SCRIPT

Pagpapatapon sa Timog (Fort Santiago)

Si Rizal ay nasa isang madilim na silid, may hawak na pluma sa kamay upang sulatan ang
kanyang kaibigan na si Blumentritt.

Hulyo 8, 1892

Aking kaibigan,

Kahapon, ang dekreto ni Gov. Gen. Despujol ay naglalaman ng kautusan tungkol sa aking
pagpapatapon sa "isa sa ang mga isla sa timog”, sa Dapitan upang maging eksakto. Ilang araw
mula ngayon ay ako sasakay ng isang bapor, namamangka tulad ng isang halamang liryo na
walang alam sa kanyang destinasyon. Anong naghihintay sa akin doon; wala akong kaalam-
alam. Umaasa ako na ito ay magdulot ng mabuti at mag-iwan sa akin ng mga mabuting alaala na
nais kong madala sa aking mga huling oras.

Gumagalang,
(Sign) Jose Rizal

Scene 2 pagdating SA DAPITAN (MACTAN), (LUMANG BAHAY)

Gabi na at bumabagyo nang makaratingsi Rizal at ang dalawang Guardia sibil sa Dapitan;sakay
ng isang banka, na may isang lampara na nagsilbing ilaw sa daan.

Habang sila’y naglalakad, nakaramdam si Rizalng kalungkutan. At lahat ng bagay nanakapaligid

sa kanya ay nababalot ng dilim at katahimikan. Nakapatay na ang mga ilawan sa bawat
kabahayan.

Noong nakalagpas na sila sa isang bahay, may isang taong sumilip sa bintana:

Ina: Isara ang bintana, bilis! Andyan na ang mga Guardia sibil.

Nagpatuloy sila sapaglalakad. Nakarating sila sa bahay ni Capt. Ricardo Carnicero. Ang mga
sundalo ay sumaludosa kanya at tumango siya bilang sagot. Mula sa isang bintana ng bahay,
isang prayle ang sumilip at nakilala niya si Rizal at siya ay may matinding galit at pagkasuya sa
kanyang mga mata.

Capt. Carnicero: Mi nombre Este Capitan Carnicero Ricardo, el commandante de

Dapitan. Malugod kong tinatanggap ang inyong pagdating sa aming bayan!

Rizal: Gracias, Capitan! (Pumasok sa loob ng bahay ni Carnicero. Umupo sila at inabutan si
Rizan ng tuwalya at ng isang tasang tsaa)

(Malakas na yapak)
Dumating ang mga prayle at napatayo si Rizal at si Carnicero.

Capt. Carnicero: Padre ........ ito ay Jose Rizal.

Prayle: Oo Capitan, kilala ko siya. Ang sikat na may-akda ng mga librong kilala na Noli Me
Tangere at El Filibusterismo. Ang pilibusteronanagtaksil sa kanyang sariling bayan. Ang numero
unong kaaway ng inang bayang Espanya. Isang kahihiyan sa Katolisismo! Oo.! Kilalang kilala
ko siya,Capitan.

Capt. Carnicero: Anong tingin mo sa Dapitan, Doctor Rizal?

Rizal: Sa tingin ko ay masyadong tahimik at nakakalungkot ang lugar.Hindi ako makarinig ng

anumang bagay, kahit ang huni ng mga ibon. Sadyang masyadong tahimik.

Capt. Carnicero: Masasanay ka rin dahil nagsasara na ang mga bahay ng ala-sais ng gabi. Base sa
sulat ng gobernador-heneral,binibigyan ka ng kalayaang pumili kung saan mo gusting manatili.o
nais upang manatili. Dito, sa casa commandante o sa kumbento.?

Prayle: sa kumbento? Hindi ko pinahihintulutang manatili ang isang pilibustero sa aking

tahanan. Maaari lamang siyang manatili doon kung siya ay magbabalik-loob sa Katolisismo at
aaminin niya lahat ng nagawa at naisulat niya laban sa Espanya.

Scene 3 Unang umaga SA DAPITAN (LUMANG BAHAY)

Si Rizal at Capt. Carnicero ay nasa loob ng bahay. Pinipinta at inuukit ni Rizal si Carnicero
habang sila’y nag-uusap tungkol sa mga isyu at kanya-kanyang ideya.

Carnicero: Ikaw ay ligtas na sa Hongkong . Bakit ka bumalik? Bakit bumalik? ¿por qué volver?
¿por qué volver a aparecer en las Filipinas?

Rizal: Hindi ako nag-aral upang maging isang duwag, Capitan. Sa Hongkong ko ba gagawin ang
mga ipinaglalaban kong reporma? Nagbalik ako dahil andito ang laban.

Carnicero: Reporma? Anongreporma ang pinagsasabi mo?

Rizal: Reporma, ang abandunadung ideya na hindi kailanman naibigay ng ina sa kanyang
anak. Kung ang mga repormang ito ay magawa ng tama, tulad ito ng butong diniligan at lumaki
bilang isang mayabong na puno. Kung hayaan lang sana ng Espanya na umunlad ang kanyang
nasasakupan.

Carnicero: Hmm. Veo Tu punto Don Pepe. Bagkus namomroblema rin ang Espanya sa
nagaganap na krisis sa ekonomiya at rebolusyon sa kanilang lupain.

Rizal: Ngunit ito ay hindi nangangahulugan na kinalimutan na ang kanyang sariling

bayan.Filipinas,ha sido siempre a la espera

Carnicero: Ano pang ibang reporma mayroon ka?

Rizal: Pagpapaalissa mga prayle.

Carnicero: (laughs) O mi amigo, Buena suerte con eso. Alam mo namang sila’y laging nakakabit
sa Espanya.

Rizal: Los frailes han hecho lo sufficiente para mis compatriotas--- tulad ng uod na sumisipsip sa
buhay ng mga halaman.

Scene 4 RIZAL bilang isang doktor (PARK)

Naglalakad si Rizal at si Carnicero sa parke nang bigla silang lapitan ng isang lalaki.

