AFTERNOON ON A HILL

by: Edna St. Vincent Millay

I will be the gladdest thing

Under the sun!
I will touch a hundred flowers
And not pick one

I will look at cliffs and clouds

With quiet eyes,
Watch the wind bow down the grass,
And the grass rise.

And when lights began to show

Up from the town
I will mark which must be mine,
And then start down.

1
 HAPON SA ISANG BUROL
ni: Edna St. Vincent Millay
Isinalin ni: Matt Genesis Belardo

Ako ang pinakamasayang tao

Sa ilalim ng sikat ng araw!
Daang-daang bulaklak ang aking hahawakan
At ‘di pipitas ng isa.

Pagmamasdan ko ang mga bangin at ulap

Sa’king mga tahimik na mata,
Panonoorin ko ang mga damong iniihip ng hangin,
Ang pagbaba’t pagtaas ng mga ito.

At kapag ang liwanag sa bayan ay

Muli ng nagpakita
Lalagyan ko ng tanda kung ano ang akin,
At doon muling magsisimula.

2
WHO WALKS THE WORLD WITH SOUL AWAKE
by: Florence Earle Cartes

Who walks the world with soul awake

Finds beauty everywhere;
Though labor be his portion,
Though sorrow be his share.

He looks beyond obscuring clouds

Sure that light is there!
And if the ills of mortal life
Grown heavier to bear.

Doubt come with its perplexilities

And whisper of despair,
He turns with love to suffering men –
And, lo! God, too, is there.

3
SINO SA MUNDO ANG NAGLALAKAD NA GISNG ANG DIWA
ni: Florence Earle Cartes
Isinalin ni: Matt Genesis Belardo

Sino sa mundo ang naglalakad na gisng ang diwa

Kahit saang dako, kagandahan ay nakikita niya;
Kahit na ang paggawa’y bahagi niya
Maging ang kalungkutan ay bahagi niya.

Sa kabila ng makulimlim na mga ulap ay tumingin siya

Sigurado na ang liwanag ay naroon!
At kung ang karamdaman ng mortal na buhay
Ay patuloy na lumala’t di na makaya pa.

Darating ang pagdududa’t pagkalito

At bulong ng kawalan ng pag-asa
Ang kaniyang pagmamahal at pagdurusa
At, narito! Nariyan din ang Diyos.

4
 CHILD YOU ARE LIKE A FLOWER
by: Heinrich Heine

Child, you are like a flower

So sweet and pure and fair;
I look at you and sadness
Comes on me, like a prayer.

I must lay my hands on your forehead

And pray God to be sure
To keep you forever and always
So sweet and fair – and pure.

ANAK PARA KANG ISANG BULAKLAK

ni: Heinrich Heine
Isinalin ni: Matt Genesis Belardo

Anak, para kang isang bulaklak

Mabango at puro at kaakit-akit;
Nalulungkot ako habang pinagmamasdan kita
Parang isang panalangin, nang dumating ka sa’kin.

Ilalagay ko ang aking mga kamay sa’yong noo

At ipagdarasal sa Poong maykapal upang siguraduhin
Na panatilihin kang puro’t matamis at kaakit-akit
Magpakailanman.

5
 VIRTUE
by: George Herbert
I
Sweet day, so cool, so calm, so bright,
The bridal of the earth and sky!
The dew shall weep thy fall to-night;
For thou must die.
II
Sweet rose, whose hue angry and brave,
Bids the rash gazer wipe his eye,
Thy root is ever in its grave,
And thou must die.
III
Sweet spring, full of sweet days and roses,
A box where sweets compacted lie,
My music shows ye have your closes,
And all must die.
IV
Only a sweet and virtuous soul,
Like season'd timber, never gives,
But though the whole world turn to coal,
Then chiefly lives.

6
 BIRTUD
Isinalin ni: Matt Genesis Belardo
I
Magandang araw, banayad, payapa, maliwanag,
Ang pagsasama ng lupa't kalangitan!
Ang hamog na tumatangis t'wing gabi;
'Pagkat dapat syang mamatay.
II
Matatamis na rosas, kaninong, poot 't tapang,
Pinunasan ang kanyang mata,
Ang kanyang buhay 'y laging nasa libingan nito,
At dapat syang mamatay.
III
Pagsibol, puno ng mamasaya't maliligayang araw,
Ang kahon na puno ng matatamis na kasinungalingan,
Ang aking musika na nagpapakita na ito'y malapit sayo,
At lahat 'y dapat mamatay.
IV
Tanging mabuting tao at banal na kaluluwa lamang,
Tulad ng kahoy na inabot ng panaho'y 'di bumibigay,
Kahit na ang buong mundo'y maging abo,
Patuloy syang mamumuhay.

7
 Someone Who
Catherine Pulsifer

I never met someone like you

Someone who keeps me from feeling blue.
Someone whose smile melts my heart
Someone who treasures me like a piece of art.
Someone who would do anything
Someone who jumps at my ring.
Someone who loves me for who I am
Someone who always gets me out of a jam.
Thank you my dear, my love for you
I pray that I am that someone too.

Isang Taong
Catherine Pulsifer
Wala akong kilala na katulad mo
Isang tao na hindi pinararanas sa akin ang mapag-isa
Isang tao na ang ngiti ay nakakapukaw ng aking puso
Isang taong na nagpapahalaga sa akin gaya ng isang sining
Isang tao na kayang gawin ang lahat
Isang taong papasok sa aking buhay.
Isang taong mahal ako sa kung sino ako Isang tao na laging sabay sa trip ko.

Salamat mahal, mahal kita

Ipinagdarasal ko, na sana ako rin ang taong iyon.

8
 THE FATHER
By: Björnstjerne Björnson

The man whose story is here to be told was the wealthiest and most influential
person in his parish; his name was Thord Overaas. He appeared in the priest's study one
day, tall and earnest. "I have gotten a son," said he, "and I wish to present him for
baptism."
"What shall his name be?"
"Finn,—after my father."
"And the sponsors?"

They were mentioned, and proved to be the best men and women of Thord's
relations in the parish.
"Is there anything else?" inquired the priest, and looked up.
The peasant hesitated a little.
"I should like very much to have him baptized by himself," said he, finally.
"That is to say on a week-day?"
"Next Saturday, at twelve o'clock noon."
"Is there anything else?" inquired the priest.

"There is nothing else;" and the peasant twirled his cap, as though he were about
to go.

Then the priest rose. "There is yet this, however," said he, and walking toward
Thord, he took him by the hand and looked gravely into his eyes: "God grant that the child
may become a blessing to you!"
One day sixteen years later, Thord stood once more in the priest's study.

"Really, you carry your age astonishingly well, Thord," said the priest; for he saw
no change whatever in the man.
"That is because I have no troubles," replied Thord.

To this the priest said nothing, but after a while he asked: "What is your pleasure
this evening?"

"I have come this evening about that son of mine who is to be confirmed to-
morrow."

9
 "He is a bright boy."

"I did not wish to pay the priest until I heard what number the boy would have when
he takes his place in church to-morrow."
"He will stand number one.'
"So I have heard; and here are ten dollars for the priest."

"Is there anything else I can do for you?" inquired the priest, fixing his eyes on
Thord.
"There is nothing else."
Thord went out.
Eight years more rolled by, and then one day a noise was heard outside of the
priest's study, for many men were approaching, and at their head was Thord, who entered
first.
The priest looked up and recognized him.
"You come well attended this evening, Thord,"

"I am here to request that the banns may be published for my son; he is about to
marry Karen Storliden, daughter of Gudmund, who stands here beside me."
"Why, that is the richest girl in the parish."
"So they say," replied the peasant, stroking back his hair with one hand.

The priest sat a while as if in deep thought, then entered the names in his book,
without making any comments, and the men wrote their signatures underneath. Thord
laid three dollars on the table.
"One is all I am to have," said the priest.
"I know that very well; but he is my only child, I want to do it handsomely."
The priest took the money.
"This is now the third time, Thord, that you have come here on your son's account."

"But now I am through with him," said Thord, and folding up his pocket-book he
said farewell and walked away.
The men slowly followed him.

