https://www.hindujagruti.org/hinduism-for-kids-marathi/909.

html

श्री मनाचे श्लोक – १ ते २०

गणाधीश जो ईश सर्ाां गुणाां चा।
मुळारां भ आरां भ तो निगुुणाचा॥
िमां शारदा मळ चत्वार र्ाचा।
गमां पांथ आिां त या राघर्ाचा ॥१॥

मिा सज्जिा भक्तिपांथेनच जार्ें।

तरी श्रीहरी पानर्जेतो स्वभार्ें॥
जिीां निांद्य तें सर्ु सोडनि द्यार्ें।
जिीां र्ांद्य ते सर्ु भार्े करार्े ॥२॥

प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा।

पुढे र्ैखरी राम आधी र्दार्ा॥
सदाचार हा थोर साां डां िये तो।
जिीां तोनच तो मािर्ी धन्य होतो ॥३॥

मिा र्ासिा दु ष्ट कामा ि ये रे ।

मिा सर्ुथा पापबुद्धी िको रे ॥
मिा सर्ुथा िीनत सोडां िको हो।
मिा अांतरीां सार र्ीचार राहो ॥४॥

मिा पापसांकल् प सोडनि द्यार्ा।

मिा सत्यसांकल् प जीर्ीां धरार्ा॥
मिा कल् पिा ते िको र्ीषयाां ची।
नर्कारे घडे हो जिी सर्ु ची ची ॥५॥

िको रे मिा क्रोध हा खे दकारी।

िको रे मिा काम िािा नर्कारी॥
िको रे मिा सर्ुदा अांनगकारू।
िको रे मिा मत्सरु दां भ भारु ॥६॥

मिा श्रेष्ठ धाररष्ट जीर्ीां धरार्े।

मिा बोलणे िीच सोशीत जार्ें॥
स्वयें सर्ुदा िम्र र्ाचे र्दार्े।
मिा सर्ु लोकाां नस रे िीर्र्ार्ें ॥७॥

दे हे त्यानगताां कीनतु मागें उरार्ी।

मिा सज्जिा हे नच क्रीया धरार्ी॥
मिा चांदिाचे परी त्वाां निजार्े।
परी अांतरीां सज्जिा िीर्र्ार्े ॥८॥

िको रे मिा द्रव्य ते पनढलाां चे।

अनत स्वाथुबुद्धी िु रे पाप साां चे॥
घडे भोगणे पाप ते कमु खोटे ।
ि होताां मिासाररखें दु :ख मोठे ॥९॥

सदा सर्ुदा प्रीती रामीां धरार्ी।

सुखाची स्वयें साां नड जीर्ी करार्ी॥
दे हेदु:ख ते सख मािीत जार्े।
नर्र्ेके सदा स्वस्वरुपीां भरार्ें ॥१०॥

जिीां सर्ुसखी असा कोण आहे।

नर्चारें मिा तुांनच शोधु नि पाहे॥
मिा त्वाां नच रे पर्ुसांचीत केले ।
तयासाररखे भोगणें प्राप्त जाले ॥११॥

मिा मािसीां दु :ख आणां िको रे ।

मिा सर्ुथा शोक नचांता िको रे ॥
नर्र्ेके दे हेबुक्तद्ध सोडनि द्यार्ी।
नर्दे हीपणें मुक्ति भोगीत जार्ी ॥१२॥

मिा साां ग पाां रार्णा काय जाले ।

अकस्मात ते राज्य सर्ै बुडाले ॥
म्हणोिी कुडी र्ासिा साां ड र्ेगीां।
बळे लागला काळ हा पानठलागी ॥१३॥

नजर्ा कमुयोगे जिीां जन्म जाला।

परी शेर्टीां काळमखीां निमाला॥
महाथोर ते मृत्युपांथेनच गेले।
नकतीएक ते जन्मले आनण मेले ॥१४॥

मिा पाहताां सत्य हे मृत्युभमी।

नजताां बोलती सर्ुही जीर् मी मी॥
नचरां जीर् हे सर्ुही मानिताती।
अकस्मात साां डनिया सर्ु जाती ॥१५॥

मरे एक त्याचा दु जा शोक र्ाहे ।

अकस्मात तोही पुढे जात आहे॥
पुरेिा जिीां लोभ रे क्षोभ त्याते।
म्हणोिी जिीां मागुता जन्म घेते ॥१६॥

मिीां मािर्ा व्यथु नचांता र्हाते।

अकस्मात होणार होऊनि जाते॥
घडें भोगणे सर्ुही कमुयोगे।
मतीमांद तें खे द मािी नर्योगें ॥१७॥

मिा राघर्ेंर्ीण आशा िको रे ।

मिा मािर्ाची िको कीनतु तां रे ॥
जया र्नणुती र्ेद-शास्त्रे-पुराणें।
तया र्नणुताां सर्ुही श्लाघ्यर्ाणे ॥१८॥

मिा सर्ुथा सत्य साांडां िको रे ।

मिा सर्ुथा नमथ्य माांडां िको रे ॥
मिा सत्य ते सत्य र्ाचे र्दार्े।
मिा नमथ्य तें नमथ्य सोडनि द्यार्ें ॥१९॥

बहू नहां पुटी होईजे मायपोटी।

िको रे मिा यातिा तेनच मोठी॥
निरोधें पचे कोांनडले गभुर्ासी।
अधोमख रे दु :ख त्या बाळकासीां ॥२०॥

मिा र्ासिा चकर्ीां येरिारा।

मिा कामिा साां डी रे द्रव्यदारा॥
मिा यातिा थोर हे गभुर्ासीां।
मिा सज्जिा भेटर्ीां राघर्ासीां॥२१॥

मिा सज्जिा हीत मािें करार्ें।

रघुिायका दृढ नचत्ती धरार्ें॥
महाराज तो स्वानम र्ायुसुताचा।
जिा उद्धरी िाथ लोकत्रयाचा॥२२॥

ि बोलें मिा राघर्ेर्ीण काां हीां।

जिी र्ाउगें बोलता सुख िाहीां॥
घनडिे घडी काळ आयुष्य िेतो।
दे हाां तीां तुला कोण सोडां पहातो?॥२३॥

रघुिायकार्ीण र्ाां या नशणार्े।

जिासाररखे व्यथु काां र्ोसणार्ें॥
सदा सर्ुदा िाम र्ाचे र्सो दे ।
अहां ता मिी पानपणी ते िसो दे ॥२४॥
मिा र्ीट मािां िको बोलण्याचा।
पुढें मागुता राम जोडे ल कैंचा॥
सुखाची घडी लोटताां सख आहे ।
पुढें सर्ु जाईल काां ही ि राहे ॥२५॥

