Duboja - Dwór, Własność Wydźgów

Duboja - dwór, własność Wydźgów 2021-08-01
Duboja - dwór, własność Wydźgów
Kolekcja: Siedziby ziemiańskie - dwory i

zabudowania gospodarskie
Muzeum: MUSEUM TOMATORUM - Pamiątki

Przeszłości
Właściciel: tomator
Datowanie: 1921
Miejsce pochodzenia: Polska
Stan eksponatu: Bardzo dobry
Opis: rok 1921
Duboja - dwór od strony ogrodu (od frontu na zdjęciu z 1938 roku -WIKI). Własność Wydźgów
Dubaja – wieś na Białorusi, w rejonie pińskim obwodu brzeskiego, około 21 km na zachód od

Pińska.
Pierwsze wzmianki o Duboi pochodzą z 1498 roku. Na początku XVII wieku właścicielami
majątku byli Ogińscy, później Radziwiłłowie. W 1904 roku właścicielką Duboi i dóbr liczących
około 9 tysięcy hektarów stała się jego córka Anna Wyżdżyna. W latach 30. XX wieku wieś
liczyła 90 domów i 320 mieszkańców. W czasie II wojny światowej połowa domów została
zniszczona.
Dwór.
Najprawdopodobniej w I połowie XVIII wieku (lub wcześniej) jezuici wybudowali tu ciekawy
dwór, który zachował się do II wojny światowej. Ostateczny kształt budynkowi, znanemu z
litografii Napoleona Ordy z 1870 roku, nadali Kurzenieccy, którzy rozbudowywali
wielkopańską rezydencję z kaplicą domową, oranżerią i cieplarnią oraz wielkim parkiem. Pod
koniec II wojny światowej dwór został wysadzony w powietrze przez cofających się Niemców,
a jego pozostałości miejscowa ludność rozebrała na cegłę. Obecnie teren należy do
państwowego gospodarstwa rybackiego zarządzającego pobliskimi stawami rybnymi.
Na osi dworu znajdowała się główna brama wjazdowa, której resztki zachowały się do dziś.
Między bramą a dworem, po obu stronach stały (zachowane do dziś co najwyżej w ruinie):
1
Duboja - dwór, własność Wydźgów 2021-08-01
kordegarda, kilka oranżerii i stajnia koni wyjazdowych. Przed portykiem dworu znajdował się
ogromny gazon. Przy prawym tylnym narożniku dworu stała (zachowana do dziś) pojezuicka, a
później przydomowa kaplica.
(WIKI)
2
Duboja - kaplica dworska, własność Wydźgów 2021-08-01
Duboja - kaplica dworska, własność Wydźgów


Przeszłości
Datowanie: 1921
Opis: rok 1921
Duboja - kaplica dworska, własność Wydźgów. Autor zdjęcia Zieliński, foto współczesne - WIKI

Pińska.
zniszczona.
Dwór.
1
Duboja - kaplica dworska, własność Wydźgów 2021-08-01
(WIKI)
2
Duboja - dwór - elewacja boczna 2021-08-01
Duboja - dwór - elewacja boczna


Przeszłości
Datowanie: 1921
Opis: rok 1917
Duboja - dwór, elewacja boczna
Oryginalny opis zdjęcia jest chyba błędny. Ten dwór jest zupełnie niepodobny do tego z
poprzedniego zdjęcia, niebudzącego żadnych wątpliwości. No, ale pozostawiam ocenę
oglądającym.

Pińska.
zniszczona.
Dwór.
1
Duboja - dwór - elewacja boczna 2021-08-01
(WIKI)
2
Dubrowy - widok ogólny majątku 2021-08-01
Dubrowy - widok ogólny majątku


Przeszłości
Datowanie: 1914
Opis: rok 1914
Dubrowy - widok ogólny majątku (ze zbiorów p. H. Weyssenhoffa)
informacje dodatkowe:
Dubrowy lub Dąbrowna (biał. Дубравы) – dawne miasteczko na terenie dzisiejszej Białorusi, w
rejonie mołodeczańskim obwodu mińskiego.
Henryk Weyssenhoff (ur. w 1859 r., zm. w 1922 r.) – polski malarz, kuzyn Józefa
Weyssenhoffa. Tworzył przede wszystkim realistyczne pejzaże, odznaczające się liryzmem, a
także kompozycje animalistyczne. Zajmował się też grafiką i rzeźbą. Wykonał cykl ilustracji do
utworów kuzyna: liryków „Erotyki” (1911) oraz powieści „Soból i panna” (wyd. II z 1913 r.).
Członek warszawskiej grupy artystycznej Pro Arte.
(WIKI)
1
Dukora - pałac Osztorpa, później Hartinghów 2021-08-01
Dukora - pałac Osztorpa, później Hartinghów


Przeszłości
Opis: rok 1914
Dukora - pałac (zniszczony podczas rewolucji, ostatecznie rozebrany po II wojnie)
Dukora (błr. i ros. Дукора) – wieś na Białorusi, w rejonie puchowickim obwodu mińskiego,
około 37 km na południowy wschód od Mińska, nad rzeką Świsłoczą.
Miasteczko i dobra Dukora należały niegdyś do Sapiehów, później Zawiszów (w XVI wieku) i
Ogińskich. Hetman Michał Ogiński roztrwonił te ogromne włości. Administratorami majątku
byli: Stanisław Moniuszko (dziad słynnego kompozytora) i Franciszek Osztorp, syn osiadłego w
Polsce żołnierza szwedzkiego armii Karola XII. Obaj doprowadzili do tego, że Ogiński był
zmuszony sprzedać im majątek w zamian za zobowiązania wobec nich. W 1791 roku
Moniuszko i Osztorp podzielili między siebie majątek. Dukora przypadła Osztorpowi. W
ramach rozliczeń Moniuszko wzniósł w Dukorze wspaniały kościół, co spowodowało
ustanowienie tu osobnej parafii dukorskiej.
Pod koniec XVIII lub na początku XIX wieku wybudowano tu przepyszny pałac, fundacji
Franciszka Osztorpa lub jego syna Leona (1786–1851). Siedziba ta zyskała (z pewną przesadą)
miano „rezydencji białoruskiego Romanowa”. Leon Osztorp przez 23 lata (1823–1846) był
gubernianym marszałkiem szlachty, urządzając w swoim pałacu liczne i huczne przyjęcia.
Gdy w 1851 roku Leon, wracając wielką 6-konną karocą z Mińska, przejeżdżał przez lichy most
na rzece Świsłoczy (już we własnym majątku), most ten zarwał się i Leon utopił się w nurtach
rzeki. Przez kolejne 20 lat rządziły Dukorą jego 3 córki. Od jednej z nich, Leokadii Sianożęckiej
1
Dukora - pałac Osztorpa, później Hartinghów 2021-08-01
w 1874 roku zapuszczone już dobra nabył baron Konstanty Hartingh, były oficer rosyjski
holenderskiego pochodzenia. Ożenił się z Józefą Niesiołowską, wielką polską patriotką,
zasłużoną w ratowaniu represjonowanych powstańców styczniowych i ich rodzin. Po śmierci
Konstantego i Józefy Dukora przypadła ich synowi Antoniemu, a po jego przedwczesnej
śmierci – jego bratu, zrusyfikowanemu Stanisławowi. Jego syn Jerzy Hartingh (uważający się
za Rosjanina, ale bardzo przywiązany do polskich tradycji był ostatnim właścicielem Dukory.
(WIKI)
2
Hlewin - lamus w majątku Świdów d. klasztor 2021-08-01
Hlewin - lamus w majątku Świdów d. klasztor


