UG 2: Amaranthine Love [COMPLETED]

by vampiremims

She's still holding to their promise that they'll love each other until eternity.
Can
she keep that promise and stay loyal to him or indulge herself to fall for
someone else?

=================

Amaranthine Love

This is a work of fiction. Names, characters, places and events are products of
author's imagination. Any resemblance to actual persons, living or dead is purely
coincidental.

This is Unwanted Girlfriend's BOOK 2. Basahin muna ang Book 1 bago magproceed dito
para iwas sa mga tanong, okay? Salamat! Nasa profile ko ang BOOK 1. Unwanted
Girlfriend ang title, okay po? :)

=================

Prologue

“Alam niyo, ang praning niyo... I’m fine, really...” I tried to smile at Maha,
Cielo and Lance. Hinatid pa nila akong tatlo sa university kung saan ako nag-aaral.
Start na ulit ng bagong year and I badly need to cope up with the subjects I
missed. Since irregular ako, I need to study hard. Mas bata pa sa akin ang mga
classmates ko and it’s a bit awkward. I am 21 years old, turning 22, actually,
tapos ang mga classmates ko, 19 ata... 3rd year naman na ako so, medyo matured na
sila. The perks of being a Dela Cruz, nagawan ng paraan ng kuya ko para pumayag ang
president ng university na mag-exam nalang ako para hindi na ako maghirap sa 1st
and 2nd year since konting subjects lang ang kailangan ko ‘dun.

“Mikaela, hindi mo naman kami masisisi kung babantayan ka namin, diba? You nearly
killed yourself last month!” eksaheradang tugon ni Cielo sa akin. Napangiti naman
ako. “I wasn’t trying to kill myself, okay? Kasalanan ko bang nagcramps ako?” I
laughed.

Last month, naisip namin na mag-beach. Actually, ayokong sumama ‘nun, I want to
stay home and just think of him... my other half, kaso, mapilit silang dalawa kaya
labag man sa kalooban ko, sumama na ako.

“That’s your fault in the first place, Cielo. Ayaw sumama ni Miel, pinilit mo.”
Lance scoffed.
Here we go again. Hindi na talaga nagkasundo ang dalawang ‘to. I rolled my eyes.
Nagkatinginan naman kami ni Maha at napangiti. Iniisip ni Maha na may gusto si
Cielo kay Lance dahil minsan, kahit wala namang ginagawa si Lance lagi pa ding
napapansin ni Cielo.

“Excuse me, Edwardo... sinisisi mo ba ako?” nakataas ang kilay na tanong ni Cielo
dito.

“Isn’t that obvious?” Lance smirked at her.

“Tama na nga kayong dalawa. Mamaya, kayo pa magkatuluyan e.” Maha teased them.
Natawa naman ako.

“Hoy, Maha! Knock on wood nga. Kadiri no! Baka mamaya may sakit na ‘yang lalaki na
‘yan dahil lahat ng babae, naikama na niya.” Hinampas ni Cielo si Maha. Nasabi ko
bang sadista si Cielo? Well, she is. Mapanakit ‘yang babae na ‘yan. Mapa-pisikal
man o salita. Taklesa kasi. But I love her nevertheless. Minsan nga aambahan mo pa
lang na papaluin mo siya, napalo ka na niya e. Ganun siya kabrutal. Kaya kawawa
magiging boyfriend niya... gusto ko na atang maawa kay Lance.

“Wow, Cielo. Makapagsalita kang naikama ko na lahat ng babae. Bakit naikama na ba

kita?” Lance scoffed. “At wala akong balak patulan ka, mahiya ka naman. I’m still
in love with my ex girlfriend, just so you know.”

Napailing nalang ako. Hindi talaga matatapos ang bangayan ng dalawang ‘to.

“Anong oras ba klase mo, Sis?” tanong ni Maha sa akin.

“Well, orientation pa lang naman ngayon e, so baka wala ang ibang prof.” I
shrugged.

“Kasipagan 101.” Cielo glares at me. “Bumaba ka na nga para makapasok ka na. Call
us, okay?” pinagtulakan niya ako pababa pero nagsibaban din naman sila ng makababa
ako.

“Para talaga kayong sira. Hindi naman ako grade 2 na kailangan ihatid.” I smiled at
them.

“Utak grade 2 ka naman e, ayos lang ‘yan,” Cielo grinned at me. I looked at her,
poker faced. “I hate you.”

“I love you, too.” Cielo smiled.

“Sige na. Papasok na ako. Ingat kayo ha?” I hugged them one by one.
“Kung kakalimutan mo si Kerko, huwag ka na maghanap ng iba ha? Andito lang ako.”
Lance whispered in my ear when I hugged him.

“Baliw ka talaga. Wala akong ibang mamahalin bukod sakanya.” I smiled.

“Ouch,” he faked a hurt.

“Sige na. Bye na.” Nagpaalaam ako sakanila at pumasok na sa loob ng university.
Wala kaming uniform kaya naman kitang-kita ang mga estudyanteng puro nakapostura,
unang araw pa lang ng klase. I sighed. It’s the first time I’ll be on my own again.
Before, I have him to cheer me up... ngayon... ako nalang talaga.

Pinagmamasdan ko ang mga estudyante na kanya-kanya ng grupo. May mga halatang

mayayaman na malamang nag-uusap tungkol sa naging trip nila sa kung saan-saang
bansa. May mga mukhang varsity dahil ang tatangkad nila. May mga dakila naman na
unang araw pa lang pero may dala na agad na libro. May makakasundo kaya ako sa mga
ito?

I took up Mass Communication para medyo related sa pagmomodel ko. I didn’t stop
doing that. Pero namimiss ko na ang personal photographer ko. Namimiss ko na si
Mikael.

Hinawakan ko ang kwintas na bigay niya sa akin. Simula nung nangyari ‘yun, hindi ko
na hinubad ‘to. Para kasing kapag suot ko ‘to... a part of him is with me and I
know, binabantayan niya ako sa lahat ng ginagawa ko.

Dumiretso ako sa department namin to inquire about my subjects at kung pwede akong
magadjust ng oras. I hate night classes kasi and may isa akong subject na 7 pm pa
ang start. I can’t stay that late.

“Good morning, Ms. Dela Cruz,” magiliw na bati sa akin ng matandang babae na
nilapitan ko. “Good morning, ma’am,” bati ko dito. Based on my observation,
malamang she’s in her late 40’s. Nakasalamin siya at nakapusod ang buhok. Wala kang
makikitang buhok na nakatayo. She looks like Miss Minchin... pero mukha namang
nicer version dahil palangiti ito.

“Anong kailangan mo?” tanong niya sa akin. “Uhm... I’m just going to ask if pwede
ko pong palitan ang schedule ko sa Oral English,” ngumiwi ako. Silently praying na
papayag siya.

“Bakit, may problema ka ba sa subject na ‘yan?” kinuha niya ang advisement slip ko
at tinignan ang schedule ko.

“Wala naman po, it’s just that... I don’t want to stay that late.” I explained.
Ayoko talagang abutin ng dilim sa school.
“Sorry, Ms. Dela Cruz pero wala ka na kasing malilipatan,” she sighed. My shoulders
fall back. I don’t want to stay that late dahil mahina ang vision ko sa dilim. I
know it’s a lame reason pero halos hindi na ako makakita sa dilim.

“It’s okay, ma’am,” I smiled at her. Wala naman akong magagawa e. Hindi naman ako
pwedeng magpasundo kay Lance dahil may sariling buhay ‘yun. Hindi din pwede sa mga
kuya ko. Sa driver namin, busy din ‘yun dahil siya na ang driver ni Mommy.

Mas lalo kong namimiss si Mikael.

Lumabas na ako at nagpunta sa unang klase ko. Room 323 sa Marcos Hall. Pagpasok ko,
may iilang estudyante na akong nakita at napatingin sila sa akin ng makita ako.
Nagkaroon ng ilang bulungan pero hindi ko nalang pinansin at umupo ako sa
pinakalikod. Since hindi kami block section, may mga taga-ibang course akong kasama
dito.

I took my phone and put my earphones on. I heaved a sigh. Kaya mo ‘to, Mikaela.

Napapansin ko pa din ang pagtingin sa akin ng mga kasama ko sa kwarto pero hindi
nalang ako nagpaapekto hanggang sa pumasok na ang isang matandang lalaki. He’s the
professor?

Tinanggal ko ang earphone ko at nakinig sa sinasabi nung prof na hindi ko naman

masyadong magets. I rolled my eyes when he told us we need to introduce ourselves
in front. Like seriously? Gawaing high school ‘yan e.

I was spacing out while the others are busy introducing and saying how mighty they
were... I mean, halos kulang nalang kasi, sabihin nila pati kulay ng underwear
nila. Kainis.

“It’s your turn, Miss...” kinalabit ako ng katabi ko. “Ako na?” tanong ko. He
nodded and smiled at me. I took a deep breathe. Damn. Do I really need to do this?

Naglakad ako papunta sa harap at lahat sila nakatingin sa akin. “Uhm, hi.” I
greeted them. May mga lalaking ngiting ngiti sa akin at ang mga babae naman, well,
may ibang nakangiti din pero ang iba, medyo masama ang tingin sa akin.

“Magpakilala ka,” utos nung prof ko.

I rolled my eyes and sighed inwardly.

“Hi!” I greeted again with more confidence, this time. “I’m Mikaela Michelle Dela
Cruz, irregular student, that’s all.” Wala naman kasi akong dapat sabihin sakanila
kaya hindi ko na pinahaba.

“Wait, ‘yun na ‘yun?” tanong ng isang babae sa akin.

“Oo nga. Magkwento ka pa!” sabi ng lalaking naka-v  neck muscle shirt.

“Come on, Ms. Dela Cruz... or better yet, magtanong nalang sa’yo ang mga kaklase
mo. Sinong gustong magtanong?” tanong ng prof ko sa mga kaklase ko.

What the fuck? Bakit sa akin pwede magtanong? Wala naman ‘yan kanina ah?

“Are you related to Thunder Dela Cruz?” tanong ng isang babae sa akin.

Uh-oh... don’t tell me, naikama ng kuya ko ‘to? That is so eww!

“He’s my brother.” I answered. I heard the girls in the room gasped.

“You’re a model, right? I saw a magazine with you on the cover,” tanong naman nung
lalaking medyo nerd. I don’t know if he’s nerd, he’s wearing a glasses kasi.

“I am.” I nodded.

“Anong facebook mo?”

“May twitter ka?”

“Bakit ka irreg?”

“Ilang taon ka na?”

“Anong cellphone number mo?”

I answered all their questions hanggang sa may marinig akong isang tanong...

“May boyfriend ka na ba?”

I swallowed the lump in my throat. Boyfriend... Mikael.

“I... I...”

He’s still my boyfriend, right? Kahit na... kahit na...

Magsasalita pa sana ako ng magsalita ang professor namin. “Don’t answer it if you
don’t want to, Ms. Dela Cruz, umupo ka na.” He said. I mouthed thank you and went
back to my chair. Nakatingin naman sa akin ang katabi ko. I looked at him and he’s
smiling at me. He’s actually the typical boy next door guy. Mayroon siyang hikaw sa
isang tenga, clean cut naman and those brown eyes... ang magnetic. Nakita ko siyang
ngumiti ulit sa akin. Perfect set of white teeth. Hindi na masama.

“Since it’s the first day, Magkakaroon tayo ng pairing. I’ll give you an assignment
that needs to be passed next week.” Napatingin ako sa prof namin. First day,
assignment? Asan ang hustisya dito?

Tinawag niya ang magkakapartner at nakita kong nadismaya ang lalaking katabi ko na
napag-alaman kong Isaac ang pangalan nang malaman niya kung sino ang partner niya.
I was patiently waiting for my name to be called pero naubos na silang lahat pero
hindi ako tinawag.

He dismissed our class after that.

“Wala kang partner?” Isaac  asked me. I shook my head. “I’ll ask him nalang,”
pertaining to the professor. “Baka nakalimutan niya.” Tumalikod na ako para lapitan
ang prof ng tawagin ako ni Isaac.

“Mikay,” napalingon ako sakanya. “What did you call me?” tumaas ang isang kilay ko.
I really hate it when someone calls me Mikay.

“See you later,” hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan ang likod ng palad ko.

“Tss.” Binawi ko ang kamay ko sakanya at lumapit sa prof namin.

“Sir, you forgot my name. Wala po akong kapartner,” I told him. Tinignan niya ako.
“No, actually, here’s your partner. Wala kasi siya kaya hindi ko na sinabi
kanina... look for him, nakakalat lang ‘yan sa campus.” Inabot niya sa akin ang
isang papel na may kasamang picture ng kapartner ko, ang pangalan niya at ang topic
namin.

“Hugh Marco Alcantara?” Ang weird ng name niya. Hugh.

“Uhm, sige po, hahanapin ko nalang siya.” Paalam ko sa prof namin at lumabas na.
Saan ko naman hahanapin ang lalaking ‘to? Kainis. Paimportante.

I looked at his face... mukha siyang bata. I mean, baby face kasi siya. Singkit ang
mata. He’s not smiling in the picture, too. Sana naman makasundo ko ‘tong lalaking
‘to.

Nag-ikot-ikot muna ako, nagbabakasakaling makikita ko siya. Nagtatanong din ako sa

ibang students kung may kilala silang Hugh, wala naman daw. Nakakainis naman.
I ordered strawberry frappe while waiting for my next class. Bahala na. Sa facebook
ko nalang siguro hahanapin ang lalaking ‘to.

Naglakad-lakad nalang muna ako hanggang sa napadpad ako sa may garden ng school.
May mga ilang nakaupo pero halata namang nagkkwentuhan lang kaya umupo na din ako
at kinuha ang cellphone ko.

Bakit ko ba kasi naisip mag-aral sa totoong school? Okay naman na ako. I sighed.
Kung hindi lang ako nagpromise e.

I was scrolling my facebook account ng makita kong may umupo sa tapat ko at yumuko.
Ipinatong niya ang kamay niya sa lamesa at ginawang unan ito.

Bastusan? Kitang may nakaupo, biglang uupo? Wala man lang paalam na makikiupo siya.

Nakatingin lang ako sakanya ng bigla siyang mag-angat ng tingin at sagutin ang
tawag sa cellphone niya.

“Hello, I’m busy. Next year ka na tumawag. Ge.” Pinatay niya ang cellphone niya at
napatingin sa direksyon ko. Napaiwas naman ako ng tingin.

“Tss.” I heard him. Napatingin ako sakanya ulit. He looked familiar. Tinignan ko
ang papel na binigay sa akin ng prof ko. Siya ‘yun! Si Hugh!

“You’re Hugh, right?” tanong ko dito. Hindi niya ako kinikibo.

“Hey, ikaw si Hugh, diba?” tanong ko ulit na may kasamang pagyugyog sa braso niya.
Iniwas niya ang braso sa akin.

“Hindi ako ‘yun.” Pasungit na tanong niya.

“Ikaw si Hugh! Look!” ipinakita ko sakanya ang papel na hawak ko.

“Hindi ako si Hugh.” He said again.

“Come on, partner tayo and here’s our topic. Buti nalang hindi ako nahirapan
hanapin ka. Anyway, I’m Mikaela Michelle Dela Cruz,” I smiled.

“Ang kulit mo. Hindi nga ako ang sinasabi mo.” Nakakunot ang noo niyang tingin sa
akin.

“Ikaw ang makulit. Why do you keeps on denying it? Ikaw nga ‘to oh!” Idinikit ko sa
mukha niya ang papel na hawak ko.
“Huwag ka ngang makulit!” he hissed. Kitang-kita sa mukha niya ang inis na
nararamdaman niya. Bakit kasi pinagpipilitaan niyang hindi siya si Hugh eh hawak ko
ang ebidensya!

“Hugh, pare!” biglang may lumapit sa kanya na 4 na lalaki. May dalawang may dalang
gitara at ‘yung isa may dalang drumstick. ‘Yung isa... wala, sarili niya lang.

“Oh?” he asked them.

“Practice mamaya. 5 pm. Same place, pare.” Sabi nung lalaking may dalang gitara na
nakaputing damit. “Oo nga. Tangina mo, malelate ka na naman.” Segunda naman nung
may hawak ng drumstick.

“Pupunta ako.” Sagot niya sa mga ito. Napatingin naman sila sa akin.

“Whoa. First day pa lang, Alcantara, may babae ka na agad?” lumapit sa akin ‘yung
lalaking nakabonnet ng red na walang dala at tinignan ako.

“Hindi ka talaga pumapalya. Maganda siya.” Sabi nung lalaking nakasalamin na may
dala ding gitara. Ano ba sila? Banda?

“Hindi ko kilala ‘yan.” He denied me. Nagpakilala na ako ah!

“Sige na pare, enjoy your date. Kita nalang tayo mamaya. Sama mo si...” napatingin
sa akin ‘yung lalaki.

“Mikaela.” Pakilala ko.

“Mikaela.” He smiled. “I’m Clyde, this is Adrian,” itinuro niya ‘yung lalaking
nakasalamin. “Ito naman si Fall,” ‘yung lalaking may hawak ng drumstick, “And this
is Rui,” ‘yung lalaking walang dala.

“Hi.” I greeted them. Matatandaan ko ba silang lahat?

“Sige, mauna na kami, Mikaela.” Ngumiti sa akin si Clyde. “Hugh, mamaya ah?”
tinapik nito ang balikat ni... Hugh? Bakit ganun ang pronounciation nila? They
pronounced it as ‘Yu’, at ako naman, I pronounced it as ‘Huge’.

“Ngayon alam mo ng hindi ako ang sinasabi mong Hugh?” tanong niya sa akin. I bit my
lower lip. Malay ko ba kasi na ganun pala pinopronounce? Kainis.

“Sorry na. Hindi ko naman kasi alam na ganun ang pangalan mo.” I said contritely.
He looked at me. Nakatitig siya sa mga mata ko kaya naman nakaramdam ako ng ilang.
Wala pang ibang tumitig sa akin ng ganyan maliban kay Mikael. ‘Yung tingin na
parang nababasa niya ang nasa isip ko. Si Mikael lang ang may kakayahang lunurin
ako sa pamamagitan ng tingin lang.

“Look, Hugh, sorry na, okay?” nag-iwas ako ng tingin dahil hindi ko na ata kayang
salubungin ang tingin niya.

“Tss.” Tumayo siya at naglakad palayo kaya naman kinailangan ko siyang habulin.
Hindi naman pwedeng ako lang gagawa ng assignment namin!

“Hugh!” I called him.

“Hugh Marco!” I said louder.

“Damn, Hugh!” Nilingon niya ako pero natalisod naman ako ng bigla siyang humarap.
Buti nalang mabilis ang reflex niya.

“Sorry...” I muttered.

 Tinitigan niya ako sa mukha bago nagsalita. “Hindi ka lang noob. Clumsy ka pa.”

--------------------

Excited ako sa AL e. Sorry na. :P Pero eto pa lang ang ipopost ko. Sa 020915 na ang
kasunod :P Wala e. Pang-asar ako =)

See you next year! Feb. 09, 2015 =)))

=================

Chapter 1

Namimiss ko na ang MikMik. Hahahahaha.

Feb 9 pa dapat 'to pero ngayon na. Trip ko e. :P

---

"Ai, wake up."

Naramdaman kong may humihila ng kumot ko. Ugh. Gusto ko pa matulog! Napagod akong
magresearch kagabi kaya bahala ang kung sino mang gumigising sa akin!

"Go away." I mumbled. Hinila ko ang kumot at tinakpan ang mukha ko. I heard him
laughed. "You're still my Mikaela. Same old brat." Hinihila niya ang kumot na
nakatakip sa akin.

I paused for a moment and smiled a little. "Yeah, I'm still me and you're still
annoying, Superman. Go away. I want to sleep." Taboy ko dito. Mas lalo naman siyang
natawa. I missed the sound of his laughter.

"You'll be late for your class, Ai. Wake up." Hinihila niya ang kamay ko patayo
pero wala akong magawa sa tindi ng gravity ng kama ko. Ayaw ako pakawalan.

"Bahala sila 'dun. Inaantok pa ako." I hugged the pillow beside me and shut my eyes
tighter. I heard him sighed. I miss his pagsusungit. Mas lalo akong napangiti. My
Mikael's back and I am so happy.

"Ai..." I felt him lay down behind me and hugged me from the back. "Hmmm?" I moved
closer to him. Oh, I missed him so much. Lahat sakanya, namiss ko. And this
backhug? I am a sucker for backhugs. For me, it's the sweetest way of showing that
you care and you'll always be there for the person you love.

"Wake up," he whispered in my ear and gently bites my earlobe. "Mikael!" I shrieked
and looked at him. I gave him a deadly glare. Alam naman niyang malakas ang kiliti
ko 'dun e. Pang-asar talaga.

"What?" He smiled. Napangiti na din tuloy ako. Ang gwapo talaga ng mahal ko. Hindi
ko kayang magalit sa ginawa niya... wala 'din namang nakakagalit 'dun. Nilalambing
lang ako ni Mikael, dama ko 'yun.

"Namiss kita." I told him. He buried his face on my neck. Naramdaman ko ang
paghinga niya sa leeg ko.

"I missed you, more, Ai." He planted soft kisses on my neck while his hand's
caressing my arm. "You should get up now, little tease." He chuckles.

"I want to stay with you, forever." I whispered. Humarap ako sakanya at hinawakan
ang pisngi niya. "Namiss kita e. Sobra."

"You're my forever, Mikaela."

"I love you, Mikael." I said softly. He smiled again. "I am really blessed and
grateful and thankful that you love me, Ai. I love you, too. Mahal na mahal kita."

"Promise me you won't leave me again." Hinawakan niya ang kamay kong nasa pisngi
niya at hinalikan ito. "Never. I'll stay with you. I will forever stay here..." He
put his arm on my chest. "In your heart," he added. I smiled. No one can replace
him in my heart. My heart belongs to him only.

"Forever to eternity, right?" I asked him. He pulled me closer and kissed me. I
miss the taste of his soft lips. I smiled in between his kisses. He stopped and
stared at me. "Why are you smiling?" He asked me, amused.

I shook my head. "Nothing. I am just happy you're here... with me."

His eyes darkened. "Sorry for leaving you. I won't do that again. I will never
leave you." Naramdaman ko ang lungkot sa boses niya.

"Life without you is like life without strawberries..." Kumunot ang noo niya. I
rolled my eyes. "Okay, I won't compare you to strawberries na." Natawa ako sa
reaksyon niya. "Mawala na lahat ng strawberries sa mundo, huwag lang ikaw. I can
live without strawberries and I can live without you, too... Pero ayokong mabuhay
ng wala ka. I love you, Mikael ko."

"You're my sunshine, Mikaela. I told you that before, right? You gave me light when
I was blinded with pain... ikaw 'yung nagmahal sa akin noong mga panahong hindi ko
kayang mahalin ang sarili ko. You're the love of my life. You're my Ai. And no
matter how hard it is to be with you, I'll take the risk because I am in love with
you. I love you."

My eyes were clouded by the tears. I buried my face on his chest and inhaled his
scent. "Mahal na mahal kita." Bulong kong muli. Naramdaman ko ang munting halik
niya sa buhok ko. "Pinakamamahal kita." He whispered. I closed my eyes. "I'll stay
with you today..."

"Mika--"

"Please?" I looked at him and used my puppy eyes. "You badly need to catch up.
Tungkol sa pagpasok ko, kay Cloud... I'm sure you missed him. Kay Dale... Sa studio
mo. Ang dami mo ng namiss."

"Hindi ka naman madami. Ikaw lang namiss ko. Wala akong pakialam sa iba. Hindi
naman sila ikaw."

Napangiti ako. "Corny mo, Superman." Pinisil ko ang ilong niya. "Buti nalang mahal
kita."

"Mahal din naman kita, fair enough." He said. I smiled. Umunan ako sa dibdib niya
at ipinikit ang mata. This is my home... with Mikael. With him only.

"I love you..." I whispered.

"I love you, most." I felt him hugged me even tighter.

"Inaantok pa ako." I yawned and wrapped my arms possessively on his body. He

chuckled. "Brat. Go. Sleep. I'll watch you."

"I love you, Mikael." I whispered again as Peter Pan took me with him to Neverland.
Naramdaman ko pa ang paghigpit ng yakap ni Mikael sa akin at paghalik sa buhok ko
bago ako tuluyang nakatulog ulit.

Hindi ko alam kung ilang oras pa akong nakatulog. I was about to hug the man beside
me pero wala akong nahawakan. I opened my eyes. "Mikael?" Napabangon ako and I felt
the coldness and the emptiness of my room. Inilibot ko ang mata ko sa kabuuan ng
kwarto ko. No sign of him. "Mikael..." napalingon ako sa picture sa bedside table
ko. It was a picture of me and Mikael... before the accident happened.

Reality strikes again.

Hinawakan ko ang kwintas kong ibinigay niya. Akala ko... akala ko totoo na. Akala
ko andito siya. Hindi ko napigilang mapaiyak. I hugged my knees and let my sobs
out.

Panaginip. Panaginip na naman.

"Ang daya mo naman kasi e." I cried. "Sabi mo forever... Sabi mo you and me against
the world..." I continue. "Sabi mo 'di mo ako iiwan."

"Miss na miss na kita." I closed my eyes again and his face flashes back on my
mind. The dream I had... pakiramdam ko, totoong-totoo. Pakiramdam ko kasama ko
siya. When he said he'll watch me... now I know what he means. Babantayan niya ako.

Again, naramdaman ko na naman ang pag-iisa ko. No matter how many people are around
me, I still feel incomplete because the person I love the most was gone. A part of
me was gone. It was with him.

"Ang daya mo, Mikael." I cried again. "I need you. Kailangan kita e. Napapagod na
akong mag-isa."

"Miki..." I heard my brother knocked. He opened the door and his eyes found me
sitting at the center of my bed. Hugging my knees and crying. "What happened?"
Lumapit naman siya agad sa akin at hinawakan ang balikat ko.

"I missed him, Kuya." I told him. My tears kept on flowing. "Namimiss ko na sila."
He hugged me tight. "Hush, baby. Kuya's here. I won't leave you." I hugged Thunder
and cry on his shoulder. I badly needed to cry this thing out because I know, the
moment I stepped out from our house... I need to pretend again... that I am fine...
I am fine even if it's killing me.
"Hugh."

He just looked at me then back to his Iphone again. Pasalamat 'tong lalaking 'to,
bawal pumatay. If looks can kill, nung unang araw pa lang na nakilala ko siya,
napatay ko na siya. Nakakainis kasi e. Plus... he reminds me of someone.

He reminds me of Mikael.

Pero malayong malayo si Mikael sa lalaking 'to na sobrang nakakainis. Akala mo kung
sino por que ang daming babaeng nagpapapansin sakanya. Nakakainis.

'Yung assignment na pinapagawa ng prof namin... Ako lang ang gumawa! What an ass,
right? Pinipilit ko siyang tulungan ako but he just keeps on ignoring me and I hate
him. Nakakainis siya, swear!

"Hugh."

Hindi na naman niya ako pinansin. Kung pwede lang mangagat, kinagat ko na 'tong
lalaking 'to. Grrr.

"Hugh!" I removed his earphones and yelled.

"What the fuck!" Tinitigan niya ako ng masama. "Ano na namang problema mo?"

"Ikaw." I told him. As usual... Nasa "The spot" kami. His tambayan here in our
school. Sa garden kung saan lilim dahil sa mga puno at walang masyadong students.

"Tss." Akmang ibabalik niya ang earphones niya ng pigilan ko siya. "Wait kasi,
Hugh."

Tinignan niya ang kamay kong nasa kamay niya. I let his hand go. Ang feeling naman
nito. "Ano ba 'yun?" He asked me.

"Pwedeng magpatulong sa project natin?" I asked him sarcastically. Nakakaleche kaso

'yung prof namin. Hindi na nga ako tinulungan ni Hugh sa assignment namin noon,
natuwa pa. Kami pa din ni Hugh ang pinagpair. Hanggang sa matapos daw ang sem,
partners kami. Isn't that amazing? Grrr.

"Kaya mo na 'yan." Sinuot niya ulit ang headset at hindi na ako pinansin. Ugh!
Umupo ako sa tabi niya at padabog na nilabas ang tatlong libro mula sa bag ko.
Nakakainis talaga. Bakit ba kasi naging partner ko pa 'tong Hugh na 'to!
Nakakaasar.

"Hugh, pare!" Nag-angat ako ng tingin at nakita ko sila Clyde na palapit sa amin.
Tinignan lang siya ni Hugh at hindi na pinansin.

"Yo, Mika." Adrian winked at me. I just smile at him.

"Sungit ni Hugh." Rui sat beside me. "Ano 'yan?" Tanong niya sa hawak kong book.
"History." I replied.

Umupo sa tabi ni Hugh si Fall. Nagsuot ng headset at ipinikit ang mata. I looked at
him. Sakanilang apat, si Hugh at Fall ang halos pareho ang ugali. They're both
silent while Rui's the childish one. Si Clyde naman ang pinakamaloko sakanila and
Adrian's the ladies man.

Noong una, namamali pa ako ng tawag sakanila pero dahil ang tagal ko na silang
nakakasama dahil kay Hugh, nakilala ko na sila. They're all part of the band
Amaranth. Si Hugh ang lead vocalist, si Fall ang drummer, si Rui sa keyboard,
rhythm guitarist si Adrian and bass guitarist naman si Clyde. Ilang beses na nila
akong inaaya sa gig nila but I always end up declining it. Kapag inaaya kasi nila
ako, tinititigan ako ng masama ni Hugh. Feeling ko tuloy, ayaw niyang manuod ako.

"Anong plano niyo sa weekend?" Tanong ni Clyde sa mga kasama.

"Same. Bar nalang tayo." Adrian smiled. They're all 20 years old kaya legal na din
silang pumasok ng bar.

"Iinom na naman tayo?" Rui frowned. Napangiti ako. He's cute when he's frowning.

"Fall, go ka?" Kinalabit ni Adrian si Fall. Tumingin lang si Fall sakanya.

"Silence means yes, pre. Sama 'yan." Clyde told Adrian.

"Ikaw, Hugh?" Hinampas ni Rui si Hugh.

"Damn it!" Hugh looked at Rui sharply.

"Uh oh..." Natatawang sabi ni Clyde kay Rui.

"Sorry na, brad." Nag-peace sign pa si Rui kay Hugh.

"Bwisit." Tumayo si Hugh at naglakad palayo.

"Habulin mo, Mika." Bulong ni Adrian sa akin.

Napatingin ako sakanya. Kumunot ang noo ko. "Bakit ako?" Wala naman akong ginagawa
sakanya e.

"Crush ka nun e." Clyde told me. Tumaas ang kilay ko kay Clyde. "Ha-ha. What a
joke." I rolled my eyes.

"Dali na." Hinila ako patayo ni Rui at pinagtulakan pasunod kay Hugh. Ugh.
Nakakainis na 'tong magkakaibigan na 'to.

Kinuha ko ang mga gamit ko at sinundan si Hugh. Nakita ko naman agad siyang
nakahiga sa isang bench. May mga babaeng nakatingin sakanya na halatang kinikilig
sakanya.

"Hugh." Nilapitan ko siya. Hindi niya ata ako narinig kaya kinalabit ko siya.
"Hugh."

"Will you stop pestering me, noob?" He hissed. Natigilan ako sa sinabi niya. Ano na
namang ginawa ko?

"Hugh kasi..."

"Damn it, my name's pronounced as Yu. Stop calling me Huge. It's irritating!"
Tinignan niya ako ng masama.

I looked at him. "Fine." Bakit ba kasi ako nagsasayang ng oras sa lalaking 'to?
Wala namang ibang ginawa 'to kundi asarin ako at sungitan.

"Ako na bahala sa project natin. Sige." Tumalikod na ako sakanya para magpunta sa
next class ko. Naiinis ako lalo. Paano ko gagawin ang project namin about history?
Magpapatulong nalang ako kay Cielo o kaya kay Maha. Bahala na.

Paakyat na ako ng hagdan ng may humarang sa aking mga babae. Anong problema ng mga
'to?

"You're Mikaela Dela Cruz, right?" Nakataas ang kilay na tanong sa akin ng babaeng
nakaspaghetti-strapped dress na hapit na hapit sakanya. Student ba 'to o...
nevermind.

"Yes. Why?" I asked her politely.

"So you're the reason why something happened to Kerko."

Napatuwid ang likod ko ng banggitin niya ang pangalan ni Mikael. "You know him?"

"Of course. Everyone knows Kerko and because of you, he's gone." Bakas ang galit sa
mukha ng babae. May kasama siyang dalawa pang babae na masama din ang tingin sa
akin. Ano bang problema ng mga 'to? Anong meron kay Mikael?

"I'm sorry pero hindi ko kayo kilala. Excuse me, may klase pa ako." Mas mabuti pang
umiwas sakanilang tatlo. Psychotic e.

"I'm not yet done, bitch." Hinawakan niya ang braso ko at pilit pinapaharap
sakanya.

I winced in pain when she dug her nails on my arm. "Bitawan mo nga ako!" Binabawi
ko ang kamay ko sakanya.

"Because of you, Kerko's gone! Hindi mo ba alam na my parents and his parents were
planning our wedding?"

What the hell? "Excuse me. I don't know what you are talking about but I am sure
Mikael's not going to marry you. Hanggang pangarap ka nalang!" How dare she told me
na papakasalan siya ni Mikael? Ano ako? Strawberry?

"Bitch!" Halatang nagalit siya sa sinabi ko. I saw her raised her hand and I know
she's going to slap me but one voice stopped her.

"Do it." Napatingin ako kay Hugh na nasa likod nung babae. "Do it and you're dead."

Ang bilis ng tibok ng puso ko. I am fuming mad with this woman. Ang kapal ng mukha
niyang sabihing siya ang papakasalan ni Mikael at pinaplano ang kasal nila? Wow.
Grabe mangarap.

"Hugh..." I saw the bitch swallowed.

"Sino nagbigay sa'yo ng karapatang saktan si Mikaela?" He said coldly but you can
sense danger from it.

"Ha? Uh..."

Napatingin si Hugh sa kamay kong hawak pa din nung babae. Reluctantly, binitawan
niya ako. Bakas ang kuko niya sa braso ko. Nararamdaman ko din ang hapdi sa balat
ko.

"Walang kahit na sino sa inyo ang pwedeng manakit kay Mikaela." Hinawakan ni Hugh
ang kamay ko. "Let's go." Hinila niya ako palayo sa mga babaeng baliw. Nakita ko
din ang mga schoolmates namin na nakatingin sa aming dalawa.

Hinila ako ni Hugh papunta sa sasakyan niya. "Sakay." Utos niya.

"May klase pa ako." Tanggi ko dito. Tumalikod na ako pero hinila niya ako. I was
surprised by his actions. Anong ginagawa ni Hugh?

"Cry."

"What?" What he said addles my mind. What cry?

"Damn. Nevermind!" He hissed. "Pumasok ka na nga kasi!" He opened his car and
pushed me in.

"Hugh..." He slammed the door after me.

Baliw na din ata 'yun e. Tinignan oo siya ng umikot siya papasok sa sasakyan niya.

"Ano bang problema mo?"

"Who's Kerko?" He asked me.

Natigilan na naman ako. Bakit ba nila inaalam kung sino si Mikael?

"Bakit mo tinatanong?"

"Don't answer my question with another question." He snapped. Kumunot ang ulo ko.

"Mikael has nothing to do with you. Mind your own business." I hissed.

"Fine." He said. This time, his voice was icy cold.

Pinaandar niya ang sasakyan niya. Pinipilit ko pa din siyang ihinto dahil may klase
ako pero hindi siya nakikinig.

"Saan mo ba ako dadalhin?" I asked him. Hindi siya umimik.

Nakatingin lang ako sa labas habang nagddrive si Hugh. Sino ba 'yung babaeng 'yun.
Hanggang ngayon, masakit pa ang bumaon na kuko niya sa akin.

"Where are we?" I asked Hugh when he stopped the car. Lumabas siya ng sasakyan niya
kaya sumunod na ako. Dinala niya ako sa isang bar? Anong gagawin ko dito?

Nakasunod lang ako sakanya. Marami ng tao sa loob. Unlike Blue's Haven, mostly,
teens ang nandito.
"Hugh!" Clyde greeted him. Andito na sila?

"Mika?" Mula sa likod, tinawag ako ni Rui. "Hi." Bati ko sakanya.

"Naka-set na?" Tanong ni Hugh kay Fall. He just nodded.

"Hugh, late ka na naman." Lumapit sakanila 'yung babaeng manager nila. Si Jergen
but they're calling her Jeorge. Boyish kasi si Jeorge.

"So?" He asked her. Then Jeorge saw me. "Mikaela?" Kumunot ang noo niya. "Anong
ginagawa mo dito?" Tanong niya sa akin.

"Ha? Ano... Uhmm..."

"I brought her here." Hugh told them. Napatingin silang lahat kay Hugh maliban kay
Fall.

"Bakit?" Tanong ni Rui.

"Pinasakay mo siya sa sasakyan mo?" Clyde asked him, too.

"Bago 'yan ah." Adrian smiled.

"Bakit mo siya sinama?" Tanong ni Jeorge sakanya.

He just shrugged. "Game na."

"Maya na ulit, Mika ha?" Ngumiti sila sa akin. Sinama naman ako ni Jeorge sa isang
lamesa na malapit sa stage.

"Sumakay ka sa sasakyan ni Hugh?" She asked me. I nodded. Halatang nabigla siya.
Gusto ko pa sana magtanong pero biglang dumilim at may tumapat na spotlight sa
stage.

Nagtilian naman ang mga babae. Are they this famous? I never heard them before...
kung sakali, ngayon pa lang.

Hugh looked at me. Ilang minuto na ang lumipas pero hindi pa din sila nagsisimula.
Nagkakaroon na ng bulungan. "Mika... tara sa labas." Aya ni Jeorge. Nagtaka naman
ako. "Pero magpeperform na sila."
"Gusto ko kasi bigla ng mani. Tara na!" Hinila ako patayo ni Jeorge at hinila
palabas ng bar.

Ano ba nangyayari? Bumili nga si Jeorge ng mani at pinilit niya akong hintayin siya
ubusin ang limang balot ng nilangang mani na binili niya.

"Hindi pa ba tayo papasok sa loob?" I asked her.

Jeorge smiled at me. "Wait lang."

Maya-maya, lumabas na si Hugh kasunod sila Clyde. Tapos na sila?

"Alis na ako." Paalam ni Hugh sakanila at hinila na naman ako papunta sa kotse
niya. "Wait lang! Tapos na?" I asked them. Nagtawanan naman sila Adrian. "Let's
go."

"See you tomorrow, Mika." Paalam nila sa akin. Naiwan kaming dalawa ni Hugh.

"Hindi ko kayo napanuod." I frowned. Sumandal ako sa sasakyan niya. Tinignan naman
niya ako.

"You're a walking disaster, Mikaela." Napatingin ako sakanya. "Excuse me?" I asked
him, poker-faced.

"Forget him."

Mas lalong nangunot ang noo ko. "Forget who?"

"Kerko. Forget him. Just do it."

Hindi ko mapigilang mainis. "Anong karapatan mong sabihin sa akin 'yan?"

He shrugged. "Just forget him."

Binuksan na niya ang pinto ng sasakyan niya at pinasakay ako. He didn't say a word
anymore.

Naiinis ako sakanya. Anong karapatan niyang sabihin sa akin na kalimutan ko na si

Mikael?

Nagulat akong alam ni Hugh ang bahay ko ng ihinto niya ang sasakyan sa labas ng
gate ng bahay namin.
I heaved a sigh. "What you're asking me was too much. I can't do that, Hugh. Hindi
ko kayang kalimutan si Mikael. Thabk you for the ride." Binuksan ko na ang pinto ng
hawakan niya ang kamay ko.

"Noob ka talaga. Tss."

Binawi ko ang kamay ko at lumabas na ng sasakyan niya. Pinaandar niya ito ng

makalabas ako.

No one can replace Mikael. No one.

----Mabait kasi ako. Lol. Ge. Bye.

=================

Chapter 2

"Good morning, Mommy!" Tumabi ako sakanya at humalik sa pisngi. It's been a while
since nagkasabay-sabay kaming kumain. "Where are they?" Tinignan ko ang mga
bakanteng upuan. Kaming dalawa lang ni Mommy ang nandito.

"Kumain ka nalang. Alam mo namang may kanya-kanya silang lakad." My mom smiled. I
nodded. "Anong oras ba ang pasok mo?" She asked me. "Lunch pa, 'My. Dadaan pa din
ako sa studio ni Mikael mamaya." Sagot ko bago kumuha ng bacon at kanin.

"Mikaela..."

"I'm fine, Mommy. Dadaan lang ako 'dun." Hinawakan niya ang kamay ko. "Are you
okay?" she asked. Ngumiti naman ako. "Yes, I am." Hindi na dapat malaman ni Mommy
na nalulungkot ako. Ayokong dagdagan pa ang iniisip niya.

Hindi na ako nagsalita habang kumakain kami. As much as possible, ayokong isipin ng
iba na malungkot ako. Ayokong makadagdag sa iniisip ng ibang tao.

Matapos kumain, nagpaalam na ako sa Mommy ko at nagpunta sa studio ni Mikael. Ang

alam ko, si Dale ang tumatao 'dun. No one's allowed to use that. Hindi din ginalaw
'dun ang mga gamit ni Mikael. Walang ibang pwedeng pumasok maliban sa akin, kay
Dale at sa parents ni Mikael.

Pagbukas ko pa lang ng pinto, nagbalik na agad sa akin ang memories ko kasama si

Mikael. His familiar scent.

Napatingin ako sa couch kung saan ilang beses akong nakatulog habang hinihintay
siyang matapos sa pag-eedit niya ng pictures. Sana pala hindi nalang ako nainip
'nun. Sana pala hindi nalang ako natulog at tinitigan ko nalang siya... mas marami
pa sana akong oras na babalikan na kasama ko siya.

Napangiti ako ng makita ko 'yung mug na pinagpilitan kong paglagyan ni Mikael ng

mga pens and pencils niya. Ayaw niyang gamitin 'yun dahil ang mug daw, para sa
coffee. Pero dahil personalized ang mug na 'yun na may mukha ko at ni Mikael,
pinilit ko siyang gamitin 'yun. Para lagi niya akong makikita. Lagi niya akong
maaalala.

Umupo ako sa upuan niya at tinignan ang computer niya. Hindi nagagalaw. Pero
nalilinisan. Galit na galit kasi si Mikael kapag makalat. Lagi niya akong
sinisigawan.

Hinawakan ko ang mouse na strawberry ang design. I can still remember the day na
makita niyang pinalitan ko ang mouse na gamit niya. He wanted to yell at me. Pero
pinili nalang niyang huwag kumibo. I said I'm sorry at papalitan ko na at ibabalik
ko na ang dati pero sabi niya, huwag na daw.

I smiled sadly. Kung andito si Mikael, hindi ganito e. I sighed. Siguro, Anderson
na ang apelyido ko. Kinuha ko ang picture frame sa gilid ng table niya. It was a
picture of us. Nakayakap siya sa akin mula sa likod and we're both smiling.
"Namimiss na naman kita." Hinawakan ko ang mukha ni Mikael sa picture. "Alam ko
namang binabantayan mo ako. I promised, magpapakabait ako at wala akong ibang
mamahalin maliban sa'yo. Ikaw lang, Mikael ko." I wiped my tears. I know, in time,
makakasama kita ulit.

Yumuko ako at ipinikit ang mata. Kung pwede lang huwag pumasok, ginawa ko na.
Makikita ko na naman si Hugh. Thankful akong dumaan ang weekend at hindi ko siya
nakita pero mamaya... makikita ko na naman siya.

Nag-angat ako ng ulo ng may marinig ako sa kabilang kwarto. Andyan na siguro si
Dale. Tumayo ako at binuksan ang kwarto. Dito ginaganap ang photoshoot ni Mikael.
Nandito ang camera niya pati ang ibang gamit niya at alam ko, walang pagbabago sa
kwartong 'to.

"Dale, andyan ka na pa--Hugh?" kumunot ang noo ko ng makita ko si Hugh at Dale.

"Aning ginagawa mo dito?" I asked him. "Pinapasok mo siya dito?" I asked Dale.

"Obviously." Hugh huffed. I looked at him sharply. "Anong ginagawa mo dito?" I

asked him again. He didn't answer me. Tinignan lang niya ako.

"Dale..." Naglipat ako ng tingin. "Bakit nagpapasok ka ng kung sino-sino dito? Alam
mong ayaw ni Mikael 'yun, diba?!" I hissed.

"Pero, Mika... si Hugh naman si..."

"May magagawa pa ba ang taong wala na, Mikaela?" Hugh asked me. Hindi ko mapigilang
hindi magalit sakanya. "Umalis ka na nga! You're not welcome here at wala kang
karapatan magpunta dito!" Hinawakan ko siya para palabasin pero hinila niya ako
palapit sakanya. His nose's on my nose. Ang lapit ng mukha niya sa akin. "What
the--"

"Shut up."

Inilapit pa niya sa akin ang mukha. Nararamdaman ko ang paghinga ni Hugh sa mukha
ko. Itinikom ko ang bibig ko.

"Hugh..." Saway ni Dale dito. Tinignan lang siya saglit ni Hugh at ibinalik ang
mata sa akin. "Forget him. Hindi na siya babalik. Hindi ka na babalikan ni Kerko."
Binitawan ni Hugh ang kamay ko at naglakad palabas ng studio. I was left
dumbfounded. Ikinurap ko ang mata at huminga ng malalim. Pinipigilan ko ang luhang
nagbabadya sa mga mata ko.

"Mikaela..." hinawakan ni Dale ang balikat ko. "Paano mo siya nakilala?" I asked
Dale. Nakita kong namutla siya sa tanong ko.

"Ha? Ah... Si Hugh kasi... He's..." Bigla namang nagring ang phone ni Dale. "Excuse
me." Nakita kong tila nakahinga siya ng malalim. Sino ka ba talaga, Hugh? I sighed
wearily.

Minabuti ko nalang na umalis na at pumasok sa school. Siguro sa school, may

malalaman ako tungkol kay Hugh.

I parked my car on the designated parking space for me. Nakita ko naman agad si
Fall nang makababa ako ng sasakyan ko.

"Fall!" I called him. He removed his earphone and looked at me. Tumango naman siya
sa akin. "Can I talk to you?"

Kumunot ang noo niya. "Do you want to talk to me or you're asking me if you can
talk to Hugh?"

Napahawak ako bigla sa batok ko. Ugh. Bakit kasi ganun binibigkas ang pangalan nung
taong 'yun?

"Ikaw. I want to talk to you."

"Okay. Talk." Humarap siya sa akin at tinignan ako.

What the? Here? Sa parking lot?!

"Pwede bang somewhere private?" I bit my lower lip. Nakakahiya namang interviewhin
ko si Fall dito. Hindi naman kami close na close dalawa.  "Okay." Nauna siyang
maglakad sa akin. Sumunod naman ako. Papunta kami sa garden ng school. Bakit ba
trip ng mga 'to dito?

"Hello, Hugh?" Napatingin ako kay Fall ng marinig kong kausap niya sa phone si
Hugh.

"Mamaya pa 'yun ah? May kakausapin pa ako." Tumingin sa akin si Fall. "Tss. Sige."
He ended the call.

"Next time nalang tayo mag-usap, Mika. May practice e." 'Yun lang at umalis na si
Fall.

Great! Panira ka talaga ng plano, Hugh! Umupo nalang ako at nag-aral-aralan. Hindi
na ako papasok sa mga subjects ko ngayon. Nakakainis kasi.

I was looking at the letters of the book ng may kumalabit sa akin. "Hi!" Ningon ko
ito.

"Jeorge." I smiled to her.

"Wala kang klase?" She asked me. "Meron. Di ako pumasok." I shrugged. Tumawa naman
ito. "Tama nga si Hugh. Tamad ka." Kumunot ang noo ko. "Excuse me?"

"Ano palang ginagawa mo dito?" tanong niya ulit. Umayos siya ng upo at humarap sa
akin. "Kasama ko si Fall kanina. Kaso, may practice daw kaya umalis na." Kumunot
ang noo niya. "Mamaya pa practice nila ah?"

"Tinawagan siya ni Hugh." I shrugged.

"Bossy talaga 'yun." Jeorge frowned. I looked at her. Siguro naman, siya, may
nalalaman tungkol kay Hugh.

"Uh... Jeorge. Can I ask you something?" simula ko. Nilingon niya ako at tumango.
"Tungkol saan?"

"Hugh."

"Tungkol kay Hugh? Anong meron sakanya?"

"Gaano katagal mo na siyang kilala?" I asked her. Mikael's accident happened almost
a year ago. 10 mos. to be exact.

"8 months. Mga ganun." Sagot niya sa akin.

"Paano mo siya nakilala?" Tanong ko ulit.

"Magsstart ang school year nun. I saw him sitting on the hood of his car. I asked
him kung kumakanta siya. He said no. Pero feeling ko, oo, kaya naman pinilit ko
siya mag-audition." She smiled at me. "Masungit talaga 'yan si Hugh. Palibhasa,
galing accident e."

"A-accident?" Naaksidente si Hugh?

"Oo. Siguro 10 months ago. Bago magpasukan. Nung nakita ko siya, may mga benda pa
siya e."

"Anong accident?" Was it possible? Hugh and...

"Car accident. Siya ang nagddrive nun."

"Paano mo nalaman ang mga bagay na 'yan?" tanong ko ulit kay Jeorge. Something
inside me wants to know Hugh more. Naiintriga ako sakanya.

"Napagkwentuhan namin minsan. Nagtataka kasi ako noon kung bakit hindi siya
nagpapasakay sa sasakyan niya. Then he said, nagkaroon siya ng aksidente dati.
Kasama niya 'yung isang mahalagang tao sa buhay niya. He almost had her killed.
Kaya never na daw siya magpapasakay sa sasakyan niya. Ayaw niya na kasi na mangyari
ulit 'yun. Kaya nagulat kami na pinasakay ka niya noon."

"Asan na 'yung kasama niya?"

Jeorge shrugged. "Hindi na sinabi sa akin ni Hugh e. Pero ang alam ko, once in a
while, binibisita niya 'yun. Hindi ko lang alam kung nakikita ba siya ng babae o
hindi."

"Pareho pala kami..." I whispered.

"Kayo ni Hugh? Bakit?" tanong ni Jeorge. "Pareho kaming naaksidente." I just said.
Ayoko na idetalye ang pangyayari nung araw na 'yun.

"Si Hugh... masungit talaga 'yan, lalo na sa mga babae. Lagi niya ngang sinasabi
kapag may nanghihingi ng number niya na hindi na siya pwede. Someone's waiting for
him, daw."

"Sino naman 'yun?" Ibig sabihin, may mahal na si Hugh.

"Who the hell knows?" She laughed.

"Uh... Jeorge. Mahilig ba sa camera si Hugh?" I asked her. Umiling naman ito.
"Hindi ko alam. Ang alam ko lang, mahilig siyang maggitara."

Kung ganon, anong ginagawa niya sa studio? Maybe I should ask him myself.

Sinama ako ni Jeorge sa sarili nilang studio sa loob ng campus. May mga instruments
'dun sa loob.

"Mika!" Bati sa akin ni Clyde. Inakbayan niya pa ako bago ako inakay palapit sa
iba. "Hi, Mika." Adrian winked at me, I just smiled. "Mika!" Inabutan naman ako ng
chocolate ni Rui. I mouthed thank you. Si Fall naman, nakasandal at may suot na
earphone habang nakapikit.

"Clyde, may pinapagawa ako sa'yo." Hugh told him. Tinitigan din nito ang kamay ni
Clyde na nakaakbay sa akin. "Oo na. Ang seloso mo." Clyde frowned.

"Magppractice kayo, diba? Pwedeng manuod?" Paalam ko sakanila. Tumingin naman sila
kay Hugh.

"No." Hugh said.

I rolled my eyes. "Please?" I plead.

"Umalis ka na. Istorbo ka lang." He said again.

"Hugh naman e." I pout. "Hindi ako manggugulo, promise!" I smiled to him.

"Tss. Ang kulit." He scoffed. Nag-ayos na sila para magstart magpractice. Finally,
maririnig ko na ang boses ni Hugh.

Tumabi sa akin si Jeorge. "Game na." She said.

Nagsimula na sila Adrian at Clyde sa paggigitara. It was almost a minute before

they stopped and looked at Hugh. "Tuloy lang. Magppractice tayo ng walang kanta."
He said then looked at me. I frowned. "Fine. Aalis na ako." Tumayo na ako at kinuha
ang bag ko.

Bumili nalang ako ng strawberry frappe at nagdesisyon na umuwi na. Naglalakad na

ako sa parking lot ng makita ako ni Jeorge.

"Napikon ka na naman kay Hugh." Natatawa niyang sabi. "Duh? Nakakabwisit naman kasi
talaga si Hugh." I rolled my eyes.
"You love strawberries?" She asked me, looking at my strawberry frappe. "Yes. Why?"

"Ewan ko. Madami ata talagang babae ang mahilig sa strawberries. Hugh used to tell
me strawberries reminds him of his special someone... though he didn't say na
special someone... lagi niyang sinasabi na, "She loves strawberries so much." Hindi
ko nga alam kung sino tinutukoy nun e."

"Bahala siya sa buhay niya." I told her. Naiinis pa din ako kay Hugh.

"Hindi ko pala nasabi kung ano ang kinanta niya nung nag-audition siya sa Amaranth
no?" She asked me.

"Bakit? Ano bang kinanta niya?" Napalingon ako kay Jeorge.

"He said it was a special song to him. Kasi 'yun 'yung unang kinanta niya para sa
babaeng gusto niya."

"What is it?" I asked her. Nacurious ako bigla.

"Superman."

"S-superman?" I looked at her. She nodded. "Alis na ako. Ingat ka."

Napasandal ako sa sasakyan ko. What the fuck's happening? Bakit ganun? Bakit pareho
sila?

Superman.

Naglakad ako pabalik sa studio nila. Naabutan kong palabas si Rui. I asked him if
Hugh's still inside, he said yes kaya pumasok ako sa loob.

"Sino ka ba talaga?" I asked Hugh.

"What do you mean?" he asked me. Nakatingin siya sa mga mata ko.

"Sino ka talaga? Bakit ka ganyan? Bakit... bakit para kang si Mikael?" pinabayaan
ko ang pagtulo ng luha ko.

"Mikaela..."
"Bakit... Bakit ka ganyan..." Hindi ko na napigilan ang paghagulgol ko. I am
missing my Superman so much.

Nagulat ako ng niyakap ako ni Hugh. "Stop crying... I promise, hindi na kita
papaiyakin... Ai."

=================

Chapter 3

"Okay ka lang?"

Hindi ko mapigilang hindi mapabuntong-hininga. Hindi ko alam kung ilang beses na

nila akong tinatanong kung okay lang ba ako. I am sure I looked fine. Pero siguro
nga, kilala talaga nila ako kaya alam nila kung kailan ako nagsasabi ng totoo at
hindi.

"I'm fine." I smiled to them. Kasama ko ngayon si Cielo at Maha. Since we're all
busy, naisipan nilang magset ng isang araw para sa aming tatlo. I badly needed this
one, too. Kailangan ko mag-isip. Kailangan kong huminga.

"Seriously, what's happening? Tumatawag ako sa bahay niyo, ang laging sinasabi sa
akin, wala ka pa o kaya tulog ka na. May problema ka ba?" Maha asked me. I shook my
head. "I'm fine." This is bad. I need to act like I'm okay again. On the second
thought, kailan ba ako hindi nagpanggap na okay lang ako? Mula nang mangyari sa
amin ni Mikael 'yun, lagi na akong nagpapanggap. I am wearing a mask that shows
that I am fine and there's nothing to worry about.

"Sino si Hugh?" My heart beat erratically when Cielo mentioned his name. Bakit ba
ako naaapektuhan ng ganito sakanya? Lagi kong pinapaalala sa sarili ko na hindi
dapat ganito. Hindi pwedeng makaramdam ako ng ganito kay Hugh.

Paulit-ulit nag-eecho sa akin ang pagtawag niya sa akin ng Ai. Hindi ko alam kung
bakit niya ako tinatawag ng ganun. Since that day, until now... hindi pa siya
nagpapakita sa akin. Hindi siya pumapasok at kapag tinatanong ko naman sila Jeorge,
hindi din daw nila alam kung nasaan si Hugh. Gusto ko pang magtanong kay Hugh pero
hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong itanong. Hindi ko alam kung ano ang tamang
sabihin. Hindi ko alam kung paano ko ba matatanggap ang anumang sasabihin niya sa
akin. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.

"Sino si Hugh, Mika?" hinawakan ni Maha ang kamay ko. I heaved a sigh. "He's just a
friend."

"A friend?" Cielo brow arched. I nodded. Tinignan ako ni Cielo na puno ng
pagdududa. I sighed. "Well, we're not friends as in friends. Masungit kasi siya."
Nagkatinginan naman silang dalawa. Looks like they talked using their eyes. Minsan,
nakakabanas 'yung ganyan. Magtitinginan sila na parang may secret message and me
being me can't understand what is that all about.
"Do you like him?" tanong ulit ni Cielo.

"What?! No!" I replied immediately. "How can I fall for someone like him? He's a
snob! Hindi ngumingiti. Napakasungit at arte. Ayaw ng sobrang maingay. Feeling niya
titignan lang siya, nirerape na siya. So there's no way, Cielo. I will never fall
for someone like him." Sino bang matinong babae ang magmamahal ng ganung tao?
Malamang, makukunsumi ang kahit na sinong magiging girlfriend ni Hugh.

"I just ask you if you like him. It's just a yes and no. And why are you describing
him as if you're descibing Kerko?" Kumunot ang noo ni Cielo.

I bit my lower lip. Huminga ako ng malalim bago nagsalita ulit. "Was it possible?
Na... na may kapareho si Mikael... na... na para siyang si Hugh."

"Are you serious?" napatingin silang dalawa sa akin. I nodded. "Unfortunately, I

am." I replied. "He reminds me of Mikael. Pero alam ko naman na hindi siya si
Mikael. Hindi pwede." Sumandal ako at huminga ng malalim. "For the past few months,
I have lived in shadows. I have lived with just Mikael's memories. Then he came...
and everything's ruined."

"Nakausap mo na ba si Hugh about that?" tanong sa akin ni Maha. I looked at her

with my are-you-freaking-serious look. "Anong sasabihin ko sakanya? Hey, Hugh! Alam
mo bang para kang si Mikael ko? The one I loved the most? Ganyan ba?" I asked her
sarcastically. She sighed. "Okay, sorry. It's not easy, I know. Pero ayaw naman
namin ni Cielo na ganyan ka. Come on, where's the lively Mikaela? Since that thing
happened, ni hindi na namin makitang ngumiti ka ng totoo. Hindi na namin nakita na
naging masaya ka."

Hindi ko mapigilang pangilidan ng luha. "How can I be happy if my happiness was

already gone?" Si Mikael lang naman e. I just want to hear his voice again. I just
want to see him smile again. I just wanted to be with him again.

"Mikaela, wala ng chance. You have to move on. Kerko will not be happy seeing you
like that. He wants you to be happy. I don't know who that Hugh is, pero malay mo.
Kerko sent him to take care of you. At least, give it a try." Cielo said again.

I shook my head. I can't. Moving on's a choice. And I'm not making it my choice.
Ayokong mag-move on. Maybe moving doesn't mean I am going to forget him but still,
ayokong gawin 'yun. I promised to him that I will love him forever... I intended to
keep that promise.

"How can I forget someone who gave me so much to remember?" I wiped my tears away.
"I am trying to be okay. I'm trying to convince myself that I am okay and I will be
okay... pero hindi e. Kasi at the end of the day, I am wishing that this was all
part of a dream. A bad one. Kasi hanggang ngayon, umaasa akong gigising ako at
bubungad sa akin  ang mukha ni Mikael saying I had a bad dream. Umaasa akong
tutuparin niya 'yung pangako niyang forever. Umaasa kong babalik siya. Umaasa akong
babalikan niya ako." I hugged my knees as I sobbed. There's a big hole in my heart
that only Mikael can fix. Si Mikael lang.

"Mikaela..." lumapit silang dalawa at niyakap ako. "You know that we'll always be
here for you, right? Hindi ka namin iiwan."

I don't want them to worry about me but asking me to move on, reveals what I am
truly feels. Ayokong kalimutan si Mikael... kahit ang sakit sakit na. I want to
feel the pain. Gusto kong maramdaman pa din si Mikael.

"Mikaela, letting go doesn't mean forgetting him. You're just going to give
yourself a chance to be happy again." Hinawakan ni Maha ang kamay ko at pinisil.
"Wala namang masama kung susubukan mo, diba?" she added.

Hindi ako kumibo. Kung patuloy nila akong pipiliting kalimutan si Mikael, magiging
useless lang. Wala akong balak. Never then, never now.

Cielo decided to drop the topic nang hindi na ako kumikibo. Naramdaman niya na wala
silang magagawa para magbago ang isip ko. Mahal ko si Mikael and that will remain
no matter what.

We spent the night together at kinaumagahan, hinatid nila ako sa bahay namin.

"Mikaela, sorry for what I said. You know we just want you to be happy." Niyakap
ako ni Maha. "Alam ko 'yun." I whispered. "Pasok na ako. Ingat kayo." Nagpaalam na
ako at pumasok sa loob ng bahay namin. As usual, walang tao sa loob. My mom's in
the office as well as Kuya Thunder. Si Kuya Hunter, hindi ko na iniisip kung saan
nagpupunta 'yun.

I've decided to get some milk bago ako umakyat sa kwarto ko para magpahinga.
Inilapag ko muna ang dala kong bag sa may living room bago ako nagpunta sa kusina.

"So you're into car racing?" I heard Kuya Hunter's voice. Sino namang kausap niya?
Dumiretso nalang ako sa loob.

"Morning, Kuya." I greeted him. Mas pinili ko nalang na huwag pansinin ang kausap
niya. I don't feel like making friends to whoever it is. Dumiretso ako sa
refrigerator at kinuha ang box ng milk at kumuha ng baso.

"Michelle," Kuya Hunter called me. "Oh?" I replied without looking at him. "Mikaela
Michelle." I heaved a sigh. "Ano ba?" I looked at him. Tumingin siya sa katabi niya
kaya napalingon din ako.

"What are you doing here?" I said exasperatedly. Buti nalang hindi ko nabitiwan ang
hawak kong baso. Tinignan lang ako ni Hugh.

"Paalis na ako. Good thing's you're already home. Entertain your visitor. Alis na
ako." Lumapit sa akin si Kuya Hunter at hinalikan ako sa sentido bago lumabas ng
kusina.

"Kuya, wait!" inilapag ko ang baso sa lamesa at sumunod sa kuya ko. "Kuya!" I
called him. Huminto naman siya. "What?" he asked.

"Bakit mo siya pinapasok?" I asked him. He shrugged. "Kuya!" I scold.

"I like him for you." Nagulat ako ng sinabi niya 'yun. "Ano?"

"You should moved on. I like Hugh for you. Well, unlike Kerko, Hugh had the courage
to go here."

I looked at him sharply. "Kung lalaitin mo lang din naman si Mikael, umalis ka na."
Tumalikod na ako pero hinawakan niya ang kamay ko.

"I'm serious, Michelle. I like him better for you."

"And no one's asking for your opinion." Binawi ko ang kamay ko at bumalik sa
kusina. Naabutan ko naman si Hugh na nakaupo at nilalaro ang baso sa kamay niya.

"Umalis ka na." I told him. Inagaw ko ang baso sakanya pero hinuli niya ang kamay
ko at hinawakan ito ng mahigpit. "Where have you been?" He asked. "Wala kang
pakialam," I replied. Hinihila ko ang kamay ko pero mas hinapit ako palapit ni
Hugh. His other hand's on my waist and the other's on my hand. Nakaupo siya at
nakatayo ako kaya naman nasa nasa pagitan ako ng hita niya.

"Where have you been?" He asked again. I looked at him. Since he's sitting on the
kitchen stool, nagpantay ang mukha ko at mukha niya.

"Bitawan mo ako." I told him. He sighed impatiently. "I'm sorry." Reluctantly, he

let me go.

Wala nang kumibo sa aming dalawa. I peaked on him and he's looking at me. "A-ano
bang ginagawa mo dito?" I asked him.

"Visiting you." He shrugged. I rolled my eyes. "I'm not sick. Hindi mo ako
kailangan dalawin."

"Wala kang sakit pero nasasaktan ka."

I faked a laugh. "Why do you even care?"

Hindi kumibo si Hugh. Nakatingin lang siya sa akin and that made me concious.
"Bakit mo ako tinawag na Ai?" I asked him. Nag-iwas ako ng tingin sakanya.

"Next question, please."

I looked at him. "I want to know why."

"You'll figure it out soon. Huwag ka lang sobrang noob." He cocked his head on the
side.

"Stop calling me noob. Stop calling me Ai. Stop making me feel that you are Mikael
because you're not! Imposible!" I hissed.

Tinignan lang niya ako at hindi siya nagsalita."Umalis ka na nga!" Tumalikod na ako
at lumabas ng kitchen. Kinuha ko ang bag ko at umakyat. Isasara ko na sana ang
pinto ng kwarto ko ng iharang ni Hugh ang sarili niya. "Fuck, umalis ka na nga sabi
e!" I yelled.

"Kakausapin lang naman kasi kita e." He said. Sumandal siya sa pinto.

"Papayag ako kung sasabihin mo sa akin kung bakit mo ako tinawag na Ai." I crossed
my arms and looked at him, brow arched a bit.

"Tsk. Stubborn." He shook his head.

Pumasok siya sa kwarto ko at inilibot ang tingin. For a fleeting moment, parang
nakita ko si Mikael sakanya. The way Mikael looked at my room. Mikaela, tigilan mo
na kaya kakakain ng strawberries? Masama na ang tama mo e.

I shook my head to shrug off the thought. Hindi ko kayang tigilan ang strawberries
gaya ng hindi ko kayang kalimutan si Mikael.

"Umalis ka na nga." I told him. He just looked at me and smirked. "Wala kang kasama
dito diba?" he asked me. "So?"

"If I'll rape you, walang makakaalam." He eyed me from head to toe pero nagtagal
ang mata niya sa dibdib ko.

"Bastos ka!" I covered my chest with my arms. Bigla namang tumawa si Hugh. He
looked really happy. Ngayon ko lang ata siya nakitang tumawa ng ganyan.

"Tawa pa. Mamatay ka sana." I hissed. Of course, I didn't mean that. Nakakainis
lang kasi talaga siya. "Umalis ka na nga!" Sigaw ko dito.
"May ibibigay lang ako sa'yo." Tumigil na siya sa pagtawa. "Here." Iniabot niya sa
akin ang hawak niyang maliit na box. "Aanhin ko 'to?" tanong ko sakanya. Nagkibit
balikat na naman siya.

"Alam mo, hindi ko na alam kung ano bang trip mo." I frowned. He tsked before
tucking my hair behind my ear. "Hindi ako nagtitrip."

Lumayo ako sakanya at naupo sa kama. Tumabi naman siya sa akin. "Saan ka galing?"
tanong niya ulit. I sighed. "I was with my friends. Cielo and Maha."

Hindi kumibo si Hugh kaya magpatuloy ako. "They told me to forget him. Well, hindi
naman direct but they want me to move on."

Nakikinig lang siya sa akin. "They wanted me to forget Mikael. Para na nilang
sinabing kalimutan ko ng huminga."

I heard him sighed. "Umalis ka na nga kasi. I'm sure, ayaw mong makinig sa drama
ko." Tatayo na sana ako pero pinigilan niya ako at pinaupo ulit. "Makikinig ako."

Tinignan ko siya at nakita ko namang seryoso siya. "Mikael's my boyfriend."

I saw his jaw tightened. "We had an accident and..." I bit my lower lip. "I lost
him." Hinawakan niya ang kamay ko. "Alam mo kung ano 'yung masakit? Ikakasal na
dapat kami e. Pero nangyari 'yun." Hindi ko na napigilang mapaiyak. He squeezed my
hand and hugged me.

"Pero mas masakit na nakilala kita." I sniffed. He stiffened. "You remind me of

him."

Hindi siya nagsalita. Niyakap niya ako ng mahigpit. "Sorry." He whispered. Mas lalo
naman akong napaiyak ng magsorry siya. Hugh and I we aren't that close... I don't
actually think that he's considering me as a friend pero right at this very moment,
pakiramdan ko, I am safe and I have a friend that I can count on.

Hugh stayed with me for a couple of hours more. Pinakinggan niya 'yung mga kwento
ko about Mikael pero hindi siya nagreact. Nakinig lang siya.

"Alam mo kung bakit special sa akin ang Ai?" I asked him. Nakahiga ako sa kama
habang ang paa ko nakasayad sa carpeted floor ng kwarto ko.

"Why?" he asked. Nakaupo siya at tumingin sa akin.

"Si Mikael lang kasi tumatawag sa akin 'nun." I smile sadly. "Ai means love. He
said ako 'yung Ai niya."
"Tss." I heard him mumbled.

"Ang sama mo." Pinalo ko kay Hugh ang unan sa tabi ko.

"Ang hirap sa'yo, ang hirap mo makalimot." He scoffed.

"Ayoko siyang kalimutan." I told him. Humiga ako ulit at tumingin sa kisame. May
mga glow in the dark stars na nakadikit dito. Kasama ko si Mikael nung nilagay
namin ang mga 'yan.

"Hindi na siya babalik." Biglang sumeryeso ang boses ni Hugh. "Whatever." Bumangon
na ako at tinignan siya. "Umalis ka na nga."

"Tch." Tumayo na siya at naglakad papunta sa pinto.

"Hugh." I called him. Nilingon niya naman ako. "Bakit ayaw mong marinig ko ang
boses mo?" I asked.

He shrugged. I rolled my eyes. "Umalis ka na nga. Alam mo naman ang daan palabas.
Goodbye." Isasarado ko na sana ang pinto ng tawagin niya ako.

"What?"

"Bukas, 7 pm. I'll pick you."

"What for?"

He shrugged again. Bwisit.

"Mikaela." He called again. "Ano ba?" I hissed. Hindi pa umalis kung aalis e. Mang-
iinis pa.

"Would you forgive me if I'll disappear one day without saying goodbye?"

---Bitin? Alam ko. :P

=================

Chapter 4

Wala ng mamamatay dito. Pangako. ^_^v

---

"Nagdududa pa din ako kung bakit bigla kang nag-aya ng date, Baby." Nilingon ako ni
Lance at ngumiti sa akin showing off his perfect set of white teeth.

I rolled my eyes. "This isn't a date, Lance. I just missed you kaya I wanted to
hang out with you. Date ka diyan." Simula ng tinawagan ko siya kagabi para lumabas,
inaasar-asar na niya ako na it's a date. Date is something two people with feelings
do. If this one's a date, I'll call it a friendly date, then.

"Oo na. Hindi ka na naman mabiro. How's school?" He asked me. I heaved a sigh.
School. Damn.

"Uh-oh... mukhang 'di kayo close ng school ah? What happened? May nambubully ba
sa'yo?" sumeryoso ang mukha ni Lance. I shook my head. "No. I am fine. Pero a part
of me, gusto na magquit." Sumandal ako at tumingin sa labas. "I promised him
makakagraduate ako sa regular school kaya ako nagtitiis pero ang hirap pala."

