- Nazwa pałacu pochodzi od nazwiska rodziny, do której pałac należał w XIX wieku, ale historia tego

miejsca zaczyna się dużo wcześniej.

Historia pałacu sięga XVII wieku, kiedy to przebudowano miejscowy dwór na alkierzowy pałac. Pałac od
początku swego istnienia wielokrotnie zmieniał swoich właścicieli. Najważniejsza przebudowa, która
zaważyła na obecnym wyglądzie pałacu miała miejsce w latach 1825- 28, kiedy właścicielem majątku był
Stanisław Jezierski. Obiekt zyskał wtedy klasycystyczną oprawę. Rodzina Doria- Dernałowicz była w
posiadaniu pałacu aż do 1944 roku. Po zakończeniu działań wojennych w pałacu ulokowano szkołę. Od lat
90. do chwili obecnej pałac jest siedzibą Miejskiego Domu Kultury.

- Kolejni właściciele zmieniali wizerunek pałacu.

Oczywiście, kolejni właściciele pałacu dodali pomiędzy alkierzami dwukondygnacyjne, arkadowe loggie,
wsparte na filarze oraz rokokowy kominek w sieni. Polem loggie zamurowano, dodano ryzality i
podwyższono pałac o piętro, dobudowano otwarte tarasy z tralkowymi balustradami. Wnętrza zyskały nową,
reprezentacyjną klatkę schodową, pomieszczenia zostały podzielone na mniejsze. Ok. 1855 r. doszło do
zawalenia się południowego- zachodniego narożnika pałacu.

- To wyjątkowo okazała budowla. Jakie pomieszczenia udostępniane są dla zwiedzających?

Tak naprawdę to nie tylko miejsce do zwiedzania, ale przede wszystkim do korzystania. Stałe ekspozycje są
dostępne dla zwiedzających przez 7 dni w tygodniu od rana do wieczora. Natomiast pozostałe
pomieszczenia – sale warsztatowe, sala kameralna ze sceną i widownią, sala teatralna, baletowa, pracownia
plastyczna, galerie są wykorzystywane przez cały czas na działalność artystyczną i kulturalną prowadzona
przez Miejski Dom Kultury. To jedna z najprężniej działających tego typu placówek na Mazowszu.
Rokrocznie organizujemy dziesiątki spektakli, koncertów, projekcji filmowych i różnego typu warsztatów
artystycznych. Flagowymi wydarzeniami są organizowane od 14 lat festiwale - Jana Himilsbacha i Piotra
Skrzyneckiego. To kilkudniowe święta sztuki łączące w sobie wiele dziedzin artystycznych.

- Ale to nie wszystko. W pałacu jest też kilka wyjątkowych pomieszczeń, które pokazują, jak żyli znani
ludzie związani z Mińskiem
POKÓJ DERNAŁOWICZÓW
Na podstawie spisu inwentarza wykonanego po śmierci ostatniej mieszkanki pałacu - rzeźbiarki, malarki,
performerki Józefy Dorii-Dernałowicz (1871-1938), udało się odtworzyć dwa wnętrza poświęcone ostatnim
właścicielom dóbr mińskich. Na ekspozycji znajdują się meble z epoki, dwa portrety Józefy: jeden olejny
pędzla Krzysztofa Annusewicza, drugi w ołówku nieznanego autora, bibeloty i sprzęty oraz fotografie
przybliżające tamte czasy. Ciekawostką jest kopia rzeźby „Żyd” autorstwa Józefy Dorii-Dernałowicz, którą
to rzeźbę udało się odnaleźć po latach w Poznaniu. Na zdjęciach zobaczyć możemy także portrety
spadkobierców Józefy - bratanka Tadeusza Dorii-Dernałowicza i jego córki Jolanty Plater-Zyberk.
MIESZKANIE HIMILSBACHÓW
Mieszkanie Barbary i Jana Himilsbachów, którego wyposażenie po śmierci Basicy przeniesione zostało do
Mińska Mazowieckiego i zdeponowane w zbiorach Towarzystwa Przyjaciół Mińska Mazowieckiego. Od
trzech lat cieszyć się możemy odtworzonymi wnętrzami i oryginalnymi sprzętami z mieszkania na
Górnośląskiej, które było domem i miejscem pracy Basicy i Jana.

POKÓJ PIOTRA S.
Przez balkon Himilsbachów przenosimy się do Piwnicy pod Baranami na wystawę poświęconą
sześćdziesięcioleciu jej istnienia. Oprócz elementów scenografii autorstwa Sebastiana Ludwika Kudasa,
licznych fotografii rysunków, plakatów, zobaczymy osobiste pamiątki pochodzące z ostatniego mieszkania
Piotra Skrzyneckiego, zdeponowane po jego śmierci w Muzeum Ziemi
Mińskiej przez jego brata - Józefa Skrzyneckiego . Na wystawie, oprócz słynnego kapelusza z piórkiem,
zobaczymy i portfel, i flaszkę wody kolońskiej, i wiele innych ciekawych przedmiotów.

SALONIK PREZYDENCKI
W niewielkim pokoju na drugim piętrze pałacu Dernałowiczów zobaczyć możemy salonik poświęcony
postaci gen. Karla Gustawa Mannerheima (1867-1951), który będąc dowódcą 13. Pułku Ułanów
Włodzimierskich od 5 stycznia 1909 roku do 1 stycznia 1911 roku, stacjonował w Mińsku Mazowieckim.
Mimo służby w armii zaborczej pozostawał w bardzo dobrych relacjach z Polakami, których cenił, często
był goszczony przez polską arystokrację i ziemiaństwo, stąd jego wizyty w pałacu
Dernałowiczów. Na wystawie znalazły się m.in. zdjęcia marszałka z okresu służby w Mińsku Mazowieckim
oraz meble, bibeloty i ryciny z epoki.