Ramayana

Ang Ramayana ay isa sa dalawang mahusay na Indian epics, ang iba pang pagiging Mahabharata.
AngRamayana ay nagsasabi tungkol sa buhay sa Indya sa paligid ng 1000 BCE at nag-aalok ng mga
modelo sadharma. Ang bayani, Rama, nabuhay ang kanyang buong buhay sa pamamagitan ng mga
panuntunan ngdharma; sa katunayan, iyon ay kung bakit Indian isaalang-alang sa kanya nagpapakilala
ng kabayanihan.Kapag Rama ay isang batang lalaki, siya ay ang perpektong anak na lalaki. Mamaya
siya ay isangperpektong asawa sa kanyang mga tapat na asawa, Sita, at isang responsableng pinuno
ng Aydohya."Maging Rama," batang Indians na-itinuro para sa 2,000 taon; "Maging Sita." Ang orihinal
na Ramayanang 24,000 couplet-mahabang tula astig na iniugnay sa Sanskrit makata Valmiki.
Pangangalaga sa Bibigbersyon ng kuwento ni Rama circulated para sa mga siglo, at ang epic ay
malamang na unang isinulat saibang panahon sa buong simula ng Common Era. Ito ay dahil na-sinabi,
retold, isinalin at transcreated sabuong Timog at Timog-silangang Asya, at ang Ramayana ay patuloy
na isinagawa sa sayaw, dula, bulagna tagasunod sa mga palabas, kanta at pelikula sa buong Asia.
Mula pagkabata pinaka-Indiansmatutunan ang mga character at mga pangyayari ng mga epics at
lagyan ng muwebles nila ang ideals atkarunungan ng mga karaniwang buhay. Ang epics makatulong
na isailalim-sama ang maraming tao ngIndya, transcending kasta, distansya at wika. Dalawang allIndian holiday ipagdiwang ang mgakaganapan sa Ramayana. Dussehra, isang labing-apat na-araw na
pagdiriwang sa Oktubre,commemorates ang pananakop ng Lanka at Rama ng tagumpay laban
Ravana, ang demonyo king ngLanka. Divali, ang Oktubre-Nobyembre pagdiriwang ng Ilaw, nagdiriwang
Rama at Sita ni return tahananng kanilang kaharian ng Ayodhya Prince Rama ay ang pinakamatanda
ng apat na mga anak na lalaki atnoon ay upang maging hari kapag ang kanyang ama nagretiro mula
namumuno. Ang kanyang tiya,gayunpaman, nais upang makita ang kanyang mga anak na lalaki
Bharata, mas bata kapatid na lalaki niRama, maging king. Pag-alala na ang mga hari ay isang beses
ipinangako upang magbigay ng kanyang nganumang dalawang pagbati ninanais na siya, siya ay
humingi na Rama ay banished at Bharata aynakoronahan. King ang nagkaroon upang panatilihin ang
kanyang salita sa kanyang asawa at iniutospagpapalayas Rama ni. Tinanggap ni Rama ang atas
unquestioningly. "Masaya ako na sumunod sasistema ng command ama," sinabi niya sa kanyang
tiyahin. "Bakit, nais kong pumunta kahit na na-ordermo ito." Kapag Sita, asawa ni Rama, Nalaman
Rama ay dapat banished, siya begged upang samahan siyasa kanyang kagubatan retreat. "Bilang
anino sa bagay, kaya asawa sa asawang lalaki," siyamapaalalahanan Rama. "Ay hindi ang asawa ni
dharma upang maging sa gilid ng kanyang asawa? Hayaanakong maglakad nang mas maaga sa iyo sa
gayon ay maaari pakinisin ko ang landas para sa iyong mgapaa," pleaded niya. Rama sumang-ayon, at
Rama, Sita at ang kanyang kapatid na lalaki Lakshmana lahatnapunta sa mga gubat. Kapag natutunan
Bharata kung ano ang ginagawa ng kanyang ina ay, hinahangadniyang Rama sa kagubatan.
"Ang pinakamatanda dapat mamuno," kanyang ipaalala sa Rama."Mangyaring bumalik at i-claim ang
iyong nararapat na lugar bilang hari." Rama tumangging pumuntalaban sa utos ng kanyang ama, kaya
Bharata kinuha sandalyas kanyang kapatid at sinabing, "dapat kobang ilagay ang mga sandalyas sa
trono bilang simbolo ng iyong awtoridad. Dapat kong mamuno lamangbilang pansamantalang puno sa
iyong lugar, at sa bawat araw ay dapat ko bang ilagay ang aking mgahandog sa talampakan ng aking
Panginoon. Kapag ang labing-apat na taon ng pagpapalayas ay higit sa,ako ay joyously ibalik ang
kaharian sa iyo. "Rama ay napaka-impressed sa selflessness Bharata ni. BilangBharata kaliwa, sinabi
Rama sa kanya, "ako ay dapat na kilala na gusto mong itakwil Masaya kung anoang karamihan sa mga
lalaki gumana lifetimes upang matuto upang bigyan up." Mamaya sa kuwento,Ravana, ang
masasamang Hari ng Lanka, (kung ano ang malamang na kasalukuyan-araw na Sri Lanka)abducted
Sita. Rama mustered ang aid ng pera hukbo, na binuo ng isang daanan ng mga sasakyan sabuong
upang Lanka, inilabas Sita at dinala siya ligtas na bumalik sa Aydohya. Upang magtakda ng
isangmagandang halimbawa, gayunpaman, Rama ay humingi na Sita patunayan ang
kanyang kadalisayanbago siya ay maaaring kumuha ng kanyang likod ng kanyang asawa. Rama,
Sita at Bharata ang lahat ngmga halimbawa ng mga tao matapos ang kanilang dharma. Araling ito ay
nakatuon sa kung paanoitinuturo ng Ramayana Indians upang maisagawa ang kanilang mga dharma.
Hikayatin ang mga mag-aaral upang makilala ang mga halimbawa ng mga character sa astig na mga
tapat sa kanilang dharma atmga taong lumabag sa kanilang dharma. Mahatma Gandhi pinangarap na
isang araw ng modernongIndya ay magiging isang Ram-rajya

Hudhod ni Alim
Nuong Unang Panahon, sa nayon ng Hannanga, isang sanggol na lalaki ang isinilang sa mag-asawang
Amtalao at Dumulao. Ang pangalan niya ay Aliguyon. Siya ay matalino at masipag matuto ng ibat
ibang bagay. Katunayan, ang napag-aralan niyang mahahalaga mula sa mga kasaysayan at pangaral
ng kanyang ama ay marami. Natuto siya kung paano makipag-bakbakan nang mahusay, at paano

