Professional Documents
Culture Documents
პლატონი - სოკრატეს აპოლოგია
პლატონი - სოკრატეს აპოლოგია
sokrates apologia
Tbilisi 2018
Πλάτων
Ἀπολογία Σωκράτοσς
Τιφλίδα 2018
1
- ცხადია ისინიც.
- როგორც ჩანს, ჩემს გარდა, ყველა ათენელი სრულყოფს ჩვენს ჭაბუკებს და
მარტო მე ვრყვნი მათ. ამას ამტკიცებ?
- სწორედ მაგას.
- რაღა მეშველება მე უბედურს! მაგრამ ერთი ამ კითხვაზეც მიპასუხე: შენ
გგონია, რომ იგივე შეიძლება ითქვას ცხენებზეც? ყველა სრულყოფს და მხოლოდ
ერთი კაცი აფუჭებს მათ გაწვრთნილობას? თუ პირიქით, ცხენების სრულყოფილი
ხედნა მხოლოდ ერთს, ან ძალიან ცოტას თუ შეუძლია, სახელდობრ, მხედრებს,
მაშინ როდესაც ყველა დანარჩენი მხოლოდ აფუჭებს მათ? განა იგივე არ ითქმის,
მელეტოს, ყველა სხვა ცხოველის მიმართ? რა თქმა უნდა. მითხარი, შენ და
ანიტოსიც იზიარებთ თუ არა ამ აზრს? რა ბედნიერი იქნებოდა ჩვენი
ახალგაზრდობა, მხოლოდ ერთი კაცი რომ რყვნიდეს, ყველა დანარჩენი კი
სრულყოფდეს და აკეთილშობილებდეს მას, თუმცა შენ ეჭვმიუტანლად
დაგვიმტკიცე, მელეტოს, რომ არასოდეს აგიტკიებია თავი ახალგაზრდობაზე
ზრუნვით და თვალნათლივ გვიჩვენე შენი გულგრილობა მის მიმართ. მეც ასევე
გულგრილად და დაუდევრად დამიბარე სასამართლოში.
ზევსის გულისთვის, ერთი ესეც მითხარი, მელეტოს: ვის შორის გირჩევნია
ცხოვრება - კეთილშობილთა თუ ავკაცთა შორის? მიპასუხე, ჩემო ძვირფასო, არც
ისე ძნელ კითხვას გთავაზობ. განა ავკაცნი შავ დღეს არ აყრიან თავიანთ მოყვასთ,
ხოლო კეთილშობილნი კეთილისმყოფელნი არ არიან მათი?
- რა თქმა უნდა.
- მერედა, განა ჩვენს შორის მოიძებნება ვინმე ისეთი, ვისაც
ბოროტისმყოფელი ურჩევნია კეთილისმყოფელს?
- რასაკვირველია, არა.
- კეთილი და პატიოსანი; შენ ბრალად მდებ, თითქოს ახალგაზრდობას
ვრყვნი. როგორ გგონია, შეგნებულად ვიქცევი ასე თუ შეუგნებლად?
- შეგნებულად.
- ვითომ, მელეტოს? ნუთუ შენ - ყმაწვილი კაცი - უფრო ჭკვიანი ხარ,
ვიდრე ბებერი სოკრატე? ნუთუ შენ მიხვდი, რომ ავკაცნი შავ დღეს აყრიან
თავიანთ მოყვასთ, ხოლო კეთილშობილნი კეთილისმყოფელნი არიან მათი, - მე კი
- ბერიკაცი - იმდენად უგუნური გგონივარ, რომ დღემდე ვერ მივხვედრილვარ,
ვერ შემიგნია ესოდენ მარტივი ჭეშმარიტება: თუ მე არამზადად ვაქცევ რომელიმე
მოყვასს, თვითონვე უნდა მეშინოდეს მისი სიავის, და შენ გგონია, როგორც შენივე
სიტყვები მოწმობენ ამას, რომ მე შეგნებულად ჩავდივარ ამ გაუგონარ ბოროტებას?