Man: Buenas noches, Capitan! (Lumingon kay Rizal) Buenas noches, senyor! Ikaw ba ang sikat
na Alemang doktor? May bali-balitang naparito ang isang magaling na doctor na galing ng
Alemanya.

Rizal: (smiles) Ako ay isang doktor, ngunit hindi Aleman. Nag-aral lamang ako doon.

Man: Oh Senyor! Ang aking anak na babae ay ilang lingo nang may sakit at natatakot ako na
baka ito’y lumala. Puwede ninyo po ba akong tulungan?

Rizal: Dalhin mo ako sa inyong tahanan.

Scene 5 RIZAL bilang isang doktor 2 (NIPA hut)

Dumating sila Rizal sa isang sira-sirang kuboat nakita ang isang batang babae, nilalagnat, liglig
at halos walang buhay, at natutulog sa isang sirang banig. Katabi niya ang kanyang ina na
umiiyak sa kawalan ng pag-asa..

Rizal: (checks temperature) Siya ay may mataas na lagnat. Maari po bang magsabi pa kayo ng
ilang bagay tungkol sa kanyang nararamdaman?

Ina: Dumudugo ang kanyang ilong at hindi namin alam kung ano ang gagawin dito. Natatakot
kami na baka wala ng pag-asa.

Rizal: (lists in his pocket notebook) Base sa mga ipinakitang sintomas ng iyong anak, siya ay
may dengue. Isang sakit na kapag hindi agad nalunasan ay maaaring maging sanhi ng
kamatayan. Mayroon akong halamang gamut…Pakuluan ang mga dahong ito at ipainomsa
kanya. Painumin siya ng maraming tubig. Babalik ako upang muli siyang suriin.

Ama: Maraming salamat sa inyo, Senyor. Kunin ninyo ito (hands a basket of fruits) bilang aming
taos pusong pasasalamat sa ginawa ninyo.
Rizal: Hindi,kunin mo. Higit na kailangan ito ng inyong anak kaysa sa akinDarating din ang oras
na mababayaran mo rin ako.Ingatan mo angn iyong pamilya. Babalik ako!

Scene 6 LUMANG BAHAY

Dahil doon, si Rizal ay naging bantog sa larangangkadalubhasaan sa medikal. Nagsipagdagsaan

ang mga pasyente, malayo man o malapit upang magpagamot lamang sa kanya.

Nakaupo si Rizal habang nagsusulat ng mga reseta para sa mga pasyenteng nakapila.

Rizal: Sino ang susunod?

Lumapit ang isang tao kay Rizal

Bulag: Doktor, nais kop o sanang maibalik mo aking paningin.

Rizal: (sinuri ang bulag na tao) May asawa ba kayo?

Bulag: Oo, senyor!

Rizal: Mayroon ba kayong mga anak?

Bulag: Tatlo po, senyor!

Rizal: At bakit nais mo pangmagpaopera? May nagmahal na sa iyo sa kalagayan mong

iyan. (Gesturessa mata ng pasyente)

Bulag: Bulag na ko simula pa nung pakabata. At nalimutan kona ang itsura ng araw at ng aking
bayan.

Rizal: (smiles) Oh sige. Titignan natin kung ano ang aking magagawa.

Bulag: Maraming salamat sa iyo, Senyor!

Lamang, pagkatapos, isang prayleang lumapit kay Rizal. Sinabi ni Rizal ng hindi lumilingon:

Rizal: Gusto mo pa rin bang magamot, kahit na isang pilibustero ang doktor?

Padre Sanchez: Oh, Pepe! Nalimutan mo na ba kung sino ako? (Smiles)

Lumingon si Rizal at nakita niya ang paboritong guro sa Ateneo na si Padre Francisco Paula de
Sanchez. (ngumiti siya)

Scene 7 (silid-kainan)
Sila’y nasa kainan, humihigop ng tsaa at nakatingin sa tanawin sa labas ng bintana.

Padre Sanchez: kumusta ka, Pepe?

Rizal: Napagtagumpayan ko ang aking kalungkutan, Padre. Nakikita kong mahirap ang aking
sitwasyon ngunit ginagawa ko ang lahat upang maging makabuluhan ang lahat.

Padre Sanchez: At paano ka nila tratuhin dito?

Rizal: Si Capitan Carnicero ay mahusay tumanggap ng bisita at mabuting kaibigan. At

napakabait ng taong bayan. Ngunit hindi ako sigurado kayPadre ............

Padre Sanchez: Pepe, Dapat monang asahan ang hindi mabuting pagtrato sayo ng mga
prayle. Sila ang pinakanaapektuhan sa iyong mga isinulat.

Rizal: Ngunit ako ay natutuwa at masaya na kayo’y pumunta dito upang bisitahin ako.

Padre Sanchez: Magiging matapat ako sa iyo Pepe. Ipinadala ako ng arsobispo
upangkumbinsihin kang bumalik sa Katolisismo.

Rizal: Alam niyo naman po na ang mga masasamang prayle lamang ang aking pinapatamaan
Padre. Wala akong hinanakit sa relihiyon. Nais ko lamang itama ito.

Padre Sanchez: Oo, oo. Panandali muna nating itigil itong usapan, Pepe. Nais kong tamasahin
ang aking pamamalagi dito bilang guro na iyong nakilala.

Scene 8

Sa isang madilim na silid ...

Voice 1: Kami ay magbibigay sa iyo ng higit pa kapag matapos mo ang iyong gawain.

Voice 2: Oo, Padre!

Voice 1: Maging maingat, hindi siya madaling mauto.

Voice 2: Gagawinkoang aking makakaya, huwag kang mag-alala.

Voice 1: Mabuti! Dahil gusto kongmaparusahan si Rizal!

Madilim ilaw.

Scene 9 (Bukid / maraming puno)

Padre Sanchez: Ito pala ang iyong pinagkakaabalahan, Pepe.

Rizal: Opo, Padre. Labing anim na ektarya ng lupa. Binili ko ito gamit ang perang napanalunan
ko gamit ang lottery ticket. Nakikita niyo po ba ang mga punong iyon? Akasya, Chico, atbp ...
Iyang lahat ay itananim ko! At ito ...
(Ipinapakita kay Sanchez ang kawayang tubo, tulad ng sinaunang poso para sa tubig) ay para sa
patubig ng aking bukirin. Ang tubig dito ay nagmumula sa isang kalapit na sapa. Maari rin itong
inumin.

