Σειρήνα

Ψυχρή, ακαταμάχητη και γκρίζα. Βρίσκεται εκεί –ξαπλωμένη στα βράχια μόνη. Με τα πόδια της να χαϊδεύουν τα θορυβώδη κύματα. Και με βλέμμα που ξέρει…

Ξέρει πως σε γοητεύει. Με τις νωχελικές ανούσιες κινήσεις της την αδιάφορη ομορφιά της.

Ξανά, η ίδια ανυπόφορη επιθυμία. Να απολαύσεις το άνοστο τίποτα που σου υπόσχεται. Και την πλησιάζεις.

Πουλάς την επιστροφή σου για μια στιγμή πλάι στο άψυχο σώμα της. Ικανοποιείς την ακόρεστη πείνα της με τη ζωή σου. Παραδομένος στην όμορφη αδιαφορία της…

Λ.Λ.