"Sus. 'Yun lang? Ikaw nga college lang pumasok sa school. 'Yung iba mula grade
school pa." He laughed. I glared at him. "You know how lazy I can be, Lance. Plus,
ayoko namang nakikipagsocialize na. It bores me."

"Ayaw mong makipagsocialize kasi pinaikot mo na kay Kerko ang buhay mo." Seryosong
saad ni Lance. "He's gone, Mika. Why do you keep on living like that? Wala na ngang
pag-asang bumalik si Kerko, diba?" I looked away. Why are they pushing me to do it?
Bakit ba lahat sila, gustong mabuhay ako na parang walang Mikael na nabuhay?

"I can't do that. I'm sorry." I said softly. "I am trying to live normally, Lance.
Pero please, huwag niyong hilingin sa akin na mabuhay na parang hindi naging parte
ng buhay ko si Mikael? Kung ikaw ang nasa posisyon ko, are you going to live your
life na parang hindi nag-exist sa mundo ang taong mahal mo?" I asked him.

Lance smiled sadly. "I know your point, Mika. I do. Pero iniisip ko na kung
malulungkot ako, sasaya ba ang mahal ko? No. It will just gave her the guilt
feeling na dahil sakanya, malungkot ako. Kung makikita mong malungkot ako, magiging
okay ka ba?" He gave me a fleeting look. "No, right? That's what Kerko will feel if
he'll see you like that. Not wasted but not normal, either."

"Pero hindi kasi madali. Hindi kayo ang nasa posisyon ko. Hindi kayo ang iniwan." I
bit my lower lip. I let out a sigh. "I am missing him every single seconds. Alam mo
'yung buong pagkatao ko, mahal si Mikael. John Legend song was right. All of me,
loves all of him. Kaya paano ako nakakalimot kung simpleng bagay lang, maaalala ko
si Mikael?"

He stared at me. Ginagap niya ang kamay ko at pinisil ito. "Wala namang madali sa
simula, Mika. Moving on was never easy lalo pa kung mahal na mahal mo ang isang
tao. I didn't say you can do that overnight. Pero you have to accept it first na
wala ng pag-asa. Wala na."

"That's the thing, Lance. Ayokong tanggapin." Kumuyom ang kamay ko at huminga ng
malalim. "Please, pabayaan niyo nalang ako sa gusto ko."

Hinawakan ni Lance ang kamay ko at hinalikan ito. "As you wish, my princess. Hindi
na kita pipilitin. Saan mo ba gusto magpunta?"

"Kay Mikael."

He stared at me. Nag-aalangan kung sasamahan ako o hindi. He never wanted to go

there.

"May sasabihin lang ako sakanya." I smiled to Lance. "Sige." He nodded.

Nagpasama na din muna akong bumili ng bulaklak kay Lance bago kami nagpunta kay
Mikael. Pagdating pa lang namin 'dun, parang bumalik sa akin 'yung araw na nangyari
ang aksidente.

Hinawakan ko ng mahigpit bago ako naglakad. "I'll just wait for you here." Lance
stopped me. I nodded.

Dumiretso na ako para puntahan si Mikael. Gaya ng laging scenario dito, tahimik pa
din. Iilan lang ang nakikita kong dumadalaw sa mga mahal nila sa buhay.

Hindi ko mapigilan mapahikbi ng makalapit ako sakanya. Mikael.

Umupo ako habang nakatingin sa pangalan ni Mikael. Hinawakan ko ito.

"Hi, Superman." I smiled sadly. "Kamusta ka na?" Pinalitan ko na din ang bulaklak
na naroon. "Alam mo ba, matatapos na ang sem. I survived." I told him. "Alam mo ba,
si Cloud, ang cute cute na niya. He's looking for his Ninong Kerko na. Feeling ko,
malapit na din manganak ulit si Ate Steph and Ate Cristine." Umupo ako ulit at
tumabi. "Dapat, ganun na tayo ngayon no?" Hinawakan ko ang singsing ko na binigay
ni Mikael. Ginawa ko munang pansamantalang pendant ang singsing na binigay niya sa
akin noong nagpropose siya.

"Siguro, magkakaroon na tayo ng little Mika and Mikael. I bet the little Mika will
be as cute as me at si little Mikael naman natin... hindi naman siya magiging
kasing snob mo no? Hindi ako papayag."

I sighed. "Kaso wala na e. Wala na." I closed my eyes. "Namimiss na kita." I bit my
lower lip to control my sobs.

"Mikael... everyone's asking me to forget you. Paano ko gagawin 'yun?" I asked him.
"Paano ko gagawin 'yun kung ikaw mismo ang tinuturing kong mundo ko?"

I sighed heavily. "Hindi ko alam kung possible 'yun, pero may nakilala akong
katulad mo." Kahit anong mangyari, I still want to be honest with him.

"Si Hugh." I smiled a little. "Alam mo, feeling ko, magkakasundo kayo kung
nagkakilala kayo. Masungit din kasi siya. He likes music, too, but he's part of a
band. Ikaw, ayaw mo namang nalalaman ng lahat na kumakanta ka."

"Alam niya din pala ang kantang Superman. According to Jeorge, 'yun ang kinanta
niya before e. He's nice naman, I guess. He's just so snob and he's not talkative.
Taciturn din siya... and he's... he's asking me out."

I looked away. Why do I have this feeling that Mikael doesn't want me to go with
Hugh? O nasa isip ko lang 'yun?

Tama bang bigyan ko ng chance 'yung sarili ko? Kailangan ko na bang magmove-on?

"Mikael ko," I called him. "Lagi mong iisipin na mahal na mahal na mahal kita."

Nagvibrate ang cellphone ko kaya naman kinuha ko muna ito at binasa ang message. It
was from Hugh.

"You're beautiful today."

Kumunot ang noo ko. Anong pinagsasasabi nito?

"Hindi mo pa ako nakikita ngayong araw." I replied.

"Di naman kita kailangang makita para masabi kong maganda ka."

Why is he being like this? Bakit all of a sudden, pinapakita niyang gusto niya ako
samantalang noon... Ugh.

"Superman, babalik ako, okay? I love you."

Tumayo na ako at bumalik sa sasakyan. Lance looked at me. "Ano?" I asked him.

"Maglet go ka na kasi." He said. I glared at him. "Kain nalang tayo." I said

instead. He nodded.

Magkasama kaming nagmall ni Lance at kumain. We even watched a movie. He's

insisting na Fifty Shades of Grey ang panuorin pero hindi ako pumayag. Like what
the f uck, right? Baka mamaya may umuungol pa sa tabi ko. No way.

Halos hindi ko na namalayan ang oras dahil maghapon kaming kumain at naglakad-lakad
ni Lance. It was almost 8 in the evening ng ihatid niya ako.

"Hindi na kita iiinvite, Lance. Late na kasi e." I told him. Nasa labas kami ng
gate ng bahay namin.

"Okay lang naman." He cocked his head on the side and smiled at me. Sumandal siya
sa sasakyan niya at pinamulsa ang kamay.

"I had so much fun, Lance. Thank you. Good night." Lumapit ako para halikan siya sa
pisngi pero humarap siya bigla kaya naman sa labi niya dumampi ang labi ko. My eyes
widened.

"Lance." I looked at his eyes. "I'm sorry." He pulled me by my nape and kissed my
lips again. Hindi ko mapikit ang mata ko sa kabiglaan. His hand's on my waist, the
other's on my nape.

"Lance!" I pushed his chest. He looked at me. "I'm not going to say sorry." He
said. "Mika, bakit ba kasi hindi nalang ako?"

"Lance, magkaibigan lang tayo. Isn't that enough?"

"Magiging masaya ba akong kaibigan mo ako o hindi dahil hanggang 'dun lang tayo?"
he asked. "Mika, wala na si Kerko pero tangina naman. 'Yung ala-ala naman niya ang
kalaban ko? Oo, sinasabi ko na acceptance is the first step in moving on pero I
know how hard it is. Alam ko kasi hanggang ngayon... hanggang ngayon, umaasa pa
ako. Tangina, umaasa ako na ako ang una mong mapapansin kasi wala na si Kerko pero
bakit ganun? Hindi mo pa din ako makita."

Hindi ko namalayan ang pagtulo ng luha ko. "I'm sorry, Lance." Hindi ko alam na may
isang taong nasasaktan dahil sa akin. Akala ko... "Sorry. I'm so sorry."

Niyakap naman ako ni Lance. "Hey, I'm sorry." He whispered. "Stop crying, Mika.
Stop crying, Please."

"I'm sorry, Lance. Hindi ko alam. Sorry." I continue crying. Nakasandal ako sa
dibdib niya habang yakap niya ako at patuloy na umiiyak.

"Hush. It's okay. Stop it." He breathes.

"Hanggang ngayon ba, hindi ka pa din sumusuko?" Napalingon ako ng may magsalita.
"Hugh."Nakasandal siya sa hood ng sasakyan niya. He's wearing a black shirt at may
suot din siyang eyeglasses. Naka-one side din ang buhok niya at nakatingin sa amin.
"Sino ka?" Lance asked him. Naglakad palapit sa amin si Hugh. Hinawakan niya ang
kamay ko at hinila ako palapit sakanya. "May usapan tayo, diba?" He asked me.

"Hugh..."

"Sino ka ba?" Lumapit si Lance sa aming dalawa. Hugh looked at him. "Ikaw, sino ka
ba? Bukod sa ikaw 'yung lalaking hindi makamove on kay Mikaela."

"Hugh, stop it."

"Gago ka ah." Tinulak ni Lance si Hugh palayo. "Totoo, diba?" Hugh asked him
sarcastically.

"Pwede ba?!" I yelled. They looked at me. "Lance, umalis ka na, please." He looked
at me. "Pero, Mika..."

"I'm fine. Please, umuwi ka na. I know him," I looked at you who's looking at
Lance. "Thank you for today. I'll give you a ring tomorrow."

Lance looked at me then to Hugh. "Just be sure you're safe, Mika. I don't trust
him."

Hugh chuckled. "Mas wala akong tiwala sa'yo."

"Sige na, Lance, please." Lance sighed and nodded. "I'll see you tomorrow." Lumapit
siya sa akin peri hinila ako ni Hugh.

"The kiss I saw earlier's enough." He said in a serious tone. Tinitigan siya ng
masama ni Lance. "Sige, Mika." Paalam ni Lance bago sumakay sa sasakyan niya.

"Umalis ka na din." I told Hugh.

"May usapan tayo, diba?" he said.

"Pagod ako." I replied. He cocked his head. "That's awful."

Tumaas ang kilay ko. Lumapit sa akin si Hugh. Napaatras ako pero hinawakan niya ang
bewang ko para pigilan ako. His hand's on my cheeks.

"He kissed you..." he looked at my lips. Pinaglandas niya ang hinlalaki sa mga labi
ko. He smiled and looked at me.
"How many times do I have to remind you that I don't share what's mine, Ai?" He
gave my nose a smack after.

What the f uck?

--This one's short. Sorry. Bye.

=================

Chapter 5

"Saan mo ba kasi ako dadalhin?" I asked Hugh. Pinilit niya ako kaninang sumama
sakanya kahit na gabi na. Kung hindi ko kilala si Hugh, iisipin ko, may gusto sa
akin 'to.

He did not reply. Nagpatuloy lang siya sa pagmamaneho. Tinitigan ko siya. Medyo
magulo na ang buhok niya at lalong nagpagwapo sakanya ang suot na eyeglasses.

"Staring is rude." He said. I rolled my eyes.

"Saan mo ba kasi ako dadalhin? Can't you see? I am tired. Gusto ko magpahinga pero
ikaw, kung saan-saan mo ako gustong dalhin. Ano bang trip mo sa buhay?" I asked
him. He shrugged. Sa dami ng sinabi ko, nag-kibit lang siya ng balikat. Hell!

Hindi nalang ako nagsalita at sumandal nalang sa may upuan. I sighed deeply. Why
does everything seems complicated now? Si Lance, si Hugh... si Mikael.

Lance told me he's still in love with me. Ano bang magagawa ko? Kaibigan ko lang si
Lance. I love him but it will never be as much as I love Mikael. And there's
Hugh... I glanced at him. I don't even know who is he. Kung bakit niya ginagawa 'to
samantalang ang alam ko, unang araw pa lang na nagkakilala kami, ayaw na niya sa
akin. Ngayon... bakit ganyan siya?

Aminin ko man o hindi, para siyang si Mikael. The way he talks. Walks. The way he
smirks. Even the way he calls me noob. And for Christ sake, he even called me Ai.
Hindi ko alam kung konektado ba siya sa buhay ni Mikael at para silang kambal o di
kaya'y magkapatid. Alam ko namang nag-iisang anak lang si Mikael kaya sigurado
akong wala siyang kapatid.

"Mikaela." Napatingin ako kay Hugh ng magsalita siya. "What?" I asked him.

Humigpit ang hawak niya sa manibela. "Si Saavedra ba... wala ka bang gusto 'dun?"
He asked. Kumunot naman ang noo ko. Bakit ba Saavedra ang tawag niya kay Lance?

"His name's Edward Lance, Hugh. Might as well, call him Edward. And for your
question, I guess it's none of your business." I replied. "Iuwi mo na nga kasi ako.
Gusto ko ng matulog."

"Do you like him or not?" He asked again. I sighed. "Hugh, nandun ka diba? Nakita
mo kami. Did I kissed him back? No. Kasi what Lance and I have, it's pure
friendship." Medyo iritable kong sagot. Nakakainis talaga minsan ang mga lalaki.
May pagkachismoso 'din.

"Why are you mad?" I saw his lips quirks up. Bakit para sa akin, nakakaloko ang
ngiti na 'yun?

"Because you're asking non-sense questions!" I hissed.

"How about..." he clears his throat. "Kerko."

Huminga ako ng malalim bago ako sumagot sakanya. "If Pooh hates honey, Ariel
couldn't sing anymore, and Peter pan grew up, maybe that's the time I'll forget
him. Mikael's my star. He's always guiding me. He's always there for me. Alam ko
hindi niya iiwan. He'll forever stay with me. In my heart. Andun lang siya."

I looked at Hugh. Nakita kong nag-iwas siya ng tingin. He sighed harshly.

"Hugh..." I called him. "Oh?" Pasungit na sagot niya. "Jeorge told me you had an
accident 10 mos. ago. What happened?"

His jaw tightened. "Daldal talaga." Napailing siya. "It's none of your business."

"Pero gusto kong malaman e." I insist. May feeling ako na somehow, we can
understand each other. "She even told me you have a special someone. You almost had
her killed kaya hindi ka nagpapasakay sa sasakyan mo. Pero bakit ako..."

"Mikaela, let's not talk about that freaking accident. That accident was my fault."

"Hugh..."

"We're here." He stopped the car and went out. Lumingon ako sa labas. Anong
ginagawa namin dito?

"How did you know this place?" I asked him. May kinuha siya sa compartment ng
sasakyan niya.

"Ano bang trip mo?" I asked him. I saw him carrying a blanket and a basket. Picnic?

"Hugh..." Sumunod ako sakanya. Inilatag niya ang hawak na sapin at umupo dito. "Sit
down." He tapped the space beside him.

"Ihatid mo na nga lang kasi ako." I said. "You're unfair." He tsked after. "I
already invited you yesterday but you go out with that guy today."

"Tigilan mo na nga 'to. Iuwi mo na ako."

"Come on, Mikaela. Nakakapagod magsungit. Lalo na sa'yo kaya pwede, umupo ka
nalang?" He said. Tinitigan ko muna siya ng masama bago ako umupo.

"Paano mo nalaman ang lugar na 'to?" I asked him. He shrugged. "Sa lahat ba ng
itatanong ko, puro ganyan ang isasagot mo?" He shrugged again.

"D-amn." I whispered.

"I heard that." He said. I rolled my eyes. "Look at the stars." Napatingala naman
ako. Maliwanag ang buwan kaya hindi ako masyadong nahihirapan makakita sa dilim.
Napangiti ako ng makita kong ang daming stars sa kalangitan.

"Someone told me that the person who passed away will turn into a star..." I looked
at Hugh. Nakatingala din siya at nakatingin sa mga bituin. "I think that was a
stupid idea." He chuckled. "She said it's better that way. Inisip ko na baka
iniisip niya lang 'yun kasi 'yun ang pinakamadaling excuse. Na kapag iniwan ka ng
isang tao, iisipin mo na magiging bituin siya para lagi ka niyang babantayan.
Aalalayan. It's really stupid."

What is he talking about?

"Kung mahal mo ang isang tao, hindi mo siya dapat iiwan, diba? I don't want to be a
star. I don't want to be just a star." He emphasizes the word just.

"Why settle with a star if there's someone who's willing to be with you. To guide
you, to love you..." He looked at me. Nag-iwas ako ng tingin.

"Mikael's not just a star for me. Yes, sinasabi ko na star ko siya. But he's not
just a star. He's my galaxy." I looked up and smiled at the brightest star in the
sky. "What's Mickey without Minnie, Donald without Daisy, Buzz without Woody.
That's me without him. If you're going to ask me if there's a chance I'll stop
loving him... I'll do that if Peter Pan can't fly anymore, Ariel can't sing and
Pooh hates honey. Mahal na mahal ko 'yun e. Sobra."

Hindi kumibo si Hugh.

"This place... hindi ko alam kung paano mo nalaman 'to pero Mikael brought me here
before. It's special place for me because Mikael was with me."
I closed my eyes and breath. "Hugh, please, umalis na tayo. Gusto ko ng umuwi."
Tumayo na ako at naglakad pero pinigilan ako ni Hugh.

"Wala ba talagang pag-asang makalimutan mo siya?" He asked. I shook my head.

"Wala."

Binawi ko ang kamay ko at pumasok na sa sasakyan niya. I ruined his night, I know.
Pero hindi ko kayang magpunta sa lugar na si Mikael ang nakasama ko na may kasama
akong iba. It doesn't feel right.

"Sorry." I whispered when he got inside his car. He smiled a little. "I understand.
I am sorry." Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil ng marahan. Pinaandar na niya
ang sasakyan at inihatid ako. It was almost midnight when we reached our house.

"Next time nalang, Hugh." I told him. He nodded. "Thank you." Binuksan ko na ang
pinto pero hinila niya ako. I thought he'll kiss me in the lips like Mikael used to
do before pero sa tungki ng ilong na naman niya ako hinalikan. "Sleep well." He
whispered. Nag-iwas akong muli ng tingin bago bumaba. Pumasok na ako sa loob at
dumiretso sa kwarto ko.

Dumiretso ako sa kama ko at ibinagsak ang katawan. I saw MM and hugged her. "I
missed your Daddy." I whispered. Wala namang araw na hindi ko namimiss si Mikael.

I've decided to wash myself first before going to sleep. Naglinis ako ng katawan at
nagbihis bago sumampa ulit sa kama para matulog na.

I looked at Mikael's picture on the side. "Superman, ayoko pang bumitaw." I told
him. "It'll always be you." Kinuha ko ang picture niya at hinawakan ang mukha ni
Mikael. "Nakikita mo naman ang nangyayari, diba?" Naramdaman ko ang pagtulo ng luha
ko. "Mikael, can you give me signs? Signs that I was doing the right thing. Kahit
anong sign lang. Kahit ano."

They all wanted me to move on and continue my life. Ikaw ba, Mikael... anong gusto
mo?

I hugged his picture and closed my eyes. Kahit isang sign lang, Mikael.

"Mika!" Napalingon ako ng tinawag ako ni Clyde. "Hi, Clyde." I smiled at him.
"Clyde, wala ka bang takot kay Hugh?" Adrian asked Clyde.

"Wala naman si Hugh e." Clyde laughed. "Seloso 'yun. Bahala ka." Adrian shrugged.

"Wala ba kayong klase?" I asked them. "Cutting na naman sila." Rui said. Nasa likod
ko pala 'to? Napailing naman ako. "Pasaway talaga kayo."
"Sa studio tayo." Aya nila sa akin. Sumama nalang ako since may two-hour break ako.

"Fall, papasok daw ba si Hugh?" Adrian asked Fall. As usual, nakaupo na naman si
Fall sa gilid at nakapikit.

"Fall," tinapik ni Clyde si Fall. He opened his eyes lazily. Inayos ang buhok at
pumikit ulit. Siguro nung kinder 'to, siya ang most behave sa klase nila.

"Baka hindi papasok 'yun," Sagot ni Rui habang pinupunasan ang keyboard niya.
"Bakit daw?" tanong ko.

"Uy, curious." Clyde teased me. I ignored him. Bakit hindi papasok si Hugh?

"Nakita ko kaninang umaga e. Umalis." Sagot ni Rui sa akin.

"Maghahanap lang ng chicks 'yun." Adrian said. I glared at him.

"Selosa ka din, Mika? Naks. Bagay." Tumatawang sabi ni Clyde. "I'm not. I'm just
curious kung saan siya nagpunta." Sagot ko.

"Defensive." Fall said. Naglingunan lahat sakanya. "No one's asking you, Fall." I
frowned.

"Kapag defensive, totoo." He said again. Mas okay palang hindi siya nagsasalita.
Nakakainis lang din siya e.

Nagkukwentuhan silang tatlo tungkol sa mga gigs nila nang magpaalam na ako. May
klase pa kasi ako.

"Hindi mo ba hihintayin si Hugh?" Fall asked me. Tumaas ang isang kilay ko sakanya.
"No." Inayos ko na ang gamit ko at naglakad papunta sa pinto nang bumukas naman ito
at pumasok si Hugh na may kasamang babae.

"Hugh, sino 'yan?" tanong ni Clyde. Lumapit silang tatlo sa amin. Si Fall,
nanatiling nakaupo.

"Si Kylie." Pakilala ni Hugh sa babae. "Hello." She smiled at us. She's beautiful.
Sino siya?

"Anong ginagawa mo dito?" tanong sa akin ni Hugh. I looked at him. Bumalik na ang
seryoso at masungit niyang itsura. "Wala. Aalis na ako. Sige." Nilagpasan ko na
siya at nagmamadaling lumabas. Dumiretso na ako sa klase ko at pilit itinuon ang
atensyon sa klase ko.
Almost 5 pm na ng matapos ang klase ko. Hindi ko dinala ang kotse ko since may
usapan kami nila Cielo na magkakasama kaming kakain ngayon. I texted them to pick
me up. Wala pang 20 minutes, dumating na sila kaya naman dumiretso na kami sa mall
since may bibilhin pa daw si Maha sa bookstore.

"Okay ka lang ba?" Cielo asked me. I nodded. "Okay lang."

"Hindi nga? Lutang ka na naman e." She said again. "I was just... I am thinking..."
I am thinking if who that Kylie girl is.

"Nag-iisip ka?" Cielo asked me. I glared at him. "Iniisip ko lang kung anong
kakainin ko mamaya." I told her.

"Hindi nga, Mika? Mukha kang may iniisip na kung ano." Giit niya. I sighed. "Nag-
iisip lang talaga ako ng kakainin mamaya." Mukha namang naniwala siya sa akin at
hindi na nagtanong ulit. Lumabas nalang muna ako sa bookstore at hinintay nalang
silang dalawa.

"So siya pala ang tinutukoy mo, Hugh." Napalingon ako nang may marining akong
pamilyar na pangalan. Si Hugh, kasama si Kylie.

What the f-uck?

"Tigilan mo ako." He said.

"She's beautiful." Kylie smiled. Hugh didn't say anything.

"Mika, let's go!" Cielo yelled. Nakita ko namang tumingin sa direksyon namin si
Hugh at Kylie. Great!

"Hugh, si Mika!" Lumapit sa akin si Kylie. "Hi!" she greeted me. I just smiled a
little. "Sino kayo?" Cielo asked her. "Kylie." Inilahad nito ang kamay niya. Cielo
looked at it. I nudged her to accept Kylie's hand.

"Hugh!" Kylie called Hugh. Mukha namang naiinis na lumapit sa amin si Hugh.

"Ikaw si Hugh?" Tanong ni Cielo dito. "Hi, Cielo." He greeted. Kumunot ang noo ni
Cielo. She looked at me. I shrugged.

"Ang tagal niyo naman!" Lumapit sa amin si Maha na may dalang paper bag. "Hi,
Maha." Hugh greeted her, too. "Sino ka? Sino kayo?"

"Maha, Cielo, this is Hugh and his girlfriend, Kylie. Hugh, Kylie, una na kami.
Tara na." Nagmamadali akong tumalikod at naglakad palayo sa dalawa. Naramdaman ko
namang sumunod sila sa akin. "Nakakainis talaga. Of all places, makikita ko pa sila
dito. Asar!" I hissed.

Mas mabuti pa ata talagang ikain ko nalang ang inis ko. "Cielo, saan ba tayo
kakain?" I asked my friend. Hindi naman sumagot. "Cielo?" Lumingon ako at nakita ko
si Hugh. "Hugh?" Anong ginagawa niya dito? Asan sila Cielo?

"Kylie's not my girlfriend." Hugh told me. "So?" Nag-iwas ako ng tingin. "Asan na
ba sila Cielo?" I asked no one on particular. Kinuha ko ang phone ko at tinawagan
si Cielo. Hugh took my phone and turned it off.

"Ano bang problema mo?" Asik ko dito.

"Nagseselos ka sa maling tao." He said. Tumaas naman ang kilay ko. "Excuse me?"
Anong selos?

"Kylie's not my girlfriend." Ulit niya. "Anong pakialam ko?" Mataray kong tanong
sakanya.

"Walang ako at siya. Ang meron lang, ikaw at ako."

What the hell. That line. It was Mikael's.

=================

Chapter 6

I was sitting on the center of my bed, earphone's on, volume's up and I'm not
giving a damn to anyone. I am trying to focus my mind. I am trying to analyze my
situation.

I asked for a sign. I got it. But why? Why it seems like everyone wants me to
forget him? Hindi pa ba nila nararanasan magmahal ng isang tao? Isang tao na
tinuturing mong lahat sa'yo?

~There are no words to paint a picture of you, girl. Your eyes, those curves, it's
like your from some other world. You walk my way, Oh, God, it's so frustating, so
why do I disappear when you come near, it makes me feel so small, why do I blow my
lines, most everytime, like I've got no chance at all...~

I closed my eyes and breath. Hearing his voice again makes me feel that he's here.
Parang nararamdaman kong andito lang siya but once the song ends... sasampal na
naman sa akin ang realidad na wala siya.

Mikael.
Nahihirapan ka na din ba?

Nakikita mo ba 'yung nangyayari sa akin?

Nararamdaman mo ba 'yung sakit na nararamdaman ko?

Namimiss mo din ba ako?

Hinihiling mo ba na sana, makita mo ulit ako...

Mahawakan ako...

Mayakap ako...

Mahalikan...

Kasi ako, oo.

Walang araw na hindi ako humihiling na bumalik ka. Na makasama kita.

Walang araw na hindi ko naisip kung paano lilipas 'yung araw na 'yun kung kasama
kita.

"Mikael..." Nararamdaman ko ang pag-agos ng luha sa mga mata ko.

~If I could be your Superman, I'd fly you to the stars and back again... 'Cause
everytime you touch my hand, you feel my powers, running through your veins, but I
can only write this song, and tell you that I'm not that strong... 'Cause I'm no
Superman, I hope you'll like me as I am...~

I hugged my knees and cry again. Hanggang ngayon, ang sakit sakit pa din.

Superman, miss na miss na kita.

Kahit saglit lang, gusto kong makasama ka ulit. Kahit isang minutong yakap lang,
okay na ako. Gusto ko lang makasama ka ulit. Kahit sandali lang...

Naramdaman kong may tumapik sa balikat ko. I looked at whoever it is.

"Yaya Lourdes..." She smiled at me. Hindi ko naman napigilan ang sarili ko at
niyakap ko siya.

"Yaya, si Mikael..." I sobbed. "Si Mikael..."

Naririnig ko ang pagpapatahan niya sa akin. Pero hindi ko mapigilan ang

nararamdaman ko. Kailangan kong ilabas ulit 'yung bigat ng kalooban ko dahil kung
hindi ko iiiyak ito, masisiraan ako ng bait.

"Miss na miss ko na siya, Yaya..." Patuloy pa din ako sa pag-iyak. "Miss na

miss..."

"Mikaela..." Tinatapik-tapik niya ang likod ko. "Tumahan ka na... sigurado akong
ayaw ni Kerko na makita kang namumugto ang mata."

Yaya's right. Mikael never wanted to see me crying. Pero anong magagawa ko? Sa
tuwing maaalala ko siya, naiiyak ako.

"Nasa baba ang ina ni Kerko." Nag-angat ako ng tingin. "Ano po?" Nasa baba si Mommy
Charm?

"Binibisita ka niya." Yaya replied. "Ayusin mo na ang sarili mo. Halatang umiyak ka
kaya siguradong magtatanong 'yun sa'yo." Inayos ni Yaya ang buhok ko at inipit sa
tainga ko.

"Bumaba ka na pagtapos mo." Lumabas na si Yaya at iniwan ako.

Anong ginagawa ni Mommy Charm dito? Nag-punta ako sa banyo para ayusin ang sarili
ko.

Maputlang babae na namumugto ang mata. 'Yun ang bumungad sa akin nang tumingin ako
sa salamin.

Halos hindi ko makita 'yung brat na Mikaela. All I can see is the helpless,
hopeless and the weak Mika.

Matapos kong mag-ayos ng mabilisan, bumaba na ako para puntahan ang ina ni Mikael.

"Mommy Charm." I greeted her. Tumayo naman siya at niyakap. "Mikaela..." I bit my
lower lip. Kailangan kong pigilan ang emosyon ko.

"How are you?" tanong niya sa akin. I smiled a little. "Umiyak ka na naman?" She
asked me. "Let's sit?" Aya ko dito. Umupo naman kami sa sofa.

It's been a while since I last saw her. Ilang beses pa lang kaming nagkita kapag
natataon na dumadalaw siya kapag dinadalaw ko si Mikael.

"Okay ka lang ba?" She asked me. I nodded. "Namimiss ko lang po siya." I replied.
Hinawakan nito ang kamay ko at pinisil ng marahan.

I used to call her Tita before. Kahit noong engage na kami ni Mikael. Pero she told
me to call her Mommy. Lalo na nung naaksidente kami. She said para na niya akong
anak.

"Namimiss ko na din siya." Mommy Charm smiled. "At sigurado ako, miss na miss ka na
niya."

Napayuko nalang ako. Huminga ako ng malalim bago nagsalita. "Mommy Charm... do you
want me to forget Mikael, too?"

"Bakit mo naitanong?"

"We all know na wala ng pag-asa na bumalik siya. Everyone's asking me to move on.
Everyone wants me to forget him... ikaw po ba? Gusto mong kalimutan ko ang anak
niyo?" Nagsisimula na namang mag-init ang mga mata ko.

"Mika, moving on doesn't mean you'll forget Kerko. I know he'll always stay in your
heart." Hinawakan niya ang kamay ko. "Pero siguro, tama sila..."

Napatingin ako sa mukha niya. "Tama sila?"

Tumango ito. "Move on. Huwag mong ikulong ang sarili mo sa ala-ala ni Kerko. Alam
kong mahal na mahal mo ang anak ko at mahal ka ni Kerko. Mahal na mahal ka din niya
kaya alam kong ayaw niyang nakikitang nagkakaganyan ka."

"Mommy Charm..." Napahikbi ako. Pati siya, she wants me to move on, too.

"It's okay, Mika. Mommy mo na din ako kahit anong mangyari. Give yourself a chance
to be happy with someone else..."

"Pero paano po kung--"

"Kung iisipin mo ang sasabihin ng iba, don't mind them. Ang mahalaga ang magiging
happiness mo."

"Mommy Charm..." Niyakap niya ako ng mahigpit. "Kerko wants you to be happy. Gusto
niya, itutuloy mo ang buhay mo. Okay lang sa akin, Mika. Sa amin ng Daddy niya."

"Susubukan ko po..." I whispered.

Susubukan kong umusad. Susubukan kong maging masaya kahit wala ka, Mikael.

"Mika..." Napatingin ako kay Rui na may bitbit na drinks. "Oh, Rui." I smiled to
him. Ngumiti din siya sa akin. "Pwede patulong?" Iniabot niya sa akin ang dalawang
frappe.

"Jeez." I rolled my eyes. "Saan ka ba papunta?" I asked him. "Sa studio."

Sa studio? Makikita ko si Hugh? Nakakapagtakang biglang bumilis ang tibok ng puso

ko.

"B-bakit ang dami mong bitbit na drinks? Bakit ikaw ang bumili?"

"Talo kasi ako sa pustahan." He grinned. "Tsaka andun si Kylie kaya nagpadagdag si
Hugh ng binili."

"Ha?" Andun nga sila. "Uh, Rui... ikaw nalang magdala nito. Kaya mo naman na
siguro..."

"Mika, wala namang iwanan. Lahat na ng tao, iniiwan ako, pati ba naman ikaw? Wala
naman akong ginagawang masama pero laging ganito... laging sa una lang ako
sasamahan pero sa huli, iiwan lang 'din pala ako. Laging--".

"Fine, I'll go with you. God! Hindi mo kailangan magdrama ng ganyan." I sneered.
Nauna na akong maglakad papunta sa studio nila. Pwede namang ilalapag ko lang 'to
tapos aalis na ako e. Ganun na nga lang.

I knocked using my foot, pinagbuksan naman ako ni Clyde. "Mika?" Inabot niya ang
mga hawak ko. "Hi." I smiled at him. "Mika!" Hinila ako papasok ni Adrian. What the
hell? "Bakit andito ka?" Tanong ni Clyde sa akin.

"Nakita ko kasi si Rui. Nagpatulong siya. Sige, aalis na ako." Maglalakad na ako
palayo ng pigilan ako ni Adrian. "Dito ka muna." Itinaas-baba nito ang kilay at
ngumiti.

"Magreresearch pa kasi ako." Palusot ko. Ayoko lang talagang magtagal dito since I
know that Hugh's here and Kylie, too.

"Come on, Mika. Tapos na ang finals. Anong irereview mo?" Tanong ni Clyde na
kinukuha ang bitbit ni Rui.

"Yung exam para sa next sem." I mocked. Ngumisi naman sa akin si Clyde. "Ikina-cute
mo 'yan."
"Aalis na kasi ako." Hinawakan naman ni Adrian ang kamay ko. "Maya na."

"Mamaya ka na umalis, Mika. Samahan mo muna ako dito." Pakiusap ni Jeorge. I looked
at Clyde and Adrian. Parehong nakangisi. "Okay." Umupo nalang ako. Iniabot naman sa
akin ni Rui 'yung strawberry frappe.

I sighed. Mas okay na din siguro na magkaroon din ako ng mga bagong kaibigan. Baka
sakaling kahit papaano, unti-unti akong makausad.

Hanggang ngayon, ayaw pa din tanggapin ng isip ko ang salitang move on. Because
moving on for me is something which is related to forgetting. Hindi ko kayang
kalimutan si Mikael.

I can pretend... but I can't forget.

Nagkukwentuhan sila Clyde, Adrian, Rui at Jeorge tungkol sa mga next gigs nila
habang si Fall naman, nakaupo sa isang gilid. He's not wearing his earphones. May
hawak siyang gitara na parang may inaaral ka kanta.

"Kylie!" Napatigil ang lahat sa ginagawa nila nang sumigaw si Hugh. "Nirape na ata
ni Kylie si Hugh." Clyde laughed. I looked at him. "Kanina pa nasa loob 'yang
dalawa na 'yan e. Tunaw na 'to oh." Turo ni Adrian sa drinks nila Hugh.

"Anata wa yowoi desu!" Tumatawang sabi ni Kylie paglabas nila ng pinto. We are all
looking at them.

"Damare." Hugh scoffed.

I don't actually understand any of those words.

"Nodo ga kawaita." Lumapit siya kay Rui at kinuha ang isang drinks at ininom ito.
She smiled at them. Kinuha niya ang isang frappe at inabot kay Hugh. "Here."

"Pwedeng huwag kang mag-japanese, Kylie? Sakit mo sa ilong e." Clyde complained.
Kahit ako, walang naiintindihan sa pinagsasasabi nila.

"Gomena." Bahagyang yumuko pa ito. Natawa naman si Jeorge. "Wag nga mag-japanese
e."

"Nasa Pilipinas ka. Magtagalog ka." Fall said. Saglit lang niyang tinignan si Kylie
tapos naggitara na ulit.

"Mika?" Napatingin sa direksyon ko si Kylie. "You're there!" Lumapit siya sa akin

at niyakap ako.
"Ogenkidesuka?" Nakangiti niyang tanong sa akin. "Huh?" Anong sinasabi nito?

"Kylie, she can't understand it." Rui told Kylie. Kylie pouts. "Sorry. I don't
speak japanese." Hinging paumanhin ko kay Kylie.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ni Hugh sa akin. "Ha? Uh..."

"Sabi namin, dito lang siya e." Inakbayan ako ni Clyde at tumabi sa akin sa upuan.
"Wala naman kasing kasama si Mika, kaya dito nalang siya." Nagulat ako ng pisilin
pa ni Clyde ang pisngi ko.

"Ouch!" I nudged him. "Masakit, ah!" Pinanlakihan ko siya ng mata.

"Ang cute mo talaga, Mika!" This time, dalawang pisngi ko na ang pinisil ni Clyde.

"Aray!" Hinawakan ko ang kamay niyang nasa pisngi ko. God! Ang sakit niya mamisil!

"Clyde, let her go." I heard Hugh's voice. "Yeah, let her go." Kylie added.

"Kapag nasapak ka, labas ako ah?" Natatawang bilin ni Adrian kay Clyde.

"Clyde, aray!" Ugh. Pakiramdam ko, pulang pula na ang pisngi ko!

"Ang cute mo talaga, Mika-"

"Let. Her. Go." Nakita kong hinawakan ni Hugh ang kamay ni Clyde.

"Pasaway kasi." Jeorge whispered. "Basta ako, inosente." Adrian's still laughing.

"Tumayo ka." Utos niya sa akin. "What?" I asked him. Hinila niya ang kamay ko at
kinaladkad ako palabas ng studio.

"Wait, Hugh!" Bakit ba ang hilig nitong kaladkarin ako?

"Hugh!" Pinagtitinginan kami ng mga tao. Ang higpit ng hawak niya sa akin.

"Hugh!" Hinihila ko ang kamay ko pero tila walang epekto. Nakita kong tinatahak
namin ang daan papunta sa rooftop ng isang building dito sa school.

"Hugh, ano ba?" Nasa tuktok na kami nang bitawan niya ang kamay ko.
"Ano bang ginagawa mo sa studio?" Tanong niya sa akin. "Ano bang problema mo?"
Balik tanong ko. "I was just trying to make friends with them. Anong masama 'dun?"

"Anong masama? Yung nagpapahawak ka pa kay Clyde! You even touched his hands!"

Hindi ko mapigilang matawa ng patuya. "Are you serious? Nakita mo naman diba? Halos
panggigilan ni Clyde ang mukha ko! I am trying to stop him and I--"

"But you don't need to touch his hands!" He yelled.

Nabigla ako nang sigawan niya ako. Ano bang ginawa ko?

"I don't get you." I looked at his face. Nag-iwas siya ng tingin.

"You remind me of someone... you remind me of Mikael, pero minsan, nakikita ko ang
differences niyo..."

Hindi siya kumibo.

"You're calling me Ai. And I hate you for that. Because no one's allowed to call mo
that aside from Mikael pero makulit ka!"

Naramdaman ko ang pagpatak ng ulan. Kanina pa naman makulimlim kaya hindi

nakakapagtakang uulan.

"Mikaela, umalis na tayo dito." Lumapit siya sa akin.

"No!" Iniiwas ko ang kamay kong hahawakan niya. "Do you even know how it feels? Sa
tuwing nakikita kita, naaalala ko si Mikael! Sa tuwing magsasalita ka, naiisip ko
si Mikael!"

"Mikaela, hindi ako si Kerko! Kalimutan mo na siya." Lumalakas ang ulan kaya naman
basang basa na kaming dalawa.

"Alam ko... alam ko, Hugh." Hindi ko napigilan 'yung luha ko. "Pero sa nakikita ko,
pareho kayo. You're almost the same!"

"Mikaela..."

"That's the reason why I can't like you. Kasi hindi ka pwedeng ganyan! Hindi
pwedeng katulad ka ni Mikael!"
"Bakit?" Lumapit sa akin si Hugh at hinawakan ang mga kamay ko. I looked at his
face. Itinaas ko ang kamay ko at hinawakan ang pisngi niya.

"Kasi kahit pareho kayo, iisa lang 'yung kaya kong mahalin. Iisa lang si Mikael."

Hinawakan niya ang kamay ko na nasa pisngi niya at hinalikan ito. "Kung papayag ka,
handa akong maging Mikael mo, Mikaela. Handa akong maging Superman mo. Basta
payagan mo ako."

--Hello, google translate. -_-

=================

Chapter 7

--

"Mikaela, wake up." Naramdaman ko ang pagtapik sa mukha ko. "Hmmm..." I moaned.
Iniyakap ko ang braso ko sa katabi ko at pinilit matulog ulit. My head's killing
me.

"Mikaela..." Anito sa isang tila hirap na boses. "What?" I asked him. Medyo
namamaos ang boses ko.

"You need to drink your medicine." Idinilat ko ng dahan-dahan ang mata ko.
Medicine?

"Hugh?" Napabangon ako bigla pero naramdaman ko ang matinding sakit ng ulo. "F
uck!" Ibinagsak kong muli ang sarili sa kama. "What happened?" I asked Hugh while I
am massaging my head. Nahihilo ako at nanghihina.

"Nagpaulan ka diba?" He asked me sarcastically. I looked at him quizically. Medyo

naaalala ko ang nangyaring 'yun.

"Yeah, I remember. You were asking me if you can be Superman... and..."

"Hindi ka pumayag." Hugh looked away. I sighed. "It's because you and Mikael are
two different persons. Hindi mo kailangang maging si Mikael para magustuhan kita.
You're you."

"Tss." Tumayo na ito at lumabas ng kwarto. He's wearing white shirt and pj's.
Magulo ang buhok niyang may kulay at nakapaa lang.

I looked at myself. I am wearing a white shirt and a pajama, too. Sinong nagpalit
sa akin? Si Hugh?

Pinilit kong bumangon para sundan si Hugh. I swear, umiikot ang paligid ko kaya
naman kailangan kong kumapit sa pader habang naglalakad.

"Clyde, paabot kasi nung pizza!" Sigaw ni Rui kay Clyde na nanunuod habang nakataas
ang paa. "Kunin mo. May paa ka." Sabi ni Clyde dito. "Ang ingay niyo. Mahiya kayo
kay Fall." Natatawang sabi ni Adrian. Fall's sleeping. Nakaupo siya sa pang-isahang
upuan, nakasandal ang ulo at nakapikit.

"Ang ingay niyo naman. Alam niyong tulog si Fall at si Mikaela." Jeorge came out
from nowhere na may dalang popcorn.

What's happening?

"Bakit ka lumabas?" Napapitlag ako ng marinig ko ang galit na boses ni Hugh.

Naglingunan naman silang lahat sa akin maliban kay Fall.

"Uy, Mika. Mukha kang narape!" Rui gasped. "Huh?" I asked him, confused. Lumapit
naman sa akin si Adrian. "Okay ka na ba?" Inilagay nito ang likod ng palad sa noo
ko. "Tsk. Mainit ka pa din." Napailing ito.

"Oh? Patingin nga." Lumapit din si Clyde sa akin at dinama naman ng likod ng palad
nito ang leeg ko.

"Ano ba?" Umiiwas ako pero dumapi pa din sa leeg ko ang kamay ni Clyde.

"F uck off." Hugh said in a deep voice.

"Buti nalang talaga andito kami. May mag-aalaga sa'yo." Clyde winked at me.

"Oo nga. Di ka namin pababayaan." Inakbayan ako ni Adrian.

"Labas ako diyan ha?" Rui told them. He's now eating his pizza.

"Mga pasaway talaga." Jeorge shook his head.

"Keep you hands off her. One..." Napalingon ako kag Hugh na madilim na ang
expression ng mukha.
"Alam mo kasi, Mika, dapat hindi ka nagpapaulan. Magkakasakit ka talaga e."
Hinawakan pa ni Clyde ang kamay ko at pinisil-pisil.

"Buti nalang andito kami para alagaan ka, diba?" Adrian whispered.

"Two..."

"Bitawan niyo na nga ako." Hinihila ko ang kamay ko kay Clyde at tinatanggal ang
kamay ni Adrian sa balikat ko

"Two and a half..."

"Ang cute mo talaga, Mikaela." Clyde smiled at me.

"Clyde Alonzo and Adrian Ventura, you can leave my house and the band." Seryosong
saad ni Hugh sa dalawa.

"Luh?" Clyde chuckled. "Ang seloso mo, bro." Lumayo na siya sa akin at itinaas ang
dalawang kamay. "Okay na?" He smirked.

Hindi siya pinansin ni Hugh. "Ikaw Ventura?" He asked Adrian. Nakaakbay pa din siya
sa akin.

"Pwede namang hindi ko alisin ang kamay ko, pre." Adrian smiled at him.

"Pwede ding mawalan ka ng kamay, pre." He warned him.

"Lubayan niyo na nga kasi si Mikaela." Jeorge said.

"Buti behave ako. Ayoko maClyde-let-her-go at Adrian-keep-your-hands-off-her eh."

Rui grinned at Jeorge.

Lumapit sa akin si Hugh at inakay ako papunta sa kusina. "Bwisit." He hissed.

"What are they doing here?" I asked him. "Wala." He hissed again.

Inilapag niya sa harap ko ang isang mangkok ng sopas. Alam kong mainit pa iyon
dahil na din sa usok na nanggagaling dito.

"Kumain ka na para makainom ka ng gamot." He said. "Hugh, galit ka ba?" Simula kasi
ng akayin niya ako papuntang kusina, hindi na niya ako nililingon.
"No." He replied.

"Anong ginagawa ng Amaranth dito?" tanong ko sakanya habang kumakain ng sopas.

"I called Jeorge to help me. Hindi ko alam na isasama niya silang lahat." His jaw
tightened.

"Help you with what?"

"Taking off your clothes."

"What?" Hinubaran niya ako?

"Mikaela, you're soaking wet. Alangan namang ako ang maghubad sa'yo?" Namula ang
mukha ni Hugh at nag-iwas ng tingin sa akin.

"Pero pwede mo naman akong sabihan na ako na ang magbihis sa sarili ko." Napayuko
ako. Hinubaran niya ako. Does that mean he saw me... naked?

"I tried that but you just keep on moaning. Hindi mo alam kung gaano mo ako
pinahirapan." I saw his adam's apple moved.

"Sorry. Hindi naman ako nagpilit na maghubad, diba?" I bit my lower lip. I can
still remember the last time na nilagnat ako. I was with Mikael.

"No. You're not." He clears his throat. "Buti naman." I smiled at him.

Matapos kong kumain, uminom na ako ng gamot. Si Hugh naman, hinugasan ang
pinagkainan ko. Nakaupo lang ako habang nakatingin sakanila. Naririnig mula dito
ang boses nila Clyde, Adrian at Rui.

"Ang cute ng friendship niyo nila Clyde." I told him. "Ang carefree niyo e."

Hindi siya kumibo. Nagpatuloy nalang ako. "Clyde is cute. Ang cute ng pagiging
makulit niya. Adrian's sweet. Kahit na hindi pa kami ganun kaclose, I can see that
he's sweet. Si Rui naman, he's so adorable. Sa inyong lahat, feeling ko si Rui ang
pinakamakakasundo ko. Childish. And Fall..." I smiled. "He's like you."

"Tss."

"Nagsusungit ka na naman." I frowned. Tumayo na ako nang makita kong tapos na siya.
"Let's join them?" Aya ko sakanya. Nauna akong maglakad pero naramdaman ko ang
paghawak niya sa siko ko.
"Couple outfit, oh?" Clyde teased us. Napatingin ako sa suot namin. Pareho nga
kaming nakawhite v-neck shirt at pj's. Hindi ko naisip kanina na terno kami.

"Kapag nasapak ka ni Hugh, wala na akong kinalaman ah?" Adrian throw him a pillow.

Umupo kami sa tabi nila pero sa dulo ako pinaupo ni Hugh tsaka siya tumabi sa akin.
Kahit nahihilo ako, kahit papaano, gumaan naman ang pakiramdam ko.

"Are you sleepy?" He whispered in my ear. Hindi ko napansin na nakita niya palang
humikab ako. "Medyo." I said. Inilagay niya ang kamay sa likod ko. Nagmumukhang
nakaakbay siya sa akin.

"Sleep." Ipinatong niya ang ulo ko sa balikat niya.

"Huwag na, Hugh." Tanggi ko pero ipinilit niya kaya sumunod nalang ako.

"Naks, one point for Hugh." Narinig kong pang-aasar ni Adrian kay Hugh.

"Damare." He sneered. I don't know what that means but I guess, it's something
between shut up or f uck off. I don't know.

"Hmmm..." I moaned when I inhaled his scent.

"Don't moan." He murmurs.

I laughed softly. Nakapikit na ang mata ko at nararamdaman kong konting sandali

nalang, tuluyan na akong gagapiin ng antok.

"You smell good." I told him. I inhaled his scent once again. "Intoxicating."
Dumilat ako saglit para tignan siya. Nakatingin siya sa akin kaya ngumiti ako.
"Thank you." I told him. He smiled a little before bending down his head. I closed
my eyes as I felt his lips kissed my nose. "Sleep. I'll watch you." Napangiti
nalang ako at tuluyan nang natulog.

"What the hell?" Napamulat ako ng mata nang marinig ko ang boses ni Hugh. Nasa kama
na kaming dalawa at nakaupo na siya. "Why?" Babangon sana ako pero may nakadagan sa
bewang ko na kamay.

"Adrian!" Hindi ko sinasadyang naitulak ko siya pababa sa kama. Nagising naman ito
at si Clyde na nasa paanan naming dalawa ni Hugh.
"Tangina, ang sakit!" Adrian hissed. Hawak niya ang likod na tumama sa sahig.

"What the hell are you doing here?" Tanong ni Hugh sa dalawa. Hinila niya ang kumot
para takpan ang katawan ko.

"Inantok kami e. Dito na kami nakitulog." Clyde shrugged before yawning again.
"Morning, Mika." He winked at me.

"Do you really need to hug Mika, Ventura?" He looked at Adrian sharply. Nagkibit
balikat ito. "Kung 'di ako yayakap, malalaglag ako e."

"Ilaglag kaya kita mula sa bintana ko? Magsilabas na nga kayo!" He yelled.

"Sus. Buti nga andito kami. Paano kung nirape mo bigla si Mika?" Tumayo na sila at
naglakad palabas ng pinto. Binato naman sila ni Hugh ng unan.

"Ang aga mo na namang badtrip." I commented. He looked at me. "Okay ka na?"

Inilapat niya ang likod ng palad sa noo ko. "Wala ka ng lagnat." Napangiti siya. I
smiled, too. "Salamat sa'yo."

Lumabas na kami matapos maghilamos para mag-almusal. May pasok pa kami mamaya para
ayusin ang grades namin. Naabutan kong naghahain na sila at si Fall pala ang
nagluto.

"Uy, gising na pala kayo. Kain na tayo." Aya ni Rui sa amin. Hinila naman niya ako
para paupuin. Tumabi siya sa akin pagkatapos.

Someone clears his throat. Napalingon sila kay Hugh. "Nauubo ka, Hugh?" Tanong ni
Rui dito. He looked at him, poker-faced.

"Tumayo ka kasi diyan." Hinila ni Jeorge si Rui sa tenga. "Aray naman!" Reklamo
nito. Umupo naman si Hugh sa silyang ibinakante ni Rui.

Napuno ng ingay ang hapag habang kumakain kami dahil sa pagpapatawa ni Clyde at
Adrian. Si Fall naman tahimik lang na kumakain. Si Rui ang binubully nila habang si
Jeorge naman, hindi na makahinga kakatawa.

"Kumain ka pa." Nilagyan pa ni Hugh ng pagkain ang plato ko. "Ayoko na." Tanggi ko.
"No. You'll eat more."

"Grrr."

Matapos naming kumain, pumasok na ako ulit sa kwarto ni Hugh para maligo. Kaso
naalala kong wala pala akong damit.
"Hugh..." I called him. Nasa loob na ako ng CR. Tapos na nga akong maligo,
actually. I used his things, too.

Iniabot niya sa akin ang isang paperbag na may brand ng kilalang clothing line.
"Here."

Nagtatakang inabot ko ito. Medyo nagulat akong damit ang laman ng paperbag. Isang
long sleeves na stripes ng black and white at isang jeans. Hindi kaya balot na
balot ako dito?

Lumabas na ako at nakita kong nakabihis na din si Hugh. Sa kabilang kwarto siya
marahil nagbihis. He's wearing a black long sleeve.

Nag-ayos lang ako ng mukha at nagsuklay at nagyaya na silang umalis para pumasok.
Mabuti nalang talaga at maayos na din ang pakiramdam ko. Nahihilo nalang ako ng
kaunti.

Sa sasakyan ako ni Hugh sumakay habang si Clyde, Rui, Jeorge at Adrian ay sa

sasakyan ni Fall sumakay.

Tahimik lang ako habang bumibiyahe. "Okay ka na ba?" Hugh asked me. I nodded.
"Medyo okay na."

Hindi na siya nagsalita ulit hanggang sa makarating kami ng school. Si Hugh ang
nagdala ng gamit ko at hindi siya pumayag na hindi ako ihatid hanggang sa classroom
ko. Pinagtitinginan kami ng mga schoolmates namin.

"Akin na kasi, Hugh." Kinukuha ko ang bag ko sakanya pero ayaw niyang ibigay.

Hanggang sa makarating kami sa room, bitbit niya ang bag ko. "Anong gagawin niyo
ngayon?" He asked me. I shrugged. "Magpapasa lang ng kulang na projects tapos wala
na."

"Susunduin kita." Ibinigay na niya sa akin ang bag ko at tumalikod na paalis.

"Psh." Pumasok na ako sa loob ng room at umupo sa dulo. Everyone's looking at me.
Nagsuot nalang ako ng headset at tumahimik.

Kinuha ko ang isang filler ko para tignan kung may kulang ba ako o wala pero may
nalaglag na note dito.

Take care, Mikaela. See you later.- Hugh.

Napangiti ako. May sweet side din talaga si Hugh.

Nagulat kami ng biglang tununog ang speaker sa bawat rooms para sa mga
announcements.

Mikaela Michelle Dela Cruz, see you later. It's a date.

Napatingin silang lahat sa akin. What the hell, Hugh? Kailangan mo ba talagang
iannounce?

--Sabaw.

=================

Happy MikMik Day!

"Mikael..." Kinakalabit ko si Mikael habang natutulog. Nakaunan ako sa braso niya

at nakayakap ang isang kamay ko sakanya.

"Huy. Gising na kasi." Ani ko. Iniihipan ko din ang tainga niya. He's just moving
his head. Kumukunot din ang noo niya. Napangiti ako.

"Superman... gising na..." Hinawakan ko ang pisngi niya papunta sa tenga niya at
nilaro-laro ito.

"Ai." Hinawakan niya ang kamay ko. Napangisi ako. Malakas talaga ang kiliti ni
Mikael sa tainga.

"Gumising ka na kasi!" Kinagat ko ang isang tainga niya. Tinignan naman niya ako ng
masama. "Are you hungry or what?" Tanong niya.

"What." I smiled. Ipinikit ni Mikael ang mata at tumalikod sa akin. I rolled my

eyes. My superman is so pakipot. Ugh.

Niyakap ko siya mula sa likod at inilapat ang pisngi sa likod niya. "Superman..."
Tawag ko sakanya.

"Hmm?" He asked. Bakit ang sexy ng dating sa akin ng pag-"hmm?" niya?

"Alam mo ba na ang pagmamahal ko sa'yo, parang langka?" I asked him.

"Langkatapusan? Try harder, Mikaela. Ang corny mo." Ani Mikael. Hinawakan niya ang
kamay kong nakayakap sakanya at dinala sa labi niya para halikan.
"Ewan." Binawi ko ang kamay ko at tumalikod nalang. Hindi niya ba alam kung anong
araw ngayon? Damn. It's our anniversary. Pero parang wala naman siyang plano o
kahit na ano.

Naramdaman ko naman ang paggalaw niya at pagyakap niya sa akin. He buried his face
on my neck. Nararamdaman ko din ang paghinga niya.

"Have I told you I love you, today?" Tanong niya. "Not yet." I replied. He smiled
against my skin. "Do I need to say those words?" He asked again.

"Mikael..."

"I really wish I could turn back the clock, Mikaela. In that case, I'd find you
sooner and will love you longer."

"We still have our chance, Mikael. You and me, everday. It means forever."
Hinawakan ko ang kamay niya. Mas hinigpitan naman niya ang yakap sa akin.

"I love you, Mikaela." Bulong niya sa akin. Napangiti ako. Now, he's honest about
his feelings. Lagi na niyang sinasabi na mahal niya ako. I am happy. At least,
kahit ano pa ang napagdaanan namin noon... kaming dalawa... ngayon, masaya na kami.

"We should get up." Bulong ni Mikael. Kumunot ang noo ko. Nilingon ko siya. "Why?"
Kung kailan naman nasisiyahan na akong magkayakap kami, tsaka naman siya mag-aayang
bumamgon.

Lumayo na si Mikael sa akin at umupo. "Ugh." Inirapan ko siya.

Ngumiti lang siya ng tipid. "Mauuna na akong maligo." Aniya. Yumuko siya at
hinalikan ang noo ko.

"Mikael!" Sinamaan ko siya ng tingin. "What?" He asked me, smiling.

"Why forehead? I have my lips with me." Nakasimangot kong sabi.

"Because I'm afraid." He said. Kumunot naman ang noo ko. Anong nakakatakot sa labi
ko?

"Afraid? Anong akala mo sa lips ko, kaya kang kainin ng buo?" Inirapan ko siya.

"Afraid that I'm going to ask for more. We're not yet married, Ai. I want you to
walk down the aisle pure. I want to do you on our first night. Not today just
because I'm kinda lusting over you, alright?"
"You're lusting over me." Napangiti ako. Nag-iwas naman ng tingin si Mikael. "Ewan
ko sa'yo." Inirapan niya ako at naglakad na papunta sa banyo. Bumangon naman na ako
at inayos ang pinaghigaan namin ni Mikael.

Dito ako natulog sa bahay niya. Gusto niya akong ihatid sa bahay kagabi pero
tumanggi ako. I want to celebrate our anniversary together. 'Yung from 12 am
hanggang 11:59 pm ng April 28, magkasama kami.

Napangiti ako nang magawi ang tingin ko sa picture na nakadisplay sa kwarto ni

Mikael. It was a picture of me and him. It was a stolen one.

Nakatingin sa akin si Mikael habang kumakain ako ng strawberries. Si Dale ang

kumuha 'nun. Noong pinakita niya sa amin ang picture na 'yun, halos matunaw si Dale
sa titig ni Mikael. Namumula ang mukha nito. Sa galit o sa kilig, ewan ko. Maybe
both?

Ang alam ko nga noon, pinadedelete niya kay Dale ang picture. Knowing Mikael, ayaw
na ayaw niyang ninanakawan siya ng picture. Tapos 'yung kuha pa ni Dale, nakatingin
siya sa akin.

He's smiling in the picture... habang nakatitig sa akin.

Sabi ng iba, may mga tao talaga na parang walang pakialam sa'yo... pero hindi mo
alam, sila pa 'yung mga taong hindi kayang mabuhay ng wala ka. In my case... si
Mikael na siguro 'yun.

Lumabas si Mikael na nakatapis lang ng tuwalya habang pinupunasan ang buhok niya.
Hindi ko maiwasang mapatitig.

He's not that mascular. Kung tutusin nga, he's thinner than my brothers... pero mas
pipiliin ko pa din siya. May abs din naman si Mikael, hindi nga lang katulad ng sa
mga kuya ko. I mean, Mikael's not used on working out like my brothers, okay na
sakanya ang once a week. Ang mga kuya ko kasi, thrice ata o apat? We have out own
gym din naman kasi sa bahay.

Medyo tumutulo pa ang buhok niya habang pinupunasan. Nakita ko din ang tattoo niya
sa left chest. Pinagawa niya 'yan noong umalis ako. Noong naghiwalay kami noon.

Napatingin sa akin si Mikael. Nanlaki naman ang mata ko kaya nag-iwas ako ng
tingin.

"Iba na naman iniisip mo, Mikaela." Ani Mikael. Napasimangot ako. "Wala akong
iniisip." I told him. Naramdaman ko ang paglapit niya sa akin. Nakaupo ako sa dulo
ng kama.
Amoy na amoy ko ang ginamit niyang shower gel. Ang bango niya. Parang ang sarap
yakapin tapos amoy-amuyin. Ugh. Mikaela, kalma.

"Wala?" Lumapit pa siya lalo at pinagpantay ang mukha namin. Napaatras naman ang
ulo ko.

Gosh, Mikael. Lumayo ka ng kaunti!

"Wa-wala nga!" Ipinalig ko na ang ulo ko sa kaliwa. Bakit ba umiinit?

"Wala talaga?" Nararamdaman ko na tumatama ang hininga niya sa pisngi ko. Ugh.
Kapag ba nirape ko 'to, papakasalan na ako ni Mikael bukas?

"Mikael..." Napapalunok nalang ako. Naramdaman ko ang labi niya sa pisngi ko.

"Mikael!" Nabigla ako nang bigla niya akong ihiga sa kama. Itinukod niya ang kamay
niya habang hawak ang magkabilang kamay ko at tinitigan ang mukha ko. He smiled a
little.

"Wala talaga, Ai?" Halos pabulong na sabi ni Mikael. He lowered down his face and
brushed it against my lips.

"Mikael..." I closed my eyes as his lips claimed mine.

I bit his lip and he stopped. Tinitigan niya ako. "Wala ka ngang naiisip sa lagay
na 'yan." Hinila na niya ako paupo ulit. "Maligo ka na. I'll cook."

Tinitigan ko siya ng masama.

"What?" He asked me. "I hate you." Tumayo na ako at kinuha ang gamit bago pumasok
sa banyo.

Natutuwa talaga ako sa banyo ng kwarto ni Mikael. His side and mine. ang gamit ko,
karamihan violet ang color at strawberry scented. Like my shower gel, shampoo and
soap. Napatingin ako sa femine wash na andun. Naalala ko si Mikael noong naggrocery
kami minsan. Nakalimutan kong kumuha 'nun kaya siya ang bumalik sa mga stalls para
kumuha. Nakasimangot siya nang bumalik. He said I should be really thankful because
he loves me.

Hindi nito alam kung gaano ako ka-thankful. Sobra-sobrang thankful ako. Sobra.

Sa loob na din ako nagbihis matapos kong maligo. Bumaba na ako at naabutan ko si
Mikael na nagluluto.
Napangiti ako. Any woman will be blessed to have him.

Naglakad ako palapit sakanya at niyakap siya mula sa likuran. Napapitlag naman
siya.

"I love you." I whispered.

"May kasalanan ka na naman?" Tanong niya. Napasimangot ako.

"Hindi pwedeng gusto ko lang mag-I love you sa pinakamamahal ko?" I asked him.
Hindi naman siya kumibo.

Nakayakap lang ako sakanya habang nagluluto siya. Hindi ko alam kung nahihirapan
siya o ano pero hindi naman siya nagsalita.

"I'll make your coffee." Humiwalay ako pero hinawakan niya ang kamay ko.

"Don't bother." He said. Napasimangot ako. "I can make a coffee na, diba? Trust
me." Ani ko.

Tinignan ako ni Mikael habang nakataas ang isang kilay. "Ako na."

"Ako na kasi." Giit ko.

"No. Just sit. Ako na bahala." Pinaupo niya ako at hinalikan bago nagtimpla ng
kape. Nakamasid lang ako sakanya habang inihahanda ang almusal namin. Napangiti ako
nang makita ko ang inilapag niya sa harap ko. It was as if he played with food in a
nice way. He used the the hotdog as a letter I. He cooked the egg and make it a
heart-shaped egg and bacons as letter U. Ginamit niya din ang catsup to write his
signature.

"- Your Mikael"

Nakatingin ako sakanya. His ears were red.

"Ba't ang sweet ng boyfriend ko?" I asked him. I just heard him 'tsked'.

"Hindi ka ba kakain?" Tanong niya sa akin habang nakatingin lang ako sa plato ko.
Nag-angat ako ng tingin. Nakakunot ang noo niya. Umiling ako.

"Bakit? Ayaw mo? I'll cook something else."

"No."
Tumingin ako ulit sa plato ko. I sighed.

"What's the problem? May masakit ba sa'yo?" He asked. Umiling ako.

"I can't eat this." Sumimangot ako. "It's too special. Kapag kumain ako, mawawala
ang gawa mo. Pwede ba ipaframe 'to?" Tanong ko sakanya.

Napailing nalang si Mikael.

"Share nalang tayo sa plato mo." Lumipat ako sa tabi niya.

"Mikaela." Saway niya sa akin. Ngumuso ako. "I really can't eat that." Kinuha ko
ang plato ko at itinabi sa plato niya. "Look, you made this. Ayokong sirain."

Napailing muli si Mikael. "Fine." Sinubuan ako ni Mikael. Kumain kami sa iisang
plato lang pero mas lamang na sinusubuan niya ako dahil nakatingin ako sa plato ko.

Nilagay ko nalang sa refrigerator ang plato ko. Magkamatayan na, hindi ko

ipapagalaw 'yun.

"Mikael..." Untag ko dito habang nagmamaneho. We've decided to go out. Magmamall

lang.

"What?" Hawak niya ang isang kamay ko habang nagmamaneho.

"What if namatay ako noon? I mean... what if hindi nakahanap ng donor. Hindi ako
nakasurvive sa operation? Anong gagawin mo?"

I saw his jaw tightened.

"Sorry. H'wag mo nalang sagutin."

Ayoko namang mag-away kami dahil lang sa kalokohang tanong ko.

"I can't find any reasons to live if you're not with me, Mikaela."

Napalingon ako kay Mikael. "Kung ako ang mawawala, you still have your family. Your
friends. Saavedra. You can continue your life. You can still be happy. Kung ikaw
ang mawawala, para na ring nawala sa akin ang lahat. Because you're my everything."
Pinisil ko ang kamay niyang nasa kamay ko. "Hindi ako mawawala. Hindi kita iiwan.
Walang Mikaela kung wala ka." Nilingon niya ako at ngumiti.

"I have looked at you million times, already. And I have fallen for you, countless
times, too. Is that even possible, Ai? Loving someone so much that you can't even
think of anything aside from her."

"I guess it is. Because I love you just like that." Nginitian ko si Mikael.

He parked the car and went inside the mall. I snaked my arm around his waist.
Nakaakbay naman siya sa akin. My right hand's holding his hand... 'yung nakaakbay
sa akin.

"Where do you want to go? I don't want to watch any movies now." Nilingon ako ni
Mikael.

"Ice skating tayo?" Aya ko. Tumaas ang isang kilay niya. "Do you know how?" Umiling
ako. "'Dun tayo para nakayakap lang ako sa'yo." Ngumisi ako.

Pinaharap naman ako ni Mikael sakanya. Iniyakap niya sa kanya ang dalawang kamay ko
ag hinalikan ang magkabilang pisngi ko.

"Walang ibang pwedeng yumakap sa akin maliban sa'yo. I am Mikaela Michelle's. No

one else." Hinalikan niya ako.

Nakarinig naman kami ng tila hiyaw ng mga tao kaya naghiwalay kami. Napatingin kami
sa paligid. Tumikhim lang si Mikael bago hinawakan ang kamay ko at naglakad palayo.
Pulang pula naman ang pisngi ko. He just kissed me in public!

Naglibot-libot lang kami ni Mikael habang hawak-hawak niya ang kamay ko. Bumili ako
ng ilang gamit. Karamihan, dahil may strawberry sa design nito.

"Mikael, what's this? May flavors. Wala akong makitang strawberry. Pero may
banana." Hinahalungkat ko 'yung mga pack na malapit sa cashier. Bumili si Mikael ng
drinks at nagbabayad na. Nilingon niya ako.

"What the f-uck?" Hinila niya ako palayo doon. Mabilis siyang nagbayad at lumabas
na kami sa store.

"What?" I asked him.

"Tss. Noob." Hinihila niya ako palayo sa store.

"I'm just asking. Ano ba 'yun. Naghahanap lang ako ng strawberry e." Nakasimangot
kong sabi. "Ano ba 'yun? Candy?"

Huminto si Mikael at humarap sa akin.

"You're not that naïve, pero ba't 'di mo alam na condom ang hawak mo?"

"What?" Nanlaki ang mata ko. Condoms? Bakit... bakit iba naman ang nakikita ko?
That one, the wrapper looks like it was a candy. Ang nakita ko sa kwarto ng kuya
ko, foil ang wrapper. I was curious so I opened it and I was surprised to see that
it was a balloon like thing.

"Yeah." Ismid niya. "Malay ko ba." Sagot ko.

"Minsan, ang hirap paniwalaang inosente ka." Saad ni Mikael. Inirapan ko siya.

"Tara na nga. Bumili nalang tayo ng fries. Hindi ka naman gagamit 'nun kaya hindi
ko 'yun kailangan alamin." Hinila ko nalang siya sa isang fast food chain. We
ordered fries, fries, and fries. Plus burger and iced tea.

Ikinalat ko ang fries at nilagyan ng maraming catsup. Si Mikael na nasa tabi ko,
nakatingin lang sa akin. Tahimik lang siyang nakaupo habang kumakain ako.
Nakasandal siya sa upuan habang ako naman, naka-indian sit pa sa upuan ko. May
katabi akong pader. Pang-apatan na tao ang napili naming upuan pero walang nakaupo
sa tapat namin.

"Gusto mo?" Alok ko sakanya ng fries. "No, thanks." He said.

"Dali na." Iniumang ko pa ang fries sakanya. Tumanggi siya.

"Mikael." Sumimangot na ako. Wala naman siyang nagawa kundi isubo ang fries na nasa
kamay ko. I smiled to him.

Iilan lang ang tao sa loob ng fastfood. Buti naman.

I looked at Mikael. Napatingin ako sa ibang couples na nasa loob ng store. Some of
them, may cellphone sa may lamesa. 'Yung mga lalaki, may hawak pang cellphone
habang kasama ang girlfriend nila.

"Mikael..." kinalabit ko siya. Nilingon naman niya ako. Pinunasan niya ang gilid ng
labi ko gamit ang tissue.

"Bakit ikaw, hindi mo nilalabas ang cellphone mo kapag magkasama tayo? Look at
them." Turo ko sa ibang couples.
Nilingon naman sila ni Mikael. "Why would I? Wala naman akong ibang gustong kausap
maliban sa'yo. Alangang itext kita o tawagan kung kasama naman kita?"

Napangiti ako. "Sweet mo talaga." I smiled at him and winked. Namula naman ang
tainga nito.

"Mikael." I called him. Nilingon niya ako. Kumunot ang noo niya. "Ano na namang
trip mo?" He asked.

"Fries." I told him. May kagat akong fries at inaalok sakanya.

"Ang childish mo na naman." Komento niya. I rolled my eyes.

"Dali na kasi." I said. Nilingon niya muna kung nay nakatingin bago lumapit sa akin
para kumagat sa fries na nasa bibig ko pero kinain ko ito kaya naman nahalikan ako
ni Mikael. Ngumisi ako sakanya.

Napangiti nalang din siya. "Paraparaan ka talaga."

