ΜΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣ Η Τ Η Σ

Ρ.Α.Πα. Ν. - Σ. Α.Φ.Ν.
(ε .α. α.κ. )

ν ι κ ο ύ ν !
ν ε ς μ α ς ρ ί α !
οι α γ ώ υ μ ε ι σ τ ο
ς γ ρ ά φ ο
μ’ α υ τ ο ύ
περιεχόμενα:
1979-2009 και συνεχίζουμε...
- δημοκρατικά δικαιώματα
- δεκέμβρης
- κινήματα πόλης
- διάλογος για την εκπαίδευση
- οικονομική κρίση
- εκλογές και κόμματα
- κωνσταντίνα κούνεβα
- νέοι δικηγόροι
- πολιτικές δυνάμεις
- νομική
- φυλακές
- μετανάστες
- γενέθλια http://rapan-safn.blogspot.com
της σύνταξης
Την ώρα που ανοίγεις αυτό το περιοδικό, ίσως να δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς
γιατί σε συνεπαίρνει ο ρυθμός του νέου τραγουδιού της eurovision που ηχεί από
τα τραπεζάκια της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, ίσως να μην έχεις επιλέξει ακόμη ποιο από
τα άπειρα έντυπα που σου έχουν μοιραστεί να πρωτοδιαβάσεις, μερικά από τα οποία
περιέχουν …χρήσιμα θέματα όπως «τα πιο in μαγαζιά της νυχτερινής Αθήνας-μία
ευγενής προσφορά της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ», ίσως κάποιος από τους «πολιτικούς αρχηγούς» του
τόπου εμφανίζεται μετά συνοδείας και μουσικής στη σχολή… (κωστασγιωργοαλεξησαλεκα
και οι συμπαρομαρτούντες)
Παρ΄όλα αυτά, την ώρα που ανοίγεις αυτό το περιοδικό χιλιάδες εργαζόμενοι
απολύονται καθημερινά επωμιζόμενοι τα κόστη της οικονομικής κρίσης , οι ελαστικές
σχέσεις εργασίας διευρύνονται , το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί μέσω ενός στημένου
διαλόγου να εφαρμόσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση πλήττοντας με άμεσο τρόπο την
καθημερινότητα και την εργασιακή προοπτική της φοιτητικής νεολαίας, η κυβέρνηση
εξαγγέλλει νέα κατασταλτικά μέτρα που αίρουν στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες,
το Άσυλο δέχεται μια στοχευμένη επίθεση… Είναι μία περίοδος που καθορίζεται από
τη διεθνή οικονομική κρίση και τη μεγάλη έκρηξη του δικού μας Δεκέμβρη.
Έτσι, μπορεί κάποιοι να προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαμορφώσουν ενόψει
των φοιτητικών εκλογών μια εικόνα χαλαρότητας και ξέφρενης φοιτητικής ζωής,
εμείς όμως εμμένουμε σε μια προσπάθεια ψηλάφισης μιας νικηφόρας αντίληψης για
το σύλλογο και το φοιτητικό κίνημα. Επιμένουμε να αναδεικνύουμε τα πραγματικά
ζητήματα που αφορούν τη φοιτητική
μας καθημερινότητα, τη σχολή μας,
το εργασιακό μας μέλλον (ζητήματα
σχολής, εκπαιδευτικά ζητήματα,
εργασιακό μέλλον δικηγόρων), που
αφορούν τα μέτωπα της περιόδου
(οικονομική κρίση, καταστολή,
εργοδοτική τρομοκρατία), που
φωτίζουν ζητήματα τα οποία
κρύβονται στα ψιλά γράμματα των
ειδήσεων και αποκρύπτονται πίσω από
τα ιλλιουστρασιόν φυλλαδιάκια των
καθεστωτικών παρατάξεων (φυλακές,
μετανάστες). Ζητήματα που τελικά
αναδεικνύουν την αξία και τις νίκες
των συλλογικών αγώνων (εξέγερση
του Δεκέμβρη, φοιτητικό κίνημα,
κινήματα πόλης).
Απέναντι σε όσους επιχειρούν
να αποπολιτικοποιήσουν το Σύλλογο,
σε όσους απαξιώνουν τις συλλογικές
διαδικασίες, σε όσους διατείνονται
ότι η πολιτική παράγεται από στενά
κομματικά γραφεία μακριά από το
στοιχείο των μαζών, επιμένουμε στη
λογική της εμπλοκής και ενεργού
δράσης κάθε φοιτητή στα ζητήματα
που μας αφορούν, της συγκρότησης
μαζικών, συλλογικών αγώνων μας που
συντρίβουν τα κυρίαρχα σχέδια και
κατοχυρώνουν απτές νίκες…
 “η χώρα κείται επί της
χειρουργικής κλίνης...”
Του Δεκέμβρη και της κρίσης…
μύρια μέτρα έπονται!
Διατρέχουμε μια περίοδο στον
απόηχο της κοινωνικής έκρηξης του
Δεκέμβρη. Μετά την κρατική δολοφονία
του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου
Γρηγορόπουλου που αποτέλεσε ένα
κατάφωρο χτύπημα από την πλευρά των
δυνάμεων καταστολής, ξεχύθηκαν στους
δρόμους υιοθετώντας ριζοσπαστικές
μορφές πάλης διευρυμένα στρώματα
της κοινωνίας που βιώνουν καθημερινά
τη συμπίεση των δικαιωμάτων τους,
την εκμετάλλευση και την καταπίεση
(νεολαία, εργαζόμενοι νέοι, μετανάστες,
άνεργοι).
Όλα αυτά διαδραματίστηκαν στο
έδαφος της οικονομικής κρίσης η οποία
τροφοδότησε τη μαζική έκρηξη στο βαθμό
που διευρύνεται και περνά πλέον στην
πραγματική οικονομία, συμπαρασύροντας
ταυτόχρονα εργασιακά κεκτημένα και
δικαιώματα. Αυτό αποτυπώνεται πλέον
σαφώς στις μαζικές απολύσεις (που
αναμένεται στο τέλος του χρόνου να
φτάσουν τους 160.000 εργαζόμενους
απολυμένους), στις μειώσεις των μισθών,
τις ιδιωτικοποιήσεις, τη διεύρυνση των
ελαστικών μορφών εργασίας (καταφανές
και κοντινό παράδειγμα η άρνηση
καταβολής του μισθού στις καθαρίστριες
της σχολής μας για ένα ολόκληρο μήνα,
αποτέλεσμα του καθεστώτος ελαστικής
εργασίας υπό το οποίο εργάζονται).
Εκ των πραγμάτων το μαζικό
και δυναμικό κίνημα του Δεκέμβρη
σε συνδυασμό με την προσπάθεια
ξεπεράσματος της κρίσης στις πλάτες
των εργαζόμενων, προκάλεσε τριγμούς
στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και πολιτική
ρευστότητας, φθορά στο κυβερνητικό
κέντρο και στο πολιτικό σύστημα συνολικά.
Αδυνατώντας να συνάψει συμμαχίες,
πλέον, με διευρυμένα κοινωνικά στρώματα
στη βάση παροχών και ικανοποίησης
συμφερόντων, η κυβέρνηση προσπαθεί
να οικοδομήσει συμμαχίες και κοινωνική
εκπροσώπηση μέσα από ιδεολογικούς
δεσμούς στη βάση επαναφοράς
ιδεολογημάτων που θυμίζουν σκοτεινές
εποχές όπως αυτό της αντιμετώπισης
της «τρομοκρατίας» και του «εσωτερικού
εχθρού», μέσα από την ενίσχυση
συντηρητικών αντανακλαστικών.
Μπροστά στον τρόμο…
Τα μέσα που επιτάσσει η
κυβέρνηση για την επίτευξη αυτών των
στοχεύσεων είναι η ποιοτική και ποσοτική
αναβάθμιση της κρατικής καταστολής
ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικής
κινητοποίησης. Αυτό συμπεριλαμβάνει την
ενίσχυση τόσο της φυσικής καταστολής
όσο και της ιδεολογικής της όψης.
Οι μαζικές συλλήψεις
εκατοντάδων διαδηλωτών, η ασύστολη
ρίψη χημικών και δακρυγόνων , οι
ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, οι δίκες μαθητών
με τρομονόμο στη Λάρισα και στον Πειραιά,
η αστυνομοκρατία στο κέντρο της Αθήνας,
οι διαρκείς προσαγωγές και συλλήψεις
ακόμα και δικηγόρων αναδεικνύουν με
ανάγλυφο τρόπο την πιο σκληρή όψη της
φυσικής βίας από πλευράς κατασταλτικών
δυνάμεων.
Στο ιδεολογικό επίπεδο είναι
σαφής η προσπάθεια εμπέδωσης κυρίαρχων
ιδεολογημάτων που συναρθρώνονται στο
γνωστό τρίπτυχο «ησυχία-τάξη-ασφάλεια».
Είναι σαφές ότι τα ΜΜΕ ως ιδεολογικός
μηχανισμός επιδίδονται στη χυδαία
λασπολογία σε βάρος του κινήματος και
των αγωνιστών, στην κατασυκοφάντησή
τους καθώς και στη προσπάθεια να
αναγάγουν τις ριζοσπαστικές μορφές
πάλης σε κραταιά φαινόμενα που βάλλουν
κατά της «ευνομούμενης πολιτείας» και
να παράγονται στη συλλογική συνείδηση
συμψηφισμοί των αγωνιστών με
εγκληματίες του ποινικού δικαίου!
Επειδή ακριβώς η συγκυρία είναι
τέτοια και η κυβέρνηση αδυνατώντας
να επιτύχει την κοινωνική συναίνεση και
να μονιμοποιήσει τις επιλογές της σε
εκπαίδευση και εργασία, έχει ανάγκη να
εντείνει την καταστολή και τον αυταρχισμό
ως μοχλό εδραίωσης των αναδιαρθρώσεων,
επαναφέρει στο προσκήνιο νόμους που
υπήρχαν στην περίοδο της χούντας.
Χαρακτηριστικά τα νέα μέτρα Δένδια,
Μαρκογιαννάκη είναι:
Επαναφορά του νόμου που καθιστά
την περιύβριση αρχής ως αυτόφωρο ποινικό
αδίκημα, η ποινικοποίηση της κουκούλας,
οι κάμερες 24ωρης παρακολούθησης
στους δημόσιους χώρους, η συγκρότηση
νέας πάνοπλης αστυνομικής ομάδας
«γρήγορης επέμβασης». Οι… καινοτόμες
ιδέες που κατά καιρούς εκφράζονται για
χρήση αντλιών νερού αλλά και σκύλων
από τις δυνάμεις καταστολής στις πορείες
αλλά και για θεσμικά μέτρα που επιτρέπουν
την με συνοπτικές διαδικασίες εισβολή και
έρευνα και σπίτια συμπληρώνουν το κλίμα
τρομοκρατίας που διαμορφώνεται.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με την
παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμάτων
που είναι καθημερινή πραγματικότητα τα
τελευταία χρόνια με χαρακτηριστική την
καταγραφή των διαδηλώσεων με κάμερες
της τροχαίας για…αποδεικτικό υλικό
απόδοσης κατηγοριών, την επιτήρηση
με κάμερες παρακολούθησης ακόμη και
στους χώρους εργασίας για τον έλεγχο
της «αποδοτικότητας» των εργαζομένων
ή στα πανεπιστήμια για τον έλεγχο της
κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητας της
νεολαίας.
Όλα αυτά αποσκοπούν, μέσα
από τη διασπορά του τρόμου και την
εγγραφή του φόβου στα πληττόμενα
στρώματα, μέσα από την καταπάτηση
των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την
περιστολή των λαϊκών ελευθεριών, στην
αποδυνάμωση του λαϊκού κινήματος,
στην ποινικοποίηση των αγώνων, στην
τρομοκράτηση και την καταστολή των
κινημάτων. Το ιδεολογικό προκάλυμμα που
αποκρύπτει τις παραπάνω κατευθύνσεις
παρουσιάζεται από την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ
και το σύνολο των κρατικών μηχανισμών
είναι «η διασφάλιση και η προστασία των
πολιτών» , αποκρύβει την άρση δηλαδή
στοιχειωδών λαϊκών ελευθεριών στο
όνομα ενός κάποιου «δημοσίου, εθνικού
συμφέροντος» που μας θυμίζει τις πιο
σκληρές περιόδους της ιστορίας, ενώ σε
αυτό βρίσκει αποδέκτες και συμμάχους τα
πιο συντηρητικά, ακροδεξιά και φασιστικά
στοιχεία του πολιτικού φάσματος.
Όταν το κίνημα μετρά νεκρούς:
παρακρατικά και κρατικά χτυπήματα
Φυσικά σε περιόδους κοινωνικής πόλωσης
και κινημάτων που ο λαϊκός παράγοντας
εισβάλει στο προσκήνιο ως ρυθμιστής
των εξελίξεων, ενεργοποιούνται και
παρακρατικοί μηχανισμοί, οι οποίοι
συνεπικουρούν στη νομιμοποίηση όχι απλά
συντηρητικών αλλά ακραία φασιστικών
ιδεολογημάτων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η
βάναυση δολοφονική επίθεση με βιτριόλι
στη συνδικαλίστρια και μετανάστρια
καθαρίστρια Κ.Κούνεβα που δέχτηκε το
χτύπημα της εργοδοτικής τρομοκρατίας
καθώς και η επίθεση στο στέκι μεταναστών
με χειροβομβίδα (από τύχη δεν υπήρξαν
νεκροί), οι διαρκείς επιθέσεις από
Χρυσαυγίτες σε αγωνιστές και μετανάστες,
η μείωση της ποινής του δολοφόνου
Χρυσαυγίτη Περίανδρου, η επίθεση από
Χρυσαυγίτη σε αγωνιστή φοιτητή στο
Ρέθυμνο, οι δολοφονίες μεταναστών από
την αστυνομία στην Πέτρου Ράλλη.
Ο κατάλογος των παρακρατικών
χτυπημάτων είναι μακρύς και έχουν σαφή
πολιτικό συμβολισμό: σπέρνουν το φόβο και
την τρομοκρατία ενώ η στοχοποίηση των
μεταναστών έχει να κάνει με το γεγονός
ότι πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις
του Δεκέμβρη αλλά και στους αγώνες της
τωρινής συγκυρίας συνολικά.
Ένα ακόμη δολοφονικό χτύπημα,
που με τόσο επιμελή και παράλληλα
εξοργιστικό τρόπο αποκρύφτηκε από τα
ΜΜΕ, αποτελεί η στυγνή κρατική δολοφονία
της Κατερίνας Γκουλιώνη, κρατούμενης,
που πάλευε για τα δικαιώματα των
κρατουμένων και συγκεκριμένα ενάντια
στο βασανιστήριο της κολπικής εξέτασης
των κρατούμενων γυναικών. Η κολπική
εξέταση, ενδεικτική της κατάστασης
καταπάτησης στοιχειωδών δικαιωμάτων
στις φυλακές και αυταρχικοποίησης των
κατασταλτικών μηχανισμών, συνοδεύεται
από χυδαία σχόλια από δεσμοφύλακες που
τη διενεργούν (άσχετους με το αντικείμενο)
και με τη χρήση ακατάλληλων ιατρικών
οργάνων για την ανίχνευση ναρκωτικών
ουσιών στον κόλπο των κρατουμένων
γυναικών. Τα διαρκή βασανιστήρια, η
απουσία στοιχειωδών δικαιωμάτων, η να τις υπερασπιστούν. Είναι πραγματικά
συντριβή κάθε αξιοπρέπειας στα σύγχρονα απαράδεκτο το ΚΚΕ, συνεχίζοντας το
κολαστήρια ανοίγουν τα σκοτεινά υπόγεια δρόμο της καταγγελειολογίας απέναντι
του «κράτους δικαίου» που ευαγγελίζονται στο κίνημα που επέλεξε το Δεκέμβρη
οι εκάστοτε κυβερνήσεις και γι’ αυτό το και στήριξής του κυβερνητικού κέντρου,
λόγο σκόπιμα αποκρύβονται από τα ΜΜΕ να μιλά για τα αγωνιζόμενα στρώματα
τέτοια γεγονότα. περί «προβοκατόρων» και «κοινών
εγκληματιών» και να νομιμοποιεί έτσι τα
Το λαϊκό Άσυλο στο στόχαστρό τους… επιχειρήματα της κυβέρνησης και την
άρση ελευθεριών και κυρίως αυτής του
Στην κατεύθυνση αναίρεσης των ασύλου. Χαρακτηριστικό ότι μετά την
δημοκρατικών κατακτήσεων κινείται και η ανακοίνωση των μέτρων Δένδια, το μόνο
όλη κουβέντα αυτήν την περίοδο γύρω από που βουλευτής του ΚΚΕ είχε να πει είναι:
το πανεπιστημιακό Άσυλο, η στοχοποίησή «εμείς τα λέγαμε…»!
του ως «χώρου υπόθαλψης εγκληματιών»
από τα κόμματα εξουσίας, τα ΜΜΕ, το Μπροστά σε όλα αυτά υπάρχουν
αντιδραστικό καθηγητικό μπλοκ. Πρόκειται δύο δρόμοι: ή που θα αποδεχτούμε
για μια στοχευμένη επίθεση ενάντια στον το μέλλον που σχεδιάζεται για τους
πραγματικό ρόλο που διαδραματίζει εδώ εργαζόμενους και τη νεολαία, ένα
και τόσα χρόνια από την κατοχύρωσή του ο μέλλον πειθάρχησης και υποταγής,
θεσμός του ασύλου, καθώς συμβολίζει και παρακολούθησης και καταστολής ή
συμπυκνώνει τις κατοχυρωμένες λαϊκές που θα απαντήσουμε με συλλογικούς
ελευθερίες και τις νίκες που έχει κερδίσει και δυναμικούς αγώνες που η ίδια
και διατηρεί το λαϊκό κίνημα, στεγάζει η ιστορία τους αναδεικνύει ως το
όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς μονόδρομο για την κατοχύρωση
αγώνες που το κίνημα έχει δώσει δεκαετίες δικαιωμάτων και ελευθεριών, για τη
τώρα και συνιστά ένα χώρο πολιτικής συντριβή της τρομοκρατίας και για
δραστηριότητας και διεκδικήσεων που οι την κατάκτηση καλύτερων θέσεων
κυβερνήσεις με κάθε τρόπο προσπαθούν μάχης για το λαϊκό παράγοντα.
να διαλύσουν.
Γι’ αυτούς τους λόγους είναι σαφής ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ
η προσπάθεια περιστολής του στα πλαίσια ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ
του Νόμου-πλαίσιο, ως έναν ακαδημαϊκό ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ!
θεσμό που προστατεύει αποκλειστικά την
εκπαιδευτική διαδικασία, «την έρευνα ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
και τη μάθηση» και όχι την συλλογική, ΘΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ!
πολιτική και συνδικαλιστική
δραστηριότητα ως πολιτικό
και κοινωνικό κεκτημένο.
Είδαμε, άλλωστε, στη
διάρκεια του Δεκέμβρη,
αλλά και πιο πρόσφατα στη
Νομική, τις εξοργιστικές
επιθέσεις με δακρυγόνα
και βολίδες κρότου-λάμψης
μέσα στο Άσυλο αλλά και
την εισβολή της αστυνομίας
μέσα σε αυτό, που συνιστούν
κατάφωρη καταπάτησή
του, με αποτέλεσμα τον
τραυματισμό φοιτητών.
Η άρση, λοιπόν, του
πανεπιστημιακού, του
λαϊκού Ασύλου θα σημάνει
ένα συνολικό κατασταλτικό
χτύπημα στα αγωνιζόμενα
στρώματα και το κίνημα.
Οι λαϊκές ελευθερίες είναι
υπόθεση όλων μας!
Είναι σαφής η
σύμπλευση της κυβέρνησης
και του ΠΑΣΟΚ στη
κατεύθυνση άρσης των
λαϊκών ελευθεριών.
Απόλυτος σύμμαχος και
επικροτητής το ΛΑΟΣ.
Είναι χρέος του καθενός
αποστόλης μπαλής
και ιδίως των δυνάμεων της αριστεράς βανέσα κουρτέση
 Η Σ Ν Ε Ο Λ Α Ι Α Σ
Μ Β Ρ Η Σ Τ
Ο ΔΕΚΕ Σ Ε Ξ Ε Γ Ε Ρ Σ Η Σ
Μ Β Ρ Η Σ Τ Η
Ο ΔΕΚΕ
 Αναμφίβολα η εγχώρια συγκυρία εξαιρετικά δυσμενείς επιπτώσεις για τα αντιμέτωποι μ’ ένα μέλλον εργασιακής
επικαθορίζεται και φέρει το πολιτικό εργαζόμενα στρώματα είχαν ήδη αρχίσει ανασφάλειας και βλέποντας τις προσδοκίες
στίγμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη και να γίνονται εμφανείς τους να διαψεύδονται, έπιασαν το νήμα
είναι σαφές ότι το αντίκτυπο , τα πολιτικά Σ’ αυτά τα πλαίσια , λοιπόν, αμέσως των δικών τους μεγάλων κινητοποιήσεων
αποτελέσματα και οι παρακαταθήκες της μόλις γνωστοποιήθηκε η δολοφονία χιλιάδες ενάντια στην προσπάθεια εντατικοποίησης
τεράστιας αυτής κοινωνικής έκρηξης θα κόσμου άρχισε να συρρέει στους δρόμους και πειθάρχησης , καθώς και ρευστοποίησης
συνεχίσουν να αφήνουν τη σφραγίδα τους του κέντρου. Για τις επόμενες βδομάδες των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων.
στις εξελίξεις στον ελληνικό κοινωνικό η ομαλότητα δε θα επέστρεφε σε καμιά , Επίσης, οι μαθητές με την
σχηματισμό για μεγάλο χρονικό διάστημα. σχεδόν , ελληνική πόλη, καθώς θα λάμβανε παρακαταθήκη των μαθητικών καταλήψεων,
χώρα μια έκρηξη με πρωτοφανή διάρκεια , με τη μαζικότητα και τη δυναμική της
Αφορμή και αιτίες: δυναμική και πανελλαδική εμβέλεια. συμμετοχής τους αποτύπωσαν ένα διακριτό
στίγμα. Κάτι τέτοιο δε συνέβη μόνο
Τα σύγχρονα δεκεμβριανά Η κοινωνική αναφορά της εξέγερσης: επειδή είχε δολοφονηθεί ένας εν δυνάμει
δεν προέκυψαν εν κενώ και παρά τον συμμαθητής τους, αλλά κυρίως επειδή
αυθόρμητο χαρακτήρα τους , ο οποίος Στην εξέγερση του Δεκέμβρη αποτελούν μια κοινωνική κατηγορία η οποία
μοιραία θα επέφερε μια αρχική έλλειψη συμμετείχαν ετερογενή κοινωνικά υφίσταται στη μεγαλύτερή της ένταση την
πολύ συγκεκριμένης αιτηματολογίας , είχαν υποκείμενα με συνδετικό κρίκο το γεγονός εντατικοποίηση και την πειθάρχηση μέσα
εξαιρετικά βαθιές κοινωνικές αιτίες και ότι όλα αποτελούσαν κοινωνικά στρώματα στο σχολικό μηχανισμό , την εξουσιαστική
αναβαθμισμένα πολιτικά χαρακτηριστικά. ή κατηγορίες τα οποία πλήττονταν επιβολή των καθηγητών , ενώ παρ’ όλα
Ειδικότερα, πυροδότης της από τη γενικότερη κατάσταση, όπως αυτά η επαγγελματική της κατοχύρωση
πρωτόγνωρης ,αυτής , για τα ελληνικά αυτή περιγράφηκε παραπάνω. Πιο φαντάζει όλο και πιο δύσκολη.
δεδομένα =εξέγερσης, αποτέλεσε η κρατική συγκεκριμένα, πρωταγωνιστικό ρόλο
δολοφονία του Α Γρηγορόπουλου, ενός διαδραμάτισαν νέοι ( εντός και εκτός του Οι δράσεις της εξέγερσης και … οι στάσεις
ακόμα θύματος της συνεχούς ποσοτικής εκπαιδευτικού μηχανισμού), εργαζόμενοι του καθεστωτικού πολιτικού φάσματος:
και ποιοτικής αναβάθμισης της καταστολής με ελαστικές σχέσεις εργασίας , αλλά
που έρχεται να προστεθεί σ’ ένα μακρύ και περιθωριοποιημένα στρώματα και Επί βδομάδες , λοιπόν, ολόκληρο,
κατάλογο ‘’τυχαίων και μεμονωμένων μερίδες όπως άνεργοι και μετανάστες, οι το φάσμα της επίσημης πολιτικής σκηνής
περιστατικών’’ (Κουμής,Κανελλοπούλου οποίοι βιώνουν την εκμετάλλευση και την φαινόταν να παρακολουθεί αμήχανο τις
,Καλτεζάς κλπ). καταπίεση στο έπακρο. Ιδιαίτερος λόγος εξελίξεις απέναντι στις μεγάλες πορείες ,
Η ανάπτυξη πολυάριθμων και αξίζει να γίνει για τη θέση της νεολαίας στις πρακτικές έμπρακτης αμφισβήτησης
δυναμικών κινημάτων τα προηγούμενα και τις αιτίες που την εξώθησαν να της καταστολής , στοχοποίησης του
χρόνια , όπως οι κινητοποιήσεις ενάντια συμμετάσχει στα ‘’Δεκεμβριανά’’ με τόσο κέντρου λήψης αποφάσεων (συγκρούσεις
στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση μαζικούς όρους. με τα ΜΑΤ έξω από τη βουλή) , καθώς και
και στις ιδιωτικοποιήσεις, η απεργία των Αφ’ ενός πήραν μέρος οι νέοι που των δομών εξουσίας που είναι σχετικές
δασκάλων και κυρίως το ίδιο το φοιτητικό δεν είναι ενταγμένοι σε κάποια βαθμίδα με την κρατική κατασταλτική θωράκιση
κίνημα που πραγματικά ανέτρεψε τους του εκπαιδευτικού μηχανισμού και ιδίως (επιθέσεις μαθητών σε ΑΤ) , στις καταλήψεις
κυβερνητικούς σχεδιασμούς στο μέτωπο εκείνοι που είναι αποκλεισμένοι από την σχολείων, σχολών, δημοσίων κτιρίων, στις
της εκπαίδευσης, κινήματα τα οποία τριτοβάθμια εκπαίδευση και απασχολούνται μαζικές διαδικασίες συντονισμού.
επανειλημμένα αμφισβήτησαν τις κόκκινες με νέες εργασιακές σχέσεις και στερούνται Μάλιστα , η αδυναμία της
ζώνες της συναίνεσης και της καταστολής, εργασιακών και συνδικαλιστικών κυβέρνησης και των μηχανισμών της
έχει οδηγήσει στην απονομιμοποίησή του δικαιωμάτων και αφ’ ετέρου οι φοιτητές , να ενεργοποιήσουν τα συντηρητικά
κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού και
του κρατικού μονοπωλίου στη βία από
ευρείες λαϊκές μάζες , ενώ έχει καταδείξει
το ρόλο της συνεχούς και εντεινόμενης
κατασταλτικής θωράκισης του κράτους
ως παράγοντα τρομοκράτησης και κάμψης
των κοινωνικών αντιστάσεων. Μάλιστα
, πριν τις 6 Δεκεμβρίου οι Φοιτητικοί
Σύλλογοι πανελλαδικά είχαν μπει σε τροχιά
κινητοποιήσεων, ενώ είχαν αντιμετωπισθεί
με άγρια και εντελώς αναίτια καταστολή
στην τελευταία φοιτητική διαδήλωση.
Όλα όσα προαναφέρθηκαν
αποτέλεσαν σε μεγάλο βαθμό βάση της
εξέγερσης του Δεκέμβρη. Ωστόσο, η
δολοφονία του Αλέξη συνέβη σε μια συγκυρία
πολιτικής ρευστότητας, γενικευμένης
λαϊκής δυσαρέσκειας και απαξίωσης των
πυλώνων του δικομματισμού, λόγω μιας
παρατεταμένης πολιτικής λιτότητας και
ανεργίας, της επιθετικής κίνησης της
κυβέρνησης σε εκπαίδευση και εργασία
, της διαρκούς ελαστικοποίησης των
εργασιακών σχέσεων και της συμπίεσης όλο
και περισσότερων κοινωνικών στρωμάτων
, των σκανδάλων , αλλά και στο έδαφος
της διεθνούς οικονομικής κρίσης , μιας
κρίσης σύμφυτης με το υπάρχον πολιτικό
και οικονομικό σύστημα , της οποίας οι
αντανακλαστικά της κοινωνίας απέναντι
σ’ αυτές τις πρακτικές είναι ενδεικτική της
εμβέλειας αυτής της κοινωνικής έκρηξης.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι και οι μερίδες
εκείνες του κινήματος που μη όντας απόλυτα
πολιτικά συνειδητοποιημένες προέβαιναν
σε άστοχες και πολιτικά αναποτελεσματικές
συγκρούσεις, εξωθούνταν σε τέτοιου τύπου
πρακτικές αφ’ ενός από την ένταση της
καταστολής και αφ’ ετέρου από την πλήρη
περιθωριοποίηση, κοινωνική απομόνωση ,
καταπίεση και αποκλεισμό τους από κάθε
συλλογική πρακτική.
Τα συνθήματα που κυριάρχησαν…
Το σύνθημα ‘’κάτω τα χέρια
από τη νεολαία’’ σηματοδοτούσε τη μη
ανοχή του λαϊκού κινήματος απέναντι
στην προσπάθεια πειθάρχησης και
καθυπόταξης μιας κινηματικά πρωτοπόρας
κοινωνικής κατηγορίας, προσπάθεια η
οποία είχε τελικά ως αποτέλεσμα ένα
νεκρό.Το σύνθημα ‘’κάτω η κυβέρνηση’’
σηματοδοτούσε πολλά περισσότερα από
την πτώση της συγκεκριμένης κυβέρνησης
και τη συνακόλουθη ανατροπή των
μεταρρυθμίσεων που αυτή προωθεί ,
καθώς συνιστά τη μεγαλύτερη απόδειξη
της δυνατότητας του λαϊκού κινήματος
να διεμβολίζει την κεντρική πολιτική σκηνή
και να αποβαίνει καθοριστικός παράγοντας
των εξελίξεων ,γεγονός που ασκεί πίεση σε
κάθε επίδοξο διαχειριστή του συστήματος.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το ΠΑΣΟΚ ,
εναλλακτικός πόλος του δικομματισμού
με ταυτόσημη πολιτική κατεύθυνση με τη
ΝΔ, διετέλεσε ξεκάθαρα σταθεροποιητικό
ρόλο για το κυβερνητικό κέντρο κατά τη
διάρκεια του Δεκέμβρη, συντασσόμενο με
τον αντιδραστικό λόγο της κυβέρνησης και
κάνοντας απλά ‘’μνημόσυνα’’ με κεράκια
μακριά από το κέντρο.
Δυστυχώς,ωστόσο, σταθεροποιητικό ρόλο
για το κυβερνητικό κέντρο έπαιξε και η
επίσημη αριστερά.
Κατ’ αρχάς το ΚΚΕ συντάχθηκε
πλήρως και από την πρώτη στιγμή με
τις δεξιές πολιτικές δυνάμεις, δρώντας
ξεκάθαρα προδοτικά και υπονομευτικά
για τη δυνατότητα νικηφόρας έκβασης
του Δεκέμβρη και καταλήγοντας να
λάβει συγχαρητήρια όχι μόνο από την
κυβέρνηση , αλλά και από το ΛΑΟΣ.
Επιχειρούσε συνεχώς την περιθωριοποίηση
του κινήματος, χαρακτηρίζοντας τα
καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα
και τη νεολαία που εξεγείρονταν ως
σωματέμπορους ή ως προβοκάτορες
και πράκτορες της CIA, προβάλλοντας
αντιδραστικά ιδεολογήματα, επιχειρώντας
συμψηφισμούς, ανάμεσα στην οργανωμένη
λαϊκή αντιβία και καλλιεργώντας την
ηττοπαθή λογική του πάνοπλου κρατικού
μηχανισμού που είναι έτοιμος να οργανώνει
παντού προβοκάτσιες.
Παράλληλα η ΚΝΕ έκλεινε
πραξικοπηματικά σχολές (Φιλοσοφική,
Πάντειος) με απόφαση της ΚΕ, του ΚΚΕ
προκειμένου να μη διεξαχθούν συνελεύσεις
που θ’ αποφασίσουν κατάληψη, εμπόδιζε
μαθητές να καταλάβουν τα σχολεία
τους και προέβαλε μια ψευδή εικόνα
των κατειλημμένων σχολών ως ‘’άντρο
εγκληματιών’’. Επιπλέον συμβολή
των αντιδραστικών ρητορειών περί
εκατομμυρίων πάνοπλων κουκουλοφόρων
και κακόμοιρων αστυνομικών, στην
τωρινή κατεύθυνση οριοθέτησης του
Ασύλου και προώθησης φασιστικής
εμπνεύσεως νομοθετημάτων καθόλου
αμελητέα δεν είναι. Το ‘’ταξικό’’ ΠΑΜΕ
απέτρεπε τους εργαζομένους από την
κήρυξη απεργίας ενώ στις 10/12 ημέρα
γενικής απεργίας το ΚΚΕ ‘’οδήγησε το
λαό στην αντεπίθεση’’ υπακούοντας στην
πρόσκληση του Καραμανλή για ακύρωση
της προγραμματισμένης πορείας(!)
αποσκοπώντας στην απονομιμοποίηση
του κινήματος και στην επιστροφή στην
ομαλότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τήρησε αντιφατική
πολιτική στάση αν και όχι το ίδιο προδοτική
με αυτή του ΚΚΕ. Ρέποντας ανάμεσα
στον κυβερνητισμό και την προσπάθεια
εκπροσώπησης και εκλογικής κάρπωσης
των κινημάτων, από τη μία υποστήριζε τις
κινητοποιούμενες μάζες και από την άλλη
διαχωριζόταν και κατήγγειλε τις πρακτικές
που αυτές μαζικά υιοθετούσαν. Στις 10/12
, ημερομηνία κρίσιμη και καθοριστική για
την είσοδο του οργανωμένου εργατικού
κινήματος στις διεργασίες του Δεκέμβρη
τελικά και ο ΣΥΡΙΖΑ υπάκουσε στην
προτροπή για συναίνεση με την κυβέρνηση
των δολοφόνων και συμφώνησε στη
ματαίωση της διαδήλωσης , ουσιαστικά
υπονομεύοντας όχι μόνο την απεργία ,
αλλά και την περεταίρω ενδυνάμωση του
κινήματος. Βέβαια , αξίζει να σημειωθεί
ότι η αδιαμεσολάβητη δυναμική του
Δεκέμβρη ήταν τόση που η πορεία τελικά
πραγματοποιήθηκε από πρωτοβάθμια
σωματεία και Φοιτητικούς Συλλόγους, χωρίς
τη συμμετοχή της επίσημης αριστεράς.
Αποτελέσματα και νίκες όπως
αποτυπώνονται και αντανακλώνται στο
σήμερα:
Ο Δεκέμβρης δεν είχε
ως αποτέλεσμα την ανατροπή της
κυβέρνησης ή την παραίτηση των πολιτικά
υπεύθυνων της δολοφονίας του Αλέξη.
Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην
απουσία του οργανωμένου
συνδικαλιστικού κινήματος
με εμφανείς τις ευθύνες των
δυνάμεων της συνδικαλιστικής
γραφειοκρατίας -
συμπεριλαμβανομένης και
της επίσημης αριστεράς( βλ
προηγουμένως για τις 10/12).
Ωστόσο αποτύπωσε
τόσο υλικές όσο και ιδεολογικές
νίκες ,παράλληλα με την
ανάδειξη της δυνατότητας
α δ ι α μ ε σ ο λ ά β η τ η ς
συγκρότησης τόσο μαζικών
όσο και δυναμικών αγώνων
με αναβαθμισμένα πολιτικά
χαρακτηριστικά στο σήμερα.
Από το γεγονός ότι η
κυβέρνηση αδυνατεί να
ανασυγκροτήσει την επιρροή
και τη νομιμοποίησή της σε
ευρύτερες μάζες και φαίνεται
ακόμα και δημοκοπικά να
απολαμβάνει της εμπιστοσύνης
μόνο του σκληρού πυρήνα των
στρωμάτων που παραδοσιακά
τη στηρίζουν σε συνδυασμό αποτελούσε πολιτική αυτοκτονία για την αντιστάσεων, αλλά και των κοινωνικών
με το γεγονός ότι η αξιοπιστία του κυβέρνηση να προχωρήσει στην ισοτίμηση πρακτικών. Καθόλου ασύνδετος δεν είναι
δικομματισμού έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, ΚΕΣ- δημοσίων ιδρυμάτων. Αυτό καθώς με τις επιμέρους κοινωνικές αντιστάσεις
ανοίγουν δρόμοι για την απεμπλοκή μαζών μια τέτοια εξέλιξη θα άφηνε το έδαφος που ξεδιπλώθηκαν όλο το προηγούμενο
από τη λογική της τυφλής υποταγής σε να πυροδοτηθούν άμεσα νέες ,φοιτητικές διάστημα και μαίνονται ακόμα. Τέτοιες είναι
αυτόν , για τη συλλογική συγκρότηση πλέον, κινητοποιήσεις, οι οποίες σε μια οι κινητοποιήσεις για τους συλληφθέντες
των εργαζομένων, των φοιτητών και τέτοια περίοδο θα λάμβαναν εξεγερσιακά της εξέγερσης, για τη δολοφονική επίθεση
όποιας άλλης κοινωνικής μερίδας θίγονται χαρακτηριστικά. Είναι σαφές με βάση τα στην Κ Κούνεβα (κ.α.). Έντονα το νήμα του
τα δικαιώματα, πέρα και έξω από τους παραπάνω ότι στρατηγικής σημασίας, για το Δεκέμβρη πιάνει η αναβίωση πρακτικών
καθεστωτικούς πολιτικούς φορείς και τις κυβερνητικό μπλοκ, μεταρρυθμίσεις (ΚΕΣ, συλλογικής οργάνωσης και αντίδρασης
συνδικαλιστικές τους παρατάξεις (των προώθηση εφαρμογής νόμου- πλαίσιο) στην καταστροφή του περιβάλλοντος
οποίων πλέον ο ρόλος είναι σαφής), με υποχώρησαν υπό το φόβο δεύτερου γύρου και στην προσπάθεια στέρησης των
αποδοχή τις θέσης ότι μοναδικό μέσο για αντιπαράθεσης με το λαϊκό παράγοντα . κατοίκων των αστικών κέντρων από κάθε
την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων Το γεγονός μάλιστα ότι στη δυνατότητα πρόσβασης σε ελεύθερους
είναι οι ασυμβίβαστοι συλλογικοί αγώνες Γαλλία νομοσχέδιο για την εκπαίδευση χώρους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα
που μπορούν να νικούν. «πάγωσε» υπό το φόβο μεταφοράς του οι κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του
Μια νίκη που αφορά άμεσα το κλίματος από την Ελλάδα και έκρηξης πάρκου Κύπρου και Πατησίων και αυτές για
φοιτητικό υποκείμενο είναι εκείνη του νεολαιίστικων αντιδράσεων , αποδεικνύει τη μετατροπή του παρκινγκ στη Ζ Πηγής σε
παγώματος της εφαρμογής της οδηγίας την κομβικότητα της πειθάρχησης της πάρκο, στις οποίες συχνά είναι η ίδια η τοπική
για τα ΚΕΣ που ήταν προγραμματισμένη νεολαίας γα την ομαλή επιβολή κυρίαρχων κοινωνία μέσω πρωτοβουλιών κατοίκων που
για τις αρχές του 2009. Σε μια συγκυρία επιλογών. υπερασπίζεται τα υλικά της συμφέροντα
παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας και προβαίνει σε πρακτικές ενεργητικής και
και ενώ η επιστροφή στην ομαλότητα Ο Δεκέμβρης αφήνει το ίχνος του παθητικής αντίστασης στις κατασταλτικές
δεν έχει ακόμα πλήρως πραγματωθεί , θ’ στο πεδίο της αναζωπύρωσης των κοινωνικών επιθέσεις που δέχεται. Μάλιστα όχι μόνο η
υλοποίηση τέτοιων πρακτικών αλλά και η
διευρυμένη αποδοχή τους απέναντι σε κάθε
προσπάθεια ενεργοποίησης συντηρητικών
αντανακλαστικών από το κυβερνητικό
κέντρο, θα πρέπει να καταμετράται στις
νίκες του προηγούμενου διαστήματος.

