NO.

17 KEMISKINAN BANDAR DALAM KALANGAN ORANG MELAYU DI KUALALUMPUR (D20081032682) ( D20081032710 ) PROGRAM : PENDIDIKAN SEJARAH (AT32) Abstrak Kemiskinan bandar merupakan masalah yang dihadapi oleh Negara Sedang Membangun. Malaysia juga tidak terkecuali dalam isu kemiskinan bandar. Kuala Lumpur merupakan ibu negara Malaysia sebelum merdeka lagi. Pembangunan ekonomi yang pesat telah menggamit para imigran tempatan untuk berhijrah ke Kuala Lumpur. Dalam 53 tahun merdeka, kadar kemiskinan bandar masih lagi membelenggu segelintir orang Melayu. Pembangunan ekonomi yang tidak seimbang sejak zaman penjajahan menjadikan taraf hidup orang Melayu sukar di bandar. Tugasan ini akan mengupas mengenai faktor yang membawa kepada kadar kemiskinan di Kuala Lumpur. Seterusnya penulisan ini akan membicarakan mengenai kesan dan langkah yang harus diambil oleh kerajaan dalam membasmi kadar kemiskinan dalam mencapai status negara maju pada 2020. 1.0 Pendahuluan Saw (2007) dalam buku Population of Malaysia menyatakan jumlah penduduk di Malaysia pada tahun 2005 ialah 26 127.7 juta orang. Berdasarkan Kualiti Hidup Malaysia (2002), penduduk bandar pada tahun 2000 ialah 61.8 peratus. Pertambahan penduduk sebanyak 2 853 010. Dalam banci tahun 2000, jumlah penduduk pada tahun 2000 iaitu 23 274 690 juta orang. Masyarakat Melayu pada tahun tersebut berjumlah 16 060 400 orang. Pada tahun 2004 kadar kemiskinan keseluruhan ialah 4.1 peratus iaitu pengurangan 1.0 dalam tempoh 5 tahun. Kemiskinan bandar pula pada tahun 2004 ialah 2.5 peratus berbanding 3.3. peratus pada tahun 1999. 2.0 Definisi Kemiskinan Bandar Bandar ialah merupakan kawasan petempatan yang mempunyai ciri-ciri tertentu berbeza dari kawasan desa (Katiman Rostam, 2002). Kemiskinan dapat dibahagikan kepada dua iaitu kemiskinan mutlak dan kemiskinan berbanding (Osman Rani Hassan dan Abdul Majid Salleh, 1988). Manakala kemiskinan berbanding dapat diindikatorkan oleh satu sempadan normatif yang menyebabkan timbulnya perasaan kekurangan berbanding dan

menyebabkan pembahagian kepada golongan miskin dan kaya (Chamhuri Siwar dan Mohd, 1

