Sangkuriang

Sangkuriang ay isang alamat sa mga taong Sundan sa Indonesia.

Ang alamat ay nagsasabi tungkol sa paglikha ng Lake Bandung,
Mount Tangkuban Parahu, Mount Burangrang at Mount Bukit
Tunggul.

Ang alamat ng Sangkuriang ay nagsasabi sa kuwento ng isang

binata na nagmamahal sa kanyang sariling ina, na medyo

maihahambing sa trahedya ng Greece na si Oedipus. Mula sa

alamat, matutukoy natin kung gaano katagal naninirahan ang

mga Sundan sa isla ng Java. Matatag na suportado ng mga

geological na katotohanan, hinuhulaan na ang mga Sundanese

ay naninirahan sa Java Island mula noong isang libong taon BC.

Ang alamat ng Sangkuriang ay halos tiyak na isang kuwento ng

tradisyon sa bibig bago isulat. Ang unang nakasulat na

sanggunian sa Sangkuriang alamat ay lumitaw sa manuskrito ng

Bujangga Manik na nakasulat sa mga dahon ng palma sa

pagtatapos ng ika-15 siglo o sa unang bahagi ng ika-16 na siglo

AD. Si Pangulong Jaya Pakuan, alyas Prinsipe Bujangga Manik o

prinsipe Ameng Layaran, ay dumalaw sa lahat ng mga sagradong

lugar ng Hindu sa isla ng Java at isla ng Bali sa

Gamit ang mga dahon ng palma, inilarawan niya ang kanyang

mga paglalakbay sa archaic Sundanese. Ang kanyang

manuskrito ng palma ay dinala sa Inglatera ng isang Englishmen

at inilagay sa library ng Bodleian, Oxford, noong 1627. Matapos

ang isang mahabang paglalakbay, dumating si Bujangga Manik

sa kasalukuyang lugar ng lungsod ng Bandung.

Ayon sa alamat, minsan sa svargaloka isang pares ng mga diyos,

isang diyos at isang diyosa ang nakagawa ng isang kakila-kilabot

na kasalanan.

Bilang parusa, si Batari Sunan Ambu (pinakamataas na diyosa ng

ina din ang reyna ng langit sa mitolohiya sa Sundanese) ay
pinalayas sila mula sa svargaloka at pinatunghayan sila sa lupa
bilang mga hayop - ang diyos ay naging isang aso na
nagngangalang Tumang, habang ang diyosa ay naging isang
bulugan na nagngangalang Celeng Wayungyang.
Isang araw isang hari sa Sundan ang nagtungo sa isang gubat
upang manghuli ngunit pagkatapos ay nawala at nahiwalay sa
kanyang bantay.

Ang hari ay umihi sa mga halaman at ang kanyang ihi ay hindi

sinasadyang nakolekta sa isang pinatuyong balat ng niyog.

Ang Celeng Wayungyang, na nangyari sa paligid, uminom ng ihi

ng hari upang mapawi ang uhaw niya. Hindi alam sa kanya, ang

ihi na kanyang nalasing ay naglalaman ng kaunting kanyang

tamud at pagkatapos ay pinapagbinhi si Celeng Wayungyang.

Bilang isang demigod ng hayop, agad siyang nabuntis at

nanganak ng isang bata pagkaraan ng ilang oras.

Ang hari, na nasa gubat pa, narinig ang sanggol na umiiyak at

natagpuan siyang nakahiga sa mga bushes. Dinala niya siya
pabalik sa kanyang kaharian, pinagtibay at pinalaki siya bilang
kanyang sariling anak na babae, hindi niya napagtanto na siya
talaga ang tunay na anak na babae.

Ang sanggol na batang babae ay lumaki upang maging isang

magandang batang babae na nagngangalang Dayang Sumbi at

maraming mga maharlika at prinsipe ang sumubok na ligawan

siya ngunit walang nakakuha ng interes. Ang kanyang paboritong

bagay na gawin ay paghabi at ginugol niya ang karamihan sa

kanyang oras sa paglikha ng maraming magagandang damit at

tela. Karaniwan niyang ginagawa ang kanyang paghabi sa isang

seksyon ng palasyo na may mataas na pavilion sa hardin.

