Lost Islamic History Firas Alkhateeb

Visit to download the full and correct content document:

https://textbookfull.com/product/lost-islamic-history-firas-alkhateeb/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Lost Islamic History 3rd Edition Firas Alkhateeb

https://textbookfull.com/product/lost-islamic-history-3rd-
edition-firas-alkhateeb/

Breaking History Lost America Vanished Civilizations

Abandoned Towns and Roadside Attractions Don Rauf

https://textbookfull.com/product/breaking-history-lost-america-
vanished-civilizations-abandoned-towns-and-roadside-attractions-
don-rauf/

Islamic Palace Architecture in the Western

Mediterranean : A History 1st Edition Felix Arnold

https://textbookfull.com/product/islamic-palace-architecture-in-
the-western-mediterranean-a-history-1st-edition-felix-arnold/

Andalus And Sefarad On Philosophy And Its History In

Islamic Spain Sarah Stroumsa

https://textbookfull.com/product/andalus-and-sefarad-on-
philosophy-and-its-history-in-islamic-spain-sarah-stroumsa/
The Umayyad Empire (The Edinburgh History of the
Islamic Empires) 1st Edition Marsham

https://textbookfull.com/product/the-umayyad-empire-the-
edinburgh-history-of-the-islamic-empires-1st-edition-marsham/

A History of the Application of Islamic Law in Nigeria

1st Edition Yushau Sodiq (Auth.)

https://textbookfull.com/product/a-history-of-the-application-of-
islamic-law-in-nigeria-1st-edition-yushau-sodiq-auth/

A History of Orthodox, Islamic, and Western Christian

Political Values 1st Edition Dennis J. Dunn (Auth.)

https://textbookfull.com/product/a-history-of-orthodox-islamic-
and-western-christian-political-values-1st-edition-dennis-j-dunn-
auth/

Islamic Law and Society in Iran A Social History of

Qajar Tehran 1st Edition Nobuaki Kondo

https://textbookfull.com/product/islamic-law-and-society-in-iran-
a-social-history-of-qajar-tehran-1st-edition-nobuaki-kondo/

Female Islamic Education Movements The Re

Democratisation of Islamic Knowledge Masooda Bano

https://textbookfull.com/product/female-islamic-education-
movements-the-re-democratisation-of-islamic-knowledge-masooda-
bano/
L O S T I S L A M I C H I S T O RY
 F I R A S A L K H AT E E B

L O S T I S L A M I C H I S T O RY
R E C L A I M I N G M U S L I M C I V I L I S AT I O N
F R O M T H E PA S T

H U R S T & C O M P A N Y, L O N D O N
First published in the United Kingdom in 2014 by
C. Hurst & Co. (Publishers) Ltd.,
41 Great Russell Street, London, WC1B 3PL
This revised and updated version published 2017
© Firas Alkhateeb, 2017
All rights reserved.

Distributed in the United States, Canada and Latin America by

Oxford University Press, 198 Madison Avenue, New York,
NY 10016, United States of America

The right of Firas Alkhateeb to be identified as the author

of this publication is asserted by him in accordance with
the Copyright, Designs and Patents Act, 1988.

A Cataloguing-in-Publication data record for this book

is available from the British Library.

978-1-84904-689-3 paperback

This book is printed using paper from registered sustainable

and managed sources.

www.hurstpublishers.com
 For the most important people in my life,
my mother Sanaa, my wife Hadeel, and my sister Huda.
 ‫بسم اهلل الرحمن الرحيم‬
In the name of God, the Most Gracious, the Most Merciful

‫من سلك طريقا يبتغي فيه علما سلك اهلل به طريقا إلى اجلنة‬
“If anyone travels on a road in search of knowledge, Allah will
cause him to travel on one of the roads of Paradise.”
Prophet Muhammad
 CONTENTS

P REFAC E xi

1. P R E -I SLA M I C A R A B I A 1
2. T HE L I FE OF T H E P RO PH E T 9
3. T HE R I GH TLY G UI DE D C A L I PH S 33
4. T HE E STA B L I SH M E N T OF TH E M USL I M S TAT E 55
5. INTEL L E CT UA L G O L DE N A GE S 75
6. T HE I SL A M I C S CI E N CE S 95
7. U PHEAVAL 113
8. A L -A NDA LUS 141
9. T HE E DGE 169
10. R EBI RTH 189
11. D EC L I NE 215
12. O L D AND N E W ID E A S 243

B I BLI OGRAPH Y 265

I NDEX 269

ix
 P R E FA C E

The aim of this book is to provide a short overview of the history of

Muslim civilization, from the inception of Islam in the early seventh
century to the modern day. To fully and accurately cover the depth
and breadth of Muslim history is of course a monumental under-
taking, one that perhaps no single volume could ever adequately
contain. My goal with this attempt is thus simply to introduce the
reader to the general narrative of Islamic history. It is not meant for
the specialist or the serious student of Islamic history, but rather for
the general reader who hopes to become somewhat more familiar
with the subject. I therefore hope that for many, this text will be a
jumping off point, from which a more thorough study of Muslim
history and civilization will spring. Considering that this is an intro-
ductory text, it contains little in the way of original research. The
vast majority of it is based on the research of others, whose works
are listed in the bibliography and can serve as a valuable starting
point for a deeper study of the subject.
I began the Lost Islamic History project in the early 2010s, after
I began teaching Islamic history to high school students. Due to
the structure of the American educational system (which is woe-
fully light on the humanities in general), most of my students had
only the most basic understandings of Muslim civilization. Their
textbooks placed much emphasis on the ancient Greeks and

xi
 P R E FAC E

Romans, and then the “rise” of Europe after the Dark Ages
through the Renaissance and the Enlightenment, but barely spoke
of Muslim, or other non-Western, civilization at all. One small
section on the Prophet Muhammad or half a page on the Otto-
man Empire in Eastern Europe might be all that most textbooks
devoted to the 1400 years of Islamic history.
My Islamic history class thus developed as a response to that
deficiency, with my goal being to expose students to the richness
of Muslim civilization that they didn’t get elsewhere. I aimed to
provide an alternative to the presentation of European history as
World history, focusing on the rise of Muslim civilization and the
many contributions of that civilization to humanity in general. To
my delight, the response was overwhelmingly positive. Most of my
students were the children of immigrants who had come from
various Muslim countries, and thus finally felt a connection with
something historical. Naturally, it was much easier for them to
identify with historical figures such as Abu Hanifa and Yusuf ibn
Tashfin than they ever could with John Locke and Napoleon.
The book Lost Islamic History then developed out of my teaching
notes. Considering that there was no high school textbook of
Islamic history available in English, Lost Islamic History became my
attempt to fill part of that gap. If people outside of my classroom
could similarly get a taste of what they missed in their high school
history courses, then this book would serve its purpose.
Since its initial publication in 2014, I’ve spent more time study-
ing in-depth myself, particularly the Islamic sciences. As such, for
this second edition, we have chosen to revise the text and include
a new chapter dedicated to the development and history of
Islamic thought. As the beating heart of Muslim civilization,
Islamic jurisprudence, theology, and spirituality deserve far more

xii
 P R E FAC E

discussion than the few pages in this text, but I hope that this new
chapter brings some light to the Islamic sciences that the first edi-
tion lacked. For this section of the book in particular, I am
indebted to Shaykh Amin Kholwadia and the rest of the teachers
at Darul Qasim, without whom my understanding of the Islamic
tradition would be elementary at best. Thanks must also be given
to the staff at Hurst Publishers, who have been incredibly helpful
and supportive during the writing and publishing process for both
the original text and this updated edition.

xiii
 1
PRE-ISLAMIC ARABIA

The dry, mountainous landscape of the Hijaz is not an environ-

ment that gives much life. Situated in the western part of the
Arabian Peninsula, this land can be described with two words: dry
and hot. In the summer, temperatures regularly rise to well over
100 degrees Fahrenheit, with little precipitation. Further east, end-
less sand dunes mark a landscape devoid of greenery or perma-
nent settlements. Yet it was from this harsh landscape that, in the
early 600s, a new movement emerged; one that would change the
course of history in the Arabian Peninsula and beyond.

