała grę z zacięta miną, nie mogąc się pozbyć wrażenie, że zdarzy się coś złego. Na razie
wyglądało na to, że wszyscy grają fair, a drużyna lwa, radzi sobie naprawdę dobrze. Po kilku
minutach zauważyła jednak, ku swemu przerażeniu, że Malfoy zatrzymał się niedaleko Rona i coś
do niego mówi. Rudy był już cały czerwony, a jego ręce zaciskały się na trzonku miotły coraz
mocniej. Widać było, że on i Ślizgon o coś się przegadują, jednak po chwili blondyn wybuchł
śmiechem i odleciał w górę, by móc wypatrywać znicza i jednocześnie śledzić postępy swojej
drużyny. Hermiona odetchnęła z ulgą, gdy Draco zostawił Rona w spokoju. Ta ulga nie trwała
jednak długo, gdyż Weasley zdenerwowany do granic swych możliwości ruszył za Ślizgonem. W
mgnieniu oka podleciał do niego, ale niestety nie zdążył zahamować i wpadł na obróconego do
niego plecami blondyna. Niespodziewający się ataku chłopak został dość mocno poturbowany i...
Krzyk Lavender rozdarł błonia, gdy nieprzytomny szukający Slytherinu spadał w dół. W ułamku
sekundy Hermiona oceniła sytuacje. Jeśli on spadnie na murawę, zostanie z niego tylko zielona
plama. Wyjęła swoją różdżkę i machnęła nią szybko. Ciało chłopaka zwolniło, ale i tak dość mocno
gruchnęło o ziemię. Wszyscy obecni na stadionie zamarli...

6
 Rozdział drugi
-- Brawo Ronaldzie, popisałeś się, nie ma co – ironizowała Hermiona, wydeptując ścieżkę w
dywanie McGonagall.
Gdy tylko zabrano Malfoy'a do skrzydła szpitalnego, opiekunka Gryffindoru pojawiła się na boisku
i rozkazała "Wielkiej Trójce" udać się do jej gabinetu, a sama pobiegła sprawdzić, co z rannym
Ślizgonem.
-- Myślicie, że wyrzucą mnie ze szkoły? - spytał cicho Ron.
Hermiona rzuciła mu poirytowane spojrzenie, a Harry wzruszył bezradnie ramionami.
-- Martw się lepiej, by Malfoy przeżył - warknęła na przyjaciela brązowowłosa.
-- Co cię napadło, żeby go zaatakować? - dopytywał się Potter.
-- Sprowokował mnie...
-- Na Merlina, Ron! Malfoy prowokuje nas od pierwszej klasy, powinieneś się już przyzwyczaić –
krzyknęła dziewczyna.
-- Ale on mówił o tobie Miona! Nie wiesz jakie rzeczy wygadywał!
-- Malfoy ciągle mnie obraża i mi dokucza, do tego też powinieneś się już przyzwyczaić! Ja się
przyzwyczaiłam! - Hermiona, była bardzo zdenerwowana całą sytuacją, a w jej głowie kłębiły się
tysiące myśli. A co jeśli blondyn nie przeżyje upadku? Co będzie z Ronem? A jeśli przeżyje, to czy
będzie mścił się na Weasley'u?
-- Hermiona, proszę, usiądź wreszcie! Jeszcze bardziej się denerwuję jak tak biegasz! - poprosił
Ron, ale jego przyjaciółka tylko spiorunowała go wzrokiem i powróciła do swego bezcelowego
marszu.
Pomiędzy trójką przyjaciół zapadło milczenie, a każdy z nich pogrążył się we własnych myślach i
obawach i trwali tak do chwili, gdy do gabinetu wróciła McGonagall. Z jej zaciętej miny nie dało
się nic wyczytać.
-- Pewnie ucieszy was wiadomość, że pan Malfoy z pewnością przeżyje.
Nikt z nich nie podskoczył z radości, ale cała trójka odetchnęła z widoczną ulgą.
-- Może mi pan wyjaśnić, panie Weasley, co sprawiło, iż zaatakował pan odwróconego do pana
plecami kolegę? - spytała chłodno.
Ron skulił się w sobie pod wpływem jej spojrzenia.
-- On... sprowokował mnie pani profesor. Usta McGonagall zacisnęły się w wąską kreskę, widać
było, że jest bardzo zdenerwowana i ledwie panuje nad sobą.
-- To nie powód, by atakować kogoś z zaskoczenia! To bardzo niehonorowe i szczerze muszę
przyznać, że nie spodziewałam się tego po panu!
Ron wyglądał jakby chciał się zapaść pod ziemię.
-- Po rozmowie z dyrektorem uznaliśmy, że nie zostanie pan wydalony ze szkoły... na razie. Jednak
zostanie pan ukarany, a karę tę wyznaczy profesor Snape. Proszę się teraz do niego udać –
zakończyła McGonagall.
Ron wyglądał na naprawdę załamanego, ale nie zamierzał protestować. Z miną skazańca wyszedł z
gabinetu. Harry i Hermiona wyczekująco spojrzeli na swoją opiekunkę.
-- Panie Potter, czy pan wie, iż rozgrywanie nieoficjalnych meczy, pomiędzy drużynami domów jest
zakazane regulaminem?
Harry zaczerwienił się i zwiesił głowę.
-- Ale...ale... to nie był mecz, tylko trening, tylko razem trenowaliśmy...- wyjąkał.
Vice dyrektorka westchnęła ciężko.
-- Pana zadaniem będzie przeproszenie Ślizgonów za to co zrobił jeden z zawodników twojej
drużyny, oraz osobiste przeproszenie pana Malfoy'a.
Harry już otworzył usta, by zaprotestować, ale mina nauczycielki skutecznie go od tego

7
powstrzymała. Od razu było widać, że żadne dyskusje nie wchodzą w grę.
-- Możesz odejść Potter. Harry niezwłocznie opuścił gabinet, pozostawiając Hermionę sam na sam z
profesorką.
-- Zapewne wiedziała pani, panno Granger, iż ten mecz jest nielegalny, prawda?
Hermiona skinęła szybko głową w odpowiedzi.
-- Jako prefekt naczelna powinna pani temu zapobiec!
-- Ja... próbowałam... - nie wiedziała co jeszcze mogłaby powiedzieć, McGonagall miała rację,
powinna jakoś ostrzej zareagować.
-- Zdaniem pani Pomfrey, jedynie twój czar spowalniający pozwolił panu Malfoy'owi wyjść z tego
incydentu bez trwałego uszczerbku na zdrowiu, musi tylko spędzić kilka dni w skrzydle szpitalnym.
Hermionie naprawdę ulżyło na tę wiadomość. Skoro Draco nie był bardzo poturbowany, jest
większa szansa, iż nie będzie chciał się zemścić na Ronie.
-- To tyle z mojej strony.
Profesorka odesłała ją skinieniem ręki. Hermiona niezwłocznie skierowała się w stronę wyjścia.
-- Jeszcze tylko... trzydzieści punktów dla Gryffindoru, za niebywały refleks.
Herm spojrzała na nauczycielkę i uśmiechnęła się lekko, po czym opuściła jej gabinet.

Informacja o wypadku szukającego Slytherinu w mgnieniu oka obiegła całą szkołę. Jeszcze przed
kolacją, powtarzano sobie plotkę jakoby cała drużyna Gryfonów rzuciła się na Malfoy'a z
pięściami, a biedny blondyn sam dzielnie odpierał ten atak. Ron wrócił z gabinetu Snape'a
załamany. Otrzymał szlaban na cały semestr i w każdy piątkowy wieczór i sobotni poranek miał
stawiać się w gabinecie profesora, by wykonywać zlecone przez niego pracę. Perspektywa ta nie
nastrajała go optymizmem. W czasie kolacji Harry, wygłosił swoje oficjalne przeprosiny, co
spotkało się jedynie z gwizdami i buczeniem Ślizgonów, a kilku z nich posłużyło się
niewybrednymi epitetami nazywając uczniów domu lwa: tchórzami i mordercami. Atmosfera jaka
zapanowała między dwoma i tak zwaśnionymi domami była więc jeszcze bardziej napięta.

Podły humor nie opuścił Rona, przez noc, więc następnego dnia przy śniadaniu był niemiły i
opryskliwy dla wszystkich. Hermiona irytowała się zachowanie przyjaciela, bo z tego co zdążyła
wywnioskować, Ron wcale nie żałował tego, że prawie zabił Dracona. Był tylko zły i rozżalony z
powodu szlabanu, jaki zarobił z tego powodu. Dziewczyna wolała jednak nie uświadamiać
rudzielca, że kara jaka go spotkała, była w pełni zasłużona. Harry widząc podły nastrój Weasley'a,
wolał w ogóle nie zabierać głosu w tej sprawie i całe śniadanie spędził na uśmiechaniu się i
mruganiu do Anett Hill, Krukonki z siódmego roku, co znów skutkowało ponurym nastojem Ginny,
tak więc Hermiona nie mogła zaliczyć tego początku dnia do szczególnie udanych. Trójka
przyjaciół nie odzywając się do siebie, opuściła Wielką Salę, by udać się na pierwsze dziś zajęcia.
Ron wyglądał na jeszcze bardziej zrezygnowanego, gdy przypomniał sobie, że pierwszą lekcją jest
Obrona Przed Czarną Magią, której nadal uczył Snape. Jednak jego nastrój osiągnął apogeum
kryzysu, gdy pod drzwiami sali zobaczył profesora w towarzystwie nikogo innego jak tylko....
Lucjusza Malfoy'a. Rudy nieudolnie próbował schować się za Hermioną, ale Malfoy Senior i tak
przeszywał go swoim zimnym wzrokiem.
-- Myślicie, że będzie chciał ze mną pogadać? - jęknął zrozpaczony chłopak.
-- Nie panikuj Ron, nic Ci przecież nie zrobi – pocieszała go Hermiona. Po chwili jednak nie była
już taka pewna, że rozmowa z Lucjuszem jest bezpieczna. Poczuła jak krew niemal zamarza jej w
żyłach, gdy blondyn zwrócił się bezpośrednio do niej.
-- Mógłbym zamienić z panią słówko, panno Granger? Dziewczyna z paniką spojrzała na swoich
przyjaciół, ale żaden z nich nie patrzył na nią. Obaj byli bowiem właśnie zajęci kontemplowaniem
swojego obuwia.

8
-- Niestety, zaraz mam lekcję – odpowiedziała, siląc się, by głos jej nie zadrżał.
-- Idź Granger, te kilka minut nie zrobi różnicy – powiedział Snape, a Hermiona miała ochotę
zakląć pod nosem. Lucjusz natomiast uśmiechnął się z satysfakcją.
-- Może tutaj? - zaproponował otwierając drzwi jakieś pustej klasy i zapraszając Hermionę do
środka. Jej koledzy z grupy zostali w tym czasie wpuszczeni do klasy obrony. Ron i Harry nawet się
za nią nie obejrzeli. Przełykając ślinę i przekonując samą siebie, że blondyn nic jej nie zrobi, weszła
do klasy. Mężczyzna zamknął drzwi.
-- Poprosiłem panią o tę chwilę rozmowy, ponieważ jak usłyszałem od dyrektora, dzięki pani
interwencji, upadek mojego syna, nie był tak fatalny w skutkach.
Herm zastanawiała się o co właściwie może mu chodzić? Czyżby miał wygłosić tyradę na temat
tego, iż szlama jej pokroju nie powinna rzucać zaklęć na czarodziejów czystej krwi? Nie... to
głupie...
-- Może wydawać się to pani dziwne, zważywszy na to co wydarzyło się w przeszłości, ale zawsze,
dobro, a przede wszystkim życie mojego syna były dla mnie najważniejsze. Stała z założonymi
rękami i gapiła się na arystokratę, zastanawiając się do czego zmierza ta rozmowa.
-- Tak więc chciałbym... - zawahał się chwilę.
-- Chciałbym pani podziękować.
Słowa te tak ją zdziwiły, że nie wiedziała co odpowiedzieć. Gdyby było to fizycznie możliwe, jej
szczęka właśnie opadłaby z łoskotem na podłogę. On – wielki Pan czystokrwisty – dziękuje jej –
czarownicy mugolskiego pochodzenia? Czy świat oszalał? Malfoy wpatrywał się w nią jakby z
oczekiwanie i co najdziwniejsze w jego oczach nie dostrzegała ani pogardy, ani obrzydzenia, które
zawsze gościły w jego spojrzeniu przed wojną...
-- Nie ma za co. Zrobiłabym to dla każdego – odpowiedziała pewnie i uniosła lekko głowę. Przyjęła
jego podziękowania, choć nie była całkiem przekonana co do ich szczerości. Może po prostu
Lucjusz pomyślał, że jedynie tak wypada?
-- Och tak, z pewnością zrobiłaby to pani dla każdego... to przecież taka gryfońska postawa. Jednak
nie mógł darować sobie odrobiny kpiny. Nie wszystko może się zmienić...
-- Jeśli jest jednak coś, bądź jakiś sposób, w który mógłbym okazać pani wdzięczność mojej
rodziny, to proszę powiedzieć. Hermiona rzuciła mu zdziwione spojrzenie. Czyżby chciał jej
zapłacić, za uratowanie życia jego syna? To niedorzeczne! Postanowiła jednak utrzeć mu tego
arystokratycznego nosa.
-- Mógłby pan przestać traktować innych ludzi jak gorszych od siebie – sama sobie się dziwiła, że
mu to powiedziała, a jeszcze bardziej, gdy zamiast irytacji na twarzy blondyna pojawił się delikatny
uśmiech.
-- Raz Gryfonka, zawsze Gryfonka prawda? - zaśmiał się lekko, po czym wyciągnął w jej stronę
swoją bladą dłoń. Hermiona otworzyła usta z niedowierzania. Lucjusz Malfoy z własnej woli chce
dotknąć szlamy? Merlin musi mieć dziś wyśmienity humor... Z drobnym wahaniem, uścisnęła rękę
mężczyzny.
-- Obiecuję, że z moich ust więcej nie padnie słowo "szlama" – zabrzmiało to jak składanie
przysięgi, wiec Hermiona w ramach ostrożności, szybko wycofała dłoń.
-- I proszę przekazać pani rudemu przyjacielowi, że na temat jego zachowania zamienię sobie
słówko z jego rodzicami. Obojgiem - uśmiechnął się cynicznie pod nosem. Hermiona nie
odpowiedział tylko skierowała się do wyjścia.Cała ta sytuacja była dla niej nieźle szokująca. Bez
zbędnych słów Lucjusz otworzył drzwi. Dziewczyna pożegnała go krótkim skinieniem głowy po
czym ruszyła na lekcje obrony.

-- Siadaj i nie gadaj! - od progu przywitał ją Snape. Rozpakowała swoje rzeczy i szybko zerknęła na
pergamin Rona by dowiedzieć się jaki jest temat dzisiejszej lekcji. Obu chłopców, aż nosiło z
ciekawość na temat rozmowy ich przyjaciółki z ojcem ich największego wroga, ale wiedzieli
również, że jeśli się odezwą to nietoperz odejmie im mrowie punktów. Woleli więc z tym poczekać

9
do dzwonka.
Gdy lekcja wreszcie się skończyła Gryfonka z ulgą spakowała swoje książki. To był bardzo dziwny
poranek. Nie zdążyła jednak wyjść z klasy gdy przywołał ją Snape.
-- Z racji tego, iż masz najlepsze notatki, skopiujesz je i pod koniec tygodnia zaniesiesz panu
Malfoy'owi – oznajmił jej obojętny tonem. Hermiona już otwarła usta, by zaprotestować, gdy Snape
dodał:
-- I nie dotyczy to tylko obrony przed czarną magią, ale wszystkich przedmiotów. To na tyle.
Możesz odejść. Dziewczyna gniewnie zacisnęła usta, ale postanowiła nie wszczynać kłótni z
profesorem. Najwyżej prześle Ślizgonowi te notatki sową, albo da je Zabiniemu, żeby mu
przekazał. Gdy łapała już za klamkę profesor odezwał się ponownie:
-- I jeszcze jedno! Masz je zanieść osobiście, w razie gdy pan Malfoy miał jakieś pytania...
-- Do cholery, czy on czyta mi w myślach?! Zirytowała się gdy tylko wyszła z sali. Tego tylko
brakowało jej dzisiejszego, przeklętego poranka... Nakazu widywania się z pewną oślizgłą
jaszczurką, której za nic w świecie nie miała ochoty widzieć...

10
 Rozdział trzeci
Cały tydzień był dla Hermiony jedną wielką udręką. Ron był nie do zniesienia, a już
przeszedł samego siebie gdy w czwartek nawrzeszczał na małą, pierwszoroczną dziewczynkę, tylko
dlatego, że położyła niechcący książkę na jego wypracowaniu z zaklęć. Dziecko wybuchnęło
głośny płaczem, a rola jej pocieszycielki przypadła oczywiście Hermionie, bo Ron burknął tylko –
"sama jest sobie winna". Nie lepiej było z Ginny, która to co wieczór przychodziła do dormitorium
Herm i wypłakiwała się z powodu zachowania Harry'ego. Zbawca świata czarodziejów po swym
sławetnym zwycięstwie nad siłami zła doszedł jednak do wniosku, że jest jeszcze za młody by
wiązać się na stałe. Owszem, nadal twierdził, że kocha Gin, i że to ona jest kobietą jego życia, na
razie jednak miał ochotę na odrobinę rozrywki. Chciał wreszcie zaznać życia bez zmartwień i
posmakować wszystkich uroków młodości. Kończyło się to jego coraz liczniejszymi romansami, co
sprawiało Rudej Gryfonce wiele bólu i smutku. Hermiona próbowała rozmawiać z przyjacielem,
jednak brunet jej próby zazwyczaj kwitował jednym zdaniem – "wyluzuj trochę Miona"...
Pozostawało jej więc pocieszanie Ginevry, i zapewnianie jej, że Harry w końcu zrozumie jak źle
postępuje. Jakby tych zmartwień było mało, na dodatek nauczyciele chyba się wściekli z
zadawaniem prac domowych i zapowiadaniem sprawdzianów. Ledwie minęło półtora miesiąca
nauki, a już wszyscy zapragnęli zrobić powtórkę materiału przed owutemami, które jej grupa miała
zdawać w maju. Brązowowłosa w piątkowy wieczór zawalona stosami książek i pergaminów była
na skraju załamania nerwowego. Ron, który zaraz miał iść na szlaban do Snape'a, był bardzo
burkliwy, więc Hermiona usilnie starała się ignorować jego marudzenie. Odetchnęła z ulgą gdy
rudzielec wreszcie opuścił pokój wspólny. Jednak ledwie on zniknął, to zaraz obok niej pojawił się
drugi rudzielec, w równie paskudnym humorze. Hermiona błagała Merlina o odrobinie cierpliwości.
--Harry umawia się z Claudią Stoppler, tą pustą idiotką! Wyobrażasz sobie? - Ginny prychała jak
rozjuszony kot, ale w jej oczach można było dostrzec, że cierpi.
-- Nie martw się Gin, on na pewno szybko zrozumie jaka ona jest beznadziejna i głupia – pocieszła
koleżankę. Ruda pokiwała smutno głową.
-- Masz dużo roboty?
-- Ani nie mów. Do świąt się nie wyrobię z tym materiałem – jęknęła Hermiona.
-- Nie mówiłaś jak Malfoy się zachowywał gdy zaniosłaś mu notatki? Dziewczyna podniosła głowę
spoglądając na koleżankę ze zdziwieniem. Dopiero po chwili dotarł do niej sens jej słów. Zupełnie
zapomniała o notatkach dla Ślizgona! Jak oparzona zerwała się z miejsca i zaczęła przerzucać swoją
torbę w poszukiwaniu pergaminów. Sprawnym zaklęciem przekopiowała swoje zapiski z całego
tygodnia, i zanim Ginny zdążyła ponownie się odezwać, ona już wybiegała z pokoju wspólnego w
kierunku skrzydła szpitalnego. Miała nadzieję, że blondyn nie doniósł nietoperzowi, że nie dostał
jeszcze tych notatek. Jeśli tak... to już po niej.

Zatrzymała się przed wejściem do sali i odetchnęła lekko. Nie chciała by Malfoy pomyślał,
że pędziła tu na złamanie karku specjalnie dla niego. Przybiegła tu tak szybko tylko dlatego , że
obawiała się ewentualnej kary profesora Snape'a, za niewypełnienie jego polecenia... W skrzydle
zastała Pansy Parkinson siedzącą przy łóżku blondyna i czytającą mu jakąś książkę na głos. Draco
leżał wygodnie rozwalony, w zielonej, zapewne jedwabnej piżamie. Ręce miał założone za głowę i
sprawiał wrażenie jakby w ogóle nie słuchał czytającej koleżanki. Po obu stronach jego łóżka stały
szafki zastawione słodyczami, kartkami i kwiatkami. Widać jego psychofanki zadbały by ich
bóstwu niczego nie zabrakło. Hermiona wolnym krokiem zaczęła zbliżać się do łóżka blondyna.
Draco odwrócił się i gdy tylko ją ujrzał na jego ustach wykwitł kpiący uśmieszek.
--Dość na dziś Pansy. Idź już – oznajmił tonem pana i władcy. Ślizgonka dopiero teraz dostrzegła

11
Hermionę. Już otworzyła usta by coś powiedzieć, ale Draco machnął ręką, dając jej do zrozumienia,
że ma sobie iść, i to bez dyskusji. Gryfonka z lekkim niedowierzaniem patrzyła jak Parkinson z
opuszczoną głową wychodzi z skrzydła szpitalnego. Musiała naprawdę kochać tego drania, skoro
pozwalała mu się tak traktować.
-- Co się gapisz Granger? Podoba Ci się Parkinson? - zakpił.
-- Zastanawiam się jak głupią trzeba być, by lubić taką szumowinę jak ty – odgryzła się,
podchodząc bliżej łóżka.
-- Co ty możesz o tym wiedzieć, skoro Ciebie i tak nikt nie lubi. Wszyscy zadają się z tobą bo
odrabiasz im prace domowe – Malfoy posłał jej złośliwy uśmieszek. No cóż... mogła się
spodziewać, że nie będzie dla niej ani odrobinę milszy po tym jak uratowała mu życie.
-- Przyniosłam Ci notatki.
-- Wreszcie. Już chciałem wysłać informację do profesora Snape'a, że pani arcyszlama nie
wywiązała się z swoich obowiązków. Naprawdę nie wiem jak mogli wybrać prefektem naczelnym
kogoś tak beznadziejnego – kpiący uśmiech nie schodził z jego bladych ust. Hermiona westchnęła
cicho. Wiedziała, że nie ma sensu się z nim kłócić, lepiej będzie go zignorować.
-- Tu masz wszystkie notatki, a tu listę prac domowych z całego tygodnia, które musisz wykonać –
podała mu rzeczone pergaminy.
-- Listę prac domowych? Nie mogłaś przynieść gotowych esejów? Przecież i tak odwalasz je za
połowę Gryffindoru.
-- Nie jestem twoją sekretarką Malfoy – wycedziła przez zaciśnięte zęby.
-- Oczywiście, że nie. Sekretarki zazwyczaj odznaczają się nienaganną prezencją, a ty... - teatralnie
zawiesił głos po czym widowiskowo skrzywił się z obrzydzeniem.
-- Masz jakieś pytania? - zapytała siląc się na spokój.
-- Nie mam, ale Parkinson może mieć gdy będzie za mnie odrabiała zadanie, w razie czego przyśle
ją do Ciebie, może jak będziesz miała szczęście, uda Ci się z nią umówić na randkę – zarechotał z
własnego dowcipu.
-- Cała szkoła wie, że Parkinson jest beznadziejnie zakocha w pewnym egoistycznym, wrednym,
bladym, pozbawionym ludzkich uczuć, obrzydliwie zarozumiałym, i do tego tlenionym idiocie –
Hermiona uśmiechnęła się triumfująco, widząc jak na twarz Malfoy'a wypływa rumieniec złości.
Jednak ku zdziwieniu dziewczyny blondyn opanował się dość szybko. Odchrząknął lekko i
wreszcie zajrzał w notatki, które mu przyniosła. Zdziwiona jego reakcją postanowiła, że pora już
opuścić skrzydło szpitalne.
--Czekaj Granger, nie wiem co tu nabazgrałaś. Masz straszne pismo. Hermiona odwróciła się i
podeszła bliżej do chłopaka by sprawdzić o który fragment notatek mu chodzi. Gdy pochyliła się
nad nim blondyn chwycił jednej z jej loków i pociągnął ją w dół.
-- Au! To boli idioto! Puszczaj! - krzyknęła. On jednak tylko pociągnął ją jeszcze mocniej, tak, że
jej ucho znalazło się kilka centymetrów o jego ust. Dreszcz przebiegł jej po plecach, gdy poczuła na
uchu jego oddech.
-- Słuchaj no Granger! Możesz sobie być zbawczynią świata czarodziejów, członkinią drużyny
marzeń, prefekt naczelną i najlepszą uczennicą tej szkoły. Możesz nawet być bohaterką, która
podobno uratowała mi życie, ale zapamiętaj sobie jedno. Żadna przemądrzała szlama nie będzie
mnie wyzywać od idiotów i mówić, że nie mam ludzkich uczuć, zrozumiałaś? - szeptał wprost do
jej ucha. Hermiona złapała go za rękę próbując uwolnić pukiel swoich włosów z jego zaciśniętych
palców, ale chłopak ponownie mocno ją szarpnął.
-- Pytam, czy zrozumiałaś? - warknął wyraźnie zły. Już miała mu odpowiedzieć gdy drzwi skrzydła
szpitalnego otworzyły się i stanął w nich... Ron. Jego mina wyrażała szczery szok i dopiero w tej
chwili Hermiona uświadomiła sobie jak to musiało wyglądać z jego perspektywy. Pochylała się nad
Ślizgonem, który trzymał ją za włosy i szeptał jej do ucha. Malfoy widząc minę rudzielca
uśmiechnął się wrednie, po czym jego palce zamiast zaciskać się na włosach Gryfonki zaczęły się
nimi bawić, przeplatając je delikatnie.

12
-- Niestety kochanie, dziś nam przerwano, ale dokończymy zabawę innym razem – powiedział
słodko blondyn gdy Hermiona szybko od niego odskoczyła.
-- Ron! Co się stało? - spytała, dopiero teraz zauważając, że rudzielec ma całą lewą dłoń we krwi.
-- Skaleczyłem się rozbitym słoikiem na szlabanie – mruknął w odpowiedzi, ale nadal patrzył
skonsternowany to na Hermione, to na Draco, który ciągle uśmiechał się kpiąco.
-- Zawsze mówiłem, że jesteś straszną niezdarą Weasley – zakpił.
Ron poczerwieniał ze złości i już miał coś odpyskować, gdy do skrzydła weszła pani Pomfrey.
Hermiona nie pożegnawszy Malfoy'a nawet jednym spojrzeniem, postanowiła wyjść i poczekać na
przyjaciela przed wejściem do sali. Po chwili Ronald wyszedł z już zdrową ręką. Obrzucił ją
badawczym spojrzeniem, po czym w ciszy oboje ruszyli do pokoju wspólnego.
-- Hemiona poczekaj – poprosił, gdy już prawie byli przy portrecie Grubej Damy.
-- Coś się stało? - spytała go ostrożnie, mając jednocześnie nadzieje, że chłopak nie chce nawiązać
do incydentu ze skrzydła szpitalnego.
-- Czy ty i Malfoy... ty z nim... czy wy... - plątał się, a na jego twarzy wykwitał zdradliwy
rumieniec.
-- Na Merlina Ron! Co ty sugerujesz? Byłam u niego, bo Snape mi kazał zanieść temu idiocie
notatki, a on jak zwykle znalazł sposób, by mi dokuczyć, przecież wiesz jaki jest – wyjaśniła mu
prędko. Chłopak odetchnął z widoczną ulgą.
-- Bo wtedy... no wiesz, na boisku... On powiedział mi... Powiedział , że... – widać wyznanie tego
nie było dla niego łatwe.
-- No mów, co on znów takiego wymyślił? - zapytała.
-- Powiedział, że pewnie ze mną zerwałaś bo byłem kiepski... no... sama-wiesz-w-czym...
Hermiona ledwo powstrzymała parskniecie śmiechu, obawiając się, że Ron mógłby to źle odebrać.
-- I powiedział też, że on może Ci pokazać... no jaki jest świetny... no... w tym. Dziewczyna
otworzyła szerzej oczy ze zdumienia. To, przez to Ron o mało nie zabił Ślizgona?
-- Dodał oczywiście, coś, że potem musiałby przejść kuracje odszlamiającą, a ty mogłabyś wrócić
do mnie jak już on z tobą skończy i nauczyć mnie też czegoś...
Twarz Rona przypominała dorodnego pomidora, co wspaniale komponowało się z jego
marchewkowymi włosami.
-- Ron, przecież wiesz, że Malfoy jest ostatnim facetem w tej szkole, którego bym dotknęła! On Cię
tylko tak prowokował, nie mówił tego serio, jak mogłeś pomyśleć, że jest inaczej? Herm poklepała
go pocieszająco po ramieniu.
-- No, ale dziś w skrzydle...
-- Pochyliłam się tylko, by odczytać mu notatki, naprawdę, nic więcej! - zapewniła go gorąco.
-- Uważaj na siebie Herm, myślę, że ta blada fretka może coś kombinować – jęknął.
-- Spokojnie, nic mi nie zrobi, to tylko zarozumiały dupek – uśmiechnęła się do niego, a Ron
odwzajemnił uśmiech. Gdy Rudy przepuścił ją przy wejściu do pokoju jedna dziwna myśl
nawiedziła jej głowę, a mianowicie taka, iż ten irytujący, zarozumiały dupek, używa naprawdę
ładnych perfum...

13
 Rozdział czwarty
--Hermiono proszę Cię! Naprawdę muszę zaraz iść do Dumbledora. Nie wiem ile to potrwa, a
Snape urwie mi głowę jeśli nie oddam tego jutro - zbawca świata czarodziejów patrzył na nią z
nadzieją w swych zielonych oczach.
--Dlaczego nie napisałeś tego eseju wczoraj, albo dziś po zajęciach? - dopytywała się z naganą w
głosie.
--Przypadkiem spotkałem Claudię... zgadaliśmy się trochę...- jąkał się skonsternowany Potter.
Hermiona prychnęła zdegustowana. Harry swój wolny czas przeznaczył na flirtowanie z jakąś
lalunią, a teraz wymaga od niej, by odrobiła za niego pracę domową. Wyraźnie przypomniało jej się
jak Malfoy szydził, że przyjaźnią się z nią tylko dlatego, że pisze za nich wypracowania... Starała
się odpędzić od siebie tę myśl.
--Proszę Herm! Wynagrodzę Ci to, obiecuje! To naprawdę już ostatni raz! - upraszał się Harry.
--Dobrze już! Ale więcej mnie o to nie proś! Poświęć trochę więcej czasu nauce, a nie jakimś
pustym idiotką!
--Dzięki Miona! Jesteś najlepsza! - przyjaciel pochylił się nad nią i szybko cmoknął ją w policzek,
po czym pognał do wyjścia. Hermiona z rezygnacją zabrała się za pisanie kolejnego eseju na
eliksiry. Naprawdę wolałaby ten wieczór poświęcić na jakąś własną rozrywkę... ale z drugiej strony,
i tak miała zamiar jedynie poczytać książkę...
--Hej Hermionko. Harry powiedział mi, że można liczyć na twoją pomoc w napisaniu eseju z
eliksirów - Ron stanął tuż przed nią z szerokim uśmiechem.
--Też go jeszcze nie napisałeś? No nie! Co się z wami dzieje? - gderała dziewczyna - No dobra,
siadaj, będę pisała wersję dla Harry'ego, a ty możesz to przepisywać, zmieniając oczywiście
kolejność zdań.
--Przepisywać? Bo ja pomyślałem sobie... no, że skoro piszesz dla Harry'ego...
Hermiona oburzona uniosła głowę i spojrzała na swojego drugiego przyjaciela.
--Ty chyba nie sądzisz, że napisze to za Ciebie Ronald!
--No, ale skoro piszesz za Harry'ego...
Hermiona musiała odliczyć w myślach do dziesięciu. Za kogo oni ją mieli? Za automat do
odrabiania prac domowych?
--Piszę za Harry'ego, bo on musiał iść do dyrektora - wycedziła przez zaciśnięte zęby.
--Nie prawda! On poszedł na randkę z Anett Hill - wypalił rudzielec, bez zastanowienia.
Dziewczyna myślała, że zaraz coś ją trafi! Ze złością zatrzasnęła książkę do eliksirów.
--A ty? Z kim się umówiłeś, że próbujesz zwalić na mnie swoje zadanie? - wstała i spiorunowała
przyjaciela wzrokiem. Ron zrobił się czerwony jak pomidor i zaczął mamrotać coś pod nosem o
Krukonce, która dawno już wpadła mu w oko.
--I ja mam poświęcić swój wolny czas na pisanie twojego zadania, a ty będziesz sobie spacerował
po błoniach z jakaś super laską?! Ty egoisto! A pomyślałeś o mnie! O tym, że może też chciałabym
spędzić ten wieczór w towarzystwie jakiegoś chłopaka, zamiast pomagać tobie?!
--O co się pieklisz Miona? I tak z nikim się nie umawiasz... przecież nawet nikt nie chce... - Ron
zorientował się, że chyba powiedział za wiele, bowiem Hermiona wyglądała na zranioną jego
słowami. Opanowała się jednak i powiedziała chłodno:
--Dość tego Ronaldzie. Od dzisiaj, ani ty, ani szanowny pan Potter nie macie co liczyć na moją
pomoc z nauką. Miarka się przebrała. A teraz znajdź swojego przyjaciela i poinformuj go, że ma
sam napisać swój referat, bo jak nie, to Snape dostanie jutro pusty pergamin!
Z dumnie uniesioną głową ruszyła w stronę swojego dormitorium. Postanowiła, że tym razem nie
wyciągnie do chłopaków pierwsza ręki na zgodę. Jeśli naprawdę zależy im na jej przyjaźni, to

14
pierwsi powinni ją przeprosić. Zrezygnowana padła na swoje łóżko. Ostatnie słowa Rona brzęczały
w jej umyśle niczym natrętna mucha. Czy naprawdę nie umawia się z żadnym facetem bo nikt jej
nie chce? Przecież ona nawet nie pomyślała o tym, by iść na jakąś randkę... od zakończenia wojny i
zerwania z Ronem, ciągle myślała tylko o przyszłości... o skończeniu szkoły z jak najlepszymi
wynikami... Zrezygnowana pokręciła głową. Jednak mimo wszystko słowa rudzielca naprawdę ją
zabolały. Nie. Tym razem na pewno nie przeprosi go pierwsza.

Na śniadaniu usiadła z dala od Rona i Harry'ego dając im tym samym do zrozumienia, iż jest
obrażona ich wczorajszym zachowaniem. Chłopcy wyglądali na lekko zawstydzonych, ale żaden z
nich nie zdobył się jeszcze na przeproszenie jej. Herm postanowiła nawet na nich nie patrzeć. Z
godnością przeżuwała swojego tosta, jednocześnie obserwując stół Ślizgonów. Malfoy wyszedł już
ze skrzydła szpitalnego i oczywiście znów przyjął rolę księcia Slytherinu. Z przejęciem coś
opowiadał , raz po raz wybuchając śmiechem, a uczniowie domu węża wpatrywali się w niego z
fascynacją, albo jak w przypadku Parkinson - z zainteresowaniem. Jedynie najlepszy przyjaciel
blondyna - Zabini - patrzył na niego z pobłażliwym politowaniem.

--Książę wrócił na swój tron - odezwała się Ginny, gdy spostrzegła gdzie patrzy Hermiona.
--Jak widać. On się chyba nigdy nie nauczy pokory - stwierdziła brązowowłosa odwracając wzrok
od Malfoy'a.
--Słyszałam, że nagadałaś wczoraj Ronowi w pokoju wspólnym.
Hermiona prychnęła z irytacją.
--Zasłużył sobie, nie mam zamiaru z nim rozmawiać póki nie przeprosi, z Potterem też nie! -
oznajmiła pewnie.
--I słusznie, od dawna Ci mówiłam, że oni Cię wykorzystują Herm...
--Dość tego Ginn, skończyło się. Muszą zacząć pracować sami na swoje oceny. Ja im już nie
pomogę. Koniec.
--Zawsze tak mówisz, a potem...
--Tym razem nie zmienię zdania! - zapewniła Hermiona wstając od stołu- Muszę już iść, mam teraz
zielarstwo - Gryfonka chwyciła swoją torbę i ruszyła w stronę szklarni.

Zielarstwo z siódmym rokiem Hufflepuffu było jednym z zajęć, które naprawdę lubiła. W tym roku
poznawali fascynujące i rzadkie magiczne rośliny, a poza tym mieli wiele zadań praktycznych, co
sprawiało, że lekcje te szybko mijały. Hermiona wciąż demonstrując swoją złość na przyjaciół
stanęła dziś przy jednym stanowisku z Nevillem. Chłopak uśmiechnął się do niej na powitanie i
skupił się na podręczniku do przedmiotu, który z pewnością znał już na pamięć. Ron i Harry rzucali
jej ukradkowe spojrzenia, ale żaden z nich nie odważył się jeszcze ją przeprosić.

Do szklarni dziarskim krokiem weszła profesor Sprout, a tuż za nią, ku rozpaczy wszystkich,
siódmy rok Slytherinu, na czele z obrzydliwie pewnym siebie Draconem.
--Witajcie moim mili. Jako, że profesor Flitwick, musiał pilnie wyjechać, razem z nami na
dzisiejszej lekcji obecni będą Ślizgoni. Jest nas tak dużo, więc proszę dobrać się w pary. Będziemy
dziś rozsadzać jadowite geranium.
Po słowach profesorki nastąpiło małe zamieszanie w dobieranie się dwójek. Hermiona uśmiechnęła
się do Nevilla, wiedząc, iż z nim, to zadanie będzie dziecinnie łatwe... niestety pani Sprout chyba
pomyślała to samo.
--Myślę, że pan Longbottom poradzi sobie doskonale sam. Profesorka rozejrzała się po sali i
spostrzegła, że Malfoy, Zabini i Parkinson stoją przy jednej doniczce, a Mopsica najwyraźniej

15
spiera się z Blaisem kto będzie w parze z blondynem.

--Proszę się nie kłócić. Któryś z panów przedzie do panny Granger. Hermiona zrezygnowana
podeszła do osobnego stanowiska pracy. Była przekonana, że żaden ze Ślizgonów nie będzie chciał
być z nią w parze i w końcu pani profesor będzie musiała sama, któregoś wyznaczyć. Jakie było jej
zdziwienie, gdy obaj chłopcy niemal równocześnie ruszyli w jej stronę.

--Nawet o tym nie myśl Zabini, za nic nie zostanę tu z nią. Nie po tym co wczoraj zrobiła. Wstydź
się Pansy! - Draco pogardliwie pokręcił głową.
--Daj spokój Smoku, ty tylko umiesz dokuczać Granger, a ja chętnie z nią podyskutuje...
--Zostajesz z Parkinson – oświadczył mu blondyn, po czym chwycił swoją torbę i ruszył w stronę
lekko zszokowanej Hermiony.
--Cześć szlamciu. Tęskniłaś za mną ? - przywitał się z swoim firmowym uśmieszkiem. Hermiona
postanowiła go zignorować, dość miała kłótni i problemów, by wdać się z nim w kolejną,
bezsensowną potyczkę słowną.
Założyła ochronne rękawice i sięgnęła po pierwszą doniczkę. Jadowite geranium było dość
niebezpieczną rośliną, bowiem jej ukąszenia, kończyły się wielogodzinnym paraliżem całego ciała.
Ślizgon wciąż uśmiechając się kpiąco założył własne rękawiczki i spojrzał na swoją partnerkę.
--To jak dzielimy obowiązki brudnokrwiste słoneczko? - zacmokał.
Hermiona zdusiła w sobie chęć przylania mu w tę nadętą twarzyczkę.
--Ja będę szykowała nowe doniczki, ty wyrywasz geranium ze starych, przekładasz do nowych, a ja
je przysypuje. Pasuje?
--Pasuje, chociaż wolałbym wcale nie dotykać tego obrzydlistwa.
--Wzruszyło mnie twoje wyznanie - zakpiła - No a teraz do roboty! Napełniła do połowy ziemią
pierwszą doniczkę, w tym czasie blondyn siłował się z kwiatkiem. Po chwili pierwsza roślina była
w nowej donicy, a oni wspólnie przysypywali ją świeżą ziemią.
--Widzę, że nadeszły kłopoty w waszym małym gryfońskim raju - zaśmiał się cynicznie pod nosem.
--O co Ci chodzi Malfoy? - spytała obojętnie.
--O to, że nie odzywasz się do Pottera i Łasicowatego. Czyżby jakaś mała sprzeczka, w idealnej
drużynie marzeń?
--Nie twoja sprawa! A poza tym kto Ci powiedział, że się do nich nie odzywam co?
--To widać z daleka. Ani razu nie spojrzałaś w ich stronę. A szkoda, bo jest na co popatrzeć.
Weasley wygląda jak burak na grządce. Chyba jest o Ciebie zazdrosny. Ostatnie zdanie Malfoy
wyszeptał wprost do jej ucha. Hermiona odskoczyła do niego oburzona, po czym automatycznie
spojrzała na Rona. Rudy faktycznie wyglądał jakby miał zaraz eksplodować.
--Już mówiłam, że to nie twoja sprawa! A teraz radzę Ci zająć się pracą! - nakazała. Chłopak znów
zachichotał pod nosem i zabrał się za przesadzanie następnego kwiatu.
--Powiesz mi o co poszło? - odezwał się po chwili.
--Nie. I zamknij się wreszcie!
--Granger powiedz mi! Jesteś ciekawy...
--Nic mnie to nie obchodzi!
--No powiedź! Co ci szkodzi! - Hermiona pomyślała, że zaraz zdzieli go swoją łopatką. Był
nieznośnie irytujący.
--Nie rozumiesz Malfoy co do Ciebie mówię?! Nic Ci nie powiem! Najlepiej w ogóle się do mnie
nie odzywaj!
-- A jeśli w zamian zdradzę Ci z kim wczoraj przespała się Parkinson? - zapytał rozbawiony.
Hermiona prychnęła zdegustowana.
--Sama to wiem, to jasne, że z tobą...
--Nawet w najokrutniejszych żartach, nie wymyślaj czegoś takiego! - zawołał rozeźlony. Herm
spojrzała na niego zdziwiona. Czyżby Draco nie lubił Pansy? A może się o coś pokłócili... Zawsze

16
była pewna, że ...
--Nie oburzaj się Malfoy. Tylko to, z kim sypia ta Mopsia damulcia mało mnie interesuje...
--A jeśli powiem Ci, że ten ktoś był z Gryffindoru?
--Co?! - krzyknęła Hermiona - kłamiesz! Nikt z Gryfonów, by jej nie dotknął...
--Myślisz się, a właśnie, że dotknął i to ktoś bardzo Ci bliski... Hermiona nerwowo zagryzła wargę.
Malfoy najwraźniej mówił prawdę, a ona była tak ciekawa kto był tym desperatem...
--No dalej Granger, przecież oboje wiemy, że aż Cię roznosi z ciekawości. Ty mi powiesz o co
pokłóciłaś się z tymi głąbami, a ja tobie, kto z szlachetnych Gryfonków bzyknął Parkinson.
Chłopak wyciągnął do niej dłoń i uśmiechnął się, ale jakoś tak inaczej, bez tej zwykłej dla niego
kpiny i ironii. Hermiona spojrzała na ubłoconą ziemią rękawiczkę, która wciąż spoczywała na jego
ręce. No jasne, przecież nie zaproponowałby jej zwykłego uścisku dłoni...
-- A co mi tam! - pomyślała. Malfoy i tak ciągle się z niej wyśmiewa, niech więc ma jeden
dodatkowy powód. Informacja o Parkinson była smakowitym kąskiem, już się nie mogła doczekać,
aż powie o tym Ginny!
--No dobrze, ale ty pierwszy! - odpowiedziała Herm ściskając jego dłoń. Musiała sama przed sobą
przyznać, że Malfoy ma duże i silne ręce...wyczuła to nawet przez rękawiczkę. Nagle coś huknęło.
Hermiona rozejrzała się po sali i zobaczyła jak wciąż czerwony ze złości Ron, zbiera potłuczoną
doniczkę... Ups! Chyba widział ich uściskł dłoni... Malfoy zarechotał patrząc na Weasley'a.
--Mogę mówić pierwszy, w końcu jesteś z tego cholernego, honorowego Gryffindory, więc liczę, że
mnie nie wystawisz. Hermiona skinęła głową i skupiła się na przesadzaniu kolejnego geranium,
jednocześnie oczekując relacji Ślizgona.
--To był McLaggen. Herm wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia.
--Serio? Yah! To odrażające... - powiedziała wyobrażając sobie tę parę razem. Obojga ich szczerze
nie znosiła. I pomyśleć, że Cormac kiedyś ją podrywał...
--Na dodatek robili to w klasie eliksirów i Snape ich przyłapał - Malfoy roześmiał się,
najwidoczniej zadowolony z nieszczęścia koleżanki.
--Obrzydliwe. Dostali szlaban?
--Jasne i dodatkowo poleciały punkty. Hermiona zrezygnowana pokręciła głową. To ona
zaharowuje się by zdobyć jak najwięcej punktów dla Gryfonów, a taki McLaggen traci je na
miłosnych eskapadach z Mopsicą.
--Twoja kolej Szlamciu - zachęcił blondyn.
--Chcieli bym odrobiła za nich zadanie domowe - wymamrotała cicho.
--I tylko o to wam poszło? Nie wierzę! Ściemniasz Granger!
--Oni w tym czasie byli umówieni na randki! Miałam pisać dla nich, w czasie gdy oni
spacerowaliby sobie z dziewczynami... - sama się sobie zdziwiła, że wylewa swoje frustracje przed
Malfoyem. Tylko czekać, aż zacznie się z tego wyśmiewać. Chłopak jednak nie zaczął się śmiać,
tylko przyjrzał jej się z zainteresowaniem.
--To wszystko? Bo coś mi się zdaje, że nie to Cię najbardziej wkurzyło... Hermiona z zaciętą miną
zajmowała się następną rośliną.
--No dalej, wyrzuć to z siebie Granger. Obiecuje, że nie będę Cię wyśmiewać. W końcu jestem Ci
coś winien, za te niby uratowanie życia, którego chciał mnie pozbawić twój ubogi nie tylko
materialnie przyjaciel. Hermiona przyjrzała mu się uważnie. Wyglądał jakby mówił szczerze.
--A co Ciebie tak interesuje co mnie gryzie Malfoy? Chłopak nonszalancko wzruszył ramionami.
--Miło jest wiedzieć, że wasza trójka nie jest tak idealnie zżyta jak wszyscy mówią. Poza tym
ciekawe jestem co musiało się wydarzyć, że, aż tak się złościsz. Jesteś przecież znana z swojej
cierpliwości... - uśmiechnął się ironicznie.
--Skoro już musisz wiedzieć, to Ron pomyślał, że skoro i tak nie chodzę na randki, bo nikt się ze
mną nie umawia, to może zwalić na mnie swoje zadanie. Zadowolony? Malfoy zaśmiał się cicho.
--Merlinie! Ale z tego Weasley'a jest idiota! Serio tak Ci powiedział? Ten imbecyl nie ma żadnego
instynktu samozachowawczego! Hermiona normalnie broniła by Rona przed wyzwiskami Draco,

17
ale od wczoraj była tak zła na przyjaciela, że postanowiła sobie tym razem darować.
--A dlaczego nikt się z tobą nie umawia Granger? - zapytał na pozór neutralnym tonem.
--Ron uznał, że nikt nie chce... - odpowiedziała, zanim zdążyła się ugryźć w język. Co za
upokorzenie! Teraz to dopiero Malfoy zacznie się śmiać! Hermiona momentalnie zrobiła się
czerwona jak geranium, które właśnie przesadzała.
--On nie ma mózgu! - zawyrokował blondyn, ze śmiechem. Herm spojrzała na niego zdziwiona.
--Nie patrz tak! Nie żebym się z nim nie zgadzał, ale żeby powiedzieć coś takiego dziewczynie, na
dodatek takiej, od której oczekuje się jakiejś przysługi, to trzeba serio być idiotą co nie?
Uśmiechnęła się lekko pod nosem, nigdy nie sądziła, że może spędzić jakąś lekcję na rozmowie z
Malfoye i nie rzucić mu się do gardła. Chyba jednak chłopak nie był, aż tak koszmarny. Poprawka.
Był, ale przy tym potrafił być też zabawny...
--Eh Granger. Jak mówiłem, zgadzam się z Rudym. Kto normalny chciałby się umawiać ze
szlamom? Hermiona prychnęła rozeźlona. Dokładnie takiej odzywki mogła spodziewać się po tym
ślizgońskim wężu...
--Jednak ta buda już dawno zeszła na psy, więc nie brakuje w niej psycholi i desperatów... Widzisz
tego wysokiego Puchona, tego z tępym spojrzeniem? Wskazał głową w kierunku Justina Finch-
Fletchleya. Hermiona spojrzała na chłopaka, a on od razu wyłapał jej spojrzenie, po czym
uśmiechnął się szeroko i pomachał do niej. Miona odwzajemniła uśmiech i również mu pomachała.
--O co Ci chodzi Malfoy? - spytała zdziwiona, tym, że blondyn zwrócił jej uwagę na Puchona.
--Gapi się na Ciebie od początku lekcji. Wlepia to swoje rozmarzone spojrzenie, i wygląda przy
tym jak jakiś gumochłon... Hermionie ze zdziwienia opadła szczęka. Czyżby Malfoy miał rację?
Justin siedział obok niej na numerologii i starożytnych runach... ale zawsze myślała, że to tylko
dlatego, że lubi z nią dyskutować o nauce.
--Dotarło? - zaśmiał się Draco.
--Nie wiem o co Ci chodzi - zripostowała czerwieniąc się lekko.
--Granger, Granger... jeśli poprawi Ci to humor, są jeszcze inni kretyni, którzy z niewiadomych dla
mnie zupełnie przyczyn lecą na Ciebie...serio, nie wiem co nimi kieruje.
--Może fakt, że Hermiona jest ładna? - odezwał się głos za ich plecami. Oboje obrócili się do
uśmiechniętego Zabiniego. Draco teatralnie wywrócił oczami.
--Mam nadzieję Diable, że wcale nie powiedziałeś tego, co myślę, że usłyszałem, że powiedziałeś.
Blaise roześmiał się na głos.
--Jeśli chcesz to mogę to powtórzyć Smoku!
--Nawet nie próbuj! Czy w tej szkole większość ludzi to debile?
Hermiona uśmiechnęła się lekko do Zabiniego. Zawsze uważała go za próżniaka i egoistę, ale nigdy
też nie miała okazji z nim porozmawiać... Powiedział, że jest ładna... ciekawe czy mówił
poważnie...?
--Cześć jestem Blaise Zabini, ale przyjaciele mówią na mnie Diabeł - chłopak wyszczerzył się w
uśmiechu i wyciągnął do niej dłoń (bez ochronnej rękawiczki). Herm zamrugała zdziwiona.
--Wiem kim jesteś, od siedmiu lat mamy razem eliksiry, a w tym roku również transmutację i
obronę... - wydukała niepewnie spoglądając na jego rękę.
--No tak, ale nigdy wcześniej nie miałem okazji Ci się osobiście przedstawić - Ślizgon nie zrażony
wciąż stał z wyciągniętą dłonią. Malfoy wyglądał na głęboko zdegustowanego tą sceną. Hermiona
zdjęła w końcu swoją ubłoconą rękawiczkę i uścisnęła rękę chłopaka.
--Hermiona Granger, ale przyjaciele mówią do mnie Miona, lub Herm.
--Jak oryginalnie - zakpił Draco.
--Cicho Smoku. Ciebie nikt nie pytał o zdanie - zgasił przyjaciela Diabeł. Hermiona zachichotała
pod nosem, widząc oburzenie blondyna. Znów gdzieś huknęło. Rozejrzała się i dostrzegła, że tym
razem Ron nawet nie schylił się po rozbitą doniczkę. Stał i gapił się z nienawiścią na wciąż
splecione ręce Hermiony i Zabiniego.
--Kończymy powoli moi mili - zawołała profesor Sprout, a Herm nie mogła uwierzyć, że ta lekcja

18
już minęła, a na dodatek, że dogadywała się na niej z dwoma od dawna nielubianymi Ślizgonami.
--Dobra Diable, spadaj do Parkinson. Pogadamy sobie później - ton blondyna zwiastował, że nie
będzie to miła rozmowa.
--Jak chcesz to sam do niej spadaj, już skończyliśmy przesadzać. Ja pomogę Mionie podlać wasze
geranium - zaproponował Blaise. Hermiona uśmiechnęła się lekko, słysząc jak chłopak ją nazwał.
--Powiedziałem, że masz spadać! Sam sobie poradzę z podlewaniem - warknął zirytowany blondyn.
Diabeł ostatni raz uśmiechnął się do niej, po czym ruszył do wyraźnie wkurzonej Parkinson.
--Nie martw się Malfoy, nie odbije Ci go - zażartowała Hermiona. Chłopak, aż spurpurowiał z
oburzenia. Już miał na nią nawrzeszczeć za tę niewybredną aluzję gdy podeszła do nich profesor
Sprout.
--Widzę, że ta między domowa współpraca nieźle wam wyszła. Wasze domy otrzymują po dziesięć
punktów - oznajmiła im z ciepłym uśmiechem. Hermiona również się uśmiechnęła. Ta lekcja wcale
nie była taka zła. Miała po niej zdecydowanie lepszy humor. Jednak gdy dostrzegła miny Rona i
Harry'ego poczuła, że stan ten może nie potrwać już długo. Obaj wyglądali bowiem na nieźle
wkurzonych...

19
 Rozdział piąty
Hermiona nerwowo stukała stalówką dziurawiąc przy tym pergamin i naprawdę mocno
musiała walczyć, by nie dźgnąć swoim piórem rudowłosego Gryfona. Ron od godziny krążył nad
nią, raz po raz robiąc jej wyrzuty z powodu wydarzeń na lekcji zielarstwa.
--Jak mogłaś Hermiono?! Na Merlina to przecież byli Ślizgoni! - albo - Malfoy to wredna szuja,
przebrzydła szumowina,były śmierciożerca, jak mogłaś komuś takiemu podać rękę? Dziewczyna
starała się ignorować te ciągłe pretensje, ale jej cierpliwość była na wyczerpaniu.
--Harry! Powiedź coś! Poprzyj mnie! - zażądał Weasley. Potter dotychczas siedział cicho, woląc nie
brać udziału w tej sprzeczce. Sam wiedział, że wczoraj dość mocno naraził się Hermionie, więc
lepiej było nie zabierać głosu... aż do teraz. Ron patrzył na niego z oczekiwaniem.
--Ja też podałem im rękę, zaraz po zakończeniu wojny Ron, nie mogę mieć teraz o to pretensji do
Herm. Ona jest dorosła, może się przyjaźnić z kim chce - powiedział spokojnie, nie chcąc bardziej
rozdrażnić przyjaciela. Niestety nie odniosło to skutku.
--Może się przyjaźnić z kim chce, tylko nie z nimi! - krzyknął. Hermiona stwierdziła, że w tym
momencie jej cierpliwość się skończyła.
--Dość tego Ronaldzie! Nie będziesz za mnie decydował komu mogę podać rękę, albo z kim mogę
się spotykać, czy przyjaźnić! Ja nie wtrącam się w twoje życie, więc i ty zostaw moje w spokoju! -
krzyknęła brązowowłosa. Szybkim ruchem zgarnęła swoje książki do torby i wyszła z pokoju
wspólnego. Postanowiła pójść do biblioteki. Co prawda odrobiła już wszystkie zadania domowe,
ale w bibliotece przynajmniej będzie daleko od Rona.

--Ale przecież to są Ślizgoni! Ona nie może się z nimi zadawać! To burzy porządek świata... - Ron
nadal obstawał przy swoim.
--Przykro mi, ale nie masz racji stary... Hermiona może się spotykać z kim chce, i musisz się z tym
pogodzić. Sam przecież umawiasz się z wieloma, różnymi dziewczynami, dlatego byłem pewien, że
zazdrość o nią dawno Ci przeszła...
--Nie jestem zazdrosny! - zaperzył się rudzielec - Chodził tylko o to, że się o nią martwię. Malfoy i
Zabini to nie jest odpowiednie towarzystwo dla niej...
--Nie ty o tym decydujesz - pouczył go Harry. Ron zrezygnowany pokręcił głową. Wiedział, że nie
ma prawa wpływać na decyzję przyjaciółki, ale mimo wszystko chciał ją uchronić przed
znajomością z takimi ludźmi jak wspomniana wyżej dwójka uczniów z domu węża.
--Myślisz, że bardzo się obraziła? - spytał Pottera. Harry przytaknął i uśmiechnął się pocieszająco.
--Najlepiej szybko ją przeproś Ron. Zresztą chyba nie masz innego wyjścia bo nie napisałeś jeszcze
karnego zadania dla McGonagall na transmutację, a to już na jutro. Oczy Weasley'a rozszerzyły się
w niemym szoku. Zupełnie zapomniał o tym dodatkowym zadaniu! Jasna avada! Musi natychmiast
pogodzić się z Herm. Bez niej dosłownie leży i kwiczy... Szybko ruszył w stronę dziury pod
portretem. Musi znaleźć Hermione, a swoje poszukiwania zacznie od biblioteki.

Draco Malfoy miał dziś zły humor. Nie. Poprawka. On miał wybitnie zły humor. Jego najlepszy
przyjaciel, który był dla niego prawie jak brat, najwyraźniej miał zamiar uderzać do najpospolitszej,
najbardziej przemądrzałej, a co za tym idzie najbardziej irytującej szlamy na świecie! Malfoy był
stuprocentowo przekonany, że żadna inna szlama nie byłaby w stanie wkurzać go tak mocno jak
Granger. Za jakie grzechy spotyka go taka kara? W sumie kilka by się znalazło..., ale Zabini i
Granger?! Ślizgon i Gryfonka... to obrzydliwe, niedopuszczalne, to...to profanacja! Blondyn z
niedowierzaniem pokręcił głową i odłożył książkę na półkę. Od godziny krążył po bibliotece
poszukując jakieś przydatnej lektury, ale był tak zdekoncentrowany, że nawet nie pamiętał jakie
tytuły przechodziły przez jego ręce. Dlaczego akurat ona? To mało jest ładnych dziewczyn w tej

20
szkole? Musi to być akurat Her... Stop! Wróć... Czy on właśnie nie zaliczył jej do kategorii
ładnych? Chyba na mózg mu padło! Granger jest mugolaczką, a co za tym idzie jest oczywiście
paskudna, obrzydliwa i...i... Nieważne! To brudno-krwista dziewucha i tyle w tym temacie!
Najwidoczniej jednak jej status nie przeszkadzał Zabiniemu. Zaraz po powrocie z lekcji, gdy Draco
naskoczył na przyjaciela, ten jedynie zbył go śmiechem i zapytał tylko czy blondyn aby nie jest
przypadkiem o nią zazdrosny! Też coś! On zazdrosny o taką, taką... Eh! Mniejsza o to. Pora znaleźć
wreszcie te durną książkę, która była mu potrzebna do eseju z Transmutacji. McGonagall na
ostatnich zajęciach powiedziała mu wyraźnie, że jeśli tym razem nie odda karnej pracy,
porozmawia sobie na ten temat z Severusem, a to oznacza ni mniej ni więcej tylko sowę do jego
rodziców o tym jaki to Draco jest nieudolny... lepiej więc odwalić ten esej i mieć spokój. Mógł
poprosić o pomoc Blaise'a, który całkiem dobrze sobie radził z tym przedmiotem, ale wolał nie
ryzykować, że przyjaciel znów zacznie gadać o tej głupiej Gryfonce. A może nawet właśnie się z
nią gdzieś spotkał...? Na chwilę przed oczyma blondyna pojawiła się scena, w której Blaise stoi na
wieży astronomicznej i całuje namiętnie Granger. Yah!
--Zaraz puszczę pawia - mruknął pod nosem, zirytowany na własną wyobraźnie.
--To może lepiej wyjdź z biblioteki Malfoy, mógłbyś zniszczyć jakieś cenne książki - pouczyła go
swoim wszechwiedzącym tonem Hermiona. Na jej widok Draco rozzłościł się jeszcze bardziej. Nie
dość, że od rana siedziała w jego głowie, to na dodatek postanowiła jeszcze przyjść posiedzieć do
biblioteki w której aktualnie on przebywał. To bezczelność!
--Nikt cię nie pytał o zdanie szlamo! - warknął na dziewczynę. Hermiona spojrzała na niego
obojętnie po czym usiadła przy jednym z stolików i zabrała się za czytanie książki. Draco był
zaskoczony jej brakiem reakcji. Zawsze gdy jej dokuczał bądź przezywał Granger czerwieniła się,
zaciskała pięści i heroicznie walczyła ze łzami. To wszystko zmieniło się od powrotu do szkoły po
wojnie. Teraz wydawała się być zupełnie uodporniona na jego wyzwiska, a nawet czasem pozwoliła
sobie by mu odpyskować. Denerwował go sposób w jaki Granger go ignorowała, ale nie miał
zamiaru wszczynać kolejnej sprzeczki. Wciąż krążył pomiędzy regałami gdy do biblioteki wszedł
Weasley i obrzucił go wściekłym spojrzeniem po czym od razu skierował się w stronę Hermiony.
Draco ciekaw czy dziewczyna pogodziła się już z rudzielcem postanowił stanąć za najbliższym
regałem i podsłuchać co nieco z tej rozmowy.

--Hej Hermiono, chciałbym cię przeprosić za to co powiedziałem... miałaś rację... nie miałem prawa
tak cię krytykować - wyjąkał speszony Ron. Herm spojrzała na niego niezbyt przychylnie, ale cała
postawa przyjaciela sprawiła, że nie miała siły dłużej się gniewać.
--Dobrze, zapomnijmy o tej całej sytuacji - powiedziała miękko i uśmiechnęła się do niego.
Chłopak wyraźnie odetchnął z ulgą i usiadł na przeciwko niej. Hermiona planowała kontynuować
czytanie książki, ale wbity w nią wzrok Rona skutecznie ją rozpraszał.
--Stało się coś? - spytała ostrożnie.
--Nie, nic! - odpowiedział szybko po czym uśmiechnął się do niej sztucznie.
--Przecież widzę, że o coś Ci chodzi Ron...
--Tak sobie tylko pomyślałem... że może...w ramach zgody...napisze razem wypracowanie z
Transmutacji? - jąkał się skonsternowany. Hermiona prychnęła zirytowana.
--Dobrze wiesz, że ja nie musiała pisać tej pracy! Była tylko dla tych, którzy nie radzą sobie z
materiałem!
--No...tak...ale może w ramach zgody...pomogłabyś mi? - mruknął, czerwieniąc się mocno.
Hermiona musiała odetchnąć głęboko by trochę się uspokoić, przypuszczenie, że Ron przeprosił ją
tylko po to by pomogła mu w wypracowaniu nie chciało opuścić jej świadomości, a co za tym idzie
napawało ją okropną złością. Postanowiła jednak nie wywoływać nowego kryzysu pomiędzy nimi.
--Masz tu moje notatki z ostatniej lekcji. Powinno Ci to pomóc, a poza tym wszystko jest w
podręczniku do czwartej klasy Ron, przerabialiśmy ten temat dawno temu... Rudzielec dziwnym
wzrokiem popatrzył na notatki Gryfonki. Nie do końca o taką pomoc mu chodziło.

21
--Słuchaj Herm, a może byś mi podyktowała chociaż wstęp?
--Nie! Powiedziałam Ci już, że z nauką musisz sobie radzić sam. Na owutemach nie będę mogła
niczego ci podyktować!
--Daj spokój, co ci szkodzi? Przecież i tak nie masz nic innego do roboty... - gorączkował się Ron.
Hermiona miała ochotę wyjąć różdżkę i przekląć przyjaciela. Znów wykazał się zupełnym brakiem
taktu, jakby nie wyciągnął żadnych wniosków z ich wczorajszej sprzeczki. Miała go dość.
Czerwona ze złości powoli podniosła się z krzesła.
--Dla twojej informacji Ron, właśnie, że mam coś do zrobienia! Jestem dziś umówiona, i skoro nie
chcesz moim notatek to radź sobie jak chcesz! Szybkim ruchem zgarnęła pergaminy ze stołu i
zamknęła książkę. Musi znaleźć się daleko stąd, bo jeszcze chwila, a może zrobić coś głupiego...
Ron, który zawsze miał problemy z opanowaniem swoich emocji poderwał się z miejsca i stanął tak
by Hermiona nie mogła go wyminąć.
--Jak możesz taka być Miona? Wiesz, że potrzebuje ten referat na jutro! Na pewno nie masz nic
ciekawszego do roboty i wymyślasz by mi nie pomóc! Robisz mi to na złość! Wcale się z nikim nie
umówiłaś! - mówił cicho (byli przecież w bibliotece), ale jego głos był przepełniony gniewem.
--Dość tego! Nie będę Ci się tłumaczyła Ron! Przepuść mnie! - zażądała ledwo hamując się przed
przeklęciem go czymś naprawdę paskudnym.
--Nie będziesz się tłumaczyła? A co wstydzisz się, że idziesz na randkę z jakimś palantem? Dla
kogo wystawiasz przyjaciela do wiatru co? Może dla Zabiniego? Albo lepiej! Dla tego śmiecia
Malfoy'a?

Po tych słowach, Draco, który przysłuchiwał się tej rozmowie od samego początku miał ochotę
rzucić na Weasley'a jedną z niewybaczalnych klątw. Jak ten poparanieć śmiał nazwać go
śmieciem?! Zasłużył na porządny wpier... zaraz, zaraz. Przecież on jest Ślizgonem. Uczniowie
domu Salazara Slytherina nie używają siły bez potrzeby. Wystarczy im to, że są sprytni... działają
tak by uderzyć w najbardziej czuły punkt ofiary.

Hermiona stała i patrzyła na przyjaciela z niedowierzaniem. Jak mógł jej zarzucić coś takiego?
Czyżby w ogóle jej nie znał? Teraz to ona miała wrażenie, że tak naprawdę to nie zna jego... i
dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego jak po wojnie oddalili się od siebie... świadomość ta
sprawiła, że zachciało jej się płakać.
--Nic nie powiesz? - spytał butnie Ron. Herm otworzyła usta by powiedzieć mu jak bardzo zabolały
ją jego słowa gdy odezwał się ktoś inny.
--To jak Granger jesteś gotowa? Odwróciła się w stronę uśmiechniętego Dracona. Chłopak jak
gdyby nigdy nic podszedł do niej i objął ją ramieniem na wysokości talii. Hermiona poczuła, że
nogi się pod nią uginają. Co on sobie wyobraża? I dlaczego jej dotyka? Przecież...
--Ooo Weasley, a co ty robisz w bibliotece? Przecież to miejsce dla ludzi inteligentnych - zakpił
Malfoy. Ron wyglądał jakby go spetryfikowano. Z niedowierzaniem patrzył to na Ślizgona to na
Hermionę i nie mógł wydobyć z siebie głosu.
--Mniejsza z tym, śpieszy nam się. Chodź Granger, to będzie najlepsza randka w twoim życiu - i
zanim zdążyła zaprotestować, a Ron w ogóle się odezwać, została wyprowadzona z biblioteki przez
blondyna, który wciąż ją obejmował.

--Co ty sobie wyobrażasz Malfoy?! - syknęła gdy tylko drzwi biblioteki się za nimi zamknęły.
Chłopak puścił ją i odsunął się nieco po czym wybuchnął głośnym śmiechem.
--Widziałaś jego minę? Wyglądał jak ogłuszony troll! - zaśmiewał się prawie do łez.
--Dlaczego to zrobiłeś? - dopytywała się wciąż lekko zszokowana zachowaniem chłopaka.
--Bo Weasley na to zasłużył. Jest głupi i niekulturalny, a na dodatek nazwał mnie śmieciem!
--I pomyślałeś sobie, że posłużysz się mną, żeby mu dopiec? - warknęła.
--Dokładnie tak Granger, a poza tym powinnaś mi być wdzięczna. Wyszłabyś na totalną ofiarę losu,

22
gdyby ten Rudy skunks odkrył, że nabijasz go w butelkę i wcale się z nikim nie umówiłaś szlamciu.
Hermiona w duchu musiała przyznać mu rację. Ron pewnie ciągle, by jej to wypominał przy
różnych okazjach... nie powinna kłamać, że z kimś się spotyka, ale z drugiej strony nie chciałaby
szydził z niej, że nikt nie chce się z nią umawiać na randki... Poniekąd Malfoy miał rację... może
powinna mu być trochę wdzięczna...
--Czego chcesz w zamian? - spytała go wprost. Draco nadal uśmiechał się ironicznie.
--Już Ci mówiłem, że chciałem dopiec Weasleyowi.
--Jasne Malfoy, ale przy okazji pomogłeś i mnie, a jak znam Ślizgonów nie zrobiłeś tego zupełnie
bezinteresownie. Powiedź więc czego chcesz, żeby nie było, że mam u Ciebie jakiś dług
wdzięczności...
--Bardzo mądrze szlamciu, jednak jest jakieś ziarenko prawdy w plotkach o tym, że jesteś
inteligentna - powiedział z szyderczym uśmieszkiem - Chcę pożyczyć twoje notatki z Transmutacji.
Muszę napisać ten durny esej dla profesor McSztywnej. Hermiona mimowolnie parsknęła cichym
śmiechem, gdy usłyszała jak Draco nazwał opiekunkę jej domu. Sięgnęła do torby po pergaminy,
którymi pogardził Ron.
--Masz Malfoy, ale gdyby ktoś pytał to powiem, że nigdy nic ci nie pożyczałam! - zaznaczyła
podając mu notatki.
--Jasne. Myślisz, że przyznałbym się, że korzystałem z notatek szlamy? Moja reputacja ległaby w
gruzach!
--I tak pewnie legnie, jak Ron rozgada wszystkim, że zabrałeś mnie na randkę.
--Coś ty! Wyprzemy się oboje. Powiemy, że ten kretyn ma zwidy, albo jest na jakiś prochach.
Hermiona znów zachichotała. Malfoy naprawdę potrafił być zabawny!
--Spadam stąd, zanim ktoś zobaczy, że w ogóle z tobą gadam. Notatki odeśle Ci sową, na wszelki
wypadek.
--Zostaw sobie, mam ich kopie. I tak nie wzięłabym do ręki niczego co ty wcześniej trzymałeś -
odcięła się z pięknym uśmiechem. Draco prychnął pogardliwe po czym ruszył w kierunku lochów.
Na jego ustach wykwitł uśmiech triumfu, a w jego głowie uformowany był gotowy plan jak
zemścić się na Ronaldzie W. za zrzucenie go z miotły.

23
 Rozdział szósty
Draco naprawdę zadowolony z siebie wrócił do lochów Slytherinu. Dostał to czego chciał,
upokorzył i wkurzył Weasley'a, a do tego wprawił w osłupienie te przemądrzałą Granger! Nie
mogło być lepiej. Po jego ponurym nastroju nie został już ślad. Teraz tylko napisze ten głupi esej z
Transmutacji i może jeszcze zdąży uprzyjemnić jakoś sobie wieczór. W dormitorium, które dzielił
tylko z Zabinim nie zastał swojego przyjaciela. Wrzucił notatki Gryfonki na biurko należące do
niego i postanowił najpierw się wykąpać. Dziwnie irytował go fakt, że wciąż czuł na sobie jakiś
kobiecy, kwiatowy zapach. Czyżby perfumy naczelnej kujonicy Hogwartu? A przecież ledwo ją
obejmował... mimo wszystko niechętnie musiał przyznać, że ten zapach był nawet przyjemny.
Prychając i karcąc się za własne myśli udał się do przylegającej do dormitorium łazienki.

Gdy z niej wyszedł zastał Diabła czytającego notatki, leżące na biurku.

--Nieźle smoku. Skąd to masz? Są bardzo dobre – powiedział do niego wciąż przeglądając
pergaminy.
--Nie twoja sprawa i oddawaj, nie mam czasu, muszę napisać ten głupi esej dla McStarejDewotki.
Zabini zachichotał cicho i odłożył notatki z powrotem na biurko.
--Pisz, pisz stary, ale najpierw mi opowiedz jakim cudem przekonałeś Hermione Granger, by
pożyczyła Ci swoje cenne zapiski? Draco nieomal zadławił się własną śliną. Skąd Diabeł wiedział,
że to jej? Blaise widząc jego minę roześmiał się głośno.
--Jeśli chcesz wiedzieć, to są podpisane, na odwrocie pergaminu.
--Głupia kujonka – mruknął Malfoy podchodząc do biurka, by sprawdzić, czy jego kumpel miał
rację i irytująca Gryfonka rzeczywiście podpisywała się na własnych notatkach. Coż za
zapobiegliwość!
--To jak będzie? Powiesz mi czym ją przekląłeś, by Ci je oddała? Albo może jej to ukradłeś?
--A co martwisz się, że coś złego stało się twojej dziewczynie? – ostatnie słowo Malfoy wypluł jak
najgorszą obelgę.
--Przeszkadzałoby Ci gdyby Hermiona została moją dziewczyną? Twarz bruneta spoważniała,
jedynie jego oczy wciąż zdradzały wesołość. Draco zawahał się chwilę.
--To jest szlama...
--To nie jest odpowiedź na moje pytanie Smoku. Przeszkadzałoby Ci to? Blondyn obojętnie
wzruszył ramionami. Faktem było, że nie wyobrażał sobie, by jego najlepszy kumpel mógł związać
się z Granger i że naprawdę wcale, by mu to nie pasowało, ale... za nic nie chciałby stracić w nim
przyjaciela, nie po tym wszystkim co razem przeszli w szeregach Czarnego Pana.
--Rób co chcesz Diable. To nie ze mnie będą się śmiać, że chodzę ze szlamą. Czarnowłosy Ślizgon
bacznie obserwował dziwne zdenerwowanie Dracona. Musiał bardzo się hamować, by nie
wybuchnąć śmiechem i nie powiedzieć tego co naprawdę myślał...
--Powiedz mi lepiej czym trafiłeś Weasley'a. Minąłem go kilka minut temu przy drzwiach Wielkiej
Sali i wyglądał jak skonfudowany ghul! Draco wyszczerzył zęby w uśmiechu triumfu.
--Wystarczy, że ten Rudy śmierdziel dostał to na co zasłużył.
--To znaczy, że dokonałeś już zemsty, którą mu poprzysiągłeś za ten wypadek na boisku? -
dopytywał Blaise. Blondyn spochmurniał i zacisnął pięści w przypływie irytacji.
--Po pierwsze to nie był żaden wypadek tylko próba morderstwa! A po drugie, jeszcze nie
zemściłem się na Weasley'u tak jak na to zasłużył, ale już niedługo. Mam plan. Genialny plan jak
upokorzyć tego szmaciarza! Diabeł przyglądał mu się ciekawie. Wiedział, że taka mina u Dracona
nie wróżyła niczego dobrego. Zaczynał nawet trochę współczuć Gryfonowi.
--A oświecisz mnie jaki to plan wykiełkował w twojej genialnej mózgownicy? - zakpił. Draco w

24
odpowiedzi uśmiechnął się cwanie.
--Powiedz mi, co twoim zdaniem najbardziej wkurza te Rudą imitację czarodzieja? Blaise zamyślił
się chwilę.
--To, że jest biedny, że kiepsko mu idzie na boisku, że Potter jest sławniejszy od niego, że nie ma
zbyt wielkiego powodzenia u dziewczyn...? - wymieniał Diabeł.
--A co wkurza go najbardziej? Tak, że aż cały purpurowieje z oburzenia i pluje śliną na wszystko w
okolicy? - podpowiadał blondyn. Zabini zamrugał zdziwiony, lecz po chwili na jego twarz
wypłynęło zrozumienie.
--Najbardziej wkurza go jak ktoś przystawia się do Granger albo jego siostry!
--Dokładnie tak! - zawołał entuzjastycznie Malfoy.
--Zaraz, zaraz... to masz teraz zamiar podrywać Granger? Albo Rudą siostre Weasley'a? Przed
chwilą wyzywałeś Hermionę od szlam! Blondyna zdziwiła irytacja jego przyjaciela. Blaisa
naprawdę wzięło na te wkurzającą Gryfonkę... a myślał, że może to tylko chwilowe zauroczenie.
--Uspokój się stary. Nie mam zamiaru podrywać żadnych głupich psiapsiółek rudzielca. Wystarczy,
że ich z sobą skłócę.
--Co? - spytał pół przytomnie Zabini nie rozumiejąc logiki kumpla.
--To proste! Zaprzyjaźnię się z Granger, Potterem i innymi Gryfonami, a Rudy zostanie sam jak
palec!
--To okrutny plan Smoku! Okrutny nawet jak na Ciebie. Nie możesz komuś odebrać przyjaciół!
Draco niedbale spoglądał na swoje paznokcie.
--A właśnie, że mogę. Ja wszystko mogę Diable. A na dodatek ty mi w tym pomożesz! Też będziesz
udawał przyjaciela Granger! We dwójkę mamy większe szanse powodzenia. A ona potem
wprowadzi nas w grupę Gryfonów i powoli nastawimy wszystkich przeciw Łasicowi!
--Nie mam zamiaru niczego udawać! Mogę naprawdę zaprzyjaźnić się z Hermioną, ale tobie nie
pozwolę jej wykorzystać do swoich chorych celów. Zapomnij! - zaznaczył dobitnie Blaise.
--Bo się zaraz popłaczę nad twoją dobrocią! Od kiedy to interesujesz się innymi Diable? Zwłaszcza
jakąś głupią kujonkom. Już nie udawaj, że Ci na niej zależy, chcesz ją tylko zaliczyć! - Draco był
naprawdę zły, że przyjaciel nie poparł jego pomysłu. Blaise wstał i skierował się w stronę drzwi.
--Nie pomogę Ci, ale też i nie przeszkodzę, zrób jak uważasz, tylko pamiętaj jak zwykle kończą się
takie historie. Draco teatralnie wywrócił oczami.
--No niby jak? Granger mnie znienawidzi? Serduszko pęknie mi wtedy z rozpaczy – zakpił
blondyn.
--Wcale niewykluczone, skoro lecisz na nią od czwartej klasy, a dalej nie przyznałeś się do tego
nawet przed samym sobą – odgryzł się brunet po czym szybko opuścił pokój, wiedząc, że Draco
zaraz wybuchnie złością na to co przed chwilą mu zasugerował.

Następnego dnia przy śniadaniu Draco obserwował jak Weasley złowrogo spogląda na Hermionę.
Gryfonka też miała wyraźnie zaciętą minę i było widać, iż nie ma zamiaru pierwsza odezwać się do
Rona. Potter natomiast był jak zwykle zajęty flirtowaniem z jakąś lalunią, więc najwyraźniej nie
ogarniał relacji dwójki swoich przyjaciół.
--Odpuścisz sobie ten głupi pomysł? - spytał go Diabeł widząc gdzie ciągle zerka blondyn.
--W życiu! Właśnie mam zamiar wprowadzić go dziś w życie. I liczę, że mi pomożesz! Ja zawsze
pomagałem gdy chciałeś kogoś upokorzyć czy wkurzyć! - w głosie Draco można było usłyszeć
wyrzuty. Blaise westchnął głęboko i potarł skronie jakby był czymś bardzo zmęczony.
--Niech Ci będzie. Pomogę Ci zaprzyjaźnić się z Hermioną i innymi Gryfonami, ale żeby potem nie
było, że cię nie ostrzegałem Smoku!
--Przestań krakać! Co takiego może się stać?
--Możesz kogoś zranić! Draco spojrzał na niego jak na przybysza z innej planety.
--Od kiedy ty się tak przejmujesz Gryfonami stary? Na pewno wszystko z tobą ok?

25
--Pamiętaj tylko, że Cię ostrzegałem – zaznaczył Diabeł dobitnie.
--Przestań to ciągle powtarzać! Niby co może się stać? Zabiją mnie?
--Nie. Zaangażujesz się w coś,a potem nie będziesz umiał tego uratować jak wszyscy się dowiedzą,
że chciałeś ich tylko wykorzystać.
--Brzmi jak jakaś kiepska, mugolska historia. Nie mam zamiaru w nic się angażować! Chyba nie
sądzisz, że chce naprawdę zaprzyjaźnić się z Granger albo kimś innym z Gryffindoru?! Będę tylko
udawał!
--Żeby tylko te twoje udawanie nie przerodziło się w jakieś poważniejsze uczucia - ostrzegł
przyjaciela Blaise. Draco spojrzał na niego i uśmiechnął się kpiąco, jakby usłyszał jakiś kiepski
dowcip. Diabeł jednak nadal patrzył na niego twardo. Dobrze wiedział, że z tego planu nie wyjdzie
nic dobrego, ale miał przynajmniej nadzieje, że blondyn wreszcie coś zrozumie. Wyciągnie jakieś
wnioski... Draco wstał od stołu.
--Dobra, dobra, nie gadaj tyle , tylko zbieraj się już. Zaraz mamy transmutację. Czas na realizację
pierwszego etapu.

26
 Rozdział siódmy
Hermiona stała pod klasą Transmutacji i przeglądała podręcznik. Nie potrafiła jednak skupić
się na zapisanej w nim wiedzy. Ron. To była jedyna sprawa, nad którą potrafiła teraz myśleć,
bowiem wszystko wskazywało na to, że Weasley obraził się na nią śmiertelnie i jedynie jego częste
pogardliwe spojrzenia mówiły, że w ogóle zauważa jej obecność... Miała pewność, że udy nie
rozgadał nikomu o tym co wczoraj odegrał Malfoy, bo Harry i reszta Gryfonów traktowali ją
normalnie. Jedynie Ron zachowywał się jak naburmuszony, skrzywdzony dzieciak, a gdy Harry
zapytał go czy obraził się na Hermionę, odpowiedział, że nie chce o tym mówić. Potter zajęty
problemami nieco innej natury (Claudia i Anett dowiedziały się, że bawił się nimi obiema), na razie
postanowił nie ingerować w ich sprawy. Hermiona stwierdziła, że nie odezwie się do Rona. W
końcu to on pierwszy zachował się względem niej podle. Nie powinien traktować jej jak darmowej
pomocy naukowej albo maszynki do odrabiania prac domowych. Przecież ona też miała uczucia!
Też miała prawo poczuć się dotknięta jego insynuacjami, że nikt nie chce się z nią umawiać! Dość
tego! Tym razem nie przeprosi pierwsza. Mimo wszystko czuła się z tym źle. To był jeden z jej
najlepszych przyjaciół. Przeszli razem piekło i świadomość, że Ron teraz jest na nią wściekły,
ignoruje ją, a być może nawet nią gardzi, sprawiała jej dziwny ból w okolicy serca. Dodatkowo
Rudy, właśnie dość topornie próbował flirtować z Lavender, specjalnie tak by Hermiona to
zauważyła. Zacisnęła szczęki i na powrót spróbowała skupić się na książce. Naprawdę nie chciała
oglądać tego żałosnego przedstawienia.
-- Hej Granger, mam coś dla ciebie – Malfoy odezwał się na tyle głośno, by wszyscy zgromadzeni
pod salą Transmutacji to usłyszeli. Hermiona zamarła z przerażenia. Co ten palant sobie myślał
podchodząc do niej przy wszystkich? Naprawdę, aż tak zależało mu by ona stała się obiektem
plotek i kpin całej szkoły? Błękitne oczy Dracona patrzyły na nią z irytującą pewnością siebie,
jakby spodziewał się, że Herm zaraz padnie mu do stóp.
-- Niczego od Ciebie nie chce! - syknęła nawet nie patrząc co Ślizgon trzyma w wyciągniętej dłoni.
Odwróciła się z zamiarem odejścia, ale jej wzrok natrafił jedynie na czerń uczniowskiej szaty. Tuż
przed nią stał Blaise. Był dużo wyższy od niej, więc Gryfonka musiała unieść głowę, by na niego
spojrzeć.
-- Cześć Mionko – przywitał się przymilnie Diabeł. Hermiona zmrużyła niebezpiecznie swe
brązowe oczy. W co te dwa oślizłe gady chciały z nią pogrywać?
--Granger, przecież sama prosiłaś mnie o notatki z Transmutacji, gdyż jak twierdzisz moje są dużo
lepsze od twoich. Proszę, specjalnie ci je przepisałem – Malfoy nie zrażony jej wściekłą miną,
wcisnął Gryfonce w dłoń pergaminy z jej własnymi zapiskami, które dała mu wczoraj. Co za
bezczelny typ! Uczniowie zgromadzeni pod salą przysłuchiwali się chciwie tej dziwnej
konwersacji.
--Twoje notatki są lepsze? Od kiedy? Czy to nie ty musiałeś przypadkiem pisać dodatkowy esej dla
tych, którzy sobie nie radzą? - wytknęła blondynowi ze ztucznym uśmiechem.
-Masz rację Granger, chyba potrzebne mi korepetycje z Transmutacji. To co? W imię naszej
ślizgońsko-gryfońskiej przyjaźni widzimy się po lekcjach w bibliotece? - Draco uśmiechnął się
cwaniacko, a Hermiona pokraśniała z oburzenia. Jak on śmiał robić jej taki obciach przy kolegach z
klasy? Kątem oka spojrzał na Rona, który próbował zachować obojętność, jednak rumieńce
wściekłości parzyły jego piegowatą twarz.
--Czego ty chcesz Malfoy? - warknęła.
--Jeszcze zobaczysz, Granger – powiedział to cicho, by tylko ona mogła to usłyszeć. Już miała mu
powiedzieć, że niczego nie ma zamiaru oglądać, gdy usłyszała chrząknięcie, a później głupiutki
chichot Lavender.
--Hermionko, a pamiętasz może, że ja też chciałam mieć u ciebie korepetycje z Transmutacji? - Lav

27
mówiła do Miony, ale patrzyła wprost na Malfoy'a, mrugając przy tym zalotnie.
--O cześć Lefrender! - zawołał blondyn z udawanym entuzjazmem. Chwilę temu ta dziewczyna
mizdrzyła się do Weasley'a, a teraz wolała pokazywać swe wdzięki Draconowi. Jego plan powoli
zaczynał nabierać kolorów, tym bardziej, że Lav patrzyła na niego jakby za chwilę miała zemdleć
ze szczęścia.
--Ona się nazywa Lavender, ignorancie – powiedział rozbawiony Blaise.
--Mniejsza o to – Draco był nie zrażony swoją wpadką – To jak, Granger? Będziesz dawała
korepetycje mnie i swojej koleżance?
--Niczego nie zamierzam ci dawać! - zaznaczyła dobitnie Hermiona, patrząc w niebieskie oczy
blondyna.
--Świetnie, słyszysz Pat? Mamy korepetycje z Transmutacji! Dziś! - Lavender była tak zachwycona
perspektywą spędzenia popołudnia w towarzystwa Ślizgonów, że nie przyjmowała do wiadomości
odpowiedzi Hermiony. Parvati podeszła do tego pomysłu z dużo mniejszym entuzjazmem niż jej
przyjaciółka.
--Oo Ciebie też znam, umówiliśmy się kiedyś – Draco mrugnął do Parvati zalotnie.
--To była moja siostra bliźniaczka – odpowiedziała Gryfonka czerwieniąc się przy tym. Zabini nie
mógł się powstrzymać od wyśmiania przyjaciela. Draco odchrząknął lekko zbity z tropu, a
Hermiona pokręciła głową z niedowierzaniem. Blondyn nieźle się właśnie popisał. Na szczęście
McGonagall otworzyła już drzwi klasy i wszyscy zaczęli wchodzić do środka.
--To ustalone. Po lekcjach w bibliotece – oznajmił wszystkim Malfoy. Zabini nieustająco chichotał
w rękaw szaty.
--Proszę bardzo, nasza szlamcia przodem – Draco kurtuazyjnie przepuścił ją w drzwiach. Hermiona
prychnęła jak rozwścieczona kocica i z dumnie uniesioną głową, wmaszerowała do klasy.
Zła na siebie, że pozwoliła Ślizgonowi na odegranie całego tego przedstawienia, przeszła do
pierwszego rzędu odprowadzana zdziwionymi spojrzeniami większości Gryfonów. Ron i Harry
zajęli już miejsca w ich ławce. Właśnie miała zamiar wysunąć swoje krzesło, gdy Ron jej to
uniemożliwił.
--To miejsce jest zajęte – burknął złowrogo.
--Co? - zdziwiła się Herm.
--Nie siedzisz tu. To miejsce Sophie. Hermiona zdezorientowana spoglądała to na Rona, to na
Harry'ego. Potter milcząco wpatrywał się w blat stołu, natomiast spojrzenie rudzielca było
odpychająco zimne. Gryfonka zacisnęła usta i postanowiła nie dać mu satysfakcji. Odwróciła się na
pięcie i miała zamiar odejść do ostatniego rzędu. Sophie - Puchonka z ich roku, właśnie zajmowała
jej miejsce szczebiocząc wesoło, najwyraźniej dumna z siebie, że Ron i Harry wolą ją od swej
przyjaciółki.
--Hej Mionka, gdzie idziesz? Trzymamy ci miejsce! - zawołał Zabini. W całej klasie momentalnie
zrobiło się cicho. Faktycznie, dwójka Ślizgonów zajmowała równoległą ławkę w pierwszym
rzędzie, a miejsce pomiędzy nimi było puste. Draco wysunął krzesło i zachęcająco wskazał je
Hermionie. Dziewczyna zawahała się chwilę. Kątem oka spojrzała na Rona. Wyglądał na
kompletnie wyprowadzonego z równowagi. To przeważyło szalę. Szybko podeszła do ławki i zajęła
wskazane miejsce. Uśmiech triumfu wypłynął na twarz blondyna. Ciągle nie mógł uwierzyć, że
realizacja jego planów będzie, aż tak prosta.
--Nie daj mu się Miona, nie warto byś płakała przez tego rudego szmaciarza – szepnął jej Zabini, a
swoje słowa poparł pokrzepiającym uśmiechem. Hermiona sama uśmiechnęła się blado. Nigdy nie
sądziła, że jej przyjaciel, mógł tak ją potraktować. I to po tym jak wielokrotnie ratowała mu skórę...
po tym co przeszli razem w poprzednich latach i w czasie wojny. Nie rozumiała, jak mógł być taki
podły.
Po chwili do klasy weszła profesorka. Gdy zobaczyła swoją ulubioną uczennicę siedzącą z dwójką
Ślizgonów, potknęła się z wrażenia i gdyby nie katedra, to pewnie wyłożyłaby się jak długa. Malfoy
i Zabini zachichotali pod nosami. McGonagall zgromiła ich wzrokiem i zacisnęła swe wąskie usta,

28
po czym zaczęła dyktować temat lekcji. Dziś mieli powtórkę z Transmutacji międzygatunkowej.
Mieli przetransmutować kameleona w kota. Poziom klasy piątej. Hermiona z uśmiechem zabrała się
do swojego zadania. Zawsze bardzo lubiła transmutację, a ta dotycząca przemiany gatunków, była
jej zdaniem najciekawsza. McGonagall wydała polecenie i każdy machnął różdżką na swojego
kameleona. Po chwili okazało się jak bardzo ta powtórka materiału była przydatna bowiem mało
komu udało się stworzyć coś, co chociaż przypominało kota. Hermionie oczywiście udało się za
pierwszym razem. Jej biała, puszysta kotka o niesamowitych szarych oczkach właśnie zwinęła się
w kłębek i słodko zasnęła. Herm rozejrzała się dookoła i ledwo powstrzymała się od wybuchnięcia
śmiechem. Kot Zabiniego był pokryty łuskami, do tego gdy otworzył pyszczek wysunął się z niego
długi, gadzi język. Natomiast przed Malfoyem nadal stał kameleon. Jedynymi oznakami, że
rzucono na niego jakieś zaklęcie był fakt, że miał on wąsy i cicho pomrukiwał.
--Chłopakom naprawdę przydają się korepetycje – pomyślała, po czym spojrzała na ławkę Rona.
Ani on, ani Sophie ani Harry nie przetrasmutowali jeszcze swoich jaszczurek.
--Czemu to musi być takie trudne? - marudził Malfoy, dźgając swoją hybrydę różdżką.
--To wcale nie jest trudne, trzeba się tylko skoncentrować– odpowiedziała Herm.
--Przy tobie nam się to nie udaje, zawsze tak mamy przy ślicznych kobietach – kokietował Blaise.
--To nie dlatego, po prostu źle ruszacie różdżką – mruknęła czerwieniąc się lekko.
--Pokaż jak to zrobić – Zabini skupiony patrzył jak Hermiona po raz kolejny transmutuje kota w
kameleona i z powrotem.
- Jak ruszyć tak ręką? To trudne – narzekał Diabeł. Gryfonka westchnęła zniecierpliwiona i złapała
Zabiniego za nadgarstek po czym wykonała jego dłonią odpowiedni ruch. Po chwili przed nim
zmaterializował się czarny kotek z zielonymi oczami. Był śliczny. Przeciągnął się rozkosznie, po
czym podszedł obwąchać kotkę Hermiony. Diabeł i dziewczyna zachichotali widząc poczynania
zwierzątek. Draco wyraźnie zirytował fakt, że on jeszcze nic nie wyczarował.
--Fantastycznie proste! Dzięki Mionka! Jesteś najlepsza! - Blaise krzyknął tak głośno, że usłyszała
go cała klasa. Przy ławce Rona coś huknęło, a jego kameleon wylądował rozpłaszczony na ścianie
tuż nad głową profesor McGonagall. Wszyscy ryknęli śmiechem, a Ron odebrał ostrą reprymendę
od nauczycielki.
--Mnie też pokaż. W końcu to ja chciałem mieć korepetycje – Malfoy nadstawił nadgarstek w
oczekiwani, aż Herm pokaże mu jaki ruch ma wykonać. Dziewczyna zawahała się chwilę.
Wiedziała, że wielu uczniów im się przygląda. Z drugiej strony zawsze lubiła dzielić się swoją
wiedzą. Ile razy pomagała Ronowi czy Harry'emu w podobny sposób? A teraz oni dosłownie się na
nią wypięli. Potrafiła jeszcze zrozumieć postępowanie Rona, ale to, że Potter nie zareagował bardzo
ją zabolało. Chwyciła nadgarstek blondyna. Odniosła wrażenie, że Draco wzdrygnął się lekko gdy
go dotknęła, ale nie odsunął ręki, tylko oczekiwał, aż pomoże mu rzucić zaklęcie. Krótkie
machnięcie różdżką i przed Malfoyem również zmaterializował się kot. Miał brązową sierść i duże
orzechowe oczy.
--Jaki on podobny do Mionki – zawołał Blaise. Draco i Hermiona natychmiast zgromili go
wzrokiem, ale Diabeł w ogóle się tym nie przejął. Kot Dracona szybko postanowił zaznaczyć swoją
obecność, więc zaatakował kota Zabiniego. Kotka Hermiony, znudzona walką pozostałych dwóch
zwierzaków, po prostu zwinęła się w kłębek i zasnęła.
--Jakie one zabawne! - roześmiała się Hermiona. Draco i Blaise dopingowali swoje koty, które
próbowały walczyć, drapiąc się i skacząc na siebie. McGonagall słysząc zamieszanie w pierwszej
ławce, szybko do nich podeszła. Jej mina wyrażała szczere zdziwienie, gdy zobaczyła trzy w pełni
przetransmutowane kotki.
--Dobra robota – mruknęła niechętnie, wciąż zdziwiona, tym, że jej ulubiona uczennica weszła w
komitywę z dwoma Ślizgonami, z którymi kiedyś pozostawała we wrogich stosunkach – Wasze
domy otrzymują po pięć punktów – profesorka powiedziała to niezbyt zadowolona. Draco i Blaise
wyszczerzyli się w uśmiechu. Opłacało się zaprosić Gryfonkę do swojej ławki! Na dodatek Weasley
był wyraźnie wściekły, słysząc jak Hermiona świetnie bawiła się na lekcji wraz z nimi.

29
--Doskonale – pomyślał Draco, kątem oka patrząc na Herm, która głaskała swoją białą kotkę –
realizacja jego pomysłu była dziecinnie łatwa... A co do dziwnych uczuć jakie go ogarnęły, gdy
dziewczyna dotknęła jego ręki? To na pewno było obrzydzenie... raczej na pewno... co innego mógł
poczuć gdy dotykała go szlama?

30
 Rozdział ósmy
Hermiona siedziała w pokoju wspólnym Gryfonów i czytała książkę. To znaczy, próbowała
czytać. Główną część jej myśli pochłaniała obecnie własna uległość, a może nawet głupota. No bo
jakim cudem mogła zgodzić się na udzielanie korepetycji Malfoy'owi? To niemożliwe... Nie miała
najmniejszego zamiaru tego robić; lecz gdy po skończonych zajęciach i smacznym obiedzie wróciła
do swojego dormitorium, zastała Lavender z wałkami na głowie i w trakcie malowania paznokci.
Jej koleżanka z roku była tak podekscytowana spędzeniem popołudnia w towarzystwie Ślizgonów...
Herm nie miała serca powiedzieć jej, że nie ma najmniejszego zamiaru uczyć ich Transmutacji.
Musiała się zgodzić... mimo, iż nie miała na to wcale ochoty. Zachowanie Draco bardzo ją
irytowało. Blondyn mógł sobie udawać miłego, ale ona doskonale wiedziała o co mu chodzi.
Próbował zaprzyjaźnić się z nią wyłącznie po to, by zemścić się na Ronie. Obrażał jej inteligencję
jeśli sądził, że ona od razu się tego nie domyśli. Jednak z drugiej strony... Ron był dziś dla niej
okropny. Zachował się naprawdę chamsko. Miała ochotę przekląć go czymś paskudnym. Na
dodatek rudzielec przyprowadził dziś do pokoju wspólnego jakąś Puchonkę z piątego roku i właśnie
flirtował z nią, siedząc przy kominku. Co za żałosny palant! Hermiona prychnęła cicho pod nosem,
po czym spróbowała wrócić do czytania książki.
--Miona? - Harry wyglądał na naprawdę skruszonego siadając przy niej. Dziewczyna zmierzyła go
chłodnym spojrzeniem.
--Tak zwracają się do mnie tylko przyjaciele – powiedziała nieuprzejmie. Nadal miała mu za złe, to
jak zachował się na Transmutacji.
--Wiem, że jesteś zła, ale zrozum, nie miałem wyboru... Herm, za dwa tygodnie mamy mecz, a Ron
chodzi ostatnio ciągle zły jak osa, nie mogłem go dodatkowo wkurzyć... nie mamy zastępstwa...
przepraszam.
--Więc nasza przyjaźń znaczy dla Ciebie mniej niż quidditch? - spytała gorzko.
--Nie Mionka, oczywiście, że nie! Jesteś dla mnie ważna, wiesz o tym, ale też wiem, że bardziej
zrozumiesz sytuację niż Ron. On jest wściekły. Malfoy to jego najgorszy wróg, a ty sobie flirtujesz
z nim wprost pod jego nosem...
Hermiona spurpurowiała z oburzenia.
--Wcale z nim nie flirtuję! Co ty wymyślasz?! - warknęła rozeźlona. Harry uśmiechnął się lekko
jakby chciał powiedzieć "jeśli ty nie flirtujesz z Malfoy'em, to ja nie mam blizny na czole". A ona
widząc minę swojego przyjaciela, naprawdę się zirytowała.
--Rób sobie co chcesz Potter, ale ja mam dość i jego – tu spojrzała w stronę Rona, który wciąż
zabawiał smarkatą Puchonkę – i ciebie! Ranisz Ginny swoim zachowaniem! Jak możesz Harry! Nie
widzisz co jej robisz? Nigdy taki nie byłeś – wytknęła mu z goryczą. Mina Wybrańca natychmiast
spoważniała.
--Nie mieszaj do tego Gin. Wiesz, że nie o to mi chodzi. Chciałem cię przeprosić za dzisiejszą
transmutację i spytać, czy między nami wszystko dobrze?
--Dobrze, ale i tak mnie to zabolało – mruknęła brązowowłosa, nie chcąc jeszcze toczyć wojny z
drugim przyjacielem.
--Dzięki Herm. Nie zniósłbym gdybyś się ode mnie odwróciła... A co do Ginny... Rozwiążę to... już
wkrótce, obiecuję ci – Potter wstał i skierował się w stronę wyjścia pod portretem. Hermiona
westchnęła cicho. Szkoda, że nie powiedział jej jak zamierza to rozwiązać...

Lavender ubrana w obcisłą czerwoną mini i kusą białą bluzkę, z włosami poskręcanymi w śliczne
loki oraz z idealnym makijażem stała pod biblioteką i nerwowo przestępowała z nogi na nogę.
Denerwowała się w oczekiwaniu na dwóch najgorętszych w szkole Ślizgonów. Hermiona w swoich

31
ciemnoniebieskich jeansach i niebieskiej koszulce z nadrukiem czuła się bardzo nieatrakcyjnie.
Parvati co prawda nie miała na sobie spódnicy, ale jej czarne spodnie ze skóry, podkreślały ładne
nogi, a ciemnoczerwona bluzka ładnie współgrała z karnacją. Obie dziewczyny wyglądały jakby
szły na randkę, a nie na korepetycje do biblioteki. Herm nerwowo poprawiła swój kucyk. Ona w
ogóle nie miała zamiaru stroić się na to spotkanie... czego teraz trochę żałowała. Nikt nie chce być
najmniej atrakcyjną dziewczyną w grupie...
--Idą! - zawołała z satysfakcją Lav, gdy zza rogu wyłoniła się dwójka uczniów domu Węża. Obaj
bez swoich czarnych uczniowskich szat prezentowali się naprawdę nieźle. Malfoy miał na sobie
ciemne jeansy i białą bluzę z kapturem. Jego jasno blond grzywka zawadiacko opadała mu na
czoło. Wyglądał luzacko i... seksownie. Hermiona natychmiast wyrzuciła to określenie z swojej
głowy, gdy tylko się tam pojawiło. Zabini postawił na ciemnogranatowe jeansy i zwykły biały t-
shirt, a do tego czarna bluza zarzucona na ramiona. Lav, aż się zachłysnęła na widok tych dwóch
przystojniaków.
--Witam śliczne panie – Diabeł wyszczerzył się w uśmiechu. Lavender zachichotała i uroczo się
spłoniła. Parvati również przywitała chłopaków ślicznym uśmiechem. Jedynie Hermiona prychnęła
zdegustowana. Była zła na siebie, że ta dwójka naprawdę wyrwała na niej wrażenie. Obaj byli
wysocy, dobrze zbudowani i... no cóż... zabójczo przystojni... ale ona nie powinna tak o nich
myśleć. Nigdy! Tak jak nigdy nie powinna umawiać się z nimi na wspólne korepetycje... ale już się
stało.
--Granger co masz taka minę jakbyś zobaczyła bogina? - zakpił z niej Malfoy, szczerząc się głupio.
--Wolałabym już bogina niż Ciebie! - warknęła na niego przez zaciśnięte zęby.
--Tylko tak Ci się wydaje kotku – powiedział słodko stając bliżej niej. Hermiona natychmiast
poczerwieniała. Jak on śmiał ją tak nazwać? Bezczelny buc!
--Herm? - Ginny właśnie wyszła z biblioteki ze swoimi koleżankami z roku i zdziwiona patrzyła to
na swoją przyjaciółkę, to na Ślizgonów.
--Ooo czyż to nie Gilly Weasley? - zawołał rozładowany Draco.
--Ginny – poprawił go Diabeł przewracając oczami i uśmiechając się do rudowłosej.
--Hermiona, co tu się dzieje? - spytała skonsternowana Gin, lustrując kusą spódnice Lavender.
--Mamy korepetycje z Transmutacji – wyjaśniła jej lakonicznie przyjaciółka, zażenowana trochę tą
sytuacją.
--Z nimi? - zdziwiła się Ginny patrząc na Draco i Diabła.
--A co ci nie pasuje? Jesteśmy najlepszymi partiami w tej szkole – wywyższał się Malfoy. Ginny w
odpowiedzi zaśmiała się kpiąco, sugerując w ten sposób, że szczerze wątpi w prawdziwość jego
słów.
--Pogadamy później – rzuciła do Hermiony – co dosłownie oznaczało "dorwę Cię jeszcze dziś i
przepuszczę przez wyżymaczkę Granger!". Miona uśmiechnęła się do przyjaciółki. Wiedziała, że ta
rozmowa jej nie ominie. Ginny oddaliła się spod biblioteki, a całe towarzystwo postanowiło
wreszcie do niej wejść. Lavender ciągle uśmiechała się zalotnie do Dracona, ale on zdawał się
niespecjalnie tym zainteresowany. Natomiast Parvati najwidoczniej upatrzyła sobie Diabła w roli
obiektu westchnień. Hermiona myślała, że pasuje do nich jak piąte koło u wozu... no ale skoro
zgodziła się już na te korepetycje to przynajmniej spróbuje czegoś ich nauczyć.

--Na następnej lekcji Transmutacji, mamy omawiać przemianę przedmiotów nieożywionych w

żywe. Tak więc - Hermiona położyła na środku stolika żółty ołówek – Należy przetransumtować to
w jakieś zwierzę... – spojrzała przelotnie na Malfoy'a, który uśmiechał się cwaniacko.
--Powiedzmy, że ma to być biała fretka – zarządziła z szerokim uśmiechem. Draco natychmiast
stracił swój uśmiech. Zmierzył ją nienawistnym spojrzeniem.
--Granger, ostrzegam cię – burknął niemiło.
--Co ci się nie podoba, Malfoy? Fretki to miłe stworzonka – Hermiona wyszczerzyła się, wiedząc
jak bardzo igra właśnie z ogniem.

32
--Uważaj Miona, bo pewna fretka może cię pogryźć – Blaise bawił się w najlepsze.
--Zamknij się, Zabini – Draco był naprawdę wyprowadzony z równowagi.
--Sam się przymknij, Smoku i zabieraj do roboty, bo inaczej Miona więcej nie da ci korepetycji.
--I tak nie mam zamiaru! - od razu zaznaczyła Hermiona.
--Jak to nie? - wykrzyknęła Lavender – Myślałam, że będziesz nas uczyła cały semestr – blondynka
była naprawdę widocznie zawiedziona.
--Nie ma mowy! - Hermiona była zdeterminowana, by ta sytuacja więcej się nie powtórzyła.
Pewność siebie Draco wyzwalała w niej prawie mordercze instynkty. Ten chłopak zdecydowanie za
mocno działał na jej wyobraźnię!
Blondyn przyglądał się jej jakby miał zamiar odkryć wszystkie jej tajemnice.
--Granger, wybierasz się na niedzielny mecz? - spytał ją znienacka. Zamrugała zdziwiona. W
niedziele odbywał się pierwszy mecz sezonu. Ślizgoni kontra Puchoni. Miona naprawdę nie lubiła
quidditcha, ale nie miała innych planów na niedzielny poranek, wiec pewnie pójdzie na mecz...
--Tak – mruknęła skonsternowana.
--Jutro moja drużyna ma ostatni trening – Malfoy był dumny z bycia kapitanem - Może ty i twoje
urocze koleżanki przyjdziecie zobaczyć? - zasugerował z dziwnym uśmiechem. Na chwilę zamarła.
W co on pogrywał? Zaprasza jedną z paczki swych zaprzysięgłych wrogów, by pooglądała jak lata
na miotle? To niedorzeczne!
--Przyjdziemy! - pisnęła podekscytowana Lavender.
--To świetnie – Draco nie spuszczał wzorku z Hermiony i był przy tym irytująco rozbawiony, a jego
spojrzenie wyrażało jedynie kpinę. Dziewczynę wkurzyło jego zachowaniem.
--Transmutuj wreszcie ten cholerny ołówek! Nie mamy na to całego wieczoru – warknęła na niego.
Naprawdę ostatnio mało kto potrafił tak wyprowadzać ją z równowagi jak ten przeklęty Draco
Malfoy!

33
 Rozdział dziewiąty
--Co ja tu robię...? Nie, to złe pytanie. Co ja tu do cholery robię?! To już brzmi lepiej. No bo jak to
się stało? Jak do tego doszło? To nie do wiary! Po jakiego, ciężkiego gnoma przyszłam na trening
drużyny Slytherinu?! Czy odbiło mi, od nadmiaru wiedzy, zbyt dużej ilości przeczytanych książek
albo z powodu depresji po przeżytej wojnie... ? Nie! To na pewno Lavender Brown była przyczyną
tego irracjonalnego i głupiego zachowania. Przyszła, spojrzała tym swoim wzrokiem smutnego
spaniela, a tuż za nią Parvati z miną pt. "chodź z nami albo złamiesz nam serca" i Hermiona
oczywiście się zgodziła!
--Oj Granger, Granger zdecydowanie jesteś zbyt mało asertywna! Najpierw Harry i Ron,
wykorzystują cię w roli prywatnej maszyny do pisania im prac domowych, a teraz jeszcze twoje
dwie "ulubione" koleżanki z roku, wykorzystują cię jako wejściówkę na trening Ślizgonów.
Zrezygnowana pokręciła głową nad własną głupotą. To jasne, że Malfoy świetnie się bawił udając
przed Ronem, że właśnie stał się jej dobrym kolegą. Rudzielec od wczorajszego wieczora, gdy
tylko dowiedział się gdzie i z kim ona spędziła popołudnie, biegał wściekły jak osa i warczał na
wszystkich wkoło. Wiedziała doskonale, że dokładnie to zakładał plan Malfoy'a. Pytanie tylko,
dlaczego pozwalała mu na jego realizację? Była zła na Rona, to prawda. Zasłużył sobie na to by mu
dopiec, to też prawda. A poza tym... Jeśli Ron nie przejrzał prawdziwych zamiarów Ślizgonów (a
wątpiła by przejrzał, nie był, aż tak spostrzegawczy...) to cała sytuacja wyglądała tak, jakby
Hermiona wpadła któremuś z nich w oko... a co za tym idzie, spędzała swój wolny czas z dwojgiem
najprzystojnieszych chłopaków w szkole. Tak wiec Ron teoretycznie nie miał racji, sądząc, że nikt
nie chce się z nią umawiać! Jej chwila triumfu była jednak krótkotrwała, gdyż ona znała prawdę. A
nie potrafiła okłamywać samej siebie. Zabini, ani ten głupi Malfoy nie zwróciliby na nią
najmniejszej uwagi, gdyby nie chęć zemsty na Ronie. Następni, którzy planują ją do czegoś
wykorzystać... Czy już nikt nie widzi tego, ile ona naprawdę jest warta? Dziwne uczucie ścisnęło ją
za gardło i postanowiła zakończyć te ponure rozmyślania zanim się rozryczy. Trudno. Stało się.
Przyszła na trening Ślizgonów i patrzyła właśnie jak Draco dowodzi z powietrza swoją drużyną.
Mimo października, pogoda była słoneczna i ciepła, więc trening odbywał się naprawdę w dobrych
warunkach. Lav i Parvati siedzące obok niej podskakiwały wesoło na swoich miejscach i naprawdę
emocjonowały się grą, a zwłaszcza przystojniakami w zielonych szatach, którzy z gracją szybowali
na swoich miotłach. Znów były ubrane jak na dyskotekę-mini spódnice i kuse bluzeczki. Hermiona
ponownie postawiła na jeansy. Tym razem ubrała do tego ciemno-czerwoną tunikę, włosy
rozpuściła i zrobiła lekki makijaż. Daleko jej było do super-seksownego wyglądu koleżanek, ale
przynajmniej nie wyglądała jak ostatni kocmołuch. Makijaż na trening Slytherinu... jej chyba
naprawdę odbiło.

--Co tu robi szlama i te dwie wywłoki? - irytujący głos Dafne Greengrass sprawił, że trzy Gryfonki
się odwróciły. Cała grupa Ślizgonek patrzyła na nie z wyższością i nienawiścią, a przewodziła im
Pansy Parkinson. Ta jednak patrzyła wprost na Hermionę. Minę miała jakby bolał ją ząb, ale o
dziwo nie odezwała się ani słowem.
--Sama jesteś wywłoką Greengrass, cała szkoła o tym wie – odgryzła się Parvati z pięknym
uśmiechem.
--Przyszłyście tu szpiegować naszą drużynę! - pisnęła cieniutkim głosikiem Astoria Greengrass -
młodsza siostra Dafne -szatynka o idealnej figurze i arystokratycznej postawie, za którą szalało
mnóstwo chłopaków.
--Niczego nie szpiegujemy! Przyszłyśmy tu, bo nas zaproszono – krzyknęła Lavender.
--Zaproszono? A kto was chciałby tu zaprosić zdziro? - Dafne, aż poczerwieniała ze złości.

34
--Ja je tu zaprosiłem, coś Ci nie pasuje Greengrass? Draco widząc co się dzieje podleciał do trybun
na swojej miotle. Wiedział, że jego koleżanki z domu były bardzo zaborcze jeśli chodziło o
ślizgońskich chłopaków. Nie tolerowały, gdy dziewczyny z innych domów się z nimi umawiały, a
Gryfonek nie tolerowały wcale, już za sam fakt ich istnienia.
--Ty Draco je tu zaprosiłeś? - Astoria i reszta jej koleżanek były w ciężkim szoku.
--Tak. Draco i ja zaprosiliśmy nowe koleżanki by zobaczyły nasz trening – wyszczerzył się Diabeł
podlatując do nich.
--Nawet tą szlame? - zapytała Milicenta Bulstrode.
--Ja mam dość. To od początku był głupi pomysł – zawyrokowała Hermiona wstając z miejsca. Nie
wystarczyło, że była tu trochę wbrew własnej woli, to jeszcze została zwyzywana od szlam. Na
dodatek Malfoy właśnie oznajmił klubowi największych pleciug w szkole, że sam zaprosił ją na
swój trening. Już do końca roku nie pozbędzie się plotek na swój temat.
--Daj spokój Miona, nie przejmuj się nimi, są zazdrosne bo ich nikt tu nie zapraszał – zawołał
Zabini.
--Nie ma sprawy Diable i tak miałam już iść – Hermiona mówiła prawde. Miała serdecznie dość i
chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim dormitorium.
--Diable? Diable? Czy ona nazwała go Diabłem?! - Dafne wyglądała, jakby ktoś dał jej w twarz.
--Pewnie, że mnie tak nazwała. Jesteśmy przecież przyjaciółmi – wyszczerzył się brunet.
--To nie możliwe! To nie jest prawda! Draco zrób coś! Wyrzuć je! Albo one, albo my! - zaczęły
wykrzykiwać Ślizgonki. Malfoy spojrzał na Zabiniego, po czym obaj równocześnie wybuchnęli
głośnym śmiechem.
--Jak wam nie pasuje, że zaprosiliśmy Hermionę, Lavender i Parvati na trening to droga wolna,
wiecie jak trafić do pokoju wspólnego? - spytał Draco. Wszystkie zgromadzone na trybunach
dziewczyny zamarły. Ślizgonki, ponieważ Draco nie wybrał ich, Lavander i Parvati ponieważ
poprawnie wymówił ich imiona, a Hermiona, ponieważ chłopak w ogóle użył jej imienia. Zawsze
była dla niego szlamą Granger, więc nieźle ją zdziwiło, że on w ogóle zna jej imię i, że do tego
właśnie je wypowiedział.
--Nie możesz ich wybrać! Jesteśmy z jednego domu – syknęła Dafne mrużąc swe niebieskie oczy.
Hermiona otrząsnęła się z pierwszego szoku i postanowiła wreszcie sobie pójść. Ruszyła w stronę
zejścia z trybun.
--Hej Miona, nie idź! Nie przejmuj się! - wołał za nią Zabini.
--Właśnie Granger, nie idź. Jeszcze nie skończyliśmy trenować – przyłączył się Draco. No
tak,wrócił do "granger", ta "hermiona" wcześniej, to mu się pewnie wymsknęła. Ku zdziwieniu
wszystkich, za Hermioną ruszyła Parkinson i zanim zdążyła się zorientować Ślizgonka złapała ją za
ramię.
--Zostań Granger, jemu na tym naprawdę zależy... - Pansy powiedziała to tak cicho, że tylko ona
mogła ją usłyszeć, po czym skierowała się w stronę wyjścia i już po chwili jej nie było. Cała świta
zdziwiona zachowaniem swojej przywódczyni, dość niepewnie poszła w jej ślady. Lavender i
Parvati zaklaskały z radości. Wygrały potyczkę z klanem Ślizgonek. To prawdziwy sukces.
Hermiona stała wciąż w tym samym miejscu nie za bardzo wiedząc, co myśleć o słowach Pansy. Co
konkretnie miała na myśli? Komu miało naprawdę zależeć by tu była? Mówiła o Zabinim? A może
o... nie, to niemożliwe... chociaż z drugiej strony, Pansy znała Dracona najlepiej, przecież kiedyś
byli parą.
--Hej Miona przelecimy się? - zaproponował Blaise, wskazując jej swoją miotłę.
--Nie dzięki – burknęła cicho. Nienawidziła latania na miotle, ale akurat o tym Ślizgoni nie muszą
wiedzieć.
--Tchórzysz Granger? - zaśmiał się Malfoy. Hermiona mimowolnie zacisnęła zęby. Nikt nie miał
prawa zarzucić jej tchórzostwa! Gryfoni nigdy nie tchórzyli!
--Po prostu nie mam ochoty na latanie Malfoy – wycedziła przez zaciśnięte zęby. Rozbawienie
chłopaka naprawdę ją irytowało.

35
--Skoro to nie jest przejaw tchórzostwa, to dalej Granger, udowodnij mi, że się nie boisz i przeleć
się ze mną na miotle. Hermiona, aż zachłysnęła się powietrzem. Wsiąść na jedną miotłę z Draco
Malfoyem? Za nic w świecie! Jeszcze jej życie miłe! Miała zamiar powiedzieć, że owszem poleci,
ale z Diabłem, w końcu to on pierwszy jej to zaproponował, ale niestety odezwała się Parvati.
--Och ja też chętnie polecę! - przy tym rzuciła tak wymowne spojrzenie Zabiniemu, że musiałby
być kompletnym idiotą by nie zajarzyć o co jej chodzi.
--No to wskakuj mała! - zachęcił ją Blaise, lądując na chwile na trybunach by zabrać pasażerkę.
--Ja też chcę ! - oznajmiła Lavender tonem obrażonego dziecka. Herm odetchnęła z ulgą, Malfoy
teraz zabierze Lav, a ona w tym czasie ucieknie do swojego bezpiecznego dormitorium, z dala od
Ślizgonów i ich mioteł.
--Nie ma problemu Brown, już załatwiam Ci transport. Theodor! - zawołał blondyn. Jak na
komendę, pojawił się przy nim szczupły i wysoki ścigający Slytherinu. Nott również był uważany
za jednego z przystojniaków z domu węża, więc Lavender była tylko trochę zawiedziona, gdy
chłopak pomagał jej wsiąść na swoją miotłę.
--No dalej Granger, nie mamy na to całego wieczoru – zachęcił ją Draco, wykorzystując jej własne
słowa, których użyła wczoraj w bibliotece.
--Skąd mam wiedzieć Malfoy, że to nie jest jakiś podstęp mający pozbawić mnie życia? - zapytała,
starając się by głos jej nie zadrżał. Blondyn roześmiał się szczerze.
--Będziesz musiała mi zaufać.- Hermiona prychnęła oburzona.
--Zaufać tobie? Nie dziękuję, wolę nie!
--Daj spokój Granger, nie zabije cię na oczach mojej drużyny i nie jestem Weasley'em by próbować
kogoś uśmiercić zrzucając go z miotły – Hermiona nerwowo przygryzła wargę, naprawdę nie miała
ochoty wsiadać na miotłę Ślizgona... ale przecież nie mogła okazać się tchórzem. Blondyn
wypominałby jej to do końca szkoły, a nie daj Merlinie później trafi na niego w trakcie pracy w
ministerstwie... O Godryku! W co ona się wpakowała?!
--No chodź Granger, nie pogryzę Cię. - Draco wylądował i czekał, aż Herm siądzie na miotle.
--Zabini mówił wczoraj co innego – mruknęła cicho, podchodząc do niego powoli, jakby obawiając
się, że ją zaatakuje. Gdzieś w oddali usłyszała pisk Parvati, z którą Blaise latał z zawrotną
prędkością. Dziewczyna nerwowo przełknęła ślinę, a serce biło jej jakby zaraz miała dostać zawału.
--Nic ci się nie stanie – Draco chyba powoli tracił cierpliwość.
--Obiecujesz? - pisnęła naprawdę przestraszona gdy wreszcie usiadła na miotle.
--Nie wiem czy uwierzysz mojej obietnicy, ale niech Ci będzie Granger, obiecuje. A teraz trzymaj
się mocno. Hermiona wzdrygnęła się gdy ramiona chłopaka znalazły się tuż za jej własnymi. Spora
różnica wzrostu sprawiła, że Draco bez problemu mógł sięgnąć trzonka miotły tuż przed Hermioną.
Ona sama chwyciła się kija, jak ostatniej deski ratunku, błagając cicho w duchu by dane jej było
przeżyć.

Wzbili się dość wysoko, ale Hermiona była wdzięczna blondynowi, że nie zrobił tego tak szybko
jakby mógł. Polecieli nad błonia i szkolne jezioro. Na początku mocno zaciskała oczy, ale Draco
przekonał ją by otwarła je chociaż na chwilę i wtedy spostrzegła cudowny widok jaki rozpościerał
się przed nimi. Słońce powoli zachodziło tworząc piękne refleksy na wodzie, a niebo nad
zakazanym lasem powoli ciemniało, zmrok był już blisko. Hermiona patrzyła na to jak urzeczona.
--No i szata do wyrzucenia – szepnął Ślizgon tuż przy jej uchu.
--Co? - obróciła się gwałtownie zapominając, że ma mocno trzymać się miotły i przechyliła się w
jedną stronę tracąc równowagę, na szczęście Draco przytrzymał ją w tali ręką.
--Nie wierć się Granger bo spadniesz – ostrzegł ją, po czym skierował miotłę z powrotem nad
boisko – A mówiłem, że będę musiał wyrzucić szatę, bo na pewno już przeszła zapachem szlamu –
zaśmiał się z własnego dowcipu.
--Sam chciałeś – warknęła przez zaciśnięte zęby.
--Żartowałem Granger, wyluzuj się trochę.

36
--W twoim towarzystwie? Powodzenia – mruknęła. Draco znów się roześmiał. Hermiona musiała
przyznać, że nie pamięta by przed wojną słyszała kiedyś szczery śmiech Malfoy'a. Ironiczny i pełny
kpiny - owszem, ale nie ten prawdziwy... No cóż, był to nawet przyjemny dźwięk.
--Trzymaj się teraz mocno, zaraz lądujemy. Hermiona spostrzegła Parvati i Lav stojące już na płycie
boiska w towarzystwie Zabiniego i Notta. Reszta drużyny Slytherinu wciąż trenowała w powietrzu.
--Dzięki – powiedziała cicho Herm, gdy wreszcie jej stopy dotknęły ziemi.
--Jak ci się podobało Mionko? - zapytał Zabini szczerząc się w uśmiechu.
--Było w porządku – walczyła z sobą by się nie zaczerwienić. Tak naprawdę bardzo jej się
podobało. Malfoy wiedząc, że się boi nie leciał ani szybko, ani gwałtownie, za to pokazał jej jeden
z najcudowniejszych widoków jakie w życiu było danej jej oglądać.

Hermiona siedziała przy kominku w pokoju wspólnym. W jej głowie wciąż kłębiło się od myśli
dotyczących dzisiejszego popołudnia. Myślała o słowach Parkinson i o locie na miotle...
--Cześć Herm – odezwała się Ginny, siadając przy niej i odrywając ją od rozmyślań.
--Jak się miewasz? - spytała rudowłosą przyjaciółkę patrząc na nią niepewnie.
--Bywało lepiej, ale daję radę – Gin próbowała się dzielnie uśmiechnąć – Idziesz jutro do
Hogsmeade? - Hermiona przytaknęła z lekkim uśmiechem.
--Pójdziemy razem?
--Z chęcią Ginny.- Rudowłosa uśmiechnęła się w odpowiedzi. Hermiona znów spojrzała w
kominek. Dziwne myśli i odczucia nie chciały jej opuścić nawet na chwilę. Gin patrzyła na nią
podejrzliwie, po czym delikatnie pochyliła się nad nią.
--Co? - zdziwiła się Miona, widząc zszokowany wzrok przyjaciółki.
--Pachniesz męskimi perfumami! - zawołała Ruda z wyrzutem.
--To niemożliwe!
--A jednak! I to całkiem dobrymi! Z kim się obściskiwałaś Herm? Opowiadaj! - Hermiona jak
oparzona zerwała się z fotela. Nie miała czego opowiadać! Przecież z nikim się nie obściskiwała!
--O nie! Tak łatwo Ci nie odpuszczę! - Ginny również wstała i uniemożliwiła jej przejście.
--Nie wiem o czym mówisz Gin – zaznaczyła dobitnie.
--Już ty doskonale wiesz o czym mówię i lepiej powiedz mi to teraz, zanim będę zmuszona Cię
torturować. Hermiona jęknęła z rezygnacją i usiadła z powrotem w fotelu.
--Byłam dziś na treningu Ślizgonów.
--Co?! - krzyknęła zdziwiona Ginewra.
--To. I latałam na miotle – tłumaczyła Herm nerwowo wyginając swoje palce i nie bardzo wiedząc
jak to opowiedzieć.
--Ty latałaś na miotle? Przecież tego nie znosisz.
--Nie leciałam sama – jej policzka zaczerwieniły się wściekle, a Ginny aż zachłysnęła się
powietrzem.
--Powiedz mi proszę, że to nie był Malfoy.- Rumieniec Hermiony jeszcze się pogłębił, a ona sama
zwiesiła głowę. Ginny popatrzyła na nią z politowaniem.
--Odbiło ci? - spytała bliska rozbawieniu.
--Najwidoczniej – mruknęła w odpowiedzi Miona.
--On Ci się podoba?
--Nie! - odpowiedziała natychmiast panna Granger. Ginny zaśmiała się cicho pod nosem po czym
wstała.
--Za szybko odpowiedziałaś – i odeszła pozostawiając Hermionę z jeszcze większą burzą myśli w
głowie.

37
--Masz wybitnie dobry humor – zauważył Blaise, gdy wraz z Draco zostali sami w szatni
Slytherinu.
--Bo to był wybitnie dobry trening. Puchoni nie mają szans, zmieciemy ich, jak wiatr liście –
cieszył się blondyn zdejmując swoją zieloną szatę.
--I twój humor nie ma nic wspólnego z oglądaniem pięknych widoków nad jeziorem? – zakpił
Diabeł, wygodnie rozsiadając się na ławce i przyglądając się przyjacielowi. Draco ledwo
zauważalnie drgnął.
--Nie wiem o czym mówisz – powiedział oschle i zabrał się za rozsznurowywanie swoich
skórzanych butów do qudditcha.
--Tak tylko pytam, wiesz byłem ciekaw jak się Hermionie podobał twój ulubiony widok?
--Skąd pewność, że jej go pokazałem? - warknął blondyn, ciskając jednym butem pod ławkę i
biorąc się za rozpracowanie sznurówek drugiego.
--Widziałem, gdzie polecieliście – wyszczerzył się Blaise.
--A skąd wiesz, że nie poleciałem tam, żeby utopić ją w jeziorze?
--Najwidoczniej zmieniłeś plany, bo wróciła na boisko cała i zdrowa.
--Durne sumienie – mruknął blondyn szukając czegoś w swojej sportowej torbie.
--Sumienie Smoku? A może to coś innego?
--Co ty sugerujesz Zabini?
--Ja? Absolutnie nic – Diabeł starał się wyglądać jak uosobienie niewinności – To lepiej powiedz
jak Ci się leciało pierwszy raz z dziewczyną na miotle?- Draco ze złością rzucił swoim
ochraniaczem na łokieć.
--Co ty pieprzysz?! Latałem wielokrotnie z dziewczynami na miotle! Diabeł parksnął cicho, co
zabrzmiało jak "nigdy". Blondyn postanowił zignorować przyjaciela i udać się wreszcie pod
prysznic.
--Ty nie pozwalasz nikomu nawet dotknąć swojej miotły, a co dopiero na niej latać. Zastanów się
nad tym Smoku. Ślizgoni świetnie oszukują, ale nie potrafią oszukiwać samych siebie – powiedział
Zabini wstając i ruszając do wyjścia.
--Nie wiem o co Ci chodzi !! - krzyknął za nim Draco.
--Myślę, że wkrótce się dowiesz stary. To co, jutro Hogsmeade? - Diabeł wyszczerzy się w
uśmiechu i zrobił szybki unik gdy poleciał za nim jeden z butów blondyna.

38
 Rozdział dziesiąty
Czarne jeansy, biała bluzka ze srebrnymi wzorkami - jedna z ładniejszych jakie kupiła jej
mama. Do tego czarna, skórzana kurtka bo za oknem dość pochmurno, ale na szczęście jeszcze nie
pada. Hermiona po raz ostatni spojrzała w lustro poprawiając upięte włosy. Wyglądała ok, w sam
raz na sobotni wypad na zakupy do wioski. Najpierw trzeba jednak zjeść śniadanie. Postanowiła
zejść do pokoju wspólnego, gdzie miała się spotkać z Ginny. O tej porze całe pomieszczenie było
pełne ludzi spieszących na śniadanie albo wymieniających ostatnie uwagi przed wyjściem do
Hogsmeade. Ginny nie było na horyzoncie, więc Hermiona zdecydowała się na nią poczekać w
swoim ulubionym fotelu przy kominku. Zanim jednak do niego dotarła na jej drodze stanął Ron.
Już na pierwszy rzut oka było widać, że jest naprawdę wściekły.
--To prawda? - wycedził przez zaciśnięte zęby. Hermiona wzdrygnęła się od jego złowrogiego tonu.
--Niby co?
--Naprawdę wczoraj latałaś na miotle z Malfoyem? - dziewczyna w odpowiedzi nerwowo
przygryzła wargę. Kto mu o tym powiedział? I co teraz? Przyznać się? A może zaprzeczyć? Jednak
z drugiej strony... Ron przecież od dawna nie był jej chłopakiem! Nie musi mu się z niczego
tłumaczyć!
--Nie twoja sprawa – odpowiedziała i spróbowała go wyminąć.
--A więc jednak! Spotykasz się z nim? Jesteście razem? - zaczął krzyczeć, co zwróciło uwagę
większości osób zgromadzonych w pokoju wspólnym.
--Oczywiście, że nie! Co też Ci przyszło do głowy Ron?! - warknęła na niego wściekle.
--No nie wiem! Ty mi powiedz do diabła! Setki razy...! Nie! Miliony razy prosiłem Cię byś polatała
ze mną na miotle, ale słyszałem tylko "nie Ron, boje się Ron, odczep się i daj mi spokój Ron"! A tu
proszę, jak gdyby nigdy nic robisz sobie podniebną wycieczkę z tym parszywym, brudnym
śmierciożercą! Hermiona starała się opanować. Nie ma sensu wrzeszczeć teraz na niego, to
pogorszyłoby sprawę.
--To był tylko głupi zakład, on mnie sprowokował i tyle, nie rób z tego problemu – powiedziała
cicho, nie chcąc by cały dom wiedział o co się kłócą.
--Sprowokował? Tak samo jak sprowokował Cię byś się z nim obściskiwała, gdy leżał w skrzydle
szpitalnym? Albo jak sprowokował Cię, żebyś poszła z nim na randkę? Kogo ty oszukujesz
Miona?!
--Dobrze wiesz, że to nie było tak– broniła się dziewczyna.
--Nie wiedziałem, że taka jesteś! Naprawdę bardzo się na tobie zawiodłem – wygarnął jej rudzielec
po czym odszedł zostawiając ją czerwoną i rozdygotaną. Usiadła w fotelu i schowała twarz w
dłoniach. I co? Warto było? - pytała samą siebie. Dlaczego pozwalała prowokować się temu
głupiemu Malfoy'owi? Dlaczego dała się wykorzystywać, jako narzędzie zemsty? Czy tylko
dlatego, że była zła na przyjaciela, za to jak ją traktował? Czy może chodził o to, że zarówno Harry
jak i Ron odsunęli się od niej, a czas spędzony ze Ślizgonami pozwolił jej na chwilę o tym
zapomnieć...?
--Wszystko w porządku Herm? Słyszałam, że pokłóciłaś się z Ronem. Nie martw się mój brat to
czasem straszny idiota – pocieszała ją Ginny.
--To nic, nic się nie stało – Hermiona nie wiedziała czy chce tym przekonać siebie, czy Ginny.
--Idziemy na śniadanie? - zachęciła Ruda z uśmiechem.
--Tak, chodźmy – ona również zdobyła się na blady uśmiech.