Pagkatapos, isang araw ang terompong ay bumagsak at lumibot

sa labas ng palasyo. Bilang siya ay maharlika, ipinagbabawal na

umalis sa palasyo nang may paa at laging dinala ngunit walang

sinumang malapit upang matulungan siya, lalo siyang nabalisa

upang makuha ang kanyang '"teropong". Sa kanyang pagkabalisa,

gumawa siya ng isang pangako nang malakas "Kung sino ang pumili ng

terompong para sa akin ay gagantimpalaan, kung siya ay isang babae,

ituturing ko siyang malapit sa aking sariling kapatid, at kung siya ay isang

lalaki ay papakasalan ko siya."

Biglang si Tumang, ang diyos na aso ay lumabas na wala at

kinuha ang terompong para sa kanya. Princess Dayang Sumbi

felt obliged to fulfill her promise and married him anyway despite

Tumang being a dog. Naturally, ang unyon ay nagdulot ng isang

pag-aalsa at kasunod na iskandalo sa palasyo.

Ang hari ay lubos na nahihiya at napahiya sa mga aksyon ng
kanyang anak na babae at pinalayas ang pri nsesa sa kakahuyan.
Naawa sa kanilang prinsesa, ang mga sakop ng hari ay nagtayo
sa kanya ng isang katamtaman na kubo sa kagubatan at iniwan
siyang nag-iisa kay Tumang.

Sa lalong madaling panahon natuklasan niya na ang Tumang ay

isang supernatural na pagkatao at sa buong buwan, ay
nakapagpabago muli sa kanyang orihinal na anyo; bilang isang
guwapong diyos.

Si Dayang Sumbi ay nanirahan sa isang labi na, habang iniisip na

ito ay isang kakaibang panaginip na isang beses sa isang buwan,
isang guwapong lalaki ang lumitaw sa kanya at gumawa sila ng
masidhing pag-ibig. Ang batang iyon ay pinangalanang
Sangkuriang. Lumaki si Sangkuriang upang maging aktibo at
malakas na batang lalaki.
Pagkatapos, sa oras na siya ay 10 taong gulang, ang kanyang ina
ay lumapit sa kanya kasama ang kanyang pananabik para sa usa
atay at hiniling na kumuha siya ng isa. Nagpunta si Sangkuriang
para sa pangangaso, kasama ang kanyang aso na si Tumang, na
hindi pa rin alam ni Sangkuriang, ay talagang kanyang ama.

Nakakaintriga, walang hayop na laro o usa sa mga gubat nang

biglang nakita ng Sangkuriang ang isang ligaw na bulugan (ang

bulugan na talagang si Celeng Wayungyang, ang kanyang lola).

Nagbigay siya ng isang paghabol at sinubukan na shoot siya

gamit ang kanyang arrow ngunit pinigilan ni Tumang, na natanto

na ang bulugan ay talagang lola ni Sangkuriang. Tumakas si

Wayungyang at ito ang nagalit kay Sangkuriang na kinuha ito sa

Tumang at pagkatapos ay hindi sinasadyang nasaktan si

Tumang. Namatay si Tumang mula sa kanyang mga pinsala at ito

ay lalong sumira sa Sangkuriang, na ngayon ay kailangang

umuwi ng walang laman sa kamay ng kanyang ina. Kaya, pinutol

niya si Tumang at kinuha ang kanyang atay upang maiuwi ito sa

kanyang ina. Sa kanyang pagkamatay, ang kaluluwa ni Tumang

ay bumalik sa svargaloka bilang diyos na siya ay mula noong

nabuhay niya ang kanyang kaparusahan bilang isang aso sa

mundo.

