MADNESS OF THE HORDE KING

HORDE KINGS OF DAKKAR BOOK 3

ZOEY DRAVEN

PROLOG

Okna strzelistych wieżyczek wyglądały jak złote klejnoty, lśniące i błyszczące, wabiące mnie
w ciemności. Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego. A miasto miało wiele, wiele
wieżyczek, jedne wyższe od innych, inne szersze, a jeszcze inne tak wąskie, że zdawały się
znikać w nocy. Zadrżałem jednak, myśląc, że pomimo całego piękna miasta, z daleka
przypominało ono broń, ze swoimi kolczastymi wieżami i świecącym, witającym światłem.
Pułapka. Mającą zwabić ofiarę, by ją pożreć. Znów zadrżałem. Wzdychałam, chciało mi się
wymiotować od tego, co miałam zrobić. Moje obolałe stopy przypominały głazy w cienkich
pantoflach, wykonanych z przetopionej skóry Ghertun. Wytrzymały moją podróż z Martwej
Góry, ale teraz wydawały trzeszczące dźwięki, które sprawiały, że mój brzuch burczał ze
wstrętu, gdy zbliżałam się do otoczonego murem, błyszczącego miasta. W moich oczach już
zbierały się łzy. Czułam ucisk w klatce piersiowej i w gardle. Przyjemne, chłodne nocne
powietrze nie koiło mojego strachu, ale zmusiłam się do przypomnienia sobie czegoś
dobrego. Przypomniałem sobie, że przynajmniej mróz minął, bo inaczej już dawno umarłbym
z ekspozycji. Gdybym wyszedł z Martwej Góry kilka tygodni wcześniej, już bym nie żył,
zamarznięty, siny i samotny. Teraz byłem tylko jedną z tych rzeczy... ale nie byłem pewien,
czy wolałbym być pozostałymi dwoma. Brama wejściowa znajdowała się w niewielkiej
odległości. Była wykonana ze złota, złota Kakkari. Z bezpiecznego skraju lasu, który otaczał
szeroką drogę prowadzącą do bramy, naliczyłem czterech strażników, ubranych w zbroje
Dakkari z platerowanego złota. Spojrzałem na stal ich ostrzy połyskującą w świetle księżyca,
przełknąłem ciężko, po czym wycofałem się głębiej w cień lasu. Tchórz, szepnął mój umysł.
Stawka jest wysoka. Wstrzymałam oddech i łzy zaczęły spływać mi po policzkach. Byłam
przerażona, ale dla mojej rodziny zrobiłabym wszystko. Nawet jeśli oznaczałoby to pójście na
śmierć. Podążając za małym, tryskającym strumieniem, przeskanowałam obwód kamiennego
muru przez gęste, czarne drzewa. Zajęło mi trochę czasu, by go znaleźć, ale w końcu
dostrzegłem miejsce, w którym strumień wpływał pod mury miasta. Znajdowała się tam
niewielka brama, przez którą przepływał strumień, z kratami ledwo wystarczającymi, by
przecisnęło się przez nie dziecko. Biorąc głęboki oddech, wyszedłem z lasu i szybko
podbiegłem do bramy, przykucając pod ścianą w ciemności, a moje serce waliło tak głośno,
że byłem pewien, że strażnicy przy wejściu to usłyszą. Następnie przecisnęłam się przez
kraty, chwiejąc się i poruszając kośćmi, nagle wdzięczna, że nie mam pełnych krągłości mojej
siostry, podczas gdy wcześniej zawsze byłam zazdrosna. Biorąc błoto i szlam z dna
strumienia - chociaż smród był zgniły - pokryłam włosy, przyciemniając kolor, szorując je do
korzeni, stary nawyk i stary strach przed ostrzeżeniami mojej matki. Dopiero gdy upewniłam
się, że nie prześwituje przez nie biel, naciągnęłam kaptur ciężkiego płaszcza. Wpatrywałam
się w koniec tunelu, gdy woda pieściła moje kostki. Blask miasta sprawiał, że woda przed
nami miała złoty kolor. "Do brzucha bestii" - szepnęłam, po raz pierwszy od lat ośmielając się
odezwać, przypominając sobie historię, którą Maman opowiadała nam w dzieciństwie.
Chciałam zwinąć się w kłębek w wąskim, ciemnym tunelu i nigdy więcej się nie ruszać.
Wyobrażałem sobie siebie jako kości unoszące się między prętami bramy i ponownie
spływające w dół strumienia. Zamiast tego szedłem naprzód. Gdy to zrobiłem, zdałem sobie
sprawę, że całkiem możliwe, iż byłem pierwszym człowiekiem, który kiedykolwiek postawił
stopę w stolicy Dakkari, Dothik.
ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ciemna alejka Dothik wydawała się być wytchnieniem. Choć o tej porze miasto było
spokojne, wciąż można było spotkać mężczyzn i kobiety potykających się o napar, a ich
pijackie, hałaśliwe śmiechy rozbrzmiewały w nieruchomym powietrzu. Zacisnęłam zęby i
oparłam się plecami o ścianę zaułka, spoglądając w dół wąskiego wejścia. Budynek burdelu
znajdował się po lewej. Po prawej tawerna. Dothik było ostatnim miejscem, w którym
chciałam się znaleźć, ale Dothikkar wezwał nas wszystkich teraz, gdy mróz minął. Frustracja
narastała w moich wnętrznościach. Właśnie poprowadziłem swoją hordę na wschód, na
terytorium ungira , gdzie mieliśmy pozostać przez kilka cykli księżycowych. Ungira były
niebezpiecznymi bestiami, najbardziej agresywnymi i terytorialnymi ze wszystkich zwierząt
na Dakkarze. Nie podobało mi się, że moi darukkarze, wojownicy hordy, będą polować po
raz pierwszy w sezonie pod moją nieobecność. Wszystko mogło się zdarzyć. Kiedy po mojej
lewej stronie otworzyły się małe drzwi, warknąłem, a moja ręka powędrowała do miecza na
biodrze. Małe, zdyszane sapnięcie sprawiło, że moje uszy drgnęły, a ogon machnął
niespokojnie za mną. Zdałem sobie jednak sprawę, że to tylko burdelowa dziwka, równie
zaskoczona moją obecnością, co ja jej niespodziewanym wtargnięciem. Oderwałem dłoń od
rękojeści ostrza i spojrzałem na nią zwężonymi oczami. Jej pełne usta były pomalowane na
czarno. Jej czerwone oczy prześlizgiwały się po moim ciele, bez wątpienia zastanawiając się,
czy mam złoto, by jej zapłacić, gdyby się do mnie zbliżyła. Ale sprawiłem, że była ostrożna,
niezdecydowana. Jej instynkt ostrzegał ją przede mną. Pomyliła ciemny uśmiech, który
pojawił się na moich rysach, z zainteresowaniem. Pomimo lepszego osądu, zeszła po krótkich
schodach do miejsca, w którym byłem ukryty w ciemności. Kiedy znalazła się przede mną,
rozchyliła szatę, jej ciało było nagie, piersi pełne, a sutki pomalowane na złoto, choć mieniący
się kolor był rozmazany, jakby inny mężczyzna już je ssał. "Nie musimy wchodzić do środka
- mruknęła, jej głos był cichy i ciepły, choć wyczułem pod nim nutkę strachu. Mimo to
chwyciła jedną z piersi, ściskając sutek, aż stał się ciasny. "Jeśli chcesz, możesz mnie tu
zerżnąć. Jeśli ci się to podoba. I pomimo mojego gniewu, pomimo nagłego pragnienia, które
pogrubiło mojego kutasa, obie emocje splatające się tak głęboko we mnie, sękaty bałagan,
który był tam od najmłodszych lat, kusiło mnie, by zapytać ją o cenę. Coś szybkiego, coś
rozpraszającego, coś szorstkiego... może to było to, czego potrzebowałem. Wtedy popełniła
błąd dotykając mnie. Sięgnęła w dół, by objąć mojego kutasa przez spodnie, naciskając. Jej
oczy rozszerzyły się, usta rozchyliły, ale wyrwałem jej rękę i warknąłem. Do moich uszu
dotarło zaskoczone sapnięcie burdelmamy. Cofnęła się, przyglądając się mojej twarzy, gdy
wystąpiłem naprzód w stronę złotego światła z okien tawerny obok. Zobaczyła moją bliznę,
rozpoznała moje rysy i ogarnęło ją oszołomienie. Natychmiast opuściła głowę, osłaniając
spojrzenie i przywitała się: -Vorakkar. Wybacz mi. Już ją przepychałem, bardziej
sfrustrowany niż wcześniej. Będąc w Dothik, nigdy nie byłem sam. Nigdy nie mogłem być.
Właśnie dlatego szukałem ciemnej uliczki. Dla ciszy. Choć najbardziej bałam się cieni.
Obawiałem się tego, co się tam kryło, co pozostało. W ostatniej chwili rzuciłem jej złotą
monetę i usłyszałem, jak gruchnęła o kamień u jej stóp. "Za fatygę" - mruknąłem, po czym
oddaliłem się, stąpając ciężko po brukowanej ścieżce. W powietrzu unosił się kwaśny odór,
od którego burczało mi w brzuchu. Kusiło mnie, by skierować się do miejsca, gdzie stały
moje piroki , zabrać je od mrikro i wymknąć się nocą z miasta. Jechać, aż spotkam moją
hordę na wschodzie. Tylko wtedy oddychałoby mi się łatwiej. Tylko wtedy powietrze będzie
czystsze. Tylko wtedy mroczne wspomnienia tego miasta znikną. Zamiast tego chodziłem po
Dothik niespokojnie - jak to miałem w zwyczaju, gdy byłem młodszy - zasłaniając twarz
płaszczem, choć większość napotkanych osób omijała mnie z daleka. Brzęczenie pod skórą
sprawiało, że szedłem szybciej, dłużej, pożerając miasto pod butami. Część mnie kusiło, by
wrócić do burdelu i zakopać się w kobiecie lub dwóch, dopóki niepokój nie minie. Może
wtedy bym zasnął. Wiedziałem jednak, że seks tylko pogorszy sprawę. Trzymałem się z dala
od zachodniej części miasta, gdzie mieszkałem z rodziną i gdzie mieszkała ona . Na południu
właśnie skręciłam w dół skośnych schodów, przechodząc nad wyciągniętymi nogami
drzemiącego mężczyzny, kiedy zauważyłam zakrytą płaszczem postać skuloną na boku
zaciemnionego domu. Drobna postać drżała, pomimo ciepła unoszącego się w powietrzu.
Zmarszczyłem brwi. Dziecko? Ale płaszcz nie był wykonany przez Dakkari. Już samo to
wyprostowało mój kręgosłup i sprawiło, że przyjrzałem się dziecku bliżej. Głowa postaci
uniosła się lekko i zdawała się zastygnąć na mój widok. Powoli dziecko podniosło się ze
ściany. Nik, niezupełnie dziecko, pomyślałem. Były zbyt wysokie. Długi płaszcz otarł się o
ziemię, wydając świszczący, szeleszczący dźwięk, gdy postać pospiesznie się oddaliła,
kulejąc. Nie ruszając się z miejsca, patrzyłem, jak odchodzą wąską, krętą uliczką. W głębi
miasta nie było nikogo, z wyjątkiem drzemiącego, pijanego mężczyzny na schodach. Było
cicho. Wciąż słyszałem echo kroków postaci na kamieniu. Zostaw to, powiedziałem sobie.
Wróć do burdelu i wydaj resztę swojej energii na kobietę. Albo jeszcze lepiej, wrócić do
twierdzyDothikkara i wziąć na noc jedną z jego dobrowolnie ofiarowanych konkubin. Ale
moje stopy poniosły mnie za tajemniczą zamaskowaną postacią, moja ciekawość została
podsycona. Mimo to moja ręka ponownie sięgnęła po miecz, a przeczucie podpowiadało mi,
że coś jest nie tak i że powinienem być przygotowany. Trzymając się cienia, podążyłem za
nią, łagodząc szybkie kroki, gdy schodziłem brukowaną ścieżką. Postać nie odeszła daleko.
Nawet z daleka słyszałem ich paniczne oddechy. Kiedy odwróciła zakapturzoną głowę w
moim kierunku, przycisnęłam się do ściany, zamykając oczy, by czerwona poświata nie
zdradziła mnie w ciemności. Chwilę później zamaskowana postać pomknęła ciemną uliczką,
która nie prowadziła donikąd. Ale nie wcześniej, niż zobaczyłem błysk stopy pod płaszczem i
zamarłem, a mój umysł szalał, nie myśląc, że to, co widzę, jest możliwe. Wyszedłem z cienia
i podążyłem za nimi, nie przejmując się tym, by ukryć odgłos mojego pośpiesznego kroku.
Kiedy dotarłem do wejścia, właśnie się z niego wycofywali, zdając się zdawać sobie sprawę
ze swojego błędu. Postać nie zauważyła, że nadchodzę. Moje serce przyspieszyło, gdy
złapałem ich za talię, popychając z powrotem do ściany alejki, przytrzymując ich ramiona,
które w moich dłoniach przypominały gałązki. Cichy, zaskoczony krzyk sprawił, że moje
uszy drgnęły, a oczy rozszerzyły się. Z niecierpliwym warknięciem odsunąłem kaptur i
spojrzałem w twarz vekkiri kalles. Ludzkiej kobiety. Tutaj, w Dothik. W otoczonej murem
stolicy Dakkaru, ze strażnikami Dothikkaru na regularnych patrolach. Człowiek. Nie dziwiło
mnie to często. Ale w tej chwili mogłem tylko wpatrywać się w jej dziwną twarz, zaciśniętą
szczękę, ściskając jej ramiona być może zbyt mocno w moim zdumieniu. Na jej twarzy
malował się pierwotny strach. Drżała w moim uścisku, a jej oczy były jasne i mokre. W
końcu nie była dzieckiem. Była dorosłą kobietą. Jej piersi przyciskały się do ściany mojej
klatki piersiowej, a ja uważałem ją za niezwykle przyjemną do patrzenia, pomimo jej strachu.
"Proszę - jej głos się załamał. "Proszę, nie rób mi krzywdy. Jąkające się słowa przefiltrowały
się przez mój mózg i przetworzyłem je ze zwężonym spojrzeniem. Mówiła w języku
uniwersalnym. Język ten leżał nieużywany w moim umyśle tak długo, że prawie o nim
zapomniałem. "Hann... hanniva- wyszeptała. Teraz mówiła w dakkari. Proszę, błagała. Nie
uspokoiło mnie to. Gdzie ludzka kobieta nauczyła się języka dakkari? Nie zwolniłem uścisku.
Zamiast tego przyglądałem się jej uważnie, wpatrując się w jej twarz, podczas gdy ona drżała
w moim uścisku, a jej oddechy wydobywały się szybkimi oddechami. Jej błyszczące oczy
były szerokie i jasne. Nigdy nie widziałem podobnego koloru u Dakkari. A może ich brak, bo
jej były jasne, świetliście szare. Jej włosy były ciemne, ale ich smród, nieumytych i brudnych
włosów, dotarł do moich nozdrzy. Brud brudził jej ciało, a płaszcz, po bliższym przyjrzeniu
się, był podarty. Kobieta zamarła, gdy rozchyliłem jej płaszcz, sztywniejąc pod moim
dotykiem. Chciałem poszukać broni. Nie spodziewałem się, że będzie ubrana jedynie w
prześwitującą koszulę, która odsłaniała przede mną jej nagie ciało. Warknięcie podniosło się
w moim gardle. Jej kończyny były długie i smukłe. Jej sutki były mocno zarysowane i miały
różowy kolor. Kępka jasnych loków osłaniała jej seks przed moim wzrokiem. Gładkie,
nieskazitelne, nieporysowane ciało. "Vok- przekląłem. Moje ciało zareagowało z własnej
woli, niespodziewany widok jej ciała był zaskakująco erotyczny. Potrząsnąłem gwałtownie
głową, a moje nozdrza rozszerzyły się, starając się nad sobą zapanować. W zasięgu wzroku
nie było żadnej broni, ale kiedy moja dłoń chwyciła jej biodro, ciągnąc ją do przodu, wydała z
siebie zduszony dźwięk. "Nie." Wtedy jej ręka wystrzeliła do przodu szybciej niż zdążyłem
mrugnąć i uderzyła mnie w twarz.

ROZDZIAŁ DRUGI Co ja zrobiłam? Oszołomiony spojrzałem na swoją rękę, zamrożoną w

przestrzeni między nami. Moje uderzenie ledwie sprawiło, że potężny mężczyzna Dakkari
drgnął, a kiedy jego jarzące się na czerwono oczy spojrzały na mnie, były jak odłamki lodu.
Chrupiące i zimne. Nie mogłem nic poradzić na to, co zrobiłem później. Nie chciałem tego.
Ale mój strach sprawił, że spanikowałam. Mój dar nie był czymś, co mogłabym wyjaśnić, a
czasami nie mogłam go kontrolować. Między nami wyczułam gromadzące się smugi energii.
Naparłam na niego umysłem, pchając, pchając, przełamując tę ukrytą barierę. I prawie
sapnęłam na widok tego, co znalazłam. Zawirowanie. Nienawiść. Ciemność. Tak silna, że
wpełzła w moje ramiona, pochłaniając mnie. Uciekaj, podpowiadał mi instynkt. Jego uścisk
na moim biodrze rozluźnił się, gdy go uderzyłam. Zanim zdążyłam się rozmyślić, zerwałam
połączenie z jego umysłem, uchyliłam się i uciekłam, opierając się na lewej nodze.
Rozpadający się pantofel na mojej stopie rozerwał się i zsunął. Ulice były ciche. Nie mogłem
szukać pomocy, nie żebym ją znalazł. Nie tutaj. Byłam słaba, głodna i obolała po podróży.
Pulsujący ból głowy zaczynał rozkwitać po tym, jak zagłębiłam się w jego emocje. Błąd. Ale
strach we mnie wziął górę nad wszystkim innym. Zduszony krzyk wyrwał mi się z gardła,
gdy samiec mnie złapał. Z łatwością. Zaciągnął mnie z powrotem do alejki, przycisnął do
ściany, a jego udo wślizgnęło się między moje nogi, by mnie unieruchomić. Jego dłonie
ścisnęły moje nadgarstki. Potem warknął mi w twarz, w moim języku: "Kim jesteś?". Słowa
uwięzły mi w gardle, gdy wpatrywałam się w niego. Czułam, jak gorące łzy spływają mi po
policzkach. Moi bracia zawsze dokuczali mi, że zbyt łatwo płaczę. Chociaż wiedziałam, że
mówili to z uczuciem i żartowali, zawsze wstydziłam się tej niepożądanej reakcji. Nic nie
mogłam na to poradzić. Płakałam więcej niż ktokolwiek, kogo znałam. Samiec Dakkari był
przerażający. Nie widziałam Dakkari od śmierci ojca, a teraz jeden z nich postawił mnie w
niebezpiecznej sytuacji... w jego posiadaniu. Sama. Wokół jego grubych nadgarstków
znajdowały się szerokie, błyszczące, złote kajdany. Czułam gorąco na ciele. Za nim, jego
długi, potężny ogon był dziwnie nieruchomy. Grube pasy czarnej skóry tworzyły krzyżowy
wzór na jego nagiej klatce piersiowej, częściowo osłaniając złote tatuaże i liczne blizny
zdobiące jego ciało. Na ramionach miał narzucony futrzany płaszcz. Sięgała ona aż do bioder,
gdzie znajdował się długi, zakuty w pochwę miecz przymocowany do ciasnych, skórzanych
rzemieni. Jego czerwone oczy nie mrugały i były zwężone. Długie, atramentowoczarne włosy
zwisały luźno na jego ramionach, niektóre splątane w węzły lub owinięte złotymi koralikami.
Mój wzrok padł na głęboką, zakrzywioną bliznę biegnącą wzdłuż jego lewego policzka,
zaczynającą się tuż pod okiem, przecinającą wysoką kość policzkową i kończącą się pod
skośną szczęką. Jego brązowe, ciemne ciało było wokół niej pomarszczone. Znów zaczęłam
drżeć w jego uścisku. Samiec Dakkari zobaczył, że się w niego wpatruję. Wciągnęłam
powietrze, gdy jego szponiasta dłoń znalazła się pod moim podbródkiem, odwracając mój
wzrok od brzydkiej, głębokiej blizny. Nie wiedziałam, czy bardziej zaskoczył mnie jego
delikatny dotyk, czy cichy głos, gdy ponownie zapytał: "Kim jesteś?". W jego tonie nie dało
się nie wyczuć autorytetu. Był mężczyzną, który oczekiwał odpowiedzi. "Nikim -
wyszeptałam. Sposób, w jaki na mnie patrzył, przypominał mi, że chwilę wcześniej patrzył na
mnie w sposób, którego nigdy nie doświadczyłam ani nie oczekiwałam. To był sposób, w jaki
mężczyźni w naszej wiosce patrzyli na moją siostrę, na moją owdowiałą matkę, ale nigdy na
mnie. "N-nikt - powtórzyłam, nienawidząc drżenia swojego głosu. Gardło miałam suche jak
Martwe Ziemie. "Hanniva. Proszę , pozwól mi odejść. Do moich uszu dotarły kroki i
stłumiłam sapnięcie. Wzrok mężczyzny skierował się w lewo, przesuwając nas dalej w
ciemność alejki, a potem przycisnął się do mnie mocniej, aż nie było już między nami
miejsca. Kroki ucichły. Dwa męskie głosy podążyły w naszą stronę, odbijając się echem.
Serce waliło mi w piersi tak mocno, że wiedziałam, że mężczyzna Dakkari mógł to poczuć.
Usłyszałam śmiech dobiegający z końca alejki. Jeden z samców, którzy nas napotkali,
zawołał w dakkari, ale nie rozpoznałam słów. Cóż, nie, rozpoznałam vok, co jak wiedziałam
oznaczało pieprzyć. Samiec przykuwający mnie do ściany zesztywniał, a potem warknął te
same słowa, a jego uścisk zacisnął się wokół mnie. Cokolwiek mężczyźni usłyszeli w jego
głosie, mądrze wycofali się z alejki, a ich kroki ucichły, a głosy się wycofały. On... ochronił
mnie przed nimi? Zastanawiałam się, moje dzikie spojrzenie podążyło ku jego twarzy. Te
czerwone, przyciemnione oczy były skierowane na mnie. Moje przełknięcie było słyszalne,
przecinając ciszę między nami jak ostrze, przestrzeń, która kiedyś była naładowana
szczyptami energii. Kusiło mnie, by ponownie wbić się w jego umysł, choćby po to, by
przekonać go, by mnie puścił. "Dlaczego tu jesteś? - wyszeptał, a jego głos prześlizgnął się do
mnie. Byłem na krawędzi. Ciemność, szaleństwo, rozwikłane i zduszone emocje, które
czułam od niego , były starannie ukryte pod równą, stoicką maską jego twarzy. Co jeszcze w
takim razie ukrywa? "I-" Przerwałam. Czy mógłby mi pomóc? "Przyszedłem porozmawiać z
królem. Przechylił głowę. Jego ciemny uśmiech był rozbrajający, a ostre zęby błyskały w
słabym świetle. " Dothikkar nie przejmuje się problemami vekkiri. Spróbuj szczęścia gdzie
indziej, kalles. Być może w jednej z hord lub w placówkach hordy". Placówki hordy? Jego
słowa zdawały się go bawić. Miałem ochotę powiedzieć mu, że nie chodzi o ludzi. Chodziło o
Ghertunów. "Puścisz mnie teraz? zapytałam, przełykając. "Nik- mruknął. "Dobrze się tu
czujesz. Na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Jego głos zniżył się, sprawiając, że drgnęły
mi uszy. Wstrzymując oddech, zerknęłam na niego. Maxen, mój najstarszy brat, zawsze
powtarzał mi, żebym nigdy nie spuszczała wzroku z mężczyzny, jeśli mi zagraża. Moja
siostra musiała korzystać z tej rady częściej niż ja, ale teraz o niej pamiętałam. Nauczył mnie
też władać bronią, ale zawsze byłam niezdarna i niepewna. Nie żebym miała broń. No, z
wyjątkiem jednej, ale ona jest w najlepszym razie nieprzewidywalna, pomyślałam. Jeśli się na
mnie rzuci, będę musiała użyć mojego daru. Późniejszy ból nie miałby znaczenia. Jego pazury
powędrowały w dół mojej szyi. Ocenił moją reakcję, jego twarz pozostała beznamiętna, a
czerwone oczy migotały tam i z powrotem między moimi. Zebrałam energię, wyobrażając
sobie, jak wypełnia przestrzeń między naszymi oddechami. Łaskotała moje ciało i delikatnie,
tak delikatnie, nacisnęłam do przodu. Ostrzeżenie. Niezbędne przygotowanie. Jego wyraz
twarzy zmienił się, jakby wyczuł to dziwne uczucie, choć wiedziałam, że to niemożliwe.
"Uderzyłeś mnie. Jego ton był łagodny, ale akcent zmienił słowa w ostrzeżenie.
"Przestraszyłeś mnie - oskarżyłam. Z moją mocą w gotowości, mój język się rozluźnił. Moja
moc sprawiała, że czułam się pewnie, ale miała swoją cenę. "Szukałem broni - powiedział. Z
cichym warknięciem w gardle dokończył: "Zamiast tego znalazłem prezent". Moje ramiona
zacisnęły się. Pod płaszczem nosiłam niemal przezroczystą koszulę, którą nosiły wszystkie
służki Ghertun. Na początku bardzo się tego wstydziłam, ale teraz tak się do tego
przyzwyczaiłam, że prawie o tym zapomniałam. "Jestem człowiekiem - powiedziałam, łapiąc
się za głowę. Z pewnością Dakkari nie spali z vekkiri. A może plotki były prawdziwe?
Zastanawiałam się. Szeptano, że wśród hord są ludzkie królowe, szepty dotarły nawet pod
Martwą Górę. Serce waliło mi w piersi jak zranione zwierzę. Kiedy mężczyzna Dakkari
pochylił się do przodu, przycisnął nos tuż pod moją szczęką, wdychając głęboko powietrze.
Czułam mrowienie w kręgosłupie, gdy jego oddech świszczał mi w uszach. Powieki mi
drgnęły i zmarszczyłam brwi, zdezorientowana i zawstydzona swoją reakcją. Chrząknął.
"Pachniesz jak gnijące mięso. Moje oczy się otworzyły. Jego palce chwyciły kosmyk moich
włosów, pocierając go między palcami. Włosy stały się ciemne, a jego oczy zwęziły się. "Co
to jest? Brud ze strumienia. Nasze spojrzenia się spotkały. Przez szum krwi w uszach
słyszałam ciszę alejki. Słyszałam miarowe narastanie i opadanie jego oddechu. Usłyszałam
podmuch wiatru na pustej ulicy, na którą się natknęłam. Słyszałam, jak coś małego przebiegło
po ścianie naprzeciwko nas. Wpatrywaliśmy się w siebie. Miałam dziwne uczucie spokoju, im
dłużej wpatrywałam się w ten przerażający, onieśmielający widok. "Zrobisz mi krzywdę?"
zapytałam cicho. Powolne mrugnięcie. "Nik." "Czy..." Przełknęłam. "Zgwałcisz mnie?"
Reakcja, która przetoczyła się przez jego ciało była szokująca. Pojawił się błysk gniewu,
wściekłości, tak silny, że nie musiałam nawet sięgać do jego umysłu, by go poczuć. Wypełniła
przestrzeń wokół niego, zaciemniając jego rysy, wylewając się z jego ciała. Jego ręce
oderwały się ode mnie. Zagłębiły się w jego włosach, gdy z jego gardła wyrwał się krótki
krzyk. Jęknęłam, gdy uderzył w ścianę za mną z taką siłą, że poczułam wibracje na plecach.
Miał obnażone zęby, a jego czerwone oczy świeciły jaśniej w ciemności. Spojrzenie demona.
Miałam rację, bojąc się go, przyszły mi do głowy gorączkowe myśli. Jest nieprzewidywalny.
Jak dzika bestia, zwierzę. Syczał: "Nigdy mnie o tonie pytaj, albo dam ci coś, czego będziesz
się bać". Jego słowa były przepełnione taką nienawiścią, taką złośliwością, że zareagowałam
instynktownie. Wcisnęłam w jego umysł niewielką ilość zgromadzonej energii, przełykając
żółć, która wzbierała mi w gardle, gdy poczułam głębię ciemności gotującej się w jego
wnętrzu. Nigdy nie czułam czegoś podobnego, nawet wśród Ghertunów. Z ostrym bólem,
który groził rozłupaniem czaszki, odepchnąłem wściekłość, a w jej miejsce zasiałem spokój.
A przynajmniej próbowałem. Wściekłość była tak czysta, że mogłem ją tylko chwilowo
złagodzić, wyrzeźbić w coś mniej przerażającego, choćby na chwilę. Jego ciało zwiotczało, a
głowa opadła odrobinę nade mną, tak że poczułam smugę jego ciemnych włosów na mojej
odsłoniętej szyi. Mdłości zawrzały w moim brzuchu i przycisnęłam drżące dłonie do ściany
za mną, by się uspokoić. Kłujący ból za moimi oczami rozkwitał, rozprzestrzeniając się jak
rozlany atrament na pergaminie. Ciepło mężczyzny Dakkari dotarło do mnie. Jego odsłonięta
klatka piersiowa promieniowała falami. Pachniał bogato i ziemisto, jak pachnąca, ciemna
gleba, w którą zagłębiałam dłonie w naszej wiosce przed przybyciem Ghertun. "Kim jesteś? -
wyszeptał ponownie, jego głos był cichy. Kiedy udało mi się podnieść głowę i spojrzeć na
niego, zobaczyłam, że wygląda na... wyczerpanego. Wyczerpany. Prawie poczułam, jak
zakorzenia się we mnie litość, ale stłumiłam ją. Był niebezpieczny. Nie potrzebował mojej
litości. Tak naprawdę chodziło mu o to: kim jesteś? Chociaż wiedziałam, że Dakkari są
dziwni, jeśli chodzi o imiona, ludzie nie byli i miałam nadzieję, że to go rozproszy. "Vienne -
powiedziałam, zaciskając szczękę z bólu. Chciałam się gdzieś zwinąć i przespać to. Przez noc
będę bezużyteczna. Rano znajdę Dothikkara . Już teraz mój wzrok wydawał się popękany i
falujący. "Jestem Vienne. Jego szczęka zacisnęła się. Jego jędrne, pełne usta zacisnęły się.
Ciężkie kroki schodziły po kamiennych schodach tuż za alejką. Tylko tym razem usłyszałam
brzęk metalu, platerowanej zbroi, którą nosili strażnicy Dothikkaru . Było ich dwóch, robili
obchód podczas swoich patroli. Już wcześniej udało mi się im wymknąć, skręcając przy tym
nogę. Czy znów będę miał tyle szczęścia? Zwłaszcza, że ból utrudniał myślenie i oddychanie?
Samiec też je usłyszał. Jego spojrzenie zamigotało, a potem rozkazał szorstko: -Odejdź.
Wracaj tam, skąd przyszłaś. Zanim strażnicy cię znajdą i wrzucą do lochów Dothikkaru .
Obiecuję, że nie spodoba ci się tam. W Dothikkarze nie znajdziesz litości. Spojrzałam na
niego, zatrzymując się na chwilę. Miałam ochotę poprosić go o pomoc, ale wiedziałam, że tak
będzie lepiej. Nie będę w stanie ponownie wpłynąć na jego emocje, dopóki ból nie minie,
może nawet przez kilka dni, a nie chciałam ryzykować. "Idź -warknął - zanim zdecyduję się
zatrzymać cię dla siebie. Przeszył mnie szok. "Odwrócę uwagę strażników. Zanim zdążyłam
powiedzieć cokolwiek więcej, odsunął się ode mnie, pozostawiając na swoim miejscu
podmuch chłodnego powietrza. Nie zawahałam się. Gdy przechwycił strażników,
przemawiając do nich w dakkari, zasłaniając im widok szerokimi ramionami i szerokimi
plecami, wymknęłam się z zaułka, trzymając się blisko cienia, uciekając jak gryzoń w nocy,
choć moje stopy były ociężałe, a mój umysł miał wrażenie, że zaraz pęknie. Kiedy byłem już
wystarczająco daleko, prześlizgnąłem się między dwoma wysokimi budynkami, zaciskając
szczękę, gdy przeszyła mnie fala zawrotów głowy. Przykucnęłam między stosem brudnych
beczek, które śmierdziały szczynami, ciasno otuliłam się płaszczem i zacisnęłam oczy. Kiedy
mój wzrok osłabł, kiedy moje ciało zwiotczało, było to mile widziane miłosierdzie. Obudziły
mnie szorstkie dłonie i natychmiast krzyknęłam, miotając się i sycząc jak spłoszone, zdziczałe
zwierzę. Moja dłoń uderzyła w zbroję. Złotą zbroję. Kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do
przefiltrowanego szarego światła świtu, zobaczyłam, że było dwóch strażników, a jeden z
nich trzymał mnie mocno w uścisku, podczas gdy drugi patrzył na mnie z osobliwym,
zaniepokojonym wyrazem twarzy. Desperacko próbowałem zebrać energię, ale była na
wyczerpaniu. Poczułam tylko szept ukłuć na karku, po którym nastąpił ostry ból, zanim został
stłumiony, a energia całkowicie zniknęła. Nie! Zostałem złapany. Moja moc została
wyczerpana. " Dothikkar- wykrztusiłam rozpaczliwie, zachrypniętym głosem. "Hanniva. Ich
wyraz twarzy się nie zmienił. Nie odzywali się, wymieniali tylko spojrzenia. Ten, który
trzymał mnie w uścisku, szorstko podciągnął mój kaptur, niemal rozrywając materiał, ale
zasłonił moją twarz przed wzrokiem. Popchnął mnie do przodu. Prawie upadłam na kolana
pod wpływem siły. "Chcesz zobaczyć Dothikkara? - warknął strażnik, a jego oczy były
twarde jak stal. "Więc to Dothikkara zobaczysz, vekkiri.

ROZDZIAŁ TRZECI Miałrację, pomyślałam, skulona w kącie ciemnej celi, przyciskając

czoło do chłodnego kamienia. Dakkari miał rację, mówiąc, że nie spodobają mi się lochy
Dothikkaru . Z drugiej strony, zakładałem, że niewielu by je polubiło. Miałem bardzo
ograniczone doświadczenie z lochami. Było zimno. I cicho. I ciemno. Jednak wszystkie te
rzeczy działały na moją korzyść, gdy dochodziłam do siebie po wtargnięciu do umysłu tego
Dakkari. To, co nie działało na moją korzyść, to okazjonalne jęki innych więźniów - których
nie widziałam, a jedynie słyszałam, ale za każdym razem, gdy któryś z nich krzyczał,
przeszywał mnie dreszcz przerażenia - obezwładniający smród, brak jedzenia i szorstkie
kajdany, które wgryzały się w moje nadgarstki, zakrwawiając je. Mdliło mnie od
zastanawiania się, ile krwi różnych stworzeń zgromadziło się pod czarnymi kajdanami.
Zamknęłam oczy, zimny kamień ukoił moje przegrzane ciało, i pomyślałam o Maman.
Pomyślałam o Violi, mojej pięknej starszej siostrze. Myślałam o moich braciach, Maxenie i
Eli. Mówili mi, żebym była silna i odważna. Ale tylko Maman rozumiała, jakie to dla mnie
trudne. Oni zawsze byli odważni, tak jak mój ojciec, podczas gdy ja nie miałam w sobie ani
krzty odwagi. Czasami, choć miałam ponad ćwierć wieku, wciąż czułam się jak małe dziecko
chowające się za nogami matki. Ale jestem tutaj, a oni są tam, powtarzałam sobie. A jeślinie
dostarczę wiadomości Ghertun, jeśli wrócę z pustymi rękami... Nie mogłam myśleć o tym, co
Ghertun zrobi mojej rodzinie. Nie chciałem myśleć o konsekwencjach, kiedy nie mogłem
interweniować. Modliłem się tylko do wszystkich bóstw we wszechświecie, aby mój dar
został przywrócony na czas. Wkrótce znów mogę go potrzebować. Byłam głupia, marnując
go na tego samca Dakkari. A czas mi się kończył. Ghertun dał mi miesiąc na przyniesienie
znaku poddania Dothikkaru . Ghertun zaakceptowałby tylko jedną rzecz. Skrzypienie
zawiasów odbiło się echem w przepastnej przestrzeni. Trzymając się skulony pod ścianą,
wychyliłem szyję, by zobaczyć rozkwit światła i długą, zacienioną postać rozciągającą się na
ścianie przed celami. Zbliżały się ciężkie kroki, a za nimi szmery strażników, którzy stali na
służbie, mrucząc gardłowe słowa w niezrozumiałym dla mnie dakkari. Rozległ się głębszy,
wolniejszy głos. Potem rozległy się jego kroki. Zatrzymał się przed moją celą, spoglądając na
mnie spomiędzy grubych prętów bramy. Nie mogłem dostrzec jego rysów w ciemności, ale
miałem wrażenie, że jest starszy. Mój oddech nieco spłycił się w gardle, zastanawiając się,
czy to moja szansa. "Dothikkar? Wyszeptałam cicho, mój głos był ochrypły. Kiedy ostatnio
piłem wodę? Opróżniłem bukłak, który dali mi Ghertunowie, zanim podrzucili mnie dzień
drogi od Dothik. Postać syknęła, odwróciła się i wydała rozkaz strażnikom. Ruszyli,
otwierając moją celę po tym, jak zaczęli grzebać przy kluczach. Po otwarciu, jeden ze
strażników podszedł do mnie i odczepił moje kajdany od ściany, choć trzymał mnie za ręce.
Podniósł mnie, zaskakująco delikatnie, za co byłam mu wdzięczna. Bolały mnie kości,
kończyny były ciężkie. Skręciłem lewą nogę krótko po tym, jak zakradłem się do Dothik i
bolała mnie, gdy szedłem naprzód. Gdy zbliżyłem się do ciemnoskórej postaci, zobaczyłem,
że miałem rację, myśląc, że jest starszy. Choć jego włosy były ciemne - nie sądziłam, że
włosy Dakkari siwieją tak, jak u ludzi z wiekiem - rysy jego twarzy, głębokie i zwietrzałe,
zdradzały jego wiek. Jego plecy były lekko zgarbione, a kiedy sięgnął do przodu, by chwycić
mnie za twarz, obracając ją w tę i z powrotem, zobaczyłam, że trzęsą mu się ręce. Zmarszczył
nos. Poprzedniej nocy mężczyzna Dakkari powiedział, że cuchnę jak gnijące mięso, bez
wątpienia z powodu brudu ze strumienia, którym pokryłam swoje ciemne włosy.
Uodporniłam się na to i w tej chwili moja higiena wydawała się ostatnią rzeczą, o którą
powinnam się martwić. "Dlaczego chcesz zobaczyć się z Dothikkarem? - zapytał. Jego głos
był mocny i twardy. Ghertun błędnie założył, że niewielu na Dothiku mówi w uniwersalnym
języku. Każda istota Dakkari, którą do tej pory spotkałem, mówiła. "I-" zacząłem, ale głos mi
się załamał. "Mam dla niego wiadomość. Byłam aż nazbyt świadoma, że gdy tylko przekażę
wiadomość, Dakkari mogą zdecydować się mnie zabić i odesłać z powrotem do Ghertun jako
ostrzeżenie. "Wiadomość? - zadrwił mężczyzna, spoglądając na mnie w ciemności. Jego
czerwone oczy jarzyły się, przypominając mi oczy samca Dakkari zeszłej nocy, bliźniacze
kule w ciemności. "Jaką wiadomość mógłby przynieść vekkiri , której Dothikkar by
wysłuchał? Przełknęłam. "Jak dostałaś się do stolicy? - zażądał, podchodząc do mnie.
Strażnik za mną przesunął się. "Mam wiadomość dla Dothikkara- powiedziałam, dumna, że
mój głos nie drżał, choć moje kończyny się trzęsły. Nie miało znaczenia, w jaki sposób
przedarłam się do miasta. "Wiadomość od Lozzy, króla Ghertunów. Mężczyzna zamarł.
"Neffar? - warknął. Strażnik za mną poruszył się. Strażnik stojący za starszym mężczyzną
również się poruszył, a jego ręka powędrowała do rękojeści miecza. "Hanniva- powiedziałam
cicho, patrząc mu w oczy. "Muszę z nim porozmawiać. Miałam nadzieję, że dostrzegł
desperację w moim spojrzeniu. Miałam nadzieję, że dostrzeże mój strach. Być może zlituje
się nade mną. A może kazałby strażnikom zabić mnie tam, gdzie stałam. Na tę myśl ogarnął
mnie dziwny spokój, jakbym użyła swojego daru na samej sobie, pozbawiając się strachu, a w
jego miejsce wpychając spokój. A może była to rozpacz połączona z akceptacją. W tym
momencie zdałam sobie sprawę, że moje przeznaczenie nie zależało ode mnie. Strażnicy
mogli zdecydować się mnie zabić, a ja nie mogłam nic zrobić. Nie mogłem się bronić.
Cokolwiek by się stało... stało by się. Zamiast mnie zabić, starszy mężczyzna powiedział coś
w Dakkari i strażnik chwycił mnie za ramię, prowadząc przez bramę mojej celi do drzwi
lochu. Gdy wyszliśmy na zewnątrz, szliśmy zaciemnionym korytarzem, mijając różnych
Dakkari ubranych na czarno - jak się domyśliłem, strażników Dothikkaru . Nie nosili zbroi,
tak jak strażnicy patrolowi, ale wszyscy mieli miecze u boku. Samiec Dakkari zeszłej nocy
też miał miecz. Czyżby był jednym ze strażników Dothikkaru ? Przyciągnęliśmy wiele
spojrzeń i dopiero gdy spojrzałem na swoje stopy, zrozumiałem dlaczego. Mój płaszcz
zniknął. Jakoś udało mi się o tym zapomnieć. Kiedy przyprowadzili mnie do lochu, zdjęli go,
szukając broni. Miałam na sobie tylko prześwitującą sukienkę, wykonaną z wyprasowanych i
poddanych obróbce ghertunów. Szłam prawie naga przez korytarze twierdzy Dothikkar .
Spojrzenia dziesiątek strażników, których mijaliśmy, sprawiały, że mój brzuch ściskał się ze
strachu. Powinnaś być do tego przyzwyczajona, pomyślałam, zaciskając zęby aż do bólu
szczęki. Tego właśnie oczekiwano ode mnie pod Martwą Górą. Z drugiej strony, jako
niewolnica zostałam przydzielona do jednego domu i opuszczałam go tylko od czasu do
czasu. Nawet gdy wezwano mnie na spotkanie z Lozzą, w jego prywatnych pokojach była
tylko garstka Ghertun. Nigdy nie przyglądano mi się tak swobodnie, gdy strażnik prowadził
mnie przez twierdzę, co sprawiło, że moja skóra poczuła się napięta i źle. Starszy mężczyzna
idący kilka kroków przede mną nigdy się nie odwrócił. Miał na sobie długi płaszcz z
brązowej skóry, spod którego wystawał czubek ogona. Na materiale wyszyto misterny złoty
wzór, który mienił się, gdy przechodziliśmy obok wiszących na ścianach latarni. Z
zaciemnionego korytarza wspięliśmy się po spiralnych kamiennych schodach, aż zadygotałam
i utykałam. Loch znajdował się głęboko pod ziemią, zdałam sobie sprawę, gdy wyszliśmy z
klatki schodowej do wielkiego foyer, lśniącego i błyszczącego złotem. Było tak jasno, że
musiałam zasłonić oczy zakutymi w kajdany dłońmi. "Pospiesz się - warknął na mnie starszy
mężczyzna, a strażnik popchnął mnie do przodu. Moje gołe stopy zgrzytały po twardej,
zimnej podłodze. Zatrzymaliśmy się przed dwoma dużymi drzwiami, z których jedne
przedstawiały Kakkari, a drugie Drukkar. Bóstwa Dakkari. Nie przyglądałem się im długo,
zanim drzwi zostały otwarte i weszliśmy do sali tronowej. Wielka, przepastna sala, która
wydawała się nie mieć końca. Musiałem zrobić wszystko, by się nie gapić. Nie sądziłam, że
kiedykolwiek byłam w tak dużym pomieszczeniu. Białe kolumny i łuki wznosiły się nad
głowami, a ja wyciągałam szyję, by zobaczyć, gdzie się kończą. Wielka sala była skąpo
umeblowana, z wyjątkiem wysokiego podestu z pojedynczym, złotym tronem na szczycie.
Lozza miał podobny. Przed podestem znajdowała się szeroka przestrzeń. Być może służyła do
tańców i świętowania, które, jak słyszałem, Dakkari tak lubili, albo do publicznych
przesłuchań. Albo na prywatne wyroki, pomyślałam, skupiając wzrok na grupie mężczyzn
siedzących wokół wspaniałego, długiego stołu. Stół znajdował się po lewej stronie sali, przy
dużych łukach, które otwierały się na zewnątrz, dzięki czemu chłodna bryza owiewała
szerokie kolumny. A za nimi rozpościerał się doskonały widok na Dothik w całej jego lśniącej
chwale. Z wysokimi wieżyczkami i wysokimi, bezpiecznymi murami. Starszy samiec
podbiegł do przodu, pochylając się obok samca na czele stołu i mówiąc mu do ucha.
Dothikkar. Był wszystkim, czym wyobrażałem sobie Dothikkara . Zaawansowany wiekiem,
onieśmielający chłodnym spojrzeniem i wręcz przerażający. Choć jego talia była większa, niż
przypuszczałem - brzuch wystawał ponad pas jego trzewików - to wciąż tworzył imponującą
sylwetkę, wylegując się na krześle, jakby to był tron. Napotkał moje spojrzenie, a jego wyraz
twarzy pociemniał po tym, co starszy mężczyzna szepnął mu do ucha. Kiedy jego wzrok
powędrował w dół mojego ciała, przypomniałam sobie, że jestem praktycznie naga i
przesunęłam skrępowane nadgarstki, aż zasłoniły moje piersi przed jego wzrokiem. Wtedy
spojrzałam na innych siedzących wokół stołu i cały oddech w moich płucach gwizdnął w
czymś, co brzmiało jak przerażony jęk. Instynktownie cofnęłam się, zbierając energię,
wyobrażając sobie, że mnie osłania, ale wciąż jej nie odzyskałam. Jeśli myślałam, że
Dothikkar był onieśmielający, to było to niczym w porównaniu z czystym przerażeniem
związanym z obecnością siedmiu innych mężczyzn siedzących przy stole. Zwłaszcza jednego
z nich. Krew zaczęła szumieć mi w uszach, gdy napotkałam gromki wyraz twarzy mężczyzny
Dakkari z zeszłej nocy. Włosy miał zaczesane do tyłu, co podkreślało jego mocne kości
policzkowe, granitową linię szczęki i usta, ale w niczym nie umniejszało wściekłości i furii w
jego spojrzeniu. Skrzywił się, jego blizna ściągnęła się w dół, a jego oczy skupiły się na mnie
jak na zdobyczy. Dlaczego on tu jest? zastanawiałam się dziko. W końcu jest strażnikiem?
Ale jeśli tak, to dlaczego mnie nie wydał? Dlaczego mnie wypuścił? "Jeśli będziesz się tak
gapić na moich Vorakkarów , vekkiri- odezwał się niski głos - mogą się obrazić. Vorakkars.
Sala zakołysała się, czarne plamy przeszyły mój wzrok. Potknąłbym się, gdyby strażnik z
lochu nie chwycił mnie za przedramię. Echo kroków skierowało moją uwagę z powrotem na
Dothikkara, króla Dakkaru, i mężczyznę, z którym miałam porozmawiać. Jedynie język
spuchł mi w ustach, a wzrok wciąż powracał do mężczyzny, którego czerwone oczy płonęły
we mnie, pochylonego do przodu przy stole Dothikkara . Był Vorakkarem. Wszyscy nimi byli.
Słyszałam o nich historie przez całe życie. Przerażające opowieści, które matka szeptała nam
w nocy, sprawiając, że wydawali się bardziej potworami niż mężczyznami. O straszliwych
wyczynach siły i okrucieństwa, których dokonywali w niekończących się wojnach, o
pradawnych królach panujących nad ziemiami Dakkaru, gdzie nie sięgały nawet wpływy i
władza Dothikkaru . Mój ojciec został zabity na rozkaz Vorakkara . A zeszłej nocy jeden z
nich miał mnie w swoim posiadaniu. Przypomniałam sobie mrok w jego umyśle i już wtedy
wiedziałam, że opowieści mojej matki były prawdziwe. Byli bardziej potworami niż
mężczyznami. Kajdany na moich nadgarstkach zatrzęsły się, gdy Dothikkar zbliżył się do
mnie. Był prawie dwa razy większy ode mnie, a sposób, w jaki na mnie patrzył, sprawiał, że
moje ciało się czołgało. Kiedy podszedł bliżej, zobaczyłem, jak jego nozdrza się rozszerzyły i
natychmiast się cofnął. Prawdopodobnie dotarł do niego smród i zamiast się wstydzić,
poczułam ulgę. "To nie wystarczy - mruknął, marszcząc brwi, a jego ręka zakryła nozdrza.
"Jeśli mam mieć rozrywkę, to jak mogę się nią cieszyć, skoro śmierdzisz jak śmierć?
Rozrywka? Jego spojrzenie prześlizgnęło się po mnie. Do strażnika powiedział: "Niech
przyniosą wannę". Jego uśmieszek przypomniał mi, jak czasami poruszali się Ghertunowie -
wślizgując się, nienaturalnie i płynnie. "Myślę, że mi się to spodoba. Podobnie jak moim
Vorakkarom. Lysi? Żołądek mi się zapadł.

ROZDZIAŁ CZWARTY Widok kalli wchodzących do sali tronowej Dothikkara był jak cios
w brzuch. Zeszłej nocy, po powrocie do mojej kwatery w twierdzy, myślałem o niej. Długo w
noc. O jej przerażonych oczach, o jej dręczących pytaniach. Pomyślałem o poczuciu spokoju,
które ogarnęło mój umysł i bez wątpienia wiedziałem, że to jej sprawka. Ale dlaczego? Teraz
Dothikkar patrzył na nią z tą samą rozbawioną złośliwością, która była przyczyną zniszczenia
mojej rodziny. Wściekłość wrzała we mnie. Dławiłam się nią, patrząc, jak niemal natychmiast
przyniesiono złotą wannę i jak szeregi służących Dothikkara zaczęły napełniać ją wodą,
zanim jeszcze dotknęła ziemi. Przez cały czas mała ludzka postać stała zamarznięta, ubrana w
prześwitującą sukienkę, którą odkryłam pod jej płaszczem zeszłej nocy. Została złapana. Czy
spędziła noc w lochach? A może poranek? Zbliżał się zachód słońca. Ostatni posiłek został
już podany. Czy była pod ziemią przez cały dzień? Nie wiedziałem dlaczego, ale ta myśl
sprawiła, że zacisnąłem zęby. Obok mnie, przy wielkim stole Dothikkara , siedział sztywno
Vorakkar z Rath Kitala. Jego Morakkari był przecież człowiekiem. Podobnie jak Rath Tuviri,
który siedział naprzeciwko mnie z napiętą szczęką i pazurami wbitymi w powierzchnię stołu.
Najbardziej nienawidził Dothikkarów . Nie bez powodu. Ludzka dziewczyna - Vienne, jak
pamiętałem - wyglądała tak nieruchomo, że zastanawiałem się, czy w ogóle oddycha. Ale
potem zobaczyłem, że drżą jej ręce, tak jak zeszłej nocy. Wstałem, a moje krzesło odsunęło
się od stołu. Zobaczyłem, jak Kalles podąża za moim spojrzeniem, a te uroczyste, jasne oczy
niemal mnie zgubiły. Zeszłej nocy, w ciszy zaułka, była chwila, w której między nami
pojawiło się coś na kształt zrozumienia . Albo, co jeszcze bardziej niebezpieczne, rozpoznanie
. Oczy Vorakkarów były skierowane na mnie, gdy zwróciłem uwagę na króla Dakkaru, choć
myślenie o nim w ten sposób pozostawiło gorzki posmak na moim języku. "Chętnie wrócę do
mojej hordy, Dothikkarze- powiedziałem. "Nasze spotkania przeciągają się i nie sądzę, by
twoje rozrywki pomogły w tej sprawie. Dwie noce temu sprowadził kilka swoich konkubin,
aby zatańczyły dla niego, gdy próbowaliśmy powrócić do sprawy Ghertun testujących swoje
granice na Martwych Ziemiach. Wśród nich była matka Ratha Tuviri, złotowłosa piękność, o
której krążyły plotki, że jest ulubioną dziwką Dothikkara . Z przyjemnością obserwowałem,
jak szczęka Ratha Tuviriego napina się tak mocno, że myślałem, że zaraz pęknie, i
uśmiechnąłem się, gdy odszedł od stołu, wybiegając z wielkiej sali, a śmiech Dothikkarów
odbijał się echem. Oczy jego matki podążyły za nim, a ja uchwyciłam krótki skurcz jej ust,
zanim wygięły się dla króla, gdy pochylił się do przodu, by ssać jej szyję. Rozbawiło mnie to,
bo nie do końca lubiłam Ratha Tuviri. Nie przepadałam za żadną istotą spoza mojej hordy, a
już najmniej za Vorakkarami - bo wiedziałam, jak zimni i okrutni potrafią być. W końcu sama
byłam jednym z nich. Ale teraz, zamiast rozbawienia, byłem zirytowany, a mój temperament
pulsował. Siedzieliśmy tu cały tydzień. Zaczynałem myśleć, że Dothikkar nie ma planu co do
Ghertun, że będzie polegał na hordach, które zajmą się sprawą bez pomocy jego armii.
Vorakkarowie spojrzeli na mnie, być może zaskoczeni, że w ogóle coś powiedziałem. Nawet
Dothikkar przerwał przeglądanie swojej najnowszej zabawki, by posłać mi zdezorientowane
spojrzenie. Potem jego wyraz twarzy pociemniał, a oczy na chwilę przeniosły się na wciąż
siedzących Vorakkarów , po czym zwrócił się do jednej ze służących napełniających wannę.
Rozkazał jej: "Umyj vekkiri. Teraz." Służąca pochyliła głowę, odwracając wzrok od jego
oczu, zgodnie z oczekiwaniami. Podeszła do Vienne, która wciąż stała nieruchomo w swojej
prześwitującej sukni, a ludzka kobieta nawet nie drgnęła, gdy służąca zdjęła ją z jej ciała.
Dziwny materiał rozpadł się wokół niej na podłodze niczym pergamin, pozostawiając ją nagą
i trzęsącą się. Zaciskając pięści, odwróciłem od niej wzrok i spojrzałem prosto w oczy
Dothikkara. Dawne wspomnienia - między innymi krzyki mojej siostry - pojawiły się, a moje
źrenice rozszerzyły się wraz z nimi. Upokorzyli moją siostrę w podobny sposób.
Zastanawiałem się, jak surowa kara mnie spotka, jeśli zabiję Dothikkara. Właśnie wtedy.
Właśnie tam. Wyobrażałem sobie, jak wyciągam miecz i wbijam go w jego rozszerzające się
jelita, rozlewając jego wnętrzności po czystej podłodze w jego wielkiej sali. Być może żądza
krwi była trochę zbyt jasna w moich oczach, które być może zaczęły świecić jaśniejszą
czerwienią, ponieważ Dothikkar cofnął się na widok tego, co zobaczył i przerwał moje
spojrzenie. Nienawidził tego, że jestem Vorakkarem, bez wątpienia, ale z pewnością lubił
ochronę mojego miecza i towary, które pochodziły z mojej hordy. Bał się mnie, bo byłam
nieprzewidywalna. Gdyby tylko wiedział, jakie myśli krążyły po moim chorym umyśle...
nigdy więcej nie wpuściłby mnie do swojego cennego miasta. Wówczas Vorakkar z Rath
Kitala wstał, bez wątpienia wyczuwając fale wściekłości przetaczające się przez moją
nieruchomą postać. Okrążył stół i uśmiechnął się do Dothikkara, przecinając napięcie, które
nagle zapanowało w pomieszczeniu. Kątem oka dostrzegłem, jak ręka Ratha Rowina drgnęła
w kierunku jego miecza. Rath Kitala zatrzymał się przed wanną, osłaniając małą vekkiri ,
która właśnie weszła do wody. Dothikkar zmarszczył brwi. "Vekkiri lubią swoją prywatność
w takich sprawach, Dothikkar- powiedział gładko Rath Kitala. Dothikkar zacisnął wargi, a
jego oczy błysnęły. "Bez wątpienia nauczyłeś się tego od swojej vekkiri Morakkari. Jego
ludzkiej królowej, tej, którą zabrał z ludzkiej osady i osiedlił w swoich futrach. "Wśród wielu
rzeczy, lysi- odpowiedział Rath Kitala. Choć jego ton brzmiał jak mruknięcie, było w nim
ostre ostrze, subtelne ostrzeżenie. Dothikkar mógł mieć władzę tutaj, w swoim lśniącym
mieście, ale Vorakkar był silniejszy i szybszy. Wszyscy byliśmy. Zza jego pleców dobiegł
plusk wody i usłyszałem, a nie zobaczyłem, jak służąca bezlitośnie szoruje dziewczynę.
Następnie rozległo się sapnięcie. Od służącej. Dźwięk chlupoczącej wody nagle ucichł.
Chwila oddechu minęła, zanim zaczęło się znowu, szorowanie było szybsze i bardziej
szorstkie. Przez cały czas Dothikkar wpatrywał się w Vorakkara z Rath Kitala, a jego gniew
zdawał się podgrzewać powietrze wokół niego. Wtedy odezwał się niski głos służącego: - Jest
wykąpana, Dothikkar. "Rothi kiv- odpowiedział szybko, a służka natychmiast opuściła wielką
salę, a za nią pozostali, którzy przynieśli wodę do kąpieli. Pozostał tylko strażnik z lochów i
główny doradca Dothikkara , Prikri. Rath Kitala zdjął futro z ramion, pozostawiając
odsłoniętą klatkę piersiową, i bez słowa oddał je dziewczynie, choć nie spuszczał wzroku z
króla. Rozległo się szuranie, woda spadła grubymi kroplami na podłogę. Kajdany Vienne
zabrzęczały. Potem zza Vorakkara dobiegł jej głos, miękki i drżący. "Dothikkar, przyszłam
przynieść ci wiadomość od Lozzy, króla Ghertunów z Martwej Góry. Nawet Rath Kitala
zaczerpnął tchu i odsunął się, by spojrzeć z niedowierzaniem na ludzką dziewczynę. Zostawił
ją na widoku i nie tylko zacisnąłem pięści, ale mój kutas zgęstniał, napinając przód moich
spodni. Nawet Dothikkar zdawał się nie mieć słów, wpatrując się w nią nieruchomo. A ona
była widokiem godnym podziwu. Nawet Vorakkar z Rath Loppar podniósł się na krześle,
jakby ciągnięty przez niewidzialną siłę. Zniknął ciemny brud, który pokrywał ją od stóp do
głów. Jej włosy były wcześniej pokryte czymś poczerniałym - moje palce były ciemne, gdy
pocierałem kosmyki między palcami zeszłej nocy - ale kąpiel ujawniła lśniące białe włosy,
kołyszące się do połowy pleców, mokre pasma przylegające do policzków. Jej skóra była
blada, niemal przezroczysta na tle ciemnego futrzanego płaszcza, który dostała od Ratha
Kitali, a usta miała zaróżowione od ciepła kąpieli. I jej oczy. Wydawały się rozjaśnione,
świetliste. Nigdy wcześniej nie widziałem istoty takiej jak ona. Widziałem wielu ludzi w
czasach, gdy byłem Vorakkarem, ale nigdy kogoś takiego jak ona. I nie chodziło tylko o jej
zniewalającą urodę czy kolor włosów. Chodziło o sposób, w jaki była tak przerażona, że
mogła się załamać, o sposób, w jaki jej głos drżał i drżał, gdy przekazywała wiadomość... a
mimo to pozostała stanowcza i zdecydowana. Odważna. Powróciło to niepokojące uczucie w
moich wnętrznościach, które poczułem zeszłej nocy, gdy wpatrywałem się w te rozszerzone
oczy. Potem poczułem poruszenie w klatce piersiowej. Przebudzenie. Decyzja. Chcę ją mieć.
Myśl przyszła gwałtownie, zaborczo i niespodziewanie. Zaskoczyła mnie, a kiedy poczułem
tępy ból, zdałem sobie sprawę, że wbiłem pazury w stół Dothikkara . Było to jednak coś
więcej niż zwykłe pragnienie . Pragnąłem jej, Lysi. Ale chciałem ją też chronić. Chciałem ją
pochłonąć , wciągnąć w siebie tak głęboko, że w końcu mógłbym odnaleźć spokój, którego
tak desperacko szukałem. Nie bez powodu nazywano mnie Szalonym Królem Hordy. Nie
chodziło o nią. Chodziło o mnie. Zawsze byłem samolubnym draniem. Gdybym nim nie był,
być może nigdy nie zostałbym Vorakkarem. Być może nigdy nie byłbym w stanie
poprowadzić swojej hordy. A już na pewno nie byłbym w stanie ich chronić. Zawiodłem
swoją rodzinę. Zawiodłem siostrę, matkę i ojca... ale nigdy nie zawiodłem hordy. Tak wiele
kłębiło się w mojej głowie, że prawie zapomniałem o jej słowach, wypowiedzianych tak
cicho, że były niemal szeptem. Dothikkar otrząsnął się szybciej niż Vorakkarowie siedzący
wokół jego stołu. "Jaką wiadomość? - wykrztusił, jego brwi obniżyły się, a wyraz twarzy
pociemniał. "Jaką wiadomość może mieć vekkiri od bezimiennego króla, który uważa się za
takiego na mojej ziemi? Jej palce mocno ściskały futra na ramionach. "Lozza chce dostępu do
wąwozu Teru - kontynuowała. "Neffar? - zapytał Dothikkar . Potem, tak samo nagle,
wybuchnął śmiechem, a dźwięk wydobywający się z jego płuc był tak głośny, że dziewczyna
aż się wzdrygnęła. "Chce swobodnego przepływu przez Morze Drukkaru - kontynuowała
Vienne, jakby śmiech Dothikkaranie zagłuszał jej słów. "Kiedy tylko zechce, oprócz
własnego statku, aby mógł dotrzeć do czap lodowych nawet w gorącym sezonie. Śmiech
Dothikkara ucichł. W jego miejsce pojawiła się wściekłość, która zmieniła się tak szybko, że
prawie uniosłem brew. Spojrzałem na Vienne, przechylając głowę i przyglądając się jej. Kim
ona była? I dlaczego przemawiała w imieniu Ghertuna, króla Ghertunów, o którym
słyszeliśmy tylko plotki? Vorakkar z Rath Kitala, który stał przed Vienne, zapytał: - A jeśli
żądania nie zostaną spełnione? Ludzka vekkiri, otoczona przez samców Dakkari dwa razy
większych od niej i rozwścieczonego Dothikkara, lekko przechyliła podbródek, choć drżała
jej dolna warga. Dzielne kalle, pomyślałam. Te słowa wydały mi się mruczeniem. "Lozza
wyśle swoją armię z Martwych Ziem. Zniszczy wszystko na swojej drodze i poprowadzi ją
tutaj, do Dothik, gdzie opanuje miasto. "Szaleństwo - mruknął Dothikkar , przechodząc krótki
dystans do swojego tronu na szczycie pozłacanej daisy, gdzie usiadł, jakby musiał
przypomnieć każdej istocie w pomieszczeniu o swojej władzy i pozycji. "Absolutne
szaleństwo. Vorakkar z Rath Tuviri, o złotych włosach i wyrozumiałych oczach, stanął i
spojrzał na Vienne. "Kim jesteś, kalles? - zapytał miękkim głosem, nie ruszając się, gdy
patrzyła na niego tak samo nieufnie jak na mnie. "Jak to się stało, że zostałaś posłańcem
Ghertun? "Nie jestem nikim - powiedziała, powtarzając to, co powiedziała mi zeszłej nocy,
gdy zadałem jej to samo pytanie. "Jestem niewolnicą pod Martwą Górą. Lozza zlecił mi to
zadanie". Niewolnicą? pomyślałem. "Czarodziejka - mruknął Dothikkar ze swojego tronu.
Patrzyłem, jak Vorakkarowie wymieniają spojrzenia. Dothikkar był przesądnym mężczyzną.
W końcu miał w haremie matkę Ratha Tuviri, ponieważ wierzył, że jej złote włosy były
darem od samej Kakkari. Istniała starożytna opowieść o białowłosej samicy Dakkari, która w
pojedynkę zniszczyła hordę za pomocą przerażającej mocy. Mówiono, że opętał ją gniew
naszej bogini Kakkari, gdy Vorakkar hordy zabił swoje bękartowate dziecko, które nie
urodziło się z łona jego wybranki Morakkari , lecz z łona żony wojownika. Zamordował w
tajemnicy, chcąc ukryć swój wstyd - ale Kakkari wiedziała, a białowłosa czarodziejka
skierowała swój gniew, swoją moc. Vorakkar z Rath Dulia, siedzący po przeciwnej stronie
stołu, zauważył: - Ona jest vekkiri. Nie Dakkari. "Jeśli urodziła się na naszej ziemi, to
tchnienie naszego boga i bogini jest w niej - argumentował Dothikkar . Ucichłam, rzucając
mu ostre spojrzenie, którego nie dostrzegł. Jego słowa czyniły z niego hipokrytę. Przez
dziesięciolecia twierdził, że los vekkirinie leży w jego gestii, ponieważ nie są Dakkari. Ale
jeśli tchnienie Kakkari i Drukkar było w nich, to należeli do nas i to my musieliśmy znosić
ich zmagania. A on zostawił ich na pastwę głodu i chorób... i Ghertun. Mimo to, jeśli
Dothikkar wierzył, że ta vekkiri kalles jest czarodziejką, przekazującą moc Kakkari... nie było
wiadomo, co z nią zrobi. "Ilu ludzi znajduje się pod Martwą Górą? zapytał Rath Kitala,
marszcząc brwi. "Od ponad dwóch lat nie słyszeliśmy o żadnej osadzie, która padłaby łupem
Ghertunów. "Niewielu - zastrzegła. "Nie wiem, jak długo tam jesteśmy. Od czasów przed
zimną porą roku. Być może dłużej. "Zeszłaś z nimi pod ziemię? Rath Kitala chrząknął.
Ghertunowie zawsze wycofywali się pod swoją górę, gdy nadchodził mróz. Nie byli w stanie
przetrwać wysokich temperatur pod ziemią. Jej wzrok padł na niego, a potem na mnie. Jej
ramionami wstrząsnął długi dreszcz, choć na ramionach miała narzucone ciężkie futra. Czy
ona też się bała? Oczywiście. Nie odpowiedziała. W powietrzu wisiało zbyt wiele pytań, a
napięcie w sali tronowej było napięte. Reszta Vorakkarów milczała. "Mam przynieść znak, że
akceptujesz warunki, Dothikkar. Lozza życzy sobie mieć kamień serca Kakkari. Albo...
albo..." Vienne urwała, wzdrygając się, gdy spojrzenie Dothikkaraprzeszyło ją na wskroś.
"Zabierz ją z powrotem do lochów. Zejdź mi z oczu! - krzyknął Dothikkar , machając ręką.
Strażnik natychmiast chwycił ją za ramię i wyciągnął z sali tronowej, a jej białe włosy
odznaczały się na tle czarnych futer okalających ramiona. Kamień serca... Vok.

ROZDZIAŁ PIĄTY Moje ciało zaczynało budzić się z przerażającego otępienia. Siedziałam
na kamieniu w ciemnym lochu, ściskając futrzany płaszcz wokół ramion, jakby miał mi go
wyrwać. Nie pomagał fakt, że byłam pod nią zupełnie naga, a moja sukienka na zmianę
została odrzucona. Byłam obolała. Byłam wyczerpana. Nie byłam głodna - chociaż nie jadłam
nic od dwóch dni - tylko spragniona. I nawet w futrze było mi zimno, trzęsłam się. Czy
minęły już godziny, odkąd dostarczyłem wiadomość Dothikkarowi? Czy zapadła już noc?
Drzwi do lochów otworzyły się z echem, ale nie zwróciłem na to uwagi. W ciągu ostatnich
kilku godzin otwierały się i zamykały niezliczoną ilość razy. Być może strażnicy zmieniali
posterunki. Wtuliłem się głębiej w płaszcz. Minęły długie chwile, ale wtedy poczułem
mrowienie na karku. Kiedy podniosłem głowę, zamarłem. Jarzące się czerwone oczy
spoglądały na mnie z drugiej strony krat. Krzyknęłabym z zaskoczenia, gdyby gardło mi nie
stanęło, a język nie spuchł w jamie ustnej. To był on. Vorakkar. Szybkim ruchem jego palców
usłyszałam skrobanie metalu i drzwi mojej celi otworzyły się. "Chodź - powiedział, a w jego
głosie słychać było tylko warczenie. Stałem w miejscu, wpatrując się w niego. Chciałam
zostać w lochu. Nie chciałam się więcej ruszać. Powoli podniosłam się na trzęsących się
nogach. Moje usta były suche. Mój język wydawał się pokryty piaskiem. "Dokąd mnie
zabierasz?" Nie odpowiedział, tylko patrzył na mnie niesamowitym wzrokiem, a ja
przełknęłam, zastanawiając się, czy to właśnie wtedy umrę. Czy zawiodłem swoją rodzinę?
Maman, Violę, Maxena, Eliego? Czy pozostaną pod Martwą Górą, dopóki nie odejdą z tego
życia? Po raz pierwszy moje oczy były błogo suche. Nie chciałam, żeby widział, jak płaczę.
Nie znowu. Nie mając innego wyboru, wyszłam z celi. Skręciłam lewą nogę, mięśnie i
ścięgna wysunęły się spode mnie. Zanim uderzyłam o twardą ziemię, Vorakkar złapał mnie w
ramiona i zanim się zorientowałam, podniósł mnie, aż oparł mnie o swoją szeroką klatkę
piersiową. Moje kończyny znieruchomiały, ciało napięło się, a noga pulsowała. Wyszedł z
lochu, a ja rozejrzałam się dookoła. Stacjonujący tam strażnicy po prostu odwrócili wzrok,
gdy wyszliśmy na znajomy, ciemny korytarz. Nie odzywałam się, gdy prowadził nas
niekończącymi się schodami. Schody, po których schodziłam zdyszana, nawet nie
przyspieszyły bicia jego serca. Czułam jego miarowy, mocny rytm na ramieniu, podczas gdy
moje trzepotało jak zwierzę w klatce. Zamiast skierować się w stronę sali tronowej, gdy
dotarliśmy do pierwszego podestu, kontynuował wspinaczkę po schodach. Wyłoniliśmy się
na kolejnej kondygnacji twierdzy, a po jego lewej stronie pojawił się bogaty, wyłożony
dywanem korytarz. Kiedy minęliśmy otwarte drzwi, zobaczyłam, że są tam pokoje, prywatne
kwatery. Kiedy minęliśmy zamknięte drzwi, usłyszałam jęk odbijający się echem za nimi, a
potem dźwięk skóry o skórę. Potem rytmiczne dźwięki, zwierzęce jęki. Dotarło do mnie, co
się stało. Moje oddechy stały się szybsze, gdy ogarnęła mnie panika. Tak jak zeszłej nocy,
doszłam do wniosku, że Vorakkar może zrobić ze mną, co zechce, a ja będę wobec niego
bezsilna. Znałam swoją siłę. Nienawidziłam tego, jak słabe było moje ciało. A zeszłej nocy
czułam jego pożądanie przyciśnięte do mojego brzucha. Vorakkar przeszedł do końca
korytarza i pchnięciem otworzył ostatnie drzwi po prawej. Gdy przekroczył próg pokoju,
kopnął drzwi butem i trzasnęły o framugę, a głośny dźwięk sprawił, że się zatrzęsłam.
"Płochliwe kalle- mruknął miękkim głosem. "A wcześniej byłaś taka odważna. Z mojego
gardła wydobył się żałosny odgłos zaskoczenia. "Odważna?" wyszeptałam. "Zastanawiam się,
co jeszcze cię przeraża? - zapytał dalej. Sapnęłam, gdy położył mnie na podwyższeniu.
Wyściełanym łóżku, jak poduszka. Ugięło się trochę pod moim ciężarem. Jego ręka sięgnęła
moich włosów. Mrowienie eksplodowało na mojej skórze głowy, biegnąc w dół kręgosłupa,
gdy przeciągnął dłonią po długich pasmach. Odsunęłam się, odchyliłam do tyłu, rozglądając
się dziko po pokoju w poszukiwaniu czegoś. Czegokolwiek. Był to przestronny, wygodny
pokój z bogatymi ozdobami, w tym wyściełanym łóżkiem. Podłoga wyłożona była miękkimi
dywanami i gobelinami. W rogu stała złota misa, w której trzaskał ogień, rozgrzewając moje
kości. Przez krótką chwilę obserwowałem taniec płomieni, po czym kontynuowałem
skanowanie. Przed nią stał niski stół, a po obu jego stronach leżały dwie poduszki. Stół był
wypełniony półmiskami z jedzeniem, ale mój wzrok przykuł złoty puchar, z połyskującym
wewnątrz płynem. W rogu pokoju stał worek podróżny, a obok niego otwarta szafa
wypełniona futrami. "Szukasz broni, leikavi? - zapytał niemal rozbawionym tonem. Król
hordy odsunął się ode mnie, zrzucając futra, które rozpościerały się na jego szerokich
ramionach. Kiedy odwrócił się, by rzucić je na stojak przy drzwiach, wciągnęłam gwałtownie
powietrze, a moje oczy rozszerzyły się na widok morza blizn zdobiących jego plecy. Wciąż
nosił krzyżujące się pasy na klatce piersiowej, tworzące literę "X", a na jego plecach
dostrzegłam dwa sztylety. Nie miał jednak nic pod spodem, co pozwoliło mi w pełni
zobaczyć zgliszcza jego skóry. Rozpoznałam wzory i wiedziałam, że był bity. Bez końca.
Tkanka bliznowata była gruba. Rany słabo się goiły, wyrastały z ciała, wijąc się od szczytów
barków w dół, aż po palce, z których wystawał ogon. Czy to było źródło ciemności, bólu i
gniewu, które w nim wyczuwałem? Musiało tak być. Jak można znieść taki poziom przemocy
i złośliwości, nie tracąc ani odrobiny rozumu? "Ładne, prawda? - mruknął, a gdy moje oczy
spotkały się z jego, uśmiechnął się mrocznie, odsłaniając zaostrzone zęby. Blizna na jego
twarzy rzucała cień od migoczącego ognia, ale wiedziałam, że tam jest, dodając tylko
przerażającego obrazu. Miałam rację. On był szalony. "Dlaczego... dlaczego tu jestem?"
spytałam, mój wzrok przykuły sztylety schowane w pasach na jego zniszczonych plecach.
Przypomniałam sobie, jak Maxen próbował nauczyć mnie władania nożem, ale zapomniałam
wiele z tego, co mówił. Wyciągnął sztylety z ich miejsc. Ostrza były złote, iskrząc się na
kamiennych ścianach, a on włożył je do skrzyni i zamknął ją, wsuwając klucz do małej
kieszeni w swoich trzewikach. Następnie zdjął miecz. Na szczęście nie słyszałam już jęków i
sapnięć z kilku pokoi powyżej, ale wciąż byłam na krawędzi, obserwując go. "Wyglądasz,
jakbyś oczekiwał, że cię pożrę - skomentował, podpierając miecz, wciąż w pochwie, obok
zamkniętej skrzyni. Czyż nie? "Wyglądasz, jakbyś nigdy wcześniej nie widział Dakkari -
powiedział, przekrzywiając głowę na bok i odwracając się do mnie. "Widziałem -
odpowiedziałem. Wydał z siebie szorstki dźwięk w gardle. "Więc być może nigdy wcześniej
nie widziałeś Vorakkara . Oblizałam suche wargi. Czy słyszał bicie mojego serca? Czy
widział, jak drżę pod futrzanym płaszczem? "N-nie - wyszeptałam. "Nie zrobiłam tego.
Chociaż Vorakkar wydał rozkaz ataku na moją wioskę, gdy byłam młoda, chociaż Vorakkar
rozkazał zabić mojego ojca i wielu ludzi z naszej wioski za polowanie, nigdy go nie
widziałam. Czekał za murami, podczas gdy jego jeźdźcy wykonywali rozkazy.
Zastanawiałem się, czy to Vorakkar był odpowiedzialny za śmierć mojego ojca. A jeśli nie, to
zastanawiałem się, czy ten Vorakkar był tego wieczoru w sali tronowej. Morderca mojego
ojca. Jego szponiasty palec wsunął się pod mój podbródek, ruch był szybki i przerażający,
ponieważ jego dłoń była niczym rozmazana. Kiedy odchylił moją twarz, zmuszając mnie do
spojrzenia mu w oczy, powiedział: "Omówimy tej nocy wiele rzeczy. Ale najpierw zjesz.
Moje oczy rozszerzyły się. Nie tego się spodziewałam. Część mnie spodziewała się, że mnie
rozbierze, zedrze ze mnie futra i... i... - Przestań tak na mnie patrzeć, Kalles- warknął, a w
jego spojrzeniu pojawił się żar znajomej wściekłości. "Już raz cię ostrzegałem. Ostatniej nocy
zapytałam go, czy mnie zgwałci. Wściekł się tak bardzo, że na wszelki wypadek użyłam na
nim mojego daru. Ostrzegł mnie: "Nigdy mnie o to nie pytaj, bo dam ci coś, czego możesz się
bać". Odwróciłam wzrok, gdy podszedł do szafy, wyciągając dobrze wykonaną brązową
tunikę ze zwierzęcej skóry, miękkiej i gładkiej jak masło. Rzucił mi ją na kolana, zanim jego
dłonie zaczęły szarpać moje futra. Ciepłe powietrze musnęło moją skórę, a moje sutki
zacisnęły się niemal boleśnie, gdy po raz kolejny zostałam odsłonięta. Siedziałam
nieruchomo, ze spuszczoną głową, naga na pluszowym łóżku w obecności i posiadaniu
obłąkanego Vorakkara. Moja moc była na wyczerpaniu. Nie wiedziałem, kiedy znów się
odbuduje. Mogłem uciec, ale tylko wtedy, gdy ją odzyskałem... i być może będę musiał jej
użyć na Dothikkarze . Jego ręka dotarła do kajdan na moich nadgarstkach i z niepokojącą
łatwością zmiażdżył zamek i oderwał je od mojej skóry. Potem zamilkł. Słyszałam jego ciche
wydechy gdzieś nade mną, ale nie spuszczałam wzroku z jego kolan, przesuwając moje
obdrapane, surowe nadgarstki, aż zakryły moją odsłoniętą płeć przed jego wzrokiem. Nie
wiem, co mnie do tego skłoniło, ale moje spojrzenie spotkało się z jego wzrokiem.
Niechętnie. Powoli. Te czerwone oczy były zamknięte na mnie, a jego nozdrza rozszerzyły
się, gdy na niego zerknęłam. Czułam, jak serce wali mi w gardle i przełknęłam, gdy czubki
jego pazurów musnęły wrażliwe ciało na mojej szyi. Wtedy to poczułam. Moja moc zmieniła
się we mnie. Nie była wystarczająco silna, by zmienić jego emocje, ale wyczułam tylko szept
jego gniewu. Tego samego mrocznego gniewu, który czułam wcześniej. Poza tym czułam
jego pożądanie, gęste i silne, dławiące powietrze wokół mnie. Pokój zdawał się zmieniać.
Ciepło zamieniło się w żar, a po moim kręgosłupie przebiegł kolejny dreszcz. Nie byłam do
końca pewna, czy to ze strachu. Pozostając na obrzeżach tego pragnienia, poczułam jego
zmieszanie. Jego zdziwienie. Że nie rozumiem. Jego dotyk zniknął z mojej szyi. Połączenie
zostało utracone, zerwane. Desperacko wciągnęłam powietrze, jakbym zbyt długo była
trzymana pod wodą. Zadrżałam, nagle przestraszona, patrząc na niego podkrążonymi,
mokrymi oczami. Nigdy wcześniej nie czułam, by mój dar reagował w ten sposób. Ale kiedy
poczułam mrowienie w brzuchu, kiedy moje ciało poczuło ciepło, z paniką zdałam sobie
sprawę, że jego emocje stały się moimi. Czy on je we mnie przelał ? Powietrze między nami
było gęste i mgliste. Na karku poczułam ukłucie jego pulsującego gniewu. Potem
zaczerwieniony żar podniecenia, niegodziwego pożądania, przyprawiał mnie o zawrót głowy,
gdy trwał, gdy mnie dotykał i pieścił . A jego oczy... te oczy sprawiały, że tonęłam , a
desperacja wpełzała mi do gardła. Byłam bliska błagania go, by przestał, cokolwiek robił. Z
szorstkim warknięciem i przekleństwem zrzucił mi tunikę przez głowę, wciągając przez nią
moje ramiona. Zauważyłam, że uważał, by nie dotknąć mojego ciała i dopiero gdy byłam już
zakryta, wykrztusił: "Idź jeść". Podniosłam się na trzęsących się nogach, chcąc się wycofać,
kulejąc do stołu w stłumionym oszołomieniu. Nigdy nie spotkałam innej istoty, która
potrafiłaby robić to, co ja. Nigdy nie zastanawiałam się nad swoim darem, ponieważ zawsze
go miałam. Czy byli inni z podobną mocą? Czy on był jednym z nich? Z pewnością tak się
czułem, gdy opuściłem się na poduszkę, mrugając na jedzenie, zdezorientowany, jak się tam
dostałem. Jedzenie wyglądało dekadencko. Nigdy w życiu nie widziałam tylu rzeczy
ułożonych w jednym miejscu. Nawet bogatsi sibi pod Martwą Górą nie jedli tak dużo. Po
drugiej stronie pokoju, w rogu, w zasięgu miecza, zobaczyłem Vorakkara siedzącego na
szerokim krześle. Skrzypiało pod jego ciężarem i masą, gdy oparł przedramiona na kolanach,
patrząc na mnie. Ogień ogrzewał moje plecy, gdy sięgnąłem do przodu, wybierając kostkę
czegoś, czego nie dało się zidentyfikować. Było jednak beżowe, a w swoim życiu zjadłem
wiele beżowego jedzenia. Kiedy włożyłem ją do ust i przeżułem, moje oczy rozszerzyły się,
gdy smaki wybuchły na moim języku. Było wędzone i miękkie. Pyszne. Nigdy wcześniej nie
jadłam czegoś podobnego. Sięgnęłam po kolejną, gdy Vorakkar warknął: "Leikavi, musimy
porozmawiać". Jedzenie zamieniło się w popiół w moich ustach.

Przyszedłem powiedzieć tylko to, co powiedziałem Dothikkarowi- powiedział cicho ludzki

Kalles . "Nie mogę powiedzieć nic więcej. "Na rozkaz tego króla Ghertun? zapytałam,
odchylając się na krześle i rozkładając szeroko nogi, aż zrobiło mi się wygodnie. "Lozza? -
wyszeptała, a jej spojrzenie zamigotało. "Tak. " Powiesz mi wszystko - powiedziałem,
starając się, by mój głos był łagodny, ale nie udało mi się. Żyłam na surowych i bezlitosnych
równinach Dakkaru. Szkoliłem wojowników hordy, chroniłem swój lud, trzymałem wzrok z
dala od cieni i pieprzyłem się, gdy potrzeba stawała się zbyt wielka. Takie było moje życie.
Nie znałem zbyt wielu pocieszeń i z pewnością nie mogłem ich zaoferować tej kruchej
Kalles, tak delikatnej, że wydawało się, iż w każdej chwili może odpłynąć. Zostałem królem
hordy, wykutym w gniewie i wyrzeźbionym przez ból i nienawiść. To było wszystko, co
znałem. Nie sądziłem, że mogę być łagodny czy miękki, nawet gdybym próbował. A ta
leikavi, ta białowłosa piękność o smutnych oczach... Obawiałem się, że mógłbym ją
zniszczyć, nie mając takiego zamiaru. "Jesteś lojalna wobec tego króla? zapytałem,
przyglądając się jej uważnie, pocierając brzegi blizny na policzku. Milczała na ten temat, ale
widziałem, jak zaciska usta. Nik, nie lojalny. Strach. "Czy... kazano ci mnie przesłuchać w
sprawie twojego Dothikkaru? Czy to dlatego tu jestem? - zapytała, sprawiając, że uniosłem
brwi, a mój ogon zamigotał przy kostkach. Jej wzrok powędrował na końcówkę ogona i nie
mogła ukryć chorobliwej ciekawości, gdy patrzyła, jak drga. "Mogłeś po prostu zatrzymać
mnie w lochach. Nie musiałeś mnie tu przyprowadzać. "Zadajesz mi teraz pytania?"
Uśmiechnąłem się do niej i usłyszałem, jak łapie oddech. "Tam jest ten odważny Kalles ,
którego widziałam wcześniej. Ten sam, który uderzył mnie w twarz, nie myśląc o
konsekwencjach. Jej wzrok opadł na kolana. Wiedziałem, że to spojrzenie sługi. Spojrzenie
niewolnicy . Spreparowane z uległości i, co bardziej prawdopodobne, kary. Gdybym musiał ją
przestraszyć, by udzieliła mi odpowiedzi, których potrzebowałem, zrobiłbym to. Bez
wątpienia. Jeśli wiadomość, którą przyniosła, była prawdziwa, życie Dakkari było zagrożone.
Setki, tysiące istnień mogło zginąć, jeśli Dothik ogarnęłaby wojna, nie tylko w stolicy, ale w
całych hordach i placówkach. Dothikkar wezwałby ich wszystkich na wojnę, gdyby zaszła
taka potrzeba. A oni mieli obowiązek odpowiedzieć. Musiałem ustalić, czy zagrożenie jest
uzasadnione, czy nie. "Zaufaj mi, leikavi- mruknąłem, wstając z fotela i obserwując jej
napiętą postawę - jeśli nie udzielisz mi odpowiedzi, których szukam, poniesiesz
konsekwencje. Nigdy wcześniej nie widziałaś Vorakkara , więc być może nie wiesz, do czego
się posuniemy, by chronić nasze hordy. A wieści, które przynosisz? Wiadomość, którą
przynosisz? To zagrożenie dla nas wszystkich. Jej klatka piersiowa falowała. Wciąż nie
podniosła wzroku znad kolan. Opadłem na poduszkę naprzeciwko niej. Chwyciłem puchar z
naparem i przycisnąłem go do jej ust. "Pij, kalles. Jej oczy rozszerzyły się, ale usta rozchyliły.
Kiedy przełknęła, odstawiłem kubek i położyłem go blisko jej drżącej dłoni, która była
przyciśnięta do stołu. Napar był rozwodniony, ale nadal mógł być dość mocny, a ja
potrzebowałem rozluźnienia jej języka. Wyraz twarzy Vienne nie był do końca spojrzeniem, a
moje oczy zatrzymały się na jej ustach, z których zlizała kroplę naparu. Więcej krwi
napłynęło do mojego i tak już twardego kutasa. Nie po raz pierwszy przekląłem siebie,
wiedząc, że powinienem był wrócić do burdelu zeszłej nocy po tym, jak ją zostawiłem. Kiedy
kiedykolwiek tak zareagowałem na kobietę? Nigdy. Nawet kiedy byłem młodszy, kiedy
pożądanie i żądza mocno mnie opanowywały. Ale ten mały ogień w jej spojrzeniu sprawiał,
że byłem niespokojny. Sprawił, że moje palce zacisnęły się, a dakke, jędrne zgrubienie nad
moim bolącym kutasem, rozgrzało się i nabrzmiało. Szczęka mi zadrżała i zapytałem: -
Przyjechałaś aż z Martwej Góry? Do Dothik? Jej podbródek uniósł się nieznacznie. "Wcale
nie - odpowiedziałem. "Nie w samej pelerynie. Sięgnąłem pod stół, ignorując jej sapnięcie, i
przejechałem czubkiem pazura po podeszwach jej bosych stóp. Wyczułem pęcherze i
owrzodzenia, stwardniałe zrogowacenia, ale nie było ich tak wiele, jak gdyby przebyła całą
drogę z Martwej Góry. Byłyby spustoszone na surowo. "I żadnej ochrony dla twoich małych
stópek. Odciągnęła stopę, a ja jej na to pozwoliłem. "Nik, Ghertun cię tu sprowadził. Albo
blisko. Gdzie? Jej wzrok znów padł na stół z jedzeniem. Poczułem litość, że nie pozwoliłem
jej zjeść więcej, zanim zacząłem wypytywać. Potem to zignorowałem. Na jej szyi pojawił się
rumieniec. Napar bez wątpienia szybko rozgrzewał jej brzuch, zwłaszcza jeśli nie jadła od
dłuższego czasu. "Nie rozumiesz - wyszeptała. " Nie mogę powiedzieć nic więcej. On by
wiedział. "Lozza?" uśmiechnąłem się. "Widzisz go tutaj?" Nie ufała mi. Ani trochę.
Sprawiałem, że była ostrożna, zdenerwowana, jak większość istot. Po tym, jak opuściła
wielką salę, po tym, jak Dothikkar opuścił ją wkrótce po jej wyjściu, bez wątpienia chcąc
zatopić swoje frustracje i lęki w jednej ze swoich konkubin na wieczór, Vorakkarowie zostali
sami, aby porozmawiać. Z wyjątkiem Ratha Dulii - który wdrapałby się na tyłek Dothikkara ,
gdyby tylko mógł - wszyscy byliśmy zgodni co do tego, że vekkiri muszą zostać przesłuchani.
Musieliśmy wiedzieć, czy wiadomość stanowi poważne zagrożenie i, co ważniejsze, jak
wielką armią naprawdę dysponował król Ghertun. Wszyscy słyszeliśmy raporty zwiadowców.
Liczba Ghertunów szybko rosła. Pieprzyli się i rozmnażali jak nekkisau w rui. Doniesiono, że
rodzili w miotach. Rath Tuviri i Rath Kitala chcieli ją przesłuchać, ponieważ ich Morakkari
byli ludźmi. Wierzyli, że uda im się uspokoić Vienne. Tylko, że to ja dopadłam ją pierwsza i
żałowałam, że nie widziałam miny Ratha Kitali, gdy tej nocy zszedł do lochów i stwierdził, że
jej nie ma. Wmawiałem sobie, że nie ma to nic wspólnego z faktem, że chciałem ją zobaczyć,
porozmawiać z nią ponownie. Wmawiałem sobie, że wypełniam swój obowiązek jako
Vorakkar, wobec mojej hordy, wobec Dakkari, których przysięgałem chronić. Nikomu
innemu nie ufałem. Vok, nie ufałem nawet sobie. "Możemy cię ochronić - mruknęłam,
ściszając głos do mruczenia. "Nie musisz wracać do Martwej Góry. Możesz być wolna.
Możemy odesłać cię do twojej wioski. Nie musisz się go bać. Wybuchła śmiechem,
gardłowym, surowym i desperackim. Moje nozdrza rozszerzyły się od tego śmiechu, a ciało
napięło. Przysiągłbym, że czułem gorące, palące nasienie rosnące w moim kutasie, którego
ciepło sprawiało, że warczałem. Z takim śmiechem prawie uwierzyłem, że obawy Dothikkar
są prawdziwe. Że była czarodziejką, że została tu przysłana, by nas wszystkich wykończyć.
Zakończyć mnie. "Chcesz mnie chronić? - wyszeptała, gdy jej śmiech ucichł. Ból w jej głosie
był ewidentny, przeszywający. "Więc pomóż mi zdobyć kamień serca i odeślij mnie do
Martwej Góry. Muszę wrócić przed czarnym księżycem. Czarny księżyc miał nadejść za
cztery tygodnie. "Albo co?" warknąłem. Wciągnęła przez nozdrza świszczący oddech i
podniosła wzrok, by spojrzeć mi w oczy. Jej oczy były mokre i szerokie, ale pod ich szklistą
powierzchnią widziałem determinację. W moim brzuchu zakręciły się nitki gorąca. Ten sam
zaborczy instynkt, który chciał ją zdobyć, ponownie wybuchł w mojej piersi. Jej dłoń owinęła
się wokół pucharu z naparem i podniosła go do ust, wypijając płyn jednym szybkim ruchem.
Patrzyłem, jak odstawia go z powrotem, zlizując resztki z warg. Pod stołem owinąłem dłoń
wokół jej szczupłej kostki, a jej jedyną reakcją było miękkie, słyszalne przełknięcie. "Muszę
wrócić przed czarnym księżycem - powtórzyła, przytrzymując moje spojrzenie. "Pomożesz
mi? Pochyliłem się do przodu, muskając kciukiem miękkie ciało jej kostki. Wnętrze kostki
przypominało chłodny jedwab. "A jaką cenę zapłaciłabyś za pomoc króla hordy? zadrwiłem,
uśmiechając się nieznacznie. "Co dałabyś mi w zamian? Jej klatka piersiowa uniosła się. Jej
oczy zamigotały w rozpoznaniu. "Dałabym ci wszystko - odpowiedziała miękko i
zdecydowanie, choć jej głos drżał, gdy to mówiła. Z mojego gardła wydobył się mroczny
dźwięk, a niegodziwe fantazje rozdarły mój umysł. Wiedziała dokładnie, co miałem na myśli.
Wiedziała dokładnie, co tak swobodnie mi oferowała. "Lysi? wyszeptałem. "Nie jestem
delikatnym mężczyzną i nie pieprzę się jak mężczyzna. Jej kostka drgnęła w moim uścisku.
"Wierzysz, że mógłbyś zaspokoić moje pragnienia? Jej spojrzenie wbiło się w moje. Jej brwi
obniżyły się, aż poczułem jej małe spojrzenie. Chciała ponownie uderzyć mnie w twarz, ale
była na to zbyt przerażona. "Spróbowałbym. W pokoju panowała gęsta atmosfera, ogień
płonął zbyt gorąco. To była niebezpieczna gra. Chciałem tylko postawić ją na krawędzi
dyskomfortu, ale obawiałem się, że to ja na tym ucierpię. Wtedy znów to poczułem. Dziwne
elektryczne brzęczenie wokół mnie, kłujące w kark, sprawiające, że byłem spięty. Nie
spuszczałem z niej oczu i patrzyłem, jak się rozszerzają, jak jej gardło kołysze się po
przełknięciu. Wiedziałem, że to pochodzi od niej. Czułem to już trzy razy i tylko z nią. Nie
wiedziałem, co to jest ani co oznacza, ale to ona była tego przyczyną. Pozwoliłem jej jednak
mieć swoje sekrety, ponieważ osunęła się na kolana, a moja dłoń puściła jej kostkę. Podeszła
do mnie, klękając u mego boku. Biło od niej ciepło, a kiedy powoli wyciągnęła rękę, by
położyć ją na mojej klatce piersiowej? Rozpaliła mnie. Jej palce musnęły bliznę na mojej
piersi. Delikatnie. Delikatnie. Jakby bała się mnie zranić. Ta myśl rozśmieszyłaby mnie,
gdybym się nie spiął, skupiając całą swoją istotę na tym prostym dotyku. Cała krew, która nie
została skierowana na mojego kutasa, zdawała się pędzić w jego kierunku, kwitnąc pod jej
palcami. Działając czysto instynktownie, moje ręce wystrzeliły, owijając się wokół jej
szczupłej talii i ciągnąc ją do przodu, aż znalazła się na moich kolanach, a jej uda objęły moje
biodra. Pochyliłem głowę do przodu i usłyszałem jej zaskoczone sapnięcie, gdy mocno
ugryzłem ją w szyję. Mój ogon owinął się wokół jej nogi, jakbym bał się, że się wyrwie,
zanim zdążę jej posmakować. Część mnie kusiło, by wziąć to, co oferowała. Bo w tej chwili
nie pragnąłem niczego bardziej niż zakopać się w jej gorącej cipie, wydać na nią nasienie
gotujące się w moim deva . Vok, potrzebowałem tego! "Nie wiesz, co kusisz, leikavi-
warknąłem, nagle wściekły na nią. Jej zapach owinął się wokół mojego umysłu, przytępiając
zmysły. Nie pachniała już jak zgnilizna i brud po tym, czego użyła do ukrycia koloru włosów.
Pachniała miękko i ciepło, jak samica w rui, a jej zapach doprowadzał mnie do szaleństwa.
Moja dłoń owinęła się wokół jej białych włosów. Były jak jedwab w moim uścisku, gdy
odciągnąłem jej głowę do tyłu, odsłaniając gardło i spojrzałem w jej rozszerzone oczy. Jej
gardło podskakiwało przy połykaniu, usta rozchyliły się, a czerwone ślady po moich zębach
zdobiły jej delikatne ciało. Jej widok sprawił, że prawie doszedłem, zwłaszcza gdy
zobaczyłem jej zaciśnięte sutki wciskające się w skórę tuniki. "Vok- przekląłem. Potężny
gniew, otępiające umysł pożądanie i ta znajoma nienawiść, która kłębiła się w moich żyłach,
gdy zobaczyłem jej wahanie, doprowadziły mnie do szału. Rzuciłem się na nią: - Oddałabyś
się Vorakkarowi dla tego króla Ghertun? Wzdrygnęła się i coś zniknęło z jej oczu. "Ja... -
zaczęła, a jej nozdrza rozszerzyły się. Trzymałem ją w niewygodnej pozycji, z lekko
wygiętymi plecami, klatką piersiową wypiętą w moją stronę i odsłoniętą szyją. Była
bezbronna, całkowicie zdana na moją łaskę. Wiedziała o tym. "Zrobiłabym wszystko -
wyszeptała, nagle tak samo wściekła na mnie, jak ja na nią. Trzymała moje spojrzenie, gdy
wypowiadała te słowa. Zacisnąłem szczękę. Wtedy zadałem jej jedno pytanie, które chodziło
mi po głowie, odkąd przekazała swoją wiadomość. "Dlaczego wybrał ciebie?" Dlaczego król
Ghertun miałby wysyłać taką słabą, niedożywioną, przerażoną istotkę z Martwych Ziem z
zadaniem nie do wykonania, jakim jest infiltracja Dothik i dostarczenie wiadomości do
Dothikkaru? Zanim zdążyła odpowiedzieć - nie żeby zdążyła, wiedziałem - pięść uderzyła
mocno w drzwi pokoju i nie przestała. Po chwili charakterystyczny odgłos miażdżonego
zamka zawibrował w drewnie. Chwilę później przez drzwi wkroczył wściekły Vorakkar z
wyciągniętym mieczem. Mój miecz leżał na przeciwległym końcu pomieszczenia i
przeklinałem swój brak przezorności. Rath Kitala wycelował we mnie ostrze i warknął: "
Uwolnij ją, Rath Drokka". Moją jedyną odpowiedzią był uśmiech, którego nie czułem.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Zawroty głowy sprawiły, że chciałam zacisnąć oczy, ale kiedy to
zrobiłam, uczucie tylko się nasiliło. Jedyną rzeczą, która powstrzymywała mnie przed
przewróceniem się, był jego zaborczy uścisk, który tylko się zacieśnił, gdy pozostali
Vorakkar wpadli do przegrzanego pomieszczenia. "Zostaw nas - mruknął niemal leniwie król
hordy pode mną, z uśmiechem na twarzy drwiąc z drugiego samca. "Nie widzisz, że jesteśmy
zajęci? Wciągnęłam powietrze, gdy pochylił się do przodu i musnął wargami ugryzienie,
które mi dał. Gdy to robił, jego oczy nie opuszczały drugiego Vorakkara, tego, który dał mi
swoje futra, gdy byłam naga w wannie. To miejsce na mojej szyi mrowiło. Drugi mężczyzna
był wściekły. Usłyszałam to w jego tonie, gdy wyszeptał zza drzwi: - Nie bez powodu
nazywają cię Szalonym Królem Hordy i teraz w końcu rozumiem dlaczego. Szalony Król
Hordy? Pomyślałam, a w mojej głowie pojawiła się ciemność, którą czułam w jego wnętrzu,
resztki niezgłębionej agonii. Tak, mogłam uwierzyć, że Dakkari tak go nazwali. Poczułam,
jak mężczyzna pode mną sztywnieje, choć uśmiech nie znikał z jego twarzy. Czy nie lubił być
tak nazywany? Czy to go obrażało? Zraniło go? Potem jego oczy ponownie skupiły się na
mnie, a z bliska zobaczyłam atramentowe pasma czerni przebijające się przez czerwień jego
tęczówek. Pochylił się do przodu i musnął wargami moje ucho, mówiąc: - Może skorzystam z
twojej kuszącej oferty, leikavi. Zanim zdążyłam zareagować, puścił mnie, wstał i zsunął mnie
na poduszkę. Pomógłby mi? Czy to miał na myśli? Ale za pewną cenę... Wiedziałam
dokładnie, czego chciał, czego oczekiwał , jeśli mi pomoże. Zadrżałam, siedząc w skórzanej
tunice, którą mi dał, sięgającej mi do kolan. "Skończ jeść, kalles- rozkazał, jak przystało na
samca, który oczekuje posłuszeństwa. Potem jego spojrzenie powędrowało do drugiego
Vorakkara, który wciąż trzymał miecz wyciągnięty między nimi. "Więc śpij. Wrócę później.
Choć wcześniej byłem wyczerpany, teraz nie czułem się zmęczony. Ani trochę. Mijając
drugiego Vorakkara, chwycił swój miecz z miejsca spoczynku obok skrzyni i wyszedł z
pokoju. Jeśli chodzi o drugiego mężczyznę, tego, który dał mi futra, wydawał się ufać
Szalonemu Królowi Hordy na tyle, by pokazać mu plecy i zapytał: - Jesteś... ranna, Kalles?
Ranny? Zmarszczyłam brwi, ale potem opuściłam głowę, spoglądając na swoje kolana. "Nie.
Wyczułam, że mężczyzna się zawahał. Tylko przez chwilę. Potem usłyszałam szept ostrza,
gdy schował miecz, a następnie jego ciężkie kroki wycofały się z powrotem na korytarz.
"Będziesz tu bezpieczna - powiedział do mnie cicho. "Obiecuję. Zacisnęłam dłonie w pięści i
czekałam. Potem odetchnęłam z ulgą, gdy drzwi się za nim zamknęły... i zostałam sama. Mój
wzrok padł na drzwi i podbiegłam do nich, ciągnąc za sobą fotel, na którym z trudem siedział
Król Szalonej Hordy. Oparłem go o drzwi, choć ręce trzęsły mi się z wysiłku. Wiedziałem, że
to nie wystarczy, by powstrzymać Dakkari przed wejściem, ale przynajmniej da mi czas na
przygotowanie się. Kiedy poczułam się nieco bezpieczniej, ponownie usiadłam przy niskim
stoliku, opierając się plecami o ścianę i wpatrując się w drzwi. Serce wciąż waliło mi w piersi,
a kiedy położyłem na nim dłoń, zaczęło bić w szaleńczym rytmie. Nie wiedziałam, czy to od
naparu, czy od mrowienia na szyi - albo od jednego i drugiego. W mojej skórze był ktoś obcy.
Kiedy otworzyłam swoje zmysły na króla hordy, zaledwie kilka chwil temu, poczułam
ukłucie pożądania i podniecenia... ale najbardziej przerażało mnie to, że nie wiedziałam, czy
to pochodziło od niego, czy ode mnie. A może jego emocje wpływały na moje? Nigdy
wcześniej mi się to nie zdarzyło. Kiedy używałam swojego daru i odczuwałam emocje
innych, czułam dystans. Poczucie oderwania, które chroniło mnie jak tarcza, bo inaczej
byłoby to zbyt przytłaczające. Ale z nim... Przełknęłam. Z nim było inaczej. Jego emocje
rozdzierały mnie i czułam je głęboko. Jego ból, jego mrok... jego pożądanie. Stały się moimi
własnymi, choćby na chwilę. Mój żołądek warknął, a apetyt nagle się obudził. Oderwałam
wzrok od drzwi i spojrzałam na jedzenie przede mną. Więcej jedzenia niż kiedykolwiek
widziałam za jednym razem. Czy to miało swoją cenę? Wszystko miało. Król Szalonej Hordy
chciał mnie, pragnął mnie z jakiegokolwiek powodu. Zarumieniłam się, przypominając sobie,
jak bezwstydnie błagałam go o pomoc. Ale wiedziałam, że pomógł mi już wcześniej . Pomógł
mi wymknąć się strażnikom zeszłej nocy na ulicach Dothik. Być może pomógłby mi
ponownie. Wyznałem mu prawdę. Zrobiłbym wszystko, by pomóc mojej rodzinie. Polegali na
mnie. A jeśli zawiodę, już nigdy ich nie zobaczę. Bo jeśli zawiodę, będzie to oznaczało moją
śmierć. Czas już mi się kończył. Niemal czułam, jak trucizna zagęszcza moją krew.