दे हेरक्षणाकारणें यत्न केला।

परी शेर्टी ां काळ घेउि गेला॥
करी ां रे मिा भक्ति या राघर्ाची।
पुढें अांतरीां सोनडां नचांता भर्ाची॥२६॥

भर्ाच्या भये काय भीतोस लां डी।

धरी ां रे मिा धीर धाकानस साां डी॥
रघिायकासाररखा स्वानम शीरीां।
िुपेक्षी कदा कोपल् या दां डधारी॥२७॥

नदिािात हा राम कोदां डधारी।

पुढें दे खताां काळ पोटीां थरारी॥
मिा र्ाक्य िेमस्त हे सत्य मािीां।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥२८॥

पदी राघर्ाचे सदा ब्रीद गाजे।

र्ळें भिरीपनशरी काां नब र्ाजे॥
पुरी र्ानहली सर्ु जेणे नर्मािीां।
िुपेक्षी कदा रामदासानभमािी॥२९॥

समथाु नचया सेचका र्क्र पाहे ।

असा सर्ु भुमांडळी कोण आहे ॥
जयाची नलला र्नणुती लोक तीन्ही।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥३०॥

महासांकटी सोनडले दे र् जेणें।

प्रतापे बळे आगळा सर्ु गणे॥
जयाते स्मरे शैलजा शलपाणी।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥३१॥

अहल् या नशळा राघर्ें मुि केली।

पदीां लागताां नदव्य होऊनि गेली॥
जया र्नणुताां शीणली र्ेदर्ाणी।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥३२॥

र्से मेरुमाां दार हे सृनष्टलीला ।

शशी सयु ताराां गणे मेघमाला॥
नचरां जीर् केले जिी दास दोन्ही।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥३३॥
उपेक्षी कदा रामरुपी असेिा।
नजर्ाां मािर्ाां निश्चयो तो र्सेिा॥
नशरी भार र्ाहे ि बोले पुराणीां।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥३४॥

असे हो जया अांतरी भार् जैसा।

र्से हो तया अांतरी दे र् तैसा॥
अिन्यास रक्षीतसे चापपाणी।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥३५॥

सदा सर्ुदा दे र् सन्नीध आहे ।

कृपाळपणे अल् प धाररष्ट पाहे ॥
सुखािांद आिांद कैर्ल् यदािी।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥३६॥

सदा चक्रर्ाकानस मातांड जैसा।

उडी घानलतो सांकटी स्वानम तैसा॥
हरीभक्तिचा घार् गाजे निशाणी।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥३७॥

मिा प्राथुिा तजला एक आहे ।

रघराज थक्कीत होऊनि पाहे ॥
अर्ज्ञा कदा हो यदथी ि कीजे।
मिा सज्जिा राघर्ी र्क्तस्त कीजे॥३८॥

जया र्नणुती र्ेद शास्त्रे पुराणे।

जयाचेनि योगें समाधाि बाणे॥
तयालानगां हें सर्ु चाां चल् य दीजे।
मिा सज्जिा राघर्ी र्क्तस्त कीजे॥३९॥

मिा पानर्जे सर्ुही सख जेथे।

अनत आदरें ठे नर्जे लक्ष तेथें॥
नर्नर्कें कुडी कल् पिा पालनटजे।
मिा सज्जिा राघर्ी र्क्तस्त कीजे॥४०॥

बहू नहां डताां सौख्य होणार िाहीां।

नशणार्े परी िातुडे हीत काां हीां॥
नर्चारें बरें अांतरा बोधर्ीजे ।
मिा सज्जिा राघर्ीां र्क्तस्त कीजे ॥४१॥

बहुताां परी हें नच आताां धरार्ें।

रघिायका आपुलेसे करार्ें॥
नदिािाथ हें तोडरी ां ब्रीद गाजे।
मिा सज्जिा राघर्ी ां र्क्तस्त कीजे॥४२॥
मिा सज्जिा एक जीर्ी ां धरार्ें।
जिी आपुलें हीत तर्ाां करार्ें॥
रघिायकार्ीण बोलो िको हो।
सदा मािसीां तो निजध्यास राहो॥४३॥

मिा रे जिीां मौिमुद्रा धरार्ी।

कथा आदरे राघर्ाची करार्ी॥
िसें राम ते धाम सोडनि द्यार्े।
सुखालानगां आरण्य सेर्ीत जार्े॥४४॥

जयाचेनि सांगे समाधाि भांगे।

अहां ता अकस्मात येऊनि लागे॥
तये सांगतीची जिीां कोण गोडी।
नजये सांगतीिें मती राम सोडी॥४५॥

मिा जे घडी राघर्ेर्ीण गेली।

जिीां आपुली ते तुर्ाां हानि केली॥
रघिायकार्ीण तो शीण आहे ।
जिी दक्ष तो लक्ष लार्नि पाहे ॥४६॥

मिीां लोचिीां श्रीहरी तोनच पाहे ।

जिीां जाणताां मुि होऊनि राहे ॥
गुणीां प्रीनत राखे क्रम साधिाचा।
जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥४७॥

सदा दे र्काजीां निजे दे ह ज्याचा।

सदा रामिामें र्दे नित्य साचा॥
स्वधमेनच चाले सदा उत्तमाचा।
जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥४८॥

सदा बोलण्यासाररखे चालताहे ।

अिेकीां सदा एक दे र्ानस पाहे ॥
सगणी भजे ले श िाही भ्रमाचा।
जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥४९॥

िसे अांतरी काम िािानर्कारी।

उदासीि जो तापसी ब्रह्मचारी॥
निर्ाला मिीां ले श िाही तमाचा।
जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५०॥

मदें मत्सरें साां नडली स्वाथुबुद्धी।

प्रपांचीक िाहीां जयातें उपाधी॥
सदा बोलणे िम्र र्ाचा सुर्ाचा।
जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५१॥
क्रमी र्ेळ जो तत्त्वनचांतािुर्ादे ।
ि नलां पे कदा दां भ र्ादे नर्र्ादे ॥
करी सुखसांर्ाद जो उगमाचा।
जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५२॥

सदा आजुर्ी प्रीय जो सर्ु लोकीां।

सदा सर्ुदा सत्यर्ादी नर्र्ेकी॥
ि बोले कदा नमथ्य र्ाचा नत्रर्ाचा।
जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५३॥

सदा सेनर् आरण्य तारुण्यकाळीां।

नमळे िा कदा कल् पिेचेनि मेळी॥
चळे िा मिीां निश्चयो दृढ ज्याचा।
जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५४॥

िसे मािसीां िष्ट आशा दु राशा।

र्से अांतरीां प्रेमपाशा नपपाशा॥
ऋणी दे र् हा भक्तिभार्े जयाचा।
जगी धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५५॥