Padre Sanchez: katunayan ikaw ay higit pa kaysa sa isang makata, ikaw ay isang engineer at
isang magsasaka.

(Rizal smiles and Padre went on.)

Padre Sanchez: Tulad ng isang paraiso dito,Pepe! Ang malinis na hangin, malambing na tinig na
huni ng mga ibon, at ang payapangtanawin...

Rizal: Oo, marahil isang paraiso. Ngunit ako’y isang bilanggo dito!

Padre: Huwag mo masyadong damdamin, Pepe. Ito ay ang iyong tadhana. Tanggapin ito na may
isang mabuting puso.

Scene 10 (Parke)

Si Rizal at si Padre Sanchez ay abalang pinag-aaralan ang mapa ng Midanao.

Padre Sanchez: Pepe, ako ay babalik nang bahay bukas.

Sa panahong ito, ang Rizal ay tila malungkot.

Padre Sanchez: Dahil malinaw na ako’y hindi nagtagumpay sa misyon kong maibalikka sa
Katolisismo, wala na akong magagawa dito.

Rizal: Naiintindihan ko, Padre.

Padre Sanchez: Pepe, sundin mo ang payo ng nakakatanda... pigilan mo ang iyong majaderas! At
yan ang ikakapahamak mo!

Rizal: Gusto kongsalingin ang mga prayle, ngunit iyon lamang gumagamit ng relihiyon hindi
lamang bilang isang kalasag, ngunit isang armas, kaharian at tahanan. Napilitan akong kalabanin
ang mali at baluktot nilang relihiyon upang makalaban ang mga kaaway na nagtatago sa likod
nito.

Padre Sanchez: Alam kong wala kang anumangninanais kundi ang kalayaan ng iyong bansa, nais
nating lahat ng katotohanan! Ngunit tandaan natin na ang Katolisismo ang nagdala ng mahusay
na pagbabago sa lipunan.

Rizal: Marahil nga. Tulog ka ba nang simulang sakupin ng mga Kastila ang mga Pilipino at
sapilitang iwan ang kanilang kultura upang maghari ang kultura ng Kastila? Ang sugat na iniwan
nila sa bawat puso ng Pilipino. Ang ilan ay maaaring tulog, ngunit ako ay hindi.

Padre Sanchez: Banal na pananampalataya, ang maghahari sa lahat --- kadahilanan,

pagpapahalaga sa sarili at indibidwal na paghatol. Kahit na gaano katalino ang isang tao, ang
kanyang katalinuhan ay limitado, samakatuwid, siya ay nangangailangan ng gabay ng Diyos.

Rizal: Ang indibidwal na paghatol ay isang regalo mula sa Diyos. Lahat ng tao ay dapat gamitin
ito bilang isang ilawan upang ipakita ang mga paraan mula sa mga hindi karapat-dapat na
gawain. Ang mga relihiyon ay maaaring mag-iba ngunit lahat ng mga it nagdadala saliwanag.

Padre Sanchez: Ito ang mahirap kung masyadong matalino ang isang tao. Lagi kang mag-ingat sa
iyong ginagawa. Ang mga kaaway ay handa kang sagpangin anumang oras ...

Rizal: Anong katatakutan sa kamatayan kung ito ay para sa tunay mong minamahal. Ngunit
ipinapangako ko sa iyo. Magiging mapagmatyag ako sa lahat ng bagay na nakapaligid sa akin.
Maging maingat din po kayo, Padre. Kayo ay kabilang at ako’y humihingi ng paumanhin sa lahat
ng paghihirap na naidulot at maidudulot ko sa inyo!

Padre Sanchez: Oh Pepe! Ito ay isang karangalan na ikaw ay mapabilang sa isa sa aking mga
mag-aaral. Ikaw ay tulad ng isang anak na lalaki, sa akin. (Sila yakap) Adios, Pepe! Nawa’y
patnubayan ka ng Diyos!

Rizal: Si, muchas Gracias! Pagpalain kayo ng Diyos, Padre! Adios, muy bien!

Scene 11 (LUMANG BAHAY)

Rizal: Hindi ko maintindihan, Don Ricardo! Napatunayan kong ako’y may silbi dito sa bayan---
na maging isang mabuting mamamayan. Bakit nila ipinagkakaitna mabisita ko ang aking
pamilya?

Carnicero: Ito ay desisyon ng gobernador heneral, Don Pepe. Kung ako ay may pagpipilian,
Ako’y nakakasigurado na makasama mo ang pamilya mo dito.

Rizal: Aking mga magulang ay matanda na, at ang aking ina ay malabo na ang paningin. Nais
kong makita ang mga ito. Nais kong makita ang aking mga kapatid! Lahat kami napadpad sa
iba’t ibang dako. Si Paciano ay nasa Jolo at ang aking mga kapatid kong babae ay nasa
Hongkong! Ang mga Espanyol ay hindina nakuntento pa, nais pa nilang maghirap ang aking
pamilya.

Carnicero: Kami ay magpadala ng isa pang sulat, Pepe! Huwag kang mawalan ng pag-asa.

Rizal: Salamat sa iyo Don Ricardo, Pinapahalagahan ko ang iyong kabaitan.

Carnicero: Ikaw ay isang kaibigan, Pepe. Manalig ka.

Scene 12 (Sa kabukiran)

Tinig ng mga kalalakihan.

Si Rizal ay abala sa isang mahalagang bagay.

Boy 1: may maitutulong ba kami, Senyor?

Rizal: Saan ka nanggaling? Walang ka bang klaseng papasukan.

Boy 2: Ang aming mga magulang ay walang sapat na pera para pantustos sa aming pag-aaral.
Ngunit gusting naming kayong tulunga, Senyor.

Boy 3: Paguukulan naming ng tulong at sapat na oras.

Si Rizal ay napatingin sa kanila, at may naiisip itong ideya.