როგორ გერწმუნო, ჩემო მელეტოს, ანდა როგორ გერწმუნონ სხვები? ასე რომ, მე ან
საერთოდ არ ვრყვნი, ანდა, თუ ვრყვნი, შეუგნებლად ვრყვნი მათ. ამრიგად, შენ
ორსავე შემთხვევაში ცრუობ. ხოლო თუ მე შეუგნებლად ვრყვნი ახალგაზრდობას,
ამ უნებლიე შეცოდების გამო, საცა სამართალია, სახალხოდ კი არ უნდა მომაყივნო,
არამედ ცალკე უნდა გამიხმო, დამანახო ჩემი შეცდომა, ჭკუა მასწავლო, დამარიგო.
რადგან, თუ ჩემს შეცდომას შევიგნებ, რასაკვირველია, ხელს ავიღებ იმაზე, რასაც
შეუგნებლად ჩავდივარ, შენ კი ერთხელაც არ მოსულხარ ჩემთან, არ
დაგირიგებივარ და პირდაპირ იქ მომიყვანე, სადაც მხოლოდ განსასჯელი მოჰყავთ
და არა ისინი, ვისაც ჭკუა უნდა ასწავლო. განა ეს თავისთავად არ მოწმობს,
ათენელნო, რომ მელეტოსს, როგორც ზემოთ მოგახსენეთ, არასოდეს აუტკიებია
თავი ამ საქმით?
9
ისეთს, როგორიცა ვარ სინამდვილეში, ამით თქვენს თავს უფრო ავნებთ, ვიდრე მე.
რას დამაკლებენ მელეტოსი და ანიტოსი? ბუზსაც ვერ ამიფრენენ, რადგან არა
მგონია უარესს ნება ჰქონდეს ავნოს უკეთესს. რა თქმა უნდა, მას შეუძლია
მოჰკლას, გააძევოს, ღირსება აჰყაროს. შესაძლოა, ის ამას დიდ ბოროტებად თვლის,
ის და მისი მსგავსნი, მაგრამ არა მე: ჩემის აზრით, გაცილებით უფრო დიდი
ბოროტებაა ის, რასაც ახლა ჩადის, რაკიღა ცდილობს ასე განუკითხავად
სასიკვდილოდ გაწიროს კაცი. ამრიგად, მე ახლა თავს კი არ ვიცავ, ათენელნო,
როგორც შეიძლება ერთი შეხედვით მოეჩვენოს კაცს, არამედ თქვენ გიცავთ, დიახ,
თქვენ, რადგან ვშიშობ, თუკი სიკვდილით დამსჯით, არ დაკარგოთ უფლის მიერ
ბოძებული ღვთიური ნიჭი. მართლაც, თუ მომკლავთ, სადღა ჰპოვებთ ჩემნაირ
კაცს, რომელიც - სასაცილოა, ღმერთმანი, - თვითონ უფალმა მიუჩინა ჩვენს
ქალაქს, როგორც ძლიერსა და კეთილშობილ, მაგრამ მეტისმეტი სიმსუქნისაგან
გაზარმაცებულსა და გაზულუქებულ ცხენს, რომელსაც უჭირს განძრევა, თუ
აბეზარი კრაზანა თავისი ბასრი ნესტრით, როგორც წვეტიანი დეზებით, არ
უწყლავს ფერდებს. მე მგონია, ღმერთმაც სწორედ იმ მიზნით წარმომგზავნა ამ
ქალაქში, რომ მთელი დღე მუხლჩაუხრელად ვიარო კარდაკარ, გამოგაფხიზლოთ,
მოსვენება არ მოგცეთ, ყვედრებით აგავსოთ. სხვას ჩემისთანას აგრე იოლად ვეღარ
იპოვით, ათენელნო, მე კი, თუ მერწმუნებით, შეგიძლიათ შემინარჩუნოთ, თუმცა,
ადვილი შესაძლებელია, ისედაც მოხდეს, რომ ერწმუნოთ ანიტოსს, გაგულისდეთ
და, როგორც ძალად გამოღვიძებულმა და თავგაბეზრებულმა კაცმა - აბეზარი
მწერი, ხელის ერთი მოსმით გამსრისოთ. მაშინ კი მოგიწევთ მთელი თქვენი
სიცოცხლე თვლემაში გალიოთ, თუ ღმერთმა მოწყალე თვალით არ გადმოგხედათ
და სხვა ჩემნაირი არ მოგივლინათ ვინმე. ხოლო მე რომ მართლა ისეთი ვარ,
როგორიც ღმერთმა წარმომგზავნა ამ ქალაქში, აი, ამის უტყუარი საბუთი:
მითხარით, სად გინახავთ ან გაგიგონიათ, რომ კაცმა ხელი აიღოს თავის თავზე,