umawit ng mga mahiwagang gayuma .Kaya kahit nuong bata pa, tiningala na siya bilang pinuno, at
hanga ang mga tao sa kanya.
Nang mag-binata si Aliguyon, ipinasiya niyang sagupain si Panga-iwan, ang kaaway ng kanyang ama,
sa nayon ng Daligdigan. Subalit ang sumagot sa kanyang hamon ay hindi si Panga-iwan. Ang humarap
sa kanya ay ang mabangis na anak nito, si Pumbakhayon, marunong ng hiwaga at bihasa rin sa
bakbakan tulad ni Aliguyon.
Hindi naaling, pinukol ni Aliguyon ng sibat si Pumbakhayon. Kasing bilis ng kidlat, umiktad si
Pumbakhayon upang iwasan ang sibat at, kagila-gilalas, sinalo sa hangin ang sibat ng isa niyang
kamay! Wala pang isang kurap ng mata, binaligtad ni Pumbakhayon ang sibat at hinagis pabalik kay
Aliguyon. Umiwas din si Aliguyon at sinalo rin ng isang kamay sa hangin ang humahagibis na sibat.
Binaliktad din niya at ipinukol uli kay Pumbakhayon.
Pabalik-balik at walang tigil, naghagisan at nagsaluhan ng sibat si Aliguyon at Pumbakhayon hanggang
umabot ng 3 taon, hindi pa rin tumigil ang bakbakan, at walang nagpakita ng pagod o pagsuko. Subalit
sa bangis at dahas ng kanilang paghahamok, kapwa sila humanga sa giting at husay ng kalaban, at
pagkaraan ng 3 taong bakbakan, natuto silang igalang ang isat isa.
Biglang bigla, tumigil sina Aliguyon at Pumbakhayon at nahinto, sa wakas, ang bakbakan. Nag-usap at
nagkasundo sila ng payapa ng kanilang nayon ng Hannanga at Daligdigan. Buong lugod na sumangayon lahat ng tao sa 2 nayon, at ipinagdiwang nila ang kampihan ng 2 bayani.
Sa paglawak ng katahimikan, umunlad ang 2 nayon. Naging matalik na magkaibigan sina Aliguyon at
Pumbakhayon. Nang sapat na ang gulang ni Aliguyon, pinili niyang asawa si Bugan, ang batang-batang
kapatid na babae ni Pumbakhayon. Inalagaan niya sa bahay si Bugan hanggang lumaki itong napakagandang dalaga.
Ang piling ng asawa naman ni Pumbakhayon ay ang kapatid na babae ni Aliguyon, si Aginaya. Ang 2
pamilya nila ay yumaman at iginalang ng lahat ng Ifugao.

Bantungan

Si Bantugan ay isang prinsipe sa kaharian ng Bumbaran. Si prinsipeng bantugan ay kapatid ng

haring Madali na hari naman sa kaharian ng Bumbaran. Si prinsipeng Bantugan ay kilala na makisig at
sobrang matapang kaya marami ang nagkakagusto na dalaga na siya ay magingasawa . Kaya
madalas na mainggit ang kanyang kapatid na si haring Madali kay prinsipe Bantugan . Nang dahil sa
inggit ay gumawa ng panibagong utos ang haring Madali na bawal kausapin si Prinsepe Bantugan at
kung sino man ang lumabag sa kautusang ito ay magkakaroon ng parusa . Nang dahil sa panibagong
utos ng haring Madali ay naging malungkot ang prinsipeng Bantugan at ito ay nagkaroon ng
malubhang sakit at ito ang naging dahilan ng kanyang pagkamatay . Si prinsipeng Bantugan ay
namatay sa pintuan ng kaharian na nasa pagitan ng dalawang dagat . si haring Rito at ang kanyang
kapatid na babaeng si prinsesa Datimbang ay naguguluhan dahil hindi nila kilala ang namatay na si
prinsipeng Bantugan. Kaya ang mga ito ay tumawag sa mga Pulo ng mga tagapayo habang
tinitingnan ang namatay na si prinsipeng Bantugan . May isang ibon ang pumasok at ang ibon na ito
ay isang Loro at sinabe ng Loro na ang namatay na yan ay si prinsipe bantugan na nagmula sa
Bumbaran at agad itong binalita ng loro sa haring Madali .
Nang mabalitaan ni haring Madali ang nangyare kay prinsipeng Bantugan siya ay nalungkot at ito ay
agad na pumunta sa langit upang bawiin ang kaluluwa ng prinsipe . Habang dala ng hari ang
kaluluwa ng prinsipe, dala naman ng prinsesa Datimbang ang katawan ng prinsipe sa Bumbaran .
Doon pinagsanib ang kaluluwa at katawan ni prinsipe Bantugan . Dun muling nabuhay ang prinsipe
Bantugan . Dahil nabuhay muli ang prinsipe ay nagdiwang ang kaharian ng Bumbaran .
Nang mabalitaan ng kaharian ng Miskoyaw ang nangyari kay prinsipe Bantugan nilosob agad nito ang
kaharian ng Bumbaran . Lumaban si prinsipe Bantugan sa mga lumusob sa kanilang kaharian ngunit
dahil mahina pa siya dahil sa kakabuhay nya lang . Siya ay nabihag at nahule ng mga lumusob sa
kanilang kaharian at dinala siya ng mga ito. Si prinsipe Bantugan ay ginapos, ngunit ng magbalik ang
kanyang lakas agad niya nilagot ang pagkakagapos sa kanya . Dun niya nilusob ang kaharian ng
Miskoyaw . Niligtas niya ang kanilang kaharian sa kamay ng kaharian Miskoyaw at naligtas naman
niya ng ligtas ang kanilang kaharian . Nang maligtas niya ang kanilang kaharian, tinuloy nila ang
kanilang pagdiriwang. Doon na nagsimula na mawala ang pagkaingit ni haring Madali sa kanyang

kapatid na prinsipeng Bantugan.At dahil sa nangyareng iyon dinalaw niya ang lahat ng prinsesang
kanyang kapitan at ito ay kanyang pinakakasalan at inuuwe sa kanilang kaharian. Buong puso naman
itong tinatangap ng haring Madali . Doon na namuhay si Prinsipeng Bantugan ng mapayapa at
maligaya.