Si Sangkuriang ay umuwi sa kanyang ina kasama ang

ipinangakong karne at hindi niya sinasabing niluto ito. Pagkatapos

ng pagkain, tinanong ni Dayang Sumbi si Sangkuriang na

ipatawag si Tumang upang bigyan siya ng bahagi ng lutong atay.

Nakaramdam ng labis na kahihiyan at pagkakasala sa

pagkakaalam na napatay niya ang kanyang mabuting kaibigan,

inamin ni Sangkuriang na ang atay na kanilang kinain ay talagang

Tumang. Galit at kinamumuhian, hinampas ni Dayang Sumbi si

Sangkuriang sa ulo na may isang sentong (kutsara ng scoop ng

bigas) na mahirap na sumabog si Sangkuriang. Hindi nakita ni

Sangkuriang ang kanyang ina na labis na nagagalit at ang

panginginig sa takot sa kanyang mga aksyon ay ikinagulat siya

nang labis na tumakbo siya palabas ng bahay papunta sa

kakahuyan. Kumbinsido na kinamumuhian siya ng kanyang ina

dahil sa pagpatay kay Tumang, nagpasya si Sangkuriang na hindi

na umuwi at hinahangad na mamuhay ng buhay para sa kanyang

sarili sa kagubatan. Sa ngayon, kumalma si Dayang Sumbi ngunit

nabigo ang pagsubaybay sa Sangkuriang sa mga woord. Sa

kanyang pagkabalisa, nanalangin siya sa mga diyos na muling

pagsamahin siya sa kanyang anak balang araw at nanumpa na

huwag na ulit kumain ng anumang uri ng karne na muli, mula

ngayon ay naging isang vegetarian na may isang matatag na

diyeta ng lalap (hilaw na gulay na may rakado) at bigas.

