TALAAN NG NILALAMAN DEDIKASYON

Ang inspirasyon ko sa istoryang ito ay ang dalawa kong kaklase na

I. DEDIKASYON hindi man ako nagustuhan, ay siyang naging mga matalik ko naming
mga kaibigan. Marami akong natutunan sa kanila kaya’t idenededika
ko ang istoryang ito sa kanila.
PROLOGUE PG. 2
CHAPTER 1 : A4 PG. 3 Iniaalay ko rin ang kwentong ito sa mga taong kahit nasaktan na nang
paulit-ulit, ay siyang bumabangon uli at nagsisimula ng panibago.
CHAPTER 2 : APARTMENT PG. 7
CHAPTER 3 : MACBOOK PG. 10 Hindi ko man ito pinagplanuhan nang isang taon, ay siyang pumasok
CHAPTER 4 : CAPPUCCINO PG. 14 sa aking imahinasyon ang masasayang mga alaala naming
magkakaklase na ni-‘recreate’ ko na lamang upang mabuo ang
CHAPTER 5 : CEO PG. 18 istoryang ito.
CHAPTER 6 : TAXI PG. 23
CHAPTER 7: LAMBORGHINI PG. 28

II. PASASALAMAT

III. AUTHOR
 PROLOGUE
Si Shay Solaris ay isang cute, masiyahin, at mabait na barista mula sa
Pilipinas. Siya ay matagumpay sa kanyang coffee shop at marami ring
customers palagi. Kaya ano pa kaya ang hihilingin niya ? Hanggang sa
makilala niya si Lerius Gorcas, na isang matagumpay na CEO.

Hindi nagustuhan ni Shay ang pag-uugali ni Lerius na nagmula sa

Amerika, dahil ito ay mainitin ang ulo at minsaý snob. Kahit na ito ay
mabait sa kanya minsan, hindi niya maiwasang makita ang
kahihinatnan ng kung anung meron sila.

Humarap ng blackmail mula sa isang ‘Unknown’ si Shay, kaya

tumulong naman agad si Lerius. Tumulong siya upang maibalik ang
tiwala ni Shay sa kanya. Tumulong siya upang maibalik niya ang
dating Shay na nakilala niya.

Malakas ang mga damdamin na nararamdaman nilang dalawa kaya’t

hindi din nagtagal ay nagkaroon ng paglabas ng mga sikreto at
damdaming malihim na itinatago ng dalawa para sa isa’t isa.
CHAPTER 1: A4
( WEDNESDAY )
Lahat naman tayo ay nagsisimula sa kahirapan at matatapos sa
kaligayahan. Lahat tayo ay masaya ngunit hindi iyon palagi.
Halimbawa nalang ito ng pagkamatay ng mga magulang namin. Bitter
man isipin pero ito ang realidad, hindi natin kayang kontrolin lahat sa
mundo. Hindi natin mapipigil ang oras at…
“Shayyyyy!!!” sigaw ng kapatid kong si Rawn, isinara ko ang diary at
tinignan siya ng masama. “Ano?!” angil ko sa kanya habang nililigpit
ang mga gamit ko. Napakamot siya sa ulo at ngumiti nang kaunti,
“Gusto ko lang sabihin…na..isasalang na uli kami ‘this coming
Friday’”. Hindi na bago ang pag-alis alis ni Rawn dahil parte siya ng
Army.
Tutol noon sina mama at papa, pero nirerespeto nila ang desisyon ni
kuya. Ibinuka ko ang mga kamay ko at lumapit sa kanya, niyakap niya
ako at hinalikan niya ako sa noo.
“Saan ka naman nakadistino ngayon?”
“Kelan ka na naman uuwi?”
Sabay-sabay kong tinanung sa kanya. Kumalas siya sa yakap at
huminga ng malalim, “Sa Afghanistan uli kami….Hindi ko lang alam
kung kailan kami uuwi” malungkot niyang sinagot. Hindi ko
naiiwasang malungkot tuwing umaalis si Rawn at pumupunta kung
saan-saan, pero hindi ko rin naman siya pwedeng pigilan sapagkat ito
ay para sa bansa at kapayapaan namin. Nginitian ko nalang siya at
sinabi na pupunta muna ako ng grocery.
Dumating ako sa Grocery at tiningnan ang ‘Grocery List’ na dinala ko
para sa paggawa ng Lasagna na paborito ni Rawn. “Pasta, check.
Cheese, check. Gatas, oof..” nalaglag ko yung ‘Grocery List’ at
napatingin sa nakabangga sakin.
Nagkatitigan kami at may sinabi siya sakin na hindi ko marinig at
maintindihan, kumbaga yung tipong nag-dedaydream ako. Busy ako sa
paghanga sa buhok niyang kulay itim, mga labi niyang malambot, ang
mata niya na kulay asul at ang makisig niyang katawan, para lang
mapansin na winawagayway na niya yung ‘Grocery List’ sa mukha ko.
“Huh??” na lang ang nasabi ko. Tumawa siya ng kaunti at inabot niya
sa akin yung listahan, “Sorry. Nasaktan ka ba?” anya ng lalaking
nakabangga sa pushcart ko. Umiling nalang ako, kase natatakot akong
magsalita. Baka mamaya may masabi pa akong hindi dapat. Tumango
siya sakin at nagpaalam na, nang mawala na yung lalaki ay dali-dali ko
nang dinampot yung iba pang mga sangkap na kailangan.
Walang wala ako sa sarili ko nang makarating ako sa Cashier, iniisip
ko parin ang nangyari. Ngunit sabi ko sa sarili ko na kalimutan na
lamang siya, dahil malimit ang porsyento na magkikita uli kami.
Lumabas ako ng Grocery na dala dala na yung mga pinamili,
nagsimula na akong maglakad pabalik ng apartment nang may
humarang na itim na mercedez-benz sa harap ko. Masama ang tingin
ko sa salamin ng driver’s side nung kotse, nang bigla itong bumukas.
Nagulat ako nung makita ang lalaking nakabangga saakin dun sa
Grocery, “IKAW!?” angil ko, ngumisi lang siya at bumaba siya sa
kotse. “Want a drive home, Ms?” yaya niya saakin habang nakangiti.
Aba’t may painglish-ingilsh pa si koyah, kumunot lang ang noo ko at
umiling nalang.
ko. Kumunot ang noo niya at nagbuntong-hininga siya bago bumalik
sa kotse at humarurot na paalis.Pumasok ako sa kwarto nang nakangiti
nang makita si Rawn na tulog katabi si Chino, na isang Pomeranian na
kulay puti, na siya ring cute at masunurin.