A fortnight later, the father and son were rowing across the lake, one calm, still
day, to Storliden to make arrangements for the wedding.

10
 "This thwart is not secure," said the son, and stood up to straighten the seat on
which he was sitting.

At the same moment the board he was standing on slipped from under him; he
threw out his arms, uttered a shriek, and fell overboard.

"Take hold of the oar!" shouted the father, springing to his feet and holding out the
oar.
But when the son had made a couple of efforts he grew stiff.
"Wait a moment!" cried the father, and began to row toward his son.
Then the son rolled over on his back, gave his father one long look, and sank.

Thord could scarcely believe it; he held the boat still, and stared at the spot where
his son had gone down, as though he must surely come to the surface again. There rose
some bubbles, then some more, and finally one large one that burst; and the lake lay
there as smooth and bright as a mirror again.

For three days and three nights people saw the father rowing round and round the
spot, without taking either food or sleep; he was dragging the lake for the body of his son.
And toward morning of the third day he found it, and carried it in his arms up over the hills
to his gard.

It might have been about a year from that day, when the priest, late one autumn
evening, heard some one in the passage outside of the door, carefully trying to find the
latch. The priest opened the door, and in walked a tall, thin man, with bowed form and
white hair. The priest looked long at him before he recognized him. It was Thord.
"Are you out walking so late?" said the priest, and stood still in front of him.
"Ah, yes! it is late," said Thord, and took a seat.

The priest sat down also, as though waiting. A long, long silence followed. At last
Thord said:

"I have something with me that I should like to give to the poor; I want it to be
invested as a legacy in my son's name."
He rose, laid some money on the table, and sat down again. The priest counted it.
"It is a great deal of money," said he.
"It is half the price of my gard. I sold it today."
The priest sat long in silence. At last he asked, but gently:
"What do you propose to do now, Thord?"

11
 "Something better."

They sat there for a while, Thord with downcast eyes, the priest with his eyes fixed
on Thord. Presently the priest said, slowly and softly:
"I think your son has at last brought you a true blessing."

"Yes, I think so myself," said Thord, looking up, while two big tears coursed slowly
down his cheeks.

12
 ANG AMA

Pinakamayaman at pinaka maimpluwensyang tao ang buhay ng lalaki sa

kuwentong ito, siya ay si Thord Overaas. Isang araw ay nasa kunbento siya mataas at
puno ng dangal.
"Mayroon akong anak," wika niya, "at gusto ko na siya ay mabinyagan."
"Ano ba ang kanyang magiging pangalan?"
"Finn-sunod sa pangalan ng aking ama."
"At sino ang mga ninong at ninang?"

Sinabi niya kung sino ang mga ito, at naniniwala na ang mga ito ay magkakaroon
maganda relasyon kay Thord.
"Mayroon pa bang iba?" tanong ng pare at sabay tingin.
Nag alinlangan ng kaunti ang magsasaka.
"Mas magugustuhan ko kung siya ay mabibinyagan na," ang wika niya, sa wakas.
"Ibig sabihin niyan ay ngayong linggo na?"
"Sa susunod na sabado, alas dose sa hapon."
"Mayroon pa ba?" tanong ng pare.
"Wala na po"; at inayos ng magsasaka ang kanyang suot na sumbrero at siya ay
umalis na.

Pagkatapos tumayo ang pare. " Hindi pa naman tapos, gayunpaman," wika niya
at nagtungo papunta kay Thord, hinawakan ang kamay nito at tumingin sa mga mata nito.
"Ipinagkaloob ng Panginoon na ang bata ay magiging biyaya para sa iyo!"

Isang araw makalipas ang labing anim na taon, si Thord ay muling nagtungo sa
kunbento.

"Sa totoo lang, na alagaan mo ng mabuti ang iyong sarili, Thord," wika ng pare;
sapagkat wala siyang nakitang ipinagbago nito.
"Yan ay dahil wala akong mga problema," tugon ni Thord.

Walang anumang nasabi ang pare, ngunit kinalaunan ay nagtanong siya: "Ano
ang sadya mo ngayong gabi?"

"Tungkol sa aking binabanggit na anak na magkukumpisal kinabukasan kaya'y

nagtungo ako rito."

13
 "Matalino siyang bata"

"Hindi ko naman pinipilit na bayaran ka kung malalaman ko kung pang ilan ang
aking anak sa simbahan bukas.
" Mangunguna siya"
"Narinig ko; at ito ang sampung dolyar para sayo."
"Mayroon ka pa bang kailangan?" tanong ng pari, habang tinititigan si Thord.
"Wala na."
Umalis na si Thord.

Walong taon ang lumipas, at isang araw sa dami ng tao nandoon, rinig ang ingay
sa labas ng kunbento, at isa kanila ay si Thord, na unang pumasok.
Tumingin ang pari at nakilala siya nito.
"Pumunta ka ngayong gabi, Thord," wika niya.

"Narito ako sapagkat nais kong na malithala ang anunsyo ng kasal ng aking anak,
magpapakasal siya kay Karen Storliden, anak ni Gudmund, na siyang kasama ko.
" Bakit, siya ang pinakamayang babae sa parokya."
"Sabi ko na nga ba" tugon ng magsasaka, habang kinakamut ang kanyang ulo.
Na upo ang pari habang ang lalim ng iniisip, nilagay niya ang pangalan ng ikakasal
ng walang sinabi at kasabay nito ang mga lagda nito. At iniwan ni Thord ang tatlong dolyar
sa mesa ng pari.
“Isa lang ang dapat kong makuha”, wika ng pari.
“Alam ko yan; nag-iisa ko kasi syang anak, kaya gagawin ko yun”.
Kinuha ng pari ang pera sa mesa.

“Ito na ang pangatlong at huling beses, Thord, na pupunta ka sa akin para sa iyong
anak.”

“Ngayon ay kasama ko siya,” wika ni Thord, at tiniklop ang maliliit na babasahin,

umalis at nagpaalam.
Agad na sumunod ang lalaki sa kaniya.

Makalipas ang isang linggo habang sinusuyod ng mag ama ang lawa papuntang
Storliden upang ayusin at pagplanuhan ang kasalan, mapayapa ang mga araw na iyon.

14
 “Hindi ligtas ang pagsulong dito” sabi ng kanyang anak, kaya tumayo siya upang
ayusin ang kanyang inuupuan.

At sa pagkakataong iyon napadalas siya sa kanyang sinasakyan; tuminilapon ang

kanyang kamay at nahulog siya sa kamay.

“Kumapit ka sa sagwan!” sigaw ng ama, inunat ang kanyang paa at hawak-hawak

ang sagwan.
Pilit na inaabot ng anak ang sagwan ng makaramdam ito ng pamumulikat.

"Sandali lang!" sigaw ng ama, at nagsimulang pumunta sa kanyang anak.

Pagkatapos ay binigyan siya nito ng tingin, at saka lumubog.
Halos hindi makapaniwala si Thord; nasa bangka pa rin siya at tinitigan ang lugar
kung saan lumubog ang kanyang anak, muli siyang lumapit sa ibabaw nito. May ilang
bula na lumutang, at ang ilan sa mga ito, pagkatapos ang pagputok ng malaking bula;
naging tahimik ang lawa at naging maaliwalas kagaya ng salamin.

Sa tatlong araw at tatlong gabi ay nakita ng mga tao ang ama na pagala-gala at
paikot-ikot sa lugar na iyon, nang hindi kumakain o natutulog; pumupunta siya sa lawa
para sa katawan ng kanyang anak. At sa umaga ng ikatlong araw ay natagpuan niya ito,
at dinala niya ito sa burol at akay-akay niya ito sa kanyang bisig.

Maaaring isang taon na ang lumipas mula ng mga araw na iyon, gabi ng taglagas,
ng makaring ang pari na may naglalakad sa labas ng pintuan, maingat na sinusubukang
hanapin ang bara sa pintuan. Binuksan ng pari ang pintuan, at nakita niya ang isang
matangkad, payat, baluktot ang katawan at may puting buhok na lalaki. Matagal niya itong
tinitigan bago niya makilala ang lalaki. Ito ay si Thord.