Przeszłości
Datowanie: 1910
Opis: przed rokiem 1914
Hlewin - drewniany lamus w majątku Świdów - dawny klasztor jezuitów
W obrębie zabudowań dworskich znajdował się, znacznie starszy niż dwór, dwupiętrowy
klasztor jezuitów zbudowany na planie kwadratu, otoczony ze wszystkich stron kolumnadą. Po
kasacie został przerobiony na lamus.
(WIKI)
Hlewin (błr. Глівін, ros. Гливин) – wieś na Białorusi, w rejonie borysowskim obwodu
mińskiego, około 10 km na południowy wschód od Borysowa, na prawym brzegu Berezyny.
W XVII wieku dobra te należały do rodziny Ogińskich. Marcjan Aleksander Ogiński kanclerz
wielki litewski oddał cały swój tutejszy majątek jezuitom. Hlewin pozostał własnością jezuitów
aż do kasaty zakonu w 1773 roku. Majątek został kupiony przez kalwińską rodzinę Świdów i
pozostał jej własnością aż do 1917 roku. Ostatnim właścicielem Hlewina był Stanisław Świda.
W 1783 roku Stefan Świda wybudował w Hlewinie przestronny dwór drewniany na planie
wydłużonego prostokata. Początkowo był to budynek piętnastoosiowy, jednak z czasem
dobudowano do niego dwa węższe skrzydła, a około 1870 roku Florian Świda rozbudował
budynek od strony ogrodu. Elewacja dworu miała formę nietynkowanego starego drewna. Nad
szerokim gankiem na sześciu kolumnach opierał się trójkątny szczyt. Wnętrze dworu było
1
Hlewin - lamus w majątku Świdów d. klasztor 2021-08-01
dwutraktowe. Dwór przetrwał I wojnę światową i rewolucję październikową. W XX wieku
budynek zajęło wojsko, później była to siedziba sowchozu, wreszcie – kołchozu.
(tekst i foto dworu - WIKI)
2
Horodziej - majątek Wielki Dwór - gołębnik 2021-08-01
Horodziej - majątek Wielki Dwór - gołębnik


Przeszłości
Datowanie: 1910
Horodziej - gołębnik w majątku Wielki Dwór

(własność ks. M. Świętopełka Mirskiego)
Miejscowości o nazwie Horodziej było kilka. Dopiero na początku lat 20-tych XX wieku polskie
władze zatwierdziły nazwę będącą od dawna w użyciu - Wielki Dwór.
Horodziej (biał. Гарадзея) – osiedle typu miejskiego na Białorusi w rejonie nieświeskim

obwodu mińskiego, 4,1 tys. mieszkańców (2010).
Wieś magnacka Księstwa Nieświeskiego położone było w końcu XVIII wieku w powiecie
nowogródzkim województwa nowogródzkiego.
W granicach II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Horodziej.
1
Horodziej - dwór w majatku Wielki Dwór 2021-08-01
Horodziej - dwór w majatku Wielki Dwór


Przeszłości
Datowanie: 1917
Horodziej - dwór w majątku Wielki Dwór

(własność ks. M. Świętopełka Mirskiego)
Miejscowości o nazwie Horodziej było kilka. Dopiero na początku lat 20-tych XX wieku polskie
władze zatwierdziły nazwę będącą od dawna w użyciu - Wielki Dwór.
Horodziej (biał. Гарадзея) – osiedle typu miejskiego na Białorusi w rejonie nieświeskim

obwodu mińskiego, 4,1 tys. mieszkańców (2010).
Wieś magnacka Księstwa Nieświeskiego położone było w końcu XVIII wieku w powiecie
nowogródzkim województwa nowogródzkiego.
W granicach II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Horodziej.

(WIKI)
"Około roku 1890 Mir i Wielki Dwór z szeregiem majątków i folwarków kupił książę Michał
Światopełk Mirski. W pałacu wielkodworskim zamieszkał jego brat Mikołaj" - fragment ze
wspomnień Olgierda Stankiewicza. Polecam całość na stronie
http://www.radzima.org/pl/object/3763.html
1
Lecieszyn - dwór, własność Stefana Czarnockiego 2021-08-01
Lecieszyn - dwór, własność Stefana

