Oh! Bakit nakatingin kayong lahat sa akin? Ikaw! Ha? Ano?

Sasabihin niyo na namang, "Tama na yan. Magiging maayos din ang

lahat." Bakit? May alam ba kayo? Walang silbi 'yang mga tingin na
ibinabato ninyo sa akin dahil hindi niyo rin naman maiintindihan.
Hindi niyo alam ang pakiramdam ng maiwan. Alam niyo kung bakit?
Kasi sarili niyo lang naman ang inyong iniisip.

Alam niyo ba ang pakiramdam ng mawalan ng isang ama? Alam niyo

ba kung gaano kasakit makita ang ina mong nagkukumahog sa pag-
iyak dahil ang lalaking pinaglaban at minahal niya ng sobra ay basta
basta na lang babawiin sa kanya? Alam niyo ba kung gaano
kahirap? Hindi!

Ako! Ako alam ko. Araw-araw kong nararanasan. Minuminuto kong

dinadamdam ang pagkamatay ng aking ama. Siguro nga'y
napakabata ko pa noon pero sa bawat taon at araw na lumilipas,
unti-unti kong napupuna ang kakulangan ng isang padre de pamilya.
Walang araw na dumadaan na hindi sumasagi sa aking isip kung
bakit ang aga? Bakit siya pa?
“Dinilat ko ang aking naniningkit na mga mata. Andito pa rin ako sa isang madilim na lugar.
Tingin sa kaliwa, tingin sa kanan, apat na haliging ang kulay ay pinaglipasan na ng panahon.
Ako’y nasa dulo ng isang nakakatakot na bangin. Wala akong lakas upang umalis. Wala sa
aking isipan ang mang-iwan. Ewan ko ba kung bakit ang lakas ng loob kong pagsilbihan siya.
Tama ba ito? Lalo na ngayon, umalis siyang mainit ang ulo. Natatakot ako, natatakot ako na
baka umuwi siyang galit pa rin. Tiktak! tiktak!, tunog ng isang pagod na orasan na bumalot
sa buong silid. Makalipas ang hindi ko na mabilang na oras, darating pa ba siya? Unti- unti
akong nalugmok nang may narinig akong sigaw. Sumisigaw siya! Kasabay ng kanyang sigaw
ang pagbilis ng pintig ng aking puso.  Unti-unting bumubukas ang pinto at isang malakas na
pagsara ang mas lalong nagpakaba saakin. Ayokong lumingon. Ayokong masilayan ang
mukha niyang pulang-pula na, ang mga mata niyang nanlilisik at tila gusto ng pumatay na
tao. Kasabay ng madiin niyang pagkuyom ng kanyang kamao ang luhang dumaloy sa aking
pisngi.  Ayoko! Ayoko ko siyang makita! Natatakot ako sa possible niyang gawin. Nanginginig
ang aking buong katawan. Wala akong laban. Walang akong karapatang lumaban. Sa isang
pikit mata, tila tumigil ang oras na pagdilat ko wala na. Wala na akong magagawa. Ang aking
katawan ay unti unti ng nabiyak. Bakit may umaagos na dugo? Kahit hirap ay nilingon ko
siya. Isang hiwa sa paa ang aking nasaksihan. Gumuho ang aking pagkatao.  Sana ay napawi
ang bigat ng iyong nararamdaman. Sa pagpikit ng aking mata ang siyang pagbigkas ko ng
huling linya. Patawad aking butihing kaibigan.”
Baliw sa Pag-ibig (A Declamation Piece)
*wakes up*

Huh? Nasaan ba ako?

*looks around*

Puting pader… puting sahig… Nasa ospital ba ako? Pero… *slowly looks at hands* ba’t
may dugo ang mga kamay ko? D-dugo?… DUGO! AHHH!!! May dugo ang mga kamay
ko!!

*tries to wipes blood off her hands*

AYAW MATANGGAL! TULUNGAN NIYO AKO! BA’T AYAW MATANGGAL?! *cries*

TULONG! TULOOONG!

T-tulong…

D-dok? Dok, ikaw ba yan? Tulungan niyo po ako dok… Palabasin niyo ako sa kulungan
na ito! Maawa po kayo sakin! Tulungan niyo ako!

Huh?