Haflah Piei, 1988). Manakala di Malaysia, jumlah penduduk

berjumlah 10 000 orang

dianggap sebagai bandar (Jabatan Perangkaan Malaysia, 1970). Secara ringkasnya, definisi bandar bergantung kepada saiz penduduk dalam sesuatu penempatan yang mempunyai sempadan perindustrian. Kemiskinan bandar terbahagi kepada kemiskinan mutlak, kemiskinan relatif dan kemiskinan tegar. Kemiskinan mutlak merupakan satu keadaan isi rumah yang tidak berupaya mencapai pendapatan yang boleh menampung keperluan. Kemiskinan relatif pula ketidakseimbangan pendapatan satu kumpulan dalam sesuatu masyarakat. Manakala kemiskinan tegar merupakan isi rumah yang tidak berupaya mencapai sekurang-kurangnya separuh daripada Pendapatan Garis Kemiskinan (PGK) bagi menampung kehidupan asas. PGK ditetapkan oleh kerajaan iaitu sebanyak RM 350 pada tahun 1989 dan RM405 pada tahun 1993 yang tidak membezakan kawasan bandar dan luar bandar. Hal ini disebabkan kawasan ini mempunyai kos sara hidup yang berlainan (Mohd Taib Dora, 2000; Ragayah, 2006). Garis kemiskinan dalam negara pada ketika ini ditetapkan pada tahap pendapatan bawah RM720 sebulan (Borneo Post, 2010). Kemiskinan tegar bandar berada pada paras yang rendah iaitu 2.4 % pada tahun 1985 dan berkurang kepada 0.3 % pada tahun 2002 (Chamhuri Siwar dan rakan, 2005). Menurut Menteri di Jabatan Perdana Menteri Tan Sri Nor Mohamed Yakcop, kadar kemiskinan dalam kalangan penduduk yang tinggal di kawasan bandar di negara ialah sekitar 2% peratus dan kemiskinan tegar pula 0.3 %. Statistik menunjukkan 7% daripada penduduk negara ini tinggal di kawasan bandar (Utusan Malaysia, 2010). Kemiskinan bandar merupakan masalah serius dengan bilangan isi rumah miskin bandar sebagai peratus jumlah isi rumah semakin meningkat (Chamhuri Siwar dan rakan, 2005). Kawasan bandar khususnya masalah perumahan terutamanya masalah perumahan di kawasan setinggan dan penghuni rumah kos rendah merupakan masalah yang sering dihadapi oleh golongan miskin dan berpendapatan rendah di bandar. Kuala Lumpur, bandaraya utama di kemiskinan bandar yang 1977). Kenyataan ini disokong oleh Malaysia menghadapi masalah paling serius berbanding pusat bandar yang lain (Ishak Shaari, perangkaan pemerintah yang menunjukkan bahawa tertentu yang menjalankan perniagaan, perdagangan, perkhidmatan dan

kemiskinan Melayu di Kuala Lumpur semakin membimbangkan. Pada tahun 1987, daripada 82, 600 isi rumah miskin bandar di Semenanjung Malaysia, 15 % iaitu 12, 200 berada di 2

Kuala Lumpur. Sebagai perbandingan hampir dua dekad yang lalu iaitu pada tahun 1976, terdapat hanya 7.4 % iaitu 6,300 isi rumah miskin di Kuala Lumpur. Daripada jumlah pada tahun tersebut iaitu 6,300, 36 % atau 3,400 isi rumah miskin adalah terdiri daripada orang Melayu (Rancangan Ekonomi Malaysia, 1981). Di Kuala Lumpur, kadar kemiskinan 1995 ialah 0.5 % menurun kepada 0.1 % pada tahun 1997, dan meningkat kepada 2.3 %

pada tahun 1999 dan menurun semula kepada 0.5 % pada tahun 2002 (Malaysia, 2003). Kadar kemiskinan di kalangan orang Melayu adalah lebih daripada 20 % berbanding hanya lebih kurang 10 % kaum bukan Melayu (Fong, 1984). Laporan Pelan Struktur Kuala Lumpur pula menyatakan bahawa pada tahun 1980, sebanyak 19 % kaum Melayu di Kuala Lumpur adalah miskin diikuti dengan 15.7 % kaum India dan 7.8 % peratus kaum Cina. (Dewan Bandaraya Kuala Lumpur, 1984). Data kemiskinan menunjukkan kaum Melayu merupakan golongan miskin yang terbesar berbanding kaum lain. Terdapat tiga kelompok yang boleh dikategorikan dalam kelompok Melayu termiskin di Kuala Lumpur. Kelompok aktif dianggarkan berjumlah 47.7 % iaitu 35.0 % lelaki dan 12.7 % wanita daripada 158 ketua keluarga termiskin di Kuala Lumpur (Mohd. Taib Dora, 2000). Kebanyakan mereka dipinggir kerana tidak diberikan bantuan dalam bentuk latihan atau kursus kemahiran. Selain itu, kelompok kekal yang dikategorikan sebagai golongan yang cacat anggota, tua dan mengalami uzur yang berpanjangan. Faktor kecacatan merupakan salah satu sebab daripada kemiskinan (Townsend, 1979). Kajian menunjukkan 10.8 % iaitu terdiri daripada 7 % lelaki dan 3.8 % wanita yang tidak mempunyai keupayaan normal. Kebiasaanya, kelompok ini mendapat bantuan daripada Jabatan Kebajikan Masyarakat. Mereka dilayan seumpama pekerja yang tidak berkelayakan langsung (Prescott- Clarke, 1990). Akhirnya, kelompok ini mempunyai risiko yang lebih tinggi untuk mengalami kemiskinan. Manakala kelompok pasif yang terdiri daripada 41.5 % yang terdiri daripada 18.8 % wanita dan 22.7 % lelaki. Mereka selalu putus asa dan sering mengeluh kerana tidak dapat menyertai peluang ekonomi yang bandar. Kawasan tahun 2002. Sungai Besi (33.8%), Batu (20.6 %), Lembah Pantai (19.9%) dan Titiwangsa (16.4%). Jadual 1 menunjukkan kadar kemiskinan mengikut etnik dari tahun 1970 hingga