W połowie drogi na śniadanie Ginny przypomniała sobie, że zostawiła w dormitorium swoją

różdżkę. Postanowiła po nią wrócić, tak więc Hermiona weszła do Wielkiej Sali sama. Z daleka

39
zobaczyła Malfoy'a i Zabiniego objadających się przy stole Slytherinu. Szybko odwróciła wzrok,
nie chcąc zwracać na siebie ich uwagi. Musi skończy te dziwną komitywę gryfońsko-ślizgońską,
która się ostatnio zawiązała. Najlepiej szybko, póki nie jest za późno by ratować przyjaźń z Harrym
i Ronem. O wilku mowa – zarówno Wybraniec, jak i Ronald właśnie zasiadali do stołu... i wszystko
było by w porządku gdyby nie fakt, że wraz z nimi przy stole Gryffindoru usiadły dwie
rozchichotane Puchonki. Obie były uczennicami szóstej klasy, obie były ślicznymi blondynkami i
obiec irytująco chichotały, a ich głupiutkie szczebiotanie było słychać przy całym stole. Hermiona
skrzywiła się na ten widok i już miała zamiar znaleźć sobie miejsce przy drugim końcu sali, gdy
usłyszała wołanie Harry'ego.

--Hej Miona, chodź tu, Samara chce cię poznać! - połowa szkoły usłyszała to wyznanie. Nie chcąc
zrobić przykrości przyjacielowi, postanowiła siąść na przeciwko niego i jego partnerki, starając się
przy tym zignorować fakt, że tuż obok zielonookiego, siedział Ron wraz z przyklejoną do niego
plastikową blondynką.
--Cześć, jestem Hermiona Granger – przedstawiła się, jednocześnie zajmując miejsce. Trochę się
zmartwiła co pomyśli sobie Ginny, gdy zobaczy gdzie usiadła.
--Samara Flores, bardzo chciałam cię poznać, Harry dużo o tobie opowiadał – Puchonka
uśmiechnęła się słodko, ale fałszywie.
--Wyobraź sobie Herm, że Arnold (puszek pigmejski) schował mi różdżkę pod łóżko! Wiesz ile się
naszukałam! - zawołała Ginny zajmując miejsce obok przyjaciółki i nawet nie rozglądając się
dookoła.
--Czyżby to Ginny Weasley? – spytała ironicznie Samara. Rudowłosa podniosła wzrok i zobaczyła
na przeciwko kogo przyszło jej siedzieć. Herm kątem oka zauważyła, jak dziewczyna zaciska pięści
ze złości. Speszony Harry wbił spojrzenie w swój talerz.
--Samaro, chyba pomyliłaś stoły – powiedziała na pozór uprzejmie Gin.
--Zostałam tutaj zaproszona przez Harry'ego, prawda mój skarbie? - zaszczebiotała Puchonka
pochylając się by pocałować Pottera w policzek. Hermiona miała szczerą nadzieje, że jej
przyjaciółka nie zrobi zaraz czegoś głupiego.
--Samara bardzo chciała Cię poznać Mionko, ponieważ interesuje się karierą Wiktora Kruma –
mruknął Harry, wciąż wpatrujący się w swój talerz.
--Tak! Jestem jego wielką fanką, masz z nim może kontakt?
--Owszem, korespondujemy – odpowiedziała lakonicznie, nie chcąc wnikać w szczególy, zwłaszcza
gdy w okolicy znajdowały się ciekawskie uszy Rona.
--To prawda, że chodziliście ze sobą? - dopytywała niedyskretnie Samara.
--Jasne, że prawda - prychnął Ron - Bo widzisz, Hermiona lubi bogatych facetów. Nie ważne czy są
w porządku, dla niej liczy się tylko kasa.
Hermiona doznała szoku. Więc to o niej myślał? Sądził, że jest materialistką, dla której jedyną
wartość mają pieniądze... A przecież Ron na punkcie swoich pieniędzy, a raczej ich braku miał
zawsze olbrzymie kompleksy... To dlatego był dla niej ostatnio taki podły? Myślał, że poleciała na
kasę Malfoy'a? Mimowolnie poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. Świadomość, że jeden z
najlepszych przyjaciół ocenił ją tak nisko, bardzo zabolała.
--Odszczekaj to, albo pożałujesz – syknęła na brata Ginevra, ale ten tylko nonszalancko wzruszył
ramionami. Herm chciała się odezwać, ale stwierdziła, że nie jest to ani miejsce, ani towarzystwo,
ani pora na takie rozmowy. Dorwie Rudego sam na sam i wtedy przemówi mu do rozumu. Ta
sytuacja posunęła się już zdecydowanie za daleko! Zabolało ją również, że Potter nie zareagował na
to co powiedział Ron. Przecież ją znał, wiedział, że to nieprawda! On natomiast ciągle gapił się w
talerz, jakby chcąc uniknąć wzroku zarówno Hermiony jak i Ginny. Jednak na dziewczyny od kilku
minut patrzył ktoś inny...

40
--Hej Miona, chodź tu, Samara chce cię poznać! - Czy ten bliznowaty kretyn musi się tak
wydzierać? - pomyślał kwaśno Draco nalewając sobie kawy. Jego wzrok podążał za niezbyt
szczęśliwą Gryfonką, która szła w stronę wołającego ją przyjaciela.
--Hermisia wygląda jakby szła na ścięcie – zauważył rozbawiony Zabini.
--Hermisia? Na rany Salazara, Diable! Nie przy jedzeniu! - zrugał przyjaciela blondyn.
--Mnie się podoba to określenie! Sam je wymyśliłem i zobaczysz, że jej też się spodoba! I tobie na
pewno też, jak się przyzwyczaisz– szczerzył się Blaise. Draco skrzywił się widowiskowo, chcąc
tym samym dać do zrozumienia, że szczerze wątpi w prawdziwość tej teorii. Po chwili obaj chłopcy
obserwowali jak do stołu Gryffindoru zasiada Ginny.
--Ta, to dopiero ma wesołą minę – stwierdził Malfoy popijając swoją kawę – Usiadła obok Pottera i
jego nowej laski, a wszyscy wiedzą, że ciągle na niego leci.
--Idiota – Diabeł pokręcił głową z dezaprobatą.
--Co? Przecież nic Ci nie zrobiłem! - oburzył się Draco.
--Nie ty! Chodziło mi o Pottera. Umawia się z jakimiś wywłokami i pozwala marnować się takiej
fajnej dziewczynie.
--Weasley jest fajną dziewczyną? Czy ty stary, aby za dużo ostatnio nie myślisz o Gryfonkach?! -
Draco z brzękiem odstawił filiżankę, chcąc zaakcentować w ten sposób swoje niezadowolenie.
--Nie tylko ja – mruknął cicho Zabini, widząc gdzie spoczywa wzrok jego przyjaciela. A spoczywał
na Hermionie Granger...
--Co ten bezmózgi szmaciarz jej powiedział...? - Malfoy zauważył chwilę, gdy w oczach
dziewczyny nagle błysnęły łzy, a na twarzy wystąpiły dwa rumieńce. Domyślił się, że to reakcja na
słowa Rudego. Spostrzegł też, jakąś ostrą ripostę Ginny i pełne wyrzutu spojrzenie Hermiony,
skierowane w stronę Pottera. Coś musiało być na rzeczy.
--To co idziemy do Hogsmeade? Lepiej wcześniej, zanim pozajmują wszystkie najlepsze miejsca w
Trzech Miotłach – zachęcał Diabeł.
--Jasne, że idziemy. Koleżanki Gryfonki już chyba skończyły śniadanie – Draco uśmiechnął się
cwanie i ruszył w stronę stołu domu lwa.

Tost posmarowany dżemem malinowym leżał na jej talerzu, ale Hermiona nie potrafiła się zmusić
by go zjeść. Zaraz po słowach Rona w jej gardle zagnieździła się dziwna gula, która nie pozwalała
jej na przełknięcie czegokolwiek. Weasley w ogóle nie przejęty tym, jak mocno zranił swoją
przyjaciółkę właśnie szeptał coś do ucha swojej towarzyszki, a ona raz po raz wybuchała
głupiutkim chichotem. Jej koleżanka z domu – Samara – biorąc z niego przykład pochyliła się w
stronę Harry'ego i również zaczęła mruczeć mu do ucha. Hermiona obserwowała dłoń Ginny
mocno zaciśniętą na nożu. Obawiała się by Rudą za chwilę nie zawładnęły mordercze instynkty.
Westchnęła cicho i jeszcze raz spojrzała na swojego tosta. Musi coś zjeść by mieć siły biegać po
tych wszystkich sklepach w wiosce. Już miała po niego sięgać gdy czyjaś zręczna dłoń dosłownie
zwinęła jej go z przed nosa, a zaraz po tym para silnych męskich ramion podniosła ją z miejsca.

--Dość tego śniadanka Granger, chodź już. Chcemy być w wiosce, zanim zlezie się tam cała ta
hołota. Draco Malfoy poniósł ją do góry, jakby była szmacianą lalką, po czym odstawił na ziemię, a
Zabini w tym czasie kończył jeść jej tosta.
--Co? - zdziwiła się Hermiona nie mogąc zdobyć się w tej chwili na inną reakcję. Harry, Ron i ich
towarzyszki, patrzyli na to wszystko w ciężkim szoku.
--Nie gap się tak Weasley, bo wyglądasz jak rozdeptana sklątka tylnowybuchowa – Draco dociął
Ronowi z pięknym uśmiechem – Idziemy Granger – i jak gdyby nigdy nic chwycił Hermionę za
ramię i zaczął ją prowadzić w stronę wyjścia. Dziewczyna była tak oszołomiona, że posłusznie

41
zrobiła kilka kroków.
--Hermiona! - zawołała za nią zdruzgotana Ginny. Brązowowłosej własnie przypomniało się, że
miała przecież iść do wioski z przyjaciółką!
--Idę do Hogsmeade z Gin! - warknęła na Malfoy'a, wyszarpując swoje ramie z jego uścisku.
--A kto powiedział, że urocza Ruda Wiewiórka nie może pójść z nami? - zapytał Zabini szczerząc
swoje białe zęby. Skłonił się lekko i wyciągnął swoją dłoń w stronę Rudej, oferując jej w ten sposób
pomoc przy podniesieniu się z miejsca. Harry Potter patrzył na to wszystko z opadniętą szczęką.
Blaise był przecież szkolnym przystojniakiem! To logiczne, że Potter nie chciał by ktoś taki, w ten
sposób uśmiechał się do jego wielkiej miłości. Ginny widząc minę swojego byłego, również
uśmiechnęła się uroczo, po czym złapała dłoń Diabała i z gracją wstała ze swojego miejsca.
--Dobra, a teraz chodźmy szybko, póki nie ma Brown. Nie mam zamiaru znosić jej szczebiotu przez
cały dzień – burknął Draco. Hermiona mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem. Do jej
świadomości ledwie docierało, że właśnie na oczach całej szkoły wychodzi na wycieczkę do
wioski... w towarzystwie dwóch Ślizgonów.

42
 Rozdział jedenasty
--Co my wyprawiamy? - szepnęła Ginny, gdy wyszły na szkolne błoniach, a dwóch ślizgońskich
przystojniaków szło tuż za nimi. Obaj znów wyglądali świetnie. Jeansy i czarny golf wspaniale
leżały na blondynie. Blaise natomiast postawił na styl niegrzecznego chłopca, w nadszarpanych
spodniach i powycieranej katanie.
--Nie mam pojęcia – odpowiedziała zgodnie z prawdą Hermiona. Bo na Merlina ona naprawde nie
wiedziała, w jaki sposób znów dała się zmanipulować Malfoy'owi!
--Może zgubimy ich gdzieś w wiosce? - zasugerowała Ginny.
--A jakie to ma znaczenie? I tak cała szkoła widziała jak z nimi wychodzimy – mruknęła Herm.
--Hej Granger, powiesz mi co kanalia Ronald powiedział Ci przy śniadaniu? - zapytał Draco.
Ginny zatrzymała się i odwróciła w jego stronę gromiąc go wzrokiem.
--Uważaj Malfoy! Mówisz o moim bracie! - ostrzegła go. Blondyn teatralnie przewrócił oczami i
westchnął cicho zniecierpliwiony. Hermiona również się odwróciła i pierwszym, co spostrzegła
była rozbawiona twarz Diabła. Chłopak mrugnął do niej łobuzersko.
--Sorry Weasley, zapomniałem, że twój szanowny braciszek to wzór cnót i zalet. Zapytam inaczej.
Granger czy byłabyś łaskawa opowiedzieć mi co tak intrygującego opowiedział Ci wspaniały
Ronald W., że wyglądałaś jakbyś miała za chwilę eksplodować? - po tym wywodzie Ślizgona,
Blaise wybuchnął szczerym śmiechem.
--Ale z Ciebie mówca Smoku! - pochwalił, wciąż się naśmiewając.
--Nie twoja sprawa Malfoy – odpowiedziała wreszcie Hermiona, musząc nad sobą panować by też
się nie roześmiać, tak się bowiem składało, że rechot Zabiniego był bardzo zaraźliwy. Nawet Ginny
odwróciła twarz by ukryć swój uśmiech.
--Nie bądź taka Granger, przecież wiesz że jestem...
--Jak zwykle ciekawy co? - docięła mu Hermiona – A mnie to jak zwykle nic...
--Tak wiem, nic Cię to nie obchodzi, ale może jednak...
--Nie Malfoy! Nic ci nie powiem! - zdenerwowała się dziewczyna.
--Czy to nie słodkie Weasley? Oni kończą za siebie zdania! Jak stare, dobre małżeństwo – zawołał
uradowany Diabeł, a Gin zaczęła się szczerze śmiać.
--Zamknij się Zabini! - warknął na niego Draco, a Hermiona poczęstowała bruneta spojrzeniem
bazyliszka.
--Uważam, że to jest takie urocze, a wy pasujecie do siebie jak eliksir do kociołka - Blaise nic sobie
nie robił z ich złych min.
--Diable ostrzegam Cię! Natychmiast przestań! - Miona powoli traciła cierpliwość.
--Zamawiam! - wrzasnął Blaise, a wszyscy spojrzeli na niego jak na totalnego wariata.
--Ale co? - zirytował się blondyn.
--Bycie chrzestnym do waszego pierwszego dziecka! – Diabeł wyszczerzył się, po czym
bezceremonialnie szturchnął Ginny, która już praktycznie płakała ze śmiechu – Ty też sobie zamów
Weasley, będziemy razem opiekować się małym Hermionem Malfoyem, zobaczysz będzie fajnie! -
zachęcał ją wesoło. Ginny ledwo łapiąc powietrze w spazmach rozbawienia lekko uniosła rękę.
–To ja też zamawiam! - wyjęczała, ocierając łzy. Hermiona czuła jak jej policzki pali rumieniec
zawstydzenia, a Draco miał zaciśnięte pięści i chyba walczył z ochotą by rzucić się na przyjaciela z
zamiarem mordu.
--Jesteście nienormalni! - syknęła Herm, po czym odwróciła się napięcie i odmaszerowała z wysoko
uniesioną głową.
--Jesteście popieprzeni! - dodał Draco i poszedł w ślady Hermiony. Blaise i Ginny jeszcze chwilę
stali w miejscu i śmiali się z całej sytuacji. Wiedzieli jednak, że lepiej nie zostawiać tej dwójki sam

43
na sam zbyt długo, bo oboje byli teraz w dość nerwowych nastrojach, a to mogło skończyć się
prawdziwym wybuchem.

Draco dogonił Hermionę dopiero przy wejściu do wioski. Dziewczyna widząc, że Ślizgon zrównuje
z nią krok, specjalnie przyśpieszyła by nie iść obok niego. On oczywiście nie zamierzał jej
odpuścić. Za bardzo był ciekawy o co tym razem poprztykała się z Weasley'em.
--Spadaj Malfoy! - burknęła i znów przyśpieszyła.
--To na nic Granger, mam dłuższe nogi od Ciebie, więc i tak Cię dogonię. Lepiej powiedz mi od
razu o co Ci poszło z piegowatym królem biedaków. Hermiona stanęła w miejscu i zacisnęła pięści
ze złości.
--Chcesz wiedzieć o co? O to, że nie dajesz mi spokoju! Odczep się wreszcie!
--Oboje wiemy, że tego nie chcesz. Sama przyznaj, że wniosłem miły powiew nowości, rozrywki i
dobrego stylu w twoje nudne życie kujonki – wymądrzał się blondyn. Hermiona prychnęła jak
rozjuszony kot.
-Dobrego stylu? Kpisz czy o drogę pytasz? Jedynieco wniosłeś w moje życie to cały zapas
ślizgońskiej podłości!
--Lubie jak się złościsz Granger, ale nie mamy na to teraz czasu – Draco niedbale spojrzał na swoje
idealnie wypielęgnowane paznokcie, a Hermiona gotowała się ze wściekłości przez te jego
bezczelną ignorancję.
--Idziemy do Trzech Mioteł na drinka. Nie chcesz mówić po dobroci, to może coś powiesz jak się
upi... jak się trochę zrelaksujesz. Chodź. Malfoy ruszył przed siebie pewnym krokiem.
--Zrelaksuje? Przy tobie? Naprawdę jesteś dziś bardzo zabawny... – wymruczała idąc za nim.
--Zdziwiłabyś się Granger ile dziewczyn udało mi się już zrelaksować – łobuzerski uśmiech
wypłynął na jego przystojną twarz, a Hermiona czuła, jak mimowolnie się rumieni. Draco zaśmiał
się kpiąco widząc jej reakcje. Przy drzwiach do gospody wreszcie dogonili ich Ginny i Blaise.
Oboje w wyśmienitych humorach.
--O czym sobie gruchaliście gdy nas nie było gołąbeczki? - zapytał Diabeł. Draco i Herm posłali
mu takie samo niechętne spojrzenie, ale chłopak wcale się tym nie przejął.
--Pewnie myśleli nad lepszym imieniem dla dziecka. Bez obrazy, ale Hermion brzmi trochę
pretensjonalnie – Ginny najwidoczniej podłapała spaczone poczucie humoru Zabiniego. Malfoy nie
chcąc dłużej słuchać żartów na swój temat, wreszcie wszedł do gospody. Hermiona postanowiła
zrobić to samo, stwierdzając, że dłuższe pozostawanie w towarzystwie tej rozchichotanej dwójki,
może się dla niej skończyć uszczerbkiem na zdrowiu psychicznym. Trzy Miotły nie zmieniły
swojego klimatu i stylu po wojnie. Nadal była to przyjemna gospoda z myśliwskimi akcentami,
płonącym kominkiem i drewnianymi krzesłami i stolikami.
--Idę zamówić. Co chcecie? – spytał Draco.
--Sama coś zamówię, nie wypije niczego co ty mi podasz – warknęła na chłopaka Miona, po czym
ruszyła w stronę baru.
--Ja chcę piwo kremowe! - zawołała za nią Ginny, po czym razem z Diabłem usiedli przy
najlepszym ich zdaniem stoliku, był on czteroosobowy i stał tuż przy oknie.

--Aż tak mi nie ufasz Granger, że boisz się, że Cię otruje? - spytał Draco, gdy znaleźli się w kolejce
przy barze.
--Nie drąż tematu Malfoy. I nie, nie powiem Ci o co pokłóciłam się z Ronem. Rozumiesz? -
zaznaczyła dobitnie. Chłopak z dezaprobatą pokręcił głową, dając do zrozumienia, że ma
serdecznie dość jej głupiego uporu.
--Nie to nie, ale zapamiętaj sobie Granger, że ja zawsze dostaje to czego chce! - powiedział to tak
by nie pozostawiła sobie żadnych wątpliwości, że może być inaczej. Hermiona odruchowo

44
zacisnęła pięści. Merlinie! Jak ten arogant ją denerwował! Bezczelny gnom jeden!
--Jedyne co możesz ode mnie dostać Malfoy, to cios prosto w twoją pyszałkowatą twarz! -
wycedziła przez zaciśnięte zęby.
--Dzięki wielkie, ale nie skorzystam. Zresztą już kiedyś od Ciebie dostałem. Od tamtej pory mój
nos już nigdy nie będzie taki jak przedtem – on był naprawdę niezłym aktorem, a odegranie tej
sceny prawie wzbudziło w sercu Miony współczucie. Prawie...
--Należało Ci się! I muszę przyznać, że coraz bardziej jestem przekonana do pomysłu by znów Ci
przylać!
--Granger nie strasz mnie, bo będę miał potem koszmary. Zresztą każdy sen z tobą, na pewno byłby
straszny – wyśmiewał się z niej w najlepsze. Hermiona już miała przystąpić do ataku, gdy przyszła
ich kolej na złożenie zamówienia.
--Draco! Jak miło Cię znów widzieć kochanie! - zawołała uradowana Madam Rosmerta
przechylając się przez blat baru, by złożyć na policzku blondyna buziaka. Gryfonka patrzyła na to
wszystko w niemym szoku.
--Co Ci podać mój drogi? - barmanka rozpływała się w uśmiechu.
--Dwa razy ognista, raz piwo kremowe, a dla Granger soczek z dyni, nie powinna pić i bez alkoholu
jest za bardzo agresywna. Rosmerta chyba dopiero teraz spostrzegła, że Draco nie jest sam.
Popatrzyła na Hermionę ciepło.
--Witam panno Granger, co słychać? - zapytała uprzejmie. Hermiona nie za bardzo wiedząc co
zrobić, sama się uśmiechnęła.
--Wybacz Rosmerto, ale Granger gdy przebywa w moim towarzystwie, zawsze głupieje z zachwytu.
Wiesz, ten mój urok osobisty tak na nią działa... Miona momentalnie spurpurowiała z oburzenia i
naprawdę miała ochotę by pozamiatać Ślizgonem podłogę.
--Och Draco, jak zwykle jesteś niepoprawny – roześmiała się kobieta - Powinieneś się cieszyć, że
wreszcie jakaś porządna dziewczyna chciała się z tobą pokazać!
--Wcale nie chciałam się z nim nigdzie pokazywać! To praktycznie było porwanie! - zaperzyła się
Gryfonka. Rosmerta znów uśmiechnęła się do niej, ale Herm coś mówiło , że wcale jej nie
uwierzyła.
--To co będzie dla Ciebie? Draco pewnie żartował z tym sokiem...
--Dwa razy piwo kremowe, jedno z imbirem. Barmanka odwróciła się na pięcie i zniknęła na
zapleczu by zrealizować ich zamówienie.
--Pozbierałaś już szczękę z podłogi? - zakpił Draco widząc jej minę.
--Nie zaprzeczę, że się zdziwiłam – przyznała. Przecież Draco z pełną premedytacją trzymał tę
kobietę pod działaniem klątwy imperiusa. Merlin jeden wie przez ile czasu, a ona teraz wita go w
swoim barze jak najlepszego przyjaciela...
--Jeśli powiem Ci dlaczego mam teraz dobre relacje z Rosmertą, to ty opowiesz mi co Weasley
powiedział ci przy śniadaniu? Herm zastanowiła się chwilę. Naprawdę była ciekawa co Ślizgon
zrobił, że właścicielka gospody mu wybaczyła... Ale to co powiedział Ron, było takie
upokarzające...
--Zgoda, powiem Ci – ciekawość zwyciężyła.
--To tym razem, ty mówisz pierwsza. Hermiona łypnęła na niego podejrzliwie, ale chłopak nie
wyglądał jakby miał zamiar wystrychnąć ją na dudka.
--Ron... on... zarzucił mi przy wszystkich, że jestem materialistką. Brwi blondyna podjechały w
górę ze zdziwienia.
--I to Cię tak zdenerwowało?
--Tak! Bo to nie prawda! - zaperzyła się.
-- To skąd takie wnioski pojawiły się w zazwyczaj przeraźliwie pustej głowie Wieprzleja? -
dociekał. Hermiona spojrzała na niego oburzona. Czyżby sugerował jej, że Ron ma podstawy tak
sądzić?
--To przez Ciebie! Ron twierdzi, że gadam z tobą bo masz dużo kasy! - to jej pasowało. Zwalenie

45
całej winy na niego. To on tu jest winny. To on tu jest zły! To on tu ma niesamowicie śliczne
niebieskie oczy, które właśnie patrzą na nią z rozbawieniem... Co? Nie pomyślała tego! Absolutnie
w jej myślach nie przewinęła się żadna wzmianka na temat tych niesamowitych oczu. Do pubu
zaczęły wchodzić małe grupki uczniów ze szkoły. Powoli robiło się tłoczno.
--I po co się nim przejmujesz? Naprawdę chcesz dalej przyjaźnić się z kimś takim? Z kimś kto ma
takie zdanie o tobie?
--To nie twoja sprawa! - warknęła na niego, ale niestety w jego słowach odkryła to o czym sama
myślała od wyjścia z Wielkiej Sali. Nie mogła już chyba przyjaźnić się z Ronem. Nie po tym jak ją
potraktował.
--On się tak zachowuje bo mu jeszcze nie przeszło. Zwykła zazdrość, ale w wykonaniu Łasica
sprowadza się to do maksymalnego kretynizmu, jak wszystko zresztą...
--Co? - zdziwiła się szczerze, gdy sens słów chłopaka do niej dotarł. Draco westchnął
zniecierpliwiony, jakby miał do czynienia z wyjątkowo tępą istotą, której trzeba tłumaczyć rzeczy
oczywiste.
--Weasley dalej się w tobie buja Granger. Wszyscy o tym wiedzą.
--Nie gadaj bzdur Malfoy! Zerwaliśmy ze sobą ponad trzy miesiące temu, a on od tego czasu miał
jakieś dziesięć dziewczyn!
--Logiczne, nie potrafi się z żadną zaangażować, bo wciąż myśli o tobie. Hermiona otworzyła usta,
ale nie potrafiła nic powiedzieć. Nie miała kontrargumentu na to co powiedział Draco... Wątpiła,
jednak by Ślizgon miał rację, przecież Ron sam przyznał, że też myślał o zerwaniu, gdy ona mu to
zaproponowała...
--Dobra mniejsza z tym, teraz twoja kolej... – blondyn uniósł dłoń uciszając ją w ten sposób,
ponieważ Rosmerta właśnie wróciła z zaplecza z ich drinkami. Hermiona wyjęła pieniądze by
zapłacić, ale Draco ją ubiegł.
--Zazwyczaj płacę za to co piją ofiary moich porwań – zażartował zgarniając szklanki z ognistą i
zalotnie mrugając do uśmiechniętej Rosmerty.
--Nie trzeba Malfoy, zapłacę...
--I w ten sposób udowodnisz Wieprzlejowi, że nie miał racji?
--Nie o to chodzi – bulwersowała się dziewczyna.
--No to nie rób scen i chodź wreszcie zanim Diabeł i Wiewióra wymyślą znów jakiś głupi tekst na
nasz temat.
--Hej! Miałeś mi powiedzieć, jak przekonałeś do siebie Rosmerte.
--Przeprosiłem ją.
--Co? - krzyknęła zdziwiona Hermiona. Spodziewała się różnych odpowiedzi, ale ta najbardziej
oczywista nie przyszła jej do głowy.
--Przeprosiłem Granger. "Przepraszam" to takie słowo, którego używasz gdy jest Ci przykro z
powodu czegoś co zrobiłaś...
--Na Godryka Malfoy! Doskonale wiem, co oznacza to słowo! Dziwi mnie tylko, że ty też o tym
wiesz... Przepraszający Ślizgon... Chciałabym to zobaczyć – zaśmiała się lekko w wyobraźni
widząc Draco błagającego na kolanach o wybaczenie...
--Co chciałabyś zobaczyć Herm? - spytała ją Ginny, która usłyszała jej ostatnie słowa, gdyż
zarówno ona jak i blondyn dotarli wreszcie do swojego stolika.
--Jeśli nagiego Smoka pod prysznicem, to mogę załatwić Ci fotki! Albo mam lepszy pomysł!
Wpuszczę cię do naszego dormitorium, gdy on będzie w łazience...- niektórych ludzi poczucie
humoru nie opuszcza nigdy, kimś takim był właśnie Blaise Zabini...
--Nie dzięki Diable, nie lubię wymiotować z obrzydzenia – Hermiona uśmiechnęła się wrednie.
--Chyba raczej mdleć z zachwytu Granger – zripostował Draco.
--Jesteś bardzo pewny siebie Malfoy. Masz to po tatusiu? - zakpiła złośliwie Ginny. Jednak on w
odpowiedzi uśmiechnął się cwanie.
--Tak, dokładnie tak Weasley, tak samo jak ty inteligencje i elokwencje odziedziczyłaś po swoim

46
łasicowatym bracie. Diabeł i Miona parsknęli cichym śmiechem na widok miny Gin. Jednak po
chwili uśmiechy spełzły im z twarzy, ponieważ do gospody wszedł Ron w towarzystwie Pottera i
ich dwóch Puchonek.
--O wilku mowa... - wymruczał Blaise sięgając po swoją whisky.
--Pewnie wreszcie do jego małego móżdżku dotarło, co stało się w Wielkiej Sali i przyleciał tu za
nami z wielką awanturą – przewidywał Draco. Już po sekundzie okazało się jak blisko był prawdy.
Ron czerwony ze złości, z zaciśniętymi pięściami i pijaną na ustach ruszył w kierunku ich stolika.
--Ginny! Natychmiast wstawaj! Wychodzimy! - krzyknął Rudy, gromiąc chłopaków wzrokiem.
--Nigdzie nie idę! - oburzyła się Ginevra.
--Nie przyszła tu z tobą wieśniaku, więc lepiej zamilknij i spłyń, zanim zechce mi się do Ciebie
wstać – ostrzegł go Diabeł, a po jego rozbawionym tonie nie było nawet śladu.
--Nie mówiłem do Ciebie brudny Ślizgonie! Moja siostra nie będzie siedziała w takim
towarzystwie! - pieklił się Ron. Hermiona dopiero po chwili zrozumiała, że on mówi też o niej... że
uznaje ją za niewłaściwe towarzystwo dla Ginny... Zabini powoli podniósł się z miejsca, a Draco
poszedł w jego ślady.
--Uważaj Weasley. Jeszcze nie wyrównałem z tobą rachunków za to co zrobiłeś na boisku... -
blondyn wglądał na opanowanego, ale siedząca najbliżej niego Miona, wyraźnie widziała jak
chłopak ze złości zaciska szczękę.
--Nie odzywaj się do mnie Malfoy! Nie jestem Hermioną, żeby lubić gadać z takimi szumowinami
jak ty! - wybuchnął Ron. Draco zacisnął pięści i zrobił krok do przodu, ale w tym czasie Diabeł
wymierzał właśnie pierwszy potężny cios, po którym Ron znalazł się rozłożony na podłodze.
Hermiona i Ginny zerwały się z swoich miejsc, a przy poszkodowany od razu znalazł się Potter.
--Możesz sobie mnie obrażać ile chcesz Weasley, ale o Hermionie i Draco nie pozwolę Ci mówić w
taki sposób! - Diabeł wyglądał w tej chwili naprawdę groźnie, więc Potter nie odezwał się nawet
słowem gdy pomagała rudzielcowi się podnieść.
--Zapłacisz mi za to Zabini! - syknął Ron dotykając swojego skaleczonego łuku brwiowego.
--Aż tak biedny jesteś, że chcesz ode mnie pieniędzy? - zakpił wrednie Blaise. Ron ryknął
rozwścieczony i ruszył w stronę Diabła, ale Harry go powstrzymał.
--Przestać robić przedstawienie, chcesz zarobić następny szlaban? - ostrzegał przyjaciela
Wybraniec.
--Posłuchaj Pottera i lepiej znikaj z przed moich oczu człowieku, zanim pożałuje, że nie wdeptałem
cię w ziemię jak karalucha, którym jesteś – poradził mu Draco wciąż zaciskając pięści z ledwo
hamowaną złością. Ron prychnął nienawistnie, ale nic nie odpowiedział. Otrzepał swój kasztanowy
sweter i spojrzał z najwyższą pogardą prosto na Hermionę.
--I co? Warto było zeszmacić się z kimś takim? - wskazał głową w stronę Malfoy'a. Dziewczyna
poczuła się jakby on, właśnie dał jej w twarz... Jednak szybko musiała zapanować nad tym
uczuciem, by spróbować powstrzymać Draco, który rzucił się na Rona jakby naprawdę miał zamiar
go zabić. Rudy nie zamierzał łatwo się poddać, więc obaj chłopcy atakowali się zajadle, walcząc na
pięści jak prawdziwi mężczyźni. Hermiona złapała Draco mocno za ramię i próbowała odciągnąć
od szarpiącego się z nim Weasley'a. Z drugiej strony Ginny usiłowała powstrzymać Blaisa, który
chyba chciał dołączyć do bójki, a Harry planował zablokować Ronowi rękę, tak by jak najszybciej
go unieszkodliwić i wyprowadzić, bo Smok, wyglądał na zdeterminowanego do tego, by Rudy
Gryfon nie uszedł z życiem z tej konfrontacji. Draco był wyższy, silniejszy i sprawniejszy, tak więc
Ron zbierał naprawdę ostre cięgi, ale dalej nie odpuszczał. Cały pub zamarł w oczekiwaniu na
rozwój wydarzeń. Niektórzy cicho obstawiali stawki za zwycięstwem, któregoś z chłopaków.
--Co tu się dzieje?!! - ostry, doskonale znany wszystkim głos przerwał tę scenę. Severus Snape,
który właśnie wszedł do baru, wyglądał jakby miał ochotę poczęstować kogoś avadą. Harry wciąż
trzymał Rona, który krwawił już nie tylko z łuku brwiowego, ale również i z nosa. Draco miał
potargane włosy, a na jego lewej dłoni widniało spore zadrapanie, ale twarz pozostała nietknięta.
Herm wciąż mocno trzymała go za ramię i oddychała ciężko jakby dopiero co skończyła długi bieg.

47
--Pytam co tu się dzieje?! - wrzasnął Snape.
--Oni rzucili się na mnie! Obaj na raz! - Ron oskarżycielsko wskazał na Malfoy'a i Zabiniego.
--Łżesz Rudy psie! - zaklął Blaise, mierząc wroga nienawistnym spojrzeniem.
--Proszę popatrzeć jak wyglądam! To wszystko ich wina! Chcieli się zemścić, za ten wypadek
Malfoy'a na boisku!
--Dosyć – syknął profesor – Granger, ty mi powiesz jak to było – zażądał. Hermiona nerwowo
przełknęła ślinę. Jeśli powie, że faktycznie obaj chłopcy rzucili się na Rona, to wpędzi ich w
kłopoty. Jeśli zaprzeczy, to Ron się już nigdy do niej nie odezwie...
--Czekam Granger! - ponaglał ją Snape.
--Zarówno Draco, jak i Blaise uderzyli Rona, ale nie obaj na raz i zrobili to tylko dlatego, że on ich
sprowokował... - wyjąkała niepewnie, nie patrząc na nikogo. Snape spojrzał na nią z
zainteresowaniem po czym odwrócił się w stronę Harry'ego. Od wojny stosunki na linii Potter-
Snape, trochę się ociepliły... ale tylko trochę.
--Masz coś do dodania Potter?
--Nic.- Harry hardo popatrzył na Rona, któremu szczęka opadała ze zdziwienia. Najwidoczniej
uznał, że jego przyjaciel dostał odpowiednią nauczkę, za to co powiedział Hermionie.
--Mało Ci szlabanu Weasley? To mogę cię zapewnić, że go chętnie przedłużę na przyszły semestr, a
ponad to Gryffindor traci pięćdziesiąt punktów. A teraz wracaj do zamku. Porozmawiasz sobie z
profesor McGonagall. Snape uśmiechnął się wrednie – tak jak tylko on potrafi – po czym ruszył w
stronę wyjścia, a nieszczęśliwy Ron powlókł się tuż za nim.
--Wszystko w porządku? - Harry zwrócił się do Ginny i Herm.
--Jasne – mruknęła niepewnie Hermiona, Gin najwyraźniej nie zamierzała odpowiedzieć, bo
zamiast tego usiadła na swoim miejscu i schowała twarz w dłoniach. Hermiona puściła wreszcie
blondyna i również wróciła na swoje miejsce. Była nieźle roztrzęsiona całą tą sytuacją.
--Gdybyś czegoś potrzebowała to będę w pokoju wspólnym – Chłopiec-który-przeżył-dwa-razy,
ostatni raz spojrzał na obie dziewczyny, a jego przystojna twarz wyrażała szczerą troskę. Po chwili
opuścił pub.

--Ja czegoś potrzebuję – odezwał się Diabeł.

--Ja chyba też – dodał Draco wskazując na swoją pustą szklankę po whisky.
--Skoczę do baru i przyniosę nam wszystkim coś mocniejszego, przyda się – zaproponował Zabini.
--Pójdę z tobą – blondyn ruszył za przyjacielem.
--Ale się porobiło... - wyszeptała wciąż zdruzgotana Ginny.
--Nawet nie chcę o tym myśleć... nie chcę myśleć o tym co dalej – jęknęła w odpowiedzi Miona.
Kilka minut później do stolika wrócili chłopcy z całą butelką ognistej i czterema szklankami.
Atmosfera jednak wciąż była ciężka. Draco smętnie wpatrywał się w bursztynowy płyn w swojej
szklance, gdy jego wrażliwe uszy wyłapały znajomy chichot. Jak oparzony zerwał się na równe
nogi i szybko przeniósł swoje krzesło pomiędzy miejsca Diabła i Hermiony.
--A tobie co? - zdziwiła się prefekt naczelna Gryffindoru.
--Nie zamieniaj się z nią miejscem! - syknął cicho. Dopiero po chwili dziewczyna zrozumiała o co
mu chodzi. Do ich stolika podeszły Lavender i Parvati. Obie szałowo ubrane, obie rozchichotane, a
Lav wyraźnie zachwycona widokiem Draco. Blondyn uśmiechnął się tak uroczo, jakby rozbolał go
ząb. Hermiona na ten widok musiała zamaskować swoje parsknięcie śmiechem - udawanym
atakiem kaszlu.
--Dlaczego nie chciałeś obok niej siedzieć? - spytała go, gdy Lav poszła do baru. Bardzo
interesowała ją ta odpowiedź...
--Ta idiotka przysłała mi wczoraj czekoladki... wyobrażasz sobie? Czekoladki dla Ślizgona! Co za
głupi pomysł!
--I dlatego jej unikasz? - zaśmiała się Herm – Przecież czekoladki nie są równoznaczne z
jednoczesnymi oświadczynami Malfoy – zakpiła z niego.

48
--Jesteś pewna Granger? Bo już się bałem, że Brown każe mi wybierać obrączki – uśmiechnął się
delikatnie i Hermiona musiała niechętnie przyznać, że z tym uśmiechem było mu naprawdę do
twarzy... Zastanowiła się nad słowami Rona... Czy było warto? Tak. Teraz nie wiedzieć czemu
wydawało jej się, że było.

49
 Rozdział dwunasty
Była zagubiona. Czuła się niezrozumiała. Co więcej – ona nie rozumiała samej siebie.
Działo się coś na co nie była przygotowana i nie wiedziała co zrobić z tym dalej...
--Dalej, dalej Slytherin! - darła się Lavender tuż przy jej ucho. Hermiona oderwała się od swoich
ponurych rozmyślań i spojrzała na boisko. Mecz qudditcha, odbywał się przy zachmurzonym
niebie i istniało ryzyko, że za chwilę lunie deszczem. Zawodnicy walczyli zajadle by zdobyć jak
najwięcej punktów, a szukający nerwowo rozglądali się za zniczem.
--Och! On jest taki cudowny! - zachwycała się Brown gdy Draco goniąc złotą piłeczkę przeleciał
blisko ich trybun. Herm skrzywiła się lekko. Lav potrafiła być czasem taka irytująca... Jednak tym
razem nie mogła się dziwić reakcji blondynki. Niemal wszystkie dziewczyny obecne na meczu
Ślizgonów z Puchonami przyszły tu głównie po to by podziwiać przystojniaków na miotłach. A już
zwłaszcza przystojniaków w zielonych szatach... Spojrzała na Blaisa który właśnie leciał w stronę
trzech złotych pętli, by zdobyć kolejne punkt, po przerzuceniu kafla przez obręcz. Był naprawdę
świetnym ścigającym. Parvati siedząca obok Lavender pisnęła z zachwytu gdy Blaise przelatywał
rundę honorową nad trybunami. Slytherin prowadził 100:40. Żółty sektor Puchonów wydzierała się
ile mogł by dopingować swoich zawodników, ale i tak Ślizgoni byli dziś o wiele lepsi na boisku.
--Coś czuję, że będziemy mieć z nimi ciężką przeprawę w naszym meczu – mruknęła Ginny,
siedząca po drugiej stronie Hermiony. Chłodny wiatr targał jej rude włosy, ale Gryfonka całą uwagę
skupiała na grze. Herm musiała przyznać jej rację. Drużyna Malfoy'a rzeczywiście była bardzo
dobra, a Harry będzie musiał się naprawdę postarać jeśli będzie chciał ich pokonać. W następnym
tygodniu miał odbyć się mecz Gryffindor kontra Ravenclaw i wtedy okaże się na jakim poziomie
jest drużyna domu lwa.
--Słuchają się go bez najmniejszego mrugnięcia okiem – burknęła do siebie Ginny.
--O czym mówisz? - zdziwiła się Hermiona.
--O tym, że Malfoy jest niezłym kapitanem. Jego drużyna od razu wykonuje wszystkie jego
polecenia. U nas ostatnio bywało różnie... Harry zmienił formę treningów i były już pewne
przejawy buntu, a do tego Ron ostatnio gra jak jakaś ofiara – westchnęła ciężko Ginny. W tym
czasie Slytherin znów zdobył kolejne 20 punktów, a Hufflepuff jedynie dziesięć, wiec Terry Boot,
który komentował mecz, głośny wykrzykiwał aktualny wynik 120 do 50 dla węży. Trybuna
Gryffindoru, znajdowała się na przeciwko stanowiska nauczycieli, ale nawet z dużej odległości
Hermiona mogła dostrzec triumfalny uśmiech Snape'a. Zaraz obok niego siedział równie
zadowolony Lucjusz Malfoy. Zdziwiła się widokiem mężczyzny. Znalazł czas by przyjechać na
mecz syna? Nie robił tego od ich drugiej klasy, kiedy to Draco widowiskowo przegrał z Potterem.
Ginevra syknęła cicho ze złości, co odwróciło uwagę Hermiony.
--Co jest?
--Nic. Tylko wkurza mnie ta cała Flores. Gryfonka rozejrzała się i spostrzegła, że dwa rzędny niżej
siedzi Harry, wraz z wspomnianą Puchonką, która uwiesiła się na nim jak diabelskie sidła. Zbawca
świata czarodziejów nie wyglądał na zachwyconego tym faktem...
-- Nie martw się, Harry ma niezbyt zachęcająca minę. Chyba ma już dosyć tej całej Samary –
brązowowłosa próbowała pocieszyć przyjaciółkę.
-- I co z tego? Zerwie z nią i zaraz znajdzie sobie następną, równie głupią i sztuczną – w oczach
Rudej błysnęły łzy.
--Daj mu trochę czasy Ginny, przeżył prawdziwy koszmar, a to jego sposób na odreagowanie.
--Nie wiem jak to się stało Herm. Zaraz po wojnie wszystko było dobrze. Ty byłaś z Ronem, a
Harry mówił mi, że mnie kocha, że wszystko się ułoży... a teraz... Miona nie wiedziała co
powiedzieć. Ona też nie wiedziała jak to wszystko się stało. Kiedy Ron i Harry tak bardzo się od

50
niej oddalili? Może to zaczęło się już wtedy gdy nie mogli towarzyszyć jej do Australii w
poszukiwaniu rodziców? Harry jako symbol zwycięstwa nad siłami zła, nie mógł wtedy opuścić
kraju... a Ron, podobnie jak cała jego rodzina, nie radził sobie z traumą po śmierci Freda. Prosił ją
by odłożyła to o kilka miesięcy, a wtedy z nią pojedzie... ale ona musiała jechać jak najszybciej.
Chciała odzyskać rodzinę, której nieomal nie straciła przez wojnę. Czy to wtedy po raz pierwszy
poczuła, że związek z Ronem to jednak nie to czego chce? Czy to dlatego, że nie okazał jej
należytego wsparcia, gdy go potrzebowała? Trybuny Slytherinu wrzasnęły z zachwytu gdy ich
szukający zanurkował gwałtownie w dół. Draco wyglądał imponująco gdy tak szybował w zielonej
szacie, z twarzą skupioną na jednym celu – złotym zniczu, który ma dać jemu i jego drużynie
zwycięstwo. Lav podskakiwała rozemocjonowana na swoim miejscu. Chyba naprawdę mocno
napaliła się na niebieskookiego blondyna. Hermiona ku swojemu zdziwieniu poczuła, że irytuje ją
ten fakt... ale przecież nie ma przeszkód by Lav została dziewczyną Smoka. Pasowaliby do siebie
idealnie. Oboje piękni, oboje czystej krwi, oboje popularni i lubiani... Jednak na samą myśl o tym,
że Brown mogłaby paradować z Draco trzymając się za ręce, budziło się w Hermionie dziwne
uczucie sprzeciwu... I domyślała się dlaczego tak jest... ale wcześniej nie odrobiłaby zadania
domowego z Transmutacji, niż przyznała się do tego głośno. Dosyć. Lepiej będzie jeśli zerwie
wszelkie relacje z tym ślizgońskim adonisem i jego równie przystojnym przyjacielem – brunetem,
który właśnie zdobył następne punkty dla swojej drużyny. Chyba trzeba to zakończyć... Zakończyć
zanim nie będzie za późno i zrobi coś głupiego, jak na przykład zadurzenie się w tym...
--Szukający Slytherinu nurkuje za zniczem! Tak proszę państwa Draco Malfoy jest już bardzo
blisko złapania złotej piłeczki! Doskonała akcja pałkarz Hufflepuffu, ale nie powstrzymało to
kapitana drużyny Slytherinu, który nadal ściga znicza! Szukający Puchonów jest tuż za nim, jednak
Malfoy pilnuje by ten go nie wyprzedził. Kolejna chybiona akcja pałkarzy, tłuczek nawet nie
drasnął Ślizgona – krzyczał komentator, a trybuny szalały dopingując zawodników. Hermiona
nieświadomie wstrzymała oddech widząc jak Draco wyciąga dłoń po skrzydlatą piłeczkę. Jeszcze
chwila i...
--Tak! Proszę państwa wielkie brawa! Draco Malfoy ma złotego znicza! Szukający Slytherniu
zdobywa dla swojej drużyny 150 punktów, kończąc cały mecz wynikiem 300 do 70 dla domu węża!
--Zmiażdzyli ich – stwierdziła Ginny z nikłym uśmiechem. Lav darła się jak opętana, naprawdę
ciesząc się z zwycięstwa Ślizgonów, na co większość Gryfonów patrzyła z politowaniem. Drużyna
w zielonych szatach leciała właśnie nad trybunami, w rundzie honorowej. Draco wciąż trzymał
wysoko uniesioną dłoń, w której spoczywał znicz. Diabeł szczerzył się szeroko, najwyraźniej
dumny zarówno z siebie, jak i z całej drużyny. Gdy przelatywali nad trybuną Gryfonów, Diabeł i
Smok pomachali wesoło, uśmiechając się do Hermiony.
--Widzieliście?! Pomachał do mnie! Pomachał! - krzyczała Lavender, wymachując rękami by
odmachać blondynowi.
--Jak na mój gust, to on pomachał do Ciebie. Zabini zresztą też – szepnęła jej na ucho Ginny, tak by
nie urazić Lav.
--Jej na tym bardziej zależy – mruknęła, ale w głębi duszy cieszyła się, że Ruda tak uważa. Ona też
nie wiedzieć czemu liczyła na to, że chłopcy pomachali właśnie do niej. Gdy to sobie uświadomiła,
poczuła jak rumieniec zawstydzenia wypływa na jej twarz. Ona – Hermiona Granger – Prefekt
naczelna z Gryffindoru - chce, by okazało się, że jej były, największy wróg, do niej pomachał?
Kpina...
--Chyba już zupełnie Ci odbiło Granger – powiedziała sama do siebie i szybko podniosła się z
miejsca.
--A ty dokąd Miona? Nie pogratulujesz im wygranej? - zdziwiła się Ginny.
--Innym razem, teraz i tak się tam nie dopcham. Wracam do swojego dormitorium. Hermiona
skierowała się z stronę zejścia z trybun. Nie byłaby sobą, gdyby nie przeanalizowała tego
wszystkiego we wnętrzu własnego umysłu, a ostatnio działo się naprawdę dużo... wystarczy
wspomnieć wczorajsze wyjście do wioski. Drużyna Slytherinu wylądowała wreszcie na murawie, a

51
uczniowie jej domu, zbiegli się by uściskać swoich bohaterów. Odwracając się przez ramię
dostrzegła jak Astoria Greengrass rzuca się Draconowi na szyję. Szybko spuściła wzrok, czując
zażenowanie z powodu uczucia jakie ją ogarnęło gdy to zobaczyła... ale wcześniej Snape
przefarbuje swoje włosy na różowo, niż ona przyzna się, że to uczucie to być może zazdrość...
Przyśpieszyła kroku, chcąc znaleźć się jak najdalej stąd.
--Hej Miona zaczekaj! - ktoś ją zawołał. Odwróciła się i spostrzegła Diabła, który przeciskał się
przez tłum w jej stronę. Głupio byłoby teraz uciec, skoro już ją zauważył...
--Cześć. Wielkie gratulacje z okazji wygranej. Byłeś świetny – starała się zabrzmieć pogodnie.
Diabeł jak gdyby nigdy nic podszedł i uściskał ją serdecznie.
--Dzięki Mioneczko! Goniłem cię, by powiedzieć, że dziś urządzamy imprezę w pokoju wspólnym,
i fajnie by było gdybyś przyszła... Hermionie dosłownie opadła szczęka. Ona miałaby iść do salonu
Slytherinu na imprezę? To pewnie jakiś żart... Na pewno Diabeł zaraz wybuchnie głośnym
śmiechem i oznajmi jej, że dała się nabrać... ale nie. On tylko stał i patrzył na nią wyczekująco i
wcale nie wyglądał jakby żartował...
--Dziękuje Ci bardzo za zaproszenie, ale nie mogę... zresztą jutro są zajęcia.
--O to się nie martw! Zawsze w pakiecie na naszych imprezach dostaje się eliksir otrzeźwiający i
eliksir energii! Jutro na lekcjach będziesz czuła się jeszcze lepiej niż zwykle – zapewniał ją z
szerokim uśmiechem. Gryfonka również zdobyła się na coś na kształt uśmiechu. Nie może iść na
imprezę Ślizgonów. To byłoby już przekroczenie wszelkich granic...
--Naprawdę dziękuje Ci Diable, ale nie czuję się dziś najlepiej. Najchętniej prześpię całą resztę
dnia. Blaise wyglądał na smutnego z powodu jej odmowy.
--Rozumie, mówi się trudno, chociaż ktoś będzie bardzo zawiedziony... Zabini odwrócił się i
spojrzał wymownie w stronę Draco, który właśnie rozmawiał z swoim ojcem.
--Nie sądzę... ale pogratuluj mu ode mnie wygranej. No i życzę Wam miłej zabawy.
--Myślę, że będzie mu przykro, że nie zrobisz tego osobiście no i że nie przyjdziesz... ale to nic...
może zaproszę Lavender? Ona na pewno się zgodzi... - Diabeł z pełną premedytacją próbował
zagrać na jej uczuciach.
--Świetny pomysł – Hermiona uśmiechnęła się sztucznie. Czuła, że musi stąd jak najszybciej
odejść, bo zaraz może zrobić coś głupiego... jak na przykład przyjąć zaproszenie chłopaka...
--To co, widzimy się jutro na obronie przed czarną magią? - Zabini mrugnął do niej łobuzersko.
--Jasne, do jutra i jeszcze raz gratuluje. Chłopak uśmiechnął się po raz ostatni po czym ruszył z
powrotem w stronę swojej drużyny, a Hermiona puściła się prawie biegiem do zamku.
Jako prefekt naczelnej przysługiwało jej prywatne dormitorium. Pokój umieszczony był tuż przy
wejściu do wieży gryffinoru, a strzegł go portret Catheriny LaVoisin* francuskiej czarownicy, która
żyła w XVII wieku, a która słynęła z swojej trucicielskiej działalności. Catherine za życia była
naprawdę piękną, wysoką brunetką. Jej uroda sprawiła, że była osobą bardzo pewną siebie, wręcz
przemądrzałą, a co za tym idzie - dość opryskliwą, wiec Hermiona nie raz musiała cierpliwie znosić
jej docinki, humorki i pouczenia, zanim wreszcie została wpuszczona do swojego prywatnego
dormitorium. Prywatne jednak było ono tylko z nazwy, bowiem pokój posiadał drugie wejście od
strony salonu wspólnego Gryffindoru, co Lavander, Parvati, a nawet Ginny skrzętnie
wykorzystywały. Wchodziły do pokoju Herm kiedy tylko chciały, jako, że na początku roku
szkolnego ona nieopatrznie podała im hasło do drzwi... Nie raz wracając po całym męczącym dniu
nauki, zastawała na swoim łóżku zapłakaną Ginny, albo Lav w swojej prywatnej łazience – "bo ty
masz takie duże lustro, większą wannę, a poza tym dostajesz lepsze olejki do kąpieli...". Znosiła to
wszystko cierpliwie, bo wiedziała, że to ich ostatni wspólny rok. Później najpewniej rzadko będzie
widywała swoje koleżanki i mimo wielu ich irytujących wad, tak naprawdę to będzie za nimi
tęskniła...
Po krótkiej, lecz bezowocnej dyskusji z La Voisin, znalazła się w końcu w swoim pokoju. Był
oczywiście w barwach Gryffindoru, a na ścianie, tuż nad dużym łóżkiem, które stało po prawej
stronie pomieszczenia, namalowany był wielki herb tego domu – złoty lew. Hermiona z

52
westchnieniem ulgi zdjęła z siebie skórzaną kurtkę i wrzuciła ją do dębowej szafy. Zarówno biurko
jak i łóżko również wykonane były z ciemnego dębu. Po drugiej stronie pokoju stała
ciemnoczerwona kanapa – i to co podobało się Hermionie najbardziej – był tam jej własny
kominek. Rozejrzała się po swoim małym królestwie i naprawdę poczuła się lepiej. Bezpiecznie. Z
dala od ciekawskich spojrzeń, uprzedzeń, rozchichotanych blondynek i przykrych słów co
poniektórych. Kątem oka zerknęła tylko na swoje dawno skończone wypracowanie z Obrony przed
czarną magią leżące na biurku. Powinna je przeczytać raz jeszcze zanim dostanie je Snape... ale nie
teraz. Teraz z kolejnym westchnieniem ulgi rzuciła się na ciemnoczerwoną pościel. Krótkim
machnięciem różdżki upewniła się, że drzwi od strony salonu Gryfonów – znajdujące się na wprost
łóżka – nie zostaną otwarte, nawet jeśli ktoś poda hasło. Nie miała dziś ochoty na gości. Musi
pomyśleć... i to była jej ostatnia świadoma myśl, nim zapadła w sen.

Obudziło ją pukanie do drzwi. Półprzytomnie zerknęła na zegarek stojący na nocnej szafce przy
łóżku. Dwudziesta. Przespała kolację. No trudno... Ktoś nadal pukał od strony salonu Gryfonów.
Szeroko ziewając zwlokła się z łóżka. Nie chciała nawet wiedzieć w jakim stanie znajdują się jej
włosy po tej popołudniowej drzemce, ale nic nie szkodzi, pukał przecież ktoś znajomy. Pewnie
Ginny zmartwiła się, że nie było jej na kolacji. Przez te całe ceregiele z Ronem i Malfoy'em, mało
spała ostatniej nocy... Podeszła do drzwi, uprzednio zdejmując z nich zaklęcie, po czym je
otworzyła. W pierwszej chwili pomyślała, że pewnie jeszcze śpi, bo to przecież niemożliwe, że tuż
przed nią stoi Ron... i nerwowo przestępuje z nogi na nogę. Miona rzuciła mu pytające spojrzenie,
nie mając zamiaru odezwać się jako pierwsza.
--A więc jesteś... - mruknął Rudy czerwieniąc się lekko.
--A gdzie mam być? - spytała go zdumiona.
--Lavander i Parvati nie ma więc... - wyjąkał. Hermiona zmrużyła swe brązowe oczy.
--Więc pomyślałeś sobie, że poszłam razem z nimi na imprezę do Ślizgonów? Ron o ile to możliwe
zaczerwienił się jeszcze bardziej i zwiesił głowę.
--Mogę wejść? Chciałbym z tobą pogadać – wymamrotał, nie mając odwagi spojrzeć jej w oczy.
--Jeśli znów masz zamiar mnie zwyzywać, to możemy to załatwić stojąc w drzwiach – Herm nie
miała powodu, by cokolwiek mu ułatwiać.
--Proszę Cię Miona... ja żałuję, naprawdę... - zrobiło jej się go trochę żal. Ron nie potrafił
przyznawać się do błędów, ani przepraszać... ale był jej przyjacielem, przeszli razem piekło,
wspierali się w najgorszym... chyba powinna dać mu szansę.
--Wejdź – zaprosiła go otwierając szerzej drzwi. Weasley niepewnie wszedł do pokoju rozglądając
się nieco nerwowo, jakby się spodziewał, że Malfoy zaraz wyskoczy z pod łóżka, z okrzykiem
"niespodzianka!".
-- Herm posłuchaj... - zaczął kulawo – Wiem, że cała ta sytuacją trochę wymknęła się z pod
kontroli...
--Trochę? - prychnęła zirytowana – Pomyślmy co możesz mieć na myśli mówiąc trochę? Może na
przykład to, że uznałeś mnie za nieodpowiednie towarzystwo dla Ciebie i twojej siostry? Albo może
to, że nazwałeś mnie materialistką? Nie? To na pewno twoje zwyzywanie mnie od szmaty mieści
się w małym wymknięciu się sytuacji z pod kontroli! - ostatnie zdanie wykrzyczała, ledwo hamując
łzy goryczy.
--Wiem, że przesadziłem... - jęknął zrozpaczony Ron.
--Ależ nie, dlaczego tak sądzisz? Po prostu powiedziałeś to co myślisz. To nie przesada, tylko
szczerość, nie musisz za nią przepraszać Ronald – po jej policzku spłynęła jedna łza i dziewczyna
otarła ją szybkim ruchem. Rudy wyglądał jak zbity pies. Poczucie winy wylewałoby się z niego
teraz strumieniami – gdyby tylko mogło.
--Musisz mnie zrozumieć... gdy widzę Cię razem z nim...jak z tobą rozmawia... uśmiecha się do
Ciebie... jak na Ciebie patrzy...
--To co Ron? To wtedy wydaje Ci się nic nie wartą zdzirą? Dlatego, że Malfoy się do mnie

53
uśmiecha? Dlatego mnie upokarzasz i mieszasz z błotem? - nie miała zamiaru mu odpuścić. Zwykłe
przeprasza i wyrzuty sumienia nie wystarczą. Nie tym razem.
--Hermiona, on robi wszystko żeby przeciągnąć Cię na swoją stronę. Nie mów, że tego nie widzisz!
--Nie jestem liną, żeby mógł mnie gdziekolwiek przeciągać! A po drugie Ron, wojna się skończyła i
nie ma już żadnych stron, a gdybyś raczył zapomnieć, to przypominam Ci, że Malfoy walczył w
niej po naszej stronie!
--Walczył! - prychnął pogardliwie – Zmienił strony jak zrobiło się gorąco! Gdy my naprawdę
walczyliśmy on wygodnie siedział na arystokratycznym tyłku w swojej rezydencji! Nie pamiętasz
jak spokojnie patrzył na to jak jego ciotka Cię torturuje?!
--Nie chce się teraz o to kłócić Ron, ale dobrze wiesz, że bez jego pomocy nie wyłapalibyśmy
wszystkich pozostałych śmierciożerców!
--Dlaczego bronisz tego śmierciojada?! Jest nic nie wartym...
--Dosyć. Jeśli przyszedłeś tu by obrażać Malfoy'a to możesz sobie darować. Wystarczająco się tego
nasłuchałam przez wszystkie lata szkoły!
--Nie chce się z tobą kłócić Miona... brakuje mi Ciebie... - Ron zrobił kilka niepewnych kroków w
jej stronę.
--Brakuje Ci mnie, czy mojej pomocy w odrabianiu prac domowych? - zaszydziła.
--Ciebie... czasu jaki ze mną spędzałaś... Hermi proszę Cię... nie niszczmy tego co było... Hermiona
poczuła, że mięknie jej serce. Ron chyba naprawdę żałował tego co zrobił.
--Dużo się wydarzyło Ron – po jej policzku spłynęła kolejna łza. Rudzielec podszedł bliżej i objął
ją niezgrabnie.
--Wiem Miona... proszę wybacz mi...
Hermiona delikatnie odwzajemniła jego uścisk. Nie mogła zapomnieć, że to te ramiona dawały jej
oparcie w najciemniejszych chwilach jej życia... ale to i tak nie było to samo co kiedyś. Ron już
nigdy nie będzie dla niej znaczył tyle co kiedyś...
--Wszystko będzie dobrze, zobaczysz, wszystko się ułoży – szeptał Ron gładząc jej plecy – to się
skończy jak tylko zerwiesz wszystkie kontakty z tym brudnym Ślizgonem i jego kolegą...
Dziewczyna momentalnie zesztywniała w jego ramionach.
--Stawiasz mi warunki Ron? Nie pogodzisz się ze mną jeśli dalej będę rozmawiała z Malfoy'em i
Zabinim? - zapytała ostro, odsuwając się od niego.
--Hermiona... nie możesz się z nimi zadawać... Oni są ze Slytherinu! - zawołał Rudzielec,
najwyraźniej zdziwiony, że ona nie podziela jego poglądów.
--Doskonale wiem skąd oni są Ron, ale tobie nikt nie dał prawa byś wybierał mi przyjaciół!
--Przyjaciół? Chcesz się przyjaźnić z tymi dwoma szumowinami?
--Wystarczy Ronald! Niczego nie zrozumiałeś! I niczego nie żałujesz! Nie będę więcej z tobą
rozmawiać!
--Zrozumiałem! Zrozumiałem, że nie powinienem był tak do Ciebie mówić, obrażać Cię czy
wyzywać... ale na Merlina Miona! Nie mogę pozwolić Ci zadawać się z Malfoy'em! Nie rozumiesz
tego? On planuje cię uwieść i wykorzystać!
--I sądzisz, że mu na to pozwolę? Jestem dorosła Ron! Umiem o siebie zadbać!
--Malfoy to przebiegły manipulator! Zaliczy cię, a potem zostawi jak wszystkie inne! Hermiona
spojrzała na przyjaciela z najwyższą pogardą.
--Naprawdę uważasz, że wskoczyłabym do łóżka Draco, tylko dlatego, że on tego chce? - spytała z
goryczą.
--Hermiona... on jest sprytny... nabierze cię na te swoje ślizgońskie sztuczki! To dlatego nie mogę
was widzieć razem! Cały czas czuję, jak on robi wszystko by cię sobą zainteresować! Gapi się bez
przerwy na Ciebie i potrząsa tą swoją tlenioną grzywką! Zabiera cię na przejażdżki na swojej miotle
i zaprasza do pubu na drinka! Wszystkie takie zagrywki są tylko po to żeby zaciągnąć dziewczynę
do łóżka!
--I sądzisz, że ja dam się na to nabrać, bo jestem pierwszą naiwną tak?

54
--Och Herm... Malfoy to śmieć, ale niestety... śmieć, który wygląda dobrze – Ron prawie się
udławił ostatnimi słowami – W każdym razie dziewczyny na niego lecą... i to te ładne... Taki
gnojek, może zawrócić w głowie komuś tak niedoświadczonemu...
--Sugerujesz mi, że nie jestem zbyt atrakcyjna i mam niską samą ocenę, dlatego polecę na udawane
zaloty Malfoy'a bo w innym wypadku nie miałabym szans na takiego chłopaka? - czuła jak złość
powoli opanowuje każdy centymetr jej ciała.
--Eee... nie, oczywiście, że nie Herm, jesteś atrakcyjna... ale Malfoy... no sama rozumiesz...
--Malfoy to nie moja liga co? - zabolała ją odpowiedź jaką wyczytała w twarzy rudzielca - Więc jak
myślisz, dlaczego on twoim zdaniem mnie podrywa? - spytała, wysilając się na obojętność. Chęć by
rzucić się na rudego z pazurami, podrzeć na nim ten jego cholerny kasztanowy sweter, a później z
całym impetem wywalić go za drzwi, dziko pulsowała w jej żyłach.
--Nie wiem, on coś knuje, kombinuje, na pewno ma jakiś niecny plan...
--Aha... czyli sądzisz, że nie ma możliwości, bym po porostu wpadła w oko Smoka? Ron delikatnie
wzdrygnął się gdy dziewczyna użyła przezwiska blondyna.
--Przecież sama w to nie wierzysz Herm... – burknął cicho.
--Jasne – wycedziła przez zaciśnięte zęby – Tak więc, uważasz, że miedzy nami może wszystko być
jak kiedyś? Możemy znów zostać najlepszymi przyjaciółmi, tylko mam trzymać się z dala od
Malfoy'a tak? - podsumowała całą rozmowę.
--I od Zabiniego też... on też coś kombinuje... - wymamrotał rudzielec.
--Tak, tak, oczywiście Ronald to się rozumie samo przez się... Weasley uśmiechnął się, pewien, że
udało mu się osiągnąć cel. Hermiona zdecydowanym krokiem podeszła do drzwi i otworzyła je
szeroko.
--A teraz jako twoja mało atrakcyjna, była przyjaciółka poproszę Cię o wyjście z mojego pokoju, za
nim sięgnę po różdżkę. Ronowi opadła szczęka. Nie tego się spodziewał.
--Ale Herm... ja nie... - próbował coś powiedzieć.
--Nie Ron. To i tak się nie uda. Nie chce przyjaźnić się z kimś kto będzie próbował mnie
kontrolować i wybierać z kim wolno mi rozmawiać. A dla twojej wiadomości, sama potrafię o
siebie zadbać i wierz mi, żaden chłopak nie zmanipuluje mnie na tyle, bym dała się zaciągnąć do
łóżka.
--Ja tak tylko z troski...oni...nie powinnaś...martwię się...on Cię skrzywdzi... - jąkał się Ron.
--Nawet jeśli, to będzie to moja sprawa. Nie masz prawa się w to mieszać. Zapamiętaj to sobie, a
teraz wyjdź. Ta rozmowa jest skończona.
--Więc nadal będziesz zadawała się z Malfoy'em i Zabinim?
--Tak – odpowiedziała pewnie, klnąc cicho w duchu, że jej postanowienie, by trzymać się z daleka
od blondyna właśnie poszło się kochać. Przecież nie da Ronowi satysfakcji. Udowodni mu, że
żaden dupek jej nie zmanipuluje i nie zaciągnie do łóżka... zresztą domysły Rona były absurdalne.
Jak taki zakichany arystokrata jak Draco mógłby planować zaciągnąć do łóżka jakąś mugolaczkę?
--Będziesz kiedyś żałowała Herm... - powiedział cicho, wychodząc z jej pokoju.
--Być może, ale jak już mówiłam, to nie będzie twoja sprawa. Gwałtownym ruchem zatrzasnęła za
nim drzwi, po czym cicho osunęła się po nich na ziemię i ukryła twarz w dłoniach. Przecież
wiedziała doskonale, że Draco odzywał się do niej tylko po to by zrobić Ronowi na złość. Udało
mu się to i to kilkakrotnie, co więcej ona sama na tym korzystała, dopiekając rudzielcowi ile wlezie.
To był taki system obronny. Ron jej dokuczał słowami, a ona dokuczała mu pięć razy mocniej
zadając się z Smokiem i Diabłem... Miała ochotę roześmiać się cicho gdy uświadomiła sobie jak
typowo ślizgońska była jej postawa... Robiła to z zemsty... Myślała, że nią manipulowano... ale to
nie była do końca prawda... Bo czy nie sprawiało jej radość gdy widziała jak Ron purpurowieje z
oburzenia? Czy nie cieszyła się, że udowadnia mu, że jednak ktoś poza nim i Harrym chce się z nią
zadawać? Jednak skoro Draco osiągnął już swój cel – to znaczy zemścił się na Ronie, dlaczego na
wielkiego Godryka nie da jej spokoju? A może da? Może od jutra przestanie się do niej odzywać?
Przecież przyłożył kilka razy Weasleyowi po twarzy. Jego zemsta chyba się dokonała. Pewnie teraz

55
zacznie udawać, że ona nie istnieje... I czemu jest jej z tego powodu smutno? Dobrze wiedziała, że
tak to będzie wyglądało... przecież to Malfoy... on nie będzie liczył się z niczyimi uczuciami... a już
na pewno nie z jej. A Zabini? On też nie będzie już z nią rozmawiał? Przecież dziś specjalnie za nią
pobiegł... i uściskał... nalegał by przyszła na przyjęcie... Nie wiedziała już sama co o tym wszystkim
myśleć. Najlepiej będzie nie zadręczać się tym teraz i po prostu pójść spać. Postanowiła od razu
wprowadzić w życie ten pomysł – jednak i tej nocy miała problem z zaśnięciem – co odbiło się
znacznie na jej samopoczuciu kolejnego dnia.

23:30 Impreza w Slytherinie.

Pokój wspólny Ślizgonów znacznie różnił się swoim wystrojem od przytulnego salonu Gryffindoru.
Był to nisko sklepiony, wydłużony loch, z zielonkawym światłem sączącym się z lamp pod sufitem.
Wnętrze było bogato urządzone przez rzeźbione stoły i krzesła, a dodatkowej elegancji całemu
pomieszczeniu dodawał pięknie zdobiony kominek. Kilka wygodnych, zielonych kanap stało akurat
pod ścianą, jako że trwała wielka impreza, większość mebli przesunięto tak by na środku był
miejsce na parkiet do tańczenia. Ślizgoni znani z dbałości o każdy szczegół zapewnili przyjęciu
niebywałą oprawę. Była świetna muzyka, dużo pysznego jedzenia, szampan i oczywiście szałowo
wystrojeni goście. Była to impreza z klasą – zaproszono więc najpopularniejszych uczniów szkoły,
w końcu świętowanie tak wielkiego sukcesu jaki odniosła drużyna qudditcha, nie mogło odbywać
się w towarzystwie byle kogo...
--No właśnie! Skoro ma to być impreza z klasą, to co tu robi ta pofarbowana wywłoka Brown? -
narzekała przed swoimi koleżankami Dafne Greengrass, siedząc na jednej z zielonych kanap, tej
stojącej w pobliżu bufetu z alkoholem.
--Ktoś ją tu musiał zaprosić, tak samo ją tę dwie idiotki Patil – Milicenta z pogardą spojrzała na
bliźniaczki.
--To pewnie Zabini, on w końcu był głównym organizatorem – stwierdziła Tracy Davis, wysoka
ślicznotka z wściekle czerwonymi włosami, która od dawna już ostrzyła sobie zęby na Blaisa...
zresztą nie tylko ona. Dafne, aż iskrzyła z oburzenia, widząc jak Parvati łapie Diabła za ramię
zaśmiewając się z jakiegoś jego dowcipu.
--Ta impreza jest do kitu! - wrzasnęła Astoria Greengrass podchodząc do kanapy na której siedziała
jej siostra z przyjaciółkami.
--Dlaczego tak mówisz? Jedzenie jest smaczne, szampan dobrej jakości, muzyka ok – wyliczała
Pansy Parkinson z rozbawieniem patrząc na wściekłe przyjaciółki. Znała je na tyle dobrze, by
wiedzieć, że złoszczą się ponieważ chłopcy z drużyny nie byli nimi zainteresowani dzisiejszego
wieczoru.
--Miałaś zatańczyć z Draco, czemu tego nie zrobiłaś? - zganiła siostrę Dafne.
--Bo on nie chce – burknęła Astoria patrząc nieprzychylnym wzrokiem w stronę blondyna, który
popijał swoją whisky. Był wyraźnie zamyślony i zdawał się w ogóle nie zauważać szczebioczącej
do niego Lavender.
--Smok coś dzisiaj nie w humorze, to pewnie, przez to że Brown mu nie odpuszcza – dedukowała
Tracy.
--Gdyby chciał, to by ją przecież spławił. On to umie jak nikt, co nie Pansy? - Milicenta zwróciła
się do byłej dziewczyny Draco, wiedząc, że przecież ona zna go najlepiej.
--Jest nie w humorze, bo kogoś tu brakuje – mruknęła Panss patrząc smutno w swój kieliszek.
--Brakuje? Niby kogo? Przecież wszyscy przyszli. Jest nawet kilku Puchonów... - dziwiła się
Astoria.
--Ale nie ma tej, którą on chciałby widzieć – szepnęła Parkinson po czym ruszyła w stronę stołu z
alkoholami. Wyglądało na to, że ona też nie miała dziś humoru...
--O czym ona gada? Kogo niby brakuje? - zastanawiała się Tracy.
--Zaraz, zaraz... jest tu Patil, jest Brown... ale nie ma Granger! - zawołała Milicenta tonem
odkrywcy.

56
--I serio myślisz, że Draco przejmowałby się brakiem jakieś szlamy? Pewnie jej nawet nikt nie
zaprosił!- denerwowała się Astoria.
--Czekaj, zaraz się dowiemy. Hej Nott! - Dafne zagadnęła chłopaka, który przechodził obok ich
kanapy w drodze do bufetu.
--Co jest Greengrass? - spytał podchodząc bliżej.
--Wiesz może, czy ktoś zaprosił szlamę Granger na dzisiejszą imprezę?
--Słyszałem jak Draco pytał Zabiniego, czemu Granger nie przyszła. Diabeł mówił, że podobno źle
się czuła czy coś...
--Dobra, dzięki – odprawiła chłopaka Dafne, próbując przetrawić to co usłyszała. A więc jednak
Draco się nią interesował...
--Serio myślicie, że Smok i ta szlama? Phi! To niedorzeczne – skrzeczała Astoria.
--Też tak myślę, to nie jest niemożliwe... – zaznaczyła Tracy.
--A ja sama nie wiem...Granger ostatnio się wyrobiła. Ma proste zęby, nosi teraz modne ubrania i
ujarzmiła trochę te swoje ohydne kudły... - analizowała Milicenta.
--No co wy?! Draco w życiu nie związałby się ze szlamą!– upierała się Astoria.
--Na pewno by się nie związał... ale mógłby przecież chcieć ją tylko zaliczyć... - zauważyła jakby
mimochodem Tracy.
--Nie możemy do tego dopuścić! - zawołała Dafne. Od dawna wymarzyła sobie Smoka w roli
swojego szwagra... oczywiście zrobiła to zaraz po tym jak zaplanowała sobie Zabiniego w roli
swojego męża.
--Masz jakiś pomysł? - spytała ją Mili.
--Mam. Ale będzie potrzebna nam drobna pomoc... i chyba wiem już kto nam jej udzieli. Po tym co
zrobimy, Smok już nigdy więcej nawet nie spojrzy na Granger!

57
 Rozdział Trzynasty

Nieprzespanie większości nocy nie jest najlepszą rozrywką, jeśli w planach na następny
dzień ma się Obronę Przed Czarną Magią i to ze samym postrachem szkoły – Severusem S. Tym
bardziej nie jest to dobry pomysł, jeśli jest się na tyle inteligentną by zapomnieć nastawić budzik, a
teraz przez to spóźniać się na lekcję, aż całe piętnaście minut. Hermiona w biegu dopinała swoją
czarną, uczniowską szatę, jednocześnie próbując za pomocą zaklęcia związać roztapirzone włosy.
Oj, nietoperz da jej popalić za to spóźnienie - tego mogła być pewna. Przez chwilę nawet trochę
żałowała, że jednak nie poszła na imprezę Ślizgonów. Przynajmniej teraz miałaby eliksir energii i
nie wyglądała jak upiorne zombie, z cieniami pod oczami. Zatrzymała się pod drzwiami klasy
próbując uspokoić oddech i zapukała zanim weszła do środka. Snape i tak na pewno zauważył, że
jej nie było.
--Dzień dobry panie profesorze... ja przepraszam...
--Szlaban Granger! Dziś o 17 w moim gabinecie! Siadaj i się zamknij! - Severus Snape nigdy nie
był typem miłego człowieka, czy tym bardziej wyrozumiałego pedagoga, ale dziś wyglądał jak
chodzące uosobienie furii. Miał zaciśnięte pięści, jego oczy ciskały gromy, a biegał po sali w te i z
powrotem jakby go co najmniej Hipogryf kopnął. Ponura atmosfera jaka zwykle panowała w tej
klasie, a także sroga mina profesora, nie napawała uczniów optymizmem co do dzisiejszych zajęć.
Stan ten potęgowała okropna pogoda za oknem. Od rana było pochmurno i szaro, a na dodatek
ciągle siąpił deszcz. Hermiona wcale się nie zdziwiła, że zaspała. Kto normalny w taką pogodę
chciałby wychodzić z łóżka? Z konsternacją zauważyła, że jej stałe miejsce w drugiej ławce, tuż
obok Harry'ego zajmuje Anett Hill. Najwidoczniej Krukonka już zapomniała, że Potter zdradzał ją z
Claudią Stopler...
--Psst Miona! - Hermiona rozejrzała się po klasie i zauważyła, że Diabeł macha do niej z
przedostatniej ławki i wskazuje na puste miejsce obok siebie. Nie bardzo mając inne wyjście
szybko tam podeszła i usiadła na wskazanym jej krześle. Ciekawe czemu, Zabini siedział sam?
Zdziwiona rozejrzała się w poszukiwaniu Malfoy'a ,którego nigdzie nie było.
--Nie przejmuj się wielkim, złym Severusem. Dostał dziś niezłego kopa od losu i jest w bardzo
morderczym nastroju – szepnął jej Blaise do ucha.
--Nie da się nie zauważyć – mruknęła Hermiona, niezwykle ciekawa co ugryzło nietoperza, że jest
jeszcze wredniejszy niż zwykle.
--Dość gadania! Wszyscy wyciągać różdżki! Będziemy ćwiczyć zaklęcia rozpraszające!
Longbottom, Thomas, na środek! Będziecie pierwsi! - warknął Snape. Dwóch nieszczęsnych
Gryfonów wyszło na środek sali by zaprezentować jak rzucają zaklęcia mające na celu odwrócenie
uwagi przeciwnika.
--Nie było cię na śniadaniu, a Ginny powiedziała mi, że nie byłaś też wczoraj na kolacji i
pomyślałem sobie, że być może zaspałaś, więc przynieśliśmy ci ze Smokiem kanapki – szepnął
Zabini, wskazując na swoją torbę. Dam ci je, jak tylko Snape gdzieś sobie pójdzie, bo na pewno
zaraz to zrobi. Miota się tak niecierpliwie, próbując wymyślić coś, by od razu polecieć z tym do
dyra... - Hermiona nic nie zrozumiała z przemowy Diabła, poza tym, że ma dla niej jedzenie.
Opuszczenie dwóch posiłków wiązało się z przeraźliwie pustym żołądkiem, wiec nawet
perspektywa kanapki przygotowanej przez Ślizgonów wydawała jej się teraz rajem...
Drzwi do klasy otworzyły się i wszedł przez nie Draco. Hermiona szybko odwróciła wzrok od
pewnej siebie postawy blondyna. Powinni karać ludzi za taki seksowny wygląd...
--Proszę, panie profesorze – Malfoy podszedł do biurka i położył na nim kilka zwojów pergaminu.
– To wszystko co udało mi się znaleźć na temat profesor SilverSpell. Snape rzucił się na notatki jak

58
wygłodniała hiena na padlinę, po czym zaczął je nerwowo przeglądać. Draco postanowił wreszcie
zająć swoje miejsce, ale niestety nie było to możliwe, bo zajmowała je pewna brązowowłosa
Gryfonka.
--Granger, siedzisz na moim krześle – mruknął podchodząc do niej i Zabiniego.
--Och! Przepraszam, Diabeł mi pozwolił... - wyjąkała zawstydzona.
--Powinienem był się tego domyślić... usiądę dziś z Theo – Draco uśmiechnął się lekko i usiadł w
ławce przed Blaisem i Hermioną, zaraz obok Notta, który chyba tego nie zauważył, bo najwyraźniej
trochę przysypiał.
--Ha! 98 punktów! Wiedziałem, że się nie nadaje! - warknął sam do siebie Snape po czym ruszył
prawie biegiem w stronę drzwi. Klasa znacznie się ożywiła gdy tylko ich profesor je za sobą
zamknął.
--Ktoś mi wyjaśni, co się mu dziś stało?
--Zakochał się – zakpił Draco odwracając się do nich.
--Co? - zszokowała się Hermiona.
--Haha dobre Smoku! To całkiem niewykluczone! Ta SilverSpell wygląda mi na gorącą sztukę...
--O czym wy mówicie? - zirytowała się Gryfonka.
--Trzeba było przyjść na śniadanie, to byś wiedziała – westchnął blondyn – Dumbledore uznał, że
Snape się przepracowuje ucząc wszystkie grupy zarówno eliksirów jak i obrony. Ponadto nie może
przecież ciągle korzystać ze zmieniacza czasu. Dlatego też przyjął na jego miejsce nową Mistrzynię
Eliksirów. Nazywa się Maura SilverSpell.
--I jest bardzo ładna, a do tego nie da sobie w kaszę dmuchać. Widziałem, jak dziś przy śniadaniu
napyskowała Sevisiowi. Miał minę jakby go kto spetryfikował – zaśmiał się Blaise - a jeśli mowa o
śniadaniu, to tu jest twoje Mionko – Zabini wyjął ze swojej torby dwie wielkie kanapki z serem,
szynką i warzywami. Wyglądały naprawdę apetycznie.
--Jesteś fantastyczny Diable, uwielbiam cię – mruknęła Herm zatapiając zęby w pierwszej bułce i
niewiele myśląc o tym co właśnie powiedziała. Blaise uśmiechnął się pogodnie.
--Nie mów tego zbyt głośno, bo nie chcę by ktoś tu zaraz oderwał mi głowę... - rozbawiony
wskazał delikatnie na Draco, ale blondyn tego nie usłyszał bo szukał czegoś w swojej torbie.
--Masz Granger, żebyś się nie udławiła – Draco postawił przed nią butelkę soku z dyni. Hermiona
uznała że jednak warto było pożegnać Rona. On nigdy nie podzieliłby się z nią jedzeniem, już nie
wspominając o jego przyniesieniu specjalnie dla niej...
--Dzięki, Malfoy! - z przyjemnością napiła się soku. W tej chwili nic więcej nie było jej potrzebne
do szczęścia...
--Diable, co tak patrzysz? - zaśmiał się blondyn. – Aaa sorry, zapomniałem, że miałem najpierw
dać tę butelkę tobie, byś mógł jej tam dolać amortencji... - kpił Draco.
--Po co miałbym to robić, skoro ty mnie już dawno uprzedziłeś...? – zripostował Zabini. Słysząc te
rewelacje Hermiona zakrztusiła się i opluła. Zupełnie zapomniała, że nie należy nigdy przyjmować
niczego do jedzenia, ani picia od swoich było nie było - wrogów...!
-- Granger, ty sieroto, on tylko żartował – Draco chyba trochę zirytował się reakcją dziewczyny.
--No pewnie, że tak Mionko, przecież Smok nie musiałby tego robić, już on ma swoje sposoby by
zaimponować dziewczynie, co nie?– wyszczerzył się Zabini.
--Zazdrościsz Diable, bo ciebie żadna nie chce, niezależnie od sposobów twojego podrywu –
szydził z przyjaciela blondyn. – Masz Granger – Ślizgon rzucił jej swoją śnieżnobiałą chusteczkę,
by mogła powycierać zarówno siebie, jak i ławkę, która opluła. Hermiona zamrugała zdumiona.
Malfoy daje jej swoją chusteczkę z arystokratycznym monogramem z własnej woli? Ona chyba
jeszcze śpi i na pewno zaraz obudzi się w swoim dormitorium...
--Szkoda, że nie było cię wczoraj na naszej imprezie, chociaż dla niektórych była ona średnio
udana... – Diabeł znów spojrzał na blondyna.
--Też byś się dobrze nie bawił, gdyby Brown proponowała ci średnio co siedem sekund spacer po
zamku - burknął cicho Draco. Hermiona mimowolnie zaśmiała się na widok jego miny.

59
 --I to Ci nie pasowało? Przecież Lav jest bardzo...
--Tak. Bardzo głupia. Jeszcze z dwa wieczory w jej towarzystwie i stan moich szarych komórek
osiągnie poziom Longbottoma.
--Neville wcale nie jest głupi! - Hermiona stanęła w obronie kolegi.
--W sumie, to masz rację – o dziwo zgodził się z nią Draco – Dużo głupszy od niego jest ten ćwok
Weasley, ale on bycie imbecylem ma opanowane na poziomie mistrzowskim... nie ma szans bym
mu dorównał, nawet jeśli musiałbym spędzać z Brown, Greengrass czy Davis swój cały wolny czas.
--Ron przez jakiś czas chodził z Lavender... może też powinieneś spróbować, wtedy dowiesz się,
czy to ona miała na niego jakiś wpływ – nie mogła podarować sobie tej odrobiny sarkazmu, a poza
tym, co tu oszukiwać, była ciekawa czy Draco naprawdę nie ma ochoty na żadne randki z Lav.
--Ona mu się nie podoba, Smok o wiele bardziej woli brunetki – odpowiedział szybko Diabeł i
mrugnął do niej porozumiewawczo. Draco wywrócił oczami i westchnął z udawana rezygnacją.
--Na Merlina, Zabini, tysiąc razy ci mówiłem, że nie jesteś w moim typie! Odpuść już sobie te
zaloty, nie umówił bym się z tobą, choćbyś był najseksowniejszą brunetką w tej szkole! - Blaise
wyglądał na tak zaskoczonego odpowiedzą Malfoy'a, że Hermiona naprawdę musiała się głośno
roześmiać. Śmiałaby się pewnie jeszcze długo, gdyby nie dwie pary znajomych oczu patrzące na
nią z wyrzutem. Harry i Ron chyba nie byli zadowoleni, że ona znów tak dobrze się bawi w
towarzystwie Ślizgonów.
--O czym mówicie? - zainteresowała się Lavender podchodząc do ich ławek i uśmiechając się
zalotnie do Smoka. Draco zrobił minę jakby właśnie wypił sok wyciśnięty z kilograma cytryn.
--Naśmiewamy się z Snape'a – gładko skłamał Blaise.
--Taa, należy mu się za ten szlaban, który dał Hermionie. To było doprawdy wredne – stwierdziła
Lav.
--Co? Granger ma szlaban u Sevcia? Uuuu to profesor McCnotkaNiewydymka nie będzie
zadowolona, że jej prefekt naczelna tak nieładnie postąpiła, że zasłużyła na szlaban – śmiał się z
niej Malfoy.
--Profesor MinerwaZapiętaPodSamąSzyję nie będzie też zadowolona, jak jutro nie będziesz umiał
transmutować szczotki do włosów w jeżozwierza, a na pewno nie będziesz tego umiał, bo
Hermiona nie będzie mogła dać ci dzisiaj korepetycji, z powodu tego szlabanu – wyjaśnił mu
Zabini z szerokim uśmiechem. Rozbawienie blondyna natychmiast ustąpiło miejsca konsternacji.
--Cholera! Tak o tym nie pomyślałem. Dobra, coś wykombinujemy. Musimy mieć te korki, bo serio
nie mam pojęcia jak się przemienia te durnoty, a Mistrz-Tłustych-Włosów już dawno mi groził, że
napisze do mojego Starego, jak nie przestanę zlewać Transmutacji... - uskarżał się arystokrata.
--Tak, tak! Koniecznie musimy mieć te korepetycję, och! Wymyśl coś, Herm! - nalegała Lavender.
Hermiona zacisnęła usta w wąską kreskę. Ciekawe, że nikt z nich nie pomyślał o tym, czy ona w
ogóle chce udzielać im jakiś korepetycji! Przecież ostrzegała, że więcej tego nie będzie robiła!
Dlaczego nie biorą jej słów na poważnie?
--Szlaban, to szlaban. Nic nie wymyślę. Musicie sobie poradzić sami – oznajmiła im chłodno.
Zarówno blondyn jak i Lav mieli zamiar jej coś odpowiedzieć, ale Snape właśnie wrócił do sali i z
hukiem zatrzasnął za sobą drzwi. Chyba jego misja u dyrektora nie zakończyła się spodziewanym
sukcesem... Lav szybko uciekła na swoje miejsce, a Hermiona sprzątnęła resztki kanapek.
--Daj jej szanse! Szanse?! Już ja jej dam szanse! - Severus warczał pod nosem idąc w stronę
katedry, jednocześnie zamiatając podłogę swoimi czarnymi skrzydłami – znaczy szatami.
--Potter, Weasley na środek. Zaprezentujecie zaklęcia tnące! No już, dalej barany! – wrzasnął na
Wybrańca i jego przyjaciela.
--Ale panie profesorze, mieliśmy ćwiczyć zaklęcia rozpraszające... - jęknął Harry.
--Co?! Ty śmiesz mnie pouczać Potter?! Szlaban! I ty Weasley też! O 17 w moim gabinecie! I
zejdźcie mi z oczu matoły! Cała klasa zamarła. Snape zawsze był wredny dla Gryfonów, ale
właśnie przechodził samego siebie. Do końca lekcji nikt nie odważył się nawet głośniej odetchnąć,
obawiając się, że to skłoni nietoperza do wlepienia mu szlabanu.

60
 --Ale go dzisiaj pogrzało – mruknął Zabini gdy wszyscy z wielką ulgą wyszli wreszcie z klasy.
--Przynajmniej na szlabanie nie będzie nudno, do końca zajęć daleko, wiec Snape pewnie zbierze
wesołą gromadkę, która odwiedzi go o 17 w gabinecie – cieszył się Malfoy.
--Jasne, super – warknęła Miona – ona nie miała powodu do radości. Dziś na szlabanie razem z nią
ma być Harry i Ron. Spędzi kilka godzin w towarzystwie chłopaków, którzy nie będą chcieli nawet
z nią gadać...
--Herm, mogę Cię prosić na słówko? - zdziwiona odwróciła się w stronę Harry'ego. Jeden z jej
przyjaciół jednak chciał z nią rozmawiać...
--Cześć, Potter, jak tam treningi? Wywaliłeś już tą Rudą ofiarę z drużyny? - przywitał się Draco.
--Cześć, Malfoy. Nie twoja sprawa, a Ron wcale nie jest ofiarą. Pilnuj lepiej swoich patałachów –
zripostował Harry i nie wiedzieć czemu przy słowie "patałach" popatrzył wyzywająco wprost na
Diabła. Ciemnowłosy Ślizgon nie pozostał mu dłużny ordynarnie pokazując swój środkowy palec,
po czym odwrócił się na pięcie i odszedł, a Draco tuż zanim, chichocząc cicho pod nosem.
--O co chodzi Harry? - spytała go Hermiona.
--O to, że ten śmierdzący padalec dowala się do Ginny – warknął Potter zaciskając pięści ze złości.
--Naprawdę? Niczego nie zauważyłam... - próbowała załagodzić sytuację.
--Bo nie było cię dziś na śniadaniu! On... on rozmawiał z nią... a ona... Ona się do niego
uśmiechała!
--Blaise jest bardzo zabawny, pewnie powiedział jej coś śmiesznego, nie doszukuj się w tym
innych zamiarów Harry – Hermiona uśmiechnęła się do niego delikatnie, mając nadzieję, że jej
mina wyda mu się szczera, bo tak naprawdę ona sama zauważyła, że Ginny dobrze czuje się w
towarzystwie Zabiniego.
--Nie chce by ona z nim... - wyjąkał Złoty Chłopiec.
--Skoro nie chcesz, by Ginny spotykała się z innymi, to dlaczego ty sam ciągle umawiasz się z
jakimiś laskami? - wytknęła mu.
--Zrozum mnie Herm! Ona... jest dla mnie ważna... ale po tym co się stało... po tym wszystkim,
boje się, że nam nie wyjdzie. Ta cała wojna... no i śmierć Freda... Nie chcę znów jej zranić, dlatego
oboje potrzebujemy czasu...
--Wiem Harry i rozumiem – Hermiona położyła swoją dłoń na ramieniu przyjaciela – Jednak
musisz przyznać, że Ginny ma prawo ułożyć sobie życie. Moim zdaniem ona nie potrzebuje czasu,
bo doskonale wie, że chce być z tobą, ale skoro ty nie dajesz jej znaku, że wciąż coś do niej
czujesz... ona może chcieć poszukać szczęścia gdzie indziej...
--Powinienem coś zrobić, prawda? - spytał ją cicho.
--Powinieneś pogadać z Ginny – poradziła. Zadzwonił dzwonek na kolejną lekcję. Hermiona miała
teraz Starożytne Runy i niestety musiała już opuścić przyjaciela, nie chcąc znów się spóźnić i nie
daj Merlinie zarobić następnego szlabanu.

Szlaban. Wielka plama na honorze pani prefekt naczelnej. Mówi się trudno. Lepszy szlaban niż
kolejne popołudnie w towarzystwie Malfoy’a – przekonywała siebie Hermiona idąc w stronę
gabinetu Mistrza Eliksirów. Snape, jako, że uczył dwóch przedmiotów – teoretycznie posiadał dwa
gabinety. Najczęściej urzędował jednak w swoim starym lokum w lochach - ponurym i ciemnym
pokoju z mnóstwem książek i półkami pełnymi fiolek z dziwnymi miksturami. Interesowało ją czy
to się teraz zmieni, skoro szkoła miała nowego Mistrza Eliksirów – a raczej Mistrzynię. Gryfonka
była bardzo ciekawa jak nowa pani profesor wypadnie na ich jutrzejszej lekcji. Podczas obiadu
słyszała jak uczniowie, którzy mieli już z nią zajęcia mówili że jest wymagająca, ale też
sprawiedliwa i, że bardzo ciekawie prowadzi wykłady.
Podchodząc pod gabinet nietoperza, Hermiona na prędce musiała zweryfikować, czy rzeczywiście
lepszy szlaban, niż spotkanie z Ślizgonami na korepetycjach. Chyba jednak nie... – stwierdziła,
widząc pod drzwiami Samarę i jej rozchichotaną koleżankę. Puchonki najwyraźniej solidaryzowały

61
się z obiektami swoich westchnień, bo jak widać obie również dostały dziś szlaban. Stały teraz
praktycznie przyklejone do Rona i Harry'ego, wesoło szczebiocząc.
--Hej Herm! - przywitał ją Harry z ciepłym uśmiechem. Ron nie odezwał się słowem, ale nie
patrzył już na nią z wyraźną niechęcią. Dość niepewnie przyłączyła się do tej grupki. Malfoy miał
rację sądząc, że Snape ukara sporo uczniów szlabanem. Pod drzwiami gromadziło się coraz więcej
ludzi.
--To prawda, że chodzisz z Draco Malfoyem? - wypaliła Samara, gdy tylko Hermiona do nich
podeszła. Brązowowłosa mimowolnie poczuła jak jej twarz pokrywa się rumieńcem.
--Nie – odpowiedziała chłodno, nie chcąc się wdawać w dyskusję z głupiutką Puchonką.
--A dlaczego nie? - bezczelnie dopytywała przyjaciółka Samary.
--Bo nie – ucięła Miona. Obie dziewczyny popatrzyły na nią zdziwione. Ron był czerwony prawie
jak jego włosy, ale nic nie powiedział, natomiast Harry był ewidentnie rozbawiony. Drzwi gabinetu
otworzyły się i stanął w nich wciąż wściekły Snape.
--Do środka! - syknął jak rasowy wąż po czym otworzył szerzej drzwi, a cała gromada ludzi,
wpełzła do pomieszczenia, niechętnie szurając nogami.
--Jest was dużo, więc część pójdzie do Filcha pomóc mu sprzątać izbę pamięci, sowiarnię albo co
tam wam każę – Snape machnął ręką na dziesiątkę osób stojącą najbliżej drzwi. Po ich wyjściu w
gabinecie oprócz trójki Gryfonów i dwóch Puchonek, zostało jeszcze około dziesięciu osób.
--Dziesięcioro z was przejdzie do mojego gabinetu Mistrza Obrony. Macie tam posprzątać. Ma się
błyszczeć jak tam przyjdę sprawdzić. Podłoga, ściany, okna, wszystko ma być umyte! Granger,
Potter i Wesley wy i jeszcze dwie osoby zostajecie tutaj. Hermiona z kwaśnym uśmiechem patrzyła
jak dwie Puchonki zgłaszają się na ochotnika. To jasne, że nie miały zamiaru opuszczać swoich
chłopaczków nawet na krok.
--Muszę opuścić ten pokój, by ta... ta... - Snape najwyraźniej szukał dość obrazliwego określenia na
profesor SilverSpell, ale chyba takiego nie znalazł bo westchnął tylko cieżko po czym kontynuował
– By ona mogła urządzić tu swój gabinet. Ty, Granger będziesz najodpowiedniejsza do tego by
pakować moje książki. Jesteś jedyną w tej grupie na tyle rozgarniętą by wiedzieć jak cenne, są te
woluminy. Masz na nie uważać! Potter i Weasley będą zaklejać i nosić pudła, a wy dwie – tu
wskazał na Puchonki - będziecie pakować moje zapasy eliksirów. Radze wam nic nie stłuc, bo
wylądujecie na całorocznym szlabanie razem z Weasley'em – nauczyciel spojrzał kpiąco na Rona.
Nie było co dłużej zwlekać, lepiej od razu zabrać się do pracy i nie drażnić bardziej nietoperza.
Już po dziesięciu minutach Hermiona miała szczerze dość. Snape, zajęty pakowaniem jakiś
papierzysk co chwila warczał pod nosem: "Bezczelna baba. Ja niby jestem uprzedzony? Ja? Głupia
jędza..."- i mogłoby to być nawet zabawne, gdyby nie fakt, że profesor co chwilę trzaskał to
szufladami, to drzwiami do składziku z eliksirami, to znów pięścią o blat biurka. Był naprawdę
wściekły. Rozpraszało to Hermionę, bowiem stała dość wysoko na drabinie i ścigała z regału
ciężkie, zakurzone książki, a kilka razy taki niespodziewany huk tak ją przestraszył, że o mało nie
spadła. Harry stał na dole i pakował do kartonu książki, które dziewczyna mu podawała. Nie
przeszkadzałoby jej to, gdyby nie Samara, przechodząca tuż obok nich średnio dwa razy w ciągu
minuty i za każdym razem szepcząc do Harry'ego jakąś obrzydliwie słodką czułość. Miona myślała,
że zwymiotuje gdy Puchonka nazywała Wybrańca "swoim słodkim słoiczkiem pszczelego miodu"
albo "swoim milusim ptysiem śmietankowo-truskawkowym z polewą czekoladową". Jedynym
plusem tego szlabanu, była zapewniona awersja do słodyczy na długi czas... Rozległo się pukanie
do drzwi, które również przestraszyło Gryfonkę, tak, że w ostatnim momencie przytrzymała się
drabiny by nie spaść.
--Czego? - warknął Snape w stronę drzwi, które na to zapytanie otworzyły się i wszedł przez nie
uśmiechnięty Drac o Malfoy.
--A ten tu po co? - pomyśleli jednocześnie Harry, Hermiona i Ron.
--Coś się stało Draco? - ku zdziwieniu wszystkich Snape nie warknął, ani nie krzyknął, tylko
odezwał się dość łagodnie. No tak, jego chrześniak był przecież na specjalnych prawach.

62
 --Pewna sprawa wymaga obecności prefekt naczelnej, przysłano mnie tutaj po nią – oznajmił
Malfoy wciąż się uśmiechając. Hermiona przeklęła tego, kto wpadł na pomysł by wysłać po nią
akurat jego. Samara i jej koleżanka natychmiast przestały pakować eliksiry, a zaczęły szeptać sobie
coś gorączkowo.
--Jaka to sprawa? - mruknął Snape, niezadowolony, że chyba będzie musiał skrócić karę Gryfonki.
--Nie wiem, profesor SilverSpell nie mówiła – oznajmił blondyn wesoło. Na twarz nietoperza
natychmiast wypłynęła pogarda i złość.
--A więc to znowu ona co?! Bezczelny babsztyl! I jeszcze mi powie taka, że powinienem pić eliksir
na nerwy! Ja jej dam eliksir! - pieklił się Severus, chyba nieświadomy tego, że jego uczniowie mu
się przyglądają – Idź, Granger! Zejdź mi z oczu! I nie przekazuj tej wiedźmie moich pozdrowień! -
krzyknął profesor. Hermionie nie trzeba było dwa razy tego powtarzać, w dziesięć sekund później
stała już za drzwiami gabinetu, a Draco wyszedł tuż za nią, prawie płacząc ze śmiechu. Bardzo
wkurzony Snape najwyraźniej był dobrym powodem do wyśmiania.
--Ale go wzięło. Mówię ci, z tego coś będzie – odezwał się pierwszy.
--Serio tak myślisz? Przecież on ewidentnie jej nie znosi – zdziwiła się Miona gdy razem ze
Ślizgonem wspinali się po schodach by opuścić zimne i ciemne korytarze lochów.
--Nie znosi jej, bo nigdy się nie przyzna, że być może jakaś kobieta, do tego ładna, mogła równać
się z nim w tworzeniu eliksirów, ale tak naprawdę myślę, że ona wpadła mu w oko. Wiem, co
mówię – zapewniał Draco. Hermiona była zdziwiona, że przebywa z nim sam na sam i potrafią
przeprowadzić normalną rozmowę, bez wyzwisk i wzajemnej niechęci. Jak to się stało, że stosunki
pomiędzy nimi tak szybko uległy zmianie i co najważniejsze, czy ze strony chłopaka to wciąż była
tylko gra?
--Gdzie ta cała SilverSpell na mnie czeka? - zapytała go, lekko zdziwiona gdy minęli pokój
nauczycielski, była bowiem przekonana, że właśnie tam się udają.
--Zaraz zobaczysz.
--A czego ode mnie chce? - dopytywała się, z nadzieją, że chłopak udzieli jej jakiś informacji.
--Żebyś nauczyła ją transmutować szczotkę w zwierzojeża – zaśmiał się.
--Co? - spytała nieprzytomnie, nie rozumiejąc o co mu chodzi.
--Korepetycje z Transmutacji Granger. SilverSpell niczego od ciebie nie chce. Najpewniej nawet
nie wie, że istniejesz, ale ja pilnie potrzebuje korków na jutrzejsze zajęcia z profesor Oziębłą
Szkotką. Hermiona tak się zdziwiła, że stanęła w miejscu.
-- Ty chcesz mi powiedzieć, że skłamałeś Snape'owi i wyciągnąłeś mnie z szlabanu po to bym
udzieliła ci korepetycji z Transmutacji? - jeszcze nie dowierzała, że mógł zrobić coś takiego.
Blondyn nonszalancko wzruszył ramionami.
--A co w tym złego. Chyba nie powiesz mi, że wolałaś zostać na szlabanie z Potterem, jego
przyjacielem przygłupem i tymi dwiema idiotkami, które się z nimi puszczają...
--Co w tym złego?! - krzyknęła Miona, trzęsąc się ze złości – Snape urwie mi głowę, jak się dowie,
że zwiałam z szlabanu! Czy ty nie rozumiesz co narobiłeś? Możemy za to wylądować na dywaniku
u dyrektora!
--Wyluzuj się, Granger. Severek wcześniej odgryzie sobie język, niż pierwszy odezwie się do
SilverSpell. Słyszałem jak dziś narzekał, że ta baba doprowadza go do szału i ma zamiar jej unikać.
Na pewno nie zapyta jej, po co cię wezwała. Tak więc, nikt się nie dowie, że urwałaś się ze
szlabanu.
--Nie urwałam się ze szlabanu, tylko została z niego podstępem wyciągnięta! - warknęła przez
zaciśnięte zęby.
--Wole określenie uratowana, od ciężkiej pracy i niemiłego towarzystwa. Powinnaś okazać mi
wdzięczność – wyszczerzył się blondyn.
--Wdzięczność? - syknęła wściekle.
--Tak. Wdzięczność. Najlepiej ucząc mnie jak transmutować szotkojeża w zwierzocośtam. Herm
prychnęła pod nosem. Co za bezczelny ignorant. Czy on naprawdę nie przestrzega żadnych zasad?

63
Czy on w ogóle ma jakieś zasady?
--Chodź wreszcie Granger, przecież i tak nie możesz wrócić na szlaban. Nie jesteś typem
donosiciela, więc nie polecisz na mnie naskarżyć – wymądrzał się.
--Tego jeszcze nie wiesz – mruknęła ruszając za blondynem, doprawdy nie mając pojęcia co robić
dalej. Powinna go czymś za to przekląć. Zasłużył sobie! Po chwili jednak zapomniała o planach
potraktowania chłopaka klątwą, gdy spostrzegła gdzie ją przyprowadził. Zwykle nieuprzejma i
arogancka Catharine La Voisin, dziś uśmiechała się i mrugała zalotnie.
--Skąd ty na Godryka wiesz, gdzie mieszkam? - jęknęła zszokowana. Draco roześmiał się cicho.
--Zaraz się dowiesz skąd – ledwo skończył to zdanie, portret sam się odsunął, a do Hermiony z
wnętrza jej pokoju wychylił się uśmiechnięty Diabeł.
--No jesteście wreszcie! Chodźcie już, bo Lav zaraz wypije całe piwo kremowe sama!
--Co tu się dzieje?! - krzyknęła Herm gdy weszła do swojego dormitorium. Lavender i Parvati
uśmiechały się do niej szeroko, siedząc na podłodze przed kominkiem. Na niskim stoliku stało kilka
butelek kremowego piwa i jakieś półmiski z przekąskami.
--Skoro zerwałaś się ze szlabanu, pomyśleliśmy, że nie możemy się uczyć w bibliotece, wiec
przyszliśmy tutaj – zawołała wesoło Lav, w ogóle nie przejęta wściekłą miną Hermi.
--Czy wy nie przesadzacie z tym naruszaniem prywatności? – wściekała się Hermiona, solennie
przyrzekając sobie, że jeszcze dziś pozmienia wszystkie hasła dostępu do pokoju. Miarka się
przebrała!
--Jakiej prywatności, Granger? Ty nie masz żadnej prywatności – kpił z niej Malfoy, podchodząc
do szafki nad biurkiem i sięgając po jej zdjęcie z dzieciństwa – Faktycznie, kiedyś miałaś zęby jak
Wiewiórka – zaśmiał się, przyglądając się fotografii.
--Dosyć tego! Oddawaj – podeszła i wyrwała chłopakowi zdjęcie.
--Nie złość się Mionuś, jak wolisz to możemy przejść do naszego dormitorium. Mieszkamy z
Smokiem sami. Możemy się w spokoju uczyć u nas... - Diabeł uśmiechnął się do niej przymilnie.
--Nie! - odpowiedziała szybko Herm. Nie miała żadnego zamiaru iść do pokoju Ślizgonów. Już
wystarczy, że jej własny został skażony ich obecnością.
--No to załatwione – klasnął w dłonie Draco – A teraz powiedz nam jak transmutować... Co my
właściwie mamy transmutować? - zapytał skonsternowany, siadając na kanapie.
--Jak myślisz jeśli go przeklnę czymś paskudnym, to będę miała kłopoty? - zapytała cicho
Zabiniego i wcale nie miała zamiaru zabrzmieć jakby żartowała. Blaise jednak roześmiał się głośno.
--Myślę, że nie, ale z drugiej strony, spójrz na niego. Taki uroczy, niewinny blondynek - masz serce
go skrzywdzić?
--Pewnie, że tak – zaznaczyła dobitnie. Po chwili jednak nie wytrzymała i roześmiała się. Sama nie
wiedziała co dalej z tym wszystkim zrobić. Jednak nie miała ochoty nic zmieniać. Co jeśli z ich
strony to tylko gra? No cóż, mówi się trudno. Chyba wystarczy jej świadomość, że w nic
poważnego się nie angażuje. Przecież wie, że lada dzień mogą przestać z nią rozmawiać. I co z
tego? Nie będzie za nimi wtedy płakać.
Nie zamierzała żałować ani minuty z tych spędzonych w towarzystwie tych chłopaków... Mieli
super poczucie humoru, potrafili się świetnie bawić i traktowali ją naprawdę inaczej niż kiedyś...
inaczej niż Ron i Harry. To jej ostatni rok szkoły. Trzeba pozwolić sobie na trochę luzu... może
chociaż będzie miała potem fajne wspomnienia? Jednak coś, jakieś wewnętrzne przeczucie mówiło
brązowowłosej Gryfonce, że ta sielanka niestety już niedługo się skończy.

I tym razem, znów przeczucie jej nie myliło. Zorientowała się, że coś jest nie tak, gdy tylko
następnego dnia weszła na śniadanie. Najwyraźniej coś musiało się stać, bowiem cała Wielka Sala
w jednej chwili zamarła na jej widok...

64
 Rozdział Czternasty
Stanęła jak wmurowana gdy setki oczu popatrzyły wprost na nią. --Co się u licha dzieje? -
pomyślała lekko przestraszona - Czyżby zapomniała przebrać się z piżamy? Spojrzała szybko po
sobie i stwierdziła, że jest ubrana w standardową czarną, uczniowską szatę. Może nie była ona
specjalnie schludna – dawno nie użyła na niej zaklęcia prasującego – ale przecież szaty wielu
uczniów wyglądały jeszcze gorzej... Nie wiedząc o co chodzi zrobiła do przodu niepewny krok. W
tym momencie po całej sali przetoczyła się fala szumów i szeptów, ale nadal wszyscy patrzyli
prosto na nią, a co młodsi uczniowie, zaczęli nawet wskazywać ją palcami. Dawno nie była tak
skonsternowana. A może Snape oświadczył na forum szkoły, że ma ona przechlapane, za
wczorajszą zrywkę z szlabanu? Spojrzała na stół nauczycielski. Nietoperz jak gdyby nigdy nic, jadł
śniadanie. Tuż obok niego siedziała śliczna, wysoka brunetka – profesor SilverSpell, a poza nimi w
Wielkiej Sali z nauczycieli była jeszcze tylko Ronalda Hooch, która czytała gazetę oraz profesor
Trelawney, jak zwykle ledwo przytomna... Więc najpewniej nie chodziło o wczorajszy szlaban, ani
o żadne inne jej przewinienie. Hermiona odetchnęła głęboko i ruszyła powoli w stronę stołu
Gryffindoru. Uczniowie jej własnego domu również ciągle się na nią gapili. Miała wrażenie, że
szepty nasilają się z każdym jej krokiem. Postanowiła dowiedzieć się o co chodzi. Zauważyła
Seamusa i Deana jedzących śniadanie, ale zanim zdążyła do nich dotrzeć na jej drodze stanęła Luna
Lovegood. Krukonka była wyraźnie zmartwiona.
--Cześć Luna – przywitała się Herm, trochę zdumiona miną przyjaciółki. Pierwszy raz widziała ją
bez zwykle towarzyszącego jej, rozmarzonego wyrazu twarzy...
--Tak mi przykro Hermiono, naprawdę nie wiem kto to zrobił. Gdy przyszłam na śniadanie, to
leżało już na wszystkich stołach... - blondynka podała jej jakąś kartkę... a w zasadzie była to
fotografia. Jej zdjęcie. Zrobione w ubiegłe wakacje. Ubrana na nim była w ciemnozielone bikini i
właśnie wychodziła z wody, a konkretniej z jeziorka zwanego małym Loch Ness, ze względu na
legendzie o grasującym w nim potworze... którym okazali się Fred i George chcący nastraszyć
Ginny; tak się bowiem składało, że jeziorko to należało do części ziemi państwa Weasley, a Ginny i
jej bracia pływali w nim od dzieciństwa... A owo zdjęcie zrobił Hermionie nie kto inny tylko Ron, a
było to kiedy jeszcze byli parą. Mówił wtedy, ze wyszła na nim niezwykle seksownie.... I
faktycznie tak było na prawdziwym zdjęciu, ale na tej fotografii, którą teraz trzymała w rękach już
tak niestety nie było. No bo niby to samo zdjęcie, tylko, że Hermiona na nim nie była taka sama...
Na tej fotografii bowiem jej skóra była zgnito-zielona od szyi, aż do stóp, a na dodatek pokrywały
ją czerwone strupy i owrzodzenia. Wglądała jak osoba dotknięta jakaś naprawdę paskudną chorobą.
To było... wstrętne,obrzydliwie i odrażające ciało... I tak chyba odbierali to inni uczniowie. Dopiero
teraz spostrzegła zniesmaczone miny co niektórych... By dopełnić obrazu jej upokorzenia podpis
pod zdjęciem głosił – "Szlamowata Dziwka". Gryfonce łzy napłynęły do oczu. Kto mógł zrobić jej
coś takiego? Kto? To zdjęcie miał tylko Ron... Czy to on zapragnął, aż tak ją poniżyć? W
najgorszych przeczuciach i najczarniejszych koszmarach nie przewidziała by tego, że przyjaciel z
zemsty postanowi tak ją upokorzyć. Luna wciąż stała przed nią i patrzyła współczująco. Hermiona
cała siłą woli przełknęła łzy i odwróciła się na pięcie. Musiała stąd uciec i to jak najszybciej. Nie
zniesie dłużej tych spojrzeń pełnych odrazy do niej. Prawie biegiem puściła się w stronę drzwi
wyjściowych. Niestety na jej drodze stanęła przeszkoda, a w zasadzie dwie przeszkody. Od jednej z
nich się odbiła i upadłaby z impetem na posadzkę gdyby nie fakt, że owa przeszkoda złapała ją
prosto w swoje ramiona i przytrzymała, nie pozwalając jej upaść, gdyż pod brązowowłosą ugięły
się nogi i była prawie pewna, że zaraz zemdleje. Jeden rzut oka na twarz Gryfonki i Draco Malfoy
wiedział już, że stało się coś złego.
--Miona, co Ci? - zmartwił się Blaise, gdyż i on od razu spostrzegł, że z dziewczyną jest coś nie tak.
Hermiona poczuła jak łzy mimowolnie płyną po jej policzkach i mało ją teraz obchodziło, że stoi

65
przy wejściu do Wielkiej Sali, obejmowana przez Draco Malfoy'a.
Gdy tylko po twarzy dziewczyny spłynęły pierwsze łzy, Draco był pewien, że znów ktoś musiał
zrobić jej jakąś przykrość. Pod słowem "ktoś" miał oczywiście na myśli tego rudego skurwiela
Weasley'a. Uniósł głowę by prześwietlić wzorkiem stół Gryfonów w poszukiwaniu obiektu swojej
głębokiej nienawiści, ale Rona nigdzie nie było... za to cały dom lwów, jak i reszta szkoły gapiła się
na nich z wyraźnym zainteresowanie i co tu ukrywać, z opadniętymi szczękami.
--Co jest do cholery? - pomyślał inteligentnie blondyn. W tym czasie Blaise dostrzegł coś w ręku
Hermiony. A ona wciąż szlochała cichutko i chyba nawet nie zauważyła, jak Diabeł odbiera jej
zdjęcie. Draco spojrzał na kumpla i widział jak ten zaciska gniewnie szczęki. To oznaczało tylko
jedno – Zabini wpada w fazę niewyobrażalnej złości. zanim jednak zdołał pomyśleć co jest tego
powodem, przyjaciel pokazał mu fotografię. Wciąż podtrzymując Gryfonkę, spojrzał szybko na
zdjęcie i już wiedział, czemu Herm płacze, cała szkoła się gapi, a Blaise zaraz urwie komuś głowę.
Co za szumowina zrobiła coś takiego?! Zabini przeszedł z drugiej strony i również delikatnie
otoczył Hermionę ramieniem.
--Chodź Mionko, nie płacz – mówił łagodnie. Razem z Draco, który właśnie poprzysięgał sobie
zamordować tego kto to zrobił, bez litości i, z zimną krwią, odprowadzili Herm do stołu Slytherinu
po czym niczym szmacianą lalkę posadzili ją na ławce i usiedli po obu jej stronach. W Wielkiej Sali
prawie wybuchły fajerwerki. Chyba nie było osoby, która by nie chciała tego skomentować. Diabeł
podał Hermionie serwetkę by wytarła buzię, a Draco w tym czasie nalewał jej kawy. Obaj chłopcy
byli niewyobrażalnie wściekli z powodu tego co się stało... ale nie było sensu teraz krzyczeć.
Trzeba było skupić się na niej, bowiem Hermiona wyglądała, jakby nie była świadoma tego co się
wokół niej dzieje i ciągle szlochała.
--Napij się i nie płacz już, nie dawaj im satysfakcji – powiedział cicho Draco, podsuwając jej
filiżankę. Prawie machinalnie napiła się kawy, nie mając nawet siły zauważyć, że ta jest
posłodzona, ale bez mleka, dokładnie taka jaką lubiła najbardziej.
--Musimy coś z tym zrobić – mrukną Blaise smarując tosta dżemem i kładąc go na talerz Gryfonki
– Jak dorwę tego kto to zrobił, to : zabije, uduszę, poćwiartuję, zmiażdżę, pokroję, poszatkuje –
wymieniał Zabini chyba nie wiedząc nawet, że mówi to na głos.
--Diable... nie pomagasz – warknął na niego Draco, widząc, że Hermiona wcale się nie uspokaja.
Sam nie wiedział jak ją pocieszyć i miał nadzieję, że przyjaciel go w tym wyręczy...
--Hej Hermisiu, nie płacz. Nikt przecież nie uwierzy, że do zdjęcie jest prawdziwe, no już skarbie –
próbował Blaise.
--Hermisiu? - jęknęła Hermiona zachrypniętym od płaczu głosem.
--Widzisz. Mówiłem, że jej się nie spodoba – odezwał się Draco, zadowolony, że ona wreszcie się
uspokaja.
--Ty się tam znasz! Jasne, że jej się podoba - podłapał Zabini. Może swoim starym sposobem
dogadywania sobie w zabawny sposób pocieszą trochę Gryfonkę?
--Może być – westchnęła Hermiona, ale jak by była zupełnie bez życia. Powoli uspokajała swoje
skołatane nerwy i jej umysł wracał na najwyższe obroty... jednak jakby nie kombinowała, nie było
innej możliwości jak taka, że tę fotkę spreparował Ron. Tylko on ją miał... Tylko z nim ostatnio
pozostawała w konflikcie... Merlinie, czy, aż tak ją znienawidził, za kontakty z Ślizgonami?
--Malfoy, Zabini wyjaśnicie mi czemu Granger siedzi przy waszym stole? - zimny głos profesora
Snape'a sprawił, że cała trójka odwróciła się do stojącego za ich plecami mężczyzny. Hermiona już
otwierała usta by powiedzieć, że przeprasza i już sobie idzie, gdy Blaise bez słowa, wziął zdjęcie ze
stołu i podał je nauczycielowi. Widać było, że Snape jest szczerze zaskoczony.
--A co to jest? - zainteresowała się Maura SilverSpell pochodząc do nich i zaglądając przez ramię
Severusa.
--Nie twoja sprawa! To tylko głupi uczniowski żart – warknął profesor. SilverSpell nie
odpowiedziała, tylko spojrzała z współczuciem na Hermionę, po czym wyjęła swoją różdżkę i jak
gdyby nigdy nic wyrwała nietoperzowi zdjęcie. Rzuciła zaklęcie nagłaśniające, tak by cała Wielka

66
Sala skupiła swoją uwagę na niej.
--Pewnie wszyscy już widzieliście to spreparowane i nieprawdziwe zdjęcie – zaczęła mówić, a
jej głos słychać było chyba i w Hogsmeade – Nie wiem kto zrobił taki głupi dowcip waszej
koleżance, ale zaświadczam jak tu stoję, że jak się tego dowiem, to osobiście dopilnuje by
wyrzucono go ze szkoły. Jesteście młodymi czarodziejami i trochę luzu nikomu nie zaszkodzi,
ale coś takiego – tu wskazała na zdjęcie – jest niedopuszczalne i będę walczyła by było surowo
ukarane! - wszyscy uczniowie – nie wyłączając Hermiony i dwójki Ślizgonów popatrzyli z
podziwem na nową mistrzynię eliksirów.
--Jak już mówiłam to zdjęcie jest nieprawdziwe, a zostało stworzone tylko dlatego, że ktoś
najpewniej zazdrości waszej koleżance. Nie chcę się dowiedzieć, że spotkała ją z tego powodu
jeszcze jakaś przykrość. Czy to jasne? Po Wielkiej Sali przeszedł pomruk aprobaty, a Hermiona
zauważyła, że nikt nie patrzył już na nią zniesmaczony. Jedynie Snape był chyba niezadowolony z
wystąpienia nowej pani profesor. Szybko wyjął swoją różdżkę i jednym machnięciem sprawił, że
wszystkie zdjęcia porozkładane na stołach, oraz te trzymane przez uczniów w rękach wzbiły się
wysoko pod sklepienie Wielkiej Sali. Kolejny ruch różdżką, a zdjęcia zniknęły.
--Porozmawiam sobie o tym z dyrektorem – oświadczyła Maura, odrzucając swoje ciemne loki
pełnym gracji gestem. Większość chłopaków patrząca na nią w tej chwili westchnęła z zachwytem.
Jak zwykle jednemu Sevisiowi nie było to w smak – bowiem skrzywił się paskudnie pod swoim
haczykowatym nosem.
--Sam z nim o tym porozmawiam! - syknął nieuprzejmie. SilverSpell się jednak tym nie przejęła
tylko popatrzyła z troską na Hermionę.
--Co masz jako pierwszą lekcję złotko? - zapytała.
--Ja.. e.. eliksiry... - wyjąkała Herm.
--Oo to świetnie, wy też macie lekcje ze mną chłopcy? - zwróciła się do Zabiniego i Malfoy'a. Obaj
potwierdzająco skinęli głowami.
--Dobrzy są z eliksirów? - odwróciła się do Snape'a i spojrzała na niego pytająco. Nietoperz
zacisnął swoje wąskie wargi w cienką kreskę.
--Najlepsi – warknął, prawie nie otwierając ust.
--Doskonale. Możecie więc opuścić dzisiejsze dwie lekcje, ale poczytajcie sobie proszę rozdział o
eliksirze spokoju. Draco i Blaise uśmiechnęli się zadowoleni, że mają wolne.
--Oni przerabiali już eliksir spokoju! - oburzył się Snape.
--Wiem, ale gotuję go na wszystkich zajęciach z starszymi grupami – Maura uśmiechnęła się
pogodnie – stwierdziliśmy bowiem z Albusem, że jednemu z profesorów przyda się jego znaczny
zapas, nie panuje coś ostatnio nad nerwami – po czym bezceremonialnie poklepała Severusa po
ramieniu jak starego kumpla i ruszyła w stronę wyjścia, zostawiając nietoperza w stanie skrajnie
odległym od spokoju. Gdy tylko mistrz obronny, złorzecząc pod nosem, odpłynął z pod stołu
Ślizgonów, Draco i Blaise wybuchnęli śmiechem.
--Będzi z nimi wesoło, nie ma co – stwierdził Blaise i nawet Hermiona uśmiechnęła się lekko.
--Lepiej się czujesz? - spytał ją Draco. W odpowiedzi skinęła tylko głową. Cieszyła się, że nowa
pani profesor stanęła w jej obronie przed całą szkołą.
--Dobrze, to teraz coś zjedź – Blaise wskazał na tosta, który leżał na jej talerzu.
--Jakoś nie mam apetytu – jęknęła Miona.
--Jedź Granger, bo sam Cię nakarmię – nakazał Malfoy, nalewając sobie kolejną filiżankę kawy.
--Ty nie rządź się Smoku, tylko sam jedź. Nie możesz żyć tylko kofeiną. Blondyn w odpowiedzi
skrzywił się w stronę przyjaciela i sięgnął po suchego tosta. Nie potrafił jeść gdy był
zdenerwowany...
--Herm? - dziewczyna odwróciła się w stronę bladej jak papier Ginevry – Słyszałam co się stało,
tak mi przykro... - wyszeptała Ruda.
--Siadaj Wiewiórko – Zabini przesunął się tak by Ginny mogła usiąść pomiędzy nim, a Hermioną.
--Już dobrze Gin, to nic... - powiedziała cicho brązowowłosa widząc, że w oczach przyjaciółki

67
błyszczą łzy.
--Wiem, że uważasz, że to Ron... - jęknęła Ginny.
--Tylko on miał to zdjęcie – Hermiona poczuła, że do jej oczu znów napływają łzy. Odetchnęła
głęboko by trochę się opanować.
--Wiedziałem, że to ten śmieć – warknął Draco, zaciskając pięści.
--Zamorduje gada! - dodał Zabini.
--Przestańcie! - poprosiła Miona – To już posunęło się za daleko! Mam tego dość! - krzyknęła
wstając z miejsca.
--Gdzie idziesz? - zainteresowała się jej przyjaciółka.
--Muszę pobyć trochę sama. Pomyśleć. Dajcie mi chwilę – poprosiła smutno, po czym skierowała
się do wyjścia. Potrzebowała świeżego powietrza.
--Na pewno nie trzeba iść za nią? - zmartwił się Blaise.
--Nie, ona zawsze wszystko analizuje w samotności. Dajmy jej czas na to – zaproponowała Ginny.
Draco i Blaise skinęli tylko zgodnie, po czym sami zebrali się do wyjścia. Diabeł doskonale
wiedział, w jakim humorze znajduje się właśnie jego przyjaciel. Postanowił więc z nim pogadać
sam na sam.

Draco z całej siły trzasnął za sobą drzwiami do dormitorium po czym zaczął krążyć tam i z
powrotem po pokoju. Blaise usiadł na swoim łóżku i popatrzył ze współczuciem na kumpla.
--Nie gryź się tym. Poczucie winy nic tu nie da – poradził cicho blondynowi. Draco w odpowiedzi
rzucił mu spojrzenie hipogryfa mordercy.
--To miała być dobra zabawa Zabb, upokorzenie Weasley'a. Patrzenie jak ten gad zagryza się z
wściekłości... no i plus korepetycje z transmuty i jeszcze niezły ubaw z naiwności Gryfonek...
--Hermiona nie jest naiwna...
--Mówiłem o Brown i Patil – westchnął niecierpliwie Smok.
--I czujesz się z tym źle, bo nie sądziłeś, że twój genialny plan rykoszetem uderzy w Mionę?
--Wiesz, że nie znoszę Granger, ale upokorzenie kogoś w ten sposób na forum szkoły...
--Kilka lat temu pierwszy umierałbyś ze śmiechu na widok tego zdjęcia... - dogryzł mu Diabeł.
Draco spojrzał na niego z wyrzutem.
--Nie zasłużyła sobie na to... chociaż... chociaż... jest przecież szlamą.
--Że też to słowo nie utknęło Ci w gardle – Blaise z dezaprobatą pokręcił głową.
--To że nie uważam już, że tępienie szlam jest koniecznie, nie znaczy, że nie brzydzę się taką
krwią...
--Kogo oszukujesz Smoku? Obaj wiemy, że lubisz Hermionę! I wcale nie udawałeś przyjaźni do
niej! Zresztą byłbyś głupi gdybyś nie zauważył jaka fajna z niej dziewczyna! Warto się przyjaźnić z
kimś takim jak ona – tłumaczył jak małemu dziecku Diabeł.
--Wcale jej nie lubię! - zaprzeczył natychmiast Draco.
--Jasne. Jak się kogoś nie lubi, to chodzi się zawsze w miejsca, gdzie można spotkać tę osobę,
zawsze odzywa się do niej pierwszy, gdy przechodzi obok i zawsze szuka się pretekstu by spędzić z
nią czas...
--Przestań pieprzyć Zabini! To jakieś bzdury! Wiesz przecież, że Granger była mi jedynie potrzebna
do zemsty na Weasley'u!
--No pewnie Smoku, to dlatego przekląłeś Justyna Finch – Fletchleya jak chciał do niej podejść gdy
wychodziliśmy z Trzech Mioteł.
--Nic takiego nie zrobiłem! - pieklił się Draco.
--Jasne... koleś szedł do niej z uśmiechem i nagle sznurówki same mu się związały i walnął jak
długi na środku Hogsmeade... i tylko dziwnym trafem ty trzymałeś w ręku różdżkę.
--Rzucałem na siebie zaklęcie ogrzewające, było mi zimno! - kłócił się blondyn.
--To dziwne, w kontekście tego, że chwilę wcześniej proponowałeś Hermionie swoją bluzę by nie
zmarzła... ale przecież tak postępuje się z osobami, których się nie lubi... - "masz moją bluzę, przy

68
odrobinie szczęścia, może cię udusi".
--Nie wiem o co Ci chodzi – skłamał nieudolnie blondyn.
--Mniejsza o to. Powiedź mi lepiej co teraz? Masz zamiar przestać gadać z Hermioną?
--Ja...nie, nie myślałem o tym, w ten sposób...- przyznał szczerze.
--I dobrze, bo bym Ci nawet na to nie pozwolił. Nie możemy się od niej teraz odsunąć. Nie
zasłużyła sobie na to, zresztą sam przyznaj, że to dawno przestała być część planu. Hermiona po
prostu jest świetną przyjaciółką i obaj nie mamy zamiaru z tego rezygnować! Draco nie odezwał
się. Nie potwierdził, ale też nie zaprzeczył przypuszczeniom swojego kumpla...
--A więc do dalej ? - spytał cicho Malfoy.
--Zemsta. Nie możemy odpuścić Rudemu... to sprawa honorowa! - zaznaczył Zabini.
--W porządku... ale tym razem zrobimy to po ślizgońsku... chyba mam pewien pomysł.
--Jaki? - zainteresował się Diabeł.
--Upokorzenie, za upokorzenie. Zaraz Ci wszystko opowiem...

Hermiona siedziała przy jeziorze, od strony zakazanego lasu. Było to mało uczęszczane przez
uczniów miejsce, a zważywszy na to, że zaraz pewnie lunie deszczem, dzisiaj nie spotkało się tam
nikogo. I o to jej chodziło. Chciała być sama. Nie potrafiła przejść do porządku nad tym co zrobił
jej najlepszy przyjaciel, chłopak, którego kiedyś kochała... To tak strasznie bolało, że miała
wrażenie, że ma to wpływ na jej oddech. Dziwnie ciężko było jej wtłoczyć powietrze do płuc.
Dlaczego Ron, aż tak bardzo chciał ją upokorzyć? Na co liczył? Że obwini o to Malfoy'a?
Mogłaby... tylko po co? Sama przecież chciała przebywać w jego towarzystwie... Sama chciała, ale
sama też nie wiedziała dlaczego tego chce. Nie poszła na pozostałe lekcje i nie miała zamiaru pójść
na obiad. Potrzebowała czasu by wszystko sobie przemyśleć. Czasu... by podjąć decyzję. Siedziała
tak na niewielkiej skale, z nogami opuszczonymi w dół. Jeden ruch i mogłaby wykąpać się w
lodowatej toni jeziora... zupełnie jak wtedy gdy Ron zrobił jej zdjęcie... chociaż nie, wtedy był
przecież środek lata. Westchnęła ciężko i rzuciła mały kamyczek do wody. Było dość chłodno, ale
nie chciała rzucać na siebie czarów ogrzewających. Zimno w dziwny sposób studziło jej emocje...
Gdyby nie zachowała spokoju, właśnie tłumaczyłaby się McGonagall albo Dumbledorowi, czemu
bestialsko zamordowała Ronalda W.