Μια μόνο η κυβερνητική συνταγή για την

εξέγερση και την επόμενη μέρα : φυσική
και ιδεολογική καταστολή:

Ο τρόπος με τον οποίο

αντιμετωπίστηκε η κοινωνική αυτή
διαδικασία ήταν ο αναμενόμενος. Από
την πρώτη στιγμή εκατοντάδες πάνοπλες
διμοιρίες συνέρευσαν στα κέντρα των
πόλεων και επιδόθηκαν σε ένα όργιο
καταστολής αν και συχνά η μαζικότητα
και η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών
συγκρότησε μηχανισμούς άμυνας του

κινήματος, ανυπέρβλητους για της
κατασταλτικές δυνάμεις. Οι επιθέσεις
και οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών από ΜΑΤ
καθώς και η αλόγιστη χρήση χημικών
και χειροβομβίδων κρότου λάμψης ήταν
καθημερινό φαινόμενο ( ενδεικτικό
είναι ότι τα αποθέματα τελείωσαν και
χρειάστηκε νέα παραγγελία από το Ισραήλ
!!!), σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση
παρακρατικών μηχανισμών και ακροδεξιών
ομάδων, οι οποίοι με το προσωπείο των
αγανακτισμένων, φιλήσυχων πολιτών,
είτε επιτέθηκαν απροκάλυπτα στις
κινητοποιούμενες μάζες, είτε επιτελούσαν
ένα ρόλο κατατρομοκράτησης ( υπήρξαν
έως και περιπτώσεις που χτυπούσαν
τα κουδούνια συντρόφων αγωνιστών).
Οι εντελώς απρόκλητες συλλήψεις (ο
Δεκέμβρης άφησε ακαθόριστο αριθμό
συλληφθέντων, πολλοί εκ των οποίων
είναι και σήμερα προφυλακισμένοι) και οι
παραβιάσεις του ασύλου ήταν καθημερινά
φαινόμενα. Μάλιστα η είσοδος των
δυνάμεων καταστολής σε ένα χώρο με
ειδικό πολιτικό βάρος, όπως αυτός του κάτω
πολυτεχνείου αποτράπηκε κυριολεκτικά
την ύστατη στιγμή.
Ωστόσο σήμερα γίνεται ανάγλυφη
η κομβικότητα της επιβολής ενός
συνολικότερου, υλικού και ιδεολογικού
κατασταλτικού χτυπήματος στις δυνάμεις
του λαϊκού κινήματος.
Σε αυτήν την κατεύθυνση
συνηγορεί και η συγκρότηση ενός
αντιδραστικού θεσμικού πλαισίου,
αλλά και ενός αντίστοιχου ιδεολογικού
προτάγματος, στη βάση του «ησυχία , τάξη
, ασφάλεια», που θα επαναφέρει και θα
διατηρεί στο εξής σταθερή την ηγεμονία
του εκάστοτε κυβερνητικού κέντρου. Εκεί
στοχεύει η συντονισμένη προσπάθεια
κατασυκοφάντησης του ασύλου από ΜΜΕ
και φορείς, αποτυπώνοντας μια υπαρκτή
πολιτική κατεύθυνση οριοθέτησης μιας
λαϊκής κατάκτησης που διασφαλίζει την
ανεμπόδιστη πολιτική δράση και την
αυτοάμυνα απέναντι στην οργανωμένη
κρατική βία (κατεύθυνση στην οποία
συναινεί το σύνολο της επίσημης πολιτικής
σκηνής ( και η επίσημη αριστερά).
Εκεί στοχεύει το γεγονός ότι
πολλοί συλληφθέντες ανάμεσά τους και
ανήλικοι μαθητές , δικάζονται βάση του
τρομονόμου (πχ που σε καμιά περίπτωση δε μετασχηματίζει
15 μαθητές στη την πολιτική της στρατηγική (η τοποθέτηση
Λάρισα). του Μαρκογιανάκη αυτό επισημαίνει και
Την ίδια στόχευση μάλιστα τη στροφή σε μια πιο αντιδραστική
έχουν ακόμα και κατεύθυνση.) Ο προσχηματικός διάλογος
η προωθούμενη για τα ζητήματα εκπαίδευσης επιβεβαιώνει
ρύθμιση για την την πιο πάνω διαπίστωση , καθώς έτσι ο νέος
ποινικοποίηση Υπουργός Παιδείας επιχειρεί να αποσπάσει
της κουκούλας μια κίβδηλη έγκριση για να προχωρήσει σ’
και «κάθε μέσου έναν ήδη χαραγμένο σχεδιασμό.
αλλοίωσης των
χαρακτηριστικών» Ωστόσο, παρ’ όλες της
( και το μαντήλι προσπάθειες των κέντρων εξουσίας, το
για προστασία αποτύπωμα του Δεκέμβρη είναι εδώ!
από τα δακρυγόνα Το αποτύπωμα μιας μεγάλης
ποινικοποιείται μάχης ,πρωτόγνωρης για τα σύγχρονα
!!!), η καθιέρωση κοινωνικά δεδομένα, θα τροφοδοτεί όλους
νέου πάνοπλου τους κοινωνικούς αγώνες που ακολουθούν.
σώματος «φρουρών του κέντρου» και Τέτοιοι είναι οι αγώνες των εργαζομένων
η επαναφορά του χουντικού νόμου για να μην επωμιστούν οι ίδιοι τα βάρη
περί περιύβρισης αρχής. Η ένταση των της οικονομικής κρίσης ( απολύσεις, άρση
παρακρατικών επιθέσεων καθώς και της στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων,
εργοδοτικής τρομοκρατίας με πρωτοφανή περεταίρω αποδιάρθρωση του ασφαλιστικού
σε συχνότητα και σε ωμότητα , περιστατικά, κλπ) .
όπως η επίθεση στη μετανάστρια Τέτοιες είναι οι μάχες των
συνδικαλίστρια σε κλάδο με ελαστικές φοιτητών για την οριστική ανατροπή του
σχέσεις εργασίας Κ Κούνεβα, η επίθεση Νόμου – Πλαίσιο και της οδηγίας για τα
με χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών, ο ΚΕΣ, με βάση και τη συλλογική εμπειρία
εμπρησμός του καταυλισμού προσφύγων του φοιτητικού κινήματος ως εκείνου
στην Πάτρα ή και η δολοφονία της του παράγοντα που θέτει ανυπέρβλητα
κρατούμενης Κ Γκιουλιώνη την ώρα της αναχώματα στο αναδιαρθρωτικό εγχείρημα
μεταγωγής της. στην εκπαίδευση εδώ και 30 χρόνια.
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω Τέτοιες είναι οι μάχες συνολικά του
οι μετανάστες και οι απασχολούμενοι με λαϊκού κινήματος ενάντια στην καταστολή
νέες εργασιακές σχέσεις συμμετείχαν και στην αυταρχική θωράκιση του κράτους
με εξαιρετικούς όρους μαζικότητας , ενάντια στην κρατική και εργοδοτική
στην έκρηξη του Δεκέμβρη γεγονός που τρομοκρατία για την προάσπιση του λαϊκού
καθόλου τυχαίο δεν είναι, ενώ αξίζει να ασύλου, των δημοκρατικών δικαιωμάτων
σημειωθεί ότι οι έγκλειστοι είχαν δώσει και των πολιτικο-συνδικαλιστικών μας
το δικό τους αγώνα τους προηγούμενους ελευθεριών και τελικά τελικά των όρων
μήνες και είχαν εκφράσει την αλληλεγγύη συγκρότησης κοινωνικών διεκδικήσεων στο
τους στους εξεγερμένους. μέλλον.
Η παρακαταθήκη:
Παράλληλα η κυβέρνηση επιχειρεί
να επαναφέρει τις επιθυμητές για την άννη τριάντου-μπρίλλη
ίδια ισορροπίες, αποσπώντας μια τεχνητή
συναίνεση μέσω ενός ανασχηματισμού