Matapos kong maubos ang fries at gumawa ng iba't ibang kalokohan habang kumakain,
lumabas na kami at naglakad lakad ulit. It was almost afternoon. Hawak ni Mikael sa
isang kamay ang mga binili ko kanina at hawak ko naman ang take out fries ko.

We bought some foods pa before we went to seaside.

Inalalayan niya ako para makaupo ako sa mataas na part nito. Umupo siya sa likod ko
at niyakap ako. Nasa balikat ko ang baba niya.

"Today, I caught myself smiling with no reason." He said.

"Baka baliw ka lang?" Nilingon ko siya habang tumatawa.

He just smiled at little. "I realized I was thinking about you."

"Superman..." Hinawakan ko ang kamay niyang nakayakap sa akin.

"Hmm..."

"Promise me, you'll never leave me."

"I promise."
Hinarap ko siya. "Hindi mo ako iiwan, ah?"

"Never. I'll be forever in your heart, Mikaela. I'll always be with you." Hinalikan
niya ang noo ko. "No words can describe all the feelings I have for you."

"I love you, Mikael. So much." Niyakap ko siya ng mahigpit. Being with him makes my
world complete. It's not that I can't live without him. I just don't want to give
it a try.

"I love you you, most. I swear to you, we can make this last."

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko. "Happy anniversary, Ai. Let's continue
our forever."

He lowered down his face and kissed my lips.

I know where I belong. I am Kerko Mikael's. No one else.

--Happy anniversary sa MikMik. One year na ang Unwanted Girlfriend. Yey.

Hahahahahaha.

This is just a WHAT IF. What if Kerko's with Mika. Paano ang anniversary nila? :)

I'll post the update here, soon. I just feel like making a MikMik special. I miss
them both, too. :(

=================

Chapter 8

"Kayo na ba ni Hugh?" Mapanuring mata ni Cielo ang nakita ko nang nilingon ko siya
nang marinig ko ang tanong niya. Nasa isang ice cream parlor kami ni Maha at Cielo
habang hinihintay ang pagdating nila Hugh.

Wala naman kaming usapan ngayon ni Hugh na magkikita. Tinawagan lang niya ako at
nagtanong kung nasaan ako. Sinabi kong nasa mall ako kasama ko ang mga kaibigan ko
at nagsabi siya na huwag ako aalis dahil pupunta siya dito. 

Hindi natuloy ang date na inalok ni Hugh sa akin noon. I just don't feel like going
out with someone else. 'Yung kaming dalawa lang. Pakiramdam ko kasi,
pinagtataksilan ko si Mikael kahit hindi naman.

"No, Ciel. Hindi kami. Ano ka ba?" Tinitigan ko siya ng masama bago muling sumubo
ng strawberry ice cream sa harap ko.

"Napapadalas na magkasama kayo." Komento ni Maha bago nagscoop sa chocolate ice

cream niya. May nakareserba pang vanilla sa gilid niya. "Nung nakaraang inaaya ka
namin ni Cielo, you said you're with them. Hindi na kami namilit kasi naniniwala
kaming kapag maganda ka, pinagpapalit ka sa iba." Ngumisi si Maha sa akin.

Pinaikot ko naman ang mata ko. Where's the serious Maha I know? Simula nung
nagbreak sila ng law student boyfriend nito noon, naging playful na siya while
Cielo... she's still the same old sadist I know. Kaya siguro wala talagang
tumatagal na lalaki diyan. Mapanakit. Kanina lang nung nakita niya ako, after
hugging me, sinabunutan ako. I'm dodging them daw which is not true naman.

"I just found a new friend, okay? But that doesn't mean pinagpapalit ko kayo.
You're not just my friend. You're my family." Ani ko sa dalawang kasama ko. Ngumiti
naman si Maha sa akin. Si Cielo naman, nakita kong may nilingon sa likod ko.

"Your future boyfriend's coming..." Nilingon ko ito at nakita ko si Hugh kasama ang
mga kaibigan niya.

"He's not my future boyfriend." Pinanlakihan ko ng mata si Cielo bago tumayo at

lumapit kina Hugh.

"Hey." Ani ko.

"Mika!" Lalapit sana sa akin si Rui para yakapin ako nang hawakan ni Hugh ang braso
niya at inilayo sa akin. Tinitigan niya din ito ng masama.

"Aray, Hugh. Kanina ka pa." Ani Rui dito.

Tinaasan ni Hugh ng isang kilay si Rui. Naka-black na longsleeve shirt si Hugh na

itinupi hanggang siko, habang si Rui naman at si Clyde ay parehong naka-tee shirt.
Si Fall naman, may suot na shirt pero nakajacket habang si Adrian, showing off some
muscles sa suot nitong sando.

"Oo nga, Hugh. Kanina ka pa. Ayaw mo na nga kami isama e." Ani Adrian dito bago
lumapit sa akin at inakbayan ako. "Hello, MikaMika." Ngumisi siya sa akin.

"Adrian." Yun lang ang sinabi ni Hugh habang hawak ako ni Adrian.

"Sapakin mo na kasi, Hugh." Natatawang sabi ni Clyde.

"Gago." Sumimangot si Adrian dito.

Nauna naman ng pumasok si Fall at umupo sa kaibayong upuan sa inuupuan nila Cielo
at Maha.

"Halika, papakilala ko kayo sa friends ko." I smiled to them. Nauna na akong

maglakad palapit sakanila.

"Cielo, Maha, this is the Amaranth. Si Clyde, si Adrian, si Rui and Fall. You know
Hugh naman na so... ayon." I smiled to them.

"Hello." Bati ni Maha sa mga ito. Binati din sila ni Cielo.

"May magaganda ka palang kaibigan, Mika..." Ngumiti si Clyde sa dalawang babae.

"Clyde, tumigil tigil ka diyan no." Pinitik ko ang noo ni Clyde. Hinawakan ni Clyde
ang kamay ko at hinila ako palapit.

"Ayaw mo bang may iba akong pinupuri, Mika?" Ani Clyde sa mababang boses.

"Baliw." Tinulak ko siya. "Ayokong mainvolve ang mga kaibigan ko sa playboy. Duh?"
Pinaikot ko ang mata ko bago umupo sa tabi ni Maha.

"Kaya si Hugh ang gusto mo. Kasi virgin." Ani Adrian na tawa ng tawa.

"Isa." Ani Hugh. Tumigil naman si Adrian pero halata ang pagpipigil ng tawa.

"You're still a virgin?" Tanong ni Cielo kay Hugh. Hindi naman siya sinagot nito.

"Mika, tabi tayo!" Lalapit sana sa akin si Rui para tumabi ng hilahin ni Hugh ang
upuan sa tabi ko.

"Possessive mo. Boyfriend ka ba?" Tanong ni Rui dito. Tinitigan siya ng masama ni
Hugh. "Joke!" Umupo nalang si Rui sa tabi ni Fall na nakaheadset lang.

Umupo sa tabi ko si Hugh. Pinagdikit naman nila Clyde at Adrian ang mesa na
kinaroroonan ni Fall para sama-sama kami.

"Kayo pala ang bagong friends ni Ela." Tinignan sila ni Cielo isa-isa.

Tumango si Rui dito.

"May problema ba?" Tanong ni Fall na tinanggal pansamantala ang headset na suot.
Umiling naman si Cielo.
"You should hear them play, Cielo. They're good. Really!" Ani ko kay Cielo na
nakakunot ang noo.

"Have you heard them play?" Cielo asked me. Tumango naman ako. Narinig ko na sila
magperform pero kapag practice lang. It's always Adrian who acts as vocalist kapag
nanunuod ako.

Inilagay naman ni Hugh ang kamay niya sa likod ng upuan ko.

"Ba't kaya may mga taong possessive kahit 'di naman sakanila?" Tanong ni Clyde kay
Adrian.

"Baka daw kasi maagaw pa ng iba, pre." Natatawang tugon ni Adrian dito.

Narinig ko ang mahinang pag-"tss" ni Hugh sa tabi ko.

"We should go out of town. 'Yung magkakasama tayong lahat. What do you think?" Ani
Rui. Tumingin naman si Adrian dito.

"Pwede din. Sama kayo?" Tanong niya kina Maha at Cielo.

"I don't know. Hindi pa naman namin kayo kilala." Sagot ni Maha dito. Napasimangot
naman si Adrian.

"Grabe ka naman sa amin. Kahit naman ngayon mo lang kami nakilala, makakaasa kang
mabuti kaming tao. Bakit kayo ganyan? Masyado kayong judgmental. Hindi niyo ba alam
na--"

"Rui, kalma." Awat ko sa pagdadrama na naman sana ni Rui. "What they mean is, hindi
pa naman kasi sila close sa inyo. Okay?" Paliwanag ko.

Tumango-tango sila sa akin.

Halos tatlumpung minuto pa kaming nanatili doon nang mag-aya si Clyde na umalis. Si
Cielo at Maha naman ay nagpaalam na may bibilhin pa. I wanted to go with them but
Hugh's holding my hand.

"Sasama lang ako sakanila." Ani ko dito. "Stay with me." He said.

"Hugh..." Ngumuso ako nang makita kong seryoso siya. "You owe me a date, Mikaela."

I rolled my eyes.
Nagpaalam nalang ako sa dalawa na sa susunod nalang ako sasama. They exchanged
numbers with the boys and go.

"Saan tayo?" Tanong ni Clyde kay Hugh.

Nagkibit balikat naman si Hugh. Napailing nalang si Adrian.

"We should go somewhere else. Sama ka, Fall?" Tanong nito sa lalaking katabi ko na
nakaheadset pa din.

Tumango lang ito sa kaibigan.

"Let's go?" Aya ni Hugh sa akin. "Where?" I asked him.

"Basta."

Doon ko lang napansin na may suot na hikaw si Hugh sa kaliwang tainga. If I

remember it right, Mikael used to wear earings, too. Instead na maturn off ako, it
makes him look more handsome. Even the tattoo on his chest.

"Tara na." Hinila na ako ni Hugh palayo sa mga kaibigan niya. Tinatawag pa nila
kami pero hindi na sila pinansin ni Hugh.

Dire-diretso naman kaming nagpunta sa parking lot para puntahan ang kotse niya. I
keep on asking him where are we going but he keeps on ignoring me.

"Marunong ka magbike?" Tanong niya sa akin habang nagmamaneho.

"Sakto lang. I used to ride a bike na tatlo ang gulong e." I told him. He looked at
me and smiled a little.

"You never failed to amuse me, Mikaela."

Hindi nalang ako kumibo at tumingin ako sa labas. I can feel Hugh's looking at me
pero mas pinili kong huwag nalang siyang pansinin.

"Are you still in love with Kerko?"

Napalingon ako sakanya dahil sa tanong niya sa akin. "Can we not talk about him?"
Huminga ako ng malalim. As much as I wanted to tell the world what I feel for
Mikael, it'll be useless. Kaya magandang sarilinin ko nalang.

"Sorry." He muttered as he continue driving.

Kumunot ang noo ko nang makita kong pumasok kami sa isang arena. "Where are we?"
Tanong ko sakanya.

"I'll show you my other side." Ngumiti siya sa akin. Hindi ko alam kung bakit pero
biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa simpleng pagngiti niya.

"What are we going to do here?" Tanong ko ulit kay Hugh nang makababa na kami ng
sasakyan.

"Magpapractice." He squared his shoulder. "Let's go." Hinawakan niya ang kamay ko
bago lumapit sa isa pang lalaking naroon. Hindi ko masyadong narinig ang pinag-
uusapan nila pero sinabihan ako ni Hugh na magsuot ng helmet... the one that racers
are using.

"Ba't pati ako?" Tanong ko kay Hugh nang maisuot ko ang color violet na head gear,
he's using black.

"Sasama ka sa akin e."

Nanlaki ang mata ko. Based on what I observe kanina, ang bibilis nila magpatakbo
and they're also drifting! Ayoko pa mamatay!

"No way..." umatras ako pero hinawakan ako ni Hugh. "Sa tingin mo ba, pababayaan
kita?" Tanong niya sa akin.

"No... ayoko, Hugh." Umiling ako.

If Mikael's here, he will never let me do this stuff. Iisipin niya, ipinapahamak ko
ang sarili ko.

"Mikaela, I will never let anything bad happen to you, alright?" He whispered.

Inakay niya na ako sa sasakyan na gagamitin niya. Nanginginig ang kamay na sumakay
ako. Siya ang nag-ayos ng seatbelt ko at hinawakan ang kamay ko.

"Chill. Mas lalo akong mag-iingat dahil kasama kita." He smiled at me.

I rolled my eyes. I bit my lip when Hugh start the engine. Napahawak ako sa braso
niya nang magsimula siyang magpatakbo.

Like a true racer, ang bilis ng takbo ng sasakyan namin at pakiramdam ko, sa tuwing
iikot si Hugh ay babangga kami.
"What the fudge?" Napapikit ako nang makita kong halos bumangga kami sa pader kung
hindi lang mabilis ang naging pag-iwas ni Hugh.

I was screaming and almost crying because of the fear that I am feeling.

Halos nakabaon na ako sa upuan nang ihinto ni Hugh ang sasakyan.

"Mikaela..."

I looked at him harshly. "What the hell are you thinking?"

Lumapit naman sa bintana ni Hugh ang lalaking kausap nito. He said something like
Hugh break his previous record.

Binuksan ko ang pinto at lumabas na. I removed the head gear not minding kung gaano
kagulo ang buhok ko.

"Mikaela!" Hinabol ako ni Hugh na nagtanggal na din ng sarili niyang head gear.

"Mikaela!" Hinawakan niya ang braso ko at hinaklit ako paharap.

"What?!" I snapped. Padabog kong ibinalik sakanya ang hawak kong head gear. "Iuwi
mo na ako. Damn you."

Kung kanina, takot ang naramdaman ko noong kasama ko siya sa kotse, ngayon, it was
pain. Because I remember the accident Mikael and I went through. Kung paanong dahil
sa aksidente na 'yon, nagbago ang buhay ko.

"Mikaela, I'm sorry."

"Iuwi mo na ako." Hinayaan ko na ang pagtulo ng luha ko.

Naaalala ko na naman siya...

Namimiss ko na naman siya...

I am wishing again na sana... sana dalawa nalang kaming nagkaganun. Hindi 'yung
ganito. Mag-isa lang ako.

"I did this not to scare you, Mikaela. I did this to show you that it will never
happen again. Na mag-iingat na ako."
I looked in his face and I saw his sincerity. Nakipagtitigan siya sa akin kaya
naman nag-iwas na ako ng tingin.

"Magpapalit lang ako, aalis na tayo." Ani Hugh. He removed his jacket in front of
me. Nakasando lang siya sa loob nito. Nakasandal ako sa sasakyan nang mapalingon
ako sakanya.

"Is that a tattoo?" Napatuwid ang likod ko nang may makita akong kung ano sa dibdib
ni Hugh.

"It's not." Agad nitong kinuha ang tee shirt na nasa loob ng sasakyan niya at
isinuot.

"It looks like a tattoo."

Hugh looked at me. "It's not, okay?" Nag-iwas siya ng tingin sa akin.

Sumakay na ako sa sasakyan niya. Umikot siya para sumakay na din matapos magpaalam
sa lalaking naroon kanina.

"Where do you want to go?" He asked me.

"Do you want to meet Mikael? Let's go to him but we need to buy flowers first."

Sinuot ko na ang seatbelt ko at umayos ng upo.

=================

Chapter 9

Go and grab a tissue. Jk.

--

Nagpunta kaming dalawa ni Hugh kay Mikael dala ang bulaklak na binili ko. He
actually doesn't want us to buy a flowers but I insisted. Kailangan ko na din
palitan ang bulaklak ni Mikael.

Nakasunod sa akin si Hugh nang lapitan ko si Mikael. Inililibot niya ang paningin
sa paligid. Pinabayaan ko na muna siya at inilagay ang dala kong bulaklak bago
kinuha ang dati na itatapon ko na mamaya.
"Mikaela, magpapahangin lang ako." Paalam ni Hugh sa akin. Kumunot ang noo ko.
Kanina ko pa napapansin na parang medyo balisa si Hugh. I can't ask him what's the
problem. Ayokong magmukhang nakikialam ako. Baka personal ang problema niya.

Pinabayaan ko nalang siya at pinagmasdan habang naglalakad palayo.

"Hi, Superman." Bati ko kay Mikael. Habang inaayos ko na ang mga bulaklak. "How are
you? Okay ka lang ba?" I smiled a little. "Alam mo, namimiss na kita." Umupo na ako
at nilaro-laro ang keychain ni Mikael na nasa akin. "Alam mo, ang dami nang
nagbago." I started. "Pero 'yung feelings ko, ganon pa din. Mahal na mahal pa din
kita." Sinubukan kong pigilan ang luha ko pero hindi ko kaya. Tila may sarili itong
buhay at kusa nalang pumapatak mula sa mga mata ko.

Sa tuwing kakausapin ko si Mikael, pakiramdam ko, nasa paligid lang siya at gusto
niya akong yakapin pero 'di niya magawa. Na oarang binabantayan niya ako.
Pakiramdam ko, kasama ko siya.

"Alam mo ba, ikakasal na si Kuya Thunder." Napangiti ako habang umiiyak. "Tayo
dapat muna e." Kinagat ko ang pang-ibabang labi. "Tayo dapat muna 'yon, diba? Kasi
mas nauna kang nagpropose." Pinunasan ko ang pisngi ko at kinuha mula sa bag ko ang
panyong ibinigay ni Mikael noon sa akin.

"Kaso, madaya ka. Pinaasa mo akong magiging Anderson ako." Sunod-sunod na naman ang
naging pagluha ko. Kagat kagat ko ang pang-ibabang labi habang nakatingin ako sa
panyo.

Mikael... miss na miss na naman kita. Gustong gusto kong maramdaman 'yung yakap mo.
'Yung pagsasabi mo na mahal mo ako. 'Yung pagpapakita mo na ako ang pinakamagandang
bagay na nangyari sa'yo.

Humigpit ang hawak ko sa panyo at keychain niya. Karamihan sa gamit niya, ako lang
ang pwedeng gumalaw. His car's on his house. Kinuha ko ang keychain at dala ko ito
kahit saan ako magpunta. His favorite camera... I wanted to take it, pero iniwan ko
'yon sa kwarto niya sa bahay niya. Para kapag nandon ako, I can still feel him.
Minsan, sa bahay ni Mikael ako umuuwi.

Hindi iilang beses akong nanaginip na nandoon si Mikael, kasama ko. And it felt so
real. Pero tuwing gigising ako, malalaman kong panagip lang ang lahat. Hindi iilang
beses kong nahiling na sana... sana dalawa nalang kami. Hindi 'yung ganito. Mag-isa
lang ako.

"Mikael, alam mo ba kung bakit ako bumalik noon agad?" Ngumiti ako ng malungkot.
"Kasi kahit pala hindi ko aminin sa sarili ko na mahal pa din kita, 'yung puso ko,
ikaw lang 'yung gustong makasama." Nanlalabo na ang paningin ko dahil sa luha.
Mabuti nalang at walang ibang tao dito at walang nakakakita sa akin. May ilang
dumadaan pero balewala lang naman.

"Sana hindi nalang kita pinagtabuyan noon. Sana noong lumalapit ka, hindi kita
tinulak palayo..." halos hindi na ako makahinga ng maayos dahil nagbabara na din
ang ilong ko sa pag-iyak. "Sana mas matagal pa kitang nakasama."

"Alam mo, sabi nila, perfect match tayo. Sabi ko, hindi. Kasi sabi mo noon, you're
not the perfect one for me. You're the right one. So, right match tayo dapat,
diba?" I tried to crack a joke but end up sobbing again. I missed him so much.

I hugged my knees and continue crying. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako na naging
okay ang operasyon ko noon at mas humaba ang buhay ko, o mapapamura nalang ako na
andito nga ako... si Mikael naman ang wala.

Our anniversary came and I stayed in his house. Hindi ako nagpunta dito dahil alam
ko, pupunta sila Mommy Charm dito. How should I celebrate our anniversary? Hindi ko
alam kung paano at anong gagawin ko.

I just wear his shirt and lay on his bed and reminisce all the moments we had.

Sa kwarto ni Mikael, pakiramdam ko, buhay na buhay siya. The towel he last used is
still there. His shampoo, shaving cream, and other toiletries... even the bedsheet
and pillowcases. Hindi ko pinapalitan. I want it to remain that way.

Nag-angat ako ng tingin ng may tumikhim.

Hugh.

Nakatingin lang sa akin si Hugh. Gustuhin ko man siyang paalisin muna, hindi ko
naman magawa.

Pinunasan ko muna ang mata ko bago ko siya tinawag. "Halika, papakilala kita kay
Mikael." Ani ko sa paos na tinig. Naniningkit na din ang mata ko dahil sa pag-iyak.

Pakiramdam ko, gusto niyang magtanong o di kaya'y aluin ako sa nararamdaman ko pero
mas nangingibabaw sakanya na balisa siya at naguguluhan.

Pinaupo ko siya sa tabi ko. "Superman... this is Hugh." I pronounced his name
right. Yu.

"Remember the one I'm telling 'you? 'Yung masungit na mayabang na arrogant na cocky
na... na parang ikaw." Natawa ako ng mahina.

"I was just kidding. You're different, he's different and I love you." Pinunasan
kong muli ang luha ko. "Wala naman akong ibang mamahalin bukod sa'yo. Walang
Mikaela kung walang Mikael. I am incomplete."

Nilingon ko si Hugh. Nakatingin siya sa pangalan ni Mikael.

"Okay ka lang?" Tanong ko dito. Tumango naman si Hugh. "Ang baliw ko ba? Kinakausap
ko 'yung taong hindi naman ako sasagutin." Tumawa ako ng mahina.

"Anong magagawa ko? Sa ganitong paraan ko nalang nasasabi na mahal ko siya."

Nagsimula na namang gumaralgal ang boses ko. "Akala ko, happy ending na e. Akala
ko... akala ko kami na." Ani ko sa basag na tinig.

"Pero hindi pala. Siguro hindi pa din talaga namin oras ni Mikael para sumaya.
Maybe in the afterlife? O kapag na-reincarnate na kami... kasi isa lang ang alam
ko. I am meant for Mikael only."

"Alam mo 'yung kahit anong sakit ang
sa pagsusungit niya at sa pagtataboy
siya. Mas nagmarka siya sa akin kaya
ko." I looked at his keychain. Meron
ang mukha niya.
binigay niya noon sa akin sa pangdededma niya,
niya noon, because of that, mas minahal ko
hirap na hirap akong tanggalin siya sa sistema
iyong picture naming dalawa. Pinagmasdan ko

"Kapag kasama ko si Mikael, it was like dating a statue." Natawa ako kahit na
patuloy na naman ako sa pag-iyak. "I always initiate the first move... pero kapag
nagtampo na ako... he'll make things that makes my heart melt and my knees jelly."

Si MM, lagi siyang nasa kama ko sa bahay. It was a gift from Mikael. Kapag
sinusubukan ni Kuya Hunter na kunin 'yon para asarin ako, I always end up punching
him. I can still remember noong kinuha niya si MM sa kwarto ko. Naghabulan pa kami
pababa sa hagdan just to get MM. His reason? Paano daw ako makakamove on kung may
mga bagay na nagpapaalala sa akin kay Mikael? I just ignored him and get MM back.

Mas madali kasi para sa mga lalaki na magmove on e. Parang sakanila, give them a
day or two, okay na sila. Ang babae? We invest feelings so damn hard and end up
hurting with that investment. Ang sakit kaya.

"Si Mikael... everyone thinks he's a snob. Well, totoo naman 'yon." Ngumiti ako sa
kabila ng mga luha ko. "Pero kung mas makikilala mo siya... malalaman mo na, he's
the sweetest person in the world. Hindi kasi siya sabi lang ng sabi. Pinapakita
niya."

"Mahal na mahal mo siya, no?" I heard Hugh's voice. Hindi ako lumingon pero tumango
ako. "Sobra."

"Ang swerte niya." Narinig kong sabi niya ulit.

Nilingon ko siya at nakita kong nagtatagis ang bagang niya. "I don't know him but
the way I see it, mahal na mahal ka ni Kerko. And maybe... he doesn't want to see
you like that, Mikaela. Ayaw niyang umiiyak ka kasi bawat iyak mo, nasasaktan siya.
He loves you so much that he sacrificed for you." Huminga siya ng malalim. "Fuck."
I heard him hissed.
Tumayo si Hugh at tumalikod na sa akin. "I'll just wait for you in the car,
Mikaela." Ayon lang at naglakad na siya palayo sa amin.

I was left dumbfounded.

"See, Mikael?" I sighed. "May topak din siya." Napiling nalang ako. "Minsan
nakikita kita sakanya..." lumungkot ang boses ko. "At nagi-guilty ako doon."
Ayokong aminin sa kahit na sino na nakikita ko ang similarity nila. Kasi alam kong
magkaiba sila. It's not possible.

"I wanted to stay pero mag-aayos pa ako ng mga baby stuffs for Baby Theon." I
sighed. "Babalik nalang ako, ha?" Ngumiti ako sakanya. "Happy anniversary, Mikael.
I love you so much."

Tumayo na din ako at naglakad palayo. Sa bawat pagpunta ko dito, pakiramdam ko, may
bahagi ng pagkatao ko ang laging naiiwan kay Mikael.

I saw Hugh leaning on his car. Suot na din nito ang shades niya.

"Hugh..." I called him. Lumingon naman siya sa akin. Lumapit siya sa pinto ng
sasakyan niya at binuksan ito. Sumakay naman na ako pero nagtataka akong hindi man
lang ako kinibo ni Hugh.

"Okay ka lang ba?" tanong ko sakanya habang nagmamaneho siya. Tumango lang siya sa
akin.

Sumakit ang ulo ko sa pag-iyak ko kanina at nakakaramdam ako ng antok. Maybe it's
because when you're tired, you just need to rest. Not to give up. Sumandal ako sa
upuan at ipinikit ang mata.

Minsan, pilitin ko mang kalimutan si Mikael, hindi talaga kaya e. Mayroon at

mayroong magpapaalala sa akin na hindi dapat.

"Hugh, we should eat, first. Nagugutom na ako." I told him without opening my eyes.

"Where do you want to eat?" Tanong ni Hugh sa akin. Napadilat ako ng maramdaman
kong nagtayuan ang balahibo ko. I looked at Hugh who's still driving.

Am I hallucinating? Pakiramdam ko... it was Mikael's voice.

"Diyan nalang." Turo ko sa isang fastfood chain na nadaanan namin. He parked the
car and went out. Lumabas na din ako at nauna na akong pumasok sa loob.

"Anong gusto mo?" Tanong ni Hugh sa akin.

"Ikaw na bahala. Hahanap lang akong mauupuan." Naglakad na ako palayo sakanya.

I really don't know what the fudge's happening.

Umupo nalang ako sa pandalawang silya at hinintay si Hugh. I checked my phone to

see my messages.

Hindi ko alam kung matatawa ako o ano nang makita ko ang palitan namin ng messages
ni Mikael. Hindi naman kasi siya pala-text. He's more on a call type of guy.

"Oo na, noob. I'll pick you up later."

"Hey, I love you."

Two texts. I sighed heavily.

Napalingon ako ng ilapag ni Hugh ang inorder niya sa lamesa.

"Fries party?" Napangiti ako. Nilagay ko na ang cellphone ko sa bag ko.

Nagkibit balikat ito.

"I'm actually craving for fries. Good thing's ang dami ng binili mo." Ngumiti ako
sakanya.

"Sana kayang tapatan ng fries ang strawberry." Ani Hugh bago uminom sa softdrinks
niya.

I just smiled a little. "Strawberry will be forever my favorite. Fries is next."

Hugh looked at me and cocked his head on the side.

"I'll make fries your forever favorite. Trust me."

Bakit ba feeling ko, it's not about the fries, anymore?

=================

Chapter 10
Meet up.

June 27, 2015.1 pm.Luneta (Chinese Garden)

See you sa mga pupunta. :))

--

Maaga pa lang, nasa bahay na si Hugh para sa lakad namin ngayon. Ang sabi niya,
sasama daw ako sa gig nila sa Tagaytay ngayon.

Ang alam ko may kasal na gaganapin at sila ang kakanta.

"Masyado ka namang maaga. Hindi pa nga ako naliligo." Nakasimangot kong sabi kay
Hugh. Naka-gray siyang tee shirt at jeans. Bakit ba may mga taong kahit simple lang
ang suot, napakagwapo pa din?

"Ayokong matraffic tayo." Kibit balikat niyang sagot. Umupo ako sa sofa at kumuha
ng throw pillow. I am very much aware na ang gulo ng itsura ko. Sinadya ko talagang
bumaba ng hindi nag-ayos ng buhok man lang.

Hindi ko napigilang humikab sa harap niya.

"Mikaela." Saway sa akin ni Mommy nang lumabas ito na may dalang juice at cupcakes.
Napanguso naman ako bago kumuha ng dala niya.

"That's for your visitor, ano ka ba namang bata ka? Maligo ka na nga ng makapag-
almusal ka." Pinitik nito ang ilong ko pagkatapos.

"Where's Theon, 'My?" Tanong ko bago kumagat sa chocolate cupcakes na inihain nito.

Theon is Kuya Thunder and Ate Rain's son. I used to babysit that little monster.
Kahit na bwisit na bwisit na ako 'don at gusto ko na itali patiwarik, mahal na
mahal ko naman 'yun.

Minsan, iniisip ko, paano kaya kung andito si Mikael? May anak na kaya kami? Ano
kayang pangalan nila? Ano kayang itsura?

"Mikaela..." Napapitlag ako nang hawakan ako ni Hugh.

"Ha?" I looked at him. "Umiiyak ka?"

Hinawakan ko ang pisngi ko. He's right. A tear escaped from my eyes. "Uh, hindi.
Napuwing lang ako."  Tumayo na ako at nagpunta sa kwarto ko matapos akong magpaalam
sakanila na maliligo na at mag-aayos.

A marked in my chest is a reminder of my love for Mikael. 'Yung pilat na dinulot ng

operasyon ko noon. Halos hindi na makita ito ngayon pero kung sisipating mabuti,
makikita ito. A different heart, pero isa pa din ang tinitibok magpasa hanggang
ngayon. Si Mikael lang.

Plain yellow dress ang napili kong isuot. It was classy yet simple. Bumaba na ako
agad matapos kong magbihis at patuyuin ang buhok ko.

Hugh's playing with Theon. Napapansin ko din na close na silang dalawa.

Dumiretso ako sa kusina para uminom. Naabutan ko naman si Kuya Thunder at Ate Rain
na kausap si Mommy.

"Dumito naman na muna kasi kayo kung ipaparenovate niyo ang bahay niyo. Hindi ako
papayag na sa condo titira ang apo ko." Ani Mommy sakanila.

"That's the plan, 'My." Nakangiting sabi ni Kuya Thunder dito.

Maybe it's better na andito sila Theon. Kahit papaano, may iba akong nakakausap.

"Just make sure soundproof ang kwarto niyo, ha?" Pagbibiro ko sakanila bago ako
kumuha ng juice sa ref. Sinaway naman ako ni Mommy dahil sa biro ko.

"Alis na ako. Baka matraffic kami ni Hugh e." Paalam ko sakanila bago humalik sa
pisngi nilang tatlo.

"Don't lose your v card, Baby. I'll hunt him down if ever." Bilin ni Kuya Thunder
bago ako lumabas ng kusina.

"Let's go, Hugh." Aya ko dito.

"Ta Noob..." I looked at Theon.

"It's Tita Mika, monster." Nakasimangot kong sabi.

"Tita Noob, Tito Yu!" Masiglang sabi naman nito. Si Kuya Hunter ang nagturo sa
batang 'yan na Tita Noob ang itawag sa akin. Mga pang-asar.

"Bye, little boy." Kinurot-kurot ni Hugh ang pisngi ni Hugh bago tumayo. Hinawakan
niya ang likod ng siko ko at inalalayan na akong maglakad.
Katabi ng Porsche ko ang red Ferrari ni Hugh. Same model with Mikael's black one.

Sumakay nalang ako at isinuot ang seatbelt at tahimik lang ako sa buong biyahe
namin papuntang Tagaytay.

"Are you hungry?" Tanong ni Hugh sa akin maya-maya.

"Hindi naman. Pero bumili nalang din tayo." Ani ko dito.

Dumaan nalang kami ni Hugh sa isang drive thru at umorder siya. Hindi na ako
nagtaka nang umorder siya ng napakaraming fries.

"Add strawberry sundae, Hugh." Sabi ko dito nang magtanong pa ang babae kung may
idadagdag pa.

"Wala daw strawberry." Walang lingong sabi ni Hugh.

"Sir, meron po." Sabi naman ng crew kay Hugh. I heard him 'tsked'.

"Dali na. Make it two." I told him.

"Chocolate nalang kasi." Nakasimangot niyang sabi.

"Eh di ikaw, chocolate. Strawberry nga sa akin e." Hindi ko mapigilang mainis dito.

"Oo na. Strawberry na."

He ordered strawberry sundae while frowning.

Idini-dip ko naman ang fries sa strawberry sundae habang nagmamaneho si Hugh. Ang
sabi niya, malapit na kami sa venue.

"May fries pa. Ayaw mo na?" Tanong ni Hugh sa akin. Umiling ako. "Mamaya nalang
ulit. Ubusin ko lang 'to." I showed him my strawberry sundae.

"You can neglect fries over strawberry." Huminga siya ng malalim bago inihinto ang
sasakyan at walang sabi-sabing bumaba na. Hindi nalang ako nagsalita at sumunod na
ako sakanya.

"Mika!" Lumapit naman agad sa akin si Rui pagkababa ko ng sasakyan. They are all
wearing a tuxedo. Hindi ko maiwasang mapangiti nang makita ko sila Clyde at Adrian
na nagtutulakan. Parehong gwapo sa suot na tux. Si Fall naman, hawak ang drum
sticks habang nakaupo.

"Asan si Hugh?" Tanong sa akin ni Clyde nang makalapit siya.

"Ewan. Sinumpong na naman ata." Pagbibiro ko. Natawa naman si Clyde.

"Nakita mo 'yung bride, pre? Ang ganda. Sayang." Ani Adrian na nakasandal sa
sasakyan ni Hugh.

"Upo muna tayo, mamaya pa naman kakanta." Inalalayan ako ni Clyde papunta sa upuan
nila. Tumabi ako kay Fall na tahimik lang habang nilalaro-laro ang drum sticks
niya.

"Where's Hugh?" Napalingon ako kay Fall nang magsalita ito. Nagkibit balikat ako.
"I don't know."

Tumango-tango lang siya at nanahimik na ulit. Mas humaba na ang buhok ni Fall
ngayon na halos natatakpan na ang left eye niya. He's still handsome nevertheless.

Nagkukwentuhan pa sila Clyde at Adrian nang ituro ni Rui kung nasaan si Hugh.
Nilingon ko din ito.

"Sino 'yung kausap niya?" Rui asked no one in particular.

"Yung maid of honor." Sagot ni Adrian.

Nakatingin lang ako sakanilang dalawa. Hugh's now wearing a tux. Bahagya ding
nakataas ang buhok nito and he's wearing his earring again.

Nakatingin si Hugh sa babae habang 'yung babae naman, ngiting ngiti kay Hugh. She's
wearing a blue gown na halos iluwa na ang dibdib. Bakit ba ang baba ng neck line ng
gown niya? I's a wedding for Pete's sake. Not some kind of a strip party.

Pinilit kong huwag nalang silang pansinin at nakipag-usap nalang ako kay Rui kahit
na nawawalan talaga ako ng sense kausap 'to.

"Pero pre, ang ganda talaga 'nung bride." I heard Adrian again.

"Kasal na 'yon, gago. Dun ka sa maid of honor." Sabi ni Clyde dito.

"May girlfriend ka, diba, Adrian?" Tanong ni Rui sakanya.

"Wala na kami nung isang araw pa." Nakangiting sabi nito kay Rui. Napailing nalang
ako.

"Bakit kayong mga lalaki, may makipaglandian lang sa inyo ng kaunti, bigay agad
kayo? Hindi niyo ba talaga kayang maging loyal?" Inis na tanong ko kay Adrian.

"Whoa! Anong problema mo diyan, Mika?" Nakangiting tanong ni Adrian sa akin.

"Kayo. Napakababaero niyo. Para kayong mauubusan ng babae. Liligawan niyo tapos
kapag may nakita kayong iba, ida-dump niyo. That is so bullshit!" Hindi ko
napigilan ang sarili kong mapalingon kay Hugh na kausap pa din ang maid of honor.

Tinignan nila Clyde ang direksyon ng tinitignan ko.

"Kaya naman pala may hugot. May pinagdadaanan." Natatawang sabi ni Clyde. "Don't
worry, Mika. Mahal ka ni Hugh." Dagdag pa nito.

"Oh, shut up." Humalukipkip nalang ako at pinilit ialis sa isip ko ang paghampas-
hampas nung babae sa braso ni Hugh.

"Hi guys!" Nakangiting bati nang maid of honor sa amin nang lumapit sila sa lamesa
namin.

"Hi." Bati naman sakanya nila Clyde. Tumango lang ako sakanya ng bahagya.

"This is Helga. Helga this is my band, Adrian, Clyde, Rui and Fall." Pakilala ni
Hugh sakanila.

Okay? So display ako?

"Who is she?" Tanong ni Helga kay Hugh habang nakatingin sa akin.

"Si Mika. Kaibigan ko." Inakbayan ako ni Adrian habang nakangiti.

"Adrian." Saway ko dito.

I saw Hugh's jaw tightened. Tinitigan niya ng masama si Adrian.

"Oh, I see. Nice to meet you all." She smiled at us. "Let's go, Hugh. Ipapakilala
kita sa friends ko." Hinawakan nito ang braso ni Hugh at inaya na paalis. Halos
hindi gumalaw si Hugh sa kinatatayuan niya habang nakatingin sa amin ni Adrian.

"Hugh." Untag ni Helga dito.

"Yeah. Let's go." Nagpatianod na siya kay Helga habang si Clyde naman ay pigil na
pigil ang tawa.

"Gago, Adrian, yari ka mamaya." Tawa ng tawang sabi ni Clyde dito.

"Lakas ng loob mo, Adrian." Tinapik tapik ni Rui ang balikat ni Adrian.

"Bitawan mo na nga ako." Asik ko dito nang hindi pa niya tanggalin ang kamay niya.

"Salamat, ha, Mika?" Sarkastikong sabi ni Adrian habang nakangisi.

"Ba't mo ba ginawa 'yon?" Nakataas ang kilay kong tanong.

"Sa tingin mo, bakit nga ba?" Inilapit niya ang mukha sa akin kaya napaatras ako.

"Ventura, one more move and you're dead."

Napalingon ako kay Hugh na nasa likuran na namin. Sumipol naman si Clyde habang si
Adrian, nakangiti habang nakayuko.

Tumayo si Fall at lumipat sa tabing upuan niya. Umupo naman si Hugh sa binakanteng
upuan ni Fall.

"Sarap niyong picture-an. Love triangle." Pang-aasar ni Clyde.

"Damare." Hugh said.

"Asan na nga ba si Kylie?" Tanong ni Rui kay Hugh.

"Japan. May mga kukunin pa siyang papers sa school niya. Next week, andito na
'yon." Ani Hugh sa kaibigan.

"Sino ba 'yung kinasal at nandito kayo?" Tanong ko sakanila.

"Kaibigan ni Jeorge. Eh wala naman kaming magawa, pumayag na kami." Nakangiting

sabi ni Clyde sa akin.

"Stop smiling at Mikaela, Alonzo." Sabi ni Hugh kay Clyde.

"Ano, pre, pati pagngiti kay Mika, bawal na?" Natatawang sabi ni Clyde dito.
"Possessive, 'di naman sakanya." Ani Adrian.

"Tumigil na nga kayo." Naiinis na saway ko. Napansin ko na naiinis na din talaga si
Hugh sa mga kaibigan niya.

Ang alam ko, habang kumakain, tsaka sila magpeperform. Ang hindi ko alam ay kung si
Hugh ba ang kakanta o hindi. I never heard him sing. Kahit minsan.

"Ready na kayo, boys?" Lumapit sa amin si Jeorge na nakadress ng blue. Nagtanguan

naman sila. "Okay, let's do this!" Masiglang sabi niya. "Mika, hiramin ko muna ang
mga alaga ko ha?" Nakangiti niyang paalam sa akin. Tumango naman ako.

Isinet na nila ang mga gagamitin nila. Nagulat ako nang si Hugh ang pumuwesto sa
harap.

Kakanta ba siya?

Hugh cleared his throat. "First, we would like to say best wishes to the newly
weds. Congrats and I hope, magustuhan niyo 'tong inihanda namin."

He looked at Adrian. Nagtanguan naman sila.

Nakatingin lang ako kay Hugh. Huminga siya ng malalim bago tumingin ng diretso sa
mga mata ko.

Hawakan mo ang kamay ko, nang napakahigpit.Pakinggan mo ang tinig ko, oh, 'di mo ba
pansin...

Na ikaw at ako, oh... tayo'y pinagtagpo.Ikaw at ako, oh... 'di na muling

magkakalayo.

He smiled a little. Nakatutok sa kanila ang atensyon ng lahat.

Hindi ko alam kung bakit pero may naramdaman ako sa loob ko nang marinig ko ang
boses niya.

Hindi niya kaboses si Mikael... pero bakit pakiramdam ko, si Mikael ang kumakanta
sa harap ko? Hindi ko alam pero si Mikael ang nakikita ko.

Kinailangan kong ikurap ng ilang beses ang mata ko dahil nararamdaman ko ang pag-
iinit ng mga ito.
Ikaw at ako, oh... tayo'y pinagtagpo...Ikaw at ako, oh... 'di na muling
magkakalayo...

Tumayo na ako at lumayo para makalanghap ng hangin.

Come on, Mikaela. Hindi sila iisa. Don't compare him to Mikael. Magkaibang tao
sila.

Umupo nalang muna ako sa bench na naroon.

He's different.

He's Hugh.

He's not Mikael.

Kung magkakagusto ako sakanya, dapat gusto ko siya dahil si Hugh siya. Not because
he reminds me of Mikael.

"Ugh! This is so frustrating!" Hindi ko mapigilang mapapadyak sa sobrang inis.

"Bakit ka umalis?" Napatayo ako nang marinig ko ang boses ni Hugh. Naglakad siya
papalapit sa akin.

"Wala. I just... I..." Huminga ako ng malalim. "Kailangan ko lang ng hangin."

"Are you okay?" He asked me. Hinawakan niya ang kamay ko. Hindi ko mapigilang
tignan ang kamay niyang nasa kamay ko.

"Mikaela..." Untag niya sa akin.

"Yes, I am fine." Tumango ako sakanya.

"You're not a good liar, Mikaela." He smiled at me.

Huminga ako ng malalim. "I'm confused."

Natawa si Hugh. "No. You're Mikaela."

Hindi ko maiwasang tignan siya ng masama. "Duh, I'm serious."

"I thought you're confused?" He smiled at me.

"Ewan ko sa'yo." Inirapan ko nalang siya.

"I'm jealous."

Napatingin ako kay Hugh nang magsalita siya.

"I'm jealous and yet you're not mine, Mikaela. Alam mo bang nakakagago 'yon?"
Sumandal siya sa bleacher at inilagay ang kamay sa likod ko.

"Nagseselos ako sa memories ni Kerko. Too bad you met him first. Ang hirap niyang
burahin sa isip mo." Tumingin sa malayo si Hugh.

"Hugh, it's not who I met first. Kahit una kitang nakilala, alam ko sa sarili ko na
si Mikael lang ang mamahalin ko." Napayuko ako.

"As expected." He said. "But I won't give up just like that, Mikaela."

I looked at him. "What do you mean?"

"I'll court you. Liligawan kita hanggang sa mapa-oo ka at alam kong hindi ako
mahihirapan..." he smiled at me.

Tumaas ang isang kilay ko. "And why is that?"

"I saw how you looked at Helga, Mikaela. Nagseselos ka sa mga babaeng kausap ko."

"Wow ha. Ang kapal mo naman ata, Hugh?" Natatawang sabi ko sakanya.

"Nah." He smiled at me. "You're confused, right? It means I have a spot in your
heart already. I am willing to wait, Mikaela. I know you're worth the wait."

Tumayo na siya at inalok ang kamay sa akin. Tinanggap ko ito at tumayo na din.

I am still confused.

=================

Chapter 11
Like what Hugh said, tinotoo niya nga ang sinabing liligawan ako. Every morning,
he's here. Kung minsan ay pinagluluto niya kami ng almusal at kung minsan ay
naglalaro silang dalawa ni Theon kapag nandito siya.

"Buti may nabulag ka na naman, ano?" Ani Kuya Hunter na umiinom ng kape habang
nakatingin din kay Hugh at Theon na naglalaro. I rolled my eyes. "Ano namang akala
mo sa akin? Hindi ligawin?" Tinaasan ko siya ng kilay at inirapan.

He looked at me. Sinisipat ako.

"Ano ba! Ang pervert mo talaga!" Siniko ko ito pero hindi naman niya ininda.

"Hindi ka naman mukhang ligawin, eh." He squared his shoulders.

"Ang sama mo, alam mo 'yon?" Inirapan ko siya ng ilang ulit. Kung minsan talaga,
hindi nakakatulong sa akin na narito si Kuya Hunter sa paligid ko. Wala na siyang
ibang ginawa kundi ibully ako. Ang masakit, tinuturuan pa niya si Theon para inisin
ako.

"No, seriously, you're pretty, Mikaela Michelle. There's no doubt about that,
you're a Dela Cruz, for fuck's sake..." Hinawakan niya pa ang magkabilang balikat
ko para bigyang emphasis ang sinabi. "Pero I never saw you being courted. Not even
that photographer before. You're the one who courted him, remember?" he snorted.

Natigilan ako.

He's right.

Never ko pang naranasan maligawan like the usual.

'Yung may flowers. May chocolates... may dates.

Pero wala naman akong makapang pagsisisi na hindi ko naranasan kay Mikael 'yon. I
actualy doesn't have any regrets. Mikael's the best boyfriend for me. I love him
even if he's not perfect. Basta mahal ko lang siya. And I don't even need him to be
perfect, he's just fine.

Lumingon sa direksyon ko si Hugh at kinindatan ako. Ngumiti nalang ako sakanya at

nakatanggap naman ako ng katakot-takot na pang-aasar sa kuya ko.

"Diyan ka na nga." Tumayo na ako at iniwan itong nakaupo pa din at lumapit kay
Theon at Hugh.

"Hi, little monster." Bati ko kay Theon na may hawak hawak na mga laruan. "Ta
Noob!" He playfully said. Pinigilan ko ang sarili kong tiklupin sa lima si Theon.
Nilingon ko naman si Kuya Hunter na tawa ng tawa kay Theon.

Nakangiti naman sa akin si Hugh. Iniiwas ko ang tingin sakanya.

I don't want this feeling.

Bakit sa tuwing ngingitian ako ni Hugh, may kung anong parang naghahabulan sa
sikmura ko? Bakit bumibilis ang pagtibok ng puso ko?

Palihim ko muling sinulyapan si Hugh. He's still looking at me, smiling. Hindi ko
napigilang pamulahan ng pisngi.

Gosh, Mikaela! Umayos ka nga!

Sa bahay na din namin nananghalian si Hugh. He of course, cooked. Favorite ko ang

ginagawa niyang chicken afritada kasi madaming madaming patatas siyang nilalagay.
Nagustuhan din naman nila Mommy ang luto niya.

May mga pinag-uusapan si Hugh at Kuya Hunter about sports pero hindi na ako
nagtangkang sumagot o magtanong pa. Kapag hindi mo alam ang isang bagay, huwag kang
mag-aalam-alaman para hindi ka nagmumukhang tanga.

Sa sports, nagkakasundo si Kuya Hunter at Hugh, pagdating naman sa shooting, silang

dalawa ni Kuya Thunder. Ang alam ko, regular ang practice nila Kuya Thunder at ng
mga kaibihan niya ng shooting with Kuya Daniel, of course. Marunong silang gumamit
ng baril, eh. He actually owned one, I saw it once I entered his room and asked him
for my allowance. While Kuya Hunter on the other hand have an eight dan in Judo,
Karate, Taekwondo, Aikido and Iaido.

Napatingin ako kay Theon na hawak-hawak ni Ate Rain, I'm pretty sure, when that
monster grew up, marami ding babaeng papaiyakin. Kaya dapat, bata pa lang talaga
maturuan na ng tama.

"Mika..." napapitlag ako nang hawakan ni Hugh ang kamay ko.

"Ha?" Napatingin ako sakanya.

Ano na ba ang topic?

"I'm asking you if you want to go out later. Okay ka lang ba?" May pag-aalalang
tanong niya. Nakita ko din sa mata niyang nag-aalala siya sa akin.

"I'm fine... may naisip lang ako." I told him. "Saan tayo pupunta?" Tanong ko
sakanya. Ngumiti naman siya sa akin. "Mamaya ko sasabihin."
Tumango-tango nalang ako at nagpatuloy kumain.

S nakikita ko, okay naman sila kay Hugh. Yung mga kuya ko... si mommy...

Bakit kay Mikael noon?

Hindi ko mapigilang malungkot. Manghinayang...

Nagpapahinga ako sa labas habang nakaupo sa isang bench nang lumapit sa akin si
Hugh.

"Let's go?" He asked me. Inilahad niya pa ang kamay sa akin. Ngumiti lang ako ng
tipid at inabot ang kamay niya. "Saan ba tayo pupunta?" Tanong ko habang naglalakad
papunta sa sasakyan niya.

"Basta." Inalalayan niya akong makapasok sa loob bago umikot para sumakay na din.
Hindi nalang ako nangulit habang nagmamaneho siya hanggang sa ihinto niya ang
sasakyan sa isang covered court.

"Anong gagawin natin dito?" Tanong ko kay Hugh. Mas lumapad naman ang ngiti niya sa
akin. "Maglalaro."

"What?" Kumunot ang noo ko. Doon ko lanh napansin ang bola ng basketball sa
backseat. "Areyou serious?" Tumaas ang isang kilay ko sakanya.

"Come on." Hinila na niya ako palabas. Hindi ko alam kung matatawa ako o ano. Wala
namang tao dito sa court pero... never pa akong naglaro g basketball!

Napapanuod ko lang ang mga kuya ko noon. Pero never ko pang nasubukang magshoot!
Ano bang malay ko sa ganito? Sila kuya din ang magagaling magshoot! They are sharp
shooters for strawberry's sake!

"Alam mo Hugh, you're crazy." Natatawa kong sabi. He's wearing jeans and white
shirt while I'm wearing a dress and heels. Paano kaming maglalaro ng basketball?

"Am I?" Nakangiting tanong niya habang nagdribble ng bola at nagpakita ng moves
niya.

"Yabang!" I frowned. "Puro dribble lang naman ata ang alam mo." Pang-aasar ko
sakanya.

"I can shoot this ball from the other end. Wanna bet?" He cocked his head on the
other side and smiled at me.
"Hindi mo kaya 'yan, no!" Natatawa kong sagot dito. Pero seryoso ang mukha ni Hugh
habang nakatingin sa akin.

"I can. Kapag nagawa ko, girlfriend na kita, game?" Tanong sa akin ni Hugh.
Natigilan naman ako. Anong kalokohan naman 'yan?

"Tigilan mo nga ako, Hugh Marco Alcantara. Hindi mo kaya 'yan, no!" Ani ko dito.

"Then let me try it, Mikaela Michelle Dela Cruz." He shrugged. "Wala namang
mawawala, eh."

Tinaasan ko siya ng isang kilay. "Hindi mo kaya 'yan kaya tigilan mo na, no." Anang
ko dito nang magpatuloy siyang maglakad papunta sa kabilang dulo ng court.

"Hugh, stop it!" Pigil ko dito.

"You said I can't. Let me show you I can." He said without looking at me.

Seryoso ba siya? It's impossible, right? Sino-sinong player pa lang ba ang nakagawa
ng ganyang shot? Wala naman ata?

I'm sure, hindi niya magagawa 'yan. So I should not worry.

Pero paano kung magawa niya?

At bakit may parte sa loob ko na gusto kong mashoot niya?

Nakita kong nagsimula na si Hugh na idribble ang bola.

"Seryoso ba talaga siya?" Kumunot ang noo ko. I never saw him play before. Ano bang
malay ko kung marunong talaga siyang maglaro?

"Hugh! Just stop it, okay?" Sigaw ko dito.

"You're scared I might shoot the ball?" He asked me. I saw him smiled.

"No. I believe the condition's unfair." I just said. Naglakad ako palapit sakanya.
"Kung mashoot mo, ikaw lang ang may makukuha. That's unfair, you know?" Huminto ako
sa harap niya.

"What do you want to do then?" Hugh smiled playfully.

I shrugged.

"Okay, let's play, then. You vs. me." He said. Kumunot ang noo ko. "Hindi ako
marunong magbasketball!" I hissed.

Natawa naman si Hugh sa akin. "I know. That's why I'm making the rules easy."
Inakbayan niya ako. "Make atleast 3 shots, I'll be your boyfriend. Kapag wala ka
namang nashoot, girlfriend na kita. Game?"

I elbowed him. "Ayan ka na naman, eh."

He faked a hurt.

"What? That's fair, baby." He smiled. I rolled my eyes.

"Ganito nalang, if I win, you'll cook afritada for me everyday. Kapag ikaw ang
nanalo, ako ang magluluto." I smiled.

Natigilan si Hugh.

"Baby, you don't have to do that. I can cook, hindi mo kailangan pagurin ang sarili
mo at--"

"It's a deal, then." Ngumiti ako sakanya.

"Mika naman..." napakamot nalang si Hugh sa batok niya.

Hinubad ko ang heels ko at kinuha ang bola sakanya. "3 shots, right?" I asked him.
Alanganing tumango si Hugh sa akin. Tinignan ko ang ring. Sa palagay ko naman ay
kaya kong magshoot ng bola. Ihahagis lang naman ito at kailangan, pumasok 'dun sa
bilog. I can do this!

Sinubukan kong dumaan sa kanan. Pero naharangan ako agad ni Hugh. Sinimangutan ko
siya. Sinubukan ko naman sa kaliwa pero ganoon pa din.

"Ang daya mo naman, eh! Bantay ka ng bantay!" I hissed.

Natawa naman si Hugh."That's my job, baby. Ang bantayan ka." He looked at me. Nag-
iwas naman ako ng tingin at pilit humanap ng paraan kung paano ko maishu-shoot ang
bolang hawak ko.

Halos isang oras ko atang sinubukang magshoot pero wala man lang akong nagawa kahit
isa! I looked at Hugh. Pawis na pawis na ito. He looked at me and smiled.
Ang pinaka-nakakainis sa lahat, hinayaan niya na ako sa ilalim ng basket para
ishoot ang bola na walang bantay pero sa hindi ko malamang dahilan, hindi pumapasok
ang bola! Kung hindi sobra'y kapos naman! Ilang beses din akong tinamaan ng bola,
habang si Hugh, panay ang shoot sa kabilang ring!

Nagpunas ng pawis si Hugh gamit ang towel na nasa bag na nasa gilid ng court.
Lumapit ako sakanya. "Ako na." Kinuha ko ang towel sakanya at pinunasan ang likod
niya. "Hubarin mo kaya muna ang damit mo?" I told him. Akma na niyang huhubarin ang
damit nang matigilan siya.

"Hindi na." Sumeryoso ang mukha niya. "Paano ko pupunasan ang katawan mo?" I asked
him. Dinala niya ang kamay ko sa bandang tiyan niyaat pinagsaklop ito. Nagmukha
akong nakayakap sakanya mula sa likod.

"Hugh..."

Ipinasok niya ang kamay ko sa loob ng damit niya. "Ganyan..." halos pabulong lang
na sabi niya.

Biglang tila hindi ako makahinga sa bilis ng tibok ng puso ko.

Hugh...

Pinilit kong ituon ang atensyon ko sa pagpupunas sakanya. Maya-maya ay humarap siya
sa akin. Hinawi niya ang buhok kong nasa mukha ko. Alam ko ding pawis na pawis na
ako.

"Okay ka lang?" He asked me. Tumango ako. Pinunasan ni Hugh ang pawis sa mukha ko.
Natuon ang atensyon niya sa paa ko kaya napatingin din ako dito. Kanina ko pa
nararamdamang mahapdi ang talampakan ko.

Umupo na muna ako at tinignan ito. Tama nga ako, may mga sugat na maliliit at
gasgas.

"Masakit ba?" Tanong ni Hugh. Binasa nito ang isang bimpo bago pinunasan ang paa ko
para malinisan.

"Mahapdi..." bulong ko. Pinagpatuloy lang ni Hugh ang paglilinis ng paa ko. Nang
mawala na lahat ng dumi, kitang kita na ang maliit na sugat at ang pamumula nito.

"I'm sorry." Para namang sising-sisi na sabi ni Hugh sa akin.

Umiling ako. "Okay lang. Ako naman ang naghubad ng heels, eh. Hindi ikaw." Ngumiti
ako.
"Tara na? Ipagluluto pa kita." Pagbibiro ko dito. Sinubukan king tumayo pero
nanakit na talaga ang paa ko at masakit na kapag itinatapak.

Maagap naman akong naalalayan ni Hugh. Hinawakan niya ako at isinakay sa likod
niya. "Hugh, okay lang naman ako, eh..." pilit akong nagpapababa sakanya pero hindi
niya ako pinansin. Sa halip, kinuha pa nito ang heels ko bago naglakad papunta sa
kotse niya.

Sa condo niya kami dumiretso. Pinaligo na muna niya ako para matanggal ang
panlalagkit na nararamdaman ko. Dumaan kami kanina sa isang mall, siya lang ang
bumaba, actually. Bumili siya ng damit para sa akin at sa totoo lang, hiyang hiya
ako ng makita kong may underwear pa siyang binili.

Matapos kong maligo, lumabas na ako na paika-ika ang lakad. Naabutan ko naman
siyang nasa kusina at nagluluto ng kung ano-ano.

"Hey, may usapan tayo, diba?" Ani ko nang makalapit sakanya. Nilingon naman niya
ako at ngumiti sa akin.

"Yeah, at wala akong balak sundin 'yon." He smiled. "Come on, gamutin natin ang paa
mo." Inakay niya ako papunta sa couch bago inexamine ang paa ko. Napansin ko na
bagong ligo din si Hugh.

Nakatingin lang ako sakanya habang ginagamot niya ang paa ko.

Napasinghap ako nang lagyan niya ng alcohol ang sugat ko.

Tumingin siya sa akin at nagsorry. Pilit ko namang tiniis ang sakit at hapdi habang
ginagamot niya ang sugat ko.

"Thank you." I smiled at him when he finished cleaning my wounds. Inalalayan naman
niya akong papunta sa kusina kasi sumakit muli ang paa ko nang maitapak ko ang paa
ko kaya naman parang nanlambot ang tuhod ko. Buti nalang at naalalayan akong agad
ni Hugh.

Nasa bewang ko ang kamay niya habang napakawit naman sa batok niya ang kamay ko.

Hindi ko mapigilang mapatingin sa labi niya.

Oh, crap! No, Mikaela. Tumigil ka!

I saw his eyes looking at my lips, too.

Damn it!

Inalalayan niya akong makatayo nang tila matauhan din siya sa sandaling oras na
nakalimot kaming dalawa.

Nakita kong para din siyang nailang sa nangyari.

Inalalayan niya akong maupo. Bakas pa din ang kalituhan sa mukha ni Hugh... pero
hindi din naitatago doon ang kagustuhan niyang halikan ako.

"Fuck!" I hissed as I pulled him closer to me. Halatang nabigla si Hugh nang
hilahin ko siya.

Hindi din ako matatahimik kung hindi ko gagawin 'to.

I wrapped my arms around his neck and kissed him.

=================

Chapter 12

Watch out for Unwanted Girlfriend on TV5 Wattpad Presents. :)

--

Nagising ako nang maramdaman ko ang pagvibrate ng cellphone kong nakatulugan ko

pala sa tabi ko. an Tinignan ko naman agad ang dahilan ng pagvibrate nito.

10 missed calls from Ate Steph. Agad nangunot ang noo ko. Anong meron?

Bumangon na ako at nag-inat bago ko tinignan ang messages ko. Napahinga ako ng
malalim nang makita kong almost 200 na pala ang unread messages ko. I just scanned
my new messages. Hugh greeted me good morning. Si Cielo ay nag-aaya namang lumabas.
Si Dale, pinapapunta akong studio. May mga unknown numbers na hindi ko na
pinagkaabalahang basahin.

I dialed Ate Steph's number. Hindi ko kasi alam kung bakit siya tumawag. Hindi
naman kami close na close as in super for her to call me.

Naghihikab pa ako nang sagutin niya ang tawag ko.

"Mika, where are you?" she asked me. Mas kumunot naman ang noo ko.
"Good morning, too, Ate. Nasa bahay pa. Why?" Bumangon ako at inipit ang cellphone
sa pagitan ng tainga at balikat ko habang inaayos ang pinaghigaan ko. Late na akong
nakauwi mula sa bahay ni Hugh.

Hugh...

Hindi ko napigilan ang pagmumura. Last night's a mistake!

I kissed him.

I know, hindi dapat nangyari 'yon. Hindi dapat ako nagpadala sa nararamdaman ko.

"Damn!"

Napaupo akong muli sa kama nang maalala ang kagagahang ginawa ko. I'm sure, if
Mikael's here, he'll berate me forever!

"Mika? Are you still there?" boses ni Ate Steph ang nagpaalis ng kung ano-anong
iniisip ko.

"Y-yes, Ate. I'm still here." I cleared my throat. "Bakit mo pala ako hinahanap?"
tanong ko dito. Ini-loudspeaker ko muna ang phone ko habang naghihilamos ako.

"Papunta kasi kami sa studio ni Kerko. I'm just wondering kung pwede mo kaming
samahan doon."

Natigilan ako sa sinabi niya. "Anong gagawin mo 'dun?"

Well, for the record, hindi naman na ako nagseselos kay Ate Steph... pero bakit
kailangan niyang magpunta sa studio ni Mikael?

"Si Cloud kasi, kinukuhang endorser ng kid's apparell. I heard na staffs ni Kerko
ang gagawa ng photo shoot. Para din may kasama ako."

"Ah..."

Kunsabagay, 'yung personal studio lang naman ni Mikael ang hindi ginagalaw. Same
with his office. Pero doon pa din sila nagcoconduct ng photoshoot.

"So, pwede ka bang magpunta dito?" tanong niya sa akin.

Ilang buwan na din ang nakalipas mula nang magpunta ako doon. Ibinabaling ko sa iba
atensyon ko para hindi ko maramdaman na wala siya.

Noon, mas gusto kong nasasaktan para alam kong totoo si Mikael. Now... I don't want
to feel that anymore. Ayokong sa tuwing maiisip ko siya, masasaktan ako. We had
lots of happy moments. Mas gusto kong alalahanin iyon.

"Yeah, maliligo lang ako and I'll go there." Huminga ako ng malalim. Hindi ko na
hinintay ang sagot niya at pinatay ko na ang tawag. Tinignan ko muna ang repleksyon
ko sa salamin bago pilit na ngumiti.

"It's Mikael's place. Isipin mo nalang lahat ng happy memories niyo, Mikaela."

Ipinikit ko ng mariin ang mata bago nagpatuloy na maligo.

Si Theon at ang yaya niya ang naabutan kong nasa living room nang bumaba ako. The
little monster's staring at me, I glared at him. Sinimangutan naman ako nito bago
ibinato sa akin ang laruang superman.

"Manang mana ka talaga sa pinagmanahan mo." Ani ko nang makalapit dito at hagkan sa
pisngi. "I'll leave na, you want pasalubong?" I asked him. Hinila naman ni Theon
ang buhok ko.

"Ugh! Palalayasin kitang bata ka, eh!" Ani ko habang inaayos ang buhok ko. "You're
turning two, yet you still can't say my name. Who's noober?" I rolled my eyes.

"Tita Noob, noob." Theon said.

Mas pinili ko nalang lumabas at puntahan na sila Ate Steph sa studio. It took me
almost an hour bago ako nakarating dahil sa traffic.

After parking my car, dumiretso na ako sa sa studio. Katabi nito ang personal
studio ni Mikael kung saan naroon din ang office niya.

"Morning!" I greeted them when I came in. Ngumiti naman agad sa akin si Corey. Ang
photographer na halos ka-edad lang ni Mikael. Naroon din si Dale na kausap ni
Steph, ang baby sitter nilang si Lucia na karga si Caryl na pangalawang anak nila
Ate Steph at Kuya PJ, ang dalawang coordinator na si Martina at Alexa.

"Oh, Mika!" Lumapit naman agad sila sa akin at hinalikan ako sa pisngi. "What are
you doing here?" Dale asked me.

Tinitigan ko siya ng masama.

"Joke lang naman, Mika." He smiled at me. Lumapit din sa akin si Corey at binati
ako. "Long time no see, Miks." He smiled at me.
"Busy sa school." I replied. Lumapit sa akin si Cloud at hinalikan ako sa pisngi.
"Tita Noob!"

I bit back a groan. Everyone's calling me that! Pauso talaga nila Kuya.

"Hi, Cloud! Go back na para matapos. I'll treat you later." I smiled at him.
Sumunod naman agad siya sa akin at bumalik sa spot niya.

"He's always like that. Masunurin. Masungit." Ate Steph said after a while. "Paul
Jake said parang pinaghalong Kerko at Blue nga daw." Natatawang sabi nito.

I just smiled. Cloud's Mikael's favorite. Kunsabagay, si Cloud lang naman ang
inabot niya.

I looked at the monitor while Corey's telling Cloud what to do.

I missed him.

'Yung mga panahon na siya ang nasa likod ng camera habang ako ang kinukunan niya.
Hindi iilang beses kaming nag-away dahil doon.

I looked at Cloud while Corey's commanding him to make a superman pose. Todo iling
naman si Cloud. Natawa naman ako habang nakatingin kay Ate Steph na tinuturuan si
Cloud ng mga pose na gagawin.

Umupo nalang ako at pumikit.

Halos lahat ng photographer, mabait sa model. Except him... lalo na sa akin.

"Mikaela, I said stop smiling. Ano bang nakakatawa?" Nakasimangot na tanong sa akin
ni Mikael. May photo shoot kamo ngayon para sa mga isang clothing line. Kanina pa
niya ako inuutusan na tumigil sa pagngiti pero hindi ko talaga mapigilan.

"I'm sorry." Natatawa kong paghingi ng paumanhin. Ngumiti ako sakanya. "Kinikilig
kasi ako. Ang gwapo mo." Mas lumapad naman ang pagngiti ko. Mas sumimangot naman si
Mikael sa akin.

"I'm not playing here. Umayos ka na kasi." Mikael said, poker-faced.

"Okay." I shrugged. Pumormal na ang ekspresyon ko pero unti-unti na naman akong

napangiti nang mapatitig kay Mikael. Nakita kong sumimangot na naman siya kaya
nagsorry ako agad.
Wala naman talagang nakakatawa. I just can't frown or be fierce. Hindi ko mapigilan
ang ngiti ko habang nakatitig kay Mikael.

He's just wearing a white sando and jeans at naka-tsinelas lang siya pero bakit ang
gwapo niya pa din sa paningin ko?

"Come on, Mikaela. Stop smiling. Focus." Utos nito sa akin.

Tumango ako. Lumapit naman muna sa akin ang make-up artist at niretouched ang make-
up ko at ang buhok ko.

"Game. Don't smile. I love it when you're smiling but save it for now, Ai. Please?"
He asked me.

Hindi ko naman mapigilang mapangiti. "How can I stop smiling when you're making me
so kilig?"

Napahawak naman si Mikael sa bridge ng ilong niya bago ako tinitigan.

"Aww, don't look at me like that, Superman!" reklamo ko dito.

"Like what?" tanong niya sa akin.

"Mas kinikilig kasi ako!" natatawang sabi ko dito. Nakikita ko naman ang mga kasama
namin na natatawa nalang sa amin. Wala naman ng ibang kukunan sa ngayon. Pinauna na
ni Mikael ang iba at hinuli ako.

May halos dalawampung damit akong kailangan i-model pero nasa panglima pa lang ata
kami.

"Dale, paki-ayos nga muna ang ilaw sa gilid ni Mikaela." Utos ni Mikael sa
kaibigan. Agad naman siyang lumapit sa tabi ko at inayos ang ilaw.

May lumapit na isang staff at tinulungan si Dale na mag-adjust ng ilaw.

"Umayos ka na, Mika. Baka mag-beast mode si Kerko." Bulong ni Dale sa akin habang
inaayos ang ilaw. Natawa naman ako. "Oo nga, eh. Sorry, ha?"

"Ma'am, excuse po." Ani ng lalaking staff na tumutulong kay Dale. "Ay sige lang,
Kuya." Ngumiti ako sakanya at nakipag-usap pa dahil nakita ko namang busy si Mikael
sa pagtingin-tingin ng mga pictures sa monitor niya.

"Kerko, ayos na ba ang ilaw dito?" tanong ni Dale kay Mikael. He looked at us.
"Okay na. You can leave her alone, now." Tila yamot na sabi nito.

"Sir, itong pong ilaw sa taas, iaadjust pa po--"

"I said leave Mikaela alone." Ani Mikael sa lalaking staff na nagtanong bago
ibinaling sa akin ang atensyon niya. "Give me a jealous look, Mikaela."

"What?" Kumunot ang noo ko. Kanina, fierce look ang gusto niya. Ngayon, nagseselos?
Pinagtitripan ba ako nito?

"Yung itsura niya daw ngayon. Jealous look!" Bulong ni Dale na nasa likod ng ilaw.
Pinanlakihan ko naman siya ng mata.

"Mikaela!" Mikael yelled.

Huminga ako ng malalim bago nagpose pero tulad kanina, hindi ko pa din napigilan
ang pagngiti sakanya.

Mikael moved his chair away from his camera and looked at me.

"I'm sorry! Sorry na. I'll focus na, okay? Don't be mad." I told him. Pero hindi ko
pa din mapigilan ang ngiti ko.

"Break na muna." He said before standing up. Napanguso naman ako. Dumiretso siya sa
lamesa at kumuha ng mineral water.

Lumapit ako sakanya at niyakap siya mula sa likod. "Sorry na. Aayusin ko na. Don't
be mad at me." Ani ko dito.

Hindi niya ako pinansin.

"Mikael..." pilit kong inaabot ang balikat niya para ipatong ang baba ko pero
parang wala naman siyang naririnig.

"Huy..." untag kong muli sakanya.

"Dale, kailan tayo pupuntang Quezon?" tanong ni Mikael kay Dale na busy sa pagkain
ng pizza na pinadeliver nila kanina.

"Ha?" Kumunot ang noo ni Dale. "Quezon?"

"Yeah. 'Yung photo shoot sa Quezon, remember?" Mikael told him. Kumunot naman ang
noo ko. May photo shoot si Mikael sa Quezon at hindi ko alam? How come?
Tinanggal ko ang kamay kong nakayakap sakanya.

"Meron ba?" tanong ni Dale kay Mikael.

"Meron!" Ani Mikael. "Maybe you can call Yvonne, too. You can ask her if she wants
to model some clothes, too." Dagdag nito.

Yvonne?

Tumaas ang kilay ko.

Ayos ah? Ayaw akong pansinin tapos mag-iinvite ng ibang models?

Nilingon ako ni Mikael. "Gusto mong sumama?" he asked me.