Czarnockiego


Przeszłości
Datowanie: 1910
Opis: Lecieszyn - dwór, własność Stefana Czarnockiego.
Lecieszyn (biał. Лецяшын, ros. Летешин) – wieś na Białorusi, w rejonie kleckim obwodu
mińskiego, około 9 km na wschód od Klecka.
W 1788 roku od Niesiołowskich majątek ten kupił Franciszek Czarnocki (1757–1842), wtedy
podstoli witebski, dziedzic paru innych majątków w ówczesnym Księstwie Kopylsko-Słuckim.
Od tego momentu aż do 1939 roku dobra te były własnością rodziny Czarnockich.
Franciszek Czarnocki wybudował najprawdopodobniej w 1793 roku (taka data istniała na

budynku) dwór z bali modrzewiowych. Był to dom wzniesiony na planie czworokąta,
początkowo trzynastoosiowy, przykryty dosyć wysokim, gładkim, gontowym, czterospadowym
dachem. Później dobudowano do dworu dwuosiowe skrzydła, nieco cofnięte, patrząc od strony
podjazdu. Centralny portyk był zwieńczony trójkątnym szczytem wspartym na czterech
kolumnach, kryjących niskie pięterko z balkonem. W centrum elewacji ogrodowej znajdował
się płytki ryzalit z portfenetrem i dwoma oknami, zwieńczonymi półkoliście. Do ryzalitu
przylegał taras. Wnętrze było dwuktraktowe, liczyło łącznie 21 pomieszczeń. Środkową część
dworu od strony ogrodu stanowił wielki kwadratowy salon o powierzchni 100 m². Na ścianach
salonu wisiały obrazy pędzla m.in. Lampiego (młodszego), Rustema, Juliusza Kossaka
(przedstawiający pojedynek Adama Tarły z Kazimierzem Poniatowskim).
1
Lecieszyn - dwór, własność Stefana Czarnockiego 2021-08-01
Dwór z zabudowaniami nie uległ zniszczeniu w czasie I wojny światowej. Cenniejsze
przedmioty wywieziono do Mińska, a później, w 1920 roku, do Warszawy. Jednak wszystko, co
pozostało, zostało splądrowane, sprofanowano nawet groby w kaplicy. Pod koniec II wojny
światowej cały dwór został spalony.
(WIKI)
2
Lecieszyn - kaplica, własność Stefana Czarnockiego 2021-08-01
Lecieszyn - kaplica, własność Stefana

Czarnockiego


Przeszłości
Opis: Lecieszyn - kaplica, własność Stefana Czarnockiego.
Informacje dodatkowe: Lecieszyn (biał. Лецяшын, ros. Летешин) – wieś na Białorusi, w

rejonie kleckim obwodu mińskiego, około 9 km na wschód od Klecka. W 1788 roku od
Niesiołowskich majątek ten kupił Franciszek Czarnocki (1757–1842), wtedy podstoli witebski,
dziedzic paru innych majątków w ówczesnym Księstwie Kopylsko-Słuckim. Od tego momentu
aż do 1939 roku dobra te były własnością rodziny Czarnockich. Franciszek Czarnocki
wybudował najprawdopodobniej w 1793 roku (taka data istniała na budynku) dwór z bali
modrzewiowych. (WIKI) Po prawej stronie głównej bramy wjazdowej, w jej pobliżu, ukośnie w
stosunku do elewacji dworu, wznosiła się także drewniana kaplica, wybudowana w 1811 r.
Budowla posiadała plan kwadratu. Od strony gazonu całą jej szerokość zajmował płytki portyk,
o czterech kolumnach, podobny do portyku dworu. W jego trójkątnym szczycie, zwieńczonym
krzyżem, widniała płaskorzeźba wyobrażająca oko opatrzności, a pod nią data budowy. Kaplica
posiadała dwa duże okna „gotyckie" o wielkiej liczbie małych szybek od frontu i po jednym w
ścianach bocznych. Od tyłu znajdowało się zejście do mieszczących się w podziemiach grobów
rodzinnych. Wewnątrz, nad wykonanym z dębu ołtarzem wisiał obraz Chrystusa
Ukrzyżowanego. Na stopniach ołtarza leżał modlitewnik perski, uważany za wyjątkowo cenny.
Obok kaplicy rosła m.in. lipa, której wiek określano na ok. 500 lat, z zawieszonym na niej
dzwonem.
(Roman Aftanazy, "Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej", Tom II,

Wydawnictwo Ossolineum. Wrocław. 1992)
1
Duniłowicze - lamus 2021-08-01
Duniłowicze - lamus


Przeszłości
Opis: Duniłowicze - lamus
Duniłowicze (biał. Дунілавічы) – agromiasteczko na Białorusi w obwodzie witebskim w rejonie

postawskim. Leży nad jeziorem Bladym i Świdno.
Pierwsza pisemna wzmianka o Duniłowiczach pochodzi z 1473 roku. Należały wówczas do

książąt Holszańskich. W latach 1567-1577 Duniłowicze należały do Mikołaja Krzysztofa
Radziwiłła, później do Dołmat Isajkowskich. Później właścicielami miasteczka byli
Brzostowscy, Janiszewscy. Od Janiszewskich miejscowość przeszła na własność
Tyszkiewiczów.
7 września 1729 roku i 10 stycznia 1765 Duniłowicze otrzymały przywileje królów i wielkich
książąt Augusta Mocnego i Stanisława Poniatowskiego.
(WIKI)
1
Łohojsk - pałac Tyszkiewiczów 2021-08-01
Łohojsk - pałac Tyszkiewiczów


Przeszłości
Opis: Łohojsk - pałac Tyszkiewiczów - nie istnieje
Łohojsk (biał. Лагойск, Łahojsk) – miasto na Białorusi, położone ok. 40 km od Mińska.
1
Mir - spalony pałac księcia Mikołaja Mirskiego 2021-08-01
Mir - spalony pałac księcia Mikołaja Mirskiego


Przeszłości
Opis:
Mir - pałac księcia Mikołaja Mirskiego spalony w 1917 roku.
Fot. Ryszard Biske
Dziś już prawie nikt nie pamięta o pałacu w Mirze. Wszystkie informacje o tej miejscowości
sprowadzają się do odrestaurowanego zamku, który niewątpliwie jest zabytkiem wysokiej
klasy. Jednakże oprócz zamku będącego pod koniec XIX wieku w znacznym stopniu ruiną,
ówczesny właściciel książę Świętopełk-Mirski wybudował całkiem okazały pałac, którego kres
nastąpił 8 czerwca 1917 roku w wyniku splądrowania i spalenia przez wojska rosyjskie.
Zdjęcie wykonano w dwa dni po tym zdarzeniu. Widać na nim okolicznych mieszkańców
szukających w zgliszczach "co by tu jeszcze można wynieść?"
Informacje dodatkowe: Mir (biał. Мір, Mir) – osiedle typu miejskiego na Białorusi, położone w
obwodzie grodzieńskim, w rejonie korelickim, ok. 85 km na południowy zachód od Mińska.
1
Narowla - pałac Horwattów 2021-08-01
Narowla - pałac Horwattów