“τη νύχτα αυτή τη λέτε
εσείς φωτιά. κάποιος
την είπε δέντρο”
γιώτα μπενέκου
Μήνες μετά την κοινωνική
έκρηξη του Δεκέμβρη, τα αποτελέσματα
και οι νίκες των μαζικών και δυναμικών
εκείνων κινητοποιήσεων είναι πια ορατές
και άμεσες.
Έξω από τους Φοιτητικούς
Συλλόγους και τις νίκες τους( πάγωμα
των ΚΕΣ και του νόμου- πλαίσιο) και πέρα
από το χώρο του Ασύλου, στις γειτονιές
και στους δρόμους της Αθήνας ο αγώνας
φαίνεται να συνεχίζεται! Η διάχυτη
οργή και το αυθόρμητο ξέσπασμα του
Δεκέμβρη έχει αποκρυσταλλωθεί στη
συνείδηση και τις πρακτικές των κατοίκων
της πόλης σαν μια έμπρακτη και συνειδητή
αμφισβήτηση. Έτσι, αναπτύσσονται
επιμέρους αντιστάσεις ανά περιοχές, οι
οποίες με το όπλο των δυναμικών και
ριζοσπαστικών μορφών πάλης, όπως
αυτές κληρονομήθηκαν από τους αγώνες
των τελευταίων χρόνων, πετυχαίνουν
σπουδαίες νίκες για την καθημερινότητα
των κατοίκων απέναντι στις κυρίαρχες
επιλογές των αρχών.
Έτσι, όταν τα προεκλογικά σχέδια
του δημάρχου Ν. Κακλαμάνη για “πράξεις
και όχι λόγια” και για “νέους χάρτες
πρασίνου στην Αθήνα” αποκαλύφθηκαν
στις 26 Γενάρη με το κόψιμο των δέντρων
στο πάρκο της Κυψέλης, στην Κύπρου
και Πατησίων, υπό την επιτήρηση φυσικά
των ΜΑΤ, οι κάτοικοι εναντιώθηκαν. Τα
σχέδια των δημοτικών αρχών για ακόμα
ένα παρκινγκ στην πιο πυκνοκατοικημένη
περιοχή της Αθήνας εμπόδισαν οι
κινητοποιήσεις των κατοίκων, οι οποίοι
αντιμέτωποι πολλές φορές με τις
δυνάμεις καταστολής προχώρησαν σε
δενδροφυτεύσεις και περιφρουρήσεις του
χώρου, προασπιζόμενοι το δικαίωμα τους
για ελεύθερους , ανοιχτούς και δημόσιους
χώρους πρασίνου.
Το ίδιο συνέβη και πριν μερικές
εβδομάδες στα Εξάρχεια, όπου οι κάτοικοι
μετέτρεψαν το πάρκινγκ της Ναβαρίνου
σε παρκάκι. Οι ίδιες οι κινητοποιήσεις των
Εξαρχειωτών υλοποίησαν τις ανάγκες
τους για μια ανάσα πρασίνου και έναν
ελεύθερο χώρο, όπου πραγματοποιούνται
συζητήσεις και εκδηλώσεις.
Οι σύγχρονες μητροπόλεις, έτσι
και η Αθήνα, συμπυκνώνουν μια μεγάλη
αντίφαση. Από τη μια πλευρά βρίσκονται
οι κυρίαρχες επιλογές της εκάστοτε
κυβέρνησης, η οποία προωθεί στα πλαίσια
του νεοφιλελευθερισμού την εμπορική
αξιοποίηση οποιουδήποτε ελεύθερου,
χωρίς υποδομές, άχρηστου γι’ αυτή
οικονομικά χώρου και η δημιουργία νέων
αγορών σε τομείς, όπως ο τουρισμός, το
εμπόριο, η διασκέδαση κτλ. Με αποτέλεσμα
την άρση στοιχειωδών κοινωνικών αγαθών
και δικαιωμάτων, που αφορούν τις ανάγκες
των κατοίκων για ελεύθερους χώρους,
πράσινο, ψυχαγωγία κτλ.
Οι προσπάθειες υλοποίησης των
πολιτικών αυτών είναι ορατές εδώ και πολύ
καιρό: οι παραλίες ιδιωτικοποιούνται η μια
μετά την άλλη, η μισή Ελλάδα βρίσκεται
κάθε χρόνο στο έλεος των πυρκαγιών,
καταστρέφονται πάρκα για την ανέγερση
εμπορικών κέντρων και τη δημιουργία
παρκινγκ.
Υπάρχει, ωστόσο, άλλο ένα
στοιχείο που αφορά τη διαχείριση των
ελεύθερων χώρων. Σε ένα άλλο επίπεδο,
οι κατευθύνσεις αυτές υλοποιούν άλλη
μια κυρίαρχη επιλογή της κυβέρνησης.
Αυτήν της αποστείρωσης ακόμα και των
γειτονιών από τις συλλογικές κοινωνικές
πρακτικές. Η παντελής απουσία ελεύθερων
χώρων, η δημιουργία ενός ασφυκτικού
περιβάλλοντος και η επίθεση στις
ελευθερίες των κατοίκων δημιουργούν
τους όρους ώστε σε κάθε γειτονιά να
επικρατεί ένα κλίμα που μπορεί
να συνοψιστεί στο γνωστό
«σπίτι- δουλειά, δουλειά- σπίτι».
Με αποτέλεσμα, την ανυπαρξία
εκείνων των εστιών που θα
μπορούσαν να αποτελέσουν
έναν πυρήνα ιδεολογικοπολιτικής
ζύμωσης και συλλογικής δράσης
των κατοίκων, αλλά και την
περιφρούρηση αυτής της
«εύρυθμης» καθημερινότητας
από τις δυνάμεις καταστολής.
Απέναντι, από την
άλλη πλευρά, στην ολοένα
και εντονότερη αυτή επίθεση
στους όρους διαβίωσης
διευρυμένα κοινωνικά στρώματα
κινητοποιούνται και παλεύουν σε
μια αντίρροπη κατεύθυνση. Εδώ
και κάποια χρόνια τα κινήματα
πόλης μαζικοποιούνται και
δημιουργούν τις δικές τους δομές
για το συντονισμό και τη δράση
των κατοίκων. Ενάντια, ακόμα
και στις λογικές των δημοτικών
αρχών, οι οποίες παρουσιάζονται σαν
διαμεσολαβητές μεταξύ κατοίκων
και κυβέρνησης, σαν διαιτητές που
υλοποιούν ουδέτερες επιλογές για την
υποτιθέμενη ανάπτυξη της περιοχής,
αλλά τελικά συντάσσονται πλήρως με
τις αναδιαρθρώσεις της κυβέρνησης και
τα συμφέροντα κατασκευαστικών και
άλλων εταιριών. Ενάντια στις λογικές που
προτάσσουν την καλύτερη οικονομική
εκμετάλλευση των χώρων, που οικοδομούν
και άλλους ναούς της κατανάλωσης,
που δημιουργούν μια ασφυκτική
καθημερινότητα και χειροτερεύουν το
πλαίσιο ζωής.
Αυτές οι κινητοποιήσεις και η
μαζική συμμετοχή της νεολαίας σε αυτές
απαντούν ακόμη και σε μηχανισμούς
ενσωμάτωσης του νεολαιίστικου
ριζοσπαστισμού στις πόλεις όπως είναι
τα Τοπικά Συμβούλια νέων, θεσμοί
που συγκροτούνται πέρα και έξω από
τις διακριτές και αντίθετες πολιτικές
τοποθετήσεις και επιλογές σε σχέση με
τα ζητήματα των γειτονιών και επιχειρούν
να εκγλωβίσουν τη δραστηριοποίηση της
νεολαίας μακρυά από το νικηφόρο δρόμο
των μαζικών κινητοποιήσεων.
Οι συλλογικές διαδικασίες
που συγκροτήθηκαν στην αγορά της
Κυψέλης, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις στην
κατάληψη της Λυρικής σκηνής, η ανάσα
πρασίνου από το παρκάκι της Ναβαρίνου
είναι αυτά που πρέπει να απολαμβάνουμε
όλοι σαν ελάχιστα δικαιώματα από το
χώρο στον οποίο κινούμαστε. Οι μαζικές
κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν
για το πάρκο της Κύπρου και Πατησίων, οι
συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής
στη βίλα Ζωγράφου ενάντια στη μετατροπή
της σε εμπορικό κέντρο δείχνουν τον
δρόμο, με τον οποίο τα συμφέροντα των
κατοίκων θα αναδυθούν στο επίκεντρο
της καθημερινότητας κάθε γειτονιάς!!!
 άντε και στο διάλογο...
Σε μια συγκυρία που χρωματίζεται σε όλη την Ελλάδα μπήκαν αμέσως στον κυβέρνησης εμφανίζονται πιο μετριοπαθή
από την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη, χορό των καταλήψεων και χιλιάδες κόσμου και, συγκεκριμένα, ο νέος Υπουργός
μια εξέγερση που επανέφερε στο διαδήλωναν καθημερινά στους δρόμους. Παιδείας κρατώντας μια αμυντική στάση
προσκήνιο τις δυναμικές κινητοποιήσεις Το αποτέλεσμα ήταν η αναθεώρηση του αναγγέλει την έναρξη του κοινωνικού
όλων των κομματιών της νεολαίας, άρθρου 16 και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια να διαλόγου από «μηδενική βάση».
που το προηγούμενο χρονικό διάστημα μείνουν μόνο στα λόγια ενώ το φοιτητικό Ο κοινωνικός διάλογος λειτουργεί
έδειξε την αγωνιστική και μαζική της κίνημα απέδειξε ότι οι μαζικοί και συλλογικοί ως μέσο ενσωμάτωσης του φοιτητικού
παρουσία υπερασπίζοντας απτά υλικά αγώνες μπορούν να πετυχαίνουν νίκες! κινήματος και εμπέδωσης της εκπαιδευτικής
συμφέροντα της καθημερινότητας και Οι ήττες αυτές όμως δεν φαίνεται να αναδιάρθρωσης από αυτό. Σε καμία
πετυχαίνοντας νίκες απέναντι στις πτόησαν την κυβερνητική πολιτική και έτσι περίπτωση ο διάλογος αυτός δεν ξεκινά από
κατευθύνσεις του Υπουργείου Παιδείας, εν μέσω θέρους ο τότε Υπουργός Παιδείας μηδενική βάση καθώς οι κατευθύνσεις στο
ζητήματα εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης Ευριπίδης Στυλιανίδης αποφασίζει να χώρο της εκπαίδευσης είναι συγκεκριμένες
επανέρχονται στο προσκήνιο. Αυτή τη εγκρίνει την κοινοτική οδηγία 36/05 για την και γνωστές όπως συνάγεται από τα
φορά σε μια προσπάθεια να εκτονώσει αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων, παραπάνω .Τα θέματα στα οποία εστιάζει
τις κοινωνικές εντάσεις που άφησε ο ισότιμων με αυτών των δημοσίων είναι κυρίως η αλλαγή του τρόπου
Δεκέμβρης, η κυβέρνηση επιλέγει να πανεπιστημίων, στους αποφοίτους εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση
υιοθετήσει μια πιο διαλλακτική στάση, των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών. Τα με την προσθήκη ενός ακόμη έτους το
και ο νέος Υπουργός παιδείας Άρης ΚΕΣ αποτελούν τον δούρειο ίππο της οποίο θα λειτουργεί ως προπαρασκευαστικό
Σπηλιωτόπουλος δείχνει να διαφοροποιείται εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης αφού είναι μέσα στο πανεπιστήμιο και στο οποίο θα
από τους προκατόχους του Μαριέττα μοντέλα αναδιαρθρωμένων σχολών ενώ τα εξετάζονται μαθήματα της σχολής που θα
Γιαννάκου και Ευριπίδη Στυλιανίδη που ήταν πτυχία τους κατοχυρώνουν διασπασμένα επιλέγει ο απόφοιτος και η «βελτίωση» του
έτοιμοι να προχωρήσουν την εφαρμογή της και κατακερματισμένα επαγγελματικά νόμου-πλαίσιο με την αλλαγή διατάξεων
εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης με κάθε δικαιώματα πιέζοντας και τα πτυχία όπως η λίστα, οι πρυτανικές εκλογές και
κόστος…
Το 2006 λοιπόν το Υπουργείο
Παιδείας επιχειρεί να ψηφίσει ένα νέο νόμο
σε προαναγγέλλοντας την «εξυγίανσης
των δημοσίων πανεπιστημίων»!, το νόμο-
πλαίσιο με διατάξεις όπως οι διαγραφές
φοιτητών, η λίστα συγγραμμάτων,
οι πρυτανικές-προεδρικές εκλογές,
περιστολή του ασύλου και άλλες
διατάξεις «εξυγίανσης του
εκαπιδευτικού συστήματος!». Τα μέτρα
αυτά ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων
στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
Χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές
ξεχύθηκαν στους δρόμους διεκδικώντας
καλύτερους όρους σπουδών, ζητώντας
τη μη ψήφιση του νόμου-πλαίσιο ο οποίος
ξεκάθαρα κινούνταν σε μια κατεύθυνση
εντατικοποίησης και πειθάρχησης του
φοιτητικού σώματος. Ωστόσο παρά τις
εκατοντάδες μαζικές και πανελλαδικές
διαδηλώσεις και καταλήψεις του
Μάη-Ιούνη η κυβέρνηση προχώρησε
στην ψήφιση του νομοσχεδίου, ενός
νομοσχεδίου που όμως μέχρι και σήμερα
δεν έχει εφαρμοσθεί στο σύνολό του και
σε όσα ιδρύματα επιχειρήθηκε η εφαρμογή των δημοσίων πανεπιστημίων προς μία η περιστολή του ασύλου ως χώρου που
έστω και των πιο μετριοπαθών διατάξεών κατεύθυνση υποτίμησης και εξειδίκευσής προορίζεται αποκλειστικά για την έρευνα
του-όπως η λίστα και οι πρυτανικές- τους. και την μάθηση.
προεδρικές εκλογές- αναδείχθηκαν Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, Τα μέτρα αυτά έχουν ως στόχο
περίτρανα αφενός οι στοχεύσεις τους και η αβέβαιη εργασιακή προοπτική, η για άλλη μια φορά την εντατικοποίηση
αφετέρου η απονομιμοποίησή τους στους εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, η οικονομική και πειθάρχηση των αποφοίτων της
συλλογους και το φοιτητικό σώμα. κρίση ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και
Η κίνηση της κυβέρνησης όμως εξέγερση του Δεκέμβρη στην οποία των φοιτητών και τη στροφή τους στην
δεν σταμάτησε στον νόμο-πλαίσιο!Την πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η νεολαία. ιδιωτική εκπαίδευση(ΚΕΣ) ενώ παράλληλα
αμέσως επόμενη χρονιά έρχεται στο Υπό το βάρος των κινητοποιήσεών της, προσπαθούν να καταργήσουν την πολιτική
προσκήνιο η αναθεώρηση του άρθρου 16 επετεύχθη το πάγωμα της εκπαιδευτικής και κοινωνική υπόσταση του ασύλου. Είναι
του Συντάγματος με σκοπό την ίδρυση αναδιάρθρωσης και η αποσταθεροποίηση προφανές λοιπόν ότι πρόκειται για έναν
ιδιωτικών πανεπιστημίων πράγμα που του κυβερνητικού μπλοκ το οποίο για στημένο κοινωνικό διάλογο ο οποίος ως
πυροδότησε τις αντιδράσεις σύσσωμης της να εκτονώσει την κατάσταση προβαίνει στόχο έχει να καταστείλει τις φοιτητικές
εκπαιδευτικής κοινότητας. Τουλάχιστον σε αναδίπλωση της πολιτικής του και κινητοποιήσεις, να απονομιμοποιήσει
400 σχολές και ανάλογος αριθμός σχολείων ανασχηματισμό. Τα νέα πρόσωπα της τα μέσα πάλης των φοιτητών και να
περάσει δια της πλαγίας οδού και με έναν
«δημοκρατικό» τρόπο την εκπαιδευτική
αναδιάρθρωση στο σύνολό της.
Ωστόσο η κυβέρνηση της ΝΔ δεν
είναι μόνη της στον κοινωνικό αυτό διάλογο
καθώς τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και το ΛΑΟΣ
έχουν συναινέσει στη συζήτηση αυτή. Το
ΠΑΣΟΚ ως «υπεύθυνη» δύναμη εξουσίας
και εγγυητής της ομαλότητας αποφάσισε
να συμμετέχει στον διάλογο, ενώ το ΛΑΟΣ
ως οιονεί προνομιακός σύμμαχος της
κυβέρνησης στηρίζει για ακόμα μια φορά
τα σχέδιά της. Ακόμα και το ΚΚΕ πιστό στις
παραδόσεις του Δεκέμβρη που το ήθελαν
να δέχεται συγχαρητήρια για την προδοτική
του στάση από τον Καραμανλή μέχρι τον
Καρατζαφέρη(!) στηρίζει την προσπάθεια
χτυπήματος του ασύλου για την προστασία
από τους «προβοκάτορες» και τους
«πράκτορες της CIA»!Απαράδεκτη και
ταυτόχρονα αναπάντεχη είναι και η στάση
του ΣΥΡΙΖΑ, που παρά τη στήριξή του
στους νεολαιίστικους αγώνες, τα στελέχη
του εμφανίζονται συμβιβασμένα με τις
κυβερνητικές επιλογές εφόσον χαμένα
μέσα στις αντιφάσεις τους δηλώνουν
στην Βουλή την αναγκαιότητα άρσης του
ασύλου και αντιπροτείνουν νομοσχέδια που
αναμνήσεις ενός περιπλανώμενου
golden boy
(laterna, ftoxeia kai apozimeiosi)
Όλο το προηγούμενο διάστημα
κοινή συνισταμένη των τοποθετήσεων
πολιτικών, κυβερνήσεων, μέσων
ενημέρωσης ήταν ότι ένα φάντασμα
πλανιέται πάνω από την υφήλιο : η οικονομική
κρίση. Σήμερα κανείς διαπιστώνει ότι
το φάντασμα δεν είναι τέτοιο δηλαδή
ένας φόβος , μια μελλοντική απειλή, αλά
αντίθετα αποτελεί μια πραγματικότητα
τόσο υπαρκτή όσο οι λέξεις απολύσεις,
κατασχέσεις ακινήτων, πτωχεύσεις
εταιρειών και κρατών , που αποτελούν την
παγκόσμια ειδησεογραφία σε καθημερινό
επίπεδο.
ΜΥΘΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
1 Η κρίση οφείλεται στη διαχείριση
Όταν η κρίση πρωτοξεκίνησε στις
ΗΠΑ με τα τοξικά επενδυτικά προϊόντα
υψηλού κινδύνου με βάση τα στεγαστικά
δάνεια, κυριαρχούσαν αναλύσεις που
δύνανται να
νομιμοποιούν
το στημένο
διάλογο.
Μ ε
αφετηρία τους
αγώνες και
τις νίκες του
φοιτητικού
κινήματος
των δύο
προηγούμενων
ετών καθώς και
του Δεκέμβρη
συνεχίζουμε
να παλεύουμε
συλλογικά μέχρι
την οριστική
ανατροπή και
απόσυρση
θέλουν τους συλλόγους απονεκρωμένους
των νομοθετημάτων της εκπαιδευτικής
ας απαντήσουμε δυναμικά με μαζικές
αναδιάρθρωσης, ενάντια σε αυτούς που
διαδικασίες! Το φοιτητικό σώμα δεν
θέλουν να έχουμε διασπασμένα πτυχία
υποτάσσεται, νικά!
και κατακερματισμένα επαγγελματικά
δικαιώματα, σε αυτούς που θέλουν
το άσυλο νεκρό από πολιτικούς και πένυ λιβιεράτου
κοινωνικούς αγώνες! Απέναντι στα
στέλλα μαγγανά
φερέφωνα των κυβερνητικών επιλογών που
άγγελος καφφές
εντόπιζαν τα αίτια της αστάθειας αυτής στον Από την επέκταση της κρίσης σε
τρόπο με τον οποίο το αμερικάνικο μοντέλο
όλο τον κόσμο από την καπιταλιστική Κίνα
διαχειρίζεται την οικονομία. Γινόταν μια
με το σφιχτό κεντρικό σχεδιασμό μέχρι
συντεταγμένη προσπάθεια οι ευθύνες νατην Ευρώπη με το «υγιές» επιχειρηματικό
πέσουν στα λεγόμενα golden boys που με
μοντέλο –παρά τις εγχώριες διαβεβαιώσεις
την ακόρεστη φιλοδοξία τους προχωρούσαν
για θωρακισμένη οικονομία- μπορεί κανείς
σε παρακινδυνευμένες επενδύσεις.
να διαπιστώσει πέρα από την αυξημένη
Ακούσαμε και ακούμε από αναλύσεις ‘για
διεθνοποίηση του κεφαλαίου (που οδηγεί
τα κακά και ανήθικα golden boys’ μέχρι και
παράλογα το πέταγμα μιας πεταλούδας
ότι ‘‘εάν γυναίκες , με τις ευαισθησίες που
στην Κίνα να ρίχνει την τιμή το δολαρίου-
διακρίνουν το ασθενές φύλο (sic!!!), εάν
όπως θα έλεγε περιγραφικά ένας σύγχρονος
golden girls δηλαδή, διαχειρίζονταν τον
οικονομολόγος) ότι η κρίση είναι δομική.
πλούτο δεν θα είχαμε φτάσει σε μια τέτοια Πηγάζει δηλαδή όχι από μια
κατάσταση’’. Προσπαθούν να μας πείσουν
κακή διαχείριση φυσικών προσώπων ή
δηλαδή ότι ευθύνονται τα φυσικά πρόσωπα
άντε(!) ενός επιχειρηματικού μοντέλου
, οι διαχειριστές , και όχι ο ρόλος που αυτά
αλλά από τον ίδιο τον ανορθολογισμό του
καλούνται να παίξουν σε ένα καπιταλιστικό
καπιταλιστικού συστήματος που με βάση
οικονομικό και πολιτικό σύστημα που την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο
πλαισιωμένο από τη νεοφιλελεύθερη μπορεί –μέσω του χρηματοπιστωτικού τομέα
ιδεολογία ωθεί τους επιχειρηματίες και
κυρίως να δημιουργεί οικονομικές αξίες και
τους διευθυντές να κυνηγούν με κάθε υπερκέρδη από το μηδέν, διαιωνίζοντας
θυσία το μέγιστο ποσοστό κέρδους. παράλληλα την ίδια την εκμετάλλευση
και την ανισότητα, μέχρι το παιχνίδι με
2 Η κρίση οφείλεται στο αμερικάνικο τις εικονικές αξίες να φτάσει στο όριό
επιχειρηματικό μοντέλο του και να έρθει η αστάθεια και η κρίση (
χαρακτηριστική είναι κυρίως η λειτουργία
των χρηματιστηρίων, όπου κατά τη διάρκεια
της πρόσφατης κρίσης σε μια μόνο μέρα
εξαφανίστηκαν δισεκατομμύρια αξίας ,
χωρίς η πλειοψηφία τους να καταλήξει σε
καμιά τσέπη- απλά εξαφανίζονται!).
Βεβαίως τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι θα
επηρεαστούν όλες οι χώρες το ίδιο ή ότι
θα καταρρεύσει σαν το σύστημα με την
εκδήλωση της κρίσης ,αλλά θα μπορούσε
κανείς να πει ότι οι επιμέρους κοινωνικοί
σχηματισμοί θα νοιώσουν συντομότερα
ή αργότερα, εντονότερα ή λιγότερο
(τουλάχιστον σε αυτή εδώ την πρώτη φάση
της κρίσης) τις συνέπειες της οικονομικής
αστάθειας, ανάλογα με τα ποιοτικά και
ποσοτικά χαρακτηριστικά της εκάστοτε
οικονομίας.
Αντιστοίχως τα περιθώρια για το
ξεπέρασμα της κρίσης εξαρτώνται από τη
συνολική δύναμη (οικονομική, πολιτική,
στρατιωτική, ιδεολογική) των χωρών που
θα κλιθούν να την αντιμετωπίσουν . Έτσι
γίνεται σαφές ότι κοινωνικοοικονομικοί
σχηματισμοί είτε με μικρή παραγωγική
βάση, δηλαδή με μεγαλύτερη ανάπτυξη
του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών είτε
με μικρή συνολική επιρροή στην παγκόσμια
σκακιέρα θα χτυπηθούν και πρώτες και
έντονα από τις συνέπειες της κρίσης. Για
παράδειγμα η Ισλανδία, με μικρή οικονομία
ειδικευμένη , στα πλαίσια του διεθνούς
καταμερισμού στον τομέα των υπηρεσιών
χρεοκόπησε με συνέπεια τεράστια κοινωνική
έκρηξη στο εσωτερικό της. Αντίθετα η
Κίνα με οικονομία έντονα εξαγωγική και
με ισχυρή παραγωγική βάση αν και ήταν ο
μεγαλύτερος επενδυτής στις αμερικανικές
τοξικές ομολογίες , έχει επηρεαστεί σε ένα
βαθμό , αλλά μπορεί να διαχειρίζεται ακόμα
την κρίση και μάλιστα συνεχίζει να αποτελεί
το μεγαλύτερο δανειστή της αμερικανικής
οικονομίας.
3 Το «σταθερό» ευρωπαϊκό μοντέλο και η
ΕΕ.
Η οικονομική κρίση φαίνεται
να επηρεάζει και τις ευρωπαϊκές χώρες
παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις ότι η
ευρωπαϊκή οικονομία είναι θωρακισμένη.
Παράλληλα αναδεικνύονται όλο και πιο
έντονα οι αντιφάσεις της Ευρωπαϊκής
Ένωσης. Οι ανταγωνισμοί στα πλαίσια των
κρατών της ΕΕ καλά κρατούν, τα μεγάλα
κράτη επιλέγουν τον προστατευτισμό σε
τομείς της οικονομίας τους (πχ Γαλλία
– ενισχύσεις στην αυτοκινητοβιομηχανία)
ενώ τα μικρότερα εμμονικά ζητούν ενιαίο
οικονομικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Οι λεγόμενες «προβληματικές» οικονομίες
της ευρωζώνης –μεταξύ των οποίων και η
Ελλάδα -πιέζουν να καταργηθεί το σύμφωνο
δημοσιονομικής σταθερότητας και να τους
επιτραπεί να χρηματοδοτήσουν τομείς της
οικονομίας( όπως έχει γίνει ήδη εδώ με το
πακέτο των 28 δις προς τις τράπεζες.
Έχουμε , δηλαδή το εξής
παράδοξο η κυβερνήσεις τόσα χρόνια να
ζητούν λιτότητα από τα λαϊκά στρώματα
για να πετύχουν το ευρωπαϊκό μέσο
όρο που καθορίζεται από το σύμφωνο
δημοσιονομικής σταθερότητας , ενώ
σήμερα να ζητούν επιπλέον «εγκράτεια»
και κατάργηση του συμφώνου αυτού
, για να καταστεί δυνατή η άνευ όρων
χρηματοδότηση των τραπεζών και των
βιομηχανιών. Φαίνεται, λοιπόν, ότι παρά
τις αντιφάσεις στον τρόπο με τον οποίο
κάθε κράτος της ΕΕ δέχεται και προσπαθεί
να ανατάξει τις επιπτώσεις της κρίσης
η επίθεση στον κόσμο της εργασίας
και το προχώρημα της αναδιάρθρωσης
σε όλα τα επίπεδα είναι ο στρατηγικός
δρόμος απ’ όπου περνά αυτό το ενιαίο
σχέδιο. Κοινή συνισταμένη επιτρόπων και
κυβερνήσεων για αυτό το σχέδιο είναι η
ενίσχυση των μεγάλων βιομηχανιών και η
συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων
και των λαϊκών κατακτήσεων (εβδομάδα
4ήμερης απασχόλησης με μειώσεις
μισθών, εφαρμογή οδηγίας Μπολκενσταιν,
που επιτρέπει την εργασία ευρωπαίου
υπηκόου μισθό κατώτερο από το βασικό
της χώρας που εργάζεται, αντιασφαλιστική
μεταρρύθμιση κλπ).
Αυτές ακριβώς οι διαπιστώσεις
δείχνουν ότι η ΕΕ δεν είναι το σπίτι των
λαών , αλλά αντίθετα μια ενότητα κρατών
με μοναδικό στόχο την ανάπτυξη κοινών
στρατηγικών για μεγαλύτερη κερδοφορία
των επιχειρήσεων και καλύτερο συντονισμό
στο χτύπημα των εργαζομένων και των
λαϊκών στρωμάτων.
4 Νεοφιλελευθερισμός και κρατική
παρέμβαση
Στην προσπάθεια ξεπεράσματος
της κρίσης του 73, από το τέλος της
δεκαετίας του 70 έκαναν την εμφάνισή
τους και μέχρι το τέλος αυτής του 80
είχαν γίνει κυρίαρχα τα νεοφιλελεύθερα
ιδεολογήματα. Με κύριους εκφραστές τη
Θάτσερ το Ρήγκαν και αφού υιοθετήθηκαν
από τη μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία
αυτές οι θεωρίες και οι πρακτικές ξόρκιζαν
την κρατική παρέμβαση στην οικονομία
και προωθούσαν ιδιωτικοποιήσεις ενώ
ακόμα προσπαθούσαν να αναιρέσουν τις
στοιχειώδεις λαϊκές κατακτήσεις. Σήμερα
όλοι αυτοί οι οργανισμοί ,οι πολιτικοί
φορείς και οι επιχειρήσεις επιζητούν τη
«μισητή» κρατική παρέμβαση εμμονικά για
τη σωτηρία και την ενίσχυσή τους. Είναι
σαφές ότι στην τωρινή συγκυρία η κρατική
ενίσχυση όλων αυτών των επιχειρήσεων
το μόνο που κάνει είναι να συμβάλει στην
κρατικοποίηση των ζημιών.
ΚΡΙΣΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ
1 Συμπεράσματα σε διεθνές επίπεδο
Η κρίση γενικά αποτελεί μια
περίοδο που χαρακτηρίζεται από ευκαιρίες
και κινδύνους για τους εμπλεκόμενους.
Αυτό συμβαίνει και σε παγκόσμιο
επίπεδο για τους επιμέρους κοινωνικούς
σχηματισμούς, πράγμα που επιφέρει όξυνση
των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και
συνεχείς ανακατατάξεις. Η αύξηση της από τα δωράκια των 28δις της κυβέρνησης κράτους για να τρομοκρατήσουν όσους
συνολικής δύναμης ενός κράτους ανάλογα στους τραπεζίτες. αντιστέκονται και να αναπαράξουν τη
με το κατά πόσο τα κράτη θα μπορέσουν Παράλληλα : συναίνεση μέσω του φόβου στα ευρεία
να αντιμετωπίσουν τόσο τις συνέπειες λαϊκά στρώματα.
τις κρίσης όσο και τις βαθύτερες αιτίες Στην εργασία Και στους εργασιακούς χώρους
της είναι στη ουσία το κίνητρο για 1 Αναμένεται εξίσωση των ορίων η καταπάτηση στοιχειωδών ελευθεριών
τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα κράτη. συνταξιοδότησης ανδρών-γυναικών προς οξύνεται -ενδεικτική είναι η ατιμώρητη
Αναδεικνύονται επίσης νέες περιφερειακής τα πάνω αναγκάζοντας χιλιάδες γυναίκες εργοδοτική επίθεση στην Κ Κούνεβα ενώ
ή παγκόσμιας εμβέλειας δυνάμεις όπως να παρατείνουν το χρόνο εργασίας τους αντιστοίχου βεληνεκούς είναι οδηγία Σανιδά
η Κίνα και η Ρωσία που όμως προς το κατά 10 και 15 χρόνια για την απαγόρευση κινητοποιήσεων στα
παρόν δε φαίνεται να έρχονται σε ευθεία 2 Επέκταση ελαστικών σχέσεων εργασίας JUMBO. Για το φοιτητικό και το ευρύτερο
σύγκρουση με τη χώρα που παραδοσιακά (πχ βλ οδηγία Μπολγκενστάιν) λαϊκό κίνημα η προσπάθεια για άρση του
– μετά το Β’ΠΠ- αποτελούσε και αποτελεί 3 Ιδιωτικοποιήσεις και άρση των κεκτημένων ασύλου αποτελεί πλήγμα καθώς μια από τις
τον ισχυρότερο κρίκο της ιμπεριαλιστικής των εργαζομένων στο Δημόσιο λειτουργίες του είναι να προστατεύει τους
αλυσίδας. 4 Αύξηση της ανεργίας αγώνες μας από την καταστολή.
Ωστόσο η άνοδος αριστερών
κυβερνήσεων στην «πίσω αυλή των ΗΠΑ», Στην εκπαίδευση αν και η Απ’ όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές
στη λατινική Αμερική και η αδυναμία εξέγερση του Δεκέμβρη πέτυχε η ότι αυτό που αποκαλούν σχέδιο
διεξόδου από τον πόλεμο στο Ιράκ κυβέρνηση να αναστείλει την προώθηση εξόδου από τη κρίση στην ουσία δεν
αποτελούν επιπλέον προσκόμματα τόσο προγραμματισμένων μεταρρυθμίσεων (βλ είναι τίποτα παραπάνω από ΤΗΝ
στο οικονομικό όσο και στο ιδεολογικό ΚΕΣ) η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΖΗΜΙΩΝ ΚΑΙ
επίπεδο στην προσπάθεια επέκτασης , απαραίτητη για το ξεπέρασμα της κρίσης. ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ.
κερδοφόρας ανάπτυξης και διεξόδου από Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006 και Μόνη απάντησή μας μπορούν να είναι
την κρίση συνολικά του ηγεμονικού πόλου του2007 έδειξαν ότι από τη μία οι φοιτητές οι μαζικοί και ανυποχώρητοι αγώνες
που ακολουθεί τις στρατηγικές των ΗΠΑ. και η νεολαία είναι το κομμάτι εκείνο της , ενάντια σε λογικές διαχείρισης και
Τόσο η επανανομιμοποίηση ελληνικής κοινωνίας που αποτελεί τον ενσωμάτωσης . Και αν αυτό φαντάζει
διεθνών ρυθμιστικών αρχών, όπως το αστάθμητο παράγοντα στα αντιδραστικά ουτοπικό η εξέγερση του Δεκέμβρη
ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα - που ένα σχέδια της εκάστοτε κυβέρνησης. Αυτό που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία
προηγούμενο διάστημα είχαν χάσει το επιβεβαιώθηκε και το Δεκέμβρη. έδειξε ότι η ιστορία δεν προχωρά
κύρος τους ,αφού με τις νεοφιλελεύθερες Παράλληλα η αγορά στο γραμμικά ,αλλά αντίθετα αποτελεί μια
συνταγές τους αποτέλεσαν τον κύριο όνομα της ανταγωνιστηκότητας και της συνέχεια από ασυνέχειες και τομές.
αποσταθεροποιητικό παράγοντα για πολλές επίτευξης υψηλών επιπέδων κερδοφορίας
οικονομίες και οδήγησαν πολλούς λαούς της ελληνικής οικονομίας ζητά την Στα βήματα του φοιτητικού
στην εξαθλίωση (πχ Αργεντινή) –, όσο και αναδιαμόρφωση του συλλογικού μοντέλου κινήματος του 2006 και του 2007,
η ανάπτυξη και παγίωση ιμπεριαλιστικών εργαζομένου στην κατεύθυνση ως των μεγαλειωδών εργατικών
ολοκληρώσεων (πχ ΕΕ) σε συνδυασμό με μελλοντικοί εργαζόμενοι να αποτελούν κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό,
την απουσία όμως ενός αντίπαλου προς φτηνό , ευέλικτο και πειθαρχημένο εργατικό στα αποτυπώματα του Δεκέμβρη με
τον καπιταλισμό πόλου που να λειτουργεί δυναμικό. Από τα παραπάνω γίνεται εμφανές μόνο οδηγό την επιδίωξη μας για ένα
κυρίως στο επίπεδο της αντίρροπης πως η κρίση μας αφορά και αυτοτελώς καλύτερο παρόν για ένα μέλλον με
ιδεολογίας -όπως ήταν η Σοβιετική Ένωση ως φοιτητές αφού την επόμενη περίοδο αξιοπρέπεια.
παλιότερα- δεν αφήνει τα περιθώρια σε αναμένεται ένταση της μεταρρυθμιστικής
αναλύσεις που βλέπουν γραμμικά την απόπειρας.
κρίση να ακολουθεί η κατάρρευση του Σ τ α
καπιταλισμού. Αντίθετα υπάρχει διέξοδος δ η μ ο κ ρ α τ ι κ ά
για τις δυνάμεις του κεφαλαίου και αυτή δ ι κ α ι ώ μ α τ α ,
είναι το προχώρημα της αναδιάρθρωσης σε ήδη γινόμαστε
όλους τους τομείς. μάρτυρες της
άρσης στοιχειωδών
2 Οικονομική κρίση και ελληνικός κοινωνικός ελευθεριών. Η
σχηματισμός κυβέρνηση φέρνει
στη βουλή χουντικά
Όπως αναφέρθηκε η Ελλάδα νομοσχέδια για την
ως οικονομία με μικρή παραγωγική βάση ποινικοποίηση της
είναι από τις χώρες που έχουν και σήμερα κουκούλας και την
ιδιαίτερα εμφανείς συνέπειες από τη περιύβριση αρχής ενώ
διεθνή οικονομική αστάθεια. Κυβέρνηση η αστυνομοκρατία
και αξιωματική αντιπολίτευση «μάχονται» και η καταστολή
στη βουλή και στα κανάλια για το ποιος οποιασδήποτε
έχει το καλύτερο σχέδιο εξόδου από την κινητοποίησης είναι
κρίση, ενώ οι συνέπειες της κρίσης δεν ο κανόνας. Φαίνεται
έχουν φανεί σε όλο τους το μεγαλείο. ότι αυτό είναι το
Είναι εμφανές ότι η στρατηγική τους είναι πραγματικό νόημα του
μία, παρά τις κορώνες του ΠΑΣΟΚ για νέο κοινωνικού διαλόγου
κοινωνικό συμβόλαιο και αναδιανομή του για τους κρατούντες
πλούτου: , ενώ τα μέτρα που
μας ετοιμάζουν
βάθεμα τις αναδιάρθρωσης σε είναι τόσο αντιλαϊκά
όλους τους τομείς και ενίσχυση με κάθε ώστε προϋποθέτουν
μέσο αυτών που δημιούργησαν το πρόβλημα την κατασταλτική
• των τραπεζών. Αυτό άλλωστε φαίνεται και θωράκιση του
εκλογές και κόμματα
Όταν οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης είναι πλέον ο βραχνάς που βαραίνει
τους εργαζομένους, όταν το Υπουργείο Παιδείας επαναδιαπραγματεύεται τους όρους
εφαρμογής των καταδικασμένων νόμων που χτυπούν την καθημερινότητα και την
εργασιακή προοπτική μας, όταν αίρονται στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα στο όνομα
της ησυχίας της τάξης και της ασφάλειας, υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν να θέσουν
το Σύλλογο σε συνθήκες προεκλογικού ύπνου…
Αυτοί που επιχειρούν να εξοβελίσουν την πολιτική από το πανεπιστήμιο
διοργανώνοντας πάρτυ, χάπενινγκς και εξόδους στα μπουζούκια , που μετατρέπουν
τη σχολή σε κλαμπ με υψηλά ντεσιμπέλ από Σάκη Ρουβά έως τον ύμνο της ΟΝΝΕΔ,
που αναπαράγουν τη λογική των πελατειακών σχέσεων στο φοιτητικό συνδικαλισμό με
σημειώσεις και υποκατάσταση της γραμματείας, που απαξιώνουν τις αμεσοδημοκρατικές
συλλογικές διαδικασίες διαλύοντας τις συνελεύσεις ή αποπολιτικοποιώντας τε με
γηπεδικές συμπεριφορές, αυτοί που τελικά εκπροσωπούν αυτούς που πολύ θα βολεύονταν
από μια κατάσταση απονέκρωσης στους φοιτητικούς Συλλόγους.
Είναι σαφές ότι και οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια μάχη καθαρά πολιτική
όπου αποτυπώνονται διακριτές και αντιτιθέμενες πολιτικές τοποθετήσεις στο εσωτερικό
του Συλλόγου. Ιδίως σε μια περίοδο τόσο οξυμμένης κοινωνικής πόλωσης, τόσων
ζητημάτων που αφορούν στον κόσμο της εκπαίδευσης και της εργασίας, σε μία περίοδο
μετά από την τεράστια κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη που αναδιαμόρφωσε τους
όρους για το φοιτητικό σώμα και τη νεολαία εν γένει, οφείλουν να καταδικάζονται
σαφώς οι προσπάθειες απονέκρωσης του ιστορικού ρόλου του πανεπιστημίου ως χώρου
ιδεολογικής και πολιτικής ζύμωσης και διεκδίκησης.
Απέναντι σε όσους με μπιτάκια, παρτάκια, μπύρες και σημειώσεις προσπαθούν
να εξωραΐσουν τις πολιτικές επιλογές των πολιτικών τους φορέων, τις επιθέσεις στα
συμφέροντά μας και στο εργασιακό μας μέλλον, απαντάμε με τους μαζικούς νικηφόρους
αγώνες μας, γινόμαστε ο χειρότερος εφιάλτης τους…