ROZDZIAŁ ÓSMY - Jesteś szalony - wysyczał Rath Kitala - jeśli myślisz, że możesz ją
zabrać bez naszej wiedzy. Spojrzałam na niego, krzyżując ręce na piersi. Wszyscy
siedzieliśmy skuleni w kwaterze Ratha Tuviri, tuż obok mojej. Z wyjątkiem Ratha Dulii,
który obecnie zabawiał samicę lub dwie, mimo że w swojej hordzie miał Morakkari, żonę i
królową, wszyscy się spotykaliśmy. Wyglądało na to, że w tajemnicy, sądząc po naszych
ściszonych głosach. "Spotkałem ją już wcześniej - postanowiłem im powiedzieć. "Neffar?
zapytał Rath Rowin, marszcząc brwi. "Kiedy? "Zeszłej nocy - powiedziałam, a moja skóra
swędziała od bliskości innych Vorakkarów. Było nas sześciu, stłoczonych na małej
przestrzeni. A nie byliśmy małymi samcami. "Znalazłem ją w mieście. "To ty zabrałeś ją do
lochów? zapytał Rath Rowin. "Nik- szepnęłam, obrzucając go spojrzeniem. "Odwróciłem
uwagę strażników Dothikkaru , by pomóc jej uciec. Kazałem jej opuścić miasto. Powiedziała
mi, że musi spotkać się z Dothikkarem , ale nie wiedziałem, dlaczego chce z nim rozmawiać.
Kto by pomyślał, że jest posłańcem Ghertuna? "Była przerażona, gdy wszedłem do twojej
kwatery - powiedział Rath Kitala ostrym tonem. "Czy mogłeś tego nie zauważyć? Może i
pomogłeś jej zeszłej nocy, ale teraz ci nie ufa. "I nawet wtedy, gdy miałem ją na kolanach i
usta na jej gardle - uśmiechnąłem się, kierując na niego spojrzenie - poprosiła mnie o pomoc.
Nozdrza Ratha Kitali rozszerzyły się. W ciągu ostatnich kilku cykli księżycowych widziałam
więcej innych Vorakkarów , niż chciałam... a napięcie między nami zawsze było wysokie.
Byliśmy prawowitymi królami. Byliśmy przyzwyczajeni do samodzielnego podejmowania
decyzji i nie lubiliśmy, gdy ktoś rzucał nam wyzwanie. Do rozmowy włączył się Rath Tuviri,
którego złote włosy mieniły się w blasku ognia. Postaraj się nie przestraszyć dziewczyny.
Myślę, że możemy to wykorzystać na naszą korzyść. Oczy wszystkich Vorakkarów zwróciły
się na niego. "Masz jakiś plan? zapytał Rath Okkili, unosząc sardonicznie brew. "Mówi, że
potrzebuje kamienia serca. Jak myślisz, jak go zdobyć bez zawalenia naszego systemu
energetycznego i rozwścieczenia Kakkariego? Na Dakkarze było pięć kamieni serca. Jeden
znajdował się tutaj, w Dothik, chroniony w ulubionej świątyni Dothikkara . Dwa z
pozostałych czterech znajdowały się w wybranych placówkach. Najskuteczniejsze hordy w
naszej historii stały się placówkami, gdy Vorakkarowie postanowili się osiedlić. Jeden kamień
serca należał do ojca Ratha Okkili, który w swoim czasie był wielkim Vorakkarem i nadal
mieszkał w swojej placówce, daleko na południu, najbliżej Morza Drukkaru. Czwarty kamień
serca został umieszczony w starożytnej świątyni, chronionej przez kapłanki Kakkari. Było to
odosobnione i bardzo zimne miejsce na północy. Za każdym razem, gdy przechodziła tędy
horda, oczekiwano od nas, że damy kapłankom wystarczające zapasy na resztę roku, ale
głównie utrzymywały się one z własnych plonów, które podobno rosły głęboko w ziemi. A
piąty kamień serca... zaginął. A przynajmniej tak wielu uważało. Ponad sto lat temu darukkar,
wojownik hordy, ukradł go spod ochrony swojego Vorakkara , gdy horda miała dostarczyć go
do placówki na wschodzie. Nawet wtedy Ghertun żyli na Martwych Ziemiach. Ówcześni
Dothikkarowie wierzyli, że kamień serca pomoże ochronić ten obszar przed wzmożonymi
atakami, że Kakkari ich ochroni. Kamienie serca były potężne. Karmiły się słońcem i rodziły
z ziemi, podobnie jak złoto. I choć hordy nie miały z nich żadnego pożytku, Dothik i placówki
były zasilane przez kamienie serca. W szczególności światło i technologia, ale także wiara.
Dakkari darzyli je czcią. To, o co prosiła Vienne, czego żądał Ghertun, było zadaniem
niewykonalnym. Tylko że... piąty kamień serca nie był używany. A ja byłem jedną z dwóch
istot na Dakkarze, które wiedziały, gdzie się znajduje. "Myślisz, żeby odszukać piąty kamień
serca?" zapytałem Ratha Tuviri. "W jaki sposób miałoby to nam pomóc? "To jedyny kamień,
który nie został odnaleziony - odparł. "Jedyny, który nie jest w użyciu. Rano udam się do
archiwów i dowiem się więcej o darukkarze , który go ukradł i gdzie go ostatnio widziano.
Ale nie o to chodzi. Kamień serca jest narzędziem, niczym więcej. Narzędziem do zdobycia
zaufania tej dziewczyny. Nigdy nie oddamy go Ghertunowi. "Damy jej to, czego chce -
powiedział Rath Rowin - wtedy ona da nam to, czego my chcemy. Była pod Martwą Górą -
powiedział Rath Kitala. "Dokładnie - powiedział cicho Rath Tuviri. "Mimo wszystkich
naszych wysiłków nigdy nie udało nam się naruszyć ich ziemi, a tym bardziej Martwej Góry.
A jednak ona tam mieszkała. Ten kalles mógłby nam wiele o nich powiedzieć: jak żyją, jak
się odżywiają, jak liczna jest ich armia i czy są dobrze wyszkoleni. Ich broń, jeśli w ogóle ją
mają, ich technologia. O ich kulturze. Ghertun są naszymi wrogami od wieków, a mimo to
wiedzą o nas więcej niż my o nich. Dlaczego tak jest? Ponieważ nas obserwują, badają, a my
nie zdajemy sobie z tego sprawy. Musimy zacząć robić to samo, by ponownie przejąć nad
nimi kontrolę". "Zdobędziemy jej zaufanie, a potem wykorzystamy ją do zdobycia informacji
o naszym wrogu - mruknąłem - ale co potem? Dothikkar nigdy nie ulegnie żądaniom Lozzy.
Wszyscy o tym wiemy. Wolałby patrzeć, jak placówki upadają, a miasto płonie. Rath Loppar,
najstarszy z nas wszystkich, powiedział: - Zaatakujemy ich, zanim oni zaatakują nas. Ta
vekkiri powie nam, jak wielkim zagrożeniem jest armia. Powinna tego chcieć , zwłaszcza jeśli
jest niewolnicą. Możemy jej pomóc. "Lozza ma coś nad nią - powiedziałem. "Być może
ukochaną osobę. Nie jest wobec niego lojalna, ale boi się go na tyle, by milczeć. Nie mogłem
jej nawet za to winić. "Powiedziała ci to? zapytał Rath Kitala, jego oczy zwęziły się na mnie.
Nie ufał mi. Ani trochę. Rzuciłam mu chłodny uśmiech. "Nie musiała. Zdecydowałem się nie
mówić im o dziwnej energii, którą czułem wokół niej. To był sekret, który musiałem odkryć
sam. "Więc planujemy wojnę? zapytał Rath Okkili, jego oczy błyszczały. Vorakkar kochał
rozlew krwi być może bardziej niż ja, mimo że jego ojciec był jednym z bardziej pokojowo
nastawionych Vorakkarów w swoich czasach. "Musimy znaleźć kamień serca, aby zdobyć jej
zaufanie, dostarczyć dziewczynę z powrotem na Martwą Górę, aby odwrócić jej uwagę, a
także zaplanować wojnę, jeśli nie uda nam się jej zapobiec - powiedział Rath Tuviri. Vok. Nie
potrzebowałem, by inni zajmowali się zniknięciem piątego kamienia serca. Trzymałem to w
tajemnicy przez długi czas, ponieważ nie był to mój sekret. " Kalles idzie ze mną -
zdecydowałem. "Nik- wtrącił się natychmiast Rath Kitala. "Absolutnie nie. "Nie pytałem -
warknąłem. "Moja horda jest najbliżej Martwych Ziem i starożytnych gajów. Starożytne
gaje... gdzie według plotek darukkar przyniósł kamień serca wraz ze swoją umierającą
towarzyszką. Była to powszechna wiedza. Właściwie była to prawdziwa wiedza, ponieważ to
właśnie tam spoczywał kamień serca. Ale gaje były tak rozległe, że ich przeszukanie mogło
zająć setki lat. "Znajdę kamień serca - skłamałem przed kręgiem Vorakkarów- wydobędę
informacje od kalle , a potem zabiorę ją z powrotem na Martwą Górę przed czarnym
księżycem. Rath Tuviri zmarszczył brwi. "Czarnym księżycem?" "Och, nie wspomniałem o
tym?" szepnąłem szorstkim tonem. "Powiedziała mi, że tyle czasu dała jej Lozza na powrót.
Przypomniałem sobie nawiedzony wyraz jej twarzy, desperację, z której prawdopodobnie
nawet nie zdawała sobie sprawy, kiedy mi to powiedziała. "Czy powiedziała ci coś jeszcze, o
czym nie wspomniałeś? warknął Rath Kitala. Naprawdę mnie nie lubił. To dobrze. Moje zęby
błysnęły, gdy się uśmiechnąłem. "Nie przychodzi mi to do głowy. Rath Tuviri przyjrzał mi się
uważnie i powiedział: - Nie możesz jej źle traktować, jeśli chcesz zdobyć jej zaufanie.
Warknęłam, a wściekłość szybko się we mnie rozładowała. Nigdy w życiu nie skrzywdziłam
kobiety. Dakkari ani żadnej innej". Rath Rowin, którego znałam najlepiej ze wszystkich
Vorakkarów , położył mi dłoń na ramieniu, choć zesztywniałam pod jego dotykiem.
Powiedział grupie: - Rath Drokka zrobi, co każe. Wierzę w to. W razie potrzeby będziemy
komunikować się przezsper . Rath Tuviri zbada zaginiony kamień serca w archiwach, a ja mu
pomogę. Rath Loppar, będziesz współpracował z Dothikkarem. Przekonaj go, jak tylko
potrafisz, że to najlepszy sposób działania na chwilę obecną". Rath Loppar pochylił głowę.
Był najstarszym Vorakkarem, mianowanym przez ojca Dothikkara , ostatniego wielkiego
króla. Jako takiego, Dothikkarowie szanowali go najbardziej i mogli wysłuchać tego, co miał
do powiedzenia. "Rath Kitala i Rath Okkili powinni udać się do posterunków i przygotować
je. Jeśli dojdzie do wojny, będziemy potrzebować każdego darukkara , jakiego mogą nam dać
- zakończył Rath Rowin. Rath Tuviri skinął głową, jego oczy przeleciały po grupie,
zatrzymując się na mnie. "Zgadzamy się? "Lysi- powiedziałam. "Rano wyruszę z kalle.
Prześlij mi wszystko, co znajdziesz w archiwach thesper. Thesper były inteligentnymi
stworzeniami, wyszkolonymi do przenoszenia wiadomości na duże odległości. Były
niezwykle przydatne, zwłaszcza w zimnych porach roku, kiedy nie można było oszczędzać na
posłańcach Dakkari. Nie było nic więcej do powiedzenia. Bez wątpienia będziemy musieli
spotkać się po raz ostatni przed czarnym księżycem, by podzielić się tym, czego się
nauczyliśmy, by dokonać ponownej oceny, ale na razie mieliśmy swoje zadania. Rath Kitala
złapał mnie za ramię, zanim wyszłam z pokoju i mruknął cicho, tak by pozostali nie słyszeli: -
Inni mogą tego nie widzieć, ale znam serca samców takich jak ty. Są tak czarne i skażone jak
gniew Drukkara. Skrzywdź ją, a odpowiesz przed Kakkarim. Nachyliłam się bliżej i
wysyczałam: - Gdybyś mnie znał, Rath Kitala, wiedziałbyś, że moje serce jest
najmroczniejsze ze wszystkich. Zacisnął szczękę. Jego oczy rozbłysły. Wyrwałam rękę z jego
uścisku i wyszłam z pokoju. Dopiero gdy zostałam sama na korytarzu, wzięłam głęboki,
drżący oddech. Słowa Ratha Kitali uderzyły we mnie coś, o czym myślałam, że już dawno nie
istnieje. Żal. Ponieważ miał rację. Byłem potworem. I miałem przeczucie, że bestia we mnie
domagała się nakarmienia... i tylko ona mogła zaspokoić ten apetyt. Chciałem się nią najeść.
Chciałem ją skazić. Chciałem, żeby usunęła ze mnie część mroku, który przez długi czas
ropiał w mojej duszy. Prawie zrobiło mi się żal tej małej, białowłosej istoty o imieniu Vienne.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Obudziłem się ze snu. Na początku było to wspomnienie, które

przerodziło się w koszmar. Śnił mi się mój ojciec, jego przystojna, muśnięta słońcem twarz i
zmarszczki wokół oczu. O jego śmiechu i uśmiechu, nawet gdy byliśmy głodni. O zabawkach
i grach, które stworzył, aby zapewnić nam rozrywkę, patykach i gałązkach, które stały się
wojownikami Dakkari, gdy my, ludzie, walczyliśmy z nimi zaciekle i wygrywaliśmy. Maxen
zawsze marudził, gdy musiał grać wojownika Dakkari. Potem przyśnił mi się Vorakkar.
Znajomy Vorakkar z przeszywającymi czerwonymi oczami i głęboką blizną biegnącą wzdłuż
twarzy. Ugryzł mnie w szyję, wysysając krew, a potem stanął nad moim ojcem i poderżnął
mu gardło. Łapczywie łapiąc powietrze, podniosłam ręce do własnej szyi, moje oczy
rozszerzyły się, a klatka piersiowa zacisnęła. Usiadłam, walcząc o oddech, łzy spływały mi po
twarzy. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że jestem obserwowana... przez tego samego
Vorakkara , o którym śniłam. Siedział na krześle, które wróciło na swoje miejsce blisko
łóżka, a nie opierało się o drzwi. Jego oczy świeciły na czerwono w ciemności. "Czego się
boisz, leikavi?- mruknął. "Ciebie - odetchnęłam, wciąż otrząsając się ze snu i kręcąc głową.
Od miesięcy nie śniłam o śmierci ojca. "I wszystko inne. "Co ci się śniło? - zapytał dalej, nie
odrywając wzroku od mojej twarzy. Moje tętno zaczęło zwalniać, choć tylko nieznacznie
teraz, gdy wiedziałam, że znów jest w pokoju. Wydmuchując drżący oddech, rozejrzałam się
po pokoju, sprawdzając, czy jesteśmy sami. Ogień był prawie zgaszony, migocząc żałośnie w
złotej misie. Za oknem widziałam wczesne oznaki świtu, smugi czerwieni barwiące niebo,
choć wciąż było ciemno. Co więcej, zdałam sobie sprawę, że jestem w łóżku, pod miękkimi,
pluszowymi futrami. Zwinęłam się w kłębek na podłodze, w rogu, i musiałam zasnąć. Ale to
oznaczało, że mnie tu położył . To znaczyło, że podłożył mi futro pod brodę. Czy obserwował
mnie przez cały czas? Nie odesłałeś mnie do lochu - skomentowałam. Spięłam się i
patrzyłam, jak pochyla się do przodu na krześle. Podniósł z ziemi tobołek i rzucił go na łóżko.
Zobaczyłam, że to ubrania. Grube spodnie i ciężka tunika, podobna do tej, którą miałam na
sobie. Całości dopełniały buty i futrzana peleryna. Zaskoczona, przyjrzałam mu się. "Będą na
ciebie duże, ale były najmniejsze, jakie udało mi się znaleźć - wyjaśnił, jego ton był nieco
szorstki... jakby nie był przyzwyczajony do wyjaśniania czegokolwiek. "Co... co to znaczy?"
"Pomogę ci znaleźć kamień serca. Mój oddech się zatrzymał. "Pomożesz mi? "Jak mógłbym
nie, skoro to, co mi zaoferowałeś, jest tak kuszące? - mruknął, a ja wciągnęłam kolejny
oddech, który nie miał nic wspólnego z ulgą. Pomógłby mi za pewną cenę. Taką, którą
dobrowolnie zaoferowałam mu zeszłej nocy, choć teraz, siedząc na łóżku we wczesnych
godzinach porannych, nie wiedziałam, co mnie opętało , by zaoferować coś takiego.
Desperacja czyni głupców z nas wszystkich. Postanowiłam zignorować implikacje umowy,
którą z nim zawarłam. Zamiast tego zapytałem go: - Rozmawiałeś z Dothikkarem? Da Lozzie
to, czego pragnie? Zacisnął usta i pochylił się do przodu, opierając łokcie na udach. Jego
włosy, teraz rozpuszczone wokół ramion, opadały na jedną stronę twarzy. "Lysi- powiedział
mi. "Zgodzi się na warunki. Odetchnęłam z ulgą, jasno i wyraźnie. To była pierwsza dobra
wiadomość od dłuższego czasu... być może od zawsze. "Wyruszamy, gdy tylko się ubierzesz -
kontynuował. "Nasza podróż będzie długa i ciężka. Mam nadzieję, że umiesz jeździć na
pirogi. Przełknęłam głośno. Doskonale wiedział, że nigdy wcześniej na takim nie jeździłam,
więc postanowiłam nic nie mówić. Zamiast tego wstałam z łóżka i chwyciłam spodnie,
zaczynając się ubierać. Podciągnęłam je i zawiązałam szarfę wokół talii tak ciasno, jak to
możliwe, aż nazbyt świadoma intensywności jego spojrzenia. Kiedy przyszedł czas na zmianę
tuniki, odwróciłam się do niego plecami, ściągając przez głowę tę, którą miałam na sobie i
upuszczając ją na ziemię. Głupio było pragnąć prywatności, gdy on już widział moje nagie
ciało. Mimo to zesztywniałam, gdy usłyszałam skrzypienie krzesła. Jego kroki zbliżały się do
mnie, a ja grzebałam w czystej tunice. Potem poczułam, jak odgarnia mi włosy z pleców, a
jego szponiaste palce przeciągają po moich ramionach. Stłumiłam dreszcz i zamarłam, gdy
jego dłoń przesunęła się tuż poniżej podstawy mojej szyi. Prawie zapomniałam, że tam jest.
Mój znak. Oznaczenie Ghertun składające się z trzech poziomych linii. Wszyscy ich
niewolnicy byli naznaczeni, nawet ci z Ghertun. Jego dłoń powędrowała dalej, gładząc linię
mojego kręgosłupa, po czym opadła. Nie powiedział nic o piętnie. Wykrztusił tylko: "Skończ
się ubierać". Jego ton był ostry i... zły. Bez wahania wciągnęłam przez głowę czystą tunikę, a
zaraz po niej ciężkie buty, które czułam na stopach jak głazy. Kiedy w końcu odwróciłam się,
by spojrzeć mu w oczy, nie mogłam się powstrzymać przed zebraniem energii mojej mocy
między nami i pchnęłam ją do przodu. Chciałam wiedzieć, o czym myśli, co planuje.
Wyczułam ślady jego pożądania, ale były one przytłumione przez obrzydzenie i wściekłość.
Na Ghertuna, nie na mnie. Odsunęłam się, zszokowana, i szybko opuściłam głowę, żeby nie
widział mojej miny. Moja skroń pulsowała, ale zdałam sobie sprawę, że to bardziej z powodu
jego emocji niż faktu, że wykorzystałam swój dar, choć na krótko. "Vir drak- mruknął w
dakkari. Kiedy zobaczył moje zmieszanie, powiedział: "Jedziemy". BYŁA taka historia, którą
Maman opowiadała nam w dzieciństwie. Historię o starożytnej wojnie, dawno temu. O
miejscu zwanym Troją, w Starym Świecie. Opowiedziała nam w niej o darowanym koniu
prowadzonym do miasta wroga, wewnątrz którego znajdowali się wojownicy czekający na
atak od środka. Maman uśmiechała się, recytując: "Nigdy nie zaglądaj darowanemu koniowi
w zęby... bo może ci się nie spodobać to, co znajdziesz". Myślałem o tej historii, gdy
Vorakkar zaprowadził mnie do swojej pirogi. Wciąż było ciemno, choć niebo zabarwiało się
na czerwono. Szacuję, że za godzinę słońce zajrzy za pasmo górskie na zachodzie.
Wychodząc z twierdzy Dothikkara , miałem wyraźne wrażenie, że... skradamy się. Vorakkar
był czujny, gdy wychodziliśmy. Jego energia była skupiona i intensywna. Wszyscy strażnicy,
których napotkaliśmy, zdawali się odwracać wzrok, choć wyłapałem zdziwione zmarszczenie
brwi u jednego lub dwóch. Gdy dotarliśmy do stajni, Vorakkar zamienił kilka słów z młodym
Dakkari, który na wpół spał na stołku przed drzwiami. Chłopiec zerknął na mnie z
zaciekawieniem, ale ukryłem twarz w ciemności kaptura. Prawdopodobnie uważał mnie za
małego jak na Dakkari. Chwilę później chłopak wyciągnął pirogi. Jego pirogi. Cofnąłem się
przerażony, wpadając na twardą klatkę piersiową Vorakkara . Oddech zamigotał mi przed
oczami, a zimno przeszyło palce, gdy wpatrywałam się w zaczerwienione spojrzenie stwora.
Zupełnie jak jego pan. Bestia kroczyła ku nam na czworakach, a jej stopy zakończone były
masywnymi, czarnymi szponami, które wbijały się w ziemię, podobnie jak koń ze Starego
Świata z opowieści Maman . Miał jednak więcej łusek niż ciała, połyskujących czernią w
słabym świetle poranka. Podobnie jak ciało Szalonego Króla Hordy, jego bestia była
pomalowana na złoto, a rozkwitające wiry prowadziły do zaostrzonych kątów. Pisany język
Dakkari, który fascynował mnie, odkąd zobaczyłem go pod Martwą Górą. Ghertun sibi , do
którego zostałem przydzielony, kupił tomik od handlarza za wysoką cenę i kiedy szli spać w
nocy, czasami zakradałem się do półki, ostrożnie opuszczałem tomik i pieściłem jego strony.
Uważałem, że jest piękna. Piroki wydał z siebie gwałtowny oddech, gdy zobaczył za mną
swojego pana, a Vorakkar wystąpił naprzód, odbierając chłopcu lejce i odprawiając go złotą
monetą, która sprawiła, że jego ciemne oczy zrobiły się okrągłe. Zanim się obejrzałam, król
hordy odwrócił się do mnie, objął mnie w pasie i przerzucił przez grzbiet bestii. Z mojego
gardła wydobył się zaskoczony odgłos, a Pyroki tupnął nogami, co sprawiło, że zęby
zawibrowały mi w ustach. "Pyroth- syknął Szalony Król Hordy do swojej bestii, biorąc jej
pysk w swoją szeroką dłoń i głaszcząc delikatnie. "Pyroth. Pevkell." Stworzenie natychmiast
się uspokoiło. Siedziałem, zamrożony na jego grzbiecie, z nogami rozłożonymi po obu
stronach jego masywnego ciała. Nawet przez gruby materiał spodni czułem, jak jego serce
wściekle bije o moje łydki. Pyroki mnie nie lubiły. Ani trochę. Gdy Vorakkar uspokoił swoją
bestię, jego wzrok padł na mnie. Jego szczęka zacisnęła się, gdy przeleciał wzrokiem po
mojej postaci, po czym podniósł się i stanął za mną. Pod bezpiecznym kapturem moja twarz
płonęła, gdy mnie ciągnął, aż moje plecy przylegały do jego krocza, a jego wewnętrzne uda
obejmowały moje biodra. Chrząknął, sięgając do przodu, by chwycić złote wodze, a jego
ramiona objęły moje ciało, aż nie miałam dokąd uciec. Byłam spięta, zamrożona, starałam się
utrzymać jak największy dystans między nami i nie udało mi się. "Vir drak ji vorak-
powiedział, a jego głęboki, szorstki głos wibrował we mnie. Słowa nie były jednak
skierowane do mnie. Były przeznaczone dla jego pirogi , która ruszyła na rozkaz swojego
pana. Nie mogłam powstrzymać zaskoczonego pisku, który wydobył się z mojego gardła, gdy
piroki rzucił się do ucieczki. Stajnie znajdowały się na obrzeżach Dothik i miały własne
wyjście na drogę Dothikkaru , a co za tym idzie, na równiny. Piroki rzucił się do wściekłego
sprintu w kierunku bramy, a gdy zobaczył, że jest zamknięta, że stacjonujący tam strażnicy
nie otworzyli jej na czas, zatrzymał się gwałtownie, wzbijając kurz i niemal zrzucając mnie z
grzbietu, gdyby stojący za mną król hordy nie złapał mnie w porę za pas. Vorakkar warknął:
"Pyroth!". Miałem wyraźne wrażenie, że pyroki podrzucił łbem, by zasygnalizować swoje
niezadowolenie. Król Szalonej Hordy mamrotał coś w dakkari, patrząc, jak strażnicy w końcu
wkraczają do akcji i zaczynają otwierać bramy. Nie trwało to długo, a gdy piroki zobaczył, że
droga przed nami jest wolna, znów zaczął biec, choć nie tak gwałtownie jak wcześniej.
Wyciągając szyję za siebie, obserwowałem, jak otoczone murem miasto zaczyna się oddalać.
Przed nami brukowana droga Dothikkaru była wyłożona wysokimi drzewami, a lasy za nimi
wyglądały mrocznie i złowieszczo. Ale rozmyły się, gdy piroki zwiększyły tempo. Vorakkar
zaczął się śmiać, a ja spięłam się na ten obcy, ochrypły dźwięk. "Co? zapytałam, zaciskając
zęby, gdy mój zad wylądował boleśnie na pokrytym łuskami grzbiecie piroki . "Ona cię nie
lubi - powiedział, gdy jego śmiech ucichł. "Nigdy nie widziałem jej tak niezadowolonej z
czegokolwiek. Ona? - Sama się o tym przekonałam - mruknęłam, krzywiąc się, gdy znów
twardo wylądowałam na ziemi. Modliłem się, żeby cel naszej podróży był blisko.
Znajdowałam się na grzbiecie piroki zaledwie kilka chwil, a już czułam narastający ból.
"Livri- odezwał się Vorakkar , a piroki od razu złagodził swój sprint, zwalniając do kłusa.
Niemal westchnęłam z ulgi. A potem zapamiętałam to słowo. Livri. Kiedy się przesunęłam,
moje plecy znów dotknęły jego krocza i wciągnęłam powietrze, pochylając się do przodu.
Kiedy oparłam dłonie na grubej szyi pirokiego , ten odrzucił głowę do tyłu, a ja krzyknęłam,
tracąc uścisk i upadając z powrotem na klatkę piersiową Vorakkara . Serce waliło mi jak
oszalałe, ale natychmiast się wyprostowałam. W porządku, więc pyroki nie chciała, żebym jej
dotykał. W porządku. Wyglądało na to, że piroki była równie kłująca jak jej pan. "Powiesz
mi, dokąd teraz idziemy?" zapytałem zamiast tego. Zapytałem o to, zanim opuściliśmy
twierdzę Dothikkara , ale Vorakkar odpowiedział tylko, że poszukiwany przez nas kamień
serca nie znajduje się w mieście. "Do mojej hordy - powiedział. Drgnęłam. "Co? Dlaczego?
Strach zwijał się w moim żołądku. Przeczucie podpowiadało mi, że coś jest nie tak i
powinnam była go posłuchać. Nigdy nie zagląda się darowanemu koniowi w zęby?
Powinienem był. Kończył mi się czas. Z każdym dniem spędzonym z dala od Martwej Góry...
trucizna w mojej krwi stawała się coraz gęstsza. Nie mieliśmy czasu na włóczenie się po
Dakkarze. Nie miałem czasu. "Nie, proszę, po prostu... Potrząsnęłam głową, gardło mi się
ścisnęło. "Proszę, muszę szybko zdobyć kamień serca. Vorakkar nic nie powiedział. Nie na
początku i poczułam, jak desperacja wdziera mi się do gardła. "Powiedz mi jedną rzecz o
sobie - powiedział w końcu - a opowiem ci historię. O tym, dlaczego najpierw musimy udać
się do mojej hordy. Od tyłu ściągnął mi kaptur, który opadł mi na ramiona. Chłodne
powietrze owiało moje włosy i poczułam się dobrze. Opowieść? "Wiesz, że nie mogę nic
powiedzieć o Lozzie - powiedziałam. "Ani o Ghertun. "W takim razie opowiedz mi, jak
znalazłaś się w ich posiadaniu - mruknął, a jego głos był niski, prawie jak pomruk, jakby tkał
wokół mnie zaklęcie. Zesztywniałam, gdy jego dłoń zanurzyła się w tył mojego płaszcza, aż
zawinął się wokół mojego biodra. Jego dłoń była gorąca. Czułam to nawet przez gruby
materiał mojej tuniki. "I-" zaczęłam. "Ja nie... Przed nami niebo zaczynało się rozjaśniać. Nie
dotarliśmy jeszcze do końca drogi Dothikkaru , ale widziałem już, gdzie ustępuje ona
równinom. Ciche, niekończące się równiny Dakkaru. Jedynym dźwiękiem, jaki słyszałem, był
stukot szponiastych stóp piroki na kamieniu. I lekki szelest wiatru wśród drzew. Było
prawie... spokojnie. Ramiona mi opadły. Oblizałam wargi i powiedziałam cicho: - Jakiś rok
temu zaatakowali moją wioskę. Przyszli w nocy. Nie mieliśmy żadnego ostrzeżenia". Wciąż
słyszałam krzyki. Wciąż czułam przerażenie. Pamiętałam, jak babcia wepchnęła nas do
ukrytej piwnicy, którą wiele lat wcześniej wykopał mój ojciec. Ale kiedy moja matka, moi
bracia i siostra wpadli do środka, drzwi za nią otworzyły się z trzaskiem. Pamiętam
zgrzytliwe odgłosy ich śmiechu, mokry dźwięk ich ostrza, gdy wbijali je w moją babcię. Jej
krew kapała w dół, przez pęknięcia w podłodze. Jej ofiara nic nie znaczyła, bo Ghertun i tak
nas znaleźli. Zabili moją babcię, bo była zbyt stara, by im się przydać. "Wyrżnęli większość
wioski. Zrabowali żywność, którą mieliśmy, którą uprawialiśmy, splądrowali nasze domy i
zabrali niektórych z nas z powrotem na Martwą Górę jako niewolników. "Wybrali ciebie i
twoją rodzinę?" - zapytał. "Tak - wyszeptałam. "Zmarszczyłam brwi. "Nie mówiłam nic o
rodzinie - powiedziałam. "Założyłem - mruknął, a ja zesztywniałam, gdy jego ręka odgarnęła
moje włosy na bok, zarzucając je na jedno z moich ramion. "Dlaczego miałbyś to robić, jeśli
nie po to, by chronić tych, których kochasz? Znam desperację lepiej niż większość. Wiem, jak
wiele jesteśmy w stanie zrobić, by chronić naszą rodzinę. Albo by ich uhonorować. Muszę
być z nim ostrożna, pomyślałam. Był inteligentny, to było oczywiste. Był królem hordy. Był
przywódcą. Oczywiście, że był inteligentny. I spostrzegawczy. "Dlaczego wybrali twoją
rodzinę? - zapytał następnie. Zacisnęłam usta. Ponieważ wykorzystałam każdą cząstkę
mojego daru, by nas oszczędzili. Użyłam go na każdym ostatnim Ghertunie, który zaatakował
naszą wioskę, przekonując ich, by nas wybrali, choć potem przez wiele dni byłam
nieprzytomna, a ból nie ustępował tygodniami. "Odpowiedziałam na twoje pytanie. Chcę
teraz poznać swoją historię - powiedziałam. Wydał z siebie ostry wydech, który poczułam na
karku. Jego dłoń zacisnęła się na moim biodrze. Przez chwilę myślałam, że dałam się nabrać.
Wprowadzona w błąd. Potem zaczął: - Ponad sto lat temu wojownik hordy ukradł kamień
serca podczas transportu do placówki. Od tamtej pory zaginął i właśnie ten kamień musimy
odnaleźć". Żołądek mi się zapadł. Zagubiony? "Znamy tylko pięć takich kamieni. Wiesz, do
czego służą? "Nie. Nie zastanawiałem się zbytnio nad kamieniem serca, a jedynie nad tym, że
Lozza desperacko go pragnął. Nie obchodziło mnie, do czego służy. "Posiadają wielką siłę,
ponieważ mówi się, że drzemie w nich moc Kakkari. Że są fragmentami jej boskiej mocy. "A
ten darukkar... on go ukradł? "Jego żona była w ciąży z ich pierwszym dzieckiem -
powiedział król hordy. "Zachorowała, a uzdrowiciel hordy wierzył, że dziecko przepadnie...
podobnie jak jego żona. Wojownik straciłby oboje w jednej chwili". Serce zakołatało mi w
piersi, a brwi uniosły się w zrozumieniu. "Był zdesperowany - wyszeptałam. "Lysi-
wyszeptał. "Ukradł kamień serca, wywiózł żonę i nienarodzone dziecko z dala od hordy, do
miejsca, w którym przebywał Kakkari. Tam poprosił ją o pomoc w uzdrowieniu ich obojga.
"Czy to zadziałało? Zbliżaliśmy się do końca drogi Dothikkaru . Kiedy rzuciłem szybkie
spojrzenie za siebie, zobaczyłem tylko błyszczące wieżyczki miasta, wysokie i dumne na
niebie. Vorakkar skierował swoje pirogi na wschód. W stronę Martwych Ziem. "Wszystko
ma swoją cenę - powiedział mi szorstko. "On zapłacił za to życiem. Wciągnęłam powietrze.
"Ale lysi, leikavi- mruknął mi do ucha, muskając wargami jego skorupę, przez co przeszedł
mnie dreszcz. "Lysi, Kakkari oszczędził swoją żonę, która już dawno odeszła do innego życia,
i swoją córkę. Uśmiechnęłam się lekko, czego nie mógł zobaczyć, choć był to uśmiech
przepełniony smutkiem. Cieszyłem się. To był akt miłości, który ich oszczędził, choć jego
żona musiała cierpieć, wiedząc o jego poświęceniu. "Skąd to wszystko wiesz, skoro
powiedziałeś, że kamień serca zaginął od tamtego czasu? Wodze w jego rękach rozluźniły się.
"Draki- rozkazał swoim pirokom, które zaczęły przyspieszać, gdy dotarliśmy na skraj
równiny. Jego usta powróciły do mojego ucha. "Ponieważ jego córka wciąż żyje - powiedział.
Wstrzymałam oddech w nadziei. "Jest członkiem mojej hordy.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Gdy niebo pociemniało, król hordy skierował swoje pirogi do
grupy wysokich skał i głazów. Wyglądało to jak miniaturowe pasmo górskie pośród równin,
ale zapewni nam schronienie i ochronę na noc. Gdy się zatrzymaliśmy, prawie rozpłakałem
się z ulgi. Chociaż najchętniej pojechałabym prosto do jego hordy - powiedział mi, że podróż
zajmie nam kilka dni - samolubna część mnie chciała odpocząć. Byłam wyczerpana fizycznie
i psychicznie. Moja dolna połowa ciała była zdrętwiała, a gdy tylko próbowałam poruszyć
stopami, odczuwałam bolesne mrowienie. Bolały mnie również ramiona i brzuch, ponieważ
przez większą część dnia utrzymywałam się na nogach. Prawdę mówiąc, wszystko mnie
bolało. Król hordy zsiadł pierwszy, z łatwością przekładając nogę. Następnie sięgnął po mnie,
chwytając mnie za talię i ciągnąc w dół. Syknęłam, chwytając się jego nadgarstka, by się nie
przewrócić. Ukłucia, jakbym była dźgana igłami, eksplodowały w dół moich nóg i minęła
chwila, zanim ustały. Kiedy jednak ustały, poczułam palący ból w dolnej części ciała. Moje
uda, wewnętrzna strona ud, tyłek. Moje kości czuły się jak posiniaczone, a pośladki i uda jak
podpalone. Król hordy zmarszczył na mnie brwi, ale nie zwolnił uścisku. Kiedy zdałam sobie
sprawę, że chwyciłam się go dla wsparcia, zmusiłam się, by się odsunąć i stanąć o własnych
siłach. Ale kiedy to zrobiłam, moje nogi trzęsły się i drżały, a ja prawie upadłam na ziemię.
Złapał mnie, łatwo i szybko, co było świadectwem jego szybkości. "Pokaż mi - szepnął, jego
ręka powędrowała do krawata wokół mojej talii. "Nie - powiedziałam, ściskając jego
nadgarstek. "Nic mi nie jest. Muszę tylko odpocząć. Proszę. Zignorował mnie. Srebrne
światło księżyca oświetlało polanę, odbijając się od złotych znaków na jego piersi, ramionach
i łuskach pirogi . Księżyc był teraz zaledwie skrawkiem, ale za dwa tygodnie będzie w pełni...
zanim znów zniknie. Wtedy czarny księżyc pokryje Dakkar. Podniosłam podbródek, gdy
poluzował krawat, a spodnie spadły z moich kościstych bioder, gromadząc się wokół butów,
które ściągnął chwilę później. Obrócił mnie, przykucając na ziemi, a moja twarz spłonęłaby,
gdybym nie odczuwała takiego bólu. Usłyszałam jego przekleństwo, gdy podniósł rąbek
mojej tuniki, ukazując jego oczom mój nagi tyłek. Jego dłoń powędrowała w okolice mojej
kostki, rozchylając moje uda. Prawie krzyknęłam, gdy chłodne nocne powietrze otarło się o
moje obolałe, krwawiące ciało. Przeklął jeszcze raz i zamilkł. Kiedy udało mi się odchylić
szyję i spojrzeć na niego z góry, jego szczęka tykała. Wyglądał na wściekłego. Na mnie? Nie
wiedziałam. Czy był zły, że byłam taka słaba? Że nie wytrzymałam jednego dnia na jego
pirogi , zanim praktycznie rozpadłam się na jego oczach? "Przepraszam - szepnęłam,
uruchamiając stare instynkty. Zmarszczył brwi. Spojrzał na mnie, jego czerwone oczy
płonęły. Król hordy nic nie powiedział. Zamiast tego podniósł się, ponownie górując nade
mną. Odwrócił się do swojego pirogi, do worków podróżnych na jego boku. Wyciągnął duże,
ciasno zwinięte futro, rozłożył je na ziemi przede mną i pomógł mi się na nim położyć,
prowadząc mnie na brzuch. Ból promieniował i pulsował z moich pleców, gdy przyglądałam
mu się uważnie. Wrócił do swoich pirogi, wyciągając z torby podróżnej małą miskę, o której
wiedziałem, że Dakkari używają jej do rozpalania ognisk, i umieszczając ją w pobliżu.
Następnie przyniósł karmę i wodę dla piroki, która położyła się na ziemi, bez wątpienia
odpoczywając od zmęczenia. Dopiero gdy się nią zajął, rozpalił szybkie ognisko, które
sprawiło, że polana rozbłysła złotym światłem, migoczącym od wysokich skał i grubych
głazów, które osłaniały nas przed większością nocnych wiatrów. Przez cały dzień pilnował,
bym jadła suszone racje żywnościowe, które mi dał, i piła wodę ze skóry. Nie byłam już tak
głodna, ale kiedy zbliżył się z wodą, przyjęłam ją z wdzięcznością i przechyliłam, łykając
zdrowo. "Powinnaś była powiedzieć, że cię boli - mruknął, patrząc jak piję. Trzymał coś w
dłoni. Podniósł ją, gdy zobaczył, że na nią patrzę. "Uudun. To pomoże." Zanim zdążyłam
zadać mu pytanie, uklęknął przy mnie i spięłam się, gdy podciągnął tunikę, odsłaniając moje
pośladki i zaczerwienione uda. Wciąż było zimno, nawet gdy skały stanowiły barierę przed
surowymi, równinnymi nocami. Silny dreszcz wstrząsnął moim ciałem, bryza podwinęła
tunikę, chłodząc szyję. Nie zapytał o pozwolenie. Zamiast tego otworzył słoik, coś śliskiego i
zielonego w środku, zanurzył palce i przycisnął je do moich ud. Oczy zaszkliły mi się, gdy
poczułam ukłucie. Moje nogi drgnęły wbrew ostremu bólowi, ale poza tym zmusiłam się do
leżenia nieruchomo. Nakładał coraz więcej. Maść była zimna, ale po początkowym ukłuciu
moja skóra zaczęła mrowić. Potem, w cudowny sposób, ból zaczął ustępować. Ale w miarę
jak ból malał, stawałam się coraz bardziej świadoma jego rąk na mnie, tak blisko rzadkich
białych loków, które osłaniały mój seks. Przesunął się z tyłu moich ud do ich wewnętrznej
strony, gdzie ciało było najbardziej delikatne i obolałe. Po początkowym ukłuciu
zgrzytających zębów, ból tam również zmalał, choć nadal było uczucie gorąca, czegoś złego.
Wciągnęłam powietrze, gdy jeden z jego pazurów dotknął mojej płci, a mój kręgosłup
zesztywniał. Przerwał, zanim wydał z siebie dźwięk w głębi gardła. "Nie jestem aż takim
potworem, by pieprzyć cię, gdy cierpisz, leikavi- mruknął. Jego słowa nie uspokoiły nagłego
strachu w moim brzuchu. "Nie ufasz mi? - zapytał. Miałam wrażenie, że kpi ze mnie swoim
tonem, jakby wiedział, że oczywiście mu nie ufam. Nikt przy zdrowych zmysłach by tego nie
zrobił. "Nie wiem, co o tobie myśleć - powiedziałam. "Neffar? "Czasami potrafisz być miły
na swój sposób. Innym razem jesteś celowo przerażający, jakbyś chciał, żebym się ciebie bała
- wyszeptałam, przyciskając policzek do futra. Poczułam, jak się porusza i po chwili klęczał
przede mną. Jego pazury zakrzywiły się pod moim podbródkiem, unosząc moje spojrzenie na
jego. "Zawsze powinnaś się mnie bać, kalles- powiedział łagodnie, miękko, jakby mówił do
mnie, jakbym była jego kochanką, a nie posłańcem jego wroga. "Czasami nie wiem, co
zrobię. A kiedy wpadam w takie stany, nikt nie może mnie powstrzymać. Nie jestem miła.
Nie myśl już o mnie w ten sposób. Przełknęłam niewypowiedzianą groźbę w jego słowach.
Co miał na myśli? Zastanawiałam się, ale bałam się zapytać. Chyba nie chciałam wiedzieć.
Nie bez powodu inni nazywali go Szalonym Królem Hordy, prawda? Puścił mój podbródek i
poszedł podsycić ogień, płonący jasno w złotej misie, odkładając słoik uudun do torby
podróżnej. "Czy jesteś głodna? - zapytał następnie, jego głos wciąż był łagodny. Zacisnęłam
wargi. Opatrzył moje rany, potem mi groził, a teraz chciał mnie nakarmić? "Nie - szepnęłam,
zamykając oczy, przytłoczona. "Więc śpij - rozkazał szorstko. "Veekor. Sen był mile
widzianym wytchnieniem. Mogłam uciec od niego na chwilę, uciec od tego strasznego,
strasznego świata. Może śniłabym o ojcu, o naszych szczęśliwych czasach zamiast o jego
śmierci. Może śniłabym o babci, o Maman, o rodzeństwie. Proszę, chroń ich, dopóki nie
wrócę, błagałam. Nie wiedziałem jednak, do kogo kierowałem swoją modlitwę. Może do
Kakkari. W końcu pomogła wojownikowi hordy i jego ciężarnej żonie. Z chęcią zapłaciłbym
cenę, gdyby oznaczało to, że moja rodzina jest bezpieczna. Sen znalazł mnie i był błogi. "NIE
WIEM, czy to najlepszy pomysł - powiedziałam, krzywiąc się na jego sugestię - nie, jego
rozkaz. Uniósł brew. "Nie pytałem - poinformował mnie szorstko, najwyraźniej zirytowany, a
ja musiałam zrobić wszystko, by nie oderwać od niego wzroku. Gdybym kiedykolwiek
zakwestionowała Ghertun sibi , której miałam służyć, dopilnowaliby, żebym została ukarana i
nigdy więcej się to nie powtórzyło. Te instynkty kusiły mnie, by się skulić i poddać.
Siedziałam już z tyłu jego pirogi , patrząc na niego z góry. Najmniejszy ruch przypominał mi,
jak nieprzyjemny jest ból. Chociaż maść uudun pomogła mi przetrwać noc, moja skóra nie
zagoiła się w magiczny sposób - wciąż była surowa i czerwona, chociaż maść pomogła mi
znieczulić ten obszar - a moje mięśnie wciąż bolały. Wręcz krzyczały. Mięśnie, o których
istnieniu nawet nie wiedziałem. Vorakkar wspiął się na grzbiet pirogi po upewnieniu się, że
nic nie zostawiliśmy. Prawie się skrzywiłam, gdy usadowił się za mną, a moje uda ocierały
się o bezlitośnie stwardniałe łuski bestii pod nami. "Mamy dwa pełne dni, zanim dotrzemy do
mojej hordy - mruknął, podnosząc mnie, jakbym nic nie ważyła. "Nie wytrzymasz kolejnego
dnia, jeśli tak dalej pójdzie. Następnie szybko posadził mnie sobie na kolanach. Jego lewe
ramię podpierało moje plecy, moje pośladki spoczywały na jego kroczu, a moje nogi
spoczywały na jego prawym udzie, moje stopy dyndały w powietrzu, od czasu do czasu
uderzając o bok jego pirogi . "Vir drak -rozkazał swoim pirokom i znów ruszyliśmy, choć
tempo było wolniejsze. Vorakkar również zdał sobie z tego sprawę i powiedział: - Może
nawet trzy dni. Zacisnęłam usta. Trzymałem się napięty i zaciśnięty. Moje ramię było
przyciśnięte do szerokich mięśni jego klatki piersiowej i czułam, jak przesuwają się z każdym
ruchem kłusa pirokiego . "Im szybciej, tym lepiej - powiedziałam. "Nie musimy się spieszyć
dla mojego dobra. Chrząknął, przyglądając mi się. Wtedy zdałam sobie sprawę, jak blisko
siebie stoimy. Znów widziałam te atramentowo czarne wąsy przebijające się przez czerwień
jego oczu. Z bliska widziałam pomarszczoną skórę jego blizny i po raz pierwszy
zastanawiałam się, w jaki sposób ją otrzymał. Wyglądała na bardzo głęboką i starą. Po
przeciwnej stronie jego twarzy znajdowała się kolejna blizna, której wcześniej nie
zauważyłam. Jego brązowa skóra sprawiała, że błyszczała złotem w pobliżu jego silnej linii
szczęki. Zdałam sobie sprawę, że był dziwnie przystojny - w mroczny, mroczny sposób.
Patrzenie na niego było równie przyjemne , co przerażające. Odwróciłam głowę, by spojrzeć
na otwarte równiny przed nami, choćby po to, by na chwilę oderwać od niego wzrok.
"Patrzenie Vorakkarowi w oczy jest oznaką braku szacunku - powiedział ostrym tonem.
Zamarłam, napinając się jeszcze bardziej na jego kolanach. "Przepraszam, nie zdawałam
sobie sprawy. A jednak pozwolił mi spojrzeć na siebie wiele razy przed tym i nic nie
powiedział? Nie rozumiałam go. "Ghertun cię tego nie nauczyli? - zapytał. "Chociaż nauczyli
cię trochę naszego języka? Chociaż wiesz, że powinieneś bać się Vorakkara? "Nie nauczyli
mnie bać się króla hordy - powiedziałam. "Sam się już tego nauczyłem. Mięśnie jego
ramienia zacisnęły się na moich plecach. "Lysi? Jak się tego nauczyłaś? Nie odpowiedziałam.
Odpuścił pytanie. "Czego jeszcze nauczył cię Ghertun? - zastanawiał się, a jego ton
złagodniał. Poczułam, że poluzował wodze i pirogi przyspieszył. Nagle zdałam sobie sprawę,
że jestem wdzięczna. Czułam ból w udach i pośladkach, ale nie tak silny, jak gdybym jechała
tak, jak wczoraj. W ten sposób uniknęłam dalszych obrażeń podczas gojenia, choć pozycja
sprawiała, że czułam się wyjątkowo niekomfortowo. Wdychając gwałtownie powietrze,
poczułam, jak odwraca moją twarz, choć nie spuszczałam wzroku z szerokiej, mocnej
kolumny jego gardła. Jego szyja była prawdopodobnie większa niż moje uda, pomyślałam.
"Spójrz na mnie, leikavi -rozkazał. O dziwo, poczułam irytację i moje spojrzenie skierowało
się na niego, zwężając się. "Nie możesz mnie besztać za to, że patrzę ci w oczy, a potem
rozkazywać mi w następnej chwili - powiedziałam. Czułam się dobrze, gdy te słowa
wypływały z moich ust, choć nie wiedziałam, jak zareaguje na moją bezczelność. "Wybierasz
jedno albo drugie, królu hordy. Więc powiedz mi, co wolisz". Nie spodziewałam się, że się
roześmieje. Był to donośny, głośny śmiech, który zdawał się odbijać echem po rozległych,
cichych równinach. Był jeszcze wczesny ranek, słońce powoli wschodziło, ziemia była
nieruchoma. Jego śmiech był szokująco ciepły. Bogaty i głęboki. Odkryłam, że moje usta
rozchyliły się, gdy go słuchałam, odkryłam, że część mojej wcześniejszej irytacji ustąpiła
miejsca zdziwieniu. "Lubiłem cię bardziej, gdy biłeś mnie po twarzy - mruknął.
Zmarszczyłam brwi, jeszcze bardziej zdezorientowana. Zastanawiałam się, czy wszyscy
Dakkari są tacy... zakłopotani. "A teraz, leikavi, opowiedziałem ci wczoraj pewną historię -
mruknął. "Teraz twoja kolej, by opowiedzieć mi jedną. Uśmiechnął się mrocznie. "A kiedy to
zrobisz, nie wolno ci spuszczać ze mnie wzroku. Przynajmniej miałam swoją odpowiedź.

Jaką historię chcesz usłyszeć? - zapytała, marszcząc brwi. Głęboko wdychałem jej delikatny
zapach, aż poczułem go na języku. Przestraszyłem ją. Zdenerwowałem ją. A jednak nadal mi
się przeciwstawiała, patrząc na mnie, gdy siedziała na moich kolanach. To mi się w
niejpodobało . Jaką historię chciałem usłyszeć? Chciałem usłyszeć wszystkie jej historie. Ale
wiedziałem, że nie powie mi tego, co naprawdę chciałem wiedzieć. Jeszcze nie teraz.
Logiczna część mojego umysłu - część, którą ignorowałem przez większość czasu - mówiła
mi, że muszę zdobyć jej zaufanie. A nie byłbym w stanie tego zrobić, gdybym ciągle ją
straszył, groził jej lub niepokoił . Musiałem postępować ostrożnie. W grę wchodziło coś
więcej niż moja własna... rozrywka. W końcu może się przede mną otworzyć. Ale nie będzie
to dzisiaj, jutro czy pojutrze. Musiało to jednak nastąpić przed czarną nocą. Nawet wcześniej,
poprawiłem się mentalnie, by dać sobie czas na przygotowanie planów. "Opowiedz mi,
dlaczego nauczyłaś się bać Vorakkarów. Spięła się. "Nie. "Dlaczego?" wyszeptałem. Nillima,
moja pyroki, nagle przyspieszyła, a siła jej chodu odbiła kalle na moich kolanach. Wciągnęła
bolesny oddech, a ja zmusiłem się do ukrycia warknięcia. Kołyszący, zgrzytający ruch jej
pleców nad moim kutasem nie pomagał. Czasami poruszała się na mnie, jakby mnie
pieprzyła, a ja potrzebowałem odwrócenia uwagi. "Opowiedziałeś mi wczoraj historię o
kamieniu serca, ponieważ powiedziałem ci o tym, jak zostałem zabrany na Martwą Górę. To
była wymiana informacji - poinformowała mnie. Na mojej twarzy pojawił się powolny
uśmiech, a ona wpatrywała się w moje zaostrzone siekacze z dziwnym wyrazem twarzy.
"Bardzo dobrze. W końcu jestem uczciwym mężczyzną - mruknąłem, choć mój ton brzmiał
drwiąco dla moich własnych uszu. "Jedna z twoich historii w zamian za jedną z moich. Była
podejrzliwa. Ale zaintrygowana. Podobała jej się wczorajsza opowieść o kamieniu serca. Była
kobietą, która lubiła historie. Czułem jej podekscytowanie, smutek i zadowolenie. Te emocje
wylewały się z niej z łatwością, gdy zatraciła się w krótkiej opowieści, którą jej
opowiedziałem. I zapragnęła kolejnej. Chciwa Kalles z apetytem na historie innych. Cóż,
miałem wiele opowieści. Niewiele z nich nadawało się dla kobiety takiej jak ona, ale miałem
kilka, których mogłaby posłuchać. Może nawet historię mojej siostry. Mój nastrój pociemniał
na tę myśl, ogarnęła mnie paraliżująca fala smutku. Moje puste, poobijane serce zadudniło
żałośnie, zawsze jej szukając i wiedząc, że odeszła na zawsze. Jednak poprzez smutek
znalazłem tę nić wściekłości i chwyciłem ją, trzymając się jej, dopóki mnie nie odciągnęła.
Gniew, wściekłość i furia... moi najstarsi i najprawdziwsi przyjaciele. Ogrzewały mnie nawet
wtedy, gdy moja dusza zamarzała. "Powiedz mi, dlaczego ukryłaś swoje włosy -
powiedziałem, a mój ton był ostrzejszy niż zamierzałem. Wciąż się marszczyła. Nillima znów
nas popchnęła, a jej palce zacisnęły się na moim futrze. Chyba nawet nie zdawała sobie z tego
sprawy. Kosmyk jej włosów zatrzepotał na policzku. Kolejny kosmyk zatrzepotał na mojej
klatce piersiowej. "Maman zawsze mi to mówiła - powiedziała cicho, dzielnie utrzymując mój
wzrok. "Maman?" powtórzyłem, marszcząc brwi. "Moja matka," powiedziała mi. "Czy to
inny język niż język uniwersalny?". "Myślę, że tak - powiedziała. Kiedy jej oczy błądziły,
zdawała się szybko zapamiętywać moje polecenie i wracała do mnie. "Na Starej Ziemi było
wiele języków. Moja matka nazywała swoją matkę maman, która nazywała swoją matkę
maman. Jako sposób na zapamiętanie. Ale jestem też pewna, że tak wiele zostało już
utracone". Zacisnęłam usta. Jej głos był łagodny, wręcz kojący, ale wyczułam w nim smutek.
Po raz pierwszy pomyślałam o vekkiri i o tym, co stracili. Stara Wojna zniszczyła ich kolonie
w kosmosie i zmusiła do rozproszenia się po wszechświecie w poszukiwaniu nowego domu.
Niewiele wiedziałem o ich rodzinnej planecie czy kulturze. Niewielu ich znało. "Dlaczego
matka kazała ci ukrywać kolor włosów? zapytałem, szybko przyswajając tę informację.
"Ponieważ to nienaturalne dla kogoś tak młodego. Urodziłam się z białymi włosami. Moja
matka zawsze mi mówiła, że to dlatego, że urodziłam się bojaźliwa, że cały strach mojej
matki po Starej Wojnie przeniósł się na mnie i dlatego... byłam inna. Zwracałam na siebie
uwagę, niepotrzebnie. Zwłaszcza wśród Dakkari. Chrząknąłem. "Jeden z Vorakkarów miał
złote włosy - mruknęła cicho. "Ale poza nim nigdy nie widziałam kogoś takiego jak ja.
Przynajmniej żadnego człowieka, chyba że był starszy. Złote włosy Ratha Tuviri były być
może powodem, dla którego był Vorakkarem. A przynajmniej powodem, dla którego został
dopuszczony do Prób. Ponieważ jego matka tego chciała i jako ulubiona konkubina
Dothikkara ... zdołała nagiąć jego wolę. Kobiety były niebezpieczne, a matka Ratha Tuviri
manipulowała Dothikkarem za pomocą jego kutasa. "Kiedy byłam mała, moja matka miała
sen, że zostanę zabrana - wyznała cicho. "Zawsze wierzyła, że to dlatego, że jestem inna i tak
długo się bała. "Więc nie zabrałaś całego jej strachu" - skomentowałem. "Nie -
odpowiedziała. "Horda przybyła do mojej wioski, gdy byłam młodą dziewczyną. Jeden z
Dakkari zobaczył mnie i wciąż pamiętam wyraz jego twarzy. Był prawie przerażony . Moja
matka myślała, że zaraz mnie zabiorą, więc szybko mnie wyprowadziła, wymknęła się z
wioski i ukryła w pobliskim lesie, dopóki horda nie przejdzie. Następnego dnia zrobiła mi
kaptur, który nosiłem. A jeśli było zbyt gorąco, ukrywała moje włosy mieszanką ziemi i
sadzy, by je przyciemnić". Jednak jej oczy i tak by ją zdradziły, pomyślałem sobie. Szarość
tak jasna, że prawie pasowała do pięknych włosów, które próbowała ukryć. Nie mogąc się
powstrzymać, sięgnąłem do przodu i złapałem kosmyk pod opuszkami palców. Jej różowe
usta rozchyliły się, a mój wzrok padł na nie. Mój kakkiva stwardniał jeszcze bardziej, gdy
pomyślałem o tych miękkich wargach na moim ciele. Jej oddech zmienił się, stał się szybszy.
Łagodnym tonem powiedziała: - Jesteś zadowolony z mojej historii? Chrząknąłem. Prawie
nie. Ale w jej spojrzeniu była panika, która rozkwitała im dłużej na nią patrzyłem.
"Denerwuję cię - mruknąłem. "Dlaczego?" "Dlaczego?" zapytała, jej oczy rozszerzyły się.
"Wiesz dlaczego. "Ponieważ boisz się Vorakkarów? Ponieważ wszystko cię przeraża, jak
twierdzisz? Zniżyłem głos, pochylając się bliżej. "A może dlatego, że wiesz, że gdy dotrzemy
do mojej hordy, zabiorę cię do moich futer, by wywiązać się z naszej umowy? Jej oddech
przyspieszył, gdy sięgnąłem między nas, by wyregulować mojego grubiejącego kutasa w
nogawkach. Myślałem, że jej oczy zrobią się tak szerokie, że wyskoczą z jej czaszki, gdy
zobaczy moją długość zarysowaną wzdłuż skóry. Odwróciła się, a jej policzki zabarwiły się
na kuszącą czerwień. Głos Vienne był nieco zduszony, gdy powiedziała: "Teraz twoja kolej".
Kącik moich ust uniósł się w leniwym uśmiechu. "Na co?" "Powiedziałam ci o moich
włosach. Tak jak chciałeś. Spojrzałam na równiny przed nami. W oddali, po ponad
półdniowej podróży, dostrzegłam filary wysokich drzew, które sygnalizowały, że
wkroczyliśmy na wschodnie ziemie. Starożytne drzewa zostały zasadzone przez jedną z
pierwszych hord, które przemierzały te ziemie, a ich sadzonki rozprzestrzeniły się. Wyglądały
nie na miejscu wśród pustych równin, ale były mile widzianym wytchnieniem. Cieszyłem się
ciszą panującą w lasach Dakkaru. "Ten darukkar, który widział cię, gdy byłaś dziewczynką",
postanowiłem jej powiedzieć, "to było bardzo prawdopodobne, że był przerażony". "Mnie? -
zapytała, marszcząc brwi. "Ale dlaczego?" "Nie jesteś pierwszą istotą na tej planecie z takimi
włosami - powiedziałem, przesuwając pazurami po jasnych kosmykach, czując, jak drży w
odpowiedzi. "Pierwszą była czarodziejka Dakkari, o której mówiono, że włada wielką,
niewidzialną mocą. Zesztywniała na moich kolanach. "Co? - wyszeptała. "Zniszczyła prawie
całą hordę w ciągu jednej nocy, choć niektórzy przeżyli, by opowiedzieć tę historię. "Ale...
ale dlaczego? " Vorakkar postąpił niehonorowo. Nie tylko wobec swoich Morakkari, ale także
wobec własnej krwi. Kiedy oderwałem wzrok od lasu w oddali, zobaczyłem, że jej wyraz
twarzy był zdumiony. Jej emocje były tak łatwe do odczytania. To było... dziwne. Inne.
"Pieprzył żonę darukkara , spłodził z nią dziecko, a potem zabił je, gdy się urodziło, by ukryć
swój wstyd, zwłaszcza przed Morakkari. Z jej ust wyrwało się ciche sapnięcie. "To... to
straszne. Zabił własne dziecko? Pochyliłem głowę. "Relacje na temat tego, kim była ta
czarodziejka i skąd pochodziła, są niejasne, ale przypuszczano, że była członkinią jego hordy.
W noc, gdy Vorakkar odebrał życie jego dziecku, wpadła w gniew. Ci, którzy przeżyli,
twierdzą, że wykorzystała moc Kakkariego, karmiąc się swoim żalem. Mówi się, że stworzyła
burzę nad hordą, sprowadzając niewidzialne uderzenia, które sprawiły, że ziemia się trzęsła, a
ogień płonął. Zniszczyła wszystko. Wszystko, czego Vorakkar dotknął lub na czym mu
zależało, zniknęło. Skręciła szyję i odwróciła wzrok, choć jej oczy nie widziały. Chciałem
wiedzieć, o czym myślała. Chciałem wiedzieć, co ukrywa, czego naprawdę się boi. "A
czarodziejka? "Odeszła - mruknąłem. "Zniknęła. Nigdy więcej jej nie widziano. Niektórzy
uważają, że zabiła ją moc Kakkariego, choć nigdy nie odnaleziono jej ciała. "Więc to dlatego
Dothikkar nazwał mnie czarodziejką - mruknęła cicho. "Zastanawiałam się. "To przesądny
mężczyzna - powiedziałam, czując ukłucie irytacji, gdy tylko o nim pomyślałam. "Nie
wiedział, co zrobić z twoim nagłym pojawieniem się. "To była straszna historia - powiedziała,
z twarzą wciąż zwróconą ku równinom. Wydałem z siebie odgłos niedowierzania. "Całkiem
mi się podoba. "Dlaczego? Uniosłem ramię. "To opowieść o zemście. "Zemsty? -
powiedziała, marszcząc brwi. Potem jej oczy wróciły do mnie. "Raczej o niepotrzebnej rzezi.
Czarodziejka nie miała racji, zabijając tak wielu. Zostali ukarani za zbrodnie króla hordy.
Samice. Dzieci. Co jest takiego szlachetnego i honorowego w zabijaniu niewinnych istot?
Była złoczyńcą. To nie była zemsta. To było morderstwo. Jej słowa uderzyły we mnie i
warknąłem: - A co ty wiesz o zemście, leikavi? "Wystarczająco dużo, by wiedzieć, że czasem
nigdy jej nie dostajesz - powiedziała gardłowym głosem, a jej oczy zwęziły się lekko. "I że
możesz spędzić całe życie, pozwalając, by cię to pochłonęło, zatruło , albo możesz
zadośćuczynić własnej duszy i iść naprzód. Na chwilę zaniemówiłem, patrząc na nią z
zaciśniętą szczęką. "To był obowiązek króla hordy, by samemu ponieść karę. Czy śmierć jego
dziecka nie wystarczyła? Po co przelewać więcej krwi? - dokończyła, a jej oczy błyszczały od
łez . "Horda jest przedłużeniem swojego Vorakkara. Zbrodnia rodzi zemstę i nie ma od niej
ucieczki, gdy już nadejdzie. Taki jest nasz świat - mruknąłem. "Czasami - powiedziała -
chciałabym być częścią innego świata. Nie tego." Pomyślałem o mojej rodzinie. O mojej
siostrze, matce, ojcu. O ich płaczu i krzykach, o tym, jak moje płuca płonęły, gdy biegłem w
kierunku naszego domu, a panika i strach kłębiły się w moich wnętrznościach tak mocno, że
prawie zwymiotowałem. Najbardziej zapamiętałem to, że słyszałem krzyki mojej siostry ulice
dalej. I nikt nie przyszedł jej z pomocą. Nie dotarłem do niej na czas. Gorycz skręcała się we
mnie. "Myślisz, że nie pragnę tego samego, Kalles? szepnąłem. "Jak powiedziałeś, musisz
naprawić swoje winy... i iść naprzód.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Złote smugi mieniły się na niebie, gdy zachodziło
słońce. To było coś, za czym tęskniłem. Pod Martwą Górą byłem odcięty od nieba i ziemi.
Błyszczące, delikatne smugi unosiły się i tańczyły nad nami, jakby świętowały zachód słońca,
koniec kolejnego dnia. Było to zjawisko, które zdarzało się rzadko. Było piękne. Zapierające
dech w piersiach. Byłam aż nazbyt świadoma tego, że król hordy patrzy na mnie, gdy
odchyliłam twarz do tyłu, by obserwować, jak wąsy migoczą i przesuwają się, łapiąc
promienie złotego słońca. Wkrótce wrócę pod Martwą Górę. Wkrótce niebo zostanie mi
ponownie odebrane, więc równie dobrze mogę się nim cieszyć, póki mogę. Nawet jeśli jego
czerwone spojrzenie przyprawiało mnie o ciarki na karku. Na peryferiach widziałam las po
naszej lewej stronie. Jego ciemność napawała mnie niepokojem. Ghertunowie nazywali go
Martwym Lasem z powodu czających się tam stworzeń. Każdy Ghertun, który tam wszedł,
nigdy nie wracał. Kiedy więc Szalony Król Hordy skierował swoje pirogi w stronę krawędzi,
powiedziałam: "Proszę, nie chcę tam wchodzić". Nic nie odpowiedział, jakbym w ogóle nic
nie mówiła, i wkrótce wyciągnęłam szyję, by spojrzeć na linię drzew strzegących wejścia.
Migoczące, zmieniające się fale zachodzącego słońca zostały wkrótce przesłonięte przez
cienisty baldachim ich porośniętych winoroślą gałęzi. "Kakkari pisze nasze losy, zanim
jeszcze narodzimy się na tym świecie - odezwał się jego głos. Był... zaskakująco łagodny.
"Nie powinnaś się tak ciągle bać. Przełknęłam. Nie sądziłam, że w to wierzę. Bo jeśli tak, to
Kakkari była okrutną boginią. Jak mogłam myśleć inaczej, skoro napisała już śmierć mojego
ojca, mojej babci, z których oboje oddali swoją miłość rodzinie? A co z niezliczonymi
zgonami mieszkańców naszej wioski? To były bezsensowne, makabryczne morderstwa. Albo
o strasznych rzeczach, które moja siostra musiała znosić z rąk swojego Ghertun sibi?
"Myślisz, że jeśli mam dziś umrzeć, to nic, co zrobię, nie będzie miało znaczenia? zapytałam.
"Lysi- odpowiedział krótko. Byłam dziwnie zirytowana, a nawet zraniona tym uczuciem. Te
emocje rozluźniły mój język i zapytałam: "Więc jak myślisz, jak Kakkari napisał twój
koniec?". Odetchnął, a jego ramię ścisnęło moje plecy. "Najprawdopodobniej w bitwie.
"Ponieważ urodziłeś się dla rozlewu krwi i wojny? Jego czerwone spojrzenie padło na mnie.
Nie spodziewałam się rozkoszy w jego spojrzeniu. Złośliwości. "Lysi- mruknął. "Po co innego
miałbym być na tym świecie? "Myślisz, że jesteś tylko zabójcą? Chrząknął, ale nie
odpowiedział. "A jednak jesteś przywódcą - powiedziałam cicho. " Vorakkarem. Gdybyś miał
tylko zabijać, dlaczego Kakkari nie uczyniłby cię po prostu wojownikiem? Po co tworzyć z
ciebie króla? Nie musiałam używać mojego daru, by wiedzieć, że moje słowa go uderzyły.
Zacisnął szczękę. Jego oczy rozbłysły. Warknął: "Nic nie wiesz, vekkiri". Nie rozumiałam go.
W ogóle. Pod nami jego pirogi ucichły. Król hordy zamarł. Moje serce nagle przyspieszyło,
poczułem mrowienie w kręgosłupie. Niebezpieczeństwo? Nieświadomie zacisnęłam dłoń na
futrze jego płaszcza, przyciskając się bliżej jego ciała. "Nie ruszaj się - wyszeptał mi do ucha.
Kątem oka zobaczyłam, jak jego ręka sięga do rękojeści miecza. "O co chodzi? wyszeptałam,
ledwo mogąc oddychać. "PakietJrikkia ." Nie wiedziałam, co to jest, ale rozejrzałam się dziko
po polanie. Nie zapuściliśmy się daleko w las, ale na tyle, że było ciemno i zimno. Wtedy też
zauważyłam, że panuje tu martwa cisza. Nie było żadnych odgłosów, brzęczenia owadów,
skrzeczenia dzikich zwierząt czy rechotu stworzeń na drzewach. Wtedy je zobaczyłem.
Czarne, nie mrugające oczy, które błyszczały jak klejnoty z ciemności. Oczy, które sprawiły,
że moje serce przyspieszyło, które sprawiły, że chciałem cofnąć się w przerażeniu. Byli tuż
przed nami. Król hordy powiedział, że jest tam stado? Co oznaczało, że było ich więcej? Z
naszej prawej strony dobiegł delikatny szept po poszyciu lasu. Zanim zdążyłem się
zorientować, co się dzieje, Vorakkar wyciągnął miecz i szybkim ruchem ręki wbił go w łeb
olbrzymiej czarnej bestii, która znikąd skoczyła w naszą stronę. Krzyknąłem zaalarmowany.
A potem usłyszałem, jak piroki pod nami wydał z siebie przeraźliwy jęk, zanim obaj
zostaliśmy zrzuceni z jego grzbietu. Inna z bestii przyczepiła się do boku piroki , wbijając w
niego swoje szponiaste szpony, a uderzenie nas zrzuciło. Kiedy upadłem, uderzyłem mocno o
ziemię, a z moich płuc wyleciał cały oddech. Sapałem, próbując zaczerpnąć powietrza, a moje
spojrzenie latało po polanie, próbując zobaczyć, ilu ich było. "Na drzewo! - rozkazał
Vorakkar , pędząc już w stronę swojego pirogi, który próbował odepchnąć czarną jrikkię z
jego boku. Król hordy zamachnął się zakrwawionym mieczem na bestię i przeciął stawy jej
pazurów, które wciąż tkwiły w pirogi. Głośne, udręczone warknięcie odbiło się echem, gdy
jrikkia upadła na ziemię, a następnie Szalony Król Hordy wbił czubek miecza w jej głowę,
przez co jej ciało zwiotczało. Kiedy spojrzałem z powrotem na pyroki, dwa z
rozczłonkowanych pazurów wciąż zwisały z jego boku. Ze stwora króla hordy lała się czarna
krew, a grube nacięcia zdobiły jego ciało. "Nillima, kassim- rozkazał Vorakkar , kiwając
głową w moją stronę. Piroki, nawet ze swoimi okropnymi obrażeniami, wykonała polecenie
swojego pana i ruszyła sprintem w moją stronę, wibrując leśną ściółką. Jakimś cudem
doczołgałem się do pnia najbliższego drzewa, przyciskając do niego plecy, a piroki
zatrzymała się przede mną, uderzając pazurami o ziemię. Chroniła mnie? Jej oczy szalały z
bólu, migocząc na boki. Z ciemności wyłoniła się kolejna jrikkia , a ja patrzyłem, jak piroki
odchyla się do tyłu, stając na dwóch łapach, i wbija przednie szpony w ciało stwora. Upadł z
przenikliwym krzykiem, a miecz króla hordy podążył za nim, czysto odcinając jego głowę od
ciała. Następnie z ciemności i cieni drzew wyskoczyły dwa kolejne, jeden przed królem
hordy, a drugi za jego plecami. Krążyły na czworakach, ich długie szyje i jeszcze dłuższe
pyski były idealnie nieruchome. "Uważaj!" krzyknąłem, gdy ten z tyłu wyskoczył pierwszy.
Gdy się obrócił, ten z przodu również zaatakował. Tak szybko, że było to jak rozmycie,
przeciął linię na brzuchu jednego z jrikkia , rozlewając krew i sprawiając, że się potknął. Ale
drugi uderzył w niego, warcząc, powalając go na ziemię z ciężkim łomotem. Usłyszałem ryk
króla hordy, a potem głowa jrikkia odskoczyła w bok. Upadła, ciężka i nieruchoma. Król
hordy skręcił jej kark ostrym ruchem. Potem patrzyłem, jak rzuca się na ostatnią ranną istotę i
wbija miecz głęboko. Serce podeszło mi do gardła. Vorakkar poruszał się tak szybko. Jego
wyraz twarzy był ponury, skupiony, a wzrok skanował cienie w poszukiwaniu kolejnych
jrikkia. Dopiero po dłuższej chwili spojrzał na rzeź na poszyciu lasu. Cztery martwe jrikkia,
ich czarna krew rozlana, obrzydliwie błyszcząca w słabym świetle. Czy to dlatego Ghertun
unikali Martwego Lasu? Z powodu tych stworzeń? Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś
takiego. Wtedy jego spojrzenie padło na mnie, czerwone, nieziemskie i nieskończenie
przerażające. Powróciły do mnie jego słowa. Że został stworzony, by zabijać. Martwe
stworzenia wokół niego, wspomnienie jego szybkości, jego niezachwiana pewność, z jaką
rozprawiał się z każdym z nich... teraz wiedziałem, że mówił prawdę. Wytarł miecz o futro
jednej z poległych bestii, zanim go schował. Jego piroki wciąż unosiła się przede mną,
oddychając ciężko. Czuła ból. Król hordy podszedł do niej, pogłaskał ją po pysku i mruczał
do niej łagodne słowa w dakkari, których nie rozumiałem. Potem podszedł do niej i spojrzał
na ranę, zaciskając szczękę. Wyrwał jej rozczłonkowane pazury jrikkia , upuszczając je na
ziemię bez jednego spojrzenia, pozostawiając po sobie pięć głębokich ran. W końcu
odnalazłam swój głos. Zadałam drżące pytanie: - Nic jej nie będzie? Jego głos był gardłowy,
ochrypły, gdy powiedział: "Lysi". Jego klatka piersiowa była pokryta krwią. "Nic ci nie jest?
Pytanie sprawiło, że się odwrócił. Jego oczy wydawały się jaśniejsze po ataku. Jakby bitwa go
ożywiła , ale wiedziałam, że to nie może być prawda. To byłoby straszne, gdyby mu się to
podobało. "Chciałbym wierzyć, że Kakkari nie wykończyłby mnie zwykłą paczką jrikkia,
leikavi. Aż ciarki przeszły na myśl, że chwilę wcześniej rozmawialiśmy o śmierci. "Gdyby cię
tu nie było, wykończyliby mnie - powiedziałam cicho, owijając ramiona wokół tułowia i
drżąc. Nic na to nie odpowiedział. Zamiast tego oderwał moje spojrzenie i spojrzał przez
ramię na martwe stworzenia rozrzucone po podłodze. "Odpoczniemy tu przez noc -
zdecydował. "Tutaj? zapytałam, podnosząc głos. Rozejrzałam się po pniu drzewa, do którego
wciąż byłam przyciśnięta. Przez drzewa wciąż widziałam równiny. Otwarta przestrzeń, złote
światło słońca. "Nawet po tym? "Nie znajdziemy lepszej ochrony niż rozlana krew jrikkia -
poinformował mnie - choć zdziwiłbym się, gdyby było tu inne stado. Zmarszczyłam brwi.
"To znaczy, że nie mieszkają w Martwym Lesie?" "Martwy Las?" - powtórzył, unosząc brew.
Wydusił z siebie ostry wydech. "Nik, oni mieszkają na wschodzie. Jednak z roku na rok
wydają się przybywać coraz dalej na zachód. "Nie wyglądają jak żadne bestie, które
widziałem wcześniej na Dakkarze - skomentowałem cicho, powoli odrywając się od pnia.
"Zostały sprowadzone przez Killupów. To są ich stworzenia. Pojawiło się zrozumienie.
Killupowie byli kolejną rasą żyjącą na Dakkarze, nawet dalej na wschód niż Martwe Ziemie.
Widziałem kilku pod Martwą Górą. Oni również nosili znak niewolników Ghertun. Obeszłam
jego pirogi. Zawstydziło mnie to, ale powiedziałem: "Dziękuję. Za ochronę". Mówiłem
poważnie. Gdybym podróżował w ten sposób, gdyby znalazła mnie wataha, zostałbym
rozerwany na strzępy, zanim w ogóle bym się obejrzał. "Nie dziękuj mi za zabijanie -
powiedział, jego ton był na granicy warczenia. "Już ci powiedziałem, kim jestem. Nie
wiedziałam, co mam myśleć o jego słowach, ale podszedł do pirogi i zdjął z niej ciężkie
worki podróżne. Mruknął coś do niej w dakkari i powoli położyła się na leśnej ściółce. "Mogę
pomóc? zapytałem. "Przynieś wodną skórę i uudun- powiedział, kiwając głową w stronę
porzuconego worka. Zapomniałem o własnym bólu, gdy uklęknąłem przed workiem i
wyciągnąłem oba przedmioty z jego głębi. Następnie uklękłam przy jego pirogii patrzyłam,
jak wyjmuje z worka złotą misę z ogniem i zaczyna rozpalać ognisko. Kiedy zapłonęło, nie
mogłam powstrzymać się od spojrzenia na upadłą jrikkię, na jej otwarte ciemne oczy. W
pewnym sensie było mi jej żal. Bestie i zwierzęta nie były takie jak my. Nie zabijały dla
samej przyjemności. Zabijały, by przeżyć, gdy były głodne. Sięgnąłem do przodu, pochyliłem
się w stronę jrikki i zamknąłem jej otwarte oczy, a moje palce powędrowały do niemożliwie
miękkiego futra wokół jej spiczastych uszu. Łzy zakłuły mnie w oczy. Być może były to
resztki przerażenia, szoku... i smutku, że te stworzenia musiały umrzeć, byśmy my mogli żyć.
Ale rozumiałam, jaki jest ten świat. Był okrutny i niesprawiedliwy. Po prostu cieszyłem się,
że mogę oddychać. Król hordy patrzył na mnie, ogień migotał w jego spojrzeniu, sprawiając,
że jego oczy wyglądały jak roztopiony żar. Powoli oderwałam rękę od bestii i zwróciłam
uwagę z powrotem na jego pirogi. Z ciekawości pozwoliłam, by moja moc wytworzyła się
między pirokami a mną. Nigdy wcześniej nie wypróbowałam swojego daru na stworzeniu,
tylko na Dakkari, ludziach i Ghertun. Wyobraziłam sobie, że skupiam energię między nami i
pchnęłam, pchnęłam w pustą przestrzeń... skupiając się... Nic nie znalazłam. Porzuciłem
jednostronne połączenie, a moje ramiona lekko zwiotczały. Być może mógłbym złagodzić jej
ból. W końcu pomogła mnie ochronić. Kiedy spojrzałem z powrotem na króla hordy,
ogrzewał swój miecz w płomieniach i żołądek mi opadł. Znałem tę metodę leczenia. Moje
oczy wróciły do ran wzdłuż boku piroki i zobaczyłem to, co widział jej mistrz. Najgłębsza
rana wzdłuż jej boku jeszcze nie zakrzepła. Wszystkie rany były głębokie. "Będziesz musiała
to zrobić - wyszeptał. "Nie jesteś wystarczająco silna, by ją przytrzymać. Moją pierwszą
reakcją był protest, ale wiedziałam, że to nie pomoże. Miał rację. Mogłabym być dla niej
przydatna, gdybym to zrobiła, choć mogłaby mnie znienawidzić jeszcze bardziej niż do tej
pory. "Lysi? - wyszeptał. Przełknęłam, a moje wnętrzności się skręciły. "Zrobię to.
Przytaknął. "Odważny Kalles.

ROZDZIAŁ TRZECI Pod koniec byłem spocony, a piroki rzeczywiście znienawidziły mnie
za to jeszcze bardziej. Ale czyn został dokonany, a jej rany zasklepiły się po oczyszczeniu.
Usiadłem z powrotem, czując się dziwnie źle, a zapach palonego ciała wciąż unosił się w
moich nozdrzach. Król hordy wciąż klęczał przy swoim stworzeniu, owijając gruby bandaż
wokół jego boku. Troszczył się o stworzenie. Niesamowicie. To było oczywiste. I chociaż nie
lubiłem go ani mu nie ufałem, jego oczywista miłość do niej sprawiła, że zmiękłem wobec
niego. Oznaczało to, że jego serce nie było tylko pustą ciemnością i nienawiścią, skoro
potrafił kochać. Gdy było już po wszystkim, a piroki zamknęła oczy, odpoczywając,
Vorakkar wstał i powiedział: "Zostań tutaj. Niedługo wrócę. "Dokąd idziesz? zapytałam z
lekkim niepokojem, wciąż mając wrażenie, że resztki suszonego mięsa, które wcześniej
zjadłam, pojawią się ponownie. Szarpnął głową w kierunku zacienionej linii drzew. "Umyć
się. Niedaleko jest strumień. Przyniosę ci wodę, a potem zjemy. Pochylił się, by zebrać wodę,
którą obmyliśmy rany jego piroki ... a potem odszedł. Słyszałam jego ciężkie kroki i
widziałam, jak kołysze ogonem, gdy znikał w cieniu. Potem zostałem sam. Ciała jrikkia
leżały u podstawy drzewa, tworząc groteskowy, niepokojący kopiec pociemniałego futra.
Skuliłam się bliżej śpiącej piroki, przyciągając kolana do klatki piersiowej i czekałam.
Podskoczyłam, gdy ogień głośno trzasnął. Spięłam się, gdy usłyszałam w oddali stukot, ale
potem zdałam sobie sprawę, że to tylko woda. Słyszałam sporadyczne pluskanie, na tyle
blisko, że było to pocieszające. Moje oczy wróciły do kopca jrikkia. Kiedy jednak szum ustał
i przez wiele długich chwil nie dochodziły do mnie żadne dźwięki, drżały mi ręce, a wzrok
utkwiłem między dwoma pniami drzew, gdzie zniknął król hordy. Co on robi? zastanawiałem
się, a w brzuchu znów zaczęło mi burczeć ze strachu. Kiedy za moimi plecami szeleścił
baldachim drzew, poczułam mrowienie w kręgosłupie, a potem stanęłam na nogach, choć całe
moje ciało protestowało w odpowiedzi. Moje plecy pulsowały od upadku z pirogi. Mięsień na
wewnętrznej stronie ud krzyczał, gdy skóra moich spodni otarła się o niego, ale mimo to
pospieszyłem naprzód. Być może było to głupie, ale wyszedłem poza polanę, skanując to, co
znajdowało się za gęstą linią drzew. Nie musiałem iść daleko. Znalazłam strumień - miał
rację, nie był daleko od miejsca, w którym rozbiliśmy obóz na noc - a potem
znieruchomiałam, śledząc wzrokiem krętą, szumiącą wodę, szukając. Dopóki go nie
znalazłam. A kiedy to zrobiłam, zaschło mi w ustach, oczy rozszerzyły się i natychmiast
schowałam się za szerokim pniem drzewa, którego chropowata kora boleśnie wbiła mi się w
plecy. Jego głowa była odwrócona w moją stronę i modliłam się, żeby mnie nie usłyszał.
Moje oczy wpatrywały się niewidzącym wzrokiem w ciemność. Zrobił krótką przerwę w tym,
co robił, a potem znów usłyszałam jego szorstkie spodnie, miękkie hausty oddechu, po
których nastąpił niepowtarzalny rytmiczny dźwięk. Nie wiedziałam, co robić. Bałam się, że
mnie odkryje, jeśli wrócę teraz na polanę. Myślałam, że to cud, że mnie nie usłyszał, kiedy
podeszłam - ale może był zbyt zatracony w swojej przyjemności. Moja twarz płonęła. Nie
miałam odwagi oddychać, gdy rytmiczne dźwięki stawały się coraz szybsze. Chcę to
zobaczyć, pomyślałam. Nie zaprzeczyłam temu pragnieniu i zakwitło ono w moim brzuchu.
To ciekawość, powiedziałam sobie. Samców, samców Dakkari, jego. Nic więcej. Powoli
obróciłam się w stronę pnia, aż przylgnęłam do niego czołem. Z trudem łapiąc oddech,
wyjrzałam zza niego. Król hordy odchylił głowę do tyłu, odsłaniając długą, mocną kolumnę
złotego gardła. Umył się, a z jego włosów kapała woda na nagie ramiona. Jedną rękę opierał
na głazie obok strumienia, a plecy miał wygięte w łuk. Drugą rękę trzymał między udami,
głaszcząc swojego grubego członka. Moje sutki natychmiast zacisnęły się pod tuniką, mocno
uderzając o materiał. Uczucie mrowienia rozchodziło się od mojego brzucha do seksu,
rozgrzewając mnie. Zawsze uwielbiałam uczucie podniecenia, kiedy tylko je czułam.
Zmieniało mój umysł w papkę. Nieustannie zachwycałam się jego mocą, ale zawsze byłam
zbyt niezdecydowana, by zgłębiać go bardziej. Nie zastanawiałam się nad tym, że oglądanie
króla hordy sprawiającego sobie przyjemność podniecało mnie. Nie chciałam myśleć o tym,
co to oznacza, więc po prostu to zignorowałam. I po prostu patrzyłam. "Vok -wysyczał cicho,
poruszając biodrami, a moje zdradzieckie serce podskoczyło z rozkoszy, a oddech
przyspieszył. Kiedy przesunęłam się, by lepiej widzieć, szorstka kora drzewa przeciągnęła po
moich sutkach, a ja przygryzłam wargę wbrew temu uczuciu. To była siła podniecenia,
wiedziałam. Ponieważ byłam pokryta krwią jego pyroki , zostaliśmy zaatakowani przez
jrikkia, był dla mnie po prostu przerażający ... a mimo to z zapartym tchem patrzyłam, jak
jego dłoń przyspiesza, a potem zwalnia nad jego nabrzmiałym kutasem i pociera moje sutki o
cholerne drzewo. Podniecenie było niebezpieczne. A jednak nie chciałam, żeby to się
skończyło. Jego ciało nie przypominało żadnego, jakie kiedykolwiek widziałam. Jego blizny
mówiły o jego bitwach - historiach , które chciałam usłyszeć, niezależnie od tego, jak
mroczne - jego mięśnie były doskonale wyrzeźbione i wyszczuplone, jak przystało na króla-
wojownika, który przelał wystarczająco dużo krwi w swoim życiu. Przerażał mnie, owszem.
Ale też fascynował . Patrzyłam, jak wstrząsnął nim dreszcz, wydał z siebie niski warkot, a
jego dłoń przyspieszyła. Oblizując wargi, przysunęłam się bliżej, przesuwając palcami po
korze. Potem prawie sapnęłam, gdy jego oczy leniwie się otworzyły - te bliźniacze, czerwone
oczy świecące w ciemności - i spojrzał w moim kierunku. Z walącym sercem schowałam się
za drzewem, przeklinając siebie i przyciskając czoło do pnia. Czy on mnie widział?
zastanawiałam się. Nie mogłam być pewna. Głupiec, pomyślałam, przygryzając wargę, mimo
że moje ciało pulsowało. Wiedziałam, że zostałam odkryta, bo las znów ucichł. Dźwięk jego
dłoni na ciele ustał, jego szorstkie spodnie się skończyły. Moją jedyną nadzieją było to, że
uda mi się uciec, zanim on mnie znajdzie. Kiedy ponownie spojrzałam, by zobaczyć, gdzie
poszedł, przestrzeń nad strumieniem była pusta. Poczułam mrowienie na karku. Poczułam
jego ciepło, zapach jego skóry, zanim go usłyszałam. Potem szepnął mi do ucha, jego usta
musnęły wrażliwą skorupę ucha: - Szpiegujesz teraz, leikavi? Jeśli chciałaś popatrzeć,
wystarczyło poprosić". Sapnęłam, gdy przytrzymał mnie przy drzewie. Odwróciłam twarz
tak, że mój policzek oparł się o drzewo i wciągnęłam oddech, gdy odgarnął moje włosy na
bok, chłodny powiew przeciągnął po moim karku. "Mówiłem ci, żebyś tam została -
powiedział, a jego ton nabrał ciemniejszego odcienia. "W tym lesie czają się bardziej
niebezpieczne rzeczy niż jrikkia. Takie jak ty? Zastanawiałam się po cichu. Jego biodra
mocno przycisnęły mnie do pnia, a jego siła wywarła nacisk na moje krocze. Przygryzłam
wargę. Chociaż dyszałam i byłam upokorzona, że mnie odkrył, chociaż bałam się, co zrobi w
odwecie, to ciepłe, głębokie, kwitnące podniecenie mnie nie opuściło. Ani trochę. Nagle jego
biodra przycisnęły się mocniej, a kora drzewa stymulowała przyjemne miejsce między moimi
udami, miejsce, które badałam tylko w ciemności i kiedy tylko znajdowałam czas w
samotności - co prawie nigdy nie miało miejsca. Mój język wydawał się być przyklejony do
dachu moich ust. Czułam jego twardy, gorący członek przez materiał mojej tuniki. Był
znacznie wyższy ode mnie, a jego kutas wciskał się w moje plecy. "Chcesz popatrzeć,
leikavi? - mruknął, pochylając się do przodu i skubiąc skórę na mojej szyi. Na moich
ramionach pojawiła się gęsia skórka. "Ponieważ muszę dojść. Desperacko." Mimo to nie
powiedziałam ani słowa. Chciałam odejść... a jednak tego nie zrobiłam. Mogłam z łatwością
wykorzystać swoją moc, zmienić jego emocje i sprawić, by mnie uwolnił. A jednak tego nie
zrobiłam. Król hordy przesunął się w moją stronę, a ucisk na moich biodrach zelżał, choć jego
ramię i bok klatki piersiowej utrzymywały mnie w miejscu. Kiedy spojrzałam w dół, zassałam
drżący oddech. Jego kutas znajdował się tuż obok mojej talii, wciąż rozpięty. Nieświadomie
zacisnęłam palce na jego tułowiu. Głowa jego kutasa była duża i lśniła początkami jego
nasienia. Był masywny, gruby i długi. Mały guzek tuż nad podstawą jego trzonu był
spuchnięty. Był tak podniecony, że jego kutas był prawie całkowicie przyciśnięty do brzucha
w jednym długim, zakrzywionym łuku. Jego dłoń dotarła do podstawy, a następnie pociągnęła
w górę, ściskając główkę. Kropla jego nasienia spłynęła po boku, a ja ją wyśledziłam. Zrobił
gwałtowny wydech, a jego klatkę piersiową przeszył jęk, który poczułam w swoim ciele.
"Vok, leikavi, czuję na nim twój wzrok - jęknął. Miałam wrażenie, że kręci mi się w głowie.
Ciemny las, który na początku był tak przerażający, teraz wydawał się inny. Zmieniony.
Dziwnie. Panowała cisza, jakbyśmy weszli do innego świata. Jego głowa opadła do przodu.
Jego gorący oddech rozchodził się po mojej szyi. Jego włosy, wciąż mokre od strumienia,
opadły do przodu i zmoczyły moją tunikę. Jego zapach - ciepły i piżmowy - był wokół mnie.
Miałam wrażenie, że czuję go na języku. Pojawiła się kolejna kropla jego nasienia, a on
warknął, wypychając biodra do przodu, aż jego długość prześlizgnęła się przez zaciśniętą
pięść. "Nie byłbym w stanie wytrzymać kolejnego dnia. A bitwa zawsze sprawia, że mam
ochotę się pieprzyć - mruknął. Jego usta zbliżyły się do mojego gardła. "Czuję bicie twojego
małego serduszka. Coraz szybsze. Powiedz mi... czy to dlatego, że znów się boisz? Czy
dlatego, że potrzebujesz mężczyzny? Przełykając sapnięcie, patrzyłam zakapturzonym
wzrokiem, jak przesuwa opuszkiem kciuka po rozcięciu na główce. Oblizałam suche wargi,
zwilżając je. Jego mroczny śmiech wypełnił moje uszy, podgrzewając otaczające nas
napięcie. "Twoja cipa jest mokra od patrzenia na mnie, leikavi? Prawda? Czuję to. Twoje
ciało nie kłamie." Jego dosadne słowa ledwo mnie poruszyły. Tak głęboko byłam w
podnieceniu, w ciepłym cieple, które sprawiało, że chciałam mu się poddać. Czułam się jak
obca we własnym ciele... a najbardziej przerażało mnie nie to, co mogło się stać . Chodziło o
to, że chciałam , by tak się stało. Mimo to nie dotknął mnie. Moje ciało pulsowało, moja
skóra szumiała, mój seks mrowił tak mocno, że było to prawie bolesne. Zamiast tego jego
biodra szybciej rżnęły pięść, a oddech stawał się coraz bardziej nierówny i ciężki. "Vok, vok!-
przeklął, a jego głos przeciągnął się w długim jęku. "Zamierzam... Szorstki, krótki ryk wyrwał
się niespodziewanie z jego gardła. Jego czoło opadło, a ja poczułam jego zęby w miejscu tuż
za moim uchem, gryzące mnie, ale nie na tyle, by zabolało. Wystarczająco, by naznaczyć.
Jedynym dźwiękiem, jaki ze mnie wydobył, był jęk, gdy patrzyłam, jak jego kutas drga i
rozszerza się... a potem sznury mlecznobiałego nasienia gwałtownie wyrywają się z jego
czubka. Jego spustoszone jęki wibrowały na mojej skórze, jego ciało pulsowało i kołysało się,
a jego esencja naznaczyła ziemię przed nami, połyskując na poszyciu lasu. Potem nastała
cisza. Jego dłoń opadła, ale jego czoło wciąż przylegało do mojego. Jego silna klatka
piersiowa muskała moje plecy z każdym jego szybkim oddechem. Jakbym była oszołomiona,
zamrugałam powoli. Moje palce wciąż były zwinięte w małe szpony. Czułam się, jakbym
była o jeden dotyk od czegoś. Jakie to było uczucie? Jego przyjemność? "Idź- warknął mi do
ucha. "Wróć, zanim zerżnę cię o to drzewo. I tym razem zostań tam. Puścił mnie, a ja prawie
się potknęłam. Kolana mi się trzęsły. Kiedy moje spojrzenie spotkało się z jego,
zastanawiałam się, jaki wyraz twarzy zobaczył na mojej twarzy, co sprawiło, że jego szczęka
zacisnęła się, a nozdrza rozszerzyły. W następnej chwili odwrócił się do mnie plecami,
wracając do strumienia, chowając zużytego kutasa w spodnie. Mój zdrowy rozsądek
powrócił. Szybko pojawił się wstyd i zażenowanie. Nie oglądając się za siebie, uciekłem na
polanę, gdzie leżały jego pirogi . Nie zawracałam sobie głowy oglądaniem się za siebie, choć
kark mnie kłuł. Przed sobą widziałam złoty blask naszego ogniska. Kiedy przedarłam się
przez gęste drzewa, zobaczyłam szary cień. Szary cień, który kucał przy stosie martwych
jrikkia... a kiedy cień się obrócił, zobaczyłem jego oczy i zbyt późno zdałem sobie sprawę z
naszego błędu. Vorakkar powiedział, że jrikkia została przywieziona na naszą planetę przez
Killup. Błędnie założył, że te, które nas zaatakowały, były dziką watahą, która zapuściła się
zbyt daleko na zachód od swojego domu. Teraz zdałem sobie sprawę, że była to grupa
zwiadowcza Killupów. Smukłe, wyciosane kamienne ostrze podeszło do mojego gardła od
tyłu, a jego czubek zdobiło coś mokrego. Dwie pary gładkich, zimnych dłoni chwyciły moje
ramiona po obu stronach, gdy zbliżył się do mnie szary cień o czarnych jak smoła oczach.
Ruch zamigotał po mojej prawej stronie. Potem w lewo. Kolejne Killupy wyłoniły się zza
drzew, ich stopy bezszelestnie stąpały po leśnej ściółce. Słyszałem tylko szept ich ubrań na tle
ciemnoszarej skóry. Naliczyłem ponad dziesięciu, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, z
wyciągniętymi kamiennymi ostrzami. Nawet piroki Vorakkara ich nie słyszała. Wciąż spała
przy ognisku. Przy kopcu martwych jrikkia podszedł do mnie pierwszy Killup, jakiego
widziałem. Ich przywódca? Jego ubranie miało nieco ciemniejszy odcień szarości niż
pozostałych, a na gardle nosił czarną przepaskę z materiału. Kiedy się zbliżył, w jego oczach
odbiła się moja przerażona twarz. Przechylił głowę, przyglądając mi się uważnie. Skrzela po
bokach jego szyi rozchyliły się. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że może być za późno na
krzyk.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Zanim zdążyłam się zorientować, co się dzieje, Vorakkar

wyskoczył zza linii drzew z wyciągniętymi złotymi sztyletami. Nie wydał z siebie żadnego
dźwięku, celując w gardło najbliższego Killupa. "Zaczekaj - wydusiłam z siebie, przyciskając
szyję do kamiennego ostrza przyłożonego do mojej skóry. "Nie! Oni nie musieli umierać.
Żaden z nich nie musiał. Król hordy zawahał się na chwilę po moich słowach... ale to go
kosztowało. Killup, którego zamierzał uderzyć, odwrócił się, zaalarmowany
niebezpieczeństwem, a pięciu z nich skoczyło w jego obronie. Wydawali się poruszać jak
jeden, bezgłośnie, tnąc własnymi ostrzami w niechronione ciało króla hordy. Uniknął z
łatwością, a ja gorączkowo gromadziłem energię mojego daru, wypełniając przestrzeń między
przywódcą a mną. Mimo że nie był jeszcze w pełni gotowy, wniknąłem do umysłu Killupa, a
moje źrenice rozszerzyły się na widok tego, co tam zastałem. Był... dziwnie spokojny. Był
zasmucony rzezią swoich jrikkia , ale zaakceptował ich śmierć. Bał się o swoich kolegów z
Killup, ponieważ rozpoznał Vorakkara takim, jakim był... ale był gotów ich stracić, jeśli
zajdzie taka potrzeba. Był przygotowany na śmierć. To był tylko przebłysk emocji, a potem
się zmieniły. Wyczułem, że zdecydował się walczyć, że rozkaże swoim Zabójcom
zaatakować króla hordy jednym ciosem. Nie tracąc ani chwili, zagłębiłem się i pchnąłem.
Chłodne, zaskakujące uczucie zmiany zdania nie było czymś, do czego mógłbym się
kiedykolwiek przyzwyczaić. Wiedziałem, jakie to nienaturalne i inwazyjne. Ale w tym
momencie - i we wszystkich momentach, w których kiedykolwiek zdecydowałem się to
zrobić - czułem, że moja ingerencja jest konieczna. "Daj nam spokój - powiedziałam cicho, a
spojrzenie przywódcy wróciło do mojego. Skrzela na jego szyi rozbłysły. Poczułam dziwną
irytację, która wkradła się do jego umysłu na moją prośbę. Pchnęłam mocniej, choć poczułam
lekki opór. Moja skroń zaczęła pulsować, a wzrok zaczął się chwiać. "Jesteśmy tu tylko
przejazdem. Przykro mi z powodu waszych jrikkia , ale zaatakowali nas. Nie mieliśmy
wyboru. Wykonałem ostatnie pchnięcie, zanim połączenie zostało przerwane. Przywódca
Killupów zawołał do pięciu Killupów otaczających króla hordy. Zobaczyłem, że gdy byłem w
jego umyśle, jeden z Killupów został ranny - miał głęboką ranę kłutą w ramieniu - a inni mieli
rany od sztyletów króla hordy. Ale i tak mieli nad nim przewagę liczebną. Choć byli smukli i
ścięgniści, Killupy nie były małymi istotami. Podobnie jak Dakkari. Ale w przeciwieństwie
do ludzi, Killup dorównywali Dakkari wzrostem... i najwyraźniej siłą, ponieważ zauważyłem
podobne obrażenia u króla hordy. Jego czerwone oczy zalśniły, gdy natrafiły na moje, po
czym skierował je z powrotem na swoich przeciwników, którzy na rozkaz przywódcy
przestali na niego nacierać. Mdłości zaczęły zalewać mój brzuch, gdy ból w moim umyśle
rozkwitł. To było konieczne, postanowiłem. Nikt nie musiał umierać. Jrikkia już oddali życie.
Nie trzeba było przelewać więcej krwi. "Dlaczego człowiek podróżuje z Vorakkarem? -
odezwał się głos, chrapliwy i cichy, nic więcej niż szept. Odwróciłem się do przywódcy.
"Dlaczego Killup są tak daleko na zachodzie?" odpowiedziałem. Jego głowa znów się
przechyliła. Kiedy byłem w jego umyśle, nie czułem złości ani złej woli. Nie chciał nas
skrzywdzić... ale uznał to za konieczne, by chronić życie swoich pobratymców. " Przykro mi
z powodu twojej jrikkia- powiedziałam, gdy ogarnęły mnie zawroty głowy. Dwóch Killupów,
którzy trzymali mnie w miejscu, utrzymało mnie w pozycji pionowej. Kiedy przywódca
pochylił głowę, ich ręce opadły. Podobnie jak sztylet, który wbił się w moje ciało. Po polanie
rozniósł się niski warkot. Pochodził od króla hordy. Żołądek ścisnął mi się ze strachu na
widok jego oczu i sposobu, w jaki spoglądały na Killupa. On kalkulował. Chciał krwi i
zamierzał ją zdobyć. Podbiegłem do niego, przeciskając się przez linię Killupów, by go
dosięgnąć. To było dla mnie surrealistyczne, że zaledwie kilka chwil wcześniej był przeciwko
mnie w najbardziej erotycznym, niebezpiecznym i podniecającym momencie mojego życia.
Zanim zdążył zaatakować, co zagroziłoby niepewnemu spokojowi, ponownie zebrałam
energię, choć zaciskałam zęby z bólu. Czułam się, jakby sztylet wbijano mi w skroń,
przeciągając po mózgu. Pchnęłam, odnajdując w nim znajome zawirowanie. Ten utrzymujący
się mrok, tę wściekłość. Potrzebował rozlewu krwi. Potrzebował jej jak balsamu. Co się z
tobą stało? zastanawiałam się. Uspokoiłam go, tłumiąc żądzę krwi najlepiej jak potrafiłam,
przyciskając dłoń do jego klatki piersiowej, by się uspokoić. Moja dłoń poślizgnęła się na
czarnej krwi z głębokiego rozcięcia na jego piersi, rozmazując ją na jego ciele. "Oni nie chcą
nas skrzywdzić - wyszeptałam, przytrzymując jego wzrok, gdy w mojej wizji rozbłysły iskry.
"Wszystko jest w porządku. Zmarszczył brwi. Poczułam, jak napięcie w jego mięśniach
zelżało, gdy mocniej wcisnęłam się w jego umysł, nawet gdy żółć podniosła mi się w gardle.
"Proszę - powiedziałam, kołysząc się. "Hanniva. Poczułam strużkę pod nosem, a on sięgnął
palcami do przodu. Spłynęła z nich czerwona krew. "Leikavi- wyszeptał, jego ton był lekko
zaniepokojony. "Nie rób im krzywdy, królu hordy - powiedziałem. Ostatkiem sił oderwałem
się od jego umysłu, sapiąc, gdy mój wzrok pociemniał. Kolana mi się ugięły i upadłam.
Ostatnią rzeczą, jaką pamiętałam, były jego ramiona wokół mnie.