Przeszłości
Opis: Narowla - pałac Horwattów, obecnie w stanie dużego zaniedbania.
Narowla (białorus. Нароўля, Naroula) – miasto na Białorusi w obwodzie homelskim.
Jedynym godnym uwagi obiektem w mieście jest dawna rezydencja Horwattów, zajmująca
rozległy teren nad Prypecią.
Późnoklasycystyczny pałac został wzniesiony w 1850 roku przez Daniela Horwatta. Po II

wojnie światowej adaptowano go na internat zbudowanej obok szkoły. Podczas przebudowy
usunięto część zdobień oraz piętrowe portyki kolumnowe, ale zasadnicza bryła budowli
pozostała nienaruszona.
Pałac jest dużym, dwukondygnacyjnym budynkiem zbudowanym na planie prostokąta, na

wysokiej podmurówce mieszczącej sutereny i piwnice.
(Grzegorz Rąkowski
„Czar Polesia”, Rewasz, Pruszków 2001)
foto współczesne - Foto © Глобус Беларуси (http://globus.tut.by)
1
Narowla - park przy pałacu Horwattów 2021-08-01
Narowla - park przy pałacu Horwattów


Przeszłości
Opis: Narowla - sadzawka od strony parkowej pałacu Horwattów. W tle zejście nad brzeg Prypeci.
Narowla (białorus. Нароўля, Naroula) – miasto na Białorusi w obwodzie homelskim.
Jedynym godnym uwagi obiektem w mieście jest dawna rezydencja Horwattów, zajmująca
rozległy teren nad Prypecią.
Późnoklasycystyczny pałac został wzniesiony w 1850 roku przez Daniela Horwatta. Po II

wojnie światowej adaptowano go na internat zbudowanej obok szkoły. Podczas przebudowy
usunięto część zdobień oraz piętrowe portyki kolumnowe, ale zasadnicza bryła budowli
pozostała nienaruszona.
(Grzegorz Rąkowski
„Czar Polesia”, Rewasz, Pruszków 2001)
1
Obryń - dwór Kaszyców 2021-08-01
Obryń - dwór Kaszyców


Przeszłości
Datowanie: 1917
Opis: rok 1917
Obryń - dwór Kaszyców (obecnie w ruinie)
Obryń Wielki (Wielka Obryna, biał. Вялікая Вобрына, ros. Большая Обрина) – wieś na
Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie korelickim.
1
Osmołówka - lamus 2021-08-01
Osmołówka - lamus


Przeszłości
Opis: Osmołówka - lamus
Osmołówka - wieś w ziemi mohylewskiej. W końcu XIX wieku właścicielką majątku była
Stefania Rogowska, od 1899 roku żona Stanisława Różnieckiego.
1
Russkowicze - dwór Weyssenhoffów 2021-08-01
Russkowicze - dwór Weyssenhoffów


Przeszłości
Datowanie: 1900
Opis: przed 1914
Rusakowicze (błr. Русаковічы; ros. Русаковичи; hist. Russakowicze) – wieś na Białorusi, w

rejonie puchowickim obwodu mińskiego, około 9 km na południe od Rudzieńska, nad rzeką
Ptyczą.
Pierwsze wzmianki o Russakowiczach pochodzą z 1584 roku, gdy Jarosz Bartłomiejowicz

Możejko sprzedał te dobra Andrzejowi Mikołajewiczowi Stankiewiczowi, podkomorzemu
mińskiemu. Ten z kolei sprzedał je w 1608 roku Szczęsnemu Jarosławowiczowi
Hołowczyńskiemu, kasztelanowi mińskiemu. W XVII i XVIII wieku majątek ten należał kolejno
do rodzin Podbereskich, Szweykowskich i Janiszewskich. W 1784 roku właścicielem wsi był
Wincenty Jaxa-Bykowski. Jego wnuczka, Józefa, wychodząc w 1856 roku za Władysława
Weyssenhoffa wniosła wieś i kilka sąsiednich majątków w wianie do rodziny Weyssenhoffów.
Ostatnim właścicielem Russakowicz był ich syn, Henryk Weyssenhoff (1859–1922), znany
malarz i kolekcjoner.
W drugiej połowie XVIII wieku na wysokim brzegu Ptyczy, w pobliżu miejsca, w którym wpada
do niej rzeka Nieświacz, wzniesiono centralny dwór. Był to parterowy drewniany budynek z
dwoma identycznymi gankami, każdy z dwoma kolumnami. Od tyłu znajdował się taras z
widokiem na Ptycz i łąki po drugiej stronie rzeki. Wnętrze miało układ dwutraktowy. W
1
pokojach bawialnych, oprócz murowanych pieców, wnętrza ogrzewały również kominki.
Władysław Weyssenhoff za udział w powstaniu styczniowym został zesłany na Sybir, jednak

majątek, jako wiano żony, nie został im skonfiskowany. W czasie długiej nieobecności
Władysława majątek został zaniedbany i wiele stracił ze swojej świetności. Zaczął ją
odzyskiwać dopiero w ciągu ostatnich paru dekad XIX wieku, kiedy Henryk Weyssenhoff
przywiózł tam z Paryża wiele cennych dzieł sztuki. Dwór jednak zaczął powoli zapadać się w
ziemię, co spowodowało, że w latach 90. XIX wieku mieszkańcy przenieśli się do lamusa
stojącego po prawej stronie gazonu.
Dziś po majątku nie ma śladu. W lesie stoi samotny pomnik nagrobny Edwarda Weyssenhoffa
(1860–1886), brata Henryka.
(WIKI)
2


Przeszłości
Datowanie: 1900
Opis: przed 1914

Ptyczą.
Pierwsze wzmianki o Russakowiczach pochodzą z 1584 roku, gdy Jarosz Bartłomiejowicz