नदिाचा दयाळ मिाचा मर्ाळ।

स्नेहाळ कृपाळ जिीां दासपाळ॥
तया अांतरी क्रोध सांताप कैंचा।
जगीां धन्य तो दास सर्ोत्तमाचा॥५६॥

जगीां होइजे धन्य या रामिामे।

नक्रया भक्ति ऊपासिा नित्य िेमे॥
उदासीिता तत्त्वता सार आहे ।
सदा सर्ुदा मोकळी र्ृनत्त राहे ॥५७॥

िको र्ासिा र्ीषयीां र्ृनत्तरुपें।

पदाथी जडे कामिा पर्ुपापें॥
सदा राम निष्काम नचांतीत जार्ा।
मिा कल् पिाले श तोनह िसार्ा॥५८॥

मिा कल् पिा कनल् पताां कल् पकोटी।

िव्हे रे िव्हे सर्ुथा रामभेटी॥
मिीां कामिा राम िाही जयाला।
अती आदरे प्रीती िाही तयाला॥५९॥

मिा राम कल् पतरु कामधेिु।

निधी सार नचांतामणी काय र्ािां॥
जयाचेनि योगे घडे सर्ु सत्ता।
तया साम्यता कायसी कोण आताां ॥६०॥
उभा कल् पर्ृक्षातळीां दु :ख र्ाहे ।
तया अांतरीां सर्ुदा तेनच आहे॥
जिी सज्जिी र्ाद हा र्ाढर्ार्ा।
पुढें मागता शोक जीर्ीां धरार्ा॥६१॥

निजध्यास तो सर्ु तुटोनि गेला।

बळें अांतरीां शोक सांताप ठे ला॥
सुखािांद आिांद भेदें बुडाला।
मिा निश्चयो सर्ु खेदे उडाला॥६२॥

घरी कामधेि पुढें ताक मागें।

हरीबोध साां डोनि र्ेर्ाद लागे॥
करी सार नचांतामणी काचखांडे।
तया मागताां दे त आहे उदां डे॥६३॥

अती मढ त्या दृढ बुक्तद्ध असेिा।

अती काम त्या राम नचत्ती र्सेिा॥
अती लोभ त्या क्षोभ होइल जाणा।
अती र्ीषयी सर्ुदा दै न्यर्ाणा॥६४॥

िको दै न्यर्ाणें नजणे भक्तिऊणे।

अती मुखु त्या सर्ुदा दु :ख दणे॥
धरी ां रे मिा आदरें प्रीनत रामी।
िको र्ासिा हे मधामीां नर्रामीां॥६५॥

िव्हे सार सांसार हा घोर आहे ।

मिा सज्जिा सत्य शोधुनि पाहे ॥
जिीां र्ीष खाताां पुढे सख कैचे।
करी ां रे मिा ध्याि या राघर्ाचें॥६६॥

घिश्याम हा राम लार्ण्यरुपी।

महाधीर गांभीर पणुप्रतापी॥
करी सांकटीां सेर्काां चा कुडार्ा।
प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा॥६७॥

बळें आगळा राम कोदां डधारी।

महाकाळ नर्क्राळ तोही थरारी॥
पुढे मािर्ा नकांकरा कोण केर्ा।
प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा॥६८॥

सुखािांदकारी निर्ारी भयातें।

जिीां भक्तिभार्े भजार्े तयातें॥
नर्र्ेके त्यजार्ा अिाचार हे र्ा।
प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा॥६९॥
सदा रामिामे र्दा पुणुकामें।
कदा बानधजेिा ऽऽ पदा नित्य िेमें॥
मदालस्य हा सर्ु सोडोनि द्यार्ा।
प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा॥७०॥

जयाचेनि िामें महादोष जाती।

जयाचेनि िामें गती पानर्जेती॥
जयाचेनि िामें घडे पुण्यठे र्ा।
प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा॥७१॥

ि र्ेचे कदा ग्रांथनच अथु काही।

मुखे िाम उच्चाररताां कष्ट िाहीां॥
महाघोर सांसारशत्रु नजणार्ा।
प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा॥७२॥

दे हेदांडणेचे महादु :ख आहे ।

महादु :ख तें िाम घेता ि राहे ॥
सदाशीर् नचांतीतसे दे र्दे र्ा।
प्रभाते मिीां राम नचांतीत जार्ा॥७३॥

बहुताां परी सांकटे साधिाां ची।

व्रते दाि उद्यापिे ती धिाची॥
नदिाचा दयाळ मिी आठर्ार्ा।
प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा॥७४॥

समस्तामधे सार साचार आहे ।

कळे िा तरी सर्ु शोधुि पाहे ॥
नजर्ा सांशयो र्ाउगा तो त्यजार्ा।
प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा॥७५॥

िव्हे कमु िा धमु िा योग काां ही।

िव्हे भोग िा त्याग िा साां ग पाहीां॥
म्हणे दास नर्श्र्ास िामी धरार्ा।
प्रभाते मिी राम नचांतीत जार्ा॥७६।

करी काम निष्काम या राघर्ाचे।

करी रुप स्वरुप सर्ाां नजर्ाां चे ॥
करर छां द निर्द्ुर्द् हे गुण गाताां ।
हरीकीतुिी र्ृनत्तनर्श्र्ास होताां ॥७७॥

अहो ज्या िरा रामनर्श्र्ास िाहीां।

तया पामरा बानधजे सर्ु काां ही॥
महाराज तो स्वानम कैर्ल् यदाता।
र्ृथा र्ाहणें दे हसांसारनचांता॥७८॥
मिा पार्िा भार्िा राघर्ाची।
धरी अांतरीां सोनडां नचांता भर्ाची॥
भर्ाची नजर्ा मािर्ा भनल ठे ली।
िसे र्स्तुनच धारणा व्यथु गेली॥७९॥

धरा श्रीर्रा त्या हरा अांतराते।

तरा दु स्तरा त्या परा सागराते॥
सरा र्ीसरा त्या भरा दु भुराते।
करा िीकरा त्या खरा मत्सराते॥८०॥

मिा मत्सरे िाम साां डां िको हो।

अती आदरे हा निजध्यास राहो॥
समस्ताां मधे िाम हे सार आहे ।
दु जी तळणा तनळताां ही ि साहे ॥८१॥

बहु िाम या रामिामी तु ळेिा।

अभाग्या िरा पामरा हे कळें िा॥
नर्षा औषधा घेतले पार्ुतीशे।
नजर्ा मािर्ा नकांकरा कोण पुसे॥८२॥

जेणे जानळला काम तो राम ध्यातो।

उमेसी अती आदरें गण गातो॥
बहु ज्ञाि र्ैराग्य सामथ्यु जेथें।
परी अांतरी िामनर्श्र्ास तेथें॥८३॥

