State Capitalism.

Why SOEs Matter and

the Challenges They Face Lalita Som
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookmass.com/product/state-capitalism-why-soes-matter-and-the-challenges
-they-face-lalita-som/
State Capitalism
 State Capitalism
Why SOEs Matter and the Challenges They Face
LALITA SOM
 Great Clarendon Street, Oxford, ox2 6dp,
United Kingdom
Oxford University Press is a department of the University of Oxford. It furthers the
University’s objective of excellence in research, scholarship, and education by publishing
worldwide. Oxford is a registered trade mark of Oxford University Press in the UK and in
certain other countries
© Oxford University Press 2022
The moral rights of the author have been asserted
First Edition published in 2022
Impression: 1
All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval
system, or transmitted, in any form or by any means, without the prior permission in
writing of Oxford University Press, or as expressly permitted by law, by licence or under
terms agreed with the appropriate reprographics rights organization. Enquiries concerning
reproduction outside the scope of the above should be sent to the Rights Department,
Oxford University Press, at the address above
You must not circulate this work in any other form and you must impose this same
condition on any acquirer
Published in the United States of America by Oxford University Press
198 Madison Avenue, New York, NY 10016, United States of America
British Library Cataloguing in Publication Data
Data available
Library of Congress Control Number: 2022931624
ISBN 978–0–19–284959–5
ISBN 978–0–19–266628–4
DOI: 10.1093/oso/9780192849595.001.0001
Links to third party websites are provided by Oxford in good faith and for information only.
Oxford disclaims any responsibility for the materials contained in any third party website
referenced in this work.
To my late grandparents.
 Foreword

Much of the influence that governments have on their societies and

economies occurs, in one form or other, through the medium of
regulation. Nevertheless, devising regulations that promote
economic and social advancement is rarely straightforward. There
are technical complexities and uncertainties to grapple with, and
often there are political constraints and pressures to surmount. The
result can be regulatory initiatives that are deficient in various ways.
They may have unintended consequences, including ‘collateral
damage’ to those not directly targeted. They may achieve their goals
at excessive cost. Moreover, in some cases they may not even serve
their goals at all.
As ably demonstrated by the OECD Regulatory Policy Outlooks
series, regulating in ‘normal times’ already represented a significant
challenge for governments. The global financial crisis, the half-life of
which is still affecting many countries, was a dramatic illustration of
the consequences of regulatory failures—involving a combination of
problems in financial market and consumer credit regulation,
housing policy, and systemic risk management. Yet the
consequences of these failures pale almost into insignificance
compared with the seemingly insurmountable challenges societies
currently face and will likely face in the coming years. Against a
backdrop of a once in a century global health and economic crisis—
coupled with climate change, inequalities from globalisation, ageing
population, and seemingly insatiable spread of misinformation on
social media platforms—sound even visionary public policy coupled
with well-functioning regulatory frameworks have never been more
needed.
The necessary rebuilding of economies and society will challenge
the very foundations of the social compact—something that has
become increasingly strained in recent times. It will require change
to the regulatory frameworks that underpin the market economy, to
better balance economic efficiency with inclusiveness, resilience, and
sustainability goals. To combat the existential challenges of this era,
the state will inevitably need to intervene in markets and society to a
much greater degree than in the past.
Lalita Som’s very timely and thoughtful book asks whether State
capitalism is fit for purpose to rise to the challenges of the day.
Based on a number of case studies around the world, she paints a
not all too reassuring picture. An important lesson from the book is
that State capitalism and ensuing poor regulatory outcomes should
not be regarded as aberrations. On the contrary, poor regulation is
better thought of as the natural order of things, being much easier
to achieve than good regulation. It requires less effort and generally
faces less political resistance, especially where certain groups can
benefit from it in opaque ways at the cost of the wider community.
State economic action, even when ill conceived, is often rewarded
with public acclaim, as tangible evidence that government is ‘doing
something’. These uneven political pressures have often manifested
themselves in a ‘regulate first, ask questions later’ approach—the
antithesis of good policy process.
The case studies confirm that there are no simple prescriptions
for achieving State capitalism ‘nirvana’. Good regulation can only be
secured through systems within government that actually foster it—
systems that make it harder to regulate poorly than to regulate well.
Dr Som points to what is really needed is cultural change. The
culture within the State influences decisions at both the political and
bureaucratic levels, about whether, what, and how to regulate, as
well as how to administer regulation in place. In short, it exerts
influence throughout the whole policy cycle. That said, while political
and bureaucratic cultures are not immutable, they are not easily
changed and do so only slowly.
The book focuses much attention on SOEs, an important yet often
insidious instrument of State capitalism. In many countries around
the world, SOEs remain an important presence and account for
approximately one-fifth of the world’s total stock market
capitalization. As State Capitalism shows, SOEs remain a strong pillar
of the economy in both large and small economies—even after
successive waves of privatization starting in the 1980s. It also
recognises that SOEs often play a vital role in delivering basic
services, such as water and energy, and their performance is critical
for citizens and the broader development agenda.
State Capitalism also documents very well, and no doubt
disturbingly, the dark side of SOEs. The book shows that regulatory
preference for, and regulatory protection of, SOEs continues to be
high in most emerging market countries. Moreover, government
backing and favour often times gives SOEs unfair competitive
advantage in their domestic market, where they have crowded out
private investment in new markets, products, and technologies and
have usurped entrepreneurial activity. The book also shows that
many large SOEs have provided services at below cost to preferred
political constituencies for electoral gains and have consequently
failed other consumers by maintaining unjustifiably high costs for
goods and services. A disturbing trend is that in many instances
SOEs have colluded to form the core of a public enterprise sphere of
influence and have been proactively and successfully determining
the terms under which the government allows them to operate.
State Capitalism rightly points to regulatory agencies as the public
bodies that are best suited to ensure consumer’s access to and the
quality of key public services provided by SOEs. Regulators also need
to play a critical role in the stewardship of SOE resource
management including new investments. They also need to oversee
markets, enhancing efficiency, and providing confidence, when SOEs
compete in sectors that also include private sector interest. This is
no easy task. Regulators operate in a complex environment at the
interface among public authorities, SOEs, the private sector and end-
users. As ‘referees’, they must often balance competing wants and
needs from different actors through the application of good
governance. This means that they must behave and act objectively,
impartially, and consistently, without conflict of interest, bias, or
undue influence.
 The case studies in State Capitalism illustrate the challenges that
regulators face in managing the interface between state and the
market. Regulatory agencies have often operated with varying and
sometimes ambiguous degrees of independence from the executive
(and inherently more political) branch of government. Weak
independence risks that a different set of norms is applied to SOEs
or norms are partially applied by the regulator due to political
pressures on how it discharges its powers. As such, the absence of
strong and independent regulatory bodies in creating the necessary
checks and balances against discretionary governmental action has
sometimes, threatened the performance of SOEs. Likewise, the
legislative framework that empowers regulators to provide an
independent review of the economics of large-scale projects has
failed to provide the important check-and-balance on decisions
related to large SOE projects. For many new projects, by the time
the SOE approaches the regulator with the license application, the
decision has often been a fait accompli. These large projects then
become a source of SOE underperformance.
The need for immediate regulatory reform in emerging markets
has never been more critical. The international experiences,
including those of OECD members, point to several general principles
for effective regulation. Effective regulation depends on the
existence of regulatory bodies with clear mandates, authority, and
accountability. Regulators need to be independent, not simply (or
even most importantly) in a formal sense, but free from interference
from regulated businesses and other government agencies. Effective
regulation focuses on making markets work, by fostering efficiency
and innovation, promoting sustainable development, and maximising
benefits to end-users, and is best separated from the pursuit of
industrial policy or other government mandates. Regulation is a
dynamic process in which transparency in rule formulation, effective
dissemination to stakeholders, and mechanisms for consultation and
appeal are essential. It is also an intensely empirical process
requiring detailed knowledge of market conditions and trends and
tools for assessing the impact of particular regulations and their
costs and benefits. Successful regulatory reform embeds these
principles and practices in the decision-making of each regulatory
agency and its components.

Dr Nick Malyshev
Head, Regulatory Policy Division
Public Governance Directorate
Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD)
Paris
 Preface