ROZDZIAŁ PIĄTY Większość Killupów wtopiła się z powrotem w ciemność lasu, gdy kalle
opadły. "Co jej zrobiłeś? warknąłem, a moje oczy skierowały się na pojedynczego Killupa,
który pozostał na polanie. Samca, tego, z którym rozmawiała. Zwiotczała w moich
ramionach, a ja upuściłem sztylety na ziemię, by zanieść ją w stronę ogniska. Kiedy na nią
spojrzałem, z jej nosa ciekła czerwona krew. Nie wiedziałem, że ludzie krwawią na czerwono.
Jej widok sprawił, że poczułem dyskomfort w brzuchu. Była taka blada. Zawsze taka była, ale
wyglądało na to, że ostatni kolor jej skóry został wypłukany. "To nie była nasza sprawka -
powiedział mężczyzna, a jego głos był tak miękki, że prawie go nie słyszałam przez bicie
mojego serca. "Daję ci moje słowo. Wydałam z siebie ostry wydech. Jakby jego słowo
cokolwiek dla mnie znaczyło. Mój miecz leżał obok Nillimy i wyciągnęłam go natychmiast
po tym, jak położyłam kalle . Odwracając się do Killupa, wycelowałem między nas. Jego
powieki drgnęły, a czarne, szkliste oczy skierowały się na czubek miecza. Pozostał w pozycji
stojącej, z długimi ramionami po bokach. Nie ruszył się po kamienne ostrze schowane w
opasce na udzie. Byłem zaznajomiony z Killupem. Wśród mojej hordy żył nawet jeden, być
może jedyny Killup wśród hordy, choć wiedziałem o kilku, którzy zostali przyjęci do
placówek według uznania Vorakkarów . "Jesteś ich przywódcą? zapytałem. Znowu to zrobiła.
Moja wściekłość została stłumiona. Ta szalona rzecz we mnie, ta bestia, która domagała się
krwi, została uspokojona. Czy to był powód jej krwi? Czy to był powód jej upadku?
"Vorakkar- powiedział Killup, a jego spojrzenie ponownie powędrowało do miecza
trzymanego między nami. "Jak ci powiedziała, nie chcieliśmy cię skrzywdzić. Krew z rany na
mojej klatce piersiowej mówiła co innego. "Byliśmy zaskoczeni, że nasz sarl został zabity.
Sarl? pomyślałem. Potem sobie przypomniałem. Tak Killupowie nazywali jrikkia.
"Zaatakowali moje piroki- warknąłem. "Wpadli w zasadzkę. Nie żałuję zabicia ich wszystkich
i zrobiłbym to ponownie. Nacięcia na jego szyi rozjarzyły się, a ja się spięłam. Wiedziałem,
że niektóre Killupy mają zdolność emitowania toksyn do powietrza za pomocą skrzeli, choć
nie wiedziałem, czy jest to ich wybór, czy nie. "Zabłądziły dalej niż myślałem - odpowiedział,
a ja patrzyłam, jak skrzela ponownie się zamykają. Mimo to trzymałem się z daleka.
"Szukaliśmy ich. "Gdzie wysłałeś pozostałych? zażądałem. "Z dala - odpowiedział. "Z dala
od ciebie. Inteligentny mężczyzna. "Więc dlaczego zostałeś?" szepnęłam. Spojrzał na
stojącego za mną vekkiri kallesa . "Ciekawość - powiedział, zaskakując mnie. Przechylił
głowę. "Podróżujesz z człowiekiem? Z dala od swojej hordy? Moje spojrzenie zwęziło się,
zaczęłam myśleć jasno po raz pierwszy, odkąd dostrzegłam Killupów za drzewami, odkąd
zobaczyłam, jak przykładają ostrze do gardła leikavi . Potrzeba chronienia jej, gwałtowność
tej emocji zaskoczyła nawet mnie. Niechętnie opuściłem miecz i schowałem go za biodro.
Killup wydawał się odprężać, gdy to robiłem. Killupowie nigdy nie byli naszymi wrogami.
Trzymali się na uboczu, przestrzegali naszych praw, szanowali Kakkari i naszą ziemię. Nie
wyjaśniało to jednak, dlaczego ich stado było tak daleko na zachodzie. Kiedy kilka lat temu
znalazłem Bissę, samotne dziecko z mojej hordy, był tylko niemowlęciem, porzuconym i
głodnym. Pewien darukkar i jego żona przygarnęli Bissę, wychowali go i pokochali jak
własne dziecko. "Skąd wiesz, gdzie jest moja horda? zapytałem, odwracając się do stojących
za mną vekkiri . "Odbyliśmy daleką podróż. Ostatnią hordę widzieliśmy na południu pół
cyklu księżycowego temu. Od tamtej pory nie natknęliśmy się na żadną. "Dlaczego
opuściliście wschodnie ziemie? zapytałem, przykucając obok Vienne. Odgarnąłem kosmyk jej
białych włosów z policzka i wyciągnąłem z torby podróżnej kawałek podartego, czystego
materiału - ostatniego, jaki pozostał po opatrywaniu Nillimy. Pochylił głowę. "Wschód staje
się coraz bardziej... niegościnny. Już od wielu lat. Jesteśmy tak blisko Ghertun, że
ponieśliśmy wiele strat. Szukamy nowego domu dla naszego ludu. Mnie powierzono zadanie
znalezienia go. Zdziwienie ściągnęło moje brwi. " Dothikkar nie słyszał o tym.
"Próbowaliśmy, Vorakkar, wiele razy szukać u niego audiencji. Odmówił nam. Mogłem w to
uwierzyć i tylko pogłębiło to moją frustrację Dothikkarem . Był samolubnym mężczyzną,
którego nie stworzono do roli przywódcy. Jego ojciec nim był. Ostatni prawdziwy Dothikkar.
Ale jego syn dbał tylko o złoto wyściełające jego kieszenie, wyborny napar wypełniający jego
kielich i cenne miasto otoczone murami. "Jeśli hordy ruszą przeciwko nam w naszym nowym
domu, zaryzykujemy. Ale nasz lud cierpiał i szukamy nowego życia. Lepszego życia. "A
jednak zdradzasz mi swoje plany. Wiem, że mam obowiązek powiadomić o tym Dothikkar.
Pochylił głowę. Zaśmiałam się ostro. "Na szczęście dla ciebie, nie dbam o obowiązki wobec
Dothikkaru. Znajdź swój dom, Killup, ale upewnij się, że jest dobrze ukryty. Dothikkar nigdy
nie postawił stopy na równinach i wątpię, by kiedykolwiek to zrobił... ale niektórzy
Vorakkarowie wciąż są mu lojalni. Killup rzadko okazywał emocje, ale wiedziałem, że ten
przywódca był zaskoczony moimi lekceważącymi, zdradzieckimi słowami. "Idź na północ -
powiedziałem, ścierając krew spod nosa Vienne. Jej twarz była zwiotczała, a oczy drgały pod
powiekami. "Zabójcy wolą zimno, prawda? Niewiele hord się tam zapuszcza, zwłaszcza po
zimnej porze roku. "Ty... - Killup urwał. "Nie jesteś tym, czym wyobrażałem sobie
Vorakkara . A więc nigdy żadnego nie spotkał. "Byłeś na tyle chętny, by mnie zabić -
warknęłam cicho, rzucając mu spojrzenie, gdy twarz kallesabyła już czysta. "Pomyłka -
powiedział. Wyciągnął coś z kieszeni kamizelki. "Nasze ostrza są nasączone enuwipem. To
dlatego twoje rany nie zakrzepły. Ucichłem, moje brwi się obniżyły, zanim spojrzałem w dół
na swoją klatkę piersiową. Najgłębsza rana faktycznie nie zaczęła krzepnąć i wciąż krwawiła
swobodnie, spływając wodospadem krwi po moim ciele. Mniejsze rany wzdłuż moich ramion
były w podobnym stanie. "Enuwip?" powtórzyłem w myślach. Dakkari nie mieli czegoś
takiego. "Roślina, którą uprawiamy na wschodzie. Pochodzi z naszej rodzimej planety i udało
nam się ją tu zakorzenić. Podszedł do mnie. W ręku trzymał okrągły dysk z młotkowanego,
srebrnego metalu. Otworzył górną część dysku, jak wieko skrzyni, a w środku znajdował się
niebieski balsam, gładki i błyszczący. "To zniweluje jego działanie - powiedział Killup,
wręczając mi go. Przeciągnęłam opuszkami palców po balsamie. Powstał gęsty krem
przypominający uudun, którym posmarowałam ranę. Natychmiast krwawienie zaczęło
zwalniać. Dakkari goiło się szybko. Powinien był zakrzepnąć chwilę po tym, jak zostałam
skaleczona. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że rany nie zagoiły się z powodu kalle. Wtedy
zdałem sobie sprawę z implikacji. Że Killup mógł odejść, że moja rana mogła nigdy nie
przestać krwawić... i co wtedy? "Zabijam twoją jrikkię... a ty decydujesz się mi pomóc?
warknęłam, a moje spojrzenie skierowało się na niego. Wciąż byłem przykucnięty przy
Vienne. W ogóle się nie poruszyła, choć jej klatka piersiowa unosiła się w stałym rytmie.
"Nie tego się spodziewałem - powtórzył, jakby to była jego odpowiedź. "Prawdę mówiąc, nie
wiedziałem, czy enuwip zadziała na Dakkari. Używaliśmy go tylko na Ghertunach, którzy
naruszyli nasze ziemie. Moje nozdrza rozszerzyły się, a nastrój rozjaśnił, aż niemal
uśmiechnęłam się do Killupa. "To działa na Ghertunów? mruknęłam. Pochylił głowę. "Działa
jednak w inny sposób. Ogłusza je od pierwszego kontaktu. Paraliżuje je, gdy krwawią. To
sprawiło, że się uśmiechnąłem. " Intrygujące. Killup zamrugał powoli, przechylając głowę i
przyglądając mi się, gdy przedzierałam się przez bałagan, jakim był mój umysł. Stanęłam.
Killup był prawie tak wysoki jak ja, ale jego budowa bardziej nadawała się do skradania niż
do czystej siły. "Myślę, że mam rozwiązanie twojego i mojego problemu, Killupie. Takie,
które zapewni błogosławieństwo Dothikkaru dla twojego nowego domu, dzięki czemu nie
będziesz musiał się ukrywać ani obawiać, że zostaniesz odkryty. Jego oczy migotały tam i z
powrotem między moimi. "Słucham. Mój uśmiech się poszerzył.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Kiedy się obudziłam, byłam wtulona w pierś króla hordy i
przewieszona przez jego kolana. Znajomy kołyszący ruch powiedział mi, że znów jesteśmy
na jego pirogi... i zbliża się zmrok. Jak długo spałam? zastanawiałem się. Moje widzenie
wróciło do normy, ale wciąż miałam resztki bólu głowy, który utrzymywał się za moimi
oczami. "W końcu się obudziłaś - dobiegł mnie jego głos, szorstki i głęboki. Mój policzek był
przyciśnięty do futrzanej peleryny, którą owinął wokół siebie, a ja trzymałam tam głowę, nie
chcąc się zbytnio ruszać. Zamiast tego rozprostowałam stopy, poruszając palcami w butach,
które mi dał. "Co... co się stało? zapytałam cicho. "Upadłaś - poinformował mnie, jakbym nie
zdawała sobie z tego sprawy. "Spałaś. "Jak długo?" wyszeptałam, obawiając się jego
odpowiedzi. Zawahał się. "Dwa dni. Zamknęłam na chwilę oczy. Więcej straconego czasu.
Dwa dni? "Co się stało z Killupem? Jego ramię zacisnęło się na moich plecach. "Ty... nie
skrzywdziłeś ich, prawda? "Nik, nie zrobiłem - powiedział tylko. Poczułam ulgę i
odetchnęłam cicho. "Bardzo zależy ci na istotach spoza ciebie. Dlaczego? Jego słowa mnie
zaskoczyły. Przełknęłam i wyciągnęłam rękę, by przesunąć palcami po szyi piroki , choć ta
pokręciła głową na mój dotyk. Moje usta niemal się wygięły. Nadal mnie nie lubiła, ale
najwyraźniej poczuła się lepiej po zranieniu. "Nie chcieli nas skrzywdzić. "Skąd możesz być
tego taka pewna? - zapytał, jego ton był zwodniczo... swobodny. "Postawiłabyś na to swoje
życie? Te czarne nitki w jego czerwonych oczach zdawały się chwiać, gdy na niego
spojrzałam. "Tak - odpowiedziałam z łatwością, ignorując jego pierwsze pytanie. "Co cię tak
zraniło, że musiałaś spać przez dwa dni? - zapytał dalej, jego ton był bardziej szorstki.
Domagał się informacji. Nikt poza moją rodziną nie wiedział na pewno, co potrafię. I nigdy
nie powiedzieliby o tym nikomu. Nawet ja zdawałam sobie sprawę, że to, co potrafię, jest
potężne, choć wiąże się z pewnymi kosztami. Czy on coś podejrzewał? "I..." Oblizałam suche
wargi, ale nie czułam pragnienia. Czy podawał mi wodę? "Czasami mam silne bóle głowy.
Mam je od urodzenia" - powiedziałam. Nie było to całkowite kłamstwo, ale z pewnością nie
cała prawda. Jego oczy przeleciały po mojej twarzy. Od razu uświadomiłam sobie, jak blisko
siebie jesteśmy, a w następnej chwili przypomniałam sobie coś jeszcze. Tamtą noc w lesie...
obserwowanie go w ciemności, czując jego ciepło przy sobie, zanim nadszedł Killup. Moje
policzki spłonęły i odwróciłam wzrok. W odpowiedzi powiedział tylko: "Wkrótce poznam
wszystkie twoje sekrety". Jego ton był jak pieszczota, a głos miękki i ochrypły. Jego słowa
były groźbą, a jednocześnie brzmiały jak zmysłowa obietnica. Zadrżałam w jego ramionach,
ku mojemu zażenowaniu. "Co się stało z Killupem? zapytałam ponownie. "Uciekli, gdy
upadłaś - powiedział. Przynajmniej nikt nie zginął. Za to mogłem być wdzięczny. "Pod
Martwą Górą są Killupowie - mruknąłem. "Również niewolnicy. "Rozmawiasz z nimi? -
zapytał. "Znasz ich?" "Nie - powiedziałam, obserwując unoszenie się i opadanie jego klatki
piersiowej. Jego ciepło wniknęło we mnie i choć spałam dopiero od dwóch dni, poczułam, że
znów mogę zamknąć oczy. "Nie wolno nam. Ale raz upadłem, gdy dostarczałem coś innemu
sibi. Nie spałem całą noc i byłem słaby. Ich Killup pomogła mi wstać, choć została za to
ukarana. Nie musiała, ale mi pomogła". Mój głos brzmiał daleko, a udręka paliła moją klatkę
piersiową. Pobili ją za to, że mnie dotknęła, a ja stałam tam, próbując się nie rozpłakać. Moja
siostra bardzo rzadko mnie karała, ale ta Killup miała ciemne siniaki biegnące wzdłuż jej
szarego ciała. Na samą myśl robiło mi się niedobrze. Nigdy więcej jej nie widziałam. Później
zawsze wstydziłam się tego, że nie próbowałam jej pomóc, nawet jeśli zostałabym ukarana.
Prześladowało mnie to, że tylko tam stałem, w milczeniu. Jak tchórz. "Sibi? - zapytał cicho.
"Gospodarstwo domowe - mruknęłam, wciąż myśląc o Killupie. "Wyższej klasy sibi mają
niewolników. Odchrząknął głęboko, ale zanim zdążyłam się przekląć za powiedzenie mu
czegoś takiego, zapytał: - Jesteś głodna? Podniosłam na niego wzrok, marszcząc brwi. "Nie
zamierzasz mnie przesłuchiwać w sprawie sibi? Kącik jego ust drgnął. Nie odwróciłam
wzroku od jego ust, gdy powiedział: - Nauczyłem się już, że powiesz mi wszystko, co
zechcesz... i nic, co ja chcę wiedzieć. Moje usta rozchyliły się. "Wiem, że nie jadłaś od prawie
dwóch dni i musisz być głodna. Był... zaskakujący. Trzy razy zagłębiałam się w jego umysł,
ale tylko dwa razy dotarłam do tych emocji, które paliły go jak ogień. Zdałam sobie sprawę,
że nigdy nie miałam potrzeby zmieniać czyichś emocji dwa razy. Raz wystarczył, a tych,
którym to zrobiłem, zwykle nigdy więcej nie widziałem. Jednak teraz wielokrotnie
wdzierałem się do umysłu tego króla hordy, by doświadczyć jego emocji i zastanawiałem się,
jakie będą tego konsekwencje. Bo wszystko zawsze ma swoją cenę. Odwróciłam od niego
wzrok i spojrzałam na krajobraz, napinając się nieco w jego ramionach. Na wschodzie
widziałam niepowtarzalny cień Martwej Góry. Wjechaliśmy do górzystego regionu Dakkar.
Wokół nas wznosiły się ostre kamienne filary, niczym wielkie sztylety wbite w ziemię.
Niektóre były szersze od innych, inne tak cienkie, że wydawało mi się, że rozpadną się przy
byle podmuchu wiatru. Przeszył mnie dreszcz niepokoju. Filarów było coraz więcej. Martwe
Ziemie były nimi zaśmiecone. "Twoja horda jest tak blisko Ghertun. Po co osiedlać ich tutaj?
"Ungira- mruknął. Nie wiedziałem, co to znaczy. "Tutaj mieszkają po mrozach. Łączą się w
pary w zimnych porach roku, a ich liczba musi zostać zredukowana". Więc ungira były
rodzajem zwierzyny łownej. "Czasami nie rozumiem Dakkari - powiedziałam cicho,
spoglądając za filar, który mijaliśmy. Chrząknął. "Nie pozwalacie ludziom polować, bo
mówicie, że to odbiera Kakkari. Ale tobie wolno to robić? Jego nozdrza rozszerzyły się, a
wzrok padł na mnie. "Kiedy osiedlili się tu Nruntengowie, polowali na opiry. Ty jednak nigdy
żadnego nie zobaczysz. Doprowadzili je do wyginięcia, wytępili cały gatunek w ciągu
czterech lat, choć opiry były tu obecne od początku naszego istnienia. Przygryzłam wargę.
"Kiedy przybyli vekkiri , jedna z pierwszych wiosek zniszczyła małe stado wrissan , które
miało rosnąć w cieplejszym sezonie, by wyżywić moją hordę - mruknął. "Byłeś Vorakkarem
nawet wtedy, gdy przybyli pierwsi ludzie? zapytałem zaskoczony. Ile on miał lat? I kiedy stał
się Vorakkarem? Odetchnął gwałtownie. "Nik, urodziłem się w hordzie. Mój ojciec był
darukkarem". Wojownikiem, teraz już wiedziałem. "Gdy wrissan odszedł, horda upadła.
Musieliśmy wrócić do Dothik , bo inaczej umarlibyśmy z głodu w ciągu jednego cyklu
księżycowego. W drodze do miasta zużyliśmy ostatnie zapasy. Zacisnął pięści na lejcach, a
jego złota skóra wybielała. Ściskał tak mocno, że myślałam, że łańcuch rozpadnie się w jego
dłoni. Bez zastanowienia położyłam palce na jego pięści, nie wiedząc, dlaczego chcę go
uspokoić. Westchnął ochryple, ale mimo to rozluźnił dłoń. Spojrzałam w dół na jego dłonie,
na niezliczone blizny. Jego dłonie były zrogowaciałe i szorstkie. Ręce wojownika. "Nigdy nie
chodziło o polowanie, Kalles. Zawsze chodziło o staranny system, który hordy Dakkari
stosują od wieków, system, który honoruje bestie, które wędrują po naszej ziemi, system,
który honoruje Kakkari. Ludzie z zewnątrz nie rozumieją naszych zwyczajów. I nigdy nie
zrozumieją. Biorą, ale nie dają. Być może dlatego, że Dakkari nigdy nie dali im na to szansy.
Urodziłem się tutaj. Na Dakkarze. Na tej samej planecie, co ty. To jedyny dom, jaki znałam...
a jednak nigdy nie słyszałam o nadmiernych polowaniach ani o tym, dlaczego nie wolno nam
polować. Chrząknął. "Musi być lepsze życie - szepnęłam. "Dla wszystkich. "Nasz Dothikkar
nie przywiązuje wagi do życia vekkiri. Albo Killup, Nrunteng. Ani Ghertunów. "A co z
Vorakkarami? zapytałem cicho. "Czy Vorakkarów to obchodzi? Zacisnął szczękę. Nie
odpowiedział, a ja odwróciłam wzrok. Nie wiedziałam, dlaczego jego odpowiedź ma dla mnie
znaczenie. Właściwie to, o co pytałam, nie miało żadnego znaczenia. Nawet jeśli pragnęłam
lepszego życia, nie wierzyłam, że takie istnieje. Przynajmniej nie dla mnie. Moim
przeznaczeniem był powrót na Martwą Górę i praca tam aż do śmierci. Ghertun mnie
kontrolowali. Zawsze tak było. Nie mógłbym przeżyć dłużej niż miesiąc z dala od nich, nawet
gdybym zdołał uciec. Zapewniała to trucizna, vovic, płynąca w mojej krwi. Ale teraz jesteś
wolny, pomyślałem. Spojrzałem na ciemniejące niebo. Na jasne gwiazdy, które zaczynały
migotać nad głową. Gwiazdy i konstelacje, których brakowało mi pod górami. Chłodna bryza
muskała moje włosy. Jechałam na pirogu, ze wszystkich stworzeń, z królem hordy z Dakkaru,
mężczyzną, który był dla mnie równie przerażający, co fascynujący. Gdybym nie wiedziała
lepiej, powiedziałabym, że to przygoda. Wyprawa, jak w starych opowieściach, które maman
zawsze nam recytowała. To była moja własna przygoda... Część mnie wiedziała, że jedyna,
jaka mi się kiedykolwiek przytrafi. Te trzy i pół tygodnia, które pozostały do czarnego
księżyca, były jedyną nutą wolności, życia, ekscytacji, jakiej doświadczyłem. Kakkari zawsze
chciała, żebym zginął pod Martwą Górą, prawda? Podczas gdy Vorakkar stojący za mną
wierzył, że napisała jego śmierć na polu bitwy. Ziemia zaczęła wibrować. Dźwięk odbijał się
echem od filarów, aż równiny zdawały się huczeć. Głośne okrzyki i przyśpiewki wznosiły się
ze wszystkich stron. Serce waliło mi w uszach, a dłonie zacisnęły się na futrach króla hordy,
przyciskając się bliżej, szukając ochrony i pocieszenia u mężczyzny, któremu wiedziałam, że
lepiej nie ufać. Vorakkar ryknął jakąś frazę w dakkari i krzyki stały się głośniejsze. Wibracje
stały się tak głośne, że zagrzechotały mi zęby. "Co się dzieje?" zapytałem Szalonego Króla
Hordy. Kiedy zobaczyłem jego mroczny uśmiech, kiedy zobaczyłem szybką masę zbliżającą
się do nas od frontu, kiedy zobaczyłem Dakkari z ostrzami przypiętymi do pleców, jadących
na pomalowanych na złoto pirogi, obawiałem się, że znam już odpowiedź. "Dotarliśmy do
mojej hordy, kallesie.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Moja horda pojawiła się na horyzoncie, ciepły blask unosił się
nad nią w błękitnej ciemności. Napięcie w mojej piersi opadło, węzeł się rozwiązał. To. To
jest to, na co tak ciężko pracowałem. Grzmot moich darukkarów na pirogi za mną
zaalarmował hordę o moim powrocie. Z satysfakcją zobaczyłem, że mur został zbudowany
pod moją nieobecność, co było niezbędną obroną na terytorium ungira . Brama była otwarta i
zobaczyłem Hednę, mojego pujeraka, siedzącego na pirokach przy wejściu. Jego wyraz
twarzy był stoicki, gdy przyglądał się białowłosej samicy vekkiri siedzącej na moich
kolanach. "Pozdrowienia, przyjacielu - szepnęłam w dakkari. Sięgnął przez dzielącą nas
przestrzeń, gdy przyciągnęłam Nillimę do jego pirogi. Złapaliśmy się za ramiona, choć jego
wzrok błądził w kierunku kobiety, która wpatrywała się w niego wielkimi, nie mrugającymi
oczami. Prawie się uśmiechnęłam. Czyżby jej strach powrócił? Bała się wszystkiego i
każdego nowego. Moje płochliwe leikavi. Hedna uniósł brew, gdy napotkał moje spojrzenie.
"Podążałeś ścieżką Ratha Kitali i Ratha Tuviri? Zaśmiałam się rozbawiona, ale ostro. "Nik.
"Więc przybyła, by przynieść zniszczenie naszej hordzie? "Może tylko zniszczenie mnie-
odparłam. Przechylił głowę, ale nie rozwinęłam swoich słów. "Coś pilnego na dziś wieczór?
"Nik- odpowiedział. "Odpoczynek. Wiem, że nie sypiasz podczas tych podróży. "Srikkisan-
zgodziłam się. Jutro. Nie spałem od... od nocy, kiedy odkryłem samicę na moich kolanach,
skradającą się wokół Dothika. "Będziesz potrzebował dla niej voliki ? - zapytał. "Nik-
szepnęłam. "Zostanie w moich futrach. Mój pujerak westchnął. "W takim razie wkrótce
przyślę kąpiel i jedzenie. "Kakkira vor- mruknęłam. "Cieszę się, że jesteś w domu, Vorakkar.
Odwróciłem Nillimę w stronę bramy wejściowej. "Obawiam się, że to nie potrwa długo,
pujerak, ale opowiem ci wszystko rano. Hedna zmarszczył brwi, ale pochylił głowę. Nie
mógłbym prosić o lepszego pujeraka, lepszego przyjaciela. Byliśmy kompletnymi
przeciwieństwami pod każdym względem. On był spokojny i opanowany, podczas gdy mój
temperament był gorący. Nasz związek dobrze funkcjonował i dobrze służył hordzie.
"Vorakkar- rozległy się okrzyki, gdy weszliśmy do obozu. Samica na moich kolanach
zesztywniała, gdy ujrzeliśmy dziesiątki Dakkari pędzących na powitanie. Nillima rzuciła się
na szyję, ale moja kapryśna bestia cieszyła się uwagą, gdy ręce wyciągnęły się, by ją
pogłaskać, przejeżdżając po jej boku, a potem po moich nogach. Dakkari mieli w zwyczaju
witać w ten sposób swoich Vorakkarów ... choć część mnie nigdy nie poczułaby się w pełni
komfortowo z niezliczonymi dłońmi, które głaskały moje ciało. Nikt z mojej hordy nie
spojrzał na mnie z szacunkiem, ale widziałem, jak ich szeroko otwarte oczy zatrzymują się na
Vienne. Zaczęły się szepty i pomruki. Po powitaniu niektórzy szybko się cofnęli, starając się
jej nie dotykać. Można się było tego spodziewać. Nie tylko była dziwną vekkiri - niektórzyz
mojej hordy prawdopodobnie nigdy wcześniej nie widzieli człowieka - ale przypominała im o
naszej starożytnej legendzie, o kobiecej czarodziejce. Było to jednak nieuniknione. W tłumie
szukałem Lokkaru, ale nigdzie nie widziałem starszej kobiety. Teren, który wybrałem dla
mojej hordy, opierał się o jedną z mniejszych gór na wschodnich ziemiach, zapewniając
ochronę od tyłu, dzięki czemu nie musieliśmy otaczać całego obozowiska. U podnóża góry
znajdowały się moje woliki , blisko zagród piroków . Z satysfakcją zauważyłem, że studnia z
wodą została wykopana i zbudowana, abyśmy nie musieli codziennie podróżować po zapasy.
Zobaczyłem, że na zachodzie nasze uprawy zostały już zasiane. Zobaczyłem też, że
przygotowano kamienny młynek do mielenia ostatnich plonów leiso . Horda osiągnęła
wszystko, czego chciałem pod moją nieobecność. Pozostało jeszcze wiele do zrobienia. W
tym roku pozostaniemy na wschodzie dłużej niż zwykle, więc konieczne było więcej
przygotowań. Do tego dochodziło to, co miało nadejść... zagrożenie ze strony Ghertun,
kamień serca, możliwość bitwy. Jutro, pomyślałem. Tej nocy potrzebowałem odpoczynku.
Członkowie hordy oddalali się, im bardziej zagłębialiśmy się w obozowisko, aż znów
zapanowała błoga cisza. Nawet vekkiri w moich ramionach zdawały się odprężać. Gdy
dotarliśmy do zagrody piroków , zsunąłem kalle na ziemię i zeskoczyłem z Nillimy. Mrikro,
mistrz piroków , czekał, by ją zabrać, zbliżając się do nas, choć jego wzrok wciąż błądził na
Vienne. "Mrikro- przywitałam się, przesuwając dłonią po zabandażowanym boku Nillimy.
"Została ranna przez jrikkię. Uniósł brwi, ale pochylił głowę. "Będę uważnie monitorował
ranę, Vorakkar. Wypowiedziałem delikatne słowa pochwały do ucha mojej piroki , a
następnie poklepałem ją po szyi, zanim odpiąłem worki podróżne z jej boku. "Dobrze ją dziś
nakarm. Mrikro pochylił głowę i odprowadził ją. Odwracając się do Vienne, powiedziałem:
"Chodź, kalles". "Dokąd idziemy? - spytała cicho, przysuwając się do mnie, choć musiałem
skrócić krok, by ją zmieścić. "Do mojej voliki- mruknąłem, przyciskając pazury do jej dolnej
części pleców i skinąłem głową w stronę kopulastego namiotu, który pojawił się na
horyzoncie. Zesztywniała, gdy go zobaczyła, ale jej kroki nie zachwiały się. Z trudem
stłumiłem uśmiech. Odważne kalle, pomyślałem. Być może będę musiał jej dziś posmakować.
Wymykając się przez uchylone wejście, zawęziłem spojrzenie, skanując ciszę panującą w
pomieszczeniu. Moje oczy powędrowały do ciemnych cieni, na wpół oczekując, że zobaczę
tam twarz mojej zmarłej siostry... lub twarze tych, których zabiłem... lub twarze tych, których
nigdy w życiu nie widziałem. Ale tej nocy cienie były spokojne. Zadowolony, pociągnąłem
kobietę za sobą, jej dłoń była miękka w moim szorstkim uścisku. Zostawiłem ją stojącą w
wejściu, a sam udałem się do podniesionego basenu, szybko rozpalając ogień, by ogrzać
chłodną ciemność. Na zewnątrz usłyszałem stukot kroków i zanim zdążyłem ją odsunąć,
usłyszałem jej zaskoczony pisk, gdy klapy uderzyły ją w plecy. Uciekła, odsuwając się na
bok, gdy dwóch mężczyzn przyniosło wannę do mycia, a za nimi podążyli kolejni z
parującymi wiadrami wody. Gdy je napełniali, starsza samica o imieniu Arinu wniosła dużą
tacę z jedzeniem, stawiając ją na niskim stole. Jęknęłam, a namiot wypełnił zapach
wędzonego, duszonego wrissana . "Przebiłaś swoją ostatnią partię, nevretam- mruknąłem do
Arinu. Jej twarz zaczerwieniła się z przyjemności i poklepała mnie po ramieniu. "Nie wiesz
tego. Jeszcze go nie próbowałeś". Ukradłem kawałek wrissana, wrzucając go do ust, zanim
zdążyła zaprotestować. "Lysi- warknąłem cicho, a mięso szybko rozpłynęło się w moich
ustach, eksplodując smakiem na języku. "Twoje najlepsze jak dotąd." "Tylko dlatego, że
jadłaś wysuszone racje żywnościowe i papkę z bikku Dothikkarów. Wszystko będzie ci
smakować, Vorakkar- powiedziała. Była najlepszą kucharką w całej hordzie, ale nigdy nie
przyjmowała pochwał ani komplementów za swoje umiejętności. Uważała to za swój
obowiązek, za swój honor, by nakarmić nas wszystkich... i nakarmić nas dobrze. "Czy to już
ostatni wrissan? zapytałem, zadowolony, że wytrzymała tak długo. "Lysi. Zachowałem go dla
ciebie, bo wiem, jak bardzo ci smakuje. "Kakkira vor- mruknęłam. Choć Arinu nie spojrzała
mi w oczy, pochyliła głowę, zanim jej wzrok powędrował do zamrożonego vekkiri obok
stojaka na broń. Arinu wyciągnął do niej rękę. "Chodź, chodź, mała. Chodź coś zjeść. Musisz
być głodna - powiedziała kobieta. "Ona nie mówi zbyt wiele w dakkari-poinformowałem
Arinu. "Ale wie, co powiedziałam - odparła starsza kobieta, bo Vienne powoli oderwała się
od ściany. Moja białowłosa kalle podeszła do niej, wyciągając do przodu silną, pomarszczoną
dłoń. Arinu poprowadziła ją do stołu i gestem poprosiła, by usiadła. Vienne spojrzała na
mnie, a potem na Arinu. Obdarzyła starszą kobietę małym, chwiejnym uśmiechem i
wyszeptała: "Kakkira vor". Arinu przechyliła głowę. Spojrzała na Vienne, ale zwróciła się do
mnie, komentując: - Myślałam, że powiedziałaś, że nie mówi w dakkari. Powiedziałam
"dużo". Trochę zna - odpowiedziałam, spoglądając na Vienne, która sięgnęła po korzeń
lobbasa , a nie wrissana. Najprawdopodobniej nauczyła się części naszego języka od
Ghertun, co było... niepokojące. "Jest całkiem piękna - skomentował Arinu, sięgając w dół i
delikatnie gładząc włosy Vienne. "Nigdy nie widziałem stworzenia takiego jak ona. Ja też nie,
pomyślałem sobie, ale nie wyraziłem tego. "Jedz, mała - rozkazała Arinu, dotykając palcami
własnych ust, by zademonstrować swoje słowa. Patrzyłem, jak Vienne przytakuje. Arinu
odwróciła się do mnie, nie spuszczając wzroku z mojego gardła. "Przyślij więcej, jeśli to nie
wystarczy. Wiem, ile musisz zjeść. Cieszymy się, że wróciłeś do domu, Vorakkar. Starsza
kobieta Dakkari opuściła wtedy voliki , gdy mężczyźni kończyli mycie w wannie.
Odprawiłem ich, a gdy znów zostaliśmy sami, zacząłem się rozbierać. Vienne wstrzymała
oddech. Słyszałem, jak powietrze świszczy w jej smukłych nozdrzach, a mój ogon drgnął z
rozbawienia. Odpiąłem miecz i sztylety, zrzucając z ramion futra, które miałem na sobie.
Następnie rozwiązałem sznurowadła, ściągając je z nóg. Gdy przechodziłem obok niej, mój
ogon przeciągnął po jej nodze i usłyszałem jej cichy pomruk zaskoczenia. "Nieśmiała teraz,
leikavi?" szepnąłem, patrząc, jak jej wzrok spada na mojego kutasa, po czym równie szybko
odpłynął. "Kiedy wcześniej chciałaś na mnie patrzeć? Jej policzki rozpaliły się, a ona sięgnęła
do przodu, chwytając kolejnego lobbasa z talerza i wsuwając go między wargi. Więc nie
musiała odpowiadać? Skrzywiłem usta i potrząsnąłem głową, wchodząc do wanny. Z
głębokim jękiem zanurzyłem się w gorącej wodzie, czując, jak ciepło wnika w moje spięte
mięśnie, rozluźniając je i kojąc. Rana po ostrzu Killupa już się zagoiła po tym, jak ich
przywódca podał mi niebieski balsam. Jeśli w ogóle, to balsam pomógł mi wyzdrowieć i nie
mogłam przestać się zastanawiać, jakie inne rośliny rosną na ziemiach Killupów. Poczułem
na sobie jej wzrok. Przy ustach trzymała kolejny lobbas , ale wydawała się być...
rozkojarzona. Wyczułem, że jest potrzebującym, zmysłowym stworzeniem. Ta noc w lesie -
która sprawiła, że mój kutas stawał się twardy, ilekroć o niej pomyślałem - dowiodła tego.
Mogła się mnie bać, ale tamtej nocy była tak podniecona, że byłem w stanie to wyczuć. Jej
skóra była gorąca i zarumieniona, a spojrzenie zachwycone i chętne. Zastanawiałem się, czy
nie była jeszcze wypróbowana, czy nigdy nie doświadczyła tego zwierzęcego szału seksu...
ale wtedy przyszła mi do głowy jeszcze mroczniejsza myśl. Ghertunowie byli znani z
gwałtów i grabieży, gdy atakowali osady. Nie miało znaczenia, czy były to osady ludzi,
Killupów czy Nruntengów. Ghertunowie byli zdobywcami, co dawno temu doprowadziło do
zniszczenia ich własnej planety. Mieli to we krwi. "Powiedz mi, kalles- mruknąłem - jakie
masz doświadczenia z kryciem. Jej pełne, różowe usta rozchyliły się, a szare oczy zamigotały.
"Co? "Chętnie lub nie - dokończyłem cicho. Zrozumiała, o co ją pytam. "Ja... ja nie zostałam
zgwałcona - przyznała, choć układ jej szczęki mówił mi, że coś pozostało niewypowiedziane.
"Nie przez Ghertunów. Ani Dakkari. Ani nikogo innego. Przeszyła mnie ulga. Ulga, którą
poczułem, powinna mnie zaniepokoić, ale powiedziałem sobie, że to tylko dlatego, że
chciałem, by ogrzała się moimi futrami... a jeśli nie uzna mnie za potwora, będzie to
nieskończenie przyjemniejsze dla nas obojga. Rzeczy, które mógłbym jej pokazać... Jej ton
był nieco defensywny i uwodzicielski, gdy dodała: "Uprawiałam seks. Myślę." Wydałem z
siebie zdumiony dźwięk w gardle. "Myślisz?" powtórzyłem, zwężając oczy. Mogłem
powiedzieć, że nie chciała nic powiedzieć. Jej policzki były najbardziej czerwone, jakie
kiedykolwiek widziałem. Ten rumieniec rozciągał się nawet w dół jej szyi, co mnie
zafascynowało . Nieświadomie pochyliłem się do przodu w wannie, skupiając na niej wzrok.
"Powiedz mi, leikavi- mruknąłem, starając się złagodzić ton. "Nie - powiedziała szybko. "Nie
chciałam..." urwała. Zobaczyła na tacy kielichy z naparem, które przyniósł Arinu i wzięła
szybki łyk z jednego, kaszląc tylko, gdy mocne wino paliło ją w gardło. To wino nie było
rozwodnione, nie tak jak to, które podałem jej w Dothik. "Wymieńmy się więc. Historia za
historię, lysi?" mruknąłem, wiedząc, że lubiła opowieści. Gdy skończyła kaszleć, wiedziałem,
że moje słowa ją zaintrygowały. Przetarła usta wierzchem dłoni, a jej szare oczy były
wyrachowane. "Jaką historię mi opowiesz?" "Co chcesz wiedzieć?" Spojrzała w dół na stół.
"Chcę wiedzieć o twoich bliznach - powiedziała. Mój kręgosłup zesztywniał w wannie, ale
położyłem ręce na krawędzi, by ukryć nagłe napięcie. "Te na plecach - wyjaśniła.
Odetchnęłam z ulgą. Łatwa historia do opowiedzenia. "Lysi- powiedziałem. "Bardzo dobrze.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Zmartwienie rozlało się po moim ciele. Na szczęście zdecydował się
przemówić pierwszy. "To moje znaki Vorakkara - powiedział, obracając się lekko w
masywnej wannie, tak że widziałam głębokie ślady po biczu. "Ostatni trud Prób Vorakkaru .
Ogarnęło mnie niedowierzanie. "Wszyscy Vorakkarowie je noszą. Bo jeśli ktoś ich nie nosi,
jeśli nie zakrywają każdej części jego pleców, to znaczy, że nie ukończył Prób. Nie mogłem
uwierzyć w to, co mi mówił. Nigdy nie zastanawiałem się nad tym, w jaki sposób wybierani
są Vorakkarowie . "A te Próby, ukończyłeś je wszystkie i zostałeś królem hordy? "Lysi. "Ilu
ich jest? Jego uśmiech sprawił, że zrobiło mi się gorąco w brzuchu. "Za dużo i za mało. "I...
czy Vorakkar kiedykolwiek nie przeszedł ostatniej próby? Zaczął szorować swoje ciało,
myjąc je. "Nik. Bo kiedy dochodzi się do ostatniej Próby, to jest ona chyba najłatwiejsza ze
wszystkich. "Myślisz, że łatwo jest być bitym setki razy? szepnęłam zdumiona. Myślałam, że
te blizny były przyczyną jego wściekłości. Ale teraz nie byłam już tego taka pewna. "Ból
fizyczny jest ulotny, leikavi- powiedział, a jego ton był zaskakująco... łagodny. Jakby mówił o
czymś zupełnie przyjemniejszym niż ogołocenie pleców z ciała. Wszyscy Vorakkarzy tego
doświadczyli. Wszyscy nosili blizny. Próbowałem wrócić myślami do wielkiej sali
Dothikkaru , kiedy drugi król hordy podarował mi swoje futra, czy on też miał blizny. Byłam
jednak zbyt przerażona, by cokolwiek zauważyć. "Co byś zniosła, gdyby to oznaczało, że
możesz mieć wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłaś? Obniżyłam brwi. Uwolnić się od
Ghertunów, sprawić, by moja rodzina znów była bezpieczna i razem, wieść wolne życie?
Zniosłabym... wszystko. "Tak bardzo chciałaś zostać Vorakkarem ? Jego czerwone oczy
zalśniły, woda ściekała mu po policzku, na bliznę. "Chciałem naprawić krzywdy wyrządzone
mnie i mnie - wymamrotał. "Chciałem powrócić na dzikie ziemie na własnych warunkach.
Bycie Vorakkarem pozwoliło mi to zrobić. W jego tonie było coś, co przypominało mi, jak
walczył z jrikkia. Niezrównany i skoncentrowany popęd, nieugięty w swej dzikości. Nawet
dzikość. Zastanawiałam się, jakie krzywdy zostały mu wyrządzone... i zadrżałam na myśl o
tym, co zrobiłby w odwecie. "Teraz - powiedział, gdy woda ściekała po jego szybkiej kąpieli.
"Chodź się umyć, póki woda jest jeszcze gorąca. Jego ciało lśniło złotem w świetle... i tym
razem nie odwróciłam od niego wzroku. Woda ściekała z jego skóry, gdy sięgnął po dużą
szmatkę, by się nią wytrzeć. Nigdy nie widziałam takiego ciała jak jego... i wątpiłam, że
kiedykolwiek jeszcze je zobaczę. Różnił się ode mnie, od kogokolwiek, kogo kiedykolwiek
znałam. Moja wcześniejsza świadomość, że pozostało mi trzy i pół tygodnia do czarnego
księżyca, powróciła do mnie. Moja przygoda... mój ostatni smak wolności. Byłem z dala od
Martwej Góry, z dobrym jedzeniem rozgrzewającym mój brzuch i gorącą kąpielą czekającą
na mnie. Przez cały ten czas nie widziałem mojej rodziny od tygodni. A nawet wtedy,
widzieliśmy się tylko przelotnie. Cały czas cierpieli pod Martwą Górą, a najbardziej Wiola.
Ale nawet gdybym wrócił, czy coś by się zmieniło? Lozza obiecał uwolnić moją rodzinę od
sibi, uwolnić nas z jego mrocznego kamiennego miasta, jeśli wrócę z kamieniem serca... ale
nie znaliśmy skutków trucizny. Czy istnieje lekarstwo. Czy kiedykolwiek będziemy naprawdę
wolni. A może vovic po prostu zgnije nas od środka. Lozza mógł mnie po prostu oszukać,
okłamać. Może nigdy nie zamierzał nas wypuścić. Miałem tylko jego słowo. Słowo króla
Ghertun. To było więcej niż kiedykolwiek wcześniej. Woda spływała po piersi króla hordy,
gdy się zbliżał. Jego gruby kutas kołysał się w przód i w tył. Moje usta rozchyliły się, gdy na
to patrzyłam. Zaoferowałaś mu wszystko, czego chciał, przypomniałam sobie. W zamian za
jego pomoc. Nie spodziewałam się, że ja też będę go chciała. Nie spodziewałam się, że będzie
mnie pożądał . Ale tak się stało. Nawet w moim niedoświadczeniu to rozpoznałam. Nie
wiedziałam, dlaczego to zrobił. Zatrzymał się przede mną, wciąż całkowicie nagi, z kutasem
sterczącym do przodu. W jego spojrzeniu było wyzwanie, gdy wpatrywałam się w niego.
Kiedy jego kutas drgnął, wciągnęłam cicho powietrze i spojrzałam na niego. Moje usta
rozchyliły się, gdy zobaczyłam, że na jego czubku zebrało się więcej nasienia. Ghertun
zawsze mówili, że Dakkari pieprzyli się jak bestie w rui - nieustannie - a część mnie
zastanawiała się, czy jest w tym trochę prawdy. Sięgnął w dół, by pomóc mi wstać. Potem
jego palce znalazły się na sznurówkach moich spodni. Były na mnie tak duże, że po
rozwiązaniu zsunęły się po moich nogach i butach. "Spokojnie - warknął, gdy zobaczył, że
trzęsą mi się ręce. "Jedyną rzeczą, którą zamierzam dziś robić w futrach, jest spanie. Z ulgą i
dziwnym poczuciem rozczarowaniawestchnęłam, co sprawiło, że jego usta drgnęły. Uklęknął
przede mną, zdejmując ze mnie buty, a następnie spodnie, pozostawiając mnie w samej
tunice. Kiedy się podniósł, nie mogłam się powstrzymać od zebrania mojej mocy między
nami, czując jej mrowienie w pustym powietrzu. Jestem po prostu ciekawa, powiedziałam
sobie. Jego czerwone oczy zalśniły, kącik wargi drgnął lekko, gdy sięgnął do rąbka mojej
tuniki. Kiedy energia w pełni się zebrała, kiedy poczułam ukłucie na karku i jakby
elektryczne brzęczenie zaczęło spływać po moich ramionach, przycisnęłam się do jego
umysłu, na początku delikatnie, prawie jak delikatne pociągnięcie. Zadrżałam, a moje powieki
zacisnęły się do połowy. Był najspokojniejszy, jaki kiedykolwiek czułam. Fale jego emocji
nie były już burzliwą burzą, karzącą i intensywną, ale raczej spokojnym jeziorem, lustrzanym
i szklistym, bez nawet cienia falującej bryzy. Czy odnalazł spokój wśród swojej hordy? Czy
to była przyczyna? Pod tym spokojnym bezruchem wyczuwałem jednak coś jeszcze. Jego
pragnienie. Jego pragnienie. A kiedy ściągnął mi tunikę przez głowę, zostawiając mnie nagą
przed sobą, to pragnienie wzrosło i spotęgowało się, aż zadrżałam, aż moje policzki się
zarumieniły, a oczy rozbłysły. Niezdarnie wyrwałam się z jego umysłu, tłumiąc westchnienie.
Przełknęłam, ponownie zdezorientowana, gdy poczułam jego podniecenie i spokój w moim
umyśle. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Nigdy nie przejmowałam emocji innych,
nawet mojej rodziny. Dlaczego więc z nim było inaczej? Nie wiedziałam, co to znaczy, ale
możliwe, że mój dar znów się zmieniał, być może wzmacniał. Tak jak to miało miejsce, gdy
byłam młodsza, kiedy pozornie z dnia na dzień byłam w stanie zmieniać emocje, zamiast
tylko je obserwować. Moja skroń pulsowała z powodu niewielkiej ingerencji, ale nie tak
strasznie jak wcześniej. To było do zniesienia... i warte swojej ceny. "Kalles- wyszeptał, jego
oczy przesunęły się po moim ciele. Nie dotknął mnie, tylko patrzył. "Tak? Nigdy wcześniej
nie byłam naga z mężczyzną. Moje sutki stwardniały, a brzuch rozgrzał się od jego pożądania.
Moja płeć pulsowała, gdy zobaczyłam jego kutasa między nami. "Twoja kąpiel robi się zimna
- warknął. Przesuwając wzrok obok niego, zobaczyłam, że woda wciąż paruje, ale mimo to
okrążyłam go, decydując się przełamać napięcie pulsujące między nami. Moje wewnętrzne
strony ud wciąż były obolałe, ale kiedy wślizgnęłam się do wanny, westchnęłam z
zadowolenia i przyjemności. Moje rany krótko szczypały, zanim zostały ukojone przez ciepło.
Gdy odzyskałam kontrolę nad swoim ciałem, ostrożnie unikałam wzroku króla hordy, ale
wiedziałam, że mnie obserwuje. Na peryferiach dostrzegłem, że zajmuje miejsce, w którym
siedziałem. Wyszorowałam skórę mokrą szmatką, którą przewiesiłam przez krawędź, aż się
zaróżowiła. Następnie umyłam włosy, po czym całkowicie zanurzyłam się pod wodą. Kiedy
się wynurzyłam, moje włosy zwisały półprzezroczystymi pasmami wokół ramion, a niektóre
przykleiły się do policzków i szyi. Próbując skierować rozmowę na spokojne tory, zapytałam:
"Jak długo tu będziemy?". Jego dom, jego voliki , jak go nazywał, był przestronny i drogo
umeblowany, z pluszowymi dywanami i wykładzinami na podłodze. Był kopulasty, wsparty
na grubych belkach z czarnego metalu w środku, słupach, które otaczały plątaninę
wykwintnych futer, które składały się na jego łóżko. Za łóżkiem znajdował się zacieniony
obszar, do którego nie docierało światło ognia, ale wydawało mi się, że dostrzegam skrzynie i
schowki. Wanna do mycia została umieszczona blisko wejścia i blisko niskiego stołu, na
którym znajdowało się jedzenie. Na jednej z zakrzywionych ścian zamontowano stojak na
broń z błyszczącymi ostrzami i mieczami. To było najprzyjemniejsze i najwygodniejsze
miejsce, w jakim kiedykolwiek byłem, nie licząc twierdzy Dothikkara i lochów. Byłem
zaskoczony. Zawsze wyobrażałem sobie hordy Dakkari jako... barbarzyńskie. Wiedziałem, że
są koczownikami, podążającymi za zwierzyną przez całą planetę, dokądkolwiek ich
zaprowadzi. Pamiętając widok hordy, gdy przechodziliśmy przez mury, widząc wszystkie
wpatrzone w nas twarze Dakkari, starannie rozmieszczone voliki, poligony, które
dostrzegłem, uprawy, zgromadzone zasoby... Uświadomiłem sobie, że hordy były jak małe
miasta. Zorganizowane, zadbane, zdyscyplinowane, wydajne. "Jak tylko Lokkaru powie nam
coś wartościowego, wyruszymy - mruknął. Spojrzałam na niego, rozchylając wargi. "Właśnie
zdradziłeś mi jej imię. "Powiedziałaby ci je bez względu na wszystko - odparł król hordy.
Poza złotymi kajdanami na nadgarstkach i złotymi tatuażami wyrytymi na ciele, wciąż był
nagi, choć na szczęście zarzucił na uda futrzany szal. Siedząc na poduszce przy dolnym stole,
który zajmowałam, rozłożył się wygodnie, opierając się plecami o jedną z belek
stabilizujących. Patrzyłam, jak jego ogon przesuwa się po dywanach, a złoto na nadgarstkach
rzuca promienie światła na ściany. "Myślałem, że Dakkari nie lubią zdradzać swoich imion.
"Nie lubią - powiedział. I nagle, z palącą potrzebą, zapragnęłam poznać jego imię. Czy
kiedykolwiek je poznam? "Ale Lokkaru nie przejmuje się takimi rzeczami. Ona jest terunem.
Starszą. Nie zostało jej wiele czasu. Ogarnął mnie strach i przerażenie. "Myślisz, że pamięta
jeszcze coś o kamieniu serca? zapytałam cicho. "Trudno powiedzieć. Jej umysł przychodzi i
odchodzi. Módl się więc do Kakkariego, by coś sobie przypomniała. A jeśli nie? Ale
pozwoliłem, by ten strach pozostał niewypowiedziany. "Jestem pewna, że sobie przypomni -
powiedziałam, chcąc zachować pozytywne nastawienie. Musi to zrobić. Zostało jeszcze
trochę czasu. Ale nie mogliśmy długo zwlekać. "Spotkamy się z nią jutro? "Lysi- mruknął, nie
spuszczając ze mnie wzroku. Nie musiałam wnikać w jego umysł, by wiedzieć, o czym myśli.
Jego spojrzenie powędrowało w dół, na powierzchnię wody i zmarszczył brwi... jakby
sfrustrowany, że zasłania mu to widok na mnie. Między moimi udami ponownie rozlało się
ciepło i ścisnęłam je, by je stłumić, mimo że uciskało to moje oparzenia . "Wyjdź stamtąd,
leikavi- rozkazał, gdy skończyłam się myć. "W co mam się ubrać? W jego oczach pojawiło
się to dzikie, nieokiełznane spojrzenie i wyobraziłam sobie, że to szkliste, nieruchome jezioro
w jego umyśle zafalowało. Tylko nieznacznie. "Zapewnię ci ciepło - obiecał, a jego głos był
ciemny i ochrypły. Choć woda była wciąż gorąca, zadrżałam w jej głębinach. "Mogę założyć
tunikę, którą miałam na sobie wcześniej. Odezwał się gardłowym głosem. Nie tego chciał?
"Teraz jesteś nieśmiała, Kalles? - zastanawiał się. "Kiedy spotkałem cię po raz pierwszy,
miałaś na sobie tak przezroczystą tunikę, że równie dobrze mogłaś nie mieć nic na sobie.
Mimo to podniósł się ze swojego miejsca, wchodząc w ciemność za swoim futrzanym
łóżkiem. "Ta sukienka była zrobiona ze skóry Ghertun - poinformowałam go. "Z ich wylinek.
Oczywiście, że była przezroczysta. Nie chcą oszczędzać dla nas swoich cennych zasobów. Z
zaciemnionej strony voliki dobiegła cisza, zanim mruknął coś w dakkari. Brzmiało to jak
przekleństwo. Usłyszałem, jak skrzynia otwiera się, a potem zamyka. Kiedy król hordy się
wyłonił, w jego spojrzeniu znów pojawił się ogień. "Zmusili cię do noszenia ich łusek? -
warknął. "Przypuszczam, że to lepsze niż nic - powiedziałam cicho, obserwując go ostrożnie,
gdy się zbliżał. Fale zaczynały wzbierać w tym jego spokojnym jeziorze. "Prawda?" "Źle" -
mruknął. Był zirytowany. Dlaczego denerwowała go myśl, że mam na sobie skórę Ghertun?
"Stań. Zrobiłam, o co prosił i wyszłam z wanny, ale zastygłam w zaskoczeniu, gdy sam mnie
osuszył. Jego dotyk był delikatny, gdy przesuwał suchą szmatkę po moim ciele. Materiał
zgrzytał o moje sutki, na których się zatrzymał, chcąc się upewnić, że są bardzo suche. Kiedy
przeciągnął ściereczką między moimi nogami, poczułam mrowienie w kręgosłupie. Głaskał
mnie tam, raz, dwa razy... zanim chwyciłam go za nadgarstek, a moja dłoń owinęła się wokół
gorących złotych kajdanek. Wyobrażałam sobie, że moje oczy błagają go... ale o co, nie
wiedziałam. O litość? A może o coś więcej? Mięsień w jego szczęce drgnął, gdy odrzucił
materiał. Dał mi tunikę w kolorze piasku, świeżą i czystą... i pachnącą nim. Gdy ją założyłam,
wrócił do niskiego stołu. Tunika sięgała mi do ud, ale nie była tak długa jak ta, którą nosiłam
wcześniej. Materiał był dość cienki i lekki. Część mnie zastanawiała się, czy nie wybrał tej
tuniki celowo. Kiedy spojrzałam mu w oczy, jego szaleńczy uśmieszek powiedział mi to
samo. Jego spojrzenie opadło, a kiedy podążyłam za nim, zobaczyłam, że moje mokre włosy
już sprawiły, że materiał stał się przezroczysty w miejscu, w którym opadał na moje piersi.
Jego głos był szorstki, gdy powiedział: "Usiądź ze mną, gdy będę jadł. Wciąż masz mi do
opowiedzenia historię. Nie myśl, że zapomniałem". Poczułam rozczarowanie. Kiedy
podeszłam, chcąc usiąść na przeciwległej poduszce, wyciągnął rękę i złapał mnie w talii,
ciągnąc w dół, aż ponownie znalazłam się na jego kolanach. Ułożył moje nogi po obu
stronach swoich bioder, aż pozycja stała się identyczna jak w nocy w twierdzy Dothikkara .
Serce waliło mi w piersi, zwłaszcza gdy spojrzałam między nas i zobaczyłam jego kutasa. Za
każdym razem, gdy się podskakiwał, ocierał się o rąbek mojej tuniki. A jednak... w ciągu
ostatnich trzech dni tak często siadałam mu na kolanach, że nie wydawało mi się to dziwne.
Pochylił się do przodu, czubkiem nosa dotykając miejsca pod moim uchem. Jego wdech
sprawił, że przymknęłam powieki i poczułam mrowienie na skórze głowy. Czy tak traktuje
swoje kochanki? zastanawiałam się. Bo prawdę mówiąc, nie było to straszne, być przez niego
trzymaną. Pomijając oczywiście jego zmienne emocje, tę burzliwą burzę, która nieustannie
się nad nim unosiła. Vorakkar odchylił się do tyłu, po czym sięgnął po mały talerz z czymś,
co wyglądało na mięso. Patrzyłem, jak je, jak jego szczęka się napina, a blizna na twarzy się
rysuje. "Dlaczego nazywany jesteś Szalonym Królem Hordy? Pytanie wymknęło mi się,
zanim zdążyłam je lepiej przemyśleć. Na chwilę przestał przeżuwać, jego oczy rozbłysły.
Potem znów się rozluźnił. Inny Vorakkar nazwał go tak po tym, jak wtargnął do jego pokoju
w twierdzy Dothikkarów . Pamiętał to? Musiał. "Ponieważ czasami widzę istoty, których tam
nie ma - odpowiedział. Oddech uciekł mi w pośpiechu. "A czasami za bardzo lubię zabijać.
Czasami tego pragnę. Jeśli chciał mnie zdenerwować... to mu się udało. "Ale tej nocy nie
będziemy o tym rozmawiać - powiedział, a jego głos był prawie jak mruknięcie, miękki i
głęboki. Widział istoty, ludzi, których nie było? Jak... duchy? Chciałam zadać mu wiele
pytań, które zrodziły się po tym wyznaniu, ale wiedziałam, że nie odpowie. Oprócz tego, że
mnie przestraszył, chciał mnie również zaintrygować. I to mu się udało. "Przesuń włosy za
ramię, dobrze, leikavi? - mruknął. Zmarszczyłam brwi i z wahaniem odgarnęłam je do tyłu...
zanim sobie przypomniałam. Wrzucił do ust kolejny kawałek mięsa, a jego spojrzenie stało
się półprzymknięte, gdy wpatrywał się w nieprzyzwoity zarys moich sutków na mokrym
materiale jego śmiesznie cienkiej tuniki. Na moich rysach pojawił się mały grymas, co chyba
go zaskoczyło, bo zaśmiał się głośno i głęboko, gdy odgarnęłam włosy do przodu, upewniając
się, że opadają na moje piersi. "Daj spokój - mruknął. Przysięgłabym, że się nadąsał. "Z
pewnością powiedzenie ci, dlaczego Dakkari nazywają mnie Szalonym Królem Hordy,
zasługuje na miły poczęstunek. To może sprawić, że będę bardziej podatny na inne pytania.
Byłbym tak rozkojarzony , że mógłbym nie zdać sobie sprawy z tego, co mi umknęło.
Odetchnęłam, przyglądając mu się uważnie. Był dziwnym mężczyzną, to było pewne. Ale
mimo wszystko był mężczyzną . Widziałam, jak Viola dokuczała chłopcom w naszej wiosce,
gdy byłyśmy młodsze, i wiedziałam, jak na to reagować. Byłam wtedy o nią zazdrosna.
Powoli, choć mój brzuch mrowił od zawrotnego, zakazanego pędu , odgarnęłam włosy
zakrywające mój prawy sutek jako kompromis. Czy mój kręgosłup wyprostował się? Czy
celowo pokazałam mu swoją pierś, jak ofiarę? Nie mogłam być pewna. Przyznałam jednak,
oczywiście po cichu, że...podobało mi się jego spojrzenie. "Ach, jak mi się podobasz, leikavi-
mruknął, a jego oczy błyszczały cieniami i refleksami ognia płonącego w basenie. "Nie mogę
się doczekać, aż pozwolisz mi je possać. Wstrzymałam oddech, a jego słowa natychmiast
przywołały w mojej głowie dziesiątki obrazów. Zastanawiałam się, jakie to uczucie . "A teraz
powiedz mi, co chcę wiedzieć - rozkazał z całym autorytetem mężczyzny oczekującego
odpowiedzi. Rozkaz Vorakkara, który był biczowany bez końca, który patrzył na mnie z
ogniem w oczach, który widział ludzi, których nie było... Jak mogłam mu czegokolwiek
odmówić?

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY Maman zawsze mnie chroniła - zaczęła Vienne.

"Mówiłam ci, że kiedy byłam młodsza, miała sen - przeczucie, jak sądziła - że zostanę jej
odebrana. Od tamtej pory trzymała mnie blisko. Czasami zbyt blisko. Nie pozwalała mi
włóczyć się samej po wiosce, chyba że moja siostra lub bracia byli ze mną. Mój ojciec jednak
zlitował się nade mną. Wtedy jeszcze żył i wiedział, jak rozpaczliwie pragnęłam czasu... z
dala. Sama." Ona po prostu chciała być wolna, pomyślałem. Sięgając wokół niej, chwyciłem
puchar wina, przechylając go do ust. Wino płonęło cudownym ciepłem w moim gardle,
gasząc najgorsze pragnienie, a ja wsłuchiwałem się w przyjemną, cichą ciszę jej głosu.
"Nigdy nie byłam sama - przyznała cicho. "Pewnego dnia moi bracia naprawiali płoty, a
matka, babcia i siostra pracowały w domu. Ojciec pozwolił mi samej chodzić po wiosce.
Powiedział mi, że to nasza tajemnica. Potem poszedł pomóc moim braciom. "Był pewien
chłopak. Myślę, że podobała mu się moja siostra. Moja siostra jest bardzo piękna, więc
wszyscy chłopcy w naszej wiosce ją lubili" - powiedziała cicho. "Ale tamtego dnia rozmawiał
ze mną. I patrzył na mnie. Chciałam zrobić coś trochę lekkomyślnego, bo wiedziałam, że
mogę już nie mieć takiej szansy". Wydmuchała mały oddech, a jej policzki rozgrzały się do
czerwoności. "Pocałował mnie i... spodobało mi się to - przyznała cicho. "Wślizgnęliśmy się
do lasu obok naszej wioski. "Mów dalej - mruknąłem, a moje oczy powędrowały do jej ust.
Przełknąłem, gdy wysunęła język, by je zwilżyć. "To stało się tak szybko. Całował mnie, a
potem wepchnął się we mnie. Dwa razy. Potem było po wszystkim. Odetchnęłam
gwałtownie. "To wszystko - powiedziała cicho. "To nie jest zbyt ciekawa historia." Jej
policzki płonęły, a jej widok był dla mnie dość... kuszący. Tragiczne było również to, że było
to jej pierwsze doświadczenie z seksem i przyjemnością. "Sprawił, że doszłaś?" "Doszła? -
zapytała. Moje usta się skrzywiły. Przełknęła. "Nie - przyznała cicho. "Nigdy... to znaczy,
nigdy tego nie czułam. Zdałem sobie sprawę, co mówi i moje nozdrza rozszerzyły się. Vok!
Nigdy wcześniej nie miała orgazmu? Pokusa przeszyła mnie na wskroś, rozszerzając moje
źrenice i sprawiając, że jeden z moich pazurów wbił się w jej talię. Gdyby to była
jakakolwiek inna kobieta, posadziłbym ją na rękach i kolanach, tarmosząc od tyłu, słuchając
jej jęków i jęków wypełniających moje voliki , gdy osiągała orgazm na moim języku. Potem
wsunąłbym się w nią długimi, głębokimi pchnięciami, warcząc, gdy przyjmowała mnie tak
słodko. Vok. Wypełniło mnie podniecenie. Ile czasu minęło odkąd ostatni raz czułem się w
ten sposób? Jak dawno nie czułem się tak pochłaniająco, tak intensywnie? Być może nigdy,
pomyślałem. Z Malą seks był inny. Z drugiej strony, ta kobieta była niczym więcej niż
pasożytem, żywiącym się moim smutkiem, wykorzystującym moje ciało dla własnej
przyjemności. "Leikavi?" Uwolniła kącik wargi, który przygryzała po swoim wyznaniu. "Tak?
"Obiecuję ci jedno. Kiedy będę cię pieprzył, będziesz o tym wiedziała . Będziesz tego
pragnąć . Nie sądziłem, że zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo jej pożądanie było widoczne
na jej rysach. Na moje słowa jej oczy stały się półprzymknięte, a sutki jeszcze bardziej
zacisnęły się pod moją tuniką. Jej miękkie, różowe usta rozchyliły się, a ja stwierdziłem, że
nie mogę sobie odmówić jednej rzeczy. Pochylając się do przodu, złapałem jej dolną wargę
swoją, wsuwając dłoń w jej białe włosy, łapiąc tył jej szyi. Przytrzymałem ją w miejscu i
pocałowałem. Na początku zamarła, nieśmiała, niepewna, co zrobić. Ale potem moja leikavi
wydała z siebie drżący oddech, a kiedy jej język wyskoczył, by posmakować mnie na ustach,
złapałem go i ssałem. Jej zaskoczone sapnięcie wypełniło przestrzeń między nami. Mój kutas
podskakiwał, mój dakke pęczniał i pulsował, moje nasienie zbierało się na czubku. Mój uścisk
na niej zacieśnił się, moja potrzeba wzrosła. Nie uwolniłem się od nocy jrikkia, kiedy
obserwowała mnie z cienia. Przypomnienie sobie jej ciekawości, jej zachłannego spojrzenia
na mojego kutasa tylko podsyciło ogień, który zaczynał mnie pochłaniać. Musisz jej zaufać,
przypomniała mi racjonalna część mojego umysłu. Czy zaufałaby mi po tym, jak dałbym jej
ostre rżnięcie na podłodze mojego voliki , którego pragnąłem? A może spojrzałaby na mnie
jak na barbarzyńskiego brutala, z pogardą? Z jakiegoś powodu nie mogłem znieść tego
drugiego. Nie z nią. Ale jej usta były takie słodkie, a język ciepły i niepewny. Pocałowałem ją
tak, jak chciałem... dokładnie. Odsunąłem się, gdy poczułem jej małe paznokcie wbijające się
w moją klatkę piersiową. Kiedy je tam umieściła? Tępe pazurki wbiły się głęboko,
przyciskając mnie do siebie. Miałem rację. Choć chroniona, moja leikavi była zmysłowym
stworzeniem, które należało zapoznać z przyjemnościami cielesnymi. Z czasem,
powiedziałem sobie. Kiedy zdjąłem dłoń z jej szyi, zadrżała. Jej spojrzenie wciąż było
półprzymknięte, a ciepłe pożądanie wciąż skierowane na mnie. Nie byłem przyzwyczajony do
tego, że kobiety, które brałem na futra, patrzyły na mnie w ten sposób. Z... delikatnością.
Wszystkie samice, które kojarzyłem, wiedziały, kim jestem, a ja wiedziałem, czego szukają.
Chciały kawałka historii, w którą zostałem wpleciony... opowieści o Szalonym Vorakkarze,
który śmiał się, zabijając i rżnąc jak warcząca bestia. Chcieli kawałka Vorakkara, wiedząc, że
nigdy nie wezmę Morakkari, królowej. Patrzyli więc na mnie z pożądaniem, opętaniem i
zawsze, zawsze strachem. Jakbym mógł je zabić z taką samą łatwością, z jaką je pieprzyłem.
Ale Vienne, ta mała vekkiri kalles, siedząca tak słodko na moich kolanach, tuląca mnie do
siebie, która świadomie drażniła mnie widokiem swoich piersi przez niemal przezroczystą
tunikę, patrzyła na mnie z ciepłem. Szalone. Czułem dyskomfort, gdy w odpowiedzi chciałem
pogłaskać ją po włosach. Czułem dyskomfort, gdy tym razem chciałem pocałować ją
delikatniej, jakby była... ceniona. Vok, przekląłem. Właśnie dlatego nie zbliżałem się do
kobiet. Nienawidziłem tego, że patrzyła na mnie, jakbym nie był potworem albo oszalałą
bestią... pragnąłem też tej łagodności w jej spojrzeniu. "Muszę się przespać - powiedziałem
szorstkim tonem, bardziej ciętym niż zamierzałem. Przełknęła, mrugając. Tuż przed moimi
oczami widziałem, jak ta miękkość zanika. Patrzyłem, jak powraca świadomość i ostrożność.
Kiedy to się stało, kiedy zobaczyłem odrobinę jej strachu, poczułem większą kontrolę.
Poczułem ulgę. Chora na głowę. Lysi, zawsze. "W porządku - wyszeptała, jej usta wciąż były
zaczerwienione od mojego pocałunku. Wstałem, podnosząc nas oboje i stawiając ją na nogi.
Ogień dogasał, ale nie zawracałem sobie głowy dokładaniem do niego paliwa. Przez noc
będzie nam wystarczająco ciepło. Zawahała się na końcu łóżka, wciąż stojąc obok niskiego
stolika, gdy wspiąłem się pod kopiec futer. Prawie jęknąłem z przyjemności. Przez ostatnie
kilka dni mocno forsowałem swoje ciało, a teraz nadszedł czas na bardzo potrzebny
odpoczynek. "Chodź, kalles- wyszeptałem, przesuwając po niej spojrzeniem. Futra muskały
mojego stwardniałego kutasa, łaskocząc rozgrzane ciało. Niechętnie przeszła na drugą stronę,
jej bose stopy otarły się o dywan. Umierający ogień oświetlił zarys jej ciała w tunice. Była
drobna, szczupła, ale jej biodra delikatnie się rozszerzały. Jej jasnoszare oczy zdawały się
błyszczeć, gdy patrzyła na mnie z góry. Jej piękne włosy zaczęły schnąć, ale z końcówek
wciąż kapało. Kiedy moje spojrzenie opadło, zobaczyłem, że jej sutki wciąż są pokruszone.
Usta mi wilgotniały. Vok, ona była...wspaniała. "Dopóki jesteś ze mną, śpij obok mnie -
mruknąłem, gdy znów się zawahała. Wślizgnęła się pod futra, a mój ogon owinął się wokół
jej łydki, przyciągając ją bliżej. Mimo że chwilę temu poczułem ulgę, widząc dowody jej
strachu, wciąż... potrzebowałem jej blisko siebie. Nie rozumiałem tego. Ale byłem zbyt
wyczerpany, by się tym przejmować. Obróciłem się w jej stronę i przytuliłem ją do siebie. Jej
mokre włosy wcisnęły się w moje ramię. Mój kutas spoczywał między nami, pulsując na jej
miękkim brzuchu. Vok, czułem się dobrze. Tak cholernie dobrze, trzymać ją w ten sposób.
Przypomniałem sobie, jak na nią zareagowałem, gdy wprowadzono ją do wielkiej sali
Dothikkaru . To niezaprzeczalne pragnienie, by ją chronić, jakbym był do tego stworzony.
Chciałem ją chronić z taką samą pewnością, z jaką chciałem, by mi się poddała. Teraz
zastanawiałem się, czy w zamian nie pragnę zostać podbity. "Veekor- rozkazałem, a moje
ramiona zacisnęły się wokół niej. Poczułem jej ciepły oddech na piersi i zamknąłem oczy.
"Śpij, leikavi. OBUDZIŁEM SIĘ ZIMNY, serce waliło mi w kościach, zasysając oddech. Po
mojej prawej pojawił się ruch. Coś ciepłego. Moje napięte mięśnie rozluźniły się, gdy
zobaczyłem śpiącą Vienne. Poruszyła się, kręcąc głową. Zastanawiałem się, czy ona też ma
koszmary. Wstałem, szorując dłonią po twarzy, zanim mój pazur przesunął się po głębokiej
bliźnie na policzku. Pulsowała, jakby samo wspomnienie tego, jak ją otrzymałam, sprawiło,
że zakończenia nerwowe znów zaczęły działać. Lodowaty, gorący ból. Krew wypełniająca
mój wzrok, sprawiająca, że wszystko staje się ciemne. Moja siostra, jej oczy otwarte i
niewidzące, jej sukienka wokół talii, krew bulgocząca z jej ust. Z moich płuc wyrwał się
drżący oddech, a w gardle pojawiła się żółć. Zaciśnięcie oczu nie pomogło. Nigdy nie
mogłem pozbyć się tego obrazu z umysłu, gdy już powrócił. Warknęłam, zaciskając pięść i
uderzając się w skroń. I tak w kółko, aż ból zniknął, aż mogłam myśleć o czymś innym niż o
tej nocy, nocy, w której odebrano mi wszystkich, których kochałam. Bezsensowna zbrodnia.
Kiedy poczułem się spokojniejszy, kiedy rozkoszowałem się pulsującym bólem w skroni,
spojrzałem z powrotem na Kalles w moich futrach. Znowu się poruszyła. Kopnęła nogami,
rozchyliła wargi. Moje serce zwalniało, im dłużej na nią patrzyłem. A kiedy przeczesałem
dłonią jej suche włosy, kiedy położyłem się obok niej, ponownie przyciągając ją do siebie?
Poczułem, że znów mogę oddychać, gdy wciągnąłem głęboko jej zapach. Zamknąłem oczy,
wiedząc, że potrzebuję odpoczynku przez całą noc, choć nie pamiętałem, kiedy ostatnio go
miałem. "Davik. Moje oczy otworzyły się i zamarłem. Nasłuchiwałem, zastanawiając się, czy
znowu widzę, słyszę rzeczy, których nie ma. "Davik. Szorstki oddech wyrwał się z moich
płuc. Nik. Tym razem żadnych duchów. To było od Vienne. Moje imię było na jej ustach, w
jej snach... To było imię, którego nie powinna znać. Imię, którego nie słyszałem od śmierci
siostry. Imię, którego nigdy jej nie podałem, choć ona podała mi swoje przy naszym
pierwszym spotkaniu. Krew zamieniła mi się w lód w żyłach. Moje skronie zaczęły walić
mocniej. Po raz pierwszy zastanawiałem się, czy Dothikkar miał rację. Jeśli ta białowłosa
piękność była czarodziejką... przybyłą, by zniszczyć nas wszystkich. "Davik!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Davik!- zawołała . Słyszał jej głos , ale ungira przed nim
zwijała się do ataku, napinając grube mięśnie. Devina, jego siostra, płakała, łzy spływały jej
po twarzy. Niemal wyczuwał jej strach, ale dla niej będzie dzielny. Lomma byłaby dumna,
gdyby był odważny. Ich ojciec też, choć był na polowaniu i nie wróci do hordy przez kolejny
tydzień. Jego obowiązkiem było chronić rodzinę. Ungira podeszła zbyt blisko hordy.
Vorakkar i duża część darukkarów, w tym jego ojciec, byli nieobecni. Davik znalazł obślizgłą
bestię, która stworzyła sobie dom zakopany w ziemi, gdy byli na poszukiwaniach. Teraz
obrała ich za cel. Jego siostra była w niebezpieczeństwie. On sam był w niebezpieczeństwie.
Horda była zbyt daleko, by wezwać pomoc. Wszystko, co miał, to prowizoryczne ostrze, które
wykonał z ostrego kamienia. Zajęło mu to cały tydzień i był podekscytowany, że po powrocie
pokaże je ojcu. "Davik! Devina krzy knęła, gdy ungira uderzył szybko, jego kły błysnęły
czernią, zbliżając się do niego z prędkością błyskawicy. Determinacja sprawiła, że jego umysł
ucichł. Znał strach, ale nie rozumiał, dlaczego sprawia, że inni stają się głupi. On nigdy nie
chciał być głupi. Chciał być darukkarem, jak jego ojciec... a tylko najodważniejsi i
najsilniejsi z dakkari mogli być wojownikami. W ostatniej chwili Davik upadł na ziemię, choć
pojedynczy szpon ungira, który wyłonił się z jego długiego brzucha do obrony, rozciął mu bok.
Uderzenie rozcięło go, ale Davik z małym rykiem wbił kamienne ostrze w jego brzuch, gdzie
jego ojciec powiedział, że jest "miejsce polowań", słysząc jego syczący wrzask w odpowiedzi.
Gdy jego czarna krew rozlała się po nim, gdy obślizgła bestia umarła w jednej chwili,
upadając na niego... Davik uśmiechnął się. Udało mu się. Świat rozbrzmiał stłumiony pod
ciężarem ungira. Poczuł ostre szczypanie w boku, w miejscu, w którym bestia go rozcięła.
Czuł się zmęczony. Chciał zamknąć oczy. Ciężko było oddychać pod ciężarem ungira, ale
chciał sprowadzić go z powrotem do hordy, pokazać matce, że go upolował. Że był
najmłodszym Dakkari, który kiedykolwiek pokonał ungira. "Davik - szlochała Devina.
Usłyszał ją po drugiej stronie. Wyczuł, że napiera, napiera na ungira z całej siły. Po chwili
rozległy się stęknięcia i płaczliwe sapnięcia. Davik miał dziwną myśl, że będzie na niego zła.
Lomma właśnie podarowała Devinie nową suknię, a teraz będzie ona cała we krwi. W jego
oczach pojawiło się światło, a płuca wypełniło powietrze. Udało jej się! Devinie udało się
odepchnąć ungira od miejsca, w którym go przyszpilił. "Uratowałeś mnie - sapnęła, a jej
identyczne oczy rozszerzyły się. Był starszy, nawet jeśli tylko o chwilę. Jego obowiązkiem było
ją chronić. "Uratowałeś mnie, Davik. Wciąż dyszał od zmiażdżenia pod ciężarem ungira ,
wciąż był pokryty jego krwią... wciąż się uśmiechał. "Nik, uratowałaś mnie - powiedział do
siostry. Ale tak właśnie miało być. Dzielili wszystko w życiu, nawet łono matki. Dlaczego
chwała - lub śmierć, jeśli o to chodzi - miałaby być inna? SAVAGELY, zostałam wyrwana ze
snu... i poczułam się tak, jakby kawałek mojej duszy został wyrwany razem z nim. Sapnęłam,
desperacko łapiąc oddech, jakbym to ja została zmiażdżona przez ungira , a nie...Davik. Moje
oczy powędrowały do króla hordy, który miał mnie przypiętą pod sobą, wpatrywał się we
mnie swoim czerwonym i świecącym spojrzeniem, a jego dłoń spoczywała na moim gardle.
"Kim naprawdę jesteś? - warknął. "W-co?" zapytałam przerażona i zdezorientowana. Głowa
mi pulsowała, jakbym użyła swojego daru. Ale wiedziałam, że tego nie zrobiłam. Spałem!
Ja... Śniłam. Jego wspomnienia? Niemożliwe. To się nigdy wcześniej nie wydarzyło. A
jednak wszystko wydawało się takie realne. Zimne ciało ungira , jego zwinięte ciało, jego
miażdżąca masa. Przeraźliwy strach w głosie Deviny, jej ulga tak namacalna, że łzy stanęły
mi w gardle. Ziemia pode mną - nie, nie ja. Pod nim. Ciepła krew, która zakwitła pod moją
jego tuniką. Traciłam zmysły. "Skąd znasz to imię?- warknął król hordy, jego ton był
wściekły. Moja dłoń spoczęła na jego grubym nadgarstku, a palce musnęły ciepłe złoto jego
mankietów. Kajdanek z Vorakkaru , bez których nigdy go nie widziałam. Jego dłoń na moim
gardle nie ściskała mnie. Służyła raczej do przytrzymania mnie w miejscu, gdy mnie
przesłuchiwał. "Jak masz na imię?" wyszeptałam, wpatrując się w niego. Zdałam sobie
sprawę, że mój dar ewoluował. Zmieniał się. A może... to dlatego, że zbyt wiele razy
wchodziłam do jego umysłu? Zmieniłam jego emocje o jeden raz za dużo? Czy nieświadomie
wchłonęłam niektóre z jego wspomnień? Z jego przeszłości, z jego siostry, z jego dzieciństwa
na równinach Dakkaru? Moje pytanie jeszcze bardziej go rozwścieczyło. Wyczułam jego
niepokój, pełzający pod skórą. Był zaniepokojony. Ja byłem zaniepokojony. Davik był młody
we śnie - nie, we wspomnieniu - niemiał więcej niż dziesięć lat. A jego siostra... Miał siostrę.
Taką, którą desperacko kochał. Czułem jego przywiązanie do niej, jego dumę z tego, że jest
bezpieczna. Gdzie ona teraz była? "Czy to twoje imię?" zapytałam, nagle przestraszona tym,
co mógłby odpowiedzieć. Bo jeśli tak... jeśli tylko śniłam jego wspomnienia... nie
wiedziałam, co to oznacza. Nie wiedziałam, czy mogę to powstrzymać . "Proszę - błagałam go
cicho, patrząc na niego ze łzami w oczach, a moje skronie łomotały, sprawiając, że świat
stawał się niewyraźny. Król Szalonej Hordy wpatrywał się we mnie. Nade mną był nagi.
Zrzuciłam futra podczas snu. Jego uda unieruchamiały moje biodra, a jego dłoń na moim
gardle sprawiała wrażenie, jakby mnie posiadał , jakby mógł zrobić ze mną, co tylko zechce...
I bogowie, nie sądziłam, że zdołam go powstrzymać. "Powiedz to - wyszeptał. Jego rozkaz
Vorakkar . Rozkaz, którego nie mogłam nie wykonać. Ten głos, mroczny i grzeszny, przeszył
mój kręgosłup i sprawił, że moje sutki się zacisnęły. "Chcę to usłyszeć z twoich ust - warknął.
Chciał, żebym wypowiedziała jego imię. "Powiedz to!" "Davik-wyszeptałam. Jego palce
zacisnęły się na moim gardle. Wydał z siebie drżące westchnienie, a jego oczy zamknęły się.
Jakby nie mógł znieść , że to słyszy? Jakby sprawiało mu to ból ? "Powiedz to. Przełknęłam.
Byłam pewna, że czuł, jak serce wali mi w gardle. Oblizując wargi, mruknęłam: "Davik".
"Znowu - powiedział cicho, otwierając oczy, a czerwień jego okrągłych tęczówek rozbłysła.
"Z udręczonym, surowym dźwiękiem, który wydarł się z jego gardła, uciszył mnie szorstkim
pocałunkiem. Zacisnął dłoń, przyciągając mnie do siebie. Nie mogłam zrobić nic poza
sapnięciem w jego usta, a moje dłonie zacisnęły się na jego nadgarstkach. To był pocałunek,
który miał być karą. Nawet w moim niedoświadczeniu, rozpoznałam to. Karał mnie za to, że
ośmieliłam się wypowiedzieć jego imię, choć wiedziałam, że nie powinnam go znać. Dakkari
uważali swoje imiona za święte. Wiedziałem o tym. Król hordy z Dakkaru trzymałby swoje
imię szczególnie blisko, prawda? Zastanawiałem się teraz, czy ktokolwiek spoza jego hordy
w ogóle o tym wie. Jeśli ktokolwiek wewnątrz jego hordy o tym wiedział. Jego zęby wbiły się
w moją wargę. Poczułam metaliczny posmak mojej krwi i cały świat zdawał się kołysać, gdy
ją zlizał, a potem przesunął językiem po mojej wardze. Byłam całkowicie zdana na jego łaskę,
przygwożdżona jego ciężarem, tak jak on był przygwożdżony przez ungira. Kiedy poczułam,
jak opuszcza biodra, kiedy poczułam, jak ociera się o mnie długością swojego twardego
kutasa, mój seks poczuł mrowienie, mój brzuch się rozgrzał, moje pożądanie gwałtownie się
rozwinęło. Czy to mnie podniecało ? Nie rozumiałam tego. Kiedy ponownie ssał mój język,
przysięgłam, że czułam to w innych miejscach. Jęknęłam, gdy jego kutas wsunął się między
moje nogi. Kiedy ja je dla niego rozszerzyłam? Ale nie można było zaprzeczyć, że przylgnął
do mnie, był wtulony między moje uda. Kiedy ponownie wbił się we mnie, jego ciepło otarło
się o to jedno miejsce, które czułam tak dobrze i nie mogłam ukryć jęku. Jego włosy opadły
na nas, zasłaniając nas przed światem. Kiedy otworzyłam oczy, patrzył na mnie w ciemności.
Pchnął mnie ponownie, nawet gdy patrzył. Oderwał usta ode mnie, zabierając pocałunek.
Przygryzł mięsistą część mojego ucha i wysyczał: "Mogłabyś z tego wyjść, prawda, leikavi?
Po raz pierwszy." Moją odpowiedzią był drżący jęk, gdy poruszył biodrami. Tak. Coś się
działo. Przyjemność wciąż narastała. Mięśnie w moich nogach zaciskały się instynktownie,
moje biodra unosiły się w jego stronę. Z mojego wnętrza dochodziło głębokie pulsowanie,
które domagało się zaspokojenia. Jego ciało było tak gorące. Moje dłonie wciąż były owinięte
wokół jego nadgarstków. Złote kajdanki parzyły. Jego mroczny śmiech sprawił, że poczułam
mrowienie na karku. "Nik- mruknął. "Nie dzisiaj." Coś było nie tak. Jego ton był kpiący.
Odsunął się ode mnie tak szybko. Podczas gdy wcześniej byłam przegrzana, teraz moja skóra
była lodowata. Davik wstał z łóżka, jego kutas wciąż był twardy, a jego czubek płakał z
pożądania. Chwycił swoje spodnie z podłogi i szybko je podciągnął. Jego ruchy były
szarpane, szorstkie, jakby był wściekły. Nie rozumiałam. Zanim się zorientowałam,
zgromadziłam energię mojej mocy... by spróbować zrozumieć. Budując, budując ją między
nami, czując, jak skóra na moich ramionach piecze. Pchając się do przodu, poczułam jego
potrzebę. Potem poczułam jego udrękę. "Nik- krzyknął ostro. "Przestań." Byłam tak
zszokowana, tak oszołomiona, że zerwałam małe połączenie, przez co zakręciło mi się w
głowie. "Nie wiem, co robisz, czarodziejko- splunął - ale nie wbijesz we mnie swoich
pazurów głębiej. Zrozumiałaś? Moja klatka piersiowa zacisnęła się. Mgiełka pożądania
zniknęła szybko, jakbym właśnie zanurzyła się w lodowatej wodzie, choć wciąż czułam jego
smak na języku. Czarodziejka? "Jesteś niebezpieczna - mruknął, patrząc na mnie. Potem
wybiegł z voliki, choć była martwa noc, jakby nie mógł znieść mojego towarzystwa ani chwili
dłużej.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY JEDEN Chodź. Jego głos wyrwał mnie z zamyślenia i

