1.

Opis lagrange’a a eulera 𝜎𝑚𝑎𝑥 − 𝜎𝑚𝑖𝑛

𝜏𝑚𝑎𝑥 =
2. Tensor odkształcenia w opisie la grange 1 2
𝜀33 = [𝜎 − 𝜗(𝜎11 + 𝜎22 )] = 0 Przedstawienie warunku Treski w trójwymiarowej przestrzeni  graniastosłup o
3. Tensor odkszt opisie eulera 𝐸 33
4. Niezmienniki tensora odksztalc. W płaskim stanie odkształcenia tensor stanu odkształcenia ma postać podstawie sześcioboku foremnego nachylony pod tym samym kątem do każdej z osi
5. Tensor naprężenia 𝜀11 𝜀12 0 głównych, w dwuwymiarowej przestrzeni  sześciobok.
6. Niezmienniki tensora naprężenia 𝑇𝜀 = [𝜀21 𝜀22 0], co oznacza 𝜀13 = 𝜀23 = 𝜀33 = 0 Graniastosłup Treski jest wpisany w walec HMH.
7. Wypr równań ruchu-zasada pędu 0 0 0 Hipoteza Treski jest bardziej ostra, wg jego założeń ciało szybciej się uplastyczni niż
Równania równowagi dla zagadnienia dwuwymiarowego teorii sprężystości mają wg hipotezy H-M-H
8. Równanie ciągłości
postać:
9. Płaski stan napr
𝜕𝜎11 𝜕𝜎12 15. Zagadnienie Lamego w ramach odkształceń sprężystych
10. Płaski stan odkszt + + 𝑥1(𝑥) = 0 ; 𝑑𝑙𝑎 𝑥 = (𝑥1, 𝑥2) ∈ 𝑅
11. Funkcja airyego 𝜕𝑥 𝜕𝑥 1 2 𝛺(𝑟) = 𝐴 ln 𝑟 + 𝐵𝑟 2 ln 𝑟 + 𝐶𝑟 2 + 𝐷 → 𝐷 = 0
𝜕𝜎21 𝜕𝜎22 1 1 𝐴
12. Róznice i podobieństwa w rozw belki wspornikowej w + + 𝑥2(𝑥) = 0; 𝑥1 , 𝑥2 − 𝑠𝑘ł𝑎𝑑𝑜𝑤𝑒 𝑠𝑖ł 𝑜𝑏𝑗ę𝑡𝑜ś𝑐𝑖𝑜𝑤𝑦𝑐ℎ 𝜎𝑟𝑟 (𝑟) = [𝐴 + 2𝐵𝑟 ln 𝑟 + 𝐵𝑟 + 2𝐶𝑟] = 2 + 𝐵(1 + 2 ln 𝑟) + 2𝐶
ramach t.sprężystości i wytrzym.mater. 𝜕𝑥1 𝜕𝑥2 𝑟 𝑟 𝑟
Płaski stan odkształcenia – wektory przemieszczenia ciała są równoległe do 𝐴
13. Przykłady rozw.zagadnień płaskich przy użyciu funkcji 𝜎𝜃𝜃 (𝑟) = − 2 + 𝐵(3 + 2 ln 𝑟) + 2𝐶
airyego płaszczyzny kierującej i nie zależą od zmiennej kierunku 𝑟
11. Pojęcie funkcji Airy’ego Zał.
14. Kryteria uplastyczn. HMH i Treski
15. Zagadnienie lamego dla walca całkowicie uplastycznionego Funkcja dwóch zmiennych przy pomocy której przedstawiam składowe tensora B
16. Teoria plastycznego płyniecia naprężenia dla dwuwymiarowego zagadnienia. Naprężenia muszę być
przedstawione przy pomocy tej funkcji w taki sposób aby równania równowagi (−𝑝𝑎 + 𝑝𝑏 )(𝑎2 ∙ 𝑏 2)
17. Teoria odkształceniowa plastyczności pr. obc 𝐴=
18. Fale płaskie napisane przy pomocy tej funkcji spełniały tożsamościowo równania równowagi. 𝑏 2 − 𝑎2
Postać funkcji Airy’ego wyznaczamy ze związków geometrycznej zgodności 𝑝𝑏 𝑏 2 − 𝑝𝑎 𝑎2
19. Fale Rayleigha 2𝐶 =
20. Teoria odkształceń.plastyczności pr.odciązenia (nierozdzielności tensora odkształcenia. Równanie na poszukiwaną funkcję Airy’ego 𝑎2 − 𝑏 2
jest równaniem czwartego rzędu (biLaplacioan z tej funkcji musi być równyzero) a2 b2(pb − pa ) pb b2 − pa a2
21. Związek między war.plast HMH i Treski dla zag.Lamego σrr (r) = +
Postać funkcji Airy’ego często zgaduje się np. jako wielomian od dwóch zmiennych (b2 − a2)r 2 a2 − b2
lub postaci funkcji trygonometrycznej. Stałe występujące w postaci funkcji Airy’ego a2 b2 (pb − pa ) pb b2 − pa a2
σθθ (r) = − +
wyznaczamy z warunków brzegowych, bądź z dodatkowych warunków, które musi ta (b2 − a2 )r 2 a2 − b2
1. Opis Langrange’a, a Eulera funkcja spełnić. Przypadek 1. Ciśnienie działa tylko od wewnątrz
W opisie Lagrange’a badamy jak zmienia się położenie danego punktu. Funkcja Ω(𝑥, 𝑦) 𝑝𝑏 = 0, 𝑝𝑎 ≠ 0
𝜕 2 Ω(x,y) 𝜕 2 Ω(x,y) −𝜕 2 Ω(x,y) 𝜎𝑟𝑟 (𝑟)
opisująca punkt materialny jest zależna od położenia i czasu i ma postać ∅(xt, t) 𝜎𝑥𝑥 (𝑥, 𝑦) =
𝜕𝑦 2
; 𝜎𝑦𝑦 (𝑥, 𝑦) =
𝜕𝑥2
; 𝜎𝑥𝑦 (𝑥, 𝑦) =
𝜕𝑥𝜕𝑦
Jej pochodna cząstkowa jest równa pochodnej materialnej 𝑝𝑎 𝑎2 𝑏2
𝜕 𝜕 2Ω(x, y) 𝜕 𝜕 2Ω(x, y) 𝜕 3 Ω(x, y) 𝜕 3 Ω(x, y) = 2 (1 − 2)
𝛿∅ 𝑑∅ ( )+ (− )= − =0 𝑏 − 𝑎2 𝑟
= 𝜕𝑥 𝜕𝑦 2 𝜕𝑦 𝜕𝑥𝜕𝑦 𝜕𝑥𝜕𝑦 2 𝜕𝑥𝜕𝑦 2
𝛿𝑡 𝑑𝑡 2 2
𝜎𝜃𝜃 (𝑟)
Natomiast w opisie Eulera nie zajmujemy się obserwacją punktu materialnego, tylko 𝜕 𝜕 Ω(x, y) 𝜕 𝜕 Ω(x, y) 𝜕 3Ω(x, y) 𝜕 3Ω(x, y) 𝑝𝑎 𝑎2 𝑏2
(− )+ ( )=− + =0 = 2 (1 + 2)
opisem punktu w przestrzeni i badamy, który z punktów przyjmuje takie położenie: 𝜕𝑥 𝜕𝑥𝜕𝑦 𝜕𝑦 𝜕𝑥 2 𝜕𝑥 2𝜕𝑦 𝜕𝑦𝜕𝑥 2 𝑏 − 𝑎2 𝑟
𝛿∅ 𝛿∅
∅(𝑥𝑘 , 𝑡), a jej pochodna = +
𝛿∅ 𝛿𝑥𝑘
∙ Funkcja Airy’ego musi spełnić równanie różniczkowe, że bilaplacian z tej funkcji
𝛿𝑡 𝛿𝑡 𝛿𝑥𝑘 𝛿𝑡
równa się zero. Równanie to otrzymujemy wykorzystując równania nierozdzielności
tensora odkształcenia.
2. Tensor odkształcenia w opisie Langrange’a
𝛁𝟐 (𝛁𝟐 Ω(x, y)) = 0
Ω(x, y) = a0 + a1 𝑥 + 𝑏1 𝑦 + 𝑎2 𝑥 2 + 𝑏2𝑥𝑦 + 𝑐2 𝑦 2 + 𝑎3 𝑥 3 + 𝑏3𝑥 2𝑦 + 𝑐3 𝑥𝑦 3 + 𝑑3 𝑦 3 + ⋯
Opis LAGRANGE’A
12. Różnice i podobieństwa w rozw. Belki wspornikowej w ramach…
P = (x1 , x 2, x 3);Q = (x1 + dx1 , x 2+dx 2 , x 3 + dx 3 );P′ = (Ƹ1, Ƹ2 , Ƹ3) ;Q′ = (Ƹ1 +
13. Szczególne zagadnienia dwuwymiarowe rozwiązane przy pomocy
dƸ1 , Ƹ2 +dƸ2, Ƹ3 + dƸ3 ); Ƹ = ξ
funkcji Airy’ego
Ƹ1 (x1, x 2 , x 3, t) = Ƹ1 = x1 + u1 (x1, x 2 , x 3, t); Ƹ2 (x1, x 2 , x 3, t) = Ƹ2 = x 2 + u2 (x1, x 2 , x 3, t);
Do szczególnych zagadnień należą: wspornik, klin i zagadnienie Lamego.
⃗⃗⃗⃗⃗ |2 = (dx1 )2 + (dx 2)2 + (dx 3 )2 = (dx i )2;
Ƹ3(x1 , x 2, x 3, t) = Ƹ3 = x 3 + u3 (x1 , x 2, x 3, t); |PQ Wspornik:
⃗⃗⃗⃗⃗⃗⃗ |2 = (dƸ1 )2 + (dƸ2)2 + (dƸ3 )2 = (dƸi )2 ;|P
|P′Q′ ⃗⃗⃗⃗⃗⃗⃗⃗ ⃗⃗⃗⃗⃗ |2 = (dƸi )2 − (dx i )2 =
′Q′ |2 − |PQ
𝜎𝑦𝑦 = 0; 𝜎𝑥𝑦 = 0
(
∂uk
+
∂uj
+
∂ui ∂ui
) dx kdx j = 2ejk Postać funkcji Airy’ego:
∂xj ∂xk ∂x k ∂xj
𝛺(𝑥, 𝑦) = 𝑏2𝑥𝑦 + 𝑑4 𝑥𝑦 3