"Nasisiraan ka na ba sa paglalakad mo ng dis-oras ng gabi?" sabi ng pari, at

tumayo sa harap nito.
"Ah, oo! Huli na," sabi ni Thord, at umupo.

Umupo rin ang pari, na parang naghihintay. Kasunod ng mahabang katahimikan.

Sa huli ay sinabi ni Thord na:

"Mayroon akong isang bagay na dapat kong ibigay sa mahihirap; nais ko itong
gawin para sa pamana ng pangalan ng aking anak na lalaki."
Bumangon siya, naglatag ng pera sa mesa, at muling umupo. Binilang ito ng pari.
"Ito ay isang malaking halaga ng pera," sabi niya.
"Ito ay kalahati ng presyo ng aking hardin. Ipinagbibili ko ito ngayon."
Tahimik na naka upo ang pari. Sa huli nagtanong siya ng malumanay:

15
 "Ano ang iminumungkahi mong gawin ngayon, Thord?"
"Isang bagay na mabuti"

Umupo sila sa sandaling iyon, si Thord na may malungkot na mata, at mata ng

pari ay nakatingin lamang kay Thord. Sa kasalukuyan sinabi ng pari, dahan-dahan at
mahina:
"Sa tingin ko sa wakas ang iyong anak ay binigyan ka ng totoong biyaya."

"Oo, sa palagay ko rin," wika ni Thord, na tumingala, habang ang malaking luha
sa kanyang mata ay tumulo ng dahan-dahang pababa sa kanyang pisngi.

16
 Bruce and the Spider

by James Baldwin

There was once a king of Scotland whose name was Robert Bruce. He had need
to be both brave and wise, for the times in which he lived were wild and rude. The King
of England was at war with him, and had led a great army into Scotland to drive him out
of the land.

Battle after battle had been fought. Six times had Bruce led his brave little army
against his foes; and six times had his men been beaten, and driven into flight. At last his
army was scattered, and he was forced to hide himself in the woods and in lonely places
among the mountains.

One rainy day, Bruce lay on the ground under a rude shed, listening to the patter
of the drops on the roof above him. He was tired and sick at heart, and ready to give up
all hope. It seemed to him that there was no use for him to try to do anything more.

As he lay thinking, he saw a spider over his head, making ready to weave her web.
He watched her as she toiled slowly and with great care. Six times she tried to throw her
frail thread from one beam to another, and six times it fell short.

"Poor thing!" said Bruce: "you, too, know what it is to fail."

But the spider did not lose hope with the sixth failure. With still more care, she
made ready to try for the seventh time. Bruce almost forgot his own troubles as he
watched her swing herself out upon the slender line. Would she fail again? No! The thread
was carried safely to the beam, and fastened there.

"I, too, will try a seventh time!" cried Bruce.

He arose and called his men together. He told them of his plans, and sent them
out with messages of cheer to his disheartened people. Soon there was an army of brave
Scotchmen around him. Another battle was fought, and the King of England was glad to
go back into his own country.

I have heard it said, that, after that day, no one by the name of Bruce would ever
hurt a spider. The lesson which the little creature had taught the king was never forgotten.

17
 Si Bruce at Ang Gagamba

Mayroong isang hari sa Scotland na nagngangalang Robert Bruce. Kinakailangan

niyang maging matapang at matalino, sa mga panahong kung saan siya ay nabubuhay
ng magulo at pagala-gala. Nakikipagdigma sa kanya ang Hari ng Inglatera at
pinangunahan ng malalaking hukbo ng Scotland upang palayasin siya.
Laban sa laban. Anim na beses pinangunahan ni Bruce ang pag aalsa laban sa
kanyang kalaban kasama ang maliit niyang hukbo, at anim na beses din na natalo at
napalayas ang kanyang hukbo. Sa bandang huli ang kanyang hukbo ay nagkalat at
napilitan siyang nagtago sa masukol at malayong lugar sa kabundukan.
Isang maulan na araw, nakahiga si Bruce sa sahig sa isang magulong kamalig,
nakikinig sa patak ng ulan na dumadampi sa kanyang bubungan. Siya ay pagod na at tila
ba’y nawawalan na ng pag-asa, at handa ng sumuko. Para sa kanya wala ng silbi na
kung susubukan pa niya pang gumawa ng paraan.
Habang siya’y nag-iisip, sa kanyang ulo nakita niya ang isang gagamba,
naghahanda na gumawa ng kanyang sapot. Pinagmasdan niya ito habang dahan-dahan
at may pag-ingat ito. Anim na beses sinubukan ng gagamba na maglabas upang umabot
sa isang sulok, at anim na beses rin na hindi ito umabot.
“Kawawang nilalang!” sabi ni Bruce “pati ba naman ikaw, alam ang mabigo!”
Ngunit hindi nawalan ng pag-asa ang gagamba sa anim na beses niyang
pagkabigo. Sa pagkakataong iyon na may pag-iingat muling sinubukan ng gagamba sa
ikapitong pagkakataon. Halos makalimutan na ni Bruce ang kanyang problema habang
pinagmamasdan niya ang kanyang sarili sa gagamba. Mabibigo ba siya ulit? Hindi! Ang
sapot ay maayos na nakakabit.
“Ako rin, susubukan ko sa ikapitong pagkakataon!” sigaw ni Bruce.
Bumangon siya at tinawag niya ang kanyang mga tauhan. Sinabi niya ang
kanyang plano at nagbigay ng mensahe upang bigyan niya ito ng pag-asa sapagkat
nawawalan na ang mga ito ng pag-asa. Sa pagkakataong iyon napapaligiran siya ng
matatapang na alagad. Isa pang laban ang pinaglaban at ang hari ng Inglatera ay
masayang bumalik sa kanyang sariling bansa.
Narinig ko pagkatapos ng araw na iyon, sinabi niya na walang sinuman ang
pwedeng manakit sa gagamba. Ang aral na itinuro ng maliit na nilalang sa hari ay hinding-
hindi makakalimutan.

18
 Casabianca

by James Baldwin

There was a great battle at sea. One could hear nothing but the roar of the big
guns. The air was filled with black smoke. The water was strewn with broken masts and
pieces of timber which the cannon balls had knocked from the ships. Many men had been
killed, and many more had been wounded.

The flag-ship had taken fire. The flames were breaking out from below. The deck
was all ablaze. The men who were left alive made haste to launch a small boat. They
leaped into it, and rowed swiftly away. Any other place was safer now than on board of
that burning ship. There was powder in the hold.

But the captain's son, young Casabianca, still stood upon the deck. The flames
were almost all around him now; but he would not stir from his post. His father had bidden
him stand there, and he had been taught always to obey. He trusted in his father's word,
and believed that when the right time came he would tell him to go.

He saw the men leap into the boat. He heard them call to him to come. He shook
his head.

"When father bids me, I will go," he said.

And now the flames were leaping up the masts. The sails were all ablaze. The fire
blew hot upon his cheek. It scorched his hair. It was before him, behind him, all around
him.

"O father!" he cried, "may I not go now? The men have all left the ship. Is it not
time that we too should leave it?"

He did not know that his father was lying in the burning cabin below, that a cannon
ball had struck him dead at the very beginning of the fight. He listened to hear his answer.

"Speak louder, father!" he cried. "I cannot hear what you say."

19
 Above the roaring of the flames, above the crashing of the falling spars, above the
booming of the guns, he fancied that his father's voice came faintly to him through the
scorching air.

"I am here, father! Speak once again!" he gasped.

But what is that?

A great flash of light fills the air; clouds of smoke shoot quickly upward to the sky;
and--

"Boom!"

Oh, what a terrific sound! Louder than thunder, louder than the roar of all the guns!
The air quivers; the sea itself trembles; the sky is black.

The blazing ship is seen no more.

There was powder in the hold!

***

A long time ago a lady, whose name was Mrs. Hemans, wrote a poem about this
brave boy Casabianca. It is not a very well written poem, and yet everybody has read it,
and thousands of people have learned it by heart. I doubt not but that some day you too
will read it. It begins in this way:--

"The boy stood on the burning deck

Whence all but him had fled; The

flame that lit the battle's wreck Shone round
him o'er the dead.