G eography

The Arabian Peninsula covers an area of over 2 million square

kilometers in the southwestern corner of Asia. Situated between
Asia, Africa and Europe, the land is unique in its connection with
all three continents of the Old World. Despite its position, it has
been mostly ignored by outsiders. The Ancient Egyptians chose to
expand into the Fertile Crescent and Nubia rather than venture

1
 L O S T I S L A M I C H I S T O RY

into Arabia’s deserts. Alexander the Great passed by it in the 300s

BCE on his way to Persia and India. The great Roman Empire
attempted to invade the peninsula through Yemen in the 20s BCE,
but could not adapt to the harsh landscape and thus failed to
annex the region.
One could hardly blame outsiders for ignoring the Arabian
Peninsula. Its dry climate is barely hospitable, even for the nomads
who live there. Monsoon winds bring seasonal rains to the south-
ern coast of the peninsula in the autumn, but these are stifled by
the quickly rising landscape and never make it deep into Arabia’s
deserts. Similarly, rains from the Mediterranean Sea barely touch
upon the northern extremities of the Arabian Desert. The result
is that the vast majority of the peninsula remains dry year-round.
Parched riverbeds known as wadis run throughout the land, yet
they are barely recognizable as rivers. When clouds gather and
rains fall, they become gushing and powerful waterways, essential
for the growth of the seasonal flora that manages to bloom in this
dry land. Once the wet season is over, however, the wadis return to
their usual, dry state, useless as sources of water. More reliable are
the oases—small fertile spots surrounded by the vast expanse of
the desert. They were capable of serving host to small communi-
ties, or as waypoints for travelers, but were hardly enough to sus-
tain an advanced and large society.

T he A rabs

Civilizations tend to be greatly shaped by the environments in which

they develop, and the Arabs are no exception. Everything about the
life of the Arab was based around the harsh environment in which
he lived. Due to the desert’s inability to support settled civilization,
the Arabs were constantly on the move in search of fertile land for

2
 PRE-ISLAMIC ARABIA

their flocks. One theory of the etymology of the label “Arab” even
posits that the word itself comes from a Semitic root meaning “wan-
dering” or “nomadic”. The Arabs would spend the summer months
around whatever oases or wells they could rely on year after year,
trying to make supplies and water last by living on the bare mini-
mum. After months of enduring the summer heat, they would
migrate to the south, near Yemen, where rain fell in the autumn and
fertile land appeared for their herds. The rain-fed pastures gave their
flocks of sheep, goats and camels enough food to live off through the
winter months as they pitched their tents and temporarily settled. By
the time the rains stopped and the dry season began again in the
spring, the Arabs returned to their oases and wells to wait out
another summer. This harsh cycle had been the norm for the
nomadic Arabs since time immemorial, and it remains in place for
the Bedouin Arabs who still live in Arabia’s deserts.

In pre-Islamic Arabia, hospitality was of such importance that a guest

at the home of an Arab was guaranteed at least three days of total
security and protection before he would even be questioned about why
he was there. This tradition was further reinforced by the Prophet, who
stated that a guest has the right to be hosted for three days.

The desert was not a place to be alone. With so many threats to

the survival of the Arabs, community cooperation was essential.
Reliance on relatives was the first line of defense against famine
and the heat that constantly threatened survival. Families were
expected to share resources and shelter, and the concept of pure

3
 L O S T I S L A M I C H I S T O RY

individualism was strongly frowned upon. As such, the family (and

by extension, the tribe) served as the most important unit within
Arab society. Groups of families travelled together and were con-
sidered a qabilah, or clan. Several clans would constitute a tribe,
led by a tribal leader called a shaikh. Tribal identity and belonging
were vital in the pre-Islamic world. Belonging to a tribe brought
protection, support and economic opportunities. Tribes would go
to battle to defend one of their own, and tribal warfare was
unnervingly common before the arrival of Islam. Competition
over grazing lands and flocks regularly brought tribes into devas-
tating wars which could last years and extract a heavy human toll
on the participants. For the Arabs, struggle was a constant, against
both man and nature.
In a tribal, nomadic society like this, artistic expression becomes
difficult. The resources and time necessary to complete great sculp-
tures and paintings like the ancient civilizations of Egypt and Greece
were almost non-existent. Yet the natural human desire to search for
beauty could not be extinguished by the desert sands. Instead it took
on a new form: language. Perhaps more than any other language in
the world, Arabic itself is a form of artistic expression. Word and
sentence structure is fluid, creating many different ways for a person
to express the same idea. Poetry thus naturally became the de facto
art of Arabia; long, epic poems glorifying tribes and heroism in war
were their greatest works of art. The finest poets were revered celeb-
rities in every way. Their words were memorized by the masses and
repeated for generations. The seven most magnificent pre-Islamic
poems were known as the mu’allaqat, meaning “the hanging ones”.
They were so called because they were hung on the walls of the
Ka’ba in Mecca, or alternatively because they were hung in the
hearts of all Arabs due to their reverence for the poetic medium.

4
 PRE-ISLAMIC ARABIA

Despite being an advanced literary society, writing was rare in the

Arabian Peninsula. While a written form of the language did exist
by the 500s, it was rarely learned. Memorization was enough for the
Arabs, who were capable of learning poems that were thousands of
lines long by heart so they could repeat them to future generations.
Memorization would prove to be a vital skill once Islam arrived in
the peninsula in the 600s.
When it came to religion, the pre-Islamic Arabs were almost
exclusively polytheistic. Islamic tradition holds that the Prophet
Ibrahim (Abraham) and his son, Isma‘il (Ismael), built the Ka‘ba in
the valley of Mecca in ancient times as a house of worship for one
God. The Ka‘ba was built as a plain rectangular building on a foun-
dation set by the first man—Adam. From this shrine, Isma‘il was
able to preach the monotheistic message to the Arabs, who adopted
him as one of their own. Over the centuries, however, the progeny
of Isma‘il distorted his monotheistic teachings. Stone and wood
idols were carved to represent attributes of God. Later, they would
go on to represent separate gods entirely. By the time of the Prophet
Muhammad, there were 360 gods in the Ka‘ba. The message of
Ibrahim and Isma‘il was not entirely lost on the Arabs, however.
The two prophets were still revered figures in the minds of the
Arabs and even some of their basic teachings still held weight in this
society. They certainly believed in the God of Ibrahim and Isma‘il,
called Allah in Arabic. But they believed he was one among many
different gods, represented by the idols. This belief system was far
removed from the strict monotheism those two prophets had
preached, and reflected influence from Sumerian religions to the
north. Isolated Christian and Jewish communities existed within the
Arabian Peninsula and also revered the prophets, but that was
where their similarities ended. The sparse monotheists of Arabia

5
 L O S T I S L A M I C H I S T O RY

tended to avoid complete assimilation with the polytheistic Arabs,

instead creating their own insular communities.