This book is the result of ideas that emerged out of observing how
the Washington Consensus, which held sway until 2007, was
challenged and submerged by the Global Financial Crisis, the
spectacular success of China, and other emerging economies which
deviated from the free-market paradigm and embraced the active
role of the State, and the role of State capitalism as a source of
cross-border finance. The focus of the book is on the state of play
and research on State capitalism and State-owned enterprises
(SOEs). It also includes factors that affected SOEs and their
performance in different countries through a country case study
approach. The country case studies used the same analytical
categories to arrive at principal common characteristics of, and
practices followed by, successful SOEs independently of country
context. While I was finishing writing the manuscript in 2020, the
COVID-19 pandemic struck and reinforced the idea that only the
State can intervene in offering holistic solutions in crisis situations
while attempting to balance a wide variety of interests.
Despite the Washington Consensus and the many economic
shocks and traumas of the 1970s through the 1990s, the State-
owned sector has remained indispensable and popular in many
countries. Experience with privatization has been mixed; in some
countries it replaced state monopolies with private ones, with worse
economic consequences. While a significant part of the State sector
and individual SOEs have worked as well as the private sector in
countries as diverse as Singapore, India, and Saudi Arabia. Well-
performing SOEs have resulted in increased acceptability of state
interventions and SOEs. These SOEs have markedly different
operations, ownership, and governance systems from their previous
archetypes. The contemporary views on SOEs have underscored how
both the private and the State sectors could work together optimally
in mixed economies that have characterized the countries chosen as
case studies, to produce the best results in different political
economy circumstances.
However, evidence suggests that a majority of SOEs misallocate
capital, mismanage resources, and are less productive than private
firms by one-third, on average. The performance of SOEs is
symptomatic of the importance accorded to SOEs and the enormity
and complexity of the challenges they face. SOEs have been
expected to act in the long-term and holistic interests of the state
and its citizens. They reallocate resources from one component of
their operations to fund others. SOEs have enjoyed significant
advantages compared to their private sector counterparts, but have
been expected to be involved in implementing and financing critical
public policies. They have been powerful tools able to restructure
sectors and guide diversity in economies and development. Private
interests with deep pockets in concert with politicians take
advantage of these opportunities to extort from SOEs. The enormity
and complexity of the demands made on SOEs have left them
yearning for clarity that the profit maximization motive provides their
private sector counterparts.
The separation between the State’s roles as shareholder, policy-
maker, and regulator has been laid down in an inconsistent and
incoherent fashion in many countries. The uneven regulatory policy
framework without an overarching guiding principle to state
regulation is responsible for distortions in the market. The
operational functioning of regulatory bodies has also been a
constraint in creating a level playing field in terms of ensuring a
competitive and fair business environment. The resultant regulatory
capture by private near-monopolies has led to rising market
concentration with existing competitors faced with extreme financial
distress and overwhelmed to provide any meaningful competition.
What is incongruous to grasp is that while the State is accorded a
very important role in the economy, it chooses to exercise its power
to the detriment of State capitalism. The global public health crisis
has yet again highlighted the need for more state productive
capacity, government procurement capabilities, symbiotic public–
private collaborations, and therefore, the continued relevance and
use of SOEs. It is, then, imperative that there is a new paradigm to
account for SOEs and reconceive the role of the State as viable
policy tools. It is equally important to acknowledge that there are
few other alternative policy means with the same puissance of SOEs
in certain circumstances. These circumstances include state’s
intervention role that are indispensable in extremis, and the role that
the State plays in fostering innovation, along with the private sector.
This book provides a comparative mapping of the role of SOEs,
their performance, and the challenges they face in eight economies.
It has explored across diverse national circumstances the factors
that influence the performance of SOEs and has drawn some
conclusions on the necessary conditions for SOEs to play a
meaningful role. These have already formed a key input in many
national reform processes and I hope that they continue to inspire
reform-minded policy makers and officials in other countries.
Although implementing the demands of the State will remain the
main rationale of all the SOEs, inefficient and ineffective SOEs are no
longer publicly acceptable. SOEs no longer exist to provide jobs and
to locate factories in underdeveloped areas of a country. SOEs need
to revitalize their role as strategic, long-term, and mission-oriented
investors (especially in healthcare, research, and education) in order
to shape and grow economies and to bring about long-term benefits
to their citizens.
 Acknowledgements

Many thanks to all whose work, research, data, and support helped
me write this book. I would like to especially thank Mr Percy Mistry
who took time out to, discuss the analytical framework, provide
constructive feedback on each chapter, push me to find more data
and read my manuscript twice.
I take this opportunity to thank my friends at the OECD for their
support and encouraging words and to Mr Nick Malyshev for writing
the foreword.
Lastly, the confinement of 2020 played the most effective role in
stopping me from getting distracted and allowing me to focus on the
manuscript!
 Contents

List of illustrations
List of abbreviations

1. Introduction
The influence of the 1980s Washington Consensus, the 2008–
10 Global Financial Crisis, and the COVID-19 pandemic on
State ownership
The ‘China Effect’ on State capitalism and the developmental
State
Post-2012 rethink about State capitalism
State capitalism and its different instruments
Size, nature, and sectoral distribution of the State-owned sector
Why do States own enterprises at all?
Structure of the book
2. A framework for understanding and evaluating SOE
performance
State-owned banks and financial institutions (SOBFIs) as the
central pillars of State capitalism
State ownership of enterprises and the regulatory state
Crony capitalism under State capitalism
The private agenda of public officials
The impact of State ownership on productivity and the
allocation of resources
Challenges confronting the internal management of SOEs
Conflicts that arise in the State’s primary role vs its ownership
of enterprises
3. Country case study 1: Brazil
SOEs in Brazil
 The history of SOEs in Brazil
Regulation vs public ownership of SOEs
SOEs and the emergence/impact of crony capitalism
The private agenda of public officials
SOEs and the misallocation of resources
Performance of SOEs and their corporate governance
Conflicts that arise in the State’s primary role vs its ownership
of enterprises
Conclusions
4. Country case study 2: China
Contours of SOEs in China
Regulation and ownership issues in SOEs
Communist Party officials, government bureaucrats, and crony
capitalism
The private agenda of public officials
SOEs and the misallocation of resources
Internal governance and management of SOEs
Conflicts that arise in the State’s primary role vs its ownership
of enterprises
Conclusions
5. Country case study 3: India
The origins, emergence, and significance of SOEs in India
A paradigmatic change in 1991
From ownership to regulation
Crony capitalism
Private interests of public officials
Misallocation of resources and SOE productivity
Internal Management and post-reform performance of SOEs
Conflicts that arise in the State’s primary role vs its ownership
of enterprises
Conclusions
6. Country case study 4: Indonesia
SOEs in Indonesia
Regulation vs public ownership of SOEs
 SOEs and crony capitalism
The private agenda of public officials
SOEs and the misallocation of resources
The performance of Indonesian SOEs
Conflicts that arise in the State’s primary role vs its ownership
of enterprises
Conclusions
7. Country case study 5: Russia
SOEs in Russia
Privatization in Russia
Regulation and State ownership of enterprises
Crony capitalism vis-à-vis SOEs as it has evolved in the Putin
Era
The private agenda of public officials
The misallocation of resources in and by SOEs
Challenges confronting the internal management of SOEs
Conflicts that arise in the State’s primary role vs its ownership
of enterprises
Conclusions
8. Country case study 6: Saudi Arabia
SOEs in Saudi Arabia
Ownership vs regulation
Saudi Arabian style crony capitalism
The private agenda of public officials
SOEs and the possible misallocation of resources
Performance of SOEs
State ownership of enterprises and its other responsibilities
Conclusions
9. Country case study 7: Singapore
The origins of State capitalism and SOEs in Singapore
The roles of EDB, DBS, Temasek, and GIC in Singapore’s
economic development
Regulation vs public ownership of SOEs
Crony capitalism
 The private agenda of public officials
The allocation and use of capital resources through Temasek
and GIC
Performance of GLCs
Ownership vs other state responsibilities
Conclusions
10. Country case study 8: South Africa
The historical context of State involvement in the South African
economy
The evolution of State capitalism and South African SOEs since
1920
Attempts at privatization and their subsequent reversal
Regulation vs public ownership of SOEs
Crony capitalism
The private agenda of public officials
Allocation of resources
Performance of South Africa’s SOEs
Ownership vs other functions of the State
Conclusions
11. Conclusions from a review of SOEs in the country case studies
SOEs and the issue of conflicts of interest arising with
regulation
SOEs and crony capitalism
Exercising the private agenda of public officials
SOEs and the misallocation of resources
SOEs and State’s other responsibilities
Evaluating the performance of SOEs in all the countries studied

Bibliography
Index
 Illustrations

Figures
1.1 Number of SOEs across the world
1.2 The share of SOE assets among the world’s 2000 largest firms
1.3 The share of SOE assets by sector
1.4 Share of SOEs among countries’ top 10 firms (%)
2.1 SOBFI’s share of banking system assets (%)
2.2 SOEs’ performance relative to private firms
2.3 Relative performance of SOEs by sector
2.4 SOEs’ debt and revenue of largest firms (%)
3.1 Brazilian SOEs’ and SOBFIs’ balance sheets, 2014 (as % of
GDP)
3.2 Brazilian SOEs’ gross liabilities as compared to select countries
(as % of GDP)
4.1 Central vs provincial SOEs in Chinese economy (%)
4.2 Contribution of central SOEs to the Chinese economy (%)
4.3 Sector-wise SOE investment in China (%)
4.4 SOE performance in China
4.5 RoA of Chinese SOEs and the private sector
4.6 Dividends paid to the government by central SOEs
4.7 RoE of Chinese SOEs
4.8 China NPL ratio
4.9 Cost of capital and return on capital in China
5.1 Accumulated investment of CPSEs
5.2 NPL ratio of Indian PSBs
5.3 Total income of Ratna category CPSEs
5.4 Net worth of Ratna category CPSEs
5.5 Growth in profit after tax (PAT) of Ratna category CPSEs
5.6 Total income of all CPSEs
5.7 Net profit of all CPSEs
6.1 Classification of Indonesian SOEs by Industry
6.2 Ownership of Indonesian SOEs
6.3 SOEs assets and turnover ratio
7.1 Performance of Russian SOEs compared to the private sector
8.1 Sectoral distribution of SOEs in the Saudi PIF portfolio (2015,
by value)
9.1 TSR of Temasek
9.2 Temasek’s net portfolio value in S$bn
10.1 Electricity tariffs in selected countries (2019)
10.2 Total assets of South African SOEs and their net profits (2018–
19)
10.3 South African SOEs’ RoE
10.4 South African SOEs’ cash flows
10.5 South African SOEs’ debt

Tables
1.1 Number and share of SOEs in the Fortune Global 500 list
1.2 SOEs from developed and emerging economies in the Fortune
Global 500 list
1.3 Area of activity of SOEs in the Fortune Global 500 list
1.4 Predominance of Chinese SOEs in the Fortune Global 500 list (in
parentheses %)
1.5 SOEs in country case studies
1.6 Performance of SOEs in country case studies
2.1 Non-performing loan ratio (%)
3.1 Brazil—Public corporations and finances, 2014 (in % of GDP)
4.1 Classification of SOEs in China
5.1 Key indicators of CPSEs
5.2 Performance of CPSEs
5.3 Number of loss-making and profit-making SOEs in India
7.1 Number of SOEs in Russia
8.1 Saudi PIF listed shareholdings
9.1 Singapore GLCs
 Abbreviations