ამდენი წელი გაჭირვებაში ამოხადოს სული საკუთარ ოჯახს, და მხოლოდ თქვენი
საქმე აკეთოს, თავისებურად მიუდგეს თვითეულ თქვენგანს, როგორც უფროსი ძმა
ან მამა, და სიქველისთვის დაუცადებელი ზრუნვა შთააგონოს. მე რომ რაიმე
გამორჩენა მქონდეს ან სწავლის საფასურს მოვითხოვდე, კიდევ ჰო, კაცს შეიძლება
ეფიქრა, რომ ანგარების კარნახით ვიქცევი ასე, მაგრამ ხომ თქვენი თვალით
ხედავთ, ჩემს ბრალმდებლებს, რომლებიც ყველაფერში ასე ურცხვად მდებდნენ
ბრალს, აქ უკვე აღარ ეყოთ უტიფრობა და ვერცერთი მოწმე ვერ დაასახელეს იმის
დასადასტურებლად, თითქოს ოდესმე ამეღოს, ან თუნდაც ვინმესთვის
მომეთხოვოს სწავლის საფასური. მე კი, მათგან განსხვავებით, შემიძლია ჩემი
სიმართლის სავსებით სანდო მოწმე დაგისახელოთ, - ჩემი სიღატაკე.
იქნებ უცნაურად მოგეჩვენოთ ის ამბავი, რომ მხოლოდ კერძოდ, ცალკეულ
პირებს ვაძლევ რჩევას, ყველას კარდაკარ ვუვლი და ყველაფერში ვეჩრები,
თავყრილობაზე საჯაროდ გამოსვლას და ქალაქისთვის რჩევის მიცემას კი თავს
ვარიდებ. ამის მიზეზი არაერთგზის და არაერთგან გსმენიათ ჩემგან; მე ვგრნობ
ჩემში რაღაც ღვთაებრივს თუ დემონურს[48], რასაც მელეტოსმა ასე მწარედ დასცინა
თავის ბრალდებაში, მაგრამ, რა ვქნა, თუ სიყრმითვე აშკარად ვგრძნობ, როგორ
მეჩურჩულება რაღაც იდუმალი ხმა, რომელიც ყოველთვის მიშლის იმის კეთებას,
რისი გაკეთებაც მსურს, წაქეზებით კი არასოდეს არაფრისთვის არ მაქეზებს. აი,
სწორედ ეს ხმა მიკრძალავს სახელმწიფო მოღვაწეობის, საზოგადო საქმის კეთებას,
და ჩემის აზრით, კარგსაც შვრება, რომ მიკრძალავს. დამერწმუნეთ, მოქალაქენო, მე
რომ ოდესმე მეცადა და საზოგადო საქმისათვის მიმეყო ხელი, დიდი ხანია ჩემი
14
როდი დაიფიცა, რომ შეიწყალოს, ვინც მოეპრიანება, არამედ იმიტომ, რომ კანონის
მიხედვით გაგვიკითხოს და კუთვნილი მოგვაგოს. ამიტომ არც ჩვენ უნდა
მივაჩვიოთ ფიცის გატეხას და არც თქვენ უნდა მიეჩვიოთ ამას, ვინაიდან ორივე
მხარეს მკრეხელობაში ჩამოგვერთმევა ეს. ნუ ელით, ათენელნო, რომ თქვენს
წინაშე ჩავიდენ იმას, რაც უკეთურობად, უსამართლობად და ღვთისმგმობლობად
მიმაჩნია, - მით უმეტეს, ვფიცავ ზევსს, ახლა, როცა მელეტოსი მკრეხელობას მდებს
ბრალად. თავისთავად ცხადია, მე რომ თხოვნით გამომეძალა შეწყალება და
იძულებით გამეტეხინებინა თქვენთვის ფიცი, სხვას რას ჩაგაგონებდით ან
გაფიქრებინებდით, თუ არა იმას, რომ ღმერთები არ არსებობენ და, ნაცვლად იმისა,
რომ თავი მემართლა, თვითონვე გამოვიდოდი საკუთარი თავის ბრალმდებლად
და თვალნათლივ გიჩვენებდით, რომ ღმერთები არა მწამს, მაგრამ სინამდვილეში
სულ სხვაგვარადაა საქმე: ღმერთებს მე უფრო ვცემ თაყვანს, ათენელნო, ვიდრე
რომელიც გნებავთ ჩემი ბრალმდებელი, და ამიტომ სწორედ ღმერთს და თქვენ
განდობთ, ისე განსაჯოთ, როგორც თვითონ მიიჩნევთ უმჯობესად, როგორც
ჩემთვის, ისე თქვენთვისაც.