Możejko sprzedał te dobra Andrzejowi Mikołajewiczowi Stankiewiczowi, podkomorzemu
mińskiemu. Ten z kolei sprzedał je w 1608 roku Szczęsnemu Jarosławowiczowi
Hołowczyńskiemu, kasztelanowi mińskiemu. W XVII i XVIII wieku majątek ten należał kolejno
do rodzin Podbereskich, Szweykowskich i Janiszewskich. W 1784 roku właścicielem wsi był
Wincenty Jaxa-Bykowski. Jego wnuczka, Józefa, wychodząc w 1856 roku za Władysława
Weyssenhoffa wniosła wieś i kilka sąsiednich majątków w wianie do rodziny Weyssenhoffów.
Ostatnim właścicielem Russakowicz był ich syn, Henryk Weyssenhoff (1859–1922), znany
malarz i kolekcjoner.
W drugiej połowie XVIII wieku na wysokim brzegu Ptyczy, w pobliżu miejsca, w którym wpada
do niej rzeka Nieświacz, wzniesiono centralny dwór. Był to parterowy drewniany budynek z
dwoma identycznymi gankami, każdy z dwoma kolumnami. Od tyłu znajdował się taras z
widokiem na Ptycz i łąki po drugiej stronie rzeki. Wnętrze miało układ dwutraktowy. W
1
pokojach bawialnych, oprócz murowanych pieców, wnętrza ogrzewały również kominki.
Władysław Weyssenhoff za udział w powstaniu styczniowym został zesłany na Sybir, jednak

majątek, jako wiano żony, nie został im skonfiskowany. W czasie długiej nieobecności
Władysława majątek został zaniedbany i wiele stracił ze swojej świetności. Zaczął ją
odzyskiwać dopiero w ciągu ostatnich paru dekad XIX wieku, kiedy Henryk Weyssenhoff
przywiózł tam z Paryża wiele cennych dzieł sztuki. Dwór jednak zaczął powoli zapadać się w
ziemię, co spowodowało, że w latach 90. XIX wieku mieszkańcy przenieśli się do lamusa
stojącego po prawej stronie gazonu.
Dziś po majątku nie ma śladu. W lesie stoi samotny pomnik nagrobny Edwarda Weyssenhoffa
(1860–1886), brata Henryka.
(WIKI)
2


Przeszłości
Opis: Russkowicze - dwór Weyssenhoffów na zaginionym obrazie Henryka Weyssenhoffa

(w kolorze: http://myvimu.com/exhibit/54733286-weyssenhoff-zacisze-litewskie)

Ptyczą.
Henryk Weyssenhoff (ur. w 1859 r., zm. w 1922 r.) – polski malarz, kuzyn Józefa
Weyssenhoffa. Tworzył przede wszystkim realistyczne pejzaże, odznaczające się liryzmem, a
także kompozycje animalistyczne. Zajmował się też grafiką i rzeźbą. Wykonał cykl ilustracji do
utworów kuzyna: liryków „Erotyki” (1911) oraz powieści „Soból i panna” (wyd. II z 1913 r.).
Członek warszawskiej grupy artystycznej Pro Arte.
(WIKI)
1
Sawicze - dwór Wojniłłowiczów 2021-08-01
Sawicze - dwór Wojniłłowiczów


Przeszłości
Datowanie: 1916
Opis: rok 1916
Sawicze - dwór Wojniłłowiczów (od frontu)
Sawicze – nieistniejąca obecnie wieś na terenie dzisiejszego rejonu kopylskiego w obwodzie

mińskim na Białorusi.
Dwór - piętrowy pałac wybudowany przez Antoniego Woyniłłowicza. Za Edwarda

Woyniłłowicza pałac miał kształt obronnego kasztelu ze szkarpami i arkadami. Od frontu
portyk z czterema pseudokolumnami - pilastrami między którymi arkady. Pilastry
podtrzymywały tympanon. Pałac kryty wysokim dachem czterospadowym. Obok wielki park.
Rezydencja Edwarda Woyniłłowicza rozgromiona 6 lutego 1918 r., spalono wtedy archiwa i
bibliotekę, opisana potem przez prof. A. Urbańskiego w książce Podzwonne na zgliszczach
Litwy i Rusi.
(WIKI)
Miejscowi ludzie opowiadają, że piękny majątek spalili w czasie II wojny światowej partyzanci
sowieccy. Na miejscu byłego majątku Wojniłłowiczów kołchoz zbudował budynek hodowli
bydła. Obecnie chlew kołchozowy zburzono, a na miejscu rodowego gniazda Wojniłłowiczów
rosną stare wykrzywione drzewa.
1
Niedaleko wsi zachowała się budowla z czerwonej cegły, to były browar, zbudowany przez
dawnych właścicieli tutejszych dóbr. Stałem koło budynku browaru, oglądając każdą ścianę z
czerwonej cegły. Budynek stoi już bez dachu, niszczeje, część ściany z czerwonej cegły już
rozebrano. Gmach browaru to już raczej ruina, wewnątrz wyrosły nawet drzewa.
Sawicze należą do wymierających wsi, coraz więcej przybywa pustych domów, w których już
nikt nie mieszka. Pozostali we wsi starsi ludzie dożywają swój wiek.
(Kresy24.pl)
2


Przeszłości
Opis: Sawicze - dwór Wojniłłowiczów (od ogrodu)


Litwy i Rusi.
(WIKI)
1
(Kresy24.pl)
2


Przeszłości
Opis: Sawicze - dwór Wojniłłowiczów (krzesło - podobno wyrób podolski)


Litwy i Rusi.
(WIKI)
1
(Kresy24.pl)
2
Sawicze - dwór Wojniłłowiczów - salon 2021-08-01
Sawicze - dwór Wojniłłowiczów - salon


Przeszłości
Opis: Sawicze - dwór Wojniłłowiczów - salon


Litwy i Rusi.
(WIKI)
1
Sawicze - dwór Wojniłłowiczów - salon 2021-08-01
(Kresy24.pl)
2
Sawicze - dwór Wojniłłowiczów - gabinet 2021-08-01
Sawicze - dwór Wojniłłowiczów - gabinet


Przeszłości
Opis: Sawicze - dwór Wojniłłowiczów - gabinet
Litwy i Rusi.
(WIKI)
1
Sawicze - dwór Wojniłłowiczów - gabinet 2021-08-01
(Kresy24.pl)
2
Ślepianka - dwór Wańkowiczów - oficyna 2021-08-01
Ślepianka - dwór Wańkowiczów - oficyna


