ΑΝΤΖΕΛΟ ΠΟΛΙΤΣΙΑΝΟ - ΟΡΦΕΑΣ

Ω Μερκούριε Προάγγελε της γιορτής

Σιωπή! Ακούστε: Ήτανε μια φορά ένας βοσκός
Γιός του Απόλλων, Αρισταίος το όνομα του
Αγάπησε με έρωτα παράφορα
Την Ευρυδίκη την γυναίκα του Ορφέα
Και μια μέρα, κυνηγώντας την σπρωγμένος από τον έρωτα
Ήταν η αιτία της σκληρής και πικρής της μοίρας
Γιατί καθώς του ξέφευγε κοντά στα νερά

Ένα φίδι την δάγκωσε κι έπεσε νεκρή

Ο Ορφέας τραγουδώντας την ανεβάζει από την Κόλαση
Μα δεν μπορεί τον δοσμένο νόμο να κρατήσει
Αυτός, φτωχός ξαναγυρνά στο δρόμο του
Για να την φέρει πίσω άλλη μια φορά
Μετά δεν αγάπησε πια καμιά. Άλλη γυναίκα
Και οι γυναίκες του πρόσφεραν το θάνατο

Κι ο Πλούτωνας έτσι του απαντά:

Ποιος είναι αυτός που μ’ αυτές τις γλυκές νότες
Και με την δεξιοτεχνική κιθάρα του κινεί την άβυσσο
Βλέπω ότι ο τροχός του Ιξίωνα σταμάτησε
Και ο Σίσυφος στην πέτρα είναι καθισμένος
Και το κανάτι των Βελίδων (Δαναΐδων)1 άδειο
Το νερό δεν απομακρύνεται από τον Τάνταλο
Κι ο Κέρβερος με τα τρία πρόσωπα (κεφάλια;, μορφές;) μαγεμένος
Κι οι Ερινύες ηρεμούν στον ευσεβή του θρήνο

Θα στην γυρίσω μα μ ’αυτόν τον όρο

Ότι θα σ ’ακολουθεί στον σκοτεινό τον δρόμο
Χωρίς εσύ να δεις το πρόσωπό της
Πριν φθάσει εκείνη μες τους ζωντανούς (κυριολεκτικά - πιο λογοτεχνικά στον
Απάνω Κόσμο;)
Ορφέα συγκράτησε τον μεγάλο σου πόθο
Και έτσι θα ανεβεί εκείνη μια για πάντα
Είμαι χαρούμενος που το γλυκό το πλήκτρο σου
Υποκλίνεται στην δύναμη του σκήπτρου μου

Κοιμάσαι συ και εγώ αγρυπνώ στην καταιγίδα και στον άνεμο

Μπρός στην μαρμάρινη πέτρα της πόρτας σου
Κοιμάσαι συ και εγώ αγρυπνώ, και με πικρούς τόνους
Ζητώ το έλεος που για μένα είναι νεκρό
Κοιμάσαι συ και εγώ αγρυπνώ μέσα στους πόνους

1
Οι Δαναΐδες αναφέρονται ως ΒελΊδες. Από το όνομα του πατέρα τους στις Μεταμορφώσεις του
Οβίδιου.
Όπου κανένας δεν μπορεί πια να απαλύνει
Κοιμάσαι συ ξεκούραστη και ξέγνοιαστη
Μα τα δικά μου μάτια δεν μπορούν να κλείσουν

ΙΙ

Ο Ορφέας γιός του Απόλλωνα και της Καλλιόπης

Ήταν γιος του πατέρα όλων των ποιητών και μιας Μούσας
Και χάρη στους γονείς του στην θαυμάσια ψυχή του
Μπορούσε να χωρέσει τόση χάρη
Που όταν τον διαμέλισαν στα νερά του ποταμού
Που πήγαζε από την κραυγή της πληγωμένης μέδουσας
Ποτέ ξανά δεν υπήρξε άνδρας πιο άξιος
Να τραγουδάει τους άθλους των Ηρώων

VI

Τώρα στην Θράκη είχε αγάπη με κοπέλα

Και την αγάπαγε με αισθήματα βαθιά
Και Ευρυδίκη ήταν το όνομα της
Και με την δύναμη της μουσικής του και των στίχων του
Της προκάλεσε τον αμοιβαίο ένθερμο πόθο
Και ζήτησε από την Ήρα και την Αφροδίτη (Προστάτιδα του Γάμου)
Να ευλογήσουνε την ένωση τους
Μα τίποτα δεν μπορούσε να συγκινήσει της Ήρας την Καρδιά
Για να μη μισήσει αυτό το γάμο

ΧΙΙ

Έτσι μπορείς να βρεις συγχώρεση μέσα στο τραγούδι μου

Γι’ αυτό δεν έχει ψέμα αυτό που τραγουδώ
Δεν ήρθα για να κάνω πόλεμο με τον Ραδάμανθυ
Ούτε να δω η κόλαση πως είναι
Ούτε να κλέψω μακριά τον Κέρβερο από την πόλη των δακρύων
Για να τον προσφέρω στους ανθρώπους
Ήρθα να πάρω πίσω την γυναίκα μου
Που πέθανε πριν την ώρα της στον πάνω κόσμο

ΧΙΙΙ

Προσπαθώ να ξεπεράσω τον πικρό πόνο

Και να χαρώ χωρίς αυτή την πλατιά γη
Αλλά η αγάπη με νικάει τελικά
Και με προστάζει να κατέβω στον κάτω κόσμο
Εκεί που ο ήλιος κάθε βράδυ δύει
Κόντρα σε όλους του πολέμους η αγάπη νικά
Και αν οι διηγήσεις είναι αληθινές και ειλικρινείς
Η αγάπη σου θα σαγηνεύσει τους θεούς του κάτω κόσμου

XIV

Ζητώ από σένα λόγω των δυνάμεων που κρατάς

Πάνω στις νεκρές και άθλιες ψυχές
Μέσα σε αυτό το μυστικό σκοτεινό τάφο
Ελεύθερο και απομακρυσμένο από το φως της ημέρας
Ότι μπορείς με προθυμία να με βοηθήσεις
Ότι μπορείς να δείξει ευσπλαχνία σε με
Ότι μπορείς να αφήσεις την καλή μου να φύγει από αυτή την λίμνη χωρίς πουλιά
(ζωή)
Και να ζήσει το χρόνο που της στέρησε το φίδι

XXIV

Κι αυτός ξεχνά ότι δεν του επιτρέπαν

Να στρίψει πίσω και να δει τον σκοτεινό αέρα
Και συνεπώς τον άρχοντα της κόλασης παρακούει
Ελπίζοντας να δει αν τον ακολουθεί
Ευθύς μακριά η μοίρα της φέρνει πίσω στην Στύγα
Κι αυτός αρχίζει το λυπημένο του τραγούδι
Ευχόμενος να κρατούσε αυτή που χρειάζονταν και να την αγκάλιαζε
Πάνω από μια φορά, για πάντα να την κρατούσε αγκαλιά μες στον αέρα