Inteligencija.

U istraživanjima povezanosti ličnih karakteristika učenika i stilova učenja, Vermuntov model je vrlo
često figurisao kao okvir za definisanje potonjeg koncepta. Shodno tome, četiri opisana stila učenja
dovođena su u relaciju sa različitim psihološkim svojstvima za koje se pretpostavljalo da značajno
određuju način na koji učenik pristupa učenju. Jedno od razmatranih svojstava jesu intelektualne
sposobnosti učenika, za koje se pokazalo da ostvaruju pozitivnu povezanost sa usmerenošdu na
razumevanje (što je viša inteligencija, to je veda prijemčivost za stil učenja koji akcenat stavlja na
razumevanje), dok je povezanost sa neusmerenim stilom učenja bila negativnog predzaka (što je viša
inteligencija, utoliko je kod učenika manje prisutno odsustvo stila učenja) (Busato, Prins, Hamaker &
Visser, 1995, prema Busato, Prins, Elshout & Hamaker, 2000). Ovakva vrsta povezanosti inteligencije i
neusmerenog stila učenja pronađena je i u istraživanju u kome su učestvovali stariji ispitanici, koji su
bili na završnim godinama studija (Busato, Prins, Elshout & Hamaker, 1998). Pre nego što zaključimo
da preferiranje određenog stila učenja ima uporište u nižim ili višim intelektualnim sposobnostima,
važno je naglasiti da se u literaturi nailazi na tvrdnje da inteligencija nije direktno povezana ni sa
jednim određenim stilom učenja, ved pre sa sposobnošdu prilagođavanja stila učenja zahtevima koje
situacija učenja stavlja pred učenika (Hunt, 1981). Ovo objašnjenje deluje prilično logično, jer se
uklapa u ranije pominjana shvatanja da lako ,,prebacivanje” sa jednog na drugi stil učenja mnogo više
određuje uspešnost u učenju od konkretnog stila učenja (Kirby, 1988, Pask, 1988, prema Curry,
1990). To bi, zapravo, značilo da inteligentniji učenici preferiraju stil usmerenost na razumevanje, ali
istovremeno pokazuju sposobnost da primenjuju i ostale usmerene stilove učenja, ukoliko su
stavljeni pred zadatke koji favorizuju ovakve načine pristupanja učenju. Sa druge strane, učenici
nešto nižih sposobnosti nemaju kapacitete da se variranjem stilova učenja prilagode situacionim
okolnostima, zbog čega učenju pristupaju na neusmeren način, odnosno bez jasno određenog stila
učenja.

Sta čini emocionalnu inteligenciju?

EQ obuhvata čitav niz specifičnih sposobnosti kao što su: sposobnost razumijevanja sebe samog
(dobar uvid u sebe, svoje potrebe, emocije kao i sposobnost samospoznavanja);. sposobnost
emocionalne samokontrole (obuzdavanje afekata, sposobnost upravljanja svojim emocijama u skladu
sa zahtjevima realnosti i društvenim normama);. samouvjerenost (motiv postignuća, optimizam i
vjera u vlastite snage);. osjetljivost za probleme i potrebe drugih ljudi („hvatanje teško opazivih
signala”, predusretljivost, otvorenost za druge ljude);. sposobnost razumijevanja osjećanja drugih
ljudi (empatija);. vještina rješavanja međuljudskih sukoba (rješavanje sukoba);. sposobnost
uspostavljanja skladnih prijateljskih odnosa (srdačnost);. sposobnost rukovođenja grupom
(prepoznavanje potreba grupe i vođenje).