Kostaq Duka

Lëvizja e shpirtrave
-Cikël me poezi-

Miqësia

Miqësia nuk lypet

As nuk falet si bonot e ushqimit
Miqësia
Në përvëlim e zjarr shpirtërash
Trajtësohet.
Ndaj kur thyhet
I ngjan një toke të djegur pas lufte
Ku asgjë nuk mbillet e rritet.

Miqve jo artificialë

Më pranoni mes jush

Kështu si jam
Pak romantik, i harruar, që ndonse tokës,
Me gjuhë e dhëmbë ja ndjen shijen
Ëndrrat nëpër qiell i lind e vret në gjumë....
Më pranoni si jam
Lekpaktë, pa asnjë borxh,
Me deshirë sa s’ka për qefe, por jo i zilepsur ndaj të tjerëve.

Më pranoni si jam,
Lodhje mundur për të dhënë dashuri
I vuajtur tej e tej në dhimbje,
Prej ftohtësisë kur ajo vjen ...prej miqve.

Më pranoni si jam
Nëse gjykoni se tek unë mund të gjeni qoftë edhe pak
Çka ju mungon nga vetja.

Stoli i drunjtë

Aty lëpihej qeni

Qimet aty mbillte.
Një çast në rrugën e gjatë
Çlodhej dielli
Aty fëmijë
Bisedoja me qiellin
Duke piketuar rritjen e vetes
Mes botës pa fund.
Diçka mbeti pa u përfunduar nga ato ëndrra
Ndaj ai stol i drunjtë,
Mbuluar me kuvertë leshi nga hajati i shtëpisë së vjetër
Më vjen e më merr me vete
Si të jetë avion i linjës speciale të lëvizjes së shpirtrave.

Shkretëtirat

Tashmë njihen shkretëtirat

Ku janë, ç'tonelata rërë mbajnë,
Sa përvëlojnë
Për frymëmarrjen e jetës tokësore ç'ndikim kanë...

Por si mund të njihen ato

Shkretëtirat e shpirtërave njerëzorë,
Pse ekzistojnë?
Ç'mostra i krijojnë?
A mund të gjelbërohen një ditë
Shpirti të lulëzojë si një oaz begatie,
Kudo ku merret frymë
Kudo ku qënia njerëzore
Lind e rit mëngjeze jete?!

Puthja

Një re e vogël, bardhoshe

Tkurret, tendoset
Marrathonë merr nëpër hapësirën qiellore
Diku tretet mes resë së madhe , gjoksgjërë, shtëllungore.

Nje gjethe vetmitare që era e flak andej, këtej,

Vete nga vete, së fundi me gjethet përkëdhelet.

Një djalë e një vajzë mes puthjes humbin gravitetin, harrohen....

Puthja....
Një vullkan shpirti zhurmëshurdhuar
Pas të cilit vjen harmonia.
Mos zotërim

Hakmarrja
Është pjellë e arësyes së egër
Dhe dashuria pjellë e trilleve marrosëse?!
A ndoshta
Tek dashuria na yshtin të tjera fuqi jashtë vetes
Dhe hakmarrja është rezistencë ndaj paaftësisë së zotërimit të botës.?
Dashuri- urrejtje
Mes tyre njerëzimi luan teater, tragjedi e komedi,
Pa mundur t’i zotërojë deri në fund.

Zjarri...

A ishe ti a isha unë

A ishim të dy aktorë e regjisorë
Të atyre çasteve të ëmbla ?
Pak rëndësi.
Ne u shkrimë mes tyre dhe u dhamë pavdekësi...

Tani
Të kallkanosur nga ndarja
Kujtimin e çasteve e marrim dhe e rimarim
Si shkëndije stralli për të rindezur një zjarrr ...
Që s'ka për të ardhur kurrë.

Shkurt, 2011