नर्ठोिे नशरी र्ानहला दे र्राणा।

तया अांतरी ध्यास रे त्यानस िेणा॥
निर्ाला स्वये तापसी चांद्रमौळी।
नजर्ा सोडर्ी राम हा अांतकाळीां॥८४॥

भजा राम नर्श्राम योगेश्र्राां चा।

जप िेनमला िेम गौरीहराचा॥
स्वये िीर्र्ी तापसी चांद्रमौळी।
तुम्हाां सोडर्ी राम हा अांतकाळीां॥८५॥

मुखी राम नर्श्राम तेथेनच आहे ।

सदािांद आिांद सेर्ोनि आहे ॥
तयार्ीण तो शीण सांदेहकारी।
निजधाम हे िाम शोकापहारी॥८६॥

मुखी राम त्या काम बाधुां शकेिा।

गुणे इष्ट धाररष्ट त्याचे चुकेिा॥
हरीभि तो शि कामास भारी।
जगीां धन्य तो मारुती ब्रह्मचारी॥८७॥
बहू चाां गले िाम या राघर्ाचे।
अती सानजरे स्वल् प सोपे फुकाचे॥
करी मळ निमुळ घेता भर्ाचे।
नजर्ाां मािर्ाां हें नच कैर्ल् य साचें॥८८॥

जिीां भोजिी िाम र्ाचे र्दार्ें।

अती आदरे गद्यघोषे म्हणार्े॥
हरीनचांतिे अन्न सेर्ीत जार्े।
तरी श्रीहरी पानर्जेतो स्वभार्ें॥८९॥

ि ये राम र्ाणी तया थोर हाणी।

जिीां व्यथु प्राणी तया िाम कोणी॥
हरीिाम हें र्ेदशास्त्रीां पुराणीां।
बहू आगळे बोनलली व्यासर्ाणी॥९०॥

िको र्ीट मािां रघुिायकाचा।

अती आदरे बोनलजे राम र्ाचा॥
ि र्ेंचे मुखी साां पडे रे फुकाचा।
करी ां घोष त्या जािकीर्ल् लभाचा॥९१॥

अती आदरें सर्ुही िामघोषे।

नगरीकांदरी जाइजे दरर दोषें॥
हरी नतष्ठत तोषला िामघोषें।
नर्शेषें हरामािसीां रामपीसें॥९२॥

जगीां पाहताां दे र् हा अन्नदाता।

तया लागली तत्त्वता सार नचांता॥
तयाचे मुखी िाम घेता फुकाचे।
मिा साां ग पाां रे तुिे काय र्ेंचे॥९३॥

नतन्ही लोक जाळुां शके कोप येताां ।

निर्ाला हरु तो मुखे िाम घेताां ॥
जपे आदरें पार्ुती नर्श्र्माता।
म्हणोिी म्हणा तेंनच हे िाम आताां ॥९४॥

अजामेळ पापी र्दे पुत्रकामे।

तया मुक्ति िारायणाचेनि िामें॥
शुकाकारणे कुांटणी राम र्ाणी।
मुखें बोलताां ख्यानत जाली पुराणीां॥९५॥

महाभि प्रल् हाद हा दै त्यकळीां।

जपे रामिामार्ळी नित्यकाळीां॥
नपता पापरुपी तया दे खर्े िा।
जिी दै त्य तो िाम मुखे म्हणेिा॥९६॥
मुखी िाम िाहीां तया मुक्ति कैंची।
अहां तागुणे यातिा ते फुकाची॥
पुढे अांत येईल तो दै न्यर्ाणा।
म्हणोनि म्हणा रे म्हणा दे र्राणा॥९७॥

हरीिाम िेमस्त पाषाण तारी।

बहु तारीले मािर्ी दे हधारी॥
तया रामिामीां सदा जो नर्कल् पी।
र्दे िा कदा जीर् तो पापरूपी॥९८॥

जगीां धन्य र्ाराणसी पुण्यराशी।

तयेमानज आताां गतीां पर्ुजाां सी॥
मुखे रामिामार्ळी नित्य काळीां।
नजर्ा नहत साां गे सदा चांद्रमौळी॥९९॥

यथासाां ग रे कमु तेंनह घडे िा।

घडे धमु तें पुण्य गाां ठी पडे िा॥
दया पाहताां सर्ु भुतीां असेिा।
फुकाचे मुखी िाम तेंही र्सेिा॥१००॥

जया िार्डे िाम त्या यम जाची।

नर्कल् पे उठे तकु त्या िकु ची ची॥
म्हणोनि अती आदरे िाम घ्यार्े।
मुखे बोलताां दोष जाती स्वभार्ें॥१०१॥

अती लीिता सर्ुभार्े स्वभार्ें।

जिा सज्जिालानगां सांतोषर्ार्े॥
दे हे कारणीां सर्ु लार्ीत जार्ें।
सगणीां अती आदरे सी भजार्ें॥१०२॥

हरीकीतुिीां प्रीनत रामीां धरार्ी।

दे हेबुक्तद्ध िीरूपणीां र्ीसरार्ी॥
परद्रव्य आणीक काां ता परार्ी।
यदथीं मिा साां नड जीर्ी ां करार्ी॥१०३॥

नक्रयेर्ीण िािापरी बोनलजेंते।

परी नचत्त दु श्चीत तें लाजर्ीतें॥
मिा कल् पिा धीट सैराट धाां र्े।
तया मािर्ा दे र् कैसेनि पार्े॥१०४॥

नर्र्ेके नक्रया आपुली पालटार्ी।

अती आदरे शुद्ध क्रीया धरार्ी॥
जिीां बोलण्यासाररखे चाल बापा।
मिा कल् पिा सोनडां सांसारतापा॥१०५॥
बरी स्नािसांध्या करी एकनिष्ठा।
नर्र्ेके मिा आर्री स्थािभ्रष्टा॥
दया सर्ुभुतीां जया मािर्ाला।
सदा प्रेमळ भक्तिभार्े निर्ाला॥१०६॥

मिा कोपआरोपणा ते िसार्ी।

मिा बुक्तद्ध हे साधुसांगी र्सार्ी॥
मिा िष्ट चाां डाळ तो सांग त्यागीां।
मिा होइ रे मोक्षभागी नर्भागी॥१०७॥

मिा सर्ुदा सज्जिाचेनि योगें।

नक्रया पालटे भक्तिभार्ाथु लागे॥
नक्रयेर्ीण र्ाचाळता ते निर्ारी।
तुटे र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥१०८॥

जिीां र्ादर्ेर्ाद सोडनि द्यार्ा।

जिीां र्ादसांर्ाद सखे करार्ा॥
जगीां तोनच तो शोकसांतापहारी।
तुटे र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥१०९॥

तुटे र्ाद सांर्ाद त्याते म्हणार्ें।

नर्र्ेके अहां भार् यातें नजणार्ें॥
अहां तागुणे र्ाद िािा नर्कारी।
तुटे र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥११०॥