 i  ( x  u )  ( xi  ui )
𝜕2
𝜎𝑦𝑦 (𝑥, 𝑦) = 2 (𝑏2𝑥𝑦 + 𝑑4 𝑥𝑦 3 ) = 0
(d i )  (dxi ) 2  ( 2
dxk )( i dx j )  (dxi ) 2  ( 𝜎 i(𝑥 ± ℎ) =i − dx
𝜕
k )(
𝜕𝑥
dx j )  (dxi ) 2 
2

xk x j xk2 𝜕 𝜎 𝜎 = −𝑏 − 3𝑑 𝑦=x0 j

2
𝑥𝑦 2 4
𝑥 𝑦
2
𝜎𝑥𝑥 (𝑥, 𝑦) = (𝑏 𝑥𝑦 + 𝑑4 𝑥𝑦 3 ) = 6𝑑4𝑥𝑦
𝜕𝑦 2 2
xi ui x u u u ui ui ui 𝜕 2𝛺
(  )dxk ( i  i )dx j  (dxi ) 2  ( ik  )(  )dx dx  (dx )  (     )dxk dx j  𝜏i𝑥𝑦 = −
𝜎𝑥 𝜎𝑦 i 4𝑦2 = 0
= −𝑏2 − 3𝑑 2

xk xk xj x j x x xk xk xj W wynikuijobliczeń: k j i ik ij ik

k𝑑4 = 2𝑃 j
ℎ3

uk u j ui ui u

3𝑃
u u u
𝑏2 = −

 (dxi ) 2   ki  )dxk dx j   jk dx dx  (    )dxk dx j 

2ℎ
   𝜎𝑦𝑦 = 0 k j i i
x j xk xk x j x x x x
k 𝑀𝑦 j kj jk
𝜎𝑥𝑥 = −
𝐽 j k k j
𝑏ℎ3
𝐽=

uk u j ui ui

12
W ramach teorii sprężystości dla zagadnienia zginania belek nie obowiązuje zasada
(   )dxk dx j  (2ejk )dxk dx j płaskich przekroi, tzn. przekrój płaski prostopadły do osi belki w wyniku zginania nie

x j xk xk x j pozostaje płaski.