“Ah, wag na….uhm malapit lang naman yung apartment ko” sabi ko
sa kanya, ngumiti ako sa kanya at nagpaalam na.

Tumuloy uli ako sa paglakad at hindi pa nakakalayo ay hinawakan

niya ako sa kamay, “Please?”, sabi niya habang bigay-bigay ang
kanyang ‘puppy look face’. Sino ba naman ang makakatanggi sa
ganun. “Ako nga pala si Lerius….at ikaw naman ay..?” bati niya sa
akin. “Shay. Shay Solaris ang pangalan ko”, ngumiti siya saakin at
binuksan ang pintuan ng kotse. Gentleman na gentleman talaga ang
porma niya.

Makalipas ang ilang oras ng kwentuhan at pagmamaneho ay

nakarating na kami sa apartment ko. Akmang lalabas na ako nang
pigilan niya ako at tumakbo palabas ng kotse, binuksan niya uli yung
pintuan ko. Tumawa ako sa ginawa niya at kumindat naman siya,
“Pwede ba tayung magkita uli bukas?” bungad niya sa akin bago pa
man ako makapasok ng apartment. “Dunno” sagot ko sa kaniya at
pumasok na sa loob.

Sumilip ako sa bintana at nakita siya na akmang naguluhan sa sagot


CHAPTER 2: APARTMENT
( THURSDAY : umaga )
Gumising ako ng maaga para gawan ng almusal si Rawn at para
makapagbukas ako ng cafë ng maaga. Moonstar Café ang tindahan na
pinamana sa akin ng mga magulang ko. Tinuruan ako mag-bake ni
mama at paghahandle naman ng business ang itinuro saakin ni papa.
Nagsimula lang kami sa mga tinapay, tulad ng mga pandesal at monay,
hanggang sa lumaki ang business at naging café na. Ngayon mas
madami na ang variety ng mga produkto tulad ng mga kape at iba’t
ibang klase ng mga pies at cakes. Dumami ren ang mga tao sa café lalo
na kapag rush hour na, dinadalo kami ng mga businessman at woman
tuwing tanghali, at mga diners naman kapag hapon.
“BOO!”gulat ni Rawn saakin kaya nabitawan ko yung itlog na hawak
ko, “Rawnnn!?” sigaw ko sa kaniya. Tumawa lang siya hanggang sa
mapaluha na. Inangilan ko siya at nilinis ang kalat.
Kahit nagaaral palang ako noon, mahilig na akong gumawa ng mga
pastries at mga panghimagas. Kaya simula ng mawala sina mama at
papa, tumigil ako sa pagbebake at nagmukmok nalang sa kwarto
magdamag. Kung hindi lang kay kuya at sa mga kaibigan ko ay hindi
ko na itinuloy pa ang Business.
“Du…du..duwag!!!!” hingal niyang sinabi, habang humahagikhik
paren sa pagtawa. “Dapat pala hindi nalang kita nilutuan ng almusal”
angil ko sa kaniya. Tumigil siya sa pagtawa at tiningnan ako, lumapit
siya at niyakap ako. “AWWW you lab me naman sis” maamo nitong
sinabi saakin.
Mahirap man tanggapin na wala na sila, pero ito lang ang ipinamana
nila sa amin na nagpapaalala sakin na mas pahalagahan pa ang
pagaalaga rito.
Hindi ko na muling sinukuan ang café at tinulungan ako ni Rawn na
maghanap ng matapat at masisipag na mga empleyado, na sa katagalan
ay nakilala ko at naging matalik kong mga kaibigan. Isa na rito si
Alliene na hindi ko lamang empleyado, pero childhood bestfriend
namin ni Rawn. Ang alam ko ay mayroong lihim na pagtingin si Rawn
kay Alliene.
At nakonpirma ko nga ito nang marinig ko silang nag-aaway tungkol
sa kung sasabihin ba nila ang relasyon nila sa akin. Aaminin ko na
nadismaya ako dahil hindi nila ito sinabi sa akin, pero mas nanaig ang
pagkasiya ko para sa kanila.
Matapos ang almusal ay nagkusang maghugas ng pinggan si Rawn at
sinabing pumasok na raw ako. Pumapasok ako nang 7:30 ng umaga