--Jeśli w planach masz skok do jeziora, to pamiętaj proszę, że ja raczej kiepsko pływam... -
Hermiona odwróciła się gwałtownie słysząc za sobą rozbawionego przyjaciela. Uśmiechnęła się
blado na widok Harry'ego. Potter podszedł i usiadł tuż przy niej, tak blisko, że stykali się
ramionami.
--Nie przyszedłem tu bronić Rona, Herm...- zaczął cicho – pierwszy mu przyłożę jeśli się okaże, że
to on porozkładał te zdjęcia...
--Jeśli się okaże? - spytała gorzko. Miała przeczucie, że Harry mimo wszystko stanie jednak w
obronie rudzielca
--Miona... znamy się od lat, jesteśmy jak rodzina. Ron był wściekły na Ciebie z powodu twojego
związku z Malfoyem...
--Jakiego związku? Nie ma żadnego związku! - zaperzyła się Gryfonka.
--No dobrze, to z powodu twojego koleżeństwa z Draco... On... Jemu jeszcze nie przeszło... Wciąż
coś czuje do Ciebie. Hermiona spojrzała na niego jak na wariata.
--Przecież Ron zgodził się na rozstanie! Powiedział, że sam o tym myślał! - krzyknęła. Harry z
rezygnacją wywrócił oczami.
--Ty zaproponowałaś rozstanie, a Ron jak to on... chciał wyjść z tego z twarzą. Nie o tym jednak
chcę gadać. Mówię tylko, ze Ron był na Ciebie wściekły, ale nigdy, nie zrobiłby Ci czegoś takiego.
Jest twoim przyjacielem i honorowym człowiekiem. Zawsze mówił wprost gdy coś mu nie
pasowało... nie on chciał cię upokorzyć Miona... to nie on.
--To nie ma znaczenia Harry, to było zdjęcie, które miał tylko on. Nawet jeśli to nie Ron je

69
przerobił, to komuś pomógł. Wiedział, że ktoś chce mnie skrzywdzić i na to pozwolił... nie jest już
moim przyjacielem – wyszeptała gorzko, a po jej policzku spłynęły łzy. Harry smutno pokiwał
głową.
--Rozumie to, ale nie chcę musieć wybierać pomiędzy wami Miona. Oboje zawsze będziecie dla
mnie jak rodzina. Nic tego nie zmieni.
--Wiem Harry i dziękuję. Proszę cię tylko o jedno... nie próbuj pogodzić mnie z Ronem...
--Nie zrobię tego, ale będę liczył, że może sama mu kiedyś wybaczysz... Hermiona nic nie
odpowiedziała, bojąc się, że jeśli spróbuje to załamie jej się głos. Oparła się o ramię przyjaciela i
oboje pogrążyli się w ciszy i własnych myślach.

Draco i Blaise jakoś przetrwali resztę lekcji, choć obydwaj martwili się nieobecnością Hermiony na
Transmutacji. Blondyn dalej gryzł się poczuciem winy i nie za bardzo wiedział co dalej... Ron
Weasley podobno nie wychodził z swojego dormitorium, a większość Gryfonów odwróciła się od
niego, gdyż oni również podejrzewali jego udział w próbie upokorzenia Hermiony.
--Idzie Ginny, chodź zapytamy czy wie co z Mioną – zaproponował Zabini gdy znaleźli się przed
wejściem do Wielkiej Sali, a Ruda Gryfonka właśnie wstawała od stołu po skończonym obiedzie i
sama skierowała się w stronę chłopaków. W trójkę stanęli nieopodal wejścia do zamku.
--Nie wiesz gdzie jest? - denerwował się Draco.
--Nie. Możliwe, że w swoim dormitorium. Zmieniła hasła, więc nie mogłam tam wejść, ale nikt nie
odpowiada jak się dobijam, a od śniadania nie widział jej też nikt z Gryfonów...
--Może wyszła na spacer, albo do wioski? - teoretyzował Blaise.
--Strasznie się martwię! Hermiona czasem lubi przebywać sama, ale zawsze mówi mi gdzie idzie i
o której wróci – zasmuciła się Ginny, a do jej oczu napłynęły łzy troski. Diabeł stojący bliżej niej
objął ją przyjacielsko ramieniem.
--Nie martw się Wiewiórko, na pewno się znajdzie. Chcesz? Zaraz jej razem poszukamy. Ginny
spojrzała z wdzięcznością na bruneta i uśmiechnęła się do niego uroczo.
--Jeśli szukacie Hermiony to jest nad jeziorem – głos Harry'ego Pottera miał chyba temperaturę zera
absolutnego, a jego zielone oczy ciskały gromy gdy patrzył jak Blaise obejmuje Ginny. Ślizgon
widząc minę Wybrańca uśmiechnął się prowokacyjnie i trochę mocniej objął rudowłosą. Gin jednak
zdawała się tego nie zauważyć, szczęśliwa, że Hermionie nic nie jest.
--Dzięki za informację Potter i jeśli możesz przekaż swojemu rudemu kumplowi, że lepiej by mnie
nie spotkał sam na sam – wycedził przez zaciśnięte zęby Draco.
--Wiem co myślisz, ale to nie on wyciął ten numer ze zdjęciami. Nawet nie potrafił by ich tak
zaczarować – próbował tłumaczyć Harry.
--Dzięki bliznowaty, ale sami wyciągniemy wnioski. Nie jesteśmy takimi ślepymi tępakami jak ty –
wygarnął mu Zabini. Harry zacisnął pięści ze złości i wyglądał jakby miał zamiar zaraz sięgnąć po
różdżkę.
--Och! Chodźmy do Herm – zawołała Ginevra, nie zważając na to, że Harry i Blaise wściekle
mierzą się wzrokiem.
--Tak chodźmy – zarządził Draco i pierwszy ruszył do drzwi. Cała trójka wyszła przed szkołę
zostawiając wkurzonego Pottera samego sobie.

--Czekajcie. Jeśli pójdziemy wszyscy na raz to może ją przytłoczyć... - stwierdziła Ginny gdy już
znaleźli się na błoniach.
--Masz rację, to głównie moja wina, więc ja pójdę – stwierdził Draco, po czym nie czekając na ich
odpowiedź ruszył w stronę jeziora. Ginny opadła szczęka i lekko zszokowana wpatrywała się w

70
oddalającą się postać blondyna.
--Czy... czy... on powiedział, że to jego wina? - zapytała Zabiniego, wciąż nie dowierzając, że Draco
Malfoy był skłonny przyznać się do błędu.
--Dorasta nam Smok, dorasta... - zaśmiał się Diabeł, teatralnie ocierając łzę, niczym dumny tatuś,
radujący się postępami swojej pociechy. Ginny roześmiała się na ten widok. Sama musiała
przyznać, że uwielbia poczucie humoru Zabiniego i to głównie dzięki niemu, ostatnio coraz rzadziej
szlocha nocami w poduszkę...
--Słuchaj Diable... czy mi się wydaje, czy Malfoy'owi serio podoba się Herm...? - spróbowała
podpytać.
--Czy się podoba? - roześmiał się Blaise – No jasne, że tak! Ale on wcześniej przestanie tlenić
swoje włosy niż przyzna się do tego głośno... Ginny znów wybuchnęła śmiechem.
--Więc to prawda, że wszyscy Malfoy'owie się farbują? - dociekała. Diabeł w odpowiedzi roześmiał
się jeszcze mocniej.
Oboje w świetnych humorach nie podejrzewali nawet, że pewne zielone oczy patrzą na to wszystko
z dozą wielkiego smutku... i wielkiej zazdrości.

Gdy Harry zostawił ją samą, Hermiona zaczęła rozmyślać o tym co jej powiedział. A co jeśli miał
rację? Co jeśli Ron nadal coś do niej czuje? Gdy patrzyła na to z tej perspektywy... Dziwnym trafem
zawsze gdzieś natykała się na Rudego i jego nowe dziewczyny. Ron praktycznie flirtował z nimi tuż
pod jej nosem... Czy robił to by wzbudzić jej zazdrość?
Nagle zrobiło jej się dziwnie ciepło, a chłodny wiatr przestał targać jej lokami. Zdziwiona
rozejrzała się dookoła, ale nikogo nie spostrzegła. Westchnęła cicho i znów zapatrzyła się w zieloną
toń jeziora.
--Serio Granger musisz tak wzdychać nieszczęśliwie z powodu tego parszywego szmaciarza? Herm
lekko podskoczyła słysząc za sobą głos Malfoy'a. Kogo, jak kogo, ale jego wizyty się tu nie
spodziewała. Draco zręcznie wskoczył na skałkę i usiadł tuż obok niej, opuszczając nogi w dół.
Hermiona w przebłysku pomyślała tylko, że wystarczyłoby go lekko szturchnąć by popatrzeć jak
moczy te swoje śliczne blond włoski w zimnym jeziorze.
--Co tu robisz Malfoy? - spytała go, nie mając ochoty bawić się w uprzejmości.
Draco z dziwną miną popatrzył w dal, a Hermiona kątem oka przyglądała się jego twarzy...
Czyżby... nie to chyba niemożliwe, by tego arystokratę gryzły wyrzuty sumienia... czy on w ogóle
ma sumienie?
--Zabini i Ginny martwią się o Ciebie. A ja nie mam zamiaru patyczkować się i Ci współczuć
Granger. Nic nie zyskasz jak się będziesz tu chowała przed całym światem... no chyba, że zapalenie
płuc.
--I nie mów, że to by Cię obeszło – wytknęła mu uśmiechając się blado. Ślizgon w odpowiedzi
prychnął rozbawiony.
--Pewnie, że nie! Po prostu nie chce mi się słuchać ich marudzenia...
--Albo nie chcesz się przyznać, że czujesz się nie najlepiej przez to, że twój plan na wkurzenie
Rona, tak naprawdę odbił się na mnie ? – wypaliła, zanim zdążyła pomyśleć co mówi.
--Plan na wkurzenie? - powtórzy lekko zszokowany blondyn.
--Nie udawaj Malfoy, oboje wiemy, że nie odzywałbyś się do mnie gdyby nie było to częścią planu
mającego wkurzyć Rona. Obrażasz moją inteligencję sądząc, że się tego sama nie domyśliłam.
Draco zacisnął lekko szczęki i zamyślił się przez chwilę, w końcu zrezygnowany pokręcił głową.
--Nieźle Granger, serio. Chyba to nie tylko plotki, że jesteś najmądrzejszą Gryfonką. Nie sądziłem,
że tak łatwo to przewidzisz... Ciekawi mnie tylko dlaczego się na to godziłaś, skoro znałaś prawdę?
Hermiona beztrosko wzruszyła ramionami.
--Z nudy? Z ciekawości? Ponieważ Ron mnie wkurzał i sama chciałam mu dopiec? Albo coś mu

71
udowodnić... - wymieniała Miona.
--Ale ten wybryk Rudzielca nie zniszczył ci życia prawda? I nie siedzisz tu, myśląc, żeby skoczyć
do jeziora? Zabini by mi nieźle dokopał gdybym na to pozwolił – roześmiał się Draco. Hermiona
również lekko się uśmiechnęła.
--Jeśli w ten sposób próbujesz zapytać czy mam do Ciebie żal czy pretensje, to odpowiedź brzmi
nie. Nie Malfoy, nie obwiniam Cię o nic. To wszystko było moją decyzją i sama muszę ponosić
konsekwencję. Oskarżanie kogoś nic tu nie da. Ron nigdy tego nie rozumiał. Zawsze obwinia
innych o swoje niepowodzenia...
--Dlaczego się nim przejmujesz... to nic nie warty...
--A ty byś się nie przejmował gdyby Diabeł nagle zaczął cię nienawidzić? - spytała gorzko.
Blondyn popatrzył prosto w jej śliczne orzechowe oczy...
--Rozumie – mruknął cicho. Na dłuższą chwilę zapadło pomiędzy nimi milczenie. Oboje
wpatrywali się w uroczy widok jaki rozpościerał się z tego miejsca i pogrążali się w swoich
myślach. O dziwo panująca cisza nie przeszkadzała, żadnemu z nich. Przeciwnie, bardzo dobrze
czuli się w swoim towarzystwie...
--Chyba pora wracać, zanim Diabeł i Wiewióra wyruszą z misją ratunkową – zażartował Draco.
--Masz rację. I tak już za długo tu siedzę. Hermiona niezgrabnie podniosła się z miejsca. Jej całe
ciało odrętwiało od długiego siedzenia w tej samej pozycji. Draco z wrodzoną gracją stanął na nogi.
--Hermiona Granger przyznała mi rację, czym sobie zasłużyłem na taki honor? – zakpił blondyn.
Hermiona roześmiała się i na chwilę przestała patrzeć pod nogi co nie było szczególnie szczęśliwe
jeśli stąpało się po wilgotnej skale w tenisówkach z gumowymi podeszwami. Noga jej się obsunęła
i gdyby nie znakomity refleks szukającego Slytherinu najpewniej właśnie pływała by w zimnej
wodzie. Już drugi raz tego dnia Draco Malfoy trzymał ją mocno w swoich ramionach... Lekko
przestraszona odwróciła głowę w jego stronę. A gdy ich wzrok się spotkał...

Taka scena zwykle zdarza się w filmach. Zwolnione tempo. Głębokie spojrzenie. Dwie pary oczu
wpatrujące się w siebie z uczuciem. Jedna chwila. On pochyla się lekko, a ona nie odwraca twarzy.
Obydwoje czują, że tego chcą.

Malinowe usta, które nawiedzają go w snach...

Szarobłękitne oczy, o których nie potrafi przestać myśleć...
I ta chwila. Pocałunek. Słodki smak i zatracenie...
Powiada się, że zakazany owoc zawsze smakuje najlepiej...

72
 Rozdział Piętnasty
Co ty wyprawiasz dziewczyno?! To Malfoy! To jest M.A.L.F.O.Y! - krzyczała jej
podświadomość, ale jakoś nie potrafiła zdobyć się na inną reakcję niż oddawanie najsłodszego
pocałunku jakiego w życiu doświadczyła. Usta blondyna były chyba wprost stworzone do
całowania, a ich właściciel był w tym naprawdę dobry... Jakaś część jej rozważała by go
odepchnąć... a druga, która właśnie wygrywała nakazywała obejmować go mocno i rozkoszować
się tym jak wplata dłoń w jej puszyste włosy, jak całuje ją namiętnie, a jej ciało ogarnia
niesamowicie przyjemne ciepło...
I tak nagle jak wszystko to się zaczęło... Tak nagle się skończyło. Draco oderwał się od niej
gwałtownie, robiąc krok w tył. Na jego twarzy w przebłysku dostrzegła szok i niedowierzanie, a już
chwilę później widziała tylko plecy Ślizgona, który prawie biegiem ruszył w stronę zamku
zostawiając ją samą sobie. Uciekł.

Hermiona westchnęła ciężko i schowała twarz w dłoniach. Co ona na Merlina wyprawia? Czy
naprawdę właśnie namiętnie całowała się z Draco Malfoyem w uroczej scenerii, jaką była skałka
nad jeziorem? I czy naprawdę teraz coś boleśnie ściska ją w środku z powodu świadomości, że
chłopak przed chwilą praktycznie od niej uciekł?
--Ogarnij się Granger! - poprosiła samą siebie, zaciekle walcząc z łzami napływającymi jej do oczu.
Odetchnęła głęboko raz jeszcze i postanowiła skupić się na czymś innym. Może na przykład na
tym, czy ktoś ich nie widział? To dopiero w szkole mieliby o czym gadać... Raczej nikt nie
spacerował o tej porze nad jeziorem, więc pewnie ten pocałunek pozostanie tylko między nimi... ich
mała słodka tajemnica. Nie! O tym też lepiej nie myśleć! Jednak alternatywą był konflikt z
Ronem... albo problemy Harry'ego. Kiepsko... To może znów skupić się na tym co zawsze
wychodziło jej najlepiej? Na nauce! Przecież dziś opuściła kilka lekcji. Koniecznie musi to
nadrobić i to najlepiej zaraz. Pocieszając się myślą o czekającym ją zadaniu, dziarskim krokiem
skierowała się z powrotem do szkoły.

Blaise siedział na w pokoju wspólnym Ślizgonów i uśmiechał się sam do siebie – jak jakiś idiota -
bez wyraźnego powodu. Tak przynajmniej myśleli o nim jego współdomownicy. Diabeł natomiast
doskonale wiedział z jakiego powodu się uśmiecha. Miał nadzieję, że Draco ni mniej, ni więcej
tylko siedzi teraz z Hermioną gdzieś nad jeziorkiem... i... no cóż... jego wyobraźnia była naprawdę
rozbudowana, ale nie trzeba wnikać w szczegóły. Wystarczy powiedzieć, że Blaise bardzo liczył na
to, że jego przyjaciel wreszcie coś zrozumiał i, że wykorzysta okazję sam na sam z Gryfonką.
Niestety jednak szybko musiał zweryfikować swoje przypuszczenia widząc jak jego kumpel wbiega
do pokoju wspólnego, wyglądając przy tym jakby go sklątki pogryzły.

Kilka chwil wcześniej...

--Do dupy z takim planem Greengrass – narzekała Tracy Davids malując swoje szponowate
paznokcie na okropny karminowy kolor. Dafne rzuciła jej niechętne spojrzenie.
--To nie moja wina, że nie wypaliło! Byłam pewna, że Smok zrzyga się z obrzydzenia na widok
tego zdjęcia...
--Zabawnie było patrzeć na wasze miny jak Draco i Blaise ją pocieszali i to przy naszym stole.
Astoria prawie się udławiła bekonem gdy zobaczyła jak Malfoy podaje szlamie filiżankę kawy! -

73
rechotała Milicenta. Dziewczyny siedziały na jednej z kanap w pokoju wspólnym i rozmawiały nie
skrępowane, ponieważ Dafne rzuciła na nie zaklęcie wyciszające. Inaczej nie mogłyby tak
swobodnie plotkować o nieudanym planie upokorzenia szlamy, jako że Blaise siedział niedaleko
nich, a nie chciały również wsypać się przed Pansy. Przywódczyni ich klanu była bardzo oddana
Draconowi i bały się, że może mu coś wygadać...
--Plan w zamyśle nie był zły, tylko wykonanie do luftu. Miałyśmy bardziej pokombinować z tym
zdjęciem – narzekała Astoria, wciąż zawiedziona, że blondyn zareagował tak, a nie inaczej.
-- Nie było czasu, jeszcze chwila a Smok mógłby serio zadać się z tą szlamowatą wywłoką –
skrzeczała Dafne.
--A jak myślisz idiotko gdzie teraz jest? Zabini siedzi w pokoju wspólny i uśmiecha się sam do
siebie jak idiota, a od ostatniej lekcji nie widziałam, żeby Draco wracał do dormitorium –
dedukowała Milli.
--Niee, to niemożliwe! On na pewno nie jest z Granger! - żachnęła się Astoria.
--No wiesz, podobno szlama uczy go Transmutacji... - wtrąciła Tracy.
--A jako, że jest naczelną, to ma przecież swój własny pokój... - Milicenta z rozbawieniem
obserwowała jak na twarzy młodszej siostry Greengrass wykwitają rumieńce wściekłości.
--Dobrze, że chociaż nikt się nie dowiedział, że to my – podsunęła Tracy – cała wina spadła na tego
piegusa Weasley'a.
--Jakim trzeba być debilem by uwierzyć w taki kit? - Mili zaśmiała się tubalnie, a Dafne jej
zawtórowała.
--Serio od tak Ci uwierzył, że masz zamiar odprawić jakieś czary-mary po których szlama i Draco
na powrót się znienawidzą? - dopytywała Astoria również się śmiejąc.
--No pewnie! A byś widziała z jaką gorliwością leciał po tę fotkę do dormitorium jak mu
powiedziałam, że jest potrzebna do rytuału. Totalny imbecyl – naśmiewała się Dafne.
--I co nam po debilizmie Weasley'a jak plan i tak nie wypalił – mruknęła Tracy, przyglądając się
swoim paznokciom jakby te były jakimś dziełem sztuki.
--Mówi się trudno, ale wymyślimy coś innego – zaproponowała Dafne.
--Tylko myśl szybko, nie mam zamiaru dłużej czekać – ofuknęła siostrę Astoria po czym dumnym
krokiem odmaszerowała w stronę swoich koleżanek z roku.
--Wymyśl coś takiego, co tym razem zadziała – poradziła jej Mili.
--Tak właściwie... - Dafne nie dokończyła bowiem do pokoju wspólnego praktycznie wleciał Draco.
Wyglądał na dziwnie zdenerwowanego...

--Davids? - Nieee lepiej nie. Nie jest zła, ale te jej czerwone włosy i paznokcie mnie odstraszają –
myślał gorączkowo, rozglądając się po salonie Ślizgonów.
--Greengrass? - też nie. Dafne ma dziwne zapędy dyktatorskie. Nie będzie mną baba rządziła...
--To może Mil... - ooo Salzarze! Na pewno tego nie pomyślałem! Nie jestem jeszcze, aż tak
zdesperowany by umawiać się z Bulstrode! - skarcił się sam w duchu. Przeniósł swój wzrok na
Parkinson.
--Tak. Pansy byłaby idealna. Jest najmądrzejsza z nich wszystkich i zna mnie najlepiej... ale nie
mam serca znów ją skrzywdzić... tyle razy przeze mnie cierpiała. Nie mogę jej tego zrobić.
Westchnął ciężko i odwrócił się w stronę dziewczyn z młodszego rocznika.
--Sylvia Nott – nie, to siostra Theo, zabiłby mnie.
--Lydiia Rowle – stanowczo za niska.
--Corinne Glevssig – mogła by być, chociaż te okulary i włosy a'la Snape...
--Chyba, że... w sumie... Czemu nie? Jest ładna. Jest czystej krwi. Ma świetną figurę. Trochę
zadziera nosa, ale to normalne w tym środowisku... No i stanowczo leci na mnie. Niech będzie.
--Greengrass, chodź tu. Astoria spojrzała na Draco z lekkim przestrachem. W pierwszej chwili była
przekonana, że blondyn jak nic chce ją objechać za ten numer ze zdjęciem! Kurde! Ktoś musiał ją

74
widzieć jak przed śniadaniem rozkładała je na stołach... Jakie było więc jej zdziwienie gdy chłopak
jak gdyby nigdy nic przyciągnął ją do siebie i namiętnie pocałował.

Nie tylko ona się zdziwiła. Blaise prawie wyszedł z siebie i stanął obok, a Pansy szukała swojej
szczeki gdzieś pod stolikiem przy, którym odrabiała właśnie lekcje. Za to Dafne i reszta jej
towarzystwa prawie podskakiwały z radości. Jednak ich plan zadziałał! Draco najwyraźniej dał
sobie spokój ze szlamą!
Draco całował Astorię z całej siły, za wszelką cenę pragnąc zmyć z siebie smak zupełnie innych
ust... ale nie pomagało. I choć młodsza Greengrass nie byłą nowicjuszką w całowaniu się, to i tak
musiał przyznać, że jest raczej kiepska w porównaniu do... No cóż. Musi mu to wystarczyć. Na
jakiś czas... najpewniej tak do końca szkoły, kiedy wyjedzie daleko stąd i zapomni o Granger. Po
chwili blondyn po prostu puścił Ślizgonkę i odwrócił się by odejść do swojego pokoju.
--Od teraz jesteś moją dziewczyną – rzucił jej jeszcze przez ramię. Astoria, aż pisnęła z radości.
Właśnie rozpoczynał realizować się jej piękny sen o bogatym arystokracie czystej krwi, który da jej
nazwisko i dostęp do pokaźnej skrytki w banku! Draco chciał jak najszybciej znaleźć się w swoim
pokoju, a konkretnie pod prysznicem. Może długa kąpiel zmyje wreszcie z niego to co wydarzyło
się nad jeziorem...

Gdy blondyn zniknął na schodach prowadzących do dormitorium Pansy porzuciła na wpół

skończone wypracowanie z zaklęć i szybko dosiadła się do Blaisa. Diabeł wyglądał na lekko
oszołomionego tym co właśnie zobaczył.
--Co on do jasnej avady wyprawia? - zapytała szeptem wyraźnie zirytowana. Tuż obok nich jej
przyjaciółki tańczyły właśniecoś na kształt plemiennego tańca radości, a Astoria miała nos zadarty
tak wysoko, że jeszcze trochę, a o mało nie przebiłaby nim sufitu...
--A skąd mam niby to wiedzieć?! Byłem przekonany, że... Cholera! Na pewno pokłócił się o coś z
Mioną... - denerwował się Diabeł.
--Z Granger? Sadzisz, że jej wreszcie powiedział? - dopytywała Pansy.
--Powiedział? On samemu sobie tego jeszcze nie powiedział! Ale myślałem, że może chociaż
zrozumiał...
--Najwidoczniej nie, skoro właśnie obściskiwał się z tą małą flądrą – stwierdziła kwaśno Parkinson.
--Coś musiało się stać nad jeziorem! Inaczej on by się tak nie zachowywał...
--Myślisz, że Granger dała mu kosza? - teoretyzowała Ślizgonka. Zabini spojrzał na nią z szczerym
politowaniem.
--A ty na jej miejscu byś dała? Obudz się Panss. Kto jak kto, ale ty wiesz najlepiej, że w tej szkole
nie ma dziewczyny, która oparłaby się Smokowi... no chyba, że jakaś les...
--Dobra, dobra, rozumiem o co Ci chodzi – przerwała mu ze złością.
--Nie wiem co się stało, ale zaraz się dowiem. I niech mi znów spróbuje wmawiać, że tak naprawdę
to wcale nie lubi Hermiony, to tym razem serio mu przyłoże.
--Może znów go upij. Wtedy się przyzna – zaproponowała Pansy z bladym uśmiechem.
--Jasne. Upije go, a potem zaprowadze prosto do niej, świetny plan – zaśmiał się Diabeł, po czym
postanowił iść szczerze pogadać z swoim kumplem.

Draco stał pod prysznicem długo. Bardzo długo. Ale nie znikało. To wrażenie jakie go ogarnęło gdy
trzymał w ramionach śliczną Gryfonkę o orzechowych oczach. I chodź mył się i szorował, ciągle
czuł to dziwne "coś"... i musiał stwierdzić, że uczucie to wypełnia go w środku i chodźby nie
wiadomo jak się starał, nie zmyje tego za pomocą wody i mydła. Zrezygnowany i lekko
zdesperowany wyszedł wreszcie z łazienki, po drodze owijając biodra ręcznikiem. Przeszedł przez

75
pokój w kierunku szafy praktycznie nie zwracając uwagi na Diabła, który leżał rozłożony na swoim
łóżku.
--Powiesz mi co to było za przedstawienie, które odstawiłeś w pokoju wspólnym? – spytał bez
ogródek Blaise.
--Przedstawienie? Nie słyszałem o żadnym...
--Nie pierdol Smoku! Dobrze wiesz o czym mówie – wkurzył się Diabeł. Miał już szczerze dość
tego, że Draco nie jest z nim szczery, ale bardziej złościło go, że jego przyjaciel najwyraźniej nie
jest też szczery z samym sobą.
--Co cie napadło stary? Testosteron mózg Ci zalewa? Znajdz sobie dziewczyne – poradził mu
Malfoy z kpiącym uśmieszkiem.
--Taką milusią jak twoja? Jeszcze przedwczoraj śmiałeś się, że siostry Greengass mają jedną
komórkę mózgową, którą się dzielą na zmianę, a dziś oświadczasz przed wszystkimi, że Astoria
została twoją dziewczyną?
--Do tego, do czego będę jej używał nie potrzebny jest jej mózg...- Draco uśmiechnął sie cynicznie
pod nosem. Diabeł spojrzał na niego z niedowierzaniem. Nie mógł zrozumieć w co arystokrata ma
zamiar pogrywać, ale wiedział, że nie będzie na to patrzył obojętnie.
--I serio masz zamiar chodzić z Greengrass po całej szkole za rączkę i udawać, że jesteś
szczęsliwy?
--Ale ja jestem szczęśliwy. Astoria jest ładna, seksowna no i jest z Slytherinu. Do tego ma czystą
krew. Rodzice będa zachwyceni – mruknął Draco przeglądając się w lustrze wiszącym na drzwiach
szafy. Miał dziwne wrażenie, że jego usta wciąż płoną po pocałunku nad jeziorem. Musiał się na
własne oczy przekonać, ze tak nie jest.
--Jasne – parsknął Blaise – bo czysta krew jest wyznacznikiem tego, czy ktoś da Ci szczęscie. Jak
mogłem o tym zapomnieć!
--No widzisz, ja też nie wiem jak mogłeś zapomnieć – powiedział chłodno blondyn, wciąż
kontemplując swoją urodę przed lustrem.
--Rozmawiałeś z Hermioną? – Zabini postanowił za wszelką cenę dowiedzieć się co spowodowało
tak irracjonalne zachowanie jego kolegi.
--Uhm – chrząknął Draco i zajrzał do szafy by wreszcie poszukać jakiś ciuchów. Za pół godziny
zaczynała się kolacja.
--I co?
--A co ma być? Powiedziała, że wszystko w porządku.
--Tylko tyle Ci powiedziała? - dociekał Blaise.
--A o czym więcej miałbym rozmawiać z tą szla... z nią – burknął blondyn. Brwi Diabła podjechały
w górę z zainteresowaniem. Teraz już był pewien, że dziwne zachowanie Smoka, ma związek z
prefekt naczelną Gryffindoru.
--Dość długo cię nie było jak na tak krótką rozmowę...
--Spacerowałem – warknął Draco, zły, że Diabeł drąży temat. A on chciał już zapomnieć o tym co
się stało.
--Sam spacerowałeś?
--Co to jakieś przesłuchanie?! Daj mi już kurwa spokój! - mocno zdenerwował się blondyn po czym
chwycił pierwsze lepsze rzeczy z swojej szafy i wrócił do łazienki bezceremonialnie zatrzaskując za
sobą drzwi.
--I tu cię mam blondasku. I zapewniam cię, że się dowiem o co ci poszło z naszą drogą
Gryfoneczką – szepnął Diabeł sam do siebie, a uśmiech jaki wykwitł na jego ustach, mógł
przyprawić kogoś wrażliwego o gęsią skórkę...

Hermiona mimo wszystko postanowiła pójść na kolację. Nie była na obiedzie, a na śniadanie zjadła
tylko pół tosta z dżemem. Jest tylko człowiekiem i musi jeść! Rozważała przez krótką chwilę czy
nie zejść do kuchni i nie poprosić o coś do jedzenia skrzaty... ale postanowiła nie być tchórzem.

76
Wejdzie do Wielkiej Sali i spojrzy w oczy tym wszystkim ludziom, którzy tak bezceremonialnie
obgadywali ją dziś rano... Gorzej tylko z pewnymi niebieskimi oczami, pewnego arystokraty... Ale
może Malfoy'a nie będzie na kolacji? Sama nie wiedziała czy ma ochotę go widzieć.
Gdy tylko przekroczyła próg Wielkiej Sali, od razu pożałowała swojej heroicznej odwagi. Malfoy
był na kolacji. Tuż obok niego siedział Diabeł, który gdy tylko ją zobaczył wyszczerzył się szeroko
i pomachał do niej, czym zwrócił uwagę blondyna. Hermiona zdobyła się na lekki uśmiech i
odmachała Zabiniemu. Malfoy widząc to odwrócił się do siedzącej po jego drugiej stronie Astorii
Greengrass i szepnął jej coś do ucha, a Ślizgonka zachichotała i spłoniła się lekko. Hermiona miała
ochotę prychnąć pod nosem. Co on sobie wyobrażał? Że wzbudzi tym jej zazdrość? Ha!
Niedoczekanie! Starając się o jak najbardziej obojętną minę, ruszyła wreszcie by zająć swoje
miejsce przy stole lwów. Przez moment pomyślała o tym by usiąść tyłem do stołu Slytherinu... ale z
drugiej strony, nie da temu małemu zarozumialcowi satysfakcji, niech widzi, że jego umizgi do
Greengrass nie robią na niej żadnego wrażenia! Usiadła więc obok wyraźniej załamanej Lavender i
Parvati, która próbowała pocieszyć przyjaciółkę.
--Coś się stało? - spytała Herm, nalewając sobie soku z dynii.
--Nie słyszałaś? Draco Malfoy podobno chodzi z Astorią Greengrass. Cała szkoła o tym mówi –
poinformowała ją Parvati, konspiracyjnym szeptem. Lav westchnęła ciężko i zalała się łzami.
--I to jest powód żeby płakać? - zwróciła się do Lavender, posyłając jej pocieszający uśmiech. W
duchu jednak myślała o tym, jak szybko Malfoy usiłuje dać jej do zrozumienia, że ich pocałunek
nic dla niego nie znaczył... sama nie rozumiała, czemu to ją tak zabolało.
--Lav myślała, że może on coś do niej... W końcu zaprosił nas na swój trening, na imprezę do ich
salonu no i w ogóle... - tłumaczyła przyjaciółkę Parvati.
--Nie martw się, on na pewno szybko się nią znudzi – próbowała pocieszyć koleżankę, po chwili
uświadamiając sobie, że chyba w ten sposób próbuje też pocieszyć samą siebie. Miała ochotę
własnoręcznie przylać sobie za to w łeb!
--A może byś z nim pogadała Herm? Powiedziała mu, że ja... no tego... może on nie wiedział... -
poprosiła Lav, patrząc na Hermionę z nadzieją w swych załzawionych oczach. Brązowowłosej
dreszcz przebieg po plecach. Ona miałaby się pierwsza odezwać do Malfoy'a? I to w takiej
sprawie? Za nic w świecie!
--Jak chcesz to podpytam Diabła o to... - mruknęła niechętnie, tak naprawdę wiedząc, że jest to
propozycja bez pokrycia. Nie miała zamiaru pytać Zabiniego o blondyna. Nie daj Godryku jeszcze
sobie coś pomyśli!
--Naprawdę byś mogła? Och to wspaniale! - zawołała Brown z entuzjazmem. Hermiona posłała jej
wymuszony uśmiech i zabrała się wreszcie za jedzenie kolacji. Miała już serdecznie dość na dziś.

Gdy wychodziła z Wielkiej Sali, ktoś zawołał jej imię. Odwróciła się do uśmiechniętego Diabła.
Tuż obok nich przeszedł właśnie Draco, trzymając dłoń rozchichotanej Astorii. Ślizgonka była
najwyraźniej bardzo dumna z pełnienia funkcji jego dziewczyny. Zarozumiałość, aż tryskała z jej
postawy. Blondyn minął Hermionę nie zaszczycając jej przy tym jednym spojrzeniem. Miała
wrażenie, że dla niego jest w tej chwili praktycznie przeźroczysta.
--Chciałem zapytać jak się czujesz – odezwał się Diabeł.
--Świetnie – skłamała Herm.
--To dobrze, bo martwiłem się. Z Smoka nie dało się nic wyciągnąć jak wrócił do dormitorium...
--Rozmawialiśmy tylko krótką chwilę. Musiałam iść do biblioteki nadrobić dzisiejsze lekcje –
wypaliła szybko, nie chcąc nawet wiedzieć, czy Blaise przypadkiem nie wiem o ich pocałunku...
wątpiła jednak by Draco mu się do tego przyznał.
--Czyli nie pokłóciłaś się z nim?- podpytywał Diabeł.
--A powiedział Ci, że się pokłóciliśmy? - zirytowała się Miona.
--Nie, nie... tylko takie odniosłem wrażenie.
--Nie pokłóciliśmy się, wszystko w porządku – zapewniła go, znów uśmiechając się sztucznie.

77
--To dobrze. To widzimy się jutro co nie? - zapytał Blaise z szerokim uśmiechem.
--Jasne, mamy razem eliksiry – odpowiedziała starając się brzmieć wesoło.
--No to na razie Hermisiu – Blaise uściskał ją przyjaźnie po czym odszedł w stronę zejścia do
lochów. Hermiona westchnęła cicho i również postanowiła wrócić wreszcie do swojego
dormitorium i od razu położyć się spać, tak by nie myśleć o tym przeklętym dniu... i tym cholernym
Malfoy'u.

Następnego pochmurnego i deszczowego ranka, Blaise jadł śniadanie w Wielkiej Sali. Przeżuwał
swoje jajka na bekonie i modlił się w duchu do wszystkich bóstw o jakich słyszał o jeszcze
odrobinę cierpliwości. Siedzący obok niego Draco miał minę stosowną do żałoby po śmierci
ukochanego chomika, a na przeciw nich Theodor Nott kroił pomidory z miną seryjnego mordercy.
Jednak rozanielona Astoria zdawała się tego nie zauważyć. I paplała, paplała i wciąż paplała o jakiś
sukienkach czy szpilkach, o londyńskim tygodniu magicznej mody i o wpływie jadu akromantuli na
poprawę jakości cery.
--Ucisz ją bo zaraz oszaleje – warknął Diabeł do przyjaciela.
--Zaraz to ja się zabije, albo może lepiej zabije ją – burknął blondyn. Diabeł zauważył, że do
Wielkiej Sali wchodzi Hermiona w towarzystwie Ginny. Pomachał do nich, a obie Gryfonki
odwzajemniły ten gest z ciepłymi uśmiechami. Draco widząc Hermionę, od razu pochylił się w
stronę Astorii i zamknął jej usta namiętnym pocałunkiem.
--Przynajmniej jest cicho – szepnął Theo z uśmiechem patrząc na całującą się parę. Diabeł z
niedowierzaniem pokręcił głową.
--Możesz darować sobie to przedstawienie, Hermiona i tak nie patrzy – mruknął Blaise, ale tak by
mieć pewność, że tylko blondyn go usłyszy.
--Co? - spytał arystokrata półprzytomnie, odrywając się wreszcie od swojej dziewczyny.
--Pstro – warknął nieuprzejmie Blaise po czym wstał z miejsca. Tuż za nim od stołu wstała Pansy.
Wyszli razem z Wielkiej Sali, wymieniając szeptem uwagi na temat interesującego ich tematu...

Gdy Hermiona zeszła do lochów na ostatnią lekcję tego dnia jaką były eliksiry jej humor daleki był
od pozytywnego. Ron wyglądał jakby go ktoś wypatroszył. Ciągle chodził z opuszczoną głową i nie
miał nawet odwagi się przy niej odezwać. Harry chyba starał się pocieszyć przyjaciela, ale ni jak
mu się to nie udawało. Poza tym Hermiona miała dość tego, że wielu uczniów tego dnia ją
zaczepiało z pytaniem czy wie kto zrobił ten numer ze zdjęciem. Wyrzucenie kogoś ze szkoły za
taką akcję było by nie lada atrakcją, wiec niektórzy mieli nadzieję, że będzie się działo coś
naprawdę ciekawego. Po pięćdziesiątym zapewnieniu, że ona sama nie ma zamiaru szukać zemsty
na sprawcy jej upokorzenia, miałam serio dość. Jeszcze chwila, a sama wyrzuci się z tej szkoły! I na
dodatek teraz lekcja z Malfoy'em... jest źle, a pewnie będzie jeszcze gorzej.
--Cześć Mionko! - Diabeł ucieszył się na jej widok, ale zanim dziewczyna zdążyła mu
odpowiedzieć, drzwi klasy otworzyły się i pokazała się w nich uśmiechnięta profesor SilverSpell.
--Chodźcie kochani! - zawołała entuzjastycznie Maura, wpuszczając ich do klasy - Od razu na
wstępie proponuje byście dobrali się w pary i podeszli do tych sześciu stanowisk z przodu.
Będziemy dziś brać udział w pewnej zabawie!
Hermiona rozejrzała się po klasie. Krukonów było czterech więc dobrali się w pary między sobą.
Pansy Parkinson była w parze z Tracy Davids, Harry i Ron stanęli razem... Blaise uśmiechnął się do
niej, ale zanim zdążył otworzyć usta, Herm poczuła na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Odwróciła się
do uśmiechniętego Erniego Macmillana.
--Hej śliczna, będziesz dziś moją parą? - spytał uprzejmie Ern.
--Jasne, bardzo chętnie – odpowiedziała również się uśmiechając. Gdzieś z boku usłyszała kpiące
prychnięcie, ale postanowiła to zignorować. Najwidoczniej Malfoy ma początki kataru...
--Jak już wszyscy stoicie przy swoich stanowiskach to zauważcie, że na każdym stoliku leżą inne
ingrediencje. Zabawa będzie polegała na tym byście odgadnęli na jaki eliksir się składają, a później

78
ugotowali go najszybciej. Para, która zrobi to pierwsza zdobędzie po dwadzieścia pięć punktów dla
swojego domu! - profesor wesoło klasnęła w dłonie. Jeden rzut oka na ich zestaw i Hermiona już
wiedziała, że będą robić eliksir radości. Fajnie, przy jego gotowaniu zawsze jest dobra zabawa...

Już w połowie tworzenia eliksiru Hermiona i Ernie nie potrafili przestać chichotać. Reszta grupy
patrzyła na nich z wyraźnym politowaniem. Jedynie pracujący przy stanowisku obok Draco i Blaise
nie mieli wesołych min. Z tego co zdążyła zauważyć, chłopcy ciągle się o coś przegadywali.
--Co się dzieje? - spytała ich profesor SilverSpell gdy zobaczyła, jak Diabeł wyrywa blondynowi
chochle do mieszania z wściekłą miną.
--Proszę wybaczyć, ale mój przyjaciel ma dziś niedowład mózgu i chyba nawet nie wie jaki eliksir
gotujemy – zaszydził Zabini.
--Zamknij się kretynie! - warknął Draco.
--Sam jesteś kretynem! Najpierw zachowujesz się jak jakiś cymbał, a teraz masz żal do całego
świata jak ktoś odpłaca Ci ty samym! Ogarnijże się człowieku!
--Dość tego chłopcy. Najlepiej będzie jak się rozdzielicie – pani profesor rozejrzała się po klasie w
poszukiwaniu ochotników do zamiany z Ślizgonami.
--My możemy się zamienić! - zaproponowała od razu Tracy Davids.
--To świetnie. Pan Zabini przejdzie do stolika koleżanki, a Panna Parkinson będzie od teraz
pracowała z panem Malfoyem – zarządziła Maura.
Do końca zajęć Pansy ciągle uspakajająco szeptała coś do Smoka, ale Hermiona nie zwracała na to
uwagi, zbyt zajęta próbami powstrzymania śmiechu. Opary eliksiru działały prawie jak alkohol i
mieli razem z Erniem naprawdę świetną zbawę. Ich humor jeszcze bardziej się poprawiły gdy
okazało się, że skończyli eliksir jako pierwsi. Zarobili punkty dla swojego domu i zyskali
pochawałę od profesor SilverSpell.
--Nieźle wyszła nam ta współpraca co nie? - zagadnął ją Ernie gdy pakowali swoje książki.
--Tak, było fajnie – odpowiedziała wesoło.
--Posłuchaj Hermionio... tak sobie pomyślałem... może moglibyśmy pójść razem na drinka do
Hogsmeade w sobotę ? – wyjąkał Ernie. Miona uśmiechnęła się do niego i już miała odpowiedzieć
gdy jej uwagę rozproszył jakiś huk. Odwróciła się i pierwszym co zobaczyła była wyraźnie
wściekła mina Malfoy'a. A patrzył on prosto na nią.
--To nic... Draco strącił kolbę z potem lamy – mruknęła Pansy, schylając się by powycierać rozlaną
ciecz.
--Nie strącił jej, tylko ze złością cisnął nią o podłogę – szepnął Blaise przechodząc obok Hermiony i
mrugając do niej łobuzersko.
--To jak będzie Hermiono? - zapytał nerwowo Ernie.
--Ee.. ja dam Ci znać... - wyjąkała wciąz lekko zdziwiona miną blondyna. Czyżby coś mu zrobiła,
że tak się na nią wściekł?
--Słuchajcie kochani! Wiem, że to wasza ostatnia lekcja, dlatego chciałam zapytać czy ktoś na
ochotnika nie pomógłby mi wypakować fiolek z eliksirami? - zapytała nauczycielka. Hermiona
podniosła rękę. Czuła, że jest coś winna SilverSpell za to, że ta stanęła w jej obronie przed całą
szkołą.
--Oo świetnie, panna Granger. Może panna Parkinson również by się zgodziła? Poszłoby nam
szybciej – zaproponowała pani profesor. Pansy bez entuzjazmu skinęła głową. Reszta grupy
opuściła już klasę, a Maura przeszła do swojego gabinetu.
--Pomóc Ci z tym? - spytała Miona, wskazując na wpół startą kałużę.
--Jak chcesz – mruknęła Pansy. Hermiona wzięła drugą ścierkę i przykucnęła przy Pansy by pomóc
jej ścierać.
--Jak wam wyszedł eliksir? - odezwała się Gryfonka chcąc jakoś przerwać panującą ciszę.
--Dzięki tobie świetnie – wyciedziła przez zaciśniete zęby Pansy.
--Co? A co ja miałam z tym wspólnego? - zdziwiła się Herm. Parkinson podniosła się z miejsca i

79
cisnęła mokra szmatą o podłogę.
--Nie udawaj, że nie wiesz Granger! I nie udawaj, że nic się nie stało! - krzyknęła rozeźlona.
--Nie wiem o co Ci chodzi! - żachnęła się Hermiona również rzucając ścierką. Pansy oddychała
ciężko jakby próbując opanować złość.
--Jestem z Slytherinu Granger. My Ślizgoni ciężko znosimy porażki. Jeśli nam na czymś zależy to
naprawdę długo potrafimy o to walczyć.
--Po co mi to mówisz? - spytała brązowowłosa.
--Moja mama powtarzała zawsze, że jeśli się kogoś naprawdę kocha, to szczęście tej osoby
powinno być dla nas najważniejsze... nawet jeśli my sami nie możemy jej tego szczęścia dać.
Hermionie lekko opadła szczeka. Wiedziała, że matka Parkinson zginęła w czasie wojny. Została
zabita przez aurorów... Dlaczego Ślizgonka teraz o niej mówi?
--Długo o niego walczyłam. Znosiłam jego zdrady, flirty i randkowanie z innymi dziewczynami, ale
się nie poddawałam, bo wiedziałam, że żadna z nich nie da mu szczęścia. Ale teraz jest inaczej.
Jestem z Slytherinu – powtórzyła – I jak każdego Ślizgona boli mnie, że ponosiłam klęskę... ale
bardziej mnie wkurza, że poniosłam ją na darmo. Bo chłopak, którego kocham... którego kochałam,
jest najwyraźniej niezłym idiotą, a ta dziewczyna, ta która powinna mu dać to szczęście na jakie
zasługuje, jest kretynką i to do tego chyba zupełnie ślepą! - ostatnie zdanie Pansy praktycznie
wykrzyczała jej w twarz. Po czym odwróciła się na pięcie i przeszła do gabinetu profesor
SilverSpell. Hermiona z niedowierzaniem patrzyła w miejsce gdzie przed chwilą stała Ślizgonka.
Czy to naprawdę możliwe by ona mówiła o niej i o Malfoyu? Nie... chyba coś jej się przesłyszało...

80
 Rozdział Szesnasty

Świat oszalał... albo niedługo ja oszaleje – myślał kwaśno Blaise leżąc w swoim łóżku i nie
mogąc zasnąć. Minął prawie tydzień od czasu jak jego najlepszy przyjaciel zapadł na jakąś ciężką
odmianę kretynizmu i związał się z Astorią – pustą jak kociołek po zaklęciu chłoczyść –
Greengrass. Blaise starał się ze wszystkich sił zrozumieć postępowanie Draco, ale nie mógł ogarnąć
tego dlaczego blondyn skazuje siebie i przy okazji jego na te straszne tortury jakimi było
towarzystwo tej idiotki. Astoria była najwidoczniej nieszczęśliwa jeśli nie oplotkowała wszystkiego
i wszystkich. Ciągle chodziła za nimi, a buzia jej się nie zamykała i Blaise był przekonany, że na
pewno dziewczyna nie zamyka jej nawet gdy śpi. Co więcej Diabeł miał wrażenie, że Draco nie
znosi Greengrass w takim samym stopniu co on sam, a jest z nią chyba tylko po to by się w jakiś
sposób ukarać. Mimo usilnych prób nie udało się dowiedzieć co poróżniło Malfoy'a z Hermioną.
Oboje zaprzeczyli jakoby się pokłócili, ale widocznie wzajemnie unikali swojego towarzystwa.
Herm co prawda wciąż siedziała z nimi na Transmutacji, ale poza standardowym "cześć" nie
zamieniła z blondynem słowa. Smok nie prosił jej już o korepetycje, pomimo tego, że słabo radził
sobie z nowym materiałem, a Hermiona nie proponowała mu swojej pomocy, chociaż zawsze
chętnie tłumaczyła wszystko Diabłowi... Coś ważnego musiało się wydarzyć pomiędzy tą dwójką.
Jednak teraz myśli Blaisa zaprzątał nowy problem. Zastanawiał się czy ich plan się powiódł... Co
prawda Theo i David zrobili dokładnie to co im kazali, ale zawsze istniało ryzyko, że eliksir mógł
nie zadziałać i ten parszywy bRudas obudzi się wcześniej...

Sybilla Trelawney była osobą wygodną. Życie w Hogwarcie nauczyło ją, że nie musi specjalnie się
o nic starać, bo jedzenie podsuną jej skrzaty, jej pokoje posprzątają skrzaty, a o jej ubrania również
zadbają skrzaty. Dlatego ona sama mogła oddawać się swoim ulubionym zajęciom to znaczy
układaniu kart, wróżeniu z magicznej kuli i odpoczynkowi. Pielęgnacja aury wróżbiarskiej
wymagała naprawdę dłużej ilości snu dlatego profesor Trelawney zwykle budziła się tuż przed
śniadaniem. Tak było i tym razem. Jej moc jasnowidzenia przewidziała, że jeśli za chwile nie
wstanie to może już nie dostać na śniadanie swoich ulubionych eklerków z czekoladą. Niech no
znów ten wredny Snape spróbuje jej wszystkie zjeść! Sybilla przeciągnęła się więc rozkosznie i
sięgnęła po swoje okulary, jako, że bez nich była zupełnie ślepa – nie licząc oczywiście mocy
wewnętrznego oka. Gdy tylko je założyła, jej wzrok zarejestrował coś zupełnie przedziwnego,
czego nigdy by nawet nie ośmieliła się przewidzieć. Ktoś leżał w jej łóżku, tuż obok... i był chyba
nagi...

Krzyk jaki rozległ się po chwili słyszały wszystkie okoliczne hrabstwa. A najdalej godzinę po
śniadaniu, wszyscy już wiedzieli, że niejaki Ron W. obnażył się przed podstarzałą nauczycielką
wróżbiarstwa, która najwyraźniej nie przyjęła jego zalotów, ponieważ rozbiła mu na głowie swoją
szklaną kulę...

Hermiona została wezwana do gabinetu McGonagall tuż po ostatniej lekcji. Jako prefekt naczelna
często miała okazję być tam wzywana, ale tym razem pewnie chodziło o coś innego. Zorientowała
się, że ma rację jak tylko przekroczyła próg pokoju. Na jednym z krzeseł przed biurkiem siedział
wyraźnie przybity Ron, a jego głowa była obandażowana. Fotel za biurkiem zajmował sam Albus
Dumbledore, a tuż obok niego stała McGonagall, wyglądająca na nieźle wkurzoną. Reszta
towarzystwa była jeszcze ciekawsza... Drugi prefekt naczelny – Theodor Nott siedział na kanapie,
podobnie jak zawsze wesoła Maura SilverSpell. Ginny Weasley zajmowała krzesło pod ścianą,
zaraz obok Blaisa. Harry mierzący nienawistnym wzrokiem Zabiniego, stał tuż za krzesłem Rona i

81
jeszcze Severus Snape opierający się o parapet przy oknie i wyraźnie zirytowany, że w ogóle musi
tu być. Jakby tego wszystkiego nie było dość, zaraz obok drzwi stał on... Draco... Ręce miał
założone na piersi, a cała jego postawa wyrażała skrajną nudę. Hermiona nerwowo przełknęła ślinę
i wyszeptała ciche słowa powitania.
--Proszę, proszę panno Granger, cieszymy się, że już pani jest – powiedział wesoło Dumbledore.
--Chodź Mionko ustąpię Ci miejsca – zaproponował Diabeł podnosząc się z krzesła.
--Dzięki, nie trzeba, wole postać – odpowiedziała szybko Herm, dopiero po chwili uświadamiając
sobie, że stoi dość blisko Malfoy'a. Nie wiedziała czy to jej wyobraźnia, czy naprawdę jego
bliskość sprawia, ze po całym jej ciele przebiegają dziwne impulsy.
--Zebraliśmy się tu – zaczął dyrektor – ponieważ dziś rano pan Weasley został znaleziony w łóżku
profesor Trelawney – Draco, Blaise, Theo i Snape parsknęli cichym śmiechem, tudzież złośliwym
chichotem, a twarz Rona pokryła się ognistym rumieńcem wstydu.
--Sama pani profesor nie może nam towarzyszyć, ze względu na stan zdrowia, przeżyła biedaczka
dość spory szok... - kontynuował Drops – Zebraliśmy się tu w takiej grupie ponieważ padły
oskarżenia – tu Albus spojrzał na Rona – że pan Weasley został zaczarowany i położony do łóżka
profesor Trelawney przez pana Zabiniego i pana Malfoy'a.
--To bzdury, nie masz dowodów – warknął Snape, w obronie swoich uczniów. Albus uciszył go
gestem dłoni.
--Panna Granger i pan Nott są tu w charakterze prefektów naczelnych, który będą świadkami tej
rozmowy, panna Weasley jest ostatnią osobą, która wczoraj widziała swojego brata gdy ten
wychodził z Wielkiej Sali po kolacji, a profesor SilverSpell poprosiłem tu ponieważ zachodzi
przypuszczenie, że na panie Weasley'u został użyty pewien specyficzny eliksir.
--A Potter tu po co? - zapytał bez ogródek Zabini, za co Wybraniec poczęstował go śmiercionośnym
spojrzeniem.
--Harry jest tu w ramach wsparcia dla Rona... poniekąd przeżył on pewną traumę – wyjaśnił
dyrektor z ciepłym uśmiechem.
--Ślepa ważka chyba przeżyła większą jak znalazła tego nagiego wypłosza w swoim łóżku –
szepnął Draco, tak, że tylko Hermiona go usłyszała. Mimowolni delikatny uśmiech wypłynął na jej
usta. Serio nie chciała sobie wyobrażać jak Trelawney okłada Ronalda szklaną kulą po łbie, ale to
naprawdę musiało być zabawne...
--Tak więc jak mówiłem, pan Weasley twierdzi, że tego zuchwałego czynu mogli dokonać tylko
panowie Malfoy i Zabini...
--To na pewno oni! Nienawidzą mnie! - krzyknął Ron.
--Spokojnie panie Weasley, wszystko zaraz wyjaśnimy! - uciszyła go McGonagall. Hermionę
zdziwiło, że Draco i Blasie nie reagują na oskarżenia Rudego. Obaj byli nad wyraz spokojni. Draco
uśmiechał się lekko pod nosem, jakby był z czegoś zadowolony, a Blaise ciągle szeptał coś do ucha
Ginny, która wyglądała jakby zaraz miała się zakrztusić z powodu tłumionego śmiechu.
--Masz jakieś dowody Weasley, że tak bezczelnie oskarżasz dwóch moim najlepszych uczniów? -
wycedził Snape przez zaciśnięte zęby.
--To oni! Chcieli się na mnie zemścić! Wiem, że to oni! - krzyczał rozgorączkowany Ron.
--Dość tego! - syknął Severus – Zabini, Malfoy gdzie byliście wczoraj wieczorem?
--W pokoju wspólnym – odpowiedzieli chłopcy chórem.
--Czy ktoś może to potwierdzić? - spytała ironicznie McGonagall.
--Głucha pani jest? Powiedzieliśmy przecież, że byliśmy w pokoju wspólnym – sarknął Blaise.
--W pokoju wspólnym Slytherinu, w niedzielny wieczór zwykle przesiaduje prawie cały dom.
Integrujemy się razem... chyba u Gryfonów jest inaczej, skoro pani zadaje takie głupie pytanie –
oznajmił jej Malfoy z cynicznym uśmieszkiem. Nozdrza Minerwy pobielałby jakby ich właścicielka
miał za chwilę zacząć zionąć ogniem.
--Słyszałaś Minerwo? Cały dom może poświadczyć, że Ci dwa nigdzie wczoraj nie wychodzili –
Snape był równie zadowolony z wściekłej miny opiekunki Gryffindoru co jego dwaj podopieczni.

82
--To jeszcze niczego nie dowodzi! - denerwowała się profesor Transmutacji.
--Nie dowodzi? A jakich chcesz dowodów? Poświadczenia na piśmie od wszystkich Ślizgonów? A
może podasz moim uczniom veritaserum? - kpił Snape.
--To, że nie zrobili tego osobiście nie znaczy, że kogoś o to nie poprosili – mruknęła Minerwa.
--To urządźmy dochodzenie, przepytajmy wszystkich uczniów co robili wczoraj wieczorem –
odpyskował nieuprzejmie Severus.
--Wystarczy przepytać wszystkich Ślizgonów – wtrącił się Harry, a Ron przytaknął mu gorliwie
kiwając, jakby był plastikowym pieskiem z główką na sprężynce.
--A co powiesz Potter na teorię, że twój Rudy przyjaciel sam wpakował się do łóżka pani profesor, a
kiedy ona odrzuciła jego marne zaloty, wymyślił tą całą bajeczkę o napojeniu go eliksirem? - zakpił
Blaise.
--To nieprawda! Wiem, że to wy! - żachnął się Ron.
--Milcz Weasley! - przerwał ostro Severus – nie masz żadnych podstaw by oskarżać uczniów
mojego domu o cokolwiek!
--Uspokój się Severusie – odezwała się Maura – z tego co mi wiadomo pan Weasley nie pozostawał
w konflikcie jedynie z Ślizgonami. Kilku uczniów doniosło mi, że to prawdopodobnie on stoi za tą
historią z podrobionym zdjęciem panny Granger – SilverSpell spojrzała na Rona z wyraźną
niechęcią.
--To nie ja! To też byli oni! - krzyknął Ron wskazując palcem na Draco. Hermiona niemal poczuła
jak w blondynie wszystko zawrzało i, w ostatnim momencie zdążyła złapać go za ramię, bo jak nic
arystokrata miał zamiar ruszyć by przyłożyć Ronowi. Najwidoczniej jej dotyk trochę go uspokoił
bo wysyczał tylko przez zaciśnięte zęby.
--Oskarż mnie jeszcze o coś Rudy śmieciu, a przysięgam, że pożałujesz.
--Słyszałeś Severusie! On mu grozi! - krzyknęła McGonagall.
--Nie dziwię się Minerwo. Akurat Draco i pan Zabini byli pierwszymi, którzy stanęli w obronie
panny Granger gdy to zdjęcie się pojawiło. Oskarżanie ich o to, że je spreparowali jest tak
niedorzeczne jak zatrudnienie kobiety na stanowisku mistrza eliksirów – Snape spojrzał z
wyższością na Maurę. SilverSpell jednak wcale nie straciła swojego dobrego humoru z tego
powodu. Przeciwnie uśmiechnęła się uroczo i odpowiedziała.
--Zgadzam się. Dla mnie to oskarżenie jest tak samo niedorzeczne, jak to, że pewien domniemany
mistrz eliksirów nie potrafi nawet sam sobie ugotować szamponu... Ale nie martw się tym mój
drogi, w wolnej chwili stworze Ci mały zapas. Wszyscy zgromadzeni w gabinecie poza Snape na
siłę starali się ukryć swoje parsknięcie śmiechem. Hermiona wreszcie puściła ramię blondyna i
trochę się cofnęła. Była lekko przerażona tym jak działa na nią jego bliskość.
--Spokojnie moi drodzy. Ja sądzę, że ta sprawa ma głębsze podłoże. Jednak jak widać pan Zabini i
pan Malfoy nie mają z nią nic wspólnego, jeśli cały dom może poświadczyć, że w porze gdy to się
stało przebywali w swoim pokoju wspólnym.
--Moim zdaniem to nie wystarczający dowód!– kłóciła się McGonagall – na panu Weasley'u użyto
najpewniej eliksiru Passiva, a jest on dość trudny w przygotowaniu. Ilu uczniów w tej szkole umie
go uwarzyć?
--Kilku – warknął Snape.
--Ja uważam, że nie więcej niż czterech, w tym trzech z nich jest w tym gabinecie– odpowiedziała
Maura.
--Uczysz ich kilka dni, nie masz pojęcia o ich poziomie – zaszydził Severus.
--Talent do eliksirów rozpoznaję od razu, wiec wiem co mówię – upierała się kobieta.
--Rozumiem moja droga, że mówiąc o tej trójce masz na myśli pannę Granger, pana Zabiniego i
pana Malfoy'a? - upewnił się dyrektor.
--Tak. Pan Potter również nieźle sobie radzi, ale ten eliksir wymaga wielkiej precyzji, natomiast pan
Weasley na pewno by go nie ugotował samodzielnie, oczywiście bez obrazy – Maura uśmiechnęła
się nieco ironicznie do Rudzielca.

83
--Granger, gdzie byłaś wczoraj wieczorem? - burknął Snape. Hermiona otworzyła lekko usta ze
zdziwienia. Czyżby chcieli ją o coś oskarżyć?
--Do zamknięcia siedziałam w bibliotece – odpowiedziała.
--Chyba nie sądzisz, że to ona? – wtrąciła się zaraz McGonagall.
--Czy ktoś może to potwierdzić? - zapytał mistrz obrony, nie zważając na to co powiedziała
nauczycielka Transmutacji.
--Ernie Macmillan i Terry Bott, my pracowaliśmy razem nad projektem na antyczne runy – gdy
tylko wymieniła nazwiska obu chłopców odniosła dziwne wrażenie, że Malfoy wyraźnie się spiął,
jakby ta informacja go zirytowała. Po chwili stwierdziła jednak, że tylko jej się wydaje. Za to na
pewno nie wydawało jej się, że Diabeł popatrzył na Draco z wyraźnie triumfującym uśmieszkiem,
jakby chciał go do czegoś sprowokować.
--Brak dowodów, brak winnych. Przykro mi panie Weasley, ale na chwilę obecną nie możemy
stwierdzić kto to zrobił... - Dumbledore mimo wszystko wciąż się uśmiechał.
--Mówię przecież, że to oni! Wszystkie przykrości spotykają mnie przez nich! - krzyczał czerwony
Ron i nawet Harry nie potrafił go uspokoić.
--Mogę już stąd iść? Czy mam dalej stać i słuchać jak Weasley mnie obraża i bezpodstawnie
oskarża? - warknął Draco.
--Tak, myślę, że możemy zakończyć już to spotkanie – stwierdził Drops pogodnie. Draco odwrócił
się i pierwszy wyszedł z gabinetu, a Hermiona, Ginny i Blaise zrobili to zaraz po nim.

Wszyscy milcząc zeszli piętro niżej. Miona zauważyła jak Draco mocno zaciska pięści, chyba był
naprawdę wściekły. Nie zdążyli jednak ujść daleko gdy za ich plecami rozległ się głośny krzyk.
--Ty gnido! Zemszczę się! Przysięgam! Nie podaruje Ci ty brudny śmierciożerco! - darł się Ron z
drugiego końca korytarza. Więcej nie trzeba było. Hermiona znów ledwo zdążyła chwycić ramię
Draco gdy ten odwrócił się na pięcie by ruszyć do ataku na rudego, a Ginny w ostatnim momencie
przytrzymała Blaisa.
--Puść mnie Granger, rozgniotę go jak robaka – syknął Draco próbując strącić jej rękę z swojego
ramienia.
--Uspokójcie się wszyscy, ale już! – poprosiła Ginny, lecz to nie podziałało bo Ron już biegł w ich
stronę. Hermiona szybko stanęła przed Draco nie dopuszczając tym samym by Ron go zaatakował.
--Odsuń się kobieto! Natychmiast! - wycedził Draco przez zaciśnięte zęby i chwycił ją za ramiona
próbując ją przesunąć.
--Właśnie Granger odsuń się, zaraz załatwię tego przeklętego mordercę! – warknął Ron zaciskając i
wystawiając pięści. Ginny wciąż trzymała wściekłego Blaisa, a Harry biegł już by powstrzymać
Rona. Hermiona odwróciła się, kładąc ręce na klacie blondyna i popatrzyła mu prosto w oczy.
--Nie słuchaj go Draco, on nie wie co mówi, nie warto się nim przejmować – poprosiła go
roztrzęsionym głosem, nawet nie zwracając uwagi na to, że po raz pierwszy zwróciła się do niego
po imieniu. Chłopak patrzył jej głęboko w oczy, a jego dłonie wciąż spoczywały na jej ramionach.
Nie wiedziała ile to trwało, jednak po chwili on tylko westchnął jakby z rezygnacją i przeniósł swój
wzrok na wciąż gotowego do ataku Rona.
--Masz szczęście szmaciarzu, że Granger wciąż zależy na twoim marnym życiu, inaczej już byś nie
istniał – powiedział głosem o temperaturze jaka zwykle panuje na lodowcu, tak zimnym i
odpychającym, że Ron odruchowo zrobił krok w tył. Draco ostatni raz spojrzał na twarz stojącej
przed nim Gryfonki, po czym puścił jej ramiona, odwrócił się i szybko odszedł.
--Zostaw mnie już Wiewiórko, pójdę za nim – mruknął Blaise, a Ginny natychmiast spełniła jego
prośbę.
--My też lepiej chodźmy – mruknęła Miona patrząc na wciąż dyszącego ze wściekłości Rona i
Harry'ego, który patrzył na Gin jakby z wyrzutem. Obie dziewczyny nadspodziewanie szybko
znalazły się w dormitorium Hermiony. Długo jednak milczały. To co się wydarzyło dało im obu

84
bardzo wiele do myślenia...

Blaise rzadko miał okazję widywać swojego przyjaciela w takim stanie. W Wielkiej Sali trwał
właśnie obiad, ale Draco wyminął ją obojętnie by już po chwili znaleźć się w lochach, a szedł tak
szybko, że Diabeł pomimo swojej świetnej kondycji ścigającego nie mógł go dogonić. Blondyn
wszedł do ich dormitorium i pierwszym miejscem w jakie się skierował był ukryty za regałem z
książkami barek, w którym chłopcy trzymali swoje zapasy alkoholu. zanim Blaise zdążył tak
naprawdę wejść do pokoju, Smok trzymał już w rękach odkorkowaną butelkę ognistej i pociągał z
niej zdrowo, nawet nie bawiąc się w poszukiwanie szklanki.
--Uspokój się trochę, niepotrzebnie się denerwujesz... - zaczął łagodnie Zabini. Draco spojrzał na
niego takim wzrokiem jakby ten co najmniej przed chwilą obraził jego matkę.
--Nic nie możesz zrobić... - próbował dalej Diabeł.
--Nic? - wycedził przez zaciśnięte zęby Malfoy – Myślę, że akurat właśnie mogę. Mogę tam wrócić
i zabić tego rudego skurwiela! - krzyknął rozeźlony.
--To nic nie da...
--A właśnie, że da. Da mi to chorą satysfakcję, że ten pojeb zniknie z powierzchni ziemi!
--Daj spokój Smoku, zabijesz gada, a pójdziesz siedzieć jak za zabicie człowieka... – Blaise
spróbował żartu, Draco jednak nawet się nie uśmiechnął.
--Że też musiała się wtrącić – mruczał do siebie arystokrata – wszędzie się wtrąca i zawsze usiłuje
postawić na swoim! Jest taka irytująca i przemądrzała! Zabini od razu zorientował się, że Smok ma
na myśli Hermionę.
--Nie miej jej tego za złe, chciała dobrze – Diabeł próbował usprawiedliwić trochę Gryfonkę.
--A co ona sobie kurwa myśli, że jestem jakimś pieprzonym Macmillanem, że może mnie
niańczyć?! - wybuchnął blondyn. I wtedy na Blaisa spłynęło oświecenie. Draco oczywiście był
wściekły z powodu całej tej awantury z rudzielcem, ale w tym wszystkim było coś jeszcze. Zwykła,
stara jak świat zazdrość. Malfoy był najzwyczajniej zazdrosny o to, że Hermiona cały wczorajszy
wieczór spędziła w towarzystwie chłopaków, a zwłaszcza w towarzystwie Erniego. Dziwnym
zbiegiem okoliczności blondyn szczerze znielubił Puchona od ich pamiętnej lekcji eliksirów na
której ten pracował z Granger. Posunęło się to do tego stopnia, że na ostatniej obronie przed czarną
magią w ramach ćwiczeń rzucił na niego tak silne zaklęcie tnące, że Ernie wylądował na kilka
godzin w skrzydle szpitalnym... Diabeł miał ochotę klepnąć się w głowę, że od razu się nie
domyślił, czemu jego przyjaciel jest tak wściekły. Obaj przecież spodziewali się oskarżeń
Weasley'a. Nie na darmo w końcu wymyślili cały ten plan z eliksirem wielosokowym, który David i
Theo wypili by stać się nimi... Oni w tym czasie rozlali fiolkę z silnym środkiem usypiającym na
jednym z korytarzy, prowadzących do pokoju Gryfonów. Rudy gdy tylko nawdychał się oparów
eliksiru zasnął jak małe dziecko. Blaise za pomocą zaklęcia szybko sprzątnął rozlaną miksturę tak
by nikt nie nabrał podejrzeń, a w tym czasie Draco napoił Weasley'a eliksirem Passiva tak by mieć
pewność, że będzie on do rana nieprzytomny, a do tego nie będzie pamiętał ostatnich kilku godzin
przed zasłabnięciem. Problemów z położeniem go w łóżku Trelawney nie mieli prawie wcale.
Ważka była bowiem tak dobra w czarowaniu jak w przepowiadaniu przyszłości, tak więc nie
nakładała na swoje pokoje żadnych zaklęć ochronnych. Wystarczyła odrobina eliksiru nasennego w
jej wieczornej herbacie – Draco załatwił to przez znajomego skrzata – i Sybilla spała jak suseł w
czasie gdy oni za pomocą zaklęcia rozebrali Gryfona i położyli go w jej łóżku. Plan idealny,
wykonanie też. W tym samym czasie Theodor i David siedzieli w pokoju wspólnym i co jakiś czas
popijali eliksir wielosokowy z ich włosami, ale tak by wszyscy myśleli, że to sok z mlecza. Potem
na umówiony sygnał na chwilę poszli do dormitorium Theo, a prawdziwi Draco i Blaise wrócili do
pokoju jak gdyby nigdy nic... Nikt się nie zorientował co zaszło, nawet ta durna Astoria, która co
chwile łasiła się do swojego chłopaka... Theodor szczerze się przyznał, że gdy był Draconem
dziewczyna kilka razy wymusiła na nim pocałunek, co Smok przyjął, ze szczerym śmiechem

85
pytając czy Nott też uważa, że Greengrass fatalnie się całuje... Nie był wcale o nią zazdrosny, a
teraz pieklił się z tak błahego powodu jak to, że Hermiona spędziła trochę czasu z innymi
chłopakami i to do tego w bibliotece. Diabeł uśmiechnął się chytrze pod nosem. Już wiedział co
zrobić by jego kumpel wreszcie zrozumiał co naprawdę czuje.

Zaraz następnego dnia po skończonych lekcjach i obiedzie Blaise wyruszył na poszukiwanie

pewnej brązowowłosej Gryfonki. Przez noc w jego głowie dojrzał gotowy plan, który sprawi, ze
jego przyjaciel wreszcie oprzytomnieje – przynajmniej taką miał nadzieję. Hermione znalazł jak
można było się tego spodziewać – oczywiście w bibliotece.
--Hej Mionko. Słuchaj mam do Ciebie pewną sprawę – zaczął bez ogródek.
--Cześć Diable. W czym Ci mogę pomóc? - zapytała go z uśmiechem.
--Zastanawiam się, czy nie mogłabyś przez pewien czas poudawać, że jesteś moją dziewczyną...?

86
 Rozdział siedemnasty

Zamrugała zdziwiona raz i drugi, a przy tym miała minę jakby spodziewała się , że zaraz za
pleców Diabła wyskoczy różowy słoń. Nic takiego jednak się nie stało, a chłopak patrzył na nią
wyczekująco szczerząc przy tym swe białe ząbki w szerokim uśmiechu.
--Żartowałeś prawda? - zapytała z nadzieją.
--Nie, oczywiście, że nie skarbie! – zawołał wesoło.
--To ja się chyba przesłyszałam, bo wydawało mi się, że poprosiłeś bym udawała twoją
dziewczynę... – gdy powiedziała to głośno - zabrzmiało jeszcze bardziej głupio niż w jej głowie.
--No właśnie o to Cię poprosiłem. Wcale się nie przesłyszałaś! – zaśmiał się Blaise. Hermiona
popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami zastanawiając się czy przypadkiem Diabeł nie
nawdychał się gdzieś oparów eliksiru szaleństwa.
--A po co miałabym to zrobić? - wydukała, patrząc na niego niepewnie.
--Słuchaj, sprawa wygląda tak... Podoba mi się pewna dziewczyna (Mój przyjaciel to idiota), ale
ona nie zwraca na mnie specjalnej uwagi i tak sobie pomyślałem (wymyśliłem genialny plan, bo ja
to w ogóle jestem genialny ha!), że gdyby zobaczyła mnie z inną, to może wzbudziłoby jej zazdrość
i wreszcie przyznała by się do swoich prawdziwych uczuć. (A naprawdę plan wygląda tak: Będę
udawał, że na ciebie lecę, ty będziesz udawała, że lecisz na mnie, a Draco będzie na mnie mega
wkurwiony i będzie chciał mnie za to przekląć, ale przynajmniej zrozumie, że tak naprawdę kocha
tylko Ciebie). Herm popatrzyła na niego sceptycznie.
--Jeśli mówisz o Ginny... - zaczęła ostrożnie – to jak chcesz, to mogę z nią pogadać... Diabeł
uśmiechnął się lekko i energicznie potrząsnął głową.
--Nie, nie chodzi o wiewiórkę. To taka jedna... blondynka (raczej irytujący blondyn).
--Serio w tej szkole jest jakaś dziewczyna, która nie leci na twój super urok osobisty? - zażartowała
Gryfonka.
--Wyobraź sobie, że tak. (Czyś ty zwariowała kobieto? Oczywiście, że takiej nie ma!) Moje ego
strasznie na tym cierpi...(Ego ma się świetnie tak jak jego super, hiper, seksi właściciel).
-- To co, zgadzasz się? - jego mina była tak przesłodka, że Hermiona miała ochotę od razu przyjąć
jego propozycję, ale wtedy w jej głowie pojawiło się tylko jedno słowo – Malfoy. Co Draco sobie
pomyśli gdy dowie się, że udaje dziewczynę Diabła? Na pewno, że jest strasznie żałosna... On sam
paraduje po szkole z tą wstrętną wywłoką Greengrass... a ona miałaby udawać kogoś kim nie jest i
nigdy nie będzie? Cóż za wstyd...
--Naprawdę Diable, chciałabym Ci pomóc, ale jak ktoś się dowie, że tylko udawaliśmy, to
wyjdziemy na kompletnych głupków – tłumaczyła dyplomatycznie.
--Nikt się nie dowie, że udajemy Mionko, a poza tym nie chodzi mi o to, żebyśmy rozpowiadali, że
oficjalnie jesteśmy parą. Wystarczy, że będziemy z sobą bardziej otwarcie niż zwykle flirtować (ale
tylko jak pewien arystokrata będzie na to patrzył) – Blaise mrugnął do niej łobuzersko.
--I nikt się nie dowie?
--Zupełnie nikt, nawet Draco – zaznaczył z mocą (Jakbym mu powiedział to cały ten plan byłby tak
mądry jak książki Lockharta).
Hermiona zdziwiła się tym zapewnieniem. Była przekonana, że Blaise i Smok mówią sobie o
wszystkim...
--I naprawdę myślisz, że to się uda?
--Jasne, że tak! Najdalej za tydzień ta blondynka rzuci się w moje ramiona! – (Taa, tylko, że zrobi to
pewnie po to, by złamać mi nos z zazdrości).
--Jesteś dziwnie przekonany, że ten plan wypali – docięła mu Herm.
--Zawsze jestem pewny siebie, to jedna z moich zalet. Zgódź się proszę, a będę twoim dożywotnim

87
dłużnikiem! (W dosłownym tłumaczeniu: To ty kiedyś będziesz mi za to tak wdzięczna, że będę mógł
pożyczać od Ciebie kasę, gdy już zostaniesz bogatą panią Malfoy).
--Sama nie wiem... a jakby to miało wyglądać? - zapytała.
--Flirtowalibyśmy, zwracali się do siebie słodko, czasami spędzalibyśmy czas wspólnie, trochę bym
cię poprzytulał, lub potrzymał za rękę... naprawdę nic wielkiego. Obiecuje, że nawet Cię nie
pocałuję (Jeszcze mi życie miłe), no chyba, że w policzek.
--Naprawdę tylko tyle? Żadnego obściskiwania się i obmacywania publicznie? – upewniła się
Miona.
--Oczywiście, że nie (Lubie swoje zęby, są ładne i białe i nie chce by Smok mi je wybił...).
--I myślisz, że to wypali? - Gryfonką wciąż targały wątpliwości.
--Jestem o tym przekonany! (Jeśli nie, to zostanie mi podpieprzyć SilverSexiSpell, albo Mistrzowi
tłustych włosów jakąś fiolkę z veritaserum i napoić nim tego blond durnia, a potem zapytać go co
do Ciebie czuje, ale tak byś usłyszała odpowiedź...).
--Zależy Ci na tej dziewczynie? - zapytała ciekawie. Poniekąd był jej trochę głupio, że wcześniej
nie zauważyła, że Blaise jest w kimś zakochany.
--Jak na nikim innym (On jest dla mnie jak brat i chce by był szczęśliwy, a tylko ty możesz dać mu
to szczęście, urocza Gryfoneczko).
--No dobrze... ale nie chce zostać potem pośmiewiskiem szkoły, jak to się wyda! Najwyżej rzucisz
na wszystkich obliviate! - Herm uśmiechnęła się lekko.
--Dzięki Miona! Jesteś najlepsza! - zawołał entuzjastycznie Zabini – zaczynamy od jutra, od lekcji
Transmutacji! Diabeł szybko przechylił się nad stolikiem i cmoknął ją w policzek, po czym
praktycznie wybiegł z biblioteki. Hermiona jeszcze chwilę zastanawiała się nad tym czy dobrze
robi... Choć z drugiej strony, nic jej to przecież nie szkodzi, może trochę pomóc nowemu
znajomemu. Przynajmniej dowiedziała się, że ta dziewczyna Diabła chodzi z nimi na
transmutację... jutro spróbuje podpatrzeć, na którą dokładnie blondynkę tak bardzo leci
ciemnowłosy Ślizgon.

Gdy Blaise wrócił do dormitorium zastał swojego przyjaciela nad kolejnym karnym
wypracowaniem z Transmutacji. Draco naprawdę starał się opanować wszystko co McGonagall im
zadała, ale bez pomocy Hermiony szło mu raczej kiepsko.
--Hej Smoku, możemy pogadać? - zagadnął.
--Jasne i tak miałem zamiar zrobić sobie przerwę – Draco przeciągnął się i rozmasował obolałą
szyję, przeklinając w myślach McWrednąStaruchę, za zmuszanie go do uczenia się takich pierdół.
--Napijesz się? - spytał Zabini wyciągając z barku butelkę ognistej.
--Tylko trochę, muszę jeszcze to skończyć – arystokrata z pogardą popatrzył na swój do połowy
zapisany pergamin – chyba szykuje się jakaś poważna rozmowa, skoro wyciągasz ognistą w środku
tygodnia – zaśmiał się przyjmując szklankę z bursztynowym płynem. Blaise zręcznym ruchem
przysunął sobie krzesło siadając na przeciw kumpla, który teraz siedział bokiem do swojego biurka,
opierając na blacie łokieć.
--Tak, myślę, że to będzie dość poważna pogawędka... (i myślę, że w jej trakcie nie raz poczujesz
ochotę by mnie zabić...).
--Słuchaj stary, ile lat się już przyjaźnimy? - zapytał brunet. Draco niepewnie wzruszył ramionami.
--Nie wiem, będzie już z czternaście lub piętnaście, ale czemu o to pytasz?
--Bo wiesz, tym co cenie w naszej przyjaźni, jest to, że zawsze przestrzegaliśmy kilku pewnych,
niepisanych reguł. Wiesz co mam na myśli? Smok uśmiechnął się lekko pod nosem.
--Jeden zawsze wyciągał drugiego z kłopotów.
--Właśnie – Blaise też się uśmiechnął – ale oprócz tego są też jeszcze inne reguły.
--Mówisz o czymś konkretnym? - zapytał Draco popijając swoją whisky.
--Myślę o tej zasadzie, która mówi, że nigdy nie podrywa się dziewczyny, która podoba się
twojemu kumplowi. Malfoy spojrzał na przyjaciela mocno zdziwiony.

88
--No niby jest taka zasada, ale nie rozumiem do czego zmierzasz?
--Podoba Ci się teraz jakaś dziewczyna? – zapytał Diabeł z błyskiem w oku. Draco starał się
sprawiać wrażenie rozluźnionego, ale jego przyjaciel wyraźnie wyczuł, że chłopak nieco się spiął.
--Astoria jest niezła...
--No tak... (Jasne! Kogo ty próbujesz zrobić w konia stary?), a jest może jeszcze jakaś inna, która
Ci się podoba? (Przyznaj się do cholery!)
--Nie... chyba nie...- odpowiedział niepewnie blondyn.
--Chyba? - drążył Blaise.
--No na pewno nie, żadnej sobie nie przypominam – kłamał arystokrata.
--(Kariery jako aktor to ty nie zrobisz przyjacielu...) Więc w takim razie nie masz nic przeciwko
bym się związał z jakąś dziewczyną?
--A czemu miałbym mieć? Mówiłem Ci już, że nie lubię chłopców, przykro mi kotku... – roześmiał
się Smok, zalotnie mrugając okiem. Zabini udał oburzonego tymi insynuacjami.
--Chodzi mi o to, że nie ma przeciwwskazań bym zaczął chodzić z pewną dziewczyną, skoro nie
wymieniłeś jej jako tej, która Ci się podoba (Domyślasz się już o kim mówię głupku?).
--Powiesz wreszcie o kogo chodzi? - zirytował się Draco.
--Chodzi mi o Hermionę ... (Auć, ależ twoja szczęka pieprznęła o podłogę...)
--O Granger? - Draco starał się ukryć jak bardzo jest zdruzgotany.
--W tej szkole nie ma innej Hermiony – brunet uśmiechnął się ironicznie.
--Naprawdę chcesz poderwać Granger? - Smok miał dziwnie ochrypły głos.
--Oczywiście, że tak, od dawna o tym myślałem (Tak konkretnie, to od wczoraj, ale ty nie musisz o
tym wiedzieć).
--Ale o Granger? - nie dowierzał blondyn.
--Tak, cały czas mówię o Hermionie, ślicznej Gryfonce, o brązowych oczach, która jest prefektem
naczelnym i nosi nazwisko Granger (Dokładnie o tej, na punkcie której szalejesz...)– Zabini nie
pozostawił przyjacielowi pola dla wątpliwości.
--Chcesz z nią chodzić? - spytał cicho Draco.
--Chodzić, przytulać się, całować... - wymieniał Diabeł, ledwo hamując perfidny uśmieszek.
--Rozumiem – przerwał mu szybko jego przyjaciel.
--To świetnie, miałem wątpliwości czy do niej podobijać bo wydawało mi się, że ona podoba się
tobie. Ale skoro nie, to chyba śmiało mogę zacząć działać prawda?
--Jasne. Nie wiem skąd pomysł, że mogłaby mi się podobać – odparował natychmiast blondyn - ale
czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, że ona... że jest... że jej krew... - Draco najwyraźniej nie potrafił
znaleźć odpowiednich słów by się wypowiedzieć, albo usilnie szukał synonimu do słowa "szlama".
--Chodzi Ci o to, że jest z mugolskiej rodziny? Dla mnie to nie problem – uśmiechnął się Blaise –
wręcz przeciwnie, chętnie dowiem się czegoś o świecie mugoli, nawet zaczynam żałować, że nie
wybrałem mugoloznastwa w trzeciej klasie.
--Więc to naprawdę coś poważnego? - wykrztusił chłopak, a jego twarz o ile to możliwe była
jeszcze bledsza niż zwykle.
Blaise spojrzał na niego uważnie i jeszcze raz utwierdził się w przekonaniu, że jego chytry plan, to
jednak dobry pomysł. Malfoy już zdecydowanie za długo walczy z tym uczuciem. Trzeba go
sprowokować, żeby wreszcie pękł...(O! Teraz to go powalę na łopatki!).
--Pytasz czy to coś poważnego? Mam nadzieję, że jak wszystko dobrze pójdzie to ona zostanie
kiedyś panią Zabini! (I wtedy ty będziesz przychodził do nas z wizytami z jakąś pustą idiotką przy
boku. Będziesz patrzył na Hermionę i będziesz pluł sobie w brodę, że w szkole byłeś takim
kretynem!).
--Myślisz, że ona tak od razu rzuci Ci się w ramiona, na skinienie palca? - Draco starał się nad sobą
zapanować, ale najwyraźniej nie było mu łatwo.
--O to się nie martwię – Diabeł uśmiechnął się cynicznie – myślę, że nie ma takiej, która by mi się
oparła i Mionka też mi ulegnie(Haha! Ciekawe jak szybko ty polegniesz, gdy zobaczysz jak ona

89
ulega!) Blondyn jednym łykiem opróżnił swoją szklankę z ognistą i odstawił ją na biurko, choć
Blaise mógłby się założyć, że najchętniej by nią w niego rzucił.
--W takim razie powodzenia – ostatkiem sił arystokrata zdobył się na lekkie uniesienie kącików ust,
po czym podszedł szybko do łóżka i wyjął z pod niego swoją miotłę.
--Wybierasz się gdzieś? - Blaise miał ochotę się roześmiać w głos, bowiem doskonale wiedział, że
Draco zawsze lata, gdy jest zły, zdenerwowany czy przygnębiony... nie wiedział jednak jakie
uczucie dominuje w nim teraz.
--Taaaa, wymyśliłem pewny manewr, przetestuje go – burknął Smok przywołując swoją cieplejszą
kurtkę.
--A co z wypracowaniem z transmuty? - Diabeł wskazał na wpół zapisany pergamin na biurku.
--Przecież mi nie ucieknie – sarknął blondyn po czym szybko wyszedł z dormitorium, niezbyt
delikatnie zatrzaskując za sobą drzwi. Zabini miał ochotę zaklaskać z radości. Jego plan właśnie
wchodził w pierwszą fazę realizacji.

Dzień I - Diabelnego planu Diabła

Czas i miejsce akcji:Chwila przed godziną udręki. Klasa McSzorstkiej i Wściekłej, że musi uczyć
takich głąbów.

Hermiona siedziała już w swojej ławce i przeglądała notatki. Ciągle miała wrażenie, że
zapomniała w nich dopisać czegoś ważnego. Przez wczorajszą rozmowę z Zabinim była ciągle
dziwnie rozkojarzona i tak naprawdę zżerała ją ciekawość, co też takiego Blaise wymyśli na lekcję
Transmutacji by wzbudzić zazdrość w swojej ukochanej blondynce. Już wkrótce miała się o tym
przekonać, jako, że Blaise i Draco właśnie zmierzali w stronę ławki.
--Hej Skarbie! - zawołał entuzjastycznie Diabeł i od razu energicznie ją uściskał. Hermiona
zdziwiona rozejrzała się w poszukiwaniu jakiejś blondynki, jednak żadna z obecnych w tej chwili w
sali dziewczyn nie miała takich włosów. Może Blaise liczył, że do uszu jego lubej dotrą jakieś
plotki? Odwzajemniła więc jego uścisk, uśmiechając się przy tym z lekkim przymusem.
--Jak się miewa dzisiaj moja słodka księżniczka? - wyszczerzył się Zabini, zajmując swoje miejsce.
--Dziękuje Diabełku, bardzo dobrze, a ty? - Miona też uśmiechnęła się uroczo.
--Doskonale mój śliczny koteczku! - odpowiedział natychmiast Blaise i ledwo pohamował się przed
głośnym śmiechem, widząc jak Draco bez słowa odchodzi w kierunku ławki Theo i Davida, by dziś
usiąść z nimi.
--A on, czemu się przesiada? - zdziwiła się Herm.
--Chyba nie chce nam przeszkadzać – roześmiał się Blaise. Do końca lekcji odnosił się do Herm
zupełnie normalnie, więc dziewczyna wywnioskowała, że Diabeł liczy na to, że to Draco rozpowie
o tym, że brunet do niej uderza. Czyżby Zabini podkochiwał się w jakiejś Ślizgonce?

Dzień III – Planu genialnego niejakiego Zabiniego

Czas i miejsce akcji: Lekcja u Severusa co szamponu do włosów dobrowolnie nie rusza.

--Dalej matoły! Dobierzcie się w pary! Będziemy ćwiczyć zaklęcie parzące! Jedno z was rzuca,
drugie się broni, a potem zmiana! - warczał w swoim stylu Snape.
--Ja z Mionką, ja z Mionką! - zapiszczał Diabeł jak jakiś podlotek, podnosząc się z miejsca i
biegnąc do ławki Herm. Draco prychnął wyraźnie zirytowany infantylnym zachowaniem kumpla, a
Ron Weasley znów praktycznie zapłonął z wściekłości. Od dwóch dni po całej szkole chodziły już
plotki dotyczące gorącego romansu Ślizgona z Granger.

90
--Zamknij się Zabini i nie rób z siebie pośmiewiska! - zirytował się profesor – Granger będzie w
parze z Greengrass, a ty możesz ćwiczyć z Parkinson. Hermiona popatrzyła na Diabła z naganą.
Przez niego musiała teraz walczyć z tą głupią Dafne! Dużo lepiej by było gdyby Blaise się nie
odzywał, wtedy mogłaby walczyć jak zwykle z Nevillem. Dziewczyny ustawiły się na przeciwko
siebie, a tuż obok nich walczył Diabeł i Pansy, a trochę dalej Draco i Theodor Nott. Greengrass
miała właśnie rzucić swoje zaklęcie, więc Hermiona była gotowa do obrony... I w tej właśnie chwili
Blaise niczym rycerz w lśniącej zbroi wyskoczył przed Gryfonkę z rozłożonymi ramionami.
--Nie dam Ci zrobić krzywdy Mionko! Ta wywłoka Cię nie dotknie! - darł się na całą klasę.
Wszyscy poza Hermioną, Malfoyem, Greengrass,Weasley'em i Severusem wybuchnęli gromkim
śmiechem.

Malfoy: Był mega wściekły i nie pytając o pozwolenie po prostu wyszedł z klasy.
Weasley: Był bardzo zły i nie czekając na pozwolenie machnął różdżką, co Harry Potter przypłacił
połamanymi okularami.
Greengrass: Wkurzyła się na Blaisa. Jej oczy ciskały gromy, a z różdżki, którą trzymała w ręce
posypały się iskry.
Hermiona: Wkurzyła się na Blaisa i ostro ochrzaniła go za zrobienie jej obciachu.
Snape: Był mega wściekły, bardzo zły i wkurzony na Blaisa. Wlepił mu szlaban i odjął, aż dziesięć
punktów.
Blaise: Nic sobie nie zrobił z reprymendy Snape'a, nie przejął się reakcjami Herm, Dafne i
Weasley'a i był bardzo z siebie zadowolony gdy zorientował się jak zareagował jego najlepszy
przyjaciel. Jego plan na pewno przyniesie spodziewane efekty.

Dzień V – Ślizgońskiej intrygi stulecia (no dobra, niech Ci już będzie Diable!) Ślizgońskiej
intrygi tysiąclecia.
Czas i Miejsce akcji: Popołudnie. Tam gdzie Hermiona idzie kiedy ma ochotę na rozrywkę... czyli
biblioteka.

Odrabiała wspólnie z Diabłem zadanie na kolejną lekcję eliksirów. SilverSpell zadała im naprawdę
bardzo ciekawy temat, więc pióro Herm śmigało po pergaminie z zawrotną prędkością i nawet
Blaise pochylający się ku niej co chwilę by coś wyszeptać jej do ucha, nie był w stanie jej
rozproszyć. Dwie ławki dalej Draco Malfoy odrabiał to samo zadanie. Jednak Astoria, która ciągle
przytulała się do niego, rozpraszała go tak skutecznie, że większość jego uwagi była teraz skupiona
na pewnym Ślizgonie... i pewnej Gryfonce. Miona z westchnieniem ulgi postawiła ostatnią kropkę
na swoim pergaminie.
--Przepraszam Cię Diable, ale nie słyszałam co mówiłeś – powiedziała uśmiechając się miło.
--Nie szkodzi słoneczko, uwielbiam patrzeć jak jesteś taka zaangażowana – zamruczał Diabeł
(oczywiście na tyle głośno, by zainteresowany usłyszał) i ucałował soczyście jej policzek.
Hermiona zachichotała nerwowo i rozejrzała się po bibliotece w poszukiwaniu jakiejś blondynki,
ale jedyną dziewczyną, która siedziała w zasięgu jej wzroku była Astoria Greengrass. Czyżby
chodziło o nią? Nie była przecież blondynką... Może Blaise specjalnie jej skłamał by nie
dowiedziała się prawdy? Och to okropne jeśli naprawdę zakochał się w dziewczynie swojego
przyjaciela! Diabeł w tym czasie pochylił się nad Mioną odgarniając jej włosy za ucho, po czym
zaczął jej szeptem opowiadać różne zabawne bzdury, więc dziewczyna co chwilę chichotała. Drugą
ręką głaskał jej ramię, a jego usta były tak blisko jej ucha, że praktycznie wyglądało to jakby ją po
nim całował. Tego było za wiele dla pewnego arystokraty. Nie minęły nawet dwie minuty jak drzwi
biblioteki zamknęły się z głośnym trzaskiem, który o zgrozę przyprawił panią Pince. Diabeł jak na
komendę odsunął się od Hermiony i zaczął jak gdyby nigdy nic pisać swój esej na eliksiry. Jedynie

91
perfidny uśmieszek wciąż błąkał się po jego pełnych wargach. Miona bardzo zdziwiona rozejrzała
się po bibliotece, leczy jedynym co zauważyła była tak samo zdziwiona jak ona Astoria, która
wpatrywała się w przed chwilą zamknięte drzwi.

Dzień VII – Pomysłu tak dobrego, że Diabała kiedyś wyświęcą za niego.

Czas i miejsce akcji: Późny wieczór. Dormitorium Smok&Diabeł Company.

Draco był na skraju wyczerpania nerwowego. Od tygodnia nie mógł spać, ani jeść, a na sam widok
jego najlepszego przyjaciela targały nim tak skrajne uczucia, że sam już nie wiedział co zrobić.
Zostało mu się chyba tylko popłakać z bezsilności. Do pokoju właśnie wszedł wyraźnie z siebie
zadowolony Blaise.
--Gdzie byłeś?! - wrzasnął na niego Draco.
--Z Hermioną – skłamał Blaise – bowiem Gryfonka całe popołudnie spędziła w gabinecie
McGonagall pomagając jej zrobić zamówienie na środki czystości dla Filcha.
--Nie było was w bibliotece – wycedził Smok przez zaciśnięte zęby.
--Bo byliśmy w jej pokoju – szczerzył się Zabini, który naprawdę całe popołudnie spędził na
czytaniu książki w opuszczonej sali na poddaszu.
--Sami? - spytał blondyn, usiłując przybrać obojętny wyraz twarzy.
--No jasne, że sami. Właśnie! Jeśli już mówimy o samotności, to chciałbym mieć jutro wolne
dormitorium popołudniu. Hermiona przychodzi mnie uczyć Transmutacji – Diabeł zmrużył jedno
oko sugerując w ten sposób jak ta nauka naprawdę ma wyglądać. Wzrok Smoka o mało nie
spopielił go na wiór. Był on ewidentnie wściekły.
--Tak szybko masz zamiar zaciągnąć ją do łóżka? - syknął ledwie się hamując by nie przyłożyć
przyjacielowi.
--A na co mam dłużej czekać? To gorąca laska, a ja też nie jestem mnichem tybetańskim. Pora się
zabawić – prowokował Zabini układając się wygodnie na swoim łóżku i obserwując kumpla z pod
przymkniętych powiek.
--I ona na to pójdzie?
--Jasne! Na pewno będzie wspaniale, wszystko Ci opowiem po fakcie – Blaise wiedział, że igra z
ogniem, ale nie był by rasowym Ślizgonem, gdyby nie zaryzykował. Najwyżej trochę poparzy sobie
paluszki...
--Czemu nie zrobicie tego u niej? - Draco sam dręczył się wciąż prowadząc tę rozmowę.
--Wiesz, że wole swoje łóżko. Jest wygodne, zresztą nie jedno już widziało i nie jedno zobaczy! To
jak? Mogę liczyć na wolny pokój? Chciałbym najpierw ją trochę zbajerować...
Draco niepewnie skinął głową, ale widać było, że przychodzi mu to bardzo ciężko i Diabłowi było
mu go trochę żal...
--Ona wie co planujesz? - spytał cicho blondyn.
--Och, na pewno nie! Zrobię jej niespodziankę, już wszystko zaplanowałem – uśmiechnął się brunet
(Wóz albo przewóz Smoku. Albo jutro pękniesz i się przyznasz, albo wyciągnę to z Ciebie na
torturach).
--To powodzenia – mruknął Malfoy, po czym mimo późnej pory i zimna na dworze, znów sięgnął
po swoją miotłę i wyszedł z dormitorium. Chwilę po nim do pokoju wpadła Pansy. Była jedyną
osobą w szkole, która znała dokładnie cały plan Diabła.
--I co? Powiedziałeś mu? - gorączkował się.
--Tak,wyglądał jakby mu śmierciotula flaki wyjadała gdy tego słuchał i znów poszedł latać.
--Źle wyglądał w ostatnim tygodniu – zasmuciła się Pansy.
--Wiem, martwię się o niego, ale to dla jego dobra. Będzie tak samo źle jak dalej będzie tłumił to w
sobie – Blaise westchnął ciężko.
--Masz rację. To co ja mam zrobić? - dopytywała Parkinson.

92
--Pilnuj żeby nigdzie nie uciekł. Ma siedzieć w pokoju wspólnym jak Hermiona przyjdzie. I
pamiętaj o tych świeczkach. Ja zrobię resztę. Ślizgonka gorliwe skinęła głową po czym zostawiła
Zabinego samego z jego myślami.

Dzień Ostateczny - albo wypali, albo Blaise przeklnie wszystkich zebranych na sali.
Czas i miejsce akcji: Cały dzień, różne miejsca, różni ludzie i nie pamiętam co jeszcze... a nawet
jak mi się przypomni to nie powiem :)

Hermiona pakowała swoją torbę. Podręcznik do Transmutacji, notatki z Transmutacji, książki

dodatkowe o Transmutacji. Pergamin, atrament i pióro. Wszystko jest, więc może już iść do domu
Ślizgonów. Blaise ma na nią czekać w lochach za jakieś piętnaście minut. Zarzuciła torbę na ramię i
już miała wychodzić gdy ktoś zapukał do drzwi od strony salonu wspólnego. Wzdychając ciężko
odstawiła torbę i podeszła otworzyć. Rozentuzjazmowana Ginny wbiegła do pokoju, podskakując
wesoło.
--Gadałam z Harrym! - krzyknęła w euforii.
--To wspaniale – ucieszyła się Herm, nerwowo zerkając na zegarek.
--Całowaliśmy się! - zawołała Ruda.
--Naprawdę? To świetnie Gin – Miona cieszyła się razem z przyjaciółką.
--Powiedział mi, że jak tylko pozamyka wszystkie swoje sprawy to znów możemy być razem! -
Weasleyówna była tak szczęśliwa, że Hermiona musiała zacząć się szczerze śmiać. Jej radość była,
aż zaraźliwa. Pogadały jeszcze chwilę po czym Miona pognała do lochów.

Draco od rana chodził w bardzo ponurym nastroju, który tylko się pogorszył gdy po obiedzie
wszedł do swojego dormitorium. Blaise za pomocą zaklęcia zmienił światło na czerwone, na łóżku
rozsypał płatki róż, a na biurku postawił butelkę szampana w kubełku lodu i dwa kieliszki. Do tego
ubrał się jak jakieś skrzyżowanie casanovy z don juanem i wypachnił obrzydliwe mdląca wodą
kolońską. Wszystkie znaki na niebie i zmieni wskazywały na to, że Zabini serio ma zamiar
zaciągnąć do łóżka Granger. Jakby tego wszystkiego było mało, Pansy przyniosła czerwone świece.
Podobno ich zapach miał budzić pożądanie... Na samą myśl o tym blondyn miał ochotę spakować
walizkę i uciec do, któregoś z swoich domów, najlepiej do tego, który jest najdalej. Wiedział już, że
jeśli Diabłowi uda się dziś uwieść Mionę, to będzie zmuszony poprosić Snape'a o przeniesienie go
do innego dormitorium. Nie mógłby już mieszkać w tym pokoju...

Miał zamiar spędzić całe popołudnie latając na miotle. Nie chciał być blisko dormitorium w
obawie, że nie wytrzyma, wkroczy tam i zabije swojego najlepszego kumpla gołymi rękami. Jednak
jak na złość Pansy prawie siłą zaciągnęła go do jednego ze stolików w pokoju wspólnym i
wymusiła na nim wspólne pisanie wypracowania z zaklęć. Na dodatek Astoria usiadła po jego
drugiej stronie i ciągle się na niego gapiła. Kamienna ściana rozsunęła się i wszedł przez nią Blaise
ciągnąć za rękę lekko zdezorientowaną Granger. Draco mimowolnie zacisnął szczęki.
--Hej Wszystkim. Idziemy się z Mionką uczyć Transmutacji. Proszę nam nie przeszkadzać –
zawołał wesoło Diabeł, mrugając przy tym do Malfoy'a porozumiewawczo. Blondyn westchnął
ciężko i spojrzał na swój pergamin. Coś bardzo złego w jego wnętrzu kazało mu wyjąć różdżkę i
natychmiast zabić Zabiniego. W tym czasie Blaise i Hermiona byli już przy schodach
prowadzących do dormitorium chłopaków.
--Ale tam będzie się działo! - mruknęła Pansy czujnie obserwując reakcje Smoka. Jego cierpliwość
była na wyczerpaniu, a jej słowa wcale nie pomogły... I w jednej chwili podjął decyzję co zrobi...

93
 Rozdział osiemnasty
Wstał tak gwałtownie, że Astorie, aż od tego zelektryzowało. Pansy spojrzała na niego
wzrokiem pełnym oczekiwania i nadziei, że dokonał właściwego wyboru. A wybór był prosty.
Ucieczka, albo działanie. Niczym rasowa czarna pantera (tyle, że z blond sierścią) w kilku szybkich
skokach dopadł do Blaisa i Hermiony, którzy zaczęli już wspinać się po schodach do dormitorium.
Cały salon pełen Ślizgonów zamarł na ten widok. Draco niewiele myśląc złapał dziewczynę za rękę
i pociągnął ją w swoją w stronę. Zdezorientowana Hermiona poleciałaby ze schodów, gdyby nie
fakt, że jej drugą rękę trzymał Diabeł.
--Nigdzie z nim nie idziesz Granger – warknął Malfoy, nieznacznie mocniej ściskając jej dłoń.
Zabini, który się odwrócił w ich stronę ledwo pohamował wybuch swojej radości. Przybrał
najbardziej obojętny wyraz twarzy na jaki było go w tej chwili stać.
--Mogę wiedzieć o co Ci chodzi Smoku? - zapytał przyjaciela.
--Ona nigdzie z tobą nie pójdzie! - warknął Draco, delikatnie ciągnąc dziewczynę w swoją stronę.
Diabeł widząc to puścił dłoń Hermiony, tak więc blondyn bez problemu przyciągnął ją bliżej siebie
i ustawił za swoimi plecami jakby bojąc się, że Blaise mu ją zaraz spróbuje odebrać.
--Dlaczego nie chcesz by Miona ze mną poszła? - Diabeł założył ręce i spojrzał na niego
wyczekująco.
--Już ty dobrze wiesz dlaczego! - odparował wściekły Draco.
--Ja wiem, ale Herm nie wie. Może jej wreszcie powiesz ty tleniony kretynie?! - zdenerwował się
Zabini.
--Ja jej mam powiedzieć? To ty jej powiedz co chciałeś zrobić! - krzyknął blondyn ku uciesze
całego domu, który chciwie podsłuchiwał tę rozmowę.
--Mogę się wreszcie dowiedzieć o co wam chodzi?! - wtrąciła się rozeźlona Gryfonka i wyrwała
swoją dłoń z uścisku arystokraty. Jego dotyk praktycznie parzył jej skórę...
--Niech on Ci powie! Niech przyzna co planował! - syknął Draco mierząc kumpla nienawistnym
spojrzeniem.
--Najpierw jej powiem dlaczego to planowałem! A wiesz dlaczego? Dlatego, że ty jesteś
skończonym idiotą Malfoy! – wybuchnął Blaise. Draco był tak wściekły, że nie potrafił dłużej
zapanować nad sobą i doskoczył do Zabiniego łapiąc go za przód jego macho-koszuli.
--No powiedz co chciałeś jej zrobić! - szeptał pogardliwie blondyn potrząsając przyjacielem jak
szmacianą kukiełką. Hermiona patrzyła na to wszystko z szeroko otwartymi oczami.
--Możesz się zdziwić jak powiem jej to co wiem o tobie! - odpyskował Blaise próbując odepchnąć
kumpla.
--Dość tego! - do akcji wkroczyła Pansy i zdecydowanym ruchem rozdzieliła chłopców. Miała
dziewczyna charyzmę.
--Wy obaj uspokójcie się natychmiast i idźcie pogadać do waszego dormitorium – popatrzyła na
nich obu z taką przyganą, że natychmiast się opanowali – A ty Granger chodź, możesz zostać ze
mną w salonie kiedy te dwa bałwany będą sobie rozmawiać. Zerkniesz na moje wypracowanie z
zaklęć – zarządziła Parkinson.
--Nie dziękuje Ci, ale wolę iść do biblioteki. Wciąż nie wiem o co tu chodzi, ale na pewno się
dowiem! - Miona spojrzała na Diabła jakby miała zamiar zrobić mu rentgen samymi oczami.
Blaise i Draco ruszyli schodami w górę nie patrząc na siebie i nie odzywając się jeden do drugiego,
a Hermiona wciąż nie mogąc uwierzyć w to co się stało, wyszła z pokoju Ślizgonów.

Draco wszedł pierwszy do pokoju i ostatkiem sił powstrzymał się przed zamknięciem drzwi z
całym impetem, tak by rozkwasiły nos idącego tuż za nim Diabła. Jednak już po chwili żałował, że

94
tego nie zrobił bowiem w pokoju nic nie było tak jak przedtem. Zniknął szampan, róże, świece i
czerwone światło. Wszystko wyglądało tak zwyczajnie jak zawsze i nic nie zapowiadało, że Zabini
ma zamiar uwodzić w tych włościach Gryfonkę.
--Zdziwiony co? - zakpił Blaise podchodząc do ukrytego barku i sięgając po butelkę czystej wódki.
Nalał jej obficie do dwóch szklanek, po czym szybkim i szorstkim gestem wcisną jedną
zdezorientowanemu blondynowi.
--O co tu kurwa chodzi? - wykrztusił Smok rozglądając się dookoła. Blaise westchnął ciężko i
usiadł na jednym z krzeseł.
--Naprawdę myślisz, że mógłbym przespać się z dziewczyną, na której tobie zależy? Nigdy bym Ci
tego nie zrobił, przecież mnie znasz...
--Zależy? Ale ja nie... nigdy... - jąkał się skonsternowany blondyn.
--Na rany Salzara Smoku! Obaj wiemy, że podoba Ci się Hermiona Granger! Błagam przestań
wreszcie zaprzeczać! - krzyknął Blaise wstając z krzesła i podchodząc by dolać sobie wódki.
Pierwszą szklankę z nerwów wychlał praktycznie jednym łykiem.
--Skąd wiesz? Nigdy Ci o tym nie powiedziałem... – Draco ponuro spojrzał w swoją szklankę. Nie
chciał by ktoś wiedział o tym jego zakazanym uczuciu. Sam bronił się przed nim od bardzo dawna i
miał nadzieję, że kiedyś wreszcie mu przejdzie...
--Powiedziałeś, prawie pół roku temu. Od samego powrotu do Hogwartu czekałem, aż coś z tym
zrobisz. Udało Ci się przekonać ją, że się zmieniłeś... ale nie zrobiłeś nic więcej. To dlatego to
wszystko. Dlatego prowokowałem cię cały zeszły tydzień. Chciałem, żebyś przestał to ukrywać
chociaż przede mną, chociaż przed samym sobą... Jesteśmy przyjaciółmi od bardzo dawna, nie chcę
byś męczył się z tym sam – Blaise miał nadzieję, że Draco uwierzy w szczerość jego intencji.
--Umawiałeś się z Granger bym powiedział Ci, że mi się podoba? - szepnął skonsternowany
blondyn.
--Tak, chciałeś to usłyszeć od Ciebie gdy jesteś świadomy i trzeźwy. Chciałem byś wiedział, że
zawsze będziesz mógł na mnie liczyć. Hermiona nic do mnie nie czuje. Uśmiechała się i pozwalała
mi na te wszystkie głupoty bo ją poprosiłem by udawała, że jest mną zainteresowana. Skłamałem
jej, że chcę wzbudzić zazdrość w jakiejś dziewczynie. Nie musisz się martwić tym, że ona na mnie
leci, bo tak nie jest.
--Kiedy Ci powiedziałem, że mi się podoba? - spytał, gdyż ta informacja lekko go zdziwiła.
Podszedł do barku by uzupełnić zapas trunku w swojej szklance i hojnie dolał Zabiniemu by i on
nawilżył gardło zanim mu odpowie.
--Pamiętasz imprezę w domu Tracy David's? Tą w lecie, jakieś półtora miesiąca po wojnie. Draco
skinął głową na znak potwierdzenia.
--Imperaz była średnio udana, choć towarzystwo nieźle się nachlało. Wtedy podszedł do nas Terry
Boot i opowiedział nam, że Granger już rzuciła łasica Weasley'a. Najpierw obaj wyśmialiśmy tego
nieudacznika, a potem... Ty potem zacząłeś dość sporo pić. Ja nie mogłem, bo wciąż byłem na
kuracji po tym świństwie jakim oberwałem w czasie bitwy o Hogwart. Zniknąłeś mi z pola
widzenia, aż do chwili, gdy Pansy podeszła poprosić mnie bym pomógł jej cię odprowadzić na
piętro, bo jesteś kompletnie zalany. Gdy już znaleźliśmy się w jakieś wolnej sypialni i położyliśmy
Cię wreszcie do łóżka, chyba nieświadomy tego, że wciąż tam jesteśmy, zacząłeś mówić...
--Mówić? - szepnął ochryple Draco, nie mogąc uwierzyć, że wygadał się w tak idiotyczny sposób.
--Tak. Powiedziałeś wtedy, pozwól, że zacytuje... "Granger, gdybyś tylko nie była szlamą, już
dawno należałabyś do mnie. Wiedziałbym czy twoje usta są tak miękkie jak myślę, czy twoje włosy
pachną tak cudownie jak sądzę, czy twoje ciało jest tak idealne jak sobie wyobrażam... Byłabyś
moja i nigdy nikomu bym cię nie oddał...". Blaise zakończył cytat, a Smokiem wstrząsnął mały
dreszcz. Nigdy nie sądził, że mógłby te słowa wypowiedzieć głośno, ale były one prawdą... chciał
tego wszystkiego i wyobrażał to sobie.
--Po tym co powiedziałeś Pansy się rozpłakała i przyznała się, że jeszcze na szóstym roku znalazła
gdzieś w twoich rzeczach zdjęcie Hermiony z balu bożonarodzeniowego z czwartej klasy. I wtedy

95
wiele spraw mi się rozjaśniło. Przypomniało mi się jak w szóstej klasie poprosiłeś mnie bym
sprawdził czy żaden Gryfon nie kręci się w pobliżu wieży astronomicznej gdzie miałeś spotkać się
z Dumbledorem... Myślałeś wtedy o niej. Obaj wiemy jaka potrafi być wścibska, w końcu przyjaźni
się z Potterem... Wtedy zdziwiłem się bo sądziłem, że śmierć kogoś z Gryffindoru niewiele by cię
obeszła. Potem skojarzyłem naszą podróż pociągiem na siódmym roku. Śmierciożercy mieli
przeszukać przedziały, ale ledwo wsiedliśmy, ty już nerwowo biegałeś po całym składzie czegoś
szukając... I nie, nie chodziło Ci wtedy o wózek z słodyczami. Długo o tym wszystkim myślałem i
wreszcie uświadomiłem sobie, że poszedłeś do Snape'a i Dumbledora poprosić by pomogli Ci
przejść na jasną stronę... dokładnie dzień po tym jak twoja ciotka torturowała Hermionę w waszym
salonie. Przekonałeś rodziców do zmiany stron, przekonałeś mnie i moją rodzinę za co na zawsze
pozostaniemy Ci wdzięczni... ale nie zrobiłeś tego dla siebie, ani dla nas. Zrobiłeś to dla niej. Nigdy
więcej nie wróciłeś też do Malfoy Manor, jakbyś brzydził się tym domem. A w chwilę po
zakończeniu ostatecznej bitwy widziałem jak zrozpaczony rozglądasz się dookoła. Myślałem, że
szukasz rodziców, albo może Pansy... ale chodziło Ci o Mionę... Dziwiłem się też, że nie cieszysz
się z zwycięstwa tak jak wszyscy. Zamiast świętować ty zacząłeś uganiać się po całej Anglii za
zbiegłymi śmierciożercami... Wiadomość o tym, że Hermiona jest z Weasley'em to spowodowała
prawda? Nie chciałeś ich razem oglądać... dlatego wyjechałeś.
--Cieszyłem się, że przeżyła, ale nie mogłem na nich patrzeć. On na nią nie zasługiwał... ja też nie...
ale na pewno nie on – wyszeptał blondyn patrząc w jeden punkt – Jej krzyk... krzyk gdy Belatrix ją
cięła nożem, nawiedza mnie czasem w koszmarach. Byłem wtedy taki bezsilny – Draco przymknął
oczy chcąc odpędzić od siebie tę potworną wizję. Blaise podszedł o przyjaciela i położył mu dłoń
na ramieniu.
--Rozumiem. Przykro mi tylko, że nigdy mi sam o tym wszystkim nie powiedziałeś...
--Myślałem, że mnie wyśmiejesz... Ona...Ja... Nie mogę z nią być, obaj o tym wiemy. Blondyn
szybko łyknął ze szklanki. Było mu głupio wyrzucać z siebie to wszystko, ale czuł, że przed
Blaisem może być zupełnie szczery. Przyjaciel na pewno go nie wyśmieje!
--Nic podobnego Smoku, ja uważam, że jak najbardziej możesz! - zapewnił go gorąco Zabini.
--Nie. I nie mówmy o tym teraz. Wciąż nie mogę uwierzyć, że odstawiałeś cały ten cyrk z Granger
by mnie sprowokować do tego wyznania. Obaj popatrzyli na siebie przez dłuższą chwilę po czym
uśmiechnęli się do siebie jednocześnie.
--Chcesz zostać sam? - spytał Diabeł.
--Muszę sobie sporo przemyśleć – westchnął Draco podchodząc do łóżka i kładąc się na nim.
--W porządku, pójdę na spacer, pogadamy później – Blaise po raz ostatni uśmiechnął się do
przyjaciela po czym zostawił go sam na sam z jego myślami.

Pansy trochę żałowała, że Granger nie chciała zerknąć na jej esej. Była przekonana, że brakuje w
nim kilku informacji, ale jej notatki, a także notatki Smoka, które przed nią leżały, na pewno ich nie
zwierały. No cóż mówi się trudno... Trzeba wziąć dobry przykład z koleżanki Gryfonki i udać się do
biblioteki. Gdy wyszła z pokoju wspólnego z konsternacją zauważyła, że tuż przed kamienną ścianą
stoi Potter i przestępuje nerwowo z nogi na nogę.
--Coś się stało? - zagadnęła go w miarę uprzejmie. Nie przepadała za nim, ale w końcu był to
zbawca magicznego świata i jakieś minimum szacunku z tego tytułu mu się należało.
--Jest u Was Hermiona? Pilnie muszę z nią pogadać! - prawie krzyknął Harry.
--Była, ale poszła do biblioteki. Ja też tam teraz idę, jak chcesz możesz iść ze mną – Pansy
uśmiechnęła się lekko. Może to i był Gryfon, ale w końcu dość przystojny...
--To fajnie, dzięki. A nie wiesz czemu Herm poszła do biblioteki? Podobno miała się uczyć razem z
Zabinim w jego dormitorium...
--No miała, ale Draco szybko położył kres tym planom – zachichotała Ślizgonka. Wyszli już z
ciemnych lochów i teraz szli razem po schodach na piętro. Niektórzy uczniowie z innych domów
oglądali się za nimi z ciekawością.

96
--Malfoy? A co jemu do tego? - zainteresował się Potter.
--Zważywszy, że prawie złamał Zabiniemu nos, to myślę, że dużo... W Slytherinie mają na to aż
trzy teorie.
--Jakie?
--Pierwsza to taka, że Draco nie chce by jego przyjaciel zadawał się z szlamą.
--Niee, to chyba nie to, w końcu Malfoy też gada z Herm co nie? - wydedukowało Złote Dziecko
Gryffindoru.
--No tak – przytaknęła Pansy.
--Jaka jest druga teoria?
--Druga to taka, że Smok i Diabeł to kryptogeje i tak naprawdę Dracze jest piekielnie zazdrosny o
Blaisika – zaśmiała się Parkinson, a Potter jej zawtórował.
--Było by zabawnie gdyby to była prawda, ale raczej bez szans... obaj są tak hetero, że bardziej się
nie da – stwierdził Harrry – A jak brzmi trzecia teoria?
--Trzecia to ta najbardziej oczywista. Malfoy leci na Granger jak niuchacz na błyskotki i jest
zwyczajnie zazdrosny. Mało kto u nas w to wierzy, z powodu jej krwi...
--A ty, w którą wierzysz? - dopytywał niedyskretnie szukający Gryfonów.
--A jak sądzisz? - odpowiedziała pytaniem. Harry zastanowił się chwilę, przyglądając się
dziewczynie. Była ładna. Taka urocza na swój sposób. Dość niska i drobna, ale jej śliczne ciemne
oczy emanowały wręcz pewnością siebie.
--Nie uganiasz się już za Malfoyem – wypalił bez zastanowienia. Gdy się zorientował co
powiedział zaraz mocno się zaczerwieni i wyszeptał słowa przeprosin.
--Nie. Wiem kiedy sprawa jest przegrana. I to powinno Ci podpowiedzieć w jaką teorię ja wierzę...-
Pansy uśmiechnęła się, ale raczej smutno. Harry posłał jej swój cudowny pokrzepiający uśmiech.
Nigdy nie sądził, że tak miło będzie mu się rozmawiało z tą dziewczyną... Nigdy też nie
przypuszczał, że miedzy nimi mogłoby dojść do czegoś więcej...

Draco długo leżał i wpatrywał się w sufit w swoim pokoju. Poniekąd poczuł ulgę, że Blaise już o
wszystkim wie. Zrozumiał teraz zachowanie swojego przyjaciela... To jak zawsze go uciszał gdy po
powrocie do szkoły próbował dopiec Granger... To dlaczego podszedł do nich na tej pamiętnej
lekcji zielarstwa i tak się starał by Hermiona go polubiła... i to dlaczego pomagał mu w realizacji
planu zemsty na Wealsey'u. On wiedział, że ten plan nie zakłada tylko tego... wiedział, że Draco w
ten sposób próbuje się zbliżyć do niej. Ślizgon westchnął ciężko i postanowił pójść na kolację. Z
powodu nerwów jakie odczuwał dziś od samego rana nie przełknął nic na obiad. Musi coś zjeść by
mieć siły na zbliżający się mecz z Krukonami.

Wielka Sala była już pełna wesoło rozgadanych uczniów. Draco spojrzał na stół Slytherinu. Diabła
nigdzie nie było, być może spacerował jeszcze po błoniach. Nie było też Pansy, ani Theodora. Była
za to, ta wścibska, wciąż plotkująca Astoria i jej równie denerwująca siostra. Obie machały
zachęcająco do blondyna, wskazując mu wolne miejsce obok siebie. Smok postanowił to
zignorować i usiadł przy drugim końcu stołu. Zje coś szybko i zmyje się z powrotem do lochów.
Musi jeszcze zerwać z Astorią... ale to może poczekać do jutra. Nałożył sobie porcje pieczonych
ziemniaków i gulaszu po czym z umiarkowanym apetytem zabrał się do jedzenia. Był w połowie
kolacji gdy dosiadł się do niego Theodor, z dość zmartwioną miną.
--Coś się stało? - zagadał Draco kolegę.
--Sprawy prefekta naczelnego – burknął Theo.
--Coś poważnego? - zainteresował się blondyn.
--Powiem Ci, tylko nikomu nie mów! Podobno jakaś Gryfonka skoczyła do jeziora. To chyba była
próba samobójcza... McGonagall powiedziała mi tylko tyle. Aa i dodała jeszcze, że podobno Zabini
to widział. Draco poczuł jak wszystkie jego mięśnie zamierają w przerażeniu.
--Nie wiesz kto to był? - jęknął, szybko przenosząc swój wzrok na stół Gryfonów.

97
--Niestety nie, wiem tylko, że jest w ciężkim stanie w skrzydle szpitalny i Diabeł też tam jest. Draco
usilnie starał się dostrzec burzę kasztanowych loków przy stole lwów... Hermiony jednak nigdzie
nie było. Nie czekając na nic więcej wstał i biegiem ruszył do wyjścia. Musiał natychmiast znaleźć
się w skrzydle szpitalnym... Jeśli by chodziło o nią...Wolał o tym nawet nie myśleć...

98
 Rozdział dziewiętnasty
Starał się nie biec zbyt szybko, tak by nie wzbudzić podejrzeń innych uczniów, ale to było
silniejsze od niego. Fakt, że nie było jej w Wielkiej Sali napawał go prawdziwą paniką. Nigdy nie
sądził, że Hermiona byłaby zdolna do czegoś tak bezsensownego, jak samobójstwo... zbyt pewnie
stąpała po ziemi. Jednak musiał to sprawdzić, inaczej się nie uspokoi... Zresztą zawsze może
skłamać, że martwił się o Blaisa. Choć była to oczywiście nieprawda, bo jak to się mówi – "złego
diabli nie biorą", a przecież Zabini to prawdziwy, rasowy Diabeł, w którym sam Lucyfer widziałby
konkurencje. Nie, jemu na pewno nic nie jest. Ostatnią kondygnację schodów pokonywał
praktycznie po trzy na raz. Jeszcze jeden zakręt i wreszcie będzie przed skrzydłem szpitalnym. Tak
się rozpędził, że dosłownie w ostatnim momencie dostrzegł burzę kasztanowych włosów,
należących do osoby siedzącej z boku pod ścianą i szlochającej cicho. Ulga jaką poczuł na jej
widok, zaskoczyła nawet jego samego. To tak jakby ktoś nagle zwrócił mu zdolność oddychania, a
jego serce przypomniało sobie, jak prawidłowo powinno bić. Bez zbędnej zwłoki podszedł do
załamanej Hermiony. Dziewczyna była naprawdę w fatalnym stanie. Głowę miała schowaną w
ramionach opartych na swych kolanach. Jej włosy były potargane, a jej ciałem co chwilę targał
silny spazm. Bardzo mocno płakała. Musiało się stać coś naprawdę strasznego... Draco wahając się
nieco przyklęknął przy niej i delikatnie dotknął jej ramienia. Nawet, na tak niewinny kontakt
Hermiona gwałtownie uniosła głowę. Jej oczy były zapuchnięte, a cała twarz zaczerwieniona.
Spojrzała, tymi swymi brązowymi tęczówkami w niebieskoszare oczy Ślizgona.
--Co się stało? - szepnął Malfoy, z całej siły starając się ukryć, jak bardzo przejął się jej widokiem.
Hermiona praktycznie od razu, spontanicznie objęła go za szyję i wtuliła się w niego, jak małe
zrozpaczone dziecko. W tej chwili nie obchodziło ją, że nie powinna tego robić. Nie pamiętała, że
Malfoy to dawny wróg, że ostatnio był dla niej dość oschły i że przecież on ma dziewczynę.
Potrzebowała teraz bardzo wsparcia drugiej osoby... zapewnienia, że wszystko będzie dobrze. Smok
zdziwił się trochę jej reakcją, ale również od razu odwzajemnił jej uścisk. Czuł, że ona tego teraz
potrzebuje... a on nie miał zamiaru narzekać, skoro dane mu było móc bezkarnie potrzymać ją w
swoich ramionach. Merlinie, jakże ona ślicznie pachniała! Blondyn przymknął oczy i nieświadomie
mocniej przytulił Gryfonkę, pozwalając jej wypłakiwać się w swoją jasnozieloną koszulę. Po
jakimś czasie wyczuł, że Hermiona nieco się uspokaja, więc najdelikatniej jak potrafił, odsunął ją
od siebie, by ponownie spojrzeć jej w oczy.
--Możesz powiedzieć co się stało? - poprosił cicho. Herm znów mocniej zaszlochała.
--To Gin... Ginny... ona... Blaise... - nie potrafiła przestać beczeć, a łzy obficie spływały po jej
policzkach. Draco, niewiele myśląc znów przyciągnął ją bliżej. Widać potrzebowała jeszcze chwili,
by móc mu odpowiedzieć. Hermiona łkała, a on praktycznie bez udziału świadomości głaskał ją po
głowie, jednocześnie czule tuląc do siebie. Po kilku minutach sama się od niego lekko odsunęła.
--Przepraszam – wyszeptała. Draco potrząsnął swoją blond czupryną, by dać jej do zrozumienia, że
nic się nie stało. – Ginny... ona chyba skoczyła do jeziora... - nowy strumień łez popłynął po jej
zarumienionej buzi i Draco poczuł, jak jego zimne dotąd serce boleśnie zaciska się na ten widok.
--Blaise to widział? - spytał, mając nadzieję, że ta rozmowa odsunie jej uwagę od tej rozpaczy jaka
ją ogarnęła. Hermiona pokiwała głowa i otarła łzy dłonią.
--On ją przyniósł... był mokry... pani Pomfrey kazała czekać... magomedycy z munga... podobno jej
stan jest ciężki – jąkała się dziewczyna, starając się trochę zapanować nad emocjami.
--Wszystko będzie dobrze – starał się by jego głos brzmiał pewnie. Naprawdę liczył na to, że będzie
miał rację... Hermiona znów się do niego przytuliła. Trwali tak w uścisku, chłonąc swoją bliskość
niczym eliksir spokoju. Jednak w następnej chwili, drzwi skrzydła szpitalnego otworzyły się i
stanęła w nich wyraźnie zmartwiona Poppy Pomfrey. Jej mina zmieniła się znacząco, gdy zobaczyła

99
księcia Slytherinu, który jak gdyby nigdy nic, przytula i pociesza prefekt naczelną Gryffindoru.
Kobieta odchrząknęła tylko by zwrócić ich uwagę, po czym poinformowała, że mogą odwiedzić
pana Zabiniego, jako że panna Weasley jest wciąż nieprzytomna... Obydwoje szybko zerwali się na
równe nogi i wbiegli do sali prawie tratując przy tym pielęgniarkę.

Blaise siedział na łóżku wpatrując się tempo w jeden punkt. Miał na sobie szarą piżamę w zielone
paski, a jego bose stopy zwisały kilka centymetrów od ziemi. Ciągle patrzył na zasunięty parawan,
nad łóżkiem tuż po jego prawej stronie, za którym leżała pewna nieprzytomna, rudowłosa
Gryfonka. Był świadkiem tego, jak przez kilkadziesiąt minut cały sztab magomedyków ratował jej
życie. Była w głębokiej hipotermii i jej serce przestało bić... przestało, gdy niósł ją na swych rękach
do skrzydła szpitalnego. Biegł ile sił w nogach, licząc, że uda im się ją uratować. Jego Wiewiórka,
nie mogła od tak utopić się w zimnym jeziorze. To nie miało prawa się stać.
--Blaise! - krzyknęła Hermiona rzucając się mu na szyję. Była mu niewymownie wdzięczna za
uratowanie życia Ginny.
--Wszystko w porządku Mionko – zapewnił Zabini, obejmując ją lekko. Nad jej ramieniem spojrzał
na swojego najlepszego przyjaciela i Malfoy już wiedział, jak dalekie od "w porządku" jest to co
teraz czuł Diabeł.
--Opowiedz mi! Opowiedz mi, jak to się stało! – prosiła dziewczyna, podchodząc do zasłoniętego
łóżka i nawet nie mając odwagi spojrzeć za parawan.
--Spacerowałem po błoniach... A ona wybiegła z zamku. Chyba płakała. Nawet się chwilę nie
zawahała, tylko po prostu skoczyła – dla Diabła cała ta historia była trudna do przetrawienia. Nie
mógł uwierzyć, że ta radosna, śliczna i mądra dziewczyna mogła zrobić coś tak bezsensownego jak
próbować się zabić... Przecież miała dla kogo żyć!
--Dobrze, że akurat tam byłeś. Uratowałeś ją stary – wyszeptał Draco, również smutno patrząc na
zasunięty parawan przy łóżku Ginny.
--Nurkowałem pięć razy, zanim ją znalazłem – wychrypiał Blaise– gdybym zrobił to wcześniej, jej
stan nie był by teraz tak zły...
--Diable! Zrobiłeś wszystko co było w twojej mocy! Uratowałeś życie mojej najlepszej
przyjaciółki! Nigdy Ci się za to nie odwdzięczę! - zawołała Hermiona.
--I nie musisz Mionko, bo dopiero teraz jesteśmy kwita. Ty uratowałaś kiedyś życie mojego
najlepszego przyjaciela – Zabini uśmiechnął się lekko, na co Draco również uniósł kąciki ust, a
dziewczyna trochę się zawstydziła.
--Nie rozumiem, co nią kierowało... jeszcze kilka minut wcześniej była w bibliotece, rozmawiała ze
mną i była przy tym taka szczęśliwa. Wszystko zaczęło jej się układać – łkała Hermiona, a nowa
fala łez zlała jej twarz. Draco podszedł do niej i położył dłoń na jej ramieniu, a dziewczyna
natychmiast odwróciła się i wtuliła w jego klatkę piersiową, by znów móc się na niej wypłakać.
Blaise patrzył na to wszystko z nie małą satysfakcją... choć, gdyby nie ta historia Ginny, na pewno
cieszyłby się z tego bardziej. Drzwi skrzydła szpitalnego otworzyły się gwałtownie i wbiegli przez
nie Harry i Ron.
--Gdzie Ginny?! - wrzasnął zdruzgotany Ronald – a Hermiona niepewnie wskazała mu parawan.
Rudy szybko tam podbiegł chcąc zobaczyć siostrę na własne oczy. Harry chyba miał zamiar zrobić
to samo, ale rozwścieczony hipogryf mocnym ciosem powalił go na ziemię.... Choć po
przemyśleniu, wydaje mi się, że chyba jednak żadnego hipogryffa nie było akurat w ten dzień w
skrzydle szpitalnym, więc tym co znokautowało Harry'ego najprawdopodobniej był Blaise Zabini,
patrzący na Wybrańca ze szczerą pogardą i nienawiścią.
--Ani się waż do niej zbliżyć śmieciu! To wszystko przez Ciebie! To ty do tego doprowadziłeś! –
warczał Diabeł zaciskając pięści ze złości i najwyraźniej walcząc z ochotą, by zabić Pottera gołymi
rękoma. Draco chwilę wahał się pomiędzy powstrzymaniem przyjaciela przed zadaniem kolejnego
ciosu, a zostaniem przy Hermionie, która sparaliżowana grozą patrzyła to na Blaisa to na Harre'go i
nie mogła nawet wydobyć z siebie słowa. Na szczęście Ślizgon nie zdążył drugi raz zaatakować, bo

100
do sali wszedł Snape, SilverSpell niosąca jakieś fiolki i McGonagall, a z gabinetu po drugiej stronie
wyszła pielęgniarka najwyraźniej zwabiona hałasem.
--Co tu się dzieje? - syknął Snape patrząc na Pottera rozłożonego u stóp Zabiniego.
--Wyrzucam śmieci – odpowiedział Diabeł butnie. Draco ledwo powstrzymał się od parsknięcia
śmiechem. Był w tej chwili pełen podziwu dla swojego kumpla.
--Zabini, to nie jest miejsce na tego typu rozrywki – warknął Severus, ale chyba i on był
zadowolony z elokwencji podopiecznego.
--Dosyć! Panna Weasley potrzebuje ciszy i spokoju! Wszyscy wyjść! - oznajmiła im McGonagall.
--Ale to moja siostra! - zaprotestował Ron.
--Nie ma czasu na dyskusję, trzeba jej podać eliksiry! - zarządziła Maura, rozsuwając parawan i
pochylając się nad chorą. Hermiona zakryła usta dłonią i podeszła bliżej. Ginny wyglądała
okropnie. Była cała sina, a jej usta były praktycznie fioletowe. Draco z bólem patrzył na jej rozpacz
spowodowaną stanem przyjaciółki. Harry podniósł się już z ziemi i ocierał właśnie krew z rozbitej
wargi, a Ron był tak samo załamany widokiem siostry co brązowowłosa.
Smok nagle poczuł czyjąś dłoń na swoim ramieniu.
--Zostań z nią dzisiaj. Będzie obwiniała się, że tego nie przewidziała, przecież ją znasz... -
wyszeptał Diabeł, tak by tylko on mógł usłyszeć. Malfoy niepewnie spojrzał na dziewczynę. Nie
wiedział czy będzie chciała by z nią został... ale jeśli tak, to zrobi wszystko co w jego mocy, by ją
choć trochę pocieszyć. Snape i SilverSpell szeptem kłócili się o coś tuż nad Ginevrą, a jedno
drugiemu próbowało wyrwać jakieś mikstury. Chyba sprzeczali się o to, w jakiej kolejności
najlepiej podać eliksiry.
--Ta noc będzie decydująca... jeśli lekarstwa się przyjmą, panna Weasley wyzdrowieje –
poinformowała wszystkich pani Pomfrey.
--A jeśli... nie? - wyjąkał przerażony Ron. Pielęgniarka popatrzyła na niego smutno i rozłożyła ręce
w bezradnym geście. Hermiona znów się rozpłakała. Nie mogła sobie nawet wyobrazić swojego
świata bez Gin...
--Dobrze. Ty Weasley zostań. Pan Zabini też zostanie, bo musi wypić kilka eliksirów. Kąpiel w
jeziorze o tej porze roku nie jest najzdrowsza. Potter, Malfoy i Granger wy wracajcie do siebie i
bardzo proszę nikogo nie informować o tym co się stało! Jeśli ktoś będzie pytał o pannę Weasley
macie mówić, że miała drobny wypadek na treningu quidditcha. Czy to jasne? Cała trójka kiwnęła
posłusznie głowami, po czym niemrawo skierowali się w stronę wyjścia.

