Postać Edmunda jest najbardziej niejednoznaczna w powieści.

Jest starszy od Łucji, jednak młodszy

od dwójki swego rodzeństwa – Piotra i Zuzanny. W pierwszej połowie powieści bohater jest tak
złośliwy, wredny i zły, jak tylko może być. Wszystko zmienia się w drugiej części utworu.

Edmund podczas pierwszego spotkania z Królową Narnii, czyli Czarownicą pada ofiarą własnego
łakomstwa, wciąż odczuwa niezdrową chciwość. Chociaż nie musi pozwolić by ptasie mleczko go
kontrolowało i przesłoniło jego osąd, czyni to. Gdyby uczucie Edmunda do rodzeństwa było głębsze
lub jego poczucie moralności silniejsze, mógłby wcześniej poznać prawdziwe intencje złej kobiety.
Wady Edmunda ujawniają się także, gdy szydzi z siostry, która opowiada o Narnii. Nawet gdy sam
przekonuje się, że dziewczynka nie zmyśla celowo zaprzecza jej wersji. Zachowuje się złośliwie i
prześladują młodszą Łucję.

Edmund czuje się stłamszony przez starsze rodzeństwo. Pragnie się od nich uniezależnić, pokazać, na
co go stać. Pragnienie władzy i wyższości sprawia, że potrafi być okrutny dla innych. Z czasem
działanie magicznego przysmaku od Czarownicy wzmaga się. Po opuszczeniu chaty Bobrów Edmund
uważa, że to Królowa stoi po dobrej stronie. Usiłuje racjonalizować swoje zachowanie. Pragnie
zemścić się ma rodzeństwie, a przede wszystkim Piotrze, który zarzucił mu kłamstwo. Staje się chciwy
i bezwzględny. Dopiero, gdy widzi jak Czarownica zmienia w kamienne posągi bezbronne świętujące
zwierzęta przekonuje się, że Królowa jest zła. Po raz pierwszy jest w stanie współczuć komuś innemu,
niż samemu sobie. Przejawia empatię i współczucie, co pokazuje, że w głębi nie jest zły. Choć do tej
pory był samolubny i złośliwy prawdziwe dobro nigdy w nim nie zamarło.

Lewis na przykładzie Edmunda pokazuje, że każdy może się zmienić. Nawet największy grzesznik
zasługuje na drugą szansę. Po odkryciu zła w Czarownicy i przejawieniu współczucia przemiana
Edmunda nie jest ostatecznie zakończona. Dopiero podczas bitwy, w którą Edmund angażuje się
osobiście, ryzykuje własne życie i walczy o godność, wytrącając różdżkę z rąk Czarownicy. Przechodzi
całkowitą przemianę, co symbolizuje pasowanie na rycerza. Edmund odpokutował za swoje grzechy i
może teraz patrzeć na świat bez strachu i wstydu.

1
W powieści „Lew, czarownica i stara szafa”, która dała początek serii „Opowieści z Narnii”, Clive Sta-
ples Lewis opisał losy czwórki rodzeństwa - Piotra, Zuzanny, Edmunda i Łucji Pevensie. Odkrywają oni
nagle magiczną krainę, która cierpi z powodu rządów Białej Czarownicy i wiecznej Zimy. Na tle ro-
dzeństwa szybko zaczyna wyróżniać się Edmund, jednak w sposób wyjątkowo negatywny. Jako jedy-
ny przystaje bowiem do Białej Czarownicy.

Charakterystyka Edmunda Pevensie

Edmund według starszeństwa jest trzeci z czwórki rodzeństwa - młodsza od niego jest już tylko Łucja.
To wyjątkowo niejednoznaczny bohater, którego czynów nie da się określić po prostu jako dobrych
lub złych. Edmund w tracie trwania akcji powieści przechodzi poważną, wewnętrzną zmianę. Począt-
kowo jest po prostu złośliwy, nieuprzejmy i dokucza nieustannie młodszej siostrze Łucji, do tego stop-
nia, że wymaga to interwencji Piotra. Edmund jest drugą osobą, która trafia do Narnii, jednak nie spo-
tyka tam sympatycznego fauna, tylko samą Białą Czarownicę. Szybko daje się skusić jej ptasiemu
mleczku i miłym słowom, bez wahania zdradza także wszystkie informacje na temat swojego rodzeń-
stwa, czym nieświadomie naraża je na niebezpieczeństwo.

Edmund lubi przyjemności, dlatego też Biała Czarownica nie ma problemów w przekupieniu go łako-
ciami i pochwałami. W ten sposób chłopak próbuje się także zbuntować wobec swojego starszego ro-
dzeństwa, między nim a Piotrem często dochodzi bowiem do kłótni. Po powrocie do domu profesora
Edmund udaje, że Narnia nie istnieje, ponieważ chce w ten sposób dokuczyć Łucji. Celowo zaprzecza
słowom młodszej siostry, ujawniając przy tym liczne wady swojego charakteru, które wykorzystuje
Biała Czarownica. Edmund jest także bardzo naiwny i mimo że czuje, że Biała Czarownica jest zła, to
jednak postanawia wierzyć jej słodkim słowom i ulega czarowi ptasiego mleczka. Gdy wszystkie dzieci
wspólnie dostają się do Narnii, Edmund opuszcza rodzeństwo w trakcie kolacji u bobrów i udaje się
do siedziby fałszywej królowej. Wciąż bowiem liczy na jej przychylność i obsypanie go przywilejami.