zamrugałam, gdy strumień złotego porannego światła wypełnił voliki. Tylko schylił głowę, a
ja widziałam go po raz pierwszy, odkąd wyszedł w nocy. Wciągnęłam spodnie, zawiązując
koronkę w pasie. Założyłam tunikę, którą dał mi zeszłej nocy, wsuwając ją w pas. Materiał
nie był już przezroczysty teraz, gdy moje włosy już go nie moczyły. Po założeniu zbyt dużych
butów, dołączyłam do niego na zewnątrz. Kiedy spojrzałam mu w oczy, przyjrzał mi się
uważnie. Wciąż był nagi, a jego złote tatuaże były w pełni widoczne. Po raz pierwszy
zastanawiałam się, w jaki sposób Dakkari nanoszą wzory na skórę. Zastanawiałam się, czy to
boli. W świetle dnia wyglądał... lepiej. Jego twarz nie była już wykrzywiona w ślepym
gniewie. Wyglądał po prostu na zmęczonego. Co nie było zaskakujące, biorąc pod uwagę, że
prawie nie spał. Zastanawiałam się, czy spał podczas naszej podróży do jego hordy - nie
pamiętałam takiego momentu. Zawsze był przytomny, kiedy ja byłam. Z wyjątkiem ostatniej
nocy... to był pierwszy raz, kiedy widziałam go śpiącego. Jego twarz była zrelaksowana, choć
usta miał zmarszczone. Wkrótce potem dołączyłam do niego we śnie, tylko po to, by obudzić
się z nim na mnie, jego ręką na moim gardle i wściekłością w jego spojrzeniu. Ostatnia noc
wisiała między nami. Ciężki. Świadomość. Wiedział, że mam jakąś moc. Wyczuwał ją, co
mnie oszołomiło. Nawet kiedy używałam swojego daru, by wyczuwać emocje członków
mojej rodziny, byli nieświadomi. A jednak potrafił mnie wyczuć ? Jak? "Przestraszyłem cię
zeszłej nocy?" - zapytał. Oddech świsnął mi w nozdrzach, gdy na niego spojrzałam.
"Chciałeś?" zapytałam w odpowiedzi. "Lysi- mruknął, przesuwając dłonią po twarzy.
"Chciałem." Chciał mnie przestraszyć? "Ja..." urwał. Potrząsnął głową. Wyglądał na... tak
niesamowicie zmęczonego. "Potrzebowałem, żebyś się bała tak bardzo, jak ty sprawiasz, że
czasami się czuję." Jego wyznanie wprawiło mnie w osłupienie. Przestraszyłam go? Prawie
chciało mi się śmiać. "Nie jestem czarodziejką, królu hordy - wyszeptałam, chcąc, by
przynajmniej to wiedział. "Nie mam mocy, by zniszczyć hordę. Nigdy bym czegoś takiego
nie zrobiła. Nie wiedziałam, dlaczego tak ważne było dla mnie, by o tym wiedział. Ale to
słowo odbijało się echem w mojej głowie jeszcze długo po jego odejściu. Sprawiło, że mój
umysł stał się kwaśny. Zacisnął szczękę. "Masz więcej mocy niż ci się wydaje. Zmarszczyłam
brwi. "Chodź - warknął, jego ton stwardniał, jakby już żałował, że to powiedział. "Pójdziemy
teraz zobaczyć się z Lokkaru. Obudziła się. Przytaknęłam bez słowa, podążając za nim, gdy
odwrócił się ode mnie i poszedł w kierunku większej części swojej hordy. Było jeszcze
wcześnie rano, słońce świeciło tak jasno, że musiałam zasłonić oczy dłonią. Niewielu Dakkari
się obudziło. Wolikowie byli spokojni z powodu snu i odpoczynku, a ci, którzy kręcili się po
okolicy, pozostali sami, pochylając tylko głowy do króla hordy z szacunkiem, zanim spojrzeli
na mnie z podejrzanym zainteresowaniem. Potem kontynuowały swoje poranne obowiązki.
Wolika , przed którą się zatrzymaliśmy, była podobna do wszystkich innych i znajdowała się
pośrodku obozowiska. Wyciągnąłem rękę i przesunąłem palcem po skórze, która pokrywała
kopulasty dom. Z biegiem lat stała się niewiarygodnie miękka. "Ile ona ma lat? szepnęłam,
badając skórę, nie chcąc spotkać jego oczu. "Sto pięć lat. Najstarszy żyjący członek naszej
wioski miał siedemdziesiąt lat, zanim odszedł. Czy Dakkari naprawdę mogli żyć tak długo?
Nie wątpiłem w to. "Nevretam terun- zawołał Davik. Ze środka dobiegł miękki głos, a król
hordy otworzył przede mną klapę voliki . Wziąłem mały wdech i schowałem się do środka. Po
chwili poczułam za sobą jego ciepło. Voliki było jasno oświetlone, a w złotym basenie płonął
ogień. Dom był znacznie mniejszy niż dom Vorakkara, czego należało się spodziewać, ale był
wygodny i ciepły. Pośrodku znajdowało się wysokie łoże z futer, choć starsza kobieta, której
szukaliśmy, leżała na poduszce na podłodze, siedząc przed stołem nakrytym porannym
posiłkiem. Na pierwszy rzut oka pomyślałem, że Davik się pomylił. Ta kobieta nie miała stu
pięciu lat. Jej włosy były jedwabiste i czarne, zwisały do połowy pleców. W przeciwieństwie
do innych kobiet Dakkari, które widziałem podczas przejazdu przez hordę poprzedniej nocy,
Lokkaru nie nosiła ozdób ani koralików we włosach. Jej ubranie składało się z długiej, grubej
sukni w kolorze mchu i białego futrzanego szala zarzuconego na ramiona. Kiedy na nas
spojrzała, zobaczyłem, że jej oczy są żółte, a nie czerwone jak u Vorakkarów. Jej wiek widać
było bardziej w głębokich zmarszczkach na twarzy, w powolnych, ostrożnych ruchach, gdy
podnosiła do ust puchar z parującym płynem. Gdy skończyła go pić, zatrząsł się, gdy
odstawiła go z powrotem na stół. Pochylając głowę, choć była jedną z pierwszych osób, które
patrzyły mu w oczy, przywitała się -Vorakkar. "Terun- mruknął Davik, pochylając głowę w
odpowiedzi. "Przybyliśmy prosić cię o pomoc. Zamrugała, długo i powoli, po czym
przeniosła wzrok na mnie. Kusiło mnie, by wtargnąć do jej umysłu... ale powoli zdawałem
sobie sprawę z tego, jak natrętne to było. Z jaką łatwością zawsze z niego korzystałem,
niemal jak z powitania wobec innych. Świadoma, że Davik wiedziałby, gdybym użyła
swojego daru, po prostu odwzorowałam jego zachowanie, pochylając głowę w jej stronę. "W
czym mogę pomóc? - zapytała w uniwersalnym języku. Jej głos był szorstki, jakby
nieużywany, ale miękki. Davik położył dłoń na moich plecach, zaskakując mnie. Poprowadził
mnie do przodu, kazał usiąść przy stole naprzeciwko Lokkaru, a sam uklęknął obok mnie,
opierając się na piętach. "Zwierzyłaś mi się kiedyś. Kiedy po raz pierwszy poprosiłeś o
dołączenie do mojej hordy - zaczął. "Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy? Na jej twarzy
pojawiło się zakłopotanie. Rozejrzała się po swoich volikach. W powietrzu unosił się silny
zapach kadzidła. "Zawsze tu mieszkałam. "Nik, terun. Dołączyłaś do mojej hordy dziesięć lat
temu, po zimnej porze roku. Mieszkałeś w Dothik i sprzedawałeś owoce, które kradłeś z
ogrodów Dothikkaru . Na twarzy Lokkaru pojawił się złośliwy uśmiech. Było to tak
niespodziewane i zaskakujące, że poczułam, jak moje usta drgają w odpowiedzi. Czy ona
naprawdę okradała Dothikkar? Dziesięć lat temu miałaby dziewięćdziesiąt pięć lat.
"Próbowałaś sprzedać mi trochę hji. Wiedziałem, że jedynym miejscem, gdzie można dostać
hji w stolicy, są jego ogrody - powiedział. Kątem oka spojrzałam na Davika. Jego głos stał się
nieco cichszy, łagodniejszy. Lubił tę kobietę, szanował ją. Odkrył, że okrada Dothikkar... i
zamiast ją wydać, przyjął ją do swojej hordy? "Lysi- powiedziała, uśmiechając się. Jej oczy
rozjaśniły się. " Dothikkar nawet nie lubi hji. Miał go za dużo, a strażnicy zawsze drzemali o
zachodzie słońca. Davik uśmiechnął się, a mnie prawie zaparło dech w piersiach. To nie był
jego mroczny, cięty uśmiech, ani kpiący. Był szczery. I był piękny. Pomyślałam o Daviku,
który stał przede mną. Potem pomyślałam o Szalonym Królu Hordy, z jego burzą wściekłości
pod spodem. Jak bardzo się od siebie różnili. Jego oczy spotkały się z moimi. Jego wzrok padł
na moje usta i zdałam sobie sprawę, że się do niego uśmiecham. Schyliłam głowę,
przygryzając wargę, by to ukryć, gdy w volikach zapanowała cisza. Król hordy odwrócił się z
powrotem do Lokkaru. "Opowiedziałeś mi o swojej matce, o swojej lommie. I o ojcu.
Pamiętasz? Wydała z siebie długi oddech. Kiedy na nią spojrzałem, byłem zaskoczony
widząc łzy błyszczące w jej spojrzeniu. "Lysi- powiedziała. "Oczywiście, że pamiętam, choć
nie to, co powiedziałam. To zajmie trochę czasu, zdałem sobie sprawę, a moje ramiona lekko
opadły. Do czarnego księżyca zostały tylko trzy tygodnie, a my nawet nie zaczęliśmy jeszcze
szukać kamienia serca. "Nik- powiedziała, jej oczy błądziły po volikach, jakby widziała coś,
czego my nie mogliśmy dostrzec. "To nieprawda. Pamiętam. Pamiętam Lommę. Powiedziała
mi... co to było? Powiedziała mi, że miłość rośnie i staje się prawdziwa, dopóki jest
odżywiana. Jak mój ojciec. Davik znów złapał mój wzrok. Raz potrząsnął głową, choć
przysięgam , że dostrzegłam w tym wyrazie ulgę. "Musisz być głodny, cossa- powiedziała do
mnie. "Wyglądasz na głodnego. Wyciągnęła miskę z czymś ciemnoniebieskim i puree.
Wzięłam ją od niej. Następnie podała mi kolejny mały talerz płaskich, beżowych kółek.
Zdarła wierzchnią warstwę, nabrała na nią niebieskie puree i złożyła je starannie do środka.
Następnie zacisnęła kółko, aż było schludne, zanim mi je podała. "Dobre dla macicy -
poinformowała mnie, patrząc na zawiniętą beżową kulkę w mojej dłoni. "KorzeńKasba .
Łono? Davik wydał z siebie gardłowy dźwięk, a moja twarz rozpromieniła się. Myślała...
myślała, że Davik i ja... Wepchnęłam kulkę do ust, żeby nic nie powiedzieć i nie napotkać
spojrzenia króla hordy. Spojrzałam gdziekolwiek, byle nie na niego i mój wzrok przykuł inny
stół w volikach. Stał na nim mniejszy ogień, który podgrzewał coś, co wyglądało jak tłuszcz
zwierzęcy w przezroczystym słoju, topiąc go w płyn. Obok misy stało wiadro, a na nim leżał
kij owinięty sznurkiem. Zrozumiałem, co to było. Była producentką świec. Wtedy
zobaczyłem wszystkie świece wokół jej voliki, większość roztopiona w kałużach, choć żadna
się nie paliła. Ich kolor był kredowobiały, ale w mojej wiosce jedna z kobiet robiła wosk w
żywych kolorach, używając rzeczy, które zbierała z lasu jako barwników. Przyszedł mi do
głowy pewien pomysł. Moja babcia na starość stała się dość zapominalska. Jej wspomnienia
pojawiały się i znikały. Niektóre odeszły na zawsze, ale inne powróciły. Zauważyłam, że
najwięcej pamiętała, kiedy nie próbowała sobie przypomnieć. Opowiadała mi historie, gdy
splatała pasma włókien na koc lub szal, historie, których inaczej by mi nie opowiedziała.
"Robisz świece?" zapytałam Lokkaru łagodnie, gestem wskazując na stół, a w moich ustach
pozostał smak korzenia kasba . Miał przyjemnie słodki, ale pikantny posmak, a krąg, w który
go zawinęła, był z cienkiego ciasta, miękkiego i podatnego na żucie. Jej oczy podążyły za
moją dłonią, a jej kręgosłup wyprostował się, gdy zobaczyła swoje stanowisko pracy. "Lysi.
"Nauczysz mnie, jak je robić? poprosiłam. Uśmiechnęłam się delikatnie, gdy jej oczy
powróciły do moich, a jej głowa przechyliła się. "Zawsze chciałam się nauczyć. Ghertun
bardzo dobrze widzieli w ciemności, więc świece, ogniska i światło pod Martwą Górą nie
były potrzebne. Ten pomysł ją podekscytował. Kiedy spojrzałam na Davika, patrzył na mnie
ze stoickim, niemal wyrachowanym wyrazem twarzy. "Lysi, lysi- powiedział Lokkaru,
wstając od stołu z zaskakującą łatwością. "Pewna kobieta z mojej wioski dodawała do wosku
barwnik, by nadać im kolor - powiedziałam. Spojrzała na mnie z zaintrygowanym wyrazem
twarzy. "Być może moglibyśmy spróbować dodać barwnik do niektórych z nich". Jej wyraz
twarzy był ożywiony tą możliwością. Ten złośliwy uśmiech powrócił. "Mogłybyśmy ukraść
suszone kuveri od Arinu. Moje brwi uniosły się. "Terun- powiedział król hordy, kręcąc głową.
"Choć ty nie przywiązujesz wagi do nadawanych imion, inni uważają inaczej. Już ci o tym
mówiłem. Spojrzałam na Davika, a jego szczęka napięła się, gdy zobaczył, że na niego patrzę.
Jego słowa przypomniały mi ostatnią noc. Znałam już jego imię. Prosił mnie, żebym je
wymawiała, w kółko, zanim... Zanim mnie pocałował. Jeszcze raz. Oczyściłam gardło.
Lokkaru pochylił głowę. "Przepraszam, Vorakkar. "I bez kradzieży - powiedział, a jego głos
stał się nieco bardziej szorstki po naszej wymianie spojrzeń. Wstał. Kiedy Lokkaru podeszła
do swoich świec, pochylił się nade mną, a jego długie, niezwiązane włosy musnęły mój
policzek. Spięłam się, wciągając mały oddech, gdy szepnął mi do ucha: - Zostaniesz z nią?
"Tak - wyszeptałam, przechylając głowę, by na niego spojrzeć. Jego spojrzenie płonęło. Jego
nozdrza rozszerzyły się, gdy jego oczy powędrowały do moich ust, do małego rozcięcia w
kąciku, gdzie przypadkowo przeciął mnie zębami. Wiedziałam, co pamięta... metaliczny smak
mojej krwi, którą zlizał. Napięcie między nami rosło, gdy Lokkaru nuciła do siebie. "Masz mi
dziś wiele do powiedzenia, leikavi- mruknął, sięgając w dół, by przesunąć grzbietem pazura
po rozcięciu na mojej wardze. Odetchnęłam gwałtownie. Wiedziałam, że chodzi o mój dar.
"Nie pozwól jej zapalić świec, które zrobisz - powiedział. Jego spojrzenie powędrowało do
postaci Lokkaru. "Ona o nich zapomina. Zmarszczyłam brwi, ale przytaknęłam. Zmarszczył
brwi, ale skinął głową. Pochylił się do przodu, a jego zęby drapały moją szyję. "Wrócę po
ciebie później. Jego słowa brzmiały zarówno jak groźba, jak i gorąca obietnica. Potem
odszedł, odsuwając się i chowając pod wejściem do voliki , zanim zniknął z pola widzenia. Na
zewnątrz słyszałam, jak jego ciężkie kroki oddalają się, kierując się na przód obozowiska.
Przez cały czas przeczesywałam palcami mały kęs, który mi dał. Z drugiej strony voliki
Lokkaru westchnął: - Wreszcie został pokonany. Teraz musisz go nakarmić". Zanim
zdążyłem zakwestionować jej słowa, odwróciła się, jej ruch był powolny, chwiejny, ale
zdecydowany. "A teraz idziemy ukraść te kuveri?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Spojrzenie Hedny było nieprzyjemne. Szczęka mojego

pujeraka zdradzała, że jest pogrążony w myślach. Na poligonie byliśmy tylko my. Siedziałem
plecami do ogrodzenia, czyszcząc z krwi miecz, którym skaleczył się podczas sparingu. Noc
stawała się coraz ciemniejsza. Kiedy odchyliłem twarz do tyłu, zobaczyłem księżyc, który z
każdą nocą wypełniał się coraz bardziej. Nie było żadnych wieści od Dothika ani od
Vorakkara z Rath Tuviri na temat jego badań nad kamieniem serca w archiwach. Wysłałem
wiadomość za pośrednictwem jedynego szpiega , którego trzymałem wśród mojej hordy.
Skrzydlate stworzenie wyruszyło w kierunku miasta wczesnym rankiem i, jak
przypuszczałem, wkrótce do niego dotrze. Przy sprzyjających wiatrach thesper mógł
podróżować z niewiarygodną prędkością. "A kalle?" zapytała Hedna. Opowiedziałem mu
wszystko, co wydarzyło się w Dothik, podczas naszej pierwszej chwili sam na sam po sesji
sparingowej, której bardzo potrzebowałem. Cóż, nie powiedziałam mu wszystkiego. "Myślisz,
że można jej zaufać? Wróciłam myślami do ostatniej nocy. Davik! Moje imię rozbrzmiewało
w mojej głowie jak echo. Nie słyszałem go od... Warknąłem, natychmiast odwracając umysł
od tego wspomnienia. Nawet Hedna nie znała mojego imienia. Nikt żywy nie znał... oprócz
niej. "Zamierzam się dowiedzieć - powiedziałam. "Jak?" Jedyne, co zrobiłam, to
uśmiechnęłam się, ukazując zęby w świetle księżyca. Westchnął, kręcąc głową.
"Przypuszczam, że powinienem się cieszyć, że w końcu zainteresowałeś się kobietą. Moja
ręka zatrzymała się na czyszczeniu miecza. "Już wcześniej interesowałem się samicami. "Do
godów, lysi. To... to co innego. Jego słowa wprawiły mnie w zakłopotanie. Wstałam z ziemi i
schowałam miecz. "Wydajesz się spokojniejsza - zauważył. Przygotowałam się na jego
kolejne pytanie. "Czy miałaś jakieś... zdarzenia? Nie od czasu Dothika. Nie od czasu jej
śmierci. Zastanawiałem się, czy jej moc ma z tym coś wspólnego. "Powiedz mi, pujerak-
powiedziałem, zmieniając temat - co sądzisz o wojnie z Ghertunami? Teraz, gdy
opowiedziałem ci wszystko, co wydarzyło się w Dothik? Odpuścił pytanie. Skrzyżował ręce
na piersi i przeczesał wzrokiem obozowisko. Nasza horda rozrosła się po zimnej porze roku.
Urodziło się jeszcze troje dzieci, a ja spełniłem prośby czterech nowych rodzin, aby dołączyły
do nas na dzikich ziemiach - dwóch rodzin z Dothik i dwóch rodzin z placówki, które
zmęczyły się osiadłym życiem. Dakkari zawsze mieli we krwi potrzebę wędrowania. "Myślę,
że Ghertun będą przesuwać swoje granice, dopóki nie damy im powodu, by tego nie robili -
powiedziała cicho Hedna. "Terroryzowali już Killupów, Nruntengów i vekkiri. W zeszłym
roku pojawiły się doniesienia o zaginionych Dakkari w placówkach. Biorąc pod uwagę, że
teraz wiemy, iż trzymają niewolników pod Martwą Górą, zastanawiam się, czy to oni są za to
odpowiedzialni. Całkiem możliwe. " Kalles to nasz najlepszy plan. Zapomnij o kamieniu
serca, Drokka. Możesz go nigdy nie znaleźć. A jednak nawet Hedna nie wiedziała, że
Lokkaru narodził się dzięki temu kamieniowi. Utrzymywałam ją w tajemnicy przez te długie
lata, bo to nie była moja tajemnica. "Musimy ją wykorzystać - mruknął mój pujerak ,
ściszając głos. Pomyślałem o cieple w jej spojrzeniu zeszłej nocy, gdy siedziała na moich
kolanach przy ognisku. Myślałem o tym, jak drżał jej oddech, gdy ją całowałem, o tym, jak
obejmowała mnie dłońmi, choć być może nie zdawała sobie z tego sprawy. Niepokój zwinął
się w moim brzuchu. "Ona musi wierzyć, że zdobędzie kamień serca - powiedziałem. "Tylko
w ten sposób będzie mogła nam zaufać. "A w międzyczasie? Zastanawiałam się nad tym.
Vorakkar we mnie powiedział Hednie: - Dowiemy się wszystkiego o Martwej Górze i jej
królu. Potem wyślemy ją z powrotem. Wykorzystamy ją do odwrócenia uwagi, sprawimy, że
Lozza pomyśli, że dostanie wszystko, czego chce, i wykorzystamy to na naszą korzyść.
"Potem ruszamy do walki - dokończyła Hedna. "Szybki atak, gdy będą nieprzygotowani. Lysi.
Dlaczego więc myśl o wysłaniu leikavi z powrotem na Martwą Górę napawała mnie lękiem,
skoro wkrótce miała być oblężona? "Więc co tu ze mną robisz? spytała Hedna, klepiąc mnie
po plecach. "Idź dowiedzieć się więcej o naszym najciekawszym gościu. Uwiedź ją swoim
niesławnym urokiem i spraw, by powiedziała ci wszystko. Uniosłam brwi i rzuciłam mu
oschłe spojrzenie. "I postaraj się jej zbytnio nie przestraszyć - dodała Hedna. Skrzywiłam
usta. Kiedy dotarłam do voliki Lokkaru i schowałam się w środku, było już dobrze po
zmroku, a w domu panowała cisza. Moja klatka piersiowa ścisnęła się nieprzyjemnie, gdy
zobaczyłam Vienne, siedzącą na podłodze obok futra Lokkaru. Starsza samica spała. Likavi
obserwowali ją. Tace z ich wieczornego posiłku leżały na niskim stoliku, wszystkie puste.
Oba kielichy wina również były puste, a kiedy przyjrzałem się jej uważnie, jej policzki były
lekko zarumienione od ciepła alkoholu. Odchyliłem podbródek do tyłu, a ona skinęła głową,
podnosząc się powoli. Kiedy spojrzałem na stół, na którym Lokkaru robiła świece,
zobaczyłem szerokie, niebieskie kolumny i odetchnąłem z rozbawieniem. Zanim Vienne
wyszła za mną, dorzuciła jeszcze jedną cegłę paliwa do ognia, aby upewnić się, że voliki
pozostaną ciepłe dla Lokkaru. Poczułam... ból w klatce piersiowej. Coś nieznanego, co mi się
nie podobało. Spotkałem się z nią na zewnątrz, a kiedy wyszła z wejścia, chłodna bryza
sprawiła, że kosmyk jej włosów zatrzepotał na jej twarzy. Zamknęła oczy, biorąc głęboki
wdech nocnego powietrza, a jej usta wygięły się w małym, zadowolonym uśmiechu... i nawet
to sprawiło, że zrobiło mi się jej ciężko. Vok. Przyciągnąłem ją do siebie, kierując się
instynktem, by mieć ją blisko. Jej dłonie spoczęły na mojej klatce piersiowej z zaskoczenia.
Kiedy się pochyliłem, poczułem coś zmieszanego z jej zapachem. Coś słodkiego i
odurzającego. "Pachniesz jak kuveri- mruknąłem, zagłębiając nos w jej włosach. "Nie jestem
zaskoczona - odezwała się szeptem. "Użyliśmy ich tak wiele do farbowania. Prawdę mówiąc,
myślę, że będę tak pachnieć na zawsze. "To byłoby bardzo przyjemne - mruknąłem.
Zauważyłem, że żyła w smukłej kolumnie jej gardła zaczyna mocniej pulsować. Po ostatniej
nocy nie wiedziałem, czy to ze strachu... czy z czegoś zupełnie innego. Odciągnąłem ją od
voliki Lokkaru i poprowadziłem z powrotem do siebie. "Myślałam, że może zostanę dziś z
Lokkaru - powiedziała miękkim głosem. Zmarszczyłem brwi. "Powiedziałam, że po ciebie
wrócę. Nic nie odpowiedziała. Spojrzałem na nocne niebo. Było już późno. W obozie
panowała cisza. "Brałem udział w sparingu na poligonie. Nie spodziewałem się, że będę tam
długo, ale miałem wiele do omówienia z moim pujerakiem". Nie byłem przyzwyczajony do
odpowiadania przed kimkolwiek za swoje czyny, ale nie wydawało mi się to tak irytujące, jak
myślałem. "Twoim pujerakiem?" - zapytała. "Mój zastępca" - powiedziałem. "Przejmuje
odpowiedzialność za hordę, gdy mnie nie ma. Działa też jako mój doradca. Jej buty stąpały
szorstko po ziemi. Musiałem postarać się o bardziej odpowiednie okrycie, takie, które będzie
na nią pasować. Zmarszczyłem brwi, gdy to uświadomienie sobie wywołało we mnie
niepokój. Jak poczucie winy. "Co ci o mnie powiedział? "Uwieść cię do uległości. Nagłe
zaczerpnięcie powietrza świsnęło jej w nozdrzach, ale nie zdążyła odpowiedzieć, gdy do
obozowiska dotarł odbijający się echem syk. Potem rozległ się cichy krzyk. Zauważyłem, że
zrobiła krok w moją stronę i zapytała: "Co to było?". "Ungira. Jej oczy skierowały się na
mnie. Zastanawiałem się, dlaczego nagle wyglądała tak... zamyślona. "Nie ma się czego
obawiać - powiedziałem. "Ungira są bardziej aktywne w nocy. Są wrażliwe na światło. W
pobliżu nie ma żadnych terenów lęgowych. Upewniłem się o tym, zanim zaczęliśmy budować
bazę. Czy kiedykolwiek uspokajałem kogoś, by złagodzić jego strach? A jednak nie lubiłem,
gdy się czegoś bała. Rozluźniła się, kiwając głową, ale trzymała się blisko. Ruszyliśmy w
stronę mojej voliki, która znajdowała się u podnóża jednej z jedynych gór na terytorium
ungira . Górę przecinały jednak głębokie szczeliny. Być może były one skutkiem trzęsień
ziemi, które niegdyś nawiedzały ten region. Szczeliny prowadziły donikąd. Wszystkie były
ślepymi zaułkami, dzięki czemu nie mogliśmy wpaść w zasadzkę od tyłu obozowiska. Jednak
w pobliżu jednej ze szczelin, niedaleko miejsca, gdzie znajdowała się zagroda piroków ,
dostrzegłem ruch i cienie. Zatrzymałam się, stąpając po zaciemnionej woli, zastanawiając się,
czy mój umysł znów płata mi figle. "Co to jest? szepnęła Vienne, zauważając moje nagłe
napięcie. Westchnęłam z ulgą, gdy usłyszałam ostry jęk, który urwał się nagle. Wzdychając,
zauważyłem, że moja dłoń jest mocno zaciśnięta wokół rękojeści miecza i puściłem ją.
"Chodź zobaczyć - mruknąłem, ciągnąc ją przed siebie, trzymając się blisko voliki. "Wiem, że
lubisz patrzeć. "Oglądać co... - urwała z cichym sapnięciem. "A one najwyraźniej chcą być
oglądane - mruknąłem, podchodząc do niej bliżej. Przyłapanie pary na kopulacji nie było
rzadkim zjawiskiem wśród hordy. Dakkari zawsze byli uczeni szacunku dla godów i seksu, że
to zdrowa potrzeba. Jeden z moich darukkarów - takmiał na imię Uqon- przyciskał samicę do
kamienia góry. Byli na tyle głęboko w cieniu szczeliny, że nie rzucali się w oczy - a jednak
nie byli wystarczająco głęboko. Rozpoznałem samicę. Była bikku. Pracowała z Arinu,
pomagając gotować i przygotowywać jedzenie, co było zaszczytnym i trudnym zadaniem.
Wykarmienie całej hordy było nie lada wyczynem i nic dziwnego, że samica wciąż była
ubrana w strój roboczy, nawet tak późno w nocy. Uqon zwrócił się do mnie z propozycją
wzięcia partnerki na krótko przed moim wyjazdem na Dothik. Przyznałem mu ten zaszczyt po
pierwszym polowaniu w zeszłym roku, kiedy w pojedynkę pokonał wrissana . Czy to miała
być jego wybranka? Vienne unosiła się przede mną. Jej długie włosy kołysały się na jej
plecach, gdy naciskała, by przyjrzeć mi się bliżej, a moje usta wygięły się w mroczny
uśmieszek, a mój kutas zgęstniał z jej niecierpliwości. Uqon miał sukienkę kobiety
podciągniętą wokół talii, pochylił ją nad głazem, a jej dłonie leżały płasko na nim. Pieprzył ją
od tyłu, jego szponiaste dłonie chwytały jej szerokie biodra. Światło księżyca oświetliło ich i
zobaczyłem, jak kobieta przygryza wargę, a jej oczy są półprzymknięte, próbując
powstrzymać jęki. To tylko sprawiło, że Uqon mocniej wbił w nią biodra. Niebezpieczna gra.
Chciał, żeby krzyczała za nim, ale ona nie chciała zostać przyłapana. Za późno. Mój wzrok
przyciągnęła jednak stojąca przede mną Kalles , o wiele bardziej podniecający i kuszący
widok. Jej usta były rozchylone, policzki jeszcze bardziej zarumienione od wina, które piła z
Lokkaru, a klatka piersiowa szybko unosiła się i opadała. Wyprostowałem się, a moje nozdrza
rozszerzyły się. Vok, ona się podniecała. Bardzo podniecona. Wyraz jej twarzy przypomniał
mi tamtą noc w pradawnym lesie, jej chciwe i gorące spojrzenie, gdy pompowałem swoje
nasienie na ziemię przed nią, niczym ofiarę. Próbowałem przypomnieć sobie mój niepokój
wobec niej. Próbowałem przywołać wszystkie powody, dla których powinienem być ostrożny
wobec jakiejkolwiek mocy, którą posiadała. A jednak mój ogon owinął się wokół jej kostki,
owijając się ciasno, zakotwiczając ją w miejscu. Jakby wyrywając się z transu, jej
przepełnione pożądaniem spojrzenie spotkało się z moim, gdy samica w końcu wydała z
siebie kolejny jęk. Źrenice Vienne rozszerzyły się, gdy usłyszałem zwycięski warkot
darukkara . Przyciągnąłem ją do siebie tak, by jej plecy przylegały do mojej klatki piersiowej
i ponownie stanąłem naprzeciw niej, obejmując ją w pasie. Jej ciepło przylegało do mojej
skóry, a jej pachnące kuveri ciało sprawiało, że ślinka ciekła mi do ust. "Czy tego właśnie
chcesz, leikavi?" mruknąłem jej do ucha, odgarniając na bok jej włosy w kolorze światła
gwiazd. "Zastanawiasz się, jakie to uczucie? Aby mężczyzna był głęboko w twojej obolałej,
potrzebującej cipie? Jej drżący oddech zdradził mi odpowiedź. Czułem jej sutki na moim
przedramieniu, czułem jak jej nogi przesuwają się i ściskają razem. "Chcesz wiedzieć jakie to
uczucie, ta potrzeba, to pożądanie? Chcesz poczuć tę boską przyjemność, która narasta i
narasta, aż eksploduje w tobie, rozrywając cię na milion kawałków? Nie ma nic podobnego,
leikavi". Wydała z siebie mały jęk, a ja prawie jęknąłem. Darukkar przyspieszył kroku.
Dotarło do nas rytmiczne mlaskanie ich ciał. Jego biodrami zaczęło szarpać. "Widzisz to?"
warknąłem. "On traci kontrolę. Nie mogąc dłużej powstrzymać się od dotykania jej,
wyciągnąłem jej tunikę z miejsca, gdzie była schowana w pasie jej spodni i wsunąłem rękę do
góry. Drażniąc się z nią, przesunąłem pazurami po jej brzuchu i ucieszyłem się, gdy zagryzła
wargę, by ukryć sapnięcie. "On da jej swoje nasienie. Jej cipa jest zbyt przyjemna. Zaciska się
wokół niego, ściska mocniej i mocniej jak imadło. Jej ciałem wstrząsnęło, gdy moje palce
natrafiły na jej szczytujący sutek, gdy delikatnie pogłaskałem pączkujące ciało. Jej ciało
napięło się, a jej oczy zamknęły się, gdy je uszczypnąłem. "Czy to przyjemne uczucie?"
wyszeptałem jej do ucha. Vok, ona potrzebowała być zerżnięta. Każdy instynkt, który miałem
jako mężczyzna, podpowiadał mi to. Była kobietą, która nigdy wcześniej nie doświadczyła
przyjemności, która drżała z potrzeby przy najmniejszym dotyku. Wierzyłem, że mogę
sprawić, że dojdzie od samego pieszczenia jej sutków. Z ociąganiem rozerwałem sznurówki
jej spodni. Kiedy zadrżały jej kolana, sięgnąłem do środka. Całym jej ciałem wstrząsnął cichy
krzyk, który wyrwał się z jej gardła, gdy opuszek mojego palca natrafił na wiązkę nerwów
między jej nogami. "Vok- przekląłem, przesuwając palcami po jej szczelinie, uważając na
pazury. "Jesteś cała przemoczona, leikavi. Moja mała zmysłowa istota lubiła, gdy szeptano jej
do ucha sprośne rzeczy i lubiła patrzeć, jak inni się pieprzą. Krew szumiała mi w uszach tak
głośno, że kiedy coś szeptała, nie słyszałem tego. "Neffar?" wyszeptałem. Zadrżała, gdy
ponownie uszczypnąłem jej sutek. Jej dłoń głaskała moją drugą rękę, która znajdowała się
głęboko w jej cipce. Jej delikatny dotyk sprawił, że nasienie wypłynęło z czubka mojego fiuta
- a ja tego nie rozumiałem. Nie, kiedy wcześniej zawsze potrzebowałem szorstkości, żeby się
spuścić. A jednak głaskała mnie jak kochanka... i to tylko sprawiło, że chciałem ją pieprzyć
bardziej. To sprawiło, że oszalałem na jej punkcie. "Chcę to poczuć - wyszeptała ponownie.
Zamarłem, gdy odchyliła głowę do tyłu, by na mnie spojrzeć. Była przerażona, ale w jej
oczach widziałem coś jeszcze. Determinację. Zaciekłą determinację, tak zaskakującą i
podniecającą , że na chwilę opuściła mnie jedna myśl. "Chcę poczuć, jak to jest.
Przynajmniej raz, zanim..." urwała. Zanim wróci do Martwej Góry. "Proszę. Poderwałem ją z
ziemi, zanim zdążyła wypowiedzieć kolejne słowo, kołysząc ją, aż była zmuszona owinąć
nogi wokół mojej talii. Podchodząc do voliki, obiecałem jej do ucha: "Dam ci dużo, dużo
więcej niż raz, Vienne".

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Dźwięk mojego imienia na jego ustach robił dziwne
rzeczy z moim ciałem. Mrowienie między moimi nogami nasiliło się, gdy król hordy schował
się pod wejściem do swojego voliki. "Znasz moje imię?" wyszeptałam, wciąż mając
półprzymknięte oczy. Dźwięk jęku wojownika hordy wciąż dźwięczał mi w uszach. Wtedy
sobie przypomniałam. Powiedziałam mu, jak się nazywam... podczas naszego pierwszego
spotkania w Dothik. Tej nocy, kiedy ochronił mnie przed patrolującymi strażnikami, kiedy
kazał mi opuścić miasto, bo inaczej zostanę odkryta. Tylko, że to ja musiałam zostać odkryta.
"Teraz pamiętam - mruknęłam, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. "Powiedziałam ci tamtej
nocy". Davik pamiętał moje imię. Ta chwila wydawała się być tygodnie temu. "Lysi, kalles,
pamiętałaś - warknął. "A teraz twoje imię jest moim. Czy to znaczy, że jego imię też jest moje?
Mały głosik szeptał w mojej głowie. "Vienne nie jest moim pełnym imieniem - powiedziałam
mu. Jego oczy zwęziły się - z determinacją, zdałam sobie sprawę. Moje usta się rozchyliły.
Chciał wszystkiego. A teraz był zdeterminowany, by to odkryć. Rzucił mnie z powrotem na
swoje futra, po czym owinął dłoń wokół moich kostek i przyciągnął do krawędzi. Moja tunika
podjechała do góry, odsłaniając brzuch, ale po chwili ją zdarł. Buty i buty szybko poszły w
jego ślady - aż w końcu mrugnęłam do niego, zastanawiając się, jak dokładnie udało mu się
tak skutecznie mnie rozebrać. Davik przejechał dłonią po twarzy, jakby... jakby nie mógł
uwierzyć w mój widok. Potrząsnął głową i odchylił się do tyłu, wodząc zaczerwienionym
wzrokiem po moim odsłoniętym ciele. Moja skóra była przegrzana, jakbym zbyt długo
przebywała na słońcu - ale rozkoszowałam się tym uczuciem. Kiedy byłam w ciemności, pod
górą, pragnęłam tego uczucia. Tego uczucia strachu i drżenia, ale jednocześnie
podekscytowania i niecierpliwości. Żywy. I bogowie, to spojrzenie w jego oczach? Zadrżałam
od tego spojrzenia. Nigdy w życiu nie czułam się pożądana przez mężczyznę. Z wyjątkiem
Kyla - przez te krótkie chwile w lesie obok mojej wioski - ale po tej chwili już nigdy nie
spojrzał mi prosto w oczy. Wrócił do tęsknego wpatrywania się w Violę, tak jakby próbował
zastąpić ją mną i uznał, że nie spełniam jego oczekiwań. Ale Davik? Część mnie wiedziała, że
to nie ma znaczenia, że to było przelotne. Wrócę na Martwą Górę bez względu na wszystko, z
pustymi rękami czy nie... albo umrę. To było proste. Do tego czasu chciałam jednak czuć.
Chciałam czuć się pożądana i pożądana. Chciałem czuć przyjemność. Chciałem poczuć
wspaniałe, nowe rzeczy, zanim wrócę do ciemności. Miałam przeczucie, że Szalony Król
Hordy, który patrzył na mnie z pożądaniem, którego oczy obiecywały mi wszystko, czego
pragnęłam, pokaże mi wszystko. Nie chciałem się już bać. Czułam już tyle strachu, że
starczyłoby mi go na całe życie. Chociaż raz chciałam być odważna. Chciałam być odważna i
choć raz wziąć to, czego chciałam . Miałam moc, by być z nim, tutaj, na jego miejscu, z dala
od życia jako niewolnica Ghertun. Tak naprawdę nigdy nie czułam się potężniejsza, gdy
Vorakkar klęczał między moimi rozłożonymi nogami na podłodze obok swojego łóżka z
futer. Przyciągnął mnie do krawędzi, a jego dłonie chwyciły moje kostki, po czym przesunęły
się w górę moich ud. Czułam iskry na skórze, gdziekolwiek mnie dotknął. Napięcie wypełniło
voliki. Davik był... intensywny. Skupiony całkowicie na mnie, jakby chciał zabić każdego, kto
znalazłby się między nami. Jakaś część mnie wiedziała, że może mu się to spodobać ... i co
dziwne, ta świadomość mi nie przeszkadzała. Powinna, ale nie przeszkadzała. "Najpierw
poliżę cię tutaj - mruknął, przesuwając palcami po moim seksie, sprawiając, że moje plecy
wygięły się w łuk pod wpływem przelotnego kontaktu. Jego głos się zmienił. Był głębszy,
ciemniejszy, zwierzęcy. Maman zawsze mówiła, że Dakkari mają w sobie bestie. A Davik?
Miałam wrażenie, że wypuścił ją z klatki. Nie uśmiechał się, ale widać było, że jest
zachwycony moją reakcją. W jego spojrzeniu był błysk, który obiecywał mi niegodziwe,
niegodziwe rzeczy... - Chcesz, żeby twój pierwszy orgazm był na moim języku? - warknął.
"Czy wokół mojego kutasa? Między moimi nogami pojawiła się wilgoć, a jego oczy
powędrowały tam. "Vok- wysyczał, pochylając się niecierpliwie do przodu, jakby nie mógł
czekać ani chwili dłużej. W jednej chwili jego dłonie chwyciły moje uda, ścisnęły je i
rozchyliły, aż stałam się dla niego nieprzyzwoicie odsłonięta... I wtedy poczułam długie,
gorące pociągnięcie jego języka między moimi nogami. "Krzyknęłam, moje biodra się
poruszyły, a oczy wróciły do mojej głowy. Zaciśnięte sutki, mrowienie w ciele, nie mogłam
zrobić nic innego, jak tylko poczuć jego dotyk między moimi nogami. "Dojdziesz na moim
języku - zdecydował, a jego ogon podskoczył, by pogłaskać moją kostkę. Był sztywny, a
jednocześnie miękki, po prostu kolejna pieszczota z jego strony, kolejny sposób, w jaki mógł
mnie dotknąć. "Ponieważ, leikavi, nie wytrzymasz wystarczająco długo. Już tam jesteś."
Chciałam go zobaczyć, chciałam zobaczyć wszystko. Tak więc, mimo że trzęsły mi się ręce,
uniosłam się na łokciach i zadrżałam, gdy patrzyłam, jak jego ciemny język wysuwa się, gdy
zlizuje kropelkę mojego podniecenia. Mój oddech się zatrzymał. Miał rację. Byłam tak blisko
czegoś. Przygryzłam wargę, żeby się nie uśmiechnąć, bo wiedziałam, że dziś w końcu poczuję
tę nieuchwytną przyjemność. Davik zauważył, że na niego patrzę. Jego oczy zwęziły się i,
prawdopodobnie dla mojej korzyści, wsunął ten długi język w mój otwór. Całe moje ciało
drgnęło i jęknęłam. Pchał, bezlitośnie. Wydał szorstki dźwięk między moimi nogami, a potem
się odsunął. Zanim zdążyłam zaprotestować, pochylił się, chwytając moje usta w grzesznym
pocałunku, od którego zakręciło mi się w głowie. "Skosztujsiebie, Vienne- warknął. Jego
rozkaz Vorakkar . "Posmakuj, jak bardzo mnie pragniesz. Posmakuj, jak bardzo twoje ciało
potrzebuje krycia". To słodkie piżmo pokryło mój język i z niecierpliwością szukałam więcej.
Czułam, że to taka niegodziwa rzecz do zrobienia... ale podobało mi się to. Chciałam więcej.
"Pyszne- mruknął, odsuwając się ku mojemu rozczarowaniu. Jego oczy były jasne,
praktycznie świecące w cichej ciemności jego voliki. W misce migotał tylko mały płomień.
Moje ciało działało pod wpływem instynktu, o którym nawet nie wiedziałam. Kiedy pochylił
głowę, wygięłam plecy w łuk, próbując przyciągnąć jego spojrzenie. Teraz się uśmiechnął, te
zakapturzone oczy wiedziały. "Ty też chcesz być tu całowana, leikavi? "Tak - wyszeptałam.
Nie musiałam długo czekać. Przytulił się do moich piersi, przesuwając ustami po ich
stwardniałych szczytach. Były wrażliwe i prawie wyskoczyłam z futer, gdy wciągnął jedną do
ust, mocno ssąc. Sapnęłam, gdy przełączył się na drugą. Kiedy lekko musnął ostrymi zębami
ich czubki, rozchyliłam wargi, a głowa opadła mi na ramiona. Niewielki ból potęgował moją
przyjemność i nie wiedziałam dlaczego. Było tyle rzeczy, które chciałam odkryć. Czy miałam
wystarczająco dużo czasu, by odkryć je wszystkie z nim? Co mógłby mi pokazać? "Wkrótce -
mruknął, sięgając do przodu, by obrócić jeden sutek między opuszkami palców, a jego pazur
mnie ukłuł - zobaczę, czy mogę sprawić, że dojdziesz, po prostu bawiąc się z tobą tutaj.
Przeklął nisko na to, co zobaczył w moim spojrzeniu. "Rzeczy, które ci zrobię, leikavi",
powiedział mi. Ostrzeżenie. Obietnica. Patrzyłam, jak podnosi dwa palce do ust, jak zgrabnie
odgryza ostre końcówki pazurów, tępiąc je. "Ale teraz dojdziesz dla mnie - warknął, opadając
z powrotem między moje uda, przyjmując pozycję, w której był wcześniej. "Chcę go mieć na
języku. Podniecenie płonęło wraz z moim podnieceniem. Ruszył na mnie jak wygłodniała
bestia, liżąc mój seks raz jeszcze. Tak szybko i dokładnie, że czułam się, jakby jego język był
w milionie miejsc na całym moim ciele. Chwilę później zdałam sobie sprawę, dlaczego stępił
pazury, ponieważ poczułam nacisk na mój otwór. Kiedy spojrzałam w dół, powoli wsuwał się
we mnie, tam i z powrotem, tarcie było cudowne, a doznania nowe. Wchodził coraz głębiej,
aż jego palce rozciągały mnie, wypełniając tak bardzo, że zaczęłam się napinać. "Rozluźnij
się, leikavi- chrząknął, zanim oparł pokryty bliznami policzek na moim udzie, liżąc wrażliwy
pączek na szczycie mojej szczeliny, sprawiając, że jęknęłam. "Vok, jesteś ciasna. Zbyt ciasny?
Zastanawiałam się, przerażona możliwością, że po prostu do siebie nie pasujemy. Jego palce
zwinęły się, a moje myśli rozproszyły się, moje biodra szarpały się z nim. Ten ucisk zamienił
się w niesamowitą przyjemność, mrowienie całego ciała zaczynające się od seksu i
rozchodzące się po każdym centymetrze mojej skóry. "Ohhh!" "Tam, leikavi? - wyszeptał.
"Tak!" Nacisk nasilił się, mrowienie wzrosło, gdy delikatnie ssał moją łechtaczkę między
wargami. Mój oddech wyrwał się ze mnie, poszarpany. Sapałam, gdy nie mogłam zaczerpnąć
powietrza, gdy każda część mnie była skupiona na jego ustach i języku między moimi
nogami. "Dojdź dla mnie teraz- warknął. Coś się działo. Moje ciało kołysało się przeciwko
niemu, z własnym umysłem. To ciśnienie narastało, moje wewnętrzne ściany zaczęły zaciskać
się wokół jego palców, głębokie zaciskanie się we mnie, które miało... do...O bogowie-
wyszeptałam, moje oczy rozszerzyły się. Palce Davika znów się zwinęły. Jego język lizał i
ocierał się bezlitośnie o moją szczelinę. Rozkosz wybuchła we mnie, doprowadzając mnie do
niewidzialnej krawędzi. Nareszcie, nareszcie, pomyślałam rozpaczliwie. Opadłam z
powrotem na futra, wygięłam plecy w łuk, moje nogi zacisnęły się wokół mężczyzny między
nimi, chcąc zatrzymać go tam na zawsze. Czułam się, jakby wybuchła we mnie eksplozja.
Przeszyło mnie mrowienie przyjemności, wyrywając powietrze z płuc, gdy sapałam. Mogłam
krzyczeć, płakać - ale nie mogłam być pewna. Unosiłam się w tym miejscu niezgłębionych
doznań i uczuć... i nigdy nie chciałam go opuścić. Zbyt szybko zaczęło zanikać. Zbyt szybko
mogłem znów oddychać. Światło powróciło, gdy obserwowałam cienie migoczące na
szczycie voliki nade mną. Mój seks zaciskał się rytmicznie wokół jego palców, które zdałam
sobie sprawę, że wciąż są we mnie. Każdy centymetr mojej skóry był wrażliwy. Kiedy
przesunęłam palcami po swoich piersiach, prawie sapnęłam. To było to, czego mi brakowało,
pomyślałam, a moje usta wygięły się w uśmiechu. Tej cudownej, oszałamiającej,
niekontrolowanej przyjemności. I chciałam więcej. Kiedy spojrzałam na Davika, moje usta
wciąż były wykrzywione w uśmiechu. Już czułam, że mrowienie powraca, że ciepło się
rozprzestrzenia. Tak szybko? Jego wyraz twarzy był dla mnie...nie do zniesienia. Warknął,
jego oczy rozbłysły, a ja wciągnęłam powietrze, gdy wstał i rozerwał sznurowadła, jakby były
zrobione z pergaminu. Za chwilę stał przede mną nagi. Tak jak zeszłej nocy. Spojrzałam na
niego bez skrępowania. Złote blizny po bitwach, wirujące tatuaże, słowa dakkari, których
desperacko pragnęłam się nauczyć, słowa, które chciałam wyszeptać na jego skórze, wodząc
po nich językiem. Przywitały mnie zaokrąglone płyty nieugiętych mięśni. W jakiś sposób
wydawał się silniejszy, większy. Jego ciało było stworzone do wojny, do zabijania. A jednak
miałam dziwne wrażenie, że zostało stworzone dla mnie. Dla tego. Jego kutas był nabrzmiały,
a główka lśniła początkami jego błyszczącego nasienia. Końcówka była zaokrąglona jak
żarówka. "Ahh, vok, leikavi- wysyczał. Patrzyłam, jak jego kutas szarpie się, a z małej
szczeliny kapie więcej nasienia. "Kiedy patrzysz na samca w ten sposób, ma bardzo
niegodziwe, mroczne pomysły". Kiedy na niego spojrzałam, chyba zobaczył, jak bardzo chcę
z nim odkrywać te pomysły. Jego szczęka zacisnęła się tak mocno, że krawędzie blizny na
jego twarzy ściągnęły się. Zastanawiałam się, czy to boli. Zastanawiałam się, skąd ma taką
bliznę. Czołgał się nade mną, jego ruchy były pełne gracji, ciche. Jak drapieżnik polujący na
ofiarę. Jego kutas spoczął na moim brzuchu, a ja westchnęłam, gdy zlizał i wyssał z palców
soki z mojego orgazmu. Zły, wspaniały samiec, pomyślałam. W głębi duszy wiedziałam, że
nie poznaję tej kobiety. Tej Vienne, którą się stałam. Czułam się jak obca we własnej skórze,
gdy patrzyłam na niego, zachwycona, czekająca... a jednak nigdy nie czułam się bardziej
sobą. Wolna. Jego ciężar spadł na mnie, jego dłonie zacisnęły się po obu stronach mojej
głowy. Jego włosy opadły do przodu, tak jak zeszłej nocy, zasłaniając nas przed światem, aż
zobaczyłam tylko jego czerwone, świecące spojrzenie, które obiecało mi wszystko. Jego
zapach był... uzależniający. Przysięgłam, że wyczułam na jego boku odrobinę krwi -
powiedział mi, że pochodzi z poligonu - ale pachniał aromatycznie, jak bogata ziemia i ciepło.
Wciągnęłam go do płuc, chcąc zapamiętać ten zapach. "Podobał ci się twój orgazm, leikavi? -
mruknął, pochylając się, by przesunąć nosem po mojej szyi. Wyglądało na to, że jemu też
podobał się mój zapach, bo wciągnął go głęboko. Podobał? Nie wydawało mi się to
odpowiednim słowem, ale wyszeptałam: "Tak". Odsunął się, ponownie skupiając swoje
spojrzenie na moim. Przypomniałam sobie, jak powiedział mi, że nikomu nie wolno napotkać
spojrzenia Vorakkara na znak szacunku. Pomyślałam jednak, że to byłaby tragedia, gdybym
nie mogła. Zwłaszcza, że jego spojrzenie sprawiło, że poczułam dreszcze, pożądanie i lekki
niepokój. "Teraz - zaczął, a jego głos pogłębił się w mruknięcie - chcę jeszcze jednego. Tym
razem będzie na moim kutasie, dobrze?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Moja krew była gorąca. Jej zapach był wszędzie
wokół mnie, utrudniając mi myślenie. Potrząsnąłem głową, starając się zachować kontrolę.
Bo gdybym stracił panowanie nad sobą, mógłbym ją zranić. A tego nie chciałem. Ale vok, ona
była... wszystkim. Sprawiła, że oszalałem. Sprawiała, że moje szaleństwo stawało się
dziesięciokrotnie większe. Drażniła mnie i kusiła w sposób, w jaki żadna kobieta nigdy
wcześniej tego nie robiła. Smak jej podniecenia wciąż czułem na języku i pochyliłem się, by
polizać jej skórę. Na jej delikatnych obojczykach pojawiły się małe wypukłości, a ja
zanurzyłem język w małej, zacienionej przestrzeni, po czym powędrowałem w dół do jej
przepysznych piersi. Były małe - a przynajmniej mniejsze niż u większości kobiet Dakkari -
ale nigdy nie widziałem bardziej podniecającego widoku. Jej sutki miały kuszący kolor,
będący mieszanką różu i brązu. Wściekły, wessałem całą jedną pierś do ust, obracając
językiem jej sztywny sutek, czując jej szarpnięcie. Jej dłonie zacisnęły się na moich plecach,
tuż poniżej łopatek. Dziwiłem się, że kiedyś ta kobieta drżała ze strachu na mój widok. A
teraz... przylgnęła do mnie, jakby bała się, że odejdę. Uśmiechnąłem się, puszczając jej pierś z
trzaskiem , po czym zwróciłem uwagę na drugą. Mój kutas był pulsujący i gorący, tak
wymagający, że prawie bolesny. Kiedy spojrzałem w dół, zobaczyłem, że zostawiłem małą
kałużę mojego nasienia na jej miękkim brzuchu. Ten widok wyzwolił we mnie coś
pierwotnego, coś dzikiego. Warknąłem, czując, jak mój dakke, guzek nad podstawą mojego
kutasa, powiększa się. "Vok- wysyczałem. Chęć spółkowania z nią mocno i szorstko sprawiła,
że zacisnąłem uścisk na jej ciele. Traciłem kontrolę. Tracę ją szybko. Ponownie mocno
potrząsnąłem głową, gdy sięgnąłem po kutasa i pchnąłem biodra w dół. Potrzebowałem jej
teraz - inie mogłem czekać ani chwili dłużej, bo inaczej się rozpadnę. "Jęknęła, gdy mój
stwardniały, gruby kutas prześlizgnął się przez jej śliskie fałdy. Pozwoliłem mu tam spocząć,
pulsując na małym kłębku nerwów, który, jak odkryłem, przyniósł jej wielką przyjemność.
"Jesteś bardzo ciasna, leikavi- szepnąłem, znajdując ostatki mojej kontroli, by jej to
powiedzieć. "Na początku może boleć. Przytaknęła, mówiąc tylko: "Proszę. Poradzę sobie."
Jakbym mógł jej odmówić, gdy tak słodko mnie błagała. To było wszystko, czego
potrzebowałem. Przygotowałem ją palcami na tyle, na ile mogłem, więc postanowiłem wziąć
ją szybko, aby zminimalizować ból. Z ostrym rykiem pchnąłem biodra do przodu jednym
ruchem. Wciągnęła gwałtowny oddech, jej ciało napięło się wokół mnie, co tylko sprawiło, że
moja przyjemność stała się jeszcze bardziej intensywna. "Lysi- jęknąłem, siedząc głęboko w
jej gorącej, ciasnej cipie. Instynkt podpowiadał mi, żeby się pieprzyć. Pragnąłem tego
szorstkiego, roszczeniowego, zwierzęcego krycia, graniczącego z przemocą, ale wiedziałem,
że muszę być wobec niej delikatny. Moje życie zawsze było wypełnione przemocą, rozlewem
krwi. Czy to dziwne, że pragnęłam jej również w futrach? Zwłaszcza po tym, na co stworzyła
mnie Mala? Zwłaszcza po tym, czego Mala nauczyła mnie w swoim łóżku? Nik, nie myśl o
niej- wysyczałam cicho, potrząsając głową, by pozbyć się tych myśli. Kiedy dłonie Vienne
powędrowały na moje drżące ramiona, kiedy jej palce przesunęły się po nich, po moich
ramionach i klatce piersiowej, jej dotyk był lekki, odkrywczy, mimo że ją zraniłem. Miała
delikatną duszę, podczas gdy moja była bezlitośnie młotkowana i wykuwana w kuźni żaru,
wściekłości i nienawiści. Jak mogłem być dla niej odpowiedni? Ale właśnie wtedy, dzięki jej
delikatnemu dotykowi, odkryłem, że chcę być. Z nierównym oddechem zmusiłem się, by się
nie ruszać, choć siedziałem w niej tak głęboko, jak to tylko możliwe. Miała ściągniętą twarz i
zaciśnięte usta. Wiedziałem, że cierpi. Czułem, jak jej ciało poddaje się wokół mnie.
Wiedziałem, że pomimo tego, w co wierzyła, chłopak vekkiri , z którym wymknęła się do
lasu, nie posunął się w niej wystarczająco daleko, by uznać ją za swoją. Ja to zrobiłem,
pomyślałem, co napełniło mnie pierwotną satysfakcją. Czułem się jak bezduszny drań,
zwłaszcza gdy cierpiała. Wciąż jednak pieściła moją klatkę piersiową, gładząc dłońmi
mięśnie, które były szlifowane i budowane przez całe moje życie. Jej dotyk... uspokajał mnie.
Mój umysł nie miał ochoty się rozpadać. Byłem skupiony. I wiedziałem, że lubiła, gdy do niej
mówiłem. Kiedy szeptałem jej do ucha niegodziwe rzeczy. "Twoja cipa jest taka dobra,
leikavi- mruknąłem. Jej oddech przyspieszył, gdy przygryzłem jej dolną wargę.
Przypomniałem sobie smak jej krwi, gdy ostatniej nocy przypadkowo przeciąłem jej ciało
zębami. Jej smak sprawił, że oszalałem. "Wiem, że cię boli, Kalles, ale to minie. Wtedy
pokażę ci wszystko. Jej usta rozchyliły się. "Na przykład co? Dudniący dźwięk podszedł mi
do gardła. Przygryzłem mocniej jej wargę, czując, jak jej sutki muskają moją klatkę
piersiową. "Czujesz jak bardzo mnie podniecasz?" warknąłem, dając jej małe pchnięcie, które
sprawiło, że jej mięśnie zacisnęły się wokół mnie. To tylko przedsmak tego, co miało nadejść.
"Czujesz jak pulsuję w tobie? "Tak. Podniecenie sprawiło, że jej jasne oczy zalśniły w
delikatnym złotym świetle. "Pokażę ci, ile razy możesz dojść na tym kutasie - obiecałem.
"Nauczę cię go potrzebować . Pokażę ci, jak sprawić, bym stracił zmysły ". Kiedy jęknęła,
kiedy jej biodra szarpnęły się w dół, sprawiając, że wsunąłem się w nią, rzuciłem ostre
przekleństwo. "Lysi- sapnąłem. "Myślę, że możesz już znać to ostatnie, leikavi." "Pokaż mi -
wyszeptała. Z szorstkim warknięciem powoli wysunąłem się z jej ciała, potrząsając głową
przed ciasnym, ssącym uściskiem jej cipy. Kiedy czubek mojego kutasa znalazł się przy jej
wejściu, pchnąłem ponownie, tym razem wolniej, a jej drżące westchnienie wypełniło
powietrze między nami. "Lysi?" "T-tak - odpowiedziała, a jej oczy znów stały się
półprzymknięte, a rumieniec zaczął rozprzestrzeniać się po jej gardle i szyi. Bogini, podobała
mi się. Przesunąłem się do przodu, stykając ze sobą przód naszych ciał, choć uważałem, by
nie zmiażdżyć jej swoim ciężarem. Kiedy wbiłem się w nią ponownie, z jej ust wydobył się
zaskoczony okrzyk, a jej oczy powędrowały między nas, choć nie była w stanie niczego
zobaczyć. "Czujesz mojego dakke?" mruknąłem jej do ucha. "Bogowie, tak! Co..." urwała, a
jej oczy wróciły do jej głowy, gdy pchnąłem ponownie. Ten guzek nad moim kutasem
stymulował nasze kobiety. Wydawał się idealnie pasować do centrów przyjemności samic
vekkiri . Kiedy był nabrzmiały, pulsował wraz z biciem mojego serca. Był twardy i gorący w
jej najbardziej wrażliwym miejscu. Przyjemność była wysublimowana. Dotyk jej cipy
przyprawiał o zawrót głowy, utrudniając myślenie. Syczałem, gdy wbijałem się w nią po raz
czwarty, dźwięk mieszał się z jej rozpaczliwym krzykiem, gdy mój dakke pulsował. Moja
kontrola zaczynała się rozpadać. "Rozchyl się szerzej - warknąłem, z trudem rozpoznając
własny głos. Bezradnie przesunęła uda wokół mnie, pozwalając mi wejść głębiej . Jednak to
nie wystarczyło. Chwyciłem jej nogi, owinąłem je ciasno wokół bioder, aż oplotły moje
plecy. Jej małe stopy musnęły podstawę mojego ogona, a ja jęknąłem. A kiedy znów się w nią
zagłębiłem? Zanurzyłem się głęboko. Moje oczy potoczyły się w tył głowy, gdy jej gardłowy
krzyk zmusił mnie do mocniejszego pchnięcia. Perfekcja. Za dobrze, pomyślałem
zdesperowany. Vok! Wtedy ta kontrola pękła. Warknąłem, ściskając ją mocniej, wbijając się
w nią biodrami, raz, dwa razy, energia we mnie była gotowa dać jej wszystko. "D-Davik?
Brzmiała na przestraszoną. Ta myśl brzmiała daleko, odbijając się echem w moim umyśle,
próbując przebić się przez gruby mur, który powstał między rozsądkiem a oślepiającą,
pożądliwą potrzebą. Powinna się bać, to była moja kolejna myśl.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Jego oczy zalśniły, gdy wypowiedziałam jego imię. Nie
miałam takiego zamiaru. Wymsknęło mi się. Potem na jego twarzy pojawił się błysk gniewu,
ten zimny mrok, który zawsze w nim wyczuwałam. Odruchowo chciałam użyć mojego daru,
by go uspokoić, ale teraz, gdy wiedziałam, że to wyczuł , lepiej się zastanowiłam. Zamiast
tego przesunęłam dłonią po jego klatce piersiowej, ponieważ wcześniej wydawało mi się, że
to lubi. Zamknął oczy i potrząsnął głową raz, mocno. Gdy to zrobił, wbił się głęboko w moje
ciało i straciłam oddech. To było szorstkie, karzące. Przyjemność mieszała się z bólem... ale
nie podobało mi się to. Chciałam Davika, który był ze mną wcześniej, tego, który całował
mnie, jakby nie mógł mnie nie całować i szeptał mi do ucha niegodziwe rzeczy, gdy jego
ciało wbijało się we mnie. Nie ten wściekły mężczyzna, który używał swojej siły przeciwko
mnie, nie dla mnie. "Davik, przestań- wyszeptałam, zaciskając zęby po kolejnym pchnięciu.
Jego oczy błyszczały, ale nie dałam się stchórzyć. Nie z tego powodu. Trzymałam jego imię
na języku i jeśli myślał, że ma moc, to cholernie dobrze bym go użyła. W końcu mogło mieć
moc, bo on znieruchomiał we mnie, a jego ramiona trzęsły się po obu stronach mojej głowy.
"Ranisz mnie - powiedziałam, patrząc na niego. Może kobiety Dakkari byłyby w stanie znieść
taką szorstkość... ale ja nie. Moja płeć była wciąż delikatna od czasu, gdy po raz pierwszy
wszedł w moje ciało. "Vok- wysyczał, całe jego ciało było napięte i naprężone. Na jego
twarzy malowało się mnóstwo emocji, miał ściągnięte brwi. Nie patrzył na mnie - zacisnął
mocno oczy, jakby zawstydzony. Potem jego czoło opadło na moje. Poczułam, jak zadrżał.
Wyczułam w nim uwolnioną moc i siłę... ale pomyślałam też, że próbuje ją powstrzymać . Dla
mnie? Odezwał się i gdyby nie był tak blisko, mogłabym tego nie usłyszeć. Powiedział:
"Chcę być dla ciebie odpowiedni, leikavi". Moje brwi ściągnęły się. Poczuł mój wyraz twarzy
i uniósł czoło, by na mnie spojrzeć. Odpowiedni dla mnie? Co to miało znaczyć? Potem jego
twarz ogarnęła determinacja. Wysunął się z mojego ciała - delikatnie - i sapnęłam, gdy
odwrócił nas, zmieniając nasze pozycje na łóżku z futer. Przełknęłam, gdy mnie podniósł -
jakbym w ogóle nic nie ważyła - i położył mnie na sobie tak, że siedziałam okrakiem na jego
biodrach. Zaparło mi dech w piersiach, gdy wpatrywałam się w niego, kładąc dłonie na jego
szerokiej, ciepłej klatce piersiowej. "Jak... w ten sposób?" zapytałam niepewnie. "Ale...
"Jestem twoja i możesz ze mną robić, co ci się podoba - mruknął, chwytając mnie za biodra.
Potem, niemal sam do siebie, mruknął: "Mogę być dla ciebie odpowiedni". Zdezorientowanie
mieszało się z moim zaintrygowaniem. Potem westchnęłam, gdy wsunął główkę kutasa
między moje nogi, pokrywając czubek moim podnieceniem, a następnie zawirował wokół
mojej łechtaczki. Przełykając, poczułam, że w moim brzuchu znów rozpalił się żar i
przygryzłam wargę, patrząc między nas na to, co robił. Podobał mi się ten widok. Z
półprzymkniętymi oczami spojrzałam na niego, rozłożonego przede mną. Jego długie, gęste,
czarne włosy leżały na futrach pod nim. Jego miękkie usta były lekko rozchylone, ale potem
rozchyliły się, gdy jęknął głęboko w gardle, gdy na chwilę wślizgnął się we mnie. Kolumna
jego gardła była napięta i mocna. Podążyłam za nim w dół, do jego szerokiej klatki
piersiowej, do zdobiących ją blizn i tatuaży, do jego płaskich ciemnych sutków, które
chciałam pocałować. Był wspaniały. I był pode mną, kołysząc biodrami, jakby chciał być we
mnie, zanim zmusił się do zatrzymania. Pot pokrył jego czoło, a ja patrzyłam, jak znów kręci
głową. Jakby próbował o czymś zapomnieć . "Pieprz mnie, Vienne - warknął, zaciskając
dłonie na moich biodrach. Jego rozkaz Vorakkar . Jego głos był ciemny i ochrypły. Zadrżałam
nad nim, gdy jedna z jego dłoni powędrowała do moich piersi, zwijając i szczotkując moje
sutki, podsycając ogień, który się we mnie tlił. Przywrócił go do życia, a ja zaczęłam się nad
nim wiercić. Moje ciało wiedziało, co robić, udowodniło mi, że mogę mu ufać w takich
sprawach. Davik syknął, gdy lekko się uniosłam... a potem powoli opadłam na jego kutasa.
Kiedy poczułam delikatność, wycofałam się, dałam sobie chwilę, a potem spróbowałam
ponownie... za każdym razem biorąc go głębiej i głębiej. Robiłam to tak długo, aż znalazłam
się całkowicie na nim... a on warczał i trząsł się pode mną. Gdy skończyłam, jego klatkę
piersiową pokrył błyszczący połysk potu. Jego oczy były trochę dzikie, ale nie było w nich
gniewu, który wcześniej mnie przerażał. Jeśli chodzi o mnie, kręciłam biodrami w przód i w
tył, szukając tego miejsca, w którym czułam się tak dobrze. Wykorzystałam jego klatkę
piersiową jako dźwignię do kołysania się na nim i sapnęłam, gdy poczułam, jak powraca do
mnie ta wysublimowana przyjemność, a moje paznokcie nieświadomie wbijają się w jego
ciało. To było dziwne uczucie... mieć kogoś innego w swoim ciele. Jakbym nie była już
całkowicie moja. Jakby on był właścicielem małej części mnie teraz i zawsze będzie.
"Powiedz to - odezwał się jego głos, przenikając moje zamglone myśli. Mrugnęłam do niego,
próbując skupić się na formowaniu słów, ale nawet to wydawało się niemożliwe w tym
konkretnym momencie. "Co?" "Powiedz to - rozkazał ponownie. "Muszę to usłyszeć.
Uderzyło mnie to. Wiedziałam, o co prosił. Czego chciał. "Jęknęłam, gdy wepchnął we mnie
swoje biodra z zaledwie odrobiną szorstkości, którą władał wcześniej... tylko tym razem
czułam się dobrze. Czułam się dobrze. Oblizując wargi, pchnęłam biodra w dół. W moim
braku doświadczenia zajęło mi trochę czasu, aby znaleźć dobry rytm, ale poprowadził mnie,
używając swoich rąk, aby obniżyć moje biodra, gdy pchnął w górę - aż nasze ciała pracowały
razem w najdoskonalszy sposób. Nigdy nie sądziłam, że cokolwiek może być tak przyjemne.
"Vienne - warknął. Wydałam cichy okrzyk, gdy jego dakke ponownie wbił się we mnie.
Połączenie zostało utracone, gdy się podniosłam, ale pochyliłam się do przodu, przyciskając
się do niego - dopóki go nie znalazłam. Sapałam, desperacko próbując nabrać powietrza w
płuca, gdy mój wzrok padł na jego. Sięgnął w górę, owijając dłoń wokół mojej szyi,
pociągając mnie do przodu, aż nasze brzuchy zostały mocno ściśnięte, a jego dakke ocierało
się o mnie bez przerwy. "Davik -wyszeptałam. Jego źrenice rozszerzyły się. Jego biodra
naparły na mnie mocniej, a ja jęknęłam. Moje piersi podskakiwały między nami, moje sutki
ciągnęły się po jego klatce piersiowej przy każdym pchnięciu. Moja łechtaczka mrowiła, a
jego dakke był twardy i nieugięty. "Vok, doprowadzisz mnie do orgazmu! - wyszeptał z
zaciętą miną. Znów tracił kontrolę. Nawet ja to widziałem. Powoli się rozkręcał, jego biodra
mocniej podskakiwały między moimi nogami, jego rytm stawał się coraz bardziej nierówny.
Stawał się silniejszy. Co powiedział, gdy zobaczyliśmy parę Dakkari kopulującą w cieniu
góry? "Widzisz to?" warknął. "On traci kontrolę. Zamierza dać jej swoje nasienie. Jej cipa
jest zbyt przyjemna. Zaciska się wokół niego, ściska mocniej i mocniej jak imadło". "Ohhhh,
Davik- sapnęłam, czując jak ta wiązka ciepła się rozszerza. Moje nogi zaczęły się zaciskać, a
palce wbijały się w futra. "Lysi! Chodź na mojego kutasa!" - rozkazał. "Pozwól mi cię poczuć,
leikavi. To było zbyt wiele. Jego tempo przyspieszyło między moimi udami, co sprawiło, że
jego dakke dudniło mocniej nade mną. Przez cały czas trzymał moje oczy, uchwycił je tak, że
nie mogłam odwrócić wzroku. Moje brwi się ściągnęły, całe ciało mrowiło. A potem ta
przyjemność osiągnęła szczyt... i zaczęłam spadać razem z nim. Orgazm przeszył mnie na
wskroś, a z gardła wyrwał mi się ostry krzyk. Spazmowałam wokół Davika, czując się zbyt
wypełniona nim. Przez szum krwi w uszach słyszałam jego ochrypły ryk. Widziałam, jak
zamyka oczy, jego wyraz twarzy słabnie, a usta rozchylają się. Potem, między moimi nogami,
poczułam, jak jego kutas gęstnieje jeszcze bardziej, ocierając się o moje wrażliwe, zaciskające
się wewnętrzne ścianki. Tarcie było boskie, działając na wydłużenie mojej przyjemności,
stymulując ją jeszcze bardziej. Jego gardłowy ryk rozbrzmiał w moich uszach, gdy poczułam
coś zupełnie innego. Ciepło wybuchło we mnie, gdy pchnął bezmyślnie. Wpompował swoje
nasienie w moje ciało, nieskończoną ilość. Moje biodra szarpnęły się i poczułam, że znów
dochodzę. Drugi, mniejszy orgazm sprawił, że jęknęłam, gdy wypełniły mnie gorące rzęsy i
tryskające nasienie. Wydał kolejny rozpaczliwy, ochrypły jęk, zanim jego ciało zwiotczało,
zanim opadł z powrotem na futra, jego klatka piersiowa falowała, oboje byliśmy spoceni i
wyczerpani. Jego kutas wciąż we mnie pulsował i był twardy, gdy opadłam do przodu. Mój
policzek przyciskał się do jego sutka i czułam mocne bicie jego serca, szybkie i sporadyczne,
zanim zaczęło się wyrównywać. Zdałam sobie sprawę, że Dakkari szybko doszedł do siebie.
Wciąż czułam się zdyszana i osłabiona. Kiedy odważyłam się podnieść głowę, zobaczyłam,
że wpatruje się w sufit swojej kopulastej voliki. Jego wyraz twarzy był nieczytelny... ale
wywołał u mnie przerażenie i strach. Wyglądał na niemal udręczonego , a jednocześnie
zamyślonego. Jego szczęka była zaciśnięta, mimo że reszta ciała była rozluźniona i
zrelaksowana. Potem napotkał moje spojrzenie, a jego oczy skierowały się w moją stronę.
Wymazał swój wyraz twarzy z zaskakującą skutecznością, mrugając raz, dwa, trzy razy,
zanim grzbiety jego pazurów zbliżyły się do moich ust. Kim jesteś? zastanawiałam się cicho,
wpatrując się w niego, myśląc o jego wyrazie twarzy i o tym, co go wywołało. Czy mu się to
nie podobało ? Ale tak mu się wydawało. Kiedy się odezwał, nie tego się spodziewałam.
"Powiedz mi, jak masz na imię, leikavi- wyszeptał, jego głos był niski w nagłej ciszy voliki.
"Znasz moje imię. "Chcę wszystkiego teraz - powiedział. A więc nie zapomniał o moim
drobnym komentarzu. "Żebym mógł mieć nad tobą taką władzę, jaką ty masz nade mną. Mój
oddech przyspieszył, gdy jego biodra lekko się poruszyły, gdy jego wciąż stwardniały kutas
przesunął się po moich wrażliwych wewnętrznych ściankach. Nie sądziłam, że zostało mi na
to jeszcze trochę czasu. Nie sądziłam nawet, że mogłabym się wtedy ruszyć . "Vivienne to
moje pełne imię - powiedziałam cicho, myśląc, że to uczciwe. Zwłaszcza, że ukradłam jego
imię z jego własnej pamięci. "Ale maman i moje rodzeństwo zawsze nazywali mnie Vienne.
Znów wyglądał na zamyślonego. "Vivi - mruknął. Zamilkłam. Ojciec nigdy nie nazywał mnie
Vienne. Zawsze nazywał mnie Vivi. Jego Vivi. Słysząc, jak Davik mnie tak nazywa,
poczułam przypływ emocji i łzy napłynęły mi do oczu, zanim je otarłam. Nie chciałam, żeby
mnie tak nazywał... a jednak to robiłam. To było dobre uczucie. Czułam się znajomo.
Przypomniało mi, że kiedyś byłam szczęśliwa. Byliśmy szczęśliwi, moja rodzina i ja. Choć nie
mieliśmy wiele, przynajmniej mieliśmy siebie nawzajem. Potem horda Dakkari wszystko nam
ukradła. Ghertunowie zabrali to, co zostało.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Ojciec zawsze nazywał mnie Vivi - powiedziała

mała, białowłosa istota leżąca na mojej piersi. Powiedziała cicho: - Został zabity przez
Vorakkara. Spiąłem się. Wróciły do mnie jej słowa z naszej podróży do mojej hordy.
Powiedziała mi, że nauczyła się bać Vorakkarów , ale nie powiedziała mi dlaczego. Teraz już
wiedziałem. W jej głosie brzmiało pytanie... i to niewypowiedziane sprawiło, że odciągnąłem
ją od siebie. Między nami rozległ się mokry odgłos, gdy wyciekło z niej moje nasienie, a ja
sięgnąłem w stronę futer wiszących blisko basenu z ogniem, tych, których używałem do
osuszania się po kąpieli. Najpierw wyczyściłem swojego kutasa, wciąż śliskiego od mojego i
jej nasienia. "O co mnie pytasz? warknąłem cicho, zanim odwróciłem się w jej stronę. Mimo
że irytacja sprawiła, że mój głos był szorstki, starałem się być delikatny, wycierając moje
nasienie spomiędzy jej ud. Jej oddech przyspieszył. Widziałem, że była delikatna i lekko
zaczerwieniona. Krew zmieszała się z moim nasieniem i jej widok sprawił, że znów byłem
wściekły. Napięcie bulgotało pod powierzchnią mojej skóry, czekając na uwolnienie. Prawie
straciłem nad nią kontrolę. W zły sposób. Z drugiej strony, zostałem do tego wyszkolony. Ta
myśl nie dawała mi spokoju. Przed oczami pojawił mi się błysk wspomnienia. Jej ciało na
moim, jej złote oczy świecące w ciemności i jej pomalowane na złoto usta rozmazujące się po
mojej skórze. Zawsze malowała się na nasze... spotkania. Mdłości kłębiły się w moim
brzuchu - mój wciąż stwardniały kutas w końcu zaczął mięknąć - ale odetchnąłem głęboko,
rzucając zapasowe futra z powrotem w stronę ognia. Przysiągłbym, że czułem w powietrzu
mdłe, przesadnie przyprawione perfumy, które Mala zawsze nosiła na szyi. Ale potem
poczułam kuveri , kiedy Vienne przesunęła się na futrach, a ja wciągnęłam łapczywie
powietrze, potrzebując go, aby mnie uziemić, zanim mój umysł zabierze mnie w inne miejsca,
miejsca, do których nie chciałam iść. Skupiłem na niej swoją uwagę, otwierając oczy, by
unieruchomić ją w miejscu. Obserwowała mnie uważnie, z wyrazem twarzy podobnym do
tego, który nosiła, gdy używała jakiejkolwiek mocy, którą posiadała nade mną. Ale nie
czułem charakterystycznego mrowienia, tego dziwnego brzęczenia, które wibrowało w
powietrzu między nami. "Pytasz mnie, czy zabiłam twojego ojca? wyszeptałam.
Potrzebowałem tego gniewu. Potrzebowałam tego gniewu jako odwrócenia uwagi, zanim mój
umysł się rozpadnie. Już słyszałem szum w uszach, już patrzyłem w stronę cieni za nią. Moja
mała Vivi nic nie powiedziała. Wpatrywała się tylko we mnie - kiedy wstałem z łóżka? - i
zastanawiałem się, czy ona również potrzebowała tego odwrócenia uwagi. Odetchnąłem z
ulgą. Seks nigdy mnie nie odprężał. Nie w pełni. Następstwa zawsze sprawiały, że czułem się
niespokojny i miałem ochotę rzucić Vienne z powrotem na futra na kolejną rundę, choćby
tylko po to, by wyładować trochę energii, która we mnie narastała. Ale skrzywdziłbym ją,
gdybym to zrobił. Nie sądziłem, że tym razem uda mi się być delikatnym, nie w obliczu jej
oskarżeń, które sprawiały, że pulsowały mi skronie, a irytacja na nią rozgrzewała krew.
Zastanawiałem się, co doprowadziło do tego małego impasu. Ponieważ nazwałeś ją Vivi,
przypomniałem sobie. "Widzisz, leikavi? powiedziałem, zwężając oczy. "Imiona mają moc.
Mają moc sprawiania, że czujesz rzeczy, których możesz nie chcieć. Zamrugała, a w jej
spojrzeniu pojawiło się zaskoczenie. A potem... poczucie winy? "Nik- warknąłem, czując jej
smak na języku. "Nigdy w życiu nie zabiłem vekkiri . Ani nie rozkazałem tego żadnemu z
moich darukkar . "Ty... ty tego nie zrobiłeś? - wyszeptała. Jej zaskoczona mina sprawiła, że
poczułem się, jakby coś mnie od środka skrobało. "Jeśli uważasz mnie za takiego potwora,
Vivi, jeśli myślisz, że to ja zabiłem twojego ojca - warknąłem na nią - to dlaczego błagałaś
mnie, bym cię przeleciał? Co cię to czyni?" Sapnęła, nie mogąc powstrzymać bólu i szoku w
swoim wyrazie twarzy. Otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Nie
czekałem. Zamiast tego, tak jak zeszłej nocy, szarpnąłem porzucone spodnie na nogi i
wcisnąłem je w buty, a mój ogon machał za mną dziko z irytacji. Moja skroń pulsowała
mocniej. Wtedy to zobaczyłem. Przesunięcie w świetle w rogu mojego voliki. Nik, nik, nik,
pomyślałem, ale czułem się bezradny i nie mogłem odwrócić wzroku, chcąc ją zobaczyć.
Przeszyła mnie rozpacz, mój żal wzbierał jak za każdym razem, gdy ją widziałem. Cienista
postać mojej siostry stała obok pustych skrzyń, które były przeznaczone na deviri, ofiarę dla
mojej Morakkari, mojej przyszłej żony. Prezenty, które powinienem był gromadzić i zbierać
dla niej przez te długie lata jako Vorakkar. Ale ponieważ nigdy nie zamierzałem poślubić
królowej, nie zawracałem sobie tym głowy, a skrzynie stały puste i porzucone, nieustannie
przypominając mi, że skoro nie potrafię ochronić własnej rodziny, nie mam prawa brać sobie
żony... ani zakładać własnej rodziny. "Davik - odezwała się Vienne, ale brzmiało to tak, jakby
była daleko. Moje spojrzenie spotkało się z cienistymi oczami mojej siostry, moimi własnymi.
Ich czerwony kolor był jednak wyblakły. Uśmiechała się do mnie, ale był to smutny uśmiech.
"Wieszlepiej" - powiedziała moja siostra, Devina, a jej głos był jedynie szeptem
przechodzącym przez moje uszy. Wiesz lepiej. Zawsze mi to powtarzała, kiedy się
wściekałam albo robiłam coś, co nie podobało się naszej matce. Zawsze była tą spokojniejszą
z nas, zrównoważoną i pragmatyczną, podczas gdy ja uosabiałam zamieszanie i kłopoty.
Potem stało się tak, jak zawsze. Spod lekkiej sukienki, którą miała na sobie, zaczęła
wypływać czarna krew, rozlewając się po jej brzuchu. Żółć podskoczyła mi w gardle, a serce
waliło w uszach. "Pyroth- odetchnąłem błagalnie. Przestań. Ale nie wiedziałam, czy to było
skierowane do szybko rozprzestrzeniającej się krwi, czy do mnie samej. "Hanniva. "Davik! -
padło moje imię. Usta mojej siostry wypowiedziały je bezgłośnie, ale głos należał do Vienne.
Poczułem dłonie na twarzy, nad blizną. Vienne stała przede mną, próbując zwrócić moją
uwagę. Krzycząc, wyrwałam się spod jej rąk, odrywając wzrok od martwej siostry i czując
ciągły, tępy ból w klatce piersiowej, gdzie powinna znajdować się siła życiowa Deviny. To
nie ona, pomyślałem desperacko, a moja skroń zaczęła walić. To powinna być ona. Powinna
tu być. Ale jej nie ma. Odeszła. Zaginęła. Zabrana. Musiałem zabić Jaruna i Ollisana od
nowa. Tych synów dziwek. Nie czułbym się dobrze , dopóki znów nie poczułbym ich krwi na
rękach. Do dziś Dothikkarowie nie wiedzieli, co się z nimi stało. Nikt poza mną nie wiedział.
Nie widziałem na oczy, gdy odepchnąłem się od Vienne. Potknęła się, a z jej ust padły słowa,
których nie mogłem zrozumieć. Nie mogłem oddychać. Czułem ucisk w klatce piersiowej.
Kiedy opuściłem moje voliki, kiedy poczułem chłodne nocne powietrze przeczesujące moje
włosy i twarz, wciągnąłem głęboki haust powietrza do płuc. Roześmiałam się, a dźwięk ten,
rozpaczliwy i pozbawiony humoru, rozniósł się echem po obozowisku. Tamtej nocy, gdy
wciąż byłem głęboko w Vienne, gdy kołysała biodrami tak słodko, zaczynając zaciskać się
wokół mnie, z jej cichymi jękami w powietrzu, patrząc na mnie, jakby znalazła coś absolutnie
cudownego... Myślałem, że znalazłem pozory spokoju. Czułem się bardziej skupiony, bardziej
kontrolowany niż kiedykolwiek wcześniej. Uśmiechnęła się, gdy odnalazła swoją
przyjemność, czystą, zachwyconą i niewinną... a ja poczułem, jak coś we mnie ustępuje i
rozluźnia się na ten widok. Poddanie się czemuś, czego nigdy wcześniej nie dałem kobiecie.
Tylko tej nocy myślałem, że mogę być odpowiedni dla Vienne? Myślałem, że mogę być dla
niej kimś innym, kimś delikatnym? Wiedziałem, że taki właśnie jestem. Szalony Król Hordy,
który widział cienie, które mówiły. Szalony Król Hordy, który nie potrafił pieprzyć kobiety
bez pamiętania o niej, z jej mdłym zapachem i szukającymi dłońmi, który kiedyś żywił się
moją desperacją i żalem jak pasożyt. Król Szalonej Hordy, który zarżnął tych
odpowiedzialnych za morderstwa jego rodziny, który uśmiechał się, gdy ich krew kapała mu z
rąk. Mój śmiech umarł. Byłem Królem Szalonej Hordy i nigdy nie będę kimś innym.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Dreszcz przebiegł mi po ramionach. Po karku

przebiegło mi ukłucie. Wpatrywałam się w wejście do voliki , a potem usłyszałam wybuch
śmiechu Davika, który powoli ucichł. Jego kroki ucichły, a potem zniknął. Drżąc, owinęłam
ramiona wokół nagiego ciała i powoli odwróciłam się w stronę zacienionej części voliki. Moje
oczy śledziły przestrzeń, w którą wpatrywał się Davik. Czasami widzę istoty, których nie ma.
Tak mi powiedział, kiedy zapytałam go, dlaczego nazywany jest Królem Szalonej Hordy. A
jednak... nie byłam pewna, czy tych istot tam nie było . Była tam energia. Czułem ją.
Wyczułem ją. Zebrałem energię własnego daru, wyobrażając sobie, że wypełnia ona
przestrzeń przede mną, zanim pchnąłem ją do przodu, szukając, szukając powoli i z
wahaniem czegoś, czego nie byłem do końca pewien, czy chcę znaleźć. Niemal sapnęłam,
gdy poczułam, że coś na mnie napiera. Ogarnęła mnie lekkość , a napięte mięśnie rozluźniły
się. Mój strach zniknął. Cokolwiek tam było... to nie była zła rzecz. Cokolwiek tam było, było
cudowne. Czułem się bezpiecznie i spokojnie. Emocje gwałtownie się zmieniły i poczułam,
jak oczy zachodzą mi łzami, gdy intensywny smutek okrył mnie niczym całun, utrudniając
oddychanie. Dusił. Wtedy połączenie zostało przerwane. Oddech mnie opuścił, jakby
wyrwany z płuc... a potem wszystko, co tam było, zniknęło. Znów byłem sam. Dreszcze na
moich ramionach zniknęły i zdałam sobie sprawę, że płaczę, a łzy spływają mi po policzkach.
Przełykając, otarłam je, nie odrywając wzroku od zacienionego miejsca voliki. Moja klatka
piersiowa ścisnęła się, gdy moje myśli powróciły do Davika. Do tego, co się między nami
wydarzyło... i do tego, co nastąpiło później. "Jeśli uważasz mnie za takiego potwora, Vivi,
jeśli myślisz, że to ja zabiłem twojego ojca, to dlaczego błagałaś mnie, żebym cię przeleciał?
Co cię to czyni?" Wzdrygnęłam się. Samo wspomnienie jego słów i złośliwości w nich
zawartej sprawiło, że moje wnętrzności zaczęły drżeć. Ukradłam futrzaną narzutę z łóżka i
owinęłam ją ciasno wokół ramion. Kiedy szłam w stronę basenu z ogniem, nagle zziębnięta,
przestrzeń między moimi nogami zadrżała. Bolały mnie mięśnie, o których istnieniu nie
miałam pojęcia. W końcu odkryłam coś, czego od dawna chciałam doświadczyć. Dlaczego
więc czułam taką pustkę? Dlaczego bolało mnie miejsce, w którym serce waliło mi w piersi?
Czy to z powodu słów Davika? Czy to dlatego, że wiedziałam, że zraniłam go swoim
niewypowiedzianym oskarżeniem? A może dlatego, że znów byłam sama i przypomniałam
sobie rozpacz i smutek , które wykrzywiły wyraz twarzy Davika - wyraz, którego nie
sądziłam, że kiedykolwiek zapomnę? Spojrzałam jeszcze raz za siebie, na pustą przestrzeń za
jego łóżkiem z futer. Jak często mu się to zdarzało? I kogo on widział? Obawiałam się, że
wiem. Drżąc pod futrami, spojrzałam w stronę wejścia do voliki . Zastanawiałam się, czy
wróci. Zdałam sobie sprawę, że tego chciałam . Tej nocy moje sny były spokojne. Nie śniły
mi się skradzione wspomnienia, ale kiedy się obudziłam, wciąż było ciemno. W kominku tlił
się ogień, a obok łóżka widziałam ciemny cień. Przez chwilę myślałem, że to niewidzialna
istota, którą spotkałem wcześniej, istota, która nawiedzała Davika. Zamiast tego był to Davik.
Jego czerwone oczy świeciły na mnie, gdy podniosłam się na jego łóżku. Gdy moje oczy się
przyzwyczaiły, zobaczyłam wyraźniej jego wyraz twarzy. I znowu wyglądał na
wyczerpanego. Zeszłej nocy spał tylko trochę, odkąd obudziłam go z jego imieniem na
ustach. Wciąż byłam w tym miękkim miejscu między rzeczywistością a snem. Sięgnęłam po
jego dłoń i delikatnie pociągnęłam. Jego kolano natrafiło na futra. "Chodź spać - szepnęłam.
"Potrzebujesz odpoczynku. Wydobył z siebie szorstki wydech. Czułam, jak jego mięśnie się
rozluźniają, jak coś zdaje się z niego uwalniać. Dołączył do mnie na futrze. Nie byłam już
przyzwyczajona do spania obok kogoś. W mojej wiosce Viola i ja dzieliłyśmy łóżko, ale
przed Davikiem nigdy nie spałam obok mężczyzny. Jego zapach był inny. Bardziej ziemisty i
piżmowy, jakby się pocił. Odkryłam, że mi to nie przeszkadza, że mi się podoba. Nie
zdziwiłam się, gdy mnie do siebie przytulił. Kiedy poszłam spać, założyłam tunikę.
Godzinami czekałam na jego powrót, ale w końcu dałam się uśpić. Objął mnie ramieniem i
nie miałam innego wyjścia, jak tylko oprzeć policzek na jego piersi. Moja dłoń niepewnie
oparła się o jego nagą klatkę piersiową. Promieniował ciepłem jak płomień. Chwilę później
jego oddech się wyrównał. Moja dłoń unosiła się i opadała na jego klatkę piersiową. Kiedy
podniosłam wzrok, jego oczy były zamknięte, a wyraz twarzy obojętny. Moje serce znów
zadrżało. Potem dołączyłam do niego we śnie. KRÓL HORDE spał jak zabity. Wpatrywałam
się w niego z niepokojem, przygryzając wargę w niezdecydowaniu. Słońce zaczęło zachodzić
na niebie następnego dnia, a on wciąż się nie obudził. Ledwo się poruszył. Spałam dłużej niż
zwykle, budząc się z jasnym słońcem głęboko po południu. Nawet wtedy obudziłem się
prawdopodobnie tylko dlatego, że młoda kobieta Dakkari przyniosła posiłek. Odeszła bez
słowa, a ja wstałem, by coś zjeść, bo byłem głodny. Po posiłku i ubraniu się usiadłem na
skraju łóżka z futer i czekałem. Czułem się inaczej. Moje ciało się zmieniło i byłam obolała w
miejscach, o których istnieniu nie miałam pojęcia. Kiedy poruszyłam się zbyt szybko,
poczułam bolesne skurcze i przypomniało mi się, jak głęboko Davik był w moim ciele,
sposób, w jaki ryczał po uwolnieniu, jego głęboki, zamyślony wyraz twarzy. Potem
przypomniałam sobie naszą walkę, energię, którą czułam w cieniu voliki, jego powrót
wczesnym rankiem i przyciągnięcie mnie do siebie w futrach. "Drokka- odezwał się głos
sprzed wejścia do voliki . Serce podskoczyło mi do gardła, a potem spojrzałam na Davika.
Drokka. Słyszałam to już wcześniej, prawda? Co to znaczyło w dakkari? Czy tak nazywali go
inni, ci, którzy nie znali jego imienia? Davik nie obudził się, więc wstałam z łóżka i
chwiejnym krokiem ruszyłam w stronę wejścia. Gdy wyszłam na zewnątrz, przywitało mnie
złote, wieczorne słońce. Podobnie jak potężnej postury mężczyzna Dakkari, który był
wyraźnie zaskoczony, widząc mnie zamiast Vorakkara. "Kalles- powiedział mężczyzna, jego
oczy powędrowały za mną, a spojrzenie zwęziło się. "Gdzie jest Vorakkar? Zastanawiałem
się, czy ten mężczyzna był zastępcą Davika. Jak nazywał swój tytuł? Pujerak, przypomniałam
sobie. "Śpi - powiedziałam, czując ulgę, że mężczyzna mówi w uniwersalnym języku.
Przygryzłam wargę. "Właściwie to spał cały dzień. Trochę się martwię. Mężczyzna rzucił mi
dziwne spojrzenie, przesuwając wzrokiem po moim ciele i z powrotem w górę. Nie w sposób,
który sprawił, że poczułam się niekomfortowo, ale uderzyło mnie to jako oceniające. "Czy
spał zeszłej nocy? - zapytał mężczyzna, utrzymując swój głos na niskim poziomie.
Zarumieniłam się. "Niewiele - odparłam niepewnie. "A poprzedniej nocy? Poczułam, jak
kolor moich policzków pogłębia się. "Niewiele - powtórzyłam. Mężczyzna odetchnął
gwałtownie. "Czy ty... jesteś jego pujerakiem? Ciemnowłosy mężczyzna przechylił głowę w
moją stronę. Jego oczy nie były czerwone, jak oczy Davika, ale raczej złote. Wyglądał jednak
na mężczyznę w wieku Davika - Dakkari w kwiecie wieku. "Lysi, to ja - mruknął mężczyzna.
"Co to znaczy Drokka? zapytałam następnie. "Chyba że nie wolno ci powiedzieć. Spojrzenie
pujerakawróciło do wejścia do voliki . "Drokka to linia Vorakkara i oznaczenie tej hordy. On
jest Vorakkarem z Rath Drokka. Wszyscy jesteśmy Rath Drokka, ponieważ to nasz dom i
nasza horda. Rozumiesz?" Davik z Rath Drokka. Przytaknąłem. Przesunąłem się na nogach, a
potem skrzywiłem, gdy poczułem lekkie naciągnięcie głębokiego mięśnia. Pujerak
zmarszczył brwi. Jego oczy powędrowały w dół mojego ciała, a potem znów w górę, jakby
czegoś szukał. Ale nie wiedziałam czego. "Chcesz sprawdzić, co z nim?" zapytałam. "Tylko
po to, by upewnić się, że nie jest... źle." Oczy pujeraka rozszerzyły się. Potem roześmiał się, a
dźwięk ten sprawił, że się wzdrygnąłem. "Kalles, mam dla ciebie radę. Pozwól mu spać -
powiedział, gdy jego śmiech ucichł. "On tego potrzebuje. Gdy nie śpi zbyt długo..." urwał, a
jego wyraz twarzy otrzeźwiał. Pomyślałem o cieniach w volikach zeszłej nocy i o
przerażonym wyrazie twarzy Davika. "On tego potrzebuje - powtórzył, nie mówiąc nic
więcej. Już odwracał się do mnie plecami. Kiedy się obudzi, powiedz mu, żeby mnie
odnalazł. Powiedz mu, że thesper przybył z Dothik". " Thesper?" zawołałem za nim. "Będzie
wiedział" - to wszystko, co powiedział pujerak .