Tuwaang
Nakatanggap si Tuwaang ng mensahe buhat sa hangin na nagsasabi na kailangan niyang dumalo ng
kasal ng Dalaga ng Monawon. Huwag kang pumunta, Tuwaang,babala ng kanyang tiyahin.
Nararamdaman ko na mayroong masamang mangyayari sa iyo doon.Huwag kang mag-alala, tiyang.
Kaya kong alagaan ang sarili ko sinabi niyang matatag at determinadong pumunta. Hindi mo
naiintindihan, Tuwaang.
Hindi ako natatakot sa kahit ano, tiyang. Ngayon ang tanging nalalaman ko ay gusto ko makita ang
kagandahan ng Dalaga ng Monawon. Hindi pinakinggan ni Tuwaang ang kanyang tiyahin. Naghanda
siya sa pagdalo sa kasal. Isinuot niya ang damit na ginawa ng mga diyos para sa kanya. Mayroon
siyang hugis pusong basket na maaaring makagawa ng kidlat. Dala rin niya ang kanyang espada at
panangga at isang mahabang kutsilyo. Sumakay siya sa kidlat at nakarating sa kapatagan ng
Kawkawangan. Doon ay natagpuan niya ang Gungutan, isang nakapagsasalitang ibon. Gusto ng ibon
na sumama sa kanya sa kasalan kaya dinala na niya ito.
Nang makarating sa Monawon, siya ay magalang na pinapasok sa loob ng bulwagan kung saan
ginaganap ang kasalan.Nagsimulang magdatingan ang mga bisita. Unang dumating ay ang Binata ng
Panayangan, pagkatapos ay ang Binatang Liwanon at ang Binata ng Sumisikat na Araw. Huling
dumating ang lalaking ikakasal, ang Binata ng Sakadna na kasama ang isang daang lalaki. Nang
dumating ay iniutos ng lalaki na paalisin ang mga bisitang hindi nararapat na naroon.
Nainsulto si Tuwaang sa sinabi ng lalaking ikakasal na silang lahat ay pulang dahon, na ang ibig sabihin
ay mga bayani. Nagsimula ang seremonya sa pag-aalay ng mga bisita ng mga mamahaling regalo.
Dalawa ang natira para sa lalaking ikakasal ngunit inamin ng Binata ng Sakadna na wala silang gintong
plauta at gintong gitara na maitutumbas sa mga natira. Tumulong si Tuwaang.Sa kanyang
misteryosong hininga siya ay nakagawa ng gintong plauta, gitara at gong. Lumabas na ang babaing
ikakasal sa kanyang silid at nagsimulang magbigay ng nganga sa bawa't isang bisita.
Pagkatapos ay tumabi ito kay Tuwaang na naglagay sa lalaking ikakasal sa kahiya-hiyang sitwasyon.
Pakiramdam ng lalaki ay nainsulto siya. Lumabas ito sa bulwagan at hinamon si Tuwaang sa isang
laban. Ipakita mo sa akin na nararapat ka sa karangalang ibinigay sa iyo ng aking minamahal sa
pagtabi niya sa iyo!sabi ng galit na Binata ng Sakadna. Labanan mo ako hanggang kamatayan!
Tumayo si Tuwaang at tinanggap ang hamon ngunit hinawakan siya ng babaing ikakasal. Bayaan mong
suklayin ko muna ang iyong buhok bago mo siya labanan,sabi ng babaing ikakasal kay Tuwaang. At
buong pagmamahal niyang sinuklay ang kanyang buhok.Tinitigan ni Tuwaang ang babae. Nakita niya
ang pagmamahal at paghanga nito sa kanyang mga mata. Mag-ingat ka sa pakikipaglaban sa kanya,
babala ng babae.
Hindi siya marunong lumaban ng patas.Hinawakan ni Tuwaang ang kamay ng babae at hinalikan
ito.Para sa iyo binibini, mag-iingat ako!sabi niya at lumabas na ito sa bulwagan upang labanan ang
lalaki. Tumango ang babaing ikakasal at kumaway sa kanya at umaasa sa kanyang kagalingan.Hinarap
ni Tuwaang at ng Gungutan ang Binata ng Sakadna at ang isang daang lalaki. Lumaban sila ng buong
makakaya at pagkatapos ng isang maikling pagtutunggali ay natalo niya at ng Gungutan ang
siyamnaput-apat na lalaki.
Madali nilang natalo ang anim pang natirang nakatayo hanggang siya at ang Binata ng Sikadna na
lamang ang natirang nakatayo. Binato si Tuwaang ng lalaking ikakasal ng malaking bato ngunit naging
alikabok lamang ito bago pa man nito tamaan si Tuwaang. Dahil sa masidhing laban ay lumindol ang

lupa at lahat ng mga puno ay nagbagsakan. Binuhat ng lalaking ikakasal si Tuwaang at ibinato ng
malakas sa lupa. Lumubog ito ang nakakarating sa Hades.
Sa Hades, nakita ni Tuwaang si Tuhawa, ang diyos ng Hades. Sinabi ni Tuhawa na ang buhay ng
lalaking ikakasal ay nasa gintong plauta. Lumitaw mula sa lupa si Tuwaang at pinatay ang lalaki sa
pamamagitan ng pagbili sa gintong plauta. Tumakbo ng masaya ang babae sa kanya. Niyakap niya ito
at hinalikan sa kanyang pisngi at labi.Maari ka bang sumama sa akin?tanong ni Tuwaang sa babae.
Ng buong puso, sagot nito.Umuwi si Tuwaang sa Kuaman kasama ang babae at ang Gungutan at
namuhay sila ng magkakasama, magpakailanman.

Indarapatra at Sulayman
(Epikong Mindanao)
Indarapatra ay ang matapang na hari ng Mantapuli. Nabalitaan niya ang malimit na pananalakay ng
mga dambuhalang ibon at mababangis na hayop sa ibang panig ng Mindanao. Labis niyang
ikinalungkot ang mga nangyayaring ito sa mga naninirahan sa labas ng kaharian ng Mantapuli.
Ipinatawag ni Indarapatra ang kanyang kapatid na si Sulayman, isang matapang na kawal. Inutusan ni
Indarapatra si Sulayman upang puksain ang mga ibon at hayop na namiminsala sa mga tao. Agad na
sumunod si Sulayman. Bago umalis si Sulayman, nagtanim si Indarapatra ng halawan sa may
durungawan. Aniya kay Sulayman, Sa pamamagitan ng halamang ito ay malalaman ko ang
nangyayari sa iyo. Kapag namatay ang halamang ito, nanganaghulugang ikaw ay namatay.
Sumakay si Sulayman sa hangin. Narating niya ang Kabilalan. Wala siyang nakitang tao. Walang anuano ay nayanig ang lupa, kaya pala ay dumating ang halimaw na si Kurita. Matagal at madugo ang
paglalaban ni Sulayman at ni Kurita. Sa wakas, napatay rin ni Sulayman si Kurita, sa tulong ng
kanyang kris.
Nagtungo naman si Sulayman sa Matutum. Kanyang hinanap ang halimaw na kumakain ng tao, na
kilala sa tawag na Tarabusaw. Hinagupit nang hinagupit ni Tarabusaw si Sulayman sa pamamagitan ng
punongkahoy. Nang nanlalata na si Tarabusaw ay saka ito sinaksak ni Sulayman ng kanyang espada.
Pumunta si Sulayman sa Bundok ng Bita. Wala rin siyang makitang tao. Ang iba ay nakain na ng mga
halimaw at ang natirang iba ay nasa taguan. Luminga-linga pa si Sulayman nang biglang magdilim
pagkat dumating ang dambuhalang ibong Pah. Si Sulayman ang nais dagitin ng ibon. Mabilis at ubos
lakas ng tinaga ito ni Sulayman. Bumagsak at namatay ang Pah. Sa kasamaang palad nabagsakan ng
pakpak ng ibon si Sulayman na siya niyang ikinamatay.
Samantala, ang halaman ni Sulayman sa Mantapuli ay laging pinagmamasdan ni Indarapatra.
Napansin niyang nanlata ang halaman at alam niyang namatay si Sulayman.
Hinanap ni Indarapatra ang kanyang kapatid. Nagpunta siya sa Kabalalan at nakita niya ang kalansay
ni Tarabusaw. Alam niyang napatay ito ng kapatid niya. Ipinagpatuloy ni Indarapatra ang paghahanap
niya kay Sulayman. Narating niya ang bundok ng Bita. Nakita niya ang patay na ibong Pah. Inangat
ni Indarapatra ang pakpak ng ibon at nakita ang bangkay ni Sulayman. Nanangis si Indarapatra at