Tinignan ko siya ng masama. "Mag-isa ka. Magsama kayo ng Yvonne na 'yon." Padabog
akong lumayo sakanya at bumalik sa harap ng salamin.

"Mika, gusto mong pizza?" alok sa akin ni Dale.

"Ubusin mo lahat!" Sigaw ko dito. Nakasimangot pa din ako habang inaayos ng make-up
artist ko ang make-up ko.

"Resume na tayo." I heard Mikael's voice. Padabog akong tumayo at pumunta na sa

harap niya.

"Look at the red light and--"

"Alam ko kung saan ako titingin." Putol ko sa sasabihin niya.

Hindi katulad mo. May pa-Yvonne Yvonne pa. Ibuhol kita sa akin, eh.

Hindi na kami nagkaproblema sa shot na gusto niya dahil halos mauubos ko na ang mga
damit na kailangang i-model.

"Mikaela, you're frowning too much. Smile a little." Mikael said. Inirapan ko lang
siya at ipinagpatuloy ang pose na gusto ko.

"Mikaela..."
"Ano na namang mali?" tanong ko. Hindi ko na itinago ang inis ko sakanya. Nawala na
talaga ako sa mood.

"I love you."

"Yeah, right." I rolled my eyes.

Halos tatlumpung minuto pa ang itinagal ng photo shoot. Matapos kong magpalit ng
damit at magtanggal ng make-up, lumabas na ako ng CR. Naabutan ko naman si Mikael
na nakasandal sa labas nito.

Hindi ko siya pinansin at naglakad palayo pero hinawakan ang kamay ko.

"Ai."

Hindi ako nagsalita.

"Ai..."

"Let me go. Aayusin ko pa ang gamit ko." Ani ko sa malamig na tono.

"Mikaela..."

"Bitawan mo na ako. Gusto ko na magpahinga. Magpahinga ka na din. May lakad ka pa

bukas." Hinila ko na ang kamay ko pero hinapit naman niya ako payakap.

"Mikael, ano ba?" sinubukan ko siyang itulak palayo.

"I lied. Walang Quezon photo shoot." Bulong niya sa akin. "I need that kind of
reaction from you, I'm sorry, okay?" He kissed my hair.

"Bitawan mo nalang kasi ako." Ani ko.

"No. Never. Kapag binitiwan kita, ang daming willing na saluhin ka. I will not
going to give them a chance to be with you. Sa akin ka lang, eh." Mas hinigpitan
niya ang yakap sa akin.

"Mikael..."

"I'm sorry, okay? Huwag ka ng magalit." Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko.
"It was a stupid move, I know. Sorry. Hindi ko na uulitin."
"Oo na." Iniiwas ko ang tingin sakanya.

"Oo na?" he asked me.

"Okay na. Kasalanan ko din naman. Hindi ako nagfocus. I'm sorry, too." I told him.

"No, it's my fault. Hindi ko dapat ginawa 'yon, eh." Giit ni Mikael sa akin.

"No, it's my fault, Superman."

"No, it's mine." Ani ulit ni Mikael.

"No, mine."

"No, it's--"

"Kasalanan nung staff! Ang ingay niyong dalawa. Nag-eedit ako." Napatingin kaming
dalawa ni Mikael kay Dale. Natatawa namang binato ni Mikael dito ang isang rolyo ng
tissue bago ako hinalikan sa mga labi.

"Isang babae lang ang mamahalin ko. And that's you. Ikaw lang." Bulong niya sa
akin.

"Ikaw lang din ang mamahalin ko. Walang iba." I smiled at him.

"Mika..."

Napapitlag ako nang kalabitin ako ni Dale. Ilang beses kong ikinurap ang mata ko.

Mikael...

"Halos patapos na si Cloud. We've decided na si Steph at Caryl din, ipag-model."

Ani ni Dale sa akin. Nakita ko naman si Ate Steph kasama si Caryl na binibihisan
niya.

"Ah..." kinagat ko ang pang-ibabang labi.

Tumayo ako at nagpaalam na lalabas muna. They're asking me if I'm okay. Tumango
lang ako sakanila.

I need some air. Nakakapagtaka kasing hindi na ako masyadong nasasaktan.

Nararamdaman ko ang sakit. Pero hindi na katulad noon.

At hindi ko alam ang dahilan kung bakit.

Mas pinili kong magpunta nalang sa office ni Mikael. Nagbabakasakaling baka malaman
ko ang sagot kung bakit.

I opened the door and my jaw dropped when I saw someone inside.

"What are you doing here?" I asked him.

Ngumiti naman siya sa akin.

"Hi, Mika." He greeted me.

"Anong ginagawa mo dito sa opisina ni Mikael, Hugh?"

He just smiled at me.

"Paano kang nakapasok dito?"

=================

Chapter 13

Hi, guys. I'm inviting everyone to watch Wattpad Presents: Unwanted Girlfriend.
From July 20-31, every 9 pm :) Use #UnwantedGirlfriend sa twitter, ha? :)

---

"Anong ginagawa mo dito, Hugh?" tanong kong muli nang hindi ako sagutin ni Hugh.
He's just looking at me. Maya-maya'y ngumiti siya ng tipid sa akin.

"Chill, Mikaela." Naglakad siya palapit sa akin. Huminga ako ng malalim bago muling
nagsalita. "I am asking you. What are you doing here? Wala tayong usapan. Wala
tayong plano and gosh! Wala kang karapatang magpunta dito! Hindi ka dapat nandito!"
Hindi ko napigilan ang mga salitang nasabi ko. Gusto ko mang bawiin, 'di ko naman
magawa.

Kanina lang, naalala ko ang mga memories namin ni Mikael. Kung paano ipinararamdam
sa akin ni Mikael na mahal niya ako. Now... makikita ko ang taong nagiging laman ng
isip ko kahit na ayoko? This is not good! Hindi tama, eh. Hindi ko dapat hinahayaan
ang sarili kong tumingin sa iba. Mahal ko si Mikael.

"Really, Mikaela?" Hugh mocked me. "After kissing me, bigla kang nagkaganyan?" May
hinanakit sa tinig niya pero pilit kong binabalewala. Kung nahihirapan si Hugh sa
sitwasyon, ano pa ako? Ano pa ang nararamdaman ko? Nahihirapan na din naman ako.

Umupo nalang ako sa sofa na naroon at sumandal. "This is not right." I whispered. I
need to go to Mikael and say sorry. I promised to him that I will never fall for
anyone if it's not him who'll catch me. At wala akong balak sirain ang pangako ko
na iyon sakanya.

"Iniiwasan mo ako, diba?" Tanong ni Hugh sa akin. Nag-angat ako ng tingin sakanya
at marahang umiling. "No... it's just--"

"After kissing me, you went to the bathroom, Mikaela. Pagbalik mo, you can't look
at me anymore. I've been calling and texting you pero wala akong mapala. I need to
track your phone to know your location. I'm acting like a stalker now, and that's
all because of you, Mika. You." Naglakad siya palapit sa akin at umupo upang
magpantay ang mukha naming dalawa.

Hinawakan niya ang kamay ko at dinala sa mga labi niya. Tinitigan ko siya ng maigi.

"Don't do this to me. Alam natin pareho na may nararamdaman ka para sa akin...
don't deny it, Mikaela. Please, don't." Ani Hugh sa akin. Hindi ko napigilang
mapabuntong-hininga muli. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko para kay Hugh.
He's important to me. He's my friend. I know, 'yun ang nararamdaman ko.

"Mika..."

Napalingon kaming dalawa nang bumukas ang pinto at pumasok si Ate Steph. "Oh, may
kasama ka pala..." Ani Ate Steph nang makita si Hugh. Binawi ko ang kamay kong
hawak ni Hugh at tumayo na at naglakad papunta kay Ate Steph. Hindi ko nalang
pinansin ang pagsimangot ni Hugh sa pagbawi ko sa kamay ko. Ayokong may isipin ang
ibang tao tungkol sa akin. Alam nila kung anong meron kami ni Mikael... and even if
Mikael's not here... naguguilty ako kahit wala naman akong ginagawang mali.

"His name's Hugh. A friend, ate. Classmate ko siya, actually... 'yung band niya ang
kumanta noong kasal ni Kuya..." pakilala ko Hugh sa nakatingin pa rin sa aking si
Ate Steph. "Hugh, she's Ate Stephanie. Co-model namin dati."

"I know her." Hugh smiled at me. Lumapit siya kay Ate Steph at nakipagkamay. "It's
nice to see you again, Mrs. Monteverde."

Kumunot ang noo ni Ate Steph habang nakatingin kay Hugh bago lumingon sa akin.
Nagkibit balikat naman ako. Nagkita na sila noong nagpropose si Kuya Thunder kay
Ate Rain at maging sa kasal ng mga ito. Baka iyon ang 'see' na sinasabi ni Hugh
dito.
"You're so formal. Steph nalang. Feeling ko, ang tanda ko na, eh." Natatawang sabi
ni Ate Steph kay Hugh. Bumaling naman siya sa akin at ngumiti. "I need to bring
Caryl to Paul Jake. You know, daddy's girl 'yon. Iiwan ko muna si Cloud sa'yo, okay
lang ba?" She asked me. Tumango ako. "Oo naman. It's Cloud, naman, eh." Ngumiti
ako.

"Buti naman. Ayoko kasing iwan nalang doon kahit nandoon si Dale." Nakangiti nitong
saad. Nagpaalam na siya sa amin kaya hinatid ko pa siya palabas kasama si Caryl at
ang yaya nito.

Nagkatinginan naman kami ni Hugh.

"Puntahan na natin si Cloud?" He asked me. I sighed. "Wala ka bang ibang lakad?"
Tanong ko dito. Ngumisi naman si Hugh. "Ang obvious mo magtaboy, Mikaela."

"Will you please stop calling me Mikaela? Mika's fine." I told him. Sa tuwing
nagpapakilala ako, I'm saying Mikaela. Pero lagi ko ding sinasabi na Mika nalang
ang itawag sa akin.

"Let me guess why..." Ani Hugh na nakasunod sa akin habang naglalakad pabalik sa
studio. "Because your great love Kerko's the only person who's calling you Mikaela?
Everyone's calling you Mika. Am I right?"

Huminto ako at tumingin kay Hugh. "Nananapak ako kapag naaasar." Sinimangutan ko
siya bago naglakad ulit.

"I was just kidding..." Hinawakan niya ang braso ko. "Fine, Mika na kung Mika.
Happy?"

Hindi ako sumagot. Binawi ko nalang ang kamay ko at pumasok na sa loob ng studio.
Nasa harap ng camera si Cloud at matiim na nakikinig sa sinasabi ni Corey.

May nag-aassist naman kay Cloud kaya umupo nalang ako at tinignan siya. Mabilis
lang naman natapos ang shoot kaya makalipas lang ang halos tatlumpung minuto, nasa
tabi ko na si Cloud at naglalaro sa phone ni Hugh.

Hindi ko mapigilang mapangiti at magtaka dahil nakikita ko na magkasundo ang

dalawa. Hindi naman kasi mabilis gumaan ang loob ni Cloud sa isang tao. Mas kasundo
kasi talaga ni Cloud ang mga tahimik lang na tao.

Sinundo din naman ni Ate Steph si Cloud para kumain. Inaya niya kami ni Hugh ngunit
tumanggi na ako. Tumanggi din naman si Hugh dito. It's a family affair, ayokong
maging bitter bigla kapag naisip ko na kasal na dapat kami ni Mikael ngayon and who
knows... baka may anak na kami kung nagkataon.
Nagpaalam na ako sa mga nasa studio at nagbilin kay Dale na ilock ng mabuti ang
studio ni Mikael. Ayokong maulit ang nangyari kanina. Hangga't maaari, ayokong may
magbago.

"May lakad ka pa? Hatid na kita?" Alok ni Hugh sa akin. Umiling ako. "No, thanks."
Tanggi ko dito.

Nakalapit na kami sa Cruze ko nang makita kong flat ang dalawang gulong ko.

Great! Dalawa talaga, ha? Damn it.

"May problema ba?" Hugh asked me when he heard me cuss. Tumingin ako sakanya at
tinuro ang gulong ng sasakyan ko. Napangiti naman siya.

"Why do I have this feeling that destiny's on my side?" Ipinilig nito ang ulo bago
kinamot ang kilay. I rolled my eyes.

Isinukbit kong muli ang bag ko at lumapit sakanya. "Why do I have this feeling na
sinadya mo?" Tumaas ang isang kilay ko. Natawa naman si Hugh. "You think of me that
low, baby?"

Umiling-iling nalang ako bago naglakad papunta sa sasakyan ni Hugh na nakaparada sa

tabi ng sasakyan ko. Ngayon ko pinagsisisihang naibangga ko ang Porsche ko at hindi
ko magamit.

Kung kailan gusto mo ng space, tsaka naman ako lalong napapalapit. Parang kung
kailan ka nagmomove-on, tsaka siya lalapit.

"Saan ka ba pupunta?" He asked me. Isinuot ko muna ang seatbelt ko bago tumingin
sakanya at sumagot. "Kahit saan." I shrugged. Nakatingin lang siya sa akin na
parang may isang ulong tumubo sa noo ko. "I'm serious, okay? Walang direksyon ang
pupuntahan ko today. Gusto ko lang talagang mag-gala." Tumingin ako sa labas.

"Okay." Narinig kong sabi ni Hugh. Pinaandar na niya ang sasakyan at nakatingin
lang ako sa labas. Napapitlag ako nang magring ang cellphone ko. I saw Lance's name
on the screen so I immediately answered his call.

"Hi, Lance!" Masiglang bati ko dito. Narinig ko naman ang pagtawa niya. "Namiss mo
'ko?" Tanong niya sa akin matapos akong batiin.

"Yeah, I guess so... pero, I miss your panlilibre, more." I laughed. Napansin ko
naman ang paghigpit ng hawak ni Hugh sa manibela.

"Ouch." Lance groaned. "Anyway, where are you? Let's meet." Aya niya sa akin.
"Oh, nasa..." lumingon ako sa labas. Where are we? Hindi ako pamilyar sa lugar.
Bumaling ako kay Hugh at nagtanong. "Where are we?"

"On the way to Baguio." He replied. Natigilan ako. Baguio?!

"What Baguio? Anong gagawin natin sa Baguio?" I asked him. He just shrugged.

"Hugh Marco Alcantara..." I glared at him. Hindi naman niya ako pinansin. Napailing
nalang ako.

"Papunta kaming Baguio, Lance." Ani ko nang balikan ko ang kausap ko sa telepono.

"Anong Baguio, Mika? Sinong kasama mo? 'Yung mayabang na Hugh na 'yon?" Tanong niya
sa akin. Nang sumagot ako ng oo, narinig ko ang pagmumura niya pero humingi agad ng
paumanhin sa akin.

"Hello, Lance?" Kumunot ang noo ko. "Lance?" Tinignan ko ang phone ko at nakita
kong nawawalan ako ng signal. Si Hugh naman, patuloy lang sa pagmamaneho.

"Sana sinabihan mo akong sa Baguio tayo pupunta." Ani ko nang itago ko na ang phone
ko sa bag ko. He just shrugged.

Tumingin ako sa labas at natuwa sa nakikita kong mga puno. Nandito na rin lang ako,
ieenjoy ko nalang kahit na nabigla ako.

Nananakit na ang pang-upo ko nang sabihin sa akin ni Hugh na naroon na kami. He

parked his car and went out. Sumunod naman ako sakanya. Nakasandal siya sa hood ng
sasakyan at may tinatanaw. Lumapit ako sakanya at tinignan ang tinitignan niya.

"Wala naman kasing tumutubong fries. And I know you're not going to be happy kung
sa taniman ng patatas kita dadalhin." Pabalewalang sabi ni Hugh. Natawa naman ako
sa sinabi niya. "Thank you." I said. Tumingin ako sa malawak na taniman ng
strawberries na nasa harap ko. "Pwede ba tayong mamitas?" Tanong ko sakanya.

Tumango siya sa akin. Nakita ko naman ang paglapit ng isang lalaki kay Hugh.
"Magandang hapon, Sir." Ani ng lalaki kay Hugh. "Ngayon lang ulit kayo nadalaw,
ah?"

"Busy lang, ho. Kamusta kayo?" Tanong naman ni Hugh sa lalaki. Nag-usap pa sila ng
ilang minuto bago nagpaalam ang lalaking nalaman kong Juan ang pangalan.

"Sa inyo 'to?" Tanong ko sakanya na may pagkabigla. He shrugged again. I rolled my
eyes. "Hindi nga! Sa inyo nga 'to?" Tanong ko ulit.

Tumango siya sa akin.

"Wow." Namangha kong tugon. Inilibot ko ang mata ko at malawak ang taniman nila.
Marami pa talaga akong hindi alam kay Hugh.

"Why strawberries, Hugh?" I asked him. Naeexcite akong mamitas ng strawberries peri
pilit kong ikinakalma ang sarili ko. Pero... ugh! Strawberries!

"Someone I love loves strawberries." He said. Napatingin ako sakanya. Iyon ba ang
sinasabi ni Jeorge sa akin dati na babaeng mahal ni Hugh?

"She's so lucky. I mean... wow. May taniman kayo ng strawberries just because ang
mahal mo, mahilig sa strawberries?" Napangiti ako. "I asked my dad before if we can
plant strawberries. He just laughed at me. Even my brothers. Instead, binibilihan
nalang nila ako."

"Bukas ka pa pwedeng mamitas ng strawberries. Is that okay with you?" Tanong ni

Hugh sa akin. Napatingin ako sakanya. "Bukas? You mean, we'll stay here?" Tanong ko
dito. Nagkibit balikat lang itong muli.

"Wala akong damit." Sagot ko sakanya.

May kinuha ito sa likod ng sasakyan at ibinigay sa akin ang dalawang paperbag.
Sinilip ko ang laman at nakita kong may mga damit at toiletries.

"Planado mo talaga, no?" Pag-aakusa ko dito. Tinalikuran naman ako ni Hugh kaya
sinundan ko siya. "Binutas mo pa ang gulong ko at--"

"I didn't. I told you, destiny's on my side." Putol niya sa sinasabi ko.

"Call your brothers. Baka mag-alala sila sa'yo." Paalala ni Hugh sa akin.
Sumimangot ako. Nagtext na ako kay Mommy kanina and honestly, kung hindi naman ako
uuwi ngayon, iisipin lang nilang sa bahay ni Mikael ako magpapalipas ng gabi.

"Hugh, handa na ang pagkain." Ani ng matandang babae kay Hugh. Ngumiti naman si
Hugh dito at inaya na akong kumain.

Masarap ang inihanda nilang nilagang baka at may inihaw pa pero pinaka-natuwa ako
sa strawberry cake na dessert.

Ramdam na ramdam ko ang lamig dito kaya naman balot na balot ako. Buti nalang at
may jacket ang binigay ni Hugh na damit sa akin.

Natanaw ko si Hugh na nakaupo sa hagdan sa labas ng bahay kaya nilapitan ko siya at

umupo sa tabi niya. Nakita ko ang lungkot sa mga mata niya.
"Sorry." I told him. Pinuno ko ng hangin ang aking baga bago tumingin sakanya.
Nakakunot ang noo niya sa akin at bakas ang pagtataka kung bakit ako humihingi ng
paumanhin.

"For being mean? Kanina?" I said. Niyakap ko ang sarili ko nang umihip ang hangin.
"I'm just really confused earlier and when I saw you... nawalan ako ng kontrol.
Sorry."

"It's okay. Mali din ako, eh. Hindi dapat ako pumasok 'don." He let out a weary
sigh. "Hindi ko dapat pakialaman kung anong meron kayo ni... Kerko." I saw his
adam's apple moved.

"Tell me something about her..." minabuti kong ibahin nalang ang topic at ungkatin
ang tungkol sa sinasabing babae ni Hugh kanina.

"Who?" He asked me.

"The one you love?" Ngumiti ako.

"You mean, you?" He asked again. Nag-init naman ang pisngi ko sa lantarang
pagsasabi ni Hugh na mahal niya ako.

"No. The one you're talking about earlier." Iniiwas ko ang tingin sakanya.

I heard him laughed. "She's so pretty. Lively. Bubbly. And she's head over heels in
love with someone. Lahat kami, protective sakanya. Pero napakatigas ng ulo niya.
Kung anong maisipan, gagawin niya."

Nang tignan ko siya habang nagsasalita. Nagliwanag ang mga mata ni Hugh na para
bang napaka-importante ng babaeng iyon sakanya. Sino kaya siya?

"I love her. So much." Biglang lumungkot ang ngiting nakapaskil sa gwapong mukha ni
Hugh. "Pero naaksidente kami, eh."

Bigla'y binalot din ng lungkot ang puso ko. Parang kami pala ni Mikael.

"I lost her." Ani Hugh sa malungkot na tinig. "Kaya ginagawa ko ang lahat para
makabawi sakanya." Dagdag nito.

"Hugh..." hinawakan ko ang kamay niya at ngumiti sakanya. "Kung sino man 'yang
babaeng 'yan, she's so lucky because she is loved by someone like you."

Tumingin sa akin si Hugh. "Marami ka pang hindi alam tungkol sa akin, Mika..."
Bulong niya.
"I know." I smiled a little. "Well, we can work that out. Pwede naman tayong mag-
usap magdamag at pag-usapan ang tungkol sa'yo at malaman ko pa ang hindi ko alam,
diba?"

Tumayo si Hugh at naglakad palayo. Tumalikod siya sa akin.

"Mika, paano kung..." He sighed heavily. "Paano kung bumalik si Kerko? Matatanggap
mo pa din ba ako?" Humarap siya sa akin at nakita ko ang lungkot sa mga mata niya.

"What are you talking about?" Naguguluhang tanong ko sakanya. Ano bang kinalaman ni
Mikael sakanya?

"I hope my love's enough for you to forgive me, Mika. Because I can stand the
thought of you hating me... I love you, Mika."

=================

Chapter 14

Wattpad Presents: #UnwantedGirlfriend every 9pm. July 20-31 :)

--

Pinagmamasdan ko si Hugh habang kausap si Mang Nestor tungkol sa pamamasyal namin

mamaya habang naglalagay ng strawberry jam sa tinapay. Medyo late ako nagising
dahil napuyat ako kagabi.

Naaalala ko ang sinabi niya kagabi about forgiving him kapag bumalik si Mikael. It
addles my mind, actually. Anong kinalaman niya kay Mikael? Wala naman siyang
kasalanan sa amin o sa aksidente namin, pero bakit sa pakiramdam ko ay may alam
siya.

Huminga ako ng malalim bago ko sinulyapan ang cellphone ko. Kagabi pa text ng text
sa akin si Lance, nagtatanong kung nasaan na ako at kung anong oras ako uuwi. Hindi
naman na ako nakareply dahil nang umakyat ako para matulog ay halos alas-dos na ng
madaling araw. Nakatulog ako agad nang mailapat ko ang likod sa kama. Hindi ko
mapigilang mapangiti. Lance will always be like that. So protective. Kung hindi
siya titigil sa ginagawa niya, malamang ay masasabunutan ako ng magiging girlfriend
niya sa future.

Huminga ako ng malalim bago ako tumingin sa malaking bintanang naroon. Tanaw doon
ang labas. Sariwang sariwa ang hangin at ang ganda ganda ng paligid.

Natutuwa ako sa lugar na ito. It's not that far from the city pero parang ibang
iba. Kaninang nagising ako ay kitang kita ko ang fogs. Natural ang lamig at hindi
kailangan ng air-con. I really like it here. Ang sarap sigurong tumira sa Baguio...
plus I get the chance to eat fresh strawberries everyday!

"Morning." Bati ni Hugh sa akin bago umupo sa harap ko. He's wearing a black shirt
with red jacket samantalang ako'y naka-pantulog pa at naka-jacket lang. Para bang
bigla akong naconscious sa itsura ko.

"Morning." Ngumiti ako sakanya ng tipid. "Anong oras tayo mamimitas ng

strawberries?" Tanong ko sakanya matapos kumagat ulit sa tinapay na hawak ko. I
know, sobrang ang atat ng dating ng tanong ko but I can't help it. Naeexcite naman
talaga ako sa gagawin namin.

"10 am." Sagot ni Hugh. "How's your sleep?" Ngumiti siya sa akin.

"Okay naman. Gusto ko dito. Ang peaceful, ang kalma ng lugar." Parang 'yung sa
province ni Mikael. Payapa lang. Masaya. Kasama ko siya. Sana pwede akong bumalik
'don nang kasama ko si Mikael.

"Okay ka lang?" Napaangat ako ng tingin nang marinig kong magtanong si Hugh.
Napansin kong inilagay ko pala sa plato ang hawak ko. Bigla'y parang nawalan ako ng
gana.

"Yeah." Tipid akong ngumiti. Alam kong hindi siya naniniwala pero hindi naman na
siya nagtanong sa akin. Hindi ko din naman sasagutin ng totoo kung sakaling
magtanong siya.

Kagabi, noong sinabi niyang mahal niya ako... hindi ko alam, pero parang may kung
ano sa loob ko ang nabuhay. For almost 2 years, nabubuhay ako sa ala-ala namin ni
Mikael... hindi ko alam pero... ngayon nalang ako ulit nakaramdam ng ganoon.
Magmula nang maaksidente kami ni Mikael.

Matapos mananghalian ay naligo na ako. Kinailangan ko pang timplahin ang

temperatura ng tubig dahil baka maging yelo ako sa lamig nito. Isang floral dress
na hanggang ibabaw ng tuhod ang napili kong suotin tsaka ko ito pinatungan ng isang
maong na jacket. Flat shoes lang din ang ginamit ko. Itinupi ko naman hanggang siko
ang manggas ng jacket ko.

Magkasabay na kaming lumabas ni Hugh para puntahan ang taniman nila ng

strawberries. Hindi ko mapigilang mapangiti. This will be the first time that I'll
harvest strawberries. This will be fun!

Pinabayaan ako ni Hugh na kumuha ng sarili kong basket at tsaka namitas ng

strawberries. Paglingon ko sakanya ay nakita ko siyang kinukunan ako ng pictures.
Doon ko lang napansin ang hawak niyang camera. Kumaway nalang ako sakanya. Isinabit
niya naman sa leeg ang camera bago kumaway pabalik sa akin.

Punong puno ang basket ko ng strawberries nang lumapit ako sakanya. "Look! Ang dami
dami dami dami! Oh my gosh! I'm so happy!" Nakangiti kong sabi sakanya. Ngumiti
siya sa akin bago ako kinunan ng picture.

"What's with the camera? Kanina ka pa. Hindi mo ako sinamahan doon." Napanguso ako
bago ako umupo sa bench na naroon.

"Ngayon lang kita nakitang ngumiti ng ganyan." Hugh said. Napakunot noo naman ako.
"What? I'm always like this, Hugh."

"No. You're smiling but you're not happy, Mika." Ani Hugh bago ako kinuhaan ulit ng
picture. "It's like you're okay but you'll be more okay if he's here."

Napayuko ako sa sinabi niya. I am trying my best to be okay. Sinusubukan ko namang

mabuhay ng normal, eh. Sinusubukan ko pa ding ibalik anh dating ako... pero alam
kong kahit anong pilit ko, hindi ko magagawa. Dahil kung ano man ang nawala sa
akin, isang tao lang ang makakapagbalik sa akin noon. Si Mikael lang. Si Mikael pa
rin.

"Hindi kita mamadaliin, Mika. It's hard to compete with a memory. With his memory 
actually. He gave you so much to remember and I know, you love him so much, but I
am willing to wait and I am willing to show you that I love you." Hinawakan niya
ang kamay ko at marahang pinisil. "I promise, hindi kita sasaktan. Hindi ka na ulit
iiyak. Hindi ka na ulit maiiwan."

Tumingin ako sa kamay niyang nasa kamay ko.

"Thank you." Ngumiti ako ng tipid sakanya bago tumayo. Hindi pa ako handang sumagot
sa mga sinasabi niya. Ayokong icommit ang sarili ko sa bagay na pwede kong
pagsisihan balang araw.

But I am thankful that I have Hugh. Kahit papaano, alam kong may makakasama ako.
Alam kong may kaibigan akong nasa tabi ko at hindi ako iiwan.

Inaya ko siyang mamili sa mall sa malapit para naman makabili ako ng pasalubong
kina Cielo, Maha, Lance at kay Mommy. Wala akong balak pasalubungan sila ng
strawberry jam o kahit anong may strawberry dahil baka ibato nila sa akin pabalik
ang mga iyon.

"Ba't ganun, wala naman akong makitang maganda at gusto ko..." napasimangot ako.
It's not that walang talagang maganda sa mall na 'to pati sa mga stalls. I just
can't see anything na magugustuhan nila Cielo. I can give anything to Lance naman
since hindi naman siya mapili, pero sila Cielo? Since fashionista siya, ayokong
magbigay ng basta nalang... same with Maha. And for Mikael, too.

"Ako, meron." Ani Hugh sa likod ko. Nilingon ko siya. Kumunot ang noo ko. "Magkaiba
kasi tayo ng taste, Hugh. Wala akong makitang maganda. Wala akong makitang gusto
ko. Ugh!" Muli, pinagmasdan ko ang kabuuan ng store na iyon. Pang-apat na store na
ang napuntahan namin pero ni isa, wala pa akong nabibili.
"Oo nga. Pero may nakita akong maganda at gusto ko." Sagot ulit sa akin ni Hugh.
Huminto ako para tignan siya. "Okay? Sige, patingin nga ng sinasabi mo, para
malaman ko kung maganda o hindi. At kung bakit mo gusto."

Hinawakan ni Hugh ang kamay ko at isinama ako sa harap ng malaking salamin sa loob
ng store na iyon.

"There." Ani Hugh habang nakatingin sa akin sa salamin. "Maganda na, gusto ko pa."
Ngumiti siya sa akin. Tinignan ko naman siya sa salamin. Hindi ko naiwasan ang pag-
init ng pisngi ko.

"Puro ka kalokohan. Tara na nga. Tingin tayo sa iba pa." Hinila ko na siya palabas
sa stpre na 'yon nang makita ko ang mga saleslady na naghahagikgikan. Nabigla naman
ako nang pagsaklupin ni Hugh ang kamay namin. Nagmistula tuloy kaming magkaholding-
hands. Sinubukan kong bawiin ang kamay ko pero hinigpitan niya ang hawak dito.

"Hayaan mo muna akong mangarap na girlfriend kita ngayong araw..." bulong ni Hugh
bago dinala sa labi ang kamay ko at hinalikan.

Hindi nalang ako kumibo. Pumasok na kami sa isa pang store at namili na ako ng
damit. Kahit papaano ay may nagustuhan naman na ako. Si Hugh ay nakamasid lang sa
akin.

"This one, maganda?" Tanong ko sakanya nang makakita ako ng scarf doon. Kinuha ko
ang purple ang color at sinuot. Ngumiti naman si Hugh sa akin. "Yeah, maganda."

Kinuha ko ang black at isinuot sakanya. "Ayan. Para meron ka din at pa-thank you ko
sa pagdala mo sa akin dito." I smiled at him. Ngumiti naman siya pabalik sa akin.

Matapos naming mamili ng pasalubong naghanda na kami sa pag-uwi. Gustuhin ko mang

magstay pa ngayon, hindi na pwede dahil may pasok kami kinabukasan. Inihanda ko na
ang gamit ko at ang mga pasalubong ko kina Cielo.

Nakasakay na ako sa sasakyan ni Hugh nang magring ang phone ko.

"Hello, Lance?" Bati ko dito nang sagutin ko ang tawag niya.

"Where are you?" Iritableng sagot naman niya sa akin. Hindi ko mapigilang
mapangiti. For sure hindi maipinta ang mukha ngayon ni Lance.

"Pauwi na po." I smiled. Nilingon ko si Hugh na nakikipag-usap pa sa katiwala ng

bahay nila dito.

"Make sure, Mika. Hindi ako natutuwa sa pagsama mo diyan sa lalaking 'yan." I heard
him sighed. "Mika, you know that I care for you, right? And I don't trust that guy.
At hindi ako nakipaghiwalay sa'yo noon para mapunta ka sa iba."

Here we go again.

"I know, okay? Don't worry, Lance. I'm fine. I'm still breathing and I'm still a
virgin." Sumandal ako bago tumingin sa rearview mirror.

"Mika, it's not what I..."

"I know." Natatawa kong sabi dito. "Pauwi na ako. Magkita nalang tayo sa bahay,
okay lang ba?" I asked him.

"Yeah, of course. I'll be there."

"Okay, see you later." Nagpaalam na ako dito bago ko ibinaba ang tawag. Sumakay na
din si Hugh sa sasakyan niya. "Ready?" Tanong niya sa akin. Tumango nalang ako.

Hindi namin inaasahan ang malakas na ulan kaya naman na-stuck kami sa traffic.
Idagdag pa ang pagkakaroon ng bungguan sa main road.

It was almost 11 pm at wala pa kami sa bahay. Kanina pa nagtetext si Lance sa akin.

Maging si Mommy ay nagtext na din at iisa lang ang sagot ko. Pauwi na.

Nag-order nalang kami sa drive-thru na nadaanan namin kanina para naman makakain
kami kahit na nasa sasakyan kami.

Halos alas-tres na nang maihatid ako ni Hugh sa bahay namin. Nagulat akong nasa
gate si Lance at tila nag-aabang sa amin.

"Lance?" Nandito pa siya? Ang akala ko ay umuwi na siya.

Bumaba ako ng sasakyan at lumapit sakanya. "What are you still doing here? Hindi ka
pala umuuwi?"

"Obviously. And it's 3 am, already, Mika." Madilim ang expression ng mukha ni
Lance. Bumaba na din si Hugh ng sasakyan.

"It's my fault. Natraffic kami at--"

"Yes, it is your fault!" Sigaw ni Lance kay Hugh. "Lance." Hinawakan ko siya sa
braso para ilayo. "Okay lang ako, okay? Kumalma ka nga.
"Look, wala akong intensyong masama kay Mika." Seryosong sabi ni Hugh kay Lance. "I
know you don't trust me. I don't trust you as well, Saavedra."

"Hugh, umuwi ka na, please. Magkita nalang tayo ulit." Saway ko dito nang may balak
pang magsalita ulit. "Lance, please, tama na." Nag-angat ako ng tingin kay Lance.
"Baka magising pa ang mga tulog, eh."

Tinitigan ng masama ni Lance si Hugh. "Edward Lance, please." I rolled my eyes.

"Pumasok ka na nga sa loob. Susunod ako." He looked at me. Itinaas pa ang isang
kilay sa akin na tila sinasaway ako. "Please." I plead.

Huminga ng malalim si Lance bago tinitigan ng masama so Hugh bago pumasok sa loob.

Tinignan ko si Hugh. "Sorry, about that." He shrugged.

Kinuha ko na ang gamit ko at mga pasalubong sa sasakyan niya. "Thank you, ha?
Magkita nalang tayo." Ngumiti ako sakanya bago ako tumalikod.

"Hey..." hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako palapit. Niyakap niya ako ng
mahigpit.

"I'm sorry. Napikon lang ako sa pag-arte ni Saavedra na parang kanya ka. You're
not." Bulong niya sa akin.

I sighed heavily. "I know." Humiwalay na ako sakanya. "Sige na. Umuwi ka na. Umaga
na." Paalam ko dito. Hinila niya akong muli at nagulat ako nang dampian niya ako ng
halik sa labi. "Goodnight, baby."

Tinitigan ko lang siya hanggang sa makasakay na siya ng sasakyan at makaalis.

Pumasok ako sa loob ng bahay at naabutan ko si Lance na nakasandal sa pinto.

"Don't look at me like that, Lance." Saway ko sakanya. Dumiretso ako sa kwarto ko
at sumunod naman siya.

"Mika, hindi mo ba talaga pwedeng layuan si Hugh?" Tanong niya sa akin. Kumunot
naman ang noo ko. "Bakit ko naman gagawin 'yon?" Nagtatakang tanong ko dito.
Inilapag ko sa couch na naroon ang mga dala ko at hinubad ang sandals na suot.

"I don't trust him." Lance scoffed.

"You don't trust Mikael before, remember?" Pang-aasar ko dito. Umupo ako sa kama at
ibinagsak ang kalahati ng katawan ko sa kama.

Inaantok na ako.
"I don't. But at least, kilala ko siya. Hindi katulad nung mayabang na 'yon. Akala
mo kung sino kung umasta." Bakas pa rin ang inis sa mukha ni Lance. Natawa naman
ako.

"Well, he's nice naman. Caring. Gentleman..." napangiti ako nang lalong sumimangot
si Lance. "He's my friend. Hindi mo ba talaga kayang makipagkaibigan sakanya?"
Tanong ko dito.

Umiling si Lance. Napaka-honest talaga. Napailing nalang din ako.

"He likes you, right?" Tanong niya sa akin. Hindi ako kumibo. Sinabi ni Hugh na
mahal niya ako, eh. Hindi lang gusto.

"Mika, pinakawalan kita dahil alam kong kay Kerko ka sasaya..."

"Lance..."

"May gusto ka na din ba sakanya?" Nabigla ako sa tanong ni Lance sa akin. Napailing
nalang ako at bumangon na. "This is nonsense, Lance. Matulog ka na. Use one of the
guestrooms, here. Magpapahinga na ako."

"Mika, I'm asking you... do you like him?" hinawakan niya ang braso ko at tinitigan
niya ako sa mukha.

"Lance..."

"It's just a yes or no, Mika."

"Lance..." Huminga ako ng malalim bago pumikit ng mariin.

"Mikaela Michelle..."

I opened my eyes and looked at Lance. "Mahal ko si Mikael, Lance... pero

nagugustuhan ko na si Hugh. Yeah, I like him... and it sucks."

=================

Chapter 15

Maaga akong pumasok kinabukasan dahil absent ako kahapon, kailangan kong malaman
ang mga ginawa at kung may mga kailangan ba. Tanghali na ako nagising kahapon at
pinili ko nalang magstay sa bahay at manuod ng kung ano-anong movies para palipasin
ang buong maghapon ko. Binalak kong puntahan si Mikael pero... nahihiya akong
humarap sakanya. Hindi ko alam kung paano ko ikukwento sakanya na hinalikan ko si
Hugh at hinayaan kong halikan ako ni Hugh.

Hindi din ako nagcheck ng phone ko buong maghapon. Umaga pa lang, pinatay ko na
ito. Nakokonsensya din ako sa sinabi ko kay Lance... but I'm just being honest. I
like Hugh but I am very much in love with Mikael and no matter what, alam kong si
Mikael at si Mikael lang ang mamahalin ko ng ganito. Iyon ang gusto kong ipaintindi
sakanya.

Hindi ko na inabutan si Lance sa bahay namin paggising ko kahapon. Gustuhin ko man

siyang kausapin, I know he's still pissed. Ayokong mag-away kami lalo kaya naman
dumistansya na muna ako sakanya. Kahit naman kasi topakin siya, mahal ko siya. He's
my best friend.

Pagbukas ko ng cellphone ko habang nakaupo sa damuhan ng school, sunod-sunod ang

pagpasok ng messages. As usual, may galing kay Cielo, hinahanap ako. Hanggang
ngayon, hinahanap pa ako nito? Hindi ko ata nasabing pauwi na ako. I'm really not
in the mood to talk to anyone. May text din galing kay Maha na nag-aayang gumala.
May nakita akong text from Dale and from other models about the schedules. May GM
din si Rui ng kung anong quote. I wonder kung saan niya napulot 'yon.

Pero ang text ni Fall ang nagpakunot ng noo ko at umagaw ng atensyon ko.

Fall:Where are you? - Fall

Fall:Are you with Hugh? Is your phone dead? Damn it, answer me.

Fall:Nevermind my messages. I found him.

Hindi ko napigilang kabahan. Anong nangyari kay Hugh? Bakit ganoon nalang kung
magtext sa akin si Fall?

Hindi ako nag-abalang magcompose ng message para kay Fall. I dialed his number.
Nakaka-anim na ring na bago niya ako sinagot.

"What happened?" Bungad ko sakanya pagsagot niya sa tawag ko.

"What?" He asked me. Kumunot ang noo ko. Mukha namang kalmado ang boses ni Hugh...
pero lagi naman siyang kalmado, eh. What's the problem, then?

"Your texts. Ngayon ko lang narecieve. What happened?" Kinagat ko ang pang-ibabang
labi habang naghihintay sa sagot niya.

I heard him scoffed. "That text was one day old, already."
I rolled my eyes. Ang daming pasakalye naman nitong si Fall. "Fall, just tell me
what happened. Nasaan ka ba? Studio niyo?"

"No. Hugh's pad. He's sick."

Natigilan ako sa sinabi ni Fall. May sakit si Hugh? Kahapon pa? Bakit walang
nagsabi sa akin?

Napahawak nalang ako sa noo ko.

Ugh! Bakit ko ba kasi ini-off ang cellphone ko mula kahapon? Stupid!

"What happened? Is he okay now? What?" Nag-aalala kong tanong dito. Ako ang huling
kasama ni Hugh bago siya nagkasakit. Anong nangyari sakanya nung umuwi siya? Paano
siyang nagkasakit?

"I guess so? He's sleeping." Malamig pa sa yelo ang boses ni Fall. Napailing nalang
ako. Ang hirap basahin ng lalaking 'to. Humugot ako ng malalim na hininga bago
nagsalitang muli. "Okay, I'll just go there and check if he's okay. May kailangan
ba siya? Food? Meds... what?" May madadaanan naman akong drive thru na drug store
kaya makakabili ako ng kailangan ni Hugh kung sakali.

"Naah. Just you. I'm sure he'll just ask for you instead of those meds." Ani Fall
sa akin. Napailing nalang ako. "Okay, papunta na ako diyan." I ended the call and
heaved a sigh. Buti nalang ay wala kaming klase ngayong hapon kaya makakapunta ako
kay Hugh. They cancelled the class para sa foundation day na gaganapin next week.
Ngayong araw kasi ang pagpa-finalize ng mga org ng gagawin nilang activities. Good
thing's hindi ako sumali sa mga orgs. I'm with the Amaranth and for the founding
anniversary ng school, they need to play for the students.

Kahit na walang sinabi si Fall na mga kailangan ni Hugh, minabuti ko nang bumili ng
gamot para sa lagnat, sipon, ubo, sakit ng ulo, sakit ng ngipin at maging gamot
allergy ay bumili ako. Hindi na rin ako nagtangkang bumili ng ingredients para
ipagluto si Hugh dahil alam kong ipapahiya ko lang ang sarili ko kapag ginawa ko
iyon. Nagtake-out ako ng food pero bumili din ako ng easy-to-cook foods. 'Yung mga
tipong just add hot water, okay na.

Matapos kong maiparada ang Cruze ko sa parking lot ng building, agad akong naglakad
papuntang elevator para puntahan si Hugh sa unit nito. Naka-sukbit sa kanang
balikat ko ang shoulder bag ko habang hawak ko sa kaliwang kamay ang paperbag ng
take out food ko, sa kanan naman ay ang pinamili ko sa grocery na fruits at cup
noodles, some snacks at meds.

Nakasandal si Fall sa pader sa gilid ng elevator nang lumabas ako. May suot siyang
headphone na malaki at nakapikit.

"Fall..." tawag ko dito. "Fall." Ulit ko.

"Fall!" Naiinis akong sumigaw dito. Nilingon naman niya ako. "Help, please?"
Sarcastic kong sabi dito. Kinuha naman niya lahat ng dala ko maliban sa shoulder
bag ko at naglakad na. Sinundan ko na lang siya habang tinatahak namin ang daan
papunta sa unit ni Hugh. Inilapag niya sa center table ang mga dala ko at umupo na
sa couch.

"Where's Adrian? Rui? Clyde? Jeorge..." Tanong ko sakanya habang inilalabas ang
pinamili ko. Nagkibit balikat lang siya. I rolled my eyes. "Burger, gusto mo?" Alok
ko sakanya. Umiling lang siya.

"Where's Hugh?" Tanong ko dito. Itinuro naman niya sa akin ang kwarto ni Hugh.
Tumayo na ako at iniwan nalang si Fall sa living room at nagtungo doon. Pamilyar
naman ako sa kwarto niya dahil natulog na ako dito noong minsang nagkasakit ako.

Nakita ko si Hugh na nakahiga sa kama at nakapikit ang mata. Naka-puting t-shirt

ito at pyjama. Lumapit ako sakanya at dinama ang noo niya. Mainit nga. Ano ba
kasing nangyari dito?

Halos mapatalon ako nang biglang hawakan ni Hugh ang kamay kong nasa noo niya. "I'm
glad you're here..." Mahinang sabi ni Hugh na sinundan niya ng pag-ubo.

"What happened? Bakit ka nagkasakit? And how did you know it was me? Hindi naman
ako nagsalita, eh." Tanong ko sakanya. Gustuhin ko mang bawiin ang kamay ko mula sa
pagkakahawak niya, hindi ko nagawa. Mahigpit ang hawak ni Hugh dito at pinipisil-
pisil pa.

"I'm such a pervert, baby..." He groaned. "I smelled your sweet scent and I know
already it was you." Nakapikit pa din si Hugh habang nagsasalita.

"May sakit na at lahat, bolero pa rin." Pinisil ko ang ilong niya. "Uminom ka na ba
ng gamot? Bumili ako, eh. Pero you need to eat first para gumaling ka na."

"You're here now. For sure, gagaling na ako." He smiled. Dinala niya sa labi ang
kamay kong hawak niya at hinalikan ang likod ng palad ko.

Napasinghap ako ng mahina nang makaramdam ako ng kuryente mula kamay kong hinalikan
niya papunta sa buong katawan ko.

Mikaela Michelle, behave!

"Uh, you need to eat and drink your meds, okay? Kukuha lang ako ng makakain mo."
Binawi ko ng marahan ang kamay ko. Naglakad na ako papunta sa pinto para kumuha ng
pagkain niya.

"Can I ask you a favor, baby?" He said in a low voice. Nilingon ko siya ulit.
"Yeah, sure. What is it?" Tanong ko dito. Pilit kong hindi pinapansin ang
endearment ni Hugh sa akin. Mas okay na ang baby kesa tawagin niya ako ulit na Ai.
That endearment's for Mikael only. Siya lang ang pwedeng tumawag sa akin 'non.

"Stay with me." Marahang idinilat ni Hugh ang mata at tumingin sa akin. Punong-puno
ng emosyon ang mata ni Hugh habang nakatingin sa akin. Nakakalunod.

"Yeah, I will." Ngumiti ako ng tipid bago ako lumabas. Huminga ako ng malalim para
pakalmahin ang sarili ko at ang nararamdaman ko.

Si Fall ay nasa couch pa din at nanunuod ng kung ano sa TV na naroon. Lumapit ako
sakanya.

"Bakit ikaw ang bantay ni Hugh? Wala ba siyang kapatid, magulang?" Tanong ko kay
Fall. Nilingon niya lang ako. Hindi naman nagsalita. Mas okay pang makipag-usap sa
sarili kesa kay Fall!

Kinuha ko ang phone ko at tinawagan si Cielo. I need to ask her kung paano mag-
alaga ng may sakit. Wala naman akong alam sa ganitong bagay maliban sa kailangan
uminom ng gamot. Ako ang nagkakasakit ng madalas. Hindi ako ang nag-aalaga. Ako ang
inaalagaan.

"Buhay ka pa pala!" Inilayo ko ang phone ko sa tenga ko nang magsalita si Cielo sa

kabilang linya. May balak ba siyang sirain ang ear drums ko?

"Yeah, obviously. Deads can't call, you know?" I said sarcastically. "I need
something..." I told her. Tinanong naman niya ako pero nagsermon muna.

"Sama ka nang sama kay Hugh! Ela, alam ko namang namimiss mo na si Kerko, pero...
seryoso ka ba, papalitan mo na agad si Kerko? Oo, sinabi namin na magmove on ka
pero--"

"Cielo, hindi ko papalitan si Mikael, ano ka ba?" I hissed. "We'll talk about that
some other time, okay?" Huminga ako ng malalim.

"Siguraduhin mo lang." Ani Cielo sa kabilang linya. I rolled my eyes. "Anyway,

paano mag-alaga ng may sakit?" Tanong ko sakanya.

"Mukha ba akong nurse?" Tanong ni Cielo sa akin.

"Cielo..."

"Oo na. Just take the temperature, okay? Tapos make sure, iinom ng gamot. As much
as possible, i-off ang air con para naman pagpawisan. Make sure malalaman mo ang
sikmura niya which means, papakainin mo. But please, don't cook."
I rolled my eyes. As expected.

"And Ela, make sure mapupunasan mo ang katawan, okay? Buong katawan. Kailangan
malinis siya para guminhawa ang pakiramdam niya."

"Buong katawan?" Tanong ko kay Cielo. Magagawa ko ba 'yon? I mean... never pa akong
nakakita ng hubad na katawan ng lalaki maliban kay Theon!

"Oo nga." Sagot ni Cielo sa akin. "Wait, sino ba ang may sakit? Kuya mo?"

Uh-oh...

"No. Uhm... para sa quiz namin." Pagdadahilan ko dito. I know, magagalit siya kung
sasabihin kong si Hugh bilang ayaw niya nga kay Hugh para sa akin.

"Anong kinalaman ng pag-aalaga ng may sakit sa course mo?" Malakas ang boses na
tanong ni Cielo sa akin.

Ugh. I'm sorry.

"I need to go. Thanks, Ciel. Love you!" Ibinaba ko na ang tawag bago pa man
makasagot sa akin si Cielo.

Matapos akong maghanda ng pagkain ni Hugh, kumuha na din ako ng towel, warm water
at alcohol. Hindi ko talaga alam kung dapat ko bang sundin ang sinabi ni Cielo na
buong katawan pero pwede namang braso at binti lang, diba?

Salamat sa tingin ni Fall, nakapasok ako ng maayos sa kwarto ni Hugh. Ni hindi man
lang tumayo para tulungan ako sa pagbubukas ng pinto! Napaka talaga 'non!

Pagpasok ko'y nakahiga pa din si Hugh. Inilapag ko ang dala ko sa may lamesa sa
gilid ng kama niya.

"Hugh," kinalabit ko siya. "Kumain ka muna." Ani ko nang umungol ito.

Dahan-dahang minulat ni Hugh ang mata at tumingin sa akin. "I hate this moment.
Nakikita mo kung ganoo ako kahina." He scoffed.

"Shh. Lahat nagkakasakit. Huwag kang maarte." Inalalayan ko siyang umupo para
makakain. Ang isang kamay niya'y naka-akbay sa akin habang ang kamay ko'y nasa
bewang niya para maalalayan ko siyang makaupo.

"Kumain ka muna tapos inumin mo 'tonf gamot, okay? After that, pupunasan kita."
Ngumiti ako sakanya.
Nakakailang subo pa lang si Hugh, umaayaw na ito. "Hugh, kailangan mong kumain."
Ani ko nang umiling ulit si Hugh. "Okay, uminom ka nalang ng gamot." Binigay ko
sakanya ang gamot at inalalayan siyang makainom ng tubig.

"Take your shirt off. Pupunasan kita." Inaayos ko ang maligamgam na tubig na may
alcohol para ipamunas kay Hugh.

"What? No..." nanghihinang sabi ni Hugh sa akin. Nilingon ko naman siya. "Pwede ba,
huwag ka nga munang maarte."

"No, I mean..." hinihingal na sabi nito. "Ako na ang magpupunas sa katawan ko."

"Hindi mo pa kaya, okay?" Bakit ba ang tigas ng ulo nito?

"No. I can do it. Just wipe my arms, ako na ang bahala sa iba. Please." Pumikit si
Hugh at huminga ng malalim.

"Okay." Hindi na ako nakipagtalo pa sakanya. Matapos kong punasan ang braso niya,
nagpatulong siya sa aking umupo. Kumuha na din ako ng isa pang t-shirt niya.
Tumalikod siya sa akin bago naghubad. Nakatingin lang ako sa likod niya habang
pinupunasan niya ang katawan niya.

Nang matapos siya, mabilis na isinuot niya ang damit na iniabot ko. Inalalayan ko
siyang humiga ulit.

Inayos ko na ang mga dala ko kanina at tumayo na. Hinawakan naman ni Hugh ang kamay
ko. "Where are you going?" Paos ang tinig na tanong niya sa akin. Nakapikit siya
habang nagsasalita.

"Dadalhin ko lang sa kusina 'to, Hugh. Babalik ako." Sagot ko sakanya. Parang
nakahinga naman siya nang maluwag dahil sa sinabi ko.

"I will wait for you." Lumuwag na din ang hawak ni Hugh sa kamay ko.

"Sige. Babalikan kita agad." Naglakad na ako palabas nang sulyapan ko ulit si Hugh
bago ngumiti.

Inabutan ko si Adrian na nakaupo sa couch nang makalabas ako.

"What are you doing here?" I asked him. Nag-angat naman ito ng tingin sa akin.
"Bumibisita sa may sakit." Ngumisi siya. "Where's Fall?" Luminga-linga ako para
hanapin ang binata pero wala ito.
"Umalis na." Sagot ni Adrian sa akin. "Palitan kasi kami dito. Mamayang 8 pm, Clyde
will be here."

"Eh bakit hindi niyo alagaan si Hugh?" Tanong ko nang makaupo sa tapat ni Adrian.

"Hindi naman kami ang kailangan niya, eh." Tumatawang sabi nito. "We're just here
to know if he's still breathing or not."

"Siraulo." Inirapan ko ito.

"Seriously, Mika. Hindi kami ang kailangan niya. Ikaw. He loves you at tapos na
akong pagselosin siya dahil alam kong sinabi na niyang mahal ka niya."

"Adrian..."

"I know, you still love your ex." He shrugged.

Natigilan ako. Paano nilang nalaman?

"Come on. You're The Mikaela Michelle Dela Cruz. And he's The Kerko Anderson. Anong
ineexpect mo, walang alam ang mga tao sa paligid mo?" Ngumisi siya sa akin.

Hindi ako kumibo. Hindi ko naman gustong pag-usapan kami ng mga tao. Wala naman
silang alam sa nangyari sa amin ni Mikael.

"Bakit mo hahayaan ang sarili mong malungkot sa taong hindi mo naman kasama kung
may tao sa tabi mo na gusto kang mapasaya?" Tanong ni Adrian sa akin. "I'm being
biased, I know. Pero the way I see it, mahal ka ng kaibigan ko. Give him a chance,
Mika. Just give it a try." Ngumiti sa akin si Adrian bago ibinaling ang mata sa TV.

Hindi na ako nagsalita at dinala ang mga ginamit ni Hugh sa kusina bago bumalik sa
loob. Bago ako pumasok ng kwarto ni Hugh, nakita ko ang pagngiti sa akin ni Adrian.

Lumapit ako kay Hugh at umupo sa upuan na naroon. Natutulog na siya at nang
tinignan ko ang temperature niya, bumaba na din kahit papaano.

"Mika..." napalingon ako sakanya nang magsalita siya habang nakapikit.

"I'm here..." hinawakan ko ang kamay niya. "Magpahinga ka na. Hindi ako
aalis."Umusog siya para bigyan ako ng space sa kama niya.

"Hugh?" What is he doing?

"Pwede mo ba akong samahan?" Tanong niya sa akin. Tinitigan ko muna siya bago ako
nakakilos.

"Okay." Umupo ako sa kama niya. Wala naman sigurong masama kung nandito ako.

"Hugh!" Nabigla ako nang bigla niya akong niyakap.

"Much better." He smiled at me. Hindi naman ako nakagalaw dahil napahiga ako sa
kama niya.

"Hugh..." tawag ko dito. Ang kamay niya'y nakapulupot sa bewang ko at hindi ako
masayang naka-dress ako ngayon dahil umangat hanggang sa legs ko ang damit ko.

"Hmm?" Ungol ni Hugh sa pagtawag ko. Naramdaman ko ang paghinga niya sa leeg ko.

Napapikit nalang ako. Oh, gosh. Ano ba 'tong pinasok ko?

"Hugh!" Hindi ko na napigilang mapasigaw nag bumaba ang kamay ni Hugh sa laylayan
ng damit ko.

"Chill. Wala akong gagawin." He pulled the hem of my dress and cover me with his
blanket. "I just want to hug you, baby. Is that too much to ask?"

Napalingon ako sakanya na nakapikit na ulit sa tabi ko. Tinitignan ko ang mukha
niya.

Hindi ko masabi na kung una kitang  nakilala, magugustuhan ko kita, Hugh. Kasi alam
ko... kahit huli kong makilala si Mikael, si Mikael lang ang mamahalin ko ng sobra.
Siya lang ang mamahalin ko ng ganito.

Pero gusto kita. Gusto na kita.

Humigpit ang pagkakayakap sa akin ni Hugh at hinayaan ko nalang.

I feel safe with him, too.

Gaya ng pakiramdam ko kapag niyayakap ako ni Mikael.

=================

Chapter 16
Avocado shake, please. </3

--

Nagising akong nasa ibang kwarto ako. Napabalikwas ako ng bangon. "What the..."
napalingon ako sa paligid. "Oo nga pala..." naalala kong pinuntahan ko si Hugh
dahil may sakit ito.

Kumunot ang noo ko nang mapansin kong wala si Hugh sa kama. Ako nalang mag-isa ang
narito. Doon ko lang din napansin na nilagyan pala niya ako ng kumot.

Mabilis akong tumayo at tinignan sa banyo kung naroon si Hugh. Bakit ba naglakad na
ito agad? Hindi niya ba alam na kapag may sakit, nagpapahinga dapat?

Napailing nalang ako. Pagbukas ko naman ng banyo, wala akong Hugh na naabutan doon.

Humihikab pa ako nang lumabas ako ng kwarto ni Hugh. Naabutan ko naman siyang
kasama si Clyde, Adrian, Rui at Fall sa living room. Naka-sando lang siya at
pyjama.

"Sleeping beauty's awake!" Kantiyaw sa akin ni Adrian bago kumindat. Sinimangutan

ko naman siya. "Good afternoon." Nakangiting bati sa akin ni Hugh.

"Good after--afternoon?" Napatingin ako sa bintanang naroon. Fudge! Tanghali na

nga! "Ba't 'di niyo ako ginising?" I asked them. Nagkibit balikat lang sila.
Tinignan ko naman si Hugh. "Ikaw, okay ka na ba? Bakit lumabas ka agad?" Lumapit
ako kay Hugh at dinama ang noo nito para malaman kung mainit pa ito. Nakahinga ako
ng maluwag nang maramdaman kong hindi na siya mainit katulad kahapon.

"Grabe ka naman, Mika. Ipagdadamot mo si Hugh at magkukulong kayo sa kwarto? Hindi

pa ba sapat ang isang gabi kayong magkatabi sa kama at--"

"Shut up, Clyde." Saway ni Hugh sa kaibigan. Tumayo si Hugh at lumapit sa akin.
"Are you hungry?" He asked me. Umiling ako. "Where's my bag? I need to call my
brother." Tanong ko sakanya. Iniabot naman ni Fall ang cellphone ko na naka-charge
sa gilid niya.

I changed my mind. Tinawagan ko nalang si Kuya Hunter pero hindi nito sinasagot.
Baka nasa meeting pa siya. Si Cielo nalang ang tinawagan ko dahil may halos sampu
atang messages na galing sakanya.

"Where are you?" Bungad sa akin ni Cielo pagsagot nito sa cellphone niya. Lagi mo
nalang ba talaga akong hahanapin, Cielo?

"Sorry, hindi ako nakareply sa texts mo, may emergency kasi at--"
"Nasaan ka nga?" She asked me again. I sighed. "Nasa bahay ako ni Hugh."

"What?" She asked me again. "Ela naman..." Tila nanghihinang sabi nito. "Anong
ginagawa mo diyan?"

"May sakit si Hugh. Inalagaan ko. Nakatulog ako sa kwarto niya, paggising ko,
tanghali na." Napasandal ako sa pader ng kusina habang kausap ko si Cielo.

"What? Nagpa-umaga ka sa bahay ni Hugh? Nababaliw ka na ba talaga?" Tila nasasaid

na ang pasensyang tanong sa akin ng kaibigan ko.

Huminga nalang ako ng malalim. Alam ko naman na ayaw nila kay Hugh. I know that.
Noong una, medyo okay pa si Hugh kay Cielo pero habang tumatagal, umayaw na siya.
Dahil sabi ni Cielo, hindi naman si Hugh ang nakikita ko. Nakikita ko si Mikael kay
Hugh. Well, that's partly true. Sa pagsasalita ni Hugh, sa pagkilos, may mga
pagkakataong para siyang si Mikael. Pero narealize kong nag-iisa lang si Mikael.

Iba si Mikael. Iba si Hugh.

Mahal ko si Mikael. Hindi naman nagbabago 'yon, eh.

I just can't help myself from liking Hugh. He's making feel alive again.
Pinaparamdam niya sa akin na may buhay pa ako. Na pwede pa din akong sumaya...
'Yung hindi ko pinipilit lang.

"Baby, what do you want to eat?" Napalingon ako kay Hugh nang magsalita ito.

"Anong baby 'yon, Ela?!" Narinig kong sabi ni Cielo sa kabilang linya. "Uhm, I'll
just call you later, sis. Love you!" Ibinaba ko na ang tawag at tumingin kay Hugh.

"Naistorbo ko ba kayo?" Tanong sa akin ni Hugh. Umiling ako. "No. May sinabi lang
ako kay Cielo." Ngumiti ako ng tipid sakanya. Hinawakan ni Hugh ang kamay ko at
muli, nakaramdam ako ng mumunting kuryente mula dito nang dalhin niya sa labi at
halikan ito.

"Thank you for staying..." Ani Hugh habang nakatitig sa mga mata ko. Pilit akong
ngumiti tsaka ko binawi ang kamay ko. "Kumain na tayo?" Aya ko sakanya.

Nag-order lang sila ng pizza at si Fall naman ay nagluto ng pasta. Nagulat ako na
marunong si Fall magluto. Not everyone can cook pasta. Naaaliw lang ako, or maybe
because I don't know how to cook.

Katabi ko si Hugh habang masa kabilang couch naman ang tatlo at si Rui ay nasa
carpeted floor. Nanunuod sila ng movie at hindi ko alam kung matatawa ba ako o ano
dahil horror ang pinanunuod nila at kulang nalang isiksik ni Rui ang sarili sa
paanan ni Adrian.

"You're not watching, baby." Naramdaman ko sa may tenga ko ang labi ni Hugh.
Lumingon naman ako. Halos ilang pulgada na lang ang layo ng labi naming dalawa.

"Uhm..." humimga ako ng malalim bago nag-iwas ng tingin. "Hindi ako mahilig sa
horror, eh." Sagot ko bago muling kumain. Iniiwas ko talagang tumingin sa screen
dahil natatakot ako.

Natatakot ako sa mga horror movies dahil noong bata ako, nanuod kami ng isang
movie. Kung saan nagriring ang telepono, I really can't remember the movie, basta
ang alam ko, nagriring ang telepono tapos kapag sinagot mo, mamamatay ka within 7
days. After watching that movie, nagring ang telepono namin sa bahay and swear!
Halos isang linggo akong nilagnat dahil doon. Nagmamadali akong umakyat ng kwarto
ko at nagtago sa ilalim ng comforter.

"You're scared?" Tanong ni Hugh sa akin. Hindi naman ako nagsalita. Naramdaman ko
nalang ang kamay niya sa balikat ko. Nilingon ko siya at nginitian niya lang ako
matapos halikan ang sentido ko.

"Umayos ka nga, Rui. You're such a pùssy!" Natatawang sabi ni Adrian sa kaibigan
matapos itulak nang biglang lumabas ang babae mula sa dilim sa pinanunuod nila.

Tawa naman nang tawa si Adrian habang si Fall, walang reaksyon.

Narinig ko naman ang pag-ubo ni Hugh kaya nilingon ko ito. "Uminom ka na ba ng

gamot mo?" I asked him. Dapat ay kanina pa ito nakainom dahil halos ala-una na ng
hapon.

Sinabi ni Rui kanina na walang klase sa school para sa paghahanda ng foundation

day. Bakit cancelled agad ang klase, 3 weeks pa naman bago ang foundation day.
Masyadong excited ang mga tao 'don.

Kaya hindi na muna ako umalis at nanatili doon. Ang sabi din nila ay darating si
Jeorge mamaya kasama si Kylie.

"Hindi pa." Sagot sa akin ni Hugh. Tinignan ko naman siya ng masama. "Kukunin ko
lang ang gamot mo." Tumayo na ako at pumasok sa kwarto ni Hugh. Hindi ko nakita ang
gamot sa ibabaw ng drawer niya kaya binuksan ko ito para tignan kung naroon sa
loob. Baka kasi inilagay ni Hugh doon.

Napakunot ang noo ko nang makita ko ang nasa loob ng drawer ni Hugh.

"Bakit meron nito si Hugh?" Kinuha ko ang mga pictures ko sa loob ng drawer niya at
pinagmasdan ito.
Hindi ako pwedeng magkamali. Kuha ni Mikael lahat 'to.

Iniisa-isa ko ang mga pictures nang pumasok si Hugh. Napatingin siya sa hawak ko.
Nakita kong namutla siya kaya agad kong inilapag sa kama ang pictures ko at lumapit
sakanya.

"Are you okay?" Nag-aalalang tanong ko. Baka bigla siyang nabinat or something.

Nakatingin siya sa mga pictures ko na nasa kama niya. "Ah..." I bit my lower lip.
"Nakita ko sa drawer mo. Hinahanap ko kasi ang gamot mo..."

Hindi kumibo si Hugh. Nakatingin lang siya sa mga pictures ko.

"Uh, Hugh, bakit ka may pictures ko? I mean, of course, makikita sa google 'yan.
Pero, bakit?" Kinuha ko ulit ang mga pictures na nakita ko bago tumingin kay Hugh.

"I love you, that's why." Sagot niya sa akin bago nagyuko ng tingin.

Napabuntong-hininga nalang ako. I'm not used to it again. Hindi na ako sanay na may
nasasabi sa akin ng I love you.

"You don't have to keep my pictures, you know." Natatawang sabi ko para mawala ang
tensyon sa katawan ko. Iniayos ko ang pictures at ibinigay kay Hugh. "Sige na,
itabi mo na. Alam ko namang you're lusting over me." Pagbibiro ko dito. Iniabot
naman niya ang pictures na ibinibigay ko pero hindi sinasadyang mahawakan niya ang
kamay ko.

Ugh. Dàmn sparks!

Tumayo ako agad at pilit pinakakalma ang abnormal na tibok ng puso ko.

Napakamot ako ng batok bago tumingin kay Hugh.

"Is everything okay?" Tanong sa akin ni Hugh nang mapansin niya sigurong balisa
ako.

Tumango ako pero iniiwas ko sakanya ang tingin. "Uhm, ano kasi..." huminga ako ng
malalim. "Pwede bang makiligo?" Tanong ko sakanya. Napangiti naman siya. "Of
course."

"Thanks. Uhm, I'll just ask Rui to get my clothes. May damit kasi ako sa kotse ko."
Naglakad na ako palabas nang tawagin ako ni Hugh.

"Sorry, pinakuha ko na kanina. Naisip ko na kasing gusto mong maligo." Itinuro niya
ang isang bag na nasa isang upuan sa kwarto niya.

"Oh."

Tumatango-tango akong naglakad papunta sa gamit ko. Nakita ko rin doon ang bag ko.
Iniabot sa akin ni Hugh ang keychain ko.

"Ang ganda ng keychain mo." Nakangiting sabi ni Hugh. Napangiti ako ng tipid nang
abutin ko ito. May nakasabit ditong "Mikaela's". Lahat nga naman, iisipin na sa
akin nga ito.

Pero hindi. 

Napatingin ako sa keychain.

It's Mikael's keychain. Iyon ang ginagamit niya noon kaya naisipan kong gamitin na.
Ang susi naman niya, inilagay ko sa keychain ko. "Mikael's" naman ang design noon.

Ito din 'yung keychain na gamit niya noong... noong naaksidente kami.

Huminga ako ng malalim bago itinago sa bag ko ang keychain. Nag-angat ako ng tingin
at ngumiti kay Hugh. "Yeah, and that's a special keychain."

"A gift from someone?" He asked me. Umiling ako. Hindi nalang ako nagsalita pa ng
tungkol sa keychain na iyon.

Nagpaalam nalang ako kay Hugh na maliligo na kaya lumabas na ito nang kwarto. Dala
ang damit ko at toiletries, pumasok na ako sa banyo at mabilis na naligo. Hindi ako
kumportableng naliligo sa banyo ng ibang tao kaya binilisan ko ang pagligo ko.

Paglabas ko ng kwarto ni Hugh ay inabutan ko silang lahat na nakatingin sa screen.

Iniiwas ko ang mata ko sa pinanunuod nila. Hindi ko talaga trip ang mga horror
movies!

Umupo nalang ako sa tabi ni Hugh at kinalikot ang cellphone ko. Inabala ko ang
sarili ko sa pagcheck ng status ng mga tao sa facebook at maging ang mga posts sa
instagram.

Napapitlag ako sa bawat sigaw ni Rui kaya naman binato ito ni Hugh nang throw
pillow. "Ang duwag mo naman, ba't ka pa nanuod?" Tanong nito kay Rui habang
nakangiti.

"Pakielam mo ba? Ikaw nga walang pag-asa, tinutuloy mo pa..." Natigilan ito nang
magtinginan sakanya ang lahat. "'Yung sa org ang sinasabi ko, Hugh. Hindi ang..."
Natahimik si Hugh. Biglang sumeryoso ulit ang mukha nito.

"Ang gago mo." Angil ni Adrian kay Rui na may kasama pang mahinang suntok sa braso.

Natahimik silang lahat habang nanunuod. Parang biglang nawala doon ang
konsentrasyon nila. Parang biglang nagkaroon ng bomba sa loob ng unit ni Hugh na
kapag may nagkamaling magsalita, bigla nalang sasabog.

Hinawakan ko naman ang kamay ni Hugh. Nilingon niya ako. "Chill." I smiled. Hindi
naman siya ngumiti pabalik. Seryoso pa din ang mukha niya.

"Hugh..." I called him. Nilingon niya lang ako. Wala pa ding sinasabi na kahit na
ano.

"You're so serious. Wala namang ibang ibig sabihin si Rui sa sinasabi niya kaya--"

"I know." Sagot niya ng seryoso. Nakatingin sa amin ang tatlo. Si Fall ay nakatuon
ang mata sa pinanunuod nila.

"Hindi ko kayang burahin ang kung anong meron kayo ni Kerko. But I'll try my best
to make you happy. At hindi kita iiwan. Hindi." Bakas sa mukha ni Hugh ang
sinseridad sa mga sinasabi niya.

Minabuti ko nalang na hindi magsalita. Hindi ko din naman alam kung ano ba ang
tamang sabihin sa sitwasyon namin. Hindi ko alam kung makakabuti ba na magsalita
ako.

Pagabi na nang magpaalam ako sakanila na kailangan ko ng umuwi. Maiiwan sila Clyde
at Adrian kasama ni Hugh. Si Rui naman ay minabuti na ding umalis dahil alam niyang
badtrip sakanya si Hugh. Si Fall naman ay sinundo si Jeorge at Kylie.

"Make sure you'll take your meds, okay?" Bilin ko kay Hugh habang inaayos ko ang
gamit ko. "And, eat. Okay?" Ngumiti ako sakanya. "I have to go." Hinatid ako ni
Hugh hanggang sa parking lot. Pinipigilan ko siya pero naging mapilit naman siya
kaya wala akong nagawa.