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Kiedy się obudziłem, moje voliki było puste i ciche.
Po Vienne nie było śladu. Przez krótką, zaskakującą chwilę zastanawiałem się, czy sobie jej
nie wymyśliłem. Jeśli była tylko kolejną fazą mojego fragmentującego się umysłu po
halucynacjach związanych z tymi, których zabiłem. Wtedy poczułem zapach kuveri. W
futrach na moim łóżku. Miejsce, w którym leżała obok mnie, było rozczochrane. Ktoś dołożył
więcej opału do ognia, a jedzenie na niskim stoliku było na wpół zjedzone. Kiedy spojrzałem
w dół na swoje ciało, odkryłem, że jestem ubrany w swoje spodnie, wciąż w butach.
Dezorientacja opadła, zanim przypomniałem sobie, że wyszedłem na równiny, na wpół mając
nadzieję, że znajdę ungira, zanim oddałem voliki, wróciłem do niej i zasnąłem. Vok. Czułem
się wypoczęty. Naładowany. Jednak w głowie mi szumiało i potrzebowałem jedzenia. Jak
długo spałem? I gdzie była Vienne? Nie musiałem się długo zastanawiać, bo gdy tylko
podniosłem się z łóżka, ktoś wszedł bez zapowiedzi... i tylko jedna istota się odważyła, tylko
dlatego, że nie wiedziała lepiej. Białowłosa Kalles wślizgnęła się do środka, z trudem
dźwigając tacę z jedzeniem, która była prawie dwa razy większa od niej. Jej ramiona trzęsły
się z wysiłku, ale zatrzymała się, gdy zobaczyła mnie wstającą z łóżka. "Obudziłeś się -
odetchnęła. Zmarszczyłem brwi. Jak długo spałam? "Trzy dni - odpowiedziała, jakbym zadał
to pytanie na głos. Być może tak było. Z trudem podeszła do stołu z tacą, po czym głośno ją
odstawiła. Z miski wylało się trochę rosołu, ale nie zwróciła na to uwagi. Zamiast tego
wyprostowała się i spojrzała na mnie oceniającym wzrokiem. Moje ciało napięło się w
odpowiedzi na jej spojrzenie niemal natychmiast, nozdrza rozszerzyły się, a kutas zaczął
drgać w moich nogach. Wyglądała na rozczochraną. Włosy miała związane z tyłu, ale ich
kosmyki opadały jej na twarz. Coś ciemnego poplamiło jej policzek, który rozmazał się, gdy
przetarła go grzbietem dłoni. Była zarumieniona, a jej oczy błyszczały. Miała na sobie inną
moją tunikę - co mówiło mi, że przeszukała moje skrzynie - ale te same spodnie. Chłonąłem
jej widok, jakby była słodzonym winem. "Jest już noc - powiedziała, przerzucając się z nogi
na nogę. "Gdzie byłaś? zapytałem zachrypniętym i ochrypłym głosem. Nieużywany. "Dzisiaj?
Znowu z Lokkaru. Spędzam z nią całe dnie. Ucichłam, zastanawiając się, czy starsza kobieta
przypomniała sobie coś o kamieniu serca, kiedy spałam. Nie sądziłam, że do tego dojdzie, ale
umysł Lokkaru był w najlepszym razie nieprzewidywalny. Wstałem, wyciągając szyję. Wtedy
zauważyłam w rogu wannę do mycia, choć woda była pewnie zimna. Desperacko chciałam
się wykąpać, a potem zjeść. Vienne spojrzała na mnie, gdy do niej podszedłem. Przygryzła
dolną wargę, a po moim kręgosłupie przebiegł gorący dreszcz. Sama przygryzałam dolną
wargę. "Ja... martwiłam się o ciebie - przyznała cicho, spuszczając wzrok na tacę z jedzeniem.
"Spałeś tak długo, ale twój pujerak powiedział mi, że to normalne. Chrząknąłem. Więc
rozmawiała z Hedną? Zatrzymałem się przed nią. Wyciągnąłem rękę i chwyciłem ją za
podbródek, zmuszając do spojrzenia mi w oczy. Jej szare spojrzenie było szerokie, świadome.
Wiele się między nami wydarzyło, zanim zasnąłem. Wiele, o czym nie rozmawialiśmy.
"Martwiłaś się o mnie? wyszeptałem. Zamrugała. "Tak. Nie martwiłaby się o mnie, gdyby nie
zaczęła się o mnie troszczyć. Czy ona też zaczęła mi ufać? Nie zastanawiałem się nad tym,
jak się z tym czuję. Opuszki moich palców powędrowały do jej policzka, do smugi. Wytarłem
ją. To była gotowana papka kuveri . Najwyraźniej ona i Lokkaru robili więcej świec. "Czy
Lokkaru mówił coś o kamieniu serca? zapytałem następnie. Na jej twarzy pojawiło się
rozczarowanie, a ja poczułem ulgę. Zacisnęła usta i potrząsnęła głową, odsuwając się od
mojego dotyku i klękając przy niskim stole. Zaczęła porządkować jedzenie w sposób, który
sprawił, że zmarszczyłem brwi. Usunęła na wpół zjedzone jedzenie - jej posiłki - układając je
na tacy i zastępując świeżymi daniami, bez wątpienia od Arinu. Jej ruchy były sprawne i
szybkie. "Zostaw to, leikavi- powiedziałem, gdy wstała z brudną tacą. "Pójdę to odnieść -
powiedziała cicho, wciąż patrząc na tacę. Spojrzenie niewolnicy. "Zostawię cię, żebyś jadł".
Zastanawiałem się, czy podawanie jedzenia sibiGhertun - jak nazywali swój dom, jak się
dowiedziałem - którzy byli jej właścicielami, było jednym z jej obowiązków w ramach
Martwej Góry. Ta myśl sprawiła, że wzrósł we mnie gniew. Jednak nie na nią. Złapałam ją za
nadgarstek, a ona syknęła, gdy taca rozbiła się o podłogę namiotu, rozrzucając resztki
jedzenia po dywanach i tłukąc naczynia, w których je przyniesiono. "Powiedziałam, żebyś to
zostawił - szepnęłam. "Zwrócę to później. Jej oczy powędrowały na podłogę między nami.
Miała instynkty niewolnicy, ale dlaczego wróciły właśnie teraz? Bo czuła się niekomfortowo?
Ponieważ zraniłem ją okrutnymi słowami trzy noce temu? Ponieważ była świadkiem mojej
rozmowy z cieniami? A może dlatego, że byłem dla niej zbyt szorstki podczas naszego
pierwszego pieprzenia? Ranisz mnie, powiedziała mi. Jej głos był cichy, cierpliwy, ale
stanowczy. Samo wspomnienie tych słów sprawiło, że nienawiść do samego siebie rozpaliła
moją klatkę piersiową. Prawdopodobnie wszystkie te powody sprawiły, że obawiała się mnie
teraz, gdy nie spałem. Jeszcze trzy noce temu uśmiechała się, czerpiąc przyjemność z
ujeżdżania mojego kutasa. Teraz ledwo mogła spojrzeć mi w oczy. Wcześniej w jej
spojrzeniu widać było ulgę, że się obudziłem, ale teraz wydawała się zdenerwowana. A ja...
nie chciałemtego. Ty wiesz lepiej, zawsze powtarzała moja siostra. Więc chociaż nigdy w
życiu o to nie prosiłam, mruknęłam: "Wybacz mi". Vienne wstrzymała oddech, a jej
zaskoczone spojrzenie spotkało się z moim. "Hanniva, leikavi- mruknęłam, ponownie
przesuwając palcami po policzku. Proszę. Wiedziałem, że zna to słowo. Mój głos był szorstki.
Nie byłem przyzwyczajony do przepraszania, robiłem to tylko wobec siostry i matki.
Vorakkar nigdy nie przepraszał. "Nie chciałem cię skrzywdzić - powiedziałem z zaciśniętą
szczęką. "A potem nie chciałem się na ciebie rzucać. Nie chciałem, żebyś zobaczyła..."
urwałam, moje spojrzenie uniosło się na chwilę, śledząc zacienioną przestrzeń w moich
volikach. W piersi poczułam tępy ból i przełknęłam, przypominając sobie czarną krew
rozlewającą się po brzuchu mojej siostry. Kiedy na nią spojrzałem, jej oczy również tam były,
jakby ona również widziała to, co ja. Ale wiedziałam, że to niemożliwe. Mój umysł stał się
tak wypaczony, że czasami trudno było stwierdzić, co jest prawdziwe. Kiedy szedłem na
bitwę, kiedy traciłem zbyt dużo snu, kiedy za bardzo rozpamiętywałem swoje przeszłe życie...
te zdarzenia - jakHedna lubiła je nazywać - stawały się coraz częstsze. Pewnego dnia bałem
się, że całkowicie się w nich zatracę. Bałam się, że zatracę się w tych cieniach, że dołączę do
nich i nigdy nie wrócę. Przełykając, czekałem, aż się odezwie. Nasze spojrzenia się połączyły.
Odetchnąłem z ulgą, gdy nie odwróciła wzroku. Powoli przycisnęła dłoń do mojej nagiej
klatki piersiowej. Dokładnie tam, gdzie waliło mi serce. "Użyj go - wyszeptałem. "Żebyś
wiedziała, że mówię prawdę. Jej powieki drgnęły z zaskoczenia, a usta zmarszczyły się.
Miałem na myśli jej moc - cokolwiek była w stanie zrobić, choć miałem stosunkowo dobre
przypuszczenie, co to było - a ona o tym wiedziała. Było w tym coś jeszcze. Strach. W jej
jasnych oczach migotał strach. Ponieważ znałem jej sekret? Potem to migotanie się zmieniło.
Jej usta spłaszczyły się. Wydawało się, że coś postanowiła... a chwilę później poczułem, co to
było. To brzęczące uczucie rozpełzło się po mojej skórze i zmusiłem się, by nie zadrżeć.
Czułam, jak wici energii pieszczą moje ciało, zatapiają się w nim, we mnie. Czułem się
dobrze i zanim się zorientowałem, poczułem jak mój kutas gęstnieje pod wpływem jej
niewidzialnego dotyku. Potem mrowienie pojawiło się na mojej skórze głowy i zamknąłem
oczy, wypełniając płuca głębokim wdechem powietrza. Usłyszałem jej sapnięcie i poczułem,
jak jej małe, tępe pazurki wbijają się w moją klatkę piersiową. Kiedy otworzyłem oczy,
zobaczyłem, że jej własne są na wpół przymknięte. Wyglądała na oszołomioną - jakby nie
była w pełni obecna. Jakby była zupełnie gdzie indziej. Ponieważ jest we mnie, zdałem sobie
sprawę. Ta energia pulsowała i pulsowała, aż napięcie wypełniające powietrze między nami
stało się zbyt gęste. Czułem się jak ciepłe powietrze przed burzą, w którym coś trzeszczy. W
oczekiwaniu na coś potężnego, niebezpiecznego i budzącego respekt. Warknąłem, pochylając
głowę, a moja dłoń zagłębiła się w jej włosach, gdy nie mogłem już dłużej wytrzymać .
Odpowiedziała na mój szorstki pocałunek z entuzjazmem, który zaskoczył nawet mnie i
jęknąłem, gładząc jej język swoim. Jej druga dłoń chwyciła moje ramię, tuż nad kajdankami
Vorakkar , a jej paznokcie wbiły się głęboko. Odsunąłem się od niej z sykiem i wyszeptałem:
- Wciąż cię boli? Zmarszczyła brwi. "Co? "Zraniłem cię? Powędrowałem dłonią w dół do jej
palców, przesuwając kciukiem wzdłuż szwu biegnącego między jej nogami. "Tutaj? "Och -
odetchnęła, przygryzając wargę. Mrugnęła, próbując wynurzyć się z mgiełki pożądania i
potrzeby, w którą w jakiś sposób znów się zaplątaliśmy. "Czuję się dobrze, ale... Zamrugała
ponownie, a ja szarpnąłem się, czując, jak gwałtownie wyrywa się z mojego umysłu. Jej
drżące palce przejechały po prawej skroni i odsunęła się ode mnie, a jej stopa chrupnęła o
fragment rozbitego naczynia z rozlanej tacy. Moje ciało pulsowało z pożądania i potrzeby. Jej
też, wiedziałem. Ten kuszący rumieniec zaczął pełzać po jej gardle, a kiedy na mnie
spojrzała, nie mogła ukryć zainteresowania. Ale coś ją powstrzymało. "Twój... - urwała,
próbując odzyskać oddech, który mogłem jej ukraść. "Twój pujerak powiedział mi, że
przybył do ciebie thesper z Dothik. Kazał mi ci powiedzieć, gdy się obudzisz. To brzmiało na
coś ważnego. Zesztywniałam, a mgiełka pożądania powoli zaczęła zanikać. Jej miejsce zajęły
myśli o obowiązkach i odpowiedzialności. Vok. "Kiedy? "Pierwszego popołudnia -
odpowiedziała. Przekląłem. Dlaczego Hedna mnie nie obudziła? Ale wiedziałem dlaczego.
Wiedział, że potrzebuję snu. Zmierzałem już w stronę wejścia, żal i frustracja wypełniały
moją klatkę piersiową. Zanim jednak wyszedłem, spojrzałem na nią i zobaczyłem ją stojącą,
zamrożoną, na końcu mojego łóżka. "Mamy wiele do omówienia, leikavi- wyszeptałem. "Dziś
wieczorem. Kiedy wrócę.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Król hordy wrócił do voliki w czarnym humorze.

Zaparło mi dech w piersiach, gdy jego wzrok natychmiast padł na mnie, siedzącą ze
skrzyżowanymi nogami na środku łóżka. Jego nastrój pogorszył się jeszcze bardziej, gdy
zobaczył, że podłoga została oczyszczona ze starego jedzenia i potłuczonych naczyń, ale nic
nie powiedział. Zamiast tego zdjął swoje spodnie i nagi podszedł do chłodnej wanny i wszedł
do środka. Byłem tylko w tunice, z odsłoniętymi nogami i stopami. Moje spodnie wisiały w
pobliżu ognia, susząc się po tym, jak próbowałem je wyprać. "Nie jesteś tu niewolnicą. Jego
głos był miękki, ale stanowczy. "Wiem - powiedziałam równie cicho. Zamknął na chwilę
oczy, gdy mu się przyglądałam. Nie wiedziałam, co stało się wcześniej, po tym jak weszłam
do jego umysłu na jego polecenie. To było dziwne, pochłaniające... i dziwnie intymne. Nawet
podczas jego przeprosin wyczułam prawdę w jego słowach. Nie musiałam wchodzić do jego
umysłu, by wiedzieć, co czuje w związku z wydarzeniami sprzed trzech nocy. "Ja również
jestem ci winna przeprosiny - zdecydowałam się powiedzieć, skubiąc futro, które łaskotało
moje nogi na łóżku. Woda ściekła, gdy odwrócił się i spojrzał na mnie, marszcząc brwi. "Za
co? "Za tamtą noc - powiedziałam. "Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, kim był Vorakkar .
Ten, który zabił mojego ojca. "Nie powinienem był cię o nic oskarżać. Myślę, że po prostu
czułam się...bezbronna. Nie wiedziałam, czy to właściwe słowo, ale było jedynym, które
przychodziło mi do głowy, by opisać moje emocje tamtej nocy. "I miałeś rację. Imiona mają
moc. Nie zdawałam sobie sprawy, jak wielką. "Bo nazwałem cię Vivi? Oblizałam wargi.
Teraz nie bolało tak bardzo, gdy to powiedział. Jednak za pierwszym razem było to jak cios w
brzuch. Oczyściłam gardło. "Mój ojciec chciał dla nas lepszego życia. Dorastał w starych
ziemskich koloniach. Wiedział, jak wygląda pokój, jak wygląda brak strachu, dopóki jego
dom nie został zniszczony i to również zostało mu odebrane. Kiedy na niego zerknęłam,
zobaczyłam, że Davik obserwuje mnie uważnie ze swojego miejsca w wannie. Miałam
dziwne wrażenie, że moje słowa pomagają mu się uspokoić i utrzymać nastrój na stałym
poziomie. Mówiłam więc dalej. "Hordy nie przechodziły przez naszą wioskę zbyt często.
Mężczyźni podejmowali ryzyko. Polowali, byśmy nie byli głodni. Zbierali materiały i zapasy
z lasów, by żyło nam się wygodniej, choć wiedzieli, że to wbrew waszym prawom. Byliśmy
małą wioską, jedną z ostatnich, które się tu osiedliły. Myśleliśmy, że jesteśmy bezpieczni.
Dopóki nie nadeszła horda. Widziałam egzekucję mojego ojca - powiedziałam, choć nie
patrzyłam mu w oczy. Nie odrywałam wzroku od futra, skubałam małe kępki włosów.
"Patrzyłam, jak umiera, słyszałam krzyki matki i płacz siostry. Wszystko, co mogłam zrobić,
to stać tam, jakbym widziała coś z czyjegoś życia. Nie mojego. To był koszmar, ale nigdy się
nie obudziłem". W pewnym sensie... wciąż spałem. "Przykro mi z powodu twojego ojca,
Leikavi- odezwał się jego głos. "Naprawdę. Kiedy nasze oczy się połączyły, wiedziałam, że
tak jest. Wiedziałam , że tak jest, ponieważ on również znał głęboką, straszną stratę. Stratę,
która ropiała jak rana i nigdy się nie zagoiła. Wiedziałam, bo ją wyczuwałam - czułam ją.
Pochowaną w jego wnętrzu. Oczyściłam gardło, próbując otrząsnąć się ze wspomnień. Nie
mogłam pozwolić, by mnie udusiły. Musiałam iść naprzód, jak zawsze. "Próbuję powiedzieć,
że... - zaczęłam, patrząc mu w oczy - mój ojciec zawsze nazywał mnie Vivi i słysząc, jak to
mówisz... to po prostu przywołało wiele zakopanych wspomnień, niektóre szczęśliwe, a
niektóre smutne. I... przepraszam. Nie chciałem cię o nic oskarżać. I nie uważam, że jesteś
potworem. Zacisnął szczękę. "I... jeśli nie chcesz, żebym znała twoje imię - powiedziałam -
nigdy więcej go nie wypowiem. Obiecuję ci to. Obiecuję, że nigdy nie chciałem go ukraść.
Król hordy wziął długi, równy oddech. Jego spojrzenie powędrowało do ognia w basenie i
przez dłuższą chwilę przyglądał się tańczącym płomieniom. W końcu powiedział cicho: -
Chcę, żebyś miał moje imię. Coś ciepłego rozlało się w mojej piersi na jego słowa, uczucie
obce i zaskakujące. "Naprawdę?" "Lysi- mruknął, a jego spojrzenie wróciło do mnie. "Ale
chcę wiedzieć, jak je odkryłaś. Tyle byłam mu winna. W końcu ukradłam mu pamięć. To była
jego wiedza, nawet jeśli ujawniała mnie i mój dar. Gdyby moja matka wiedziała, co
zamierzam wyznać królowi hordy z Dakkaru, zamknęłaby mnie, zanim zdążyłabym otworzyć
usta. Davik szybko skończył się myć, zanim wstał z wanny. Raz przeczesał ciało czystym
futrem, po czym ruszył w stronę niskiego stołu, wciąż zastawionego jedzeniem. Gestem
zaprosił mnie, bym do niego dołączyła, a ja ostrożnie zsunęłam się z krawędzi łóżka i
usiadłam naprzeciwko niego przy stole. "Jadłaś? - chciał wiedzieć. Przytaknęłam, ale zawsze
czułam, że mogłabym zjeść więcej. Jakby moje ciało było zbyt długo głodzone i chciało
nadrobić to, co straciło. "Jedz więcej, leikavi- rozkazał, jakby potrafił czytać w moich
myślach. Sięgnęłam do przodu po małą miseczkę z bulionem, ale on włożył do niej kilka
kawałków mięsa, zanim wyjęłam łyżkę jedwabistego płynu. "Co oznacza leikavi ?" zapytałam
cicho. Jego szczęka pracowała, gdy przeżuwał jedzenie, napinając się potężnie. Kiedy
przełknął, powiedział: - W języku dakkari oznacza to małą, piękną. Wstrzymałam oddech i
zmarszczyłam brwi. Piękny? Nigdy tak o sobie nie myślałam. Viola zawsze była pięknością.
Moi bracia również byli bardzo przystojni, ale ja nie otrzymałam nic z ich urody. Uważał, że
jestem piękna? Wcisnęłam łyżkę bulionu między wargi, próbując ukryć moje zażenowanie... i
przyjemność. Sporej, próżnej części mnie podobało się to, że uważał mnie za piękną.
Chciałam być piękna... dla niego. A jednak, gdy pomyślałam o Violi, wiedziałam, że piękno
ma swoją cenę. Gdyby moja siostra chciała, ukryłaby się na zawsze. Chciałaby być tak
ohydna, żeby nikt już nigdy na nią nie spojrzał. Otrzeźwiałam i ścisnęło mnie w piersi.
Dzisiejszej nocy, gdy spojrzałam na księżyc, był prawie w pełni. Miałem nieco ponad dwa
tygodnie do czarnego księżyca. Ledwie trochę czasu. Połowa mojego czasu już minęła. I co
udało mi się osiągnąć? Stworzenie świec w hordzie Dakkari. Wdychając powoli powietrze,
zdecydowałem, że musimy zakończyć tę rozmowę. Było już za późno. "Jak myślisz, co mogę
zrobić? zapytałem. Wziął zdrowy łyk wina, a jego gardło podskakiwało podczas przełykania.
"Nik- powiedział, zaskakując mnie. "Chcę, żebyś mi powiedział. Własnymi słowami". W
porządku. Wzięłam głęboki oddech. "Potrafię wyczuć czyjś stan emocjonalny. Mogę wejść do
ich umysłu i zrozumieć, co czują, choć nie potrafię zrozumieć dlaczego. Davik przestał jeść,
by poświęcić mi całą swoją uwagę. "A ja potrafię zmieniać czyjeś emocje - powiedziałam
cicho, ostrożnie. Jego oczy rozbłysły. "Przez większość czasu potrafię nagiąć czyjąś wolę do
własnej. Spojrzał na mnie, marszcząc brwi. "Przez większość czasu?" "Nie zawsze się to
udaje - przyznałam cicho. "Czasami umysł ma zbyt silną wolę. "To dlatego Ghertun wysłał
cię na Dothik? - zapytał. Praktycznie widziałam , jak pracuje jego umysł. Przygryzając wargę,
przytaknęłam. "Wiedzą o tym, co potrafisz? - warknął cicho, chwytając krawędź stołu, a jego
pazury zaczęły drapać drewno. "Nie - powiedziałam. "Nie konkretnie. "Co to znaczy?
Położyłam swoją dłoń na jego, gdy zrobił głęboki ślad na stole. Zmarszczył brwi, patrząc na
nasze dłonie, a potem wydawał się zaskoczony, gdy zobaczył, co zrobił. Kiedy odchyliłam się
do tyłu, by się odsunąć, złapał moją dłoń, trzymając ją w swojej. Kiedy grzbiet jego pazura
przesunął się po moim kciuku, zaskakująco delikatnie, zadrżałam. "Podczas zimnej pory roku
skrzyżowałem ścieżki z Lozzą. Jedna z jego żon urodziła mu kolejnych czterech synów -
powiedziałam. "Odbyła się uroczystość, na którą zaproszono wyższych rangą sibi . Zacisnął
usta. "Mój sibi mnie przyprowadził, jak większość sibi ze swoimi niewolnikami. "Nie
nazywaj się tak - warknął cicho. Zmarszczyłam brwi i rozchyliłam usta ze zdziwienia, ale
kontynuowałam opowieść. "Te uroczystości to zazwyczaj jedyna okazja, by zobaczyć się z
rodziną - wyznałam. Davik napiął się, a jego uścisk na mojej dłoni zacieśnił się jeszcze
bardziej. "I moją siostrę - zaczęłam, a gardło mi się ścisnęło. Oczyściłam je. "
Rodzeństwomojej siostry... traktuje ją okropnie. Widziałam, jak ją uderzył , bo przypadkowo
rozlała jedzenie, kiedy mu podawała. Potem uderzył ją jeszcze raz i jeszcze raz, a ja
podeszłam do niego... i kazałam mu przestać. Zadrżałam, przypominając sobie nienawiść w
jego umyśle. Złośliwość. Był okrutny, bo lubił być okrutny. "To zwróciło uwagę Lozzy.
Uznał to za rozrywkę. Nie zdawał sobie sprawy, że to dzięki mojemu darowi mogłam
zmieniać wolę innych. Myślał, że to talent. Myślał, że jestem po prostu przekonująca".
Uśmiechnęłam się, ale gorzko. "Człowiek o srebrnym języku, którego uważał za nic więcej,
jak tylko skromne zwierzątko". Davikowi rozszerzyły się nozdrza. Puścił moją dłoń i oparł się
plecami o słup, który wystawał w stronę baldachimu voliki. "Miał mnie jednak na oku. Potem.
Czułem to. Wiedziałem, że coś planuje, a kiedy pewnego popołudnia wezwał mnie do swojej
sali tronowej, wiedziałem, że coś się zmieni. Wciąż czułam strach, który odczuwałam tamtego
dnia. Ale czułam też ulgę. Samolubną, głęboką ulgę, że uwolnię się od Martwej Góry, choćby
na krótki czas. A potem pojawiła się nieśmiała nadzieja, gdy przedstawił mi swoje warunki.
"Lozza wiedział, że nie może wysłać Ghertuna na Dothik. Ghertun zostałby zabity na miejscu.
Wiedział, że ludzie są postrzegani jako najsłabsza rasa z nas wszystkich. Wiedział, że
kobieta-człowiek będzie stanowiła niewielkie zagrożenie, jeśli chodzi o dostarczenie
wiadomości. Sądził, że jestem przekonująca... ale uważał też, że jestem zbędna, gdyby
Dothikkar chciał mnie zabić, zamiast mnie wysłuchać". Davik wydał z siebie dźwięk w
gardle. Czy myślał o tamtym dniu? Kiedy zaprowadzono mnie do wielkiej sali Dothikkaru?
Kiedy król Dakkari patrzył na mnie tak, jak Lozza - zabawnie, jako na krótką rozrywkę, ale
niewartą zachodu? Wtedy wszystko zepsułem, otwierając usta. Właśnie wtedy, wspominając
tamten dzień, miałem ochotę się uśmiechnąć. Wyraz twarzy Dothikkara był... oszołomiony.
Jakby nie mógł pojąć, jak taki skromny człowiek jak ja mógł wywołać takie zamieszanie w
jego mieście. "Więc nie - powiedziałam cicho. "Lozza nie wie o moim darze. O tym, co
naprawdę potrafię. Bo gdyby wiedział... nie sądzę, by w ogóle spuścił mnie z oczu.
Zadrżałam. Byłam mu za to wdzięczna. Bycie niewolnicą Lozzy było nie do pomyślenia.
Teraz, gdy zaczęłam o tym mówić, nie mogłam przestać. Czułam się...miło o tym mówić.
Zamiast trzymać to w sobie, zawsze bojąc się, że ktoś to odkryje i wykorzysta przeciwko
mnie. "Mój dar sprawia mi ból, kiedy go używam" - powiedziałam. "Czuję, jakby moja głowa
rozpadała się na dwie części, mam mdłości, jest mi słabo i kręci mi się w głowie. Światła stają
się tak jasne, że aż oślepiają. Zwykle potem śpię przez bardzo długi czas". Przytaknął, jakby
już zdawał sobie z tego sprawę. "Ale tylko wtedy, gdy zmieniasz emocje - dokończył za mnie.
Davik przetworzył to wszystko szybko. Widziałam, jak szybko pracował jego umysł, choć już
wcześniej miał swoje podejrzenia. "Tak, to prawda - powiedziałam. "Kiedy chcę tylko czuć,
to mnie tak nie boli. To tylko krótkotrwały ból głowy, zanim minie. Ale nawet teraz wydaje
się to... zmieniać. Zmarszczył brwi. "Co masz na myśli?" "Wcześniej - powiedziałam,
przygryzając wargę, gdy poczułam rumieniec na szyi. "Kiedy weszłam do twojego umysłu...
nie bolało mnie to. W ogóle. Czułam się inaczej. Być może mój dar znów się zmienia, staje
się silniejszy. Kiedy byłam młodsza, potrafiłam jedynie wyczuwać ludzkie emocje. Matka
uważała mnie po prostu za empatkę, bardziej wrażliwą na uczucia innych. Odrzuciła to. Po
jakimś czasie jednak mój dar się zmienił, zmienił się wraz z wiekiem. Mogłam nie tylko
wyczuwać czyjeś emocje, ale też je zmieniać . Kiedy powiedziałam o tym matce, spojrzała na
mnie z przerażeniem. Jakby widziała mnie po raz pierwszy. Jakbym była jakąś bestią w
skórze jej córki. Zamknęłam oczy, biorąc głęboki oddech, zanim ponownie spojrzałam
Davikowi w oczy. "Ty... Oblizałam wargi. "Jesteś pierwszym, który mnie poczuł. Jego
czerwone tęczówki rozbłysły na chwilę. "To znaczy, poczuł mój dar - powiedziałam cicho,
czując jak moje policzki rozgrzewają się. "Nawet moja rodzina nie wiedziała, kiedy go
używałam. Co... jakie to dla ciebie uczucie? "Jakby moja skóra była naelektryzowana -
wyszeptał, sprawiając, że mój oddech się zatrzymał. "Jakbym był dotykany. Potem pojawia
się ciepło i przysięgam, że czuję cię wszędzie. W powietrzu, którym oddycham. Pod moją
skórą. W mojej krwi. Na moim języku". Jego słowa zacisnęły moje sutki, co nie było reakcją,
której się spodziewałam. "Z tobą jest inaczej - wyznałam po krótkiej przerwie. "Nawet tej
pierwszej nocy. Było coś innego i nie wiem dlaczego ani co to jest. "Może dlatego, że mój
umysł nie działa tak jak innych. Może dlatego, że jestem... - urwał. Szalony? Czy to właśnie
chciał powiedzieć? Nie sądziłam, że o to chodzi. Myślałem... myślałem, że to dlatego, że był
taki jak ja. Inny. Był połączony z czymś większym, czymś poza sobą. Miał swój własny dar...
tylko nie zdawał sobie z tego sprawy. Myślał, że to halucynacja, szaleństwo. Podczas gdy
było bardzo prawdopodobne, że się z nim urodził. Tak jak ja. Kiedy otworzyłam usta, by mu
o tym powiedzieć, nie wydobył się z nich żaden dźwięk. "Powiedz mi, jak odkryłaś moje imię
- rozkazał cicho, spoglądając na mnie zza stołu. Przestał jeść, choć musiał być głodny.
Zastanawiałam się, czy teraz myśli o mnie inaczej. Czy przyłapałabym go na wpatrywaniu się
we mnie tak, jak czasami przyłapywałam moją matkę na wpatrywaniu się we mnie: z
nieufnością. "Powiedziałeś, że potrafisz tylko wyczuwać i zmieniać emocje. Podniosłam
puchar wina do ust, by złagodzić suchość w gardle. "Powiedziałam, że myślę, że mój dar
może się zmieniać. Czekał. Podniósł rękę, by prześledzić linię głębokiej blizny na lewym
policzku, być może nieświadomy nawyk. "Nigdy nie miałem powodu, by zmieniać czyjeś
emocje więcej niż raz - powiedziałem. "A z tobą zrobiłem to już dwa razy. "Pierwszej nocy w
Dothik- mruknął. Zmarszczył brwi. "I z Killupem. "Tak - szepnęłam. "Myślę, że to się łączy.
Tej nocy, kiedy wypowiedziałam twoje imię... śniłam. I myślę - nie, wiem- że śniło mi się
twoje wspomnienie. Jego kręgosłup zesztywniał. Napięcie w volikach stało się tak gęste, że aż
duszące. "Które?- warknął.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Vienne patrzyła na mnie uważnie. Po raz pierwszy wydawała

się... spokojna. Nie bała się mojego temperamentu. Być może wiedziała już, że tylko dlatego,
że szybko się złościłem, ten gniew nie oznaczał, że ją skrzywdzę. Ten gniew nie był nawet
skierowany na nią. Był skierowany na mnie. We mnie. Zaskoczyła mnie - moją małą leikavi-
kiedy sięgnęła przez stół i wzięła mnie za rękę. Jej dotyk był kojący i poczułem, jak moje
ramiona się rozluźniają. Patrzyłem, jak jej oczy przesuwają się po moich rysach, studiując
mnie, zanim powędrowały do moich ust. "Śniłam o tobie, gdy byłeś młody - wyszeptała,
jakby zbyt głośne mówienie mogło zburzyć ostrożne poczucie spokoju, które we mnie
budowała. Nie używała jednak swojego daru. Tylko jej delikatny dotyk, którego zaczynałem
pragnąć. "Tutaj. Na wschodnich ziemiach. Twoje pierwsze zabójstwo ungira ". Znałem
wspomnienie, o którym mówiła. Pojawiło się w moim umyśle. Ten wypełniony słońcem
dzień, śmiech Deviny, gdy oddalaliśmy się coraz bardziej od naszego obozowiska, a nasze
dusze wypełniało pragnienie wędrowania i odkrywania. "A ja znałam twoje imię -
powiedziała cicho Vienne - ponieważ twoja siostra krzyczała je, bo bardzo się o ciebie bała.
Zamknęłam oczy, czując ból w klatce piersiowej. Przysiągłbym, że wciąż czułem cięcie
szponu ungira na moim brzuchu - gdzie była mała blizna upamiętniająca ten dzień - ale w
rzeczywistości była to tylko moja strata, mój żal. W niektóre dni utrata Deviny, utrata
rodziny, była wciąż tak świeża, jak chwila po tym, jak patrzyłem, jak umiera - chwila po tym,
jak poczułem , jak umiera w mojej własnej duszy. "Davik - wyszeptała. Otworzyłem oczy i
zobaczyłem, że Vienne jest obok mnie, klęczy przy mnie, a jej dłoń spoczywa na mojej
twarzy. Kiedy się poruszyła? "Przepraszam - powiedziała. Ale nie sądziłem, że to z powodu
skradzionego wspomnienia, nieumyślnego wtargnięcia. Myślę, że wiedziała. Że Devina, moja
siostra - moja bliźniaczka -już nie żyje. Myliłem się tamtego dnia. Bo choć dzieliłyśmy
chwałę, Devina i ja, nie dzieliłyśmy śmierci. Poszła przede mną. Zostawiła mnie w tyle.
Wydałem z siebie dźwięk, gdy jej palce przesunęły się po bliźnie na moim policzku. Jej dotyk
był wciąż delikatny, ale potrzebowałem , by był szorstki. Chciałem , żeby bolało. Zacisnąłem
szczękę. "Potrzebuję cię, Kalles- szepnąłem, marszcząc brwi i wykrzywiając usta w grymas.
"Natychmiast. Jej oddech przyspieszył, gdy usłyszała moje słowa. Wiedziała, co mam na
myśli. "Davik - wyszeptała, niepewna mojego nastroju, wahając się. Z warknięciem
przyciągnąłem ją do siebie, a mój kutas zgęstniał i był gotowy. Sapnęła, gdy ssałem jej sutki
między wargami, przez cienki materiał tuniki, którą ukradła z moich piersi. Jej dłonie
zadrżały, zanim spoczęły na moich ramionach, zanim przesunęła opuszkami palców po
mięśniach. Wciąż tak cholernie delikatnie. W mojej klatce piersiowej narastała frustracja,
pragnienie, pożądanie i złość. Mimo to ssałem jej sutki, zwilżając materiał, aż stał się
przezroczysty, aż dyszała. Po chwili, gdy podniosłem rąbek, gdy przesunąłem palcem po jej
szczelinie i odkryłem, że jest mokra, nie chciałem już dłużej czekać. Zamarłem, gdy sięgnęła
między nas i ujęła mojego kutasa w jedną ze swoich delikatnych dłoni. Mrowienie
eksplodowało w moim kręgosłupie, gdy głaskała mnie raz, od korzenia do samego czubka,
gdzie zaczęły gromadzić się początki mojego nasienia. Moje plecy wygięły się w łuk,
opierając się o słup, a z gardła wyrwał mi się szorstki krzyk. Przygryzała wargę, a jej oczy
były na wpół przymknięte. Pragnęła tego tak samo jak ja, ta zmysłowa mała istota, która mnie
przerażała i zachwycała . "Wejdź we mnie teraz- warknąłem szorstko, gdy ponownie zaczęła
mnie głaskać. "Albo dojdę na całych twoich udach. Zacisnąłem uścisk na jej talii, na wpół
obawiając się, że się wyrwie, a ja tego potrzebowałem . "Hanniva- wyszeptałem, a moje oczy
przykuły jej wzrok. Teraz błagam. "Proszę. Vienne wzięła drżący oddech, zanim poczułem,
jak się zmienia. Może i nie miała doświadczenia w seksie, ale była ciekawa. Mnie. Tego. Mój
kutas wsunął się między jej wargi i wystarczyło kilka pociągnięć, zanim jej ciało się
poddało... a ja zatopiłem się w jej wnętrzu. "Lysi- wysyczałem, nawet gdy poczułem, jak
napina się wokół mnie. Wciąż delikatna? Ale nie zatrzymała się. Kołysała biodrami miarowo
i powoli. Szaleńczo. Z mojego gardła wydobywało się ciągłe warczenie, gdy byłem już cały w
jej cipie. "Zawołała, gdy lekko ją uniosłem, gdy wysunąłem się z niej, a potem wepchnąłem z
powrotem do środka, na tyle mocno, że jej piersi zakołysały się pod tuniką. Lysi. To było to,
czego potrzebowałem, czego pragnąłem. Odwrócenie uwagi. Chwila z dala od starych
wspomnień. A jednak seks przynosi też stare wspomnienia, wiedziałem. Wspomnienia, o
których najlepiej zapomnieć. Nie mogłem wygrać w żaden sposób. A jednak... Jęki i urywane
oddechy Vienne wypełniały moje uszy... i były jak balsam na poszarpane krawędzie tych
wspomnień, przytępiając je, aż poczułem się pewniej, że mogę trzymać je na dystans. Jej
szare oczy były świetliste i szerokie, gdy wpatrywały się w moje. Jednak im dłużej w nie
patrzyłem, tym bardziej narastała we mnie panika. Coś się między nami działo, coś, czego nie
sądziłem, że zdołam powstrzymać, coś, co zaiskrzyło od pierwszej chwili, gdy ją zobaczyłem
- pokrytą brudem i przerażoną w Dothik. Nik, nik, nik. Aby to powstrzymać, pchnąłem
mocniej w jej ciało, a oddech wyrwał się z jej płuc. Wbijałem się między jej uda, nasze ciała
uderzały o siebie , wypełniając voliki odgłosami spółkowania, pożądania i gniewu. "Davik-
odetchnęła. Warknąłem, gdy poczułem jej dłonie na mojej twarzy i próbowałem się otrząsnąć,
nie patrząc jej w oczy. Ale przyciągnęła mnie do siebie, a ja wbiłem się w nią bezlitośnie, aż
byłem zmuszony spojrzeć na nią i spojrzeć głęboko. "Delikatnie. Proszę. Wiem, że potrafisz.
Moja klatka piersiowa rozszerzyła się po długim wciągnięciu powietrza. Ucichłem w jej
wnętrzu, pochylając się do przodu, by przycisnąć czoło do jej szyi, a moje ramiona zadrżały.
Jej dłonie gładziły moje policzki, dryfując w kierunku linii szczęki. Potem po szyi i klatce
piersiowej. Taka miękka i słodka. Mogę jej to dać, pomyślałem. Postanowiłem, że nie będę
się tego bał , że nie będę się jej bał. Z głębokim westchnieniem na jej skórze, wstałem, wciąż
głęboko w jej ciele. Sapnęła, przywierając do mnie. Położyłem nas na futrach na łóżku,
podciągając jej tunikę, aż stała się naga pode mną. "Dotykasz mnie jak nikt inny wcześniej -
szepnąłem do niej cicho, składając pocałunek na jej obojczyku i sięgając w dół, by rozszerzyć
jej uda. Odsunąłem się od niej, wstrzymując oddech, czując jej wysublimowany dotyk.
Obdarzyła mnie nieśmiałym uśmiechem, który wbił się głęboko w moją klatkę piersiową.
"Lubię cię dotykać - powiedziała, gdy jej dłonie powędrowały w dół mojej klatki piersiowej.
"Czy to w porządku, że to robię? "Lysi- wysyczałem, czując jak jej dłonie głaszczą każdy
centymetr mnie. Sapnęła, a z jej ust wydobył się soczysty okrzyk, gdy powoli pchnąłem ją do
przodu, wypełniając ją i rozciągając. "Dobrze?" "Tak- wyszeptała, a jej oczy zamknęły się,
gdy mój dakke nacisnął na wiązkę nerwów między jej nogami. "Delikatnie - mruknąłem,
składając więcej pocałunków na jej ciele. Jej szyję, piersi, a potem usta. "Lysi? Jej oczy
spotkały się z moimi, gdy całowałem ją powoli. "Tak - wyszeptała przylegając do mnie.
Zastanawiałem się, czy tak czuły się dzikie piroki , zanim zostały oswojone. Pomyślałem o
Nillimie, mojej własnej pyroki, o tym, jak znalazłem ją w dziczy, ranną, samotną,
przestraszoną, odrzuconą przez matkę. Sprowadziłem ją z powrotem i choć w następnych
dniach prawie próbowała mnie zabić ze strachu, opiekowałem się nią, dopóki nie nauczyła się
mi ufać. Miałem dziwne wrażenie, że Vienne robiła to samo ze mną. Oswajała mnie swoim
delikatnym dotykiem, łagodnym spojrzeniem i łagodnym uśmiechem. Buntowałem się
przeciwko niej, rzucałem się na nią, walczyłem z tym, czego naprawdę chciałem: poddać się,
znaleźć spokój. Odkryłam, że tego pragnęłam . Chciałem, żeby mnie oswoiła. Więc
głaskałem jej ciało moim. Wsunąłem się głęboko, jęknąłem w jej skórę, poczułem jej włosy i
sutki przesuwające się po mojej klatce piersiowej, posmakowałem jej ust i języka i poczułem,
jak sapie we mnie, wypełniając mnie swoim oddechem. Wkrótce poczułem, jak się zaciska.
Jej małe pazurki zaczęły wbijać się w moje ramiona, a ja odetchnąłem, zwiększając tempo,
dając jej długie, pełne pchnięcia mojego kutasa. Kiedy zaczęła dochodzić, cofnąłem się, by
spojrzeć w dół na jej rysy, wiedząc, co tam znajdę. Uśmiechnęła się krótko - ten uśmiech,
który skwierczał w mojej krwi - zanim jej usta rozchyliły się, oczy zamknęły, a potem
pogrążyła się w przyjemności orgazmu. Ten uśmiech wywołał mój własny. Wzięła mnie
głębiej w siebie, ciągnąc i domagając się mojego nasienia, a ja dałem jej je, wykrzykując
moje uwolnienie, czując, jak pęka ze mnie. Przyjemność z seksu zawsze była ulotna, ale to
trwało przez długie, długie chwile, a kiedy w końcu się skończyło, upadłem obok niej,
przyciągając ją do siebie, drżąc. Czekałem, aż nadejdzie niepokój, jak zawsze. Czekałem, aż
poczuję, jak krew buzuje mi pod skórą, jak zawsze. Ale to nie nadeszło.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY "Co to jest thesper?" Moje pytanie było szeptem
na jego skórze i miałam dziwne wrażenie, że mogłabym się uśmiechać, dopóki nie zasnę.
Było już późno w nocy, ale ogień w basenie wciąż płonął. Davik dołożył do niego więcej
paliwa po kolejnej rundzie seksu. A teraz, po naszej trzeciej, leżałam bez kości i zadowolona,
wtulona w jego ramię, śledząc jego blizny i złote tatuaże osadzone na jego skórze. Coś w nim
było innego. Król hordy był prawie... zrelaksowany. Tak zrelaksowany, jak jeszcze nigdy go
nie widziałam, tak inny niż za pierwszym razem, kiedy uprawialiśmy seks, kiedy
walczyliśmy, a on uciekł z voliki po tym, jak zobaczył to, co zobaczył w cieniu. I dotykał
mnie. Delikatne pieszczoty na całych plecach, w górę i w dół po kościach kręgosłupa. Były
leniwe, ale sprawiały, że czułam mrowienie. Głęboki smutek na krótko zagościł w mojej
piersi, gdy to zrobił, wiedząc, że wkrótce już nigdy tego nie doświadczę. Nigdy więcej nie
położę się obok mężczyzny w ten sposób. To było tylko z nim i tylko tymczasowe. Przesuwał
grzbietami pazurów po górnych policzkach mojego obnażonego tyłka, ale potem
znieruchomiał na moje pytanie, tylko na chwilę, zanim dotknął kości na moich biodrach. "To
są stworzenia - powiedział mi, a jego głos był szorstki z zadowolenia. Zastanawiałam się, czy
jest zmęczony, czy chce mu się spać, ale potem przypomniałam sobie, że spał od trzech dni.
"Stworzenia, które potrafią latać na duże odległości". "Jak ptaki - powiedziałem,
przypominając sobie, jak mama mi o nich opowiadała. Stworzenia ze Starego Świata, które
rozwijały się również w koloniach. Odezwał się gardłowym głosem. "Być może. Czasami
używamy ich do wysyłania wiadomości. "Twój pujerak powiedział, że jeden przybył z
Dothik- skomentowałam, unosząc podbródek, by móc na niego spojrzeć. Jego czerwone oczy
przeniosły się na mnie, a jego druga dłoń musnęła moje usta. Spojrzenie, którym mnie
obdarzył, sprawiło, że moje serce zaczęło walić... i byłam pewna, że on to wyczuł. To
spojrzenie sprawiało, że czułam się jakbym topniała. Roztapiałam się jak mróz po zimnej
porze roku. Chciałam się rozpłynąć, aż nic ze mnie nie zostanie. Aż stanę się małą kałużą na
ziemi, małym bałaganem. "Lysi- powiedział. "Dwóch innych Vorakkarów było w archiwach
w mieście, szukając jakichkolwiek informacji o zaginionym kamieniu serca. Serce znów mi
waliło, ale z zupełnie innego powodu. Zamiast ekscytacji zaczęłam odczuwać strach, gdy
tylko pomyślałam o kamieniu serca. A z powodu tego strachu czułam się winna, ponieważ
myślałam o mojej rodzinie, wciąż pod Martwą Górą, i wiedziałam, że kamień serca jest naszą
jedyną nadzieją... jeśli Lozza dotrzyma słowa. "Znaleźli coś?" szepnęłam. "Tylko to, co już
wiemy - powiedział, a ja nienawidziłam tego, że poczułam ulgę. Byłam egoistką, bo chciałam
leżeć w jego ramionach i nie myśleć o tym, co będzie dalej. "Spędziłeś dużo czasu z Lokkaru,
kiedy spałam. Nic nie wspominała? "Nie - powiedziałam, przełykając. "Wspomniała tylko
więcej o miłości i o tym, jak ją pielęgnować i karmić. Zapytałem ją o jej matkę, o to jaka była,
a ona odpowiedziała, że to śmieszne pytanie, bo myślała, że jestem jej matką. A kiedy
powiedziałem jej, że nią nie jestem, przestała mówić i poszła spać". Jego szczęka zacisnęła
się, a podbródek pochylił w dół, te miękkie usta zmieniły się w głęboką zmarszczkę. "Z
upływem dni jej stan się pogarsza. Zimna pora roku była dla niej trudna. Przed nim była
zdrowa i...była. Jej umysł był silniejszy. "Troszczysz się o nią" - domyśliłem się. "Dbam o
wszystkich w mojej hordzie - powiedział. "Ale Lokkaru... Zamilkł na krótką chwilę. "Kilka
lat temu przeżywałem trudny okres - powiedział. "Ghertun zaatakowali kolonię Nruntengów i
kiedy udałem się tam z kilkoma darukkarami, było tam wielu zabitych. Pomogliśmy ich
pochować, oddaliśmy ich ziemi, z powrotem Kakkari, ale mimo to... tej nocy przysiągłem, że
znów ich widziałem. Wstających. Cienie w nocy wokół mnie". Spięłam się, co wyczuł. Z jego
nozdrzy wydobywał się świst powietrza, a on głaskał mnie, jakby chciał mnie i siebie
uspokoić. "Kiedy wróciłem do hordy, Lokkaru mnie zobaczyła, zobaczyła coś w moich
oczach i powiedziała mi, że czasami zmarli mają sposób na powrót. Potem było kilka dni,
których nie pamiętam. Stracony czas - powiedział szorstko. "Ale kiedy się obudziłem, ona się
mną zajmowała. Serce bolało mnie z jego powodu, ciężkie i pełne w piersi. "Nikt tak
naprawdę nie wie, co widzę - przyznał. "Niewielu w mojej hordzie wie, ale ona była pierwszą
istotą, która naprawdę rozumiała , co mnie nawiedza. "Davik - szepnęłam. "Nie jesteś zły,
wiesz o tym, prawda? Zmarszczył brwi. "Nic nie jest z tobą nie tak. Wdychał moje słowa, ale
wiedziałam, że mi nie wierzy. "Zawsze taki byłem - powiedział, odrzucając moje słowa.
"Moja siostra nazywała je moimi demonami. Moimi demonami w ciemności. Zawsze bała się,
że ją też dopadną". Nie byłam zaskoczona tym, co sugerował. "Widziałeś je przez całe
życie?" Znałem jego odpowiedź, choć jej nie wypowiedział. Z jakiegoś powodu, choć
próbowałem, słowa nie chciały wyjść. Że nie był nękany przez szaleństwo, ale że miał dar.
Tak jak ja. Być może niechciany. Jego dłoń powędrowała pod futro, jego palce musnęły mnie
między nogami. Odwrócenie uwagi? Odwrócenie uwagi? "Powiesz mi coś?" wyszeptałam, a
moje piersi stały się coraz cięższe, gdy znajome ciepło zaczęło rozkwitać pod wpływem jego
fachowego dotyku. "Neffar? - chrząknął, głaszcząc szew mojego seksu, znajdując swoje
nasienie wciąż pokrywające mnie, gdy zanurzył palec w środku. "Co się stało? Moje pytanie
sprawiło, że znieruchomiał. Jego oczy błysnęły na moje. "Nik- wyszeptał, przesuwając się.
Przez krótką, bolesną chwilę myślałam, że znów się ode mnie odsunie, ale on tylko przesunął
się tak, że unosił się nade mną, ściągając futra i odsłaniając moje nagie ciało. Jego ręce
powędrowały do moich nóg i rozłożył je szeroko, bawiąc się mną. Moje usta rozchyliły się, a
znajome spirale pożądania i żądzy zaczęły się nakręcać. "Nie dzisiaj, leikavi- wyszeptał,
patrząc na mnie z góry. Jego wyraz twarzy nie był zły - odważyłam się zadać tak prywatne
pytanie - i wiedziałam, że znał to, które zadałam. "Najpierw jesteś mi winien jakąś historię,
ponieważ opowiedziałem ci jedną tej nocy. Pochylił się, by mnie pocałować, a gdy sapnęłam,
wsunął język do środka i głaskał mój, sprawiając, że świat stał się mglisty. Przy moich ustach
mruknął: "Poza tym, może ci się to przyśni". Moje oczy się otworzyły. Gdy powoli zaczął
wciskać się w moje ciało, gdy moje ściany rozciągnęły się wokół niego, a jego klatka
piersiowa wypełniła się i rozszerzyła z przyjemności, wyszeptał: "Chociaż modlę się do
Kakkari, żebyś tego nie zrobiła". ŚNIŁAM TEJ NOCY. Ale nie to, czego obawiał się Davik.
To był dziwny sen. Bardzo dziwny sen. Davik i Devina siedzieli razem na trawiastym
wzgórzu, patrząc na zapierający dech w piersiach widok dolin i wodospadów. Wiedziałam, że
śnię wspomnienie - jego wspomnienie - ale byłam sobą. Nie widziałem tego jego oczami -
byłem postronnym obserwatorem. Chociaż stałam tuż obok nich, nie widzieli mnie.
Wiedziałem, że nie są na wschodzie, bo to miejsce było zbyt bujne i piękne, by znajdować się
na wschodzie, a gdy chłonąłem widok przede mną - całe piękno w srebrzystym świetle
księżyca - bryza musnęła mój policzek, a obok mnie zobaczyłem, jak Devina zadrżała. "Masz -
powiedział Davik, zdejmując futra z ramion i okrywając nimi siostrę. "Mówiłem, żebyś wzięła
swój szal. Devina uśmiechnęła się do brata. Byli młodzi, choć nie aż tak , jak w pamięci
ungira, którą ukradłem. To było może cztery lub pięć lat później. Davik urósł i nabrał sił. A
bezczelne rysy Deviny stały się urocze i piękne. Dziwnie było widzieć Davika bez blizny na
policzku. "Chciałabym, żebyśmy nie wyjeżdżali - powiedziała Devina. "Kocham to miejsce.
Myślisz, że Lomma zdoła przekonać ojca, by opuścił hordę i osiedlił się w placówce Ratha
Rowina? To chyba niedaleko, prawda? Mówili w dakkari, ale rozumiałam każde słowo. "Nie
mów takich rzeczy - odparł Davik. "Ojciec zdenerwowałby się, gdyby to usłyszał. "Jestem
zmęczona ciągłymi podróżami - powiedziała. Spojrzenie, jakie Davik rzucił swojej siostrze,
powiedziało mi, że nie czuje tego samego i być może w tym miejscu rodzeństwo się różniło.
"Chciałbym, żebyśmy mogli zostać w jednym miejscu. Przez resztę naszego życia". "Ja chcę
być w hordzie na zawsze - odpowiedział Davik. "Wędrowanie mamy we krwi. Devina
westchnęła i spojrzała w dół na dolinę wodospadów. "Stajemy się pełnoletni. Być może
wkrótce wyjdę za mąż. I miejmy nadzieję , że nie będzie darukkarem. Może kupcem. Będziemy
mogli zamieszkać razem w placówce Rath Rowin i mieć wiele dzieci. A może w Dothik. Davik
chrząknął. "Dlaczego miałbyś chcieć mieszkać w tym mieście? Jest tam zbyt głośno. Zbyt...
zatłoczone. "Podoba mi się - powiedziała. "Jest ekscytujące, nie sądzisz? Davik najwyraźniej
tak nie uważał, a ja prawie się uśmiechnęłam na widok zdezorientowanego wyrazu jego
twarzy. Było w nim coś... coś lekkiego i nieobciążającego. Davik, którego znałam teraz, był
surowy, czasami zimny i bardzo często zły. A jednak przyciągał mnie do siebie. "Myślisz, że
wkrótce znajdziesz narzeczoną? Devina zapytała brata, przekrzywiając głowę na bok. "Może
Jeva? Davik rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie. "Dlaczego Jeva? "Wszyscy wiedzą, że
podrywałeś ją w lesie. Nawet Lomma wie. Davik jęknął, przeklinając pod nosem. "Sama
ostatnio zwracam uwagę na Jaruna - powiedziała Devina. "Jest taki przystojny i myślę, że
mogłabym mu się spodobać. Może ma ambicje, by zostać kupcem. Może lubi Dothika. Davik
był zirytowany. Nawet ja widziałam, że był opiekuńczy wobec swojej siostry i warknął: -
Jarun to przeklęty głupiec i zabraniam ci nawet na niego patrzeć. Jego ton tak bardzo
przypominał mi Davika, którego teraz znałam, że prawie się uśmiechnęłam. Podeszłam bliżej
i spojrzałam na dwójkę młodych Dakkari. Devina prychnęła. "Nie jesteś ojcem, wiesz o tym.
"Jestem od ciebie starszy - odparł Davik. "A ojciec jest daleko. "Lubię Jaruna - powiedziała
Devina, podwajając słowa. "I jest okropny w posługiwaniu się mieczem, więc nie sądzę, by
jego przeznaczeniem było zostanie darukkarem, co dobrze wróży naszej przyszłości. Davik
warknął, znów zirytowany. "A ja lubię Jevę za ciebie. "Nie obchodzi mnie, czy lubisz Jevę dla
mnie - powiedział Davik. "Skończyliśmy o tym rozmawiać. Między dwójką rodzeństwa
zapadła długa chwila ciszy, a bryza szumiała w dolinie poniżej, unosząc srebrną mgłę znad
wodospadów. "Martwię się o ciebie, Davik - powiedziała cicho Devina, wyciągając rękę do
brata. "Martwię się, że wkrótce zostaniemy rozdzieleni. Ty wiesz, że chcesz pozostać w
hordzie, a ja wiem, że tego nie chcę. Dlatego martwię się, kto się tobą zaopiekuje, gdy mnie
tam nie będzie. "A kto zaopiekuje się tobą - zaczął cicho Davik - kiedy mnie tam nie będzie ?
"Byliśmy razem przez całe nasze życie - powiedziała Devina, odwracając wzrok w stronę
doliny. Przez chwilę nie mogłem oddychać, patrząc na jej smutną minę. Przez chwilę
wyglądała na zagubioną. "Nie wiem, jak żyć bez ciebie. Ale myślę, że zawsze wiedzieliśmy, że
pewnego dnia zostaniemy rozdzieleni. Zawsze miałam przeczucie, że tak się stanie i to mnie
przeraża. Chcę mieć pewność, że ktoś się tobą zaopiekuje". Davik zmarszczył brwi. Jego ton
był szorstki, gdy powiedział: - Nie zostaniemy rozdzieleni, Devina. Wiesz, że jeśli placówka
jest tym, czego naprawdę chcesz... to ja też bym tam zamieszkał. Ale błagam cię, nie wybieraj
Dothika. Ja... nie sądzę, bym zniosła życie tam. Przynajmniej w placówkach wciąż jesteśmy
na dzikich ziemiach". Devina uśmiechnęła się, ale smutno. Zdałam sobie sprawę, że Davik
zupełnie źle zinterpretował jej słowa. Próbowała mu coś powiedzieć i to, co próbowała mu
powiedzieć, sprawiło, że zimny dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie. Czy zawsze znała swoje
przeznaczenie? "Jeva byłaby dla ciebie dobra, bracie - powtórzyła, kiwając głową, jakby coś
postanowiła. "Potrzebujesz kogoś cierpliwego, życzliwego i wyrozumiałego. Bo masz
paskudny temperament. Lomma zawsze powtarza, że powinieneś być... cóż, bardziej podobny
do mnie. Devina wybuchnęła cichym śmiechem na niezadowoloną minę Davika. Davik wstał i
spojrzał w niebo. "Chodź - powiedział. "Powinniśmy już wracać. Wkrótce wyruszamy, a
Lomma będzie potrzebowała pomocy przy pakowaniu skrzyń. Devina skinęła głową, a ja
patrzyłem, jak jego siostra wstaje... a potem patrzyłem, jak znikają, idąc w kierunku blasku
złotego światła w oddali, gdzie, jak przypuszczałem, znajdowała się ich horda. Kiedy
próbowałem za nimi podążyć, zauważyłem, że moje stopy się nie poruszają. Utknęłam w
miejscu, a mój oddech przyspieszył, gdy panika zaczęła nabrzmiewać w mojej piersi. Wtedy
zdałem sobie sprawę, że nie jestem sam. Obok mnie pojawiła się postać, a ja prawie
krzyknęłam z zaskoczenia. Ogarnął mnie szok, a oddech przyspieszył, gdy zdałam sobie
sprawę, że to Devina. Ale nie ta Devina, która właśnie opuściła polanę ze swoim bratem. Ta
Devina była nieco starsza, choć niewiele, i wpatrywała się w dwie postacie w oddali z
wyrazem tęsknoty na swojej pięknej twarzy, zanim odwróciła się do mnie. Obudź się,
krzyknęłam cicho do siebie. Obudź się! "Śnię", powiedziałem prawie do siebie.
"Wspomnienie zmieniło się w sen. "Lysi- powiedziała Devina, po czym potrząsnęła głową - i
Nik. Tak i nie? "Musiałam zobaczyć cię na własne oczy - powiedziała. "Chciałam, żebyś to
zobaczył. Tę chwilę. Potrząsnęłam głową, ale czułam się, jakbym była tak głęboko pod wodą,
że ruch wydawał się powolny i cichy. "Co masz na myśli?" "Nigdy już nie będę cała -
powiedziała, a jej oczy wróciły do rodzeństwa w oddali. "Chociaż nigdy nie byłam cała.
Nigdy nie byliśmy. Byliśmy częścią siebie nawzajem od chwili, gdy Kakkari zasadził nas w
łonie matki. Razem. Zawsze. Moje usta rozchyliły się. Uświadomiłam sobie to, czego
wcześniej nie dostrzegałam. To zawsze tam było, ale nigdy tego nie poskładałam. "Byliście
bliźniakami?" wyszeptałam. "Urodziłyście się razem?" "Lysi. Zawsze razem - odpowiedziała
Devina. "Dwie dusze jako jedna. Kiedy jesteśmy osobno, jesteśmy rozbici. Nigdy w całości.
Devina miała długie, ciemne włosy, które sięgały jej do pasa. Jej oczy były takie same jak
oczy Davika, czerwone z czarnymi i złotymi nitkami. Smutne oczy, świetliste w swoim smutku.
Miała na sobie jasną sukienkę i im dłużej na nią patrzyłem, tym bardziej sapałem, gdy
zobaczyłem, że coś rozlewa się po materiale. "Krwawisz! Devina spojrzała w dół na swój
brzuch, a potem z powrotem na mnie. Krew ściekała z jej ust. Ogarnęło mnie przerażenie.
Kiedy zamrugałem, krew zniknęła. "Co... co się dzieje?" wyszeptałem. To był sen, prawda? A
może nie był? Emocje przepłynęły przeze mnie, tak jak kilka nocy temu. Złote i czyste,
wypełnione miłością, smutkiem i nadzieją. "Widziałeś mnie - powiedziała Devina. "Czułaś
mnie. I wiem, że możesz mu pomóc. "Jak? "Pomóż mu - błagała cicho Devina. "Jesteś inna
niż my i wiem, że możesz mu pomóc. Ponieważ nigdy nie będziemy całością, dopóki on nie
będzie mógł mnie puścić. Trzymał się mnie tak długo. Chcę się uwolnić. "Nie rozumiem -
powiedziałam, potrząsając głową, a łzy zaczęły gromadzić się w mojej wizji, gdy emocje,
które czułam, zaczęły się zmieniać. Stały się bardziej zdesperowane. "Chcę pomóc, ale nie
mogę pomóc nawet sobie! Na twarzach Deviny pojawiła się determinacja, tak podobna do tej,
którą wyrażał jej brat, że aż sapnęłam. "Wiem, że możesz mu pomóc - powiedziała miękkim,
cichym i pewnym głosem. "Pomóż mu, a ja pomogę tobie. OBUDZIŁAM SIĘ Z
GUTTURALNYM KRZYKIEM, natychmiast budząc Davika. Kiedy poczułam jego dłoń na
moim wilgotnym czole, przeklął, a ja odnalazłam w ciemności jego świecące oczy.
Rozejrzałam się, nie będąc pewną, czy to się dzieje naprawdę. Ale zdałam sobie sprawę, że
płaczę, łzy spływają mi po twarzy, szloch więźnie w gardle. Moje emocje były poszarpane,
rozerwane na strzępy, a we mnie tkwiła głęboka udręka, chłód, z którego nie byłam pewna,
czy kiedykolwiek zdołam się otrząsnąć. Jej? W jakiś sposób nosiłam w sobie emocje Deviny
ze snu. "Nie wiem, co się ze mną dzieje! płakałam. "Leikavi- mruknął Davik, odchylając moją
twarz do góry, z troską wyrytą głęboko w jego wyrazie twarzy. "Jestem tutaj. Wszystko w
porządku." Nie, nie jest, pomyślałam, oddychając przez nozdrza, desperacko próbując nabrać
powietrza do wygłodzonych płuc. Wynurzyłam się z czegoś, ale z czego? Powoli mój oddech
zaczął się uspokajać. Przestałam łapać powietrze, choć nie mogłam przestać płakać. Łzy
spływały po moich policzkach ciągłą, niekończącą się linią, bez względu na to, ile razy Davik
je odrzucał. W końcu emocje - żal, udręka, strata - opadły i poczułam, że znów mogę
oddychać. Spojrzałam w oczy Davika, a on powoli przywołał mnie ze snu, szepcząc czułe i
delikatne słowa w dakkari, które miały mnie uspokoić... i tak się stało. Kiedy wydałam z
siebie ostatni oddech i uspokoiłam się, zapytał: "Co ci się śniło?". Starał się zachować
neutralny wyraz twarzy, by mnie nie zaalarmować. Wiedziałam o tym. Ale też bał się tego, co
mi się śniło, jakby próbował coś przede mną ukryć. Albo ochronić mnie przed czymś. Kiedy
otworzyłam usta, by odpowiedzieć, słowa uwięzły mi w gardle. Nie mogłam nic powiedzieć.
Zamiast tego pochyliłam się do przodu i pocałowałam go, obejmując mocno jego pokryty
bliznami policzek. Wydusił ze mnie długi oddech, gdy posmakował moich łez. A kiedy
sięgnęłam po niego pod futrem - chcąc poczuć coś innego, wypędzić pustkę, którą czułam w
tym śnie - przesunął się nade mną, dając mi to, czego chciałam, czego potrzebowałam. Kiedy
był we mnie, nie musieliśmy w ogóle rozmawiać.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Byłeś dla mnie dobry - powiedziała Lokkaru miękkim
i pewnym głosem, gdy spacerowaliśmy po obozowisku. Trzymała się mojego ramienia, żeby
zachować równowagę, i poklepała mnie po skórze. "Podobał mi się nasz wspólny czas.
"Czuję to samo - powiedziałam cicho. Czasami Lokkaru miała doskonałą jasność, tak jak
teraz. Innym razem mówiła do mnie w dakkari, oczekując, że odpowiem, albo zwracała się do
mnie nie moim imieniem. Dzieci dakkari biegały po naszych ścieżkach, goniąc się nawzajem.
Na chwilę zerknęły na mnie, chichocząc, po czym oddaliły się na bosych stopach, a na moich
twarzach pojawił się delikatny, tęskny uśmiech. Potem uśmiech zniknął, bo wiedziałam, że
pragnienie dzieci nie jest czymś, na co mogę sobie pozwolić. Mimo to powinnam była się
cieszyć, że nie patrzyli już na mnie jak na potwora. Byłem w hordzie już od ponad tygodnia i
wydawało się, że szok wywołany moim pojawieniem się już minął. Prawie codziennie
spacerowałam po obozowisku z Lokkaru, który zawsze powtarzał, że świeże powietrze ma
uzdrawiającą moc. W tym czasie poznałam wielu Dakkari, choć niektórzy nie potrafili mówić
w uniwersalnym języku. Wszyscy członkowie hordy uwielbiali Lokkaru i chętnie z nią
rozmawiali. Co za tym idzie, rozmawiali też ze mną, jeśli znali mój język, choć lubiłam
myśleć, że każdego dnia rozumiem trochę więcej dakkari. Myślałam... myślałam, że
mogłabym być tu szczęśliwa. Zatraciłam się w marzeniach, że cała moja rodzina jest tutaj, że
mają swoje małe voliki i że jesteśmy bezpieczni, szczęśliwi i razem. Marzyłam, że Maman
będzie pracować z kucharzami, ponieważ zawsze kochała jedzenie i zawsze starała się, aby
nasze skromne racje żywnościowe były jak najsmaczniejsze. Marzyłem, by Maxen trenował z
darukkarami , a Eli uwielbiał pracować z pirokami. A Viola... marzyłam, że zakocha się w
samcu Dakkari, dobrym samcu, który będzie ją chronił, czcił i sprawi, że znów będzie
szczęśliwa . Ponieważ była teraz skorupą, cienistą skorupą osoby, z której zniknęło całe
światło, odebrane jej przemocą i okrucieństwem. Chciałem zobaczyć, jak powraca. A co do
mnie... Śniło mi się, że każdego ranka budzę się w ramionach pewnego króla hordy, bo któż
inny mógłby dla niego odganiać cienie? W końcu potrafiłam rozmawiać z cieniami. "Co się
stało? zapytał Lokkaru, odrywając mnie od moich myśli. Łzy napłynęły mi do oczu, choć nie
zdawałam sobie z tego sprawy, więc starłam je z oczu, zawstydzona. "Nic - powiedziałam,
klepiąc ją po ramieniu, gdy przedzierałyśmy się przez labirynt voliki. "Powiedz mi." "Ja... po
prostu tęsknię za rodziną. Tak bardzo, że czasem aż boli - powiedziałem. "Rozumiem -
mruknęła cicho. "Gdzie oni są? Otrzeźwiałem. "Daleko stąd." "Nie żyją? - zapytała, a jej
pytanie wprawiło mnie w drżenie. "Nie - powiedziałem szybko. "Nie. Ghertun je mają... ale
zamierzam je odzyskać, dodałem do siebie. Nagle zatrzymałam się, gdy zobaczyłam błysk
szarej skóry wśród innej grupy roześmianych dzieci. Moje usta rozchyliły się, gdy
zobaczyłem młodego Killupa, biegającego i bawiącego się z nimi. "Czy wśród hordy są
Killupy?" zapytałam cicho, zdumiona. "Ale ja żadnego nie widziałam. "Bissa? Lokkaru
zapytał, podążając za moim spojrzeniem. "Nik, tylko on. Vorakkar go znalazł. Miał wtedy
zaledwie kilka dni. " Vorakkar go znalazł?" "Lysi- powiedziała Lokkaru, a ja zastanawiałam
się, czy powinna była podać mi imię Killupa, czy nie. Miała taki zwyczaj. Podawała mi
imiona Dakkari, o których wiedziałam, że nie są mi znane. " Vorakkar zwykł wędrować.
Prawie każdej nocy, na dzikie ziemie. Teraz już nie tak często". Serce mnie bolało na samą
myśl o jego wędrówce. Samotnie. Bo wiedziałam, czego szukał. Albo przed czym próbował
uciec. W mojej głowie pojawiła się twarz Deviny, a jej usta ułożyły się w słowa, które
słyszałem w uszach. Pomóż mu. Przymknąłem na chwilę oczy, serce waliło mi w piersi.
"Pewnej nocy znalazł Bissę. Porzuconą. Właściwie to niedaleko stąd. Byliśmy wtedy na
wschodzie. Przywiózł go z powrotem, a para Dakkari, która nie mogła mieć własnych dzieci,
zapragnęła go mieć. Wychowali go." Patrzyłem na młodego chłopca, obserwowałem, jak
skrzela na jego szyi rozbłyskują z radości, gdy dzieci goniły się nawzajem. "Gdyby
Vorakkarowie go nie znaleźli, już by nie żył - powiedziała Lokkaru ponurym głosem. "Cóż to
byłaby za tragedia. Wielu poza hordą uważa, że nasz Vorakkar jest okrutny. Że zadaje się z
demonami i nie nadaje się na przywódcę. Ale ja się z tym nie zgadzam. Uważam, że jest
najlepszym Vorakkarem ze wszystkich. Najsilniejszym. Oni po prostu go nie rozumieją".
Ciepło rozlało się w mojej piersi, co pomogło mi pozbyć się udręki, którą wciąż odczuwałem
na myśl o Devinie. Minęły dwie noce, odkąd o niej śniłem. Po tym, jak się obudziłem i
przylgnąłem do Davika, potrzebując go, nie spałem. Nawet dzisiaj czułam, jak wyczerpanie
ciągnie mnie na skraj umysłu. "Ale ty go rozumiesz - powiedziała cicho Lokkaru, a kiedy
odwróciłam wzrok, zobaczyłam, że patrzy na mnie głęboko. "Prawda? "Rozumiem -
wyszeptałam. I wiedziałem, że to, co mówiła, było prawdą. Przyznałam cicho: "Przeraził
mnie, gdy spotkałam go po raz pierwszy. Czasami nadal przeraża, ale w inny sposób. Ale
wiem, że jest dobry. Lokkaru skinęła głową, wyglądając na zadowoloną z tego, co znalazła w
moich słowach. Zdałem sobie sprawę, że jest dziś spokojna i czujna. Gdy wznowiliśmy naszą
pętlę wokół obozowiska, gdy nasze stopy chrzęściły po ziemi, a bogaty zapach gleby unosił
się na nasze spotkanie, zdałem sobie sprawę, że nie mogę przepuścić takiej okazji. Moje
marzenie może być głupie i niemożliwe, ale jeśli nie znajdę tego kamienia serca - bez
względu na to, jak bardzo nienawidziłem o tym myśleć - wiedziałem, że moja rodzina i ja nie
mamy żadnej przyszłości. Klucz do jego odnalezienia był zakopany gdzieś w umyśle
Lokkaru. Gdybym tylko mogła go znaleźć. "Tęsknię za matką - powiedziałam. "I za ojcem.
Moja matka bardzo go kochała, a on uwielbiał ją. Dorastając, zawsze pragnęłam takiej
miłości. Nie sądziłam, że zadowolę się czymś mniejszym". Spojrzałem na nią z małym,
smutnym uśmiechem. "Czy twoi rodzice się kochali? spróbowałam. "Och lysi- wyszeptał
Lokkaru, a ja przełknęłam, utrzymując oddech na stałym poziomie. "Bardzo. Nigdy nie
znałam mojego ojca, ale moja mama go kochała. Widać to było po jej słowach. Jak o nim
mówiła. Chciałabym go poznać. Czasami mnie odwiedza, choć nie może mówić". Dreszcz
przebiegł mi po ramionach. "Jak go widzisz?" "W snach, jak zawsze - powiedziała,
uśmiechając się do mnie, jakbyśmy dzielili jakiś sekret. "A co robi, gdy się nie odzywa?
zapytałem. "Patrzy na mnie - powiedziała. "I głaszcze mnie po policzku. Mam jego oczy.
Pewnego dnia będę mogła z nim porozmawiać, powiedzieć wszystko to, co chciałabym". Jej
słowa sprawiły, że zabolała mnie klatka piersiowa. "Mój ojciec nie odwiedza mnie w snach -
powiedziałam. "Chciałabym, żeby to robił. Zazwyczaj nic mi się nie śni. Nic, tylko ciemność.
Lokkaru długo westchnął. "Czy twoja matka kiedykolwiek cię odwiedza? zapytałem. "W
snach?" "Od dawna nie - odpowiedziała Lokkaru. Zmarszczyła brwi, coraz bardziej się
denerwując, a ja poczułem, jak burczy mi w brzuchu, wiedząc, że nie zostało mi wiele czasu.
Zmarszczyła brwi. "Chociaż nie pamiętam, czy kiedykolwiek to zrobiła. "Jak wyglądała?
zapytałem szybko. "Może jeśli ją opiszesz, będziesz mógł ją sobie lepiej przypomnieć. "Miała
ciemne włosy i niebieskie oczy. Jak oko kamienia serca. Opuścił mnie oddech. "Nik-
powiedziała, kręcąc głową. "Miała czerwone oczy. Nie wiem, dlaczego myślałam, że są
niebieskie. "Ty... Oblizałem wargi. "A co z kamieniem serca? "Neffar? - zapytała, patrząc na
mnie. Zdałem sobie sprawę, że przestałem iść i odwróciłem się w jej stronę. "Mówiłaś coś o
kamieniu serca. Niebieskim jak oko kamienia serca. Co miałaś na myśli? "Nik, nie
powiedziałam tego - odparła, marszcząc brwi i kręcąc głową. Moje ramiona opadły, choć
serce wciąż waliło mi w piersi. Ale to był postęp, prawda? Wspomniała coś o kamieniu serca.
Niebieski jak oko kamienia serca? Byłem rozczarowany. Jednak samolubna część mnie
również poczuła ulgę. Chciałam jeszcze trochę pożyć. Nie chciałam, żeby to wszystko jeszcze
zniknęło. I wiedziałam, że gdy tylko znajdziemy kamień serca, wszystko zniknie. On zniknie,
jakby go nigdy nie było. "Co chciałabyś dzisiaj robić? zapytałem cicho, próbując otrząsnąć
się z tej chwili. Wiedziałem, że jeśli nacisnę zbyt mocno, jej umysł całkowicie się rozproszy.
"Mamy piękny dzień. Robi się coraz cieplej. "W takim razie spędźmy go na zewnątrz. Świeże
powietrze leczy. Uśmiechnąłem się. "Wiem. Właśnie wtedy dostrzegłam Davika i zaparło mi
dech w piersiach. Szedł ze swoim pujerakiem, a ich głowy były pochylone, gdy o czymś
dyskutowali. Patrzyłam, jak grupa dzieci - ta, z którą biegła Bissa - ostro zaokrągliła róg
voliki , a jedno z nich zderzyło się z silnymi nogami Davika. Dziecko upadło, ale nie wydało z
siebie żadnego dźwięku, wpatrując się w Vorakkara zszokowanymi, złotymi oczami. Davik
zmarszczył brwi, ale jego wyraz twarzy złagodniał. Patrzyłam, jak przykucnął przed
chłopcem Dakkari, podczas gdy inne dzieci z ich grupy, w tym Bissa, chowały się wokół
innego voliki, wyciągając szyje za róg, by zobaczyć, co się dzieje. Nie słyszałem, co mówili,
ale Davik odezwał się do dziecka, a ono skinęło głową. Davik chwycił dziecko za rękę i
podniósł je, obracając w tę i z powrotem, bez wątpienia sprawdzając, czy nie jest ranne, po
czym odesłał je z potarganą głową. Ogarnęła mnie nagła tęsknota. Przypomniałem sobie mój
sen, sen, który Devina chciała, żebym zobaczył. O Devinie pragnącej dobrej samicy dla
swojego brata. I właśnie wtedy chciałam być tą samicą. Chciałam , żeby był mój, a nagła
gwałtowność tej myśli przeraziła mnie, bo nie wiedziałam, skąd się wzięła. Spojrzenie Davika
przesunęło się po polanie i zobaczył mnie stojącą z Lokkaru. Wpatrywał się we mnie
znajomymi czerwonymi oczami, tymi samymi, w których się obudziłam. Ostatniej nocy był
zajęty swoim pujerakiem. Nie rozmawialiśmy od dwóch nocy - a raczej od wczesnych godzin
porannych, kiedy poruszył się we mnie i sprawił, że rozpadłam się na milion kawałków. Być
może była to najlepsza noc w moim życiu... z wyjątkiem snu, który nadszedł później.
Wiedziałam, że chciał porozmawiać o tym śnie. Wiedziałam, że to zrobimy. Ale teraz tylko
patrzył, a jego wyraz twarzy jeszcze bardziej złagodniał, choć nie sądziłam, że zdaje sobie z
tego sprawę. Ja zdawałam. Zastanawiałam się, czy tak właśnie czuła się moja matka, kiedy
zaczęła zakochiwać się w moim ojcu. To straszne uczucie paniki, ciepła, zamieszania i
cudowności. Sama ta myśl, sama świadomość tego, co się dzieje, sprawiała, że było to jeszcze
straszniejsze. Ponieważ nigdy nie mogłam go mieć. Mój sen był tylko tym... snem. Nie było
dla nas przyszłości i byłam głupia myśląc, że będzie inaczej. Nagle zrobiło mi się bardzo
ciepło, a im dłużej Davik na mnie patrzył, tym bardziej robiło mi się gorąco. Kiedy zdjęłam
futra wokół ramion, odsłaniając tylko cienką tunikę, spojrzałam na Lokkaru i powiedziałam:
"Chodźmy znaleźć trochę cienia, bo się spalę". Ruszyliśmy naprzód, ale czułam na sobie
wzrok Davika, nawet gdy on i jego pujerak wznowili marsz, kontynuując drogę tam, dokąd
zmierzali. Lokkaru zaczął się śmiać. "O co chodzi? zapytałem. Spojrzała na mnie. "On jest z
nich najlepszy, prawda? Wiedziałem, że miała na myśli Davika. Spojrzałem w dół, gdzie jej
dłoń spoczywała na moim nagim ramieniu, a mój futrzany szal spoczywał na drugim
ramieniu, gdy szliśmy dalej. "Jest - wyszeptałam. "I-" Moja krew stała się zimna. Ponieważ
pod miejscem, w którym Lokkaru położyła dłoń, zobaczyłam coś, czego nie było tam rano -
choć nie pamiętałam, czy to sprawdzałam. Małe, czarne żyłki zaczęły rozprzestrzeniać się
wzdłuż spodu mojego przedramienia, zaczynając od nadgarstka. Strach ścisnął mnie za
gardło, bo wiedziałem, co to oznacza. Trucizna Ghertuna zaczęła gęstnieć w mojej krwi.
Kończył mi się czas.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Kiedy tej nocy wróciłem do voliki , zastałem mojego
leikavi piorącego w wannie. W zawrotnym tempie poczułem, jak mój kutas gęstnieje, do
czego powinienem być już przyzwyczajony. Zamarła, gdy wszedłem, ale potem jej ramiona
rozluźniły się, gdy zobaczyła, że to ja. Gdy na nią spojrzałem, poczułem pierwotną
satysfakcję... gdy moje oczy powędrowały do wody, która muskała jej różowe, małe sutki.
Między nami było inaczej. Czułem się ... odmieniony. Nie tak bardzo na krawędzi. Mój umysł
nie czuł się już tak rozbity i rozproszony jak zwykle, a moje oczy nie rzucały się od razu w
ciemność mojego voliki - patrzyły tylko na nią. Kiedy do niej podszedłem, spojrzała na mnie,
gładząc materiał na nagim ramieniu. Przykucnąłem przed wanną, zanurzając dłoń pod wodą i
ucieszyłem się, że jest dla niej gorąca. Dopiero co wróciłem z placu treningowego, więc sam
potrzebowałem się umyć. Stałem, schodząc z moich drzew, obserwując, jak jej usta
rozchylają się, gdy widzi, jak twardy jestem dla niej. Nieśmiałe spojrzenie pojawiło się na jej
twarzy, gdy zdała sobie sprawę, co zamierzam - spojrzenie, które doprowadzało mnie do
szaleństwa w najlepszy możliwy sposób. Zrobiłem już wiele niegodziwych rzeczy z jej
ciałem, a ona wciąż mogła wyglądać na nieśmiałą? Wszedłem za nią, a ona niepewnie się
przesunęła, siadając prosto, gdy objąłem ją nogami. Odsłoniłem jej gładkie plecy, ale
zacisnąłem szczękę, gdy zobaczyłem znak Ghertun tuż pod jej szyją. Znak. Ten widok pchnął
mnie w kierunku niewidzialnej krawędzi mojego umysłu. Odrzuciła białe włosy do tyłu, by
zakryć znamię, jakby wiedziała, o czym myślę. Warknąłem, przyciągając ją do siebie tak, że
leżała na moich udach, plecami do mojej klatki piersiowej, a moje ramiona objęły ją, a palce
leniwie głaskały jeden z jej sutków. Westchnęła, gdy gorąca woda zaczęła rozluźniać moje
napięte mięśnie. Powoli i ona się rozluźniła, wtapiając się we mnie, gdy gładziłem dłońmi jej
ciało. Zdałem sobie sprawę, że mogę być dla niej delikatny. Lubiłem być dla niej delikatny.
Dotykanie jej w ten sposób napawało mnie dumą. Jej ręce spoczęły na moich udach i
poczułem, jak jedna z jej dłoni owija się wokół końca mojego ogona. Zawsze była go
ciekawa, ale to był pierwszy raz, kiedy faktycznie mnie tam dotknęła. "Jesteś mi winna
opowieść - poinformowałem ją, szorstko wypowiadając słowa do jej ucha, zanim skubnąłem
miękki płatek jej ucha, sprawiając, że zadrżała nawet w parującej wodzie. "Czy możemy dziś
pominąć opowieści? - zapytała, a jej głos stał się zdyszany, gdy moje palce zaczęły wędrować
w dół jej brzucha. "I po prostu pójdziemy do łóżka?" Chichotałem jej do ucha, obcy dźwięk
nie był kpiący, ale szczery. Nie było mnie poprzedniej nocy - spotykałem się do późna w
nocy z moim pujerakiem i małą radą mojej hordy. Kiedy wróciłem do voliki zeszłej nocy, ona
już spała, a ja wyszedłem, zanim obudziła się rano. Tak więc nie spółkowaliśmy zeszłej nocy.
Nie rozmawialiśmy też o jej śnie - tym, z którego obudziła się przerażona i smutna. "Masz
ochotę na więcej zabawy, rei leikavi? "Być może - wyszeptała. "A może - powiedziałem -
boisz się tego, o co zapytam? Westchnęła. "Wiem, o co zapytasz. I masz rację... może się tego
boję. Jej szczerość była odświeżająca. "Pozwól mi cię trochę pogłaskać - powiedziałem jej po
chwili. "Potem możesz mnie umyć, zjemy wieczorny posiłek, a potem zobaczymy, co będzie
później, lysi? Wypuściła drżący oddech, gdy moje palce odnalazły jej szczelinę, gdy
przesunąłem grzbietem pazura po nabrzmiałym pąku na szczycie. Vienne odwróciła twarz,
szukając moich oczu, a jej dłoń zacisnęła się na moim ogonie. Następnie położyła policzek na
mojej piersi, czubkiem nosa wciskając się w moje ciało. "Zawsze tak ładnie pachniesz -
wyszeptała. Uczucie rozkwitło, emocja tak obca jak mój śmiech. "I z wyjątkiem pierwszej
nocy, kiedy cię poznałem, leikavi- mruknąłem do niej, słysząc jej sapnięcie, gdy mocniej
przycisnąłem mały pączek i zatoczyłem małe kółka - twój zapach zawsze doprowadza mnie
do szaleństwa. Zaśmiała się lekko. "To był brud ze strumienia. Być może miał też trzymać cię
z daleka, choć najwyraźniej nie zadziałał. " Jak dostałaś się do Dothik tamtej nocy? spytałem,
przyciskając czoło do jej czoła, zaciskając zęby, gdy jej biodra zakręciły się na mój dotyk,
gdy mój kutas otarł się o jej tyłek. "Nigdy nie powiem - wyszeptała. "To mój sekret. Szalona
kobieta, pomyślałem. Ten głęboki, chrapliwy chichot znów wydobył się z mojego gardła. "Ty
i twoje sekrety". "Ty i twoje - odpowiedziała miękko. Mój chichot ucichł i westchnąłem, choć
zacząłem szybciej krążyć palcami po jej ustach. Z jej ust wyrwał się krzyk, a jej sutki
zacisnęły się na moim ramieniu. "Jeśli teraz wsadzę w ciebie mojego kutasa", szepnąłem jej
do ucha, "to czy będziesz mokra i gotowa na mnie?". "Tak - odpowiedziała niemal
natychmiast. "Czy nadal odczuwasz ból sprzed dwóch nocy?" mruknąłem. "Nie byłem zbyt
szorstki?" "Mogę cię wziąć - odpowiedziała, a ja poczułem, jak jej usta muskają moją klatkę
piersiową. "Och, Lysi?" "Lysi- powiedziała. Moje nozdrza rozszerzyły się, a pożądanie mocno
mnie ogarnęło. "Myślisz, że można drażnić Vorakkara i wyjść z tego bez szwanku?
warknąłem jej do ucha. Przygryzła wargę i stłumiła jęk, gdy zacząłem kołysać się na jej
plecach, ocierając się o nią moim bolącym kutasem. "Nik, chcę usłyszeć twoje dźwięki.
Twoje westchnienia, jęki, krzyki- powiedziałem. "Nie ukrywaj ich przede mną. Jestem ich
właścicielem . Są moje, Vienne. Jej oczy zamrugały, spojrzała na mnie z półprzymkniętymi
powiekami, a po jej szyi przebiegł znajomy rumieniec. Vok, pragnąłem jej. Myślałem o niej w
każdej wolnej chwili tego dnia, a kiedy zobaczyłem ją spacerującą z Lokkaru tego
popołudnia, mogłem myśleć tylko o tym, by zaciągnąć ją z powrotem do moich voliki i
zakopać się w niej, aż poczuję spokój, który mi przyniosła. Nigdy wcześniej nie czułem się
tak pochłonięty . Nawet przez... Odciąłem się od myśli, zanim zabrały mnie w miejsce, do
którego nie chciałem iść, miejsce, które sprawiało, że trudno było być delikatnym, kiedy
chciałem być dla Vienne. Warknąwszy, wyjąłem rękę spomiędzy jej ud i obróciłem ją, aż
stanęła naprzeciwko mnie, okrakiem na moich biodrach. Chwytając mojego kutasa, powoli
wprowadziłem go do jej wnętrza i jęknąłem, gdy opadła na mnie. Wciąż była tak cholernie
ciasna, że za każdym razem, gdy w nią wchodziłem, musiałem być ostrożny. Ale w końcu
rozluźniła się wokół mnie, pozwalając mi wejść, pozwalając mi się rozciągnąć i wypełnić ją.
Jej ramiona oplotły się wokół mojej szyi, a ja poprowadziłem jej biodra nad sobą, kołysząc się
na niej, pieprząc ją krótkimi pchnięciami, które wprowadzały mnie głębiej. Pochyliła się do
przodu i przycisnęła usta do mojego czoła. Potem przejechały po moich powiekach... po
moim policzku. Mój pokryty bliznami policzek. Moja klatka piersiowa była napięta, gdy mnie
tam całowała, a panika, ciepło i desperacja wypełniały mnie - wszystkie te emocje ciągnęły
mnie w różnych kierunkach - a przede wszystkim myślałem, że jest tak cholernie słodka. Że
nie zasługuję na to, by z nią być, że nie zasługuję na jej dotyk i pocałunki, że nie zasługuję na
to, by być w jej ciele i czuć spokój, który mi przynosi. Ale chciałem na nią zasłużyć. To była
niebezpieczna rzecz... te emocje , które zaczynały narastać w mojej klatce piersiowej,
gromadząc się i wypełniając wszystkie puste przestrzenie we mnie. Po raz pierwszy
zastanawiałem się, czy mogę znów być całością. Doszliśmy razem w zawrotnym tempie,
nasze krzyki i jęki wypełniły voliki , aż opadła na mnie, trzymając nasze usta przyciśnięte do
siebie, a ja czułem szybkie bicie jej serca na moim ciele. Nie tyle mnie całowała, co
oddychała we mnie. A ja oddychałem w nią, próbując uspokoić grzmiące bicie w mojej klatce
piersiowej. Po wszystkim odsunęła się, uśmiechnęła nieśmiało, co sprawiło, że mój kutas
drgnął w jej wnętrzu, a ja jęknąłem. Bawiła się moimi włosami, przeczesując je palcami.
Potem jej oczy powędrowały w dół, a usta zwęziły się, zaciskając szczękę. "Neffar?
zapytałem leniwym głosem. "O co chodzi? Cofnęła ręce z miejsca, w którym spoczywały na
moich ramionach. "Nic - wyszeptała, kładąc dłonie na mojej klatce piersiowej. Zmarszczyłem
brwi, ale nie naciskałem. Wtedy jej żołądek warknął, a policzki zarumieniły się, choć nie
wiedziałem dlaczego. "Dlaczego jesteś zawstydzona?" "Nie wiem - odpowiedziała. "Byłam
ostatnio taka głodna. Mam wrażenie, że tak dużo jem". Nie byłem zaskoczony.
"Potrzebowałaś tego". Minęły prawie dwa tygodnie, odkąd po raz pierwszy zobaczyłem ją w
Dothik i nawet w tak krótkim czasie wyglądała zdrowiej. Jej sylwetka zawsze była smukła i
szczupła, ale żebra nie były już tak widoczne, biodra złagodniały... nawet piersi wydawały się
pełniejsze. Chrząknąłem, moje spojrzenie skierowało się w ich stronę, moje usta pragnęły
sutków, chcąc je ssać, skubać i głaskać językiem. Czułem się tak samo nienasycony Vienne,
jak wtedy, gdy byłem młodszy - niemal codziennie obmacywałem kobiety w lasach lub w
miejscach prywatnych, gdziekolwiek i jakkolwiek. Większość samców Dakkari przechodziła
pewnego rodzaju przebudzenie, kiedy potrzeba kopulacji stawała się zbyt silna. Choć byłem
kuszony, moje kalle potrzebowały jedzenia, więc więcej zabawy musiało poczekać. Szybko,
choć wciąż byłem w niej zaklinowany, umyłem się wyrzuconą szmatką, a następnie delikatnie
odciągnąłem ją ode mnie, zmywając moje nasienie spomiędzy jej ud, sprawiając, że jej
oddech przyspieszył, a moje oczy rozbłysły z pożądania. Wysuszyłem nas i podałem jej
świeżą, czystą tunikę, wiedząc, że nie będzie chciała jeść nago, moja osobliwa mała vekkiri.
Ja, z drugiej strony, nie miałem takich skrupułów i przyciągnąłem ją do moich nagich kolan
przy niskim stole, karmiąc ją kęsami duszonego ungira, mięsa miękkiego i aromatycznego.
Dopiero gdy była pełna, dokończyłem resztę posiłku, świadomy, że uważnie mi się
przyglądała. "Neffar?" "Nic - wyszeptała, a jej policzki znów się zarumieniły. "Po prostu lubię
na ciebie patrzeć. Odgryzłem uśmiech, a mój ogon przesunął się na jej zewnętrzne udo,
przeciągając po jej skórze. Jej oczy powędrowały w dół i wyciągnęła rękę. Patrzyłem, jak go
dotyka, czując ten dotyk u podstawy mojego kręgosłupa. Potem zamarłem, marszcząc brwi.
Chwyciłem ją za ramię i przyciągnąłem do siebie, obracając tak, że odsłoniła nadgarstek. "Co
to jest? zapytałem, pewny, że czarne żyły pod jej bladą skórą nie wyglądały tak wcześniej.
Leżała nieruchomo na moich kolanach, gdy je śledziłem. Zaczynały się na nadgarstku i
zaczęły pełznąć w górę przedramienia. "To nic takiego - powiedziała cichym głosem. Kiedy
spojrzałem jej w oczy, zmarszczyłem brwi. "To efekt mojego daru. Czasami. Kiedy używam
go za dużo". Moje zmarszczenie brwi pogłębiło się na jej słowa. "Czy to boli?" "Nie -
powiedziała szybko. "Ale utrzymuje się długo, zanim zniknie. To nic takiego. Wydałem z
siebie dźwięk, zanim puściłem jej ramię. Złożyła ręce i oparła je na moim podbrzuszu, jej
ciało było zimne nawet po naszej gorącej kąpieli i sycącym posiłku. Coś ukłuło mnie w kark,
ziębiąc mnie, i odwróciłem głowę, spoglądając w cienie - spoglądając w nie, bojąc się, że
odwzajemnią spojrzenie. Ale nic nie znalazłam, a potem uczucie zniknęło, pozwalając mi się
zrelaksować. To było dziwne, że stało się to akurat teraz. Spałem dużo i czułem się
wypoczęty i skoncentrowany. Z powodu Vienne? Zapadła cisza, ale nie była nieprzyjemna.
Było tylko niewypowiedziane pytanie między nami, wypełniające przestrzeń, a Vienne
przygryzała wargę, obserwując mnie. "Po prostu powiedz mi - zacząłem - czy twój sen był o
mnie. Jeśli widziałaś inne z moich wspomnień. Martwiłem się tym, odkąd obudziła się dwie
noce temu, przerażony, że widziała wydarzenia tamtej nocy... a może kiedy Mala mnie
pieprzyła i wykorzystywała... albo tej nocy, kiedy byłem pokryty krwią, martwe ciało u moich
stóp głęboko w lesie Dothikkar , gdy mój śmiech rozbrzmiewał wśród martwych drzew. Szare
oczy Vienne powędrowały do moich ust, a ona sięgnęła, by położyć dłoń na mojej piersi.
Lubiła mnie dotykać. Lubiłem, gdy mnie dotykała. "Tak - wyszeptała. "Tylko że... nie jestem
do końca pewna, czy to było twoje. "Co to znaczy? Zamilkła, zastanawiając się nad czymś w
swoim umyśle. "Twoja siostra tam była - powiedziała, a ja zesztywniałem. "To było... "Czy
ja..." urwałem, oblizując wargi i zaciskając gardło. "Czy zrobiłam coś strasznego?
Zmarszczyła brwi. "Nie. Jej zmieszanie wywołało u mnie gwizd ulgi. Więc nie widziała
żadnych wspomnień, których się obawiałem. I może nigdy tego nie zrobi. Może gdyby
przestała dotykać i łączyć się z moimi emocjami, wspomnienia by się zatrzymały. "Nie chcę,
żebyś więcej wchodziła do mojego umysłu, Vienne - powiedziałam cicho. "Powiedziałaś, że
moje wspomnienia są pierwszymi, jakie kiedykolwiek ci się przyśniły, więc może z czasem
się zatrzymają... o ile nie będę cię nimi więcej karmić. "Karmić mnie nimi?" zapytała z
błyskiem w oczach. "Nie jestem jak pasożyt, Davik. Nie chcę ich widzieć. Nie chcę tego. To
się po prostu dzieje. A poza tym... - Ucięła, a ja widziałem, że moje słowa podziałały na
nerwy. Westchnąłem. Cokolwiek chciała powiedzieć, przepadło, gdy jej irytacja wzrosła.
"Przepraszam, leikavi- mruknąłem, przepraszając ją po raz drugi w ciągu kilku dni, kiedy
naprawdę nie pamiętałem, kiedy ostatnio kogokolwiek przepraszałem, chociaż
prawdopodobnie była to Devina... albo moja lomma. "Nie miałem tego na myśli. Ale są
rzeczy, które zrobiłam, momenty z mojej przeszłości, których nie chcę , żebyś widziała -
wyznałam. Gniew w jej napiętym wyrazie twarzy zaczął łagodnieć. "Na przykład co?
Wydusiłem z siebie mały oddech. "Chwile wściekłości. Chwile, w których zabijałem. Chwile,
w których..." urwałem, starając się złagodzić ucisk w klatce piersiowej. Mój głos był szorstki
i twardy, gdy powiedziałam: - To są chwile, których nawet nie chcę ponownie przeżywać. Nie
chcę też, żebyś ty to robiła". Ponieważ wtedy... naprawdę mogłaby zrozumieć to, co
powiedziałem jej kilka tygodni temu. Że naprawdę byłem potworem. I co by się wtedy stało?
Zaczęłaby się mnie bać. Mogłaby się cofnąć przed moim dotykiem. W Dothik, kiedy
przyprowadziłem ją z lochów do mojej osobistej komnaty, chciałem , żeby się mnie bała. Ale
teraz? To by mnie rozerwało, gdyby tak się stało. "Nie wchodź więcej do mojego umysłu,
Vienne. Obiecaj mi. "Nie wiem, czy mogę to obiecać, Daviku - wyszeptała. Zmarszczyłem
brwi. "Mój dar zapewnia mi bezpieczeństwo, bez względu na to, jak bardzo nie lubię z niego
korzystać. Zrozumiałem, o co jej chodzi. " Nigdy bym cię nie skrzywdził - warknąłem. "Wiem
- powiedziała, a jej wyraz twarzy złagodniał, co tylko zwiększyło moje zakłopotanie. "Ale tak
jak w Dothik, co się stanie, jeśli nadejdzie czas, gdy będziemy chcieli różnych rzeczy? Co się
stanie, jeśli nadejdzie czas, kiedy będę musiała sama podejmować decyzje? Muszę myśleć o
mojej rodzinie. Nie mogę być kontrolowana. Zwłaszcza przez ciebie". "Więc będziesz
kontrolować innych?" warknęłam. Serce mi waliło i poczułem, jak mocniej przyciska dłoń do
wściekłego łomotu, jakby próbowała go uspokoić. "Staram się być realistką, Davik -
wyszeptała. "Oboje wiemy, że to tymczasowe. Mały kawałek czasu, zanim wszystko inne
powróci. Przekląłem nisko pod nosem. "Mogę cię ochronić - szepnąłem, a słowa zabrzmiały
dziwnie nawet dla mnie. Uśmiechnęła się, ale smutno i ten wyraz twarzy mnie rozdarł.
Zdałem sobie sprawę, że wierzyła, że nie mogę. "Nie możemy się tym po prostu cieszyć? -
zapytała łagodnie. "Nie możemy się tym cieszyć, póki to trwa?". W jej oczach nie było
alternatywy. I zdałem sobie sprawę, że nie mogę jej jej dać bez ujawnienia naszych planów,
bez ujawnienia, że nigdy nie zamierzaliśmy poddać się żądaniom Ghertun, w które wierzyła.
Bez ujawnienia, że ją oszukiwałem, że wiedziałem, gdzie leży kamień serca, że Lokkaru
powiedział mi o jego lokalizacji dawno temu. Daj mu czas- odezwał się głos. Nie brzmiał jak
mój własny. Był zbyt spokojny, zbyt racjonalny. Daj jej czas, a może wkrótce ci zaufa. Może
wkrótce zrozumie, że możesz ją ochronić, że nie ma się czego ob awiać... - Proszę -
wyszeptała, pochylając się do przodu, by musnąć wargami moje. Poczułem, że jej ulegam.
Wypuszczając oddech, odwzajemniłem jej pocałunek, obejmując tył jej szyi i przyciskając ją
do siebie. "Pod jednym warunkiem - wyszeptałem. Odsunęła się, patrząc na mnie ostrożnie.
"Jaki? "Powiedz mi, jakie wspomnienie ci się przyśniło. Jej rozchylone usta zamknęły się.
"Pod jednym warunkiem - odparła. Moje brwi uniosły się. Przełknęła, jej oczy migotały tam i
z powrotem między moimi. "Opowiesz mi o swojej siostrze.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY To był hazard. Duża część mnie myślała, że mnie
zamknie, że będzie zły, bo wiedziałam, że to musi być bolesny temat. Ale wyraz jego twarzy
był świadomy. Jakby się tego spodziewał. Jego oczy przeleciały przez moje ramię,
spoglądając w stronę cienia. Jakby myślał, że rozmowa o Devinie ją przywoła. Jakby tego
chciał . "Nie mogę obiecać, ale spróbuję - powiedział w końcu. Odetchnęłam lekko. Nie
zdawałam sobie sprawy, jak bardzo chciałam, żeby mi o niej opowiedział, dopóki nie
poczułam, jak moje serce bije z niecierpliwości. Chciałam usłyszeć o jego siostrze z jego
własnych ust, a nie ze skradzionych wspomnień. "Ostatniej nocy - zaczęłam, wiedząc, że
powiedziałabym mu bez względu na to, czy się zgodzi, czy nie - śniłam o tym, jak ty i twoja
siostra - i twoja horda - byliście gdzieś z tymi pięknymi wodospadami głęboko w dolinie.
Jego podbródek znów opadł. " Trikki. Południowe krainy. "Byliście starsi. Oboje byliście
porównywani do pierwszego wspomnienia, jakie miałem o ungirze. Wkrótce mieliście
opuścić... Trikki , jak sądzę. Powiedziałeś, że musisz pomóc matce spakować skrzynie. O tym
właśnie rozmawialiście z siostrą. Powiedziała, że jest zmęczona ciągłym podróżowaniem, że
chce wyjść za mąż i osiedlić się w jakiejś placówce, a może w Dothik. Powiedziała, że uważa
mężczyznę o imieniu Jarun za przystojnego i że może za niego wyjdzie. Davik zesztywniał
pode mną, jego ciało napięło się. Był opiekuńczy wobec swojej siostry, prawda? Czy to był
powód jego nagłego niepokoju? "Powiedziała, że ma nadzieję, że nie będzie chciał zostać
darukkarem , bo ona nie chce dłużej żyć wśród hord - powiedziałam cicho, patrząc na niego i
pochylając się, by dotknąć jego pokrytego bliznami policzka, próbując go pocieszyć. Wciąż
siedział sztywno pode mną. "Chociaż ty chciałeś. Nigdy nie chciałeś opuścić dzikich ziem.
Mimo to powiedziałeś, że pójdziesz za nią, dokądkolwiek zechce, ale błagałeś, by osiedliła się
w jakiejś placówce, a nie w Dothik. Na samą myśl o tym ścisnęło mnie w gardle. Poświęciłby
swoje pragnienia dla szczęścia siostry. Czy to nie mówiło o nim jako o mężczyźnie? Tego,
który miał wielkie ambicje zostania darukkarem, tak jak jego ojciec? A teraz... był
Vorakkarem. Prowadził własną hordę przez dzikie ziemie Dakkaru. "Pamiętam tamtą noc -
powiedział szorstko. "Jedną z ostatnich nocy, zanim wszystko poszło źle. W moim brzuchu
pojawiło się przerażenie. Devina powiedziała, że chce, abym zobaczył to konkretne
wspomnienie. Czy to dlatego? "Ona... urwałem, chcąc mu powiedzieć, co się stało po tym, jak
zniknęli ze wspomnienia, tylko po to, by Devina zajęła ich miejsce. Inna Devina. Starsza, z
krwią spływającą z brzucha i ust. Byłem jednak tchórzem i zamiast tego powiedziałem: -
Powiedziała, że chce, abyś znalazł dobrą kobietę, która będzie cię pilnować, gdy jej
zabraknie. Jego szczęka wygięła się i zacisnęła. Zmarszczył brwi i nawet ja mogłam dostrzec
w jego oczach ból wywołany moimi słowami. Ale potem mój oddech się zatrzymał, gdy
zauważyłam coś jeszcze w jego spojrzeniu...tęsknotę. Wstrząsnęła mną świadomość, że
pragnął kobiety. Żony. Dlaczego więc jeszcze jej sobie nie wziął? Chociaż ta myśl wywołała
zaskakujące skwierczenie zazdrości w moim brzuchu - chociaż nie miałam prawa tego czuć -
wiedziałam, że każda kobieta byłaby szczęśliwa, mając go, pomimo jego temperamentu.
Lokkaru miał rację... był najlepszym z nich. Inni po prostu nie potrafili tego dostrzec.
"Dlaczego... dlaczego jeszcze nie wziąłeś żony, Davik? Szepnęłam do niego, jego policzek
był chłodny pod moją dłonią. "Chciała, żebyś ją miał. Kogoś, kto by się o ciebie troszczył".
Tak jak ja, pomyślałam, uświadamiając sobie, że w mojej piersi pojawił się bąbel smutku.
Czy to właśnie miała na myśli Devina, kiedy błagała mnie o pomoc? Powiedziała, że chce,
żeby ją wypuścił, bo chce się uwolnić. Ale jak? Nie mogłam napotkać jego oczu, ale
wiedziałam, że patrzy na mnie uważnie. "Inni Vorakkarzy... nie biorą sobie żon? Czy to nie
twój obowiązek? "Lysi- mruknął, a ja westchnęłam, gdy poczułam jego dłoń na moich
włosach, gdy przejechał po nich długimi, miarowymi palcami. "Ale już dawno temu
zdecydowałem, że tego nie zrobię. Dodał cicho: - Że nie mogę. "Dlaczego?" Zebrałam się na
odwagę, by spojrzeć mu w oczy. Podejrzewałam, że wśród jego hordy jest wiele kobiet -
pięknych, silnych i odważnych Dakkari - które z radością zajęłyby to stanowisko. Jego
nozdrza rozszerzyły się. Tęsknota w jego oczach nigdy nie zniknęła, a im dłużej na mnie
patrzył, tym mocniej łomotało mi serce. "Z wielu powodów - powiedział. "Powodów, o
których nie będziemy dziś rozmawiać. Powodów, które trudno wyjaśnić. W porządku,
pomyślałam, ale nie mogłam powstrzymać rozczarowania. "Może powinieneś ponownie
rozważyć te powody - powiedziałem. W końcu Devina tego chciała, prawda? A ja starałem
się jej pomóc, choć słowa cisnęły mi się na język jak ostrza. "Czy to koniec wspomnień? -
zapytał, kierując temat z powrotem na właściwe tory. Oczywiście było tego więcej. To, co
wydarzyło się później. Ale wiedziałam, że będzie zły i zdenerwowany, jeśli mu powiem.
Może nawet zaniepokojony. Jego zmarła siostra bliźniaczka , dwie połówki tej samej całości,
przyszła do mnie we śnie - tak jak Lokkaru doświadczyła tego z ojcem, a może nawet z
matką, choć nie mogła sobie przypomnieć. Jak mogłam mu powiedzieć, czego
doświadczyłam, skoro sama jeszcze tego nie rozumiałam? Czując, jak gula więźnie mi w
gardle, powiedziałam: "Tak". Spojrzał na mnie uważnie. "Dlaczego tak bardzo cię to
zdenerwowało? To wspomnienie? Kiedy się obudziłaś, obawiałem się, że widziałaś... - urwał.
"Nie wiem - potknęłam się. "Po prostu... czasami czuję emocje ze wspomnień. To
wspomnienie... było smutne. Przynajmniej tę prawdę mogłam mu powiedzieć. "Pamiętam, że
w tym konkretnym wspomnieniu byłam zirytowana. Nie smutny. "Z powodu Jevy?
zapytałam, próbując rozładować atmosferę. Samicy, którą najwyraźniej "tupał w lesie". O
której wiedziała nawet jego matka. Na jego twarzy pojawił się grymas. Uśmiechnęłam się
lekko, zanim poczułam, że to się wyrównuje. "I..." Oblizałam wargi, kręcąc głową. "Nie
rozumiem tego. Ta część mojego daru jest taka nowa. Długi oddech wydostał się z jego
nozdrzy, a jego podbródek znów się pochylił. Czułam się okropnie okłamując go, ukrywając
przed nim prawdę. Ale dopóki nie uporam się z tym nowym przejawem mojego daru,
chciałam zachować to dla siebie, a przynajmniej uświadomić mu, że jego siostra wciąż... żyje
duchem. I wciąż żyje. "Opowiesz mi o niej teraz?" - zaczęłam. "Nie tutaj - powiedział. Jego
oczy znów prześlizgnęły się po moim ramieniu, a ja skinęłam głową, gładząc kciukiem jego
policzek po raz ostatni, zanim wstałam z jego kolan. "Nie zapytasz mnie dlaczego? - zapytał,
wpatrując się we mnie, a jego ogon zawinął się wokół mojej kostki, aby utrzymać mnie
stabilnie. Już wiedziałam dlaczego, ale powiedziałam mu: "Twoje powody są twoje. W końcu
to twoja historia. I jej." Powoli puścił mój ogon i wstał. Ubraliśmy się szybko, naciągając na
siebie płaszcze i futra w milczeniu, choć on obserwował mnie przez cały czas. Jego spojrzenie
sprawiało, że czułam się niepewnie i dziwnie... ale też chroniona. Zdałam sobie sprawę, że
czułam się przy nim chroniona i ta świadomość sprawiła, że zamarłam, gdy mocniej
zawiązałam sznurowadła. Zdałam sobie sprawę, że ostatni raz czułam strach o swoje życie,
strach, który odczuwałam niemal każdego dnia pod Martwą Górą, kiedy jrikkia zaatakowała
nas w lesie. "Co się stało, leikavi? - mruknął, podchodząc do mnie po schowaniu sztyletów do
kabury w kształcie litery X na piersi - sztyletów, bez których rzadko go widywałam. "Nic się
nie stało - powiedziałam. Przesunęłam się na nogach, wyciągając szyję, by spojrzeć mu w
oczy. Davik był taki wysoki i szeroki. Zauważyłam, że darukkarzy nie dorównywali mu siłą,
tak jakby Vorakkar musiał być silniejszy od nich wszystkich. Moim pierwszym odruchem
było ukrycie przed nim swoich myśli. Potem zdałam sobie sprawę, że chcę , by o tym
wiedział. "Sprawiasz, że czuję się bezpieczna - powiedziałam cicho. "To wszystko. Właśnie
to sobie uświadomiłam. Z jego gardła wydobył się chrapliwy dźwięk. Jego dłoń wślizgnęła
się w moje włosy, a mrowienie pojawiło się na mojej skórze głowy i powędrowało w dół
kręgosłupa, przyjemne i ciepłe uczucie. "To miłe uczucie - szepnęłam, gdy zbliżył się do
mnie. Potem mnie pocałował... ale to było coś innego niż nasze wcześniejsze pocałunki. Ten
pocałunek był nieokiełznany i surowy, graniczący z desperacją i udręką. Zanim się
zorientowałam, łzy napłynęły mi do oczu i chwyciłam się jego ramion, obawiając się, że jeśli
nie użyję ich, by się zakotwiczyć, to w jednej chwili całkowicie odpłynę i zniknę. Pochłaniał
mnie. Ale miałam dziwne wrażenie, że ja również go pochłaniałam, przyjmując go do
swojego ciała w zupełnie nowy sposób, który nie miał nic wspólnego z seksem. Jego zapach
był ciepły, mocny i piżmowy i sprawiał, że kręciło mi się w głowie, gdy całowaliśmy się
jeszcze mocniej. Jego ciało było grube i solidne, przywiązując mnie do tego miejsca, do tej
chwili. I nie przestraszyło mnie to - intensywność tego pocałunku - ponieważ tak jak mu się
przyznałam... sprawił, że poczułam się bezpiecznie. To było... wyzwalające. W jednej chwili
mój umysł powrócił do Deviny. Jej smutne oczy, gdy błagała mnie, bym mu pomógł, by ona
mogła się uwolnić, by oboje mogli. Przerwałam pocałunek, łapiąc nierówny oddech, gdy jego
usta dotknęły mojego policzka i szczęki. Pochylił się nisko, ciągnąc te gorące usta w dół do
szyi, gdzie kąsał, lizał i znaczył. Jego język łagodził ukąszenia, a ja drżałam, choć między
nami szybko narastał żar. "Nie rozpraszaj mnie - szepnęłam, odsuwając się na chwiejnych
nogach i obdarzając go równie chwiejnym uśmiechem. "Zmieniłem zdanie - szepnął do mnie,
jego palce poluzowały krawat na moim futrze. "Zamiast tego tej nocy chodźmy do naszego
łóżka. Nasze łóżko. Jak dobrze brzmiały te słowa... jakbym coś posiadała . Jakbym posiadała
coś z nim. Jakbym w ogóle miała prawo być w tym łóżku. "Nie - powiedziałam, odsuwając
się od tych niebezpiecznych, niebezpiecznych rąk. "Chodźmy, zanim zmienisz moje zdanie,
królu hordy. Wydał z siebie głęboki chichot, choć brzmiał na nieco nadwyrężony. Wypuścił
mały oddech, a dźwięk ten napełnił mnie ulgą. Przynajmniej wiedziałam, że te emocje nie
były jednostronne. Przynajmniej wiedziałam, że był tak samo dotknięty tym pocałunkiem jak
ja. Wyszliśmy z voliki i byłam zaskoczona, kiedy Davik poprowadził nas w stronę zagrody z
pirokami . Mistrz piroków , mrikro , jak go nazywano w Dakkari, był nieobecny, poszedł na
noc do własnego łóżka. Davik wydał z siebie przenikliwy, ostry gwizd przy ogrodzeniu i
usłyszałem ruch cienistych postaci w ciemności. Odgłos szponiastych pazurów biegnących po
ziemi, a potem jego piroki stanęła przed nami, rzucając długą szyją, gdy zobaczyła swojego
pana. "Ma na imię Nillima-powiedział cicho. Obozowisko za nami było ciemne i ciche, choć
widziałem dym unoszący się z niektórych voliki, a niektóre wciąż żarzyły się ciepłem
płonących w nich ognisk. "Jest jedną z moich najstarszych przyjaciółek. Uśmiechnęłam się,
wiedząc, że to, co mi powiedział, było darem, ofiarą. Mistrzowie byli niemal tak skryci, jeśli
chodzi o imiona swoich pirokinezów , jak oni sami wśród Dakkari, a przynajmniej Lokkaru
wspomniał mi o tym kilka dni temu, gdy przechodziliśmy obok zagrody i obserwowaliśmy
pirokiny przez kilka godzin. Lokkaru lubił je oglądać. "Nillima - szepnęłam. Brzmiało
znajomo. "Wydaje mi się, że wypowiedziałeś jej imię, kiedy przyszła jrikkia . Pamiętam je.
Po tym, jak Davik wyprowadził ją z zagrody, wyciągnęłam rękę, by dotknąć szyi piroki .
Wydała jednak ostry dźwięk i odsunęła się od mojego dotyku, wypuszczając z nozdrzy kłąb
powietrza przypominający dym. Potrząsnąłem głową. "Widzę, że wciąż mnie nienawidzi.
"Zawsze była zazdrosna - powiedział Davik. "Jest samolubną, zaborczą istotą. Jego ręce
powędrowały do mojej talii, a on podniósł mnie na plecy Nillimy, po czym wspiął się za mną.
Pozycja była tak znajoma, że przysięgam, iż poczułam, jak moje wewnętrzne uda protestują,
przypominając sobie pieczenie pirogi spowodowane zbyt długą jazdą na plecach Nillimy,
przez całą drogę z Dothik do hordy Rath Drokka. "Powinnaś się przyzwyczaić do jazdy na
pirokach, leikavi- szepnął mi cicho do ucha. "Choć obiecuję, że daleko nie zajedziemy. Jego
słowa sprawiły, że się zatrzymałam. Dlaczego miałabym przyzwyczajać się do jazdy na
pirogi? W końcu nie zostanę tu zbyt długo. Chyba że... Nie, pomyślałam, stanowczo
powstrzymując swój umysł od udania się w to pełne nadziei miejsce. Ponieważ to nigdy nie
mogłoby się wydarzyć, nigdy by się nie wydarzyło. "Dlaczego ją wybrałeś?" zapytałem,
próbując odwrócić swoją uwagę od niebezpiecznych myśli. "To raczej ona wybrała mnie -
mruknął, prowadząc Nillimę cicho przez wejście blisko ogrodzenia, oddzielone od frontu.
Zdałem sobie sprawę, że było to łatwe wyjście dla darukkarów lub łowców, aby nie musieli
prowadzić swoich pirokinez przez hordę. "Co masz na myśli?" "Po tym, jak zostałem
mianowany na stanowisko Vorakkara, po tym, jak przeszedłem ostateczną Próbę - zaczął -
oczekiwano ode mnie, że wybiorę moje piroki z... kolekcji Dothikkara . Wypowiedział to
słowo, jakby było niesmaczne. "Ale nie wybrałem - mruknął, gdy opuściliśmy obozowisko i
powitały nas dzikie ziemie wschodu. Nie było to tak piękne miejsce, jak to, które widziałam
w jego wspomnieniach - Trikki, miejsce, które rozpaczliwie miałam nadzieję zobaczyć
pewnego dnia, choć wiedziałam, że tego nie zrobię, z jego bujnymi, tętniącymi życiem
dolinami i srebrzystymi wodospadami - ale wschodnie ziemie miały swoje własne, ciche
piękno. "To był mój pierwszy cykl księżycowy jako Vorakkar. Poprowadziłem swoją hordę -
wówczas małą i nową - na północ i pewnej nocy wyruszyłem na dzikie ziemie. Nie myślałem,
dokąd pójść, ale po prostu szedłem". Wędrowałem, pomyślałem. Lokkaru mówił, że Davik
często wędrował nocą. "Natknąłem się na lodowy las. Była wtedy zimna pora roku. Pierwsze
przymrozki już dawno opadły. Tej cichej nocy usłyszałem dźwięk z wnętrza lodowego lasu.
Smutny dźwięk. Wołanie." Davik sięgnął do przodu, by pogłaskać Nillimę po szyi, a ona
wtuliła się w jego dotyk. "Znalazłem ją w środku. Wciąż młodą. Była ranna. Jej matka i
rodzeństwo porzucili ją z tego powodu. Coś szarpnęło moją klatką piersiową, głęboko i
boleśnie. Mój dotyk osiadł na jego nadgarstku, na złotych kajdanach, które go tam oplatały,
gorących w dotyku. "Sprowadziłem ją z powrotem do hordy, choć walczyła ze mną przez całą
drogę. To jeszcze bardziej pogorszyło jej stan. Ale jakoś udało mi się ją odzyskać. Przez
następne dni czuwałam nad nią. Nie była... łatwa. Mam po niej kilkanaście blizn. "Pokażesz
mi, które? zapytałam, zanim zdążyłam się zastanowić. "Później - obiecał, skubiąc moje ucho.
Zadrżałam, a jego ramię zacisnęło się wokół mnie. "Ale ty ją uzdrowiłeś - powiedziałam,
chcąc, by kontynuował swoją opowieść. "W końcu. "Lysi- wyszeptał. "Od tego momentu była
ze mną związana. Dakkari mieli specjalną więź ze swoimi pirokinami, której nie sądziłem, by
ludzie, Killup, Nrunteng czy Ghertun mogli zrozumieć. Zamilkłem, wsłuchując się w odgłos
pazurów Nillimy wbijających się w ziemię, gdy pędziła naprzód. Zaskakująco kojący dźwięk,
który często słyszałem podczas naszej podróży z Dothik. "Jesteś... Przechyliłam głowę, by na
niego spojrzeć, gdy bryza uniosła kosmyk moich włosów i musnęła go po policzku. "Jesteś
bardzo opiekuńczy. To leży w twojej naturze. W jego oczach pojawiło się niedowierzanie i
parsknął. "Jak ty to sobie wyobrażasz?" Nie wierzył mi. To było oczywiste. "Lokkaru
powiedział mi o dziecku Killup, które znalazłeś - powiedziałam cicho. "Przygarniasz małe,
bezbronne stworzenia, które znajdujesz. Dajesz im dom, stabilność. Sprawiasz, że czują się...
bezpiecznie. Uspokoił się, gdy zdał sobie sprawę z tego, co mówię. "Zaliczasz siebie do tych
małych, bezbronnych stworzeń? Odetchnęłam. "Próbuję tylko powiedzieć, że nazwałeś siebie
potworem. A ja wcale go nie widzę. Nie wiem, dlaczego ty tego nie widzisz. Jesteś jego
przeciwieństwem. Masz w zwyczaju pomagać innym, nawet jeśli nie musisz tego robić".
"Jestem pewien, że niewielu podziela twój pogląd, leikavi. Lokkaru zgodził się. "Gdybyś
wiedział, co zrobiłem, do czego jestem zdolny... - urwał, a jego słowa były ostrzeżeniem. "Ty
też myślałbyś inaczej. "Więc pozwól mi to osądzić - powiedziałam. "Powiedz mi najgorszą
rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłeś i pozwól mi samemu zdecydować. Odetchnął z ulgą. Potem,
tonem, którego nie mogłam rozpoznać, mruknął: - Czasami zastanawiam się, co się stało z
tym przerażonym małym stworzeniem, na które natknąłem się w Dothik. Drgnęły mi wargi,
choć nie poczułam rozbawienia w jego słowach. "Może zdała sobie sprawę, że nie ma się
czego bać. "Być może jest. Między nami zapadła długa cisza. Jedynym dźwiękiem był stukot
szponiastych kopyt Nillimy, które wbijały się w ziemię, gdy szła. Nie wiem dlaczego, ale
poczułam się zraniona, rozczarowana, choć wydawało mi się, że nie mam do tego prawa. Nie
byłam właścicielką jego historii, jego wspomnień. Chciałam , żeby mi się zwierzył, żeby mi
je powierzył... ale jego milczenie było wystarczającą odpowiedzią. "Davik. Jego słowa były
szorstkie i napięte. "Staram się, leikavi. Naprawdę się staram. Po prostu... nie potrafię
wydusić z siebie słów. Nigdy o tym nie mówiłem. Jest wiele rzeczy, o których nigdy nie
mówiłem. Moje ramiona opadły. "W porządku - wyszeptałam. "Nie musisz. Podniósł mnie,
przez co aż sapnęłam, obracając mnie na plecy Nillimy tak, że stałam twarzą do niego, gdy ją
zatrzymywał. Spojrzałam na niego zaskoczona, a moje ręce spoczęły na jego klatce
piersiowej, by utrzymać równowagę. Jego ramiona zacisnęły się, jakbym chciała się wyrwać.
"Davik? " Chcę ci o niej opowiedzieć, leikavi- wyszeptał, przysuwając swoje czoło do
mojego. "O tym, co stało się z nią i moją rodziną. "Ale potrzebujesz więcej czasu -
domyśliłam się cicho, słysząc w jego głosie niewypowiedziane słowa. "Lysi. Pewnego dnia
wszystko ci opowiem - obiecał. Uśmiechnęłam się smutno, bo wiedziałam, że ten dzień nigdy
nie nadejdzie. "Rozumiem. Kiedy się odsunął i spojrzał na mnie, jego wyraz twarzy był
napięty. Jego oczy migotały, jakby próbował coś zdecydować, a usta miał zaciśnięte. Jego
wydech był ostry, a potem powiedział: "Ale ja... opowiem ci o tym, co stało się później. Po
śmierci mojej siostry i rodziców. Opowiem ci moją historię w odwrotnej kolejności. I jest to
coś, co powinienem był ci powiedzieć, zanim jeszcze cię dotknąłem. Moje brwi się ściągnęły.
Jego głos był ponury... jakby to, co miał mi powiedzieć, było kolejną z tych rzeczy, o których
nigdy nie mówił. "Seks jest... seks może być dla mnie trudny - mruknął. Zesztywniałam,
rozchylając wargi, niepewna, do czego zmierza... cały czas pamiętając tę noc, kiedy po raz
pierwszy zabrał mnie do swojego łóżka. Coś było w tym dziwnego i to nie tylko dlatego, że
na początku był zbyt szorstki. Powtarzał, że chce być dla mnie odpowiedni - jakby był już
zepsuty. "Po śmierci mojej rodziny byłem sam - powiedział szorstkim głosem. "Byłem sam w
Dothik z niewielką ilością złota. Hordy... nie mamy pojęcia zapłaty, nie tak jak w stolicy.
Pracujemy razem, by przeżyć. Wymieniamy się towarami, nie złotem. Ale w Dothik złoto to
życie i bez niego jesteś tak samo martwy". Siedziałam nieruchomo, moje dłonie wciąż
przylegały do jego klatki piersiowej, więc czułam, jak szybko bije jego serce pod moimi
dłońmi. "Była kobieta, która zabrała mnie z ulicy - wyszeptał. "Miała na imię Mala. Czułem
niepokój w jelitach, bo wiedziałem. Wiedziałem, dokąd prowadzi ta historia i nie byłem do
końca pewien, czy jestem na to gotowy. Ale musiałam to usłyszeć, bo to była historia Davika.
Chciałam poznać każdą jego część, każde szczęśliwe wspomnienie i każdy mroczny zakątek.
"Trzymała mnie i karmiła. Prawdę mówiąc, niewiele pamiętam z tamtego czasu. Wciąż byłam
pogrążona w żalu. Świat nie wydawał się realny bez mojej rodziny. Nic nie było prawdziwe.
Jedyne emocje, jakie odczuwałem, to wściekłość i rozpacz. A Mala... żywiła się tymi
emocjami. Żywiła się mną". "Ona... wyszeptałam, przełykając. "Zgwałciła cię? Davik
wzdrygnął się, jego ręce zacisnęły się wokół mnie. Zamilkł, a ja siedziałam przed nim
zamrożona. Świat zaczął szumieć mi w uszach, a krew pod skórą niespokojnie szumiała.
"Lysi- wyszeptał, a ja wiedziałam, jak trudno było mu wypowiedzieć to słowo. "Ale wtedy
chyba nie zdawałem sobie z tego sprawy. W moich oczach wymieniałem seks na jedzenie. Na
schronienie. W ten sposób czułam się bardziej jak dziwka. Ale Mala... lubiła być rżnięta w
określony sposób". Serce waliło mi w skroni. Chcę być dla ciebie odpowiedni, leikavi-
powiedział, będąc głęboko w moim ciele. Przypomniałam sobie, jak myślałam, że używał
swojej siły przeciwko mnie, a nie dla mnie... podczas naszego pierwszego seksu. Jego oddech
był nierówny, a wydechy wypełniały przestrzeń między nami. "Ona... wyszkoliła mnie,
żebym pieprzył ją ostro, żebym ją ranił. Lubiła to. Pragnęła tego. Wkrótce to było wszystko,
co i ja wiedziałem". O bogowie. "Chociaż minęło wiele lat, odkąd ostatni raz mnie dotknęła...
czasami wciąż wracam do tego, co było z nią. Byłem tak przyzwyczajony do wpierdalania w
nią mojej wściekłości, żalu i strachu, że trudno jest oddzielić te emocje od seksu. "Davik -
odetchnęłam ze ściągniętymi brwiami i ściśniętym gardłem. "Zrobiłem to z tobą - przyznał.
"Czułaś to. Czułem strach przy tobie i wróciłem do tego miejsca. Nienawidzę tego.
Nienawidzę tego, że cię skrzywdziłem. "Dlaczego się mnie bałeś?" wyszeptałam. Jego
szczęka była zaciśnięta i napięta. Powoli podniósł rękę, by musnąć mój policzek i przygładzić
włosy. "Nie wiesz dlaczego, leikavi? - zapytał cicho. Emocją, która się we mnie pojawiła,
była rozpacz. Ponieważ nigdy nie mogłam mieć go dla siebie. Kiedy opuściłam Martwą Górę,
nigdy nie spodziewałam się spotkać mężczyzny takiego jak...on. Nigdy nie spodziewałam się,
że uczucia, które podsycał, ożyją jak ogień, liżąc mnie, pochłaniając i paląc. Czułam do niego
wściekłość. Za to, czego doświadczył, gdy był najbardziej bezbronny. Trząsłem się z tego.
Nienawidziłam kobiety, która go wykorzystała. "Nie mogę ci obiecać, że będę z tobą szczera .
Nie zawsze, leikavi- mruknął. "Ale zawsze będę się starał. Chociaż zrozumiem, jeśli tego nie
chcesz. Jeśli już mnie nie chcesz, bo..." Pochyliłam się i pocałowałam go, by uciąć jego
słowa, czując, jak do oczu napływają mi łzy. Jak mógł w ogóle pomyśleć coś takiego? Davik
zawahał się tylko na chwilę, a potem jego usta zetknęły się z moimi, przyciągając mnie
mocniej do siebie. Wtulona w jego wargi, mruknęłam: "Bądź pewien, że zawsze będę cię
pragnęła, Davik". Te czerwone oczy wbiły się we mnie, gdy odwróciłam się, by na niego
spojrzeć. Jego ręka zanurzyła się w moich włosach, chwytając je w dłoń i delikatnie szarpiąc,
aż odsłonił moją szyję. Moje usta rozchyliły się, gdy jego zęby ugryzły mnie w gardło.
Spojrzałam w nocne niebo, gdy mnie naznaczył - jakby tego potrzebował po tym, co właśnie
się między nami wydarzyło - wdychając jego ciepły zapach, który sprawił, że zakręciło mi się
w głowie. Zza ciemnej masy chmur wyjrzał księżyc, pełny i jasny, a moje usta się rozrzedziły.
Każdej nocy coraz większa jego część znikała, stapiając się w pojedynczy srebrny pasek.
Potem czarny księżyc pokrył Dakkar. Czarny księżyc pokryje Martwą Górę. Zastanawiałem
się, czy w ogóle mam tyle czasu, ile mi wyznaczono. Zastanawiałem się, czy trucizna już
mnie wtedy pochłonie. Nawet jeśli Davik sprawiał, że czułam się bezpieczna, nie był w stanie
ochronić mnie przed trucizną, która spowalniała krew w moich żyłach, zagęszczając ją do
postaci kamienia. Uratowałaby mnie tylko kolejna dawka, którą przyjmowałam co dwa
tygodnie pod Martwą Górą. Dawka, którą przyjmowali wszyscy niewolnicy Ghertun, by nie
kusiło nas do ucieczki. Ucieczka byłaby łatwa. Z Martwej Góry prowadziło wiele
niestrzeżonych ścieżek. Ale Ghertun wiedzieli, że mogą nas kontrolować, grożąc śmiercią.
Truciznę pozyskiwano z rośliny, która rosła tylko w ciemnej, kwaśnej glebie, głęboko w
górach. Śmierć była bolesna. Powolna i bolesna. W końcu już raz byłem tego bliski. Davik
zesztywniał, a jego ramię zacisnęło się wokół mnie tak mocno, że niemal odebrało mi oddech.
Przez chwilę obawiałam się, że powiedziałam coś na głos, coś, czego nie chciałam, żeby
usłyszał. Kiedy na niego spojrzałam, jego głowa uniosła się znad mojej szyi, a jego uwaga
była skierowana do przodu, spoglądał w ciemność, w stronę grupy skalnych filarów, które
wznosiły się wysoko na wschodnich ziemiach. Przepłynął przeze mnie niepokój - myślałam,
że widzi innego cienistego ducha, być może swojego bliźniaka - ale kiedy spojrzałam w
tamtym kierunku, również zamarłam. "Nie- odetchnęłam. Coś odbiło się w świetle księżyca.
Niesamowite, czujne czarne oczy spotkały nasze spojrzenia, niewzruszone. W sumie pięć par
oczu, które były niczym więcej niż pionowymi szczelinami. Ich zęby były ostre jak brzytwy i
żółte, poplamione od korzeni, którymi tak lubiły się zajadać. Ich nogi, mocno zgięte w
stawach kolanowych, jak u piroków, poruszały się, gdy nas tropiły i przysięgam, że słyszałem
skrzypienie ich kości w ciszy. Stado Ghertun obserwowało nas z ukrycia. Żółć podskoczyła
mi w gardle, a znajomy, gorzki strach powrócił w pośpiechu, jakby nigdy mnie nie opuścił.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY - Pozwól mi z nimi porozmawiać - powiedziała

