Filozofia hellenistyczna

Wiktoria Kasperska 1b
 Wprowadzenie do filozofii hellenistycznej
Dzięki istnieniu Akademii oraz Liceum Ateny pozostały ważnym ośrodkiem
myśli filozoficznej a za tym powstały nowe kierunki: stoicyzm i epikureizm.
*Stoicyzm jest to nurt materialistyczny utworzony w III w p.n.e. przez Zenona z
Kition .Według filozofów
. , tego nurtu człowiek, aby osiągnąć szczęście musi
zachować równowagę duchową, powagę , spokój i trzeźwość umysłu a
człowiekiem powinien rządzić ,,rozum nie umiejętności’’
*Epikureizm nakazuje wierzyć człowiekowi świadectwu zmysłów, cieszyć się
życiem i korzystać z jego radości. Epikurejczycy odrzucają wiarę w siły
pozaziemskie, głoszą chwałę życia na ziemi. Nazwa nurtu pochodzi od Epikura,
żyjącego na przełomie III i II w p.n.e.
Filozofia cyników
Zwolennicy cynizmu
była pierwszym systemem z całego szeregu greckich filozofii
życia. Cynicy programowo odrzucali rozważanie zagadnień z teorii bytu i teorii
poznania koncentrując się prawie wyłącznie na etyce. Dla cyników jedyną wartością
godną analiz filozoficznych była cnota. Wszystko inne było im obojętne – łącznie z
szeroko rozumianą wiedzą
Oddziaływanie filozofii cynickiej jest trudne do przecenienia.
Program cyników – zakładających koncentrowanie się na
zagadnieniach etycznych i poszukiwanie sposobów na
osiągnięcie szczęścia i cnoty był kontynuowany przez
praktycznie wszystkie wielkie antyczne filozofie życia – 
epikureizm, stoicyzm i sceptycyzm. Najsilniejszy wpływ
cynicyzm miał przede wszystkim na stoicyzm, który stanowi
właściwie jego naturalne rozwinięcie, choć pewne jego
elementy są też obecne w pozostałych dwóch systemach.
 Antystenes (445-365) r. p.n.e.
Twórca cynizmu. Jego najbardziej
Diogenes z Synopy (413-323 r. p.n.e.)
znanym uczniem był Diogenes z
Diogenes był przedstawicielem szkoły Synopy był założycielem  szkoły
cyników i uczniem Antystenesa. cyników,
Poglądy cyników doprowadził do uważał, że najważniejszą rzeczą
skrajności. Głosił naukę o wyrzeczeniu w życiu jest cnota, a wszystko inne,
się wszelkich dóbr materialnych i ideał w tym wiedza, jest obojętne
życia zgodnego z naturą, który sam i konwencjonalne
realizował. Twierdził, że bogowie dali
człowiekowi życie łatwe, ale tą łatwość
ukryli przed jego wzrokiem. Twierdził, że
wszelkie wykształcenie typu
teoretycznego (np. matematyka,
astronomia) jest zbędne. Ostro
krytykował Platońską teorię idei,
utrzymując, że istnieją tylko konkretne,
jednostkowe rzeczy. Zasady swojej
filozofii głosił nie tylko słowem, ale
również dawał im wyraz ekscentrycznymi
zachowaniami, które już w starożytności
były przedmiotem licznych anegdot i
opowieści.
Pyrron z Eliady IV/III w p.n.e. Za warunek szczęścia Pyrron uznawał
Pyrron żył współcześnie z 
Zenonem z Kition i Epikurem
spokój, który miało zapewnić zachowanie
. Został uczniem Anaksarchosa z postawy sceptycyzmu czyli formułowania
Abdery, który był filozofem ze jakichkolwiek sądów. Zdaniem tego filozofa
szkoły demokrytejskiej. Wraz z nim człowiek nie ma możliwości poznawania
brał udział w wyprawie  obiektywnej prawdy.
Aleksandra Wielkiego do Azji.
Pyrron założył szkołę filozoficzną
w Elidzie (na Półwyspie
Peloponeskim) i łącząc swoje
poglądy umysłu z greckim
racjonalizmem, głosił, że
powinniśmy powstrzymać się od
ciągłej oceny, wydawania sądów,
a dzięki temu osiągniemy spokój
ducha
Sceptycyzm
Sceptycyzm był ostatnim wielkim
obozem filozoficznym epoki
hellenistycznej.
Powstał mniej więcej w tym
samym czasie, co stoicyzm i
epikureizm, a więc na przełomie
IV i III w p.n.e.
Rozwijał się na uboczu innych
szkół, ale wszystkim się
przeciwstawiał, bo one budowały
teorię a sceptycyzm głównie
wszystko krytykował i przeczył.
Sceptycy nazywali swoich przeciwników ,,dogmatykami”, tj.
filozofami twierdzącymi a siebie wstrzymującymi się od sądu
 Sceptycyzm jest mylony z cynizmem. Postawa
sceptyczna zakłada pewne obiektywne kryteria za
pomocą których można rozróżnić prawdę i fałsz.
Cynicy programowo odrzucali rozważanie
zagadnień z teorii bytu i teorii poznania,
zakładając, że nie ma obiektywnych kryteriów
prawdy.
Pyrron zajął w filozofii postawę sceptyczną w
przekonaniu że ona jedna zapewni szczęście.
Zapewnia ona bowiem spokój a szczęście jest w
spokoju. Sceptyk przekonawszy się, że jest niezdolny
do trafnego rozstrzygania jakiejkolwiek kwestii, nie
Pyrron z Elidy zabiera w żadnej głosu.