Inay Patawad by JLM

Inay? Inay? Nandito na po ako! (Magkakamot) Nasaan na kaya ‘yun?

(Sa mga manonood) Nakita niyo ba siya? Hindi? Teka lang, anong araw ba
ngayon? Ha? Kaya pala eh! Araw ng kanyang pamamalengke!

Sana, sana ipagluto niya ako ulit ng paborito kong adobo. ‘Yung adobong manok
na may halong patatas at, at, nanunuot ang lasa ng sabaw sa loob ng laman ng
manok! Hmmm… Parang naglalaway tuloy ako!

(Sa mga manonood) Alam niyo ba na napakabait ng nanay ko? Naaalala ko pa

nung bata pa ako, lagi niya akong kinakantahan bago matulog. ‘Yung kantang, O’
tulog n, bunsong maganda; o’ tulog na, hanggang sa umaga…

Haay…nung nag-umpisa naman na akong pumasok ay lagi niya akong

pinagbabaunan ng napakasarap na tinapay. Hanggang sa lumaki na nga ako.
Pero, parang naging masyado na siyang pakialamera. Tapos nakakahiya dahil
kahit sa harap ng mga kaklase ko binebeybi niya ako. Minsan nga, nasabi ko sa
kanya, “Ano ba ‘yan ‘nay, malaki na ako, hindi na ako bata! Nakakasakal na kayo
a!” Tapos sabi niya, “Anak gusto ko lang namang alagaan ka e…” Isinagot ko,
“Sobra ka na kasi e, nakakahiya na!”

Pagkatapos nu’n umalis ako at nang umuwi ako, gabing-gabi na. “Anak sa’n ka
ba galing? Gabi na a, delikado sa labas. Akala ko kung ano na’ng nangyari sa
‘yo.” “Ang O.A. niyo naman ‘nay.” “O, kain ka na anak…” “Tapos na, inaantok na
ako.” (Hihikab) Nang mga sumunod na araw ay hindi ko na namalayang
napapabayaan ko na pala ang aking pag-aaral. Nabarkada ako, nasubukan ko ang
manigarilyo, uminom ng alak, at tumikim ng droga. Masaya, laging may party,
gimik at iba pa. Minsan hindi na ako umuuwi ng bahay. Nakikitulog na lang ako sa
mga kabarkada ko. At minsan nang umuwi ako…

“Nandiyan ka na pala anak.” “Oo, may pagkain ba? Gutom na ako e. Sandukan
mo naman ako.” “Anak ikaw na lang. Nasa kusina ‘yung pagkain. Nahihilo kasi
ako e, ikaw na lang muna ang magsandok.” “Ang arte naman nito, nahihilo pa
kunwari.”

Hayun. Napansin ko si Inay na hindi niya na ako laging inaasikaso. Naisip ko,
nagsawa na rin siguro. Lagi na lang nakahilata sa higaan, kain, tulog, linis, ewan.
Nanibago ako bigla.

Isang araw humingi ako sa kanya ng pera. “Inay pahingi nga ng isangdaan, may
bibilhin lang ako.” “Do-on sa may nakasabit kong palda. Kunin mo na lang doon.”
“Saan dito? Ano ba, hindi ko makita, saan mo ba talaga nilagay?” (Naiinis) “Ano
ba ‘nay. sumagot ka naman! (Lalapit sa ina) “Tingnan mo nga naman o, tinulugan
ako ng loko. Psst! Hoy! Gumising ka nga muna! Psst! (Tatapik-tapikin) ‘Nay!
(Yuyugyugin) Inay! Ano ba! Inay, bakit parang ang putla niyo? Gising ‘nay!
Huwag niyo akong lokohin ng ganyan! Inay? Inay? Bakit po? Ang nanay ko!
Tulong! Tulong! Inay!!! (Umiiyak)

Ang nanay ko… Pinabayaan ko siya. Mahal na mahal niya ako e. Tapos…
(Naluluha) Tapos ganu’n lang ang isinukli ko sa kanya. Puro sakit ng ulo. Hindi ko
na siya ginagalang. Hindi ko na siya sinusunod. Kaya iyan, iniwan na niya ako.
Mag-isa na lang ako ngayon. (Humihikbi)

Wala nang kakanta sa akin tuwing gabi. Wala nang magpapabaon sa akin ng
tinapay. Mangingialam. Hindi na ako makakatikim ng adobo ni Inay. ‘Yung
adobong manok na may halong patatas, at, at, nanunuot ang lasa ng sabaw sa
loob ng manok! (Yuyuko at iiyak)

(Maya-maya ay may parang may maririnig sa bandang kaliwa).

(Titingin sa kaliwa) Inay? Inay? (Sasaya) Bumalik kayo inay! (Pupunasan ang
luha) Ano pong gusto niyo? Gusto niyo bang imasahe ko kayo? Gusto niyo po
bang ipagluto ko kayo? Dito po kayo… (Biglang lulungkot) Bakit po? Ayaw niyo
na po ba sa akin? ‘Nay, huwag niyo po akong iwan! Saan po kayo pupunta?
Inay!!!

(Nakatingin sa kaliwa) Patawarin niyo na po ako… Parang awa niyo na po…

(Kukunin ang larawan ng ina sa may sahig at kakanta habang nakaupo) Mama, I
miss the days when you were here beside me. Mama, those happy days when you
were here to guide me… Safe in the glow of your love, sent from the heaven
above. Nothing can ever replace the warmth of your tender embrace… Oh
mama…

(Sa manonood) Pakisabi naman sa Inay ko nagsisisi na ako. Pakiusap…