Strzałka ugięcia: 𝑣(0,0) = −
𝑃ℎ 2 𝑙
8𝐺𝐽
−
𝑃𝑙3
3𝐸𝐽

1 ∂uk ∂uj ∂ui ∂ui Jest to związek łączący wzór na strzałkę ugięcia dla wspornika w ramach teorii
ejk = ( + + ) − tensor odkształcenia dla dużych odkształceń (Greena) sprężystości i w ramach wytrzymałości materiałów.
2 ∂x j ∂x k ∂x k ∂x j
𝑃𝑙3 3 𝐸 ℎ 2 Przypadek 2. Ciśnienie działa tylko od zewnątrz
1 ∂uk ∂uj − [1 + ∙ ∙ ( ) ]
Ɛjk = ( + ) − tensor odkształcenia dla małych odkształceń (Saint − Venanta) 3𝐸𝐽 8 𝐺 𝑙
2 ∂x j ∂x k 𝑝𝑏 ≠ 0, 𝑝𝑎 = 0
Klin:
3. Tensor odkształcenia w opisie Eulera – pojęcie tensora odkształcenia 𝑐𝑜𝑠𝛩 Obliczenia analogicznie
dla dużych i małych odkształceń 𝜎𝑟 (𝑟, 𝛩) = −𝜑𝑘 jak w p.1
𝑟
Opis Eulera 𝛩 ∈ [0; 𝛼] −𝑝𝑏 𝑏 2 𝑎2
⃗⃗⃗⃗⃗ |2 = (dx i )2
|PQ 𝜎𝑟𝑟 (𝑟) = 2 (1 − 2 )
Postać funkcji Airy’ego: 𝑏 − 𝑎2 𝑟
⃗⃗⃗⃗⃗⃗⃗ |2 = (dƸi )2
|P′Q′ 𝑘𝑃 <0
𝛺=− ∙ 𝑟 ∙ 𝛩 ∙ 𝑠𝑖𝑛𝛩
x i (Ƹ1, Ƹ2, Ƹ3 , t) = Ƹi − ui (Ƹ1, Ƹ2, Ƹ3 , t) 2 −𝑝𝑏 𝑏 2 𝑎2
∂𝐱 𝐢 𝑘𝑃 𝜎𝜃𝜃 (𝑟) = 2 (1 + 2 )
dx i = dƸk 𝜎𝑟 = − 𝑐𝑜𝑠𝛩 𝑏 −𝑎 2 𝑟
∂Ƹ𝐤
𝑟 <0
∂uk ∂uj ∂ui ∂ui 𝜎𝛩 = 0
⃗⃗⃗⃗⃗⃗⃗⃗
|P ⃗⃗⃗⃗⃗ |2 = (dƸi )2 − (dx i )2 = (
′Q′ |2 − |PQ + − ) dƸkdƸj = 2ηjk
∂Ƹj ∂Ƹk ∂Ƹk ∂Ƹj 𝜏𝑟𝛩 = 0
1 ∂uk ∂uj ∂ui ∂ui 1 1
ηjk = ( + − ) − duże odkształcenia (Almansiego) 𝑘= =
2 ∂Ƹj ∂Ƹk ∂Ƹk ∂Ƹj 𝛼 + 𝑠𝑖𝑛𝛼𝑐𝑜𝑠𝛼 𝛼 + 1 𝑠𝑖𝑛2𝛼
2
1 ∂uk ∂uj
ϵjk = ( + ) − małe odkształcenia (Cauchy ′ ego) Zagadnienie Lamego:
2 ∂Ƹ ∂Ƹ j k Postać funkcji Airy’ego:
4. Równania ruchu w postaci ogólnej oraz w przypadku małych 𝛺(𝑟) = 𝐴𝑙𝑛𝑟 + 𝐵𝑟 2𝑙𝑛𝑟 + 𝐶𝑟 2 + 𝐷 => 𝐷 = 0
odkształceń 1 1 𝐴
Korzystamy z zasady pędu (zmiana pędu w czasie równa się wypadkowej sile 𝜎𝑟𝑟 (𝑟) = (𝐴 + 2𝐵𝑟𝑙𝑛𝑟 + 𝐵𝑟 + 2𝐶𝑟) = 2 + 𝐵(1 + 2𝑙𝑛𝑟) + 2𝐶
𝑟 𝑟 𝑟
działającej na ciało) 𝐴
𝜎𝛩𝛩 (𝑟) = − 2 + 𝐵(3 + 2𝑙𝑛𝑟) + 2𝐶
Pi =∫ Ƹ (Ƹ̅ , t)vi (Ƹ̅, t)dv(Ƹ̅)
v
𝑟
Zał. B=0
DPi D
= ∫ Ƹ (Ƹ̅ , t)vi (Ƹ̅, t)dv(Ƹ̅) = ∫ x i (Ƹ̅ , t)dv(Ƹ̅) + ∫ pi (m̅) (Ƹ̅ , t)dA(Ƹ̅) (−𝑝𝑎 + 𝑝𝑏 )(𝑎2 ∙ 𝑏 2)
Dt Dt v v A
𝐴=
𝑏 2 − 𝑎2
D 𝑝𝑏 ∙ 𝑏 2 − 𝑝𝑎 ∙ 𝑎2
∫ Ƹ (Ƹ̅ , t)vi (Ƹ̅, t)dv(Ƹ̅) − ∫ x i (Ƹ̅ , t)dv(Ƹ̅) + pi (m̅) (Ƹ̅, t)dA(Ƹ̅) 2𝐶 =
Dt v v 𝑎2 − 𝑏 2
𝑎2 ∙ 𝑏 2 ∙ (𝑝𝑏 − 𝑝𝑎 ) 𝑝𝑏 ∙ 𝑏 2 − 𝑝𝑎 ∙ 𝑎2
D ∂Ϭje (Ƹ̅, t) 𝜎𝑟𝑟 (𝑟) = +
∫ Ƹ (Ƹ̅ , t)vi (Ƹ̅, t)dv(Ƹ̅) = ∫ x i (Ƹ̅ , t)dv(Ƹ̅) + ∫ dv(Ƹ) (𝑏 2 − 𝑎2 ) ∙ 𝑟 2 𝑎2 − 𝑏 2
Dt v ∂Ƹj
v
v 𝑎2 ∙ 𝑏 2 ∙ (𝑝𝑏 − 𝑝𝑎 ) 𝑝𝑏 ∙ 𝑏 2 − 𝑝𝑎 ∙ 𝑎2
𝜎𝛩𝛩 (𝑟) = − +
∂(Ƹ(Ƹ̅, t)vi (Ƹ̅, t) ∂ ∂Ϭje (Ƹ̅, t) (𝑏 2 − 𝑎2 ) ∙ 𝑟 2 𝑎2 − 𝑏 2
∫ + (Ƹ(Ƹ̅, t)vi (Ƹ̅, t)v̅j (Ƹ̅, t)dv(Ƹ̅)) = ∫ [x i (Ƹ̅ , t) + ]dv(Ƹ) Wielomian stopnia zerowego
∂t ∂Ƹj v ∂Ƹj 𝜕 2 𝛺(𝑥,𝑦) 𝜕 2 𝛺(𝑥,𝑦) −𝜕 2 𝛺(𝑥,𝑦)
v
𝛺(𝑥, 𝑦) = 𝑎0 ; 𝜎𝑥𝑥 (𝑥, 𝑦) = = 0; 𝜎𝑦𝑦 (𝑥, 𝑦) = = 0; 𝜎𝑥𝑦 (𝑥, 𝑦) = =0
∂(Ƹ(Ƹ̅, t)vi (Ƹ̅, t)) ∂ ∂Ϭji (Ƹ̅, t) Dvi (Ƹ̅, t) 𝜕𝑦 2 𝜕𝑥 2 𝜕𝑥𝜕𝑦
+ (Ƹ(Ƹ̅, t)vi (Ƹ̅, t)v̅j (Ƹ̅, t) = x i (Ƹ̅, t) + + Ƹ(Ƹ̅, t) Wielomian stopnia pierwszego
∂t ∂Ƹj ∂Ƹj Dt
𝛺(𝑥, 𝑦) = 𝑎1 𝑥 + 𝑏1𝑦
∂Ϭji (Ƹ̅, t)
= x i (Ƹ̅, t) + 𝜕4 𝜕4 𝜕4
∂Ƹj ∇2(∇2 𝛺(𝑥, 𝑦)) = 4 (𝑎1 𝑥 + 𝑏1 𝑦) + 2 (𝑎 𝑥 + 𝑏1 𝑦) + 2 2 (𝑎1 𝑥 + 𝑏1 𝑦) = 0
𝜕𝑥 𝜕𝑥 2𝜕𝑦 2 1 𝜕𝑥 𝜕𝑦
𝜕 2 𝛺(𝑥, 𝑦) 𝜕 2𝛺(𝑥, 𝑦) 𝜕 2 𝛺(𝑥, 𝑦)
Małe przemieszczenia i 𝜎𝑥𝑥 (𝑥, 𝑦) = = 0; 𝜎𝑦𝑦 (𝑥, 𝑦) = = 0; 𝜎𝑥𝑦 (𝑥, 𝑦) = =0
𝜕𝑦 2 𝜕𝑥 2 𝜕𝑥𝜕𝑦
odkształcenia:
Wielomian stopnia drugiego
ρ̅ → x̅ 2 2
𝛺(𝑥, 𝑦) = 𝑎2 𝑥 + 𝑏2𝑥𝑦 + 𝑐2 𝑦
∂2 ui (x̅, t) ∂Ϭji (x̅, t)
ρ = x i (x̅, t) + 𝜕4 𝜕4
∂t2 ∂x j ∇2(∇2 𝛺(𝑥, 𝑦)) = 4 (𝑎2 𝑥 2 + 𝑏2𝑥𝑦 + 𝑐2 𝑦 2 ) + 2 2 2 (𝑎2 𝑥 2 + 𝑏2 𝑥𝑦 + 𝑐2 𝑦 2 ) 16. Podstawowe relacje konstytutywne w ramach teorii plastycznego
𝜕𝑥 𝜕𝑥 𝜕𝑦
∂Ϭji (x̅) 𝜕4 płynięcia
+ x i (x̅) = 0 − siły nie zależą od czasu + 4 (𝑎2 𝑥 2 + 𝑏2𝑥𝑦 + 𝑐2 𝑦 2) = 0
∂x j 𝜕𝑦
𝜎𝑥𝑥 (𝑥, 𝑦) = 2𝑐2 ; 𝜎𝑦𝑦 (𝑥, 𝑦) = 2𝑎2 ; 𝜎𝑥𝑦 (𝑥, 𝑦) = −𝑏2 𝑠𝑝 𝑝𝑙 𝑠𝑝 𝑝𝑙 𝑠𝑝 𝑠𝑝 𝑝𝑙 𝑝𝑙 1 1 𝜕𝜎𝑖2
𝜀̇𝑥𝑥 − 𝜀̇ś𝑟 = 𝜀̇𝑥𝑥 + 𝜀̇𝑥𝑥 − (𝜀̇ś𝑟 + 𝜀̇ś𝑟 ) = (𝜀̇𝑥𝑥 − 𝜀̇ś𝑟 ) + (𝜀̇𝑥𝑥 (𝜎̇ − 𝜎̇ś𝑟 ) +
− 𝜀̇ś𝑟 ) =
5. Równania równowagi 𝛺(𝑥, 𝑦) = 𝑎2 𝑥 2; 𝑏2 = 𝑐2 = 0; 𝜎𝑦𝑦 (𝑥, 𝑦) = 2𝑎2 ; 𝑎2 > 0 2𝐺 𝑥𝑥 3𝛾 𝛾𝜎𝑥𝑥
6. Niezmienniki tensora napr 1 1
Rys i opis = (𝜎̇ − 𝜎̇ś𝑟 ) + (𝜎𝑥𝑥 − 𝜎ś𝑟 )
7. Wyprowadz. Równań ruchu 𝛺(𝑥, 𝑦) = 𝑏2𝑥𝑦; 𝑎2 = 𝑐2 = 0; 𝜎𝑥𝑦 (𝑥, 𝑦) = −𝑏2działają naprężenia styczne 2𝐺 𝑥𝑥 𝛾
