ANG HULING DAHON 🍃 BRYAN: oh dito, pwede mo lagyan ng kulay banda
rito sa bagay na to, mas magmumukha siyang
ROSA: Matagal na panahon na ang nakalipas,
humarap sa matinding krisis ang lugar na Florence,
nawalan na ng buhay at pag-asa ang likhang sining
ng Artsville, ang mga pintor na dating nagbibigay
kulay at sigla sa lugar ay nawalan na ng gana sa
pagpipinta ngayon.
MEGAN: Kahirapan ang rason sa mga nangyari,
mahal ng lahat ang sinning pero maliit lamang ang
kinikita ng mga pintor sa kanilang mga gawa. Unti-
unting nawalan ng kinang ang bawat kalye, hindi na
pinapayagan ng mga magulang na magpinta ang
kanilang mga anak, samantalang naghanap naman
ng iba pang trabaho ang mga pintor, duon lang din
sa lugar nila.
MARIAH: Sa ganitong mga sitwasyon mangilan-
ngilan ang nagmamahal sa sinning ng pagpipinta at
patuloy itong ginagawa, iilan lamang sa mga
masigasig na pintor sina Sue at Johnsey, hindi lang
sila mga pintor, kundi matalik din silang
magkaibigan. Magpipinta sila at ibebenta nila ito sa
mga gawaan ng magasin, hindi kalakihan ang kita
nila pero masaya sila sa ginagawa nila.
ELLY: Sa kanilang dalawa, mas matapang at mas
praktikal si Sue, masigasig siyang magtrabaho, at
kalmado niyang hinaharap ang problema, habang
si Johnsey naman, palaging nag-aalala sa
kinabukasan. Mayroong kapit bahay sina Sue at
Johnsey, na nagngangalang Mr. Behrman, may
edad na rin siya, pero kitang-kita parin ang
kasiglahan nito, pinipintahan niya ang anumang
makita niya, mga banko sa kalye, mga hagdanan sa
gusali, kahit mga puno.
NAQUITA: Isa siya sa mga magagaling na pintor, na
nagpapanatili ng buhay ng sinning sa Artsville.
Bilang isang pintor, tinutulungan din ni Mr.
Behrman si Sue sa kanyang mga trabaho.
makatotohanan
ANIKA: nako, Mr. Behrman, napakagaling niyo po
talagang pintor, bakit hindi niyo po ibenta ang mga
obra maestra niyo?
BRYAN: hindi ko alam…ano naman ang gagawin ko
sa pera? mag-isa lang ako sa bahay at hindi naman
ako magastos, dapat maunawaan ng taga rito sa
bayan natin na hindi lahat ng gagawin mo ay para
lamang sa pera, kahit kelan wag mo susukuan kung
ano talaga ang mahal mong gawin
ROSA: Maayos naman ang lahat hanggang isang
araw nagkasakit ng malubha si johnsey, kahit
anong gawin ng doctor, hindi parin siya gumagaling
ANIKA: magiging maayos naman siya hindi ba?
YAMBOT: nirisetahan ko siya ng ilang gamot para
gumaling siya, pero Sue, kailangan tulungan mo
siya na maging positibo lang, isang dahilan rin kasi
ng pagkakasakit natin ang pag-iisip ng mga
negatibong bagay, gagaling lang siya kung siya
mismo, gugustuhin niyang gumaling.
MEGAN: Ginawa ni Sue ang lahat para maging
masaya si Johnsey, niluluto niya ang paboriuto
nitong pagkain, nakikipag biruan din siya sa kanya
at nagdadala ng mga bulaklak sa kwarto niya, pero
walang umubra.
DANIELLA: hindi ko na alam kung gagaling pa ako
sa sakit ko…Sue, pagpasensyahan mo na ako kung
kinakailangan mong magtabaho ng mas maigi, at
wala akong mgawa para tulunga ka
ANIKA: Johnsey, ano ka ba, kaibigan kita, kaya
gagawin ko ang lahat para tulungan ka
BRYAN: oh kamusta kayo, nakakistirbo ba ako sa
inyo?