Przeszłości
Datowanie: 1920
Opis: rok 1920 (foto Józef Zieliński)
Ślepianka - dwór Piotra Wańkowicza - oficyna
Ślepianka, około 6 km na wschód od centrum Mińska, była znana od XVI wieku. Pierwotnie
była dziedzictwem Radziwiłłów. W okolicach połowy XVIII wieku stała się własnością rodziny
Wańkowiczów. Wtedy Aleksander Wańkowicz podzielił Ślepiankę na dwie części, dla swoich
dwóch synów: Ślepiankę Wielką, położoną bliżej centrum Mińska, otrzymał Stanisław (zm. w
1812), a Małą – bardziej odległą od miasta – otrzymał Melchior (1775–1842). Po Stanisławie
dziedzicem Ślepianki Wielkiej był jego syn Edward (1793–1872), najmłodszy syn Edwarda
Władysław (1839–1888). Po śmierci Władysława majątek ten przejął jego najstarszy brat
Zygmunt (1820–1891), a po nim – syn Zygmunta Piotr (1866–1936), ostatni właściciel
Ślepianki. Do majątku Ślepianka w II połowie XIX wieku należały prawie całe przedmieścia
Mińska.
(WIKI)
1
Worończa - dwór Lubańskich 2021-08-01
Worończa - dwór Lubańskich


Przeszłości
Opis: Worończa - dwór Lubańskich
Worończa (biał. Варонча) – wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim.
Piękny, drewniany, parterowy dwór w majątku w województwie nowogrodzkim wzniósł Józef

Niesiołowski. Elewację frontową zdobiły dwa ganki, a rezydencję otaczał park krajobrazowy.
Dom spłonął w 1943 r., podpalony przez sowiecką partyzantkę, zginęli wtedy ostatni
właściciele Worończy – Lubańscy.
(http://www.boszart.pl/pl/dwor-polski/185-dwor-woroncza.html)
1
Zamoście - dwór Jelskich 2021-08-01
Zamoście - dwór Jelskich


Przeszłości
Datowanie: 1916
Opis: rok 1916
Zamoście - dwór Jelskich
Zamoście (błr. Замосце; ros. Замостье, Zamostje; hist. Zamość) – wieś na Białorusi, w rejonie
puchowickim obwodu mińskiego nad rzeką Ptyczą
W 1785 roku właścicielem tego klucza stał się Stanisław Jelski (zm. w 1829 roku), pułkownik
Kawalerii Narodowej, a od 1812 roku – marszałek szlachty powiatu ihumeńskiego, który
otrzymał te ziemie wraz z wianem swej żony Róży Prozor.
Spadkobiercą Stanisława był jego syn Karol (1789–1855), a po jego śmierci dominium
dudzickie zostało podzielone między jego dzieci w ten sposób, że Zamość dostał się
Aleksandrowi Jelskiemu (1834–1916), który po pewnym czasie, w wyniku zapisów
testamentowych, znów stał się właścicielem również Dudzicz. Po śmierci Aleksandra ostatnim,
krótkotrwałym właścicielem Zamościa był jego syn Jan.
Aleksander Jelski, otrzymawszy Zamość w 1855 roku, zbudował tam 13 budynków, w tym
około 1860 roku – dwór z drewnianych bali. Posadził setki drzew i krzewów ozdobnych oraz
600 drzew owocowych. Przeprowadził meliorację gruntów, wybudował cegielnię, założył
hodowlę ryb oraz uprządkował relacje między dworem a wsią.
Wzniesiony przez niego dwór był parterowy, na planie prostokąta, na wysokiej podmurówce.
1
Zamoście - dwór Jelskich 2021-08-01
Trójkąt nad gankiem był wsparty na czterech cienkich kolumnach.
Aleksander Jelski, będąc współautorem Słownika geograficznego Królestwa Polskiego,

zgromadził w swojej siedzibie ogromny zbiór dokumentów i książek. Jego biblioteka liczyła na
przełomie XIX i XX wieku blisko 7 tysięcy woluminów, 20 tysięcy innych jednostek
rekopiśmiennych. Ponadto we dworze znajdowały się cenne kolekcje mebli, dzieł sztuki, takich
jak obrazy, zbiór porcelany polskiej i obcej, szkła, pasów słuckich, zbiory numizmatyczne i
archeologiczne. Ponadto uratował cenne archiwa rodzinne Sapiehów, Chmarów, Prozorów,
Bukatych i Radziwiłłów z linii berdyczowskiej.
Aleksander Jelski od 1864 roku szeroko udostępniał swoje kolekcje, traktując swój dom jak
prywatne muzeum. Na ścianach pokoi dworskich znajdowały się obrazy takich malarzy jak:
Marcello Bacciarelli, Peter Paul Rubens, Andrea del Sarto, Paolo Veronese, Szymon
Czechowicz, Jan Damel, Jan Matejko, Jan Piotr Norblin, Józef Oleszkiewicz, Józef Peszka,
Franciszek Smuglewicz, Walenty Wańkowicz. Wśród zbiorów były pamiątki po Kościuszce,
Mickiewiczu czy Moniuszce. Jelski posiadał autografy m.in.: Napoleona, Ludwika XVI, Jerzego
Waszyngtona, cara Piotra I i innych sławnych osób.
Dzięki szczodrości Aleksandra Jelskiego większość jego spuścizny została uratowana, będąc
przedmiotem darowizn (przed I wojną światową) dla wielu instytucji, głównie w Krakowie (dla
Biblioteki Jagiellońskiej, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie, Muzeum Narodowego w
Krakowie, Katedry Archeologii UJ, itd.). Niestety część kolekcji została zniszczona w Zamościu
oraz w innych lokalizacjach, gdzie była przenoszona.
W latach 1919–1920 wieś znalazła się pod polskim zwierzchnictwem, wszedłszy w skład gimny
Dudzicze. Ostatecznie, po ustaleniu przebiegu granicy polsko-radzieckiej znalazła się na
terytorium ZSRR.
We wczesnych latach 30. XX wieku zorganizowano tu kołchoz „Nowy szlach”. W 1943 roku, w
czasie II wojny światowej wieś została spalona. Po wojnie odbudowana. Od 1991 roku – na
Białorusi.
W Zamościu zachowały się jedynie resztki zdziczałego parku i fragmenty systemu melioracji
okolicznych pól. Na resztkach fundamentów zabudowań rosną stare klony i dzikie róże.
(WIKI)
2
Zamoście - dwór Jelskich - salon 2021-08-01
Zamoście - dwór Jelskich - salon


Przeszłości
Datowanie: 1910
Opis: przed 1914 rokiem
Zamoście - dwór Jelskich - salon