Vienne, jej głos był miękki i drżący. "Proszę! Właśnie wróciliśmy do obozowiska. Kiedy to
zrobiliśmy, wydałem głośny i odbijający się echem okrzyk wojenny do moich darukkarów i
w jednej chwili wybiegli ze swoich volikis, dziesiątki i dziesiątki w pośpiechu. "Nik-
warknąłem na nią. Gdyby nie była ze mną, ruszyłbym na Ghertunów, gdy tylko dostrzegłem
ich szpiegujących w ciemności. Jak długo nas obserwowali? Obserwowali ją? "Nigdy.
"Davik, nie rozumiesz - powiedziała. "Proszę! Muszę... "Nik, nie rozumiem i nigdy nie
zrozumiem - powiedziałem, popychając ją w ramiona strażnika. Powiedziałem do niego w
dakkari: - Nie spuszczaj jej z oczu. Zabierz ją do mojej voliki i zostań z nią, dopóki nie wrócę.
Znajdź innego strażnika, który będzie czuwał na zewnątrz. "Lysi, Vorakkar- odpowiedział
strażnik Urik. Spojrzenie Vienne rozbłysło niedowierzaniem, mieszając się ze strachem i
paniką. Najwyraźniej bała się Ghertunów - strach sprawił, że chciałem ich zabić, by już nigdy
nie czuła tego rodzaju lęku - a jednak błagała mnie, bym się z nimi zobaczył? Porozmawiać z
nimi? W jakim celu? Nie teraz, pomyślałem, patrząc, jak Urik zaczyna ją odciągać, choć
szamotała się w jego uścisku. Była tam grupa zwiadowcza Ghertunów, którą musieliśmy
wytropić i wyeliminować. Gniewem leikavi zajmę się później. Teraz horda była w
niebezpieczeństwie. Mimo to obserwowałem ją, dopóki nie zniknęła w morzu darukkarów
pędzących do swoich pirokinetów, pamiętając, jak drżała z ledwo powstrzymywanej
wściekłości, gdy opowiadałem jej o Mali. Jeden z moich najmroczniejszych sekretów, teraz
obnażony przed nią na zawsze. Hedna mnie znalazła. "O co chodzi? Wciąż przypinał miecz
do pasa na biodrach. Potrząsnęłam głową, wymazując wszystkie wspomnienia o Mali. Byłem
teraz Vorakkarem , a nie młodym mężczyzną przerażonym i samotnym w Dothik. To była
moja przeszłość. Pocieszałem się świadomością, że odeszła na zawsze. "Ghertun -
poinformowałem Hednę. Ghertun, która ją widziała. Ghertun, który wiedział, że ona tu jest,
wśród mojej hordy- poprawiłem cicho. Trzeba było ich wyeliminować, bez względu na
wszystko. Zacisnął usta. "Na co czekamy? "JEDEN ŻYJE - zameldował mi darukkar ,
przyglądając mi się, bo ociekałem zieloną krwią, która rozbryzgnęła się na mojej piersi i
policzku, gdy ściąłem głowę jednemu z Ghertunów. Chrząknąłem, krzywiąc się, ledwie
zdolny do mówienia. Za każdym razem, gdy zabijałem, milkłem. Jakbym wiedział, że tylko
powiększam cienie, które zobaczę. Moja własna mała armia umarłych. "Twoje rozkazy,
Vorakkar? Nie odpowiedziałem. Zamiast tego przeszedłem nad kolejnym martwym
Ghertunem i podszedłem do małej grupki darukkarów , która zebrała się w pobliżu. Pośrodku
nich, otoczony ostrzami mieczy i leżący na ziemi, znajdował się ostatni ze zwiadowców.
Oddychający Ghertun z zieloną krwią cieknącą z kącika ust. Moje darukkary opadły, gdy się
zbliżyłem. "Rothi kiv- warknąłem na nich. Zostaw nas. Chciałem porozmawiać z tym
Ghertunem sam na sam. Jeśli moi darukkarze byli zaskoczeni, to nie okazywali tego. Na
peryferiach dostrzegłem jednak Hednę. "Ty też, pujerak- powiedziałem, nie spuszczając
wzroku z pionowych szparek oczu Ghertuna. Zamykały się od lewej do prawej, a nie od góry
do dołu, a półprzezroczysta powłoka zakrywała je na krótką chwilę, po czym znikała z
każdym mrugnięciem. "Możemy zabrać go z powrotem do hordy - powiedziała cicho Hedna.
"Nik. Ten Ghertun nie postawi stopy w mojej hordzie. Ten Ghertun nie zbliży się do niej.
Hedna wiedziała, że mnie nie przekona i on również się odsunął, dając mnie i Ghertunowi
prywatność. Jego oddech był nierówny, a dłoń przyciskał do rany na brzuchu, starając się
zatrzymać w niej krew. "Szpiegujesz dla Lozzy? zapytałem cicho. Te oczy zamrugały powoli,
film pojawił się, a potem zniknął. "Powiedz mi, co chcę wiedzieć, Ghertun, a może
przekonasz mnie, bym pozwolił ci wrócić do twojej góry. Z jego gardła wydobył się śmiech,
mokry i chrapliwy. "Ty?- zapytał z niedowierzaniem w głosie, nawet tak bliskim śmierci.
"Wiem, kim jesteś . Zacisnąłem szczękę. Szalony Król Hordy. "W takim razie tym bardziej
powinnam się odezwać - szepnęłam, skupiając na nim wzrok. "Nie sądzisz? Mój sztylet
błysnął w świetle księżyca, gdy czyściłam nim jego skórę, a krawędź ostrza tylko ukłuła jego
pokryte łuskami ciało. Jego oddech przyspieszył. Po raz pierwszy w jego spojrzeniu pojawił
się błysk niepewności. "Szukałeś jej? zapytałem, a mój ton stał się spokojny. "Kogo?
Przekrzywiłam lekko głowę i uśmiechnęłam się do niego. Błysk moich zębów sprawił, że
zamrugał szybciej, a jego oddech znów stał się szybki, gdy desperacko wpatrywał się w
sztylet w moich rękach. "Kobieta? - zapytał Ghertun, jego głos drżał. "Nie. Milczałam, by
wiedział, że ta odpowiedź nie wystarczy, by zaspokoić moje pragnienie. Kontynuował
szybko. "Nasz król kazał nam na nią uważać. Poszliśmy za nią do miasta, by upewnić się, że
weszła do środka. Nic więcej. "Powiedz mi, co o niej wiesz. "N-nic - wyszeptał, a z jego ust
wyciekło jeszcze więcej krwi. "Tylko tyle, że jest niewolnicą. Jego słowa ucięły się w
bolesnym skowyczeniu, gdy wbiłem spłaszczoną krawędź ostrza w sączącą się ranę na jego
brzuchu, kopiąc głębiej. "Nie powinieneś jej tak nazywać - skomentowałam. "Nie przy mnie.
Przez jego chrapliwe westchnienia widziałam, jak jego oczy migoczą na to, co usłyszał w
moim głosie. Uświadomienie sobie tego sprawiło, że szparki jego oczu rozszerzyły się.
Zamrugał, jakby zaczynał ogarniać go mrok śmierci. Jego rana była śmiertelna. Nie pożyje
zbyt długo. Zaczął się śmiać - okropne, zgęstniałe dźwięki, które sprawiały, że kark kłuł mnie
ze wstrętu. "Ona już nie żyje, królu hordy - powiedział, a jego mrugnięcia stawały się coraz
dłuższe. "Neffar? "Była martwa w chwili, gdy odeszła. Warknąłem, wbijając sztylet głęboko,
ignorując jego zdławiony okrzyk bólu. "Powiedz mi, co wiesz! "Pomóż mi - powiedział,
sięgając po miecz, który mój darukkar już mu odebrał. Był bez broni, umierał. Wiedział, że
nie ma już nic do zaoferowania. "Pomóż mi, a powiem ci, jak ją uratować". Kłamie,
pomyślałem. "Nie chcę umierać. Jeszcze nie teraz. Nie przez Dakkari - wypluł to słowo, jakby
było kwaśne na jego języku. "Więc powiedz mi to, co chcę wiedzieć - wysyczałam. "Szybko
ją to pochłonie. Znów zaczął się śmiać. "Będziesz patrzył, jak umiera. Moje nozdrza
rozszerzyły się, coś drgnęło w klatce piersiowej, coś nieznanego. Panika. Strach o kogoś
innego niż ja. Ostatni raz czułam to... kiedy patrzyłam, jak umiera moja siostra. Nik. "O czym
ty mówisz? Co ją zabierze?" warknąłem. "Powiedz mi -" Ghertun zwiotczał, a jego śmiech
zamarł w gardle, jakby ten ostatni wysiłek pozbawił go sił życiowych. Film zasłonił mu oczy,
choć powieki pozostały otwarte. Z jego ust nie popłynęła już krew. Martwy. Wiedziałem, że
nie zobaczę go w cieniu. Nie będzie mnie nawiedzał. Ale jego słowa na pewno. Będziesz
patrzył, jak umiera. Nie zadałem mu śmiertelnej rany, ale żałuję, że tego nie zrobiłem. "Spal
ich", krzyknąłem do Hedny. "Spal ich wszystkich".

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Chodząc po podłodze voliki Davika, czułem

dławiący mnie gniew. Gniew. Był gorzki w gardle, smakował żółcią i frustracją. Czułam ją
już wcześniej, na pirogi Davika, kiedy opowiadał mi o Mali i jego molestowaniu, gdy był
młodszy. Ale to było coś innego. To był gniew na niego, a nie za niego. To mogła być moja
jedyna szansa, pomyślałam ponownie, gdy moje bose stopy stąpały po pluszowych dywanach
i wykładzinach wyściełających kopułę domu. Mala nie miała nic wspólnego z tym, jak
potraktował mnie po tym, jak szpiegował Ghertun. To był Davik, Vorakkar, król hordy, który
oczekiwał, że jego rozkazy będą wykonywane. Nawet mnie nie wysłuchał. Zdecydował za
mnie, odrzucił mnie, zanim dałem mu powód, by pozwolił mi porozmawiać z Ghertunami.
Nosiłem ich znak na ciele. Nie zabiliby niepotrzebnie niewolnika... a musieli wiedzieć, kim
jestem. W jakim celu wysłał mnie Lozza. Mogli nawet mieć dawkę trucizny - zarówno moje
antidotum, by zyskać więcej czasu, jak i moją zgubę - z vovic , którą hodowali głęboko w
Martwej Górze. Ghertunowie ją palili. To był narkotyk. Relaksujący i nieszkodliwy dla nich.
Ale kiedy został podgrzany i sprasowany, a olej został wyekstrahowany i pozostawiony do
starzenia, jego właściwości uległy zmianie. Proces ten czynił go śmiertelnie niebezpiecznym,
tak że nawet niewolnicy Ghertun byli na niego podatni, choć w mniejszym stopniu.
Większość posiadaczy niewolników zawsze miała przy sobie dawkę vovic . Tak na wszelki
wypadek. To mogła być moja jedyna szansa. Szczęśliwy zbieg okoliczności. Albo
przynajmniej szczęśliwe spotkanie, choć nie lubiłem widoku przypomnienia o rasie, która
trzymała mnie w więzieniu. Davik nie widział tego w ten sposób. Przeciągnął mnie przez
obóz. Rzucił mnie w ramiona strażnika, który przyglądał mi się z wejścia do voliki , a
wiedziałem, że kolejny stacjonuje tuż za drzwiami. Podjął decyzję za mnie, w ogóle mnie nie
słuchając. Dlatego miałam rację, nie dając mu obietnicy. Obietnicy, o którą mnie prosił, by
nie wchodzić mu więcej do głowy. Właśnie dlatego wiedziałam. Ponieważ wcześniej tego
wieczoru moja wola nie należała do mnie. On mi ją odebrał. Byłam wściekła i sfrustrowana.
A mimo to, pod tymi gorącymi emocjami, martwiłam się. O niego. Wciąż nie mogłam
zapomnieć o tym, co mi wcześniej powiedział. Współczułam mu, a jednocześnie czułam
palącą wściekłość. Moje serce i głowa były poplątane. Właśnie dlatego powinnam była
trzymać się z daleka. Rozwijanie uczuć do króla hordy z Dakkaru nigdy nie było dobrym
pomysłem. Usłyszałam jego głos na zewnątrz, bez wątpienia zwalniający strażnika. Davik
wszedł do voliki , a ja prawie sapnęłam na widok tego, co zobaczyłam. Wiedziałam, że na
jego nagiej klatce piersiowej rozbryzgała się zielona krew Gertunów, zaschnięta i ciemna. Był
zgarbiony, miał zaciśniętą szczękę. Ale to jego oczy sprawiły, że się zatrzymałam. On też był
wściekły. Był... roztrzęsiony. To spojrzenie tak bardzo przypominało mi, kiedy spotkałam go
po raz pierwszy. Kiedy celowo próbował mnie przestraszyć w Dothik, kiedy celowo próbował
postawić mnie na krawędzi, jakby czerpał przyjemność z mojego strachu. Ale teraz
wiedziałam lepiej. Jego oczy były okrutne i twarde jak odłamki lodu. Ale przyglądałam mu
się wystarczająco długo, by dostrzec, że pod tą wściekłą powierzchownością... coś było nie
tak. Coś go zaniepokoiło . "Rothi kiv- szepnął do strażnika, który natychmiast pochylił głowę i
odszedł, zostawiając mnie i rozwścieczonego króla hordy samych. Burczało mi w brzuchu. "
Nie miałeś prawa tak mną pomiatać - powiedziałam przez zaciśnięte szczęki, choć mój głos
był łagodny. "Musiałam z nimi porozmawiać. Już się go nie bałam. To byliśmy my. Ufałam,
że mogę dać mu swój gniew, a on mnie za to nie skrzywdzi. Davik ruszył w moją stronę, jego
ciężkie buty opadały ciężko na dywany. "Przestań się odzywać, kalles- warknął, wdzierając
się w moją przestrzeń, a jego dłoń, jak zawsze, zawinęła się wokół mojej szyi. Spojrzałam na
niego. Był rozpalony, jego temperament rósł. Co powiedziała jego siostra w tym
wspomnieniu? Że potrzebował kobiety cierpliwej, życzliwej i wyrozumiałej, ponieważ miał
paskudny temperament? Nie, Devina, pomyślałam. On potrzebuje kobiety, która odda mu
jego gniew, która rzuci mu wyzwanie. Jego dłoń była gorąca na moim karku, a między nami
unosił się metaliczny posmak krwi Ghertun. Popchnął mnie, aż słup stabilizujący sufit voliki
wbił się mocno w mój kręgosłup. Davik zdawał się rosnąć w siłę, jego mięśnie drgały i
falowały w gniewie. " Nigdy więcej nie zbliżysz się do innego - warknął, a jego oczy
praktycznie ośmielały mnie do kłótni. A jeśli to zrobię? Będą konsekwencje. "Rozkazałem
moim pujerakom ich spalić. Teraz są już tylko popiołem. "Nie- wyszeptałam zdumiona i
zszokowana. Przepadły. Jakakolwiek szansa na to, że mieli przy sobie vovica , przepadła.
Niedowierzanie wyprostowało mi kręgosłup. Czułem się, jakbym płonął. Jakby moja klatka
piersiowa płonęła ze złości. "Cieszę się, że nie złożyłam ci tej obietnicy - powiedziałam.
Odepchnęłam solidną bryłę jego klatki piersiowej, choć zetknęłam z niej trochę krwi
Ghertunów. "Cieszę się, że tego nie zrobiłem... Obrócił mnie, aż kij znalazł się między moimi
piersiami, a mój policzek przywarł do mocnego, czarnego metalu. Poczułam, jak rozrywa
moje spodnie, rozcina szew na plecach, aż zniszczony materiał opadł wokół moich kostek.
"Nie jestem dziś w porządku, Vienne - wyszeptał. "Vok, nie mam. Sapnęłam, nieruchomiejąc
przy nim. Wypchnął biodra do przodu, przytrzymując mnie. Był twardy na moich plecach,
jego kutas był gruby i gotowy. Jego zęby dotarły do mojej szyi i zadrżałam, gdy poczułam
jego ugryzienie, gdy poczułam, jak ją trzyma... jak bestia zmuszająca swoją partnerkę do
pozostania w bezruchu. "Wejdź w mój umysł - zadrwił, choć w jego głosie usłyszałam nutę
wyższości. Jak błaganie. Rozpaczliwe i desperackie. Po tym, czym podzielił się ze mną
wcześniej, wiedziałam, że to coś innego. Ten moment był inny. "Wejdź do mojego umysłu i
spraw, żebym przestał... albo się pierdol, leikavi. Twój wybór." Serce waliło mi w piersi, drżąc
od tego, co usłyszałam w jego głosie. Mój gniew i frustracja zamieniały się w potrzebę.
Podsycały ją. Nie rozumiałam dlaczego. "Nie będę delikatny - ostrzegł mnie, zanim ugryzł
mnie w ucho, sprawiając, że moje sutki się zacisnęły. Ostrzeżenie. Obietnica. "Nie dzisiaj.
Nie mogę być dziś w porządku , Vienne. Chociaż obiecałem. Vok!" Mimo to nie użyłam
swojego daru, choć zgromadziłam go nad sobą niczym połyskującą zasłonę. Wiedziałam, że
Davik też to czuł. Powiedział mi, że to było jak palce na jego skórze, dotykające go całego i
jęknął. Krzyk wyrwał mi się z gardła, gdy wbił się we mnie od tyłu , wbijając się tak głęboko,
jak to tylko możliwe. Gwiazdy rozbłysły w mojej wizji, moje usta rozchyliły się, a smugi
energii z mojego daru skwierczały nade mną. Nigdy nie sądziłam, że to może być erotyczne -
moc, którą władałam. Ale przy jego kolejnym brutalnym pchnięciu zagryzłam wargę, by nie
usłyszał mojego jęku, a potem uwolniłam tę moc, niemal nieświadomie, otulając nią nas
oboje. "Vok- jęknął. Sapnęłam, gdy jego potrzeba rozgrzała się w mojej krwi, a moje oczy
rozszerzyły się, gdy poczułam jej głębię . Wykraczało to jednak poza zwykłą potrzebę. "O
bogowie- wyszeptałam. On się bał. O mnie. I ten strach sprawiał, że czuł się taki zły, bo czuł
się bezradny. Nie był na mnie zły. Wcale nie. I tak jak wiedziałam, to było coś innego.
Gdybym miała pokochać Davika, zaakceptowałabym wszystkie jego wady, wszystkie jego
demony, wszystkie jego najmroczniejsze sekrety. A co działo się teraz między nami? Miałam
przeczucie, że to zniszczy nas oboje. Jego szponiaste dłonie chwyciły moje biodra, odciągając
je do tyłu, zmuszając mnie do chwycenia się słupa, by utrzymać równowagę. Moje zęby
zgrzytały razem, gdy uwolnił swoją własną moc nade mną, gdy uwolnił siłę, którą
powstrzymywał. Jego pchnięcia były tak szybkie, szybkie uderzenia bioder, że czułam się,
jakby nigdy nie opuścił mojego ciała. Był tam, w każdej chwili, wypełniając mnie, posiadając
mnie i twierdząc, że jestem jego. Davik dał mi swoją siłę, swoją dzikość, gdy trzymał mnie
nieruchomo, by mnie pieprzyć. Rozpaczliwe, poszarpane dźwięki wyrywały się z mojego
gardła, krzyki, które ledwo rozpoznawałam jako własne, gdy przyjemność mieszała się z
bólem, potęgując się w coś zupełnie nowego, coś, co mnie przerażało, ale coś, czego
pragnęłam. Jego umysł był pomieszany, bałagan czekający tylko na rozplątanie. Jego emocje
migały szybko, przechodząc przez jego strach, jego pożądanie, jego żądzę krwi, jego smutek,
jego potrzebę, w niekończącej się pętli. Pieprzył te emocje we mnie, wlewając je we mnie, aż
wypełniły mnie tak łatwo, jak jego kutas. Wtedy doszłam wokół tego kutasa, mój orgazm
zaskoczył mnie, kradnąc ostatni oddech z moich płuc. W umyśle Davika pojawiło się
niedowierzanie. "Czuję cię, rei leikavi. Vok!" Czuł moją przyjemność? To wywołało jego
własną. Sapnęłam, trzęsąc się niekontrolowanie, gdy zaczął zatracać się we własnej
desperackiej przyjemności. Jego umysł stał się pusty, a ja poczułam, jak eksploduje we mnie
jak drugi orgazm, ten jeszcze mocniejszy niż pierwszy. O bogowie, o bogowie! Nogi mi się
ugięły, a wzrok pociemniał. Jedynym uczuciem, jakie czułam, było gorące nasienie Davika
wypełniające mnie, powlekające mnie w środku, a jego silne ramiona złapały mój upadek,
podnosząc mnie, aż moje plecy znalazły się na jego klatce piersiowej. Drżał, pieprzył mnie i
jęczał. Potem między nami zapanowała cisza, gdy oboje próbowaliśmy uspokoić oddech.
Wciąż się nie ruszałam. Davik też nie. Przytulił mnie do siebie, jakby potrzebował mnie
blisko... a ponieważ wciąż byłam głęboko w jego umyśle, wiedziałam na pewno, że tak było.
Co się właśnie stało? Nie mogłam przestać myśleć, wciąż i wciąż. Były momenty w moim
życiu, kiedy wiedziałam, że nic już nie będzie takie samo. Zazwyczaj były to tragiczne,
straszne chwile. Jak widok umierającego ojca, a potem babci. Jak bycie porwanym przez
Ghertun. Jak patrzenie, jak moja siostra jest maltretowana przez rodzeństwo. Albo były to
chwile takie jak spotkanie z królem hordy o czerwonych, świecących oczach. Jak wejście do
umysłu tego króla hordy po raz pierwszy w Dothiku i świadomość , że coś we mnie do niego
przemawia. I to... to był kolejny z tych momentów. Czując go głęboko w sobie, jego szorstkie
wydechy na karku, połączona z jego umysłem, głębiej niż kiedykolwiek wcześniej. To było...
Trwałe. W tym umyśle, w złożonej sieci emocji Davika, poczułam nagłą determinację, tak
silną, że zablokowała wszystko inne. Wciąż tkwiąc głęboko we mnie, chwycił mój podbródek
w palce, odwracając moją twarz, aż napotkałam jego wzrok. Zamiast dzikości, którą
widziałam wcześniej, teraz widziałam tylko pewność. Niezachwianą determinację. "Davik -
wyszeptałam, marszcząc brwi. "Nie mam ci do zaoferowania deviri , leikavi, ale teraz już nic
na to nie poradzę. Z czasem ci to wynagrodzę. Deviri? "O czym ty mówisz? Jego szczęka
była zwarta. Był tak spokojny, jak jeszcze nigdy go nie widziałam, jego emocje były stabilne i
stanowcze. To krycie, tak intensywne jak było, zdawało się go uspokajać . Wydawało mi się
nierealne, że wcześniej tego wieczoru karmił mnie na kolanach, a potem pojechaliśmy na
Nillimę, jego głęboki głos w moim uchu, gdy zdradzał mi jeden ze swoich mrocznych
sekretów. "Jesteś teraz moja, Vienne - mruknął. Wstrzymałam oddech. "Choć wydaje mi się,
że należymy do siebie nawzajem. "Co? Davik, ja nie... - Będziesz moją Morakkari-
powiedział, a jego szczęka zacisnęła się jeszcze bardziej. "Moją królową. Moją żoną. Moją
partnerką. Zamarłam. "Podjąłem decyzję. To koniec - powiedział. Jakby do siebie, powiedział
cicho: - To jedyny sposób, by zapewnić ci bezpieczeństwo.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY - Jesteś szalony - wykrztusiłam. "Po raz pierwszy

pomyślałam, że jesteś szalony, Davik. Jego szczęka się wygięła. "Nik. Właściwie po raz
pierwszy myślę, że jestem całkowicie zdrowy na umyśle. Po raz pierwszy myślę jasno, gdy
chodzi o ciebie. Wyrwałam się z jego uścisku, niemal potykając się o podarte buty, które
oplatały moje kostki, zanim je zrzuciłam. Nagły ruch sprawił, że mój seks zalała fala wilgoci.
Jego kutas wyślizgnął się ze mnie, a jego nasienie spłynęło po moich wewnętrznych udach.
Davik spojrzał na nią, jego oczy rozbłysły gorącym, pierwotnym i zadowolonym spojrzeniem,
a ja poczułam, jak ogarnia mnie panika. " Będziesz moją Morakkari, Vienne - powiedział.
"Nie możesz tak po prostu uczynić mnie swoim Morakkari, Daviku - powiedziałam, starając
się opanować niedowierzanie i zaskoczenie. Wciąż byłam w szoku po tym, co właśnie się
między nami wydarzyło - intensywność seksu, jego szorstkość i to, jak bardzo go pragnęłam ,
świadomość, że Davik bał się o mnie i świadomość, że byłam niebezpiecznie blisko...
kochania go całkowicie, każdą częścią siebie. Potrząsnęłam głową, przyciskając palce do
skroni. Byłam na niego zła, prawda? Zanim wszedł do voliki. Dlaczego więc tak trudno było
mi przypomnieć sobie ten gniew? "Lysi, mogę - odpowiedział, podchodząc do mnie i
chwytając mnie za ramię dłonią, żebym się nie ruszała, kiedy znów zaczęłam chodzić.
Zamarłam, sapiąc, bo zdałam sobie sprawę, że wciąż jestem w jego umyśle. Nie, nie, nie.
Kiedy próbowałam go puścić, poczułam opór, jakby mnie uwiązał. Zmarszczył brwi, jakby
wyczuł , że próbuję się wycofać. Potem warknął, gdy w końcu zerwałam połączenie,
wyrywając się z jego umysłu niemal gwałtownie, co sprawiło, że mój oddech przyspieszył,
gdy ból rozkwitł na mojej skroni. "Vok, leikavi- szepnął Davik, szczypiąc przestrzeń między
oczami, jakby i jego to zabolało. " Poczułem to. "Nie wiem, co się dzieje - powiedziałam
drżącym głosem. "Ty... nie myślisz jasno, Davik. Nie musiałam być w jego umyśle, by
wiedzieć, że jego determinacja wciąż była solidna i nieugięta. Promieniowała z jego
błyszczących oczu. Była wciśnięta w twardą linię jego ust, w całkowitym bezruchu ogona za
nim. "Jako mój Morakkari- kontynuował, jakbym w ogóle się nie odzywał - będziesz
chroniony przez moją hordę. Moich darukkarów, ich mieczy. A jako Morakkari z Dakkaru-
powiedział, podkreślając nazwę naszej planety - będziesz chroniony przez wszystkich
Vorakkarów , którzy jeżdżą po dzikich krainach. Będziesz chroniony przez ich miecze.
Będziesz nawet chroniony przez Dothikkara . "Davik - Ghertun już nigdy cię nie dotknie. Nie
zbliżą się do ciebie, chyba że będą pragnęli własnej śmierci. Nie rozumiał. Będę związany z
Ghertun do końca życia, jakkolwiek krótkie by ono nie było. Vovic to zapewnił. Jeśli
próbował uniemożliwić mi powrót, sam mnie zabijał. "Ta ochrona - powiedział, a jego głos
zniżył się, gdy podszedł do mnie - obejmuje również twoją rodzinę. To sprawiło, że się
zatrzymałam. Pojawił się kolejny ból, choć nie miał nic wspólnego z bólem głowy. Na krótką
chwilę przypomniałam sobie mój sen. O mojej rodzinie, bezpiecznej, tutaj. Wśród jego hordy.
W tym śnie byli szczęśliwi, zadowoleni ze swojego życia. Co do mnie, śniłam, że jestem z
nim szczęśliwa, w jego futrach, u jego boku... a on u mojego. W innej rzeczywistości mogło
to być nawet możliwe. Teraz to marzenie tylko drwiło ze mnie tym, co mogło być. "Nie
spocznę, dopóki ci ich nie zwrócę - mruknął Davik, wyciągając rękę, by dotknąć mojego
policzka. Moje usta rozchyliły się, gdy zobaczyłam w jego spojrzeniu czułość . Ciepło. Dla
mnie. "To będzie moja obietnica dla ciebie, Vienne. Przysięgam mojej żonie , że je odzyskasz.
Będą tu bezpieczne. Łzy napłynęły mi do oczu, ale widział mnie już tak zapłakaną, że nawet
się ich nie wstydziłam. Jego słowa były dla mnie jak cios w brzuch. Takie słodkie i kuszące.
Marzenie, które było na wyciągnięcie ręki, ale oddalało się coraz bardziej, im bardziej się do
niego zbliżałam. "Nie możesz mi tego obiecać - powiedziałam. Zmarszczył brwi, a jego oczy
zwęziły się. "Myślisz, że nie mogę ich do ciebie przyprowadzić? Nie wątpiłem w to.
Wątpiłam w to, że przeżyją wystarczająco długo, by "być tu bezpiecznymi", jak twierdził.
Dokładnie tego się obawiałam. Obawiałam się, że będę musiała użyć mojego daru po raz
ostatni w nadchodzącym tygodniu. Potrzeba ucieczki przed hordą kołatała mi się teraz pod
skórą, bez względu na to, jak bardzo ta myśl mnie dręczyła . Nie chciałam opuszczać tego
miejsca. Nie chciałam go zostawiać. Wkrótce może nie dać ci wyboru, szeptał mój umysł.
Ogarnął mnie spokój, bo wiedziałam, co muszę zrobić. Zawsze wiedziałam, że to
tymczasowe. Że on jest. Mały, ekscytujący, rozdzierający wnętrzności, cudowny moment w
moim życiu. Nigdy wcześniej nie byłam zakochana. Nigdy nie doświadczyłam takiej ciepłej,
stabilnej, odżywionej miłości, jaką mieli moi rodzice. Ale kiedyś moja matka powiedziała mi,
że kiedy zakochała się w moim ojcu, samo patrzenie na niego sprawiało, że jej serce bolało z
bólu, a jednocześnie miała ochotę pęknąć ze szczęścia. Nigdy tego nie rozumiałam, aż do
teraz. Jak ktoś może sprawiać ból, jednocześnie czyniąc cię niesamowicie szczęśliwym...
Myślę, że Maman cierpiała, kiedy zakochała się w moim ojcu, ponieważ wiedziała, że
pewnego dnia będzie musiała żyć bez niego. Podobnie jak Devina, może przeczuwała,
wiedziała, co ją czeka. Nie miałem daru przewidywania, ale nawet ja wiedziałem, co będzie
dalej. "Po prostu daj mi czas - wyszeptałam. Byłam tchórzem. Nie mogłam mu powiedzieć
"nie". Jego oczy wędrowały tam i z powrotem między moimi, próbując odczytać w moim
wyrazie coś, czego nie było w moich słowach. "To... to dużo do przyjęcia w tej chwili, Davik
- powiedziałam, mając nadzieję, że zrozumie. "Po tym wszystkim, co wydarzyło się dziś
wieczorem..." Wciąż czułam jego nasienie wyciekające z mojego ciała. Czułam się
naznaczona. Czułam się odmieniona. Myślał, że mówię o jego szorstkości, jego
intensywności podczas dzisiejszego seksu i zobaczyłam błysk wstydu na jego twarzy. Ale
ponieważ byłam tchórzem, nie skorygowałam jego przypuszczeń. "Bardzo dobrze -
powiedział, pochylając głowę. Jego oczy wciąż migotały między moimi. Wiedział, że coś jest
nie tak... ale nie potrafił tego rozgryźć. "Porozmawiamy o tym rano. Przytaknęłam, choć nie
miałam takiego zamiaru. "Pozwól nam spać - mruknął. Potem spojrzał w dół. "A może wolisz
się najpierw wykąpać? "Właściwie - powiedziałam, obchodząc go dookoła - chcę sprawdzić
co z Lokkaru. Upewnić się, że nic jej nie jest po wcześniejszym zamieszaniu. Davik
zmarszczył brwi. Wytarłam jego ślady na moim udzie moimi podartymi, wyrzuconymi
rękami, wiedząc, że będę potrzebować kolejnej pary. Na razie jednak wsunęłam stopy w buty
i chwyciłam futrzany płaszcz Davika, wiedząc, że okryje mnie aż do kostek. "Ty śpij -
powiedziałam do niego. "Zaraz wracam. Miał zaciśniętą szczękę i wyszedł za mną na
zewnątrz, gdy opuściłam voliki. W obozie było ciszej niż przed Ghertun, ale darukkarowie
wciąż się tu kręcili. Wyglądało na to, że Davik rozstawił więcej nocnych patroli, ale i tak, gdy
szłam w stronę voliki Lokkaru, czułam na sobie jego wzrok. Świadomość tego sprawiła, że
ścisnęło mnie w gardle, ale przełknęłam to. Kiedy dotarłem do domu Lokkaru, spod klapy
wejściowej migotała tylko niewielka poświata. Wsunąłem głowę do środka, gdzie zastałem
starszą Dakkari śpiącą w swoim łóżku. Weszłam do środka i wdychałam słodki zapach kuveri.
Myślałam, że już mi się znudzi, skoro zrobiłyśmy dziesiątki niebieskich świec z tej jagody,
ale był pocieszający. Znajomy. Wewnątrz voliki było ciepło, więc krótko otrząsnęłam się z
futer Davika, a moja tunika zwisała tuż nad kolanami. Moje spojrzenie powędrowało w dół,
do nadgarstka, a usta zacisnęły się, gdy zobaczyłam, że więcej żył poczerniało i nadal
ciągnęło się w górę przedramienia. Kiedy przycisnęłam palce do ciała, poczułam pulsujący
ból. Z doświadczenia wiedziałam, że zmieni się on w palący, strzelający, zgrzytający w
zębach ból. Pewnego razu nie spodobałem się mojemu sibi pod Martwą Górą. Zostałem do
późna na posyłki. Próbowałem zakraść się do kopalni, bo wiedziałem, że czasem pracuje tam
mój brat, Eli. Desperacko chciałam go zobaczyć. Wróciłam jednak rozczarowana i zdałam
sobie sprawę, że zapomniałam jedzenia, po które wysłała mnie siostra . Nie uderzyli mnie.
Nie krzyczeli na mnie. Nie zatrzymali moich skromnych racji żywnościowych. Zamiast tego
zrobili coś o wiele bardziej okrutnego. Wstrzymali moją dawkę vovic. Niewolnicy zazwyczaj
otrzymywali ją co dwa lub trzy tygodnie, dni, które odliczałem w myślach po cichu, z
niepokojem. Chociaż mogliśmy przetrwać bez dawki przez miesiąc, ból pod koniec tego
miesiąca był zwykle zbyt wyniszczający. Moje rodzeństwo o tym wiedziało. Trzymali mnie
na odwyku przez trzy dni. Bezużyteczny dla nich, rozłożony na podłodze, gdzie spałem,
spocony, moje kości czuły się, jakby miały się złamać, krew w moich żyłach płonęła jak
ogień. Ból był tak silny, że nie byłem w stanie skorzystać z mojego daru. Nigdy nie czułam
się bardziej bezradna. Byłam im taka wdzięczna, kiedy w końcu podali mi moją dawkę. W
kolejnych tygodniach pracowałem bardzo ciężko, by ich zadowolić, a świadomość tego
sprawiała, że robiło mi się niedobrze na samą myśl o tym. Ponieważ byłem tchórzem. Byłem
tchórzem bez kręgosłupa. Wpatrywałem się, nic nie widząc, we wnętrze voliki Lokkaru. Mój
wzrok zachwiał się, a ja otarłam łzy, które spłynęły mi po policzkach, wściekła. Byłam zła.
Byłam zła na Davika za to, że próbował dać mi wszystko, czego pragnęłam, ale czego nigdy
nie mogłam mieć. Byłam zła na niego za to, że nie znalazł mnie rok wcześniej, zanim
wzięłam pierwszą dawkę vovic między wargi. Byłam zła na niego, że wykorzystał moje ciało,
bo teraz zaczęłam go pragnąć, tęsknić za nim. Byłam zła na niego za to, że pokazał mi, że nie
jest okrutnym potworem, za jakiego uważałam go pierwszej nocy w Dothik , bo już zaczęłam
się w nim zakochiwać. Byłam zła, że mój ojciec umarł. Byłam zła, że moja piękna siostra
była maltretowana i gwałcona przez swojego sibiego niemal co tydzień. Byłam zła, że
nieliczni Ghertun pod Martwą Górą, którzy patrzyli na mnie ze wstydem i przeprosinami za
każdym razem, gdy stawałam im na drodze, nie zrobili nic, by nam pomóc. Byłam zła, że
jestem zbyt słaba i tchórzliwa, by nam pomóc. Mój oddech był ciężki i szybki. Wpatrywałem
się w Lokkaru, która trzymała moją przyszłość w pękniętych, błyszczących resztkach swojego
umysłu. Musiałam go złamać, odnaleźć zagubiony kamień serca. Bez niego nie miałem mocy.
Lozza obiecał mi wolność i bezpieczeństwo - życie wolne od vovic -kiedy wysłał mnie z
Martwej Góry. Weszłam do jego umysłu, gdy mi to obiecał. I choć nie mogłam czytać w
myślach, potrafiłam odczytywać emocje. Lozza był rozbawiony. Oczywiście w jego umyśle
było oszustwo, ale czy było to kłamstwo o możliwym antidotum, czy kłamstwo o uwolnieniu
mojej rodziny i mnie... nie wiedziałam. Jedynym wyjściem była nadzieja, że istnieje
antidotum. Kiedy wrócę na Martwą Górę z kamieniem serca, użyję mojego daru na Lozzie,
przed całą jego radą, przed jego żonami i dziećmi, w jego zaciemnionej sali. Zmusiłbym go,
by dał mi antidotum, antidotum, które na zawsze uwolniłoby nas ze szponów Vovica. Jego
rada, jego rodzina mogliby pomyśleć, że to dziwne, że oddałby to mnie, skromnemu
niewolnikowi. Ale nie byłoby to tak podejrzane, jak gdybym zmusił go do oddania mi go w
dowolnym innym momencie. W ich oczach wypełnilibyśmy umowę, którą zawarliśmy. W
końcu wręczyłbym mu kamień serca, tak jak on wręczył mi antidotum. Nie. Istniało
antidotum. Musiałem w to wierzyć. Inaczej było po nas. Mogłem polegać tylko na sobie. Na
nikim innym. Nawet na Daviku, który obiecał mi wszystko, czego pragnęłam, jednocześnie
odbierając mi możliwość wyboru. Z tą myślą ruszyłam naprzód i przykucnęłam u boku
Lokkaru. Jeśli wielokrotne wchodzenie do umysłu Davika dało mi jego wspomnienia, to
może z Lokkaru byłoby tak samo. Mógłbym zebrać jej wspomnienia i jeśli miałbym
szczęście, znalazłbym to, które chciałem. Ale to było lepsze niż nie robić nic. To była moja
jedyna szansa. Zebrałem moc przed sobą, budując ją w przestrzeni między mną a starszą
samicą Dakkari. Przyszło to z łatwością. O wiele łatwiej niż zwykle, więcej dowodów na to,
że stawała się silniejsza, potężniejsza. Potem parłem naprzód... W chłód. W nicość. Z mojego
gardła wyrwał się urywany skowyt i potknąłem się, niemal przewracając się o palenisko,
które płonęło nisko w volikach. Moje plecy uderzyły o jej stół warsztatowy, wstrząsając moim
kręgosłupem, przewracając niebieskie kolumny świec wokół mnie, które upadły na podłogę.
Przerażenie i niedowierzanie trzymały mnie w bezruchu, a lodowate ślady tego krótkiego
wtargnięcia do jej umysłu pełzały po mojej skórze. "Lokkaru? szepnąłem przestraszony.
Mdłości narastały w moim brzuchu. O bogowie. Potem podniosłem się z ziemi, dorzucając
więcej paliwa do ognia, by ożył. Mogłam więc widzieć. A kiedy spojrzałem z powrotem na
Lokkaru, zobaczyłem to, czego się obawiałem. Jej oczy były zamknięte, a usta lekko
wykrzywione w tajemniczym uśmiechu, który nosiła wcześniej tego popołudnia. Ale jej
klatka piersiowa nie poruszała się wraz z oddechem. Kiedy dotknąłem jej dłoni, leżącej
sztywno u jej boku, była zimna. O bogowie. Ona nie żyła.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY Vienne była blada i apatyczna, gdy stanęła z tyłu
dziesiątek Dakkari. Horda zebrała się, by oddać Lokkaru z powrotem ziemi, z powrotem
Kakkari. Postanowiłem pochować ją nad brzegiem jednego z jedynych jezior na wschodzie
krainy. Było ich niewiele, ale to jezioro miało swoje własne piękno i odbijało światło
księżyca na obrzeżach terytorium. Ponieważ większość wschodnich terenów należała do
ungira, musieliśmy podróżować wystarczająco daleko, aby upewnić się, że w pobliżu nie ma
żadnych stad. Zakopały się pod ziemią, a ja chciałem zapewnić Lokkaru spokojny
odpoczynek, gdy Kakkari ponownie witał ją w domu. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że
jezioro znajdowało się w pobliżu starożytnych gajów, gdzie Lokkaru powiedziała mi, że leży
kamień serca, pochowany wraz z ciałem jej ojca. Horda podróżowała przez większość
popołudnia, rezygnując z codziennych zadań, codziennych obowiązków, codziennych
treningów. Nasza horda leżała pusta i opustoszała dalej na wschodzie, ale wróciliśmy
wczesnym rankiem, po tym jak pożegnaliśmy się ostatecznie. Moim obowiązkiem jako
Vorakkara było wykopanie ziemi, w której spoczywała Lokkaru. Od stóp do głów owinięta
była w połyskującą złotem tkaninę. Jej ciało zostało oczyszczone i starannie umyte, a skóra
naoliwiona. Ozdobiono ją złotem i bibelotami, a jej twarz zakryto przezroczystą tkaniną.
Złoty blask pochodni oświetlał jej miejsce spoczynku. Przetarłem czoło, moja naga klatka
piersiowa pokryła się czarną ziemią, uniosłem ramiona w stronę Hedny, która opuściła na nie
sztywne ciało Lokkaru. Odwróciłem się i delikatnie położyłem ją w środku, klękając w
głębokiej ziemi obok niej. Przez chwilę wdychałem pachnącą ziemię, czując ból w klatce
piersiowej. Było tam ciemno i wiedziałem, co zobaczę, zanim to zrobię. Cień Lokkaru był
obok mnie. Jej oczy błyszczały, a na twarzy malował się delikatny uśmiech, który zdawał się
zastygać w miejscu. "Nie bój się tego- szepnęła do mnie, a pojawienie się jej cienistej postaci
sprawiło, że oddech uwiązł mi w piersi, a znajoma panika wzrosła. "To nie jest nic
strasznego. Zacisnęłam oczy, a w głowie zaczęło mi walić. Nie teraz, nie teraz, błagałam
samą siebie. Kiedy otworzyłam oczy, cień Lokkaru zniknął, a mój oddech przyspieszył.
Skierowałem wzrok na jej zasłoniętą twarz i dotknąłem jej policzka, mrucząc modlitwę do
Kakkari. "Lik Kakkari srimea tei kirtja- mruknąłem. Niech Kakkari czuwa nad tobą.
Pozostałem tam przez dłuższą chwilę, a potem wiedziałem, że nadszedł czas. Podniosłem się
z jej grobu, skinąłem głową Hednie, po czym ponownie odszukałem Vienne. Gdy reszta
hordy ruszyła naprzód, okrążając grób i szemrząc własne modlitwy do Kakkariego,
podszedłem do mojego leikavi, schowany za nimi wszystkimi. Martwiłem się o nią. Wróciła
do mojej voliki poprzedniej nocy, chwilę po tym, jak ją opuściła. Wyglądała blado. Małym,
spokojnym, równym głosem powiedziała tylko: "Lokkaru nie żyje". Nie płakała. Wydawała
się... odrętwiała. W szoku. Była taka od tamtej pory i poza moim własnym smutkiem,
martwiłem się. Czułem się żałośnie bezradny w takich sytuacjach. Nie wiedziałem, jak
opiekować się kobietą. Nie wiedziałem, jak pocieszyć ją słowami. Powinienem wiedzieć takie
rzeczy. W końcu miała być moją Morakkari. Chciałem ją pocieszyć. "Leikavi- mruknąłem do
niej cicho, by żaden z Dakkari wokół nas nie usłyszał. "Powiedz mi, czego potrzebujesz. To
przyciągnęło jej uwagę i zamrugała, spoglądając na mnie z zaskoczeniem. "Czego potrzebuję
? - wyszeptała. Pochyliłem głowę. Zmarszczyła brwi i powiedziała: "Och, Davik". "Neffar?
Spojrzała na tłum zgromadzony wokół grobu Lokkaru. "Tu nie chodzi o mnie. Tu chodzi o
ciebie i stratę twojej hordy. Proszę, nie martw się o mnie. Zmarszczyłem brwi. "Masz takie
samo prawo do żałoby jak reszta. "Czuję, że nie mam - wyszeptała, patrząc na mnie
błyszczącymi oczami i kręcąc głową. Jej ramiona były owinięte wokół jej ciała i chociaż noc
była nienaturalnie ciepła jak na tę porę roku, drżała, jakby było jej zimno, a futrzany szal
owinął się wokół jej ramion. "Znałam ją przez tydzień. Ty znasz ją od dziesięciu lat. "Czas
nie ma nic wspólnego z żałobą - powiedziałem, a ona spojrzała na mnie ze smutkiem. Chociaż
Vienne znała Lokkaru tylko przez tak krótki czas, nie umniejszało to uczucia, jakie do siebie
czuły. Martwiłem się również, że to Vienne odkryła jej ciało. Vienne widziała już tak wiele
śmierci w swojej rodzinie - ojca, babci. Obie śmierci były makabryczne i brutalne. Objąłem ją
za szyję. Chociaż wciąż czułem zapach ziemi z grobu Lokkaru, czułem ją pod nią... miękką,
słodką i ciepłą. Opuściłem czoło na jej czoło i postanowiłem nic nie mówić. Porozmawiamy o
tym, gdy wrócimy do obozowiska, gdy będzie jej ciepło w moich futrach i gdy otrząśnie się
ze smutku, który okrywał ją niczym zasłona. Kiedy się odsunąłem, chcąc wrócić na ostatni
pochówek, Vienne złapała mnie za rękę. Jej głos drżał, gdy mówiła: "Myślę, że wiedziała".
"Co wiedziała? "Że wkrótce odejdzie. "Lokkaru była stara - powiedziałem łagodnie,
wyciągając rękę, by musnąć jej policzek. "Jej czas w tym życiu dobiegł końca. Odeszła do
następnego. Vienne wyglądała, jakby chciała powiedzieć coś więcej, a jej oczy błądziły
między moimi. Potem jej ramiona lekko opadły i skinęła głową, puszczając moją dłoń.
Zmarszczyłem brwi, łapiąc ją ponownie, gdy zdałem sobie sprawę, że jej palce są zziębnięte
do kości. "Zamarzasz, Vienne - mruknąłem, marszcząc brwi. "Nic mi nie jest - zapewniła
mnie. Jej oczy spojrzały na mnie, w kierunku grobu. "Wygląda na to, że na ciebie czekają.
Kiedy się odwróciłem, ujrzałem oczy mojej hordy skierowane na nas, choć szybko odwrócili
wzrok. "Chodź - powiedziałem, ciągnąc ją do przodu. "Będziesz u mego boku, tak jak
powinni być moi Morakkari . Tam, gdzie twoje miejsce- dodałem cicho. Kiedy już
wiedziałem, że zostanie moją żoną, ta ostateczna chwila zeszłej nocy - ta determinacja, która
narastała w mojej piersi, pewna, absolutna i nieugięta - wciąż sprawiała, że kręciło mi się w
głowie. Ale nie kwestionowałem tego. Mimo wszystkich moich wad, zawsze podejmowałem
stanowcze decyzje i stałem za nimi murem. Gdy pociągnąłem ją do przodu, nie zauważyłem
jej wahania, gdy stanęła obok mnie. A może po prostu je zignorowałem.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY Sen wydawał się zamglony i mglisty. Czułem się
źle, gdy szarpał krawędzie mojego umysłu. Szlochałam w tym śnie. I wiedziałam, że to był
sen. Zrobiłam więc wszystko, czego chciałam, a czego nie mogłam zrobić w mojej
rzeczywistości. Płakałam i krzyczałam, aż moje gardło było surowe. Widziałem sztywną twarz
Lokkaru, patrzącą na mnie z łóżka, w którym umarła, tylko tym razem jej oczy były otwarte i
wpatrywały się we mnie głęboko. Przerażenie zwijało się w mojej piersi. Twarz Lokkaru
zmieniła się w twarz mojej babci, z jej jasnoniebieskimi oczami i siwymi włosami, które
zawsze przycinała krótko i na bok. Tylko ja widziałem czerwoną krew na jej gardle. To był
sen, więc zmieniłem go, wymazując obraz mojej umierającej babci, ale siedziałem skulony,
uwięziony w granicach mojego umysłu i nie wiedząc, co się dzieje i dlaczego. Miałem
zaciśnięte oczy, ale słyszałem coś, co brzmiało jak strumień w pobliżu, choć mój wzrok był
zaciemniony, choć nic już nie widziałem. Ktoś dotknął mojego ramienia. Miałam zamknięte
oczy, czułam się jak małe dziecko, choć byłam dorosła. "Cossa -odezwał się głos. Znajomy
głos. Mój oddech się zatrzymał, oczy otworzyły, a tam stała Lokkaru, owinięta w swój złoty
materiał, w którym została pochowana, przezroczysta zasłona na jej rysach. "Widzisz?
Mówiłam ci, że sny są potężne. "L-Lokkaru?" Wyglądała jak żywa. Wyglądała dobrze. Ale
wiedziałem, że to był sen, że to nie było prawdziwe. A może był? Pomyślałem o Devinie, o jej
prośbie do mnie. Pokazała mi ważne dla niej wspomnienie, a ja uwierzyłem, że jest
prawdziwe, prawda? "Jesteś tutaj? wyszeptałem, podnosząc się z pozycji kucającej. Kiedy
spojrzałem w dół, zobaczyłem, że czarne żyły na moich ramionach zniknęły. "Jak?" "Nigdy
nas nie ma - powiedziała. "Choć tylko niektórzy posiadają dar widzenia nas. Jak Davik.
"Poszłaś już do niego?" zapytałem. "W jego śnie?" "Jeszcze nie spał, cossa. Jedziesz z
powrotem w kierunku hordy i śpisz w jego ramionach na jego pirokach". Wiedziałem o tym.
Mimo to rozmowa z nią przypominała brodzenie w wodzie. Ciężkie i powolne. To sprawiło, że
byłem senny, chociaż już spałem. To było dziwne. Takie dziwne. "Ukazałam mu się tak, jak on
widzi mnie" - powiedziała. "Ale on odrzuca swój dar od Kakkari. "On tego nie rozumie -
szepnęłam, przeszywając się poczuciem winy. "Nawet nie wiem, czy ja to rozumiem. To. "Nie
jest ci to pisane - powiedziała. "Nigdy tego nie kwestionowałam. To po prostu część ciebie,
tak jak była częścią mnie". Mój wzrok zamigotał. Łzy spływające po moich policzkach były
jak lód. Byłam zaskoczona, że nie roztrzaskały się, zamarzając u moich stóp. "Przepraszam -
wyszeptałam. "Tak mi przykro, Lokkaru. "Za co, cossa? "Za to, że nie sprawdziłam cię
wcześniej. Umarłeś... umarłeś sam. Znalazłem cię i byłeś taki zimny. Próbowałem wejść do
twojego umysłu i jedyne co poczułem to... nic. W ogóle nic nie czułam. Jej twarz nigdy się nie
zmieniła. "Nie umarłam sama, Vienne - powiedziała. "Moja matka i ojciec powitali mnie i
chętnie z nimi poszłam. Nadszedł czas. Ale to nowe życie jest dziwne. Działa na różne
sposoby. Czuję, że moja kontrola nad twoim światem słabnie i chcę się pożegnać. Ponieważ
nie wiem, co będzie dalej". Miała tajemniczy, złośliwy uśmiech, bardzo podobny do tego, gdy
z radością wyobrażała sobie kradzież kuveri dla naszych świec. "Ale jestem podekscytowana,
by zobaczyć, by się uczyć." Czy ona wróci? W moich snach? "Umysł jest potężny, Vienne -
mruknął Lokkaru, patrząc na mnie uważnie. "Twój jest tak silny, jakiego nigdy nie widziałem.
Boisz się swojego daru, tak jak Davik boi się swojego? "Tak - wyszeptałam. Ponieważ
wiedziałam, że się zmienia. Czułam to. Zdałam sobie sprawę, że to może być moja ostatnia
szansa na rozmowę z Lokkaru, na zobaczenie jej. W mojej głowie pojawiły się twarze mojej
rodziny. Kiedy spojrzałam na swoje ramię, przysięgłam, że widziałam cień czarnych żył, ale
potem zniknął. "Muszę cię o coś spytać - powiedziałam naglącym tonem. Lokkaru pochyliła
głowę. "Czy to jest to, co chciałeś wiedzieć? Teraz zdaję sobie sprawę, że chciałeś mnie o coś
zapytać, ale mój umysł przyszedł i odszedł. "Chodzi o kamień serca - powiedziałem. Jej twarz
była gładka i nieskalana. Im dłużej na nią patrzyłem, przysięgałem, że widziałem, jak jej rysy
przypominają młodszą wersję jej samej. "Chcesz wiedzieć, gdzie on jest - domyśliła się. "Tak
- wyszeptałem. "Zapytałaś mnie wczoraj... zapytałaś, gdzie jest moja rodzina, a ja
odpowiedziałem, że daleko stąd. Założyłeś, że nie żyją. Pochyliła głowę. "Ale oni są
niewolnikami pod Martwą Górą - powiedziałam, czując kamień w gardle i przyspieszony
oddech. "Potrzebuję kamienia serca, jakiegokolwiek kamienia serca, aby ich uwolnić.
Dlatego tu jestem. Davik... powiedział, że możesz wiedzieć, gdzie on jest. Wyraz twarzy
Lokkaru zmienił się. Nieznacznie. Jej usta lekko się rozchyliły. To było zdziwienie. "Davik
wie, gdzie to jest, cossa- powiedziała. Nawet w tym śnie żołądek mi opadł. "Co? wyszeptałem.
Potrząsnąłem głową. "Nie, powiedział, że możesz pamiętać. Powiedziałem mu, gdzie jest
kamień serca, kiedy przyjął mnie do swojej hordy, Vienne - powiedział Lokkaru. "Dokładną
lokalizację podała mi moja matka. Ponieważ myślała, że pewnego dnia pójdę go poszukać, że
zapewni mi ochronę Kakkari. Szukałem go, ale nie wziąłem go, gdy go znalazłem". Ogarnęło
mnie niedowierzanie, a także coś, co bardzo przypominało... zdradę. "Davik wiedział?
wyszeptałam, czując przeszywający mnie ból. "Przez cały ten czas wiedział, gdzie jest kamień
serca? "Powiedział mi, że nie chce go szukać. Że lepiej go zgubić - powiedział Lokkaru.
"Zgadzam się z nim. Moc kamienia serca nie jest dobrze rozumiana. Może być niebezpieczna.
"Muszę wiedzieć, gdzie on jest - powiedziałam, głucha na jej słowa. Coś drgnęło w mojej
piersi, prawdopodobnie podobnie do determinacji, którą czułam w Daviku zeszłej nocy, kiedy
powiedział mi, że będę jego Morakkari. "Bez tego moja rodzina nigdy nie będzie wolna.
Nigdy nie będę wolna , poprawiłam cicho... tylko ja słyszałam echo tych słów w przestrzeni
między Lokkaru a mną. Kamień serca był jedyną rzeczą, z którą musiałam się targować. Jej
rysy złagodniały. "Och, cossa. "Proszę - błagałam, przełykając. "To niebezpieczne - ostrzegł
Lokkaru. "Zrobiłabym wszystko dla mojej rodziny - powiedziałam, zbliżając się do niej, choć
odległość między nami nie zmniejszyła się. Sen zdawał się rozszerzać, zmieniając swoje
wymiary. "Proszę, Lokkaru. Potrzebuję twojej pomocy. Ja już umieram. Nie zostało mi wiele
czasu i muszę dotrzeć do rodziny, zanim będzie za późno. "Planujesz oddać kamień serca
Ghertunom? Lokkaru zapytał cicho. Mój żołądek zapadł się, gdy usłyszałem wahanie w jej
głosie. "Muszę - powiedziałam, nie mogąc kłamać. "Ale Ghertun nie mogą użyć mocy
Kakkariego. To nic nie znaczy. "Jak już mówiłam, moc kamienia serca jest nieznana. Cossa,
nie mogę... - Proszę - szepnęłam ponownie. "Nawet nie wiem, czy mi się uda, czy zdążę go
znaleźć. Ale muszę spróbować. Muszę. Lokkaru przyjrzała mi się uważnie. Zasłona na jej
twarzy zdawała się falować pod wpływem niewidzialnego wiatru. "Muszę spróbować.
Starałam się nie myśleć o Daviku. O tym, że wiedział o tym przez cały czas i nic nie
powiedział. Wymiary snów zmieniały się, zwężając, a potem rozszerzając. W moim umyśle
czułam obecność Lokkaru, zarówno niepokojącą, jak i pocieszającą. Nigdy nie czułam innej
osoby w moim umyśle, ale wiedziałam, że to właśnie musiał czuć Davik. "Pokażę ci, cossa.
Ulga ukłuła mnie jak nóż. W moim umyśle prowadziła mnie na wschód, krajobraz mijał
przede mną, choć jego części wydawały się wyprane i rozmyte, jakby pochodziły z jej własnej
pamięci i były zamglone. Wszystko działo się coraz szybciej, ale pamiętałem wszystko, jakby
to była mapa wyryta w moim umyśle. Pamięć skupiła się na jednym obszarze. Starożytne gaje,
wiedziałam. Miejsce, o którym opowiadał mi Davik w swojej historii o kamieniu serca. Wtedy
Lokkaru pokazał mi to, czego szukałem. Było tam piękne, stare drzewo. Zwietrzałe, ale silne.
Na końcu strumienia, głęboko w starożytnych gajach, jego czarny pień stał dumnie, a gałęzie
lśniły w słońcu. Jego liście wydawały się pomalowane na złoto. "Mój ojciec - powiedział
Lokkaru w moim umyśle, niezauważony. Łzy zakręciły mi się w oczach na widok miłości,
którą usłyszałam w głosie Lokkaru. "Moja matka pochowała go z kamieniem serca, a to
drzewo wyrosło z niego. Żywiło się nim i jego miłością. Kamień serca jest wewnątrz. Gdzieś,
razem z nim. Mój oddech się zatrzymał. Kiedy spotkałam ją po raz pierwszy, Lokkaru
powiedziała mi: "Powiedziała mi, że miłość rośnie i rośnie prawdziwie, tak długo, jak jest
odżywiana. Jak mój ojciec". Mówiła o swojej matce. To drzewo było piękne. Drzewo było
grobem ojca Lokkaru. Jego ostatnim miejscem spoczynku. Kapliczką. Świadectwem jego
poświęcenia dla rodziny, jego miłości do niej. Zginął, by jego nienarodzona córka i żona
mogły żyć. Aby ocalić moją rodzinę, musiałbym ją zbezcześcić. Musiałbym zniszczyć to
miejsce miłości i piękna, aby odnaleźć kamień serca i wypełnić umowę z królem Ghertun.
Lokkaru, wciąż w moim umyśle, powiedział cicho: - Będziesz miała siłę, cossa. Zrobisz to, co
trzeba". OBUDZIŁEM SIĘ ZE SNU. Ogarnął mnie spokój, choć był kruchy. Tak jak Lokkaru
powiedział we śnie, wciąż jechaliśmy w kierunku hordy. Było już późno, księżyc wysoko nad
głową. Ciemność równin osiadła nad Dakkarem niczym ciężki koc. Siedziałem na grzbiecie
Nillimy i czułem wokół siebie ramiona Davika. Tył mojej głowy opierał się o jego klatkę
piersiową, a delikatne kołysanie pirogi pod nami groziło uśpieniem. Ponieważ byłam taka
zmęczona. Czułam się cholernie zmęczona. Kolejny objaw vovic, ostrzeżenie przed tym, co
miało nadejść w ciągu najbliższych kilku dni. Słyszałem dziesiątki pirogi za nami, gdy ich
Vorakkar prowadził ich do domu. Vorakkar , któremu zacząłem ufać. Vorakkara, którego
zaczęłam kochać, pomyślałam, serce mi zakłuło. Czułam się tak, jakby moja klatka piersiowa
pękła i wyciekła z niej odrobina mnie. "Wiedziałeś - szepnęłam, a spokój wciąż mnie
ogarniał. Może to wcale nie był spokój. Może to było odrętwienie. "Neffar, leikavi? -
wyszeptał mi do ucha. Pochylił głowę, szturchając czubek mojego ucha nosem, w czułym
geście. Ale nic nie poczułam. "Wiedziałaś o tym przez cały czas. Davik znieruchomiał. Potem
odwrócił moją twarz do siebie, zmarszczył brwi i rozchylił usta, studiując moje rysy w świetle
księżyca. Próbował mnie odczytać. "Neffar? - powiedział, tym razem jego ton był ciemniejszy
i poważniejszy. Zdałam sobie sprawę, że nie mógł wiedzieć. Bo gdyby wiedział, mógłby się
domyślić, co planuję dalej. I mógłby spróbować mnie powstrzymać, zwłaszcza że był tak
cholernie zdeterminowany, by mieć mnie jako swojego Morakkari. "Nic - szepnęłam, kręcąc
głową. "Moje sny były dziwne. Przynajmniej to nie było kłamstwo. Wzmianka o moich snach
nie zmniejszyła jego napięcia. "Nie śniłam twoich wspomnień - zapewniłam go. "Nie martw
się. Rozluźnił się lekko, jakby się otrząsnął. Wciąż było coś, o czym nie chciał, żebym
wiedziała. Coś gorszego niż Mala. Odwróciłam się i spojrzałam na ciemny krajobraz przed
nami. Wiedziałam, gdzie jesteśmy. Zapewniały to wspomnienia Lokkaru. Nie ruszając głową,
skierowałam wzrok na zachód. Choć nie mogłem go dostrzec, wiedziałem, że starożytne gaje
kryją się niedaleko jeziora, w którym pochowano Lokkaru, być może cały dzień drogi od
obozowiska hordy. Stamtąd był jeszcze jeden dzień drogi do Martwej Góry. I to tylko pod
warunkiem, że uda mi się zdobyć pirogi na podróż. Moja lodowata skóra i utrzymujące się
zmęczenie mówiły mi, że mam dwa lub trzy dni, zanim objawy vovic staną się bardziej
dotkliwe. Być może kolejne dwa dni, zanim będę całkowicie niezdolny do pracy.
Wiedziałem, że muszę wyjechać. Wkrótce. Kiedy wrócimy do hordy, będę musiała się
wymknąć, bo zaczynałam podejrzewać, że Davik nigdy nie zamierzał mnie wypuścić. Może
na początku tak było... ale nie teraz. Czas mi się skończył. Zamykając oczy, odkryłam, że nie
potrafię wykrzesać z siebie gniewu, ani nawet gniewu na Davika. Wciąż byłam taka
odrętwiała. To była moja wina. Zmarnowałam tyle czasu. I zaufałam komuś, komu nie
powinnam.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY Davik spał obok mnie. Wiedziałam, że świt jest dopiero za
godzinę lub dwie. Wiedziałam, że czerwono-pomarańczowe światło rozjaśni Dakkar i moja
szansa przepadnie. A jednak nie mogłam przestać patrzeć na Davika. Mój policzek spoczywał
na jego nagiej klatce piersiowej. W końcu zaczęłam odczuwać odrętwienie, którego
doświadczyłam. W jego miejsce pojawiło się poczucie straty - głębokie poczucie straty, które
sprawiło, że chciałam krzyczeć. Nie płakałam. Przysięgłam, że wylałam wszystkie łzy, które
miałam w sobie we śnie, o ile to było możliwe. Nic już nie było takie, jak się wydawało, więc
nie wiedziałam, co jest możliwe, a co nie. Nie kwestionowałem tego. Klatka piersiowa
Davika unosiła się i opadała miarowo, jego brwi były zmarszczone, a usta rozchylone - nawet
we śnie wyglądał groźnie i onieśmielająco. Moje oczy śledziły głębokie, postrzępione linie
blizny na jego policzku. Nigdy nie powiedział mi, skąd się wzięła - chociaż mocno
podejrzewałam, że była związana z tym, co stało się z jego siostrą. O której również nigdy mi
nie powiedział, pomyślałam. Nawet głos w mojej głowie brzmiał smutno. Tak wiele o nim nie
wiedziałam. Tak wiele nie chciał mi powiedzieć. Ja też miałam przed nim tajemnice... więc
czy w ogóle była dla nas jakaś nadzieja? Nie, wiedziałam. Powoli oderwałam policzek od
jego klatki piersiowej, moje serce zaczęło walić w piersi z nerwów i strachu. Jedno z jego
ramion było owinięte wokół mnie, ale modliłam się, że był na tyle zmęczony podróżą, by
pochować ciało Lokkaru, że głęboko spał. Kiedy wyślizgnęłam się z jego objęć i stanęłam
obok posłania z futer, przyglądałam mu się uważnie przez chwilę, ale on ani drgnął. Moje
serce poczuło się nabrzmiałe i ciężkie za kruchymi kośćmi w mojej klatce piersiowej, gdy
szybko się ubrałam - kradnąc czystą parę spodni, ciężką tunikę i futrzany szal z jego piersi.
Wcisnęłam stopy w za duże buty, które miałam na sobie. Wzięłam woreczek z suszonymi
racjami żywnościowymi i pełną bukłak z wodą, przypinając je do paska spodni, który
zawiązałam ciasno wokół talii. W ostatniej chwili, po krótkim wahaniu, ukradłem też jeden z
jego sztyletów. Jego miecze były zbyt ciężkie, bym mogła je unieść, więc mniejsze ostrze
musiało wystarczyć. Ostrożnie wsunąłem go również za pas. Kiedy skończyłam
przygotowania, podeszłam do łóżka, najbliżej miejsca, w którym spał. Gdy na niego
spojrzałam, poczułam ściskanie w gardle, wszystko się we mnie buntowało, krzyczało na
mnie, rozdzierało mnie. Chciałam zostać. Niczego bardziej nie pragnęłam niż pozostać w tych
silnych, ciepłych ramionach i nigdy ich nie opuszczać. Sprawiał, że czułam się bezpieczna.
Sprawiał, że czułam się widziana, słyszana. Dotykał mnie tak, jak nikt inny wcześniej i to
przy nim czułam się jak... jakbym nie była niewolnicą. Że nie można mnie tak łatwo odrzucić,
tak łatwo przeoczyć. Widział mnie, nawet w Dothiku. Pamiętaj o jego zdradzie, Vienne,
powiedziałam sobie. Z mojego gardła wydobył się cichy dźwięk, mały, rozpaczliwy ból, który
przedostał się z mojego serca do ust. Nigdy nie zamierzał pomóc mi znaleźć kamienia serca.
Musiałam o tym pamiętać, bo tylko to ułatwiłoby mi odejście. Ponieważ musiałam odejść.
Nie było innego wyboru. I musiałam odejść, zanim się obudzi. Musiałam odejść, zanim horda
zacznie się budzić, bo w przeciwnym razie będę musiała użyć mojego daru, a nie
potrzebowałam bólu, który po tym nastąpi. Ból nadejdzie wkrótce, bez wątpienia, ale
musiałam zachować trzeźwość umysłu przed podróżą. Muszę być odważna, powiedziałam
sobie. Mój oddech przyspieszył, gdy poczułam coś znajomego na skórze, krótkie ukłucie,
które sprawiło, że uważnie przyjrzałam się cieniom, choć wiedziałam, że jej nie zobaczę.
Nieśmiało sięgnąłem po swój dar, szukając go w ciemności. Przygryzając wargę, by stłumić
sapnięcie, gdy go znalazłam, poczułam jasną, ciepłą energię rozchodzącą się po moich
kończynach. Przykro mi, że nie mogę ci pomóc - powiedziałam jej. Dusza Deviny
pozostawała na tym świecie. W to właśnie wierzyłem. Ponieważ jej brat nie pozwolił jej
odejść, z jakiegokolwiek powodu. Wstyd mi było, że nawet nie próbowałem jej pomóc. Za
każdym razem, gdy chciałem wspomnieć o prośbie Deviny, gardło mi się zaciskało i nie
mogłem wydusić z siebie słowa. To było lekkomyślne, ale pochyliłam się nad Davikiem i
musnęłam wargami jego usta. Ledwie szept pocałunku. Pożegnanie. Zanim zdążyłam się
zastanowić, nie patrząc ponownie na Davika, podeszłam delikatnie do wejścia do voliki,
chowając się pod klapą i wychodząc w ciemność wczesnego poranka. Horda była cicha.
Wszyscy byli zmęczeni i śpiący po długiej podróży na zachód. Być może było to
błogosławieństwo, ponieważ oznaczało, że mogłem przemierzać hordę niezauważony, a moje
buty cicho chrzęściły o ziemię, gdy zmierzałem w kierunku zagrody piroków . Znałem te,
które nie były związane z Dakkari. Nie ośmieliłabym się próbować ukraść związanego pyroki,
więc zwróciłam szczególną uwagę na zagrodę po naszym powrocie kilka godzin wcześniej.
Te nieoznaczone złotą farbą nie były związane. A zatem były uczciwą zwierzyną. Większość
pyroki leżała na ziemi, z czterema długimi kończynami ostrożnie wsuniętymi pod siebie,
niektóre skulone w grupach, podczas gdy inne wolały spać samotnie. Wypatrzyłem Nillimę,
która spała oddzielnie od reszty. Jej głowa uniosła się, gdy mnie zobaczyła i nawet w moim
stanie żalu, rozpaczy i niepokoju, mały, smutny uśmiech pojawił się na moich ustach, gdy
gwałtownie odwróciła głowę, jakby udając, że mnie nie widzi. "Opiekuj się nim - szepnąłem
do niej, gdy przechodziłem obok, przesuwając palcami po jej pokrytej łuskami szyi, choć
wydała z siebie odgłos protestu. Nigdzie nie było widać mrikro, mistrza pyroki , więc
skierowałem wzrok na nieoznakowanego pyroki, śpiącego przy ogrodzeniu wybiegu. Gdy się
zbliżyłem, podniósł głowę i spojrzał na mnie. Nie poczułem strachu, gdy przesunąłem dłonią
po jego pysku, choć chrząknął zdezorientowany. Stał, górując nade mną na czterech łapach,
tupiąc szponiastymi łapami w ziemię, rzucając szyją. Pogłaskałem go po pysku, determinacja
wzrosła. "Potrzebuję twojej pomocy - wyszeptałam. "Pomożesz mi?" Było coś do
powiedzenia na temat inteligencji pirokinezji... i wiedziałam, że Dakkari szanowali je nie bez
powodu. Teraz mogłam to zrozumieć. Przysięgłam nawet, że pyroki mnie zrozumiały, albo
zrozumiały moje rozpaczliwe błaganie. W następnej chwili ugiął przednie łapy, pozwalając
mi wspiąć się na jego grzbiet, zanim ponownie podniósł się na pełną wysokość. "Dziękuję -
szepnęłam do pyroki, kierując wzrok na bramę oddzielającą obozowisko od równin. Wzięłam
głęboki wdech. Część mnie spodziewała się, że poczuję się tak, jak kilka tygodni temu, gdy
wpatrywałam się w błyszczące wieżyczki w Dothik . Niewiarygodne przerażenie, które
sprawiło, że fizycznie zadrżałem. Bez wątpienia czułem strach, ale to nie było to samo. To
był... nieunikniony strach, ale nie pozwoliłam, by mnie zniechęcił. "Vir drak- szepnąłem do
pirogi.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY JEDEN Davik! Szarpnąłem się ze snu, słysząc echo mojego
imienia na ustach siostry, mój oddech falował i oblał mnie zimny pot, gdy usiadłem w
futrach. Ale mój umysł płatał mi figle. Znowu. Bo to nie był głos mojej siostry, tylko Hedny,
mojego pujeraka, który schował głowę w mojej voliki i przyglądał mi się od wejścia. "Drokka
- powiedział. "Przybył kolejny thesper . Serce zwolniło mi w piersi i natychmiast spojrzałam
w lewo. Zatrzymałam się, widząc, że Vienne nie ma ze mną w futrze, a moja blizna
zmarszczyła się. Lysi, już idę - powiedziałam, zastanawiając się, co mi się śniło i dlaczego
czułam w sobie taki strach. "Widziałeś moje kalle? Hedna potrząsnął głową. "Nik. Czy ona
jest teraz twoją kalles?" Wiedziałam, o co pyta. "Lysi- mruknąłem, podnosząc się z futra i
wciągając trójnóg. "Więc w końcu weźmiesz Morakkari? Hedna zapytała cicho. "Kolejną
vekkiri Morakkari- skomentował, wiedząc, że dwóch innych Vorakkarów również obrało je za
swoje królowe. "Być może powinienem znaleźć vekkiri dla siebie. " Thesper właśnie
przybył?" zapytałem, nie chcąc teraz o tym mówić. I tak wkrótce zostanie to ogłoszone całej
hordzie. Nie spuszczałem z niego wzroku, przypinając do piersi kaburę ze sztyletami, po
czym narzuciłem na siebie futrzany płaszcz. Poranki wciąż były rześkie, choć zimna pora
roku już dawno za nami. "Z Dothik czy z jednej z hord? Spojrzałem na puste łóżko i nie
mogłem powstrzymać zmarszczki na ustach, ale wyszedłem na zewnątrz z moim pujerakiem,
a moje spojrzenie przeskanowało obozowisko, szukając śladów małej, białowłosej kobiety.
Zdałem sobie sprawę, że... nie lubiłem budzić się bez jej obecności. Czułem się niespokojny,
jakby krew znów buzowała mi pod skórą. Była jak narkotyk, którego potrzebowałem każdego
ranka, każdego popołudnia, każdej nocy... i prawdopodobnie we wszystkich innych
momentach pomiędzy. " Thesper pochodzi od Vorakkara z Rath Kitala - powiedziała Hedna.
To sprawiło, że spojrzałam na niego ostro. "Rath Kitala?" "Lysi. Jeszcze go nie przeczytałam.
To nie mogło być dobre. Vorakkar z Rath Kitala nie ukrywał, że mnie nie lubi. Szybko
udaliśmy się do voliki rady, choć tylko Hedna i ja byliśmy tam obecni, gdy rozpakowywałam
cienki pergamin przyniesiony przezspera . Moje usta rozrzedziły się, a gniew wzrósł, gdy
przeczytałem słowa. "I co? "Będzie tu dziś wieczorem. Przysłał tespera z uprzejmości -
powiedziałam, zwijając pergamin i rzucając go na stół. "Obawia się o dobro moich kalli pod
moją opieką. Ta zniewaga spaliła mnie, podsycając mój temperament, ale wiedziałam, że
miał powody do obaw. W końcu nakrył nas w moich prywatnych pokojach w Dothik, gdy
siedziała mi na kolanach, a ja gryzłem ją w szyję. Bała się mnie wtedy. Mój kutas zgęstniał na
to wspomnienie - wiedziałem, że tak będzie, biorąc pod uwagę, że miałem tak popieprzone w
głowie. Ale Vienne rozpaliła mnie w zupełnie inny sposób. W Dothik bała się mnie, Lysi.
Zadbałem o to. Ale była też mnie ciekawa. Teraz wiedziałem, jak głęboko sięga ta ciekawość
i co mi przez nią zrobiła, i to właśnie mnie podniecało. Moje pazury wbiły się w drewno stołu
rady, gdy Hedna spojrzała na mnie. "Czy mam przygotować volikis ? "Nik- powiedziałem.
"Rath Kitala może spać na swoich pirokach , jeśli mnie to obchodzi. Hedna potrząsnął głową,
ale był zbyt przyzwyczajony do waśni między Vorakkarami. Niewielu z nas tak naprawdę się
lubiło. Wszyscy byliśmy zbyt zajęci wkurzaniem się o swoje terytoria w danym sezonie.
Wszyscy byliśmy tak przyzwyczajeni do kierowania własnymi hordami, do przewodzenia na
swój własny sposób, że aż dziw, że przez lata nie doszło między nami do bardziej krwawych
bitew. "A co by na to powiedziała twoja królowa? zapytała Hedna, unosząc brew i
uśmiechając się. Zesztywniałam, choć ta myśl wywołała we mnie dziwny, obcy dreszcz. Coś,
co dziwnie przypominało oczekiwanie. Vienne pogniewałaby się na mnie, gdyby dowiedziała
się, że zmusiłem Vorakkar do spania poza moją hordą, a zwłaszcza Ratha Kitalę, który
przybył jej z pomocą w Dothik. Nie musiałaby powiedzieć ani słowa, by okazać swoją
dezaprobatę. Czułbym to, tak samo jak czułbym jej miękkie serce, podczas gdy moje było
zrobione z nieugiętej stali Dakkari. Warknąłem. "Przygotuj pięć volikis dla Vorakkara i
darukkarów , którzy z nim podróżują, ale nie więcej. Moje serce znów poczuło ciepło i
podrapałem się po klatce piersiowej, nie będąc pewnym, czy podoba mi się to uczucie, choć
wiedziałem, że Vienne mi je dała. Umieściła je tam jak prezent, ale czasami czułem się
bardziej jak przekleństwo. Czułem się tak, jakby moje serce zostało zamknięte i tylko ona
mogła mieć do niego dostęp. "I tak nie będą tu długo - stwierdziłem, że muszę coś dodać.
Hedna uniósł ręce do góry, choć uśmiech nie schodził mu z twarzy. "Nie powiedziałam ani
słowa, Vorakkar. Warknąłem ponownie, już odwracając się w stronę wejścia, z zamiarem
odnalezienia mojej Kalles. Pomyślałem, że musi chodzić po hordzie. Lubiła to robić z
Lokkaru. Widziałem ich razem wiele razy w ciągu ostatniego tygodnia. Na samą myśl o
Lokkaru i moim leikavi poczułem ból w klatce piersiowej. Uderzyłam w nią pięścią, aby
szybciej zniknęła. "Powinnam wysłać odpowiedź? Hedna zapytała zanim wyszedłem. "A
może ty to zrobisz? Zatrzymałem się, wiedząc, że powinienem. "Vok- mruknąłem pod nosem,
a moja ręka już sięgała za siebie po sztylet, by wyciąć pasek pergaminu i odesłać go wraz ze
sperą. Kiedy moja dłoń chwyciła powietrze w miejscu, w którym z całą pewnością
wiedziałem, że powinien znajdować się jeden z moich sztyletów, zamarłem. Nik, niemożliwe.
Nie zgubiłbym go. Nosiłem je każdego dnia. Każdej nocy starannie upewniałem się, że są
schowane, gdy je zdejmowałem. W końcu były prezentem od mojej siostry. Pamiętałam, jak
mi je dała. Myślała, że dzięki nim poczuję się lepiej po upadku naszej hordy i po tym, jak
zostaliśmy zmuszeni do powrotu na Dothik. Jej oczy były smutne, ale pełne nadziei, gdy
patrzyła, jak je odpinam. Nienawidziłem ich, bo przypominały mi, że nie jesteśmy już na
dzikich ziemiach. Pamiętałem, że chciała wrócić na Dothik, że była szczęśliwa w stolicy,
wśród zgiełku, ekscytacji i luksusów. Część mnie nienawidziła jej, kiedy mi je dawała,
nienawidziła nadziei w jej oczach, bo chciała, żebym je polubił, chciała, żebym polubił
Dothik, nasze nowe życie. Wtedy nienawidziłem sztyletów. Teraz były tym, co ceniłem
najbardziej. Nie postąpiłbym z nimi nierozważnie. Mój umysł natknął się na inną możliwość i
serce stanęło mi ze strachu. "O co chodzi? zapytała Hedna. "Nie widziałeś jej dziś rano?
zapytałem ostrożnie. Coś było nie tak. Czułam to. "Nik- odpowiedział natychmiast. Mój
pujerak wyprostował się, słysząc w moim tonie coś, co tylko on mógł rozpoznać. "Co się
stało, Drokka? Gdzie ona jest?" Ale ja już wybiegałem z voliki, odrzucając klapy
gwałtownym pchnięciem. "Szukaj jej!" rozkazałem mojemu pujerakowi, gestem wskazując
mu, by zajął się południową stroną obozowiska, podczas gdy ja udam się na północ. Nik, ona
tu jest. Musi tu być, powtarzałem sobie, nawet gdy pędziłem przez swoją hordę, skanując
wzrokiem każdy widoczny centymetr. Z każdą chwilą, gdy jej nie widziałem, nie
wyczuwałem , byłem coraz bardziej spanikowany. Wściekłość i strach zaczęły zaciemniać mój
umysł, te znajome emocje, które chroniły go przed pęknięciem przez te wszystkie lata. Mój
wzrok padł na voliki Lokkaru, które nie zostało jeszcze rozbite, a które miało stać przez resztę
sezonu ku jej pamięci. Przez moją klatkę piersiową przemknęła nitka nadziei i szybko do niej
dotarłam, chowając głowę do środka. "Vienne - było puste. Ciemno. Zimno. Kolumny
niebieskich świec, które razem zrobili, leżały porzucone na stole warsztatowym Lokkaru.
Pachniało kuveri , ale czułam też zapach śmierci, który sprawiał, że żółć wzbierała mi w
gardle. Hedna znalazł mnie, gdy potknęłam się wracając z pustych voliki. Jego brwi były
zmarszczone, a rysy zatroskane. "Nigdzie jej nie widziałem. "Vok- powiedziałem, starając się
myśleć. Stałem nieruchomo, zamykając oczy, próbując uregulować oddech i szaleńcze bicie
serca. Wtedy dotarły do mnie jej słowa. Słowa, które wyszeptała zeszłej nocy, gdy budziła się
ze snu. Wiedziałeś. Wiedziałaś o tym przez cały czas. Niepokój spłynął po mojej klatce
piersiowej, osiadając w brzuchu. " Mrikro- szepnąłem, odwracając się już w stronę zagrody z
pirokami . Hedna deptała mi po piętach i znaleźliśmy mrikro czyszczącego zagrodę.
Wyprostował się, gdy mnie zobaczył, a w jego spojrzeniu pojawił się niepokój.
Zastanawiałam się, jak wyglądam, że wzbudzam w nim taką nieufność. "Czy brakuje jakichś
pyroki ? Mrikro natychmiast przeniósł wzrok na wybieg. Z pewnością nie próbowałaby
zapuszczać się w dzikie tereny na piechotę. Z pewnością wiedziała, że daleko nie zajdzie.
Czekałem niecierpliwie, krocząc wzdłuż ogrodzenia niczym bestia. Nawet najbliższe mi
pirokrie zaczęły się wycofywać, jakby wyczuwały we mnie coś niebezpiecznego i dzikiego,
gdy czekałem, aż mrikro wykona swoje zadanie. "Jeden zginął, Vorakkar- powiedział mrikro
miękkim głosem. Był zszokowany. Jego oczy rozszerzyły się, gdy zwrócił się do mnie.
"Młody, niezwiązany pyroki. Samica. Wszyscy tu byli, kiedy wróciliśmy z pogrzebu. Na
Kakkari, przysięgam. Hedna objęła ramię mrikro , łagodząc niepokój starszego Dakkari, bo ja
nie byłam w stanie tego zrobić. "Dlaczego miałaby odejść? spytała Hedna, wciąż unosząc się
obok mrikro, który nie do końca napotykał moje spojrzenie. Wiedziałem, że dlatego, że czuła,
że nie ma wyboru. Ponieważ nie dałem jej żadnego. Vok! Mój umysł był na skraju rozpadu, a
ja musiałam być obecna. Nie mogłem rozwodzić się nad faktem, że w jakiś sposób odkryła
moją zdradę, albo że została sama w dzikich krainach, mając za ochronę jedynie mój sztylet,
albo że świadomie mnie opuściła, być może ze świadomością, że już nigdy jej nie zobaczę.
Była bez ochrony. W niebezpieczeństwie. Wiedziałem, że Ghertun wciąż się czai.
Wiedziałem, że nie porzuci swojej rodziny na Martwej Górze, a jednak nie zrobiłem nic, by
jej pomóc, by rozwiać jej obawy, że wszystko będzie dobrze. Vienne szukała kamienia serca
na oślep, na grzbiecie niewyszkolonego piroka, w niebezpiecznych dzikich krainach
wschodu. Nie mogła znać kierunku starożytnych gajów. A może mogła? Czy Lokkaru
powiedział jej coś w ostatnich dniach, coś, co Vienne poskładała w całość? A może... śniło jej
się wspomnienie, kiedy Lokkaru powiedział mi o położeniu kamienia serca? "Roześlij
darukkary we wszystkich kierunkach - powiedziałam Hednie, wchodząc już do zagrody z
pirokami . "Niech szukają jej przez cały dzień. "Tak zrobię. A ty? zapytał Hedna z zaciśniętą
szczęką. Nillima podeszła do mnie, a ja wspięłam się na jej grzbiet. Nie miałem przy sobie
nawet miecza, ale nie było czasu do stracenia i nie mogłem zmarnować ani chwili. Każda
sekunda spędzona samotnie na tych dzikich ziemiach wiązała się z ryzykiem dla jej życia i ta
świadomość napawała mnie zimnym, lodowatym strachem. Strach, którego nie czułem od
czasu, gdy patrzyłem, jak umiera moja siostra. "Znajdę ją - powiedziałam cicho, ale moje
słowa miały być zapewnieniem dla mnie samej. Nillima rzuciła się do przodu na mój rozkaz i
przebiegła przez bramę, aż znaleźliśmy się na równinie. Skierowałem wzrok na zachód, w
stronę, gdzie pochowano Lokkaru, czyli w kierunku, z którego właśnie przybyliśmy we
wczesnych godzinach porannych. Vienne nie mogła być daleko przede mną, a Nillima była
jedną z najszybszych pirokinetyczek w hordzie. "Znajdę ją - powtórzyłem. Potem
pomyślałem: a co, jeśli ona nie chce być odnaleziona?
ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DRUGI Starożytne gaje były mrocznie piękne. Niesamowite.
Ciche. A jednak panował w nich spokój, który oplatał strzeliste, czarne drzewa, przeplatał się
z czarnymi pnączami zwisającymi z ich gałęzi i nadawał temu pozornie niekończącemu się
miejscu dziwne ciepło, które było zupełnie nieoczekiwane. Tylko, że to ciepło nie do końca
czułem, gdy pchałem moje pirogi w głąb starożytnych gajów i ciemności. Jechałem od
wczesnych godzin porannych, a teraz księżyc wisiał nad głową, nieustannie przypominając
mi, że jestem niebezpiecznie blisko porażki. Śmierci. Śmierci, którą czułem, jak zaczyna się
do mnie skradać, gdy dzień się przeciągał, gdy moje wściekłe serce zdawało się pompować i
zagęszczać truciznę płynącą w moich żyłach jeszcze szybciej. Ból zaczął się kilka dni
wcześniej, niż się spodziewałem. Choć była już noc i ledwo widziałem na kilka stóp przed
pirokami prowadzącymi mnie przez zagajniki, wiedziałem, że żyły w moim prawym ramieniu
są całkowicie poczerniałe i stale podążają w górę do ramienia, przez szyję. Jak zawsze
wiedziałem, objawy vovic pojawiały się szybko. Od ostatniej dawki minęły tygodnie. W
rzeczywistości ból pojawił się w samą porę. To ja byłam spóźniona. Przesunąłem palcami po
pokrytej łuskami szyi piroki , czując, jak mięśnie pod nią poruszają się wraz z jej delikatnymi,
ale chwiejnymi krokami. "Nie ma się czego obawiać - szepnęłam do stworzenia. Nie
wiedziałam, skąd to wiem, ale wiedziałam. Być może była to wiedza Lokkaru. Być może była
to wiedza o tym, że kamień serca chronił tę krainę przed zagrożeniem. To nie gajów się
obawiałem. Całe ciało mnie bolało. Pyroki paliły mnie między udami, gdy opierałem się o
jego grzbiet. Plecy miałem napięte i obolałe. Moje ramiona trzęsły się od trzymania się grubej
szyi pyroki . Moje ramię zaczęło płonąć, sprawiając, że mięśnie napięły się, a gorąco parzyło
mnie, choć drżałam z zimna. Vovic spływał po mojej szyi i wkrótce miał utkwić w mojej
klatce piersiowej, brzuchu, łonie, nogach. Czułam go w kosmykach włosów, w czubkach
palców. Był bezlitosny i nieugięty. "Draki- ponagliłam pirokiego, powtarzając słowa, które
słyszałam z ust Davika, a bestia przyspieszyła, omijając drzewa, które widziałam tylko wtedy,
gdy nas mijały. Pokierowałem pirokim , szturchając go w szyję i poprowadziłem w kierunku,
w którym wiedziałem, że leży kamień serca. Znałam te gaje jak własną kieszeń. Lokkaru
musiała spędzić tu sporo czasu, by dać mi taką mapę. Żałowałam, że nie zapytałam jej więcej
o jej życie, o to, dlaczego tak długo żyła samotnie w dziczy. Czy kiedykolwiek się bała. Czy
ten strach był powodem, dla którego zdecydowała się wyruszyć w podróż do Dothik, by kraść
owoce z ogrodu Dothikkar i sprzedawać je na ulicach... w ten sposób nieuchronnie poznała
Davika. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek była zakochana, ale potem odepchnąłem tę
myśl z siłą, gdy wywołała kolejne ukłucie bólu w mojej klatce piersiowej. Przez większą
część nocy podróżowaliśmy z pirokami przez starożytne gaje i wiedziałem, że zbliżamy się
do celu, gdy usłyszałem znajomy szum małego strumyka. Strumienia, za którym podążaliśmy,
strumienia, z którego piły moje wyczerpane piroki , strumienia, z którego ja chciałem się
napić, ale obawiałem się, że jestem zbyt słaby, by ponownie wspiąć się na jej grzbiet, gdy
tylko skończę. Ból przeszył mój nadgarstek i ramię, sprawiając, że przygryzłem wargę, a oczy
zaszły mi łzami. Był to pulsujący ból, ale dało się go wytrzymać. Wkrótce nadszedł falami,
każda bardziej intensywna niż poprzednia, aż te fale się skończyły, a potem stały... narastając,
narastając, narastając, aż moje serce wysiadło. Im bardziej zbliżaliśmy się do drzewa, tym
bardziej ziemia zdawała się szumieć pod nami. Moja piroki zatrzymywała się co jakiś czas,
dopóki nie ponagliłem jej do ruchu, jakby niepewna, na co się natkniemy, jakby instynkt
ostrzegał ją przed tym. Ale mój instynkt pchnął nas naprzód i wkrótce poczułem ulgę, gdy
zobaczyłem niebieskie światło jarzące się w oddali. Na początku delikatne, zaledwie
wskazówka, że coś się tam kryje. W miarę jak się zbliżaliśmy, robiło się coraz jaśniej i
jaśniej, aż w końcu mogłem zobaczyć otaczające nas drzewa, masywne pnie tak szerokie, że
byłem zaskoczony, że mogę je dostrzec, a ich skóra była czarna ze starości. Było jednak tylko
jedno drzewo, którego szukałem i kilka chwil później, gdy moje pirogi przeszły pod ciężką
zasłoną pnączy zwisających z gałęzi... znalazłem je. Z mojego gardła wyrwał się szloch, ulga
tak silna i jasna, że na chwilę przegnała ból. Było dokładnie tak, jak w moim śnie. Tak jak w
pamięci Lokkaru. Zmienił się jednak. Było szersze, wyższe, a jego gałęzie pełniejsze i
pokryte białymi liśćmi, których żyły świeciły na niebiesko. To stamtąd pochodziło niebieskie
światło. Liście. Tysiące liści, rozrzuconych na czarnych, mocnych gałęziach. Strumień
kończył się na pniu. Odżywiał go. Karmiąc go, aż stanie się silny. Poklepałem szyję pirogi ,
gdy zatrzymaliśmy się przed nią. Z wielkim wysiłkiem udało mi się przełożyć nogę nad jego
grzbietem i zsunąć się na ziemię, choć upadłem na kolana na porośniętą mchem ziemię. Była
miękka i zamortyzowała mój upadek. Przez głowę przemknęła mi myśl, że mogłabym po
prostu skulić się w mchu i zasnąć na zawsze, że mogłabym umrzeć w tym miejscu i nikt
nigdy by mnie nie znalazł. Poczucie samotności uderzyło we mnie tak mocno, że prawie
zachłysnęłam się łzami. Nie sądziłam, że to tylko moja wina. Ta polana, tak piękna i
bezpieczna, odcięta od świata zewnętrznego, wydawała się smutna. Czy emocje Lokkaru
pozostały w tym miejscu? A może jej matki? A może należały do jej ojca? Na trzęsących się
nogach szłam naprzód, wyczuwając, że moje pirogi położyły się na mchu, by spocząć za mną.
Wyciągnęłam szyję, ale drzewo było tak duże, że zasłaniało nocne niebo i wszelkie ślady
księżyca, którego nienawidziłam. Kora wyglądała jak skóra, papierowa i cienka, ale ciemna i
zwietrzała z wiekiem. A pod tą skórą pień zdawał się świecić nie tylko na niebiesko, ale i na
złoto. Przysiągłbym, że widziałem poszczególne warstwy kory pod spodem, każda tak samo
cienka jak poprzednia. Kiedy przyłożyłem dłoń do pnia, poczułem ciepło. Pulsowało jak
serce, gdy oderwałam dłoń, zaskoczona i zaniepokojona. Kamień serca był w środku, a
przynajmniej tak przypuszczałam. Widziałem jego blask, wabienie, drwinę. Na polanie
zerwał się niewidzialny wiatr, szeleszcząc moimi włosami i ziębiąc mnie do kości, choć moja
skóra była lepka i gorąca. Sięgnąłem po sztylet, który ukradłem Davikowi, spoglądając na
niego w niebieskim świetle, bijącym od liści. Jego rękojeść była wykonana z czarnej kości,
misternie wyrzeźbiona w wirujących słowach dakkari, których nie potrafiłam odczytać, ale
przysięgłam, że te same słowa były wytatuowane na skórze Davika. Tęsknota ścisnęła mi
serce. Przesunęłam opuszkami palców po słowach, tak samo jak po ciele Davika, śledząc
tatuaże, choć nie wiedziałam, co oznaczają. Wiedziałby już, że odeszłam. Noc zapadła już
dawno temu. Przyjdzie po mnie, jeśli jeszcze tego nie zrobił. A ja musiałam już dawno
zniknąć z tego miejsca, zanim to zrobi. Gdyby znów mnie znalazł, nie pozwoliłby mi odejść.
Nie miałabym siły woli ani siły psychicznej, by znów go opuścić, gdybym poczuła wokół
siebie te ramiona. Mając to na uwadze, choć każda część mnie chciała tu na niego poczekać,
wbiłam sztylet w drzewo, chrząkając z wysiłku. Pień był solidny i twardy, pomimo swojego
wyglądu, a ja poczułam, jak moje uderzenie odbija się od ramienia i dzwoni w moich
kruchych kościach, aż myślałam, że mogą się roztrzaskać. Mój chwyt nie był jednak
wystarczająco mocny. Moje ramię było osłabione przez vovica i długą jazdę na pirogi. Sztylet
upadł na ziemię. Ta drobna czynność mnie wyczerpała i z trudem łapałem oddech, gdy się po
niego schyliłem. Kiedy podniosłem rękę, by uderzyć ponownie, zatrzymałem się, rozchylając
wargi, gdy zobaczyłem, że z rany w drzewie zaczyna ściekać płyn. Krew. Złota, połyskująca
krew, która spływała po cienkiej jak papier skórze niczym pieszczota. Źle, źle, źle, krzyczał
mój umysł. Zastygłem w bezruchu i mogłem tylko patrzeć, jak kapie z niej jeszcze więcej,
spływając po tym starym drzewie w tym starożytnym miejscu. Przyszła mi do głowy pewna
myśl i powoli opuściłam sztylet. Mój dar nie zadziałał na Nillimę, piroki Davika, ale
musiałam to zrozumieć. Zbierając przed sobą energię mojej mocy, powoli pchnęłam ją do
przodu, wyciągając rękę w stronę krwi, by ją zmielić. Była gorąca, sączyła się po mojej dłoni
i chciałem się cofnąć w przerażeniu, ale trzymałem dłoń mocno. Jak zawsze, mój dar był jak
zanurzenie dłoni w chłodnym strumieniu. Pojawiał się lekki opór, a pod powierzchnią zawsze
czułam się trochę dziwnie, cicho i mgliście. Wyobraziłem sobie, że robię to teraz, gdy
zamknąłem oczy. Parłem naprzód, szukając, przestraszony, ale zdeterminowany, by coś
znaleźć. Mój dar czegoś dotykał. Czegoś potężnego, czegoś starożytnego. O bogowie!
Intensywny ból wykrzywił moje ciało, gdy połączenie skwierczało w moim umyśle. Mogłam
krzyczeć, ale nie słyszałam żadnego dźwięku, tylko bicie serca, o którym wiedziałam, że
pochodzi od tego drzewa, od tego stworzenia. Ale to bijące serce nagle zmieniło się w tysiące,
nie miliony, miliardy uderzeń serca i słyszałem, jak każde z nich wali w moje żyły,
wypełniając je, podgrzewając, aż myślałem, że umrę od tego , a nie od vovica . Lokkaru
powiedział, że kamień serca jest niebezpieczny. Teraz wiedziałem dlaczego. To dlatego, że
Kakkari w nim żyła. Czułem jej ból, miliardy i miliardy bólów z miliardów i miliardów dusz.
Wtedy, w jednej chwili, ten ból mnie opuścił. To połączenie złagodniało. Przez chwilę nic nie
pamiętałem. Kim byłem. Kim byłem. Dlaczego tu byłem. Jakby wszystko zostało wypalone z
mojego umysłu. Kiedy ta wiedza wróciła do mnie w pośpiechu, zobaczyłem wszystko.
Widziałem moją rodzinę, nasz stary dom w naszej wiosce, widziałem baldachim drzew lasu
za naszą wioską, światło przenikające między liśćmi. Widziałem ojca, matkę, babcię,
rodzeństwo. Silnego Maxena, miłego Eliego i piękną Violę. Zobaczyłem moje życie takim,
jakie było, a potem zobaczyłem moje życie takim, jakie się stało. Ghertun, ciemność Martwej
Góry, gorzki smak vovic , który spływał mi do gardła, oblewając je grubą warstwą,
nawiedzone, niewidzące spojrzenie mojej siostry, desperację mojej matki i gniew moich
braci. Potem zobaczyłam Davika. Jego czerwone, płonące oczy, ten ciemny uśmiech, te
nikczemne dłonie dotykające mnie i sprawiające, że czułam zbyt wiele rzeczy. Widziałam, jak
obserwuje mnie, gdy śpię. Widziałam, jak marszczy brwi, patrząc na mnie, jakbym była
czymś, czego nie mógł rozgryźć. Dotykał swojej klatki piersiowej, pocierając ją, jakby
sprawiało mu to ból, a potem przyciągnął mnie bliżej siebie, gdy spałam. Potem zobaczyłem
Devinę, na zawsze związaną z nim, obserwującą nas oboje z miejsca, do którego nie
mogliśmy się udać. Jeszcze nie. Miejsce pomiędzy, ani tu, ani tam. Czułem jej smutek,
czułem, jak mnie dusi, aż nie mogłem oddychać. Potem, pod spodem, poczułem jej miłość,
która pomogła mi odejść. To właśnie ta miłość przebiła zasłonę, w której się znalazłem, tak
jak zasłona, która zakryła twarz Lokkaru w chwili śmierci. Ze zdławionym krzykiem
oderwałam rękę od drzewa. Świat dookoła zdawał się uderzać we mnie, otaczając mnie.
Słyszałem szum strumienia. Słyszałem spokojny oddech śpiącej Pyroki . Moje palce mieniły
się złotem, krew drzewa spływała po mojej dłoni. To była ostatnia rzecz, jaką pamiętałem,
zanim czerń, niczym zasłona, spowiła mój wzrok. Upadłem na drzewo, a w uszach dudniło mi
bicie serca z kamienia serca.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY TRZECI Obudziło mnie szturchnięcie. Moje oczy otworzyły