Jadual 1: Kadar Kemiskinan Mengikut Etnik dari tahun 1970 hingga tahun 3

2002. Etnik Bumiputera Cina India Lain-lain Keseluruhan 1970 64.8 26.0 39.2 44.8 49.3 1976 56.4 19.2 28.3 44.6 35.1 1984 25.8 7.8 10.1 22.0 18.4 1987 23.8 7.1 9.7 24.3 17.3 1990 20.4 5.4 7.6 22.8 16.5 1999 10.2 2.6 1.9 13.0 7.5 2002 7.3 1.5 1.9 13.0 5.1

Sumber: Unit Perancang Ekonomi (EPU) Nota: Data bagi 1970 hingga 1987 adalah untuk Semenanjung Malaysia. Data bagi 1990 hingga 1997 adalah untuk Malaysia. Bumiputera merangkumi kaum Melayu, Orang Asli dan suku kaum Bumiputera di Sabah dan Sarawak. 3.0 Faktor yang mempengaruhi kemiskinan bandar Dasar ekonomi baru (DEB) adalah sebuah dasar yang digubal oleh kerajaan setelah peristiwa berdarah pada 13 Mei 1969 (Abdul Rahman, 2007). Akibat ketidaksamarataan dalam ekonomi telah menyebabkan peristiwa ini terjadi. Oleh yang demikian, dasar ekonomi baru adalah satu landasan yang dijalankan oleh kerajaan dalam merapatkan jurang yang terdapat dalam kaum di Malaysia. Pemilikan saham 30 peratus milik bumiputera adalah langkah untuk merapatkan jurang ekonomi dalam kaum Cina, India dan Melayu (Faalant dan rakan, 1991). Namun di sebalik pemilikan 30 peratus saham dalam syarikat hanya menguntungkan golongan aristokrat dan golongan Melayu yang sudah sedia kaya. Golongan pertengahan dan golongan miskin tidak dapat mengecap nikmat DEB kerana golongan elitisme ini Melayu turut sama meminggirkan mereka dari sudut pembangunan sosioekonomi. Peminggiran sosial daripada sudut ekonomi menyebabkan masyarakat Melayu di bandar Kuala Lumpur masih jauh ketinggalan dalam bidang ekonomi. Yusof Suratman (1979) menyatakan bahawa kemiskinan orang Melayu bandar adalah hasil kemiskinan daripada luar bandar. 3.1 Pendapatan isi rumah Bapa adalah penyumbang utama dalam pendapatan isi rumah kerana mereka merupakan ketua keluarga. Pendapatan purata bapa RM 1093 berbanding dengan si ibu hanya RM 751. Jika dibandingkan dengan purata pendapatan isi rumah pendapatan purata bagi bapa kaum Melayu masih lagi rendah (Zalilah, 2002). Pendapatan isi rumah secara purata ialah RM 2593 (Jabatan 4