ACSA Airports Company South Africa

ANATEL Agência Nacional de Telecomunicações
ANC African national congress
ANEEL Agência Nacional de Energia Elétrica
ANP Agência Nacional do Petróleo, Gás Natural e Biocombustíveis
ANTT Agencia Nacional de Transportes Terrestres
ASEAN Association of south east Asian nations
B-BBEE Broad-Based Black Economic Empowerment
BdB Banco do Brasil
BEE Black economic empowerment
BIFR Board of industrial financing and reconstruction
BNDES Brazilian National Development Bank
BPK Badan Pemeriksa Keuangan
CBR Central Bank of Russia
CBRC China Banking Regulatory Commission
CCI Competition commission of India
CEF Central Energy Fund
CIL Coal India Limited
CIRC China Insurance Regulatory Commission
CNPC China National Petroleum
CNOOC China National Offshore Oil Corporation
CPSEs Central public sector enterprises
CRC China Railway Construction
CRG China Railway Group
CRS Contract responsibility system
CSCEC China State Construction Engineering Company
CSR Corporate social responsibility
CSRC China Securities Regulatory Commission
CVM Comissão de Valores Mobiliários
DBSA Development Bank of South Africa
DoC Department of Communications
DPE Department of public enterprise
DPR Dewan Perwakilan Rakyat
EBRD European Bank for Reconstruction and Development
EDB Economic development board
EPC Exempt private company
FAT Fundo de Amparo ao Trabalhador
FCGI Forum for Corporate Governance in Indonesia
FGTS Fundo de Garantia do Tempo e ServioFIIs Foreign Institutional Investors
FSB Fundo Soberno do Brasil
GCC Gulf Cooperation Council
GFC Global Financial Crisis
GFCF Gross fixed capital formation
GIC Government Investment Corporation Private Limited
GLCs Government linked companies
GoI Government of India
IBC Insovency and Bankruptcy Code
IICG Indonesian Institute for Corporate Governance
IPO Initial Public Offering
IPPs Independent power producers
JSE Johannesberg Stock Exchange
KPIs Key performance indicators
KPK Komisi Pemberantasan Korupsi
LAC Latin America and Caribbean region
MoSE Ministry of State-owned enterprises
MoUs Memoranda of understanding
NBFIs Non-bank financial intermediaries
NCCG National Committee on Corporate Governance
NERSA National Energy Regulator of South Africa
NIRC Net Investment Return Contribution
NPAs Non-performing assets
NPLs Non-performing loans
NSA Net sales to assets
OECD Organisation of Economic Cooperation and Development
OI Open innovation
PAP People’s Action Party
PASEP Programa de Formacao do Patrimônio do Servidor Público
PFMA Public Finance Management Act
PIF Public Investment Fund
PIS Programa de Integracao Social
PLF Plant load factor
PLN Perusahaan Listrik Negara
PPSA Pre-Sal Petroleo S.A.
PRASA Passenger Rail Agency of South Africa
PRC Presidential Reform Commission on SOEs
PSCs Profit sharing contracts
QE Quantitative easing
RET Radical economic transformation
RoA Return on assets
RoC Return on capital
RoE Return on equity
SAA South African Airways
SABC South Africa Broadcasting Corporation
SABIC Saudi Arabian Basic Industries Corporation
SAFCOL South African Forestries Company
SAMA Saudi Arabia Monetary Authority
SAPO South Africa Post Office
SASAC State-owned Assets Supervision and Administration Commission
SBs Public Sector Banks
SCII State-controlled institutional investors
SHCs Sector holding companies
SOBFIs State-owned banks and financial institutions
SOCBs State-owned Commercial Banks
SOEs State-owned enterprises
SPAs Special Purchasing Agreements
STC Saudi Telecom Company
SWFs Sovereign Wealth Funds
TFP Total factor productivity
TSR Total shareholder return
VAA Value added per assets
VAC Value added per capital
VAE Value added per employee
WTO World Trade Organisation
 1
Introduction

Controversy about the role of the State in owning, financing, and

operating commercial enterprises has been rife for much longer than
generally imagined by modern economic historians. Theoretical
scrutiny of this issue began when private enterprises from the
fountainheads of former empires forayed abroad to make remarkable
fortunes through colonial trade and exploitation. But they
overreached, eventually requiring the State/crown to intervene in
their commercial affairs when they triggered political problems in a
number of colonies that required statecraft to resolve.
Since then, convention, theory, practice—and the arguments they
have generated about the legitimacy of the State being involved as
an owner, financier, or risk taker of/in commercial enterprises—have
evolved, especially in the post-colonial era since the 1950s.
Seventy years later, they are leading to a variety of conflicting
assertions and arguments about the merits and demerits of State-
owned enterprises (SOEs). The debate over ‘State capitalism’, and
‘market or private capitalism’, has been in sharp focus since 2000.
China’s growth experience over the last four decades has had much
to do with shaping and assessing the merits of arguments about that
emergent phenomenon.

The influence of the 1980s Washington

Consensus, the 2008–10 Global Financial
 Crisis, and the COVID-19 pandemic on State
ownership
Following the oil and debt crises of the late 1970s and through the
1980s, a consensus in global economic policy making formed around
the view that large-scale privatization, economic liberalization,
deregulation, non-interference in the economy except through
macro-policy, and macro-stability were at the core of economic
success (the Washington Consensus). The idea of rejecting public
ownership model, and relying more on market capitalism for
economic revival, was advanced mainly by the Reagan and Thatcher
administrations in the USA and UK, respectively. It was then
bolstered and legitimized throughout the world by the World Bank
and International Monetary Fund (IMF) when it became an essential
feature in the large structural and sectoral adjustment programmes
that they financed in debt-ridden countries.
Free market capitalism was advocated as the main resource
allocation mechanism capable of generating sustained, efficient
economic growth. This seemed to be borne out in practice as the
socialist systems of Central and Eastern Europe collapsed under the
weight of internal contradictions in 1989. Since then, the appropriate
role of the State was perceived as being limited to pursuing
conventional fiscal, monetary, exchange rate, trade, and ‘big price’
(for energy, labour, etc.) policies with a minimal role for intervening
directly in the economy.
Three decades of economic reorientation, based on the
‘Washington Consensus’, had by 2005 relegated to irrelevance most
other models for economic growth and development. The principal
maxim applied throughout most of the world (excluding China and
Middle Eastern autocracies) between 1980 and 2005 was that,
regardless of the specifics of any economic challenges that a country
confronted, reliance on the private sector and the market was its
best hope of resolving such issues effectively and efficiently. The
Washington Consensus, which held sway until 2007, was challenged
and submerged by the crisis that followed.
 With the 2007–10 Global Financial Crisis (GFC), a short-lived
consensus emerged, almost everywhere that the State had a duty of
care to intervene financially—by bailing out systemically important
banks, other financial enterprises, and some systemically important
industries (for example, the auto industry in the US, France, Italy)—
in order to prevent global economic implosion and resuscitate
growth. Often that required the State to own financial firms in an
exigent emergency, thus, legitimizing the State ownership issue in
extremis.
Concomitantly, the State was expected to pursue deep financial
system reforms, while pumping vast amounts of liquidity (over
US$10 trillion in total for the US, EU, Japan, and China or 12% of
world GDP) through unprecedented monetary measures (i.e.
quantitative easing—QE). With a revival of investment in finance and
industry, those measures did resuscitate asset prices and confidence
that prevented a prolonged global recession like the Great
Depression of 1929–35. To an extent, they restored industrial and
trade competitiveness through growth in productivity and the use of
technology.
A decade after the crisis, looking at the world as a whole, profits
bounced back in most sectors in most countries, and equity prices
rose dramatically, especially for industrial and banking firms, while
interest rates remained unprecedentedly low. New firms in the
technology space made hyper-profits. Yet, apart from the technology
space, overall levels of private and public investment have remained
weak, due to a combination of heightened uncertainty, cash
hoarding, and increased ‘financialization’.
Many governments which took emergency action to rescue banks
and other financial institutions in response to the GFC partially
nationalized these in the process. Outside the US, these
governments have been slow to unwind these ownership stakes,
which has halted the long-term trend towards lower state ownership
of business in many countries.
In the latter context, the GFC appears to have enhanced (at least
for a while) the public appeal of State capitalism as an ideology, in
contrast to reliance on creating competitive well-regulated markets,
dominated by competing private firms, in driving output and growth.
A decade after the GFC, the need to address enduring economic
weaknesses remains in developed and developing economies. There
is an emerging realization that reviving an economy requires the
State to revitalize its role as a strategic, long-term, and mission-
oriented investor. It cannot simply be a facilitator of wealth creation,
a redistributor of wealth, and a leveller of the playing field to ensure
fair competition in the market. Economic policy must include actively
shaping and co-creating markets as well as fixing them when they
go wrong (Mazzucato, 2018).
Can State capitalism play this significant role? Or are its internal
contradictions too many to play a meaningful role as a long-term
and strategic investor in commercial enterprises? Can State
capitalism manage markets effectively for specific policy ends and
help build national economies and future leading sectors? Can SOEs
play an effective role during emergency situations and economic
crises, if overwhelming evidence shows mis-management and mis-
allocation of resources at SOEs? These are the questions that this
book seeks to address.
The GFC and the COVID- 19 pandemic have underscored the
emergency role of the State and its smooth, seamless reactivation
when necessary, for situations when private activity and markets are
disrupted.
According to the IMF, the COVID-19 pandemic of 2020 will result
in the worst recession since the Great Depression, far worse than
the GFC. All its consequences for macro-prudential economic
management, financial stability, and the global economy are as yet
unknown. But there can be no doubt that there will be sharp
declines in the level of output, household spending, employment
levels, corporate investment, and international trade. The crisis has
exposed a global lack of resilience, exacerbated by under-resourced
healthcare systems in most countries which have been overstretched
in coping with the pandemic while undertaking their normal
functions at the same time.
 Austerity policies pursued in so many countries over the last
decade to restore fiscal discipline appear to have eroded the very
public sector institutions that the world needed to manage the
coronavirus pandemic. The pandemic has underscored yet again that
faced with existential crises markets require support from the State.
They require support from the State when faced with the
possibility of their short-term extinction as preserving them is
necessary for long-term economic revival and survival. They need to
be protected and maintained to resume operations and be resilient
in the recovery stage.
Only the State can intervene in offering holistic solutions in such
desperate situations while attempting to balance a wide variety of
interests. In the face of the global pandemic in 2020, the State was
expected to do much more than just save companies and markets
when capital assets (like planes, ships, hotels, malls, manufacturing
plants, etc.) are forcibly rendered inoperative or mothballed. To
compensate for the loss of income and employment, resulting from
state-mandated isolation and distancing policies, the State was
expected, as a corollary, to protect minimal levels of individuals’
incomes, save future livelihoods, and prevent implosion by propping
up consumption and aggregate demand.
In the developed world, the State stepped up its role through
extended welfare and massive stimulus by extending credit and
making direct payments to businesses and individuals. Its actions
were funded effectively by almost unlimited money creation and not
by budgetary public financing which was already severely
constrained.
It is almost inevitable post this crisis that, with dramatically
expanded immediate lending to a vast number of firms that find
themselves in liquidity (and possibly future solvency) distress, the
State will eventually have to increase its ownership share of many
private companies. They include, for example, airlines, cruise
shipping firms, other firms in the travel/hospitality industries, as well
as major manufacturing units, public utilities that provide essential
services, and banks that lend to large and small businesses.
 The massive loans that the State has extended immediately to
such firms to avoid their closure, will need, inevitably, to be
converted into equity with the passage of time. That will be essential
to rejig debt-equity structures in ways that enable such firms to
avoid filing for bankruptcy, and instead, ensuring their long-term
financial survival on a sustainable footing. Thus, the State will
automatically (if reluctantly in many countries) increase its portfolio
of SOEs, as a consequence of the role, it has been obliged to play in
saving lives and livelihoods in a dire public emergency.
Beyond this, the need for an entrepreneurial state investing (or
co-investing with the private sector) in innovation to aid public
health has never been more intense or acute.
Is State capitalism fit for purpose to rise to this challenge? It is
perhaps too early to speculate on how the role of the State, and its
relationship with the private sector, will evolve as the world economy
builds in contingencies for emergency situations.
While SOEs are increasingly sought to play a role during
emergency situations, evidence suggests that they misallocate
capital and mismanage resources. In that case, will SOEs be
effective in emergency situations and play the role expected of them
in economic crises?
According to The Economist, most of the SOEs that raised equity
or debt financing through international capital markets between
2000 and 2010, had a dismal record around the world. Their share
of global market capitalization shrank from a peak of 22% in 2007 to
13% in 2014. SOEs accounted for just 4% of the market
capitalization in developed economies but 35% of that of emerging
economies in 2016 (FT, 2016). The root cause of that
underperformance was the egregious mis-allocation of capital by
SOEs. Given too much free licence by politicians and with little need
to satisfy government investors, their capital investment surged,
accounting for more than 30% of the total by large listed firms.
More than $2.5 trillion was invested in telecoms networks, hydro-
carbons exploration, exploitation, and marketing, and other large but
unproductive projects by SOEs since 2007. But much of that
investment has not proven to be as successful as expected. State-
Another random document with
no related content on Scribd:
dezer namen. Van sommige vleinamen zijn verkleinnamen afgeleid
in alle of schier alle boven vermelde verkleinvormen. Van den
vleinaam H a y o , bij voorbeeld, zijn afgeleid de verkleinnamen
H a e i s e , H a e i t e , H a e i t s e , H a e i k e en H a e i t s j e (in
Nederlandsche spelling H a a i s e , enz.); van B o a y e (B o y e )
komen B o a i t e , B o a i t s e , B o a i k e , B o a i t s j e (volgens
Nederlandsche spelwijze B o i t e , enz.); van J e l l e zijn afgeleid
J e l s e , J e l t e , J e l t s e , J e l k e , J e l t s j e , enz.