Po prawej stronie fotografii w fotelu siedzi Aleksander Jelski, na sofie jego syn Jan.
1
Zamoście - dwór Jelskich - salon 2021-08-01
terytorium ZSRR.
Białorusi.
(WIKI)
2
Zamoście - dwór Jelskich - kaplica 2021-08-01
Zamoście - dwór Jelskich - kaplica


Przeszłości
Datowanie: 1910
Zamoście - dwór Jelskich - kaplica
Po lewej stronie fotografii siedzi Aleksander Jelski.
1
Zamoście - dwór Jelskich - kaplica 2021-08-01

terytorium ZSRR.
Białorusi.
(WIKI)
2
Zamoście - dwór Jelskich - lamus 2021-08-01
Zamoście - dwór Jelskich - lamus


Przeszłości
Datowanie: 1910
Zamoście - dwór Jelskich - lamus
W oryginalnym opisie Jan Jelski stoi przed dworem, ale to chyba błąd. To nie dwór, raczej
lamus dworski.
1
Zamoście - dwór Jelskich - lamus 2021-08-01

terytorium ZSRR.
Białorusi.
(WIKI)
2
Zamoście - obraz z dworu - szambelan Buchowiecki 2021-08-01
Zamoście - obraz z dworu - szambelan

Buchowiecki


Przeszłości
Opis: Zamoście - dwór Jelskich - obraz olejny wiszący w salonie

http://myvimu.com/exhibit/54744966-zamoscie-dwor-jelskich-salon
Szambelan Buchowiecki (77 x 62 cm)

1
Zamoście - obraz z dworu - szambelan Buchowiecki 2021-08-01
(WIKI)
2
Zamoście - obraz z dworu - Anna Morawska 2021-08-01
Zamoście - obraz z dworu - Anna Morawska


Przeszłości
Opis: Zamoście - dwór Jelskich - obraz wiszący w salonie

http://myvimu.com/exhibit/54744966-zamoscie-dwor-jelskich-salon
Anna z Jundziłłów generałowa Morawska z córką Teofilią, przyszłą Dominikową Radziwiłłową.
Mal. Franciszek Lampi, olej (79 cm x 64 cm)

1
Zamoście - obraz z dworu - Anna Morawska 2021-08-01
(WIKI)
2
Zamoście - obraz z dworu - Antonina Smuglewiczowa 2021-08-01
Zamoście - obraz z dworu - Antonina

Smuglewiczowa


Przeszłości
Opis: Zamoście - dwór Jelskich - obraz z kolekcji Aleksandra Jelskiego
Antonina Smuglewiczowa (żona artysty) z dziećmi
Mal. Franciszek Smuglewiczi, olej (52 cm x 39,5 cm)
W styczniu i lutym 1921 roku obraz pokazywany na Wystawie Litwy i Rusi w Warszawie. Około
1924 roku sprzedany p. Zenonowi Łaskiemu i przez niego sprzedany zagranicę jako obraz
pędzla angielskiego.
1
Zamoście - obraz z dworu - Antonina Smuglewiczowa 2021-08-01
(WIKI)
2
Zamoście - obraz z dworu - księżna Radziwiłłowa 2021-08-01
Zamoście - obraz z dworu - księżna Radziwiłłowa


Przeszłości
Portret Teofili Radziwiłłowej jako Hebe (z domu Morawskiej)
Mal. Józef Peszka, olej (44,52 cm x 58 cm)

1
Zamoście - obraz z dworu - księżna Radziwiłłowa 2021-08-01
(WIKI)
2
Zamoście - obraz z dworu - Franciszek Bukaty 2021-08-01
Zamoście - obraz z dworu - Franciszek Bukaty


Przeszłości
Portret Franciszka Bukatego
Mal. ? (wg WIKI nieznany), olej (77 cm x 62 cm)
Franciszek Bukaty herbu Pomian (ur. w sierpniu 1747, zm. 15 czerwca 1797) – polski
dyplomata czasów stanisławowskich, szambelan królewski, wolnomularz, w 1792 odznaczony
Orderem Orła Białego, chargé d’affaires Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej Brytanii w
latach 1775-1777 i 1788-1789, minister rezydent Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej
Brytanii w 1777 roku, minister pełnomocny Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej Brytanii w
1787 roku i w latach 1793-1795
1
Zamoście - obraz z dworu - Franciszek Bukaty 2021-08-01

(WIKI)
2
Zamoście - obraz z dworu - Franciszek Smuglewicz 2021-08-01
Zamoście - obraz z dworu - Franciszek

Smuglewicz


Przeszłości
Portret Franciszka Smuglewicza
Mal. Józef Peszka (w opisie zdjęcia napisano, że Kacper Borowski), olej (67 cm x 51 cm)
Franciszek Smuglewicz (ur. 6 października 1745 w Warszawie, zm. 18 września 1807 w

Wilnie) – polski malarz i rysownik
1
Zamoście - obraz z dworu - Franciszek Smuglewicz 2021-08-01
(WIKI)
2
Zamoście - obraz z dworu - Rodzina Prozorów 2021-08-01
Zamoście - obraz z dworu - Rodzina Prozorów


Przeszłości
Portret rodziny Prozorów (rodzina żony Stanisława Jelskiego - Róży Prozor). Obraz obecnie
znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.
Mal. Franciszek Smuglewicz, olej (181 cm x 146 cm)
Franciszek Smuglewicz (ur. 6 października 1745 w Warszawie, zm. 18 września 1807 w

Wilnie) – polski malarz i rysownik
1
Zamoście - obraz z dworu - Rodzina Prozorów 2021-08-01
(WIKI)
2
Zubki - dwór Bernowiczów 2021-08-01
Zubki - dwór Bernowiczów


Przeszłości
Opis: Zubki - dwór Bernowiczów
foto J. Najman - 1917 rok
1
Zubki - dwór Bernowiczów 2021-08-01
Zubki - dwór Bernowiczów


Przeszłości
Opis: Zubki - dwór Bernowiczów
foto J. Najman - 1917 rok
1
Korośno - dwór 2021-08-01
Korośno - dwór


Przeszłości
Datowanie: 1910
Opis: Korośno (Nowogródzkie) - dwór
foto: Bolesław Danieyko - Krośno
1
Bochorewicze - chata drewniana (dawny dwór?) 2021-08-01
Bochorewicze - chata drewniana (dawny dwór?)