20
 "Yet beautiful and bright he stood,
As born to rule the storm--
A creature of heroic blood,
A proud though childlike form."
“Casabiannca”

May isang matinding digmaan sa dalampasigan walang ibang maririnig kung hind
putok ng baril. Ang hangin ay napuno ng maiitim na usok. .ang tubig ay napuno ng mga
sira at piraso ng kahoy mula sa barko, ang kanyon ay kuwakalawa. Maraming tao ang
namatay at nasugatan.

Ang bandila ay nag-aapoy. Ang apoy ay mula sa ibaba. Naguho ang kubyerta. Ang
mga lalaking na naiwan na buhay ay nagmadali upang ilunsad ang isang maliit na
bangka. Tumalon sila sa loob nito, at mabilis na kumalayo. Ang iba pang lugar ay mas
ligtas ngayon kaysa sa barko na nasusunog.

Ngunit ang anak ng kapitan, ang batang Casabianca, ay nakatayo pa rin sa

kubyerta. Ang sunog ay halos nasa paligid niya na; ngunit hindi siya nagpatinag mula sa
kanyang kinatatyuan. Pinalalahanan siya ng kanyang ama na tumayo roon, at palaging
tinuruan na sumunod. Nagtiwala siya sa salita ng kanyang ama, at naniniwala na kapag
dumating ang tamang oras ay sasabihin niya sa kanya na umalis.

Nakita niya ang mga kalalakihan na tumalon sa bangka. Narinig niya silang
tumawag sa kanya na darating. Umiling iling siya.

"Kapag pinahintulan ako ng aking ama, sasama ako," aniya.

At ngayon malaki na ang apoy . Ang lahat ng sakay ay namatay. Ang apoy ay
sumabog sa kaniyang pisngi. Pinaso nito ang kanyang buhok. Ang apoy ay nasa harap
niya, sa likod niya at buong paligid.

"O ama!" sumigaw siya, "hindi pa ba ako pupunta ngayon? Iniwan ng lahat ng ang
barko. Hindi ba oras na rin upang iwanan ito?"

21
 Hindi niya alam na ang kanyang ama ay nakahiga sa nasusunog na kwarto sa
ibaba, na ang isang kanyon na bola ang siyang pumatay rito sa simula palang ng laban.
Pinakinggan niya ang sagot nito.

"Magsalita ka nang malakas, ama!" sigaw niya. "Hindi ko naririnig ang sinasabi
mo."

Sa itaas ng pagngangalit ng apoy , sa itaas ay ang pagbagsak ng kablye at parte

ng barko, sa itaas ang pag-ungol ng mga baril, kinagiliwan niya na ang tinig ng kanyang
ama.

"Narito ako, ama! Magsalita kang muli!" bulong niya.

Ngunit ano iyon?

Ang isang ilaw na pumuno sa hangin; mga ulap ng usok na mabilis tumaas; at -

"Boom!"

Oh, napakagandang tunog! Lakas kaysa kulog, mas malakas kaysa sa dagundong
ng lahat ng mga baril! Ang air quiver; ang dagat mismo ay nanginginig; itim ang langit.

Ang nagliliyab na barko ay hindi na nakita pa.

May pulbos sa hawak!

***

22
 Sa isang mahabang panahon ang isang ginang, na ang pangalan ay Gng Hemans,
ay nagsulat ng isang tula tungkol sa matapang na batang lalaki na si Casabianca. Ito ay
hindi isang napakahusay na tula, at gayon pa man nabasa ito ng lahat, at libu-libong tao
ang natutunan ito ng puso. Hindi ako nag-aalinlangan ngunit sa ilang araw ay babasahin
mo rin ito. Nagsisimula ito sa ganitong paraan: -

"Tumayo ang batang lalaki sa nasusunog na kubyerta

Kung saan ang lahat maliban sa kanya ay tumakas; Ang siga na nagliliyab sa
labanan ay nakapalibot sa kanya

"Ngunit maganda at maliwanag siya na tumayo,

Tulad ng ipinanganak upang mamuno sa bagyo--
Isang nilalang ng dugo ng bida,
Isang mapagmataas kahit na parang batang anyo. "

23
 Doctor Goldsmith

There was once a kind man whose name was Oliver Goldsmith. He wrote many
delightful books, some of which you will read when you are older.

He had a gentle heart. He was always ready to help others and to share with them
anything that he had. He gave away so much to the poor that he was always poor himself.

He was sometimes called Doctor Goldsmith; for he had studied to be a physician.

One day a poor woman asked Doctor Goldsmith to go and see her husband, who
was sick and could not eat.

Goldsmith did so. He found that the family was in great need. The man had not
had work for a long time. He was not sick, but in distress; and, as for eating, there was
no food in the house.

"Call at my room this evening," said Goldsmith to the woman, "and I will give you
some medicine for your husband."

In the evening the woman called. Goldsmith gave her a little paper box that was
very heavy.

"Here is the medicine," he said. "Use it faithfully, and I think it will do your husband
a great deal of good. But don't open the box until you reach home."

"What are the directions for taking it?" asked the woman.

"You will find them inside of the box," he answered.

When the woman reached her home, she sat down by her husband's side, and
they opened the box; What do you think they found in it?

It was full of pieces of money. And on the top were the directions:--

"TO B,E TAKEN AS OFTEN AS NECESSITY REQUIRES."

Goldsmith had given them all the ready money that he had.

24
 Doktor Goldsmith

May Isang mabuting lalaki na nagngangalang Oliver Goldsmith. Sumusulat siya

ng nakatutuwang libro, ilan sa kanyang gawa ay makabasa mo kapag ikaw ay matanda
na.

Mayroon siyang bukal na puso. Handa siyang tumulong sa iba at magbigay ng

kahit na anong mayroon siya. Tumutulong siya lalo na sa mahihirap.

Tinatawag siyang Doktor Goldsmith; sapagkat nag-aral siya upang maging isang
manggagamot.

Isang araw ay ay hiniling ng isang babae kay Doktor Goldsmith na puntahan at

tingnan ang kanyang asawa, na may sakit at hindi makakain.

Pumunta si Goldsmith. Nalaman niya na ang pamilya ay nangangailangan ng

malaking tulong. Ang lalaki ay matagal ng hindi nakakapagtrabaho. Wala itong sakit,
ngunit balisa ito, at kung sa pagkain ay wala makakain sa kanilang tahanan.

“Tumawag ka ngayong gabi sa aking silid”, sabi ko Goldsmith sa Ginang, “at

bibigyan kita ng gamot para sa iyong asawa.”

Sa gabing iyon ay tumawag Ginang. Binigyan siya ni Goldsmith ng isang maliit na

kahon, mabigat ang kahong iyon.

“Ito ang gamot” sabi niya. Gamitin mo ito sa tama, sa tingin ko mapapabuti nito
ang iyong asawa. Ngunit huwag mong bubuksan ang kahon hanggang hindi ka pa
nakakauwi sa inyong bahay.

“Ano ang direksyon sa paggamit nito?”, tanong ng ginang.

“Makikita mo iyon sa loob ng kahon” tugon niya.

Nang makarating ang Ginang sa kanilang bahay ay umupo siya sa tabi ng kanyang
asawa, at binuksan niya ang kahon. Ano sa palagay mo ang nakita nila?

Puno ito ng pera. At sa tuktok nito nakalagay ang direksyon:-

“ANG PAGGAMIT NITO AY KUNG KINAKAILANGAN LAMANG”

Ibinigay ni Goldsmith ang lahat ng perang mayroon siya.

25
 ‘The Dumb Man’

by Sherwood Anderson

There is a story - I cannot tell it - I have no words. The story is almost forgotten but
sometimes I remember.

The story concerns three men in a house in a street. If I could say the words I
would sing the story. I would whisper it into the ears of women, of mothers. I would run
through the streets saying it over and over. My tongue would be torn loose--it would rattle
against my teeth.

The three men are in a room in the house. One is young and dandified. He
continually laughs.