nagdasal upang pabaliking muli ang buhay ni Sulayman. Sa di kalayua'y may nakita siyang banga ng
tubig. Winisikan niya ng tubig ang bangkay at muling nabuhay si Sulayman. Parang nagising lamang
ito mula sa mahimbing na pagtulog. Nagyakap ang magkapatid dahil sa malaking katuwaan.
Pinauwi na ni Indarapatra si Sulayman. Nagtuloy pa si Indarapatra sa Bundok Gurayu. Dito'y wala ring
natagpuang tao. Nakita niya ang kinatatakutang ibong may pitong ulo. Sa tulong ng kanyang
engkantadong sibat na si juris pakal ay madali niyang napatay ang ibon.
Hinanap niya ang mga tao. May nakita siyang isang magandang dalaga na kumukuha ng tubig sa
sapa. Mabilis naman itong nakapagtago. Isang matandang babae ang lumabas sa taguan at nakipagusap kay Indarapatra. Ipinagsama ng matandang babae si Indarapatra sa yungib na pinagtataguan ng
lahat ng tao sa pook na iyon. Ibinalita ni Indarapatra ang mga pakikilaban nilang dalawa ni Sulayman
sa mga halimaw at dambuhalang ibon. Sinabi rin niyang maaari na silang lumabas sa kanilang
pinagtataguan. Sa laki ng pasasalamat ng buong tribu, ipinakasal kay Indarapatra ang anak ng hari,
ang magandang babaeng nakita ni Indarapatra sa batisan.

Bidasari
Ang Epikong Bidasari ng Kamindanawan ay nababatay sa isang romansang Malay. Ayon sa
kanilang paniniwala, upang tumagal ang buhay ng tao, ito'y pinaalagaan at iniingatan ng isang isda,
hayop, halaman o ng punongkahoy.
Ang salaysay ng Bidasari ay ganito:
Ang kaharian ng Kembayat ay naliligalig dahil sa isang dambuhalang ibon. Ang ibong ito ay
mapaminsala sa mga pananim at maging sa buhay ng tao. Ang ibong ito ay ang ibong garuda.
Kapag dumarating na ang garuda, mabilis na nagtatakbuhan ang mga tao upang magtago sa mga
yungib. Takot na takot sila sa ibong garuda pagka't ito'y kumakain ng tao.
Sa pagtatakbuhan ng mga tao, nagkahiwalay sa pagtakbo ang sultan at sultana ng Kembayat. Ang
sultana ng Kembayat ay nagdadalantao noon. Sa laki ng takot ay naisilang niya ang sanggol na
babae sa may tabi ng ilog. Dahil sa malaking takot at pagkalito naiwan niya ang sanggol sa bangka
sa ilog.
May nakapulot naman ng sanggol. Siya ay si Diyuhara, isang mangangalakal mula sa kabilang
kaharian. Kanyang pinagyaman at iniuwi sa bahay ang sanggol. Itinuring niya itong anak.
Pinangalanan nila ang sanggol ng Bisari. Habang lumalaki si Bidasari ay lalo pang gumaganda.
Maligaya si Bidasari sa piling ng kanyang nakikilalang magulang.

Sa kaharian ng Indrapura, ang sultang Mongindra ay dalawang taon pa lamang kasal kay Lila Sari.
Mapanibughuin si Lila Sari. Natatakot siyang umibig pa sa ibang babae ang sultan. Kaya lagi
niyang itinatanong sa sultan, kung siya'y mahal nito na sasagutin naman ng sultan ng : mahal na
mahal ka sa akin. Hindi pa rin nasisiyahan ang magandang asawa ng sultan. Kaniyang itinanong na
minsan sa sultan: Hindi mo kaya ako malimutan kung may makita kang higit na maganda kaysa
akin? Ang naging tugon ng Sultan ay: Kung higit na maganda pa sa iyo, ngunit ikaw ang
pinakamaganda sa lahat. Nag-alala ang sultana na baka may lalo pang maganda sa kanya at ito ay
makita ng sultan. Kaya't karakarakang inutusan niya ang matapat niyang mga kabig na saliksikin
anh kaharian upang malaman kung may babaeng higit na maganda sa sultana.
Nakita ng mga tauhan ni Lila Sari si Bidasari at siya ay higit na maganda kaysa kay Lila Sari.
Inanyayahan ng Sultana si Bidasari sa palasyo upang diumano ay gagawing dama ng sultana.
Ngunit pagsapit doon, si Bidasari ay lihim na ikinulong ni Lila Sari sa isang silid at doon
pinarurusahan.
Nang hindi na matiis ni Bidasari ang mga pagpaparusa sa kanya, sinabi niyang kunin ang isdang
ginto sa halamanan ng kanyang ama. Kapag araw ito'y ipinakukuwintas kay Lila Sari at sa gabi'y
ibinabalik sa tubig at hindi maglalaon si Bidasari ay mamamatay. Pumayag si Lila Sari. Kinuha niya
ang isdang ginto at pinauwi na niya si Bidasari.
Isinuot nga ni Lila Sari ang kuwintas ng gintong isda sa araw at ibinabalik sa tubig kung gabi. Kaya't
si Bidasari ay nakaburol kung araw at muling nabubuhay sa gabi. Nag-alala si Diyuhara na baka
tuluyang patayin si Bidasari. Kaya nagpagawa siya ng isang magandang palasyo sa gubat at doon
niya itinira nang mag-isa si Bidasari.
Isang araw, ang Sultan Mongindra ay nangaso sa gubat. Nakita niya ang isang magandang palasyo.
Ito'y nakapinid. Pinilit niyang buksan ang pinto. Pinasok niya ang mga silid. Nakita niya ang isang
napakagandang babae na natutulog. Ito ay si Bidasari. Hindi niya magising si Bidasari. Umuwi si
Sultan Mongindra na hindi nakausap si Bidasari. Bumalik ang sultan kinabukasan. Naghintay siya
hanggang gabi. Kinagabihan nabuhay si Bidasari. Nakausap siya ni Sultan Mongindra. Ipinagtapat
si Bidasari ang mga ginawa ni Lila Sari. Galit na galit ang sultan. Iniwan niya si Lila Sari sa palasyo
at agad niyang pinakasalan si Bidasari. Si Bidasari na ang naging reyna.
Samantala, pagkaraan ng maraming taon ang tunay na mga magulang ni Bidasari ay matahimik
nang naninirahang muli sa Kembayat. Nagkaroon pa sila ng isang supling. Ito'y si Sinapati. Nang

pumunta sa Kembayat ang isang anak ni Diyuhara ay nakita niya si Sinapati, anak ng sultan at
sultana ng Kembayat.
Si Sinapati ay kamukhang-kamukha si Bidasari. Kinaibigan nito si Sinapati at ibinalita ang kapatid
niyang si Bidasari sa kamukhang-kamukha ni Sinapati. Itinanong ni Sinipati sa mga magulang kung
wala siyang kapatid na nawawalay sa kanila. Pinasama ng ama si Sinapati sa Indrapura. Nang
magkita si Bidasari at si Sinapati ay kapwa sila nangilalas dahil sa silang dalawa ay magkamukhangmagkamukha. Natunton ng Sultan ng Kembayat ang nawawala niyang anak na si Bidasari.
Nalaman ng sultan ng Indrapura na ang kanyang pinakasalang si Bidasari ay isa palang tunay na
prinsesa.\

