Tematem mojej rozprawki będzie film „Przerwana lekcja muzyki” w reżyserii Jamesa

Mangolda, który jest adaptacją książki Susanny Kaysen o tym samym tytule. Autorka książki
jest równocześnie jej główną bohaterką, ponieważ są to jej wspomnienia z pobytu w sszpitalu
psychiatrycznym McLean w australijskim Belmont. Filmowa adaptacja jest jednak
wzbogacona o pewne wątki i w niektórych momentach odbiega od prawdziwych wydarzeń
opisywanych w pamiętniku Susanny.

Akcja filmu toczy się w latach 90tych XX w. 19-letnia Suzanna trafia do psychologa z
powodu przypadkowej, jak twierdzi gł. bohaterka, próby samobójczej. Doktor po pobieżnym
wywiadzie i oględnym badaniu decyduje o konieczności wysłania dziewczyny na tymczasowy
„odpoczynek” do pobliskiego zakładu w Belmont. Poznajemy tam pozostałe pacjentki z
różnymi przypadłościami takimi jak zaburzenia osobowości, nerwica natręctw, depresja,
schizofrenia oraz uzależnienie od heroiny. Najbardziej barwną i przykuwającą uwagę postacią
jest jednak socjopatyczna Lisa Rowe, grana przez Angelinę Jolie. Niesamowicie pewna siebie i
charyzmatyczna jest leaderką w grupie pacjentek. Lisa często ucieka ze szpitala, nie przyjmuje
podawanych jej leków, buntuje się przeciwko personelowi i sprawia różnego rodzaju
problemy, za co często ląduje w izolatce. To właśnie ona miała największy wpływ na
zachowanie i myślenie Sussan.

Film stawia wiele pytań, na które współcześnie wciąż szukamy odpowiedzi. A

mianowicie, czym są choroby i zaburzenia psychiczne? Kto jest chory? Jak może wpłynąć na
ludzi pobyt w takim ośrodku jak szpital psychiatryczny? Czym tak naprawdę jest norma i jak
społeczeństwo reaguje na różnego rodzaju odstępstwa od niej?

Nawet za lekkie odstępstwo od ustalonych z góry norm można było zostać uznanym
za „wariata”. 19-letnia dziewczyna mająca duże możliwości ze względu na dobrze usytuowaną
rodzinę, jednak bez planu na ukończenie szkoły wyższej, bez ambicji i osiągnieć – tak właśnie
mogli widzieć to lekarze, czy to właśnie zadecydowało ostatecznie o posłaniu jej do ośrodka
McLean? Suzanna początkowo buntuje się naśladując swoją przyjaciółkę Lisę, jednak po ich
wspólnej ucieczce, akceptuje postawioną diagnozę, znajduje w sobie chęć powrotu do
zdrowia i decyduje się na współprace z lekarzami. Ostatecznie wychodzi jej to na dobre, czuje
się dużo lepiej i może wrócić do normalnego funkcjonowania. „Nadal nie wiem co oznaczała
moja diagnoza. Czy kiedykolwiek byłam szalona? Czy może życie jest szalone?” w takich
słowach żegna się z ośrodkiem, by wrócić do „normalnego” życia.

Zdrowie psychiczne to temat często poruszany we współczesnych mediach. Nie bez powodu.
Wiele młodych ludzi boryka się z różnego rodzaju problemami psychicznymi, czego skutkami często są
trudności w codziennym życiu, jak również wzrost liczby prób samobójczych wśród młodych osób. W
Polsce w roku 2021 odnotowano aż 1496 prób samobójczych wśród dzieci i młodzieży poniżej 18 roku
życia. W stosunku do roku 2020 jest to wzrost o aż 77%. Stał się to temat medialny, wokół którego
narosło wiele mitów, ale również przyczyniło się to do powstania wielu różnych kampanii oraz badań
mających na celu dogłębne opisanie tematu chorób i zaburzeń psychicznych. Choć w dzisiejszych
czasach temat ten nie wydaje się być już tematem tabu, uważam, że wciąż należy ten temat poruszać i
dowiadywać się coraz więcej, by móc wyjaśniać krzywdzące mity i błędne założenia dotyczące
zdrowia psychicznego. Myślę, że bardzo dobrym krokiem do poprawienia sytuacji w naszym kraju
byłoby wprowadzenie do podstawy programowej już na etapie wczesnoszkolnym przedmiotu
dotyczącego zdrowia i higieny psychicznej. Dobrym rozwiązaniem byłyby też indywidualne wizyty u
psychologa np. na koniec lub początek roku, mające na celu sprawdzenie ”stanu” ucznia/uczennicy.
Jeśli to niczym by nie skutkowało może potrzeba jeszcze innego rozwiązania, jednak jedno jest pewne
– nie można tego tak zostawiać, nie można ignorować tak ważnej dla społeczeństwa kwestii.