Harry nie odzywając się do nich ruszył szybko przed siebie. Hermiona wiedziała, że jej przyjaciela
najpewniej zżera poczucie winy. Nie miała jednak siły teraz o tym myśleć, bowiem jej wszystkie
myśli koncentrowały się na Ginny. Nie mogła w prost uwierzyć, że to wszystko naprawdę się
działo. Szła tak i wciąż cicho płakała, nawet nie patrząc przed siebie.
--Uważaj ściana! - krzyknął Malfoy i w ostatniej chwili powstrzymał ją przed rozkwaszeniem sobie
nosa na murze. Dziewczyna była tak podłamana, że nawet nie zauważyła, że chłopak wciąż obok
niej idzie.
--Przepraszam, nie potrafię się opanować – jęknęła ocierając łzy.
--W porządku, odprowadzę Cię – zaproponował blondyn, szczęśliwy, że ma taką możliwość. Objął
ją ramieniem i starał się wmówić sobie, że to z jego strony tylko przyjacielski gest. Cieszył się, że
Hermiona nie protestowała. Podeszli już pod portret La Voisin. Draco właśnie myślał w jaki sposób
zaproponować jej swoje towarzystwo, gdy portret Grubej Damy odchylił się i wyszły przez niego
Lav i Parvati wyraźnie czymś ubawione. Jednak na widok Hermiony i Malfoy'a, mina Brown
natychmiast spoważniała.
--Hej. Stało się coś? - spytała Parvati widząc zapłakaną twarz Miony. Brązowowłosa potrząsnęła
głową, nie potrafiąc nawet odpowiedzieć.
--Taa, właśnie dostała ochrzan od McGonagall za ostatni esej. Słabo jej poszedł i trochę się bidulka
załamała – skłamał na poczekaniu Smok. Lavander i Parvati wytrzeszczyły oczy w zdumieniu.

101
Granger i zła ocena z Transmutacji? Niemożliwe! Hermiona spojrzała na chłopaka z lekkim
wyrzutem, po czym podała hasło ciekawskiej La Vosin, która już miała zadać szereg wścibskich
pytań. Portret niechętnie otworzył się i Draco praktycznie wepchnął Herm do środka, wchodząc
zaraz za nią, gdyż nie miał najmniejszej ochoty zostać na korytarzu w towarzystwie tych dwóch
idiotek...

Hermiona westchnęła ciężko siadając na kanapie i chowając twarz w dłoniach . Miała wrażenie, że
ktoś przywiązał pięciotonowy kamień do jej serca. Nie potrafiła tego wszystkiego ogarnąć myślami.
Przecież Ginny była dziś taka szczęśliwa. W bibliotece powiedziała jej, że wieczorem ma randkę z
Harrym. Wszystko już miało być dobrze!
--Potrzeba Ci czegoś? - spytał ją Malfoy, siadając obok.
--Nie, dzięki i tak już dużo dla mnie zrobiłeś – odpowiedziała zgodnie z tym co czuła.
--Wiem, że się przejmujesz i że wszystko co powiem wyda Ci się tylko pustym frazesem, ale płacz
nic nie da... a ona wyzdrowieje, zobaczysz – miał nadzieję, że jego słowa wydają jej się szczere.
--Nie wiedziałam, że jesteś taki elokwentny Malfoy – zażartowała, a jej kąciki ust drgnęły w lekkim
uśmiechu.
--Jeszcze wielu rzeczy nie wiesz Granger – zripostował i sam się uśmiechnął.
--Odkupie Ci ją – Hermiona wskazała na jego koszulę, która cała była w śladach jej tuszu do rzęs.
--Nie ma o czym mówić. Powinnaś coś zjeść, nie było cię na kolacji – zarządził Draco.
--Nie mam apetytu, wykąpie się tylko i położę – westchnęła Herm wstając z kanapy.
--To idź do łazienki, a ja pójdę po kolację.
--Nie musisz, naprawdę...
--Daruj sobie Granger, ja i tak zawsze wszystko wiem lepiej – Draco posłał jej swój firmowy
uśmieszek, po czym nie czekając na jej odpowiedź wyszedł.

Wzięła gorący prysznic i przebrała się w wygodne spodnie i jedną ze swoich ulubionych koszulek.
Włosy wysuszyła za pomocą różdżki i związała je w luźny kok. Spojrzała w lustro, karcąc przy tym
samą siebie, że przejmuje się tym, jak będzie wyglądała przed Malfoyem... Usiadła na łóżku chcąc
spróbować poczytać, ale nie dała rady. Ginny. Jak to mogło się stać? Wciąż nie mogła uwierzyć.
Nagle usłyszała jakieś rozbawione głosy po drugiej stronie portretu. Zaintrygowana postanowiła
sprawdzić co to jest. Szczęka niemal opadła jej z wrażenia, gdy na korytarzu zastała Malfoy'a.
Chłopak również zdążył się przebrać. Miał teraz na sobie biały podkoszulek i rozpiętą
ciemnozieloną bluzę, a w rękach trzymał dużą tacę wypchaną jedzeniem... i jak gdyby nigdy nic,
gawędził sobie wesoło z wyraźnie zadowoloną La Voisin... znaczy zadowolona była ona do
momentu, gdy Hermiona nie odepchnęła portretu by otworzyć przejście.
--Wybacz Cathy, pogadamy innym razem – zawołał do malowidła Draco, po czym wpakował się do
pokoju Hermiony z całym tym prowiantem.
--Flirtujesz nawet z portretem? – zakpiła z niego.
--A co boisz się, że będę w stanie tak zbajerować to malowidło, że będzie mi podawało hasła do
twojego dormitorium?
--Chyba będę musiała prosić McGonagall o zmianę strażnika.
--Niech sama McŚwietaStrażniczkaMorlaności stanie przy wejściu do twojego pokoju, wtedy na
pewno nikt tu nie przyjdzie – zaśmiał się blondyn.
--Zaprosiłeś na kolację pół szkoły, że tyle tego przyniosłeś? - zażartowała Hermiona patrząc na
pełny talerz kanapek, drugi z ciastkami, misę owoców, butle soku z dyni i dwa kubki gorącej
czekolady.
--Nie gadaj Granger tylko siadaj i jedz. I nie, nie chce nic słyszeć, że nie masz apetytu czy coś w
tym stylu. Draco postawił tacę na stoliku i usiadł wygodnie na kanapie. Hermiona uśmiechnęła się
delikatnie i również usiadła. Mimo wszystko była wściekle głodna. Kanapki i ciastka były
naprawdę pyszne, dokładnie takie jakie lubiła, a kubek gorącej czekolady był tym o czym

102
najbardziej w tej chwili marzyła. Mogła by się założyć, że Malfoy praktycznie wyczytał to
pragnienie w jej myślach.
--Lepiej Ci trochę? - zapytał Ślizgon, opierając się wygodnie, gdy skończyli jeść kolację.
--Tak, choć ciągle się zastanawiam, jak to mogło się stać... rozmawiałam z nią dziś dwa razy, jak
mogłam nic nie zauważyć? - westchnęła smutno. Draco, który już dokładnie wiedział co takiego się
stało, że Ginny próbowała się utopić, postanowił nic nie mówić Hermionie. Powinna to usłyszeć od
Pottera, a nie od niego... jemu samemu było w to ciężko uwierzyć i wątpił by i ona uwierzyła,
gdyby jej to opowiedział. Gryfonka napiła się swojej gorącej czekolady i od razu poczuła się lepiej.
Miło było tak posiedzieć przed kominkiem, z przystojnym facetem i tym pysznym napojem. Wzięła
drugi łyk i na sekundę przymknęła oczy, pozwalając sobie na krótką chwilę relaksu. Po minucie
ledwo poczuła, jak ktoś wyjmuje jej kubek z dłoni, a po dwóch już spała. Draco spojrzał na jej
pogrążoną w śnie twarz i uśmiechnął się lekko sam do siebie. Mógłby tak patrzeć na nią do jutra,
ale niestety teraz nie będzie mu to dane. Najdelikatniej jak potrafił wziął dziewczynę na ręce, by
przenieść ją do łóżka. Hermiona nieświadomie przez sen chwyciła się jego rozpiętej bluzy, łapiąc ją
mocno, jakby ta miała dać jej ochronę. Malfoy ułożył brązowowłosą delikatnie na jej posłaniu.
Dziewczyna nie puściła jego ubrania, więc ostrożnie zdjął z siebie bluzę. Znów uśmiechnął się
lekko, widząc jak ona wtula się w nią jak małe dziecko w ulubionego misia. Nakrył ją kołdrą i
odgarnął kilka niesfornych loczków z jej ślicznej twarzy. Żałował bardzo, że nie może położyć się
obok niej i patrzeć na nią przez całą noc. Niestety ktoś inny go teraz potrzebował... Pochylił się i
złożył na policzku dziewczyny delikatnego buziaka. Miał nadzieję, że będzie jej się dobrze spało,
bez płaczu i koszmarów. Nagle rozległo się ciche pukanie do jej dormitorium. Dochodziło, jak
przypuszczał od strony salonu Gryffindoru. Szybko podszedł do drzwi obawiając się, że jeśli ktoś
mocniej zapuka, to Miona może się obudzić. Ron Weasley otworzył usta w zdziwieniu, gdy
spostrzegł kto otworzył mu drzwi.
--Jest Herm? - mruknął cicho, walcząc z falą niechęci jaka go ogarnęła.
--Właśnie zasnęła – odburknął Draco nieuprzejmie.
--Możesz ją obudzić? Chciałbym jej powiedzieć co u Ginny – Ron miał ochotę odepchnąć Malfoy'a
i wpakować się do pokoju Hermiony, ale nie chciał teraz wszczynać kolejnej kłótni, albo co gorsza
bójki.
--Właśnie wypiła eliksir nasenny, nie sądzę by tak łatwo szło ją dobudzić, ale jeśli chcesz to spróbuj
– Ślizgon szerzej otworzył drzwi by przepuścić rudego.
--Ty jej go podałeś?
--Tak. Bardzo to przeżywała, więc lepiej, że szybko zasnęła... -Draco nie chciał tłumaczyć się przed
Gryfonem. Dał jej ten eliksir, bo martwił się o nią. Chciał by spokojnie przespała tę noc, bez płaczu
i obwinianiu się o to co się stało.
--Dobrze zrobiłeś. Dzięki – wyjąkał Ron, zawstydzając się lekko. I on wolał by Hermiona spokojnie
spała, zamiast rozpaczać.
--Nie ma za co, nie zrobiłem tego dla Ciebie – odpowiedział niechętnie blondyn.
--Mimo to dzięki - Ron odwrócił się plecami z zamiarem odejścia.
--Weasley, co z twoją siostrą? - zapytał Malfoy.
--Wyzdrowieje – Rudy nawet nie odwrócił się udzielając tej odpowiedzi. Draco westchnął ciężko i
zamknął za nim drzwi. Hermiona ciągle spała, zupełnie nieświadoma tej rozmowy. Smok znów się
na nią zapatrzył. Naprawdę wolałby móc z nią dziś zostać... ,ale Pansy była w bardzo złym stanie i
wiedział, że go teraz potrzebuje. On wiele razy mógł liczyć na jej wsparcie w trudnych chwilach...
nie mógł jej tak zostawić.

Hermiona siedziała na lekcji Transmutacji i nerwowo co chwila spoglądała na zegarek. Lekcja

zaczęła się dopiero kilka minut temu, ale ciągle nie było Malfoy'a i obawiała się, że mogło się coś
stać... A co jeśli Diabłowi się pogorszyło? Istniało przecież ryzyko, że mógł złapać jakieś zapalenie

103
płuc w tym jeziorze... Próbowała się uspokoić, przypominając sobie, że gdy rano wpadła do
szpitala, Blaise miał się doskonale i tryskał swoim optymistycznym humorem. Ginny ciągle była
nieprzytomna, ale jej stan znacznie się polepszał i nie była już taka sina...
McGonagall mówiła coś o Transmutacji przedmiotów w ciecze i gazy, ale Herm nie mogła się na
tym skoncentrować. Chciałaby już móc usłyszeć dzwonek i pognać do skrzydła szpitalnego.
Siedzący tuż obok niej Harry również nie miał najlepszego humoru, a poczucie winy wręcz zżerało
go od środka. Jako, że nie było Rona, który wciąż czuwał przy siostrze, Potter zapytał ją czy może
usiąść dziś na miejscu Zabiniego. Zgodziła się, doskonale wiedząc, że Harry też potrzebuje teraz
wsparcia... Odwróciła się gwałtownie słysząc, jak drzwi sali się otwierają. Odetchnęła z ulgą
widząc, że wchodzi przez nie Draco, ale zdziwiła się gdy tuż za nim weszła zapłakana Parkinson.
--Dzień dobry pani profesor, przepraszamy za spóźnienie, ale Pansy źle się poczuła – wyjaśnił
szybko Ślizgon.
--W porządku. Zajmijcie miejsca – nakazała Minerwa, kreśląc jakieś skomplikowane wykresy na
tablicy. Pansy usiadła na swoim miejscu, a Draco bez zbędnej zwłoki usiadł po drugiej stronie
Hermiony.
--Wszystko ok? - szepnęła do niego Gryfonka. Nie widziała się z nim od wczoraj, od kiedy to
podstępem podał jej eliksir słodkiego snu. Wiedziała, że to zrobił, mimo, że Malfoy usunął wszelkie
ślady zbrodni... Ale mimo wszystko, miło było pomyśleć, że on w jakiś sposób się o nią troszczy... i
obudzić z jego bluzą w ramionach... tak ładnie pachniała. Draco pośpiesznie kiwnął głową i
przysunął sobie jej pergamin by spisać temat lekcji i część notatek, które zdążyła już zrobić. Drzwi
ponownie się otworzyły i stanęła w nich jakaś Krukonka z trzeciej klasy.
--Dzień dobry pani profesor, dyrektor prosił bym pani przekazała, że są już rodzice panny Weasley.
McGonagall szybko porzuciła kredę, którą bazgrała po tablicy i w kilku słowach, oraz kilku
złowrogich spojrzeniach nakazała im absolutną ciszę, po czym wyszła szybko z sali.
--Z Diabłem wszystko w porządku? - zapytała od razu Hermiona.
--Tak, w jak najlepszym, ale dopiero jutro wyjdzie z skrzydła.
--To czemu Pansy płakała? - Gryfonka odwróciła się w stronę Parkinson, która wyglądała jakby
spotkało ją coś naprawdę przykrego (przy. aut. Jak Polska nastolatka, której zabrakło biletów na
koncert Justina Biebera :D).
--To Potter Ci jeszcze nie powiedział? - zapytał blondyn, przechylając się na krześle i patrząc na
Wybrańca z rozbawieniem. Harry zwiesił głowę wyraźnie podłamany.
--O czym miał mi powiedzieć? - dopytywała Hermiona, świdrując wzrokiem czarnowłosego
przyjaciela.
--Miona ja... ja nie chciałem... to samo tak...
--Samo tak Potter? Wiele rzeczy robi się samo, ale na pewno nie to – kpił z niego Smok.
--Powiecie mi wreszcie o co chodzi? - denerwowała się dziewczyna.
--No bo ja szukałem cię wczoraj u Ślizgonów... chciałem pogadać o Ginny... o tym, że chcemy
wrócić do siebie – widać było, że ciężko mu o tym opowiadać – ale Ciebie nie było u nich... no, a ja
spotkałem Pansy...
--Harry co ty próbujesz mi powiedzieć?
--On próbuje Ci powiedzieć, że bzykał się z Parkinson w pustej klasieniedaleko biblioteki, a
Wiewiórka ich na tym przyłapała – odpowiedział Malfoy, wyraźnie zniecierpliwiony i zirytowany
dukaniem Pottera.
--O nie! - jęknęła Hermiona zakrywając sobie usta. Była naprawdę wstrząśnięta. Harry zaczerwienił
się jak dorodny pomidor i wpatrywał się w swoje mocno zaciśnięte dłonie.
--Jak mogłeś Harry?! Przecież dałeś jej nadzieję, że się pogodzicie! - spojrzała na niego z
wyrzutem.
--Nie wiem jak to się stało Herm... to była chwila... impuls... Nie sądziłem, że Ginny to może
zobaczyć...
--Zachowałeś się okropnie! Niech no tylko Ron się o tym dowie!

104
--Nie mów mu, błagam! I tak czuje się jak skończona świnia! Jeśli jeszcze on mnie znienawidzi... -
Harry był zrozpaczony.
--Potter, Potter jak zwykle dałeś dupy na całej linii wybrańcze – kpił z niego blondyn.
--A co miałem zrobić? Chciałem za nią pobiec, ale i tak by mnie nie posłuchała... nie sądziłem... Co
ty byś zrobił na moim miejscu?! Jakby na przykład Ron was przyłapał?! - Harry wskazał na niego i
Hermionę. Gryfonka od razu zaczerwieniła się wściekle, ale Smok nie wyglądał na zbitego z tropu.
--Trzy sprawy Potter – wycedził Draco przez zaciśnięte zęby – Po pierwsze nigdy nie obiecuje
czegoś jednej dziewczynie, by zaraz potem iść do łóżka z drugą, wbrew pozorom mam coś takiego
jak honor i zasady. Po drugie, jeśli już uprawialibyśmy seks w jakiejś pustej, zapyziałej sali, to
bylibyśmy na tyle inteligentni by rzucić zaklęcie zamykające na drzwi. Wiedziałeś o tym, że jesteś
czarodziejem ptasi móżdżku? I po trzecie, gdyby Łasic przyłapał mnie z Granger na czymkolwiek
to na pewno by nie uciekł, żeby się utopić. Wyjął by różdżkę i przeklął nas czymś paskudnymalbo
pozabijał... wiec chyba masz nawet trochę szczęścia, że siostra Weasley'a jest nieco wrażliwsza.
--Co racja, to racja – przyznała Hermiona, by już po sekundzie żałować, że w ogóle się odezwała.
--Mówiłam o tym zaklęciu zamykającym – wyjaśniła szybko, nie chcąc by Malfoy ją posądził, że
myśli o tym by uprawiać z nim seks gdziekolwiek i kiedykolwiek! Niestety musieli zakończyć
konwersację, ponieważ McNerwowaMinerwa wróciła już do sali by kontynuować lekcję.

Hermiona odetchnęła ze szczerą ulgą, gdy usłyszała dzwonek. Miała w planach, jak najszybciej
odnieść swoje rzeczy do dormitorium, a potem od razu pójść odwiedzić Ginny i Diabła. Właśnie
miała zapytać Draco, czy też tam idzie, gdy za drzwiami sali do Transmutacji zobaczyła coś
dziwnego. Astoria Greengrass równie zapłakana co Parkinson stała i patrzyła prosto na nią ze
szczerą nienawiścią. Herm lekko zdezorientowana spojrzała na Malfoy'a. Po jego wyraźnie
zaciśniętej szczęce wywnioskowała, że chłopak szczerze się zirytował widokiem swojej
dziewczyny.
--Czego tu Greengrass? - warknął nieuprzejmie.
--Draco... Draco... - zapłakała Ślizgonka podchodząc do blondyna i usiłując mu się rzucić na szyję.
Malfoy niezbyt delikatnie złapał jej nadgarstki powstrzymując ten atak uczuć.
--Nie możesz mnie zostawić, nie tak po prostu, a już na pewno nie dla innej... nie dla niej! - łkała
Astoria. Hermiona ze zdziwienia otwarła usta. Czyżby Smok zerwał z tym wymalowanym
czupiradłem? Sama musiała przyznać, że byłaby to najlepsza wiadomość tego dnia...
--Nie zostawiam Cię dla innej Greengrass, tylko dlatego, że jesteś beznadziejna. Daj mi spokój,
powiedziałem Ci już wczoraj, że to definitywny koniec! - Draco był zły, że dziewczyna robi mu
obciach przy prawie całej klasie.
--Ale skarbie... kochanie... proszę... przecież ja zrobię wszystko... ja się zmienię... tylko powiedz.
--Dość tego. Nie chce mi się z tobą gadać. Masz dać mi spokój, jasne? - prawie krzyknął blondyn.
Astoria zdaje się chciała jeszcze coś powiedzieć, ale uwagę Malfoy'a przykuło właśniecoś innego...
i praktycznie, w ostatniej chwili doskoczył do dziewczyny, która nieprzytomna osuwała się na
ziemię...

105
 Rozdział dwudziesty
Hermiona szybko podbiegła, by pomóc blondynowi ułożyć nieprzytomną dziewczynę na
ziemi.
--Pansy! Pansy, ocknij się! - krzyczał Draco, niezbyt delikatnie klepiąc Ślizgonkę po twarzy.
--Hej wy! Wynoście się, ale już! Tu nie ma nic do oglądania! - zawołała prefekt naczelna, gromiąc
zgromadzonych gapiów swym zimnym wzrokiem, a jako że przysługiwało jej prawo do
odejmowania punktów i rozdawania szlabanów, wszyscy szybko skorzystali z jej rady i się ulotnili.
--Trzeba ją zanieść do skrzydła szpitalnego – stwierdziła Miona. Draco już miał ponownie podnieść
Pansy, gdy ta lekko otworzyła oczy.
--Nie... nie do skrzydła... - wyszeptała słabym głosem. Hermiona od razu zrozumiała, dlaczego
Parkinson nie chce pomocy szkolnej pielęgniarki... W skrzydle przecież wciąż była Ginny i
najwyraźniej Ślizgonka obawiała się konfrontacji z nią.
--Musisz tam iść. Całą noc nie spałaś i od wczoraj nic nie jadłaś ani nawet nie piłaś. Musisz dać
sobie pomóc – nalegał Draco, pomagając przyjaciółce podnieść się do pozycji siedzącej. Hermiona,
słysząc te rewelacje, szybko wyczarowała szklankę wody i podała ją czarnowłosej. Pansy
podziękowała skinieniem głowy.
--Może zaprowadzimy ją do mojego pokoju? Porządny posiłek i trochę eliksiru energii na pewno
dobrze jej zrobią – zaproponowała Gryfonka. Draco spojrzał na nią z nieukrywaną wdzięcznością.
Naprawdę nie miał ochoty dźwigać jej aż do lochów, a tak się składało, że pokój Granger był tylko
piętro niżej.
Hermiona podała Pansy eliksir energii, a Malfoy postanowił przynieść jej coś do jedzenia.
Ślizgonka powoli dochodziła do siebie.
--Pewnie myślisz o mnie jak najgorzej – westchnęła smutno Parkinson, leżąc na kanapie w pokoju
Herm. Były same, gdyż Draco nie wrócił jeszcze z kuchni.
--Niby dlaczego bym miała tak myśleć? Ty i Harry jesteście dorośli... nie mnie oceniać wasze
postępowanie – odpowiedziała dyplomatycznie.
--Ja nie sądziłam, że to się tak skończy... naprawdę. Myślałam, że on jest sam, że nic ich już nie
łączy... - tłumaczyła się Pansy.
--To Harry zawalił... obiecał coś Ginny... zresztą nieważne, co się stało, to się nie odstanie, nie
możesz się tym zadręczać i doprowadzać do takiego stanu – mimo wszystko Hermionie było
szczerze żal dziewczyny. Nigdy specjalnie za sobą nie przepadały, ale patrzenie na to, jak Pansy się
teraz zadręcza, nie było najprzyjemniejsze.
--Dzięki Granger, nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale jesteś naprawdę w porządku...- Parkinson
uśmiechnęła się lekko. – Smok ma dużo szczęścia, ale zasłużył na to... to wspaniały facet –
wyszeptała Ślizgonka. Hermiona spojrzała na nią i zamrugała zdziwiona, czyżby Pansy znów coś
jej sugerowała? Niestety nie zdążyła o to zapytać, gdyż wrócił już blondyn z ciepłym obiadem dla
wszystkich. Zjedli wspólnie, starając się jakoś poprawić humor i samopoczucie Panss i gdy dwójka
uczniów Slytherinu opuszczała jej pokój, Herm sama przed sobą musiała przyznać, że Ślizgoni
wcale nie są tacy źli.

Pierwsza wizyta u Ginny była dość ciężkim przeżyciem. Ruda płakała, a Hermiona razem z nią, nie
wiedząc, jak pomóc przyjaciółce w tym cierpieniu. Ginny obwiniała się o to, że ten wyskok sprawił
wiele bólu jej rodzinie i przyjaciołom... a ona tak naprawdę wcale nie miała zamiaru się zabić.
Sama nie wiedziała, dlaczego to zrobiła. Postępowanie Harry'ego bardzo ją zraniło, nie przemyślała
tego, tylko zareagowała impulsywnie, czego teraz bardzo żałowała. Herm, wychodząc ze skrzydła
szpitalnego, zastanawiała się, do czego jeszcze może doprowadzić działanie ludzi pod wpływem

106
impulsu...?

Następne odwiedziny były już lepsze. Ruda czuła się całkiem dobrze, a obecność Diabła w skrzydle
szpitalnym wyraźnie jej służyła. Brunet nabawił się w jeziorze jakiejś paskudnej infekcji ucha, więc
musiał jeszcze na trochę zostać w łóżku, co najwyraźniej mu nie przeszkadzało, bo i on miał bardzo
dobry humor, gdy Smok i Miona go odwiedzali. Harry nie miał odwagi spojrzeć Gin w oczy, a Ron
przychodził do niej tylko gdy Malfoy'a nie było akurat u Diabła. O incydencie z Pansy wiedzieli
jedynie zainteresowani i Ginny oraz Hermiona i Draco. Wspólnie ustalili, że nie powiedzą nic
Zabiniemu, jako że nie chcieli, by ten miał jakieś pretensje do Pansy, albo jeszcze bardziej wkurzył
się na Pottera. Ruda nie chciała słyszeć słowa na temat Wybrańca, jakby postanawiając wykreślić
go ze swego życia, ale nie miała pretensji do Parkinson. Przyjęła nawet kartkę z przeprosinami i
życzeniami powrotu do zdrowia, którą przyniosła jej Ślizgonka.

Gdy piątego dnia po próbie samobójczej Ginevry Hermiona poszła po lekcjach do skrzydła
szpitalnego, zastała rudowłosą w stanie przedagonalnym. Zabini, najwyraźniej zadowolony z siebie,
leżał w swoim łóżku i rozśmieszał Ginny do granic rozsądku.
--Błagam! Ja chcę stąd wyjść! Nie wytrzymam z nim! - zaśmiewała się Weasleyówna.
--Co tam Diabełku, czym tak rozśmieszasz naszą wiewiórkę? - dopytywała Miona, uradowana, że
jej przyjaciółka ma się o wiele lepiej.
--Na pewno opowiada jej ten swój sen erotyczny. Znów śnił Ci się Hagrid pod prysznicem,
świntuchu? - zakpił Malfoy, który również właśnie zjawił się w skrzydle szpitalnym, by odwiedzić
kumpla.
--Odezwał się Smok-zbok – odparował Blaise z szerokim uśmiechem.
--Nie rozśmieszajcie mnie już! Bo mi żebra popękają! – prosiła Gin, zalewając się łzami. Hermiona
spojrzała na nią z ciepłym uśmiechem. Nie sądziła, że dojdzie ona tak szybko do siebie. Diabłu
należał się złoty medal, za to czego dokonał.
--Ja nie wiem, z czego ty się tak chichrasz, Weasley. Mówię Ci serio, że widziałem, jak Filch pod
szatą miał różowe pantalony! Na pewno chciał się spodobać McDawnoNieZaliczonej! Hermiona i
Draco też musieli się zaśmiać. Blaise naprawdę miał szalone pomysły!
--I to niby ja jestem zbok, a to on zagląda pod szaty staremu charłakowi ! - oburzył się żartobliwie
Draco, przysuwając Herm krzesło, a samemu wybierając miejsce na łóżku Zabiniego.
--Taaa, a kto mówił, że widział, jak Trelawney czytała magiczną kamasutrę? - dogadywał Diabeł.
--Bo serio to widziałem! Miała ją ukrytą w egzemplarzu Historii Hogwartu! – Ginny znów
wybuchła niepohamowanym śmiechem.
--Hej Herm, czy to nie jest przypadkiem twoja ulubiona książka? - nabijała się z przyjaciółki.
--Jesteście niereformowalni – stwierdziła rozbawiona Miona.
--My po prostu komentujemy otaczającą nas rzeczywistość. Na przykład to, jak Snape... - Blaise
niestety nie mógł w tej chwili dokończyć opowieści, ponieważ pani Pomfrey przyszła podać mu
lekarstwo.
--Ummm pyszności! Nie ma pani więcej tych rarytasów? - zapytał pielęgniarki po przełknięciu
jakiegoś naprawdę paskudnie wyglądającego i pachnącego eliksiru. Widać jednak było, że Poppy
również uległa już czarowi Ślizgona, bo w odpowiedzi tylko uśmiechnęła się do niego uprzejmie.
--Hehe on jest niemożliwy! Dziś rano zapytał ją, czy może wylizać fiolkę do czysta – opowiedziała
im Ginny, gdy pielęgniarka wróciła już do swojego gabinetu.
--Naprawdę jesteś niemożliwy! - zaśmiała się brązowowłosa, pełna podziwu dla optymizmu
życiowego tego chłopaka.
--Oto ja. Blaise vel Diabeł Zabini, miło mi, że mogę Ci się objawić w pełnej krasie Hermiono Mal...
na razie jeszcze Granger! - zaśmiał się brunet. Gryfonka natychmiast zgromiła go wzrokiem i
jedynie Gin znalazła coś śmiesznego w tym jego zamierzonym przejęzyczeniu.

107
--Dobra, lepiej kontynuuj to co wcześniej mówiłeś – pouczył go Smok.
--Aa tak. Zebraliśmy się tu wszyscy by połączyć tę dwójkę słodziaków świętym węzłem
małżeńskim. Czy ty Hermisiu chciałabyś może zreformować tego tu oto oszołoma... – Blaise
naprawdę świetnie udawał głoś jakiegoś podstarzałego pastora.
--Zabini! - krzyknął ostrzegawczo Draco.
--Diable! - warknęła na niego Hermiona. I znów tylko Ginevra znalazła powód do śmiechu w całej
tej sytuacji.
--No co mi się dziwicie? Nie mam rodzeństwa, więc nie będę miał okazji zostać wujkiem. Wasze
dzieci będę kochał jak własne – żartował sobie Diabeł.
--Bo twoje własne pewnie będą sąsiada, albo ogrodnika – dociął mu blondyn z cynicznym
uśmiechem.
--Nie wyobrażam sobie dziecka z twoimi genami, to może być groźne dla ludzkości – Hermiona
również postanowiła nieco dopiec Zabiniemu.
--Ożeń się z Wiewiórką, ona ma dużą rodzinę, więc zostaniesz wujkiem dla wielu uroczych
rudzielców – Draco świetnie się bawił złością swojego przyjaciela, który z głównego prześmiewcy
stał się nagle obiektem żartów. Niestety nie dane było im długo jeszcze pożartować, bo Smok
musiał iść na zaplanowany trening qudditcha. W sobotę miał się odbyć trzeci mecz sezonu- Ślizgoni
kontra Krukoni i drużyna Malfoy'a ostro trenowała. Diabeł zaprzysięgał, że mimo swojego
przymusowego pobytu w szpitalu na meczu będzie w szczytowej formie, a Ginny była naprawdę
zadowolona, ponieważ pielęgniarka obiecała jej, iż wyjdzie przed sobotą i będzie mogła pójść
kibicować swoim faworytom.

Gdy w sobotę Hermiona i Ginny wyszły z Wielkiej Sali po śniadaniu, pierwszym, co zauważyły,
były Lavender i Parvati szczerzące się do chłopców z drużyny Slytherinu.
--One sobie odmrożą tyłki w tych szmatkach – zaśmiała się Ginny, patrząc na kuse spódnice swoich
koleżanek.
--Za to zobacz, jak seksownie wyglądają, większość facetów ślini się na ich widok – Miona starała
się nie okazywać pogardy dla wspomnianych, napalonych samców. Z niemałą jednak satysfakcją
stwierdziła, że ani Draco, ani Blaise nie wyglądali na specjalnie zainteresowanych umizgami
Gryfonek. Obaj mieli już na sobie zielone szaty drużyny i trzymali miotły. Wyglądali naprawdę
imponująco... Diabeł dostrzegł Herm i Ginny i pomachał do nich wesoło. Dziewczyny stwierdziły,
że wypada życzyć ich nowym kolegom powodzenia, choć tak po prawdzie wcale nie życzyły im
sukcesu... zwłaszcza Ruda, która wiedziała, że jeśli Slytherin dziś wygra, to Gryffindor spadnie na
drugie miejsce w rankingu o puchar qudditcha.
--Są i nasze najwierniejsze fanki! – wyszczerzył się Zabini, na co kilka stojących najbliżej
dziewczyn zasyczało ze złości.
--Mamy coś dla was, byście nam nie zmarzły, księżniczki – dodał Blaise, odwracając się do
Sonny’ego Huma, Ślizgona z czwartej klasy, który nie był w drużynie, ale często pomagał
chłopakom nosić ich sprzęt. Sonny podał mu zielony szalik i chorągiewkę z napisem "Slytherin".
Hermiona zaśmiała się, widząc, jak Diabeł opatula smukłą szyję Ginny i wręcza jej chorągiew.
Mina jej jednak spoważniała, gdy zobaczyła w rękach Draco taki sam szal. Blondyn jak gdyby
nigdy nic przełożył szalik w barwach swego domu przez jej głowę, po czym sam go zawiązał.
--Masz Granger, żebyś nie zdarła sobie gardła, jak będziesz wykrzykiwała moje imię – Draco
uśmiechnął się bardzo pewny siebie.
--Serio myślicie, że pójdziemy tam w szalikach Slytherinu? Przecież nas żywcem zlinczują –
zaśmiała się Gin.
--Musicie! Jesteście dziś naszymi specjalnymi maskotkami na szczęście! – zawołał entuzjastycznie
Diabeł.
--Czyżbyś grał nieczysto Zabini? Pamiętaj o zakładzie! – upomniała go Ruda.
--Pamiętam Wiewiórko, jestem przecież poważnym człowiekiem! - oburzył się żartobliwie Blaise.

108
--Co najwyżej człowiekiem z poważnie uszkodzonym mózgiem – dopiekł mu Draco. – Dobra,
drużyna! - zawołał do swoich zawodników – Jazda na boisko! Dajcie z siebie ile możecie! Jeśli
jednak nie będzie to wszystko na co was stać, to pamiętajcie, czyj gniew was za to spotka!
--Kto dziś wygra?! - krzyknął Blaise.
--Slytherin! - wrzasnął prawie każdy, kto stał w tej chwili przed Wielką Salą.
--No to jeszcze buziaczki i uściski na szczęście – zażądał Diabeł, szczerząc się wesoło do Ginny i
Miony.
--Ściskać Was będziemy, jeśli wygracie – odpowiedziała mu Ruda z perfidnym uśmieszkiem. Blaise
wyglądał na szczerze zawiedzionego tą odpowiedzią. Hermiona spojrzała na Draco. Wyglądał na
przekonanego, że odniesie dziś wielki sukces.
--No to powodzenia – powiedziała tak by tylko on mógł usłyszeć. Blondyn uśmiechnął się do niej i
zalotnie zmrużył jedno oko. Chwilę później wychodził już na szkolne błonia w asyście swojej
drużyny. Mecz zapowiadał się na naprawdę trudny, jako że dziś rano błonia po raz pierwszy w tym
roku zostały przyprószone śniegiem.

--Cholera! - klęła Ginny, najwyraźniej niezadowolona, gdy Blaise zdobywał już 110 punkt dla
swojej drużyny. Zabini grał dziś jak natchniony, co sprawiało, że wszyscy zawodnicy w zielonych
szatach latali perfekcyjnie i Ślizgoni prowadzili już 170 do 80. Krukoni robili co mogli, ale wszyscy
szczerze musieli przyznać, że dom węża od ostatniego meczu z Puchonami jeszcze poprawił jakość
swojej gry. Byli genialni...
--O co się założyłaś z Diabłem? - dopytywała się Herm, bawiąc się jednocześnie końcówką
zielonego szalika. Wciąż była w lekkim szoku, gdy odkryła, że pachniał on perfumami pewnego
przystojnego blondyna, który teraz z gracją nurkował za złotą piłeczką. Nie sądziła, że dał jej swój
własny szal...
--Zobaczysz. Musi zdobyć jeszcze kilka bramek, bym to ja przegrała ten zakład... - Gin wyglądała
na nieźle zdenerwowaną.
--A co jeśli ty przegrasz?
--Nawet nie chce o tym myśleć. Daj spokój! On nie może wygrać! - piekliła się Ruda. Hermiona
popatrzyła na przeciwległy sektor, w którym siedzieli nauczyciele. Zerkała tam co jakiś czas, by
móc patrzeć na Lucjusza Malfoy'a, który znów był obecny na meczu. Widać było, że jest wyraźnie
dumny z gry swojego syna. Terry Boot, który nieco trząsł się z zimna, komentując rozgrywkę,
zachwalał właśnie wspaniałą formę Zabiniego, na co Ginny zgrzytała zębami. Nagle sektor
Ślizgonów ryknął głośno. Hermiona skonsternowana spojrzała na boisko. Z powodu padającego
śniegu nie widziała, co dokładnie się dzieje. Zauważyła tylko, że Draco wyciąga rękę. Chwilę
później trybuny zupełnie oszalały, gdy szukający Slytherinu uniósł dłoń z złotym zniczem. Ślizgoni
znów wygrali... i ku zdziwieniu Miony, najgłośniej cieszyła się z tego Ginny.
--Myślałam, że nie chcesz, by wygrali – przypomniała jej Herm.
--Bo nie chciałam, ale przynajmniej ja wygrałam zakład z Zabinim! Zobaczysz jaki w poniedziałek
będzie ubaw! - zaśmiała się Gin. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, przekonana, że jeśli Diabeł
wymyślił coś do spółki z Wiewiórką, to na pewno nie będzie to nic nudnego. Schodziły z trybun,
mając zamiar iść pogratulować chłopakom, ale obie zauważyły, że zaraz obok Draco stoi Lucjusz
Malfoy.
--To nie najlepszy pomysł, byśmy tam teraz szły – stwierdziła Herm, powstrzymując Gin.
Rudowłosa przyznała jej rację i obie uznały, że lepiej będzie, jeśli pogratulują Ślizgonom po
obiedzie. Szybko wróciły do zamku, jako że pogoda była naprawdę paskudna. Ginny poszła
przebrać się do swojego dormitorium, a brązowowłosa z przyjemnością weszła do swojego ciepłego
pokoiku z płonącym kominkiem. Zdjęła szalik Malfoy'a z lekkim uśmiechem i położyła go tuż obok
jego poskładanej bluzy i wypranej chusteczki z monogramem. Musi mu to wszystko pooddawać...
Nie zdążyła się nad tym dłużej zastanowić, bo ktoś zapukał do drzwi jej pokoju. Lekko zaskoczona
podeszła, by otworzyć. Szczerze się zdziwiła, widząc, kto przyszedł ją odwiedzić...

109
 Rozdział Dwudziesty Pierwszy
--Cześć Lav, coś się stało?
--Mogę wejść? - spytała blondynka.
--Eee no jasne, że tak – Hermiona zdziwiła się jeszcze mocniej. Lavender zawsze wchodziła do jej
pokoju bez pytania, czyżby coś się stało?
--Przyszłam z tobą pogadać.
--Domyśliłam się tego – odpowiedziała Herm z uśmiechem.
--Nie musisz na każdym kroku podkreślać tego jaka jesteś mądra! - ofuknęła ją Brown.
Brązowowłosej dosłownie opadła szczęka. O co na wielkiego Godryka chodziło tej wyfiokowanej
paniusi w kusej spódnicy?
--Mogę wiedzieć w czym mogę Ci pomóc? - Miona postawiła na bezpośrednią rozmowę.
--Nie udawaj, że nie wiesz! Jak możesz mi to w ogóle robić? Myślałam, że się przyjaźnimy! -
wybuchła Lav, a jej oczy zaszły łzami.
--Lavender możesz jaśniej sprecyzować o czym chcesz rozmawiać? - Hermiona powoli traciła
cierpliwość.
--O tym! - krzyknęła Lav łapiąc w ręce zielony szalik.
--O szaliku? - zdziwiła się Herm.
--O tym do kogo on należy! I co ty robisz z tym kimś! I nie udawaj, że nie wiesz o co chodzi!
Dobrze wiem, ze Malfoy kilka razy był u Ciebie! - piekliła się Brown.
--Naprawdę nie wiem o czym mówisz Lav. Nic mnie z nim nie łączy – zirytowała się dziewczyna.
--Nic? Nic?! A to? - Brown rzuciła w nią szalikiem Ślizgona, po czym chwyciła jego zieloną bluzę
– To jest nic? Masz jego ciuchy w swoim dormitorium i mówisz, że nic was nie łączy?! - blondynka
darła się tak, że pewnie cały Gryffindor już słyszał. Hermiona poczuła wielką ochotę by
spoliczkować koleżankę, a później z impetem wywalić ją za drzwi, ale westchnęła tylko ciężko,
próbując się jakoś opanować.
--Lav uspokój się i posłuchaj. Draco i ja jesteśmy tylko znajomymi, tylko kolegami. Naprawdę nie
łączy nas nic więcej, nie wiem czemu wyciągnęłaś inne wnioski – tłumaczyła jej jak przysłowiowej
krowie na rowie.
--Nie kłam! Nawet Astoria Greengrass twierdzi, że coś was łączy! I Ron też! I połowa szkoły o tym
plotkuje! - wykłócała się Lavender.
--Nie obchodzi mnieco kto mówi. To nie prawda rozumiesz?! Ubzdurałaś coś sobie i przychodzisz
mi robić awanturę, choć nie masz do tego żadnego prawa!
--Zawsze musisz mieć to co ja? - wychlipała Lav – Najpierw odebrałaś mi Rona, a teraz to samo
chcesz zrobić z Draconem?! Czego mi tak zazdrościsz Granger? Urody? Popularności? Hermiona
poczuła, że naprawdę ma dość.
--Ron zostawiłaś ty sama, a ja zaczęła z nim chodzić prawie rok później, a Malfoy po prostu Cię nie
chce, więc nie oskarżaj mnie o swoje błędy i niepowodzenia. W tej chwili ta rozmowa jest
skończona. Możemy do niej wrócić jak trochę zmądrzejesz i zaczniesz słuchać co do Ciebie mówię!
Podeszła do blondynki i szybkim ruchem wyrwała jej bluzę Smoka z rąk, po czym wskazała jej
drzwi.
--Nigdy nie sądziłam, że możesz być tak podła! - wypluła z siebie Lavender na odchodne.
--Za to ja zawsze wiedziałam, że jesteś idiotką! - mruknęła Herm zatrzaskując za nią drzwi.

Ostra rozmowa z Lavender skutecznie zepsuła Gryfonce humor na resztę popołudnia. Spakowała
rzeczy Malfoy'a do swojej torby zdeterminowana by złapać go po obiedzie i wcisnąć mu je
wszystkie, z przykazaniem by powstrzymał swoją byłą dziewczynę od rozsiewania plotek na jej

110
temat. Niestety plany te musiała porzucić już w chwili gdy przekroczyła próg Wielkiej Sali...
bowiem Lucjusz Malfoy jak gdyby nigdy nic jadł sobie obiadek przy stole nauczycielskim, co jakiś
czas zerkając w stronę swojego syna, który triumfował i pławił się w blasku chwały wśród uczniów
swojego domu.
--Teraz też im nie pogratulujemy, bo po pierwsze wszystkie Ślizgonki rzuciłby się nam do gardeł
gdybyśmy się do nich tylko zbliżyły, a po drugie Lucjusz Malfoy pewnie by pękł ze złości widząc z
kim jego cudowny dziedzic ostatnio się zakolegował – stwierdziła Ginny, gdy Miona dosiadła się
do niej przy stole Gryfonów.
Herm przyznała przyjaciółce rację i w głębi ducha podziękowała cicho, że Gin nieświadomie
wybrała miejsce z dala od Brown. Naprawdę nie wiedziała o co blondynka ma do niej pretensje. To
już nie wolno jej się z nikim zaprzyjaźnić, by ktoś zaraz nie zrobił z tego wielkiej afery?
Westchnęła ciężko i zabrała się do jedzenia, choć apetyt dawno jej odszedł. Dziewczyny szybko
skończyły swój posiłek i stwierdziły, że deser zjedzą już w dormitorium Hermiony. Ginny nie
mogła patrzeć na Harry'ego i jego nową zdobyć – jakąś smarkulę nie wiadomo skąd, a ponadto
Herm miała dziwne wrażenie, że Rudą irytuje fakt, że Tracy Davis i Dafne Greengrass wieszają się
na Diable jak świąteczne ozdoby na choince. Ledwo obie wstały od stołu, już usłyszały, że ktoś je
woła. Uśmiechnięty Blaise nie zważając na oburzone miny swoich koleżanek po prostu podbiegł do
Gryfonek.
--Wygraliśmy! Teraz uściski! - zażądał rozkładając ramiona. Hermiona i Ginny roześmiały się i
objęły go przyjaźnie, po czym złożyły po buziaku na jego gładkich policzkach. Cała Wielka Sala
patrzyła na to z nie małym zainteresowaniem, choć było kilku chłopaków, którym cała ta scena
wcale się nie spodobała. Diabeł objął obie dziewczyny ramionami i razem ruszyli do wyjścia z
Wielkiej Sali, by móc swobodnie porozmawiać bez ciekawskich spojrzeń prawie całej szkoły.
--Gratuluje Diabełku, byłeś świetny! - Herm uśmiechnęła się ciepło do przyjaciela gdy już znaleźli
się za drzwiami.
--Ale nie wystarczająco świetny by wygrać zakład! - dodała zaraz Ginny szczerząc się wrednie.
--Wiem, wiem Wiewiórko! Wygrałaś i dostaniesz swoją nagrodę, ale dopiero w poniedziałek. Dziś
zabawa. Co powiecie na imprezę wieczorem? Musimy uczcić nasz sukces! - zawołał radośnie
Diabeł.
--U was w salonie? - zapytała Hermiona. Nie sądziła by pójście tam było najlepszym pomysłem...
zwłaszcza po tym co odstawiła dziś Lav, ale nie zdążyła się odezwać gdy Gin pełna entuzjazmu
przyjęła propozycję chłopaka.
--Super! Na pewno przyjdziemy! O której mamy być? A jak strój obowiązuje? Mamy coś
przynieść? - ekscytowała się Ruda.
--Tylko swoje słodkie tyłeczki w dobrych humorach – kokietował Diabeł – Będę na was czekał pod
wielką salą o dwudziestej pierwszej, będzie super impreza, obiecuje wam. Hermionie nie pozostało
nic innego jak uśmiechnąć się niepewnie. Może jeszcze wykpi się jakoś złym samopoczuciem...
Drzwi z Wielkiej Sali otworzyły się i wyszedł przez nie Lucjusz Malfoy w towarzystwie profesora
Snape. Herm nerwowo przygryzła wargę. Czy Draco może mieć kłopoty przez to, że jego przyjaciel
- Zabini zadaje się z nimi? Miała nadzieję, że nie...
--Dziękuje Severusie, nie musiałeś mnie odprowadzać – odezwał się Malfoy, ale jego zimny wzrok
skupiony był na Hermionie. Dziewczyna poczuła jak zdradliwe rumieńce zawstydzenia wkradają
się na jej twarz... po chwili jednak poczuła się jeszcze gorzej widząc jak Malfoy senior zbliża się do
ich trójki.
--Dzień dobry – przywitał się chłodno, acz uprzejmie.
--Dzień dobry – odpowiedziały obie dziewczyny z pewnym dystansem i jedynie Blaise uśmiechnął
się przyjaźnie.
--Miło znów panią widzieć panno Granger, jak się pani podobał mecz? - Hermionie lekko opadła
szczęka, a w jej głowie zawrzało do myśli. Czego ten sztywny arystokrata od niej chce?
--Był bardzo interesujący – mruknęła.

111
--Prawda? Zwłaszcza gra Blaise'a imponowała. Naprawdę, twoja matka może być dumna chłopcze
– pochwalił Lucjusz z cynicznym uśmieszkiem. Diabeł jednak uznał te wypowiedź za szczerą, bo
podziękował wylewnie blondynowi.
--A pani jak się miewa panno Weasley? Pani ojciec wspominał coś, że miała pani drobny
wypadek... - twarz Ginny natychmiast pokryła się rumieńcem, ale Ruda spojrzała prosto w szare
oczy mężczyzny.
--Mam się świetnie, dziękuje, że pan pyta – odpowiedziała dumnie unosząc głowę.
--To doskonale, proszę mi wybaczyć, ale muszę się już pożegnać, gdyż jestem umówiony. Niech mi
tylko będzie wolno zauważyć, że było pani bardzo do twarzy w tym zielonym szaliku panno
Granger – Malfoy po raz ostatni uśmiechnął się w ten swój specjalny sposób po czym odwrócił się
z wrodzoną dumą i skierował w stronę drzwi. Herm poczuła, że dopiero teraz wraca jej oddech. Nie
miała pojęcia o co chodziło temu arogantowi, ale chyba nawet nie chciała tego wiedzieć.
--No to jesteśmy umówieni! Super, że będziecie! - zawołał Blaise. Miona właśnie przypomniała
sobie, że przecież miała jakoś się z tego wykręcić... Niestety Zabini już sobie poszedł więc z jej
planu nic nie wyszło.

Nerwowo przestępowała z nogi na nogę w myślach przeklinając Ginny na wszystkie sposoby. Ruda
wpadła do jej dormitorium już w chwilę po obiedzie po czym oświadczyła, że absolutnie,
bezsprzecznie i bezapelacyjnie Hermiona musi zrobić się na bóstwo. Po czym bez dyskusji
wepchnęła ją do łazienki, a sama zajęła się skompletowaniem jej stroju. Wszystkie protesty i próby
negocjacji były kwitowane takim spojrzeniem, że Miona mogła być pewna, że Ginny zgapiła je od
swojej matki, gdy ta strofowała bliźniaków... Dziewczyny nawet nie poszły na kolację, tak zajęte
były szykowaniem się na imprezę... I tym sposobem Hermiona została wciśnięta w czarną spódnicę
(którą teraz próbowała trochę naciągnąć, by sięgała chociaż kolan), czerwoną bluzkę z sporym
dekoltem (który był zdecydowanie za głęboki, więc i jego Hermiona co chwilę podciągała w
okolice szyi), do tego czarne wysokie szpilki, no i jeszcze makijaż jak z profesjonalnego salonu, w
parze z ślicznie podpiętymi włosami. Mimo oporów, sama Herm musiała przyznać, że ledwo
poznała się w lustrze. Nie chciała stroić się dla Ślizgonów... ale patrząc na Gin, której spódnica
(brązowa) była jeszcze krótsza, a bluzka (ciemnozielona) jeszcze bardziej kusa, musiała przyznać,
że nie wypadało jej iść na te imprezę w jeansach. Zresztą o 21 pod wielką salą stało już kilka innych
dziewczyn, najpewniej zaproszonych przez ślizgońskich chłopaków... i każda z nich była ubrana w
podobny sposób, choć Miona szczerze musiała przyznać, że chyba niektórym z nich opaski do
włosów pomyliły się z spódnicami...
--Hej. Sonny Hum odezwał się do nich nieśmiało – Draco i Blaise prosili bym po Was przyszedł, bo
zdaje się mają jakiś problem z muzyką, więc ja mam Was zaprowadzić – wyjąkał chłopak
zawstydzony. Hermiona z rozbawieniem zauważyła jak młody praktycznie pożera wzrokiem Ginny.
Obie uśmiechnęły się do Ślizgona by dodać mu trochę otuchy po czym ruszyły za nim w stronę
lochów.

Wszystko było już gotowe na wielkie świętowanie. Muzyka, światła, bufet i barek z alkoholem,
nawet Snape dał im pozwolenie na zabawę, o ile tym razem znów nie przesadzą. Ślizgoni dbali by
ich imprezy były naprawdę niezapomniane, więc czasem zdążały się różne podbramkowe
sytuacje... ale opiekun ich domu zawsze jakoś ich z tego wyciągał... Tym razem jednak wszystko
miało być idealne. Blaise specjalnie o to zadbał. Na pół godziny przed imprezą zwołał do salonu
wszystkie ślizgońskie laski i palnął im odpowiednią mówkę o traktowaniu gości z innych domów...
szczególnie dziewczyn z Gryffindoru. Wspomniał też coś o konsekwencjach nie posłuchania jego
szczerej rady. Wystarczy wspomnieć, że po tej przemowie Dafne, Astoria i Tracy miały wybitnie
kwaśne miny.

112
--Co pijesz? - spytał Diabeł podchodząc do blondyna, który postanowił rozpocząć imprezę
solidnym drinkiem.
--Whisky. Problem z muzyką rozwiązany?
--Uhm – mruknął Blaise biorąc pierwszego łyka z swojej szklanki. I on miał zamiar się świetnie
dziś bawić, zwłaszcza, że zaraz miał wrócić Sonny z jego specjalnymi gośćmi.
--Jesteś dość zamyślony. Stało się coś? Stary Ci nagadał? - dociekał brunet.
--Właśnie nie, tylko mi pogratulował... zresztą nieważne - burknął Draco , po czym jednocześnie z
Blaisem odwrócili się w stronę kamiennej ściany gdyż właśnie otwarło się przejście. Kilku
młodszych Ślizgonów również postanowiło zaprosić dziewczyny z innych domów na imprezę, ale
nie brakowało też facetów. Smok lekko się skrzywił widząc Macmillana i Finch-Fletchley'a, a także
Boota, który należał przecież do pokonanego Ravenclawu. Nie zdążył jednak pomyśleć o tym jak
pozbyć się tych niechcianych gości, gdy w przejściu pojawił się Sonny, a zaraz za nim... Hermiona
wyglądała tak... chyba zabrakłoby mu słów by to opisać. Zapewne nawet nie miał takich w swoim
słowniku...
--Podnieść szczękę Smoku. Idziemy się przywitać z Gryfoneczkami – zakpił z niego Blaise, który
tak naprawdę był pod takim samym wrażeniem wyglądu obu dziewczyn.
--Cześć ślicznotki – powitał się Diabeł.
--Więc to tak mieszkają oślizłe gady? - odpowiedziała "uprzejmie" Ginny rozglądając się po ich
salonie.
--Wiedziałem, że Ci się spodoba Wiewiórko. Robi wrażenieco nie? - szczerzył się Zabini.
--Szczerze mówiąc, nie specjalne – zripostowała Ruda z słodkim uśmiechem.
--Pewnie tylko tak mówisz, a tak naprawdę marzysz by przychodzić tu jak najczęściej.
--Słodkie te wasze przekomarzanki – dociął im Draco.
--Taak, pasujecie do siebie... jak to było? - zastanowiła się Miona.
--Jak eliksir do kociołka – dokończył za nią blondyn, po czym oboje parsknęli śmiechem.
--Malfoy'owie już w dobrych humorach chociaż jeszcze nic nie wypili – odpłacił się zaraz Blaise.
--No i to trzeba zmienić, gdzie barek? - zapytała Ginevra.
Draco i Diabeł uraczyli swoje towarzyszki propozycjami najbardziej wymyślnych drinków, ale one
nie były specjalnie wybredne. Hermiona wybrała po prostu wino, a Ginny skusiła się na Gin z
tonikiem. Muzyka zaczęła już grać i towarzystwo od razu wyskoczyło na parkiet. Hermiona
szczerze musiała przyznać, że Ślizgoni naprawdę potrafili się bawić. Cała atmosfera imprezy, była
wręcz przepełniona świetną zabawą. Brązowowłosej nie przeszkadzało nawet, że niektóre
dziewczyny patrzą na nią z szczerą niechęcią, a może nawet nienawiścią. Stała przy kominku w
doskonałym towarzystwie swojej przyjaciółki i dwójki najprzystojniejszych chłopaków z domu
węża, a do tego Diabeł był znów w szczytowej formie i jego dowcipy naprawdę potrafiły śmieszyć
do łez. Po chwili podeszli do nich Theodor Nott i David Ress, dwaj pozostali ścigający drużyny
Ślizgonów.
--Jak się bawicie? - zapytał wesoło Theo, stukając się swoim drinkiem z wszystkimi.
--Muszę przyznać, że umiecie robić imprezy – zaśmiała się Ginny, której alkohol poprawił już
humor i nieco rozluźnił język.
--To świetnie, ale szkoda, że nie tańczycie – Theodor odstawił swój kubek na gzyms kominka.
--Za chwilę wyskoczymy na parkiet – zapewnił go Zabini.
--Po co czekać? Hermiono, zatańczysz ze mną? - zapytał, uprzejmie kłaniając się Gryfonce. Miona
również odstawiła swój kieliszek i z uśmiechem podała chłopakowi rękę.
--Będzie mi bardzo miło – zapewniła go, po czym razem wkroczyli na parkiet.
--Masz kretynie te swoją powściągliwość – szepnął do ucha Smoka jego przyjaciel. Draco tylko
lekko zacisnął szczęki, ale nie zdecydował się tego skomentować.
--I nie, nie możesz wyrzucić Notta z drużyny, jest za dobry – dodał szeptem Diabeł, jakby czytając
w myślach blondyna. Zabini odstawił swojego drinka, po czym z swym najbardziej uroczym
uśmiechem poprosił Ginny do tańca. Zdaje się, że Ruda tylko na to czekała bo już po chwili oboje

113
zapamiętale pląsali przy jakiś szybkich rytmach. Malfoy zawziął się i obiecał sobie, że poprosi dziś
Hermionę do tańca, choćby jego honor miał ucierpieć gdyby dziewczyna odmówiła. Nie było
jednak łatwo zrealizować tego planu ponieważ Granger była wprost rozchwytywana. Ledwo Theo
skończył z nią tańczyć, podszedł do nich Boot prosząc o kolejny taniec. Z jednego zrobiło się
kilka... aż Herm została odbita prze Erniego, który również bardzo chciał z nią zatańczyć. Kilka
chwil później brązowowłosa znalazła się w ramionach Diabła, który akurat nie umiał się dopchać
do równie rozchwytywanej Ginny. I gdy już Draco myślał, że zaraz przyjdzie jego moment i
wreszcie będzie mógł z nią zatańczyć, pijana Dafne Greengrass wpadła niby przypadkiem na
tańczących Mionę i Blaise'a i trochę ich poturbowała. Draco zauważył jak Zabini pomaga
Hermionie dojść do najbliższej sofy. Dziewczyna wyraźnie utykała.
--Co się stało? - zapytał gdy tylko znalazł się przy nich. Ginny też od razu zeszła z parkietu.
--Mionka chyba wykręciła kostkę. Nic poważnego – zapewnił ich Diabeł.
--To nic, wystarczy trochę eliksiru wiggenowego – mruknęła Herm lekko krzywiąc się z bólu.
--Mamy w dormitorium. Smoku podasz Mionce? Ja pogadam sobie z panienką Greengrass –
zaproponował Blaise. Hermiona spojrzała na niego lekko mrużąc oczy. Czyżby Diabeł coś
kombinował? Jednak mina bruneta sprawiała wrażenie, iż wyraża on jedynie szczerą troskę o jej
zdrowie. zanim zdążyła jakoś zareagować, blondyn wziął ją na ręce, z taką lekkością jakby dla
niego nie ważyła więcej od przeciętnej miotły. Hermiona odruchowo złapała go za szyję nie za
bardzo wiedząc jak się zachować w tej całej sytuacji... Draco bez słowa ruszył w stronę schodów
prowadzących do dormitorium. Ginny chciała pójść z nimi by upewnić się, że z jej przyjaciółką
wszystko w porządku, ale Blaise złapał ją za rękę.
--A ty gdzie Wiewiórko? Planujesz zostać pielęgniarką, że się z nimi wybierasz? Nawet jeśli tak, to
myślę, że nie będziesz im potrzebna. Ginny uśmiechnęła się pod nosem, po czym pozwoliła
Diabłowi znów poprowadzić się na parkiet. Miał rację. Nie była im wcale teraz potrzebna, a
przecież w razie czego Hermiona na pewno wie jak sobie poradzić...

114
 Rozdział Dwudziesty Drugi
Wiele dziwnych i niewiarygodnych rzeczy zdążyło się już w jej życiu przydarzyć. Zaczęło
się od tego, że pewnego dnia dowiedziała się, że jest czarownicą... W ciągu sześciu lat nauki w
Hogwarcie: zaatakował ją pies o trzech głowach, spetryfikował bazyliszek, uciekała przed
dementorami, została na kilkanaście godzin zatopiona w jeziorze, a później uratowana przez pół
człowieka-pół rekina. Przenosiła się w czasie i przestrzeni, latała na miotłach, smokach,
hipogryfach i testralach... Można by długo jeszcze wymieniać jak wiele wspaniałych, ale i
dziwnych przeżyć miała już za sobą; jednak żadnego z tych ekstremalnych i ekscytujących
wydarzeń nie mogła przyrównać do tego, co czuła w tej chwili. Niesiona w ramionach przez
chłopaka, a w zasadzie już mężczyznę, który kiedyś wiele z tych cudownych dni w magicznym
świecie z premedytacją zamienił jej w koszmar... Dlaczego więc teraz czuła się jakby za chwilę
samą siłą woli miała unieść się w powietrzu? Dlaczego jego dotyk, zapach i bliskość sprawiała, że
dosłownie miała ochotę się rozpłynąć? To absolutnie nie powinno mieć miejsca! Wiedziała, że
Draco działał na nią silniej niż ktokolwiek wcześniej i najlepiej by było gdyby trzymała się od
niego z daleka. Nie posłuchała własnej dobrej rady i teraz poniesie tego konsekwencje. Jednym
słowem przechlapane! Mogła zadurzyć się w każdym! W każdym, tylko nie w nim. W nim nie
mogła... i nie powinna! Ale cóż z tego, skoro teraz nie miała na to żadnego wpływu? Stało się i
już...

Blondyn kopniakiem otworzył drzwi do swojego pokoju, po czym wniósł do niego Gryfonkę.
Posadził ją na jednym z łóżek i ruszył w stronę komody. Hermiona rozejrzała się ciekawie. W
dormitorium chłopaków, o dziwo panował porządek. Żadnych porozwalanych ubrań ani brudnych
skarpetek... gryfońścy faceci chyba powinni brać z nich przykład. Całe pomieszczenie było
oczywiście w barwach srebra i zieleni. Drzwi po drugiej stronie od wejścia, jak sądziła Hermiona
prowadziły do łazienki. Dwa biurka, dwa łóżka, dwie szafy i duża komoda. Poza tym dość spora
biblioteczka... gdyby nie fakt, że bolała ją noga na pewno by wstała, by przeglądnąć co też
ciekawego czytują Smok i Diabeł. Rozglądała się dalej i spostrzegła, że przy łóżku na którym
siedzi, na szafce nocnej stoi zdjęcie znajomo wyglądającej kobiety... i Dracona. On i jego matka.
Siedziała więc najpewniej na jego posłaniu. Nie wiedziała czemu ta myśl sprawiła, że oblała się
rumieńcem. Draco w tym czasie wyjął z komody dwie fiolki z eliksirami i bandaż.
--Macie fajne dormitorium – mruknęła, chcąc jakoś przerwać ciszę.
--Jeśli coś tu jest brzydkie, w złym guście lub ewidentnie gejowskie, to napewno należy do
Zabiniego – zażartował Malfoy i Hermiona parsknęła cichym śmiechem.
--Ciekawe co on by powiedział jakby usłyszał, co ty o nim mówisz.
--Pewnie wymyśliłby jakąś ciętą ripostę. Język to on akurat ma naprawdę diabelski- uśmiechnęła
się do niego czując, że atmosfera nieco się rozluźniła. Draco podał jej eliksir wiggenowy i
dziewczyna od razu go wypiła. Smok w tym czasie przyklęknął przy niej i zdjął buta z jej lekko już
opuchniętej, prawej stopy. Herm poczuła się naprawdę dziwnie widząc tego wyniosłego arystokratę
klęczącego przed nią na kolanach...
--Greengrass nieźle nadepnęła ci na odcisk – zakpił Smok.
--Nie mam odcisków! - oburzyła się z rozbawieniem. Blondyn wywrócił teatralnie oczami,jakby
wyśmiewając jej próżność, po czym odkręcił fiolkę z eliksirem dekompresyjnym i zmoczył nim
bandaż.
--Do jutra opuchlizna ci zejdzie, ale nie radzę ci już dziś wywijać na parkiecie – pouczył ją,
jednocześnie w bardzo sprawny sposób bandażując jej nogę. Hermioną wstrząsnął delikatny dreszcz
gdy poczuła jego chłodne palce na swojej skórze.

115
--Nie wiedziałam, że taki z ciebie magomedyk, Malfoy – zażartowała, ale bez uszczypliwości. Tak
naprawdę była pod wrażeniem jego umiejętności. Zatrzymał się na chwilę, a jego niebieskoszare
oczy spojrzały prosto w jej brązowe i już samo to spojrzenie odebrało jej oddech. Merlinie, ależ on
jest zabójczo przystojny!
Draco patrzył jej w oczy, wciąż trzymając dłonie na jej nie do końca obandażowanej kostce. Jednak
po chwili opuścił wzrok i wrócił do przerwanej czynności. Gryfonka miała dziwne wrażenie, że jej
słowa nieco go uraziły... Nie wiedziała jednak,czy powinna go przeprosić.
--Śmierciożercy nie mieli super wyposażonego skrzydła szpitalnego i pielęgniarki gotowej na każde
zawołanie. Odniesienie rany było hańbą, więc należało w dyskrecji samemu się uleczyć.
Szczęściarzem ten, kto miał zdolności w eliksirach, albo chociaż dobre relacje ze Snapem.
Hermionie dosłownie opadła szczęka. Malfoy opowiada jej o swojej służbie w szeregach czarnego
pana? Tego się nie spodziewała...
--To musiało być straszne – szepnęła. Miała na myśli bycie śmierciożercą.
--Bywają gorsze rzeczy – mruknął blondyn, po czym zgrabnie związał ostatnią część opatrunku,
tak, by nie zsunął się z jej stopy.
--Dzięki, zrobiłeś to bardzo profesjonalnie – pochwaliła brązowowłosa z ciepłym uśmiechem,
jednak w jej głowie wciąż pobrzmiewały słowa Draco. Tak bardzo miała ochotę zapytać go o coś
jeszcze związanego z śmierciożerstwem... Czuła jednak, że mogłaby zranić go tym pytaniem, a tego
by za nic nie chciała.
--Wyrazy wdzięczności przyjmuję tylko w galeonach albo korepetycjach z Transmutacji – drażnił
się Smok. Hermiona zachichotała.
--Zobaczę, co da się z tym zrobić, choć nie sądzę, by moja skrytka u Gringotta była przygotowana
na twoje wymagania – docięła mu.
--Zawsze pozostaje ci druga opcja – przypomniał blondyn,jednocześnie podnosząc się z kolan i
zakręcając fiolkę z eliksirem.
--Zależy ci na dobrych ocenach z Transmutacji, bo potrzebujesz tego, aby dostać wymarzoną pracę?
- zdobyła się na odwagę, by zapytać. Draco schował resztki eliksiru i zamknął komodę,po czym
podszedł do biblioteczki i otworzył ukryty za książkami barek.
--Nie sądzę, by owutem z Transmutacji był mi potrzebny, nie chcę tylko, żeby stary się czepiał.
McGonagall skarżyła się nietoperzowi na moje olewanie przedmiotu, a Snape zagroził, że powtórzy
to ojczulkowi. A jeśli to zrobi, to ten znów palnie mi odpowiednio długą gadkę o honorze
Malfoy'ów. Wolę zaliczyć ten głupi przedmiot i mieć spokój - Hermiona była zaskoczona
pokładami goryczy,jakie ukrywały się w słowach blondyna... Mimo wszystkiego,co się stało w
czasie wojny, Draco wciąż nie chciał zawieźć swojego ojca. Odruchowo spojrzała na zdjęcie przy
jego łóżku.
--Pewnie zastanawiasz się,czemu mam zdjęcie tylko z matką? - zapytał bez ogródek podając
Hermionie kieliszek czerwonego wina. Dziewczyna zdziwiła się nie tylko tym, że podał jej drinka,
ale głównie tym, że Draco sam kontynuował rozmowę o jego rodzicach...
--Ojciec nie znalazł chwili, by pozować do jakiś głupich fotek. Plany podbicia świata zwykle
zajmują człowiekowi dość sporo czasu - burknął Smok, podchodząc do komody i biorąc zdjęcie.
--Teraz też taki jest? - zawsze bardzo ją interesowały jego relacje z rodzicami, ale nie chciała , by
uznał ją za wścibską. Ku jej zdziwieniu Draco roześmiał się pod nosem.
--Teraz ma nawet czas,by przyjeżdżać na każdy mecz... chyba chce mnie mieć na oku, by upewnić
się, że znów nie zawiodę pokładanych we mnie nadziei.
Herm poczuła straszną ochotę, żeby podejść do niego i objąć go mocno. Widać było, że dawne
zachowanie jego ojca wciąż w jakiś sposób go raniło.
--Rozmawiałeś z nim o tym? - spytała cicho.
--Nie ma o czym. Jest idealnym ojcem. Oboje są teraz idealnymi rodzicami – pokręcił smętnie
głową patrząc na swoje zdjęcie z matką, po czym odstawił je spowrotem na szafkę i wrócił do
barku, by wziąć swoją whisky.

116
--Teraz? Wcześniej nie... - wiedziała, że nie ma prawa pytać, nic jednak nie potrafiła poradzić na
swoją ciekawość.
--Co dostałaś na święta od rodziców gdy miałaś, nie wiem... z pięć lat? - jego pytanie bardzo ją
zaskoczyło.
--Nie pamiętam... chyba łyżwy – odpowiedziała.
--A ja skrytkę w banku. Na szóste urodziny dostałem udziały jakiejś firmy. Na siódme fundusz
powierniczy. Na każde święta czek lub wyciąg z banku z powiększonym stanem konta. Rodzice
informowali mnie, że mam sobie kupić co zechcę.
--Nigdy nie dostałeś prawdziwego prezentu? - jęknęła zdruzgotana.
--Dostałem, ale nie od nich... Chociaż... na ostatnie urodziny sami kupili mi nową miotłę i urządzili
dla mnie imprezę w ogrodzie... - nie wiedział czemu jej to wszystko opowiada. Może to alkohol tak
na niego wpłynął? Albo może po prostu chciał, by go trochę lepiej poznała... by go zrozumiała.
--To wojna wszystko zmieniła? - spytała.
--Chyba... kiedyś dostawałem od nich paczki ze słodyczami przygotowane przez skrzaty domowe.
Przez te wszystkie lata nie zorientowali się nawet, że ja w sumie nie przepadam za słodyczami.
--Już ich nie przysyłają?
--Nie, za to matka pisze raz w tygodniu. W ostatnim liście upominała mnie, bym zakładał czapkę,
gdy wychodzę z zamku.
--To urocze – Gryfonka uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco.
--To dziwne, nie wiem co o tym myśleć – burknął jakby sam do siebie.
--Ta wojna była okropna, to normalne, że rodzice się teraz o ciebie bardziej martwią – chciała mu
jakoś dać do zrozumienia, że nie powinien się tym zadręczać, bo wszystko będzie dobrze.
--Zobaczymy co wymyślą na święta – jednym łykiem opróżnił swoją szklankę i podszedł do barku,
by sobie dolać. Hermiona również napiła się swojego wina. Było wyśmienite.
--Wyjeżdżasz na święta do domu? - zapytała,niby mimochodem.
--Matka nalegała... a ty?
Dziewczyna zdjęła swojego drugiego buta,wstała i odstawiła swoje wino. Postanowiła trochę
rozchodzić nogę.
--Bardzo chciałam, ale Ginny zostaje... a po tym co się stało, nie mogę jej zostawić samej.
--Wiewiórka nie chce jechać do tej ich Dziury?
--Nory – poprawiła go automatycznie – Ona chyba nie chce wysłuchiwać wyrzutów rodziców, po
tej całej historii – odpowiedziała, przechadzając się ostrożnie po pokoju. Draco oparł się o swoje
biurko i wodził za nią wzrokiem.
--To niech pojedzie do ciebie. Będziesz ją miała na oku, a jednocześnie spędzisz święta z rodzicami.
Hermiona zamrugała lekko oszołomiona. Cóż za genialny pomysł! Czemu sama na niego nie
wpadła? Chyba ma ostatnio jakieś problemy z koncentracją... nie chciała nawet myśleć co, a raczej
kto to u niej powoduje.
--Taak, muszę jej to zaproponować. Nigdy nie była w mugolskiej części Londynu,więc pewnie się
ucieszy – mruknęła bardziej sama do siebie.
--Wielu czarodziejów czystej krwi nigdy nie było po tej drugiej stronie – odezwał się Draco wciąż
patrząc jak Gryfonka ostrożnie stąpa zabandażowaną stopą.
--A ty? Byłeś w niemagicznym Londynie? - zapytała podchodząc po swój kieliszek wina. Szczerze
musiała przyznać, że nigdy nie sądziła, że będzie tak swobodnie rozmawiała z Malfoyem i to na
takie tematy... ale było to dość przyjemne przeżycie.
--Tylko na King's Cross – odpowiedział, jakby trochę wstydząc się tego.
--Serio? Nie widziałeś Big Bena, Pałacu Buckingham, London Eye, Harrodsa?
--Harrodsa? To coś do jedzenia? - zaśmiał się.
--To taki luksusowy dom towarowy, chociaż różdżki czy kociołka tam nie kupisz – odpowiedziała z
uśmiechem.
--Brzmi ciekawie – wyszeptał blondyn.

117
Z rozczuleniem wspominała wszystkie te miejsca, o których opowiadała... Zapragnęła nagle, by
kiedyś go tam zabrać, nie odważyła się jednak mu tego teraz zaproponować.
--Londyn jest piękny – powiedziała tylko starając się opanować rumieńce, które niechciane
pojawiły się na jej twarzy. Draco już na końcu języka miał do powiedzenia co jego zdaniem jest
piękne, ale zdołał się opanować.
--Jak noga? - zapytał zamiast tego.
--Lepiej, dziękuję. Myślę, że możemy już wracać na dół – zaproponowała niepewnie. Malfoy tylko
kiwnął głową i dopił swojego drinka. Najchętniej wcale by jej nie wypuścił ze swojego pokoju, ale
był milion powodów, dla których nie mógł jej tu zatrzymywać, a głównym wcale nie była by jej
niechęć... Miona podniosła z ziemi swoje buty i zdecydowała się, że pójdzie boso, gdyż noga z
opatrunkiem najpewniej nie zmieściłaby się do szpilki. Draco szarmancko otworzył przed nią drzwi
i Gryfonka wyszła na mroczny korytarz.
--Dlaczego tu tak ciemno? - mruknęła łapiąc się ściany.
--To pomysł Zabiniego, nie będę ci tłumaczył jego motywów, jednak jeśli usłyszysz coś dziwnego,
to się tym nie przejmuj – głos Smoka był ewidentnie przepełniony rozbawieniem. I wtedy do
Hermiony dotarło. Ciemny korytarz, dla par, które chcą zaznać trochę prywatności. W myślach
podziękowała, że mrok kryje jej twarz, gdy dwa ogniste rumieńce wykwitły na jej policzki. Draco
zamknął za nimi drzwi z dormitorium i zrobiło się zupełnie ciemno.
--Cholerne pomysły Diabła – mruknęła rozdrażniona, ostrożnie stąpając w obawie, że za chwilę
może spaść z schodów.
--Poczekaj, pomogę Ci – zaproponował Draco wyciągając rękę i obejmując ją w talii. Ciemność,
jego bliskość i wreszcie dotyk, sprawiły, że Hermionie zakręciło się w głowie i jęknęła cichutko.
Merlinie, niech już wreszcie zejdą z tych schodów, albo lepiej niech on znów ją pocałuje... Ktoś
wysoko postawiony uznał chyba, że jej też coś się należy od życia, bo jedna z jej próśb miała
właśnie zostać spełniona...
Chwilę później stała przyciśnięta do ściany w ciemnym korytarzu, a miękkie usta szarookiego
blondyna skradały pocałunki z jej malinowych warg. Teraz jednak było zupełnie inaczej,niż za
pierwszym razem. Tamten pocałunek był zachłanny i pełen pasji. Ten był delikatny, subtelny i pełen
uczucia. Hermiona miała wrażenie, że czas stanął w miejscu i nie liczyło się nic innego tylko oni.
Draco całował wspaniale. Mogłaby się założyć, że na całym świecie nie znalazłaby nikogo,kto
zrobiłby to lepiej. Dosłownie roztapiała się w jego silnych ramionach. To było wręcz
niewłaściwie... ale wciąż idealne. Oddawała jego pocałunki, chcąc by ten cudowny epizod nigdy się
nie skończył. Nagle, gdzieś z dołu dobiegł ich głośny huk. Hermiona przestraszona oderwała się od
niego.
--Co to było? - pisnęła lękliwie.
--Nie mam pojęcia, ale lepiej sprawdźmy – Draco z jednej strony był wściekły, że ktoś im przerwał,
z drugiej natomiast cieszył się, że poniekąd uniknęli niezręcznej sytuacji. Bo niby co jej miał
powiedzieć? Jak wyjaśnić, że znów przegrał z samym sobą i dlatego ją pocałował? Wciąż trzymają
ją ostrożnie w talii zeszli razem do pokoju wspólnego. Zastali tam dość interesujący widok.

Muzyka była wyłączona, bufet wyglądał jakby go ktoś stratował, a wszyscy imprezowicze
zgromadzili się po dwóch przeciwnych stronach parkietu. Blaise mocno trzymał szarpiącą się
Ginny, a na przeciwko nich Milicenta i Theo próbowali uspokoić Tracy Davis, na której policzku
widniało okropne zadrapanie, a ubrania były całe w plamach z jedzenia.
--Ja jestem dziwką, ty czerwonowłosa wywłoko?! Sama jesteś dziwką ! - darła się Ginny szarpiąc
się tak, że Diabeł ledwo sobie z nią radził.
--Już ja Ci pokażę ty Ruda szmato! - odpyskowała Tracy wymachując pięścią. Hermiona zakryła
sobie usta dłonią, nie wiedziała czy ma zacząć się śmiać czy płakać. Wojna ledwie się skończyła i
nigdy nie przypuszczała, że po tym wszystkim czego doświadczyli, ktoś jeszcze będzie reagował z

118
taką agresją... a tu proszę: Smok bił się z Ronem, Diabeł z Potterem, a Ginevra najwyraźniej
właśnie przyłożyła Davis...
--Dość tego – zawyrokował Diabeł, odwracają Ginny twarzą do siebie i przerzucając ją sobie przez
ramię jak worek ziemniaków. Ruda zaczęła wyrywać się, kopać i okładać pięściami plecy
Zabiniego, ale on wcale się tym nie przejął, bo ruszył z nią w stronę wyjścia. Hermiona i Draco,
lekko ubawieni zachowaniem Gin, ruszyli zaraz za nimi.
--Puszczaj mnie kretynie! Natychmiast mnie postaw, ty imitacjo mężczyzny! - darła się Ginny.
--Imitacjo? Nie zmuszaj mnie, żebym ci udowodnił, jak bardzo się mylisz – postraszył Diabeł
stawiając ją wreszcie na ziemi. Hermiona i Draco roześmiali się pod nosami.
--Głupek! Dlaczego mnie powstrzymałeś?! Dołożyłabym jej! - piekliła się Ruda.
--Domyślam się, po tym jak prawie odbiłaś mi płuca tymi małymi piąstkami – Blaise udawał mocno
rannego.
--Uważaj, bo zaraz mogę ci poprawić! - ostrzegła go złowrogim tonem.
--Co tak właściwie się stało? - wtrąciła się Hermiona. Ginny i Diabeł spojrzeli na siebie, po czym
ku zdziwieniu Herm, Ruda zaczerwieniła się ogniście.
--Davis doczepiła się do mnie i nazwała mnie dziwką – odpowiedziała, dziwnie zawstydzona.
--Bez powodu Cię tak zwyzywała? - zapytał Draco patrząc podejrzliwie na Diabła.
--No tak! Po prostu podeszła i mnie poszarpała, a potem tak nazwała – tłumaczyła Ginny.
--W porządku. Lepiej będzie jak już sobie pójdziemy – zdecydowała Miona. Jakoś dziwnym trafem
nie miała odwagi spojrzeć na Malfoy'a.
--Mamy nadzieję, że mimo wszystko impreza wam się podobała – Blaise uśmiechnął się do nich
przymilnie.
--Tak, było fajnie – odpowiedziała Ginevra.
--Nie trzeba was odprowadzić? - zapytał Draco.
--Nie, poradzimy sobie. Dzięki, było miło – odpowiedziała szybko Hermiona, czerwieniąc się
lekko, gdy jej wzrok spotkał się wreszcie z spojrzeniem blondyna.
--Też tak sądzę – odpowiedział Smok i uśmiechnął się w taki sposób, że brązowowłosej zmiękły od
tego kolana. Złapała więc Ginny za rękę, szybko pomachała chłopakom na pożegnanie i już po
chwili obie dziewczyny zniknęły w końcu korytarza.

--Całowałeś się z nią – triumfował Blaise gdy tylko przekroczył próg ich dormitorium.
--Skąd ten pomysł Diable? - zapytał go Draco,usiłując ukryć rozbawienie.
--Po porostu mój niezawodny instynkt mi to mówi! Mam rację, prawda? Prawda?
--Skoro instynkt jest niezawodny, to po co mnie o to pytasz, skoro już masz gotową odpowiedź? -
kpił Smok podchodząc do barku,by nalać po drinku sobie i kumplowi.
--Bo chce to usłyszeć od ciebie! Powiedz, no powiedz! - nalegał Zabini.
--Nic Ci nie powiem, bo nie obraź się - ale jesteś straszną pleciugą, stary.
Diabeł wyglądał na szczerze urażonego tą uwagą. Wydął usta i złożył ręce na piersi jak małe
obrażone dziecko.
--To ja też ci nic nie powiem! - oświadczył wyniośle.
--I nie musisz. I tak widzę szminkę Wiewiórki na twoim kołnierzyku – zaśmiał się Draco, siadając
na swoim łóżku. Jego rozbawienie po stokroć się spotęgowało, gdy zobaczył, jak Blaise śpieszy do
lustra, by sprawdzić czy faktycznie ma takie ślady.
--Bardzo, kurwa zabawne – mruknął zły, gdy odkrył, że ma na sobie czarną koszule, na której
ciężko byłoby zostawić jakiekolwiek ślady, a ponadto przypomniało mu się, że Ginny miała na
ustach jedynie bezbarwny błyszczyk. Smok leżał na swoim łóżku,praktycznie zwijając się ze
śmiechu.
--I tak wiem, że całowałeś się z Mioną! - odgryzł się Diabeł.
--Myśl sobie co chcesz, nie moja sprawa – odpyskował Malfoy po czym zgrabnie wstał z łóżka i

119
cicho podgwizdując wszedł do łazienki.
--Na pewno tak. Zadowolenie, aż tryska z ciebie przez pory skóry – zawołał za nim Zabini. Cieszył
się, że im obu wyraźnie udał się dzisiejszy wieczór. Powinien pochwalić Rudą, za dobry wybór. Ten
błyszczyk o smaku jagód był fantastyczny...

--I jak było? - dopytywała Ginny,gdy tylko znalazły się w pokoju prefekt naczelnej.
--No fajnie, udana impreza – odpowiedziała Hermiona wkładając do szafy swoje szpilki.
--Nie o to pytam! Chodzi mi o Malfoy'a i wasze sam na sam w jego dormitorium!
Hermiona poczuła, że krew napływa jej do twarzy co niechybnie skończy się krwistymi
rumieńcami.
--Normalnie, opatrzył mi nogę i dał eliksir – burknęła i schyliła się pod łóżko, udając, że szuka
swoich kapci.
--Tylko tyle? Nie rób ze mnie idiotki Herm, przecież widzę, że coś jest na rzeczy – drążyła Ruda.
--Nie robię z ciebie idiotki, jestem zmęczona, idę pierwsza pod prysznic, ok? - ucieczka to jedyny
pomysł,jaki wpadł Hermionie teraz do głowy.
--O nie! - Ginny podbiegłą i stanęła tak, by zasłonić sobą drzwi łazienki – Powiedz mi, albo będę ci
wiercić dziurę w brzuchu do samego rana! - zażądała z perfidnym uśmieszkiem.
--Co mam ci powiedzieć? - brązowowłosa jęknęła zrezygnowana.
--Prawdę. Całowałaś się z Malfoyem? - Hermiona miała oczywistą ochotę zaprzeczyć, ale
wiedziała, że Gin wyciągnie z niej to prędzej, czy później.
--Tak, ale nie rób mi wyrzutów z tego powodu, skoro sama całowałaś się dziś z Diabłem – najlepsza
obrona, to atak, pomyślała Miona z rozbawieniem patrząc jak Ruda się czerwieni.
--Jaaa... wcale nie!
--Taak? To czemu masz malinkę na szyi? - zakpiła. Ginny szybko otworzyła drzwi łazienki i
wskoczyła do środka by przeglądnąć się w lustrze. Hermiona roześmiała się szczerze widząc, jak jej
koleżanka szuka nieistniejącej malinki.
--Jeden zero dla mnie – pomyślała nie bez satysfakcji.
--Wredna małpo – warknęła na nią Ruda wychodząc z łazienki.
--Masz za swoje, nie musiałaś mnie dręczyć – Herm pokazała jej język.
--Opowiesz chociaż jak było? - prosiła Ginny.
--A ty opowiesz?
--Jasne! To idź pierwsza, ja pójdę po tobie, a potem zrobimy sobie babskie pogaduchy do poduchy!
- zapiszczała Ruda podekscytowana.
Hermiona zgodziła się, aczkolwiek z mniejszym entuzjazmem. Jednak zanim zdążyła wyjść z
łazienki, Ginny już spała zwinięta w kłębek na jednej stronie łóżka. Brązowowłosa przyjęła to
poniekąd z ulgą. Położyła się obok i przykryła przyjaciółkę, wdzięczna, że będzie mogła spokojnie
się wyspać zanim Gin zmusi ją do wyznania tego,co stało się dziś na pewnym mrocznym korytarzu.

Niedziela upłynęła wszystkim na wypoczynku, albo jak w przypadku Hermiony na nauce i walce z
kacem, który jej dokuczał. Ginny skarżyła się na ból głowy i kilka zadrapań, których nabawiła się w
czasie bójki z Tracy. Obie dziewczyny nie miały okazji, by pogadać z Ślizgonami, którzy również
najpewniej cały dzień odsypiali imprezę. Miona zastanawiała się czy Draco myśli o tym,co się
wczoraj stało... Bo ona myślała... i była to strasznie rozpraszająca myśl.

Gdy w poniedziałek Hermiona usiadła przy swoim stole, zauważyła, że Ginny jest czymś bardzo
podekscytowana. Ruda prawie wcale nie jadła, tylko wciąż gapiła się wyczekująco na drzwi
wejściowe.

120
--A tobie co? - zapytała brązowowłosa nalewając sobie kawy.
--Zaraz zobaczysz! O idzie Draco! - Ginny pomachała wesoło do blondyna, a Hermiona spłoniła się
lekko, gdy odwróciła się i stwierdziła, że Malfoy patrzy prosto na nią. Uśmiechnęła się więc
niepewnie i również pomachała. Blondyn odmachał obu dziewczyną i sam obdarzył je uroczym
uśmiechem. Obie Gryfonki z zdziwieniem zauważyły, że Diabeł nie pojawił się jeszcze w Wielkiej
Sali. Zawsze przecież przychodził razem ze Smokiem. Hermiona właśnie zabrała się do jedzenia
jajecznicy, gdy jej uwagę przykuło kilka głośnym okrzyków niedowierzania i wybuchów śmiechu.
Spojrzała w stronę drzwi wejściowych i sama o mały włos nie zakrztusiła się swoim śniadaniem...

121
 Rozdział Dwudziesty Trzeci
Okropna szata w kolorze wściekłego różu, z wyhaftowanym na piersi wyjątkowo
paskudnym, białym kotem. Do tego peruka w odcieniu fioletu, poskręcana w brzydkie loki. Cała ta
osobliwa postać wyglądała jak żywa reklama kiczu i tandety... Ginny prawie wpadła pod stół
zanosząc się śmiechem, a cała reszta szkoły albo śmiała się tak jak ona, albo była zszokowana tak
jak np. Hermiona. Wszystkie spojrzenia były skupione na dziwnym przybyszu i chyba właśnie o to
mu chodziło... Blaise rozłożył ręce jakby chciał przytulić wszystkich na raz.
--Kocham was ludzie! - wrzasnął na całą Wielką Salę. Herm pokręciła głową z niedowierzaniem.
Ależ Ginny wymyśliła mu karę za wygranie zakładu... Blaise zaczął tanecznym krokiem podążać
do przodu.
--Kocham was! - wykrzykiwał raz po raz. – Ciebie kocham, ciebie też kocham – wskazywał na
uczennice Hufflepuffu.
--Ciebie jakby trochę mniej, ale też możesz być, Macmillan – wyszczerzył się do Erniego
jednocześnie klepiąc go tak mocno w plecy, że Puchon zanurkował swoim nosem w talerzu.
--Cmokaski urocze brudaski! - krzyknął do chłopaków z Ravenclawu i posłał im soczystego całusa.
Cała Wielka Sala wyła ze śmiechu, podobnie jak niektórzy nauczyciele. Jedynie Snape wyglądał
jakby ktoś go przeklął klątwą kwaśnej miny, a McGonagall sprawiała wrażenie, jakby spodziewała
się, że za chwilę piorun trzaśnie w stół. Dumbledore był wyraźnie rozbawiony i pomachał do
Zabiniego, gdy ten uśmiechnięty od ucha do ucha zawołał, że również i dyrektora kocha.
--Moje oślizłe wężyki! Was też kocham, wy moje potworki! - Blaise zaczął przytulać prawie
każdego Ślizgona. Uczniowie jego domu byli wyraźnie zadowoleni z wystąpienia kolegi, bo
ściskali go z entuzjazmem. Hermiona zachichotała, widząc jak Draco zakrywa twarz dłonią i ledwo
przez palce patrzy na popisy swojego przyjaciela. Snape, wyraźnie wściekły wstał wreszcie od stołu
nauczycielskiego i ruszył w kierunku Zabiniego, najpewniej po to by wywlec go z Wielkiej Sali i
ostro ochrzanić. Jednak Diabeł był chyba na to gotowy.
--Profesorze! Właśnie pana pragnąłem najbardziej zobaczyć! Muszę z głębi mego serca wyznać, że
to właśnie pana kocham naj naj najmocniej! - powiedział, teatralnie kładąc dłoń na piersi by
potwierdzić swoją szczerość. Uczniowie nie ukrywali swojego rozbawienia tą sceną, tak samo
zresztą jak nauczyciele. Gdyby wzrok mógł zabijać, Blaise skończyłby właśnie z dwoma sztyletami
wbitymi w czoło, bowiem Snape, aż pienił się ze złości. Chłopak jednak nic sobie z tego nie zrobił,
tylko wciąż szczerzył się szeroko.
--Czyżby pan profesor umył dziś włosy? To akurat dziś, przypadł ten dzień? Ależ cudownie
trafiłem! Za to kocham pana podwójnie! – zawołał, gdy Snape sycząc złowrogo zbliżył się do
niego.
--Zabini, ty idioto! Natychmiast przestań się wydurniać! I co ty w ogóle masz na sobie?! - warknął
Severus ledwo hamując się, by nie sięgnąć po różdżkę.
--To moja nowa szata. Prawda, że śliczna? Wiedziałem, że się panu spodoba i dlatego mam dla pana
taką samą.
Diabeł jak gdyby nigdy nic, otworzył swoją torbę i wyjął z niej taką samą, ohydną, różową szatę z
kotem i wcisnął ją bezpardonowo zszokowanemu profesorowi. W Wielkiej Sali jakby eksplodowały
fajerwerki. Wszyscy ryknęli śmiechem, patrząc na upokorzenie Mistrza Obrony.
--Koniecznie ją załóż, Severusie. Będzie ci bardzo do twarzy – zawołała Maura SilverSpell
ocierając łzy.
--Ja też tak sądzę. Proszę mi wybaczyć, ale mimo mojej bezgranicznej miłości, uważam, że czarny
panu nie pasuje. Powinien pan pomyśleć o zmianie image'u, a róż z pewnością sprawi, że będzie
pan jeszcze bardziej seksi. - Ginny leżała na stole i ledwie łapała oddech w spazmach śmiechu, a

122
Hermiona sama musiała przyznać, że dawno się tak nie ubawiła.
--Ale go załatwiłaś, przecież Snape go zaraz zabije – skarciła lekko Rudą.
--To nie ja! Kazałam mu tylko założyć różową szatę na śniadanie, nic więcej, słowo daje – kwiliła
Ginny ocierając łzy.
--Dość tego! Wyjdź z Wielkiej Sali Zabini! Ale już! - ryknął Snape, ciskając szatą o ziemię.
--Ale tak sam na sam? Jest pan pewien, że jesteśmy już gotowi na ten etap? - Blaise zamrugał
zalotnie okiem i udał, że płoni się jak jakiś podlotek.
--W.Y.N.O.C.H.A! - wyartykułował Severus, jakby miał do czynienia z wyjątkowo tępym
dzieckiem.
--Dobrze, już dobrze, mój ty słodki brutalu! - zawołał Diabeł. Odwrócił się machając do wszystkich
--Kochani! Zaraz wracam, wyskoczę tylko na małe rendez-vous z naszym Seviczkiem! Słodkaśne
buziole dla was!
Blaise odwrócił się na pięcie i zalotnie kręcąc biodrami wymaszerował z Wielkiej Sali, a Snape
wyglądający jak chmura burzowa ciskająca piorunami, tuż za nim. Ginny ocierała łzy papierową
serwetką, a Hermiona wciąż nie dowierzała, że to wystąpienie przed chwilą miało miejsce. Blaise
niczego nie robił na pół gwizdka. Dał popis, który Hogwart zapamięta na naprawdę długo.
--Uwielbiam go, jest wspaniały – wyjęczała Gin zarumieniona, a jej oczy błyszczały radością.
Hermiona spojrzała na nią z rozczuleniem. Miło było widzieć, że po wszystkich okropnych
przeżyciach, jej przyjaciółka tak szybko doszła do siebie.
--Co teraz masz za lekcje? - spytała Ruda.
--Eliksiry – Hermiona zachichotała, ciekawa jak Blaise zachowa się na ich zajęciach.
--Ale ci zazdroszczę! Szkoda, że nie mogę iść z tobą!
--Pewnie Snape każę mu zdjąć tę szatę.
--Oby nie! Chce się jeszcze pośmiać – zawołała Ginny.
--Herm, skończyłaś? Bo my idziemy już na lekcję – zwrócił się do niej Harry, choć jego wzrok
skupiony był na rudowłosej.
--Tak, już idę. - Miona kątem oka spojrzała na Rona, który stał zaraz obok Harry'ego. Wciąż nie
odzywali się do siebie, ale od czasu, gdy Ginny leżała w Skrzydle Szpitalnym ich relację były ciut
lepsze.
--Ja też już idę, mam Zielarstwo – mruknęła Gin wstając. Wyraźnie było widać, że unika spojrzenia
Pottera.

Przed Wielką Salą zastali Blaise'a i Draco, który rozmawiał z przyjacielem. Kilka metrów dalej,
Snape dyskutował o czymś zawzięcie z SilverSpell. Chyba kłócili się o wymiar kary Zabiniego.
--Patrz Smoku, są i nasze słoneczka! - zawołał Diabeł entuzjastycznie. -- I jak tam piękności, po
nocy z nami macie już poranne nudności? - zapytał zalotnie mrugając. Harry i Ron dosłownie
oniemieli, a Draco ukrył twarz w dłoniach i z dezaprobatą pokręcił głową.
--Diable, jak ty już coś wymyślisz – skarciła go Hermiona, choć nie udało jej się ukryć rozbawienia.
Ginny natomiast bez skrępowania podeszła do Zabiniego i rzuciła mu się na szyję. Na ten widok
Harry zachwiał się na nogach jakby ktoś zdzielił go obuchem po głowie. Ruda wyściskała Diabła
mocno i złożyła na jego policzku słodkiego buziaka.
--Jesteś najlepszy. Dzięki wielkie, że się ze mną założyłeś choć tak naprawdę wiedziałeś, że nie
wygrasz. Dzięki, bo wiem, że zrobiłeś to wszystko tylko po to by mnie rozśmieszyć i poprawić mi
humor po tym, co się stało. Nigdy ci tego nie zapomnę Blaise – Ginny uściskała go po raz ostatni,
po czym zarumieniona i wyraźnie szczęśliwa ruszyła w stronę wyjścia. Diabeł wyglądał na lekko
oszołomionego, ale jednocześnie bardzo zadowolonego.
--Głupi to ma zawsze szczęście – mruknął Draco.
--A co Smoku, bierz przykład – zaśmiał się brunet.
--Dobra, chodźmy już lepiej na Eliksiry – ponagliła ich Hermiona. Ron i Harry posłuchali jej rady i

123
skierowali się obaj w stronę lochów, przy czym Harry wyglądał jakby mu ktoś właśnie oświadczył,
że Voldemort wciąż żyje.
--Idźcie przodem, ja muszę poczekać, aż Snape naradzi się ze swoją przyszłą żoną. Rzucił mnie dla
kobiety. Wyobrażacie sobie? - Zabini prychnął wyraźnie zdegustowany. Hermiona i Draco
zachichotali i również postanowili iść już pod klasę. Dopiero, gdy znalezli się sami w korytarzu
Herm poczuła się skrępowana. Po tym co się wczoraj stało, nie sądziła, że tak szybko znów znajdą
się sam na sam...
--Jak twoja noga? - zapytał Draco by przerwać ciszę.
--Bardzo dobrze, dzięki. Mogę ci dać moją rekomendację na magomedyka.
--Rekomendacja od ciebie? Chyba od razu bym został dyrektorem Munga – zażartował.
--Kto wie, może i samym ministrem zdrowia - zaśmiała się Gryfonka. Niestety nie dane im było
dłużej rozmawiać, bowiem niedaleko sali czekał na nich Harry.
--Herm, możemy pogadać? - spytał ją, zupełnie ignorując Malfoy'a.
--Jasne – odpowiedziała niepewnie. – Zaraz przyjdę – mruknęła do Smoka. Draco otworzył usta
jakby chciał coś powiedzieć, jednak po chwili tylko kiwnął głową.
--Chyba może cię zostawić samą na pięć minut, co nie? - zaatakował Potter, ledwie blondyn odszedł
kilka kroków.
--O co ci chodzi? - zapytała go lekko zirytowana, że odezwał się do niej w ten sposób.
--Ginny jest z tym dupkiem? - warknął Wybraniec, wyraźnie zły.
--Mówisz o Diable? - upewniła się Miona.
--Tak! O tym kretynie, który twierdzi, że spędził z nią noc!
--Wcale tego nie twierdził, to był tylko żart, przestań się pieklić proszę.
--Chodzi z nim czy nie?! I tylko nie kłam, że nie wiesz! - złościł się Złoty Chłopiec.
--Nie wiem – odpowiedziała hardo dziewczyna. – A nawet jakbym wiedziała, a Ginny by mi
zabroniła, to bym ci nie powiedziała! A teraz wybacz, zaraz mamy lekcję.
Wyminęła Pottera i ruszyła pod klasę.

--Czego on chciał? - zapytał ją Draco od razu jak do niego podeszła.

--Nic ważnego – odpowiedziała lakonicznie. Pod klasą Eliksirów zgromadziła się już cała grupa,
brakowało tylko Zabiniego. Jednak już po chwili wyraźnie zadowolony Ślizgon zjawił się na końcu
korytarza. Nie miał już co prawda fioletowej peruki, ale jego szata wciąż była tak samo brzydka.
--Już jestem, moje pyzate misiaczki! Tęskniliście za swoim idolem? – krzyknął, znów rozkładając
ręce. Kilku osób parsknęło śmiechem. Za to Harry popatrzył na niego jak na jakiegoś zdechłego
robaka. Blaise ściskał właśnie rozchichotaną Pansy.
--Pierdolony pajac – warknął z pogardą bliznowaty.
--Nie obrażaj go! - upomniał go Ron. Hermiona i Draco spojrzeli zdziwieni na rudego.
--On uratował życie mojej siostrze. Nikt nie będzie go przy mnie obrażał!
--Aleś ty szlachetny, łasico – burknął kpiąco blondyn.
--Kocham was wszystkich! - zawołał Diabeł – Albo nie, po krótkim zastanowieniu, jednak
zmieniłem zdanie. Bo ciebie Potter, na pewno nie kocham. Szczerze mówiąc wolałbym pocałować
dupę hipogryfa niż w ogóle cię dotknąć. Ty Weasley, też nie patrz na mnie z taką nadzieją, ciebie
też raczej na pewno nie kocham! - Blaise uśmiechał się triumfująco.
--O! Ale tu jest ktoś, kogo kocham naprawdę szczerze. Chodź stary. Daj pyska! - Zabini wskazał na
Malfoy'a i szeroko rozłożył ramiona.
--Ani mi się waż! - ostrzegł go Draco i chwycił Hermionę za łokieć, po czym pociągnął ją wprost
przed siebie, jakby miała być jakąś tarczą, chroniąca go od czułości Diabła. Jednak brunetowi wcale
to nie przeszkodziło. Podszedł do nich i objął ich dwoje, praktycznie miażdżąc Gryfonkę pomiędzy
sobą, a Smokiem. Plecami wbijała się w twardą klatę blondyna, zaś z przodu nie widziała nic, gdyż
jej głowa i reszta ciała została przykryta przez tors Zabiniego. Diabeł jak gdyby nigdy nic przytulił

124
ich mocno, całując najpierw Smoka, a później Mionę w oba policzki.
--Jesteście moimi ulubionymi ludzikami na świecie – poinformował ich, z odpowiednią dozą
czułości.
--Fuj! Będę się musiał teraz odkazić – burknął Draco pocierając policzek.
--Poproś Filcha o jakiś środek czyszczący dla nadętych, arystokratycznych powierzchni –
podpowiedział mu Diabeł uśmiechając się cynicznie. Pewnie przekomarzanki chłopaków trwałyby
jeszcze długo, ale właśnie profesor SilverSpell otworzyła im salę.
--O nie, na pewno nie będę siedział z tym czymś! - zawyrokował blondyn patrząc z przyganą na
przyjaciela.
--Spoko i tak wszyscy wiemy, że wolisz inne towarzystwo – Blaise porozumiewawczo mrugnął do
Hermiony.
--Ja mogę z tobą siedzieć Diabełku – zaproponowała Tracy Davis.
--W życiu! Po tym jak w sobotę wytarzałaś się w jedzeniu, walcząc o mnie z pewną Rudą,
seksowną lwicą, jakoś straciłem na ciebie apetyt – wyznał jej Zabini z wyraźnym niesmakiem.
--Co?! - krzyknął Harry wyprowadzony z równowagi.
--To, co słyszałeś, bliznowaty. A teraz zamknij buzię, bo wyglądasz jak gumochłon po przeszczepie
mózgu, który się nie przyjął – Zabini z miną zwycięzcy wszedł pierwszy do sali.
--Ja z nim usiądę – zdecydowała Pansy. Draco bez słowa zajął miejsce obok Hermiony, co Ernie
Macmillan przyjął z dość nieprzyjazną miną.
--Wiesz o co Diabeł założył się z Ginny, że tak się dziś wygłupił? - zapytała Miona jako, że pani
profesor nie było jeszcze w sali.
--O to, że sam zdobędzie 150 punktów w meczu Qudditcha – odpowiedział blondyn ustawiając
swój kociołek.
--150? To chyba nierealne, prawda?
--Blaise wcale nie chciał wygrać tego zakładu. Prosił mnie, bym jak najszybciej złapał znicza.-
Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. Ginny miała rację. Diabeł zrobił to dla niej, by jakoś
poprawić jej humor po tym incydencie z próbą samobójczą. Kątem oka spojrzała na Harry'ego. Był
ewidentnie wściekły... I nagle ku swojemu własnemu zdziwieniu, zdała sobie sprawę, że ona
naprawdę ma nadzieję, że Ginny i Blaise będą kiedyś razem...

Występ Zabiniego trwał cały dzień i był jednym słowem spektakularny. Wystarczy wspomnieć, że
McGonagall prawie zeszła na zawał, jak Diabeł zaczął jej opowiadać sprośne dowcipy o Szkotach,
SilverSpell upuściła sobie na stopę kociołek, gdy zapytał ją czy Snape pod szatą ma naprawdę tak
boskie ciałko, jak wszyscy przypuszczają, Filch gonił go pół godziny wymachując miotłą, kiedy
zapytał go, gdzie można kupić takie śliczne, różowe gatki jak te, które ma woźny. Jednak nie tylko
nauczyciele musieli zmierzyć się ze spaczonym humorem Ślizgona. Ernie Mcmillan zaczerwienił
się jak piwonia i wybiegł z klasy, gdy Blaise na Eliksirach poprosił go o podanie fiolki słowami:
"Hej śliczniutki Puchonku, daj swojemu panu fiolkę, a później możemy zrealizować, te twoje
kosmate fantazje na mój temat". Milicenta Bulstrode wyjęła różdżkę i ciskała w Diabła zaklęciami,
gdy ten w drodze na obiad śpiewał dla niej piosenkę: "To, że teraz jesteś trollem, nie znaczy, że
kiedyś nie będziesz mugolem". Hermiona i Draco ostro go ochrzanili, gdy widząc ich przed
biblioteką krzyknął na całe gardło: "Ratuj się kto może! Smok chce pożreć ostatnią dziewicę!".
Zabini jednak nic sobie nie zrobił z ich reprymendy, tylko wyszczerzył się w szerokim uśmiechu i
oświadczył Hermionie, że ma się tak nie martwić, bo jest jeszcze przecież stara
McWiecznieNiewydymana. I może gniew Gryfonki nie byłby tak straszny, gdyby Blaise się
powstrzymał i nie zaugerował jeszcze głośno, że Hermisia nie powinna opierać się dłużej
dziewiczożerczym planom Smoka, jeśli nie chce skończyć tak jak opiekunka jej domu. Największy
ubaw z tego wszystkiego miała Ginny, jednak i jej nie dane było uniknąć wygłupów Blaise'a.
Jeszcze przed kolacją gonił wiewiórkę po całej Wielkiej Sali krzycząc, że przykro mu słuchać, jak

125
ludzie twierdzą, że co rude, to wredne i fałszywe i dlatego on z przyjemnością pomoże Ginny to
zmienić. Jak? A mianowicie, próbując przefarbować jej włosy na zielono. I oczywiście nie planował
użyć w tym celu różdżki, tylko pędzla pomoczonego w zielonej, olejnej farbie. Na szczęście Ginny
nadal pozostawała mistrzynią w rzucaniu upiorogacków... Poza tym Diabeł często powtarzał
ludziom, że ich kocha. Mało tego, próbował te swoje uczucia okazywać przytulając wszystkich
dookoła. Dziewczyny rumieniły się uroczo i niepewnie odwzajemniały uściski przystojniaka
Slytherinu, natomiast chłopcy na jego widok pierzchali we wszystkich kierunkach, uciekając tam,
gdzie Diabeł mówi dobranoc... Ups! Może jednak nie ... Najpewniej więc uciekali tam, gdzie pieprz
rośnie (i nie ma żadnych diabłów). Jedno było pewne. Ten dzień, cały Hogwart zapamięta na
naprawdę długo. Sam Zabini najpewniej też, ponieważ Snape uraczył go w "nagrodę",
tygodniowym szorowaniem wszystkich toalet w szkole.

126
 Rozdział Dwudziesty Czwarty
Dziewczyna leżała na łące. Słońce rozkosznie pieściło jej policzki i szyję. Było jej tak
przyjemnie... ciepło... błogo... Rozmarzonym wzrokiem wpatrywała się w błękitne niebo. Pogoda
była idealna na leniuchowanie na łonie natury. I nagle tuż nad nią pojawiła się nieziemsko
przystojna twarz anioła. Blond grzywka opadała mu na czoło, a oczy miały barwę nieba, które
rozpościerało się tuż za jego głową. Delikatny dotyk jego palców na jej policzku. Cudowny
uśmiech na ustach, które potrafiły całować najlepiej na świecie i cichy szept...
--Hermiona...

Merlinie! Ależ on był cudowny. Idealny. Te oczy, włosy, uśmiech, usta...

--Hermiona!
Dlaczego nagle zaczął się wydzierać? I to na dodatek kobiecym głosem? Coś tu się nie zgadzało...
--Hermiona! Obudź się wreszcie! - krzyk Ginny daleki był od tego, by nazwać go "cudownym".
Brązowowłosa niechętnie otworzyła jedno oko. Że też Ruda musiała ją obudzić właśnie w takim
momencie! Miała ochotę rzucić się jej do gardła, albo co najmniej warknąć na nią jak
rozwścieczony rottweiler.
--Czego? - burknęła niechętnie.
--Jest już wózek ze słodyczami, pomyślałam, że może coś chcesz kupić – poinformowała ją Gin z
przyjaznym uśmiechem.
--I po to mnie obudziłaś?! - ofuknęła ją ze złością. Podniosła się wreszcie z siedzenia, na którym
spała i rozmasowała obolałą szyję. Pociąg wesoło sunął po torach, wystukując jednostajny rytm, a
krajobraz za oknem zmieniał się bez przerwy.
--A co, miałaś jakiś fajny sen? Co ci się śniło? Uśmiechałaś się, jakbyś znów dostała Wybitnego z
Transmutacji.
--Nie twoja sprawa – odpowiedziała nieuprzejmie, wstając, by kupić sobie coś słodkiego.
--Pewnie w sennych marzeniach widziałaś całą listę super zdanych owutemów, co? - Ginny kpiła z
niej dalej, gdy już wróciła do przedziału.
--Co rude, to wredne i żadna zielona farba tego nie zmieni – odgryzła się Miona, rzucając w
przyjaciółkę czekoladową żabą.
--Wiem! A może śnił Ci się bajecznie przystojny książę Slytherinu? - naśmiewała się Ruda.
--Nie bądź niemądra! - żachnęła się Hermiona, zła, że rumieńce zawstydzenia nieproszone
wypływają na jej buzię. Weasleyówna uśmiechnęła się z satysfakcją, widząc jej zawstydzenie.
Brązowowłosa zaczęła żałować, że przyszło im podróżować samym. Z wiadomych przyczyn nie
chciały siedzieć w przedziale z Ronem i Harrym, którzy jechali na święta do Nory. Lavender i
Parvati nadal piekliły się na obie dziewczyny przez ich znajomość ze Ślizgonami, a Blaise i Draco
zajęli przedział z całą drużyną qudditcha, gdyż blondyn oświadczył, że w czasie świąt każdy ma
wbić sobie do głowy jego nową strategię i obecnie katował ich jej długim i nudnym opisem. Diabeł
mruczał coś o sadystycznym dyktatorze o tlenionych kudłach, kiedy z miną cierpiętnika skazanego
na łamanie kołem wlókł się za Smokiem na sam koniec pociągu. Tak więc Ginny i Miona miały
miejscówkę tylko dla siebie i cała droga do Londynu upływała im na słodkim leniuchowaniu.
--Twoi rodzice naprawdę nie mają nic przeciwko temu, że spędzę u was święta? - dopytywała Ruda.
--No coś ty! Są zachwyceni! Już planują, gdzie nas zabiorą i co ci pokażą.
--To miłe. Szkoda tylko, że matka wymusiła na nas obietnicę, że odwiedzimy Norę, chociaż na
chwilę... Ty nie gadasz z Ronem, ja z Potterem... już widzę tę milusią świąteczną atmosferę.
--Daj spokój, Ginny, skoczymy tam na najwyżej dwie godzinki. Jakoś to przeżyjemy.
--Obyś miała rację – burknęła rudowłosa. Nagle drzwi przedziału rozsunęły się i do środka zajrzał

127
uśmiechnięty Theodor Nott.
--Hej dziewczynki! - przywitał się przymilnie. – Hermiono, McGonagall prosiła, byśmy nie
zapomnieli kilka razy przejść po pociągu w ramach patrolu – przypomniał jej.
--Ach tak, no jasne. Już idę – mruknęła niechętnie. Jakoś nie miała specjalnej ochoty na uspokajanie
tłumu rozwrzeszczanych dzieciaków.
--Żeby nam to sprawnie poszło, zagarnąłem innych prefektów do pomocy. Patrolujemy w dwójkach
– poinformował Theo i szerzej rozsunął drzwi, a do środka wsunęła się jasnowłosa głowa.
--Cześć – przywitał się Draco z uroczym uśmiechem. Hermiona nie mogła się powstrzymać i sama
uśmiechnęła się ciepło do chłopaka, co poskutkowało tym, że Ginevra musiała ukryć swoje
rozbawienie za kurtyną Rudych włosów.
--To ja zabieram Pansy na przód pociągu, a ty i Draco możecie patrolować przedziały od połowy, aż
do samego końca – zaproponował Theodor. Herm zrozumiała z tego tyle, że będzie w parze z
Malfoyem. Nie miała więc najmniejszego zamiaru narzekać i wciąż się uśmiechając wyszła na
korytarz.
--Hej Granger – odezwała się Pansy.
--Cześć – odpowiedziała Miona, lekko zawstydzona tym, że Draco wciąż się na nią bezczelnie
gapił.
--No to zaczynamy. Tylko błagam, jak już dojdziecie do ostatniego przedziału, to obudźcie Diabła
w taki sposób, by na długo to zapamiętał – poprosił ich Nott z szerokim uśmiechem. Malfoy
przytaknął z rozbawieniem i razem z Hermioną ruszyli na tyły składu.
--Blaise śpi? - zapytała Gryfonka, by jakoś przerwać ciszę.
--Głąb zasnął w połowie mojej doniosłej przemowy dotyczącej taktyki. Jakby mu mało było tego,
że całą noc chrapał, co w jego wykonaniu brzmi jak piłowanie zardzewiałą piłą po betonie.
Hermiona musiała się roześmiać. Przebywanie w towarzystwie Zabiniego przez tak długi czas
pewnie miało jakiś wpływ na poczucie humoru Smoka... a może on zawsze był taki zabawny?
Tylko ona nie miała okazji się o tym przekonać; bo jeśli kiedyś we wcześniejszych latach widziała
go jak się śmiał... to najpewniej właśnie kpił sobie z niej albo z jej przyjaciół.
--Więc omówiliście nową taktykę? - starała się podtrzymywać rozmowę.
--Mniej więcej, ale wystarczy by pokonać te ofiary losu...
--Ej! Gracie przecież z nami – upomniała go Miona.
--Przecież mówię, że z ofiarami. Puchar jest nasz, nie macie szans.
--Jeszcze zobaczymy! – odpowiedziała z wyższością.
--A co Granger, może chcesz się założyć o coś tak jak Ruda i Zabb? - prowokował.
--Nie dziękuję, widoku Ciebie w różowej szacie mogłabym nie przeżyć – odgryzła się z pięknym
uśmiechem.
--Nie wiesz o czym mówisz kobieto! Mnie we wszystkim jest do twarzy, nawet w różowym!
--Jakiś ty skromny, Malfoy – wytknęła mu.
--Nie wiedziałaś tego o nim, Mionko? - zapytał Blaise, wysuwając głowę z ostatniego przedziału.
Widać nie dane im będzie go obudzić...
--Wstałeś wreszcie, wstrętny nierobie? - przywitał przyjaciela blondyn.
--Jak widać. Brak twojego nudnego, usypiającego głosu źle działa na mój sen, drogi kapitanie,
chociaż muszę przyznać, że bajki na dobranoc opowiadasz pierwszorzędne. Wasze dzieci będą
zachwycone – wyszczerzył się Diabeł.
--Za to twoje niezbyt, bo ty przecież nie umiesz czytać – dogadał mu Smok
--Moje na pewno będą świetne w qudditchu – Blaise był bardzo pewny siebie.
--Jasne, ale będą to zawdzięczały tylko swojej rudowłosej, piegowatej mamusi – odpyskował
arystokrata. Zabini spojrzał na niego nieprzyjaźnie.
--Przegadujcie się dalej drogie panie, a ja w tym czasie skończę patrol – dogryzła im Hermiona
ruszając z powrotem i zaglądając przez szyby do przedziałów. O dziwo w całym pociągu było
bardzo spokojnie, wiec już kilka chwil później Miona wróciła do Ginny. Ruda czytała jakąś

128
książkę, lecz gdy zobaczyła wchodzącą przyjaciółkę, z wrednym uśmiechem zaczęła nucić:

"Och moje ty biedne serce

Gdzieżeś ty się podziało
Po jednym jego zaklęciu
Gdzieżeś ty uleciało..." *

--Brawo! - Hermiona teatralnie zaklaskała w dłonie. – Jeśli chcesz wiedzieć, to twoje serce jest
teraz w ostatnim przedziale i kłóci się z Malfoyem o to, po kim wasze dzieci odziedziczą talent do
qudditcha – poinformowała swoją rudowłosą przyjaciółkę triumfująco. Uśmieszek Gin natychmiast
spełzł z jej ust.
--Mówisz o Diable? - spytała cicho.
--Nie. Mówię o Flitwicku! - wyśmiała ją brazowowłosa.
--Malfoy i Blaise są sami w przedziale?
--Jak tam byłam chwilę temu, to byli sami. Theo pewnie jest gdzieś z przodu, albo w przedziale
prefektów, a nie wiem gdzie rozpełzła się reszta wężyków z drużyny...
--To ja skoczę tylko oddać Zabiniemu jego książkę – Ginny wskazała jej opasły tom o tytule
"Ścigając wiatr – najlepszy poradnik najlepszego ścigającego", po czym wstała i wyszła, nie
zauważając nawet pełnej dezaprobaty miny koleżanki. Podręcznika do Transmutacji to Diabeł
unikał jak święconej wody, a Ginny jak zarazy, ale grubaśną książkę o qudditchu to obydwoje
chętnie przeczytali. A potem płacz i "pomóż Hermionko bo inaczej nie zdamy". Westchnęła ciężko
nad swym niedobrym losem i poczęstowała się czekoladową żabą. Może to poprawi jej humor...

Ginny dość długo nie wracała, a Hermiona pogrążyła się w lekturze jednej z książek, które
specjalnie wypożyczyła, by móc je przeczytać przez święta. Rozsuwanie drzwi przedziału oderwało
ją od lektury.
--Hej Herm, gdzie Ginny? Chciałbym z nią pogadać.
Hermiona zamrugała zdziwiona, patrząc na zdeterminowaną minę Pottera. On chce rozmawiać z
Ginny? Przecież ona się do niego nie odzywa. Wciąż ignoruje go, jakby był powietrzem. Ciekawe,
czy Ruda pozwoli mu chociaż do siebie podejść, nie przeklinając go po drodze mistrzowskim
upiorogackiem.
--Gin wyszła na chwilę.
--A wiesz może gdzie? - zapytał. Hermiona dostrzegła, że Wybraniec lekko się zdenerwował.
Zawahała się czy powiedzieć mu prawdę...
--Musiała coś załatwić, pewnie zaraz wróci – odpowiedziała dyplomatycznie.
--Poszła do niego? - warknął wyraźnie zły.
--Kogo masz na myśli? – zapytała, by zyskać na czasie i licząc na to, że Ginny zaraz będzie z
powrotem.
--Dobrze wiesz kogo! - syknął przez zaciśnięte zęby. Hermiona niebezpiecznie zmrużyła oczy i
podniosła się z miejsca.
--O co Ci chodzi Harry? Masz zamiar na mnie warczeć i syczeć, bo nie chcę odpowiedzieć na twoje
pytanie?
--Jesteś po jego stronie, prawda? - spojrzał na nią smutno.
--Jestem po stronie Ginny. Nie wiem, gdzie i z kim teraz jest. Jak już przyjdzie, to mogę przekazać,
że jej szukałeś, ale naprawdę nie wiem co ona zrobi z tą informacją – nie miała ochoty, by kłócić się
z przyjacielem i to tuż przed świętami.
--W porządku. Dzięki, Miona – mruknął Potter, po czym wyszedł zasuwając za sobą drzwi.
Hermiona usiadła i zrezygnowana schowała twarz w dłoniach. Co ona miała mu powiedzieć? Że
serio uważa, że Blaise będzie dla Ginny lepszy? Czy naprawdę tak myślała...? Przecież jeszcze do

129
niedawna liczyła na to, że Ruda będzie z Harrym... Westchnęła ciężko i stwierdziła, że najlepiej
będzie, jeśli pójdzie po przyjaciółkę do Ślizgonów. Powinna wiedzieć, że Potter jej szuka...
Wyszła z przedziału i pierwszym, co spostrzegła, był wysoki blondyn stojący przy jednym z okien i
palący papierosa.
--Nie wiedziałam, że palisz – odezwała się lekko zachrypniętym głosem. Malfoy zamyślony,
zapatrzony w dal i wydmuchujący kłęby niebieskiego dymu wyglądał tak niezwykle męsko i
seksownie, że ten widok nie mógł nie zrobić na niej wrażenia...
--Okropny nałóg, staram się z nim walczyć – odpowiedział Draco z uśmiechem, uchylając okno i
wyrzucając przez nie resztę papierosa.
--Jest może u Was Ginny?
--A jak myślisz, czemu zostałem wywalony na korytarz?
--Serio cię wyrzucili? - nie dowierzała rozbawiona.
--Zabini ma w swoim asortymencie kilka takich zagrań, że lepiej szybko zejść mu z oczu,
zwłaszcza gdy popatrzy na mnie tak krzywo jak przed kilkoma minutami w przedziale. Hermiona
mimowolnie zachichotała. Draco też się uśmiechnął i ku jej zdziwieniu wyciągnął rękę i przejechał
opuszkami palców po jej policzku. Gryfonka momentalnie wstrzymała oddech.
--Ubrudziłaś się czymś... - szepnął miękko. Herm spojrzała w jego prześliczne oczy. Były
identyczne jak te w jej śnie. On był taki idealny... jego spojrzenie było takie samo...
--Jadłam czekoladową żabę – odpowiedziała speszona, pocierając policzek w miejscu, gdzie przed
chwilą dotknęły ją jego palce. Nagle mina Smoka diametralnie się zmieniła. Herm ze zdziwieniem
spostrzegła, że wygląda on na lekko przestraszonego. Zanim zdążyła go zapytać o co chodzi,
blondyn szybko złapał jej dłoń i uśmiechnął się sztucznie.
--Oczywiście Hermiono, że pokażę Ci moje...eee... - zakrzyknął głośno.
--Eee... no... no... Sama wiesz co! - dodał szybko, po czym pociągnął zszokowaną Gryfonkę za sobą
w stronę końca pociągu. Brązowowłosa zaintrygowana obejrzała się przez ramię, by zobaczyć, co
tak wystraszyło chłopaka i o mały włos nie potknęła się o własne nogi, widząc rozzłoszczoną
Lavender Brown patrzącą na nią z wyraźną nienawiścią. Musiała powstrzymać uśmiech satysfakcji.
Lav nie miała prawa mieć do niej pretensji, że odbiera jej Malfoy'a. Przecież on sam praktycznie
właśnie przed nią uciekł... Tak się zamyśliła nad tą sytuacją, iż nawet nie zauważyła, że Draco się
zatrzymał, więc z impetem wpadła prosto na jego plecy.
-- Co jest? - zapytała zaintrygowana. Smok nie odpowiedział, wiec wychyliła się przez jego ramię i
zamarła z przerażenia. Blaise stał przyciśnięty do drzwi jednego z przedziałów, a różdżka Pottera
wbijała mu się prosto w gardło. Ginny, blada ze strachu, stała tuż obok i mówiła coś do Wybrańca,
który jednak w ogóle na to nie reagował. Hermiona próbowała wyminąć Ślizgona i pobiec tam, by
zapobiec tragedii, jednak Draco wciąż mocno trzymał jej dłoń i najwyraźniej nie zamierzał puścić.
--Niech załatwią to między sobą – powiedział, nie pozwalając Gryfonce przejść.
--A co jeśli on coś mu zrobi? - pisnęła lękliwie brązowowłosa.
--Wiewiórka mu nie pozwoli – odpowiedział blondyn, choć w jego głosie można było wyczuć
lekkie zawahanie. Ginny złapała Harry'ego za ramię i próbowała odciągnąć go od Diabła, który stał
jak gdyby nigdy nic i mierzył Pottera nienawistnym wzrokiem. Nie wyjął też swojej różdżki, ani w
żaden inny sposób nie zareagował na atak Gryfona.

--Daj mi jeden powód, bym Cię teraz nie zabił – wycedził Harry.
--A co, brakuje Ci na to odwagi, bliznowaty? - prowokował Blaise z kpiącym uśmiechem.
--Harry przestań, proszę przestań! - błagała Ginny bliska łez.
--Jak śmiałeś w ogóle jej dotknąć? - warknął Potter, wbijając mocniej swoją różdżkę w krtań
Zabiniego.
--A ty co? Jesteś jej tatusiem, że mam się przed tobą tłumaczyć? - odpyskował Diabeł. Ginny nie
wytrzymała dłużej i się rozpłakała. Cała ta sytuacja była dla niej jak jakiś koszmarny sen. Widząc

130
co się dzieje z rudowłosą Gryfonką, Diabeł po prostu z całej siły odepchnął od siebie Pottera, tak że
ten potoczył się na drugą stronę, uderzając głową o szybę okna. Blaise od razu objął łkającą Ginny.
--To nic,Wiewiórko, nie płacz. Potter chciał tylko trochę pokozaczyć, ale jest za chudy w uszach,
bym się mógł nim przejąć. Ten kretyn uszy to ma w zasadzie po to, by mu okulary z tego pustego
łba nie spadły – Diabeł uśmiechnął się czule, po czym złapał podbródek Rudej i uniósł głowę
dziewczyny tak, by spojrzała w jego oczy. Starł delikatnie palcami łzy z jej policzków. Tego dla
Pottera było za wiele. W ułamku sekundy wypowiedział zaklęcie, a zaraz potem...

131
 Rozdział Dwudziesty Piąty
W ułamku sekundy wypowiedział zaklęcie, a zaraz potem różdżka wyleciała z jego dłoni,
odbijając się od sufitu i lądując tuż przed czerwonym ze złości Ronem, który rzucił zaklęcie
rozbrajające. Magiczny promień minął głowę Zabiniego dosłownie o kilka cali.
--Odbiło Ci?! Mówiłem przecież, że masz dać mu spokój! - krzyknął Weasley.
--On obściskiwał się z twoją siostrą! - Harry oskarżycielsko wskazał Diabła palcem. Hermiona
wstrzymała oddech, doskonale wiedząc, że Ron strasznie się wściekał o kontakty Ginny z facetami.
Jednak Rudy spojrzał jedynie na Ślizgona surowo, po czym wyraźnie siląc się na obojętność
wzruszył ramionami.
--To jej sprawa. Nie powinieneś się w to wtrącać – poinformował gorzko przyjaciela. Harry spojrzał
na niego z niedowierzaniem.
--Dość tego! Mam dość tej całej nienawiści – zaszlochała Ginny. Diabeł wciąż obejmował ją
jednym ramieniem patrząc z pode łba na zbawcę magicznego świata.
--Zaraz będą święta, a to czas, gdy ludzie sobie wybaczają. Nie powinniśmy tego dłużej ciągnąć.
Pogódźmy się wszyscy. Proszę... - Ruda wciąż zalewała się łzami, ale jej przesłanie zabrzmiało
naprawdę wstrząsająco. Zabini miał zaciętą minę, ale ku zdziwieniu wszystkich wyciągnął swoją
dłoń w stronę Pottera.
--Tylko dlatego, że Wiewiórka mnie prosi – mruknął przez zaciśnięte szczęki. Harry spojrzał na
niego nieprzyjaźnie, ale uścisnął jego dłoń ze słowami:
--Robię to tylko dla Ginny. Ruda otarła łzy z twarzy i sama też wyciągnęła dłoń do Pottera. Chłopak
chwycił ją patrząc jej prosto w oczy, ale ona sama szybko opuściła wzrok i obróciła się w stronę
swojego brata.
--Ron, ty też. Pogódź się z Hermioną i Draconem – poprosiła. Weasley'owi lekko opadła szczęka.
Niepewnie spojrzał na Gryfonkę i blondyna, którzy wciąż trzymali się za ręce. Hermiona wiedziała
jak trudna to dla nich wszystkich chwila, ale postanowiła spełnić prośbę Ginny. Puściła Malfoy'a i
podeszła do rudego. Chłopak pierwszy wyciągnął swoją dłoń.
--Przepraszam Cię Miona... za wszystko... - wyszeptał i widać było, że jest mu naprawdę przykro.
--Ja też przepraszam – odpowiedziała cicho i odsunęła się na bok wiedząc, że teraz może wydarzyć
się dosłownie wszystko... bowiem Smok wcale nie wyglądał na chętnego by pogodzić się z
Weasley'em. Jednak to Ron zdecydował się zrobić pierwszy krok. Brązowowłosa patrzyła na
Ślizgona z oczekiwaniem, mając jednocześnie nadzieję, że arystokrata nie odwróci się zaraz na
pięcie i nie pójdzie sobie w siną dal... Draco mimo oczywistej niechęci i pogardy uścisnął mocno
dłoń Ronalda.
Hermiona zauważyła, że rudzielec powiedział coś do niego, a Smok od razu odpowiedział, nie
usłyszała jednak co.