There is a second man who has a long white beard. He is consumed with doubt
but occasionally his doubt leaves him and he sleeps.

A third man there is who has wicked eyes and who moves nervously about the
room rubbing his hands together. The three men are waiting - waiting.

Upstairs in the house there is a woman standing with her back to a wall, in half
darkness by a window.

That is the foundation of my story and everything I will ever know is distilled
in it.
I remember that a fourth man came to the house, a white silent man. Everything
was as silent as the sea at night. His feet on the stone floor of the room where the three
men were made no sound.

26
 The man with the wicked eyes became like a boiling liquid - he ran back and forth
like a caged animal. The old grey man was infected by his nervousness - he kept pulling
at his beard.

The fourth man, the white one, went upstairs to the woman.

There she was - waiting.

How silent the house was - how loudly all the clocks in the neighbourhood ticked.
The woman upstairs craved love. That must have been the story.
She hungered for love with her whole being. She wanted to create in love.

When the white silent man came into her presence she sprang forward. Her lips
were parted. There was a smile on her lips.

The white one said nothing. In his eyes there was no rebuke, no question. His eyes
were as impersonal as stars.

Down stairs the wicked one whined and ran back and forth like a little lost hungry
dog. The grey one tried to follow him about but presently grew tired and lay down on the
floor to sleep. He never awoke again.

The dandified fellow lay on the floor too. He laughed and played with his tiny black
moustache.

I have no words to tell what happened in my story. I cannot tell the story.

The white silent one may have been Death.

The waiting eager woman may have been Life.

27
 Both the old grey bearded man and the wicked one puzzle me. I think and think
but cannot understand them. Most of the time however I do not think of them at all. I keep
thinking about the dandified man who laughed all through my story.

If I could understand him I could understand everything. I could run through the
world telling a wonderful story. I would no longer be dumb.

Why was I not given words? Why am I dumb?

I have a wonderful story to tell, but know no way to tell it.

28
 Ang Lalaking Pipi
Mayroong isang kuwento na hindi ko masabi. Wala akong masabi. Halos
makalimutan ko ang kuwento ngunit kung minsan ay naaalala ko.
Ang kuwento iyon ay may kinalaman sa tatlong lalaki na nasa isang bahay sa tabi
ng kalye. Kung masasabi ko lang ang kuwento paawit ko itong sasabihin. Ibubulong ko
ito sa tainga ng kababaihan. Tatakbo ako habang paulit-ulit na sasabihin ito. Ang aking
dila ay kakalansing sa aking mga ngipin.
Nasa silid ang tatlong lalaki sa isang bahay. Ang isa sa kanila ay bata at maselan
sa pananamit. Lagi itong nakatawa.
Ang pangalawa naman ay may mahabang putting balbas. Puno siya ng pag-
aalinlangan subalit pa minsan minsan nawawala rin ito at itinutulog niya na lang ito.
Ang pangatlong lalaki ay may masamang mata at kumikilos na puno ng kaba
habang hinahawakan ang kamay. Ang tatlong lalaki ay naghintay ng naghintay.
Sa itaas ng palapag ng bahay ay May nakatayong babae sa pagitan nila ang pader
at kalahati nito ay ang bintana.
Yan ang ugat ng aking kuwento at lahat ng ito ay walang halong biro. Naaalala ko
na ang ikaapat na lalaki na pumunta sa bahay ay maputi't tahimik. Lahat ay tahimik na
parang dagat sa dalampasigan. Ang dampi ng kanyang paa sa sahig kung saan ang
tatlong lalaki ay hindi gumagawa ng ingay.
Ang lalaking may masamang mata ay natataranta parang kumukulong likido at
parang isang hayop sa kulungan na hindi mapakali. Maging ang matandang lalaki ay
nagawa sa kanyang katarantahan habang patuloy na hinihimas ang balbas.
Ang ika-apat na maputing lalaki ay pumunta sa babae sa itaas ng bahay.
Doon siya ay naghihintay.
Gaano katahimik ang bahay - gaano kalakas ang tunog ng orasan sa kabilang
bahay. Ang babae sa taas ay naghahangad ng pag-ibig. Iyon ay dapat na ang kuwento.
Siya ay gutom sa pagmamahal na kailangan niya sa kanyang pagkatao. Nais
niyang lumikha niyang pag-ibig.
Nang ang maputi’t tahimik na lalaki ay pumasok sumulpot sa kanyang harapan.
Nahati ang kanyang nararamdaman. May ngiti sa kanyang mga labi.

Walang sinabi ang lalaking maputi. Tanging sa mata niya lang makikita. Walang
tanong. Ang kaniyang mata ay parang bituin.

Bumaba ng hagdan ang lalaking may masamang mata at pabalik-balik na

tumatakbo na parang isang maliit na gutom at nawawalang aso. Sinubukan ng
matandang lalaki na sundan siya ngunit napapagod na ito at nahiga sa sahig upang
matulog. Hindi na siya nagising pa.

29
 Ang lalaking maselan sa pananamit kapwa ring humiga sa sahig. Tumawa siya at
naglaro kasama ang kanyang maliit na itim na bigote.

Wala akong mga salita upang sabihin kung ano ang nangyari sa aking kwento.
Hindi ko masabi ang kwento.

Ang maputi’t tahimik na lalaki ay maaaring mamatay.

Habang ang naghihintay sa sabik na babae ay maaaring buhay.

Ang dalawang lalaki na may masamang mata at May balbas ay naging palaisipan
sa akin. Iniisip ko ang mga ito ngunit hindi ko sila maintindihan. Gayunpaman hindi ko na
sila iniisip sa mga oras na iyon. Ang tanging iniisip ko na lang ay ang lalaking maselan
manamit na tumatawa sa lahat ng aking kuwento.

Kung maiintindihan ko siya maaaring maiintindihan ko ang lahat. Tatakbo ako at

magsasabi ng kamangha-manghang kuwento sa buong mundo. Na hindi na ako
magiging pipi.

Bakit hindi ako binigyan ng mga salita? Bakit ako pipi?

Mayroon akong isang kahanga-hangang kuwento, ngunit walang paraan para

sabihin ito.

30
 DEFINITION OF A GENTELMAN
By: John Henry Newsman

Hence it is that it is almost a definition of a gentleman to say that he is one who

never inflicts pain. This description is both refined and, as far as it goes, accurate. He is
mainly occupied in merely removing the obstacles which hinder the free and
unembarrassed action of those about him; and he concurs with their movements rather
than takes the initiative himself. His benefits may be considered as parallel to what are
called comforts or conveniences in arrangements of a personal nature; like an easy chair
or a good fire, which do their part in dispelling cold and fatigue, though nature provides
both means of rest and animal heat without them. The true gentleman in like manner
carefully avoids whatever may cause a jar or a jolt in the minds of those with whom he is
cast --- all clashing of opinion, or collision of feeling, all restraint, or suspicion, or gloom,
or resentment; his great concern being to make every one at his ease and at home. He
has his eyes on all his company; he is tender towards the bashful, gentle towards the
distant, and merciful towards the absurd; he can recollect to whom he is speaking; he
guards against unseasonable allusions, or topics which may irritate; he is seldom
prominent in conversation, and never wearisome. He makes light of favors while he does
them, and seems to be receiving when he is conferring. He never speaks of himself
except when compelled, never defends himself by a mere retort; he has no ears for
slander or gossip, is scrupulous in imputing motives to those who interfere with him, and
interprets everything for the best. He is never mean or little in his disputes, never takes
unfair advantage, never mistakes personalities or sharp saying for arguments, or
insinuates evil which he dare not say out. From a long-sighted prudence, he observes the
maxim of the ancient sage, that we should ever conduct ourselves towards our enemy as
if he were one day to be our friend. He has too much good sense to be affronted at insults,
he is too well employed to remember injuries, and too indolent to bear malice. He is
patient, forbearing, and resigned, on philosophical principles; he submits to pain, because
it is inevitable, to bereavement, because it is irreparable, and to death, because it is his
destiny.