A rabia’ s N eighbors

In spite of being deep in the deserts of the Arabian Peninsula, far

from more advanced civilizations, the Arabs were not completely
isolated from their neighbors. The Romans had become a regional
superpower along the northern borders of the peninsula in the
early decades CE. By putting down numerous Jewish revolts in the
province of Syria Palaestina, the Romans stamped their control on
the area. For the Bedouin Arabs, this meant the presence of a
wealthy and strong trading partner to the north. Merchants regu-
larly traversed the western part of the peninsula from Yemen in
the south to Syria in the north, trading goods that came from
places as far away as India and Italy. The Romans were content to
remain in the more hospitable and familiar lands of the Fertile
Crescent and let the nomadic Arabs carry on the trade with more
distant lands.
To the northeast of Arabia lies the Iranian Plateau. The rise of
the Sassanid Dynasty in Persia in the 200s CE ushered in a centu-
ries-long struggle between the Romans and Persians, which would
have its effects on the Arabs. The border between the two great
Empires fluctuated, but was generally in the Syrian Desert, in the
northern part of the Arabian Peninsula. Both the Romans and the
Persians attempted to gain the upper hand by using Arab tribes
(usually ones that had converted to Christianity) as proxies. Keen
to use this conflict to their own benefit, two Arab tribal confedera-
tions developed into client states for the great powers. The Ghas-
sanids founded a kingdom in what are now the modern countries
of Jordan, Syria and Palestine, where they served as a buffer for

6
 PRE-ISLAMIC ARABIA

the Roman Empire. Similarly, the Lakhmids controlled southern

Mesopotamia and served the Persians. Both Arab kingdoms were
greatly influenced by their overlords, who spent heavily on keeping
their vassals well equipped in the face of the enemy. Yet the con-
stant warfare between the two sides would slowly wear down all
four parties. By the early 600s, the Romans and Persians were
exhausted by decades of warfare and were weakening behind a
façade of militaristic power. The Ghassanids and Lakhmids too
felt the stress of war, as they were mere pawns in this constant
conflict. Most Arab tribes, however, avoided the external conflict
between the two imperial powers. They were more interested in
carrying on a profitable trade with the two warring Empires than
helping to decide the winner.
To the south of the peninsula was the powerful Kingdom of
Aksum in Abyssinia, modern Ethiopia. Based high in the Abyssinian
mountains, Aksum was a powerful trading state that connected
inland African kingdoms, the Indian Ocean sea routes and the
southern part of the Arabian Peninsula. As a crossroad for trade, it
had considerable influence on Arab merchants, who dealt with the
Aksumites in Yemen. Like Rome, Aksum was a Christian empire
that had tension with Persia on numerous occasions. Control of
trade routes running through Yemen was a constant source of fric-
tion, as both sides sought to turn local leaders into vassals.
In the increasingly globalized world of the early 600s, the Arabs
were aware of their neighbors and became affected by events out-
side the Arabian Peninsula. Being at a crossroads of three power-
ful states meant being aware of international politics and having
the skill to use rivalries to their advantage. Yet despite their pre-
carious location, the Arabs were safe in the depths of the desert.
They called their peninsula jazirat al-Arab, meaning “the island of

7
 L O S T I S L A M I C H I S T O RY

the Arabs” due to how isolated its inhabitants were. This isolation
proved to be greatly beneficial. The harsh environment meant that
none of the surrounding states could invade and occupy Arab
lands. The Arabs’ traditional cycle of wandering and their way of
life was mostly unaffected by regional politics and wars.
In this protected environment a movement would rise in the
early 600s that would have huge implications for the surrounding
states, and eventually the entire world. It would change the destiny
of the Arabs forever, building on and using their unique abilities
and doing away with the negative cultural traits that kept them as
wandering, warring nomads. Geography, climate, culture and
politics together all led to the perfect environment in which Islam
could rise to become a world power faster than any other move-
ment, religion, or empire in world history. It would sweep out of
the deserts of Arabia into the battered Roman and Persian
Empires, conquering territories and assimilating diverse peoples,
creating an empire that stretched from Spain to India by the early
700s—the world’s largest at the time. This exponential growth in
power and civilization would have been unfathomable to the
Arabs of the early 600s, who were struggling to survive. Yet all it
took was the arrival of a man who came with a revolutionary
message and a promise to the Arabs of a new destiny, one beyond
the sands of Arabia: Muhammad.

8
 2
T H E L I F E O F T H E P RO P H E T

The Prophet Muhammad was born in the town of Mecca around

the year 570 CE. He belonged to the Banu Hashim clan, a subset
of the Quraysh tribe that controlled Mecca—the trading and reli-
gious center deep in the heart of the Arabian Peninsula. About
eighty kilometers inland from the Red Sea, it benefitted greatly from
the north-south trade routes that connected the Romans in the
north and Yemen in the south. Yet, Mecca was far detached from
both these places. Hundreds of kilometers of desert surrounding the
valley town allowed it to develop independent of any foreign control
or influence. Mecca was at once both internationally connected and
isolated. But when it came to religion, Mecca was a focal point for
the entire Arabian Peninsula. It was the location of the Ka’ba and
the annual pilgrimage that attracted Arabs from all over the penin-
sula. So while Mecca was far away enough to elude imperial control
by the Byzantines or Persians, it was central enough to have a major
impact on the Arab people. Both of these characteristics would play
a major role when Islam began to spread.

9
 L O S T I S L A M I C H I S T O RY

E arly L ife

Muhammad’s early life was marked by hardship and loss. His

father, ‘Abdullah, died before his birth while on a trading mission
in the town of Yathrib, north of Mecca. His mother, Aminah, died
when he was six, leaving his respected grandfather, ‘Abd al-Mut-
talib to care for him. Two years later, his grandfather also died and
Muhammad came to live with his paternal uncle, Abu Talib.
Despite belonging to the wealthy tribe of Quraysh, Muhammad
did not grow up amid riches. His status as an orphan and his
belonging to the clan of Banu Hashim—considered an inferior
branch of Quraysh—meant he was not a part of the ruling class.
He did, however, accompany his uncle on numerous trading mis-
sions to Syria in his childhood, inaugurating him into the age-old
nomadic tradition of the Arabs. His reputation as an honest trader
led to him being known by two nicknames: as-Sadiq and al-Amin,
meaning the truthful and the trustworthy. He was thus respected
by the Quraysh, and he was regularly trusted with money and
business transactions, acting as an arbiter in many cases. By his
twenties, Muhammad was an accomplished merchant, working as
an agent for a wealthy widow named Khadijah. Eventually, his
reputation as an honest and reliable man caught the attention of
his employer, and when he was twenty-five, Khadijah proposed to
Muhammad, who accepted, despite being several years her junior.
Although being surrounded by a polytheistic idol-worshipping
society, the young Muhammad did not get involved in the religion
of the Quraysh. The original monotheistic message of Ibrahim
and Isma‘il was a faint memory to most Arabs, but it still held
weight for a few, known as the hunafa‘ (singular hanif), meaning
“monotheists”, who refused to accept the hundreds of stone and
wood gods. Muhammad was one of them. Instead of engaging in

10
 T H E L I F E O F T H E P RO P H E T

the idol worship so rampant in society, Muhammad chose seclu-

sion. He made a habit of retreating to a cave atop a mountain
about five kilometers from the center of Mecca, where he would
sit in silence and reflect on the society and religion that sur-
rounded him in Mecca.