8. Równanie ciągłości 1 1
𝛺(𝑥, 𝑦) = 𝑐2 𝑦 2 ; 𝑎2 = 𝑏2 = 0; 𝜎𝑥𝑥 (𝑥, 𝑦) = 2𝑐2 ; 𝑐2 > 0rozciąganie wzdłuż osi OX 𝜀̇𝑦𝑦 − 𝜀̇ś𝑟 = (𝜎̇ − 𝜎̇ ś𝑟 ) + (𝜎𝑦𝑦 − 𝜎ś𝑟 )
9. Pojęcia płaskiego stanu naprężenia 2𝐺 𝑦𝑦 𝛾
Wielomian trzeciego stopnia
Płaski stan naprężeń występuje wtedy, gdy jeden wymiar jest znacznie mniejszy od 1 1
𝛺(𝑥, 𝑦) = 𝑎3 𝑥 3 + 𝑏3𝑥 2𝑦 + 𝑐3 𝑥𝑦 2 + 𝑑3 𝑦 3 𝜀̇𝑧𝑧 − 𝜀̇ś𝑟 = (𝜎̇𝑧𝑧 − 𝜎̇ ś𝑟 ) + (𝜎𝑧𝑧 − 𝜎ś𝑟 )
pozostałych, a obciążenie jest równoległe do płaszczyzny dwóch równoległych 2𝐺 𝛾
𝜕4
wymiarów. ∇2(∇2 𝛺(𝑥, 𝑦)) = 4 (𝑎3 𝑥 3 + 𝑏3𝑥 2𝑦 + 𝑐3 𝑥𝑦 2 + 𝑑3 𝑦 3 ) 1 1 1
Postać tensora naprężeń w płaskim stanie naprężenia: 𝜕𝑥 𝛾 ̇ = 𝜀𝑥𝑦̇ = 𝜏𝑥𝑦̇ + 𝜏𝑥𝑦
𝜕4 2 𝑥𝑦 2 𝛾
𝜎11 𝜎12 0 + 2 2 2 (𝑎3 𝑥 3 + 𝑏3 𝑥 2𝑦 + 𝑐3 𝑥𝑦 2 + 𝑑3𝑦 3 ) 1 1 1
𝑇𝜎 = [𝜎21 𝜎22 0] 𝜕𝑥 𝜕𝑦 𝛾𝑥𝑧̇ = 𝜀𝑥𝑧̇ = 𝜏𝑥𝑧̇ + 𝜏𝑥𝑧
𝜕4 2 2 𝛾
0 0 0 + 4 (𝑎3 𝑥 3 + 𝑏3𝑥 2𝑦 + 𝑐3 𝑥𝑦 2 + 𝑑3 𝑦 3) = 0 1 1 1
i związany z nim tensor odkształceń 𝜕𝑦 𝛾 ̇ = 𝜀𝑦𝑧̇ = 𝜏𝑦𝑧̇ + 𝜏𝑦𝑧
𝜀11 𝜀12 0 2 𝑦𝑧 2 𝛾
−𝜗
14. Warunki plastyczności, ze szczególnym uwzględnieniem H-M-H i
𝑇𝜀 = [𝜀21 𝜀22 0 ], gdzie 𝜀33 = (𝜎11 + 𝜎22 ) ≠ 0 warunku Treski
0 0 𝜀33
𝐸
W ramach teorii plastycznego płynięcia w ramach odkształceń plastycznych związek
Dla materiałów ciągliwych przyjmujemy zazwyczaj model ciała idealnie sprężysto –
Obciążenie jest nałożone na pobocznicy symetrycznie względem płaszczyzny między prędkością odkształceń a naprężeniami. Wramach odkształceń sprężystych
plastycznego. W takim modelu granica proporcjonalności 𝜎𝐻 , granica sprężystości 𝜎𝑠
środkowej związek między prędkością odkształcenia a prędkością naprężenia.
i granica plastyczności 𝜎𝑝 mają tę samą wartość. Przyjmuje się, że osiągnięcie tej
Płaski stan naprężenia – mówimy, że ciało sprężyste znajduje się w płaskim stanie wartości, a więc początek uplastycznienia, odpowiada stanowi niebezpiecznemu.
naprężenia, jeżeli wektory naprężeń leżą w jego płaszczyznach równoległych do 17. Podstawowe relacje konstytutywne w ramach teorii odkształceniowej
HMH  Materiał przechodzi w danym punkcie w stan plastyczny, wówczas, gdy Teoria odkształceniowa łączy stan naprężenia ze stanem odkształcenia (ich
płaszczyzny kierującej i nie zależą od zmiennej kierunku prostopadłego do tej gęstość energii odkształcenia postaciowego (tj. energii dewiatorów) osiąga pewną
płaszczyzny. dewiatory), odkształcenia rozważane są jako stan statyczny.
wartość graniczną, charakterystyczną dla danego materiału. Pociąga to za sobą, że: Występują dwie grupy relacji:
10. Pojęcie płaskiego stanu odkształcenia
√2 - dla procesu obciążenia
Płaski stan odkształcenia(II stan charakterystyczny) występuje wtedy, gdy jeden 𝜎𝑧𝑟𝑒𝑑 = √(𝜎11 − 𝜎22)2 + (𝜎22 − 𝜎33)2 +(𝜎33 − 𝜎11 )2 + 6(𝜎12 2 + 𝜎23 2 + 𝜎31 2) = 𝜎𝑝𝑙
2 3𝐸𝜈 𝐸
wymiar jest znacznie większy od dwóch pozostałych. Obciążenie działa w 𝜎𝑥𝑥 − 𝜎ś𝑟 = 𝜀 − 𝜀 + 2𝐺𝜀𝑥𝑥 = 2𝐺𝜀𝑥𝑥 − 2𝐺𝜀ś𝑟 = 2𝐺(𝜀𝑥𝑥 − 𝜀ś𝑟 )
𝜎𝑧𝑟𝑒𝑑 – naprężenia zredukowane (1 + 𝜐)(1 − 2𝜐) ś𝑟 1 − 2𝜐 ś𝑟
płaszczyznach prostopadłych do najdłuższego wymiaru, np. w przypadku muru
Przedstawienie geometryczne warunku HMH w trójwymiarowej przestrzeni naprężeń 3𝐸𝜈 𝐸
oporowego. 𝜎𝑦𝑦 − 𝜎ś𝑟 = 𝜀 − 𝜀 + 2𝐺𝜀𝑦𝑦 = 2𝐺𝜀𝑦𝑦 − 2𝐺𝜀ś𝑟 = 2𝐺(𝜀𝑦𝑦 − 𝜀ś𝑟 )
głównych  walec kołowy nachylony pod tym samym kątem do każdej z osi (1 + 𝜐)(1 − 2𝜐) ś𝑟 1 − 2𝜐 ś𝑟
𝜀11 𝜀12 0
𝜕𝑢
𝑇𝜀 = [𝜀21 𝜀22 0], przy czym 𝑢3 = 0, 𝑠𝑡ą𝑑 3 = 𝜀33 = 0 głównych, w dwuwymiarowej przestrzeni  elipsa. 3𝐸𝜈 𝐸
𝜕𝑥3 𝜎𝑧𝑧 − 𝜎ś𝑟 = 𝜀 − 𝜀 + 2𝐺𝜀𝑧𝑧 = 2𝐺𝜀𝑧𝑧 − 2𝐺𝜀ś𝑟 = 2𝐺(𝜀𝑧𝑧 − 𝜀ś𝑟 )
0 0 0 (1 + 𝜐)(1 − 2𝜐) ś𝑟 1 − 2𝜐 ś𝑟
𝜎11 𝜎12 0 Treska Materiał przechodzi w danym punkcie w stan plastyczny wówczas, gdy 𝜏𝑥𝑦 = 2𝐺𝜀𝑥𝑦 = 𝐺𝛾𝑥𝑦
𝑇𝜃 = [𝜎21 𝜎22 0 ] maksymalne naprężenie styczne osiągnie pewną wartość, charakterystyczną dla
𝜏𝑥𝑧 = 2𝐺𝜀𝑥𝑧 = 𝐺𝛾𝑥𝑧
0 0 𝜎33 tego materiału.
𝜏𝑦𝑧 = 2𝐺𝜀𝑦𝑧 = 𝐺𝛾𝑦𝑧
To są związki w ramach sprężystości. (𝜎𝑟 − 𝜎𝜃 )2 + (𝜎𝜃 − 𝜎𝑧 )2 + (𝜎𝑟 − 𝜎𝑧 )2 = 𝜎𝜏𝑝𝑙
2