If he engages in controversy of any kind, his disciplined intellect preserves him

from the blundering discourtesy of better, perhaps, but less educated minds; who, like
blunt weapons, tear and hack instead of cutting clean, who mistake the point in argument,
waste their strength on trifles, misconceive their adversary, and leave the question more
involved than they find it. He may be right or wrong in his opinion, but he is too clear-
headed to be unjust; he is as simple as he is forcible, and as brief as he is decisive.
Nowhere shall we find greater candor, consideration, indulgence: he throws himself into
the minds of his opponents, he accounts for their mistakes. He knows the weakness of
human reason as well as its strength, its province and its limits.

31
 If he be an unbeliever, he will be too profound and large-minded to ridicule religion
or to act against it; he is too wise to be a dogmatist or fanatic in his infidelity. He respects
piety and devotion; he even supports institutions as venerable, beautiful, or useful, to
which he does not assent; he honors the ministers of religion, and it contents him to
decline its mysteries without assailing or denouncing them. He is a friend of religious
toleration, and that, not only because his philosophy has taught him to look on all forms
of faith with an impartial eye, but also from the gentleness and effeminacy of feeling,
which is the attendant on civilization.

KAHULUGAN NG MAGINOO

Samakatuwid ito ay halos isang kahulugan ng isang ginoo upang sabihin na siya
ay isa na hindi kailanman nagpapasakit ng sakit. Ang paglalarawan na ito ay parehong
pinino at, hanggang sa mapunta ito, tumpak. Pangunahin siya ay inookupahan lamang
sa pag-alis ng mga hadlang na hadlangan ang malaya at walang hiwalay na pagkilos ng
mga tungkol sa kanya; at sumasang-ayon siya sa kanilang mga paggalaw sa halip na
kumuha ng inisyatibo mismo. Ang kanyang mga benepisyo ay maaaring ituring na
kahanay sa tinatawag na mga ginhawa o kaginhawaan sa mga kaayusan ng isang
personal na kalikasan; tulad ng isang madaling upuan o isang mahusay na apoy, na
ginagawa ang kanilang bahagi sa pagtapon ng malamig at pagkapagod, bagaman ang
kalikasan ay nagbibigay ng kapwa paraan ng pamamahinga at init ng hayop na wala sila.
Maingat na iniiwasan ng tunay na ginoo ang anumang maaaring magdulot ng isang
garapon o isang pag-iingat sa mga isipan ng mga taong pinatalsik niya --- lahat ng pag-
clash ng opinyon, o banggaan ng pakiramdam, lahat ng pagpigil, o hinala, o malungkot,
o sama ng loob ; ang kanyang malaking pag-aalala na gawin ang bawat isa sa kanyang
kaginhawaan at sa bahay. Nakikita niya ang lahat ng kanyang kumpanya; siya ay
malambot patungo sa mapang-akit, banayad patungo sa malalayo, at maawain sa walang
katotohanan; maaari niyang alalahanin kung kanino siya nakikipag-usap; nagbabantay
siya laban sa di-makatuwirang mga parunggit, o mga paksa na maaaring magalit;
bihirang siya ay kilalang-kilala sa pag-uusap, at hindi napapagod. Nagpapagaan siya ng
mga pabor habang ginagawa niya ang mga ito, at tila tumatanggap kapag siya ay
kumokomperensya. Hindi niya sinasalita ang tungkol sa kanyang sarili maliban kung
napipilit, hindi kailanman ipinagtatanggol ang kanyang sarili sa pamamagitan lamang ng
isang retort; wala siyang mga tainga para sa paninirang-puri o tsismosa, ay hindi
mapanuri sa pag-aalsa ng mga motibo sa mga nakagambala sa kanya, at binibigyang
kahulugan ang lahat para sa pinakamahusay. Hindi siya nangangahulugang o kaunti sa
kanyang mga hindi pagkakaunawaan, hindi kailanman tumatagal ng hindi patas na

32
kalamangan, hindi nagkakamali sa mga personalidad o matalim na sinasabi para sa mga
argumento, o nagpapahiwatig ng kasamaan na hindi niya ipinangahas na sabihin. Mula
sa matagal na pananaw, napagmasid niya ang pinakamataas na matalino, na dapat
nating gawiin ang ating sarili patungo sa ating kaaway na para bang siya ay isang araw
upang maging kaibigan natin. Masyado siyang mabuting pag-uugali maiintriga sa mga
pang-iinsulto, siya ay napakahusay na nagtatrabaho upang alalahanin ang mga pinsala,
at labis na walang pasensya upang magdala ng masamang hangarin. Siya ay
mapagpasensya, nagtitiyaga, at nagbitiw sa mga prinsipyo ng pilosopiko; sumuko siya sa
sakit, dahil hindi maiiwasan, sa pag-aakusa, dahil hindi ito maibabalik, at sa kamatayan,
sapagkat ito ang kanyang kapalaran.

Kung nakikipagtalo siya sa anumang uri ng kontrobersya, ang kanyang disiplinang

intelektwal ay nagpapanatili sa kanya mula sa masasamang diskurso ng mas mahusay,
marahil, ngunit hindi gaanong pinag-aralan; na, tulad ng mga putol na sandata, pilasin at
tadtarin sa halip na putulin ang malinis, na nagkamali sa punto sa pagtatalo, sinasayang
ang kanilang lakas sa mga trifle, maling akma ang kanilang kalaban, at iwanan ang
tanong na mas kasangkot kaysa sa nahanap nila ito. Maaaring siya ay tama o mali sa
kanyang opinyon, ngunit siya ay masyadong malinaw na ulo na hindi makatarungan; siya
ay kasing simple ng siya ay mapuwersa, at sa maikling sandali na siya ay mapagpasya.
Wala saanman natin mahahanap ang mas malaking kandila, pagsasaalang-alang, pag-
aalinsangan: inihahagis niya ang kanyang sarili sa mga isipan ng kanyang mga kalaban,
inaako niya ang kanilang mga pagkakamali. Alam niya ang kahinaan ng kadahilanan ng
tao pati na rin ang lakas nito, lalawigan at mga limitasyon nito.

Kung siya ay isang hindi naniniwala, siya ay masyadong malalim at malaki ang
pag-iisip upang mangutya sa relihiyon o kumilos laban dito; masyadong marunong siyang
maging isang dogmatista o panatiko sa kanyang pagtataksil. Nirerespeto niya ang
kabanalan at debosyon; sinusuportahan din niya ang mga institusyon bilang kagalang-
galang, maganda, o kapaki-pakinabang, na hindi niya sinasang-ayunan; pinarangalan
niya ang mga ministro ng relihiyon, at nilalaman nito sa kanya upang tanggihan ang mga
hiwaga nito nang hindi sinasaktan o tinuligsa sila. Siya ay isang kaibigan ng pagpaparaya
sa relihiyon, at iyon, hindi lamang dahil tinuruan siya ng kanyang pilosopiya na tingnan
ang lahat ng mga anyo ng pananampalataya na may walang pakikiling mata, kundi pati
na rin mula sa kahinahunan at kahusayan ng pakiramdam, na siyang tagapag-alaga sa
sibilisasyon.

33
 Know Thyself: A Short Essay on The Importance of Knowing
Jeremy Divinity

Stop for a moment.

Take a deep breath in, now breathe out slowly.
Pause.
Take a deep breath in, now breathe out slowly.
Pause.

Be mindful of your surroundings and begin to look around the room that you are
in. Do you notice anything that you haven’t noticed before? Focus your mind on the noises
that are ambient in your environment. Are there any sounds that draw your attention?
Now repeat.
Take a deep breath in, now breathe out.
Pause.

Begin to look inward, feel your heartbeat throughout your body. Feel your breath
as it rises from the bottom of your stomach, makes its way up through your chest, and the
warm air leaves your lips. Be mindful. Be present. Be you.

Take a moment to find yourself. Take a moment to get to know yourself and who
you truly are. By being present within the now, it allows us to disregard everything that is
outside of ourselves. We rid ourselves of the past, we stop looking into the future, and we
disconnect from the external world and society that plagues our being.
Know yourself, know thyself, and be yourself.