T he F irst R evelations

According to Islamic tradition, in 610, while sitting in the cave he

had come to many times before, Muhammad experienced some-
thing new. An angel suddenly appeared to him in the cave, com-
manding him, “Read!” He responded that he did not know how.
Like most people in Mecca, Muhammad was illiterate. Again, the
angel demanded he read. Again, Muhammad responded that he
was unable to. A third time, the angel demanded he read, and for a
third time, Muhammad responded that he was unable to. The angel
then recited to him the first verses of the Quran to be revealed:
Recite in the name of thy Lord who created
He created man from a clot of blood.
Recite; and thy Lord is the Most Bountiful,
He who hath taught by the pen,
Taught man what he knew not. (Quran 96)

He repeated the words after the angel, who then informed

him that he is Jibreel (Gabriel), an angel sent by the one God and
that Muhammad is the Messenger of God. Shaken and scared,
Muhammad rushed home, not knowing what to make of the
encounter. He was comforted by Khadijah, who believed his
account of the encounter in the cave. She asked her cousin, who
was familiar with Jewish and Christian scriptures, what this could
mean. When he heard of what happened, he immediately

11
 L O S T I S L A M I C H I S T O RY

accepted Muhammad as the messenger of his time, like Moses

and Jesus before him. Consoled by his wife and her cousin,
Muhammad accepted his mission as the Messenger of God, and
his life as the Prophet began.
The first person to hear of Muhammad’s prophethood and
accept it was Khadijah, who can be said to have converted imme-
diately upon his return from the cave. He soon began to invite
those closest to him to this new religion. His closest companion,
Abu Bakr, his young cousin, ‘Ali, and his house-servant, Zayd, all
respected and trusted Muhammad, and thus immediately
accepted him as a prophet. They began to inform those closest to
them, and slowly the number of people who accepted Muham-
mad began to grow. The first attempts at proselytizing were covert.
Mecca was, after all, a polytheistic society, and the idea of one
God replacing the numerous idols in the Ka’ba would no doubt
be seen as a threat. Thus, the early months and years of Islam
were marked by the development of a secret, hidden group, fearful
of society’s reaction to them, but submitting to the ideas of this
new religion. They were called Muslims, meaning “submitters”.
The word Islam itself, from which Muslim derives, denotes sub-
mission to God and His will.

“Woe to every scorner and mocker. Who collects wealth and continu-
ously counts it. He thinks his wealth will make him immortal. No! He
will surely be thrown into the Fire.”

– Quran 104:1–4

12
 T H E L I F E O F T H E P RO P H E T

At the same time, the core ideas of Islam began to take shape
through continuing revelations, which would be shared through-
out the community. Strict monotheism, far different from the
prevailing religion of Mecca, was the core theme. According to
Muhammad, there was only one God. The idols worshipped by
the Meccans were nothing more than useless statues of stone and
wood, and were incapable of bringing benefit to anyone. The
verses also warned of a Day of Reckoning, when all souls would
be brought before God to account for their deeds. Those who
believed in God and did good deeds would enter an eternal
Heaven as a reward. Those who did not would have a place in
Hell and would be eternally tormented. But Islam was not just
concerned with theology and life after death. The early verses also
denounced social ills that were prevalent in Mecca. With increas-
ing prosperity from the trade routes, distinct social classes devel-
oped. The wealthy would use their money to fund more caravans
that would in turn bring them more wealth. A poor person, mean-
while, continued to be marginalized, doubly so if they did not
belong to a powerful clan. The Quran declared such disregard for
the poor as detrimental to the establishment of a just social order,
and worthy of punishment in the Hereafter. It would be years
until the rules regarding society would be laid down, but from
early on, it was clear that Muhammad had come not just to
change people’s religious beliefs, but also society itself.
The early revelations repeated these themes numerous times.
The verses and chapters revealed in Mecca, which are found
towards the end of the Quran, tended to be short and to the point.
This worked well for the nascent Muslim community, which was
still unknown to the rest of the city. When around fellow believers,
the Muslims would discuss the latest revelations among themselves

13
Another random document with
no related content on Scribd:
dit onderscheid, dat de Nominatie van Veertienen thans door de 21
Vroedschappen op Vrouwendag (2 Februarij) gemaakt word; zijnde het
getal van 31, volgends besluit der Staten van Holland, genomen op 13
Januarij 1622, aldus verminderd. Ofschoon in dit Privilegie die
verkiezing staat aan den Raade van Holland, den Bailiuw van Gooiland,
of wien door den Grave daar toe zoude gemagtigd worden: zo is
volgends een Staats resolutie van den 20sten Maart 1603 de Bailiuw
van Gooiland daar toe gemagtigd. De Regeering word dus
saamgesteld, uit den Hoofdofficier, [9]die tevens Drossaard van Muiden
en Bailiuw van Gooiland is, en alhier eenen Stedehouder of Subsistut
Schout heeft, drie Burgemeesteren, zeven Schepenen en een-en-
twintig Raaden. Burgemeesteren en Vroedschappen hebben eenen
Secretaris, die door hun Collegie word aangesteld; terwijl de aanstelling
van den Secretaris van Schepenen door Heeren Gecommitteerde
Raden van Holland geschied.

DE GILDEN

deezer Stad zijn de volgende:

Het Timmermans, Metselaars en Glazenmakers Gild.

Het Chirurgijns Gild.
Het Kuipers Gild.
Het Lakenkopers en Kledermakers Gild.
Het Schoenmakers Gild.
Het Bakkers en Kramers Gild.
Het Turf- en Koorndragers Gild.

Wordende Jaarlijks door Burgemeesteren en Schepenen, uit de

ingeleverde nominatien, Gildemeesteren verkozen.

HANDVESTEN en PRIVILEGIEN (Voorrechten).

Van deeze, haar door onderscheidene Graaven geschonken, zullen wij
slechts de voornaamste en belangrijkste opgeeven; zijnde dezelve in
aantal zeer veelen.

Het eerste en aanmerkelijkste is, (voor zo verre ons bekend is, nimmer
door den druk gemeen gemaakt,) dat, van Willem van Beieren, in 1355
aan die van Wesop gegeven; waar bij het hen vergund is, dat zij met
allen heuren goeden tot ewighen daghen tollen vrij vaeren sullen te
lande ende te water, overal in onse landen van Hollandt, van Zeelandt
ende van Vrieslandt, voerbij alle onse tollen. Van welk Voorrecht de
Kooplieden van Weesp noch hedendaags gebruik maken. In 1386.
verleende Hertoch Albrecht van Beieren aan zijne goede Luiden van
Wesop het recht eener vrije Jaarmarkt, duerende vier daghen voor
ende vier daghen na sinte Victorisdagh enz. ook vergunde hij 1401. den
Weespenaren, ten ewighen daghen tollen vrij te moghen vaeren door
de tollen tot Sparendamme, hoewel hij hen [10]twee Jaaren te vooren,
volgende een op Pergament geschreven handschrift der Privilegiën van
Muiden, het zelve Voorrecht, benevens de vrijheid der tollen door de
Stede Beverwijck, tot wederopzeggens toe, vergund had.—In 1407, gaf
Jan van Beieren, aan de Burgerij van Wesop het recht van Vonnissen te
moghen halen, (niet, gelijk zij tot hier toe verpligt waren geweest, te
Amsteldam te doen), maar bij hunne eigene Rechters, op die
Kerksteghe tot Wesop, aan dat Gerecht van der Parochie. Van dien tijd
af schijnt Weesp dus hare eigen Criminele Rechtbank gehad te hebben,
welke handvest door Filips van Bourgondien, in 1425 nader bevestigd
is. Bij deeze opgenoemde verdient ook geteld te worden, het verdrag of
accord tusschen de Steden Utrecht, Weesp en Muiden in 1463
gesloten, waar bij, onder anderen ook, is vastgesteld, dat zij Stad ende
Steden, die eens des anders Burgheren, poerteren ende ondersaten
niet besetten noch belasten van ghenen saeken; behoudelijcken dat
hunne Burgheren, poerteren en ondersaten elck in sijnre Stad en
Steden den anderen wel besetten en beclaeghen, ende met recht wel
bespreecken sal mogen van sijns selfs persoons schult ofte misdaden
alleen enz. 1545. bevestigde Karel de Vijfde, op verzoek van Schout,
Borghemeesteren, Schepenen ende Regeerders der Stad Weesp, het
recht van Exue, ’t welk die thoonders van soe langhe Jaeren, dat geen
memorie van menschen ter contrarie en is, mede gheuseert hadden.