Perangkaan Malaysia, 1997). Perbezaan sebanyak RM 1500 cukup dijadikan faktor kemiskinan dalam kalangan orang Melayu di Kuala Lumpur. Kebanyakan orang Melayu di Kuala Lumpur bekerja dalam sektor separa professional. Keadaan ini disebabkan tahap pendidikan mereka yang kebanyakannya berasal daripada desa. Mentaliti ibu bapa di kampung kurang mementingkan pendidikan anak-anak kerana inginkan anak-anak membantu mereka dalam menampung kehidupan seharian dengan mengerjakan sawah, menangkap ikan dan pelbagai ekonomi sekunder yang lain. Pendapatan yang mereka perolehi hanya mampu untuk menampung perbelanjaan asas mereka. Hasil daripada kajian oleh Zalilah (2002) menyatakan bahawa min pendapatan bagi bapa ialah RM 1093 dan mediannya ialah RM 913. Manakala pendapatan isi rumah purata ialah RM 2593. Migrasi ke bandar mengakibatkan golongan yang yang berpendapatan tidak menentu di kampung mengambil keputusan untuk berhijrah ke bandar bersama keluarga. Namun dek desakan hidup serta kos hidup yang tinggi di bandar Kuala Lumpur institusi keluargaan mula goyah dan berlaku penceraian dalam kalangan masyarakat Melayu di bandar. Kadar penceraian yang meningkat telah menjadi wanita yang bercerai menjadi ketua dalam rumah tersebut. Oleh yang demikian, segala keputusan ditentukan oleh wanita tersebut. Perbelanjaan dan pendapatan adalah seratus peratus dalam kawalan wanita yang bercerai. Zalilah (2002) mennyatakan bahawa pekerjaan ibu dan pendapatan akan memepengaruhi status ekonomi dalam keluarga mereka. Penglibatan Melayu dalam bidang pendidikan tidaklah ramai menjadikan mereka antara keluarga termiskin bandar (Ungku Aziz, 1975). Mereka hanya didedahkan dengan pengetahuan asas dan dilatih untuk menguruskan rumah tangga. Jadi tidak hairan jika kadar kemiskinan bandar dalam kalangan masyarakat Melayu berleluasa. Rasionalnya di sini, masyarakat Melayu pada asalnya penduduk desa. Apabila Dasar Ekonomi Baru 1970 dilancarkan, kerajaan menggalakkan masyarakat Melayu untuk berhijrah ke bandar. Namun begitu, tahap pendidikan yang rendah telah membawa permasalahan kepada masyarakat melayu kerana kepakaran dan kemahiran yang terhad (Mohd. Taib Dora, 2000). Hasil kajian Penyertaan wanita dalam keputusan isi rumah dan perlaksanaannya telah menunjukkan bahawa hanya 69 peratus sahaja wanita isi pendapatan rendah mempunyai pendidikan sekolah menengah. Oleh itu, mereka hanya menyertai pekerjaan tidak professional sepeti pekerja kilang dan separa professional misalnya pembantu makmal (Zalilah, 2002). Oleh yang demikian, pendapatan bulanan yang diperolehi hanya mampu untuk menampung keperluan asas mereka sekeluarga sepeti bil air, bil elektrik, pengangkutan, sewa rumah dan makanan harian. Hasil daripada kajian oleh Zalilah (2002) mendapati daripada 300 responden yang di kaji, 54.4 peratus wanita adalah surirumah dan 45.6 peratus atau 141 orang 5