--I tak uważam, że na nią nie zasługujesz – szepnął Weasley, tak by nikt poza Draco nie mógł go
usłyszeć.
--Goń się, Rudy szczurze – odpowiedział Malfoy miażdżąc palce Gryfona w uścisku. Chłopcy
patrzyli na siebie z ewidentną nienawiścią, ale dla pozostałej trójki obserwatorów wyglądało to
jakby naprawdę się pogodzili.
--Dziękuje Wam – wyszeptała Ginny. Złapała Hermionę pod ramię i pociągnęła ją w stronę ich
przedziału. Chłopcy też postanowili jak najszybciej się rozejść, bowiem istniała groźba, że jeśli
dłużej zostaną w swoim towarzystwie, to cienka nić porozumienia jakie zostało zawiązane
pomiędzy nimi może szybko pęknąć.

132
Hermiona zasunęła za sobą drzwi przedziału i ze współczuciem popatrzyła na Ginny, która usiadła i
znów się rozpłakała. Za szybą powoli robiło się coraz ciemniej, co oznaczało, że pociąg jest już
niedaleko celu podróży.
--Wszedł do przedziału, a ja... a my... - szlochała Ruda.
--Cii, spokojnie. Wszystko dobrze się skończyło – pocieszała ją Miona, siadając obok i obejmując
roztrzęsioną przyjaciółkę.
--Harry był taki wściekły... powiedział, że zabije Blaise'a. Tak się bałam... bałam... że nawzajem
zrobią sobie krzywdę.
--Nic się nikomu nie stało. Uspokój się proszę, bo zaraz dojeżdżamy, a nie chcesz chyba żeby twój
tata zobaczył Cię w takim stanie? Wiesz, że ma przyjechać po chłopaków na dworzec... - Ginny
sięgnęła po chusteczkę i otarła łzy.
--Sama już nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. O co tak właściwie chodziło Harry'emu? -
zastanawiała się Ruda.
--Jest zazdrosny Ginny, on nadal Cię kocha...
--Szkoda, że nie pamiętał o tym jak się zabawiał z Parkinson – warknęła rozgoryczona.
--Nie myśl o tym teraz. Zaraz wysiadamy. W domu będziemy miały mnóstwo czasu na rozmowę –
Hermiona uśmiechnęła się ciepło do przyjaciółki. Po chwili dziewczyny zaczęły zbierać swoje
rzeczy i szykować się do wyjścia. Pociąg powoli wjeżdżał już na przedmieścia Londynu.

Kilkanaście minut później zatrzymali się na peronie 9 i 3/4. Ginny zabrała klatki z Krzywołapem i
jej puszkiem Arnoldem, a walizki zostawiła Hermionie, która zdecydowała się wrócić po nie
później. Ruda wraz z innymi uczniami wysiadała już z pociągu, a Miona zgodnie z pełnioną funkcją
prefekta naczelnego musiała jeszcze przejść by zobaczyć czy nic i nikt nie został w przedziałach.
Theodor pomachał do niej z daleka, wskazując, że z przodu wszystko ok. Ona postanowiła więc
sprawdzić przedziały z tyłu. Miała zresztą nadzieję, że zdąży jeszcze złożyć życzenia świąteczne
Zabiniemu... no i Malfoy'owi. Ledwo o tym pomyślała, drzwi ostatniego przedziału rozsunęły się i
wyszedł przez nie Diabeł, ciągnąć za sobą swój kufer.
--Mionko! Jak się cieszę, że jeszcze jesteś. Chodź, niech Cię uściskam. Będę tęsknił przez ten
tydzień – zapewnił ją gorliwie. Gryfonka uśmiechnęła się do niego ciepło i objęła go przyjaźnie.
Nigdy by się nie spodziewała, że kiedyś może aż tak polubić tego zarozumiałego Ślizgona!
--Wesołych świąt kochanie! Uważaj na siebie i pilnuj Wiewiórki, dobrze? – poprosił, gdy wreszcie
ją puścił.
--Wesołych Diabełku, a o Ginny się nie martw, będę ją miała na oku – zapewniła go – Wszyscy od
Was już wysiedli? - zapytała.
--Nie. Smok jeszcze coś tam marudzi. Chyba ma jakieś zmartwienie. Jak możesz to popraw mu
jakoś humor, bo nie mam zamiaru cały tydzień mieszkać z takim smutasem – mrugnął do niej
łobuzersko. Hermiona zaczerwieniła się lekko, na co Diabeł uśmiechnął się z satysfakcją.
--Reszta przedziałów jest już pusta. Ja też wysiadam, chciałbym jeszcze złożyć życzenia kilku
osobom. Wesołych świąt raz jeszcze kochana! - Blaise pomachał do niej z szerokim uśmiechem, po
czym ruszył w stronę wyjścia, a brązowowłosa odetchnęła głęboko przygotowując się na
konfrontację z drugim Ślizgonem.

Draco stał na środku przedziału i patrzył nieobecnym wzrokiem przez okno. Myślał o tym, co go
czeka w domu, co przyniesie mu kolejny rok i o tym, co powiedział mu ten rudowłosy padalec.
Westchnął zrezygnowany. Nie miał najmniejszej ochoty na wyjście z pociągu, ale wiedział też, że
nie może sobie w nim tak po prostu zostać.

133
--Wracasz z powrotem do Hogwartu? - odwrócił się w stronę drzwi przedziału i uśmiechnął
mimowolnie na widok swojej ulubionej Gryfonki.
--Czemu nie? Na pewno lepsze to, niż cały tydzień z Zabinim – odpowiedział.
--W szkole też spędzacie cały czas razem, nie wierzę, że to takie straszne – zaśmiała się.
--W szkole mogę zawsze zgubić go w tłumie, albo porzucić na pastwę jakiejś napalonej małolaty, a
w domu będę musiał wysłuchiwać jego zachwytów na temat Wiewiórki. Bez przerwy – Draco
zrobił zabawnie zrozpaczoną minę, po czym sięgnął po swój czarny płaszcz. Hermiona z
delikatnym uśmiechem patrzyła jak chłopak się ubiera. Robił to z wrodzoną elegancją i gracją,
zresztą jak nieomal wszystko...
--To znaczy, że Diabłowi zupełnie już przeszło z tą tajemniczą blondynką? - zapytała mimochodem.
--Blondynką? - zdziwił się Draco poprawiając kołnierz płaszcza i wyjmując różdżkę by
pomniejszyć kufer.
--Prosił mnie kiedyś... myślałam, że o tym wiesz.. - wyjąkała zawstydzona.
--Powiedział Ci, że buja się w blondynce, gdy Cię prosił, byś udawała jego dziewczynę? -
powiedział ledwo walcząc z wybuchem śmiechu.
--No tak... - odpowiedziała skonsternowana.
--Co za idiota! - prychnął Smok – W każdym razie teraz na pewno nie interesuje go żadna
blondynka. Rudy kolor przesłania mu cały świat. Hermiona uśmiechnęła się szczerze. Cieszyła się,
że Zabini i Ginny dobrze się dogadują... miała nadzieję, że Ruda będzie przez to szczęśliwa. Draco
pozbierał już wszystkie swoje rzeczy, więc razem wyszli na korytarz i powoli ruszyli do wyjścia, a
Hermiona zaglądała do przedziałów by sprawdzić czy wszyscy wszystko zabrali.
--To miło, że pogodziliście się z Ronem przed świętami – stwierdziła niepewnie.
--Taa jasne... - burknął.
--On coś Ci powiedział, prawda? - wypaliła czerwieniąc się lekko. Draco spojrzał na nią kątem oka
--Nic, czego sam bym nie wiedział – odpowiedział, a ona odniosła wrażenie, że nagle zrobił się
jakiś przygnębiony.
--Nie przejmuj się nim, to na pewno jakaś głupota... - próbowała go pocieszyć.
--Nie przejmuje się – nie zabrzmiało to wiarygodnie nawet w jego własnym odczuciu.
--Chyba wszystko ok. Muszę jeszcze wrócić po walizki do przedziału – poinformowała go lekko
skrępowana.
--Nie trzeba Ci pomóc? - zapytał uprzejmie.
--Nie, wezmę z Ciebie przykład i też je pomniejszę. Na chwilę zapadła pomiędzy nimi cisza, w
trakcie której lustrowali się nawzajem wzrokiem, jakby chcąc nacieszyć swoje oczy przed
tygodniem rozłąki.
--W takim razie... Wesołych Świąt... - wyjąkała nieco zawstydzona. Draco wciąż nie odrywał od
niej spojrzenia i wyglądał przy tym, jakby rozważał w swojej głowie jakiś trudny problem. Widać
szybko jednak doszedł do jakiś konstruktywnych wniosków, ponieważ już w następnej chwili
przyciągnął ją do siebie i wycisnął na jej ustach gorący i namiętny pocałunek, od którego ugięły się
pod nią kolana. zanim zdążyła jakoś zareagować lub chociaż chwycić oddech, Draco oderwał się od
niej lekko.
--Wesołych Świąt, Granger – wyszeptał wprost w jej usta, po czym jak gdyby nigdy nic odwrócił
się i wysiadł z pociągu. Hermiona na miękkich nogach wróciła do swojego przedziału po kufry.
Sama nie wiedziała, co się z nią dzieje. Co w ogóle się dzieje. Znów całowała się z Malfoy'em. I to
już trzeci raz... Trzeci raz to on ją pocałował...

Wciąż lekko zdezorientowana wyszła wreszcie na peron. Już z daleka zobaczyła swojego ojca,
który stał zaraz obok Artura Weasley'a oraz reszty ferajny. Sama nie wiedziała, dlaczego ma ochotę
ciągle się uśmiechać. Naprawdę cieszyła się, że znów pobędzie trochę z rodzicami, ale nie był to
przecież powód do tego by się tak bezsensownie szczerzyć. A może to przez ten słodki pocałunek

134
przed chwilą...? Sama przed sobą musiała przyznać, że chyba tak...
--Zmyj z twarzy tę minę kota, który dorwał się do śmietany, bo Lucjusz Malfoy się ciągle na Ciebie
gapi – powiedziała jej cicho Ginny. Hermiona poczuła się jak spetryfikowana, a uśmiech
natychmiast zniknął z jej ust. Rozejrzała się dookoła, tylko po to by od razu stwierdzić, że Ginny
ma rację. Lucjusz Malfoy przyglądał jej się ze swoją chłodną elegancją. Niedaleko niego Draco i
Blaise żegnali się właśnie z grupą Ślizgonów. Hermiona heroicznie spojrzała prosto w oczy
mężczyzny. Nie miała przecież powodu by się go wstydzić. Malfoy widząc jej postawę uśmiechnął
się lekko pod nosem, po czym delikatnie skinął głową, jakby chcąc się z nią przywitać. Herm
powtórzyła ten gest. Dla niego może być tylko brudną szlamą, ale nie da mu podstaw by sądził, że
jest źle wychowana. Pan Weasley zarządził, że czas się już zbierać, więc dziewczyny pożegnały się
krótko i niezbyt wylewnie z Harrym i Ronem, po czym razem z ojcem Miony przeszły przez
barierkę. Idąc po parkingu w kierunku samochodu. Hermiona rozmyślała o tym, dlaczego Malfoy
senior się tak na nią gapił. Czyżby podejrzewał, że jest coś pomiędzy nią, a jego synem? Czy w
ogóle coś naprawdę między nimi było? Sama nie wiedziała już, co o tym myśleć...

Święta u Ślizgonów:

Draco siedział w jednym z małych salonów w swoim domu w Ipswich. Popijał grzane wino i
zamyślony wpatrywał się w kominek. Coś tu było bardzo nie tak... ale on jeszcze niestety nie
wiedział, co. Siedzący obok niego Blaise wybierał z pudełka fasolki wszystkich smaków, po czym
kosztował je i albo z zadowoleniem konsumował, albo z obrzydzeniem wyrzucał w płonący ogień.
--O czym ty tak ciągle myślisz, co? Wyglądasz jak Puchon, który próbuje sobie przypomnieć, co tak
właściwie robi na lekcji – dokuczał mu Diabeł. Draco spojrzał na przyjaciela z szczerym
politowaniem.
--Aleś wymyślił. Ostatnio jesteś kreatywny jak Trelawney, gdy przepowiada czyjąś śmierć. I serio
nakłamałeś Granger, że bujasz się w blondynce?
--A co, może nie jesteś blondynką, mój skarbie? - Diabeł zacmokał słodko i zalotnie mrugnął
oczkiem.
--Yah! Bo się porzygam. Nie dobijaj mnie jeszcze i ty.
--Co cię tak dołuje? A może ty już tęsknisz... - prowokował Zabini.
--Co mnie dołuje? Widziałeś nasz salon? Widziałeś jak starzy się zachowują?
Zabini uśmiechnął się z zadowolenia pod nosem.
--Salon wygląda super, jest taki świąteczny i ta choinka...
--No właśnie! Choinka! Zwykła choinka! A nie jak zawsze wielka sosna, przez którą trzeba było
podnosić sufit. Choinka i to na dodatek tak paskudna, że idę o zakład, że starzy sami ją ozdabiali.
Skrzaty zrobiłby to lepiej...
--I serio to Ci tak przeszkadza? To, że macie zwykłą choinkę, że twoja matka chodzi i śpiewa
kolędy, że nie wydajecie balu bożonarodzeniowego jak co roku?
--Nie wiem, co się dzieje i to mi przeszkadza. Za dużo zmian jak na jeden raz – burknął Smok
popijając grzańca.
--Zmienili się. Cieszą się ze wspólnych świąt, nie psuj zabawy swoją marsową miną – poprosił go
Blaise.
--Ostatni raz ojciec był ze mną na dworcu jak szedłem na pierwszy rok... – powiedział, jakby sam
do siebie.
--Widocznie stwierdził, że nadeszła pora na wznowienie tej tradycji... i nie musiałeś od niego
uciekać, gdy próbował cię przytulić – zaśmiał się Diabeł, za co Draco poczęstował go spojrzeniem
Gorgony.
--Zobaczymy jak ty się zachowasz, jak twoja matka odwiedzi nas w święta. Na pewno nie dasz się
jej ściskać!
--Matka jest tak zajęta swoim nowym kochankiem, że nawet nie zauważy, że koło niej siedzę –

135
odpowiedział Blaise wciąż się uśmiechając, ale Smok znał go na tyle by wiedzieć, że pod siódmą
skórą zalewa go z tego powodu gorycz.
Drzwi do pokoju otworzyły się i stanęła w nich roześmiana Narcyza z tacą, na której stały dwie
szklanki soku z dyni.
--Przyniosłam wam coś do picia kochani – zawołała radośnie. Odstawiła tace i czułym gestem
zmierzwiła grzywkę swojego syna. Draco wzdrygnął się, jakby co najmniej oblała go zimną wodą.
--Dziękujemy, przyda nam się jutro na kaca – wyszczerzył się Diabeł i jakby na potwierdzenie
swoim słów wstał, by nalać sobie whisky. Narcyza w ogóle niezbita z tropu przysunęła sobie
krzesło by usiąść jak najbliżej syna.
--Opowiedzcie mi co u Was! Jak tam w szkole? Tak za wami tęskniłam... - pani Malfoy z wyraźną
dumą patrzyła na swoją jedyną latorośl.
--Wszystko w porządku, matko – mruknął Draco lakonicznie.
--Taa, wszystko jest super, dobrze się bawimy – dopowiedział Blaise.
--A macie już jakieś dziewczyny? Podobno ma być bal na powitanie wiosny? - zapytała Cyza.
--Draco ma – odpowiedział od razu Diabeł szczerząc się wrednie.
--Naprawdę? To wspaniale synku! To jakaś porządna panna?
--Matko, nie słuchaj tego kretyna. Gdy był mały jakiś skrzat domowy upuścił go na podłogę i oto
efekty. Nie mam żadnej dziewczyny! - zaznaczył dobitnie. Narcyza zdziwiona spojrzała na
Zabiniego, który wciąż się uśmiechał.
--Draco chciał powiedzieć, że jeszcze jej nie ma. Jak na razie ma ją tylko na oku...
--Zamknij się, debilu! - warknął na niego arystokrata.
--Och! Byłoby wspaniale! Nie mogę się doczekać, aż pierścionek babci Black trafi do jakiejś miłej
dziewczyny, która zostanie następną panią Malfoy! - rozmarzyła się Cyzia.
--Ja też nie mogę się wprost doczekać... to będzie taki śliczny ślub – kpił Diabeł.
--Dość. Pójdę się położyć do siebię. Głowa mnie boli – warknął Draco, wstając z fotela.
--Może przynieść Ci eliksir syneczku? - zdążyła zapytać Narcyza, zanim odpowiedział jej głuchy
trzask drzwi zamykających się za blondynem.

Położył się na swoim łóżku i zakrył twarz poduszką. Co do cholery jasnej się tu działo? Ojciec
chcący go przytulić, matka organizująca rodzinne święta, skrzaty domowe zadowolone a nie,
przestraszone jak zwykle... minęło ledwie kilka miesięcy, a on praktycznie nie poznał swojego
domu. Obiecał sobie nigdy nie wrócić do Malfoy Manor, dlatego od zakończenia wojny mieszkał
na dworku w Ipswich, ale nie spodziewał się, że jego rodzice również będą tu ciągle przebywać.
Naprawdę nie wiedział, co ma o tym wszystkim myśleć... Drzwi jego pokoju otworzyły się i do
środka wszedł jak zawsze zadowolony i uśmiechnięty Diabeł.
--Cóż to się stało naszej księżniczce, że ją główka boli? - naśmiewał się brunet.
--Wyjdź, zanim będzie mi się chciało poszukać różdżki – ostrzegł go Draco.
--A co? Chcesz sobie przetransmutować poduszkę w zdjęcie Hermiony i pobyć z nią trochę sam na
sam? – prowokował Zabini.
--Przysięgam, że moja cierpliwość wisi na ostatnim włosku. Spłyń, stary, zanim się zupełnie
wyczerpie – poprosił ledwo tłumiąc ochotę, by krzyczeć ze złości.
--Dobrze już dobrze Smoku, nie zioń ogniem. Wpadłem tylko zapytać, kiedy ziści się wizja twojej
matki. Draco odsunął poduszkę z twarzy i spojrzał na przyjaciela jakby widział go na oczy po raz
pierwszy w życiu.
--Że co? - zapytał inteligentnie blondyn. Blaise wywrócił oczami i westchnął ciężko.
--Chciałem zapytać, kiedy poprosisz Hermionę by została twoją dziewczyną – wyjaśnił. Ku jego
szczeremu zdziwieniu Draco wstał i wyszedł na zasypany śniegiem taras, po czym przechylił się
przez barierkę.
--Co ty robisz? - spytał Blaise, lekko przestraszony poczynaniami kumpla.
--Sprawdzam, czy twój pusty czerep zostawił duże wgniecenie w betonie, gdy na niego upadłeś –

136
odpowiedział Draco uśmiechając się perfidnie.
--Aż tak cię dziwi to moje pytanie? - zdumiał się Diabeł.
--Czy ty jesteś normalny, Zabini? Ja i Granger? Zupełnie już ci odwaliło?
--I co cię tak złości? Lecicie na siebie wzajemnie tak, że aż miło popatrzeć. Co Ci przeszkadza by
zacząć z nią chodzić?
--Co? Widzisz ten rodowy gobelin? - Draco wskazał na pięknie wyszytą tkaninę zdobiącą jedną ze
ścian. – Gdyby mój ojciec dowiedział się, że chociaż myślę o jakiejś mugolaczce w ten sposób,
spaliłby mnie razem z nim! Blondyn nerwowym gestem porwał z barku butelkę whisky i nalał jej
sobie obficie do szklanki.
--I tylko to Ci przeszkadza? Przecież mówiłeś, że po szkole chcesz odciąć się od starych...
--I co z tego? Ojciec by nie odpuścił, przecież go znasz. Zniszczył by nam życie... jej... jej
rodzinie... przyjaciołom...
--Więc tak po prostu zrezygnujesz? Poddasz się bez walki i oddasz Hermionę innemu? - zapytał z
niedowierzaniem Blaise. Draco na samą myśl o niej z kimś innym poczuł bolesny uścisk w sercu...
--Nie mam wyboru Diable. Nie mogę zmarnować jej życia. Zasłużyła na to by być szczęśliwą...
--A ty? Co ty będziesz robił?
--Jakoś żył dalej. Pozostaje mi tylko się z tym pogodzić i przeklinać los za to, że ja i ona jesteśmy z
dwóch różnych światów...
Zabini popatrzył z powagą na przyjaciela. Wiedział ile go kosztuje podjęcie takiej decyzji... i
wiedział, że musi zrobić wszystko, by Smok zmienił swoje postanowienie. Dwa różne światy mogą
przecież stworzyć jeden zupełnie nowy...

Święta u Gryfonek:

Ginny była zachwycona mugolskim Londynem. Odkrywanie tego, jak radzą sobie ludzie bez
pomocy magii, sprawiało jej olbrzymią radość. Hermiona starała się tak organizować każdy dzień,
by jej przyjaciółka miała jak najmniej czasu na rozmyślanie o swoich problemach. Sama też starała
się jak najmniej myśleć o pewnym przystojniaku... ale nie było jej łatwo. Z pewną dozą rozpaczy
musiała stwierdzić, że Draco Malfoy podstępem wkradł się do jej myśli... bała się też myśleć o tym,
jak szybko pokona on drogę z jej głowy wprost do serca...
W świątecznym poranek Hermionę obudziły okrzyki radości. Ginny, która zajmowała sypialnię
gościną tuż obok jej pokoju, najwidoczniej zobaczyła już swój stos prezentów. Brązowowłosa
spojrzała w nogi swojego łóżka i również odkryła tam wiele różnokolorowych paczek. Wiedziała,
że większość z nich została tam dostarczona za pomocą zaklęcia, ale być może któreś przyniosły
również skrzaty domowe? Szkoda, że nie miała okazji z nimi porozmawiać... Nie rozmyślała jednak
nad tym długo gdyż rozradowana Ruda wparowała do jej pokoju z naręczem prezentów.
--Wesołych Świąt! Otwieramy? - zawołała z entuzjazmem.
--Wesołych! Jasne, że tak! - odpowiedziała Miona, zsuwając się z łóżka i biorąc do ręki pierwszy
prezent. Zrobiło jej się bardzo ciepło na sercu, gdy przeczytała na kartce od kogo jest... Z
ciekawością rozerwała papier i... To co zobaczyła dosłownie na chwilę wstrzymało jej oddech.

137
 Rozdział Dwudziesty Szósty

To co zobaczyła dosłownie na chwilę wstrzymało jej oddech, po czym po prostu

wybuchnęła śmiechem. Wiktor Krum mrugnął do niej łobuzersko zza ramki zdjęcia, na którym z
gracją pozował wraz ze swoją miotłą. Podpis pod fotografią głosił : "Byś nigdy o mnie nie
zapomniała. Twój Wiktor" i o dziwo, był bez błędów... nie ma co... wyrabia się chłopak w
angielskim. Hermiona przestała wreszcie chichotać i pokazała zdjęcie Ginny.

--Co za irytujący, narcystyczny dupek – skrzywiła się Ruda, patrząc na zdjęcie.

--Byłoby to nawet miłe, gdyby nie fakt, że na urodziny dostałam od niego album z jego fotkami –
zaśmiała się Hermiona, po czym wrzuciła prezent do pierwszej lepszej szuflady. Lubiła Wiktora i
miło go wspominała, ale nie na tyle by chcieć oglądać non stop jego twarz.
--Zobacz jakie cudo! - zachwyciła się Ginny pokazując jej srebrny zegarek z zieloną tarczą.
Wyglądał na naprawdę drogi i bardzo gustowny.
--Od kogo to? - zdziwiła się Miona. Gin sięgnęła po karteczkę, która była przyczepiona do
prezentu.
--"Ile Filch schowków posprząta,
Ilu McGonagall porozstawia uczniów po kątach,
Ile kociołków SilverSpell przypali,
Ile razy Snape nawrzeszczy na wszystkich w sali,
Ile Hagrid sklątek wyhoduje,
Ile dropsów Dumbledore skonsumuje,
Ile razy Ślizgoni w meczu wygrają,
Ile czasu Gryfoni porażki przeżywają,
Ile książek w roku przeczyta Hermiona,
Ile lasek leci na księcia Dracona
Ile Diabeł ma szalonych pomysłów w swej głowie
Tyle szczęścia i uśmiechu Ruda Wiewiórko, życzymy dziś Tobie!
Zegarek ma pomóc Ci odmierzać czas, gdy marzenia o wygraniu przez Gryffindor Pucharu
Qudditcha odejdą radośnie w Zakazany Las. Wesołych Świąt życzą: Diabeł & Smok Company,
spółka bez jakiejkolwiek odpowiedzialności"
--Co za oślizłe gadziny – burknęła Ginny, ale widać było, że jest zachwycona prezentem od
chłopaków. Hermiona nie potrafiła przestać się śmiać. Blaise naprawdę był mistrzem. Nawet
życzenia świąteczne w jego wykonaniu nie miały prawa być nudne. Ginny wpatrywała się w swój
nowy zegarek jak urzeczona. Widać, że Ślizgoni dobrze trafili w jej upodobania.
--Też coś od nich dostałaś? - spytała Hermiony. Brązowowłosa odłożyła zestaw kosmetyków jakie
dostała od rodziców i spojrzała na pozostałe paczki. Dwie z nich zwróciły jej uwagę. Chwyciła za
kartkę dołączoną do większego prezentu.
--"Wiewiórka kiedyś mówiła, że to twoja ulubiona książka, pomyśleliśmy więc, że to wydanie może
Ci się spodobać. Wesołych Świąt. Draco i Blaise" – krótko i treściwie, a na dodatek inny charakter
pisma niż na prezencie Ginny... czyżby Malfoy sam to napisał? Hermiona rozerwała papier i
zaniemówiła z wrażenia.
--Łeee dali ci książkę? Mogli się bardziej wysilić – mruknęła Gin jednocześnie przymierzając swój
nowy zegarek.
--Nie rozumiesz? To wczesne wydanie "Historii Hogwatu". Bardzo wczesne... i zapewne bardzo,
bardzo drogie – wyszeptała Hermiona wciąż nie dowierzając, co trzyma w rękach.
--Serio? Ciężko to zdobyć?

138
--Zdobyć? Nie miałam pojęcia, że to w ogóle możliwe... skąd oni to wytrzasnęli? - zaczęła
przeglądać pożółkłe strony. Książka była naprawdę stara i już na pierwszy rzut oka było widać, iż
brakuje w niej wielu rozdziałów, które są w obecnym wydaniu, jednak były tam też z pewnością
inne, te, które w późniejszych wiekach zostały usunięte z niewiadomych powodów.
--Widać, że prezent ci się podoba – zauważyła z uśmiechem Ginny.
--Nigdy nie dostałam niczego lepszego! – zapewniła ją gorliwie Miona, wciąż nie wypuszczając
księgi z rąk, jakby bała się, że ta zaraz zniknie.
--No to fajnie, że trafili też i w twój gust! - cieszyła się Ruda.
--Cholera! - Hermiona klepnęła się otwartą ręką prosto w czoło.
--Co? - zdziwiła się Ginny.
--Po prostu przypomniałam sobie, co ja im dałam na święta i strasznie mi teraz głupio... - jęknęła.
--I tak wypadłaś pewnie lepiej niż ja. Dałam im bony upominkowe do Magicznych Dowcipów
Weasleyów... żałosne, co nie? Nie wymyśliłam niczego innego... - przyznała ze wstydem Gin.
--Diabeł i magiczne dowcipy? Mało ci było jego psikusów? - zapytała rozbawiona.
--A ty co im dałaś?
--Zabiniemu zaczarowany organizer przypominający o terminach powtórek do owutemów...
--To praktyczny prezent, zakład, że sam by sobie takiego nie sprawił – pocieszyła ją Ruda.
--A Malfoy'owi... mapę Londynu. Mówił, że nigdy nie był po niemagicznej stronie, a że to może
być ciekawe... więc poprosiłam rodziców by przysłali mi naprawdę porządną mapę miasta i
dodatkowo sama ją trochę zaczarowałam... - Hermiona oblała się krwistym rumieńcem. Nagle ten
pomysł na prezent wydał jej się ekstremalnie głupi. Bo czego niby taki Malfoy miał szukać w
świecie mugoli?
--Serio gadałaś z nim o Londynie? To wy w ogóle rozmawiacie? Myślałam, że tylko się całujecie –
docięła jej Ruda z chytrym uśmieszkiem. Zarobiła za to poduszką w łeb.
--Oczywiście, że rozmawiamy, ty wredna małpo!
--No niech będzie, że ci wierzę... I uważam, że nie powinnaś się przejmować z powodu prezentu.
Pokazuje on, że go słuchasz i pamiętasz co do ciebie mówi, a poza tym w ten sposób przekazałaś
mu cząstkę wiedzy o twoim świecie... może to odebrać jako zaproszenie – teoretyzowała Ginny.
--Żadne zaproszenie! Po prostu nie wiedziałam co dać komuś kto ma wszystko...
--A co masz w tej drugiej paczce? - zapytała Gin, by odwrócić uwagę przyjaciółki od rozmyślań o
nietrafionym prezencie dla Malfoy'a.
--Nie ma żadnej kartki – mruknęła Miona rozrywając papier z prezentu. W środku znajdowało się
niewielkie czarne pudełko, podobne do tego, w którym Ginny dostała zegarek. Hermiona otworzyła
je i po raz drugi dzisiejszego poranka zaniemówiła z wrażenia.
--Co dostałaś? - zainteresowała się Ruda.
--Ja... to chyba... to jest znicz – Hermiona drżącymi palcami sięgnęła po małą złotą piłeczkę.
--Ale super... - westchnęła Gin.
--Nie pomyliły nam się prezenty? Po co ktoś miałby mi to dać...
--Na pewno nie, zresztą sama zobacz... - znicz właśnie rozwinął swoje srebrzyste skrzydełka i w
całej okazałości ukazało się jej imię wykaligrafowane ładnym pismem "Hermiona", a tuż pod nim
krótki cytat "Nieuchwytny obraz marzeń..."
--Jakie to wspaniałe! - zachwyciła się Ginny, gdy znicz wzbił się w powietrze i przeleciał kilka razy
dookoła Hermiony.
--Skąd to się wzięło? - burczała brązowowłosa przeglądając pudełko i potargany papier jakby chcąc
tam znaleźć jakieś wskazówki.
--Jak to skąd? To prezent... i to do tego bardzo drogi. Znicze wytwarzane są tylko na specjalne
zamówienie, a ten twój wygląda na złoty, pewnie kosztował fortunę...
--Pocieszaj mnie dalej! - warknęła Miona, wodząc wzrokiem za złotą piłeczką.
--Dostałaś prezenty od wszystkich? - zapytała Gin. Hermiona przeglądnęła pozostałe paczki i
stwierdziła, że nie ma nic od Rona i Pottera, ale to nie było specjalnie dziwne skoro ostatnio nie

139
rozmawiali...
--Nie... Chyba, że ten znicz jest od Harreg'o.
--Ja też nic od nich nie dostałam... Myślisz, że Harry kupiłby ci taki drogi prezent?
--Nie wiem Ginny, ale kto inny mógłby mi to przysłać?
--Gdyby nie fakt, że Krum to skąpa szuja to podejrzewałabym, że to od niego. W końcu jest
światowej sławy szukającym...
--Taak, to byłoby nawet logiczne, ale Wiktor ogólnie uważa, że Qudditch nie jest dla bab, więc
wątpię, by podarował mi coś z tym związanego...
--Szowinistyczny bufon – Ginny wzdrygnęła się pogardliwie na samą myśl o bułgarze.
--To na pewno nie on... ale w takim razie kto?
--Może jakiś tajemniczy wielbiciel? Ernie Macmillan jest szukającym Puchonów...
--Dostałam od niego pudełko czekoladek. Nie jesteśmy, aż w tak dobrych relacjach by mi dawał
takie drogie prezenty... - odpowiedziała brązowowłosa.
--Jest jeszcze jeden szukający, z którym pozostajesz w dobrych relacjach... - zauważyła Gin z
uśmiechem.
--Myślisz o Malfoy'u? Błagam cię Ginny... już sam fakt, że dostałam od niego książkę wartą fortunę
jest nie na miejscu. Na pewno nie wysłałby mi dodatkowo znicza kosztującego górę galeonów.
Jestem prawie pewna, że to prezent od Harry'ego. Zapomniał się tylko podpisać...
--Zobaczymy. Ja stawiam na Malfoy'a. Jak dla mnie pasuje, że możesz dla niego być... czekaj, jak
to leciało? - Ginny chciała złapać krążącą dookoła nich piłeczkę, ale ta jej na to nie pozwoliła.
--"Nieuchwytny obraz marzeń" – wyszeptała Hermiona.
--No właśnie. Wyciągnij rękę – poprosiła Ruda. Herm spojrzała na nią szczerze zdziwiona, ale
spełniła prośbę koleżanki. Znicz od razu opadł na jej dłoń i złożył swoje srebrne skrzydełka.
--Znicz, który zna tylko twój dotyk... Chyba ktoś ma wobec ciebie bardzo poważne plany - Ruda
irytująco uniosła brwi i posłała przyjaciółce przebiegły uśmieszek. Miona postanowiła jednak się
tym nie przejmować. Bardzo podobał jej się ten prezent. Taki tajemniczy i niezwykły. Była
strasznie ciekawa, kto mógł wpaść na pomysł by jej to podarować? Sama miała cichą nadzieję, że
być może Gin ma rację...

Hermiona i Ginny po zjedzonym śniadaniu, niezbyt chętnie szykowały się na wizytę w Norze. Ruda
wcale nie miała ochoty słuchać zawodzeń rodziców, jaką to głupotę zrobiła próbując się zabić, a
dodatkowo jeszcze będzie zmuszona znosić obecność Harry'ego. Hermiona miała podobny problem
z towarzystwem Rona. Niby pogodzili się przed świętami, ale Gryfonka nie mogła mu zapomnieć
tych wszystkich przykrości i upokorzeń, które jej sprawił.
--To będzie tortura – narzekała Ginny zakładając swój płaszcz.
--Nie kracz. Posiedzimy tam tylko chwilę i już...
--Szkoda, że nie chcesz się zamienić ze mną rodzicami, twoi są fantastyczni – Ginny z uśmiechem
popatrzyła na parę mugoli siedzących w salonie.
--Taa, ale z tym prezentem świątecznym przesadzili, naprawdę...
--Przesadzili? Pozwolili ci wybrać sobie mieszkanie! Będziesz miała własny kąt i szybko staniesz
się samodzielna, a ja co? Do trzydziestki nie wyniosę się z Nory – marudziła Ruda.
--No już przestań i chodź wreszcie, bo do trzydziestki to my do tej Nory nie dotrzemy – pouczyła ją
brązowowłosa wychodząc z domu. Jako, że Ginny nie miała jeszcze licencji na aportację, podała
przyjaciółce rękę i razem teleportowały się nieopodal domostwa Weasley'ów.
W kuchni tego domu od zawsze panowała miła, rodzinna atmosfera. Choinka, wspaniały zapach
potraw, prawdziwe domowe święta. Hermiona uśmiechnęła się ciepło na widok pani Weasley, która
widząc, wchodzące dziewczęta przybiegła by je wyściskać. Harry i Ron zeszli na dół w momencie
gdy obie Gryfonki zdążyły zdjąć swoje płaszcze i usiąść przy stole.
--Wesołych Świąt – zaczął nieśmiało Potter.

140
--Wesołych – odpowiedziały obie chórem.
--Mamy dla was prezenty, zdecydowaliśmy się nie wysyłać ich przez sowy, tylko dać wam
osobiście... - odezwał się Ron kładąc przed dziewczynami kolorowe pakunki.
--To znaczy, że ten znicz nie był od ciebie? - spytała Miona Wybrańca.
--Znicz? Jaki znicz? - zainteresował się Ron.
--Hermiona dostała złotego znicza, myślałyśmy, że może od Harry'ego.
--Serio dostałaś znicza? Niestety to nie ode mnie... nawet nie wiem gdzie można by go kupić... -
przyznał Potter.
--No to wracamy do mojej teorii – zaśmiała się Gin.
--Siedź cicho! - ostrzegła ją Hermiona, doskonale wiedząc, jak Ron by zareagował na tę teorie
swojej siostry.
--Kto ci podarował znicza? - dopytywał Weasley.
--Pewnie Krum – odpowiedziała od razu. Ronald jednak nie wyglądał na przekonanego, że
powiedziała mu prawdę. Dziewczyny szybko zjadły obiad i zastanawiały się jak tu powoli zbierać
się do domu, tak by nie urazić pani Weasley, która bardzo chciała żeby zostały jak najdłużej.
Uraczyła ich taką ilością pysznych potraw, że Herm była przekonana, że będzie musiała użyć
zaklęcia powiększającego na swoich spodniach. Udało im się jednak grzecznie wymigać od kolacji
i gdy już zbierały się do wyjścia Harry nieśmiało zapytał Ginny, czy może z nią zamienić słówko na
osobności. Ruda nie była zbyt chętna, ale nie chciała też odmawiać mu przy swoich rodzicach, więc
razem weszli na górę do jej pokoju.
Hermiona założyła płaszcz i rękawiczki po czym wyszła przed dom by tam poczekać na Ginny.
Mroźne powietrze od razu wypełniło jej płuca i sprawiło, że na twarz wypłynęły rumieńce.
--Nie wolisz wrócić do środka? To może trochę potrwać... - odwróciła się zaskoczona widząc, że
Ron stoi tuż za nią.
--Nie, tu mi dobrze – odpowiedziała z delikatnym uśmiechem.
--A nie jest ci zimno? - ku jej zdziwieniu Ron podszedł do niej i delikatnie dotknął palcami jej
policzka. Hermiona mimowolnie wzdrygnęła się na ten gest. Nie chciała, by Ron stał tak blisko
niej.
--Jest w porządku – burknęła robiąc mały krok w tył.
--Miona... - szepnął Rudy przysuwając się do niej.
--Ron, ja... - zaczęła niepewnie znów się cofając, ale było to na nic, gdyż Ron ponownie się do niej
zbliżył.
--Tak mi ciebie brakuje, skarbie... - wymruczał chłopak delikatnie łapiąc jeden z jej loków.
--Daj spokój Ron, nie ma o czym... - nie zdążyła dokończyć gdyż Weasley złapał ją mocno za
ramiona po czym zmiażdżył jej usta w zachłannym pocałunku.
--Nie! - Hermiona zareagowała instynktownie. Z całej siły odepchnęła od siebie Rona, po czym
odruchowo przyłożyła mu w twarz. Rękawiczka złagodziła odgłos plasknięcia, ale i tak cios był na
tyle silny, że chłopak aż zachwiał się na nogach. Weasley złapał się za pulsujący policzek i spojrzał
na nią ze złością.
--Nie powinieneś był tego robić... - szepnęła roztrzęsiona.
--Pewnie nie, skoro nie jestem tym twoim brudnym śmierciożercą! - warknął z pogardą.
--Wiesz, że nie o to chodzi Ron... po prostu między nami wszystko dawno skończone – próbowała
opanować drżący głos.
--Skończone, bo ty wolisz się puszczać z brudnymi arystokratycznymi świniami – wygarnął jej.
--Nie wiesz o czym mówisz – brązowowłosa popatrzyła na niego ze smutkiem.
--Nie wiem? Widziałem was w pociągu!
--Jak to widziałeś? Byłam pewna, że wszyscy wysiedli... - wypaliła zaskoczona. Ron spojrzał na nią
i pokręcił głową z niedowierzaniem.
--Chodziło mi o to, że trzymaliście się za ręce, ale widzę, że jednak przeczucie mnie nie myliło.
Pieprzysz się z tym obrzydliwym gnojkiem!

141
--Wcale nie! Mówiłam o tym że... zresztą nieważne Ron. Mam dość. Nie odzywaj się do mnie
więcej – poprosiła, a pierwsze łzy spłynęły po jej zarumienionych policzkach.
--A właśnie, że mnie posłuchasz! - rozkazał robiąc krok do przodu. Hermiona przestraszyła się i od
razu sięgnęła po swoją różdżkę.
--Zaatakujesz mnie? Za to, że chce powiedzieć ci prawdę o twoim kochasiu?
--Prawdę? - spytała zaskoczona.
--Dokładnie tak! Malfoy to wszystko ukartował. Od początku roku robił wszystko, żeby cię
zaliczyć. Nie widzisz tego? Założył się o to z swoimi kolegami. Z Nottem, Ressem, Higgsem i
Hum'em! A Zabini to jego wspólnik!
--Bredzisz, Ron – Hermiona spojrzała na niego z niesmakiem. Ależ z niego żałosny, zazdrosny
kretyn!
--Słyszałem ich! Słyszałem jak Nott i Ress mówili, że założyli się o to kto pierwszy przeleci
głupiutką, naiwną Gryfonkę, która buja się w Malfoy'u!
--Nie wierzę ci! - powiedziała z goryczą.
--Zastanów się Miona. Czemu, to akurat ty miałaś nosić mu notatki do skrzydła szpitalnego po tym
wypadku? Czemu, to obok ciebie kręci się praktycznie każdego dnia? Zaprasza cię na treningi,
zabiera cię na wycieczki na miotle i imprezy, prosi byś uczyła go Transmutacji, a przecież mogłaby
to dla niego zrobić każda durna Krukonka! A to zdjęcie? Myślisz, że to ja je zaczarowałem? To też
był on! Zaplanował to by nas skłócić, a potem odegrać rolę twojego pocieszyciela! Liczył, że z
wdzięczności wskoczysz mu do łóżka! - każde słowo wykrzykiwane przez Rona było dla niej jak
małe ostrze wbijające się pod skórę. Ze wszystkich sił starała się nie wierzyć w to co on mówił, ale
ziarno już zostało zasiane, pojawiły się wątpliwości.
--Opowiadasz głupoty! Nie mam zamiaru cię słuchać – powiedziała twardo.
--Myśl co chcesz, ale to ja mam rację. To zdjęcie wzięły ode mnie Ślizgonki, na jego prośbę! To on
to wszystko wymyślił! Spójrz prawdzie w oczy Herm... ja nie potrafiłbym go tak zaczarować. To
Malfoy i jego wspólnicy to zaplanowali. Gryfonka ze wszystkich sił starała się odsunąć od siebie
niechciane myśli, ale co jeśli Ron miał rację? Wiedziała przecież, że Draco nie spotykał się z nią z
wyjątkowo czystych pobudek... chciał dopiec Rudemu. Czemu wiec kontynuował ich znajomość po
tym, jak już osiągnął swój cel?
--Widzisz? Sama teraz dostrzegasz, jakie były jego intencje! Chyba nie myślałaś, że wspaniały pan
arystokrata zakocha się w małej przemądrzałej pannie Wiem-To-Wszystko? Dla niego ciągle jesteś
tylko zwykłą szlamą! Hermiona otarła łzy z policzków wmawiając sobie, że słowa Rona nie mają
dla niej żadnego znaczenia. Wierzyła w to, że Ślizgoni naprawdę się zmienili i, że naprawdę chcą
się z nią przyjaźnić. Jej gorzkie rozmyślania przerwała Ginny wychodząca z domu.
--Możemy wracać, Miona? - zapytała od razu. Widać było, że i nią rozmowa z Potterem nieźle
wstrząsnęła.
--Jasne, chodźmy – zgodziła się Hermiona, nie zaszczycając Rona nawet słowem pożegnania.
Chwilę później obie były już w domu Granger'ów. Powiedziały sobie tylko "dobranoc" na korytarzu
przy pokoju Hermiony i niemal od razu zniknęły w swoich sypialniach. Ta wizyta dała każdej z
nich naprawdę wiele do myślenia.

Resztę przerwy świątecznej dziewczyny spędziły robiąc wypady do mugolskiej części Londynu,
objadając się smakołykami i biegając po sklepach. Jednak odwiedziny w domu Ginny pozostawiły
na nich obu swoistego rodzaju piętno. Hermiona nie mogła pozbyć się z głowy tysięcy pytań, które
pojawiły się po tyradzie Rona. Nie chciała w to wierzyć, nie chciała ulegać wątpliwościom, ale to
było silniejsze od niej. Gryzła się bardzo i nawet spędzanie aktywnie wolnego czasu nie sprawiało,
że przestawała o tym myśleć. Ginny również ciągle chodziła jakby nieobecna. Hermionie udało się
z niej jedynie wyciągnąć, że Harry poprosił ją o jeszcze jedną szansę. Ginny nie wiedziała co
zrobić, zaskoczona prośbą Pottera, więc powiedziała, że to przemyśli... Co z pewnością dało

142
Złotemu Chłopcu pewną nadzieję.

Wizyta w niemagicznym świecie bardzo spodobała się Rudej, więc raz po raz dziękowała rodzicom
Herm, gdy żegnały się z nimi długo i wylewnie przed powrotem do Hogwartu. Obie dziewczyny
wspólnie aportowały się pod dworzec King's Cross w sam raz, by zdążyć na pociąg do szkoły.
Znów zajęły przedział tylko dla siebie. Hermiona ciągle zadręczała się insynuacjami Weasley'a i
szczerze mówiąc, sama nie wiedziała jak zareaguje jeśli przyjdzie jej spotkać Ślizgonów.
Poprzedniego wieczoru opowiedziała o tym wszystkim Gin i ona również zapewniła ją gorliwie, że
Ron na pewno nie ma racji, ale... Ciągle było jakieś "ale" i Hermiona pomyślała, że zwariuje jeśli
nie dowie się prawdy.
--Po prostu go o to zapytaj – poradził jej Ruda.
--Zapytać? I myślisz, że co mi powie? - prychnęła brązowowłosa.
--Prawdę...
--Ginny, to Ślizgon. Oni mówią prawdę jak się przypadkiem pomylą...
--Miona, to jest Malfoy. Jeśli serio by tylko chciał sobie z ciebie zakpić, wybuchnie ci śmiechem
prosto w twarz, wyśmiewając twoją naiwność – wystarczyło tylko to co Gin powiedziała, by
Hermiona wzdrygnęła się ze strachu. Co zrobi, jeśli faktycznie Draco powie jej, że to wszystko to
był tylko żart i głupia gra?
--Już sama nie wiem, czy mam tam iść – mruknęła przygryzając wargę.
--Pogadaj z nim. To jedyne wyjście.
--Chyba masz rację...
--Idź, ja tak muszę zaraz przejść do przedziału Harry'ego, wezwał nas wszystkich by omówić nową
strategię drużyny. Chyba zgapił pomysł od Malfoy'a.
--Jeśli za kilka minut usłyszysz krzyk, a później zobaczysz, że do pociągu wchodzi grupa aurorów,
to znaczy, że Ron miał rację.. - wyszeptała starając się chociaż trochę uśmiechnąć.
--Będzie dobrze... wszystko się wyjaśni. I mam nadzieję, że nie będę musiała odwiedzać cię w
Azkabanie po tym, jak zabijesz Smoka – Ruda też posłała jej pokrzepiający uśmiech.

Hermiona podążała w stronę ostatniego wagonu z duszą na ramieniu. Sama nie wiedziała, czy
wystarczy jej odwagi by zapytać blondyna o to wszystko. Odetchnęła jednak głęboko i powtarzała
sobie, że przecież jest Gryfonką. A Gryfoni nigdy nie tchórzą! Zebrała całą pewność siebie jaka jej
jeszcze została i rozsunęła drzwi przedziału Ślizgonów. Zastała w nim tylko Diabła, który czytał
gazetę i stwierdziła, że sama nie wie czy ulżyło jej, że Smoka nie ma, czy poczuła z tego powodu
rozczarowanie...
--Mioneczka! - ucieszył się na jej widok Blaise i wstał by ją uściskać. Po wymianie typowych
grzeczności "miło cię widzieć" i "jak tam święta?", Zabini zaproponował jej by usiadła i
poczęstowała się czymś słodkim, a widać było, że chłopcy nie żałowali galeonów na smakołyki,
gdyż mały stoliczek pod oknem wprost się od nich uginał.
--Dziękuje ci bardzo Diabełku, ja w sumie tylko na chwilę. Nie wiesz, gdzie jest Malfoy?
Chciałabym z nim pogadać... - powiedziała siadając na przeciwko niego. Blaise uśmiechnął się
ciepło słysząc jej pytanie.
--Nasz wielki strateg katuje znów tę biedną drużynę swoimi nudnymi przemowami. Mi z łaską
odpuścił, bo akurat miałem wątpliwą przyjemność całe święta tego słuchać.
Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. Naprawdę przez ten tydzień tęskniła za Blaise'm i jego
poczuciem humoru.
--I co z tego, że słuchałeś jak twój tępy mózg i tak nic nie zapamiętał – odgryzł się Draco nagle
pojawiając się w drzwiach przedziału. Hermione na jego widok dosłownie wstrzymało oddech.
--Cześć – przywitał się z nią uśmiechając się delikatnie.
--Hej – odpowiedziała dość speszona. Diabeł spoglądał to na przyjaciela, to na Gryfonkę i widać

143
było, że naprawdę bawi go ta sytuacja.
--Dobra dzieciaki, to ja spadam. Proszę pamiętać tylko, że obecnie znajdujemy się w miejscu
publicznym i wszelkie przejawy pewnej aktywności... mogłyby zostać uznane za obrazę
moralności, zwłaszcza gdyby dowiedziała się o tym szanowna opiekunka domu lwa, co zawsze
kwaśną minę ma.
--Jeśli już skończyłeś robić z siebie durnia, to powiedź mi proszę dlaczego wciąż tu jesteś, skoro
gryfiaki od dziesięciu minut omawiają swoją strategię trzy przedziały dalej.
--O cholera! Zupełnie zapomniałem! Już mnie nie ma! - zawołał Zabini i faktycznie od razu wypadł
z przedziału, jakby go hipogryf gonił.
--Jak tam święta? - spytał uprzejmie blondyn sięgając po butelkę soku z dyni i siadając na
przeciwko Hermiony.
--Nieźle, a twoje? - odpowiedziała, nie za bardzo wiedząc jak zabrać się za to by zadać pytanie, z
którym tu przyszła.
--Ujdzie, choć ciesze się, że już się skończyły – powiedział znów uśmiechając się lekko.
--Posłuchaj... chciałabym z tobą porozmawiać – zaczęła niepewnie.
--Coś się stało? - zapytał widząc jej ponurą minę.
--Nie... a w zasadzie to tak... - wyjąkała.
--Powiedz o co chodzi, bo zaczynam się bać – blondyn wygodnie rozparł się na siedzeniu i założył
ręce na piersi. Nie wiedział czemu ma wrażenie, że Gryfonka powie mu zaraz coś nieprzyjemnego.
Hermiona nerwowo załamała ręce i odetchnęła głęboko.
--Zadam ci jedno pytanie i oczekuje, że mi szczerze na nie odpowiesz...
--Na Salazara, Granger, tylko mi się nie oświadczaj, nie jestem na to gotowy – zażartował, gdyż
ciężka atmosfera przyprawiała go o dreszcze na plecach. Bał się, o co też ona może go zapytać...
--To poważna sprawa, więc nie rób sobie żartów... – poprosiła, ledwo łapiąc oddech. Sama nie
wiedziała, jak zadać to najważniejsze pytanie.
--Powiedz wreszcie o co chodzi – naprawdę chciał to już wiedzieć.
--Założyłeś się o mnie? - wypaliła jednym tchem.
--Co? - zapytał zdezorientowany. Hermiona westchnęła ciężko i powtórzyła.
--Pytam czy założyłeś się o mnie z kimś.
--W jakim sensie założyłem? - chciał dowiedzieć się Smok.
--Chodzi o to, czy założyłeś się z Ślizgonami, że coś mi zrobisz... - nie potrafiła powiedzieć o co
naprawdę chodziło. To było zbyt upokarzające.
--Niby co miałbym ci zrobić? - zapytał mimowolnie zaciskając pięści.
--Nie każ mi tego mówić... założyłeś się czy nie? Po prostu odpowiedz – poprosiła i sama nie
wiedziała czemu zachciało jej się płakać.
--Kto ci naopowiadał takich głupot? - wyszeptał na skraju rozpaczy. Nie mógł uwierzyć, że go o to
posądziła.
--Czyli to nieprawda? - spytała z nadzieją.
--A uwierzysz mi na słowo jeśli powiem, że nieprawda?
Hermiona spojrzała w jego oczy i nieomal zachłysnęła się powietrzem. Były w tej chwili takie
smutne... Nie wiedziała co odpowiedzieć. Naprawdę chciałaby móc mu zaufać...
--Pewnie, że nie uwierzysz. Kto by uwierzył słowu śmierciożercy? – powiedział z goryczą po czym
szybko wstał z miejsca. Nie chciał dłużej na nią patrzeć. Zraniła go swoim milczeniem.
--Zaczekaj! - Hermiona zerwała się na równe nogi i złapała go za dłoń, powstrzymując go przed
wyjściem z przedziału. Draco odwrócił się w jej stronę i spojrzał jej w oczy.
--Wystarczy, że powiesz mi prawdę. Jakkolwiek ona brzmi – poprosiła prawie płaczliwie. Chłopak
przyglądał jej się przez chwilę jakby zastanawiając się nad czymś głęboko. Wreszcie dłoń, za którą
go złapała delikatnie zacisnęła się na jej własnej ręce.
--Nigdy, z nikim się o ciebie nie założyłem. Mogę sobie być podłym Ślizgonem i byłym
śmierciożercą, ale nigdy nie bawię się ludzkimi uczuciami. Zapamiętaj to sobie... - jego wyznanie

144
zabrzmiało nieco gorzko.
--Przepraszam... ja... po prostu ktoś mi powiedział, że słyszał jak twoi koledzy o tym rozmawiali –
wyjąkała zawstydzona. Puściła dłoń blondyna i usiadła chowając twarz w dłoniach. Tyle różnych
uczuć i emocji przelatywało teraz przez jej wnętrze, ale najważniejszym była ulga. Wierzyła mu.
Wiedziała, że mówił prawdę. Nie okłamał jej...
--Jacy koledzy? - zapytał cierpko.
--Theo i David – odpowiedziała cicho i nim zdążyła powiedzieć coś jeszcze Draco rozsunął drzwi
przedziału i wrzasnął na całe gardło.
--Nott, Ress do mnie!
Nie minęła nawet minuta, a dwójka Ślizgonów wpadła wesoło do przedziału.
--Co jest kapiatanie? - zapytał David.
--Ooo kogóż to widzę! Cześć Hermionko, jak święta? - Theo usiadł tuż obok brązowowłosej
uśmiechając się przymilnie.
--Zamknąć się! - warknął Draco, a miny jego kolegów od razu spoważniały.
--Coś się stało? - odważył się zapytać Ress.
--Doszły mnie słuchy, że podobno założyłem się z wami o Granger – Draco był naprawdę wściekły.
-- Że co? - zdziwił się Theo.
--Ktoś słyszał, jak mówiliście o tym, że założyłem się z wami o Hermionę – wycedził Malfoy przez
zaciśnięte zęby.
--To jakaś bzdura – żachnął się David.
--Czyli nigdy nie rozmawialiście o tym kto pierwszy zaliczy naiwną Gryfonkę? - odważyła się
zapytać Miona. Obaj chłopcy spojrzeli na nią w niemym szoku, po czym popatrzyli na siebie
nawzajem.
--Rozmawialiśmy... ale nie chodziło nam o ciebie – odpowiedział cicho Ress.
--Macie dwie minuty, żeby nam to wyjaśnić, zanim wywalę was z drużyny! – postraszył Draco
zakładając ręce na piersi i mierząc swoich zawodników surowym wzrokiem.
--Jak powiedział David rozmawialiśmy o tym, kiedyś idąc z treningu Qudditcha, ale nie mówiliśmy
ani o tobie, ani o Hermionie... tylko o Gryfonce... Kiedyś dla żartu założyliśmy się o to, który z nas
pierwszy... - Theo zawahał się, wyraźnie zawstydzony.
--No dalej! - popędził go Smok.
--Który z nas pierwszy prześpi się z Lavender Brown... - dopowiedział David. Hermionie dosłownie
opadła szczęka z niedowierzania. A więc jednak Ślizgoni się założyli... tyle, że nie o nią, tylko o
Lav. To ona była tą naiwną Gryfonką, o której słyszał Ron. Najważniejsze jednak było to, że Draco
nie miał z tym nic wspólnego. Na brązowowłosą spłynęła z tego powodu prawdziwa ulga.
--Idioci! Jak możecie zakładać się o coś takiego? Czy wy nigdy nie zmądrzejecie? Mam ochotę
wywalić was na te wasze zbite, puste łby! - pieklił się kapitan Ślizgonów.
--Sorry Draco... to miała być zabawa...
--Zabawa? Dla Brown też to miała być zabawa? Takie upokorzenie? - warknął wściekły arystokrata.
Zarówno Theodor jak i David spuścili głowy w poczuciu winy.
--Znajdziecie teraz Lavender Brown i obaj przeprosicie ją za swoje karygodne plany, jasne? -
nakazał im. Hermiona postanowiła się wtrącić.
--Lepiej, jeśli ona się o tym nie dowie. Nie jest miło usłyszeć, że ktoś planował wykorzystać cię jak
zabawkę – dziewczyna spojrzała z niesmakiem na obu chłopaków. Nie spodziewała by się po nich
czegoś tak podłego.
--Naprawdę nam przykro... nie sądziliśmy... - próbował wyjaśnić Theo.
--Wy nigdy, nic nie sądzicie. Jeszcze raz usłyszę, że zakładacie się w ten sposób, to mnie
popamiętacie, a teraz zejdźcie mi z oczu. Jutro o piątej rano widzę was na indywidualnym treningu,
na boisku Qudditcha – Malfoy był naprawdę zły. I nie chodziło nawet o to, co planowali zrobić jego
koledzy. To przez nich Hermiona w niego zwątpiła... a to naprawdę zabolało.
--Przepraszamy Smoku... Hermiono... - Nott grzecznie skinął głową, a po chwili David zrobił to

145
samo.
--Teraz to już na pewno, nie będziesz miał u niej szans... – szepnął Ress do Theodora, gdy Ślizgoni
wychodzili. Miona zdziwiona spojrzała na Draco, ale on jedynie zacisnął mocniej szczęki i z całej
siły zatrzasnął drzwi przedziału.
--Imbecyle – warknął z pogardą siadając obok Hermiony i opierając się wygodnie. Od razu też
przymknął oczy, jakby od całej tej sytuacji rozbolała go głowa.
--Ja też przepraszam, za to wszystko... nie sądziłam, że ktoś mógł źle usłyszeć...
--Mówiąc ktoś, masz na myśli tego rudego skunksa Weasley'a? – burknął z wyrzutem, nawet nie
otwierając oczu.
--Ja... - nie wiedziała co ma mu odpowiedzieć.
--Daj spokój, dobrze, że wszystko się wyjaśniło. Nie mam ochoty dłużej tego roztrząsać.
--Chyba jesteś zmęczony, może się zdrzemnij – poradziła mu.
--Niezły pomysł, posuń się Granger – Draco delikatnie szturchnął ramię dziewczyny, dając jej do
zrozumienia, że ma się przesiąść bliżej okna. Hermiona natychmiast wstała.
--To ja już pójdę...
--Nic z tego! Coś mi się chyba należy, za te bezpodstawne oskarżenia – stwierdził blondyn po czym
pociągnął ją na siedzenie i nim zdążyła jakoś zareagować, rozwalił się na pozostałym miejscu, a
głowę położył na jej kolanach. Herm nie mogła się powstrzymać by nie zachichotać.
--Nie za wygodnie ci? – spytała, patrząc na jego zamknięte oczy. Draco ułożył się na boku,
zakładając ręce pod policzek.
--Szczerze mówiąc niespecjalnie, masz strasznie kościste kolana, ale może jak mnie pogłaskasz, to
będzie lepiej – droczył się z nią. Hermiona znów lekko się zaśmiała, po czym zatopiła palce w jego
platynowych włosach. Były tak cudownie miękkie...
Minęło dosłownie kilka minut, a Malfoy spał słodko jak dziecko. Oddychał miarowo, a jego twarz
była spokojna. Brązowowłosa nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Wyglądał w tej chwili tak
niewinnie... Głaskała go delikatnie i rozkoszowała się tą chwilą jego bliskości... Jednak ta sielanka
nie mogła potrwać długo, ponieważ nagle otworzyły się drzwi przedziału...

146
 Rozdział Dwadziesty Siódmy
--O! Przepraszam. Przeszkadzam Wam? - zapytała lekko speszona Pansy widząc Malfoy'a śpiącego
na kolanach Hermiony. Ślizgonka uśmiechała się, ale gdzieś tam w cieniu jej spojrzenia widać było
smutek... Herm poczuła się trochę głupio, domyślając się co poczuła Parkinson widząc ich w takiej
sytuacji.
--Nie no coś ty – odpowiedziała jej szybko.
--Mów za siebie Granger, ja tu usiłuje spać – wymruczał Draco, który chyba przebudził się gdy
Pansy weszła. Jego koleżanka z domu prychnęła i wzięła do ręki otwarte pudełko fasolek
wszystkich smaków. Wyjęła jedną, po czym zgrabnie celując trafiła nią w sam środek czoła Smoka.
--Aua! Odbiło Ci jędzo? - warknął arystokrata podnosząc się z kolan Hermiony i rozcierając sobie
obolałe czoło. Miona nie mogła się nie roześmiać. Ślizgonka usiadła po drugiej stronie przedziału i
zaczęła konsumować fasolki w oczekiwaniu, aż arystokrata się dobudzi.
--A ty co się śmiejesz zamiast mnie bronić? - Malfoy spojrzał na Hermionę z wyrzutem podnosząc
się wreszcie do pozycji siedzącej.
--Nie bądź już taką primabaleriną Smoku, mam sprawę – poinformowała Pansy.
--To może ja Was zostawię – zaproponowała Hermiona wstając.
--Nie, nie Granger. To sprawa do Was obojga – wyjaśniła Parkinson z lekkim uśmiechem. Draco i
Hermiona spojrzeli na siebie zdziwieni po czym skupili swoją uwagę na czarnowłosej.
--Jako idealny przyjaciel na pewno pamiętasz kto ma urodziny w przyszłą sobotę? - zapytała Pansy
z przekąsem.
--Eee ... eee ... może ty? - wyjąkał niepewnie Draco. Parkinson wzniosła oczy ku górze jakby
prosząc o cierpliwość po czym pokręciła przecząco głową.
--No to może... Nott?
--Dobra, to potrwałoby do Wielkanocy, więc sama Ci powiem. Diabeł ma w sobotę urodziny,
dotarło?
--To świetnie, trzeba kupić jakiś prezent! – ucieszyła się Gryfonka.
--Może nowy mózg? - zakpił Draco
--Daj mu swój i tak go nie używasz – dogryzła mu Pansy i razem z Hermioną wybuchnęły
śmiechem widząc jego oburzenie.
--Bardzo zabawne... lepiej powiedź czy mamy dość eliksiru na kaca, bo wiesz jak zwykle wyglądają
urodziny Zabiniego...
--Właśnie! Blaise co roku organizuje wielką imprezę zapraszając na nią pół szkoły. Pomyślałam
sobie, że w tym roku możemy mu zrobić małego psikusa! Przyjęcie niespodzianka! - zawołała z
entuzjazmem Pansy.
--Niespodzianka? Mamy się schować, a potem na niego wyskoczyć wrzeszcząc tak by dostał
zawału? - upewniał się Draco.
--Tak! Zaprosimy wszystkich na piątek do pokoju życzeń, więc Diabeł niczego się nie spodziewa!
Ty zatrzymasz go w dormitorium, albo w jakiejś innej części szkoły, a my wszystko przygotujemy i
potem go tam przyprowadzisz! Co wy na to?
--Świetny pomysł! – odezwała się Miona.
--Dziecinne, ale to w końcu Diabeł, dzieciak numer jeden – burknął Draco.
--Czyżbyś mu zazdrościł? - zapytała Pansy.
--Nie martw się, na twoje urodziny możemy zorganizować prawdziwy kinderbal – pocieszyła go
Hermiona z słodkim uśmieszkiem. Smok rzucił jej zgorszone spojrzenie, ale Pansy podjęła temat.
--O tak! Genialnie! Jeśli czerwiec będzie ciepły zaprosimy cyrk i mini zoo, będziesz miał urodziny
jak prawdziwy mały książę! - zaśmiewała się Pansy, a Hermiona jej wtórowała.

147
--Natychmiast się uspokójcie bo na imprezie odetnę wam dostęp do alkoholu! - próbował
postraszyć blondyn.
--Pfff! Same sobie przyniesiemy, co nie Granger? Łaski bez zakichany hrabio! - Pansy nieelegancko
pokazała przyjacielowi język.
--Mogę jakoś pomóc z organizacją? - zaofiarowała się Hermiona.
--Jasne! Może pomyślisz nad dekoracjami? I mogłabyś zaprosić kilka osób z Gryffindoru.
Koniecznie Rudą Weasley i możesz też Brown i Patil... i jeszcze Deana Thomasa... - Pansy lekko
się zaczerwieniła.
--Na Salazara Parkinson! Tylko nie Thomas! Fuj! - wyśmiał ją Draco.
--A co masz przeciwko niemu? - oburzyła się Miona.
--To Gryfon... - parsknął Smok.
--I kto to mówi? - docięła mu Pansy.
--Dean na pewno będzie chciał przyjść z Seamusem – zauważyła Hermiona, chcąc zmienić temat.
--No to świetnie, im więcej tym lepiej! To będzie serio duża impreza, bo Blaise ma wielu fanów,
zwłaszcza po tym jak ostatnio prawie wszystkim wyznał miłość.
--No to zapowiada się świetne przyjęcie – stwierdziła Gryfonka.
--Mega popijawa, jak co roku – burknął Smok.
--No to jesteśmy wstępnie umówieni, szczegóły dogadamy jakoś w tygodniu – podsumowała Pansy.
--Pójdę powiedzieć o wszystkim Ginny, na pewno też będzie chciała pomóc – zaproponowała
Hermiona wstając. Szybko pożegnała się z dwójką Ślizgonów i ruszyła z powrotem do swojego
przedziału.

Ginny z bardzo zamyśloną miną wpatrywała się w uciekający za oknem krajobrazu i od razu widać
było, że coś ją dręczy.
--Hej, co tam? - zapytała Miona siadając na przeciwko przyjaciółki. Ruda skrzywiła się lekko i
opuściła głowę.
--Blaise znów starł się z Harry'm, oni się naprawdę nienawidzą... - wymruczała cicho.
--Oj, nie martw się, po prostu obydwu im zależy. Ginny schowała twarz w dłoniach i westchnęła
ciężko.
--Już sama nie wiem co robić Herm... oni... ja... naprawdę nie wiem.
--Nie zadręczaj się kochana, pomyśl o czymś przyjemny. O! Na przykład o tym, że w piątek
idziemy na imprezę – próbowała ją pocieszyć Hermiona.
--Imprezę?
--Diabeł ma urodziny i Ślizgoni organizują dla niego przyjęcie niespodziankę.
--Fajnie... i domyślam się co chciałby dostać ode mnie w prezencie.
--Co? - zainteresowała się Hermiona, gdyż sama nie miała pojęcia co kupić Zabiniemu.
--Odpowiedź – szepnęła Gin smutno.
--Odpowiedź? - zdziwiła się brązowowłosa.
--Zapytał mnie czy my... czy jest szansa, że my... - jąkała się Ruda.
--Och Ginny! - Hermiona usiadła obok przyjaciółki i objęła ją ramieniem. Domyślała się jak ona
musi się teraz czuć... jest między młotem, a kowadłem. Przecież Harry też poprosił ją by do niego
wróciła...
--Powiedz mi co robić – poprosiła Wiewiórka, a jej oczy zaszły łzami.
--Sama musisz zdecydować – odpowiedziała Herm.
--Chciałabym... Blaise, on jest wspaniały. Wiem, że byłby cudownym chłopakiem... ale...
--Ale?
--To Harry... to zawsze był Harry. Chyba od wakacji przed moim pierwszym rokiem. Nie potrafię
go wyrzucić z serca Miona. Mimo wszystkiego co zrobił.
--Jeśli wiesz, że wciąż go kochasz, to nie powinnaś dawać Zabiniemu fałszywej nadziei, on zasłużył

148
na szczerość.
--Wiem, nigdy bym nie chciała go zranić. Tak wiele mu zawdzięczam... Czasem żałuję, że nie
przegrałam z nim tego zakładu, wtedy Harry nie zapytał by o możliwość powrotu, a ja nie
miałabym teraz dylematu.
--Nie powiedziałaś mi o co tak naprawdę się założyliście – przypomniała jej Hermiona.
--Jeśli bym przegrała, miałam powiedzieć Potterowi prosto w oczy, że jest dupkiem, zboczonym,
bliznowatym, egoistycznym kretynem. Dnem i marginesem męskiej nacji.
--To Blaise wymyślił tę listę obelg? Ginny w odpowiedzi uśmiechnęła się delikatnie.
--No raczej, przecież nie ja... nie myślę tak o nim, nie potrafię. Zresztą ta lista była dużo, dużo
dłuższa, a Diabeł miał mega ubaw jak mi ją dyktował w skrzydle szpitalnym.
--To dobry chłopak Gin, nie zrań go proszę, bo jeśli to zrobisz, to Ciebie też zaboli... - poradziła je
Hermiona.
--Wiem i codziennie mam ochotę sama się przekląć za swoją głupotę... tyle, że ja nie potrafię... nie
mogę go odepchnąć. Gdy tylko widzę jakąś dziewczynę obok Diabła czuję coś jak zazdrość, nie
chcę by śmiał się i żartował z innymi... to chore, wiem! - jęknęła Gin znów chowając twarz w
dłoniach.
--To trudna decyzja skarbie i nikt nie podejmie jej za Ciebie – stwierdziła rzeczowo brązowowłosa.
Ginevra w odpowiedzi skinęła tylko głową i na powrót zatopiła się w swoich myślach. Miona ze
współczuciem popatrzyła na przyjaciółkę. Naprawdę było jej przykro, że Ruda ma tak
skomplikowane życie uczuciowe... Chociaż z drugiej strony, z nią wcale nie było lepiej. Miała
wrażenie, że do tej pory czuje pod palcami dotyk aksamitnych, platynowych włosów...

Cały tydzień był jedną wielką gonitwą. Nauczyciele ostro wzięli się za siódme klasy, już na wstępie
informując, że to ostatni i najważniejszy semestr w ich edukacji. Hermiona była tak zawalona
stosami wypracowań, tłumaczeń i notatek, iż miała wrażenie, że wkrótce w nich utonie. Zawsze
jednak starała się znaleźć chociaż godzinkę w swoim napiętym planie na uczenie Diabła i Smoka
Transmutacji, lub chociaż na chwilę rozmowy z nimi pomiędzy lekcjami. Uzależniła się już
praktycznie od widoku Malfoy'a... jeśli tylko na dłużej niż dwie godziny znikał jej z pola widzenia,
odczuwała dziwne irracjonalne uczucie, podobne do tęsknoty...
W czwartek wieczorem w biegu pochłaniała swoją kolację gdyż chciała jeszcze zdążyć dotrzeć do
biblioteki by sprawdzić coś do jutrzejszego tematu z zaklęć. W ręce trzymała na wpół dojedzoną
kanapkę i sprintem wybiegła z Wielkiej Sali. Była już w połowie schodów, gdy ktoś jednak
postanowił ją zatrzymać.
--Hej Hermiona zaczekaj! - usłyszała okrzyk za plecami. Odwróciła się gwałtownie i zauważyła,
Pansy i Dracona, którzy również wychodzili już z kolacji. Gryfonka szybko zbiegła ze schodów by
dowiedzieć się czego chcą Ślizgoni, jednocześnie próbując do końca skonsumować swój posiłek.
--Nie jedz tak szybko bo się zakrztusisz – pouczył ją Draco przemądrzałym tonem.
--Nie bądź takim nadopiekuńczym tatuśkiem Smoku – zakpiła Pansy uśmiechając się ciepło do
Hermiony.
--Już – jęknęła brązowowłosa przełykając ostatni kęs – Stało się coś? - zapytała.
--Chodzi o jutrzejszą imprezę – zaczęła Parkinson.
--Jaką imprezę? - cała trójka odwróciła się zdziwiona w stronę Harry'ego. Dopiero teraz
uświadomili sobie, że rozmawianie o tym pod drzwiami Wielkiej Sali nie było najlepszym
pomysłem.
--To nic nie wiesz? W piątek jest mega party w pokoju życzeń – odpowiedział mu Dean Thomas,
który wychodził właśnie z sali razem z Seamusem.
--Przyjdziesz? - Pansy zapytała Deana, czerwieniąc się przy tym lekko.
--Jasne, bardzo chętnie – odpowiedział Gryfon mrugając do niej uwodzicielsko.
--Co się dzieje? - tuż za Harrym pojawił się Ron i od razu zadał to pytanie. Hermiona na jego widok

149
spięła się nieco i nerwowo przygryzła wargę. Unikała swojego byłego przyjaciela jak ognia, po tym
incydencie z pocałunkiem.
--Ślizgoni robią imprezę i chcą nas zaprosić – odpowiedział mu Potter.
--Wcale nie chcemy! - oburzył się Draco, mierząc Weasley'a nienawistnym spojrzeniem.
--Cicho Smoku! To urodziny Zabiniego, robimy mu niespodziankę w pokoju życzeń, jeśli macie
ochotę to zapraszamy – powiedziała ugodowo Pansy.
--Przyjdziemy – odpowiedział Harry, a Ron tylko lekko skinął głową patrząc niechętnie na
blondyna.
--Uważaj jutro Potter. Jedno krzywe spojrzenie, a popamiętasz – ostrzegł go Draco przez zaciśnięte
zęby.
--Przecież ja i twój ... przyjaciel... pogodziliśmy się przed świętami – przypomniał mu Harry,
zgrabnie przemilczając, że był to bardzo krótkotrwały rozejm.
--Zostałeś ostrzeżony – poinformował go Smok chłodno.
--No co wy! Nie kłóćcie się! Chodzi przecież o świetną zabawę, na pewno damy czadu – próbował
załagodzić sytuację Dean i tylko Pansy przytaknęła mu gorliwie.
--W taki razie do jutra – mruknął Wybraniec i odszedł razem z swoimi kolegami z dormitorium.
--Zasadniczo chodzi o te dekorację. Co powiesz byśmy jutro po obiedzie się za to zabrały we dwie?
Chciałam poprosić nasze laski... ale one będą zajęte robieniem sobie makijażu.
--Potrzebują na to aż tyle czas? - zaśmiała się Miona słysząc rewelację Parkinson.
--Taa, najlepiej cały tydzień.
--Ginny pewnie nam pomoże,więc pójdzie szybciej – zaproponowała Gryfonka.
--To super, a więc jutro po obiedzie! Skoczę jeszcze do Wielkiej Sali po coś słodkiego, buźka! -
zawołała Pansy i niemal od razu zniknęła za drzwiami.
--Muszę zdążyć do biblioteki – mruknęła Miona w stronę Smoka.
--Czekaj – Draco złapał ją za dłoń tak by nigdzie mu nie odeszła.
--Coś się stało? - zapytała go, starając się ignorować przyjemne impulsy, które rozchodziły się po
jej ciele od jego dotyku.
--Czy Weasley coś Ci zrobił? Dość nerwowo zareagowałaś na jego widok.
--Nie, nic – odpowiedziała szybko, nie patrząc mu w oczy. Nie chciała by wiedział o tym
wymuszonym pocałunku.
--Hermiona nie kłam, tylko powiedz co się stało. Wyglądasz jakbyś się go bała – dziewczyna
spojrzała na niego trochę oszołomiona. Użył jej imienia... do tego cała jego postawa wyrażała taką
troskę... aż zrobiło jej się od tego cieplej na sercu.
--Jak byłam w święta w Norze, ja i on... odrobinę się pokłóciliśmy...
--Coś Ci powiedział, albo zrobił? Poszarpał cię, albo uderzył? - dopytywał Smok.
--Raczej ja jego... - odpowiedziała z bladym uśmiechem.
--Rozumiem – wycedził przez zaciśnięte zęby w głowie już kreując wizję śmierci rudego łasica.
--To naprawdę nic ważnego, nie chcę byście znów wstąpili na ścieżkę wojenną, poradziłam sobie z
nim sama – tłumaczyła mu, ściskając jego dłoń, która wciąż trzymała...
--W porządku, ale jeśli coś takiego by się powtórzyło, powiesz mi o tym?
--Jasne, jeśli nie zapomnę – odpowiedziała z uśmiechem. Draco prychnął kpiąco pod nosem.
--Wcześniej McGonagall wystąpi w stringach niż ty o czymś zapomnisz – oboje roześmiali się po
słowach blondyna, a zaraz potem Smok zaproponował, że odprowadzi ją do biblioteki. Sam miał
jeszcze kilka pytań co do swojego zadania domowego z Transmutacji.

Miała to być impreza godna zapamiętania – tak więc i dekoracje musiały być spektakularne.
Dziewczyny postawiły na oczywiste powiązanie solenizanta z czeluściami piekielnymi i urządziły
wszystko w stylu iście z piekła rodem. Czerwone draperie, czarne sofy i skórzane krzesła, bufet,
który wyglądał jakby ciągle płonął i pikantne przekąski po których można było zionąć ogniem. Do

150
tego ostra muzyka i przyciemnione oświetlenie sprawiły, że pokój życzeń wyglądał jak królestwo
prawdziwego diabła. Pracowały bardzo sprawnie i nawet Ginny i Pansy dobrze się dogadywały, tak
więc skończyły na tyle szybko by zdążyć przygotować się odpowiednio do imprezy. Ginny wpadła
w swój trans super stylistki i wymusiła na Hermionie wciśnięcie się w prześliczną czerwoną
sukienkę, która była dość skąpa z powodu swej długości i braku ramiączek. Brązowowłosa trochę
się wstydziła swojej kreacji, ale z drugiej strony była ciekawa reakcji innych na jej widok... a
zwłaszcza reakcji pewnego blondyna. Po długich negocjacjach Ginny zgodziła się by Herm
zostawiła rozpuszczone włosy, użyła jednak na nich zaklęcia prostującego, do tego dość ostry
makijaż i Hermiona była gotowa na imprezę w stylu ognia i siarki. Ruda postawiła na czarne,
obcisłe, skórzane spodnie, które idealnie eksponowały jej nogi i krótki top w kolorze krwi, który
więcej odsłaniał niż zakrywał. Swe ogniste włosy, poskręcała w śliczne loki i umalowała się równie
ostro co jej przyjaciółka. Obie wyglądały naprawdę bardzo "gorąco". Po wejściu do pokoju życzeń
Gryfonki stwierdziły, że wszystkie dziewczyny ubrane są w podobnym stylu, ku radości
zgromadzonych facetów. Hermiona z miną dumnej gospodyni popatrzyła na dekoracje. Były
naprawdę świetne. Zaraz wszystko miało się zacząć. Cały tłum stał już na środku parkietu, patrząc
wyczekująco w stronę wejścia.
-- Już idą! - zawołała Pansy wbiegając do środka i szybko za pomocą różdżki zgasiła światło.
Hermiona poczuła drobny dreszczyk ekscytacji. Ciemność i oczekiwanie naprawdę działały na jej
wyobraźnie. W pierwszej chwili pomyślała więc, że tyko jej się wydaje, że czuje czyjś oddech na
swojej szyi. Jednak sekundę później wiedziała już na pewno, że jakieś zbłąkane obce ręce właśnie
natrafiły na jej talię...

151
 Rozdział Dwudziesty Ósmy

Nawet nie zdążyła zareagować i odepchnąć od siebie intruza, gdy drzwi do pokoju
otworzyły się i wszyscy usłyszeli głos Zabinego.
--Po coś mnie tu przyprowadził? Nie lepiej nachlać się whisky w dormitorium i pogadać o
Gryfonkach? - debatował Diabeł. Wszyscy goście wstrzymali oddech, aż do chwili gdy, Pansy za
pomocą zaklęcia, rozświetliła pomieszczenie. W tym momencie setka gardeł wrzasnęła –
NIESPODZIANKA! Diabeł pisnął niczym jakiś podlotek, a później odegrał scenę wzruszenia gdy
wszyscy goście odśpiewali mu długie i niezbyt udane "happy birthday".
Hermiona w tym czasie odwróciła się by sprawdzić kto ją obłapia i lekko opadła jej szczęka gdy
okazało się, że jest to... Ernie Macmillan.
--Hej Hermionko, ślicznie dziś wyglądasz – przywitał się Puchon z szczerym uśmiechem. Gryfonka
tak się zdziwiła jego zachowaniem, że nie wiedziała co powiedzieć, ani jak zareagować. Przecież
Ernie zawsze wydawał jej się dość nieśmiałym chłopakiem. Nie zdążyła jednak nad tym pomyśleć,
gdyż Pansy zawołała, że pora składać życzenia solenizantowi. Zgodnie z jej sugestią, wszyscy
odesłali swoje prezenty dla Zabiniego do jego dormitorium i ustawili się w kolejce by zostać
wyściskanym i wycałowanym przez zachwyconego niespodzianką Diabła. Miona szybko stanęła w
ogonku i z nie małą konsternacją stwierdziła, że Ernie stanął tuż przy niej. Bardzo ją to peszyło, ale
nie wiedziała jak ma dać mu do zrozumienia, że nie życzy sobie tego typu zachowań, jednocześnie
nie obrażając go przy tym. Jej humor jeszcze się pogorszył gdy zobaczyła jak Draco, stojący obok
Blaise'a, patrzy na nią i Puchona, którego dłoń, nie wiedzieć czemu, znów znalazła się na jej talii.
Malfoy minę miał tak przyjazną, jakby co najmniej chciał zaraz oskarżyć Herm o zabicie jego
ukochanego zwierzątka. Gryfonka nie czuła się z tym za dobrze... Wreszcie nadeszła jej pora
składania życzeń. Gdy zbliżyła się do Zabiniego, jedyne o czym potrafiła myśleć to fakt, że Draco
dosłownie nie spuszcza z niej wzroku.
--Najlepszego kochany Diabełku. Szczęścia, spełnienia marzeń, sukcesów... - winszowała mu z
uśmiechem. Zabini też wyszczerzył się szeroko, po czym porwał Gryfonkę w swoje ramiona,
ściskając ją mocno. Mimo wysokich szpilek, Hermiona wciąż była sporo mniejsza od Blaise'a,
jednak już po chwili prawie się z nim zrównała, bowiem Ślizgon oderwał ją od ziemi i uniósł w
powietrzu ku zdziwieniu Erniego i reszty gości. Diabeł nie przejmując się niczym i nikim odwrócił
się w stronę swojego przyjaciela i praktycznie wcisnął mu Hermionę w ramiona.
--Smoku, zadbaj proszę by moja najlepsza przyjaciółka dostała jak najlepszego drinka – poprosił
Malfoy'a. Draco, nie mniej zdziwiony niż Herm, kiwnął tylko głową, odstawił Gryfonkę na ziemię,
po czym złapał jej dłoń i poprowadził w stronę bufetu, a Blaise wyraźnie zadowolony z siebie,
odwrócił się do zszokowanego Macmillana z triumfującym uśmieszkiem.

Draco i Hermiona przeciskając się przez tłum gości zmierzali w kierunku baru – tak przynajmniej
wydawało się Gryfonce. Zdziwiła się więc gdy minęli bufet, a Draco pociągnął ją dalej, w stronę
małego korytarza, prowadzącego do łazienek.
--Coś się stało? - wyjąkała cicho Hermiona gdy znaleźli się wreszcie sami w ciemnym korytarzu.
--Stało? - syknął Malfoy wrednie – Co ty sobie wyobrażasz przyprowadzając tu tego
niedorobionego Puchonka?
--Nie przyszłam tu z Ernim, szczerze mówiąc nawet nie wiem, kto go tu zaprosił... - próbowała
wyjaśnić.
--I twierdzisz, że nie jesteście tu razem? - zapytał zakładając ręce na piersi i mierząc ją surowym
wzrokiem.
--Nie przyszliśmy... - zaraz, zaraz czemu ja mu się tłumaczę? - pomyślała ze złością.

152
--To czemu on zachowuje się jak twój facet? - warknął blondyn, nie panując nad sobą.
--A co tobie do tego? Nie twoja sprawa! - odpyskowała Hermiona, zła, że Ślizgon pozwala sobie ją
krytykować. Chciała go wyminąć ale Draco niezbyt delikatnie złapał ją za ramię i przyparł do
zimnej ściany, kładąc swoje ręce po obu stronach jej głowy tak by nie mogła mu uciec.
--Jeszcze się okaże czy nie moja. Mów zaraz co cię z nim łączy! - zażądał.
--Na Godryka Malfoy! Gdybym cię nie znała to pomyślałabym, że jesteś zazdrosny – zaatakowała,
chcąc go zawstydzić. Blondyn jednak nie dał zbić się z tropu. Złapał za jej podbródek i uniósł jej
głowę w górę tak by spojrzała mu w oczy.
--Nie jestem zazdrosny – wyszeptał – Ale jeśli jeszcze raz zobaczę, że Cię dotyka, to przysięgam,
że połamie mu obie ręce – dodał cicho po czym pochylił się i musnął jej usta swoimi wargami. Już
kilka sekund później oboje całowali się bez opamiętania. Ich usta szukały się wzajemnie, jakby od
następnego pocałunku zależało życie ich obojga. Hermiona wplotła palce w miękkie włosy
blondyna, a jego ręce powędrowały na jej talię i chłopak mocno przyciągnął ją do siebie, tak, że
pomiędzy nich nie wciśnięto by nawet szpilki. Czas się zatrzymał i nie liczyło się już nic, tylko
oni... Jednak byłoby zbyt pięknie gdyby i tym razem coś im nie przerwało – tym czymś, a raczej
kimś znów była Pansy zachęcająca gości do częstowania się szampanem, gdyż Diabeł zaraz będzie
wygłaszał swoje przemówienie.
--Nie możemy tego przegapić – mruknęła Miona odrywając swoje usta od warg Ślizgona.
--Poprosimy Diabła by nam potem powtórzył – szepnął blondyn po czym znów ją pocałował.
--Nie... czekaj... lepiej będzie jeśli wrócimy, wypada byś tam był jako jego najlepszy przyjaciel –
powiedziała.
--Niech będzie... - mruknął niechętnie Draco. Hermiona szybkim gestem starła dłonią swoją
czerwoną szminkę z jego ust i resztki, które zostały na jej własnych...
--W porządku, możemy iść – stwierdziła uśmiechając się lekko.
Wszyscy zgromadzeni goście nawet nie zwrócili uwagi na to, że ich nie było. W powietrzu krążyły
tace z szampanem, a Diabeł właśnie wskoczył na jedno z krzeseł, tak by każdy mógł go widzieć i
usłyszeć co ma do powiedzenia.
--Moje wy słodkie hogwarckie misiaczki! - zaczął z rozczuleniem – Chciałabym Wam szczerze
podziękować za to, że przyszliście tu by świętować ze mną moje urodziny! Dwunaste prawdę
mówiąc. Wciąż jestem młody i piękny co nie? Goście zaśmiali się z jego dowcipu.
--Raczej dziecinny i niedorozwinięty – zaśmiał się Draco biorąc z tacy dwa kieliszki szampana i
jeden podając Hermionie.
--Cóż mogę Wam powiedzieć? - kontynuował Diabeł – Jestem bardzo szczęśliwy, że mogę tu z
Wami być. Szczególne podziękowania dla tej małej sprytnej wydry Pansy. Wiem, że to ona mnie w
to wpakowała. Diabeł mrugnął łobuzersko do Parkinson, a ona w odpowiedzi pokazała mu język.
--Dzięki Stara, ja też Ci przypomnę ile masz lat jak przyjdzie na to czas – żartował - Oczywiście
podziękowania, uściski i całuski dla moich ulubionych ludzików! Draco i Herm, gdzie jesteście? -
Hermiona odruchowo cofnęła się o krok i wpadła na blondyna, gdy głowy wszystkich
zgromadzonych odwróciły się w ich stronę.
--Oo tam stoi moja ulubiona para.... przyjaciół – Diabeł pomachał do nich z łobuzerskim
uśmiechem, a po całym pokoju życzeń przetoczyły się szepty, a co niektórzy wyciągali nawet
głowy by im się lepiej przyjrzeć. Hermiona nieśmiało pomachała do solenizanta, a Draco zacisnął
mocniej szczęki obiecując sobie, że dorwie Zabiniego i zrobi mu za to małe kuku!
Diabeł kontynuując swoje przemówienie, wymienił również Ginny jako swoją przyjaciółkę,
podziękował drużynie qudditcha i zażartował, że przykro mu, że jego ukochany profesorek
Severusek-Nerwusek nie przybył na imprezę. Hermiona jednak bardziej skupiła się na tym, iż wiele
osób dziwnie przyglądało się jej i Draconowi, a Ślizgonki patrzyły na nią z taką nienawiścią, że to,
aż mogło zaboleć.
--Chodź, zrobię Ci tego obiecanego drinka – zaproponował jej Draco i delikatnie łapiąc jej dłoń,
pociągnął ją w stronę baru. Herm usiadła na krześle, a blondyn wszedł za ladę i rozejrzał się w

153
poszukiwaniu trunków.
--Co to będzie? - zapytała Hermiona z lekkim niepokojem.
--Zobaczysz, cierpliwości – blondyn mrugnął do niej porozumiewawczo i zaczął coś tworzyć.
--Hej, niezła przemowa co nie? Popisało się nasze diabelskie nasienie – stwierdziła Pansy
dosiadając się do Hermiony.
--Ładna sukienka Herm – pochwaliła Ślizgonka, a Miona uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością.
Parkinson też wyglądała bardzo dobrze, w czarnej skórzanej sukni z ładnymi wycięciami.
--Hej Dracze, co tam mieszasz? Czyżby to słynny Ognisty Smok? - zapytała ze śmiechem.
--Ognisty Smok? - powtórzyła brązowowłosa.
--Taki słynny drink, tylko dla wybranych... Dobry moment wybrałam by się dosiąść, może i mi coś
skapnie – Pansy uśmiechnęła się przymilnie do Malfoy'a
--Niech stracę pazeroto, tylko nie zdradzaj Granger co w nim jest – poprosił stawiając przed
dziewczynami dwa drinki o ciekawym, zielonym kolorze.
--Tylko uważaj – ostrzegła ją Parkinson – to drink zabójca... Hermiona uśmiechnęła się niepewnie
pod nosem, ale spróbowała napoju. Był bardzo smaczny, ale też i bardzo mocny...
--Ulalaa Smoczku, wyszedł ci naprawdę mooocny – zwyła Pansy.
--Serio? - Draco sięgnął po kieliszek Hermiony i skosztował trochę – Może być – stwierdził
obojętnie oddając dziewczynie jej drinka.
--Nie wiedziałam, że taki z Ciebie barman – zaśmiała się Gryfonka.
--Wielu rzeczy jeszcze o mnie nie wiesz Granger – powiedział Draco przechylając się przez bar tak,
że jego twarz znalazła się bardzo blisko niej.
--Pansy? - podszedł do nich Sonny Hum
--Co jest? Jakiś problem na bramce? - Parkinson postawiła młodego Ślizgona przy wejściu by
kontrolował, żeby na imprezę nie dostał się nikt niepowołany.
-- Kilku Gryfonów chce wejść, mówią, że mają zaproszenia – poinformował Hum.
--A tak, już idę – Pansy podniosłą się z krzesła – Jak wyglądam? - szepnęła do Herm poprawiając
włosy. Gryfonka uśmiechnęła się i uniosła kciuk do góry by dać Pansy znać, że Dean pewnie będzie
zachwycony. Ledwo dziewczyna odeszła na jej miejscu usiadł solenizant. Zaczęła grać ostra
muzyka i kilkanaście par już wirowało po parkiecie. Zaraz za Zabinim do baru podeszli Theodor i
David.
--Jak tam słoneczka? - przywitał ich Blaise całując Hermionę w policzek.
--Nieźle Diabełku, jak Ci się podobała niespodzianka?
--Kurde, o mało nie dostałem zawału jak tak ryknęliście. A tobie dzięki Smoku, ładny mi
przyjaciel... nic nie powiedział! - brunet z udawanym wyrzutem spojrzał na arystokratę.
--Nie napinaj się, bo i tak wiemy, że jesteś zachwycony – dogadał mu Draco popijając swoją
whisky.
--Fajna muzyka, można by zatańczyć – odezwał się Nott.
--Tańcz jak chcesz, nikt Ci nie broni – Diabeł kpiąco spojrzał na kolegę.
--A może tak Her...
--Herbata to pretensjonalny pomysł! Whisky najlepsza jest z lodem, co nie Smoku? - wypalił
Blaise. Hermiona, David i Nott spojrzeli na niego ze zdziwieniem.
--Masz rację Diable i Theo też ma rację. To jak Granger, zatańczymy? - Draco spojrzał prosto na
Hermionę i uśmiechnął się uroczo.
--Jasne – odpowiedziała mu również z uśmiechem i już po chwili oboje znaleźli się na parkiecie.
Zabini patrzył na nich z miną dumnego wujaszka.

--Nott, pozwól no na chwilę – odezwał się Diabeł gdy Theodor z kwaśną miną miał zamiar odejść.
--Co jest? - burknął niemiło.
--Wiesz, że jesteś prefektem naczelnym tylko dlatego, że Draco wolał być kapitanem drużyny, a
tych dwóch funkcji nie wolno łączyć?

154
--O co Ci chodzi? - denerwował się Theo.
--O to, że zawsze będziesz tym drugim Stary. I nie próbuj wykorzystać Hermiony by to zmienić.
Nie dla psa kiełbasa... Jak się dowiem, że do niej uderzasz, albo planujesz jakoś wykorzystać to, że
ona jest drugim prefektem naczelnym...
--Grozisz mi?! - oburzył się Ślizgon.
--Na razie ostrzegam. A wiesz dobrze, że jak Draconowi zajdziesz za skórę to będzie źle... Ale jeśli
mnie zajdziesz za skórę, to będziesz miał dosłownie przejebane...

Astoria Greengrass siedziała na jednej z kanap i z kwaśną miną obserwowała Draco i tę szlamę
wirujących po parkiecie. Jak on mógł ją rzucić dla takiego kogoś? Dla takiego nic? Miała ochotę
rzucić się Gryfonce do gardła, a zaraz później rozorać jej paznokciami twarz.
Po chwili tuż obok niej ktoś usiadł. Ślizgonka nie zwróciła na to specjalnie uwagi, wciąż zajęta
sztyletowaniem swoim zimnym wzrokiem Malfoy'a i Granger.
--Czyżby loża przegranych? - usłyszała szept przy swoim uchu.
--A tobie kto pozwolił się do mnie odzywać? - warknęła nieuprzejmie gdy zobaczyła kto obok niej
siedzi.
--Tobie też to nie pasuje? - wskazał jej Hermionę i Smoka, którzy właśnie śmiali się z czegoś
rozmawiając z Ginny i Diabłem na parkiecie i wciąż trzymając się za ręce...
--Cholernie nie pasuje – burknęła Greengrass.
--Mam pewien pomysł jak to przerwać... ale musisz mi pomóc i musimy działać szybko. Wchodzisz
w to?
Astoria spojrzała na niego z zainteresowaniem, po czym kiwnęła tylko głową. Po chwili na jej usta i
usta jej wspólnika wypłynęły dwa nieomal identyczne chytre uśmieszki...

Impreza trwała w najlepsze, a wszyscy goście bardzo dobrze się bawili, chociaż kilku z nich
wykazało już wyraźne objawy upojenia alkoholowego – w tym sam solenizant, który chciał być
wszędzie i napić się z każdym. Skutkowało to jego coraz to lepszym humorkiem i coraz to bardziej
chwiejnym krokiem. Hermiona tez bawiła się świetnie, po cichu myśląc sobie, że do listy zalet
Draco Malfoy'a musi dopisać również to, że Ślizgon świetnie tańczy. Od kilku godziny obydwoje
bawili się na parkiecie, choć co jakiś czas zmieniali partnerów. Herm zatańczyła kilka razy z
Diabłem, z Deanem, Terrym i nawet Harry'emu przypadł ten zaszczyt. Jednak jeśli Theodor Nott,
lub Ernie Macmillan tylko się do niej zbliżali, Draco, chyba w sposób zupełnie magiczny, zaraz
pojawiał się obok i oznajmiał, że teraz jego kolej. Hermionę poniekąd śmieszyła ta sytuacja, ale
musiała też przyznać, że mile pieściło to jej ego. Smok zachowywał się wobec niej bardzo
zaborczo, jakby już należała tylko do niego... co było poniekąd ekscytujące. Tańczyli właśnie razem
przy jakiejś wolniejszej piosence, przytulając się do siebie, a Hermiona ułożyła głowę na jego
ramieniu i przymknęła oczy... Nagle poczuła jednak, że ktoś chyba się na nią gapi. Otworzyła oczy i
natrafiła prosto na bardzo zimne spojrzenie Rona. Rudy dosłownie sztyletował wzrokiem, ją i
blondyna, a cała jego postawa wyrażała pogardę, niesmak i.... nienawiść. Aż ciarki przeszły jej po
plecach z wrażenia. Draco chyba wyczuł, że nagle się spięła, bo odsunął ją trochę od siebie.
--Coś się stało? - szepnął zdumiony.
--Nie, nic, chciałabym tylko się czegoś napić – zełgała na poczekaniu. Blondyn złapał jej dłoń i
zgrabnie omijając inne tańczące pary poprowadził ją w stronę baru.
--Nie dopiłaś swojego drinka, chyba że wolisz nowego...
--Wypiję to co zostało, twój Ognisty Smok jest naprawdę pyszny – zapewniła go z uśmiechem.
Draco sięgnął po swoją whisky.
--No to za Diabła, który dziś już zdecydowanie nie powinien więcej pić – wzniósł toast blondyn.
Stuknęli się swoimi szklankami i już mieli się napić, gdy szybko podeszła do nich Pansy.
--Czekajcie! Nie pijcie tego, albo tylko udawajcie, że pijecie - szepnęła konspiracyjnie.
--Co się stało? - spytała zdziwiona Miona.

155
--Deanowi wydaje się, że widział, jak ktoś dolewał czegoś do waszych szklanek.
--Co?! - zdenerwował się Draco.
--Cicho! Chcesz żeby się połapali, że wszystkiego się domyśliliście? - skarciła go Pansy. Hermiona
powąchała swój napój i o mały włos nie spadła z krzesła. Amortencja!
--To eliksir miłości – burknęła ze złością. Draco idąc za jej przykładem, również powąchał swoją
whisky.
--Kto to wlał? - zapytał zirytowany.
--Do twojej szklanki Astoria Greengrass... tyle widział Dean. Nie wiem, kto dodał tego do drinka
Hermiony... ale wcześniej widziałam, jak Asti rozmawiała z Ronem Weasleye'm...
--Weasley nie umiałby ugotować tego eliksiru, zresztą Greengrass też nie, to takie dwa żałosne
tępaki...- stwierdził Draco.
--Czekaj, czekaj... Ron ma przecież całoroczny szlaban u Snape'a, zakład, że nie raz już sprzątał
schowek na eliksiry. Wystarczy że zwędził jedną buteleczkę...
--Zabije tego rudego skurwiela! - warknął Malfoy.
--Uspokój się Smoku... - poprosiła Pansy.
--Jak się mam uspokoić?! Ta marna szumowina chciała mnie rozkochać w tej debilce, Astorii? Na
dodatek sam miał zamiar dobrać się do Hermiony! Zboczony, żałosny śmieć – pluł jadem blondyn.
--Nie denerwuj się, tylko udawaj, że to pijesz. Na pewno na nas patrzą – nakazała mu Herm.
--Co? - spytał z niedowierzaniem.
--Mam pewien pomysł. Udawaj, że pijesz, a ja zrobię to samo. Pansy pomożesz nam? - Ślizgonka
kiwnęła głową i dyskretnie wyjęła swoją różdżkę. Hermiona i Draco ostrożnie przystawili drinki do
ust, pilnując, by nie przełknąć ani kropli, a Parkinson ukradkiem rzuciła zaklęcie znikania. Po
chwili szklanki były puste.
--Co teraz? - zapytał blondyn.
--Teraz pójdziesz poprosić Astorię do tańca, a po jednej piosence zabierzesz ją do klasy zaklęć.
--Nie ma mowy...
--Smoku! Lepiej rób co mówi, nie widzisz, że dziewczyna ma plan? - strofowała go przyjaciółka.
Draco skrzywił się nieco, ale posłusznie wyszedł zaa baru, by poszukać młodszej Greengrass.
--Co im zrobisz? - zapytała Pansy, widząc, że Hermiona też wstaje.
--Myślę, że jutro będziesz mogła zobaczyć efekt – zaśmiała się Gryfonka i poprawiła swoje włosy
Mrugnęła porozumiewawczo do Parkinson i uznała, że pora ruszyć na poszukiwanie swojego
namolnego wielbiciela.
Ron stał pod ścianą w towarzystwie Ginny i Harry'ego, jednak już z daleka było widać, że jest
czymś wyraźnie zdenerwowany.
--Ty Rudy patafianie, już ja Ci dam amortencje! - myślała mściwie brązowowłosa, idąc w jego
stronę.
--O cześć Herm, jak się bawisz? - zagadnął ją Potter. Dziewczyna jednak skupiła swój wzrok na
Ronaldzie, mając jednocześnie nadzieję, że udało jej się osiągnąć efekt rozmarzenia.
--Ron... - szepnęła namiętnie. Uśmiech, jaki wypłynął na usta rudzielca, udowodnił jej, że miała
rację. To on dolał jej amortencji do drinka...
--Och Ron... - wymruczała, zarzucając mu ręce na szyję. Harry i Ginny patrzyli na nich z szczerym
zdziwieniem.
--Mionka... - rudzielec mocno przytulił ją do siebie i dziewczyna ostatkiem sił walczyła o to, by go
nie odepchnąć z obrzydzeniem.
--Zatańczymy? - zaproponowała z wymuszonym uśmiechem. Ron skinął tylko głową, a wyglądał
przy tym jak zwykle głupkowato. Objął ją w talii, by mogli razem ruszyć na parkiet. Hermiona
zauważyła jak Draco tańczy z Astorią, a ona wtula się w niego najmocniej jak potrafi. Piosenka
szybko się skończyła i Ślizgon krzywiąc się nieco, złapał Grengrass za rękę i wyciągnął ją z Pokoju
Życzeń. Hermiona jeszcze chwilę potańczyła przytulona do Weasley'a, po czym też zaproponowała,
by znaleźli jakieś ustronne miejsce. Ron prawie podskoczył z radości, gdy usłyszał tę propozycję.

156
Trzymając jego dłoń, ruszyła w stronę klasy zaklęć. Miała nadzieję, że Draco już tam jest...
Po otwarciu drzwi sali, pierwszym co dostrzegła była Astoria uwieszona na ramieniu Malfoy'a i
szepcząca mu coś do ucha. Blondyn miał minę, jakby zaraz chciał wziąć nogi za pas i zwiać...
--Nie widzicie, że zajęte? - warknęła Greengrass, gdy zobaczyła, że ktoś wchodzi do klasy.
--Och jak miło! - zakpiła Hermiona, wciągając Rona do środka i zamykając drzwi.
--Idźcie stąd! To nasze miejsce! - wykrzyczała Astoria.
--A co powiesz na to, byśmy zostali i zabawili się wszyscy razem? - zaproponowała Hermiona z
chytrym uśmieszkiem. Puściła rękę Rona i skierowała się w stronę Smoka. Blondyn, odczytując jej
zamiar, zaśmiał się cicho pod nosem i strącił dłoń Astorii ze swojego ramienia. Herm podeszła i
zarzuciła Draco ręce na szyję, a on objął ją w talii. Dwójka konspiratorów patrzyła na to w niemym
szoku.
--Coś ty im dał? To na pewno była amortencja? - warknęła Greengrass, widząc jak Draco i
Hermiona uśmiechają się do siebie, patrząc sobie w oczy.
--Była – odezwała się Miona, odwracają się do nich i szybkim ruchem wyjmując różdżkę –
Zapomnieliście chyba, z kim macie do czynienia, próbując nas nią napoić...
--Właśnie, ty Rudy szmaciarzu! - krzyknął Draco, podwijając rękawy swojej srebrnej koszuli.
--Spokojnie, ja to załatwię – mruknęła Gryfonka i krótko machnęła różdżką. Astoria i Ron
odruchowo zrobili krok w tył, ale żadne z nich nie poczuło skutków zaklęcia... aż do chwili gdy
spojrzeli na siebie na wzajem. Malfoy wybuchnął szczerym śmiechem, a Ślizgonka pisnęła z
przerażenia, gdy zobaczyła na czole Rona duży, czerwony napis układający się w słowo : IDIOTA.
Nie wiedziała jeszcze, że na jej czole widnieje równie czerwona IDIOTKA...
--Mam nadzieję, że nigdy im to nie zniknie – zaśmiewał się Draco, a Astoria z niedowierzaniem
dotknęła swojego czoła.
--O to możesz być spokojny. Marietta Edgecombe do dziś pamięta skutki mojego zaklęcia... -
Astoria, słysząc te rewelacje, wybuchnęła głośnym płaczem i szybko wybiegła z sali, a Ron nie
czekając na nic więcej, od razu poszedł w jej ślady.
--Serio tak im zostanie? - zapytał Smok, ocierając łzy rozbawienia.
--Nie, zaklęcie będzie działało tylko dwadzieścia cztery godziny, ale myślę, że dostali nauczkę.
Malfoy znów zachichotał i objął ją w pasie.
--Nigdy nie powtórzę tego przy świadkach, ale muszę przyznać, że naprawdę jesteś genialna –
wyznał, przyciągając ją mocniej do siebie i pochylając się, by ją pocałować.
--Nigdy nie powtórzę tego po raz drugi, ale muszę przyznać, że świetnie całujesz Malfoy –
wyszeptała wprost w jego usta,zanim pozwoliła mu ponownie skraść sobie pocałunek.

Hermionie uśmiech nie schodził z ust, gdy po kilku minutach wychodzili razem z klasy zaklęć. Dla
niej ten wieczór był naprawdę bardzo udany...
--Ron okropnie się przestraszył jak podwinąłeś rękawy, jakbyś chciał mu zaraz przyłożyć –
zauważyła z rozbawieniem.
--Żałuję, że mu nie przywaliłem! Głupi łasic... - Draco teatralnie zacisnął pięści i Herm znów
zaśmiała się cicho. Nagle jej wzrok padł na jego lewe przedramię... Tuż po wojnie okazało się, że
mroczne znaki nie zniknęły z rąk śmierciożerców, do dziś nie było dokładnie wiadomo dlaczego.
Jednak na ręce Draco nie było czaszki i węża, jedynie niewielka blizna...
--Ale jak... - zapytała nim zdążyła ugryźć się w język. Smok dostrzegł, gdzie padł jej wzrok i spiął
się nieco.
--Chcesz wiedzieć, jak się go pozbyłem? Snape na to wpadł... okazało się, że to funkcjonowało jak
zwykły tatuaż... Więc usunęliśmy go mugolskim sposobem. Choć raz mugole się na coś przydali –
palnął, nim się zastanowił nad tym, co mówi. Hermiona poczuła, jakby dał jej w twarz. To
zabrzmiało dokładnie tak, jak gdyby stał przed nią dawny Malfoy, a nie ten nowy, którego lubiła...
Odruchowo zrobiła krok w tył. Nigdy nie sądziła, że może poczuć się aż tak bardzo rozczarowana.

157
--Hermiona, ja nie to miałem na myśli... – próbował się wytłumaczyć, widząc jej reakcję.
--A co? Nie chodziło ci przypadkiem o to, że mugole to dla Ciebie coś jak gatunek zwierząt, które
czasem zrobią coś pożytecznego? - wytknęła mu rozgoryczona.
--Posłucha ja...
--Nie ma sensu...
--Daj mi wytłumaczyć – poprosił ją, robiąc krok do przodu, by złapać jej dłoń.
--Wybacz, ale jestem zmęczona – powiedziała i szybko się od niego odsunęła – Pójdę się już
położyć, dobranoc.
Odwróciła się na pięcie, nie chcąc, by widział jej łzy i od razu ruszyła przed siebie, mając cichą
nadzieję, że Ślizgon za nią pójdzie, bądź zrobi coś, by ją zatrzymać...
Nic takiego jednak nie nastąpiło...

Wykąpała się i przebrała, wciąż powtarzając cicho niczym mantrę, że nie ma sensu płakać.
Próbowała przekonać samą siebie, że Draco powiedział to niechcący; że na pewno była to jedynie
drobna pozostałość jego dawnych poglądów... i że naprawdę się zmienił. Położyła się do łóżka,
dziękując cicho w myślach, że jest tak zmęczona, by nie mieć siły długo o tym rozmyślać. Jej sny
były jednak niespokojne i nie dane jej było pospać długo, gdyż usłyszała, że ktoś dobija się do jej
drzwi od strony salonu wspólnego Gryfonów. Klnąc cicho pod nosem i mając nadzieję, że to nie
Ron przyszedł się z nią kłócić, wstała by otworzyć. Ledwo uchyliła drzwi, a do środka wpadła
Ginny, wyglądająca na dość zdenerwowaną...
--Gin, co się stało? - spytała zdziwiona Miona.
--Herm muszę z tobą pogadać.
--O czym?
--Ja... ja, podjęłam decyzję, z którym z nich będę... już wybrałam.

158
 Rozdział Dwudziesty Dziewiąty
Hermiona chyba się jeszcze w pełni nie obudziła, bo w pierwszej chwili nie zrozumiała o co
chodzi jej przyjaciółce. Dopiero po kilku sekundach spłynęło na nią oświecenie...
--Och Ginny! - pisnęła, po czym pociągnęła Rudą na kanapę przed kominkiem i zniecierpliwiona
oczekiwała jej relacji.
--Nie wiem czy tego nie pożałuję... ale wiem, że on mnie kocha. Dużo się wydarzyło... ale
postanowiłam dać mu szansę. To Harry. Wybrałam jego.
Hermiona zamrugała zdziwiona. Prawdę mówiąc, zupełnie się tego nie spodziewała. Ginny smutno
zwiesiła głowę, a w jej oczach błysnęły łzy.
--Ciesze się razem z tobą... - powiedziała cicho Herm, choć obie miały minę jak gdyby właśnie
szykowały się na stypę.
--Miona... ja... Nie mogłam inaczej. Wiem, że on mnie kocha, ja kocham jego... a Diabeł... Diabeł
sobie poradzi. Poza tym, na imprezie nie zwracał na mnie specjalnie uwagi, pewnie nawet mu nie
zależy.
--Podjęłaś tę decyzję, bo Blaise nie poświęcał Ci dziś swojego czasu? - zapytała Hermiona z
niedowierzaniem.
--Nie, oczywiście, że nie... ale on nie czuje tego co Harry. Mam wrażenie, że mnie lubi... i może mu
się podobam, ale to nie jest miłość...
--Jesteś pewna? – zapytała brązowowłosa. Ginny westchnęła ciężko i schowała twarz w dłoniach.
--To nie jest łatwa decyzja, ale musiałam ją podjąć. Harry się stara, bardzo... A Zabini to szkolny
przystojniak, zawsze będą się kręciły obok niego super laski.
--Tak jak obok Pottera – zauważyła mimochodem Hermiona. Gin przecząco pokręciła głową.
--Harry jest tylko modą, przeminie jego sława, przeminie i powodzenie... ale Blaise jest po prostu
super facetem. Zawsze znajdzie się jakaś chętna... - zabrzmiało to dość gorzko.
--Gin, to twoja decyzja, nie będę w nią ingerować... chciałam zapytać tylko, czy jesteś pewna?
--Tak... chyba tak...
--Chyba?
--Błagam, nie dręcz mnie Miona. Wystarczy, że rodzice się wtrącają – załkała Ginny, a po jej
policzku spłynęły łzy.
--Rodzice? - zdziwiła się Hermiona.
--Dostałam od nich sowę, a w zasadzie to od Percy'ego, ale oni też tak uważają...
--Co dokładnie uważają?
--Nasze nazwisko jest teraz szanowane i źle, by wpłynęło na nie, gdybym związała się z byłym
śmierciożercą
--Zawsze mówiłam, że Percy to dupek – warknęła Hermiona
--Wiem, ale wiesz jak to zabrzmiało? W liście zapytał mnie, czy na pewno chcę się wiązać z kimś,
kto popierał morderców Freda...
--Ginny! Nie możesz tak myśleć. Blaise nigdy nie... Znasz go przecież. On uratował Ci życie! Jak
twój brat i rodzice mogą tego nie doceniać? - gorączkowała się brązowowłosa.
--Doceniają... ale wolą bym była z Harrym. Ja chyba też tego chcę...
--Znów te "chyba" – wytknęła jej Hermiona.
--Nic nie poradzę... podjęłam już decyzję i mam nadzieję, że mnie w niej wesprzesz.
--Oczywiście, że tak kochanie. – Herm przytuliła do siebie przyjaciółkę.
--Powiesz mu? - wyszeptała Gin, ocierając łzy z policzków.
--Komu?
--No... Zabiniemu. Ja nie mam odwagi, proszę Cię, zrób to dla mnie...

159
--Och Ginny, nie mogę... ja nie dam rady – Hermionie było bardzo ciężko na sercu, z powodu tego,
że musi jej odmówić. Za nic jednak nie chciała być tą, która przekażę tę nowinę Blaise'owi.
--To porozmawiaj z Draco, proszę Cię Miona, musisz mi pomóc... ja nie mogę spojrzeć mu w oczy
po tym wszystkim, co dla mnie zrobił. Hermiona skrzywiła się lekko, myśląc, o konieczności
rozmowy ze Smokiem. Wczoraj rozstali się w nie najlepszych stosunkach, ale nie mogła odmówić
Ginny.
--Dobrze Gin, porozmawiam z nim po śniadaniu...
--W porządku, ja i Harry i tak nie idziemy, chcemy odespać imprezę. Dziękuje Ci Herm, jesteś
najlepszą przyjaciółką i dziękuję za to, że nie potępiasz mojej decyzji...
--Zawszę będę po twojej stronie Gin... pamiętaj.
Obie Gryfonki przytuliły się, dając sobie wzajemne wsparcie. Hermiona miała przeczucie, że
najbliższe dni mogą okazać się dość trudne... ale najwidoczniej tak już musiało być.

Hermiona nerwowo wyglądała Smoka na śniadaniu, ale zarówno blondyn jak i Zabini nie raczyli
się pojawić. Na szczęście znalazła się jedna sprawiedliwa – Pansy siedziała przy stole węży i
konsumowała kanapki.
--Cześć - przywitała się Gryfonka.
--Hej Herm, siadaj, napijesz się kawy? - zaproponowała jej Parkinson, poklepując zachęcająco
miejsce obok siebie.
--Nie, dzięki. Szukam Malfoy'a. Widziałaś go może?
--Smok pewnie jeszcze gnije w pościeli. Nieźle sobie dał wczoraj w palnik. A ty gdzie zniknęłaś w
połowie imprezy?
--Byłam zmęczona – odpowiedziała, szybko analizując, czego dowiedziała się od Pansy.
--Spoko. Jak chcesz pogadać ze Smokowatym, to mogę Cię wpuścić do salonu – Ślizgonka
przełknęła ostatni kęs kanapki i wstała ze swojego miejsca.
--A jak tam Diabeł? - zapytała Herm, gdy zeszły już do lochów.
--Tak się ululał, że zostawiliśmy go w pokoju życzeń, bo nie był w stanie chodzić – roześmiała się
Panss.
--To nieźle, a jak tam Dean?
--Genialnie! Muszę przyznać racje ludziom, którzy twierdzą, że Gryfoni są fajni!
--Też mi odkrycie! - żachnęła się Hermiona. Dziewczyny dotarły już do kamiennej ściany i Pansy
wypowiedziała hasło tak, by mogły wejść do pokoju wspólnego.
--Wiesz gdzie jest dormitorium Malzinich?
--Malzinich? - zapytała zdziwiona Herm.
--Tak mówimy na nich w skrócie. Czasem jeszcze Drazini albo Bladrani.
--Kreatywnie – zaśmiała się Gryfonka.
--Najczęściej nazywamy ich jednak kryptogejemi albo skrytohomisiami i nie wiem, czemu się o to
wkurzają... – Pansy zabawnie wzruszyła ramionami. Hermiona uśmiechnęła się do Ślizgonki i dość
niepewnie ruszyła do dormitorium chłopaków. Zostało w niej na tyle odwagi, by delikatnie zastukać
w drzwi. Jednak gdy nikt się nie odezwał, brązowowłosa poczuła ochotę, by zwiać gdzie pieprz
rośnie. Wiedziała jednak, że Ginny na nią liczy... Zastukała więc ponownie... i znowu nic. Lekko
poirytowana, tym razem mocno załomotała w drzwi.
--Kimkolwiek jesteś, radzę Ci... Spierdalaj! - usłyszała pełen oburzenia głos Malfoy'a. Nie mogła
powstrzymać śmiechu. Gdy już się trochę uspokoiła, zastukała po raz kolejny. Usłyszała dość ostrą
serię przekleństw i powarkiwań, ale już chwilę później drzwi stanęły przed nią otworem... A w nich
wściekły Draco, w samych bokserkach.
--Hermiona? - zdziwił się tak bardzo, że chyba zapomniał o swojej złości.
--Jesteś sam? Musimy pogadać – Gryfonka starała się nie okazywać, jak wielkie wrażenie zrobił na
niej widok jego półnagiego ciała.

160
--Wejdź – Malfoy wpuścił ją do środka, po czym ruszył z powrotem w kierunku łóżka. Rzucił się na
nie, wtulając twarz w poduszkę.
--Zdajesz sobie sprawę z tego, że jest środek nocy? - burknął.
--Zdajesz sobie sprawę z tego, że cała szkoła jest już po śniadaniu? - zapytała go z rozbawieniem.
Draco wymamrotał coś pod nosem i chyba na powrót zapadł w sen. Hermiona roześmiała się cicho
i przysiadła na skraju jego łóżka.
--Wstawaj leniu! Muszę Ci coś powiedzieć – delikatnie szturchnęła go w ramię, jednak blondyn nie
zareagował.
--Malfoy! No obudź... - nie zdążyła dokończyć, bowiem Ślizgon szybkim ruchem przewrócił ją na
plecy i zakrył jej usta swoją dłonią. Pochylił się nad nią tak, że ich nosy się zetknęły.
--Granger, może dla Ciebie jest już dzień, ale dla mnie to wciąż pora snu. Jeśli nie chcesz, by Smok
był zły i cały dzień zionął ogniem, to ucisz się z łaski swojej. Możesz porozmawiać ze mną...
powiedzmy za trzy godziny. A teraz dobranoc! - Draco ułożył się tuż obok, wciąż nie zabierając
dłoni z jej ust. Wtulił swą jasną głowę w jej ramię i chyba ponownie miał zamiar zasnąć. Hermiona
oderwała jego palce i odetchnęła głęboko.
--Ginny wróciła do Harry'ego – powiedziała głośno. Blondyn natychmiast podniósł głowę z jej
ramienia i spojrzał jej w oczy.
--Poważnie? - zapytał.
--Tak. Dziś rano mi powiedziała...
--No to przejebane...
--Zwięzłe podsumowanie – zakpiła Hermiona, a Draco z desperacją walnął głową w poduszkę.
--I co teraz zrobimy? - westchnął ciężko.
--Musisz mu o tym powiedzieć...
--Ja? Dlaczego ja? - oburzył się Smok.
--Bo to twój przyjaciel!
--Tak samo jak i twój...
--Ja przyjaźnię się z nim cztery miesiące – przypomniała mu Herm – A ty ile? Czternaście lat? -
dodała.
--Ja pierdole! Chyba muszę się napić...
--Nie przesadzaj Malfoy i opanuj się trochę. Pewnie Diabeł zaraz wróci.
-- Jak mam się opanować i nie przesadzać jak przychodzisz tu z rana z takimi wiadomościami?
--Nie jestem tu z własnej woli...drugi raz na pewno nie przyjdę.
--Uważaj co mówisz Granger. Żadna dziewczyna dobrowolnie nie zrezygnowała z wizyty w mojej
sypialni...
--Zdecydowanie jesteś zbyt pewny siebie – wyśmiała go, wciąż leżąc w jego łóżku.
--Mam do tego podstawy – zapewnił ją blondyn, unosząc się lekko na łokciach i znów nad nią
pochylając.
--Wątpię – szepnęła, patrząc prosto w jego cudowne, błękitno-szare oczy.
--Udowodnić? - kokietował. Niestety nie było mu to dane, bo drzwi do dormitorium otworzyły się z
hukiem.
--Kochanie wróciłem! - wydarł się Diabeł na całe gardło. Jednak gdy tylko jego wzrok padł na
łóżko Smoka, natychmiast się uspokoił.
--Sorry... bardzo Was przepraszam. Nie spodziewałem się... Już sobie idę – wyrzucał z siebie z
prędkością karabinu i teatralnie zakrywając oczy dłonią, na oślep podążał do drzwi.
--Nie wygłupiaj się Diable, ja właśnie wychodziłam – tłumaczyła się Hermiona, szybko zrywając
się z łóżka Malfoy'a.
--Nie, nie przeszkadzajcie sobie – prosił Zabini.
--Daj spokój i tak muszę już iść. I wcale tu nie spałam, ani nic... - wypaliła, czerwieniąc się
ogniście. Draco patrzył na jej rumieńce z ewidentnym rozbawieniem. Spiorunowała go zimnym
wzrokiem, po czym żegnając ich krótkim "no to cześć", szybko znalazła się za drzwiami.

161
Cały dzień rozmyślała o tym, czy Draco powiedział o wszystkim Zabiniemu. Zastanawiała się też,
jak Diabeł przyjął tę informację i czy będzie miał żal do Ginny, że dokonała takiego, a nie innego
wyboru. Obawiała się, że teraz wszystkie sprawy naprawdę mogą się pokomplikować, bo jeśli
Blaise będzie unikał Rudej to i Draco może zacząć unikać jej samej... a tego naprawdę by nie
chciała. Ku jej wielkiemu rozczarowaniu, obaj Ślizgoni nie pojawili się na obiedzie. Ginny co
minutę pytała ją, czy aby na pewno powiedziała o wszystkim Malfoy'owi. Herm miała wielką
nadzieję, że uda jej się złapać Smoka przed kolacją, by dowiedzieć się co z Zabinim, ale i tym
razem przeżyła zawód. Chłopców bowiem nie było i na tym posiłku. Brązowowłosa Gryfonka
miała właśnie zamiar znów podejść do Pansy, by dowiedzieć, się czy coś wie... gdy podleciała do
niej niewielka, szara sowa. Wyglądała na typową sowę pocztową z Hogsmeade. Hermiona szybko
odwiązała skrawek pergaminu przywiązany do nóżki ptaka. Ledwo rzuciła okiem na tekst i od razu,
nie czekając na nic więcej, pędem wybiegła z Wielkiej Sali.

162
 Rozdział Trzydziesty
Za pomocą zaklęcia przywołała swój płaszcz i czapkę, gdyż na zewnątrz panował siarczysty
mróz, a wszystko było pokryte puszystą warstwą świeżego śniegu. Następnym machnięciem
różdżki przetransumutowała swoje trampki w cieplejsze, wysokie kozaki i biegiem ruszyła w stronę
wioski. Wybiegła tak szybko, że nawet nie zdążyła nikomu powiedzieć, gdzie i po co idzie. Była
prefektem naczelnym, więc wolno jej było chodzić do Hogsmeade kiedy chciała... ale zważywszy
na późną porę, powinna takie wyjście zgłosić profesor McGonagall. Nie znosiła łamać szkolnego
regulaminu... ale z drugiej strony, nie mogła przecież zostawić Smoka samego w takiej sytuacji. W
myślach wciąż powtarzając sobie treść jego krótkiego listu, pędziła co sił w nogach w stronę
magicznej wioski.
W Trzech Miotłach było jak zwykle - tłoczno i gwarno. Większość mieszkańców lubiła bowiem
spędzać tu swoje wieczory – płonący kominek i najlepsza gatunkowo ognista whisky, były
niewątpliwymi atutami tego miejsca. W tym tłumie Hermiona nie zdołała dostrzec Malfoy'a, ale z
pomocą szybko przyszła jej Madame Rosmerta, wskazując na stolik w odległym kącie sali. Draco
siedział wyprostowany, a cała jego postawa wyrażała skrajne zdenerwowanie i zniecierpliwienie.
Tuż obok niego, Diabeł, w stanie bliskim utraty świadomości, popijał bursztynowy płyn prosto z
butelki...
--Cześć. Przybiegłam najszybciej jak mogłam – przywitała ich pośpiesznie Hermiona. Na twarzy
blondyna na jej widok odmalowała się wyraźna ulga.
--Mionu – hik!- sia! - czknął Blaise.
--Dzięki Merlinowi, że jesteś! Nie wiem już, co robić! On nie chce wrócić do zamku – wyjaśnił jej
szybko Smok na tyle cicho, by wstawiony Zabini nie usłyszał.
--Siadaj – hik!- koch..aaa... hik! na – zawołał Diabeł i chyba chciał odsunąć dla niej krzesło, ale
skończyło się to tym, że tylko je przewrócił.
--Dziękuje Ci Diabełku, ale nie mogę. Posłuchaj mnie proszę... Hej! Blaise, popatrz na mnie! -
krzyknęła, gdy brunet najwyraźniej znów postanowił bardziej zainteresować się swoją whisky.
--Nitk mie nie rozsumii – wybełkotał Zabini i westchnął smutno.
--Stary, od kilku godzin tłumaczę Ci, że wszystko rozumie, ale naprawdę musimy już wracać do
zamku! - denerwował się Draco.
--Eh! Do-psze! Smo-okusiu. Pffójde, ale wpierf whiskacz! - Zabini uśmiechnął się niczym szaleniec
i znów chciał pociągnąć z swojej butelki.
--Dość tego! - zarządziła Hermiona, wyrywając mu whisky – Wstawaj! Wracamy do Hogwartu, ale
już! - oznajmiła mu tonem nieznoszącym sprzeciwu. Ku zdziwieniu blondyna, Diabeł niemal
natychmiast usłuchał Gryfonki i stanął niepewnie na chwiejnych nogach.
--Bęsiesz miał - hik! z nią przeje... przefje... no kurfa! Przekichane - hik! - stwierdził
Blaise,wskazując Herm palcem.
--Dobra, tym pomartwię się później, a teraz już chodźmy! - poprosił Draco.
Zabini był tak pijany, że obydwoje musieli go prowadzić. Zarzucili sobie jego ręce na ramiona i
wspólnymi siłami próbowali dotaszczyć go do zamku.
--Czemu go po prostu nie przelewitujemy? - zapytała Miona.
--Bo by nas jutro za to zamordował. Zawsze powtarza, że nie jest żadną rzeczą, żeby go lewitować
czy transmutować – odpowiedział jej Malfoy.
--Nie sądziłam, że, aż tak źle to przyjmie – zmartwiła się brązowowłosa.
--Źle? Powiedział, że nic go to nie obchodzi, bo Wiewiórka jest dorosła i ma prawo do swoich
decyzji... po czym od razu się przebrał i ruszył do pubu. Nigdy nie widziałem, żeby aż tyle wypił...
--Dobrze, że jutro niedziela, będzie mógł odespać przed zajęciami – zauważyła.

163
--Kocam Snas! - krzyknął nagle Zabini.
--Chyba chodzi o to, że nas kocha? - zaśmiała się Hermiona.
--My Ciebie też Diable, ale nie byłoby źle, gdybyś trochę żwawiej ruszał nogami – odpowiedział
arystokrata.
--Dziesi. Hik! - Musisie mieś duszo dziesi! - seplenił degustator ognistej.
--Tego mi nie tłumacz, sam zrozumiałem – burknął Draco, a Hermiona zachichotała pod nosem.
--Hej! Fiecie sio? Niech syszstkie będą w gryfolandsie – haha! Smog by sie chyba por-hik!-szał!
Herm znów się zaśmiała. Dzieci Dracona miałby być Gryfonami? Głośniej od Smoka, z tego
powodu płakałby chyba tylko Lucjusz Malfoy.
Tracąc przy tym dużo siły i energii, ale nadrabiając wszystko dobrym humorem z powodu pijackich
żartów Zabiniego, dotarli wreszcie do zamku. Na szczęście kolacja w Wielkiej Sali już się
skończyła. Hermiona obawiała się trochę, że może ich zobaczyć któryś z nauczycieli, a to mogłoby
się skończyć dla Diabła nie najlepiej...
Wszystko szło świetnie aż do momentu, gdy przy wejściu do lochów natrafili na niespodziewanego
gościa...
Ginny przechadzała się po korytarzu, nerwowo zaciskając ręce. Gdy ich zobaczyła, z twarzy
odpłynęły jej wszystkie kolory.
--Co mu się stało? - wyszeptała zdruzgotana.
--Nie twoja sprawa! - odwarknął nieuprzejmie Draco. Diabeł chyba znów na chwile oprzytomniał,
bo uniósł lekko głowę i otworzył oczy.
--Czyszby to nie pani – hik!- Prottoter? - zapytał z krzywym uśmieszkiem.
--On jest pijany! - stwierdziła Ginny z ulgą.
--Już mówiłem, że nic Ci do tego! A tak w ogóle, to co tu robisz, Weasley? - zaatakował ją Malfoy.
Od razu było widać, że jest na nią najzwyczajniej wściekły.
--Ja... ja... miałam szlaban... właśnie wracałam – kłamała Ruda. Hermiona wiedziała, że zmyśla,
gdyż, nie dalej jak pół godziny temu, widziała ją przecież na kolacji, a ponadto w lochach szlaban
odrabiać mogła tylko dla profesor SilverSpell, a ona bardzo rzadko karła uczniów w ten sposób.
--Skoro wracałaś, to już sobie idź. Nic tu po tobie! - nie odpuszczał jej Smok. Ginny wpatrywała się
w Zabiniego z wyraźnym bólem. Czuła się cholernie winna z powodu jego stanu...

--Pszesun sie wiefióro. Gdzieś tfam, pod tfoimi sto-hik!-pami, leszy moje podepane serce...
Gin słysząc to gorzkie wyznanie, zakryła sobie usta dłonią i zalewając się falą łez, po prostu
uciekła.
--Nie musiałeś być dla niej taki okropny – wytknęła blondynowi, gdy już ruszyli dalej w stronę
salonu Ślizgonów.
--Ona sama jest sobie winna! Zachowała się jak tchórz. Wybrała wygodniejszą opcję, a potem
nawet nie miała odwagi sama mu o tym powiedzieć.
--Nie uznałabym Harry'ego za wygodną opcję – burknęła.
--Scem whisky hik! - wtrącił się Blaise.
--O nie, nic z tego! Wypiłeś dziś morze whisky! - zirytował się Draco. Diabeł odburknął
coś,najpewniej niemiłego, ale nie przejęli się tym specjalnie, gdyż wreszcie dostali się do
upragnionego celu – pokoju wspólnego Slytherinu.