नहताकारणे बोलणे सत्य आहे ।

नहताकारणे सर्ु शोधुनि पाहें ॥
नहतकारणे बांड पाखाां ड र्ारी।
तुटे र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥१११॥

जिीां साां गताां ऐकता जन्म गेला।

परी र्ादर्ेर्ाद तैसानच ठे ला॥
उठे सांशयो र्ाद हा दां भधारी।
तुटे र्ाद सांर्ाद तो हीतकारी॥११२॥

जिी हीत पांडीत साां डीत गेले।

अहां तागुणे ब्रह्मराक्षस जाले ॥
तयाहूि व्युत्पन्न तो कोण आहे ।
मिा सर्ु जाणीर् साां डुनि राहे ॥११३॥

फुकाचे मुखी बोलताां काय र्ेचे।

नदसांदीस अभ्यांतरी गर्ु साां चे॥
नक्रयेर्ीण र्ाचाळता व्यथु आहे ।
नर्चारे तुिा तांनच शोधुनि पाहे ॥११४॥
तुटे र्ाद सांर्ाद तेथें करार्ा।
नर्नर्के अहां भार् हा पालटार्ा॥
जिीां बोलण्यासाररखे आचरार्ें।
नक्रयापालटे भक्तिपांथेनच जार्े॥११५॥

बहू शानपता कष्टला अांबऋषी।

तयाचे स्वये श्रीहरी जन्म सोशी॥
नदला क्षीरनसांधु तया ऊपमािी।
िुपेक्षी कदा दे र् भिानभमािी॥११६॥

धुरू ले करु बापुडे दै न्यर्ाणे।

कृपा भानकताां दीधली भे टी जेणे॥
नचरां जीर् ताराां गणी प्रेमखाणी।
िुपेक्षी कदा दे र् भिानभमािी॥११७॥

गजेंदु महासांकटी र्ास पाहे ।

तयाकारणे श्रीहरी धाां र्ताहे ॥
उडी घातली जाहला जीर्दािी।
िुपेक्षी कदा दे र् भिानभमािी॥११८॥

अजामेळ पापी तया अांत आला।

कृपाळपणे तो जिीां मुि केला॥
अिाथानस आधार हा चक्रपाणी।
िुपेक्षी कदा दे र् भिानभमािी॥११९॥

नर्धीकारणे जाहला मत्स्य र्ेगीां।

धरी कमुरुपे धरा पृ ष्ठभागी।
जिा रक्षणाकारणे िीच योिी।
िुपेक्षी कदा दे र् भिानभमािी॥१२०॥

महाभि प्रल् हाद हा कष्टर्ीला।

म्हणोिी तयाकारणे नसांह जाला॥
ि ये ज्वाळ र्ीशाळ सांिनध कोणी।
िु पेक्षी कदा दे र् भिानभमािी॥१२१॥

कृपा भानकता जाहला र्ज्रपाणी।

तया कारणें र्ामि चक्रपाणी॥
नर्द्जाां कारणे भागुर् चापपाणी।
िुपेक्षी कदा दे र् भिानभमािी॥१२२॥

अहल् येसतीलागी आरण्यपां थे।

कुडार्ा पुढे दे र् बांदी तयाां ते॥
बळे सोनडताां घार् घालीां निशाणी।
िुपेक्षी कदा राम दासानभमािी॥१२३॥
तये द्रौपदीकारणे लागर्ेगे।
त्वरे धाां र्तो सर्ु साां डनि मागें॥
कळीलानगां जाला असे बौद्ध मौिी।
िुपेक्षी कदा दे र् भिानभमािी॥१२४॥

अिाथाां नदिाां कारणे जन्मताहे ।

कलां की पुढे दे र् होणार आहे ॥
तया र्नणुता शीणली र्ेदर्ाणी।
िुपेक्षी कदा दे र् भिानभमािी॥१२५॥

जिाां कारणे दे र् लीलार्तारी।

बहुताां परी आदरें र्ेषधारी॥
तया िेणती ते जि पापरूपी।
दु रात्मे महािष्ट चाां डाळ पापी॥१२६॥

जगीां धन्य तो रामसखें निर्ाला।

कथा ऐकताां सर्ु तल् लीि जाला॥
दे हेभार्िा रामबोधे उडाली।
मिोर्ासिा रामरूपीां बुडाली॥१२७॥

मिा र्ासिा र्ासुदेर्ी ां र्सोां दे ।

मिा कामिा कामसां गी िसो दे ॥
मिा कल् पिा र्ाउगी ते ि कीजे।
मिा सज्जिा सज्जिी र्क्तस्त कीजे॥१२८॥

गतीकारणे सांगती सज्जिाची।

मती पालटे समती दु जुिाची॥
रतीिानयकेचा पती िष्ट आहे ।
म्हणोिी मिाऽतीत होर्ोनि राहे ॥१२९॥

मिा अल् प सांकल् प तोही िसार्ा।

सदा सत्यसांकल् प नचत्तीां र्सार्ा॥
जिीां जल् प र्ीकल् प तोही त्यजार्ा।
रमाकाां त एकान्तकाळी भजार्ा॥१३०॥

भजाया जिीां पाहताां राम एक।

करी बाण एक मुखी शब्द एक॥
नक्रया पाहताां उद्धरे सर्ु लोक।
धरा जािकीिायकाचा नर्र्ेक॥१३१॥

नर्चारूनि बोले नर्र्ांचनि चाले ।

तयाचेनि सांतप्त तेही निर्ाले ॥
बरें शोधल् यार्ीण बोलो िको हो।
जिी चालणे शुद्ध िेमस्त राहो॥१३२॥
हरीभि र्ीरि नर्ज्ञािराशी।
जेणे मािसी स्थानपलें निश्चयासी॥
तया दशुिे स्पशुिे पुण्य जोडे ।
तया भाषणें िष्ट सांदेह मोडे ॥१३३॥

िसे गर्ु आां गी सदा र्ीतरागी।

क्षमा शाां नत भोगी दयादक्ष योगी॥
िसे लोभ िा क्षोम िा दै न्यर्ाणा।
इहीां लक्षणी जानणजे योनगराणा॥१३४॥

धरी ां रे मिा सांगती सज्जिाची।

जेणें र्ृनत्त हे पालटे दु जुिाची॥
बळे भार् सद् बुक्तद्ध सन्मागु लागे।
महाक्रुर तो काळ नर्क्राळ भांगे॥१३५॥

भयें व्यानपले सर्ु ब्रह्माां ड आहे ।

भयातीत तें सांत आिांत पाहे ॥
जया पाहताां र्द्ैत काां ही नदसेिा।
भयो मािसीां सर्ुथाही असेिा॥१३६॥