Scene 13 (NIPA hut)

SI Rizal ay may hawak na stick sa kamay. Nakaturo sa pisara.

Rizal: Huwag magtangkang itigil ang pagtratrabaho para sa kapakanan ng ating nasyon.

Sumunod ang mga studyante.

Rizal: At sa Espanyol?

Mag-aaral 1:

Rizal: Tunay na mahusay! (Nagpalakpakan sila at nasundan pa ito ng marami.)

Rizal: Bukas, tayo ay magsagawa ng ensayo para sa eskrima at aritmetika. Dito na nagtatapos
ang klase.

Ang mga estyudyante ay nagpaalam na at tumungo sa kanya kanyang gawain.

Ang isa sa mga mag-aaral ni Rizal na si Joselito ay nagmamatyag sa mga bulaklak at bubuyog.

Rizal: Ang mga bubuyog ay matatalino. Hindi niya ay limitahan ang kanyang sarili sa isang
bulaklak, pagkat ang lahat ay kanyang tinitikman. Alam niya kung ano ay maginhawa para sa
kanya.

Tumingin si Joselito kay Rizal, at nagtanong si Rizal

Rizal: Ano ang masasabi ng iba kung nalaman nila na isa ka sa aking mag-aaral.
Joselito: Tuwing pumunta ako sa simbahan, sila ay nakatitig sa akin at kaynanay at
tatay. Pinagtatawanan ako ng ibang mga bata dahil lahat ng iyong sinasabi ay hindi
kapanikapaniwala.

Rizal: Ikaw ba’y naniniwala sa kanila?

Joselito: Senyor, kung ako’y naniniwala. Wala ako dito ngayon. Hindi ko ikinakahiya na maging
estudyante mo. Mas marami akong natutunan ngaun kesa sa natutunan ko dati.

Rizal: Ang pag-aaral ay hindi natatapos sa paaralan. Kailanma’y hindi tayo tumigil
matuto,Joselito. At sa darating na araw malalaman mo kung saan paroroon ang iyong
kinabukasan. Sundan mo at wag kang bibitaw. (Napangiti si Joselito)

Scene 14 (Sa Simbahan)

Ang pari ay nagsesermon.

Pari: At sinasabi ko sa iyo! Sinasabi ko! Yaong mga kaaway ng iglesia Katoliko --- ang mga ito
ay marumi katulad ng isang daga. Wala silang ibang ginawa kundi nakawin ang kabanalan ng
simbahan. Wag! Wag kayong maniniwala sa mga sinasabi nila. Ilayo ninyo ang mga anak niyo
sa kanila kung hindi habang buhay silang maghihirap sa impyerno.

Si Joselito ay tumingin sa kanyang mga magulang at ito’y hindi mapakali.

Scene 15 (madilim na silid)

Rizal ay sumusulat para sa kanyang ina,

Ang aking mahal na ina,

Sa wakas! Ang gobernador heneral na ipinagkaloob sa akin ang kahilingan kong makasama ka
ditto sa Dapitan. Inaasahan kong Makita kayo at ang aking dalawang kapatid na babae. Sana’y
kayo’y ligtas na makarating at nawa’y patnubayan kayo ng ating Poong Maykapal.Huwag
kayong mabalisa! Malapit na tayong magkita.Inaasahan ko ang muli nating pagkikita.

Ang inyong anak,

Jose Rizal

Scene 16 (Bahay ni Rizal)

Kasama ni Donya Teodora na dumating sa Dapitan ang dalawang kapatid na babae ni Rizal na
sina Narcisa at Maria.

Nakita ni Rizal ang kanyang ina sa bintana at dali dali siyang lumabas at nagmano at humalik sa
kanyang ina.
Rizal: Ina! (Niyakap niya ang kaniyang dalawang kapatid) Kamusta ang iyong biyahe? Natitiyak
kung kayo’y gutom na, Halina’t pumasok na tayo sa loob upang kayo’y makakain na.

Sa Hapagkainan

Rizal: Kamusta ang aking Ama?

Donya Teodora: Oh Pepe, Siya ay mabuti naman. Ngunit alam mo naman ang iyong ama ay
masyadong matanda na. Pinapasabi niya na lagi niyang inaalala at lagi kang mag-iingat. Maayos
ba talaga ang iyong kalagayan dito, Pepe?

Rizal: Maayos naman ang kalagayan ko dito ina. Mas lalong napabuti ang aking kalagayan dito
sa inyong pagdating. Nais kong tanungin kamusta na nga pala si Leonor.

At ang tatlong babae ay biglang natahimik.

Rizal: Naalala pa rin niya ba ako?

Maria: Pepe, alam mo naman na ipinakasal siya sa isang britanyo. Tama ba ako? Kailanma’y
hindi siya naging maligaya...(Tumingin siya kay Narcisa upang tapusin ang isinasalaysay niya
kay rizal).

Rizal: Kung gayon, nasaan siya ngaun (Ngumiti).

Narcisa: (Isang malungkot na pagkakasabi) Pepe ... Si Leonor ay patay na...

Biglang nalungkot si Rizal.

Rizal: Mawalang galang na ... (Siya tumayo na at pumunta sa dalampasigan upang makapag-
isip).

Pagkarating ni Rizal sa dalampasigan. Naalala ni Rizal ang mga nangayari sa kanila ni Leonor
habang sila ay magkasama pa. Umupo siya sa bato at yumuko upang magdasal.

Scene 17 (Farm-RIZAL estate)

Si Rizal at si Donya Teodora ay naglakad lakad sa bukid.

Donya Teodora: (luminga linga sa paligid). Tahimik ang lugar na ito, Pepe?

Rizal: Nagustuahan mo ba ito ina?

Donya Teodora: Nagiging payapa ang aking kalooban dito ... Paano ang iyong pamumuhay dito,
Pepe?

