Plemiona zamieszkujące Italię przed podbojem rzymskim – Italikowie (do których

należeli Latynowie, Sabinowie, Wolskowie, Samnici); Etruskowie (zamieszkujący dzisiejszą

Toskanię, zajmowali się handlem rolnictwem, metalurgią, wróżbiarstwem); Grecy
(skolonizowali część Sycylii i południe Italii); część Sycylii należała do Kartaginy (kolonii
fenickiej)

Legenda o założeniu Rzymu – Eneasz, obrońca Troi, przybył do Lacjum, a jego potomkowie
założyli miasto Alba Longa; córka Numitora, Rea Sylwia za sprawą boga wojny Marsa
urodziła Romulusa i Remusa; Amuliusz, brat Numitora, rozkazał wrzucić chłopców do Tybru;
u podnóża Palatynu zostali znalezieni przez pasterza i wykarmieni przez wilczycę; kiedy
bliźniacy dorośli ukarali Amuliusza i założyli miasto; Romulus został jego królem, wytyczył
granice na siedmiu wzgórzach w 753 r. p.n.e.

Społeczeństwo starożytnego Rzymu – patrycjusze (wywodzili się z najbogatszych rodów,

zasiadali w senacie); plebejusze (ludzie wolni, zróżnicowani pod względem majątkowym,
początkowo nie mieli praw politycznych, ale z czasem wywalczyli dostęp do urzędów);
wyzwoleńcy (niewolnicy, którzy otrzymywali wolność); niewolnicy (bez praw, nie mieli
wolności osobistej, ciężko pracowali w kopalniach, kamieniołomach, w latyfundiach lub
walczyli na arenie jako gladiatorzy)

Nobilowie – wywodzili się z patrycjuszy i najbogatszych rodów plebejskich; byli

właścicielami latyfundiów; pełnili najważniejsze urzędy, zasiadali w senacie

Ekwici – bogaci obywatele, którzy dorobili się majątku na dostawach dla armii, robotach
publicznych i eksploatacji prowincji

Proletariusze – rekrutowali się z chłopów, którzy utracili swoje ziemie i wraz z całymi
rodzinami przenosili się do Rzymu; posiadali prawa obywatelskie, dlatego korzystali z opieki
możnych, domagali się „chleba i igrzysk”, nie służyli w wojsku obywatelskim ze względu na
niski status majątkowy