"Umakyat ka na tapos magpahinga ka, okay? I'll just see you tomorrow. Pero kung 'di
mo pa kaya, huwag ka nang pumasok. Ako nalang bahalang mag-explain sa mga prof
at--"

"I love you." Putol niya sa sinasabi ko. Natigilan naman ako at tumingin sakanya.

"Uhm..." I heaved a sigh.

"I'm not asking you to answer me, Mika. Gusto ko lang na malaman mo 'yung
nararamdaman ko." Ngumiti ng tipid sa akin si Hugh. Ipinilig niya ang ulo at isang
kamay niya ay nakapatong sa sasakyan ko.

"Yeah, uh... thank you."

Heart, kumalma ka.

Tumatango-tangong ngumiti si Hugh. "Mukhang mahihirapan ako, ah?"

Humigpit ang hawak ko sa keychain ko.

"But it's okay. I know you're worth fighting for, Mika." Hinawakan niya ang pisngi
ko.

Nakita ko ang pagbaba niya ng mukha sa akin. Iniiwas ko ang mukha kaya naman sa
pisngi niya ako nahalikan.

Bumibilis ng bumibilis ang tibok ng puso ko.

"I... I have to go. Goodnight, Hugh." Paalam ko sakanya tsaka nagmamadaling

binuksan ang pinto ng sasakyan ko.

"Drive safely." Narinig kong sabi ni Hugh bago ko binuhay ang makina ng sasakyan
ko.

Nasa kahabaan na ako ng Edsa at stuck sa traffic nang mapansin ko sa isang building
ang isang poster.

Superman returns.

Seryoso ba 'yan? Pinagmasdan kong maigi ang poster. It's for the superman fans
pala. May marathon or something sa loob.

"Ugh, Mikael... nahihirapan na ako." Sumandal ako at pumikit. Wala ding pag-asang
umandar agad ang traffic. At gusto ko nang matulog! Gusto ko ng ipahinga ang
katawan ko.

Kinuha ko ang cellphone ko at tinignan ang wallpaper ko. Picture namin ni Mikael.

"Namimiss na kita..." nakafocus ang mata ko sa mukha ni Mikael. He's not smiling in
the picture. Iyong picture na kasi 'yon ang picture na pinilit ko siyang
magpapicture sa akin. Nakakapit ako sa braso niya habang nakangiti at si Mikael
naman, seryosong-seryoso.
Magkaibang-magkaiba kami. Pero 'yon mismo ang dahilan kung bakit kami para sa isa't
isa.

Hindi ko namalayan ang pagpatak ng luha ko habang nakatingin ako sa picture niya.
"Namimiss ko na ang I love you mo."

Hindi ko na napigilang mapahagulgol habang patuloy na pumapasok sa isip ko ang mga

panahong kasama ko si Mikael.

Miss na miss ko na siya at ang sakit sakit na naman na wala akong magawa. Wala
akong magawa kundi tiisin lahat ng sakit sa puso ko.

Pagdating ko sa bahay, agad kong ibinagsak ang sarili ko sa kama. Narinig ko ang
pagtawag sa akin ni Kuya Hunter pero matapos kong mag-goodnight sakanya'y umakyat
na ako sa kwarto ko para magpahinga.

Hinayaan kong malunod ang isip ko sa mga ala-ala ni Mikael kasabay ng pagpapaubaya
ko sa mga luha ko na ang tagal ko ng kinikimkim dahil sa pagpapanggap na okay lang
ako...

Namumugto ang mata ko nang magising ako kinabukasan. Kinailangan ko pa itong takpan
ng concealer para hindi mahalata.

Pagbaba ko'y wala na akong naabutang Dela Cruz. Wala si Mommy, wala si Kuya Hunter,
wala si Kuya Thunder, Ate Rain at maging si Theon.

Hindi ko napigilang mapahugot ng malalim na hininga.

"Mika, gising ka na pala. Mag-almusal ka na muna bago ka pumasok." Aya sa akin ni

Yaya Lourdes. Sumunod naman ako sakanya. Sa dining room niya pa gusto akong kumain
pero sinabi kong sa kusina nalang. Ayokong maramdamang nag-iisa lang ako.

Halos hindi ko naman nagalaw ang pagkain ko at nagpaalam na papasok na ako. Mabilis
lang ang naging biyahe ko dahil wala masyadong traffic.

Pagdating ko sa school ay agad kong nakita si Hugh sa tabi ng kotse niya. Matapos
kong maipark ang sasakyan ko, lumapit siya sa akin at pinagbuksan ako ng pinto.

"Morning." Bati niya sa akin.

"Morning. Okay ka na?" Tanong ko sakanya. He nodded. "Magaling ang nurse ko, eh."
He gave me a boyish grin.
"Wala ka bang klase?" Tinignan ko ang relo ko, almost 10 am na din at 9 ang first
class ko. Absent na ako sa unang klase ko.

"Mamaya pang 11, eh. Late ka na, ah? May problema ba?" Kumunot ang noo niya. Hindi
naman kasi ako nagpapalate simula nang pumasok ako dito. Noon kasi, lagi naming
pinagtatalunan ni Mikael kapag nale-late ako sa photoshoot maging sa castings.

"Na-late lang ako ng gising..." I lied. Maaga akong nagising kanina. Hindi ko lang
mapilit agad ang sarili kong bumangon.

"Baka naman ikaw naman ang magkasakit niyan..." hinawakan niya ang kamay ko.

Hindi ko maiwasang mapamura.

"Okay ka lang?" Tanong ni Hugh sa akin. Binawi ko ang kamay ko bago ako tumango.

Dàmn sparks!

"May practice kami the whole day, baka hindi tayo magkita." Ani Hugh habang
naglalakad kami. Nakikita ko naman ang mga estudyanteng tumitingin sa amin.

"Okay." I muttered.

"Are you sure you're okay?" He asked me. Tumango naman ako. "Of course."

Hinubad niya ang jacket niya at ibinigay sa akin. "Wear this." Kumunot ang noo ko.
"For?" Kinuha ko ang black na jacket niya.

"Because I will not be able to be with you the whole day." He said.

Mas kumunot naman ang noo ko. "Here's your room. Take care, baby." Hinalikan niya
ako sa noo bago naglakad paalis.

"Hugh, wait!" Tawag ko dito pero hindi naman na ako pinansin.

Napatingin ako sa jacket na hawak ko.

Bakit ba kapag nandyan si Hugh, nagiging abnormal ang tibok ng puso ko? Kailangan
ko na atang magpapalit ulit ng puso.

=================
Chapter 17

Gaya nga ng sinabi ni Hugh, hindi nga siya nagpakita sa akin ngayong araw. May
isang prof na pumasok pero mas marami ang hindi na at nagbilin na lang ng mga
kailangan. Itetext nalang daw nila kami kung ano na ang mga kailangan at mga
gagawin sa subjects na iyon.

Busy ang karamihan sa paghahanda nila para sa kanya-kanyang booth nila para sa
foundation day kaya naman nagpunta nalang ako sa may garden ng school at naupo
doon. Maraming estudyante ang pakalat-kalat sa campus habang inaasikaso na ang mga
activities na inihanda nila. Dala-dala ko pa din ang jacket ni Hugh dahil ang alam
ko'y nasa studio sila at nagrerehearse sila. Nakatingin lang ako sa jacket ni Hugh
nang may lumapit sa akin na lalaki.

"Mikaela Dela Cruz, right?" He asked me. Nakangiti siya sa akin. Tumango naman ako.
Sino ba 'to? Bakit niya ako kilala?

"May nagpapabigay." May iniabot siya sa akin na isang paper bag at isang strawberry
frappe. Nagtataka man, inabot ko nalang. "Sinong nagpapabigay?" Tanong ko. Nagkibit
balikat lang ito at umalis na.

Napatingin ako sa paper bag na binigay sa akin. Binuksan ko ito at pagkain ang
laman. Alas dos pa lang ng hapon at ayoko pang umuwi. Wala din naman akong gagawin
sa bahay. Iniisip ko namang magpunta kay Cielo pero naisip kong hindi pa ako handa
sa sermon niya kaya hindi nalang ako umalis ng school.

Ngayon lang ako nakaramdam ng gutom nang makita ko ang strawberry cake na laman ng
paper bag. Kanino ba galing ito?

May nakita akong maliit na note na nakadikit dito.

I want to have lunch with you but Jeorge locked us in. Wait for me, baby. I love
you. - Hugh

Napabuntong-hininga ako. Sinimulan ko nalang kainin ang bigay ni Hugh habang

nagsscroll ako sa instagram account ko.

Wala ng kabuhay-buhay ang account ko mula nang mangyari ang aksidente namin ni
Mikael.

Halos isang taon na ang huli kong post. Si MM pa ito habang yakap yakap ko.
Anniversary namin ni Mikael 'yon at si MM ang kasama ko.

Nahinto ako sa pagsscroll nang magring ang cellphone ko.

Hugh Marco Alcantara

calling...

Agad ko naman itong sinagot.

"Hello?" Bati ko sakanya nang sagutin ko ang tawag niya sa akin.

"Kumain ka na?" Tanong niya. Naririnig ko sa background ang boses nila Adrian at
ang pagda-drums ni Fall.

"Guys, just a second, please, keep quiet!" Ani Hugh sa mga kasama. Inasar naman ni
si Hugh pero narinig ko ang mahinang pagmumura nito. Tinakpan niya siguro ang phone
niya.

"Hello, baby?" He called me again. "Yeah?" Sagot ko dito. Nasasanay na din ako sa
tawag niya. Ewan ko ba kung bakit. Noon, hindi ko magamit ng matagal ang endearment
na 'yan. Sa amin kasi ni Mikael, ang awkward awkward na magtawagan kami ng Baby.

Noong naging kami naman ni Lance, okay lang. Hindi lang ata talaga bagay sa amin ni
Mikael ang ganoong kakornihan. I am happy with Ai. He's happy with Superman.

"Kumain ka na?" Tanong niya sa akin sa malambing na tinig. Hanggang ngayon, medyo
naninibago pa ako kay Hugh kapag ganyang malambing siya.

Napakasungit niya noon sa akin. Kulang nalang mamatay ako sa tingin niya, ngayon...
parang mamamatay siya kapag 'di kami nagkita. That is so weird. Wala pa naman
kaming isang taon magkakilala.

"Yung pinadala mo lang. Wala din kasi akong ganang kumain ngayon, eh." Humugot ako
ng isang malalim na hininga bago yumuko sa lamesa na naroon.

"Are you okay? May sakit ka ba? Gusto mong puntahan kita?" Nag-aalalang tanong niya
sa akin.

"Game na, start na ulit tayo!" Narinig ko ang boses ni Jeorge sa background.

Napangiti ako ng malungkot at umiling kahit hindi naman niya ako nakikita. "I'm
fine. Magrehearse na kayo."

"Mika..." Tila hapong-hapo na sabi niya sa akin.

"I'm fine, Hugh. Don't worry. I have to go. Hindi na kita mahihintay." Sinamsam ko
na ang gamit ko at tumayo na. Alam ko na kung saan ko papalipasin ang maghapon ko.
"Are you sure? Sandali nalang naman--"

"Hugh, start na tayo!" Narinig ko ulit ang boses ni Jeorge.

"Yeah, I'm sure. Sige na. Bye." Pinatay ko na ang cellphone ko at nagtuloy-tuloy sa
sasakyan ko. Napatingin ako sa Ferrari na nasa tabi ng sasakyan ko.

Sumakay na ako sa sasakyan ko at nagpunta sa mall. Naglakad-lakad ako at tinignan

kung may mabibili ba ako o ano. Ilang oras din akong nagstay sa mall at ang dami ko
nang napamili nang maisipan kong umuwi.

Hindi ako nagcheck ng phone. Wala ako sa mood makipag-usap sa kahit na sino kaya
maging ang mga saleslady sa mall ay nasusungitan ko.

Ayoko lang na pakielaman ako sa ngayon. Ayokong mag-isip ng iba.

Nakakapagod na.

Pag-uwi ko sa bahay ay napansin ko agad ang sasakyan ni Hugh. Napahugot ako ng

malalim na hininga bago ako pumasok sa loob. Agad naman siyang tumayo at lumapit sa
akin.

"Where have you been?" Tanong niya sa akin. Napatingin ako kay Mommy na lumapit din
sa akin.

"Saan ka galing, anak? Kanina pa si Hugh nandito, inaantay ka." Sinalat niya ang
noo ko. "Okay ka lang ba? Maputla ka, ha? Kumain ka na ba?" Sunod-sunod na tanong
niya sa akin.

Tumango ako. Bumaling ako kay Hugh. "Sorry, gusto kong magpahinga, eh. Magkita
nalang tayo bukas."

Ayoko siyang ipagtabuyan dahil nasasaktan din ako, pero gusto kong mag-isip.

Naalala ko ang sinabi ni Adrian sa akin noong nasa condo ako ni Hugh.

Ano nga bang pipiliin ko, 'yung nakaraang nasasaktan ako, o 'yung kasalukuyan na
handang pasayahin ako?

"Of course, it's okay. I just want to know if you're okay..." malungkot ang tinig
ni Hugh pero pilit siyang ngumiti.

"I'm okay..." Pilit din ang ngiting ibinigay ko sakanya.

Nagpaalam naman si Mommy sa amin na magpapahanda ng pagkain ko. Wala akong nagawa
kundi ihatid si Hugh hanggang sa sasakyan niya.

"I'm sorry. Pagod lang talaga ako at--"

Natigilan ako ng niyakap niya ako. "You don't have to say sorry." Bulong niya sa
akin. "I just really want to know if you're okay and I just really want to see you,
baby..."

Ipinikit ko ang mata at pilit pinapakalma ang puso ko.

Simula nang nakilala ko si Hugh, nagkaganito na ako.

Nagulo na ako.

At ang masakit, ayoko siyang mawala sa buhay ko kahit na nagugulo na ang mundo ko.

"Goodnight, Hugh. I'll just see you tomorrow, okay?" Paalam ko sakanya. Hinalikan
niya ako sa noo. Naramdaman niya sigurong ayokong magpahalik sa labi kaya sa noo
niya ako hinalikan.

"Yeah, see you tomorrow." Ngumiti siya sa akin bago sumakay sa sasakyan niya at
umalis na.

Pagpasok ko naman ay dumiretso na ako sa kwarto ko dala ang mga pinamili ko at

ibinagsak ang sarili sa kama. Ini-lock ko din ang pinto para hindi makapasok si
Mommy. Ayoko talagang makipag-usap sa kahit na sino.

Ipinikit ko ang mata at hindi ko namamalayang nakatulog na ako. Wala pang araw ay
gising na ako. Matapos kong maligo ay bumaba na ako. Naabutan ko naman si Yaya
Lourdes na gumagawa ng almusal.

"Hi, Yaya..." bati ko dito bago umupo. Inabutan naman niya ako ng isang basong
gatas.

"Maaga kang nagising, hija." Nakangiting sabi niya sa akin. "Iilang beses ka lang
nagising ng ganyan kaaga..."

Kumunot ang noo ko sakanya. Hindi kasi talaga ako early riser.

"Noong may date kayo ni Kerko noon, maaga kang nagigising at nagpapatulong sa akin
magluto..." paalala niya sa akin.
"Noong may out of town kayo ni Kerko at sobrang excited ka, maaga kang nagising..."
Ani Yaya habang isinasalang ang bacon.

Marami pa siyang sinabi sa akin na pangyayari na maaga akong nagising pero lahat ng
iyon, si Mikael ang dahilan.

"Bakit ka maagang nagising?" Tanong niya sa akin habang hinahainan ako ng pagkain.

"I'm confused, Yaya..." Pag-amin ko sakanya habang nilalaro ang bacon na nasa plato
ko.

"Saan ka ba naguguluhan?" Tumabi siya sa akin.

"Sa lahat... kay Hugh... kay Mikael..." Huminga ako ng malalim. "Yaya, pakiramdam
ko ang sama ko, eh..."

Hinawakan ni Yaya ang kamay ko at pinisil. "Dahil nagkakagusto ka sa iba?" Tanong

niya sa akin.

Napalingon naman ako sakanya. "Kilala kita, Mika..." ngumiti siya sa akin.

"Marami na ang nagsabi sa'yo, diba? Palayain mo ang sarili mo. Bigyan mo ng
pagkakataon ang sarili mong sumaya. Alam naman naming lahat kung gaano mo kamahal
si Kerko pero, anak... gusto din naming sumaya ka."

Pero paano kung...

"Ang hirap, yaya..." Paano ko ba sisimulan ang sinasabi nilang palayain ko ang
sarili ko?

"Nasubukan mo na bang buksan ulit ang puso mo sa iba?" Tanong ni Yaya sa akin.
Umiling ako. Kahit kay Lance, hindi ko nagawa ulit na buksan ang puso ko.

"Anong malay mo, si Hugh pala ang magpapasaya sa'yo?" Nakangiting sabi sa akin ni
Yaya. "Alam kong hindi din gugustuhin ni Kerko na malungkot ka, Mika."

Hindi nalang ako nagsalita. Pinilit ko nalang ubusin ang pagkain ko at pagkatapos
ay kinuha na ang gamit ko. Maaga nalang akong papasok at doon ko nalang papalipasin
ang oras ko.

Wala pang alas-otso nang makarating ako sa school. Marami na ang tao at halos lahat
ay abala sa kanya-kanyang gawain.
"Morning." Napalingon ako kay Hugh nang tumabi siya sa akin. Nakangiti siya habang
nakatingin sa akin.

"You're not fine, Mika. Why? What happened? May nagawa ba ako?" Tanong niya sa
akin.

Pilit akong ngumiti at umiling. "Wala."

"Binabasted mo ba ako?" Tanong niya sa akin. Hindi ko napigilang lingunin siya.

Nakanguso siya habang nakatingin sa kamay niya.

Hindi ko napigilang matawa.

"Hindi ka naman nanliligaw, paano kita babastedin?" Tanong ko sakanya. Napangiti

din siya. "Finally, I saw your smile again."

"Wala... medyo, magulo lang ang isip ko, Hugh..." pag-amin ko sakanya. Alam naman
niya ang tungkol kay Mikael, eh. Umaasa akong naiintindihan niya ako.

"You still love him, right?" Tanong niya sa akin kahit na alam naman niya ang
sagot.

Ngumiti ako bago ako tumingin sa malayo. "Si Mikael... siya 'yung buhay ko. Noong
naaksidente kami, parang tumigil na din ang buhay ko. Pinipilit ko nalang na maging
okay para sa mommy ko, sa mga kuya ko... para sa pangako ko kay Mikael."

"I promised to him that I will never fall for anyone aside from him." Ngumiti ako.
Pero nakakainis ka, Hugh. Nakakainis ka.

Tumingin ako sakanya. Nakita kong nalungkot siya. At hindi ko alam kung para saan
ang sakit na naramdaman ko dahil nakita kong nasasaktan siya.

"Let's not talk about him..." nag-iwas ako ng tingin. Mas mabuti pa nga siguro na
hindi ko inuungkat si Mikael ng madalas para naman hindi ako nasasaktan at hindi
ako nakakasakit ng ibang tao.

"Sama ka sa rehearsal mamaya?" He asked me. Umiling naman ako. "Wala naman akong
gagawin 'don, eh." Nagkibit balikat ako. "Please?" Hinawakan niya ang kamay ko.

Nagbaba ang tingin ko sa kamay niyang nakahawak sa kamay ko.

Kailan ba mawawala ang kuryenteng nararamdaman ko sa tuwing hahawakan niya ako?

"Baby..." Untag niya sa akin.

Nag-angat ako ng tingin sa mukha niya. Hindi naman mahirap magustuhan si Hugh. Kaya
nga ako nagkagusto sakanya, eh. Pero deserve niya ba ako kung sakali?

Magustuhan ko man siya, alam kong hindi ko siya mamahalin ng katulad ng pagmamahal
ko kay Mikael.

"Mikaela..."

Napakurap ako nang pitikin niya ng marahan ang ilong ko.

"Ha?" Tanong ko sakanya. Ano nga ulit ang sinasabi niya?

"Sabi ko, sumama ka nalang sa rehearsal namin." Aniya sa akin. "Okay ka lang ba
talaga?" Tanong niya sa akin.

Tumango ako. "Sige, sa studio nalang tayo." Tumayo na ako para kunin ang gamit ko
pero inunahan ako ni Hugh. Siya na ang nagdala ng gamit ko at nakahawal siya sa
siko ko habang naglalakad kami.

Pagdating namin sa studio, nandoon na ang mga kaibigan niya. Nagsisimula na din
silang magpractice.

"Ano 'yan, Hugh, inspirasyon? Kadayaan mo talaga, ano?" Salubong ni Clyde sa amin
tsaka ako inakbayan. "Hi, Sleeping beauty." Ngumiti siya sa akin at kinindatan ako.

"Clyde..." Tinawag ni Hugh si Clyde. Agad namang sumipol si Adrian. "Clyde, gusto
mo bang hindi ka na makatugtog?" Tanong ni Adrian sa kaibigan habang tumatawa.

"Kumalma ka nga, Hugh. Hindi naman kami ang karibal mo." Tinapik ni Clyde ang
balikat ni Hugh. He shrugged it off.

Sinamahan naman niya ako sa couch na naroon at inilapag ang bag ko. "Okay ka lang
diyan? You need anything? Food, drinks..."

"I'm fine.." Ngumiti ako sakanya.

"You sure?" Tanong niya ulit sa akin. Tumango ako. Hinalikan naman niya ako ulit sa
noo bago lumapit sa kaibigan niya. Sumandal nalang ako at nanuod sakanila.

Maya-maya'y dumating si Jeorge na may dalang pagkain. Lumapit naman agad siya sa
akin.
"Oh, Hugh, bawal ka sa malamig, ha?" Ani Jeorge kay Hugh. Tumango lang si Hugh
sakanya. Inilapag ni Jeorge ang pagkaing dala sa lamesa sa gilid ko. May mga
katulong siya na nagdala ng pizza, fries, burger at may strawberry shortcake pa.

Napatingin ako kay Hugh na abala sa pakikipag-usap kay Adrian tungkol sa piyesa
nila.

"Jeorge..." Tawag ko sa babaeng katabi ko. Tumingin naman siya sa akin. "Oh?"

"Bakit may strawberry?" Tanong ko sakanya.

"Ah. Para sa'yo. Sabi kasi ni Hugh, baka ayaw mo ng fries kaya bilhan kita ng
anything na strawberry. Ayaw mo ba?" Tanong ni Jeorge sa akin. Napatingin ako ulit
kay Hugh.

"No, hindi naman." I replied. "Pero okay na din naman ako sa fries. Hindi na sana
nag-abala pa si Hugh."

"Wala, eh. Mahal ka niya." Nakangiting sabi ni Jeorge sa akin.

Seryoso silang lahat sa pagrerehearae habang nanunuod lang ako. Hindi naman ako
naiinip dahil nag-eenjoy ako habang pinanunuod sila.

Almost lunch na nang magbreak sila para kumain. Nagpadeliver nalang din sila ng
pagkain.

"Are you okay?" Hugh asked me. Tumabi din siya sa akin at inakbayan ako. Tumango
ako habang nakangiti. "Ang galing niyo."

"Sus. Nagpapa-impress lang 'yang si Hugh, eh." Kantiyaw ni Clyde sa kaibigan.

"Oo nga, kahapon, wala sa tono 'yan, eh." Sang-ayon naman ni Adrian na kumakain ng
burger.

Tinignan ko si Rui. Para siyang may gustong sabihin pero nanatiling tahimik. Si
Fall naman ay nakaupo sa dulo ng couch at umiinom ng softdrinks.

"Ayaw mo ng strawberries?" Tanong ni Hugh sa akin ng mapansin niyang hindi ko pa

ginagalaw ang binili ni Jeorge sa akin.

"No. I'm okay with fries." Ngumiti ako sakanya. Ngumiti din siya sa pabalik.

Tinignan ko ang kamay ni Hugh na hawak ang kamay ko. Nakikipagkwentuhan siya sa mga
kaibigan niya habang nakaa-akbay sa akin at hawak nga ang kamay ko.
Nararamdaman ko pa din ang kuryenteng nanggagaling sa kamay niya.

At ang nakakapagtaka, ayokong lumayo. Ayokong lumayo sakanya.

=================

Chapter 18

Halos hindi ko namamalayan ang pagdaan ng mga araw habang kasama ko si Hugh.
Ngayong araw na ang simula ng week-long founding anniversary ng school namin.
Nakakatuwa na kahit outsider, pwedeng pumasok dito kaya niyaya ko sila Cielo at
Maha na magpunta para samahan ako.

Nagkabati naman na kami ni Cielo, hindi naman talaga kami nag-away, actually. More
on nagkatampuhan dahil nga ayaw niyang sumasama ako kay Hugh pero nang marealize
niya sigurong wala naman siyang magagawa, sinuportahan nalang niya ako. She's just
concerned about me dahil mahal niya ako. Alam kong inis pa din siya kay Hugh kaya
hangga't maaari, hindi ko sila pinagsasamang dalawa pero hindi naman pwedeng ganoon
lagi. She's my best friend. Hugh's... Hugh's my friend.

"Buti naman pinayagan ka ng manager mo, Cielo?" Tanong ni Maha kay Cielo habang
kumakain kami ng ice cream sa may garden. Tinitignan ko ang cellphone ko kung may
text ba o ano. May usapan kami ni Hugh na magkikita mamayang lunch dahil sabay
kaming kakain. Si Rui lang ang nagtetext sa akin ng kung ano-anong hugot lines.

"Sapakin kaya kita. Ikaw ang manager ko, eh." Cielo rolled her eyes. Natatawa
namang kumapit sa braso niya si Maha. "Ikaw naman, 'di ka mabiro. Meron ka?"
Natatawang tanong nito.

Hindi ko mapigilang mapangiti. Magkakasama na naman kaming tatlo. Nitong nakaraan

kasi, ang hirap na mapagsama-sama kami. Mas madalas na si Maha at Cielo ang
magkasama dahil nga manager ni Cielo si Maha. Singer kasi si Cielo, hindi pa siya
sikat na sikat pero may mga nakakakilala na din sakanya. She's a really good
singer. Naaalala ko pa nga kung ilang beses niya akong nabatukan noong naghahanda
ako ng kanta para sa birthday ni Mikael. I actually envy her voice. Lahat halos
kasi ng talent, meron siya. Sila ni Maha. I mean, kaya nilang kumanta, sumayaw,
magluto... ako, kaya kong matulog ng isang buong araw.

Ako at Cielo lang ang kumportable sa harap ng camera. Si Maha kasi, bukod sa gusto
niyang magbasa nang magbasa, ayaw niyang humaharap sa camera. Ayaw niya kasi ng
kinukunan siya dahil pakiramdam niya, hindi siya maganda which is not true. Wala
naman akong kaibigang hindi maganda, eh.

Inirapan lang siya ni Cielo. Marami ring outsider ang nagsipuntahan para tignan ang
mga activities at booths na inihanda para sa anniversary ng school kaya maraming
tao sa loob ng campus.
"Alam mo, buti pa ang school nagcecelebrate ng anniversary. Tayo, wala. Walang
sinecelebrate." Nakasimangot na sabi ni Maha habang inuubos ang red velvet flavored
ice cream niya. Si Cielo naman ay lumabag sa batas niyang bawal ang malamig para sa
lalamunan dahil sa blueberry niyang ice cream. Napangiti nalang ako habang kumakain
ng rocky road na ice cream ko.

"May boyfriend ka naman kasi noon, ano bang ginawa mo?" Tanong ni Cielo kay Maha.
Nakatingin lang ako sakanila habang nag-uusap sila.

"Eh, mas mahal niya ang batas kesa sa akin, eh. Eh di magsama sila ng mga Republic
Act of the Philippines." Nagkibit balikat si Maha. "Ikaw din naman, may boyfriend
noon! After Aaron, 'diba naging kayo din ni Choi! 'Yung singkit na producer sa--"

"Manahimik ka nga. Ang daldal mo." Sinubuan ni Cielo ng limang fries ata si Maha
para patahimikin.

"Ba't ba dinedeny mo, eh nahuli naman kayo noon sa isang resto." Ani Maha habang
kumakain ng fries na binili ko.

"Shut up." Asik ni Cielo dito.

"Ngayon nalang tayo nagkasama, mag-aaway pa kayo." Natatawang sabi ko. "Mamaya, may
kasama tayong maglunch, okay lang ba?" Tanong ko sa kanila. Inirapan naman ako ni
Cielo na para bang alam na niya kung sino ang kasama namin.

"May magagawa ba kami?" Tanong sa akin ni Cielo. Ngumisi ako bago umiling. Inaya ko
nalang silang maglakad-lakad muna kami habang tinitignan ang mga booths na naroon.
Hindi iilang beses kaming tinangkang iposas ng ilang estudyante para ipasok sa
blind date booth. Kulang nalang ay murahin sila ni Cielo sa sobrang inis.

Habang naglalakad papunta kina Hugh, nakita ko naman agad siya na pilit dinadala ng
mga babae sa kung saang booth. Kitang kita ang disgusto sa mukha nito.

"What the hell?" Binabawi ni Hugh ang kamay habang ipinosas naman siya ng mga
babae. Tawa naman ng tawa sa likod niya sila Adrian at Clyde. Kasama rin nila si
Rui na nakangiti lang. "Bitawan niyo nga ako!" Inis na sabi ni Hugh sa mga ito.
Halatang natatakot ang mga babae kay Hugh pero dahil kailangan nilang magawa ang
request sa booth nila, pilit nilang tinatagan ang loob nila.

"Come on, pare. Minsan ka lang naman ikakasal sa wedding booth, eh." Natatawang
sabi ni Clyde dito. Minura naman ni Hugh si Clyde dahil sa sinabi niya.

Napalingon naman siya sa akin. Nagulat siya sa pagkakakita sa akin base sa reaksyon
niya. "Baby..."

"Magpapakasal ka na pala..." nang-aasar na sabi ko sakanya nang makalapit ako.

"Sino kaya ang lucky bride?" Natatawang tanong ko.

Nasa tabi ko naman sila Cielo at Maha.

"Hindi ako magpapakasal kung hindi ikaw ang bride, Mika..." Ani Hugh sa akin.
"Tanggalin mo na nga 'to!" Asik niya sa babaeng naroon. Tinanggal naman nito ang
posas niya at lumapit sa akin.

"Well, sorry to disappoint you, Mr. Alcantara, pero hindi ako ang bride mo."
Nakangiti kong sabi. Pero kanina ko pa iniisip kung sinong magiging bride ni Hugh.
At pilit ko ding kinakalma ang sarili ko dahil nagsisimula na akong mairita. Sino
ba ang may pakana nito?

Dumami ang tao sa paligid ng wedding booth nang malaman nila na si Hugh ang
ikakasal doon. Karamihan ay nag-aabang ng kung sino ang babae. Nakalabas din ang
kanya-kanyang camera ng mga ito.

Maya-maya'y may sumigaw mula sa likuran namin. "Here come's the bride!" Napalingon
kaming lahat sa dala-dala ng mga babaeng naroon.

Biglang nawala ang ngiti ko nang makita kong si Ivy ang babaeng kasama nila. Si Ivy
ay isa sa mga babaeng kinukulang lagi ang tela sa suot na damit. Alam din ng lahat
na may gusto si Ivy kay Hugh pero hindi pinapansin ni Hugh.

So, this is her way? Napailing nalang ako.

Napalingon naman sa akin si Hugh na parang humihingi ng tulong. I just shrugged.

Sigurado akong malaki ang ibinayad ni Ivy para lang makasal kay Hugh. Agad namang
lumapit si Ivy kay Hugh.

Too bad, hindi ako magbabayad para lang sa ganyan. Pero hindi ako natutuwa na
napasali si Hugh sa mga ganyan.

"We'll just go somewhere else. Text mo nalang ako 'pag tapos na." Paalam ko kay
Hugh bago kami lumayo nila Cielo doon. Sinamahan naman kami ni Adrian.

Nag-uusap si Cielo at Maha tungkol sa recording nang kalabitin ako ni Adrian.

"Gusto mo din magpakasal kayo ni Hugh?" Tanong ni Adrian sa tapos ay inilagay sa

bulsa ang mga kamay.

"Ikakasal siya ng dalawang beses sa isang araw? Hindi naman ata tama 'yon. Magpa-
annul muna siya. 'Yon ay kung papayag si Poison Ivy." Sagot ko naman. I know her.
Baka nga pagtapos ng 'kasal' nila, hindi na niya pakawalan si Hugh.
Hindi ko talaga mapigilang mainis.

Mula pa noon, obvious na obvious naman na ang panlalandi ni Ivy kay Hugh. Hanggang
ngayon pala, hindi pa din siya sumusuko. Kapag may gig sila Hugh, present na
present siya kasama ang kanyang cleavage.

Meron ding message booth kung saan magbibigay ka ng letter at siyempre, may bayad,
tapos babasahin nila at maririnig sa buong campus ang message mo. Natatawa nalang
ako kapag naririnig ko ang message mula sa speaker.

Iisa lang kasi ang laman ng message.

Mahal nila si Hugh, Fall, Adrian, Clyde at Rui. Minsan, iniisip ko, hindi kaya
naiinggit ang varsity players sa Amaranth? Mas sikat pa sila kesa sa mga ito. Mas
marami pa silang fans sa school kesa sa mga ito.

Halos lunch na noong mag-aya si Adrian. Nandoon na raw sila Hugh sa kakainan namin.
Labag man sa kalooban ni Cielo na sumama, wala naman siyang nagawa dahil pinilit
siya ni Maha na nagrereklamong gutom na. Sa isang restaurant malapit sa school kami
nagpunta. Nakita kong knaabangan kami ni Hugh sa labas. Pagkakita sa akin ay agad
siyang lumapit. Bakas sa mukha ni Hugh ang pagkabalisa.

"Are you okay?" Tanong niya sa akin. Tumango naman ako.

"Uh, baby..." Hinawakan niya ang kamay ko. Kumunot ang noo ko dahil medyo malamig
ang kamay ni Hugh.

Nakita ko naman si Cielo na napairap habang si Maha, sinisilip ang loob ng

restaurant.

"Ano 'yon?" Tanong ko sakanya. Ano bang problema nito? "Nandyan si Ivy." Ani niya
na ikinataas ng kilay ko. He sighed.

"And why is she with you?" Tanong ko. "Ano, reception 'to?" I scoffed. Napatingin
ako sa loob ng restaurant. Nakita ko si Ivy na nakatingin sa amin at kumaway pa.

Tinitigan ko si Hugh.

"Clyde invited her. Not me. You know that I love you, right? After that stupid
booth wedding, hinanap ko kayo..." Ani Hugh habang marahang pinisil ang kamay ko.
"Baby..."

Sa paglipas ng panahon, naging vocal si Hugh sa pagsasabi ng mahal niya ako. Wala
siyang pakialam kung nasaan kami o sino ang kasama namin. Basta sasabihin niya
nalang. Kahit asarin pa siya ng mga kaibigan niya.
Napailing nalang ako. Ayokong makasama si Ivy sa iisang lamesa. I just don't like
her. Feeler siya masyado. At ang mas nakakainis, nakuha siyang model para sa
company nila Mikael. At ang sabi ni Dale sa akin, magaling siya.

"Hey guys, I'm hungry. Mag-uusap nalang ba kayo diyan?" Tanong ni Maha sa amin.
Huminga ako ng malalim bago naglakad papasok. Wala naman akong magagawa, eh. Hawak
naman ni Hugh ang siko ko at inaalalayan ako.

"Makakanuod na ba ako ng babaeng nagsasabunutan, Mika?" Nakangising tanong sa akin

ni Adrian.

"Asa. Hindi ako ganun kababa, no." Inirapan ko ito habang naglalakad palapit sa
mahabang lamesang naroon. Nakaupo na si Jeorge na tila iritang irita kay Ivy, si
Fall, Clyde, at Rui. May dalawang babaeng naroon na kaibigan ni Ivy.

Umupo naman na si Maha at umupo na rin ako. Uupo sana si Hugh sa bakanteng upuan sa
gilid ko nang unahan siya ni Cielo. Tinignan ko naman si Cielo na parang sinasaway.
Nagkibit balikat lang siya sa akin.

Hindi ko napigilang paikutin ang mata. Hindi talaga niya kayang magpanggap na
mabait!

Tinapik nalang ni Hugh si Rui na nasa kabilang gilid ko. Nakuha naman agad nito ang
ipinaparating ng tapik na iyon.

"Dito ka nalang, Hugh..." malanding sabi ni Ivy. Malandi talaga dahil halos pa-
ungol itong nagsalita. Hindi ko maiwasang mapailing nalang. Obvious na obvious
namang humarot ang babaeng 'to. Konting hiya naman, ang dami mong kasama.

"No, I'm fine here." Ani Hugh bago umupo sa tabi ko. Inilagay niya ang kamay sa
likod ng upuan ko. Umorder naman na kami at napuno na ng kwentuhan ang lamesa
namin. Panaka-nakang sumisingit sa usapan sila Ivy pero agad din silang hindi
pinapansin nila Hugh.

Kausap ko naman si Cielo tungkol sa project niya. Ang alam ko kasi'y nagbabalak
silang maglabas ng album. Naeexcite lang ako para sakanya.

"Mika..." nilingon ko si Ivy na tinawag ako.

"Nakamove on ka na ba sa ex mong photographer? What's his name again? Kerko

Anderson? Well, I saw his picture and--"

"Shut up, Ivy." Ani Hugh sa nagbabantang tinig. I clenched my fist. Naramdaman ko
ang hawak ni Cielo sa kamay ko.
"I'm just asking. I heard, epic ang love story niyo at--"

"I said shut up." Saway ulit ni Hugh sa babae. Iiling-iling naman si Fall sa tabi
ni Hugh. Habang si Adrian, sunod-sunod ang mahihinang pag-'tsk'.

Tumingin ako kay Cielo. Tumango naman siya sa akin. Huminga ako ng malalim bago
tumingin kay Ivy.

"I didn't know na bukod sa paglalabas mo ng dibdib mo, chismosa ka rin pala." I
smiled at Ivy. Ngumiti ako kahit na gustong-gusto ko na siyang sabunutan.

"Me and Mikael, yeah. It was an epic love. Nakita mo ang pictures niya, hanggang
doon ka nalang. Hanggang kita nalang. Hanggang pictures nalang. And about Hugh, I
know you like him, but sorry to tell you, hanggang like ka nalang din. At hindi ka
magugustuhan ni Hugh pabalik, know why? Because he's mine."

Walang kumibo habang nagsasalita ako. Nakangiti lang si Adrian at Clyde sa akin. Si
Hugh naman ay hindi din maitago ang ngiti.

"Excuse me, nawalan na ako ng gana." Tumayo na ako at kinuha ang bag ko. Sumunod
naman sa akin si Cielo at Maha.

"What was that, Ela?" Cielo asked me. Umiling ako. "Hindi ko alam. Nainis lang
talaga ako sakanya. Bakit niya pa inuungkat 'yon?" Naiinis na sabi ko kay Cielo.

"Talaga bang binabaon mo na sa limot si Kerko?" Tanong ni Cielo sa akin.

Umiling ako ulit matapos huminga ng malalim. "No. Kahit kailan hindi ko naman siya
maibabaon sa limot, eh. Kahit kailan hindi siya mawawala sa puso ko... pero Cielo,
gusto kong maging masaya. Gusto kong subukan."

"With Hugh?" Tanong niya sa akin. Nagyuko ako.

"Ela, alam mong mahal kita, and I'll support you. I want you to be happy..."
hinawakan ni Cielo ang kamay ko. "I'll just support you, okay? Kung kailangan mo ng
kasama kapag nasaktan ka o kapag naguluhan ka na, nandito lang kami. Hindi ka namin
iiwan." Niyakap niya ako at maging si Maha ay nakiyakap din.

"Sana, maging masaya ka nga..." Bulong ni Cielo sa akin.

Ngumiti ako ng tipid dito. Maya-maya'y naroon na rin si Hugh kasama ang kaibigan
nito.

"Hey, are you okay?" Tanong sa akin ni Hugh nang makalapit siya. Tumango ako.
"Sorry about that, guys. Napuno lang talaga ako sa babaeng 'yon." Hinging paumanhin
ko sa mga kaibigan ni Hugh.

"Ano ka ba, okay nga 'yon. Kanina pa kaya ako asar na asar sa mga 'yon." Ani Jeorge
sa akin. "Ito kasing si Clyde, eh. Niyaya pa." Sinuntok ng marahan ni Jeorge si
Clyde sa braso.

"Hindi ko nga niyaya 'yong babaeng 'yon." Nakasimangot na sabi ni Clyde. "Narinig
niya akong nagtanong kay Rui kung saan kakain, sumama. Nasaan ang pagyaya ko
sakanya?" Tanong ni Clyde sa amin.

Umiling nalang si Hugh. "Yaan mo na."

Naramdaman ko ang kamay niya sa bewang ko. "Sorry about that, baby..." bulong niya
sa akin.

"Okay lang." Sagot ko dito. Hindi ako makatingin ng diretso kay Hugh dahil naaalala
ko ang sinabi ko kay Ivy.

Nakakahiya ka, Mika.

"Are you okay? Parang nawala ka na talaga sa mood." Tanong ni Hugh habang
naglalakad na kami sa loob ng campus. Kumakain naman ng cotton candy si Cielo at
Maha.

Umiling ako. "I'm fine."

"Baby... what's wrong?" Huminto si Hugh sa paglalakad at hinawakan ang baba ko para
mag-angat ako ng tingin sakanya. "What's wrong?" Ulit nito.

"About what I said to Ivy... hindi ko naman sinasadya na sabihin na... you're...
you're..." kinagat ko ang pang-ibabang labi at nag-iwas ng tingin.

"That I am yours?" Tanong ni Hugh sa akin habang nakangiti. "That's the sweetest
thing you have ever said to me, baby... Claim me all you want. I'm yours. All
yours." Hinapit ako ni Hugh palapit at niyakap ng mahigpit.

Napangiti nalang din ako.

Yeah, he's really mine.

=================
Chapter 19

Last day na ng anniversary ng school ngayon. Ngayon din magpeperform ang Amaranth
kaya naman excited akong pumasok ng school. Napansin marahil ni Yaya Lourdes ang
kasiglahan ko habang nag-aalmusal ako.

Sa mga nakalipas na araw, wala na kaming ibang ginawa ni Hugh kung hindi
magpakalat-kalat sa campus at itry ang iba't ibang booth's maliban sa wedding
booth. Hindi ko lang talaga trip. Ewan ko ba, iba ang tama sa akin ng kasal, eh.

Noong 2nd day ng anniversary ng school, si Clyde, Rui at Adrian ay halos

nagpabalik-balik sa blind date booth. Hindi naman napilit ng mga marshalls si Fall
na sumama sakanila habang kami naman ni Hugh, sa roof top nakatambay para iwas sa
mga kung ano-anong pakulo ng mga estudyante doon. Pinanuod lang namin sila sa
itaas.

Noong 3rd day, halos isumpa ako ni Rui nang ayain ko siya sa isang booth. Ako ang
pinakiusapan ni Clyde dahil alam nilang hindi maniniwala si Rui sakanila. Matapos
ko siyang i-blind fold, dinala ko siya sa horror house na pakulo ng mga taga-
engineering. Si Clyde na ang nagpasok sa loob kay Rui at hindi matapos-tapos ang
pagtawa namin paglabas ni Rui na sobrang namumutla. Halos isang oras din akong
hindi kinibo ni Rui noon. Pero nagkabati kami nang bigyan ko siya ng stick-o.

Kahapon naman, nagkaroon ng beauty contest noong gabi. Hindi ko maiwasang mapailing
nang makita kong kasali si Ivy. Well, of course. Isa sa mga prize ang makaka-dinner
ang isang member ng Amaranth. Pero hindi si Ivy ang nanalo. At hindi si Hugh ang
pinili ng nanalo, si Adrian ang gusto niya, eh.

"Ano-ano bang activities niyo ngayon, Mika?" Tanong sa akin ni Yaya Lourdes.
Naglagay muna ako ng kanin sa plato ko bago sumagot. "Same lang, Yaya. Pero
mamayang gabi kasi tutugtog sila Hugh." Ngumiti ako sakanya.

Hindi ko alam kung ano bang piyesa nila ngayon dahil hindi ako pinapasama ni Hugh
kapag nagpapractice sila. Gusto daw niya akong isurprise.

Well, hindi lang siya ang may surprise.

Ako din.

"Oh, bakit pala hindi mo suot ang kwintas mo ngayon?" Tanong sa akin ni Yaya nang
mapansin niyang hawak ko anh leeg ko. "Nawala ba? Saan? Ipapahanap ko."

Umiling ako. "No, yaya. Nasa kwarto ko po." Ngumiti ako sakanya. "Sinusunod ko lang
naman ang payo niyo. Give myself a chance."

"Mika..." kumunot ang noo ni Yaya sa akin. Tumayo naman ako at niyakap siya.
"Mikael will always be Mikael, yaya. Siya pa din ang may pinakamalaking puwang sa
puso ko. Mananatili siya doon." Huminga ako ng malalim. "Pero, gusto ko din sumaya,
eh. I'm sure, he'll understand. Sabi mo nga, ayaw niyang nalulungkot ako."

Hinawakan niya ang kamay ko at ngumiti sa akin. "Mahal ka ni Kerko. Gusto niyang
masaya ka lagi."

"I know. And I love him, too. Mananatili ko siyang mahal." Nginitian ko si Yaya
bago umupo ulit at kumain.

He'll always be a part of me. Laging kakambal ni Mikaela si Mikael. Hanggang ngayon
naman, may alinlangan pa sa akin pero... Hugh's making me happy. Hugh's making me
feel alive. Hugh's making feel that I am loved.

Matapos kong kumain at magpaalam kay Mommy, umalis na ako. Bumalik na kasi sila
Kuya Thunder sa bahay nila dahil tapos na ang pagrerenovate dito. Si Kuya Hunter
naman ay tulog pa sa kwarto nito.

May usapan kami nila Cielo na manunuod kina Hugh. Um-oo naman ito sa akin. Mamayang
hapon pa nga lang siya darating dahil may lakad pa sila ni Maha. Wala namang kaso
iyo dahil mamaya pang 7 pm ang start nila. May ilang tutugtog pa bago ang Amaranth.

Pagka-park ko ng sasakyan ko'y nakita ko agad si Hugh. Lumapit naman siya sa akin
at hinalikan ako sa noo. "Morning, baby." He smiled at me.

"Morning." I smiled. "Ready na kayo?" Tanong ko sakanya. Inakbayan niya ako at ang
kamay ko naman ay nasa bewang niya. He nodded. "Mamaya pa naman gabi 'yon, eh.
Where do you want to go?" He asked me. Luminga-linga ako. Wala namang ibang
mapuntahan dito, eh.

"Bili nalang tayo ng cupcakes?" Aya ko sakanya. Narinig ko kasi na ngayong araw
gagawa ng cupcakes ang mga taga-culinary department.

Tumango ulit si Hugh at nagpunta kami sa may booth ng taga-culinary dept. Mahaba
ang pila nila dahil sa dami ng gustong bumili. Natikman ko na din ang gawa nila
noon, magaling sila, in fairness.

"Hugh, ready na mamaya?" Lumapit si Adrian sa amin na may dalang dalawang box ng
cupcakes. Tumango lang si Hugh.

"Hi, Mika." Adrian smiled at me. "Say yes later, okay?" Kinindatan pa ako ni
Adrian.

"Umalis ka na nga." Tinulak pa ni Hugh si Adrian para ipagtabuyan. Tawa naman ng

tawa si Adrian. "See you sa studio!" Sigaw nito bago tuluyang umalis.

"Anong sinasabi 'non?" Tanong ko kay Hugh na parang biglang nataranta. "Okay ka
lang?" Tanong ko ulit. Humarap ako sakanya at hinawakan ang pisngi niya. "Hey, are
you okay?" Tinignan ko siya sa mga mata. Nag-iwas naman siya ng tingin sa akin.

Natawa ako nang makita ko ang pamumula ng pisngi niya.

"Oh my gosh, Hugh Marco Alcantara. You're blushing!" I teased him. Tawa pa din ako
ng tawa habang may mga nakatingin sa amin.

"Tss." Iniiwas niya ang tingin sa akin.

"You're so cute!" Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at hindi ko alam kung
posible pa pero parang mas lalo pa siyang namula. Hindi ko napigilang matawa ng
husto.

"Stop it." Hinawakan niya ang kamay ko at pilit tinatanggal sa pisngi niya.

"Why, you're so cute kaya." Mas lumapad pa ang pagkakangiti ko dahil unti-unti na
din siyang natatawa.

"Pasalamat ka, mahal kita." Pinisil niya ng marahan ang ilong ko.

"Thank you." I smiled. Natawa naman siya kaya niyakap nalang niya ako at hinagkan
sa may ulo.

Naramdaman ko ang paghinga niya ng malalim.

"I love you, Mika." Bulong niya sa akin. Hindi naman ako sumagot. Niyakap ko nalang
din siya at ngumiti.

Matapos kaming makabili ng cupcakes, dumiretso kami sa studio nila kung saan naroon
na sila Adrian. Kumakai din sila ng cupcakes na binili ni Adrian.

"Hugh, dahan-dahan sa sweets. Kakanta ka pa mamaya." Ani Jeorge kay Hugh nang
makita na may dala kaming tatlong box nung cupcakes.

"Jeorge, si Mika ang ilayo mo kay Hugh para mabawasan ang ka-sweet-an." Ani Clydr
kay Jeorge. Natatawa namang nakipag-high five si Adrian kay Clyde. Napailing nalang
ako. Lagi nalang nilang pinagti-tripan si Hugh.

"Ilang bands pa ba ang kakanta bago kayo?" Tanong ko sa mga ito habang sinisimulang
kainin ang cupcakes.

"4 ata? Battle 'yon, eh." Sagot ni Adrian sa akin. "Kami ang magja-judge kung sino
ang mananalo. Pero after ng performance nilang lahat, tsaka pa kami magpeperform.
So baka 9 pm pa kami makatugtog." Dagdag nito.

Tumango-tango ako. I can stay that late naman. Besides, marami namang ilaw dito at
kasama ko naman si Hugh.

"Ano bang kakantahin niyo?" Tanong ko kay Hugh. Lumapit naman siya sa akin at
pinunasan ang icing na nasa gilid ng labi ko gamit ang tissue sa may lamesa.
"Surprise." He smiled and winked at me.

Inirapan ko nalang siya. Wala akong idea kung ano ba ang kakantahin nila. Wala din
namang sumasagot sa akin ni isa sa Amaranth. Loyal na loyal sila kay Hugh.

Nagpadeliver nalang ulit kami ng pagkain para sa lunch. Nandoon lang kami sa loob
ng studio. Nanunuod lang sila ng kung ano-ano habang hinihintay nilang lumipas ang
oras. Wala man lang paghahanda ang ginagawa ng mga ito.

Hapon na nung dumating sila Cielo kasama si Maha. Pinadiretso ko na sila sa studio
para naman makapagpahinga na din sila.

May kakaiba akong nararamdaman ngayong araw na hindi ko maipaliwanag. I know, I'm
going to surprise Hugh, later. Pero bukod sa pakiramdam kong iyon, may iba pa akong
nararamdaman at mas lumalakas ang pakiramdam na 'yon sa paglipas ng oras.

Naka-akbay lang sa akin si Hugh habang hinihintay namin ang inorder ulit nila para
sa hapunan. Maaga silang maghahapunan para makapaghanda sila mamayang 6:30. Naka-
ayos na din ang mga gamit nila dahil ayaw daw nilang gumamit ng hindi nila gamit.
Lalo na si Fall. Hindi tutugtog si Fall kung hindi niya drums ang gamit.

"Baby..." untag sa akin ni Hugh habang nakasandal ako sakanya. "Oh?" Nag-angat ako
ng tingin sakanya.

"You're not wearing your necklace..." nakatingin si Hugh sa leeg kong walang
nakasabit na kwintas.

"Uh, yeah..." I smiled. Kanina noong napansin iyon ni Yaya, binalak ko na talagang
umalis at iwan iyon sa kwarto ko. Pero, hindi ko pa din maintindihan ang sarili ko
kung bakit ko dinala iyon ngayon ay itinago sa bag ko.

Maybe, a part of me, ayaw pa ding bumitiw.

Kaya kahit papaano, gusto kong may part pa din siyang malapit sa akin.

Hindi naman na kumibo si Hugh. He just smiled at me. Hinila niya din ako para
mapalapit pa sakanya.
Medyo at ease naman na si Cielo kay Hugh kahit papaano. Nakikita ko din na
nagpapaka-casual siya. I'm actually happy because of that. At least, hindi na
ganoon kabigat ang inis ni Cielo kay Hugh.

"Cielo, baka pwedeng kumanta ka mamaya." Tanong ko kay Cielo na tinignan ako ng
masama. "Come on, ikaw ang opening. Please?" I smiled at her.

"Ela, no." Tanggi niya sa akin. Hindi ko naman napigilang mapasimangot. "Bakit kayo
ganyan. You'rr gifted yet ayaw niyong ipangalandakan ang talent niyo. Samantalang
'yung Ivy na 'yon..." napaismid nalang ako.

"Someone's jealous. And her name is Mikaela Michelle Dela Cruz." Natatawang sabi ni
Adrian sa akin.

"I'm not. Naiirita lang talaga ako sa babaeng 'yon." Inirapan ko din si Adrian
dahil sa sinabi niya.

"At hindi ka magugustuhan ni Hugh pabalik, you know why, because he's mine." Adrian
mimicked me.

"Ugh." I groaned in frustration. Kung minsan, masarap nalang din talagang hampasin
si Adrian.

"Lakas maka-angkin, Mika!" Natatawa namang sabi ni Clyde. Basta talaga pang-aasar,
ang lakas ng dalawang 'to. Si Hugh naman ay nakangiti lang sa tabi ko.

"Pagtanggol mo naman ako." Inirapan ko siya pero ibinaon niya lang ang mukha sa
leeg ko mula sa likuran. "I love you." He whispered.

Tinitigan ko nalang siya bago ako ngumiti. "Kumain na nga tayo." Aya ko sakanya.
Hindi naman kumibo sila Cielo sa kabila ng pang-aasar ni Adrian sa amin ni Hugh.

Pero nakatingin lang siya sa akin. Ngumiti ako sakanya. Ngumiti din naman siya sa
akin pabalik at nagpatuloy na sa pagkain.

Napilit ko naman si Cielo na kumanta para sa opening ng battle of the bands. Marami
din naman na ang nakakakilala kay Cielo kaya sigurado akong marami din ang
manunuod.

Alas-sais na noong iniwan kami ng Amaranth para mag-asikaso sila ng gamit nila para
mamaya. Naiwan naman kami nila Cielo at Maha sa studio.

"Kayo na ba ni Hugh?" Tanong ni Maha sa akin habang tinutulungan mag-ayos si Cielo

para sa performance niya mamaya.
"Ha? Hindi pa." Umiling ako dito. Bihira naman kasing magtanong si Maha sa akin ng
tungkol sa lovelife ko.

"Hindi pa? So may balak ka?" Tanong niya sa akin. Hindi naman nagsalita si Cielo.
Hindi din ako nakapagsalita.

"Mahal mo na ba?" Tanong ulit sa akin ni Maha. "I admit, you look good together.
Bagay kayo. Pero Mika, mahal mo na ba?"

Hindi ako kumibo.

Ang bigat ng salitang mahal para sabihin ko ngayon. Hindi ko alam kung ano ba ang
nararamdaman ko para sakanya. Basta masaya ako kapag nandyan si Hugh. Naiinis ako
kapag may babaeng nagpapapansin sakanya. Gusto ko nasa akin ang atensyon niya pero
hindi ko naman idine-demand ang atensyon niya dahil alam kong hindi naman kami.
Hindi pa kami. At balak kong baguhin ngayon 'yong status na 'yon. Binabalak kong
sagutin siya mamaya pagkatapos nila magperform.

"Mika..." tawag ulit sa akin ni Maha. Napatingin naman ako sakanya.

Huminga ako ng malalim bago nagsalita. "I like him, Maha. I like him a lot."

"But is that enough?" She asked again. "Gusto naming maging masaya ka, gaya ng sabi
ni Cielo. Kung kay Hugh ka sasaya sa ngayon, okay. We'll support you."

Ngumiti ako sakanya. "Thank you."

Lumapit siya sa akin at niyakap ako. "Kapag naguluhan ka na ulit, kapag gusto mong
umiyak, icacancel ko ang trabaho ni Cielo at mag-oovernight tayo para iiyak mo ulit
lahat ng sakit, okay?" Ani Maha sa akin.

Tumayo na din si Cielo at niyakap kami. "We will always be here for you, Ela. Best
friends, diba?" Ani Cielo.

"I love you, girls." Nakangiti kong sabi habang yakap sila. Humigpit naman ang
yakap nila sa akin kaya halos hindi ako makahinga. Tawa kami nang tawa nang
maghiwa-hiwalay kami.

Matapos mag-ayos ni Cielo ay nagpunta na kami kina Hugh. Nakita ko naman agad siya
na nakakunot ang noo habang may binabasa.

Napangiti ako. Kapag tungkol talaga sa trabaho, masyadong dedicated si Hugh.

"Hey." Bati ko sakanya nang makalapit ako. Agad naman siyang ngumiti. "Hey." Aniya
matapos akong halikan sa noo. "Are you okay?" Tanong ko. Tumango naman siya sa
akin. "Tara, upo na kayo 'don." Inakay niya ako at kasunod naman namin si Cielo at
Maha. Naroon na ang lamesa at upuan na magiging pwesto ng Amaranth mamaya. May isa
pang lamesa na sineset-up doon.

Hindi nila pinalagyan ng upuan ang para sa audience dahil gaya nga ng sabi ni
Adrian kanina, magwawala ang mga babae kapag sila na. Conceited as ever.

"Here, diyan ka muna." Pinaupo ako ni Hugh sa upuan na para sakanya base sa
pangalan sa likod ng upuan. Pinaupo na din niya sila Cielo at Maha. "Do you need
anything?" He asked me. Umiling naman ako. "Cielo, Maha, kayo?" Tanong niya sa
kaibigan ko. Umiling din ang mga ito.

Madilim na din at marami na ang tao doon dahil malapit na silang magsimula. Ang mga
ilaw ay nakabukas na din para bigyang ilaw ang performance at ang mga audience na
din.

Pinuntahan na ni Jeorge si Cielo para i-ready sa pagpeperform. Napangiti naman kami

ni Maha.

Nang magsimula ang program, lahat halos ng estudyante ay naroon kaya ang dami
talagang tao. Buti nalang at may harang mula sa crowd ang inuupuan namin ni Maha.

Hindi matapos-tapos ang pagsigaw namin ni Maha habang patuloy si Cielo sa pagkanta
sa stage para opisyal na simulan ang program.

"She's really good." Nakangiti kong sabi kay Maha. Tumango-tango naman siya sa
akin.

Nang matapos ang pagkanta ni Cielo, agad siyang lumapit sa amin ni Maha at ngumiti.

Nagtitilian pa din ang mga estudyante at may mga sumisipol pa.

Mas lalo namang lumakas ang tilian nang tawagin sa stage ang Amaranth. Hindi ko
mapigilang matawa dahil si Hugh at Fall ay parehong seryoso lang habang si Adrian
at Clyde naman ay enjoy na enjoy sa tiliang natatanggap. Rui's so adorable while
waving at the crowd.

Nagtama naman ang mata namin ni Hugh at agad siyang ngumiti sa akin. Si Adrian lang
ang nagsalita sakanila at bumaba na din sila at lumapit sa amin. Tatayo na sana
kami pero pinabayaan nalang nila kami doon. Si Hugh ay umupo sa tabi ko, si Rui
naman ay sa tabi ni Maha--napapgitnaan namin ni Maha si Cielo-- katabi naman ni Rui
si Fall at magkatabi sila Adrian at Clyde.

"Why aren't you smiling up there?" I asked Hugh. Hinawakan naman niya anh kamay
kong nasa may lamesa at hinalikan ito.
"Ikaw lang kasi ang gusto kong ngitian." Ani Hugh sa akin.

Sa paglipas ng mga araw, nasasanay na ako sa kuryenteng nararamdaman ko sa tuwing

hahawakan niya ang kamay ko. Sa tuwing hahalikan niya ang kamay ko.

Ibinigay na sakanila ang papel para sa mga scores na ibinigay nila sa apat na
bandang maglalaban-laban ngayong gabi.

Dalawang kanta ang kailangan kantahin ng bawat banda. Isang choice nila at isang
choice ng Amaranth. At hindi ko talaga maintindihan kung bakit Never Say Never ng
The Fray ang pinili ng mga ito na kantahin ng bawat banda. But it's a good song
nevertheless.

Bukod sa Amaranth, binigyan din si Cielo ng papel at pinag-judge na din siya. Hindi
ko naman mapigilan ang tawa ko nang halos lukutin ni Cielo ang papel. Ayaw na ayaw
kasi niyang nagiging judge.

Habang tumutugtog ang unang banda'y hawak-hawak ni Hugh ang kamay ko habang
nakikinig sa mga ito. Hindi ko maiwasang mapangiti dahil kapag hinihila ko ang
kamay niya, kukunot ang noo niya at titingin sa akin.

Hindi din iilang beses niyang inilapit ang mukha sa akin at pinagdikit ang ilong
namin.

Natapos ang apat na banda sa pagtugtog at hindi ko alam kung may nagawa bang score
si Hugh dahil hindi naman niya binitiwan ang kamay ko.

Ilang beses din kaming lumabas sa projector na nasa gilid na nakaconnect sa camera
na naroon para i-cover ang program.

Si Jeorge at ang isa pang taga-Arki department ang naghohost ng program at lahat
naman ay nag-eenjoy. Walang dull moments sa paghohost nila dahil lahat ay nakangiti
at tawa ng tawa.

"And now, of course... papayag ba naman tayong hindi kakanta ang mga boylets ko?"
Tanong ni Jeorge sa audience. Agad namang nagsigawan ng "Hindi!" Ang audience.
Sinundan ng chant na, "Amaranth! Amaranth! Amaranth!"

Napailing nalang si Hugh sa tabi ko.

"Amaranth! Amaranth! Amaranth!" Natatawang pang-aasar ko sakanya.

Tinitigan naman ako ni Hugh tapos ay pinisil ang pisngi ko. "I love you." Ngumiti
siya sa akin bago ako hinalikan sa gilid ng labi.
Natigilan naman ako.

Inaya na ni Adrian ang mga kasama at nagsimula na naman ang nakakabinging tilian ng
lahat. Hindi ko mapigilang tumingin sa likod ni Hugh habang patuloy sila sa
pagpunta sa harap.

Hindi ko mapigilang mapangiti. I really like him. Hindi ko alam kung bakit pero
gustong gusto ko si Hugh.

Kapag nakikita ko siya, napapangiti ako. Kapag kumukunot ang noo niya. Kapag bigla
siyang nagsusungit. Kapag bigla siyang naglalambing.

Kapag hinahawakan niya ang kamay ko.

Kapag hinahalikan niya ako sa noo.

He's really making me happy.

Napalingon ako sa crowd nang mas lumakas ang tilian nila nang nasa harap na ang
Amaranth.

"I love you, Hugh!"

Napalingon ako sa babaeng sumigaw na malapit sa akin. Natawa naman ako nang ako ang
tignan ni Hugh. I just smiled at him, he winked at me.

"Hi, everyone! I hope everyone's having fun!" Masiglang sabi ni Adrian sa crowd.
Nagsigawan na naman sila. "Okay, kilala niyo naman kami, diba?" Adrian smiled
again.

Pakiramdam ko, mas lalong lumakas ang tilian ng mga babae sa likuran ko. Napailing
nalang ako.

Ibinalik ko ang tingin ko kay Hugh. Nakatitig lang din siya sa akin.

"I love you." He mouthed.

"Pero this is night is a special night for our vocalist..." kumunot ang noo ko sa
sinabi ni Adrian. Anong meron kay Hugh?

Ngumiti naman si Hugh ng tipid.

"May aaminin kasi siya sa isang babae. And he's hoping, mapapasagot niya."
Tinulak naman ni Hugh si Adrian. Hindi ako magaling magbasa ng labi pero tiyak kong
minura ni Hugh si Adrian.

"Okay, Hugh, bro, the floor is yours." Natatawang sabi ni Adrian bago ibinigay ang
mic kay Hugh.

Napatingin naman sa akin sila Cielo na parang nagtatanong kung ano ang nangyayari.

"Hindi ko alam." Nagkibit balikat ako. Hindi ko alam kung anong plano nila.

Tumingin sa akin si Hugh. "Hi, Baby..."

Nagtilian naman ang mga babae. Pero maya-maya'y nanahimik din. "I know you're not
yet my girlfriend..." nakatitig lang siya sa akin at pilit kong ipino-focus ang
tingin sakanya sa kabila ng napakaraming ilaw na naroon.

"But I want you to know that I love you and I promise, I'll never leave you. I will
stay with you..."

Nakarinig ako ng mga tiling kinikilig sa ginagawa ni Hugh. Nakangiti lang ako
habang nagsasalita siya.

"Mikaela Michelle Dela Cruz, I'm not perfect. Unang beses pa lang tayong
nagkakilala, nagkainitan na tayo ng ulo... but I admit, nagkagusto na ako sa'yo
noon."

Natawa naman ako. Unang pagkikita namin, mali agad ako ng pagbigkas ng pangalan
niya.

"I just want to ask you a question... pwede mong pag-isipan." He laughed. "Pwede ba
kitang maging girlfriend?"

Natigilan ako sa sinabi niya.

Dapat prepared ako.

Kasi iniisip ko na sagutin na din siya ngayon pero bigla akong kinabahan.

"I'll wait for your answer later, no pressure, baby." He smiled at me.

Pakiramdam ko, lahat ng tao ay nakatingin sa akin. Hindi ko mapigilang mapatungo.

Maya-maya'y nagsimula na sila sa pagtugtog...

Nakatingin lang ako kay Hugh. At hindi maalis ang kaba sa dibdib ko.

Hindi ko alam kung para saan ang kaba na nararamdaman ko.

Going back to the corner where I first saw you.Gonna camp in my sleeping bag I'm
not gonna move.Got some words on cardboard, got your picture in my hand.Saying, "If
you see this girl can you tell her where I am?"

Hindi ko alam kung bakit pero parang nag-iba ang pakiramdam ko habang kumakanta si
Hugh.

Bigla nalang pumasok sa isip ko si Mikael.

Ipinikit ko ang mata at pilit na kinakalma ang sarili.

'Cause if one day you wake up and find that you're missing me,And your heart starts
to wonder where on this earth I could be,Thinking maybe you'll come back here to
the place that we'd meet,And you'll see me waiting for you on the corner of the
street.

So I'm not moving, I'm not moving.

Mikaela... umayos ka.

I looked at Hugh.

He looked at me and winked.

Gusto kong ngumiti pero hindi ko magawa. Hindi ko maintindihan ang sarili ko.

Kinalabit ako ni Maha para ituro ang cellphone kong nagriring.

Mommy Charm

calling...

Bakit tumatawag si Mommy Charm?

"Excuse me..." Tumayo ako at lumayo muna sa crowd bago ko sinagot ang tawag ng
mommy ni Mikael.

"Hello, Mommy Charm?" Ani ko pagsagot ko ng telepono. Nilingon ko si Hugh na

nagpeperform pa din.

"Mika, nasaan ka?" Tanong niya sa akin. Naulingan kong basag ang tinig ni Mommy
Charm.

Bigla'y parang nagdoble ang kaba sa dibdib ko.

What happened?

"Na-nasa school po. Bakit po?" Hindi ko alam kung bakit pero nag-iinit ang sulok ng
mata ko.

Naririnig ko pa din ang boses ni Hugh mula dito sa kinatatayuan ko. Gusto ko siyang
lingunin pero hindi ko magawa.

Hindi ko alam pero nawalan ako ng lakas.

"Mika..." tawag sa akin ni Mommy Charm na humahagulgol.

"Ano pong nangyari?" patuloy ang pag-agos ng luha sa mata ko kahit hindi ko alam
ang dahilan kung bakit. "Mommy Charm, what happened?"

"Mika, si Kerko... gising na siya."

Hindi ko alam kung dinadaya ako ng pandinig ko o ano pero inulit ni Mommy Charm ang
sinabi niya.

"Gising na ang anak ko..."

Hindi ko na napigilang mapahagulgol.

Gising na siya.

Gising na si Mikael.

Going back to the corner where I first saw you.Gonna camp in my sleeping bag, I'm
not gonna move.

Napalingon ako kay Hugh.

I'm sorry, Hugh. I'm sorry.

Hindi na ako nagpaalam at nagmadaling nagpunta sa sasakyan ko. Kailangan ko siyang

makita.

Mikael...

Mikael ko...

--Baka masagot ng Chapter 20 ang mga tanong niyo. Kalma. :)

=================

Chapter 20

Ngayon, alam niyo na kung bakit dapat basahin ang AL? :) And trust me, MALAYONG
MALAYO SI KERKO AT MIKA SA 3W8L. Stop comparing. Thanks.

--

"Is your seatbelt working?" Mikael asked me out of the blue. Papunta kami ngayon sa
bahay nila sa probinsya para makipagkita sa mommy niya.

"Huh? Anong connection ng seatbelt sa gutom ko?" Nagtatakang tanong ko dito. Ang
sabi ko sakanya'y nagugutom ako, ngayon, inaalam niya kung gumagana ang seatbelt
ko? Is he serious?

"Is your seatbelt working, Mikaela Michelle?" he asked again in a low and serious
voice.

Bigla naman akong kinabahan sa inaakto niya. This is not the usual Mikael. Oo,
madalas ay masungit siya pero hindi ko pa siya nakikitang natataranta... o
natatakot.

Wala sa loob kong tinignan ang seatbelt ko. "Y-yes... why?" Ano bang nangyayari kay
Mikael? Nakikita kong tila nabobother siya at kinakabahan na talaga ako sa ginagawa
niya.

Kanina lang ay okay pa kami, we're laughing and we're happy... now, he's freaking
serious!

"Mikael, what's wrong?" Tanong ko sakanya nang makita ko ang mahigpit na hawak niya
sa manibela. "Is everything okay? May problema ba?"

"I'm sorry..." mahinang sabi niya sa akin. Pagkatapos ay marahas siyang napamura na
ikinapitlag ko. He's not the cussing type of guy. Hindi pala-mura si Mikael kaya
nasisiguro kong may mali sa mga nangyayari ngayon.

Kumunot ang noo ko. "Sorry? Anong sorry?" Ano bang nangyayari sakanya?

"I will not be able to fulfill my promise..." Basag ang boses na sabi niya sa akin.
Nakikita ko rin ang pagbigat ng paghinga niya.

"Ano?" naguguluhan ako sa nangyayari. "Mikael, ano bang nangyayari?" tanong ko

sakanya. I need to know what's happening!

Lumingon siya sa akin. Kitang kita ko ang lungkot sa mata niya habang nakatingin sa
mukha ko. "I love you, Mikaela. Always remember that."

"Mikael, what's happening?" Hinawakan ko ang kamay niya at nagulat akong ang lamig
nito. "Mikael?" Tawag kong muli sakanya. "Are you okay?"

His jaw tightened. "The brake's not working..."

"What?"

Nanlaki ang mata ko at napatingin sa pedal ng brake na kanina pa niya tinatapakan

pero walang nangyayari. Hindi kumakagat ang preno.

Oh no.

"Mikael..." nagsimula nang bumilis ang tibok ng puso ko. Nararamdaman ko din ang
pag-init ng sulok ng mata ko. Hindi ko mapaliwanag ang pinaghalong kaba at takot sa
loob ko.

