1 1 PB PDF

English Language
And Literature Club
İNGİLİZ DİLİ VE EDEBİYATI

KULÜBÜ DERGİSİ
SAYI 1
OCAK 2019
Güvenli http s://d e rg i .i n g i l i ze debiy at i. net
/cuidek
E n g l ı s h L a n g u a g e A n d L ı t e r at u r e C l u b
w: https://ingilizedebiyati.net e: mail@ingilizedebiyati.net t: +90 (346) 219 1010 d: 4453
.
~
a: Cumhuriyet Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Ögrenci Toplulukları Merkezi, 58140, Merkez/SIVAS
DANIŞMANLAR
Dr. Öğr. Üyesi Kağan KAYA

Dr. Öğr. Üyesi Sedat BAY
Öğr. Gör. Hüseyin ERDİN
Öğr. Gör. Eyüp GÜNDÜZ
İNGİLİZ DİLİ VE EDEBİYATI EDİTÖRLER

KULÜBÜ DERGİSİ
Muhammet Raşit DEDE (CÜİDEK Başkanı)
SAYI 1 OCAK 2019 Abdullah LEKESİZ
Murat ERCAN
Orhan Veli TEKİN
İNGİLİZ DİLİ VE EDEBİYATI KULÜBÜ
ADINA İMTİYAZ SAHİBİ
İLETİŞİM BİLGİLERİ
Dr. Öğr. Üyesi Kağan KAYA
CÜİDEK Akademik Danışmanı
Ağ Adresi: https://ingilizedebiyati.net
E-Posta: mail@ingilizedebiyati.net
Telefon: +90 (346) 219 1010
ELEKTRONİK ORTAMA HAZIRLAYAN Dahili: 4453
Adres: Sivas Cumhuriyet Üniv.
Murat ERCAN Edebiyat Fakültesi Öğrenci
Toplulukları Merkezi,
58140, Merkez/SİVAS
instagram.com/
KAPAK TASARIMI
facebook.com/ cuidek
twitter.com/
Murat ERCAN
KULÜP HAKKINDA
MİZANPAJ & DÜZENLEME
İngiliz Dili ve Edebiyatı Kulübü, Sivas
Murat ERCAN Cumhuriyet Üniversitesi Edebiyat
Fakültesi Dekanlığı denetiminde ve
İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölüm Başkanlığı
İNGİLİZ DİLİ VE EDEBİYATI KULÜBÜ bünyesinde faaliyet göstermektedir.
DERGİSİ HAKKINDA
e-Dergimize tüm dil ve edebiyat ile ilgili
bölüm öğrencileri ve mezunları yazı SORUMLULUK
gönderebilir. Gönderilen yazılar dil,
dilbilim, edebiyat, kültür, edebiyat tarihi, Dergide yayımlanan yazılardan yazarın
mitoloji, edebiyat felsefesi, edebiyat kendisi sorumludur. Özgün olmayan,
eleştirisi ile ilgili deneme, makale, hikaye, kaynağı belirtilmeyen alıntılardan ve
şiir, kitap yorumu, kitap tanıtımı, film intihalden kulübümüz sorumlu
yorumu, film tanıtımı, karikatür vb. tutulamaz.
konularda ve İngilizce, Almanca,
Fransızca ve Türkçe dillerinde olabilir. © 2019 – İngiliz Dili ve Edebiyatı Kulübü
İNGİLİZ DİLİ VE EDEBİYATI KULÜBÜ DERGİSİ SAYI 1
JOSE SARAMAGO VE KABİL ÜZERİNE

Mine Bay
Sadece nokta ve virgül kullanmasına rağmen ne demek istediğini oldukça açık bir dille
anlatabilen Nobel Edebiyat ödülü sahibi Jose Saramago’nun Kabil isimli kitabı, Âdem ve
Havva’nın cennetten kovulması olayıyla başlıyor.
Jose Saramago’nun ‘’Efendi’’ diye hitap ettiği Tanrı, Âdem ile Havva’yı yasak
elmayı yedikten sonra, iyiliği ve kötülüğü Tanrı gibi bilip öğrenmelerinin üzerine
cennetten kovar. Dünyanın ağacı, bitkisi ve yiyeceği olmayan, tek tük dikenlerin yetiştiği
kurak bir köşesine gönderir. Cennete tekrar girememeleri için de kapısına elinde ateşten kılıcı
olan Azrail’i bekçi olarak diker.
Âdem ile Havva sürüldükleri uçsuz bucaksız dünyanın kuytu bir köşesinde, haftalarca
aç susuz yaşam mücadelesi verirler. ‘’Havva eteğini düzeltip üzerine hafif bir post alarak’’
cennetin kapısında bekçilik yapan Azrail’e, son derece işveli bir şekilde, aynı zamanda
kendinden emin ve kararlı bir hal takınarak yiyecek istemeye gider…
Hikâye böyle başlıyor. Eski Ahit’i ve içindekileri bir tiyatro sahnesi misali
canlandırarak, özellikle olaylardaki mantık hatalarını okuyucuya göstermeye çalışıyor.
Lilith, Musa, İbrahim’in oğlunu kurban etmesi, Babil kulesinin yıkılması, Sodom
ve Gomore şehirlerinin kükürt ve ateşle yok edilmesi, Yuşa ve Eriha şehrinin düşmesi,
Eyüp’ün sınanmak için çektiği çileler ve Büyük Tufan’da geçen olaylarda, Tanrı’nın
ihmali ve merhametsizliğini vurgulayıp iç içe geçtiğini düşündüğü Tanrı ve Şeytan
kavramlarını sorguluyor Saramago.
Diyaloglarda kimin konuşup kimin sustuğunu, virgülden sonra kullandığı büyük harfle
başlayan kelimeden anlayabiliyorsunuz. Adaletsiz ve acımasız bir Tanrı’yı kabul etmek
istemediği için bazı yerlerde ‘’Tanrılar’’ diyerek bizi tasarlayan Tanrı’dan daha öte bir Tanrı
arayışına girdiği de oluyor. Kimi zaman kişi, nesne, uygulama gibi unsurların kendi tarih
ve dönemlerine özgü bir şekilde anlatılmadığı, anokronik anlatımı seçmesi, mizahın
yansıra acımasız bir küçümseyiş duygusu da veriyor.
Kitapta anlatılan her hikâyeye, zamanda yolculuk yapan, yazarın değimiyle ‘’Başka bir
şimdiki zamana’’ giderek olayı görüp dâhil olan Kabil, Büyük Tufan’da Nuh’un gemisinin
olduğu yere, çok büyük bir su kütlesi gelse bile geminin olduğu yerde yüzemeyip batacağını
ÖZEL SAYFA
Efendi ile karşılıklı tartışıyor. Bunun Arşimet prensibine aykırı olduğunu Tanrı’ya
kanıtladıktan sonra, Tanrı, tufan koptuğunda geminin meleklerle denize taşınmasına
karar veriyor.
Olayın Arşimet prensibine uymadığını kanıtlamaya çalışması okuyucuyu güldürmekle

birlikte, alaycı ve acımasız bir dille Tanrı’nın da çok basit zafiyetleri olabileceğine vurgu
yapıyor.
Kitap, kardeşi Habil’i öldüren tarihin ilk katili Kabil’in ne kadar suçlu olduğunu
irdeledikten sonra, aslında onun asıl kurban olduğunu anlatsa da bana göre Saramago’nun
üzerinde durup düşündüğü konu ‘’Kötülük problemidir.’’
Hâlâ yazarları, felsefecileri ve ilahiyatçıları meşgul eden, binlerce yıl önce yaşamış
Epikür’ün kötülük problemi, David Hume tarafından şu şekilde sunulmuş:
-Tanrı kötülüğü önlemek istiyor da gücü mü yetmiyor?
-Öyle ise o güçsüzdür.
-Yoksa gücü yetiyor da önlemek mi istemiyor?
-Öyle ise o iyi niyetli değildir.
-Hem güçlü hem iyi niyetli ise bu kadar kötülük nasıl oldu da var oldu?’’
‘’Kabil’’ için ister büyülü gerçeklik tekniğiyle yazılmış, deyin ister felsefi bir
yaklaşımla var oluşu sorgulayan bir kitap, deyin… Saramago’nun içinden çıkamadığı konu
kötülük problemidir.
Tanrı yarattığı dünyada ne kadar adildir? En önemlisi Saramago eğer Tanrı varsa niçin
kötülüğü engellemiyor sorusuna yanıt arıyor. Çok fakir bir çocukluk geçiren, kış geldiği
vakit yün yorganlarını rehin verecek kadar yoksul bir ailede büyüyen Saramago’nun
isyanı, Tanrı’nın niçin insanın yanında olmadığı ve adil bir düzen kurmadığıyla ilgilidir.
Ve bir başka isyanı da Tanrı’nın insanı bir sürü kusurla donatıp dünyada bu kusurlarıyla
yaşamaya mecbur bıraktıktan sonra, neden hata yapmadan yaşamasını beklediğidir.
ÖZEL SAYFA
İÇİNDEKİLER
KENDİNİ İFADE ETMEK ........................................................................................................ 1
Melike Yürekli
Gökyüzünden Köklere Yolculuk ................................................................................................ 3
Elay Katan
A Windfarer................................................................................................................................ 4
Aygün Can Cengiz
Cold Hesitation ........................................................................................................................... 5
Aygün Can Cengiz
My World ................................................................................................................................... 8
Gamze Akgün
YİRMİ BİRİMDEYKEN ........................................................................................................... 9
Ayşe Hicran Barışkan
Kadınların İhtişamı ................................................................................................................... 10
Ayşe Hicran Barışkan
Tuhaf ve Sinir Bozucu: Vavıen ................................................................................................ 11
Nilay Coşkundeniz
Downfall ................................................................................................................................... 13
Deniz Keleş
What I Wish in Vain................................................................................................................. 19
Beyza Nur Kılınçarslan
Feodras’ın Tanrıçası ................................................................................................................. 20
Aleyna Özden
Break Tons ............................................................................................................................... 22
Tuba Savaş
Rüyaların Yapıldığı Maddelerden Yapılmayız Biz .................................................................. 23
Emre Öz
i
Luther’in Yarattığı Millet Olma Bilinci ................................................................................... 25
Emre Öz
Innocent Bloods........................................................................................................................ 27
Çağla Sonyürek
Şevket Çoruh ............................................................................................................................ 29
Aral Dilek
Dünyanın En Güzel Sesi .......................................................................................................... 31
Beyza Demirhan
VIncent’in Yıldızları ................................................................................................................ 33
Büşra Bulut
Gender Roles and Class Discrimination in Jane Austen’s Pride and Prejudice ....................... 41
Öykü Akşit
Gotik Mimari’nin En Bilineni “Notre-Dame Katedrali”.......................................................... 44
Derya Bubekoğlu
Nedir Aşk?................................................................................................................................ 46
Muhammet Mirac Ceylan
Deneme..................................................................................................................................... 47
Mert Aydın
13th Century Religion and Society in The Forty Rules of Love by Elif Shafak ...................... 49
Göker Serden Armutoğlu
Huzurum ................................................................................................................................... 55
Mert Can Yüksel
Magic of Cemetery ................................................................................................................... 57
Gamze Şenol
Çıkmaz Sokak .......................................................................................................................... 60
Mahmut Yıldırım
The Shared Criticism of Nineteen Eighty-Four and Macbeth .................................................. 62
ii
Ayşe Başak İnci
Rhyme of Confusion ................................................................................................................ 68
Cemal Can Özmumcu
Joyeux D'enfants ...................................................................................................................... 69
Selda Aksoy
A Kind of Dystopian World: “Trademark Bugs: A Legal History” ........................................ 70
Prenses Çelik
Sakat Ruhlar, Hasarlı Hayatlar ................................................................................................. 73
Zeynep Çelik
The I of the Beholder: The Function of the Gaze in "The Tell-Tale Heart", "The Judgement",
Notes from the Underground, The Dark Knight ...................................................................... 76
İsmail Onur Sonat
Dil ............................................................................................................................................. 79
Sahir Gökçe Kürkçü
Reckoning................................................................................................................................. 80
Ergin Seza
ARE ETHICS RULES NECESSARY? ................................................................................... 81
Öznur Aydın
Kafka’nın Davasında Block ve İhtiyar Avukat ........................................................................ 83
Gürkan Sadece
Kedi .......................................................................................................................................... 85
Barış Oğuz Yılmaz
Mehmet Sait Halet Efendi; “The Man Who Twisted The Knife” ............................................ 88
Uğurcan Şit
Nasıl? ........................................................................................................................................ 89
İlay Çelik
SAPIR&WHORF PHILOSOPHY & LANGUAGE ................................................................ 90
iii
Ceren Açıkel
Blue Womb of the Ocean ......................................................................................................... 92
Lamia Berki
Identity Crisis of a Young Woman: An Analysis of “Eveline” by James Joyce ..................... 93
Hira Ekin SÜRCAN
TO FORGET OR NOT TO FORGET ..................................................................................... 97
Beyza Tosun
The Killing of a Sacred Deer Filminde Yunan Mitlerinin Modern Yazımı ............................. 99
Bahar Vatansever
JANE AUSTEN – Bir Hanım Tarafından .............................................................................. 102
Dilan Şatır
The Mysterious Story of Adam and Eve ................................................................................ 104
Ecem Ateşci
BİR DAHİ POLİMAT GOETHE .......................................................................................... 106
İdris Öztürk
SAY ZERO TOLERANCE .................................................................................................... 109
Muharrem Muzir
Ölüm ve Yaşam, Cennet ve Cehennem .................................................................................. 111
Büşra Aslan
ACIYA ACIYLA GÖĞÜS GEREN, ACILARIN KELEBEĞİ FRIDA KAHLO! ............... 113
Miray Nur Paçacıoğlu
BİR ÜLKE, BİR IRK, BİR UMUT ........................................................................................ 117
Rojev Ağıt Sari
WHY SHOULD WE LEARN CULTURE? .......................................................................... 119
Tuğba Aldomaç
Postmodernite: Dilde Sınırın Sınırsızlığı ............................................................................... 121
Merve Demir
iv
INEQUALITY BETWEEN MEN AND WOMEN IN VICTORIAN PERIOD .................... 125
Çağla Ünlü
Human Rights, Equality and Freedom in Lord of the Flies ................................................... 127
Umut Barutlu
Image in the Mirror ................................................................................................................ 132
Damla Malgir
REPRESIVE STATE APPARATUSES AND IDEOLOGICAL STATE APPARATUSES IN

“1984” WITH THE VIEW POINT OF MARXISM ............................................................. 133
Tuğçe Özcan
POPÜLER KÜLTÜR TESİRİNDE EDEBİYAT .................................................................. 139
Sena Kayadelen
The Rebel against the Divine Creator: Erlik and Victor Frankenstein................................... 141
Miray Turaç
War Cry of Achilles ............................................................................................................... 146
Özge Özbey
Orison to Dalia ....................................................................................................................... 147
Gülcan Irmak Aslanoğlu
v
KENDİNİ İFADE ETMEK

Melike Yürekli*
İnsanoğlu yaratılışından itibaren içgüdüsel olarak gördükleri, düşündükleri,

hissettiklerini anlatma ve kendini ifade etme isteği duymuştur. Bu ifade etme isteği tarih
öncesinde mağaralara çevrede görülenlerin resmedilmesiyle başlamış iletişim içinde olmanın
zorunluluğu ile şu anki dilimizi oluşturmuştur.
Kimimiz dili çok iyi kullanıp kendini harika şekilde ifade edebiliyor, çevresindeki
insanlara fikirlerini, memnuniyetlerini ya da şikâyetlerini dile getirebiliyor. Kimimiz ise dili iyi
kullandığını zannederek çok şey dile getirip içi boş konuşabiliyor. Önemli olan çok konuşmak
değil, kendimizi anlamlı ve içi dolu konuşarak karşı tarafa ifade etmektir. Kimimiz ise tam tersi
şekilde dünyadaki, çevresindeki her şeye sessiz kalabiliyor. İçinde fırtınalar kopup, kafasında
filler tepişirken bile tek kelime etmiyor. Edemez demiyorum; çünkü balık için yüzmek neyse
insan için düşüncelerini dile getirmek aynı şeydir. İşte bu anda akıllara “yaşamak ve var olmak”
ikilemi geliyor. Dünya üzerinde nefes alabilen her insan var olmak maddesini yerine getiriyor,
kimsenin buna itirazı yok. Peki, kaçımız yaşıyor? Kendi özgürlüğümüzde, kendimiz okuyup
yazarak oluşturduğumuz fikirlerle, birbirimize karşı saygı ve sevgiyle kaçımız yaşıyor? Tabii
ki ailelerimizin bizlere aktardığı düşüncelerle, öğrettiği bilgilerle bu günlerimize gelebiliyoruz;
ama kaçımız zamanla kendi benliğiyle ve düşünceleriyle birey olabiliyor? Kaçımız
ailelerimizin doğru kararlarını sonuna kadar destekleyip yanlışlarını da eleştirerek kendi
benliğini ortaya koyabiliyor?
Etrafımız sürekli kitap okunmamasından, düzgün Türkçe konuşulmamasından şikâyetçi

insanlarla dolu. Peki, bu insanların %80’i bu durumu düzeltmek için ne yapıyor? Gelecek için
herkes bu kadar kaygılıyken şuanı yaşamayı unutuyor. İlerde kitap okuyacak kimse kalmayacak
demek yerine çocuklarına, torunlarına kitaplara dokunmayı, kitap sayfalarını koklatmayı,
kalemden kâğıttan korkmamayı aksine orada bambaşka bir hayal dünyası olduğunu öğretseler
birkaç yıl içinde ne kadar çok şeyin değiştiğine kendileri bile inanamazlar. Asosyal bir dünyaya
göz açan, sussun diye önüne tablet bilgisayar atılarak, kimseyle iki laf etmeden, akrabalarını
bile tanımayarak büyütülen, hayatın sadece filmlerden ve oyunlardan ibaret olduğunu düşünen
kendini ifade etmeyi öğrenemeden kocaman olan bir nesil. Kitap kokusunu içine çekse dünya
için çok güzel şeyler yapabilecek küçücük, bilgiye aç beyinler…
*
Sivas Cumhuriyet Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
1
Çevresindeki olayların doğru mu yanlış mı olduğunu ayırt edemeyen gençlere hiçbir

zaman hiçbir milletin ihtiyacı yok. Bizlerin, dilini kullanabilen, duygu düşüncelerini dile
getirebilen, fikirlerini düşünüp tartabilen, hakkını savunabilen ve en önemlisi bunları
yapabilecek özgürlüğü kendi içinde bulabilen bir nesle ihtiyacımız var. Bildiklerimizi,
düşündüklerimizi kendimizde kilitli tutmak yerine en azından çevremizdekilere doğru şekilde
dilimizi kullanarak hem kendi hem de başka insanların hayatlarını daha anlamlı kılabiliriz.
Unutmayalım ki küçük bir kıvılcım büyük yangınlara sebep olabilir.
2
GÖKYÜZÜNDEN KÖKLERE YOLCULUK

Elay Katan
Yağmurlu, soğuk bir gündü ve iğde ağacı yalnızlığından yakınıyordu fakat arazideki tek
ağaçtı. Boş arazide unutulmuştu adeta. Ne sulayanı vardı ne de altında dinlenip derdini anlatan
biri. Uzaklarda gördüğü bir erik ağacına anlatıyordu derdini sessizce. Rüzgâra söylüyordu
derdini, sevincini. Ve tek isteği yanında kalacak biriydi.
Günler birbirini izlerken iğde ağacı yalnızlığıyla başa çıkmayı öğrenmeye başlıyordu.
Artık kederlenmektense hayal kurmayı ve sahip olduklarıyla yetinmeyi tercih ediyordu ki bir
gün ağaç, yine erik ağacının güzelliğini izlerken bu ıssız yerde bir kuşun dalına konmasıyla
irkildi. Yıllardır o kadar hayal kurmuştu ki bu kuşun gelmesi de hayal gibiydi onun için. İşte bu
yüzden ağzını açıp tek kelime edemedi. Belki de kuşun irkilip kaçmasından korktu. Kuşun
dallarında yuva yapmaya başladığını görünce kuş ile konuşmaya karar verdi. Kuş görmüş
geçirmiş bir kuştu ve ağacın konuşması ona hiç yabancı geçmedi, bilakis günlerdir
konuşmamasıydı garip olan ona göre. Fakat bu garipseme onların yakınlaşmasını engellemedi.
Ağaç o kadar uzun zamandır konuşmamıştı ki içini dökmek için yıllardır bu kuşu beklemişti
adeta. Kuşa rüzgârdan, erik ağacından, hayallerinden, kuşlara ne kadar imrendiğinden bahsetti.
Kuş ise onun hayallerini dinleyerek elindeki hiç önemsemediği şeylerin birilerinin hayali
olduğunu gördü. Sordu ağaca hayallerini. Ağaç sıraladı; çevremi yukarıdan görmek ve ilerilere
bakmak, uçmak, gökyüzüne ulaşmak, diğer ağaçların kokularını duymak, meyvelerini
görmek... Kuş tüm bu hayalleri pür dikkat dinleyerek, gerçekleştirmeye kadar verdi. Uçtu,
gezdi, hissetti her şeyi. Gelip anlatmaya başladı ağaçların meyvelerini, kokularını; gökyüzünün
yükseklerindeki rüzgârı, bulutu. Her gün anlatmaya devam etti ağaca tüm bunları. O anlattıkça
iğde ağacı daha da içine kapandı. Hayallerinin çalındığını hissetti köklerine kadar fakat sustu.
İstisnasız her gün dinledi kuşu. Dalları her geçen gün aşağı doğru eğiliyordu ve artık, sadece
hayal kurduğu günlerdeki kadar hızlı uzayamıyordu, hatta gün be gün gökyüzünden
uzaklaştığını hissediyordu. Tek mutluluğu ve yaşamak için umut kaynağı hayran kaldığı erik
ağacından bahsetmemiş olmasıydı. Kuş duymasın diye sustu ve umutla bir gün hemen yanında
bir erik ağacının yetişmesini diledi kuş cıvıltıları arasındaki yok oluşuyla.
3
A WİNDFARER
Aygün Can Cengiz*
A raven in the night, faring away,

Floating against the wind, towards the mily way
Black he is, darker than the clouds in the night
Diving through his madness with all his might.
Oh raven, the lonely raven! Your sun is no more

Fare away, fare elsewhere! Where beasts still sing merrily,
Here you are fading away far away from your shore.
With the warmth, you will find your kin dancing gaily!
He dove away deep in the wilderness, he is no more.

The wind here soughs his story, like a voiceless Troubadour.
*
İstanbul Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
4
COLD HESITATION
Aygün Can Cengiz*
He had seen many of his fellow soldiers fell beside him. He hardy had any hair on his
face. He was exhausted, could not keep holding his rifle in his right hand, he passed it to his
left, gripping hard. He checked his sides and saw that they were clear.
He grabbed his belt by the right hand and pulled up his pants. He was not able to fill his
uniform for a few weeks then. He crouched endeavoring to cover his head by his right hand,
went to his only remaining brother in arms his face on the ground, panting. "I guess there is just
one left," muttered Faris vaguely checking his sides. Looking Faris in the eye he felt like
something hit him in the stomach.
"Did you see where he went?" panted Tariq. Faris raised his right index finger an inch
or two and pointed to a place what seemed like a mass grave. “Over there, the very place they
buried our soldiers after torturing them." Said Faris. Tariq remembered that his younger brother
was also buried in that massive grave with other soldiers. He grabbed his rifle, now with his
right hand "I can handle him. You look fatigue; I am not seeing another of my friends lose his
life in my arms."
He knew very well that his friend would try to talk him off so he sprinted into the
graveyard without giving a chance to his friend to talk him off. He checked his sides for a few
seconds there, and then he saw him. He was ready to fire his rifle, the other had his rifle ready
too and Tariq vaguely saw the other soldier's index finger moving. Yet there was no gunshot so
he thought he was mistaken. Tariq hesitated, did not take the shot but kept walking towards his
enemy. Likewise, the enemy did not engage but let go of his rifle at once, once they were only
twenty yards away from each other. Tariq recognized his enemy; his name was Emil. They
knew each other for a long time; they grew up in the same neighborhood.
"Get away from that rifle" bellowed Tariq, looking tense. Emil took a few steps away
never breaking the eye contact and did not say anything. Every now and then, Tariq tried to pull
the trigger but his finger did not seem to be following his orders anymore. Tariq frowned and
briskly checked his corners. "I will not take one more life." He muttered to himself barely
audible. Then took a breath still holding his rifle very tight he waited. He waited for the other
*
5
to say something, one thing to save him from killing someone he once called "a friend".
However, the longer he did not speak the more Tariq felt more and more apprehensive.
Checking his back for the last time, he slowly walked towards Emil. Every step he took
made his feet feel more and more clay cold. Then he aimed at a corpse which wore a similar
uniform and whose blood has not yet coagulated. He closed his eyes took a deep breath and
shot the corpse on the head which was then, unrecognizable. Then he took a deep breath, unable
to lift his eyes from the ground, "Change clothes with him and run away from this village. Mind
you, do not let anybody see you. Do not ever come back!" Growled Tariq, tightening his teeth
afterwards. Emil, who seemed taken aback, immediately did what Tariq had said. Moreover,
took off without saying anything.
He could not hold his tears anymore and he felt as if something cold was dissolving in
his stomach. He wiped his tears on his left sleeve and walked back to his fellow soldier. Now
holding his rifle on his left hand loosely. Faris looked relieved, even thrilled if possible, to see
his friend. After a few silent seconds past, Faris grabbed Tariq on the shoulder and said, "I heard
the gunshot, the last one is now in slumber, is he not?" vaguely and not making an eye contact.
Tariq who seemed very pale did not say anything for a couple of seconds and eventually "Yes,
fast asleep." He muttered, his eyes fixed on the ground. They both remained silent for a couple
of minutes and eventually they went to a safehouse nearby to report the news to their
commander on the phone.
After a few days, although the village was still almost completely deserted, Tariq went
walked to his house armed with nothing but a pistol, wearing casual clothes. He did not see
anybody on his way home yet he knew that his mother would be home waiting for him. "By
now, at least a couple of people should have heard the news and returned to their homes." He
thought. He did not feel well that day; he had a headache about which he did not care much. He
kept his eyes on the ground on his way home feeling slightly apprehensive.
He still felt like he was on the battlefield, he had to check his clothes every now and
then in order to acknowledge that it was all over, at least in their village. By the time he came
to the gate of house's garden he felt a little peaceful, at least for a couple of seconds, when he
touched the gate with his left hand, it felt cold. He pushed the gate and went for the door. He
knocked the door three times in a row but nobody seemed to be coming. Then he heard the
creaky sound of the gate opening behind him. He did not look back; his eyes were still on the
6
ground. Then he heard a loud noise behind him and felt like his headache became more painful,
he closed his eyes and sank into cold darkness.
7
MY WORLD
Gamze Akgün*
Think of a world in which there is no greed, no evil, and no war. Today I will tell you
about the world I want to live. First, I would like to point out that I am clearly on my side. I am
against bigotry, racism. I am in favor socialism, love, brotherhood and lightness. Not everyone
has to love each other, but respect for each other can be added to citizenship rights.
Think of a city that is no money trouble, no business-related, no home maintanence.

There must be cities where everyone lives for each other and must be like villages. Everyone
must be aware of the importance of natural feeding, clean air, and the factories are wiped out.
The soil must breathe. It can show the miracles to the earth in the most natural way. Education
is necessary before people can do it. We can teach them not by building stone buildings that we
called as schools, but by showing all the trees in all nature, touching the rocks and planting a
whole plant. In addition, people who love animal and nature become more conscientious, more
respectful and more compassionate.
If you ask about the management of my world, I would like a world, a life ruled by
children. Because children's imaginary worlds are so wide that endless projects will emerge. At
their simplest, they will produce water guns, not weapons. As a result, instead of that word of
war is also a bad experience for humanity, and fear, violence, it will invite only as a water war
game.
Mankind will need to be grateful for seeing nature and a world like this. They will think
that all these beauties has a creator and they will call divine power. Everyone will enjoy the
peace without forcing each other. That is, consequently, I would like to say; my world is the
world that we need.
*
Karabük Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
8
YİRMİ BİRİMDEYKEN*
Ayşe Hicran Barışkan**
Yirmi birimdeyken
İşittim bilgenin söylediklerini;
‘Ver; tacını, kuruşunu, gineni ,
Atma kalbini uzağa asla,
İncileri ve yakutları ver,
Sende kalsın özgür düşün.’
Ama ben yirmi birimdeyken,
Kimseyle konuşmadım.
Ben yirmi birimdeyken,

Tekrar onu işittim;
‘göğsün yoksun kalbinden
Verdiklerin değil beyhude
Ödendi bu iç çekişlerinle,
Ve sonsuz pişmanlık için satıldı.’
Ve şimdi yirmi ikideyim.
Ah, evet işte tüm gerçek bu.
*
A. E. Housman’ın ‘When I was One-and-Twenty’ eserinin Türkçe çevirisidir.
**
9
KADINLARIN İHTİŞAMI*
Ayşe Hicran Barışkan**
Kahraman olduğumuzda seversiniz, ayrılıp yurttan,

Ya da önemli bir yerde yaralandığımızda.
Taparsınız süse, anarsınız ki
Ödenir savaşın rezilliği mertlikle.
Kalıplara sokarsınız bizi, dinlersiniz keyifle,
Hikâyesini pisliğin ve aşırı heyecanlı tehlikenin.
Savaşırken biz uzaktan ödüllendirirsiniz şevkle
Ve yâd edersiniz öldüğümüzde anılarımızı matemle.
İnanamazsınız İngiliz askerlerinin ‘çekildiğine’
Cehennemin son korkunçluğu onları yok ettiğine ve onların kaçtığına
Korkunç cesetleri çiğneyerek körleşerek kanla.
O Alman anne hayal kurar şöminenin önünde,
Oğluna göndereceği çorapları örüyorken
Savaşırken biz uzaktan ödüllendirirsiniz şevkle,
Oğlunun yüzünü çamuru en derinlikleri örterken.
*
Siegfried Sassoon’un ‘Glory of Women’ adlı eserinin Türkçe çevirisidir.
**
10
TUHAF VE SİNİR BOZUCU: VAVIEN

Nilay Coşkundeniz*
Bir filmin "iyi" olup olmadığını değerlendirirken onu kişisel beğeni süzgecimizden
geçiririz. Kişilerin zevklerini birbirinden ayırt eden bu süzgeçte birden çok madde de olabilir,
bir tane de. Fakat genellikle rafine bir zevkin oluşmasındaki en büyük etken çok sayıda film
izlemektir; böylece ortaya geniş bir kıyaslama yelpazesi çıkar. Bu yelpazeye sığdırdığımız
filmler içinde diğerlerine göre daha üstün, kaliteli ve beklentiyi karşılayarak ortaya çıkan
filmler bize daha özel ve önemli gelir. Tıpkı bir koleksiyoncu gibi diğerlerinin arasından
sıyrılan bu filmleri derleyip toplayarak kişiselleştirir, beğeni rafımıza özenle yerleştiririz.
Günümüzde Türk sineması her ne kadar bayağı filmlerle tanınıp özetleniyor olsa da
içerisinde son derece titizlikle hazırlanmış, kaliteli filmler de mevcuttur. Tabii ki bu filmler
hiçbir zaman diğer ucuz filmler kadar izleyici ve beğeni toplamaz; zira beğeni süzgecinde tek
bir etmen bulunan insanlar, kaliteli izleyicilerden çok daha fazla sayıdadır. Yine de
umutsuzluğa kapılmadan Türk sinemasına şans veren izleyiciler birçok kaliteli yapıt izleme
şansı bulabilir. Bana göre, bu kaliteli filmlerden biri de 2009 yapımı Vavien filmidir.
Vavien'i en kısa yoldan anlatmak gerekirse zekice ve gerçekçi denebilir; tabii ki o,

bundan çok daha fazlası. Psikolojik olarak ince ince örülmüş karakterleri son derece hayatın
içinden oluşturulduğu gibi oyuncular tarafından da başarılı bir şekilde canlandırılmış. Bunun
dışında ilgimi çeken bir diğer unsur da filmin somut boyutu oldu: Vavien'in hikâyesiyle
tamamen örtüşen bir doğallık ve kasvetle ekrana aktarılmış. Bir diğer önemli bir nokta ise
Celal'in abisiyle beraber bir elektrik dükkânında çalışması; hatta vavien kelimesi de elektrik
tesisatı terimi. Dikkatli izlendiğinde filmin başında ve sonunda yapılan küçük bir göndermeyle
film adeta ortaya seriliyor, vavien sağ olsun.
Ana karakter Celal, izleyicilerin pek de hoşlanmayacağı bir karakter. Çekirdek ailesiyle
sıradan bir kasabada, sıradan bir hayat süren bu adam içinde bulunduğu koşullar ve hayattan
son derece mutsuz; çektiği para sıkıntısı, sevmediği eşi ve oğlu bir yana bir de âşık olduğu
kadından karşılık alamıyor. Durup düşünüldüğünde oldukça basit ve tanıdık bir hikâye, değil
mi? Bu "zavallı" mutsuz adamın çehresinde hayatın sillesini yediğini gösteren o hüzün ise
sadece bencilliğini ört bas eden bir maske aslında.
*
Çanakkale On Sekiz Mart Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
11
Olaylar Celal'in Sevilay'ın kendisinden gizli para sakladığını keşfetmesiyle gelişiyor.