Biag Ni Lam-Ang
Sina Don Juan at Namongan ay taga-Nalbuan, ngayon ay sakop ng La Union. May isa silang anak na
lalaki. Itoy si Lam-ang. Bago pa isilang si Lam-ang, ang ama nito ay pumunta na sa bundok upang
parusahan ang isang pangkat ng mga Igorota na kalaban nila. Nang isilang si Lam-ang, apat na hilot
ang nagtulong-tulong. Ugali na nga mga Ilokano noong una na tumulong sa mga hilot kung
manganganak ang maybahay nila ngunit dahil nga wala si Don Juan, mga kasambahay nila ang
tumulong sa pagsilang ni Namongan. Pagkasilang, nagsalita agad ang sanggol at siya ang humiling na
Lam-ang ang ipangalan sa kaniya. Siya rin ang pumili ng magiging ninong niya sa binyag. Itinanong
pa rin niya sa ina ang ama, kung saan naroron ito, na di pa niya nakikita simula pa sa kanyang
pagkasilang. Sinabi na ina ang kinaroroonan ng ama. Makaraan ang siyam na buwan, nainip na si Lamang sa di pagdating ng ama kayat sinundan niya ito sa kabundukan. May dala siyang ibat- ibang
sandata at mga anting-anting na makapag-bibigay-lakas sa kaniya at maaaring gawin siyang hindi
makikita. Talagang pinaghandaan niya ang lakad na ito. Sa kaniyang paglalakbay, inabot siya ng
pagkahapo kayat namahinga sandali. Naidlip siya at napangarap niyang ang pugot na ulo ng ama ay
pinagpipistahan na ng mga Igorote. Galit na galit si Lam-ang s nabatid na sinapit ng ama kaya mabilis
na nilakbay ang tirahan ng mga Igorote. Pinagpupuksa niya ang mga ito sa pamamagitan ng dalang
mga sandata at anting-anting. Ang isa ay kaniyang pinahirapan lamang saka inalpasan upang siyang
magbalita sa iba pang Igorote ng kaniyang tapang, lakas at talino. Umuwi si Lam-ang nang nasisiyahan
dahil sa nipaghiganti niya an pagkamatay ng ama niya. Nang siyay magbalik sa Nalbuan, pinaliguan
siya ng ilang babaeng kaibigan sa ilog ng Amburayan, dahil itoy naging ugali na noon, na pagdating
ng isang mandirigma, naliligo siya. Matapos na paliguan si Lam-ang, namatay ang mga isda at iba
pang bagay na may buhay na nakatira sa tubig dahil sa kapal ng libag at sama ng amoy na nahugasan
sa katawan nito. Sa kabutihan naman may isang dalagang balita sa kagandahan na nagngangalang
Ines Kannoyan. Itoy pinuntahan ng binatang si Lam-ang upang ligawan, kasama ang kaniyang putting
tandang at abuhing aso. Isang masugid na manliligaw ni Ines ang nakasalubong nila, Si Sumarang, na
kumutya kay Lam-ang, kayat silay nag-away at ditoy muling nagwagi si Lam-ang. Napakaraming
nanliligaw ang nasa bakuran nina Ines kayat gumawa sila ng paraan upang sila ay makatawag ng
pansin. Ang tandang ay tumilaok at isang bahay ang nabuwal sa tabi. Si Ines ay dumungaw. Ang aso
naman ang pinatahol niya at sa isang iglap, tumindig uli ang bahay na natumba. Nakita rin ng
magulang ni Ines ang lahat ng iyon at siyay ipinatawag niyon. Ang pag-ibig ni Lam-an kay Ines ay
ipinahayag ng tandang. Sumagot ang mga magulang ng dalaga na silay payag na maging manugang
si Lam-ang kun itoy makapagbibigay ng boteng may dobleng halaga ng sariling ari-arian ng magulang
ng dalaga. Nang magbalik si Lam-ang sa Kalanutian, kasama si Namongan at mga kababayan, sila Ines
ay ikinasal. Dala nila ang lahat ng kailangan para sa maringal na kasalan pati ang dote. Ang masayang
pagdiriwang ay sinimulan s Kalanutian at tinapos sa Nalbuan, kung saan nanirahan ang mag-asawa
pagkatapos ng kasal nila. Isa parin s kaugalian sa Kailukuhan, na pagkatapos ng kasal, ang lalaki ay

kinakalilangang sumisid sa ilog upang humuli ng rarang (isda). Sinunod ni Lam-ang subalit siya ay
sinamang palad na makagat at mapatay ng berkakan (isang uri ng pating). Ang mga buto ni Lam-ang
na nasa pusod ng dagat ay ipinasisid at pinatapon ni Donya Ines sa isang kalansay at tinakpan ng tela.
Ang tandang ay tumilaok, ang aso ay kumahol at sa bisa ng engkanto, unti-unting kumilos ang mga
buto. Sa muling pagkabuhay ni Lam-ang, ang mag-asawa ay namuhay nang maligaya, maluwalhati at
matiwasay sa piling ng alagang putting tandang at abuhing aso.

Ibalon (Epiko)
Ang Ibalon ay matandang pangalan ng Bicol. Noong 1895, si Prayle Jose Castao ay may kinaibigang
bulag na lagalag na mang-aawit na si Cadungdung. Sa kanya narinig ng pari ang epikong Ibalon. Itinala
at isinalin ng pari sa Castila ang isinalaysay sa kanya ni Cadungdung.
Ang Epiko ay nababahagi sa trilogia. Inilalarawan dito ang kabayanihan nina Baltog, Handiong, at
Mantong.
Buod
Si Baltog ay nakarating sa lupain ng Ibalon dahil sa pagtugis niya sa isang malaking baboy-ramo.
Siya'y nanggaling pa sa lupain ng Batawara. Mayaman ang lupain ng Ibalon at doon na siya nanirahan.
Siya ang kinilalang hari ng Ibalon. Naging maunlad ang pamumuhay ng mga tao. Subalit may muling
kinatakutan ang mga tao, isang malaki at mapaminsalang baboy-ramo na tuwing sumasapit ang gabi
ay namiminsala ng mga pananim. Si Baltog ay matanda na upang makilaban. Tinulungan siya ng
kanyang kaibigang si Handiong.
Pinamunuan ni Handiong ang mga lalaki ng Ibalon upang kanilang lipulin ang mga dambuhalang
buwaya, mababangis na tamaraw at lumilipad na mga pating at mga halimaw na kumakain ng tao.
Napatay nila ang mga ito maliban sa isang engkantadang nakapag-aanyong magandang dalaga na
may matamis na tinig. Ito ay si Oriol. Tumulong si Oriol sa paglipol ng iba pang mga masasamang
hayop sa Ibalon.
Naging payapa ang Ibalon. Ang mga tao ay umunlad. Tinuruan niya ang mga tao ng maayos na
pagsasaka. Ang mga piling tauhan ni Handiong ay tumulong sa kanyang pamamahala at pagtuturo sa
mga tao ng maraming bagay.
Ang sistema ng pagsulat ay itinuro ni Sural. Itinuro ni Dinahong Pandak ang paggawa ng palayok na
Iluad at ng iba pang kagamitan sa pagluluto.
Si Hablon naman ay nagturo sa mga tao ng paghabi ng tela. Si Ginantong ay gumawa ng kaunaunahang bangka, ng araro, itak at iba pang kasangkapan sa bahay.
Naging lalong maunlad at masagana ang Ibalon. Subalit may isang halimaw na namang sumipot. Ito ay
kalahating tao at kalahating hayop. Siya si Rabut. Nagagawa niyang bato ang mga tao o hayop na
kanyang maengkanto. May nagtangkang pumatay sa kanya subalit sinamang palad na naging bato.
Nabalitaan ito ni Bantong at inihandog niya ang sarili kay Handiong upang siyang pumatay kay Rabut.
Nalaman ni Bantong na sa araw ay tulog na tulog si Rabut. Kaniya itong pinatay habang natutulog.
Nagalit ang Diyos sa ginawang pataksil na pagpatay kay Rabut. Diumano, masama man si Rabut,
dapat ay binigyan ng pagkakataong magtanggol sa sarili nito. Pinarusahan ng Diyos ang Ibalon sa
pamamagitan ng isang napakalaking baha.
Nasira ang mga bahay at pananim. Nalunod ang maraming tao. Nakaligtas lamang ang ilang
nakaakyat sa taluktok ng matataas na bundok. Nang kumati ang tubig, iba na ang anyo ng Ibalon.
Nagpanibagong buhay ang mga tao ngayon ay sa pamumuno ni Bantong.

