Ród – składał się z kilku rodzin i był podstawą słowiańskiej społeczności.

Opole – wspólnota sąsiedzka – kilka rodów, które razem zamieszkiwały i użytkowały

jedno terytorium.

Gród – miejsce ogrodzone – osiedla obronne budowane przez wspólnoty.

Plemię – społeczność, która powstawała z połączenia się kilku wspólnot.

Wiec – zgromadzenie wszystkich dorosłych i wolnych mężczyzn, które podejmowało

najważniejsze dla plemienia decyzje.

Starszyzna – miała decydujący głos na wiecu i składała się z naczelników rodów i

związków sąsiedzkich.

Słowianie wierzyli w różne bóstwa. Największą czcią darzono bóstwo ognia (słońce,
błyskawice, jak i zwykły ogień). Na różnych terenach Słowiańszczyzny bóstwo to
nazywało się Światowit, Perun lub Swarożyc.

Słowianie zajmowali się głównie uprawą roli (siali żyto, pszenicę, owies i proso),
hodowlą bydła i myślistwem. Czasem też organizowali zbrojne wyprawy na sąsiednie
tereny, by zdobyć cenne łupy oraz niewolników.

Państwo wielkomorawskie – utworzone przez plemię Morawian, powstało w

pierwszej połowie IX w., obejmowało tereny Moraw, Słowacji i Czech. W tym czasie
państwo to przyjęło chrześcijaństwo. W drugiej połowie IX w. jego władca,
Rościsław, poprosił cesarza Bizancjum o przysłanie misjonarzy, którzy nauczaliby
chrześcijaństwa w języku słowiańskim. Wielkie Morawy upadły na początku X w. –
powodem były najazdy Węgrów.

864 r. – z Konstantynopola przybyli misjonarze: Konstantyn (który przyjął imię

zakonne Cyryl) i Metody. Konstantyn stworzył pierwszy słowiański alfabet, głagolicę,
i w tym alfabecie zapisał Pismo Święte, które przełożył na język słowiański.

Państwo bułgarskie – utworzyli je Bułgarzy, którzy nie byli Słowianami – wywodzili

się z ludów azjatyckich, które w VII w. osiedliły się nad Dunajem. Z czasem jednak
wymieszali się ze Słowianami i stworzyli jeden lud, w którym przeważał pierwiastek
słowiański. W 886 r. Bułgarzy przyjęli chrześcijaństwo i ich Kościół poddał się
władzy patriarchy z Konstantynopola.
W tym czasie powstała cyrylica – alfabet słowiański. Stworzyli go uczniowie św.
Metodego, wzorując się na literach greckich. Cyrylicą został nazwany na cześć św.
Cyryla.