"I'll save you no matter what, Ai. I promise. Hindi ko hahayaang may mangyaring
masama sa'yo."

Alam ko ang ibig niyang sabihin... at hindi ko 'yon papayagan. Hindi pwede.

"No, let's do something!" Umiiyak na sabi ko dito. Hindi kami pwedeng mamatay dito.
No. Hindi pwedeng mawala sa akin si Mikael! Marami pa kaming planong dalawa...

"Mikael..." hinawakan niya ang kamay ko ng mahigpit.

"Mahal na mahal kita, Mikaela..." Ani niya sa malungkot na tinig. Umiling ako.
Ayokong marinig 'yan ngayon na para bang huling araw na naming dalawa. Nakatingin
siya sa akin kaya naman hindi na niya nakita na babangga kami sa malaking puno.

"Mikael!" Sinubukan kong ituro sakanya ang babanggaan namin. Nanlaki din ang mata
niya nang makita niya ang puno. Pilit niyang kinabig ang manibela pero alam kong
babangga pa din kami sa malaking puno. Tinanggal niya ang seatbelt niya at niyakap
ako ng mahigpit.

"Mikael!" Napapikit nalang ako ng mariin hanggang sa maramdaman ko ang pagbangga ng

sasakyan namin sa puno at pagtama ng ulo ko sa kung anong matigas na bagay.

Sinubukan kong dumilat kahit na gusto ko nang ipikit ang mata ko nang tuluyan.
Nakakaramdam ako ng sakit... pero hindi ko alam kung saan.

Umiikot ang paningin ko... nahihirapan akong huminga.

"Mikael..."

Sinubukan kong gumalaw. Hinawakan ko ang noo kong nakakaramdam ng kirot. Nanlaki
ang mata ko nang makita ko ang sarili kong dugo.

Tumingin ako sa labas at sa harap ng sasakyan. Umuusok pa ang sasakyan ni Mikael.

Bumangga nga kami sa puno gaya ng inaasahan ko dahil sa kawalan ng preno ng
sasakyan namin.

Bigla'y naisip ko si Mikael.

Awtomatiko akong napalingon sa tabi ko.

"Oh my God..." Nakita kong puro dugo din ang ulo niya at nakapikit siya.

"Mikael..." hinawakan ko ang pisngi niya at sinubukan siyang gisingin.

"Mikael, wake up." Hindi siya nagrerespond sa akin.

Sunod-sunod ang naging pagpatak ng luha ko. "Superman, wake up, please... wake up."
Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya. May malaking sugat siya sa noo at may
ilan din sa pisngi.

"Mikael! Gumising ka!" Sigaw ko dito. "Mikael naman, eh..." humahagulgol kong pilit
siyang ginigising. "Mikael..."

No... hindi pwede...

Kailangan kong humingi ng tulong. Kailangan kong madala si Mikael sa hospital.

Tumingin ako sa labas. May mga bahay-kubo akong nakikita ngunit 'di ko tiyak kung
may tao.

"Tulong! Tulungan niyo kami!" Sigaw ko mula sa loob ng sasakyan. "Tulungan niyo
kami..."

Sinulyapan kong muli si Mikael na wala pa ring malay sa tabi ko.

"Wait lang, Superman... hihingi ako ng tulong." Ani ko kay Mikael kahit na wala pa
din akong mapalang sagot sakanya.

"Tulong! Please, tulungan niyo kami!" Pilit kong nilalakasan ang boses ko sa kabila
ng panghihina ko. Kailangan kong maging matatag ngayon. Kailangan ako ni Mikael.

Nilingon kong muli si Mikael.

"Mikael..." hinawakan ko ang kamay niya at hinalikan. "Wake up, my love. Please.
For me... wake up..."

Hindi ko mapigilan ang mga luhang patuloy sa pagpatak mula sa mata ko. Nanlalabo na
din ang paningin ko.

"Ai..." narinig kong mahinang sabi niya.

"Mikael..." he's alive! He's alive! Muli, nagsunod-sunod muli ang patak ng luha ko.
"Mikael..."

"I love you..." halos walang boses niyang sabi sa akin. "I know that. Mahal na
mahal din kita..." masuyong sagot ko sakanya. Hinawakan ko ang pisngi niya.

"I'm sorry..." pilit niyang inaangat ang kamay ngunit hinawakan ko ito. "Shh...
we're going to be fine. Just hold on, Mikael..." Magiging okay din tayo.
Makakasurvive tayo...

Hinalikan kong muli ang kamay niya.

"I love you, Mikaela..."

Mas lalo akong napahagulgol. "Shhh... stop it." Umiling ako sakanya. "Don't say
that as if you're leaving, Mikael. You promised me you're not going to leave me...
nagpromise ka." Patuloy ang pag-iyak ko habang mahigpit na hawak ang kamay niya.
"Magpapakasal pa tayo, diba?" Hinawakan ko ang pisngi niya. "Forever, diba?"

He tried to smile at me. "I'm sorry, Mikaela..." huminga siya ng malalim. "My
Mikaela."

"Don't say that. Gusto ko sasabihan mo pa ako niyan bukas." Halos hindi na ako
makahinga sa pag-iyak ko. "Mikael naman, eh. Hindi mo ako iiwan, diba? Ang dami na
nating pinagdaanan..."

Marahan siyang tumango sa akin. "You and me... against the world."

"Yeah, ikaw at ako. Ikaw at ako lang..."

He smiled at me. "Even in afterlife, Mikaela... ikaw lang ang mamahalin ko. I love
you, Ai..."

"Mikael..."

He whispered another I love you to me before closing his eyes.

"Mikael..." sinubukan ko siyang gisingin ulit. "Mikael..."

"Mikael naman... huwag kang madaya!" Malakas ang boses kong sabi. "Mikael..."

"Hindi ka pwedeng mawala, hindi mo akong pwedeng iwan! Mikael!" patuloy ang
paghagulgol ko habang hawak ang kamay niya ng mahigpit.

He's not answering me anymore. He's not even moving... hindi ko alam kung humihinga
pa siya.

"Mikael, wake up, please? Please..."

I buried my face on his chest. "Mikael, forever, diba? Paano magiging forever kung
wala ka. Paano magiging forever kung ako nalang mag-isa? Mikael naman, eh. Huwag mo
akong iwan..."

"Mikael!" Malakas ang pagsigaw ko sa pangalan niya at umaasa akong magigising ko

siya.

"Mikael!"

Maya-maya'y may mga taong lumapit sa amin at tumawag ng ambulansya. Ilang minuto pa
ang hinintay namin bago may dumating na ambulansya. Nakatingin lang ako kay Mikael
habang sinasakay kaming dalawa doon. Patuloy ang pagtulo ng luha ko sa nakikita
kong kalagayan niya.

Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag nawala siya. Hindi ko kaya... hindi ko
kayang mawala siya sa akin.

Sa hospital ay agad siyang idineretso sa emergency room. Panay pa rin ang pagtulo
ng luha ko habang iniisip ang kalagayan ni Mikael.

Hindi siya pwedeng mawala... hindi...

Inaasikaso na din ako ng mga doctor habang nakatingin pa din ako kay Mikael.

"Mikael, wake up... please. Wake up." Damang dama ko ang mainit na likidong
naglalandas sa gilid ng mata ko habang nakatingin kay Mikael.

Nakita ko ang pagturok sa akin ng kung ano ng isang nurse at unti-unting nanlabo
ang paningin ko. Unti-unting nawawala sa paningin ko si Mikael.

Isa lang ang nasa isip ko habang unti-unting dumidilim ang paligid ko... si Mikael.
I hope he'll be fine...

Paggising ko'y nasa loob na ako ng isang kwarto. Agad kong naamoy ang alcohol at
naramdaman ang pagkirot ng kamay ko na kinakabitan ng dextrose ko.

Nakita ko sila Mommy na naroon na agad lumapit sa akin at kinakamusta ako. Agad din
namang tinawag ni Kuya Thunder ang doctor nang magising ako.

"Kamusta ka, anak?" tanong sa akin ni Mommy habang marahang hinahaplos ang buhok
ko. "Thank God, you're awake now. Tatlong araw kang walang malay, hija."

Three days? That long? Ganoon katagal na akong nakatulog?

Si Mikael... nasaan na si Mikael?

"Mommy..." hinawakan ko ang kamay niya. "Si Mikael, kamusta na siya? Nasaan siya?
Gusto ko siyang makita..."

"Mika, magpahinga ka muna." Aniya sa akin. Umiling ako. "No! I need to know how's
Mikael, mommy. Please..." Kailangan kong malaman kung ano na ang lagay niya.
Kailangan kong malaman kung kamusta na si Mikael. Hindi ako matatahimik hangga't
hindi ko nalalaman iyon.
Agad na nag-init ang sulok ng mata ko nang hindi siya sumagot sa akin.

No, please. Ayokong isiping may masamang nangyari kay Mikael...

"What happened?" Naglipat ang tingin ko kay Kuya Hunter at sa mommy ko. Doon ko
lang napansin na wala din si Daddy. Is he talking to Mikael? Okay na ba si Mikael?
"Where's daddy?"

"Mika..." lumungkot ang ekspresyon ni mommy.

"Nasaan si daddy?" Tanong kong muli nang hindi ako sagutin ni Mommy. Nakatingin ako
kay Kuya Hunter at naghihintay akong sagutin niya ang tanong ko. "Kuya..."

Huminga ng malalim ang kapatid ko. "Nasa ICU siya, Michelle." Ani Kuya Hunter sa
mababang tinig. "What?" Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Anong nasa ICU ang
sinasabi nila?

"Why? What happened to him?" Sunod-sunod na ang pagpatak ng luha sa pisngi ko.
Bigla'y umatake na naman ang hindi ko maipaliwanag na kaba at takot sa puso ko. Ang
daddy ko...

"Inatake siya nang malaman ang nangyari sa'yo..." yumuko si Kuya Hunter at huminga
ng malalim. Si Mommy naman ay sunod-sunod na napahikbi.

"No..." bumagsak ang balikat ko sa sinabi ni Kuya.

Naalala ko ang sabi ng doctor ni daddy. Another attack is...

"Mommy..." hinawakan ko ang kamay niya at pinisil. "I'm sorry..." Ako na naman ang
dahilan ng atake ni Daddy. Ako na naman. "I'm so sorry..." Niyakap naman niya ako.
"No one's blaming you, baby... no one..." Ani ng mommy ko habang patuloy din siya
sa pag-iyak.

Mas lalo akong napahagulgol dahil sa nalaman ko. Dahil sa kalagayan ng daddy ko. At
dahil sa kalagayan ni Mikael.

Parehong nasa ICU si daddy at si Mikael. Minomonitor nila si daddy dahil

nagkakomplikasyon ang gamot nito habang si Mikael naman... comatose.

Hindi ko alam kung paano kong haharapin ang dalawang lalaking ito. Hindi ko alam
kung paano sila kakausapin.

Si Mikael, na nag-aagaw buhay ngayon dahil niligtas ako.

At si Daddy, na lumalaban sa kamatayan dahil sa akin.

Nakasilip lang ako mula sa bintana ng kwarto ni Mikael at pinagmamasdan siya. Hindi
ko mapigilang mapaiyak. Seeing him like that breaks my heart. May benda sa ulo
niya, naka-cast ang paa, may mga aparatong nakaka-kabit sakanya at ang oxygen na
nagsisilbing bumubuhay sakanya. Nahihirapan akong makita siyang ganito.

"Mikael, lumaban ka, please..." mahinang bulong ko dito. "Please..." Idinikit ko

ang noo sa salamin ng bintana at mariing pumikit. "Ang dami na nating napagdaanan
at nalagpasan..." medyo paos ang tinig na sabi ko. Nananakit na din ang lalamunan
ko sa pag-iyak mula pa kanina at maging ang mata ko'y namamaga na din. "I know,
part lang din 'to ng trials for the both of us..." ngumiti ako ng malungkot kay
Mikael. "Alam ko... alam kong babalikan mo ako. Babalik ka sa akin." I bit my lower
lip and filled my lungs with air. "Mahal na mahal kita, Mikael."

Napalingon ako sa kabilang kwarto na inookupa naman ni Daddy. Nakaupo sa labas nito
si Kuya Thunder at nakapikit.

Nakokonsensya ako maging sa mga Kuya ko. Lagi na silang nandito at nakabantay. Kung
hindi inatake si Daddy, hindi sana ganito.

Naglakad ako papunta sa kwarto ni Daddy at pinagmasdan din ito mula sa bintana ng
kwarto niya.

"Dad..." pinagmamasdan ko siya habang patuloy siyang lumalaban. "I'm sorry..."

humihikbi kong sabi. "Sorry kung nadisappoint kita..." huminga ako ng malalim bago
muli siyang tinignan. "Mahal na mahal kita. Mahal na mahal... and I know, kasalanan
ko kung bakit ka nandyan. I'm so sorry, daddy... please, huwag mo akong iiwan..."

Ilang minuto pa akong nakatingin sakanya nang mapatingin ako sa monitor sa tabi ni
daddy. Kumunot ang noo ko nang bigla itong mag-flat line.

"No..." Napaatras ako. "Daddy... Daddy!"

Nagising naman si Kuya Thunder at tumakbo palapit sa akin. "What happened?"

Tumingin siya sa loob ng kwarto. "Dad? Dad!" Agad namang tumawag ng doctor ang
nurse na naroon.

"Daddy!" Malakas kong sabi nang nagdatingan ang mga doctor sa kwarto ni Daddy. Agad
nilang sinubukan irevive si Daddy.

"Daddy!" Yakap yakap ako ni Kuya Hunter habang ang mommy ko naman ang hawak ni Kuya
Thunder. Kitang kita ko kung paanong nasasaktan si Mommy sa nakikita naming
nangyayari kay daddy.

"Daddy!" Niyakap ako ng mahigpit ni Kuya Hunter at pilit pinapakalma. He buried my

face on his chest. Ayaw niyang makita ko ang ginagawa ng doctor kay daddy.
"Kuya... si daddy..." Humahagulgol kong sabi sakanya. Hindi siya nagsalita. Basta
niyakap lamg niya ako ng mahigpit.

"Daddy..."

"Lorenzo!" Narinig kong sigaw ni Mommy kaya napalingon ako. Tumigil na ang doctor
ni Daddy sa pagrerevive sakanya.

Pakiramdam ko'y hindi ako humihinga habang nakatingin sa doctor na naglalakad

palapit kay Mommy.

Patuloy si Mommy sa pag-iyak. Si Kuya Thunder naman ay pilit pinapatatag ang

sarili, tulad ng ginagawa ni Kuya Hunter. Alam nilang silang dalawa ang kakapitan
naming dalawa ni Mommy.

"I'm sorry, Mrs. Dela Cruz..." pinanlamigan ako ng katawan nang magsalita ang
doctor. "We tried everything we can, pero..."

"No..." napatakip ako ng mukha habang patuloy sa pag-iyak. Napatingin ako kay daddy
na tinakpan na nila ng kumot hanggang ulo.

"Hindi... Daddy..."

Daddy... wala na ang daddy ko. Naramdaman ko nalang na napaupo na ako at natanggal
sa kamay ko ang pagkakakabit ng dextrose ko. Agad naman akong dinaluhan ni Kuya
Hunter at maging ang nurse na naroon dahil nagdurugo ang kamay ko sa pagkakatanggal
ng karayom na naka-kabit sa akin.

Pero wala pa 'yung sakit na nararamdaman ko sa kamay ko sa nararamdamang sakit sa

puso ko. Walang wala. Pakiramdam ko'y ilang beses akong sinaksak dahil sa sobrang
sakit.

Hindi ko alam kung paano ko nagawang makabalik ng kwarto ko dahil sa nangyari. Nasa
loob din ng kwarto si Kuya Hunter na siyang pinagbantay sa akin. Si Mommy ay
kailangan ding umukupa ng isang kwarto dahil sa nervous breakdown, kasama nito si
Yaya Lourdes. Si Kuya Thunder ang umaasikaso kay Daddy.

Huminga ako ng malalim bago ko binalikan lahat ng nangyari...

I lost him.

I lost my dad...
And it's all because of me.

Niyakap ko ang tuhod ko at patuloy na umiyak. Lumapit naman si Kuya Hunter sa akin
at umupo sa kama ko. "Michelle, don't blame yourself. Hindi mo kasalanan ang
nangyari." Hinawakan niya ang isang kamay ko at pinisil na para bang sinasabi niya
na hindi niya ako pababayaan.

"Kuya... wala na si daddy." Malungkot na sabi ko sakanya. "Wala na si daddy."

Idinikit ko ang noo sa tuhod at patuloy na umiyak. Ang sakit, eh. Ang sakit sakit.

Sana ako nalang 'yung nawala. Bakit kailangang si daddy pa? Sana ako nalang 'yung
comatose... bakit kailangang si Mikael pa?

Bakit ganito? Bakit kailangan masaktan ako ng ganito?

"Trust me, baby. Dad's so proud of you. Don't blame yourself. Mahal ka niya." Nag-
angat ako ng tingin kay Kuya Hunter nang magsalita ito. Niyakap ko siya. "I'm
sorry. You lost him, too. I'm so sorry..." Ani ko dito sa kabila ng paghagulgol ko.

"We'll be okay, baby. We'll be okay. Magpagaling ka na. 'Yon ang dapat mong gawin
ngayon." Pinunasan niya ang pisngi kong kanina pa basang-basa. "Sleep. I'll be
here..." hinalikan niya ako sa noo bago pilit na pinapatulog. Inalalayan niya akong
makahiga. Patuloy lang ako sa pag-iyak.

Kinailangan pa akong turukan ng pampatulog ng nurse dahil hindi ko magawang ipikit

ang mga mata ko. Naiisip ko si daddy... siya at ang isa pang mahal ko na wala pang
kasiguraduhan ang paggising.

Makalipas ang limang araw, pinayagan na ako ng doctor kong lumabas. Sa bahay ako
dumiretso bago ako nagpunta sa chapel kung saan naroon ang labí ni daddy.
Nakaalalay sa akin si Yaya Lourdes habang papunta kami doon.

Pinipilit kong magpakatatag. Pinipilit kong maging malakas, pero hindi ko magawa.
Hindi ako katulad ng mga kuya ko. Hindi ko kayang humarap sa mga tao ng hindi
umiiyak. Umupo nalang ako sa isang tabi at pinagmasdan si Daddy... sa huling
pagkakataon.

Nahihiya ako kay daddy... kay mommy... sa mga kuya ko.

Ako ang dahilan kung bakit nawala si daddy...

Pilit sinasabi ni mommy na hindi ko kasalanan ang nangyari pero nagi-guilty ako sa
tuwing nakikita ko siyang umiiyak. Nang mailibing na si daddy, sa hospital ako
namalagi para bantayan si Mikael. Alam ko na kung buhay pa si daddy, papayagan niya
din ako.
"Mikael, hindi ka pa ba napapagod matulog? Gumising ka na..." hinawakan ko ang
kamay niya. Ngumiti ako ng malungkot dito. "Miss na miss na kita..." Namimiss ko na
ang boses niya... ang pagngiti niya sa akin. Pagsimangot. Pagsusungit. Pagyakap.
Paghalik... Lahat. Miss na miss ko na siya.

"Naisip ko na, mag-aral... gaya ng gusto ni daddy noong maoperahan ako. Gusto kong
maging proud siya sa akin kahit nasaan man siya ngayon. Gusto kong mapasaya siya
dahil hindi ko nagawa iyon noong nabubuhay pa siya." Naramdaman ko ang pagpatak ng
luha ko. "Gusto kong bumawi sakanya."

"He's now my star, Mikael. Diba, kapag may nawawala, nagiging star sila... tapos
binabantayan tayo... I know, si daddy, nakabantay siya sa akin... sa atin..." hindi
ko na naman napigilan ang paghikbi ko. "Kaya gumising ka na, Mikael. Magpapakasal
pa tayo, eh. Hindi ako pwedeng ikasal ng wala ka. Ayoko ng ibang groom."

Halos limang buwan nang ganoon ang kalagayan ni Mikael pero hindi pa din ako
sumusuko na isang araw, magigising siya. I know, hindi niya ako iiwan. Maging si
Mommy Charm, ang ina ni Mikael, ay naniniwalang gigising ito. Hindi ako bibitaw
sakanya hangga't kaya kong kumapit. Kakapit ako. Kakapit at kakapit ako.

Sabi ng doctor niya sa amin, mas makakabuti sakanya kung may mga bagay na
magpaparamdam kay Mikael na may naghihintay sakanya kaya naman lagi akong naroon
para kausapin siya. Sabi din ng doctor, okay din kung nakakarinig siya ng mga
favorite songs niya. Nagtanong naman ako kung pwede ko siyang dalhan ng bulaklak
para may buhay ang kwarto nito, pumayag naman ang doctor kaya magmula noon,
dinadalhan ko na siya ng bulaklak at madalas, nagkukwento ako sakanya nang
nagyayari sa akin sa buong maghapon. Kahit mga walang kwentang bagay, ikinukwento
ko kay Mikael para malaman niyang nandito lang ako. Hindi ko siya iiwan. Hindi
kailanman.

"Hi, Superman." Bati ko kay Mikael pagpasok ko nang kwarto niya. Umupo ako sa tabi
niya gaya ng lagi kong ginagawa kapag nandito ako. Halos kilala ko na din lahat ng
doctor at nurse na narito dahil sa anim na buwan kong pabalik-balik dito para
puntahan si Mikael ay kwentuhan.

"Alam mo kung ano 'to?" Kinuha ko ang isang papel mula sa bag ko at ipinakita
sakanya. "Nakita ko 'to sa gamit mo, eh..." Kumuha ako ng ilang gamit niya mula sa
bahay niya para dalhin sa kwarto ko nang makita ko ito. May nakita akong nakasulat
na pangalan ko kaya naman iniisip kong para sa akin ito. "Oo na, pinakialaman ko na
naman ang gamit mo, sorry na." Ngumiti ako sakanya bago ko hinawi ang buhok ni
Mikael na humaharang sa noo niya.

"Nagsulat ka ng song for me... sayang, hindi ko maririnig na kantahin mo 'to."

Ngumiti ako ng malungkot. He wrote a song for Ate Stephanie before. Siguro naisip
niyang nagseselos ako kaya gumawa din siya para sa akin. Hindi naman na kailangan
dahil may tiwala ako kay Mikael pero hindi ko maikakailang napasaya ako ng ginawang
ito ni Mikael.

Tinignan ko ang papel na may sulat kamay ni Mikael bago ngumiti at sinimulang
basahin ito.
"Hoping someday."

"It's that magical feeling, where my mind forgets,All the pain and the worries I
had in my head.You look amazing and now what's stuck in my mind,Is that you could
be the who I've been searching for all this time."

Napangiti ako nang tumingin ako kay Mikael bago nagpatuloy sa pagbabasa.

"I know I've just met you, and I could just be crazy,But I can see you being the
perfect one for me.I just want to get to know you, so much better. And I am hoping
that someday we'll end up together..."

Hindi ko napansin ang pagtulo ng luha ko habang nagbabasa ng gawa ni Mikael. I am

smiling and crying the same time.

"I wonder what you thought about me, Do you want to see me again?Cause all night
all I have seen, Is your heavenly eyes stuck in my head..."

"It was the best day, baby. Don't you forget about me. You were looking flawless
and I want to believe...That maybe, it will all work out for once...And maybe, I've
finally found the one. But only time can tell, and I need to believe.That you could
feel the same, about me..."

"Nakakainis ka, Superman..." patuloy na naman ang pagtulo ng luha sa mga mata ko.
"Miss na miss na miss na kita..." Bulong ko habang pinupunasan ang pisngi ko.
"Hindi ka ba naaawa sa akin, Mikael? Gumising ka na naman..."

"Gumising ka na, please... please..." hinalikan ko siya sa noo bago umupo sa tabi
niya at hinawakan ang kamay niya.

"I love you, Kerko Mikael Anderson." Mahinang bulong ko dito. "Ikaw lang."

"Hihintaying kitang bumalik sa akin. Maghihintay lang ako. Nandito lang ako...
hindi ako bibitiw sa ating dalawa. This time, ako naman ang magpapakatatag para sa
atin."

Umupo ako sa upuang katabi ng kama niya at inihilig ang ulo sa kama niya habang
hawak ang kamay niya.

Isinuot ko sakanya ang singsing namin na para sa kasal. Para madagdagan ang
pakiramdam sakanya na may naghihintay sakanya.

Paggising ni Mikael, paplanuhin na namin ang kasal namin. Papatunayan namin na may
forever... kaming dalawa.
Napapitlag ako nang maramdaman ko ang paggalaw ng kamay na hawak ko. "Mikael!"
Napatingin ako sa lalaking nakahiga sa harap ko na nakatingin sa akin ngayon.

Those eyes...

Ang tagal kong pinagdasal na makita ulit ang mga iyon. Hindi ko mapigilang
mapangiti.

Pagdating ko kagabi'y natutulog na siya at hindi ko na ginising. Sinabi sa akin ni

Mommy Charm na saglit lang nagising si Mikael at agad ding nakatulog ulit. Sa halip
na gisingin ko siya kahit na gustong gusto ko siyang yakapin, pinigilan ko ang
sarili ko. Makakapaghintay pa naman ako ng isa pang gabi. Kailangan ni Mikael
magpahinga kaya natulog nalang ako sa upuan sa tabi ng kama niya habang hawak ang
kamay niya.

Dalawang taon na rin simula nang ma-comatose si Mikael and finally... gising na
siya. Ang pinakahihintay kong araw, dumating na. Sinabihan na kami ng doctor noon
na halos wala na siyang pag-asang gigising. Pero naniwala akong gigising siya.

Nakatingin lang sa akin si Mikael. Hindi siya nagsasalita. Naninibago siguro siya.
Dalawang taon din siyang walang malay kaya hindi nakakapagtaka ang nagiging
reaksyon niya ngayon.

"May gusto ka ba? Kahit ano. Nauuhaw ka? Nagugutom? Gusto mong mag-CR?" Tanong ko
sakanya habang nakatingin siya sa akin. Hindi naman siya kumibo.

"Mikael... may masakit ba sa'yo?" Nag-aalalang tanong ko. "Tatawag akong doctor,
gusto mo?" Tanong ko ulit sakanya.

"No." Umiling siya ng marahan. "I'm fine." Inilibot nito ang tingin sa loob ng
kwarto. May hinahanap ba siya?

"May kailangan ka ba? Pwede mong sabihin sa akin..." ngumiti ako sakanya. Tumingin
naman sa akin si Mikael bago kumunot ang noo niya.

"Yeah... I need to..." huminto ito bago ako tinitigan ulit. "I need to know your
name. Sino ka ba?"

Natigilan ako sa sinabi niya.

"What?" Parang napako ako sa kinatatayuan ko nang dahil sa tanong nito. Seryoso ba
siya?

"Sino ka? Hindi kasi kita kilala..."

Nag-unahan ang luha ko sa pagpatak nang ulitin ni Mikael ang sinabi niya. What's
happening? Bakit hindi niya ako kilala? Bakit hindi niya ako maalala?

"Mikael, ako 'to... si Mikaela..." patuloy ang pagpatak ng luha ko.

"Sorry... hindi kasi talaga kita kilala. Wala akong kilalang Mikaela. Kaano-ano ba
kita?"

Nagbibiro ba ito? Anong... hindi...

"Miss, I'm really sorry, but who are you?"

=================

Chapter 21

Small details, yet malaking bagay sa story. :) Try to back read, loves. Marerealize
niyo ang nangyari kapag nagbackread kayo. :) Marerealize niyo na INAKALA niyo lang
ang lahat at NEVER KONG BINANGGIT ANG SALITANG SEMENTERYO. <3

The story's just starting. Mas gugulo pa ang isip niyo... I guess. It's still your
decision kung tutuloy pa kayo o hindi na. :) Salamat!

--

"Who are you?" Tanong muli sa akin ni Mikael.

Hindi ako nakagalaw sa sinabi niya sa akin.

Hindi ko magalaw ang kahit na anong parte sa katawan ko. Kahit na gustuhin ko,
hindi nakikicooperate ang katawan ko. Parang akong naparalisa.

"Mikael..." Bumibigat ang bawat paghinga ko.

"Is that my name?" Tanong ulit sa akin ni Mikael habang nakatitig sa akin. "Miss,
are you okay?" Nag-aalalang sabi ni Mikael sa akin.

Matagal ng wala ang benda sa ulo niya kaya mas natititigan ko ang mukha niya. Pilit
kong hinahanap ang pagkukunwari sakanya. Pilit kong iwinawaksi sa isip ko na totoo
'to. Nagbibiro lang siya. Nagbibiro lang si Mikael.
"Mikael, it's not funny..." pinilit kong tumawa pero hikbi ang narinig ko mula sa
sarili ko. "Come on, two years kang na-coma tapos sasabihan mo ako ng kung sino
ako? Is that your way of saying I love you? Or I miss you? It's not funny."
Nanginginig ang kamay ko. Nanlalambot ang tuhod ko. Pilit akong ngumiti sakanya na
alam kong hindi ko nagawa. "Come on, alam kong namiss mo ako pero huwag ka namang
ganyan."

Kumunot naman ang noo niya sa akin. "Sorry, Miss. I'm not bluffing. I don't really
know you." Tinitigan niya ako ng matagal.

Nag-unahan na sa pagpatak ang luha ko.

"Mikael..." basag ang tinig akong pumikit at pinilit lumakad papunta sakanya.
Huminga ako ng malalim. "Ako 'to. Si Mikaela mo." Hahawakan ko sana ang kamay niya
pero agad niyang iniiwas. Para akong sinampal sa ginawa niya.

Umiling siya sa akin. "Hindi kita kilala..."

Pakiramdam ko, paulit-ulit akong sinasaksak sa tuwing sasabihin niyang hindi niya
ako kilala. Para akong pinapatay.

Pero pinipilit kong tatagan ang sarili ko. May mali dito, eh. Hindi pwedeng
makalimutan ako ni Mikael. Hindi pwedeng ganun.

"No... hindi pwede. Hindi mo ako pwedeng makalimutan." Nagtuloy-tuloy ang pagpatak
ng luha ko. "Mikael..."

"Sorry, hindi talaga kita kilala." Nag-iwas siya ng tingin sa akin. "Bakit ba ako
nandito? Ano bang nangyari sa akin?"

Sakto namang pumasok ang nurse para i-check ang kalagayan ni Mikael.

"Gising na po pala kayo, Sir." Ani ng nurse bago napatingin sa akin. Natigilan siya
nang makita niya akong umiiyak. "Ms. Mika, okay lang po ba kayo?" Tanong niya sa
akin.

"Pakitawag si Doc, please..." humihikbing pakiusap ko sa nurse. Tinitigan ko si

Mikael. Wala siyang reaction sa akin. Naguguluhan siguro siya sa nangyayari. Ako
din. Ako din, gulong-gulo! Hindi ganyan si Mikael ko, eh. Hindi niya ako pwedeng
kalimutan.

Mabigat ang kalooban akong lumabas muna. Ayokong makita niya akong ganito. Ayokong
umiyak nang umiyak sa harap ni Mikael. Kaya paglabas ko ng pinto, lahat ng
pinipigilan kong emosyon, hindi ko na nakayanan. Bumigay din ako.

"Bakit hindi mo ako maalala?" Nakatayo ako sa labas ng kwarto niya at nakatingin
kay Mikael na naiwan sa loob.

Ang akala ko kapag nagising na siya, magiging maayos na ang lahat. Magiging masaya
na ako ulit.

Pero bakit ganito?

Bakit kailangan mangyari 'to?

Nauulit lahat ng sakit.

Nararamdaman ko na naman ang sakit.

Nararamdaman ko na naman ang pakiramdam na halos wala akong ibang maramdaman kundi
'yung sakit nalang.

Umupo ako sa mga upuan na naroon at sapo ng dalawang kamay ang mukha'y hindi ko
napigilang mapahagulgol.

"Mikael..."

Naghintay ako, eh. Hinintay ko siya.

Bakit ganito?

Bakit ang sakit-sakit?

Nag-angat ako ng tingin nang dumating ang doctor kasama ang nurse. Hindi ako
pumasok sa loob at nanatili sa labas. Nakita ko din si Mommy Charm at niyakap niya
ako bago pumasok sa loob. Inaaya niya ako pero tumanggi ako. Natatakot akong makita
siya ulit. Natatakot ako na makita niya akong nagkakaganito dahil hindi niya ako
maalala. Natatakot ako sa nagiging reaksyon ni Mikael sa akin.

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko kahit na imposible ko iyong magawa.

"He'll be fine. He'll be okay." Paulit-ulit kong sinasabi kahit na may parte sa
loob ko ang nagdududa dito.

Maalala niya ako.

Alam ko, maaalala niya ako.

Pero kahit gaano ko ipilit sa sarili ko na maaalala ako ni Mikael, hindi ko pa din
mapigilan ang luha ko. Tinatraydor ako ng sarili kong mata.

"Mikael..." Nagyuko nalang ako at hinayaan ang luha ko na magtuloy-tuloy.

"Mika..." nag-anagat ako ng tingkn at nakita ko si Lance na nakatayo sa harap ko.

"Lance." Agad akong tumayo at lumapit sakanya at niyakap siya. "Lance, si

Mikael..." hindi na ako makapagsalita ng maayos dahil sa paghagulgol ko.

Kailangang kailangan ko ng kaibigan ngayon. Kanina ko lang siya tinawagan noong

umaga bago ako nakaidlip dahil kanina ko lang na-check ang phone ko.

Iniwasan kong magcheck ng phone dahil alam kong may isang taong naghahanap sa akin.

At hindi ko siya kayang harapin ngayon. Si Mikael ang mahalaga sa akin at alam ko
kailangan niya ako. Kailangan ako ni Mikael.

"What happened? Why are you crying? You're supposed to be happy because finally,
gising na siya. Para saan ang luha na 'yan, Mika?" Hinawakan niya ang magkabilang
pisngi ko. Kitang-kita ko ang pag-aalala sa mukha niya sa akin.

"Hindi niya ako maalala, Lance." Puno ng sakit kong sabi kay Lance. Nakita ko ang
pagkakabigla sa mukha niya. Ipinikit ko nalang ang mata at naramdaman ko nalang
ulit ang paghapit niya sa akin at pagyakap ng mahigpit.

"Lance, ang sakit. Ang sakit sakit..." Patuloy kong sabi habang nakayakap kay
Lance. "After everything we've been through, nakalimutan niya ako."

"Shh, Mika." Pagpapakalma niya sa akin. "I don't know what's happening but he needs
you. Kailangan ka ni Kerko at hindi ka pwedeng sumuko ngayon. Lumaban siya para
mabuhay. Now, you need to fight for him, too." Bulong niya sa akin. "I want to hit
him now for making you cry again, but I know, that'll hurt you more. Ayokong
nasasaktan ka."

Hindi ako nagsalita. Hinayaan ko lang na patuloy na pumatak ang luha ko.

Hinayaan kong maramdaman ko ang sakit. Hinayaan kong malunod ako sa sarili kong
pag-iisip ng tungkol kay Mikael.

Sinamahan ako ni Lance na umupo sa may benches sa labas ng kwarto ni Mikael.

Nakaakbay lang siya sa akin habang hawak ang kamay ko. Pilit niya akong pinapakalma
dahil hindi pa rin matigil-tigil ang pag-iyak ko.
Maya-maya'y lumabas na ang doctor sa kwarto ni Mikael kasama si Mommy Charm. Agad
akong tumayo at lumapit sa mga ito.

"What happened to him, Doc?" Tanong ko agad dito. Nagkatinginan naman sila ni Mommy
Charm. Doon ko lang napansin na umiiyak si Mommy Charm.

"Mommy Charm, what happened?" Tanong ko sakanya bago ako lumapit. Niyakap naman
niya ako.

"May amnesia nga si Kerko, Mika." Umiiyak na sabi niya sa akin. "He can't remember
me, either."

Bumagsak ang balikat ko sa sinabi ni Mommy Charm.

Kanina ko pa siya naiisip pero pilit kong hindi tinatanggap, eh. Hindi pwede, eh.

"Gaano katagal bago bumalik ang alaala niya?" Tanong ko sa doctor na kaharap namin.

"Well, Mika, isasailalaim pa namin si Kerko sa ilang tests. Sa mga ganitong case,
mayroong wala pang isang buwan may mga bumabalik na agad na memories depende sa
nakikita, nakakasama ng pasyente..."

Napalingon ako kay Mikael na nakatingin sa labas ng bintana habang nakikinig ako sa
doctor na nagsasalita.

"There are cases na inaabot ng ilang buwan din bago bumalik ang memory nila... pero
may ilang hindi na talaga bumabalik."

Naramdaman ko ang kamay ni Lance sa balikat ko.

"Doc, please, do everything to make him remember..." Halos nagmamakaawa kong sabi
sa doctor ni Mikael. "Hindi niya ako pwedeng makalimutan, eh." Umiling ako.
"Hindi..."

"Mika..." hinawakan na ni Lance ng tuluyan ang mga balikat ko.

"Mika, we'll do everything we can... pero hindi kami ang makakapagpabalik ng alaala
niya. It's the people around him. Kayo ang higit na makakatulong sakanya. And of
course, his willingness to remember."

His willingness to remember...

Nagpaalam sa akin ang doctor at ang ina ni Mikael para pag-usapan daw ang mga tests
na gagawin dito.

Naiwan kami ni Lance na nakatayo sa labas ng kwarto ni Mikael. Hindi ako kumikibo
pero patuloy ang mahihinang paghikbi ko.

"Is this the price I have to pay for liking someone else, Lance?" Tanong ko kay
Lance na nasa likod ko. "Bakit ganito? Bakit sobrang sakit naman ata?"

Nanlalabo na ang mata ko dahil sa luha. Hindi na din ako makahinga ng maayos.

"Mika..."

"Never ko naman siyang nakalimutan, eh. Kumapit ako, Lance. Kumapit ako kahit
mismong doctor na ang nagsabi noon sa ating lahat na wala ng pag-asa na gumising si
Mikael. Kinapitan ko siya. Hindi ako bumitiw..."

"Shh, Mika." Kinabig niya akong mulit at pilit pinapagaan ang kalooban.

"Mahal na mahal ko si Mikael."

"I know. Alam naming lahat." Bulong niya sa akin. Hinahaplos niya ang likod ko at
pinapagaan ang loob ko.

I admit, nagkasala ako. Na muntik na akong bumitiw kay Mikael, pero kailangan bang
maging ganito kasakit ang ganti sa akin?

Kailangan ba talagang makalimutan ako ng taong mahal na mahal ko?

Hindi na muna ako ulit pumasok sa kwarto ni Mikael. Pinakalma ko muna ang sarili
ko. Kailangan kong ayusin ang isip ko at kailangan kong gawin ang lahat para kay
Mikael.

"I should be happy, you know?" Ani Lance bago ako inabutan ng kape. Walang gana ko
siyang nilingon. "Why?" Halos walang boses ang lumabas sa bibig ko.

"Dahil hindi ka na alaala ang kakumpetensya ko?" He chuckled. "Pero hindi, eh.
Natanggap ko na kasi ata talaga, Mika." Ani niya bago uminom sa kape na hawak niya.

Nag-iwas ako ng tingin kay Lance at itinuon ang paningin sa kape na nasa harap ko.

"You love him. Kahit ano pa ang gawin ko, hindi magbabago 'yon. Hindi mo siya
makakalimutan. Walang makakapalit kay Kerko."
Hindi ako kumibo. Nawalan ako ng sasabihin kay Lance. Nawalan ako ng isasagot
sakanya.

"Like what I said earlier, he needs you. Papayag ka bang hindi ka niya maalala?"
Tanong niya matapos ay sinundan ng tawa. "I know you're not."

"Natatakot ako, Lance..." Mahinang sabi ko habang nakayuko ako.

"Natatakot saan?" He asked me.

"Natatakot akong iwan ako ni Mikael."

Napangiti naman si Lance sa akin. "Kapag nakilala ka niya, I doubt it kung maiiwan
ka 'non. Mahal ka ni Kerko. Nakalimutan ka ng isip niya, hindi ng puso niya. Make
him remember you." Hinawakan niya ang kamay kong nasa lamesa. "Yung Mikaela na
minahal ni Kerko, 'yun 'yung Mikaela na laging nakangiti. 'Yung Mikaela na brat.
'Yung Mikaela na iniiyakan ang bawat movie na napapanuod kapag nagkatuluyan ang
bida. 'Yung Mikaela na itinago mo pagkatapos ng aksidente niyo. I know that because
that's the Mikaela I love, too. Ibalik mo si Mikaela ni Kerko."

Hindi ako sumagot sakanya. Iniisip ko ang ibig niyang sabihin at iniisip ko na rin
ang mga pwede kong sabihin kay Mikael kapag nagkita kami ulit mamaya.

Lance's right.

Kailangan niya ako ngayon.

Hindi siya sumuko.

Hindi ko din siya pwedeng sukuan ngayon.

Kailangan kong bumawi sakanya.

Kung hindi niya ako maaalala agad, I will make him love me again.

Matapos naming magkape ni Lance, umakyat na ulit kami sa kwarto ni Mikael. Hindi
din naman kami nakakain dahil wala akong gana. Hindi ko halos magalaw ang pagkain
ko dahil sa nangyayari.

Naabutan ko si Mommy Charm na nakaupo sa couch malapit kay Mikael.

Tumingin naman agad sa akin si Mikael, sunod kay Lance, tapos ay kumunot ang noo
niya.
"Uh, Mikael, this is Lance. Our friend..." pakilala ko kay Lance. Hindi nagsalita
si Mikael.

"Friend?" Bulong ni Lance sa akin. I elbowed him. Napaubo naman siya ng mahina.

Tumango si Lance kay Mikael nang makahuma na ito sa pagsiko ko. "Good afternoon,
Mrs. Anderson." Magalang naman na bati ni Lance sa ina ni Mikael.

"Good afternoon. Kumain na ba kayo?" Tanong niya sa amin. Tumango nalang ako.

"Mommy Charm, you need to rest, too. Kailangan niyo din po ng pahinga." Nag-aalala
kong tanong. Nakikita ko na din kasi ang pamumutla niya at pangingitim ng ilalim ng
mata. Kagabi'y halos hindi naman kami natulog dahil hinihintay naming gumising ulit
si Mikael.

"Wala kang kasama kung aalis ako." Sagot naman nito sa akin. Ngumiti ako ng tipid.
"I'm fine. You need to rest."

"Pero Mikaela si Kerk--"

"Ako na po ang bahala kay Mikael." Huminga ako ng malalim bago tumingin kay Mikael.
Kumunot ang noo niya. Alam kong napansin niya ang pamumugto ng mata ko. Bakas na
bakas ang pag-iyak sa mukha ko.

"Are you sure?" Mommy Charm asked me. Nitong nakaraan, siya ang laging nandito
dahil minomonitor na pala nila si Mikael noong may nagbago sa vital signs niya.
Hindi nila ako tinawagan.

Kung alam ko lang sana...

Tumango ako.

"I'll stay with her, Mrs. Anderson." Ani Lance sa likod ko. Humugot naman ng
malalim na hininga si Mommy Charm bago pumayag sa sinabi ko.

Matapos magbilin at magpaalam kay Mikael, umalis na din siya.

Si Mikael naman, nakamasid lang sa amin ni Lance.

Nasasaktan ako sa nakikita ko sa mata niya.

"You're my friend?" Kunot noong tanong ni Mikael kay Lance. Nilingon ko naman si
Lance at pinanlakihan ng mata. Hoping na magets niyang sinasabi kong kailangan
niyang umayos.

I heard Lance scoffed. "Parang ganoon na nga."

Tumango-tango si Mikael sakanya. Hindi na nagsalita ulit. Umupo naman ako sa tabing
upuan ng kama niya.

Tinignan niya ako.

"I heard them... talking about retrograde amnesia." Aniya habang ang mata'y
nakatitig sa mukha ko.

"Don't mind it. For sure gagaling ka agad." Pilit akong ngumiti sakanya. Si Lance
ay umupo na muna sa couch na naroon pero agad ding nagpaalam sa amin nang magring
ang cellphone nito.

"Bibili na din ako ng pagkain, Mika. Okay lang bang iwan kita?" He asked me. I
nodded. Tumango na lang din ito bago lumabas.

Now it's just Mikael and me.

"It's not easy, I know." Narinig kong sabi niya sa akin kaya nilingon ko siya.

"Ha?" Kumunot ang noo ko.

"Seeing you like that... I don't know, I think I'm responsible for those tears.
You've been crying since I woke up..."

Nag-init na naman ang sulok ng mata ko.

"I feel like a lost child. Ni hindi ko alam kung sino ako. Kung anong pangalan ko.
Saan ako nakatira. Sino ang magulang ko... Blangko lahat sa akin."

"Mikael..." Hindi ko mapigilan makaramdam ng sakit habang nakikita sa mukha ni

Mikael na nahihirapan siya.

"Mikaela's your name, right?" Tanong niya sa akin. Tumango ako.

"Pwede mo ba akong kwentuhan ng tungkol sa atin?" Puno ng kalituhan ang mata niya.
Tumango ako. "Oo naman. Anong gusto mong malaman? Ask me anything..." hinawakan ko
ang kamay niya. Sa pagkakataong ito, hindi niya iniiwas sa akin ang kamay niya.
Tipid lang siyang ngumiti sa akin.
I will never leave you, Mikael. Never again.

=================

Chapter 22

"So Kerko Mikael Anderson is my real name?" Tanong sa akin ni Mikael habang
nakatingin sa medical bracelet niya. Nakatingin din ako sa pangalan niyang
nakasulat doon. Noong dumadalaw ako sakanya, lagi akong doon nakatingin. Hindi ko
kayang titigan ang mukha niya noon. Ayokong nakikitang wala siyang malay. Ang hirap
lang kasing tanggapin na hindi ko siya makausap. Na para siyang walang buhay...

"Yeah." Tumango ako.

"You're Mikaela Michelle Dela Cruz and you're my girlfriend." Tumingin siya sa
akin, tumango naman ako ulit. "We're actually engaged na. You proposed to me.
Actually, you surprised me. Akala ko nga noon, kung anong meron pero I woke up with
petal roses on the floor and--"

"Wait, wait... I can't process everything now. Let's take it slow, alright?" Putol
niya sa sasabihin ko. Napabuga naman ako ng hangin. "Sorry." Napayuko nalang ako.

"It's okay. Mikaela, I want to remember everything, too. I want to remember you.
But it's not easy."

"I know." Bulong ko. Alam ko mahirap. Mahirap para sa'yo, Mikael. At napakasakit
para sa akin.

Huminga ako ng malalim bago tumingin sakanya. Nasa kandungan ko ang isang bowl ng
strawberries na dala ni Lance kaninang umaga nang dumaan siya dito.

"Okay... uh, what's my favorite color?"

Napataas ang kilay ko sakanya. Is he serious?

Nakatingin lang siya sa akin na tila naghihintay ng isasagot ko.

I rolled my eyes. "Blue and black."

"Favorite song?" He asked me again.

"I don't know." I sighed. "Maybe, Superman." Wala naman siyang nabanggit na
favorite song niya. Ni wala nga akong makitang songs sa playlist ng phone niya
dati. Ako ang nagdownload ng mga songs noon at wala namang nagawa si Mikael nang
marinig niya si Justin Bieber noong ginamit ko ang phone niya para magkaroon ng
background music habang nagpo-photo shoot.

Kumunot ang noo niya sa akin. "Favorite drinks and food?"

"Anything with strawberries." Sagot ko.

"I like strawberries?" Napatingin siya sa hawak kong strawberry.

I heaved a sigh. "No." Ibinalik ko ang strawberry sa bowl na hawak ko. "You never
liked strawberries, Mikael. You just learned to love the things I love. Including
strawberries..."

Tumango-tango siya sa akin. "How about friends... do I have any friends?"

"Well, you're not that friendly, Superman. You're so snob." I smiled. "But of
course, may kaibigan ka. Si Dale. He's your assistant and your best buddy. Sila Ate
Cristine din and Ate Steph..."

"Hmm..." tumango ulit siya sa akin.

"Do you want anything?" Tanong ko sakanya. "Come on, pwede ka pa magtanong. Gusto
kong magkwento pero ayokong biglain ka. Like what you said, we'll take it slow."
Dagdag ko.

"Did we... did we..." nakatitig lang siya sa akin.

"Did we what?" Tanong ko habang kumukuha ng juice sa fridge na pinalagay ni Mommy

Charm doon.

"Nevermind." Nag-iwas na siya ng tingin.

"If you're asking me about sex, no, Superman. Hindi pa natin ginagawa 'yon."
Ngumiti ako sakanya, muli, pagtango-tango lang ang napala ko.

Umupo ako sa gilid ng kama niya. Umusog naman siya para bigyan ako ng space.

"Is Lance really my friend?" tanong niya ulit sa akin. Ngumiti ako bago umiling.
"Not really."

"You said he's my friend." Kumunot na naman ang noo niya.

"Well, Lance is my ex boyfriend. He's also our co-model before."

"Ex mo siya?" Bahagyang sumeryoso ang mukha ni Mikael. Tumango ako.

"Well, we broke up and--"

"I thought you're my girlfriend?" Putol niya sa sasabihin ko. I rolled my eyes.
"Yes, I was and I am." Napangiti naman ako nang tila mas kumunot pa ang noo ni
Mikael, kung posible pa ba iyon.

"Noong unang naging tayo, ako ang nanligaw. We met in a bar, I was 16, then and--"

"You're in a bar at the age of 16?" Tumaas ang isang kilay niya sa akin. Ngumisi
ako. "Yes. We met and you saved me. That's why I am calling you Superman."

"Then I became one of your company models. Nasa New York tayo noon and you're with
Ate Stephanie and--"

"Why am I with Stephanie?"

Natigilan ako.

Dapat ko pa bang sabihin 'yon sakanya? Dapat ko pa bang ungkatin 'yon?

"Mikaela..." tawag niya sa akin nang hindi ako agad nakasagot sa tanong niya.

"Si Ate Steph... you used to like her." Nagbaba ako ng tingin. "College pa lang
kayo, may gusto ka na sakanya. Pero may mahal siyang iba. You were her hero, too,
Mikael. You took care of her noong nagkaproblema sila ni Kuya PJ, her husband."

Ang bigat sa loob kong balikan ang pangyayaring iyon sa buhay namin. Alam ko na
hindi naman ako dapat magselos pa kay Ate Steph pero paano kung siya, maalala ni
Mikael tapos ako, hindi?

"Nagpunta siya ng New York, kasama ka. We met again there. Inis na inis ka sa akin
kasi ayaw mo sa brat. Ayaw mo sa maingay. Ayaw mo sa makulit. In short, ayaw mo sa
akin." Ngumiti ako ng malungkot.

"Nagkabalikan si Ate Steph at Kuya PJ. And feeling ko, kailangan mo ako. Feeling
ko, you need someone na hindi ka iiwan. Feeling ko, ako 'yon."

Nilingon ko siya. Nakatingin lang siya sa akin at hindi nagsasalita.

"I courted you." I smiled. "Everyday, nasa bahay mo ako o kaya sa studio mo. You're
a photographer and a model, my love..."

Tumango-tango lang siya.

"Then one day, you said, the last thing you need is a clumsy girlfriend noong
nahiwa ko ang sarili kong daliri... ayun, naging tayo."

"Lahat masaya. Lahat, okay. Sobrang masaya ako noon kahit na lagi mo akong
tinatawag na unwanted girlfriend mo... pero kinailangan natin maghiwalay, eh."
Huminga ako ng malalim bago nagpatuloy. "May sakit kasi ako sa puso. Kailangan ko
ng heart transplant... and my dad, hindi ka niya gusto para sa akin."

"Why?" Kumunot ang noo niya.

"Because he likes Lance for me..."

"Bakit siya? Ako naman ang mahal mo, diba?" Tanong niya ulit.

Napangiti ako. He's still my Mikael. My possessive Mikael.

"Oo naman. Ikaw lang." I smiled.

"Why did we broke up?" He asked me.

Kailangan ko ba talagang sabihin sakanya noon na nagsinungaling siya sa akin? I

can't.

"Kasi kailangan."

"Kailangan?" Tila naguguluhan niyang tanong sa akin. Gusto kong sagutin, Mikael.
Pero hindi ko alam kung makakatulong sa pag-alala mo 'yon. As much as possible,
gusto kong happy memories ang ikwento sa'yo.

"That was my fault." I lied. "I broke up with you."

Tinignan niya ako na para bang inaalam kung nagsasabi ako ng totoo.

"I broke up with you after my operation. Tapos nagpunta kami ni Lance sa Italy. We
stayed there for almost a year. Pagbalik ko, you said still love me. And I
realized, mahal pa din kita."

I'm sorry for lying, Mikael. Ayoko lang na isipin mo na may nasaktan kang tao noon.
Ayokong isipin mo na sinaktan mo ako noon.
"Okay, you broke up with me because?"

"Napagod ako." I bit my lower lip. "Akala ko kasi, walang chance mahalin mo ako
dahil naging tayo lang naman para makalimutan mo si Ate Steph."

"Hindi ako nagtiwala sa'yo kaya sumuko agad ako. Pero pagbalik ko, pinakita mo sa
akin na mahal na mahal mo ako, Mikael."

"Niligawan kita?" He asked. I smiled a little.

Umiling ako sakanya. "No. It just happened. Naging tayo ulit."

"Bakit ako naaksidente?" Tanong niya ulit sa akin.

"Tayo."

"Kasama kita? Bakit? Anong nangyari?" Kumunot ang noo niya sa akin. "Thank God,
you're okay..."

Nagkibit balikat ako. "That was actually the day after your proposal, Mikael.
Pupunta tayo sa province niyo para makipagkita kay Mommy Charm."

"Then?"

"Nawalan tayo ng preno..." huminga ako ng malalim at pilit pinipigilan ang luha ko.
"Ikaw 'yung naapektuhan ng sobra dahil kahit sa huling sandali noong araw na 'yon,
ginawa mo ang lahat para protektahan ako."

Huminga siya ng malalim bago tinignan akong muli. "Anong ginawa mo habang coma
ako?"

Nag-iwas ako ng tingin.

Kinakain ako ng guilt.

"One year ka ng coma noong nagdecide ako na mag-aral sa totoong school. To grant my
dad's request. Pinilit kong mabuhay ng normal. Pinilit kong maging masaya... pero
'di ko nagawa. Kailangan kasi kita."

"Did I always make you cry?" He asked me. Naramdaman ko nalang ang pagpupunas niya
ng pisngi ko. Umiling ako. "You're always making me happy, Mikael."
Isang taon matapos kaming maaksidente, tsaka lang ako nag-enroll sa school. Nakaka-
halos isang taon na din ako sa pag-aaral. Isang taon ko na ding kilala si Hugh.

Hugh...

I closed my eyes.

"Gustong gusto kitang maalala, Mikaela."

Napalingon ako sakanya. "You don't have to rush things, Mikael. I am willing to
wait for you. Hindi kita iiwan." Hinawakan ko ang kamay niya at pinisil ito.

"Thank you, Mikaela."

"You're welcome." I smiled.

Nagpakwento pa siya tungkol sa aming dalawa. Nagkukwento ako pero iniiwasan ko ang
topic tungkol sa daddy ko at maging sa paghihiwalay namin noon.

Nakikinig lang siya sa akin at tumatango. Nagtatanong kapag may hindi

naiintindihan.

"MM? May anak tayo? I thought we never had... uh..."

Napangiti ako. Same old Mikael. Hindi talaga siya palagay kapag sex ang usapan,
lalo na kapag ako ang kausap.

Always the gentleman.

"MM is actually a stuffed toy, Mikael. Si Mickey mouse. I named him after us.
Mikael and Mikaela."

Tumango siya sa akin.

"Why are you the only one who's calling me Mikael? Everyone's addressing me as
Kerko. Ikaw... always Mikael." Nagtatakang tanong niya sa akin.

Napangiti ako. Inexpect ko na itatanong niya sa akin 'yan.

"Because I don't share what's mine. And you're mine."

Napangiti siya ng tipid. Sobrang namiss kong makita ang pagngiti niya sa akin. "So
I have a possessive girlfriend."

Tumango ako. "Very possessive, Superman."

Maghapon akong nanatili sa tabi niya para alalayan siya at makipag-usap sakanya.
Maghapon din siyang gising at nagtatanong sa akin kaya naman maaga siyang natulog
kinagabihan.

Pagdating ni Mommy Charm ay mahimbing ang tulog ni Mikael.

"Mika, umuwi ka na muna. Kailangan mo din magpahinga..." hinawakan ni Mommy Charm

ang kamay ko. Umiling ako. "I'm fine, Mommy Charm." Ngumiti ako. Mas gusto kong
nandito ako.

"His doctor said pwede na siyang lumabas pagkatapos ng ilang araw." Tumingin si
Mommy Charm kay Mikael. "I know it'll help him kung sa bahay niya siya tutuloy,
Mika."

"Yeah. Marami siyang memories sa bahay na 'yon, eh. Baka mas mapabilis ang pagbalik
ng memories ni Mikael." Tumango ako. Sa bahay na 'yon, baka mas maalala ni Mikael
ang lahat.

"Mommy Charm..." hinawakan ko ang kamay niya. "Is it okay po if I'll stay with
Mikael? I mean, titira ako sa bahay niya para samahan siya. Para ipaalala sakanya
ang lahat."

Kanina ko pa din iniisip kung anong pwede kong gawin para matulungan si Mikael
paglabas niya ng hospital.

"Pero pumapasok ka, hija." Nag-aalalang tanong niya sa akin.

"Kaya ko po. Maaga akong uuwi lagi para makasama ko agad siya. Please, Mommy
Charm..." Pakiusap ko sa ina ni Mikael. Gusto kong ako ang kasama niya kapag
nakaalala na siya. Gusto kong nandoon ako kapag may gusto siyang malaman. Gusto
kong maalala niya ako.

Ngumiti si Mommy Charm sa akin. "Kung meron mang higit na makakatulong sa anak ko,
I know it's you, Mika. Masakit, alam ko. Ina ako. And I know, masakit din sa'yo na
hindi ka niya maalala pero I know, makikilala tayo ni Kerko. Makikilala tayo ng
anak ko."

Ngumiti ako sakanya. "Alam ko po. May tiwala ako kay Mikael."

"Salamat, Mika. Noong panahon na lahat na kami'y sinabihan kang mabuhay ka na para
sa sarili mo, kumapit ka pa din kay Kerko. I told you, it's okay to love someone
else, but you never did. Mahal na mahal mo ang anak ko, at mahal na mahal kita,
Mika." Niyakap niya ako ng mahigpit.

Muli, nakaramdam ako ng guilt.

Sa couch ako natulog kaya naman ang sakit sakit ng katawan ko paggising ko.

Napansin ko din na may nakalagay na kumot sa akin. Napangiti ako. I know it's
Mikael's.

Napalingon ako sa kama niya pero nakita kong walang tao.

"Mikael?"

Agad akong tumayo at tinignan kung nasa CR ba siya pero walang tao.

"Mikael?"

Bigla'y para akong kinabahan.

Lumabas ako ng kwarto niya at nakita ko agad ang nurse na laging tumitingin kay
Mikael.

"Where's Mikael?" I asked her.

"Ay, Ms. Mika, tulog ka kasi kanina. Nasa lab siya ngayon para sa test." Ngumiti
siya sa akin. "Gigisingin nga sana namin kayo dahil baka mag-alala kayo, pero ang
sabi niya, huwag na. Nilagyan ka pa niya ng kumot bago sumama kanina..."

Nakahinga ako ng maluwag nang sabihin iyon ng nurse sa akin.

"Thank you." Ngumiti ako ng tipid.

"Nandyan na pala siya..."

Napalingon ako sa likod ko. Nakita ko siyang nakaupo sa wheelchair. Napangiti ako
nang makita ko siyang nakasimangot.

"What's with the face, Mikael?" I asked him. Nakapasok na kami sa loob ay hindi pa
rin siya namamansin.

"I can walk. I don't need that wheelchair." Pagsusumbong niya sa akin. Napangiti
akong lalo.

"Kailangan kasi 'yon." Ani ko sakanya. Umupo ako sa tabi niya. "Sabi ng doctor mo,
makakauwi ka na daw. Ang tagal mo na kasi dito. Give chance to others daw."
Pagbibiro ko.

"Tss."

Hindi ko mapigilang matawa.

"What's so funny?" Tanong niya sa akin habang nakakunot ang noo. Umiling ako.
"Namiss lang talaga kita." I smiled.

"Saan ako uuwi paglabas dito?"

"Sa bahay mo." I replied. "Mas makakatulong kasi kung nandun ka. Mas makakaalala ka
ng mabilis."

"Dadalawin mo ako 'don?"

Napalingon ako. "Ikaw, Superman, wala pa nga, namimiss mo na ako." Pang-aasar ko

sakanya. "Hindi kita dadalawin."

"What? Why?" Nahimigan ko ang pagkabahala sa boses niya. Mas lalo naman akong
natawa. "Hindi kita dadalawin kasi doon din ako titira."

Tumalikod na ako sakanya at inayos ang gamit ko. Inilagay ko na din ang phone kong
nakapatay sa bag ko.

Ang alam ko'y magdadala ng pagkain ngayon si Cielo dahil nakausap ko siya kagabi
nang i-on ko sandali ang phone ko.

Lumapit ako ulit kay Mikael. "May gusto ka ba? I can ask someone para bumili."
Tanong ko sakanya.

Umiling siya. "I just want you to be here. Ikaw lang ang kailangan ko."

Napangiti ako ng sinabi niya. "I love you, Mikael."

Tinitigan niya ako. "Thank you."

Hindi ko mapigilang mapasimangot.

Mukhang kailangan ko talagang magsimula sa umpisa ulit.

=================

Chapter 23

Just wanna say thank you sa lahat ng nanuod ng Wattpad Presents: Unwanted
Girlfriend. :) Hopefully, lalabas na din ang UG book. :) <3

--

Ngayong araw na lalabas ng hospital si Mikael kaya naman tumulong na ako sa pag-
aayos ng gamit niya, habang si Mommy Charm naman ay inaayos ang babayaran dito sa
hospital. Nakaupo naman si Mikael sa kama niya at naghihintay nalang din.

Hindi ko maiwasang mapangiti kapag tumitingin ako sakanya. Nakikita ko na ulit ang
masungit na Mikael na minahal ko noon pa man. Kapag kumukunot ang noo niya. Kapag
nagtataas ng kilay sa akin. Maging ang pagngiti niya ng kaunti. Bumalik na nga
talaga si Mikael.

Wala pa din siyang improvement kahit na nagkukwentuhan kami lagi tungkol sa

nakaraan niya. Kahit ano, wala man lang sumasagi sa isip niya na alaala.

Hindi ko din naman siya minamadali. Gaya ng sinabi ko kay Lance noong nagkausap
kami, kung hindi na niya ako maaalala, I will do my best to make him love me again.
Now's the time to make him feel that he's loved. That I love him.

Lumapit ako sakanya at umupo sa tabi niya. "Okay ka lang? Don't tell me mamimiss mo
'tong hospital, Mikael?" Pagbibiro ko sakanya dahil masyadong seryoso ang mukha
niya.

Narinig ko ang mahinang pag-'tsk' niya bago siya lumingon sa akin. Wala ng bakas ng
aksidente sa mukha ni Mikael. Gumaling na lahat ng sugat niya at wala namang
naiwang ano mang marka sa mga iyon.

"Pinipilit kong makaalala, pero wala. I still can't remember anything." Kitang kita
ko sa mata niya ang lungkot pati na ang kaguluhan ng isip. Hinawakan ko ang kamay
niya at pinagsaklop ang kamay naming dalawa. Ibang-iba talaga ang pakiramdam ko sa
tuwing hawak ko ang kamay ni Mikael. I don't feel any sparks. I feel the fire
running through my veins.

"Huwag mong pilitin. Hindi naman natin kailangan magmadali... and you don't have to
do it alone. I'm here." Ngumiti ako sakanya. "I will never leave you." Bulong ko
sakanya bago ko isinandig ang ulo sa balikat niya.
Huminga siya ng malalim at tumingin siya sa kamay kong hawak ang kamay niya. "Thank
you, Mikaela. You could have continue living your life and forget about me, but you
didn't. You waited for me instead and I guess, that's one reason why I fell in love
with you before. I bet our love story's so epic."

Bigla naman akong natigilan sa sinabi niya sa akin.

For Christ's sake, bakit ganito? Bakit ba pakiramdam ko may kasalanan talaga ako sa
nangyari? 'Yung pakiramdam ko noon na nagtataksil ako kay Mikael, mas nararamdaman
ko ngayon.

Hindi naman nawawala sa isip ko na muntik na akong bumitaw. But still, hindi ko
ginawa. I almost, yes. But I didn't.

"I love you so much, Mikael." Bulong ko sakanya. "Masayang masaya akong nagising ka
na." Kinurap-kurap ko ang mata para pigilan na naman ang luha na nagbabanta sa mata
ko. Ayoko ng makita niyang umiiyak ako.

Maya-maya'y dumating na rin si Mommy Charm dala ang discharged form ni Mikael.
Hindi ko naman napigilang matawa nang halos sigawan na ni Mikael ang lalaking nurse
nang ipilit nitong kailangan niyang mag-wheelchair. Sinabihan ko nalang ang nurse
na kung pwedeng huwag nalang. Tumingin naman ito sa akin bago pumayag.

"I'll use it."

Napatingin naman ako kay Mikael. "No need, Mikael. Pumayag naman na si kuyang nurse
na aalalayan nalang kita at--"

"I said I'll use it." Masungit na sabi niya bago tumingin sa nurse na naroon.
Napailing nalang ako. Kukunin ko na sana ang bag ko pero hinawakan ni Mikael ang
kamay ko. "Ikaw magtulak." Ani Mikael na hindi tumitingin sa akin.

Napatingin naman ako kay Mommy Charm na napangiti sa anak niya. Tumango naman ito
sa akin.

"Of course, my love. Kukunin ko lang ang bag ko, okay?" Masuyong sabi ko sakanya.
Matapos kong kunin ang bag ko ay lumapit na ako kay Mikael para itulak ang
wheelchair na naroon. Wala namang reaksyon si Mikael hanggang sa makasakay kami ng
elevator.

"Ms. Mika, pinapaalala lang po ni doc ang mga binilin niya sa iyo at--"

"Alam na niya 'yon. No need to remind her." Putol ni Mikael sa sinasabi ng nurse sa
akin. Kumunot naman ang noo ko sakanya.

"Mikael..." saway ko dito. Hinawakan ko ang balikat niya bago ako bumaling sa nurse
na kasama namin. "Okay na 'yon. Babalik nalang kami ulit for Mikael's check up."
Ngumiti ako sa nurse.

Naramdaman ko naman ang paghawak ni Mikael sa kamay kong nasa balikat niya kaya
yumukod ako para tignan siya.

"Okay ka lang ba?" Tanong ko nang makalapit na ang mukha ko sa mukha niya. Nilingon
naman niya ako at nabigla ako nang bigla niyang halikan ang labi ko.

"I am now." Aniya sa seryosong tinig. Seryoso pa din ang mukha niya. Napangiti
nalang ako.

Pagkasakay namin ng sasakyan ay hindi pa din maipinta ang mukha ni Mikael. Katabi
ni Mommy Charm ang driver sa harap kaya naman nasa likod kaming dalawa ni Mikael.

Sa bahay niya kami didiretso ngayon. Kanina pa nagsabi si Cielo na naroon na sila
kasama si Dale at Maha. As much as I wanted to invite Lance, hindi ko naman magawa
dahil noong nakaraang nabanggit kong pupunta si Lance para dalhan ako ng pagkain,
hindi ako kinibo ni Mikael. Kinibo lang niya ako nang magpabili nalang ako ng
pagkain at hindi ko na pinapunta si Lance.

"Okay ka lang ba talaga?" Tanong ko kay Mikael habang nasa biyahe kami. Tumango
lang siya sa akin. Sumandal nalang ako at hindi na kumibo.

Kinuha ko ang cellphone ko para itext si Cielo na parating na kami. Nagsabi kasi
ako sakanila kung pwedeng magkaroon kami ng small celebration. Parang welcome back
party for him. Pumayag naman agad sila at sila na ang nag-asikaso.

Nakita ko naman agad ang mga texts ni Hugh sa akin. Napabuga nalang ako ng hangin.
I asked Cielo to tell Hugh na nagka-emergency ako kaya naman umalis ako noong last
day ng foundation day.

I am sure na nagpunta siya sa bahay at alam na niya ang nangyari. Hindi ko naman
alam kung anong irereply ko sa mga texts niya kaya hindi nalang ako sumasagot.
Soon, I know, kailangan ko siyang kausapin. Pero ngayon, si Mikael ang gusto kong
pagtuunan ng pansin.

Nawala kay Hugh ang isip ko nang maramdaman ko ang ulo ni Mikael sa balikat ko.
Nakapikit ang mata niya, nakatulog siguro. Traffic din naman kasi.

Hinawakan ko ang kamay niya habang hinihintay namin ang paggalaw ng traffic.
Napangiti naman ako nang maramdaman ko ang pagpisil niya sa kamay ko.

Masakit na hindi niya kami maalala. Na hindi niya ako maalala... pero hindi
magiging hadlang iyon para maging masaya kami. I'll create new memories with him
kung hindi na talaga mababalik ang alaala niya.
Hindi ko namalayang nakatulog din ako. Nagising nalang ako nang pitikin ni Mikael
ang ilong ko. Ako na ang nakasandig ang ulo sa balikat niya. "We're here..." he
whispered. Sinimangutan ko naman siya habang hawak ang ilong ko. Tumingin ako sa
labas. Nasa tapat na nga kami ng bahay niya kaya agad akong umayos ng upo. Ibinaba
na din nung driver ang gamit na dala namin. Nauna na akong bumaba. Umikot pa ako
para puntahan si Mikael. Nakalabas na siya at nakatingin lang sa bahay na nasa
harap niya.

"Welcome home." Bati ko sakanya habang nakangiti. Nilingon niya lang ako sandali
bago binalik ang tingin sa bahay niya. Hinawakan ko ang kamay niya habang
naglalakad kami papunta sa bahay.

Tahimik lang si Mikael. Hindi siya nagsasalita.

Nauna na sa amin sila Mommy Charm at ang driver nila sa loob.

"Alam mo ba, dito mo ako sinagot noon." Pagkukwento ko sakanya. "Habang nasa
hospital ka, minsan dito ako umuuwi para nararamdaman kong nandyan ka pa din sa
tabi ko..." nilingon ko siya. Seryoso pa din ang mukha ni Mikael. "Wala akong
pinabago dito. Lahat ng gamit, nandoon pa din sa pwesto nila. Pinapalinis ko lang,
pero never kong binago ang pwesto para kapag bumalik ka, ganoon pa rin ang
babalikan mo." Ngumiti ako sakanya.

Pagbukas ko ng pinto bigla naman ang pagputok ng kung ano at ang paglipad ng mga
confetti sa amin ni Mikael at ang malakas na "Welcome back, Kerko!" Na sabay-sabay
sinabi ni Maha, Cielo, Dale. Nagulat akong naroon din si Ate Steph at Ate Cristine.

What the hell? Wala sa usapan ang confetti! Ayaw ni Mikael sa mga ganyan, eh.
Hinanap naman agad ng mata ko si Cielo at pinanlakihan ko siya ng mata. Nagkibit
balikat naman siya sa akin. Napailing nalang ako.