się powoli, a gorący ból przygwoździł mnie do ziemi. Zimny pysk otarł się o moje ramię i
zobaczyłem, że piroki stoi nade mną, grzebiąc w racjach suszonego mięsa w sakiewce
przypiętej do mojego pasa. Racji, których nie zjadłem podczas podróży do starożytnych
gajów, bo po prostu nie byłem głodny. Napięłam się, by nie poczuć bólu, co tylko go nasiliło.
Czułem się tak, jakbym znów został naznaczony przez Ghertuna, z tą różnicą, że gorący
pogrzebacz przyciskał się do każdego centymetra mojego ciała. Zmusiłam ramię do ruchu i
łzy popłynęły mi po twarzy, gdy wyjęłam sakiewkę, otworzyłam ją i rozłożyłam racje
żywnościowe na porośniętej mchem ziemi obok mnie. Piroki zjadł natychmiast, pochłaniając
niewielką ilość, a ja spojrzałam ponad siebie. Leżałem na plecach u podstawy drzewa. Była
noc, ale wiedziałem, że to nie ta sama noc. Znowu zasnąłem. Zagubiony. Moje usta były
suche, popękane. Mdłości narastały w moim brzuchu, a teraz, gdy się obudziłem, żółć
wzbierała i paliła mnie w gardle. Miejsce, w którym wbiłam sztylet Davika w drzewo, było
zamknięte i zagojone... jakby nigdy go nie było. Jakby to, co się stało, gdy użyłam mojego
daru na drzewie, nigdy nie miało miejsca. Jakby ingerencja Deviny nigdy nie miała miejsca.
Nie rozumiałem tego. Niczego nie rozumiałem - powoli zaczynałem to dostrzegać. Lokkaru
miał rację. W tym wszechświecie istniały rzeczy, których nie dało się wyjaśnić ani logicznie
wytłumaczyć. Rzeczy, które się czaiły i rzeczy, które bolały jak ropiejąca rana. Pomyślałem
wtedy o Maman . Pomyślałem o tym, jak czasem na mnie patrzyła, gdy myślała, że nie widzę.
Strach w jej oczach. Przerażona moim darem, przerażona tym, co oznaczało to, że dała mi
życie. A jednak kochała mnie. Głęboko. Zawsze. Vovic gęstniał. Moje kończyny czuły się
opuchnięte. Zmęczenie dawało o sobie znać. Zapadła kolejna noc. Przespałem cały dzień.
Miałem znajome uczucie, że znów śniłem wspomnienia Davika. Tylko że cokolwiek mi się
śniło, było... Cokolwiek mi się śniło, sprawiało, że mój umysł był odrętwiały. Ból narastał w
mojej piersi. Przysięgłam, że wciąż słyszę jego krzyki, jego zduszony, ciężki oddech.
Wiedziałem, że ma to coś wspólnego z Deviną, być może z jej śmiercią. Wymioty stanęły mi
w gardle i zdołałam się przewrócić, wyrzucając żółć na mech. Skurczył mi się żołądek, a po
twarzy popłynęły łzy. Jedynymi dźwiękami na polanie był szum drzewa i piroki skubiące
mech w poszukiwaniu ostatnich resztek racji żywnościowych. Wtedy coś przeszyło tę cichą
ciszę. Echo zbliżało się do mnie, choć wciąż brzmiało daleko. "Vienne!" Rozpoznałabym ten
głos wszędzie. "Vienne! Zastanawiałam się, jak długo mnie szukał. Wtedy głos Deviny
wyszeptał w mojej głowie, Być może całe jego życie. Nawet się nie spięłam, gdy poczułam jej
obecność w pobliżu. Nawet nie zastanawiałem się nad tym, że ją słyszę, że może teraz do
mnie mówić, niezwiązana snami. Po tym wszystkim, co czułem i czego doświadczyłem w
swoim życiu - a zwłaszcza w ostatnim miesiącu - jak mogłem myśleć, że cokolwiek jest poza
sferą możliwości? Bo nic nie było. Trzymaj się, Vienne- szepnęła Devina, gdy zamknęłam
oczy. Trzymaj się, a przyprowadzę go do ciebie.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY CZWARTY Minęły prawie dwa dni, odkąd Vienne opuściła
moją hordę, a ja nie byłem bliżej jej odnalezienia. Ciągła panika i zmartwienie sprawiały, że
miałem ochotę wrzeszczeć z wściekłości. Czułem się jak zdziczała bestia w klatce, gdy
pchałem Nillimę mocniej, prowadząc ją przez starożytne gaje, które przeszukiwałem bez
końca od zeszłej nocy. Nillima osiągała punkt krytyczny. Wiedziałem o tym. Pchnąłem ją
mocno. "Proszę - błagałem ją, a mój szorstki głos wypełniał całą dolinę. Czarne drzewa
otaczały nas jak strażnicy tego miejsca. "Proszę, Nillima, musimy ją znaleźć. Tempo Nillimy
przyspieszyło, jakby usłyszała desperację w moim głosie. Ale minął kolejny odcinek czasu i
było tylko więcej lasu. Nawet ze słowami Lokkaru, które dźwięczały mi w głowie, nawet z
tym, co powiedziała mi o tym, jak znaleźć kamień serca, byliśmy zagubieni. Całkowicie
zagubieni. To było tak, jakby las przesuwał się wokół nas, tworząc dla nas nową ścieżkę,
jakby chciał nas wyprowadzić. Krążyliśmy w kółko, ale żadne miejsce nie wydawało się
znajome. To było niesamowite, mrożące krew w żyłach, ciągle zmieniające się miejsce, a ja
celowo nie przyglądałam się cieniom zbyt uważnie, gdy je mijaliśmy, ponieważ wiedziałam,
co tam znajdę. Agonia wybuchła w mojej klatce piersiowej, gdy ponownie zatoczyliśmy koło.
Księżyc zajrzał przez baldachim winorośli i gałęzi, a srebrne światło eksplodowało na
polanie. "Pomóż mi!" ryknąłem. "Kakkari, pomóż mi!". Ale Kakkari nie miał powodu, by mi
pomagać. Choć byłem Vorakkarem, królem hordy z Dakkaru, Kakkari od jakiegoś czasu nie
słuchał moich modlitw. Oddech Nillimy był nierówny. Moje serce było bliskie pęknięcia.
Uciszyłem Nillimę, a ona z radością przyjęła krótką ulgę. Zamykając oczy, poskładałam do
kupy połamane krawędzie mojego umysłu, które błądziły podczas naszej wędrówki.
Musiałam być teraz cała. W przeciwnym razie nigdy nie znajdę Vienne. "Pomóż mi ją znaleźć
- wyszeptałam i poczułam znajome mrowienie na karku. Coś, co zawsze się działo, gdy moja
siostra była w pobliżu. Kiedyś było to pocieszeniem. Potem przerodziło się w strach. Ale
teraz? Otworzyłem oczy, szukając jej wzroku w cieniu, gdy światło księżyca zniknęło.
"Devina - szepnęłam, serce waliło mi w gardle. "Pomóżmi." Spróbowałbym wszystkiego.
Wcześniej się tego obawiałam. Ale teraz musiałem poddać się temu strachowi, zaakceptować
to, co część mnie być może zawsze wiedziała, jeśli miałem znów odnaleźć Vienne. Jeśli
miałem ją jeszcze kiedykolwiek zobaczyć, przytulić. "Zawsze chciałam ci tylko pomóc,
bracie- odezwała się Devina. Zobaczyłem jej świecące w ciemności oczy. Moje własne. Jej
usta poruszyły się, ale słyszałem jej słowa tak, jakby zostały wyszeptane prosto do mojego
ucha. Jak zawsze, jej widok był jak sztylet wbity w moją klatkę piersiową. Ten ból, który
zawsze tam będzie, pulsował jak otwarta rana, która nie zamknęła się z czasem, która z
czasem zgniła . Stała u podstawy drzewa. Szyja Nillimy uniosła się, a jej głowa zwróciła się
w stronę mojej siostry, jakby i ona wyczuła jej obecność. Widok Deviny przypomniał mi, że
ją zawiodłem. Że jej nie ochroniłam. Że nie byłem przy mojej rodzinie, gdy mordowano ją w
ciemnościach nocy, podczas gdy ja byłem... gdzie indziej. "Zasłona jest teraz cienka-
powiedziała Devina. "Nie mam zbyt wiele czasu tej nocy. Chodź. Pospiesz się. Zasłona? Nie
zawahałem się. Devina nie szła ani nie biegła. Jej twarz i ciało migotały tu i tam, pojawiając
się ponownie, gdy myślałem, że ją zgubiłem, kierując mnie w tę i tamtą stronę przez
niekończący się las. "Tędy - szepnęła, stając obok strumienia, którego nigdy wcześniej nie
słyszałam ani nie pamiętałam. Devina zniknęła, a ja ponagliłem Nillimę, by podążyła w dół
strumienia, skanując ciemność przed nami w poszukiwaniu śladu mojej siostry. Wtedy ją
zobaczyłem. Przed nami drzewa rozjaśniała niebieska poświata. "Vienne!" krzyknąłem. Mój
oddech stał się jeszcze bardziej nierówny. Nillima zdała sobie sprawę z tego, co zrobiłem i
przyspieszyła kroku. Blask stawał się coraz jaśniejszy, im bliżej byliśmy. I wtedy znaleźliśmy
się na miejscu, przedzierając się przez ciemną zasłonę pnączy, która osłaniała to, co
znajdowało się poza nią, a ja uniosłem rękę, by zablokować zalew światła , który sprawił, że
moje oczy zaczęły piec po tak długim przebywaniu w ciemności. "Vienne! Zobaczyłem ją
leżącą u podstawy zwietrzałego drzewa, którego liście świeciły na niebiesko. Piroki , którego
zabrała z hordy, leżał u jej boku, a jego głowa podskoczyła, by spojrzeć na nas podejrzliwie,
gdy weszliśmy na polanę. Devina stała nad Vienne, ale jej twarz wydawała się zamazana.
Nieostra. Jej usta poruszały się, ale nie słyszałem żadnych słów. Jej spojrzenie było
sfrustrowane, smutne. Dotknęła serca dwoma palcami, wyciągnęła je w moją stronę - gest,
który, jak wiedziałem, wyrażał jej miłość i który często wykonywała - a potem zniknęła.
"Vienne - wyszeptałem, zeskakując z Nillimy i biegnąc w jej stronę. "Nik, nik, nik. Kiedy
upadłem obok niej na kolana, serce zamarło mi w piersi. Zrobiło mi się zimno, bo moją
pierwszą myślą było to, że się spóźniłem. Ale kiedy zobaczyłem, jak jej oczy migoczą za
zamkniętymi powiekami, ulga ogarnęła mnie tak mocno, że zakręciło mi się w głowie.
"Leikavi- powiedziałem, przyciskając czoło do jej czoła. "Obudź się. Proszę. Pozwól mi
zobaczyć twoje oczy. Muszę je zobaczyć. Odsuwając się, spojrzałem na nią. Jej żyły były
pociemniałe i czarne, przez co moje brwi ściągnęły się w panicznym zmieszaniu. Pamiętałem,
że widziałem te na jej nadgarstku, ale uwierzyłem jej, gdy powiedziała mi, że to efekt jej
daru. Ale to? Powędrowały w górę jej ramion, na szyję i powoli gromadziły się na twarzy.
Kiedy odsunąłem jej płaszcz, kiedy podniosłem jej tunikę, zobaczyłem, że spływają po jej
piersiach, brzuchu, pełznąc w dół. Podniosłem jedną nogawkę skradzionych z mojej klatki
piersiowej rękawów i zobaczyłem, że żyły oplatają jej kostki niczym kajdany. "Co to jest?"
warknąłem do siebie, moje płuca zacisnęły się, powietrze rozrzedziło. To nie mógł być tylko
jej dar. Spojrzałem na drzewo. Drzewo, o którym Lokkaru powiedziała mi, że wyrosło z ciała
jej ojca. Drzewo, które miało kamień serca odżywiający je, karmiący, czyniący je coraz
potężniejszym. Wiedziałem też, że jest coraz bardziej niebezpieczne. Nie mógł tego zrobić.
Jej żyły zaczęły czernieć na długo przed tą chwilą. "Wszystko będzie dobrze, leikavi-
powiedziałem jej, choć zabrzmiało to również jak zapewnienie skierowane do samego siebie.
"Naprawię to. Przysięgam ci to." Musiałem zabrać ją z powrotem do mojej hordy. I to szybko.
Uzdrowiciel... mógłby jej pomóc. Wiedziałby, co to jest, choć nigdy czegoś takiego nie
widziałem. Musiałem wierzyć - Ghertun. Zamarłem. Zwiadowca Ghertun, ze stada, które
wytropiliśmy i zabiliśmy w pobliżu hordy, powiedział: "Zabierzeją szybko, gdy tylko się
zacznie. Będziesz patrzył, jak umiera". Zmarł od własnych ran, zanim zdążył powiedzieć coś
więcej. To... to była sprawka Ghertuna? Wszystko nagle ułożyło mi się w głowie. Strach
Vienne, jej ciągłe naleganie na powrót na Martwą Górę przed czarnym księżycem - krótki
czas, który wszyscy Vorakkarzy uznali za dziwny. Myślałem, że martwiła się o swoją rodzinę.
Choć z pewnością była to prawda, bo wiedziałem, jak bardzo ich kochała i troszczyła się o
nich, być może najbardziej obawiała się, że śmierć zabierze ją, zanim będzie mogła im
pomóc. Vok, pomyślałem, ogarnęło mnie niedowierzanie, poczucie winy i smutek. Trzymając
ją z dala od kamienia serca, samolubnie przeciągając czas spędzony z nią, nieświadomie
popychałem ją coraz bliżej tego. Z mojego gardła wyrwał się pełen udręki ryk, który sprawił,
że mój oddech stał się nierówny, a głos zachrypnięty. Słyszałem, jak ten ryk odbija się echem
po polanie. Słyszałam, jak rozbrzmiewa na pniu drzewa, przebija się przez świecące liście i
dryfuje po ciemnym, nocnym niebie. "Przepraszam, leikavi- wyszeptałem, wciskając słowa w
jej ciało, jakby miały to uleczyć. "Tak mi przykro. Wybacz mi." Zrobiłbym wszystko, by to
naprawić. Zrobiłbym wszystko, by ją ocalić. Poruszyła się w moich ramionach, budząc się ze
łzami w oczach i mrugając do mnie. "D-Davik? - wyszeptała, jej głos był napięty i
zachrypnięty. Jej usta były suche. Jej twarz była tak blada, że niemal przezroczysta, a z
policzków zniknął cały różowy kolor. "Jestem tutaj, Vienne - wyszeptałem cicho. "Devina -
wyszeptała, a ja przełknęłam dźwięk imienia mojej siostry na jej ustach. "Devina tu była. Jej
słowa ucięły się, gdy zamknęła oczy, a jej plecy wygięły się lekko w łuk. Wszystkie mięśnie
jej ciała napięły się w moich ramionach, a łzy spłynęły po jej skroniach. "Leikavi- warknąłem.
"Powiedz mi, jak mogę ci pomóc!" Kiedy oddech zdawał się jej wracać, jej słowa brzmiały
pośpiesznie. "Ona chce, żebyś ją puścił, Davik. Puść ją. Moje brwi ściągnęły się razem, jej
słowa uderzyły we mnie głęboko, coś nieugiętego. "Porozmawiamy o tym później, rei kassiri-
powiedziałem. "Obiecuję. Powiem ci wszystko. Ale najpierw muszę cię dobrze zobaczyć.
Wziąłem ją w ramiona, a ona wydała z siebie cichy, szlochający krzyk, dając mi do
zrozumienia, że odczuwa głęboki ból. To sprawiło, że chciałem coś zabić. To sprawiło, że
niebezpieczna rzecz uniosła się w mojej klatce piersiowej. Ta wściekłość, ten gniew. Jednak
stłumiłem to. Pozwoliłem jej płonąć i skwierczeć w moim brzuchu, ale nie pozwoliłem jej
przejąć nade mną kontroli. Będę silny. Będę silny i obecny dla niej. Ponieważ w tej chwili
liczyła się tylko ona. "Zaczyna się - wyszeptała, gdy złapała oddech. "Jej mięśnie znów
napięły się w moich ramionach, ale potem zwiotczała. Mogłem odetchnąć dopiero wtedy, gdy
poczułem bicie jej serca. Ona żyła. Na razie. Ale była słaba i odczuwała ogromny ból. Co
dokładnie się zaczęło? Spojrzałem na drzewo i zawahałem się. Potem położyłem ją delikatnie
z powrotem na mchu, wdzięczny, że śpi. Coś zabłysło w niebieskim świetle i zobaczyłem mój
sztylet leżący u podstawy pnia. Podniosłem go, ważąc w dłoni, a potem ze stęknięciem
wbiłem w drzewo. Wybacz mi, Lokkaru, ale zrobię wszystko, by ją ocalić, pomyślałem,
przedzierając się przez korę, zdzierając jej warstwy, aż moje pazury pokryły się krwią. Nie
czułem jednak bólu. Czułem rosnącą determinację. Nic nie powstrzyma mnie przed
zobaczeniem jej. Wbijając się w drzewo, rozdzierając grób ojca Lokkaru, bezczeszcząc tę
żywą istotę, którą pobłogosławił sam Kakkari, wiedziałem, że jeśli Vienne umrze... mogę
tego nie przeżyć. Jej utraty. Widziałem blask kamienia serca, zanim moje palce go odnalazły.
Dotknąłem go i był gorący, pulsujący w mojej dłoni, mniejszy niż się spodziewałem.
Wyrwałem go z drzewa, zaciskając szczękę. Ledwo na nią spojrzałem, zanim wepchnąłem ją
do paska moich spodni, mocując mocno w sakiewce, która przylegała do mojej skóry...
ponieważ to mogła być jedyna rzecz, która mogła ją teraz uratować. Moja krew zabrudziła jej
skórę, gdy ostrożnie ją podniosłem i zaprowadziłem do Nillimy. Jej piroki podążył za nią,
trzymając się blisko jej boku. Kamień serca wypalił się we mnie, nieustannie mi o tym
przypominając. Potrzebowałem go. Bo jeśli wszystko inne zawiedzie, tak jak zrobił to ojciec
Lokkaru, użyję go, by ocalić Vienne. "Dobrze cię widzieć, leikavi- przyrzekłem jej cicho, w
tym świętym, przerażającym miejscu. "Przysięgam.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIĄTY Następnego wieczoru, gdy słońce chyliło się ku

zachodowi, w końcu ujrzałem moją hordę. Ale to, co zobaczyłem, nie rozładowało we mnie
napięcia. Tylko je spotęgowało. Przybył Rath Kitala. Jego darukkarowie i ich pirogi
obozowali za murami, większość stała wokół basenów z ogniem, podczas gdy niektórzy
bikku z mojej hordy krążyli wokół, oferując półmiski z jedzeniem na wieczorne posiłki. Nie
tylko to... zobaczyłem też, że przybył Killup. Była to mniejsza grupa niż Ratha Kitala, ale
przewodził im ten sam samiec, którego spotkałem z Vienne po tym, jak zabiłem jego stado
jrikkia. Ten sam samiec, z którym się targowałem i który był tutaj, aby dotrzymać umowy.
Killupy nie jadły mięsa, więc bikku , którzy próbowali je nakarmić, wydawali się
zdezorientowani i niepewni, gdy podchodzili do nich z osobnymi półmiskami. "Vok-
przekląłem, ale nie mogłem się teraz martwić o żadną z grup. Vienne była w moich
ramionach przez całą noc i cały dzień. Bez wątpienia był to najdłuższy dzień w moim życiu.
Kiedy się budziła, to tylko na chwilę. Wlewałem wodę między jej suche wargi, a ona
próbowała mówić... mówiła więcej o Devinie, mruczała coś o kamieniu serca, zanim zemdlała
od fal bólu, które stawały się coraz częstsze. Czarne żyły rozprzestrzeniły się niemal na całe
jej ciało. Obawiałem się, że to, co dawał jej Ghertun, wkrótce ją pochłonie. Z tą myślą
skierowałem się w stronę Killup, Nillima chrząkała i sapała z wysiłku, a piroki , które zabrała
Vienne, były tuż za nami. Mrikro nakarmią je i zadbają o nie dzisiejszej nocy. Oboje zasłużyli
na bardzo potrzebny odpoczynek. Przywódca Killupów wstał, gdy zobaczył, że się zbliżam,
jego twarz była beznamiętna, a ruchy płynne i pełne gracji. Nie zawracałem sobie głowy
uprzejmościami. Spojrzenie Killupa skierowało się na Vienne, gdy go mijałem, a ja
wyszeptałem: "Ona potrzebuje pomocy". Nie zawracałam sobie głowy czekaniem.
Przebiegłem przez bramy mojej hordy, która została już zaalarmowana o moim przybyciu.
Napięcie było wysokie. Czułem to. Moja horda była zdezorientowana i nieufna wobec innego
Vorakkara tak blisko - Ratha Kitali i jego wojowników - oraz obcej grupy Killupów,
zwłaszcza gdy zniknąłem na kilka dni po wysłaniu grupy poszukiwawczej do Vienne.
Słyszałem westchnienia hordy, gdy zobaczyli Vienne w moich ramionach. Hedna wybiegła z
woliki rady, a za nią Rath Kitala, który przyglądał mi się ze zdezorientowaniem, które
przerodziło się w troskę, gdy zobaczył vekkiri w moich ramionach. "Przyprowadź mi
uzdrowicielkę - rozkazałam Hednie, który natychmiast skinął głową i pognał w kierunku
woliki Betriki - uzdrowicielki - w kierunku środka hordy. Poprowadziłam Nillimę w stronę
moich własnych voliki , po czym zsunęłam się po jej boku, mocno ściskając Vienne w
ramionach. "Dziękuję, Nillima - szepnęłam do moich pirogi. Mojej najwierniejszej
przyjaciółce, której będę dozgonnie wdzięczna. Vienne obudziła się z płaczem, gdy
uderzyliśmy o ziemię, uderzenie wstrząsnęło jej kośćmi, które, jak mówiła, czuły się, jakby
się łamały, gdy obudziła się po powrocie do domu. Warknąłem, to samo uczucie bezradności
rozdzierało moją klatkę piersiową. Chciałem odebrać jej ten ból. Nie chciałem, by już nigdy
więcej poczuła choćby skrawek bólu. Nigdy więcej nie chciałem, żeby się czegokolwiek bała.
Chciałem wziąć to wszystko na siebie. Chciałem ją chronić, zapewnić jej bezpieczeństwo...
kochać ją. "Jesteśmy tutaj, leikavi- mruknąłem, widząc kątem oka mrikro biegnącego w
stronę pirogi Nillimy i Vienne. Skinąłem na niego. "Opiekuj się nimi dobrze, mrikro. "Lysi,
Vorakkar- odpowiedział, ale ja już się odwracałam, a moje nogi pokonywały dystans do
moich voliki. Gdy znalazłem się w środku, ostrożnie położyłem Vienne na posłaniu z futer i
nawet to sprawiło jej ból. Teraz, gdy się obudziła, jej usta były rozchylone, a oczy szkliste.
Złapała mnie za rękę, kiedy się odsunąłem. "Lysi, leikavi? wyszeptałem, unosząc się nad nią i
gładząc kosmyki jej białych włosów, które zaczęły przylegać do jej czoła wraz z potem. "D-
Martwa Góra - wysyczała, zaciskając zęby z bólu. "Vovic. "Vovic? powtórzyłem, marszcząc
brwi. Właśnie wtedy klapy przy wejściu do mojej voliki otworzyły się, uderzając o skórę.
Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam wchodzącego Vorakkara z Rath Kitala, którego złote oczy
uważnie przyglądały się Vienne, a brwi zmarszczyły się w zdumieniu. Następnie weszła
Hedna, podchodząc do mnie. "Co się stało? "Gdzie jest uzdrowiciel? Wyszeptałam, szczypiąc
się w skronie, gdy zaczęły pulsować. "Już idę. Rzeczywiście, kilka chwil później Betrika
wepchnął się do mojego voliki, wślizgując się do środka bez butów, wyglądając, jakby
dopiero co się obudził. Uspokoił się, gdy zobaczył Vienne, rozłożoną i wijącą się na łóżku, z
czarnymi żyłami wystającymi z jej skóry. Jego usta rozchyliły się, a oczy skierowały na mnie.
Wzdrygnąłem się, gdy rozpoznałem wyraz jego oczu, ponieważ bez wątpienia był on
odzwierciedleniem mojego. Nie miał pojęcia, co to może być, ale mimo to ruszył naprzód.
Zdałam sobie sprawę, że drżę i zaczęłam się chwiać, gdy Betrika uklękła u jej boku. Rath
Kitala stanął obok Hedny. Być może Vorakkar miał prawo obawiać się pozostawienia Vienne
w moim posiadaniu. Teraz patrzyłem, jak umiera. Wykrzyczałem swoją udrękę do
kopulastego sufitu, sprawiając, że spojrzenie Ratha Kitali przeniosło się na mnie, choć Hedna
i Betrika nie zareagowały. Poczułem ukłucie na karku i natychmiast moje oczy zwróciły się
ku cieniom, szukając, szukając. Nazywają mnie Szalonym Królem Hordy? pomyślałem
drwiąco. Jeszcze nic nie widzieli. "Gdzie jesteś? zapytałem. "Proszę. "Drokka - powiedziała
Hedna, a ja poczułem jego dłoń na ramieniu. "Chodź, przyjacielu, musisz... Potrząsnąłem
nim, wyrywając rękę z jego uścisku. Zacieniona twarz Deviny zamigotała, a jej oczy zalśniły,
zanim osiadły na znajomej czerwieni. "Jak mam jej pomóc? zapytałem siostrę. Jej wizja
musiała być prawdziwa. Jak inaczej miałabym znaleźć Vienne? Przez cały ten czas
wierzyłam, że cienie są fragmentem mojego złamanego umysłu. Szaleństwo, które dręczyło
mnie przez całe życie. Ale teraz... może to wcale nie było szaleństwo. "Nie wiem -
odpowiedziała Devina, a jej smutne oczy zdawały się przenikać moją duszę na wylot. "Ale
twój ból mnie tu sprowadził. Czuję to. "Powiedz mi, jak ją uratować. "Nie wiem wszystkiego,
Daviku- odparła Devina. Krew zaczęła rozlewać się po jej brzuchu, a jej rysy zbliżyły się do
siebie, jakby to czuła . "Nie żyjesz - krzyknąłem, a słowa wyrwały mi się z gardła,
pozostawiając rany jak ostrza, gdy moja klatka piersiowa się uniosła. "Powinnaś wiedzieć
wszystko. "Drokka- warknęła Hedna, stając między Deviną a mną. Wiedziałem, że jej nie
widzi. Tylko ja mogłam. Tylko ja mogłem dostrzec to, co czaiło się i straszyło w cieniu. Moje
oczy nie opuszczały Deviny, ale po raz kolejny jej słowa ucichły. Jej usta poruszyły się, ale
już jej nie słyszałem. "Nik, zostań tutaj! Kiedy znów zniknęła, chwyciłem głowę w dłonie,
czując, jak pazury wbijają mi się w skórę głowy. "Vorakkar- odezwała się Betrika. Kiedy
obróciłem się, by spojrzeć mu w oczy, zobaczyłem, że wszyscy na mnie patrzą. Ratha Kitalę,
Hednę, uzdrowicielkę i Vienne. Przy wejściu do voliki przywódca Killupów wślizgnął się do
środka. On również patrzył na mnie, ręce miał zaciśnięte za plecami, a jego twarz wciąż była
stoicka i beznamiętna. Nieczytelny. Podszedłem do Vienne, padając na kolana obok
uzdrowicielki. W jej spojrzeniu pojawiły się łzy. "Znowu odeszła, leikavi- powiedziałem
Vienne. "Wiem - wyszeptała. Drgnęła, gdy dotknąłem jej skóry i cofnąłem rękę. "Vorakkar-
powiedziała cicho Betrika, zwracając moją uwagę na niego. "Nie wiem, co to jest. "Nik-
powiedziałem. "Musisz. Betrika przełknął, dźwięk był słyszalny. Jego wzrok padł na Ratha
Kitalę, stojącego tuż za mną, a potem na Hednę. "Nigdy wcześniej tego nie widziałam -
powiedziała ostrożnie uzdrowicielka. "Być może to choroba vekkiri - powiedział ostrożnie.
"To jest vovic. Cichy, ale surowy głos Killupa przeciął wszystko, co uzdrowiciel miał do
powiedzenia, a potem wszystkie oczy zwróciły się na niego, stojącego samotnie przy wejściu.
Podniosłem się, gdy podszedł. Jego skrzela rozbłysły, gdy zobaczył Vienne. Kątem oka
dostrzegłam, że Rath Kitala spiął się, a jego ręka powędrowała do miecza u boku. Killupy
potrafiły emitować truciznę przez skrzela. Bez wątpienia tego właśnie obawiał się Rath
Kitala. "O co chodzi? zapytałem. Kiedy spojrzałem przez ramię, zobaczyłem, że Vienne znów
zamknęła oczy, a jej plecy wygięły się w łuk. Przeklinając, opadłem obok niej, unosząc ręce,
bo wiedziałem, że dotykanie jej sprawia jej ból. "Vok! "To roślina, której Ghertun używają do
kontrolowania swoich niewolników - powiedział Killup. "Roślina?" zapytał z
niedowierzaniem Rath Kitala. "Trucizna - sprostował Killup, przyglądając się z
zaciekawieniem drugiemu Vorakkarowi i przekrzywiając głowę na bok. Gdy zobaczył, że
Vorakkar wciąż trzyma rękę na mieczu, zacisnął usta, ale nic nie powiedział. "Skąd o tym
wiesz? wyszeptałem. "Jakiś czas temu jeden z naszych uciekł z Martwej Góry, porwany przez
Ghertun, i wrócił do nas - powiedział Killup. "Przez pierwsze dwa tygodnie mieli się dobrze.
Zdrowi. Odetchnęli z ulgą, że są w domu, wśród swoich". Liczyłem tygodnie w głowie, ale
dni zlewały mi się w jedno. Vok, ile czasu minęło, odkąd byłem w Dothik? Odkąd po raz
pierwszy natknąłem się na nią tamtej nocy? "Potem zaczęli się męczyć. Zimno. Krew zaczęła
ciemnieć w ich żyłach. Potem przyszedł ból. Przez wiele, wiele dni". Kiedy połączyłem oczy
z Killupem, zobaczyłem w nim to, czego się obawiałem. "Ile czasu jej zostało?" mruknąłem.
"Bez dawki?" zapytał Killup. "Na tym etapie kilka dni. Może cztery. Z drugiej strony, to
właśnie stało się z Killupem. Ona jest człowiekiem. Może być inaczej. "Od jak dawna o tym
wiesz? warknąłem, spoglądając na Killupa, gdy Hedna subtelnie przesunęła się między nami.
"Nie pomyślałeś, żeby powiedzieć nam o vovicu wcześniej? Moja wściekłość była nie na
miejscu. Nawet ja to wiedziałam, ale czułam, jak przepływa przeze mnie przyjemne uczucie.
Stary przyjaciel. Killup nawet nie mrugnął. Ze spokojem, którego - jak wiedziałam - nigdy nie
posiądę, zauważył: - Killup i Dakkari nie są sojusznikami. Na chwilę przeniósł wzrok na
Vorakkara z Rath Kitala. "Nie jesteśmy też wrogami. Mamy umowę, która przystoi nam
obojgu. Nic więcej. Nic mniej. "Mamy wspólnego wroga - przypomniał mu Rath Kitala
szorstkim tonem. "To prawda - poprawił Killup, pochylając podbródek. "Dlatego tu jestem.
Wtedy sobie przypomniałem. Nasza umowa. Tę, którą zawarłem z nim w tym ciemnym lesie
po tym, jak zasadzili się na mnie i Vienne, gdy wracałem do hordy z Dothik. Killupy miały
własną truciznę. Taką, która paraliżowała Ghertuna w chwili, gdy dostała się do krwiobiegu i
zapobiegała krzepnięciu ran. Zabójcy użyli jej na mnie , choć zareagowałem na nią inaczej niż
Ghertun. Killupowie szukali nowego domu z dala od wschodnich ziem. W zamian za
przejście i ochronę dostarczyli nam truciznę, która miała pomóc w walce z Ghertunami, jeśli
dojdzie między nami do wojny. "Jeśli macie truciznę, która działa na Ghertun, to może macie
na to lekarstwo - szepnęłam. "Albo o nim wiesz. Spojrzenie Killupa przeniosło się na moją
kobietę. Tamtej nocy w lesie był jej ciekaw. Być może dlatego odwołał swoich
wojowników... z jej powodu. "Gdybyśmy mieli lekarstwo, użylibyśmy go, by ocalić naszych -
powiedział cicho. Po raz pierwszy usłyszałam w jego głosie emocje. Żal? "Ona umarła.
Gardło mi się ścisnęło, a nozdrza rozszerzyły. "Czego ode mnie chcesz? zapytałam cicho.
Zobaczyłam zaskoczone spojrzenie Ratha Kitali, który zmarszczył wargi, przyglądając mi się.
"Oddam wszystko, by ją ocalić. Rath Kitala zamilkł, gdy Killup przekrzywił głowę i przyjrzał
mi się uważnie. "Chcesz mojej rady, Dakkari? - zapytał cicho, podchodząc do mnie. Ściszając
głos, mruknął: - Zakończ jej cierpienie teraz, zanim stanie się zbyt wielkie. Wściekłość
przeszyła moje wnętrze niczym uderzenie. Byłam już wcześniej bita, torturowana i
wykorzystywana, ale z chęcią doświadczyłabym tych rzeczy ponownie, jeśli oznaczałoby to,
że nigdy więcej nie usłyszę tych słów od Killupa. "Odsuń się ode mnie, zanim zabiję cię tam,
gdzie stoisz - wysyczałam. Killup zrobił to, o co go poprosiłam, a napięcie w moich ciałach
wzrosło. "Samica, która uciekła z Martwej Góry - powiedział Killup - była moją towarzyszką,
Dakkari. Patrzyłem, jak umiera bolesną śmiercią, bo byłem zbyt wielkim tchórzem, by okazać
jej litość. Gdybym był silniejszy, mógłbym złagodzić jej cierpienie - głos mu się zmienił, stał
się bardziej szorstki, a skrzela rozbłysły. Ucichłem. Wszyscy w voliki ucichli. "Mamy coś, co
złagodzi jej ból - powiedział Killup po dłuższej chwili, jego twarz znów stała się nieczytelna,
a głos się wyrównał. "Ale jest tylko tyle bólu, który może zamaskować. Spojrzałam mu w
oczy. Pochyliłem głowę. "Dziękuję - szepnęłam. "Jeśli nie posłuchasz mojej rady, Dakkari-
powiedział Killup po kolejnej pauzie - pozostaje ci tylko jedna opcja. Wiedziałem, co to jest,
zanim się odezwał. "Ghertun stworzyli truciznę. Tylko oni będą mieli lekarstwo. O ile w
ogóle istnieje".

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SZÓSTY Kiedy się obudziłam, zobaczyłam Davika

ubierającego się przed swoimi skrzyniami. Moje ciało było dziwnie odrętwiałe, kończyny
mrowiły i były ciężkie, ale ból był bardzo niewielki. Powitalna ulga, której nie rozumiałem.
Przyglądałam mu się przez kilka chwil w ciszy, czując ból w klatce piersiowej na ten widok.
Jego szczęka była zaciśnięta, a usta wykrzywione w znajomy grymas. Był zabezpieczony....
zbroja? Utwardzone skórzane pasy, które pokrywały całe jego szerokie ramiona, owinięte
wokół nich jak kajdanki wokół nadgarstków. Na piersi miał czarną tunikę wykonaną z tego
samego materiału, która przylegała do niego jak druga skóra. Włosy miał związane do tyłu,
odsłaniając ostre rysy twarzy. Po przymocowaniu skóry do przedramion pochylił się,
pospiesznie ściągając buty. "Davik - szepnęłam. Szarpnął głową w moją stronę. Byliśmy
sami. W voliki było cicho. Jedynym dźwiękiem było jego ubieranie się i delikatne,
sporadyczne trzaski z paleniska. Było mi ciepło, zdałam sobie sprawę, że nie marznę.
Czułam, jak pot spływa mi po czole, czułam, jak włosy przyklejają mi się do karku. Wszystko
było lepsze niż ten lodowaty chłód. Ten lodowaty chłód, który zdawał się drapać moje kości
od środka. Podszedł do mnie szybko, padając na kolana obok łóżka z futer. Łóżka, które
kiedyś nazywał "naszym". "Leikavi- wyszeptał, wyciągając rękę, by mnie dotknąć, zanim się
zawahał. Przypomniałam sobie ból, gdy zostałam dotknięta, gdy vovic płynął w moich żyłach,
ale ból był teraz stłumiony, tępy ból i nic więcej. Moja ręka uniosła się i złapała jego
nadgarstek, a moje palce przesunęły się w górę, aż poczułam jego zrogowaciałą, szorstką
dłoń, stworzoną przez lata z mieczem w ręku, bez wątpienia. Jego czoło opadło na moje, choć
był ostrożny ze swoim ciężarem. Jego usta musnęły mój nos, potem policzek, zanim
pocałował moje usta, a ja westchnęłam. Mój głos był ochrypły i chrapliwy, gdy zapytałam:
"Co się stało?". Przypomniałam sobie drzewo. Niemal zadrżałam na to wspomnienie,
ponieważ na zawsze wryło mi się w pamięć. Pamiętałam... Devinę? Pamiętałem Davika, choć
tylko przelotnie. Nie pamiętałem, jak wróciliśmy do hordy. "Znalazłem cię - powiedział.
Zrobił pauzę. Potem powiedział: "Nik. Właściwie to Devina mnie do ciebie zaprowadziła. W
starożytnych gajach. Zamilkłam. Odsunął się lekko, by móc spojrzeć na moją twarz. Jego
dłoń gładziła moje włosy, jego dotyk był tak delikatny, że chciało mi się płakać. Wyraz jego
oczu... to również sprawiło, że chciało mi się płakać. "I jak się z tym czujesz? wyszeptałam.
"Nie wiem - przyznał szorstko. Jego oczy śledziły moją twarz. "Od jak dawna wiesz? "Tej
nocy... kiedy ją tu zobaczyłeś". Tej nocy, kiedy po raz pierwszy uprawialiśmy seks. Pamiętał
to. "Ja też coś poczułem, choć nie widzę jej tak, jak ty - mruknąłem, a w moim gardle
pojawiło się milion słów, których wcześniej nie byłem w stanie wypowiedzieć. "Ale przyszła
do mnie. Przychodziła do mnie w snach. Cienie, które widzisz, są prawdziwe. Cienie, które
widziałaś przez całe życie, nie są wynikiem szaleństwa. Masz dar. Tak jak ja. I nie
powinieneś się go obawiać. Myślę, że ona chce, żebyś to zrozumiał". Widziałam, że sam na to
wpadł. Chociaż nie do końca postrzegał to jako dar. To było dla niego bardziej jak
przekleństwo, zwłaszcza że jego siostra przychodziła do niego najczęściej. Obawiałem się, że
nie zostało mi wiele czasu i chciałem, żeby to zrozumiał, zanim... cokolwiek nadejdzie.
"Devina poprosiła mnie o pomoc. Żeby ci pomóc - wyszeptałam, widząc łzy. "Po prostu nie
wiem jak. "O co cię prosiła? - wyszeptał. "O nic - odpowiedziałam. "Powiedziała tylko, że
oboje nigdy nie będziecie w pełni szczęśliwi, jeśli jej nie puścisz. Jego brwi ściągnęły się w
bólu. "Powiedziała, że chce, abyś ją uwolnił. Myślała, że mogę ci w tym pomóc, ale nie mam
pojęcia jak. A ja chcę pomóc... chcę pomóc, zanim będzie za późno. "Pevkell- mruknął. Jego
palce musnęły mój policzek, tak delikatnie. "Wystarczy, leikavi. Nie mów tak. "Chcę ci
pomóc, Daviku - szepnęłam, błagając go przez łzy. Otarł je. "Pomożesz mi, gdy znów
wyzdrowiejesz, Vienne - powiedział cicho. "Potrzebuję vovica- powiedziałam mu.
Próbowałam się uśmiechnąć, ale było mi smutno. "Ghertun nigdy ci go nie da. "Masz rację -
powiedział Davik. "Lozza nie da mi vovica. Zamiast tego da mi lekarstwo, które uwolni cię
od tego na zawsze. Da mi twoją rodzinę. Da mi ciebie. Do końca naszych dni, leikavi". Jego
ton był tak pewny siebie, że niemal poczułem nadzieję w piersi. "Davik... "Przykro mi,
Vienne - kontynuował, a w jego spojrzeniu pojawiło się zaskakujące ciepło, którego tylko
namiastkę udało mi się wyłapać podczas naszych wspólnych chwil - ale po tym wszystkim
utkniesz z Królem Szalonej Hordy na dobre. Będziesz musiała żyć u jego boku, a on u
twojego. Będziesz musiała ogrzewać jego łóżko w najzimniejsze noce. Będziesz musiała być
cierpliwa wobec niego, ponieważ jego temperament jest gorący i wbrew temu, w co wierzysz,
jest trochę szalony". Dźwięk, który wydobył się ze mnie był prawie śmiechem. "A co dostanę
w zamian? Jego głos opadł, pogłębiając się. "Będziesz miała jego miłość. Wstrzymałam
oddech. "Da ci wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłaś. Złożyłby świat u twoich stóp, gdyby
tylko mógł. Ponieważ zasługujesz na to i jeszcze więcej. Słowa, które wypowiedział, byłyby
okrutne, gdyby nie były tak piękne. Ponieważ szczegółowo opisywał życie, którego
pragnęłam z nim, ale mogłam nie mieć na to szansy. Wiedziałam, dokąd zmierza. Wiedziałam
też, że nie będę w stanie go powstrzymać. "Kiedy wyjeżdżasz?" zapytałam, spoglądając w dół
na zbroję Dakkari pokrywającą jego klatkę piersiową. "Wkrótce - mruknął. " Vorakkar z Rath
Kitala będzie mi towarzyszył. "Proszę, powiedz mi, że nie pójdziesz z tego powodu na wojnę.
"Nie ma teraz na to czasu, leikavi. Wojna poczeka. Ale na Ghertun przyjdzie czas -
powiedział. "Moim priorytetem jesteś ty. Wrócę za dwa dni, lysi? "Pozwól mi iść z tobą -
błagałam. "Mogę zmienić zdanie Lozzy. Może zobaczę też moją rodzinę, pomyślałam cicho.
Ostatni raz. "Leikavi- szepnął. "Nie jesteś w stanie podróżować. Uwierz mi, myślałem o tym.
O tym, byś była blisko, gdy tylko zdobędę lekarstwo. Ale będziemy jechać ostro. Killup dał ci
tonik na ból, ale nie wiedzą, jak długo to potrwa. Będzie szybciej, jeśli cię tu zostawię. Wózek
tylko nas spowolni". Potrząsnęłam głową, ale wiedziałam, że ma rację. W tym stanie byłam
ciężarem. Ledwo czułam kończyny i miałam ciężką głowę. A kiedy tonik się skończy i ból
powróci... moje krzyki rozniosą się echem po wschodnich ziemiach. Rozpraszałbym uwagę.
Żal i panika uderzyły w moją klatkę piersiową, boleśniej niż vovic. Czy to będzie ostatni raz,
kiedy go zobaczę? "Miej wiarę, Vienne - szepnął do mnie, pochylając się, by musnąć
wargami moje. "Po raz pierwszy od dłuższego czasu wierzę. Niedługo po tym, jak DAVIK
odszedł, poczułam, że coś mnie budzi. Wyrwałam się ze snu, który miałam, choć go nie
pamiętałam. Mrugając otwartymi oczami, poczułam skurcz w żołądku, narastające mdłości i
lodowate nitki bólu, które zaczęły do mnie powracać. Nie.Kalles- odezwał się głos, a kiedy
skierowałem wzrok na wejście, zobaczyłem stojącego tam pujeraka Davika. "Obiecałem mu,
że będę do ciebie często zaglądał. Wszedł do środka. Uzdrowiciel był tu niedawno, aby podać
mi kolejną dawkę toniku Killupa, ale było oczywiste, że ból narastał. "Myślałam, że będziesz
z nim - mruknęłam. "Nik- powiedział, podchodząc do mnie. Podniósł chłodną szmatkę, którą
uzdrowiciel zostawił na moim czole i odświeżył ją w chłodnej wodzie, zanim ją założył.
"Zostawił mi dowództwo nad hordą pod swoją nieobecność na wypadek... urwał, ale
wiedziałam, o co mu chodzi. "Myślisz, że Ghertun zaatakują pod jego nieobecność? "Horda
jest zawsze słabsza, gdy nie ma jej Vorakkara - odparł pujerak . "Wygląda na to, że Ghertun
mają oczy wszędzie. "Część mnie chciałaby, żeby przyszli - powiedziałam, a mój głos
brzmiał słabo nawet dla moich własnych uszu. "Może dzięki temu zyskam więcej czasu.
Chciałam tego czasu. Zobaczyć go ponownie. Zobaczyć moją rodzinę. "Neffar? Czas?" "Nic -
szepnęłam. Zaczęło mi burczeć w brzuchu, ale wiedziałem, że nie mam czym wymiotować.
Zamknąłem oczy, choć nawet ciemność pływała za moimi powiekami. "Przepraszam, nie o to
mi chodziło. Oczywiście mam nadzieję, że nie przyjdą. "Nik, co miałeś na myśli? W jego
tonie było coś ostrego, co sprawiło, że otworzyłam oczy, by na niego spojrzeć. "Ghertun
czasami mają na sobie vovic - powiedziałam. "Jeśli nie wyekstrahowaną truciznę, to zioło, z
którego ją wytwarzają. Pujerak znieruchomiał i zobaczyłam, jak jego oczy migoczą, jakby był
pogrążony w myślach. "Dlaczego mieliby to nosić przy sobie? - wyszeptał. "Ghertunowie to
palą. To dla nich narkotyk. Odpręża ich. Ale kiedy się ją zmiażdży, podgrzeje i wyciśnie z
niej olej, to jest to vovic. Niektórzy Ghertun noszą fiolki, jeśli mają niewolników". Pujerak
wstał nagle z krawędzi łóżka. "Vok. Moje usta rozchyliły się. Wyszeptałem: "Co?". "Ta...
grupa zwiadowcza. Tych, których wytropiliśmy i zabiliśmy. Niedaleko stąd. Było ich pięciu.
Jeden z nich mógł to mieć". Odetchnąłem, kręcąc głową. "Tak, ale Vorakkar powiedział, że
spalił ich ciała. To nie przetrwałoby ognia. Oddech pujeraka przyspieszył. "Rozkazał mi ich
spalić, kalles. Zmarszczyłem brwi na jego ton, coś w nim sprawiło, że spróbowałem podnieść
się z futra. "Co ty mówisz? " Vorakkar był zły, gdy kazał mi to zrobić. Nie spaliłem ich.
Kakkari byłby rozgniewany, gdybyśmy to zrobili - powiedział, a jego spojrzenie natrafiło na
moje. "Więc co zrobiłeś z ciałami? wydusiłam z siebie, a w mojej piersi pojawiła się nadzieja.
"Pochowałem je. Przełknęłam, czując falę bólu narastającą wraz z przyspieszonym biciem
serca. Musiałam się uspokoić. "Mogli im podać jakąś dawkę - wysyczałam, uświadamiając
sobie, co się stało. Pujerak spojrzał na mnie rozszerzonym wzrokiem. "Vok. "Gdzie są
pochowani? PUJERAK DAVIKA wrócił do cichej ciszy voliki niecałą godzinę później. Jego
twarz i odsłonięte ramiona pokryte były cienką warstwą potu. Smugi ziemi i brudu pokrywały
jego klatkę piersiową i dłonie. Jego oddech był szorstki i szybki, jakby nie miał chwili
wytchnienia, odkąd wybiegł z voliki. Zacisnęłam szczękę z bólu, gdy przybył, mój brzuch
płonął, a w brzuchu burczało mi od kwasu. Przysięgłam, że czułam obecność Deviny w
pokoju, ale kiedy próbowałam użyć mocy, by ją odnaleźć, okazało się, że nie potrafię się
skupić na tyle, by zebrać energię. Nadzieja, którą poczułem, gdy pujerak podszedł do mnie,
była w stanie mnie złamać . To było ostre ukłucie w mojej piersi, które mogło zamienić się w
ostrze wbijające się głęboko, gdyby nie znalazł kropli vovic. Trzymał coś przede mną. Była to
fiolka pokryta brudem i zaschniętą krwią Ghertun... i innymi rzeczami, których nie chciałam
identyfikować. Szloch, który wyrwał mi się z gardła, wypełnił voliki. Pujerak zacisnął usta,
pochylił głowę i odkorkował fiolkę. Przez cały ten czas, myślałam, niedowierzając, ledwo
mogąc w to uwierzyć. To była niewielka ilość, ale wszystko, czego potrzebowałem, by zyskać
na czasie. Pujerak pomógł mi podnieść głowę, choć jego dotyk na moim ciele sprawił, że
chciałam krzyczeć. Poczułam chłodny dotyk fiolki na ustach. Poczułam gorzki, znajomy
zapach płynu, ostry i szczypiący w nozdrza. Trucizna oblepiła mój język, sprawiając, że
chciałam się zakrztusić, ale przełknęłam wszystko, wiedząc, że im więcej jej wypiję, tym
szybciej zadziała. Poczułam, jak trucizna spływa w dół mojego gardła do brzucha, gdzie
zaczęła mnie palić. Wstrzymałem oddech i zobaczyłem, jak pujerak odsuwa się od futer,
obserwując mnie niemal ostrożnie. Trwało to prawie godzinę , ale powoli poczułam, jak ból
zaczyna ustępować. Coś się we mnie rozwiązywało, rozluźniało i rozplątywało. Czułam, jak
opuszcza moje kończyny, ten bolesny ucisk. Poczułam, jak ucisk opuszcza moje płuca i
nabrałam tchu, wdychając głęboki, pełny oddech po raz pierwszy od wielu dni. Nawet moje
kości zdawały się wzmocnić, nie czułam już, że są na skraju złamania przy najmniejszym
dotknięciu. "Czy to działa? - zapytał cicho pujerak . "Tak - mruknąłem. Wstrzymałem
oddech, bojąc się, że jest już za późno. Że ból powróci dziesięciokrotnie lub że to był tylko
sen, że wkrótce obudzę się z tego pełnego nadziei stanu. Ale to było prawdziwe. Gdy moje
siły zaczęły do mnie wracać, poczułem, jak coś się we mnie budzi. Coś, co czułem... na
drzewie kamienia serca. Coś, czego wcześniej we mnie nie było. Poczułam narastające
emocje, emocje, o których wiedziałam, że pochodzą od pujeraka. Jego głęboka ulga na mój
widok, jego oczekiwanie na powrót Davika, jego wewnętrzny niepokój z powodu
zbezczeszczenia grobów Ghertun. Przez chwilę byłem sparaliżowany niedowierzaniem,
ponieważ wiedziałem, że nie wykorzystałem swojego daru. Nie wytworzyłam między nami
energii ani nie próbowałam aktywnie zagłębić się w jego umysł. Właśnie wtedy uzdrowiciel
wszedł do voliki i zamarł, gdy zobaczył mnie siedzącą na łóżku. Jego emocje uderzyły we
mnie jak ściana, jego zdezorientowanie na początku, po którym nastąpiła niepewna nadzieja.
Wiedziałem, że to sprawka Kakkariego. Coś mi się stało przy grobie ojca Lokkaru. Coś mi się
stało , gdy połączyłem swój umysł z umysłem bogini... a przynajmniej z jej pozostałością. W
ramach testu spojrzałam na uzdrowiciela i bez oporu wprowadziłam polecenie do jego
umysłu. Odejdź. Natychmiast odwrócił się plecami i wyszedł z voliki. Pujerak zmarszczył za
nim brwi, rozchylając usta w zakłopotaniu. Czekałem, aż przeszyje mnie ból, ale nigdy nie
nadszedł. Jeśli już, to czułem się silniejszy. Nie miałem zawrotów głowy, mdłości, nie bolała
mnie głowa. Davik. Oddech uciekł mi w pośpiechu. Był kilka godzin przede mną.
"Zaprowadzisz mnie do niego?" zapytałem pujeraka, czując, że gardło mi się zaciska. Armia
Lozzy była wielka. Nie wiedziałam, co planuje Davik, ale martwiłam się, co zrobi król
Ghertun... albo co zrobi Davik, by mi pomóc. Pujerak zmarszczył brwi. "Kalles, wiesz, że nie
mogę tego zrobić. Chciałby, żebyś tu została, była bezpieczna i odpoczęła. Nie miałem czasu
na kłótnie. Moja moc już przenikała jego umysł, gdy podniosłem się z łóżka. Zabierz mnie na
Martwą Górę. Pujerak pochylił głowę, choć nie wydawał się wiedzieć dlaczego. "Lysi,
zabiorę." Powinno mnie to przerażać... ta nowa, straszna, potężna rzecz, którą posiadałam. A
jednak myślałam tylko o tym, że użyję jej, by chronić tych, których kocham. Nic by mnie nie
powstrzymało. Odwróciłam się do skrzyń Davika i otworzyłam jedną, szybko się ubierając.
Na dnie jednak wyczułam coś ukrytego, a kiedy grzebałam w tym, moja dłoń stawała się
coraz gorętsza. Wiedziałem, co to jest. Kamień serca. Był schowany w woreczku i parzył
mnie w rękę, gdy się przewrócił. Był gładki i mały. Idealnie pasował do mojej dłoni. Wnętrze
wirowało, świecąc na złoto i niebiesko, kolor mieszał się i unosił w środku. Davik musiał
zabrać go z drzewa bez mojej wiedzy. Ukrył go tutaj, z dala od Ghertunów. Zmarszczyłam
brwi. Dlaczego? Ale wiedziałem. Chciał go użyć... dla mnie. Jeśli nie uda mu się zdobyć
lekarstwa od Lozzy, zamierzał użyć mocy kamienia serca, by mnie uzdrowić... tak jak zrobił
to ojciec Lokkaru, poświęcając przy tym swoje życie. Nigdy nie oddałby go Ghertunom, więc
ukrył go tutaj, by go chronić. Jej moc była zbyt wielka i wiedział, jak niebezpieczna byłaby w
posiadaniu Ghertun. Zadrżałem, przypominając sobie resztki tej mocy. Zadrżałam,
przypominając sobie, że jeszcze kilka dni temu byłam piekielnie zdeterminowana, by
dostarczyć ją Lozzie. Moja dłoń zacisnęła się wokół niego. Włożyłem go do butów, szybko
kończąc się ubierać. Kiedy odwróciłem się, by stanąć twarzą w twarz z pujerakiem, ten wciąż
marszczył brwi, zdezorientowany. "Zdradzisz mi swoje imię? zapytałam cicho,
powstrzymując rozkaz w głosie. To był jego wybór. Wpatrywał się we mnie, jakbym była
czymś dziwnym. "Hedna." Przytaknęłam. "Hedna, zabierz mnie do niego. Proszę."