Nog een andere naamsvorm is van de vleinamen afgeleid; te weten:

de patronymicale vorm op ing eindigende. Deze vorm, het echte, het
ware Oud-Germaansche patronymicum aanduidende, kan dus van
oorsprongswegen geene eigenlijke mansvóórnamen in ’t leven
roepen; hij duidt veeleer een maagschapsnaam aan, en is dan ook,
als inga, ink of ing, veelvuldig bij de Friesche, de Sassische en de
Frankische volksstammen, die gezamenlijk het Nederlandsche volk
uitmaken, als uitgang van maagschaps- of geslachtsnamen in
gebruik. Niettemin, sommigen van deze patronymicale, op ing
eindigende namen zijn heden ten dage, als bij misverstand (’t welk in
dezen zin ook bij andere Germaansche volken voorkomt), nog bij de
Friezen als mansvóórnamen in volle geijkt gebruik. Als zoodanigen
mogen hier vermeld worden: A l i n g , A m e l i n g , A s i n g en
A s i n g a , B a l i n g , B a l l i n g , B o a y i n g (B o o y i n g ),
Ebbing, Eling, Haring, Hemsing, Henning,
N a n n i n g , Ts j a l l i n g (T j a l l i n g ), W a l i n g en nog enkele
anderen. [217]

De hedendaagsche Friezen hebben de gewoonte hunner

voorouders om de mans- en vrouwenvóórnamen te verminken en te
vervormen door vleivormen en verkleiningsvormen (overigens
geenszins eene navolgenswaardige gewoonte), getrouwelijk
aangehouden. Zij breiden dit gebruik zelfs nog meer uit. Niet enkel
dat zij die verkorte en verknoeide namen hunner voorvaders trouw in
gebruik houden, als of die wannamen heel wat eigens en bijzonders
waren, maar zij blijven ook nog steeds voortgaan met dit verknoeien
hunner namen in vlei- en verkleinvormen. Vele reeds zeer verkorte
en verdraaide namen, vooral vrouwennamen, mishandelen zij rustig
verder, zoo dat die namen ten langen leste gansch onkenbaar
worden. Van de volledige namen C a t h a r i n a en M a r g a r e t h a ,
beiden van Griekschen oorsprong en beiden van schoone
beteekenis (te weten: „de reine” en „de perel”), was bij de Friezen in
den loop der eeuwen reeds T r y n t s j e en G r y t s j e (T r ij n t j e en
G r i e t j e ) geworden. Maar het schijnt als of voor de
hedendaagsche Friezen die namen nog niet genoeg verkort en
verbasterd waren. Immers maken zij in het dagelijksche leven de
wannamen T i n e of T y n k e en N i n e of N y n k e van T r y n t s j e
of C a t h a r i n a , en K i k e van G r y t s j e of M a r g a r e t h a . Even
zoo verknoeit men D i r k of D u r k (voluit D i e d e r i k ) wel tot
D u y e , de vrouwennamen D i r k j e (beter D i e d e r i k a ) tot
D u k k e , S i b b e l t s j e tot P i b b e , J e l l e wel tot J e y e ,
J e l t s j e tot J e i of J e i k e , A e l t s j e (A a l t j e ) en B a u k j e tot
A e y e en B a e y e , A u k j e en B a r t e l t s j e tot A k k e en
B a k k e , H y l k j e en H i l t s j e tot H i k e en H i k k e , E e l k j e tot
E k e ; Ts j e a r d t s j e (T j e e r d t j e ) tot K e k k e , L u t s k e tot
L u k k e of L o k k e , J i t s k e tot J i k k e , R o m k j e tot P o m m e ,
F r o u k j e tot P o i , (S j o e r d t s j e ) tot S j u t t e , enz., enz. Deze
nieuwerwetsche en leelijke naamsmisvormingen van den laatsten
tijd worden thans in den regel niet meer in de schrijftaal opgenomen,
ofschoon A k k e , B a e y e (B a a y e ) en J e i k e ook al een enkele
maal in de boeken van den burgerlijken stand vermeld staan.
Intusschen—ware ’t honderd of twee-honderd jaren vroeger
opgekomen om R o m k j e te mismaken tot P o m m e en
S i b b e l t s j e tot P i b b e , licht hadden wij thans ook Friezinnen die
als P o m m e en P i b b e in het kerkelijke doopregister en bij den
burgerlijken stand te boek stonden. En [218]de geleerden, die
honderd jaren na ons zullen leven, zouden zich dan mogen
inspannen zoo veel ze wilden en navorschen wat ze wilden, de
oorsprong en de beteekenis van de namen P o m m e en P i b b e en
P o i , dan zekerlijk als zeer eigenaardig Friesch vermeld, zoude hun
een raadsel moeten blijven.