ANIKA: oh, kamusta kayo Mr. Behrman?
BRYAN: kamusta naman ang lagay mo ngayon
johnsey?
DANIELLA: kinakayo po…
BRYAN: alam mo Johnsey, gagaling ka rin,
maniwala ka
DANIELLA: masama po talaga pakiramdam ko Mr.
Behrman, nanghihina po yung katawan ko
BRYAN: nasa isip mo lang naman na mahina ka iha
DANIELLA: haaay, nasaabi nga po ni Sue sakin yung
sinabi niyo sa kanya, mainam po talaga na palaging
may paraan, ganun po ba yun?
BRYAN: pag gusto mo talaga gawin………palaging
may paraan iha
ANIKA: tama po kayo, ikwento mo po Mr.
Behrman, tungkol saan po ba ang isa mo pang
obra?
BRYAN: ohh…tungkol yun sa dati kong pangarap,
gumawa ako ng makulay na obra tungkol dito sa
kalye natin, ipinapakita duon sa obra, na masayang
nagpipinta sa labas ang mga pintor dito, masaya
nilang ginagawa ang gusto nilang gawin, ang mag
pinta
DANIELLA: napaka-imposible naman po ng
pangarap niyong yan, hindi na po mangyayari yan
BRYAN: yun nga, yun nga ang maganda, libre
tayong mangarap ng kahit anong gusto natin, eh
kung wala kang pangarap, hindi ito magkakatotoo
Johnsey, nakakapagligtas ng buhay ang aking mga
obra, balang araw alam kong kaya kong makagawa
ng paraan, alam mo bang makapangyarihan ang
sinning anak? maraming kayang gawin ang sinning
na hindi kayang gawin ng kahit sino doktor,
kailangan lang natin maniwala at maging positibo
sa lahat ng gagawin
ANIKA: ano ka ba Johnsey, wag ka nga magisip na
hindi maganda
BRYAN: hmmm, ano tinitignan mo johnsey?
DANIELLA: yun pong halamang Ivy na naroon
tumutubo sa dingding, yun nalang talaga ang
tanging nagpapasaya sakin kahit papano
BRYAN: hindi ba magandang bagay yon?
DANIELLA: oho, pero iiwan din naman ako ng
halamang yun eh, haaaaay nung una ko nakita yun,
may sampong dahon pa to, ngayon pito nalang
natira, mawawalan na ako ng pagasa pag nahulog
pa ang huling dahon nito
ANIKA: haaah, pwede ba, wag mo nalang sabihin
yan Johnsey
BRYAN: wag mo siyang pagalitan Sue, lalo lang
malulungkot ang isang tao kung papagalitan mo
siya, may sakit si Johnsey, hindi natin alam kung
ano talaga ang tunay niyang nararamdaman
ANIKA: opo, tama kayo Mr. Behrman, pasensya ka
na Johnsey
MARIAH: hindi naman yun iniisp ni johnsey, mas
nakokonsensya pa nga ito sa kaibigan niya, lumipas
ang ilang araw, lalong lumbha ang kalagayn ni
Johnsey, wala naman magawa ang doctor niya,
dahil tumigil na ito uminom ng kanyang mga
gamot, palaging tinatanong ni Sue ang Doktor ni
Johnsey, kung mayroon pa bang ibang paraan, at
ang laging payo ng doktoro…
YAMBOT: kailanga niyang magpakatatag kahit
anong mangyari
ELLY: Nang makarating si Sue sa tinitirhan niya,
nakasalamuha niya si Mr. Behrman na nanghihina
ANIKA: Mr. Behrman? ano pong nangyari sa inyo?
ayos lang po kayo?