But what exactly does that mean? Is it some cliché Instagram post or Facebook
status? I’ll tell you what it isn’t, to find yourself, isn’t a consequence of any outside forces,
actions, beings, or persons. There is no-thing outside of whom you are that is the key or
gatekeeper to whatever lies within.

The ancient Greeks traveled to the Oracle at Delphi to seek wisdom and
knowledge. Before they entered the Oracle, there above the entrance, was in scripted
“Gnothi Seauton” or translated “Know Thyself”. This saying was purposefully placed
above the oracle, and would soon after be a prominent hashtag, as those who seek
wisdom must first know who they are before obtaining any wisdom and enlightenment
from outside forces.

34
 If you know yourself, you will come to realize that everything that you need is within
you. All of the power in the world lies within each and every one of us. It is deep within,
waiting to be unburied.
“We say act yourselves, not acknowledging some have never met themselves”.

Those who truly know who they are didn’t always have the easiest path or journey
to self-actualization. They fought with society and the image that they were told to be,
and, to play the part. They had battles with their emotions, some they won and many they
lost. They went to war with their insecurities, a victory often hard won.

We don’t meet or get to know ourselves just by being born. Birth is something that
is gifted, a gift that is unknown to us, at least until we have enough self-awareness to
realize the blessing of what it means to be alive. However, being alive and its accomplice
of what is called life, is still incomplete if you never find your reason of why. Of why you
are who you are, of why you were gifted life and to know what it means to be you.

“Maybe it’s dumb to look for signs from the universe. Maybe we don’t need the
universe to tell us what we really want. Maybe we already know that, deep down”.

Let’s just be who we really are. It takes continuous self-reflection to get to know
who you are. If you are like me, this self-reflection is often un-voluntary and begins to
force itself from the deepest cracks of your internal being. But, it is also a sign of your
internal power, which is, at the very least, a sign of order. That life is okay the way that it
is. Everything that is outside of your own being begins to show itself as it truly is. They
are things that you can mold, bend, and adjust accordingly to fit into your reality.

Nothing outside of yourself has any dictation on who you are and how you go about
your life. When you know yourself, you will realize this, that life is so simple and that you
control your own destiny.
Knowing who you are will always be more important than others knowing who you
are. Some people will never get it; their egos won’t let them. Ego is the main threat to self-
awareness; it is the evil villain in your superhero story. We rid ourselves of ego through
practice, such as mindfulness, and as a result, we begin to be at peace.

When we get to know ourselves, we get to know the world. We start to see other
people as our brothers and sisters. We begin to see life in the way that it is, that we are
all truly connected and infinite beings. Knowing yourself is the greatest weapon that you
can have in your arsenal. Its power lies in your strength and the confidence gained when
you truly, know you.
Focus on who you are, block everything else out, nothing else matters.

35
 Kilalanin ang Sarili: Isang Maikling Sanaysaysa Kahalagahan ng Pag-alam

Huminto sandali.
Huminga ng malalim, huminga muna ng dahan-dahan.
Huminto.
Huminga ng malalim, huminga muna ng dahan-dahan.
Huminto.

Isipin mo ang iyong kapaligiran at simulang tingnan ang lugar kung saan ka
naroroon. Napansin mo ba ang anumang hindi mo napansin kanina? Ituon ang iyong isip
sa mga ingay na nakapaligid sa iyong kapaligiran. Mayroon bang mga ingay
nakakapukaw ng iyong damdamin?
Ngayon ulitin.
Huminga ng malalim, hihinga papalabas.
Huminto.

Magsimulang tumingin sa loob, pakiramdam ang iyong tibok ng puso sa iyong

katawan. Pakiramdaman ang iyong hininga habang tumataas mula sa ilalim ng iyong
tiyan, umaakyat sa iyong dibdib, at ang mainit na hangin ay umalis sa iyong mga labi.
Mag-isip. Maging kasalukuyan. Maging ikaw.

Sandali upang mahanap ang iyong sarili. Sandali upang makilala ang iyong sarili
at kung sino ka talaga. Sa pamamagitan ng pagiging naroroon sa loob ngayon,
pinapayagan tayong huwag pansinin ang lahat na nasa labas ng ating sarili. Tinatanggal
natin ang ating sarili sa nakaraan, tumitigil tayo sa pagtingin sa hinaharap, at tinatanggal
natin mula sa panlabas na mundo at lipunan na sinasaktan ang ating pagkatao.
Kilalanin ang iyong sarili, kilalanin ang iyong sarili, at maging ang iyong sarili.

Ngunit ano ba talaga ang ibig sabihin nito? Mayroon bang ilang mga cliché
Instagram post o katayuan sa Facebook? Sasabihin ko sa iyo kung ano ito, hindi upang
makita ang iyong sarili, ay hindi bunga ng anumang mga puwersa sa labas, kilos, tao, o
tao. Walang bagay sa labas kung kanino ka sino iyon ang susi o gatekeeper sa anumang
namamalagi sa loob.

Ang mga sinaunang Griego ay naglakbay patungo sa Oracle sa Delphi upang

maghanap ng karunungan at kaalaman. Bago sila pumasok sa Oracle, doon sa itaas ng
pasukan, ay naka-script na "Gnothi Seauton" o isinalin "Kilalanin ang Sarili". Ang salitang
ito ay sadyang inilagay sa itaas ng orakulo, at sa lalong madaling panahon pagkatapos

36
maging isang kilalang hashtag, dahil ang mga naghahangad ng karunungan ay dapat
munang malaman kung sino sila bago makakuha ng anumang karunungan at paliwanag
mula sa labas ng puwersa.

Kung alam mo ang iyong sarili, malalaman mo na ang lahat ng kailangan mo ay

nasa loob mo. Ang lahat ng kapangyarihan sa mundo ay nasa loob ng bawat isa sa atin.
Malalim ito sa loob, naghihintay na hindi mawalan.

"Sinasabi namin na kumilos kayo, hindi kinikilala ang ilan ay hindi pa nakikilala ang
kanilang sarili".

Ang mga tunay na nakakaalam kung sino ang mga ito ay hindi laging may
pinakamadaling landas o paglalakbay sa pagiging aktibo sa sarili. Nakipaglaban sila sa
lipunan at ang imahe na sinabihan sila na, at, upang i-play ang bahagi. Nagkaroon sila
ng mga labanan sa kanilang damdamin, ang ilan ay nanalo at marami ang nawala.
Nagpunta sila sa digmaan kasama ang kanilang mga kawalan ng katiyakan, isang
tagumpay na madalas na nanalo.

Hindi tayo nagkikita o makilala ang ating sarili sa pamamagitan lamang ng

ipinanganak. Ang kapanganakan ay isang bagay na likas, isang regalo na hindi alam sa
atin, kahit na hanggang sa magkaroon tayo ng sapat na kamalayan sa sarili upang
mapagtanto ang pagpapala ng kung ano ang ibig sabihin na maging buhay.
Gayunpaman, ang buhay at ang katumbas nito sa tinatawag na buhay, ay hindi pa rin
kumpleto kung hindi mo nahanap ang iyong dahilan kung bakit. Kung bakit ka sino ka,
kung bakit ikaw ay likas na matalino at malaman kung ano ang ibig sabihin sa iyo.

"Marahil ay pipi upang maghanap ng mga palatandaan mula sa uniberso. Siguro

hindi natin kailangan ang uniberso upang sabihin sa amin kung ano ang talagang gusto
natin. Siguro alam na natin iyon, malalim ”.

Hayaan lang natin kung sino talaga tayo. Kinakailangan ang patuloy na pagmuni-
muni sa sarili upang makilala kung sino ka. Kung katulad mo ako, ang pagsasalamin sa
sarili ay madalas na hindi kusang-loob at nagsisimulang pilitin ang sarili mula sa
pinakamalalim na bitak ng iyong panloob na pagkatao. Ngunit, ito rin ay isang
palatandaan ng iyong panloob na kapangyarihan, na kung saan, sa pinakadulo, isang
tanda ng pagkakasunud-sunod. Ang buhay na iyon ay okay sa paraan na ito. Ang lahat
ng nasa labas ng iyong sariling pagkatao ay nagsisimula upang ipakita ang sarili na ito
ay tunay na. Ang mga ito ay mga bagay na maaari mong hubugin, yumuko, at ayusin
nang naaayon upang magkasya sa iyong katotohanan.