dahil maglalakad pa ako papunta. Meron nga kaming kotse pero mas
ginusto kong maglakad pauwi para masinghap ang kalmado na hangin
tuwing umaga.
Nakakarating ako sa café ng mga 8:10 o 8:30 depende sa gising ko sa
umaga. Alam ko na ako ang may ari ng shop…pero hindi ito hadlang
na magpalate late ako o hindi ako pumasok. Gusto ko maging patas sa
mga kasama ko sa Moonstar.
Pagpasok palang sa café naamoy ko na agad ang mabangong amoy ng
cinnamon buns, na panigurado ay gawa ni Alliene. Aaminin ko na ‘the
BEST’ yung mga Cinnamon Buns na gawa ni Alliene, lusaw ang keso
sa loob nito at saktong cinnamon lang ang nakapatong sa ibabaw.
Inilagay ko na ang mga gamit ko sa cabinet at isinuot na ang apron ko.
Nagsimula ng mapuno ang café ng mga businessman at woman, dahil
rush hour na. Sila ay nagte takeout ng mga kape at cakes papuntang
trabaho. Naging mahinahon naman ang daloy ng mga customer at
diners noong bandang hapon na, napuno naman ang café ng mga
ngtsitsikahang mga grupo at mga nag chichillax na galing sa trabaho.
CHAPTER 3: MACBOOK
( THURSDAY: gabi )
Nagpaalam na kami ni Alliene sa mga kaibigan namin at isinara na ang
café. “So, may nakilala ka na baaa?” giit ni Alliene sa akin, habang
binabangga ang balikat ko. Kinukulit ako ni Alliene na mag-boypren
na daw, dahil baka tumanda raw ako na dalaga.
Hindi naman sa walang may gusto sa akin, sa katunayan nga may
nanligaw nga sa akin noong nagtapos ako sa Culinary School. Nakilala
ko si Jamett, siya ang kauna-unahang lalaki na nakahuli sa puso ko.
Umapruba naman sina mama at papa sa kanya, at naging matalik na
magkaibigan pa sila ni Rawn.
Naging kami noong December 2018, ngunit may mga bagay na hindi
talaga gumagana para sa aming dalawa. New year nang magtapat ako
kay Jamett na may mali sa relasyon namin, kinalaunan nagpasya kami
na maging magkaibigan na lamang.
Nahirapan daw siya dahil iba at totoo raw ang nararamdaman niya
para saakin. Kinlaro ko sa kaniya na hindi talaga namin ito pwedeng
ituloy dahil magiging ‘one-sided’lamang ang pagmamahalan namin, at
ito ay mapupunta lang sa wala.
Nagpaalam na si Alliene dahil una naming nadaanan ang bahay
niya.Inilagay ko ang mga kamay ko sa bulsa ng jacket ko, dahil sa
malamig na ihip ng gabing hangin. Pebrero na pero malamig pa rin,
may dalawang ilaw na nagmula sa likod ko. Kotse siguro, isip ko ng
biglang tumigil ito at narinig ko ang pagsara ng pintuan. Hindi ako
makalingon sapagkat baka ito ay ‘killer’ o ‘kidnapper’.
Mga malalaking yapak lang ang narinig ko pagkatapos, binilisan ko
ang lakad ko nang bigla akong hablutin ng kung sino. Bumilis ang
tibok ng puso ko kaya ‘on instinct’ ay tinaas ko ang kamay ko at
pinaghahampas yung humablot sa akin.
“AAGGH!” angal nung lalaki, lumingon ako nang makita si Lerius na
ngumingiwi sa sakit at hawak-hawak yung mukha niya. “OMG
Lerius” gulat kong nasabi, napahawak ako sa bibig ko at lumapit sa
kanya, hinawakan ko siya sa kamay at tinanong kung ‘okay’lang ba
siya, tumango siya at tumayo na ng tuwid. “Gusto lang sana kitang
ihatid sa inyo” sabi niya sa akin, sabay ngiti.
Makailang ‘sorry’at ‘okay lang’, naihatid niya na ako sa apartment.
Nagpasalamat ako sa kanya at hindi ko namalayang lumapit siya
saakin at hinalikan niya ako sa labi…. HINALIKAN NIYA
AKOOOO!!!?? Tinulak ko siya, at ngumisi lang si mokong “Ayaw mo
kasi tumahimik..tsktsk yan tuloy” asar niya sa akin. Hinawakan ko ang
mga pisngi ko para hindi niya ako mapansing namumula.
Hinawakan niya ang mga kamay ko at tinanggal ito, magkahawak lang
kami ng kamay habang nakatitig sa isa’t isa. Dali dali akong lumabas
sa sasakyan at tumakbo na papunta sa pinto, bigla akong hinatak ni
Lerius at niyakap ako. “Sorry. Shay hindi ko sinasadya yung nagyari
kanina” mukhang seryoso naman siya…Nakayuko lang ako dahil
nahihiya akong tumingin sa kanya.
Iniangat niya yung ulo ko at napatitig ako sa kaniya, “I mean it” tuloy
niya, “Ngayon lang ako nakaramdam ng ganito…Hindi ko
maipaliwanag” ngumiti siya saakin at lumapit pa ng kaunti. “Magkita
tayo bukas?” bulong niya saakin. Mahabang titigan pa nang gawin
niya ang hindi ko inaakalang gagawin niya.
Inilapit niya ako sa kanya at hinalikan ako sa labi, nagulat man nung
una pero dahan daha’y sumunod narin sa mga galaw niya. Nang
kapusin na kaming dalawa sa hininga, niyakap niya ako at nagpaalam
na rin. “Bukas ah”, sabi niya sabay kindat saakin. Muli ay namula ang
mga pisngi ko, at hindi mapipigilan ang ngiti na unti unting lumalabas
sa aking mukha.
Pumasok na ako sa kwarto at nakitang nakasimangot si Rawn, nilapag
ko yung bag ko sa lamesa at lumapit sa kanya. “Lumalaki ka na
talaga”, bulong ni Rawn habang nakatitig lang sa pintuan,”Sinasabe
mo?!” angil ko sa kanya.
“Sino siya?”
“Anung trabaho niya?”
“San kayo nagkakilala?”
At doon ko lang nalaman na si Lerius pala ang tinutukoy niya,