Wielu Ślizgonów dziwnie im się przyglądało, gdy prowadzili Blaise'a do dormitorium. Hermiona
nigdy nie przypuszczała, że odczuje taką ulgę po położeniu jakiegoś faceta w łóżku. Diabeł zasną,
gdy tylko jego głowa dotknęła poduszki. Draco też odetchnął, wyraźnie szczęśliwy, że nadszedł
kres jego udręki. Zdjął ciężkie, zimowe buciory z nóg Diabła i sam opadł na drugie łóżko z
westchnieniem ulgi.
--Jesteś wykończony prawie tak samo, jak on. Lepiej będzie,jak od razu pójdziesz spać – poradziła

164
mu z serdecznym uśmiechem.
--Nie jest tak źle... W zasadzie, to chciałem jeszcze z tobą porozmawiać... o tym... o wczoraj.
Hermiona, nieco się spięła słysząc, że blondyn poruszył ten temat.
--Nie ma o czym mówić. Lepiej nie wracajmy do tego...
--Posłuchaj, ja próbowałem Ci powiedzieć, że wcale tak nie myślę... to po prostu dawne
przyzwyczajenia...
--W porządku. Nie roztrząsajmy tego. Nie musisz przepraszać – Hermiona ponownie uśmiechnęła
się do niego i ruszyła w kierunku drzwi.
--Przepraszać? - prychnął rozbawiony i również wstał – Malfoy'owie nigdy nie przepraszają! To
uwłacza naszej godności! Chciałem tylko powiedzieć, że źle oceniłaś sytuację...
Hermiona spojrzała na niego z szczerym politowaniem.
--Ja źle oceniłam? Malfoy...
--Dobra, sama mówiłaś, że mamy do tego nie wracać – przypomniał jej szybko, po czym otworzył
przed nią drzwi. Razem wyszli z dormitorium.
--Nie musisz mnie odprowadzać. Od razu widać, że padasz z nóg...
--Tylko do kamiennej ściany – zaproponował blondyn. Hermiona w duchu ucieszyła się, że jednak
ją trochę odprowadzi, tak samo jak z tego, że między nimi znów jest wszystko w porządku.
--Myślisz, że możemy mu jakoś pomóc? - zapytała, gdy wyszli już z pokoju wspólnego domu węża.
--Sam jakoś to przetrawi, ale lepiej nie wspominaj przy nim o Rudej przez najbliższy czas.
--Jasne, nie ma sprawy. W taki razie wyśpij się Malfoy, bo wyglądasz jak jakieś zombi – docięła mu
z pięknym uśmiechem. Draco spojrzał na nią z udawanym oburzeniem, po czym szybkim ruchem
przyciągnął ją do siebie i złożył na jej ustach czułego buziaka.
--Słodkich snów Granger – szepnął jej do ucha, muskając je swoimi wargami. Hermiona, czując
rumieńce wypływające na jej twarz, odwróciła się i raźnym krokiem ruszyła do swojego
dormitorium. Miała nadzieję, że nikt nie zobaczy tego łobuzerskiego uśmiechu, który mimowolnie
wypłynął na jej usta.

Jej dobry humor nie wystarczył jednak na długo, gdyż pod portretem strzegącym jej dormitorium
znalazła zapłakaną Ginny.
--Hej. Dlaczego nie weszłaś? - zapytała ją, podając hasło La Voisin.
--Nie chciałam iść przez salon, Harry tam jest – załkała Ginny, wstając. Hermiona wpuściła ją do
swojego pokoju. Żal jej było patrzeć, na smutek przyjaciółki.
--Co z nim? - od razu spytała Gin.
--W porządku. Śpi. Tylko trochę przesadził z ognistą, nic specjalnego...
--Na pewno mnie nienawidzi – Ruda szlochała coraz mocniej. Herm posadziła ją na kanapie, po
czym za pomocą zaklęcia wznieciła ogień w kominku. Schowała swój płaszcz do szafy i podeszła
do szafki przy biurku. Wiedziała, że powinna w niej mieć dwie butelki kremowego piwa i
chusteczki. Postawiła wszystko na stoliku i dosiadła się do Ginny.
--Wcale cię nie nienawidzi Gin... myślę, że wręcz przeciwnie. Draco mówił, że jeszcze go nie
widział w takim stanie... a ja nie widziałam w takim stanie Ciebie. Jesteś pewna, że podjęłaś słuszną
decyzję? - zapytała łagodnie.
--Nie wiem! Cały dzień o tym myślę i nie wiem! - Ginny ścierała łzy chusteczką.
--Porozmawiaj z nim, to jedyne wyjście. Masz wątpliwości... chcesz wiedzieć, co on czuje. Pogadaj
z nim Gin – poradziła jej z ciepłym uśmiechem.
--Masz rację Miona. Muszę to zrobić... Jutro po śniadaniu go złapię i poproszę o rozmowę.
Ruda pokrzepiona podjęciem jakiejś konkretnej decyzji, przestała wreszcie płakać. Razem z
Hermioną siedziały do późna, rozmawiając na różne tematy i popijając kremowe piwo.
Brązowowłosa była ciekawa, czy Ginny naprawdę zbierze się na odwagę, by pogadać z Zabinim.
Miała się o tym przekonać już na następny dzień...

165
--Co Harry na to, że nie siedzisz z nim przy śniadaniu? - zagadnęła Hermiona, gdy w niedzielny
poranek razem z Ginevrą zasiadły przy stole lwów.
--Powiedziałam, że muszę z tobą coś oplotkować... uwierzył – wyjaśniła krótko Ginny. Widać było,
że bardzo się denerwuje. Nic nie zjadła, tylko wciąż nerwowo spoglądała w stronę drzwi
wejściowych.
--Myślisz, że jak on się dziś czuje?
--Diabeł? Fizycznie, pewnie ma kaca... to raczej jego stan psychiczny jest gorszy – odpowiedziała
Herm. Drzwi do Wielkiej Sali otworzyły się i pierwsi weszli przez nie wyraźnie rozbawieni Theo i
David, a tuż za nimi Draco. Jeden rzut oka na jego minę i Hermiona już wiedziała, że coś jest nie
tak. Smok wyglądał, jakby szykował się do udziału w pogrzebie przyjaciela rodziny... Już chwilę
później wszystko się wyjaśniło. Diabeł nie wszedł do sali – on tam wparadował. I pewnie wszystko
byłoby w porządku, gdyby nie Dafne Greengass uwieszona na jego ramieniu i wesoło
szczebiocząca mu do ucha. Ginny na ten widok dosłownie opadła szczęka, a Hermionę zalała fala
współczucia dla przyjaciółki...
--Faktycznie jego stan psychiczny jest fatalny – wyszeptała rozgoryczona Ruda, po czym wstała od
stołu i szybko wyszła z Wielkiej Sali.
--Co on na litość Godryka wyprawia? - burczała sama do siebie brązowowłosa. Nagle zauważyła,
że Draco patrzy na nią i daje jej wyraźne sygnały. O ile dobrze odczytała jego chaotyczne gesty,
chodziło mu o to, by gdzieś z nim poszła. Kiwnęła tylko głową na znak zgody, a Smok od razu
zerwał się od stołu. Hermiona również wstała, ale szła do drzwi dużo wolniej tak, by nie wzbudzać
podejrzeń.

Draco czekał na nią przy schodach.

--Cześć. Co tam? - zapytała, nie bardzo wiedząc jak zacząć.
--Co? Nie mów, że nie widziałaś! Odbiło mu! - gorączkował się blondyn.
--Widziałam. Musimy z nim pogadać...
--Pogadać? My musimy go leczyć! Natychmiast!
--To nie miejsce na takie rozmowy – upomniała go, widząc grupkę trzeciorocznych Krukonów,
która wyraźnie ociągała się, by ich wyminąć, najpewniej chcąc podsłuchać, o czym rozmawiają.
--Może pokój życzeń? Diabeł może chcieć przyprowadzić to czupiradło do naszego dormitorium...
--Lepiej będzie, jak pójdziemy do mnie – zaproponowała Herm. Wspięli się po schodach, chcąc jak
najszybciej znaleźć się w wieży Gryffindoru, by móc porozmawiać o nurtującym ich problemie...
Jednak zanim to nastąpiło, na ich drodze pojawił się zupełnie inny problem...
Mieli już wchodzić do pokoju Herm, gdy portret Grubej Damy uchylił się i z pokoju wyszły
Lavender i Parvati...
--Wreszcie przyszedłeś! - ucieszyła się Lav i, nie zważając na obecność koleżanek, rzuciła się
Malfoy'owi na szyję. Herm ledwo powstrzymała syk złości, gdy to zobaczyła.
--Ja... My...z Hermioną – Draco, próbował odkleić od siebie blondynkę i jednocześnie wytłumaczyć
jej, jaki naprawdę był cel jego wizyty.
--Powiedziałeś jej już? - zapytała Brown, patrząc wyniośle na Hermionę.
--Ale co? - zdumiał się Smok
--No to, że jesteśmy razem – odpowiedziała Lav, próbując pogłaskać go po policzku. Draco chwycił
jej dłoń, powstrzymując ten atak czułości.
--Wy? - Hermiona wbiła pytające spojrzenie w blondyna.
--Tak! My! Jeśli chcesz wiedzieć, to Draco zapytał mnie o to, czy zostanę jego dziewczyną, a ja się
zgodziłam! - krzyknęła Lav z wyraźną satysfakcją.
--Niby kiedy Cię o to zapytałem? - spytał Malfoy, niewiele rozumiejąc z tej całej sytuacji.
--No... na imprezie Zabiniego... zaraz po tym jak całowaliśmy się w tym korytarzyku przy
łazienkach...

166
 Rozdział Trzydziesty Pierwszy

--W-korytarzyku-przy-łazienkach – powtórzyła Hermiona, jednocześnie walcząc z milionem

emocji. Złość, chęć mordu, smutek... i rozczarowanie, cholernie dużo rozczarowania... Lavender
patrzyła na nią z ironicznym uśmieszkiem. Całą jej postawę można było zawrzeć w jednym,
prostym zdaniu "I kto jest teraz górą hę?". Hermiona spojrzała na blondyna z cichąnadzieją, że
może zaprzeczy, powie jej, że Brown zmyśla, a jego usta nigdy nie dotknęły kogoś takiego jak ona.
Jednak drobna zmiana w wyrazie jego twarzy, coś jakby przebłysk wspomnienia i panika w oczach,
aż za wyraźnie udowodniły jej, że Lav nie kłamie... a on i ona...
Z całej siły powstrzymywała się przed ochotą, by po prostu dać mu w twarz, a potem nie wiedzieć
czemu, się rozpłakać...
--Lavi może daj teraz spokój... pogadacie o tym innym razem – zasugerowała łagodnie Parvati,
widząc miny Draco i Hermiony.
--Nie, nie, to odpowiednia chwila, by sobie porozmawiali. Bo my nie mamy o czym – Hermiona
odwróciła się w stronę Smoka, wyraźnie akcentując ostatnie zdanie.
--Myślę, że zanim będziesz chciał pomóc Zabiniemu, to w pierwszej kolejności pomóż sam sobie.
Jestem pewna, że tobie ta pomoc bardziej się przyda – powiedziała, siląc się na obojętność i nie
czekając na reakcję blondyna, wypowiedziała hasło i weszła do swojego dormitorium. Żałowała
tylko, że do pokoju nie prowadziły zwykłe drzwi... Bo trzasnęłaby nimi teraz z wielką
przyjemnością.

--Idiotka! Idiotka! Idiotka! - wyrzucała sobie, siedząc na podłodze łazienki i ścierając łzy. Nie
mogła uwierzyć, że znów płacze przez Malfoy'a. Ile to łez wylała przez niego, gdy nazywał ją
szlamą? Przez ile smutnych, nieprzespanych nocy dręczyły ją jego słowa, że jest niegodna być
czarownicą...? I czemu, do cholery, teraz wydawało jej się, że to wszystko było niczym w
porównaniu z tym, co czuła teraz? Przecież to Malfoy! Wredny Ślizgon - tleniona fretka... A ona
ryczy przez niego od kilku godzin i to dlatego, że okazał się... no Malfoy'em. Dupkiem bez zasad i
uczuć. Westchnęła ciężko i wstała by opłukać twarz. Dość tego! Nie będzie płakać. Nie ma za
czym. Przecież niczego sobie nie obiecywali... nie może go winić, za to, że sama źle
zinterpretowała to, co się pomiędzy nimi działo. To ona pozwalała mu na te wszystkie pocałunki,
więc sama jest sobie winna, że nie zorientowała się, że dla niego znaczyło to tyle co nic. Pora o tym
zapomnieć i nie pozwolić się więcej wykorzystywać w ten sposób. Nigdy. Nikomu. Spojrzała w
lustro wiszące nad umywalką. Była Hermioną Granger. Dzielną, odważną Gryfonką. Poradziła
sobie z Voldemortem i śmierciożercami... poradzi i sobie z głupim, niechcianym uczuciem do
nieodpowiedniego chłopaka.

Wieczorem nie poszła na kolację, a rano wpadła do Wielkiej Sali tylko po kilka tostów i poleciała
do biblioteki zanim, ktoś zdążył ją zatrzymać. Pierwszą lekcją tego dnia była transmutacja...
Hermiona postanowiła trochę się na nią spóźnić... Nie miała zamiaru siedzieć na zajęciach obok
Malfoy'a. Niestety tak się pechowo złożyło, że gdy kilka minut po dzwonku znalazła się pod klasą,
cała grupa wciąż tam stała, a McGonagall jeszcze nie było.
--Mionko! Jesteś wreszcie! - ucieszył się na jej widok Blaise. Hermiona pewnie ucieszyłaby się tak
samo, widząc go , gdyby nie fakt, że na jego ramieniu uwieszona była Dafne Greengrass z
wyjątkowo kwaśną miną.
--Cześć Diable – przywitała się Gryfonka z wymuszonym uśmiechem. Zauważyła, że trochę dalej

167
stoi Draco i Pansy, a Lav i Parvati, stojące po drugiej stronie korytarza patrzą na nich ze szczerą
niechęcią.
--Znasz Dafne? To moja dziewczyna – Diabeł uśmiechnął się nieco sztucznie. Ku zdziwieniu
Hermiony, Greengrass też się uśmiechnęła i wyciągnęła do niej rękę.
--Diabełek dużo mi o tobie opowiadał i obiecałam mu, że na pewno się zaprzyjaźnimy –
powiedziała Dafne, ściskając jej dłoń.
--Jasne, na pewno – skłamała Gryfonka z wymuszoną uprzejmością. Nie znosiła Greengrass, prawie
tak samo jak jej młodszej siostry i doskonale widziała, że Ślizgonka w zupełności odwzajemnia to
uczucie.
Drzwi otworzyły się wreszcie i wszyscy weszli do klasy. Hermiona, idąc do swojej ławki, w
ostatniej chwili wpadła na doskonały pomysł. Odwróciła się w stronę "zakochanej" pary.
--Dafne, może chciałabyś siedzieć na lekcji obok Diabła? Ja mogę zmienić miejsce...
--Jeśli nie byłby to dla Ciebie problem... - wyszczerzyła się Greengrass.
--Najmniejszy! - zapewniła ją Hermiona, patrząc na przechodzącego obok nich Smoka – Usiądę
sobie dzisiaj... - rozejrzała się po klasie i uśmiechnęła pod nosem, widząc, że Ernie siedzi dziś sam,
bo Justin jest w skrzydle szpitalnym, po wypadku na treningu qudditcha. Doskonale!
--Hej Ernie, mogę usiąść dziś z tobą? - zapytała Puchona, podchodząc do jego ławki. Macmillan
prawie podskoczył z radości i rumieniąc się ze szczęścia, odsunął jej krzesło. Draco w tym samym
czasie zajął miejsce tuż obok Dafne... i na pewno nie można było powiedzieć, że był szczęśliwy z
tego powodu.

Gdy po skończonej lekcji Hermiona wyszła z klasy, zauważyła, że Draco stoi zaraz przy ścianie,
jakby na coś czekał.
--Hej. Możemy porozmawiać? - zagadnął ją, gdy obok niego przechodziła.
--O Transmutacji? - spytała go, siląc się na uprzejmość.
--Nie.
--O jakimś innym przedmiocie?
--Nie – odpowiedział Smok, wyraźnie zniecierpliwiony.
--Może o sprawach prefektów? - uśmiechnęła się lekko, widząc, jak blondyn powoli traci
panowanie nad nerwami.
--Nie! Dobrze wiesz...
--W takim razie my nie mamy o czym rozmawiać Malfoy. A teraz wybacz, ale muszę dogonić
Erniego, mamy teraz razem zielarstwo. Miłego dnia... - odwróciła się szybko, tak by nie zobaczył
jej triumfującego uśmieszku.
Prefekt Naczelna Gryffindoru kontra Kapitan Drużyny Slyherinu 1:0 – pogratulowała sobie w
myślach.

Cały tydzień odgrywała się na Draco z powodu jego pocałunku z Lav. Gdy tylko widziała, że
blondyn jest w pobliżu, zaraz zagadywała do Erniego, Terry'ego lub Justina, a jeśli akurat
Puchonów, ani Krukonów nie było w pobliżu... wtedy zawsze był Theodor Nott, który bardzo
chętnie omawiał z nią sprawy prefektów naczelnych. Smok patrzył na to wszystko z obojętną miną,
ale w środku dosłownie gotował się ze złości. Nie potrafił policzyć, ile razy próbował pogadać z
Hermioną o tej całej historii z Brown, ale ona go najzwyczajniej zbywała. Zawsze uprzejmie
dawała mu do zrozumienia, że nie ma ani czasu, ani ochoty go słuchać, po czym z miną niewiniątka
zaczynała rozmowę z Macmillanem na przykład na temat wpływu parzydełek rosiczki na tworzenie
eliksiru rażącego.

168
--Nie odpuścisz mu, prawda? - zagadnęła ją Ginny, gdy w sobotę szły razem do Hogsmeade. Harry
i reszta drużyny przeprowadzali trening, ale jako kapitan dał z niego zwolnienie swojej
dziewczynie, prosząc Hermionę, by zabrała ją na zakupy, albo na drinka... gdyż Ginny ostatnio była
w dość kiepskim humorze.
--Komu i co mam odpuścić? - spytała Miona.
--Dobrze wiesz, że mówię o Smoku. Widziałaś go w ogóle ostatnio? Wygląda jak po torturach...
--Nie ma się co dziwić. McGonagall nawrzeszczała na niego, że znów zlewa transmutację –
zaśmiała się z satysfakcją Herm.
--Nie jest Ci go żal? Przecież mogłabyś mu pomóc!
--Niech poprosi Lavender! - warknęła.
--Na Godryka, Miona... ale z Ciebie zazdrośnica -zaśmiała się Gin.
--I kto to mówi? - prychnęła - Podobno wczoraj "przypadkiem" podstawiłaś Dafne Greengrass nogę
na korytarzu?
--To serio był przypadek! Akurat poprawiałam sobie pończochę...
Hermiona spojrzała na przyjaciółkę ze szczerym politowaniem. Wiedziała, że Ruda nienawidzi
Greengrass prawie tak mocno, jak kiedyś Voldemorta. Blaise i jego dziewczyna byli ostatnio
najpopularniejszą para w szkole, a imprezy w salonie Ślizgonów powoli przechodziły do legendy.
Diabeł zawsze pamiętał o tym, by na kolejną z nich zaprosić Herm, ale Gryfonka tylko grzecznie
odmawiała. Nie miała zamiaru spotkać Malfoy'a... tym bardziej w towarzystwie Lav...
Lav, która teraz jak gdyby nigdy nic, szła za rękę z Deanem Thomasem i szczebiotała wesoło...
--Czy mam jakiś zwidy, czy to... - Hermiona, aż przetarła oczy, ze zdziwienia.
--A to ty nic nie wiesz? Od wczoraj podobno są razem...
--A co z Malfoy'em? - zapytała brązowowłosa, patrząc na Lav i Deana.
--Myślisz, że on serio chciał być jej chłopakiem? - roześmiała się Ruda – Chyba w jej marzeniach!
Malfoy podobno powiedział jej, że najwidoczniej był nieprzytomny, skoro w ogóle pozwolił jej się
pocałować, ale żeby zapytać ją o chodzenie, to musiałby być co najmniej przeklęty imperiusem.
--Kto Ci to powiedział?
--Parvati. Lav trochę to przeżywała, ale postanowiła uderzyć do Deana. On niby kręcił z
Parkinson... ale w końcu stwierdził, że woli blondynki...
--Idiota! Pansy jest sto razy lepsza od tej pustej kretynki...
--Zdajesz sobie sprawę, że właśnie uznałaś, że dla twojego kumpla, Gryfona, lepszą dziewczyną
będzie Ślizgonka? - wytknęła jej Ginny.
--No co, taka prawda – zaśmiała się Hermiona.

Dziewczyny dotarły do Trzech Mioteł i stwierdziły, że po udanych zakupach należy im się coś
mocniejszego. Pub był oczywiście pełen, ale kilku Puchonów z siódmego roku, w tym Ernie i
Justin, zaproponowali dziewczynom by dosiadły się do ich stolika. Nie mając specjalnie innego
wyjścia, Gryfonki się zgodziły. Ernie właśnie opowiadał Hermionie jakiś dowcip, gdy poczuła, że
ktoś się jej przygląda. Rozejrzała się po lokalu i niemal natychmiast jej wzrok natrafił na platynowe
włosy Malfoy'a. Gdy tylko na niego spojrzała, chłopak odwrócił głowę. Siedział w kącie przy
małym stoliku razem z Pansy Parkinson. Obydwoje mieli dość nieciekawe miny. Ginny miała rację,
Draco wyglądał na chorego. Miał cienie pod oczami i, jeśli Hermiona się nie myliła, to chyba
trochę schudł. Poczuła, jak zalewa ją fala współczucia... i poczucia winy. Od razu się za to skarciła.
Przecież nie miała żadnego wpływu na samopoczucie Smoka... To chyba ta porażka na
Transmutacji tak go dręczyła. Hermiona pokręciła głową nad własną głupotą, ale w myślach
poprzysięgła sobie, że pomoże mu z tym przedmiotem. Nie miała serca oglądać go w takim stanie...
--Hej Hermionko... posłuchaj... tak sobie pomyślałem...może poszlibyśmy na spacer? - kilka
szklaneczek whisky chyba dodały Erniemu odwagi na zadanie tego pytania. Nie byłby w tym nic
nie stosownego, gdyby nie fakt, że Puchon wcześniej pozwolił sobie objąć ją ramieniem, a owe

169
pytanie wyszeptał jej wprost do ucha. Herm nie mogła się powstrzymać by nie zerknąć, czy Malfoy
widział spoufalanie się Mcmillana, ale okazało się, że przy stoliku w kącie nikogo już nie ma...
Blondyn i Pansy musieli wyjść i to na tyle szybko, że Gryfonka nic nie zauważyła...
Podziękowała grzecznie Erniemu za propozycję i szybko dopiła swoje piwo kremowe. Ginny
zrobiła to samo i dziewczyny razem wyszyły z pubu. Jednak tuż za drzwiami czekała na nie
niespodzianka... w postaci Pansy.

--Witaj Granger. A teraz sobie pogadamy! - Ślizgonka niezbyt delikatnie złapała Hermionę za ramię
i pociągnęła ją w boczną uliczkę.
--Zaraz do Ciebie wróci Weasley, choć nie wiem ile z niej zostanie – rzuciła Parkinson przez ramię
do zszokowanej Ginny.
--Hej! Co to za maniery! - ofuknęła ją Hermiona, gdy już wreszcie znalazły się same w wąskiej
uliczce obok gospody.
--Ty mnie o to pytasz, a sama w ostatnim tygodniu zachowujesz się jak jakaś popieprzona
primadonna!
--Nie pozwalaj sobie Parkinson! - ostrzegła ją Miona.
--To ty sobie nie pozwalaj! Mam tego dość! Chcesz się na kimś wyżywać? Proszę bardzo! Możesz
na mnie, ale jego przestań dręczyć!
--Nie wiem, o czym mówisz – mruknęła Herm, krzyżując ręce na piersi.
--Nie rozśmieszaj mnie najmądrzejsza czarownico od czasów Roweny Ravenclaw! Doskonale
wiesz o czym mówię! Widziałaś jak on wygląda? Od tygodnia nie je i nie śpi, a do tego Zabiniemu
już kompletnie klepki się posypały! - gorączkowała się Ślizgonka.
--Wciąż nie rozumiem, co to ma ze mną wspólnego...
--Na Salazara Granger, ty idiotko! On... nie mów, że tego nie widzisz!
--Niby czego? - zapytała ironicznie. Pansy wzniosła oczy ku niebu, jakby błagając o jeszcze trochę
cierpliwości.
--Nie popisał się, to fakt, ale spróbuj zrozumieć... Posprzeczaliście się, upił się, a ta zdzira Brown
sama się do niego kleiła...
--Nie wiem czemu mi to mówisz, to nie moja sprawa – broniła się Hermiona.
--Doskonale wiesz, że twoja. Chcesz mizdrzyć się do Puchonów, proszę bardzo. Ale jeśli jeszcze
raz zobaczę, że robisz to na jego oczach, to przysięgam, że mnie popamiętasz!
--Posłuchaj Pansy... ja i Malfoy nie mamy z sobą nic wspólnego...
--Skoro tak, to czemu się na nim odgrywasz jak nastolatka z burzą hormonów? - wytknęła jej
Parkinson.
--Na nikim się nie odgrywam – obraziła się Gryfonka.
--To mój przyjaciel i zrobiłabym dla niego wszystko. Nie chcę patrzeć, jak się męczy. Skoro
twierdzisz, że nie masz do niego żalu i się na nim nie odgrywasz, to go nie odtrącaj. Też bądź dla
niego przyjacielem... bo Blaise chyba ostatnio o tym zapomniał.
Hermiona otworzyła usta, ale nie wiedziała co by mogła powiedzieć. Pansy miała rację...
zachowywała się okropnie. Jak zazdrosna, zdradzona dziewczyna.
--Po prostu z nim porozmawiaj i nie prowokuj go więcej... bo Macmillan może skończyć jako obiad
pani Noris.
--A co z... tobą? - zapytała ją. Chciałaby wiedzieć, czy może jakoś pomóc... Sama się sobie dziwiła,
ale naprawdę polubiła tę Ślizgonkę.
--Chodzi o Deana? Cóż... można było się tego spodziewać. Brown lubi odbijać facetów, szkoda
tylko, że Thomas nie jest tak wybredny jak Smok – Parkinson uśmiechnęła się lekko.
--Powodzenia Granger.
--Wzajemnie Par... Pansy – odpowiedziała Herm. Obie dziewczyny pożegnały się krótkim
skinieniem głowy.

170
Cały dzień myślała o tym, co powiedziała jej Parkinson... A co jeśli to naprawdę jej wina, że Draco
ostatnio wygląda tak marnie? Nie chciała, by przez nią coś mu się stało... Merlinie! Czy to musi być
takie skomplikowane? Z Krumem, albo z Ronem wszystko było proste... ale z nim... Jedna wielka
niewiadoma! Westchnęła ciężko i przeszła do następnego regału z książkami. Z tego wszystkiego
zapomniała nawet po jaką książkę tu przyszła. Chciała coś lekkiego do czytania, by móc choć na
chwilę oderwać myśli od problemów... Przeglądała tytuły książek, ale żaden jakoś nie wpadł jej w
oko, przeszła więc do następnego regału. Zatrzymała się w pół kroku.. To co zobaczyła,
spowodowało dziwny uścisk w okolicy serca.
--Draco... - szepnęła cicho.

Wyglądał jak anioł. Mlecznobiała cera, platynowe, rozczochrane, opadające mu na czoło włosy i
blade usta, rozchylone w spokojnym oddechu. Jego głowa spoczywała na jakimś bordowym
tomiszczu – najpewniej podręczniku z Transmutacji. Hermiona patrząc na jego śliczną, tak
niewinnie wyglądającą buzię, zastanawiała się jak mogła być na tyle podła, by krzywdzić kogoś tak
wspaniałego... Śpiący Draco Malfoy był jak uosobienie ideału... Jej ideału.
Podeszła do niego cicho, ostrożnie – tak by go nie obudzić, jeszcze nie. Chciała mieć jeszcze
chwilę, by nacieszyć oczy tym widokiem. W tym momencie zrozumiała jak, daleko to wszystko
zabrnęło... i jak głęboko wpadła. Stwierdzenie, że po same uszy, śmiało mogła uznać za
niedopowiedzenie.
Kto by pomyślał? Draco Malfoy... jej szkolna nemezis... Teraz wiedziała już, że ten chłopak znaczy
dla niej więcej, niż wszyscy inny razem wzięci. Nie wiedziała tylko, czy ma rozpaczać z tego
powodu, czy wręcz przeciwnie.
Delikatnie odsunęła kilka miękkich kosmyków z jego twarzy. Draco westchnął cicho przez sen.
Wyglądał tak spokojnie... Chciałaby zatrzymać ten spokój, na chwilę gdy go obudzi... Obawiała się,
że przez to wszystko, co się pomiędzy nimi ostatnio działo, rozmowa z nim nie będzie wcale łatwa.
--Draco... obudź się – powiedziała cicho, kładąc mu dłoń na ramieniu. Ślizgon ponownie westchnął,
ale nawet nie otworzył oczu.
--Hej Smoku! Wstawaj! - potrząsnęła nim trochę mocniej, na co blondyn zerwał się i usiadł
wyprostowany.
--Transmutacja ewolucyjna polega na przemianie rośliny w następną fazę rozwoju...- zaczął
recytować. Hermiona nie mogła się powstrzymać i po prostu wybuchnęła śmiechem. Dopiero to
nieco oprzytomniło Ślizgona.
--Wiem, że często porównujesz mnie do McGonagall, ale nie mów, że jestem też do niej podobna z
wyglądu – zażartowała. Mina Draco była jednak bardzo poważna.
--Co tu robisz Granger? - zapytał bez ogródek.
--Stoję i patrzę na Ciebie – odpowiedziała, zakładając ręce na piersi i opierając się o stolik, na
którym jeszcze przed chwilą spał.
--Zabawne. W ostatnim tygodniu chyba wyostrzył Ci się dowcip. Czyżby zasługa Macmillana...? -
uśmiechnął się wrednie, widząc, jak na policzki Gryfonki wypływają rumieńce zawstydzenia.
--Wszystko u Ciebie w porządku? Wyglądasz na wyczerpanego – usiłowała zmienić temat.
--Nie udawaj, że to Cię obchodzi – odpowiedział nieuprzejmie, po czym wstał i zaczął zbierać
swoje rzeczy. Hermiona rozumiała, że ma prawo być na nią zły. Nie chciała go wysłuchać mimo, iż
wiele razy ją o to prosił. Nie mogła teraz oczekiwać od niego, że on wysłucha jej... Wiedziała
jednak, że nie może pozwolić mu odejść. Nie teraz, kiedy zrozumiała, że coś do niego czuje.
--Posłuchaj, wiem, że ostatnio nie byłam najmilszą osobą.
--Raczej prawdziwą jędzą – burknął, ale delikatny uśmiech czaił się w kącikach jego ust.
--Wole moją wersję – odpowiedziała z uśmiechem.

171
--Czego chcesz Granger? Opowiedzieć, jaki twój Puchon jest cudowny? Może innym razem ok?
Mam jeszcze dużo roboty z transmutacją - Draco chciał ją wyminąć i odejść, ale Hermiona zastąpiła
mu drogę.
--Pomogę Ci w Transmutacji – zaproponowała szybko.
--Obejdzie się.
--Draco posłuchaj... Wiem, że w ostatnim tygodniu nasze relacje trochę się ochłodziły, ale ja
naprawdę chcę pomóc i... przeprosić.
-- Nie potrzebuję twoich przeprosin, a tym bardziej litości Granger – warknął.
--Daj spokój! Przecież widzę, że coś jest nie tak. Wyglądasz na przemęczonego i dobrze wiesz, że
sam nie ogarniesz wszystkiego w jeden weekend.
--Dzięki za wiarę w moje zdolności. Skończyłaś już? Chciałbym przejść.
--Nie! Będziemy się uczyć Transmutacji! - zarządziła Hermiona, po czym po prostu wyrwała mu
książkę z ręki.
--Powiedziałem, że nie chcę! - zdenerwował się Draco, próbując odebrać jej podręcznik.
--Oj, nie bądź uparty – poprosiła, uśmiechając się do niego słodko. Draco westchnął i z rezygnacją
pokręcił głową.
--Zawsze musi wyjść na twoje? - zapytał, siadając na najbliższym krześle.
--No raczej! W końcu jestem kobietą – wyszczerzyła się w zwycięskim uśmiechu – To teraz
powiedz, czego tam nie rozumiesz?
--Teorię już w miarę pojąłem, gorzej z praktyką – burknął niechętnie.
--W takim razie uczymy się praktyki! - zawołała z entuzjazmem, który nie miał nic wspólnego z
transmutacją. Po prostu cieszyła się, że Draco tak szybko jej wybaczył...
--Tutaj? - zdziwił się Smok, rozglądając się po regałach z książkami.
--Och! Masz rację. Pani Pince pewnie urwałaby nam głowy, gdybyśmy zaczęli rzucać zaklęciami w
jej bibliotece. W takim razie, pójdziemy do mnie – zadecydowała, po czym nie pytając go o zdanie
odwróciła się i ruszyła przed siebie. W duchu bardzo cieszyła się, że spędzi z nim trochę czasu sam
na sam... Ten tydzień z dala od niego i dla niej wcale nie był łatwy...

--Całkiem nieźle – pochwaliła go z uśmiechem, gdy przetransmutował nasionko w kwiatek.

--Nie wierzę, że się udało – ucieszył się blondyn.
--Jeszcze trochę poćwiczysz i będzie perfekcyjnie – zapewniła go gorąco. Draco przeciągnął się
rozkosznie i oparł się wygodnie o czerwoną kanapę. Wciąż wyglądał na przemęczonego. Hermiona
wyjęła z szafki dwie butelki soku dyniowego, podała jedną arystokracie i usiadła obok niego.
--To teraz powiedz, co się dzieje z Diabłem – poprosiła.
--Nie ma o czym mówić, kompletnie mu odwaliło – widać było, że boli go ta sytuacja.
--To Dafne tak na niego wpłynęła? - zapytała. Draco spojrzał na nią z politowaniem.
--Raczej pewna rudowłosa Gryfonka, która złamała mu serce... On w ten sposób próbuje
odreagować. Imprezuje co wieczór z Grengrass i innymi.
--To dlatego jesteś taki zmęczony? Bo upijasz się razem z nimi? - zapytała.
--Zwariowałaś kobieto? - oburzył się Smok – Jestem taki wykończony, bo od tygodnia sypiam na
kanapie w salonie wspólnym.
--Co? Dlaczego? - zdziwiła się.
--Bo w moim łóżku najczęściej śpi Tracy, albo Mili, albo jakiś inny ktoś, kto tak się upije, że nie
może dojść do swojego pokoju - burknął. Hermiona spojrzała na niego ze współczuciem, starając
się zdusić w sobie palącą ochotę, by mocno go przytulić.
--Nie możesz się zbuntować? Przecież to też twoje dormitorium.
--Blaise zawsze na następny dzień przeprasza i mówi, że to się więcej nie powtórzy, po czym
wieczorem znów jest tak samo... Wiewiórka serio wstrząsnęła jego światem. Nigdy go nie
widziałem w takim stanie. Nawet nie wiem jak mu pomóc...

172
--Ja też nie sądziłam, że to aż tak poważne - mruknęła Miona.
--Myślimy już z Pansy, o tym, by go porwać i zamknąć w pokoju życzeń, aż zmądrzeje – zaśmiał
się Smok.
--Czemu nie? Nawet niezły plan – zgodziła się Herm – Dochodzi pora kolacji. Idziemy do Wielkiej
Sali? - zapytała z uśmiechem.
--Nie. Ja chyba pójdę do siebie. Może uda mi się wyrwać kilka godzin snu, zanim przeniosą
imprezę do mojego dormitorium... - Draco ziewnął przeciągle.
--Możesz przespać się tutaj – zaproponowała Hermiona, wskazując kanapę.
--Mam spać w twoim pokoju? - spytał lekko zszokowany.
--A czemu nie? Ta kanapa jest wygodniejsza niż te, w waszym salonie. Dam Ci koc. Wstała i
podeszła do szafy.
--Serio Granger, nie musisz się nade mną litować...
--Przestań, to żadna litość, tylko zwykła, koleżeńska przysługa. Przynieść Ci coś z kolacji?
--Nie, dzięki – Smok ponownie ziewnął, biorąc od niej koc. Mogłaby się założyć, że zdążył zasnąć,
nim wyszła z pokoju.
Schodząc do Wielkiej Sali, Hermiona obiecała sobie, że dorwie Zabiniego i nagada mu tak, że
gagatkowi uszy zwiędną. Niestety szanowny pan Diabeł nie raczył stawić się na kolacji. Gdy
spytała Pansy gdzie jest Zabini, ta odpowiedziała jej, że najpewniej... w połowie drugiej butelki
whisky. Blaise naprawdę dziwnie odreagowywał kosza, jakiego dostał od Ginny. Herm nie
pozostało nic innego, jak przełożyć rozmowę z nim na inny termin.

Gdy wróciła do pokoju, pierwszym co rzuciło jej się w oczy, był słodko śpiący Smoczek.
Wiedziała, że nie będzie miała serca go obudzić. Rzuciła zaklęcie na kominek, by ogień płonął cała
noc i, najciszej jak mogła udała się do łazienki. Wykąpała się i przebrała w piżamę, po czym
wsunęła się pod kołdrę i sięgnęła po przygotowaną książkę. Nie czytała jej jednak, gdyż wzrok
ciągle uciekał jej w kierunku kanapy. Czy aby na pewno mu wygodnie? Głupia! Mogła
zaproponować mu łóżko, a sama pójść spać na kanapę, przecież był taki zmęczony. Długo wierciła
się w swoim łóżku, zanim wreszcie nadszedł upragniony sen, a gdy to już się stało... to niestety nie
pospała długo.
Obudził ją jakiś dziwny dźwięk, coś jak cichy pisk. Zdezorientowana rozejrzała się po pokoju i
dopiero po chwili uświadomiła sobie, że Malfoy wciąż leży na jej kanapie. Od razu jednak odniosła
wrażenie, że coś było z nim nie tak. Podeszła do śpiącego chłopaka i spojrzała na jego
zarumienioną twarz. Wyglądał, jakby męczyły go koszmary. Jego twarz była morka od potu, usta
miał blade i na dodatek ciągle coś mamrotał pod nosem. Hermiona odruchowo dotknęła jego czoła i
prawie odskoczyła gdy jej dłoń spotkała się z tym gorącem. Ślizgon dosłownie płonął, dławiony
okropną gorączką, a jego ciałem co jakiś czas wstrząsały dreszcze. Gryfonka odetchnęła kilka razy,
starając się nie wpadać w panikę.
--Co teraz? Co teraz? - zastanawiała się intensywnie. Nie mogła go przecież przenieść do skrzydła
szpitalnego. Po pierwsze - był środek nocy, po drugie - on powinien być teraz w swoim
dormitorium, a jej nie przychodziła do głowy wystarczająco wiarygodna wymówka na temat tego,
jak to się stało, że to właśnie ona odtransportowałaby go do szkolnej pielęgniarki.
--Co się stało, że tak nagle się rozchorował? - zastanawiała się. Jednak po chwili spłynęło na nią
olśnienie... Takie objawy mogły wystąpić po przedawkowaniu eliksiru energii... a skoro on ostatnio
mało sypiał, istnieje możliwość, że nadmiernie łykał to świństwo. Głupek!
Hermiona w duchu podziękowała za swoją zapobiegliwość jaka została jej jeszcze z czasów
wyprawy po horkruksy. Zawsze trzymała w łazience mały zapas eliksirów leczniczych – na wszelki
wypadek. Powinna mieć jeszcze trochę eliksiru przeciwgorączkowego. Wzięła lek, zmoczyła jeden
z niewielkich ręczników i machnięciem różdżki, wyczarowała szklankę wody. Pora na ostatni etap
– obudzenie śpiącego Smoka. Nie wiedzieć czemu, właśnie teraz przypomniało jej się motto
Hogwartu - "Draco dormiens nunquam titillandus - Nigdy nie łaskocz śpiącego smoka" –

173
uśmiechnęła się sama do siebie, po czym delikatnie potrząsnęła ramieniem Ślizgona.
--Draco, obudź się – powiedziała łagodnie. Blonyn skrzywił się lekko, ale otworzył załzawione
oczy.
--Jesteś aniołem? - szepnął zachrypniętym głosem. Hermiona uśmiechnęła się do niego i przecząco
pokręciła głową.
--Masz gorączkę. To przez nadużycie eliksiru energii. Masz, wypij to – podsunęła mu odkręconą
fiolkę.
--Kurdę, myślałem, że to mi się śni... - powiedział, biorąc od niej miksturę.
--Nie, wciąż jesteś w moim dormitorium. Wypij to i chodź. Musisz się porządnie wygrzać – podała
mu szklankę wody do popicia leku, po czym złapała jego dłoń, by pomóc mu wstać i dojść do jej
łóżka. Chłopak miał tyle siły, co maleńki kociak. Widać naprawdę ten tydzień mocno dał mu w
kość. Położył się, a Hermiona od razu przyłożyła mu do czoła zimny kompres.
--A teraz śpij, musisz dużo odpoczywać – przykryła go po samą szyję.
--A ty? - spytał słabo, łapiąc jej dłoń.
--Prześpię się na kanapie.
--Zostań... jesteś taka ciepła... - wyszeptał, przykładając jej dłoń do swojego policzka. Hermiona
zawahała się chwilę. Ona i Malfoy w jednym łóżku? Chociaż z drugiej strony, chłopak wciąż miał
dreszcze, a przecież zawsze się mówi, że najlepiej ogrzewa ciepło drugiego ciała... Dość niepewnie
wsunęła się pod kołdrę obok blondyna. Draco, prawie natychmiast, przysunął się do niej i wtulił w
nią, niczym w ulubionego misia. Herm uśmiechnęła się i delikatnie pogłaskała go po głowie. Nie
patrząc na okoliczności... cieszyła się, że on jest tak blisko niej.

Obudziła się wcześnie rano, z jego ramieniem przerzuconym przez swoją talię. Uśmiechnęła się
sama do siebie, po czym, najdelikatniej jak potrafiła, dotknęła jego czoła. Nie chciała go na razie
obudzić. Było dobrze, gorączka chyba spadała... ale i tak byłoby lepiej, gdyby zobaczyła go pani
Pomfrey. Hermiona powoli wyplątała się z jego uścisku i poszła do łazienki się ubrać. Postanowiła
zejść do salonu Ślizgonów i obudzić Diabła. To w końcu jego najlepszy przyjaciel i powinien
wiedzieć o tym, że Smok jest chory!
Śniadanie miało się rozpocząć dopiero za dwie godziny, więc na korytarzach nie spotkała żywej
duszy. Gorzej było z dostaniem się do salonu wspólnego Ślizgonów. Wpadła na pomysł, by wysłać
patronusa do Zabiniego tak, by ten wyszedł i jej otworzył... Niestety nie spotkało się to z żadną
reakcją. Zła i zdeterminowana, wysłała takiego samego patronusa do Pansy. Ślizgonka zjawiła się
po kilku minutach, w piżamie i z włosami w twórczym nieładzie.
--Hej, a Ciebie co sprowadza do nas skoro świt? - przywitała ją, gdy tylko przejście się otworzyło.
--Draco jest chory. Przyszłam po Zabiniego – odpowiedziała, jednocześnie wchodząc do salonu...
który wyglądał jak po balandze stada rozszalałych Hipogryfów.
--Mieliśmy mała imprezę... - wyjaśniła Pansy, rozglądając się po panującym wszędzie bałaganie.
--Widzę – burknęła Miona, kierując się w stronę dormitorium chłopaków.
--Czekaj, mówiłaś coś, że Smok jest chory. Jest w skrzydle szpitalnym? - dopytywała Pansy.
--Nie, u mnie w pokoju, ma gorączkę – rzuciła przez ramię Hermiona, wspinając się po schodach.
Z całej siły załomotała w drzwi. Obawiała się, że skoro patronus nie obudził Diabła, to zwykłe
pukanie, też może tego nie zrobić. Niewiele się pomyliła. Musiała dobijać się dobre pięć minut,
zanim przeklinający i wyraźnie poirytowany Blaise stanął w progu.
--Mionka? - zdziwił się na jej widok. Wyglądał jak menel pierwszej wody... Ewidentnie było widać,
czym zajmował się zeszłej nocy. Pokój również prezentował obraz potocznie zwany – nędzą i
rozpaczą. Dafne Greengrass spała w łóżku Zabiniego, natomiast w łóżku Draco leżała Tracy
Davids... razem z Davidem Ress'em. Blaise rozejrzał się jakby czegoś szukał.
--Draco jest... - zaczął najpewniej intensywnie myśleć, gdzie też może teraz być jego współlokator.
Hermiona ostatkiem sił powstrzymała się przed rzuceniem się na niego z pazurami.
--Nie wiesz gdzie jest twój najlepszy przyjaciel co? Zresztą co to Cię w ogóle obchodzi, ty... ty...

174
zapatrzony w siebie dupku!! - wrzasnęła, odpychając go i wchodząc do środka.
--Hej Mionka, nie denerwuj się, ktoś na pewno wie, gdzie jest Smok... - Blaise złapał się z głowę,
ponieważ jej wrzask nie zadziałał zbyt dobrze, na jego skacowane oblicze.
--Jak mam się nie denerwować, gdy zachowujesz się jak skończony kretyn? - zapytała go z
wyrzutem, przedzierając się przez gąszcz pustych butelek i różnych innych śmieci.
--Auć, to nie było milusie – burknął Diabeł.
--Milusie? Liczysz, że będę dla Ciebie milusia, po tym co wyprawiasz? Totalnie Ci już odwaliło
człowieku? Ogarnij się! - krzyczała.
--Mionka... ale, to była tylko mała imprezka – próbował tłumaczył.
--Nic mnie to nie obchodzi! Która szafa jest Dracona? - warczała.
--Co? Po co...
--Odpowiadaj Zabini! Nie mam czasu! Twój przyjaciel został sam, a ma wysoką gorączką. Która
szafa?! Blaise niepewnie wskazał jej tę, stojącą od prawej. Hermiona otworzyła ją szybko i zaczęła
przeglądać rzeczy Malfoy'a. Po krótkim wahaniu wyciągnęła z niej spodnie z szarego dresu i czysty,
biały podkoszulek.
--Czemu szlama grzebie w rzeczach Smoka? - odezwała się pijana Tracy Davids.
--Nie twoja sprawa wywłoko! - odwarknęła Hermiona, patrząc na nią z pogardą.
--Draco serio jest chory? - spytał cicho Blaise.
--Tak, ale co to Ciebie może obchodzić? Lepiej upij się znowu i dalej zachowuj jak jakiś
rozpieszczony dzieciak, któremu zabrano zabawkę - rzuciła mu najbardziej niechętne spojrzenie na
jakie było ją stać, po czym ruszyła do drzwi.
--Czekaj Herm... Co mogę zrobić? Jakoś pomóc? - zapytał Blaise z rozpaczą. Hermiona spojrzała
na niego smutno.
--Oddaj nam naszego przyjaciela... Bo to co stoi teraz przede mną, to nawet nie jest jego cień.
I nie mówiąc nic więcej po prostu odwróciła się i odeszła.

W drodze powrotnej zahaczyła o kuchnię, prosząc skrzaty o śniadanie. Stworek, który na życzenie
Harry'ego wciąż pozostawał w Hogwarcie, obiecał jej dostarczyć posiłek do dormitorium. Po
powrocie do pokoju, pierwszym co zrobiła, było sprawdzenieco z Draco. Chłopak nadal spał, więc
Hermiona ostrożnie zbadała czy gorączka wciąż spadała – z ulgą stwierdziła, że tak. Przygotowała
dla niego kąpiel w swojej łazience, po czym delikatnie go obudziła.
--Jak się czujesz? - spytała, jak tylko otworzył swe śliczne oczy.
--Lepiej – odpowiedział słabym głosem.
--Masz tu czyste ubrania, a w wannie czeka woda, mam nadzieję, że sobie poradzisz... - nie chciała
mu proponować pomocy w czymś tak intymnym, jak kąpiel.
--Nie trzeba, pójdę do siebie – odpowiedział, podnosząc się z łóżka.
--Nie radzę... zresztą zaraz będzie śniadanie – prawie siłą wcisnęła mu jego własne ciuchy i
wepchnęła go do łazienki. Następne piętnaście minut spędziła pod drzwiami, podsłuchując, czy aby
na pewno wszystko z nim w porządku.
Śniadanie pojawiła się akurat gdy Draco, wykąpany i przebrany, wyszedł z łazienki.
--Byłaś w moim pokoju, czy przywołałaś ubrania? - zapytał ją, siadając na kanapie.
--Zeszłam na dół - odpowiedziała cicho.
--Diabeł...
--Nie myśl teraz o tym, tylko jedz! I na przyszłość, nie przesadzaj z eliksirem energetycznym! -
pouczyła go wszechwiedzącym tonem. Arystokrata uśmiechnął się delikatnie pod nosem.
--Dziękuję.
Herm spojrzała na niego zdziwiona. Draco Malfoy, dziękujący...??
--Nie ma za co – odpowiedziała.
--Dobrze wiesz, że jest – spojrzał na nią tymi cudownymi, niebieskimi tęczówkami, w których było
teraz tyle ciepła, że Hermiona miała ochotę się rozpłynąć. Na chwilę zapanowała cisza. Patrzyli

175
sobie w oczy, prowadząc jakąś niemą rozmowę – na spojrzenia. Jednak nagle jakiś hałas z korytarza
przerwał tę chwilę. Ktoś ewidentnie stał po drugiej stronie portretu...
Zdziwiona Herm wstała, by zobaczyć, kto to też może być.
Diabeł również zdążył doprowadzić się do stanu używalności. Najprawdopodobniej wykąpał się i
zażył sporą dawkę eliksiru na kaca.
--Mogę wejść? - zapytał niepewnie Hermiony.
--Jasne – odpowiedziała, jednocześnie mając nadzieję, że Ślizgon przyszedł tu, gdyż dziś rano coś
zrozumiał... Draco również się zdziwił, widząc swojego przyjaciela wchodzącego do pokoju.
--Cześć Smoku, jak się czujesz? - spytał od razu Blaise.
--Serio Cię to interesuje? - blondyn spojrzał na niego z wyrzutem.
--Wiem, że jestem kretynem... ale obiecuję, że od dziś będę pracował nad zmniejszeniem poziomu
mojego skretynienia – Daiabeł uśmiechnął się niepewnie.
--Daremny trud – dogryzł mu Draco, po czym obaj wybuchnęli śmiechem. Hermiona również się
uśmiechnęła. Wiedziała już bowiem, że wszystko, wkrótce wróci do normy...

Walentynki... dzień, na który czekały wszystkie dziewczyny w Hogwarcie. Nie wykluczone, że

faceci też... ale napewno z mniejszym entuzjazmem. Hermiona czytała właśnie kartkę od
tajemniczego wielbiciela. Znaczy byłby on tajemniczy, gdyby dzięki sprawom prefektów, nie znała
nieomal na pamieć tego pisma. Theodor Nott odważył się wysłać jej walentynkę... urocze, choć po
tej historii z zakładem o Lavender, chłopak miał u niej szanse tak duże, jak Armaty z Chudley na
zdobycie mistrzostwa ligi.
--Hermiona, masz następną sowę... O ! Czekoladki! Mogę jedną? - zagadnęła ją Ginny gdy szary
puchacz zostawił przy jej talerzu ładną bombonierkę z Miodowego Królestwa.
--Jasne, bierz – zachęciła Miona, odrywając kartkę od pudełka. Uśmiechnęła się, widzą podpis.
J.F.F... tylko pewien Puchon miał takie inicjały w tej szkole. Mógł się chociaż podpisać pełnym
nazwiskiem.
--Ciekawe ile idiotek wysłało w tym roku walentynki do Zabiniego? – zastanawiała się Ginny
patrząc na stół Ślizgonów, gdzie Draco i Blaise otwierali swoje liczne kartki i raz po raz
wybuchając śmiechem, pokazywali sobie nawzajem, co lepsze fragmenty.
--Sądząc po minie Dafeniowatej to dużo, za dużo. Zobacz, zaraz jej makijaż spłynie ze złości –
zaśmiała się Hermiona, a Ginny jej zawtórowała.
--Chyba idzie do Ciebie następna walentynka – Gin wskazała jej Erniego, który niepewnie zbliżał
się do ich stołu, w dłoniach ściskając bukiet czerwonych róż.
--Nie znoszę róż – mruknęła Hermiona, ale przybrała na twarz wymuszony uśmiech. Puchon,
czerwieniąc się jak jakiś podlotek, wręczył jej kwiaty życząc jej wesołych walentynek. Gryfonka
podziękowała mu uprzejmie i szybko skończyła śniadanie, by zdążyć zanieść kwiaty do
dormitorium, jeszcze przed pierwszą lekcją. W myślach zastanawiała się czy Draco cieszy się, że
dostał, aż tyle walentynek i czy, któraś z nich ma dla niego jakieś głębsze znaczenie. Wciąż
rozmyślając weszła do swojego dormitorium. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie w stronę łóżka i
na chwilę zaparło jej oddech...

176
 Rozdział Trzydziesty Drugi
Słonecznik! - ucieszyła się Hermiona, podbiegając do swojego łóżka. Naprawdę kochała te
kwiaty... Jednak po pierwszej entuzjastycznej reakcji, w jej głowie zaroiło się od pytań. Jak ten
kwiatek znalazł się w jej pokoju? Kto wiedział o tym, że kocha właśnie słoneczniki? Skąd ktoś w
ogóle go wytrzasnął? Przecież nie było ich w hogwarckich szklarniach, ani w magicznej kwiaciarni
w Hogsmeade... Tak bardzo się zamyśliła nad tym, kto, jak, gdzie i skąd zrobił jej tak uroczą
walentynkową niespodziankę, że nawet nie zauważyła, że na jej łóżku leży coś jeszcze. Małe
jasnoniebieskie pudełeczko z markowym logiem... Tiffany'ego - jednego z najlepszych, mugolskich
jubilerów. Kogo z jej znajomych, na Wielkiego Godryka, było stać na kupowanie biżuterii w tak
drogim salonie? Nie zwlekając dłużej, delikatnie otwarła prezent i na chwilę zamarła z wrażenia...

Naszyjnik w kształcie serca-kłódki i maleńki pasujący do niej kluczyk. Wspaniałe połączenie...

Wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana. Kto wysłał jej tak doskonały podarunek? Zaczęła się
rozglądać za jakaś karteczką, bądź liścikiem, lecz niestety niczego takiego nie znalazła.
Wystarczyło jednak krótkie spojrzenie na naszyjnik, by irytacja na jego ofiarodawcę jej przeszła,
był cudowny. Ale kto? Na Merlina KTO jej to przysłał? Erniego, Theodora i Justina mogła
wykluczyć. Każdy z nich dał jej już walentynkę. Ernie dał jej róże, wątpiła więc, że wyskoczyłby
jeszcze i z słonecznikiem, Theodor był czystej krwi, więc prawdopodobnie nie miał pojęcia, że
istnieje coś takiego jak mugolski jubiler Tiffany, a Justin... nie żeby oceniała kogoś po pozorach, ale
nie sądziła, by Puchona było stać na taki prezent... Rona też od razu mogła skreślić. Musiałby chyba
sprzedać samego siebie handlarzom niewolników, by było go na to stać. Zresztą od czasu, gdy
wypaliła na jego czole czerwony napis, Rudy unikał jej jak przysłowiowej zarazy nie było więc
szans, że wysłał jej walentynkę. W jej głowie zagościł jeszcze jeden pomysł, nie dostała od niego
nawet kartki... nie żeby się spodziewała, ale może jednak? Tylko skąd taki Malfoy miałby wiedzieć
o Tiffanym? Zaraz, zaraz... Mapa Londynu! Zaznaczyła przecież na niej Harrod'sa, w którym na
pewno znajdował się salon tej marki. Czy naprawdę ten cudowny prezent mógł być od Smoka? Jeśli
tak, to dlaczego blondyn się nie podpisał? Nagle w jej głowie błysnęło krótkie wspomnienie...

Na dwa dni przed walentynkami, gdy wychodzili z Wielkiej Sali po śniadaniu:

--Kocham Cię, buzi daj, nie rób sobie ze mnie jaj... - podśpiewywał Blaise najpewniej
zainspirowany walentynkowymi dekoracjami, które pojawiły się tego ranka w całym Hogwarcie.
--Diable, błagam! Już crucio było przyjemniejsze niż ten twój śpiew – narzekał Draco, gdy razem z
Hermioną i Zabinim schodzili do lochów na pierwszą tego dnia lekcję eliksirów.
--Nie znasz się Smoku, lepiej posłuchaj tego: Był sobie raz chłopak, nazwijmy go Draco, który
mimo pozorów wcale nie był pokraką. Nocami wzdychał do pięknej białogłowy, co często brzmiało
jak hukanie dzikiej sowy– Diabeł tworzył dalej, nie zważając na coraz bardziej wściekłą minę
blondyna i na coraz głośniejszy chichot Miony. Nagle Blaise zatrzymał Hermionę i teatralnie łapiąc
jej dłoń, wykrzyknął:
--Więc zacna białogłowo jeśli nie chcesz jego rychłej zguby, szepnij do niego Smoku mój ty luby!
--Natychmiast przestań ty kretynie! - wściekał się Malfoy, a Hermiona wybuchła szczerym
śmiechem.
--Och Diabełku, ale ty masz dzisiaj wenę twórczą – przyjacielsko poklepała Zabiniego po ramieniu.
--No to przecież oczywiste! Zobacz jak tu wszędzie pięknie! Stary Drops zaszalał na maksa.
Widziałaś tę dekorację? Serduszka, motylki, amorki i róże!
--Nie lubię róż... są takie oklepane – Herm skrzywiła się, mijając jedną z różanych dekoracji.

177
--Serio? Myślałem, że wszystkie dziewczyny lubią róże – odezwał się Draco.
--Wszystkie dziewczyny lubią kwiaty, ale niekoniecznie róże – odpowiedziała mu z delikatnym
uśmiechem.
--To są w ogóle jakieś inne kwiatki? - zaśmiał się Diabeł.
--No pewnie! - żachnęła się Hermiona – Konwalie, azalie, goździki i lilie... i słoneczniki! O tak!
Słoneczniki są śliczne!

Właśnie teraz przypomniała sobie to wyznanie, które usłyszało od niej dwóch Ślizgonów...
Uśmiechnęła się sama do siebie. Nie mogła mieć stuprocentowej pewności, ale chyba już wiedziała,
od kogo był ten cudowny walentynkowy podarunek...

Stała pod klasa Transmutacji, wciąż uśmiechając się delikatnie pod nosem – ale czemu się dziwić,
przecież pierwszy raz dostała od kogoś markową, gustowną i prześliczną biżuterię. I naprawdę
miała nadzieję, że to od szarookiego blondyna w zielonym krawacie, który właśnie wyszedł za
rogu.
--Co się tak uśmiechasz? - przywitał ją Draco wesoło.
--A tak jakoś, mam dobry humor – odpowiedziała, ledwo hamując się przed rzuceniem się mu na
szyję i wycałowaniem go w ramach podziękowania, to by dopiero hieny szkolne miały o czym
plotkować.
--O niee, tylko nie znowu on. Od rana jest w koszmarnie przesłodzonym, walentynkowym
humorze. Jak tak dalej pójdzie, to padnę dziś na cukrzycę – narzekał Draco,widząc zbliżającego się
do nich Diabła.
--Mionusia! - zawołał entuzjastycznie Zabini – Hums chodź tu, dawaj szybko prezent, bo mi jeszcze
ucieknie moja walentynka! - Sonny wręczył mu wielkiego, czerwonego lizaka w kształcie serca.
--Och piękna Hermisiu, czy zostaniesz moją walentynką numer... Ej Hums, który to tam mamy
numer na liście? - wygłupiał się Zabini.
--Coś około trzydziestego – mruknął młodszy Ślizgon.
--Ależ jakie to ma znaczenie? Przecież ty Mioneczko jesteś dla mnie tą jedyną! – zawołał Blaise,
kładąc rękę na sercu i wręczając Hermionie lizaka.
--Dzięki Diable, chętnie bym się zgodziła, ale nie chcę, by Greengrass wydrapała mi oczy –
zaśmiała się Herm.
--Zależy o której Greengrass mówisz, bo Astoria i tak na Ciebie poluje, z winny pewnego blondyna
– Diabeł dyskretnie wskazał na Smoka.
--Ona mówi o twojej Greengrass, o tej, która podaje się za twoją niewolnice... znaczy chodziło mi o
dziewczynę – kpił z niego blondyn.
--Dafne jest wyrozumiała – zapewnił ich Zabini, szczerząc się szeroko. Hermiona z dezaprobatą
pokręciła głowa. Oczywiście, że Dafne musiała być wyrozumiała, bo doskonale widziała, że Blasie
w każdej chwili może ją po prostu porzucić jak stary kociołek. To pewnie dlatego, wolała bez
szemrania tolerować jego wyskoki.
Następna godzina przebiegła wszystkim w doskonałych humorach, gdyż na samym początku zajęć,
Diabeł wręczył walentynkowego lizaka profesor McGonagall. Opiekunka Gryffindoru tak się tym
przejęła, że przez całą lekcję ciężko było jej sklecić poprawnie chociaż jedno zdanie, co tylko
potęgowało rozbawienie całe klasy.

Hermiona też nie straciła swojego dobrego humoru. Nie przeszkadzały jej już nawet róże i
wszędobylskie całujące i obściskujące się zakochane pary. Nie odstręczał jej też widok Rona
śliniącego się z jakaś szóstoklasistką przy stole Gryfonów. Miała wrażenie, że nic nie jest w stanie
zmyć jej z twarzy tego delikatnego uśmiechu.
--Dobrze jest widzieć Cię w takim stanie – szepnęła do niej Ginny, gdy kończyły jeść obiad w
Wielkiej Sali.

178
--W jakim?
--No takim, wyglądasz na szczęśliwą... - Ruda uśmiechnęła się delikatnie.
--Przecież nie ma się czym martwić! Wszyscy są zdrowi, Voldemorta już nie ma, no i wkrótce
będzie wiosna! Trzeba się cieszyć – zawołała wesoło brązowowłosa.
--Tak, wiosna, a wraz z nią wiosenna miłość...
--Co ty nie powiesz Wiewiórko, a ja sądziłem, że dla Ciebie miłość to przereklamowany temat.
Obie dziewczyny gwałtownie obrócił się, słysząc za plecami głos Diabła. Na policzki Ginny
natychmiast wystąpiły dwa krwiste rumieńce, jednak nie opuściła głowy, tylko hardo spojrzała
Zabiniemu prosto w oczy. Draco i Hermiona również spojrzeli na siebie, obydwoje lekko
zaniepokojeni przedłużającym się milczeniem swoich przyjaciół.
--Mionko, czy ty już nas nie lubisz? - zapytał ją Blaise, odrywając wreszcie spojrzenie od Ginny.
--Skąd ten pomysł? - zdziwiła się Herm.
--A stąd, że nie zaprosiłaś nas na imprezę do Was – odpowiedział jej Draco.
--Imprezę? Jaką imprezę? - zdumiały się obie Gryfonki.
--No impreza! Nie słyszałyście? Dziś robimy walentynkowy wieczór miłosnych wróżb u nas w
salonie – wtrącił się siedzący na przeciwko nich Dean Thomas.
--Wieczór wróżb? - prychnęła pogardliwie Hermiona... od razu wiedziała, kto to wymyślił.
--Właśnie tak. Brown i Patil właśnie nas zaprosiły – odezwał się Diabeł.
--No to skoro już jesteście zaproszeni, to w czym problem? - Hermiona uśmiechnęła się do nich
ciepło.
--A w tym, że pomyśleliśmy, że może nas tam nie chcesz, skoro ty nas nie zaprosiłaś –
odpowiedział Zabini.
--Nie opowiadaj głupot Diable, oczywiście, że Was chcę – wypaliła i od razu się zarumieniła, gdy
Malfoy parsknął śmiechem na to jej wyznanie.
--Znaczy, chcę Was zaprosić, do naszego salonu dziś na imprezę – dodała szybko.
--W porządku, na pewno przyjdziemy – zapewnił ją Blaise, a Draco skinął głową.
--Tylko nie zapomnij zabrać swojej dziewczyny – burknęła cierpko Ginny, gdy Ślizgoni już prawie
odchodzili. Usłyszeli jednak jej słowa. Diabeł ponownie odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął
kpiąco.
--A ty nie zapomnij wyczyścić okularów swojemu bliznowatemu, bo znów Cię może pomylić z
inną...albo ty jego - zakpił. Ginny spojrzała na niego ze złością, na co chłopak roześmiał się głośno i
po prostu odszedł.
--Nienawidzę go! - warknęła z pogardą i, na potwierdzenie swoich słów, wbiła widelec w blat stołu.
--A ja myślę, że wręcz przeciwnie... - szepnęła Hermiona, ale jej przyjaciółka na szczęście tego nie
usłyszała.

Gdy wychodziła z Wielkiej Sali, ktoś krzyknął jej imię. Odwróciła się i uśmiechnęła do Pansy.
--Cześć – przywitała się Ślizgonka.
-- Hej, stało się coś?
--Chciałam Ci tylko podziękować za zaproszenie na imprezę i powiedzieć, że chyba jednak nie
przyjdę... - Parkinson podstawiła jej pod nos jakiś skrawek pergaminu.
--Zaproszenie? Wybacz Pansy, ale to nie ode mnie...
--Nie? - zdziwiła się szczerze Ślizgonka
--Nie. Sama dopiero przed chwilą dowiedziałam się o imprezie, nie miałam nawet czasu pomyśleć o
zaproszeniach. Widać ktoś z Gryfonów Cię lubi. Pokaż mi to – sięgnęła po kartkę. Lata pomagania
w lekcjach wszystkim kolegom z domu pozwoliły jej dobrze poznać ich charaktery pisma. Od razu
rozpoznała, kto zaprosił Parkinson na imprezę do ich salonu.
--To od chłopaka. Chyba wpadłaś mu w oko...- uśmiechnęła się do Ślizgonki.
--Serio? Niemożliwe... przecież Thomas chodzi dalej z tą zdzirą...

179
--To nie od niego. Wiem od kogo, ale Ci nie powiem. Sądzę jednak, że powinnaś skorzystać z
zaproszenia. Pewnie tajemniczy Gryfon wtedy się ujawni – zaśmiała się lekko, oddając koleżance
pergamin.
--Dzięki Herm, chyba tak zrobię. W takim razie do zobaczenia – Pansy uśmiechnęła się i pomachała
jej na pożegnanie. Hermiona też się uśmiechnęła. Nigdy nie sądziła, że kiedyś będzie tak dobrze
dogadywać się z tą dziewczyną...

--Wyglądasz jak milion galeonów – zawołała Ginny, gdy Hermiona wyszła z łazienki. Miała na
sobie czerwoną spódnicę i białą bluzkę ozdabianą koronką. Włosy upięła w wysoki kok i zrobiła
delikatny makijaż. Jej bluzka posiadała jeszcze jedną zaletę – miała dekolt w który idealnie
wkomponował się jej walentynkowy prezent.
--Ty też wyglądasz super – zapewniła ją Miona, co wcale nie mijało się z prawdą, gdyż Ginny
ubrana w zieloną sukienkę i z rozpuszczonymi włosami, wyglądała naprawdę bardzo ładnie.
--Harry i tak tego nie doceni... Słyszałam, jak umawia się z resztą drużyny, że spiją się dziś jak małe
świnki... Romantyczne walentynki – stwierdziła cierpko.
--Ale prezent dał Ci ładny – Hermiona wskazała na srebrną bransoletkę na nadgarstku Ginny.
--Nie tak ładny jak twój. Cudo – szepnęła Ruda, przyglądając się naszyjnikowi. Herm w
odpowiedzi uśmiechnęła się lekko. Z głębi salonu dotarły do nich dźwięki muzyki, oznaczało to, że
impreza właśnie się rozpoczęła.

Dekoracje chyba miały kojarzyć się z wróżeniem przyszłości o wielkiej miłości – jednak, jak to w
wykonaniu Lav, wszystko było kiczowate, tandetne i... różowe. Hermiona z niesmakiem rozglądała
się po salonie. Też sobie Brown wymyśliła... Wystrój był koszmarny, za to prawdziwą furorę robiły
zaczarowane stoiska z miłosnymi wróżbami. Magiczna kula w której można było zobaczyć twarz
przyszłego ukochanego, samo-układający się tarot, horoskop czy chiromancja. Herm uśmiechnęła
się, widząc jak Parvati z rozanieloną miną gładzi dłoń Theodora Notta, próbując chyba mu coś
wywróżyć... Żałosne.
--Wesołych walentynek... - usłyszała za swoimi plecami głos, którego zupełnie się nie spodziewała.
--Tak, mam nadzieję, że takie będą – odpowiedziała, odwracając się i mierząc Rona zimnym
wzrokiem.
--Hermiono ja... wiem. Jestem kretynem i żadne przepraszam nic tu nie zmieni... Chciałbym tylko,
żebyś wiedziała, że dużo zrozumiałem... - powiedział cicho. Spojrzała na niego z powątpiewaniem.
Czy naprawdę coś zrozumiał? Czy to może jakiś kolejny jego podstęp?
--Poznałem fantastyczną dziewczynę, która otworzyła mi oczy. Zrozumiałem, że Ślizgoni nie są
źli... - wydukał, czerwieniąc się lekko.
--Ciesze się, że coś się zmieniło w twoich poglądach – odezwała się ugodowo.
--O tak! Bardzo wiele. Poczekaj chwilę, przedstawię Ci ją – zawołał, po czym zniknął w tłumie.
Hermiona ledwo zdążyła rozejrzeć się po salonie, gdy Ron już wrócił, ciągnąc za sobą... Sylvie
Nott.
--Ty jesteś siostrą Theodora! - zawołała zdziwiona Miona.
--Tak – odpowiedziała z uśmiechem Ślizgonka – A ty jesteś Hermioną Granger, prefektem
naczelnym szkoły i dziewczyną Smoka.
--Tak, tak i nie – odpowiedziała Gryfonka, czerwienią się lekko.
--Co nie? - zapytała inteligentnie Nott.
--Na ostatnie stwierdzenie odpowiedź brzmi - nie. Nie jestem niczyją dziewczyną – wyjaśniła
naprędce.
--Serio? To dziwne, cały Slytherin o was plotkuje.
--Slyterin jak zwykle ma błędne informacje – burknęła rozzłoszczona.

180
--To się Astoria ucieszy... zdaje się, że od kilku tygodni większość czasu spędza szlochając w
poduszkę.
--To rzeczywiście przykre... przepraszam, ale ktoś mnie woła – skłamała, gdyż nie miała ochoty
ciągnąć tej rozmowy. Niezbyt ucieszyła ją informacja, że Ślizgoni plotkują o niej i blondynie...
Gdzieś przy wejściu mignęła jej Pansy. Postanowiła więc podejść i się z nią przywitać.
--Powiesz mi, kto mnie tu zaprosił? Denerwuję się – poprosiła ją Pansy. Hermiona zachichotała.
--Zaraz pewnie sama się dowiesz, o proszę chyba już tu idzie... - obie dziewczyny spojrzały na
Seamusa Finnigana, który chyba również się denerwował.
--Cześć, cieszę się, że przyszłaś – wydukał speszony. Parkinson wyglądała na lekko zaskoczoną, ale
po chwili uśmiechnęła się promiennie.
--Ja też się cieszę, że przyszłam...
Brązowowłosa uznała, że to najwyższa pora by się zmyć z widoku, zwłaszcza, że Seamus właśnie
wręczał Pansy ładną, czerwoną różę.
--Może róże nie są takie złe? - zastanawiała się Hermiona. Przejście ponownie się otworzyło i
weszli przez nie Draco i Blaise. Herm ucieszyła się na ich widok.
--A co to za spóźnienie? - zaśmiała się gdy skończyli się już ściskać na powitanie (Draco
zdecydowanie powinien używać innych perfum – te obecne, mogły zbyt mocno działać na płeć
przeciwną).
--Diabeł musiał odpiłować swoją kulę u nogi – wyjaśnił jej blondyn, zatrzymując wzrok na jej
nowym naszyjniku.
--Kulę u nogi? - zdziwiła się Gryfonka.
--On tak nazywa Dafne. Chciała przyjść tu z nami... - burczał Blaise.
--Mogłeś ją zabrać – zaśmiała się.
--A po co mam wlec ze sobą jednorożca do zagrody? Tu mi nie zabraknie damskiego towarzystwa –
wyszczerzył się Diabeł.
--Jesteś okropny! - skarciła go rozbawiona Hermiona, po czym zaprowadziła obu chłopców do
bufetu z alkoholem.

Impreza była udana i wszyscy zdawali się dobrze bawić. Kilka par tańczyło na prowizorycznym
parkiecie, a kilka innych obściskiwało się na sofach porozstawianych pod ścianami. Hermiona stała
przy jedynym z wysokich okien i rozmawiała z Draco. Rozmowa ta była bardzo przyjemna i
dziewczyna raz po raz śmiała się z jakiś wesołych anegdotek lub docinek Smoka. Nie wiedziała
jednak, że pewna osoba ją obserwuje, a jej złość potęguje się z każdą minutą.
--Dziwka! - warknęła z pogardą.
--O co Ci chodzi? Przecież masz Deana.
--To niczego nie zmienia! Twierdziła, że nie ma nic do Malfoy'a, a teraz proszę! Wygląda jakby
marzyła, by zaraz zaciągnąć go do łóżka! - głos Lavender był przepełniony jadem.
--Dlaczego tak Ci to przeszkadza? Przecież Draco powiedział ci, że nie masz u niego szans... –
wypaliła Parvati, za co została poczęstowana spojrzeniem bazyliszka.
--Skoro ja nie mam szans, to ona tym bardziej nie powinna ich mieć! Jest brzydka i wredna!
--Może jemu się podoba? - zapytała Patil, patrząc na przystojnego blondyna w błękitnej koszuli,
idealnie leżących na nim jeansach i z uroczo potarganymi włosami, który właśnie zakładał
Hermione za ucho, jeden z loków, który wypiął się z jej koka.
--Pożałuje! Zakłamana suka! - piekliła się Lav, widząc, jak Granger rumieni się pod wpływem
dotyku Ślizgona.
--Niby co zrobisz?
--Zaraz zobaczysz! - burknęła Lav, łapiąc za kieliszek pełen czerwonego, kleistego ponczu.

181
--Nie chcesz sobie powróżyć? - zapytała Hermiona z uśmiechem.
--O nie. Wolę nie wiedzieć, co mnie czeka. Jeszcze się okaże, że w przyszłości będę musiał dalej
zadawać się z Diabłem... - udał przerażonego tą perspektywą.
--Chyba gorzej byś się poczuł, gdyby okazało się, że jednak nie będziesz się z nim kolegował...-
docięła mu lekko – A tak w ogóle to gdzie on nam zniknął? - zmarszczyła czoło w zdziwieniu,
rozglądając się po salonie.
--Mam nadzieję, że nie robi czegoś głupiego... - zaniepokoił się Draco, patrząc na Harry'ego i jego
kumpli, którzy właśnie raczyli się whisky.
--Może lepiej go poszukamy? - zaproponowała Hermiona.
--Taa, to niezła my... Uważaj! - krzyknął, odciągając ją na bok. Sam jednak nie zdążył uskoczyć i
cały kieliszek ponczu wylądował wprost na jego błękitnej koszuli. Lavender stała przed nim i
zszokowana wpatrywała się w paskudną, czerwoną plamę.
--Ja... ja... - blondynka nie potrafiła wykrztusić niczego konstruktywnego.
--Co ty, do cholery?! - krzyknęła Hermiona – Chciałaś mi to wylać na głowę? Do reszty Cię już
pogrzało idiotko?! - Draco w ostatnim momencie złapał Hermionę za łokieć, bo dziewczyna chyba
miała zamiar rzucić się na Lav z pięściami. Blondynka szybko odwróciła się na pięcie i po prostu
zwiała.
--Ostatnia wariatka! - warknęła z pogardą Herm, patrząc na zrujnowaną koszulę blondyna.
--Mam różdżkę w dormitorium, chodź, pomogę Ci to usunąć – zaproponowała. Draco uśmiechnął
się delikatnie pod nosem. Warto było poświęcić koszulę, jeśli miał się z nią znaleźć sam na sam.
Hermiona dopiero stając przed drzwiami swojego pokoju, zrozumiała, jakie konsekwencje może
mieć przyprowadzenie tu Smoka. Byli sami, po kilku drinkach i w dość romantycznym nastroju. To
mogło się skończyć w bardzo różny sposób. W myślach podziękowała sobie szybko, że pamiętała
by wydepilować dziś nogi... Czując, jak jej serce bije coraz szybciej, otworzyła drzwi do
dormitorium. Jednak to co zobaczyła, prawie ścięło ją z nóg. Draco,zdziwiony jej reakcją sam
zajrzał do środka... i szybko zrozumiał, dlaczego Hermiona była w takim szoku...

--Co ty tu do cholery robisz? - wykrzyknęła zszokowana Hermiona. Intruz, który bez zaproszenia
wszedł do jej dormitorium, w odpowiedzi uśmiechnął się wesoło i pociągnął zdrowo z butelki z
piwem. Siedział wygodnie rozparty na kanapie, a cała jego postawa, aż kipiała pewnością siebie. Na
stoliku przed nim leżał duży bukiet czerwonych róż. Draco, na ten widok, ledwo pohamował się
przed wyrażeniem swojego niezadowolenia... czyli innymi słowy zamordowaniem tego kretyna na
miejscu. Jednak to było królestwo Hermiony, więc to jej należało oddać palmę pierwszeństwa...
--Słyszysz?! Pytałam o coś?! Co ty robisz w moim pokoju?! - darła się Gryfonka.
--Czekam na Ciebie koteczku...
--Jak tu wszedłeś? - warknęła.
--Normalnie. Słyszałem jak Ruda podawała kiedyś hasło. Cieszysz się na mój widok, prawda? Nie
wiem tylko, po co przyprowadziłaś tu tego gogusia?
--Uważaj sobie McLaggen – warknął Ślizgon. Cormac uśmiechnął się perfidnie.
--Nie, no to jest chyba jakiś kiepski żart. Czy tyś się upił jakimś eliksirem szaleństwa? Może do
spółki z Brown? Godyrku, to już przechodzi ludzkie pojęcie! - piekliła się Miona.
--Może chcecie sobie to wyjaśnić sam na sam? – burknął Draco zakładając ręce na piersi i mierząc
Gryfona nienawistnym spojrzeniem.
--Ani mi się waż wychodzić! I czy ja Ci wyglądam na upośledzoną? W życiu bym się z nim nie
umówiła po raz drugi! To skończony tępak i niekulturalny buc!
--Ej mała! Nie tak ostro, nie musisz udawać, że Ci się nie podobam... Przecież wyraźnie słyszałem,
że na mnie lecisz! - oburzył się Cormac.
--Ja na Ciebie? Wcześniej wolałabym zostać zakonnicą! - warknęła wściekła dziewczyna.
--Dobra, o co tu w ogóle chodzi? Czemu on uważa, że Ci się podoba? - zapytał Smok.
--Bo najpewniej spadł z tej swojej miotły, prosto na ten pusty łeb – wypaliła Herm.

182
--Taka jest prawda! - upierał się McLaggen.
--Niby kiedy powiedziałam, że mi się podobasz, co?
--Wczoraj wieczorem, w pokoju wspólnym. Siedziałaś tam z tą Rudą od Weasleyów.
Rozmawiałyście o mnie.
Hermiona szybko starała się przeanalizować wczorajszą rozmowę z Ginny. Oplotkowały w niej
większość chłopaków jakich znały... taka mała analiza, kto komu najpewniej wyśle walentynkę.
--No może i rozmawiałyśmy, ale na pewno nie o tym, że chcę się z tobą spotykać!
--No jak nie? Najpierw ta Ruda zapytała, czemu nie umawiasz się z jakimś Puchonem. Ty
odpowiedziałaś, że to nie twój typ, na co Ruda stwierdziła, że teraz pewnie wolisz blondynów...
--A jaki to ma związek z tobą? - zapytała ze złością.
--No przecież jestem blondynem... - oznajmił Cormac. Draco parsknął śmiechem, a Hermiona
złapała się z głowę.
--I myślisz, że chodziło nam o Ciebie?
--No, a o kogo innego? Zresztą, kilka minut później powiedziałaś, że jestem słodki jak miód...
--Na Merlina McLaggen! O ile dobrze pamiętam, to mówiłam wczoraj, o tobie, że jesteś głupi jak
but! - krzyknęła.
--Nie musisz się wstydzić Granger. Ja i tak wiem, że mnie chcesz... od szóstej klasy do mnie
wzdychasz – Cormac uśmiechnął się i wstał, zabierając bukiet kwiatów. Hermiona zrobiła
gwałtowny krok w tył, gdy zauważyła, że chłopak ma zamiar do niej podejść. Od razu natrafiła
swoimi plecami na pewną przeszkodę. Draco zmierzył rywala zimnym spojrzeniem i położył swoje
dłonie na jej talii.
--Powiedz tylko słowo, a zostanie z niego niezbyt ładny kleks na ścianie – szepnął jej wprost do
ucha. Gryfonka przecząco pokręciła głową.
--McLaggen masz sekundę, by wyjść z mojego dormitorium. Drugi raz nie umówiłabym się z taką
imitacją czarodzieja jak ty. Wynoś się! - palcem wskazała mu drzwi.
--Kochanie, nie musisz udawać przed Malatoyem, czy jak mu tam. Zaraz grzecznie go wyprosimy,
a później ładnie się pobawimy... - Gryfon uśmiechnął się lubieżnie. Hermiona mogła wyczuć, jak
stojący za nią chłopak zagotował się ze złości. Wiedziała, że wystarczy jeszcze chwila, a z Cormaca
faktycznie może zostać jedynie paskudna plama.
--Dość tego! Wynocha stąd kretynie! - podeszła, złapała McLaggena za łokieć i zaczęła ciągnąć go
w stronę wyjścia. Jednak Gryfon był od niej dużo silniejszy. Rzucił o podłogę bukietem róż i
wyrwał ramię z jej uścisku, po czym sam szybko owinął swoje łapska wokół niej. Natychmiast też
pochylił się by ją pocałować. Hermiona zamarła z przerażenie, nie myśląc nawet o tym by mu się
wyszarpać. Nagle jednak uścisk Cormaca się poluźnił, a już sekundę później, sam chłopak odleciał
kilka metrów, dość mocno uderzając w drzwi. Draco, aż iskrzył ze wściekłości. Doskoczył do
oszołomionego McLaggena i podniósł go do pionu.
--Hermiona wyraźnie powiedziała, że nie chce Cię widzieć. Na przyszłość, lepiej od razu jej
posłuchaj . I ostrzegam cię, byś się więcej do niej nie zbliżał bez jej pozwolenia – syknął przez
zaciśnięte zęby, po czym otworzył drzwi i wyrzucił Cormaca na korytarz, jakby ten był zbędną parą
starych kaloszy. Smok z hukiem zatrzasnął za nim drzwi.
--Wszystko w porządku? - zapytał. Hermiona niepewnie zrobiła kilka kroków w jego stronę.
Cieszyła się, że był tutaj z nią... Aż bała się pomyśleć, co by było, gdyby sama przyszła do
dormitorium, skoro Cormac nie bał się jej obłapiać nawet przy Ślizgonie... Zanim zdążyła się
zorientować silne ramiona blondyna owinęły się wokół niej. Hermiona od razu objęła jego szyję i
ułożyła głowę na jego ramieniu. Jego ciepło i kojący zapach wody kolońskiej napełniały ją
poczuciem bezpieczeństwa i szczęścia.
--Dziękuję – szepnęła cicho, obejmując go trochę mocniej.
--Ten debil ma szczęście, że nie chciałem ubrudzić się jego krwią... Zresztą, koszulę już i tak mam
poplamioną na czerwono – dodał żartobliwie.
--A no tak, zupełnie zapomniałam – Hermiona odsunęła się od niego i uśmiechnęła delikatnie – Idę

183
po różdżkę, by wywabić tę wstrętną plamę – zawołała nieomal heroicznie, czym wzbudziła śmiech
blondyna. Odwróciła się, by podejść w stronę biurka, gdzie najpewniej leżał jej magiczny atrybut,
ale coś stanęło na jej drodze... Bukiet róż od Cormaca, walający się po podłodze. Gryfonka schyliła
się i podniosła go z niesmakiem.
--Są okropne – zawyrokowała, patrząc na przywiędnięte kwiaty. Ruszyła w stronę kosza na śmieci,
stojącego w kącie pokoju.
--Czekaj, chyba nie jest z nimi jeszcze tak źle – odezwał się Malfoy. Podszedł do dziewczyny i
zabrał bukiet z jej rąk, po czym wyjął swoją różdżkę i wyszeptał zaklęcie. Na policzki Hermiony
wystąpiły dwa delikatne rumieńce, gdy Draco oddał jej wiązankę małych... słoneczników.
--Teraz są śliczne – wyszeptała Hermiona, z czułością patrząc na kwiaty.
--Śliczne kwiaty dla ślicznej dziewczyny – blondyn chyba nawet nie wiedział, jak to się stało, że
powiedział to na głos. Jednak nie mógł się powstrzymać.
--Pomogę Ci z tą koszulą... - wyjąkała speszona. Machnięciem różdżki przywołała wazon, a
kolejnym napełniła go wodą. Ustawiła kwiaty na biurku i odwróciła się w stronę Smoka, by zająć
się wreszcie tym, po co tu przyszli – to znaczy paskudną plamą z ponczu.
--Nieźle Ci poszło z transmutacją tych kwiatów... McGonagall byłaby dumna – zagadnęła go,
jednocześnie oczyszczając zaklęciem jego koszulę.
--Mam dobrą korepetytorkę – kokietował. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie pod nosem i ostatni
raz machnęła różdżką, a plama z ponczu odeszła w niepamięć.
--Gotowe – poinformowała go radośnie.
--Uważaj teraz, bo naprawdę niewiele osób to ode mnie usłyszało... Dzięki – powiedział
rozbawiony, ale ona wiedziała, że mówił prawdę. Malfoy'owie nie dziękują, tacy już są.
--Podziękowania przyjmuję w galeonach albo... Nie, korepetycje może lepiej sobie odpuszczę -
sparodiowała to co powiedział jej, gdy dziękowała za zabandażowanie stopy.
--Zależy z czego miałbym Ci ich udzielić – wyszeptał zbliżając się do niej. Hermiona oparła się o
blat swojego biurka, bojąc się, że za chwilę nogi mogą odmówić jej posłuszeństwa... blondyn stał
zdecydowanie za blisko niej.
--Na pewno wymyśliłbyś coś kreatywnego – wymruczała patrząc mu w oczy.
--Może... - powiedział cichym, zmysłowym głosem, a zaraz potem ją pocałował.
Z początku delikatnie, jakby jej usta muskały skrzydełka motyla, jednak to jej nie wystarczyło.
Chciała więcej i to teraz, natychmiast. Stanowczo przyciągnęła go do siebie, łapiąc za przód
koszuli, po czym namiętnie wpiła się w jego usta. To było jak uderzenie gromu. Porażające i
niesamowite, ale wciąż właściwe – i tego właśnie chciała. Blondyn ulokował swoje dłonie na jej
talii i żarliwie oddawał jej gorące pocałunki. Chcieli tego i oboje wiedzieli, że nie tylko tego...
Draco mruknął z aprobatą, gdy dziewczyna delikatnie przygryzła jego wargę, za to Hermiona
westchnęła z zachwytu, gdy dłonie Ślizgona wsunęły się pod jej bluzkę, delikatnie gładząc jej
plecy. Całowali się namiętnie, nie pragnąc niczego poza chwilą sam na sam. Jego dłonie delikatnie
zsunęły się w dół i zanim Hermiona zdążyła się zorientować, znalazły się na jej udach, a już w
następnej sekundzie Draco posadził ją na blacie jej własnego biurka. Delikatne pocałunki, jakimi
została obdarowana jej szyja, sprawiły, że poczuła się jak w niebie. Malfoy doskonale wiedział, jak
sprawić, by kobieta czuła się tą jedyną, wyjątkową, niepowtarzalną... Przypuszczała, że być może
będzie tego kiedyś żałowała... ale w tej chwili nie miała najmniejszego zamiaru o tym myśleć,
zwłaszcza, że usta Smoka znów znalazły się na jej wargach. Wplotła palce w jego cudownie
miękkie włosy i zamruczała z zadowolenia gdy dłoń blondyna wsunęła się pod spódnicę, delikatnie
głaszcząc jej udo. Sama postanowiła nie czekać dłużej i sięgnęła do zapięcia jego koszuli.
Wiedziała, że ta noc na długo zapadnie jej w pamięć... Własnie była w połowie rozpinania okrycia
Ślizgona, gdy coś gwałtownie uderzyło w drzwi do jej dormitorium. Hermiona aż podskoczyła z
przerażenia, a Draco odruchowo sięgnął po różdżkę.
--Co to do było? - jęknęła zdenerwowana.
--Mogę sprawdzić – zaproponował Smok.

184
Jednak sprawdzenie czegokolwiek nie było konieczne... gdyż klamka w drzwiach właśnie się
poruszyła. Hermiona wiedziała, że hasło do jej dormitorium obecnie znała tylko Ginny no i teraz
pewnie ten głupek Cormac, tak więc nikt inny tu nie wejdzie... Zdziwiła się lekko, gdy drzwi jednak
się uchyliły, a już chwilę potem podziękowała, że siedzi bo najpewniej by upadła, widząc to, co się
działo...

Ginny chyba nie zdawała sobie sprawy, jaki szok wywarło na jej przyjaciółce to co właśnie robiła...
zresztą trudno się jej dziwić, skoro zajęta była namiętnym oddawaniem pocałunków... Diabła, który
również był nieświadomy tego, że jego najlepszy przyjaciel właśnie usiłuje pozbierać szczękę z
podłogi. Hermiona i Draco spojrzeli na siebie z niedowierzaniem, a całująca się para nadal była
zbyt zajęta sobą, by zobaczyć, że ktoś poza nimi jest w pokoju. Wreszcie Draco, nie widząc innego
wyjścia, odchrząknął znacząco, by dać znać Zabiniemu, że powinien trochę opanować swoje gorące
obmacywanie tyłka Wiewiórki. Ginny i Blaise odskoczyli od siebie jak oparzeni i obydwoje
spojrzeli na Smoka i Mionę. Na kilka sekund w pokoju zaległa ciężka cisza, którą można by kroić
nożem
--Co tu robicie? - wyjąkała Ginny, której kolor policzków idealnie komponował się teraz z jej
Rudymi włosami.
--Łowimy łososie norweskie, nie widać? – burknął Malfoy.
--To tak jak my. Dobre macie przynęty? - zripostował Diabeł, uśmiechając się lekko.
--Chyba nienajlepsze - odpowiedział blondyn patrząc na przyjaciela przenikliwie.
--Myślę, że lepiej będzie, jak odłożymy te połowy na inny termin – odezwała się Hermiona
zeskakując z biurka i poprawiając spódnicę.
--Tak, zwłaszcza, że coś czuję, że zbliża się sztorm... Może lepiej już chodźmy – zaproponował
Blaise patrząc wyczekująco na Smoka, który w odpowiedzi skinął tylko głową.
--Szybciej będzie, jak wyjdziecie przez portret – zaproponowała im Hermiona.
--W takim razie... dobranoc miłym paniom – pożegnał się Diabeł i pierwszy ruszył w stronę
przejścia.
--Słodkich snów – szepnął Draco do Hermiony. Chwilę później Gryfonki zostały same w pokoju.

--Nie patrz tak na mnie – jęknęła Ginny. Dwie łzy wypłynęły na jej zarumienione policzki.
--Nie patrzę na Ciebie jakoś specjalnie... - odpowiedziała spokojnie Hermiona.
--A właśnie, że patrzysz! Oceniasz mnie! Brzydzisz się mną! - wykrzykiwała Ruda z desperacją.
--Ginny...
--Nie masz prawa robić mi wyrzutów! Sama nie jesteś lepsza! Bo niby co robiłaś tu z Malfoy'em?
Nie możesz mnie oceniać! - krzyczała Gin.
--Uspokój się! - nakazała ostro Hermiona – Nie oceniam Cię i nie brzydzę się tobą . I proszę, byś
mnie nie atakowała, bo pamiętaj, że obiecałam Ci kiedyś, że zawsze będę po twojej stronie!
--Masz rację Herm... przepraszam – Ginny usiadła na kanapie i schowała zapłakaną twarz w
dłoniach. Hermiona usiadła obok przyjaciółki i objęła ją ramieniem.
--Nie wiem, jak mogłam nas porównać... przecież ani ty, ani Draco nie jesteście z nikim związani...
możecie robić na co macie ochotę... a ja...ja zachowuje się jak jakaś dziwka – wyszeptała gorzko.
--Nie mów tak Ginny! Nigdy nie mów o sobie w ten sposób! - poprosiła Herm, mocniej obejmując
przyjaciółkę.
--Nie wiem, jak to się stało Miona... i nie wiem, po co to dalej ciągnę... nie potrafię przestać.
--Chcesz o tym porozmawiać? - zapytała łagodnie. Ginny skinęła głową. Obie wiedziały, że ta
rozmowa jest jej potrzebna.
--Pamiętasz, jak Smok był chory? Zabini odwiedził go w twoim dormitorium... Spotkałam go, jak
od was wychodził. Nie wiem, jak to się stało. Od słowa do słowa... Ja powiedziałam coś o Dafne,
on o Harrym... i...

185
--I co? - zapytała Herm z ciekawością.
--I wylądowaliśmy w składziku na miotły... - wyznała Ginny czerwieniąc się ogniście.
--Więc dzisiaj to nie był pierwszy raz? - ta wiadomość nieźle wstrząsnęła brązowowłosą.
--Nie... to trwa od pewnego czasu, a ja nie potrafię tego przerwać. Dziś w Wielkiej Sali, gdy Diabeł
mówił, bym nie pomyliła Harry'ego z innym... chodziło mu o to co jest między nami...
--Ale dlaczego Ginny? Dlaczego nie zerwiesz z Harrym i nie zaczniesz chodzić z Zabinim?
Przecież chyba obydwoje tego chcecie. Nie kochasz już Pottera prawda?
--Nie, nie kocham. To głupie wiem, ale myślałam, że to Blaise pierwszy zerwie z Dafne... ale on...
--Może czeka, aż ty zerwiesz z Harrym? Czemu o tym nie porozmawiacie? - dopytywała Herm.
Ginny wstała z kanapy i zaczęła nerwowo krążyć po pokoju.
--Nie wiem Miona, to skomplikowane... nie mam odwagi zacząć tej rozmowy. My w zasadzie tylko
spotykamy się ukradkiem i od razu rzucamy się na siebie, bez opamiętania.
--Musisz znaleźć w sobie tę odwagę Gin, zanim będzie za późno – poradziła jej Hermiona.
--Masz rację, jak zwykle zresztą... ale jeszcze nie teraz. Za tydzień jest przecież finałowy mecz. Nie
mogę zerwać z Harrym! Załamałby się i cały Gryffindor miałby do mnie o to pretensje... Jeszcze
tylko tydzień. Potem wszystko się ułoży – planowała Ruda.
--Obyś miała rację...– wyszeptała Hermiona.

Drogę do ich dormitorium pokonali w ponurym milczeniu. Obaj wiedzieli, że nie ma sensu
zaczynać rozmowy na korytarzu... zwłaszcza, że ta nie miała należeć do łatwych. Napięta atmosfera
pomiędzy nimi ani na trochę nie opadła, gdy znaleźli się wreszcie w pokoju. Blaise podszedł do
ukrytego barku i wyciągnął z niego whisky i dwie szklanki. Niezbędny ekwipunek na prawdziwą,
męską rozmowę.
--Pewnie masz mi dużo do powiedzenia – burknął Diabeł, podając Draconowi drinka.
--Myślę, że ty masz więcej do powiedzenia mnie – odpowiedział blondyn.
--Nie oceniaj mnie stary, bo i ja Cię nie oceniam!
--Bo ja nie robię czegoś tak głupiego! Wiesz co wyprawiasz?
--Ja? A ty wiesz?! Co z Hermioną? Długo masz zamiar grać w tę grę? Będziesz jej obiecywał złote
góry, po czym porzucisz ją jak starą ścierkę, gdy twój tatuś zabroni Wam być razem? - wykrzyczał
Zabini. Draco spojrzał na niego zimnym wzrokiem.
--Jeśli chciałeś, bym poczuł się tak kiepsko jak ty, to gratuluje stary, udało Ci się – jednym łykiem
dopił drinka, po czym wstał. Nie miał ochoty na dalszą rozmowę z przyjacielem. Jego słowa zbyt
mocno go dotknęły, tym bardziej, że doskonale wiedział, iż Blaise ma rację...
--Nie Smoku! Poczekaj! Wiesz, że tego nie chciałem... Przepraszam – błagalny ton sprawił, że
Malfoy zatrzymał się w drzwiach. Wiedział, że Diabeł jest w tarapatach i wiedział też, że jedynie on
może mu pomóc, jedynie on może go zrozumieć.
--Pogubiłem się... - wyszeptał Blaise.
--Nie tylko ty... - odpowiedział Draco podchodząc do barku po kolejną porcję whisky.
--Nie wiem po co to robię, ani nie wiem dlaczego, wiem tylko, że nie potrafię przestać. Ona jest dla
mnie jak powietrze, słońce, woda, wszystko. Wiesz,co mam na myśli, prawda?
Arystokrata w odpowiedzi tylko skinął głową i dolał przyjacielowi bursztynowego alkoholu.
--Powiedz mi co zrobić. Przecież to ty znasz mnie najlepiej ze wszystkich. Kilka razy uratowałeś mi
życie i to dosłownie.
--Nie zaczynaj z tym... – poprosił Draco.
--Pierwszy raz, gdy miałem sześć lat, a ty powstrzymałeś mnie, jak chciałem skoczyć z dachu, by
udowodnić, że umiem latać - Smok uśmiechnął się na to wspomnienie. Obaj z Diabłem byli w
dzieciństwie prawdziwymi urwisami, ale to Zabini zawsze miał te bardziej szalone pomysły.
--Drugi raz, gdy pijany chciałem przespać się z Mili... o Salazarze, za to jestem Ci chyba
najbardziej wdzięczny – zaśmiał się Blaise.

186
--Fuj! Tego mogłeś nie przypominać... to dziś widzę te jej okropne majtki, gdy siłą wyrywałem Cię
z jej łóżka.
--I po raz trzeci, gdy na jednej z misji odepchnąłeś mnie z linii zaklęcia tego aurora... Przez to, sam
nie wykonałeś zadania i zostałeś ukarany. Do dziś mam wyrzuty sumienia.
--Nie gadaj głupot Diable. Wolałbyś zginąć? To było tylko małe crucio.
--Ale pewnie bolało jak cholera. Chociaż zniosłeś to dzielnie. Prawdziwe cierpienie widziałem u
Ciebie tylko raz...
--Kiedy? - zainteresował się blondyn.
--Gdy opowiadałeś mi, jak Bellatrix torturowała Hermionę. Starałeś się nie pokazywać w żaden
sposób, jak to na Ciebie wpłynęło, ale ja wiedziałem. Widziałem w twoich oczach. To one
powiedziały mi, jak bardzo wtedy cierpiałeś.
--Taa... nie wspominam tego najlepiej – burknął Smok.
--Kochasz ją? - zapytał znienacka Zabini.
--Nie...
--Nie wierzę! Nie kłam! - żachnął się Diabeł.
--Nie mówmy o tym teraz – dokończył poprzednią wypowiedź Draco. Diabeł uśmiechnął się
delikatnie pod nosem.
--Wiedziałem, że naprawdę ją kochasz... I wiedź, że doskonale to rozumiem. Wypijmy więc - za
niewłaściwie kobiety, którym oddaliśmy nasze serca – obaj Ślizgoni stuknęli się swoimi
szklaneczkami, po czym osuszyli je jednym łykiem. Na szczęście barek był dobrze zaopatrzony,
gdyż tej nocy chłopcy długo jeszcze rozmawiali.

Pogoda była pochmurna, a z nieba siąpił delikatny deszcz. Jednak atmosfera na boisku była bardzo
gorąca. Finałowy mecz pucharu Quidditcha zawsze wzbudzał wiele emocji. Hermiona nerwowo
zaciskała kciuki, sama nie wiedząc, komu ma dziś kibicować... Bo to oczywiste, że chciała, by
wygrali Gryfoni. Harry, Ron i Ginny ostro trenowali, by odnieść dziś sukces, co procentowało ich
znakomitą grą na boisku... ale... Jeszcze do teraz czuła na swych ustach smak ust przystojnego
blondyna. Chciała mu tylko życzyć powodzenia, nie jej wina, że skończyło się to na namiętnym
pocałunku przy szatni Ślizgonów. Dzięki Ci Merlinie, że nikt tego nie widział... Spojrzała na
przeciwny sektor, w którym zasiadało grono pedagogiczne. Profesor SilverSpell, w bordowym
szaliku, głośno dopingowała Gryfonów, wywołując tym sporą irytację Snape'a, który siedział tuż
obok niej i nerwowo zaciskał blade palce na zielonym szaliku swojego domu. Po drugiej stronie
Severusa siedziała bardzo elegancka kobieta, która błyszczącymi oczami wodziła za postacią
swojego syna szybującego na miotle... Narcyza Malfoy. Nawet z takiej odległości Hermiona
zauważyła, że arystokratka trzyma dłoń swojego męża, który również miał na sobie zielony szalik i
głośno dopingował drużynę Slytherinu. Taki obrazek w ogóle nie pasował jej do zwykłej,
aroganckiej postawy Lucjusza.
--100 do 90 dla Gryffindoru – wykrzykiwał Terry Boot. Gra była bardzo wyrównana, a Hermiona
miała wrażenie, że toczy się ona głównie pomiędzy Ginny, a Zabinim. To oni byli najbardziej
aktywni i perfidnie odbierali sobie nawzajem kafla. Draco i Harry latali po boisku, wypatrując
znicza. Obaj doskonale wiedzieli, że wygrana pucharu zależy głównie od nich... Ginny świetnie
radziła sobie w roli ścigającej, jednak Diabeł nie ustępował jej talentem. Kafel przechodził im z rak
do rąk i obydwoje odgrywali się punkt za punkt. Pałkarze obu drużyn usiłowali udaremnić ataki
najlepszych graczy, ale było to bardzo trudne. Zarówno Ginny jak i Blaise byli dziś nie do
zatrzymania.
--Ginny Weasley znów atakuje obręcze Ślizgonów, tę dziewczynę niesie dziś wiatr i nawet sam
diabeł, by sobie z nią nie poradził... - zażartował Terry, na co kilka osób faktycznie parsknęło
śmiechem. Ginny w tym czasie zdobyła kolejne dziesięć punktów dla swojej drużyny. Obrońca
Ślizgonów podał kafla w prosto w ręce Zabiniego, nadeszła pora na kontrę. Blaise z uśmiechem

187
ruszył w stronę Rona, który nerwowo krążył wokół pętli Gryfonów.
--Szkoda, że Ron Weasley nie reprezentuje dziś takiej formy jak jego fenomenalna siostra. Wszyscy
wstrzymują oddech, by przekonać się, czy przyjaciel słynnego Pottera i tym razem dopuści do straty
punktów.... I... Tak proszę państwa! Weasley znów nie obronił. Trzeba jednak przyznać, że zagrania
Zabiniego są dziś perfekcyjne! Brawa dla ścigającego Ślizgonów, to jego siódma akcja zakończona
zdobyciem punktów – komentował Boot.
--110 do 100 dla domu Lwa, świetna rozgrywka, godna finału! Ale właśniecoś się dzieje po drugiej
stronie boiska, czyżby to...
Harry chyba coś zauważył, bo gwałtownie zanurkował w dół. Draco, nie mając innego wyboru,
ruszył za nim. Już po chwili stało się jasne, że obaj gonią złotą piłeczkę, która za nic nie chce dać
się złapać...
--Tak! Szukający zauważyli znicza i ruszyli w pościg, która przesądzi o wygranej w tym
najważniejszym meczu sezonu! – emocjonował się komentator, a wraz z nim wszyscy zgromadzeni
na trybunach. Hermiona myślała, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi z powodu emocji... Jednak
nagle stało się coś niespodziewanego. Blaise, zamiast zainteresować się, gdzie jest kafel, ruszył za
dwójką szukających.
-- Wyraźnie widać, że Zabini coś kombinuje, bo leci właśnie za Potterem... i chyba coś do niego
mówi! – darł się Krukon. Nikt z tej odległości nie usłyszał, co tak właściwie Diabeł krzyknął, ale
sprawiło to, że Harry zatrzymał swoją miotłę i obrócił się w jego stronę. Hermiona od razu
wiedziała, że Wybraniec jest wściekły. Wystarczyła jednak ta chwilą nieuwagi, by Draco
wykorzystał swoją szansę i...
--250 do 110! - ogłosił Terry Boot – Brawa proszę państwa! Szukający Ślizgonów – Draco Malfoy
złapał złotego znicza! Slytherin wygrywa mecz i tym samym zdobywa puchar Quidditcha!
Trybuna Gryfonów zawyła ze zgrozy, w czasie, gdy dom węża szalał z radości. Herm zauważyła
jeszcze, jak Diabeł, wyraźnie zadowolony z siebie, ląduje na murawie, a reszta drużyny rzuca się w
jego stronę. To Draco złapał znicz... ale dokonał tego dzięki małej dywersji Zabiniego. Nieco dalej
na murawę opadła wyraźnie załamana drużyna Gryffindoru. Kilku zawodników zaczęło pytać
Harry'ego o powód jego rezygnacji ze ścigania znicza w kulminacyjnym momencie... Jednak
Wybraniec ich nie słuchał. Wyrwał pałkę z ręki Jacka Slopera i wskakując na swoją miotłę, ruszył
w stronę rozentuzjazmowanego tłumy Ślizgonów. Przeleciał nad uczniami kłębiącym się wokół
zwycięzców, po czym wylądował i od razu zaatakował trzymaną w dłoni pałką...

188
 Rozdział Trzydziesty Trzeci
Harry:

Złoty błysk. Na dole, blisko murawy. To jest to. Zwycięstwo. Nie zawiodę swojej drużyny!
Zrobiłem zwrot na mojej Błyskawicy i poleciałem tam gdzie zauważyłem znicza. Wiedziałem, że
ten tleniony pajac zaraz zrobi to samo. Dostał od ojczulka - śmierciożercy nową Błyskawicę Ventus,
szybszą od mojej... ale szybkość to nie wszystko. Pokonam Malfoy'a, bo jestem lepszym
zawodnikiem, kapitanem i szukającym...
--Tak! Szukający zauważyli znicza i ruszyli w pościg, która przesądzi o wygranej w tym
najważniejszym meczu sezonu! - darł się Boot. Oznaczało to jedno... Malfoy leci tuż za mną; ale to
teraz nieważne, zwycięstwo było jednym co mnie interesowało. Widziałem go – złotego znicza, był
jakieś trzydzieści metrów ode mnie. I słyszałem Malfoy'a, który siedział mi na ogonie. Wygrana
była na wyciągnięcie ręki. Jeszcze chwile, a na pucharze Quidditcha znów pojawi się nazwa mojego
domu.
--Hej Potter! - usłyszałem wrzask tego dupka Zabiniego.
--Lubisz motyle? Tak się złożyło, że widziałem ostatnio całkiem ładnego, w bardzo ciekawym
miejscu...!!
Zrozumienie, co ten parszywy Ślizgon do mnie mówi, zajęło mi tylko sekundę. Zatrzymałem
miotłę, czując, jak krew buzuje mi w żyłach. Jaka była statystyczna szansa na to, że mówił on o
prawdziwym motylu, a nie o znamieniu mojej dziewczyny...? O tym umiejscowionym na jej udzie...
a w zasadzie na pośladku.
--Zabije Cię ty pierdolony śmierciożerco!! - przysiągłem sobie. On jej dotknął... Dotknął mojej
Ginny. Widział jej znamię... był z nią. Już jest martwy!
--250 do 110! - ogłosił Terry Boot – Brawa proszę państwa! Szukający Ślizgonów – Draco Malfoy
złapał złotego znicza! Slytherin wygrywa mecz i tym samym zdobywa puchar Quidditcha!
--Co?! Kurwa jak to możliwe?! Wygrali... To oni dostaną puchar... To nie miało prawa się stać!
Słyszałem zawód uczniów mojego domu. Słyszałem pretensje mojej drużyny. Czułem adrenalinę
buzującą w moich żyłach tylko po to, by podsycić we mnie chęć mordu... i na tym się skupiłem.
Brudny śmieć śmiał dotknąć mojej dziewczyny... Pożałuje! Wylądowałem na murawie tylko po to,
by wyrwać pałkę z rąk Jacka Slopera – żałosnego kretyna, który nawet nie umiał odbić tłuczka tak,
by ten powstrzymał Malfoy'a przed złapaniem znicza. Wskoczyłem na miotłę i ruszyłem w tłum
tych cieszących się pomiotów śmierciożerców. Powinniśmy ich wszystkich wybić zaraz po wojnie.
Szalonooki miał rację – Raz śmierciożerca, zawsze śmierciożerca! Nic straconego...
Stał tam i zbierał laury, które mu się nie należały. Dziewczyny piszczały, faceci poklepywali go po
plecach, a jedyne na co zasługiwał, to śmierć. Już wkrótce...
Wylądowałem tuż za jego plecami i uniosłem pałkę. Zaraz pan Zabini dostanie nagrodę za
oglądanie motyli w niewłaściwych miejscach... Cel był blisko. Pałka i jego głowa.
--Uważaj!! - ktoś krzyknął, ktoś inny mnie odepchnął, niwecząc tym samym mój plan. Ktoś wyrwał
mi pałkę z ręki, a jeszcze ktoś inny kopnął mnie w żebra.
--Co to miało być, Potter? Miałeś zamiar uderzyć ścigającego Slytherinu? - pieklił się Snape, który
znalazł się nade mną nie wiadomo jak i nie wiadomo skąd. Podniosłem się i spojrzałem w jego
ciemne oczy.
--Nie miałem zamiaru go uderzyć, panie profesorze – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Nietoperz
wyglądał na bliskiego furii.
--Porozmawiamy o tym w zamku! Do mojego gabinetu! - rozkazał.
Poszedłem. Wiedziałem, że to jeszcze nie koniec, a Zabini dostanie to, na co zasłużył. Mogę dostać

189
szlaban. Niech myślą, że próbowałem go uderzyć... Gdy tak naprawdę, miałem zamiar go zabić.

Hermiona:

--Uspokój się Gin, już wszystko dobrze – powtarzałam niczym mantrę. Prowadząc ją z powrotem
do zamku. Wiedziałam, że jest z nią naprawdę źle. Przegrali mecz i to dlatego, że jej chłopak
usłyszał coś od jej... kochanka? Głupio brzmi... Ginny i Blaise są przecież dla siebie kimś więcej.
Cholera! Mogłam ją przekonać, by nie czekała z tą rozmową do meczu... No nic, teraz trzeba będzie
zająć się Rudą... Tyle dobrze, że Harry nie zdążył uderzyć Diabła. Jakoś doszłyśmy do mojego
pokoju. Pomogłam Ginny zdjąć strój do Quidditcha i wejść po prysznic. Wyglądała jak po ataku
dementora. Nic nie mówiła, tylko płakała. Chyba wolałabym już, by krzyczała. Gin była
temperamentna, nie powinna dusić w sobie tych emocji... Odetchnęłam z ulgą, gdy udało mi się
wreszcie położyć ją do łóżka. Moja biedna Wiewiórka... Najlepiej będzie, jak porozmawiam o niej z
Diabłem. Nikt nie wiedział, co tak właściwie Zabini krzyknął do Harry'ego, ale ja mogłam się tego
domyślić...
Postanowiłam zejść na obiad, mając nadzieję, że może uda mi się złapać Diabła.
Hermiono Granger, ty to masz szczęście... Mogłaś minąć się z każdym pod drzwiami Wielkiej
Sali... z każdym! Ale ty musiałaś natrafić akurat na Lucjusza i Narcyzę Malfoy.
--Dzień dobry panno Granger – odezwał się Malfoy senior. W pierwszej chwili poraziło mnie to, jak
bardzo Draco był do niego podobny, mam nadzieję, że tylko z wyglądu.
--Dzień dobry – odpowiedziałam, siląc się na uprzejmość.
--Dzisiaj bez zielonego szalika? - zakpił Lucjusz, a jego żona spojrzała na mnie... jakoś tak inaczej,
jakby z zainteresowaniem...?
--Jak widać – burknęłam, marząc już tylko o tym, by móc sobie pójść.
--W takim razie smacznego obiadu, panno Granger – blondyn uśmiechnął się na pozór uprzejmie.
Podziękowałam mu i z ulgą złapałam za klamkę od drzwi do Wielkiej Sali.
--To była ta Granger, która pomogła Potterowi? Ta sama, którą była z nim w Malfoy Manor?
Bardzo się zmieniła... - doszedł mnie głos Narcyzy Malfoy.
--Mogę Ci określić te dziewczynę w trzech słowach Moja Droga... - odpowiedział Lucjusz. Niestety
Malfoy'owie właśnie wyszli ze szkoły, nie usłyszałam więc, jakie to określenie padło pod moim
adresem – mogę się jednak założyć, że nie było to nic milszego niż – brudna, pospolita szlama...
Teraz to do mnie dotarło... To jego rodzice... Nigdy by nie zaakceptowali szlamy w rodzinie.
Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałam? Dlaczego w ogóle o tym pomyślałam? Ja i Malfoy...
oficjalnie... to śmieszne.
--Gdzie ona jest? – zaatakował Harry, ledwo podeszłam do stolika.
--Odpoczywa – odpowiedziałam mu lakonicznie. Nie mógł iść teraz do Gin. Na pewno nie jego
obecność była jej teraz potrzebna.
--Jest u Ciebie? Podaj mi hasło! - zażądał. Ledwo powstrzymałam ochotę, by roześmiać mu się w
twarz. Co on sobie wyobrażał? Na wszystkich mogła działać jego mesjanistyczna postawa zbawcy
magicznego świata... ale nie na mnie. Ja wiedziałam, jaka jest prawda. Wiedziałam jak niewiele
brakło, by dopadł go mrok i chęć zawładnięcia Insygniami Śmierci. Kiedyś tłumaczyłam to sobie
tym, że Harry jest wrażliwy... teraz już wiem, że on po prostu był słaby.
--Ginny chce być sama, jak będzie miała ochotę Cię widzieć, wtedy dam Ci znać – odpowiedziałam
spokojnie. Harry gniewnie zacisnął szczękę.
--Uważaj, po czyjej stronie jesteś Miona. Straciłaś już Rona... chcesz zostać zupełnie bez
przyjaciół? - warknął i wyszedł z Wielkiej Sali, zanim zdążyłam odpowiedzieć. A powiedziałabym
mu do słuchu! Co on sobie wyobraża? I po co mi taki przyjaciel jak on... Nie ma szacunku dla
nikogo. Zjadłam obiad zupełnie tracąc resztki humoru. Diabła, jak na złość, nie było w Wielkiej
Sali, a wianuszek wielbicielek dookoła Dracona też wcale nie poprawił mi humoru. Kątem oka

190
widziałam, jak Smok kończy swój posiłek i gdzieś wychodzi. Pewnie do salonu Ślizgonów... dalej
zbierać hołdy i pokłony. No nic, wracam do Gin. Diabła pewnie spotkamy na kolacji.
Wyszłam na korytarz prowadzący do mojego dormitorium w myślach powtarzając sobie życzenie,
by ten dzień zmienił się na lepszy niż był do tej pory... Niestety już w następnej chwili porzuciłam
jakiekolwiek myśli, gdyż moje ciało opanował paniczny strach. Drzwi klasy, obok której
przechodziłam, otworzyły się, a zaraz potem ktoś wciągnął mnie do środka, zakrywając mi usta
dłonią.

Draco:

--Jesteśmy z Ciebie tacy dumni synku! - Jesteś cudowny! - Tak stary, jesteś mistrzem! Wszystkie te
pochwały mile pieściły moje ego. Jestem Ślizgonem, a my uwielbiamy być najlepsi. A ja dzisiaj
byłem. Pokonałem samego Pottera! Co prawda, Diabeł musiał wtrącić swoje trzy kunty, ale to cały
on... Wygraliśmy i to się liczy. I mimo, że miło było słuchać tych wszystkich pochwał i
komplementów, czegoś mi w tym brakowało...A nie lubiłem tego uczucia. Draco M. miał zawsze to
czego chciał. Wystarczyło jednak, bym spojrzał na stół Gryfonów, by rozumieć, że mój problem
stanowi odległość. Nie było jej obok. Nie siedziała przy mnie i nie gratulowała mi jak wszyscy. I
choć wielu ludzi mówiło mi, że byłem najlepszy... to właśnie od niej chciałbym to usłyszeć
najbardziej. Dziś zwyciężyłem. To mój dzień triumfu... A Ślizgoni zawsze dążą do celu i zawsze
dostają to czego chcą. Będę miał swoje gratulacje od Ciebie, Granger. I to już niedługo... Wstałem i
szybko ruszyłem do wyjścia. Ona już prawie kończyła jeść swój obiad, musiałem więc się
pośpieszyć. Na piętrze, które prowadziło do jej dormitorium, wszedłem do jednej z pustych klas i...
czekałem.
Usłyszałem jej kroki, potrafiłem je rozpoznać. Od kiedy zrozumiałem, kim ona się dla mnie stała,
dużo czasu poświęciłem na jej obserwację. Wiedziałem jaką kawę lubi i jakie kanapki jada
najczęściej. Wiedziałem, że gdy jest zdenerwowana, to przygryza dolną wargę, a gdy się uczy, to
odruchowo bawi się swoimi lokami. Potrafiłem rozpoznać jej nastrój i emocje widniejące na jej
twarzy i lubiłem tę świadomość, że każdego dnia poznaję ją lepiej, nawet trzymając się na
odległość. Jednak teraz to mi nie wystarczało. Nie potrafiłem już trzymać się z daleka... i nie
miałem zamiaru tego robić. Zbliżała się... wystarczyło wybrać odpowiedni moment, by otworzyć
drzwi klasy. Niczego się nie spodziewała, gdy złapałem ją znienacka i zatkałem jej usta dłonią, by
nie krzyknęła. Ona była przerażona... A ja rozbawiony jej przerażeniem.
--Nie krzycz mała, to może cię puszczę – wyszeptałem wprost do jej ucha. Jej włosy pachniały
cytrusowym szamponem... przyjemnie. Hermiona wymamrotała coś w odpowiedzi, ale moja dłoń
stłumiła jej słowa. Zaśmiałem się cicho i puściłem ją wreszcie... Wiedziałem, że teraz na moją
głowę posypią się prawdziwe gromy.
--Zwariowałeś?! - krzyknęła, zaciskając dłonie w pięści. Była śliczna, kiedy tak się złościła.
Rozśmieszyła mnie ta swoją bojową postawą.
--A podobno Gryfoni są tacy odważni – zakpiłem z niej.
--Za to Ślizgoni to zwykli psychopaci! Udowodniłeś to właśnie przed chwilą – odgryzła się, patrząc
na mnie ze złością w brązowych oczach.
--Już nie udawaj takiej wściekłej – powiedziałem cicho, zbliżając się do niej. Nie miałem zamiaru
tracić czasu po to, by się z nią kłócić. Gdy znalazła się w moich ramionach, miałem wrażenie, że
cała jej złość na mnie uleciała gdzieś bezpowrotnie. Ja lubiłem tę świadomość, że znów mam ją
blisko... i ona też wyglądała na zadowoloną. Zarzuciła mi ręce na szyję i nasze spojrzenia się
spotkały...
--Nie pogratulujesz mi? - upomniałem się.

191
--Czego? Zwycięstwa dzięki oszustwu? Długo to z Diabłem planowaliście? - zaśmiała się uroczo.
--Nie to nie. Sam sobie wezmę nagrodę – zdecydowałem, po czym pocałowałem ją... znowu.
Całowanie tej dziewczyny zawsze było dla mnie czymś niezwykłym... innym od wszystkiego.
Każdy pocałunek odkrywał przede mną jakieś nieznane mi odczucia. Żadna nie całowała tak jak
ona i ja żadnej tak nie całowałem. I mimo, że to było zakazane... to i tak nie miałem zamiaru
przestać.

Blaise:

--Posłuchaj Dafne... wiedziałaś o co chodzi. Nie rób mi tu teraz scen jak rozwścieczony hipogryf,
albo Filch na widok błota. Wiedziałaś, że to nic na dłużej... możemy przecież zostać... no...
znajomymi z jednego domu. Co ty na to? - starałem się wytłumaczyć tej niezbyt rozumnej
blondynce mój punkt widzenia. Czy ona myślała, że powiodę ją do ołtarza w rytm jakiejś ckliwej
melodyjki? Blaise Zabini w fraku i muszce? Świat nie jest na to gotowy... i ja też długo jeszcze nie
będę. Wyciągnąłem ją na ten spacer po błoniach, w porze obiadu tak by jak najmniej osób widziało
to jej upokorzenie... a ona...O nie... rozkleja się... Yah! Nie znoszę płaczliwych laleczek.
--Ale Żabciu... - zaczęła mnie obrażać. Czy ja przypominał jakiegoś gada? Za kogo ona się ma?
Urojona miss ślizgońskiej piękności!
--Daj spokój Daff, to nie miało sensu, nie pasujemy do siebie... - banały, którymi zwykle Smok
karmił swoje porzucane adoratorki, ale może warto spróbować? Lepiej nie mieć w tej paniusi
wroga, bo potrafiła naprawdę być wredna. Nie mogę przecież powiedzieć jej, że miała być tylko
chwilą rozrywki i pstryczkiem w piegowaty nos pewnej Rudej Gryfonki.
--Blaise, ale dlaczego... - łkała rozpaczliwie. Za dużo wilgoci jak na moją delikatną cerę. Spadam
stąd.
--Musisz zrozumieć. Podjąłem taką decyzję i nic jej nie zmieni. Powodzenia GreenBee.
Z prawdziwą przyjemnością zostawiłem ją samą nad jeziorem. Obiad! To jest to co Diabełki lubią
najbardziej... zaraz po whisky, Quidditchu i... Chciałem dokończyć myśl, ale tuż przede mną
pojawiły się pewien bardzo nielubiany i szczerze mówiąc równie brzydki Gryfon. Chyba stał za
drzewami i czekał, aż skończę rozmowę z moją teraz już byłą dziewczyną. Oczywiście Wybraniec
przybył z asystą, sam na sam miałby pewnie mniej hardą minę.
--Expelliarmus – krzyknął bliznowaty kretyn, a różdżka posłusznie wyleciała z mojej kieszeni.
Świetnie.
--Dobre zagranie Potter, szkoda, że dziś na boisku nie poszło ci tak sprawnie – sytuacja nie była dla
mnie różowa, ale w końcu jestem Ślizgonem, nie dam się tak łatwo.
--McLaggen – warknął okularnik, a ten tępy osiłek, który tak wkurza Smoka, podał mu drewnianą
pałkę.
--Cóż za kreatywność Potter. Nie udało Ci się mnie pobić przy całej szkole, to teraz zrobisz to sam
na sam? A... sorry, nie wystarczyłoby Ci odwagi by pojawić się samemu. Musiałeś przyprowadzić z
sobą koleżanki.
--To będzie sam na sam śmieciu. Tylko ja, ty i moja pałka – chwalił się jak jakieś dziecko po
dostaniu pierwszej, dobrej oceny w szkole.
--A cóż to bliznowaty, zabrakło ci jaj, to musiałeś pożyczyć pałkę od kumpla? - jak ginąć to z
honorem, nie przestraszy mnie ten popieprzony złoty chłopczyk. Zbliżał się do mnie, jednocześnie
uderzając pałką w dłoń. Słabo mu wychodziło udawanie groźnego.
--Ta lekcja oduczy cię patrzenia tam, gdzie nie powinieneś... - Potter zrobił krok w moją stronę i
zamachnął się pałką. Cel miał słaby, a ja jestem szybki, więc zdążyłem zrobić unik i roześmiać mu
się w twarz.
--Masz na myśli motyla Potter? Widziałem go na łące... - kolejny atak i kolejny unik.
--Ona jest moja, ty brudny morderco! - warknął i znów próbował mnie uderzyć.

192
--Szkoda, że nie nauczyła cię lepiej tańczyć. Nie bawi mnie takie podrygiwanie... - widząc, że ten
głupek znów we mnie celuje, szybko pochyliłem się, a zaraz potem podciąłem mu jego nogi.
Bliznowaty wyłożył się jak długi tuż u moich stóp. Niestety była jeszcze jego świta przyboczna
składająca się z tego głąba McLaggena i przydupasa Denisa Creevey. Mały goblin nie był
zagrożeniem... ale duży, tępy pupilek Ślimaka już niestety tak. No i mieli różdżki... Byli debilami,
ale zaklęcie wiążące potrafili rzucić... Niewidzialne liny oplotły moje ręce i nogi. Posprzątane.
Chłopiec-który-przeżył-po-to-by-mnie-wkurwiać teraz pewnie poprzestawia co nieco na mojej do
tej chwili przystojnej facjacie... Szkoda.
--Podnieście go! - nakazał swoim bezmózgim sługusom, samemu wstając z ziemi.
--Brawo Potter, bardzo gryfońska postawa. Tylko ty, ja i twoja banda wiernych skrzatów
domowych.
--Skąd wiesz o jej znamieniu? – warknął i nie czekając na odpowiedź, przyłożył mi pałką w brzuch.
Oddech straciłem tylko na chwilę. Mógł mnie bić, torturować, zabić... ale nie powiem mu o nas. O
mnie i o Ginny.
--Jakim znamieniu? Wspomniałem coś o motylkach, jakbyś zapomniał... - kolejny cios, tym razem
w żebra... Odgłos chrupnięcia był chyba gorszy od bólu.
--Pytam po raz ostatni! Skąd wiesz, że Ginny ma takie znamię?! - uderzenie w żołądek.
--Powiedziała mi, jak graliśmy w prawdę czy wyzwanie – wyszeptałem. Bolało. Tak cholernie
bolało. Ale nie dam mu tej satysfakcji. Nie poproszę, by przestał. Uniosłem głowę, by spojrzeć mu
w oczy.
--Wiesz, na początku miałem ochotę Cię zabić. Teraz jednak chcę, byś żył. Żył i widział, jak ona
odchodzi ze mną – powiedział, zanim padł ostatni cios. Prosto w moją głowę. Później była już tylko
ciemność...

Hermiona:

--Gin, kochanie musisz jeść! - prosiłam ją chyba po raz tysięczny, by zeszła ze mną na kolację.
--Nie chcę. Nie zejdę na dół – odpowiedziała, wtulając twarz w oparcie fotela przed kominkiem w
pokoju wspólnym. Powoli zaczynałam tracić do niej cierpliwość. Była nieznośnie uparta w swoim
postanowieniu, by nie schodzić na kolację. Trudno... Jak dorwę dziś Zabiniego, to nagadam mu za
trzech! To przez jego wygłupy, Ginny teraz zachowuje się jak ponure zombi. Niech teraz coś zrobi,
skoro tak narozrabiał... Draco wspomniał coś, że Blaise ma chyba zamiar zerwać z Greengrass, nie
chciałam jednak o tym mówić Gin, gdyż nie miałam pewności. Przyślę Diabła do niej, najlepiej
będzie, jak pogadają. Schodząc na kolację, zastanawiałam się co, zrobić z zaproszeniem na
dzisiejszą imprezę. Draco wyglądał, jakby naprawdę zależało mu na tym, bym tam była... Pominę
już fakt, że wypuścił mnie z pustej klasy, dopiero gdy trzy razy zapewniłam go, że był dziś
najlepszym graczem na boisku. Narcyz... ale za to jaki słodki. Uśmiechnęłam się sama do siebie i w
tej chwili nawet nie przeszkadzało mi to, że zachowuję się jak jakaś zakochana idiotka. Przed
drzwiami Wielkiej Sali spotkałam wyraźnie zmartwioną Pansy.
--Hej, stało się coś? - spytałam ją.
--Diabeł zniknął... od obiadu nikt go nie widział – odpowiedziała. Zmartwiło mnie to... Wielu
Gryfonów pomstowało dziś na Zabiniego, obwiniając go o stratę pucharu... a co jeśli, ktoś mu coś
zrobił? Z Wielkiej Sali wyszedł Draco. Od razu widać było, że też jest bardzo przejęty.
--Nikt go nie widział, od kiedy rozstał się z Dafne nad jeziorem – poinformował nas obie.
--Szukaliście na błoniach? - zapytałam.
--Tak, kilka osób już tam poszło... - odpowiedziała Pansy.
--Ja idę do wioski. Może zasiedział się w Trzech Miotłach – zdecydował Draco.
--Idę z tobą – zaproponowałam od razu. Też bardzo martwiłam się o Diabła, a poza tym, nie
chciałam puszczać go samego... jeśli coś się stało, chciałam być przy nim. Przywołaliśmy swoje

193
kurtki i wyszliśmy razem na błonia. Powoli zapadał już zmierzch i niebo miało granatowy kolor.
Draco prawie od razu złapał moją dłoń. Czułam się przez to, jakbyśmy naprawdę byli razem... jako
para. Gdyby ktoś, kilka miesięcy wcześniej, powiedział mi, że właśnie tego będę chciała,
popukałabym się w czoło...
--Jeśli coś mu się stało... - zaczął Smok.
--Nie mów tak, na pewno nic mu nie jest – nie wiem czy próbowałam przekonać jego, czy samą
siebie.
--Draco tutaj! - krzyknął ktoś z oddali. Nie czekając na nic więcej, biegiem ruszyliśmy przed siebie.
Na skraju Zakazanego Lasu pomiędzy drzewami stało kilku Ślizgonów z piątego roku. Ich różdżki
oświetlały leżącą na ziemi postać.
--Blaise – byłam przerażona tym, co zobaczyłam. Jego ciało porzucone niczym szmaciana lalka i
krew, wszędzie krew.