W ramach procesu obciążenia dla teorii plastycznych odkształceń związki takie ale 1 2
1 2

zamiast G →G’ (𝜎𝑟 − 𝜎𝜃2 ) + [𝜎𝜃 − (𝜎𝑟 + 𝜎𝜃 )] + [𝜎𝑟 − (𝜎𝑟 − 𝜎𝜃 )] = 𝜎𝜏𝑝𝑙

2
2 2
- dla procesu odciążenia H-M-H
𝜎𝑥 − 𝜎ś𝑟 = 2𝐺 ′∗(𝜀𝑥 ∗ −𝜀ś𝑟 ∗) − 2𝐺(𝜀̅𝑥 − ̅𝜀̅̅ś𝑟̅) 𝜎𝜃 − 𝜎𝑟
𝜎𝑦 − 𝜎ś𝑟 = 2𝐺 ′∗(𝜀𝑦 ∗ −𝜀ś𝑟 ∗) − 2𝐺(𝜀̅𝑦 − ̅𝜀̅̅ś𝑟̅) = 2𝜏𝑝𝑙
𝜎𝑧 − 𝜎ś𝑟 = 2𝐺 ′∗ (𝜀𝑧 ∗ −𝜀ś𝑟 ∗) − 2𝐺(𝜀̅𝑧 − ̅𝜀̅̅ś𝑟̅) 𝜎𝑝𝑙
𝜏𝑝𝑙 =
𝜏𝑥𝑦 = 2𝐺 ′∗𝜀𝑥𝑦 ∗ −2𝐺𝜀̅̅̅̅
𝑥𝑦 √3
𝜏𝑥𝑧 = 2𝐺 ′∗𝜀𝑥𝑧 ∗ −2𝐺𝜀̅̅̅̅
𝑥𝑧
𝜏𝑦𝑧 = 2𝐺 ′∗𝜀𝑦𝑧 ∗ −2𝐺𝜀̅̅̅̅
𝑦𝑧
Treska
𝜎𝑚𝑎𝑥 − 𝜎𝑚𝑖𝑛
2
= 𝜏𝑝𝑙
𝜎𝑟
<0 𝜎𝜃
> 0 𝜎𝑧
1
= (𝜎𝑟
2
+ 𝜎𝜃 )
𝜎𝜃 − 𝜎𝑟
= 2𝜏𝑝𝑙
𝜎𝑝𝑙
𝜏𝑝𝑙 =
2

