1000 r., zjazd gnieźnieński – do grobu św.

Wojciecha przybył z pielgrzymką cesarz

Otto III. Symbolicznie koronował Bolesława Chrobrego, nakładając mu na głowę swój
cesarski diadem, podnosząc w ten sposób jego pozycję jako władcy. Zwolnił
Chrobrego z trybutu, jaki jeszcze od czasów Mieszka państwo płaciło na rzecz
Niemiec, oraz przekazał księciu prawo do kościelnej inwestytury.

Polska – w tym czasie po raz pierwszy zapisano nazwę państwa: Polska. Nazwa w
języku łacińskim: Polonia (czyli Polska) pojawiła się na monecie – srebrnym denarze
wybitym prawdopodobnie w Poznaniu około 1000 r.

Lata 1000–1018, wojny polsko-niemieckie. Po zbudowaniu silnego wewnętrznie

państwa, książę Bolesław Chrobry zaczął poszerzać jego granice.

1002 r. – przyłączył zamieszkane przez Słowian, ale znajdujące się dotąd pod
niemieckim panowaniem, Milsko i Łużyce.

1003 r. – przyłączył Czechy i Morawy.

Podboje Chrobrego wzbudziły niezadowolenie Henryka II, który rządził po śmierci

Ottona III w 1002 r., i stały się przyczyną trzech wojen polsko-niemieckich, w latach
1003–1005, 1007–1013 i 1015–1018. Dopiero w 1018 r. został zawarty pokój w
Budziszynie, który kończył wojny. Na jego mocy Chrobry mógł zatrzymać Milsko i
Łużyce.

1018 r. – między książętami na Rusi wybuchł spór, w którym Chrobry opowiedział się
po stronie księcia ruskiego, swojego zięcia. Wojska Chrobrego zajęły Kijów, ale
ponieważ wybuchł bunt miejscowej ludności, Chrobry musiał się wycofać. Mimo to w
wyniku tej wyprawy przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie.

1025 r., koronacja Bolesława Chrobrego na króla Polski. Tym doniosłym aktem
została podkreślona pozycja Chrobrego jako władcy i pozycja Polski jako silnego
państwa, niezależnego od cesarstwa.

W 1025 r., niedługo po koronacji Bolesław Chrobry, pierwszy król Polski, zmarł.