Maragtas (Epikong Bisayas)

Ang epikong Maragtas ay kaysayan ng sampung magigiting, matatapang at mararangal na datu. Ang
kasaysayan ng kanilang paglalakbay mula Borneo patungo sa pulo ng Panay ay buong kasiyahan at
pagmamamalaking isinalaysay ng mga taga-Panay.
Ayon sa ilang ulat at pananaliksik na pinagtahi-tahi at pinagdugtung-dugtong, ganito ang mga
pangyayari:
Ang Borneo noon ay nasa pamumuno ng isang malupit at masamang sultan na si Sultan Makatunao.
Kinamkam niya ang lahat ng yaman ng nasasakupan. Kanya ring pinupugayan ng dangal ang mga
babae, pati ang mga asawa at anak na dalaga ng mga datu na nasa ilalim niya.

Isang araw, si Pabulanan, ang asawa ni Datu Paiborong, ang nais halayin at angkinin ng masamang
sultan. Nalaman ni Datu Paiborong ang tangka ni Sultan Makatunao. Nagbalak ang magigiting na datu
na manlaban kay sultan Makatunao. Nag-usap-usap silang palihim. Naisipan sin nilang humingi ng
tulong kay Datu Sumakwel.
Si Sumakwel ay mabait, magalang at matalino. Alam niya ang kasaysayan ng maraming bansa at
marami siyang alam kung tungkol sa paglalayag. Dinalaw ni Datu Paiborong at ni Datu Bangkaya si
Sumakwel. Ipinagtapat ng dalawa ang paglaban na nais nilang gawin. Ayaw ni Sumakwel sa balak na
paglaban.
Pinuntahan ni Sumakwel si Datu Puti. Si Datu Puti ay punong ministro ni Makatunao. Sinabi ni
Sumakwel ang suliranin ng mga datu at ang balak na paglaban. Ipinasiya nina Sumakwel at Datu Puti
ang palihim na pag-alis nilang sampung datu sa Borneo. Hindi nila magagapi si Makatunao. Maraming
dugo ang dadanak at marami ang mamamatay. Ayaw ni Datu Puti na mangyari ang ganoon. Iiwan nila
ang kalupitan ni Sultan Makatunao at hahanap sila ng bagong lupain na maaaring pamuhayan nila
nang malaya at maunlad. Sila'y mararangal na datu na mapagmahal sa kalayaan.
Nagpulong nang palihim ang sampung datu. Sila'y tatakas sa Borneo. Palihim silang naghanda ng
sampung malalaking bangka, na ang tawag ay biniday o barangay. Naghanda sila ng maraming
pagkain na kakailanganin nila sa malayong paglalakbay. Hindi lamang pagkain ang kanilang dadalhin
kundi pati ang mga buto at binhi ng halamang kanilang itatanim sa daratnan nilang lupain. Madalas
ang pag-uusap ni Sumakwel at ni Datu Puti. Batid ni Sumakwel ang malaking pananagutan niya sa
gagawin nilang paghanap ng bagong lupain. Silang dalawa ni Datu Puti ang itinuturing na puno, ang
mga datung hahanap ng malayang lupain.
Isang hatinggabi, lulan sa kanilang mga biniday o barangay, pumalaot ng dagat ang sampung datu
kasama ang kanilang asawa at mga anak at buong pamilya pati mga katulong. Sa sampung
matatapang na datu, anim ang may asawa at apat ang binata. Si Sumakwel ay bagong kasal kay
Kapinangan, si Datu Bangkaya ay kasal kay Katorong na kapatid ni Sumakwel. Ang mag-asawang si
Datu Paiborong at Pabulanan, si Datu Domangsol at ang asawang si Kabiling, ang mag-asawang si
Datu Padihinog at Ribongsapaw, Si Datu Puti at ang kanyang asawang si Pinampangan. Ang apat na
binatang datu ay sina Domingsel, Balensuela, Dumalogdog at Lubay.
Ang mga tag-Borneo ay kilala sa tawag na Bisya o Bisaya. Malakas ang loob nila na pumalaot sa dagat
pagkat batid nila ang pagiging bihasa ni Datu Puti at ni Sumakwel sa paglalayag. Nakita nang minsan
ni Sumakwel ang isang pulo makalagpas ang pulo ng Palawan. Alam niya na ang naninirahan dito ay
mga Ati, na pawang mababait at namumuhay nang tahimik. Alam din niya kung gaano kayaman ang
pulo.
Nasa unahan ang barangay ni Datu Puti. Makaraan ang ilang araw at gabi nilang paglalakbay, narating
nila ang pulo ng Panay. Ang matandang pangalan nito ay Aninipay.
Bumaba si Datu Puti at naglakad-lakad. Nakita niya ang isang Ati. Siya ay katutubo sa pulong oyon.
Pandak, maitim, kulot ang buhok at sapad ang ilong. Sa tulong ng kasama ni Datu Puti na marunong
ng wikain ng katutubo ay itinanong niya kung sino ang pinuno sa pulong iyon at kung saan ito nakatira.
Ipinabalita ni Datu Puti kay Marikudo na silang mga Bisaya mula sa Borneo ay nais makipagkaibigan.
Si Marikudo ay siyang hari ng Aninipay. Siya ay mabuting pinuno. Ang lahat sa pulo ay masaya,
masagana at matahimik na namumuhay. Walang magnanakaw. Ang lahat ay masipag na gumagawa.
Kilala rin sila sa pagiging matapat at matulungin sa kapwa.
Dumating ang takdang araw ng pagkikta ng mga Ati sa pamumuno ni Marikudo at ng mga Bisaya sa
pamumuno ni Datu Puti. May isang malaking sapad na bato sa baybay dagat. Ito ang kapulungan ng
mga Ati. Ito ang Embidayan. Dito tinanggap ni Marikudo ang mga panauhin. Nakita niya na mabait at
magalang ang mga dumating. Ipinaliwanag ni Datu Puti ang kanilang layong makipanirahan sa pulo ng
Aninipay. Nais nilang bilhin ang lupain. Sinabi ni Marikudo na tatawag siya ng pulong, ang kanyang
mga tauhan at saka nila pagpapasyahan kung papayagan nilang makipanirahan ang mga dumating na
Bisaya.
Muling nagpulong ang mga Ati at mga Bisaya sa Embidayan. Nagpahanda si Marikudo ng maraming
pagkaing pagsasaluhan ng mga Ati at mga Bisaya. Dumating mula sa Look ng Sinogbuhan ang mga
Bisaya lulan ng sampung barangay. Nakaupo na sa Embidayan si Marikudo kasama ang kanyang mga
tauhan. Katabi ni Marikudo ang kanyang asawa na si Maniwantiwan. Nakita ng mga Ati ang maraming
handog ng mga Bisaya. Ang mga lalaking Ati ay binigyan ng mga Bisaya ng itak, kampit at insenso.
Ang mga babaeng Ati ay binigyan naman ng kuwintas, panyo at suklay. Ang lahat ay nasiyahan.
Nagpakita ng maramihang pagsayaw ang mga Ati. Tumugtog ang Bisaya sa kanilang solibaw, plota, at
tambol habang ang mga lalaki naman ay nagsayaw pandigma, ang sinurog.