Draco:

Obiecałem mu kiedyś, że nigdy nie potraktuje go, jak rzeczy używając na nim lewitacji bądź
Transmutacji, ale teraz nie miałem innego wyboru. Bałem się, że mój przyjaciel umiera. Hermiona
zapewniła mnie, że nie jest tak źle, bo rzuciła zaklęcie badające, ale i tak byłem przerażony... Strach
był czymś normalnym, gdy służyło się w szeregach Czarnego Pana, ale wtedy bałem się o życie
swoje i swojej rodziny. Teraz bałem się, że, przez moją głupotę, umrze jeden z najbliższych mi
ludzi. Przecież wiedziałem, że cały Gryffindor jest na niego wściekły za akcję z Potterem... nie
powinienem był mu pozwolić łazić samemu...
Droga do skrzydła szpitalnego jeszcze nigdy mi się tak nie dłużyła. Myślałem, że nigdy już nie
dotrzemy do drzwi, za którymi będzie czekała pomoc. Pani Pomfrey, zaalarmowana przez innych
Ślizgonów, czekała już na swojego pacjenta. Nie wiedziałem, co mu jest. Miał widoczną ranę na
głowie i kilka innych obrażeń. Wyglądało to na pobicie... gdy tylko dowiem się, kto to zrobił...
Przysięgam, że nie spocznę dopóki ktoś nie odpokutuje za to krwią! Patrzyłem, jak pielęgniarka
zajmuje się Diabłem i żałowałem, że nie mogę zrobić nic więcej poza staniem i gapieniem się na
nieprzytomnego przyjaciela. Nienawidziłem bezczynności! Pomfrey kazała wszystkim wyjść,
pozwoliła zostać tylko: mnie, Pansy i Hermionie. Nagle poczułem drobną dłoń, która złapała moją
własną.
--Wszystko będzie dobrze, Blaise wyzdrowieje, zobaczysz... - jej dotyk i szept dodały mi otuchy.
Wiedziałem już, jak się czuła, gdy to Wiewiórka była w takim stanie. Role się odwróciły. Wtedy to
ona chciała mojego wsparcia... teraz ja jej.
--Pan Zabini potrzebuje teraz odpoczynku i spokoju. Nic mu nie będzie. Zadbam o to. Proszę już iść
– nakazała Pomfrey. Pansy od razu powiedziała, że idzie przekazać dobre wieści do salonu.
--Chcę zostać... - zacząłem. Jak dla mnie, Diabeł dalej wyglądał bardzo źle. Chciałem przy nim
posiedzieć.
--Nie ma takiej potrzeby, nie obudzi się jutro do południa. Dostał sporą dawkę eliksirów. Proszę
wrócić rano – poleciła pielęgniarka.
--Draco, chodź, przyjdziemy tu jutro... - pozwoliłem jej wyprowadzić się ze skrzydła szpitalnego.
--Pewnie nie masz ochoty na imprezę – zapytała mnie, gdy schodziliśmy po schodach.
--Nie mam – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.
--Rozumiem. Powinieneś odpocząć. Zobaczymy się jutro... - poczułem, że chce puścić moją dłoń,
więc nie pozwoliłem jej na to.
--Nie chce siedzieć sam... w końcu to dzień sukcesu... Chciałem ją zabrać do mojego pokoju,
posiedzieć z nią, porozmawiać o głupotach... nie chciałem jednak, by zrozumiała to zaproszenie w
niewłaściwy sposób.
--Ale mówisz, że nie idziesz na imprezę...

194
--A kto powiedział, że impreza musi być akurat w salonie? - zapytałem, po czym, nie czekając na
odpowiedź, pociągnąłem ją w stronę lochów.

Hermiona:

W salonie na dole trwała ostra impreza. Ślizgoni najpewniej, gdy dowiedzieli się, że Diabeł
przeżyje, postanowili uczcić zarówno ten fakt, jak i zwycięstwo drużyny. My przemknęliśmy
niezauważeni do pokoju chłopaków. Lubiłam to dormitorium. Panowała tu naprawdę fajna
atmosfera.
--Napijesz się czegoś? - spytał z uśmiechem Smok. Zastanowiłam się chwilę, czy jego plan
obejmował upicie i uwiedzenie mnie...
--Poproszę wino – odpowiedziałam. Draco szybko nalał mi rzeczonego trunku, a sam sięgnął po
nieśmiertelną whisky.
--Za sukces twojej drużyny – wzniosłam ten toast, by trochę poprawić mu humor i chyba mi się
udało, bo uśmiechnął się delikatnie pod nosem, stukając szklanką o mój kieliszek.
--Domyślasz się, kto mu to zrobił...?- spytałam ostrożnie. Draco spiął się lekko i skinął głową na
potwierdzenie.
--Nie pytaj o to co temu komuś zrobię... - ostrzegł mnie. Wiedziałam, że Draco nie dopuści. Ktoś
skrzywdził bliską mu osobę... na pewno nie zostawi tego bez odpowiedzi. Nagle ktoś głośno
zapukał do drzwi dormitorium. Draco skrzywił się lekko, ale nie ruszył się nawet by otworzyć.
--Smoku! Jesteś tam? Skarbie! - Astoria Greengrass... Merlinie, jak ja nienawidzę jej głosu...
--A ta idiotka tu czego? - warknął blondyn, idąc w stronę drzwi.
--Lepiej jak mnie tu nie zobaczy... - zaczęłam mówić. Nie chciałam, by plotki na temat mnie i
Smoka jeszcze bardziej się rozniosły. A co jeśli, przypadkiem, dotarłyby do uszu Malfoy'a Seniora?
--Daj spokój, nie jej sprawa – burknął Draco, ale ja mimo to wyjęłam swoją różdżkę i rzuciłam na
siebie zaklęcie kameleona.

Astoria:

Co ten głupi Zabini sobie wyobrażał? Porzucić moją siostrę ot tak sobie... My jesteśmy Greengrass!
Nas się nie zostawia tak po prostu! Blaise nie miał żadnego powodu, by zerwać z Dafne. Przecież
był dla niego idealną dziewczyną, robiła wszystko, co chciał! To dzięki niej zrozumiałam, dlaczego
Draco mnie zostawił. Ja nie dałam mu wszystkiego. Nie pokazałam mu jak wiele mogę zaoferować.
Jednak nic straconego. Dziś dam mu to, czego potrzebuje. Po tej nocy będzie chciał już tylko
mnie...
--Nie wiesz, gdzie jest Smok? - spytałam tej głupiej Pansy. Wkurzała mnie jej fascynacja
Gryfonami. Już od dawna nie była autorytetem dla żadnej Ślizgonki.
--Nie wiem, ostatnio widziałam go w skrzydle szpitalnym – odpowiedziała mi z kpiącym
uśmiechem. Bezczelna mopsica jedna! Nie wiem, jak Draco mógł kiedyś z nią być!
--Wrócił już? - zapytałam, ignorując ten jej wredny uśmieszek.
--Nie wiem, sprawdź jak chcesz – burknęła nieuprzejmie. Zero klasy i szacunku dla lepszych.
Skoczyłam szybko do swojego pokoju, by przebrać się w wybrany, przeze mnie i moje psiapsiółki,
kompletny strój. Skórzana, czerwona mini, czarny gorset i skąpe stringi, stanik byłby tylko
zbędnym akcesorium... Do tego wysokie szpilki.Spryskałam się najlepszymi perfumami i musnęłam
usta czerwoną szminką. Byłam gotowa na noc mojego życia. Draco Mafoy'u zaraz będziesz mój!

--A co ty tu robisz? - zdziwił się Draco. Stała przed nim, uśmiechając się zalotnie, ubrana jak na
nocą zmianę w klubie ze striptizem.
--Jesteś sam? - zapytała Astoria, próbując zajrzeć do pokoju.

195
--Nie. Idź stąd! – burknął nieuprzejmie, ale zanim zdążył zatrzasnąć drzwi, dziewczyna
zanurkowała pod jego ramieniem i wlazła nieproszona do dormitorium.
--Hej! Kto pozwolił ci wejść? Wynocha! - zdenerwował się Draco. Greengrass rozejrzała się po
pokoju i uśmiechnęła zadowolona. Nikogo nie było... Mogła pomyśleć, że jest sam.
--Nie chcę, żebyś był samotny kochanie. Dotrzymam Ci towarzystwa – zamruczała dziewczyna,
podchodząc do niego i próbując zarzucić mu ręce na szyję.
--Nikt Cię o to nie prosił. I wcale nie jestem samotny. Możesz już wreszcie wyjść?!
--Wiem, że tego nie chcesz... wiem, że mnie pragniesz – mówiła, chyba sama do siebie, a Draco
zaczynał coraz poważniej rozważać wyrzucenie jej siłą z swojego pokoju.
--Niczego od Ciebie nie chcę. Jazda stąd!
--Dam Ci wszystko – oświadczyła pewnie i zanim zdążył ponownie ją wyprosić, wyjęła różdżkę i
machnęła nią szybko. W następnej chwili jego arystokratyczne cztery litery gruchnęły o podłogę,
sparaliżowane, podobnie jak reszta ciała.
--Co ty kurwa wyprawiasz?! - chciał wrzasnąć, ale nie mógł otworzyć ust. Astoria, w tym czasie,
przestawiła jedno z krzeseł na środek pokoju. Następnym zaklęciem posadziła na nim blondyna i
przywiązała go do oparcia niewidzialnymi linami. Uśmiechnęła się przebiegle i przywróciła mu
czucie w całym ciele. Nie chciała przecież być jedną, która będzie miała satysfakcję z tej nocy...
--Pojebało cię idiotko?! Rozwiąż mnie! Co ty wyprawiasz?! - darł się, jednocześnie próbując
wyrwać się z niewidzialnych więzów. Astoria podeszła bliżej, a głupiutki uśmiech nie schodził z jej
czerwonych warg.
--Mogłeś powiedzieć, że tego chcesz. Mogłeś dać mi znać. Przecież wiesz, że oddałabym Ci się
kiedy byś zechciał. Nie domyśliłam się tego wtedy... ale teraz – dziewczyna usiadła mu na kolanach
i musnęła ustami jego szyję. Draco odchylił głowę, patrząc w miejsce, gdzie, jak przypuszczał,
siedzi niewidzialna Hermiona.
--Może byś to wreszcie przerwała, co? - warknął rozzłoszczony. Wiedział, że Gryfonka pewnie ma
z niego niezły ubaw.
Hermiona musiała trzymać dłoń na ustach, by nie wybuchnąć głośnym śmiechem, patrząc na
bezradność Malfoy'a. Śmieszyła ją też pomysłowość Astorii. Gwałt na przywiązanym do krzesła,
byłym chłopaku... O czymś takim jeszcze nie słyszała. Gdy Greengrass usiadła na kolanach Smoka
i zaczęła go całować, Hermiona poczuła pewien dyskomfort, potocznie nazywany zazdrością.
Podobało je się jednak przerażenie blondyna... niech się jeszcze chwilę pomęczy.
--Będzie cudownie, mój ukochany – mruczała Astoria, rozpinając jego koszulę i wkładając pod nią
ręce.
--Przestań! Zostaw mnie w spokoju! Nie chcę Cię Greengrass, nie chcę i nigdy nie chciałem!
Zostaw mnie wreszcie! - prosił Draco bliski paniki. A co jeśli Hermiona wyszła niepostrzeżenie? Co
jeśli naprawdę jest z nią sam, a ona zrobi to, co ma zamiar zrobić? Będzie miał traumę do końca
życia... Nie miał ochoty, by Greengrass go dotykała. Tym bardziej nie chciał, by robiła to na oczach
Hermiony. Czuł wstręt do całej tej sytuacji i marzył już tylko o tym, by ten koszmar się skończył.
--To będzie pamiętna noc – szeptała Ślizgona, nieczuła na prośby Smoka. Wstała z jego kolan i
ponownie sięgnęła po różdżkę, najpewniej po to, by przenieść go na łóżko, ale wtedy nagły błysk
zaklęcia oszałamiającego powalił ją na ziemię. Draco odetchnął z prawdziwą ulgą, dziękując
wszystkim świętym o jakich kiedykolwiek słyszał, za ten ratunek.
--Wszystko w porządku? Usłyszałam jakieś wrzaski... - Pansy wciąż stała w progu z uniesioną
różdżką
--Jak dobrze, że jesteś już myślałem, że ona mnie... - jego wypowiedź przerwał czyjś histeryczny
śmiech. Hermiona machnęła różdżką, zdejmując z siebie zaklęcie.
--Szkoda, że nie widziałeś swojej miny – śmiała się prawie do łez.
--Granger! Jak zejdę z tego krzesła, słowo daję, że Cię zabije! Czemu jej na to wszystko
pozwoliłaś?! - wydarł się na Gryfonkę.
--O kurde, ale musiałaś mieć widowisko, żałuje, że mnie tu nie było! - roześmiała się Pansy.

196
--Spoko, wszystko Ci opowiem! O! Albo pokażę wspomnienia w myślodsiewni – zapewniła ją
Herm.
--Ani mi się waż! I to wcale nie jest śmieszne! Rozwiążcie mnie wreszcie! - pieklił się Draco.
--To ja zabieram panienkę Astorię. Nocka w schowku na miotły, na pewno będzie dla niej równie
owocna, jak ta z tobą – Pansy pokazała blondynowi język, po czym, za pomocą różdżki, uniosła
bezwładne ciało Greengrass.
--Hermionko, zajmiesz się naszym małym Smoczkiem? Biedaczek chyba jest przestraszony, jak
zagubione w ciemnym lesie dziecko – kpiła dalej z przyjaciela Parkinson.
--Odwiążcie mnie! Już ja wam pokażę przerażenie! - Draco szarpał się z całych sił, ale zaklęcie
Astorii wciąż działało.
--Oczywiście, że się nim zajmę. Możesz być spokojna – poinformowała Miona Ślizgonkę. Pansy
uśmiechnęła się perfidnie, po czym wyszła z pokoju razem z balastem w postaci Astorii. Gdy
zamknęły się drzwi dormitorium, Hermiona wreszcie wstała z swojego miejsca. Powoli zaczęła się
zbliżać do Malfoy'a, który widząc jej błyszczące, namiętne spojrzenie, na chwilę zapomniał o tym,
by próbować się uwolnić. Gdy Gryfonka stanęła tuż nad nim, Draco poczuł jak zasycha mu w
gardle. Nie wiedział jeszcze, co ona planuje, ale był pewien, że wstrząśnie to nim o wiele bardziej
niż pomysł Astorii.
--Rozwiąż mnie – szepnął zachrypniętym głosem. Chciał się uwolnić, by jak najszybciej móc jej
dotknąć. Denerwowało go to, że ona jest tak blisko, a on nie może nic z tym zrobić.
--Jeszcze nie pora na to... - pochyliła się i zamruczała zmysłowym głosem, wprost do jego ucha.
Podobało jej się to, że teraz to ona ma nad nim pełną władzę. Lubiła dominować, a ta sytuacja
stwarzała jej idealną do tego możliwość. Delikatnie przesunęła palcami po odsłoniętej klacie
Ślizgona. Draco musiał mocno zacisnął zęby, by stłumić jęk, jaki chciał się wyrwać z jego gardła.
Ona chyba miała zamiar go torturować... i w tym momencie powiedziałby jej wszystko co wie,
byleby go uwolniła i pozwoliła się dotknąć.
Miała na sobie ciemne jeansy i ciemnoczerwoną bluzkę zapinaną z przodu. Zwykły strój w jakim
często chodziła po zajęciach, nic specjalnego... jednak działało to na niego o wiele bardziej, niż
dziwkarski ubiór Astorii. Uczucie to spotęgowało się jeszcze gdy Hermiona niewinnym ruchem
rozpięła pierwszy guzik w swej bluzce. Draco musiał przyznać, że to nawet dobrze, że jest
przywiązany, bo, za sam ten gest, rzuciłby się na nią jak nienormalny.
--Rozwiąż mnie – poprosił po raz kolejny, mając wrażenie, że coś spali go od środka, jeśli ona nadal
nie pozwoli mu się dotknąć.
--Jeszcze nie – odpowiedziała, rozpinając kolejny guzik tak, że jego oczom ukazał się fragment
czarnego, koronkowego stanika. Tym razem był pewien, że ukruszył sobie ząb, zaciskając szczęki,
by nie jęknąć, a następnie nie warknąć z frustracji.
--Nie każ mi się prosić... - szepnął, gdy dziewczyna pochyliła się nad nim.
--Poproś – powiedziała, po czym delikatnie chwyciła zębami płatek jego ucha. Tego jęku Draco już
nie powstrzymał. Jego oddech wyraźnie przyśpieszył. Jeszcze chwila i zwariuje od tych jej słodkich
tortur.
--Hermiona... - jęknął, gdy usta dziewczyny przeniosły się na jego szyję.
--Uhm? - oderwała się od niego, tylko po to, by rozpiąć swoją bluzkę do końca. Sam widok jej
piersi w czarnej koronce był dla niego jak spełnione marzenie.
--Rozwiąż mnie... proszę... - wychrypiał, starając się trochę uspokoić swój oddech. Gryfonka
pochyliła się i przylgnęła swoimi piersiami do jego nagiej klaty, po czym namiętnie wpiła się w
jego usta. Draco myślał, że zaraz wyrwie sobie ręce ze stawów, tak bardzo miał ochotę objąć ją
swymi ramionami. Całowali się namiętnie i z pasją. Ich ciała były blisko i oboje bardzo chcieli
tego, co za chwilę miało nastąpić... Jednak nie byłoby ciekawie, gdyby i tym razem ktoś nie
postanowił im przeszkodzić... Głośne pukanie do drzwi oderwało ich od siebie. Hermiona
zeskoczyła z jego kolan, w ekspresowym tempie zapinając bluzkę. Okazała też wreszcie łaskę i
zdjęła zaklęcie z arystokraty.

197
--Kurwa! Zawsze w najlepszym momencie – warknął Draco, idąc do drzwi, gotów przekląć tego,
kto za nimi stoi. Okazało się jednak, że klątwa nie będzie potrzebna, bowiem ich gość i tak
wyglądał, jakby go właśnie przeklęto.
--Tu jesteś! - jęknęła Ginny, a po jej twarzy płynęły łzy. Brązowowłosa podeszła szybko do
zapłakanej przyjaciółki.
--Wszędzie Cię szukałam – rozszlochała się Ruda, wtulając się w ramię Miony.
--Ginny, co się stało? - zapytała.
--Nott... on powiedział... Blaise... szpital... - łkała Ruda. Draco podszedł do ukrytego barku i wyjął
szklankę, którą od razu hojnie napełnił whisky. Podszedł i wcisnął ją Ginny, a Hermiona od razu
pomogła jej się napić. Po chwili alkohol trochę uspokoił wiewiórkę.
--To prawda, że go pobito? - spytała Gin, patrząc na Smoka. Blondyn w odpowiedzi kiwnął tylko
głową.
--To moja wina – zapłakała Ginny. Hermiona ledwo dowlekła ją do krzesła, na którym jeszcze
przed chwilą siedział Malfoy.
--To nie twoja wina Ginny, nie zarzucaj tego sobie – poprosiła Hermiona.
--Chcę pójść do niego – wyszeptała słabo Ruda.
--Teraz nie możesz, jest już późno, a on i tak jest nieprzytomny. Musisz odpocząć – tłumaczyła
Miona.
--Ona ma rację Weasley. Nie martw się, nie znasz powiedzenia, że "złego diabli nie biorą?".
Przecież Zabini to prawdziwy diabeł, nic mu nie będzie – usiłował pocieszyć ją Draco.
--Pójdziemy tam rano? - spytała Ruda z nadzieją.
--Jasne, że tak, zaraz po śniadaniu – zapewniła ją Hermiona, pomagając jej wstać.
--Odprowadzę was – zaproponował Draco, wreszcie dopinając swoją koszulę.
--Nie trzeba, damy sobie radę, też miałeś ciężki dzień – odpowiedziała Herm, uśmiechając się do
niego lekko.
--Szkoda, że zakończenie nie było takie, jak oczekiwałem... - szepnął tak, by tylko ona mogła go
usłyszeć.
--Może innym razem – uśmiechnęła się do niego zalotnie.
--Mam nadzieje... - dopowiedział, gdy za Gryfonkami zamknęły się drzwi jego pokoju.

Hermiona i Ginny w drodze do dormitorium praktycznie z sobą nie rozmawiały. Każda z nich
pochłonięta była własnymi myślami. Obie jednak niemiło zaskoczył widok nieproszonego gościa
czekającego pod portretem prowadzącym do dormitorium Herm.
--Czego chcesz? - syknęła Ginny na widok swojego chłopaka.
--Gdzieś ty była? - zdenerwował się Wybraniec.
--Nie twoja sprawa! Z nami koniec! - krzyknęła Ginny. Hermiona zmartwiła się trochę, ponieważ w
szkole panowała już cisza nocna i nie chciała by krzyk przyjaciółki zwabił jakiegoś nauczyciela.
--My nie mamy końca Ginny, a już na pewno nie nastąpi on przez jakiegoś obrzydliwego
śmierciożercę! Jesteś moja! Zawsze będziesz!
--Obrzydliwego? Sam jesteś obrzydliwy! Ta wojna zniszczyła w tobie całe człowieczeństwo
Potter ! - wygarnęła mu Ruda.
--Uspokój się Gin i chodź – odezwała się Hermiona, jednocześnie podając hasło La Voisin.
--Ona nigdzie nie idzie! Najpierw pogadamy! - pieklił się Harry.
--Pogadaj sobie z swoim odbiciem w lustrze, to jedyne, do czego masz jeszcze szacunek, choć
zupełnie nie wiem dlaczego! - wyrzuciła mu Gin, wchodząc do pokoju. Hermiona ostatni raz
spojrzała na wyraźnie wściekłego Wybrańca, po czym sama również weszła do dormitorium.

198
--Dlaczego on się nie budzi? - pytała Ginny łamiącym głosem, patrząc na pogrążonego we śnie
Diabła. Cały dzień spędzili na czuwaniu przy łóżku Ślizgona, ale on niestety nie otworzył jeszcze
oczu.
--Leni się jak zwykle – próbował zażartować Draco, ale Hermiona wiedziała, jak mu źle ze
świadomością, że stan jego przyjaciela się nie poprawia.
--Obudzi się. Ma skórę twardą jak hipogryf – zapewniła ich Pansy, ale i ona miała dość ponurą
minę.
--Wstanie i od razu będzie chciał wyjść ze szpitala, on tak zawsze – dodał Theodor Nott. On i reszta
drużyny też czuwali na zmianę przy boku Zabiniego. Przyszła też Dafne Greengrass, ale Pansy i
Draco łagodnie ją wyprosili widząc chęć mordu w oczach Ginny. Nagle Diabeł poruszył się i jęknął
cicho. Wszyscy zerwali się z swoich miejsc i pochylili się nad nim, a Ginny złapała jego dłoń.
Blaise delikatnie rozchylił oczy i spojrzał na nich, po czym je zamknął.
--Diabełku, jak się czujesz? - wyszeptała czule Wiewiórka.
--Jakby mi garborożce stratowały mózg... - jęknął. Kilka osób parsknęło śmiechem. Diabeł znów
otworzył oczy i rozejrzał się po sali.
--A tak w ogóle to coście za jedni?
Nastąpiła ogólna konsternacja. Patrzyli jeden na drugiego, przerażeni, że Blaise ich nie poznaje.
--Aaaa! Już wiem! Wy jesteście Beznadziejnymi Truchłami, tym nowym zespołem magicrockowym
co nie? - roześmiał się Diabeł. Wszyscy po chwili zrozumieli, że Zabini tylko się z nich nabijał i też
wybuchnęli śmiechem.
--Jesteś okropny! - skarciła go Ginny ze łzami w oczach.
--A ty co tu robisz Wiewiórko? Nie boisz się, że bliznowaty ćwok się dowie, że tu jesteś?
-wyszeptał, patrząc jej w oczy.
--Miałeś rację, mówiąc mi, że on to margines... Ty zwykle masz rację... - wyznała mu z czułością.
--Obym miał też rację, mówiąc, że kiedyś będziesz tylko moja...
--Miałeś. Jestem... - Ginny pochyliła się i pocałowała go w usta. Draco i Hermiona spojrzeli na
siebie i uśmiechnęli się promiennie. Teraz już wszystko powinno być dobrze...

Od pobicia Zabiniego minął tydzień. Ginny nie odstępowała Diabła na krok, dbając o to, by jak
najszybciej wrócił do świetnej formy. Mimo oczywistego przypuszczenia, że to Harry pobił
Ślizgona, Diabeł twierdził, że niczego nie pamięta, gdyż ktoś rzucił na niego obliviate. Zarówno
Draco jak i Hermiona nie wierzyli w tę wersję wydarzeń, nie chcieli jednak naciskać na Diabła,
który był wyraźnie szczęśliwy z powodu tego, że Ginny rzuciła Pottera. Hermiona również była
zadowolona z faktu, że jej przyjaciółka jest szczęśliwa, a wszystko zdaje układać się po jej myśli.
Ron nadal zadawał się z Sylvią Nott i nawet zaczął się ciepło uśmiechać do Hermiony gdy mijali
się na korytarzu lub w pokoju wspólnym, Lavender wciąż pozostawała dziewczyną Deana i jedynie
okazjonalnie krzywiła się z niesmakiem, gdy widziała, jak Draco i Hermiona rozmawiają. Pansy
została dziewczyną Seamusa, a Harry o dziwo trzymał się od Ginny i Diabła z daleka. Ron
powiedział im, że Wybraniec znika gdzieś na długie godziny, ale mało kogo to interesowało.
Najważniejsze, że wszystko powoli wracało do normy. Hermiona musiała jednak przyznać, że jej
życie normalne nie było. Bo jak uznać za normalne to, że spędzała większość swojego czasu, ucząc
się do owutemów w towarzystwie dwóch Ślizgonów? Jak powiedzieć, że normalne jest to, że kilka
razy została ukradkowo wciągnięta do pustej klasy, a później namiętnie wycałowana przez bardzo
przystojnego blondyna? Sama nie wiedziała, co dokładnie dzieje się w jej życiu, ale nie miała
zamiaru narzekać... dla niej było dobrze i nie chciała niczego zmieniać.

Tego popołudnia Hermiona czytała właśnie jedną z książek, które przygotowała sobie jako lekturę
dodatkową do nauki Transmutacji. Dobry wynik z tego przedmiotu był dla niej równie ważny, jak z
wszystkich innych... chciała być najlepsza i udowodnić, że nie znalazła się w świecie magii przez

199
pomyłkę. Spojrzał w dół na jasnowłosą głowę spoczywającą na jej kolanach. To właśnie jemu
zawsze chciała pokazać, że jej krew nie jest gorsza od jego... Czy jej się to udało? Draco leżał
wygodnie rozwalony na kanapie w jej pokoju. Głowę trzymał na jej kolanach, a sam pogrążony był
w lekturze uzupełniającej z zaklęć. Hermiona z nutką satysfakcji patrzyła na to, jak poważnie
Malfoy traktuje przygotowanie do egzaminów. Podobało jej się, że nie ma takiego lekceważącego
stosunku do nauki, jak Ron czy Harry.
--Gapisz się na mnie – mruknął, nie odrywając wzroku od książki.
--Wcale, że nie – oburzyła się i delikatnie trzepnęła go w głowę.
--Wiem, że jestem nieziemsko przystojny, ale skup się na nauce, bo nie dam Ci odpisać od siebie na
egzaminie – zaśmiał się, spoglądając na jej lekko zarumienioną buzię.
--Ja miałabym ściągać od Ciebie? - prychnęła Hermiona.
--Skoro nie chcesz ode mnie, to możesz dla mnie – zażartował, łapiąc za kołnierzyk jej białej,
szkolnej bluzki.
--Opanuj się, bo cię wyrzucę – skarciła go z uśmiechem.
--Sama prosiłaś, bym tu przyszedł... - droczył się.
--Nieprawda! To ty błagałeś, bym Cię tu zabrała! - kłóciła się rozbawiona. Chwilami wciąż nie
mogła uwierzyć, że pomiędzy nią a Draco jest tak dobrze. Wygłupiali się, całowali, chodzili na
spacery... prawie jakby byli parą... prawie. Ślizgon nie zapytał jej czy by tego chciała... a ona nie
miała odwagi zaczynać tej rozmowy. Wystarczyło je to, co jest...
Portet prowadzący do dormitorium rozsunął się i do środka weszli uśmiechnięci Ginny i Blaise,
trzymający się za ręce.
--Co robicie słodkie pyszczki? - przywitał ich Diabeł.
--A co? Nie widać? Właśnie ratujemy świat przed inwazją zmutowanych druzgotków–
odpowiedział Draco poważnym tonem. Po chwili cała czwórka wybuchnęła śmiechem.
--Co tam? - zagadnęła wesoło Hermiona, gdy Blaise, łapiąc Smoka za nogę, zwlekł go z kanapy tak,
by zrobić miejsce dla siebie i Ginny.
--Słyszeliście o tej dziwnej kolacji? Przed godziną pojawiła się informacja, że wszyscy mają się
ubrać wieczorowo, bo odbędzie się jakieś przyjęcie...
--McGonagall mi wspominała, podobno Dumbledore coś zaplanował – potwierdziła Herm.
--Ciekawe co to znów za durny pomysł Dropsiarza – burknął Draco wstając wreszcie z ziemi, na
którą zrzucił go Diabeł.
--Może chce się oświadczyć McSkwaszonej, albo wyznać miłość Severusowi- co mu SilverSpell
szampon robi, kto go tam wie...
--Nie zaczynaj! - upomniała swojego chłopaka Ginny. Ona jedna była w stanie powstrzymać Diabła
od wiecznie głupich docinek i komentarzy.
--Jak sobie życzysz Ginny, co seksi wygląda w kusej mini – wyszczerzył się Blaise.
--Dobra, idziemy zanim się rozkręcisz stary i Gryfonki rzucą na Ciebie jakieś czary-mary – Draco
wstał i klepnął zaczepnie przyjaciela w ramię.
--My i tak musimy przygotować się na tę dziwną kolację – powiedziała Hermiona. Ginny i Blaise
cmoknęli się krótko lecz namiętnie i chłopcy ruszyli do wyjścia.
--Jaką będziesz miała sukienkę na kolacji? - spytał Draco, gdy Hermiona odprowadziła ich do
przejścia pod portretem.
--Zieloną – odpowiedziała z lekkim uśmiechem.
--Nie mogę się doczekać – mruknął, całując ją przelotnie w usta. Gdy przejście się zamknęło
Hermiona odwróciła się i delikatnie przygryzła swoją wargę.
--Ja też... - szepnęła cicho.

Cała szkoła, aż kipiała od plotek i domysłów na temat tego, co też wydarzy się dziś w Wielkiej Sali.
Jedni przypuszczali, że może Dumbledore zaprosił jakiś ważnych gości. Inni szeptali o ważnych
sprawach, o których najpewniej zostaną poinformowani. Jeszcze inni sądzili, że to jeden z

200
kolejnych szalonych wybryków dyrektora i zasadniczo nie ma się czym przejmować.
Hermiona założyła zieloną sukienkę za kolano. Lubiła ją, ale rzadko nosiła, ze względu na kolor
wrogiego domu jaki reprezentowała... teraz nie miała już takich oporów. Ginny zdecydowała się na
klasyczną małą czarną, w której wyglądała bardzo seksownie. Herm wiedziała, że Ruda liczy, że
zrobi wrażenie na Diable, gdyż poprosiła ją o zatrzymanie Malfoy'a po kolacji w jej dormitorium...
Brązowowłosa trochę obawiała się tego, ale z drugiej strony nie miała zamiaru odmawiać... czego
się nie robi dla przyjaciół. Obie zeszły na kolację w wyśmienitych humorach. Okazało się, że stoły i
krzesła zostały przesunięte pod ścianę tak, by na środku pojawił się parkiet do tańca. Przed stołem
nauczycielskim stał... mikrofon.
--Dziwne... - burknęła Hermiona. Ginny dostrzegła już Smoka i Diabła siedzących w odległym
kącie i pomachała do nich. Dziewczyny cieszyły się, że dziś będą mogły zjeść kolację w tak
lubianym przez siebie towarzystwie, jednak ledwo ruszyły do przodu, zostały zatrzymane i
wyściskane przez wzruszoną Molly Weasley.
--Mamo, co ty tu robisz? - zdziwiła się Gin, gdy wreszcie udało jej się wyplątać z objęć matki.
--Kochanie, nie mogło mnie tu zabraknąć! To przecież twój wielki dzień! Moja córeczka tak szybko
dorosła. Jestem taka szczęśliwa! To takie cudowne! – rozszlochała się Molly.
--Co? - zapytały jednocześnie obie Gryfonki, nie rozumiejąc nic, a nic z wypowiedzi kobiety.
Jednak pani Weasley nie zdążyła im odpowiedzieć, gdy przed mikrofonem pojawił się uśmiechnięty
Dumbleodre, a tuż obok niego... Harry wystrojony w wyjściową szatę i muszkę...
--Nie podoba mi się to – mruknęła Hermiona.
--Moi drodzy! Witam Was w tak jakże uroczysty dzień. Czy wszyscy mnie widzą i słyszą? Po sali
rozszedł się pomruk aprobaty. Hermiona rozejrzała się dookoła i z nie małym zaskoczeniem
spostrzegła, że oprócz pani Weasley w szkole goszczą również Bill i jego żona Fluer, George, a
nawet Percy... coś tu było nie tak.
--Córeczko, pora na nas – usłyszały za swoimi plecami i obie odwróciły się w stronę
uśmiechniętego pana Weasley'a. Ginny na jego widok odpłynęły z twarzy wszystkie kolory, a
Hermiona właśnie zrozumiała co tu się rozgrywa...
--Kochani! Zebraliśmy się tu wszyscy, tak odświętnie ubrani z powodu wspaniałej okazji! Harry
poprosił mnie o to, bym zezwolił mu tego dokonać w tak uroczysty sposób.
Ojciec Ginny nie zważając na wyraźnie zszokowaną minę swej córki, poprowadził ją w kierunku
Harry'ego i dyrektora, a pani Weasley dumnie maszerowała tuż za nimi, ciągle ocierając łzy. Kątem
oka Hermiona zauważyła, jak Blaise podnosi się z miejsca, a Draco i Pansy próbują go uspokoić.
Gdy tylko Ginny znalazła się blisko, Harry sięgnął po jej dłoń i uśmiechnął się do niej szeroko.
--Kilka dni temu poprosiłem twoich rodziców o twoją rękę, a oni wyrazili swą zgodę.
Harry przyklęknął i wyjął z kieszeni pudełko z pierścionkiem.
--Ginevro Molly Weasley, ja, Harry Potter, syn Lili i Jamesa, Wybraniec, który pokonał
najpotężniejszego czarnoksiężnika naszych czasów, składam w twe dłonie me serce i proszę Cię, za
zgodą i z aprobatą twojej rodziny, o rękę. Będę cię kochał i o Ciebie dbał. Nigdy nie będę
zachowywał się głupio lub nieodpowiedzialnie. Będę pracował na to, byś nigdy nie musiała się
wstydzić mnie i mojego nazwiska i zrobię wszystko, byś była szczęśliwa i bezpieczna. Czy
uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną...?
W całej sali zapanowało ogólne wyczekiwanie i konsternacja. Czegoś takiego nikt się nie
spodziewał. Pan Weasley i jego żona stali objęci i patrzyli z uśmiechem na swoją córkę, przed którą
klęczał Wybraniec. Fleur teatralnie szlochała w chusteczkę, a Bill, George i Percy uśmiechali się z
aprobatą... Jedynie Ron zerkał na swoją siostrę lekko przestraszony. Hermiona spojrzała w stronę
Diabła, który patrzył na Ginny wyczekująco, nerwowo zaciskając szczęki. Widać było, że każda
sekunda przedłużającej się ciszy bardzo go irytowała... W oczach Rudej błysnęły łzy. Spojrzała
wprost na swoich rodziców, a później na szeroko uśmiechającego się Dumbledora. Hermiona
bardzo współczuła swej przyjaciółce, że została postawiona w takiej sytuacji... Wzrok Ginny
spoczął na Harrym.

201
 Rozdział Trzydziesty Czwarty
Istnieje przesąd, że po czterech sekundach cisza staje się niezręczna... I chyba tym razem tak
właśnie było. Cała sala w napięciu wpatrywała się w Ginny. Uśmiechy jej rodziców z sekundy na
sekundę stawały się coraz bardziej wymuszone, a miny jej braci coraz bardziej niepewne.
Zgromadzeni w Wielkiej Sali powoli zaczęli zdradzać oznaki zniecierpliwienia. Dlaczego panna
Weasley jeszcze nie odpowiedziała Wybrańcowi, który w tak uroczysty sposób postanowił jej się
oświadczyć przy całej szkole? I na co ona tak właściwie czeka?
--Ginny? - szepnęła nerwowo jej matka. Ruda wpatrywała się w Pottera z nieodgadnionym
wyrazem twarzy. Hermiona zwróciła swoją uwagę na Diabła, który wyglądał jakby ledwo hamował
się przed wybuchnięciem krzykiem. Draco i Pansy, siedzący po jego obu stronach, patrzyli na niego
z lekkim niepokojem, bowiem doskonale wiedzieli, co zaraz może się stać...
--Ja... nie... nie wiem - wyjąkała wreszcie Gin.
Kilka osób wyraziło swoje szczere zdziwienie taką odpowiedzią, ale uśmiechnięty dyrektor znów
postanowił zabrać głos.
--Panna Weasley jest pewnie zaskoczona tak nieoczekiwanymi oświadczynami, dajmy jej więc
chwilę na zastanowienie. Harry, zabierz ją proszę do sali obok, porozmawiajcie na spokojnie, a
Was, moi drodzy, zapraszam na kolację. Od razu rozległ się gwar rozgadanych uczniów. Każdy
chciał skomentować to, co właśnie się wydarzyło. Hermiona zauważyła, jak Harry prowadzi Ginny
do bocznej sali, a cała jej rodzina rusza tuż za nimi, ignorując sugestię dyrektora o odrobinę
prywatności dla nich... Wszyscy powoli zasiadali na swoich miejscach, tylko jedna osoba
najwidoczniej nie miała ochoty na kolację... Blaise wstał od stołu i skierował się do wyjścia. Smok,
nie zwlekając ani chwili, ruszył zaraz za nim. Hermiona również postanowiła wyjść z Wielkiej Sali.
W drzwiach spotkała się z Draconem.
--Pewnie idzie do dormitorium, lepiej, żeby nie był teraz sam. Ty poczekaj na wiewiórkę i jeśli
będzie chciała się z nim zobaczyć, to wiesz, gdzie nas znaleźć... Ten Potter kompletnie skretyniał –
rzucił do niej szybko, po czym ruszył za przyjacielem.
--Ale się porobiło – mruknęła Herm pod nosem, wracając do środka. Wszyscy zasiedli już przy
porozstawianych stołach, na których pojawiły się już potrawy. Spostrzegła, że przy stole
nauczycielskim są już Bill z żoną i Percy, a Ron siedzi z grupką Gryfonów z ich roku. Jednak
Harry'ego, Ginny, a także jej rodziców i dyrektora nigdzie nie było... Hermiona właśnie się
zastanawiała, gdzie powinna usiąść, gdy drzwi bocznej sali otworzyły się i wybiegła z nich Ginny.
Była wyraźnie wściekła, jej włosy były rozczochrane, a rumieńce złości paliły jej policzki. Zanim
Hermiona zdążyła się zorientować, Ruda podeszła do niej i złapała ją za rękę, po czym praktycznie
wyciągnęła z Wielkiej Sali.
--Ginny... co? - chciała zapytać Miona.
--Nienawidzę ich! Myślą, że nadal mam pięć lat czy co? Honor rodziny! Pieprzę taką rodzinę! -
krzyczała Ruda.
--Spokojnie, powoli – prosiła brązowowłosa.
--Nie będę spokojna! Gdzie Zabini? Chcą żebym wyszła za mąż? Już ja im zaraz przedstawię
narzeczonego!
--Wrócił do siebie...
--Idziemy! - zarządziła Gin, po czym bezceremonialnie pociągnęła Hermionę za sobą w stronę
lochów.

202
Emocje nie opadły z Ginny, aż do kamiennej ściany. Obie dziewczyny idąc tam, nawet nie
pomyślały o tym, że przecież nie znają hasła do pokoju wspólnego Ślizgonów...
--Kurde! Wszystko przeciwko mnie! Co za przeklęty dzień! - wściekała się Ruda.
--Spokojnie. Wyślę patronusa do Draco – zaproponowała Hermiona, wyjmując różdżkę i szepcząc
zaklęcie. Ginny niecierpliwie stukała obcasami, krążąc w tę i z powrotem po korytarzu. Wreszcie
po kilku minutach kamienna ściana rozsunęła się i stanął przed nimi Smok.
--Jest w dormitorium – rzucił do Gin, która nie czekając na nic więcej, pobiegła w tamtą stronę.
Hermiona spojrzała na blondyna, który miał dość kwaśną minę.
--Jest wściekły – powiedział jej, gdy weszli do salonu i usiedli na zielonej kanapie przed
kominkiem. Pokój Ślizgonów był pusty, gdyż wszyscy byli jeszcze na kolacji.
--Wiesz, co zrobi? - zapytała niepewnie Herm. Draco przecząco pokręcił głową, ale wyglądał na
szczerze zmartwionego.
--Nie mógł uwierzyć, że nie odmówiła... - szepnął po chwili.
--Za duża presja, cała rodzina, cała szkoła... Harry sprytnie to wymyślił – próbowała usprawiedliwić
przyjaciółkę.
--Mimo to powinna powiedzieć nie, przecież go nie kocha – westchnął Smok. Nagle usłyszeli
głośny trzask gdzieś na górze. Nie minęło dziesięć sekund, a Ginny niczym burza przebiegła przez
pokój wspólny, nawet nie zwracając na nich uwagi.
--Cholera... nie wygląda to dobrze – mruknął Draco.
--Masz rację, lepiej za nią pójdę – postanowiła Miona. Ślizgon odprowadził ją do kamiennego
przejścia.
--Nie tak sobie wyobrażałem ten wieczór – powiedział cicho, jakby mówi sam do siebie.
--Ja też nie – przyznała Hermiona uśmiechając się do niego lekko. Równocześnie, jakby robili to
miliony razy, pochylili się do siebie i pocałowali się krótko. Gryfonka ponownie uśmiechnęła się do
blondyna, po czym szybko pobiegła za Rudą.

Draco wrócił do dormitorium. Jego kumpel siedział na podłodze przy kanapie, a w dłoni trzymał
butelkę ognistej.
--To koniec – odezwał się Zabini, widząc, jak Malfoy patrzy na niego z oczekiwaniem.
--Nie gadaj głupot stary! Nie możecie się rozstać! Ledwo się zeszliście! - zdenerwował się
arystokrata.
--Ona powiedziała mu, że nie wie, czy chce zostać jego żoną! Rozumiesz? Powiedziała, że nie wie!
- wściekł się Blaise, wstając z ziemi i rzucając butelką. Whisky rozlała się po srebrno-zielonym
dywanie.
--A dziwisz się jej? Cała szkoła na nią patrzyła. Dyro, jej starzy, jej żałośni bracia. Co miała zrobić?
Nie widzisz tej presji, jaką na niej wywarto? - Draco próbował przekonać kumpla.
--Jak się kogoś nie kocha, to nie mówi mu się, że się nie wie, czy się go chce poślubić! Po prostu
mówi się nie! - krzyknął Zabini.
--Nie wierzę, że przez taką głupotę z nią zerwiesz. Odbiło Ci ?! Przecież ty ją kochasz!
--Najwidoczniej ona nie kocha mnie, skoro tak mu odpowiedziała...
--Bredzisz Diable! Oboje wiemy, że ona też cię kocha! Będziesz skończonym idiotą, jeśli teraz
każesz jej odejść. Sama do Ciebie przyszła, chciała wyjaśnić... Lepiej idź i ją przeproś za swoje
zachowanie i pogadaj z nią wreszcie, bo założę się, że nie dałeś jej dojść do słowa, jak tu przed
chwilą była – doradził mu Draco.
--Kurwa! Nie cierpię, jak masz rację – zezłościł się Diabeł. Malfoy uśmiechnął się pod nosem.
Wiedział, że Zabb właśnie rozważa to, co mu powiedział i był pewien, że podejmie słuszną decyzję.

203
--Nienawidzę cię Potter! Gdybym mógł, to wyrwałbym Ci wątrobę i wepchnął ją do twojego gardła
popaprańcu – mruczał pod nosem wychodząc z lochów. Wkurzało go to, że Wybraniec znów był o
krok przed nim, wkurzało go, że nie przewidział, że ten palant coś kombinuje... przecież za łatwo
im odpuścił. To na kilometr pachniało podstępem, ale żeby takie coś... I na sam koniec wkurzało go
to, że Smoka miał rację. Naskoczył na Ginny jak nienormalny, gdy przyszła mu wytłumaczyć,
dlaczego odpowiedziała tak, a nie inaczej... i faktycznie nie dał jej dojść do słowa. Przez to miał
teraz straszne wyrzuty... bo ona się rozpłakała. To jego zachowanie spowodowało jej łzy... To co
dziś przeżyła, na pewno nie było dla niej łatwe, a on zamiast jej pomóc i ją wesprzeć, zachował się
jak rozpieszczony dzieciak...
Szedł tak i rozmyślał, gdy nagle na jego drodze pojawiły się trzy postacie... Bill, George i Percy
Weasley – Ruda drużyna braci Gryfonów.
--Dobrze, że Cię spotykamy Zabini. Chcieliśmy z tobą zamienić słówko – odezwał się Percy swoim
wyniosłym tonem.
--Wybaczcie, że nie podskoczę z radości na to spotkanie, coś boli mnie noga – odpowiedział z
szyderczym uśmieszkiem.
--Zaraz będzie Ci mniej do śmiechu! - burknął nieuprzejmie George.
--Doskonała riposta Weasley, pogratulować.
--Czego chcesz od naszej siostry? - zapytał Bill.
--Na pewno niczego, co mogłoby być waszą sprawą – warknął Diabeł.
--I tu się mylisz Zabini. Wszystkie sprawy naszej siostry nas interesują, a zwłaszcza te, które mogą
jej zaszkodzić! - odpowiedział Percy.
--Zaszkodzić, to może jej wasza nadopiekuńczość...
--Posłuchaj no parszywy Ślizgonie! To nasza siostra i chcemy dla niej jak najlepiej, a to oznacza, że
masz się trzymać od niej z daleka! - wygarnął mu Bill.
--Tak ma być, bo wy tak chcecie, tak? - zapytał Blaise, szczerząc się wrednie.
--Ona pochodzi z porządnej rodziny! Nie może związać się z mordercą! - zawołał Percy, a uśmiech
Zabiniego natychmiast znikł.
--Uważaj, co mówisz! - ostrzegł go, zaciskając pięści.
--Pomyśl logicznie Zabini. Jaką przyszłość mógłbyś jej zapewnić? Masz kasę, nie zaprzeczam, ale
twoje nazwisko straciło cały szacunek. Twoja matka jest nader podejrzaną postacią w magicznym
świecie, a ty sam też masz swoje za uszami, widziałem twoje akta – powiedział Bill.
--Jeszcze słowo o mojej matce, a przysięgam, że twoja własna Cię nie pozna! - zawołał Diabeł.
--Nasz siostra ma szansę zostać żoną Wybrańca, a cała nasza rodzina bardzo lubi Harry'ego i
wszyscy chcemy, by oni byli razem – wtrącił się George.
--A nie obchodzi was, czego ona chce? - zapytał ich z goryczą.
--Jest młoda, ma prawo do błędów, ale mu dopilnujemy, by ich nie popełniła – zaznaczył Bill.
--Dwa słowa dla was: Pierdolcie się. Nie macie pojęcia, o czym mówicie, a Ginny to chyba jakiś
wyjątek w tej rodzinie. Ona jako jedyna ma coś w głowie, bo wy... szkoda gadać. Mam dość tej
żenującej rozmowy. Żegnam – Blaise chciał ich wyminąć, ale mu na to nie pozwolili.
--To może inaczej. Ciekawe co nasza siostra powie, jak pokażemy jej twoje akta? Co ty na to? A
może w ogóle je odtajnimy? Niech cały magiczny świat się dowie, jaką świetlaną postaciom jesteś
Zabini – Bill uśmiechnął się pewnie.
Te dokumenty miały przecież zostać zniszczone... Wstrętne szumowiny... Niech sobie myślą, że
wygrali... Zobaczymy, kto będzie się śmiał ostatni.
--Tylko zbliż się do niej, a na Prorok dostanie ciekawy materiał do publikacji – zagroził mu Percy z
cwanym uśmieszkiem.
--Masz się w ogóle do niej nie odzywać – dodał George.
Cała trójka uśmiechała się triumfująco, patrząc na wściekłą minę Blaise'a... Oni już wiedzieli , że
wkrótce osiągną to czego chcą... Pozbędą się tego śmierciożercy z życia ich siostry.

204
Następny miesiąc należał do jednego z najgorszych, jakie przyszło przeżyć Hermionie w tej
szkole... zresztą, nie tylko jej. Draco chodził jak tykająca bomba i wyglądało na to, że jeszcze
chwila, a faktycznie może wybuchnąć. Diabeł był zgaszony i większość czasu przesiadywał w
swoim dormitorium, widywano go tylko na lekcjach i posiłkach. Hermiona setki razy próbowała z
nim porozmawiać, ale on tylko uśmiechał się lekko i mówił, że wszystko w porządku, a jego
związek z Ginny musiał tak się skończyć, gdyż oni do siebie nie pasowali. Smok i Miona doskonale
wiedzieli, że Blaise nie mówi im całej prawdy, ale on, na każdą wzmiankę o tym po prostu się
odwracał i odchodził. Ginny natomiast była załamana. Choć po szkole chodziła z wysoko uniesioną
głową, to tak naprawdę było widać, że bardzo cierpi. Jej rodzina była w szoku, że Ginny nie chce
poślubić Wybrańca... Co więcej, naciskali na nią, by jak najszybciej zmieniła zdanie i zgodziła się
zostać panią Potter. Herm strasznie współczuła przyjaciółce... Najpierw ta cała historia z Harrym, a
teraz to... Nie wiedziała jednak jak może pomóc. Pozostawało jej więc przebywanie z Rudą jak
najczęściej, by dodatkowo nie czuła się samotna. Smok wspierał Zabiniego w ten sam sposób,
dotrzymując mu towarzystwa i rozmawiając o wszystkim poza jego związkiem z Rudą Gryfonką.
Niestety wszystko to odbiło się na relacji Draco i Hermiony. Nie mogli już spędzać z sobą czasu na
nauce, gdyż Diabeł nie zbliżał się nawet do wieży Gryffindoru, w obawie, że może natknąć się tam
na Ginny. Nie uczył się też w bibliotece, tylko zabierał książki do dormitorium, by tam, razem z
blondynem, odrabiać prace domowe i przygotowywać się do egzaminów. Tak więc kontakty Draco
i Herm ograniczały się do kilku minut rozmowy na lekcji Transmutacji i kilku ukradkowych
pocałunków, gdy udało im się wyminąć na korytarzu pomiędzy lekcjami, czy przed jakimś
posiłkiem. Hermiona sama musiała przyznać, że najzwyczajniej w świecie tęskni za niebieskookim
Ślizgonem. Nigdy, by się tego po sobie nie spodziewała, ale Malfoy naprawdę stał się kimś ważnym
w jej życiu i nijak nie potrafiła już tego zmienić... Tęskniła i miała cichą nadzieję, że może i on
trochę tęskni za jej towarzystwem.
Czy tęsknił? Złość, frustracja i bezradność sprawiały, że Draco ostatnio ciągle nie miał humoru.
Starał się zrozumieć stanowisko swojego przyjaciela, który uparcie twierdził, że nie chce mieć z
panną Weasley nic wspólnego, po czym upijał się morzem whisky i zasypiał, wzdychając smętnie
do poduszki, pod którą trzymał jej zdjęcie. Smok był zirytowany faktem, że nie wie co się dzieje i
nic nie może na to poradzić. Brakowało mu Hermiony. Ich dobrych relacji, rozmów, spędzania
wspólnie czasu, uśmiechu... I choć nie przyznałby się do tego głośno za nic w świecie, ona stała się
dla niego jedną z najważniejszych osób na ziemi. Wiedział, że jest dla niego zakazana, ale i tak
chciał, by i ona myślała o nim tak ciepło jak on o niej...

Na tydzień przed egzaminami została zorganizowana wycieczka do Hogsmade. Wszyscy uczniowie

starszych klas z niecierpliwością oczekiwali soboty, by choć na chwilę oderwać się od nauki i
zaznać trochę luzu... Jednak pogoda postanowiła spłatać wszystkim figla. Lało od samego rana, a na
dodatek wiał okropny, chłodny wiatr. Uczniowie drogę do wioski pokonywali praktycznie biegiem,
by jak najszybciej schronić się w cieple Miodowego Królestwa, albo Trzech Mioteł. Hermiona i
Ginny również zrobiły małe zakupy w cukierni, po czym skierowały się do Apteki po zapas
składników do eliksirów. I choć kupiły wszystko, co chciały, a nawet natrafiły na super promocję
lodowych kulek, to i tak nic nie było w stanie przywołać uśmiechu na ustach Ginny. Herm patrzyła
na nią szczerze zmartwiona, zupełnie nie wiedząc, jak ma jej pomóc i poprawić humor.
W Trzech Miotłach było jak zwykle gwarnie i tłoczno, ale dziewczynom udało się znaleźć wolny,
dwuosobowy stolik... niestety dopiero po zajęciu miejsc, zorientowały się, że siedzą dokładnie na
przeciwko całej grupy Ślizgonów.
--Cholera jasna! - warknęła Ginny ze złością.
--Spokojnie, wypijemy po kremowym i możemy wracać – uspokoiła ją Hermiona, patrząc na
Draco, który co chwilę nerwowo zerkał to na nie, to w stronę drzwi.

205
Po chwili Gryfonka zrozumiała jego zdenerwowanie. Do pubu wszedł Blaise, trzymający za rękę
wysoką, nieprzeciętnie śliczną brunetkę, o idealnej figurze i pięknych pełnych ustach. Diabeł, jak
gdyby nigdy nic ruszył do stolika Ślizgonów... po drodze musiał jednak minąć Hermionę i Ginny...
Ku przerażeniu tej pierwszej i wściekłości tej drugiej zatrzymał się...
--Cześć Mionko, dobrze Cię widzieć – wyszczerzył zęby i pochylił się, by cmoknąć Mionę w
policzek. Jego towarzyszka uśmiechnęła się do niej uprzejmie.
--Yasmine Charlen, Yas to Hermiona, moja przyjaciółka – przedstawił je sobie Diabeł.
--Bardzo mi miło – uśmiechnęła się dziewczyna, podając brązowowłosej rękę. Zarówno ona jak i
Diabeł zignorowali obecność Ginny, po czym, jak gdyby nigdy nic, odeszli do stolika Ślizgonów.
Hermiona niepewnie spojrzała na Rudą. Widać było, że Gin z całej siły stara zachowywać się
naturalnie, jednak ta scena bardzo ją zabolała, a gdy Piękna Yasmine, zamiast przysunąć sobie
krzesło, wolała usiąść na kolanach Diabła w oczach Rudej błysnęły łzy.
--Nie przejmuj się, ona wygląda na sporo starszą od niego... - Hermiona nieudolnie próbowała ją
pocieszyć.
--Yasmine Charlen jest modelką "Playwizzard" i to jedną z najlepszych – mruknęła Gin, heroicznie
walcząc ze łzami.
--Chodźmy stąd – zaproponowała Herm. Niestety o sekundę za późno, bowiem usta Diabła właśnie
spotkały się z namiętnymi ustami modelki. Ginny zerwała się z miejsca i wybiegła z pubu, a
Hermiona od razu pobiegła za nią, pamiętając, do czego zdolna jest jej przyjaciółka pod wpływem
impulsu.
Na zewnątrz mocno padało, a dziewczyny nie miały na sobie czaru chroniącego, więc nim dobiegły
do zamku, obie były przemoczone do suchej nitki. Ginny, nie odzywając się słowem, zamknęła się
w łazience. Hermiona pozwoliła jej na to, doskonale wiedząc, że nie ma sensu teraz naciskać na
rozmowę, ani narzucać Rudej swojego towarzystwa.
Zdjęła buty i przemoczoną kurtkę i już miała rzucić na siebie zaklęcie suszące, gdy od strony
portretu rozległ się głos informujący ją, że ktoś przyszedł. Hermiona podeszła i otworzyła przejście.
Zdziwiła się lekko, orientując się kto przed nią stoi...
--Zostawiłyście to na stoliku – Draco podał jej torbę z jej zakupami.
--Och! Dziękuje Ci bardzo – Hermiona uśmiechnęła się do niego ciepło.
--Wejdziesz? - zaprosiła go do środka. Ślizgon jednak nie odpowiedział, tylko nerwowo przełknął
ślinę... Hermiona dopiero po chwili zorientowała się, gdzie padł jego wzrok. Deszcz przemoczył
także białą bluzkę, którą Gryfonka miała na sobie. Sprawiło to, że Smok miał teraz idealny widok
na...
--Nie dzięki, muszę wracać... - wypalił Draco, lekko zawstydzony tym, że przyłapała go, jak się
gapił na jej biust.
--W porządku – odpowiedziała speszona, przyciskając torbę z zakupami do piersi.
--Co z nią? - zapytał.
--Nie za dobrze. Diabeł mógł sobie odpuścić... - burknęła.
--Wiem, pogadam z nim, ale mam powoli dość tej sytuacji!
--Ja też. Zróbmy coś! - poprosiła.
--Chyba powinniśmy, to w końcu nasi przyjaciele – zgodził się Draco.
--Musimy coś zaplanować!
--Masz rację, spotkajmy się dzisiaj wieczorem i obgadajmy to - zaproponował z uroczym
uśmiechem.
--Świetnie! To może w Pokoju Życzeń o dziesiątej? Dam Ginny trochę eliksiru słodkiego snu...
--No to do zobaczenia – Draco odszedł z szerokim uśmiechem. Hermiona też się uśmiechnęła,
wieczór w towarzystwie Ślizgona to było wszystko, czego potrzebowała po kilku ciężkich dniach.

206
Długo rozmyślała o tym, co powinna ubrać. Niby to zwykłe spotkanie dwójki znajomych, którzy
mają omawiać problemy swoich przyjaciół, ale Hermiona miała przeczucie, że może wydarzyć się
coś zupełnie innego. Prawie miesiąc nie mieli możliwości, by przebywać ze sobą sam na sam dłużej
niż kilka minut. A ostatnim razem, gdy byli sami, Hermiona zaprezentowała mu swoje zupełnie
odmienne oblicze. Wielu mogło w niej widzieć skromną, pokorną kujonkę, która cały swój wolny
czas spędza z książkami. Zapominali jednak o tym, że panna Granger ma też silny charakter.
Zawsze była osobą pewna siebie i miała wiarę we własną inteligencję i umiejętności. I choć
niewielu chłopaków doceniało taki typ kobiet, znaleźli się jednak i tacy... Na przykład Wiktor
Krum. To on pierwszy dostrzegł w niej potencjał i sprawił, że poczuła się piękna, doceniana i
kobieca... Długo utrzymywała z nim kontakt, a nawet spotkali się tuż po jej zerwaniu z Ronem...
Hermiona lubiła Bułgara i pomimo jego nieco szowinistycznych poglądów, w głębi serca zawsze o
nim ciepło myślała, gdyż to on był tym pierwszym.
Gdy tylko wróciły z kolacji, zaproponowała Ginny kieliszek wina, na rozluźnienie. Ruda chętnie się
zgodziła, ponieważ ten dzień był dla niej bardzo trudny... po chwili spała już w najlepsze, uśpiona
nie przez alkohol, ale przez niewielką dawkę eliksiru słodkiego snu. Od rozstania z Blaisem, Gin
zwykle sypiała w pokoju Hermiony, dlatego Gryfonka musiała przeprowadzić tę małą akcję
dywersyjną, by spokojnie móc pójść na spotkanie z Draco...
Z pewną dozą wątpliwości spojrzała w lustro. Czarna spódnica przed kolana i zwykła biała,
rozpinana z przodu bluzka. Wyglądała dość skromnie, ale upięte włosy i delikatne, srebrne kolczyki
sprawiały, że całość prezentowała się wystarczająco ładnie, jak na przyjacielską pogawędkę...
Musnęła jeszcze usta bezbarwnym błyszczykiem i za pięć dziesiąta wyszła z dormitorium. Szybko
przebiegła pod Pokój Życzeń, wcześniej rzucając zaklęcie tak, by jej obcasy nie stukały zbyt głośno
po pustym korytarzu... Ostatnim czego chciała, było spotkanie jakiegoś profesora i zarobienie
szlabanu, którzy pokrzyżuje jej plany na dzisiejszy późny wieczór...
Stanęła pod ścianą prowadzącą do Pokoju Życzeń i zamyśliła się. Powinna poczekać na Draco? A
może coś sobie wyobrazić i już wejść do środka? A może on już tam jest, tylko nie wie, że ona tu
czeka?
--O czym myślisz? - szept przy jej uchu spowodował, że pisnęła i podskoczyła lekko przestraszona.
--Nie strasz! Myślałam o tym, o czym powinnam pomyśleć, by tam wejść – zachichotała,
odwracając się w jego stronę.
--I co wymyśliłaś? - zapytał z uśmiechem. Miał na sobie ciemne jeansy i niebieską koszulę.
Wyglądał więc jak zwykle wspaniale...
--Lepiej byś to ty zaproponował jakiś wystrój – odpowiedziała niepewnie.
--W porządku – Draco przeszedł wzdłuż ściany i już po chwili pojawiły się drzwi.
Otworzył je, zapraszając ją szarmancko do środka. Pokój Życzeń o dziwo przypominał swoim
wystrojem jej salon. Kanapa, kominek, mały stolik i nic więcej. Draco wyjął swoją różdżkę i
jednym machnięciem wzniecił ogień w kominku. Machnął po raz drugi, a na małym stoliku
zmaterializowała się butelka wina i dwa kieliszki. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie pod nosem,
siadając na kanapie.
--Napijesz się? - spytał uprzejmie blondyn.
--To zależy jaki masz powód, żeby mnie upić – odpowiedziała.
--Pomyślałem tylko, że tak będzie nam się lepiej rozmawiało... Gryfonka spojrzała na niego z
powątpiewaniem, ale podziękowała uprzejmie, gdy nalał jej wina.
--Jak się ma Ginny? - zapytał.
--Nie najlepiej, ta dzisiejsza scena z modelką bardzo ją załamała...
--Zabini zachowuje się jak jakiś dupek. Tłumaczyłem mu, że to co robi, jest chore... odpowiedział
mi tylko, że na razie tak trzeba. On chyba coś kombinuje, bo przyleciała dziś do niego sowa, która
przyniosła kopertę z pieczęcią ministerstwa...
--Serio? Co to może znaczyć? - zastanowiła się Hermiona.
--Nie wiem, ale musimy coś wymyślić.

207
--Masz rację, aż żal na nich patrzeć... - zgodziła się Gryfonka.
Tak więc myśleli, a ich pomysłom nie było końca. Jedne zakładały porwanie obojga i zamknięcie
gdzieś na długi czas, inne wysyłanie im anonimowych listów miłosny, jeszcze inne napojeniem ich
jakimś eliksirem. Pomysły się mnożyły, tak jak kieliszki wina jakie wypili. Alkohol sprawiał, że
dali się ponieść fantazji i wymyślali coraz to bardziej absurdalne pomysły na połączenie Ginny i
Diabła...
--Ten plan z różowymi pantalonami był niezły – zaśmiał się Draco.
--Ale tylko jeśli Filch zgodziłby się nam pomóc – odpowiedział równie rozbawiona. Oparła się
wygodnie o wezgłowie kanapy i na chwilę przymknęła oczy. Był jej naprawdę wspaniale. Ciepło z
kominka przyjemnie grzało, a wino lekko szumiało jej w głowie. Draco siedział na tyle blisko niej,
że ich ramiona się stykały. Czuła subtelny zapach jego wody kolońskiej, a po chwili jego palce
delikatnie przesunęły się po jej dłoni.
--Przyjemnie... - wymruczała zadowolona.
--Tak, ale może zmienimy wystrój? - zaproponował, wciąż delikatnie głaszcząc jej rękę.
--Czemu nie – zgodziła się, otwierając oczy i podnosząc się z kanapy. Draco również wstał.
--Może ty coś zaproponujesz? - podszedł blisko niej i delikatnie złapał jeden z loków, który wypiął
się z jej koka.
--Dobrze, ale zamknij oczy – wyszeptała, kładąc dłonie na jego torsie. Smok delikatnie objął ją w
talii i posłusznie zamknął oczy. Hermiona skupiła się na tym co chciała zobaczyć w tej chwili.
Miała nadzieje, że zapamiętała dość detali, by jej sen, mógł się okazać rzeczywistością... Rozejrzała
się i stwierdziła, że jest zadowolona z efektu.
--Możesz już otworzyć – powiedziała, delikatnie głaszcząc go po policzku.
--Łąka? - zdziwił się.
--Tak. Dziś był taki brzydki dzień, a nie ma to jak piękna pogoda i wylegiwanie się na trawie –
zaśmiała się, prowadząc go na trawę. Miękka zielona murawa przyjemnie łaskotała jej stopy,
ponieważ jeszcze przy kominku zdjęła buty. W Pokoju Życzeń naprawdę było teraz jak w bajce.
Łąka, drzewa, kamienie i małe jeziorko pod jednym z okien. Gryfonka rzuciła się na zieloną ziemię,
ciągnąc blondyna za sobą. Leżeli obok siebie, wciąż trzymając się za ręce.
--Masz ciekawe pomysły – zaśmiał się Draco.
--Tęsknie za takim słodkim lenistwem na łonie natury, nauka nie pozwala mi teraz na takie chwile –
wyznała szczerze.
--Czasem trzeba sobie na chwilę odpuścić i zapomnieć o wszystkim – powiedział cicho, odwracając
głowę w jej stronę. Hermiona również na niego spojrzała.
--Tak.. czasem trzeba... - szepnęła, uśmiechając się lekko. Blondyn przypatrywał jej się
intensywnie, jakby miał zamiar odgadnąć, o czym myśli. Speszyło ją to, więc odwróciła głowę i
spojrzała w sufit.
--Szkoda, że nie ma tu nieba... słońca... delikatnych chmurek... - stwierdziła smutno.
--To zamknij oczy i wyobraź to sobie. Wyobraź sobie, że naprawdę jesteśmy na łące... -
zaproponował, szepcząc wprost do jej ucha. Herm uśmiechnęła się lekko i przymknęła oczy.
Naprawdę chciałaby być z nim teraz gdzieś daleko i zapomnieć o problemach, cieszyć się tą
chwilą... Draco poruszył się, a ona poczuła, jak delikatnie się nad nią pochyla.
--I co widzisz? - zapytał ją, a jego usta delikatnie musnęły jej odkrytą szyję.
--Słońce i niebo... jest wspaniale... - wymruczała.
--Opowiedz mi o tym – poprosił, całując ją w ucho. Jedna jego ręka leżała tuż nad jej głową,
natomiast drugą delikatnie głaskała jej talię. Jego usta nieprzerwanie delikatnie błądziły to po jej
szyi, to znów znajdowały się na jej uchu. Hermiona delikatnie odwróciła głowę na bok i westchnęła
lekko. Było jej niesamowicie przyjemnie...
--Jest idealna pogoda. Ptaszki śpiewają, a w oddali słychać szum strumyka... Słoneczko tak
przyjemnie świeci... Niebo jest błękitne... piękne... Ma kolor jak twoje oczy... - ledwo to
wypowiedziała, zapragnęła znów spojrzeć w te śliczne tęczówki. Uchyliła delikatnie powieki.

208
Draco uniósł się nieco i ich spojrzenia się spotkały. Obydwoje wyczytali w swoim wzroku to samo
pragnienie... żadne z nich nie miało co do tego wątpliwości. Blondyn pochylił się i lekko musnął jej
usta swoimi. Hermiona mruknęła z aprobatą. Rozchyliła delikatnie wargi tak, by oboje mogli
pogłębić ten pocałunek. Gdy to się stało, jej ciałem wstrząsną delikatny dreszcz. Uwielbiała sposób,
w jaki on ją całował... Każdy kolejny pocałunek był bardziej namiętny, a subtelność powoli
odchodziła w zapomnienie, zastępowana przez dziką żądze. Draco przesunął się tak, że praktycznie
leżał na niej, jednocześnie opierając się na łokciach, by jej nie przygnieść. Tak bliski kontakt ich
ciał, był dla obojga bardzo przyjemny. Hermiona z pasją oddawała jego pocałunki i sama inicjowała
kolejne. Jedną dłoń wplotła w jego włosy, a drugą sięgnęła do guzików jego koszuli. Draco jednak
nie pozwolił jej na to, ponownie przenosząc swoje usta na jej szyję. Jęknęła cicho, gdy poczuła, jak
delikatnie przygryza ją zębami... To było zupełnie nowe doznanie. Schodząc coraz niżej Malfoy
obsypał pocałunkami jej dekolt... Nagle wszystko wokół nich zawirowało i Hermiona z lekkim
zdziwieniem spostrzegła, że nie leżą już na zielonej trawie, tylko na wielkim łóżku z satynową
pościelą. Blondyn zsunął się z niej i położył się na boku, nie przestając jednak całować jej słodkich
ust. Miał wrażenie, że ona jest dla niego jak narkotyk, a każdy pocałunek jest jak kolejna dawka
substancji, bez której nie potrafi już żyć. Wiedział, że nie powinien tego robić, wiedział, że przez to,
co się pomiędzy nimi zaraz wydarzy, Hermiona będzie bardziej cierpieć, gdy on zniknie z jej
życia... Jednak nie mógł sobie tego odmówić. Ona była wszystkim, czego w tej chwili chciał.
Wiedział już, że jej usta są tak miękkie jak myślał, jej włosy pachną tak cudownie, jak sądził, a jej
ciało... Zawsze wyobrażał sobie, że jest idealne, ale teraz miał się o tym przekonać na własne oczy.
Delikatnie i powoli zdejmowali z siebie ubrania. Najpierw on pozbył się jej białej bluzki, ciesząc
ręce, usta i oczy widokiem jej piersi uwięzionych w białym, koronkowym staniku. Był dokładnie
takie, jakie zawsze lubił u dziewczyn... idealnie wpasowały się w jego dłonie, a Hermiona jęknęła
rozkosznie, gdy tylko ich dotknął. Ta noc miała należeć tylko do nich... Herm szybko pozbyła się
koszuli blondyna. Było mu w niej bardzo do twarzy, ale ona zdecydowanie wolała to, co jest pod
nią... Błądziła palcami po nagich plecach chłopaka, a on w tym czasie przeniósł swoje dłonie na
zapięcie jej stanika. Nie trwało długo, gdy i ta część garderoby wylądowała na ziemi... a zaraz za
nią wszystkie pozostałe. Nie krępowali się wcale swojej nagości, przeciwnie, sprawiała im dużą
radość i oboje musieli przyznać, że rzeczywistość przeszła ich najśmielsze oczekiwania. Pieścili się
wzajemnie, chcąc dać sobie jak najwięcej rozkoszy... Sam fakt bycia razem, był dla nich obojga
bardzo podniecający, ale chcieli czegoś więcej. Pieszczoty dłoni i ust już nie wystarczały... oni
chcieli stworzyć jedność, połączyć się i to nie tylko w fizycznym aspekcie... Ta noc obnażyła ich
uczucia, ukazała dusze i oboje wiedzieli, że dalej nic już nie będzie już takie samo... Skupili się
jednak na tym, co działo się w chwili obecnej. Gdy się połączyli, falami spłynęły na nich cudowne
przeżycia i odczucia. Pasja, pożądanie, namiętność, bliskość... Przyśpieszone oddechy, szybsze
bicie serc, jęki rozkosz i magia spełnienia... i jeszcze pragnienie, by ta chwila trwała wiecznie.

209
 Rozdział Trzydziesty Piąty
--Abott Hanna, Bones Susan, Brown Lavender – zapiszczał skrzekliwym głosikiem profesor
Flitwick. Uczniowie siódmych klasy, zgromadzeni w małej komnacie przy Wielkiej Sali,
wstrzymali oddech. Pierwsza grupa właśnie weszła na egzamin praktyczny z Transmutacji. To było
to... ich ostatnia przygoda w Hogwarcie. Owutemy. Hermiona nerwowo przestępowała z nogi na
nogę, wciąż powtarzając sobie wszystkie zaklęcia, jakie zapamiętała, a było ich naprawdę sporo.
Draco stał oparty o ścianę, z rękami założonymi na piersi i patrzył na nią z kpiącym uśmieszkiem.
On sam również odczuwał lekki stres, ale Hermiona aż cała dygotała z nerwów.
--Na pewno zdasz na samych wybitnych, przestań już tak podskakiwać – powiedział, chcąc choć na
chwilę przerwać to jej nieustanne mamrotanie zaklęć.
--Och cicho bądź! To najważniejsze chwile w naszym życiu! - ofuknęła go ze złością, po czym
odwróciła się do niego plecami i dalej powtarzała zakuty materiał.
--Stary! A wyobrażasz ją sobie w dniu ślubu? Chyba trzeba będzie ją uśpić i zanieść przed ołtarz, bo
inaczej padnie z nerwów na zawał, oczywiście o ile wcześniej Cię nie zabije, w trakcie całych
przygotowań – zaśmiał się pod nosem Blaise.
--Zamknij się – burknął nieuprzejmie Draco, a coś w jego wnętrzu dopiero w tej chwili zacisnęło
się ze strachu. Każdy dzień, każda chwila i każda upływająca minuta przybliżała go do tego, co
nieuchronne... Będzie musiał powiedzieć Hermionie, że...
--Goldstein Anthony, Granger Hermiona, Greengrass Dafne – wywołał profesor zaklęć.
--O Godryku... – szepnęła bladymi ustami, odwracając się w stronę dwójki Ślizgonów, jakby
oczekując od nich jakiejś pomocy.
--Wszystko będzie dobrze – zapewnił ją Draco i zmusił się do pokrzepiającego uśmiechu.
--Zdasz śpiewająco Mionko – dodał Diabeł, szczerząc się do niej. Hermiona skinęła im tylko głową
i na drżących nogach ruszyła do Wielkiej Sali.
--Daj czadu mała! - zawołała za nią radośnie Pansy.
--Powodzenia Herm – szepnął do niej Ron, gdy przechodziła obok.
--Zdasz, na pewno – dodał Potter i również się do niej uśmiechnął.
--Dam radę! - zapewniła samą siebie. W jej życiu ostatnio wiele się działo, a niektóre sprawy były
bardzo pogmatwane, ale zawsze była pewna swojej wiedzy i inteligencji. Dała sobie radę w czasie
wojny, więc poradzi sobie i na owutemach.

--Nie było tak źle – pocieszyła samą siebie, gdy, po skończonym egzaminie, wróciła do swojego
dormitorium. Wiedziała, że Draco wejdzie na egzamin dopiero za kilka minut, a po jego
zakończeniu z pewnością będzie czekał, aż wyjdzie Zabini, który był w ostatniej grupie.
Postanowiła więc pójść do siebie, by zdjąć szkolną szatę i zabrać notatki z eliksirów. Jutro ostatni
egzamin i jej nauka w tej szkole się zakończy. Było jej z tego powodu bardzo przykro... Kochała
Hogwart i na samą myśl, że będzie musiała go opuścić, robiło jej się ciężko na sercu. Pozbierała
notatki, które wczoraj niedbale rzuciła na stolik, gdy późnym wieczorem wróciła od Ślizgonów.
Uczyła się do egzaminu razem z Draco i Blaisem w ich dormitorium, ponieważ Diabeł dalej nie
zbliżał się w okolice wieży Gryffindoru. Hermiona westchnęła ciężko. Jak na razie żaden z
pomysłów na pogodzenie Ginny i Blaise'a nie wypalił i zarówno ona, jak i Malfoy powoli tracili już
na to nadzieję... Otworzyła szufladę biurka, by schować zbędne notatki z Transmutacji. Nagle jej
wzrok przykuło czarne pudełko... Odłożyła pergaminy i sięgnęła po nie. Złoty znicz nadal wyglądał
tak pięknie, jak wtedy, gdy w święta zobaczyła go po raz pierwszy. Eleganckie litery układały się w
tajemnicze słowa: "Nieuchwytny obraz marzeń"... do teraz nie wiedziała, od kogo jest ten prezent,

210
choć ciągle miała nadzieję, że to od niego... Odetchnęła głęboko i zatrzasnęła pudełko, odkładając
je na miejsce. Usiadła na swym łóżku i ukryła twarz w dłoniach.
--Draco... co ja mam z tobą zrobić? - pomyślała niemal rozpaczliwie. Rok szkolny się kończył i jak
zawsze, gdy coś dobiega końca człowieka nachodzą refleksje i wspomnienia tego, co było. Ona
ostatnio nieustannie analizowała to wszystko, co wydarzyło się w tym roku. Jak to mogło się stać?
Jej wieloletnia przyjaźń z Harym i Ronem zmieniła się w chłodne relacje oparte jedynie na
wzajemnych powitaniach i na zdawkowej rozmowie o szkole, czy pogodzie. Za to, teraz śmiało
mogła nazwać się przyjaciółką Ślizgonów. Nie chodziło tu tylko o Draco, czy Blaise'a, ale również
o Pansy, z którą mogła pogadać na każdy temat... ale... No właśnie, było jedno duże "ale". Jedna
zmiana tak zasadnicza, że przekreślała wszystkie inne. Ona, Hermiona Granger – zakochała się.
Beznadziejnie i... niewłaściwie. Zakochała się w kimś, w kim nie powinna. W kimś, do kogo nigdy
nie pasowała. W kimś, kogo mieć nie mogła... To była zła miłość, taka, która przyniesie jej tylko
ból i cierpienie... Nie żałowała jej jednak. Pogodziła się już z swoimi uczuciami i postanowiła z
nimi nie walczyć. To nie miało sensu, bo ta walka była dawno przegrana. Zrozumiała to, gdy, po ich
nocy w Pokoju Życzeń, obudziła się w jego ramionach. Wciąż spał, wyglądając tak niewinnie, tak
słodko... Blond włosy rozrzucone na poduszce, różowe, lekko rozchylone usta i spokojny oddech.
Cudowne uosobienie ideału... Wtedy zrozumiała, że to wszystko, co się z nią działo, wszystkie te
uczucia i emocje, które pojawiały się, gdy on był blisko, to była właśnie miłość. Piękna i głęboka,
ale niewłaściwa i... nieodwzajemniona. Gdyby było inaczej, Draco już dawno zaproponowałby jej
coś więcej... ale on wciąż dawał jej do zrozumienia, że jest dla niego przyjaciółką. Kimś ważnym,
ale nie tą najważniejszą. Gdy byli sami, obejmowali się, całowali i wygłupiali... ale nigdy nie
wracali do tego, co wydarzyło się w Pokoju Życzeń. Ona uciekła, nim on wstał, tak więc uniknęli
krępującej rozmowy, a potem obydwoje zachowywali się jak gdyby nigdy nic...
Wiedziała, że nie ma prawa mieć do niego o to pretensji, bo sama chciała tego, co się między nimi
wydarzyło, żałowała jednak, że on o tym nie wspominał... Myślała... gdzieś w głębi serca miała
cichą nadzieję, że być może on odwzajemnia jej uczucia. Jednak skoro tak nie było, cieszyła się, że
ma chociaż jego przyjaźń. Będzie mogła być blisko niego... A może i on z czasem ją pokocha?

--Skąd się tyle tego nazbierało? - narzekała, idąc do biblioteki z naręczem książek. Przygotowania
do egzaminów wymagały sporego nakładu nauki, ale dwanaście dodatkowych książek z zielarstwa,
to już naprawdę przesada.
--Ta Hermiona chyba zwariowała przynosząc mi to wszystko – irytowała się Ginny ledwo sobie
radząc z tym olbrzymim ładunkiem. Raz po raz wzdychając ciężko, przyśpieszyła nieco kroku, by
jak najszybciej pozbyć się tego ciężaru. Niestety, skręcając w korytarz prowadzący do biblioteki,
tuż za rogiem wpadła na kogoś...
--Cholera jasna! - zaklęła wściekle, gdy książki rozsypały się po podłodze. Przyklęknęła szybko i
zaczęła je zbierać, wiedząc doskonale, że gdyby pani Pince wychyliła się z biblioteki i zobaczyła
swoje cenne woluminy porozwalane na ziemi, to dostałaby ataku wściekłej furii.
--Może pomóc? - głos, który usłyszała sprawił, że prawie ją sparaliżowało, a dopiero co
podniesione książki, znów wylądowały na ziemi. Niepewnie podniosła głowę i jej spojrzenie
natrafiło wprost na przeszywający ją wzrok Zabiniego.
--A tobie co się stało, że postanowiłeś się do mnie odezwać? - spytała gorzko, opuszczając głowę i
znów zaczynając zbierać książki. Blaise przyklęknął i sięgnął po jeden z tomów.
--Nikogo tu nie ma, wszyscy poszli na błonia – wyszeptał cicho, a jego ciało znalazło się
niebezpiecznie blisko niej. Ginny wzdrygnęła się lekko, gdy poczuła jego zapach, a stada ciarek
przebiegły jej po krzyżu... ależ ona za nim tęskniła...
--A co? Boisz się, że któraś z twoich dziwek zobaczy, że gadasz z swoją był... - nie pozwolił jej
dokończyć, tylko, niczym szaleniec, porwał ją w swoje ramiona i wycisnął na jej ustach namiętny
pocałunek. Ginny straciła równowagę i upadła na kolana, znów upuszczając książki. Blaise jednak

211
nie zwrócił na to uwagi, tylko przytulił ją mocno do siebie, całując desperacko, jakby świat zaraz
miał się skończyć. Ginny była tym tak zaskoczona, że nawet nie pomyślała o tym, by go
odepchnąć... Diabeł oderwał swe usta od jej warg i objął ją mocno, jakby bojąc się, że zaraz mu
ucieknie.
--Merlinie! Jeszcze trochę i zwariuje bez Ciebie - szepnął jej wprost do ucha, rozkoszując się
zapachem jej Rudych włosów. Ginny już nabierała powietrza, by zapytać go, co on tak właściwie
wyprawia, gdy gdzieś za nimi rozległy się kroki. Zabini szybko ją puścił i nim zdążyła chociaż się
odezwać, Ślizgona już nie było.
--Hej. Stało się coś? - zapytała ją Sylvia Nott, patrząc, jak klęczy na ziemi wśród rozrzuconych
książek.
--Potknęłam się – skłamała na poczekaniu Ginny.
--Pomogę Ci – zaofiarowała się Ślizgonka, którą Ruda znała dość dobrze, ponieważ ta od pewnego
czasu umawiała się z jej bratem. Obie dziewczyny szybko pozbierały książki, a Sylvia zaofiarowała
pomoc w odniesieniu ich do biblioteki. Gin szła tuż za nią, w myślach wciąż analizując to, co się
dzisiaj stało.

Ruda wróciła do pokoju wspólnego Gryffindoru, wciąż rozmyślając o pocałunku na korytarzu. O co

tak naprawdę mogło chodzić Zabiniemu? Dlaczego ją pocałował? Dlaczego powiedział, że bez niej
zwariuje? Co to wszystko miało znaczyć? Usiadła w fotelu przed kominkiem i przymknęła oczy. Ta
sytuacja doszczętnie zszargała jej nerwy i tak już bardzo napięte z powodu trwających egzaminów.
--Ginny, przyszła sowa do Ciebie – poinformował ją Seamus, przechodząc obok i wskazując jej
okno. Ruda skrzywiła się, widząc za nim Hermesa, puchacza należącego do Percy'ego. Mogłaby już
wytapetować sobie całe dormitorium jego listami o treści "jak najszybciej poślub Wybrańca". Miała
tego naprawdę dość. Wstała i odebrała list, wyganiając Hermesa, który chyba liczył na jakiś
poczęstunek za dostarczenie przesyłki. Zgniotła w ręce kopertę i włożyła ją do kieszeni szaty, by
wyrzucić, jak tylko wróci do pokoju...
--Wyszedł naprawdę ślicznie, prawda? - zaśmiała się ciut za głośno Parvati, patrząc na jakieś
zdjęcie w gazecie.
--Tak! Dobrze jest przyjaźnić się z kimś tak znanym, że jego zdjęcia ukazują się w "MagicStar" –
zaśmiała się Lavender.
--A ty Ginny, co o tym myślisz? - zapytała Patil z wrednym uśmieszkiem. Ruda już chciała
odpowiedzieć, że ma kompletnie gdzieś, co też one oglądają w tej gazecie, gdy Parvati podsunęła
jej wprost pod nos zdjęcie... Diabła wraz z Yasmine Charlen... siedzących w herbaciarni u madame
Puddifoot i trzymających się za ręce oraz patrzących sobie głęboko w oczy...
--Od zawsze wiedziałam, że on woli brunetki – Parvati popatrzyła na Rudą z wrednym
uśmieszkiem, jednocześnie poprawiając swoje kruczoczarne włosy. Ginny starała się ukryć
wrażenie, jakie wywarło na niej to zdjęcie.
--Powodzenia Patil. Będzie Ci bardzo potrzebne, by odbić go z rąk Charlen... - wytknęła jej Ruda,
po czym dumnie unosząc głowę odmaszerowała w stronę dormitorium jej i Hermiony. Dopiero gdy
zamknęła za sobą drzwi pokoju, pozwoliła sobie na to, by kilka łez spłynęło po jej policzkach...

Mimo, że zbliżał się czerwiec, a słońce świeciło na bezchmurnym niebie, wiał dziś chłodny wiatr,
który bezlitośnie plątał blond włosy arystokraty. Jednak jemu to nie przeszkadzało... Zresztą, gdyby
przeszkadzało, to nie wszedłby przecież na sam szczyt wieży astronomicznej. Od kilkudziesięciu
minut, stał tam nieruchomo niczym posąg i jedynie mocno zaciśnięte szczęki i wiatr we włosach
odróżniały go od marmurowych rzeźb, jakimi ozdobiona była fasada Hogwartu. I poniekąd tak się
właśnie czuł, jak pomnik, który nie ma prawa decydować o tym, co się z nim stanie... który nie ma
wpływu na to, gdzie rzuci go los. Dlaczego jego życie nie może należeć tylko do niego? Czemu nie

212
ma prawda decydować o sobie? Zacisnął mocniej powieki i przygryzł wargę, by powstrzymać
krzyk złości i frustracji, jaki chciał się wyrwać z jego gardła. Pięścią uderzył w poręcz balustrady.
Ból był dobry... ale ból fizyczny, nie dorówna temu psychicznemu. Wiedział już, że cała jego
nadzieja powoli umiera. Wiedział, że nie będzie mógł ciągnąć tego dłużej, ale mimo to, czuł, że
poddanie się bez walki, to przejaw największego tchórzostwa. A może wystarczy czas? Może z
czasem przekona ojca... wytłumaczy... sprawi, że da im szansę... Takie myśli wcale nie pomagały i
nie uspokajały. Nie znajdzie w sobie odwagi, by zaryzykować. Co jeśli coś jej był się stało i to
właśnie przez niego...? Nie mógł przecież zagwarantować jej bezpieczeństwa. Nie mógł
zaryzykować, ani teraz, ani nigdy.
Z goryczą oparł łokcie na poręczy i schował twarz w dłoniach. Znienawidzony pergamin
złowieszczo zatrzeszczał w jego kieszeni. Ile to razy czytał już ten list w ciągu ostatnich kliku
godzin? Z westchnieniem rezygnacji sięgnął po niego ponownie.

Drogi Synu!
Piszę do Ciebie, gdyż jak dobrze pamiętam, dziś odbył się twój ostatni egzamin. Ufamy razem z
Mamą, że zarówno na nim, jak i na wszystkich pozostałych, poszło Ci doskonale. Cieszymy się
już, na nasze rychłe spotkanie, a twoja Matka nie może się doczekać, aż na stałe wrócisz do
domu. Piszę również do Ciebie, ponieważ mam doskonałe wieści. Dzięki kontaktom w
Ministerstwie Magii, udało mi się załatwić Ci pracę w Departamencie Międzynarodowej
Współpracy Czarodziejów i to od razu na stanowisku sekretarza u samego szefa resortu!
Doskonałe stanowisko dla kogoś tak szlachetnie urodzonego i zdolnego jak ty. Ta praca idealnie
przygotuje Cię do dalszej błyskotliwej kariery. Jestem przekonany, że ta wiadomość bardzo Cię
ucieszy. Nie mogę wprost uwierzyć, że tak szybko dorosłeś Synu. Praca, dorosłość, samodzielność
i wkrótce, ani się nie spostrzegę, jak jakaś odpowiednia dziewczyna zostanie następną panią
Malfoy. Twoja matka wprost nie może doczekać się tej chwili. Chcę również, byś wiedział, że
oboje z Mamą jesteśmy z Ciebie naprawdę dumni i jestem pewien, że wkrótce dostarczysz nam
jeszcze wielu powodów do dumy. Ciesz się ostatnimi dniami w szkole. Do zobaczenia wkrótce.

Twój Ojciec Lucjusz M.

Długie minuty wpatrywał się w słowa "błyskotliwa kariera", "odpowiednia dziewczyna", "jesteśmy
z Ciebie naprawdę dumni" i czuł, jak jego serce powoli zamienia się w twardy kamień. Wiedział, że
mimo wszystkich swoich uczuć, jakie żywił do Hermiony, zdaniem jego rodziców ona nie jest tą
odpowiednią dziewczyną. I nie zmieni tego, choćby nie wiadomo jak się starał. Do wyjazdu z
Hogwartu został mu tydzień i, zgodnie z zaleceniem ojca, miał zamiar się nim cieszyć. Ostatnie
chwile z nią... A potem się rozstaną, a on zniknie... Nie ma zamiaru zostać w Anglii, wiedząc, że
ona będzie blisko... czekając na jakąś wiadomość od niego, której on nie będzie mógł jej wysłać. W
szkole wszystko było dopuszczalne, ale teraz zaczynała się dorosłość. Musiał podjąć tę trudną
decyzję. Wkrótce Hermiona zniknie z jego życia. Nie może jej zaofiarować niczego, nawet swojej
mało wartej przyjaźni...

--Impreza – darła się Pansy, gdy w piątek wieczorem wychodzili z Wielkiej Sali po kolacji.
--Daj spokój, przecież jutro wyjeżdżamy – przypomniała jej Hermiona, której nie udało się ukryć
smutku w głosie. Wiedziała, jak bardzo będzie tęskniła za Hogwartem.
--No i co z tego? Musimy godnie zakończyć edukację w tej szkole! Dziś balanga i to bez dyskusji!
Diabeł pokaże Wam, jak się rusza seksownymi szyneczkami... - zawołał Zabini.
--Na Salazara, człowieku! My wszyscy dopiero co jedliśmy, nie prowokuj nas do mdłości – dociął

213
mu Draco.
--Zazdrościsz Smoku, bo mam seksowniejszy tyłek. Co nie? Hej Mionka, powiedz, kto ma
seksowniejsze pośladki? - zażądał Diabeł. Hermiona parsknęła śmiechem i z dezaprobata pokręciła
głową.
--Nie powiedziała, że ty – wyszczerzył się do przyjaciela Draco.
--Ale o tobie też tego nie powiedziała – zaraz odgryzł się Blaise.
--Obaj jesteście tak samo dobrze zbudowani – zapewniła ich Herm.
--To ja jestem najseksowniejszym tyłkiem w tej szkole! - zawołał Blaise z udawanym oburzeniem.
Wszyscy wybuchnęli śmiechem, nie wyłączając samego właściciela super pupy, ale nagle miny im
spoważniały, gdy z Wielkie Sali wyszła Ginny, a zaraz za nią Harry. Diabeł spojrzał na nich, a w
jego oczach błysnęła wściekłość. Jak gdyby nigdy nic, odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę
lochów. Pansy uśmiechnęła się pocieszająco do Hermiony, po czym, łapiąc Seamusa za rękę,
również odeszła. Harry i Malfoy zmierzyli się na wzajem nienawistnymi spojrzeniami, po czym
Wybraniec objął delikatnie Ginny ramieniem. Herm patrzyła na to wszystko ze smutkiem.
Wiedziała, że Ginny znów nieco zbliżała się z Harrym w ostatnim tygodniu, ale przypuszczała, że
największy wpływ na to miały rubryki plotkarskie różnych gazet, w których pojawiał się Blaise i
Yasmine.
--Będę w dormitorium – mruknęła Ruda, po czym pozwoliła Potterowi wprowadzić się po
schodach.
--Wrócili do siebie? - zapytał Draco.
--Nie... ale to chyba kwestia czasu... Gin jest pewna, że Diabeł kocha tę modelkę.
--Nie kocha.
--Skąd wiesz? - dociekała.
--Po prostu wiem – blondyn uciął temat – Przyjdziesz dziś na imprezę? - uśmiechnął się do niej
przymilnie.
--Nie mogę, nie zostawię Ginny.
--To ją przyprowadź – nalegał.
--Nie przyjdzie, przecież wiesz...
--Hermiona, to ostatni wieczór, musisz przyjść – jego głos zawierał taką błagalną nutę, że od razu
zmiękło jej od tego serce...
--Dobrze, ale tylko na chwilę, nie spakowałam się jeszcze do końca... - odpowiedziała mu z lekkim
uśmieszkiem.
--Za godzinę czekam przy wejściu do lochów – mruknął, szybko przyciągając ją do siebie i
składając na jej ustach namiętny pocałunek, póki nikt ich nie widział.

Ginny nie wyraziła ochoty, by pójść na imprezę, co wcale nie zdziwiło Hermiony. Brązowowłosa
kilkoma ruchami różdżki spakowała swoje kufry i ze smutkiem spojrzała na swoje dormitorium...
tak przykro jej będzie je opuścić... Westchnęła ciężko i weszła do łazienki, by przeglądnąć się w
lustrze. Czarne legginsy, biała tunika z srebrnym wzorem i sporym dekoltem oraz rozpuszczone
loki. Wyglądała naturalnie i bardzo dziewczęco i właśnie tak chciała, by zapamiętał ją Hogwart...
Założyła na stopy czarne, wysokie szpilki i z mieszaniną smutku, ale i radości, że ten wieczór znów
spędzi z Draco,wyszła z dormitorium.
Ślizgon czekał na nią w umówionym miejscu. Na sobie miał ciemne jeansy i zwykła białą koszulę z
podwiniętymi rękawami. Jego włosy były jeszcze mokre, po niedawno wziętym prysznicu, a całe
ciało pachniało naprawdę pociągająco...
--Cześć śliczna – przywitał ją z rozbrajającym uśmiechem. Herm zaczerwieniła się uroczo, słysząc
jego słowa i wspięła się nieco na palcach, by złożyć na jego policzku powitalnego buziaka. Draco
miał jednak inny plan, więc jej usta natrafiły prosto na jego spragnione wargi.
Po krótkim lecz na namiętnym pocałunku, oderwali się od siebie z szerokimi uśmiechami.

214
--Idziemy? - zapytała go.
--Jasne, że tak – odpowiedział, łapiąc jej dłoń i ciągnąc ją w stronę wyjścia ze szkoły.
--Hej! Mieliśmy przecież iść na imprezę...
--I idziemy, tylko, że na trochę inną, bardziej prywatną... - uśmiechnął się do niej, otwierając drzwi
i puszczając ją przodem. Hermiona pozwoliła mu poprowadzić się na błonia, w kierunku skraju
Zakazanego Lasu. Po chwili zobaczyła miejsce, do którego Draco ją prowadził. Pod jednym z
drzew leżał rozłożony koc, a wokół niego paliły się pochodnie. Na kocu stał wiklinowy kosz i
butelka szampana w kubełku z lodem.
--Piknik w środku nocy, przy Zakazanym Lesie? - spytała go z niedowierzaniem, patrząc na tę
niemal bajkową scenerię.
--Ustawiłem bariery, wiec żadne stwory tu do nas nie wyjdą. Co prawda nie jest to łąka i znów nie
ma słońca, ale pomyślałem, że taki piknik będzie miłym akcentem na zakończenie...
--Jest cudownie – zapewniła go z szerokim uśmiechem i iskierkami w oczach. Patrząc na nią, jego
serce boleśnie się zacisnęło, gdy uświadomił sobie, że więcej może nie zobaczyć tego blasku...
Usiedli razem na kocu, a Draco nalał im szampana.
--Za co wypijemy? - zapytał blondyn, podając jej kieliszek.
--Za przyszłość! - zawołała z entuzjazmem, nie zauważając, jak twarz Draco stężała w napięciu,
gdy usłyszał jej ostatnie słowo.
--Co masz zamiar robić po szkole? - zapytał ją, odkładając kieliszek i siadając bliżej. Chciał móc
cieszyć się jej bliskością jak najdłużej, bo już jutro prawdopodobnie straci ją na zawsze.
--Myślałam, że już nigdy o to nie zapytasz! - zaśmiała się. Wszyscy przez ostatnie tygodnie nie
rozmawiali o niczym innym tylko o przyszłości, pracy i tym, co będzie się z nimi dalej działo.
Tylko Draco nigdy o tym nie wspominał i nie pytał jej o nic...
--Dostałam się na półroczny staż do kancelarii prawnej Benson&Morton, a później wybieram się do
departamentu Przestrzegania Prawa.
--Staż? Czyli nie widywałbym Cię nawet w ministerstwie, gdybym jednak zaczął tam pracować?
--Gdybyś zaczął? Myślałam, że idziesz do pracy do ministerstwa... - Hermionie była szczerze
zdziwiona. Draco zmieszał się, gdy dotarło do niego, co powiedział. Ucieszył się, że Gryfonka
przyczepiła się tylko do drugiej części jego wypowiedzi. Jednak nie na długo.
--Co to znaczy, że nie widywałbyś mnie nawet wtedy? - zapytała go, jednocześnie próbując
przetrawić te słowa. Miała małą nadzieję, że Draco może tylko się przejęzyczył... Spojrzał na nią,za
ciskając szczęki tak mocno, że prawie pokruszyło mu to zęby. Wiedział, że nie ma sensu dłużej
kłamać.
--Hermiona... posłuchaj... - zaczął cicho, odkładając swój kieliszek z szampanem i sięgając po jej
dłoń. Ona jednak cofnęła się, nie pozwalając mu się dotknąć.
--Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi... że będziemy... - wyszeptała, nie wiedząc za bardzo jak
ubrać w słowa to, co czuje.
--Jesteśmy! - zapewnił ją – Ale...
--Ale? - spytała, walcząc z głupią ochotą, by się rozpłakać.
--Tu w szkole wszystko było inne – powiedział cicho, nawet nie mając odwagi spojrzeć jej w oczy.
--Rozumiem. Tu w szkole mogliśmy być przyjaciółmi, a w dorosłym życiu nie możemy, bo? - nie
zamierzała mu niczego ułatwiać.
--Herm... to nie jest takie proste, wiesz przecież, że my... że ja...– naprawdę chciałby jej powiedzieć,
że robi to tylko dlatego, że się o nią boi... ale nie uwierzy mu... wiedział, że nie.
--Proste – prychnęła pod nosem – Tutaj w szkole przyjaźń ze szlamą mogłeś zwalić na chęć zemsty
na Weasley, albo na konieczność podciągnięcia się z transumtacji prawda? A teraz co? Zabrakło Ci
wymówki więc najlepiej się pożegnać prawda? Przecież nie możesz przyjaźnić się z kimś, o tak
paskudnej krwi!
--Dobrze wiesz, że to nie tak! - ponownie zbliżył się do niej, chcąc sięgnąć po jej dłoń.
--Nie dotykaj mnie! - krzyknęła, podnosząc się na równe nogi i odchodząc od niego. Draco też

215
wstał. Nie może pozwolić jej odejść w taki sposób, nie kiedy myśli o nim jak najgorzej.
--Pozwól mi wyjaśnić – poprosił, choć sam nie wiedział, co tak właściwie ma jej powiedzieć.
--Nie musisz – szepnęła z goryczą, a po jej policzku spłynęła jedna łza.
--Chciałbym, by było inaczej, ale my jesteśmy z dwóch różnych światów... nie powinniśmy... nie
możemy - chciał jej powiedzieć, jak bardzo dla niego jest to trudne.
--Takich słów używasz na nazwanie faktu, że boisz się, co twój ojczulek i jego wspaniali
przyjaciele powiedzieliby na twoją przyjaźń ze szlamą? - zapytała z goryczą. Jego milczenie było
dla niej, aż za bardzo wymowne.
--Myślałam, że masz w sobie więcej odwagi, ale z przykrością stwierdzam, że jesteś zwykłym
tchórzem! - wykrzyczała mu, a łzy już nieprzerwanie spływały po jej rozgrzanych policzkach.
--Ty nie rozumiesz... - wyszeptał zrozpaczony.
--Doskonale rozumiem! Rozumiem, że sikasz w majtki ze strachu, aby nikt się nie dowiedział, co
łączyło cię z kimś takim jak ja. To dlatego to wszystko? - potoczyła ręką dookoła, wskazując na koc
i pochodnie – Chciałeś mnie ugłaskać, bym nie powiedziała nikomu, że obściskiwałeś się z
pospolitą szlamą?
--Nie mów tak! - jęknął.
--A co? To już nawet nie wolno mi się odzywać do jaśnie pana arystokraty? Dobrze – Hermiona
szybkim ruchem starła łzy z policzków.
--Masz moje słowo, że nikt się o nas nie dowie. Merlinie! Ale byłam idiotką... Tyle razy mnie
ostrzegano, a ja naiwnie wierzyłam, że naprawdę się zmieniłeś... Mam nadzieję, że dobrze się
bawiłeś moim kosztem – wylała z siebie całą gorycz i teraz pozostała w niej tylko pustka... pustka i
złamane serce. --To dla twojego dobra... - szepnął, zamykając oczy, nie chcąc widzieć jej łez. Jego
serce również było złamane.
--Najlepiej dla mnie byłoby, gdybym nigdy Cię nie spotkała – odpowiedziała, po czym odwróciła
się na pięcie i biegiem ruszyła w stronę zamku.
Musiał walczyć z całych sił, by za nią nie pobiec i nie wyznać jej wszystkiego. Nie wykrzyczeć jej
prosto w oczy, że kocha ją od przeszło dwóch lat. Nie wyznać, jak straszna dla niego była wojna i
strach o to, czy ona żyje. Chciał powiedzieć, że to dla niej przeszedł na dobrą stronę i walczył
przeciwko dawnym kompanom, że to miłość do niej sprawiła, że odkrył, iż ma coś takiego jak
serce... Nie mógł jednak tego zrobić. Wiedział, że musi pozwolić jej odejść... Chciał tylko, by była
szczęśliwa... Jednak to nie on będzie tym, który da jej to szczęście.

Pociąg pędził po szynach, a myśli pędziły w głowach dwóch dziewcząt siedzących samotnie w
przedziale. Hermiona po raz ostatni wykorzystała swoją pozycję prefekta naczelnego, by zdobyć dla
nich ten przedział. Nie rozmawiały, obie zbyt pogrążone w bólu, by chcieć się tym dzielić.
Wystarczyło im to, że były w swoim towarzystwie. Hermiona przetrawiła już pierwszą falę
negatywnych emocji i teraz trochę żałowała, że wygarnęła to wszystko Ślizgonowi. Powinna odejść
z klasą, pokazać mu, że on znaczył dla niej tyle, co ona dla niego... nic.
--Szkoda, że to już koniec – odezwała się Ginny.
--Taa... zazdroszczę Ci trochę, że jeszcze wrócisz do Hogwartu – odpowiedziała Miona.
--Nie wracam – mruknęła Gin.
--Co? A to dlaczego? - zdziwiła się jej przyjaciółka.
--Harry... rozmawialiśmy... będę uczyła się w domu... - wyjąkała.
--Naprawdę? Wy...wróciliście do siebie? - nie dowierzała Herm.
--To skomplikowane – Ginny spojrzała za okno, dając jej do zrozumienia, że nie chce kontynuować
tej rozmowy. Hermiona westchnęła cicho i również spojrzała przez okno. Nagle obie Gryfonki, jak
na komendę spojrzały w stronę drzwi... akurat, by zauważyć tuż za szybą dwójkę Ślizgonów, którzy
właśnie przechodzili. Blaise tylko rzucił okiem w ich stronę i kiwnął Hermionie na powitanie.
Natomiast Draco zatrzymał się, jakby wahając się, czy nie wejść do środka. Miona zacisnęła zęby i
wyjęła różdżkę. Jedynym machnięciem opuściła roletę, zasłaniając drzwi i pozbywając się

216
spojrzenia stalowoszarych oczu... To przez ich właściciela przepłakała praktycznie całą ostatnią
noc...
--Coś nie tak pomiędzy tobą, a Smokiem? - zagadnęła ją Ginny, nieco zdziwiona reakcją
przyjaciółki.
--Nie chcę o tym rozmawiać – burknęła brązowowłosa, po czym sięgnęła po jakąś grubą księgę i
zaczęła ją czytać. Gin postanowiła nie przeszkadzać przyjaciółce i wyjść na krótki spacer po
pociągu.

Wracała już z powrotem, gdy nagle drzwi przedziału, obok którego przechodziła, otworzyły się i na
korytarz wyszedł nie kto inny tylko Zabini... Wyglądało na to, że specjalnie na nią czekał.
--Pogadajmy – zaproponował, wskazując jej przedział, który okazał się pusty. Ginny dzielnie
uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
--Nie mamy o czym – oświadczyła mu z przekonaniem, po czym spróbowała go wyminąć. Blaise
jednak złapał ją za łokieć i pociągnął za sobą do przedziału.
--Nie pozwalaj sobie, ty niewychowany gburze! - ofuknęła go ze złością, gdy Diabeł zasunął za
nimi drzwi.
--Skoro nie zadziałał siła argumentu, to musiał zadziałać argument siły – wyszczerzył się Diabeł.
Ginny prychnęła jak rozjuszona kocica, po czym złożyła ręce na piersi.
--Uważaj Zabini, bo coś Ci teraz powiem! Nie jesteś żadnym ósmym cudem świata, byś mógł tak
traktować ludzi!
--Och! Zraniłaś moje serce! Nie jestem ósmym cudem? To w takim razie którym! - kpił sobie
bezczelnie.
--Żadnym! Jesteś tylko podłym Ślizgonem! Zapamiętaj to sobie! - krzyknęła, zaciskając dłonie w
pięści.
--Zapamiętam, albo zapiszę, żeby nie zapomnieć... O! Albo lepiej sobie wytatuuje, żebym zawsze
pamiętam o tym, że jestem tylko podłym Ślizgonem – widać było, że jej słowa nieco go dotknęły.
--Wytatuuj to sobie na lewym przedramieniu...* - odpyskowała mu. W oczach Blaise'a tylko na
chwilę błysnęła złość, a zaraz potem Ginny stała przyciśnięta do zamkniętych drzwi przedziału.
--Uważaj na słowa Wiewiórko... To, że jesteś dla mnie kimś wyjątkowym, nie sprawia, że przy
każdej okazji wolno Ci mówić, co ci ślina na ten zwinny język przyniesie.
--Puszczaj!
--Mówiłem, że chcę porozmawiać! Wysłuchaj mnie! - poprosił.
--Nie! Nie chciałeś ze mną rozmawiać, gdy była na to pora, teraz się odpieprz! - spróbowała go od
siebie odepchnąć.
--Ginny... spróbuj zrozumieć... musiałem tak zareagować... ty i Potter... a potem... potrzebowałem
czasu... nadal potrzebuje – chciał jej wytłumaczyć.
--Nie rozumiem i nie chcę zrozumieć. To, co było między nami, dawno zniknęło. Zabrałeś to Blaise
i oddałeś innej... nie ma czego wspominać i o czym rozmawiać. Puść mnie... proszę – ból jaki
usłyszał w jej głosie oraz łzy, jakie błysnęły w jej oczach, sprawiły, że spełnił jej prośbę i odsunął
się od niej.
--To się tak nie skończy Gin... nie wiesz, jak walczyłem...
--Walczyłeś? Pozując do zdjęć z Yasmine, walczyłeś o coś, co ma związek ze mną? Nie bądź
śmieszny – żachnęła się, heroicznie powstrzymując łzy.
--Wytłumaczę Ci...
--Nie chcę. To Harry o mnie walczył... - na te słowa Blaise gniewnie zacisnął szczękę.
--Walczył? Postawił cię w sytuacji bez wyjścia!
--Ale później był przy mnie, gdy ty porzuciłeś mnie jak jakąś ścierkę... - jedna łza spłynęła jej po
policzku.
--Nie prawda! Nigdy Cię nie porzuciłem... Nie porzucę... - znów zbliżył się do niej.

217
--Nie! - powstrzymała go gestem dłoni.
--Nie rezygnuj z nas Ginny...
--To ty z nas zrezygnowałeś i to dawno temu – wytknęła mu z goryczą.
--Musiałem...
--A teraz musisz dać mi spokój – zażądała.
--Nie! Nie poddam się!
--Nie masz wyboru...- zawahała się chwilę – Pogodziłam się z Harrym. Znów jesteśmy razem.
Blaise odruchowo cofnął się krok w tył, wyglądając przy tym, jak gdyby Ginny dała mu w twarz.
--Nie wierzę... - szepnął zdruzgotany. Ginny, nadal walcząc ze łzami, spojrzała mu prosto w oczy.
--To prawda... wróciłam do niego i...
--I masz zamiar za niego wyjść? - zapytał z niedowierzaniem. Wiedziała, że jej odpowiedź go
zaboli, ale podjęła już tę decyzję. Zbyt wiele kosztowało ją uczucie do niego. Nie było już o co
walczyć... Jeszcze dziś Blaise Zabini zniknie z jej życia... i choć jakaś dziwna siła właśnie
rozrywała jej serce, sama usiłowała się przekonać, że to słuszna decyzja.
--Tak. Zostanę jego żoną – okropne było powiedzenie mu tego prosto w oczy.
Na chwilę zapadła cisza, w której Diabeł patrzył na nią, jakby licząc na to, że zaraz wykrzyknie, że
to jakiś głupi żart... jednak nic takie nie nastąpiło.
--Moje gratulacje... bądź szczęśliwa – wyszeptał zachrypniętym głosem.
--Taki mam zamiar... - odpowiedziała, patrząc w jego pełne bólu oczy. Blaise wyciągnął rękę i
Ginny myślała, że znów chce jej dotknąć... on jednak chwycił za klamkę od drzwi, o które się
opierała. Ruda odsunęła się, by poz u przejść.
Diabeł wyminął ją, ale, nim całkiem wyszedł z przedziału,zatrzymał się na chwilę.
--Żegnaj Ginevro Weasley... miłość do Ciebie była najlepszym, czego doznałem w życiu...
I nim Ruda zdążyła odpowiedzieć, Blaise po prostu odszedł, nie oglądając się za siebie...

Hermiona pomniejszyła swoje kufry i rozglądnęła się po pusty przedziale. Ginny wysiadła już,
zabierając klatki z Krzywołapem i Arnoldem, a jej ponownie przypadło zabranie walizek. Znów
wysiadała na samym końcu... ostatnie zadanie prefekta naczelnego. Wyszła z przedziału, starając się
porzucić ponure myśli, że to tak naprawdę koniec bardzo ważnego etapu jej życia... Na jej drodze
stanął jednak pewien wysoki arystokrata, który właśnie kończył palić papierosa.
--Pora wysiadać – oświadczyła mu oficjalnie, chcąc go wyminąć i nie musieć oglądać nigdy więcej,
choć jej serce wyło z rozpaczy.
--Hermiona poczekaj! - poprosił, łapiąc ją za ramię. Specjalnie został dłużej w pociągu, by móc jej
wytłumaczyć, że musi postąpić tak, a nie inaczej. Całą noc bił się z swoimi myślami i zrozumiał, że
nie chce, by ona go znienawidziła... Musi jej powiedzieć...
--Puść mnie! - krzyknęła, odskakując od niego.
--Pozwól mi coś powiedzieć – jęknął prosząco.
--Nie Malfoy, nie chce słuchać niczego, co masz mi do powiedzenia... Przepuść mnie – zażądała.
--Miona... ja...
--To już nie ważne. Nic już nie jest ważne. Zapomnijmy o wszystkim – powiedziała gorzko,
unosząc głowę i patrząc mu w oczy.
--Nie mów, że to wszystko, co się między nami wydarzyło, było nieważne, że nic dla ciebie nie
znaczyło! – syknął nerwowo.
--Znaczyło dla mnie tyle samo, ile dla Ciebie...
--Nie masz pojęcia...
--Dość! Nie chcę cię słuchać, widzieć i pamiętać o tobie, przepuść mnie i daj mi odejść – była zła
na siebie, za tę błagalną nutę, którą można było usłyszeć w jej głosie. Draco mocno zacisnął
szczęki, wyglądając przy tym, jakby walczył sam ze sobą. Wiedział, że nie ma prawa jej zatrzymać.
Wreszcie skinął delikatnie głową i odsunął się na bok. Hermiona sztywno przemaszerowała obok

218
niego. Chwilę później już stała na peronie, witając się z swoją rodziną...
Blondyn patrzył, jak jej rodzice z dumą ją przytulają, widział Weasley'ów, którzy jej gratulowali...
Widział uśmiechniętego Rona, który pozwolił sobie ją uściskać na pożegnanie, mimo, że pewnie
jeszcze nie raz się spotkają. A on... patrzył, jak dziewczyna jego marzeń wkracza w inne, dorosłe
życie, w którym nie będzie miejsca dla niego...

* śmierciożercy mieli mroczne znaki umieszczone na lewych przedramionach.

219
 Rozdział Trzydziesty Szósty
Pół roku później...

--A karoca powinna być sześciokonna! - ekscytowała się Pamela.

--Sześciokonna? - powtórzyła niepewnie Narcyza Malfoy.
--Koniecznie! I jeszcze druhny, najlepiej parzyście... tak z cztery? - zaśmiała się szatynka,
wymachując widelcem.
--Może od razu dwanaście, po co sobie żałować – burknął Blaise z nad swojego talerza.
--Och Diabełku! Ty to zawsze masz świetne pomysły! - zaśmiała się Trixe, blondynka o wydatnym
biuście, która była zaproszona na ten obiad, chyba tylko po to, by udowodnić, że czasem plastik
umie mówić bez pomocy magii.
--Kwiaty powinny być dobrane pod kolor obrusów i oczywiście krawata pana młodego – Pamela
wyszczerzyła się do Draco, który chyba w ogóle nie zdawał sobie sprawy, że ona na niego patrzy.
Od samego początku obiadu w jego rodzinnym domu, młody arystokrata był jakby nieobecny
duchem.
--Pamelo, powiedz mi proszę, jak Ci się pracuje w departamencie Międzynarodowej Współpracy? -
zagadną ją Lucjusz Malfoy, chyba chcąc odwrócić uwagę dziewczyny od tematu ślubu, o którym
nikt, poza nią, nie chciał rozmawiać. Zresztą, o czym tu gadać? Przecież Pamela i Trixe były tylko
koleżankami Dracona z pracy... Z pracy, której podjął się trochę wbrew sobie, a która okazała się
bardzo ciekawa. Po skończeniu szkoły zaplanował swój wyjazd za granicę, ale uległ błaganiom
mamy, by tego nie robił. Postanowił zostać... chociaż na pół roku. Pół roku, które właśnie powoli
dobiegało końca... Pamela była jedną z sekretarek w jego departamencie, a Trixe zajmowała się
umowami międzynarodowymi. Obie były piękne, ale obie równie płytkie i powierzchowne. Bardzo
imponowały im pieniądze i pozycja Dracona, dlatego też chętnie przyjęły zaproszenie na obiad do
jego domu. Niestety Pameli chyba coś się uroiło, jeśli sądziła, że po tym spotkaniu dojdzie do
czegoś więcej pomiędzy nią, a blondynem. Dotychczas wszystkie jej próby jego uwiedzenia go nie
wypaliły.

Grudniowe powietrze mroziło jego blade policzki, ale i tak nie chciał jeszcze wracać do środka.
Cieszył się, że ten przeklęty obiad dobiegł już końca, a dwójka irytujących kobiet, wreszcie sobie
poszła. Poprzysiągł sobie, że nigdy więcej...
--Stary. Jak chciałeś mnie torturować, trzeba było użyć crucio, a nie zapraszać tych idiotek na
obiad! Albo nie zapraszać mnie na obiad, wiedząc, że przychodzą na niego takie idiotki! - skarcił go
Diabeł, wchodząc do jego sypialni.
--Mówiłeś, że Trixe jest seksowna, byłem pewien, że wykorzystasz taką szansę... - mruknął, nawet
nie odwracając się do przyjaciela, tylko wciąż stojąc na zaśnieżonym balkonie.
--Naprawdę jest seksi, ale mózg to chyba oddała pod zastaw do mugolskiego lombardu. Draco
uśmiechnął się lekko pod nosem. Diabeł i jego teksty, od zawsze były dla niego lekarstwem na
skopany humor.
--Po co w ogóle je zaprosiłeś? Przecież żadna z nich nawet nie jest w twoim typie...
--A skąd ty wiesz, jak wygląda mój typ? - sarknął nieuprzejmie blondyn.
--Obaj doskonale wiemy jak. I obaj wiemy, że to właśnie przez ten typ masz ostatnio tak wisielczy
nastrój...
--Umowa – warknął Draco.
--Wiem. Mamy o niej nie rozmawiać. Ty nie pytasz, co u niej, ja nie opowiadam... ale przecież

220
widzę, że aż cię nosi przez ostatnie kilka dni. Zbliżają się święta, a ty masz minę jak na chwilę
przed własnym pogrzebem...
--W następnym tygodniu składam rezygnację... mam już załatwioną posadę w Stanach – wyznał
wreszcie to, co od dawna mu ciążyło.
--Naprawdę chcesz wyjechać? Zostawić rodzinę, robotę, którą lubisz...
--Ona od stycznia zaczyna pracę w ministerstwie, nie mogę tam zostać, Blaise.
--Dlaczego? Wasze departamenty są w dwóch różnych końcach tego wesołego grajdołka, zwanego
ministerstwem magii. Na pewno opanujesz się na tyle, by się na nią nie rzucić, gdy tylko ją
zobaczysz.
--Daj spokój! Dobrze wiesz, że nie mogę zostać i nie chcę.
--I tylko to jest powodem twojego okropnego humoru? Plany wyjazdu za granicę? - dociekał
Zabini. Draco zacisnął zęby i opuścił głowę. Przykro było mu wyjeżdżać, ale jeszcze gorzej się
poczuł, gdy do jego uszu dotarły pewne ciekawe nowiny. Usłyszał je w piątkowe popołudnie... w
ministerialnym bufecie.
--No dalej Smoku. Zapytaj o to, co cię dręczy... - zachęcał Zabini.
--To... to prawda, że ona kogoś ma? - wyjąkał, z całej siły zaciskając ręce na oblodzonej
balustradzie balkonu. Blaise uśmiechnął się, patrząc na odwróconego plecami przyjaciela.
--Kto Ci powiedział? - zapytał blondyna. Draco przymknął oczy i ledwo powstrzymał jęk bólu.
Więc to była prawda... Hermiona kogoś poznała. Zupełnie już o nim zapomniała... Merlinie!
Dlaczego on tak łatwo nie mógł zapomnieć o niej?
--Weasley i Potter chwalili się, że idą na sylwestra z Hermioną i jakimś Robem – warknął
pogardliwie.
--Bobem – poprawił go Blaise – Bob to kolega Herm, poznała go w restauracji, przyjaźnią się i...
jak na razie słyszałem o dwóch randkach...
--Cholera jasna! - zaklął mimowolnie, czując, jakby coś ostrego godziło prosto w jego serce.
Naprawdę nie mógł sobie poradzić z tą falą zazdrości, jaka go zalała.
--Tysiąc razy ci mówiłem, byś coś zrobił Smoku. Przecież obaj wiemy, że to uczucie ci nie
przejdzie. Naprawdę warto marnować sobie życie?
--Nie chcę o tym gadać! Ani nigdy więcej słyszeć o niej i tym... tym... to na pewno jakiś pierdolony
mugol!
--Mugolak, tak jak i ona. Przyjechał tu z Australii i pracuje w tej nowej restauracji na Pokątnej, w
dziale zaopatrzenia.
--Zaopatrzenie? Co za nieudolny kretyn! I miałeś o nim nie mówić! - wściekł się Draco. Blaise
wyszedł na balkon i stanął tuż obok przyjaciela.
--Jeszcze nie jest za późno, byś coś zrobił... Ona w nic się jeszcze nie zaangażowała... - tłumaczył
łagodnie. Smok spojrzał na niego niechętnie.
--Dlaczego nie posłuchasz własnej dobrej rady, co? - zakpił. Blaise uśmiechnął się kwaśno pod
nosem.
--Bo Hermiona nie ogłosiła swoim zaręczyn i rychłego ślubu na łamach "Proroka Codziennego", a
Wiewiórka tak... Ona się zaangażowała i ruszyła dalej... i ja też powinienem. Też postanowiłem
wyjechać. Jeśli ty nie zmienisz swojej decyzji, to chyba zostaniemy w USA współlokatorami. Masz
już zadekowaną jakąś melinę dla nas? – Diabeł klepnął kumpla w ramię, a Draco uśmiechnął się
lekko.
Dwóch odrzuconych przez kobiety.Obaj wiedzieli, że prezentują trochę żałosny widok.
--Mogłeś chociaż oświecić wiewiórkę co do tego, jak cudownych ma braci. Na pewno byłby to miły
akcent tuż przed jej ślubem z bliznowatym – podsunął mu blondyn.
--Po co mam jej psuć chwile szczęścia? Niech nadal wierzy w swoją wizję idealnej rodziny... nie
chce jej tego odbierać – burknął Blaise.
--Nie tylko mnie jeszcze nie przeszło... - powiedział cicho Smok.
--Nie, nie tylko tobie. Chociaż ty męczysz się z tym trochę dłużej, tak właściwie to od kiedy? Nigdy

221
mi nie mówiłeś, kiedy zauważyłeś, że Miona...
--Nie jestem pewien. Chyba od końca piątej klasy... - wyszeptał Draco.
--Serio? Nie wiedziałem! Myślałem, że dopiero od szóstej.
--Pamiętasz jak przez nią i Pottera mój stary wylądował w Azkabanie? Ale byłem wtedy wściekły...
Postanowiłem się zemścić. Wiedziałem, że śmierciożercy nieźle ją poturbowali... Zakradłem się w
nocy do skrzydła szpitalnego, chcąc rzucić jakieś paskudne zaklęcie na nią i ryżego łasica...
--Ty sprytny potworze – zaśmiał się Blaise, kręcą głową z niedowierzaniem.
--Gdy tam wszedłem, ona spała... wyglądała wtedy tak delikatnie i niewinnie... No i ja... no.. nie
mogłem jej skrzywdzić, po prostu nie byłem w stanie. Zmieniłem tylko wodę w szklance Weasley'a
na siki goblina i uciekłem stamtąd.
Diabeł wybuchnął dźwięcznym śmiechem.Nagle ktoś wszedł do pokoju.
--Dzieci, a co wy robicie na tym balkonie bez kurtek? Natychmiast wracać do środka! Zaraz się
zaziębicie! - skarciła ich Narcyza gderliwym tonem. Obaj popatrzyli na siebie, ledwie walcząc z
wybuchem śmiechu. Jednak posłuchali nakazu mamy Smoka i weszli z powrotem do jego sypialni.
--Ojciec kazał zaprosić was na dół, na kieliszek czegoś mocniejszego – poinformowała ich,
przechadzając się po pokoju syna i poprawiając poduszki porozkładane po fotelach.
--Chętniecoś sobie golnę – zaśmiał się Diabeł, ruszając do drzwi.
--Idziemy? - Draco uśmiechnął się ciepło do swojej mamy. Wiedział, jak trudno będzie jej pogodzić
się z jego wyjazdem i sam musiał przyznać, że i on będzie bardzo tęsknił...
--Czekaj no synku, chciałam cię o coś zapytać.
Narcyza usiadła w jednym z foteli i spojrzała na niego tym swoim przenikliwym wzrokiem.
--Coś się stało? - spytał, siadając na przeciwko niej.
--Chciałabym dowiedzieć się... dlaczego zaprosiłeś akurat te dziewczyny na obiad do nas do domu?
Draco parsknął śmiechem.
--I kto o to pyta? Czy to nie ty, od pół roku, wierciłaś mi dziurę w brzuchu, bym przyprowadził
wreszcie jakąś dziewczynę do domu? Ciągle mnie o to nagabywałaś, a na dodatek nie dalej jak
przedwczoraj, przyszłaś mi pokazać pierścionek babci Black, który właśnie wrócił z czyszczenia,
gotowy, bym go wręczył jakiejś pannicy. Cała ta szopka była na twoją cześć, matko – wyszczerzył
się. Narcyza również się roześmiała.
--To znaczy, że żadna z nich tak naprawdę ci się nie podoba? Dzięki ci Salazarze! Chyba nigdy nie
widziałam gorzej wychowanych i bardziej pustych dziewuch! - chichotała.
--Bądź spokojna mamo, żadna z nich nie zasłużyła nawet na to, by dotknąć tego pierścionka –
zapewnił z ciepłym uśmiechem, po czym wstał i wyciągnął do niej swoją dłoń. Pomógł jej wstać z
fotela i pozwolił się przytulić.
--Dręczyłam cię o ten obiad, bo liczyłam, że przyprowadzisz inną dziewczynę... Tę, która mieszka
tu... - dłoń Narcyzy zsunęła się na po jego klatce piersiowej i zatrzymała się prosto na jego sercu.
--Nie ma takiej – spróbował skłamać.
--Oboje wiemy, że nie mówisz prawdy skarbie. I oboje wiemy, jak jest to dla Ciebie trudne.
Dlaczego nie porozmawiasz z ojcem? Chyba najwyższy czas na taką rozmowę... Draco cały się
spiął, słysząc jej słowa. Czyżby jego matka coś podejrzewała? Ale jak? Przecież to niemożliwe!
Chyba, że Diabeł coś jej wypaplał!
--Zbyt długo już to odkładasz, przysparzając sobie cierpienia. A mnie nie jest łatwo patrzeć na to,
jak sam się dręczysz. Porozmawiaj z tatą. Miłość to najważniejsze uczucie na ziemi... i nie, nie
masz wpływu na to, kogo nią obdarzasz kochanie, a już na pewno nie powinieneś się wstydzić tego
uczucia... – Narcyza pogłaskała go delikatnie po policzku, po czym odwróciła się i zostawiła go
samego. Jeszcze kilka minut stał nieruchomo, analizując w głowie jej słowa. Wolnym krokiem
podszedł do ściany znajdującej się na przeciwko jego łóżka. Wisiała na niej zaczarowana mapa
Londynu... ta sama, którą dostał w prezencie na święta. Widniało na niej kilka różnokolorowych
kropek. Czerwone, symbolizowały miejsca, które już odwiedził, a zielone, te, które miał zamiar
zobaczyć w najbliższym czasie... Żółte kropki zaś były miejscami, które chciał odwiedzić

222
najbardziej, ale których ciągle unikał... Jej rodzinny dom, nowe mieszkanie, kancelaria, w której
pracowała. Sam jednak musiał przyznać, że jego mama miała rację. Nie powinien wstydzić się swej
miłości, bo była prawdziwa, głęboka i szczera... Pół roku próbował jakoś się z tym pogodzić i
poukładać sobie wszystko na nowo i jak widać nie dał rady. Porozmawia z ojcem, a jeśli ta
rozmowa przebiegnie tak, jak się spodziewa...Wyjedzie i znów spróbuje zapomnieć o wszystkim. I
zobaczy ją przed tym wyjazdem... Chociaż ten ostatni raz.

--Frezje są brzydkie. Może azalie? - zastanawiała się Ginny, z kwaśną miną kreśląc coś na swoim
pergaminie. Razem z Hermioną siedziały w kuchni w Norze i starały się jakoś zebrać wszystkie
sprawy związane ze ślubem Rudej i Wybrańca.
--Nie wiem kochana, może lepiej białe goździki? A Harry mówił, że lubi róże – Herm usiłowała się
na coś przydać, choć tak naprawdę, cała ta sprawa niezwykle ją nudziła.
--Nie obchodzi mnie, co on lubi! - żachnęła się Ginny.
--Przecież to też jego ślub...
--Mam to w nosie! Skoro nalegał na szybki ślub, to niech chociaż będzie taki, jaki ja chcę! Tak
sobie to urządzę, że to wesele go zrujnuje. Zresztą nie tylko jego, bo moich starych też! - piekliła
się Ruda.
--Ginny, pamiętasz może, że wychodzisz za mąż, bo tego chcesz, a nie dlatego, by zrobić komuś na
złość? - zagadnęła łagodnie brązowowłosa.
--Przecież wiem – warknęła Wiewiórka.
--Czasem mam wrażenie, że o tym zapominasz...- delikatnie wtrąciła Miona.
--Każda z nas próbuje o czymś zapomnieć, nie udawajmy, że jest inaczej – Ginny przeszyła ją
zimnym spojrzenie.
--Nikt nie udaje – mruknęła Herm, sięgając po imbryk, by nalać sobie kolejną filiżankę herbaty.
--Nie? A jak twoja randka z Bobem? Nadal twierdzisz, że może coś z tego będzie? - zapytała Gin.
Hermiona westchnęła z rezygnacją.
--Pocałował mnie... - wyznała.
--Nie wyglądasz na zachwyconą, było, aż tak źle?– drążyła Ruda.
--Po prostu on... no... nie, że było źle... ale, nie mogę powiedzieć też, że było dobrze.
--No na pewno nie, skoro ostatni facet z jakim się całowałaś, był w tym tak dobry, że dziewczyny,
w czasie jego pocałunków, unosiły się nad ziemią.
--A ty skąd wiesz? - zaśmiała się lekko Hermiona.
--Lavender mówiła, że Malfoy, nawet zalany w trupa, całował o niebo lepiej od każdego innego, a
akurat ona miała spoooorą skalę porównawczą.
--Tego akurat nie musiałaś mi przypominać – burknęła, wstając z krzesła.
--Mówiłam Ci już, że spotkałam Smoka w banku? To było w zeszłym tygodniu. Poszliśmy na
kawę... - Ginny z premedytacją wspomniała o tym właśnie teraz.
--Zasady Gin, obowiązują w dwie strony. Ja nie mówię ci, co u Diabła, ty nie wspominasz o... o
nim! - ofuknęła ją Hermiona.
--A co mnie może obchodzić, co u tego dupka Zabiniego? Na pewno prowadza się z jakimiś
dziwkami! Nie pracuje, tylko się bawi i trwoni pieniądze! Żałosny idiota! - rozzłościła się Ginny.
--To, że Blaise nie grzeje ciepłej posadki w ministerstwie, nie znaczy, że nie pracuje. Tak się akurat
składa, że jest bardzo zajęty...
--Nie chcę tego słuchać! - krzyknęła Ginny.
--W ogóle nie powinnyśmy zaczynać rozmowy na ich temat. To zawsze kończy się fatalnie -
mruknęła Hermiona.
--Przepraszam... jestem zdenerwowała tymi całymi przygotowaniami do ślubu... W ogóle ostatnio
dużo się wydarzyło... Percy został wywalony z pracy, a Bill ma jakąś sprawę dyscyplinarną,
naprawdę nie wiem, co się z nimi wszystkimi dzieje... Sklep George'a traci klientów, a Ron nie

223
dostał tego awansu, który miał niemal pewny...
--Chyba jakieś fatum – powiedziała Hermiona obojętnie. Od pewnego czasu jej relacje z braćmi
Ginny nie były najlepsze, choć sama nie wiedziała dlaczego... po prostu miała jakieś dziwne
przeczucie co do nich. Nie podobało jej się też to, że tak bardzo naciskali na Gin w sprawie ślubu.
--W każdym razie, kolejną złą wiadomością jest to, że możemy skreślić jednego gościa z listy
weselnej – westchnęła Gin.
--Kogo? - zainteresowała się Hermiona, wdzięczna, za zmianę tematu.
--Dracona... nie będzie go, bo wyjeżdża z kraju. Wiewiórka spojrzała na pobladłą twarz swojej
przyjaciółki i doskonale wiedziała, że mimo pozorów obojętności, ta wiadomość naprawdę
wstrząsnęła Hermioną.

--Akurat dziś ten idiota Sheridan's nie miał dla mnie czasu – wściekł się Draco, wychodząc z
kominka w holu swojego domu. Za dwa dni rozpoczynał się świąteczny urlop, a on chciał
poinformować swojego przełożonego o rezygnacji. Nowa praca w Stanach już na niego czekała, a
on jeszcze nawet nie zdążył pozbyć się starej posady. Westchnął ciężko i podał swoją skórzaną
teczkę jednemu ze skrzatów domowych. Miał jeszcze tyle do załatwienia, a czasu coraz mniej...
--Witaj synu – przywitał go Lucjusz, wychodząc z gabinetu.
--Cześć – burknął w odpowiedzi, zdejmując czarny płaszcz.
--Głodny? Skrzaty zaraz podają obiad. Matka wyszła na zakupy.
--Nie, dziękuję. Jadłem w ministerstwie.
--To świetnie, w takim razie może skusisz się na szklaneczkę ognistej? Chciałbym z tobą
porozmawiać – Draco, słysząc propozycję ojca, spiął się nieco, ale posłusznie wszedł za nim do
gabinetu. Lucjusz hojne napełnił dwie kryształowe szklanki najlepszym gatunkiem whisky, po
czym podał jedną synowi i usiadł na przeciwko niego.
--Dość długo czekałem, aż sam do mnie przyjdziesz, by przeprowadzić tę rozmowę... ale skoro się
nie zdecydowałeś, to pozwól, że ja zacznę – Lucjusz uśmiechnął się lekko, widząc, jak twarz jego
jedynego syna tężeje w napięciu.
--Muszę powiedzieć, że nieco mnie rozczarowałeś Draconie... I przyznam, że nigdy nie
przypuszczałem, że jesteś w stanie zrobić coś tak głupiego...