responden lagi bekerja sama ada di rumah atau pun diluar rumah. Pendapatan isi rumah wanita dari golongan berpendapatan rendah ialah RM 751 dan perbezaan sebanyak RM 442. Justeru, tidak hairan jika penyumbang kepada kemiskinan bandar orang Melayu dipengaruhi penglibatan wanita dalam keputusan isi rumah dan perlaksanaanya. 3.2 Migrasi dari Desa ke Bandar Kemiskinan bandar di Kuala Lumpur juga disebabkan faktor migrasi dari desa ke bandar. Pada tahun 1960-an dan 1970-an, telah berlaku penghijrahan secara besar-besaran ke Kuala Lumpur. Migrasi merupakan satu proses demografi yang melibatkan perpindahan penduduk daripada satu kawasan ke satu kawasan yang lain. Migrasi desa ke bandar meningkat dari 28.4 peratus pada tahun 1970 kepada 61.8 peratus pada tahun 2000 ( Jabatan Perangkaan Malaysia, 2001). Pada tahun 2000 migrasi desa ke bandar adalah 17.6 peratus yang mewakili 585813 orang. Shamsul Amri Baharuddin (1980) menyatakan bahawa faktor kesempitan hidup di kampung menyebabkan penduduk desa menyebabkan mereka berhijrah ke bandar yang menjanjikan kehidupan yang lebih menarik. Namun begitu kebanyakan mereka yang berhijrah ke bandar hanya terlibat daam sektor tidak professional dan semi professional. Pekerjaan yang tidak professional ialah pekerja kilang, penjaja, dan buruh binaan. Manakala semi professional pula terdiri daripada mereka yang bekerja sebagai penyelia kilang, pembantu makmal dan pekerja salon (Zalilah, 2002). Berdasarkan Jabatan Perangkaan Malaysia (2007) dalam Ekonomi Malaysia Sepintas Lalu, penganggur adalah berjumlah 365 400 orang. Pada suku tahun pertama 2009 bilangan penganggur di Kuala Lumpur ialah 22 800 orang dan kadar pengangguran ialah 3.4 peratus (Jabatan Perangkaan Malaysia, 2007 ). Kadar pengangguran ini adalah kerana ketiadaan kepakaran dan kemahiran menyebabkan mereka tercicir dalam arus pembangunan perdana. Selain itu, sistem pendidikan negara yang hanya mementingkan sistem peperiksaan telah memberi kesan kepada golongan yang kurang berkemampuan untuk membiayai persekolahan anak mereka. Justeru, tidak hairan jika kemiskinan akan diwarisi kerana kekurangan dari segi kemahiran dan kepakaran. 4.0 Kesan kemiskinan bandar 4.1 Penempatan Setinggan Kesan yang paling jelas dapat dilihat akibat daripada kemiskinan bandar ialah penempatan setinggan. Setinggan ialah sebuah kawasan kediaman yang dibangunkan tanpa kelulusan pihak 6 juga oleh

berkuasa tempatan sebagai tempat kediaman manusia atau selainnya. Setinggan biasanya diduduki oleh golongan miskin bandar yang tinggal dalam kawasan yang kotor, sesak dan kemudahan asas yang tidak disediakan (Mohd. Fauzi Yaacob, 2009). Setinggan seringkali dikaitkan dengan kadar kemiskinan bandar orang Melayu di Kuala Lumpur (Mohd Taib Dora, 2000). Ishak Shari (1979) mengatakan bahawa golongan setinggan di Kuala Lumpur digambarkan sebagai terperangkap dalam kemiskinan bandar. Kebanyakan golongan setinggan ini berdasarkan bancian yang dibuat oleh Universiti Sains Malaysia tahun 2000 mempunyai pendapatan kurang daripada RM 460 sebulan (garis kemiskinan) dan golongan termiskin yang mempunyai pendapatan kurang daripada RM 300 sebulan. Sehingga 31 Disember 2009, Malaysia mempunyai 114 944 unit kediaman setinggan dan anggaran penduduk seramai 557 679 orang. Kuala Lumpur berada di tempat kedua selepas negeri Selangor. Gaji yang rendah tidak dapat memberi kehidupan yang mewah kepada golongan Melayu. Kebanyakan masyarakat melayu yang mendiami kawasan setinggan mempunyai pendapatan isi rumah RM300-RM700 sebulan (Zalilah, 2002). Keadaan ini disebabkan orang Melayu kebanyakkan mempunyai tahap pendidikan yang sederhana dan hanya bekerja dalam sektor separa formal dan tidak formal. Oleh yang demikian, kos yang tinggi di bandar akhirnya memaksa mereka untuk meneroka tanah tanah haram untuk mendirikan kawasan kediaman mereka Kuala Lumpur (Shamsul Amri Baharuddin, 1980). Kampung Kerinchi merupakan salah satu penempatan setinggan di Kuala Lumpur. Jumlah penduduk kaum Melayu di Kampung setinggan seramai 3 327 orang bersamaan dengan 962 buah keluarga (Direktorat Penguatkuasaan DBKL, 1990). 4.2 Penurunan Kualiti Hidup Kemiskinan bandar juga turut dijadikan sebab kepada penurunan kualiti hidup masyarakat Melayu di bandar (Weinberg, 1970). Kajian yang dilakukan oleh Wan Sulaiman (1994) menyatakan bahawa kebanyakan suami isteri Melayu yang bercerai terdiri daripada golongan berpendapatan rendah. Selain itu, kes dera semakin berleluasa dalam kalangan masyarakat Melayu. Pada tahun 1993, data yang diperolehi daripada Hospital Universiti Kuala Lumpur berkenaan dengan kes dera kanak-kanak. 45 kes daripada 59 kes dera kanak kanak adalah dalam kalangan orang Melayu. 72 peratus kes pada tahun tersebut melibatkan golongan Melayu dan kebanyakan mangsa terdiri daripada mereka yang tinggal di kawasan setinggan ataupun rumah pangsa. Persekitaran yang sempit dan ruang yang terbatas menyebabkan kanak kanak yang aktif menggunakan ruang yang ada untuk bermain akan tetapi mengundang kemarahan kepada ibu bapa. Jenayah ragut juga semakin berleluasa dan purata jenayah ragut adalah 26.33 kes sehari. 7

