Charakterystyka bohaterów

Rodzeństwo: Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja.

Piotr - najstarszy z rodzeństwa, mądry, zrównoważony, troskliwy, dzielny i odważny,

wielkodusznie i szlachetnie część win Edmunda wziął na siebie. Podczas spotkania ze
Świętym Mikołajem otrzymał tarczę i miecz, którym dzielnie walczył i pokonał wilka, ratując
życie swej siostrze Zuzannie.
„Piotr stał się wysokim, barczystym mężczyzną i słynnym rycerzem, a nazywano go królem
Piotrem Wspaniałym”.

Zuzanna - czuła się odpowiedzialna za młodsze rodzeństwo, rezolutna, myśli i działa w

sposób praktyczny, mocno przeżyła śmierć Aslana, dzielnie wraz z siostrą towarzyszyła
Aslanowi w odczarowywaniu posągów na zamku Czarownicy.

„Zuzanna wyrosła na smukłą, pełną wdzięku dziewczynę o czarnych, opadających prawie do

stóp włosach; wkrótce królowie z zamorskich krajów zaczęli przysyłać swych posłów, prosząc
o jej rękę. Nazywano ją królową Zuzanną Łagodną”.

Edmund - od początku nie wzbudza naszej sympatii, dokucza Łucji, ośmieszają przed
rodzeństwem, zaprzecza istnieniu Narni, w swojej obłudzie, niegodziwości i kłamstwie
pogrąża się coraz bardziej, nie czyni nic, aby uwolnić się od złej królowej i ratować
rodzeństwo. Jest obłudny, naiwny, złośliwy i nielojalny wobec rodzeństwa. W końcu
zmarznięty, wygłodzony, upokorzony przez Czarownicę, potrafi stanąć w obronie niewinnych
zwierzątek, które Czarownica przy pomocy różdżki zamienia w kamienne posągi. Teraz wie,
że dokonał niewłaściwego wyboru, stanął po stronie zła, nie wie jednak, jak uwolnić się od
złej wiedźmy, czuje się opuszczony i upokorzony. Brakuje mu rodzeństwa, mimo obaw,
wstydu spojrzenia im w oczy i przyznania się do błędu, oddałby wszystko, aby ich spotkać.
Jego droga przez zło ku dobru jest długa i dramatyczna, musi ponieść konsekwencje swojego
postępku, pozna zło i zrozumie, jak bardzo się zawiódł, ufając mu, ulegając własnym
słabościom, szczególnie chciwości. To szlachetność rodzeństwa wyzwala go spod władzy złej
królowej i udręczenia.

Uwolniony przez Aslana dzielnie walczy i zostaje ranny w bitwie. Czarodziejski napój Łucji,
który dostała od Świętego Mikołaja ratuje mu życie. Na polu bitwy Aslan pasował go na
rycerza, a on nigdy nie dowiedział się, jak wiele mu zawdzięcza.

W cudownej krainie, Narni „Edmund stał się mężczyzną poważniejszym i spokojniejszym niż
Piotr i zasłynął z mądrych rad i wyroków, a nazywano go królem Edmundem
Sprawiedliwym”.

Łucja - najmłodsza z rodzeństwa, bardzo wrażliwa, życzliwa, odważna, o dużej wyobraźni

twórczej, kocha bardzo swojego brata, nie czuje do niego urazy, wybaczyła mu wszystko,
pragnie go uratować za wszelką cenę. Zawsze była posłuszna Aslanowi, doceniała to, co
uczynił dla jej brata. Wielka była jej radość, gdy odnalazła swego przyjaciela, pana Tumnusa.

1
W Narni „Łucja pozostała wciąż tak samo żywa i złotowłosa, a wszyscy książęta z państw
ościennych pragnęli, aby została ich królową. Jej własny lud nazywał ją królową Łucją
Mężną”.

Profesor - bardzo stary, ma krzaczastą, białą brodę, siwą czuprynę, wyglądał trochę
śmiesznie i dziwacznie przy pierwszym spotkaniu, dzieci bardzo go polubiły, dawał im dużo
swobody, potrafił je zrozumieć i umiejętnie wprowadzać w świat fantazji, rozwijać ich
wyobraźnię.

Biała Czarownica, Królowa Narni - była bardzo wysoką kobietą, o białej jak śnieg twarzy,
bardzo czerwonych ustach, była to twarz piękna a zarazem dumna, surowa i zimna. W
połowie pochodzi od dżinów, a w połowie od olbrzymów, jeździ po kraju w saniach
zaprzężonych w reny, że swoją czarodziejską różdżką i w koronie na głowie. Jest zła, okrutna,
bezwzględna, żądna władzy, fałszywa, udaje dobrą, wykorzystuje słabości innych do
osiągnięcia własnych celów, podstępem podporządkowuje sobie Edmunda. Najpierw jest dla
niego dobra, troskliwa, wspaniałomyślna, obiecuje mu, że zostanie królem Narni, prawi mu
komplementy, że jest najmądrzejszym i najprzystojniejszym chłopcem. Gdy Edmund
uzależnia się od jej czarodziejskiego ptasiego mleczka, zmusza go do przyprowadzenia
rodzeństwa, wykorzystuje go do swych niecnych planów; nie liczy się z nim zupełnie, chce
pokonać Aslana. Wie, że obecność Aslana zagraża jej władzy, w walce posługuje się czarami,
zamieniając swych przeciwników w kamienne posągi.