με φρου φρου κι αρώματα

 έρα Ακούγεται στην πιάτσα ως πολύ πιθανή η έκδοση
έ μβ ρη ημ το πιστωτικής κάρτας ΠΑΣΟΚ με 20% έκπτωση σε ό, τι
εκ σ
π ήγ ε 6 Δ επομένη ons πάρεις( και επιτόκιο 21%) που θα δώσει ανάσα στα
ς ην r Sea νά
s
τ υ λ ι ανίδη ζούκια, τ F o u νοικοκυριά και θα τονώσει την αγορά. Αυτό είναι
.Σ ου τ ο ε μ
αι δ ε ίας Ε υ στα μπ υργείου σ έρνησης σ λοιπόν το περίφημο σχέδιο του Γιωργάκη για έξοδο
ςπ λο πο υβ
υ πο υργό ηγορόπου φτά του υ ικής διακ από την κρίση.
ώην Α Γρ λε νλ
Ο πρ νίας του 2 4 0 00€, ς κ α ραμα
φο α με α τη
δολο κ α ι έπειτ στο δόγμ
ο ό ς
γήπεδ λλία! Πιστ ρών-
η Γ α ι κί ας αντ δεν
στ
πεινά
!!! ια ηλ ρών
και τα η σ τα όρ ων 4 ημε ήσει να
ξίσωσ δα τ σπαθ οί
ε τά την ε ή εβδομά και να προ η; Υπουργ Καθαρίστριες Νομικής: η
η σ ε : μ
ρ γ α τ ι κ
ο μ εί ο ν ε χ ά ρ τ ω π ες
τύ π ν τ ε σ ο κ έκ α τιμ έ εκμετάλλευση δίπλα μας
αναχ την α το νο αι τις αν αν δεν
Π ά λλη ξ προωθεί Κούνεβα σ σεις λες κ υ βρέθηκ υλιούνται
νη Κ ιώ πο πο
Η Φά ών, αφού εφθεί την αι αποζημ νίστριες ία δεν ξε το ζήτημα των σχέσεων εργασίας
ν α ι κ ε π ι σ κ ξ ε ι ς κ ά α γ ω ο δ ο σ των καθαριστριών στη σχολή μας
γ υ α ά λ ρ γ
ρ ά π ηκε ν ει με συντ στε το κα και την ε
ν τ ά σ κο ύ ος μας αφορά όλους. Απλήρωτες
η ν ε ξαγορ ντηδες α νικό κράτ ει ξ η για ένα ολόκληρο μήνα, είναι
τ ά ελλη όδ
ολιτικ α. Απ στην
και π ατσιστικό ι μ ά κ ι εργαζόμενες μετανάστριες υπό το
ρ λά κλ συνέβαλε
με το άζονται! τα υ ψ η
ού ερ α ν α καθεστώς πλήρους επισφάλειας και
εξαγο
ρ
α σ ι λ εύει σ νιδάς αφ εχίζει σήμ α και εκμετάλλευσης της υπενοικίασης
άβ Σα υν οσί
ύ ν η ς καλ γου. Ο κ χούντας σ ην εργοδ οίηση εργαζομένων, αμείβονται με μισθούς
οσ ά τ π
τ η ς δικαι Α ρ ε ίου Π μικών της άθε μέσο ην μονιμο o που πείνας των 300 ευρώ και σίγουρα το
» υ ο κ τ b
ε ξ α ρ τησία γελέας το ών-αστυν ώντας με αγόρευσε στα Jum εων , 8ωρο δεν ισχύει γι’ αυτές..
τ σ
Η «αν τό ο εισαγ ν βασανισ εξυπηρετ κλίους απ βοηθείας ν απολύ ισθός
υ υ υ α ω μ
για α η πλείστω ρεσίες το ού με εγκ τική χείρ άνομ ιος ο
θ ώ ω σ
ι ς υ π η ή . Α φ ε ρ γ α λ η ση παρ οπαίδι. Αξ
α ιτ ικ ν τ ά κ α τ
φέρε πολιτ την α ην αν ε το Β
προσ βερνητική ν, μετά σεις για τ νδάλου μ
υ ω ή κα
την κ υμβασιούχ κινητοποι ούς του σ
σ ι ς ρ γ
των σε τ ους υπου
ποιού ιτ
στοχο γάζει λάδ !
α β δ ρε
τώρ ριε πρόε
ς κ ύ
σα