Gerçek karakterini bundan sonra sergileyecek Celal ne kadar şeytani bir karakter ise Sevilay da
o kadar saf bir karakter. Tek beklentisi Celal'den ilgi ve sevgi görmek olan Sevilay, depresif ve
bağımlı bir kadın. Gösterdiği iyi niyet açıkça ya da dolaylı olarak her daim sömürülen Sevilay
gerçek anlamda zavallı biri: Çünkü ona hak ettiği gibi davranan hiç kimsesi yok. O ise bütün
dünyaya sevgi vermeye hazır, gerçeklere ve kötülüklere kör olmuşçasına masum. Bu tuhaf
zıtlık, filmi izlerken rahatsız edici boyutlara ulaşabiliyor: Bir kötüye mi sinirlenir insan, yoksa
bir aptala mı?
Her karakter bizlerden izler taşıyor Vavien'de. Bastırdığımız ya da bastırmaya

çalıştığımız egomuz, bunun diğer insanlara yansıması ya da direkt olarak bizi ve eylemlerimizi
etkilemesi, aslında toplumda ne kadar "geçici" ve önemsiz bir varlık olduğumuz, aksine
inanmak istesek de insanların hiçbir zaman değişmeyeceği, sadece değişmişçesine rol
yapabileceği gibi gerçekleri apaçık gösteren Vavien oldukça başarılı işlenilmiş bir kara mizah
filmidir. Filmde yer yer güldürüp eğlendirdiği gibi, her gün yüzleşmek zorunda kaldığımız
gerçeklerle de burun buruna getiriyor.
Vavien, film izlemeyi sevenlerden ziyade filmi izledikten sonra uzun uzun hakkında
düşünen, olayları ve karakterleri analiz etmekten hoşlananlar için büyük bir nimet.
Göründüğünden çok daha derin olan bu film ve karakterleri biraz aynaya bakmak gibi aslında:
Komik, fakat rahatsız edici. Hak ettiği değeri bulamasa da Vavien kaliteli bir film izleme
arayışındaki film severler için harika bir Türk filmi seçeneği.
12
DOWNFALL
Deniz Keleş*
Once upon a night, Karl Benson left the comfort of his estate to go look for it. There is
a town, up in the northern regions of a country. Its name deserves no mention here for it will
not be helpful to anyone.
It was a cold September’s night when it began, or perhaps it was back. From your
perspective, there is no real way of knowing, believe me though, there are times when one
would regret knowledge and ignorance may truly turn out to be bliss. The town’s folk were
asleep. Karl too was sleeping. I remember he had the most peculiar dream that night, of a strange
stranded place with a barren, lifeless terrain and a fiddling, dilapidated shack in the middle of
it. For most people, it would have looked like an awful, infernal place, I suppose, for him
though, it somehow resembled some form of a rapture, but not the incorruptible rapture; I wish
he were able to be more resilient to its attraction… Me on the other hand, I was different by
then; I had no idea what was about to happen, and now I know too much, I know it all, there is
no knowledge or information I lack. Yet even I am not completely impeccable; you will see
why.
Hypocrisy does not only occur in vile places or during hard times; it is as much part of
the human life as sleeping or eating. A man who throws his unfinished cigarette out of his car
and proceeds to clean the car’s dashboard is a hypocrite to both himself and to the planet, yet
he feels no guilt. We take actions based on their future implications for our lives and if the
implication is not positive, we try to avoid doing it, at least in most cases. I had no hatred for
that driver when he did what he judged to be reasonable; he could not have cleaned his
dashboard with a cigarette in his hand, could he? Neither could he have killed the poor lad
without the gun under the dashboard.
Too quick? Should I have waited? Were you not ready to hear that?
I am afraid there is not really a method of telling something that happens so swiftly in a
gentle way. Yet you want to know, do you not? You accept murder to be tragic, a deceitful
inhuman act most of you would say; still, you seek details about it. Don’t bother to question
your rationalization for it, there can’t be any solid reason for that. Perhaps there is if you are
*
13
mad like he was. I wish it were not true though; poor Karl very obediently chose to go mad.
Madness, however, had very little to do with the gun and the man and the bullet. Pawns you all
are and pawns they both were; what they did was inevitable for both of them, for all of you. All
humans are told every day in a silent but persistent way that no man should choose madness
over sanity, but he did, and perhaps you’d like to learn why. Don’t worry I will tell, but be
reminded, I may always deceive you.
Karl is a delivery guy. No. Karl was a delivery guy. People find it very hard to accept
the deaths of people they love. I did not know Karl well enough to love him when he was
amongst the living. Perhaps if I did, we could have been good friends or perhaps not. In either
case, now I know everything about him and all I can think of is how ill-fated he had been. Karl
was a delivery guy, he brought people packages and envelopes. He had very few friends for a
man who was always meeting people. There was perhaps not a single detail in Karl’s life that
made him stand out in the public eye, or that even made him noticeable. Then again, it is often
the smaller details that make all the difference and those details often are the hardest to spot.
Humans interpret events by dividing them into sections and giving names to these
sections according to their significance. It is said this makes it easier to comprehend things,
there is no such comprehensive struggle on my behalf anymore, but for your better
understanding, I think it would be very sensible to call the following section, the catalyst of all
events that came after it.
Karl was running a daily inspection of the newly arrived items before putting them on
the delivery list, and even for him, it was a very tedious thing to deal with. How ironic that from
such irksome work came the most alluring thing. It was wrapped in straw-coloured sheets of
paper. It was small in size and almost weightless, no one could’ve guessed that such evil would
come from such a frail looking thing.
He examined the casing twice, for it had no name, address or any written thing at all,
except the little dark insignia unfamiliar to Karl’s eyes. It was unusually coincidental that it was
him who came across it. To be honest, that's one thing even I do not know but have no doubt,
Karl was not a ‘chosen one.’ He was merely a convict, and soon you will learn of his felony
and of yours. Don’t be worried, though, for it will do you no good at this point.
He put it in the transparent, unknown items box, but the seed was planted: he was now
curious. He went for delivery later that day and he still had in his mind that small thing. He
14
returned after four hours twenty-seven minutes and forty-nine seconds. He was supposed to fill
the records book to check the delivered items but as soon as he sat down he noticed the one
small package inside the unknown items box. There was no way of knowing where it had come
from and no way to send it back anywhere. The procedure then was to put it to the depot, a
procedure, if it were to be followed, would prevent everything from happening. Unfortunately,
Karl, like many other members of his species, was ready to violate the rules when faced with
temptation. His eyes gazed at the sheet paper covering his greatest wonder. Humans often fail
to see what lies behind sealed doors and that is a very normal thing. To see such things requires
qualities far beyond the human potential. Yet they go all the way and try to open those doors,
and they don’t give up until they succeed, or fail to the level of annihilation. I find it very
necessary to say that in the unlikely case of success, what lies behind the doors rarely bring
anything good to those who opened them. Therefore, doors are usually considered to have been
sealed for a reason. Karl learnt that reason due to his passion, which would be the end of him;
soon you will learn it as well.
He used the medium sized carpet knife and cut the tip of the sheet smoothly, almost
perfectly. Right at that moment he felt something, something humans often feel instinctively,
something even I had felt before: he felt a sudden urge to stop and put the knife on the desk. He
looked at the opening he’d just cut on the packet. There, he thought that he was about to go
somewhere he was unsure of. It is a good thing that humans still have such instincts. It is bad
that those instincts don’t last long.
Karl put his hand into the opening he'd just cut and gently grabbed what was inside. It
was in his hand then, at least that was all he could see of it, made out of wood, carved in a very
detailed fashion, and it had an odd, old odour. The wooden figure had a fleshy body; no garment
was visible, but it seemed to be ornamented with jewels, its belly was large and seemed to be
with child. Her face was plain but elegant. To Karl, it looked both similar to a human and to
something completely different. It was a statue of an ancient Matriarch, long forgotten; only a
pre-historian could have identified it, perhaps. Nonetheless, Karl hastily put it in his bag and
took it home. And so, it began.
I opened my eyes thousands of years ago. My lifespan is longer than of any creature you
know of, yet it is very short compared to many beings that I know of. I’d numerous entities
before you came to my attention when I made my visit to your sphere you were at the very
beginning of your evolution. I witnessed your maturation and at some point, I decided I could
15
help you. In no aspect were you better than me, but I thought you could be improved, and I’ve
shown you the courtesy to look and act like one of you. I permit you to praise and adore me. I
bore your children because I knew. Even though when they were born they would be more like
you and less like me, I wanted some of you to be able to lead the rest to prosperity.
Then when I thought order had been maintained, I looked inside of me and remembered
how long it had been since I came into existence. Hence, I went to sleep, and for beings like
me, sleep is entirely a different experience which your feeble minds wouldn’t comprehend.
Now I see that you have failed, that my actions were in vain. Men, who were once fond of
worshipping women, have now become ruthless fiends seeking hegemony over this
insignificant globe. And women who once were equals, now either sit and live in their silence
or put up a fight where only a few are aware of the actual purpose. You have created many
things. I do accept some of those were excellently done for the greater good, but you have
turned them into monsters too. From this, I can only deduce that you too are monsters, and I
don't know any way for you to change something rooted deep inside.
You decline to understand that you have done things that are so despicable. I have not
seen such a life-form, superior or inferior to you, that agonized their kin so vulgarly and
incessantly. You were supposed to be better, and there have been times as I saw when you,
some of you, show an aptitude for progression but it was not adequate. You created things,
beautiful things, some of them even impressed me, but all of the good things you have done
remain insignificant compared to all the maliciousness. I am sorry to see this, I am sorry for
you.
Mighty powers may come and astound you, but do not be fooled. They aim only to take
advantage of you and then in your time of great need they won’t even take a glance. Poor Karl,
he believed in something he had no idea about. It makes perfect sense though; he was one of
you and what he did is very typical of your kind.
He was not the first of his species to know me, but he was the first of his species that I
saw after I was awoken. Like my sleep, my awakening is a strange process and unless I am not
disturbed I can sleep as long as I see fit when I decide to slumber.
To disturb me, however, requires a lot of effort. Luckily or rather unluckily for Karl,
most of the work was already done when I came to him. I wish I knew how I had come to him
though. In my experience, such encounters usually are results of dire incidents. Even in sleep,
16
I can lure humans to do things. It is something I have no control over, and it is not my doing
after all. Might is a very perceivable thing for you humans, and I must be gleaming with it. If
that weren’t the case, Karl wouldn’t have become so obsessed with me. After the first few days,
he started to talk with the statue. As time passed, he stopped going to work and shut himself in
his house and began to ask for things. Money was the first thing he thought of. Then he asked
for fame, something he’d never had in his life but was able to want it so badly.
After two months, three days, four hours, thirty-two minutes, and twenty seconds of
malnutrition, he asked for health because he'd become sick. None of the things he asked for did
he ever receive. He grew weaker every day and looked paler and shivered very often, but he
knew some sort of power lied in the figure and he intended to get it. He didn't care about himself
anymore. He didn't care about anything, but the potency he could obtain from the statue. It is
paradoxical to me that one would be willing to give all he’s got when he aims to have all he can
have. He was aware of the irrationality in his mind, but he wanted to carry on. He believed that
he needed to travel to another place to obtain what he wanted from the little piece of wood.
People tend to think that journeys will lead to positive consequences in the end, at least when
they’re at the beginning of their journey. So that night came, and Karl Benson left the comfort
of his estate to go look for it. He took the statue and got in his barely working car. He started
the engine and drove without knowing where he was going.
He drove for five hours thirty-four minutes and sixteen seconds until he stopped at the
lights and looked into the eyes of that man. Fear conquered Karl’s heart and within seconds his
bleary eyes grew as much as they could. As the man threw his cigarette to the ground, Karl
drove away. The man cleaned the car’s dashboard and followed him as if Karl had something
he wanted. Karl used roads he'd never heard of before and when he believed he was no longer
being chased, he stopped the car near a forest. He ran into the woods. He just ran: he was no
longer able to gather his thoughts together, so he didn’t stop until he was out of breath, which
was longer than one would expect, considering his decreasing physical and mental health. He
took the statue out of his jacket and looked at it in confusion. He then started begging it; he
begged for help. It didn’t take long once he realized it wasn’t working. He shouted at the figure;
he swore at it and slammed it against rocks around. Then he fell down on his knees and dropped
the statue, looked at his hands, and he saw his sanity slipping through his fingers. He closed his
eyes and dropped asleep.
17
He was woken by a jab on his shoulder. He saw a dark clothed figure towering over his
head with the statue at his hands. Karl grew furious all of a sudden and assaulted the man
quickly with a punch to his chest. He grabbed the statue from his hand as the man shrieked with
shock. They looked at each other. Karl held the figure by its legs tightly, the man drew his gun
and demanded the figure. Karl wasn’t capable of giving an answer anymore and the man ran
out of patience very quickly as if something was forcing him to take it from Karl. He pulled the
trigger without hesitation; the bullet went through the statue splitting it into two pieces. It
reached Karl’s neck, forcing him to fall on his back as blood squirted from his neck and
suffocated him to death with me still in his hands.
I was woken. I was in the hands of a dead man. I wasn’t woken by the bullet; it broke
my shell but what woke me was what it hit next. Karl, you went to an eternal sleep right next
to me. It was a disturbance, and through the disturbance, I returned. Through your blood, I
learnt everything you knew. I saw everything you saw and thus I recognized the beast I once
knew: this foul and ferocious beast was none other than the humankind I wanted help long ago.
A sort of trickery, I'd hoped, but no; it was all very real, and it gave me sorrow at first. As
aforementioned, I lost my sympathy for you and I am very disinclined to leave quietly.
I only have a few more things left to recite. I am to depart very soon, sooner than you. I
wanted you to be aware of the doom you've brought upon yourselves. I didn’t want it to happen:
what Karl did, that man did, and you did, all of you. I am not accusing Karl, nor would I accuse
you if it were someone else. You weren’t meant to be better and I can’t judge you for that, no
being can. You were given a fair share of warnings during your reign over this simple Planet,
though. It is such a misfortune that you never paid attention to them, then again even if you
were to evade my storm, at some point you would come to the same conclusion. I have seen it
happen many times to beings greater than you and to civilizations superior to yours. So, sooner
or later you were going to face the consequences of existence. Everything in the universe, even
omnipotence, lasts only for a limited time and since you used yours very negligently. I see no
reason you should fade away in peace. Try to fear as little as possible, for it will not help. There
is no need to delay this anymore. In a hundred or two hundred years at most, you will perish.
Such a short time, but I have less than that; in fact, I must very hastily bid you farewell. And
although chances are so very low, a day may come, and I might be proven wrong. And although
like the most of this was, it is highly unlikely. Till we meet again in a different life, verse, or
time; fare thee well.
18
WHAT I WISH IN VAIN

Beyza Nur Kılınçarslan*
No word is enough to describe my woe

No answer is able to give me response
With desperation I try to endure difficulties
Pursuit of happiness gives power to continue the life
Oh death, how piteous the life has an end
For your family, for your beloved
I wish of being a careless creature

Never sad, never drowning an eye
I wish stopping the fate, destiny who catches the souls
I wish stopping on the roof the crying owls
But impossible, so prayers I say
*
19
FEODRAS’IN TANRIÇASI
Aleyna Özden*
Uzun süredir burada bulunuyorum. Feodras’ın kendine has müzesinde. Her ne kadar
yapım aşamamdan itibaren düşüncelerim bu soğuk odanın dışına çıkıp her taşa – yontulmuş
varlıklara- dokunuyor olsa da hep sabit bir noktaya baktığımdan dolayı bana benzer başka
heykellerin olup olmadığını bilemiyorum. Bildiğim şeyler Feodras’ın günün belirli saatlerinde
buraya gelip, bazen sadece bakıp bazen de eksik ya da fazla yerlerimi yontarken bana
anlattıklarının ötesine geçemiyor. Gördüğüm tek canlı varlık da o; başının tam ortasında duran
bir avuç beyaz saç ve saçlarının üç katı sakal. Boynunda asılı duran sapsız gözlüğü ile gelir
yanıma hep. Bazen günlerce benim üzerimde uğraşır, bazense hiç uğramazdı. Sanıyorum ki
belime kadar yapılmış bir heykelim. Çünkü pürüzlerin, olup olmadığını onaylamak için sadece
iki adım geriye çekiliyor. İlk olarak gözlerimi oluşturduğu için böylesine derin bilebiliyorum
her şeyi. Bugün bana bakmak için geri adımlarını atarken anladım ki; ben aşkla baktığı karısının
nefes almayan, gülümsemeyen, duyguları olmaması gereken taş haliydim. Önceleri yaptığı
esere tapıyor, övgülerle beni yüceltiyor sanırdım. Ve öylesine derin şeyler hissederdim ki ona
karşı. Ah Feodras! Bana öylesine derin bakarken Aurora diye fısıldadığın an, dört bir yana
saçılan ruhtan yapılma düşüncelerim oldukları yerde taşa dönüşüp toprakla kavuştular.
“Aurora” demek. Donuk suratlı, geniş omuzlu, zarif boyunlu ve dolgun göğüslü Aurora!
Bu odaya her gelişinde benimle konuşurdu Feodras. Bazen kafasının içindeki

karışıklıkları anlatır; sosyal dönemin berbatlığından bana, Aurora’ya, ait karakterini yansıtan
bir surat resmedemediğine hayıflanır, bazen de aklı onun gibi çalışıp başkaldırı başlatan
gençlere destek verirken murcu ince boynuma tüy hafifliğinde kesik kesik dokundururdu. Ah,
nasır tutmuş elleri yüzüme değdiği vakit sıcaklığını öyle çok hissetmek isterdim ki… Ama
Aurora olduğum aklıma geldiğinde de bana hiç dokunmasın isterdim. Aslında bana en çok onu
anlatırdı: güzelliğini, hamarat oluşunu, gülüşünün ömre bedel olduğunu. Daha sonra
tamamlayamadığım eksik bir yan var deyip yarıda bırakırdı anlatmayı. Elini çenesine dayar
uzun bir süre düşünür daha sonra ise şeker verilmiş çocuk gibi sevinir, bir hışımla odadan çıkar
ve elinde elmas uçlu murç ile gelir “bak sana ne getirdim” diye elindekini sallayarak bana
gösterirdi. Bir arkadaşından almış, akşama el yapımı şarap sözü ile geri götürecekmiş. Ara sıra
bahsederdi bu arkadaşından; beraber yeni motifler tasarlar, birbirlerine sunarlarmış ama en ufak
*
Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
20
kötü eleştirilerinde göl kenarında yaktıkları ateşe atarlarmış. Bu yüzden tasarladıklarının

hepsini Aurora’ya gösteremediği için arkadaşına bağıra bağıra küfürler sallar dururdu.
Akşam olduğunda şarap sözünü tutmak için gittikten sonra iki gün uğramadı yanıma
Feodras. Üçüncü günün şafak vaktinde yalpalayarak, leş bir koku ile içeri girip var gücü ile
donuk olan, gülümsemeyen dudaklarıma hıncını çıkartırcasına vurmaya başladı. Öyle sert ve
hızlı vuruyordu ki; sanki acıyı hissediyordum. Bir saat o acıya katlandıktan sonra her yerim
mermer-revan içinde kalmıştı. Gözlerime de en sivri murçları ile dokunmuştu üstelik
yuvasından fırlayacak gibiydiler; ağzım ise tüm şaşkınlığı ile açık bir hal almıştı. Namussuz
kadın! diye bağırıp yüzüme tükürdü. Aurora’yı en yakın arkadaşının kollarında bulmuş, onu
gördüğü zamanki surat ifadesini kondurmuştu benim yüzüme. Ben ne yaptım sana Feodras?
Ben seni sevdim, hem de sen Aurora’yı severken. Keşke isimlerinizin anlamları kadar bir
anlamım olsaydı senin için… Bir müddet yüzünü elleri ile kapatıp haykırarak ağladı. Odanın
her yerinde sesi hacmi artarak yankılandı. Daha sonra kızarmış, nemlenmiş gözleri ile bakıp
elini yanağıma koydu. Ve ben o zaman gerçekten gözyaşının sıcaklığını hissettim...
21
BREAK TONS
Tuba Savaş*
Life is like a poem

In which side when it is looked
It has different meanings
Not good side or bad side
It always has break tons
That is why; when you take a decision, it is upside down
Because you cannot live just in the summer
You have to live in the winter
But the only good thing is the hope that spring can be seen
*
Celal Bayar Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
22
RÜYALARIN YAPILDIĞI MADDELERDEN YAPILMAYIZ BİZ

Emre Öz*
Evrende yer kaplayarak ve duyularla algılanabilir olarak var olmanın aksine insan
“düşünerek” var olur. İnsan, materyalist açıdan var olduğu andan itibaren düşünerek de var
oluşunu sürdürmüştür. Düşünme kontrol edilemez bir eylemdir. Durdurulamaz, engellenemez
ve yaşam olduğu sürece devam edecektir.
Doğadaki insan; gördüklerini, hissettiklerini, edindiği tecrübeleri, düşüncelerini, var

oluşunu kalıcı hale getirme ihtiyacı hissetmiş ve bunu yine var oluşunun temeli, kendisine
bahşedilmiş olan eşsiz düşünme yeteneği ile gerçekleştirebilmiştir. Zihnine görsel olarak
kodladıklarının taklidini, hislerinin ve düşüncelerinin ise tasvirini yine düşünerek geliştirdiği
çizgi yöntemi ile kalıcılaştırmıştır. Üzerine geliştirilmiş farklı teoriler olmasına karşın, genel
geçerliliği olan yargı kabul edilirse, doğadaki sesleri taklit ederek dili geliştiren insan, yazının
da temellerini bu şekilde atmıştır. İnsanın devam etmekte olan var oluş sürecinde dilin yanı sıra
yazı da sürekli gelişmiş, gelişmeye de devam etmektedir. Dilin eseri olan sözlerin kalıcı
olmayışı yazıya daha fazla önem yüklemiş ve var oluşun temel bir parçası haline getirmiştir.
Yazı öylesine önemlidir ki, olmadığı var sayıldığında bilimin, buna bağlı olarak üretimin,
gelişimin olmayacağı gerçeği ile karşılaşmaktayız. Akla gelen dâhiyane bir fikir, bulunan bir
matematik formülü, fizik, kimya veya biyoloji alanında yapılmış bir deneyin sonucu, yeni bir
şeyler ortaya çıkaran bir tarif yazılmadığı, söz olarak kaldığı sürece, aklında verileri saklama
yeteneği kısıtlı olan insan için uçucu bilgiler olarak kalacak, defalarca yeniden keşfedilecek,
üzerine geliştirmeler yapılamayacaktı. Örneğin; ampulü icat ediş sürecinde, Thomas Edison,
yaptığı tüm denemeleri not etmeseydi, aynı hatayı birçok kez tekrarlayabilir ve asla başarıyla
ulaşamamış olabilirdi. Bu yüzden insana üretici kimliğini kazandıran da yazma eylemidir.
Martin Luther 95 Tez’ini yazmak yerine, sözlü olarak, düşünce yetisi baskılarla kısıtlanmış
topluma sözlü olarak anlatmak isteseydi, "Von der Freiheit des Christenmenschen" adlı eserini
yazmasaydı, kelime anlamı ile düşünecek olursak, toplum “Rönesans’ını” yaşaya-bilir miydi?
Tüm bu akılcılığın yanı sıra insan, uçsuz bucaksız bir duygusal ve ruhsal derinliğe sahiptir.
İçinde, dışarıya gösterdiğinin çok daha fazlasını barındırır insan. Dış dünyaya; kendisini
“karakter” yapan ruh halini, düşüncelerini, hislerini, duygu değişimlerini ve tüm bunların
gerektirdiği davranışları yansıtabilir insan, içindekiler tüm bunlara karşı farklılıklar
*
Hacettepe Üniversitesi Alman Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
23
taşıyorken… Yansıtamadığı, yansıtmak istemediği bu içsel duygu karmaşası giderek büyüme-

ye başlar. Bu büyük bir sevinç de olabilir, herhangi bir neden ile içerisinde sakladığı, bir öfke
de olabilir, umutsuzluğa kapıldığı bir durum, cevabını duymaktan korktuğu bir soru,
dayanılmaz bir hal alan özlem duygusu, bilinçaltının her gece rüyalarında oynadığı bir oyun da
olabilir veya artık yükünü kaldıramadığı bir aşkı başka kimse ile paylaşamamak fazlasıyla ağır
gelmeye başlar. Yaşadığı ruh halinin derinlikleri içerisinde boğulmaya başladığında ise yine
yazma koşar yardımına insanın. Okuyacak kimsenin olup olmadığı kaygısını taşımamalı, kâğıt
ve kaleme dökmeli içini insan, sadık birer dostturlar veya Genç Werther’in yaptığı gibi, bir
mektup arkadaşı yaratır kendisine, önemli olan kendi içinde boğulmadan, var oluşunu sür-
dürebilmesidir.
Biz insanlar yazarak değil, düşünebilme yetimiz ve ruhumuzla var oluruz ancak var
oluşunu sürdürebilmemiz için sürekli “yazmak” gibi üretkenlikler göstermemiz gerekir.
Yaşamımız, dolayısıyla var oluşumuz geçicidir. “Mayamız, rüyaların hamurundan yoğrulmuş.
O yalan ömrümüz, uyku ile başlayıp uyku ile biter…” (William Shakespeare) İnsanlar olarak bu
geçici var oluşumuzu ancak yazarak kalıcılaştırabiliriz.
24
LUTHER’İN YARATTIĞI MİLLET OLMA BİLİNCİ

Emre Öz*
Milliyetçilik, ulus olma bilinci her ne kadar 19. Yüzyılda ortaya çıkmış bir kavram olsa
da Alman toplumunun ulusal bütünlüklerini oluşturma hedefine ulaşma yolunda yeni bir adım
olarak ulusal bilinç oluşturma fikrini benimsemiş olmaları, onları bu kavram üzerine daha
önceki tarihlerde çalışmalar yapmaya itmiştir. Alman toplumu bu ulusal bilinci oluşturma
yolunda iki temel mit üzerinde çalışmış ve önemli gelişmeler kaydetmişlerdir. “Ortak Ata” ve
“Ortak Dil” mitleri.
“Ortak Ata” miti üzerine yapılan çalışmaların, yorumların çoğunlukla tahminlere dayalı
olması, bu yüzden de ortaya nesnel / genel-geçer bir yargı konulamaması sebebiyle bu mit
sağlam temeller üzerine oturtulamamış ve “ulusal bilinç oluşturma” ideali için yetersiz
kalmıştır. Cermen toplumlarının “Ortak Ata” paydasında birleştirilememesi Alman aydınlarını
“Ortak Dil” miti üzerine çalışmaya yöneltti. Ortak dil miti üzerinden Alman milliyetçiliği
kavramını en üst noktalara taşıyan isim, şüphesiz ki matbaanın icadının da büyük yardımı ile
Martin Luther olmuştur. Erken yaşlarında başladığı Endüljans uygulaması üzerine
sorgulamaları sonucunda "Endüljansın Kuvvetine Dair Tezler" başlıklı 95 maddeden oluşan
metni 31 Ekim 1517 tarihinde yayımladı. Hızla yayılan bu tezler “Reform” hareketinin
başlamasında etkili olmuştur. Luther’in; tanrı ile insan arasına başka herhangi bir kimsenin
girmemesi, insanların tanrı ile doğrudan ilişki kurmaları ve “herkesin kendi kendisinin rahibi
olması gerektiği” düşünceleri toplum nezdinde geniş yankı bulmuş ve benimsenmiştir.
Kuşkusuz bunun en büyük nedeni, Luther’in “Ortak Dil” fikrine en büyük hizmetlerinden biri
olan, halkın hemen her kesimi tarafından anlaşılabilir bir dil (tamamen sokak ağzı değil fakat
daha yalın, saf bir dil) kullanmış oluşudur. Ayrıca Papa’yı Deccal olarak kabul eden Luther’in
bu söyleminde ise: “Roma İmparatoru’nun gücünü ele geçirecek ve onu kendi tımarlarına
çevirecek iyi ün sahibi cesur bir halktı. Ve öyle de oldu. İmparatorluk İstanbul’da İmparatorun
elinden çekilip alındı ve böylece unvanı biz Almanlara geçti. Bu eylemde Papanın kulları haline
geldik ve şimdi Papa tarafından Almanların sırtından ikinci bir Roma İmparatorluğu kurulmuş
oldu… Kendi kibirli ve zorbaca dürtülerini tatmin için iyi niyetimizi daima suiistimal
ettiklerinden, adı biz aldık ama kırlarla kentler onların oldu ve “kendi istekleriyle kendilerinin
kandırılmasına ve aldatılmasına izin veren salak Almanlar” diye bizimle alay ettiler… Ve bu
*
Hacettepe Üniversitesi Alman Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
25
yüzden işte şimdi bu haldeyiz, alışıldığı gibi daima kafasız davranmış olan zavallı Almanlar.
Onların efendisi olduğumuzu sanırken zorbalarının en kurnazının kölesi olduk”. (Luther &
Beintker, 1983: 34) açık bir şekilde Almanların Latin baskısı altında olduğu ve bunu bir şekilde
bertaraf etmesi gerektiğini öğütlemektedir.
Luther’in “Ortak Almanca” fikrine en büyük hizmetlerinden bir diğeri ise İncil’i
tercüme etmesidir. İlk tercüme eden kişi olmasa da, (yüksek Almancayla yazılmış ilk İncil 1466
yılında Straßburg'da basılmıştı.) ilk kez, anlaşılır ve sade bir dil ile İncil’i tercüme etmesi onun
"Almanlara İncillerini kazandıran kişi” olmasına sebep olmuştur. Ayrıca Luther’in anlaşılması
zor yüksek Almanca yerine bu saf dili oluştururken halkın içerisine karışması, birçok kelimenin
karşılığını halkın içerisinde araması, aynı zamanda bu dili, sanattan uzaklaştırmamak adına da
retorik (belâgat) harmanlaması ortak Almancanın ve devamında da ulusal bilinç oluşturma
fikirlerinin gelişim ve oluşumunda etkin rol oynamıştır. Ulusal bilincin oluşmasında ortak dilin
çok büyük bir önemi olduğunu iyi kavramış olan Luther, rahatlıkla söyleyebiliriz ki, yaptığı
tüm çalışmalar ile ortak Almancayı bu denli geniş ölçüde kullanabilen en yegâne isim olmuştur.
Yalnızca yaşadığı dönemi aydınlatmakla kalmamış, kendisinden sonra gelecek olan sanatçılara
da esin kaynağı olmuştur.
Bu sanatçılardan birisi de Johann Wolfgang von Goethe’dir. Luther ile birçok paralel
görüşe sahip olan ve kendisi de Protestan olan Goethe: “Luther’e ve reformasyona genel olarak
ne borçlu olduğumuzu bilmiyoruz.” sözü ile Luther’e ve Luther’in gerek dil gerekse teolojik
olarak yaptığı çalışmalara Alman toplumunun çok şey borçlu olduğunu savunmuştur. Ayrıca
Goethe’nin; Luther'ın açık ifadesini, sağlam dilini ve hırçın kişiliğini takdir ettiği de
bilinmektedir. Goethe’nin eserlerinde Luther’e ait görüşlerden açık, kesin ifadeler ve
esinlenilmiş düşünceler de mevcuttur ve Goethe’nin Faust I eserinde, “Auerbach’ın Bodrumu”
sahnesinde geçen “Lutherstrophe”de Martin Luther etkisi görmek mümkündür. Tüm bunlar bir
araya geldiğinde Goethe’nin neden Almanya’nın “millet olma bilincini” Luther’e borçlu
olduğunu savunduğunu açıklayabiliyoruz.
26
INNOCENT BLOODS
Çağla Sonyürek*
The rhythmic sadness of autumn

Is heard with the cry of its enchanted rains
The earth confesses his sins to
The heavens which are deeply shaken by the God of Hell
The tiger opens his eyes with desirable flames then
The sheep shouts and struggles to escape
The winter closes her bosom then hides the shiny rosebud
You, young priest
Scream, and then tell no more of innocent bloods
A new born flower has just woken up from her sleep

The roses start to flirt with the trees thus
Their holy fragrance surrounds the air
A cat plays with the old daisy and
In a room the grey walls lit with black candles
Outside; many human with their monstrous toys
Kill the flowers, trees, holiness for the stone cold building
They say Nature is sacrificed for their desires
You, young priest
Scream, and then tell no more of innocent bloods
At the end of the time reds are mixed with greens

And whites with blacks
Moon replaces its place with the sun then
Oceans become endless blue air
Stars lose their light thus
Planets fall in love and universe fades
You, young priest
*
Ege Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
27
Scream, and then tell no more of innocent bloods.
28
ŞEVKET ÇORUH
Aral Dilek*
Bonjour chers lecteurs! Dans cet article, ce serait un honneur pour moi de parler du
projet d’un acteur célèbre, Şevket Çoruh, qui pourrait être un exemple pour le monde entier, et
en même temps de publier pour vous une critique simple. La raison de mentionner cet article
de l'acteur Şevket Çoruh est qu'il dépense tout son argent qu'il gagne pour ouvrir un théâtre. A
présent, si vous voulez que j'exprime mon amour pour cet acteur, je vais vous parler des choses
merveilleuses qu'il a faites et ensuite de mes idées personnelles.
Selon un rapport publié par un site d'information populaire, il a vendu 7 voitures

classiques et 3 maisons qu'il avait pour commencer à créer une salle de théâtre et en plus, il a
fait un prêt de 7 millions de livres turques. C'est absolument inestimable! Son amour pour le
théâtre a contribué à faire ce sacrifice, sans crainte. Il a acheté la propriété d'un ancien cinéma
à Kadiköy-Istanbul, et a fondé les bases de l'ouverture de cette salle de théâtre. Şevket Coruh,
qui a transformé le cinéma ruineux (et aussi épave) en une salle de théâtre et l'a animée en 2
ans, a dépensé un total de 17 millions de livres turques pour le lieu appelé "Baba Sahne ". Mais,
il a donné le nom de "Forteresse de la Liberté" à la scène. Voilà pourquoi il a expliqué cela dans
une interview avec le journal *Bavul* : “C'est un château qui nous libérera. Il peut être un petit
château, il ne peut pas avoir de très hauts murs, mais c'est toujours un château. Ce sont les gens
qui vont consolider ce château, et c'est le devoir de ces gens.”
Avec ces mots, il nous a rappelé que l'esprit partagé de l'humanité a été manqué, et
parallèlement, il nous a rappelé qu'il y a des leçons à apprendre. Selon moi, “Baba Sahne” est
un développement très précieux pour la Turquie, cependant, nous devons envisager la
possibilité de ne pas atteindre la cible exacte du projet. Parce que les gens veulent se débarrasser
d'un monde d'art pur et s'impliquer dans la 3. Guerre Mondiale Des Médias Sociaux. Le
cinéma et le théâtre sont devenus des armes pour nous montrer. Et malheureusement, il semble
qu'il n'y aura pas d'accord de cessez-le-feu dans cette guerre jusqu'à un certain temps. Par
exemple, en regardant (!) des films maintenant dans les cinémas, c’est un fait inévitable que
nous les ayons enregistrés au téléphone et que les ayons diffusés aux gens avec des émissions
en direct. Nous payons seulement pour le spectacle, nous allons au cinéma, nous le partageons
dans nos comptes de médias sociaux, et mission accomplie! Nous sommes maintenant des
*
Adnan Menderes Üniversitesi Fransız Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
29
individus cultivés! En fait, nous pouvons avoir des idées libres en combinant ces publications
sur ce qui se passe dans les films, pas sur le cinéma, mais ce n'est pas ce dont nous parlons.
D’autre part, bien que le nombre de personnes qui se rendent au théâtre ait diminué, les
types de personnes que j'ai mentionnés ci-dessus qui se rendent dans les cinémas reviennent
dans ces lieux. Mais cela ne devrait pas signifier que le reste des vrais amateurs d'art se
cacheraient dans leurs maisons. Je pense qu'ils ne devraient pas faire ça quand il y a un art et
que tout est important, qu’il y a un travail vivant.
Finalement, bien que Baba Sahne, qui est ouverte par Şevket Çoruh, soit un grand pas,
nous devons prendre cette mesure et quitter nos maisons, et avant que notre Terre se soit
installée, c'est-à-dire que nous puissions nous voir, rencontrons au milieu du point A et du point
B. Après tout, les amants se rencontrent au milieu, mais comment pouvons-nous courir
après être devenus aveugles?
30
DÜNYANIN EN GÜZEL SESİ

Beyza Demirhan*
Sessiz bir gecenin son ışıkları

Henüz sesim ezgi tutmamış
Şair de bıkmamışken yazmaktan
Kırmızı bir damla akıtmak istiyorum kalemimden.
Çarpıp gidilen kapıların ardında kalan hüzün

Sevdayı nakış nakış işleyen aşıklar
Toprağı karış karış gezen seyyhalar
Hayatı ilim ilim okuyan alimler de
Bu gecenin misafirleri.
Dile gelir ay ve yıldızlar

Şimal yıldızı da dile gelir
Parladıkça dehşeti
Söndükçe vahşeti görülür
Mavisi siyaha çalan gökyüzünde.
Denize öfkesini kusar berduş,

Bir baba, ocağında yarınki evlatlarını düşünür
Bugünü anne avuçlamıştır, şükür.
Biri toprağını öper dünyaya gitmek için gelenin

Gelenin de gideceği bellidir ya, Âdemoğluyuz…
Kim rüyasında geçmişini döver,

Ya kim geleceğine fütursuzca söver.
Son bir şarkı duyarsın kulaklarına çarpan meltem esintisinde

Saat dördün berrak suları
Seherde ötmeye başlayan cümle kuşlar
Ve şimdi mavisi beyaza çalan gökyüzünde
*
31
Bu gecenin kinine, gaflet ve kirine

Mil çekme zamanı.
Uyanın gözler, uyanın bu sese

Uyanın ki bize hulle biçecekler.
32
VINCENT’İN YILDIZLARI
Büşra Bulut*
“Mutsuzluğum sonsuza kadar sürer.”