224
 Rozdział Trzydziesty Siódmy
--Muszę powiedzieć, że nieco mnie rozczarowałeś Draconie. I przyznam, że nigdy nie
przypuszczałem, że jesteś w stanie zrobić coś tak głupiego. Naprawdę myślałeś, że pozwolimy ci z
matką od tak nas zostawić i uciec z kraju?
--Skąd o tym wiesz? - zdenerwował się Smok. Miał zamiar powiedzieć rodzicom o swoich planach
dopiero w czasie świąt.
Lucjusz uśmiechnął się cynicznie pod nosem.
--Powiedzmy , że mam swoje sposoby. Naprawdę sądziłeś, że to ci się uda?
--Mówisz o tym, jakbym planował jakąś zbrodnię – mruknął Draco i, by zamaskować jakoś swoje
zmieszanie, napił się whisky.
--Może nie zbrodnię, ale na pewno twoje zachowanie nie zasługuje na pochwałę. Jesteś Malfoy'em,
a Malfoy'owie nie uciekają! - w głosie Lucjusza pobrzmiewała twarda nuta.
--Po pierwsze, nigdzie nie uciekam, a po drugie, nie zmuszaj mnie, bym wymienił wszystkie
spektakularne ucieczki, jakie znajdziesz w historii naszego szlachetnego rodu – posłał ojcu
triumfujący uśmieszek.
--Chyba nie wyraziłem się precyzyjnie. Nie powiedziałem, że słyniemy z odwagi... ale na pewno
nie jesteśmy aż takimi tchórzami, by uciekać przed kobietami. Draco o mały włos nie zakrztusił się
swoją whisky, słysząc te słowa.
--Nie mam pojęcia, o co Ci chodzi – odpowiedział, starając się brzmieć pewnie, choć panika powoli
ogarniała wszystkie komórki jego ciała.
--Jestem przekonany, że doskonale wiesz, o czym mówię – Lucjusz wstał, by dolać sobie whisky, a
Draco skorzystał z okazji, aby uzupełnić i swoją szklankę, bał się bowiem, że nie przetrwa tej
rozmowy na trzeźwo.
--Opowiadałem Ci kiedyś, jak zaproponowano mi małżeństwo z twoją matką? - zapytał nagle.
Dracona bardzo zdziwiła ta zmiana tematu, jednak pokręcił głową przecząco. Wiedział tylko, że
małżeństwo rodziców zostało zaaranżowane, tak jak miało to miejsce we wszystkich rodach czystej
krwi...
--To było na balu jesiennym w rezydencji Lestrange'ów. Przyjaźniłem się z mężem Belli, Rudolfem.
Narcyzę pamiętałem jeszcze z czasów szkoły. Zawsze zaliczała się do najładniejszych dziewczyn w
Slytherinie, ale w tamtych czasach nie zwracałem na nią specjalnej uwagi. Po szkole ja zająłem się
polityką, a twoja mama wyjechała na trzy lata do Francji. Gdy tylko wróciła, nasze rodziny już
wiedziały, że ten bal będzie doskonałą okazją do ogłoszenia nam ich planów. Szczerze mówiąc,
byłem zły, gdy mój ojciec oświadczył mi, że pora się ożenić. Żona jawiła mi się jako zbędny
element w wystroju mojego domu, o który przecież i tak dbały skrzaty – Draco z wielkim
zainteresowaniem słuchał tej opowieści. Nie wiedział jeszcze, do czego zmierza jego ojciec, ale
cieszył się, że będzie miał okazję lepiej poznać historię swoich rodziców.
--Jednak nie miałem możliwości odmowy, a Narcyza zrobiła na mnie dobre wrażenie. Nie
sprzeciwiła się też woli swoich rodziców, gdy nam oświadczyli, że zostaniemy małżeństwem –
kontynuował Lucjusz.
--Tylko dobre wrażenie? - zdziwił się Draco. Zawsze myślał, że jego mama oszołomiła ojca swoją
urodą.
--Oczywiście, że od razu zauważyłem, jaka jest piękna. Jej klasa, maniery i dobre wychowanie
naprawdę mi zaimponowały. Jednak ta chłodna elegancja z jaką na mnie patrzyła, nie wzbudzała
ognia w moim sercu. Wiedziałem też, że i ja nie wzbudzam takich uczuć u niej. Jednak, szczerze
mówiąc, wtedy było mi to zupełnie obojętne... Szybko odbył się nasz ślub, a zaraz potem
zamieszkaliśmy razem. Ja wciąż zajmowałem się karierą, a twoja mama odnawiała Malfoy Manor i

225
organizowała bale dla magicznej śmietanki towarzyskiej. Żyliśmy niby razem, ale trochę jakby
obok siebie. To jednak zaczęło się zmieniać, gdy Czarny Pan pokazał magicznemu światu swoją
siłę. Nie będę Ci opowiadał wszystkiego, bo to naprawdę długa historia... ale nagle zrozumiałem, że
w tamtych trudnych dniach, twoja matka była jedyną osobą, która się o mnie troszczyła. Przez to
zyskała sobie mój szacunek, z czasem przyszło również przywiązane. Zacząłem dostrzegać i
doceniać jej zalety. Oddanie, dobry gust, jej uśmiech...Wkrótce odkryłem, że naprawdę się cieszę,
że to właśnie ona została moją żoną. A zrozumiałem, że Narcyza jest kobietą mojego życia, gdy
pozwolono mi ją zobaczyć zaraz po tym, jak cię urodziła. Była taka zmęczona... ale i piękna. I
trzymała w ramionach ciebie...
Lucjusz uśmiechnął się do swoich wspomnień, a Draco z ogromnym zdziwieniem musiał przyznać,
że pierwszy raz widzi swojego ojca w takim wydaniu. To była zupełnie inna twarz, od tej, którą
znał.
--Nigdy nie żałowałem naszego małżeństwa, a w moim życiu nie było innej kobiety, która
znaczyłaby dla mnie tyle, co Cyzia – Lucjusz wstał, by ponownie dolać sobie i swojemu synowi
ognistej.
--Jesteśmy zgodną parą i kochamy się, choć może nie okazujemy tego wszem i wobec. Nie byłem
idealnym ojcem, choć twoja matka robiła wszystko, byś specjalnie tego nie odczuł. A ja tylko wciąż
powtarzałem jej, że za bardzo cię rozpieszcza...
--Pamiętam – odparł Draco z lekkim uśmiechem.
--Kocham ją, naprawdę... ale moja miłość pojawiła się z czasem i była efektem odkrywania tego
wszystkiego, co ona mi zaofiarowała. Mógłbym powiedzieć, że pokochałem ją z egoizmu... Nie
znam tych wszystkich objawów, o których mówi się w kontekście wielkiej miłości. Dreszcze, ciągłe
myślenie o ukochanej, jakieś dziwne ściskanie w sercu.
Draco nerwowo przełknął ślinę. On znał te uczucia... dokładnie wszystkie. Męczyły go od przeszło
dwóch lat... Wystarczyło samo wspomnienie.
--Ty wiesz, o czym mówię – stwierdził Lucjusz, jakby czytając mu w myślach.
--Nie! - zaprzeczył od razu. Jego ojciec uśmiechnął się delikatnie pod nosem.
--Od małego wiedziałem, że będziesz w Slytherinie. Zawsze byłeś dobrym aktorem, zdolnym
manipulatorem i doskonałym kłamcą... Jednak jestem twoim ojcem i znam cię bardzo dobrze.
Wiem, kiedy nie mówisz całej prawdy... i przykro mi, że nie mówisz jej od tak dawna. Czekałem, aż
zbierzesz się na odwagę, by przyjść mi o wszystkim opowiedzieć, jednak chyba zbyt mocno
zakorzeniłem w tobie pewne zasady.
--Nie wiem, o co Ci chodzi ojcze – burknął Smok, zatapiając usta w whisky.
--Doskonale wiesz. Chciałem Ci dać jeszcze trochę czasu na podjęcie jakiejś decyzji, ale wypłynęła
ta sprawa z wyjazdem... a poza tym, twoja matka strasznie wierciła mi już dziurę w brzuchu o to.
Zwłaszcza po tym, jak przyprowadziłeś do domu jakieś dwie wyjątkowo rozczarowujące
dziewuchy.
--To tylko koleżanki...
--Dzięki ci Merlinie, że nikt więcej... zresztą, od razu wiedziałem, że to nie wypali. Za bardzo
zależy ci na innej kobiecie.
--Tato...
--Daj spokój Draco, naprawdę nie ma sensu dłużej tego ciągnąć. Zakochałeś się, to przecież nic
złego. Mógłbym potępić cie za wiele rzeczy, ale na pewno nie za to, że jesteś zdolny do miłości...
Nawet jeśli obdarzyłeś nią akurat czarownicę o nieczystej krwi. Nawet jeśli jest nią akurat
Hermiona Granger.
Szok, jaki pojawił się na twarzy Dracona, był tak wielki, że Lucjusz ledwo powstrzymał się od
parsknięcia śmiechem. Młodszy Malfoy natomiast po pierwszym ataku paniki starał się szybko
wymyślić, jak powinien zareagować, by zabrzmiało to wiarygodnie...Może powinien wybuchnąć
śmiechem i zapytać, co to za bzdury? O! Albo lepiej, rzucić na swojego ojca zaklęcie
zapomnienia...a później faktycznie uciec z kraju. A może lepiej po prostu wyjść, w ogóle się nie

226
odzywając?
--Nie zaprzeczaj. Nie musisz. Od dawna o tym wiem... Zacząłem już coś podejrzewać, gdy zaraz po
twoim wypadku na boisku Quidditcha, wybudzili cię w szpitalu i powiedzieli, kto uratował ci
życie... Choć starałeś się to zamaskować, twoja pierwsza reakcja dała mi dużo do myślenia. Na tyle
dużo, że postanowiłem spotkać się z panną Granger i podziękować jej za ten ratunek.
--Rozmawiałeś z nią? - wyszeptał wciąż zszokowany Smok.
--Och tak. Podziękowałem jej i przy okazji lepiej jej się przyjrzałem. To ładna dziewczyna, do tego
bardzo kulturalna, mądra i odważna... Przypomniało mi się, jak opierała się torturom Bellatrix... i
doszedłem do wniosku, że jej niezbyt udana wizyta w Malfoy Manor, też musiała mieć na ciebie
jakiś wpływ, skoro zaraz po niej sam, wbrew mojej woli, poszedłeś do Snape'a i Dumbledora. Nie
mogłeś wiedzieć, że ja od dawna byłem w kontakcie z Severusem i kwestia naszej zmiany stron
była już przesądzona.
--To dlatego tak łatwo się wtedy zgodziłeś... - burknął Draco.
--Tak, ale przyznam, że zaimponowałeś mi swoją postawą synu. Dlatego tak dziwi mnie, że miałeś
odwagę postawić mi się w tak ważnej kwestii, a nie miałeś odwagi powiedzieć mi o tobie i
Hermionie.
--Ale kiedy ja... kiedy my... - nie wiedział, co tak naprawdę chce powiedzieć. Lucjusz wstał i po raz
kolejny powędrował do barku. Prawdziwa męska rozmowa, zawsze jest mocno zakrapiana whisky...
--Wiem, że w szkole byłeś bardzo popularny... ale niestety nie przez wszystkich lubiany. Nie minęło
nawet pierwsze półrocze, a dostałem chyba z pięć sów dotyczących twojego niezdrowego
zainteresowania panną Granger. Jedna Astoria Greengrass miała na tyle odwagi, by podpisać się
pod swoim długim na pięć stóp donosem o twoich spotkaniach z Gryfonką. Natomiast jeden list był
napisany tak okropnym pismem i zawierał tyle błędów, że od razu domyśliłem się, że to od
najmłodszego syna Weasley'ów.
--Pieprzony łasic – syknął Draco, zanim zdążył się powstrzymać.
--Niemniej to te listy przekonały mnie, że moje przypuszczenia były słuszne. Zapytałem o to
Severusa, który taktownie wyjaśnił twoje kontakty z Hermioną potrzebą podciągnięcia się z
Transmutacji... Wystarczyło mi jednak przyjechać na jeden mecz, by domyślić się, że w całym
Hogwarcie było kilkadziesiąt dziewczyn, które nie tylko chętnie udzielałby ci korepetycji, ale nawet
zabiły McGonagall, gdybyś je o to poprosił.
Draco mimowolnie uśmiechnął się pod nosem, słysząc te słowa. Wciąż nie mógł uwierzyć, że
rozmawia z swoim ojcem na temat, który od tak dawna go dręczył...
--Na następnym meczu zauważyłem, że panna Granger ma na szyi zielony szalik Slytherinu,
domyśliłem się więc, że jest blisko z jakimś Ślizgonem. Zaraz potem widziałem ją w towarzystwie
Zabiniego, co oznaczało, że i ty musisz mieć z nią jakiś kontakt... Doceniłem, że nie poddałeś się
już na starcie, bowiem zawsze ci powtarzałem, że należy walczyć o swoje. Każde kolejne spotkanie
z tą Gryfonką utwierdzało mnie w przekonaniu, że coś się pomiędzy wami dzieje. W czasie
przyjazdu na święta wysiedliście z pociągu jako ostatni, a przed finałowym meczem Quidditcha
widziałem ją, jak wychodziła z waszej szatni... Czekałam na rozwój wypadków no i na to, aż sam
wreszcie do mnie przyjdziesz w tej sprawie. Byłem przekonany, że zrobisz to zaraz po zakończeniu
szkoły. Twoja matka nawet wygrzebała z sejfu rodowy pierścionek zaręczynowy, by był
przygotowany w razie czego.
--Chyba jej nie powiedziałeś...?
--Zapytała mnie o Hermionę, gdy spotkaliśmy ją po finałowym meczu, no to podzieliłem się z nią
moimi przypuszczeniami. Myślisz, że dlaczego dręczyła cię o ten rodzinny obiad? Myśleliśmy, że
może spotykasz się z nią ukradkiem.
--Nie spotykam.
--Wiem. Za bardzo byłeś przygnębiony. Zresztą zyskałem pewność, że wszystko pomiędzy wami
skończone zaraz po tym, jak kilka tygodni po zakończeniu szkoły spotkałem ją na Pokątnej. Mimo
całej jej niechęci do mojej osoby, grzecznie odpowiedziała na moje powitanie, ale coś w jej oczach

227
powiedziało mi, że mój widok sprawił jej ból. Chyba wasze rozstanie nie było najprzyjemniejsze...
--Nie było – potwierdził Draco, który na samo wspomnienie chwili, gdy od niego odchodziła miał
ochotę sam siebie potraktować jakimś zaklęciem.
--Ty to skończyłeś? - dociekał Lucjusz. Draco podniósł się z fotela nerwowym ruchem. Naprawdę
nie miał ochoty wspominać tego wszystkiego.
--Od dziecka powtarzałeś mi, że czysta krew jest najważniejsza, a moim głównym zdaniem, jako
potomka Malfoy'ów, jest przedłużenie tej linii. Sam mówiłeś, że małżeństwa w rodach takich jak
nasze, są zawsze aranżowane przez rodziców, a jeśli ktoś ma szczęście, to wszystko dobrze się
układa, tak jak na przykład tobie i mamie... Przypomniałeś mi o tym przy każdej okazji,
powtarzając mi to do znudzenia, tak wiele razy, iż byłem pewien, że jakiekolwiek odstępstwo od tej
zasady to niewybaczalna zbrodnia. Nie chciałem w nic się angażować z Hermioną, doskonale
wiedząc, że to nie ma przyszłości... Jednak to było silniejsze ode mnie... I nawet teraz, mimo
wszystko, nie żałuję.
--To przez te wszystkie powtarzane ci zasady i nakazy, zrezygnowałeś z dziewczyny, którą
kochasz?
--Nie widziałem innego wyjścia – odpowiedział zgodnie z prawdą. Lucjusz spojrzał na niego
przenikliwie. Właśnie odkrył, że to głównie z jego powodu Draco był taki nieszczęśliwy...
--Myślałeś, że byłbym w staniecoś ci zrobić za miłość do szl... do czarownicy mugolskiego
pochodzenia? - zapytał Lucjusz. Draco wyraźnie zawahał się z odpowiedzią.
--Ja... nie... nie miałem pewności. I nie chodziło tu o mnie... - wyjąkał wreszcie.
--Sądziłeś, że skrzywdziłbym dziewczynę, która uratowała życie mojego jedynego dziecka?
--Ojcze...
--Nie Draco, nie skrzywdziłbym jej. Nawet jeśli zrezygnowałbyś dla niej z rodzinnego dziedzictwa
i nawet jeśli byś z nią uciekł nie wiadomo gdzie... Bo skrzywdzenie jej byłoby jednoznaczne z
skrzywdzeniem Ciebie, a tego twoja matka nigdy, by mi nie wybaczyła... Już tak mam ogromne
poczucie winy przez to, co musiałeś przejść w czasach wojny i to głównie z mojej winy.
--Nie powinieneś się obwiniać, to były moje decyzje...
--Ale to przez moją głupotę zmuszony byłeś, by je podejmować – Draco po raz pierwszy w życiu
widział tyle smutku w oczach swojego ojca.
--To już przeszłość, nie zadręczaj się tym tato...
--W porządku. Chciałbym wiedzieć co teraz planujesz? - dopytywał Lucjusz.
--Ja... praca w Stanach już czeka – mruknął Smok.
--To wykluczone. Nie wyjedziesz z kraju. Zostaniesz tu i pozwolisz nam się cieszyć twoim
szczęściem. Chodziło mi o to jak planujesz odzyskać Hermionę?
--Oo od...odzy...odzyskać? - wyjąkał Draco, będąc w sporym szoku.
--Tak. Chcesz żebym powiedział to dosadnie? Proszę bardzo! Masz moje i matki błogosławieństwo
na związek z czarownicą mugolskiego pochodzenia. Odzyskaj ją, póki nie jest za późno. Walcz o
swoje szczęście synu.
--Ty tak na poważnie? - nie dowierzał młodszy blondyn, zastanawiający się jak to w ogóle możliwe,
że jego ojciec powiedział coś takiego. Czyżby ktoś, go przeklął imperiusem?
--Czy wolałbym, aby panna Granger miała czystą krew? Tak... Czy wolałbym byś był z czarownicą
czystej krwi i był przy tym nieszczęśliwy? Nie. Chce twojego szczęścia. Ona nim jest. Twoje
uczucie to nie jest tylko jakieś głupie zauroczenie, jestem tego pewien... i ty też jesteś pewien, że
ona nie jest chwilową zachcianką, prawda?
--Nie, nie jest zachcianką... - przyznał Draco.
--No właśnie. Jesteś nieszczęśliwy, a to sprawia wiele smutku twojej mamie i mnie również.
Chcemy by twoje życie było jak najlepsze... a ty sam wiesz, czego obecnie Ci w nim brakuje.
--I naprawdę uważasz, że ja...
--Tak. Naprawdę uważam, że powinieneś ją odzyskać. Uczyłem Cię byś nie poddawał się w życiu
łatwo i zawsze walczył o swoje. Posłuchaj teraz tej rady i odzyskaj dziewczynę, która jest dla

228
Ciebie najważniejsza...
--To nie będzie łatwe – mruknął Draco wciąż nie dowierzając, że cała ta rozmowa naprawdę się
odbyła.
--W życiu dobrze jest stawiać sobie trudne wyzwania – Lucjusz uśmiechnął się do syna
--Na przykład takim trudnym wyzwaniem będzie przekonanie twojej matki, że macie jeszcze czas
na ślub i dzieci. Ona już zaplanowała Wam całe wesele...

Czerwone bombki, zielony ostrokrzew i małe aniołki zdobiły prawie każdy centymetr ścian w
ministerstwie, jednak szarooki blondyn nie zwracał na to wcale uwagi. Nie cieszyła go świąteczna
atmosfera i sztuczne uśmiechy jakimi wymieniał się z innymi pracownikami ministerstwa. Chciał
już wrócić do domu i pomyśleć... Ostatnio każdą chwilę poświęcił na to, by przemyśleć i
zaplanować jak powinien skontaktować się z Hermioną... Pomysłów miał setki, a czasu coraz
mniej, gdyż zaraz po nowym roku Gryfonka miała zacząć pracować w ministerstwie... A chyba
lepiej byłoby przecież spotkać się z nią w przyjemniejszym otoczeniu niż ministerialnym bufet...
Draco nerwowo tupał nogą, z przymusem uśmiechając się do Wimple'a z Komisji
Eksperymentalnych zaklęć, który wciąż nie pozbył się niebieskich włosów zwisających mu z nosa.
Odetchnął z prawdziwą ulgą, gdy ten dziwny facet wreszcie wysiadł i Smok został wreszcie sam w
windzie. Podrzuci jeszcze te durne papiery do Sheridan'sa i zrywa się do domu. Wieczorem był
umówiony z Diabłem w pubie. Chciał poradzić się przyjaciela w sprawie Hermiony... Jednak jak to
w życiu bywa, czasem to czego się boimy przychodzi do nas najszybciej... nieoczekiwanie. Draco
mógł się o tym przekonać w momencie gdy winda stanęła na jednym z pięter, a jej kraty się
rozsunęły...

Pół roku nie odbierało nic z jej urody, uroku, magi... Wciąż była tak śliczna jak ją zapamiętał.
Ubrana w białą bluzkę i ołówkową spódnicę, z upiętymi włosami wyglądała jak typowa pracownica
ministerstwa, ale jego zdaniem i tak wciąż była najpiękniejsza. Zajęta przeglądaniem jakiś
papierów, dopiero po chwili zorientowała się, że winda już przyjechała. Uniosła głowę i zrobiła
krok w przód... Wtedy ich spojrzenia się spotkały...

229
 Rozdział Trzydziesty Ósmy
Znacie to uczucie...? Czas stoi w miejscu, a wszystko, co znajduje się dookoła, traci całą
swą wartość, ponieważ liczy się tylko ten moment... ta jedna chwila.
Patrzyli na siebie, obydwoje walcząc z milionem emocji na raz. Żadne z nich nie wiedziało, co
powiedzieć, ani jak się zachować. Nie widzieli się długie pół roku, a teraz wystarczyło tylko to
przypadkowe spotkanie, by zalazła ich fala wspomnień, uczuć i emocji...
Nie mógł nacieszyć swych oczu jej widokiem. Wciąż była taka delikatna, urocza, piękna... I wciąż
chciał, by należała tylko do niego.
Nie potrafiła oderwać wzroku od jego twarzy od tych cudownych tęczówek, szlachetnego nosa,
pięknie wykrojonych ust... To był właśnie ten obraz, który tak często nawiedzał ją we snach.
Stali tak, czując, jakby czas zatrzymał się w miejscu... Jednak tak nie było. Stalowe kraty windy
powoli zaczęły się zasuwać, odgradzając ich od siebie. Draco wiedział, że nie może na to pozwolić.
Nie może stracić jej po raz drugi... Szybko zrobił krok do przodu, zatrzymując ręką kraty.
--Nie wsiądziesz? - spytał dziwnie zachrypniętym głosem.
--Pojadę następną – odpowiedziała, blednąc na samą myśl o tym, że może znaleźć się z nim sam na
sam na tak małej przestrzeni.
--Nie bój się... Nic ci nie zrobię - usiłował obrócić swoje słowa w żart.
--Wcale się nie boję – skłamała, opuszczając głowę i robiąc niepewny krok w przód. Draco cofnął
się, tak, by dziewczyna mogła wsiąść. Gdy tylko to zrobiła, kraty się zasunęły, a winda ruszyła.
Hermiona starała się oddychać głęboko i miarowo, ale było to zdecydowanie trudne zadanie... Jego
zapach, obecność i ta świadomość, że jest tak blisko wypełniała każdy centymetr jej ciała...
Marzyła, by ta durna winda dojechała wreszcie na miejsce, zapominając zupełnie o tym, że
powinna wcisnąć przycisk, sygnalizując na którym piętrze chce wysiąść. Draco patrzył na nią
kątem oka, nie mogąc pozbyć się z ust delikatnego uśmiechu. Był wdzięczny losowi za taką
okazję... Wiedział, że musi jak najlepiej wykorzystać tę sytuację.
--Co tu robisz? - zagadnął ją na pozór obojętnie. Hermiona przeklęła cicho pod nosem, bowiem
trochę liczyła na to, że blondyn nie odezwie się do niej przed końcem tej przeklętej podróży.
--Musiałam dziś przywieźć swoje dokumenty, bo po świętach wszyscy mają urlop, aż do nowego
roku – wyjaśniła mu na jednym wydechu.
--Cieszysz się na pracę w ministerstwie? - zapytał, niby przypadkiem stając bliżej niej i wzbudzając
tym samym jej jeszcze większą irytację i nerwowość.
--Bardzo – odpowiedziała - Zwłaszcza, że Ciebie ma tu nie być – dodała w myślach.
--Spodoba Ci się. To fantastyczne miejsce – naprawdę ucieszył się, gdy zauważył, że ona wciąż tak
silnie reaguje na jego bliskość.
--Skoro tak tu fajnie, to czemu wyjeżdżasz? - wypaliła, nim zdążyła ugryźć się w język.
--A kto powiedział, że wyjeżdżam?
--Słyszałam takie pogłoski – odpowiedziała, nerwowo przygryzając wargę.
--Nieprawdziwe. Nigdzie się nie wybieram. Zwłaszcza teraz... - ta odpowiedz zabrzmiała tak
dwuznacznie, że Miona spojrzała na niego zdziwiona. Jednak pożałowała tego, gdy tylko
spostrzegła jak on na nią patrzy... Szybko opuściła głowę, walcząc ze zdradliwymi rumieńcami,
które wypłynęły na jej twarz. By jakoś zamaskować swoje zawstydzenie, zaczęła ponownie
przeglądać dokumenty, z którymi tu przyszła. Draco wykorzystał okazję i wyjął swoją różdżkę, a
następnie zatrzymał windę pomiędzy piętrami.
--Co ty wyprawiasz? - zapytała zszokowana.
--Hermiona... - Smok zrobił krok w jej stronę.
--Nie...- wyszeptała, cofając się pod samą ścianę. Nie chciała, by się do niej zbliżał. Pół roku

230
leczyła się z uczucia do niego i była pewna, że powoli zapomina... Nie mogła tego zaprzepaścić i
pozwolić mu znów wkroczyć do swojego życia. Nie chciała drugi raz tak cierpieć. W napadzie
paniki miała zamiar sięgnąć po swoją różdżkę, by jakoś go powstrzymać, a przede wszystkim, jak
najszybciej wydostać się z windy, jednak Draco nie pozwolił jej na to, łapiąc ją za nadgarstek. Gdy
tylko jej dotknął, całym jej ciałem wstrząsnął dreszcz, a dokumenty, które trzymała w drugiej ręce
upadły na podłogę. Blondyn wykorzystał element zaskoczenia i przyciągnął ją blisko siebie, nim
zdążyła jakoś zareagować.
--Skarbie... nie masz pojęcia... - wymruczał, mocno tuląc ją do swoje piersi.
--Zostaw mnie! - poprosiła nieomal płaczliwie, próbując się jakoś się od niego odsunąć.
--Nigdy więcej, już nigdy... - zapewnił, delikatnie łapiąc jej podbródek i unosząc jej głowę tak, by
spojrzała mu w oczy. Czuł, jak dziewczyna drży w jego ramionach i poprzysiągł sobie, że nie straci
jej ponownie, choćby musiał walczyć o tę miłość z całym światem.
--Nie rób tego... nie niszcz spokoju, który sobie zbudowałam, zostaw mnie... - jej oczy były pełen
łez. Nadal go kochała, ale nie chciała tego uczucia. Walczyła z nim i miała nadzieje wygrać tę
walkę. A teraz to jego spojrzenie, ten dotyk, te słowa. Nie miała ochoty znów robić sobie złudnych
nadziei. Ostatkiem sił ponownie spróbowała się od niego odsunąć, jednak Draco nie miał zamiaru
na to pozwolić. Pochylił się, łapiąc jej usta w desperackim, ale namiętnym pocałunku. Początkowo
postanowiła być bierna na nacisk, jaki jego wspaniałe wargi wywierały na jej własnych. Jednak
właśnie teraz przypomniała sobie słowa Ginny... Draco naprawdę całował tak, że miała ochotę
unieść się nad ziemią. Mimowolny jęk, który chciał się wyrwać z jej piersi, sprawił, że delikatnie
rozchyliła wargi, co były Ślizgon od razu wykorzystał, pogłębiając pocałunek. Nie potrafiła go
odepchnąć i chyba wcale nie chciała... Uczucia wzięły górę nad rozsądkiem i Hermiona poddała się
namiętności...
Ich pocałunki wyrażały te wszystkie emocje, które targały nimi przez ostatnie pół roku. Blondyn
przycisnął ją mocno do ściany windy, chcąc być jak najbliżej każdego fragmentu jej ciała, a ona
swoim zwyczajem wplotła palce w jego miękkie włosy. Usta Smoka delikatnie zsunęły się na jej
policzek, a następnie znalazły się na jej uchu. Hermiona jęknęła cicho, w odpowiedzi na tę
pieszczotę.
--Wciąż jesteś tylko moja... - wyszeptał jej wprost do ucha, muskając je delikatnie swoimi ustami.
--Nie... – zaprzeczyła, złoszcząc się na siebie, że jej głos zabrzmiał tak słabo i niepewnie. Przecież
nie mogła na to pozwolić... Nie mogła znów dać mu się oszukać!
--Nie zaprzeczaj kochanie, ten pocałunek powiedział wszystko za Ciebie... - uśmiechnął się
delikatnie pod nosem.
--Nie chcę... mieliśmy zapomnieć... - jęknęła odchylając głowę w tył, by ułatwić mu dostęp do
swojej szyi, na którą teraz przeniósł swoje usta.
--Doskonale wiesz skarbie, że nie potrafimy zapomnieć... - uniósł głowę i ponownie spojrzał jej w
oczy.
--Nie walcz ze mną Hermiono - wyszeptał tuż przy jej wargach, znów pochylając się i całując ją z
pasją. Tym razem dziewczyna od razu oddała jego pocałunek.
--Czego ty ode mnie chcesz? - zapytała go po chwili. Musiała się tego dowiedzieć...
--Ciebie i tylko ciebie, moja mała lwico – powiedział to, patrząc jej prosto w oczy tak, by wiedziała,
że mówi całkowicie poważnie.
--Przecież nie możesz...
--Mogę... i muszę - odparł, opierając swoje czoło o jej i trącił jej nos swoim.
--Salazarze... Te pół roku bez Ciebie było najgorszym okresem w moim życiu, nawet gorszym niż
wojna. Nie wytrzymam już ani dnia dłużej Miona - wyznał jej, nawet nie przejmując się tym, że
może brzmieć nieco ckliwie.
--Chcesz, byśmy znów zostali... - zawahała się trochę – przyjaciółmi?
--Nie. Chcę byś była ze mną, przy mnie, byś była tylko moja... A ja zawsze dostaje to, czego chcę.
Wiem, że wtedy zachowałem się jak drań. Możesz nawet nazwać mnie kretynem, ale i tak będę

231
walczył o Ciebie i twoje uczucia Hermiono Granger.
--Ja... nie...
--Możesz się stawiać, ale ja naprawdę nie odpuszczę Herm... Za długo katowałem się tą sytuacją.
Doskonale wiem, że zaprzepaściłem swoją pierwszą szansę... ale mam zamiar walczyć o kolejną.
--Walczyć? - zapytała słabo, nie do końca wierząc w to, co jej mówił.
--Tak. Odzyskam to, co było pomiędzy nami i będę walczył o więcej... o wszystko – wyznał, mocno
przyciągając ją do swej piersi i ciesząc się tą chwilą prawdziwego szczęścia. Hermiona oparła czoło
o jego ramię i wdychała znajomy zapach wody kolońskiej, myśląc o tym, co właśnie jej powiedział.
Chciałaby móc mu uwierzyć, ale już raz przypłaciła taką wiarę ogromnym cierpieniem... I mimo
swojej gryfońskiej odwagi, naprawdę bała się ponownie zaryzykować.
--Daj nam szansę maleńka – próbował ją przekonać, lekko unosząc jej głowę, by znów móc
nacieszyć się jej ustami.
--Ja nie... nie wiem... - jęknęła, opuszczając głowę. Nie potrafiła poradzić sobie z natłokiem myśli,
uczuć i wątpliwości.
--Rozumiem, że możesz potrzebować czasu, by znów mi zaufać.
--Nie sądzę, by to było w ogóle możliwe...
Stracił jej zaufanie, a ona nie należała do osób, które łatwo zapominają. Draco wyglądał na trochę
zasmuconego jej słowami. Jednak w głębi serca wiedział, że miała prawo do takiej reakcji.
--Dlatego proszę cię o szansę. Chociaż spróbuj... nie rezygnuj na starcie – nie zamierzał się poddać.
--Jak twoim zdaniem miałoby to wyglądać? - zapytała, patrząc mu w oczy.
--Umów się ze mną – na jego usta wypłynął najsłodszy uśmiech, jakim zawsze czarował, gdy chciał
osiągnąć sukces.
--Umówić? Na spotkanie? - zdziwiła się.
--Na spotkanie, kolację, randkę. Nazwij to, jak chcesz. Mam ochotę gdzieś cię zabrać skarbie...
Pokazać Ci, że moje intencje są szczere i nie mam zamiaru niczego ukrywać.
--A co jeśli ktoś nas zobaczy?
--Zakładam, że tak właśnie będzie, jeśli wyjdziemy razem na kolację – zaśmiał się delikatnie.
--Ale przecież... - jej wypowiedź przerwał nagły ruch. Ktoś przywoływał windę zaklęciem,
najpewniej zdziwiony zbyt długim oczekiwaniem na jej przyjazd.
--Nie przyjmuję twojej odmowy maleńka... Wyślę Ci sowę odnośnie szczegółów... - ledwo skończył
to mówić, ponownie gwałtownie przyciągnął ją do siebie i pocałował gorąco.
--Cudownie było znów cię zobaczyć – szepnął jej do ucha. Dźwięk rozsuwanych krat oderwał ich
od siebie. Draco, nie czekając na jej reakcję, po prostu wysiadł z windy, mijając stojącą na
korytarzu Pamelę, która szczerze zdziwiła się jego bardzo zadowoloną miną. Hermiona odetchnęła
głęboko i schyliła się, by pozbierać papiery. Ciągle miała wątpliwości, czy dopiero co przeżyta
chwila, nie była tylko dziwnym, ale i pięknym snem.

--Jednak to nie był sen... - szeptała sama do siebie, tępo wpatrując się w kawałek pergaminu,
dostarczony jej przed godziną przez szarą sowę.
--Mówiłam, że to ci się nie przyśniło – zaśmiała się Ginny.
--Co to znaczy, że mam założyć strój wieczorowy? Gdzie on chce mnie zabrać? - mruknęła
zirytowana Hermiona.
--Pewnie w eleganckie miejsce. To bardzo w stylu Malfoy'ów. Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że
do siebie wróciliście! - krzyknęła Ruda, łapiąc swoją przyjaciółkę w objęcia.
--Po pierwsze, nigdy nie byliśmy razem, więc wcale nie wróciliśmy... a po drugie, w sobotę i tak nie
mogę, bo idę gdzieś z... - Hermiona w ostatniej chwili ugryzła się w język. Zapomniała, że przy
Ginny temat jej przyjaźni z Diabłem pozostawał tabu.
--Nie czytałaś postscriptum? Draco napisał, że twoje spotkanie z... no, że jest odwołane i on sam
poinformuje... no jego – przypomniała jej Ginny.

232
--Cholera! I tak nie pójdę. Nie chcę! Nie mogę... Nie mogę iść gdzieś z Malfoy'em! Zaraz wyślęmu
sowę, że odwołuję... Tylko gdzie jest ta przeklęta sowa? - gorączkowała się Miona, bowiem właśnie
dotarło do niej, że do tej randki może naprawdę dojść...
--Herm kochanie. Ty nie masz sowy. I nie, niczego nie odwołasz!
--Odwołam. W sobotę zaplanowałam sobie zakupy. Muszę iść na Pokątną. Może wreszcie kupię tę
cholerną sowę... - jęknęła, kładąc głowę na stole. Ginny roześmiała się pod nosem i pogłaskała
przyjaciółkę po puszystych włosach.
--Nie wiem, czy wiesz, że to drugi dzień świąt, sklepy są pozamykane, a już na pewno o
dwudziestej, a to właśnie o tej Draco ma po ciebie przybyć... A poza tym cały magiczny świat
organizuje różne imprezy. Na pewno zabierze cię na jakąś fantastyczną kolację. Będzie cudownie! -
zapewniała Ruda.
--Nie dam rady Gin... ja i on... to się nie uda. Nie ma szans – mruknęła, unosząc głowę.
--Ja mam inne zdanie. Daj mu szansę! Musisz! Zaraz skomponuje ci taki strój, od którego opadnie
mu szczęka. Nawet jeśli wam się nie uda, przynajmniej niech wie, co stracił – Ginny mrugnęła do
niej przyjaźnie, po czym pobiegła w kierunku jej szafy. Hermiona z jękiem rezygnacji udała się
zaraz za nią. Wiedział, że jej przyjaciółka ma rację. Musi dać mu szansę, bo tak naprawdę sama
tego bardzo chce...

Drżącymi rękoma próbowała zapiąć bransoletkę. Męczyła się z tym zdaniem od kilkunastu minut,
zirytowana na siebie i swoją własną nerwowość. Dlaczego na Merlina zgodziła się na randkę z
mężczyzną, którego z wszystkich sił starała się wyrzucić z myśli, pamięci i swojego serca...
Nerwowo spojrzała na zegarek i z niemałą rozpaczą odkryła, że zostało pięć minut do godziny
dwudziestej... Jeśli to wszystko, co ostatnio się stało, nie było jakimś snem, to Draco najpewniej
zaraz zjawi się przed jej drzwiami. Ponownie spojrzała w lustro. Ciemnozielona sukienka, jak
przekonywała ją Ginny, bardzo do niej pasowała, a poza tym była odpowiednia na kolację w
eleganckiej restauracji... Mniejsza z tym, że kreacja była w ulubionym kolorze pewnego byłego
Ślizgona... Suknia haftowana była złota nicią, a Ruda dobrała jej do niej gustowną, złotą biżuterię.
Brązowe włosy Hermiony zostały wyprostowane i ładnie wymodelowane, a makijaż był dyskretny i
idealnie dopełniał całości. Ona sama musiała przyznać, że wyglądała w tym wydaniu nie najgorzej.
Dzwonek do drzwi jej mieszkania oderwał ją od patrzenia w lustro. Odetchnęła głęboko i z drżącym
sercem ruszyła, by otworzyć. Nie chciała pokazać mu jak bardzo denerwowała się przed tym
spotkaniem... W duchu podziękowała jednak za to, że dół sukni był poszerzany. Przynajmniej nie
było widać, jak drżą jej kolana.

Pierwszym co zobaczyła po otwarciu drzwi, był duży bukiet przepięknych słoneczników. Zdziwiła
się bardzo, skąd Malfoy wytrzasnął te kwiatki, pod koniec grudnia... jednak sprawił jej ogromną
przyjemność tym podarunkiem.
--Wyglądasz oszałamiająco – przywitał ją, błyskając zębami w szerokim uśmiechu. Hermiona
speszyła się lekko, słysząc ten komplement, jednak coś w jego spojrzeniu mówiło jej, że Smok
powiedział to zupełnie szczerze.
--Dziękuję – odpowiedziała, odbierając bukiet i za pomocą różdżki przywołując wazon.
--Napijesz się czego? - zaproponowała uprzejmie, wskazując ręką w stronę swojego salonu.
--Nie, dziękuje bardzo, ale musimy już iść. Nie powinniśmy kazać na siebie czekać - odpowiedział,
wciąż się uśmiechając. Hemiona nerwowo sięgnęła po swoją torebkę, a w jej myślach wciąż
pobrzmiewały jego słowa. Kto, na Wielkiego Godryka, na nich czekał? Właśnie miała zamiar
włożyć swój płaszcz, gdy Draco, jak przystało na prawdziwego gentlemana, odebrał go z jej rąk i
pomógł założyć.
--Dzięki – mruknęła zawstydzona. Blondyn uśmiechnął się uroczo i zaofiarował jej swoje ramię,
które ujęła, walcząc jednocześnie walcząc z rumieńcami. Wyszli razem z jej mieszkania, a chłodne

233
powietrze od razu nieco ją ostudziło.
--Pozwolisz, że nas aportuję? Nie znasz lokalizacji... - zapytał uprzejmie. Hermiona musiała
przyznać, że jego maniery były naprawdę nienaganne. Zachowywał się dokładnie tak, jak
mężczyzna zabierający kobietę na pierwszą randkę...
--Jasne – odpowiedziała, nie za bardzo wiedząc, co innego mogłaby powiedzieć. Draco
poprowadził ją w stronę jednego z zaułków. Gdy już się w nim znaleźli, odwrócił ją przodem do
siebie i obdarzył uwodzicielskim uśmiechem.
--Zamknij oczy – poprosił.
--Po co? - zapytała, spinając się lekko.
--Po prostu zamknij – wyszeptał, pochylając się nad nią. Hermiona postanowiła spełnić jego prośbę.
Ucieszyła się, gdy chłopak objął ją mocno, a zaraz później poczuła jego usta na swoich własnych.
Nie przerwał tego pocałunku, nawet w chwili, gdy ich aportował. Nadal trzymał ją w ramionach,
gdy jej stopy dotknęły ziemi. Otworzyła oczy i rozejrzała się zdziwiona dookoła. Miejsce, w
którym się znajdowali, wcale nie przypominało restauracji... Bardziej ogród jakiegoś wytwornego
domu. Czyżby Malfoy zabrał ją na kolację do jakiś swoich znajomych? Draco złapał jej dłoń i
delikatnie pociągnął ją w stronę drzwi wejściowych. Zawahał się chwilę zanim dotknął klamki.
--Tylko proszę, nie padnij mi na zawał... - odwrócił się do niej z uśmiechem, po czym otworzył
drzwi i zaprosił ją do środka.
Hermiona zdziwiła się jeszcze bardziej, widząc, że arystokrata wprowadził ją właśnie do jakiegoś
bogato urządzonego holu. Na jasnobłękitnych ścianach płonęły świecie, w złotych kandelabrach, a
na wprost od wejścia znajdowały się pięknie zdobione, marmurowe schody.
--Mogę zabrać twój płaszcz? Wiem, że nie lubisz wykorzystywania skrzatów domowych, dlatego
żadnego nie przywołałem – wyjaśnił jej Draco. Spojrzała na niego zdumiona, wciąż nie wiedząc,
gdzie on ją właściwie przyprowadził?
--Och już jesteście! To cudownie! - Hermiona odwróciła się gwałtownie w stronę schodów i o mało
faktycznie nie zeszła na zawał, gdy zobaczyła, kto do nich schodzi...
Narcyza Malfoy, w pięknej granatowej sukni, z upiętymi włosami z wrodzoną gracją i szerokim, o
dziwo szczerym uśmiechem zmierzała w jej stronę. Brązowowłosa zamrugała raz i drugi, licząc na
to, że ten irracjonalny sen za chwilę się skończy. To przecież niemożliwe, by Malfoy przyprowadził
ją do domu... Nieprawdopodobne, by Narcyza Malfoy cieszyła się z tego powodu... Nierealne, by
właśnie objął ją w talii i z uśmiechem czekał na to, aż będzie mógł przedstawić ją swojej matce...
--Tak się ciesze moja droga, że wreszcie mogę cię poznać! - oznajmiła Cyzia, sięgając po jej dłoń i
ściskając ją mocno.
--Mi...mi...miło mi... - wyjąkała Hermiona, wciąż nie dowierzając, że to się dzieje naprawdę.
--Widzę, że jest już nasz specjalny gość... - była Gryfonka, słysząc ten głos, gwałtownie uniosła
głowę i napotkała spojrzenie stojącego u szczytu schodów Lucjusza. Nerwowo przełknęła ślinę,
patrząc, jak Malfoy senior do nich schodzi. Czego oczekiwała? Tego, że arystokrata najpewniej
zaraz nakaże ją wyrzucić ze swojego domu... albo, że nawrzeszczy na nią, bądź na Dracona, za to,
że w ogóle mieli odwagę tu razem przyjść... Na pewno jednak nie spodziewała się tego, że
podejdzie, by uściskać jej dłoń na powitanie... A tak właśnie się stało...
--Bardzo się cieszymy, że możemy cię gościć Hermiono... Mogę się do ciebie tak zwracać, prawda?
- zapytał Lucjusz.
--Taak...oczywiście... - wyszeptała, spoglądając na Smoka, który nie wiedzieć czemu, wyglądał
jakby zaraz miał parsknąć śmiechem. Poprzysięgła sobie w myślach, że gorzko zapłaci jej za tę
małą niespodziankę...
--Zapraszam do jadalni, kolacja już czeka – poinformowała Narcyza, tonem dobrej gospodyni.
Draco, nadal trzymając swoją rękę na jej tali, poprowadził ją w stronę jednego z korytarzy.
Hermiona, krótko mówiąc, była zdruzgotana całą tą sytuacją. Liczyła na to, że Smok mówił prawdę
o tym, że chce zbudować między nimi coś poważnego... jednak nie spodziewała się, że będzie to na
tyle poważne, aby miał odwagę przyprowadzić ją do swojego domu... i przedstawić ją swoim

234
rodzicom... tak szybko.
Jadalnia była urządzana ze smakiem... Zieleń, srebro i ciemne, dębowe meble... wspaniały, duży,
elegancko nakryty stół, przy którym stały wysokie krzesła, kominek i szereg wielkich okien, z
widokiem na ogród. Draco szarmancko odsunął Hermionie krzesło, po czym usiadł obok niej.
Narcyza zajęła miejsca na przeciwko, a ojciec Smoka, jak przystało na pana domu, usiadł u szczytu
stołu. Narcyza cały czas uśmiechała się do towarzyszki swojego syna, natomiast Lucjusz przyglądał
się jej tylko, z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Nagle jednak uśmiechnął się pod nosem i zwrócił
bezpośrednio do niej.
--Skoro już wszyscy wygodnie siedzimy, to teraz Hermiono, powiedz nam proszę, czego chcesz
spróbować w pierwszej kolejności – Lucjusz wskazał srebrne półmiski i patery pełne różnorakich
dań. Hermiona z lekkim przestrachem spojrzał na całą armię sztuców znajdujących się przy jej
nakryciu i w duchu podziękowała sobie, za wrodzoną skłonność do uczenia się wszystkiego, co
potrzebne, na pamięć. Przynajmniej teraz się nie skompromituje...
--Powinnaś koniecznie spróbować sałatki z łososiem... jest naprawdę znakomita – Narcyza
uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. Była Gryfonka zmusiła się do lekkiego uśmiechu, w duchu
wściekając się na Draco, za to, że postawił ją w takiej sytuacji... Dodatkowo wciąż nie mogła
zrozumieć reakcji jego rodziców. Dlaczego byli dla niej tacy uprzejmi?
--Białe wino moja droga? - zapytał Lucjusz, wskazując na butelkę, która w oczekiwaniu zawisła
nad jej kieliszkiem.
--Tak, dziękuje – odpowiedziała, ledwo łapiąc oddech. Czy on naprawdę powiedział do niej "moja
droga"?
--Rozluźnij się trochę, nikt Cie tu nie zje – poradził jej szeptem Draco. Spojrzała na niego wrogo.
Miał tylko to szczęście, że była na tyle dobrze wychowana, by nie sięgnąć teraz po różdżkę.
Chłopak chyba zrozumiał jej spojrzenie, bo z miną niewiniątka podał jej półmisek z sałatką i
uśmiechnął się delikatnie. Hermiona nałożyła odrobinę na swój talerz, który wyglądał jakby
wykonany był ze szczerego złota... podobnie zresztą jak puchary na wodę. Westchnęła cicho,
niezbyt pewna, czy uda jej się w ogóle coś przełknąć i sięgnęła po odpowiednie sztućce. Po twarzy
Narcyzy Malfoy przebiegło zdziwienie, gdy spostrzegła, jak Hermiona radzi sobie z doborem
elementów zastawy stołowej.
--Wybacz mi to pytanie Hermiono, ale brałaś może kiedyś lekcje zachowania przy stole? Doskonale
sobie radzisz z tymi naszymi... udziwnieniami – zapytała Cyza.
--Przyjaciółka mojej mamy prowadziła lekcje etykiety dla dzieci z dobrych domów... Mama mnie
kiedyś zapisała, wiec zapamiętałam co nieco z układu tego typu nakrycia... - wyjaśniła naprędce,
rumieniąc się lekko.
--Musiałaś zakuć na pamięć nawet coś tak nudnego? - parsknął Draco. Hermiona już otwierała usta,
by odpowiedzieć mu coś nie miłego, ale wcześniej odezwał się Lucjusz.
--Powinieneś brać przykład! Nie żebym Ci wypominał, ale przy ocenach Hermiony, twoje były...
porażką – zaśmiał się Malfoy senior.
--Lepiej nie wyciągajmy z archiwum twoich ocen, kochany – dogryzła mu Nracyza, patrząc z
politowaniem na swojego męża.
--Hermiono, cieszysz się z swojej nowej pracy w Ministerstwie Magii - zagadnął ją Lucjusz,
najwyraźniej chcąc odwrócić temat od swoich wyników nauki.
--Tak, bardzo – odpowiedziała grzecznie, ale nie była to ostatnia odpowiedz jakiej dziś udzieliła.
Lucjusz zgrabnie wciągnął ją w przyjemną rozmowę o jej pracy, polityce, planach związanych z
karierą i, nim Hermiona się spostrzegła na jej talerzu wylądował deser, a jeden z skrzatów
domowych nalał jej do filiżanki czarnej kawy. Zanim zdążyła poprosić, Draco wsypał łyżeczkę
cukru do jej napoju. Nie mogła się powstrzymać, by nie uśmiechnąć się do niego delikatnie, gdy mu
za to dziękowała. Miło było wiedzieć, że on wciąż pamięta, jaką ona pija kawę...
--Moja droga, wybacz to pytanie, ale niezwykle mnie to nurtuje, a myślę, że ty będzie potrafiła
udzielić mi odpowiedzi... - Lucjusz ponownie zwrócił się do Hermiony.

235
--Usłyszałem ostatnio wiele pochlebnych opinii o mugolskiej grze, nazywanej golfem. Bardzo
chciałbym spróbować w to zagrać, ale zupełnie nie wiem, na czym to polega...
Po pierwszym szczerym zdziwieniu, wywołanym tym, że ktoś taki jak Malfoy, ma ochotę zagrać w
mugolską grę, Hermiona pokrótce wyjaśniła arystokracie zasady golfa.
--Fascynujące... muszę koniecznie kiedyś spróbować! - Lucjusz wyglądał na pełnego entuzjazmu.
--Mój tata grywa prawie w każdą sobotę, w Brent Valley Golf Club w zachodnim Londynie –
powiedziała, po czym prawie od razu pożałowała swojej wylewności. Chyba nie powinna
przypominać Malfoy'omo swoim mugolskim pochodzeniu...
--Doprawdy? A myślisz, że mógłby udzielić mi kilku lekcji? Oczywiście odpłatnie... - Lucjusz
wyglądał na zachwyconego tym pomysłem, a szczęka Hermiony nieomal opadła z łoskotem.
--Myślę, że tato chętnie się zgodzi... - odpowiedziała po chwili.
--Będzie jeszcze dużo okazji, by ustalić szczegóły – Narcyza uśmiechała się promiennie patrząc na
towarzyszkę swojego syna.
--Mamy jeszcze chwilę czasu przed wyjściem do teatru. Może odrobina whisky? - zaproponował
Draco.
--Świetny pomysł synu, przejdźmy do salonu – Lucjusz pierwszy wstał od stołu i podał dłoń swojej
żonie, a zaraz potem Draco powtórzył ten gest względem Hermiony.
--Idziemy do teatru? - zapytała szeptem blondyna, gdy poprowadził ją w stronę jednego z wielu
korytarzy.
--Tak... Jeden znajomy kupił sobie teatr i dziś wystawia premierową sztukę, na którą koniecznie
musimy pójść – Draco uśmiechnął się pod nosem.
--O czym będzie ta sztuka?
--Oczywiście o miłości... - odpowiedział, spoglądając jej głęboko w oczy. Hermiona usilnie
walczyła z zdradliwymi rumieńcami, które nieproszone wkradły się na jej twarz.
Salon Mafoy'ów był tak samo wytworny jak jadalnia. Wielkie, ciemnozielone sofy i fotele,
cudownie zdobiony kominek, w którym wesoło płonął ogień... bogactwo i przepych...
Draco posadził Hermionę na jednej z kanap, a sam podszedł do szklanego barku, zastawionego
różnokolorowymi alkoholami. Ku przerażeniu dziewczyny, tuż obok niej usiadła wciąż
uśmiechnięta Narcyza.
--Powiedz mi kochanie, gdzie kupiłaś swoją suknie? Jest naprawdę bardzo gustowna...
--Ja... Ginny Weasley, ją dla mnie zaprojektowała... zajmuje się tym amatorsko... - mruknęła Miona,
lekko zawstydzona. Postanowiła nie dodawać, że Ginny użyła materiału z starych zasłon...
--Cudownie! Powinna to robić zawodowo, jestem wprost oczarowana tą kreacją – coś w głośnie
Cyzy, pozwoliło uwierzyć Hermionie, że kobieta mówiła zupełnie szczerze.
--Białe wino, czy może masz ochotę na coś innego? - zapytał ją Draco.
--Może być białe wino, dziękuję – odpowiedziała uprzjemie.
--A dla Ciebie najdroższa? - Lucjusz szarmancko zwrócił się do swojej żony.
--Też białe wino.
Po chwili obie kobiety otrzymały po eleganckim kieliszku wypełnionym winem, a mężczyźni
poczęstowali się whisky. Narcyza wciągnęła Hermionę w rozmowę o mugolskich kursach
gotowania... okazało się bowiem, że nie tylko Lucjusz zaczął interesować się tym innym światem...
--Przepraszam, czy mogłabym skorzystać z łazienki zanim wyjdziemy? - zapytała Herm.
--Oczywiście, zaraz Cię zaprowadzę – Narcyza już podnosiła się z kanapy, gdy uprzedził ją Draco.
--Ja to zrobię matko i tak muszę na chwilę wejść do gabinetu – blondyn pomógł Hermionie
podnieść się z miejsca i poprowadził ją w stronę łazienek.
--Zaraz wrócę, a jeśli nie, to trafisz sama do salonu? - zapytał delikatnie odgarniając jej włosy z
ramienia.
--Poradzę sobie – mruknęła, pamiętając, że wciąż jest trochę zła o to, że nie powiedział gdzie
zabiera ją na randkę.

236
Odrobina pudru sprawiła, że czerwień jej policzków, aż tak bardzo nie rzucała się w oczy. Spojrzała
w lustro i odetchnęła głęboko. Nigdy by się nie spodziewała po Smoku, takiej odwagi, by
przyprowadzić ją do swojego domu... ale z drugiej strony, odnosiła dziwne wrażenie, że jego
rodzice o nich wiedzieli... co więcej, że to akceptowali, a nawet starali się być dla niej bardzo mili...
Wyszła z łazienki i rozejrzała się po korytarzu, ale blondyna jeszcze nie było. Postanowiła nie być
tchórzem i wrócić do salonu... Jednak rozmowa jaką usłyszała przez lekko uchylone drzwi
powstrzymała ją przed wejściem do środka.
--Dawno nie widziałam go w takim stanie - to był głos Cyzy.
--Ja też nie – powiedział Lucjusz.
--Co z tym zrobimy?
--Nie wiem, trzeba jakoś mu pomóc. On musi sobie ją wybić z głowy – stwierdził Lucjusz.
--Biedny chłopak... Dlaczego zakochał się akurat w niej? Chyba nie mógł gorzej trafić... –
westchnęła Narcyza, a Hermionie serce zacisnęło się z bólu. Więc to wszystko było na pokaz... Tak
naprawdę wcale jej nie akceptowali...
--Nie dręcz się tym moja droga. Spójrz jaki nasz syn jest szczęśliwy.
--Tak, to prawda, ale Blaise jest dla mnie jak drugi syn. Nie chcę patrzeć jak się męczy ślubem tej
całej Weasley...
--Może porozmawiamy z Hermioną? Przecież się z nią przyjaźni... Zresztą z Diabełem też... -
zaproponował Lucjusz.
Do byłej Gryfonki dopiero teraz dotarły ich słowa... Nie mówili o niej... Tylko o Ginny i Zabinim.
Oddech ulgi sam wyrwał się z jej piersi.
--Odnośnie panny Granger. Czy gdy na nich spojrzałeś, ciebie też nawiedziła wizja ślicznych
maluszków z blond loczkami i niebieskimi oczętami? Tak chciałabym mieć już wnuki! -
ekscytowała się mama Dracona.
--Nie opowiadaj głupot moja droga... - skarcił ją Lucjusz.
Pewnie zaraz wypali z czymś typu – "Nasz syn i dziecko ze szlamą?" - pomyślała kwaśno
Hermiona, wciąż podsłuchując pod drzwami.
--Widziałaś jej oczy? Mają taką ładną, ciepłą barwę. Dużo lepiej, by dzieci miały oczy po niej... -
stwierdził Malfoy senior, a pod Hermioną dosłownie ugięły się nogi... Czy oni nałykali się jakiegoś
eliksiru szaleństwa? Czy naprawdę brali pod uwagę, że ona i Draco...
--Tu jesteś skarbie. Gotowa? Zaraz wychodzimy – podskoczyła z przestrachem słysząc za sobą głos
Dracona. Chłopak uśmiechnął się do niej, gdy na niego spojrzała i położył dłoń na jej talii.
--Mówiłem Ci już, że pięknie dziś wyglądasz? - szepnął jej prosto do ucha. Hermiona ponownie się
zaczerwieniła, ale nim zdążyła odpowiedzieć, Smok ponownie wprowadził ją do salonu.
--Chyba pora się zbierać – stwierdził Lucjusz, uśmiechając się do nich uprzejmie.
--Jak się tam dostaniemy? - zapytała Herm.
--Kominkiem. Mamy podłączoną sieć Fiuu bezpośrednio do teatru – wyjaśnił jej Draco.
--Rzucę na Ciebie zaklęcie, by suknia się nie zniszczyła – zaproponowała jej Narcyza.
Hermiona przyjęła jej propozycję z wdzięcznym uśmiechem, po czym stanęła razem z Draco przed
kominkiem.
--Uważaj na nią – nakazała mu matka, a Lucjusz podał mu szklany wazon z proszkiem Fiuu.
Chłopak nabrał sporo proszku jedną ręką, a drugą objął w pasie swoją towarzyszkę.
--Trzymaj się mała – szepnął jej do ucha, po czym rzucił proszę w płomienie.
--Teatr Dwa Światy – Hermiona usłyszała jego słowa, po czym od razu poczuła znajome uczucie,
towarzyszące tego typu podróży.

Wylądowali w piękny holu. Cały wystrój wskazywał na to, że jest to typowy stary teatr. Aż czuć
było w tym miejscu atmosferę sztuki najwyższych lotów. Hermiona szczerze musiała przyznać, że
jest tym wszystkim naprawdę oczarowana.

237
--Państwo Malfoy! - pisnęła na ich widok, jakaś dziewczyna z obsługi.
--Nazywam się Eleonora i będę dziś wieczorem do państwa dyspozycji – poinformowała ich z
szerokim uśmiechem.
--Dobry wieczór – przywitał ją Draco, odbierając z jej rąk program przedstawienia.
--Pan dyrektor prosił, by zapewnić państwu jak jak najlepszą obsługę. Dla pana i narzeczonej
przeznaczona jest najbardziej ekskluzywna, prywatna loża. Natomiast dla pana rodziców i ich
przyjaciół loża królewska... - tłumaczyła, prowadząc ich w stronę schodów.
--Narzeczonej? - burknęła Hermiona.
--Pan dyrektor ma bardzo specyficzne poczucie humoru... - zaśmiał się Smok, a uścisk jego ręki, na
jej talii, jeszcze się wzmocnił.
Loża naprawdę była ekskluzywna. Dwuosobowa, bordowo-złota kanapa, stolik z szampanem i
truskawkami i gwarancja prywatności... do tego idealny widok wprost na scenę.
--Dobrze mieć znajomości – stwierdziła Herm, rozsiadając się wygodnie.
--Taaa... zwłaszcza takie – Draco dyskretnie wskazał jej stojącego z boku sceny mężczyznę, który
właśnie wydawał jakieś polecenia...
--Przecież to... - zachłysnęła się powietrzem.
--Dyrektor Zabini – zaśmiał się blondyn.
--Teatr? Kupił sobie teatr? Nie wierzę... przecież mówił, że pracuje nad czymś co zupełnie odmieni
jego życie... - szeptała gorączkowo, wciąż nie dowierzając, w to czego się dowiedziała.
--I odmieniło. Nasz Diabeł, komediant numer jeden, wystawia sztukę o miłości... Przewidziałabyś
coś takiego? - zapytał rozbawiony Draco.
--To tutaj chciał mnie zabrać, mówiąc mi, że ma dla mnie dużą niespodziankę...
--Tak. Poprosiłem go, by to mnie przypadł przywilej przyprowadzenia Cię tutaj... - Draco otoczył
jej ramiona, swoją ręką i przyciągnął ją bliżej siebie.
--Szkoda, że Ginny tego nie widzi... - stwierdziła ze smutkiem.
--Namawiałem go, aby wysłał jej bilet, ale stwierdził, że pewnie i tak Potter, by jej nie puścił.
--Racja. Harry jest o nią piekielnie zazdrosny – burknęła pod nosem.
--W każdym razie, my będziemy mieli tę przyjemność, by przez najbliższe trzy godziny cieszyć się
sztuką pod tytułem: "Nieśmiertelna Miłość" – Draco podał jej program przedstawienia. Hermiona
spojrzała na niego i uśmiechnęła się szczerze... Musiała przyznać, że naprawdę jest szczęśliwa, z
powodu tego, że zgodziła się na tę randkę...

--To było niesamowite! - krzyknęła, rzucając się na szyję Diabła.

--Ciesze się Mionko, że Ci się podobało... ale bardziej, z czego innego... - Blaise delikatnie odsunął
ją do siebie i z uśmiechem wskazał na Smoka stojącego nieopodal z Pansy i Seamusem.
--Jesteś okropny! Nic mi nie powiedziałeś... i pozwoliłeś mu odwołać nasze spotkanie... - pogroziła
mu palcem.
--Nie wierzę, że spotkanie ze mną, mogłoby być ciekawsze od kolacji z przyszłymi teściami –
zakpił z niej.
--Jak zwykle jesteś wredny... Ale wybaczam Ci to, bo twoje przedstawienie było magiczne! -
uśmiechnęła się do niego promiennie, szczęśliwa, że jej przyjaciel nie załamał się do końca, z
powodu złamanego serca.
--W przyszłym miesiącu wyjeżdżamy z tournee do USA, może tam również ta historia się
spodoba...
--Wyjeżdżasz? Naprawdę? - Hermiona nie mogła w to uwierzyć.
--Nie mogę tu zostać Miona, przynajmniej na razie. Mógłbym zrobić coś głupiego... nie chce
niszczyć jej najszczęśliwszego dnia...
--Nie sądzę, by był taki szczęśliwy... Oh! Dlaczego po prostu z nią nie porozmawiasz? - jęknęła
prosząco.
--Bo nie mamy o czym rozmawiać. Nie wychodziłaby za niego, gdyby tego nie chciała...

238
--Blaise proszę... - jednak nie dane było jej dokończyć, gdyż gdzieś za nimi rozległ się okrzyk
radości, a zaraz po tym wyfiokowana lala na obcasach podeszła do Dracona i rzuciła mu się na
szyję, obcałowując go namiętnie w oba policzka.
--Tak właśnie myślałam, że Cię tu spotkam! - zaśmiała się sztucznie Pamela. Draco widząc
zwężające się złowrogo oczy Hermiony, szybko odkleił od siebie koleżankę z pracy i od razu
znalazł się przy swojej towarzyszce. Pamela zmierzyła rywalkę chłodnym spojrzeniem, po czym
uśmiechnęła się do Diabła i pogratulowała mu udanej premiery.
--Ciesze się, że Ci się podobało Pam. Znasz już może Hermionę? To narzeczona Dracona –
przedstawił ją Blaise, z wrednym uśmieszkiem.
--Diable! - upomniała go Miona, zła, że tak bezczelnie skłamał.
--Przepraszam, zapomniałem, że wolisz określenie przyszła żona... - Zabini wyszczerzył się do niej.
--Wybaczcie nam, ale chcemy się jeszcze pożegnać z moimi rodzicami – wyjaśnił prędko Smok, po
czym pociągnął Hermione w stronę państwa Malfoy i grona ich przyjaciół, których Hermiona miała
okazję poznać w czasie antraktu.

--Już wychodzicie kochani? - zapytała ich Narcyza.

--Tak, chcieliśmy się tylko pożegnać – poinformował Draco.
--Mam nadzieję, że nie na długo. Koniecznie odwiedź nas wkrótce Hermiono – poprosiła pani
Malfoy składając na jej policzkach dwa eleganckie pocałunki.
--Dziękuję bardzo za kolację, było mi naprawdę miło – odpowiedziała grzecznie dziewczyna.
--Nam również moja droga, nie każ nam długo czekać, na kolejną przyjemność spędzenia wieczoru
w twoim uroczym towarzystwie – Lucjusz uśmiechnął się do niej jakoś inaczej... jakby zrobił to
naprawdę szczerze.
--Do widzenia – Hermiona również odwzajemniła ich uśmiechy. Nigdy nie przypuszczała, że może
spędzić tak miło czas w ich towarzystwie...
Draco ponownie objął ją w talii i poprowadził w stronę jednego z kominków.
--Wrócimy do mojego domu po twój płaszcz, a później aportujemy się do Ciebie – poinformował
ją, siegając po proszek Fiuu.
--Nie musisz, poradzę sobie...
--Nie chce słyszeć sprzeciwu – uśmiechnął się do niej czule, jednocześnie wrzucając proszek w
płomienie. Nim jednak znaleźli się w kominku dobiegł ich głos jednego z znajomych Lucjusza.
--Widziałeś młodego Malfoy'a? Ten to wie jak się ustawić w życiu... Przecież ta dziewczyna to
chodzący symbol zwycięstwa... Szkoda, że nasz Terry, nie był na tyle sprytny...
Zarówno Draco jak i Herm parsknęli na to śmiechem, po czym razem wskoczyli w zielone
płomienie...

--Naprawdę, nie musiałeś mnie odprowadzać pod same drzwi – zaśmiała się nerwowo, gdy znaleźli
się pod jej domem.
--Musiałem... jak inaczej mógłbym zapytać, czy nasza randka była udana? - mruknął przysuwając
się bliżej i łapiąc kosmyk jej włosów w swoje palce.
--Była... ale i tak powinnam cię zamordować!
--Oj... czyżbym nie mógł liczyć, na nasze ponowne spotkanie? - zapytał patrząc jej w oczy i
pochylając się nad nią.
--Masz na myśli kolejną randkę? - wyszeptała wprost w jego usta.
--Tak... kolejną szansę na spędzenie wieczoru w towarzystwie najcudowniejszej kobiety... - jego
usta delikatnie musnęły jej wargi.
--Zastanowię się – wymruczała, zanim pozwoliła mu namiętnie pocałować się na pożegnanie.

239
--Gdzie ona do cholery jest? - denerwowała się Ginny, nerwowo rozglądając się dookoła. Nie
najlepiej się czuła po mugolskiej stronie Londynu, dlatego dziwiło ją, że Hermiona poprosiła o
spotkanie akurat w tym miejscu i to na dodatek pod jakimś budynkiem wyglądającym na stary teatr.
--Przecież zawsze jest taka punktualna... - burczała, z nudów podchodząc poprzeglądać afisze.
--"Nieśmiertelna miłość..." , ale to ckliwe – stwierdziła po przeczytaniu tytułu. Jej wzrok przeniósł
się na zdjęcia obsady, umieszczone pod plakatem.
Jej serce zamarło, gdy po napisem reżyser/dyrektor zobaczyła zdjęcie bardzo znajomej twarzy.
Wpatrywała się w nią przez kilka minut, nie dowierzając własnym oczom... Jej palce nieświadomie
dotknęły tych znajomych rysów... Godyrku! Ta tęsknota, aż zabolała...
--To dobre zdjęcie, ale na żywo jestem znacznie ładniejszy.... - usłyszała tuż za swoimi plecami.

240
 Rozdział Trzydziesty Dziewiąty
Stał przed nią. Uśmiechnięty, wyluzowany... Cały on. Nie potrafiła wprost uwierzyć, że jest
tak blisko niej. Jeden krok i znów mogłaby znaleźć się w tych znajomych ramionach, poczuć się
bezpieczna, kochana... Ale to już minęło. I nie wróci. Ona wyjdzie za mąż, a on nadal będzie
widywany z pięknymi modelkami. Przełknęła gorzkie łzy, które pojawiły się doprawdy
nieproszone. Zmusiła się do przybrania obojętnego wyrazu twarzy.
--Co tu robisz? - zapytała go wyniośle.
--Co ja tu robię? Zważywszy na to, że to ty stoisz pod moim teatrem i głaszczesz moje zdjęcie, to
raczej ja powinienem zadać ci to pytanie Wiewiórko. Nie uważasz? - spytał, uśmiechając się
kpiąco.
--Ja... Hermiona się tu ze mną umówiła – wyjąkała, nieco zawstydzona.
--Doprawdy? Widać nasza Miona przejmuje powoli ślizgońskie cechy swojego chłopaka... Jestem
bardzo ciekawy, co za dzieci powstaną z dwójki tak pomysłowych rodziców – parsknął śmiechem.
--To twój teatr? - odważyła się spytać, patrząc jednocześnie na wielki napis "Dwa Światy".
--Tak. Zdziwiona, że nie wybrałem wygodnej posadki w ministerstwie?
--Trochę... - przyznała.
--Wolę mieć coś swojego, bo pracę w ministerstwie zawsze można stracić. Wystarczy tylko, że
zadrzesz z kimś, kto cię nie lubi. A właśnie, jak tam twoi bracia? Nadal bez pracy? Jak coś, to
poszukujemy właśnie sprzątacza i portiera, może mają ochotę zgłosić się na rozmowę
kwalifikacyjną?
--Skąd wiesz, że Bill i Percy stracili pracę? - zdziwiła się, trochę zaniepokojona jego miną.
--Powiedzmy, że słyszałem plotki...
--Pewnie kochasz plotki! Zwłaszcza na temat siebie i twojej dziewczyny, modelki! - wygarnęła mu
ze złością.
--Chyba rzadko czytasz ostatnio prasę rudzielcu. Ja i Yasmine już nie pojawiamy się w rubrykach
towarzyskich.
--Och, a cóż to za tragedia się stała? Zrozumiała, jaki naprawdę jesteś i cię rzuciła? - warknęła, ale
niemal od razu pożałowała tych słów, gdyż Blaise z miną drapieżnika zrobił krok w jej stronę.
--A jaki naprawdę jestem? No dalej, powiedz mi... - wyszeptał, pochylając się nad nią. Ginny stała
jak sparaliżowana. Jej wzrok natrafił na jego pełne usta i nie potrafiła skupić się na niczym innym,
niż myślenie o nich...
--Ja za to ostatnio natrafiłem w gazecie na wzmiankę o twoim planowanym ślubie... Pozwól sobie
pogratulować – zdziwiła ją gorycz, jaką usłyszała w jego głosie.
--To za trzy miesiące – wyjąkała, znów nie wiedząc, czemu chce jej się płakać.
--Życzę ci dużo szczęścia... - mruknął, patrząc jej głęboko w oczy. Stali tak, nie mogąc zerwać
kontaktu wzrokowego... jednak Diabeł pierwszy opuścił głowę, po czym odwrócił się na pięcie,
chcąc odejść.
--Blaise! - zawołała za nim, zupełnie nie wiedząc, dlaczego to robi... To wołanie wydobyło się
chyba prosto z jej serca.
Powoli, ponownie na nią spojrzał.
--Tak? - widać było, że jest mu niezwykle ciężko.
--Przyjdziesz na ślub? - spytała cicho. Harry nalegał, by zaprosić wszystkich, którzy chodzili z nimi
do Hogwartu... Czyli jego też...
--Sądzisz, że musisz mi dobitnie pokazać, że mam nie robić sobie więcej nadziei? Nie martw się.
Moja nadzieja umarła już w pociągu, kiedy wracaliśmy z Hogwartu... - znów odwrócił się i miał
zamiar odejść, by tym razem zniknąć z jej życia na zawsze...

241
--Dlaczego? - wyszeptała, nie panując nad łzami, które spłynęły po jej policzkach. Diabeł spojrzał
na nią i zacisnął szczęki.
--Pytasz, dlaczego nie mam już nadziei?
--Pytam, dlaczego mnie zostawiłeś? Czy ona była tego warta? - załkała.
Zabini wyglądał, jakby się nad czymś poważnie zastanawiał... Nagle jednak znalazł się przy niej i
wziął ją w swoje ramiona. Ginny objęła go za szyję i zaszlochała w jego ramię.
--Skarbie... nigdy bym cię nie zostawił, gdybym nie musiał... Nie masz pojęcia...
--To mi wyjaśni! - poprosiła, odsuwając się od niego i znów patrząc mu w oczy.
--To już nie ma znaczenia Gin. Wychodzisz za Pottera. Nie robiłabyś tego, gdybyś go nie kochała...
Żałuje, że tak wyszło, ale chcę twojego szczęścia. Życzę ci tego... - starł delikatnie łzy z jej
policzków.
--Ja nie...
--Nic nie mów rudzielcu. Nie trzeba. Dziękuje ci za to wszystko, co mi dałaś i czego mnie
nauczyłaś... Przekaż tylko Potterowi, że jeśli cię skrzywdzi, to wrócę tu i go zabiję.
--Wyjeżdżasz? - wyszeptała z niedowierzaniem.
--Na jakiś czas.
--Nie...
--Dbaj o siebie skarbie – przytulił ją po raz ostatni. Ginny nie chciała go puścić, ale wiedziała też,
że nie ma prawa go zatrzymać. Powiedziała mu w pociągu, że woli Harry'ego. Sama wszystko
zniszczyła... Chłopak oderwał się od niej i zrobił krok w tył. Spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się,
tak jak tylko on potrafił. Trzask. Aportował się, nie zważając na to, że byli na jednej z mugolskich
ulic, a w teatrze najpewniej na niego czekali... Zniknął, a ona poczuła, jak jej złamane serce rozpada
się na wiele mniejszych odłamków. Najgorsza była jednak świadomość, że to ona była wszystkiemu
winna... Ona i jej złe decyzje.

Odstawiła do zlewu kubek z niedopitą kawą i odetchnęła głęboko, spoglądając na zegarek. Jeszcze
pięć minut. Nie rozumiała, czemu się denerwuje tą sytuacją, skoro to ona do niej doprowadziła...
Przecież sama wysłała do niego sowę z propozycją kolejnego spotkania. Chciała znów go zobaczyć,
spędzić z nim swój czas. Miała tylko nadzieję, że i on będzie chciał ją znów zobaczyć... Dzwonek
do drzwi przerwał jej rozmyślanie. Odruchowo poprawiła swój ciemnoczerwony sweterek i
wygładziła czarną spódnicę. Wchodząc do przedpokoju, przelotnie spojrzała w lustro, by
sprawdzić, czy jej makijaż jest w porządku. Kolejny uspokajający, głęboki oddech i mogła wreszcie
otworzyć drzwi. Tuż za nimi zobaczyła pudełko, najlepszych, markowych czekoladek i szeroki
uśmiech zabójczo przystojnego blondyna.
--Hej – przywitała się, z lekkim zawstydzeniem odbierając podarunek i zapraszając go do środka.
--Cześć ślicznotko. I jak? Wyglądam na luzie? - zapytał z rozbawieniem, wskazując na swoje
ciemne jeansy i jasnoniebieską koszulę pod rozpiętą, czarną kurtką.
--Doskonale. Prawie jak mugol – odpowiedziała z uśmiechem, zadowolona, że dostosował się do jej
polecenia, by ubrać się zwyczajnie.
--To gdzie mnie dziś porywasz? - próbował się dowiedzieć, jednocześnie pomagając jej założyć
krótki, czerwony płaszczyk.
--Jeszcze zobaczysz... - zaśmiała się z satysfakcją. Chciała, by miał taką samą niespodziankę jak
ona, gdy przyprowadził ją na kolację do swojego domu. Wyszli z jej mieszkania i Draco patrzył, jak
Hermiona zamyka drzwi.
--Bardzo się cieszę, że napisałaś tak szybko... - mruknął, stając tuż przed nią i poprawiając kołnierz
jej płaszcza – Minęło ledwie kilka dni, a ja już zdążyłem się stęsknić – wyszeptał, pochylając się
nad nią. Dziewczyna przymknęła oczy, gotowa na kolejny, słodki pocałunek, ale nagle, za plecami
blondyna, ktoś chrząknął znacząco.
--Hermiona? - oskarżycielski ton szybko sprowadził ją na ziemię.

242
--Bob... co tu robisz? - wyjąkała zaskoczona. Nie przypominała sobie, by umówiła się z nim na
dziś.
--Przyszedłem zapytać, co z jutrzejszym sylwestrem...- odpowiedział mężczyzna, patrząc
nieprzychylnie na Malfoy'a, który gestem posiadacza objął Hermionę w talii.
--Och tak... sylwester... Przepraszam cię bardzo, zupełnie zapomniałam...
--Właśnie widzę – burknął kwaśno Bob.
--A tak... pozwól, że ci przedstawię. To mój... - zawahała się, nie wiedząc, jak przedstawić
arystokratę.
--Chłopak – odpowiedział za nią blondyn.
--Przyjaciel – poprawiła go Hermiona – Draco Malfoy.
--A to jest Bob, mój znajomy – dokończyła prezentacji Miona.
--Nie powiem, by było mi miło – warknął Smok.
--Ja też tego nie powiem. Gdzie ją zabierasz? - Bob wyglądał na zupełnie wyprowadzonego z
równowagi.
--To ona zabiera mnie. Na randkę. A ja mam w planach odwdzięczenie jej się kolejną randką.
Dokładniej jutro, zabierając ją na sylwestra. Tak więc wasze plany są nieaktualne – oznajmił mu
chłodno blondyn.
--Draco... - mruknęła ostrzegawczo Hermiona, zła, że mówi coś takiego, bez ustalenia tego z nią.
--Nie zapominaj, że ona nie jest twoją własnością! - Bob zrobił krok w kierunku Smoka, jakby
szykując się do ataku.
--Doskonale wiem, kim ona dla mnie jest. I ty też powinieneś to wiedzieć. Pogódź się z porażką
stary i spłyń. Nie psuj nam wieczoru.
--Bob posłuchaj... - zaczęła niepewnie Hermiona.
--Daj spokój Herm. Przyślij mi sowę, wtedy pogadamy, bez udziału twojego... przyjaciela – ostatnie
słowo zabrzmiało trochę jak obelga. Bob, nie czekając na ich reakcję, odwrócił się na pięcie i
odszedł.
--Spotkaj się z nim, a wybiję mu zęby – mruknął Draco.
--Bo jeszcze pomyślę, że jesteś zazdrosny Malfoy – zaśmiała się nieco sztucznie.
--A kto powiedział, że nie jestem? - zapytał Smok, przyciągając ją do siebie, by wreszcie dostać
upragnionego buziaka.
--Nie aportujemy się? - zapytał zdziwiony, gdy Hermiona poprowadziła go w kierunku stacji metra.
--Nie. Dziś spędzamy wieczór według moich planów. Nie jechałeś nigdy metrem, prawda? -
zapytała.
Draco zaprzeczył ruchem głowy, zbyt pochłonięty gapieniem się na otaczających go mugoli, by
zdobyć się na jakąś sensowną odpowiedź. Właśnie zrozumiał, że Hermiona chce mu dziś pokazać
odrobinę niemagicznego świata... Jej świata...
Cała podróż była dla niego naprawdę fascynująca, choć trwała irytująco długo, jak dla kogoś
przyzwyczajonego do pojawiania się gdzie chce i kiedy chce. Hermiona z uśmiechem patrzyła na
jego zainteresowanie życiem mugoli i cierpliwie odpowiadała na wszystkie jego pytania.
--To bardzo ciekawe – stwierdził, patrząc na jeden z przejeżdżających samochodów.
--Tak, mugole wcale nie są tacy nudni, jak myślą o nich czarodzieje – odpowiedziała, otwierając
furtkę prowadzącą do niewielkiego, jednorodzinnego domku. Na przybudówce tuż obok niego
widniała złota tabliczka z napisem: Gabinet Stomatologiczny: dr. Jean Granger , dr. Alan Granger.
--Poważnie? - szepnął z niedowierzaniem Smok. Nie mógł uwierzyć, że przyprowadziła go na
kolację do swoich rodziców – mugoli.
--A co myślałeś, że tylko ty umiesz robić niespodzianki?- zapytała z rozbawieniem.
--Mogłaś mnie ostrzec! - burknął trochę obrażony, szybko sięgając po swoją różdżkę.
--A ty mnie ostrzegłeś przed kolacją w twoim domu? Powiem ci tylko to, co ty mnie. Nie padnij mi
tam na zawał – mrugnęła do niego porozumiewawczo i pociągnęła za klamkę. Draco w tym czasie
wyczarował duży bukiet pięknych, różnokolorowych kwiatów i przybrał na twarz swój najbardziej

243
czarujący uśmiech. Bardzo mu zależało, by zrobić na jej rodzicach dobre wrażenie...
--Już jesteśmy! - krzyknęła Herm wesoło, gdy tylko razem z Draco znaleźli się w niewielkim holu
jej rodzinnego domu.
--Och! Wspaniale! - ucieszyła się brązowowłosa kobieta, z wyglądu bardzo podobna do Hermiony,
która wyszła z kuchni, by ich powitać.
--Mamo, to jest Draco – przedstawiła go Herm.
--Bardzo mi miło panią poznać. Teraz już wiem, po kim Hermiona jest taka ładna - blondyn
uśmiechnął się uroczo i wręczył kwiaty pani Granger, która lekko zarumieniła się po usłyszeniu
tego komplementu.
--Lizus – szepnęła mu do ucha Miona, gdy szli za jej mamą do salonu.
Smok spiorunował ją wzrokiem, ale nic nie odpowiedział.
--Alan, dzieci już są – zwróciła się do męża mama Hermiony.
--A tak... Witajcie – pan Granger uśmiechnął się, ściskając rękę Dracona na powitanie.
--Interesujesz się może piłką nożną? - zapytał blondyna, wskazując na telewizor, w którym leciał
właśnie jakiś mecz.
--Piłką jaką? - zapytał Draco, z fascynacją patrząc na migające obrazy.
--Tato, Draco jest czarodziejem i nie zna zasad tej gry. Może mu wyjaśnisz, a ja pomogę mamie z
kolacją? - zaproponowała.
--Świetny pomysł mój skarbie, niech panowie zobaczą sobie mecz do końca – jej mama z
uśmiechem patrzyła na to, jak Malfoy usiadł na kanapie i z zainteresowaniem pochłaniał wszystko,
co pan Granger opowiadał mu o piłce, zawodnikach, bramkach i zasadach gry.
--Wygląda na to, że się polubią – zauważyła jej mama, gdy razem weszły do kuchni.
--Zobaczymy – odpowiedziała dyplomatycznie Miona.
--Skąd ty go wytrzasnęłaś? Wygląda jak jakiś model z wybiegu, a do tego ma doskonałe maniery!
Hermiona zaśmiała się pod nosem. Wiedziała, że jej mama polubi Smoka... w końcu była kobietą, a
Draco umiał oczarować wszystkie kobiety, bez względu na wiek...
--Chodziliśmy razem do szkoły...
--Zdziwiłaś nas, gdy zadzwoniłaś powiedzieć, że przyjdziesz z chłopakiem na kolację. Nigdy
wcześniej nikogo do nas nie przyprowadziłaś.
--W zeszłym tygodniu byłam na kolacji u jego rodziców... - odpowiedziała w ramach wyjaśnienia.
--Więc to coś poważnego? - dociekała jej mama, wyjmując talerze z kredensu.
--Nie wiem... - odpowiedziała zgodnie z prawdą Herm, rozkładając na stole sztućce.
--Mielibyście ślicznie dzieci...
--Mamo! - oburzyła się dziewczyna. To dziwne, jak mimo znaczących różnic, jej mama miała
podobne myśli, do mamy Dracona...
--Tak tylko mówię... Ale sadzę, że pasujecie do siebie...
--Zostawmy ten temat i lepiej skończmy kolację. Zapiekana już chyba gotowa? - zapytała
Hermiona, chcąc zająć czymś innym swoją mamę, by i ona nie zaczęła już planować sobie wnuków.

--Więc jeśli jeden zawodnik uderzy drugiego, to wtedy sędzia może pokazać mu kartkę?
--Sfauluje, tak to fachowo nazywamy. A kartki są dwie. Żółta, jako ostrzeżenie i czerwona, która
eliminuje zawodnika z gry... - tłumaczył Alan, jednocześnie biorąc sobie dokładkę sałatki.
Mężczyźni tak zaangażowali się w rozmowę o piłce, że nawet przy kolacji nie potrafili odejść od
tego tematu.
--Alan, skończ go zanudzać... - poprosiła go żona.
--Ależ to bardzo ciekawe! - zapewnił ją Draco.
--Jeszcze trochę i zapomnisz o Quidditchu – zaśmiała się Herm.
--To ta wasza gra na miotłach? Chciałbym to zobaczyć – rozmarzył się tata Hermiony.
--Żaden problem! Mam przy domu boisko, możemy kiedyś zagrać! – zaproponował blondyn.
--A ja mogę zabrać cię na mecz Arsenalu! Na pewno ci się spodoba! - zawołał Alan.

244
--Dobrze, dobrze chłopcy, ale zanim to wszystko nastąpi, to najpierw zjedzmy deser – pani Granger
sięgnęła do lodówki po lody domowej roboty.
Widać, że dużą radość sprawiło jej to, że Draco najwyraźniej wszystko bardzo smakowało.
Hermiona spojrzała na zegarek i stwierdziła, że już wkrótce muszą wyjść. To jeszcze nie koniec
atrakcji, jakie przygotowała dla niego na ten wieczór...

--Gdzie teraz idziemy? - zapytał, gdy wyszli z jej domu.

--Zobaczysz... - uśmiechnęła się przekornie.
--Już to dziś słyszałem – burknął pod nosem, ale złapał jej dłoń i pozwolił się poprowadzić w tylko
jej znane miejsce.
--Pub Euphoria? - zdziwił się, widząc szyld mugolskiego baru.
--Tak. Jak coś, to pamiętaj, że jesteś od teraz mugolem. Powodzenia! - zaśmiała się, po czym
weszła do środka.
--Miona! Hej! - usłyszeli okrzyk jej przyjaciół siedzących przy jednym ze stolików.
--To wszystko mugole? - zapytał Draco, niepewnie patrząc na całą, rozchichotaną grupę.
--Tak. Uśmiechaj się i bądź milszy niż normalnie jesteś, a na pewno cię polubią – poradziła mu
szeptem.
--Cześć wszystkim! - przywitała swoich znajomych – To jest Draco, ale znajomi nazywają go
Smokiem. Smoku to są moje przyjaciółki:
- Nadia była ładną brunetką o ciemnych oczach. Pomachała do niego uprzejmie na powitanie.
- Kathy – dziewczyna miała ciemnobrązowe włosy i piękne, pełne usta, które złożyły się w
uwodzicielskim uśmiechu, gdy tylko spojrzała na Dracona.
- Susan – urocza rudowłosa osóbka, która wyglądem przypominała trochę małego, przekornego
chochlika. Ona również pomachała do nich wesoło w ramach przywitania.
- Martha – szczupła blondynka, która tylko skinęła lekko głową.
--A to są Matt, Mario oraz Ian – przedstawiła trzech mężczyzn siedzących przy tym samym stoliku.
Ian i Matt byli dobrze zbudowanymi szatynami, za to Mario wyglądał na latynosa. Każdy z nich
uścisnął dłoń Dracona na powitanie, ale blondyn od razu spostrzegł, że Matt patrzy na niego niezbyt
przyjaznym wzrokiem.
--Siadajcie! – zachęciła ich Nadia.
Matt przesunął się tak, by Hermiona mogła usiąść obok niego, natomiast miejsce dla Draco znalazło
się pomiędzy Nadią, a Kathy, która ponownie zalotnie się uśmiechnęła.
--Coś podać? - zapytała kelnerka, podchodząc do ich stolika. Wszyscy mieli już swoje drinki, więc
jedynie Draco i Hermiona musieli coś zamówić.
--Dla mnie mojito – poprosiła była Gryfonka.
--A dla pana? - kelnerka wyszczerzyła się do niego.
--Ognistą whisky – palnął, nim przypomniał sobie, w jakim miejscu się znajduje.
--Jaką whisky? Nie słyszałem o takiej... - zdziwił się Ian.
--Obawiam się, że tego nie mamy...
--Jemu chodziło o zwykłą whisky z lodem – wybawiła go z opresji Miona, z trudem tłumiąc
wybuch śmiechu.
--A więc Smoku, powiedz nam, czym się zajmujesz? - spytał Matt, jednocześnie kładąc rękę, na
oparciu kanapy, tuż za plecami Herm.
--Draco jest urzędnikiem państwowym – odpowiedziała za niego Hermiona, bojąc się, że blondyn
znów palniecoś nieodpowiedniego.
--To musisz mieć fascynującą pracę – zauważyła Kathy.
--Nawet nie masz pojęcia jak bardzo – odpowiedział z uśmiechem.
--A skąd ty i Miona się znacie? - zapytała Nadia.
--Z pracy – znów odpowiedziała Hermiona. Powiedziała mugolskim znajomym, że uczyła się w
prywatnej, żeńskiej szkole z internatem, Draco nie mógł więc powiedzieć, że znają się ze szkoły...

245
--A gdzie się uczyłeś? - dociekał Matt.
--W Eton – kolejna raz to ona opowiedział pierwsza.
--Miona! On chyba umie sam mówić! - skarciła ją Nadia.
--Wiem, ale lepie skończcie już to przesłuchanie... gdzie te drinki? - burknęła Herm.
--Nie miej nam za złe tych wszystkich pytań, ale po prostu chcemy wiedzieć z kim spotyka się
nasza Hermionka, to zwykła, ludzka ciekawość – wyjaśniła mu Susan.
--Nie ma sprawy... ciesze się, że mogę poznać znajomych Hermionki – Draco uśmiechnął się z
przymusem.
--My też się cieszymy, że cię przyprowadziła – mruknęła Kathy, przysuwając się bliżej niego.
--Świetna piosenka. Zatańczymy? - zaproponowała Nadia.
--Jasne! Chodź mała – Matt wstał i nie czekając na odpowiedź Hermiony, pociągnął ją na parkiet.
Draco zacisnął szczęki z niezadowoleniem. Czy zawsze musi się znaleźć jakiś palant, który klei się
akurat do niej? Nawet wśród mugoli...
--Nie martw się, Herm dała mu kosza już milion razy... - pocieszyła go Nadia.
--Nie martwię się – skłamał Draco.
--Chodź na parkiet, będzie okazja, by ją odbić z jego łap – zaproponowała Martha, uśmiechając się
do niego przyjaźnie. Draco postanowił skorzystać z propozycji dziewczyny i już chwilę później
tańczył tuż obok Hermiony. Gdy wreszcie dorwał ją w swoje ramiona, do końca ich pobytu w pubie
nikt inny nie miał okazji z nią zatańczyć.
--Naprawdę jesteś zazdrosny – mruknęła dziewczyna, wtulając się w niego przy jakiejś wolnej
melodii.
--Mam swoje powody...– odpowiedział jej.
--Ciekawe jakie...
--Nie chcę cię stracić po raz drugi... nie poradziłbym z tym sobie Miona... - wyszeptał jej wprost do
ucha.
Uśmiechnęła się delikatnie... to wyznanie było niemal wszystkim, co chciała od niego usłyszeć.

Nie śpieszyli się z powrotem do domu. Trzymając się za ręce, spacerowali pomimo mrozu i
padającego śniegu.
--Twoi znajomi są bardzo fajni – stwierdził z rozbawieniem.
--Taa, zwłaszcza Kathy wyglądająca, jakby chciała cię pożreć... - najeżyła się na samo wspomnienie
swojej koleżanki.
--Urocza... pasowałaby trochę do McLaggena – zaśmiał się Smok.
--Może ich sobie kiedyś przedstawię - Hermiona również parsknęła śmiechem.
--Opowiedz mi, co się u ciebie działo przez te pół roku – poprosił ją.
--Wiele... sama nie wiem, od czego zacząć
--To opowiedz o wszystkim!
--Lepiej ty pytaj o to, co cię interesuje...
--Dwadzieścia szczerych pytań? - zażartował, słysząc kiedyś od kogoś, że mugole grają w taką grę.
--Czemu nie, ale ty też odpowiadasz!
--Dobrze, ale możemy pytać o wszystko – zażądał.
--Taka chwila szczerości? Niech będzie... - uśmiechnęła się do niego.
--Masz teraz kontakt z Weasleym i Potterem? - zadał pierwsze pytanie.
--Tylko jak odwiedzam Ginny w Norze, tak to raczej nie – przyznała.
Nie lubiła spotykać się z nimi, gdyż Harry i Ron wciąż nie mogli powstrzymywać się od obrażania
Smoka i Diabła.
--Twoja kolej – przypomniał jej.
--Spałeś kiedyś z Astorią Greengass? - wypaliła z pytaniem. Kilka drinków wypitych w barze widać
dodało jej odwagi. Draco spojrzał na nią lekko zdziwiony, ale postanowił odpowiedzieć.
--Nie, nigdy. Ona całowała tak fatalnie, że nie chciałem nawet myśleć o czymś więcej... Nie miałem

246
zamiaru mieć później koszmarów.
Hermiona roześmiała się szczerze, słysząc tę odpowiedź. Musiała sama przed sobą przyznać, że
cieszyło ją to, co powiedział.
--Ty i Bob... między wami do czegoś doszło? - zapytał.
--Tylko do pocałunku – odpowiedziała zgodnie z prawdą, ale Draco i tak miał ochotę skopać za to
tyłek tego kretyna.
--To ty przysłałeś mi złotego znicza, na ostatnie święta? - sama nie wiedziała czemu przyszło jej do
głowy, by zapytać go akurat o to.
--Szybko się domyśliłaś, że był ode mnie?
--Tylko podejrzewałam... Dlaczego mi go wysłałeś? Co chciałeś mi przekazać? - dociekała.
Draco stanął przed nią i głęboko spojrzał jej w oczy.
--Pamiętasz, co powiedziałaś mi, gdy dowiedziałaś się, że zostałem szukającym?
--Pamiętam... - wyszeptała. Cała ta scena stanęła przed jej oczami... To własnie wtedy Draco po raz
pierwszy nazwał ją szlamą.
--Powiedziałaś, że żaden członek waszej drużyny nie musiał się do niej wkupić, że u was po prostu
każdy miał talent... I mimo, że zachowałem się wtedy jak największy palant, nazywając cię tak... To
twoje słowa dały mi do myślenia. Chciałem udowodnić tobie, innym i samemu sobie również, że
nie miałaś racji, sądząc, że nie mam talentu do gry...
--Nie twierdziłam, że go nie masz, tylko że do drużyny przyjęli cię z innego powodu...
--Dla każdego szukającego zdobycie znicza jest najważniejsze. To jedyny cel, jedno z
najważniejszych marzeń. Ten znicz, którego ci wysłałem pochodził z pierwszego meczu, który
wygrałem. Kazałem pokryć go złotem i wygrawerować napisy, a także zaczarowałem go, by
reagował tylko na twój dotyk. Bo wtedy byłaś dla mnie takim właśnie symbolem. Nieuchwytnym
obrazem marzeń, których spełnienia nie miałem prawa oczekiwać. Tak jak wchodząc na boisko,
zawsze marzyłem, by złapać znicz i wygrać mecz... Tak wtedy marzyłem o tobie... że będziesz
kiedyś moja...
--Ale... ale... to był zanim my... - nie wiedziała, co powiedzieć na to wyznanie.
--Cóż... w kolejnym pytaniu możesz chcieć się dowiedzieć, jak długo moje serce należy tylko do
ciebie Hermiono...

Akapit pisany przy współpracy z Wamplove :

VampireCoffin było jak sama nazwa mówiła miejscem ponurym i strasznym. Stali bywalcy tego
pubu jednak cenili go właśnie za ten mroczny, tajemniczy wystrój, oraz za śliczne kelnerki w
przebraniach wampirzyc i wspaniałe drinki, w których nazwach zawsze pojawiało się słowo blood.
Jednak tego dnia do przybytku krwiopijców zawitała jeszcze jedna postać znana z swojej mrocznej i
tajemniczej duszy...a mianowicie sam Diabeł.
Od razu jednak widać było, że nie jest on dziś w najlepszym nastroju. Świadczyły o tym nie tylko
jego smutne oczy, ale też wiele pustych szklanek po mocnych drinkach, nazywanych Bloody Hell.
Ani wypity alkohol, ani zalotne spojrzenia kilku siedzących w barze kobiet, nie były w stanie
poprawić jego ponurego humoru. Ostatnią szansą na to była rozmowa z przyjacielem... innym
mrocznym stworem, nazywanym Smokiem... On jednak dziś nie wyglądał jak zionący ogniem,
straszny potwór... Bardziej pasował swym wesołych nastrojem do krainy różowych jednorożców i
tęczy.
--Rozchmurz się stary, świat się nie kończy...
--Chyba twój, irytujący, zakochany palancie – burknął Blaise zamawiając kolejnego piekielno-
krawawego drinka.
--Skoro tak cię to męczy, to czemu nic z tym nie zrobisz? - dociekał Draco.
--Czemu? Bo nie mam prawa nic robić! Nie jestem jakimś ześwirowanym masochistą, by pchać się
tam gdzie mnie nie chcą...

247
--Nie masz prawa? Żyjemy w wolnym kraju! Masz prawo zrobić wiele rzeczy! A już na pewno
prawo, by walczyć o swoje szczęście!
--Moje szczęście nie pokrywa się z jej szczęściem, a wiesz przecież, że nie chce stawać jej na
drodze...
--A co jeśli to ty jesteś jej tym, który może ją uszczęśliwić? Wiesz dobrze, że ona jest dla Ciebie
wszystkim!
--Nie pieprz głupot Malfoy! Ona wybrała Pottera! Wybrańca-zasrańca, bliznowaty symbol
zwycięstwa bla, bla i tak dalej – warczał Diabeł.
--Sam widzisz, że Potter to dno...
--Wszyscy wiedzą, że to parszywy gnojek, ale to on ją ma. On wygrał... Jego zdrowie! - zakpił,
podnosząc chwiejnie szklankę z drinkiem.
--Nie wierze, że tak łatwo się poddajesz – Draco z rezygnacją pokręcił głową.
--Nie poddaje. Jutro idę na ślub. Kurwa! Muszę jeszcze wyprasować frak...
--A kapelusz z piórem masz idioto? Pójdziesz tam i co? Będziesz patrzył jak ona mówi tak?
--Ostatnia iskra mojej nadziei nie umrze, póki ona tego nie zrobi...
--Mam nadzieję, że to ty coś jutro zrobisz. Nie mam ochoty patrzeć jak zapijasz się na śmierć –
burknął Smok, odbierając przyjacielowi drinka.
--Wszystko wina Hermiony! To ona doprowadziła do naszego spotkania, znów obudziła te
pieprzoną nadzieję... Za karę nauczę wasze dzieci kląć i pić whisky!
--Tak? To mogę przypuszczać, że nie zachlejesz się na śmierć do tego czasu, nieanonimowy
alkoholiku? - zażartował Draco.
--Nie zapije... jeśli ona jutro powie nie. W innym wypadku niczego nie obiecuje...
--Dobra start, chodź. Musisz się wyspać... ty i twoja nadzieja na porażkę ślubu bliznowatego –
Draco pomógł kumplowi podnieść się z miejsca i wyjść z pubu. Prowadząc ledwie przytomnego
Blaise'a myślał o tym, że i on ma nadzieję, że Wiewiórka jutro ucieknie z przed ołtarza... Naprawdę
nie miał ochoty oglądać samodestrukcji człowieka, który był dla niego jak prawdziwy brat.

Biała suknia w stylu księżniczki nie była ani w połowie tak wygodna, jakby tego chciała. Czuła się
w niej niekomfortowo, jak napompowana beza. Welon wpięty w jej rude włosy również był
zupełnie inny, niż to sobie wyobrażała... ale tak to już jest, gdy zostawia się decyzję matce czy
Fleur. Ogród jej domu powoli zapełniał się gośćmi, a pogoda, mimo wczesnej wiosny, była bardzo
słoneczna.
--Kochanie tylko się nie wzruszaj ze szczęścia, bo rozmażesz makijaż! - pouczyła ją mama z
czułym uśmiechem. Ginny skrzywiła się do swojego odbicia w lustrze. Jeśli miała jakiś powód do
płaczu, to na pewno nie było to szczęście...
--Wszyscy goście już się zjeżdżają, zostało jeszcze nieco ponad pół godziny – poinformowała
Hermiona, wchodząc do pokoju.
--Och! Pójdę wszystkich przywitać – zaszczebiotała Molly – Hermionko dopilnuj proszę, by
Ginevra niczego nie popsuła... jest dziś taka nieuważna.
Ruda odetchnęła głęboko, gdy za jej matką wreszcie zamknęły się drzwi.
--Jak się czujesz? - spytała Hermiona ostrożnie.
--Jak jakaś góra bitej śmietany! - warknęła Gin, odchodząc od lustra.
--To słodko... - Miona uśmiechnęła się do przyjaciółki.
--Mam dość. Chcę, by było już po wszystkim i będę mogła wreszcie zdjąć tę suknię nadętej
księżniczki.
--Goście już są...
--Wiem, mówiłaś.
--Draco też już jest...
--I nie wyśmiał cię za tę różową, falbaniastą kieckę? - zaśmiała się Ruda, wskazując na suknię
druhny, w którą ubrana była Hermiona.

248
--Nie mówię ci tego, żeby cię zdenerwować, ale dlatego, żebyś nie była zdziwiona, gdy zejdziesz na
dół... Blaise przyjechał na ślub.
--Co? - wyszeptała zszokowana, opadając na krzesło.
--Wiesz, że Harry nalegał, by go zaprosić... Widać skorzystał z tego zaproszenia...
--Przecież miał wyjechać – jęknęła, czując, jak zdradzieckie łzy powoli zakradają się do jej oczu.
--Jeśli nie chcesz, żeby tu był, to mogę z nim pogadać... - zasugerowała łagodnie Herm.
--Nie. To ja chcę z nim pogadać. Muszę wiedzieć, co tu robi. Przyprowadzisz go do mnie? Tylko
dyskretnie...
--Jasne, nie ma sprawy – Hermiona uśmiechnęła się do niej ciepło, po czym szybko wyszła. Miała
nadzieję, że rozmowa tej dwójki coś zmieni w planach na dzisiejszy dzień...

--Azalie? Przecież ona nie znosi tych kwiatków... - burknął Blaise, podziwiając dekoracje.
--Naprawdę nie masz teraz innych zmartwień? - zapytał Draco.
--A czym się mam martwić? To nie ja biorę ślub...
--Całe szczęście, że nie ty Ślizgonie. Co tu w ogóle robisz?! - złowrogi głos odezwał się tuż za
plecami Smoka i Diabła.
Percy Weasley ze szczerą niechęcią i pogardą patrzył na Zabiniego, który uśmiechnął się wrednie
na jego widok.
--Weasley! Kope lat... Jak tam posadka w ministerstwie? - zakpił Blaise.
--Pytam, co tu robisz, śmieciu! - rudzielec zrobił krok w jego stronę.
--Spokojnie Percy, to ja go tu zaprosiłem... - Potter stanął tuż przed nimi.
--Proszę, proszę... Pan młody w całej okazałości – warknął pogardliwie Diabeł.
--Zabini, jak miło, że zdecydowałeś się przyjść...
--Taa mnie też jest miło, wielkie dzięki za zaproszenie – odpowiedział Blaise, mierząc Wybrańca
nienawistnym spojrzeniem.
--Nie mogłeś sobie odmówić tej przyjemności, by zobaczy jak ona odchodzi ze mną? - zaśmiał się
Harry.
--Nie. Nie mogłem... Przyjmij moje gratulacje Potter – Diabeł wyciągnął do niego swoją dłoń.
Harry zdziwił się bardzo, ale po chwili wahania uścisnął dłoń Zabiniego. Blaise mocno ścisnął jego
palce, po czym pochylił się nieco i powiedział cicho:
--Skrzywdź ją, a nie zostanie z ciebie nawet okruszek. Przysięgam na moje własne życie!
Harry nie zdążył jednak odpowiedzieć, bo tuż obok nich pojawiła się Hermiona.
--O! Przepraszam cię Harry, przydepnęłam cię zupełnie przypadkiem – uśmiechnęła się wrednie do
syczącego z bólu Wybrańca, któremu właśnie wbił się w stopę dziesięciocentymetrowy obcas.
Draco parsknął śmiech na widok tego, co zrobiła jego dziewczyna, a Diabeł wyszczerzył się z
satysfakcją.
--Och Diable, tu jesteś! Wszędzie cię szukam! Mogę cię prosić na słówko? - zapytała z
wymuszonym uśmiechem.
--Jasne, że tak Mionko – Blaise skinął porozumiewawczo do Dracona i pozwolił jej się złapać pod
ramię i poprowadzić do tylnego wejścia do domu.

Zdziwiło go, że Hermiona wprowadziła go do domu i powiodła po schodach do jakiegoś pokoju.

Był pewien, że ich rozmowa nie będzie wymagała aż takiej prywatności, ale chyba jednak się
pomylił...
--O czym chcesz ze mną rozmawiać? - zapytał, gdyż ciekawość wzięła górę.
--Ja o niczym, ale ona... - Hermiona otworzyła drzwi i gestem dała mu do zrozumienia, że ma wejść
do środka. Blaise od razu zrozumiał o co jej chodzi... Zawahał się jednak chwilę. Nie był pewien,
czy jest na to gotowy.

249
--Ona na ciebie czeka – ponagliła go Herm.
Niepewnie wszedł do pokoju, a Miona od razu zamknęła za nim drzwi. Ginny stała przy oknie,
zwrócona do niego plecami. Jednak powoli odwróciła się w jego stronę. Blaise nerwowo przełknął
ślinę...
--Witaj... - pierwsza odezwała się Ruda.
--Cześć. Pięknie wyglądasz – wyszeptał, wciąż oszołomiony.
--Serio taki banał? Gdzie twoje poczucie humoru? - zażartowała, by trochę rozładować atmosferę.
--Jakoś ostatnio nasze drogi się rozminęły i ja i humor rzadko na siebie wpadamy...
--Dlaczego przyjechałeś?- zapytała, nie mogą dłużej znieść, że nie zna odpowiedzi na to pytanie.
--Jesteś zła, że to zrobiłem?
--Nie... Powiedz mi tylko, dlaczego tu jesteś? Przecież mój ślub jest ci zupełnie obojętny... To, że
wychodzę za innego nie ma dla ciebie żadnego znaczenia... - jej oczy wypełniły się łzami.
--Gin ja... - wyszeptał, robiąc kilka kroków w jej stronę.
--Chcę wiedzieć tylko jedno... Kiedy przestałeś mnie kochać Blaise? A może ty nigdy mnie nie
kochałeś tak naprawdę? - mimo, iż starała się walczyć z swoimi emocjami, z jej piersi wyrwał się
gorzki szloch.
--Dlaczego chcesz to wiedzieć? - zapytał, czując, jak coś ściska go w gardle.
--Po prostu muszę... - jęknęła.
Diabeł podszedł do niej, powoli i delikatnie dotknął jej policzka. Była taka piękna... jego mała
Wiewiórka...
--Nigdy nie przestałem cię kochać i wiem, że nigdy nie przestanę... Ale chcę twojego szczęścia.
Bądź szczęśliwa Gin, tak szczęśliwa jak tylko możesz – objął ją niezbyt mocno i złożył na jej czole
czuły pocałunek, a Ginny rozszlochała się na dobre. Blaise niezdolny dłużej oglądać jej łez,
odwrócił się szybko i wyszedł z pokoju, nim chęć, by porwać ją w ramiona i uciec z nią daleko stąd
w nim nie zwyciężyła.

--Po raz setny... Nie wierzę, że na to pozwolisz – burczał Draco niezbyt zadowolony z faktu, że Ron
jako drużba prowadził Hermionę do ołtarza.
--Zamknij się już Smoku, bo robisz się nudny. Daj mi jakoś przetrwać najgorszy dzień mojego
życia – poprosił gorzko Diabeł.
--Wcale nie musi taki być...
--Milcz, jak do mnie mówisz Malfoy! – wycedził przez zaciśnięte zęby Blaise.
--Och! Już idzie panna młoda! - rozległy się szepty, a organista zaczął przygrywać marsza
weselnego. Harry stojący tuż obok urzędnika, mającego udzielać ślubu, uśmiechnął się szeroko w
stronę swojej narzeczonej, która podążała już do niego, prowadzona przez swojego ojca i przy
akompaniamencie teatralnych szlochów jej matki. Blaise, siedzący na jednym z krzeseł zaraz przy
głównej nawie, opuścił głowę, nie będąc zdolnym do ponownego jej zobaczenia. Nie widział więc
jej hardo uniesionej głowy i determinacji wypisanej na jej twarzy. Było jednak pewne, że czas płata
mu właśnie niesamowitego psikusa, bo miał wrażenie, że minął wieki nim ona wreszcie przejdzie
obok niego i pójdzie dalej, by zostać żoną Pottera. Ginny jednak w końcu przeszła tuż obok niego...
ale tylko krok do przodu, po czym zatrzymała się i obróciła w jego stronę. Wszyscy zgromadzeni w
ogrodzie Weasley'ów zamarli ze zdziwienia, a melodia marsza urwała się w pół nuty...
--Jeśli mam być szczęśliwa, tak jak tylko mogę... to tylko z tobą – wyszeptała. I pomimo, że w jej
oczach błyszczały łzy, jej głos brzmiał pewnie. Diabeł popatrzył na nią z niedowierzaniem, jakby
nie wiedząc, czy mówi poważnie... Po chwili jednak zerwał się z swojego miejsca i porwał ją w
swoje ramiona, nie zważając na ludzi dookoła nich... Nie widział zszokowanej miny jej ojca,
stojącego tuż obok, opadniętej szczęki Rona, ani wściekłości Pottera, czy łez wzruszenia Hermiony,
oraz pełnej satysfakcji twarzy Smoka... Widział tylko ją... A ona widziała tylko jego.
--Trochę się pośpieszyłaś, bo chyba normalnie na ślubach czekach się do momentu, gdy kapłan
pyta, czy ty chcesz... Wtedy powinnaś krzyknąć nie – wymruczał jej do ucha rozbawiony.

250
--Obiecuje ci, że na następnym moim ślubie wytrwam chociaż do tego miejsca – zaśmiała się,
całując delikatnie jego usta. Diabeł jednak nie miał zamiaru zadowolić się tylko takim
pocałunkiem... Przytulił ją mocno do siebie, po czym pocałował namiętnie i gorąco. Ktoś z
zgromadzonych gości zaczął klaskać,a po chwili wybuchła burza oklasków... Nim jednak
przeminęła, dwójka zakochanych aportowała się gdzieś, gdzie mogli być tylko sami...

--Och! To było wspaniałe! - ekscytowała się Hermiona, podchodząc do Draco, który czekał na nią
przed namiotem.
--Taa... Zabini znów pokazał klasę – zaśmiał się Smok.
--Malfoy, ty szujo! Skąd wiedziałeś? Eh! Nienawidzę cię! - krzyknęła Pansy Parkinson, podchodząc
do nich. Hermiona otworzyła usta ze zdziwienia, gdy Ślizgonka wręczyła jej chłopakowi ze sto
galeonów.
--Trzeba umieć przegrywać Pansy – blondyn wyszczerzył się w szerokim uśmiechu.
--Więcej się z tobą nie zakładam! Wiedziałeś, że tak będzie! – burknął Nott, również wręczając
Malfoy'owi jakieś pieniądze.
--Na pewno miał przeciek, przecież Zabini to jego kumpel – irytowała się Parvati Patil, której
sakiewka też ucierpiała tego dnia.
--Czy ty się zakładałeś o to, że Ginny zwieje sprzed ołtarza? - Hermiona oskarżycielsko dźgnęła go
palcem w klatkę piersiową.
--Pierwsza zasada Malfoy'ów skarbie: Gdy możesz na czymś zarobić to, to zrób, bo dobry zarobek
nie jest zły! Radzę ci się szybko nauczyć...– uśmiechnął się przekornie.
--To odrażające – ofuknęła go ze złością, odwracając się na pięcie i odchodząc z dumnie uniesioną
głową. Draco zaśmiał się pod nosem i ruszył za nią.
--Nie dąsaj się Miona, to szczęśliwy dzień. Musimy się cieszyć... - zatrzymał ją i odwrócił twarzą
do siebie.
--Masz rację – westchnęła – Skąd wiedziałeś, że Gin zrezygnuje?
--To proste...Jestem lepszym wróżbitą niż Trelawney – łobuzersko puścił do niej oczko.
--Draco...
--Wiedziałem, bo to, co jest miedzy nimi, to właśnie jest ta nieśmiertelna miłość...
--Ckliwe – zaśmiała się, zarzucając mu ręce na szyję.
--Ok, to wróćmy do opcji ze wróżeniem – odpowiedział, pochylając się i całując ją lekko.
--To co mi dziś przepowiesz, panie wróżbito?
--Mogę powiedzieć ci, co wydarzy się już bardzo niedługo... – dumnie wypiął pierś.
--Tak? To poproszę...- zaśmiała się.
--Jestem pewien, że już wkrótce, na pewno, bezsprzecznie i bezapelacyjnie zostaniesz panią Malfoy
– wymruczał nim jego ustał porwały jej wargi do cudownego, namiętnego pocałunku...

251
 Rozdział Czterdziesty – Epilog

Pięć lat później...

--Czy naprawdę musimy po raz kolejny przez to przechodzić? - kobieta spojrzała na niego
wzrokiem pełnym wyrzutu.
--Nie wiem o co ci chodzi – odburknął sarkastycznie, chowając nos w gazecie.
--Są święta, a ty zachowujesz się jak jakiś obrażony na cały świat dzieciak! Doprawdy ostatnio cię
nie poznaje... - smutno pokręciła głową.
--Wciąż nie wiem czego ty ode mnie chcesz kobieto! - warknął, sięgając po szklaneczkę z whisky.
--Czego? Może tego byś po pięciu latach wreszcie się na coś zdecydował! - krzyknęła.
--Niby na co?
--Jeśli sam tego nie wiesz, to ja Ci nie powiem! - syknęła ze złością, a łzy bezsilności zalśniły w jej
oczach. Naprawdę w ciągu ostatnich pięciu lat wiele razy miała ochotę przekląć samą siebie za to,
że zakochała się właśnie w nim... Przecież wszyscy jej mówili, że do siebie nie pasują, że to się nie
uda...
--Nie dramatyzuj już tak, to na mnie nie działa – odpowiedział obojętnie, nawet nie odrywając
wzroku od gazety.
Zacisnęła usta i ze łzami w oczach wyszła z jego mieszkania. Na dworze panował siarczysty mróz,
a ona nawet nie zabrała ze sobą płaszcza. Brnęła po kolana w śniegu, a zimno przeszywało każdy
fragment jej ciała, ale to własnie było jej potrzebne. Musiała ostudzić swoje emocje i podjąć jakieś
decyzje... Przecież zawsze uważała się za tę rozsądną... Co więc jeszcze robiła u boku tego
wrednego, byłego Ślizgona?
Usiadła na jednej z kamiennych ławeczek, mimo, że ta również była przysypana śniegiem. Zawsze
tu przychodziła, gdy potrzebowała chwili na zastanowienie. Kryształowe łzy spłynęły po jej
policzkach, a myśli wciąż krążyły wokół tego dziwnego związku, w którym trwała już od tak
dawna...
Nagle jej ramiona okryła czarna, znajomo pachnąca peleryna.
--To, że nie działa na mnie dramatyzowanie, nie oznacza, że możesz za karę zaziębić się na śmierć
– sarkastyczny uśmiech wypłynął na jego wąskie usta.
--Nie udawaj, że w ogóle cię obchodzę! Myślę, że już dawno nas skreśliłeś... - wyszeptała z
goryczą.
--Nie. Nie skreśliłem... Nigdy bym tego nie zrobił. Muszę tylko wiedzieć, że jesteś absolutnie
pewna, że nadal tego chcesz. Pamiętaj jakim jestem człowiekiem, pamiętaj jaką mam za sobą
przeszłość...
--Nic mnie to nie obchodzi! Mówiłam ci to wiele razy! Kocham cię i chcę z tobą być... - załkała,
łapiąc za przód jego czarnej szaty i spoglądając mu głęboko w oczy. Jego blada dłoń delikatnie
starła łzy z jej lewego policzka...
--Wiem, że nie mówię ci tego zbyt często, ale ja też to czuję... - zawahał się chwilę – Też cię
kocham i chcę spędzić z tobą resztę życia Mauro.
--Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że to oświadczyny Severusie - uśmiechnęła się do niego
blado.
--A co byś powiedziała na to, gdyby rzeczywiście tak było? - zapytał, sięgając do kieszeni po
maleńkie pudełeczko...

252
--Mamo naprawdę pozwól mi pomóc – poprosiła Hermiona, znudzona przeglądaniem po raz setny
tygodnika "Czarownica".
--Siedź sobie kochanie, zaraz zrobię herbatki – odpowiedziała radośnie jej mama.
--Ale ja mam dość bezczynności, naprawdę daj mi coś do zrobienia! Mogę chociaż obrać
marchewki na sałatkę? – zaproponowała udręczona.
--Nie trzeba skarbie. Cyzia sobie z tym świetnie poradzi – Jean Granger uśmiechnęła się uprzejmie
do Narcyzy, która zdecydowany brak talentu kulinarnego, nadrabiała entuzjazmem i z zapałem teraz
strugała marchewki mugolskim nożem.
--Jasne, jak chcesz – burknęła nieco obrażona Miona.
Miała już naprawdę dość tego, że ostatnio wszyscy obchodzili się z nią jak z małym dzieckiem. A
jej niewiele było trzeba, by wybuchnąć krzykiem i zacząć rzucać wszystkim co miała pod ręką...
Dźwięk otwieranych drzwi wyjściowych nieco uspokoił jej nadchodzący atak złości. Słychać było
trzy rozbawione głosy, a już po chwili zziębnięci mężczyźni weszli do kuchni.
--Znów wygrałem! Zdobyłem bramkę i nawet w nagrodę sędzia pokazał mi żółty kartonik! -
zawołał entuzjastycznie Lucjusz, podchodząc do żony, by się przywitać i zdać relacje z meczu piłki
nożnej, który rozegrał dziś na hali wraz ze znajomymi mugolami.
--Jeszcze nie wyjaśniliście mu zasad? - szepnęła rozbawiona Herm do Draco, gdy podszedł
ucałować ją na powitanie.
--Po co mamy psuć mu zabawę? - szepnął jej do ucha, obejmując ją czule i kładąc dłoń na jej
sporym, pięciomiesięcznym brzuchu.
--Jak się dziś czuje moja córeczka? - zapytał z czułością.
--Doskonale, ale po raz setny powtarzam ci, że to chłopiec – odpowiedziała Hermiona, wtulając się
w ramiona męża.
--Na pewno chłopiec, w naszej rodzinie od dwunastu pokoleń nie urodziła się żadna dziewczyna.
Tradycja musi zostać zachowana – wtrącił się Lucjusz.
--To u Malfoy'ów. W mojej rodzinie zaś było bardzo dużo kobiet. Jestem pewna, że będzie wnuczka
– upierała się Narcyza.
--Przecież na pewno lekarz może wam powiedzieć jaka jest płeć dziecka – zauważył Alan.
--Na tym właśnie polega cała zabawa tato, my nie chcemy wiedzieć. Będzie niespodzianka –
powiedziała Herm.
--Panowie nie chce być niemiła, ale muszę was wyprosić z kuchni, bo robicie tu sztuczny tłok.
Idźcie się przebrać. Za jakieś dwie godziny zaczną schodzić się goście. Ja i Narcyza ze wszystkim
sobie poradzimy – zapewniła ich pani Granger.
--Zaraz do Ciebie przyjdę – Hermiona uśmiechnęła się do Smoka.
--Tylko uważaj na schodach skarbie – poprosił, zanim wyszedł z kuchni.
--Ach ten Draco to taki kochany chłopiec, nie mogłam sobie wprost wymarzyć lepszego męża dla
mojej Mionki – zachwycała się Jean.
--Pamiętam jak pierwszy raz przyprowadziła go do nas na kolacje. Zaraz wiedziałam, że coś z tego
będzie. Jest tak dobrze wychowany, miły, szarmancki i ma takie ładne zęby!
--Mamo! - zawołała Hermiona, na wzmiankę o zębach.
--No co, wiesz, że jako dentystka zwracam na to uwagę...
--Ja też pamiętam, gdy Lucjusz powiedział mi, że nasz syn zakochał się w Hermionie. To było zaraz
po finałowym meczu Quidditcha w siódmej klasie. Minęliśmy wtedy Mionkę na korytarzu, a gdy o
nią zapytałam Lu powiedział, że można ją określić w trzech słowach...
Hermiona przypomniała sobie dokładnie te scenę i to, co jak sądziła powiedział Lucjusz...
--Jakie to były słowa? - zainteresowała się Jean.
--Twoja przyszła synowa. Tak mi wtedy powiedział. I jak widać, nie pomylił się – roześmiała się
Cyzia, z czułością patrząc na młodszą panią Malfoy.
Hermiona również się roześmiała, właśnie zdając sobie sprawę z tego, że gdyby ktoś pięć lat
wcześniej powiedział jej, że będzie oglądała jak jej mama wspólnie z mamą Malfoy'a, szykują

253
świąteczną kolację dla gości, to wyśmiałaby go w głos, a później odesłała na przymusowe leczenie
do Munga...

--Pomożesz mi z tym? Nienawidzę ustrojstwa – burknął Smok, pokazując jej swój fatalnie
zawiązany krawat.
--Miło, że zgodziłeś się abyśmy zaprosili również moich mugolskich znajomych – powiedziała
podchodząc, by mu pomóc.
--Jeśli to cię uszczęśliwiło, to i ja się cieszę – uśmiechnął się do niej czule.
--Fajnie, że reszta czarodziejów też się zgodziła nie używać dziś magi, mam nadzieję, że nikt się nie
zapomni...
--No nie wiem, pamiętasz jak trzy lata temu George, Ron, Bill i Zabini postanowili zatańczyć jak
świąteczne elfy? A co jak zechcą to powtórzyć?
Hermiona roześmiała się na samo wspomnienie. Cieszyła się, że bracia Ginny zaakceptowali Diabła
jako swojego szwagra, ale ich wspólna mieszanka szalonych pomysłów potrafiła być iście
wybuchowa.
--Mówiłem już, że ślicznie wyglądasz? Pięknie ci w tej sukni – powiedział przytulając ją czule i
delikatnie całując.
--Ginny odwaliła kawał dobrej roboty. Dobrze jest mieć za przyjaciółkę tak znaną projektantkę –
okręciła się dookoła własnej osi, by pokazać jak pięknie układa się jej ciemnofioletowa suknia.
--Taa i jej męża super biznesmena, który wykupił już chyba połowę Pokątnej na jej butiki – zgodził
się Smok.
--Nie marudź, przynajmniej mamy u nich super zniżki na ciuchy, a poza tym Diabeł proponował ci
spółkę. Sam jednak wolałeś zostać w ministerstwie, co jak widać ci służy. Słyszałam plotki, że
szykuje się dla Ciebie posada zastępcy szefa departamentu – Hermiona popatrzyła na niego z dumą.
--Jasne, na pewno ją dostanę, zwłaszcza po tym, jak moja żona zaatakowała na oczach połowy
ministerstwa jedną z sekretarek samego ministra – zaśmiał się pod nosem.
--Zasłużyła sobie, głupia wywłoka! Miała czelność się chwalić, że to ona zaczarowała moje zdjęcie
jeszcze w Hogwarcie. A ja od tylu lat obwiniałam o to Rona... Pieprzona Dafne Greengrass!
Dobrze, że jej siostra wyleciała z pracy za malwersacje finansowe, bo też by dostała za swoje!
--Jakaś ty waleczna, moja mała Gryfonko – przyciągnął ją do siebie, by znów skraść jej słodki
pocałunek.
--W każdym razie ta sytuacja nie zagrozi twojemu awansowi. Minister powiedział, że rozumie moje
zdenerwowanie, tym bardziej, że jestem w ciąży, a poza tym magomedycy powiedzieli, że
Greengrass kiedyś znikną te oślizłe macki.
--Dobrze, że nie przestawiłaś jej nosa jak mnie w trzeciej klasie – przypomniał, delikatnie
pocierając swój nos.
--Przynajmniej wiesz, że nie wolno mi się narażać – zażartowała podając mu naszyjnik w kształcie
serca-kłódki, by pomógł jej go założyć.
--Lubie ten wisiorek, był pierwszą rzeczą, którą sam kupiłem w mugolskim świecie – wyznał jej,
zapinając naszyjnik i delikatnie głaszcząc jej szyję.
--Ja też go lubię, to najlepszy prezent walentynkowy jaki dostałam – mruknęła, rozkoszując się jego
dotykiem.
--Lepszy od tej bransoletki ze szmaragdami z tego roku?
--Lepszy, bo ten symbolizuje, że dałeś mi klucz do swojego serca...
--Miałaś go na długo przedtem, zanim dałem Ci ten naszyjnik – pochylił się, by pocałować jej
szyję.
--Chyba pora zejść na dół, zaraz zjawią się nasi goście – powiedziała łapiąc jego dłoń.
Ledwo zeszli ze schodów, a zabrzmiał pierwszy dzwonek do drzwi...

254
Na świąteczną kolację w domu młodych państwa Malfoy przybili wszyscy zaproszeni goście.
Ron razem z swoją narzeczoną Sylvią Nott, Molly Weasley, która pamiętała o tym, by obdarować
całą rodzinę Granger i Malfoy swoimi własnoręcznie zrobionymi swetrami. Artur Weasley, który od
lat pozostawał w dobrych relacjach z Lucjuszem, a ponadto uwielbiał mugolskie anegdotki ojca
Hermiony. Bill z żoną i dziećmi, George ze swoją dziewczyną oraz Charlie, wieczny kawaler. Harry
również przyjął zaproszenie na przyjęcie i przyprowadził ze sobą swoją ekscentryczną przyjaciółkę
Nicky, która jak przystało na rodowitą amerykankę była hałaśliwa i bezpośrednia. Pansy i Seamus
przyjechali razem ze swoim dwuletnim synkiem Samem, a Theodor i David przyjechali sami, ale
bardzo odpowiadało im towarzystwo Nadii i Kathy, przyjaciółek Hermiony... Jej inni mugolscy
znajomi również przyprowadzili swoich partnerów i rodziny, tak więc jadalnia była wypełniona
prawie, że po same brzegi. Severus Snape przyszedł w towarzystwie Maury SilverSpell, która z
dumą prezentowała swój pierścionek zaręczynowy. Hermiona składając im gratulacje wybuchnęła
płaczem, na co z pewnością miał wpływ jej odmienny stan... Wszyscy już zajęli swoje miejsca, a
gospodarze czekali jeszcze tylko na ostatnią dwójkę gości, bez których ta kolacja nie mogłaby się
odbyć, a którzy swoim zwyczajem, jak zwykle się spóźniali...

--Ciekawe czy znów nie wylądowali w jakimś składziku na miotły – zakpił Smok.
--Przestań, przecież są małżeństwem i mają w domu coś takiego jak łóżko – przypomniała mu
Hermiona.
--To mogliby z niego trochę szybciej korzystać, zaczynam być głodny – narzekał blondyn.
--A co ja mam powiedzieć? Jestem głodna za dwoje – zaśmiała się, kładąc rękę na brzuchu.
--Zabije Zabiniego, za to, że głodzi mi dziecko – zdenerwował się Draco, kładąc swoją dłoń na jej
dłoni. Rozległ się wyczekiwany dzwonek do drzwi.
--No nareszcie! - zawołała Hermiona, wpuszczając państwa Zabini do holu.
--Wybacz, ale musiałem wytrzeźwieć, a to nie było łatwe – zaśmiał się Blaise ściskając ją na
powitanie.
--Jak się ma mały Hermion Malfoy? Hej tu wujek Diabeł! Dajesz w kość mamusi? Dobrze! Moja
krew! - mówił do brzucha Hermiony.
--Jaka twoja?! - oburzył się Draco, witając się najpierw z Ginny, a później z przyjacielem.
--Masz rację, moja jest gdzie indziej – Blaise wyszczerzył się w szerokim uśmiechy.
--Ginny o czym twój niepoważny mąż znów mówi? - zapytała Hermiona.
--Wiesz, że on zawsze musi mieć to co inni? No więc tym razem chciał mieć to co wy... To już
siódmy tydzień...- Ginny uśmiechnęła się promiennie.
--Naprawdę? No nie wierzę! - Hermiona znów wybuchnęła płaczem i rzuciła się w ramiona
przyjaciółki, by jej pogratulować.
--Brawo stary, dałeś radę – Draco pochwalił Diabła.
--Mówiłem ci Smoku, że razem będziemy uczyć nasze dzieci gry w Quidditcha – Zabini objął żonę
ramieniem.
--Najpierw sami musicie się nauczyć grać... – docięła im Ginny, po czym wszyscy razem w
wyśmienitych humorach przeszli do jadalni.

Hermiona stała przy jednym z okien i z uśmiechem patrzyła na swoich gości. Po kilku lampkach
wina, ajerkoniaku, a na dodatek whisky, niektórzy byli już w naprawdę świetnych humorach.
--Dobrze się czujesz kochanie? Może chcesz wrócić na górę? - zapytał z troską Draco, podchodząc
do niej.
--Nie, chcę tu jeszcze zostać i popatrzeć – wskazała głową na swoje mugolskie przyjaciółki, które
rozmawiały z Theo i Davidem, na swojego ojca, który dyskutował o czymś z Arturem, na swoją
mamę, która obgadywała z Maurą SilverSpell jej bliskie plany weselne, na Narcyzę, która razem z

255
Molly gawędziła o tym, jak to cudownie będzie zostać babcią... Patrzyła na to i wciąż nie mogła
uwierzyć,że to wszystko stało się prawdą.
--Jesteś szczęśliwa? - zapytał ją szeptem mąż.
--Tak bardzo, jak tylko mogę – odpowiedziała wtulając się w niego.
--Kocham cię... Was oboje, moje malutkie skarby – wymruczał jej do ucha, znów kładąc dłoń na jej
brzuchu.
--My Ciebie też – odpowiedziała z czułością i znów spojrzała na swoich gości. Naprawdę trudno
było jej uwierzyć, że te dwa tak różne światy, z których pochodzili, dało się połączyć w jeden... Ale
taka była prawda. Udało im się... Stworzyli razem ich własny, szczęśliwy świat.

THE END

Dziękuję Wszystkim za przeczytanie Historii "Dramione – Dwa Światy" autorstwa Venetii

Noks :)
Mam nadzieję, że było warto! :)

256