Biglang nawala si dok. Iniwan niya na ako…

May madla? Ang daming tao? Paano… Paano kayo nakapasok dito?! Sino kayo?! Sino
ang nagpapasok sa inyo dito?! Ah, alam ko na! Nandito kayo para tulungan akong
lumabas dito! Yun ba?

Pakiusap! Tulungan niyo ako! Wala akong kasalanan! Hindi ako pwedeng manatili dito!
Nagsasawa na ako! Ayoko na! AYOKO NA!! Ang sakit na! Ang sakit-sakit na… Tama
na…

Hindi ko naman kasalanan kung bakit namatay siya eh. Ginawa ko lang naman iyon
dahil nasaktan niya ako… *cries* Mali bang patayin siya? Mali ba ang maghigante sa
isang tao dahil sa sinaktan ka niya? Hindi naman diba?! BA’T BA AYAW NIYO AKONG
PAKINGGAN?!

*screams*

ANG TANGA! ANG TANGA-TANGA KO! Ba’t ko ba pinatay ang lalaking

pinakamamahal ko?!

*imagines lover*

Ba’t ba kasi niloko mo ako, Sam?! HINDI PA BA AKO SAPAT PARA SA IYO?!
NAGKULANG BA AKO?! SUMAGOT KA! BAKIT NAGAWA MO SA AKIN IYON?! HA?!

*cries* Kung hindi mo lang sana ginawa iyon… Edi sana buhay ka pa.. Kung hindi mo
lang sana ginawa iyon… edi sana makakasama pa kita…
Ayoko naman sanang patayin ka eh… Pero matinding galit talaga ang nararamdaman
ko para sa iyo… Winasak mo ako, Sam… hindi lang ang puso ko, kundi ang buong
pagkatao ko rin!

Akala ko ba ako lang? Akala ko ba walang iwanan? Akala ko ba pang habambuhay

tayo?

Pero yun pala… Mga akala ko lang iyon. PINAASA MO AKO! WALANGHIYA KA!
WALANGHIYA KA!

*cries*

Ano? Nasaan ang babae mo?

*wipes tears away*

Gusto mong malaman kung nasaan siya? Gusto mo?!

Sige, sasabihin ko.

Naalala mo ba ang gabing iniwan mo ako? Yun rin ang gabing pinatay kita… pinatay ko
kayong dalawa. Ang pinagkaiba, mas masaklap ang ginawa ko sa babae mo.

Alam mo kung ano ang ginawa ko?

*grins wickedly*

Pinasok ko ang tahanan niya. Hinahap ko siya at sinaksak ko siya ng paulit-ulit gamit
ang kutsilyong ginamit ko rin pamatay sa'yo hanggang sa mapuno ng dugo ang buong
katawan niya. Pagkatapos, itinali ko ang leeg niya sa isang lubid at pinakabit siya sa
kisame niya.

Yun nga lang, nahuli ako.

Hindi ko alam na nakikitira siya sa ina niya kaya nadatnan ako ng ina niya sa kanilang
tahanan na duguan.

Syempre, sumigaw siya! Agad siyang tumawag ng tulong sakanilang kapit-bahay kaya
nahuli ako.

Kaya ako nandito ngayon sa loob ng puting kulungan na ito.. Akala nila, nabaliw na ako..

Nabaliw?

*Angry* OO BALIW AKO! BALIW SA PAG-IBIG! AKO NA ANG NAGPAKATANGA SA

LALAKING TULAD MO! HINDI KO NAMAN ITATANGGI NA AKO ANG PUMATAY SA
INYO DAHIL YUN ANG KAGUSTUHAN KO!

*cries*

Pero, Sam… patawarin mo ako… Hindi ko iyon sinasadya… hindi ko iyon ginusto…
Sam… bumalik ka na… Pakiusap.. Hindi ko ata kayang wala ka na… Sam, balikan mo
ako..

SAM!!!!
 Kabataan ng Makabagong Henerasyon: Iba Pero Tanaw Pa Rin Ang Pag-Asa

“Iba na talaga ang mga kabataan ngayon” – mga salitang halos araw araw
mong maririnig mula sa mga matanda. Sa dyip, sa kalye, sa palengke. Halos
nakakabingi na nga ‘di ba?