(Kardeşi Theo’ya, ölmeden önceki sözleri)
Kaç kez gece vakti gökyüzüne baktınız? Baktığınızda neler gördünüz? Karanlık? Minik
parlak yıldızlar? Peki, ne hissettiniz? Huzur? Özlem? Korku? Bundan 129 yıl önce bir gece,
Vincent da aynı gökyüzüne baktı. Gördükleri bizim gördüklerimizden farklıydı. Bizim
karanlığımız onun gözlerinde mavi ve sarıyla yer değiştirdi, bizim ufak parıldayan
yıldızlarımızı o devasa ışık topları olarak gördü. Ve bu gördüklerini tüm yalnızlığı, endişeleri
ve karmakarışık duygularıyla aktardı o meşhur resmine. Evet, hepimiz görsek tanırız Yıldızlı
Gece’yi, peki o muhteşem eserin ardında yaşananları, bu şaheserin oluşturucusu olan o
yetenekli ressamın dünyasını tanımak ister misiniz?
Ilık rüzgarların estiği güzel bir gecede, sonsuzmuş gibi gelen gökyüzüne dikmiştim
gözlerimi ben de. Birden aklıma düştü Yıldızlı Gece ve içimdeki onlarca his yerini bir anda
merak ve heyecana bıraktı. Düşündüm. Resim hakkında bir şey bilmiyor olmam yetmezmiş gibi
Van Gogh hakkında da bildiğim tek şeyin o meşhur kesik kulağı olduğunu fark ettim.Ve
tanımak istedim onu. Geçtim bilgisayarın başına. Başta niyetim, hakkında bir şeyler okumaktı
ama sonra vazgeçtim. Çünkü bildiğim bir film vardı onu anlatan:Van Gogh: Painted with
Words. Hele bir de Vincent’a o çok sevdiğim Benedict Cumberbatch’in hayat verdiğini
hatırlayınca kararım kesinleşti. Film, damakta belgesel tadı bırakıyordu ve filmin sonunda da
özellikle belirtildiği gibi oyuncuların söylediği her bir replik Vincent’ın mektuplarından
alıntıydı. Bu hem sanatsal yönünü güçlendiriyor hem de gerçekliğine olan inancınızı
arttırıyordu. Pür dikkat ve müthiş bir zevkle izledim filmi ve o 80 dakikanın nasıl geçtiğini
anlayamadım bile.
Vincent Willem van Gogh. 30 Mart 1853’te Hollanda’da doğdu. Ailesinin ilk
çocuğuydu. 1868 yılında eğitimini yarıda bıraktı ve ailesinin yanına döndü. Hayatının bu
dönemini, o meşhur mektuplarının birinde kasvetli, soğuk ve kısır kelimeleriyle tasvir etmişti.
16 yaşında, amcasının el atmasıyla, bir sanat simsarlığı firmasında, Goupil’in firmasında

çalışmaya başladı. Firma onu önce Brüksel’e sonra da İngiltere’ye yolladı.
*
Sivas Cumhuriyet Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
33
İngiltere’deyken işinde gayet başarılıydı ama sonrasında, burada yaşadığı bu dönemde

giderek içine kapandı ve dindarlaştı. Bunun sebebinin ev sahibinin kızından hoşlanıp ona
açılması ama reddedilmesi olduğu söyleniyor. Artık simsarlık işinden de tat almamaya başladı
ve İngiltere’de gönüllü öğretmen olmaya soyundu. Yeteneğinin olup olmadığını merak
ediyordu. Aralık 1876’da Hollanda’ya geri dönüp bir kitapçıda çalıştı. Olmadı. Teoloji okumak
için Amsterdam’a gitti. Bundan da vazgeçti. Sonra misyonerlik için fakir bir madenci bölgesine
yerleşti. Burası onu çok etkiledi. Fakir ama gururlu yaşamlar gördü. Emek, helal kazanç ve
inanılmaz zor hayatları izledi. Onlara yardım etti, sahip olduklarını bu madenci insanlarla
paylaştı ve onlar gibi yaşadı. Ve bunları bize de yansıtmak istedi. 1879’da geldiği bu bölgeden
1880’de kardeşi Theo’nun tavsiyesiyle ayrıldı Brüksel’e gitti. Amacı sanat eğitimi almaktı ama
sonra bundan da vazgeçip ailesinin yanına yerleşti.
Burada resim yapıyor, kitaplar okuyor ve kendini geliştiriyordu. Sonra karşılıksız

aşkları oyununda ikinci perde açıldı. Bu kez dul kuzenine yakmıştı abayı. Evlenme teklif etti
Kee Vos-Stricker’a ama Kee şu üç kelimeyle bir güzel reddetti onu: ” Hayır, asla, hiçbir
zaman.”
Kee’nin babasıyla defalarca görüştü ama aile Vincent’ın para kazanamamasını göz
önünde bulundurdu hep. Ama Vincent kolay kolay bırakmadı peşini bu işin. Elini yanan bir
mumun üzerine tuttu, Kee’yi görmek için izin isteyen Vincent, ” Elimi alev üzerinde
tutabildiğim müddetçe onu göreyim.” dedi. Ama Kee’nin babası mumu tek nefeste söndürdü.
Bu kadar basitti. Bir aşkı söndürmek bu kadar basitti sanki.
Bir kez daha baba evini bırakıp gitti Vincent. Lahey’e yerleşti. Ocak 1882’de, sokakta
bir kadın gördü. Kimden olduğunu bilmediği bir çocuğa hamile olan bir fahişeydi bu kadın.
Clasina Maria Hoornik. Ama biz onu ”Sien” olarak tanıdık. Dedikodular çıktı hakkında
Vincent’ın ama o Sien’i bırakmadı. Sien ise Vincent’a modellik yaptı. Gün geçtikçe daha iyi
poz vermeye başlamıştı Sien. Ve sonunda o ünlü resimler ortaya çıktı. Kadın doğum yaptıktan
sonra da bırakmak istemedi Vincent onları. Fakat sonra yolları ayrıldı. Kadın Vincent ile olduğu
sürece terzilik yapmıştı. Sonrasında fahişeliğe geri döndüğü ya da terziliğe devam ettiği
yönünde iki ayrı bilgi var aklımda.
34
Ha unutmadan, Vincent hakkında çıkan dedikodular hakkında şu sözleri sarf etmişti;
“İnsanlar beni bir şeylerle suçluyor… Bir şey saklıyor olmalıymışım…

Vincent, arkasında utanılacak bir şey saklıyormuş… Pekala, bayım, sana ne
sakladığımı anlatacağım: —sen ki ahlakını ve dürüstlüğünü kanıtlamış
adam— soruyorum sana: bir kadını terk etmek mi daha erkekçe, ahlaklıca
yoksa terk edileni korumak mı?”
Ailesi Nuenen’e taşınmıştı ve Vincent yine ailesinin yanına döndü o uzun yolcuğun
sonunda. Burada kendini resimlere kapattı Vincent. Karanlık renkleri tercih ediyordu henüz.
Resimleri yeteri kadar satılmıyordu ve bu durumu Theo’ya anlattı. Theo ise Paris modasından
yani canlı renklerden bahsetti ona. Ve babasını kaybetti. Anlaşamazlardı babasıyla ama ölümü
onun üzerinde büyük bir etki bıraktı. Bunu da İncil ve Zola’nın bir kitabının aynı masada
bulunduğu bir eserle resmetti. Ki bu aynı zamanda Vincent’ın İncil’in içeriğine bakış açısını ve
Zola’nın eserlerine ne kadar önem verdiğini gösteriyordu.
35
Anvers’te yaşamaya başladı sonra ama burada sağlık durumu kötüleşti. Ekmek, kahve,
sigara ve absint. Burada onun için önemi büyük olan o eseri, ”Patates Yiyenler”i resmetti.
Ayrıca Japon gravürlerine merak saldı ve eserlerinde uygulamaya başladı biraz biraz. Ve sonra
yaşamını kardeşi Theo’nun yanında, Paris’te geçirmeye karar verdi.
Rue Lepic, Van Gogh kardeşleri çatısı altında bir araya getirmişti. Paris, Vincent’a bir
çevre hediye etmişti. Arkadaşlar edinmişti burada. Ki bunlardan en önemlisi Paul Gauguin oldu.
İki yıl geçirdi burada ve sonra topladı tası tarağı ve o çok istediği Güney Fransa topraklarına
doğru yol aldı. Aklında ise sanat kolonisi kurma hayali dönüp duruyordu.
36
Arles kasabası yeni adresiydi. O güzel, Sarı

Ev… Burayı gerçekten sevdi Vincent, ona Japon
sanatını aksetme şansını sunuyordu kendi
nazarında. Ayçiçekleri ve Teras Kafe. İşte o Sarı
Ev’de döküldü fırçasından bu önemli iki eser.
Hayali ise hala aklını başından alıyordu. Merkezi
Sarı Ev olacak olan bu koloni için ilk adımı attı.
Çevresindeki ressamları davet etti. Özellikle de
arkadaşı Gauguin’i . Tereddüt etse de geldi
sonunda Paul, Vincent’ın evine. Birlikte
resmetmeye başladılar. Teknikler farklıydı ve
Gauguin’in satan resimlerine karşılık Vincent çok
da başarılı sayılmazdı. İster istemez ilişkileri
gerildi iki arkadaşın. Gauguin’e göre ne zor insandı
şu Vincent…
23 Aralık 1888. Gece. Ciddi bir

kavga etti bu iki arkadaş ve Paul terk etti
evi. Vincent ise kısa bir süre sonra takibe
koyuldu Gauguin’i. Elinde bir ustura ile…
Paul gördü onu, sonra nedense çekti gitti
Vincent evine. Ve o meşhur çılgınlığı
yaptı. Sağ kulağını o ustura ile kesti. Ve bu
kanlı parçayı bir genelevdeki bir fahişeye,
Rachel’e hediye etti.
37
Sonrasında hastaneye kapatıldı Vincent.

Ocak 1889’da geri döndü Sarı Ev’e. Artık kendi
bile kabul ediyordu. Deliydi. Halüsinasyonlar.
Paranoya. Sonunda komşuları rahatsız olup işin
içine polisi soktular. 30 imza sonucu Vincent yine
hastaneye döndü.
Theo’nun tavsiyesi üzerine, Arles

yakınlarında Saint-Rémy kasabasındaki Saint-
Paul-de-Mausole akıl hastanesine geçmeyi kabul
etti. Ve 8 Mayıs 1889’da Arles’dan ayrıldı.
Ve bizim Van Gough oluştu. Kaldığı akıl

hastanesinin penceresinden gözlerine ulaşan o ”
Yıldızlı Gece”yi resmetti 1889’da. Nöbetler geçiriyordu. Boya yiyerek, ispirto içerek kendini
zehirleme girişimleri yüzünden bir süre resimlerden uzak durmak zorunda kaldıysa da yine de
döndü paletine ve fırçasına. Odasındaydı hep ve artık gördükleri değil, hayal gücü ve hatıraları
yansıyordu tuvaline. Millet ve kendi eserlerini yeniden yorumladı bu dönemde. Ve Paris’te
ünlenmeye başladı. Artık Van Gogh ” dahi ” diye anılıyordu.
Mayıs 1890. Paris yakınlarındaki Auvers-sur-Oise’a geldi. Burada doktoru Paul Gachet
oldu. Vincent’a göre en az kendisi kadar hastaydı bu adam. İyi anlaştılar doktoruyla. Üç
portresini çizdi Gachet’nin. Burada daha sakin ve huzurluydu Vincent, öyle diyordu annesine
yazdığı mektubunda.
38
Kardeşi Theo’yu ziyarete gitmek istedi. Theo artık bir aile babasıydı. Kardeşinin adını
verdiği bir oğlu olmuştu Theo’nun ve tüm bunlar Vincent’ta bir his uyandırdı. Hayatı artık
Theo’ya külfet oluyordu sadece. Bunu kardeşine son mektubunda da yazdı:
“Korktuğum, tamamen değil ama kısmen, yaşamımın artık senin için bir
külfet haline gelişi. Daha pek çok şey hakkında yazmak istiyorum.
Yaşadığım arzunun anlamsızlığını kabul ediyorum. Ve tüm dikkatimi
tuvallerim üzerinde uyguluyorum. Onlar, çalkantılı bir gökyüzü altında
buğday tarlalarından enginlere uzanıyorlar ve bu çizimde duyduğum tek şey
hüzün ve aşırı yalnızlık. Kendine iyi bak ve etrafınla selamlaş.
Saygılarımla.”
Vincent.
27 Temmuz 1890. Çok sevdiği resim malzemelerini de alıp bir buğday tarlasına yürüdü.
Kendini tabancayla göğsünden vurdu. Sendeleyerek, sürünerek tavan arasındaki odasına geldi.
Doktorlar müdahale etmenin riskli olduğunu söylediler ve Theo’ya haber gönderdiler.
29 Temmuz 1890. Sabah 01.30 sularında. Theo’nun kollarında son nefesini verdi
Vincent, henüz 37 yaşındayken.
Çok değil, yalnızca altı ay sonra Theo da hastalığına yenik düşüp 33 yaşında hayata
veda etti.
39
İki kardeşin, ünlü ressam Vincent van Gogh ve şu dünyada onu anlayan tek insan olan
Theodorus van Gogh’un mezarları yan yana ve Dr. Gachet’nin bahçesinden alınmış
sarmaşıklarla birbirine bağlı.
İronik bir gerçek var. Van Gogh yaşarken sadece birkaç eserini satabilmişti. Bugünse
bir eseri milyonlar değerinde. Van Gogh bunu zaten çok önceden bildiğini yine bir mektubunda
anlatıyor;
“Şimdi yaşadığımız, her şeyin para olmadığı, insanlar tarafından işgal

edilmediği, resimlerle dolu bir dünya. Ve senin, bazı hayal ettiğim şeyleri
düşünmen gerek. Ressam bir gün ölürse, insanlar işte o zaman kıymetini
anlarlar.”
40
GENDER ROLES AND CLASS DISCRIMINATION IN JANE AUSTEN’S

PRIDE AND PREJUDICE
Öykü Akşit*
Gender issues and class discrimination have always been one of the most general
subjects of literature that is very common throughout the history. However its name changes
over the centuries such as Feudalism seen before the Renaissance and aristocracy. Even today,
class discrimination can be observed and people compare the incomes of others. As a result of
this issue, another problem which is gender roles happens. On the contrary to traditional beliefs
which are based on the idea that women should rise children and serve to their husband, women
gain a new statue with an idea which emerges in recent years. Thus, women increase their
family statue by marrying a wealthy man. English idea of family and place of female are
converted, and British culture concentrates on gathering wealth within the family in the late
18th century. (Sheehan 1) Although it is considered as a love story, social issues such as class
discrimination and gender roles have been reflected through the novel. This essay will discuss
gender roles and class discrimination in Pride and Prejudice.
The novel reflects period’s wealthy men and middle class women’s attitudes to
marriage. During the late of 18th century, it is believed that women should be married at early
age. Because unmarried women are threatened as second class citizens who could not have own
property. As they are deprived of wealthy and power, women are dependent on men. Therefore
marriage is accepted as a kind of escape for middle class girls. Similarly, main concern of
woman characters in the novel is reflected as social statues. For instance, Charlotte who does
not come from wealthy family accepts Collins propose like woman of her time by choosing
most suitable candidate to marry. As she does not have any security or source of money, this
marriage is a way to secure her life. In this respect, the author shows that wealthy life conditions
are required for a permanent marriage. As Urgan mentions ‘’Although Elizabeth criticizes
Charlotte’s marriage with Collins to escape from poverty, Elizabeth demonstrates her aspect to
marriage by saying that ‘it was wrong to marry one for money, but it was silly to marry without
it.’ ‘’ (893) While this kind of marriages are an obligation for poor ones, there is another option
for wealthy women.
*
41
Wealthy women who have chance to be independent do not have to marry. Therefore,
unlike Charlotte, Elizabeth rejects Collins propose without hesitation. Because Elizabeth is
independent character and she does not want to marry only for statue or wealth. However, novel
reflects that social standing of women not only depends on wealth that they have but also their
marriage. Austen mentions this idea by writing “Ah! Jane I take your place now and you must
go lower because I am a married women.’’ (263) Because Austen believes that if a woman falls
to achieve good marriage, no matter how she is wealthy. Being married means a kind of
guarantee of status. (Littlewood 7, cited in Pride and Prejudice) Another reason for Elizabeth’s
rejection is the new idea which is a transformation of the conception of women rights in the late
18th century. Enlightenment thinkers start to advocate that treatments against the women must
be equal as men. According to this idea Elizabeth’s rejection of marriage asserts intellectual
and moral independent.
Early of the 19th century and late of the 18th century, women have no rights or
opportunities to improve themselves. In addition of these, they are not thought as individuals.
Thus they have no chance to be heir of their family if they do not have a brother. As Mr. Bennet
have no son, his whole possessions transfers to Elizabeth’s distant cousin Collins. Marriage of
Collins and one of their daughters is the only way to save their money. Therefore Mrs. Bennet
is offended Elizabeth when she rejects marriage proposal of Collins. In this aspect, the author
criticizes society’s attitude towards marriage because as a consequence of marriage for benefits,
they turn loveless marriage that causes unhappiness for both sides. For instance, the marriage
of the Bennet’s and that of Collins and Charlotte’s made for statue and changes to loveless ones.
These types of marriages are explained as the marriage that women settles for in hope of
advancing statue and good name is different from passion and love relationships, it becomes
loveless marriages. (Chin-Yi 4)
The novel also portrays discriminative society of the 18th century England. For instance,
Darcy and Elizabeth’s relationship can be seen. Although Darcy is in love with Elizabeth, he
refuses his love because of his proud. Because he thinks that the Bennet family that comes from
middle class is unmannerly and he cannot love her because of the aristocratic prejudice of upper
classes. Another example of discrimination can be observed in attitudes of Bingley’s sister and
Darcy’s aunt towards Elizabeth. Because she does not care rules of high society or does not act
as kind woman that appropriate expectation of society by arguing with men, riding horse and
rejecting marriage. However, at the end of the novel, it is seen that Austen conveys a message
42
about the importance of equality for all the classes. As Beck argues ‘’ No mater differences of
class between people that appropriateness and love are more important than wealth…’’ (16)
In conclusion, this novel reveals how oppressive society influence humans life when
personal desires of human do not fit with the expectations of society. Thus, unhappy marriages
which cause long distances between different class people occur in society. This novel reflects
relationships between social classes and it briefly summarizes family life and marriages of
different classes in the early 19th century and late the 18th century. As women have to be
provided by male member of family or their husbands at that time, the novel also reveals the
place of the women in patriarchal society.
WORKS CITED
Austen, Jane. Pride and Prejudice. Wordsworth Classics, 1999. Print
Beck, Joris S. "'Radical Overlap of Outage' Oppression and Exploitation in Jane Austen’s
Work". Scholarship.Shu.Edu, 2009. Web. 30 November 2016
Chin-Yi, Chung. "Gender and Class Oppression in Jane Austen’s Pride and Prejudice". IRWLE,
2013: 9.2. Web. 30 November 2016
Littlewood, Ian. "Introduction and Notes ". Pride and Prejudice. Wordsworth Classics, 1999.
Print
Sheehan, Lucy. "Historical Context for Pride and Prejudice by Jane Austen the Core
Curriculum". College.Columbia.Edu. Web. 28 November 2016
Urgan, Mina. İngiliz Edebiyatı Tarihi. 1st ed. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, 1986. Print.
43
GOTİK MİMARİ’NİN EN BİLİNENİ “NOTRE-DAME KATEDRALİ”

Derya Bubekoğlu*
Notre Dame Katedrali (Fransızca’da Cathédrale Notre Dame de Paris) hem Fransız gotik
mimarisin de hem de dünya gotik mimarisinde önemli bir yer oluşturmaktadır. Bu katedral
Paris’te bulunan Seine nehrinin ortasında Ile de la Cite isimli küçük bir adanın içinde yer alır.
Bu muazzam mimariye sahip yapıyı çoğumuz Victor Hugo’nun önemli bir eseri olan Notre
Dame’ın Kamburu eserinden biliriz. Aslında, bu eser de tür olarak gotik kurguyu
yansıtmaktadır, bu yüzden Victor Hugo’nun güzel bir eşleşme yaptığını dile getirebilir ve
katedralin tanınmasında fazlaca rol oynadığını söyleyebiliriz. Notre Dame Katedrali’nin
mimarı Maurice De Sully 1163’te inşayı başlatır ve inşa tamı tamına iki yüzyıl sürer. Gotik
mimari, ilkel mimari sorunlarını aşıp havadar, hoş ve daha ferah yapıların inşa edilmesini
hedeflemiştir. Notre Dame Katedrali bu özellikleri fazlasıyla yerine getirmekte olan gotik
mimarinin önemli bir yapı taşıdır. Benzer bir Roma mimari özelliği olarak yapı 3 farklı
parçadan meydana gelir. Yapının en çok dikkat çeken şeyi bol detaylı, fazla ustalık işi içeren
10 metrelik kapılarıdır. Yapının toplam 3 kapısı vardır, 3’üde farklı anlamlar ve tasvirler taşır.
Bu anlam ve tasvirler Azize Anne’yi,Kıyamet Günü’nü,Kutsal Bakire olarak bildiğimiz
Meryem Ana’yı tasvir eder. Yani, katedralin Hristiyan dininde de oldukça önemli yer taşıdığını
görebiliyoruz. Kapıların üzerlerinde ise İsrail’in 24 kralının heykelleri bulunmaktadır fakat
Fransız Devrimi sırasında devrimciler bu heykellerin Fransız krallarının heykelleri olduğunu
düşünmesiyle her birine ayrı ayrı hasar vermiştir daha sonradan bu heykeller Vilet De Luc
tarafından tekrar yapılmıştır. Hatta Fransız Devrimi sırasında yapının adı “Aklın Tapınağı”
olarak değiştirilmiş ve bir süre boyunca şarap mahzeni olarak kullanılmıştır. Napolyon’un
Fransa imparatoru olması ile yapı tekrar bir ibadethaneye dönüştürülmüştür. Yapının dikkat
çeken bir başka noktası ise her biri 70 metre olan ve eşsiz bir Paris manzarası sunan kuleleridir
.Katedralde dikkat çeken başka unsur ise “Emmanuel” adlı 13 ton ağırlığındaki çanıdır. Ayrıca
yapının hazine kısmı oldukça değerli şeyler içermektedir; antik el yazmaları, kutsal emanetler,
dini kıyafetler ve en önemlisi de Hz. İsa’nın Çarmıhı’ndan tahta bir parça, çivi ve dikenli telidir.
Notre Dame Katedrali Orta Çağ’dan günümüze kalmış değeri eksilmeyen önemli bir mimari
bir eserdir. Ayrıca her ayın ilk pazarı ücretsiz olan bu yapıyı bir Pazar ayini sırasında ziyaret
*
44
etmeniz katedralin ruhunu ve Hristiyan dini açısından olan önemini daha iyi anlamınızı
sağlayacaktır.
45
NEDİR AŞK?
Muhammet Mirac Ceylan*
Damla damla akmak mıdır,

Yoksa taş kesilmek midir aşk?
Her istediğine koşmak mıdır?
Hiç bitmez mi bu telaş?
Gözlerinde kaybolmak mı?

Yoksa el ele olmak mıdır?
Şehrin yolunu kaybedince,
Beraber bulmak mıdır aşk?
Hissetmek midir ellerini,

Adeta parmak izlerini,
Varlığınla yok olmak mı?
Ya da ağırlaşıp düşmek midir aşk?
Yitirmek midir aklımı, düşünme yetimi?

Kaybetmek midir ayaklarımın ritmini?
Bir kadının ellerinde,
Ne yaman çelişkidir aşk.
*
Gaziantep Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
46
DENEME
Mert Aydın*
Hep farklı olduğunuzu hissetiniz mi? Üstün zekânın, gelişmiş bir bilincin dolayısıyla
normalin üstünde bir anlayış ve kavrayışın aynı zamanda Tanrı’dan gelen bir lütuf ve dünyanın
en büyük laneti olabileceği hiç aklınıza geldi mi? On sekiz yaşında genç bir kadının kalemiyle
hayat bulan bu düşünce oldukça değerli bir esere kaynak olmuş, yazarın zihninin en karanlık
köşelerinden çıkıp her okuyuşumuzda bizim zihnimizde hayat bulmuştur. Frankenstein
defalarca incelenip her seferinde farklı bir açıdan yaklaşabileceğiniz bir eser olmasının en
büyük sebebinin “yeraltından yazılmış notlar” olmasıdır diye düşünüyorum. Ayrıca, oldukça
iddialı ve boyumdan büyük bir laf ederek, bir ağıt olduğunu da iddia ediyorum. Evet, bu iki yüz
yıl öncesinden hatta çok daha eskilerden Aristoteles’ten, Dostoyevski’den ve nice entelektüel
insanın paylaşmaktan hem çekinip hem de kendini alamadığı yazılmış en acıklı ağıttır. Bu ağıt
bireysel olarak aydının ayrıca daha geniş kapsamda insanlığın ortak mirası, aslında anlama gücü
yüzünden çeşitli zorluklar yaşayan ancak bu acı olmadan üretemeyecek kaotik insanların
üzerinde huzurla uyuyabileceği çivili bir yataktır. Şimdi kendinizi yazarın ve Frankenstein’in
canavarının yerine koymanızı istiyorum. Tanıdığınız, suni bir sevgi beslediğiniz insanların
neredeyse hepsinin sizden önce yaşamış olduğunu düşünün, çevrenizdeki insanlara -ne kadar
zor olsa da- olabildiğince sevgi göstermeye, anlamaya çalışmanıza rağmen her seferinde
reddedildiğinizi. Suratınıza “ucube” diye haykırıldığını düşünün. İnsan anlamadığından,
kavrayamadığından korkar denir, çok da doğrudur bana kalırsa. Kendi türünüzün sizi
reddettiğini, küçük ve dar dünyalarıyla sizi küçümsediğini düşünün. Böyle bir hayatla ne
yapılabilir? Sizin gibi olan diğer “canavarlara” bir eser bırakmaktan başka çare kalmaz, sizi
anlayabilecek insanlardan esinlenir; geleceğe siz de “onlardan” biri olduğunuzu anlatacak bir
yapıt bırakırsınız. Ağıt dememin sebebi de tam olarak budur. İnsanoğlu hayat bulduğu ve eşit
olmadığını, farklı olduğunu anladığı an, yazarın tüm gücüyle kalemi sıkıca tutup Frankenstein’i
yazmaya başladığı an, Leonardo’nun çizmeye başladığı an “ucubeler, canavarlar,
istenmeyenler” birbiriyle iletişime geçmeye başlamıştır. Şimdi hayretle “ne kadar da eminsin
kendinden” diye tepki vereceksiniz. Evet, öyleyim. Aşağılanmak, anlaşılmamak, çevrende
bulunan kimseye yakınlık hissetmemek, odana dönmek için sabırsızlanmak, dış dünyada seni
kovalamak, cadı avına çıkmak, alay etmek için bekleyen sağlıklı* insanlardan nefret etmek,
hem kendinizi hem onları küçümsemek yıllar içinde sizde de benzer duygular uyandırırdı
*
Hacettepe Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
47
sanırım. O yüzden kitabı ilk elime aldığımdan beri zihnimde yeri ilk günkü kadar taze ve çarpıcı
şekilde duruyor. Peki, bunca yazıyı niye yazdın, nereye varmak istiyorsun? Sevgili okur kendini
hazırla çünkü sana bu ağıtın en saf halini, tüm çıplaklığı, belki de iğrençliyle göz önüne
sereceğim.
“Frankenstein or Modern Prometheus” tanrıya bir sitem, Tanrı’ya duyulan nefret ve

minnettarlığı, topluma ve insana aydınların acımasını ve özenmesini; kısaca ikilikleri bir arada
barındırıyor. Şimdi tüm önyargılarınızı bırakarak Frankenstein’in yerini Tanrı ile değiştirin.
Kitapta sarf edilmiş tüm sözlerin “Shelly’nin” Tanrı’ya sarf etmiş olduğunu düşünün.
Ürperdiniz değil mi? İlk paragrafta bahsettiğim gibi insanlarla problem yaşayan aydınların,
küçük ve zihinsel açıdan ayrıcalıklı zümrenin, ellerinde olmayan sebeplerle insanlara bağırıp
çağırmasının, içini dökmesinin hiçbir anlamı yoktur. Bunun yerine “Marry” tüm düşüncelerini
Tanrı’ya saklamıştır. Entelektüel, arayışta olan canavarın elektrik gücüyle hayat bulması
oldukça manidardır. Bir aydının dünyaya ilk defa gözünü açtığı zaman ve ömrünün sonuna
kadar hissettikleri canavarın ağzından anlatmıştır. Hatta çok ileri giderek Tanrı aramızda
olsaydı ve Marry benzer bir konumda yaratıcısı ile tanışma fırsatına erişseydi-kitaptaki gibi-
yaratıcıyı kovalayabildiği yere kadar kovalardı. Aynı sitemleri o alışılmadık dizeleri
yaratıcısının yüzüne haykırırdı. Belki de yazar bundan daha kolay ve daha etkili bir yol
bulmuştur: “kitap yazmak gibi”. Eklemek istediğim bir başka konu da eğer benim yaklaştığım
açıdan yaklaşırsanız Tanrı’nın simgelenmesi ve karakteristik özellikleridir. Belki yaratıcı
meraklı bir bilim insanı, üretmekten vazgeçemeyen bir sanatçı, canı sıkılan bir aydındır. Başına
neler açacağını bilmeden, elindeki tüm gücüyle bizi yaratan ve yarattıktan sonra korkan,
sevilebilecek bir yanımızı göremeyip kaçıp giden Dr. Frankenstein’dir. Tüm önyargılarınızı
halının altına süpürmenizi söylemiştim değil mi? Sevgili okur belki böyle olmasını
istediğimden belki de gerçeğin kendisinin bahsettiklerim olmasından dolayı bu denemeyi
kaleme aldım. Oldukça fazla konuştuğumun, daldan dala atladığımın farkındayım ama iyi bir
deneme de böyle olmalı. ’Yine tumturaklı sözler’ diye sözümü keseceksin. Belki de öyledir.
Son satırlarımla yazıma son noktayı koymadan önce şunu da belirtmek isterim: ‘Ya kitapta iki
canavar varsa? Normal görünümlü, insan biçiminde, canavarın yaşadığı sorunların birebir
aynısını yaşayan Dr. Frankenstein ve onun yarattığı canavar biçimindeki, fiziksel sebeplerden
canavar olarak algılanması daha kolay olan “canavar”.’
* Sağlıklı insanı standart insan olarak kabul ediyorum.
48
13TH CENTURY RELIGION AND SOCIETY IN THE FORTY RULES

OF LOVE BY ELIF SHAFAK
Göker Serden Armutoğlu*
I. Introduction
The Forty Rules of Love which was written by a Turkish writer Elif Shafak in 2009
recounts the story about the relation between Mevlana Celaddiin-i Rumi and his tutor Shams of
Tabriz in general. It is an international bestseller and one of Elif Shafak’s masterpieces. The
book is written in the form of first person narrative and with an episodic technique. The point
of view of the different characters creates an atmosphere of different ideas about the religion of
Islam and how it is understood in the 13th century. The story begins in 2008 with a character
named Ella who is working at a book publishing company and her job is to read and check the
books in order to tell if the book is qualified to be published or not. One day she receives a letter
from someone who is identified himself as A. Z. Zahara. He says he wants to publish his book
but he could not trust anyone about his writing because his writing involves a philosophy which
could be understood badly or differently if its originality was changed. She accepts the job and
starts to read the book as A. Z. Zahara e-mails her the writing part by part in time. As she
receives e-mails, we find ourselves reading the book with her and thus the real story begins.
This “book inside the book” technique shows that the story based on real events could involve
some fictional or even sensible events to some readers and thus protects the author, Elif Shafak
from direct satires. This presentation will be about the religious society which is recounted in
the “book inside the book” from different points of view and about the wrongs of the religious
people who believe in their rights.
II. Religion
The term “religion” defined as believing in some moral code or something sacred, which
differs from person to person or culture to culture. According to the religious belief, if
something is sacred it must be true. For example; for every child, his/her mother is sacred so,
for a period of time, a child believes in everything what his/her mother believes or says so.
Because the mother is sacred so the belief of the sacred must be true. This creates a question
about the rights and wrongs in religion. In The Forty Rules of Love this question about rights
and wrongs are taken and answered wisely by giving examples with the well-known religious
*
Aydın Adnan Menderes Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
49
leaders and good characters who have shameful backgrounds or have been forced to look
shameful by the religious society. The first moral lesson and wrongs of the religion are shown
when Elif Shafak first introduces Shams of Tabriz. He has a character which looks like careless
about the other people from the outside. Some of the bad characters describes him as cold and
dour. Some says he is a careless man about himself too. He dresses as a beggar and wears black
all the time. One of the characters “the master” describes him;
A few minutes later, the door opened and in walked a man dressed head to toe in
black. Lank, gaunt, and of indeterminable age, he had a sharp nose, deeply set pitch-
black eyes, and dark hair that fell over his eyes in thick curls. He wore a long,
hooded cloak, a wool garment, and sheepskin boots. There were a number of charms
around his neck. He held a wooden bowl in his hand of the sort that mendicant
dervishes carry to overcome their personal vanity and hubris by accepting the
charity of others. I realised that here was a man who did not pay much attention to
the judgements of society. That people could confuse him with some vagrant, or
even beggar, did not seem to bother him in the least (Shafak 47)
From the inside, the personality and the real Shams of Tabriz differs from the looks of
the outside. Because from inside he is the man of his own moral codes and those codes involves
every other human being around him. He gives a moral lesson to everybody he meets. He acts
as a mirror to everyone. If they see some ugly or nosy character, it is themselves who they see
in him. He describes himself with a tale he remembers from a different dervish;
A wandering dervish arrived in a town where the natives did not trust strangers.
“Go away!” they shouted at him. “No one knows you here!”
The dervish calmly responded, “Yes but I know myself, and believe me, it would
have been much worse if it were the other way round”
His sense of religion could not be questioned by no one but himself and the God he
believes. He is a kind of person who thinks every human being has some flaws or bad habits.
He can question himself in every way and never does something he would regret. He has only
one value of sacred and it is the God he believes. Thus the author Elif Shafak answers the
question about rights and wrongs about religion. In a wise way she explains that if we believe
a variety of sacred things, it could create a chaos. But if we believe the one and only sacred
thing (Which is the God for Shams) there will be only rights and not wrongs, and she shows as
50
an example the philosophy of Shams of Tabriz that we should question even the one thing we
are holding as a sacred and ourselves to do the right thing.
III. Society
Every creature of the God adapts in their own environment. Furthermore, a being should
take another being of its kind as a reference to adapt. As mankind, there are some moral codes
that we had created in order to adapt our environment. These codes could change in time. The
followers of these codes creates a society to live in harmony and peace. As far as we know, the
moral codes of the mankind are equalled with religious facts and thus caused the moral codes
to change into sacred codes. As discussed above, there could be different sacred codes in the
society and this breaks the harmony and peace. In The Forty Rules of Love there is a serious
satire towards the 13th centuries society. When Shams of Tabriz hears about Mevlana Celaddiin-
i Rumi, he wants to meet him and his journey begins. He travels many cities from Tabriz to
Konya and meets many characters that poorly treated by society but actually whom good at
heart. On the other hand, the society that excluded them is the real source of corruption and
badness. When he arrives at Konya, he directly wants to test the society by the means of their
moral codes, but he never says his intentions even to himself. At first he goes to an inn in order
to find himself a place to sleep. He is dressed as a dervish and the place he wants to sleep is not
suited for ones of his looks. The word gets out quickly in the city that a dervish stays at an inn.
They gossip about a dervish who probably drinks and shames himself. The Innkeeper surprised
when he saw a dervish at his place, but he offered him a free bed to sleep and told him he could
send away if there are any alcoholic tries to disturb him. He was there on purpose and he was a
man that could sense a person in need. While he was investigating the place, he observed the
behaviours of society to the regulars of the tavern. He witnessed a Muslim named Suleiman
was a regular and he continued to observe the events that happened to Suleiman. In the book,
the event that Suleiman tells, pictures the situation of society;
“selamun aleykum” I saluted, smiling from ear to ear.

“A muslim in a tavern! Shame on you!” the man roared “Don’t you know
wine is the handiwork of Sheitan?”
I opened my mouth to answer, but before I could make a sound, something sharp
whizzed by my head. I realized in sheer of horror that it was a stone. If I had not
ducked at the last second, it would have cracked my skull… (126,127)
51
The society was at its worst state and Shams wondered about Mevlana. Was he part of
this society as well? He sensed that he was his soul friend but how was his moral behaviours?
There were a lot of questions to answer but there was still time for him to reach Mevlana. He
went to a brothel the other day. They saw him entering the building. It was the most shameful
thing he could do in that era. They gossiped about a dervish going to a brothel. The mistress
welcomed him and she, like the innkeeper shocked when she first saw him. He wanted to see
the most beautiful lady of the house and paid every coin he had to do so. The mistress took him
to her in a room upstairs. When the prostitute, Desert Rose the Harlot saw the Shams she was
in shock also. After a while they were alone in the room but Shams was never looked upon her.
She did not know what to do but to just stand there. Shams talked to her, said he is sensing what
is really inside her heart and how the society forced her to this condition. She started crying.
They continued to talk and they became friends. Shams visited regularly to talk to her and she
was convinced to run away from brothel to be a religious woman on her own. This was a very
striking example of how Shams was against the senseless order of the patriarchy. In fact, he
wanted her to live by her own moral codes and find the way to Allah. Because he thinks that
the real dirt is not on the body but on the soul, and he could see that her soul is clean. But it was
impossible for a woman to live by her own at the 13th century. The conversation between the
girl and a cruel man named Baybars who is a security guard of the city, explains what a man
from society thinks when he sees a girl who is shamed, in a mosque.
As soon as we were alone in the room, I asked “what is a security guard like you
doing here?”
“Well, my coming to a brothel is no more bizarre than a harlot
going to a mosque” he said, his voice heavy with insinuation.
“I am sure you would have loved to lynch me that day,” I said.
“I owe my life to Shams of Tabriz.”
“Do not mention that revolting name. That guy is a heretic!”
“No he is not!” I do not know what came over me, but I heard myself say,
“Since that day Shams of Tabriz has come to see me many times.”
“Hah! A dervish in a brothel!” Baybars snorted. “Why am I not surprised?”
“It is not like that,” I said “It is not like that at all.” (215)
While waiting his meeting with the Mevlana, Shams was very helpful to those who
needs a helping hand, and at the end with their meetings with Shams, they all left their bad
52
habits and reputations aside and started a new life. When the time comes, Shams of Tabriz was
very excited and this excitement was seen throughout his words;
Before I met Rumi, just one night prior, I sat on my balcony at the Inn of Sugar
Vendors. My heart rejoiced at the magnificence of the universe God had created in
His image, so everywhere we turned, we could both seek and find Him. And yet
human beings rarely did that. (152)
After he meets with Mevlana Celaddiin-i Rumi every doubts he had was gone. Rumi
was the kind of person like he always imagined for his soul friend. Rumi was thinking the same
thoughts. There were a lot of rumours about Shams but Mevlana did not listened to any of it.
They spend years together talking and sharing the ideas, but generally, Shams was the
Mevlana’s tutor about life. The hatred for Shams was growing stronger. Because society was
adoring Mevlana while hating Shams, and they did not want them to be together. They were
calling Shams a heretic. One day Shams wanted to test Mevlana’s trust in him. This was like
all the rest, was a lesson to be thought. Shams sent Mevlana to a tavern and he wanted him to
buy bottles of wine in front of everyone. Mevlana did not hesitate to do it and the gossips started.
Furthermore, he brought the bottles to home. He was trusting him no matter what. Shams put
the wines in the glasses and took a sip and wanted Mevlana to do the same. Mevlana said;
“Religious rules and prohibitions are important.” He said.
“But they should not be turned into unquestionable taboos. It is with such
awareness that I drink the wine you offer me today, believing with all my heart that
there is sobriety beyond the drunkenness of love.”
Just as Rumi was about to take the glass to his lips, I snatched it back and flung
it to the ground. The wine spilled on the snow, like drops of blood.
“Do not drink it” I said, no longer feeling the need to continue with this trail.”
“If you were not going to ask me to drink this wine, why did you send me to
tavern in the first place?” Rumi asked, his tone not so much curious as
compassionate.
“You know why” I said, smiling. “Spiritual growth is about the totality of our
consciousness, not about obsessing over particular aspect. Rule number
Thirty-two: Nothing should stand between yourself and God. Not imams,
53
priests... not even your faith. Believe in your values and your rules, but never
lord them over others. If you keep breaking other people’s hearts, whatever
religious duty you perform is no good.” (246)
In the way of the philosophy of Shams of Tabriz, Elif Shafak teaches a moral lesson to
even today’s society. He was a kind of person that never cared what other thinks about himself,
and taught valuable lessons throughout his journey, but his aim was not the 13th centuries
society but the future ones. Because the society continued to think that he is an evil man who
mocks with the mind of a great man like Mevlana.
IV. Conclusion
Throughout the book, the author Elif Shafak, gives a moral lesson about religion to
society. The way of Shams of Tabriz show the reader that we should question our beliefs and
let no taboo stand between us and the God. We should only take the God and the words of God
as a sacred and question ourselves in every step. We should not forget our beliefs even we see
the wrong thing with our own eyes. We should first question what is really happening. Also,
the author gives an example through the life of Mevlana Celaleddiin-i Rumi and his spiritual
rising with the help of the Shams of Tabriz. The Forty Rules of Love shows us the real religious
moral values and at the end of the book we understand that Shams of Tabriz is not just a person
but a philosophy which should persuaded by anyone who intends to find their spiritual freedom
and the true love of God. In other words, there will be always Rumi’s and Shams’es in this
world in any era, the important point is about finding your Shams or being Shams.
WORK CITED
Shafak, Elif. The Forty Rules of Love March, 2009. Penguin Random House UK, 2015, 3rd
Edition. Print.
www.elifshafak.com/biography official site of Elif Shafak, 2010. Web.
54
HUZURUM
Mert Can Yüksel*
Dünümü güzelleştir sevgili!