napatawa nalang ako at ikinuwento lahat ng tungkol sa aming dalawa
ni Lerius. Kung paano kami nagkakilala, anung trabaho
niya.Mahabang gabi niya akong sinermunan tungkol daw sa
‘lablayp’ko.
CHAPTER 4: CAPPUCCINO
( FRIDAY : umaga )
Nagising ako sa mga kumakalampag na mga plato at sa amoy ng
pagkain, bumangon ako sa kama at naglakad na papunta sa kusina.
Humikab ako at nakitang nagmamadaling nagluluto si Rawn habang
suot-suot ang ‘uniform’niya sa Army.
Hindi niya ako namalayang lumapit kaya pagtalikod niya ay
napasigaw siya ng maikli, “AAGHH!?” “ANU BA NAMAN YAN
SHAYY!” angil nito saakin, habang kinuha ang plato niya at inilagay
yung naluto niyang ‘sunny side-up’.
Kinuha ko yung sandok dahil nasusunog na yung isa pang itlog. “Anu
oras alis mo koyah?” tanung ko sa kanya habang sinsasandok yung
kanin. Antok na antok pa ako dahil 5 lang ng umaga. Madalas akong
nagigising nang 7:30 ng umaga dahil sa pagpasok ko, napaaga ako
ngayun dahil sa pag-alis ni Rawn.
Matapos maghanda ng almusal, naupo na kami at nagsimula ng
kumain. 7:30 daw kami aalis papuntang airport. Tapos 8:50 naman
ang ‘departure’nila papuntang Afghanistan. Papatayo na ako sa lamesa
ng hawakan ako ni Rawn sa kamay, kumunot ang noo ko at naupo uli
sa tabi niya. “Bakit kuya?” tanung ko, habang siya ay nakayuko.
“Alam ko…na hindi ka naman na malulungkot dahil may boypren ka
na”