Rizal: Gumigising ako ng ala singko upang magpakain ng aking mga manok, ginigising ko ang
aking mga estudyante upang kumain na ng agahan ng sabay-sabay. Pagkatapos naming kumain
ng agahan, pumupunta ako sa bayan upang bumisita sa aking klinika hanggang tanghalian.
Bumabalik na lamang ako rito upang kumain ng aking tanghalian. At turuan na ang aking mga
estudyante hanggang alas kwatro. Pagkatapos nun nagbabasa na lamang ako ng aking mga aklat.

Donya teodora: Mukhang marami kang pinagkakaabalahan dito, Pepe!

Rizal: Para maibsan ang kalungkutang aking nararamdaman. Pero ang inyong pagdalaw dito ang
nagbigay sa akin ng kasiyahan.

Donya Teodora: Oh! Labis an aming pag-alala sa iyo sa araw-araw, Pepe! Ngunit nagtitiwala
ako sa Panginoon at ang Kanyang kapangyarihan, at na alam ko, Na hindi ka niya papabayaan.

Niyakap ni Rizal ang kaniyang Ina at pareho silang napaiyak sa tuwa dahil sa pagsasama nilang
muli. Naglakad sila pabalik ng bahay.

Scene 18 (Bahay ni Rizal)

Inooperahan ni Rizal ang kaniyang Ina.

Rizal: May katarata ka Ina. Sigurado ka bang nais mong sumailalim sa operasyon.

Donya Teodora: Espesyalista ka ng mata anak. Gawin mo ang nararapat mong gawin.

Rizal: (napangiti)

Mamaya ..

Ang mata ni Donya ni Teodora ay balot na ng benda.

Donya Teodora: Pepe! Narcisa! Maria! Nais ko ng makakita. Asan kayo?

Maria: Ina, Wag!

Rizal: Ina! Maghintay kayo upang gumaling ang iyong mata. Kelangan mong magpahinga ng
mabuti.

Donya Teodora: Ngunit hindi ko alam kung ano ang nangyayari. Gusto kong makita.

Rizal: Ito ay ang problema kapag ang isang doktor ginagamot ang kanyang pamilya.

Ang ilang araw ang nakalipas ...

Si Donya Teodoraay nakatanggap ng isang sulat mula kay Saturnina. At sinasabing malapit ng
mamatay ang ama ni Rizal dahil sa katandaan.

Donya Teodora: Oh aking mahal ana! Nais ko pang manatili dito kung natatakot ang iyong ama
na mamatay.

Rizal: Naiintindihan ko, Inay. Mangyaring halikan ang Tatay ng kamay para sa akin.At sabihin
sa kanya ikinalulungkot ko para sa lahat ng mga problemang ito na ibinigay ko sa kanya sa
pagbabalik ng kanyang mga sakripisyo. (Mga bows ulo down)

Donya Teodora: patahimikin! Ito ay masama para sa iyo na sabihin ang mga bagay. Naririnig mo
ba ang iyong sarili? Lagi naming pasalamatan ang diyos para sa pagbigay sa amin ng isang
makinang anak tulad ng sa iyo. Ka at ang iyong mga kapatid --- ikaw ay regalo ng Diyos sa
amin. At kahit kung saan kami ay magiging.Kami ay palaging magiging dito para sa iyo. Dahil
mahal ka namin. (Embraces Pepe; sila sumigaw pareho) Mag-ingat, ang aking anak na
lalaki. Diyos ay magbantay sa iyo ... katarungan ay ibabalik ... (lumiliko sa Narcisa at Maria)
Mag-ingat ng iyong mahal na kapatid na lalaki. Iyong kapatid na babae, Saturnina ay makuha sa
akin sa pamamagitan ng dalampasigan. Mag-ingat, ang lahat ng ...

Narcisa: Ipadala ang aking tungkol sa tatay. Sabihin sa kanya miss ko sa kanya kaya ...

Maria: Si, masyadong ako, Nanay. Maaari mong pareho na rin ...

Ang dalawang anak na yakapin ang kanilang ina at isang pansiwang Rizal hitsura sa.

Rizal: Mahal kita, Nanay. Dalhin ang mahalaga ... alagaan ...

Tanawin 19 (takipsilim; RIZAL ng BAHAY)

Pare-pareho ang katok sa pinto; Rizal nakakakuha ng lampara at napupunta upang makita ito.

Rizal: na doon?

Man: Don Pepe! Ito ay sa akin .. Pablo Mercado!

Rizal: Pakiulit, Senyor, ngunit hindi ko alam mo ni ay narinig ko ang iyong pangalan sa ibang
lugar. Kung ikaw ay dito upang kumonsulta, ang aking klinika ay bukas na bukas sa walong.

Pablo: naku hindi, Senyor! TIS Pablo, isang kamag-anak ng iyong pamilya.

Sa panahong ito, ang Rizal ay binuksan ang pinto bahagyang. Siya ay nag-aalangan.

Rizal: isang kamag-anak, sabihin mo?

Pablo: yes, Senyor! Mayroon akong ito (nagpapakita ng isang pindutan sa initials "PM" at ng
isang larawan ng Rizal) ay hindi pa namin nakikilala.
Dahil ito ay umulan napakahirap, Rizal, may mapagkawanggawa puso, kinuha pagkaawa sa tao
na noon ay basang-basa mula sa ulo sa daliri ng paa.

Pablo: Puwede bang dumating sa loob Senyor? Ito ay umulan napakahirap at ang aking mga
medyas ay babad na babad.

Rizal: Si, si. Dumating sa (pa siya noon ay pa rin nagdududa tungkol sa kanyang mga bisita).

Bilang sila ay makaupo ...

Pablo: Alam mo, Don Pepe, ako ng isang believer ng kalayaan at pagsasarili at ako ang isa sa
iyong mga layunin upang labanan ang Pilipinas mula sa Espanya.

Rizal: Hindi ko nais para sa pagdanak ng dugo sa anumang paraan. Gusto ko lang reporma at
kapwa treaties sa pagitan ng dalawang bansa.

Pablo: (Mukhang unattentive; ilaw ng tabako) Si, si. Ngunit alam mo, isang gamitin sa akin
bilang isang tagapamagitan at daanan ng iyong mga titik na ang KATIPUNAN. Kaya na
maaaring sila ay na-update sa iyong kinaroroonan at mga plano.

