Koronka ku czci Ducha Świętego, znana też jako Koronka do Ducha Świętego i

Jego siedmiu darów – modlitwa prośby o zesłanie Ducha Świętego oraz siedem
darów: mądrość, rozum (zrozumienie), radę, męstwo,
umiejętność, pobożność i bojaźń Bożą.
Historia modlitwy[edytuj | edytuj kod]
Koronka ta została ułożona w 1994 r. w Chludowie przez o. Mirosława Piątkowskiego
(werbistę)[1], który chciał w ten sposób ułatwić sobie regularną modlitwę do Ducha
Świętego, zgodnie z duchowymi zaleceniami angielskiego kardynała, św. Jana
Henryka Newmana (1801–1880) oraz założyciela Zgromadzenia Słowa Bożego
(Misjonarzy Werbistów), św. Arnolda Janssena (1837–1909)[2]. Inspiracją do ułożenia
„Koronki ku czci Ducha Świętego” był otrzymany w prezencie tzw. „Różaniec Pokoju”
z Medziugorie, zalecany do regularnej modlitwy przez widzących tam Matkę Bożą[3].
W 1998 r. twórca koronki opublikował książkę na jej temat, za
zgodą Kurii Biskupiej Warszawsko-Praskiej[4].
Z modlitwy tej korzystają nie tylko zakonnicy, np. kamilianie, ale także wierni świeccy,
m.in. z Apostolatu Margaretka[5]. Została przetłumaczona na wiele języków,
m.in. angielski, francuski, niemiecki[4], hiszpański[potrzebny przypis], rosyjski[6] i japoński.
Koronka ku czci Ducha Świętego znana jest nie tylko w Polsce. Została ona
rozpowszechniona w innych krajach Europy, Ameryki Północnej, Ameryki
Południowej, Azji (w tym na Filipinach, w Indiach) oraz Afryki (m.in. na
Madagaskarze)[7].