5.0 Langkah-langkah mengatasi kemiskinan bandar 5.1 Dasar Kerajaan Kadar kemiskinan Melayu telah menurun kepada 20.8 % pada tahun 1990 (Yahaya Ahmad, 2000). Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur mencatatkan kadar kemiskinan yang rendah iaitu 0.5 %. Kemiskinan di bandar akan meningkat kadarnya lantaran penghijrahan Melayu secara besar-besaran dari luar bandar ke bandar. Ramai yang berhijrah ke bandar tanpa mempunyai tahap pendidikan yang mencukupi (Mohd Taib Dora, 2000). Pihak kerajaan komited untuk menghapuskan pembangunan kemiskinan tegar menjelang 2010. Selaras dengan itu, sejumlah RM 214 juta diperuntukkan bagi perlaksanaan Skim Pembangunan Kesejahteraan Rakyat untuk membasmi kemiskinan (Kementerian Kewangan Malaysia, 2008). Sejumlah RM 117 juta diperuntukkan bagi melaksanakan Program Pengurangan Mega. Program ini adalah pembangunan bersepadu untuk menjana pendapatan penduduk di kawasan kurang maju dan terpencil. Kerajaan juga turut menekankan meningkatkan pendapatan isi rumah, memperkukuh pembangunan modal insan dan memberi bantuan perumahan kepada golongan miskin tegar. Selain itu, pemberian latihan kemahiran kepada golongan wanita dalam bidang jahitan di Institut Latihan MARA (Razali Agus, 1994). Langkah akan terus diambil dan untuk mengatasi kemiskinan bandar termasuk pembinaan rumah kos rendah dengan bilangan yang mencukupi, penyediaan peluang pekerjaan serta pembaikan kemudahan dan pengangkutan awam. Jawatankuasa Kabinet Kemiskinan Bandar telah ditubuhkan pada tahun 2001 bagi menangani kemiskinan bandar dan isi rumah berpendapatan rendah yang mudah terjejas kepada sebarang kesan kemerosotan ekonomi. Kerajaan juga telah membangunkan pangkalan data bagi mewujudkan peta kemiskinan bandar bagi menangani kemiskinan kelompok kecil miskin di kalangan isi rumah di pusat bandar dan kawasan pinggir bandar. Sektor swasta turut melaksanakan Amanah Ikhtiar Malaysia (AIM) dengan mengeluarkan pinjaman kredit mikro berjumlah RM 358 juta menerusi tujuh skim kepada 148 000 keluarga termiskin. Program Pembangunan Bersepadu seperti Skim Kesihatan Ibu Tunggal, Projek HARAPAN, Pusat RAHMAT dirangka bagi meningkatkan taraf hidup. 5.2 Pembinaan Rumah Kos Rendah Melalui pembinaan rumah kos rendah yang mencukupi, kadar kemiskinan bandar dapat dikurangkan. Program Pembangunan Rakyat Termiskin (PPRT), setiap keluarga haruslah memberi maklumat mengenai nama ketua keluarga, kad pengenalan, pekerjaan, pendapatan, 8