Rizal: Aking mga titik ay ang aking pinaka-prized-aari sa mundong ito. Ito ay mahirap para sa
akin lamang isumite ang mga ito sa isang taong hindi kilala na kanino bihira ko alam. (Sa ito,
Pablo sa mga pagbabago ng mukha; Rizal nakakakuha up) Kailangan ba ninyo ng isang tasa ng
tsaa?

Pablo: tiyak, Senyor.

Rizal gumagawa ng isang tasa ng tsaa. Siya feels ang isang tao ay sa likod sa kanya, handa na
atake kaya na kapag siya mukha harap, ang mga kutsilyo na nakatago sa kanyang pantalon ay
handa na. Sa eksaktong oras na ang mga mukha ng Rizal harap, siya avoids isang pagsuray
pumailalim sa pamamagitan ng Pablo sa kanyang braso. Siya twists kaliwang braso ang ispya at
lunges sa kanyang leeg.Espya ang patak ang kanyang punyal sa sahig.

Rizal: (bellowing sa galit) Sino ka? SINO?!

Sa una, Pablo ay hindi nagsasalita, ngunit sa magkano ang humihimok sa ...

Pablo: aking totoong pangalan ay Florencio Namanan. Ang mga friars mula sa Maynila ipinadala
sa akin. Ang bayad sa akin P72 at sinabi ang gusto bayaran pa ako kung ako ay matagumpay na
sa intercepting ng iyong mga titik upang parusahan sa iyo sa bilangguan at gumawa ng magdusa
ka magpakailanman.

Rizal: walang galang ---!

Pablo: (nagbibigay-daan ang isang sumigaw) tingin ko ang aking balikat basag!AAAH!
Rizal unknowingly looses ang kanyang mahigpit na pagkakahawak at ispya, pagsamsam ng
pagkakataon, ay tumatakbo ang layo. Rizal Nais pumunta pagkatapos siya pa siya realizes ito ay
umulan napakahirap at siya alam ng tao na hindi maglakas-loob bumalik muli.

Tanawin 20 (RIZAL ng BAHAY)

Na umaga, bilang Rizal ay nagbalik mula sa pagsasaka ...

Isang batang babae na pinangalanang Josephine Bracken at ang kanyang ama, Mr George Taufer
sa isang Filipina kasamahan na may pangalang Manuela Orlac ay naghihintay sa loob ng
kanyang bahay.

Joselito / Narcisa: Sila ay naghihintay para sa iyo, Pepe. Dumating sila mula sa Hongkong.

Ang Manuela malakas introduces sarili.

Manuela: Buenos Dias, Dr Rizal. Ang pangalan ko ay ang Manuela Orlac at ako ay nagmula sa
kanila dahil inisip nila ay ang iyong klinika sa Maynila at kapag alam ko kanino sila ay
tinutukoy, inalok ko ang aking mga serbisyo na dumating dito sa kanila.
(Ito ay bilang kung Manuela ay extravagantly pang-aakit sa Rizal)

Manuela: magkamali ... Doktor, ito ay Mr ng George Taufer at ang kanyang anak na babae,
Josephine Bracken ...

Ang sandali Rizal inilatag mata sa Josephine, alam niya na siya ay sa pag-ibig sa unang
tingin. Mga kissed niya ang kanang kamay ng ginang ng bansa pagkatapos ng pagkakalog ng
mga kamay sa Mr Taufer.

Rizal: Ito ay isang kasiyahan na makita ka, Josephine ...

Josephine: kasiyahan Ang lahat ng minahan ... (Na inlove ulit-ulitin HAHA!)

Ang Mr Taufer: Umaasa ako na maaari mong patakbuhin sa aking mga mata, Doctor. Ikaw ay
tinutukoy sa pamamagitan ng isang doktor sa HK bilang isa sa mga pinakamahusay na
opthalmologists sa Asya. Ako ay may upang makita ka. Maaari kang makatulong sa akin na
mabawi ang aking paningin?

Rizal: ako gawin ng check up ngunit kong gawin ang aking pinakamahusay na, Mr Taufer.

Rizal glances sa Josephine. Josephine, nahuli nakapako, agad na kumukuha sa kanyang mga
mata ang layo.

Na hapon ...

Rizal at Josephine-lakad ...

Rizal: At paano ito magandang babae sa tabi ng sa akin mahanap ang Pilipinas?

Josephine: Ito ay napaka-kaakit-akit. Gusto ng isang bulaklak na kaya galing sa ibang bansa at
masigla. Mayroon ka ng isang kahanga-hanga bansa ...

Rizal: Karamihan gusto mo, Josephine ...

Josephine: Sorry, ano ibig mo lang sabihin isang habang nakaraan? Kailangan mong magturo sa
akin Espanyol.

Rizal: (kimi) Oh, ito ay walang ...

Josephine: Sabi nila ikaw ang na Filipino doktor na ginawa ng kababalaghan sa mata. At sa
gayon, Mr Taufer nais na makita ka sa lalong madaling panahon. Sinabi niya ang kanyang susi sa
isang ibalik paningin.

Rizal: Hindi ko gawin kababalaghan, tulungan ko lang nakikita ng mga tao ... malamang namin
sa kapabayaan ang aming mga mata at ang kagandahan nito beholds ... marami sa atin ay
mapalad upang makita ang sun tumaas araw-araw ngunit ang ilang mga ... sila humawa sa
kadiliman hanggang sa sila lamang lumago bihasa dito.

Josephine: makipag-usap ka bilang kung ikaw ay isang makata ... ko pakiramdam mo sa isang
tao ng muses ...

Rizal: Oo, ako ng isang lingkod ng sining. Sa sining, ipahayag ko ang aking mga damdamin sa
pinaka detalyadong paraan nang hindi na ipaliwanag ang mga ito ...

Josephine: ginamit ko upang gawin ang kuwadro bago ... ngunit kapag ang aking ina ay namatay
at halos ako ay naging isang ulila, Nawala ko ang espiritu bumalik dito ...

Rizal: Ang Mr Taufer ay hindi ang iyong biological na ama?