’t Zoude niet ongevoeglijk zijn hier nu noch aantehalen de bijzondere

satisfactie in den Jaare 1577 tusschen Willem den Eersten en
gevolmagtigden van Weesp en Weesperkarspel gesloten, dan om
bijzondere redenen zullen wij hier van gewagen, als wij de lotgevallen
der Stad beschrijven zullen.

SCHUTTERIJ.

Op deeze mag Weesp reeds van oude tijden roem dragen. In 1410 ten
tijde van Jan van Beieren (schoon zij waarschijnlijker noch eerder plaats
had,) arresteerden Schout, Scepenen en Raeden op den 4 April bereids
een Reglement, waarnaar zich de Schutters gedragen moesten; aan
dezelven wierden eenige voordeelige Voorrechten, als den Wijntap, de
vrije Visscherij in het St. Anthonis Viswater enz. toegestaan; zijnde
omtrent den eerstgenoemden met Burgemeesteren een accord
gesloten, [11]terwijl de laatste om de 3 Jaaren ten voordeele der
Schutterij verpacht word, gelijk zulks in den voorledene Jaare noch
heeft plaats gehad.—Behalve deeze heeft zij noch eenige andere
Voorrechten, doch die wij om de kortheid des besteks, hier zullen
overslaan.—De Burgerkrijgsraad bestaat, uit den Colonel (zijnde de
aangeblevene der Heeren Regerende Burgemeesteren,) Capiteinen,
Capiteinen Lieutenants, Lieutenants, Vaandrigs en Scribas, welke
hunnen eigenen Secretaris hebben: men zoude dit articul met veele
bijzonderheden kunnen vermeerderen, dan bijzondere redenen
noodzaken ons deeze snaar onaangeroerd te laten.

BEROEMDE MANNEN

Die alhier geboren zijn; onder deezen telt men,

Arend Louff, of Loufius, S. S. Theol. Lic. en Pastoor bij de
Roomsche Gemeente alhier; geboren 17 Febr. 1597. overleden 19 Junij
1656.—

Gijsbert Jansz. Sibille, Burgemeester dezer Stad, (zie bladz. 6.)

Salomon van Til, beroemd Hoogleeraar in de H. Godgeleerdheid te

Leiden, zag het eerste levenslicht in den aanvang des Jaars 1643. en is
op den 1 November 1713. overleden.

Mr. Jan Ploos van Amstel, Advocaat te Amsteldam.

en

Pieter van Berendrecht, Contrarolleur, Eikmeester der schepen van

de Ed. Mog. Heeren Raden van Staaten der vereenigde Nederlanden,
Scheepmeter en Eikmeester der Stad Amsteldam.

BEZIGHEDEN en VERMAAKEN.

Oudtijds was deeze Stad zeer vermaard wegens dezelver Bier-

Brouwerijen, wier aantal zeer aanzienlijk moet geweest zijn. Het bier
wierd buiten en binnen ’s Lands verzonden, en was algemeen bekend
onder den naam van Vlaamschen Doctor. Zeker oude Schrijver zegt: de
inwoonders van Weesp zijn rijck, en hebben nu die neeringh van ’t
beste bier dat over Hollandt gedroncken wort. Dan tegenwoordig is er
maar eene bierbrouwerij, die, ofschoon in vroeger dagen in merkelijk
verval, thans wederom in bloei is en eene uitgebreide verzending heeft.
[12]De Genever-stokerijen maken voor het tegenwoordige den grootsten
handel en het bestaan der inwooneren uit. Vijftien dusdanige
branderijen geven aan een groot aantal huisgezinnen het brood. Wij
zullen ons met geene snorkende berekening van het verstoken van
eene hoeveelheid Lasten Graan enz. ophouden; dan kunnen echter niet
voorbijgaan aantestippen, dat, niet tegenstaande de laage
Kunstgreepen, die men sints eenige Jaaren in ’t werk gesteld heeft, om
de Weesper Genever in verachting te brengen, derzelver waarde
geenzins gedaald, en derzelver verzending, vooral naar buiten ’s Lands
merkelijk is toegenomen, terwijl men proevondervindelijk overtuigd is,
dat zij ter buitenlandsche verzending beter voldoet dan eenige andere
Nederlandsche Genever.

Twee Katoendrukkerijen, met derzelver drogerijen enz. waar van een,

niet verre buiten de Stad, onder de Jurisdictie van Weesper-Karspel
gelegen is, geeven aan verscheiden burgers en inwooners, vooral des
Zomers, een ruim bestaan; terwijl voor het overige de handwerksman in
de beoefening van zijnen onderscheiden arbeid een kostwinning vindt.

Wat de vermaken der Weespenaaren betreft, deeze kiest ieder naar

zijn’ smaak. Onder den meergegoeden Burger heerscht thans, over ’t
algemeen genomen, een eenstemmige samenverkeering, midlerwijl het
beoefenen der Wetenschappen onder hen ook hand over hand
toeneemt; zijnde ter dier bevordering in den Jaare 1791, een
Genootschap, onder de Zinspreuk, voor het Menschdom, opgericht, ’t
welk bereids uit meer dan zeventig Leden bestaat.

GESCHIEDENISSEN.

Weesp, oudtijds leenroerig aan het Bisdom van Utrecht, was langen tijd
als zodanig onder het bestuur van den huize van Amstel, waarom het,
ten beteren verstande van deszelfs lotgevallen, niet ondienstig zal zijn
daar van vooraf en kort verslag te doen. Uit eenen brief van den
Bisschop Godefrid van 1172 of 1174, blijkt, dat Egbert van Amstel hem
de helft der Tienden in Wispe wedergegeven had. 1225 begiftigde de
Utrechtsche Bisschop Otto, Gijsbrecht van Amstel, den eersten van
dien naam, met de hoge Gerechtigheid van Muiden, Weesp en Diemen:
1233 gaf Gijsbrecht volmagt aan Menso van Wesepe om uit [13]zijnen
naam afstand te mogen doen van zekere goederen in Benscop aan de
Abdisse van Rhijnsburg. Gijsbrecht van Amstel, de derde van dien
naam, is ook bezitter van Weesp geweest. Ofschoon Godelinde
Abdisse van Elten, bij haren afstand van Gooiland (Nardinclandt) aan
Graaf Floris den vijfden 1280 deeze Stad mede onder hare
eigendommen telde: is het echter zeer waarschijnlijk, dat hij, zelfs na
zijnen zoen met den Grave, in het bezit daar van verbleven is, tot dat
hij, als een medepligtige aan den moord van Floris, het Land moest
ruimen, en zijne goederen voor den Grave verbeurd verklaard wierden.
Graaf Jan de tweede, begiftigde daar mede zijnen Broeder Guido van
Henegouwen, na wiens overlijden het weder aan Willem den derden
verviel, en sints welken tijd deeze Stad onder het Graaflijk bestuur
gebleven is.