Wala sa labas ng iyong sarili ang may anumang pagdidikta kung sino ka at kung
paano mo pupunta ang iyong buhay. Kapag alam mo ang iyong sarili, malalaman mo ito,
ang buhay ay napakadali at na kontrolin mo ang iyong sariling kapalaran.

37
 Ang pag-alam kung sino ka ay palaging mas mahalaga kaysa sa iba na
nakakaalam kung sino ka. Ang ilang mga tao ay hindi kailanman makakakuha nito; hindi
sila papayagan ng kanilang mga egos. Ang Ego ang pangunahing banta sa kamalayan
sa sarili; ito ang masamang kontrabida sa kwento ng iyong superhero. Tinatanggal natin
ang ating sarili sa pamamagitan ng pagsasanay, tulad ng pag-iisip, at bilang isang resulta,
nagsisimula tayong maging mapayapa.

Kapag nalalaman natin ang ating sarili, makilala natin ang mundo. Nagsisimula
kaming makita ang ibang mga tao bilang aming mga kapatid. Nagsisimula kaming makita
ang buhay sa paraang ito, na lahat tayo ay tunay na konektado at walang hanggan na
mga nilalang. Ang pag-alam sa iyong sarili ay ang pinakadakilang sandata na maaari
mong makuha sa iyong arsenal. Ang kapangyarihan nito ay nakasalalay sa iyong lakas
at ang kumpiyansa na nakuha kapag ikaw ay tunay na nakilala.
Tumutok sa kung sino ka, harangan ang lahat, wala nang iba pa.

38
 Life Is Full Of Choices
Michael - Harbor Springs, Michigan

People say that our destinies are already chosen from birth, but I believe that our
destiny is defined by our choices in life. Life is not fair and there always obstacles being
thrown at us like rocks in a tornado. We cannot stop the tornado or the rocks, but only
face them head on and find an opening. Everyone makes choices good and bad, some
impacting our lives more than others and some living with regret.

There was one decision that I made that would change who I become, which was
ignited by parents’ divorce. I was an ordinary adolescent teenager who knew nothing of
sorrow and pain. My parents divorced, went their separate ways, and left me in California
with my siblings without consent. I knew nothing of what my outcome in the future would
be. I thought of dropping out of school and dealing drugs because my parents were my
primary motivation. Them not being there left me with no motivation to strive for something
better.

I was given a choice to choose what path in life I would take. One path would be
to drop out of school and struggle, or stand up and face the problem. The experience
prior to realizing that my life was full of opportunity was when I was home alone. I opened
the door to go out of my room and all I could see were memories of the past filled with
happiness fade away as if someone was erasing my most cherished memories. I walked
up the thirteen step stairs filled with dust and you can see the old raggedy carpet floor
begin to peel away. As I am about to open my parent’s door, my palms get sweaty, I walk
into their room hoping that this would just be a bad dream, but realizing that no one was
there and that I was really alone. I realized that my life was full of opportunity, opportunity
to defy the odds and face any obstacles. I made the decision to live my life with critical
choice, thought, and happiness. My choice to strive for something more has brought me
to the betterment of myself emotionally, physically and mentally.

Ever since the divorce I have heard many teenagers say “I wish my parents were
gone but they will never fully understand the feeling of not having their parents. Teenagers
take things for granted especially their parents. They will never fully appreciate something
or someone until its gone and that is when it is your choice to try to spend every moment

39
with them. Even now with my parent’s separated, I’m still able to communicate with them
even though we may not see each other often.

I believe that it is one’s choice that writes their destiny. Everyone has a choice, no
matter what obstacles may appear. We may choose to use our problems as stepping
stones or use them as setbacks. It’s your choice.
Ang Buhay ay Puno Ng Mga Pagpipilian
Michael - Harbour Springs, Michigan

Sinasabi ng mga tao na ang ating mga patutunguhan ay napili na mula sa

kapanganakan, ngunit naniniwala ako na ang ating kapalaran ay tinukoy ng ating mga
pagpipilian sa buhay. Ang buhay ay hindi patas at laging may mga hadlang na itinatapon
sa amin tulad ng mga bato sa isang buhawi. Hindi natin mapigilan ang buhawi o mga
bato, ngunit harapin lamang ang mga ito at makahanap ng pagbubukas. Ang bawat tao'y
gumagawa ng mga pagpipilian ng mabuti at masama, ang ilan ay nakakaapekto sa ating
buhay nang higit sa iba at ang ilan ay nabubuhay nang may panghihinayang.

May isang desisyon na nagawa ko na magbabago kung sino ako, na hindi

pinapansin ng diborsyo ng mga magulang. Isa akong ordinaryong tinedyer na walang
alam sa kalungkutan at sakit. Nagdiborsyo ang aking mga magulang, umalis sa kanilang
hiwalay na paraan, at iniwan ako sa California kasama ang aking mga kapatid na walang
pahintulot. Wala akong nalalaman kung ano ang magiging kinalabasan ko sa hinaharap.
Naisip kong bumagsak sa labas ng paaralan at humarap sa droga dahil ang aking mga
magulang ang pangunahing pangunahing motibasyon ko. Hindi nila ako iniwan ng walang
pag-uudyok na magsikap para sa isang mas mahusay.

Binigyan ako ng isang pagpipilian upang piliin kung anong landas sa buhay ang
aking gagawin. Ang isang landas ay ang pagbaba sa paaralan at pakikibaka, o tumayo
at harapin ang problema. Ang karanasan bago mapagtanto na ang aking buhay ay puno
ng pagkakataon ay kapag nag-iisa ako sa bahay. Binuksan ko ang pintuan upang
lumabas sa aking silid at ang nakikita ko lang ay mga alaala ng nakaraan na puno ng
kaligayahan na lumilipas na parang may nagtatanggal sa aking pinaka-minamahal na
alaala. Naglakad ako pataas sa labing tatlong hakbang na hagdan na puno ng alikabok
at makikita mo ang lumang baso na sahig na karpet ay nagsisimulang lumusot. Habang
malapit na kong buksan ang pintuan ng aking magulang, ang aking mga palad ay
nalalamig, lumalakad ako sa kanilang silid na umaasa na ito ay magiging isang
masamang panaginip lamang, ngunit napagtanto na walang sinuman ang naroroon at na

40
nag-iisa lang ako. Napagtanto ko na ang aking buhay ay puno ng pagkakataon,
oportunidad na pigilan ang mga logro at harapin ang anumang mga hadlang. Nagpasya
akong mabuhay ang aking buhay na may kritikal na pagpipilian, pag-iisip, at kaligayahan.
Ang aking pagpipilian upang magsikap para sa isang bagay na higit pa ay nagdala sa
akin sa pagpapabuti ng aking sarili sa emosyonal, pisikal at mental.

Mula nang hiwalayan ko narinig ang maraming mga tinedyer na nagsasabing

"Sana't wala na ang aking mga magulang ngunit hindi nila lubos na maiintindihan ang
pakiramdam ng hindi pagkakaroon ng kanilang mga magulang. Kinukuha ng mga
tinedyer ang mga bagay lalo na sa kanilang mga magulang. Hindi nila lubos na
mapapahalagahan ang isang bagay o isang tao hanggang sa mawawala ito at iyon ang
iyong pagpipilian na subukang gugulin ang bawat sandali sa kanila. Kahit na sa
paghiwalay ng aking magulang, nakikipag-ugnayan pa rin ako sa kanila kahit na hindi
namin madalas makita ang bawat isa.

Naniniwala ako na isa itong pagpipilian na magsusulat ng kanilang kapalaran. Ang

bawat tao'y may pagpipilian, kahit anong mga hadlang ang maaaring lumitaw. Maaari
naming piliin na gamitin ang aming mga problema bilang mga stepping bato o gamitin
ang mga ito bilang mga pag-setback. Nasasayo ang desisyon.

41