Przeszłości
Datowanie: 1915
Opis: Bochorewicze pow. Ihumeński
Drewniana chata "w ruinie". Ganek typowy dla dworku (chata chłopskie raczej ganków nie
miały). A więc może to być naprawdę stary, opuszczony dwór, a jak nie, to i tak pasuje do
kolekcji.
foto z lat 1915 - 17
Powiat Ihumeński nosil nazwę od miasteczka Ihumeń. Nazwa ta została w 1923 roku
zamieniona na Czerwień.
1
Gródek Ostroszycki - sala jadalna pałacu 2021-08-01
Gródek Ostroszycki - sala jadalna pałacu


Przeszłości
Opis: Obraz Alberta Żametta
Sala jadalna w pałacu hr. Tyszkiewicza w Gródku Ostroszyckim
Wielki, dwukondygnacyjny neogotycki pałac w Gródku został wybudowany przez Michała

Tyszkiewicza w 1855 roku. Kilka lat po wybudowaniu, około 1860 r. pałac spłonął i został tylko
częściowo zrekonstruowany (do 1876 r.). Akwarela Napoleona Ordy jest jedyną ilustracją
pałacu. Przedstawia zarówno część spaloną, jak i nietkniętą przez pożar. Ocalała część
składała się z dwupiętrowej części centralnej i skrzydeł, krytych dachem dwuspadowym
szczytem do frontu, połączonych z nią parterowymi łącznikami. W budynku centralnym balkon
oparty od frontu na trzech arkadach.
Pałac w Gródku był znany w szerokiej okolicy z powodu ogromnej kolekcji dzieł sztuki i
pamiątek narodowych zgromadzonych tam przez Michała Tyszkiewicza. Do najbardziej
znanych należały: bogata kolekcja XVI- i XVII-wiecznej broni, która przepadła w czasie
powstania styczniowego, duża kolekcja cennych obrazów, wśród nich m.in. przypisywane
Holbeinowi, Rafaelowi i Boucherowi, wiele obrazów nowszych malarzy, bogaty zbiór akwarel,
poza tym zbiory starych srebrnych pucharów polskich i niemieckich, kolekcja fajansów, wielki
zbiór monet, odsprzedany później Emerykowi Hutten-Czapskiemu, wreszcie bogata biblioteka
starodruków (zabrana później do Birż).
W pałacu znajdowała się domowa kaplica. Wokół pałacu znajdował się duży park, w stylu
angielskim, a w nim ciekawy zwierzyniec, gdzie odbywały się pańskie polowania. W czasie
polskiej ofensywny w 1920 roku pałac i jego wyposażenie wciąż były nietknięte.
(WIKI)
Pałac nie istnieje.

Duboja - Dwór, Własność Wydźgów

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Duboja - Dwór, Własność Wydźgów

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Duboja - dwór, własność Wydźgów 2021-08-01

Duboja - dwór, własność Wydźgów

Kolekcja: Siedziby ziemiańskie - dwory i

Muzeum: MUSEUM TOMATORUM - Pamiątki

Miejsce pochodzenia: Polska

Stan eksponatu: Bardzo dobry

Opis: rok 1921

Dubaja – wieś na Białorusi, w rejonie pińskim obwodu brzeskiego, około 21 km na zachód od

Duboja - kaplica dworska, własność Wydźgów

Kolekcja: Siedziby ziemiańskie - dwory i

Muzeum: MUSEUM TOMATORUM - Pamiątki

Miejsce pochodzenia: Polska

Stan eksponatu: Bardzo dobry

Opis: rok 1921

Dubaja – wieś na Białorusi, w rejonie pińskim obwodu brzeskiego, około 21 km na zachód od

Duboja - dwór - elewacja boczna

Kolekcja: Siedziby ziemiańskie - dwory i

Muzeum: MUSEUM TOMATORUM - Pamiątki

Miejsce pochodzenia: Polska

Stan eksponatu: Bardzo dobry

Opis: rok 1917

Duboja - dwór, elewacja boczna

Dubaja – wieś na Białorusi, w rejonie pińskim obwodu brzeskiego, około 21 km na zachód od

Dubrowy - widok ogólny majątku

Kolekcja: Siedziby ziemiańskie - dwory i

Muzeum: MUSEUM TOMATORUM - Pamiątki

Miejsce pochodzenia: Polska

Stan eksponatu: Bardzo dobry

Opis: rok 1914

Dubrowy - widok ogólny majątku (ze zbiorów p. H. Weyssenhoffa)

Dukora - pałac Osztorpa, później Hartinghów

Kolekcja: Siedziby ziemiańskie - dwory i

Muzeum: MUSEUM TOMATORUM - Pamiątki

Miejsce pochodzenia: Polska

Stan eksponatu: Bardzo dobry

Opis: rok 1914

Dukora - pałac (zniszczony podczas rewolucji, ostatecznie rozebrany po II wojnie)

Hlewin - lamus w majątku Świdów d. klasztor

Kolekcja: Siedziby ziemiańskie - dwory i

Muzeum: MUSEUM TOMATORUM - Pamiątki

Miejsce pochodzenia: Polska

Stan eksponatu: Bardzo dobry

Opis: przed rokiem 1914

Hlewin - drewniany lamus w majątku Świdów - dawny klasztor jezuitów

Horodziej - majątek Wielki Dwór - gołębnik

Kolekcja: Siedziby ziemiańskie - dwory i

Muzeum: MUSEUM TOMATORUM - Pamiątki

Miejsce pochodzenia: Polska

Stan eksponatu: Bardzo dobry

Opis: przed rokiem 1914

Horodziej - gołębnik w majątku Wielki Dwór

Horodziej (biał. Гарадзея) – osiedle typu miejskiego na Białorusi w rejonie nieświeskim

W granicach II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Horodziej.

Horodziej - dwór w majatku Wielki Dwór

Kolekcja: Siedziby ziemiańskie - dwory i

Muzeum: MUSEUM TOMATORUM - Pamiątki

Miejsce pochodzenia: Polska

Stan eksponatu: Bardzo dobry

Opis: przed rokiem 1917

Horodziej - dwór w majątku Wielki Dwór

Horodziej (biał. Гарадзея) – osiedle typu miejskiego na Białorusi w rejonie nieświeskim

W granicach II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Horodziej.

Lecieszyn - dwór, własność Stefana