POLITECHNIKA CZĘSTOCHOWSKA

WYDZIAŁ INŻYNIERII PRODUKCJI

I TECHNOLOGII MATERIAŁÓW
KATEDRA FIZYKI

Laboratorium Fizyki

ĆWICZENIE nr E-7
Temat ćwiczenia

Wyznaczanie współczynnika indukcji własnej L cewki

Imiona i nazwiska
Wydział
Kierunek studiów:
Grupa:
Studia
Rok
Rok akadem.

Data wykonania ćwiczenia

Prowadzący
I. Wprowadzenie teoretyczne

W tym ćwiczeniu zadaniem jest wyznaczenie współczynnika indukcji własnej cewki za

pomocą metody napięcia i natężenia prądu stałego oraz zmiennego. Prąd płynący przez

zamknięty przewodnik wywołuje wokół przewodnia pole magnetyczne, które można opisać

wzorem

Φ=LI

L-współczynnik indukcji

Jeżeli płynie prąd o danym natężeniu zmieniającym się w czasie, obserwujemy zjawisko

powstania sił elektromotorycznej samoindukcji. Siła to oznaczona jest wzorem

εs
¿
−¿ L
d l
d t

Indukcyjność cewek określamy wzorem

L
¿
2
n µS
l

gdzie: n - liczba zwojów, µ - przenikalność magnetyczna materiału znajdującego się wewnątrz

cewki, S - przekrój poprzeczny cewki, l - długość cewki

Przy zjawisku samoindukcji pojawia się dodatkowy opór bierny, czyli reaktancja. Przy użyciu
prądu sinusoidalnego zmiennego reaktancja oznaczona jest wzorem
R L
¿
ω
L

ω – pulsacja prądu

Metoda pomiaru współczynnika indukcji L

W przypadku prądu stałego cewka posiada tylko opór czynny, który można obliczyć z prawa
Ohma
R
¿
U
I
Przy prądzie zmiennym dochodzi jeszcze reaktanacja. Całkowity opór cewki nazywamy
wtedy impedancją i obliczamy go ze wzoru
Z
¿
√ R
2
+ω
2
L
2

Przekształcając to równanie możemy obliczyć współczynnik indukcji własnej badanej przez

nas cewki
L
¿
√ Z − R2 2

ω
Pulsację ω wyraża się wzorem ω = 2πf , a f to częstotliwość prądu zmiennego.

II. Tabela pomiarów i wyniki

III. Opracowanie wyników pomiaru

IV. Wnioski