“Pangalawa…kapag may problema ka. Magsabi agad kay kuya ah”
Sinabi niya yan saakin, sabay kindat pagkatapos.
“Una…hindi ko siya boypren kuya”
“ At pangalawa….Aba siyempre. Sinu pa ba ang bestest bff ko hahah”
Sagot ko naman sa kaniya, at kumindat rin pabalik.
Sabay kami na tumawa, at tumayo na upang maghanda ng mga
kailangan gamitin ni Rawn. Nang matapos na kami. Hinanda na ni
Rawn ang kotse, at sumakay narin ako. Pagkatapos masuri kung may
kulang na mga gamit, at nakita naming wala na…ay dumiretso na
kami sa airport.
Nagtext saakin si Alliene na makikipagkita at papunta narin daw sila
sa airport. Tinext ko siya na sa NANI Terminal 3 ang lugar na
sasakyan ni Rawn. Sabi naman niya ay kasama niya si Julyn.
Si Julyn nga pala ay isa rin sa mga childhood friends naming talo nina
Alliene at Rawn, isa siyang journalist sa LifeWrites na malapit lang
naman sa café. Tumigil kami sa harap ng NANI Airport at nakita kong
patakbo si Alliene saamin, umiiyak siya habang magkayakap sila ni
Rawn.
Masakit ang pag-alis ni Rawn, lalo na kapag mahigit ilang taon siya sa
lugar na pinagdistinuhan niya. Yumakap na kaming lahat kay Rawn at
hinintay siyang makasakay at makaalis na ang eroplano nila. Nagyaya
si Julyn na pumunta kami sa bar na malapit lang sa NANI Airport,
para gumaan naman daw ang mga pakiramdam namin.
Sumabay sa akin sina Alliene para hindi na sila mag-taxi pa. Labas
palang ng ‘UPstate’ bar ay rinig na rinig na ang malakas na ‘bass’ ng
musika. Pumasok kami sa loob at nakita kong may mga sumasayaw sa
gitna ng bar at mga nagiinuman naman sa gilid.
“SAGOT KO ANG MGA DRINKS NATIN NGAYONG GABII!!!”
sigaw ni Julyn dahil sa sobrang lakas ng music. Nag-order na kami ng
drinks at umorder lang ako ng isang Fruit Punch, habang ang dalawa
naman ay umorder ng
Blue Horse beer. Hindi ako hiyang sa mga beer, at mahina ang
Alcohol tolerance ko hehe.
Dumating ang mga inumin namin, at nag-‘cheers’ kaming tatlo…
umiinom ako ng Fruit Punch nang maramdaman ko na may nakatingin
saakin, kaya tumingin ako sa likuran ko. Nang makita na wala naman
ay lumingon pa ako sa paligid. Napatigil ako ng makita si Lerius na

may kasamang babae. Aaminin ko na ubod ng ganda yung
babae..halos kinopy paste ata siya mula sa Secret’s Victoria na
magasin.
Kumunot ang noo ko nung makita silang naghahalikan sa sofa ng bar,
kitang kita rin dito na mahigpit ang pagka pulupot nung babae sa
kanya, nagtaka ako nang hindi man lang niya ito itinulak palayo. Aalis
na sana ako sa bar ng may biglang humarang sa daan. Nabunggo ko
tuloy siya.
Napahawak ako sa ilong ko at ngumiwi ng unti, umirap ako sa
nakabangga at nagulat ako noong makita na si Jamett pala iyun.
“JAMETT!!!?” sigaw ko at niyakap niya ako.
CHAPTER 5: CEO
( FRIDAY : gabi )
Nakita ko na si Jamett pala ang nakabanggaan ko, siya yung naikwento
ko dati na naging boypren ko pero naging ‘epic fail’ ang relasyon
namin. Nagkamustahan kami at nagkwentuhan tungkol sa mga kung
ano na ang nangyari, makalipas ang ilang taon.
Halos makalimutan ko na ang nakita ko kanina dahil nakasama ko na
uli ang ‘best friend’ ko. Matapos naming magkwentuhan ay nagyaya
sina Julyn na sumayaw. Inabot ni Jamett ang kamay ko at hinatak ako
papunta sa sayawan. Tumanggi at umiling ako, “Wag na hahaha de
ako marunong sumayawwww!” sabi ko sa kanya, sumimangot siya at
hinatak pa ako ng lalo.”
“Sus kung makasayaw ka nga dati..halos hilain mo kami parati ni
Rawn” sambit naman niya pabalik, ngumiti siya sa akin at na pa ‘oo’
nalang ako. Tumawa si Jamett at nagsimula nang sumayaw. Natawa
ako nang makita siyang gumagawa gawa ng mga sayaw at iba’t ibang
galaw. “Free styling toh” sabi niya sa akin, habang patuloy lang ako sa
pag tawa at pag sayaw.
Inikot niya ako at hinatak muli sa kanya, nagdahan dahan kami nang
pagsayaw ng biglang magbago ang kanta sa ‘Thousand Years’.
Pumorma na yung iba pang lalaking sumasayaw sa mga babae nilang
kasama, at ganun din ang ginawa ni Jamett.