BRYAN: ahhh (ubo2x) wala naman anak, ganito
lang talaga pag tumatanda na…pinintahan ko ang
mga banko dun sa liwasan ngayon, yung naroon sa
ilalim ng isang silong
ANIKA: sandali, yung banko po duon sa may silong
ng liwasan, Mr. Behrman, kulang-kulang
dalawampu yun ah, pininturahan niyo po talaga
yun? sa loob ng isang araw? nakakapagod po talaga
yon, bakit nman po kayong basing basa? eh nasa
lilim naman po ang mga yon
BRYAN: oohhh, eh nakalimutan kong mgadala ng
payong ehh, sabi ko nga sayo tumatamnda na ko
ANIKA: nako mr. mermahn alam niyo naman po na
pnahon ng sakit ngayon, at kailangan niyong
alagaan ang sarili niyo, may lagnat po ba kayo?
mukhang nanghihina ka po
BRYAN: oh nako hindi na, napakarami mong
tanong iha, kapag nagpipinta ako, pakiramdam ko
ako ang pinakamasayang tao sa buong mundo,
para bang walang makakapigil sakin, buhay ko ang
sinning, oh teka? kamusta na pala si johnsey
ngayon?
ANIKA: haaay, hindi po Mabuti, naalala niyo po
yung sinasabi niyang halamang Ivy, apat na dahon
nalang po ang natitira sa puno, palagi po niyang
tinititigan yun sana po hindi mahulog ang huling
dahon, Mr. Behrman sana po talaga, mawawalan
lalo ng pagasa si johnsey
BRYAN: nako hindi natin pwedeng hayaan na
mangyari yun
ANIKA: uhm paano? malakas ang ulan ngayong
araw, hihipan ng malakas na hangin ang mga
dahon, paano natin mapipigilan ang puno na
maubusan ?
BRYAN: hmmm alam mo Sue, kapag gusto natin,
laging may paraan
ANIIKA: haaaahhh sa ngayon wala po akong maisip ANIKA: nako Johnsey, ibibigay ko ang lahat ng
na paraan, at isa pa nakakawalan ng pagasa, gusto mo, sabihin mo lang?
pupuntahan ko na po si Johnsey, pero pakiusap,
magpatingin po kayo sa doctor Mr. Behrman
MARIAH: Biglang naalala ni Johnsey ang sinabi ni
Mr. Behrman sa kanya…
BRYAN: hah gagawin ko yan anak, ikamusta mo
nalang ako kay johnsey
BRYAN: alam mo bang makapangyarihan ang
sinning anak? maraming kayang gawin ang sinning
NAQUITA: Nang gabing iyon, bumuhos ang na hindi kayang gawin ng kahit na sino doktor
napakalakas na bagyo, sinarado ng lahat ang
kanilang mga bahay at nanatili lang sa loob, pero
gusto ni Johnsey na buksan ang bintana, gusto DANIELLA: alam ko na kung ano gusto ko, pwede
niyang makita kung nahulog na ba ang huling mo bang kunin ang canvas sa mga pangkuklay ko?
dahon sa halaman, pero hindi pumayag si Sue.
ROSA: Lalo lang lalala ang kalagayan ni Johnsey,
ELLY: hindi masukat ang kaligayahan ni Sue ng mga
kapag binuksan niya ang bintana papasok ang
oras na yon, nagmadali siyang kunin ang mga
malaming na hangin, pumayag naman si Johnsey,
pangkulay na mayroon siya, inilagay niya ang
hindi niya alam na nagaalala din si Sue, na baka
canvas malapit sa tabi ni Johnsey, napakasaya ni
mahulog na ang huling dahon
Sue na nagbalik na ang sigla ng kaibigna niya,
MEGAN: kinaumagahan sumikat ang ang
NAQUITA: lumipas ang mga araw gumaling na rin si
maliwanag na araw at humupa na ang bagyo, alam
Johnsey, nagulat ang doktor niya, pati na rin si Sue,
ni sue na kailangan na niyang buksan ang bintana,
hindi na niya iniisip ang mga kahinaan niya, oh
hindi maaring palagi itong nakasara, pinikit iya ang
kung ano ang hindi niya kayang gawin sa
mga mata niya habang binubuksan ang kurtina,
katunayan, palagi nilang pinaguusapan ni Sue ang
nagulat siya sa kanyang Nakita
kanyang mga pangarap

ANIKA: aaaaaahhh johnsey hindi nahulog ang

DANIELLA: alam mo ba gusto kong ipinta ang
dahon
London Bridge

DANIELLA: ha? ano? imposimble, paano

ANIKA: ahhhhahaha nako, balang araw johnsey
nangyaring nakakapit parin siya?