"Hi, Kerko!" Masayang bati ni Ate Cristine dito. Lumapit din si Ate Steph at
niyakap si Kerko. "Welcome back!"

Nakatingin lang ako sakanila. Nakita ko naman ang pagngiti ni Mikael kay Ate Steph.
Bigla'y parang may kung anong naramdaman ako sa dibdib ko.

Lumapit din si Dale kay Mikael at kinakamusta ito. Wala sa loob kong napaatras ako.
Tumabi naman sa akin si Cielo. "Okay ka lang?" Tanong niya sa akin.

Tumango naman ako dito habang nakatingin pa din kay Mikael.

"Nagseselos ka?" Cielo asked me. Hindi ako sumagot. Pero nakakaramdam ako ng takot.
Paano kung si Ate Steph ang maalala niya? I know, matagal ng tapos ang issue
tungkol doon... pero paano kung... kung...
"Ela... ikaw ang mahal ni Kerko. Quit worrying." Hinawakan ni Cielo ang kamay ko.
"Umayos ka nga." Paninita niya sa akin. Hindi ko maiwasang masaktan sa nakikita
kong pagngiti niya kay Ate Steph.

"Sa kitchen lang ako." Paalam ko kay Cielo. Umasa pa din akong lilingunin ako ni
Mikael o mapapansin niyang wala ako sa tabi niya pero masyado silang occupied kaya
naman tumalikod nalang ako at nagpunta sa kusina kahit wala naman akong gagawin
doon.

"Mikaela, umayos ka nga!" Mahinang bulong ko sa sarili. "They're just friends.

Huwag mong sasabihing susuko ka agad dahil lang nginitian niya si Ate Steph? Kasal
na 'yon! Ikaw ang mahal ni Mikael." Isinandal ko ang noo sa may ref habang
nakapikit.

"Ugh!" I groaned.

Natigilan ako nang maramdaman kong may tao sa kusina. Napangiti ako. Napansin niya
din naman pala na wala ako.

"Mikael--"

"Mika, anong ginagawa mo dito? Nasa labas silang lahat." Kunot noong tanong sa akin
ni Dale. Laglag ang balikat akong nag-iwas ng tingin.

Don't expect, Mika. Nasasaktan ka lang. Nasasaktan ka lagi.

"Iinom kasi akong tubig. Ikaw, anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sakanya. Kumuha
nalang ako ng baso bago kumuha ng tubig at pinilit ang sariling uminom.

"Kukunin ko kasi 'yung cake na dala nila Stephanie kanina." Ngumiti si Dale sa akin
bago kinuha ang cake na nasa mesa. Hindi ko napansin na naroon 'yan kanina. "Tara
na sa dining." Aya sa akin ni Dale. Tumango nalang ako sakanya. "Susunod ako."
Sagot ko.

Nababaliw na naman ako.

Hindi dapat ako nagseselos. Kasi alam kong akin si Mikael. Hindi ako dapat
nakakaramdam ng ganito.

Pero paano ko nga ba masasabing akin si Mikael kung kahit ano tungkol sa akin,
hindi naman niya maalala?

Puno man ng agam-agam ang isip ko, naglakad nalang ako papunta sa dining room.
Nakaupo na si Mikael. Nasa tabi niya si Ate Steph, nasa tabi naman ni Ate Steph si
Ate Cristine. Bakante naman ang nasa kanang upuan ni Mikael.
"Mika, umupo ka na sa tabi ni Kerko pata makakain na tayo." Nakangiting sabi sa
akin ni Mommy Charm. Tumalima naman ako at umupo sa tabi ni Mikael na nakikipag-
usap kay Ate Cristine at Ate Steph tungkol sa memories nila noong college sila.

Nilagyan ko nalang ng pagkain si Mikael sa plato niya habang busy pa din siya sa
pakikipag-usap sa kaibigan niya. Hinawakan naman ni Cielo ang kamay ko at ngumiti
ng tipid sa akin.

Kinagat ko nalang ang labi ko para may ibang sakit akong maramdaman. Halos hindi ko
magalaw ang pagkain ko dahil sa nangyayari.

"I really doubt that, Cristine. Hindi ako kumakanta. Diba, Mikaela?" Nilingon niya
ako habang nakangiti sa akin.

"Kumakanta ka. Kinantahan mo ako noong birthday ko." Sagot ko sakanya bago nagyuko
sa pagkain ko.

"Really? I can't remember that." Kunot noong sabi ni Mikael sa akin bago muling
bumaling sa kausap.

Huminga nalang ako ng malalim at itinuon ang atensyon sa pagkain na halos hindi ko
malasahan. Si Cielo at Maha din ay panaka-naka ang pakikipag-usap kay Mikael.
Katabi ko si Cielo na katabi naman si Maha. Si Dale naman na katabi ni Ate Cristine
ay nakikipag-usap din kay Mikael pero madalas na si Ate Steph ang kinakausap ni
Mikael.

"No doubt I liked Stephanie, Cristine. She's like everyone's dream girl."
Natatawang sabi ni Mikael. Hindi ko naiintindihan ang pinagkukwentuhan nila dahil
nalulunod ako sa sarili kong iniisip. "Right, Mikaela?" Tanong muli ni Mikael sa
akin.

Nilingon ko siya bago tumango. 'Yeah. Excuse me." Tumayo na ako bago pa siya may
masabi ulit at nagpunta sa labas ng bahay ni Mikael. Hindi ko na napigilan ang
pagtulo ng luha ko.

Bakit ba napakatraydor ng luha ko?

Bakit ba ang sakit?

I know, nagkukwento sila para makaalala si Mikael... pero bakit ganito? Parang
nabalewala ako?

Parang nawalan siya ng pakialam sa akin?

Umupo nalang ako sa gutter na naroon at niyakap ang tuhod ko.

Hindi dapat ako nagkakaganito. Dapat intindihin ko siya, eh. Dapat tiisin ko lahat
para makaalala siya.

Magsisimula ako ulit sa umpisa, eh. Kailangan tanggapin ko lahat nang mangyayari
para maging okay siya.

Kailangan kahit masakit na, magmumukhang okay lang ako para sakanya.

Sa likod na ako dumaan para na din ayusin ang sarili ko. Nagkatinginan naman kami
ni Ate Stephanie. Iniiwas ko nalang ang tingin.

"Where have you been?" Tanong ni Mikael sa akin nang makita niya ako. "Uh," kinagat
ko ang labi habang nag-iisip ng idadahilan. "Uh..." nakatingin silang lahat sa
akin.

"Uh, I need to call my mom to inform her na nakauwi ka na. And uh..." Lie better,
Mika. Lie.

Napakamot nalang ako sa batok ko. "Uh... and of course, sila Kuya ko din." Ngumiti
ako sakanya.

"When am I going to meet them?" Mikael asked again.

"Soon." Mabilis kong sagot dito.

Naupo nalang ako sa upuang malapit sakanya habang nasa living room kami.
Nagkukwentuhan pa din sila pero this time, si Dale na ang dumadaldal kay Mikael.

"Bibilhan na ba kita ng one year supply ng concealer?" Tanong ni Cielo sa akin.

Inirapan ko nalang siya. "Bakit 'di pa pang-2 years, Cielo?" Tanong ni Maha kay
Cielo.

"Ang supportive niyo." I said under my breath.

Hapon na din noon nang magpaalam silang aalis na sila. Sabi kasi ni Ate Steph at
Cristine, kailangan pa sila sa SD at doon sila magkikita ng mga asawa nila.

Si Cielo naman at may trabaho pa mamayang gabi kaya kailangan din magprepare.
Kasama niya si Maha kaya sabay na din silang nagpaalam sa amin.

Ang Mommy naman ni Mikael ay kailangan ding umuwi. Siniguro lang nitong okay si
Mikael bago nagpaalam sa amin.
Si Dale, ako at si Mikael nalang ang naiwan. Kanina pa din naman nalinis ang
pinagkainan namin kaya nakaupo na lang kami sa couch. Nag-aaya si Dale na iinom
sila ni Mikael pero nang titigan ko siya ng masama'y nanahimik din siya.

Naisipan ko nalang na mag-order para mamayang hapunan namin ni Mikael at Dale dahil
sinabihan ko si Dale na huwag munang umalis dahil kailangan kong umuwi sa bahay at
ayusin ang dadalhin kong gamit ko dito.

"Do you really have to go?" Tanong sa akin ni Mikael nang hiramin ko ang susi ng
sasakyan ni Dale.

"Mika, huwag mong ibabangga, ha?" Ani Dale sa likod ni Mikael. Inirapan ko naman
ito bago tumingin kay Mikael. "I'll just get my things. Babalik ako agad."

"Promise?" He asked me. Tumango ako. "I promise."

Mabilis lang ang naging biyahe ko kaya nakarating ako agad sa bahay namin. Mabilis
lang din akong nag-impake ng gamit ko. Dinala ko na din si MM para isama doon sa
bahay ni Mikael. Baka makatulong siya para makaalala ito kahit papaano.

Isinuot ko din ulit 'yung kwintas na bigay ni Mikael sa akin noon. Itinago ko ang
singsing at tsaka nagmamadaling umalis matapos akong magpaalam kay Yaya Lourdes.

Halos tatlong oras din akong nawala kahit na nagmadali na ako sa pagkilos ko. Nang
maiparada ko na ang sasakyan ni Dale sa tapat ng bahay ni Mikael, tsaka ko lang
napansin na may sasakyan ding nakaparada doon at may nakaupo sa hood ng sasakyan
nito.

Hugh.

Nanginginig ang kamay kong binuksan ang pinto ng sasakyan.

Anong ginagawa niya dito?

"Hugh, what are--"

"Mikaela..." natigilan ako nang tawagin ako ni Mikael. Agad naman siyang lumapit sa
akin.

"Mikael..."

Dumako ang tingin niya kay Hugh na nakatingin sa amin. "Who is he?" He asked me.
Tumingin ako kay Hugh. Nakatingin siyang diretso sa mata ko. Parang ang dami niyang
gustong sabihin.

He looked at Mikael. Humakbang din siya palapit sa amin.

"Hugh Marco Alcantara..." Inilahad niya ang isang kamay kay Mikael. Tinignan naman
muna ni Mikael ang kamay ni Hugh.

Naramdaman ko nalang ang kamay ni Mikael na inilagay niya sa bewang ko at hinapit

ako palapit bago tumingin kay Hugh.

"Kerko Mikael Anderson. Mikaela's boyfriend." Pakilala ni Mikael kay Hugh. Hindi
niya inabot ang kamay ni Hugh na nakalahad.

Hindi ako agad nakakibo dahil parang nagsusukatan ng tingin si Mikael at Hugh.

"Gising ka na pala talaga." Ani Hugh kay Mikael. Naramdaman ko naman ang pagkuyom
ng kamao ni Mikael habang hawak ko ang kamay niya.

"You're stating the obvious." Malamig na sabi ni Mikael dito.

"Hugh, magkita nalang tayo sa school. Umuwi ka na." Ani ko kay Hugh bago bumaling
sa katabi ko. "Mikael, pumasok na tayo sa loob." Aya ko sakanya.

"You heard my girlfriend. Umuwi ka na." Ani Mikael kay Hugh bago ako inakay
papasok.

"First, that ex boyfriend. Second, that damn nurse. Now, him. May susunod pa ba,
Mikaela? As far as I could remember, you're mine, arent' you?" Ngumisi siya sa akin
bago naunang pumasok.

You're mine, you're mine pero kung makipagtawanan sa iba, ganun nalang. Buti nalang
talaga, mahal kita, Mikael.

=================

Chapter 24

TeamHugh o TeamKerko? :)

--
Naabutan ko si Dale na nakaupo sa couch katabi si Mikael habang nanunuod ng kung
ano sa TV. Nakita ko din ang ilang cans ng beer na nasa lamesa. Hindi ko napigilang
mapailing.

"Is that beer, Dale?" Tanong ko habang nakataas ang kilay. Sinabihan ko na siya
kanina, bakit ba ang kulit nito?

"Yes, Mika." He looked at me and smiled. "Don't worry, hindi ko pinapainom si Kerko
dahil alam kong papatayin mo ako kung hahayaan ko siyang uminom agad." Ngumisi siya
ulit sa akin. Napailing nalang ako ulit. Nakaupo lang si Mikael habang nanunuod. Ni
hindi man lang ako nilingon ulit.

Dumating na ang inorder ko para sa hapunan maya-maya. Nag-order din sila Dale ng
pizza kanina habang wala ako at kumuha ako ng gamit sa bahay namin.

"Do you want anything?" Tanong ko kay Mikael nang lumapit ako sakanya at umupo sa
tabi niya. Inakbayan niya lang ako tsaka umiling.

"Mika, nasabi ko na pala kay Kerko na hindi ka marunong magluto at magtimpla ng

kape kaya alam niya na ang dapat tanggihan." Nakangiting sabi sa akin ni Dale bago
muling uminom ng beer niya.

"Fùck you, Dale." I looked at him sharply. Nakita ko namang nagbaba ng tingin sa
akin si Mikael. "Stop cussing." He whispered. Inilagay niya pa ang index finger sa
labi ko.

"Si Dale kasi." Pagsusumbong ko kay Mikael. I know how to cook basic food. But that
doesn't mean I really know how.

Noong nasa Italy kami, nagpaturo ako kay Lance magturo dahil noong kay Mikael ako
nagpaturo, wala naman akong nagawa dahil nakatitig lang ako sakanya.  Naturuan ako
ni Lance. Nakakapagluto ako kapag may kasama akong nag-aassisst, pero kapag wala...
wala din. Mabilis kong nakakalimutan ang procedures maging ang measurements. Lance
told me I should write the procedures down pero noong sinubukan kong magluto ng
adobo, mas nauna ko pang mailagay ang suka kaysa sa toyo.

"Don't blame him. Just stop cussing." He muttered. Napanguso nalang ako bago
sumandal at inihilig ang ulo sa dibdib ni Mikael. Nagsusungit na naman siya, eh.
Naaksidente na't lahat, hindi man lang ata nabawasan ang kasungitan nitong lalaking
'to. But at least, he's still the same... minus the memories, of course.

"Kukuha lang ako ng pagkain." Humiwalay ako kay Mikael at tumayo na. "Dale, lumayas
ka na nga." Inirapan ko si Dale na prenteng nakaupo sa couch ni Mikael.

"Mika, bumalik lang si Kerko, sumama na naman ugali mo. Ba't ka ganyan?" Pagdadrama
ni Dale sa akin. Kinuha ko naman ang throw pillow at ibinato sakanya. "Ang kapal
mo." Inirapan ko ito pagkatapos nitong mahuli ang binato kong unan.
"Stop it, Dale." Iyon lang ang sinabi ni Mikael pero nanahimik na si Dale. Ngumisi
pa rin siya sa akin habang paalis ako. Sinimangutan ko nalang siya para hindi na
ako pagalitan ni Mikael. Nakita kong may buong strawberry cake pa sa loob ng ref
nang buksan ko ito. Alam kong galing iyon kay Ate Stephanie kaya naman parang wala
akong ganang kainin iyon. Kumuha nalang ako ng juice at 'yong chocolate cake na
dala ni Cielo kanina at bumalik na sa tabi ni Mikael. Nakakunot pa rin ang noo
niya.

"Are you sure you're okay? Gusto mo na ba magpahinga?" I asked him. Umupo ako ulit
sa tabi niya at muli, ibinalik niya ang kamay sa pagkakaakbay sa akin.

"May iba ka pa bang kaibigang lalaki?" Nagbaba siya ng tingin sa mukha ko. Kumunot
naman ang noo ko. "Bakit?" Tanong ko sakanya.

He frowned. "Just answer me."

I rolled my eyes. "This is about Hugh, am I right?" Iniipit ko sa tenga ang buhok
kong natanggal sa pagkakatali ng buhok ko bago tumingin sa screen ng TV.

"Who is he?" Tanong ni Mikael sa akin. I know he's not asking about his name. His
asking me who is he... in my life.

"He's just a friend." I said. Totoo namang kaibigan ko si Hugh. "I met him almost a
year ago. Naging classmate ko siya. 'Yon."

"Is he courting you?" He asked again. Tinignan ko siya at seryoso ang mukha niya.

"Mikael, he's just a friend. You don't have to worry about him or whatever. Ikaw
'yung mahal ko." Hinawakan ko ang kamay niya at pinisil. "And I am so glad you're
here with me again."

"Promise me you will never leave me, Mikaela." He whispered again. Idinikit niya
ang noo niya sa noo ko. "Promise me."

I smiled. "I promise."

Niyakap ko naman siya ng mahigpit. Kahit gustuhin ko pa, Mikael, hindi ko kaya.
Hindi ko magagawa.

Because leaving you completely means suicide to me. Walang ako kung wala ka.

Si Dale naman ay nagbigay ng mga pang-asar na komento kaya sinuntok ng mahina ni

Mikael sa braso.
Matapos kumain ay sinamahan ko si Mikael sa kwarto niya para magpahinga na. Si Dale
naman ay nagpaalam na sa amin at sinabing babalik siya kinabukasan.

Natigilan ako nang maalala ko kung anong meron sa kwartong iyon ni Mikael nang
makapasok ako.

"Shìt!" I gasped when I saw my painting hanging on the wall. Agad kong tinakpan ang
mata ni Mikael. "Wait lang! Wait lang!" Natatarantang sabi ko sakanya. Hinawakan
naman niya ang kamay ko.

"What's happening?" He asked me. Tinatanggal niya ang kamay ko pero ibinabalik ko
agad.

Bakit ba nakalimutan kong tanggalin 'yan? Nawala din sa isip ko! Kapag dito ako
natutulog noon, sa kwarto ko ako tumutuloy. Alam kong nandito ang painting na
ginawa ni Mikael noon pero dahil nga hindi ko pinabago ang mga nandito, hindi ko
pinagalaw 'yan at wala din namang pumapasok sa kwarto ni Mikael maliban sa akin.
Ako lang ang naglilinis nito.

"Wait lang kasi!" Ani ko habang nag-iisip ng paraan kung paano ko maaalis ang
painting na iyon.

"Why?" Kumunot ang noo ni Mikael sa akin. He's obviously taller than me, kaya naman
hindi ko matakpan ang mata niya ng maayos. "Just close your eyes!" I hissed.

Ugh! I'm so stupid!

"Ano bang meron?" Hinawakan niya ang kamay ko at ibinaba ito. Hindi ko naman
napigilan ang pagtili at pagtakip ng kamay ko sa mukha ko. Nakita kong naglakad si
Mikael papasok ng kwarto niya sa puwang ng mga daliri ko.

"Mikael..." sinubukan ko siyang hilahin palabas pero nakatutok na ang mata niya sa
painting na naroon.

"Oh, dàmn!" Hindi ko na natago ang pamumula ng mukha ko dahil sa kahihiyan. Kahit
noong araw na pinakita sa akin ni Mikael 'yan na iniligay niya, hindi iilang beses
niya akong sinaway sa kakatili ko. Siya naman, panay ang sabi na, "It's just a
reminder that you're mine, Ai. And your body's for my eyes only."

Hindi nagsalita si Mikael. Nakatingin lang siya sa painting ko at pulang pula na

ang mukha ko.

"Okay, I'll just..." huminga ako ng malalim. "Nakalimutan ko kasi na nandito 'to.
Tatanggalin ko nalang. Lumabas ka muna, please." Naglakad ako papunta sa painting
na hiyang-hiya, pero hinawakan ni Mikael ang kamay ko. "No." Pigil niya sa akin.
"Huh?" Tinignan ko siya. Nag-iwas na siya ng tingin sa painting at hindi na rin
siya makatingin ng diretso sa mata ko.

"Hayaan mo na 'yan." Ani niya habang nakatingin sa ibang direskyon.

"No. I'll just remove it. Baka mailang ka kasi tsaka... nakakahiya!" Tinakpan ko
ulit ang mukha ko kamay ko. Narinig ko naman ang pagtawa niya. "Don't be. Ang ganda
mo diyan." Hinawakan niya ang pisngi ko at tsaka ngumiti.

"You're not funny." I said. My face's still red. "Halika na nga!" Hinila ko na siya
papasok sa loob at pinilit kong alisin ang pagka-ilang at hiyang nararamdaman ko.
Dinala ko siya sa walk in closet na naroon. "Some of your clothes, nandito pa. Pero
'yung iba, tinabi ko na. I bought new clothes naman na din for you and 'yung
toiletries mo naman, okay na din lahat. Nakabili na ako ng gamit mong brand pati na
ang shaving cream mo and even your razor. Tapos--"

"Are you always like that?" He asked. I looked at him, confused. "What?"

"You're talking non-stop." Nakangiti na siya sa akin. Napanguso nalang ako. "Yeah,
I'm noisy." I rolles my eyes.

"Anyway, bukas, gusto mo bang nandito tayo o sa studio?" Tanong ko sakanya matapos
kong i-abot ang towel sakanya. Sinabi kasi ni Dale sa akin na makakabuti din siguro
kay Mikael kung dadalhin ko siya sa familiar places na pinupuntahan namin at ang
studio niya ang nasa top ng list ko.

"May pasok ka, diba?" Tanong niya sa akin. Tumango naman ako. "Magpapa-excuse
nalang siguro ako." I shrugged. "Oh, and you're not allowed to drive, Mikael. So,
ako ang magda-drive." Ngumiti ako ulit sakanya. Umiling naman siya.

"Hey, huwag mo ngang minamaliit ang driving skills ko! Sa loob ng almost 2 years,
anim na beses lang akong bumangga, no. No major injuries. Just cuts." I grinned.
Nawala naman ang ngiti sa labi ni Mikael. "6 accidents? Are you that clumsy and
reckless? And cuts? Just cuts? Hindi mo iniingatan ang sarili mo. Tss."

I laughed. "I'm fine. But I'm not allowed to use my Porsche. I'm using my Cruze, at
the moment. I'm asking them to buy me the latest model of Chevy pero ayaw pa nila
akong pagbigyan sa ngayon. Kuya Thunder said I have to behave first. I have my own
money naman but I'm pretty sure, they'll go berserk if I buy a new one since
nabangga ko ang Porsche ko sa kotse ni Kuya."

"You're unbelievable." Iiling-iling na sabi ni Mikael. Hindi malaman kung matatawa

sa akin o maiinis.

"I know, right?" Natatawang sagot ko sakanya. "Go, maligo ka na para makapagpahinga
ka na." Ngumiti ako sakanya bago naglakad papunta sa pinto.
"Where are you going to sleep?" Tanong niya sa akin nang palabas na ako ng kwarto
niya "Sa kabilang room ako matutulog." Sagot ko sakanya. "Why? Do you need
anything?" Tanong ko sakanya.

Ibinuka niya ang bibig na tila may gustong sabihin pero agad ding itinikom ito.

I just smiled at him. "Sige na. Magpahinga ka na. Babalik nalang ako mamaya."
Lumabas na ako at isinara ang pinto.

Hindi ko napigilang ngumiti.

Kahit nasasaktan ako, at the end of the day, I can still smile because of him.
Because of Mikael. Siya talaga ang happiness ko.

Pumasok na ako sa tabing kwarto ni Mikael para maglinis din ng sarili. May mga
damit din ako dito kaya naman hindi ko dinala lahat ng gamit ko. Isa pa'y baka
magtaka naman ang Mommy ko kung dinala ko lahat ng gamit ko.

Umupo ako sa kama at inabot si MM na nakaupo doon at niyakap ito ng mahigpit.

"Mikael's back. All we have to do is to wait for him to remember us, MM. At hindi
ako susuko. I will help him."

Ibinalik ko na si MM sa pagkakaupo niya at naghanda na din para maligo. Isang black

na tank top at short shorts ang napili kong isuot tutal naman ay maliligo na ako.
Hinahanap ko ang hair clip ko nang makita ko ang isang cellphone sa bag ko.

Phone ni Mikael.

I bought him a new phone since we can't use his old phone at isa pa, luma na din
iyon.

Bumalik ako sa kwarto niya para ibigay ito pero natigilan naman ako nang makita ko
siyang kakalabas lang ng banyo. Basa pa ang buhok niya at nakatapis lang ng tuwalya
ang ibabang bahagi nito.

"Oh!" Napasinghap ako ng malakas.

Napalingon naman siya sa akin.

Bumaba ang tingin ko mula sa mukha niya pababa sa katawan niya na may tumutulo pang
tubig, pababa sa...

"Mikaela?" He called me. Awtomatikong nag-angat ang mata ko sa mukha niya. "Ha?" I
asked him.

"Why are you here?" Tanong niya sa akin. Naglakad pa siya palapit.

Bigla namang bumigat ang paghinga ko. Hindi ko alam kung ilang beses akong lumunok.

Napadako ang mata ko sa tattoo sa chest ni Mikael. Tapos ay bumalik sa mukha niya.

"I... uh..." parang nawalan ako ng sasabihin bigla lalo pa nung lumapit si Mikael
lalo sa akin.

"What?" He raised a brow.

"I..."

I closed my eyes and calm myself.

"I just want to give you this." Dire-diretso kong sabi nang iabot sakanya ang
cellphone na hawak ko. "You can't use your old phone so I replaced it. Nandyan na
ang number ko, number ni Mommy Charm and even Dale's number." Iniiwasan kong bumaba
ang tingin ko sa katawan niya.

Mikaela, kumalma ka!

"Okay." Tumango sa akin si Mikael. "Thank you." He smiled.

"Yeah." Ngumiti ako ng alanganin. "Babalik na ako sa room ko." Paalam ko dito pero
hinawakan niya ang kamay ko.

"Are you okay? Namumula ka." Ani Mikael bago hinawakan ang noo ko. "Are you sick?"

Umiling ako. "No. Sige na. Goodnight." Tumalikod na ako at kinagat ang labi ko.

Mikaela, ang pervert mo! Bakit ka ganyan?

Tumatahip ang dibdib kong isinara ang pinto ng kwarto ko. Pinakalma ko muna ang
sarili ko bago ako naligo. Pilit ko ding inaalis ang imahe ni Mikael sa isip ko
habang naliligo ako.

Nagpapatuyo ako ng buhok nang mapansin kong umilaw ang cellphone ko. Napangiti ako
nang makita kong nagtext si Mikael.
Superman:

Are you still up?

Me:

Yeah. You can't sleep?

Ipinagpatuloy ko na ang pagsusuklay nang umilaw muli ang cellphone ko. Hindi naman
mahirap hulaan ang pangalan ko sa cellphone na iyon dahil tatlo lang kaming
nakasave ang number doon. I named my number, 'Mikaela.' As much as I wanted to
saved it as 'Ai.', ayoko namang biglain si Mikael.

Superman:

Yeah. I'm just staring at your painting.

What the...

Bigla'y pinamulahan na naman ako ng pisngi. Ugh!

Me:

Stop it! You're not funny. Ipapatanggal ko talaga 'yan bukas!

Superman:

Haha. Just kidding. I really can't sleep.

Me:

Then don't. Jk. Want me to go there?

Nasend ko na bago ko naisip ang sinabi ko.

Aw, fudge! Did I just asked him kung pwede akong matulog sa tabi niya?

Nasaan na ba si Maria Clara sa pagkatao ko?

Superman:
Yes, please. If it's okay with you.

Nakatitig lang ako sa screen ng cellphone ko habang nag-iisip kung pupunta ako sa
kabilang kwarto o hindi. Pero mas nanaig ang kagustuhan kong magpunta kaya naman
isinama ko si MM paglabas.

Hindi pa ako kumakatok ay binuksan na ni Mikael ang pinto. Naka-sando lang siya ng
puti at pyjama.

"Are you okay?" Tanong ko sakanya pagpasok ko. He nodded. "I thought you're not
coming. Hindi ka na nagreply." Bumalik siya sa kama kaya naman sumunod ako at
umupo. Nagkibit balikat lang ako sa sinabi niya.

"This is MM." Pakilala ko sakanya sa hawak kong Mickey mouse na stuffed toy. Kinuha
naman ito ni Mikael sa akin at tinignan.

"Bakit hindi ka makatulog?" Tanong ko sakanya. Nagkibit naman siya ng balikat sa

akin. "Gusto mong magpakwento?" Tanong ko ulit. Umiling naman siya.

"What do you want to do, then?" Tanong ko sakanya bago lumingon sa tabi niya.

"Nasanay akong nasa tabi kita kapag natutulog ako." Hinawakan niya ang kamay ko.
"Just sleep with me."

Ngumiti ako bago tumango. "Okay." Wala namang masama kung matutulog ako dito. Ilang
beses ko ng napatunayan na harmless si Mikael.

"Promise me one thing first." Mikael whispered. Kumunot naman ang noo ko sakanya.
"What is it?"

"Promise me you won't rape me." His lips quirks up.

Kumunot ang noo ko sakanya bago ko narealize ang sinabi niya sa akin. "Ang kapal
mo!" Pinalo ko naman siya ng unan. "Diyan ka na nga. Matulog ka mag-isa. Akin na
nga 'yan si MM!" Inagaw ko sakanya si MM at tumayo na pero hinila niya ako pabalik
sa kama.

"I'm just kidding..." He said while laughing. Maya-maya ay sumeryoso ang mukha
niya. "Just stay with me. You're all I have, Mikaela." Sincere ang pagkakasabi niya
sa akin noon at alam kong totoo 'yon. Yes, nandyan si Mommy Charm at Daddy Clark,
but still, nakadepende sa akin si Mikael.

Huminga naman ako ng malalim bago tumango sakanya at tumabi sakanya sa kama. Umusog
naman siya para bigyan ako ng space. This is not new to me. Ilang beses na din
akong natulog sa tabi ni Mikael at sa palagay ko naman, kahit maghubad ako dito,
he's still the same old Mikael. Hindi niya ako gagalawin.

Ilang minuto na kaming nakahiga ay wala pa ding nagsasalita sa amin hanggang si

Mikael na ang bumasag sa katahimikan.

"What are you thinking?" Mikael asked me. Nakapatay na ang ilaw kaya naman halos
wala akong makita. Nararamdaman ko lang ang marahang pagpisil ni Mikael ng kamay ko
na hawak niya. Napapagitnaan naman namin si MM.

"Iniisip ko kung paano kita re-rape-in mamaya." Pagbibiro ko dito. Narinig ko naman
ang marahan niyang pagtawa.

"You don't have to. But I won't let you. Kailangan mo munang maging Anderson bago
mangyari 'yon. Papakasalan muna kita... kapag naalala ko na ang lahat." Lumingon
siya sa akin at ngumiti ng malungkot.

Iniangat ko naman ang isang kamay ko at hinaplos ang pisngi niya.

"I love you." I whispered.

"I'm thankful I have you." Lumapit siya sa akin at hinalikan ang noo ko.

Napangiti ako. I am thankful, nakabalik ka na sa akin, Mikael.

Sana maalala mo na ako. Sana maging masaya na ulit tayo.

Ikaw at ako.

=================

Chapter 25

Baby or Ai? :)

--

Paggising ko kinabukasan ay wala na si Mikael sa kama niya. Si MM nalang ang

tanging naiwan doon. It's the first time in almost 2 years na maayos ang naging
tulog ko. Naging mahimbing ang tulog ko.

Napangiti ako nang makita ko ang cellphone ni Mikael na naroon sa bedside table
katabi ang cellphone ko. Kagabi kasi ay kinukunan ko siya ng picture sa cellphone
ko kaya naman inagaw niya iyon at inilagay sa tabi ng kanya. Kinuha ko ang ginamit
na unan ni Mikael at niyakap ito ng mahigpit. I closed my eyes and inhaled his
scent.

Ang bango talaga ni Mikael.

Hindi ko mapigilan mapangiti.

Wait...

Kumunot ang noo ko at natigilan.

Where is he?

Agad akong bumangon para alamin kung nasaan si Mikael. Tinignan ko ang digital
clock na nasa tabi ng lampshade para alamin kung anong oras na. 7:17 am. Tinanggal
ko ang kumot na nakatakip sa akin at tinignan sa banyo kung naroon si Mikael pero
wala naman akong naabutang tao doon.

Bakit ba ang hilig ni Mikael iwanan ako kapag natutulog ako?

Pagbukas ko ng pinto'y agad akong bumaba para i-check kung nasaang bahagi ng bahay
si Mikael. Dumaan ako sa living room pero wala siya.

"Mikael?" Tawag ko sakanya. "Where are you?" Malakas ang boses kong tanong kasabay
ng paglinga ko sa paligid.

"Kitchen." Napalingon ako sa direksyon ng kusina nang marinig ko ang boses niya.
Nakahinga rin ako ng maluwag.

Naglakad ako papunta sa kusina at naabutan ko siyang suot ang strawberry printed
apron ko na binili namin nila Cielo noong nakaraan. Nagpasama ako sakanila na
bumili ng ilang gamit na naluma na din at kailangan ng palitan para magamit dito sa
bahay ni Mikael.

"Nagluto ka?" Tanong ko sakanya nang makalapit ako. "This is your apron, Superman.
That's mine." Nakangiti kong sabi sakanya habang hawak-hawak ang apron na may
superman na design.

"I thought what's mine is yours and what's yours is mine?" He smiled. "Yeah, I
cooked. I remember what Dale said."

Napasimangot naman ako. "Remind me to punch him later." Ibinalik ko na sa

pinagsasabitan ko ng apron ang hawak ko bago lumapit sakanya. "It's good to know na
you can still cook." Ngumiti ako sakanya.
For the record, I can make an omelette. I mean, naperfect ko na kung paano. Hit-
and-miss ang french toast ko, eh.

"Ah. Yeah. I don't know... it's like, I just know how to do this." Tumingin siya sa
akin at napangiti naman lalo.

Napakagwapo talaga ni Mikael kapag ngumingiti.

"Did you even bother to look at yourself in the mirror?" He asked me, still
smiling.

Kumunot naman ang noo ko at umiling. "Huh? Why?" Lumingon ako sa refrigerator kung
saan makikita ko ang reflection ko at hindi ko napigilang mapa-ungol bigla dahil sa
frustration.

"Ugh." Sinuklay ko gamit ang daliri ko ang buhok ko at basta nalang ipinusod gamit
ang tali na nasa kamay ko. "Kasi naman po, you just left. Kaya hinanap kita agad.
Hindi na ako nakapagsuklay man lang."

"I bet you haven't brushed your teeth, too." He said with amusement.

I glared at him. "Eh kasi nga, nataranta na ako. Tsaka hindi naman ako bad breath!"
Asik ko sakanya. Umupo nalang ako habang naglalagay si Mikael ng garlic rice sa
plato ko.

Again, he just smiled at me.

"I called Dale and asked him to give us a ride. Ihahatid ka muna namin sa school mo
bago kami magpunta sa studio." Ani Mikael sa akin.

I crinkled my nose. "Sama na kasi ako sa studio..." he shook his head. "Please?"
Pagmamakaawa ko sakanya. I even used the famous puppy eyes look pero wala pa ding
nangyari.

"Mikaela, you're studying. Hindi ka na pwedeng umabsent." Tugon niya. Napasimangot

naman ako. Ano bang pwede kong idahilan para payagan ako ni Mikael na umabsent?

Gusto ko siyang makasama, eh.

Walang gana kong hiniwa nang hiniwa ang hotdog na nasa plato ko at panay ang
pagbuntong-hininga ko na napansin marahil ni Mikael kaya lumingon siya sa akin.

"Susunduin naman kita mamaya, eh. Huwag ka ng malungkot." He smiled at me. Inabot
niya din ang kamay ko na nasa lamesa at marahang pinisil.

Napatingin ako sa kamay niyang nasa kamay ko bago ako nag-angat ng tingin sa mukha
niya. "Promise?" Tanong ko sakanya.

"Promise." Tumango siya sa akin.

"Okay." Ngumiti na ako sakanya at kumain ng maayos. Ilang araw na din akong absent
sa school kaya naman kailangan kong bumawi. Ang alam ko'y naasikaso naman ni Kuya
ang pagpapa-excuse sa akin pero kailangan ko pa ding bumalik doon para pumasok
dahil malapit na din ang exams.

Matapos kumain ay nagprisinta na akong maglinis ng ginamit namin pero sinabihan ako
ni Mikael na mag-ayos na para handa na kami pagdating ni Dale kaya naman dumiretso
ako sa kwarto ko at naligo na.

Loose white shirt at black ripped jeans ang isinuot ko dahil hindi ako makapili ng
maayos na susuotin. Gustuhin ko mang mag-dress, wala akong mapili. I can't wear
short shorts, too. Kahit na may mga nagsusuot ng ganoon sa school, hindi ko
ginagawa ng madalas iyon. Light lang din ang inilagay kong make-up at hinayaan ko
lang na nakalugay ang buhok ko. Hindi na din ako naglagay ng kahit anong
accesories. Iyong kwintas lang na bigay ni Mikael ang isinuot ko. It's more than
enough.

Bitbit ang bag ay lumabas na ako at pinuntahan si Mikael. Nakabihis na rin ito at
nakaupo sa couch. Hawak niya ang cellphone ko at parang may binabasa mula dito.

"Hey." Lumapit ako sakanya at umupo sa tabi niya. Lumingon naman siya sa akin at
ibinigay ang phone ko. Agad ko namang inilagay sa bag ko ang cellphone ko
pagkabigay niya sa akin.

"Someone texted you. Hindi mo babasahin?" He asked me. Seryoso din ang mukha niya.

I just shrugged at him. "Pwede naman mamaya 'yon. Kasama naman kita, eh. Bakit pa
ako makikipag-usap sa iba?" Ngumiti ako sakanya.

Tumango lang siya.

Kumunot naman ang noo ko. Ano na namang problema niya?

Nagbilin nalang ako sakanya para mamaya kapag nasa studio siya. Gusto ko talagang
sumama sakanya pero baka mag-away lang kami kaya sinabi ko nalang ang mga bawal
sakanya. Mamaya, kapag kasama na namin si Dale ay magbibilin din ako sakanya ng mga
kailangan at kung ano ang hindi pwede kay Mikael.

Nang dumating si Dale ay sabay kaming lumabas ng bahay nang macheck naming okay na
ang lahat. Si Mikael na rin ang naglock ng pinto at nauna na akong lumapit kay Dale
na nakasandal sa sasakyan nito.

"Make sure you'll call me kung anong mangyayari. Don't tell him about our break up
before and please, huwag ka na nga magkwento ng tungkol sakanila ni Ate Stephanie."
Bilin ko kay Dale habang naglalakad pa lang palapit sa amin si Mikael.

"Ang selosa mo. Iyong iyo naman si Kerko." Nakasimangot na sabi nito.

"Ang reklamador mo. Sundin mo nalang ako." Inirapan ko nalang siya.

"Yan tayo, eh. Si Kerko lang naman ang boss ko, damay ka na agad. Excited kang
maging Mrs. Anderson?" Pang-aasar ni Dale sa akin.

Sasagot pa sana ako nang buksan na ni Mikael ang pinto sa likod ng sasakyan ni
Dale. "Hop in." Ani Mikael habang nakatingin sa akin. Sumunod nalang ako. Matapos
niyang isarado ang pinto'y binuksan naman niya ang pinto sa harap at sumakay.
Nagsuot muna ito ng seatbelt bago ako nilingon. "Okay ka lang diyan?" He asked.
Tumango naman ako.

Sa harap umupo si Mikael para naman hindi magmukhang driver namin si Dale.
Naiintindihan ko naman iyon kaya hindi na ako nagkomento pa ng tungkol doon.

Nakatingin lang ako sa likod ni Mikael habang nagbibiyahe kami. Kapag naiisip kong
hihiwalay na naman ako sakanya ngayon, hindi ko maiwasang mapasimangot.

"Mika, anong oras ba uwi mo mamaya?" Dale asked me. Nilingon niya ako.

"Hanggang 5 lang ako." Sagot ko sakanya. Bahagya lang na lumingon sa akin si

Mikael. "Sige, nandito na kami before 5 pm." Dale smiled at me. Tumango nalang ako.

Sa tapat mismo ng gate inihinto ni Dale ang sasakyan niya. Bumaba sila pareho ni
Mikael kaya bumaba na din ako. May mga estudyanteng nakatingin kay Mikael na
papasok din ng campus na napapahinto para sulyapan ang boyfriend ko.

Nakatingin lang si Mikael sa gate ng school nang lumapit ako sakanya. Nakapamulsa
siya at nakasandal sa sasakyan ni Dale.

"Mikael." Tawag ko sakanya kaya naman lumingon siya sa akin. "Are you sure you'll
be fine?" Nag-aalalang tanong ko sakanya.

"Yeah, I'll be fine." Seryosong sagot niya Sa akin. Kaninang umaga, sige ang ngiti
niya sa akin. Ngayon naman, napakaseryoso na naman niya. Pagbalik ko lang ng living
room at pagbigay niya ng phone ko, nagkaganyan na siya.
"Okay, just call me, alright?" I sighed. Nilingon ko si Dale na nakatukod ang siko
sa bubong ng sasakyan niya. "Mag-ingat ka sa pagda-drive, ha?" Paalala ko dito.
Tumango naman sa akin si Dale. "Iingatan ko si Superman mo."

"Papasok na ako." Paalam ko sakanila. Tumingin ako kay Mikael. "Take your meds, ha?
I'll see you later." I smiled at him. "I love you." Hinalikan ko nalang siya sa
pisngi bago ako naglakad papunta sa loob ng school. Nilingon ko silang muli ni Dale
at kumaway bago tuluyang pumasok sa loob.

Dumiretso naman ako sa admin office para makipag-usap tungkol sa naging pag-absent
ko. Pwede ko namang habulin ang lessons na namissed ko dahil wala pang exam.

Iniisip ko pa lang na kailangan kong magdagdag ng oras sa pag-aaral, naiinis na

ako. Hindi talaga kasi ako mahilig mag-aral.

Natigilan ako sa paglalakad nang makita ko si Hugh na naka-upo sa hagdan papunta sa

office ng admins na tila may hinihintay.

Hindi ko alam kung bakit pero nagkusang umatras ang paa ko nang makita ko siya.
Anong ginagawa niya dito?

Nag-angat siya sa akin ng tingin. Tila naman nakahinga siya nang maluwag nang
makita niya ako. Agad siyang tumayo at lumapit sa akin.

"Hugh, about what happened last night, I'm--"

Hindi ako nakapagsalita nang bigla niya akong yakapin. Parang biglang nablangko ang
isip ko. Ang alam ko lang ay biglang bumilis ang tibok ng puso ko.

"I missed you, baby..." he whispered. He buried his face on my neck. Damang dama ko
ang paghinga niya sa balat ko.

"Uh... Hugh..." Humugot ako ng malalim na hininga bago nagkalakas ang kamay kong
umangat para hawakan ang braso niya. "I can't breathe..." Mahinang sabi ko sakanya.

Lumayo naman siya ng kaunti sa akin pero hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi.
"I'm sorry. I'm just really happy you're here now, baby." He smiled at me. Pero
bakas sa ngiti niya na may kinukubli siyang lungkot.

"Hugh..." Huminga ako ng malalim. I really don't know what to say! Alam ko naman
kung anong nangyayari sa aming dalawa bago magising si Mikael. Kung ano ang meron
kami... at ngayon, kung pwede lang sana, gusto kong kalimutan ang lahat ng iyon.

But seeing Hugh in front of me... hindi ganoon kadali.

Hindi ko siya pwedeng itaboy nalang bigla paalis sa buhay ko. I don't have the
heart to do that. And I don't want to do that. Hindi marami ang kaibigan ko. I have
Cielo, Maha, Lance and Dale, yes. Pero sila lang ang kaibigan ko. When I met Hugh,
nagkaroon ako ng ibang kaibigan. Parang nagkaroon ako ng ibang source of happiness.
Hindi 'yung nakasanayan ko nalang lagi. Nagkaroon ng bago sa buhay ko.

Hinawakan niya ang kamay ko. "I know, baby. I know. He is back..." Tila hirap din
niyang sabi sa akin. "But that doesn't mean I'll stop, Mika. Nandito na ako, eh.
Hindi na ako titigil." He said with full determination.

Hindi ko mapigilang mapabuntong-hininga muli. "Hugh, alam mo naman kung sino si

Mikael sa buhay ko, diba? Una pa lang, alam mo na. Alam ko naman na mahirap ang
sitwasyon, eh. Believe me, alam ko..." Iniiwas ko ang tingin at ikinurap ang mata
dahil nararamdaman ko ang pag-iinit ng sulok ng mata ko. Nasasaktan ako para kay
Hugh.

Noong mga panahong wala akong kasama, lagi siyang nandyan para sa akin. Noong una,
iniinis niya ako, oo. Pero habang tumatagal, naging kaibigan ko siya kahit na
saksakan din siya ng sungit at higit lalo pa kaming naging malapit noong inamin
niyang gusto niya ako.

Lagi siyang nasa tabi ko kapag kailangan ko ng kausap. Kapag kailangan ko ng

kasama. Kapag kailangan ko ng taga-bitbit ng gamit ko.

Kapag nalulungkot ako, kahit napakacorny na joke, sasabihin niya para lang mapatawa
ako.

Noong nagkasakit ako, inalagaan niya ako. Hindi niya ako pinabayaan.

I am so lucky to have Hugh. Pero siguro mas magandang hanggang kaibigan lang ang
meron kami.

Because I love Mikael. It'll always be Mikael.

Kung anuman ang nararamdaman ko kay Hugh, alam kong hindi matatapatan 'non ang kung
anong nararamdaman ko kay Mikael.

Ipinikit ko ng mariin ang mata ko bago idinilat ito at tinignan si Hugh. "I have to
go." Paiwas ko nalang na sabi kay Hugh. "Kakausapin ko pa ang admin, eh." Binawi ko
ang kamay ko at naglakad na palayo sakanya.

I'm sorry, Hugh.

Ayokong saktan ka, pero alam kong nagagawa ko na iyon. Pero hindi ko talaga alam
ang gagawin ko. Hindi ko din alam kung ano ang tamang sabihin at tamang gawin sa
nangyayari. Ako man, gusto kong magtanong. Pero hindi ko alam kung handa ako sa
magiging sagot.

Pumasok nalang ako sa loob ng office at naabutan ko si Mrs. Aquino na naroon. Agad
akong lumapit sakanya at nakipag-usap.

"You see Ms. Dela Cruz, marami-rami kang namissed na lesson lalo pa't malapit na
ang exam..." paliwanag niya sa akin. "Good thing is, someone offered his help para
turuan ka." Ngumiti siya sa akin. Kumunot naman ang noo ko. Someone offered his
help? Bakit naman niya gagawin iyon?

"Excuse me, ma'am, but who are you talking about?" Tanong ko sa matandang babaeng
kaharap ko.

"Si Hugh." Sagot niya sa akin.

"What?" Kumunot lalo ang noo ko. Bakit ginawa iyon ni Hugh?

"He talked to me earlier. Kailangan mong mahabol ang previous lessons niyo kaya
naman pumayag na ako. Hindi ka na mahihirapan pa sa pag-aaral, Ms. Dela Cruz."

Napatingin nalang ako sa kamay kong nasa ibabaw ng bag kong nasa kandungan ko.

Mas pinapahirap ni Hugh ang sitwasyon dahil sa ginagawa niya. Hindi nga ako
mahihirapan mag-aral. Mahihirapan naman akong mabuhay!

Nagpaalam na ako kay Mrs. Aquino at lumabas na. Hindi ko na inabutan si Hugh sa
labas kaya minabuti kong magpunta nalang sa classroom ko. Naabutan ko naman na
naroon na si Hugh nakaupo sa tabi ng upuan ko.

Huminga muna ako ng malalim bago ako pumasok at naglakad papunta sa upuan ko.

Naramdaman ko naman kamay ni Hugh sa likod ng upuan ko kaya nilingon ko siya. He

looked at me and smiled a little.

Napailing nalang ako. "Bakit mo kinausap ang admin?" Tanong ko sakanya habang
nakatingin sa lamesa ko. Iniiwasan kong mapatitig sa mata niya.

"I want to help you." He said.

"Sana hindi mo nalang ginawa. Nandyan naman si Jeorge kung sakali. Sakanya nalang
ako magpapatulong." Sagot ko sakanya. Yes, I said something like I don't want to
push him away, pero wala din naman akong sinabi na gusto kong mas mapalapit pa
kaming dalawa.
"Nagawa ko na, eh." He shrugged.

"Pero Hugh..." tumingin ako sakanya at napatikom ang bibig ko nang makitang sobrang
lapit pala niya sa akin. Halos nagdikit na ang ilong namin.

Paanong nakalapit siya ng ganito ng hindi ko namamalayan?

Iniatras ko ang ulo ko para magkaroon kaming muli ng distansya.

"You love him, I get it. Pero huwag mo akong sabihang umalis ako sa buhay mo. Dahil
kahit gusto ko, hindi ko kaya, Mika." Bulong niya sa akin. Madiin din ang
pagkakasabi niya dito.

"Hugh, ayokong masaktan ka. Hindi mo ba naiintindihan 'yon?" Mahina ngunit madiin
ang pagkakasabi ko sakanya. Lumingon ako kung may nakikinig sa amin pero abala ang
lahat sa pakikipagkwentuhan sa mga kaklase namin.

"I am already hurting. Ano pa ba ang masaktan pa ako ng kaunti kung magagawa ko
namang makuha ka sa huli?" Ani ulit ni Hugh sa akin. He even cocked his head on the
side.

"I love you. That's why I'll fight for you. At hindi kita bibitawan lalo pa't alam
kong hindi ka maalala ng sinasabi mong pinakamamahal mo." He said sarcastically.

Gustuhin ko mang pagtakhan kung paanong nalaman ni Hugh ang bagay na iyon, alam ko
namang malalaman niya din. I just don't want to say it dahil na rin sa sakit na
nararamdaman ko sa tuwing naiisip kong hindi ako maalala ni Mikael.

Umiling nalang ako at nag-iwas ng tingin sakanya. I sighed in defeat. "Bahala ka sa

buhay mo." Ayoko na munang makipagtalo. Kahit nakapagpahinga ako, nakakaramdam pa
din ako ng pagod. Emotionally stressed ako at ang hirap kapag ganitong hindi
katawan ko ang pagod kundi ang puso ko.

Yumuko nalang ako at ipinikit ang mata. God knows how much I tried not to hurt
anyone. Kahit gaano akong nasasaktan, ayokong manakit ng tao sa paligid ko. I
learned that when I lost my dad and I almost lost Mikael.

Napapitlag ako nang magring ang phone ko kaya agad akong umayos ng upo at sinagot
ito.

"Hello?" Bati ko kay Mikael. I know it's him because of my assigned ringtone for
him.

Superman.
Nakita kong nakatingin sa akin si Hugh kaya nailang ako. Tatayo sana ako para
lumabas at makipag-usap kay Mikael pero hinawakan niya ang kamay ko. Pilit ko
namang binabawi pero sadyang mahigpit ang hawak niya sa akin.

"May klase ka na?" Tanong ni Mikael sa akin sa kabilang linya.

Nakatitig pa rin sa akin si Hugh habang hawak ang kamay ko.

Oh, great! I am doomed!

Huminga muna ako ng malalim bago sumagot. "Yes. Nasa studio ka na?" Tanong ko kay
Mikael habang masama ang tingin kay Hugh. Naririnig ko naman si Dale sa background
ni Mikael.

"Uh, yeah. I just want to know if you're okay. I'll see you later, okay?" He said.
"Take care..."

"I will. I'll see you later and I love--"

"Mika, baby, turn off your phone." Malakas na sabi ni Hugh sa akin. Nanlaki naman
ang mata ko sa sinabi niya.

What the hell?

"Who's that?" Bigla'y sumeryoso ang boses ni Mikael.

"Wa-wala. I have to go, Mikael. May prof na, eh. I love you." Hindi ko napigilang
mabulol. Ibinaba ko na ang tawag at tinitigan ng masama si Hugh. "What the fùck,
Hugh Marco Alcantara?!" I hissed.

"Seloso din ako, baby. I'm not going to share you either." Seryosong saad nito bago
binitawan ang kamay ko.

Napasandal nalang ako at palihim na nagmura habang hawak ang kamay kong namumula
dahil sa higpit ng hawak ni Hugh kanina. Kinuha ko nalang ulit ang cellphone ko at
nagtext kay Mikael.

To: Superman

It was nothing. Someone's just joking. I'll see you later, love. I love you.

Naghintay ako ng reply ni Mikael kaya naman noong nakita kong umilaw ang phone ko
ay agad ko itong tinignan kahit pa dumating na ang professor namin at may itinuturo
na sa harap namin.

From: Superman

K.

Hindi ko mapigilang mapa-ungol ng mahina. Seriously?

Kaasar!

=================

Chapter 26

Sa dami ng gusto kong i-announce, di ko magawa dito. Punta nalang kayo sa message
board ko. :)

--

"Samahan na kita," alok sa akin ni Hugh habang naglalakad ako pababa ng building
namin nang matapos ang klase namin. Hindi ako sumagot sakanya. Mas binilisan ko
nalang ang pagbaba ko dahil naiinis pa din ako sa ginawa ni Hugh. Hindi na nagreply
ulit sa akin si Mikael nang tanungin ko siya kung okay lang ba siya o galit siya.

Hindi nakakatuwang mareplyan ng 'K'. Para kasing mas okay pang nagalit siya kaysa
nagsend siya ng iisang letter, eh.

Paglabas ng prof. ay sinubukan kong tawagan si Mikael pero hindi niya ako
sinasagot. Tinawagan ko si Dale para malaman kung okay ba ang lahat, ang sabi naman
ni Dale ay okay lang. Wala naman daw nangyayari maliban sa hindi siya kinikibo ni
Mikael.

That's not new. Hindi naman talaga palakibo si Mikael. May panahon pa ngang kahit
ako hindi niya kinikibo kaya hindi ako masyadong nabahala doon.

Pero 'yung reply niya talaga sa akin ang nakakabother. Or maybe I am just being
paranoid.

Kaya naman gusto kong magpunta sa studio ngayon na. Gusto kong malaman kung anong
nangyayari kay Mikael. Goodness! I'm overthinking again!

"Look, baby, I'm sorry." Nasa likod ko lang si Hugh at hinahabol ako sa pagbaba ko.
Nagbingi-bingihan ako at tumuloy lang sa pagbaba ng hagdan at hindi ko siya
nilingon.
"Baby," he called me again. This time, hinawakan niya na ang braso ko kaya naman
napahinto ako sa pagbaba ng hagdan.

"Just leave me alone!" I hissed. Hinila ko din ang kamay ko sakanya. "I'm so pissed
at you so please, pabayaan mo na muna ako." Hindi maalis-alis ang inis ko kay Hugh
dahil sa ginawa niya. Kaya magmula pa kanina'y hindi ko na siya kinakausap.

Tumalikod na ako sakanya ngunit nagkamali naman ako ng hakbang sa isang baitang
kaya't kamuntik na akong mahulog at kung hindi nga lang naging maagap si Hugh sa
pagyakap sa akin ay malamang na bumagsak na ako sa sahig. Ang isang kamay niya'y
nasa bewang ko habang ang isa naman ay nasa likod ng ulo ko at kinabig niya ako
palapit sakanya.

Natigilan ako sa ginawa niya. Agad niya akong hinila paakyat at hinawakan ang
magkabilang pisngi ko. Damang dama ng balat ko ang init mula sa palad niya.

"Are you okay?" He asked me. Bakas ang pag-aalala sa mukha niya habang nakatingin
siya sa akin. May mga ilang estudyanteng nakatingin sa amin pero tila balewala
silang lahat kay Hugh. Nakafocus lang ang mata niya sa akin.

"I'm fine." Humakbang ako palayo sakanya. Nakita ko namang nasaktan siya sa ginawa
ko pero pinilit ko ang sarili kong maglakad palayo sakanya. "I have to go." Huminga
ako ng malalim bago ako bumaba ng hagdan. Hindi ko naman naramdaman na sumunod sa
akin si Hugh. Mas okay na rin iyon. Kailangan kong huminga.

Tinawagan ko ulit si Dale para malaman kung ano na ang nangyayari sakanila sa
studio. Okay naman daw ang lahat ayon dito. Sinabi ko kay Dale na pupunta akong
studio pero sinabi niyang huwag na. Magpupumilit pa sana ako pero hindi ko na
nagawa dahil binaba na ni Dale ang tawag ko. Ang huling narinig ko ay ang yamot na
boses ni Mikael.

Ang hirap ng ganito. Gusto kong makasama si Mikael, pero hindi naman niya ako
maalala. Hindi ko alam kung dapat ba akong maging clingy sakanya. Kung dapat bang
ipagdamot ko siya sa iba.

Eh, hindi nga niya ako maalala.

Hindi ko alam kung paano akong nakasurvive sa buong maghapon na nagtitigan lang
kami ng napaka-interesting na whiteboard sa harap. Kinausap ko si Isaac na nakaupo
sa harap para makipagpalit ako ng upuan dahil katabi ko si Hugh.

Akala ko mahihirapan ako sakanya. Hindi naman pala, dahil agad naman siyang
pumayag. Ang hindi ko matanggap ay ang babaeng nakaupo sa tabi ni Isaac na may
gusto ata kay Isaac kaya sinundan niya ito at kinausap si Hugh para magpalit sila
ng upuan.
Wala ding nangyari! Parang niloko ko lang ang sarili ko sa ginawa ko. Nakatabi ko
lang din si Hugh sa harap at kulang nalang ay mabali ang leeg ko sa pagtingin ko sa
kanan dahil nakaupo si Hugh sa kaliwa ko.

Kaya naman sa buong duration ng klase ay nakatitig ako sa whiteboard na ginawang

design lang talaga noong prof namin na nagkukwento nang klase ng media noong
panahon nila. Kulang nalang ay iyuko ko ang ulo ko at matulog sa sobrang
pagkabagot.

Idagdag pa ang presensya ni Hugh sa tabi ko. Kahit hindi ako lumingon, damang dama
ko ang titig niya sa akin.

Iniisip ko kung may naaalala na kaya si Mikael ngayon. Sa strawberry designed mouse
niya. Sa mug na nasa lamesa niya. Sa design ng cover ng monitor niya...

Kaya naman ganoon nalang ang tuwa ko nang matapos ang klase naming hindi ko alam
kung may nakikinig ba sa prof namin o wala. May 15 minutes pa bago mag-5 pm kaya
malamang, nasa labas na sila Mikael gaya ng usapan namin kanina.

Agad kong kinuha ang bag ko at nagmamadaling sumabay sa mga kaklase kong palabas
na.

Natigilan ako sa paglabas nang may humawak sa kamay ko. Hindi ko man siya lingunin,
alam ko kung sino ang humawak sa akin.

"Let's talk." Bulong ni Hugh na nakatayo na sa likod ko. Binawi ko ang kamay ko
mula sakanya. "May gagawin pa ako." Sagot ko sakanya. Nagmamadali akong naglakad
palayo nang makalabas na kami ng classroom pero hinabol pa din ako ni Hugh.

"Mika..." hinarangan niya ang daraanan ko kaya wala akong nagawa kundi huminto.
Wala namang bakas ng hingal kay Hugh habang ako'y hinihingal na sa paglalakad ng
mabilis.

"I'm sorry, okay?" Hinawakan niya ang kamay ko. "I'm sorry."

Muli, binawi ko ang kamay ko bago ako nag-iwas ng tingin. "Okay." Naglakad na ako
ulit para iwan siya pero hinawakan niya ako ulit sa kamay.

"Baby, please. Talk to me." Ani Hugh na tila hirap na hirap. Tinignan ko ang kamay
niyang nakahawak sa akin. Hindi niya tinanggal iyon kaya nag-angat ako ng tingin
sakanya.

"Please..." Pakiusap niya sa akin. Huminga ako ng malalim bago marahang hinawakan
ang kamay niya at tinanggal ito mula sa pagkakahawak sa akin.

"I have to go, Hugh."

Mabigat man sa kalooban ko, iniwan ko siya at dumiretso na palabas ng school. I was
expecting to see Dale's car outside, pero wala doon ang sasakyan nito kaya naman
kinuha ko pa ang cellphone ko mula sa bag at tinawagan si Mikael. Hindi pa din niya
sinasagot ang tawag ko. Hindi ko mapigilang mapabuntong-hininga.

Ibababa ko na sana ang tawag nang sagutin na ni Mikael. Parang bigla namang
nakalimutan kong magsalita.

Hindi din siya nagsasalita. Narinig ko lang siyang bumuntong-hininga.

"Mikael..."

"What?" He asked. Napasimangot naman ako. Masungit pa din siya.

"Nasaan na kayo?" Tanong ko nalang sakanya. Paglingon ko naman sa kanan ko'y

saktong nakita ko ang sasakyan ni Dale na palapit sa akin. "Oh, nevermind. I saw
Dale's car na." Ani ko bago ibinaba ang tawag. Huminto naman sa tapat ko ang
sasakyan ni Dale. Agad siyang lumabas at lumapit sa akin.

"Tara na, Mika." Aya ni Dale sa akin. Kumunot naman ang noo ko sakanya bago
tumingin sa sasakyan niya. Tinted ang sasakyan ni Dale kaya hindi ko makita si
Mikael sa loob. Baka ayaw nitong lumabas.

Tumango nalang ako at naglakad papunta sa backseat nang pigilan ako ni Dale. "Sa
harap ka na umupo."

Tinitigan ko si Dale at hindi ko napigilang magtaka sa sinabi nito. "Hindi mo

kasama si Mikael?" Tanong ko sakanya. Nagkibit balikat lang si Dale at umiwas ng
tingin. Pakiramdam ko tuloy, may mali. Ang usapan din kasi namin, susunduin nila
ako. Nila. Siya at si Dale. Ngayon, si Dale lang ang nandito.

"Dale..."

"Nagpaiwan siya, eh. After talking to you, sinapian na naman ng kasungitan. Hindi
naman ako kinausap. Inaya ko, ako nalang daw. Baka may masapak daw siya." Sumandal
si Dale sa sasakyan niya. "At bakit ba parang badtrip 'yon sa salitang baby? Buntis
ka ba?"

Kumunot ang noo ko bago ko hinampas kay Dale ang bag ko. "Ikaw ang masasapak ko,
eh. Mukha ba akong buntis?!" Pinanlakihan ko siya ng mata.

So he's mad. Does that mean he's jealous?

"Tara na nga. Kausapin mo 'yon." Aya ni Dale bago sumakay sa sasakyan niya. Sumunod
na ako dito. Hindi naman ako kumibo habang nasa biyahe kaming dalawa. Iniisip ko
kung anong sasabihin ko kay Mikael.

"I'll drop you tapos bibili ako ng pagkain. O sa bahay nalang ni Kerko tayo
kakain?" Tanong ni Dale sa akin nang makita kong malapit na kami sa studio.

"Bumili ka nalang tapos sa bahay tayo kumain." Sagot ko sakanya. I'm pretty sure
walang magluluto ngayong gabi kaya mas maganda na sigurong bumili nalang siya sa
labas.

Gaya nang napag-usapan namin ni Dale, ibinaba niya lang ako at umalis siya ulit.
Dumiretso naman ako sa studio ni Mikael. Hindi na ako kumatok, dumiretso nalang ako
sa pagpasok.

Naabutan ko naman siyang nakaharap sa monitor ng computer niya. Hindi ko alam kung
napansin ba niya ako o hindi dahil hindi naman niya ako nilingon man lang.

Nakatingin lang ako sakanya. Hindi ko alam kung ano bang sasabihin ko sakanya. Pero
naisip ko, kung hindi ako magsasalita, kikibuin kaya ako ni Mikael?

Hindi pwedeng ganito, eh. Hindi ako pwedeng magpatalo sa lungkot ko. Kailangan kong
tulungan si Mikael. Kailangan kong tulungan ang sarili ko.

Kailangan kong ibalik si Mikaela na minahal ni Mikael.

Huminga ako ng malalim bago ngumiti. Inilapag ko din muna ang bag ko sa couch na
naroon.

"Hi, my love!" Masiglang bati ko sakanya bago lumapit at hinalikan siya sa pisngi.
"Akala ko susunduin mo ako? Si Dale lang ang nakita ko." Tanong ko sakanya habang
nakayakap ako sa leeg niya.

Hindi siya nagsalita. I just heard him said 'tss'.

"Huy. Galit ka ba?" Ipinatong ko ang baba ko sa balikat niya at naglambing dito.
"Ako nga dapat ang magalit, eh. Hindi mo ako sinundo."

Bahala ng matawag na clingy. Ang alam ko naman, sa akin si Mikael, eh.

"Mikael ko..." Bulong ko sa tenga niya. Napangiti naman ako nang makita kong namula
ang tenga niya. "I love you."

"Huy, kiligin ka naman!" Pinagdikit ko pa ang pisngi naming dalawa at mas niyakap
siya mula sa likod.
"Oh?" Pagsusungit niya pa din sa akin. "Baby, right?" nakasimangot na dagdag nito
sa akin. "Bakit hindi siya ang pakiligin mo?"

Napalabi naman ako sa sinabi niya. "Mikael, that was nothing. Narinig mo ba akong
tinawag siyang ganon? Hindi, diba?" Paliwanag ko. I never called anyone baby aside
from Theon. May time na noong kami ni Lance, oo. But that was our endearment!
Sinubukan ko din noon na tawagin si Mikael ng baby, pero hindi bagay sa amin.

Kaya naman okay na ako sa tawag niya sa aking Ai at tawag ko sakanyang Superman.

Namimiss ko na din ang pagtawag niya sa akin ng Ai.

Mula nang magising siya, lagi ng Mikaela ang tawag niya sa akin. Namimiss ko na
talaga si Mikael ko.

Hindi siya kumibo sa akin. Ipinagpatuloy niya lang ang pagsscroll sa mga files sa
computer niya.

Huminga ako ng malalim bago lumipat sa harap niya at hinarangan ang monitor.
"Superman..." tinitigan ko siya sa mata at ngumiti. "I love you. Ikaw 'yung mahal
ko."

Wala pa din siyang reaksyon. Nakatingin lang siya sa akin.

"Mikael naman, eh." Napasimangot ako. "Huwag ka ng magalit." Hinawakan ko ang kamay
niya. "Tignan mo, oh? It fits." Inangat ko ang kamay niyang nakasaklop sa kamay ko.
"Kasi meant to be tayo. Ikaw at ako." I smiled at him tenderly.

"Pero may baby ka, diba?" Inismiran niya pa din ako.

Napailing nalang ako at ngumiti. "Ang Superman ko, napakaseloso talaga."

"Says who?" He asked.

Ngumiti nalang ako sakanya. "Okay, I don't believe you but I'll buy it."

Assuming nga siguro ako pero hindi naman masamang isipin ko na nagseselos siya.
Siguro nga, hindi niya ako naaalala ngayon. Pero maybe deep inside him, nandoon ang
pagmamahal niya sa akin. Isip lang niya ang nakalimot sa akin. Hindi ang puso niya.

Kaya gagawin ko ang lahat ng kaya ko to make him remember me.

To make him come back to me.

Nagtanong nalang ako nang tungkol sa nangyari sa araw niya dito sa studio para
madivert ang usapan namin. Nabawasan naman ng kaunti ang kasungitan ni Mikael dahil
kinakausap na niya ako ulit.

"Wala kang naalala or something?" Tanong ko habang nakaupo. Nakasandal ang din siya
at nagkibit balikat.

"Sumakit lang ang ulo ko sa kakapilit." He sighed. Hinawakan ko ang kamay niya at
inihilig ang ulo sa balikat niya.

"We'll take it slow, remember?" I smiled. Naramdaman ko din ang paghigpit niya ng
hawak sa kamay ko.

Kung may ilang lugar na pwedeng makatulong kay Mikael na makaalala, that'll be this
studio, his house and that special place of ours. Iniisip ko na din na dalhin siya
doon sa mga susunod na araw. Kailangan ko lang ayusin ang schedule ko.

"Can I ask you something?" He whispered. Tumango naman ako.

"Who is Alcantara for you?"

Natigilan ako sa tanong niya kaya naman nag-angat ako ng tingin sakanya. Nakayuko
siya sa akin at pinagmamasdan ako.

"He's just a friend, Mikael." I said. Alam kong totoo ang sinasabi ko pero
nakakaramdam ako ng pagkailang kapag sinasabi kong kaibigan ko siya.

"He called you baby and that's not okay with me." He frowned.

Huminga ako ng malalim. "Don't mind him. Kakausapin ko nalang siya."

"Mas gusto kong huwag mo nalang siyang kausapin." Ani Mikael bago tumingin sa
malayo. "I don't know why, but I don't trust him. Something about him's not right."
He let out a deep sigh. "And the fact that he's calling you baby's making me
pissed."

"Can we not talk about him nalang, please?" I asked him. "Namiss kita, eh. Let's
talk about us." Ngumiti ako sakanya.

"Alright." He sighed. "How's your day?" Tanong niya sa akin. Nagkwento naman ako
sakanya. Minus the tutor part at ang naging usapan namin ni Hugh.
I don't want to stress him. I'll do my best to make things right. Marami akong
nagawang hindi dapat sa halos dalawang taon at alam ko, kailangan kong ayusin 'yon.

I'm not blaming anyone. I know, may kasalanan ako. I just can't take the
consequences now.

Maya-maya'y dumating na si Dale na may dalang pagkain. Matapos naman naming ayusin
ang gamit namin ay sabay-sabay na kaming umalis para umuwi.

Tahimik lang kami habang nagbibiyahe. Si Dale lang ang nagkukwento at sila lang ni
Mikael ang nag-uusap. Kanina ko pa nararamdaman ang pagvibrate ng cellphone ko kaya
kinuha ko iyon mula sa loob ng bag ko at tinignan kung sino ang tumatawag.

Hugh Marco

Calling...

Nagtama ang mata namin ni Mikael sa rearview mirror nang sulyapan ko siya. Agad
kong pinatay ang cellphone ko at tinago sa bag ko.

Pagdating namin sa bahay, naglinis lang ako ng katawan at bumaba na din para
maghanda ng kakainin. Naabutan ko naman si Mikael at Dale na nakaupo sa couch at
may kung anong tinitignan sa laptop nito. Nakapagpalit na din si Mikael ng damit.

Nag-uusap sila nang tungkol sa studio ni Mikael pati sa rin sa ibang photographers
nila at models. Napag-usapan din nila kanina na hindi na muna babalik sa trabaho si
Mikael. He needs to recover pa kasi kaya naman magpupunta lang siya sa studio to
see what's happening. Baka isang araw, makaalala nalang siya kapag halos mabulag na
siya sa flash ng camera kaya pumayag ako.

"Mika, I scheduled you sa Batangas shoot natin." Ani Dale sa akin. Malakas ang
boses nito dahil nasa kusina ako.

"What?" Lumabas muna ako at lumapit sakanya. Hindi na ako nagpupunta sa mga gosee
ngayon. Nagmomodel pa din ako pero hindi na madalas. Kapag pinipilit nalang talaga
ako ni Dale.

"Kailangan kasi ng isa pang model. Wala na silang mapili. Sinend ko ang picture mo.
Halos mamatay ata sa tuwa ang client nang makita ang picture mo. So, yeah, kasama
ka." Dale shrugged. Nilingon naman ako ni Mikael bago tumingin kay Dale.

"Batangas? Beach ang location?" He asked. Tumango si Dale habang nakatingin sa

screen ng laptop.

"You didn't even asked me, Dale. Siraulo ka talaga." Binatukan ko ito nang mahina.
"May pasok ako, eh."
"Weekends naman 'yon, eh. Don't worry, ia-adjust naman nila ang schedule para
sa'yo, eh. Sila din ang magpoprovide ng swimsuits na gagamitin niyo since iyon
naman ang imomodel niyo at--"

"Remove her. I don't want her to wear swimsuit in front of everyone." Ani Mikael na
pinutol ang sinasabi ni Dale bago tumayo.

