Η <b>Ταρτησσός</b> είχε στην αρχαιότητα τη φήμη του πιο ακραίου σημείου της δύσης.

Ο Στράβων μάλιστα, στηριζόμενος στον Όμηρο, προσεγγίζει το όνομα «Ταρτησσός» με την ονομασία
«Τάρταρα». Ο Άδης σχετιζόταν με τα Τάρταρα (ίσως μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Όμηρος,
ακούγοντας για την Ταρτησσό, ονόμασε «Τάρταρα» τις πιο απομακρυσμένες περιοχές του κάτω κόσμου,
τις οποίες ενέταξε στα μυθολογικά στοιχεία, παραμένοντας πιστός στην ποιητική του τεχνοτροπία :) ).

H λέξη <b>Τάρταρα</b> παρουσιάζει ένα κάποιο ενδιαφέρον. Είναι μια πάρα πολύ αρχαία λέξη, τη
διαβάζουμε στην Ιλιάδα και στον Ησίοδο.

<i> Τάρταρά τ᾽ ἠερόεντα </i>, Ησίοδος Θεογονία, 119

….
<i>ἤτοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετ᾽· αὐτὰρ ἔπειτα
Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ
ἀθανάτων οἳ ἔχουσι κάρη νιφόεντος Ὀλύμπου,
<b>Τάρταρά</b> τ᾽ ἠερόεντα μυχῷ χθονὸς εὐρυοδείης,
ἠδ᾽ Ἔρος, ὃς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι,
λυσιμελής, πάντων τε θεῶν πάντων τ᾽ ἀνθρώπων
δάμναται ἐν στήθεσσι νόον καὶ ἐπίφρονα βουλήν.</i>
…..

Ας δούμε τη μορφολογία της:

O τάρταρος, η τάρταρος, τα τάρταρα (και το τάρταρον)! Και αρσενικού γένους και θηλυκού και
ουδέτερου, στον πληθυντικό κυρίως! Δηλ. παρατηρούνε μία πολυμορφία. Η λέξη ανήκει σε μια ομάδα
λέξεων που εμφανίζονται με δυο και με τρία γένη. Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι περισσότερες απ’ αυτές
τις λέξεις είναι προ-ελληνικές! Οι ελληνόφωνοι υιοθέτησαν πολλές λέξεις από την προελληνική, ονόματα
φυτών, ζώων, αντικειμένων της καθημερινής ζωής, όρους της αρχιτεκτονικής, τοπωνύμια,
ανθρωπωνύμια, θεωνύμια κλπ και τις προσάρμοσαν στη μορφολογία της ελληνικής γλώσσας. Μερικές
φορές δεν μπορούσαν να αποδώσουν ένα γραμματικό γένος, όπως έκαναν με τη γη και τον λαό, και
αναγκάστηκαν να τα αποδώσουν με δύο ή και όλα τα γένη. (πρβλ. ο σίτος και τα σίτα).

Μυθολογικά ο Τάρταρος (εκτός από γιός της Γαίας και του Χάους) είναι μια περιοχή, μια τοποθεσία, ένα
μέρος πολύ μακρινό, στα βάθη της Γης, πολύ πιο βαθιά από τον Κάτω Κόσμο, σκοτεινό και αποτρόπαιο.
Θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι οι ελληνόφωνοι άκουγαν «ταρταρ». Αν το δούμε καλά, το ταρταρ είναι
επανάληψη του «ταρ». (εκτός άλλων σημερινών αποδόσεων π.χ. για το για ψιλοκομμένο φρέσκο φιλέτο,
στη Γαλλική :) ). Ο σχηματισμός της λέξης εξηγείται (με τροπή του λ(άμδα) σε ρ(ό)) από πολλούς
ειδήμονες ως εξής:

Τάρταρος: τάλας (λ>ρ), αναδιπλασιασμός- άβυσσος, Άδης. ταρτάρειος, ταρταρίζω, ταρταρική,

Ταρταρίτης, ταρταρούχος (έχω), Ταρταρόω, Ταρταρώδης, ταρτάρωσι

Τάρταρος: κατά τον Menard εκ του ταράσσω, ταρταρίζω (ταραχή).

Ας δούμε πάντως και τι μπορεί να δείχνει αυτή η <b>επανάληψη του «ταρ»</b>: Στη σουμερική είναι ο
τρόπος με τον οποίον σχηματίζεται ο πληθυντικός. Π.χ., όταν οι σουμέριοι ήθελαν να πουν βουνό έλεγαν
kur, όταν όμως ήθελαν να πουν βουνά έλεγαν kurkur. Όταν ήθελαν να πουν από την περιοχή των
βουνών, όταν δηλαδή ήθελαν να δηλώνουν μια ευρύτερη περιοχή, πάλι τον πληθυντικό μεταχειρίζονταν.
kurkur λοιπόν σημαίνει και βουνά και μια ευρεία ορεινή περιοχή.

Κάτι τέτοια μας επιτρέπουν να υποπτευθούμε και μια στοιχειώδη συγγένεια μεταξύ της προελληνικής,
της σουμερικής γλώσσας….