Nemen wij als een enkel voorbeeld om aan te toonen hoe zeer de
oude, volledige namen heden ten dage in Friesland verbasterd zijn,
den naam E k e in behandeling. E k e , zoo heeten eenige mij
bekende Friezinnen, althans zoo worden zij in het dagelijksche leven
genoemd. Eene enkele staat ook werkelijk in de kerk en ten
gemeentehuize als E k e geboekt. In den regel echter, die E k e
genoemd worden, staan als E e l k j e te boek. E k e ! korter kan het
niet! Want dat ke is slechts een aanhangsel dat den verkleinvorm
maakt; lam of laem, bij voorbeeld, wordt lamke, lammetje, in het
Friesch. Neemt men dat aangehangene ke weg, dan blijft er van den
naam E k e anders niet over als eene enkele E. Is dat nu een naam,
een eigene Friesche naam? Wel neen! E k e is een vleivorm, een
poppenamme van E e l k j e , dat weet men nog. En de naam
E e l k j e is op zijn beurt weêr een verkleinvorm, door achtervoeging
van het aanhangsel je, van den mansnaam E e l k e . Zoo maakt
men, door ze den verkleinvorm te geven, vrouwennamen van
mansnamen: P y t t s j e , (P i e t j e ) van P i e t (P i e t e r , P e t r u s ),
B a u k j e van B a u k e (B a v o ), enz. Met E e l k e zijn wij
intusschen nog lang niet waar wij wezen moeten. Immers de
mansnaam E e l k e is op zich zelven ook weêr een verkleinvorm,
door achtervoeging van ke gemaakt. De Friezen toch, hierin
onderscheiden van andere Germaansche volken, die slechts hunnen
knapen, zoo lang ze nog kleine kinderkens zijn, met verkleinnamen
noemen—de Friezen hielden en houden die namen in
verkleinvormen ook in gebruik als de kinderen tot knapen en
jongelingen, zelfs tot mannen zijn opgegroeid. Nevens E e l k e staat
E e l t j e , het eerste met den Frieschen, het laatste met den
Hollandschen verkleinvorm; beide mansnamen beteekenen het
zelfde, beiden zijn het verkleiningsvormen van E l e . In der daad
worden zij, die E e l k e of E e l t j e heeten, in den dagelijkschen
omgang dan ook wel E l e , genoemd. Maar met E l e zijn wij [219]ook
nog niet tot den oorspronkelijken vorm des naams gekomen. Ook
E l e is weêr een verkorte, een versletene vorm. E l e staat in de
plaats van E d e l e , en is door zeer gewone uitslijting van de d (de)
ontstaan. Ook in het Hollandsch zegt men wel eêl voor edel,
vereêlen voor veredelen, vooral in dichterlijken stijl. E d e l e is de
volle vorm van dezen naam, die onder ons nog in zoo menigen
verschillenden verklein- en vleivorm voorkomt. E d e l e is een naam
die eene beteekenis heeft, die eenen zin te kennen geeft. Immers de
naam E d e l of E d e l e beteekent in der daad de edele, de edele
man. E d e l of E d e l e is de nieuwere vorm van den Oud-Frieschen
mansnaam A t h a l , dat is A d e l . Zoo heette, volgens de
overlevering, de tweede Prins van Friesland, de zoon van den
eersten, van F r i s o , en hij leefde 245 jaren voor Christus’ geboorte.
En A t h a l of A d e l , dien naam hebben vele oude Friezen
gedragen. Ook is de naam van het roemruchtige Oud-Friesche
geslacht A d e l e n er van afgeleid, en niets als een patronymikum
van A d e l . 6 De vrouwelijke vorm van A t h a l of A d e l is A t h a l a
of A d e l a , en dezen naam hebben zekerlijk vele Friezinnen in den
ouden tijd gedragen. Welke vader gaf niet gaarne zulken schoonen
naam, schoon in beteekenis en schoon in klank, aan zijn dochterke?
Ook was deze naam niet alleen bij de Friezen, maar bij alle Oud-
Germaansche volken in gebruik. Ook bij de oude Franken, die
gedeeltelijk de Germaansche voorouders der hedendaags geheel
verwaalschte Franschen geweest zijn. De naam A d e l a der
Frankische vrouwen is nog als Adèle bij de hedendaagsche
Fransche dames in gebruik. Andere volken, niet het minst ook de
Hollanders, hebben ook hier in, als in zoo menige andere zaak, de
Franschen nagevolgd, en zoo is nu Adèle vrij wel een
kosmopolitische naam geworden.

De Friezen echter, trouw gehecht aan hunnen Germaanschen

volksaard, hebben zich steeds te edel geacht om zulke en
[220]andere Fransche en verfranschte namen en naamsvormen te
dragen. Zij hebben ze steeds, met betamelijke minachting, van zich
gewezen. Maar zoo er nu eene Friezin is, wier verknoeide naam
E k e haar verdriet, of zoo er eene Friesche moeder of grootmoeder
is, die er iets op tegen heeft dat haar kind of kleinkind E e l k e of
E e l t j e zal heeten zoo het een knaap is, of E e l k j e als het een
meiske is—wel nu—met die, en met honderden andere soortgelijke
verkorte en verknoeide namen staat of valt haar Friesdom niet. Dat
men dan de volle, onverbasterde, oude en schoone namen A d e l
en A d e l a , vol beteekenis, weêr in gebruik neme en in eere
herstelle! Bij dien vrouwennaam hoede men zich echter wel dat men
er geen Fransche Adèle van make! Men late, bij ’t uitspreken, den
klemtoon of de stemsate rusten op de eerste en op de derde
lettergreep, op A en a. Zoo draagt men eenen echten Frieschen
naam, in volledigen, schoonen vorm.

Bij ’t verknoeien en verbasteren van de oude, oorspronkelijke

Friesche mans- en vrouwennamen spelen de verkleinvormen eene
zeer groote rol. Wij hebben boven reeds gezien dat de namen
E e l k e en E e l t j e , E e l k j e en E k e alle vier verkleinvormen
vertoonen door de aanhangsels ke, tje, en je, en deze vormen
vinden wij terug in een zeer groot aantal hedendaagsche namen,
zoo wel van mannen als van vrouwen. Bij voorbeeld in A u k e en
B a u k e , in E p k e , H a r k e en Y k e , in W i l k e en U u l k e
(U i l k e ), in F o l k e en Ts j e p k e (T j e p k e ), in S i p k e en
W o p k e ; dan in H a e n t s j e (H a a n t j e ) en H a n t s j e , in
J e n t s j e en Y n t s j e , in L u u t s j e , R i n t s j e en W i l t s j e ,
(H a n t j e , enz.) allen mansnamen. En in A u k j e en B a u k j e ,
Y m k j e en S j o u k j e , F r o u k j e en H o u k j e , F e i k j e ,
F o e k j e en F o k j e , H i s k j e en L i s k j e , H y l k j e en
L i e u w k j e , L o l k j e en N a m k j e met O f k e en O e d s k e ,
M a e i k e en M i n k e , R i e m k e en R i n s k e , S y t s k e en
W y t s k e , S a e p k e (S a a p k e ) en S w o b k j e , Te a t s k e en
Y f k e , allen vrouwennamen. Deze en soortgelijke namen erkent
nog iedereen als verkleinvormen, omdat de aanhangsels ke, tje en je
nog heden zoowel in de schrijf- als in de spreektaal in volle gebruik
zijn. Anders is het met de Friesche namen die uitgaan op
verkleinende aanhangsels welke in de hedendaagsche spreek- en
[221]schrijftaal niet meer voorkomen. Slechts de man die de Oud-
Friesche taalkunde in het bijzonder heeft beoefend, verstaat dat er
verkleinvormen schuilen in de namen A t s e en W a t s e , S y t s e
en W y t s e , R e i t s e , W e i t s e en S w e i t s e , D o a i t s e en
H o a i t s e , H o a t s e en H a i t s e , F e t s e en J e t s e , T j i t s e
en R i t s e , in R i e n t s , B i e n t s en G r a e t s , in U u l t s e n en
L u u t s e n , in Y t s e n en M o n t s e n , in D o u w t s e n , J e l t s e n
en M a r t s e n ; verder in A b e l e en H e a b e l e , A n d e l e en
B a r t e l e , E a b e l e en D o e k e l e , L y k l e en R y k l e ,
S e a k e l e en S i b b l e , J a k k e l e , N a m m e l e en O e b e l e .
En toch is dit het geval. Het aanhangsel tse (ts, tsen) is een Oud-
Friesche verkleinvorm, en le eveneens. Dit blijkt ook hier uit dat
velen dezer namen nog heden ook in onverkleinde vormen bij ons in
gebruik zijn. Bij voorbeeld: A t t e (de vrouwelijke verkleinvorm
A t s j e is vooral niet zeldzaam), F e i t e , H a i t e en H o a i t e ,
T j i t t e of T i e t e , M o n t e , A b e , E a b e , B a r t , D o e k e ,
N a m m e n (uit den verkleinvorm N a m m e l e is de n van den
oorspronkelijken vorm N a m m e n gesleten, omdat de n en de l te
veel op elkanderen stooten), O e b e (O b b e of U b b o ), enz. Het
Oud-Friesche verkleinende aanhangsel ts is volkomen een en het
zelfde als het Nieuw-Friesche aanhangsel ke. Immers zijn k en ts of
tsj wisselletters in het Friesch. De ts of tsj neemt in het Friesch en
Engelsch dikwijls de plaats in van de k in de verwante Germaansche
talen. Men denke aan tsjerke en church tegenover kerk en kirche,
aan tsjiis en cheese tegenover kaas en käse.

De hedendaagsche Friesche uitspraak van het Hollandsche

verkleinende aanhangsel tje als tsje, bij voorbeeld bytsje voor beetje,
potsje voor potje, Pytsje voor Pietje, enz. is eigenlijk en
oorspronkelijk tjse, tse, of ke. Zoo dat men eigenlijk byttsje (byt-tsje
= bytke) moest schrijven, met Pyttsje, pottsje, enz. Immers de
woorden byt, pot, Pyt eindigen uit zich zelven reeds op t, en ’t
aanhangsel tje of tse of tjse begint er mede. Even eens moest men
A t t s e (At-tse = At-ke = At-tje = de kleine A t t o ) schrijven, met
Ts j i t t s e , L u u t t s e n , enz., in plaats van A t s e , Ts j i t s e ,
L u u t s e n . Die aangaande deze ts = k, en tse of tjse = ke als
verkleinend aanhangsel iets naders weten wil, leze eene zeer
belangrijke aanteekening van onzen taalgeleerde J. H. Halbertsma,
bij zijn verhaal De treemter fen it Sint-Antoni-Gasthuws. [222]

Ook een zeer oud verkleinend aanhangsel is le, dat achter namen
als E a b e l e , D o e k e l e , N a m m e l e geplaatst is.
Oorspronkelijk is het volkomen een en het zelfde als het
verkleinende achtervoegsel lyn bij de oude Hollanders en
Vlamingen, als lein bij de hedendaagsche Hoogduitschers, in de
woorden maegdelyn, oogelyn, vogellyn (niet vogelijn), en blümlein,
röslein, äuglein.