Günümü aydınlat!
Yüreğinin ışığı yüreğime vursun.
Geçmiş bize selam dursun
Yanıma gel belki unutursun
Çektiğin çilelerin,cefaların
Ağır yükünü ben taşırım sevgili!
Ben seni anlarım
Bir gülümseme,bir tebessüm
Sana bakmama tek sebeptir
Bırak parayı pulu
Zenginliği fakirliği
Kalbini kalbime koy
En büyük servetimiz onlar olsun
Bırak bana kendini korkma!
Havadaki kuşlar kadar özgür
Dalgalar gibi sakin
tıpkı türk filmlerindeki gibi
Huzur dolar için
Sana zarar gelmez ne yüreğimden
Ne de insanlığımdan
Seni sana ben söylerim belki sevgili
Bir şarkı gibi hüzünlü mü yoksa neşeli mi
Sen karar ver
Bana düşen yüreğine dokunmaktı
Ağzın kapalıdır,dilin tutulmuştur,gözlerin başka yere bakar,Kelimelerin anlamını yitirir
Sadece gönlün hisseder
Lakin;bu yürek
sana ağız
*
Selçuk Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
55
Sana dil
Sana kelime
Sana anlam olur
Gönlüm hep açıktır sana sevgili!
Arkamda bırakıyorum
Ne yaşadıysam
Seninle yaşamaya geliyorum
Belki en güzelini
Belki en farklısını
Kaçma,koşma,ürkme
Seni bekliyorum merak etme
Yolun başı mutluluktur
Yolun sonu huzur belki
En baştan çıkarız bu yola
Sen benim rehberim
Ben senin pusulan
Güneşe gideriz beraber
Bazen de uzak diyarlara
Yanımda ol demiyorum sevgili
Huzurumda ol
Uzağımda ol ara sıra ki
Özleyeyim,gördüğümde
Havalara uçayım
O Kuşlar kıskansın bizi
Mutluluğumuz beraber olsun sevgili!
56
MAGIC OF CEMETERY
Gamze Şenol*
Once upon a time,

There was a family who lived all the time in a manor. They were so rich. They
would buy whatever they wanted. They were five in number. Mother, who was
called Melda, was very beautiful woman. She was a lawyer who investigated
crimes. She would go every area of the country. She would try to find
murderers. Father, who was called İsmail, was a secret MIT agent. He would
research what people do and he would listen to criminal people. Their son, who
was called Yusuf, was an instructor in a university. Their young daughter, who
was called Sude, was a singer in a music club. Their old daughter, who was
called Merve, had no work. All the time she was at home and she would not go
anywhere. She would not be able to go out of home.
One day, they had a breakfast all together. Everybody was going to go to work.
Suddenly, Merve wanted to go outside, too. Everybody was amazed and
became glad. After Melda gathered around the breakfast table, they went
outside and got on their car. There was so much traffic in the way. Suddenly,
the way became empty and İsmail drove the car speedily. Although his wife
said: “Do not use the car so speedily” , he did not listen her and he continued
to drive. Children were getting scared, too but everything was getting well. The
way was not so crowded.
Out of blue, cars seemed in the way and they were coming towards İsmail’s
car. He did not see them and the inevitable occurred - a serious accident- . They
crashed each other. There became a big explosion. Everyone was scattered
around. Nobody could escape from the cars. They died. In the car of this family,
everybody was injured except for Merve. She had no injury. She was very
healthy. She did not do anything in order to save them. She lost suddenly and
her family stayed there. After two hours, while a car was passing from that
way, someone saw them and came near them. He called ambulance quickly
*
57
and waited for them until ambulance came. After half an hour, ambulance
came and carried them off to the hospital. It was not still being known where
Merve was. Her parents, brother and sister got conscious after twelve hours.
They were asking doctors where Merve was. When Melda heard Merve was
lost, she fainted. Police and soldiers were searching for Merve. Nobody could
find her. Actually nobody thought that she could be at home. Suddenly Yusuf
thought that she could be at home and he went home. Merve was at home. He
became so happy when he saw her. He ran to hug Merve but Merve was not
moving. She was neither laughing nor crying. Yusuf could not understand what
happened to her. While he was trying to talk to Merve, their parents and sisters
came.
They scared when they saw Merve at that situation. Merve was not being able
to spill her guts. She was not being able to speak. Suddenly, she started to cry.
She slept while she was crying. The other people slept, as well.
At midnight, Merve woke up and she went to the kitchen. She took the lighter
and fired the carpet. After she fired, she immediately went to her room and
slept. While she was sleeping, Yusuf woke up and smelled an eccentric scent.
There was a mist scent. He woke up quickly and woke his parents and sisters
up. The house was on fire. Merve was very calm. She was not worried at all.
They went out quickly and ran away from there. Firemen came here and they
tried to put out that fire. They worked so much and finally, they put out.
Everything was burnt. They had no beverage. They had no dress. Fortunately,
İsmail had money and they stayed in a hotel one day. After that, they rented a
house which had furniture. They bought beverage, something and they started
to live there. Merve was not at home again. She went to cemetery without
willing. She found herself while she was hugging a tomb. She could not
understand why she was doing this. She got up and ran towards home. She
went out her room running and slept quickly. When her family asked what
happened, she could not answer again. She did not talk to anybody. Her sister
and brother got scared of Merve. They did not want to be together with her.
After everybody slept, Merve went to the kitchen again. At that time, she
58
opened gases and she sat there. Scent of gas spread everywhere. Everybody
woke up and escaped outside. They got amazed again and again.
Unfortunately, they moved from this home, too. Finally, İsmail bought a house.
They were going to live there for good. At that home, everybody had a room
but the biggest room belonged to Merve. She put nothing inside. She only put
her dresses.
At midnight, she went to the cemetery again. After that she got lost since
then. Everybody went to search Merve but nobody could find her. While they
were searching for Merve, they saw a grave which had been opened. They
were scared so much. What is more, there was not a corpse in grave. Merve
was not here, either. They got scared much more. Nobody was searching for
Merve anymore. After twenty four hours, she came home by herself. She was
injured so much. Her face was in blood. Melda immediately took her inside
home. She carried Merve off to her own room. She slept there after she took
her drugs. Her mother waited next to her until the midnight. After that Melda
went her bedroom and she slept. After she went, Merve woke up again but this
time, she did not go to cemetery before. She started to cry very loudly.
Actually, she was not crying really. She was doing this so as to call her mother.
When Melda heard Merve’s voice, she went Merve’s room bu she could not
see her. Merve was at her back. Suddenly, she shot her with a bowl and her
mother fainted. Merve carried her to the cemetery. After that, she came home
back and she started to call her father. İsmail came next to his daughter quickly
but Merve was not here again. She shot her father with a gun. She cut her
father’s cheeks with a knife. After that, she carried him off to the cemetery. She
buried her father and mother in some grave which had been digged. While she
was laughing, she closed them with soil. After she did this, she dig a grave more
for herself. She entered the tomb and she cut her own fingers with knife but
she was not crying. She was laughing. After she cut her fingers, she shot herself
with a gun. She laughed even while she was dying. She died laughing with a
loud voice.
59
ÇIKMAZ SOKAK
Mahmut Yıldırım*
Gündönümü… En uzun gecelerden birindeyiz bugün. Geceleri ıssız ve karanlıktır

buralar. Bir yere varmayan, anlamsızca biten bir sokak… Burası çıkmaz sokak…
Başımı pencereden çıkarıp sağa sola bakınıyorum. Ağır ve hüzünlü bulutlar soğuk
renkleriyle gökyüzüne çökmüş, beş bir yanımı sarmıştı. Beşinci yanım kalbim… Yağacakmış
gibi bekliyorlar. Bense derin hislerim yanı başımda, bir elimde koyu kahvem, öbür elimde
kendini yakan sigaram, koridorun sonundaki yangın merdivenlerine doğru ilerliyorum. Pas
tutmuş kolu zor bela aşağı indiriyorum. İşte karşımda beni benden alan güzide mekân…
Burası yıldızlarla göz göze geldiğimiz, rüzgârla öpüştüğümüz, geceyle dertleştiğimiz,

bazen acılar bazen yalanlar bazen de sevinçlerle ara ara kapısını çaldığım yangın merdivenleri.
Bu merdivenlerin baktığı sessiz yer çıkmaz sokak.
Üçüncü basamağa oturuyorum. Biraz alçakta kalıyorum sanki ve beşinci basamağı

yeğliyorum sonunda. Evet, burası daha iyi oldu. Elimde kalan sigarayı ağzıma alıp tek nefeste
sonunu getiriyorum ve merdiven boşluğuna doğru fırlatıp arkasından öylece bakıyorum. Pek
havamda değilim ama burası bana iyi gelen tek yer. Dedim ya burası çıkmaz sokak.
Allah’ın her gecesi o, bu sokağın önünden geçer. Tam bire iki kala. Hesapladım, tam iki
kala. Adı ne acaba? Tahminlerim iyi değildir ama olsun. Elif ya da İpek. Peki ya Sanem nasıl?
Evet, evet. Sanem olsun. Sanem… Bir sigara daha yakasım var. Oysa ben onu yakarken bir
yandan da o beni yakıyor.
Adı dilime dolanmış, sayıklamaktayım. Onu, beni, bizi düşünüyorum. Rüzgârsa

karşımda dikilmiş adını üflüyor yüzüme, serin serin. Her üfleyiş, ondan bana onlarca öpücük,
yüzlerce dokunuş gibi. Saçları konyak rengiydi, gözleri mavi. Açık buz mavisi… Bu gece de
kahveme bir parça ondan katıyorum. Karanlığa gömülmüş şehrim ve sokağım. Dolunaysa baş
tacım, ışığını esirgemiyor, bu uzun mu uzun ve karanlık gri gecemde.
Dibinde birkaç yudum kalmış kahvemi, merdivenin bir köşesine bırakıp ceketimin iç
cebine el atıyorum. Konyak şişemi çıkartıp hafiften sola sağa oynatıyorum. Eh işte! Bu gece de
sıcaklık konyağın içinde saklı. Kapağını açıp kokusunu içime dolduruyorum. Birkaç dikişte
*
Yeditepe Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
60
dibini buluyorum. Sonra silkiniyorum. Üstümdeki tüm kötü kelimeleri döküyorum merdiven
boşluğuna. Zaten benden geriye ne varsa bu boşlukta birikmedi mi? İyisiyle kötüsüyle…
Saatin bire yaklaşmasını bekliyorum, kıyak kafamla. Kolumdaki saat her gece bire tam
iki kala onu gösterir bana. Aklımda o var. Saati bulanık görüyorum ama yavaş yavaş bire doğru
yol aldığını seziyorum. Sokak başlarında tek tük insanlar… Üstümde bir uyuşukluk. Tam
gözlerimi ovuşturuyorum ki o geçiyor. O…
Koştura koştura, yalpalaya yalpalaya ilerliyorum. Tam yanında bitmek üzereyken

ayağım takılıyor ve önüne boylu boyunca seriliyorum. Tek kelimeyle rezillik! Yer yarılsa da
içine girsem dediğim an. Elini uzatıyor. O minik, zarif parmaklarını… Açık buz mavisi gözleri,
yüzümde. Birkaç saniye susuyorum, susuyor. Susuşuyoruz. Konyağın verdiği sertlik sözlerime
çarpmış olmalı ki “Senden hoşlanıyorum ulan.” diyorum kendimden beklemediğim bir
rahatlıkla. Ağzımdan çıkan her kelime sonumu getiriyor. Ve okkalı bir tokat savuruyor, Sanem.
Ya da Elif. Ya da İpek. Tokadın tesiriyle mi bilmem ama ağzımdaki tüm sözcükler dağılıyor.
Her biri bir tarafa saçılıyor. Bayılıyorum, yerle bir oluyorum; ben, hislerim, sözcüklerim…
Derin bir parçalanmışlık bu. Kelimeler ölüyor sessizce, umarsızca. Yağmur üzerimize
ağlıyor, gök çatırdıyor. O ise ardına bakmadan yoluna devam ediyor.
61
THE SHARED CRITICISM OF NINETEEN EIGHTY-FOUR AND

MACBETH
Ayşe Başak İnci*
Throughout history, political works of literature have attempted to examine politics of

a particular society the author lived in or the world politics in general. Their criticism largely
include the oppressions made by ruling classes, authorities, tyrannical leaders and the defects
of political systems in a country. Moreover, by providing people knowledge about the
circumstances of their environment and the world, they changed the way people perceive and
understand events that inevitably affect their lives. No matter how many years have passed,
history repeats itself and authors, poets, playwrights etc. deal with the same issues in life
continuingly. For instance, although there are three huge centuries between the times of the
English poet and playwright William Shakespeare and one of the leading novelists of the 20th
century English literature George Orwell, both authors harshly criticize suppressive authorities
in most of their works. I argue that, being strong political works, Shakespeare’s play Macbeth
(1606) and Orwell’s dystopian novel Nineteen Eighty- Four (1949) have many surprising
similarities between their underlying criticisms of suppressive, tyrannical authority figures and
the chaos and unnaturalness created by their rules, with the help of the shared themes of
uncertainty and confusion.
In Nineteen Eighty-Four and Macbeth, both Orwell and Shakespeare harshly criticize
the absolutist ideology and the usurping tyrants who rule these states. Both works criticize
political extremism and lawless despotism; and the underlying implication of the works is that
if there is a constant and huge flaw in a ruling state, brutality and bloodshed are inevitable.
According to Alan Sinfield, “The reason why the state need[s] violence and propaganda [is]
that the system [is] subject to persistent structural difficulties” (122). George Orwell saw the
hazards of tyrannical and totalitarian ruling systems after he experienced the Spanish civil war.
He was a genuine socialist and his accomplished novel Nineteen Eighty-Four is unquestionably
a warning to people all around the world about totalitarianism. Being the authoritarian tyrant
of Nineteen Eighty- Four, Big Brother’s [in fact the Party’s] sole aim is to consciously make
people work for the party and to leave them starving in terrible life conditions. Big Brother
becomes the authority by demolishing human rights and the possibility for a democratic state,
*
62
only for his greed for being on the top. Just like Macbeth, Big Brother “vaporizes” anyone that
goes against his ideologies, anyone who talks of freedom and of better living conditions.
Furthermore, they are both unlawful and violent leaders: They act like they are god-like figures,
Macbeth claiming to be the divine rightful king of Scotland and the description of Big Brother
is god-like, no one ever saw him but he is said to be constantly watching and he is controlling
everyone. Both are despotic leaders devoted to the absolutist ideology which supports that even
if the ruler is a tyrant he is unquestionable and every single act he does is legitimate. Big Brother
and Macbeth have an endless greed to gain more and more just for their “vaulting ambition”.
In Nineteen Eighty-Four, O’Brien tells Winston, “The Party seeks power entirely for its own
sake. We are not interested in the good of others; we are interested solely in power. Not wealth
or luxury or long life or happiness; only power, pure power” (234).
Similarly, written in the 16th century in which there was a development from Feudalism
to the Absolutist state, Macbeth criticizes the violence exercised under the practises of
Absolutist ideology. Shakespeare was aware that as long as there is a tyrant ruling the country,
chaos and disorder will prevail and extend in that society. Macbeth, the usurping tyrant who
has been triggered by the uncanny witches, goes astray: His passion to ascend to the throne and
his evil deeds in the end cause a civil war between Scotland and England. He unjustly becomes
the king by killing the legitimate and worthy King Duncan and exterminates every single person
that questions his authority or threatens his monarchy even after he becomes the king.
Moreover, Macbeth has no heir to ascend his throne after him: He has no other reason but his
greed for doing his evil deeds. For example, in Act 4 Scene I, long after his ascend to the throne,
he recklessly continues to slain those around him just to assert his place. In his last encounter
with the witches, Macbeth asks questions to them to learn more about his future as a king. Then
the witches send their masters as apparitions for them to answer him. The first apparition, which
appears as an armed head, tells Macbeth: “Macbeth, Macbeth, Macbeth: beware Macduff, /
Beware the Thane of Fife” ( 69-71). Later, the second apparition as a bloody child says: “Be
bloody, bold and resolute; laugh to scorn/ The power of man, for none of woman born/ Shall
harm Macbeth” (78-80). Here the bloody child implies that Macbeth will be slain by nobody
but Macduff who was “untimely ripped” from his mother’s womb; he was considered not be
born of woman. Although Macbeth does not realize the meaning of this prophecy at first, upon
the first apparition’s words, he decides to murder the Macduff family for fear of a revolt against
his reign: “From this moment, The very firstlings of my heart shall be/ The firstlings of my
hand... The castle of Macduff I will surprise; /Seize upon Fife; give to th’edge o’th’sword/ His
63
wife, his babes, and all unfortunate souls/ That trace him in his line” (145-152). Upon hearing
the murder of Lady Macduff and the children, Macduff, who is in the English court to meet
Malcolm there, decides to take revenge from Macbeth and he and the English army declare war
against Scotland.
Moreover, the themes of confusion and uncertainty imply that the chaotic auras of the
works are somehow the results of the deeds of the two tyrannical authority figures. In both
works, even the exact dichotomies such as good and bad, black and white, true and false are
mixed up in the consciousness of the characters. This integration of the opposite concepts
creates the dominant tones of uncertainty and doubt and results in the chaotic environments of
both of the works. For example in Nineteen Eighty- Four, the English Socialist Party
("INGSOC") of Oceania’s worldview includes slogans consist of dichotomies such as "War is
Peace, Freedom is Slavery, Ignorance is Strength". These slogans help conducting doublethink
and therefore controlling people and more importantly their minds. Doublethink makes people
simultaneously accept two mutually contradictory concepts or beliefs as correct and as a result,
a consciously ordered chaos and a sense of confusion prevail in the environment of the novel.
This in fact helps the Party to control the masses’ consciousness by invading their minds. As
Homi K. Bhabha states, “Nineteen Eighty- Four is about the decline of ‘the good society’,
tracked in the decadence and deception of doublethink, leading to a kind of controlled paranoia
among its characters and readers” (31). In a dystopian world like Nineteen Eighty- Four, one
cannot make any distinction between true and false knowledge in that people’s minds are
manipulated by the party. For example, Oceania is constantly in the state of war. However,
people act like they live in peace because they accept the slogan “War is peace”. Even though
Winston spends his days trying to assert truths about the past in his mind, the history is
manipulated and changed at the behest of the Party, which is the dominant force of the work
and he cannot prove anything because nobody would believe him. He struggles between his
memories of the past and the manipulated records of the past which the party dictated. Winston
reflects upon the contradictions of the real and altered past as:
The Party said that Oceania had never been in alliance with Eurasia. He, Winston
Smith, knew that Oceania had been in alliance with Eurasia as short a time as four
years ago. But where did that knowledge exist? Only in his own consciousness,
which in any case must soon be annihilated. (NEF 44)
In Macbeth, Shakespeare constructs his work over the theme of reversal of values which
results in consequent doubt, uncertainty and confusion. For example the witches introduce
64
Macbeth in the Act I scene I by asking unearthly questions to each other: Their first question is
“Where shall we three meet again? /In thunder, lightning, or in rain?” (1-2). These very first
lines of the play lead to an extraordinariness and confusion in the first scene and later in the
whole play. The answer of the question comes: “When the hurly burly is done/ When the battle
is lost, and won” (3-4). At the end of their uncanny and supernatural speech, the witches all
together make the famous statement that will create the general atmosphere of uncertainty of
the play: “Fair is foul and foul is fair/ Hover through the fog and filthy air” (12-13), which
resembles one of the three famous mottos of Orwell’s Party “Ignorance is strength”. As L.C.
Knights states, “ [W]e hear the undertone of uncertainty: the scene opens with a question, and
the second line suggests a region where the elements are disintegrated as they never are in
nature; thunder and lightning are disjoined, and offered as alternatives” (Knights 132). Both the
witches’ unearthly speeches and the Party’s uncanny slogans serve as invaders of people’s
minds and the provokers of evil deeds which cause the destruction of good and ordered states.
What’s more, this tone of uncertainty results in unnatural disorder in the characters and the
society of both of the works. As Macbeth is deceived by the witches, he recognizes no moral
law: He murders Duncan thus commits a crime against natural and moral order. Because in
those times it was believed that the kings had unquestionable divine rights, Macbeth’s crime is
the worst of all crimes and this is in fact what demolishes the order of Scotland. After the night
of the murder of Duncan, Lennox says:
The night has been unruly. Where we lay,

Our chimneys were blown down and, as they say,
Lamenting’s heard i' th' air, strange screams of death,
And prophesying with accents terrible
Of dire combustion and confused events
New hatched to the woeful time. The obscure bird
Clamored the livelong night. Some say the Earth
Was feverous and did shake. (46-53)
Because of the contradictory slogans of the Party, there is an unnatural disorder in

1984’s Oceania as the concepts and words are perverted. For example, even though Oceania is
under a totalitarian rule and there is hardly any redistribution of wealth, its economy is presented
as socialism. Because war is represented as going on continuously everywhere in the world
among the three powers, it is not destructive and dangerous anymore and people can do nothing
to change the circumstances because their minds are shaped in the hands of the Party. Ministry
of Truth re-writes history, filling the history books with lies. In Ministry of Plenty manages the
65
growing scarcity of goods, Ministry of Love kill and torture people in order to make them
conform. Moreover, the evil-doers of both of the works are totally aware of the possible
consequences of their actions and they try to hide the truth from everyone: They know that the
evil which is being done is so terrible that it should be hidden from sight. Shakespeare gives
this idea by using the cloaking imagery in Macbeth. For example, when Macbeth realizes that
Malcolm, who is the rightful heir of King Duncan, will be the successor to King Duncan’s
throne, Macbeth immediately goes into evil plans of killing him. He cries: “Stars, hide your
fires”; / “Let not light see my black and deep desires” (50-51). Similarly, in 1984 history is re-
written in order to hide the evils of the Party such as “vaporizing” people who do not conform
and all the past leaders who supported and sought for freedom and better life conditions.
Moreover, the dominant ambiguity in the works result an uncertainty over whom to trust
and there is the element of betrayal in the relationship of the characters. Friends become
enemies; O’Brien tricks and betrays Winston by giving him the false hope for a better future in
the anti-Party Brotherhood and the witches in Shakespeare’s play trick Macbeth into a false
sense of security. The witches represent the start of evil and anarchical deeds into orderly and
good reign of King Duncan. They gain Macbeth’s confidence by making predictions that
actually come true, gradually making predictions by referring to him as “Thane of Cawdor” and
later as “The King”. Although Banquo tries to warn him to be cautious, Macbeth becomes more
and more ambitious and greedy to ascend to the throne. He is deceived by the witches and he
kills the worthy King Duncan in order to be the king of Scotland. Similarly, as Winston is totally
deceived by the duplicitous O’Brien, who is a member of the inner party and whom Winston
admires at first. .He betrays Winston and Julia by tricking them telling that he is a member of
the anti-Party Brotherhood. Upon believing his words, Winston confesses that he is against the
Party and Big Brother and, as a result, he is tortured and his mind is manipulated in the end.
As to make a conclusion, it can be said that Shakespeare’s most bloody play Macbeth
and Orwell’s bitter criticism Nineteen Eighty- Four observe similar issues in creating their
criticisms on absolutist ideology, tyranny and despotism. Although the times and circumstances
have differed through the centuries between the works, the unearthly aura of Macbeth’s
Scotland and the chaotic Oceania of Nineteen Eighty- Four resemble in their similar cruel and
despotic ruling systems. Both works demonstrate the fact that as long as these kinds of authority
figures rule a society, the miserable and oppressed life conditions will prevail. The themes of
doubt, unnaturalness and destruction caused by evil deeds and the chaotic environments are
66
shared in these two strong political works and they show us that although times and
environments change throughout years, history of politics repeats itself.
WORKS CITED
Bhabha, Homi K. “Doublespeak and Minority of One.” Ed. Abbot Gleason, Jack Goldsmith,
and Martha C. Nussbaum. New Jersey: Princeton University Press, 2005. Print.
Knights, L.C. “How Many Children Had Lady Macbeth?”. Explorations, 1964, pp. 15-54.
Orwell, George. 1984. Inglaterra: Pearson Education, 2008. Print.
Sinfield, Alan. “History, Ideology and Intellectuals”. Critical Quarterly, vol. 28, nos. 1,2, 1986,
pp. 63-77.
Shakespeare, William. Macbeth. Cambridge: Cambridge University Press, 1997. Print.
67
RHYME OF CONFUSION
Cemal Can Özmumcu*
I am drifting aware
To a situation don’t know end up where
Being constantly pulled from reality
Lost, lost and sucked into infirmity
Ceaseless hurricane of thoughts

Every time interrogating my whereabouts
Wrongs and sins play deadly with passion
I am at a constant war with compassion
My throat is knitted full of dilemma

My brain's eating my heart in this incessant drama!
Days of yore iterate to ear the ultimate end
Need to find a way from my absolute descent!
This prophet crawls and hurls at fate

This comet brawls and whirls at gate
This dread drawls and unfurls with hate
Deceive at false amends, at dawn I eliminate!
*
68
JOYEUX D'ENFANTS
Selda Aksoy*
Le jeu fou qui commence depuis les années

d’enfance et deux petits enfants qui jouent
courageusement ce jeu, quand Ils ont poussé avec ce jeu
continu. Pensez-vous qu'ils puissent empêcher l'amour
qui avait commencé à surgir parmi eux.
Voilà, Le film est incroyablement montré cette

réponse de la question.
Julien et Sophie avaient rencontré dans les années

d’enfance où Ils sont des amis vilains. Julien est un enfant
qui dépend de sa mère. Sa mère et lui, Ils jouent souvent
à un petit coffre à jouets. Le but de ce jeu est de se faire
l'un l'autre ce qu'ils veulent. Bien sûr qu'en disant
quelques mots magiques. “Cap ou Pas Cap.” Julien rencontre Sophie lorsqu’ils t’ont joué la
dernière fois. Alors les enfants de la rue ridiculisaient Sophie qui est d'origine polonaise. C’est
pourquoi Julien qui voit Sophie semble triste, il lui passe ce coffre à jouets, ainsi ce jeu
courageux commence là-bas. Vingt ans plus tard, malgré ce jeu fou qui se continue, Ils
s'amusent encore comme l'enfant. Jusqu’à ce jeu devient intolérable.
La fin de ce film que vous vous demanderez comme un fou, N'oubliez pas de le regarder!
Ce film est la première expérience de la réalisation de film pour Yann Samuell qui est
un écrivain et un animateur. Il s'agit d'une comédie romantique et d’une tragédie. Guillaume
Canet et Marion Cotillard est dans le rôle- titre du film.
*
69
A KIND OF DYSTOPIAN WORLD: “TRADEMARK BUGS: A LEGAL

HISTORY”
Prenses Çelik*
It is an indisputable fact that there is a close relationship between science fiction and
dystopian fiction. Science fiction is a genre that intends to build different kinds of imaginary
worlds in which anything is possible with a harmony of science and advanced technology, and
ordinarily, the futures of these worlds are presented in a dystopian setting. Basically, dystopian
fiction refers to undesirable and dark futures in the world. In this sense, our story Trademark
Bugs: A Legal History is a dystopian science fiction story. It is written by Adam Roberts, a
British science fiction short story writer, in the form of a legal document. To comprehend
clearly Roberts’s story, it should be analyzed the type of dystopia in the story. At this point,
according to Raymond Williams, a sci-fi critic, dystopian fiction can be distinguished by four
types (203). After analyzing, it can be said that Trademark Bugs: A Legal History is the third
kind of dystopian world which is “the willed transformation, in which a new but less happy
kind of life has been brought about by social degeneration, by the emergence or re-emergence
of harmful kinds of social order, or by the unforeseen yet disastrous consequences of an effort
at social improvement” (Williams 203). This means that the story indicates that how trademarks
and commercialism turn into a repressive force over a society towards the end of the 2000s in
the will of man. The aim of this paper is to examine the corruptions in the economic order,
social structure, and political structure in Trademark Bugs: A Legal History with the change of
the commercial concept during the 2000s that demonstrate that this work is the third type of
dystopian fiction.
To begin with, dystopian stories are generally set in the future, but they are associated
with current conditions; based on this, Adam Roberts creates a dystopian world in which
commercialism becomes a leading force in all aspects of daily life such as the economy, health,
or even in courts, and it causes oppression, a primary theme of dystopia, over people. The story
starts with an accusation against the big three pharmaceutical companies, Pfizer-Novartis,
Glaxco, and Bayer, that produce diseased viruses which are called Trademark Bugs. The
accusation asserts that “these corporations are deliberately infecting people with designer
germs, Trademark Bugs, in order to increase their profits by selling them the cures”, and
*
70
therefore, people are forced to “purchase medication, manufactured by the same corporations
that made them sick,” to be healthy (Roberts 181-182). It is a fact that people give importance
to living longer with their beloved ones more than anything else, and, accordingly, the
corporations exploit this approach to gain profit. In the story, people earn money to take just
medicine, and thence their sole purpose is to fight against diseases instead of taking pleasure
out of life. Moreover, the governments do not protect their citizens from the commercial
corruption, and many of them voluntarily accept the new concept of taxing in favor of these
companies. “In old-style tax regime, people had worked and then had paid tax on work income”,
and now they pay money for only health care costs (Williams 191). It can be thought that a
small amount of money is paid by only patients, but the corporations have built such a system
in which all people are ill, and so the whole society has to take medicine to survive. In such a
degenerated system, people live with the fear of death.
One of the most prominent features of the dystopia is the failure of the people fighting
against this kind of corruption, and as it is seen in the story, there are many plaintiffs trying to
prove the commercial exploitation in the courts with their legal rights. They could not defend
themselves in front of the laws because the biggest supporters of the companies are the legal
authorities and the representatives of political parties. There are many legal challenges against
the companies, but the most important one is the case between The Guardian, the UK-based
media holding, and Glaxco which emphasize the collapse of democracy. In the case, a Guardian
reporter, Po Lok Tam, takes a Trademark Bug to prove the harmful effects of the bug, but even
though she faces with many dreadful symptoms such as a sore throat impairing her speaking
ability, her defense is denied by the Justice on the grounds that she receives media support;
however, the main purpose of the support is to provide public support for the continuation of
the case. Many plaintiffs lose their cases against the companies. The Big Three, the companies,
consolidate their position by infiltrating into politics. Their last move that the story totally turns
into a dystopia is the elimination of a democratic system by changing the voting system from
“one-person-one-vote model to many-votes-as-you-like model” (Roberts 192). If people
oppose the system, they “are deemed, legally, to have surrendered their democratic rights”
(192). It is seen in the story that the companies also play a central role in the world wars based
on selling virus as a weapon. At the end of the 2000s, there are ongoing wars all over the world,
and the Big Three turn out to be a tyrant from the corporation trying to make a profit. The wars
and the figure of the tyrant are the main devastating sources of dystopia.
71
People living at the beginning of the 2000s were very cautious about Trademarks Bugs
and The Big Three, but next generations are now accustomed to becoming sick, and moreover,
“they have begun to organize Trademark Bugs Parties” in which they take viruses voluntarily
and then get sick to have fun (Roberts 190). However, on the other side, there are many poor
people who face with excruciating ills and then die because they do not have money to buy
medicine in the third world countries. Because of this social and income inequality, social
corruption emerges in Trademark Bugs: A Legal History. Unfortunately, the companies do not
hesitate to spread Trademark Bugs even among children. In the 2040s, they develop an illness
like asthma for children and gain profit by selling “inhalers which become the latest fashion
accessory” (Roberts 188). As it can be understood from this instance, people consider that
getting sick is a vital fact like eating. However, if you choose not to be treated or protest against
the order, it is legally assumed that you would be willing to get sick and you cannot demand a
case against the companies. As in every dystopian society, people live without having
independent rights and thoughts rather than live in high standards.
In conclusion, the dystopian world shows the dark side of humanity and terrifying
conditions that may occur in the world because of human faults or their desires, and, based on
this, the story alerts about the current consumption madness of people in our world and the
current companies that can use every trick to convince people to consume more. It is clear that
the main dystopian theme in the story is oppression on people because people who resist against
the companies are restricted legally by the courts, and so they are accustomed to the dictatorship
of The Big Three. The main indication remarking the story is the third kind of dystopian is the
authorized people who allow the commercial exploitation such as the Justice and government
officials. According to the writer, the reason, leading to the collapse of humanity, is the greed
and ambition of human.
WORKS CITED
Roberts, Adam. ‘Trademark Bugs: A Legal History’ Reach For Infinity. Edited by Jason
Strahan. Oxford: Solaris, 2014. Print.
Williams, Raymond. “Utopia and Science Fiction.” Science Fiction Studies 5.3 (1978): 203-
214. Web. 10 Dec. 2017.
72
SAKAT RUHLAR, HASARLI HAYATLAR

Zeynep Çelik*
Toplu taşıtlar, toplu istismarların en yoğun yaşandığı yerlerdir. Sabah ve akşam, iş giriş
ve çıkış saatlerinde mecbur olmadıkça dışarı çıkmadan hayatını devam ettiren insanlar var.
Ayriyeten Kara yolunda trafiğin durduğu yerde metro kalabalık bile olsa ilerliyor mantığıyla
yol alan insanlar. Ya da bir buluşmasına yetişmek için dolmuşa atlayanlar var; sırf muhatabına
verdiği değerden geç kalmamak isteyenler. Bir de mecburiyetten toplu taşımayı kullananlar.
Dışarı çıkan herkesin bir gerekçesi var. Fakat gerekçesi olmayan grup ise, kalabalıktan ya da o
andan yararlanmaya çalışan aklı ve kalbi sakat insanlar.
“İki şey ister gerçek bir erkek: tehlike ve oyun. Bu yüzden ister kadını, en tehlikeli
oyuncak olarak.” diyor Friedrich Nietzsche Böyle Söyledi Zerdüşt adlı kitabında.
Metroda yanına oturduğu genç kızı tedirgin edecek illa bir şeyler yapıyorlar. Hiç kimse
başka bir insanın teninin sıcaklığını duymak zorunda değil. O kız senin kendini tatmin
ederkenki halini hissetmek ve yaşamak mecburiyetinde değil. Kadınlar, en çok da bu konudan
şikâyetçi. Karşıdaki erkeğin yaşının ne olduğunun bir önemi yok. Ama en çok orta yaş ve
üstündekilerden uzak durulmalı. Bana burada bu kadar kesin bir yargıya nasıl vardığımı
sorabilirsiniz. Sorarım size: babam ve dedem yaşındaki insanın yanında “Bir şey olmaz”
diyerek oturduğunuz yerden kaç kez iğrenerek kalktınız? Kaç kez o sıcaklığı duyup tiksindiniz?
Oysaki bunlar daha en masum tacizler değil mi! Unutmayın ki her suç “masum” adı altında
dallanıp budaklanıyor.
“Düşsel planda kadın son derece önemlidir; gerçek yaşamda ise tümüyle önemsiz.
Şiiri bir baştan öbür başa kaplar; tarihte ise hiç görülmez. Kurmaca yazında
kralların ve fatihlerin yaşamlarına hükmeder; gerçek yaşamda ailesinin parmağına
bir yüzük geçirdiği herhangi bir oğlanın kölesidir. Kurmaca yazında en esin dolu
sözler, en derin düşünceler onun dudaklarında dökülür; günlük yaşamda hemen
hemen hiç okuyup yazamaz ve kocasının malıdır. Tarih kadından hemen hemen hiç
söz etmez.” (Virginia Woolf)
İstismarın ve tacizin sonu yok. Kendini bu dünyanın yegâne varlıkları sayan erkeklerin
sayısı artıyor. Evin içinde ya da dışında; insanın içinde ya da çevresinde… Karşı cinslerin
birbirine duyduğu saygı her geçen gün azalıyor. Hâlbuki kimlikte beş harften oluşan dinimiz
*
73
“İslam”, ömrümüzde beş vakitte hatırlanmak yerine çıkarların aracı olmuş vaziyette. Neye
inandığını bilmeyen sapık zihinlerin bir insanın hayatını karartması çok zor değil.
“Her kadın, bir erkeğin ya kızıdır ya kardeşidir yahut hanımı veya annesidir.
Kadınlara kötü şeyler reva görülmemeli, onlara layık olduğu değer
verilmelidir.” (R. Nasıhin)
Kur’an-ı Kerim tabelasıyla evimizin duvarında ya da kitaplığımızda yer edinen bu
kitabın içindekilerinin bizi artık alakadar etmediği görülüyor. Gerçekten inansaydı insan, bir
başka insanın ruhuna ve hayatına zarar vermeyi göze alır mıydı? Kadın, erkeğin ne malı ne de
nesnesi. Eşin bile olsa rızası olmadan el süremeyeceğin bir canlıdır, kadın. Yaratıcı birdir ama
yaratılanlar kendilerine bir mertebe vermek için kadını ayaklarının altına aldılar.
Erkek kadını ezerken, kadın kadına düşman kesildi. Birbirini çekemedi, kıskandı ve
ilişkilerine hasetlik karıştı. Sokakta gördüklerini tepeden tırnağa süzdüler. Sonra rakip olarak
birbirlerinin karşısına geçtiler. Her şey o kadar hızlı oldu ki erkekler bile ne olduğunu anlamadı.
Kadınların birlik olması için illa birinin başına kötü bir olay mı gelmesi gerekir? Kalabalıklar
arasında kimse kimseyi görmeden geçip gidiyor. Ne zaman ki bir mekâna giriş yapılıyor, işte o
anda tüm bakışlar üzerine kayıyor. Karşı masadaki başörtülü kız, seni baştan aşağı süzüyor.
Otururken bir gözü sende. Ara ara sanki rekabete girmişçesine bakış fırlatıyor. Söylesene bana
karşı masamdaki kız: bakışlarınla beni taciz ettiğinin farkında mısın? Hani düşmanı olduğun
sapıkların tuttuğu dalın bir ucundan da sen tutuyorsun. Bil istedim.
Geçen defterlerimi karıştırırken Şükrü Erbaş’ın “Koşaradım” şiirinin yazılı olduğu sayfa
geldi önüme.
“Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim

Ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak
Ne bir içten dostunuz var acınızı alacak
Unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu…
Unuttunuz başkalarının acısını duymayı
Küçük çıkarların büyük kurnazları
Alışverişe döndü tüm ilişkileriniz, hesaplı, planlı
Sevgileriniz ayaküstü, ilgileriniz koşaradım…”
Tüm kimlik ve statülerinden sıyrıldığımızda kalan kişi “gerçek” bizizdir. Kadın-erkek

gözlüklerini çıkarıp “insan” diyerek muhatap olalım muhataplarımızla. Doğrusuyla, yanlışıyla
herkes nefes alan bir canlı. Ne kadın bir araç ne de erkek üstün yaradılışlı. Dini, dili ve milleti
fark etmeksizin kimse kimsenin kendine hak görebileceği bir varlık değildir. Rızası alınmadan
74
ikinci kez bile bakman günah çizgisine sürüklüyor. Hal böyle iken, insan diyorum başka bir
insana bakışı, eli, ayağı ya da hiç olmazsa sözleriyle nasıl dokunup rahatsız etmeyi göze alıyor?!
75
THE I OF THE BEHOLDER: THE FUNCTION OF THE GAZE IN "THE

TELL-TALE HEART", "THE JUDGEMENT", NOTES FROM THE
UNDERGROUND, THE DARK KNIGHT
İsmail Onur Sonat*
In Edgar Allan Poe's "The Tell-Tale Heart", Franz Kafka's "The Judgement", Fyodor
Dostoyevski's Notes from the Underground and Christopher Nolan's The Dark Knight, the Gaze
of the other poses a threat against one's existence through the effect of otherization, which
prompts the objectified and alienated individual to descend into madness, hide in isolation or
put an end to his own life in order to escape.
All through "The Tell-Tale Heart", Poe makes the nameless narrator's discomfort,
annoyance and terror of the vulture-like eye of the old man apparent, so much so that the Gaze
becomes synonymous with danger for him. The narrator, while expressing his geniune affection
towards this man's personality and indifference to the gold he is in the possession of, reveals
that the sole reason he kills him is that he feels the urge to get rid of his eye just to stop feeling
its gaze, which accentuates his strong response to being the object. For seven days, he goes to
the old man with the purpose of murdering him, but he cannot do the deed when his soon-to-
be-victim is sleeping, because he feels as though the eye should be open for him to do it,
underlying his sincerity about how the old man's gaze makes him feel. Jean-Paul Sartre explains
this as, “there is an Other, whatever, wherever, whatever its relationship with me … then I have
an outside, an objective nature, my original sin is the existence of the other” (Being and
Nothingness 121), identifying the role of the Gaze in the object's psyche. Similarly, the
narrator's objecthood in the eyes of the other leads to a desperate need to lash out the anger it
causes, and eventually turns him into a murderer. However, his fear of the Gaze does not stop
with murder, as the reader learns that while he is trying to hide the the body, he comes up with
ways "so cleverly, so cunningly, that no human eye -not even his- could have detected anything
wrong" (Poe 13), revealing the superstitious side of the problem.
The alienation due to the gaze of the other plays an instrumental part in Dostoyevski's
Notes from the Underground. In the text, the protagonist, the Underground Man is depicted as
a misanthropic individual in seclusion. Although the reasoning behind this isolation is not
explicitly given, -as he constantly employs contradictory statements-, his never-ending cruel
*
76
self-assesments sound very much like the judgements of other people. For instance, in the very
first sentence of the text he describes himself as sick and unattractive, suggesting that he may
have been called those names before. Furthermore, both his refusal to go to the doctor, which
results in the self-diagnosis of his clearly worsening liver condition, and his confession about
how he is unable to look people straight in the face without immediately turning his head away,
show that his whole outlook of life is clearly based on "l'enfer c'est les autres" (No Exit 93),
which pinpoints the Gaze as one of the Underground Man's major problems.
In Kafka's "The Judgement", a dynamic akin to that of the narrator and the old man from
"The Tell-Tale Heart" is presented in the form of the strenuos relationship based on the power
struggle between Georg and his father. The conflict between the father and son brings Jeremy
Bentham's concept of Panopticon to the mind, as even in his somewhat weak state, Georg's
father embodies the essence Panopticon in the sense that he does always there to judge and
criticize Georg's actions through his gaze. In a way, no matter how much he tries to get away
from the father figure and start anew as his plans for marriage suggests, Georg cannot help but
to allow his life to be shaped by the validation he does, or does not get from him, which
inarguably takes away his free-will and liberty as an individual and turns him into an prisoner
who is constantly under surveillance thanks to the father's omnipresence. Moreover, Georg
decides to kill himself, soon after he is reprimanded and sentenced to death by his father, which
illustrates the extent of power his father's judgement has over him and links him to Sartre's idea
of the Gaze, about which he concludes as "shame… is the recognition of the fact that I am
indeed that object which the Other is looking at and judging” (Being and Nothingness 58).
While the narrator from "The Tell-Tale Heart" finds the release from the Gaze by killing the
one who turns him into an object, Georg ends his objecthood by putting an end to his very
existence.
In Christopher Nolan's The Dark Knight, The Joker is depicted as an outcast who wants
to bring chaos to Gotham City. Similar to the narrator from "The Tell-Tale Heart", who is not
interested in the old man's wealth, The Joker does not care about materialistic pursuits and
commits crimes that hurt others just for the sake of it, as evidenced by the scene he burns all
the money he has stolen from the mob. Even though his past is unknown, his fixation of telling
different stories about how he has gotten the scars on his face implies that he is, in fact,
extremely aware of the fact that he is constantly otherized by the Gaze due to his garish
appearance, hence he feels the need to give explanations, although none of the characters in the
movie asks him to. This notion of self-awareness, which brings him close to Dostoyevski's the
77
Underground Man, is explored further during the interrogation scene where he says "See, to
them, you are a freak like me" (Nolan, The Dark Knight) to Batman, stressing that he definitely
knows that he is nothing but a freak in the eyes of the other people. Since he applies make-up,
wears a flamboyant purple suit and even dons a nurse uniform at one point, it can be argued
that he seems to have internalized the general perception of him. In addition, it should not be
overlooked that Batman only manages to capture the Joker after building a device that turns
every cell phone in Gotham City to a surveillance system, which is in its core, a sort of
Panopticon.
As has been shown, in these texts, the Gaze of the other is utilized as an element which
has the power to dominate, alienate and sometimes destroy the individual.
WORKS CITED
Dostoyevski, Fyodor. Notes from the Underground. Translated by Jessie Coulson.

Harmondsworth: Penguin, 1972.
Kafka, Franz. “The Judgement.” 40 Short Stories: A Portable Anthology. Third Edition. Ed.
Beverly Lawn. Boston: Bedford/St. Martins, 2009.
Poe. Edgar Allan. "The Tell-Tale Heart." The Gold Bug and Other Stories. New York: Dover
Publications Inc., 1991.
Sartre. Jean-Paul. Being and Nothingness: An Essay on Phenomenological Ontology. New

York: Washington Square Press, 1966.
---. No Exit. New York: Vintage Books, 1955.
The Dark Knight. Dir. Christopher Nolan. Perf. Christian Bale, Heath Ledger, Aaron Eckhart,
Warner Brothers, 2008.
78
DİL
Sahir Gökçe Kürkçü*
Dil bazen anlaşma, bazen bozuşma, bazen savaşma hatta bazen de sevişmeye sebep değil midir?
Her dili olan konuşamaz da her ağzı olan der, bir şeyler. Dil bir tek insana değil her canlıya
bahşedilmiştir. Çünkü her canlı bir diğerine var olduğunu belli etmek ister. İnsan en çokta var
olmak için konuşur dillenir, söylenir. Dil canlıdır, tıpkı bizler gibi. Dil konuşmaya mı
anlaşmaya mı dövüşmeye mi faydadır? Ne güzeldir severken, uyduruktan yan yana getirip
anlamlar yüklediğimiz sade kelimeler. Ne güzel sıfatlar yakıştırırız oysaki ona. Bazen o
kelimeler en keskin bıçaktan da derin keser yüreğimizi. Dilden güçlü şey var mıdır şu dünyada?
Bir insanı yaşatır, birini küstürürken bazen birini öldürür. Bazen de aynı dili konuşup da
duyuramazsın sesini. İşte dil, o zaman sadece karmaşık harflerin kombin olduğu sıradan bir
sestir. İnsan dil ile yaşar. Dil birikimdir, onun torbası hep doludur hiç taşmaz. Belki de bu
evrende üretmek ve değişmekten tek bıkmayacak odur. Dilin aslında belli bir kalıbı da yoktur
ona yüklediğimiz anlamlar onu var eder. Bazen ağzımızdan çıkan bir kelime birini yüceltirken
farklı ima ederek kullandığımız yine o aynı kelime birini yerebilir. Üzerine yazılacak çok şeyi
olan uçsuz bucaksız bir konudur dil. Onun bir tanımı yoktur benim için. Sadece kullanmasını
bilene belki de en büyük sihir olabilir ya da bazı zamanlarda zehir. Ama bazen her sihir büyülü
olmaz her zehir de zarar vermez. Dilin, dilini iyi kullanmak gerek belki de. Elinizdeki oyun
hamuruna şekil verin ve karşıdakine onu güzel sunun. Onun belki yaratıcı değilsiniz ama
şekillendirici sizsiniz. Zor değil sofrana bir demet papatya toplamak, zor değil sevmek için
dillenmek ya da yüzünün kenarına bir gülücük sıkıştırıvermek. Geceleri kısaltmak senin elinde
sözünü yüceltmek de. Sen sadece yakına uzak olma sesi dilsizlikle boğma. Canlı düşünür, insan
konuşur. Ama sen ikisi de ol, düşün sonra da konuş. Yeter ki susma, boğma sesini ucu bucağı
olmayan kuyularda…
*
Selçuk Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
79
RECKONİNG
Ergin Seza*
Some name it “prognostication,”

Others call it “will” with self-deception.
But fools’ pure minds

Are veiled by cunning “wise.”
If one desires to be fool,

It is one’s self to act cruel.
The souls of the fool minds,

Shall burn as the life’s wheel winds!
If one desires to be “wise,”

It is the Author to antagonize.
Their fate will be cut short,

As they cannot search for a last resort.
One cannot tell when the reckoning come,

How one shall pay in the final sum.
*
Ankara Sosyal Bilimler Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
80
ARE ETHICS RULES NECESSARY?

Öznur Aydın*
Ethics are forms of behavior and rules that people in a society must obey. These are
necessary for the order of society. Ethics discipline people. Well, are these rules acceptable by
everyone? What would the world be like without these rules? Are ethics constant and objective?
Are connected religion and morality?
People have been living together for centuries. Because they need each other to survive.
There is a need for rules to live together. Thanks to these rules, there is no disorder or confusion.
Some philosophers think that moral actions are the goal. For example, according to Epicurus,
the goal is happiness. On the other hand, according to Kant, people who follow the moral rules
act with the sense of obligation.
When a person is in moral action, whether she is free or not is an important issue in the
philosophy. There are three ideas in this issue. The first idea is indeterminism. Human is free
in moral action. She chooses her behavior on her own will. The second idea is determinism.
The idea defends the opposite. It says that Because people live in society, they must follow the
rules of society. If they do not, they are punished. So, there is no freedom of will. The third is
otodeterminism. It says that she puts her own rules herself.
People do not like rules. These rules make people's lives better. Sometimes the rules put
them under pressure. But if there were no rules and everyone would behave as they want, the
world would be an uninhabitable place. Imagine a world where everyone does what he wants.
Freedom is a concept that must be for everyone. But “The freedom of the person ends where
the freedom of others begins.” People need rules to not bother each other. The reasons for the
emergence of the rules are the problems they have lived up to this time.
Some thoughts say that religion and morality complement each other. The problematic
of the moral is to be kindness. Religion helps people to do good things without the force. To
lie, to steal, to slander is wrong according to both religion and morality. Another idea defends
that religion should be kept away from morality.
In fact, religion emerged after the existence of people. So, these people were irreligious.
Does that mean they're immoral? Of course, no. According to my opinion, there is no common
*
Giresun Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
81
moral rules for everyone. For example, most of us think that theft is a very wrong thing. But I
remember reading that in a tribe fame of the person who steal is great. So, the more you steal,
the more valuable you are for the tribe. But being a good person is moral rule for everyone; to
treat animals and people well, to believe that women and men are equal, to not harm the
environment we live in etc. And I must say I did not defend theft. Because theft is to get what
someone else has worked without giving effort.
As a result, we should live according to our conscience, not according to moral rules.
The pressure of people can be difficult for us. But our conscience should not be heavy for us.
And if everyone behaves according to their conscience, no one is responsible for the mistakes
of the others. We can never escape our conscience.
WORKS CITED
http://webders.net/ahlak-felsefesi-ders-14-166p2.html
http://sahriye.blogspot.com.tr/2013/12/insan-mudur-bu-soruyu-cevaplamadan-once.html
82
KAFKA’NIN DAVASINDA BLOCK VE İHTİYAR AVUKAT

Gürkan Sadece*
“Block artık avukatın müvekkili değil, köpeğiydi. Avukat Block’a köpek

kulübesine girer gibi yatağın altına sürünerek girmesini ve orada havlamasını
emretseydi, Block bunu büyük bir zevkle yapardı.”
Bir sabah uyandığından davalık olmuştu Josef K. Ne olduğunu, neden olduğunu

bilmediği bir meselenin orta yerince buluvermişti kendini. Ama bir savaş olduğu açıktı. Tüm
kişi ve kurumlarıyla bir araya gelmiş otorite bu sefer K.yı bulmuştu kendisine. Bilmeden
işlediği bir günah, belki de işlemediği bir suça karşı koyması gerekiyordu. Kafka bize bunların
hiçbirisini vermiyor romanında. K.yı kendimizce eleştiremiyoruz bile. Romanın sonlarına
doğru anlıyorsunuz. Kafka sadece okumamızı ve düşünmemizi istiyor. Ne bir suç ne de bir
suçlu var.
Hiç bilmeden girdiği bu davadan kurtulmak için başta gerekli prosedürleri uyguluyor
başkarakterimiz ancak bir noktadan sonra işler değişiyor. Savunmasını, mücadelesini tek başına
yürütme kararı alıyor. Anlıyor ki herkes bu düzenin içinde kendine verilen rolü sahnesi gelince
sessizce oynamaya başlıyor. Block ve Avukat arasındaki diyaloğa bu noktada şahit oluyoruz.
Küçük bir ders vermek istiyor Avukat. Çünkü K. olağanın dışında bir tavır sergileyerek sadece
kendisini değil tüm düzeni de tehdit etmektedir. Katedral sahnesinde bunu açıkça hissediyoruz.
Block ile K. İlk tanıştıklarında karşımızda yılların verdiği tecrübeyle konuşan bir insan
görüyoruz. Bu işin sistem ölçüsünde yasal ve yasal olmayan yollarını bilen ve uygulayan birisi.
Şöhret sahibi avukatımız dışında kirli işlere el atmış ufak birkaç avukatla daha çalışıyor. Büyük
maharetlerini K.ya karşı dökmesi “Acaba Block mu kurtaracak K.yı bu çileden?” diye
sorduruyor insana. K.nın dikkatli dinleyişi Leni’nin tekrar mutfağa gelmesiyle bozulana kadar
Block bir kurtarıcı... Bu noktada Kafka birden bizi bir mücadelenin ortasına fırlatır. Avukatını
davadan çekmek ve kendini savunmak. Block, K.yı üzerine atılacakken Leni araya giriyor ve
daha sonra Avukatın odasına giden süreçte Leni’nin onu durdurmaya çalışmasını, hatta onu
ısırmasını okuyoruz.
K. nispeten toplumda saygınlığı olan bir insan. Belirli bir konumu, nüfuslu akrabaları
var ve bu nedenle toplumdaki diğer davalılara nazaran daha bir ayrı duruyor. Kafka bunu
göstermek için işte Block’u yaratıyor bizlere. Ona denilenden fazlasını yapmaya ne gücü ne de
*
İstanbul Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Mezunu
83
aklı olan bir insan Block. Kendince ufak kurnazlıkları var. Avukat bunu umursamıyor bile. Onu
değersiz görmek onun için sıradan haklı olduğu bir durum. K. ise kendine ders verilmek için
Avukatın seçtiği bu insana bakıp karşı çıkıyor. Karşı çıktığı yalnızca Block’un kendisi ya da
onun avukat karşısında küçülmesi değil. Tüm insanlığın, düzenin bir parçası olmasına rağmen
yakasını kurtaramadığı “yüce kurtarıcı”lara karşı çıkıyor. Avukatın önünde diz çökmüş,
sahibinden komut bekleyen bir köpeği andıran bu insan için tüm insanlık adına utanıyor. Oysa
K. çok yanlış bir yerdedir. Avukattan önce Block karşı çıkıyor bu onurlu duruşa. Kendisinin bir
aşağı bir yaratık haline getirilmediğini savunuyor dizleri üzerine çökmüş haldeyken. Avukat ise
bize gayet memnun bir duruş sergiliyor. K.ya göstermek istediği tam olarak karşısındadır artık.
“Seni bunlarla bir tutmadığım için mi benden –düzenin “savunma” görevi atfettiği benden-
vazgeçiyorsun?” Bize verilen mesaj ve K.ya anlatmak istediği budur Avukatın. K. ise tüm
bunlardan soyutlanmıştır artık. Düştüğü bir hata vardır ancak: Avukatın onu yanında tutmak
için yaptığını düşünmek bütün bunları. Avukat sadece kendisine ilginç gelen davalarla
ilgilendiği söylemişti zaten ona. K. bunun farkında değildir. Leni kenardan kaçamak bakışlar
atar K.ya, Block sahibinin ağzından çıkacak kelimeleri kapmak için hazır bekliyordur ve
Avukat tüm bu olay içerisinde kendisine verilen gücü sergilemektedir. K. ise kitabın sonuna
iyice yakındır artık.
84
KEDİ
Barış Oğuz Yılmaz*
Kedimi çok severdim. Ben kedime sarılırdım, o da bana sarılırdı. Bilgisayarın başında
otururken kedim gelip kucağıma atlardı.
İki haftalığından beri bizimleydi. Birkaç kere hasta oldu. Kustu. Yün iplik yuttu. İpliği
kustu, boğazından çektim. Şaka gibi, sonu gelmeyen mendil zinciri gibi sonu gelmiyordu. Sonra
geldi. Bir gün yemek yemedi. Sonra yedi.
Bazen başını okşamaya elimi uzatınca kafasını çekerdi. Bütün vücudunu okşardım elim
boyu geri çekilirdi. Bazen yanaklarını kaşıtırdı, sonsuza dek. Uzun tırnaklarımı severdi.
Kedimin kürkünü öperdim. Öpücüğü anlamazdı, yine de çabamı takdir ederdi. Bazen aşka gelip
ısırırdı. Annemle ben bunu pek takdir etmezdik.
Geceleri uyumadan önce kedime sarılırdım. Onun da hoşuna giderdi. Yanağını

yanağıma dayardı. Gırlardı, salyaları akardı. Bir gece onu kucağıma aldım, yatağıma atladım.
O gün uzun bir öğle uykusu çekmiştim zaten. İlaç içmeye kalkmıştım. Geri yatacaktım. Kedim
de uykuluydu.
Kucağıma aldım. Boynu omzumdaydı. İki elimle tüylü, sıcak bedenini kavramıştım.
Minicik ve yumuşaktı. Yatağa yüzüstü attım kendimi her zamanki gibi. Birden boynunu ezdim.
Boynu koptu. Çığlık bile atamadı. Kafası yere yuvarlandı.
Ben bir şoka girdim. Çığlık mı atsam, geri mi çıksam, sakince kanı ve cesedi mi
temizlesem bilemedim. Bedeninin gerisi elimde duruyordu hala. Yüzüstü üstüne yatmıştım.
Normalde, ona nefes alacak yer bırakmak için tüm ağırlığımı üstüne vermem. Bir baktım
ağırlığımı da vermişim. Artık nefes almasına ihtiyacı olmadığı için herhalde. Omuzum kan oldu
diye tişört yapıştı. Sırtım üşüdü ama dönüp üstümü de örtemiyorum.
Annem uyanınca beni öldürecek! Annem uyanıp odama girince kalp krizi geçirecek.
Ah, annem ağlayacak. Çığlık atacak ve ağlamaya başlayacak. Elini ağzına götürecek. Kopuk
kelleye bakıp korkacak. Sırtı duvara çarpacak. Yere çöküp şelalelerce ağlayacak. Hayır, annem
bundan güçlüdür. Ağlarken bana dokunacak! Ah. Bana dokunacak, ağlarken beni itekleyecek
ve kalkmamı söyleyecek. Kalkmam gerekecek. Annem ölen kediyi düşünecek. Ben hareket
*
85
edemeyeceğim. Annem sinirlenecek. Annem bana çok kızacak. Lanet olsun. İsteyerek
yapmadım ki. Lanet olsun. Kalkmam lazım.
Kalkamam. Kalkmak demek, onu öldürmek demek. Belki ölmemiştir. Belki kellesi yere
düşmemiştir, yanlış duymuşumdur. Belki birden panikle öldü sanmışımdır. Belki sadece biraz
ezmişimdir, çok ezmemişimdir. Ben de hemen öldürdüm çocuğu! Bir şeyi yoktur, ölüm öyle
kolay mı? Hadi biraz hareket edeyim. Hadi biraz omzumu oynatayım. Belki omzum gözyaşıyla
ıslanmıştır. Belki bütün hislerim aleyhime çalışıyor şimdi bunlar olmuyor aslında bunlar gerçek
değil ben yaşamıyorum bunları yaşamıyorum ben değilim
Hareket etmedim. Gözümü bile kırpamıyorum. Gözüm sonsuz bir ağlamak üzere, ama
ağlayamıyor. Gözümden akacak yaş, göz pınarımdaki deliğe akıyor, burnuma giriyor, sümük
olarak aşağı sızıyor. Yutkunmadan tükürüklerimi mideme gönderiyorum. Midemde bir yumak
birikiyor. Bir kanser oluşuyor. Kusmak imkânsız. Sanırım bekliyorum. Beklemek bitmiyor.
Bitsin ve bitmesin istiyorum. Bitmesinden çok korkuyorum! Tanrım, n’olur bitmesin. Hayır,
hayır, dur, dur, durdurun! Korkuyorum. Korkuyorum. Bir saniye, bir saniye durun. Ama
duramıyorum. Durmamalıyım. Hayır, hayır, koşmalıyım. Kaçmalıyım buradan. Burada böyle
duramam. Hareket etmedim.
Şimdi güneş doğsa ne güzel olurdu. Güneş doğsa kapanmayan gözlerime. Beni bir
köşeye sürüklese ve göz kırpmak zorunda kalsam. Turuncu, mor ve sarı. Sonra annem uyansa.
Ne olacaksa olsa ve ben yıkansam. Üstümü çıkarabilir miyim? Kollarımı kaldırabilir miyim?
Üzerinde tek bir kesik yokken insanın tişörtünün kan içinde olması çok garip. Keşke kafası
kopmasaydı, benim yerime ağlayabilirdi. Keşke tişörtüm gözyaşıyla kaplansaydı. Bu daha
normal gelebilirdi.
Karnım acıktı. Gece yarısı atıştırması saatim geldi, ama hayat beklemek zorunda. Çünkü
kedim öldü. Büyük adam olmak zorundayım sanırım. Galiba artık dramadan sıkıldım. Bir
hareket yapayım. Yok! Sanırım midem istifa etmek üzere. Keşke eskisi gibi daha fazla
çikolatayla düzeltebilseydim. Yemek yemek istiyorum, yiyemiyorum. Buzdolabı orada,
gidemiyorum. Midem burada, ama daha bir şey almaz. Her şeyim benimle, ama çalışmıyorlar.
Midem sırtıma yapıştı. Kedimin kürkü de ellerime yapıştı. Kedimin kanı omzuma yapıştı.
Gözyaşı gözüme yapıştı. Gökyüzü de geceye yapıştı herhalde. Annem asla uyanmıyor.
Beynim, kendini silmeye başladı. Uyuşuyor. Beynimi hissedemiyorum. Gözyaşlarım

beynime birikti sanırım. Derim üşüyor. Kan gitmiyor, kan gitmiyor mu? Kalbim hala atıyor
86
mu? Ensem çok üşüdü, yarın boynum tutulacak. Kedimi gömerken siyah giysiler giyeyim.
Yarın yağmur yağsın. Boynumu büküp aşağı bakayım. Toprak. Çukur. Yağmurla beraber çok
güzel görünsün. Boynum çok acısın, acısıyla boynumu bükeyim, yüzüm, üzgün görüneyim,
canım yansın canım yansın canım yansın.
Beynim, kendini silemedi. Kedimin yemek yiyişini duyabiliyorum. Ne? Duyamıyorum.

Duyabiliyorum! Dehşetle şaha kalktım, üst vücudumu kollarımla kaldırdım! NE, Hayır.
Yapmamışım. Hala aynı pozisyonda yatıyorum. Kocaman bir gözyaşı damlası süzüldü üstteki
gözümden. Ellerim birden elimdeki kürkü kavradı. Hayır hayır, kavramamış. Kavramak istemiş
ama. Kendimi yavaşça hareket ettirmek zorunda olduğumu fark ettim. Midemdeki kanser
düğümlenmiş. Olabilir, peki. Fazla düşünmemek lazım. Kollarıma odaklandım. Çok
terlemişim. Terim soğuyup sırtıma yapışmış. Yarın ensem çok ağrıyacak. Ellerime
odaklanamadığımdan kollarıma odaklandım, hatta kollarımın dış kısmına, dışarıya, dışa doğru.
Sırtımdan kuvvet almak aklıma geldi, ama yine göbeğime baskı yapmam gerekiyordu, çabucak
vazgeçtim. Derin bir nefes verdim. Göğüs kaslarımı kastım. Dirseklerimden destek alarak
kafamı kaldırdım.
Mama kabına bakınca, loş ışıkta yemek yiyen kedimi gördüm. Gözlerim kırmızı ve
mordu. Kedimin umurunda değildi tabi bu. Kırıklarla dolu göz kapaklarımı kapayıp açmaya
çalıştım. Çok yavaş oldu ve çok uzun zaman tuttu bu. Henüz acımayan boynumu çevirip uyku
sersemi gibi bir halle kollarımın arasına baktım. Pelüşlerimden birini elime almışım! Başımın
dikini yastığa tosladım. Kudret dolu bir celalle koparasıya kavradığım pelüşü bir çırpıda yere
fırlattım. Yatağımda sırtüstü döndüm ve üstümü örttüm. Gözlerimi kesinlikle açmadım.
Minnoş yalandı, esnedi. Kulağını arka patisiyle kaşıdı. Uykulu kedi gözleriyle etrafına
baktı. Yavaşça harekete geçti, sessiz patilerle odamda yürümeye başladı. Kafasını salladı,
kulaklarının kaşınma durumunu sıfırlamak için. Sonra yatağıma atladı. Bacaklarımın arasında
yer beğenmeye çalışıyorken onu nazikçe aşağı ittim.
87
MEHMET SAİT HALET EFENDİ; “THE MAN WHO TWISTED THE

KNIFE”
Uğurcan Şit
He was an ambassador in Paris when Napoleon ruled France. As depicted in the chart. He even
witnessed Napoleon's crown ceremony. He was in secret relations with the British ambassador
who entered the war against France. He was exiled to Kütahya in May 1807 because of the
French envoy who learned it reported him. A year later when IV.Mustafa went to the throne,
he was forgiven by Sultan. In 1815, Halet Effendi took the role of badger and gained great
influence. He abused his influence by defeating Ali Pasha in order to protect the Janissary and
prevent military reforms to please the Greeks. Similarly, he caused Grand Vizier Benderian Ali
Pasha to fall in his favor as opposition to the Greek Revolution proposals. As a result of his
Politics, the Mora revolution flared up, and revolutionaries won the Greek Independence War.
After that, he lost his head and the Empire lost the chance of recovery and Greece.
88
NASIL?
İlay Çelik*
Duştayken suyun altında dakikalarca durup,

Sonra oturup ağladığım ruh halini,
Sen yağmurda umursamaz bir şekilde gezerken,
Bunu sana nasıl anlatayım?
Ben o bankta,
Saatlerce incelediğim ağacın dalında,
Kendimi astım.
Sen baktığında ağaçta kedi gördüğünde,
Bunu sana nasıl anlatayım?
Güneşli günde odandaki perdeleri aralarken sen,
Ben o zifiri karanlığa kendimi gömdüm.
Sana neden “perdeleri kapat” dediğimi,
Nasıl anlatayım?
Ben adım adım yürürken uçuruma,
Senin koşarak beni tuttuğunda,
Neden sendelediğimi sana…
Nasıl anlatayım?
Sen kollarına teker teker bileklikler dizdiğinde,
Senin için biriktirdiğim cümlelerin tek tek boğazıma dizilişini;
Ben her şeyin sonunu bir intihar görürken,
Senin başkasına yandığını izleyişimi
Nasıl?
Nasılsın?
*
89
SAPIR&WHORF PHILOSOPHY & LANGUAGE

Ceren Açıkel*
Language is a kind of philosophy. The etymologic history of the word "Philosophy" as

follows;
Middle English: from Old French philosophie, via Latin from Greek philosophia ‘love
of wisdom’. Wisdom also means mind and where there is mind there is thought. In other words,
the foundation of philosophy is thought. What we call "thought" demands to be known thus
being the most common way of connection between thoughts and communication, language is
a kind of philosophy. In order to use language, the first thing to do is deciding on what we will
say. During this decision session, we think - after a process with vocal organs - thoughts come
out through our mouth. This is the real reason why language is philosophy itself. Where there
is language there is thought.
Sapir-Whorf Hypothesis is a theory named after American anthropological linguist

Edward Sapir and his student Benjamin Lee Whorf. This hypothesis -basically- claims that "An
individual's thoughts and actions are determined by the language or languages that individual
speaks." This hypothesis is combined from two different perspectives and these two
perspectives have their own point of views. "Linguistic Relativity" and "Linguistic
Determinism".
Linguistic relativity holds that the structure of a language affects the way in which
individuals conceptualize their world and it says language shapes concepts and ways of thinking
so that an individual who speaks significantly different languages views the world differently.
For instance, in English we use "Present Perfect Tense" in order to indicate an action, which is
done in the past, however, still affects the present moment whereas in Turkish there is no
grammatical case for that kind of specification.
Linguistic determinism claims that language and its structures limit and determine
human knowledge and thought. It basically says our language determines how we see the world
and we cannot see things in another way. On the other side, it is not testable and makes
bilingualism and translation impossible. For the very reason, we may say linguistic determinism
is an extreme form of relativity. To set an example, The Inuits' language contains much more
*
Mersin Üniversitesi İngiliz Dilbilimi Bölümü Öğrencisi
90
sophisticated and subtle words - than any other language does - distinguishing various forms of
the word "snow" which is why they can think much more intelligently about it. In a sense, we
can never understand the differences completely between those words.
The Sapir-Whorf hypothesis is basically saying, - with Ludwig Wittgenstein's words -

"The limits of our language are the limits of our thoughts." In other words, Sapir and Whorf are
saying that language shapes how people think -yes it does.- but in other respects, there are some
opposing views, just as every philosophic topic has. Some linguists are saying "People shape
their languages." It is also true. We do shape our languages by the way of needs, developments,
and alterations. Just as every philosophic topic, this theory is a controversial point as well.
In philosophy, there is not a single truth and where there is language there is philosophy.
WORKS CITED
Bernard COMRIE (-) Language and Thought

https://www.linguisticsociety.org/resource/language-and-thought accessed: 14.04.2018
An unknown linguist (-) The Sapir-Whorf Hypothesis https://linguistlist.org/ask-ling/sapir.cfm
accessed: 14.04.2018
Unknown writer (-) Linguistic Relativity Hypothesis
https://www.alleydog.com/glossary/definition.php?term=Linguistic+Relativity+Hypot
hesis accessed: 14.04.2018
Karen P.L. HARDISON (-) What is the difference between linguistic determinism and
linguistic relativity? https://www.enotes.com/homework-help/what-difference-
between-linguistic-determinism-307464 accessed: 14.04.2018
91
BLUE WOMB OF THE OCEAN

Lamia Berki*
Smouldering of a pearl
In a mellifluous shell of oyster
Inundated with the pattern of tides
Makes me wonder how deep
Was the abyss
Of your chaotic passage's rites
How many times you sloped up

From the deepest desires of th'infinite blue
To the ephemeral motions of the tides
Surrounded by the clammy dew?
Was it so long before

You found a chokepoint to breathe
Through the wings of your shell,
When you stuck in your very point
To choke on the surface of your deepest breadth?
You, not entirely awake

Beyond the reflection of your candle
Under the flaring lake
Are beaming and calling me
To the edge of our pattern-free tides

To make everymoon jealous of us.
Unbendingly pure you are,

What a pleasure to be cognizant of
Who you are.
*
92
IDENTITY CRISIS OF A YOUNG WOMAN: AN ANALYSIS OF

“EVELINE” BY JAMES JOYCE
Hira Ekin SÜRCAN*
James Joyce’s short story “Eveline” emphasizes the condition of women in the early
20th century Ireland. Until the last few years of the 1990s, women were second-class citizens in
Ireland and had to endure discrimination in every sector of the society (Horgan, 2001). They
had limited opportunities in educational institutions, male family members had the control over
their decisions, and employers generally hired women for menial labour and paid less than the
male labours. In these circumstances, most women tried to create an identity. In his short story
“Eveline”, James Joyce depicts the theme of women’s internal struggle to find an identity in
the patriarchal societies through the character Eveline who is trying to create an identity through
the conflicts she experiences with the male characters in her life and her memories about her
past.
Throughout the story, Eveline does not speak of her own identity as ‘Eveline’ but she
describes herself in relation to her father, brother, and later to her companion Frank, who all
influence her in the way of creating an identity. Eveline is utterly committed to home due to her
father’s oppressions and her role in the family, and she does not have any chance for socializing
through which she can explore her qualities as an individual of the society. A study of identity
development shows that most people think that the “network of social relationships retain the
sense of identity” (Hart 105). These social relationships begin from the childhood with the care
of the parents and siblings. In fact, Eveline grew up without any support from her family.
Eveline’s relationship with her father is based on fear as her father has begun to “threaten her”
after her mother’s death (2-3) and did not treat her the same as her brothers. That is, Eveline
has not received any love or care from his father and has grown up to a timid and antisocial
young woman who “feels herself in danger of her father's violence” (2). Eveline’s psychological
state causes her to become an obedient daughter in the extreme out of fear from her father’s
violence that she barely leaves home except for work, and these domestic affairs give Eveline
no other opportunity than identifying herself with “shelter and food whom she had known all
her life about her” (2). One other obstacle for Eveline’s identity development is her memories
of her dying mother. Ms. Hill, Eveline’s mother, has spent her life as an obedient wife to her
*
Kültür Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
93
husband and as a mother, doing nothing more than caring about the family and fulfilling her
daily duties such as cleaning and cooking set by the male-dominated society. Even though
Eveline wants to break free from these obligations, “her mother has circumscribed Eveline's
own life-choices by getting her into the traditional role of a carer by asking her to 'keep the
home together for as long as she could'” at the point of death (O'Brien, 210). Eveline’s last
memories of her mother and the promise she has made to her do not allow her to move further
with her own life, and prompt her to take over her mother’s role, in other words ‘identity’, in
the family; she does not stand up to her father’s wishes as her mother also did in the past. Due
to the fear-based relationship between Eveline and her father, she cannot have an independent
life and create a personal identity with her own qualities.
Not only Eveline’s father’s behaviour towards her but also her brother’s status in the
family shows the desperation of Eveline for an identity. Unlike her brother Harry who is defined
by his occupation and can exercise his own choices, Eveline cannot live as an independent
woman in terms of her work and have freedom in her choices. Early in the short story, Harry is
introduced to the reader as someone “who is in the church decoration business” which provides
him a social identity that defines him in terms of selfhood by his job (3). Henri Tajfel, a British
social psychologist, claims that people who belong to a social group, in this case it is the
business and the family, “seek to achieve a positive self-esteem” by differentiating themselves
from others and exercise independent choices (Haslam 21). Harry makes the choice of working
away from home “somewhere down the country” (3) and not involving in the family matters.
Eveline, in contrast, do not value herself highly in terms of her social status because she works
at a menial job in a store, as women only had a limited amount of job opportunities in the early
20th century era in Ireland. Even though her boss “has always an edge on her” (2), Eveline “has
to work hard, both in the house and at business” (2) since she does not have the self-esteem to
leave her job as a supporter of the family. Due to gender discrimination at work and at home,
Eveline loses her self-confidence which makes it harder for her to belong to a social group and
create an identity through a social status.
Moreover, Eveline’s experiences with her father and brother frighten her to find an
identity through another male character. At the beginning, Frank is an object of desire and the
signifier through which Eveline forms a full identity as herself. According to Lacan, desire is
something you find ‘outside of you, because what you desire is always something that you lack,
that is other to you’ (qtd. in O'Brien, 204). Eveline, who does not have any interaction with men
except her father and brothers, desires to have a boyfriend before she has desired Frank. As a
94
passive young woman in terms of social relationships, Eveline’s aim was “to have a fellow”
(4), in the hope of finding what she lacks, an active personality. After being closely acquainted
with Frank, ”she began to like him” as he provides all the means through which Eveline can
satisfy her desire and valorise her female identity as a married woman. For Eveline, Frank is a
different image from her father and brother. He is a sailor who travels around many countries,
is interested in many forms of art, and above all, he treats Eveline like as she is, letting her
experience a new world. Eveline thinks that” people would treat her with respect” with her new
identity as Frank’s wife and “she would not be treated as her mother had been” (2) who has
suffered from her father’s violence as well. Even though Eveline imagines a different life with
Frank at the beginning, as she keeps thinking about her mother’s “pitiful vision” (5), she feels
horrified that what happened to her mother in the past might befall her. Eveline fears the
unknown identity that will come with the marriage and thinks about the possibility that this
identity might make her life worse than it is, and finally she lets Frank and her new identity go
by the board.
As a critique of the patriarchal societies, Joyce’s story presents identity problems of

women caused by men in the early 20th century in Ireland. The character Eveline represents
these women, showing their feelings and thoughts in a more detailed way and giving the reader
an idea about how difficult it is to create an identity as an individual under pressure. At the end
of the short story, the final expression of Eveline is described as “passive and like a helpless
animal” (6) which shows that she could not develop an identity that could provide her the self-
esteem to give Frank a proper answer of why she is not leaving with him: and this is, so the
story would indicate, because she was a girl.
95
WORKS CITED
Hart, Daniel. “The Development of Personal Identity in Adolescence: A Philosophical