Και μέσα σ’ όλα, δε μας έφτανε η… δημοκρατική φωνή της ΔΑΠ, στη
σχολή επιδιώκει να εγκατασταθεί και το ΦΟΣ, νεολαία του ΛΑΟΣ
με ακροδεξιά, φασιστικά και χρυσαυγίτικα στοιχεία, προσφιλή σε
Περίεργες συγκλίσεις… αντικείμενα όπως μαχαίρια, λοστάρια, χειροβομβίδες και λοιπά ωραία!
Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο οφείλει να αποτραπεί από το σύλλογο
Επίθεση στην Κ.Κούνεβα, προτού κρεμάσουμε στην είσοδο ταμπελίτσα:
επίθεση Χρυσαυγίτη σε
αγωνιστή φοιτητή, περιστολή ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ!
ασύλου, μείωση ποινής του
Χρυσαυγίτη δολοφόνου
Περίανδρου, συλλήψεις
διαδηλωτών και οξυμμένη
καταστολή….συχνά στις
διαδικασίες του Συλλόγου
μας τέθηκε το ζήτημα της
καταδίκης όλων αυτών. Αποτυπώματα του Δεκέμβρη στο σήμερα
Δεν στήριξαν: ΔΑΠ και ΠΚΣ! • Ο Δεκέμβρης της εξέγερσης πέρα από τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που
Οσο και να μας ταλάνισε το ενέγραψε σε ευρεία τμήματα της νεολαίας και όσων εργάζονται με νέες σχέσεις εργασίας
ερώτημα της περίεργης αυτής και την αστάθεια στο κυβερνητικό κέντρο, ανέδειξε σαφώς και μια άλλη αντίληψη για τον
συστράτευσης μία απάντηση πολιτισμό και τη διαχείριση των ελεύθερων χώρων. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν
βρήκαμε: ό,τι δεν είναι στο τόσο οι κινητοποιήσεις για το πάρκο στην Κύπρου και Πατησίων και αυτό στη Ζωοδόχου
κόμμα, φτου κακά-μακρυά Πηγής και Ναβαρίνου, όσο και η κατάληψη λυρικής και η ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος
από μας-ας τους επιτίθενται οι info-café στου Ζωγράφου . Ενδεικτική για την παραπάνω διαπίστωση είναι και η μαζική
Χρυσαυγίτες και η αστυνομία- πλαισίωση τέτοιων κινήσεων από αγωνιστές και κατοίκους .
ούτως ή άλλως προβοκάτορες • Κατά τη διάρκεια των ριζοσπαστικών κινητοποιήσεων συγκροτήθηκε ομάδα
είναι! Πού οδεύομεν…. νομικής βοήθειας αποτελούμενη από πλειάδα δικηγόρων. Παρά τη στοχοποίηση τους
από το κράτος , όπως εκφράστηκε με συλλήψεις και αστυνομικές εισβολές σε σπίτια και
γραφεία συνεχίζουν να προσφέρουν στο κίνημα τις υπηρεσίες τους με την υπεράσπιση
των συλληφθέντων, με την παρουσία στις μάχες και με έντυπο υλικό για τα δικαιώματα
του διαδηλωτή.
εργοδοτική επίθεση στην Κ. Κούνεβα:
τα δικαιώματα των εργαζομένων στο στόχαστρο...
Η δολοφονική επίθεση με τομέα και που μέσα από το βάθεμα της μέσα από το ιδεολογικό προκάλυμμα της
βιτριόλι στη μετανάστρια καθαρίστρια εργασιακής αναδιάρθρθρωσης των «αποφυγής της...τεμπελιάς που επιφέρει
Κωνσταντίνα Κούνεβα δε συνιστά τυχαίο, εκσυγχρονιστικών και νεοφιλελεύθερων η μόνιμη και σταθερή εργασία» αλλά και
ούτε ατυχές περιστατικό. Διαγράφει μια πολιτικών τα τελευταία χρόνια δυσχεραίνει της «εξίσωσης» των συνθηκών εργασίας
υπαρκτή πραγματικότητα τρομοκρατίας με ταχείς ρυθμούς. Υπάρχουν τομείς και «διάλυσης των προνομιακών ομάδων-
και δυσμενών συνθηκών για το σύνολο των εργασίας όπου κυριαρχούν οι ελαστικές ρετιρέ» μέσα από τη συμπίεση των
εργαζομένων. Προεικονίζει τις επιδιώξεις σχέσεις, η ελαστικοποίηση του ωραρίου και δικαιωμάτων προς τα κάτω. Θεωρούνται
της εργοδοσίας για τους τρόπους αυτή η κατεύθυνση τείνει να παγιώνεται. δηλαδή δικαιώματα που κατοχυρώθηκαν
ξεπεράσματος της κρίσης. Ξεγυμνώνει Αίρονται, έτσι, εργασιακά κεκτημένα μέσα από τους αγώνες του εργατικού
τις τραμπούκικες, δολοφονικές πρακτικές όπως το 8ωρο, το κατοχυρωμένο και συνδικαλιστικού κινήματος ως
που χτυπούν όσους αντιστέκονται και σταθερό ωράριο, με αποτέλεσμα στο «προνόμια», τα οποία αίρονται στο όνομα
υπερασπίζονται αυτονότητα δικαιώματα, όνομα της «αυτορύθμισης του χρόνου της «εξίσωσης».
ανοίγει τους ασκούς του αιόλου για τις του εργαζομένου» οι εργαζόμενοι να Παράλληλα, χαρακτηριστική
δυνάμεις της εργασίας... εργάζονται στους χρόνους και στους είναι η τάση κατάργησης των Συλλογικών
Μετά την κρατική δολοφονία ρυθμούς που απαιτεί ο εργοδότης και Συμβάσεων Εργασίας έτσι ώστε να
του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης, μεταφέρεται το πεδίο της διεκδίκησης
τεράστια κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη ενώ συνάμα να συμπαρασύρονται από τους συλλογικούς αγώνες των
μια σειρά από κρατικά και παρακρατικά μισθολογικές και εργατικές κατακτήσεις εργαζομένων σε αυτό της ατομικής
χτυπήματα ανέδειξαν την προσπάθεια χρόνων. Χαρακτηριστική η πρόταση διαπραγμάτευσης και «συνθηκολόγησης»
κατασταλτικής θωράκισης του κράτους Μίχαλου για εβδομάδα 4 εργάσιμων ημερών. με την εργοδοσία.
απέναντι στις κοινωνικές κινητοποιήσεις. Η ανεργία αυξάνεται αλματωδώς, γεγονός Κόμβος στη διαδικασία της
Στο έδαφος της οικονομικής κρίσης που αξιοποιείται για τη νομιμοποίηση αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων
και των επιπτώσεων που αυτή επιφέρει
στους εργαζομένους η κατεύθυνση
αυτή οξύνεται. Αποκορύφωμα στάθηκε
η επίθεση με βιτριόλι στη μετανάστρια
και συνδικαλίστρια στο χώρο των
καθαριστριών Κωνσταντίνα Κούνεβα, η
οποία αναπτύσσει ενεργό συνδικαλιστική
δράση σε ένα τομέα όπου οι ελαστικές
σχέσεις εργασίας, η επισφάλεια αλλά
και οι συνθήκες σκληρής εργοδοτικής
τρομοκρατίας αναβαθμίζονται και
οξύνονται.
Η επίθεση στην Κούνεβα
συνιστά ένα χτύπημα με πολλαπλό
πολιτικό συμβολισμό. Καταρχάς κινείται
στην κατεύθυνση της αναβάθμισης της
κρατικής καταστολής και των επιθέσεων
σε αγωνιστές, συνδέεται με το γεγονός
ότι οι μετανάστες συνιστούν ένα στρώμα
εργαζομένων σκληρά εκμεταλλευόμενο
που πρωταγωνιστεί το τελευταίο
διάστημα στους κοινωνικούς αγώνες,
γεγονός που ενεργοποιεί παρακρατικούς
μηχανισμούς, φασιστικά ιδεολογικά
στοιχεία και πρακτικές απέναντί τους
αλλά και δολοφονικά χτυπήματα από τις
αστυνομικές δυνάμεις.
Κυρίαρχα, όμως, η επίθεση και διεύρυνση των ελαστικών μορφών αποτελούν οι αντεργατικές ρυθμίσεις που
στην Κ.Κούνεβα έχει να κάνει με τη εργασίας αλλά και την καταρράκωση των επιφέρουν οι αλλαγές στο ασφαλιστικό
συνδικαλιστική της δράση αν μέσω της μισθολογικών και συνολικά εργασιακών σύστημα τα τελευταία χρόνια. Στο όνομα
οικονομικής κρίσης , αποτυπώνει μια σαφή διεκδικήσεων. της «συρρίκνωσης του δημόσιου χρέους»,
προσπάθεια προληπτικής αντιμετώπισης Οι ελαστικές σχέσεις συνιστούν επιχείρημα προκλητικό αν σκεφτεί κανείς
των κοινωνικών κινητοποιήσεων και πλέον καθεστώς στον ιδιωτικό τομές, ενώ την καταλήστευση των αποθεματικών των
εγγραφής του φόβου στα εργαζόμενα επιχειρείται η διεύρυνσή τους και στο ασφαλιστικών ταμείων από την κρατική
στρώματα. Δημόσιο που διατηρεί ακόμη κατακτήσεις μηχανή και τα συμφέροντα που αυτή
που στο παρελθόν αποτελούσαν εξυπηρετεί (χαρακτηριστικό το σκάνδαλο
Τι έρχεται στις σχέσεις αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα του των ομολόγων), επιχειρείται η αναίρεση
εργασίας; εργαζόμενου. Ενδεικτική της προσπάθειας των ασφαλιστικών κεκτημένων. Μετά τους
Το ζήτημα αυτό αναδεικνύει τη αυτής είναι η αμφισβήτηση της νόμους Σιούφα και Γιαννίτση, το περσινό
συνολική κατάσταση που επικρατεί στις μονιμότητας των δημοσίών υπαλλήλων στο ψηφισμένο νομοσχέδιο Μαγγίνα, Πετραλιά,
σχέσεις εργασίας στο δημόσιο και ιδιωτικό όνομα της «ανόδου της αποδοτικότητας», αναδιάρθρωσε το ασφαλιστικό σύστημα με
3 κυρίαρχα άξονες: την ενοποίηση των
Ταμείων και άρα την εξίσωση των όρων
εργασίας προς τα κάτω, την αύξηση
των ορίων συνταξιοδότησης και την
επέκταση της ιδιωτικής ασφάλισης,
επομένως συνολικά τη μετακύλιση του
κόστους ασφάλισης στους ίδιους τους
εργαζομένους.
Βασικός μοχλός προώθησης
των αναδιαρθρωτικών κινήσεων στο
τώρα είναι και οι ιδιωτικοποιήσεις και το
ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων
σε ιδιωτικούς φορείς (βλέπε ΟΤΕ, ΔΕΗ,
ΟΣΕ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ). Είναι προφανές
ότι οι ιδιωτικοποιήσεις σηματοδοτούν
και την αυτόματη δυσχέρανση των
σχέσεων εργασίας μεγάλου κομματιού
των εργαζομένων.
Η αναίρεση κατακτήσεων,
η ελαστικοποίηση της εργασίας, η
διαρκής επισφάλεια και ο φόβος της
ανεργίας διαμορφώνουν συνθήκες
σκληρής πειθάρχησης και πλήρους
συμμόρφωσης στις ανάγκες
από την επιτάχυνση της αναδιάρθρωσης την επίθεση στην Κούνεβα. Με
της εργοδοσίας και άρα κινούνται
και βίαιης αύξησης της παραγωγικότητας μαζικότατες κινητοποιήσεις, στο έδαφος
στην κατεύθυνση της αυξανόμενης
του εργαζομένου, ως το τέλος του που αφήνει ο Δεκέμβρης, το ανέδειξαν
παραγωγικότητας του εργαζομένου, την
χρόνου αναμένονται 160.000 απολύσεις, στις πραγματικές του διαστάσεις, ενώ
ίδια στιγμή που η «κοστολόγηση» της
οι ιδιωτικοποιήσεις αυξάνονται και πέτυχαν να σταματήσει το καθεστώς
εργασίας που παρέχει μειούται διαρκώς.
η ελαστική εργασία επιχειρείται να «σύγχρονης δουλείας» που επικρατεί με
Ο τομές των καθαριστριών αποτελεί ένα
αποτελέσει καθεστώς για το σύνολο των την επινοικίαση καθαριστριών στον ΗΣΑΠ,
μόνο παράδειγμα των συνθηκών φόβου,
εργαζομένων. Σαφής είναι η δυσχέρανση κατοχυρώνοντας μια πολύ απτή νίκη.
πειθάρχησης και εργοδοτικής καταστολής
των εργασιακών σχέσεων για τις γυναίκες Είναι αναγκαιότητα να συσταθούν
και τρομοκρατίας που επικρατούν συνολικά
εργαζόμενες, με ενδεικτικές τις ρυθμίσεις πρωτοβάθμια σωματεία σε τομείς που
στον ιδιωτικό τομέα. Είναι γεγονός ότι η
του νέου ασφαλιστικού νόμου αλλά και οι δεν υπάρχουν και να ενισχυθούν τα
συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων
ρυθμίσεις της ΕΕ για εξίσωση του ωραρίου υπάρχοντα ιδίως στον ιδιωτικό τομέα αλλά
–ιδίως των νέων- διαρκώς μειώνεται,
τους με τους άντρες στο 65ωρο. και να ανασυσταθούν οι συνδικαλιστικές
ενώ η συμμετοχή στις συνδικαλιστικές
πρακτικές και εμπειρία, να κατοχυρωθεί
οργανώσεις δεν ξεπερνά το 5%.
Μόνη απάντηση, οι μαζικοί αγώνες! η συνδικαλιστική ελευθερία καθώς και
Όλα αυτά διαγράφουν μια
Είναι σαφές ότι οι εργασιακές να μαζικοποιηθούν οι συνδικαλιστικές
ζοφερή πραγματικότητα για τις δυνάμεις
σχέσεις, τα δικαιώματα και η επίθεση που οργανώσεις, κυρίως από τους νέους
της εργασίας που οφείλει να αναταχθεί
δέχονται οφείλουν να ιδωθούν σε άμεση εργαζόμενους.
από το ίδιο το εργατικό και λαϊκό κίνημα,
σύνδεση με το δυσμενή συσχετισμό Η Γενική Απεργία στις 2 Απρίλη
ιδίως στο φόντο της κρίσης. Σε μια
δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί για τις με τη μαζικότητα και τη δυναμική της
προσπάθεια να υπερκερασθεί αυτή μέσα
δυνάμεις της εργασίας, αφήνει προοπτικές. Ανοίγεται στο έδαφος
με την υποχώρηση και της κρίσης μια πραγματική ευκαιρία για
τον κατακερματισμό το εργατικό κίνημα να συναντηθεί ενιαία
του εργατικού στο δρόμο, να αντιτάξει απέναντι στους
κινήματος. Η ιστορία διαχωρισμούς που θέτει η στρατηγική των
έχει αποδείξει ότι κυβερνήσεων (παλιοί-νέοι εργαζόμενοι,
μόνο το δυναμικό και προνομιούχοι και μη), απέναντι στις
μαζικό εργατικό κίνημα ιδεολογικές περιχαρακώσεις, την
δύναται να κατοχυρώνει ενιαία έκφραση του εργατικού αγώνα
κεκτημένα για τον και να ξεπεράσει τη συνδικαλιστική
κόσμο της εργασίας. γραφειοκρατική ηγεσία. Να ανατάξει την
Πατώντας κατάσταση διάλυσης και κατακερματισμού,
στις παρακαταθήκες να συντρίψει την εργοδοτική τρομοκρατία,
των περσινών να υπερασπιστεί κεκτημένα και να κερδίσει
κινητοποιήσεων για νίκες για το λαϊκό παράγοντα.
το ασφαλιστικό, μια
πρώτη απάντηση ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ
ήταν η πρωτοβουλία ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
συντονισμού των Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
90 πρωτοβάθμιων ΜΟΝΗ!
σωματείων, στον
αντίποδα της
π ρ ο σ π ά θ ε ι α ς δημήτρης τσιλίκης
των κομματικών
μηχανισμών και των
ΜΜΕ να αποκρύψουν
 εργασία και χαρά!
προχώρημα και απέναντι στην συνδικαλίστρια της ΠΕΚΟΠ
το βάθεμα των Κωνσταντίνα Κούνεβα αποτελεί την πιο
αναδιαρθρώσεων ακραία όψη εργοδοτικής τρομοκρατίας ,
που περνάει μέσα που αναδεικνύει παράλληλα ένα καθεστώς
από την ολοένα στυγνής εκμετάλλευσης, μαύρης και
Το «φάντασμα» της οικονομικής
και μεγαλύτερη ελαστικοποίηση και διάλυση ανασφάλιστης εργασίας που βιώνουν
κρίσης που πλανιόταν για καιρό φαίνεται
των εργασιακών σχέσεων, την ένταση χιλιάδες εργαζόμενοι. Η Κ. Κούνεβα είναι
ότι έχει πλέον «στοιχειώσει» για τα καλά
της εκμετάλλευσης και της πειθάρχησης ουσιαστικά θύμα της ίδιας κυβερνητικής
στην καθημερινότητα εκατομμυρίων
των εργαζόμενων, την άρση συλλογικών κι εργοδοτικής πολιτικής που από τη μια
εργαζόμενων επιβάλλοντας ταυτόχρονα
δικαιωμάτων που είχαν κατοχυρωθεί προς εγκαθιδρύει ένα καθεστώς σύγχρονου
τους χειρότερους όρους εργασιακού
όφελος των δυνάμεων της εργασίας. δουλεμπορίου στις εργασιακές σχέσεις
παρόντος και μέλλοντος. Οι νέες αυτές
Οι μαζικές απολύσεις εργαζόμενων, η και απ’ την άλλη δε διστάζει να καταφύγει
εξελίξεις έρχονται να προστεθούν σε ένα
ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η διεύρυνση ακόμη και στην φυσική εξόντωση όσων
ήδη ασφυκτικό για την πλειοψηφία των
του καθεστώτος ελαστικής εργασίας έως αντιστέκονται και αγωνίζονται για την
εργαζόμενων στρωμάτων τοπίο, όπου η
του σημείου να τείνει να αποτελέσει την ανατροπή του.
παρατεταμένη λιτότητα, η ακρίβεια και η
κύρια μορφή απασχόλησης (βλ. προτάσεις
εργασιακή ανασφάλεια συμπιέζουν ολοένα
Μίχαλου για εβδομάδα των 4 εργάσιμων Τίποτα δεν πάει χαμένο…
και προς τα κάτω τις προσδοκίες τους
ημερών), η όξυνση της εργοδοτικής
για μία σταθερή και αξιοπρεπή εργασιακή
ασυδοσίας δεν αποτελούν απλά τα «φυσικά Οι μέρες του Δεκέμβρη που
προοπτική.
επακόλουθα» της οικονομικής κρίσης αλλά πήραν τον χαρακτήρα κοινωνικής έκρηξης,
Ενώ, λοιπόν, η οικονομική κρίση
τη μοναδική επιλογή που έχει η εργοδοσία συμπύκνωσαν με τον πιο εύγλωττο τρόπο
αποκτά μεγαλύτερο βάθος και διάρκεια, η
για να θωρακίσει τα συμφέροντά της και να την ασφυκτική πίεση που κατ’ εξοχήν η
κυβερνητική πολιτική οξύνει την επίθεσή
καταφέρει πλήγματα απέναντι σε θεμελιακά νεολαία και οι νέοι εργαζόμενοι υφίστανται
της απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας
συλλογικά κεκτημένα των εργαζόμενων, από την αναδιαρθρωτική πολιτική σε
προωθώντας μέτρα που συρρικνώνουν
όπως είναι οι συλλογικές συμβάσεις εκπαίδευση κι εργασία. Η αναφερόμενη
ή ακόμη και καταργούν στοιχειώδη
και τα ελάχιστα όρια προστασίας που και ως «γενιά των 700 ευρώ» δεν είναι
δικαιώματα και ιστορικά κεκτημένα του
κατοχυρώνονται με αυτές. τίποτε άλλο από τη γενιά τη δικιά μας,
ευρύτερου λαϊκού κινήματος, όπως είναι η
Στο φόντο αυτό της ανάδειξης που ενώ είναι «υπερ-οπλισμένη» από
μόνιμη και σταθερή εργασία. Είναι, δηλαδή,

–με τρόπο εκβιαστικό- της υποβαθμισμένης προσόντα και δεξιότητες, καλείται να

σαφές ότι η κυβέρνηση, αδυνατώντας
εργασιακής προοπτικής (εξευτελιστικές αντιμετωπίσει μία απαξιωμένη εργασιακή
να διαχειριστεί την οικονομική κρίση
αποδοχές, αύξηση ωραρίου, διάλυση προοπτική , τους δυσμενέστερους όρους
και στο έδαφος μίας συμπυκνωμένης
κοινωνικής ασφάλισης) ως μονόδρομο εργασίας και συνολικά ένα υποβαθμισμένο
κοινωνικής δυσαρέσκειας (που έλαβε και
για την πλειοψηφία των εργαζόμενων εργασιακό μέλλον. Οι αλλαγές άλλωστε
την πιο εκρηκτική της μορφή στις μέρες
στρωμάτων («ή δέχεσαι να δουλεύεις στην εργασία αφορούν άμεσα και την
του Δεκέμβρη), επιλέγει τον δρόμο της
λιγότερο με λιγότερες αποδοχές ή εκπαίδευση στο βαθμό που εργασιακή κι
ευθείας σύγκρουσης με τις πληττόμενες
απολύεσαι»), η εργοδοτική αυθαιρεσία εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι άρρηκτα
μερίδες των εργαζόμενων, ενώ παράλληλα
εντείνεται πράοκειμένου η εργοδοσία συνδεδεμένες. Οι φοιτητές ως μελλοντικοί
υψώνει «τείχος προστασίας» γύρω από
αφ’ ενός να κάμψει οποιαδήποτε εργαζόμενοι βρίσκονται και αυτοί στο
τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τις
έκφραση εργατικής διεκδίκησης αφ’ στόχαστρο της κυβερνητικής επίθεσης.
επιχειρήσεις (ας μην ξεχνάμε το προκλητικό
ετέρου να επιβάλει ανενόχλητη τις Οι κεντρικές επιλογές της
«δωράκι» των 28 δις. ως κρατική ενίσχυση
δυσμενέστερες εργασιακές συνθήκες κυβέρνησης στον χώρο της εκπαίδευσης
των τραπεζών…).
ως την «αναγκαία θυσία» που πρέπει να με την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το
Στην επίθεση αυτή της
κάνουν οι εργαζόμενοι αν δεν θέλουν να νόμο-πλαίσιο, τα ΚΕΣ και την αξιολόγηση
κυβέρνησης συμπυκνώνεται ουσιαστικά
προστεθούν στον μακρύ κατάλογο των εντείνουν τη διαμόρφωση ενός φοιτητή-
μία πάγια στρατηγική της στόχευση: το
ανέργων. Η πρόσφατη δολοφονική επίθεση μελλοντικού εργαζόμενου πειθήνιου κι