და უფრო მალე ეწევა თავის საბრალო მსხვერპლს. აი, ახლაც მე - საპყარი ბერიკაცი,
- უფრო ზანტი მტრის მსხვერპლი გავხდი, მაშინ როდესაც ჩემი მხნე და
მკვირცხლი ბრალმდებლები უფრო სწრაფი მტრის - სულიერი სიკვდილის წერა
შეიქნენ. მალე ყველანი წავალთ აქედან: მე - თქვენს მიერ განწირული და
სიკვდილმისჯილი, ისინი - თვით სიმართლის მიერ ვერაგობასა და
უსამართლობაში მხილებულნი. მე ჩემი განაჩენის ანაბარა ვრჩები, ისინი -
თავიანთი სასჯელის ამარა. მოხდა, რაც უნდა მომხდარიყო: მაშ, მოხდეს, რაც
მოსახდენია.
ახლა კი, ათენელნო, მე მინდა მომავალი გიწინასწარმეტყველოთ თქვენ -
ჩემს გამწირველთ[67]. უკვე მოაწია დრომ, როცა კაცში თითქოს მისნობის ნიჭი
იღვიძებს, - ასე სჩვევია სიკვდილის სიახლოვეს. მაშ, იცოდეთ, ათენელნო, რომ
ჩემს გამწირველთ სულ მალე საშინელი უბედურება დაგატყდებათ თავს, უფრო
მძიმე, ვფიცავ ზევსს, ვიდრე სიკვდილი, რომელიც მომისაჯეთ. ხომ ასე გამწირეთ
და შვებით ამოისუნთქეთ, რადგან გგონიათ თქვენს სიცოცხლეში აღარ მოგიწევთ
ანგარიში ჩააბაროთ ვინმეს. პირიქით მოხდება, ვფიცავ ზევსს: მოგევლინებათ
ასჯერ მეტი მამხილებელი, - აქამდე მათ მე ვაკავებდი; და ეს მით უფრო მძიმე და
აღმაშფოთებული იქნება თქვენთვის, რაც უფრო ახალგაზრდები არიან ისინი.
სასტიკად ცდებით, თუ ფიქრობთ, რომ სიკვდილის მაშით ამოსწვავთ და
ამოძირკვავთ თქვენი უსამართლობისა და უკეთურობის მამხილებელთ. ცუდი
ხერხი აგირჩევიათ თავდასაცავად, ცუდი და არასაიმედო, ხოლო თუ გნებავთ, მე
გასწავლით ყველაზე სანდო და ყველაზე მარტივ ხერხს: სხვას ნუკი სჩრით პირში
ბურთს, ეცადეთ თავად გახდეთ უკეთესნი, ამ წინასწარმეტყველებით
გემშვიდობებით ჩემს გამწირველთ.