bilangan anak, kemahiran, ahli keluarga yang cacat dan sebagainya (Mohd Taib Dora, 2000; Yogi, 2009). PPRT merangkumi Baitulmal, Kemajuan Masyarakat (KEMAS), Jabatan masalah Kebajikan Masyarakat (JKM) merupakan badan kerajaan yang dapat membantu

kemiskinan bandar. Dari segi peruntukan, Baitulmal memperuntukkan RM 5, 898, 301 untuk diagihkan kepada golongan fakir miskin. Daripada jumlah itu, sebanyak RM 5, 830, 351 (98%) diperuntukkan di Kuala Lumpur dan selebihnya diberikan kepada Labuan. Pembinaan kos rendah dapat mengatasi masalah setinggan bagi golongan yang berpendapatan rendah. Program Perumahan Awam Kos Rendah (PAKR) bertujuan untuk menyediakan kemudahan perumahan yang sempurna kepada golongan berpendapatan rendah di luar bandar dan pinggir bandar di samping kemudahan-kemudahan asas dan sosial. Pembinaan rumah pangsa DBKL yang mempunyai kemudahan asas yang lengkap dihuni oleh kebanyakan keluarga termiskin Kuala Lumpur (Mohd. Taib Dora, 2000). Kajian menunjukkan setiap isi rumah dilengkapi dengan air paip, elektrik, tandas moden dan tiga bilik agar semua penghuni rumah dapat hidup dengan selesa (Wagelin, 1977). Skim Pinjaman Perumahan bertujuan untuk memberi pinjaman perumahan kepada golongan berpendapatan rendah yang tidak mendapat punca pinjaman lain untuk membina atau membeli rumah kos rendah yang siap dalam usaha meningkatkan taraf kehidupan mereka. adar pinjaman maksimum ialah sebanyak RM20,000.00 dengan RM10,000.00 pertama dikecualikan daripada bayaran perkhidmatan manakala baki sebanyak RM10,000.00 kedua dikenakan bayaran perkhidmatan sebanyak 4%. Golongan sasaran skim ini adalah isirumah yang berpendapatan di antara RM500.00 hingga RM1,200.00 sebulan yang tidak mendapat punca pinjaman lain untuk membina rumah sendiri atau membeli rumah kos rendah yang telah siap. Secara tidak langsung, kadar 5.3 Pendidikan Selain itu dalam menyediakan mengadakan menggalakkan peruntukan program memperkukuh berjumlah latihan Kolej yang pembangunan untuk bagi bersesuaian modal Badan ke insan, kerajaan akan RM30 juta Bukan Kerajaan (NGO) tercicir serta bandar. Bagi kawasan kemiskinan bandar dalam kalangan orang Melayu dapat diturunkan melalui pembinaan rumah kos rendah dengan bilangan yang mencukupi.