εντατικοποιημένου, χωρίς συλλογικές
παραστάσεις, με περιορισμένα ή και
καθόλου επαγγελματικά δικαιώματα που θα
είναι πιο παραγωγικός και συμβιβασμένος
με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Το ίδιο μοντέλο εργαζόμενου
προωθείται άλλωστε και με τη νέα
ασφαλιστική μεταρρύθμιση της Πετραλιά,
που μεταθέτει το βάρος της επίλυσης του
ασφαλιστικού ζητήματος ολοκληρωτικά
στις πλάτες των εργαζόμενων: «φθηνοί»
και πιο παραγωγικοί εργαζόμενοι που θα
παραμένουν στην εργασία για εξαντλητικά
μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς βέβαια να
προσδοκούν και καλύτερες εργασιακές
σχέσεις. Εν όψει αυτής της κυβερνητικής
πολιτικής που θίγει και τους εργαζόμενους
και τους φοιτητές η συγκρότηση κοινών
αντιστάσεων και η συμπόρευση του
φοιτητικού και εργατικού κινήματος
επαναπροσδιορίζεται στο έδαφος της
κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη και του
προχωρήματος της οικονομικής κρίσης, που
δημιουργούν αναβαθμισμένες δυνατότητες
για την επανεμφάνιση ισχυρών λαϊκών
αντιστάσεων απέναντι στην κυρίαρχη
πολιτική της εργασιακής απαξίωσης και
ανασφάλειας.
Κανένας εργαζόμενος να μην πληρώσει
την κρίση τους!
Η κυβέρνηση προσπαθεί να
μετακυλήσει το βάρος της οικονομικής
κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων
παρουσιάζοντάς την ως απλά ένα
φυσικό φαινόμενο που ξέσπασε και
είναι ανεξέλεγκτο. Υπό την έννοια αυτή
τα ευρύτερα εργαζόμενα κομμάτια
οφείλουν να υπομείνουν αδιαμαρτύρητα
την καταρράκωση των εργασιακών τους
σχέσεων και την ένταση της εκμετάλλευσής
τους διότι αυτή η προοπτική παρουσιάζεται
ως η «αναγκαία θυσία» για την έξοδο από
την κρίση. Ωστόσο, η διαρκής σχεδόν
παρουσία στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό
κοινωνικών κινημάτων τα τελευταία χρόνια
(με αποκορύφωμα την κοινωνική έκρηξη
του Δεκέμβρη) ανέπτυξε μία δυναμική
που θέτει αναχώματα στις προσπάθειες
της κυβέρνησης να προχωρήσει το
«μεταρρυθμιστικό» της έργο με «ανώδυνο»
γι’ αυτήν τρόπο. Μέσα, άλλωστε, από το
φοιτητικό κίνημα των τελευταίων ετών
είδαμε στην πράξη πώς μπορούμε να
πετύχουμε απτές νίκες και να πυροδοτούμε
εκρήξεις που «μπλοκάρουν» τα κυβερνητικά
σχέδια. Απέναντι στον μονόδρομο της
ελαστικής κι εντατικοποιημένης εργασίας,
της ατομικής διαπραγμάτευσης και της
εργοδοτικής αυθαιρεσίας να απαντήσουμε
βαδίζοντας το δρόμο της συλλογικής
διεκδίκησης και του αγώνα!
Λίγα λόγια για τα καθ’ ημάς…….
Οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις
που όλο και πιο έντονα προωθούνται
στον χώρο της εργασίας τα τελευταία
χρόνια, το νεοφιλελεύθερο χτύπημα στα
επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα
και η όλο και μεγαλύτερη ελαστικοποίηση
των εργασιακών σχέσεων δεν θα
μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο
τον χώρο της δικηγορίας. Κατ’ αρχάς ο
ίδιος ο θεσμός της άσκησης παρουσιάζει
μία έντονη προβληματική, όχι μόνο
διότι αποτελεί στην ουσία μία τυπική
διαδικασία, χωρίς να προσθέτει ή να
εμβαθύνει στις ήδη αποκτηθείσες γνώσεις,
αλλά και γιατί καθιερώνει ένα ιδιότυπο
καθεστώς κατάφωρης εκμετάλλευσης
του ασκούμενου. . Στην ουσία, μπορεί να
ειπωθεί ότι ο ασκούμενος στερείται ακόμη
και των στοιχειωδέστερων επαγγελματικών
και εργασιακών δικαιωμάτων. Οι αμοιβές
που λαμβάνει είναι ευτελιστικές(αν όχι
ανύπαρκτες), το ωράριο εργασίας είναι
εξαιρετικά ελαστικό και ευμετάβλητο και
φυσικά ούτε λόγος για ασφάλιση! Ακόμη
και αν κατά καιρούς έχουν προταθεί
βελτιωτικές ρυθμίσεις από αποφάσεις του
ΔΣΑ, οι περισσότεροι δικηγόροι-εργοδότες
αρνούνται να συμμορφωθούν σε αυτές(οι
οποίες άλλωστε δεν επιβάλλονται, η δε
παραβίασή τους συνιστά πειθαρχικό
αδίκημα), με αποτέλεσμα η μόνη πραγματική
λύση που θα μπορούσε να απαλλάξει
τους ασκούμενους από το καθεστώς της
ανώφελης και καταχρηστικής άσκησης
είναι η κατάργησή της.
Μετά την ολοκλήρωση της
άσκησης και την απόκτηση άδειας
ασκήσεως επαγγέλματος, η είσοδος στον
χώρο της δικηγορίας σηματοδοτεί και
την παράλληλη έναρξη μίας περιόδου
εργασιακής περιπλάνησης και ανασφάλειας.
Όλο και περισσότεροι δικηγόροι ,δηλαδή,
μετατρέπονται στην ουσία σε υπαλλήλους,
στελεχώνοντας έτσι ένα ιδιότυπο εργατικό
δυναμικό με περιορισμένα (ή και ανύπαρκτα
πολλές φορές) επαγγελματικά δικαιώματα,
αντιμέτωπο με τους πιο σκληρούς όρους
ελαστικής εργασίας.
Εν τω μεταξύ, η όλο και μεγαλύτερη
συγκέντρωση της δικηγορικής ύλης σε μία
προνομιούχα ελίτ δικηγορικών γραφείων και
εταιρειών κάνει όλο και πιο μακρινή για τον
νεαρό δικηγόρο τη δυνατότητα συντήρησης
του δικού του γραφείου, δείχνοντάς του
έτσι τον δρόμο της έμμισθης δικηγορίας.
Οι συνθήκες εργασίας του έμμισθου
συνεργάτη παραπέμπουν σε μακρινές
εποχές, όπου η κατοχύρωση ακόμα και των
θεμελιωδέστερων δικαιωμάτων αποτελούσε
επίδικο αγώνων και διεκδικήσεων. Οι
απολαβές παραμένουν εξαιρετικά χαμηλές,
ακόμη και μετά την καθιέρωση κατώτατου
ορίου αμοιβής από τον ΔΣΑ, που ωστόσο
δεν τηρείται από τους περισσότερους
εργοδότες. Ταυτόχρονα, τα έξοδα του
μισθωτού δικηγόρου είναι αυξημένα, καθώς
όχι μόνο αναγκάζεται να καταβάλλει ο ίδιος
τις μηνιαίες ασφαλιστικές εισφορές του,
αλλά καλύπτει από μόνος του τις δαπάνες
για τυχόν εξωτερικές εργασίες (πχ.:
μεταφορικά). Η προβολή των δικηγόρων-
εργαζόμενων ως συνεργατών αποτελεί
μία φενάκη εφ’ όσον στην πραγματικότητα
αναγκάζονται να προσφέρουν την εργασία
τους υπό καθεστώς πλήρους εκμετάλλευσης
σε έναν ή περισσότερους δικηγόρους, οι
οποίοι λόγω ακριβώς αυτής τους της θέσης
διαθέτουν την αποκλειστική αρμοδιότητα
για τη λειτουργία του γραφείου, άρα και για
την κατεύθυνση της δραστηριότητας των
δικηγόρων-«συνεργατών».
Απέναντι σε αυτή τη
διαμορφωμένη στο χώρο της δικηγορίας
εργασιακή κατάσταση, που βρίσκεται σε
πλήρη σύμπλευση με τις κατευθύνσεις
της αναδιάρθρωσης στην εργασία,
απέναντι στις προσπάθειες για διατήρηση
και διαιώνιση ενός φθηνού και ευέλικτου
εργατικού δυναμικού χωρίς συλλογικές
παραστάσεις και με περιορισμένα
επαγγελματικά δικαιώματα μία είναι η
απάντηση : η συλλογική και οργανωμένη
δράση για τη βελτίωση των όρων εργασίας
των νεαρών ασκούμενων και δικηγόρων,
για τη διεύρυνση των επαγγελματικών
τους δικαιωμάτων, για τη διεκδίκηση της
εφαρμογής των αποφάσεων του ΔΣΑ.
κρυσταλί μπούρχα
 ή στραβός είναι ο γυαλός
ή στραβά αρμενίζουν
Τα λόγια είναι περιττά…
Κείμενα, μπροσούρες, περιοδικά,
πολιτικά σχέδια, προεκλογικά τραγούδια,
ταινίες, υψηλοί καλεσμένοι, πασαρέλα
πολιτικών αρχηγών…
Ένα πράγμα είναι σαφές: όλοι και
όλα κρίνονται στο κίνημα, όταν ο λαϊκός
παράγοντας βγαίνει στο προσκήνιο, όταν
οι νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες
προς έκπληξη των κυβερνήσεων και
πέρα από κάθε εκτίμηση των κομματικών
μηχανισμών γεμίζουν τους δρόμους και
διεκδικούν, παίρνουν την κατάσταση
στα χέρια τους. Το κίνημα ξεπερνά κάθε
πολιτικό σχέδιο, όλους τους πολιτικούς
χώρους, μας ξεπερνά όλους και μένει ο
καθένας να κριθεί στο μοναδικό πραγματικό
πεδίο, το πεδίο του δρόμου, όταν πια όλα τα
φοβερά πολιτικά σχέδια εξειδικεύονται σε
μια συγκεκριμένη πρακτική και όλα πια είναι
ξεκάθαρα. Τελικά, όταν ο καθένας οφείλει
να διδαχθεί και να τροφοδοτηθεί από την
κινηματική εμπειρία, από τις αγωνιζόμενες
μάζες, να σιγουρευτεί ή να «μετανοήσει»,
να αλλάξει κα να συνεχίσει. Διαφορετικά
υπάρχει πρόβλημα∙ και το όνομα αυτού:
καβούκι!
Ευτυχώς η περίοδος μας δίνει πλούσια
συμπεράσματα. Τρία χρόνια μεγάλων
και νικηφόρων φοιτητικών αγώνων,
η εργατική «άνοιξη» των απεργιών
διαρκείας απέναντι στο νέο ασφαλιστικό
νόμο, χρόνια δυσμενών αναδιαρθρώσεων
σε όλα τα επίπεδα που χτυπούν κάθε
εργασιακό δικαίωμα, την καθημερινότητα
και την εργασιακή προοπτική της νεολαίας,
χρόνια καταπάτησης των δημοκρατικών
ελευθεριών και οξυμμένης καταστολής…
…και εγένετο Δεκέμβρης…
Ο Δεκέμβρης, σαφέστατα, υπήρξε
μια τομή. Τομή για την ιστορία, για το λαϊκό
κίνημα, για τους πολιτικούς σχηματισμούς,
για τις επιλογές των κυβερνήσεων, για το
μέλλον. Αφήνει ισχυρές αποτυπώσεις στο
σήμερα, παρακαταθήκες. Το θέμα είναι
κανείς να τις βλέπει.
Υπήρξε με αφορμή την κρατική
δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού, η έκρηξη
της λαϊκής οργής που συσσωρεύεται
στην ελληνική κοινωνία χρόνια τώρα από
τις ακολουθούμενες αναδιαρθρώσεις, η
βροντερή φωνή και έκφραση όλων εκείνων
των κοινωνικών στρωμάτων που στερούνται
δυνατοτήτων πολιτικής έκφρασης.
Μαθητές, φοιτητές, μετανάστες, νέοι
εργαζόμενοι συναντήθηκαν ενωμένοι
στους δρόμους υιοθετώντας ριζοσπαστικές
πρακτικές σύγκρουσης με τον αυταρχισμό
και την καταστολή, με τις επιλογές τους
σε εκπαίδευση και εργασία. Ο Δεκέμβρης
κίνησε απέναντί του τον κρατικό μηχανισμό
στο σύνολό του, τα κόμματα, την αστυνομία,
τα ΜΜΕ, αλλά και τον παρακρατικό
μηχανισμό. Και αυτό από μόνο του δείχνει
ότι για κάποιους ήταν επικίνδυνος…
Δημιούργησε ρωγμές στη συναίνεση
και την τόσο ποθητή από τις κυβερνήσεις
ομαλότητα, ρωγμές στην κοινωνική
εκπροσώπηση των κομμάτων εξουσίας
και την κυρίαρχη ιδεολογία. Ο Δεκέμβρης
της νεολαίας συμπλήρωσε τις νίκες το
φοιτητικού κινήματος, πίεσε την κυβέρνηση
να παγώσει την αναγνώριση των ΚΕΣ
και να παρουσιάσει ένα πιο διαλλακτικό
προφίλ στημένου διαλόγου. Ο Δεκέμβρης
των μεταναστών έφερε στο προσκήνιο
τους «λαθραίους» αυτής της κοινωνίας
που στοιβάζονται και σκοτώνονται στα
σκοτεινά υπόγεια και κανείς ποτέ δε
μιλά γι΄ αυτούς. Ο Δεκέμβρης των νέων
εργαζομένων ανέδειξε τι εστί ελαστική
εργασία και μπόλιασε μια γενιά με
πρακτικές διεκδίκησης. Τον βλέπουμε στα
αμφιθέατρα των Γενικών Συνελεύσεων, στις
κινητοποιήσεις της αφγανικής κοινότητας
στην Πάτρα, στις κινητοποιήσεις για την
Κ.Κούνεβα, στα κινήματα πόλης και στα
πάρκα που ξαναγεμίζουν τις γειτονιές. Τον
βλέπουμε στο πρόσωπο όλων εκείνων που
έπαψαν να φοβούνται τον τρόμο και την
καταστολή.
Μπροστά σ΄ αυτή την έκρηξη
η κυβέρνηση χτύπησε με κάθε τρόπο, με
τα ΜΑΤ, τα ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία
με το ΛΑΟΣ και τα φασιστοειδή που
παρουσιάζονταν ως «οργισμένοι πολίτες».
Σε σύμπλευση με την αξιωματική
«αντιπολίτευση», το ΠΑΣΟΚ, που έσπευσε
να απαιτήσει σε κλίμα «εθνικής ομοψυχίας»
την ωμή καταστολή και την επαναφορά
στην ομαλότητα, καταγγέλλοντας την
κυβέρνηση ότι δεν ήταν αποτελεσματική
στην προσπάθεια να «καθαρίσει» τους
δρόμους από τους τρομοκράτες και τους
ταραξίες! Οι κυβερνητικοί, όμως, σύμμαχοι
δεν περιορίστηκαν εκεί…
Έγκλημα και τιμωρία..!
Παρότι από τις υπεραγωνιστικές
κορώνες και διακηρύξεις δεν έχουμε
συνηθίσει να λείπει κανείς, από τους
δρόμους του Δεκέμβρη κάποιοι έλειπαν!
Είναι σαφές ότι σε στιγμές κοινωνικής
πόλωσης επιλέγεις πλευρά. Η στάση
που το ΚΚΕ κράτησε στην εξέγερση,
πολύ παραπάνω από εχθρική προς το
λαϊκό κίνημα, σίγουρα είναι συνέχεια και
απότοκο της πρακτικής του στο κοινωνικό
κίνημα όπως έχει τα τελευταία χρόνια
διαμορφωθεί και σίγουρα διαμορφώνει
πολύ δυσμενείς όρους για το ρόλο και την
πολιτική τοποθέτηση του ΚΚΕ, αλλά και
συνολικά για την αριστερά ,σ’ ένα βαθμό,
από δω και μπρος.
Το ΚΚΕ επέλεξε να προσμετράται
στα στηρίγματα του κυβερνητικού κέντρου.
Μια συγκεκριμένη, υπονομευτική για τις
κινητοποιήσεις τακτική διαφαινόταν τα
τελευταία χρόνια. Είναι σαφείς οι επιλογές
περιχαράκωσης και απομονωτισμού
που ακολούθησε το ΚΚΕ και η ΠΚΣ στο
φοιτητικό κίνημα, προσπαθώντας με κάθε
τρόπο να αποφύγει το…συγχρωτισμό και
τη «μόλυνση» των κομματικών δυνάμεων
από το μαζικό φοιτητικό αγώνα με
αποτέλεσμα χωριστές πορείες, χωριστά
πλαίσια και διασπαστική για το κίνημα
λογική. Η ίδια λογική ακολουθείται και
στο εργατικό κίνημα, αυτή της διάσπασης
και διαχωρισμού των εργαζόμενων σε
ξεπουλημένους ή μη –ήτοι αυτοί που είναι
με το ΠΑΜΕ και αυτοί που δεν είναι-.αλλά
αυτό , από την καταγγελειολογία απέναντι
στους αγωνιζόμενους και τα στήριξη του
κυβερνητικού δρόμου της ομαλότητας,
όσο να το πει κανείς, είναι ένα προχώρημα!
Η προδοτική στάση της ανοιχτής
καταδίκης προς τις κινητοποιήσεις, η
υιοθέτηση του λεξιλογίου και του ακραία
συντηρητικού πολιτικού λόγου της ΝΔ
και του ΛΑΟΣ περί «τρομοκρατών»,
«πρακτόρων της CIA», «εγκληματιών του
κοινού ποινικού δικαίου», «σωματεμπόρων
και πρεζεμπόρων» και άλλοι χαρακτηρισμοί-
αποκυήματα επιστημονικής φαντασίας το
μόνο που έκαναν είναι να νομιμοποιούν
και να ενισχύουν την κρατική κατεύθυνση
για κατασταλτική θωράκιση και ενίσχυση
της φυσικής αστυνομικής βίας και του
αυταρχισμού, με αποκορύφωμα τα
μέτρα Δένδια-Μαρκογιαννάκη. Έφτασε
στο σημείο να υπερασπίζεται τα ΜΑΤ
και τον ίδιο το δολοφόνο Κορκονέα ως
«παιδιά του λαού»!Έτσι τα συχγαρητήρια
του Στυλιανίδη για τη μη πρόκληση
«προβλημάτων» στην εκπαίδευση, ήρθαν
να συμπληρώσουν τα διαπιστευτήρια του
Καραμανλή και του Καραντζαφέρη! Είναι
γεγονός ότι η ΠΚΣ το Δκέμβρη έκλεινε
τις σχολές για να μην πραγματοποιηθούν
οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών (σ.σ.
πρακτόρων της CIA!) με απόφαση της Κ.Ε.
της ΚΝΕ (Πάντειος, Φιλοσοφική)!
Επειδή όλοι αλλάζουν μέσα στις
μεγάλες κσι οξυμμένες συνθήκες, βάσει
των επιλογών τους αυτή η διαδικασία
έστρεψε το ΚΚΕ και την ΠΚΣ στην πιο δεξιά
κατεύθυνση και αυτό αποτυπώνεται πλέον
εναργώς, π.χ. στην απόλυτη αποσιώπηση
της εργοδοτικής επίθεσης με βιτριόλι στην
καθαρίστρια Κ.Κούνεβα, ακραία όψη της
λογικής «ό,τι είναι εκτός κόμματος δεν είναι
καθαρό, λαϊκό, αγωνιστικό, μακρυά από
μας κτλ…». Χαρακτηριστική η στάση της
ΠΚΣ στο σύλλογό μας που, εχθρική προς
οποιαδήποτε άλλη αριστερή δύναμη, δε
διστάζει να δίνει συνελεύσεις στη ΔΑΠ, για
ν’ αποφύγει το μίασμα του κοινού πλαισίου,
ενώ δε στηρίζει στοιχειώδεις πρωτοβουλίες
όπως οι καταγγελίες δολοφονικών
επιθέσεων σε αγωνιστές από φασίστες της
Χρυσής Αυγής. Και μη χειρότερα…
Το μετέωρο βήμα ενός πελαργού!
Οι οξυμμένες κινηματικές
διεργασίες ασκούν πιέσεις στις πολιτικές
δυνάμεις που εμπλέκονται και οξύνουν τις
υπαρκτές αντιφάσεις τους. Είναι σαφές
ότι, σε αντίθεση με τον άλλο πόλο της
επίσημης αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε θέση
υπεράσπισης των κινητοποιήσεων. Έχει
όμως σημασία να αντιλαμβανόμαστε τις
διαστάσεις και τα χαρακτηριστικά των
κοινωνικών αγώνων. Το διαφοροποιητικό
στοιχείο του Δεκέμβρη ήταν η διάρθρωση
των κινητοποιούμενων στρωμάτων αλλά
και οι ριζοσπαστικές πολιτικές πρακτικές
λαϊκής αντιβίας που υιοθέτησαν, που
παρότι στοχοποιούνται από το κράτος
ως «τρομοκρατικές» και «τυφλή βία»,
ήταν πρακτικές μαζικές, του μαθητή, του
μετανάστη, του εργαζόμενου, του νεολαίου
που απέναντι στη βίαιη καθημερινή
καταπάτηση αυτονόητων δικαιωμάτων,
αμφισβητούν έμπρακτα την αυταρχική
συγκρότηση της κοινωνικής ζωής και τις
κυρίαρχες επιλογές.
Η στήριξη των κινητοποιήσεων από
τη μια, από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από την
άλλη η καταγγελία των πολιτικών πρακτικών
τους, η επίσπευση να δώσει «πιστοποιητικά
νομιμοφροσύνης», μη στήριξης των
«ταραξιών» αποτελεί μια ακραία αντιφατική
πολιτική στάση και αδυνατεί να συνδεθεί
με τα κινητοποιούμενα στρώματα και να
χαράξει μια νικηφόρα στρατηγική για τους
κοινωνικούς αγώνες. Οι πιέσεις που το
κράτος άσκησε στον ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας
το συχνά να συγκλίνει σε μια επιλογή
αποστασιοποίησης και καταδίκης των
πρακτικών φτάνει τελικά σε τοποθετήσεις
πολιτικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που
ζητούν την περιστολή και αναδιαμόρφωση
της έννοιας του Ασύλου (κάτι που σε
πολλά θυμίζει Νόμο-πλαίσιο). Τέτοιες
προτάσεις ενσωμάτωσης είναι και αυτές
περί «εκδημοκρατισμού» των σωμάτων
ασφαλείας, μιας «καλύτερης, ανθρώπινης,
κοντά στον πολίτη αστυνομίας» που
εμφυσά μια αντίληψη ότι οι βιαιότητες της
αστυνομίας συνίστανται σε διαχειριστικά
λάθη ή σε κακόψυχους αστυνομικούς και
όχι στον αντικειμενικό ρόλο των δυνάμεων
καταστολής στον κρατικό μηχανισμό
απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό».
Και αυτή η στρατηγική της
«διπλής βάρκας», σίγουρα, δεν είναι
ουρανοκατέβατη. Συνιστά συνέχεια
επιλογών όπως η προτάσεις Αλαβάνου
για αντινόμο-πλαίσιο (με διαγραφές
φοιτητών) η αντιπρόταση ασφαλιστικού
νομοσχεδίου με διάταξη για ενοποίηση των
ταμείων! Οφείλεται στις οξείες αντιφάσεις
στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, υφαίνει
μια επικίνδυνη λογική που προσιδιάζει
σε «διάλογο», λογική συνδιαχείρισης
και ενσωμάτωσης των διεκδικήσεων
του κινήματος στα κυρίαρχα σχέδια
και άρα ήττας. Κυρίαρχα συνιστά μια
αντίληψη υποταγής των κινητοποιήσεων
σε κοινοβουλευτικές σκοπιμότητες.
Ένα είναι σίγουρο: ο κινηματισμός και ο
κυβερνητισμός δε συμβιβάζονται.
η αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους!
Το φοιτητικό κίνημα με τις νίκες του
απέναντι στο Νόμο-πλαίσιο και τα ιδιωτικά
πανεπιστήμια μας έμαθε, ο δικός μας
Δεκέμβρης δείχνει το δρόμο. Η μοναδική
πραγματική αντιπολίτευση, ο μόνος τρόπος
νίκης του λαϊκού παράγοντα απέναντι στα
σκοτεινά τους σχέδια είναι οι ανυποχώρητοι
συλλογικοί αγώνες, που συντρίβουν τον
ατομισμό , υπερβαίνουν κάθε λογική
περιχαράκωσης, συνδιαχείρισης και
ήττας και μας φέρνουν σε καλύτερες
θέσεις μάχης. Ακόμη και στο μικρόκοσμό
της σχολής, η νίκη του Συλλόγου μας
απέναντι στις ρατσιστικές και φασιστικές
πρακτικές του Ρούσου αναδεικνύουν το
μονόδρομο των συλλογικών, μαζικών και
αδιαμεσολάβητων κινητοποιήσεων.
Αυτή την εμπιστοσύνη στο συλλογικό
στοιχείο και τη δυναμική του επιχειρούμε
να κρατούμε και μέσα από την πολιτική
μας δραστηριοποίηση στο χώρο στης
σχολής. Επιλέγουμε το μοντέλο του
σχήματος, του ανοιχτού συσπειρωσιακού
μορφώματος και όχι της κομματικής
παράταξης, προσπαθούμε να χαράζουμε
και να παλεύουμε μια αντίληψη για το
σύλλογο και το κίνημα που να συνιστά
γραμμή μαζών, διαμορφωμένη από μαζικές
ανοιχτές διαδικασίες, από τον κάθε φοιτητή
του συλλόγου. Μια αντίληψη που δεν
παράγεται από κλειστά κομματικά γραφεία
και «φωτίζει» το φοιτητικό σώμα, αλλά
παράγεται από αυτό το ίδιο με την ενεργό
τοποθέτηση και δράση του, που στοχεύει
στην ευρεία και ουσιαστική πολιτική
εμπλοκή του Συλλόγου και όχι στην απλή
«προσυπογραφή» δοσμένων θέσεων.
Μια αντίληψη που τελικά απαντά
με τρόπο πραγματικό και όχι απλώς
διακηρυκτικά στο ζήτημα της ενότητας της
αριστεράς, μιας ενότητας που παράγεται
μέσα από την ανοιχτή διαπάλη απόψεων και
αντιλήψεων στις ανοιχτές διαδικασίες των
σχημάτων και μέσα από την κοινή πρακτική
στο κίνημα.
Οι αγώνες μας, το φοιτητικό
κίνημα, ο Δεκέμβρης, οι μάχες, μικρές
ή μεγάλες, που δίνουμε σε καθημερινό
επίπεδο, έφεραν νίκες…
Με πίστη στη συλλογική διεκδίκηση
συνεχίζουμε, συντρίβουμε τα σχέδιά τους!
αναστασία σταυροπούλου
μια θλιβερή ιστορία...
Μετά από μία εξοντωτική
εξεταστική περίοδο επιστρέψαμε και
πάλι στα φοιτητικά αμφιθέατρα όπου
καθημερινά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με
διάφορα παρατράγουδα...
Κατά τη διάρκεια και αυτής της
εξεταστικής είδαμε για ακόμη μία φορά τη
καθηγητική αυθαιρεσία να χτυπάει κόκκινο.
Πρόκειται ούτως ή άλλως για μια περίοδο
όπου οι σχολές είναι άδειες και οι σύλλογοι
απονεκρωμένοι δυστυχώς λόγω των
εντατικοποιημένων ρυθμών, τους οποίους
βιώνουν οι φοιτητές κατά τη διάρκεια της
εξεταστικής και συγκεκριμένα στη δική
μας σχολή όπου τα συγγράμματα αγγίζουν
μέχρι και τις 2000 σελίδες σε ορισμένα
μαθήματα, όπως η σύνθεση δημοσίου.
Σε όλα αυτά έρχονται να
προστεθούν οι απαράδεκτες συνθήκες
εξέτασης και επιτήρησης που αποτελούν
σύνηθες φαινόμενο στη νομική σχολή με
τους επιτηρητές να αντιμετωπίζουνε τους
εξεταζόμενους φοιτητές ως υπόπτους
αντιγραφής, να τους τακτοποιούν στις
θέσεις σαν μαθητούδια, ακόμη και να τους
αλλάζουνε θέσεις, να ελέγχουνε κώδικες...
και σα να μην έφταναν όλα αυτά (άκουσον
άκουσον) βλέπουμε και το απαράδεκτο
φαινόμενο να μην αφήνουν τους φοιτητές
να πάνε στην τουαλέτα και όπως στην
ιστορία δικαίου να σημειώνουν πάνω στην
κόλλα ότι “ο συγκεκριμένος φοιτητής
μετέβη στην τουαλέτα κατά τη διάρκεια
της εξέτασης”.
Επιπλέον, δεν είναι λίγες οι
φορές που στις προφορικές εξετάσεις οι
εξεταστές έχουν την τάση να μειώνουν τους
φοιτητές στολίζοντάς τους με προσβλητικά
σχόλια σχετικά με την προετοιμασία τους
αποκαλώντας τους “άχρηστους”. Φυσικά
είδαμε για ακόμη μία φορά στο πρώτο έτος
ένα κλιμάκιο να εξετάζεται προφορικά,
πράγμα που είναι απαράδεκτο λόγω της
ψυχολογικής πίεσης που ασκείται στους
πρωτοετείς, που δεν έχουν ακόμα εμπειρία,
και λόγω της προσωπικής επαφής που έχει
ο φοιτητής με το καθηγητή, ο οποίος μπορεί
ανενόχλητος να βαθμολογεί με κριτήριο
ποιοί φοιτητές παρακολουθούν το μάθημά
του και ποιοί όχι.
Βέβαια είδαμε ότι οι συλλογικοί
αγώνες μπορούν να πετύχουν νίκες. Νίκη
αποτελεί το γεγονός ότι καταφέραμε με
παράσταση διαμαρτυρίας στη συνέλευση
του τμήματος των καθηγητών στην οποία
δε βρισκόταν καμία άλλη παράταξη να
μην εξετάσει κανένα μάθημα ο καθηγητής
Ρούσσος παρά τις διαθέσεις που είχε,
καθώς πρόκειται για ένα καθηγητή του
οποίου η προηγούμενη αντιδημοκρατική
συμπεριφορά ( ρατσιστική αντιμετώπιση
φοιτητών, έλεγχος κοινωνικών φρονημάτων,
καταπάτηση του ασύλου με μπράβους
στη σχολή) καταδικάστηκε τόσο από το
σύλλογο όσο και από τη συνέλευση του
τμήματος των καθηγητών.
Όμως η καθηγητική αυθαιρεσία
δεν σταματάει εδώ, αφού σε κάθε
εξεταστική τα ποσοστά των κοψιμάτων
σε μαθήματα όπως γενικό-ειδικό ποινικό,
δικονομίες και συνθέσεις αγγίζουν ακόμα
και το 80%!!! Δεν πρόκειται για ένα τυχαίο
φαινόμενο αλλά εντάσσεται στα πλαίσια
του καθηγητικού ρεβανσισμού μετά το
φοιτητικό κίνημα των τριών τελευταίων
ετών.
Άλλο ένα φαινόμενο καθηγητικής
αυθαιρεσίας αποτελεί και το γεγονός ότι στη
δική μας σχολή δεν έχουμε συγκεκριμένη
ύλη πράγμα το οποίο εντάθηκε ακόμα
περισσότερο με την εφαρμογή της
λίστας συγγραμμάτων. Πρόκειται για μια
διάταξη του Νόμου-πλαίσιο που συνολικά
το φοιτητικό κίνημα έχει καταδικάσει
και που έχει ως βασική στόχευση την
εντατικοποίηση και την πειθάρχηση του
φοιτητικού σώματος, καθώς οι φοιτητές
θα αναγκάζονται να παρακολουθούν όλο
και περισσότερο τις παραδώσεις των
μαθημάτων για να ξέρουν ποιό σύγγραμμα
θέλει ο κάθε καθηγητής για το μάθημά του.
Πέρα από αυτό η λίστα συγγραμμάτων
χαώνει την ύλη των μαθημάτων και
αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στην εξεταστική
αφού οι φοιτητές εξετάζονται στο ίδιο
μάθημα σε διαφορετικά θέματα λόγω των
διαφορετικών συγγραμμάτων που είχαν
επιλέξει π.χ ιστορία του δικαίου. Αξίζει να
αναφερθεί και το μπέρδεμα που έγινε στη
δήλωση μαθημάτων με τους φοιτητές να μη
ξέρουν ποιό σύγγραμμα να επιλέξουν.
Φυσικά η αυθαιρεσία των
καθηγητών δεν σταματάει εδώ αλλά και
τώρα που άνοιξαν οι σχολές βλέπουμε
ορισμένους καθηγητές να δρουν
ανεξέλεγκτα και να κάνουν ότι μπορούν
για να χάσουν οι φοιτητές τις ακαδημαϊκές
ελευθερίες και τα κεκτημένα δικαιώματα
που έχουν μέσα στο πανεπιστήμιο και να
μετατρέψουν τα αμφιθέατρα σε σχολικές
αίθουσες. Αυτό γίνεται εμφανές με
πρακτικές όπως τεστάκια στη σύνθεση
δημοσίου και αποβολές φοιτητών από τα
αμφιθέατρα όπως στο δημόσιο διεθνές,
πρακτικές που αποτελούν κατάφορη
επίθεση στα υλικά συμφέροντα των
φοιτητών.
Και τη στιγμή που συμβαίνουν όλα
αυτά στη σχολή μας βλέπουμε καθαρά να
αναδεικνύεται το προεκλογικό κλίμα με τις
καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ
να φέρνουν στο προσκήνιο καταστατικά
για τη δήθεν εξυγίανση των διαδικασιών
του συλλόγου καταστατικά που στην
πραγματικότητα θέτουν αναχώματα στη
Το ίδιο το φοιτητικό κίνημα θα
υπερασπιστεί τις αμεσοδημοκρατικές
διαδικασίες με τις οποίες συγκροτείται,
αναπτύσσεται και πετυχαίνει νίκες. Οι
ίδιοι οι φοιτητές με τις συλλογικές τους
διαδικασίες θα απαντήσουν ηχηρά μέσω
των γενικών συνελεύσεων τους σε όποιον
επιχειρεί να άρει τα κεκτημένα τους και
να καταστείλει την δυνατότητα τους να
διεκδικούν τα δικαιώματα τους!!!
Παρόλα αυτά βλέπουμε και
δυνάμεις που θέλουν να λέγονται
αριστερές και δυνάμεις του κινήματος
όπως η ΠΚΣ μπροστά σε όλα τα παραπάνω
να σιωπούν και να περιορίζονται στο
μοίρασμα του Ριζοσπάστη στα αμφιθέατρα.
Είναι απαράδεκτο δυνάμεις της αριστεράς
όπως η ΠΚΣ και το Δίκτυο μετά το
Δεκέμβρη, κατά τον οποίο η μαζικές
συλλογικές διαδικασίες πρωταγωνίστησαν
με τις μαζικές τους αποφάσεις στις
το μονόδρομο των συλλογικών
κινητοποιήσεων για την κατοχύρωση νικών
και καλύτερων όρων σπουδών. Η μεγάλη
νίκη που ο Σύλλογός μας πέτυχε απέναντι
στο φασίστα Ρούσο ανέδειξε τελικά ότι
απέναντι στην καθηγητική αυθαιρεσία,
απέναντι στην τρομοκρατία των αποβολών
και των μπράβων μόνη απάντηση είναι οι
μαζικές κινητοποιήσεις.
Απέναντι σε όσους θέλουν να μας
αφαιρέσουν κεκτημένα δικαιώματα και
απέναντι σε όσους εθελοτυφλούν και
επιδίδονται σε ψηφοθηρία εν όψει των
επικείμενων εκλογών καλούμαστε όλοι οι
φοιτητές να απαντήσουμε δυναμικά με
συλλογικές διαδικασίες και με μαζικούς
αγώνες εξασφαλίζοντας ανθρώπινους
ρυθμούς σπουδών και καλύτερες συνθήκες
φοίτησης.