Nag-usap sina Marikudo at Datu Puti. Ipinakuha ni Datu Puti ang isang gintong salakot at gintong batya
mula sa kanilang barangay. Ibinigay niya ito kay Marikudo. Nakita ni Maniwantiwan ang mahabangmahabang kuwintas ni Pinampangan. Ito'y kuwintas na lantay na ginto. Ibig ni Maniwantiwan ang
ganoon ding kuwintas. Pinigil ni Maniwantiwan ang bilihan, kung hindi siya magkakaroon ng kuwintas.
Madaling ibinigay ni Pinampangan ang kuwintas niya kay Maniwantiwan.
Itinanong ni Datu Puti kung gaano kalaki ang pulo. Sinabi ni Marikudo, na kung lalakad sa baybay
dagat ng pulo simula sa buwang kiling (Abril o buwan ng pagtatanim) ay makababalik siya sa dating
pook pagsapit ng buwan ng bagyo-bagyo (Oktubre o buwan ng pag-aani).
Ang lupang kapatagan ay ibinigay ng mga Ati sa mga Bisaya. Ibinigay rin nila ang kanilang mga bahay.
Ang mga Ati ay lumipat ng paninirahan sa bundok.
Madaling isinaayos ni Datu Puti ang mga Bisaya. Si Datu Bangkaya kasama ang kanyang asawa na si
Katurong at anak na si Balinganga at kanilang mga tauhan at katulong ay tumira sa Aklan. Sumunod
na inihatid ni Datu Puti sina Datu Paiborong at asawang si Pabulanon at ang kanyang dalawang anak
na si Ilehay at si Ilohay. May mga tauhan ding kasama si Datu Paiborong na kakatulungin niya sa
pagtatanim ng mga buto at binhi na iiwan ni Datu Puti at Datu Sumakwel. Sina Lubay, Dumalogdog,
Dumangsol at Padahinog ay kasama ni Sumakwel. Sila ay sa Malandog naman maninirahan.
Nagpaalam si Datu Puti kay Sumakwel. Kanyang pinagbilinan si Sumakwel na pamunuang mahusay
ang mga Bisaya. Nag-aalala si Datu Puti tungkol sa kalagayan ng iba pang Bisaya sa Borneo sa ilalim
ng pamumuno ng malupit na si Makatunao.
Matapos magpaalam kay Sumakwel, umalis na ang tatlong barangay, kay Datu Puti ang isa, at ang
dalawa pa ay sa dalawang binatang datu na sina Datu Domingsel at Datu Balensuela. Narating nila
ang pulo ng Luzon. Dumaong ang tatlong barangay sa Look ng Balayan. Ipinasya ng dalawang datu na
dito na sa Taal manirahan kasama ang mga Taga-ilog. Isang araw lamang at umalis na sina Datu Puti at
Pinampangan upang bumalik sa Borneo.
Si Shakuntala ay itinuturing na ina ni Bharata at asawa ni Dushyanta na nagtatag ng Paurav Vansha
(Dinastiyang Paurav).

Bantungan
Si Bantugan ay isang prinsipe sa kaharian ng Bumbaran. Si prinsipeng bantugan ay kapatid ng
haring Madali na hari naman sa kaharian ng Bumbaran. Si prinsipeng Bantugan ay kilala na makisig at
sobrang matapang kaya marami ang nagkakagusto na dalaga na siya ay maging asawa . Kaya
madalas na mainggit ang kanyang kapatid na si haring Madali kay prinsipe Bantugan . Nang dahil sa
inggit ay gumawa ng panibagong utos ang haring Madali na bawal kausapin si Prinsepe Bantugan at
kung sino man ang lumabag sa kautusang ito ay magkakaroon ng parusa . Nang dahil sa panibagong
utos ng haring Madali ay naging malungkot ang prinsipeng Bantugan at ito ay nagkaroon ng
malubhang sakit at ito ang naging dahilan ng kanyang pagkamatay . Si prinsipeng Bantugan ay
namatay sa pintuan ng kaharian na nasa pagitan ng dalawang dagat. si haring Rito at ang kanyang
kapatid na babaeng si prinsesa Datimbang ay naguguluhan dahil hindi nila kilala ang namatay na si
prinsipeng Bantugan. Kaya ang mga ito ay tumawag sa mga Pulo ng mga tagapayo habang
tinitingnan ang namatay na si prinsipeng Bantugan . May isang ibon ang pumasok at ang ibon na ito
ay isang Loro at sinabe ng Loro na ang namatay na yan ay si prinsipe bantugan na nagmula sa
Bumbaran at agad itong binalita ng loro sa haring Madali .
Nang mabalitaan ni haring Madali ang nangyare kay prinsipeng Bantugan siya ay nalungkot at ito ay
agad na pumunta sa langit upang bawiin ang kaluluwa ng prinsipe . Habang dala ng hari ang
kaluluwa ng prinsipe, dala naman ng prinsesa Datimbang ang katawan ng prinsipe sa Bumbaran .
Doon pinagsanib ang kaluluwa at katawan ni prinsipe Bantugan. Dun muling nabuhay ang prinsipe
Bantugan . Dahil nabuhay muli ang prinsipe ay nagdiwang ang kaharian ng Bumbaran .
Nang mabalitaan ng kaharian ng Miskoyaw ang nangyari kay prinsipe Bantugan nilosob agad nito ang
kaharian ng Bumbaran . Lumaban si prinsipe Bantugan sa mga lumusob sa kanilang kaharian ngunit
dahil mahina pa siya dahil sa kakabuhay nya lang . Siya ay nabihag at nahule ng mga lumusob sa
kanilang kaharian at dinala siya ng mga ito. Si prinsipe Bantugan ay ginapos, ngunit ng magbalik ang
kanyang lakas agad niya nilagot ang pagkakagapos sa kanya . Dun niya nilusob ang kaharian ng

Miskoyaw . Niligtas niya ang kanilang kaharian sa kamay ng kaharian Miskoyaw at naligtas naman
niya ng ligtas ang kanilang kaharian . Nang maligtas niya ang kanilang kaharian, tinuloy nila ang
kanilang pagdiriwang. dun na nagsimula na mawala ang pagkaingit ni haring Madali sa kanyang
kapatid na prinsipeng Bantugan. at dahil sa nangyareng iyon dinalaw niya ang lahat ng prinsesang
kanyang kapitan at ito ay kanyang pinakakasalan at inuuwe sa kanilang kaharian. Buong puso naman
itong tinatangap ng haring Madali . Dun na namuhay si Prinsipeng Bantugan ng mapayapa at
maligaya.