18. Fale płaskie jednowymiarowe

𝑥̅ = (𝑥1, 𝑥2, 𝑥3 )
𝑢̅ = (𝑥̅ , 𝑡) = (𝑢1(𝑥1, 𝑡), 𝑢2 (𝑥1, 𝑡), 𝑢3 (𝑥1, 𝑡)) 𝑑𝜎𝑟 (𝑟) 2𝜏𝑝𝑙
(2𝜇 + 𝜆)𝜕12𝑢1 (𝑥1, 𝑡) = 𝜌𝑢1̈ (𝑥1, 𝑡) − =0
𝑑𝑟 𝑟
{ 𝜇𝜕12𝑢2 (𝑥2 , 𝑡) = 𝜌𝑢2̈ (𝑥1, 𝑡) 𝑑𝜎𝑟 (𝑟) 2𝜏𝑝𝑙
=
𝜇𝜕12𝑢3 (𝑥2 , 𝑡) = 𝜌𝑢3̈ (𝑥1, 𝑡) 𝑑𝑟 𝑟
1 2𝜏𝑝𝑙
(𝜕12 − 2 𝜕𝑡2) 𝑢1 (𝑥1, 𝑡) = 0 𝑑𝜎𝑟 (𝑟) = 𝑑𝑟
𝐶1 𝑟
1 2 𝑑𝜎𝑟 (𝑟) = 2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln 𝑟 + 𝐶
2
(𝜕1 − 2 𝜕𝑡 ) 𝑢2(𝑥1, 𝑡) = 0 𝜎𝑟 (𝑎) = −𝑝𝑎
2𝐶
1 𝜎𝑟 (𝑏) = 0
(𝜕 2 − 𝜕 2 ) 𝑢3(𝑥1, 𝑡) = 0 𝜎𝑟 (𝑎) = 2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln 𝑎 + 𝐶 = −𝑝𝑎
{ 1 𝐶22 𝑡
1 2 𝜎𝑟 (𝑏) = 2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln 𝑏 + 𝐶 = 0
2
(𝜕1 − 2 𝜕𝑡 ) ∅(𝑥1, 𝑡) = 0 −2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln 𝑎 − 𝑝𝑔𝑟 = −2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln 𝑏
𝐶
𝜉1 = 𝑥1 + 𝑐𝑡, 𝜂1 = 𝑥1 − 𝑐𝑡 𝐶 = −2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln 𝑎 + 𝐶 − 𝑝𝑎 𝑝𝑔𝑟 = 2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln 𝑏 − 2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln 𝑎
𝜕∅ 𝜕∅ 𝜕∅ 𝐶 = −2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln 𝑏 𝑏
= + 𝑝𝑔𝑟 = 2𝜏𝑝𝑙 ∙ ln
𝜕𝑥1 𝜕𝜉1 𝜕𝜂1 𝑎
𝜕∅ 𝜕∅ 𝜕∅ 24. Pojęcie procesu czynnego i biernego
= 𝑐( − )
𝜕𝑡 𝜕𝜉1 𝜕𝜂1 Proces czynny – dla zagadnienia jednoosiowego jest to proces, gdy w każdym
𝜕 2∅ 𝜕 2∅ 𝜕2∅ 𝜕2∅ punkcie ciała w wyniku działających obciążeń rosną naprężenia. Jest to proces
= +2 +
𝜕𝑥12 𝜕𝜉12 𝜕𝜉1 𝜕𝜂1 𝜕𝜂12 nieodwracalny, podczas którego następuje rozpraszanie energii odkształcenia.
𝜕 2∅ 𝜕 2∅ 𝜕2∅ 𝜕 2∅ 𝜕𝜎𝑖 (𝑥, 𝑡)
= 𝑐 2
( − 2 + ) >0
𝜕𝑡 2 𝜕𝜉12 𝜕𝜉1 𝜕𝜂1 𝜕𝜂12 𝜕𝑡
𝜕2∅ 𝜕2∅ Proces bierny - dla jednoosiowego stanu naprężenia; naprężenia nie rosną w
4 =0→ = 0 → 𝜑(𝜉1 , 𝜂1 ) = 𝑓(𝜉1 ) + 𝑔(𝜂1 ) Równ równowagi wyniku obciążania. Jest to proces podczas którego energia odkształcenia nie jest
𝜕𝜉1 𝜕𝜂1 𝜕𝜉1 𝜕𝜂1 Ϭijij(x̅) + x i (x̅) = 0 − równanie równowagi w kartezjańskim ukł. współrzędnych rozpraszana
Funkcja dwóch zmiennych, której pochodna mieszana 2 rzędu jest równa zero może
Ϭxx,x(x̅) + Ϭxy,y(x̅) + Ϭxz,z (x̅) = 0
być zawsze przedstawiona jako suma dwóch funkcji zależnych tylko od
Ϭyx,x (x̅) + Ϭyy,y(x̅) + Ϭyz,z (x̅) = 0 } stacjonarny układ 25. Pojęcie procesu prostego obciążenia
poszczególnych zmiennych
Ϭzx,x (x̅) + Ϭzy,y(x̅) + Ϭzz,z (x̅) = 0 Obciążenia zewnętrzne realizują proces prosty obciążeń. Są to takie obciążenia,
∅(𝑥, 𝑡)
Jeżeli napiszemy zagadnienie nie zależące od z i płaskie które zachowują stały iloraz wartości sił obciążających.
Załóżmy, że funkcja φ spełnia warunki φ(x1)
Ϭxx,x(x̅) + Ϭxy,y(x̅) = 0 Proces obciążenia prostego spełnia warunki procesu obciążania czynnego (w
∅(𝑥1 = 0) = 𝛼(𝑥1)oraz∅̇(𝑥1 = 0) = 𝛽(𝑥1)
Ϭyx,x (x̅) + Ϭyy,y(x̅) = 0 każdym punkcie ciała w wyniku działających obciążeń rosną naprężenia).
Przedstawione powyżej warunki są warunkami początkowymi. Nie zakładamy
Obciążenie zewnętrzne realizujące proces prosty obciążeń to takie obciążenia, które
warunków brzegowych, ponieważ zakładamy, że nasza fala rozchodzi się w Siły zewnętrzne nie zależą od czasu
zachowują stały iloraz wartości sił obciążających.
nieskończonej przestrzeni.
26. Moduł styczny, sieczny i wzmocnienia plastycznego
𝜕 2∅(𝜉1 , 𝜂1 ) 22. Zagadnienia dwuwymiarowe
= 0 → ∅(𝜉1, 𝜂1 ) = 𝑓(𝜉1 ) + 𝑔(𝜂1 ) 𝑢̅(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) = (𝑢1 (𝑥1, 𝑥2, 𝑡), 𝑢2 (𝑥1, 𝑥2, 𝑡), 0)
𝜕𝜉1 𝜕𝜂1
𝜉1 = 𝑥1 + 𝑐𝑡, 𝜂1 = 𝑥1 − 𝑐𝑡 𝜕𝑢1
𝜀11 = ≠0
∅(𝑥, 𝑡) = 𝑓(𝑥1 + 𝑐𝑡) + 𝑔(𝑥1 − 𝑐𝑡) 𝜕𝑥1
1 𝜕𝑢1 𝜕𝑢2
∅(𝑥1, 0) = 𝛼(𝑥1) ∅̇(𝑥1, 0) = 𝛽(𝑥1) 𝜀12 = ∙ ( + )≠0
∅(𝑥1, 0) = 𝑓(𝑥1) + 𝑔(𝑥1) = 𝛼(𝑥1) 2 𝜕𝑥2 𝜕𝑥1
1 𝜕𝑢1 𝜕𝑢3
∅̇(𝑥1, 0) = 𝑐𝑓 ′ (𝑥1) − 𝑐𝑔′ (𝑥1) = 𝛽(𝑥1) 𝜀13 = ∙ ( + )=0
1 𝑥1 2 𝜕𝑥3 𝜕𝑥1 𝜀11 𝜀12 0
𝑐(𝑓 ′ (𝑥1) − 𝑔′ (𝑥1)) − 𝛽(𝑥1) → 𝑓(𝑥1) − 𝑔(𝑥1) = ∫ 𝛽(𝑧)𝑑𝑧 𝜀21 = 𝜀12 ≠ 0 𝜀 = [𝜀21 𝜀22 0]
𝑐 𝑏
𝜕𝑢2 0 0 0
𝑓(𝑥1) + 𝑔(𝑥1) = 𝛼(𝑥1) 1 1 𝑥 𝜀22 = ≠0
𝑓(𝑥1) = 𝛼(𝑥1) + ∫𝑏 1 𝛽(𝑧)𝑑𝑧 𝜕𝑥2
1 𝑥1 2 2𝑐
} 1 𝜕𝑢2 𝜕𝑢3
𝑓(𝑥1) − 𝑔(𝑥1) = ∫ 𝛽(𝑧)𝑑𝑧 𝑔(𝑥 ) = 1 𝛼(𝑥 ) + 1 ∫𝑏𝑥1 𝛽(𝑧)𝑑𝑧
𝑐 𝑏 1 2 1 2𝑐 𝑏 𝜀23 = ∙ ( + )=0
2 𝜕𝑥3 𝜕𝑥2
1 1 𝑥1+𝑐𝑡
∅(𝑥1, 𝑡) = [𝛼(𝑥1 + 𝑐𝑡) + 𝛼(𝑥1 − 𝑐𝑡)] + ∫ 𝛽(𝑧)𝑑𝑧 𝜀31 = 𝜀13 = 0
2 2𝑐 𝑥1−𝑐𝑡 𝜀32 = 𝜀23 = 0
∅̇(𝑥1, 0) = 𝛽(𝑥1) = 0 𝜕𝑢3
1 𝜀33 = =0
∅(𝑥1, 𝑡) = [𝛼(𝑥1 + 𝑐𝑡) + 𝛼(𝑥1 − 𝑐𝑡)] 𝜕𝑥3
2 𝜎𝑖𝑗 = 2 ∙ 𝜇 ∙ 𝜀𝑖𝑗 + 𝜆 ∙ 𝜀𝑘𝑘 ∙ 𝛿𝑖𝑗
1 𝑔𝑑𝑦 |𝑥| ≤ 𝑎 𝜎12 = 𝜎21 ≠ 0
∅(𝑥1, 0) = 𝛼(𝑥1) = {
0 𝑔𝑑𝑦 |𝑥| > 𝑎 𝜎13 = 𝜎31 = 0 𝜎11 𝜎12 0
1
(𝜕12 − 2 𝜕𝑡2 ) ∅(𝑥1, 𝑡) = 0 𝜎23 = 𝜎32 = 0 𝜎 = [𝜎21 𝜎22 0]
𝐶 𝜎11 ≠ 0 0 0 𝜎33
1
(𝜕12 − 2 𝜕𝑡2 ) 𝑢1 (𝑥1, 𝑡) = 0 𝜎22 ≠ 0
𝐶1
𝜎33 = 2 ∙ 𝜇 ∙ 𝜀33 + 𝜆(𝜀11 + 𝜀22 + 𝜀33 )
1
(𝜕12 − 2 𝜕𝑡2 ) 𝑢2 (𝑥1, 𝑡) = 0
𝐶2
1
(𝜕12 − 2 𝜕𝑡2 ) 𝑢3 (𝑥1, 𝑡) = 0
𝐶3
u1 odpowiada ruchowi falowemu, w którym fala sprężysta rozchodzi się w kierunku x1
ze stałą wartością prędkości C 1. Natomiast u2 i u3 opisują ruch falowy, w którym fala 23. Równania nierozdzielności
sprężysta rozchodzi się w kierunku osi x1 z wartością prędkości C2, gdzie C2 >C1 Spełnienie tych równań dajegwarancję znalezienia ciągłego i różnowartościowego
2𝜇 + 𝜆 𝜇 𝜇 + 𝜆
𝐶12 = = + pola przemieszczeń. 𝐸 = 𝑡𝑔 𝛼 – moduł Younga
𝜌 𝜌 𝜌 Liniowe równania geometryczne (równ. Cauchy’ego)
𝜇 𝐸′ = 𝑡𝑔 𝛽 – moduł sieczny
1
𝐶22 = 𝜀𝑖𝑗 = (𝑢𝑖,𝑗 + 𝑢𝑗,𝑖 ) 𝐸1 = 𝑡𝑔 𝛿 – moduł wzmocnienia
𝜌 2
6 równań różniczkowych ze względu na niewiadome 3 funkcje przemieszczeń:
1 𝜕 𝜕 27. Modele ciał idealnie sprężysto-plastycznych, idealnie sztywno-
19. Fala Rayley’a 𝜀𝑖𝑗 = (𝑢𝑖,𝑗 + 𝑢𝑗,𝑖 ) | ,
2 𝜕𝑥2 𝜕𝑥1 plastycznych i sprężysto-plastycznych ze wzmocnieniem
Fale powierzchniowe Rayleigh’a są to zaburzenia występujące na powierzchni 1
𝜀𝑖,𝑗𝑘𝑙 = (𝑢 + 𝑢𝑗,𝑖𝑘𝑙 ) Model ciała idealnie sprężysto-plastyczne
ograniczającej tą przestrzeń. Rozchodzą się one w ten sposób, że ich największe 2 𝑖,𝑗𝑘𝑙
amplitudy znajdują się na powierzchni i bardzo szybko maleją wraz z głębokością. Przedstawienie wskaźników:
Fale Rayleigh’a związane są z sejsmologią 1
𝜀𝑘𝑙,𝑖𝑗 = (𝑢𝑘,𝑙𝑖𝑗 + 𝑢𝑙,𝑘𝑖𝑗 )
2
20. Teoria odkształceniowa plastyczności 1
𝜀𝑖𝑘,𝑗𝑙 = (𝑢𝑖,𝑘𝑗𝑙 + 𝑢𝑘,𝑖𝑗𝑙 )
21. Zagadnienie Lamego w ramach obciążeń sprężysto-plastycznych – 2
związek między warunkiem plastyczności H-M-H i Treski dla 1
𝜀𝑗𝑙,𝑖𝑘 = (𝑢𝑗 ,𝑙𝑖𝑘 + 𝑢𝑙,𝑗𝑖𝑘 )
zagadnienia Lamego 2
Wartość krytyczna obciążeń, przy których pojawia się strefa uplastyczniona: _+_________________________
𝜀𝑖𝑗,𝑘𝑙 + 𝜀𝑘𝑙,𝑖𝑗 − 𝜀𝑖𝑘,𝑗𝑙 − 𝜀𝑗𝑙,𝑖𝑘 = 0