συγκρότηση κινητοποιήσεων καθώς με τις κινητοποιήσεις, αντιπαρατέθηκαν με την

προβλεπόμενες απαρτίες θα είναι αδύνατη αυταρχική κυβέρνηση των δολοφόνων και τζένη κομπολίτη
η διεξαγωγή συνέλευσης. Εμείς θεωρούμε πάλεψαν ενάντια σε αυτούς που έρχονται να έλενα μίγα
ότι είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια των πλήξουν τα συμφέροντά τους, να υιοθετούν
καθεστωτικών παρατάξεων να επιβάλλουν την αντιδραστική προπαγάνδα, να μιλούν
βάσει των συσχετισμών μια κατεύθυνση για τον αποσυγκροτημένο σύλλογο των
στο σύλλογο που θα επιχειρεί να φοιτητών και εν τέλει να ρίχνουν νερό στο
υπερκεράσει τους ίδιους τους κοινωνικούς μύλο του αντιπάλου με το να απαξιώνουν
συσχετισμούς(όταν π.χ. το Δεκέμβρη τις γενικές συνελεύσεις.
η κυβερνητική παράταξη ήταν πολιτικά Οι μεγαλειώδεις αγώνες του
εξόριστη από τους συλλόγους), που στο φοιτητικού κινήματος αναδεικνύουν
πεδίο των μαζών διαμορφώνουν το κίνημα
και που αφήνουν νίκες για το σύλλογο και
το φοιτητικό κίνημα.
Είναι επίσης σαφές πως όταν
κατεύθυνση της κυβέρνησης αποτελεί η
προσπάθεια άρσης της δυνατότητας για
τη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων και την
ανάπτυξη νικηφόρων κινημάτων και άρσης
των πολιτικοσυνδικαλιστικών ελευθεριών
τους, όταν τα ΜΜΕ και σύσσωμο το
πολιτικό σύστημα κατασυκοφαντούν
το φοιτητικό κίνημα, τις μαζικές
διαδικασίες και τις πρακτικές του, με το
να ενισχύουν οι πολιτικές δυνάμεις μέσα
στη σχολή την ίδια λογική ναρκοθετούν
τη δυνατότητα διεξαγωγής συχνών και
μαζικών συνελεύσεων, τη άμεση δράση
των ίδιων των φοιτητών για τη διεκδίκηση
των συμφερόντων τους, ενώ αντίθετα
συμβάλλουν στην αποπολιτικοποίηση των
φοιτητών και την ανάθεση της λύσης των
προβλημάτων τους σε παρατάξεις και
φοιτητοπατέρες.
«ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ» ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ
«ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ» ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΠΕΘΑΜΕΝΩΝ
Η ιστορία του ανθρώπινου
πολιτισμού θα μπορούσε να εξετασθεί υπό
το πρίσμα της εξέλιξης των μηχανισμών
απονομής δικαιοσύνης, των κολαστικών
πρακτικών και των σωφρονιστικών μεθόδων.
Πράγματι ο χειρισμός της ποινικής
δικαιοσύνης συνιστά προνομιακό πεδίο
ελέγχου, επιβεβαίωσης και διάψευσης
συλλήψεων του θεωρητικού λόγου ως λόγου
αναμόρφωσης των κοινωνικών θεσμών.
Οποιαδήποτε μεταβολή συντελέστηκε στον
τρόπο διαπραγμάτευσης του πολιτικού
γίγνεσθαι ή στον τρόπο κατανόησης της
λειτουργίας των κοινωνιών είχε και τον
αντίκτυπό της στον επαναπροσδιορισμό
των ορίων, των στόχων και των μεθόδων
των σωφρονιστικών συστημάτων.
Ο σύγχρονος κρατικός
μετασχηματισμός όπως σχηματικά θα
μπορούσε να συνοψισθεί στη μετάβαση από
το κράτος πρόνοιας στο κράτος τιμωρίας,
προτάσσει ως κοινωνιολογικό συμπλήρωμα
του σύγχρονου κρατικού μοντέλου την
υπερανάπτυξη ορισμένων θεσμών που
έρχονται να αναπληρώσουν τις ελλείψεις
του δικτύου κοινωνικής προστασίας,
ξεδιπλώνοντας στις κατώτερες περιοχές
του κοινωνικού χώρου ένα αστυνομικό και
ποινικό δίχτυ με σφικτή και πυκνή πλέξη.
Στην εσκεμμένη ατροφία και εξαθλίωση
του κοινωνικού κράτους αντιστοιχεί η
υπερτροφία και η προκλητική ανάπτυξη του
ποινικού κράτους.
Η ιλιγγιώδης αύξηση του
εγκάθειρκτου πληθυσμού, η αυξημένη
φυλάκιση μικροπαραβατών και τοξικομανών
συνηγορεί υπέρ της παραδοχής ότι
πλέον έχει εγκαταλειφθεί το ιδεώδες της
κοινωνικής αποκατάστασης προς όφελος
μιας νέας ποινολογίας, που δεν αποσκοπεί
ούτε στο να προλάβει το έγκλημα ούτε στο
να θεραπεύσει τους παραβάτες ενόψει
της πιθανής επανόδου τους στην κοινωνία
μετά από την έκτιση της ποινής, αλλά
στο να απομονώσει τις θεωρούμενες ως
επικίνδυνες ομάδες και να εξουδετερώσει
τα πλέον διαβρωτικά μέλη τους μέσα από
μια τυποποιημένη παρακολούθηση των
συμπεριφορών τους και μια αμφίβολη
διαχείριση των κινδύνων που εγκυμονούν.
Η άνοδος του ποινικού κράτους,
η άνοδος της σωφρονιστικής δημογραφίας
αντανακλά την εφαρμογή μιας πολιτικής
για την εγκληματοποίηση της εξαθλίωσης.
Βυθισμένα στην εργασιακή ανασφάλεια
στρώματα της εργατικής τάξης που έχουν
πληγεί καίρια από τη μεταρρύθμιση της
μισθωτής εργασίας και της κοινωνικής
προστασίας, υφίστανται τον πλήρη
αναπροσανατολισμό των κοινωνικών
προγραμμάτων προς μια περιοριστική και
τιμωρητική κατεύθυνση. Ο σωφρονιστικός
μηχανισμός αποκτά περίοπτη θέση στο
σύστημα των εργαλείων για τη διαχείριση
της εξαθλίωσης προκειμένου να ενισχυθεί
η πειθάρχηση των περιθωριοποιημένων
κοινωνικά ομάδων.
Η φυλακή συνιστά εκδήλωση
της βούλησης κατανομής των ατόμων,
εγκατάστασής τους και χωροταξικού
τους διαχωρισμού, απόσπασης από αυτά
του ανώτατου βαθμού του χρόνου και
του ανώτατου ορίου των δυνάμεών τους,
κωδικοποίησης της συμπεριφοράς τους και
διατήρησής τους μέσα σε ένα καθεστώς
αδιάλειπτης ορατότητας.
Πρόκειται για τη γενική
μορφή ενός μηχανισμού που συντελεί στο
να γίνονται τα άτομα ευπειθή και χρήσιμα
μέσω μιας συγκεκριμένης μεταχείρισης
των σωμάτων τους. Οι φυλακές δεν έχουν
ως σκοπό να καταργήσουν τις παραβάσεις,
αλλά μάλλον να τις διαχωρίσουν, να τις
κατανείμουν, να τις χρησιμοποιήσουν.
Στόχος δεν είναι να καθυποτάξουν αυτούς
που είναι έτοιμοι να παραβούν τους νόμους
αλλά να εντάξουν την παράβαση των
νόμων σε μια γενική τακτική καθυπόταξης.
Το ποινικό σύστημα πρέπει να νοηθεί ως
τρόπος ρύθμισης των ανομιών, χάραξης των
ορίων ανοχής, επίδειξης ανεκτικότητας για
ορισμένες πράξεις, επίδειξης αναλγησίας
για άλλες. Διαφοροποιεί τις ανομίες, και
εξασφαλίζει τη γενική οικονομία τους υπό
ένα καθεστώς καθολικής κυριαρχίας του
δικαιικού κανόνα.
Η φυλακή η οποία συνιστά την
καθαρότερη μορφή των πειθαρχικών
μηχανισμών, υποκινεί μια ειδική μορφή
παρανομίας την οποία αναλαμβάνει να
ξεχωρίσει, να διαφωτίσει και να οργανώσει
σε ένα σχετικά διεισδύσιμο περιβάλλον.
Οργανώνεται η εγκληματικότητα και κατ’
αυτόν τον τρόπο συστηματοποιείται η
παρανομία. Μια παρανομία που το σύστημα
της φυλάκισης εντάσσει, τεμαχίζει,
διαβρώνει, επεξεργάζεται, συντηρεί σε
ορισμένο χώρο.
Η φυλακή λοιπόν κατόρθωσε
να κατασκευάσει την εγκληματικότητα
ως εξειδικευμένη και με ιδιαίτερο βάρος
παρανομία. Κατόρθωσε να κατασκευάζει
εγκληματίες ως παθολογικά υποκείμενα
και να αναπτύσσει πάνω της ένα ολόκληρο
πεδίο δυνητικής γνώσης. Άρα το γεγονός
και η έκταση της αποσύνδεσης της
εγκληματικότητας από τις παρανομίες
συνιστά πολιτική πράξη, καθώς σε
συγκεκριμένες συμπεριφορές επιβάλλεται
η ιδιάζουσα πειθαρχική μεταχείριση.
Κατασκευάζεται λοιπόν μια
περιχαρακωμένη και ωφέλιμη ανομία.
Είναι το άμεσο αποτέλεσμα ενός ποινικού
συστήματος που για να ρυθμίσει τις
παράνομες πρακτικές, εντάσσει ορισμένες
από αυτές σε ένα μηχανισμό τιμωρίας-
αναπαραγωγής του εγκλήματος, κύριο
στοιχείο του οποίου αποτελεί η φυλάκιση.
Το κύκλωμα ανομίας είναι κλειστό γιατί
είναι τα ίδια άτομα που μπαινοβγαίνουν
στις φυλακές. Με αυτόν τον τρόπο δεν
δημιουργούνται επίφοβες δυνάμεις
εξέγερσης, ελέγχεται ο συγχρωτισμός
εγκληματιών με τον πληθυσμό και ασκείται
σταθερή επιτήρηση.
Ο παραδειγματισμός δεν
επιδιώκεται ούτε με τη μορφή του δημόσιου
βασανισμού, ούτε με την ποσότητα των
ποινών αλλά με την ποινικοποίηση της
παραμικρής συμπεριφοράς (πρβλ. δόγμα
μηδενικής ανοχής- θεωρία σπασμένων
παραθύρων). Έτσι οι μικροκλοπές
εμποδίζεται να φθάσουν σε απειλητικές
αντισυστημικές συμπεριφορές.
Αναπτύσσεται ο αστυνομικός έλεγχος με
αποτέλεσμα ο πληθυσμός να διατηρείται
σε συνεχή γενική επαγρύπνηση. Γίνεται
εύληπτο λοιπόν πως ο ποινικός μηχανισμός
διαμέσου των εγκληματιών καθίστα εφικτό