balang araw

ANIKA: dahil ginusto yun ng dahon Johnsey, tulad

DANIELLA: nasaan nga pala si Mr. Behrman?
ng sinabi ni Mr. Behrman
matagal ko na siyang hindi nakikita ahh
DANIELLA: tama ka Sue, hhhhhhh, Sue, paki kuha
ang mga gamot ko, kung kaya ng dahon na
makaligtas sa bagyo, kaya ko rin, gagawa ako ng
paraan para gumaling
ANIKA: haaaaaahh, yun na nga, buti natanong mo
Johnsey, sasabihin ko sana sayo to kapag tuluyan
ka nang gumaling, hindi naging mabuti ang lagay ni
Mr. Behrman, tumatanda na siya, naalala mo yung
gabi na malakas ang bagyo, nagksakit siya nung
umagang iyon
DANIELLA: ano? nagpatingin naman siya a doctor
hindi ba?
ANIKA: yun nga ang naging problema kay Mr.
Behrman, natandaan ko yung sinabi niya sakin, na
kapag nagpipinta siya, walang pwedeng makapigil
sa kanya
DANIEA: anong ibig mog sabihin?
ANIKA: tignan mo yung huling dahon sa dingding
Johnsey, naryan parin, ni-hindi nga ito gumagalaw,
ipininta niya ito nung gabing yon, isa talaga siyang
napakagaling na pintor, nung umagang yon,
kinumbulsyon siya, dinala siya ng mga tao sa
ospital, nakita ko siya matapos nun, napakasayan
niya nung araw na yun, na panatag siya nung sinabi
kong magaling ka na sa sakit mo, sinabi ko sa
kanyang ang huling dahon ng ivy ang nagbigay
sayo ng pag-asa, sumakabilang buhay na siya
Johnsey,
DANIELLA: nako, hindiiiii
ANIKA: pero Johnsey, tinulungan mo siyang tuparin
ang pangarap niya, hindi ba sabi niya na balang
araw magliligtas ang sinning niya, tignan mo ang
huling dahong yun, gawa niya yun at niligtas nito
ang buhay mo
DANIELLA: nako Sue, hindi lang yan basta sinning,
obra maestra niya yan at kahit anong mangyari
tutuparin ko ang pangarap niya
ROSA: Kumalat ang kwento tungkol sa huling
dahon at kay Mr. Behrman, pumukaw ito ng
inspirasyon sa mga pintor, manunulat, mananayaw
at mang-aawit, nagtipon sila sa puno ng Ivy, at
nangakong ibabalik ang sinning sa buong bayan ng
Artsville, at nangyari nga, nabuhay muli ang bawat
kalye, may mga larawan sa bawat dingding ng kalye
nila.
MEGAN: Inipon ni Johnsey at ni Sue ang kanilang
ipon at ibinahagi ang kanilang kaalalamn sa
pagpipinta sa ngalan ng Behrman Art, ipinapasok
ng mga magulang doon ang kanilang anak, para
matuto rin, nagbalik muli ang kulay sa bayan hindi
sila tumigil sap pag-hahanap ng trabaho, pero mas
natutuwa sila na kasabay na nito ang pag-pipinta.
MARIAH: At sina Johnsey at Sue, naipanatag nila ag
kalooban ng mga tao sa Artsville, at naibalik na ang
makulay na buhay sa kanilang lugar, napagtanto ng
lahat kung gaano kahalaga ang sinning sa kanila
nagbigay sila ng kani-kanilang mga handog sa The
Behrman Art, lumaki nga ang Behman Art at naging
institusyon.
ELLY: Ang pinaka-nakakaliw pa, tinuruan lahat ng
bata sa the Behrman Institute na ipinta ang isang
bagay bago ang iba, ang huling dahon, dahil naging
simbolo ito ng isang mahalagang leksyon sa lahat,
kapag ginusto natin, tyak na may paraan.
THE END