Model ciała idealnie sztywno-plastycznego

𝑝𝑎 𝑎2 𝑏2
𝜎𝑟𝑚𝑎𝑥 = (1 − 2 ) → 𝑝𝑎 = −𝜎𝑟𝑚𝑎𝑥 → 𝑝𝑎 < 0
𝑏 2 − 𝑎2 𝑎
𝑝𝑎 𝑎2 𝑏2 𝑎2 + 𝑏 2
𝜎𝜃𝑚𝑎𝑥 = 2 (1 + 2 ) → 𝑝𝑎 = 𝜎𝑟𝑚𝑎𝑥 ( 2 ) → 𝑝𝑎 > 0
𝑏 − 𝑎2 𝑎 𝑏 − 𝑎2
Wartość krytyczna obciążeń przy których rura się uplastyczni całkowicie
𝑝𝑎 𝑎2 𝑏2
𝜎𝑟𝑚𝑎𝑥 = 2 (1 − 2 ) → 𝑝𝑎 = ∞ → 𝜎𝑟𝑚𝑎𝑥 = 0
𝑏 − 𝑎2 𝑏
𝑝𝑎 𝑎2 𝑏2 𝑏 2 − 𝑎2
𝜎𝜃𝑚𝑎𝑥 = (1 + 2 ) → 𝑝𝑎 = 𝜎𝑟𝑚𝑎𝑥 → 𝑝𝑎 > 0
𝑏 2 − 𝑎2 𝑏 2𝑎2
Rozpatrujemy całkowicie uplastycznioną rurę w ramach ośrodka idealnie sprężysto-
plastycznego
Wyznaczamy minimalne ciśnienie przy którym następuje całkowite uplastycznienie
rury
𝑑𝜎𝑟 (𝑟) 𝑑𝜎𝑟 (𝑟) − 𝑑𝜎𝜃 (𝑟)
+ =0
𝑑𝑟 𝑟
Model ciała sprężysto-plastycznego ze wzmocnieniem