Isinayaw niya ako na umaayon ang mga galaw naming sa kanta,
“Ngayon na lang uli ako nakasayaw ng ganito” bulong niya saakin,
ngumiti ako dahil doon. “Grabe parang ilang taon lang na hindi tayu
nagkita..” “Namiss kita Shay” maamo nitong sinabi saakin, habang
bigay-bigay ang dimple-smile niya. Tumawa ako at sinabi, “Oo nga
eh…Namiss ren kita. Wala na akong nakakasabay pagpasok-pasok
tuwing umaga” “Natuwa nga ako nang makita kita ngayung gabi”,
sagot ko naman sa kanya.
Lumapit siya at niyakap ako, ibinalik ko naman ito. Magkayakap kami
ng makalas si Jamett sakin. Nagulat ako nang makita si Lerius na
itinulak pa si Jamett. “LAYUAN MO SIYA G****!!” angil nito kay
Jamett.
“Chill ka lang bro…ano bang problema mo?” sagot naman ni Jamett
na mas kinainis pa ni Lerius. Umamba ito ng suntok, kaso humarang
ako sa harap ni Jamett. Napatigil siya at hindi makapaniwala sa
ginawako, malungkot na napatitig siya saakin.
“Shay….umalis ka diyan para mapakita ko sa kaniya na AKIN ka
lang!” sabi niya saakin at sinubukan akong hawakan sa kamay. Hindi
ko na napigilan ang mga luha ko, kaya tumulo na ito nang isa-isa.
“LASING KA!” sigaw ko sa kanya, nagulat siya sa pagsigaw ko at
muli akong hinawakan sa kamay. “Hi..hindi ako lasing ayoko lan…”
akmang sasabihin niya
“HINDI! HINDI. LASING KA LERIUS. OO HINDI KA SIGURO
LASING KANINA KASE NAKATITIG KA PA SAAKIN HABANG
MAY KASAMA KANG BABAE. BABAE!?” putol ko sa kaniya,
hindi ko na siya hinayaang makapag paliwanag, dahil pare parehas
lang naman ang sinasabi nila kapag ganyan.
Hysteria na ako ngayon at lumapit pa siya nang kaunti, “Wala kaming
relasyon..” bulong niya saakin. Halos lahat ng tao sa bar ay nakatingin
na saamin, napatawa nalang ako sa kanya at kinalas yung kamay
niyang nakahawak sa akin. “Bat nga ba ako magseselos…WALA nga
PALANG TAYO…kaya WALA AKONG KARAPATAN NA
MAGSELOS” muling tumulo ang mga luha nung sinabi ko yon.
Niyakap niya ako at pinaghahampas ko siya sa dibdib, “ANG DAYA-
DAYA MO TALAGA!” sigaw ko pa, bakit sa lahat ng nasasaktan ay
saakin pa uli nangyari. Tama naman na siguro yung isa. Mahirap
bumangon sa heartbreak at alam ko nayun.
Tinulak ko siya at pinunasan ko na ang mga luha ko, tumalikod na ako
at nagtungo na sa exit, kasama sina Jamett, Julyn, at Alliene na
halatang nagaalala para saakin. Gusto ko nalang matapos ang gabing
ito at mahiga sa kama. Gusto ko ring makausap si Rawn ngayun,
papalis na kami ng tawagin ako ni Lerius.
“SHAY!” napatigil ako habang umiiyak muli.
“WAG NAMAN GANTO!” tuloy tuloy ang luha ko.
“MAHAL NA MAHAL KITA! PLEASE…” di ko na alam ang
gagawin ngayun
Hindi na ako lumingon sa likod at nagpatuloy na naglakad papunta sa
sasakyan, si Jamett na ang nagmaneho habang kinokomporta ako nung
dalawa. Inistart na ni Jamett ang sasakyan at lumapit si Lerius sa
bintana. “Please…” nagmakaawa si Lerius. Pero hindi ko siya
matignan ngayun. Umalis kami doon na mabigat ang puso at ako
naman na umiiyak buong ‘drive’pauwi.
Hinatid nila ako sa apartment at tinanung kung kailangan ko raw ba ng
kasama. Umiling ako at sinabing ‘okay’ lang ako. Nagaalala man pero
wala silang nagawa kundi mag ‘okay’nalang, nagpaalam na silang
tatlo at nag goodnight ren.
Natulog ako nang madami ang nasa isip, akala ko pa naman na hindi
na uli yun magyayari…pero akala lang pala iyon. Nakatulog ako
habang umiiyak.
CHAPTER 6: TAXI
( 3 BUWAN MAKALIPAS)
Tatlong buwan na ang nakalipas nang makilala ko siya. Saglit lang
kami, hindi rin nagtagal. Pero makalipas ang ilang araw na hindi siya
kasama, naisip ko na kaya ko naman pala. Kaya ko kahit walang
lablayp.
Sa mga buwang iyon, nagpokus ako sa pagbebake at halos parati ay
nasa Moonstar Café ako. Sa mga buwan rin iyon siya ay lumipad
papunta ng ibang bansa, na walang dahilan. Inisip ko na mas okay na
wala siya sa Pilipinas upang mas mapabilis pa ang proseso ng pag-
move on.
Hindi ko kinalimutan ang masasaya naming mga alaala, pero sinabi ko
rin sa sarili ko na itapon na rin yun kasama ang mga naramdaman ko
para sa kaniya. “Shay” kinalabit ako ni Julyn at lumingon ako sa
kanya. “Oh?” sabi ko, tinuro niya ang lalaki sa labas ng coffee shop.
Masasabing parati siya rito dahil lagi namin siyang nakikita na
nagmomotorsiklo at isa rin siya sa mga regulars namin. Ang pangalan
niya ay Ajay, nagpakilala siya saamin nang makita niya kami sa
bookstore pagkatapos nang shift namin.
“Hi Shay” bati niya saakin habang inaayos niya yung buhok niya,
nginitian ko siya at kinuha yung order niya “Regular uli?” tanung ko
sa kaniya, halos kabisado ko na ang mga order ng mga regulars
naming, dahil parati ren sila rito. Ang regular ni Ajay ay ang
Cinammon bun with dark macchiato. “Ah oo. Pero may kasama kase
ako ngyun kaya gawen mo nang dalawa ang order” sabi niya, tumango
ako sa kanya at tinype na ang mga order niya. “Date yan nohhh” asar
ko sa kanya.
Suminghal siya saakin at umuling, “Hindi ah! Business Partner lang
haha” tumango na lang ako at kinindatan siya. Mga ilang minuto pa ay
mayroong dumating na dalawang lalaki na pumunta sa lamesa ni Ajay.
Lumapit ako at kinuha yung oorderin nung isa, tumingin sila sa akin at
nakairap yung isa. ‘well hello den sayu’ isip ko. “Soorry po dahil
dalawa lang kase inorder ni Ajay” tawa ko habang tumango na lang
sila. Mukhang seryoso ang pinaguusapan nila kaya kinuha ko nalang
ang order nung isa pang lalaki.
“Siya bayun?” rinig kong tinanung nung isa sa kanila. Hindi ko na
narinig ang iba pa nilang sinabe ng makapasok na ako sa kusina at
inihanda na ang mga order nila.
Makalipas ang ilang minuto ay naiserve ko na ang pagkain nung tatlo,
at nagtungo na uli sa cashier. Nagtatype ako nang biglang may
tumawag saakin. Napangiti ako nang makita si Ajay, “Oo na
naniniwala na ako na hindi nga date” tawa ko sa kanya, ngunit
nakasimangot lang siya.
Kumunot ang noo ko kaya tinanong ko sa kaniya kung may problem
ba siya. “Mag ingat ka pauwi mamaya ha” pabulong niyang sinabi sa
akin, at magtatanung sana kung bakit nang bigla siyang umalis sa café
habang sinusundan ang mga kasama niya kanina.
Hindi ko na pinansin yung sinabi ni Ajay kanina, kaya’t nung pag uwi
ko ay nag over time muna ako dahil, nagbibilang pa ako nung mga
profits ngayung araw.
Tapos na akong magbilang, kaya tinago ka na yung pera sa ‘Safe’ ng
café at lumabas na ng shop.
Nang makalabas ay nilock ko na ang pintuan. Yung pakiramdam na
may nakatingin sayu ay ramdam na ramdam ko ngayun. Hindi ko
pinansin yoon at naglakad nalang pauwi.
Naglalakad ako pauwi nang may marinig akong naglalakad din sa
likod ko, bumilis ang tibok ng puso ko at binilisan ang lakad ko. Na
Deja vú bigla ako sa nangyayari, biglang tumigil ang mga yapak at
lumingon ako sa likuran ko nang makita naming walang tao.
Nakatingin paren ako sa likod kaya hindi ko namalayan na may tao
pala sa harapan, nabangga ako sa kanya kaya muntikan na akong
matumba kung hindi lang niya ako nasalo.