Nagdusa si Sangkuriang ng amnesia bilang resulta ng

pagkahampas sa ulo ng kanyang ina at dahan-dahang nawala

ang lahat ng memorya sa kanya. Matapos tumakas palayo sa

bahay, nakilala niya ang isang malakas na matalinong hermit na

nagpatibay sa kanya at nagturo sa kanya ng pencak silat (martial

arts) pati na rin mga supernatural na kasanayan upang makontrol

ang guriang, isang uri ng espiritu ng hyang. Lumaki si

Sangkuriang upang maging isang guwapo, malakas na tao na

inilalagay ang kanyang lakas sa mahusay na paggamit sa

pamamagitan ng pagtulong sa mga tagabaryo sa kanilang

pakikipaglaban laban sa mga bandido at iba pang mga

manggugulo. Sa kabila ng kanyang masayang buhay, ang

kapalaran ay makikialam kapag nakakita siya ng isang

magandang batang babae sa harap ng isang maliit na kubo sa

kanyang pag-uwi sa kagubatan. Sinimulan nila ang pakikipag-

chat at pagkatapos ay gumugol nang higit pa at mas maraming

oras na magkasama, kalaunan ay nagmamahal at gumawa ng

mga plano upang mag-asawa. Hindi kailanman isang beses

kinikilala ni Sangkuriang ang kubo na ang kanyang tahanan sa

pagkabata at ang magandang batang babae na maging sariling

ina.
Isang araw bago ang nakaplanong kasal, si Dayang Sumbi ay

nagbubuhos ng buhok ni Sangkuriang nang makilala niya ang

isang peklat sa ulo ni Sangkuriang. Ang lahat ng mga piraso ay

nahulog nang magkasama at bigla niyang napagtanto na siya ay

umibig sa kanyang sariling anak na naiwan siya ng 12 taon na

ang nakaraan. Nalulungkot, alam niya kaagad na hindi niya

kayang pakasalan ang kanyang sariling anak at ibunyag ang

buong katotohanan kay Sangkuriang at humiling sa kanya na

tanggalin ang kasal. Ngunit hindi siya pinaniwalaan ni

Sangkuriang at iginiit na magpatuloy sa kasal. Sinubukan ni

Dayang Sumbi na higit na mapabagabag ang Sangkuriang sa

pamamagitan ng paglalahad ng inaakala niyang imposible na

mga gawain na gagawin ni Sangkuriang bilang kanyang mga

kundisyon upang pakasalan siya. Una, si Sangkuriang ay

kailangang magtayo sa kanya ng isang mahusay na lawa sa

pamamagitan ng pagpuno ng buong lambak ng tubig at

pagkatapos ay humiling siya ng isang bangka upang silang

dalawa ay maaaring maglayag sa lawa. Ang nahuli ay ang

parehong mga gawain ay kailangang makumpleto sa isang gabi.

Tinanggap ni Sangkuriang ang hamon at sa tulong ng ilang mga

guriangs (mga makalangit na espiritu o mga diyos sa paniniwala

sa sinaunang Sundan), sinira niya ang ilog Citarum na may

pagguho ng lupa. Ang tubig ng ilog ay tumaas at napuno ang

kapatagan, binabago ito sa isang lawa. Pagkatapos, nakumpleto

ni Sangkuriang ang kanyang pangalawang bahagi ng mga

kondisyon ni Dayang Sumbi sa pamamagitan ng pagputol ng

isang napakalaking puno upang makagawa ng isang bangka.

Nang sumikip ang bukang-liwayway, halos nakumpleto na ni

Sangkuriang ang pagbuo ng bangka at ito ang nagpautang kay

Dayang Sumbi na naniwala na siya ay mabibigo. Tumangging

sumuko, gumawa siya ng isang pangwakas na mahusay na

tawag sa dalangin sa Diyos para sa tulong. Ginawa niya ang

kanyang magic shawl at pinuno ang silangang abot-tanaw na may

mga ilaw ng ilaw. Malinlang sa kung ano ang lumilitaw sa

madaling araw, tumunog ang mga cocks at bumangon ang mga

magsasaka para sa isang bagong araw.

Inisip ni Sangkuriang na siya ay nabigo. Sa kanyang galit, sinipa

niya ang bangka na kanyang itinayo at ito ay nahulog,

bumabaligtad, binago ito sa Bundok Tangkuban Parahu (sa

Sundanese, "tangkuban" ay nangangahulugang "nabaligtad" o

"baligtad", at "parahu" ay nangangahulugang "bangka . ") Ang

kahoy na naiwan mula sa bangka ay naging Mt. Burangrang, ang

natitirang bahagi ng malaking puno ay naging Mount Bukit

Tunggul at ang lawa ay naging Lawa ng Bandung (lit. "dam").

Nabigo si Sangkuriang ngayon ngunit tumanggi pa rin siyang

sumuko kay Dayang Sumbi. Sa kanyang kawalan ng pag-asa,

sinubukan niyang pilitin ang kanyang sarili kay Dayang Sumbi

ngunit pinamamahalaang niyang makawala at tumakbo palayo sa

kanya. Hinahabol ni Sangkuriang at nang halos mahuli niya ito sa

Gunung Putri, hiniling ni Dayang Sumbi sa Makapangyarihang

tulungan siya na tulungan siya sa huling pagkakataon. Bilang

tugon, siya ay binago sa isang bulaklak na Jaksi at bilang isang

resulta, nabigo si Sangkuriang na hanapin siya sa kanyang

paghahanap sa buong mga jungles at naging mabaliw.

Pagkalipas ng mga siglo, ang kuwentong ito ay nananatili bilang

isang lokal na alamat sa kung paano nilikha ang Lake Bandung at

Mount Tangkuban Parahu. Sa ilalim ng isang malakas na

impluwensya ng mga espiritu, multo at mga diyos, ang mga

katotohanan ng geologic ay pinagsama sa isang kwentong naging

alamat sa mga bahagi ng Indonesia at naipasa mula sa salin-lahi

hanggang sa henerasyon. Ito ay naging magkakaugnay sa buhay

ng mga naninirahan at ang lugar mismo.