Dilemma Approach.” Merrill-Palmer Quarterly, vol. 34, no. 1, (1988): 105–114.
JSTOR. Web. 03 Jan. 2017.
Haslam, Alexander S. Psychology in Organizations. n.p.: Sage, (2004): 21. SAGE Publications
Ltd. 2004. Web. 03 Jan. 2017.
Horgan, Goretti. "Changing Women’s Lives in Ireland." International Socialism Journal 91

(2001): n. pag. Web. 11 Dec. 2016.
Joyce, James. "Eveline." (n.d.). www.lonestar.edu. Web. 18 Oct. 2016.
O'Brien, Eugene. “'Because She Was a Girl': Gender Identity and the Postcolonial in James
Joyce's 'Eveline'.” Studies: An Irish Quarterly Review 93, no. 370, (2004): 201–215.
JSTOR. Web. 20. Nov. 2016.
96
TO FORGET OR NOT TO FORGET

Beyza Tosun*
There are many kinds of spoken languages in the world. Some of these languages are
known by everyone, but some have begun to be forgotten or even forgotten. The very oldest
communication tool, language, its oldest varieties, its origins have already been wiped out
today. But, is it possible to save a language that is about to be forgotten when it is not possible
to save a language that has already been forgotten? Should we preserve endangered languages?
Some people claim that language is always changing and it is not possible for a language to
have the same effect forever. This approach may be true, but it is not correct behaviour that do
not care about saying that a language is already forgotten. At the same time, some people
believe that a language reflects the culture of a society and therefore, to forget a language means
to forget its culture.
With the developing technology, the developing commercial intelligence among people
and the machine powers that replace human power, the language has constantly improved and
changed. This, over time, evolving world of new languages to replace the old languages has led
to be more active. But, it does not mean that we must forget the other old languages. At least,
we can try to understand these old words, and what people said in there and how they created
these symbols to communicate with each other. Each symbols, each words can be different
meanings and this makes us to see how they communicated with these languages. Trying to
protect their languages is also preserving their cultures and these languages show us their
cultures and social experiences. This helps us to recognize the old societies. We should not
forget the fact that “One language is one person”. The more languages we know, the more we
are, and this makes us a very socially, multicultural individual. The death of a language means
the death of a culture, so it is very important that individuals strive to make sure each languages
are not forgotten. For example, a family from a different society, go to a different place and
speak their own language instead of spoken language in there, it ensures that their own language
is accepted, which prevents a language from dying. Thus, every individual keeps alive their
own language and culture, which greatly prevents from a language being in danger.
Some scientists state that a language is alive as long as it is spoken. However, it does
not mean that language is not in danger. Not only talking, but also making sure that language
*
97
is not forgotten is also a sign that the language is to remain alive. For all these reasons, saving
that language means also keeping that language alive. A language should not be forgotten just
like not to forget our favourite belongings in somewhere.
98
THE KILLING OF A SACRED DEER FİLMİNDE YUNAN MİTLERİNİN

MODERN YAZIMI
Bahar Vatansever*
Geçtiğimiz sene film ekiminde izleme fırsatı yakaladığımız yönetmen Yorgos

Lanthimos'un filmi The Killing of a Sacred Deer, bir Yunan mitinin tekrar yazımıdır.
Yönetmen, köklerinin mite dayandığı konsepti alıp, metafizik bir yolla Amerikan burjuva
ailelerini eleştirir. Yunan mitolojisinde Truva savaşına gitmek üzere yelken açan Agamemnon
ve ordusu, Agamemnon'un Artemis'in kutsal geyiğini öldürmesi yüzünden Tanrıçanın gazabına
uğramış, rüzgârdan muzdarip kalmışlardır. Agamemnon'un durumu düzeltmesinin tek yolu,
yaptığı hatanın karşılığında kızını kurban etmektir. Hatasının bedelini ödemezse, tüm ordusu
ve ulusu acı çekecektir. En başta kararsız kalan Agamemnon, bu fedakârlığı yapmak zorunda
kalır. Iphigenia’nın, Truva’ya açılmadan Achilles ile evleneceği yalanını atarak kızını ve
karısını Aulis'e getirtir. Adının yalana karıştığını duyan Achilles durumu önlemek ister fakat
bir şey yapamaz. Iphigenia, babasının hatası için kurban edilmeyi istemektedir fakat Tanrıça
Artemis Iphigenia'ya acır ve onun yerine bir geyik yerleştirir, böylece Iphigenia, Artemis'in bir
rahibesi olur.
Film, tıpkı Murphy ailenin kaderinin masaya yatırılması gibi, bir kalp ameliyatı sahnesi
ile başlıyor. Stephen Murphy, diğer bir deyişle modern Agamemnon, kalp cerrahıdır. Eşi bir diş
hekimi olan Stephen Murphy biri ergenliğe, yani yetişkin hayatına yeni girmeye başlayan 14
yaşında kızı Kim Murphy ve henüz çocuk olan 10 yaşında Bob Murphy ile tipik bir Amerikan
orta üst sınıf aile babasıdır. Filmin başlarında Stephen'ın Martin isimli bir gençle garip ilişkisine
şahit oluyoruz. Stephen, Martin'in kim olduğu hakkında karısına ve iş arkadaşlarına yalan
söylemekte ve ona pahalı hediyeler almaktadır. Martin, Stephen'ın ailesiyle tanıştıktan sonra,
hayatlarına daha fazla dâhil olur ve beraberinde garip olaylar getirir. Bob'un bacaklarının
açıklanamaz bir şekilde felç olmasından sonra, Martin'in, Stephen'la yaptığı bir konuşmada,
eski bir hastasının oğlu olduğunu öğreniriz. Martin'in babası düzgün bir diyete sahip olan,
egzersiz yapan ve sigara içmeyen bir adamdır. Stephen, ameliyata alkol alarak girmiş ve
Martin'in babasının ölümüne sebep olmuştur. Martin, bunun karşılığında ancak Stephen'ın
ailesinden birisini kurban etmesinin adil olacağını düşünmektedir, kimi seçeceği işe Stephen'a
kalmıştır. Stephen, birini kurban etmediği sürece ailesinin başı felaketten kurtulamayacaktır.
*
İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
99
Tıpkı Agamemnon'un Artemis'i gücendirdikten sonra kızını kurban etmek zorunda kalması
gibi, burada da babalarının hatasını çocuklardan biri ödeyecektir. Eğer biri ödemezse tüm
ulusun mustarip olacağı gibi, filmde de tüm aile ödemek zorunda kalacaktır. Fakat Martin,
Artemis gibi bir tanrıça değil, kafası karışık bir ergen olarak portre edilmiştir. Stephen'ın kızı
Kim ile yakınlaşan Martin, hem Achilles hem de Artemistir. Bir baba figürünün eksikliğini
yaşayan Martin, Stephen'ı babasının yerine koymak istemektedir. Stephen'ı annesiyle
tanıştırmış ve karısıyla arasını açmaya çalışmıştır. Freud'a göre oğul, babasını öldürmek ve
yerine geçmek ister. Bunun en büyük örneği de Oedipus'tur. Oedipus, babasını öldürmüş ve
annesiyle evlenmiştir. Filmde baba-oğul çatışması Stephen'ın kendi babası ile olan ilişkisinde
de yer almaktadır. Oğlu Bob'a verdiği bir sırda Stephen'ın küçükken babasının uyku sırasında
penisini sıvazladığını ve spermini akıttığını öğreniriz. Babasının penisi, baba figürünü ve çıkan
sperm de baba figürünün katledilmesini, akan kanı sembolize etmektedir. Stephen ve Martin
arasındaki ilişki de bu bağlamda ikili arasındaki gerginliği arttırmaktadır. Aynı zamanda Kim
ile yakınlaşan Martin, Stephen'la güç savaşı içindedir.
Film boyunca Stephen ve ailesi duygusuz, makineleşmiş diyaloglar kurmakta ve

hayatlarındaki her şeyi kontrol eden tipik bir burjuva ailesi olarak yansıtılmışlardır. Filmin
çekim açıları da, Martin'in yer almadığı sahnelerde Stephen'ı yukarıdan çekmektedir. Bu açı,
Stephen'ın kendinden başka her şeyi küçük görüşünü ve kontrolleri dışında bir olayın onları
takip ettiğini hissettirir. Stephen ve eşi Anna yıllarını çalışmalarına vermiş bilim insanlarıdır.
Bu nedenle Stephen başlarına gelenin sadece bir psikosomatik bir hastalık olduğunu
düşünmekte ve felaketi inkâr etmektedir. Stephen ve Martin arasındaki çekişme akılcılık ve
aydınlanma ile mistizm arasında bir çekişmeye dönüşmektedir. Stephen bu tuhaf gencin
kehanetleri karşısında kendi zihninde akıl dışıcılıkla mücadele eder. Hayatı üzerinde kontrol
sahibi olan, rasyonel kararlar vermeye ve mekanik, kuralcı yaşama alışık Stephen ancak kendini
bırakıp ağladığı noktadan itibaren olayları kabul etmeye başlar. Hangi çocuğunu öldüreceğine
karar veremeyen Stephen, okul öğretmenlerine danışarak, hangisinin daha iyi olduğu
konusunda fikir danışır. Bir lafıyla çocukların kaderini belirleme gücünü elinde tutan öğretmen,
kararsız bir cevap verir. Stephen, akıl dışıcılıkla mücadele ederken, karısı Anna, Martin'i bir
Tanrı gibi görmeye başlamıştır. Çözüm yolu arayan Anna, Martin'in babasının ölüm sebebini
anlamak için kocasının iş arkadaşının cinsel isteklerine boyun eğmek zorunda kalır. Martin'in
ayaklarını öpmesi, onun tanrısal güçlerini kabul ettiğini gösterir. Kehanete göre ailedeki
bireyler önce felç kalacak, ikinci aşamada yemek yemeyi reddedecek ve son aşamada da
gözlerinden kan gelecektir, bu aşamaya gelindiğinde kurtulmaları için çok geç olacağından
100
Stephen'ın biran önce kurban vermesi gerekmektedir. Ergenlikten yetişkin hayatına geçiş yapan
Kim'in, Martin'e ailesini geride bırakıp birlikte kaçma teklifi yapması bireyin yetişkin hayatına
geçişinde masumiyetini kaybedişini sembolize etmektedir. Teklifi kabul edilmeyen Kim,
Iphigenia'ın, babası ve ulusu için can vermeyi istemesi gibi, kurban edilmeye gönüllü olacaktır.
Karar vermemekle kaybedilen vakit süresinde Bob üçüncü aşamaya geçer ve gözlerinden kan
gelmeye başlar. Şimdiye kadar hayatı üzerinde kontrol sahibi olan Stephen, işi "şans"ın ellerine
bırakır ve tüm aileyi salona toplayıp her birini ayrı koltuğa bağlar. Kendi gözlerini kapatarak,
elinde tüfekle olduğu yerde dönen Stephen'ın kurşunu nihayetinde Bob'a denk gelir.
Çocukluğun masumiyetini üzerinde taşıyan Bob'un kurban edilişi masum bir geyiğin
Iphigenia'nın yerini alması gibidir. Geyik, hem Artemis'in Agamemnon'a gönderdiği kurban
oluşu hem de içimizdeki çocukla bağımızı ve saflığı sembolize etmesi açısından filme farklı bir
boyut katmaktadır.
101
JANE AUSTEN – BİR HANIM TARAFINDAN

Dilan Şatır
Jane Austen, 16 Aralık 1775 yılında İngiltere Hampshire’da, Steventon Kasabasında

dünyaya gözlerini açtı. 18. yüzyılın sonları, 19. yüzyılın ilk çeyreğinde yaşayan Jane Austen’ın
hakkında ne yazık ki çok az bilgiye sahibiz. Ablası Cassandra, eğer kardeşi Jane Austen’ın
birçok mektubunu yakmış olmasaydı, şu anda elimizde küller değil bir bilgi deryası olabilirdi.
Ailesinin okumaya olan düşkünlüğünden, Jane Austen da etkilenerek, çok küçük yaşta
okumaya ve yazmaya başlayarak edebiyat denizine kürek çekmeye başlamıştır. İlk romanı olan
“Love and Friendship” ve sonrasındaki “A History of England by a Partial: Prejudiced and
Ignorant Historian”ı on dört yaşında, dünyayı yeni yeni görmeye başladığında yazmıştı. “Sense
and Sensibility”, “Pride and Prejudice” ve “Northanger Abbey” gibi romanlarını ise yirmili
yaşlarda bir hanımefendi olmaya başladığı zamanlarda yazmıştır. Bu eserlerinden “Sense and
Sensibility” ve “Pride and Prejudice”, 1811–1813 yılları arasında yayımlandı. 1814 yılında
“Mansfield Park” yayımlandı ve bu romanı 1816 yılında “Emma” takip etti. Bu arada
“Persuasion” isimli kitabını tamamladı ve bu kitap 1818 yılında, yani ölümünden bir yıl sonra
“Northanger Abbey” ile birlikte yayımlandı. Yaşadığı dönemin kadın kimliğinin algılanışından
olsa gerek, hiçbir eserini kendi adıyla yayınlamadı. Eserlerinin sonunda “Bir Hanım
Tarafından…” ifadesini kullandı. Austen’ın romanlarındaki kadın karakterler, genel olarak
mantığı ön planda yaşayanlar ve duygularının sesiyle yaşayanlar olmak üzere iki grupta
toplanabilir. “Pride and Prejudice”deki gibi mantık timsali Elizabeth, duygularıyla hareket eden
mantıksız kız kardeş Lydia gibi ya da “Sense and Sensibility” romanındaki Elinor ve Marianne
gibi. Onun romanlarındaki kadınlar, akıllı ise iyi ve zengin erkekle, duygularıyla hareket edip
mantıksız davrananlar ise parasız erkeklerle evlenirler.
Jane Austen yaşadığı dönemin siyasi olaylarına romanlarında yer vermeyen başarılı bir
yazardır. Onun ne kadar önemli ve günümüz toplumuna ışık tutan bir yazar olduğunu yeni yeni
fark ediyoruz. Günümüzden yaklaşık iki yüzyıl kadar önce yaşayan Jane Austen’ın, yazmış
olduğu kitaplardan Pride and Prejudice ve Emma günümüzdeki yaşam döngüsünü ve
yaşanmışlıkları tüm gerçekçiliğiyle yansıtmaktadır. Bu romanlarda kadın ve evlilik, kadının
maddi kısıtları, gelenekler ve kadının evliliğe mahkûm bırakılışı da tüm gerçekliğiyle
okuyucuya yansıtılır. 18. yüzyılda kadın, evliliğe tek çare olarak bakmaya başlar ve itaat etmek
zorunda olduğu bir erkeğin hayatında zorla yer edinir. Romanlarında genellikle evin genç
kızlarının evlendirilmeye çalışılması da, bu dönemin en önemli yansımalarından biridir. Austen
102
evliliğe sosyal bir hayatın şartı gibi bakar ve romanlarında da evlilik üzerinde işlediği konuları
bu şekilde ele alır. Kadınları ve evliliği aynı fanusun içinde tutar, dönemin kadınlar üzerinde ki
baskısının bilincindedir. Kadınlar sosyal baskı altında yaşamlarını sürdürürken, yine bir çeşit
baskı olan evlilik kurumuna itilir ve daha rahat bir hayat yaşayacakları umut edilir. Kadın
gördüğü baskının karşısında daha iyi bir hayat adına varlıklı biriyle evlilik yapmayı tercih eder.
Bu yüzden de Jane Austen da romanlarında evlilikte maddi varlığın önemini ısrarla vurgular.
Günümüz toplumunda hala önemini taşıyan kadının toplumdaki yeri ve bağımsızlığı konusu,
kadınların evliliğe verdiği önemle aynı başlık altında sorgulanmalıdır. Austen romanlarında
belki de bu yüzden evlilik ve kadın üzerinde bu kadar durmaktadır. Sosyal baskı günümüzde
maddi özgürlüğü olan kadını bile bir fanus gibi içine almış durumdadır. Jane Austen’ın hiç
evlenmemiş olması bu fanusun içine girmek istemediğinin en büyük kanıtı olup feminist olarak
nitelendirilmesinin kaynağında bu gerçeklikler vardır. Austen, kadınların çare olarak gördüğü
kurumu kabullenmemiş ve tıpkı bir lider gibi kendi hayatını kazanmıştır. Özellikle Emma
romanında sosyal sınıf farklılıkları oldukça belirgindir. Söz konusu romanda Harriet karakteri,
evlilik dışı bir çocuk olmasından dolayı aşağılanır. 18. yüzyılda evlilik dışı ilişkiler kesinlikle
onaylanmıyordu ve böyle bir durumun soy karmaşasına yol açacağı düşünülüyordu. Günümüz
toplumunda hala kadının üzerinde oluşan toplumsal baskı, bu konuda da devam etmektedir.
Toplumun boşanmış kadına bakış açısı ne yazık ki hala kabuğundan çıkamamış ve özünü
bulamamıştır. Kadın tüm bu sebeplerden içine girdiği fanustan bir türlü çıkamazken, yaşadığı
ortam kadını yeni bir fanusa sürüklemektedir.
Austen, romanlarında 18. ve 19. yüzyıl İngiltere’sinde kadın, toplumun kadına bakış
açısı ve evlilik konularını işlemiştir. Kadın haklarının olmadığı bir dönemde kadının
toplumdaki yerini konu edindiği için feminist bir yazar olarak ele alınmıştır. Kadınların ikinci
planda olduğu bu dönemde hayatını sürdürmek için kadınların yapabileceği tek şey evlilik
kurumuna adım atmaktı ve hiç kuşkusuz Austen, romanlarında bunu ele almakta oldukça
başarılı olmuştur. Kadınlar yaşadığımız toplum içinde de birçok konuda erkeklerden geri
planda tutulmaktadır. Kadın maddi bağımsızlığını edinse de hala ev işleri ve çocuk bakımı
kadının görevi sayılmaktadır. Kadın toplum baskısından kaçarken belki de kendini bu baskıya
boyun eğer ve itaat eder halde bulmaktadır. Günümüzde kadın sorguladığı her baskının kurbanı
olurken, erkek kadının tüm duyarlılıklarını hiçe sayıp toplumun ona yüklediği misyonla kendini
lider olarak konumlandırmaktadır.
103
THE MYSTERIOUS STORY OF ADAM AND EVE

Ecem Ateşci*
Humans, examination mythology and they try to answer understandable and clarify the
nature of man. Myths are instructing us how ancient people live and believe mythology. Almost
every culture seems to have a mythology. Humankind seems to try to understand where they
are coming and where are they going? We must not forget that human beings afraid of death
what will we do when we face deathbed and what will happen when we are dead? Those stories
explain us about the whole of the world and about the beginning of the world. We are living to
surround with myth in our contemporary time. Myths are important today because we seem to
establish in our life. The myth comes from ancient Greek and is created many stories. In myth,
there is alliteration, rhyme and symbol and we use poetic language. The myth is a story and
narrated orally. In this way, we are talking about oral tradition and story. We understand that
myth is oral. “Myths tell the stories of ancestors and the origin of humans and the world, the
gods, supernatural beings (satyrs, nymphs, mermaids) and heroes with super-human, usually
god given, powers (as in the case of Heracles or Perseus of the Greeks).” 1We live to be all
around by myths in present times alongside ancient times. We live by them. Myths are
inevitable in our lives and should conduct generation to generation.
These people are wondered where we are coming from. Here we come Adam and Eve
story. Its explaining beginning of the world. What happens in the myth story? What is the myth
story of Adam and Eve? We have just one truth. Eve ate the forbidden apple and God is pissed
off them. They are thrown into this world. One day Satan came hidden like a snake and spoke
with Eve. He persuades her to eat the fruit from the Tree of the Knowledge good and evil. God
said them that they should not eat the apple. They would die if they did. Eve believed Satan’s
lie and bite of the fruit. She gave some to Adam for him to eat. Adam and Eve were aware of
their sin. They tried to hide from God, but God sent them to this world because they committed
a sin. When Adam and Eve committed a sin, death came into existence in the world by God.
The story explains why we came into the world, where we are coming from, and it is
explained lots of things. We can say that this story is talking about apple, demon and fall.
Subversion is destroying. Insurgency is Adam and Eve and Satan (snake) because Adam and
Eve decided to follow to Satan. Satan (snake) is sneaky and treacherous. Satan wants to bring
*
1
J. Mark Joshua, Mythology, Ancient History Encyclopedia, https://www.ancient.eu/mythology/, 18.04.2018.
104
all humans under his own sovereignty. Whom did God punish? Eve because she is using
enticement and seduction traits. We can say that this story is a eulogy for humanity. We can
meet many another apple story.
Character Analysis:
God: He knows Adam and Eve were going to sin and they ignored God’s rule. He wanted to
stay pure and innocent.
Satan: He was a top angel. He struggled against be free.
Eve: The first woman and Adam’s wife. She took a bite of a forbidden apple.
Adam: The first man. He was faithful to God and really loves his wife, Eve. After Eve had eaten
the forbidden apple because he knows she would lose. Also, he was curious about the
universe and creation.
105
BİR DAHİ POLİMAT GOETHE

İdris Öztürk*
Edebiyatçı, diplomat, hukukçu, ressam, doğa bilimci, filozof, şehir planlamacısı;

yediden fazla dil bilen, çeşitli konularda yüzlerce çalışmaya imza atan, yüz binden fazla
sözcükle zenginleştirdiği diliyle Avrupa’dan çıkan en etkili üç romanı yazan dahi polimat
Goethe, bilimsel alanlarda da çok çarpıcı çalışmalara imza attı. Spinoza, Bach, Homeros, Hafız-
i Şirazi ve Shakespeare gibi insanlığa mal olmuş büyük şairler ve eski klasik yazarların
etkisinde kaldı. Doğu’nun mistisizminden oldukça etkilendi. Josef von Hammer’ın Kur’an
tercümesini inceleyerek Kur’an-ı Kerim’i tefsir eden ilk edebiyatçı oldu.
Yedi Yıl Savaşlarında meydana gelen Fransız işgalinin Goethe’nin kültür dünyasına
olumlu katkıları oldu. Bu sayede Racine’i, Moliere’i tanıdı. On altı yaşındayken Klasik Çağ
Bilimleri okuyacaktı fakat babasının zoruyla Leipzig’de hukuk öğrenimi gördü. Leipzig yılları
Goethe’nin hayatını biçimlendiren yıllar oldu. Üç yıllık hareketli öğrencilik yaşamı ciddi krizler
geçirmesine sebep oldu ve baba ocağına dönüp kısa sürede annesinin dindar bir yakını
tarafından tedavi edildi. Bu tedavi Goethe’yi mistik ve dini eserlere yöneltti.
Goethe hukuk stajını tamamlamak için gittiği Wetzlar’da âşık oldu ancak âşık olduğu
kadının arkadaşının nişanlısı olduğunu öğrenince karmaşık duygular içerisine girdi. Şair
ruhunun hayalperestliği ve duygularının gücüyle Goethe içinde bulunduğu bunalımı sanat
düzeyine çıkardı ve Goethe’yi dünya çapında ün yapan Genç Werther’in Acıları adlı romanını
yazdı. Bu eserinden sonra Werther tarzı kıyafet moda olmuştu, Werther tipi intiharlar
görülmeye başlanmıştı. Roman, devrin gençliğini etkilemekle kalmadı, onların ruhsal
bunalımlarına tercüman olduğu için de bütün dünyada ilgi gördü.
Goethe, aklı şiirle birleştiren bir isimdir. Goethe’nin eserlerinde verimlilik, bütünlük ve
çeşitlilik buluruz. İlham vermeyen, teşvik etmeyen, hayal gücünü zenginleştirmeyen ne varsa
ortadan kalkmasını savundu. Şair ruhuyla ürettiği eserlerle Dante, Shakespeare gibi dünyaya
mal olmuş büyük bir şairdir. Onun hayatındaki önemli dönüm noktalarından biri Herder’le olan
dostluğuydu. Goethe, Herder’in ona bambaşka bir edebiyatın kapılarını açtığını belirtti.
Böylece Shakespeare’e yoğun ilgi göstermeye başladı ve yıllarını verdiği Faust efsanesini
yazmaya başladı. “Hem yaratılan imajların zenginliği hem de her birine en uygun üslubun
seçilmesindeki dil ustalığı, Faust’u dünya edebiyatının şaheserleri arasına katan önemli
*
Mardin Artuklu Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
106
özellikleridir. Goethe, bu eserinde kullandığı vezin çeşitleri bakımından eşsizdir” (Ataç, 2005,
s.177).
Spinoza’nın hayat görüşüyle tanışması hayatındaki bir diğer önemli dönüm noktasıdır.
Spinoza’nın, evrenin canlı bir organizma olduğu, geliştiği ve büyüdüğü fikrinden çok etkilendi.
“Yaşam bir bütündür” anlayışıyla ondan öğrendiklerini hayata geçirmeye koyuldu. Ürettiği her
şeye yansıttığı güzellik ve estetik, karakterinin ana unsuruydu. Bilgeliğe sahipti ve bu sayede
karşılaştığı her soruya cevap buluyor ve nasıl yaşanması gerektiğinin farkına varıyordu. Evrim
teorisinin temellerini atan insanlardan biriydi. Muazzam bir düşünce gücüne sahipti. Zihinsel
olarak yaşıtlarından çok daha ileriydi. İnsanları bir araya getirecek şeyin ilgi duydukları ortak
noktalar olduğunu belirtirdi. “Gerçeğin milliyeti yoktur. Hangi dilde dile getirilirse getirilsin,
büyük fikir her zaman büyük bir fikirdir” (Emren, 2017, s.74) sözüyle düşünce ve kültür
düzeyinin nasıl bir seviyede olduğunu dünyaya kanıtladı. Bu kültür düzeyi İtalya seyahatiyle
taçlandı ve bu seyahat Goethe’ye köklü bir deneyim kazandırdı. Roma hakkında kültürümün
üniversitesi diye bahsetti. Goethe, Klasisizme bu dönemde geçiş yaptı ve bu dönem Goethe ile
birlikte Alman edebiyatı tarihinde, Klasisizm başlangıç tarihi olarak kabul edilir.
Goethe edebiyat dışında aynı zamanda çağının ötesinde önemli bir bilim insanıydı.
Bilimsel doğa sorunlarını araştırmaya başladı. Yer bilimi, bitki bilimi, kemik bilimi gibi bilim
dallarıyla ilgilendi ve insandaki çene kemiğini keşfetti. Yeryüzünün Romanı eseri bu bilgi
birikiminin verdiği bir kitabıdır. “Düşünen insanın en güzel mutluluğu, araştırılabilir olanı
araştırmış olmak ve araştırılamayacak olan karşısında sessizce saygı duymaktır” (Ataç, 1992,
s.137) sözüyle bilimsel araştırmalara olan ilgi ve merakını kanıtladı. “Belki Goethe akılla
ulaşabileceği bazı alanlara giremedi, fakat ben onun sahip olduğu aklın kusurlarını belirtmekten
ziyade, ne çeşit olduğunu anlamaya çalışıyorum. Bir kişi kendisini aşabildiği zaman,
kendisinden şikâyetçi olmayacak kadar akıllıdır” (Eliot, 2007, s.235). T.S. Eliot bu cümlesiyle
Goethe’nin sahip olduğu zekâ hakkında bize güçlü bir fikir verir. Tabiat bilimleriyle uğraşmak
Goethe için öyle büyük bir tutku olmuştur ki UNESCO Dünya Mirası listesinde Weimar
Botanik Parkı’nın planlanmasına ve Ducal Sarayı’nın yeniden inşasına imza attı. Goethe,
bilimsel anlamda yaptığı çalışmalarıyla göz kamaştırarak kendisinden sonraki gelen çağa adeta
ışık tuttu. “Goethe, bilginin somut gözlemler yoluyla elde edilebileceğine inanan ve bu
görüşünü bizzat uygulayan bir düşünür olmuştur. Düşünmek, bilmekten daha ilginçtir; ama
bakmaktan daha ilginç değildir şeklindeki özdeyişi onun incelemeye, araştırmaya dayanan
bilim adamlığını özlü olarak dile getirir” (Ataç, 2005, s.156).
107
Goethe’nin öğrenme ve bilme aşkı gerek gençliğinde gerekse de ihtiyarlığında da devam

etti. Gençliğinde Arapça ve İbranice öğrenir ve ihtiyarlığında İran mistisizmi ile ilgilendi.
Kur’an-ı Hammer’in çevirisiyle hatmetti, 1771 yılında Kur’an-ı ilgiyle tefsir etmeye başladı ve
İranlı şair Hafız-i Şirazi’yi okudu. Böylece Goethe, Almanya’da İslamiyet’e pozitif yaklaşan
ilk edebiyatçı oldu. Doğu’nun Goethe üzerindeki etkisi onu eser yazmaya itti ve Batı-Doğu
Divanı adlı kitabını yazdı. Bir mektubunda şöyle der Goethe: “İslam dini, İslam mitolojisi,
İslam gelenekleri yaşama uygun düşen bir şiir ilham ediyor bana: Allah’ın -sırrına varılmaz-
iradesine teslimiyet, dünyanın bir karar üzere durmayan yaşayışı karşısında rindane bir tavır,
iki dünya arasında yalpa vuran sevgi, saflaşan ve bir mecazda ifadesini bulan gerçek… bir
ihtiyara yetmez mi bunlar?” (Meriç, 2010, s.33). Goethe mektubunda belirttiği bu sözleriyle
Doğu’ya ve İslam’a olan hayranlığını, ilgisini ve merakını gösterdi. Yazdığı Divan, edebiyat
dünyasında büyük ilgi gördü. Müslümanlar, Goethe’yi zaman zaman kendilerinden kabul
ederek 1995 yılında İslami Hukuk çerçevesinde, ismi ölümünden sonra ‘Mohammed Johann
Wolfgang von Goethe’ şeklinde değiştirildi (Wikipedia, Nisan 2018).
Goethe, edebiyatıyla, hukukuyla, bilimsel araştırmalarıyla, zekasıyla, ürettiği eserleriyle

tüm dünyaya mal olmuş bir isimdir. Sınırlarının dışına çıkan, kendi çağını ve ardından gelen
çağları derinden etkileyerek tarihte büyük bir iz bıraktı. Friedrich Nietzsche, Hermann Hesse,
Hegel gibi birçok isim Goethe’yi övdü. Kafka, Goethe’yi “hayat üzerine söylenebilecek olan
her şeyi söyleyen biri” (Wikipedia, Nisan 2018) olarak tanımlayıp Goethe’nin dünya ve yaşam
üzerine yaptığı çalışmaların nasıl bir iz bıraktığını bizlere açıkça gösterir.
KAYNAKÇA
Aytaç, Gürsel. (2005). Yeni Alman Edebiyatı Tarihi. Ankara: Akçağ Yay.
Emren, Tuna. “Dâhilerin Yaşamı”. Popular Science Türkiye. S:68 (2017).
Aytaç, Gürsel. (1992). Yeni Alman Edebiyatı Tarihi. Ankara: Gündoğan Yay.
Eliot, T. S. (2007). Edebiyat Üzerine Düşünceler (Çev. Sevim Kantarcıoğlu). İstanbul:
Paradigma Yay.
Meriç, Cemil. (2010). Kırk Ambar. İstanbul: İletişim Yay.
https://tr.wikipedia.org/wiki/Johann_Wolfgang_von_Goethe. 13 Nisan 2018.
108
SAY ZERO TOLERANCE

Muharrem Muzir*
War is the top subject over other subjects; its name is beginning to be mentioned often
on newspapers, books and on TV.
Well, why did war become so widespread and why do people regard war as the first
solution instead of searching for another solution like speech, or bilateral negotiations.
This looks like breaking a door by force, which is not open for you. War is the huge
construction (megastruction) that people built over the many massacred innocent peoples’ life
to reach their aims and make their dreams come true.
War is the struggle in which people fight with themselves. It is the human who crushed
and being crushed shortly. When I heard this catchphrase on TV channels, it affected me so
much.
The reason people apply war is that war is the shortest and most effective way for
countries to reach their aims. War is like a person leading a disturbance by going to the party
although He is not invited or it is like to destroy the obstacle standing on your way when
someone does not open the door. War is like a mass being far from the concepts such as Mercy,
Humanity, and Freedom but one concept is used for both side. The side initiating the war and
the Side being the victim of war. This concept is future.
The future in which Dreams collapsed and the future in which Dreams began to
developed.
When we say home, we can simulate home as Middle East countries where Victim of
war is.
Dramatically nearly more than eighty percent of these countries live their fate under the
control of any other countries.
They wake up by bombs falling on their homes. They cannot go out and stroll freely by
spreading their arms. The poor infants learn the words like war, survive, and fate before the
words like mother or father. They watch each other’s death painfully as lively.
*
109
They are just like a gazelle trying to survive by escaping from the lion.
They have already forget the phase like childhood or youth in their life.
They live each day with a horror like one of their family member pass away
The roles are changing in the countries man becomes woman and woman becomes man;
we can see this example in the book of Deborah Ellis Breadwinner. I read the book at the age
of 17. They fight with the decayed system restricting them inside their country.
A few people living in these countries materialize their dreams but under the name of
different flags and under the name of other nations in hard conditions.
Countries such as Afghanistan, Syria, Pakistan, Senegal, Somali, Kirghizstan. In

Balkans Bosnia-Herzegovina where Srebrenica Genocide occurred and numerous people are
killed savagely and raped Azerbaijan. In Caucasus also where Khojaly massacre occured.
In these countries mother and father bury their children before themselves maybe
sometimes they are unable to find shroud for them and their name are not written on their
gravestones.
Their babies sleeping in cradles with all his or her innocence die with a stray bullet.
Shortly, if you live in these countries you have to throw a towel for your dreams because
your dreams become others’ fact. You watch people reaching their dreams behind the window.
If you did not live these, at least show respect the people living in these calamities and show
your hospitality to them because they are human like us because no one needs to live these
calamities. Empathy is enough.
For parents burying their children before themselves and deprive from many values and
women being exposed to rape and violence say zero tolerance for war.
110
ÖLÜM VE YAŞAM, CENNET VE CEHENNEM

Büşra Aslan*
Uzun zaman önce önemli olduğunu düşündüğüm alıntıları yazdığım bir defterimi
buldum. Biraz önce okurken fark ettim ki yazdığım alıntıların büyük çoğunluğu hayata dair
sorularla, ölümle, acıyla, hayatla ve sevgiyle alakalı. Zaten başka ne olabilirdi ki diye düşündüm
sonra. Eski Mısır ve Antik Yunan'dan beri süregelen düalizmin hayatın en ücra köşelerine bile
yerleşmiş olmasını oldukça ilgi çekici bulmuşumdur. Platon'un düalizmini daha spesifik
olursam idealar teorisini ve mağara alegorisini ilk okuduğumda, sanırım henüz varoluşla ilgili
bir bilincimin olmamasından kaynaklı, pek etkilenmemiştim. Gerçeğin, gerçekliğin, bizim
gördüklerimizin ve bize görünenlerin aslında yüce ve iyi şeylerin birer yansıması olarak bu
dünyada var olmasını düşünmek biraz umutsuz gelmişti bana. Hayatla ölümün, varlıkla
yokluğun ardışık değil de iç içe geçmiş olması, ya da asıl gerçekliğin yaşadığımız dünyada
ulaşılamaz olması pek adil değildi. Ama tekrar tekrar okuyup, farklı kaynaklar ekleyip, üzerine
düşündüğümde gerçekten evrenin işleyişinin, varlığı ve hiçliği oluşturan zıtlıklarla dolu
olduğuna ve aslında gerçekten bu dünyada doğrunun ulaşılacak bir şey olmadığına ikna oldum
diyebilirim. Gerçekten de hayat, ölümü doğuruyor ve ölümle birlikte topraktan tekrar hayat
ortaya çıkıyor. Mesela defterime eklediğim bir alıntıda Virginia Woolf ölümü şöyle tanımlamış;
“Ölüm bir meydan okuyuştu. Ölüm, iletişim kurma çabasıydı, insanlar, nedense kendilerinden
kaçan öze ulaşmanın olanaksızlığını hissediyorlardı; yakınlık uzağa düşüyordu daha az
kendinden geçiyordu insan, yalnız kalıyordu. Ölüm bir kucaklaşmaydı.” Ölümün bu kadar
hayatın içinde olması çok ironik değil midir? Ya da çoğumuzun asla ölümü düşünmeden
salyangoz kabuğunda saklanır gibi yaşaması? Sokrates'in, Epiktetos'un ölümü karşıladıkları
tavır geliyor aklıma, bir tamamlanış gibi, hatta varlığın tamamlanışı gibi, bizim “yok oluş” diye
nitelediğimiz şey. Onların tavrına ulaşmanın imkânsızlığıyla birlikte Hakan Günday'ın “ölümün
olduğu yerde daha ciddi ne olabilir?” sorusu hala bana daha yakın gelmektedir. Perspektifimizi
daha az hüzünlü bir şeye çevirecek olursak, diğer bir alıntı; “The path to paradise, begins in
hell” diyen Dante'nin Cennet'inden. Yani asıl güzel şeylerin en karanlık yerlerde oluşmaya
başladığından bahseder, en azından benim anladığım bu. Ne ilginçtir ki Beatrice'e olan aşkını
anlatmak için ölüm ötesini seçmiştir Dante. Hatta ilk kez cennetin ve cehennemin böylesine
güçlü tasvirleri yapılmıştır o güne kadar. Bu yüzdendir ki eser zamanın ötesinde, Rönesans
eserleri arasında sayılır, oysa onun cennete olan yolu Ortaçağda başlamıştır. Cennetten bu kadar
*
Kocaeli Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
111
bahsetmişken Gündüz Vassaf'ın Cennetin Dibi'nden bahsetmemek bana biraz haksızlık gibi
göründü. Vassaf, günümüz totaliter dünyasını sarkastik bir dille yüzümüze çarparken bana hep
Milton'ı hatırlatmıştır. Kitabı okurken kendinizi cehennemin dibindeymiş gibi hissetmeniz
ironiktir. Tıpkı Milton'ın Paradise Lost'unda Tanrıya karşı şeytana hak vermeniz hatta sempati
duymanız gibi. Alıntıma gelecek olursak; “Tarih boyunca neredeyse akla gelebilecek her
konuda bölünüp taraf olduk birbirimize karşı. Tanrı insanları ırk ırk yarattı masalıyla, ırklar
kapıştı; insan Tanrı'yı yarattı dinler kapıştı; daha iyi ok atabilmek için sağ memesini kesen
Amazonlar erkeklerle.” İşte bu dünyada yaratılan cennet! En başta bahsettiğim gibi zıtlıkların
esaretinden asla kurtulamadı insan. Ama yine de, yazımı bu sefer Cehennem'de Dante'ye eşlik
eden Virgil'in bir alıntısıyla bitirmek isterim “Amor vincit omnia, et nos cedamus amori.” Yani;
“Love conquers all things, so let us too surrender to love.” Oldukça ütopik veya absürt görünse
de ben hala felsefeyle, edebiyatla ve en önemlisi sevgiyle yaşadığımız yerin biraz olsun
güzelleşebileceğine inanıyorum.
KAYNAKÇA
Platon “Devlet”
Virginia Woolf “Mrs Dalloway”
Hakan Günday “Kinyas ve Kayra”
Dante Alighieri “İlahi Komedya”
Gündüz Vassaf “Cennetin Dibi”
Virgil “Eclogues”
112
ACIYA ACIYLA GÖĞÜS GEREN, ACILARIN KELEBEĞİ FRIDA