Josephine: Oo, ikaw ay kanan. Siya kinuha ako sa kanyang bahay kapag ang aking ama ay
tanggihan na mahalaga para sa akin ... itinuturing siya sa akin bilang kanyang sariling anak na
babae.

Rizal: nakikita ko ...

Josephine: utang ko ang aking buhay sa kanya, ngayon ... siya ay aking lamang kaliwa ng
pamilya ...

Rizal hitsura sa Josephine

Rizal: Halika ngayon, magmadali! At namin miss ang huling hint ng paglubog ng araw.
Josephine: Ano? Hindi ko makikita ang isang paglubog ng araw bago ...

Rizal: (na batak Josephine) Pagkatapos ipaalam sa amin pumunta! Ito ay ang pinaka maganda
bagay ka kailanman saksi.

Parehong pumunta sa dalampasigan ...

Tanawin 21 (sakahan)

Rizal at Josephine maglakad-lakad sa pamamagitan ng ang halamanan ...

Biglang, Josephine ay takot sa pamamagitan ng isang insekto na tumingin tulad ng paglipad ng

dragon ...

Josephine: ah! Ano ang na?

Rizal: (baluktot sa isang malapit na planta kung saan ay bagsak ang reptilya) hindi ako
sigurado. Hindi ko nakita ang anumang bagay na lubos na tulad nito. (Extracts ang reptilya)
ah! Ito ay tulad ng isang butiki, ngunit may mga pakpak!

Josephine leans down upang makakuha ng isang malapit na hitsura.

Rizal: Hindi ko pa nakatagpo ito sa lahat ng aking mga libro. Dapat ko na ito na naka-check sa
pamamagitan ng aking mga kaibigan sa Paris. Tila tulad ng isang bihirang mga salaping yari sa
metal sa akin.

Josephine: (jokingly) Siguro sila pangalanan ito sa iyo, pagkatapos ...

Rizal: (laughs) ganitong pribilehiyo! Ngunit duda ko ...

Josephine hitsura sa paligid at kapag siya ay lumiliko, siya ay nagulat na makita ang Rizal
handing kanyang isang tungkos ng mga bulaklak ...

Rizal: Bulaklak ... para sa pinaka-maganda ang babae alam ko ... maaaring ang kanilang
kagandahan ihambing sa iyo ...

Josephine: Salamat Doctor Rizal ... (GIKILIG!) na natatanggap ng mga bulaklak at tingin sa
Rizal soulfully.

(Ipasok ang mga clip ng Josephine at Rizal ng sandali magkasama. Pagpili ng seashells sa
pamamagitan ng dalampasigan, pagsakay sa isang banca, tagu-taguan sa ilalim ng isang
makulimlim puno, atbp)

Tanawin 22 (RIZAL ng BAHAY)

Rizal sumusuri sa Mr Taufer mata kundisyon. Josephine ay sa kanila at kapag siya ay tapos na,
siya galaw para sa Josephine sumama sa kanya sa labas.

Rizal: ako ay tapat sa iyo, Josephine. Hindi ko gamutin ng Mr Taufer dahil ang kanyang
karamdaman ay makalaman sa likas na katangian. Ito ay wala nang lunas ...

Josephine: OH! Ano ang gagawin namin ngayon?

Rizal: Ako malalim paumanhin ...

Josephine: Pagkatapos hulaan ko ito ay oras na para sa amin upang pumunta ...

Josephine ay nagsimulang upang bumalik sa bahay ngunit Rizal ay hihinto sa kanya sa

pamamagitan ng ang braso.

Rizal: Hindi, hindi ka maaaring pumunta ... (tumingin sa Josephine sa pag-ibig sa kanyang mga
mata)

Josephine: Doctor ...

Rizal: Mahal kita, Josephine. Mula sa sandali na inilatag ko ang mga mata sa iyo, alam ko na ito
ay ang babae na balak kong gastusin ang natitirang bahagi ng aking buhay ...

Josephine: natatakot ako na ito ay lamang ang iyong kalungkutan nagsasalita ...

Rizal: Ngunit ang aking pag-ibig ay dalisay at tunay na ... ako bagsak malalim, Miss Josephine
Bracken ... Mahal kita ...

Josephine: Mahal kita masyadong, Doctor Jose Rizal ... (KISS! HAHA)

Sila yakapin at manatili tulad na para sa sandali

Mamaya na gabi ...

Rizal ay tungkol sa upang magtanong para sa Josephine sa kamay sa kasal ...

Rizal: ang Mr Taufer, Gusto kong hilingin para sa kamay ng iyong anak na babae.Gusto ko
mahal mag-asawa sa kanya.

Ang Mr Taufer: magpakasal sa kanya?! Ngunit siya ay lamang lang ng isang bata ..

Rizal: Siya ay labing-walo, at lumaki na babae, ginoo ...

Ang Mr Taufer:! Hindi mo maaaring gumana sa akin at ikaw ay ngayon pagkuha lamang ang
mga mata na Mayroon akong ... Well, kung iyon ay kung paano mo gusto ito, pagkatapos ay
kaya! (Pagtatangka upang kunin ang kanyang lalamunan sa isang labaha ngunit Rizal ay mabilis
na sapat upang grab ang kanyang mga wrists at itigil ang kanya.)

Josephine: Papa, walang!!

Tanawin 23 (sa labas ng RIZAL BAHAY)

Ng Manuela Orlac gabay Mr Taufer down habang Josephine ay sadly hitsura sa sa Jose.

Josephine: ikinalulungkot ko, ngunit hindi ko maaaring mabuhay sa kanya lamang bang na. Siya
kinuha pangangalaga ng akin kapag ako ay walang isa ... ito ay lamang ang karapatan na bumalik
ako sa gawa ...

Rizal: Ang namin kailanman makikita ang bawat isa muli?

Josephine: Ang alon, walang bagay na kung malayo ang marating nila, ay palaging gumawa ng
kanilang paraan bumalik sa pampang ... kung tunay na namin ay nakatalaga para sa bawat isa,
ang Diyos ay magplano ng paraan ...