Iba na nga talaga ang mga kabataan ngayon. Ang kabataan ng makabagong
henerasyon na maraming alam sa bagong teknolohiya, maraming pangarap sa
buhay, maraming nais maabot.

Ang totoo, maraming kapuri-puri sa mga kabataan ngayon. Marami sa atin ang
hindi nakakakita nun dahil inaasahan nating maging pareho sila ng kabataan
noon. Hindi pa ipinapanganak, nakakulong na sa ating mga ganito, ganun.

Ano sa tingin mo kaibigan? Hindi ba pwedeng hayaan natin silang mamuhay sa

mundo na kinamulatan nila? Mahirap. Mahirap ang pilitin silang mamuhay sa
mundong ibang-iba na rin.

Iba man ang kabataan ng makabagong henerasyon, tanaw pa rin nila ang pag-
asa. Hindi man sa paraan na ating nakikita, pero malay mo, balang araw, mas
magiging maliwanag ang mundo dahil sa kanila.
Hinaing ng mga Kabataan sa mga may Katungkulan sa Bayan
Anim na taon sa elementarya, anim na taon sa sekondarya, at may kolehiyo pa.
Labas ang paghahanda na ginagawa bago kayo palayain sa mundong ito
kabataan. Ang akala ng iba’y madali, ang totoo bawat araw ay nagbabakasali.

Subalit, pursigido ang marami sa mga kabataan ngayon. Bawat gabi’y

nananaginip ng magandang bukas, bawat umaga’y dumidilat sa pag-asang may
mas maliwanag na bakas.

Habang hindi pa ito dumarating, ngayon muna, hinaing sa may katungkulan sa

bayan ang nais pakinggan. Sana’y mas lalong paigtingin ang suporta sa
edukasyon, iba pa rin ang sa araw-araw ay may natutunan na leksyon.

Sana ipaglaban ang kayamanan ng bayan, ang bawat parte na siyang naging
kapalit ng pagkamatay ng mga tao noon pa man. Sana’t huwag hayaang droga
ay manaig, huwag hayaang sakupin nito ang buong daigdig.

Sana mas lalong paunlarin ang kalikasan, pangalagaan ang yaman na

kailanma’y hindi matutumbasan. Sana, sana manaig ang katauhan. Hustisya
sana sa bawat isa’y palaging pahalagahan.

Sa ngayon, ito muna, ito muna ang hinaing ng mga kabataan sa may mga
katungkulan sa bayan.
Edukasyon para sa Kinabukasan

Talumpati ni  Roselyn L. Guico

Gaano nga ba kahalaga ang edukasyon? at ano nga ba ang kaugnayan nito
sa ating kinabukasan? Maaaring ngayon di mo pa lubos na naiisip .Bilang
isang mag-aaral ano nga ba ang iyong pananaw.

Madalas sinasabing ang edukasyon ang daan patungo sa kaunlaran. Tama!

Totoo iyan! kahit mahirap kung sasamahan naman ng sikap tiyak iyong
makakaya. Marami dyan gustong mag-aral subalit wala naman pangtustos
ang mga magulang. Pero ikaw! kayo! Andyan kayo sa paaralan. Pinag-aaral!
Iginagapang ng mga magulang mapaf-aral lang at mabigyan ng
magandang kinabukasan.

Alam nyo bang napaka-halaga talaga ng edukasyon sa ating buhay. Dahil

dito natuto tayong sumulat at bumasa.Magpasalamat tayo at hindi tayo
kabilang sa mga mangmang na nabubuhay sa ating digdig. Ang mga Guro
na nagpupursige para tayo’y matuto, pahalagahan natin! Makinig tayo! At
buksan ang isipan dahil ito’y para din sayo.

Kung ang bawat isa sa ating mamamayan ay mayroong edukasyon

siguradong uunlad ang ating bayan. Magkakaroon ng mga magagandang
oportunidad at trabaho ang bawat tao, wala ng magugutom! Wala ng
maghihirap! Ngunit sa reyalidad anong nangyayari sa ngayon? Naghihirap
ang ating bansa at madalang ang nakakapag tapos ng pag-aaral. Kaya
pagbutihin ng mga estyudyanteng nakakapag-aral. Imulat ang mga mata
dahil ito ay para din sa ating ikauunlad. Magsikap! Tandaan, Edukasyon:
para sa kinabukasan.
Edukasyon: Daan tungo sa tagumpay

Talumpati ni  Marielle Barrientos

Sa araw-araw nating pamumuhay, mula sa pag-gising natin sa umaga,
hanggang matapos ang buong araw, di natin maitatanggi na tayo’y minsan
napapatanong kung ano ang kahalagahan ng pagpasok sa paaralan.