Achter den verkleinvorm ke eischt de Oud-Hollandsche, alsook de

Hoogduitsche uitspraak eene n (b.v. roosken, meisken, en röschen,
mädchen), waar de Friesche uitspraak die n achterwege laat:
roaske, fanke. En zoo is het ook met den uitgang lyn of lein, die in
het Friesch, zonder n, als le luidt. Zoo als de oude Friezen in deze
zaak deden, spreken nog heden de Zwaben in Opper-Duitschland,
die rösle, mädle zeggen; terwijl de Zwitsers in hun röseli, maidli de i
nog laten hooren, maar de n ook niet.

Eene bijzondere oorzaak van het verval der Friesche namen is

gelegen in het onverstand van allerlei vreemde, onfriesche
predikanten en pastoors, schoolmeesters, notarissen, ambtenaren
van den burgerlijken stand, enz. in Friesland. Van ouds schreven de
Friezen natuurlijk hunne Friesche namen volgens de Friesche
spelling en niet volgens de Hollandsche of eene andere. Trouwens,
eene andere schrijfwijze is ook niet mogelijk, ten zij men er niet om
geve zoo men onzin voor den dag brengt. Die Friesche spelling van
Friesche namen en woorden is de eenig goede, en is door alle
Friezen, die slechts een weinig gevoel voor taalzuiverheid, slechts
een weinig kennis van spelling en letterwaarde hebben, dan ook
steeds gevolgd tot in deze eeuw. Sedert de helft dezer eeuw zijn er
al meer en meer vreemde, onfriesche, meest Hollandsche
onderwijzers, predikanten, pastoors en ambtenaren in de Friesche
gewesten aangesteld geworden. Sommigen van deze
vreemdelingen, ja bijna allen, geven den Friesche taal geenszins de
eere die haar toekomt, waardeeren haar niet of minachten haar,
omdat zij haar niet kennen, omdat zij haar dwazelijk uit der hoogte
aanzien voor een verbasterd en leelijk volksdialect. Anderen zelfs
haten haar, haten de Friesche taal omdat zij hun moeielijkheden in
den weg legt in hun verkeer met het Friesche volk, haten haar omdat
de Friesche taal hen dwingt zich in te spannen en nog wat te leeren
—een zware eisch voor waanwijze [223]betweters. Die willen dan wel
het Friesch schoeien op de Hollandsche leest, het Friesch dwingen
in het Hollandsche spoor, met andere woorden: zij willen Friesche
namen en woorden schrijven volgens Hollandsche spelregels en—
begaan dan domheden, waar mede zij den waren Friezen ergeren.
Deze schadelijke invloed van vreemdelingen op de Friesche taal,
waartegen de Stand-Friezen dienen te waken en zich krachtig te
verzetten, blijkt ook uit de dwaze spelling waarin heden ten dage
sommige Friesche namen in nieuwsbladen en andere openbare
geschriften voor ’t licht komen. Daar vindt men wel S i e t s c h e en
W i e t s c h e , J e t s c h e en V e t j e met V o k e l t j e en
V r o u w k j e , Z w o p k j e en Z w e i t s e , R i n z e en B i n z e ,
Ta e k e en Ta e t s c h e , Z ij t z e en V o l k e r t geschreven, in
plaats van S y t s k e en W y t s k e , J e t s k e en F e t s j e (F e t j e ),
F o k e l t s j e (F o k e l t j e ) en F r o u k j e , S w o b k j e ,
S w e i t s e , R i n s e , B i n s e , Te a k e , Te a t s k e , S y t s e en
Folkert.

Die tweeklank ie in plaats van den enkelen klank dien de Friezen

met y afbeelden, die ie waarmede de Hollanders meenen de
Friesche zuivere, lange i (y of î) te kunnen weêrgeven, is in namen
als S i e t s e en W i e b r e n in het geheel niet op zijne plaats. De ie
is in het Friesch immers duidelijk een tweeklank, gelijk zij
oorspronkelijk in het Hollandsch ook was, en nog heet. De Friezen
laten in hunne uitspraak dan ook zeer te recht nog duidelijk hooren
dat de ie een tweeklank is, in tegenoverstelling met de Hollanders
die deze oude en zuivere uitspraak verloren hebben, en geen
onderscheid meer kennen tusschen ie en i of y. Immers in het woord
wiet (nat) laten de Friezen eenen gants anderen klank hooren als in
W y t (s k e ), een onderscheid dat het verstompte gehoor der
Hollanders niet meer schijnt te kunnen vatten.—De sch in woorden
als school, schoen, schip, visch, wasschen wordt in het Friesch,
even als in de Noordsche talen, als sk uitgesproken: skoale, skoe,
skip, fisk, waskje. Door deze Friesche uitspraak in de war gebracht,
meenen sommige waanwijze vreemdelingen ook de sk in de namen
W y t s k e , G e l s k e , A n s k e , enz. als sche te moeten
verhollandschen, en er W i e t s c h e , G e l s c h e , A u s c h e van
te moeten maken. Intusschen, de sk in W y t s k e , G e l s k e ,
A n s k e komt geenszins overeen met de Hollandsche sch. O neen!
Immers in deze en soortgelijke [224]namen is sk slechts eene
toevallige samenvoeging van letters. Hier staan de s en de k slechts
bij toeval naast elkanderen, en vormen geenszins eene bijzondere
letterverbinding. Hier behoort de s aan de lettergrepen W y t s ,
G e l s en A n s (A n s o ), en de k is de eerste letter van het
verkleinende aanhangsel ke. Dus W y t s - k e (W y t s - k e , de kleine
—of vrouwelijke—W y t s e ), en niet Wyt-ske, Wyt-sche of Wiet-sche.
—De Friesche taal kent geen letter ij, zooals de Hollandsche tongval
en het hedendaagsche geijkte Nederlandsch. Men kan, of liever mag
dus niet W ij t s e , S ij t s e , W ij b r e n , S ij b o u t schrijven.
W y t s e , S y t s e , W y b r e n , S y b o u t of S i b o u t moet het
wezen. Ook kent de Friesche taal niet de letters v en z. Die halve,
verloopene, vloeiende en suizende medeklinkers zijn te flauw en te
zwevende voor de Friesche tonge; zij worden in het Friesch door f
en s vervangen. Dat men dus niet Z ij t z e , B i n z e , Z w e i t z e en
Z w o p k j e , noch ook V e t j e , V r a n k , V e d d e , V o l k e r t of
V o l m e r schrijve, maar F e t s j e (F e t j e ), F r a n k , F e d d e ,
F o l k e r t , F o l m e r met S y t s e , B i n s e , S w e i t s e en
S w o b k j e . Even min schrijve men de bijzondere Friesche en
Engelsche tweeklank ea (in de woorden brea of bread, dea of dead),
waar deze klank in Friesche persoonsnamen voorkomt, als ae, als of
het een Oud-Hollandsche lange a ware. Dus niet A e b e , Ta e k e ,
Ta e t s c h e , A e d e , P a e z e n s gelijk men heden ten dage wel
doet, maar E a b e , Te a k e , Te a t s k e , E a d e (of Æ b e ,
Æ d e ) en P e a s e n s .

Mogen zulke misvormde namen nooit meer worden geschreven! Dat

de Friezen zich niet door allerlei vreemdelingen allerlei knollen voor
citroenen in de handen laten stoppen. Maar dat zij zuiver Friesch
mogen blijven, ook in de goede Friesche spelling hunner Friesche
namen! Immers, men kan geen Friesche woorden en namen, geen
Friesche klanken met Hollandsche letterteekens afbeelden. Die dit
nochtans doet, die W i e t s c h e schrijft en Z ij t z e , Ta e k e en
V e t j e , handelt even dwaas als de man die Engelsche, Duitsche en
Fransche namen met Hollandsche klanken en letterverbindingen
afbeeldt—die dus Dzjeems, Loedwieg en Zjaak, of Swensie,
Karrelsroe en Bordo schrijven zoude, in stede van J a m e s ,
L u d w i g , J a c q u e s , S w a n s e a , K a r l s r u h e en
B o r d e a u x . [225]

