ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ ΑΥΤΟ -- DAVE PELZER

Αυτό το βιβλίο το έψαχνα πολύ πολύ καιρό, γιατί κάποιος σε κάποια ανάρτηση το είχε
αναφέρει ως «βιβλίο για κλάααααμα». Είναι η ιστορία ενός παιδιού που έζησε την
κακοποίηση από τη μητέρα του, μέχρι που στα 12 κάποιος επιτέλους καταφέρνει να το
πάρει μακριά. Μεγάλη απογοήτευση και λυπάμαι που το λέω.

Το βιβλίο ξεκινάει με έναν πρόλογο στον οποίο ο συγγραφέας τονίζει πως το «παιδιάστικο
ύφος γραφής» ήταν σκόπιμο, γιατί ήθελε να αποδώσει την ιστορία μέσα από τα μάτια και
το μυαλό του τότε μικρού παιδιού που βίωνε την κατάσταση. Οκ λέω, No problem. Μα δε
μου φάνηκε καθόλου πως η ιστορία γράφτηκε μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού-
πράγμα το οποίο δεν είναι και τόσο κακό, αλλά αφού το λες, πρέπει να το κάνεις.

Πρέπει να πω πως ο συγγραφέας έγραψε τη δική του ιστορία των παιδικών του χρόνων, το
οποίο δεν ήξερα και το έμαθα στο τέλος, γι αυτό και λυπήθηκα περισσότερο που δε με
έπεισε. Τα περιστατικά που διηγείται είναι απίστευτα σκληρά. Μα άφησε ένα πολύ μεγάλο
ερωτηματικό που με βασάνιζε σε όλο το βιβλίο κι αυτό δε με άφησε να συγκεντρωθώ στα
γεγονότα και να «μπω» στην ιστορία του, ούτε καν να συμπάσχω.

Γιατί. Αυτό ήταν το ερωτηματικό. Ο Pelzer μιλάει στην αρχή για μια απόλυτα ευτυχισμένη
οικογένεια, για δυο υπέροχους γονείς, μια μάνα γεμάτη αγάπη, δημιουργική και
δραστήρια, όλο ευχάριστες εκπλήξεις, παιχνίδια, βόλτες, δραστηριότητες, ένας πατέρας
δυναμικός (και λόγω δουλειάς), αφοσιωμένος, και, και, και. Δε γίνεται ρε παιδιά σήμερα να
είναι όλα τέλεια και αύριο ξαφνικά η μάνα αυτή να μεταμορφώνεται σε ένα σαδιστικό
τέρας, κι ο πατέρας θεατής- μαλάκας (συγνώμη :D , αν το διαβάσετε θα καταλάβετε). Όχι
από τη μια μέρα στην άλλη. Κάτι πρέπει να έχει συμβεί. Αυτό το κάτι δεν μας το αναφέρει
πουθενά. Μιλάει για το πριν και το μετά, αλλά δε μεσολάβησε απολύτως τίποτα κι αυτό
αυτομάτως αφήνει μια αμφιβολία που δε σε αφήνει να δεθείς με το βιβλίο.

Επίσης η μητέρα του δεν έμπαινε καν στον κόπο να καμουφλάρει ή να κρύψει με
οποιονδήποτε τρόπο τα σημάδια του παιδιού. Κι αυτό το παιδί δεν έχασε ούτε μια μέρα
σχολείο. Του έσπαγε τα δόντια, τον μαχαίρωνε, του έσπασε το χέρι, όση πλύση εγκεφάλου
και να του έκανε για να έχει έτοιμες δικαιολογίες στο σχολείο, δεν είναι δυνατόν κανείς
άλλος να μην καταλάβαινε τίποτα. Σε ένα σχολείο μάλιστα που είχε και γιατρό και
ψυχολόγο.

Ούτε είναι δυνατόν ένα παιδί κάτω των δέκα ετών να ζει με τους ρυθμούς που περιγράφει
ο συγγραφέας, όντας δέκα ολόκληρες μέρες νηστικό- μετά από μακρόχρονη στέρηση
σωστής διατροφής. Δε θέλω να αμφισβητήσω την αλήθεια της ιστορίας του Pelzer, μα ο
τρόπος που την έγραψε δεν ήταν πειστικός καθόλου.

Έμαθα ότι είναι τριλογία και το δεύτερο βιβλίο λέγεται “A man called Dave” και θα το
διαβάσω από περιέργεια, πάντως το πρώτο του με απογοήτευσε και είναι άσχημο να
απογοητεύεσαι από μια αληθινή ιστορία, πόσο μάλλον όταν αυτή αφορά ένα μικρό παιδί.