Hier uit ziet men dus dat Weesp, door de gedurige twisten van de
Utrechtsche Kerkhoofden met de Heeren van Amstel, noodzakelijk aan
de invallen van het Krijgsvolk der Stichtenaaren, of deszelfs
saamverbondenen moest bloot staan.

De lotgevallen deezer Stad zijn, naar de echte bescheiden in ’s Lands

Historien geboekt, de volgende. In den Jare 1204. wierd Weesp, om dat
Amstel de zijde van Lodewijk Grave van Loon tegen Willem den
Eersten hield, door de Kennemers, onder aanvoering van Wouter van
Egmond en Albert Banjaard, in de assche gelegd, welk onheil haar
1356 door Bisschop Jan van Arkel na eene vierdaagsche belegering,
voor de twedemaal berokkend wierd. 1374 nam de Utrechtsche
Bisschop Arnold van Hoorne ter wraake van eenen geleden hoon door
Albrecht van Beieren, en ter ontheffinge van een Jaarlijksche schuld
van 3700 ponden, sints 1356, voor het Slot van Vreeland, de Stad in, en
stelde haar onder een zwaare brandschatting. 1507 viel Weesp in
handen van Karel van Egmond, Hertog van Gelder; zeer veel had zij
toen te lijden, ’t welk voornamelijk veroorzaakt wierd, door dien zij
geweigerd had bezetting in te neemen. De Geldersche, aan den eenen
kant brand hebbende doen stichten, overrompelden ze aan de andere
zijde, intusschen zich de Burgerij beijverde om den brand te blusschen.

In de Nederlandsche beroerten hield deeze Stad de zijde des Konings

van Spanje tot in het Jaar 1577, wanneer op den 16 Januarij, door
Schout, Burghemeesteren ende ghemeene Rade ende [14]Vroedtschap
tot Weesp, van wegens Weesp en Weesper-Karspel ghecommitteert
wierden, die eersame Jan Gerritz Cuijp ende Hillebrant Govertz, om
met den Prince van Oranje, als Stadthouder over Hollandt, Zeelandt
ende Vrieslandt een verding aantegaan, het welk ook op den 29sten
derzelver Maand wederzijds gesloten wierd: onder de articulen van dit
verdrag zijn de voornaamste, de vrijheid der Religie, en de Stad en ’t
Carspel met gheenen soldaten te bezwaaren, ten waare door
hoochnodigsten nood, daer het welvaren der lande, alsulcks ware
vereischende, ende dan ’t zelve geschieden tot gemeijne costen der
Landen van Hollandt ende Zeelandt.

Niettegenstaande het evengemelde verdrag ontstonden er in 1579

reeds eenige verschillen tusschen de Roomschen en Onroomschen,
welker eerstgenoemden op aandrijving der Regeering den Hervormden
Godsdienst ondernamen te stooren; ’t welk ten gevolge had, dat de
Staten van Holland, Willem Bardes, Burgemeester van Amsteldam
derwaards zonden, die zeven Persoonen uit de Vroedschap, en drie
daar van nevens den Secretaris en ouden Pastoor, behoudens Goed en
Eer, ter Stad uitzettede. De straf der oproerigen beval hij aan den
Schout en de Wethouderen. Dan de ballingen kreegen spoedig vrijheid
om weder tot de hunnen te rug te mogen keeren.—Na dit voorval schijnt
alhier de Godsdienstige vrijheid en verdraagzaamheid in hogen top
geweest te zijn, ’t welk bij de Hervormden in andere Steden zeer veel
opziens baarde, en waar over de beruchte Leidsche Hoogleeraar
Saravia in 1587 zich voor Gemagtigden der Staten in vrij bitse
bewoordingen uitliet.

Voor zo verre ons bekend is heeft deeze Stad in de Godsdienstige

geschillen der vorige Eeuw geen deel gehad. Melding te maaken van
oneenigheden met de Regeering en de Bailiuwen van Gooiland zou
deeze beschrijving te langwijlig doen worden.

In den Jaare 1672 wierd deeze Stad met eenen vijandlijken inval der
Franschen bedreigd, en onder brandschatting gesteld; dan de
penningen, daar toe ingezameld, zijn nimmer afgehaald; en men zegt,
dat daar voor, met goedkeuring der Burgerij, toen het keurig
Klokkenspel, waar mede de Kerktoren noch heden pronkt, vervaardigd
is.

In 1748 wierd het huis van den Pachter Hogeveen, door eenige
[15]onverlaten, meestal vreemdelingen, geplunderd en afgebroken.

Toen in de jongste onlusten de zucht tot Wapenoefening door gantsch

Nederland veld won, was deeze Stad ook daaromtrent niet gevoelloos.
Een Genootschap van Wapenhandel door eenige bijzondere persoonen
reeds in November 1783 opgericht, doch nimmer door de
Wethouderschap gewettigd, waar van de geachte Schrijver van het
Vervolg op de Vaderlandsche Historie van Wagenaar, 8ste Deel,
verkeerd onderricht is, was van eenen korten duur, vermits Heeren
Burgemeesteren zulks, om bijzondere redenen, afkeurden: wordende
de Schutterij in betere orde gebragt, welke langzamerhand tot dien
luister steeg, waarin zij in 1786 en 1787. de bewondering der kenneren
wegdroeg.

Bij het formeeren van het Cordon van de Maaze tot aan de Zuiderzee,
kwam alhier op den 2den October 1786 in Guarnisoen het 2de Bataillon
van Onderwater, sterk 350 Mannen, ’t welk ter versterking van de
Forten Uitermeer en Hinderdam, bij beurtverwisseling, Detachementen
afzond.—Op den 16 September 1787, bij gelegenheid van het verlaten
der Stad Utrecht, kwam hier ter versterking in Guarnisoen, een Bataillon
van het Regiment Amsteldam (waardgelders).—Den volgenden dag
verscheen een Detachement Pruisische Cavallerij voor de Poort, doch
vlugtte weldra op het alarm dat binnen de Stad gemaakt wierd. De
volgende dagen rukten ter verdediging der Stad noch verscheide
Bataillons Infanterij, benevens een aantal Cavallerij binnen. Alles wierd
ter Defensie in het werk gesteld. Dan op den 23sten September des
morgens ten half vijf uuren wierden door een gewapend Kofschip, dat
op de Vecht lag, seinschoten gedaan; het gantsche Guarnisoen vloog in
de Wapenen, en welhaast vielen de Pruisische troupen de Stad aan de
Oost, Zuid en Westzijde gelijktijdig aan, doch wierden genoodzaakt met
verlies aftewijken.—Op den 26sten wierd op hooge order de Stad aan
de Pruisische troupen ingeruimd, hebbende de brave en
achtingwaardige Commandant G. van de Poll, met den Generaal
Majoor Von Kalkreuth, eene capitulatie gesloten, waar bij onder
anderen, de uittocht van het Regiment Dragonders van Bijland, het
Bataillon van Bijland Infanterij, het Bataillon van het Regiment Walons
van van de Poll, en het Detachement [16]Artilleristen met alle Krijgseer
toegestaan, en aan de Stad Weesp, aan derzelver Burgerije en aan een
ieder hoofd voor hoofd in ’t bijzonder de onbepaaldste bescherming
beloofd wierd: de getrouwe naarkoming daar van, heeft dien Pruisische
Veldoversten toen de achting der Weespenaaren doen wegdragen.——
Ingevolge de geslotene Capitulatie kwam des avonds van dien dag een
Detachement Pruisschen post vatten, trekkende den volgenden dag het
Hollandsch Guarnisoen met slaande trom en vliegende Vaandels uit.
Zedert dien tijd tot den 8sten October zijn wij met een talrijk
Guarnisoen, dat somtijds uit 13 à 1400 man bestond, bezwaard
geweest; dan waar van de overgave van Muiden en Diemerbrug ons
merkelijk verlichtte. Den 21sten December wierd hier geïnquartierd één
Compagnie van het Pruisisch Regiment van Woldeck, onder
Commando van den Hopman von Siegroth, welke den 2 Mai 1788 door
een Detachement Zwitsers van Maij wierd afgelost. Sints dien tijd is
Weesp tot heden met krijgsvolk bezet gebleven: zijnde in alle deeze
omstandigheden niemant der Burgeren met eenige Militairen belast
geweest, daar de nooitvolprezen Stads-regeering dezelve in
ledigstaande huizen en pakhuizen eene geschikte verblijfplaats
bezorgde.