Faun Tumnus - dziwna postać od pasa w górę przypominająca człowieka, z nogami kozła, z
kopytkami i prawdziwym ogonem. Twarz miał miłą, nosił krótką, ostro zakończoną bródkę,
na głowie miał kręcone włosy i dwa małe różki.

Mieszkał w niewielkiej pieczarze wykutej w czerwonej skale. Dom był przytulnie urządzony,
na podłodze leżał dywan, stały dwa foteliki, stół i kredens. Nad kominkiem wisiał portret
fauna z siwą brodą, a pod ścianą stała półka z książkami.

Przygotował wspaniały podwieczorek dla Łucji, podczas którego snuł opowieści o nimfach,
driadach tańczących z faunami, o cudownej krainie, o szczęśliwym życiu w puszczy. Tęsknił za
latem, za beztroskimi zabawami, rozpłakał się, wyznając Łucji prawdę o sobie. Cierpiał z tego
powodu, że zaprzedał się wstrętnej wiedźmie. Był sługą Białej Czarownicy, porywał dla niej
dzieci, zaprzyjaźniając się wcześniej z nimi, dlatego musiał porwać Łucję, jednak
nieoczekiwanie pomógł wrócić jej do domu, za co został uwięziony przez Białą Czarownicę.

Aslan - dziki lew, jest synem Wielkiego Władcy-Zza-Morza, Król puszczy, który nieczęsto w
niej bywa, tym razem przybywa wyzwolić Narnię spod panowania okrutnej Białej
Czarownicy, posiada w sobie przedziwną siłę, moc i dobroć, która przepełnia i odmienia
wszystko i wszystkich wokół niego. Za sprawą Aslana mają się spełnić słowa starego wiersza:

„Zło zostanie naprawione,

Gdy w tę Aslan przyjdzie stronę;

A gdy głośno on zaryczy,

2
Znikną smutki i gorycze;

A gdy zębem wkoło błyśnie,

Zimę nagła śmierć uściśnie,

A gdy grzywą złotą wstrząśnie

Da początek wiecznej wiośnie”.

Dobrowolnie oddał się w ręce Czarownicy, wybierając śmierć za Edmunda. Pełen pokory,
świadomości tego, co go czeka, idzie na śmierć. Znosi wszystkie upokorzenia i umiera, by
wkrótce zmartwychwstać i udowodnić, że są jeszcze silniejsze czary. Śmierć musi cofnąć swe
wyroki, musi ustąpić przed Aslanem, który nigdy nie dopuścił się żadnej zdrady i dobrowolnie
zgodził się zginąć śmiercią męczeńską za zdrajcę Edmunda.

Dzięki jego pomocy na tronie w Ker-Paravelu zasiedli Synowie Adama i Córki Ewy, imiona i
tytuły zostały zwrócone prawowitym właścicielom, a w Nami zapanował ład, porządek,
sprawiedliwość i szczęście. Tak jak niespodziewanie się pojawił, tak niespodziewanie zniknął,
sprawował, bowiem opiekę również nad innymi krajami.

Państwo Bobrowie - mieszkali w domku na tamie, domek był bardzo przytulny, wypełniony
różnymi narzędziami murarskimi i przyrządami do łowienia ryb. Byli zgodnym, kochającym
się małżeństwem. Dzieci w ich domu czuły się szczęśliwie i bezpiecznie, szybko zaufały im i
zaprzyjaźniły się z nimi.

Pan Bóbr znał tajemnice Narni, pragnął jej wolności, dzielnie prowadził dzieci na miejsce
spotkania z Aslanem, gdzie wśród zielonej, ogromnej przestrzeni wznosił się Kamienny Stół.
Pani Bobrowa bardzo rozsądna kobieta, wspierała męża dobrymi radami, była troskliwa i
zapobiegliwa.

Olbrzym Grzmotołup - należał do jednej z najbardziej szanowanych rodzin olbrzymów w

Narni. Był bardzo miły, grzeczny i chętnie służył pomocą.

Zwierzęta leśne duże i małe, centaury, jednorożce, olbrzymy, krasnale, driady sprzyjające
Aslanowi.

Wiedźmy, karły, małpoludy, ogry, wilki, wilkołaki, duchy złych drzew i trujących roślin,
widma, strachy, ifryty, wampiry, harpie i wszyscy, którzy stali po stronie Czarownicy.