რაც შეეხება ჩემს გამმართლებლებს, სიამოვნებით ვესაუბრებოდი მათ
ყოველივე იმის შესახებ, რაც ახლა მოხდა, სანამ არქონტებს[68] არ სცალიათ და ჯერ
კიდევ არ წავუყვანივართ იქ, სადაც უნდა მოვკვდე. ნუ მიმატოვებთ მთელი ამ ხნის
განმავლობაში, ჩემო ძვირფასნო[69]! მოდით, ვისაუბროთ, სანამ ხელს არავინ
გვიშლის, სანამ ნებას გვრთავენ. თქვენ, ჩემს მეგობრებს, მინდა გაგიმჟღავნოთ იმის
ფარული აზრი, რაც ახლა დამემართა. ჩემს თავს, ძვირფასო მოსამართლენო, -
თქვენ კი უყოყმანოდ შემიძლია მოსამართლენი გიწოდოთ, - უცნაური რამ მოხდა.
მაშ, რას უნდა მივაწეროთ ის ამბავი, რომ თუ ადრე არსებული ხმა გამუდმებით
მეჩურჩულებოდა, გასაქანს არ მაძლევდა თვით ყველაზე უმნიშვნელო განზრახვის
აღსრულებისას და უკუღმართი ნაბიჯის გადადგმის ნებას არ მრთავდა, ახლა,
როცა თავს დამატყდა ის, რასაც ხედავთ და რასაც ყველა ერთსულოვნად მიიჩნევს
უდიდეს უბედურებად - ღმერთის სიტყვამ თუ ღვთიურმა გამოცხადებამ
ერთხელაც არ შემიშალა ხელი არც დილით, როცა სახლიდან გამოვდიოდი, არც
სამსჯავროში შემოსვლის დროს და არც სიტყვის წარმოთქმისას, მიუხედავად
იმისა, თუ რის თქმას ვაპირებდი. უწინ ხომ, რაც უნდა მეთქვა, წამდაუწუმ
მაწყვეტინებდა სიტყვას, ახლა კი ერთხელაც არ ამიკრძალა არც ერთი ნაბიჯი,
ერთხელაც არ აღმიკვეთა არც ერთი სიტყვა. რას მივაწერო ეს? მოგახსენებთ: მე
მგონია, ყოველივე ეს ჩემ სასიკეთოდ მოხდა და, როგორც ჩანს, ცდება ის, ვინც
ფიქრობს, რომ სიკვდილი ბოროტებაა. მე ხელთა მაქვს ამის უტყუარი საბუთი. განა
ასე უღვთოდ გამწირავდა უფლის ხმა, მართლა უკეთური ზრახვა რომ მდებოდა
გულში?
ამასაც დაუკვირდით; რამდენი რამ გვიმტკიცებს იმის რწმენას, რომ
სიკვდილი სიკეთეა! მართლაცდა, ორში ერთია. სიკვდილი ან არარაობად ქცევაა,
21
განმარტებები
8. დედანში სიტყვა „რეგვენი" არაა, მაგრამ სოკრატე, თავის თავს რომ უყურებს მის
წინააღმდეგ ამხედრებულ თანამოქალაქეთა თვალით, უთუოდ გულისხმობს იმ
სარკაზმს, რომელსაც მისდამი დამოკიდებულებაში აქსოვდნენ ათენელები. თვით
სიტყვა „ბრძენი“ („სოფოს“) აქ აშკარად გაიგივებულია „სოფისტთან“, რადგანაც
მტრები, თავიანთი სიბეცის გამო, სოფისტებისაგან არ ასხვავებდნენ სოკრატეს,
ვისი სიტყვა, თუ საქმეც, უწინარეს ყოვლისა, სწორედ სოფისტების წინააღმდეგ
იყო მიმართული.
9. როგორც ჩანს, აქ იგულისხმება სოკრატეს მოწინააღმდეგეთა კრიტიკული
დამოკიდებულება ნატურფილოსოფოსთა მოძღვრების, კერძოდ, პერიკლესა და
სოკრატეს მასწავლებლის, ანაქსაგორას (იხ. კომენტ. „პირველი ალკიბიადე“, 26)
კოსმოლოგიის, აგრეთვე ე.წ. „მეტეოროსოფისტთა“ (ჰიპია ელიდელი, პროტაგორა
აბდერელი და სხვა) ასტრონომიული კონცეფციის მიმართ, თუმცა ნაკლები
მგმობელი და განმქიქებელი როდი ჰყავდა სოფისტთა ლოგიკასაც, რომლის
ბოროტად გამოყენების წყალობით ისინი ცდილობდნენ ამომწურავი მნიშვნელობა
მიენიჭებინათ აშკარად არასაკმარისი და მანკიერი არგუმენტებისათვის (არ
დაგვავიწყდეს, რომ სოკრატე სოფისტად მიაჩნდა ბრბოს).