नजर्ाां श्रेष्ठ ते स्पष्ट साां गोनि गेले।

परी जीर् अज्ञाि तैसेनच ठे ले ॥
दे हेबुक्तद्धचें कमु खोटें टळे िा।
जुिे ठे र्णें मीपणें आकळे िा॥१३७॥

भ्रमे िाढळे नर्त्त तें गुप्त जाले ।

नजर्ा जन्मदाररद्र्य ठाकुनि आले ॥
दे हेबुक्तद्धचा निश्चयो ज्या टळे िा।
जुिे ठे र्णे मीपणे आकळे िा॥१३८॥

पुढें पाहता सर्ुही कोांदले सें।

अभाग्यास हें दृश्य पाषाण भासे॥
अभार्े कदा पुण्य गाां ठी पडे िा।
जुिे ठे र्णे मीपणे आकळे िा॥१३९॥

जयाचे तया चकले प्राप्त िाहीां।

गुणे गोनर्ले जाहले दु ुःख दे हीां ॥
गुणार्ेगळी र्ृनत्त तेनह र्ळे िा।
जुिे ठे र्णे मीपणे आकळे िा॥१४०॥

म्हणे दास सायास त्याचे करार्े।

जिीां जाणता पाय त्याचे धरार्े॥
गुरू अांजिे र्ीण तें आकळे िा।
जु िे ठे र्णे मीपणे ते कळे िा॥१४१॥
कळे िा कळे िा कळे िा कळे िा।
ढळे िाढळे सांशयोही ढळे िा॥
गळे िा गळे िा अहां ता गळे िा।
बळें आकळे िा नमळे िा नमळे िा॥१४२॥

अनर्द्यागुणे मािर्ा उमजे िा।

भ्रमे चुकले हीत ते आकळे िा॥
परीक्षे नर्णे बाां धले दृढ िाणें।
परी सत्य नमथ्या असें कोण जाणें॥१४३॥

जगी पाहताां साच ते काय आहे ।

अती आदरे सत्य शोधुि पाहे ॥
पुढे पाहताां पाहताां दे र् जोडे ।
भ्रम भ्राां नत अज्ञाि हें सर्ु मोडे ॥१४४॥

सदा र्ीषयो नचांनतताां जीर् जाला।

अहां भार् अज्ञाि जन्मास आला॥
नर्र्ेके सदा स्वस्वरुपी भरार्े।
नजर्ा ऊगमी जन्म िाही स्वभार्ें॥१४५॥

नदसे लोचिी ते िसे कल् पकोडी।

अकस्मात आकारले काळ मोडी॥
पुढे सर्ु जाईल काां ही ि राहे ।
मिा सांत आिांत शोधुनि पाहे ॥१४६॥

फुटे िा तुटेिा चळे िा ढळे िा।

सदा सांचले मीपणे ते कळे िा॥
तया एकरूपानस दजे ि साहे ।
मिा सांत आिांत शोधुनि पाहें ॥१४७॥

निराकार आधार ब्रह्मानदकाां चा।

जया साां गताां शीणली र्ेदर्ाचा॥
नर्र्ेके तदाकार होऊनि राहें ।
मिा सांत आिांत शोधुनि पाहे ॥१४८॥

जगी पाहताां चमुलक्षी ि लक्षे।

जगी पाहता ज्ञािचक्षी निरक्षे॥
जिीां पाहता पाहणे जात आहे ।
मिा सांत आिांत शोधुनि पाहे ॥१४९॥

िसे पीत िा श्र्ेत िा श्याम काां ही।

िसे व्यि अव्यि िा िीळ िाहीां॥
म्हणे दास नर्श्र्ासताां मुक्ति लाहे ।
मिा सांत आिांत शोधुनि पाहे ॥१५०॥
खरें शोनधताां शोनधताां शोनधताहे ।
मिा बोनधता बोनधता बोनधताहे ॥
परी सर्ुही सज्जिाचेनि योगे।
बरा निश्चयो पानर्जे सािुरागे॥१५१॥

बहूताां परी कसरी तत्त्विाडा।

परी अांतरी पानहजे तो निर्ाडा॥
मिा सार साचार ते र्ेगळे रे ।
समस्ताां मधे एक ते आगळे रे ॥१५२॥

िव्हे नपांडज्ञािे िव्हे तत्त्वज्ञािे ।

समाधाि काां ही िव्हे तािमािे॥
िव्हे योगयागें िव्हे भोगत्यागें।
समाधाि ते सज्जिाचेनि योगे॥१५३॥

महार्ाक्य तत्त्वानदके पांचकणे।

खुणे पानर्जे सांतसांगे नर्र्णे॥
नर्द्तीयेनस सांकेत जो दानर्जेतो।
तया साां डुिी चांद्रमा भानर्जेतो॥१५४॥

नदसेिा जिी तेनच शोधुनि पाहे ।

बरे पाहता गज तेथेनच आहे ॥
करी घेउ जाता कदा आढळे िा।
जिी सर्ु कोांदाटले ते कळे िा॥१५५॥

म्हणे जाणता तो जिी मखु पाहे ।

अतकाु नस तकी असा कोण आहे ॥
जिीां मीपणे पाहता पाहर्े िा।
तया लनक्षताां र्ेगळे राहर्ेिा॥१५६॥

बहू शास्त्र धुांडाळता र्ाड आहे ।

जया निश्चयो येक तोही ि साहे ॥
मती भाां डती शास्त्रबोधे नर्रोधें।
गती खुांटती ज्ञािबोधे प्रबोधे॥१५७॥

श्रुती न्याय मीमाां सके तकुशास्त्रे।

स्मृती र्ेद र्ेदान्तर्ाक्ये नर्नचत्रे॥
स्वये शेष मौिार्ला स्थीर पाहे ।
मिा सर्ु जाणीर् साां डि राहे ॥१५८॥

जेणे मनक्षका भनक्षली जानणर्ेची।

तया भोजिाची रुची प्राप्त कैची॥
अहां भार् ज्या मािसीचा नर्रे िा।
तया ज्ञाि हे अन्न पोटी नजरे िा॥१५९॥
िको रे मिा र्ाद हा खेदकारी।
िको रे मिा भेद िािानर्कारी॥
िको रे मिा शीकर्ां पनढलाां सी।
अहां भार् जो रानहला तजपासी॥१६०॥

अहां तागुणे सर्ुही दु ुःख होते।

मुखे बोनलले ज्ञाि ते व्यथु जाते॥
सुखी राहता सर्ुही सख आहे ।
अहां ता तुिी तुांनच शोधुि पाहे॥१६१॥

अहां तागुणे िीनत साां डी नर्र्ेकी।

अिीतीबळे श्लाघ्यता सर्ु लोकी॥
परी अांतरी अर्ुही साक्ष येते।
प्रमाणाां तरे बुक्तद्ध साां डनि जाते॥१६२॥