golongan pelajar

memperluaskan program

Komuniti dan GiatMARA

lebih ramai individu memulakan perniagaan sendiri, pelbagai program

keusahawanan dan latihan kemahiran telah disediakan. Golongan miskin dan berpendapatan rendah dan golongan kurang upaya ditambah bagi menggalakkan penyertaan mereka secara aktif golongan ini dalam ekonomi. Bagi tujuan ini, kemudahan sedia ada di kawasan bandar akan 9

ditambah untuk menyediakan latihan

bagi

pelajar yang tercicir untuk membolehkan

mendapatkan pekerjaan khasnya mereka yang tidak menamatkan persekolahan di peringkat Penilaian Menengah Rendah (PMR) dan Sijil Pelajaran Malaysia (SPM). Khususnya, program pendidikan dan latihan telah diberi penekanan bagi meningkatkan bilangan dan peratusan professional dan pengurus Bumiputera dalam sektor korporat. Peratusan Bumiputera telah telah meningkat daripada 51.4 % pada tahun 1995 dan 51.5 % pada tahun 2000 (Malaysia, 2001). Hal ini selaras dengan sumber tenaga manusia yang diperlukan haruslah mempunyai kemahiran, daya saing yang tinggi dan produktif untuk menjana ekonomi. Sektor swasta pulak dikehendaki mengambil lebih banyak eksekutif dan professional Bumiputera Lebih banyak peluang disediakan dalam syarikat mereka yang (Malaysia, 2001). kepada siswazah Bumiputera

berkebolahan untuk memulakan perniagaan mereka sendiri menerusi Skim Usahawan Siswazah dan Projek Usahawan Bumiputera dalam Bidang Peruncitan (PROSPER) terutama di kawasan bandar dan perumahan baru (Chamhuri Siwar dan rakan, 2005). Kemunduran pendidikan orang Melayu telah menjejaskan dan melambatkan peningkatan taraf sosio ekonomi yang dapat membantu mengurangkan masalah pembaziran reproduktif (Mohd Asri Hj. Abdullah, 1997). Kegagalan membasmi kemiskinan akan melambatkan pencapaian Wawasan 2020 yang meletakkan pendidikan sebagai cabaran utama menjadi sebuah negara maju (Lee,1999). Perkembangan pendidikan sekarang menunjukkan bagaimana tahap kelulusan pendidikan untuk semua pekerjaan menjadi semakin tinggi dan memerlukan persaingan daripada semua pelajar (Wan Mohd Nor Wan Daud, 2005). Secara tidak langsung, orang Melayu dapat mengatasi kemiskinan bandar dengan mempunyai tahap pendidikan yang tinggi dan seterusnya mendapat peluang pekerjaan. Melalui pembaikan kemudahan dan pengangkutan awam, kerajaan menyediakan bekalan air bersih, elektrik, kesihatan dan komunikasi (Chamhuri Siwar dan rakan, 2005). Melalui perlaksanaan DEB, lahirnya generasi muda Melayu yang berpendidikan tinggi yang sanggup menghadapi cabaran dengan kaum lain untuk bersaing di bandar (Yahaya Ismail,1986). Melalui Struktur Pelan Kuala Lumpur 2010, pelbagai program penempatan semula setinggan dibina. Jelaslah, pihak kerajaan dan NGO sanggup berganding bahu untuk membasmi kemiskinan di Kuala Lumpur dalam kalangan orang Melayu. 6.0 Penutup

10

Sebagai penutup kalam kadar kemiskinan perlu ditangani segera dalam usaha mencapai status negara maju. Walaupun mengalami transformasi sosial selama 5 dekad dalam memajukan negara, isu kemiskinan tidak harus dibiarkan menjadi bara api dalam keamanan Malaysia. Pembangunan yang dijalankan kerajaan haruslah melibatkan kesemua kaum di Malaysia bagi mengelakkan peminggiran sosial yang serius. Peminggiran sosial ini akan menerbitkan perasaan tidak puas hati dan sejarah 13 Mei 1969 akan berlaku lagi. Polisi kependudukan 70 juta penduduk Malaysia pada 2100 tidak akan mampu dicapai jika terdapat ketidakseimbangan ekonomi di Malaysia. Badan bukan kerajaan juga harus bekerjasama untuk membasmi kadar kemiskinan bandar agar kemajuan yang dicapai dapat dikongsi oleh semua warganegara dari pelbagai lapisan masyarakat.

11