KAHLO!
Miray Nur Paçacıoğlu*
Diego’ya duyduğu büyük aşk ve tutku ile hayata dair acılarını ve paramparça olan
bedenini büyük bir hazla resme döken, başındaki çiçeklerle zihnimizde çiçekli kadın imgesini
oluşturan ve en önemlisi de çaresizliğin en büyük temsilcidir Frida Kahlo…
Macar Yahudisi fotoğrafçı

Wilhelm Kahlo ve Kızılderili asıllı
Matilde Calderon Gonzales’in kızları
"Magdalena Carmen Frida Kahlo
Calderon" 6 Temmuz 1907 sabahı
Meksika’da doğmuştur. Hayata
gözlerini açmıştı fakat daha 6
yaşındayken çocuk felci kurbanı
olmuştu. Frida’nın tek moral kaynağı ve destekçisi babasıydı. Böyle ciddi bir hastalığı da babası
sayesinde sadece sağ bacağında bir incelme ile atlatmıştır. Fakat artık o ‘Tahta Bacak’
Frida’ydı. Bu hastalıktan dolayı uzun kıyafetler giymiş ve belki de bu yüzden bir erkek çocuğu
gibi büyümüştür.
Bunun ardından gelen ve kadınlığını yitirdiği o korkunç kaza… Sevgilisi Alejandro ile
belki de geçirdikleri son saatlerdi. Frida ve sevgilisinin içinde bulunduğu tren bir otobüsle
çarpıştı ve onu sürüklemeye başladı. ‘Otobüs yavaş yavaş büküldü ve kırılan camlardan
çığlıklar fışkırıyordu. Daha sonra otobüs parçalar halinde havaya uçtu ve yolcular dışarı fırladı.
O sevdiği aşkı –daha sonra ondan uzaklaşmış olan- onu bulduğunda bedenini delip geçen koca
demiri hızlı ve vahşi bir hareketle Frida’nın sırtından çıkardı.’ Hayatının dönüm noktası olan o
kazadan böyle bahsetti Frida; "İnsanın çarpışmanın farkına vardığı, ağladığı doğru değil.
Gözümden tek damla yaş akmadı ve demir çubuk, kılıcın boğayı delmesi gibi beni deldi
geçti." Geçirdiği bir sürü ameliyatlardan sonra Frida artık sırtüstü yatmaya mahkûm kalmıştı.
Bu kazadan sonra ölmesi beklenen Frida küllerinden yeniden doğmuştu. Birçok yeri kırılmış
ve zedelenmişti. Bunca acıya, zorluğa karşı dimdik ayakta kaldı ve acılarını hiçbir zaman dışarı
yansıtmadı. Düşünüyor insan bazen günümüzde böyle bir acıya onun kadar katlanabilecek bir
*
Adnan Menderes Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
113
kadın olabilir miydi? Annesi kendine bakmaktan vazgeçmemesi için tavana bir ayna
yaptırmıştır ve babası da yatarken sıkılmasın diye ona resim malzemeleri almıştır. İşte bu acı
onu resme yöneltmiş ve Frida aslında resimlerinde kendi duygularını özellikle de acılarını
yansıtmıştır. Aynadan kendini izleyen Frida öldüğünde 55 tane otoportreye sahipti. "Kendi
portremi resmediyorum çünkü çoğunlukla yalnızım, çünkü en iyi tanıdığım insanım"
demiştir. Her şey içinde kalmıştı çünkü o dayanılmaz acılarıyla anca bu şekilde baş edebiliyordu
o güzel ve çaresiz kadın. Hayata tekrar döndü ve iyileşti Frida Kahlo, resim onu ayağa kaldırdı
babasından sonra gelen en iyi ilaç ve en büyük destekti çünkü yaptığı resimleri.
Ressamlığa adım atmıştı ama aslında tam bir aşk kadınıydı Kahlo. Kendisi gibi ressam
olan Diego Rivera’ya âşık olmuştu. Fil ve Kelebek derlerdi onlara çünkü Kelebek gibi cıvıl
cıvıldı Frida onca acıya, çaresizliğe ve yıkılmışlıklara karşı. Hayat enerjisini de kaybetmemişti.
Diego da çirkindi. Onu çirkin bulan annesi hakkında da "Senin çirkin olduğunu söyleyen
annemden nefret ettim. Sana benim gibi bakamayan herkesten. Senin güzelliğini
görememelerini anlayamadım hiç…" demiştir. Yaptığı resimleri yirminci yüzyılın en iyi
ressamlarından Rivera’ya göstermek istedi. Çok beğenmişti Frida’nın resimlerini. Belki de
anlamıştı hangi duygularını resme naklettiğini, anlamıştı belki de bütün acılarını. Evlendiler
fakat düğününe gelen tek kişi babasıydı. Frida da Diego çok fazlaydı, büyüktü. "Başlangıç
Diego... Yapıcı Diego... Çocuğum Diego... Ressam Diego... Babam Diego... Oğlum Diego...
Sevgilim Diego... Kocam Diego... Dostum Diego... Anam Diego... Ben Diego... Evren
Diego..." demiştir aşkı için. Acıları gibi aşkı da büyüktü. Diego da onu seviyordu fakat çok
çapkındı. Başka kadınlara karşı çok ilgisi vardı ve bunu bilerek evlenmişti onunla Frida Rivera.
Hamile kaldı Frida fakat geçirdiği o korkunç kazadan sonra bebeği rahminde tutamadı ve
çocuğu öldü. Oysa en büyük dileği Diego’ya bir çocuk verebilmekti. İlişkileri belki de bundan
sonra yıkıntıya uğradı ve Diego’nun başka kadınlara olan ilgisine dayanamadı ve ayrıldılar.
Artık iyice yalnızlaşan Frida kendini tekrar resme verdi ve birçok tablo yaptı. Aşkları büyüktü
bu yüzden daha sonra tekrar birleştiler. ’Birleştikleri dönemde Frida, sürrealist akımın öncü
isimlerinden Andre Breton'un desteğiyle New York'ta bir sergi açtı ve bu sergi büyük ilgi gördü.
Birçok önemli figürlere nazaran döneminde de öldükten sonra da kıymeti bilindi çünkü o
sergide tablolarının yarısından fazlası satıldı.’ Artık uluslararası bir üne sahipti Frida. Herkesin
dilindeydi kendisi ve tabloları. Ün sahibi olduğu bu dönemlerde de sağlığı giderek bozuluyordu.
Omurgasındaki rahatsızlıklardan dolayı hastaneye kaldırıldı. Daha sonra sağ bacağı kangren
oldu ve kestiler. Ama beni ve belki de onu seven bütün okuyucularının en çok ilgisini çeken ise
ülkesindeki ilk kişisel sergisini Meksika’daki galerisinde açtıktan sonra doktoru yatağından
114
çıkmasını yasaklayınca serginin açılışına karyolasında taşınarak götürülmesiydi. Böyle bir

kadındı Frida, tutkusu olduğu şeyi hiçbir zaman bırakmadı. Ne Diego’ya olan aşkını ne de
resme olan tutkusunu.13 Temmuz 1954’te, akciğer embolisi teşhisiyle son nefesini veren Frida
Kahlo arkasında 143 resim bırakmıştır; 55 tanesi oto-portredir. Frida Kahlo ressam, devrimci
ve feministtir; resimleri herkes tarafından sürrealist olarak tanımlasa da kendi bunu
reddetmiştir. Çünkü eserlerine yansıttığı hayalleri değil aslında hayatının ta kendisiydi. Hayatı
filmlere konu oldu, birçok kişinin bugün bile dilindedir. Onun hakkında yazılan kitapları
okuduğumda böyle bir kadınla tanışıp hayatını kendi
ağzından dinlemeyi çok istemiştim. Çok derinden
etkilemişti beni. Çaresizdi fakat hayata bir şekilde tutundu
ve hiçbir zaman vazgeçmedi. Frida’dan 3 tablosu ve
yansıttığı duyguları;
‘Diego ve ben’ resminde obsesif aşkını, örümcek

ağı gibi avını tuzağa düşürmüş ve tüm hayatını etkilemiş
olarak resmetmiş.’
‘Kırpılmış Saç’ (Cropped Hair, 1940) resminde

Kahlo, evliliği ve Rivera ile boşanmasını, yıkımını ve
yalnızlığını yansıtmaktadır. Önceki çalışmalarında
kendisini renkli giysiler ve güzel takılarla süslerken,
burada siyah bir bol takım elbise içinde kadınlıktan
vazgeçtiğini ifade ediyor. Sağ elindeki makas ile siyah,
uzun, güzel saçlarını keserek bu değişimi tamamlıyor.’
‘Frida, çocuk sahibi olmak için çok uğraşmış,

birçok düşük yaşamış, ayrıca kişisel ya da medikal
nedenlerden birkaç kez de çocuk aldırmıştır. 'Henry Ford
Hastanesi' resminde, hastane yatağında kanlı çıplak
vücudunu göstermekte. Yanağındaki gözyaşı ve yataktaki
kan, yaşadığı duygusal acısını belirtmekte. Elinde tuttuğu
kırmızı kurdeleye bağlı 6 objenin hepsinin ayrı anlamı var.
Çorak manzara ile yalnızlığını vurgulamış. Uzaktaki
binalar Rivera’nın kendisinden uzaklığını gösteriyor (bu
115
sırada Rivera Detroit’de duvar resmi üzerinde çalışıyormuş)’
KAYNAKÇA
Frida Kahlo Aşk ve Acı (Rauda Jamis)
http://www.ensonhaber.com/frida-kahlo-kimdir.html
http://feministsozluk.com/discussion/61/frida-kahlo
116
BİR ÜLKE, BİR IRK, BİR UMUT

Rojev Ağıt Sari*
İnsanlık tarihi geçmişten günümüze kadar, her zaman ırk ayrımına maruz kalmış ve
kalmaktadır. Zaman, mekân, sahip olduğumuz bilgi, teknoloji ve eğitim seviyesi ne kadar
gelişmiş olursa olsun, bu ayrımcılığın sona ermesi pek yakın görünmemektedir. Irkçı
söylemlerin ve hareketlerin günümüz dünyasından çok daha yoğun olduğu bir dönemde
yaşamış olan ve ırkçılığı bitirmek için verdiği mücadeleyle yaşadığı döneme damgasını vuran
önemli isimlerden biri ABD’nin ünlü siyahi hukukçularından Thurgood Marshall’dır.
Marshall 2 Temmuz 1908 tarihinde Baltimore’da doğdu. Büyükbabası bir köleydi. Bir
kölenin torunu olarak dünyaya gelmek yaşamını oldukça etkiledi. Ancak her türlü konuda
evladına olumlu telkinlerde bulunan bir babanın varlığıyla Marshall olumlu birçok işe imza attı.
Bu bağlamda yaşamının mihenk taşlarından biri haline gelen babasının doğru
yönlendirmeleriyle Marshall dikkatini hukuk konulu alanlara yöneltti. Marshall ilk olarak
Lincoln Üniversitesi’nden, sonra da sınıf birincisi olarak Howard Üniversitesi Hukuk
Bölümü’nden mezun oldu. Marshall avukat olduktan sonra da kendini ilerlemekten alıkoymadı
ve ABD Yüksek Mahkemesinin ilk siyahi üyesi olmayı başardı. Aynı zamanda, Brown-Topeka
Eğitim Kurulu Davası’nda avukat olarak ABD Yüksek Mahkemesi önünde başarılı bir savunma
yaptı ve devlet okullarında ırk ayrımcılığının anayasaya aykırı olduğunu kabul ettirerek farkını
ortaya koydu.1
1936’da, bağışlarla ayakta duran, davalarda siyahi insanlar için ücretsiz hizmet veren
National Association For The Advancement of Colored People (NAACP) (Siyahi İnsanların
Gelişmesi için Ulusal Birlik) isimli dernek için çalışmaya başladı. 1940’ta aynı dernekte hukuk
bürosuna geçti. Marshall, çalıştığı süre boyunca her zaman ırklar arasındaki eşitliğe dikkat çekti
ve her alanda eşitliğin sağlanması için çabaladı. Onun, ABD mahkemelerinde siyah-beyaz
ayrımına karşı mücadele ettiği davaları kazanmasındaki en büyük etken, inatçı ve zeki bir
kişiliğe sahip olmasıydı. Bu azim ve inancın sonucunda çıktığı 32 davanın 29’unu kazandı.2
Dönemin Başkanı John F. Kennedy 1961 yılında Marshall’ı ABD Temyiz

Mahkemesi’ne İkinci Bölge Yargıçlığı (New York, Connecticut, Vermont) için aday gösterdi
fakat Güneyli senatörlerin karşı çıkması yüzünden atanması birkaç ay gecikti. Atandıktan sonra
*
Mardin Artuklu Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
1
https://tr.wikipedia.org/wiki/Thurgood_Marshall
2
https://en.wikipedia.org/wiki/Thurgood_Marshall
117
da bu görevi başarıyla sürdürdü. Marshall, 1965 yılında Başkan Lyndon B. Johnson tarafından
ABD başsavcılığına, iki yıl sonra da Yüksek Mahkeme Üyeliğine atandı. Marshall, görevi
süresince doğrularından asla vazgeçmedi; her zaman bir liberal olarak davrandı ve azınlıklara
karşı eşitliğin ve adaletin aynı şekilde işlemesi yönündeki görüşlerini de korudu.3
Marshall, 85 yıllık ömrü boyunca ırkçılığa karşı savaştı, eşitlik ve adalet için çabaladı
ve adeta insan haklarının baş mimarı oldu. Siyahilerin Amerika’da azınlık durumuna
düşmemesi için son derece büyük işlere imza attı ve ABD Yüksek Mahkemesi’ne seçilen ilk
siyahi yargıç olması nedeniyle tarihte de önemli bir yer edindi. Adına birçok kitap yazılan ve
hayatı filme uyarlanan Marshall; 1991 yılında yaşlılık nedeniyle görevinden ayrıldığı zaman,
bir gazeteciyle arasındaki kısa diyalog akıllara kazındı. Gazeteci, kendinden sonra bir siyahinin
yeniden seçilmesini isteyip istemediğini sorduğunda Marshall: ‘Yılanın siyahı beyazı olmaz,
yılan yılandır.’ diyerek sonraki yılları ve günümüzü görerek ileri görüşlülüğüyle haklılığını
gösterdi.4
KAYNAKÇA
https://tr.wikipedia.org/wiki/Thurgood_Marshall
https://www.nytimes.com/1991/06/29/us/marshall-urges-bush-to-pick-the-best.html
3
4
https://www.nytimes.com/1991/06/29/us/marshall-urges-bush-to-pick-the-best.html
118
WHY SHOULD WE LEARN CULTURE?

Tuğba Aldomaç*
Culture is everything that peculiar to a society and transfer to next generations materially
and morally. It has a sense and meaning that created by people and society along the history.
It is very important and necessary teaching culture of English as a foreign language.

Because culture has a very wide meaning. Cristina De Rossi an anthropologist at Barnet and
Southgate College in London says that:
"Culture encompasses religion, food, what we wear, how we wear it, our language,
marriage, music, what we believe is right or wrong, how we sit at the table, how we greet
visitors, how we behave with loved ones, and a million other things.’’
While culture has so wide content, how teachers could ignore to teach it? Culture and
language cannot be separated from each other. Every language has a new lifestyle and thinking
style. Teaching a language is a culture transmission at the same time. Without understanding
their lifestyle, just by learning their rules of language we do not have a good brilliant command
of a language.
This British Culture Class contributed my understanding of English language much

better. I did not have such a class before and to know a culture helped me to understand some
issues much better. When I was at high school, I read and watched Pride and Prejudice of Jane
Austen. It was one of my favourites. After a class I watched and read it again, this time I should
admit that it was more meaningful because at that time I did not have any idea about eighteenth
and nineteenth century of England. Without culture, I just read it maybe that times it was enough
for me that I saw but now I can understand events, situations, attitudes of characters and society
much better. Now at least, I have an idea about that term of another country that is amazing.
To deliver our message, our emotions and feelings correctly, we should learn socio –
cultural structure of the target language. Because every language has a spirit peculiar to itself.
For example our language in daily life we use so different gesture and facial expressions and
they have a meaning, except us who can understand us? Every culture has such sign language
and it is a part of that society, of that culture.
*
119
We cannot have a proper connection without culture .Every language has its proverbs,
idioms, figurative expressions. They are the cultural and linguistic richness of a language. If we
do not learn an idiom and try to express it with our own words, it causes lack of expression.
New generations do not care about culture as the time pasts, special days, religious
festivals, our values special to our culture such as hospitality and respect to old people etc. To
learn a new culture gave me a chance to compare some things between two languages. It
provided me to understand the values of my own culture better. Their culture is very different
from our culture for example their beliefs, lifestyle, table manners, education system etc. respect
to these differences is the most important thing. If you say none of my business, it will be a loss
of you.
As the future English teachers, we are going to be more conscious about importance of
culture and we will not ignore it. This is not for just class; they should learn how enjoyable
acculturation is. They should enjoy while they are learning, they should not see it as a must.
Discovering new things, knowing the elements of different cultures is a privilege of our class.
It is a wrong to think that culture is not necessary while teaching a foreign language at
schools. Because they will have information about the lifestyle of target culture .They will have
information about how social class, sex, and social standing effect the attitudes and speaking of
people of target language.
They will learn to compare similarities and differences of their own language and target
language.
As the future English teachers we should try to make a sensation of our students .We
can use posters , maps , tables , real objects , audio visual aids in addition to them internet,
newspaper, magazines, television, films, and music to increase their motivation and eagerness
to foreign language.
120
POSTMODERNİTE: DİLDE SINIRIN SINIRSIZLIĞI

Merve Demir*
Günümüzde “Postmodernizm nedir?” sorusuna tek bir cevap verebilmek pek mümkün
değildir. Genellikle ‘Modernizm’ sonrası olarak tanımlanabilir ve tarihsel olarak 2. Dünya
savaşından sonra belirmeye başlamış olsa da, aslen 20.yy’da kendisini göstermeye fırsat bulmuş
bir akımdır. Aslında Postmoderniteyi gelenekselliği reddeden, hakikat dediğimiz şeyin
evrensel olmadığını kabul eden ve kesin çizgileri yok sayan bir yaklaşım olarak tanımlayabiliriz
çünkü postmodern düşünce dünya savaşlarının insanlar üzerinde bırakmış olduğu karmaşa
halini; ironiler, parodiler, kara mizah, aliterasyonlar ve kurgu içerisinde kurgular üzerinden
gösterir. Bu bağlamda da “Metafiction” (üstkurgu) dediğimiz kavram ortaya çıkar. Normal diye
bildiğimiz şeylerin aksine, Üstkurgu’da alışılmamışlık söz konusudur. Ancak bu bizi salt karşı
çıkış yanılgısına düşürmesin. Aslında her şeyin mümkün olabileceğini anlatmaya çalışan bir
karmaşa halidir. Bu karmaşa ilk başlarda Skolastik düşüncede kilise otoritesinin yıkımından
“Tanrı’nın Ölümü”ne kadar varır. Hatta Roland Barthes’ın da değindiği ”Eseri yazar mı
oluşturur yoksa okuyucu mu?” konusu da yine bir kesinlik olgusunu zedelemiş olur. Bir diğer
taraftan hızla değişen dünya insanlardaki gerçeklik algısını değiştirdiği ve zedelediği için bu
kaçınılmaz olarak tarih olgusunu da etkilemiştir. Anlatının içine birden fazla disiplinler
girerken, tarih bilinci de bunun bir parçası olarak kullanılmıştır. Söz konusu edebi eserler, tarih
kavramını tartışmaya açmanın yanında tarihe farklı açılardan da bakmışlar ve somut gerçeklere
bir nevi atıfta bulunarak birden fazla öykü türetmeyi başarmışlardır.
Postmodernite çatısı altında Üst Kurguyu ve Tarihsel Üst Kurguyu daha iyi
anlamlandırabilmek için Terry Eagleton’un yazmış olduğu tek roman olan “Saints and
Scholar” yolumuza epey ışık tutar. Romanın içinde buna kanıt gösterilebilecek birden fazla
kısım yer almaktadır bunlardan bir tanesi kitabın ilk kısmında ölümden dönen Connoly
karakterinin üzerinden yapılan parodidir. Bir diğeri ise “… sebepler şurada burada
sonuçlarından koparılabilse, bir an için tarih denen kabusun elinden kaçabilirdik.” (sf. 47).
Eagleton aslında yapmış olduğu şeyi meşrulaştırarak bir parodi yaratmıştır. Kitaptaki bir diğer
karakter olan Wittgeinstein’ın da değindiği gibi “Her şey tam da olduğu gibi, başka türlü değil.
Ama yine de kaçınılmaz olana karşı çıkmak istiyorum”. Tarih bir şekilde yaşandı ve belgelerle
günümüze kadar ulaştı ama yazarımız bu yaşanmış olan ve bize anlatılan hikâyelerin
*
Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
121
doğruluğunu (!) sorgulayarak onları modifiye etmiş ve bunlara alıntıda da görüldüğü gibi karşı
çıkmıştır yani her şeyin mümkün olabilme ihtimalini parodileştirmiştir. Terry Eagleton İrlanda
asıllı Marksist bir ideologdur ki bu metinin bağlamı açısından oldukça önemlidir. Eagleton kıta
Avrupası geleneğinden çıkarak Anglo-fon geleneğine geçiş yapar ve kitaptaki bahsetmiş
olduğumuz Connoly karakteri aslında İrlanda’da devrim hareketlerinde silah kuşanan tarihsel
bir karakterdir aynı şekilde James Joyce’nin ‘Ulysses’ romanından almış olduğu “Bloom”
karakteri de İrlanda toplumunun alt tabakasına mensup bir karakterdir. Olaylar 19.yy ve 20.yy
başlarında cereyan etmektedir. İrlanda’nın İngiltere karşısında daha zayıf olduğu, halkın sefalet
içinde olduğu bu dönemde Eagleton tarihsel sıkıcılığının üstüne felsefe ve kurguyu da katarak
ironi ve parodilerle dolu yepyeni bir tarih ortaya koyar. Böylelikle kendi ideolojisini seçmiş
olduğu karakterlerin gerçek hayattaki konumunu da göz önüne alarak kendi kurgusunu okura
aktarır.
Kıta Avrupası Felsefesi geleneği de kitabın bağlamı açısından oldukça önemlidir (kıta
Avrupası dendiğinde akla ilk olarak Almanya ve Fransa gelir.) ve genel hatlarıyla ‘insanın
duygu durumu’ üzerinedir. Bu dönemde aydınlar dediğimiz kesim buhran içerisinde olup bazı
kavram ve duyguları anlamlandırmaya çalışmaktadırlar ki buna en büyük etken de dediğimiz
gibi dünya savaşlarının ve hızlı sanayileşmenin insanlar üzerinde bırakmış olduğu karmaşalı ve
bulantılı duygu durumudur. Kavramların bu denli karanlık ve iç içe olduğu bu dönemde,
aydınlar yeni okullar kurarak insanlığın varoluş sebebini bulmaya çalışırlar. Örneğin Samuel
Beckett’in “Waiting For Godot” ve Harold Pinter’in “The Dumb Waiter” oyunları bu dönemi
en iyi betimleyen metinlerden sadece birkaçı olup insanoğlunun içsel karartısını ve
umutsuzluğunu gün yüzüne çıkarmayı başarabilmişlerdir.
Bir diğer nokta ise Kıta Avrupası felsefi geleneğinin karşıt görüşünde yer alan Analitik
felsefedir. Kıta Avrupası düşünce yapısının tersi analitik felsefe daha çok mantık ve deneysellik
üzerinde durur. Ancak bu zıtlık bizi yanılgıya düşürmesin. Edebiyatta, sanatta, dilde yani
kısacası hayatta olduğu gibi hiçbir şey birbirinden bağımsız değildir. Her şey iç içedir ve sınır
dediğimiz şey sürekli bir devinim içerisindedir. .İşte aslında tam da bu noktada Wittgeinstein
olaya girer. Bertrand Russel’ın (ki kendisi analitik felsefenin önde gelen isimlerinden biri
olmakla beraber bir matematik profesörüdür.) öğrensisi olan Wittgeinstein sınır kavramını ve
dünyanın özünü dil üzerinden sorgular. (ki bu bize John Stuart Mill’in özgürlük kavramını
sorgularken bahsettiği sınırları da hatırlatır.) Wittgeinstein “Dili bir araç olarak kullanırız,
bilgisayarlarda, konuşurken veya yazarken ama biz bunun güvenilir olduğunu nasıl bilebiliriz”
der. Wittgeinstein’in meseleye dil üzerinden yaklaşıyor oluşu bizi kitaptaki bir diğer kahraman
122
olan Bahtin’e kaçınılmaz götürür. Bahtin gerçekte Sassure’cu dil anlayışının aksine dilin içine
toplumu ve tarihi de katan Rus bir filologdur. Yani anlamları ortaya çıkaran unsurlar aynı
zamanda tarihsel ve toplumsal değişmelerdir. ‘Bahtin diyalojiler’i olarak da bilinen bu düşünce
sistemine göre metinin tek başına varolması imkânsızdır, metin bir şekilde herhangi bir
kaynaktan etkilenmiştir. Anlam sadece metin üzerinden ibaret değildir ve okuyucunun da
metinle kurduğu ilişki bir hayli önemlidir. Terry Eagleton, Bahtin’in bu düşüncesini kitapta
“Bütün dünya bir düşünce idi ve Bahtin de tam olarak bunu düşünüyordu.” (sf. 29) cümlesiyle
parodileştirmiştir. Metin tek başına var olamaz ve dünyada söylenmiş bütün sözler ve
düşünceler birbiriyle ilişki içerisindedir belki de dünya sadece düşünceler sisteminden başka
bir şey değildir. Bu alıntı da bunun ironisi yapılmıştır. Bu bağlam bizi Micheal Focault’nun
yazarın konumunu sorguladığı ‘What Is An Author?’ metnine de götürür. Orada da aynı
problem sorgulanmaktadır.
Wittgeinstein’ın dil anlayışına geri dönecek olursak aslında Wittgeinstein kariyerinin

ilk başlarında dile daha analitik yaklaşırken sonraki dönemlerde ‘Dilin sınırları’ ile ilgili
gerçekliğini anlamlandırma noktasında yaşadığı sorunlarla kıta Avrupası felsefesi geleneğine
daha çok yaklaşmıştır. Tractatus eserinde bahsettiği ‘Picture Theory’ de dil ile alakalı soruları
dış dünyadaki olgular ile cevaplar. ”Dilimin sınırları dünyamın sınırları” diyen Wittgeinstein’ın
romanımızda bu sözüyle alakalı parodileri de mevcuttur. Kitabın 135. Sayfasında Connoly ve
Wittgeinstein arasında devrimin kökten değişim anlamı üzerinden sonucunu dilin kendisine
vardıran bir tartışma geçmektedir. Wittgeinstein aslında dilin ötesindeki şeylerden bahsederken
yine dil kullanıyor oluşumuzu hiçbir şeyin birbirinden bağımsız olamayacağını anlatmak için
kullanır. Aslında bu kısımda “devrim” olgusunu sınırları aşarak “dil hapishanesinden” kurtulup
hakikate ulaşmak olarak yorumlayabiliriz. Tıpkı devrimde olduğu gibi bir şeylerden sıyrılıp
atmayı ve yeni şeylerin gün yüzüne çıkmasını kullandığımız dilimizle ilişkilendirebiliriz.
Dilin sınırlarına John Zerzan ise başka bir açıdan yaklaşır. John Zerzan “İlkel
Gelecek” adlı kitabında dil dediğimiz şeyin bireyin sembol evrenine ket vurduğu görüşü
üzerinde durur. .Zerzan’a göre dil sadece yalan söylemek için vardır ve dil kullanılmadan önce,
uygarlıklardan önce beden dili ile yalan söylemek mümkün değildir. Uygarlık ve evcilleşme
dediğimiz; zaman bilinci, dil, sanat ve yazı bütün bunlar esiri olduğumuz ve bizi sınırlandıran
çağdaş yaşamın temel birleşenleridir. Terry Eagleton ise dil ve ideoloji ilişkisini incelerken
“ideoloji belli insan özneleri arasında, dilin belli etkiler yaratmak amacıyla fiilen nasıl
kullanıldığıyla ilgili bir şeydir” der.
123
Postmodernite anlayışındaki sınırsızlık “Saints and Scholars” romanında var olan

karakterlerin gerek dil ile gerekse siyaset ile kurmuş olduğu sınırlı iletişim üzerinden başarıyla
anlatılmıştır. Kaldı ki dildeki en büyük sınırlamanın aslında sadece isimlendirme olduğunu
kabul edersek kitabın son bölümlerinde Bloom ve Bahtin karakterlerinin arasında geçen
konuşmada hepimizin yapmış olduğu ‘isimlendirmenin’ “Salakça bir oyun” olduğunun parodisi
yapılmıştır. Bizi var eden veya yok eden şey olmasının yanında bizim en büyük sınırımız da
kuşkusuz ‘isimlendirmedir’.Connoly Bahtin olsaydı da ölecekti, Bahtin Connoly olsa da
ölecekti ama biz tarihi onların isimleriyle okuyoruz ve bu bizi anlatılanın ötesine götüremiyor.
Yani dilimizin sınırları dünyamızın sınırları oluyor. Bu koşulda her insan bir dünyadır dersek
sınır dediğimiz şeyin aslında sınırsız olduğunu söylemek pek de yanlış olmaz. Terry Eagleton
da Tarihsel Üstkurgu türündeki bu romanında tarihle alakalı birden fazla öykü yazılabilme
ihtimalini seçmiş olduğu isimler üzerinden anlatır.
124
INEQUALITY BETWEEN MEN AND WOMEN IN VICTORIAN

PERIOD
Çağla Ünlü*
19th century also known as the Victorian period. In this era, many writers were graved
their names to the Britain’s history.
Novels of this period represents Britain’s both good and bad sides. In the novels,
subjects of social status differences, marriage, and pressure to women of the patriarchal society
are discussed. In this period, Jane Austen, Thomas Hardy and Charlotte Bronte are one of the
important writers. Their important works are respectively; Emma, Tess and Jane Eyre. Jane
Austen wrote “Emma” in 1815. Thomas Hardy wrote “Tess” in 1891. Charlotte Bronte wrote
“Jane Eyre” in 1847. They discuss and criticise including the Victorian period subjects in these
novels. Thomas Hardy had realist attitude and understated manner of telling. Lastly, Charlotte
Bronte had a gothic and complex writing style. She created characters who reflect of herself.
Actually, Austen and Hardy reflect themselves and the society like Bronte. This situation is
inevitable for every writer.
So, how can examine in point of feminism this situation? For doing this, one has to
know the characteristics of that age which plays a big role.
Victoria, who kept leading her monarchy the longest, had brought revolution to Britain.
Especially, with the Industrial Revolution, social class discrimination showed up. Rich people
became richer, and the poor people became poorer. Most people became furious because of this
and tried to gain the "gentlemen title" which was the most important term in that era. Moreover,
many children became thieves and worker because of the poverty. These things affected the
writers pretty much. Charles Dickens is the biggest example of that. He mentions about these
events in his works such as Oliver Twist and Great Expectations. Just as Hardy mentions about
middle and upper classes in Tess. Another example is Bronte associates the strict distinction
between the classes with her experiences and she reflects to the readers. Moreover, Austen
mentions about money and society's forces on the marriage. She was affected by influence of
Realism and Romanticism in this period. She reflects this situation in her book Emma.
*
125
In Victorian period, women had to get married and to do the housework for wealth.
Emma also live in her own house with her father so she didn’t think to get married even if she
decided to get married she offered to the man to live with her family Austen with character she
created showed that woman didn’t needs to man and reflected they live together equally.
Tess is an unexperienced woman so she experience relationship being address as a

wrong. She has a baby who died after he was born. Mr. Alec stood with her and wanted her to
stay at home but she chooses to stand on her on legs later she falls in love she gets married with
the man she loved. When her husband tells his past mistake, Tess forgives him easily. However,
when Tess tells her past mistake, her husband does not forgive her. Hardy emphasizes inequality
of men and women.
When Jane was going to get married with her lover, she learns that he was already
married. She sees it as a disrespect towards her and she leaves him. This shows that she is acting
with free will. At the same time, Jane is a character who can stand on her legs and does not
need anybody's help. Bronte reflects feminism with this character's manner. Jane's not to stay
silent act towards her is rebellion to the Victorian Age. Emma, Tess and Jane are very strong
characters. They fight against to absolute rules. In some way, in that age, they were the contempt
she sees this situation as disrespect.
126
HUMAN RIGHTS, EQUALITY AND FREEDOM IN LORD OF THE