Maraming nagsasabing “Ang Kabataan ang Pag-asa ng Bayan” at

“Kabataan ang Babangon sa Kahirapan”. Ngunit mahirap isipin na mas
marami sa mga kabataan ngayon ang di makapag-aral at hindi
makapagtapos ng pag-aaral dahil sa iba’t ibang mga dahilan. Ang ilan ay
hindi pumapasok sapagkat tinatamad gumising ng umaga, ang ilan pa ay
nalulong sa mga masasamang bisyo.

“Mahalaga ang Edukasyon”, kahit na gasgas na ang linyang ito, ito ay labis
na totoo. Dito nakasalalay ang ating kinabukasan at kung ano man ang
kahihinatnan natin sa mundong ito. Upang tayo’y magkaroon ng isang
masaganang pamumuhay at kinabukasan, kinakailangan nating maghanda
sapagkat hindi natin maiiwasan na maharap sa mga hadlang at problema
na maaaring pumigil sa atin upang makamit ang tagumpay, kaya nararapat
lang na tayo’y maging handa nang sa gayo’y malagpasan natin ang mga
ito. Dapat tayo ay may tiwala sa sarili at determinasyon. Ang kahirapan ay
di hadlang sa kinabukasan. Tayo rin mismo ang gumagawa ng sarili nating
kapalaran.

Ang edukasyon ang siyang nag-bibigay sa atin ng importansyang umunlad

sa ating lipunan. Ito lang ang natatanging kayamanan ng ating mga
magulang na maipapamana sa atin. Isa itong kayamanan na hindi
makukuha ng kahit sino man sa’yo. Ang edukasyon ang ating sandata para
sa magandang kinabukasan, hindi lamang para sa atin pero kundi pati na
rin sa ating bayan. Sa pagkamit natin ng tagumpay, huwag natin kalimutan
ang pagkakaroon ng pananampalataya sa Diyos sapagkat sa kanya, lahat
ng bagay ay hindi imposible.
Wikang Filipino

Tula ni Marvin Ric Mendoza

Ito ay punyal na ubod ng talim
Punyal na kumikinang sa gabing madilim
Ang puluhan nito ay utak na magaling
At ang talas nito’y kakaiba kung limiin.

Sa nakaraa’t sa ngayo’y patuloy na hinahasa

Na ang gamit ay kaydaming mga dila
Ang punyal na kaytagal nang ginawang pananda
Ay may bakas na rin ng kalawang at dagta.

Ang punyal na ito ay ang wikang Filipino

Na patuloy na umuunlad sa pag-ikot ng mundo
Ang kapara nito’y matigas na bato
Na ‘pag di ipukol ay di malaman kung ano.

Mula sa isang bibig ay kumalat nang kumalat

Mangyari’y dala-dala ng bapor na laging naglalayag
Ang wikang Filipino’y katulad ng kamandag ng ahas
Na sa isang sarili ay nagpapalakas.

Ang wika sa malayo ay kakaiba sa narito

Iba ang sa kanya, iba rin ang sa iyo
At dahil tayo ay kapwa Pilipino
Yakapin natin ang wikang Filipino.

Ang wikang Filipino ay ilaw ng Pilipinas

Liwanag sa pagtahak sa tuwid na landas
Gamitin natin at gawing lakas
At gawin ding pananggol sa darating na bukas.

Madaling magkaisa kung may pagkakaunawaan

Madaling makakita kung may liwanag na natatana

w
Medaling mananggol kung may lakas na taglay.
Sa lahat ng ito’y wikang Filipino ang daan.
Sa bukas na darating ay ating mamamalas
Ang dating ilaw ngunit bago nang landas
Maaaring paabante, maaaring paatras
Maaaring pababa, maaaring pataas.

Ang wikang Filipino’y magsisilbing gabay

Sa kayraming taong sa Pilipinas namamahay..
Sa tuwid na landas ay walang mawawalay
Kung tayo’y hawak-kamay sa pag-abot sa tagumpay…