28. Relacje konstytutywne w ramach liniowej teorii sprężystości

ℰ𝑥𝑥 = 𝐸1[𝜎𝑥𝑥 − 𝜈(𝜎𝑦𝑦 + 𝜎𝑧𝑧 )] 𝐺 = 2(1+𝜈)
𝐸
→ moduł odkształcenia
ℰ𝑦𝑦 = 𝐸1[𝜎𝑦𝑦 − 𝜈(𝜎𝑧𝑧 + 𝜎𝑥𝑥 )] postaciowego
𝜆 = (1+𝜈)(1−2𝜈)
𝜈𝐸
→ stała Lame’ go
ℰ𝑧𝑧 = 𝐸1[𝜎𝑧𝑧 − 𝜈(𝜎𝑥𝑥 + 𝜎𝑦𝑦 )]
𝜏 𝜈 – współczynnik Poissona
𝛾𝑥𝑦 = 𝐺𝑥𝑦
𝜏𝑦𝑧 𝐸 – moduł Younga
𝛾𝑦𝑧 = 𝐺
𝛾𝑥𝑧 = 𝜏𝐺𝑥𝑧

29. Kierunek rozchodzenia się fali Rayley’a i zasięg oddziaływania fali

Rayley’a (wzór z którego się wyznacza)
Rozchodzenie się fali po powierzchni będziemy poszukiwać w reprezentacji:
𝜌 Ψ

2 2
𝜌(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) = 0
1 1
Ψ(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) = 0
2 1 𝜕2 𝜕2
𝛼
= ∇12 − 2 𝜕𝑡2 ∇12= 2 + 2
𝐶𝛼 𝜕𝑥1 𝜕𝑥2
Rozwiązania powyższych równań poszukujemy w postaci:
𝜌(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) Ψ(𝑥1, 𝑥2, 𝑡)
= ∅(𝑥1) exp[−𝑖(𝜔𝑡 − 𝑘𝑥2)] = 𝜓(𝑥1) exp[−𝑖(𝜔𝑡 − 𝑘𝑥2)]
𝜔
𝑐=
𝑘
𝑢𝑖 = 𝜌,𝑖 + 𝜖𝑖𝑗𝑘 Ψ𝑘,𝑗 Ψ = Ψ3
𝑢1 = 𝜌,1 + Ψ,2
𝑢2 = 𝜌,2 + Ψ,1
2 2 1
𝜌=0 (1) 1
= ∇12 − 2 𝜕𝑡2
1 𝐶1
2 2
2
1 2
Ψ=0 (2) = ∇1 − 𝜕
2 2 𝐶22 𝑡
∇12 = (𝜕12 + 𝜕22)
(3) 𝜌(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) = ∅(𝑥1) exp[−𝑖(𝜔𝑡 − 𝑘𝑥2)]
(4) Ψ(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) = 𝜓(𝑥1) exp[−𝑖(𝜔𝑡 − 𝑘𝑥2)]
𝑑2 ∅(𝑥1 )
(3)→(1) − 𝜐12 ∅(𝑥1) = 0
𝑑𝑥12
𝜔2
𝜐𝛼2 = (𝑘 2 − ), 𝛼 = 1,2
𝐶𝛼2
𝑑2 Ψ(𝑥1 )
(4)→(2) − 𝜐22Ψ(𝑥1) = 0
𝑑𝑥12
(3)→∅(𝑥1) = 𝐴𝑒 −𝜐1𝑥1 + 𝐵𝑒 𝜐1𝑥1
(4)→Ψ(𝑥1) = 𝐶𝑒 −𝜐2𝑥1 + 𝐷𝑒 𝜐2𝑥1
𝜐𝛼 > 0
𝜎11 (0, 𝑥2, 𝑥3, 𝑡) = 𝜎12 (0, 𝑥2, 𝑥3, 𝑡) = 𝜎13 (0, 𝑥2, 𝑥3, 𝑡) = 0
𝜎11 = 2𝜇𝜀11 + 𝜆(𝜀11 + 𝜀12 ) 𝜎12 = 2𝜇𝜀12
𝜎13 = 2𝜇𝜀13 = 0
(5) 𝜎11 (𝑥1, 𝑥2, 𝑡) = 2𝜇𝜕12𝜌(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) + 𝜆∇12 𝜌(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) + 2𝜇𝜕1 𝜕2 Ψ(𝑥1, 𝑥2, 𝑡)
(6) 𝜎12 (𝑥1, 𝑥2, 𝑡) = 𝜇[2𝜕1 𝜕2 𝜌(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) + 𝜕22Ψ(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) − 𝜕12Ψ(𝑥1, 𝑥2, 𝑡)]
𝜌 = ∅ exp[ ]
Ψ = 𝜓 exp[ ]
(3,4)→ 𝜌(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) = 𝐴 exp[−𝜐1𝑥1 − 𝑖(𝜔𝑡 − 𝑘𝑥2)]
Ψ(𝑥1, 𝑥2, 𝑡) = 𝐶 exp[−𝜐2𝑥2 − 𝑖(𝜔𝑡 − 𝑘𝑥2)]
[𝜆(𝜐12 − 𝑘 2) + 2𝜇𝜐12]𝐴 − 2𝜇𝑖𝑘𝜐2𝐶 = 0
{
2𝜇𝑖𝑘𝜐1 𝐴 + 𝜇(𝑘 2 + 𝜐22)𝐶 = 0
[𝜆(𝜐12 − 𝑘 2) + 2𝜇𝜐12](𝑘 2 − 𝜐12) − 4𝜇𝜐1𝜐2𝑘 2 = 0
𝐶12 2𝜇+𝜆 𝜆 𝐶12 𝜔2
= , = − 2, 𝜐𝛼2 = 𝑘 2 −
𝐶22 𝜇 𝜇 𝐶22 𝐶𝛼2
𝜔2 𝜇
(2𝑘 2 − ) − 4𝜐1𝜐2𝑘 2 = 0, 𝐶22 =
𝐶𝛼2 𝜚
2𝜇+𝜆
𝐶12 =
𝜚
𝜇
𝐶22 𝐶12 𝐶22 𝜚 𝜇
𝜃= <1 𝜂= = 2𝜇+𝜆 = <1
𝐶12 𝐶22 𝐶12 2𝜇+𝜆
𝜚
1 1
(2 − 𝜂)2 = 4(1 − − 𝜂)2 𝜃𝜂)2(1
𝜂(𝜂3 − 8𝜂2 + (24 − 16𝜃)𝜂 − (1 − 𝜃)16] = 0
2
𝜂2 = 4 𝜂3 = 2 + 𝜂4 =
√3
2
2−
√3
1 1 2
𝜐1 = (𝜆 − 𝜂) → 𝜃 = 𝜂 =2− = 0,8453
4 3 √3
Penetracja fali Rayleigh’awgłąb:
𝑙 1
Dla u1: =
2𝜋√1−𝜃𝜂 𝑘√1−𝜃𝜂
𝑙 1
Dla u2: =
2𝜋√1−𝜂 𝑘√1−𝜂
2𝜋
𝑙=
𝑘