Napaisip ako sa mga tao sa café kanina nang makilala ang mukha niya,
siya yung kasama ni Ajay na naka irap sa akin. “So…Sorry” sabi ko sa
kanya, nakatingin paren siya sa akin kaya naman ay umalis ako sa
hawak niya.
Aalis na ako sa hawak niya nang bigla niya itong higpitan, napataas
ang tingin niya dahil may tao ata sa likod ko.
“HAHAHA Ikaw pala si Shay” narinig kong sinabi nang nasa likod
ko, kinilabutan ako nang makita na nakangisi saakin yung lalaking
nakahawak saakin ngayun.
PATAY NA AKO , isip ko. Bumaling tuloy sng isip ko sa sinabi ni
Ajay kanina. Nagdasal ako na wag sana nila akong patayin,
pinagpapawisan na ako, at sinubukang kumalas sa hawak nung lalaki.
Itinalikod niya ako at nakita ko ang nagsabi nang pangalan ko.
“Lerius?” ang nasabi ko, dahil masaydong maulap ngayung gabi ay
hindi ko maainagan ang pigura na nasa harap ko. Tumawa lang ito at
tumango, siguro sa lalaking may hawak sakin.
CHAPTER 7: LAMBORGHINI
( GABI )
Napaisip ako sa mangyayari sa akin ngayong gabi, dapat pala ay hindi
na ako nag overtime, dapat pala ay nakinig ako, dapat pala….ayyy
madaming DAPAT.
Iniisip ko ang gagawin ko sa gantong sitwasyon, nabalik ako sa mga
itinuro ni Rawn saakin tungkol sa mga basic DEFENSE SKILLS na
itinuro ren sa kanya doon sa Army. Naisipan kong kagatin ang may
hawak saakin at gumana ito.
Kumaripas ako ngunit nadapa sa semento nang hawakan nito ang paa
ko. Ngumiwi ako sa sakit at nakita kong nabalatan yung tuhod ko,
dumudugo ito ng tuloy tuloy. Napaluha ako sa sakit. Tumawa ang isa
pang pigura nasa harapan ko, nakayuko lang ako dahil umiiyak ako.
Hinila niya ang buhok ko upang tumingin sa kanya, “Hindi ako si
Lerius iha… Ako ang tatay niya” sabi nito saakin, nanglaki ang mga
mata ko at inirapan siya. “Anung meron at ginaganto niyo ako…
inu..inutos ba niya toh?” tumawa siya sa sinabi ko, umiling ito at
naging seryoso uli.
“Siguro alam mo naman na busy ang anak ko sa pagiging CEO, ngunit
natanggal siya sa pagiging CEO niya dahil may iba pa siyang
pinaprarioritize” umangil siya nang sabihin ang ‘prioritize’at umirap
saakin… Hindi ko maintindihan kung bakit ako nadadamay rito.
“HAHA nakakakapagtaka nga siguro..kung bakit ka andito nagyun, sa
NAKAKAAWANG lagay na ito!” pagkasabi niya nito ay sinampal
niya ako sa mukha. Napangiwi ako nang magkaroon ng maliit na sugat
ang mukha ko, dahil sa singsing niya. “ Anu ang nagawa ko sa inyu…
tama naman napo” nagamamakaawa na ako ngayun.
“DAHIL DIYAN SA PAGIGING DESPERADA MO….DAHIL
DIYAN” dinuro niya ako, “BUMAGSAK ANG KOMPANYA
NAMIN…DAHIL AYAW NIYANG MAGPAKASAL SA
BABAENG DAPAT NIYANG PAKASALAN!!!” umuusok na ang
ilong niya sa puntong ito, kitang kita ang galit sa kanyang mata.
Lumingon siya sa likod at nakita si Lerius, na nakatayo roon kasama
ang mga kaibigan ko. “Tama na PA!?” angil ni Lerius. Hindi natinag
ang ama niya, sapagkat ay bumunot ito nang baril at itinutok saakin.
Hysteria na ang luha ko ngayun.
Galit nag alit ren si Lerius sa nakikita niya, “Lerius…” piyok ko at
napatingin siya saakin, punong puno ng pagsisisi ang nararamdaman
niya. Gusto ko nalang itong matapos…kaya iniiyak ko nalang.