Nu gaan wij over tot de

REISGELEGENHEDEN.

Dagelijks gaan en komen er vijf Schuiten naar en van Amsteldam.

De Veerschuiten van Hilversum, ’s Graveland, de beide Loosdrechten,
Nederhorst (den Berg), Nichtevecht, Vreêland en anderen varen hier
door naar en van Amsteldam.

’s Weeklijks des Vrijdags vaart, in den Zomer, een Schuit op Utrecht, ’t

welk des Winters alle veertien-dagen geschiedt.

De Veerschepen van Arnhem, Wageningen, Rheenen, Wezel en

anderen passeeren langs de Vecht voorbij deeze Stad.

LOGEMENTEN.

De Roskam.
De Eendragt.
De Oude Prins, benevens eenige anderen voor den
minvermogenden Reiziger.

[1]
[Inhoud]
 ALGEMEENE BESCHRIJVING
VA N
WEESPER-KERSPEL.

Eenige landen of polders, rondsom Weesp gelegen, is men gewoon

zamentetrekken, onder de benaaming van Weesper-Kerspel, en dit
Kerspel verdeelt men weder in vier deelen, die men den naam geeft
van Stokken, zijnde naamlijk,

Bijlemer,
1.)
De Gaasp,
2.)
Het 3.)
Gein, en
Overvecht,
4.) waaronder Uitermeer.

LIGGING.

Deeze is, gelijk gezegd is, rondsom Weesp; zijnde over het
algemeen eene zeer aangenaame landsdouw, voorzien van goed
wei- en moes-land, aangenaame wandelingen, en alle landlijke
schoonheid; gelijk dan ook des zomers, een tourtjen, naar een of
ander gedeelte van dit Kerspel, eene geliefde uitspanning is voor de
naastbijgelegene stedelingen, met naame voor de Amsteldammers.
[2]

De

GROOTTE

Van dit Kerspel wordt op de quohieren der verpondingen bepaald op,

2207 morgen, 550 roeden lands; in den jaare 1632, telde men in het
geheele Kerspel 124 huizen, en na honderd jaaren, naamlijk in 1732,
werden in de lijsten der verpondingen voor dat Kerspel 153 huizen
gebragt.

Het

WAPEN

Van Weesper-Kerspel, is hetzelfde als dat van de Stad Weesp.

REGEERING.

Het Kerspel heeft een afzonderlijk rechtsgebied met de gezegde

Stad; welk rechtsgebied echter nu en dan oorzaak van eenige
verschillen geweest is, tusschen Burgemeesteren der Stad Weesp
voornoemd, en de ingelanden van het Kerspel, welke verschillen
echter van geen gevolg van aanbelang geweest zijn.

Thans zijn de vier bovengemelde stokken, waarin Weesper-Kerspel

verdeeld wordt, geschikt onder twee rechtbanken; waarvan de
Bijlemer alleen één, en de andere drie stokken, naamlijk de Gaasp,
het Gein, en Overvecht met Uitermeir de andere rechtbank uitmaakt:
in beide spant de Hoofdofficier, (zijnde thans de Wel-Ed. Gestr. Heer,
Mr. Gerrit Corver Hooft, Bailluw van ’s Graaveland, Drossaart
en Castelein van Muiden, Bailluw en Dijkgraaf van Naarden en
Gooiland, Hoofdofficier van Weesp, enz enz.) met den Stedehouder
en Schout, en zeven Schepenen, de Hooge Vierschaar, welke
Schepenen ook met den Schout, of Stedehouder der stokken, of van
het Kerspel in ’t algemeen, (zijnde eigenlijk een substituut van den
Hoofdofficier voornoemd, en dezelfde persoon die het Schoutsamt
over de stad Weesp waarneemt,) aan hun hoofd, in ’t civile
[3]vonnissen—de tweede gemelde rechtbank, die naamlijk uit drie
Stokken zamengesteld is, heeft mede zeven Schepenen, van welken
de Hoofdofficier voornoemd, volgends resolutie der Staaten van
Holland en Westfriesland, van den 20 Maart des jaars 1663,
gehouden is in het eene jaar vier Schepenen te kiezen, die in de
Stokken woonachtig zijn, bij welken hij als dan drie anderen, (want
alle de zeven Schepenen gaan jaarlijks af,) uit de ingelanden voegen
mag, die geen vaste woonplaatsen in de Stokken hebben; in het
andere jaar moet hij drie Schepenen van de zeven kiezen in de
Stokken woonachtig zijnde, wordende de overige vier uit de
ingelanden er bij gevoegd.

De andere rechtbank, naamlijk die van de Bijlemer, heeft vijf

Schepenen, die mede jaarlijks afgaan, en waarvoor door den
Hoofdofficier, meergemeld, vijf anderen verkozen worden; op
dezelfde wijze als van de voorgaande Stokken, (zamen de tweede
rechtbank uitmaakende,) gezegd is: ’t eene jaar drie inwooners, en
twee ingelanden, en het andere jaar twee inwooners en drie
ingelanden.

Beide rechtbanken, dat is geheel het Kerspel, heeft één Secretaris,

die tevens Secretaris van Weesp is.

Voords worden de beide rechtbanken van het Kerspel, bediend door

éénen Bode, die door den Bailluw wordt verkozen.

„Ten aanzien van het Schoutsamt,” leezen wij, en welke aantekening

gemaakt is uit berichten, den aantekenaar medegedeeld, „is
gebeurd, dat de Bailluw van Gooiland, als Hoofdofficier van
Weesper-Kerspel, in den jaare 1541, eenen anderen Schout dan die
van Weesp over het Kerspel aanstelde; doch Burgemeesteren dier
stad, vielen hierover klagtig, aan den Hove van Holland, en bij
uitspraak werd vastgesteld, dat dit amt door denzelfden persoon zou
worden bekleed.”
„De Ridder Hooft, als Hoofdofficier van Weesp en Weesper-
Kerspel, had, in den Jaare 1632, eenige moejelijkheid, met die van
het Kerspel, over het aanstellen van eenen Secretaris; [4]alzo de
huislieden eenen anderen Secretaris over hunne gerechten wilden
aangesteld hebben; maar hierin is geene verandering voorgevallen.”

Alles wat wegens de verdere artijkelen van ons plan, nopens

Weesper-Kerspel in het algemeen, gezegd moet worden, hebben wij
onder onze beschrijvingen van iederen Stok in ’t bijzonder
aangetekend.