दे हेबुक्तद्धचा निश्चयो दृढ जाला।

दे हातीत ते हीत साां डीत गेला॥
दे हेबुक्तद्ध ते आत्मबुक्तद्ध करार्ी।
सदा सांगती सज्जिाची धरार्ी॥१६३॥

मिें कनल् पला र्ीषयो सोडर्ार्ा।

मिें दे र् निगुण तो ओळखार्ा॥
मिें कनल् पता कल् पिा ते सरार्ी।
सदा सांगती सज्जिाची धरार्ी॥१६४॥

दे हादीक प्रपांच हा नचांनतये ला।

परी अांतरी लोभ निक्तश्चत ठे ला॥
हरीनचांतिे मुक्तिकाां ता करार्ी।
सदा सांगती सज्जिाां ची धरार्ी॥१६५॥

अहां कार नर्स्तारला या दे हाचा।

क्तस्त्रयापुत्रनमत्रानदके मोह त्याां चा॥
बळे भ्राां नत हें जन्मनचांता हरार्ी।
सदा सांगती सज्जिाां ची धरार्ी॥१६६॥

बरा निश्चयो शाश्र्ताचा करार्ा।

म्हणे दास सांदेह तो र्ीसरार्ा॥
घडीिे घडी साथुकाची धरार्ी।
सदा सांगती सज्जिाां ची धरार्ी॥१६७॥

करी र्ृत्ती जो सांत तो सांत जाणा।

दु राशागुणे जो िव्हे दै न्यर्ाणा॥
उपाधी दे हेबुद्धीते र्ाढर्ीते।
परी सज्जिा केनर्ां बाधु शके ते॥१६८॥
िसे अांत आिांत सांता पुसार्ा।
अहां कारनर्स्तार हा िीरसार्ा॥
गुणेर्ीण निगुुण तो आठर्ार्ा।
दे हेबुक्तद्धचा आठर्ु िाठर्ार्ा॥१६९॥

दे हेबुक्तद्ध हे ज्ञािबोधे त्यजार्ी।

नर्र्ेके तये र्स्तुची भेटी घ्यार्ी॥
तदाकार हे र्ृनत्त िाही स्वभार्े।
म्हणोिी सदा तेनच शोधीत जार्े॥१७०॥

असे सार साचार तें चोरले से ।

इहीां लोचिी पाहता दृश्य भासे॥
निराभास निगुुण तें आकळे िा।
अहां तागुणे कनल् पताही कळे िा॥१७१॥

स्फुरे र्ीषयी कल् पिा ते अनर्द्या।

स्फुरे ब्रह्म रे जाण माया सुनर्द्या॥
मुळीां कल् पिा दो रुपें ते नच जाली।
नर्र्ेके तरी स्वस्वरुपी नमळाली॥१७२॥

स्वरुपी उदे ला अहां कार राहो।

तेणे सर्ु आच्छानदले व्योम पाहो॥
नदशा पाहताां ते निशा र्ाढताहे ।
नर्र्ेके नर्चारे नर्र्ांचुनि पाहे ॥१७३॥

जया चक्षुिे लनक्षता लक्षर्ेिा।

भर्ा भनक्षता रनक्षता रक्षर्ेिा॥
क्षयातीत तो अक्षयी मोक्ष दे तो।
दयादक्ष तो सानक्षिे पक्ष घेतो॥१७४॥

नर्धी निनमुती लीनहतो सर्ु भाळी।

परी लीनहता कोण त्याचे कपाळी॥
हरू जानळतो लोक सांहारकाळी।
परी शेर्टी शांकरा कोण जाळी॥१७५॥

जगी र्द्ादशानदत्य हे रुद्र अक्रा।

असांख्यात सांख्या करी कोण शक्रा॥
जगी दे र् धुांडानळता आढळे िा।
जगी मुख्य तो कोण कैसा कळे िा॥१७६॥

तुटेिा फुटे िा कदा दे र्राणा।

चळे िा ढळे िा कदा दै न्यर्ाणा॥
कळे िा कळे िा कदा लोचिासी।
र्सेिा नदसेिा जगी मीपणासी॥१७७॥
जया मािला दे र् तो पुनजताहे ।
परी दे र् शोधुनि कोणी ि पाहे ॥
जगी पाहता दे र् कोट्यािु कोटी।
जया मािली भक्ति जे तेनच मोठी॥१७८॥

नतन्ही लोक जेथनि निमाु ण िाले ।

तया दे र्रायानस कोणी ि बोले ॥
जगीां थोरला दे र् तो चोरलासे।
गुरूर्ीण तो सर्ुथाही ि दीसे॥१७९॥

गुरु पाहता पाहता लक्ष कोटी।

बहूसाल मांत्रार्ळी शक्ति मोठी॥
मिी कामिा चेटके धातमाता।
जिी व्यथु रे तो िव्हे मुक्तिदाता॥१८०॥

िव्हे चेटकी चाळक द्रव्यभोांदु।

िव्हे निां दक मत्सरू भक्तिमांद॥
िव्हे उन्मत र्ेसिी सांगबाध।
जिी ज्ञानिया तोनच साधु अगाध ॥१८१॥

िव्हे र्ाउगी चाहुटी काम पोटी।

नक्रयेर्ीण र्ाचाळता तेनच मोठी॥
मुखे बोनलल् यासाररखे चालताहे ।
मिा सद् गुरु तोनच शोधुनि पाहे ॥१८२॥

जिी भि ज्ञािी नर्र्ेकी नर्रागी।

कृपाळु मिस्वी क्षमार्ांत योगी॥
प्रभु दक्ष व्युत्पन्न चातुयु जाणे।
तयाचेनि योगे समाधाि बाणे ॥१८३॥

िव्हे तोनच जाले िसे तेनच आले ।

कळो लागले सज्जिाचेनि बोले ॥
अनिर्ाु च्य ते र्ाच्य र्ाचे र्दार्े।
मिा सांत आिांत शोधीत जार्े ॥१८४॥

लपार्े अनत आदरे रामरुपी।

भयातीत निश्चीत ये स्वस्वरुपी॥
कदा तो जिी पाहताां ही नदसेिा।
सदा ऐक्य तो नभन्नभार्े र्सेिा ॥१८५॥

सदा सर्ुदा राम सन्नीध आहे ।

मिा सज्जिा सत्य शोधुि पाहे ॥
अखांडीत भेटी रघराजयोग।
मिा साां डीां रे मीपणाचा नर्योग ॥१८६॥
भुते नपांड ब्रह्माां ड हे ऐक्य आहे ।
परी सर्ुही स्वस्वरुपी ि साहे ॥
मिा भासले सर्ु काही पहार्े।
परी सांग सोडु नि सुखी रहार्े ॥१८७॥