Mahabharata
The innermost narrative kernel of the Mahabharata tells the story of two sets of paternal first cousins -the five sons of the deceased king Pandu (the five Pandavas) and the one hundred sons of blind King
Dhritarashtra (the 100 hundred Dhartarashtras) -- who became bitter rivals, and opposed each other in
war for possession of the ancestral Bharata kingdom with its capital in the "City of the Elephant,"
Hastinapura, on the Ganga river in north central India. What is dramatically interesting within this
simple opposition is the large number of individual agendas the many characters pursue, and the
numerous personal conflicts, ethical puzzles, subplots, and plot twists that give the story a strikingly
powerful development.
The five sons of Pandu were actually fathered by five Gods (sex was mortally dangerous for Pandu,
because of a curse) and these heroes were assisted throughout the story by various Gods, seers, and
brahmins, including the seer Krishna Dvaipayana Vyasa (who later became the author of the epic
poem telling the whole of this story), who was also their actual grandfather (he had engendered Pandu
and the blind Dhrtarastra upon their nominal father's widows in order to preserve the lineage).
The one hundred Dhrtarashtras, on the other hand, had a grotesque, demonic birth, and are said more
than once in the text to be human incarnations of the demons who are the perpetual enemies of the
Gods.
The most dramatic figure of the entire Mahabharata, however, is Krishna Vasudeva, who was the
supreme God Vishnu himself, descended to earth in human form to rescue Law, Good Deeds, Right,
and Virtue (all of these words refer to different aspects of "dharma"). Krishna Vasudeva was the cousin
of both parties, but he was a friend and advisor to the Pandavas, became the brother-in-law of Arjuna
Pandava, and served as Arjuna's mentor and charioteer in the great war. Krishna Vasudeva is
portrayed several times as eager to see the purgative war occur, and in many ways the Pandavas were
his human instruments for fulfilling that end.
The Dhartarashtra party behaved viciously and brutally toward the Pandavas in many ways, from the
time of their early youth onward. Their malice displayed itself most dramatically when they took
advantage of the eldest Pandava, Yudhishthira (who had by now become the universal ruler of the
land) in a game of dice: The Dhartarashtras 'won' all his brothers, himself, and even the Pandavas'
common wife Draupadi (who was an incarnation of the richness and productivity of the Goddess
"Earthly-and-Royal Splendor," Shri); they humiliated all the Pandavas and physically abused Draupadi;
they drove the Pandava party into the wilderness for twelve years, and the twelve years had to be
followed by the Pandavas' living somewhere in society, in disguise, without being discovered for one
more year.
The Pandavas fulfilled their part of that bargain, but the villainous leader of the Dhartarashtra party,
Duryodhana, was unwilling to restore the Pandavas to their half of the kingdom when the thirteen
years had expired. Both sides then called upon their many allies and two large armies arrayed
themselves on 'Kuru's Field' (Kuru was one of the eponymous ancestors of the clan), eleven divisions in
the army of Duryodhana against seven divisions for Yudhishthira. Much of the action in the
Mahabharata is accompanied by discussion and debate among various interested parties, and the
most famous sermon of all time, Krishna Vasudeva's ethical lecture and demonstration of his divinity to
his charge Arjuna (the justly famous Bhagavad Gita) occurred in the Mahabharata just prior to the
commencement of the hostilities of the war. Several of the important ethical and theological themes of
the Mahabharata are tied together in this sermon, and this "Song of the Blessed One" has exerted
much the same sort of powerful and far-reaching influence in Indian Civilization that the New
Testament has in Christendom.

The Pandavas won the eighteen day battle, but it was a victory that deeply troubled all except those
who were able to understand things on the divine level (chiefly Krishna, Vyasa, and Bhishma, the
Bharata patriarch who was emblematic of the virtues of the era now passing away). The Pandavas' five
sons by Draupadi, as well as Bhimasena Pandava's and Arjuna Pandava's two sons by two other
mothers (respectively, the young warriors Ghatotkaca and Abhimanyu, were all tragic victims in the
war. Worse perhaps, the Pandava victory was won by the Pandavas slaying, in succession, four men
who were quasi-fathers to them: Bhishma, their teacher Drona, Karna (who was, though none of the
Pandavas knew it, the first born, pre-marital, son of their mother), and their maternal uncle Shalya (all
four of these men were, in succession, 'supreme commander' of Duryodhana's army during the war).
Equally troubling was the fact that the killing of the first three of these 'fathers,' and of some other
enemy warriors as well, was accomplished only through 'crooked stratagems' (jihmopayas), most of
which were suggested by Krishna Vasudeva as absolutely required by the circumstances.
The ethical gaps were not resolved to anyone's satisfaction on the surface of the narrative and the
aftermath of the war was dominated by a sense of horror and malaise. Yudhishthira alone was terribly
troubled, but his sense of the war's wrongfulness persisted to the end of the text, in spite of the fact
that everyone else, from his wife to Krishna Vasudeva, told him the war was right and good; in spite of
the fact that the dying patriarch Bhishma lectured him at length on all aspects of the Good Law (the
Duties and Responsibilities of Kings, which have rightful violence at their center; the ambiguities of
Righteousness in abnormal circumstances; and the absolute perspective of a beatitude that ultimately
transcends the oppositions of good versus bad, right versus wrong, pleasant versus unpleasant, etc.);
in spite of the fact that he performed a grand Horse Sacrifice as expiation for the putative wrong of the
war. These debates and instructions and the account of this Horse Sacrifice are told at some length
after the massive and grotesque narrative of the battle; they form a deliberate tale of pacification
(prashamana, shanti) that aims to neutralize the inevitable miasma of the war.
In the years that follow the war Dhritarashtra and his queen Gandhari, and Kunti, the mother of the
Pandavas, lived a life of asceticism in a forest retreat and died with yogic calm in a forest fire. Krishna
Vasudeva and his always unruly clan slaughtered each other in a drunken brawl thirty-six years after
the war, and Krishna's soul dissolved back into the Supreme God Vishnu (Krishna had been born when
a part of Vishnu took birth in the womb of Krishna's mother). When they learned of this, the Pandavas
believed it time for them to leave this world too and they embarked upon the 'Great Journey,' which
involved walking north toward the polar mountain, that is toward the heavenly worlds, until one's body
dropped dead. One by one Draupadi and the younger Pandavas died along the way until Yudhishthira
was left alone with a dog that had followed him all the way. Yudhishthira made it to the gate of heaven
and there refused the order to drive the dog back, at which point the dog was revealed to be an
incarnate form of the God Dharma (the God who was Yudhishthira's actual, physical father), who was
there to test Yudhishthira's virtue. Once in heaven Yudhishthira faced one final test of his virtue: He
saw only the Dhartarashtras in heaven, and he was told that his brothers were in hell. He insisted on
joining his brothers in hell, if that be the case! It was then revealed that they were really in heaven,
that this illusion had been one final test for him. So ends the Mahabharata!