Wees- of Arm-meesters, worden in dit Kerspel in iederen Stok

afzonderlijk aangesteld; de weezen worden in de Stad Weesp in de
Weeshuizen bezorgd, en armen, die er komen, worden door de Arm-
meesters bij de opgezetenen, ieder in zijnen eigenen Stok, besteed.
[5]
[Inhoud]
 DE
BIJLEMER.

Wat aanbetreft de

LIGGING,

Van deezen Stok, van Weesper-Kerspel (welke stok verdeeld wordt

in Oost- en West-Bijlemerpolder) kan gezegd worden te paalen ten
oosten aan het Gein, ten noordoosten aan de Gaasp, en ten
noordwesten aan de Bijlemermeir.

NAAMSOORSPRONG.

Hiervan kan niets met zekerheid gezegd worden, ten minsten voor
zo verre ons bekend is: het draagt ook den naam van Bijlemer-
broek, of, naar eene oudere spelding Bijlemer-brouk; ook
Bijlemermeir-brouk, en eenvoudiglijk Bijlemer: in zekere oude
brieven wordt het ook Windelmerebroke genoemd, hetwelk,
volgends het geen Commelijn ons verzekert, op Bijlemer-broek of
de Bijlemer toegepast moet worden.

GROOTTE.

Daar de grootte der vier Stokken van Weesper-Kerspel

zamengenomen opgegeven worden, (gelijk wij hiervoor ook gezien
hebben,) is de grootte van iederen Stok niet afzonderlijk te bepaalen:
de Bijlemer intusschen, ofschoon van ouds niet zeer groot geweest
[6]zijnde, was echter uitgestrekter vóór de bedijking der Bijlemermeir,
dan thans na die bedijking; alzo met dezelfde bedijking, eene
menigte van de Bijlemer-landen in de bedijking getrokken zijn.

Het

WAPEN

Van de Bijlemer, als een bijzonderen Stok van Weesper-kerspel, is

hetzelfde als van geheel het Kerspel, hetwelk, gelijk wij gezien
hebben, ook hetzelfde is als van de stad Weesp.

Wegens ons artijkel Kerklijke en Godsdienstige Gebouwen, kan,

betreffende de Bijlemer, niets aangetekend worden; de Bijlemers,
zijn wel van drieërleien kerkgemeenten, naamlijk, Gereformeerden,
Lutherschen, en Roomschen, doch geen van allen heeft in den Stok,
kerk of school; de Gereformeerden moeten te Diemen of elders te
kerk gaan; de Roomschen hebben eene nadere gelegenheid,
naamlijk aan de Diemerbrug, alwaar eene Roomsche kerk gevonden
wordt, gelijk wij ten zijner plaatse aangetekend hebben; en de
weinige Lutherschen welken er zijn, gaan naar Amsteldam om het
nachtmaal te houden, terwijl zij hunnen gewoonen Godsdienst bij de
Gereformeerden te Diemen waarneemen.

Dewijl in de Bijlemer ook geen school gevonden wordt, zijn de

opgezetenen aldaar verpligt hunne kinderen, in welken Godsdienst
zij opgetrokken worden, naar het dorpschool te Diemen te zenden;
aan de Diemerbrug is wel een schooltjen, doch zulks is slechts
geschikt voor zeer kleine kinderen: deeze ongelegenheid, met
betrekking tot het hoogst nuttig onderwijzen van de jeugd, heeft ten
gevolge dat er eene diepe onweetendheid onder de Bijlemers
gevonden wordt, waarom het wel te wenschen ware, dat daarin door
het aanleggen van een algemeen school voor den Stok zelven,
voorzien wierde: ligtlijk verstaat men dat het de kinderen niet
toebetrouwd kan worden, zo ver van huis, als Diemen gelegen is, ter
schoole te gaan: alwaarom zij gemeenlijk ten minsten reeds den
ouderdom van agt of negen jaaren bereikt hebben, [7]eer zij het
onderwijs van eenen meester kunnen gaan bijwoonen, en op deeze
jaaren zijn zij al bekwaam om hunne ouders in de
beroepsbezigheden, bestaande voornaamlijk in melkerijen en
tuinderijen, eene behulpzaame hand te bieden, waarvan dan ook
niet zelden het gevolg is, dat zij des zomers daartoe gebruikt
worden, dewijl het zomerwerk van den landman in ’t algemeen,
veele arbeidzaame handen, en die onophoudelijk bezig zijn,
vereischt: een groot gedeelte van den zomer blijven de kinderen
derhalven uit de school, voornaamlijk dezulken, wier ouderen niet
vermogend genoeg zijn om de benodigde handen in huur
aantestellen, ’t welk intusschen het geval van de meesten is, want
weinige Bijlemers kan men gegoede landlieden noemen—de zomer
dus sukkelende, wat het schoolgaan betreft, doorgebragt hebbende,
gaat het des winters nog erger, ter oorzaake van de guurheid des
saisoens, en de onbruikbaarheid der verre wegen; voeg hier bij, een
leven zonder eenige gezelligheid, ieder gezin geheel afgezonderd in
zijne hut opgesloten, dewijl de wooningen bijna een quartier uurs
van elkander gelegen zijn; en ouders die meestal dezelfde of
dergelijke opvoeding gehad hebben; wat anders kan dan het gevolg
weezen dan eene beklaagelijke onweetendheid?—dat de domme
berisper van zijne naasten, die stelt dat alle onweetendheid
eigenschuldig is, (zulke zotte berispers zijn er; die genoeg
zamenleeving heeft, is er zo wel als wij van overtuigd,) dat deeze
zeg ik, zulke en dergelijke streeken onzes Lands, als waarover wij
thans spreeken, bezoeke; dat hij de bewooners derzelven
onbevooroordeeld raadpleege, en hij zal wel rasch zien, is hij anders
niet willens blind, hoe geheel onschuldig het is dat er menschen
gevonden worden, bij welken de hoogste onkunde, en
bijgeloovigheid, (want deeze is tog een gevolg van een onverlicht
oordeel,) heerscht—noch geoefende menschen, noch boeken,
worden in de zeer bepaalde zamenleeving der Bijlemers gevonden;
hoe zou er dan eenige verlichting kunnen plaats hebben? [8]

WERELDLIJKE GEBOUWEN.

Het eenige dat wij onder dit artijkel kunnen aantekenen, is het
Rechthuis van de Bijlemer, staande aan het begin van het
grondgebied, van den kant van het Weesper-tolhek gerekend; het is
een net vierkant maar klein gebouw, hetwelk echter niets bijzonders
aan zig heeft, zo min van binnen als van buiten: er staat een aartig
klein torentjen op, waarin een klok, die van binnen getrokken wordt:
dezelve wordt geluid bij gelegenheid van eene of andere gerechtlijke
afleezing.

Voor het huis staat een geesselpaal, die echter, volgends

verzekering der oudste ingelanden, bij geen menschen geheugen
gebruikt is geworden; ook maakt men in dit rechthuis geen gebruik
van gevangenhouding; zo er al eens een gevangene is, wordt
dezelve te Weesp in bewaaringe gezonden; zelfs wordt het
Rechthuis niet gebruikt tot het vergaderen der Regeering over de
Bijlemer; voorheen geschiedde zulks wel; doch sedert zitten de
Regenten over deezen Stok, op het Stadhuis te Weesp, als leden
van Weesper-kerspel.

Ons artijkel regeering kunnen wij hier met stilzwijgen voorbijgaan,

alzo wij hetzelve in ’t artijkel van dien naam onder Weesper-kerspel
verhandeld hebben.

Van voorrechten der Bijlemers, vinden wij nergens iet bijzonders

aangetekend.

De