Rizal: ako ay naghihintay ...

Josephine: Paalam, Joe ... Isipin ang mga magagandang alaala ko ...

Rizal: Paano hindi ko dati? Ikaw ay laging dalhin ang aking puso sa iyo ...

Josephine: At minahan sa iyo ... (BLOWS Halik HAHA!)

Rizal catches, waves at mga smiles nostalgically sa kanyang syota.

Tanawin 24 (liwasang-bayan)

Tumatagal ng Rizal-lakad sa Carnicero at abiso ang kadiliman ng bayan.

Rizal: nito ay masyadong madilim kapag gabi ay dumating sa ... ano ang mga mga natives gawin
tungkol dito?

Carnicero: Sila lamang gamitin ang kanilang mga lampara bilang ilaw. Iyan ay kung bakit halos
lahat ng mga bahay ay tulog kapag takipsilim ay dumating.

Rizal bumubuo ng isang ideya sa kanyang isip.

Clip na ang Rizal builds ng isang ilawan sa bayan

Ang mga sumusunod na araw ...

May pahintulot mula sa Capitan Carnicero, ang Rizal ay napupunta down at naglalagay ng mga
lamp na ginawa niya bilang bayan lighting.
Padre Obach ay nakikita sa kanya at laughs sa kanyang sarili

Padre: ganitong tanga! Ano ang siya sa tingin ng kanyang sarili, ang isang sobrang tao? Ha-ha-
ha. Gusto ko ipusta ang aking pera sa kanyang mga plano ay hindi gagana.

Rizal attaches lamp ng Padre Obach walks sa pamamagitan ng ...

Rizal: Buenas Dias, Padre.

Padre: (kung hindi pagdinig sa kanya at patuloy na lumakad) shrugs lamang ng Rizal at smiles sa
kanyang sarili.
Mamaya na ang gabi, ang dalawang bata ay naglalaro ng liwasan kapag ang kanilang ina scolds
sa kanila na pumunta sa loob ng bahay ...

Ina: Halika ngayon! Huwag mong hindi makita na ito ay madilim? Ang Guardia sibil maaaring
sagpangin ang layo mo! Halika na ngayon!

Lamang pagkatapos, ang liwasang-bayan mga ilaw sa Rizal sa lamp. Ang mga anak ay magalak
sa kagalakan.

Bata 1: aba! Nanay, ano na?

Mga tao na pumunta sa labas ng kanilang mga bahay at sa liwanag na nagdala ng sikat ng araw
sa kanilang kadiliman.

Paningit: Padre Obach ng sulok, clenching kanyang fists ...

Tanawin 25 (dalampasigan)

Na hapon, Rizal ay pagpili ng mga seashells sa pamamagitan ng ang dalampasigan. Siya kneels
at Sinusuri ng shell at mga murmurs sa kanyang sarili:

Rizal: Ano ng kagandahan!

Lamang pagkatapos, siya abiso sa isang tao na nakatayo sa tabi sa kanya. Ang saya fluttering sa
ng hangin. Siya hitsura at ang kanyang mga mukha brightens agad.

Josephine: oo, ito ay. Ito ba ay hindi?

Rizal quicly leaps at tumatagal ng kanyang sa kanyang mga armas.

Rizal: ka bumalik! Oh aking mahal Josephine! Feared ko hindi ko mahuli ang isang sulyap pf ka
...

Josephine: At pa dito ako ... (smiles)

Rizal: sayang! Ilagay mo na ang dulo ng isang sa aking paghihirap puso ang ... (kisses Josephine
ng kamay)

Gabi na, Josephine ay nawala naghahanap para sa Rizal, siya ang nakikita ng maraming mga
ilaw sa pamamagitan ng beach at ng isang malambot na awit ng isang gitara na nilalaro. Siya
wents down upang makita ito at siya nakikita Rizal naghihintay ng ilang mga paa sa
pamamagitan ng.

Rizal: Maari mong basahin? (Referring sa ang mga titik na nakasulat sa buhangin / o paggamit
ng mga shell)

Josephine: Mahal kita, Josephine ... ito ay sa Espanyol, Joe ...

Rizal: Ito ay nangangahulugan na ito ... dito ay hindi isang araw na kayo ay hindi sa aking mga
saloobin. May ay hindi isang gabi na ba ko bumalik sa kung nasaan ka ... Miss Josephine
Bracken ... AY MO ME-asawa? (Kneels sa isa tuhod)

Josephine: (shocked at hindi maaaring makipag-usap) (sumasaklaw bibig sa kamay)

Oo! Si! Oo! Ako asawa mo, Dr Jose Rizal!

Yakapin sila ... (at marahil halik??) HAHAHA

Tanawin 26 (Iglesia)

Rizal at Josephine ipasok ang simbahan ay may-asawa.

Padre Obach: ikinalulungkot ko, ngunit hindi ko maaaring magsagawa ng kasal sa pagitan ng
isang filibusters. Iyon ay ang batas ng Iglesia. At ikaw, Dr Rizal ay samakatuwid ay hindi
pinapayagan na ito ng seremonya.

Rizal: pakiusap, hindi doon sa anumang paraan? Hilingin ko para sa tulong ng iyong ama, ...

Padre: Wala kaming problema kung hindi man sa ang babae. Alam namin siya ay Katoliko. Ito
ay sa iyo na ang problema. Hindi namin magsagawa ng kasal sa mga filibusters at kaaway ng
Iglesia!

Rizal hitsura sa Josephine at mamaya sa ang prayle walks layo.

Mamaya ...
Sa isang bato, Rizal at Josephine ay sinasabi ng kanilang vows sa isa't isa.

Rizal: Huwag mo, Josephine Bracken, dalhin mo ako bilang iyong kasal MAKATARUNGANG
asawa?

Josephine: Oo ... At gawin mo, Jose Rizal dalhin ako bilang iyong asawa, sa pagkakasakit at sa
kalusugan, para sa richer o para sa poorer?
Rizal: Sa ang kagandahan ng panahon na ito bilang aming mga saksi, Oo!

Sila halikan .... ?))) HAHAHAHA