Alles wisselt, verandert, verslijt, teert uit, sterft af, in ’t

ondermaansche. Alles! Ook de bijzonderheden in zeden, taal en
kleeding der Friezen, al hoe trouw anders de Friezen in den regel
ook gehecht zijn aan de eigenaardigheden, door hunne edele en
roemrijke voorouders hen overgeleverd. In deze zaken toch zijn de
hedendaagsche Friezen geenszins meer de zelfden, die ze van ouds
geweest zijn, die ze nog voor honderd en voor vijftig jaren waren.
Zelfs kan de opmerkzame veel korter tijdsbestek noemen, om
veranderingen aan te toonen. Ook in de Friesche mans- en
vrouwennamen doet zich deze wisseling en verslijting, dit afsterven
of buiten gebruik raken bemerken—al is dit ook betrekkelijk gering
en weinig, veel minder dan bij onze stamverwante volken met hunne
volkseigene namen geschiedt. Maar toch droeg deze en gene onder
onze voorouders in de middeleeuwen en later eenen naam die thans
onder ons niet meer gehoord wordt. Ja zelfs in de vorige eeuw nog
kwamen onder de Friezen sommige namen, goed Oud-Friesche
namen voor, die men thans slechts uiterst zeldzaam of in het geheel
niet meer aan kinderen geeft, ’t en zij dan in veranderden vorm, als
R i c h j e voor R i x t a , L u t s k e voor L u x t a , J e l t s j e voor
J i l d o u , R e i n t s j e voor R e i n o u . Ook in deze zaak heerscht —
— de mode! Sedert de helft dezer eeuw vooral schijnt het alsof de
Friesche namen sommigen ontaarden Friezen niet meer goed
genoeg zijn. Die verbasterden en verbijsterden tooien hun kroost,
dwaas genoeg! liever met de romantische namen van allerlei
vreemde lui, vooral liefst met Fransche en Engelsche namen, dan
met de eenvoudige en eerlijke namen der eigene voorouders. Hier
en daar is er onder ons eene ijdele moeder en een zwakke vader die
aan zoontje of dochterke niet den Frieschen naam geven van
hunnen eigenen vader, van hunne eigene moeder, gelijk de Friesche
zede dit van ouds eischt, maar eenen vreemden, eenen
zoogenoemd mooien naam. Daartoe wordt dan de Friesche naam,
die het kind rechtmatig toekomt, verknoeid en verdraaid,
zoogenoemd verfraaid, maar in der daad misvormd en onkenbaar
gemaakt. Of wel—men bedenkt maar eenen geheel vreemden
naam, hoe vreemder en romantischer, hoe mooier; bij voorbeeld:
A u r e l i a voor A u k j e ; E l l a voor J e l t s j e ; H e n r i voor
H a r k e ; G e o r g voor G o s s e ; T i t u s voor T i e t e of Ts j i t t e ,
enz. [226]Dwaas, die zoo handelen! Onwaardig, onfriesch, die zoo
doen! Zal men den kinderen de oude en eervolle namen der eigene
ouders en voorouders onthouden, die kenmerken hunner Friesche
afstamming, de edelste onder de Germanen? Zal men ze tooien (?)
met de soms verachtelijke namen van vreemde schurken en
schelmen, hoeren en snoeren misschien? Neen immers! Geen ware
Fries, geen Stand-Fries zal aldus zijn kroost ontadelen.

Behalve deze dwaze en treurige gezindheid, die het vreemde,

opgesmukte, opzichtige, gekunstelde in alle opzichten verkiest
boven het eigene, eenvoudig-schoone, degelijke,—eene gezindheid
die gelukkiger wijze onder de Friezen nog weinig voorkomt, minder
dan bij eenig ander volk—is daar nog eene andere reden die het
uitsterven en verbasteren van Friesche namen ten gevolge heeft.
Die reden is gelegen in de meening welke niet weinigen, overigens
goed Frieschen Friezen eigen is, dat de Friesche namen leelijk zijn,
leelijk klinken, dat het slechts zinlooze klanken zijn, en dat zij den
dragers van die namen iets onbeschaafds, iets weinig
gedistingueerds (basterd-woorden passen bij verbasterde
gezindheden) zouden verleenen. En fijn beschaafd en gepolitoerd
(op zijn Fransch, God betere ’t!), ook gedistingueerd (al is het dan
ook valsch) willen er heden ten dage zoo velen zijn!
Nu—ik wil hier ook niet ten eenen male ontkennen dat sommige
Friesche namen, zoo wel van mannen als van vrouwen, in der daad
niet schoon van klank en vorm zijn. Ik kan mij zeer wel voorstellen
dat deze of gene, met een fijn ontwikkeld gehoor en met goeden
smaak begaafd, namen als S j e r p , N a m m e l e , O e g e ,
Oebele, Goaitsen, Durk, Harm, Freark, Olfert,
H o a t s e , J i s k , G o u k e , G u r b e , W o p k e , namen als
Eke, Baeye, Akke, Wobbeltsje, Gatske,
Jisseltsje, Nammentsje, Murkje, Jaeike,
S j o e r d t s j e , leelijk, zeer leelijk, op den duur ondragelijk vindt.
Maar aan deze, in zich zelven reeds misvormde, verkorte namen is
men immers ook niet gebonden! Men kan die namen in hunnen
oorspronkelijken, volledigen, onverbasterden vorm herstellen. Dan
zijn ze niet leelijk, noch zonder zin. Hier boven hebben wij dit reeds
aangetoond bij ’t behandelen der namen E k e of E e l k j e , E e l k e
of E e l t s j e met S j o e r d en S j o e r d t s j e , F r e a r k en S i e r k
enz. Als eene kleine proeve, hoe men in deze zaak te handelen
[227]hebbe, wil ik aan het einde van deze verhandeling een lijstje
geven van eenige hedendaagsche, verbasterde en verkorte Friesche
namen, met hunne Oud-Friesche, volledige vormen daar achter.

Al geef ik toe dat eenige, zelfs vele hedendaagsch Friesche namen

leelijke, wanklinkende, onbehagelijke vormen vertoonen, dit is toch
geenszins bij allen het geval. De mansnamen A l l e r t , E d s a r d of
I d s e r t , A l e f , A l g e r , A y o l t (meest in Groningerland in
gebruik), B r u c h t , F r a n k , J i l d e r t , W y b r a n d , S y b r a n d
en G e r b r a n d , O n n o , G e r l o f , Ts j a l l i n g , H a y o ,
Hillebrand, Hubert, Hero, Ivo, Meinert,
R e i n d e r t , Ta c o , H a r t g e r , en de vrouwennamen
B r e c h t j e , Y m k j e , S i b r i c h en W i b r i c h , A u k j e ,
M i n k e , W y t s k e en S y t s k e , W y p k j e , R i n s k e , E l s k e ,
G e e s k e zijn namen die, al zijn het ten deele ook slechts
verdraaide en verkorte namen, toch geenszins leelijk van klank en
vorm zijn te noemen. Deze en vele soortgelijke namen hebben in de
mansnamen iets krachtigs, edels, manhaftigs, in de vrouwennamen
iets liefelijks, ongekunstelds, dat Fries en uitman behaagt. Maar, het
zij dat men nu deze namen in deze vormen aanhoude of afschaffe,
het zij men ze tot hunne oorspronkelijke zuivere vormen terug
brenge, men wachte zich wel die namen nog meer te verdraaien, in
de meening ze te verfraaien. Ware misbaksels en monsters van
namen zijn er al, door dat zoogenoemde „mooier maken”, door
weinig belezene en weinig beschaafde, door smakelooze menschen
tot stand gebracht. Die R o m k j e tot R o m e l i a , W o b k j e tot
W o b b i n a , G e e s k e tot G e z i e n a , E l s k e tot E l z i e n a ,
A a l t j e tot A l i d a , J e l t j e tot J e l l i n a , S j o e r d t j e tot
S j o e r d i n a , F o k e l t j e tot F o k e l i n a , of D o e d e tot
D o e d e r u s , S i b b l e tot S y b i l l u s , A n n e tot A n n e e ,
F e d d e tot F e d d e r u s , E a b e l e tot A b e l i u s , T i m e n tot
T i m o t h e u s , B a r t e l e tot B a r t h o l o m e u s , J e n t j e tot
G e n t i u s , H e s s e l tot H e s s e l i u s , J i l l e r t tot J i l l a r d u s
maakt, geeft daar door een bewijs van onverstand en wansmaak.
Gelukkig is deze dwaasheid bij ons Friesche volk tusschen Flie en
Lauwers, dus bij de kern des geheelen Frieschen volks, veel minder
in zwang dan bij de andere Friesche stammen, vooral bij
Groningerlanders en Oost-Friezen. Dezen maken van R o e l f k e ,
S w a a n t j e , G e r k j e , G e e r t j e , L a m m e c h i e n en
L u b b e c h i e n (in ’t [228]eigenlijke Friesland L a m k j e en
L u b k j e ), van F r o u k j e , enz. R o e l f i n a , S w a a n t i n a ,
G e r c o l i n a , G e e r t j e d i n a , L a m m e c h i e n a en
L u b b e c h i e n a , F r o u k e l i n a , enz.; de Oost-Friezen van
H a i k e (de vrouwelijke vorm van H a y o ), H a y o n e t t a en
H a y o l i n a , van G e e s k e , H i l k e en L u b k e wel G e e s k e a ,
H i l k e a en L u b k e a . Dit zijn ware monsters van namen,
wannamen, die hoe eer hoe liever buiten gebruik moeten gesteld
worden, en die geen waarlijk beschaafd man zijnen kinderen geven
zal. Dan nog maar liever geheel vreemde namen, zoo als zij doen
die eenen knaap, welke naar zijnen grootvader H e t t e of T i e t e
moest heeten, H e c t o r of T i t u s noemen, of een meiske dat den
naam van hare grootmoeder A u k j e of H e i l t j e toekwam,
A u r e l i a of H e l e n a noemen—al geeft zulke handelwijze dan ook
getuigenis van onfriesche gezindheid, van weinig gevoel voor de
eere van ’t eigene volk, van de eigene voorouders. Dat men echter
oorspronkelijk onfriesche namen als K l a a s , T h ij s , P i e r , J a n
en K e e s , als N e e l t j e , L e e n t j e , T r ij n t j e , G r i e t j e ,
A n g e n i e t j e , M a r t j e , enz., die grootendeels ook bij de
Hollanders en andere Nederlanders in deze vormen voorkomen,
terug brengt tot de oude volle vormen N i c o l a a s , M a t t h e u s ,
Petrus, Johannes, Cornelis, Cornelia,
M a g d a l e n a , C a t h a r i n a , M a r g a r e t h a , A g n e s en
M a r t h a , daar kan niemand wat op tegen hebben. Dat druischt niet
in tegen den goeden smaak. In tegendeel, die volle namen zijn verre
weg te verkiezen boven de hier vermelde verdraaide en ingekorte
verbasteringen daar van.