τον έλεγχο ολόκληρου του πεδίου του
κοινωνικού.
Πρόκειται για ένα πληθυσμό που
φέρει εγγενώς στοιχεία πρωτογενούς
ριζοσπαστικής δυναμικής και τα οποία
καλλιεργούνται από την ένταση της
εκμετάλλευσης. Προκειμένου να καμφθεί
ο ριζοσπαστισμός αυτός αναπτύσσεται ένα
θεσμικό συνεχές, ένα σύνολο πειθαρχικών
μηχανισμών, μια διαδρομή κλειστού δικτύου
όπου ο ίδιος πληθυσμός κυκλοφορεί
από τον έναν πόλο στον άλλον. Πλέον
ετερογενή ιδρύματα (αναμορφωτήρια,
ορφανοτροφεία, φυλακές) συνδέονται,
συνέχονται, μετρούν κατατάσσουν ,
διαφοροποιούν, παραπέμπουν το ένα στο
άλλο, κυρώνουν τιμωρούν και οδηγούν από
τον κολασμό των εκτροπών στην τιμωρία
των εγκλημάτων.
Ο προβληματισμός σχετικά με
την επάρκεια και την αποτελεσματικότητα
της φυλάκισης ως σωφρονιστικής μεθόδου
εγκαινιάστηκε ήδη από την πρώιμη φάση
ανάπτυξης και εδραίωσης της. Η κριτική
που ασκούσαν στη φυλακή το 18ο αιώνα
οι διαπνεόμενοι από τα ανθρωπιστικά
ιδεώδη μεταρρυθμιστές, επανέρχεται
επικαιροποιημένη στο προσκήνιο κάθε
φορά που σημειώνονται «ταραχές» στο
εσωτερικό των ιδρυμάτων. Το πρόσφατο
κίνημα των φυλακισμένων ανέδειξε πλήθος
αιτημάτων σχετικών με τις συνθήκες
κράτησης, ενώ έλαβε χαρακτήρα γενικής
«εξέγερσης εντός των τειχών». Ενδεικτικά
αναφέρονται τα αιτήματα αποσυμφόρησης
των φυλακών με τη μέθοδο της αναστολής
μέρους των ποινών και με τη διαδικασία της
υφ’ όρου απόλυσης, ειδικής πρόνοιας για
τους χρήστες ναρκωτικών ουσιών σε ειδικά
κέντρα απεξάρτησης, περιορισμού της
εξουσίας των σωφρονιστικών υπαλλήλων
να επιβάλλουν πειθαρχικές ποινές,
εξανθρωπισμού των συνθηκών μεταγωγών,
διεύρυνσης του θεσμού του ελεύθερου
επισκεπτηρίου.
Εξαιτίας του υπαρκτού κινδύνου
ολοσχερούς παράλυσης του σωφρονιστικού
μηχανισμού το Υπουργείο Δικαιοσύνης
επεξεργάστηκε νομοθετικές ρυθμίσεις
αναμόρφωσης της εσωτερικής λειτουργίας
των σωφρονιστικών καταστημάτων ενώ
ψηφίστηκε νομοσχέδιο που προέβλεπε
εκτός των άλλων ότι όσοι έχουν
καταδικαστεί για πλημμελήματα με ποινή
μέχρι και 2 χρόνων, αποφυλακίζονται υπό
όρους όταν εκτίσουν 1/5 της ποινής ,ενώ
όσοι καταδικάζονται σε ποινή μεγαλύτερη
των 2 ετών αποφυλακίζονται αφού εκτίσουν
ποινή 1/3. Επρόκειτο για ένα πρωτοφανώς
διεκδικητικό πολιτικό κίνημα που έθεσε στο
επίκεντρο της δημόσιας διαβούλευσης τους
όρους διαβίωσης εντός των φυλακών ως
ανεστραμμένης όψης της ναρκισσευόμενης
ευνομούμενης πολιτείας.
Ωστόσο η ιστορία των
διεκδικήσεων των πληττόμενων στρωμάτων
δε χαρακτηρίζεται από μια γραμμική
εξελικτική συνέπεια. Στις κατά καιρούς νίκες
παρεμβάλλονται αιφνίδιες οπισθοχωρήσεις,
τις ενθαρρυντικές κατακτήσεις διακόπτουν
βίαια περιστατικά που επιχειρούν να
ανατάξουν το συσχετισμό δύναμης και να
κάμψουν το φρόνημα όσων διαπίστωσαν
την υλική δυνατότητα επίτευξης νικών
μέσα από τον οργανωμένο αγώνα. Συνήθως
όμως τα αποτελέσματα είναι τα αντίθετα
από τα επιδιωκόμενα. Τα περιστατικά αυτά
δρουν ως καταλύτες συνειδητοποίησης
της αναγκαιότητας της πάλης από πλευράς
των καταπιεζομένων και φέρουν στο
εσωτερικό τους την προοπτική μελλοντικών
διεκδικήσεων.
Ως τέτοιου τύπου περιστατικό
πρέπει να αναγνωσθεί και η κρατική
δολοφονία της Κ. Γκουλιώνη κατά τη διάρκεια
μεταγωγής της σε φυλακή του Ηρακλείου
στις 18/3. Η δολοφονηθείσα κρατούμενη
είχε πρωτοστατήσει στον αγώνα ενάντια
στην καταφανώς καταστρατηγούσα την
ανθρώπινη αξιοπρέπεια ενδοσωματική
κολπική εξέταση των γυναικών κρατουμένων
για τυχόν απόκρυψη ναρκωτικών ουσιών. Η
υποχρεωτική κολπική εξέταση καθίσταται
μέσο θεσμικού βιασμού των εγκλείστων,
μορφή κύρωσης που επιβάλλεται μετά την
περιστασιακή ελευθερία που χορηγήθηκε
προκειμένου να εγκαθιδρυθεί εκ νέου η
σωφρονιστική κανονικότητα. Σπιλώνεται η
αυτεξουσιότητα, η αυτονομία, η ελευθερία
δράσης της γυναίκας έγκλειστης
και της σχέσης της με το σώμα: το
γυναικείο σώμα ευτελίζεται μέσα από μια
σειρά υποβιβασμών, ταπεινώσεων, και
βεβηλώσεων που υπενθυμίζουν διαρκώς
ότι το στάτους της κρατουμένης κατισχύει
έναντι οποιασδήποτε άλλης εκδοχής του
εαυτού.
Το 1864 ο Φ. Ντοστογιέφσκι
επεξεργαζόμενος υπό ένα ψυχαναλυτικό
πρίσμα την εμπειρία του κάτεργου γράφει
το αφήγημα το Υπόγειο. Πρόκειται για
μια κριτική του οράματος του ουτοπικού
σοσιαλισμού και ταυτόχρονα μια
ανοιχτή διακήρυξη της παντοδυναμίας
του εγωκεντρικού και αμοραλιστικού
ατομικισμού. Ταυτόχρονα όμως αρθρώνεται
ένας κριτικός λόγος απέναντι στον
ορθολογισμό, την πίστη στην ευεργετική
επίδραση του θριάμβου της επιστήμης. Θα
μπορούσαμε να το θεωρήσουμε ένα από τα
πρώιμα κεφάλαια της αντι-διαφωτιστικής
αφήγησης της οποίας συνέχεια μαρτυρική
κατά κάποιο τρόπο υπήρξε και η περίπτωση
της Κ. Γκουλιώνη.
Άλλωστε κατά το Ρώσο συγγραφέα
ο πολιτισμός αναπτύσσει στον άνθρωπο
μονάχα μια πολύπλευρη ευαισθησία
απέναντι στα συναισθήματα…και τίποτε
άλλο. Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω
τα όσα υπέστην και υφίσταμαι μέσα στις
φυλακές. Δεν είμαι η Κ. Γ. είμαι η Κατερίνα
Γκουλιώνη, ΕΧΩ ΟΝΟΜΑ, ΑΥΤΗ ΕΙΜΑΙ κι
έχω να πω πολλά (από το τελευταίο γράμμα
της Κ. Γκουλιώνη νικόλας κάρμης
στην εφημερίδα Εποχή).
 Δολοφονία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου..
δολοφονική επίθεση στη συνδικαλίστρια
καθαρίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα…
βομβιστική επίθεση στο στέκι
μεταναστών…
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ
ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ
παράδεισος στη δύση...?
Ο κατάλογος θα μπορούσε
να συνεχιστεί και είναι αρκετά μακρύς.
Διανύουμε μια περίοδο όπου παρατηρούμε
καθημερινά μια ολοένα και εντονότερη
προσπάθεια από τη μεριά των κυβερνήσεων
να χτυπήσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα
και τις λαικές ελευθερίες. Το κράτος
επιχειρεί να θωρακιστεί κατασταλτικά
ακριβώς γιατί ετοιμάζεται νέα και πιο
βαθιά εκμετάλλευση και επίθεση (και
ειδικά στο έδαφος της οικονομικής κρίσης)
στα δικαιώματά μας σε εκπαίδευση και
εργασία.
Αυτή η πολιτική –της όξυνσης της
επίθεσης σε όλα τα μέτωπα – διαπερνά
όλες τις εκφάνσεις της σύγχρονης
πραγματικότητας, τα εργασιακά
δικαιώματα και τις δημοκρατικές
ελευθερίες και φυσικά δε θα μπορούσε
να αφήσει έξω την κοινωνική ομάδα των
μεταναστών. Οι μετανάστες, από τη
στιγμή που πατάνε το πόδι τους στην
Ελλάδα , όχι μόνο δεν τους δίνεται πολιτικό
άσυλο αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με μια
πραγματικότητα που τους καθιστά από τα
πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια με
σχεδόν ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα..
που τους παρουσιάζει ως «εγκληματίες»
και υπεύθυνους για τα υψηλά ποσοστά
ανεργίας στη χώρα και άρα αναπόφευκτα
τους βάζει στο περιθώριο.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι μετανάστες
απότέλεσαν και κομμάτι το οποίο έκανε
έντονη την εμφανισή του και κατά τη
διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη.
Βγήκαν στο δρόμο και υιοθέτησαν
ριζοσπαστικές πρακτικές ακριβώς γιατί
βρήκαν τη δυνατότητα να εκφράσουν
εκείνη τη συσσωρευμένη οργή που
σχετίζεται με τη ζοφερή πραγματικότητα
που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Αυτή τη
στιγμή οι μετανάστες βιώνουν με τον πιο
έντονο τρόπο την κοινωνική εξαθλίωση
και την εκμετάλλευση και χτυπιούνται
τόσο από τους επίσημους πολιτικούς
φορείς , από το εργοδοτικό καθεστώς και
την τρομοκρατία που αυτό σπέρνει, τους
κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς
, τα ΜΜΕ αλλά και από τις ίδιες τις
τοπικές κοινωνίες όπου εμφανίζονται
αρκετά έντονα στοιχεία ρατσιστικής
αντιμετώπισης.
Είναι σαφές ότι συνιστούν
το πιο εκμεταλλευόμενο κομμάτι των
εργαζομένων, εφόσον εργάζονται
με μεροκάματα πείνας και πάντα
ανασφάλιστοι, ενώ στο έδαφος της
δικής τους επισφάλειας η εργοδοτική
τρομοκρατία οργιάζει. Πάνω στην απόλυτη
εκμετάλλευση της εργατικής τους
δύναμης χτίζεται η περίτρανη «εθνική
ανάπτυξη». Όλα αυτά υπό το διαρκή φόβο
της απέλασης, αφού η νομιμοποίησή τους-
που θα σηματοδοτήσει πιο ανθρώπινους
όρους εργασίας και άρα…εμπόδια στην
αυξανόμενη κερδοφορία του κεφαλαίου-
είναι απρόσιτη για τους περισσότερους.
Χαρακτηριστική η κατάσταση τις Κυριακές
στην αρμόδια αρχή χορήγησης άδειας
παραμονής στην Πέτρου Ράλλη, όπου από
τους χιλιάδες που στοιβάζονται, ελάχιστοι
τυγχάνουν αποδοχής, ενώ οι περισσότεροι
βιώνουν την πιο βάρβαρη αστυνομική βία,
με αποκορύφωμα συχνές δολοφονίες
που μένουν το πολύ στα…ψιλά γράμματα
των ειδήσεων, τις περισσότερες φορές
αποσιωπούνται.
Η μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, η
εξαθλίωση και η εκμετάλλευση έρχονται
να συμπληρωθούν από τα φασιστοειδή
και ακροδεξιά στοιχεία που και πάλι
συγκαλυμμένα από το κράτος χτυπούν
και δολοφονούν μετανάστες αλλά και
από τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης
τους στους καταυλισμούς, χωρίς βασικά
είδη πρώτης ανάγκης και υγιεινής.
Χαρακτηριστική η περίπτωση της
αφγανικής κοινότητας στην Πάτρα, που οι
μετανάστες λόγω των άθλιων συνθηκών,
της ρατσιστικής αντιμετώπισης από την
τοπική κοινωνία και τις δολοφονίες και
τους προπηλακισμούς από την αστυνομία
και τους φασίστες το τελευταίο διάστημα
και μετά το Δεκέμβρη πληθαίνουν τις
κινητοποι΄ήσεις τους. Χαρακτηριστική και
η περίπτωση του Αγ.Παντελεήμονα με την
πλήρη σύμπραξη ΛΑΟΣ και Χρυσής Αυγής
απέναντί τους.
Ειδικά μάλιστα σε μια περίοδο κρίσης
όπου σπάνε οι κοινωνικές συμμαχίες
του κυβερνητικού κέντρου και υπάρχει
ο κίνδυνος της εμφάνισης εκρηκτικών
καταστάσεων , σε μια κοινωνία που
βράζει,επιχειρείται να καλλιεργηθούν
εχθρικά αντανακλαστικά απέναντι στα
αγωνιζόμενα κομμάτια. Συγκεκριμένα
στο επίπεδο των μεταναστών πατά σε
συντηρητικές απόψεις και εθνικιστικά
φρονήματα τα οποία μπορούν να παράξουν
και να βαθλυνουν τους διαχωρισμούς στο
σώμα των εργαζιμένων και δίνει τεράστιο
πάτημα σε εθνικιστικές, φασιστικές
οργανώσεις να επιχειρούν δολοφονικά
χτυπήματα.
Τα παραδείγματα σε σχέση με τη βάρβαρη
καθημερινότητα την οποία υφίστανται
οι μετανάστες είναι πολλά.. Από τα «
ατυχήματα» στην Πέτρου Ράλλη -όπου
όλως «τυχαίως» 2 μετανάστες έπεσαν σε
ένα χαντάκι και σκοτωθήκαν..(!) – μέχρι
τη δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στη
μετανάστρια συνδικαλίστρια Κ.Κούνεβα,
την επίθεση στο στέκι μεταναστών στα
Εξάρχεια( από τύχη δεν υπήρχαν νεκροί)..
και τις επιθέσεις απέναντι σε μετανάστες
στον Άγιο Παντελεήμονα.
Η αλήθεια είναι ότι ο τεράστιος
όγκος μεταναστών προέρχεται απ όλες
εκείνες τις χώρες που οι ιμπεριαλιστικές
επιδιώξεις επιλέγουν να σπέρνουν
πολέμους με σκοπό τόσο την αύξηση
των κερδών, που προέρχονται από
τις βιομηχανίες όπλων, όσο και τη
διασφάλιση της κυριαρχίας τους έναντι μη
ανεπτυγμένων κρατών.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ..
ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ !
Εκτος από τη συμπαράσταση
και την αλληλεγγύη μας είναι αναγκαία
η πάλη και ο κοινός αγώνας όλων των
πληττόμενων κομματιών από όποια χώρα
και αν προέρχονται για να απαιτήσουμε
ίσα πολιτικά, εργασιακά και δημοκρατικά
δικαιώματα για όλους ανεξαρτήτως
εθνικότητας και καταγωγής και να
μπορέσουμε να απαντήσουμε στην
αναβαθμισμένη επίθεση συνολικά στον
κόσμο της εργασίας.
μελίνα φαλάρα
κατερίνα ζησούδη
 Η Ρ.Α.Πα.Ν. – Σ.Α.Φ.Ν. γίνεται 30 ετών!!!
Το πανεπιστήμιο αποτελεί κατεξοχήν χώρο πολιτικοποίησης και κοινωνικοποίησης των φοιτητών, χώρο
ελεύθερης πολιτικής δράσης και ιδεολογικής ζύμωσης. Αυτό αποτυπώνεται και διασφαλίζεται και από το θεσμό
του Πανεπιστημιακού ασύλου, όπως αυτός κατοχυρώθηκε από τους μεγάλους φοιτητικούς και λαϊκούς αγώνες
από τη δεκαετία του ’30 και έπειτα. Η διαπάλη πολιτικών αντιλήψεων και ο ελεύθερος συνδικαλισμός έχει ως
αποτέλεσμα την έκρηξη σπουδαίων και νικηφόρων φοιτητικών κινημάτων και την κατοχύρωση των φοιτητικών
συμφερόντων.

Σε πάρα πολύ αδρές γραμμές…

Ιστορικά, έχουν διαμορφωθεί δυο ειδών τρόποι πολιτικής και συνδικαλιστικής παρέμβασης (άρα,
αντιστοίχως, δύο ειδών μορφώματα) στο ελληνικό πανεπιστήμιο:
� Από τη μια το μοντέλο « παράταξη » που λειτουργεί ως ιμάντας μεταβίβασης μιας συγκεκριμένης
και προκαθορισμένης κομματικής γραμμής και καθιστά τα μέλη των παρατάξεων απλά διεκπεραιωτές της,
συχνά χωρίς να έχουν καμία συμμετοχή στην διαμόρφωση της εκάστοτε αντίληψης, εκτός ίσως από τους
«υπεύθυνους» ή τους «επί κεφαλής» κ.λπ., διαχωρίζοντας έτσι τους συμμετέχοντες σε αυτούς που ασκούν τη
«διανοητική» εργασία και αυτούς που απλώς την υλοποιούν.

� Από την άλλη το μοντέλο του ανεξάρτητου σχήματος. Το Σχήμα συνιστά μια συλλογικότητα που έχει
ως στόχο να συσπειρώσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανένταχτους (μη οργανωμένο πολιτικά) φοιτητές
της σχολής και μέσα από ανοιχτές διαδικασίες-συνεδριάσεις («σχήματα»), να συζητήσει, να αντιπαρατεθεί, να
παράξει και να υλοποιήσει την πολιτική αντίληψή του.
Έτσι, επιτυγχάνεται διάχυση (και συμμετοχή στην) της πολιτικής σκέψης, του πολιτικού λόγου και διαλόγου και
της πολιτικής δράσης στο εσωτερικό της συλλογικότητας, αλλά και του ίδιου του φοιτητικού συλλόγου. Συνάμα,
ανοίγονται πολιτικά ερωτήματα στο Σύλλογο και διεξάγεται πολιτικός διάλογος επί των εκάστοτε επιδίκων σε
συνδυασμό με τη συλλογική δράση των φοιτητών για τα προβλήματά τους.

Και πάλι σε πολύ αδρές γραμμές…

Τα πρώτα σχήματα στο ελληνικό πανεπιστήμιο δημιουργήθηκαν μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες
του 1978-81, όταν μέσα από το μεγάλο αναβρασμό στα πανεπιστήμια (ενάντια στις μεταρρυθμίσεις στο
χώρο της εκπαίδευσης παρόμοιες με τον τωρινό νόμο- πλαίσιο ,γνωστές και ως «νόμος 815») ανένταχτοι
αγωνιστές και συλλογικότητες της ριζοσπαστικής αριστεράς συγκρότησαν τις Αριστερές Συσπειρώσεις
Φοιτητών (ΑΣΦ).
Αργότερα, μέσα από το πανεκπαιδευτικό κίνημα του ‘90- ‘91 (ενάντια στις διαγραφές φοιτητών, την
περιστολή του ασύλου, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την περικοπή των φοιτητικών παροχών) οι Αριστερές
Συσπειρώσεις Φοιτητών ενώθηκαν με το ρεύμα αγωνιστών που διασπάστηκε από την ΚΝΕ, μετά τη συντηρητική
στροφή της επίσημης αριστεράς με τη συγκυβέρνηση του ‘89 και δημιούργησαν τα σχήματα της Ενιαίας
Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΕΑΑΚ).

Τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. («τα ΕΑΑΚ») λειτουργούν στο πλαίσιο τους εκάστοτε κοινωνικού χώρου-
φοιτητικού συλλόγου (σχολή, τμήμα, ίδρυμα…), δρουν με αυτοτελείς πολιτικές διαδικασίες και παρεμβάσεις,
γι’ αυτό και κάθε σχήμα διατηρεί μια διακριτή ονομασία. Άλλωστε, το έντυπο υλικό, το περιεχόμενο και η
φυσιογνωμία της πολιτικής παρέμβασης κάθε σχήματος καθορίζοναι και αποφασίζονται από τις ιδιαίτερες
διαδικασίες και την κουβέντα στο εσωτερικό τους σχήματος αυτού.
Αξίζει να αναφερθεί ότι τα ονόματα, εν γένει, των σχημάτων προέκυψαν από μια, ακόμη και σε επίπεδο
συμβολισμού και σημειολογίας, διαφοροποίησή τους από το παραταξιακό μοντέλο. Αντανακλούν την ειρωνεία
και τον χλευασμό απέναντι σε λογικές σε λογικές περί «υπεύθυνης» πολιτικής παράταξης, διαχείρησης και στην
εικόνα του «ειδήμονα» συνδικαλιστή. Έτσι, αποτυπώνεται και η αποστροφή του κόσμου των σχολών απέναντι
στους «ειδικούς»της πολιτικής. Π.χ.: ΑΡ.Α.Χ.ΤΟ., Χ.Α.Μ.Α.Σ., Κ.ΑΡ.ΦΙ., Α.Χ.Μ.ΜΕΤ., Φ.Α.ΣΥ.Α.ΝΟΣ. κλπ. Τα σχήματα
συντονίζουν τη δράση τους μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες σε επίπεδο πόλης ή και πανελλαδικό,
όπου το κάθε σχήμα μεταφέρει την αντίληψη, την πείρα και τις αποφάσεις του.
Έτσι, το σχήμα στη Νομική, η Ριζοσπαστική Αριστερή Παρέμβαση Νομικού- Συσπείρωση Αριστερών
Φοιτητών Νομικού (Ρ.Α.Πα.Ν. - Σ.Α.Φ.Ν.) συγκροτήθηκε από το σχήμα των Α.Σ.Φ., τη Σ.Α.Φ.Ν., που υπάρχει
από το 1978 και το σχήμα της Ρ.Α.Πα.Ν. ( που προέκυψε από το κίνημα του ‘90), όταν τα δύο σχήματα ενώθηκαν
το ‘92. Το σχήμα μας συνέβαλε από τη γέννησή του (1978-79), και θα συνεχίσει συμβάλει, στην ανάπτυξη
φοιτητικών αγώνων (‘79-’80, ’83, ’87, ’90-’91, ’95, ’98, 2001, 2006-2007) και με αυτόν τον τρόπο κατόρθωσε να
εμπλέξει στο κίνημα ένα μεγάλο δυναμικό αγωνιστών.

Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι τα σχήματα προήλθαν από κινηματικές διεργασίες, πράγμα που
θέτει ως κύριο στόχο τους τη συμβολή στην ανάπτυξη αγώνων για την προάσπιση των φοιτητικών κεκτημένων
και συμφερόντων. Παράλληλα θεωρούμε ότι ένα σχήμα οφείλει να ενισχύει στη συλλογική συνείδηση των
φοιτητών στοιχεία ιδεολογίας όπως η μαζική δράση, η έννοια της συλλογικότητας και των ασυμβίβαστων
αγώνων.
Συγκροτήθηκαν από τον κόσμο των κινημάτων ο οποίος συνειδητοποίησε ότι η υλοποίηση των
αιτημάτων του δεν μπορεί να επαφίεται σε πεφωτισμένες πρωτοπορίες (βλ. κομματικές παρατάξεις) αλλά
αντιθέτως η παραγωγή πολιτικής από τους ίδιους τους φοιτητές ξεπερνά κάθε είδους κομματική γραμμή και
μπορεί να πετυχαίνει νίκες.

Βασικό χαρακτηριστικό των σχημάτων είναι η ανεξαρτησία τους. Αυτό δε σημαίνει έλλειψη πολιτικής
αντίληψης και ιδεολογικής κατεύθυνσης, αλλά ότι είναι ανεξάρτητα από τους κρατικούς μηχανισμούς και την
κυρίαρχη ιδεολογία.
Είναι τοποθετημένα στην Αριστερά, γιατί όσοι συμμετέχουμε σε αυτά προτάσσουμε και επιλέγουμε τη
συλλογική διεκδίκηση απέναντι στα αδιέξοδα του ατομικού δρόμου.
Τα σχήματα αντιτίθενται στο συμβιβασμό και τη συνδιαχείριση με τις καθεστωτικές δυνάμεις των φοιτητικών
ζητημάτων. Αντίθετα, επιλέγουμε την αμφισβήτηση των «αγαστών» προθέσεων της εκάστοτε κυβέρνησης
και των πολιτικών της εκφραστών στους χώρους μας (ΔΑΠ,ΠΑΣΠ, συχνά καθηγητές) και προτάσσουμε τη
δυνατότητα των αγώνων να συγκροτούνται και να νικούν.
Παρεμβαίνουμε μέσα στο Σύλλογο αντιπαλεύοντας τα στοιχεία εκείνα που δυσχεραίνουν την
καθημερινότητα των φοιτητών και πλήττουν τα απτά τους συμφέροντα.
Γι’ αυτό και είτε μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, είτε με παρεμβάσεις σε μαθήματα, είτε με παραστάσεις
διαμαρτυρίας σε Τμήματα και Συγκλήτους ερχόμαστε σε αντιπαράθεση στην πράξη με την καθηγητική
αυθαιρεσία, αμφισβητώντας το ρόλο του καθηγητή - αυθεντία, ο οποίος φέρει εξουσία πάνω στο φοιτητή.

Η Ρ.Α.Πα.Ν.- Σ.Α.Φ.Ν. όπως και όλα τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ., έχει ως κορυφαία διαδικασία την
οργανωμένη συζήτηση όσων συμμετέχουν, διαδικασία που αποκαλούμε: «σχήμα». Σε αυτό συμμετέχουν
ισότιμα, εκτός από τα μέλη του Σχήματος(νοούμενο ως μόρφωμα), ανένταχτοι φοιτητές του συλλόγου που
επιθυμούν να εμπλουτίσουν τον πολιτικό διάλογο που διεξάγεται.
Στα πλαίσια του σχήματος συζητούνται ζητήματα που αφορούν στη φοιτητική καθημερινότητα (π.χ.
μαζικά κοψίματα, καθηγητική αυθαιρεσία), στις εξελίξεις στο χώρο της εκπαίδευσης και στο βηματισμό του
φοιτητικού κινήματος (π.χ. νόμος- πλαίσιο, ιδιωτικά πανεπιστήμια).
Επιπλέον, καθώς θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να περιχαρακωνόμαστε στο μικρόκοσμο της σχολής
μας αλλά ότι το σχήμα δικαιοδοτείται να έχει λόγο και για ευρύτερα ζητήματα, συζητούνται και θέματα κεντρικού
πολιτικού σκηνικού.
Μετά τη διαπάλη όλων των αντιλήψεων που εκφράζονται λαμβάνοντας την ίδια βαρύτητα και χωρίς
τυπικές ή άτυπες ιεραρχίες, οι αποφάσεις παίρνονται με βάση τη σύνθεση των απόψεων, χωρίς λογικές
αποκλεισμού αντιλήψεων ή «βέτο», μέσα από ζωντανό πολιτικό διάλογο και όχι από γραφειοκρατικές
διαδικασίες.
Οι αποφάσεις υλοποιούνται συλλογικά και αμεσοδημοκρατικά σε όλα τα επίπεδα. Είναι βασικό στοιχείο
της φυσιογνωμίας των σχημάτων η απουσία ιεραρχιών και η αμφισβήτηση στην πράξη του διαχωρισμού
διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας, δηλαδή του διαχωρισμού που καθιστά άλλους καθοδηγητές και
άλλους αφισοκολλητές, πραγματικότητα που ισχύει στο σύνολο των υπόλοιπων μορφωμάτων στη σχολή.
Ενάντια στη λογική της «παράταξης», όπου η αντίληψη επιβάλλεται εμμέσως ή αμέσως από τον
αντίστοιχο κομματικό φορέα, τα σχήματα αποσκοπούν στην πολιτικοποίηση του συνόλου του κόσμου που
συσπειρώνουν, συνδέοντας την πολιτική με το συνδικαλισμό.
Γι’ αυτό και εμείς, ως Ρ.Α.Πα.Ν.- Σ.Α.Φ.Ν., καλούμε τον κάθε φοιτητή του Συλλόγου να συμμετάσχει στις
διαδικασίες, στην παραγωγή των κειμένων, καθώς και σε όλες τις παρεμβάσεις μας.

Η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της μέσα στο πανεπιστήμιο προσπαθούν να το μετατρέψουν σε ένα χώρο
όπου η πολιτική δεν έχει καμία θέση ή περιορίζεται σε πάρτυ, σημειώσεις και λοιπά απολίτικα μέσα. Παράλληλα
όμως επιδιώκει να εντείνει περισσότερο τους ρυθμούς σπουδών μας και να πειθαρχήσει το φοιτητικό σώμα
μέσα από νομοθετήματα όπως νόμος- πλαίσιο.
Απέναντι στην προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα δυσμενές για τις φοιτητικές κινητοποιήσεις κλίμα, τα
σχήματα αποτελούν πυρήνες πολιτικοποίησης και μπορούν να τροφοδοτήσουν φοιτητικούς αγώνες.
Άλλωστε το φοιτητικό σώμα αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα πιο ενεργά και δυναμικά κομμάτια της
κοινωνίας, κατοχυρώνει με τους αγώνες του κοινωνικά κεκτημένα και δικαιώματα. Τα σχήματα ως μορφώματα
που έχουν γεννηθεί μέσα από κινηματικές διαδικασίες, είναι απολύτως συνυφασμένα με τη συγκρότηση και
ανάπτυξη συλλογικών αγώνων.
Έτσι λοιπόν και το δικό μας σχήμα, 30 χρόνια τώρα, δεν έχει λείψει ποτέ από καμία μάχη,
διεκδικεί καλύτερους όρους φοίτησης, αναβαθμισμένη εργασιακή προοπτική και παλεύει ενάντια
σε κάθε προσπάθεια υπονόμευσης των κεκτημένων μας και στις εκάστοτε αντιδραστικές τομές στο
χώρο της εκπαίδευσης.
 και να, τι θέλω τώρα να σας πω
μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο
αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
να, το λοιπόν, γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα
θα πείτε τ’ άστρα είναι μακρυά
κι η γη μας τόσο δα μικρή.
ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είν’ ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει
είν ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε

ναζίμ χικμέτ, μικρόκοσμος