W trakcie swojego pobytu w Narnii Edmund otrzymuje bolesną nauczkę i przekonuje się, w jak wiel-
kim błędzie żył. Czarownica bowiem zaczyna go traktować okrutnie, a chłopcu w pewnym momencie
grozi śmierć. Uwalniają go z rąk wrogów dopiero siły Aslana. Chłopiec przekonuje się wówczas, że ro-
dzeństwo go nie opuściło i jest gotowe mu wybaczyć. Edmund przechodzi więc olbrzymią przemianę
wewnętrzną. Z postaci egoistycznej, skupionej na sobie i na swoich potrzebach, a także zbuntowanej,
staje się kimś o wiele dojrzalszym i o wiele bardziej odważnym. Zaczyna także odczuwać empatię wo-
bec innych istot. Edmund bierze udział i zostaje ranny w wielkiej bitwie między dobrem a złem. Ratu-
je go Łucja przy pomocy swojego magicznego napoju. Później zaś Edmund wraz z rodzeństwem zasia-
da na tronie w Ker-Paravel i włada Narnią w sposób mądry i sprawiedliwy.

Edmund jako bohater pokazuje, że każdy może się zmienić i jest to możliwe w dowolnym momencie
życia. Początkowo był on bowiem postacią złośliwą, egoistyczną i bezwzględną, jednak popełnione
błędy pokazały mu, co tak naprawdę jest w życiu ważne. Doświadczenia te nauczyły go, jak odróżniać

2
dobro od zła i jak być wrażliwym człowiekiem. Dzięki temu Edmund dojrzał i stał się zupełnie inna
osobą - mądrą, wrażliwą oraz sprawiedliwą. Przebył długą drogę, zanim odnalazł sam siebie, lecz było
warto się starać.

Edmund to jeden z czwórki rodzeństwa, które w czasie II wojny światowej przybyło do starego
wiejskiego domu, gdzieś w prowincjonalnej Anglii. Chłopak jest starszy od najmłodszej z rodzeństwa,

3
Łucji i młodszy od pozostałych – Zuzanny i Piotra. Od początku powieści Edmund jest postacią
niesympatyczną. Jego młodsza siostra Łucja jako pierwsza z całej czwórki trafia do Narnii. Opowiada o
tym braciom i siostrze, ale nikt jej nie wierzy. Kiedy Łucja po raz drugi przedostaje się do dziwnej
krainy, Edmund skrada się za nią. Dziewczynka spotyka go tam i potem prosi, by potwierdził Zuzannie
i Piotrowi, że Narnia istnieje. Edmund wypiera się wszystkiego, twierdzi, że nigdzie nie był, a Łucja po
prostu zmyśla.

Czytelnik wie jednak, dlaczego Edmund tak postępuje – rzeczywiście był w Narnii i spotkał tam Białą
Czarownicę. Wiedźma poczęstowała go ptasim mleczkiem i obiecała dać mu jeszcze, jeśli
przyprowadzi jej swoje rodzeństwo. Edmund zdradził brata i siostry, a jego zdrada będzie miała
poważne konsekwencje, kiedy cała czwórka przekradnie się do Narnii i zechce pomóc Aslanowi w
powrocie na tron tego królestwa, który zagarnęła czarownica.

Na szczęście Edmund nie jest zły do szpiku kości – kiedy wraca do czarownicy, a ona traktuje go z góry
i nie jest już dla niego miła, zaczyna widzieć jej prawdziwe cechy. Czarę goryczy przepełnia incydent,
kiedy wiedźma zamienia w kamień zwierzęta, cieszące się z nadejścia wiosny i prezentów od
Mikołaja. Edmund próbuje uciekać, zostaje skrępowany. Uwalniają go zwierzęta, posłuszne Aslanowi.
Chłopak ma okazję odkupić swoje winy – dzielnie walczy w bitwie przeciwko oddziałom czarownicy,
w kluczowym momencie przechyla szalę zwycięstwa na korzyść obozu dobra. Godzi się z
rodzeństwem, a właściwie jego brat i dwie siostry łaskawie mu wybaczają, a po zwycięstwie zostaje
jednym z czterech władców Narnii.

Edmund to chłopiec ambitny, żądny władzy, inteligentny i nieco bezwzględny. Nie jest jednak do
końca zepsuty, umie przyznać się do błędów i wyciągać konsekwencje ze swoich czynów. Rządząc
Narnią, zasłynął z mądrości i sprawiedliwych wyroków.