Reeds in de vorige eeuw is men begonnen sommige Frieschen

mansnamen, die op eene toonlooze e eindigen (H o b b e , Y n t e ,
H a r k e ), welluidender, aannemelijker te maken door die e met eene
o te verwisselen, en dus van bovengenoemde namen H o b b o ,
I n t o , H a r c o te maken. Deze namen, op o eindigende, vertoonen
in der daad, volkomen of ten naasten bij, de Oud-Friesche vormen,
waarvan de namen op toonlooze e slechts verbasteringen,
afslijtingen uitmaken. Men handelt dus zeer redelijk zoo men die
oorspronkelijke o weêr in zijn recht herstelt. Ook zijn deze
naamsvormen, op o uitgaande, eigenlijk nooit geheel buiten gebruik
geweest, ook in de zestiende en zeventiende eeuw niet. [229]In
sommige aanzienlijke maagschappen hield men dien vorm op o
steeds in gebruik, al was het dat bij boeren, burgers en geringe
lieden de toonlooze e in plaats van die o getreden was. In Oost-
Friesland en Groningerland is deze o nooit zoo algemeen door de e
verdrongen geweest, als in Friesland bewesten Lauwers. Ook heden
nog treft men in die gewesten meer Friesche namen in hunnen
oorspronkelijk op o uitgaanden vorm aan, dan in ’t eigenlijke
Friesland. Men kan veilig de namen, op toonlooze e eindigende, in
beteren vorm herstellen door eene o de plaats van die e te doen
innemen; door bij voorbeeld van A i s e en van S i b e , van H a l b e
en van W y t s e , van R i n s e en van M i n n e , van A t s e en van
L y k e l e te maken A i s o en S i b o , H a l b o en W y t s o , R i n s o
en M i n n o of M e n n o , A t s o en L y k l o . Maar men doet beter,
men handelt in taalkundig opzicht wetenschappelijker, men bereikt in
den regel ook beter zijn doel (te weten het herstellen der namen in
zuiverder en welluidender vormen), zoo men die namen welke op tse
en le uitgaan (A t s e , F e t s e , S e a k e l e , L y k e l e , O e b e l e )
en die, gelijk op bl. 213 en vervolgens reeds is aangetoond, eigenlijk
slechts verkleinvormen zijn—eerst herstelle in den oorspronkelijken,
onverkleinden vorm, en er dan de o achter plaatse. Zoo men dus
van A t s e en F e t s e (A t - t s e en F e d - t s e , de kleine A t t e en
de kleine F e d d e ) maakt A t t o en F e d d o ; van S e a k e l e en
O e b e l e , S a c o en U b o (men spreke O e b o ). Zie hier, als
verdere voorbeelden, eenige Friesche mansnamen in den
hedendaags meest gebruikelijken, versletenen vorm, met den
oorspronkelijken Oud-Frieschen vorm er achter.

A b b e —A b b o .
A b e , A b e l e , E a b e , E a b e l e —A b o .
A d d e —A d d o .
A d e , E a d e , E d e —A d o , E d o .
A g e —A g o .
A g g e , E g g e —A g g o , E g g o .
A i k e —A i c o .
A i l k e —A i l c o .
A i s e , E i s e —A i s o , E i s o .
A l e , A l l e —A l o , A l l o .
E p p e , E p k e —E p p o , E p c o .
A t e , A t t e —A t o , A t t o .
A u k e —A u c o , A v o .
B a u w e , B a u k e —B a v o .
B o u w e , B o u k e —B u v o .
B o t e —B o t h o .
B r u i n —B r u n o .
D o e d e —D o d o .
D o e k e , D o e k e l e —D u c o , [230]in zuiverder, onverkleinden
vorm echter D o d o .
E d e —E d o .
E e l k e , E e l t j e —E e l c o ; in zuiverder, onverkleinden vorm
echter A d e l .
F e y e , F e i k e —F e y o , F e i c o .
F o k k e , F o e k e —F o c c o , F u c c o .
F o l k e —F u l c o .
H a y e , H a i k e , H a i t e , H a i t s e —H a y o , H a i c o ; de
laatste vorm is niet te verkiezen.
H e r e , H e e r e , H e a r e , H j e r r e —H e r o .
O e d s —O d o , U d o (spreek O e d o ).
O e n e —O n n o , U n o (spreek O e n o ).
P o p p e , P o p k e —P o p p o , P o p c o ; de laatste vorm is
niet te verkiezen.
S a k e , S a k e l e , S e k e l e , S e a k e l e —S a c o .
Ta k e , Te a k e , Te k e , Te k e l e , Te a k e l e —Ta c o .
S c h e l t e —S c e l t o .
S o l k e —S o l c o .
Ta d e , Te a d e —Ta d o .
T i e d e , T i e t e , T j i t t e , T j i t s e —T h i e d o of T h e o d o .
S i b e , S i b b e , S i p p e , S i p k e , S i b b e l e —S i b o ,
Sibbo.
 W i b e —W i b o .
U i l k e , U i l t j e , U i l t z e n —U l o .
W i t e , W i t t e , W y t s e —W i t o .
W o b b e , W o p , W o p k e —W u b b o .

Van deze soort van eenvoudige, zoogenoemde stamnamen zijn

H a y o , H u g o , O n n o , O t t o , M e n n o , B e n n o , enz.
steeds in gebruik geweest, ook bij de andere volksstammen in de
Nederlanden en Duitschland.

Geheel in overeenstemming met de bovengenoemde mansnamen

kan men de toonlooze e, waarop vele hedendaagsch Friesche
vrouwennamen eindigen, veranderen in eene a. Die namen
herkrijgen daar door veelal hunnen ouden, oorspronkelijken vorm, en
worden tevens welluidender en aannemelijker. Zoo kan men van
Te t , Te t t e of Te t s j e maken Te t t a , van A t h of A t s j e A t t a ,
en M i n n a van M i n k e of M i n t s j e .

De Friesche vrouwennamen komen heden ten dage meest in

verkleinvormen voor; gaan dus veelal op je, tje, kje, ke uit. Zoo men
deze onnoodige, meestal leelijke verkleinvormen eerst van de
namen afneemt, en dan eene a voegt achter den overblijvenden
[231]naamsstam, dan verkrijgt men in den regel den oorspronkelijken
vorm van den naam. Zoo men dus van Y t s j e of I t s j e (eigenlijk
I d - t j e of Y d - t j e ) den verkleinvorm tje wegneemt, en achter den
overblijvenden naamsstam I d of Y d eene a voegt, is de naam in
zijnen oorspronkelijken en schoonen vorm I d a hersteld.

Zie hier, als verdere voorbeelden, eenige Friesche vrouwennamen in

den hedendaags meest gebruikelijken vorm, met den
oorspronkelijken Oud-Frieschen vorm daar achter.
D e t j e —D e d d a .
E l s k e , E l s j e —E l s a .
F r o u k j e —F r o u w a , F r o w a ; de laatste is de beste vorm.
H e i l t j e —H e i l a .
H i l t j e , H i k k e , H y l t j e , H y l k j e , H i k e —H i l d a .
H o u k j e , H o l k j e —H o l d a .
Y n s k j e —I n a .
J e l t j e , J e i k e —J e l l a .
B o n t j e —B o n n a .
B o t j e —B o t h a .
M e i n t j e —M e i n a ; in den alleroudsten vorm M e g i n a of
Magina.
F e t j e , (F e d - t j e )—F e d d a .
F o k j e , F o e k j e , F o k e l t j e —F o c c a , F u c c a , F o c a .
Y m k j e , I m k j e , E m k j e —I m a , I m m a , E m m a .
E a d s k e , A t j e —A d a .
R e i n t j e —R e i n a ; in den alleroudsten vorm R e g i n a of
R a g i n a , waarbij men echter niet aan het Latijnsche woord
regina (koningin) te denken hebbe.
G e e s j e , G e e s k e —G e s a . De meer bijzonder Oud-
Duitsche vorm G i s e l a (ook een verkleinvorm), kan ook zeer
wel in de plaats van G e e s k e genomen worden.
E p k j e , E p j e —E p p a .
A a f k e —A v a .
D o e t j e (d.i. D o e d - t j e ), D o e k j e , D o e k e l t j e —D o d a .
D o u t j e , D o u w t s e n —D u v a .
D i e u w k e , D i e u w e r t j e —D i u v a , D i e t w a r a ,
Thiadware.
H a i t s k e , H a i k j e , H a i t j e —H a y a .
G e e l t j e , G e a l t j e —G e l a .
H i t j e (H i d - t j e )—H i d d a .
T i e t j e —T h i e d a of T h e o d a .
De namen A d a , E m m a , I d a zijn van ouds her ook bij andere
Germaansche volken buiten Friesland in gebruik gebleven. De
meeste overigen hebben alleen de Friezen behouden. [232]

Ten slotte nog geef ik hier eene lijst van Friesche persoonsnamen in
hunnen hedendaagschen, verbasterden en verkleinden vorm, met
de oude, oorspronkelijke, volle vormen daar achter. De letters m en v
achter de namen duiden aan of zij mans- of vrouwennamen zijn.

A a r t , A r e n t , A a n m.—A r n of ook A r n o l d .
A l g e r . m.—A d e l g a r .
A l l e r t . m.—A d e l h a r t .
A n d e l e . m.—A n d o .
A a f j e , A a f k e . v.—A v a of ook A b a .
A a l t j e . v.—A d e l a .
A n s k e . m.—A n s o .
A u k e . m.—A u d o , A u c o of A v o .
A u k j e . v.—A u d a of A v a .
B e a n , B a a r t , B e e r t , B e r e n d , B a r e n d , m.—
Bernhard.
B a a r t j e , B a a t j e , B e r e n d j e (B e r e n d i n a ). v.—
Bernharda.
B a u w e . m.—B a v o .
B a u k j e , B a a i e . v.—B a v a .
B a r t e l e , B a r t l e . m.—B a r t of B r e c h t en B a r t h o l d .
B a r t e l t j e , B a r t j e , B r e c h t j e , v.—B a r t h a of
B e r t h a , of B r e c h t a en B a r t h o l d a .
B o u w e . m.—B u v o .
B o u k j e . v.—B u v a .
B i n n e , B i n s e , B e n t e , m.—B e n n o .
Bentje, Benskje, Bints, Binke, Bintje,
B i n t s k e , v.—B e n n a .
B e n n e r t , B i n n e r t . m.—B e r n h a r d .