FLIES
Umut Barutlu*
The issue of human rights, equality and freedom has begun when people started with
the idea of having property. It goes back far to cavemen who were the first ones with the title
owner of something; cave, farms, animals etc. But at that time they had no idea what being an
owner means. Even at this moment; the era we are living in, all people are so crazy about
owning something. It was okay until we went mad and thought that we could own other people
and we created superiority, slavery, subalternity. As Indian Philosopher Gayatri Spivak says in
her article “Can subaltern speak?” there is the difference between people; some declares
themselves as masters and don’t let subalterns speak for their own sake. This goes against
democracy because the idea of democracy stands for having equal rights and having the same
quality of life standards. But there are some people who think they are more equal than others,
like in the book Animal Farm by George Orwell who claims that some animals like pigs think
they are superior to others so they must be more equal in the society, which is the exactly
violation of democracy or as we call it showing favor. And these people believe they can run
the democracy on their own and can ‘have’ the rest of the world. In literature there are so many
examples about these natural rights of human beings but I’m going to tell you the best book
about it in my opinion, Lord of The Flies by William Golding. Because this book shows what
owning something means in society and what’s the effect of it to equality and human rights
when we look at this idea through conch in the book.
First of all I’m going to talk about this conch which is found in the first couple of pages
of the book by Piggy and Ralph who is the protagonist, to summon other boys. At first it seems
a good thing to gather all the boys around and be united. Here is my point, that conch was the
first thing they owned on the island and they sort of build a parliament with it. Everything is
okay until here because this is our nature; humans can’t survive in wilderness without standing
together. So we need democracy, we need our rights and we need (unfortunately) some classes
to prevent everyone from falling apart. But it also represents the power because the conch
functions like a microphone on the platform in the parliament which stands for power since the
one who owns the conch has a right to speak. Of course it was for everyone. I mean, every
*
İstanbul Aydın Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Mezunu
127
single person has a right to take the conch and speak how they like. It is only because those
boys in the island built up the exact system they used to see every day in their normal lives.
Unfortunately they even took the corruption of the system when they let the power in. This
situation here shows us how literature reflects the reality; boys have a plane crash, they finds
themselves in an isolated island then finds a conch, they builds a parliament, creates job
opportunities for themselves such as hunting, cooking and ‘ruling’ which means they re-creates
the reality of society; the world they have been living in. But as what it is in our world, one
character who is called Jack in this book, wants to take the crown of the king or let’s say wants
to take the conch for himself forever, so that we call it a dictatorship. Others don’t let him take
it; they fight for it; and they finally get separated. I’m telling you this because from the
beginning of the time when Ancient Greeks created democracy, there have been so much fights
for it to make it happen; to give the public what they deserve. That’s why this significant topic
became a main event in our lives, because this world is full of greedy people who are hungry
for power. I want to give one more example for this parliament and creation of democracy from
Midnight’s Children by Salman Rushdie. In his book Rushdie gathers all the events and serves
them to us on a delicious dinner plate. For example in some parts of the book the main character
Saleem who is also part of the Midnight’s Children Society, creates a telepathic conference
with other kids and discusses about important issues, like the future of the kids. The relation of
this situation with Lord of the Flies is, just because Saleem owns the power of creating a
conference in his mind he becomes the conch itself. I mean he becomes the superior and the
spokesperson of the Midnight’s Children. But like what happens in Lord of the Flies, here we
also have another antagonist who is called Shiva. Towards the late middle of the book similarly
to what Jack has done in Lord of The Flies, Shiva tries to take the control of the Midnight’s
Children and eventually creates a chaos out of chaos, because there is also another war going
on between Pakistan and India in the background for the sake of Pakistan’s freedom. My main
point in this paragraph is, I believe that all of the problems about democracy, human rights and
equality has started with the idea of ownership, because as I said before; once we begin to own
something we want always more.
The second point about this topic is equality which is an even bigger issue than
democracy. This issue is related with all of the events if we are dealing with humans. All around
the world we have always dealt with the equality problem because of what I said at the
beginning; we went mad and thought that we could own other people. In early ages people
thought about this idea as a matter of their causes, which were basically war treasures. All
128
countries have always thought that they were superior and the rest of the world is either their
ally or enemy, I mean we were only good or bad, it was that simple. But after sometime we
evolved and started to create new classes like; rich and poor, literate and illiterate or even we
couldn’t keep our pants tied and created such disrespectful titles, legitimate and illegitimate.
This is where authors run the show and let us know how this is shown in literature. William
Golding shows us some quite good examples about this in his book. In Lord of the Flies, these
kids are just schoolchildren which means they only learn being equal in their classes because
that’s what teachers tell them. But the society they live in, teaches them to treat ‘others’ as if
they are in the lower class; similarly to how white parents taught their children how to act
against black people during the time of slavery. Even today some people still do it. So here our
children in the book come to the island with the knowledge of how to treat and mistreat others.
Actually there is one problem here which is that some of these kids are doing this like they are
bullying other children in school, as in our time right now. This might be something they are
learning from their parents or just some kind of a trauma which isolates them and limits their
communication with others, so they are acting angrily instead of speaking properly. I don’t
know which one is this in here but in the island, what Jack and his Boy Scout group is doing is
just bullying others because they are using force and trying to dominate the rest of the children.
This is where William Golding shows the violation of equality in his book. As I said at the
beginning about pigs in the book Animal Farm, Jack and his group thinks they are more equal
than others so they must rule the island. And also because they are stronger, they have the power
which leads the division of the island society. With this power and ego of the group, they take
this ruling business on the other part of the island and make a rival sort of country. So with this
example we see two types of regime; democracy and tyranny. Ralph and his group are
representing democracy because they have all the elements such as parliament, public, equal
rights. But in Jack’s tyranny there is one supreme leader and his warriors like in North Korea.
The third and the last part of my article is about freedom which is still a dream for most
of the world. We always think in our minds that we all are free and we can do whatever we
want to do but this is wrong because we have boundaries and responsibilities against the society.
I mean sometimes forget talking about someone we can’t even imagine them. And most
importantly, we can never be free if we don’t leave things behind. What I mean by that is that
we are stuck in some point and as human beings we can’t get rid of anything. This is what’s
happening in the island also. According to William Golding, kids in the island are reflecting
these ideas, life styles, actions of their parents which means they can’t think by themselves,
129
they need to build up a distraught copy of the life they used to live in order to be able to survive.
Because their parents or the society didn’t teach them to imagine something or didn’t give them
the idea of creation but they just gave the order; follow. This is the main problem about freedom
because as long as we follow traditions blindly, we live our lives without asking anything or
just do whatever the stronger ones tell us to do. And you know what will happen if we live like
that, we will exactly live as the quotation of Orientalism by Edward Said shows, “They can’t
represent themselves. They must be represented.” This is what all of us do actually because we
created the classes as human beings and we labeled everyone like white, black, yellow, slave,
crippled, normal and abnormal etc. And because of these labels we took the freedom of other
people. For example in the book there is one point, where mean boys bully Piggy just because
he is the only one who wears glasses and eventually one of the boys kills him by rolling a big
rock onto him. Piggy is the other. First they take his freedom by forcing him to do something
for them and then they kills him like it’s normal. I don’t think that children can be that cruel but
I believe this cruelty comes from their parents or the society, because even if sometimes
children can do wrong things they can’t really think the idea of killing. Adults are the ones who
corrupt children and awake the monster inside of young generations. I know this, because
William Golding also shows us kind of the Switzerland of the kids; Simon. He is the
representative of the neutral side on the island. He is just a regular kid who doesn’t want to get
involved in any of the fights. He just wants to be free and out of corruption. But here is the
point, corrupted minds don’t allow him to live his life. There is a good side where the
civilization grows and there is a bad side where everyone acts with primordial instincts. Both
sides want him but he can’t fit into either group and it costs his life. This is what happens when
you seek your freedom; it happened before and it’s happening still. So, either we stick to one
view or the world devour us.
To sum up what I have been saying, in the book Lord of the Flies, William Golding
serves us the real meanings of democracy, human rights, equality and freedom. Only
establishing a parliament doesn’t shows the real democracy, we also chase the rights of all
public; giving their birth rights to the people won’t be enough alone, we should also protect
these rights; only saying to the people ‘we are all equal’ doesn’t mean that we are equal, we
also act as if we are equal by not bullying others or not starting war or not treating others like
they are not from this world; and lastly even in the 21st century real freedom shouldn’t be like
this, we should break the boundaries to be totally free but we shouldn’t violate other’s freedom
while doing this.
130
WORKS CITED
Books:
Lord of the Flies by William Golding

Midnight’s Children by Salman Rushdie
Animal Farm by George Orwell
Articles:
Can Subaltern Speak? By Gayatri Spivak

Orientalism by Edward Said
131
IMAGE IN THE MIRROR

Damla Malgir*
It's like a pale blanket with purple rings,

As if the death's shadow compiles upon it,
It floats and roams airily in the bathroom.
Hot water couldn't help
nor the waves of blue tap.
Warm streams try to revive it,
Yet its hands are thrown out of a coffin.
Its eyes, the blackness in them absorbs the light.
Everything turns into a void
and they crumble into pieces
during a vain fight.
The image is alive, yet it thinks itself dead.
Dead and pure,
Dead and fresh.
It shrieks a voiceless dread.
All of a sudden,
Dying of the evening is filled with red.
*
132
REPRESIVE STATE APPARATUSES AND IDEOLOGICAL STATE

APPARATUSES IN “1984” WITH THE VIEW POINT OF MARXISM
Tuğçe Özcan*
KEY WORDS
Althusser, Marxism, Communism, Socialism, Capitalism, Materialism, Idealism,

Repressive Structures, Ideological Structures, Interpellation, Basestructure, Superstructure,
Totalitarianism, Stalin, Trotsky, Big Brother, Emmanuel Goldstein.
INTRODUCTION
Karl Marx, a German philosopher, Friedrich Engels, a German sociologist, were the
joint founders of the school of thoughts. They themselves called their economic theories
‘’Communism’’ rather than Marxism, designating their belief in the state ownership. Marx and
Engels announced the advent of Communism in their jointly – written Communist Manifesto of
1848. Communism is a social, political and economic ideology and movement whose ultimate
goal is the establishment of the communist society, which is a socioeconomic order structured
upon the common ownership of the means of production and the absence of social classes,
money and state. Socialism is a variety of social and economic systems characterized by social
ownership and democratic control of the means of production. Capitalism is an economic
system based on private ownership of the means of production and the pursuit of profits by
private owners through the creation of goods and services.
BACKGROUND
The aim of Marxism is to bring about a classless society, based on the common
ownership of the means of production, distribution and exchange. It is a materialist philosophy.
It looks for concrete scientific, logical explanations of the world of observable fact. It is opposed
to idealist philosophy. Materialism tries to explain things based on scientific knowledge,
observable facts and logic. But in contrast, idealism assumes the existence of a world beyond
the observable world and the society we live in. Marxism sees progress as coming about through
the struggle for power between different social classes. The exploitation of one class by another
is seen especially in modern industrial capitalism. One result of this exploitation is alienation
which is the state which comes about when the worker is ‘deskilled’ and made to perform
*
Adnan Menderes Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
133
fragmented, repetitive tasks in a sequence of whose nature and purpose he or she has overall
grasp. By contrast, reification concerns the ways when capitalist goals and their questions of
profit and loss are paramount, workers are bereft of their full humanity and are thought of as
‘hands’ or ‘the labour force’ so that, for instance, the effects of industrial closures are calculated
in purely economic terms. According to Marxist approach, society is constituted by a
basestructure and superstructure. Basestructure comprises the forces and relations of
production, distribution and exchange. On the other hand, superstructure is the cultural world
of ideas, art, religion, law and so on. According to the Marxist view, superstructure is
determined by basestructure. This is also known as ‘economic determinism.’ Marxist literary
criticism maintains that a writer’s social class and its prevailing ‘ideology’ have a major bearing
on what is written by a member of that class. For Marxism, art is part of the ‘superstructure’
of society. It’s part of a society’s ideology, that’s why, art is the product of literary works.
TERMS SUGGESTED BY ALTHUSSER
Another important figure is the French philosopher Louis Althusser. Whereas Lukacs
saw literature as a reflection of a society’s consciousness, Althusser asserted that the process
can go the other way. In short, literature and art can affect society even lead it to revolution.
There are some key terms suggested by Althusser. One such is the notion of ‘overdeterminism’,
a word borrowed from Freud which designates an effect which arises from a variety of causes
that is, from several causes acting together, rather than from a single factor. A related term is
the notion of ‘relative autonomy’, which is the view that in spite of connections between culture
and economics, art has a degree of indepence from economic forces. Actually, Althusser
suggests that the state is a machine of repression which enables the ruling classes to ensure their
domination over the working class. He makes a useful distinction between what we might call
state power and state control. State power is maintained by what Althusser terms ‘repressive
structures’ or ‘repressive state apparatuses’ which are institutions like the law courts, prisons,
the police force and the army which operate by external force. But, the power of the state is
also maintained more subtly by seeming to secure the internal consent of its citizens, using what
Althusser calls ‘ideological structures’ or ‘ideological state apparatuses’. These are such
groupings as political parties, schools, churches, the family and art and literature which foster
an ideology – a set of ideas and attitudes. That’s why, you’re automatically conditioned to
respect the order that the state imposes on you. ‘Interpellation’ is Althusser’s term for the way
the individual is encouraged to see herself or himself as an entity free and independent of social
forces. Actually, it is described as how people uncosciously support the party. The general of
134
these Althusserian ideas is to enable a much more subtle view of how society works than that
provided by traditional Marxism.
TOTALITARIAN REGIMES
Totalitarianism is a political system where the state recognises no limits to its authority
and strives to regulate every aspect of public and private life wherever feasible. Totalitarian
regimes are repressive. There is no freedom. Elimination of the opponents is an important factor
in totalitarian regimes. It’s difficult to survive because it is not given importance to the people
who are in the opposing view. There are agents everywhere in the country and people are
remanded in custody. The main aim of totalitarian regimes is to discount people with one
another. We can mention the period (1939-1945) which fascist leaders were effective in Europe.
For instance; there were Hitler in Germany, Mussolini in Italy, Stalin in Russian Soviet
Federative Socialist Republic. At the beginning, Russian Soviet Federative Socialist Republic
became very fruitful. After Lenin died in 1924, Stalin became the leader. He was tyrannical.
People who wrote literary works freely had to write their works for the sake of the party
literature. Stalin’s opponents were forced into exile. Key opponent of Stalin was Trotsky. He
contiuned in exile to oppose the Stalinist bureaucracy in the Soviet Union. He died in Mexico
in 1940. In fact, George Orwell was a writer who witnessed the period which fascist leaders
were influential. That’s why, he wrote his remarkable novel, 1984 an example of dystopia, to
criticize all the totalitarian regimes. In 1984, Big Brother refers to ‘’Stalin’’ and Goldstein refers
to ‘’Trotsky’’.
ANALYSIS
The story in 1984 takes place in London in the year 1984, a terrifying place and time
where the human spirit and freedom are all but crushed. George Orwell divided the novel into
three political realms – the super states of Ocenia, Eastasia and Eurasia. Actually, London is a
province of Ocenia. In this novel, there is a class-based society. Ocenia is a huge country ruled
by ‘The Party’ which is led by a figure called Big Brother. The Inner Party which has %1 of
population controls the counrty. The Outer Party which has %18 of population are controlled
by the Inner Party. The Proles which has %81 of population are the labor power who live in
poverty. The Brotherhood is an underground rebellion organization lead by Emmanuel
Goldstein. Actually, Big Brother controls everything in this society. We are not sure whether
he is a character or not. But in the name of Big Brother, the party controls people’s thoughts
and ideas and also their bodies, too. The most powerful people are the members of Inner Party.
135
One of the members of the party is O’Brien. In fact, by means of O’Brien, we have an idea
about the living conditions of the Inner Party members. Because he tortures people both
psychologically and physically. Winston Smith ,on the other hand, is a member of Outer Party.
He is 39 years old. He works at Ministry of Truth at archieve department. He changes
documents to make them compatible with the ideology of the party. Even if he works at Ministry
of Truth, he actually distorts the truth. He is doing just the opposite. He is an intellectual person.
Winston’s act of writing actually a rebellious act against the ideals of the party. Throughout the
novel, he thinks that O’Brien is one of the leading people of the Brotherhood and he feels as if
they are close. One day, they will meet where there is no darkness. This place is Room 101.
Another Outer Party member is Julia. She is 26 years old. She works at Ministry of Truth at
fiction department. She is a member of Junior Anti-Sex League. They advocate virginity to
Julia. But in this novel, Winston and Julia are addicted to sexual relationship. She is also an
intellectual person. Proles are not powerful. They are in working class position. They have no
idea about what’s going on in the country. They’re unintellectual. They’re not strictly controlled
like the Outer Party members. Because they’re unconscious and they do not question the
system. That’s why, the sexual life is not restricted for them. Winston thinks that if Proles want
to question the system, they can change the system, actually. Because %81 of population are
Proles and nobody can be against this power.
Ministry of Peace deals with the war. Ministry of Plenty deals with the ubiquitous
poverty in Ocenia. Ministry of Love devotes itself to torture and brutality. There are some
important terms in 1984. One of them is ‘Doublethink’. Its aim is to manipulate people’s ideas
to control people’s mind. An example of Doublethink in 1984 is that ‘’War is Peace’’,
‘’Freedom is Slavery’’, ‘’Ignorance is Strength’’. Outer Party members accepted it in this way.
If they question this, then they go to Ministry of Love. Their brains are washed, they are tortured
in Room 101 by O’Brien or they will vaparize, they will become an unperson. Another term is
called ‘’New Speak’’. One of the aims of the Party is to replace Old Speak with New Speak.
New Speak’s aim is to lessen the number of the words. If you decrease the number of words,
then you limit the thoughts. The Party is trying to disappear negative words. They use the word
‘ungood’ instead of the word ‘bad’ and ‘plusungood’’ instead of the word ‘very bad’. In fact,
they can not think so, they can not question the system. ‘Blackwhite’ is a term related to
‘Doublethink’. It is the belief that something is both black and white.
THE EXAMPLES OF RSA AND ISA IN 1984
136
It’s possible to see that there are some examples of both RSA and ISA in 1984. For
example, ‘Thought Police’ is a RSA example in terms of Police Force. If you violate the rules
of the system, then the Thought Police comes and turns you into an unperson. ‘Room 101’ can
be thought as a prison in this novel. The people who resist or question the system are sent to
Room 101 and they are tortured both physically and psychologically like Winston and Julia.
‘Ministry of Love’ is another example of RSA. ‘The war between Eastasia and Eurasia’ can be
thought as an army. Because this war is ongoing and London is bombarded continually.
On the other hand, ‘Ministry of Truth’ is an example of ISA. Winston and Julia work
there as we know. Winston changes the historical documents to match the ideology of the party.
As a result, people believe that Big Brother is always right and they begin not to question. In
‘Two Minutes Hate’ , people also show their love of Big Brother. This is an example of
brainwashing. By means of ‘Doublethink’, people do not question the system. For example,
they accept that two times two equal five. This can be thought as an example of Interpellation.
In the entrance to the Nazi Death Camp, there is a sign which has the writing ‘’Arbeit macht
frei’’. It means in English ‘’Work makes you free’’. There are two contradictorty words in the
same sentence. Among the ISA, as an example of Schooling, there is a ‘history book’ in 1984.
Children are manipulated with the help of Schooling or books in the schools. They are
indocrinated by the principles of the system and they start supporting the system with
childhood. So, when they grow old, they do not question the system. In Nazi Germany, chidren
complaint their parents to the Nazi Police. Like this example in 1984, there is a girl who
complains her father to the Thought Police. This can be described with the term ‘Spies and
Youth League’. ‘Junior Anti - Sex League can be regarded as an example of ISA. Its one of
the members is Julia. They advocate virginity to her. The Party does not want sexual
relationship based on love and passion. The main aim of the party is just to race children who
will in the future advocate the ideology of the party. ‘New Speak’ can be accepted as an
example of ISA in terms of Art and Literature. The Outer Party members who work at Ministry
of Truth in fiction department like Julia change the content of the novels or poems. For instance;
if a person uses the word ‘’God’’ then he or she is sent to Room 101. That’s why, the party
members are aware of the influence of literature.
CONCLUSION
As a conclusion, at the end of the novel, Winston becomes the devoted member of the
party and loves Big Brother. Actually, this dystopic world will contiues in this way. George
137
Orwell suggests that this system can not be demolished and it is actually impossible too. In the
part of Appendix, in 1984, we can see this sentence: ‘’It was expected that New Speak would
have substituted Old Speak by about the year 2050’’. (1984, s. 321) We can understand from
this sentence that New Speak will have replaced with Old Speak but this situation actually
didn’t come true. That’s why, some critics suggested that George Orwell told us that currently,
there is still a hope.
BIBLIOGRAPHY
Barry, P. (1995, 2002) Beginning Theory: An Introduction to Literary and Cultural Theory,
Manchester University Press.
138
POPÜLER KÜLTÜR TESİRİNDE EDEBİYAT

Sena Kayadelen*
Toplumda birçok kişiden iyi bir okuyucu olduklarını ve çok kitap okuduklarını
duyabiliriz. Ancak çok kitap okuyan kişilere, edebiyatın o kişiler tarafından sevildiği anlamı
yüklemek çok doğru olmayabilir. Genel bir perspektif çerçevesinde ne okuduğumuzu hiç
düşündünüz mü? Toplumun bize yansıtmış olduğu reklamlar mı belirliyor okuduğumuzu yoksa
bizler ayrım gözetmeksizin her eseri aynı hevesle okuyor muyuz?
Popüler kültür, geçmişten günümüze hemen her dönemde karşımıza değişik şekillerde
çıkmıştır. Bu durumun bir parçası olarak edebiyat da popüler kültürden etkilenmiştir ve
etkilenmeye de devam etmektedir. Bu etkileniş kimi eserlerin lehine olmuş olsa dahi bazı
eserlerin de hak ettiği değeri görmemesini beraberinde getirmiştir. Sabahattin Ali’nin adı
geçtiğinde akıllarda ilk canlanan eser Kürk Mantolu Madonna’dır. Hatta hemen hemen birçok
kişi Sabahattin Ali’nin ismini belki bu eser vasıtasıyla duymuştur. Diğer bir örneği Oğuz
Atay’ın Tutunamayanlar isimli eserinden de verebiliriz. Yahut Türk edebiyatı dışına çıkarsak
Antoine de Saint-Exupéry tarafından 1943 yılında yayımlanmış olan Küçük Prens isimli çocuk
masalı da bu örnekleri çoğaltmamıza yardımcı olur. Ancak bu değerli yazarların okumaya değer
eserleri bunlarla sınırlı değildir elbette. Sabahattin Ali ismi geçtiğinde İçimizdeki Şeytan,
Kuyucaklı Yusuf, Yeni Dünya gibi eserler hakkında yorum yapamıyor ya da bu eserlerin
yanında Sabahattin Ali’nin aynı zamanda bir şair olduğunu anımsayamıyorsak bu noktada edebi
noksanlığımız devreye giriyor demektir.
Diğer örneklerden gitmek gerekirse Oğuz Atay’ın Korkuyu Beklerken, Tehlikeli

Oyunlar isimli eserleri de muhakkak belirli bir zümre tarafından bilinen ancak Tutunamayanlar
kadar “popüler” sayılamayan eserlerindendir. Elbette bunun büyük nedenlerinden biri, eserin
UNESCO tarafından 20. Yüzyıl Türk Edebiyatı’nın en seçkin eseri kabul edilmiş olmasıdır.
Ancak günümüz doğrultusunda bakıldığında diğer önemli nedeni ise televizyonlarda
yayınlanan Leyla ile Mecnun isimli dizide karakterlerden birisinin sevdiğine bu kitabı okuması
olmuştur.
Peki ya Küçük Prens’in kaç yılında yayımlandığını hiç merak etmiş miydiniz? Tam
tamına 75 yıl önce bir masal kitabı olarak yayımlanmış olan eser günümüzde çocuklardan
ziyade yetişkinlerin başucunda yerini aldı bile. Gitmiş olduğunuz birçok kitapçıda Küçük
*
Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
139
Prensli defter, çanta ya da kalemlik bulabilirsiniz. Hatta dikkatli bir gözlemle bu örneklerin
arttığını da görebilirsiniz. Aslına bakarsanız direkt olarak bunların edebiyatımızı olumsuz
etkilediğini savunmak bizleri büyük bir yanılgıya itebilir. Okuma yazma oranının ne yazık ki
düşük olması sebebiyle ister popüler kültür vasıtasıyla ister de bir rastlantı sonucu ya da bilinçli
şekilde okumak her zaman bireyi ileri taşır. Okumak nereden gelirse gelsin okumaktır. Ne
okuduğumuzun, neden okuduğumuzun ve hangi vasıtayla okuduğumuzun bir yere kadar değeri
vardır. Sonunda okunmuş olan her şey bireyi eskiye nazaran ileri taşır. Okumanın tarzı, tipi,
modası, güzelliği yoktur. Okumak okumaktır.
Keşke toplum olarak yalnızca reklamları yapılmış, birçok kişinin dillerinden

düşürmediği eserleri değil de ayrım gözetmeksizin her yazılanı okumak istesek.
Gündemi, yalnızca popüler kültürün belirlemediği ve okuduğumuz hiçbir eserin bize

yetmemesi dileğiyle.
140
THE REBEL AGAINST THE DIVINE CREATOR: ERLIK AND

VICTOR FRANKENSTEIN
Miray Turaç*
For centuries man has found himself by the river of immense questioning, which runs
down into the deep oceans. These questionings have caused discontent in him with the
surroundings. Man feels so captivated by the surroundings where he lives that he desires to
break free from the boundaries. In spite of the fact that there is a huge span of time in between
the ancient and the modern man, the innate desires of man have never changed and led him to
rebel against the authority. This is evident in some literary productions emerged in totally
different cultures and in totally detached surroundings. For example, Frankenstein, which
emerged in the Northwest of the Old World in the 19th century and the Epic of Creation of
Turkish mythology in Altai-Yakut times surprisingly have many common aspects. The aim of
this paper is to show the similarities between the two nations that are very different in culture
and very much detached in space and time. The comparison between the two narratives is
revealing in terms of explaining the true human nature. Implicitly, there are seven steps we are
going to handle. The concept of the big creator, examining challenge or revolt against the
authority and desire of becoming a creator, analysing of take advantage of nature, creature's
destinies, studying creature’s revolt against a created creator, and lastly the punishments of
creators by the eternal God creator of all.
Until the 7th centuries, Turks had nomadic culture providing them with developing
certain kind of narratives as a consequence of this migratory experience. Although these
narratives are based on the same historical sources, they have some differences in them with
the efforts of migrations and changing necessities. In Turks' rich epics, it is seen that they have
had many struggles with other tribes. They have faced the fear of destruction many times;
however, this has never hindered their rebirth. Thus, they create their own beginning and try to
explain how mankind is created in their narratives. In Turk’s mythology, there is more than one
narrative about the creation of humankind in Turkish mythology. Verbitsky's and Radloff's
compilations can be regarded as the most widely known of all narratives. According to German-
born Russian founder of Turkology, Friedrich Radloff's compilation, The mythos of Epic of
Creation first appears in the Altai-Yakut period. The Epic tells that "in the beginning, there is
*
Adnan Menderes Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü Öğrencisi
141
immense water". Kayra Han, who is a lonely God, gets bored. Then the sea becomes rough and
suddenly Ak Ana [Mother White] appears. Ak Ana, the Goddess of eternal harmony, orders
Kayra Han to create a being. Then Kayra Han creates a being and calls him "Kişi". While both
of them are flying over the sea, Kişi tries to fly higher than Kayra Han but he falls and faces the
danger of drowning. Kişi begs his creator and then Kayra Han saves him. His attempt to fly
higher will not be the first challenge against the creator. Later, Kişi dives into the sea with the
order of Kayra Han and takes some clay in his hand and in his mouth. Holding the clay in his
mouth metaphorically stands for Kişi’s own desire to create his own World, which can be
considered as the second rebellion against Kayra Han. Actually, Kayra Han wants to create the
world; that’s why he orders him to bring clay from the bottom of the sea. Then he orders the
clay "Grow!" and both the clay in his hand and the clay which Kişi holds in his mouth, begin
to grow. Again Kişi begs Kayra Han to save him. While Kişi spits the clay out, Kayra Han
recognizes that Kişi still keeps some clay in his mouth. Then Kayra Han changes Kişi’s name
as Erlik. The clays change hillocks on the surface and a tree with nine branches turns into nine
nations. Envying humans, Erlik wants to create his own world and his own people. This story
arc can be identified with the story of Frankenstein. The epic aims to tell the original sin. Just
like the one in Turkish mythology, Frankenstein, the revolutionary English novel, aims to
prevent the rebellion against the authority by evoking some sensitive emotions in the audience.
Frankenstein or the Modern Prometheus was written by Mary Shelley in the 19th
century. The novel is not only the mirror of 19th century English society and order but also the
reflection of human beings' unconscious, dark side. Being the main character, Victor
Frankenstein is a young scientist who creates a grotesque but sapient creature in an unorthodox
scientific experiment. However the Epic of Creation and the novel are narrated or written as
different as night and day eras and places, they both would not resemble each other any better
As the first step, people have always wanted to reveal what goes around them. This
curiosity, existing innately and unexplained conditions push them into taking steps in this way.
When they get everything that they need to survive, there has been nothing to learn except for
the mystery of their existence. How did the universe come into existence? How is the man
created? Due to these ontological questions, human beings decided that there should be a huge
immense power. A power, which is able to overcome every problem and know what, the next
step will be. Man wants to feel close to his creator what they call God and gives him the image
they invent. At this point, the competition of superiority has begun. The concept of god is
included both in the Epic of Creation and in Frankenstein or the Modern Prometheus. While
142
the mutineer is Erlik in Turkish mythology, the rebellious one in Mary Shelley’s novel is Victor
Frankenstein. The former gets bored and wants to create a friend whom he can rule; on the other
hand, Frankenstein wants a living being which would become more powerful than human
beings. In addition, while Erlik and Victor Frankenstein are thinking of giving a soul to
something they have created without pursuing a bad goal. Moreover, they can never estimate
that they will be witnesses of such bad consequences or they have never thought that they will
be punished on account of the fact that there is a greater creator than themselves: a creator who
has all excellence and power. It should not be forgotten that both Erlik and Victor are regarded
as gods and creatures. This is the first common point but is not the last one. As every human
endowed with the sense of superiority, these two characters have a tendency to be superior to
the other.
Secondly, having a superior creator has never been enough for man. It is known that
homo sapiens have struggled with nature, order, the super authority meaning the God for
centuries. At the end of this struggle, when there remains nothing to revolt, man assumes the
role of the creator. Actually, his acts are intimacy with revolting because every soul has
potential to maintain the idea of being better than everything. So, in Creation of Epic, Erlik
wants to create his own people by revolting against his creator, Kayra Han. On the other hand,
when Frankenstein decides to create a being he does not think that it is a revolt to god. Both
characters have thought that they will have more knowledge and become a creator. Erlik gets
all his necessaries. He uses iron and fire to create human, on the other hand, Frankenstein, uses
dead bodies pieces and electricity. But there is just one difference. While Erlik uses primitive
pieces of equipment, Frankenstein will benefit from 19th century's sources. So, it can be said
that Erlik's acts are based on archaic observations whereas Frankenstein's creation is based on
science.
What point is the boundary line to become satisfied? Unfortunately, neither the ancient
people nor the modern one can please this feeling. It is known that there is no limit to examine.
On the other hand, it should be known, demanding more may lead to the unintended
consequences. Erlik is not content with being created and refuses strictly a true friend, who
always treats him as good. In other respects, Victor has a great mind which gives him the
excellent power and courage. This power and courage enable him to realize the idea of creating
a being. Though he is such a perfect being; the reason why he wants more is the urge. Because
of some innate urges his life suddenly changes. These human drives are accepted as a biological
power in the human unconscious. Both characters, acting through their urges, pretend to be the
143
god. At first sight, it can be thought that Erlik’s aim is to become a god; however, Victor's
purpose seems different but urges before mentioned-above, at the bottom of Victor's behaviors.
Thus, it seems like a difference; notwithstanding, it has unconscious causes. So, at one point or
another, both of them become an antagonist to their creators.
One another important issue is Mother Nature. Men have always affected nature and
have been affected by it. Nature, which has all unities with its all glory, have always been man's
sanctuary. Natural events and powers are based on some holiness by archaic people and they
have values for them. So, in Epic of Creation, nature itself in front of humankind. Erlik needs
some natural findings to create a being. Here again, in narration, the importance of fire should
not be missed. Erlik takes a hammer, bellows, and ors and begins hammering. From the first
embossing, a frog comes out of a shape. Then respectively sneak, bear, pig, and evil spirits
occur. In the end, Kayra Han takes the hammer from Erlik's hands and throws it to the fire. The
image of the fire is important because it both represents God's power and has always great
impact on humanity. On the other hand, with the improvements of science, nature has
transformed and has been shown in different ways in narrations. Being the 19th century's work,
in the Frankenstein or the Modern Prometheus, Victor uses electricity to give a life to his
creation. As can be observed, the power of nature always has an important effect on lives either
directly or indirectly.
One of the other resemblances is creatures' destinies. While Erlik tries to create his own
people, Kayra Han interferes. Then, he spits to woman's face and the woman turns into a bird
which is called as “Kurdan”. Later Kayra Han holds the man and spits his face too and he turns
into a bird, too. It is called as “Yalban”. So, at this point, cursing is in the foreground. Thought
as a conclusion of rebellion, Victor's creation, on the other hand, seems like a monster.
Actually, there is an aim to give a lesson. Both narratives imply that if something is not God-
made, there is always incompleteness. In spite of the fact that Victor's aim is to bring somebody
back to life, it does not change motifs of revolting against god and getting an ugly monster.
Thus, where Erlik's creatures stand is, almost have the same position as Victor's one.
The next step is revolting of creature against his creator. In Frankenstein or the Modern
Prometheus, as mentioned above, Victor revolts against the big creator. In addition, after he
creates his creation, he leaves him by himself and the creature begins to fight with nature and
society just like a human being who learns how to survive on his own. In the book, the creature
says “I am thy creature: I ought to be thy Adam, but I am rather the fallen angel.” (Shelley, p.3)
144
By comparing Victor to God, the creature rises against his god. Yet, in Epic of Creation this
step unreturned. The being observed is just punishment of woman and man.
When Kayra Han spits both woman and man's face, he has not aimed to honor them. In
contrary, his will is to curse them but it should not be missed that he wants to punish Erlik.
Revolting against to God's will always end up with punishment. It seems that the mentality of
the 19th century is not different from the contemporary way of thinking of ancient times,
although many centuries have passed. In Mary Shelley's novel, the story ends up with the death
which can be thought as a sort of punishment of the genuine God.
All in all, from the beginning man, have begun to challenge the authority. In narratives,
it is always emphasized that there is an authority, somebody opposes it and these narratives
appear through the writers' desires, unconsciously. Continued rebellion's punishment, this cycle
will be ended with same destiny. Every attempt will be a fault because the man disappears into
the river of questioning. Meaningly, when a man cannot find her/his questions anymore, it is
recognized that there is a power beyond her/his desires and logic, causing frighten. Still, this
attempts will not be the first or the last. Humanity has discontentment for the centuries and this
discontentment will arise in every time. Because, this feeling is not added later, on the contrary,
have always lived somewhere inside of man and will live forever and ever.
145
WAR CRY OF ACHILLES

Özge Özbey*
Indeed, I have seen the face

the face that launched a thousand ships.
It was the face that we dreamed of
when we were burning our childhood
friends on the pyre. When we lost sleep
over the sound of our comrades crying for help
or death, lying in their own pus and blood.
But hers wasn’t the face we saw

when our wounds needed bandaging.
Hers did not encourage us with kindness
nor calm us. Her face did not draw
the eyes of our fiercest warrior wherever it went.
Beautiful Helen’s face may have started the war,

but it was kind Patroclus’s face that ended the war.
*
146
ORISON TO DALIA
Gülcan Irmak Aslanoğlu*
Should I tip my hat humbly

As the time leaves me behind
Like a train skipping a stop
Saluting you with the confusion it derives
Solely from its unfitting presence
Should I tip my hat humblr

With a withering smile on my face
When all the passed days smirk at me,
An expression that I read as blasphemous and vile,
The unholiness of it leaves me guilty

Wooed by the repressive obedience
That bounds my wrists severely
In blatant persistence, forcing me to be mundane
When my heart burns with righteous resistance

Though flocks of sorrow besiege me
Empowering my whole being with sins
That were too hard for me to resist
Challenging my fragile perversity

To the stilled image of Giltinė
Through my window that shows a finale
How come life is all used up so suddenly
And I am only expected to be happy
*
147

1 1 PB PDF

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

1 1 PB PDF

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

English Language

And Literature Club

İNGİLİZ DİLİ VE EDEBİYATI

Güvenli http s://d e rg i .i n g i l i ze debiy at i. net

Dr. Öğr. Üyesi Kağan KAYA

İNGİLİZ DİLİ VE EDEBİYATI EDİTÖRLER

JOSE SARAMAGO VE KABİL ÜZERİNE

Olayın Arşimet prensibine uymadığını kanıtlamaya çalışması okuyucuyu güldürmekle

-Tanrı kötülüğü önlemek istiyor da gücü mü yetmiyor?

-Öyle ise o güçsüzdür.

-Yoksa gücü yetiyor da önlemek mi istemiyor?

-Öyle ise o iyi niyetli değildir.

Gökyüzünden Köklere Yolculuk ................................................................................................ 3

Aygün Can Cengiz

Cold Hesitation ........................................................................................................................... 5

Aygün Can Cengiz

YİRMİ BİRİMDEYKEN ........................................................................................................... 9

Ayşe Hicran Barışkan

Kadınların İhtişamı ................................................................................................................... 10

Ayşe Hicran Barışkan

Tuhaf ve Sinir Bozucu: Vavıen ................................................................................................ 11

What I Wish in Vain................................................................................................................. 19

Beyza Nur Kılınçarslan

Feodras’ın Tanrıçası ................................................................................................................. 20

Break Tons ............................................................................................................................... 22

Rüyaların Yapıldığı Maddelerden Yapılmayız Biz .................................................................. 23

Luther’in Yarattığı Millet Olma Bilinci ................................................................................... 25

Şevket Çoruh ............................................................................................................................ 29

Dünyanın En Güzel Sesi .......................................................................................................... 31

VIncent’in Yıldızları ................................................................................................................ 33

Gotik Mimari’nin En Bilineni “Notre-Dame Katedrali”.......................................................... 44

Muhammet Mirac Ceylan

Göker Serden Armutoğlu

Mert Can Yüksel

Magic of Cemetery ................................................................................................................... 57

Çıkmaz Sokak .......................................................................................................................... 60

The Shared Criticism of Nineteen Eighty-Four and Macbeth .................................................. 62

Ayşe Başak İnci

Rhyme of Confusion ................................................................................................................ 68

Cemal Can Özmumcu

Joyeux D'enfants ...................................................................................................................... 69

A Kind of Dystopian World: “Trademark Bugs: A Legal History” ........................................ 70

Sakat Ruhlar, Hasarlı Hayatlar ................................................................................................. 73

İsmail Onur Sonat

Sahir Gökçe Kürkçü

ARE ETHICS RULES NECESSARY? ................................................................................... 81

Kafka’nın Davasında Block ve İhtiyar Avukat ........................................................................ 83

Barış Oğuz Yılmaz

SAPIR&WHORF PHILOSOPHY & LANGUAGE ................................................................ 90

Blue Womb of the Ocean ......................................................................................................... 92

Identity Crisis of a Young Woman: An Analysis of “Eveline” by James Joyce ..................... 93

Hira Ekin SÜRCAN

TO FORGET OR NOT TO FORGET ..................................................................................... 97

JANE AUSTEN – Bir Hanım Tarafından .............................................................................. 102

The Mysterious Story of Adam and Eve ................................................................................ 104

BİR DAHİ POLİMAT GOETHE .......................................................................................... 106

SAY ZERO TOLERANCE .................................................................................................... 109

Ölüm ve Yaşam, Cennet ve Cehennem .................................................................................. 111

Miray Nur Paçacıoğlu

BİR ÜLKE, BİR IRK, BİR UMUT ........................................................................................ 117

Rojev Ağıt Sari

WHY SHOULD WE LEARN CULTURE? .......................................................................... 119

Postmodernite: Dilde Sınırın Sınırsızlığı ............................................................................... 121