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SIÓDMY Vorakkar z Rath Kitala patrzył na mnie... cóż,

jakbym była szalona. "Nigdy ci się nie uda - mruknął, gdy powiedziałam mu, co planuję
zrobić. "Myślisz, że nie wiem, o co toczy się gra?" warknęłam. Staliśmy na klifie z widokiem
na Martwą Dolinę. Słońce było wysoko na niebie, choć gruba warstwa szarych chmur
blokowała ciepło. W powietrzu unosił się chłód, którego Ghertun nie znosili. "Jeśli zawiodę,
życie mojej kobiety będzie zagrożone. Pod moją nieobecność Hedna wróciła do hordy, a moi
darukkarze obozowali niedaleko i czekali. Ghertunowie wiedzieli, że przybyliśmy.
Widziałem kilku ich zwiadowców szpiegujących nas z cienia góry, spoglądających na nas z
klifów. Góra znajdowała się w dolinie. Głębokiej dolinie, w której od dawna nie było już
życia. Była jałowa i pusta, jakby porzuciła ją sama Kakkari. To tutaj do niedawna mieszkała
moja samica. Uwięziona w ciemności. Przywiązana do trucizny, która trzymała ją na uwięzi.
Zacisnąłem dłonie, ale uważałem, by nie ukłuć się pazurami. Ich spody zostały pokryte
enuwipem dzięki uprzejmości Killupa. "Co byś zrobiła, gdyby to był twój Morakkari?
szepnęłam, zerkając na Ratha Kitalę. Z jego nozdrzy wydobył się ostry oddech. Znałam już
jego odpowiedź. "Muszę iść sam. Ten król Ghertunów to tchórz - powiedziałem. "Nigdy nie
spotka się z nami z dala od swojej góry. Myśli, że ma tam władzę. Ale Killupowie ujawnili
niebezpieczną słabość i to właśnie wykorzystam. Kiedy wrócę, bądź gotowy. "A jeśli to nie
zadziała? mruknął Rath Kitala. "Jeśli nie będziesz mógł się do niego zbliżyć? Co wtedy
zrobisz? Pomyślałem o kamieniu serca, schowanym w moich skrzyniach przy hordzie. Nic by
mnie przed nim nie uchroniło, gdybym tu zawiódł. To była ostatnia deska ratunku, ale
niebezpieczna opcja, która wymagała ceny. Ceny, którą chętnie zapłacę. "Nie ma takiego
wyniku, w którym ona by nie żyła - powiedziałem mu. "Bądź gotów. Rath Kitala pochylił
głowę, słysząc moją ponurą determinację. "Nie podoba mi się to, Drokka. Gdybyśmy tylko
mogli poczekać na przybycie innych. Nie ma na to czasu - warknąłem. Nagle w Martwej
Dolinie rozległ się głośny i głęboki dźwięk rogu. Brama do góry, zbudowana z kości i
kamieni, zaczęła się podnosić, odsłaniając poczerniały tunel przypominający usta. Wejście.
"Spróbuję znaleźć tylu ich niewolników, ilu zdołam - powiedziałam, przyglądając się wejściu.
"Ale czasu jest już mało. Zebraliśmy tylko część naszych darukkarów . Aby uwolnić
wszystkich niewolników pod Martwą Górą i rzucić Lozzę na kolana, będziemy potrzebować
więcej. Czas nie był po naszej stronie, a ja byłem na tyle uczciwy wobec siebie, by wiedzieć,
że przedkładam Vienne i jej rodzinę nad kogokolwiek innego. Byłem samolubnym draniem,
ale nie spocznę, dopóki wszyscy nie będą wolni od Martwej Góry i vovica w ich żyłach. Z
góry zaczęli napływać uzbrojeni Ghertunowie. Zaskakująca liczba. Krążyły plotki, że Lozza
ukrył tam wielką armię, którą planował obalić Dothik . "Nie bez powodu jesteśmy
Vorakkarami - mruknąłem. Na mojej twarzy pojawił się mroczny uśmiech. "Wszyscy
jesteśmy trochę szaleni. Nawet ty, Rath Kitala. Musimy być.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY ÓSMY - Wiem, kim jesteś. Ghertun, który zszedł ze swojego
tronu z kości, był młodszy, niż się spodziewałem. Był wysoki i szeroki, jego czarne oczy
przyglądały mi się uważnie, a głowa przechylała się na bok, ruchem, który przypominał mi
Killupa. Stłumiłem warczenie wzbierające w mojej piersi. Krew kapała mi ze skroni do oczu,
zaburzając widzenie. Obserwujący mnie strażnicy czerpali przyjemność z bicia mnie,
ponieważ myśleli, że jestem bezsilny, aby ich powstrzymać, podczas gdy w rzeczywistości
czekałem na swój czas. Coś szaleńczo szarpało moją klatką piersiową. Wiedziałem, że to
czas. Kończył mi się. Już zbyt długo przebywałem w Martwej Górze - w tym mrocznym,
ropiejącym miejscu. Ghertun trzymali mnie przykutego przez wiele godzin, zanim
przyprowadzili mnie przed oblicze Lozzy, swojego króla. Zostawiłem sztylety przy hordzie,
ale zabrali mi miecz, bo wiedziałem, że to zrobią. Łańcuchy krępujące moje nadgarstki były
łatwe do zerwania. Ghertunowie nie mieli dostępu do stali Dakkari ani mocniejszych metali,
które występowały głęboko na naszej planecie. Nie dysponowali technologią ani środkami do
ich wydobycia, o których wiedzieliśmy. Albo nie doceniali siły rozwścieczonego i
zdeterminowanego samca Dakkari... albo po prostu nigdy wcześniej nie mieli takiego w
swoim posiadaniu. Albo jedno i drugie. Uśmiechnęłam się do Lozzy, bardziej przypominając
zdziczałe szczerzenie zębów, co sprawiło, że jego wyraz twarzy na chwilę się załamał, a
potem złagodniał. "A za kogo dokładnie mnie uważasz? mruknęłam cicho, nie spuszczając z
niego wzroku. Znajdowaliśmy się w wielkiej sali wykutej z kamienia, głęboko w górach,
gdzie nie docierało światło z powierzchni. Powietrze było ostre i niemal kwaśne. Smakowało
mi na języku i miałam dziwne wrażenie, że mogłabym się od niego udusić. Ile razy
patrzyłem, jak Vienne spogląda w niebo, na księżyc lub gwiazdy? Ile razy patrzyłem, jak
unosi twarz do tyłu i czuje promienie słońca padające na jej skórę... albo zamyka oczy, gdy
czuje delikatny powiew wiatru na policzkach? Teraz zrozumiałem, dlaczego te widoki i
doznania były dla niej tak przyjemne. Ponieważ tutaj była ich pozbawiona. Zebrało się wielu
Ghertunów, jakby Lozza wezwał większość swoich ludzi do sali, by byli świadkami tego, co
dla mnie zaplanował. Powoli rozejrzałam się dookoła, ale nie dostrzegłam żadnych vekkiri.
Nie widziałem Killupa ani Nruntenga. Na szczęście nie widziałem też Dakkari. Ich
niewolnicy byli nieobecni. Tylko wybrana część populacji Ghertun była obecna, ponieważ nie
byłem tak głupi, by wierzyć, że pod Martwą Górą mieszkają tylko oni. Mimo to na tej
niewielkiej przestrzeni zebrało się co najmniej stu Ghertunów. Wielka sala nie była tak
okazała jak sala Dothikkaru w Dothik, która z łatwością mogła pomieścić pięć razy więcej
istot. "Jesteś królem hordy, który śmieje się, gdy zabijasz - powiedział Lozza, zbliżając się do
mnie i okrążając. "Ten, o którym mówią, że ma złamany umysł. Ten, o którym mówią, że
błąka się po dzikich krainach i dmie w ciemność". Zdałem sobie sprawę, że mnie
obserwowali. Jakby słowa Lozzy ją przywołały, cienista postać mojej siostry pojawiła się
obok tronu króla Ghertun. "Jest tutaj, Daviku- wyszeptała moja siostra, siadając na moim
miejscu. Potrząsnąłem głową, ściągając brwi. Spojrzałem ponownie na króla Ghertun.
Trzymał się na wyciągnięcie ręki, a czterech uzbrojonych strażników Ghertun stało blisko
mnie z włóczniami wycelowanymi w moje gardło. Moje pazury zakrzywiły się. "Rozumiem,
że otrzymałeś moją wiadomość dla twojego króla? zapytał Lozza. "Nie jestem tu w imieniu
Dothikkaru, Ghertun - szepnęłam, nie spuszczając z niego wzroku. To go zaskoczyło. Na
krótko. Jego oczy zamrugały dwa razy, po czym zapytał: - Więc po co przybyłeś, królu
hordy? "Przybyłem po lekarstwo na vovica. I przyszedłem po istoty, które zniewoliłeś za jego
pomocą - oświadczyłem, a łańcuchy grzechotały mi w nadgarstkach, brzęcząc o kajdany z
Vorakkaru . Wśród obecnych Ghertunów rozległ się szmer. Ich język brzmiał dla moich uszu
jak syczenie, syczenie i toczące się tryle. Nie znałem żadnych słów w języku Ghertun poza
vovic. Lozza nie był głupcem. Odwrócił się do mężczyzny stojącego niedaleko tronu - obok
cienistej postaci mojej siostry. Rozmawiali krótko, ale starszy mężczyzna pokręcił głową, po
czym Lozza odwrócił wzrok z powrotem w moją stronę. "Zakładam, że szukasz lekarstwa dla
posłańca vekkiri , skoro żaden z naszych niewolników nie zaginął - powiedział spokojnie
Lozza. "Zastanawiałem się, czy Dothikkar się nią zainteresuje. Była moim darem dla niego,
choć jej życie jest ulotne... a vekkiri tak łatwo umierają. Niemal niemożliwe jest utrzymanie
ich przy życiu przez dłuższy czas". Byłam zaskoczona, że nie rzuciłam się na niego i nie
wyrwałam mu gardła od razu. Ta wściekłość we mnie pękła. Gdyby życie Vienne nie było
zagrożone... prawdopodobnie uległbym tej pokusie. Krew Lozzy rozbryzgałaby się po
ciemnej podłodze jego sali tronowej, a ja naznaczyłbym się nią po zabójstwie. Być może
żądza krwi świeciła w moim spojrzeniu zbyt jasno, ponieważ Lozza zrobił krok w tył - tylko
mały - zanim się opamiętał. "Nie ma lekarstwa - powiedział Lozza. "Jest - szepnąłem. Ale
wiem, że jako rzekomy "król" twoich ludzi, którzy trzymają niewolników, w twoim interesie
jest udawanie, że nie ma żadnego. Po co dawać im pomysły i nadzieję, skoro ich
przeznaczeniem jest śmierć w tym mrocznym piekle? Kiedy spojrzałem z powrotem na tron,
moja siostra znów zniknęła. "Lekarstwo i zniewoleni, Lozza - mruknąłem. "Albo krew
popłynie przez Martwą Dolinę. "Będziesz jedyną osobą, która zginie tu tego dnia, królu hordy
- wysyczał Lozza, po raz pierwszy pokazując swój temperament, a maska beznamiętnego
rozbawienia rozpłynęła się, pozostawiając po sobie wściekłość i strach. Uśmiechnąłem się. "
Dothikkar przygotowuje swoją armię - blefowałem. "Placówki przygotowują swoje armie.
Hordy przygotowują swoje armie. Nigdy nie będziesz miał dostępu do wąwozu Teru ani
przejścia przez Morze Drukkaru. I z pewnością nigdy nie posiądziesz kamienia serca Kakkari.
Zanim do tego dojdzie, twoja góra się rozpadnie, a twój lud zginie. "Kłamiesz - splunął. "Nie
masz tu żadnej armii. Przyprowadziłeś garstkę wojowników obozujących poza doliną i
myślisz, że to armia? Mam armię, wyhodowaną w konkretnym celu i wkrótce to wy będziecie
się nas bać. Nie spocznę, dopóki nie zasiądę na tronie Dothikkara , a on nie będzie leżał
martwy u moich stóp. Dopóki otwartymi ulicami Dothik nie popłyną rzeki poczerniałej krwi.
Dopóki posterunki i hordy nie zostaną doszczętnie spalone. To ty będziesz nam służył".
Ghertun poruszył się po sali tronowej, a słowa Lozzy napełniły go energią. "W takim razie
pójdziemy na wojnę - szepnąłem. "Więc zaczynamy teraz. I zginiesz pierwszy, królu hordy.
Wyślę twoją głowę do Dothikkaru- wysyczał Lozza. Jego wzrok padł na jednego z czterech
otaczających mnie strażników. "Sebrissa. Rzuciłam się, przebijając łańcuchy oplatające moje
nadgarstki. Głęboki, bolesny ból palił mnie w klatce piersiowej. Włócznia jednego ze
strażników wbiła się we mnie, trafiając w kość, co było raną konieczną, bym mogła dosięgnąć
Lozzy, zanim się oddali. Krwawiłam na króla Ghertun, pokrywając jego ramię, gdy znalazłam
się za nim, obracając go tak, byśmy stanęli twarzą w twarz ze strażnikami, a moje ramię
owinęło się wokół jego szyi. Lozza krzyknął, gdy zanurzyłam dłoń w jego boku, a pazury
wbiły się głęboko w jego ciało. Ghertunowie obecni w wielkiej sali podnieśli wrzaskliwy
krzyk. Nastąpiła krótka chwila paniki i drżenia, po czym pomieszczenie znów się uspokoiło.
Cofnąłem się, podchodząc do tronu tak, by widzieć całą salę. Lozza był już wiotki w moich
ramionach, a jego kończyny były ciężkie, gdy go ciągnąłem. Jego szponiaste stopy drapały po
kamieniu, wydając nieprzyjemny, zgrzytliwy dźwięk. "Co ty zrobiłeś? - wyszeptał, a jego
słowa brzmiały chaotycznie. "Zaprzyjaźniłem się - wysyczałem, wbijając pazury głęboko w
jego bok, sprawiając, że z jego ust wyrwał się jęk udręki. Strażnicy zamarli na środku sali
tronowej, a po krótkim zamieszaniu zauważyłam, że do wejścia wlało się więcej osób. To
powiedziało mi wszystko, co musiałem wiedzieć o armii Lozzy. Mógł mieć rację, że jest ich
wielu, ale nie byli wyszkoleni. To nigdy nie wydarzyłoby się w Dothik z wojownikami
Dakkari u boku Dothikkara . "Czy wiesz, co to jest enuwip ?" zapytałem go. Z gardła Lozzy
wydobył się zniekształcony dźwięk, a gdy na niego spojrzałem, choć jego kończyny były
wiotkie, oczy miał spanikowane i toczące się. "Killupowie to dobry sojusznik - powiedziałem
mu. "Teraz, gdy mam twoją niepodzielną uwagę, dobijmy targu. Twoje lekarstwo za moje.
Chyba że chcesz się wykrwawić na swoim tronie". Ghertun w wielkiej sali zaczęli się
niepokoić, gniew narastał, wyczuwalny i silny po tym, jak minął szok. Bo choć Lozza nie był
królem, oni wciąż pozostawali wobec niego lojalni. A ja nie byłem aż takim głupcem, by nie
wiedzieć, że jeśli się na mnie rzucą, będę martwy. Było ich zbyt wielu. "Powiedz im, żeby się
cofnęli albo wyrwę ci pazury z ciała - szepnęłam mu do ucha. "I wiesz, co się stanie, gdy to
zrobię. "Przetrwaliśmy już enuwip - mruknął Lozza, a jego słowa były niewyraźne.
"Zaryzykuję. Sebrissa! Vok. Zacisnąłem szczęki i wyrwałem tępy miecz Lozzy z jego pasa,
wyrwałem pazury z jego ciała i rzuciłem wiotką postacią w stronę tronu, słysząc jego jęk
bólu, gdy zaczął się wykrwawiać. Naraz wszyscy Ghertunowie w pomieszczeniu zaczęli
pędzić w moją stronę. Większość była nieuzbrojona, ale ich liczba była ogromna. Byli coraz
bliżej. Warknąłem, uderzając w najbliższego samca, tnąc go w brzuch, i upadł. Zmieniłam
rękę z mieczem, gdy krew Lozzy sprawiła, że straciłam przyczepność i wyciągnęłam pazury,
łapiąc dwóch Ghertun z zaskoczenia i tnąc ich. Miałam nadzieję, że pod pazurami jest jeszcze
dość enuwipu , by je sparaliżować, przynajmniej na chwilę. Moje ataki tylko bardziej
rozwścieczyły grupę Ghertunów. Słyszałem tylko syczenie i chrzęst kości, gdy ich nogi
zbliżały się do mnie. Jeden Ghertun rzucił się na mnie. Z warknięciem uchyliłem się,
obróciłem i powaliłem go. Potem pojawił się kolejny. I jeszcze jeden. Z rany na mojej klatce
piersiowej sączyła się krew, spływając do brzucha. Kątem oka dostrzegłem postać, która
ruszyła na mnie. Odwróciłem się z uniesionym mieczem i zobaczyłem, że to dziecko Ghertun,
z czarnymi oczami wbitymi we mnie i ustami ściągniętymi w grymas. Dziecko. Ogarnęło
mnie przerażenie i wahałem się zbyt długo. Poczułem, jak dziesiątki pazurów wbijają się w
moje ciało, drapiąc i grabiąc. Masa Ghertun uderzyła we mnie jak ściana, a wściekły ryk
wyrwał mi się z gardła pod wpływem uderzenia. Nik, muszę ją uratować, muszę do niej
wrócić, pomyślałem, a krew kapała mi do oczu, powodując szczypanie i zamglenie widzenia.
Ta myśl napełniła mnie celem - ona napełniła mnie celem - a moje mięśnie napięły się i
naprężyły, gdy stawiałem opór dziesiątkom Ghertun pragnących mojej krwi. Jeśli mnie
dopadną, to będzie koniec. Musiałem ich odepchnąć, utrzymać się na nogach, bez względu na
to, co się stanie. Nagle pomieszczenie wypełnił dziwny szum, który sprawił, że poczułem
znajome mrowienie na skórze. Potem pojawił się błysk oślepiającego niebieskiego światła,
który sprawił, że Ghertun wrzasnął. W świetle zobaczyłem, że sala została zalana
Ghertunami, których było więcej, niż byłbym w stanie sam pokonać. Ciemne, wijące się ciała
zaczęły biec w moją stronę, zanim światło zatrzymało je w miejscu. Wtedy zobaczyłam
źródło tego wszystkiego. "Nik- wyszeptałam. Ogarnęło mnie przerażenie i niedowierzanie.
Przez chwilę nie mogłam zaufać temu, co widziałam. Vienne stała przy wejściu do wielkiej
sali. Jej oczy świeciły na niebiesko, włosy unosiły się wokół niej, jakby była pod wodą, a usta
otworzyły się w bezdźwięcznym krzyku. "Nik! ryknąłem. "Vienne! W jej dłoni znajdował się
świecący kamień serca.
ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DZIEWIĄTY Do Martwej Góry prowadziło wiele wejść.
Ukryte na wschodzie, prowadzące bezpośrednio z Martwej Góry, kończące się w lasach lub
opuszczonych dolinach. W ten sposób Ghertun mogli tak łatwo przemieszczać się
niezauważeni. Nie skorzystałem z żadnego z nich. Zamiast tego skorzystałem z głównego
wejścia u podnóża Martwej Góry, choć strzegł go co najmniej tuzin wojowników Ghertun.
Hedna jechał na swoim piroku , depcząc mi po piętach. Minęliśmy obozujących nieopodal
darukkarów - zarównoDavika, jak i Vorakkara z Rath Kitala. Czekali na coś, ale gdy Rath
Kitala zobaczył mnie żywego, usłyszałem jego przekleństwo, gdy przechodziłem obok.
"Kalles, stój!- krzyknął za mną, ale nie zwracałem na niego uwagi, bo serce waliło mi w
uszach po długiej podróży. Fizycznie byłem wyczerpany - głodny, zmęczony, obolały. Ale
psychicznie mogłam znieść wszystko. Nie byliśmy daleko za Davikiem, ale zastanawiałem
się, jak długo był już w Martwej Górze. W niewielkim obozowisku nie było po nim śladu, co
tylko napawało mnie obawą przed najgorszym. Hedna podążyła za mną i wtedy usłyszałem
rozkazy Vorakkara . Nie patrzyłem za siebie - moje oczy były skierowane tylko na Martwą
Górę - ale słyszałem warkot dziesiątek pirokinów i ich jeźdźców, którzy mnie ścigali. Wejście
znajdowało się przed nami, a my mknęliśmy w dół doliny z zadziwiającą prędkością - szpony
pirokinów były przystosowane do skalistego terenu. Gdy zobaczyli nas strażnicy Ghertun,
byli już przygotowani, stojąc w szeregu przy wejściu, z włóczniami uniesionymi w naszą
stronę. Czułem ich wahanie i strach. Nie znałam granic tej nowej mocy, ale gdy tylko
zobaczyłam błysk w ich oczach, rozłożyłam ją na nich jak koc, wyobrażając sobie, że oplata
ich ciasno niczym sznur. Przepuść nas- wepchnęłam się do ich umysłów. Choć strażników był
tuzin, każdy z nich opuścił włócznie... I przepuścili nas. Przy wrotach Martwej Góry
zatrzymałem piroki i zsunąłem się z jej boku. Poczułem kamień serca, gorący i płonący w
kieszeniach moich butów. Zacisnąłem zęby, bo musiałem skupić się na tym, by rozkaz
pozostał w umysłach Ghertunów jak piętno. Tuzin naraz był oszałamiający, ale do
opanowania. Obawiałem się tylko, że wkrótce osiągnę granice swoich możliwości, nie
znajdując najpierw mojej rodziny lub Davika. Vorakkar z Rath Kitala i darukkary wzbiły za
mną chmurę brudu, a wieczorne słońce zaczęło czerwienić niebo nad nami. "Co... co to jest,
kalles? mruknął Rath Kitala, przyglądając się Ghertunom, którzy stali blisko mnie.
"Powstrzymaj ich - powiedziałam. "Proszę. Hedna już zdejmował pirogi, rzucając mi
nieczytelne spojrzenie, gdy przechodził, by zabrać Ghertunom broń. Wiedział, że coś się we
mnie zmieniło. Zdał sobie z tego sprawę w chwili, gdy Martwa Góra pojawiła się w zasięgu
wzroku, a ja wyrzuciłam z pamięci moje poprzednie polecenie. Ale wiedział też, że zrobię
wszystko, by pomóc Davikowi, więc zrobił to, o co prosiłem. Inny darukkar podszedł z liną i
dopiero gdy Ghertun zostali związani, wydałem polecenie z drżącym oddechem. Ghertun
natychmiast zaczęły syczeć i szamotać się w więzach, ale ucichły, gdy otoczyła je grupa
wojowników z mieczami wycelowanymi w ich gardła. Nie traciłem ani chwili i wkroczyłem
do wnętrza Martwej Góry, schodząc po ciemnych schodach w głąb, gdzie mieszkała
większość Ghertunów. Stęchły, spleśniały, mdły zapach wypełnił moje płuca, sprawiając, że
zachciało mi się wymiotować. Usłyszałam za sobą resztę wojowników, w tym Hednę i Ratha
Kitalę, których miecze syczały z pochw. Gdy dotarliśmy do głównego podestu, wskazałam
ciemny korytarz po lewej. "Tam mieszkają sibi , którzy posiadają niewolników -
powiedziałam do Hedny, spoglądając mu w oczy. "Znajdź ich wszystkich. Wśród nich jest
moja rodzina. Hedna skinął głową, a grupa wojowników Davika podążyła za nim. Wierzyłem,
że poradzą sobie z napotkanymi Ghertunami, ponieważ większość sibi znajdowała się w
wielkiej sali z Lozzą, zwłaszcza jeśli Davik był ich rozrywką. Ta myśl sprawiła, że zaburczało
mi w brzuchu, gdy oczy Ratha Kitali natrafiły na moje. "Mam nadzieję, że wiesz, co robisz,
kalles- mruknął. "Nie mam pojęcia - przyznałam, sięgając do kieszeni i ściskając w dłoni
kamień serca. Musiałam być odważna. Dla mojej rodziny. Dla Davika. "Tędy. Ścieżka do
wielkiej sali była długa i wąska, wiła się w pozornie niekończącym się kręgu aż do samego
środka góry. Wtedy usłyszeliśmy krzyki, syczące wrzaski przerażenia i zaskoczenia,
odbijające się echem od sali przed nami. Żołądek mi opadł, krew zamarzła, a cała góra
zdawała się budzić. "Vok- przeklął Rath Kitala, gdy wraz z garstką towarzyszących nam
darukkarów zbliżyliśmy się do murów. Większość mieszkańców Ghertun mieszkała na
poziomie, na którym znajdowała się wielka sala i wkrótce usłyszałem, jak hordy zaczynają
zbliżać się ze wszystkich stron. Wślizgnęliśmy się do zacienionej niszy, a moje paznokcie
wbiły się w półksiężyce na dłoni wokół kamienia serca. Chwilę później nastąpił napór
ciemnych ciał, a ściany wibrowały, gdy coraz więcej Ghertun wdzierało się do sali, kierując
się w stronę budzącej grozę czerni na jej końcu. Davik tam był. Wiedziałem o tym. Czułem
go. Nie mogłam sobie pozwolić na czekanie, aż korytarz się oczyści, bo Ghertun wylewałby
się z każdej ciemnej szczeliny góry, aż zostalibyśmy oblani i niezdolni do ruchu. "Kalles-
syknął Rath Kitala, gdy wyszedłem z bezpiecznej niszy. Wpadł na mnie Ghertun, przez co
zaparło mi dech w płucach, ale poczułem, że kamień serca płonie jeszcze goręcej w mojej
dłoni. Ghertunowie nie pomyśleliby o człowieku noszącym znak niewolnika, więc pobiegłam
z nimi w stronę wielkiej sali, gubiąc się w gąszczu ich ciał, w cierpkim i gorzkim zapachu ich
mięsa, aż dotarłam do wejścia i zajrzałam do środka. To, co zobaczyłem, sprawiło, że panika
ścisnęła mnie za gardło. Król Ghertun krwawił i leżał skulony przy swoim tronie. Davik leżał
obok niego, z głęboką raną na piersi i krwią ściekającą po twarzy, walcząc z legionem
Ghertunów, którzy zaczęli się roić, bez wątpienia na rozkaz Lozzy. "Nie- wyszeptałam,
ściskając gardło ze strachu i paniki. Było ich zbyt wielu. Moja moc wzrosła. W pierwszym
odruchu chciałam pomóc Davikowi, choć nie wiedziałam jak. Myślałam tylko o tym, żeby go
uratować, bo sam nie byłby w stanie odeprzeć setek Ghertun, które wlewały się do wielkiej
sali. A będzie ich jeszcze więcej. Nie byliby usatysfakcjonowani, dopóki nie leżałby martwy
na podłodze. Nie. Gdyby zniknął z tego świata... nie sądziłam, że byłabym w stanie to znieść.
Kakkari, pomóż mi - błagałam spanikowana, zaciskając dłoń na kamieniu serca coraz mocniej,
aż myślałam, że wbije mi się w rękę. Pomóż mi go uratować. To palące ciepło zatopiło się we
mnie i wypełniło jaskinię mojej klatki piersiowej. Tak jak przy drzewie w starożytnych
gajach, ten żar zaczął palić mnie od środka, boleśnie i drapiąco, cichy krzyk uwiązł mi w
gardle, gdy narastał i narastał. Ból vovica był niczym w porównaniu z tym. Mój wzrok stał się
ciemny. Moja skóra kłuła, jakby przeszywało mnie tysiąc igieł naraz. Ale pomimo bólu
czułem, jak mój dar narasta we mnie, energia, którą mogłem wyczarować do woli, staje się
czymś znacznie potężniejszym, wędrującym i kłębiącym się we mnie, desperacko szukającym
ucieczki. Przez gęstą mgłę usłyszałam go. "Nik! Vienne!" ryknął Davik. Ale było już za
późno. Ta moc wylała się ze mnie, gdy krzyczałam. Kiedy mnie opuściła, moje płuca
wypełniły się i poczułam, że znów mogę oddychać. Kierując mocą, poczułam, jak rozchodzi
się po wielkiej sali niczym fala, zatrzymując wszystkie Ghertun na ich drodze i zamrażając je
w miejscu. Kiedy moc uderzyła w ściany, zagłębiła się w kamieniu i skierowałam ją tak, by
otoczyła całą Martwą Górę. Widziałem, jak pędzi przez tunele, wypełniając je i wypełniając,
zatrzymując wszystkie Ghertun na ich drodze. W moim umyśle czułem tysiące dusz. Byłem w
nich wszystkich. Niezgłębiona moc... Mogłem zabić ich wszystkich. W jednej chwili. I przez
chwilę mnie to kusiło. Kusiło mnie, by raz na zawsze obalić Martwą Górę. Kusiło mnie, by
zakończyć tysiące istnień w jednej chwili. Ponieważ mogłem. "Vienne!" krzyknął Davik w
tym cichym i spokojnym miejscu. Kiedy zamknęłam oczy z Davikiem, poczułam, że moja
klatka piersiowa wypełnia się czymś innym. Czułam się zawieszona w czasie, gdy wyrwał się
z ciał otaczających go Ghertunów, którzy nie zrobili żadnego ruchu, by go powstrzymać, gdy
biegł w moją stronę, przepychając się i przeplatając. Kiedy do mnie dotarł, poczułam jego
dotyk na policzku. "Nik, leikavi, co ty zrobiłeś? - wyszeptał udręczonym głosem, jego umysł
był na skraju załamania. Użyłam kamienia serca. Ta sama moc oznaczała śmierć dla ojca
Lokkaru... czy oznaczałaby to samo dla mnie? Cena musi zostać zapłacona. Akceptacja
zagościła w mojej piersi. Przynajmniej Davik będzie bezpieczny. "Już po wszystkim -
mruknęłam do niego, a moje oczy wypełniły się łzami, które jednak zatarłam. "Przyprowadź
mi Lozzę. Za mną musieli być darukkarze , bo Davik wydał im rozkaz. Wpadli do wielkiej
sali i już po chwili ciągnęli króla Ghertun do moich stóp, po czym uciekli, jakby się mnie
bojąc. Bok Lozzy krwawił nieprzerwanym strumieniem, zbierając się na podłodze. Wkrótce
się wykrwawi. Umrze. Był tak samo zamrożony jak reszta, ale odnalazłem w umyśle źródło
jego życia i przywróciłem mu wolę. "Dasz mi lekarstwo na vovica- powiedziałem mu.
"Uwolnisz swoich zniewolonych pod Martwą Górą i przysięgniesz mi, że nigdy nie weźmiesz
kolejnego. Wpatrywał się we mnie ze strachem, zdumieniem i bólem. Gdy na niego
spojrzałam, zdałam sobie sprawę, że tak łatwo byłoby zakończyć jego życie. Davik zrobiłby
to dla mnie z przyjemnością. Ten samiec był przyczyną tak wiele bólu i cierpienia w mojej
rodzinie, w wielu innych. Ale patrząc na niego, zdałam sobie sprawę, że gdyby umarł... inny
zająłby jego miejsce. Być może jeszcze straszniejszy od niego. Nienawiść w umysłach
Ghertunów, po wiekach ucisku i rządów Dakkari, płynęła w ich żyłach niczym vovic , trująca
i gorzka. Nigdy się nie skończy. "Inaczej zrzucę na ciebie Martwą Górę - szepnęłam. Skądś
dochodziło światło, niebieskie światło, które oświetlało twarz Lozzy. Czy pochodziło ode
mnie? Davik mówił o białowłosej czarodziejce, która zniszczyła całą hordę? Cóż,
zniszczyłabym całą górę, jeśli byłoby to konieczne. Zdałam sobie sprawę, że Dothikkar miał
pełne prawo się mnie obawiać, gdy pojawiłam się w Dothik. Ale moja nowo odkryta moc już
zaczynała słabnąć. Czułem, jak jej zasięg zaczyna się kurczyć i cofać. Nie mieliśmy wiele
czasu. Lozza jąkał się: - W piwnicach. Lekarstwo jest tam razem z dawkami. Przysięgam.
Weź to. Weź wszystko." Zza moich pleców dobiegł głos Ratha Kitali, który w języku dakkari
zwrócił się do darukkarów, którzy wybiegli z wielkiej sali - bez wątpienia po to, by zabrać
każdy przedmiot znajdujący się w piwnicach. "Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę?
zapytałam, zagłębiając się w jego umysł. Ta część mojego daru wydawała mi się znajoma.
Odetchnęłam z ulgą, gdy nie znalazłam żadnego podstępu, a ciężar zdał się zejść mi z ramion.
"Przysięgam. Weź niewolników - wyszeptał Lozza. "Weź ich, ale oszczędź mnie. Oszczędź
moje królestwo. Zrobię, co tylko zechcesz. "Oczywiście, że cię oszczędzę - powiedziałam.
Davik ruszył w moją stronę, warcząc na całe gardło. Kiedy spojrzałam na mojego Vorakkara,
skinęłam głową. Wyciągnął z kieszeni srebrny krążek, a ja wziąłem go i otworzyłem, by
zobaczyć w środku ciemnoniebieską maść. "Kalles- wtrącił się Rath Kitala. "Powinniśmy to
przedyskutować. "On żyje - zdecydowałem, pochylając się nad królem Ghertun i nakładając
maść na jego ranę, ponieważ jego kończyny wciąż były ciężkie. Ulga rozluźniła jego rysy.
Spojrzał na mnie niemal z wdzięcznością, a ja poczułam w piersi ukłucie gniewu. Bez
wątpienia była to podobna mina do tej, z jaką spojrzałam na mojego sibiego , gdy w końcu
podali mi dawkę vovicu. "Jak inaczej dotrzyma obietnicy, którą mi złożył? Ta wdzięczna ulga
ustąpiła miejsca dreszczowi strachu. Wytarłam palce o jego ubranie i wstałam. Gdy to
zrobiłam, głowa zaczęła mi pękać i pulsować. To już koniec. Odwróciłam się od Lozzy, moje
nogi były ciężkie i ociężałe, jakbym brodziła w wodzie. Davik złapał mnie w ramiona,
przyciskając do piersi. "Hedna jest tutaj - szepnęłam do Davika, zaczynając odczuwać
wysiłek związany z utrzymywaniem tysiąca umysłów we własnym. Davik biegł już
korytarzem prowadzącym z wielkiej sali, z powrotem w kierunku głównego poziomu i
schodów prowadzących do wejścia. Rath Kitala deptał mu po piętach. "Nie sądzę, bym mógł
wytrzymać dłużej, Davik. "Zostań ze mną, leikavi- wyszeptał, a jego klatka piersiowa
falowała, trzymając mnie mocno w ramionach. Byłam przekonana, że niebieskie światło
pochodziło teraz ode mnie, ponieważ świeciło na twarz Davika, podkreślając głębokość jego
blizny, jego grymas, czarne nitki jego czerwonych oczu. "Proszę. Już prawie jesteśmy na
miejscu. Wtedy światło nad jego twarzą zaczęło zanikać, a ja poczułam, jak moc Kakkariego
zaczyna odpływać wraz z nim. Moje oczy się zamknęły. "Vienne! mruknął Davik. "Spójrz na
mnie. Usłyszałam ciężkie kroki. Nie Davika ani Ratha Kitali. Usłyszałam szept bosych stóp
na kamieniu, drżące westchnienia i szlochy. Poczułem, jak setki emocji wypełniają mój
umysł. Ulga, strach, dezorientacja, smutek. Czułem obecność dziesiątek... zniewolonych? Czy
była wśród nich moja rodzina? "Davik, moja rodzina - powiedziałam do niego. "Hedna ich
znajdzie - zapewnił mnie Davik. "Jeśli jeszcze nie są na zewnątrz. Trzymaj się, rei kassiri.
Błagam cię. Wchodziliśmy po schodach. Zacisnęłam zęby, a moje powieki rozwarły się na
widok poczerniałego kamienia góry. Wciąż byliśmy głęboko w środku. Jeszcze trochę,
powiedziałem sobie. Wytrzymaj jeszcze trochę. Moc migotała. Zanikało. Ile mieliśmy czasu,
zanim Ghertun znów będą się swobodnie poruszać? Czy darukkary dotarły do piwnic? Czy
znaleźli lekarstwo? "Spójrz na mnie - warknął Davik. Moje oczy go odnalazły. Spojrzał na
mnie spanikowanym, dzikim wzrokiem. Przeszła przeze mnie fala uczucia i żalu, łzy zaczęły
swobodnie płynąć z moich oczu. "Nie rób tego, leikavi- wyszeptał. "Hanniva, nie rób tego".
Chciałam powiedzieć mu to chociaż raz. Nie wiedziałam, co będzie dalej. Nie wiedziałam,
jakiej ceny zażąda ode mnie Kakkari za użycie jej mocy... ale chciałam mu powiedzieć
chociaż raz. "Zrobiłeś straszną rzecz, wiesz", powiedziałem mu. "Co takiego, leikavi? -
zapytał cicho. "Mów dalej. Powiedz mi." "Sprawiłeś, że cię pokochałam. "Nik, Vienne -
warknął. "To była najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem. Z mojego gardła wyrwał się
dźwięk. "Drokka, ona słabnie - usłyszałam głos brzmiący jak głos Ratha Kitali. "Kamień
serca... "Wiem- warknął Davik, gdy dotarliśmy na szczyt schodów. Korytarz do wrót Martwej
Góry był krótki, ale gdy tylko przekroczyliśmy próg, poczułem, jak moc Kakkariego ustępuje,
uwalnia się, napięcie umysłu rozluźnia się i rozluźnia, aż myślałem, że rozpadnę się razem z
nim. Szum zdawał się dobiegać z wnętrza góry, coraz głośniejszy i głośniejszy, gdy
wyrwaliśmy się z bramy na otwarte, chłodne powietrze. Słyszałem płacz. Słyszałem ludzkie
głosy - Killupa, Nruntenga i Dakkari. Głośny szmer, który zdawał się narastać. Potem
usłyszałam: "Vienne!". Otworzyłam oczy i rozpoznałam ten głos wszędzie. A tam, skuleni w
ciemności na otwartej przestrzeni Martwej Doliny, była moja rodzina. Maxen i Eli, chudzi i
niewyraźni, oraz Viola, której zalana łzami twarz uderzyła mnie jak cios. Kobieta biegnąca w
moją stronę była starsza, niż pamiętałem, miała zmarszczki na czole, których wcześniej tam
nie było, pasma bieli we włosach, których wcześniej tam nie było. Przeszyła mnie ulga, jasna
i doskonała. "Maman." Ostatki mocy Kakkariego opuściły mnie jak szept, pozostawiając
mnie pustą i spustoszoną, wyszczerbioną od środka, bez niczego, co mogłabym dać. "Vienne,
nik- warknął Davik. Poczułam, jak dłoń matki dotyka mojej twarzy tuż przed tym, jak świat
pogrążył się w ciemności.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY Musisz się obudzić , Vienne - powiedziała Devina łagodnym

głosem. "Spałaś przez bardzo długi czas. Oni na ciebie czekają. Poczułam jej dotyk na
włosach, choć jej nie widziałam. "On czeka na ciebie. "A co z tobą?" Z trudem ją zapytałem.
"Gdy się obudzisz, mój brat będzie cały. Jesteś teraz z nim związana. Na zawsze - powiedziała
Devina. "Zawsze będzie mnie widział. Zawsze będziesz mnie czuła. Ale nie jestem już
uwięziona w tym miejscu. Czuję się uwolniona. Uwolniona. Czuję, że zasłona się zamyka.
Wkrótce powrót do tego miejsca będzie trudniejszy. Tęsknię za tym, by zobaczyć, co będzie
dalej". Poczułem poruszenie. Coś zaczęło budzić się w moim umyśle. "Idź, Vienne - szepnęła
Devina, wplątując dłoń w moje włosy. "Czekają na ciebie.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY JEDEN Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam Maman. "Mon

coeur- wyszeptała, gdy zobaczyła, że się obudziłam. Widziałem, jak matka płacze tylko po
śmierci ojca, ale teraz jej oczy wypełniły się łzami. "Obawiałam się, że... och, Vienne."
Siedziała na pluszowej podłodze voliki Davika, z nogami podwiniętymi pod siebie i dłonią
głaszczącą moje włosy. Byliśmy sami w voliki, ogień trzaskał. "Maman- powiedziałam
łamiącym się głosem. Zaschło mi w gardle, a ciało bolało. Po prostu wpatrywała się we mnie,
płacząc, a jej dłonie gładziły moje włosy. Studiowałem jej twarz, zapamiętując zmiany w jej
rysach. Jej nos był teraz krzywy - jakby został złamany. Jej czoło było pomarszczone liniami
zmartwień, którymi zawsze martwiła się z wiekiem, choć mój ojciec zawsze odganiał jej
obawy. Włosy miała długie, opadające na plecy, przyprószone siwizną i bielą. Wyglądała,
jakby postarzała się o dziesięć lat pod Martwą Górą. Zastanawiałam się, czy ja też wyglądam
przy niej na dużo starszą. "Viola? wyszeptałem. "Maxen, Eli? Wszystko z nimi w porządku?
"Tak - powiedziała, składając pocałunki na moich policzkach, a jej głos był miękki. Jej łzy
kapały na moją twarz. "Są tutaj. W... w hordzie. W jej głosie słychać było wahanie.
Niewypowiedziane pytanie. "Gdzie on jest? zapytałem, próbując podnieść się z łóżka, ale
Maman zepchnęła mnie z powrotem. "Wkrótce tu będzie, jestem tego pewna. Ledwo cię
opuścił - mruknęła. Wydmuchnęłam długi oddech. "Spałaś przez tydzień, Vienne -
wyszeptała Maman . "Twój... twój król hordy sprowadził każdego uzdrowiciela, jakiego mógł
znaleźć w całym Dakkarze. Ale nikt nie wiedział, dlaczego się nie obudziłaś". Ale ja
wiedziałam dlaczego. Czułem to. Utratę czegoś, czego już nie było, jak głęboki, spękany ból.
Patrząc na Maman, próbowałem zebrać energię w umyśle, wyobrażając sobie, jak wypełnia
przestrzeń między nami, tak jak setki razy wcześniej. Byłem podglądaczem emocji... zawsze
byłem. Ale nic nie czułem. Nic tam nie było. Żadnej skwierczącej energii ani znajomego
uczucia mojej mocy. Mój dar mnie opuścił. To była cena Kakkariego, cena, którą musiałem
zapłacić, aby uzyskać dostęp do mocy kamienia serca. I zapłaciłabym ją tysiąc razy, gdybym
miała wybór. Byłam wdzięczna, że bogini nie zażądała w zamian mojego życia. Mimo to
utrata daru była dla mnie jak utrata kończyny. Nie wiedziałam, jak bez niego żyć, bo zawsze
był obecny... ale nauczę się. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć policzka Maman . "Tak się
cieszę, że znów cię widzę - wyszeptałam. "Uratowałeś nas, mon coeur- powiedziała,
uśmiechając się chwiejnie. "Uratowałeś nas wszystkich. Wejście do voliki otworzyło się i
zobaczyłem Maxena chowającego głowę do środka. Spojrzenie mojego brata rozszerzyło się,
gdy zobaczył, że się obudziłam i uśmiechnęłam się do niego. Zawołał coś przez ramię,
krzycząc w stronę obozowiska, zanim wbiegł do środka. Złapał mnie za rękę i pocałował w
dłoń. Silny, przystojny Maxen z jasnoniebieskimi oczami i szerokim uśmiechem... też
wyglądał na odmienionego. Byłam pewna, że my wszyscy. "Może teraz to ty jesteś
najodważniejsza z nas wszystkich - powiedział mi z ulgą w głosie. Odkąd byliśmy mali,
zawsze powtarzał, że jest najodważniejszy z nas wszystkich, że może stawić czoła całej
hordzie wojowników Dakkari i przeżyć, by opowiedzieć tę historię. Mój śmiech był ochrypły
i suchy. "Cześć, Maxen - powiedziałam, nie przejmując się tym, że płaczę, bo i tak zawsze mi
dokuczał. Pojawił się Eli, jego ciemne włosy połyskiwały w świetle ognia, a tuż za nim Viola.
Na ich widok zaparło mi dech w piersiach. Eli był szczuplejszy niż wcześniej, a jego twarz
blada. A Viola... moja piękna siostra, której zazdrościłem przez większość młodości.
Oczywiście nadal była piękna, ale część światła w jej oczach, które zawsze błyszczały
ciepłem, zgasła. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek powróci. Ale ona wybuchła płaczem,
gdy zobaczyła, że się obudziłam, głębokim szlochaniem, a moja ostatnia dwójka rodzeństwa
dołączyła do nas, skulona blisko, a ja objęłam ich wszystkich po kolei, ściskając mocno,
nigdy nie chcąc puścić ponownie, aż wszyscy byliśmy mieszaniną łez i ulgi. Wdychałam ich
znajome zapachy i słyszałam rytm i kadencję ich głosów, przy których zasypiałam przez tyle
lat. Czułam, że wypełnia mnie tyle miłości, że trudno mi było oddychać. Ile razy
wyobrażałem sobie właśnie to? Ile razy wyobrażałam sobie, że znów jesteśmy razem i
jesteśmy bezpieczni? Wstrzymałam oddech i przeniosłam wzrok na Maman. " Vovic?" "Było
lekarstwo. Lozza nie kłamała - powiedziała, wycierając policzki. "Wszyscy je przyjęliśmy. Ty
nadal musisz wziąć swoje. Nie sądziłem, że muszę. Myślałam, że moc Kakkariego wypaliła
wszystko, co we mnie zostało. "A pozostali? Wszystko z nimi w porządku? "Tak - powiedział
Eli. "Większość Killupów i Nruntengów wróciła do swoich domów na początku tygodnia,
prowadzona przez strażników Dakkari. "A ludzie? Maxen zawahał się. "Kilku zmarło z
powodu vovic po waszym wyjeździe. Ale ci, którzy przeżyli... nie mają wiosek, do których
mogliby wrócić. Większość pochodzi z jednej wioski, którą Ghertun zniszczyli trzy lata temu.
Król hordy... twój król hordy zaoferował im dom tutaj, podobnie jak innym Vorakkarom. Rath
Kitala, jak sądzę. Niektórzy poszli z nim. Niektórzy zostali tutaj. Ulga przepłynęła przeze
mnie, tak potężna, że aż mnie opróżniła. A Davik... tak jak wiedziałam, był dobrym
mężczyzną. Najlepszym z nich, jak powiedział kiedyś Lokkaru. Dawał zagubionym duszom
dom, miejsce, do którego mogły należeć. Jak sama Lokkaru, jak Bissa, jak Nillima... jak ja.
Właśnie wtedy, jakby przywołały go moje myśli, Davik wszedł do voliki, a za nim Hedna.
Mając wokół siebie rodzinę, z sercem wypełnionym po brzegi, spojrzałam na Vorakkara ,
który zawładnął mną całkowicie i bez reszty. Jego klatka piersiowa falowała, gdy na mnie
patrzył. W jego spojrzeniu było napięcie i mrok, które rozjaśniły się, gdy zobaczył, że się
obudziłam. Wyglądał, jakby nie spał, a ja po prostu wiedziałam , że kiedy spałam , czuwał
nade mną i trzymał mnie blisko w nocy, martwiąc się przez cały czas. Moja miłość do niego
była cicha, głęboko we mnie, wyryta w moich kościach i przepływająca przez moje żyły. Nie
potrzebowałam mojego daru, by wiedzieć, że on czuje to samo. Nie potrzebowałam mojego
daru, by wiedzieć, że miłość będzie zawsze. Że to było trwałe. Było wiele do powiedzenia
między nami. Ale w tej cudownej chwili po prostu spojrzałam na niego i wiedziałam, że
wszystko się ułoży. Powiedział mi, żebym miała wiarę. Teraz w końcu uwierzyłam. Resztę
popołudnia spędziłam w łóżku. Choć bardzo chciałam wstać i zaczerpnąć świeżego
powietrza, matka martwiła się o mnie, karmiąc mnie do syta i trzymając w łóżku, bym
odzyskała siły. Prawie wpadła w histerię, gdy wstałem, by się wykąpać, a moje kolana ugięły
się na chwilę. Moja rodzina była przy mnie przez cały dzień. Davik również, choć trzymał się
na uboczu, a jego niemal bezgłośna obecność w volikach , gdy mnie obserwował, sprawiała,
że moja rodzina była nieco nieufna i zdenerwowana. Davik był onieśmielający. Nie było co
do tego wątpliwości. Ale moi bracia, tak nadopiekuńczy jak zawsze, zdawali się pogodzić z
jego obecnością... a może po prostu byli przerażeni jego ciągłym grymasem, bliznami na jego
ciele lub faktem, że był prawie dwa razy większy od nich. Pod koniec wieczoru swędział
mnie z niepokoju i chciałem - i potrzebowałem - zostać sam na sam z Davikiem. Nie byliśmy
sami odkąd się obudziłam. Nie byliśmy sami, odkąd wyjechał na Martwą Górę. "Czy
przygotowano dla ciebie voliki ? zapytałam. Maman zawahała się, a potem powiedziała: -
Tak. Na razie mieszkamy w jednym. Przytaknęłam, a moje spojrzenie znów powędrowało do
Davika. Stał z rękami skrzyżowanymi na piersi, blisko wejścia do voliki, gdzie był prawie
cały dzień, jakby wiedział , jak bardzo potrzebuję mojej rodziny blisko mnie. Nie chciał się
wtrącać, choć chciałam go mieć obok siebie. "Czy..." zapytała Maman , zanim zaczęła
ponownie - Czy zostaniesz tam z nami? Spojrzałam na nią, zauważając, że Davik wydawał się
spięty jej słowami, zauważając, że Maxen, Eli i Viola patrzyli na mnie, oczekując mojej
odpowiedzi. Poczułam się trochę winna tego pytania. Właśnie połączyłam się z rodziną -
jedyną rzeczą, której pragnęłam i o której myślałam, odkąd rozdzielił nas Ghertun. Powinnam
chcieć spędzić z nimi każdą chwilę. Ale teraz miałam też mężczyznę. Króla hordy z
czerwonymi oczami i głęboką blizną na policzku, o której wciąż mi nie powiedział. Króla
hordy, który kochał mnie, tak jak ja kochałam jego. "Nie, moje miejsce jest przy nim -
powiedziałam, przyciągając wzrok rodzeństwa. W spojrzeniu matki pojawiło się coś jakby...
zrozumienie. "Ale zobaczymy się rano. Jasne i wcześnie. Usta maman uniosły się lekko, tylko
małe zawinięcie w kąciku. "Jesteś pewna, Vienne? Viola zapytała cicho. Ledwo spojrzała na
Davika, starała się tego nie robić. Wzdrygnęłam się na myśl o wszystkim, czego
doświadczyła pod Martwą Górą i wiedziałam, skąd wzięło się jej wahanie, jej strach o mnie.
"Tak - powiedziałem, łapiąc spojrzenie Davika i wyciągając rękę, by ścisnąć dłoń Violi.
"Jestem pewien. Zobaczymy się rano. Maman wyciągnęła rękę, by ująć moją twarz,
przesuwając kciukiem po moim policzku. "W porządku, mon coeur. Śpij dobrze."
Pożegnaliśmy się na noc. Maxen i Eli wyszli pierwsi, pochylając głowy w stronę Davika,
który patrzył na nich w milczeniu. Viola wyszła następna, choć nie spuszczała głowy, a jej
tempo wydawało się przyspieszać, gdy go mijała. Jeśli chodzi o moją matkę, zatrzymała się
na chwilę, gdy do niego dotarła, wyciągając rękę i kładąc ją na jego przedramieniu.
"Dziękuję" - powiedziała mu, a między nimi zapadła krótka cisza, gdy patrzyli na siebie
nawzajem. W końcu Davik skłonił przed nią głowę. To było dla niego nieznane terytorium,
ale starał się. Maman poklepała go po ramieniu, spoglądając na mnie ostatni raz przez ramię...
po czym uśmiechnęła się i opuściła voliki. Na zewnątrz słyszałam, jak wszyscy cicho
rozmawiają, a ich kroki oddalają się, bez wątpienia zmierzając do swoich domów na noc.
Wtedy moje spojrzenie powędrowało do Davika i zobaczyłam, że jego wzrok jest już
skierowany na mnie. W końcu zostaliśmy sami.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY DRUGI Zabierz mnie, proszę, z tego łóżka - błagała cicho
leikavi . "Gdybyś odzyskała siły, rei kassiri- szepnąłem, podnosząc się z miejsca przy wejściu
- nie pozwoliłbym ci go opuścić. Jej policzki zarumieniły się na moje słowa, a spojrzenie było
niemal nieśmiałe, gdy patrzyła, jak do niej podchodzę. Wzbierały we mnie tysiące emocji.
Przez tak długi czas trzymałem przy sobie tylko gniew i złość, które napędzały mnie w tym
życiu. Teraz nie wiedziałam, co zrobić z innymi. Nie wiedziałem, jak sobie z nimi poradzić,
barykadując się w mojej klatce piersiowej. "Wszystko w porządku?" szepnęła Vienne, gdy
uklęknąłem przy łóżku. Pochyliłem się do przodu, chwytając jej usta swoimi, przesuwając
dłonią po karku. Pocałunek był desperacki, szaleńczy... mój własny sposób na upewnienie się,
że nic jej nie jest. Że Kakkari oszczędził jej życie, że ma różowe policzki i szeroko otwarte
oczy, że jest ciepła i żywa, i że jest przy mnie. "Jeszcze nie - mruknąłem do jej ust, a mój głos
był szorstki z powodu prawdy. Ostatni tydzień był piekłem. Do którego nigdy nie chciałem
wracać. Jako Vorakkar zawsze musiałem być silny. Moja horda nigdy nie widziała słabości.
Ale w tym tygodniu... byłem pewien, że Vienne widziała to w moich oczach. Aż do dzisiaj
nie byłem pewien, czy kiedykolwiek będę w stanie spojrzeć jej w oczy... a teraz, gdy już
mogłem, nie chciałem odwracać wzroku. "Jestem tutaj, Davik - wyszeptała, przyciskając
czoło do mojego. "I ledwo mogę uwierzyć, że jestem. To była jej prawda. Odsunęła się. Jej
oczy były szkliste od łez. Wyciągnęła ręce, a ja pomogłem jej zejść z łóżka, przytrzymując ją
w talii, gdy stanęła na nogi. Wykąpała się wcześniej - jej matka i siostra były wtedy z nią
same - ale wciąż była osłabiona. Miała na sobie prostą koszulę, a ja otuliłem ją futrem, by nie
zmarzła. Gdy zasznurowałem jej buty, wyprowadziłem ją z namiotu na otwarte nocne
powietrze. Twarz Vienne wyrażała ulgę, gdy wyszła na zewnątrz, a jej twarz natychmiast
odchyliła się, by spojrzeć na księżyc, tylko po to, by zamrugać ze zdziwienia. Dzisiejszej
nocy księżyc był czarny. "Czy to naprawdę koniec? - wyszeptała, trzymając się blisko mnie.
Jej dłoń była ciepła na moim przedramieniu. "Z Ghertun? zapytałem, prowadząc ją w stronę
zagrody piroków . Było to w niewielkiej odległości, więc nie byłoby to dla niej zbyt dużym
wysiłkiem, a wiedziałem, że lubiła je obserwować. Obserwowała je z Lokkaru godzinami.
"Na razie. "Nie oczekujesz spokoju?" "Nik- powiedziałem jej. Obóz był cichy. Nigdzie nie
było widać rodziny Vienne. Domyśliłem się, że rozłożyli się już na noc w swoich volikach .
Zdecydowali się zostać w jednej, choć zaproponowałem, by każdy z nich miał swoją. "Być
może na krótko. Może nawet na lata. Ale wojna zawsze nadchodzi. Jeśli nauczyłem się
czegoś jako Vorakkar, to właśnie tego. Była we mnie duża część - część, o której jej nie
powiedziałem - która pragnęła powrotu na Martwą Górę. Pragnęła zabić wszystkich, którzy
skrzywdzili ją i jej rodzinę. Sibi, Ghertuna, który wypalił piętno w ich ciałach, Ghertuna,
który podał im pierwszą dawkę vovic, a przede wszystkim Lozzę. Ta żądza krwi może mnie
nigdy nie opuścić. "Ale na razie - powiedziałem cicho, gdy zatrzymaliśmy się przed
ogrodzeniem - panuje pokój. Dzięki tobie pod Martwą Górą nie ma już niewolników. Dzięki
tobie Lozza zna strach, wie, że tylko ty ocaliłaś mu życie, choć władałaś mocą kamienia
serca. Spojrzała na mnie, opierając się o ogrodzenie. Zauważyłem, że krótki spacer ją
wyczerpał. "Jesteś na mnie za to zły? - wyszeptała, a jej oczy błyszczały nawet w ciemności.
Pod Martwą Górą świeciły na niebiesko, niesamowicie i pięknie. Nigdy nie mógłbym o tym
zapomnieć. "Lysi- powiedziałem tonem graniczącym z udręką. "Byłem na ciebie wściekły. I
przestraszony. Tak bardzo. Przerażony!" "Davik... - powiedziała, jej wyraz twarzy złagodniał,
a brwi zmarszczyły się. "Jeśli... Odciąłem się, czując, jak w mojej klatce piersiowej narasta
znajoma panika. Wydawało mi się, że ostatni tydzień zabrał mi lata życia, które chciałem
spędzić szczęśliwie z nią. Zacisnąłem dłonie w pięści. "Gdybyś przez to umarła..."
kontynuowałem. "Nie mogę znieść myśli o utracie ciebie, Vienne. Kiedy zobaczyłem, jak
władasz mocą Kamienia Serca... nie sądziłem, że przeżyję, jeśli odejdziesz z tego świata.
Nachyliła się do mnie, wtulając twarz w futra, które okrywały moją klatkę piersiową.
Objąłem ją ramionami, chcąc przycisnąć ją do siebie jak najmocniej, ale nie chciałem jej
zranić, gdy wciąż dochodziła do siebie. "Masz moje serce, Vienne - szepnąłem do niej,
unosząc jej podbródek tak, że miałem na nią oko. "Wiesz o tym. I przerażająca jest
świadomość, że nie jestem już moja. Jej oczy złagodniały, choć rysy były poważne, niemal
posępne. "I wiem, że nie mam prawa być na ciebie wściekły - dodałem cicho, gładząc dłonią
jej włosy. "Okłamałem cię w sprawie kamienia serca. Świadomie cię oszukałem. To ja
popchnąłem cię do decyzji o odejściu... bo nie dałem ci innego wyboru. Miałeś rację, nie
składając mi tej obietnicy... że już nigdy nie zmienię zdania. Bo gdybyś została, mógłbym cię
do tego zmusić. Nie dałbym ci innego wyboru. "Dlaczego kłamałeś o kamieniu serca? -
zapytała. Zacisnąłem szczękę, a w mojej głowie pojawił się wstyd. "Na początku dlatego, że
potrzebowałem twojej bliskości - powiedziałem. "Po tym, jak dostarczyłaś wiadomość na
Dothik, Vorakkarowie zdecydowali, że Ghertun muszą zostać powstrzymani. Przez lata
przesuwali swoje granice, atakując i napadając na kolejne osady. Nie wiedzieliśmy, że biorą
niewolników. Aż do ciebie. "Potrzebowaliście mnie blisko, bo mogłam udzielić wam
informacji o Ghertunach - dokończyła za mnie. "Ponieważ mieszkałam pod Martwą Górą i
mogłam znać ich słabe punkty. "Lysi- powiedziałem. "Potrzebowałem twojego zaufania. Ale
nikt poza Lokkaru i mną nie wiedział o kamieniu serca. Ukryłem tę informację przed
Vorakkarami , nawet dlatego, że nigdy nie zamierzałem jej odkryć. A ostatnią rzeczą, jakiej
potrzebowaliśmy u progu bitwy z Ghertunami, było posiadanie kamienia serca przez ich
króla. Vienne zacisnęła wargi. "Wiesz, jakie to teraz niebezpieczne - powiedziałam ze
ściśniętym gardłem. "Jesteś jedyną żywą istotą, która wie, jakie to niebezpieczne i potężne.
Przełknęła, a jej oczy zamigotały na wspomnienie tego. "A potem nie powiedziałem ci o
kamieniu serca, bo samolubnie chciałem cię mieć blisko siebie - przyznałem. "Chciałem mieć
cię tylko dla siebie. Wiedziałem, że mogę cię chronić. Wiedziałem, że nigdy nie pozwolę ci
wrócić do Martwej Góry. Wiedziałem, że przyprowadzę ci twoją rodzinę, żebyś została. Jej
wzrok znów stał się szklisty. "Ale nie wiedziałem o vovicu płynącym w twoich żyłach -
zakończyłem, a mój głos stał się szorstki. "Nie wiedziałem, że każda chwila, w której cię tu
trzymałem, jeszcze bardziej cię obrzydzała. Nie wiedziałem, że okłamując cię w sprawie
kamienia serca, nieumyślnie wyrządziłem ci jeszcze większą krzywdę. "Ponieważ nigdy nie
powiedziałam ci o vovicu- wyszeptała. "Ja też cię okłamałam. "Oboje mieliśmy przed sobą
tajemnice - powiedziałem, muskając pazurem miękkość i ciepło jej policzka - z własnych
powodów. Ale ja już tego nie chcę. Nie chcę między nami niczego niewypowiedzianego. Od
tej chwili. "Ja też nie. Serce zaczęło mi walić w piersi, a nerwy zwijały się w brzuchu.
Ponieważ jeśli nie miało być między nami więcej tajemnic, wiedziałam, co muszę zrobić.
Nigdy wcześniej nie rozmawiałam z nikim o tej nocy, ani o tych, które po niej nastąpiły. Nie
byłam nawet pewna, czy będę w stanie wyrazić to słowami. Nillima podeszła do ogrodzenia, a
kiedy podniosłam głowę, by spojrzeć na moje pirogi, mój wzrok padł na ciemność ogrodzenia
za nią, przeszukując cienie. Ale moja siostra nie ukazała mi się od czasu Martwej Góry.
Widziałem innych... twarze, których nie rozpoznawałem. Czasem coś do mnie mówiły, ale
nigdy nic, co mógłbym zapamiętać. Devina jednak nigdy się nie pojawiła. Nillima szturchnęła
moje ramię pyskiem, choć całkowicie zignorowała Vienne, co wywołało zawadiacki uśmiech
na twarzy mojej samicy. "Chcesz mi powiedzieć teraz? szepnęła Vienne. Nikogo nie było w
pobliżu. Byłyśmy same w świeżym, rześkim powietrzu ciemnej nocy. "Czy później? To było
już dawno spóźnione i chciałem, żeby wiedziała. Byłam gotowa powiedzieć jej, co zrobiłam.
Chciałem to zrobić, by nie było już między nami żadnych barier. Po dzisiejszym wieczorze
zaczniemy od nowa. "Kiedyś poprosiłaś mnie, bym opowiedział ci o najgorszej rzeczy, jaką
kiedykolwiek zrobiłem" - zacząłem. "Najgorszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem, było
patrzenie na śmierć Deviny. I bezsilność, by to powstrzymać. Jej dłonie spoczęły na mojej
klatce piersiowej. "To nie jest długa historia - powiedziałem, czując, że moje gardło jest na
skraju całkowitego zamknięcia. "Był pewien samiec. Z naszej hordy. Nazywał się Jarun.
"Jarun - powtórzyła Vienne, a w jej spojrzeniu pojawiło się rozpoznanie. Zmarszczyłem brwi.
"Znasz jego imię? "Wspomnienie... sen - powiedziała. "Ten, w którym ty i Devina
rozmawiałyście o jej pragnieniu opuszczenia hordy, znalezienia męża i osiedlenia się na
Dothiku lub w jakiejś placówce. W tym śnie mówiła o Jarunie. Powiedziała, że go lubi. Ale ty
nie. "Prawdę mówiąc, żaden mężczyzna nie spodobałby się mojej siostrze. Żaden mężczyzna
nigdy nie byłby dla niej wystarczająco dobry - przyznałam szorstko. Zawsze byłem wobec
niej nadopiekuńczy, instynkt, który wyczuwałem, a nawet podziwiałem u braci Vienne. "Ale
Jarun interesował ją przez długi czas. "Opowiadałem ci kiedyś o tym, jak moja horda
zawiodła, gdy byłem młodszy. Z powodu nadmiernych polowań byliśmy głodni przez cały
sezon, a inni Vorakkarzy już zajęli swoje ziemie. Horda upadła, a my musieliśmy wrócić do
Dothik, by czekać na kolejny sezon, zanim znów będziemy mogli wyruszyć na dzikie ziemie.
"Tak, pamiętam - powiedziała Vienne. "Devina spełniła swoje życzenie, bo Jarun nigdy nie
miał zamiaru wracać do hordy ani mieszkać na dzikich ziemiach. Był kilka lat starszy od niej
i od nas. Chciał pozostać w mieście, mieście, którego zawsze była tak ciekawa. Miał na oku
stanowisko w prywatnej radzie Dothikkaru . Zawsze był ambitny i żądny władzy -
powiedziałam, czując gorycz na języku. "Służba u boku Dothikkara była dla niego najwyższą
nagrodą. Devina go kochała, a przynajmniej tak sądziła. Obiecał jej, że zostanie jego żoną.
Mieli się pobrać przed końcem sezonu, choć była jeszcze młoda i mój ojciec tego nie
pochwalał. Ale Devina zawsze miała własną wolę. Dokonała wyboru i był to Jarun". Vienne
milczała, jakby wyczuwała, że muszę to szybko wyjaśnić. Wciąż pamiętałem dzień, w którym
postawiła się naszemu ojcu w tej sprawie. Nigdy nie widziałem naszego ojca tak wściekłego,
ale ona nie dała się przekonać. "Moja siostra była piękna. Miała ten rodzaj urody, który
przyciągał ludzi, nawet tych najgorszych" - powiedziałam jej, walcząc, by powstrzymać
wściekłość i żal. "Był pewien członek rady Dothikkaru . Ollisan. Pewnego dnia zobaczył
Jaruna z Deviną w Dothiku i od tego momentu zaczął jej pożądać. Chciał ją posiąść jako
swoją. Miał na jej punkcie obsesję. Od tego dnia zbliżył się do Jaruna. Zaproponował mu, że
będzie jego mentorem, że szepnie Dothikkarowi do ucha, że da mu miejsce przy swoim stole,
w swojej wielkiej sali, ale Ollisan miał swoją cenę. Jedną cenę za wszystko, czego Jarun
kiedykolwiek pragnął, odpowiedź na jego ambicje i zabezpieczenie jego przyszłości". W
tonie Vienne słychać było przerażenie. "Chciał Deviny? "Lysi. Gdyby Jarun oddał mu Devinę,
jakby była własnością, czymś, co można przehandlować, Ollisan utorowałby mu drogę do
rady Dothikkaru , co było jedyną rzeczą, jakiej kiedykolwiek naprawdę pragnął. Ale Ollisan
był okrutny. Pokręcony. Nie był lepszy od potwora. Pewnej nocy, po tym jak Jarun zgodził
się na warunki Ollisana, zaprowadził go do naszego domu. Myślę, że Jarun wierzył, że jeśli
Devina kocha go tak bardzo, jak twierdziła, zrobi to dla niego. Poświęciłaby się dla jego
marzeń". Zacisnęłam szczękę. Spojrzałem na cienie za nią, ale wciąż były puste. "Tej nocy
Devina była sama. Moja matka pracowała, by zapewnić nam złoto i jedzenie. Mój ojciec
przepijał to złoto, nieszczęśliwy i niespokojny z dala od dzikich krain. A ja... warknąłem,
zaciskając wokół niej dłonie. "Włóczyłem się po mieście. Widziałem coraz więcej cieni,
odkąd przybyliśmy do Dothik. Na swój sposób próbowałem przed nimi uciec. "Davik -
wyszeptała Vienne, jej oczy zaszkliły się od tego, co usłyszała w moim tonie. Niemal czułem
brud stolicy, hałaśliwy śmiech i ostry zapach wymiocin w powietrzu. Próbowałem wyrzucić
to z głowy, skupiając się na kuszącym i pocieszającym zapachu Vienne. Wciąż pachniała
kuveri, jakby ten zapach na zawsze pozostał w jej skórze. "Tamtej nocy Ollisan i Jarun udali
się do naszego domu - powiedziałem powoli. "To tam Ollisan ją zgwałcił... podczas gdy Jarun
patrzył. Powiedział mi później, że nie wiedział, że taki był zamiar Ollisana. Że wszystko, co
wydarzyło się tamtej nocy, było niezamierzone, wymknęło się spod kontroli i było wynikiem
strachu. Przysięgał to na Kakkariego. Ale jego słowa nic dla mnie nie znaczyły. Z oczu
Vienne zaczęły kapać łzy i znieruchomiała, wchłaniając w siebie moje słowa, tak paskudne i
przerażające, jak były. "Wydarzenia, które miały miejsce później, wciąż są dla mnie niejasne
- powiedziałem, rozchylając nozdrza. "I kiedykolwiek poznam tylko ułamek strachu, który
Devina odczuwała tamtej nocy. Czułem, że coś jest nie tak. Czułem ją w sobie, to szaleńcze
drapanie w moim sercu. Zawsze byliśmy ze sobą połączeni. I zawsze będziemy. Więc kiedy
to poczułem... zacząłem wracać do domu. Ale spóźniłem się. "Co się stało?" "Myślę, że...
Myślę, że moi rodzice wrócili do domu, choć nie jestem pewien, czy wrócili razem, czy
osobno. Zobaczyli Devinę, Ollisana i Jaruna. Mój ojciec był pijany. Dawno odłożył swój
miecz darukkar , więc nie miał broni. Jarun powiedział mi tylko, że nie zdawał sobie sprawy
z tego, że Ollisan ich zabił, dopóki nie było za późno. "O bogowie - szepnęła Vienne. "Ollisan
powiedział mu, że jeśli moi rodzice przeżyją po tym, czego byli świadkami, to oboje zostaną
wygnani z Dothik, a Jarun już nigdy nie zostanie wpuszczony do stolicy. Byliby tak samo
dobrzy jak martwi. Więc Ollisan zabił ich oboje... moją matkę i mojego ojca. Szybko i
skutecznie. Devina jeszcze wtedy żyła. Słyszałem jej krzyki, gdy biegłem alejką". Jej krzyki,
które na zawsze będą mnie prześladować. Wciąż słyszałem je w nocy, we śnie, choć zdałem
sobie sprawę, że koszmary zdarzały się rzadziej, gdy Vienne spała u mojego boku. "Kiedy
wróciłem, walczyła z Ollisanem, drapiąc go i pazurami. Jarun próbował ją powstrzymać.
Widziałam moich rodziców krwawiących na podłodze, z otwartymi oczami, ale bez życia -
powiedziałam, a w moim brzuchu zaczęły narastać znajome mdłości. "Potem zobaczyłam, jak
Ollisan w panice wbija sztylet w Devinę. Poczułem, jak dłonie Vienne zbliżają się do mojej
twarzy i zamrugałem, skupiając na niej uwagę, czując, jak świat znów zaczyna nabierać
ostrości. "Jestem tutaj. Zawsze - wyszeptała i to było dokładnie to, co chciałem usłyszeć.
Czułem, że zaczynam odpływać i potrzebowałem jej, by zakotwiczyła mnie w tym miejscu, w
tym czasie, przy niej. "Gdy tylko Jarun mnie zobaczył, uciekł - powiedziałam. "Zostawił ją,
kobietę, której obiecał życie, leżącą we własnej krwi, z podartą suknią, zmasakrowanym
ciałem i martwymi rodzicami obok. A Ollisan... Nigdy nie wiedziałam, że nienawiść może
być tak głęboka. Nigdy nie wiedziałem, że nienawiść może być tak przytłaczająca. Prawdę
mówiąc, po tamtej chwili nie do końca pamiętam, co...". Poczułam znajomy dreszcz na karku.
Wstrzymałem oddech, a kiedy spojrzałem w stronę cieni... Devina pojawiła się w polu
widzenia. Krążyła wokół pirokinez, zbliżając się do nas. Czy to wspomnienie przywołało ją
do mnie? "Co pamiętasz? wyszeptała Vienne, wciąż płacząc. Za mnie, za Devinę, za tragiczne
wydarzenia, które położyły kres jej życiu. "Jestem cała we krwi Ollisana - wyszeptałam,
spoglądając na siostrę. Kiedy przycisnęłam palce do blizny, zauważyłam, że ręce mi się
trzęsą. Nigdy wcześniej o tym nie mówiłam. "Kiedy... kiedy wracam myślami do tamtej
chwili, żałuję, że moja siostra musiała to widzieć, gdy umierała. Powinienem być przy niej,
gdy odchodziła z tego świata, bo jej rana była śmiertelna, ale przynajmniej byłbym przy niej.
Zamiast tego zarżnąłem Ollisana, aż jego krew pokryła każdy centymetr mojego ciała. To był
jej ostatni obraz tego świata. Był przerażający i potworny, wypełniony śmiercią i nienawiścią.
"Och, Davik - mruknęła Vienne, patrząc jak rysuję bliznę na twarzy. "Czy... czy to on dał ci tę
bliznę? "Lysi. Tym samym sztyletem, który zabił moich rodziców i siostrę. Przypomnienie
tamtej nocy. Na zawsze. Vienne wyglądała na udręczoną moimi słowami, podczas gdy moja
siostra obserwowała mnie uważnie z cienia. "Przepraszam za to. Powinnam być przy tobie -
mruknęłam. "Nigdy nie powinnam była cię zostawiać. Vienne widziała, gdzie skierowałem
wzrok. Wiedziała, że pojawiła się Devina, po raz pierwszy od tygodnia, i poczułem, jak
otacza mnie ramionami, przytulając mocno. Devina była teraz na wyciągnięcie ręki.
Wyciągnęła rękę, by mnie dotknąć, czego nigdy wcześniej nie robiła. Nie poczułem tego, tak
jak się spodziewałem. To było bardziej jak mrowienie na karku, kiedy się pojawiała, energia,
którą wyczuwałem. "Po tamtej nocy pochowałem Devinę i moich rodziców w lesie za
miastem, tak blisko dzikich terenów, jak tylko mogłem. Ciało Ollisana - to, co z niego zostało
- wrzuciłem do lasu obok drogi Dothikkaru . Co do Jaruna..." Vienne napięła się w moich
ramionach. "Wytropiłam go. Przez tygodnie po tym, co się stało, ukrywał się w stolicy.
Zabrałam go do lasu, niedaleko miejsca, gdzie wyrzuciłam ciało Ollisana. Opowiedział mi, co
wydarzyło się tamtej nocy i w jakich okolicznościach do tego doszło. Wyznał mi wszystko -
powiedziałem, a moje spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem Deviny. "Nic nie czułem, kiedy
go zabiłem. Vienne spojrzała na mnie, jej oczy były smutne, ale świadome. "Nie czułam ulgi.
Ani nawet złości. Nie czułam obrzydzenia ani nienawiści, tak jak wcześniej. Po prostu
poczułam pustkę , gdy jego krew zalała ziemię. A potem zobaczyłem, jak wstaje w swojej
cienistej postaci. Wtedy dotarła do mnie rzeczywistość... że Devina odeszła. Że moi rodzice
odeszli. W jednej chwili straciłem wszystkich, których kochałem. Że nawet zabicie tych,
którzy byli za to odpowiedzialni, nie mogło wypełnić tego bólu we mnie". Wtedy w moim
życiu pojawiła się Mala, wypełniając tę pustkę czymś zupełnie innym - nienawiścią do siebie,
obrzydzeniem, wściekłością, żalem i seksem. Sądząc po wyrazie twarzy Vienne, wiedziałam,
że sama skojarzyła te informacje. "Tak mi przykro, Davik - powiedziała Vienne, jej głos był
ochrypły od łez. "Tak mi przykro. Spojrzałem na Devinę, ale zobaczyłem, że już blednie. Jej
spojrzenie stawało się coraz krótsze. Tym razem się nie odezwała. Gdziekolwiek to było,
zaczynało ją ciągnąć, zabierać... Chciałem, żeby odeszła. Nawet jeśli oznaczałoby to utratę jej
na nowo. Chciałem, by odnalazła spokój. W końcu. Po tylu latach. "Moja siostra miała czystą
duszę - powiedziałam. "Była najlepsza z nas. Zawsze mi dokuczała z tego powodu.
Nienawidziłam tego, ale zawsze wiedziałam, że mówi prawdę. I... i wiem, że zawsze będzie
ze mną. Nawet jeśli nie w cieniu. Znajdzie spokój. Już go w sobie czuję... i zawsze byłyśmy
ze sobą związane". Devina wykrzywiła usta, a jej oczy zalśniły. "Zapamiętaj ją taką, jaka
była, Daviku - szepnęła do mnie Vienne. "Nie tamtej nocy. Ale każdy dzień i noc, które
nadeszły przed nią. "Lysi- szepnąłem, patrząc, jak Devina blednie... Odetchnąłem szybko, gdy
znów zniknęła. Zniknęła. Coś mi mówiło, że już nigdy nie zobaczę jej w cieniu. Zobaczę ją
tylko we wspomnieniach... albo w snach. Żal przyjdzie, gdy to sobie uświadomię. Jednak
przede wszystkim poczułem ulgę. Bliźnięta łączy specjalna więź, specjalny rodzaj magii. To
właśnie ta więź związała nas ze sobą, sprawiła, że Devina była blisko mnie nawet po śmierci.
Może teraz oboje wyleczymy ranę, która ropiała zbyt długo. Była jak vovic w naszych żyłach,
zatruwając nas oboje, trzymając nas w więzieniu i uwięzieniu, więc nie mogliśmy ruszyć
dalej po tamtej nocy. Kiedy oczy Vienne odnalazły moje, wyszeptała: "Dziękuję, że mi
powiedziałeś". Przyciskając czoło do jej czoła, wypuściłem drżący oddech, zamykając oczy.
W ciszy słyszałem bicie jej serca, mocne i pewne. Pewnego dnia znów zobaczę Devinę. Znów
zobaczę matkę i ojca. Vienne znów zobaczy swojego ojca i babcię. Znów zobaczę Lokkaru.
Pocieszałem się tym. Ale teraz byliśmy na tym świecie. Razem. Odgłosy mojej hordy zaczęły
przebijać się przez mgłę w moim umyśle. Wspomnienia z Dothik, z tamtej nocy, ustąpiły
miejsca uczuciu Vienne w moich ramionach, jej ciepłu przy mnie, delikatnemu skrobaniu
pazurów piroki w ziemi, której zapach unosił się do mnie, aromatyczny i bogaty. Nad głową
gwiazdy świeciły jasno, starożytne konstelacje rozświetlały niebo. Powietrze było świeże i
rześkie. Serce Vienne biło miarowo. A kiedy spojrzała na mnie, jej wzrok był bardziej
świetlisty niż gwiazdy? Tak właśnie wyglądał spokój.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY TRZECI O czym myślisz, leikavi? Cichy głos Davika

przerwał ciszę, która zapadła po tym, jak opowiedział mi o swojej siostrze i wróciliśmy do
voliki. Davik przytrzymał mnie przy sobie w wannie, chociaż kąpałam się już wcześniej i
chociaż moje ramiona trzęsły się z wysiłku, pomogłam mu umyć włosy i wyszorować skórę.
Jego oczy cały czas były skierowane na mnie, uważne i spostrzegawcze. Teraz leżeliśmy w
naszym futrzanym łóżku, z policzkiem przyciśniętym do jego piersi. Słuchałam mocnego
bicia jego serca, gdy jego szponiaste palce przesuwały się po moich nagich plecach. W ciągu
tygodnia sporo schudłam. Czułam, jak moje uniesione kości spotykają się z jego dotykiem.
Prawie nie rozmawialiśmy w wannie. Wciąż zmagałam się z przerażającą tragedią, która
spadła na Devina - i jego matkę i ojca - która spadła na niego. Kiedy zadał pytanie,
usłyszałam wahanie w jego głosie. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że moje milczenie mogło
zostać błędnie zinterpretowane jako dyskomfort lub nieufność. "Davik - odetchnęłam,
wiedząc, co sobie pomyślał. Jakby instynktownie, spróbowałem zebrać energię mojego daru
przed sobą, tylko po to, by poczuć, jak serce mi wali na wspomnienie, że go nie ma.
"Zastanawiałem się, czy to zmieni sposób, w jaki mnie postrzegasz - mruknął. "Wiedząc, co
im zrobiłem". "Cóż, nie zmieniło - mruknęłam, wstając z łóżka i przyciskając futra do nagich
piersi. "Jak mogłeś tak pomyśleć? Davik również usiadł, a jego złote tatuaże zawirowały w
świetle ognia wypełniającego voliki. "Poznałaś śmierć. Widziałaś przemoc - powiedział
Davik. "Jednak to, co zrobiłem, wykraczało poza to. Tamtej nocy, ci, którzy przyszli później,
Mala...- Nie wymawiaj tutaj jej imienia - szepnęłam. Odetchnął, ale kontynuował: - Te noce
były najbrzydszą, najbardziej potworną częścią mnie. "Myślę, że tak myślisz - powiedziałam,
wyciągając rękę. "Ale ja tak nie myślę. Może to źle z mojej strony, ale pozbyłeś się z tego
świata dwóch okropnych istot, w sposób, na który zasługiwały. Czy jakaś część mnie żałuje,
że nie gniją teraz w lochach Dothikkaru ? Myśląc o przerażających rzeczach, które zrobili
niewinnej kobiecie i jej rodzinie? Wiedząc, że umrą w ciemności i brudzie? Tak. Ale nie
sądzę, byś mógł żyć dalej, wiedząc, że oni oddychali, że wciąż żyli. Nigdy nie pomyślałbym o
tobie gorzej z tego powodu, Davik. Ich życie należało do ciebie, mogłeś z nim zrobić, co ci
się żywnie podobało, w chwili, gdy odebrali ci twoją rodzinę". Davik patrzył na mnie ze
zdziwieniem. Oblizałam wargi. "Co się z nią stało? Czy ona też odeszła? "Nie wiem i nigdy
nie próbowałem się tego dowiedzieć - powiedział cicho Davik. "Gdyby żyła, nigdy nie
odważyłaby się teraz pokazać mi swojej twarzy. Bez wątpienia słyszała, że jestem teraz
Vorakkarem . "Czy to straszne, że życzę jej śmierci? wyszeptałem. "Czy to straszne, że tego
pragnę, wiedząc, co ci zrobiła? A jeśli nie, to chciałabym móc ponownie władać mocą
Kamienia Serca i zakończyć jej życie. Prawie nie rozmawialiśmy o Mali. Po tym, jak mi o
niej opowiedział, Ghertun byli w pobliżu obozowiska i Lokkaru zginął tej samej nocy.
Dotknął mojego czoła. "Moja samica jest być może równie krwiożercza jak ja - mruknął.
"Więc może jesteśmy dla siebie idealni - powiedziałam mu. Wypuściłam drżący oddech,
czując, jak jego ciepło rozładowuje nagły gniew płonący w mojej piersi. "Kocham nawet te
brzydkie części ciebie - wyszeptałam. Jego oczy przeniosły się na moje. "Nie wątp w to,
Davik. Obiecaj mi. "Obiecuję, leikavi- mruknął, dotykając swoimi ustami moich, a moje
powieki zamknęły się pod wpływem tego słodkiego pocałunku, tak sprzecznego z tym, o
czym właśnie rozmawialiśmy. Wczepiłam się w jego ramiona, gdy jego język głaskał moje.
Mimo zmęczenia poczułam, że moja krew zaczyna się rozgrzewać. Przycisnęłam się bliżej.
Warknął i odsunął się, przesuwając dłonią po twarzy. "Nik, nie przez jakiś czas, Vienne.
Wiedziałam, że miał rację. Moje ciało nie było w stanie go przyjąć, przyjąć jego siły. Mimo
to westchnęłam, gdy ponownie przyciągnął mnie do siebie, a moja skóra zaczęła szumieć.
Wtedy przyszła mi do głowy pewna myśl, która sprawiła, że spięłam się pod wpływem naszej
rozmowy. "Gdzie jest kamień serca, Davik? "Tutaj - mruknął. Założyłam, że miał na myśli
voliki, prawdopodobnie ukryte tam, skąd je ukradłam. "Zabrałeś go z drzewa - mruknęłam.
"Dlaczego?" "Czy to nie było oczywiste? - mruknął. "Kiedy znalazłem cię przy drzewie...
wiłaś się z bólu, wszędzie były czarne żyły. Byłem przerażony, że umierasz i byłem bardzo
zdeterminowany, aby tak się nie stało. Zawsze zamierzałam go użyć, jeśli okaże się, że Lozza
nie ma lekarstwa na vovic. Ręce mi drżały na wspomnienie tej niebezpiecznej mocy. "Jestem
wdzięczny, że tego nie zrobiłeś. Zawahał się. "Davik? szepnęłam, czując jego wahanie u
podstawy mojej szyi. "Próbowałem - przyznał. Zamarłam, napięta, moje serce przyspieszyło o
kilka uderzeń. "Co? Z trudem odwróciłam się do niego, moje spojrzenie przeleciało między
jego oczami. "Dwa dni temu. Nie budziłaś się. Obawiałem się... obawiałem się, że nigdy tego
nie zrobisz. Więc próbowałem go użyć - mruknął. Strach zebrał się w moim brzuchu i
poczułam tylko niewielką ulgę, gdy powiedział: "To nie zadziałało. Myślę, że moc wciąż była
na wyczerpaniu. Ledwo świeciło". "Dlaczego miałbyś to robić?" zawołałam cicho. Nagle
poczułam gniew, o którym mi mówił. Próbował użyć kamienia serca dla mnie... ale gdybym
obudziła się tylko po to, by odkryć, że zniknął z tego świata, zniszczyłoby mnie to. Teraz w
końcu zrozumiałam, jak wielki strach i wściekłość czuł Davik, gdy zobaczył mnie pod
Martwą Górą. "Bogowie, Davik. Dlaczego? "Ponieważ cię kocham, Vienne - wymamrotał,
jakby nie było to dla mnie oczywiste. Jego dłonie trzęsły się, gdy ujął moją twarz, trzymając
mnie nieruchomo. "Zrobiłbym wszystko, by ci pomóc. Twoja rodzina cię potrzebuje.
Patrzyłem, jak twoja matka płacze nad tobą przez wiele dni. Myślałem, że dopóki ich masz... -
Potrzebuję cię- zawołałam. Byłam tak wdzięczna, że to nie zadziałało, że może moc kamienia
serca została wyczerpana lub potrzebowała dużo czasu, aby się naładować. "Zawrzyjmy
umowę, Davik. Chwyciłam jego dłoń, którą trzymał na moim policzku. "Kiedy znów będę
silniejsza, zwróćmy kamień serca do starożytnych gajów - powiedziałam drżącym głosem.
"Jesteśmy jedynymi żywymi, którzy wiedzą, gdzie on jest. Niech tak pozostanie. "Są tacy,
którzy wiedzą o jego istnieniu, leikavi. Rath Kitala. Jego darukkarowie. Moi darukkarze. Nie
możemy dłużej trzymać kamienia serca w tajemnicy. Wieści w końcu dotrą do Dothikkar .
"Nie wierzę w to - mruknęłam. "Myślę, że Rath Kitala widział, jakie to niebezpieczne. Nie
wierzę, by twoi ludzie cię zdradzili, tak jak nie wierzę, by zdradzili cię ludzie Ratha Kitali.
Davik wziął głęboki oddech, zastanawiając się nad moimi słowami. "Zwróćmy go drzewu -
szepnęłam. "I nigdy więcej o tym nie mówmy. Nie powiemy o tym nikomu, tak jak zawsze
zamierzałeś. Sprawmy, że znów będzie stracony. Jego czerwone oczy zalśniły w ciemności.
Pochylił głowę. "Lysi. Kiedy będziesz silniejsza, pójdziemy. Ulga przepłynęła przeze mnie.
Mój wzrok powędrował w stronę skrzyni, w której, jak sądziłam, ponownie ją ukrył.
Odwrócił mnie tak, że spojrzałam na niego. Musiał dostrzec coś w moim wyrazie twarzy, bo
wyszeptał: "O co chodzi, leikavi?". "Żyję - wyszeptałam. Jego spojrzenie zadrżało. "Kakkari
oszczędziła cię, choć użyłeś jej mocy. Obawiałem się, że zażąda ceny. "Zażądała -
powiedziałam cicho, wypowiadając słowa, które narastały we mnie od chwili przebudzenia.
Davik był pierwszym, o którym pomyślałam. Ponieważ on by zrozumiał. Nawet moja rodzina
nie zrozumiałaby tego tak, jak on. Zmarszczył brwi. "Neffar? "Mój dar zniknął -
powiedziałam. Jego źrenice rozszerzyły się, a zmarszczka pogłębiła. "Taka była cena
Kakkariego. Dlatego wciąż żyję. "Całkowicie? - mruknął. Przytaknąłem. "Leikavi..." "Nie
wiem, jak się bez niego obyć, Davik. Mój dar był jak płomień. Kiedy został rozniecony, gdy
byłam młoda, stawał się coraz potężniejszy, aż płonął jasno i szalał we mnie - wyszeptałam.
Przez lata zawsze czułam, jak ewoluuje. Ale ostatni miesiąc... był najsilniejszy. Być może nie
bez powodu, uświadomiłam sobie nagle. Być może dlatego, że miałem pomagać tym, którzy
znajdują się pod Martwą Górą. Może Kakkari zawsze chciała, żebym użył jej kamienia serca.
Może wszystko ułożyło się tak, jak miało się ułożyć. Jakby... jakby mój los był już napisany.
"Teraz zgasł. Jest we mnie pustka, czuję to. I nie wiem, czy zaiskrzy ponownie, czy też
zniknie na zawsze... ale tak czy inaczej - szepnęłam, patrząc na niego, obdarzając go
delikatnym, chwiejnym uśmiechem - wszystko ze mną w porządku. Nie można czegoś
otrzymać, nie dając czegoś w zamian. Musi być równowaga. Ojciec Lokkaru to rozumiał.
Zapłacił za to znacznie wyższą cenę niż ja, więc jestem wdzięczna, że tylko o to prosił mnie
Kakkari. Bo to oznacza, że mogę być z tobą. Z moją rodziną". Dzierżyłem najwyższą moc, a
potem cała moja moc mnie opuściła. Równowaga dla wszechświata. To było konieczne. To
było nieuniknione. Coś się we mnie uspokoiło. Była to akceptacja. Istniały rzeczy poza nami
wszystkimi, rzeczy, których nigdy nie zrozumiemy, a to była jedna z nich. Davik wciąż
marszczył na mnie brwi, zaniepokojony, ale uśmiechnęłam się do niego, co złagodziło jego
surowe rysy. "Wszystko ułożyło się tak, jak miało się ułożyć - powiedziałam, przyciskając
dłonie do jego klatki piersiowej i wtulając się w jego ciepło. Dzięki niemu czułam się
bezpieczna i chroniona. Sprawiał, że czułam się kochana. "Teraz jestem podekscytowana
patrzeniem w przyszłość, a nie w przeszłość". Przeszłość na zawsze pozostanie niezmieniona.
W całej swojej brzydocie, w całej swojej słodyczy, to nie miało znaczenia. Ale to było teraz.
Wszystko się zmieniało i zmieniało. I zawsze tak będzie. A ja chciałam być u boku Davika,
gdy tak się działo. Odchylił moją twarz, by mnie pocałować. Delikatnie i powoli. Pocałunek,
który sprawił, że moja skóra mrowiła, a brzuch rozgrzewał się ze szczęścia. "Nie prosiłem
wcześniej - mruknął do mnie, odsuwając się, by móc spojrzeć mi w oczy. "Po prostu
zażądałem. "Czego? wyszeptałam zdezorientowana. "Powiedziałem ci kiedyś, że nigdy nie
zamierzałem poślubić Morakkari- kontynuował, a ja rozchyliłam wargi. "Nie uważałem się za
godnego. Serce ścisnęło mi się w piersi, bo wiedziałam, że mówił to, co uważał za prawdę,
nawet jeśli było to od niej najdalsze. "I wiem, że nie zasługuję na ciebie, Vienne - wyszeptał -
ale kiedy zobaczyłem cię w Dothik, zawołałaś do mnie. Ta mała, piękna istota nagle pojawiła
się w moim życiu i chyba już wtedy wiedziałem, że coś się zmienia. Że coś zostało
wprawione w ruch, a ja byłem bezradny, by to powstrzymać. Pogłaskał mnie po twarzy, a w
jego oczach pojawił się wyraz podziwu... i jeśli kiedykolwiek wątpiłam w to, co do mnie czuł,
to wystarczyło, że spojrzałam na niego teraz, by poznać niezrównaną prawdę. Ponieważ
Szalony Król Hordy zakochał się w białowłosej ludzkiej niewolnicy, która stała się
czarodziejką. "Spędzę resztę naszego życia udowadniając ci, że jestem godzien twojej
miłości, leikavi- obiecał. "Zapytam cię teraz... czy zostaniesz moją Morakkari? Moją
towarzyszką, królową hordy, żoną? W swoim życiu płakałam więcej razy, niż mogłabym
zliczyć, więc nie było zaskoczeniem, gdy łzy spłynęły mi po policzkach. "Nie masz mi nic do
udowodnienia, Davik - powiedziałam mu. "Będę cię kochać bez względu na wszystko. I będę
cię kochać jako twoja Morakkari. Do końca naszych dni. Jego głos był szorstki, gdy zapytał:
"Obiecujesz?". Nie potrzebowałam mojego daru, by poczuć jego ulgę, szczęście i miłość.
"Obiecuję.

EPILOG

Dwa cykle księżycowe później ... LEIKAVI - wysyczał Davik, ostrzegawczym tonem.
Uśmiechnęłam się, klękając między jego nogami w wannie. Moja dłoń była już owinięta
wokół jego kutasa, który wystawał z wody, pulsujący i gorący. Pochyliłam się do przodu,
dotykając główki, podczas gdy jęk mojego króla hordy rozbrzmiewał wokół naszych voliki.
Drażniłam się z nim przez ostatnie kilka chwil, na przemian głaszcząc go i ssąc. Nasze nocne
sesje kąpielowe zawsze kończyły się w ten sam sposób... ze mną na plecach, na kolanach lub
na jego biodrach. Ale lubiłam się z nim drażnić. Sprawiać mu przyjemność. Kiedy
odzyskałam siły po Martwej Górze, byliśmy głodni siebie nawzajem... i ten popęd i potrzeba
nie zmniejszyły się w kolejnych tygodniach. Zdawała się tylko rosnąć. Gruba kolumna jego
gardła napięła się, gdy odchylił ją do tyłu. Polizałam jego kutasa i poczułam, jak trochę jego
nasienia ląduje na moim języku, tylko smak, tylko początek tego, co miało nadejść. W
niektóre noce pozwalał mi ssać i całować swojego kutasa, dopóki nie spuścił się do moich ust.
W inne noce spędzał cały wieczór z głową między moimi udami, aż musiałam błagać go o
litość, o wytchnienie. A w inne noce, tak jak tej nocy, wiedziałam, że mój król hordy jest już
na krawędzi i nie pozwoli mi dłużej się z nim drażnić. I tak jak wiedziałam, kiedy dotykałam
szczeliny jego kutasa, pragnąc więcej nasienia, warknął, wyskakując z wanny ze mną w
ramionach. Nie zawracał sobie głowy osuszaniem nas. Zamiast tego zbliżył nas do basenu z
ogniem, upuszczając nas oboje na dywaniki wyściełające nasze voliki, rozkładając szeroko
moje nogi... Drżący jęk wyrwał mi się z gardła, gdy wbił się we mnie. Było mocne,
niecierpliwe i intensywne. Wyglądało na to, że drażniłam się z mężem zbyt długo. Moje
ramiona uniosły się nad głowę, a jego głowa opadła i zaczęła dotykać moich obnażonych
piersi, ocierając się o wodę, by je osuszyć. Uśmiech zagościł na moich ustach, gdy cofnął się,
by spojrzeć na moją twarz, a jego biodra wbijały się gwałtownie między moje uda. Jego oczy
rozgrzały się, gdy zobaczył mój uśmiech. Pocałował mnie, przesuwając swoim językiem po
moim, a ze mnie wyrwało się drżące westchnienie, gdy chwycił moje dłonie w swoje,
zbliżając nasze ciała do siebie, aż jego klatka piersiowa przylgnęła do mojej, aż poczułam
bicie jego serca na mojej wrażliwej skórze, aż poczułam jego dakke brzęczące na mojej
łechtaczce. "Lubisz swoją przyjemność, rei Morakkari? - szepnął do mnie, ściskając moje
dłonie w swoich. "Lubisz, gdy wsuwam w ciebie mojego kutasa, gdy ssę twoje piersi i
sprawiam, że dochodzisz dla mnie? "Tak- wyszeptałam, wyginając plecy w łuk. "Czujesz się
tak dobrze." Jego szorstki jęk rozpalił mnie od środka. Słyszałam każdy dźwięk - każde
drżące westchnienie, każde uderzenie naszych ciał, gdy wbijał się we mnie mocniej i głębiej,
każde szeptane słowo, które mruczał mi do ucha, na przemian słodkie słowa, które sprawiały,
że moje serce biło, i słowa, które sprawiały, że moja krew płonęła z pożądania. Bogowie,
kochałam go. Jego kajdanki Vorakkar wcisnęły się w złote oznaczenia wokół mojego
nadgarstka, oznaczenia, które otrzymałam po naszej tassimarze, po tym, jak stałam się
Morakkari dla jego hordy i związałam się z nim na resztę naszego życia - po tym, jak został
moim mężem i związał się ze mną na resztę naszego życia. I przysięgam, że gdy nasze dłonie
się złączyły, gdy spojrzał mi głęboko w oczy i wsunął się we mnie... przysięgam, że poczułam
coś znajomego, iskrę miłości i podziwu, które czułam każdą częścią mojej istoty. Przysięgam,
że poczułam iskrzenie energii, to znajome ciepło mrowiące w moim umyśle. Moje usta
rozchyliły się, ale to zniknęło. Ale poczułam , jak do mnie wraca, choć na krótko. Może nie
zgasło na zawsze. Mój orgazm zaskoczył mnie, gdy poczułam, że tempo Davika przyspiesza.
Jego kutas zaczynał gęstnieć we mnie, gdy zaciskałam się wokół niego. Z mojego gardła
wyrwał się gardłowy okrzyk, ale nie odwróciłam od niego wzroku. Chciałam, żeby zobaczył,
co mi zrobił. Chciałam, żeby wiedział. Moje ciało pulsowało, intensywna przyjemność
napływała falami. Moje usta zwinęły się wraz z nim. "Lo kassiri tei- wyszeptał mi do ucha.
"Vok! Weź to ode mnie, leikavi!" Nadal poruszał biodrami między moimi nogami, wydłużając
moją własną przyjemność... a potem ryknął z uwolnienia, szorstki krzyk wypełniający voliki,
gdy poczułam, jak strumienie jego nasienia wypełniają mnie, naznaczają mnie. To było
wysublimowane uczucie. Jak zawsze z nim. Po wszystkim upewnił się, że nie upadnie na
mnie, zawsze martwiąc się o życie, które zaczynało rosnąć w moim łonie. Odkryłam, że
jestem w ciąży wkrótce po naszej tassimarze i chociaż mój brzuch dopiero zaczynał się
zaokrąglać, Davik już się o mnie martwił, jakbym miała urodzić w każdej chwili.
Wiedziałam, że jego pytanie nadejdzie, zanim je zada. "Skrzywdziłem cię? - mruknął,
wciągając mnie w swoje ramiona, a nasza skóra rozgrzewała się od ognia, wysuszając ostatki
wody z kąpieli. "Nie. Nigdy - odpowiedziałam, obdarzając go małym, szczęśliwym,
wyczerpanym uśmiechem. Nieważne, ile razy mu to mówiłam, zawsze pytał. Wydawał się
obawiać własnej siły, podczas gdy ja ledwo o tym myślałam. Odpoczywaliśmy w ciszy, gdy
wtuliłam się w jego klatkę piersiową, nasze nogi splotły się, a jego ogon owinął się wokół
mojej kostki, przytrzymując mnie przy nim. Jedna z jego rąk spoczęła na moim rosnącym
brzuchu... i tylko w takich chwilach, gdy byliśmy razem, leżąc spokojnie, Davik wydawał się
naprawdę zrelaksowany. Zawsze miał milion spraw na głowie. W końcu był Vorakkarem
hordy Dakkari i zbliżał się czas opuszczenia wschodnich ziem. Pory roku znów się zmieniały,
jak zawsze, i prawdę mówiąc, chciałem zobaczyć więcej mojej rodzinnej planety, poza
wschodnimi ziemiami, poza cieniem Martwej Góry. Davik obiecał mi, że poprowadzi swoją
hordę na południe, abym mogła zobaczyć Trikki oraz wspaniałe wodospady i bujne doliny,
które rozsiane były po całym regionie. Teraz, gdy byłam w ciąży, martwił się jeszcze
bardziej. Część mnie zastanawiała się, czy nie żałuje wymiany kamienia serca w starożytnych
gajach - co zrobiliśmy razem przed naszą tassimarą- ponieważ dla niego kamień serca
oznaczał bezpieczeństwo dla mnie i dla rosnącego we mnie życia, na wypadek gdyby coś się
stało. Ale to był mój król hordy. Doświadczył w swoim życiu tragedii i straty, których żadna
istota nie powinna doświadczyć... i to go naznaczyło i zawsze będzie w jakiś sposób
naznaczać. Teraz, gdy byłam w ciąży, jego strach i zmartwienie, że ja również zostanę mu
odebrana, podwoiły się, ponieważ teraz martwił się o życie we mnie, życie, które razem
stworzyliśmy, życie, które już kochał tak bardzo, że czasami na samą myśl o tym łzy
napływały mi do oczu. Starałam się go uspokoić, ale wiedziałam, że to zajmie trochę czasu.
Wierzyłam, że przeżyjemy ze sobą bardzo długie życie, że będziemy patrzeć, jak rosną nasze
dzieci - bo będzie ich wiele - i że jego obawy były nieuzasadnione. Złożyłam pocałunek na
bliźnie na jego policzku, przyciskając się bliżej, przytulając go mocniej. Teraz był spokojny,
to się liczyło. "Widziałem dzisiaj Hednę z twoją siostrą - mruknął Davik, gdy minęła krótka,
przyjemna cisza. "Jest w niej beznadziejnie zakochany, prawda? mruknąłem, choć poczułem
się trochę uroczyście na tę myśl. I choć wydawało mi się, że moja siostra w pewnym stopniu
odwzajemnia uczucia Hedny, minie jeszcze sporo czasu, zanim w pełni zaufa pujerakowi . O
ile w ogóle będzie w stanie. Hedna był dobrym samcem. Był wszystkim, czego pragnęłam dla
mojej siostry - lojalny, miły, pracowity. Czasami nawet ją rozśmieszał, czego nie słyszałem
od ponad roku. Gdyby mógł, czciłby ziemię, po której stąpała Viola. Ale znęcanie się nad
moją siostrą pod Martwą Górą zmieniło ją. W jej spojrzeniu pojawił się twardy błysk, którego
nigdy wcześniej nie było, choć cieszyłem się, że przez ostatni miesiąc pobytu w hordzie
częściej się uśmiechała. Cała moja rodzina tak robiła, jakby w końcu zaczynali zdawać sobie
sprawę, że to jest teraz ich dom . Że są tu bezpieczni. Wszyscy na swój sposób odnajdywali
swoje miejsce w hordzie. Moja matka pracowała z bikku, gotując dla hordy - było to coś, co
trzymało ją z dala od domu przez długie godziny, ale co lubiła robić. Maxen pracował z
mistrzem broni, mitri, ucząc się, jak wykuwać stal Dakkari. Eli zajmował się uprawami i ich
zbiorem. Viola zaskoczyła nas wszystkich, ponieważ wyraziła zainteresowanie pracą z
pirokami. Spędzała z nimi całe dnie w zagrodzie, pomagając mrikro czyścić, karmić i szkolić
młode piroki. Przez większość dni była to ciężka, wyczerpująca praca. Obserwowałem jej
pracę w zagrodzie i podziwiałem jej determinację, widząc pot na jej czole i drżenie rąk, gdy
czyściła zagrodę. Ale to właśnie przy pirokach po raz pierwszy zobaczyłem jej uśmiech i
zrozumiałem, dlaczego je wybrała. "Może pewnego dnia zdecyduje, że Hedna ją
uszczęśliwia. Może pewnego dnia zdecyduje się zaryzykować i mu zaufać - szepnęłam do
Davika. "On byłby dla niej dobry. "Myślę, że Viola to wie - mruknąłem. "W głębi duszy.
Davik przyciągnął mnie bliżej, całując moje włosy. Wróciło do mnie wspomnienie snu z
zeszłej nocy. I wiedziałam, że to będzie dobry moment, żeby mu o tym powiedzieć... kiedy
będzie spokojny i przylgnie do mnie, bo nie byłam pewna, jak to przyjmie. "Davik? "Lysi?
Podniosłam wzrok, by na niego spojrzeć. "Miałem sen zeszłej nocy. Zamrugał na moje słowa,
a jego mięśnie zacisnęły się na mnie bardzo lekko. Byłoby to ledwo zauważalne, gdybym nie
była przyciśnięta tak blisko niego. "Co to było? - zapytał powoli. "Nie jestem do końca pewna
- odpowiedziałam zgodnie z prawdą. "To było pomieszane, ale wydawało się spokojne.
Niczego nie widziałam . To było bardziej tak, jakbym czuła sen, tak jak kiedyś czułam emocje
innych. "I co czułaś? Wzięłam mały wdech i powiedziałam: "Myślę, że to była Devina".
Davik nic nie powiedział, choć wiedziałam, że jest bardzo spokojny. Wciąż widział cienie
dawno zmarłych istot. Zawsze widział i zawsze będzie widział. Ale od tamtej nocy, kiedy się
obudziłam, kiedy powiedział mi o tym, co stało się z jego bliźniaczką, nigdy więcej nie
widział Deviny. Przynajmniej nie w cienistej formie. Wiedział, że Lokkaru przyszedł do mnie
we śnie. Powiedziałam mu, że dzięki temu wiedziałam, gdzie znaleźć kamień serca. Wiedział,
że śniłam jego wspomnienia i że Devina również przekazała mi swoje. Ostatnia noc była
podobna, a jednak inna. Biorąc pod uwagę, że przysięgałem, iż znów czuję w sobie swój dar,
zastanawiałem się, czy ten sen był kolejnym znakiem, że moja moc zaczyna budzić się do
życia. "Czułem ją, tak jak wtedy, gdy pojawiła się tutaj, wewnątrz voliki. Jej energia była
ciepła i pełna miłości. Szczęśliwa - wyszeptałam, uśmiechając się do niego. Zdałam sobie
sprawę, że byłam zdenerwowana, mówiąc mu to. "Czy... czy ona coś powiedziała?" "Nie
bezpośrednio. Nie słyszałam jej głosu. Ale kiedy się obudziłam... "Lysi? Moje oczy już
zaczęły błyszczeć od łez. "Kiedy się obudziłam, wiedziałam. Wiedziałem, co powiedziała mi
we śnie, choć nie wypowiedziała ani jednego słowa. Moja dłoń spoczęła na jego, przyciskając
ją bliżej mojego brzucha. "Nie ma tylko jednego dziecka - powiedziałam. " Wiem , że jest
dwoje. Chłopiec i dziewczynka. Urodzą się razem. Jego źrenice rozszerzyły się na moje
słowa, a oddech zadygotał w jego głosie. "Bliźnięta?" wyszeptał. "Tak - szepnęłam,
obdarzając go chwiejnym uśmiechem. Bycie w ciąży oznaczało, że byłam niekończącym się
wodospadem łez i prawie wszystkie z nich były szczęśliwe. "Nie wiedziałam, jak się z tym
poczujesz. W końcu stracił bliźniaka i prawie go to zniszczyło. Nie mogłem sobie wyobrazić,
jak silna musi być ta więź. W bliźniakach była magia, specjalna więź, której nie dało się
wyjaśnić. I nasze dzieci będą dzielić tę więź. Nawet teraz ją dzieliły. Davik pocałował mnie
mocno i dokładnie, sprawiając, że poczułam ulgę, gdy wtuliłam się w niego. Posmakował
moich łez, zanim je otarł. "Nie mogę się doczekać, aż przyjdą, leikavi- wyszeptał, jego głos
drżał od głębokich emocji, które czułam nawet w sobie. "Chociaż lubię też mieć cię tylko dla
siebie. Uśmiechnęłam się. "Będziesz wspaniałym ojcem - powiedziałam mu. Wiedziałam to z
taką samą pewnością, z jaką wiedziałam, że rosną we mnie dwa życia. Pocałowałam go
ponownie. Mój ton stał się kpiący, gdy szepnęłam: "Pomyśl o wszystkich historiach, które
możemy im opowiedzieć". Jęknął. "Historię Vorakkara , który ukradł kamień serca ze
starożytnego drzewa - wyszeptałam. "Historię o białowłosej czarodziejce, która rzuciła na
kolana króla Ghertun - mruknął, marszcząc brwi. Zaśmiałam się. "Albo moja ulubiona -
powiedziałam. "Która to? Davik zapytał, a jego oczy rozbłysły, gdy na mnie spojrzał.
Pochyliłam się i złożyłam pocałunek na jego ustach, czując jak zaciska uścisk na moich
biodrach. Wbrew niemu wyszeptałam: - Historia ludzkiej dziewczyny, która zakochała się w
Vorakkarze.