“Meron pa palang mga magulang na ipinipilit ang mga gusto nila para “Mabilis bumagsak ang KOMPANYA dahil SA KANYA” idinuro
sa gusto nang mga anak nila!” ngumisi ako sa kanya at lumiyab ang niya sa akin ang baril, at umiyak lalo ako. Ipinikit ko na lamang ang
galit niya. Sinampal at sinampal niya ako hanggang sa makalasa na mga mata ko at hindi ko na namalayan ang mga sumunod na
ako ng dugo sa labi ko. pangyayari.

Namulat ako na kandung kandung ni Lerius. “Patawad…” ang huli

“ISA KANG ILUSYUNADA…HINDI MO MAKUKUHA ANG niyang sinabi nang mawalan na ako ng malay.
ANAK KO!”

“HINDI KO NAMAN SIYA KUKUNIN DAHIL HINDI NAMAN

HO KAMI” sigaw ko sa kanya. Sa Katunayan ay naghihintay nalang
akong matagpuan ng patay rito o kaya ay may tumulong man.
…………..WAKAS NG VOL. 1

Ibibigay niya na sana ang katapusan ko nang biglang may nagpaputok

ng baril, tumigil ang ama ni Lerius at nakitang nakahawak ang kasama
niya sa duguan nitong tiyan.
 dahil binigyan niya ako nang tiyaga upang maisulat ang nobelang ito.

Pangalawa ay sa mga magulang ko na sinuportahan akong gawin ang

aking nobela, at sa pag tama tama nang mga mali kong ‘ispelling’.

Pangatlo ay sa mga kaklase ko na hiningian ko nang mga payo at iba

pa tungkol sa paggawa ng isang nobela. Ang iba sa kanila ay mga
kapwa ‘wattpaders’ ko kaya naman ay nagkaisa kami para sa gawaing
ito.

Hindi ko siyempre makakalimutan ang aming matiyaga at

mapagmahal na guro sa asignaturang Filipino na si, Gng. Ma.
Floramie A. Espinosa, na siyang nagtama nang mga mali kong
paggamit sa ‘grammar’ at sa pag ‘encourage’ sa amin na kaya namin
tapusin ang nobela naming, basta’t magtiwala lamang sa aming mga
sarili.

PASASALAMAT
Una ko pong pasasalamatan ang Ama nating banal na si, Hesukristo,