Fjalet e Qirit M'është falurë durimi, Mase krahët t'i përvëlon,
Andaj po digjem si trimi, Po dhe shpirtin ta
shënjtëron. Në mes tuaj kam qëndruar E jam duke përvëluar, Se ma k'ënda t'u bënj mirë, Unë duke përvëluar, Që t'u ap pakëzë dritë, Të mos mbeti n'errësirë. Njerëzit i kam ndrituar. Natënë t'ua bënj ditë. Jakëni rreth meje rrini, Kam qënë mik me njerinë, Flisni, qeshni, hani, pini, Andaj i di e më dinë. Do të tretem, të kullohem, Të digjem, të përvëlohem, Në shpirt kam dashurinë, Gjithë tuajt' i kam parë, Që t'u ndrinj mir' e të shihni, Pa digjem për njerëzinë, Mëm' e at' e fis e farë, Njëri-tjatërin të njihni. Lemëni të përvëlohem, Si tani gjithë i kam ndër nukë dua më të ftohem, mënt, Për ju do të rri të tretem, Që rrininë më këtë vënt. Asnjë çikë të mos mbetem, Dua ta djek trupn' e kretë Të digjem e të qanj me lot, Për atë zotn' e vërtetë. Edhe sot nër ju ata shoh, Se dëshirën s'e duronj dot. Me zjarr ta djek mushkërinë Se shpirtin e tyre ua njoh, E të tretem për njerinë, Dhe unë si ju jam ndruar Unë zjarrit nuk i druhem E jam përzjer' e ndryshuar, Dhe kurrë s'dua të shuhem, Bashkë me gëzimt të tija Po të digjem me dëshirë, të vete te perëndia. Pa jam bërë shumë herë Sa të munt t'u ndrinj më Unë dua njerëzinë, Zjar e uj' e balt' e erë. mirë. Mirësin' e urtësinë. Jam një shkëndijë pej qielli dhe një drudhëzë pej dielli. Kur më shihni se jam tretur, Në bëhi shokë me mua, Mos pandehni se kam vdekur; Në më doni si u dua, Edhe ndër qiej fluturonj, jam i gjall' e jam ndë jetë Njëri-tjetërin në doni, Edhe brënda në det Të paudhë mos punoni. qëndronj, jam në dritët të vërtetë, Shumë herë fle në baltë,
O zëmëra fluturake, Diku ndodhem dhe në mjaltë
Unë jam në shpirtin tuaj, Qasju pakë kësaj flake! Mos më kini për të huaj, Bënem qëngj e kec i pirë, Lul' e bar e gjeth i mbirë. Dua shumë fjalë t'u them, Po trëmbem mos i bënj ujem. E ku shkruhenë në kartë Fjalët' e gjuhësë zjarrtë?