दे हेभाि हे ज्ञािशस्त्रे खुडार्े।

नर्दे हीपणे भक्तिमागेनच जार्े॥
नर्रिीबळे निांद्य सर्ै त्यजार्े।
परी सांग सोडु नि सुखी रहार्े ॥१८८॥

मही निनमुली दे र् तो ओळखार्ा।

जया पाहताां मोक्ष तत्काळ जीर्ा॥
तया निगुुणालागी गणी पहार्े।
परी सांग सोडु नि सुखे रहार्े ॥१८९॥

िव्हे कायुकताु िव्हे सृनष्टभताु ।

पुरेहूि पताु ि नलां पे नर्र्ताु ॥
तया निनर्ुकल् पानस कनल् पत जार्े।
परर सांग सोडु नि सुखे रहार्े ॥१९०॥

दे हेबुक्तद्धचा निश्चयो ज्या ढळे िा।

तया ज्ञाि कल् पाां तकाळी कळे िा॥
परब्रह्म तें मीपणे आकळे िा।
मिी शन्य अज्ञाि हे मार्ळे िा ॥१९१॥

मिा िा कळे िा ढळे रुप ज्याचे।

दु जेर्ीण तें ध्याि सर्ोत्तमाचे॥
तया खुण ते हीि दृष्टाां त पाहे ।
तेथे सांग निुःसांग दोन्ही ि साहे ॥१९२॥

िव्हे जाणता िेणता दे र्राणा।

ि ये र्नणुता र्ेदशास्त्रा पुराणा॥
िव्हे दृश्य अदृश्य साक्षी तयाचा।
श्रुती िेणती िेणती अांत त्याचा ॥१९३॥

र्से हृदयी दे र् तो कोण कैसा।

पुसे आदरे साधक प्रश्ि ऐसा॥
दे हे टानकता दे र् कोठे पहातो ।
परर मागुता ठार् कोठे रहातो ॥१९४॥

बसे हृदयी दे र् तो जाण ऐसा।

िभाचेपरी व्यापक जाण तैसा॥
सदा सांचला येत िा जात काां ही।
तयार्ीण कोठे ररता ठार् िाही ॥१९५॥
िभी र्ार्रे जा अणुरेणु काही।
ररता ठार् या राघर्ेर्ीण िाही॥
तया पाहता पाहता तोनच जाले ।
तेथे लक्ष आलक्ष सर्े बुडाले ॥१९६॥

िभासाररखे रुप या राघर्ाचे।

मिी नचांनतता मळ तुटे भर्ाचे॥
तया पाहता दे हबुद्धी उरे िा।
सदा सर्ुदा आतु पोटी पु रेिा ॥१९७॥

िभे व्यानपले सर्ु सृष्टीस आहे ।

रघिायका ऊपमा ते ि साहे ॥
दु जेर्ीण जो तोनच तो हा स्वभार्े।
तया व्यापक व्यथु कैसे म्हणार्े ॥१९८॥

अती जीणु नर्स्तीणु ते रुप आहे ।

तेथे तकुसांपकु तोही ि साहे ॥
अती गुढ ते दृश्य तत्काळ सोपे।
दु जेर्ीण जे खुण स्वानमप्रतापे ॥१९९॥

कळे आकळे रुप ते ज्ञाि होता।

तेथे आटली सर्ुसाक्षी अर्स्था॥
मिा उन्मिी शब्द कुांठीत राहे ।
तो रे तोनच तो राम सर्ुत्र पाहे ॥२००॥

कदा ओळखीमानज दजे नदसेिा।

मिी मािसी र्द्ैत काही र्सेिा॥
बहूता नदसा आपली भेट जाली।
नर्दे हीपणे सर्ु काया निर्ाली ॥२०१॥

मिा गुज रे तज हे प्राप्त िाले ।

परी अांतरी पानहजे यत्न केले ॥
सदा श्रर्णे पानर्जे निश्चयासी।
धरी सज्जिसांगती धन्य होसी ॥२०२॥

मिा सर्ुही सांग सोडनि द्यार्ा।

अती आदरे सज्जिाचा धरार्ा॥
जयाचेनि सांगे महादु ुःख भांगे।
जिी साधिेर्ीण सन्मागु लागे ॥२०३॥

मिा सांग हा सर्ुसांगास तोडी।

मिा सांग हा मोक्ष तात्काळ जोडी॥
मिा सांग हा साधिा शीघ्र सोडी।
मिा सांग हा र्द्ैत निुःशेष मोडी ॥२०४॥
मिाची शते ऐकता दोष जाती।
मतीमांद ते साधिा योग्य होती॥
चढे ज्ञाि र्ैराग्य सामथ्यु अांगी।
म्हणे दास नर्श्र्ासत मुक्ति भोगी ॥२०५॥

सदगुरुवंदन
॥ श्रीगणेशाय िमुः ॥

। श्रीसरस्वत्यै िमुः । श्रीगुरुभ्यो िमुः । श्रीकृष्णाय िमुः ।

आदीां र्ांद गणिायका । िरकुांजरा अलोनलका ।

िरगजस्वरुपें तां एका । िमि श्रीनर्िायका सदगुरु ॥१॥

तुज सदभार्ें कररताां िमि । नर्घ्ननच होय निनर्ुघ्न ।

यापरी तुिी कृपा पणु । चैतन्यघि गणराजा ॥२॥

सालां कृतशुक्ाां बरी । हां सारुढी परमेश्र्री ।

सदगुरुरुपें र्ागेश्र्री । म्याां मजमािारीां र्ांनदली ॥३॥

र्ाच्यर्ाचक र्दता । नतहीांसी आली एकात्मता ।

यापरी येथें र्ाग्दे र्ता । गुरुत्वें तत्त्वताां र्ांनदली ॥४॥

पर्ुपरां परा पज्यता । एकरुप एकिाथा ।

आह्माां सदगुरुनच कुळदे र्ता । एकात्मता एकर्ीरा ॥५॥

नतचेिी िाां र्ें मािेंही िाां र् । ह्नणोनि नमरर्ी कनर् – र्ैभर् ।

तांर् िामरुपा िु रेनच ठार् । हा निजािुभर् कुळदे व्या ॥६॥

आताां र्ांदां सांतसज्जि । जे सर्ाां गी चैतन्य घि ।

ज्याां सगुण निगुुण समसमाि । जे निजजीर्ि सदभार्ा ॥७॥

ज्याां ची सदभार्ें ऐकताां गोष्टी । चैतन्यघि होय सृष्टी ।

लागे परमािां दी दृष्टी । ऐसी कृपादृष्टी साधां ची ॥८॥

आताां र्ांदां श्रीजिादु ि । ज्याचें ऐकताां एक र्चि ।

त्रैलोक्य होय आिां दघि । जें निजजीर्ि सक्तच्छष्या ॥९॥