10. იგულისხმება კომედიოგრაფი არისტოფანე (დაახლ. 444-380 წ. ძვ. წ.ა.),
რომელიც თავის კომედიებში „ღრუბლები" (423 წ.), „ფრინველები" (414 წ.) და
„ბაყაყები“ (405 წ.) მწარედ დასცინის და ამასხრებს სოკრატეს. ეს ფაქტი ერთხელ
კიდევ გვიმოწმებს იმას, თუ რა უკუღმართად ესმოდათ თანამედროოვეებს დიდი
ბერძენი მოაზროვნის ეთიკური მოძღვრების მნიშვნელობა.
11. „ღმერთის“ მხოლობით რიცხვში ხმარება სხვა არა არის რა, თუ არა უფრო
გვიანდელი მონოთეიზმის აბსტრაქტული და ბუნდოვანი წინათგრძნობა თუ
ანტიციპაცია.
12. იხ. აქვე, კომენტ. 2.
13. შდრ. ქსენოფონტე, „მოგონებები სოკრატეზე“, I, I: „მის წინააღმდეგ...
დაახლოებით ასეთი ბრალდება აღძრეს: უკანონოდ მოქმედებს სოკრატე, რამეთუ
არ აღიარებს ღმერთებს, რომელთაც სახელმწიფო თაყვანსა სცემს და შემოჰყავს
სხვა, ახალი დემონები; უსამართლობას სჩადის აგრეთვე, ახალგაზრდებს რომ
რყვნისო“ (თარგმანი აკ. ურუშაძისა). შდრ. აგრეთვე დიოგენე ლაერტელი, II, 40:
„საჩივარი შეიტანა და ფიცი დადო მელეტოსმა, მელეტოსის ძემ, პიტთეელმა,
სოკრატეს, სოფრონისკეს ძის, ალოპეკელის წინააღმდეგ. სოკრატეს ბრალად ედება
ის, რომ თაყვანს არ სცემს ღმერთებს, რომლებსაც თაყვანს სცემს ქალაქი, არამედ
შემოჰყავს ახალი ღვთაებები; ბრალად ედება ისიც, რომ ახალგაზრდობას რყვნის,
ხოლო სასჯელად უნდა მიესაჯოს სიკვდილი“.
14. არისტოფანე, „ღრუბლები“, V, 218 და შმდ.
15. შდრ. ქსენოფონტე, „მოგონებები სოკრატეზე“. I, 2, 5-7: „მასთან ყოფნის
მსურველს არასოდეს ფულს არ ახდევინებდა... სწავლებისათვის ქირის
მომხვეჭელთ თავისი თავის მონებს ეძახდა, ვინაიდან იძულებულნი ხდებოდნენ,
მუდამ იმათთან ესაუბრათ და ემსჯელათ, ვისგანაც გასამრჯელოს იღებდნენ.
უკვირდა კიდეც, ფულს რომ მოითხოვდა ის, ვინც სათნოების მასწავლებლად
ასაღებდა თავს“ (თარგმანი აკ. ურუშაძისა).
16. გორგია ლეონტინელი - იხ. კომენტ. „თეაგე“, 25; პროდიკე კეოსელი - იხ.
კომენტ. „ლახესი“, 29; ჰიპია ელიდელის შესახებ იხ. „მცირე ჰიჰიას“ წინათქმა.
17. შდრ. „დიდი პიპია“, 282b-d: „...გორგია, ლეონტინელი სოფისტი, მისმა ქალაქმა
წარმოგზავნა ათენში ელჩად. მან სახალხო სათათბიროში გამოიჩინა თავი, როგორც
25