"Pero Kerko, naka-oo na ako at--"

"I don't care. I won't let my girlfriend wear swimsuit and let other men drool over
her. She's mine."

Hindi na nakasagot si Dale dahil tumuloy na si Mikael papunta sa kusina.

Nagkatinginan naman kami ni Dale.

"May amnesia o wala, possessive siya." Napailing nalang si Dale. "Iremove na kita?"

Tumango ako. "Problema mo ngayon 'yan." Natatawang sabi ko bago ako naglakad
papuntang kusina para sundan si Mikael. Naabutan ko naman siyang naka-upo at may
hawak na isang baso ng tubig.

"Hey, ang init ng ulo mo." Pumuwesto ako sa likod niya at inilagay ang kamay ko sa
magkabilang balikat niya. "Hindi naman ako sasali 'don."

"Hindi din naman ako papayag." He said.

"My possessive Superman is back." Niyakap ko ulit siya. "I love you." Bulong ko.

Iyon ang pinakatotoo sa lahat ng totoong sinabi ko. Mahal ko siya. At kahit anong
gulo ang meron sa isip ko dahil sa ibang bagay. Mananatili ang isang bagay na iyon.

Mahal ko si Mikael.

Nilingon niya ako bago siya tumayo. Hinawakan ang bewang ko at hinapit ako para
mapalapit sakanya. Hindi ko napigilang mapangiti. "Ganyang-ganyan ka noon, Mikael,
eh. Ayaw na ayaw mong nagmomodel ako ng sexy."

Nag-angat ng tingin si Mikael sa akin bago ngumiti ng tipid. "Maybe because you're
for my eyes only. You're mine."
"Yours." I smiled at him.

Naramdaman ko naman ang paghigpit ng yakap niya sa akin at paghalik niya sa noo ko.

"Ai." He whispered.

Napangiti nalang ako. "Your Ai."

Napatingin kami sa pinto ng kusina nang pumasok si Dale at tumingin sa aming

dalawa. Umayos naman kami ng tayo ni Mikael. Ang kamay niya'y nanatili sa bewang ko
at ganoon din naman ang kamay ko sakanya.

"What?" Mikael asked Dale. Napatingin sa akin si Dale.

"May naghahanap kasi kay Mika." He said. Nagkatinginan kami ni Mikael. Sino namang
pupunta dito? Wala naman kaming usapan ni Cielo at Maha. Maging si Lance ay hindi
ko pa nakakausap ulit.

"Sino?" Tanong ni Mikael kay Dale bago pa man ako nakapagsalita.

"Si Hugh."

I saw Mikael's jaw tightened. Mas humigpit naman ang hawak niya sa bewang ko.

"Puntahan na natin ang bisita mo. Para malaman niya kung saan siya dapat lulugar
dahil nandito na ulit ako."

"Mikael..." pinigilan ko siya nang akayin niya ako palabas.

"What?" Tanong niya. Seryoso na ulit ang mukha niya.

"Calm down, okay?" Hinawakan ko ang kamay niya. Umaasa akong mapapakalma ko siya sa
ganoon.

"I'm fine. Huwag ka lang niyang tatawaging baby. Hindi man kita maalala sa ngayon,
mula naman nang magising ako at makita kita, alam kong akin ka."

Hindi na ako nagsalita. Lumabas nalang kami at naabutan ko si Hugh na nakaupo sa

couch na naroon at nakatingin sa screen ng laptop ni Mikael.

It was a picture of me and Mikael.

Wait, kailan pa naging ayan ang wallpaper ng laptop ni Mikael?

=================

Chapter 27

My hands were shaking while we're walking towards Hugh. Hindi ko alam kung bakit
ako kinakabahan pero ganoon nalang ang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi naman dapat
ganito ang nararamdaman ko. Pero kasi, 'yung tingin ni Hugh sa akin at sa kamay ni
Mikael na nasa bewang ko, hindi ko alam. Bigla akong pinanlamigan. Nang makita niya
kami kanina'y tumayo siya at ipinasok sa bulsa ng suot na jacket ang kamay at
tumingin sa aming dalawa ni Mikael.

Dale excused himself and scooted out and went to the kitchen again. Sigurado akong
iba din ang nararamdaman ni Dale sa nangyayari.

Nakatingin lang din si Mikael kay Hugh. Pakiramdam ko tuloy ngayon ay nagsusukatan
sila ng tingin na dalawa.

Damn it! Akala ko sa mga telenovela lang may mga ganitong pangyayari. Na may
dalawang lalaking magtatapatan para sa isang babae. Noong una silang nagkita, hindi
ko na maipaliwanag ang kaba ko. Ano pa kaya ngayon?

Ugh, Mika. Mag-isip ka nga! Kasalanan mo naman lahat ng ito. Kung hindi ka ba naman
kasi nagpadala sa damdamin mo, hindi sana ganito ngayon. Hindi ka sana
nagkaproblema ngayon ng ganyan.

Huminga muna ako ng malalim na hininga bago ako nag-angat ng tingin kay Hugh. "What
are you doing here?" I asked him. Lalakad sana ako pero naramdaman kong humigpit pa
ang hawak ni Mikael sa bewang ko. Napatingin naman ako sakanya.

Seryoso pa din ang tingin ni Mikael kay Hugh. Hindi ko maintindihan kung saan
nanggagaling ang matinding iritasyon niya kay Hugh.

Alright, maybe because he called me 'Baby'. Pero unang beses pa lang silang
nagkita, hindi ko na alam kung bakit pero matindi na ang disgusto ni Mikael kay
Hugh, eh.

Was there a moment in the past that they actually knew each other? Kung meron
naman, bakit hindi nasabi sa akin ni Hugh noong dinala ko siya sa hospital para
dalawin si Mikael? Just like me, sa medical bracelet lang din siya ni Mikael
nakatingin.

And yeah, kung tama ang pagkakaalala ko, medyo ilang nga si Hugh kay Mikael noon.
At hindi ko alam kung bakit.
Obviously, I can't ask Mikael. Hindi niya maaalala. Pero si Hugh, I am pretty sure,
may mapapala ako sa pagtatanong sakanya.

Napatingin ako kay Hugh. He looked at me, too. "Just paying you a visit." He
smiled. "And I'm your tutor, remember?" Paalala niya sa akin.

I mentally rolled my eyes. Minsan talaga kapag umiiwas ka sa mga tanong, tsaka sila
dadagsa sa'yo. When it rains, it pours. It fùcking pours!

Bumaba naman ang tingin ni Mikael sa akin. Asking what's happening, I guess.

I sighed deeply. Kinagat ko din ang labi ko bago ako tumingin kay Hugh. "Uh...
kanina kasi noong nagpunta ako sa admin, they said they'll get me a tutor for those
lessons I have missed and--"

"I volunteered." Putol sa akin ni Hugh. "I'll help her." He shrugged.

I exasperatedly turned my head to face him. What the hell does he want? Naiinis pa
din ako sakanya dahil sa ginawa niya kanina and I'm trying to be nice kaya he
should stop being an ass.

"Mikael, I..."

"It's okay." He looked down at me again. "You're just going to study. Right? You
and your friend." Hindi ko alam kung ako lang ba o binigyang diin niya ang salitang
'friend' bago tumingin kay Hugh.

"I'll be a good boyfriend and I'll just watch my girlfriend study with her friend."

Again, emphasizing the word friend. Napailing nalang ako. He smiled at me a little.

Nagulat ako nang hapitin niya ako. Naramdaman ko din ang labi niya sa leeg ko. "He
should behave, Mikaela. And you'll explain everything to me later."

Nagtayuan ang lahat ng balahibo ko nang maramdaman kong hinalikan niya ang leeg ko.
Nakatali pa man din ang buhok ko kaya exposed na exposed ang leeg ko sakanya.

"Mikael..." napahawak ako sa balikat niya. Hindi ko din napigilan ang impit na
pagtili nang kagatin niya ang balikat ko. He smiled at me, too. Nilingon niya si
Hugh bago tinanggal ang kamay na nasa bewang ko. "Go get your things." He
whispered.

Napatingin ako kay Hugh nang tumikhim ito. Bigla naman akong namula nang maalala
ang ginawa ni Mikael.
Mika, umayos ka nga! Keep it cool. Girlfriend ka ni Mikael. Natural 'yon. Normal.
Ikaw lang naman ang hindi normal kaya umayos ka!

"Excuse me." Paalam ko sakanila bago ako humakbang palayo pero huminto din ako agad
at lumingon sakanila. Hindi naman siguro sila magsusuntukan or what, diba? I mean,
I know Mikael. Hindi niya gagawin 'yon. At ganoon din naman si Hugh.

"Dale..." napagdesisyunan ko nalang na tawagin si Dale para kahit papaano, may

nakapagitna sa dalawang lalaki. Agad namang lumabas si Dale na may bitbit na baso
ng juice. Tinignan ko naman ito. Pinanlakihan ko pa ng mata para maintindihan niya
ang gusto kong sabihin. Kumunot ang noo niya sa akin at kulang nalang isigaw ko
sakanya na bantayan niya ang dalawa.

"Sasapakin kita." Hindi ko napigilang pagbantaan ito nang kunutan niya pa rin ako
ng noo. Natawa naman ito bago tumango at tila naintindihan naman nito ang gusto
kong sabihin.

Sinulyapan ko si Mikael na umupo na at dumaan sa harap ni Hugh. Hindi ko mapigilang

mapaikot ang mata nang makita kong banggain nito ang balikat ni Hugh na hindi din
naman tumabi kasi sa daraanan ni Mikael.

God, mababaliw na ata ako. Instead na mag-alala ako sa nangyari, naging sexy pa
para sa akin ang pagiging bad boy ni Mikael ngayon.

Magpapagupit talaga ako ng buhok bukas!

Mabilis akong umakyat sa kwarto ko at kinuha ang laptop ko at bag ko. Seryoso, I'm
not one of those students na napakaraming fillers para sa mga subjects. Dalawa lang
ata ang gamit ko at halo-halo na ang lessons doon. Not that I'm not organized,
hindi ko lang talaga cup of tea ang pagsulat ng napakaraming lessons.

I'm just taking down notes. Mas madali kasi sa akin iyon. Mas madaling matandaan
kapag nagrereview.

Pagbaba ko'y nakaupo si Mikael sa pang-isahang upuan habang nakatingin sa laptop

niya habang si Hugh naman ay nakaupo din sa kaibayong upuan. Si Dale, nasa malapit
kay Hugh.

Bigla ko namang naalalang magkakilala si Dale at Hugh. I saw Hugh at Mikael's

studio before. Pinapasok siya ni Dale. Maybe, kilala nga talaga ni Hugh si Mikael
dati pa.

I should ask Dale about that. Kapag nalaman ni Mikael na pinapasok ni Dale si Hugh
sa studio niya, malamang magagalit na naman iyan.
I'll just ask Dale some other time.

Lumapit ako sakanila at inilapag ang laptop ko sa tabi ng kay Mikael. Sinulyapan
naman ni Mikael ang gamit ko. I saw a smile curved on his lips when he stared at my
laptop.

Logo kasi ni Superman ang design ng cover ng laptop ko. I know, so not girly but
who cares? I am Superman's. Iyon ang gusto kong i-impose.

"Baka magulat ako bukas, may strawberry na nakadikit sa laptop mo, Kerko."
Pagbibiro ni Dale sa kaibigan. Mikael just smirked at him. Hindi na ako umupo sa
tabi ni Hugh. Sa sahig nalang ako umupo dahil naramdaman kong sumunod ang tingin ni
Mikael sa akin nang uupo dapat ako sa tabi ni Hugh.

Nasa tapat ko si Mikael habang nasa gilid ko si Hugh. Kahit na nakatutok ang mata
ni Mikael sa screen ng laptop nito, nararamdaman ko ang pagtingin niya sa akin.
Bawat tingin niya, pakiramdam ko, nagtataasan ang balahibo ko sa katawan.

"Let's start. Masyado kang matagal na nawala. Kailangan mong mabalik ang mga
nawala." Ani Hugh bago inilabas mula sa dalang bag ang sariling laptop at itinabi
sa akin. Inilabas niya din ang notes niya.

Kumunot ang noo ko nang makita kong nakakunot ang noo ni Mikael habang nakatingin
sa laptop ni Hugh. Agad ko namang sinilip ito.

What the hell?

Cool ang design ng cover ng laptop ni Hugh pero kitang-kita doon ang pangalan ko.
Mikaela Michelle.

Kung nakakasira ng laptop ang tingin, kanina pa siguro sumabog ang laptop ni Hugh
dahil sa tingin ni Mikael.

Actually, hindi naman makikita ang pangalan ko kung hindi mo titignan ng mabuti
dahil sa design nito.

"Wait, before we start, I want to apologize for what happened earlier." He

whispered. I looked at him. Mukha naman siyang sincere.

Ang hirap na patuloy na magalit kay Hugh kaya tumango nalang ako. "Forget it." I
muttered. I mean it. We should just forget it. Forget about us.

Kung sana'y may lakas lang akong sabihin iyon. Pero wala, eh. I can't use those
words to hurt him.
Ang hirap saktan ng taong wala namang ibang ginawa kundi suportahan ka at samahan
ka.

Ngumiti siya sa akin bago nagsimulang idiscuss ang isang lesson.

Mahigit isang linggo lang naman akong nawala. Kung tutuusin, hindi dapat ganoon
karami ang hahabulin kong lessons. Pero dahil nga sa nakalipas na founding
anniversary ng school, may mga ibang prof na hindi nagturo. Tapos kung kailan wala
ako, tsaka nagturo ng napakarami.

"Wait, paano nga ulit?" I asked him. Kung minsan, masarap talagang pagtakhan ang
essence ng math. I mean, of course, essential ang math sa buhay ng tao. Pero kailan
mo naman magagamit ang X at Y sa real world? I don't even know why it's part of the
curriculum. Hindi naman namin magagamit. Gaya nalang ng Retorika na subject ng
Engineering students.

"You're not listening." Pinitik ni Hugh ang noo ko kaya naman napasimangot ako.
"You don't have to do that." Inirapan ko siya at tumingin ulit sa papel na nasa
harap ko.

"Okay, ulitin ko nalang..." tumayo si Hugh mula sa pagkakaupo niya sa couch at

tumabi sa akin sa sahig. Awtomatiko namang umangat ang tingin ko kay Mikael.

Si Dale naman ay patay-malisya sa gilid ni Kerko pero nakikita kong nakamasid lang
dim sa amin.

"MikMik." Paulit-ulit na sabi ni Dale. Magtatanong sana ako nang hawakan ni Hugh
ang kamay ko na may hawak ng ballpen.

"Look, ganito kasi..." bulong ni Hugh sa akin. Hindi ako makapagfocus sa ginagawa
namin dahil nararamdaman ko ang titig ni Mikael sa amin. "Ako na." Tinanggal ko ang
kamay ni Hugh na nakahawak sa akin.

Ilang minuto na ang lumilipas at wala man lang kumikibo sakanila. Nakuha ko na din
ang pinag-aaralan namin ni Hugh kaya panibagong chapter na ang inaaral namin. Mas
madali ko pang nagegets ang lesson kapag ganito. Sa school kasi, ang boring magturo
nung prof.

Ibinigay niya din sa akin ang ibang notes niya sa ibang klase namin. Ang ganda
talaga ng penmanship ni Hugh, nakakainis. Pareho sila ni Mikael, actually. Mas
babae pa sa akin magsulat. All caps magsulat si Hugh pero napakalinis tignan at
maliliit ang pagkakasulat kaya ang cute cute. Si Mikael naman, normal lang amg
sulat pero ewan, naiinis ako sa sulat niya. Ang ganda din tapos malinis.

Ang lakas kayang makagwapo kapag maganda ang sulat.

Maya-maya'y sabay-sabay kaming nag-angat ng tingin kay Mikael nang tumayo ito.
"Where are you going, Kerko?" Dale asked him. Nilingon ako ni Mikael. "Let's eat
first, Mikaela." Sagot niya dito. Napatingin ako sa orasan. Medyo lagpas na nga sa
dinner time.

Nakaramdam na din ako ng gutom. Hindi din naman ako nakapaglunch kanina dahil sa
nangyari.

"Okay." Tumango ako. Tatayo na sana ako nang maramdaman ko naman ang pamamanhid ng
paa ko dahil sa pagdagan dito habang nakaupo. "Aray. Wait lang..." Napakapit ako sa
lamesa. Agad namang hinawakan ni Hugh ang braso ko para alalayan ako. Pero si
Mikael ay nasa tabi ko na din agad nang maramdaman ko ang kamay niya sa bewang ko.

Ang pamilyar talaga ng pakiramdam ng hawak ni Mikael sa akin. I mean, kahit siguro
nakapikit ako, I can distinguish if it's Mikael or not. Maybe it's really the
connection between the two of us.

"Ako na. Girlfriend ko, eh." Ani Mikael kay Hugh. I just heard Hugh tsked again.

Inalalayan nga ako ni Mikael na makatayo. Hindi ko naman mapigilang matawa nang
makiliti ako sa paghawak niya sa akin.

"Ibaba mo kaya ng konti ang kamay mo, nakikiliti ako, eh." Natatawang sabi ko
sakanya. Ngumiti naman sa akin si Mikael at mas kiniliti pa ako lalo.

"Wait, Mikael, 'yung paa ko!" Umiwas ako sakanya pero niyakap lang niya ako.
"Madaya ka talaga." Pinisil ko naman ang ilong niya. He just smiled at me.

"Kakain tayo o papatunayan niyong may forever?" Dale asked us. Natawa naman ako
sakanya. "Superman and Ai, forever." Ngumiti ako sakanya. Napadako ang mata ko sa
kasama ni Dale. Nawala bigla ang ngiti sa labi ko.

Oh.

Nandito nga pala si Hugh. That was so insensitive, Mikaela Michelle.

Pero nawala siya sa isip ko. That's what Mikael's effect on me. He can make
everything around me go blurred. 'Yung tipong siya na lang ang nakikita ko.

"Uh, Hugh, samahan mo na kami magdinner." Aya ko nalang sakanya. I should say sorry
to him.

Nakakainis. Pakiramdam ko, mali ang sinabi ko dahil nasaktan ko si Hugh. Pero bakit
sa puso ko, alam kong iyon naman ang totoo.
I want to spend my forever with Mikael. Walang mali doon. Walang mali sa
pagmamahal.

"No, thanks. I guess, that's enough for tonight, Mika." Alam kong ang lesson ang
tinutukoy niya pero parang may ibang laman pa ang sinabi niya sa akin. "Bukas naman
ulit para pareho tayong makapagpahinga."

I felt guiltier when Hugh smiled at me sadly.

"It's more than enough, actually." Mikael scoffed. I elbowed him. He just pulled me
closer.

"Are you sure?" I asked him. No, I don't want him to stay longer because I can feel
the tension between the three of us. I just want to repay him, that's it. And be
polite to ask him to dine with us.

"Yeah, I'm sure." He nodded. After he collected his things, nagpaalam na siya sa
amin. Nararamdaman kong may gusto siyang sabihin pero hindi na niya nagawa.
Ihahatid ko dapat siya mag-isa sa sasakyan niya pero sinamahan ako ni Mikael.

"Thanks, Hugh." Paalam ko sakanya. "Anything for you, Mika." He replied.

Nagtanguan lang sila ni Mikael bago sumakay si Hugh sa sasakyan nito at pinaandar
na ito palayo. Nilingon ko naman si Mikael na nakaakbay sa akin.

"Hindi ka talaga nagseselos?" Pang-aasar ko sakanya. Itinaas niya sa akin ang isang
kilay niya bago ngumisi. God, ang sexy niya kapag ginagawa niya 'yan!

"No." He shook his head.

"Talagang talaga?" I asked again. He nodded.

"Talagang talagang talaga?" Pangungulit ko. Inakay niya ako papasok para kumain na.

Huminto kami sa paglalakad nang iharap niya ako sakanya at hawakan sa magkabilang
balikat.

"Next time, wear t-shirt. Your collarbone's so distracting. He's looking at it,
too. Ayokong tinitignan ka nila ng ganoon."

Hinalikan niya ako ulit sa noo bago naglakad papunta sa kusina.

"Hindi ka nga nagseselos." Malakas na sabi ko sakanya habang tumatawa.

I just want to be happy again.

And Mikael's my happiness.

And Hugh... I know, it's my fault, too. Kung bakit ganoon siya sa akin. So I'll do
my best to make him understand everything. Mahalaga din sa akin si Hugh. Gusto ko
din siyang sumaya.

Matapos kaming kumain ay nagpaalam na si Dale sa amin. Habang nagrerecover pa si

Mikael, si Dale ang magiging driver namin for the meantime. Next week, makukuha ko
na ulit ang sasakyan ko, pero duda ako kung hahayaan ako ni Mikael na ipagdrive
siya. Noon pa man, he detested the thought of me driving. He's that protective.
Kahit maging driver ko pa siya, okay lang basta safe ako.

"Mikael?" Kumatok ako sa pinto ng kwarto niya. Hindi pa siya sumasagot ay pumasok
na ako. Nakita ko naman siyang nakahiga sa kama niya at nanunuod ng movie. Lumingon
siya sa akin.

Hindi naman ako kaagad nakagalaw nang makita ko na wala siyang damit pang-itaas.

If I hadn't known any better, iisipin kong inaakit ako ni Mikael. But then again,
kailan ba ako inakit ni Mikael? Ako lang naman 'tong baliw na baliw sakanya noon pa
man, eh. Kaya imposible.

"Hi-hindi ka ba giniginaw?" I asked him. I know that is a stupid question! Pero

parang biglang nawala ang katinuan ko bigla.

Natawa naman siya sa akin. Bakit ba lahat ata ng ginagawa ni Mikael, sexy sa
paningin ko?

Nagiging pervert na ata talaga ako. This is not good!

"No, I'm fine. Why?" He asked me. Tumayo din siya at lumapit na sa akin. Pakiramdam
ko din, na-stuck ako sa kinatatayuan ko, eh.

Hindi pa naman bumabalik talaga ang katawan ni Mikael noon. Hindi pa ulit masyadong
nadedefine ang abs niya, pero... bakit ang sexy niya sa paningin ko? Yung
balikat... 'yung chest... even that freaking tattoo on his chest, ang sexy sa
paningin ko!

Mikaela, pigilan mo nga ang Dela Cruz blood mo. Umaariba ka na naman sa
pagpapantasya, eh.

"Uhm..." I cleared my throat and looked at his face. "Uh..."

'Yung katawan ni Mikael...

Nabablangko na naman ako. Pilit kong iniisip kung ano bang sasabihin ko sakanya.

"Uh..."

Bakit ba laging mainit sa kwartong 'to?! May sira ba ang aircon dito?!

"Uh..."

"One more 'uh' and I'll kiss you." Mikael cocked his head and smiled at me.

"Uh... huh?" Nanlaki ang mata ko pero huli na dahil naramdaman ko na ang kamay niya
sa batok ko at hinila ako palapit sakanya.

Sandali lang naman ang naging paghalik niya sa akin pero nanghina na ang tuhod ko.
It was the second kiss he gave me since he woke up. Lagi nalang kasing sa noo at sa
pisngi niya ako hinahalikan.

Napangiti si Mikael sa akin at inakay niya ako papunta sa kama niya.

"Do I have to kiss you again or you're going to explain to me what happened?" He
asked me playfully.

Kiss, please.

"Uhm, about that..." huminga ako ng malalim. "Hindi ko talaga alam na

magvovolunteer siya. Nagulat nalang din ako at--"

"You didn't tell that to me, Mikaela," he said.

Napatungo ako. "Ayoko na kasing magalit ka..."

"So you think I'm not mad now?" Tumaas ang isang kilay niya sa akin.

Mikael, stop being sexy! Virgin pa tayo!

"Are you?" I asked him. Hindi ako tumingin sakanya. Instead of looking at him, sa
may screen ako ng TV tumingin. Nadidistract ako sa katawan mo, Mikael.
"Just pissed," he said. "He obviously likes you. Pati laptop niya, may pangalan
mo."

Napangiti ako sa childish act na iyon ni Mikael na once in a blue moon lang niya
ginagawa.

Lumingon ako sakanya. "I love you. I'll never get tired of saying that, Mikael."
Ngumiti ako sakanya. Niyakap naman niya ako.

"Mikael..." Tawag ko sakanya. Nanunuod lang kami habang magkatabi.

"Hmm?" He asked. Nakaunan ako sa braso niya at nakayakap ako sa katawan niya. Alam
kong wala pa din siyang naaalala. But it's good to know na okay sakanya na ganito
kami. Na kahit hindi niya ako maalala, itinuturing niya akong girlfriend niya.

Okay na ako sa ganito sa ngayon. In time, I know... he'll remember me. Us. Kung
anong meron kaming dalawa.

"Magdamit ka na." Utos ko dito. Kanina ko pa sinasabing magdamit siya pero ayaw
niyang bumangon. Ako na dapat ang kukuha ng damit niya pero ayaw naman niya akong
bitawan.

"Bakit ba?" He asked me. Nakakunot din ang noo niya sa akin.

Tinitigan ko siya ng masama. "Nadidistract ka sa collarbone ko, diba?" I asked him.

He raised that sexy brow on me again. "So?"

I rolled my eyes.

"Nadidistract ako sa nipples mo! Magbihis ka na, please?" Naiinis na sabi ko.

Bigla namang tumawa si Mikael.

Ugh, fudge.

Totoo naman. Nakakadistract talaga, eh.

--

AN: (read this ng malumanay to know that I'm not mad. Please, understand my stand,
too. May feelings din ako.)

I'm getting tired, really. Yes, I DO KNOW MY LOOPHOLES. I know that, okay? (Aayusin
ko ang loopholes kapag nag-edit ako.) But then again, I DIDN'T SAID NOR STATED THAT
KERKO MIKAEL ANDERSON IS DEAD. Yes, there were instances na may dinalaw si Mika
with flowers (na napaliwanag sa chapter 19). She's looking at Kerko's name (na
napaliwanag sa chapter 22) Now, saying Mika's waaaaay overreacting, she lost her
dad, her boyfriend was in coma. UG pa lang, alam na nating OA si Mika magreact. And
Mika didn't give Kerko up just like that. It's hard to live in what if's. Everyone
wants her to move on pero kumapit siya, diba? But there's Hugh na lumalapit
sakanya, which reminds her so much of Kerko. If you're in her shoes, anong gagawin
niyo? I am being realistic here, that's why.

Trust me, I do love Kerko, too. Kung hindi, hindi na sana siya nakabalik.

Salamat.

=================

Chapter 28

"Ang aga-aga, nakasimangot ka, Mika." Kanina pa tanong ng tanong sa akin si Dale
kung anong nangyari. Kanina ko pa din siya iniirapan. Hindi ba niya maintindihan na
ayokong pag-usapan?

"Ano bang nangyari?" Tanong niya ulit sa akin. Muli, isang irap ang isinagot ko
bago kumagat sa hawak kong sandwich. Napatingin naman ako kay Mikael.

Ayan na naman 'yang ngiti niyang nakakaloko. Kagabi pa siya ganyan at naiinis na
ako.

Sinabi ko lang naman ang nasa isip ko, hindi na niya ako tinigilan sa pang-aasar
niya.

At kagabi pa siya ngumingiti na alam mong ngiting pang-asar. Iniwas ko nalang ang
tingin sakanya.

"Ano bang nangyari, Kerko?" Si Mikael naman ang tinanong ni Dale. Napailing nalang
ako nang sabihin ni Mikael na ako ang tanungin niya.

"Mika..." Dale called me again. I glared at him. Bakit ba ang kulit ni Dale? Hindi
ba talaga niya maintindihan na ayokong magsalita?

"Mika..."

"Ugh, Dale, are you that insensitive? Ayoko ngang magsalita, okay?" Naiinis na sabi
ko sakanya. Natigilan naman si Dale at nilingon si Mikael.
And he's smiling again! Ugh!

"Stop smiling!" I hissed.

I love his smiles but right now, ugh... I just don't want to see it! Pakiramdam ko,
inaasar talaga niya ako.

"Mikael, stop smiling, I am freaking serious!" Tinitigan ko siya pero hindi nawala
ang ngiti niya kaya napailing nalang ako at tumayo na. "Okay, I'm out."

Naglakad ako palabas pero hinila naman ako ni Mikae at niyakap.

"God, you're so cute, Mikaela." Bulong niya habang yakap-yakap ako.

"You're not funny. Just let me go." Kumakalas ako sa pagyakap niya sa akin pero mas
hinigpitan niya pa ang pagyakap sa akin.

"I don't want to," he muttered.

Nag-angat ako ng tingin sakanya. Nakangiti pa din siya pero hindi na 'yung smirk na
nang-aasar ang nakikita ko.

"Umayos ka na kasi," ani ko dito. Magmula nang sinabi kong nadidistract ako sa
nipples niya, inaasar na niya ako. I am happy he's being naughty and playful. Pero
nahihiya ako!

"It's really okay with me if you're going to eye rape me every night. Hindi na ako
magrereklamo." He smiled at me again.

"Mikael naman, eh!" Napasimangot na naman ako.

He laughed wholeheartedly and hugged me. "No, seriously, I can understand you,
Mikaela. It's hard. Sleeping beside you, it's torturing me, for your information.
But I need to control myself. I can just do you just like that. I need to remember
everything first. You deserve the best."

Niyakap ko din siya bago ako nagsalita. "I don't want the best if it's not going to
be you. I just want you, Mikael."

Hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi. "I am so damn lucky to have you." Ngumiti
siya sa akin. Hindi ko na napigilan ang mapangiti din.

'Yung inis ko mula pa kagabi, nawala nalang bigla. Hindi niya ako maalala, pero
ganoong ganoon pa rin siya.
Matatag pa din ang pagkontrol sa sarili.

Iniyakap ko ang kamay ko sa leeg niya at ako na ang humila sakanya oara magdikit
ang labi naming dalawa.

Naramdaman ko ang pagngiti niya habang magkalapat ang labi namin. Napangiti nalang
din ako.

"Talagang ginawa niyo pa akong audience niyo, ano?" Narinig ko ang boses ni Dale.
Mas napangiti naman ako. He snaked his arms around my waist before we faced Dale.
Nakasimangot siya sa amin. "Ang laki ng problema niyong dalawa, no?"

Nginitian ko lang si Dale. Umupo na ulit kami at kumain. Mamaya, ihahatid pa nila
ako ulit sa school.

"Mika, sa friday ang alis natin pa-Batangas, ha?" Paalala ni Dale. Tumango naman
ako. Nanahimik naman si Mikael.

Hindi na daw kasi pwedeng alisin ako sa list ng models dahil may kontrata na kaya
gagawin ko ang photo shoot. Alam kong ayaw ni Mikael pero sinabi ko naman sakanya
na last na 'to. Hindi na ako papayag na i-booked nila ako kapag ganito ang project.

Naiinis man si Mikael, umoo nalang din siya. But he said something like he'll do
his best para magawan ng paraan. I just don't know kung magagawa niya nga.

Ilang araw din ang lumipas agad at hindi ko inaasahang froday na agad. Pumapasok
ako ng school, ihahatid nila ako, susunduin. That was my daily routine. Si Mikael,
lagi namang nasa studio.

"Okay, I guess everything's ready!" Ngiting-ngiti akong humarap kay Dale at kay
Mikael nang matapos kong ayusin ang gamit ko para sa pagpunta namin sa Batangas
para sa photo shoot.

Gaya ng sinabi ni Mikael na gagawa siya ng paraan, hindi na ako kasali sa shoot,
hindi ko talaga alam kung paano siya nakagawa ng paraan pero it's a good thing, I
guess. Pero sabi ng client kailangang nandoon si Mikael in exchange. Hindi na ako
tumanggi noong sinabi niya na sasama ako. Hindi din naman ako magpapaiwan. Isa pa,
gusto ko ding umalis muna sa Manila. Pakiramdam ko, stressed na stressed na din
ako.

I mean, yeah, of course, I have my Superman with me. One smile from him and I am
super fine na pero may mga bagay pa din na umuubos ng energy ko sa araw-araw. May
mga bagay na kahit anong gawin ko, hindi basta-basta pwedeng mawala.

"Mika, 3 days lang tayo doon, ha," ani Dale habang kumakain ng popcorn at
nakapatong pa ang paa sa may center table. Inirapan ko naman siya. Kinokontra na
naman ako, eh. Araw-araw nalang na kontrabida si Dale sa buhay ko.

"Don't worry, Dale. Hindi ko inimpake lahat ng gamit ko." Inirapan ko siya bago
pabagsak na umupo sa tabi ni Mikael. Nilingon naman ako ni Mikael. I just smiled at
him. Inakbayan naman niya ako bago muling bumaling sa pinanunuod nila ni Dale.
Maya-maya'y aalis na kami.

Sumandal nalang ako sakanya habang nakahilig ang ulo sa balikat niya.

Ganoon pa rin ang sitwasyon ni Mikael. Kahit anong bagay, wala siyang maalala. Pero
siguro, kapag madalas mo talagang ginagawa, nasasanay ka na.

Gaya nalang nang nakahawak siya ng camera. Parang walang aksidenteng nangyari
sakanya. Sabi nang doctor sa amin, that's normal. Iyon ang hilig ni Mikael, natural
daw na kahit hindi niya aralin o alalahanin, magagamit niya iyon ng maayos.

Araw-araw pa din naman kaming nagkikita ni Hugh. Pero nakiusap na din ako sakanya
na kung pwede, huwag na siyang magpunta sa bahay ni Mikael. Pwede naman niyang
bigyan nalang ako ng notes. Or sa school nalang niya ako turuan. I even asked him
to stop tutoring me, already. Alam ko din naman kasi na may practice din sila araw-
araw. Pero napakamapilit ni Hugh, eh.

Pakiramdam ko nga'y naiinis na sa akin sila Adrian dahil hindi na nga

nakakapagpractice si Hugh.

"Siguro naman walang susulpot na kung sino-sino doon, diba?" Mikael asked me.
Kumunot naman ang noo ko sakanya. Lagi nalang siyang ganyan magtanong sa akin
nitong mga nakalipas na araw. Medyo naiintindihan ko naman kung bakit.

Bigla nalang kasing dumarating si Hugh nang walang pasabi. Minsa'y niyaya ko si
Mikael magmall, nagulat nalang akong naroon din si Hugh kasama si Adrian. Hindi ko
alam kung sinadya niya o ano.

Ayoko naman kasing lagi silang nagtatalo. Kung magagawa ko naman ang kaya ko para
maging magkaibigan sila, why not? After all, si Hugh naman ang nandyan noong wala
akong kasama. Siguro naman maiintindihan ni Mikael 'yon.

"Magpalit ka na kaya ng number?" Napalingon ako nang magsalita si Mikael.

Napatingin ako sa cellphone kong tinitignan niya. Nakapatong sa lamesa ang phone ko
katabi ng kanya.

Naroon ang mukha ni Hugh. He's calling me again.

"You know I can't do that." Huminga ako ng malalim. Oo, madaling magpalit ng
number, pero magpapalit na naman ako? Kakapalit ko lang ng number nang magising
siya. Ang gusto ko kasi'y almost same kami ng number ni Mikael kaya ako ang namili
ng number namin. Dulo lang ng number namin ang magkaiba para madaling mamemorize.

"Tss." Napailing nalang siya bago inalis ang tingin sa akin. Nagkatinginan naman
kami ni Dale. Nagkibit balikat siya sa akin. Kinuha ko nalang ang cellphone ko at
pinatay ito at inilagay sa bag ko bago ako nagpunta sa kusina para kunin na din ang
inihanda naming snack kanina para sa biyahe namin.

Maya-maya'y nag-aya na si Dale na umalis. Nauna na akong sumakay habang inilalagay

ni Dale ang mga gamit sa sasakyan at si Mikael naman ay siniguradong nakalock na
ang bahay niya. Niyakap ko nalang ang strawberry pillow na naroon. I am pretty
sure, sa harap naman uupo si Mikael kaya malamang, matutulog na naman ako sa buong
biyahe.

Napalingon ako nang bumukas ang pinto sa kanan ko. Sumakay si Mikael at tumabi sa
akin.

"Hindi mo tatabihan si Dale?" I asked him. He shook his head. Nilingon ko naman si
Dale. He just smiled at me.

"Pero magmumukha kang driver namin..." ang alam ko, 'yon ang reklamo niya kaya sa
harap lagi umuupo si Mikael.

"Gusto kong katabi ang girlfriend ko, eh."

Hindi ko naman napigilang mapangiti nang sabihin iyon ni Mikael.

Gosh, he's being clingy and it's actually super cute. Isinandig ko nalang ang ulo
ko sa balikat niya. Pinagsaklop naman niya ang kamay naming dalawa.

"Be careful, Dale..." ani Mikael kay Dale. Tumango lang ito at nagsimula nang
magmaneho. Nakangiti lang ako habang nasa biyahe kami. Nag-uusap si Dale at Mikael.
Hindi na ako sumabat sa usapan nila. Masaya na akong hawak-hawak ni Mikael ang
kamay ko at hindi niya ako binibitawan.

"Sinong Yvonne?" Kunot noong tanong ni Mikael kay Dale. Nahinto ang pagkagat ko sa
hawak kong sandwich at awtomatikong nilingon ko si Dale. Tinaasan ko siya ng kilay.

Bakit kasama si Yvonne dito?

"Siya ang pinalit nila kay Mika, eh." Dale shrugged. Napailing nalang ako. 'Yung
Yvonne na 'yon, parang si Sophia. Mga papansin kay Mikael.

"Sino ba siya?" Mikael asked again. Tumingin siya sa akin kaya ngumiti ako. "Wala
lang 'yon."
Kumunot ang noo niya sa akin pero tumango din naman siya sa akin maya-maya.

Gaya ng inaasahan ko, nakatulog nga ako sa biyahe namin. Paggising ko, hawak-hawak
pa din ni Mikael ang kamay ko. Gising siya at nakatingin sa akin.

"Nandito na tayo?" I asked him. He nodded. Hindi ko naiwasang humikab. "Kanina pa?"
Tanong ko ulit sakanya. Tumango siya ulit sa akin.

Kumunot na ang noo ko. "Ba't di mo ako ginising?" Tumingin ako sa labas. Nakita ko
naman si Dale na may mga kausap na models. Pamilyar sa akin ang mukha nila dahil
ilang gosee din ang pinuntahan ko kasama si Dale para sa mga ito.

"You're sleeping. I don't want to disturb you." Ngumiti siya sa akin. "And you're
calling my name..." he paused and then shrugged. "Mas lalong ayokong gisingin ka."

Tinitigan ko siya para malaman kung totoo ang sinasabi niya. Pero bakit naman
magsisinungaling sa akin si Mikael?

"Baliw."

He just smiled a little. Bumitaw na ako sa pagkakahawak sakanya para makababa.

Nauna pa siya sa aking bumaba kaya pagbukas ko ng pinto'y nandoon na siya.

Inakbayan naman niya agad ako.

"Ang possessive mo." I commented. Tumaas ang isang kilay niya sa akin. "Ituloy mo
lang," dagdag ko. Natawa naman siya bago ako kinabig papalapit pa sakanya.

Naglalakad kami papunta kay Dale nang may humarang na babae amin.

I rolled my eyes.

"Kerko! Oh my gosh. Gising ka na talaga!"

Duh? Obvious ba, Yvonne? Nakatayo pa nga, eh.

"Hi." Mikael said formally. Sumeryoso ang mukha niya.

"So it is true? May amnesia ka..." napataas ang kilay ko nang langkipan ni Yvonne
ng lungkot ang boses niya. "Does that mean pati si Mika, hindi mo maalala?"

Napatuwid na ang likod ko sa sinabi ni Yvonne. She looked at me and swear, nakita
ko ang pagngiti niya sa akin. Bigla naman akong nabwisit sakanya.
"Yeah, I can't remember her..." Mikael said. I let out a harsh sigh.

Alam ko naman na 'yon. Pero masakit pa din kapag naririnig ko 'yon... na hindi niya
ako maalala.

"But I do know I belong to her." Ngumiti si Mikael sa akin. "Excuse us..." inakay
na niya ako papunta kay Dale. Matapos niyang sabihin 'yon, hindi naman na mawala
ang ngiti ko.

Gaya nalang ng laging nangyayari, masakit man ang sitwasyon namin, I can always
smile and be happy... as long as I have him.

"Share nalang si Mika at Yvonne sa kwarto..." napakunot ang noo ko nang marinig ko
ang kausap ni Dale nang makalapit na kami ni Mikael sa mga ito.

"Wait, what?" Tumaas ang isang kilay ko sakanila. "I'm not going to sleep in one
room with her." Hindi ko mapigilang mapahalukipkip.

Sa dami ng tao dito, kay Yvonne pa?

"Mika, hindi ka naman pwedeng kasama ang male models. Si Yvonne nalang ang walang
roommate. 3 nights lang naman, eh..." alanganing sabi sa akin ng kausap ni Dale.

"No way, okay?" hindi ko napigilang magtaray. Hindi ko kayang makipagplastikan kay
Yvonne. Hindi ko kayang makisama sa taong hindi ako kumportable.

"Okay, I'll just arrange some things and--"

"Mika will stay in my room." Napatingin kami kay Mikael nang magsalita ito.

Wait... why do I have this feeling na nangyari na 'to?

Hindi katulad noon, wala naman akong narinig na protesta sakanila. Simula pa kasi
noon, kapag may out of town photo shoot kami, madalas na kami ni Mikael ang
magkasama sa kwarto. I do have this feeling, too, na iniisip nila na may nangyayari
sa amin ni Mikael.

Kung alam lang nila, malamang matatawa sa akin ang mga 'to.

But then again, sex's not our priority. And Mikael said before na kailangan,
Anderson na ako kapag ginawa namin iyon.
It can wait.

"Alam mo bang papunta tayong beach noon nung sinabi mo sa lahat na girlfriend mo
ako?" Nakaupo ako sa kama habang si Mikael naman, inilapag ang gamit namin bago
siya lumapit sa akin at umupo din sa kama.

Umiling siya sa akin. "But I do have this weird feeling that I need to be with you.
I don't want you to sleep in other rooms."

Umusog ako palapit sakanya at iniyakap ang kamay ko sakanya. "Yung memory mo, hindi
pa bumabalik pero grabe ka na magpakilig..." bulong ko bago ko ipinatong ang baba
ko sa balikat niya. "I love you, Mikael."

"It's easy to say those words, Mikaela. But I want to fix myself first. I don't
want you to fix me. Just love me. That's what I want you to do. Just love me."
Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil.

"You don't have to ask that, Mikael. Mahal na mahal kita."

He smiled at me and kissed my lips.

"Let's go out?" Tanong niya sa akin nang putulin niya ang halik. Kumunot ang noo
ko. "Why?" I asked him.

He shrugged. "Come on..." hinawakan niya ako para hilahin patayo pero hinila ko
lang siya ulit para halikan siya sa labi.

"Mikaela..." he whispered.

I smiled against his lips. Hinawakan niya ako sa balikat at pinilit ilayo sakanya.
"Stop teasing me." Pinagdikit niya ang noo naming dalawa. I just smiled at him.

"I'm not teasing you. I just want to kiss you." Painosente kong sagot. Lumayo siya
sa akin at inihilig ang ulo at tinignan ako.

"Really?" He raised a brow on me. Natawa nalang ako. "Halika na nga. Baka di ako
makapagpigil!" Tumayo ako at inaya na siya palabas.

Siya naman ang humila sa akin para halikan ako ng mabilis sa labi.

"Let's go." He smiled again.

Napangiti nalang ako.

Wala naman halos nangyari sa buong araw namin. Bukas pa daw sila magsisimula kaya
naisipan nilang mag-inuman pagkatapos naming maghapunan.

May mga bagong models na naroon, may mga dati pa na pamilyar sa akin. Yung mga
dating models pa, tanong ng tanong kay Mikael kung ano na ang balita sakanya.
Nakikita ko din na naiinis na si Mikael sakanila. Everyone's giving him their
attention at alam kong ayaw ni Mikael ng ganoon. Ayaw niyang siya ang topic. Ayaw
niyang binibigyang pansin siya ng lahat.

Pero mahirap naman kasing hindi mapansin si Mikael. He's Kerko Mikael Anderson.
Kahit wala siyang ginagawa, mapapansin siya ng tao. Mapapansin ko siya. Kahit wala
siyang ginagawa, minamahal ko siya.

I thought falling in love again and again's not possible. Pero posible pala.

Because whenever I looked at him, it's like I am falling for him again. Mas lalo ko
siyang minamahal.

Mas lalo akong nahuhulog.

Halos lahat ng kasama namin, umiinom. Katabi ko si Mikael at nasa kaliwa ko naman
si Dale pero kanina pa sila kausap ng client tungkol sa photo shoot kaya bakante
ang space sa tabi ko.

"Sige na, Mika, isang shot lang, oh?" Inabot sa akin nung lalaking model na ang
pagkakatanda ko ay Zeus ang pangalan.

Umiling ako. "I'll pass." I smiled politely. Hindi naman kasi ako mahilig uminom.
Sobrang dalang ng pag-inom ko.

"Come on. One shot won't hurt..." tumayo pa ito at lumapit sa akin. Umupo siya sa
bakanteng upuan ni Dale.

"No, ayoko talaga..." umiling ako ulit. Napalingon ako sa direksyon nila Mikael.
He's still talking to the client.

"Please? Ngayon lang kita nakasama sa photo shoot. It's my pleasure, you know?" He
smiled. "I'm with Mikaela Dela Cruz..."

"Hindi talaga ako umiinom..." tanggi ko ulit.

"Please?" he asked again. I mentally rolled my eyes.

"Sorry, hindi kasi talaga ako umiinom." Medyo naiirita na ako sa pamimilit niya.
Bakit ba hindi nalang si Yvonne ang alukin niya tutal mukha namang gusto ng babaeng
'yon ng atensyon?

"Please, Mika... isang shot lang--"

"My girlfriend said no." Napalingon kami nang magsalita si Mikael sa likod ko.
Kasama na niya si Dale na tinapik naman ang balikat ni Zeus.

"Huwag ka ng mapilit, brod. May bakod na 'yan si Mika noon pa man," ani Dale kay
Zeus.

"Wala namang masama kung susubukan ko, diba?" Tumayo si Zeus at tinignan si Mikael.
Napailing nalang ako.

"Okay, fine. I'll just drink, okay na?" Inabot ko ang shot glass at diretsong
ininom ang laman nito.

Napangiwi ako nang may naramdaman akong pagguhit sa lalamunan ko. Ang huling
matinding inom ko, 'yung nagbreak kami ni Mikael after my operation. Kaya naman
hindi talaga ako sanay na umiinom. Hard pa man din ang iniinom nila.

Zeus smiled at me. Napaismid nalang ako. Naramdaman ko ang pagtabi sa akin ni
Mikael.

"Are you okay?" I asked him. He replied with 'tss'.  I just sighed.

"Let's play." Nakangiting sabi ni Yvonne. "I know, it's kinda lousy but let's play
spin the bottle."

May mga nagreact na boring 'yung game. Wala naman akong pakialam kung anong trip ni
Yvonne sa buhay.

Mahigit kaming 15 na naroon kaya naman napakarami namin para isipin kung iikot ang
bote at tatama sa amin.

Like the usual, iinom ng alak kapag hindi nagawa ang dare.

Natigilan ako nang tumapat sa akin ang bote.

Ngumiti si Yvonne sa akin na pasarkastiko.

"Okay, I'm not going to ask you to do something hard, Mika..." she said. Wala naman
akong sinabi sakanya. I am just waiting for her to speak. Lahat ng kasama namin,
nakatingin sa akin.
"Lahat kami, alam na walang maalala si Kerko..." tumingin siya kay Mikael kaya
napalingon din ako sa katabi ko. Kumunot ang noo no Mikael sakanya. "I want you to
ask him to describe you in one word."

I glared at her.

Why do I have this feeling na ineexpect niya na sasabihin ni Mikael na magkaibigan

lang kami? Na wala akong halaga kay Mikael?

"I'm sure, Mika, kahit naman hindi ka maalala ni Kerko, madaming adjectives to
describe you. Gusto lang naming malaman kung ano ka para kay Kerko." She smiled
again.

"Yvonne..." saway ni Dale dito.

Humugot muna ako ng malalim na hininga bago ako tumingin kay Mikael.

Bahala na.

"Describe me in one word, Mikael..." I asked him. He looked at me and smiled a

little.

"Mine."

Napangiti naman ako. Dale's right. Noon o ngayon, walang pagbabago.

He's possessive and I am his possession.

=================

Chapter 29

Mula kagabi ay hindi ko na alam kung paano ko itatago ang kilig at sayang
nararamdaman ko sa mga tao sa paligid ko. After hearing those words, parang mas
nadagdagan ang mga dahilan kung bakit kailangan kong gawin ang kaya ko para maalala
ako ni Mikael. Nadagdagan ang dahilan ko para huwag bumitaw at patuloy na kumapit
sa aming dalawa.

"Mika, nakakatakot ka na..."

Nakangiti kong nilingon si Dale nang magsalita ito. "Ano 'yon?" I asked him while
still smiling.
"Bawasan mo naman ang ngiti mo, kagabi ka pa ganyan, eh," nakasimangot na sabi niya
sa akin.

Mas ngumiti naman ako sakanya. "Si Mikael kasi, eh." Nilingon ko si Mikael na
kausap na naman ang client. Naka-plain white shirt lang ito at shorts. Pero, bakit
ba ang gwapo gwapo pa din niya kahit napakasimple talaga ng suot niya?

"Kilig na kilig ka naman." Pang-aasar ni Dale.

"Oo." Hindi ko napigilang mapahagikgik. Masaya ako, oo. Pero may part pa din na
nalulungkot sa nangyayari. Pakiramdam ko kasi, sinasabi lang naman ni Mikael 'yung
mga bagay na 'yon kasi 'yon ang sinasabi ko sakanya mula nang magising siya, eh.
Lahat kami, sinasabi na girlfriend niya ako... na mahal niya ako.

Alam ko, hindi niya pa din ako naaalala... na sa ngayon, nakadepende siya sa akin.
Lahat ng sinasabi ko, pinaniniwalaan niya. Wala naman akong sinabing hindi totoo
sakanya. Maliban sa break up namin noon na hindi naman na mahalaga sa ngayon.

Gusto ko na ulit marinig na sinasabi niya 'yung 'I love you' sa akin, pero kung
hindi niya pa ako naaalala, ayoko na din munang sabihin niya iyon. Gusto ko kapag
sinabi niya 'yon, puso niya 'yung magsasabi. Hindi 'yung dahil nararamdaman niya
lang na obligasyon ang pagsasabi noon sa akin.

Lumingon sa kinaroroonan namin ni Dale si Mikael kaya naman ngumiti ako sakanya. He
just smiled a little and that was enough to make me smile again.

"Nakakapikon kayong dalawa, no?" Narinig kong komento ni Dale. Tumaas ang isang
kilay ko sakanya. "Bakit?" I asked him.

"Nakakakilig kasi kayo, eh." Inis na inis na sabi ni Dale. Hindi ko naman
napigilang matawa sa sinabi niya.

"Ikaw, ba't di ka ba maghanap ng girlfriend para hindi ka bitter na bittrt sa amin

ni Mikael?" Tanong ko sakanya. Sumimangot lang si Dale sa akin bago nagcheck sa
hawak na tablet ng pictures ng models. Based on what Mikael said before, may gusto
si Dale na model pero hindi ito pinapansin noong model. Ewan ko lang kung hanggang
ngayon, gusto pa rin ni Dale 'yung babae. Ilang taon na din naman ang nakalipas.

And who I am to judge him? Hindi pa din naman nagbabago ang nararamdaman ko kay
Mikael. Ilang taon na din ang nakalipas. Mahal na mahal ko pa din si Mikael.

"Dale..." napalingon kaming dalawa ni Dale nang magsalita si Mikael. Nakalapit na

pala siya sa amin at hindi ko man lang agad napansin.

"Bakit?" Tumayo si Dale at lumapit dito. Nakaupo lang ako at nakatingin sakanilang
dalawa. Seryosong seryoso ang mukha ni Mikael habang kausap si Dale. Hindi talaga
sila mukhang mag-boss. Si Dale kasi, gwapo din naman. May charm din naman siya at
hindi siya suplado kaya alam kong marami ding nagkakacrush dito habang si Mikael
naman, napakasungit na nga, napakarami pa ding babaeng nagpapapansin sakanya.

Ganoon naman ata ang karamihan sa babae. Mas natuturn-on sa lalaking masungit na
misteryoso. Parang si Mikael ko.

Napansin ko ang pagkunot ng noo ni Dale habang magkausap sila ni Mikael. Halatang-
halata din ang inis ni Mikael base sa pagkunot ng noo nito at pag-iling.

May problema na naman kaya sila? Ito talagang si Dale, lagi nalang binibigyan ng
problema si Mikael. Sinabi ko na sakanya na huwag niyang masyadong iniistress si
Mikael, pasaway din talaga.

Napailing nalang ako bago uminom sa juice na naroon at tinignan ang mga models na
kasama sa photo shoot. Nakita ko na din sila kanina na tinitignan ang mga bikini na
susuotin nila. Mabuti nalang talagang hindi na ako sumali sa photo shoot ngayon. I
can't imagine myself wearing those things. Baka masakal ako ng mga kuya ko kung
sakali. Medyo marami pa naman ang tao ngayon dito sa beach, malamang niyan,
maraming manunuod na lalaki.

"Wait, dude, hindi ko talaga alam 'yan."

Kumunot ang noo ko nang marinig ko si Dale. Nag-angat ako ng tingin sakanilang
dalawa.

Okay, what's happening?

"Bakit hindi mo alam? You're supposed to know everything about this dàmn photo
shoot, bakit hindi mo alam na darating sila?" Tila inis na inis naman na sabi ni
Mikael kay Dale. Napapailing ito dahil sa frustration.

Hindi ko alam kung dapat akong makialam sa pinag-uusapan nila dahil wala naman
akong alam sa nangyayari. I just want to calm Mikael. Ayokong nakikita siyang nafu-
frustrate, ayokong nakikita siyang nagagalit.

"Seriously, Kerko, ang alam ko lang, photo shoot lang ang sakop natin. Kung alam
kong may fashion show sila, sinabi ko na sana agad. At lalong sasabihin ko sa'yo
kung alam kong darating sila."

What fashion show? Ano bang sinasabi ng mga 'to? So may iba pang gagawin ang
models?

Hindi na ako nakatiis at tumayo na ako at lumapit sakanila.

"No, you don't get it, Dale. Okay lang sa akin ang fashion show because I actually
don't give a fùck about it. Ang hindi ko maintindihan, bakit hindi mo alam na banda
nung Alcantara na 'yon ang pupunta dito?" Mikael hissed.

Natigilan ako sa paghakbang sa narinig ko.

"What?" I asked them.

Napalingon sa akin si Mikael.

"Pupunta sila Hugh dito?" Tanong ko ulit sakanya. Narinig ko ang once in a blue
moon na pagmumura ni Mikael. Naglakad ako ulit para makalapit na ng tuluyan
sakanila.

"And I actually thought no one will disturb us, nakakagawa pa rin ng paraan ang
manliligaw mo." Napailing nalang na sabi ni Mikael bago kami iniwan ni Dale.

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Manliligaw? Si Hugh?

"Mikael!" Tinawag ko ito pero hindi naman ako nilingon at nagdire-diretso ng lakad.

"Mikael!" Pupuntahan ko sana siya pero hinawakan naman ni Dale ang braso ko at
pinigilan ako. I looked at him and asked him to let me go. I needed to talk to him.
Last night, we were okay, and now this? Magsusungit na naman si Mikael? Ayoko.

"Hayaan mo muna. Nagseselos, eh," Dale said.

"Hindi niya kailangan magselos, Dale. Wala naman kaming relasyon ni Hugh." Naiinis
na sabi ko.

Kanina lang kilig na kilig ako, ngayon naman bigla akong nainis. Hindi ko alam kung
saan ako maiinis. Kay Dale kasi hindi niya inalam ang mangyayari, kay Mikael dahil
iniwan niya ako dito kasama si Dale, doon sa client na sila Hugh pa talaga ang
napili na banda, o kay Hugh na papunta dito.

"Wala nga ba, Mika?" he asked me, seriously. Napatitig ako kay Dale. "Wala." I told
him. And that wasn't a lie. Nagsasabi ako ng totoo.

"Mika, alam kong mahal mo si Kerko. Witness ako sa pagmamahalan niyo. Pero alam ko
din kung anong nangyayari sa'yo. That was one of my job. To look after you. Dahil
alam ko na kapag nagising si Kerko at hindi na siya ang mahal mo, ako ang mayayari
niya."

Binawi ko ang kamay ko mula sa pagkakahawak ni Dale. "I don't know what you are
talking about, Dale." I filled my lungs with air before I faced him. "Walang meron
sa amin ni Hugh." I said.

"Alam kong wala kayong relasyon, Mika. Pero alam ko din na may nararamdaman ka kay
Hugh." Huminga ng malalim si Dale bago ipinamulsa ang dalawang kamay. "Too bad,
you're very much in love with Kerko kaya walang chance si Hugh."

"Dale..."

"I'm your friend, Mika. And I am Kerko's friend, too. Soon enough, he'll remember
everything. Sana kapag naalala ka na niya, nalinaw mo na sa sarili mo ang
nararamdaman mo." Ngumiti na ulit si Dale sa akin. "Tara, may kailangan pa akong
ayusin."

"Wait, Dale," tawag ko sakanya. "Naalala ko na pinapasok mo before si Hugh sa

studio ni Mikael. Alam mong ayaw ni Mikael 'yon, diba? Bakit mo pinapasok si Hugh?"
Matagal ko nang iniisip ang bagay na iyon at hindi ako makahanap ng maayos na
timing para magtanong sakanya. Ngayon lang.

"They are related, Mika."

"What?" Hindi ko naitago ang gulat ko sa sinabi niya. "Related sila? Bakit hindi ko
alam?" Tanong ko kay Dale.

"They're not blood related, actually. Kinakapatid ni Kerko si Hugh." He shrugged.

"Wala akong masyadong alam tungkol sa bagay na 'yan. Nabanggit lang ni Kerko sa
akin 'yan noon."

"Eh bakit mo nga pinapasok si Hugh sa studio ni Mikael, Dale? At bakit di mo man
lang nabanggit sa akin 'to? Or noong andun si Hugh sa bahay ni Mikael?" Hindi ko
maitago ang inis kay Dale dahil dito. Bakit siya naglilihim sa akin?

"Hindi lang kasi basta kinakapatid ni Hugh si Kerko, Mika. Stockholder din ang mga
Alcantara sa negosyo nila Kerko. Hindi ko pwedeng harangan si Hugh dahil baka
makarating sa taas. Sinubukan kong sabihin 'yon sa'yo noon, hindi mo ako
pinagsalita," he paused. "Akala ko naman, sasabihin ni Hugh sa iyo 'yon dahil
nakita kong close naman kayo."

"He didn't. Wala siyang sinabi kahit ano. I even brought him to Mikael before, wala
siyang sinabi." Lumingon ako kay Mikael na may kausap na naman.

Why do I have this feeling na hindi lang sila basta magkinakapatid? It's obvious
that Mikael doesn't like Hugh. At ganoon din naman si Hugh kay Mikael. So maybe
there is something deeper... pero ano?

"Don't stress yourself, Mika. Kung hindi sinabi ni Kerko sa'yo 'yon, malamang may
dahilan siya. Kilala mo naman 'yan, eh. Hindi bale ng masaktan siya, basta
mapoprotektahan ka."
Napailing nalang ako. Mas lalo lang akong naguluhan sa sinabi ni Dale. Hindi ko
alam kung kanino ako magtatanong. Alam kong hindi ako masasagot ni Mikael. Si
Hugh... pakiramdam ko, hindi din naman ako sasagutin 'non.

Sumama nalang ako kay Dale kahit na gusto kong puntahan si Mikael at samahan. He's
pissed at the moment. Siguro, kakausapin ko nalang siya mamaya.

"Anong oras ba darating sila Hugh?" Tanong ko kay Dale habang nanunuod ng photo
shoot. Kasama ni Corey si Mikael at nakamasid ito sa nangyayari.

"Parating na daw sila, eh." He shrugged. "Magready ka na." Natatawang sabi nito sa
akin. Siniko ko naman siya. "Hindi ka nakakatulong, alam mo 'yon?" I rolled my
eyes. "Diyan ka nga. Dun nalang ako kay Mikael." Tumayo na ako pero agad namang
sumunod si Dale sa akin.

Napalingon ako sakanya nang marinig ko siyang nagmura. "Anong problema mo?" tanong
ko sakanya. Sinundan ko ng tingin ang tinitignan niya.

What the hell?

"Akala ko ba parating pa lang?" Tanong ko kay Dale. Nakakunot din ang noo nito
habang nakatingin kay Hugh na naglalakad papunta sa amin.

"Yon ang alam ko. Malay ko bang may lahi ni Flash 'yang si Hugh?" ani Dale sa akin.

Nilingon ko si Mikael. Sakto namang nakatingin din siya sa akin. Kumunot ang noo
niya nang makita si Hugh. Agad naman akong lumapit sakanya.

"Hey." I greeted him. Seryoso pa din ang mukha niya. "Mikael..."

"Dito ka lang sa tabi ko." Hindi na ako nakapagsalita nang ilagay niya ang kamay sa
bewang ko.

"You're so serious." Hindi ko pa din pala kayang manahimik. Nag-angat ako ng tingin
sakanya. Nakakunot pa din ang noo niya.

"Walk with me, Superman." Aya ko sakanya. Tinaasan niya lang ako ng kilay. "Come
on. Ipagyayabang ko lang sa lahat ng babae dito na akin ka." I smiled at him.

Nakataas pa din ang kilay niya sa akin.

"Dali na..." pamimilit ko sakanya. Pumuwesto pa ako sa harap niya at iniyakap ang
kamay sa bewang niya. "Please?" I smiled again.
Wala pa din siyang reaction.

Napasimangot na ako. Minsan talaga, ang pakipot ni Mikael. Gusto ko lang namang
ipakita sa mga babaeng kanina pa tingin ng tingin kay Mikael na akin siya, eh. He's
mine.

"Bahala ka nga diyan." Lalayo na sana ako nang hilahin naman niya ako pabalik at
mabilis na hinalikan sa labi. "You don't have to show them that I am yours. Let me
do the job to make them see that you are mine." Hinawakan niya ang magkabilang
pisngi ko at hinalikan ako ulit.

Hindi ko napigilang ngumiti. "I so love you, Mikael." Niyakap ko siya ng mahigpit.

And he smiled again.

Nagawa ko naman ang gusto ko at niyaya ko siyang maglakad-lakad. Nakahawak siya sa

bewang ko at ako din sakanya.

Naiisip ko pa din ang sinabi ni Dale sa akin tungkol kay Hugh at kay Mikael. But I
guess, that's not important now. Ang mahalaga sa akin, kasama ko si Mikael. And I
don't want to open my endless pits of what-ifs. I'll deal with Hugh after. Hindi ko
kayang pagsabay-sabayin ang lahat. It would just crush me into pieces, I guess.

Matapos naming maglakad-lakad, nag-aya ako kay Mikael na kumain. Nagutom ako bigla
lalo na nung naghubad si Mikael ng damit, eh. Instead of having sexy thoughts about
him, niyaya ko nalang siyang kumain.

"What do you want?" He asked me. Nakaakbay siya sa akin habang papasok kami sa
restaurant na naroon.

Aside from you... "Pasta?" I answered.

"Why are you blushing?" He asked me again.

"Ha?" Napatingin ako sakanya bago umiling. "Mainit kasi." Pagdadahilan ko sakanya.
He just smiled at me again.

Pagpasok namin sa loob, agad namang nakaramdam ako ng discomfort. Na parang may
kung ano dito sa loob ng resto.

"Mika!" Sabay kaming napalingon ni Mikael nang may tumawag sa akin--si Rui.

Nandito na din pala sila? Si Hugh lang ang nakita ko kanina. Hindi ko naman
nakausap dahil bago pa siya makalapit, pumunta na ako kay Mikael.

Mas humigpit ang hawak ni Mikael sa bewang ko.

"They are Hugh's friends," I told him. Sumeryoso na naman ang mukha niya. Lumapit
si Rui sa amin ni Mikael.

"Mika! Namiss kita!"

Nagulat ako nang yakapin ako ni Rui. Hinila niya din ako kaya natanggal ang
pagkakahawak ni Mikael sa bewang ko. Nilingon ko siya at nakita ko ang pagdilim ng
mukha niya.

"Hi, Rui," bahagya akong lumayo sakanya at alanganing ngumiti.

"Tara, dun ka sa table namin..." hinawakan ni Rui ang kamay ko pero agad ko namang
hinila ito.

"Wait, Rui. I'm with someone..."

Agad tumingin si Rui kay Mikael. "Siya ba 'yung sinasabi nila Adrian?" Tanong niya
sa akin. Kumunot naman ang noo ko. "What are you talking about?" I asked him.

He didn't say a word. He just looked at Mikael. Hindi din naman nagsalita si
Mikael.

"Uh, Rui, this is Kerko Mikael, boyfriend ko. Mikael, si Rui. He's part of the
Amaranth..." hinawakan ko ang kamay ni Mikael.

"Rui, pare..." he offered his hand. Tumango lang si Mikael dito. Again, Mikael way,
hindi niya tinanggap ang kamay nito.

"Uh, sige, Rui, maghahanap lang kami ng table..." huminga ako ng malalim bago
inakay si Mikael palayo.

"Wait, Mika. I'm sure Adrian and Clyde's dying to meet Kerko." Pigil ni Rui sa
amin. Kumunot naman ang noo ko.

"Okay." Mikael shrugged at him.

Is that even necessary?

Bago pa ako nakatanggi, inakay na ako ni Mikael. Nasa bewang ko na ulit ang kamay
niya.

Pagdating namin sa lamesa nila, nakaupo doon si Jeorge, si Clyde, si Adrian at

Fall. May bakanteng silya na naroon.

"Long time no see, Mika." Adrian smirked at me. Hindi ko mapigilang napailing. Alam
kong naiinis sa akin si Adrian ngayon dahil sa hindi pagsipot ni Hugh sa mga
practice nila.

"Uh, guys, this is Kerko Mikael, my boyfriend. Mikael, this is Jeorge, their
manager," itinuro ko si Jeorge sakanya. "Si Adrian, si Clyde, si Rui, nakilala mo
na siya kanina and si Fall..."

Tumayo si Adrian at inilahad ang kamay kay Mikael. "Adrian, pare. Hugh's best
friend." Pakilala nito.

I mentally rolled my eyes. Kailangang matuto ng mga tao sa paligid na huwag

inilalahad ang kamay kay Mikael dahil napapahiya lang sila.

"Kerko Anderson, Mikaela's fiance." Sagot ni Mikael sakanya. Pinamulahan naman ako
ng pisngi sa sinabi ni Mikael kay Adrian.

Hindi ko siya pinapakilala na fiance ko dahil gusto kong makaalala muna siya. Kaya
laging boyfriend ang sinasabi ko.

Adrian just smirked at me. "Is that so?"

"So anong endearment niyo? Baby?" Clyde asked us. I glared at him.

Mikael smirked a little. "That's too mainstream. Hindi bagay sa girlfriend ko ang
common endearment lang."

Hindi naman na sumagot si Clyde dito. Hindi na din kumibo si Adrian at Rui. Si Fall
naman ay nakatingin lang sa kamay ni Mikael na nasa bewang ko pero hindi din
nagkomento.

"Sige, we have to go..." paalam ko sakanila. Hindi ko maipaliwanag pero bigla akong
nailang kasama nila. They're my friends, yes. Pero alam kong kaibigan din sila ni
Hugh. Compared to me, mas matagal na nilang kasama si Hugh.

"Hugh!" natigilan naman ako nang magsalita si Rui. Naglingunan sila sa likod namin
ni Mikael.

Great!
"Saan ka galing, pre? Nandito si Mika kasama 'yung boyfriend niya, oh." Tumayo pa
si Adrian para salubungin ang kaibigan niya.

"May inayos lang," narinig kong sagot ni Hugh kay Adrian.

"Let's go?" I asked Mikael. Ayokong magkagulo dito dahil sa akin.

"Hi, Mika... fries?" Hugh smiled at me and offered his fries. I rolled my eyes.

"No, thanks." Umiling ako sakanya bago inaya ulit si Mikael.

"Kerko..." Hugh called him.

Tinitigan ko ng masama si Hugh. Ano bang problema niya?

Mikael looked at Hugh. "Ever heard about the golden rule?" Hugh asked him. "You
should always choose the second one." Hugh looked at me.

"Hugh, just stop it." Hindi ko maiwasang mainis sakanya.

"I don't share what's mine. Ever heard that line, Alcantara? Because you need to
remember that whenever you feel like she's going to choose you. Because trust me,
she'll never choose you."

Inakay na ako palayo ni Mikael sa lamesa nila Hugh. Tinanong niya ako kung gusto ko
pang kumain pero nag-aya na ako sa ibang restaurant.

"Superman..." I called him. Kanina pa din kasi siya walang kibo mula nung nagkita
sila ni Hugh.

"Mikael..." hinawakan ko ang kamay niya. He looked at me.

"I love you..." I mouthed. Hindi pa din siya kumibo. "Huwag ka na kasing
magselos..."

"Hindi ako nagseselos," he said.

"Eh, di hindi..." Ngumiti ako sakanya. Alam ko namang hindi aamin si Mikael. I'm
just trying to push my luck.

"Come on, let's go..." tumayo na ito at inaya ako. Tapos na din naman kaming kumain
kaya tumayo na din ako.
"Saan tayo pupunta?" I asked him. Hindi naman nagsalita si Mikael. Basta naglakad
lang kami. Nakasalubong namin si Dale at sinabi lang nito na magdidinner daw mamaya
kasama ang client at models. Tumango lang si Mikael sakanya. Inaya ko nalang din si
Mikael na pumunta sa kwarto namin para makapaglinis kami ng katawan pareho.

It was almost six in the evening when we went out. Kasabay namin si Dale na sumakay
ng elevator dahil na rin sa magkatabi lang ang room namin.

Pagdating namin sa restaurant na sinabi ng client, nakita ko agad na naroon din

sila Hugh.

"Akala ko ba models lang, Dale?" I asked Dale. Halata namang nagulat din ito nang
makita sila Hugh na naroon.

"Your suitor's that persistent, love." Mikael whispered. "Let's go."

Nagkatinginan kami ni Hugh nang makalapit kami sakanila. Sa tabi ni Mikael ako
umupo at tumabi naman sa akin si Dale.

"It's really nice to have you back again, Kerko. Iba kasi talaga kapag ikaw ang
nagtatrabaho..." nakangiting sabi ni Mr. Chua kay Mikael. He just smiled a little.

"Someone's waiting for me... kailangan kong bumalik." He held my hand and looked at
me. "Because I know where I belong."

I smiled at him. I mouthed 'I love you' to him again.

The dinner went well. Maliban na nga lang sa pagtingin-tingin ni Hugh sa akin. Si
Mikael nama'y busy sa pakikipag-usap kay Mr. Chua at pati na din sa fashion show na
gaganapin sa Sunday.

Nag-excuse ako para mag-CR. Pero naabutan ko si Hugh na nasa labas ng ladies' room
nang lumabas ako.

I heaved a sigh. Sinubukan ko siyang iwasan pero hinawakan niya ang braso ko.

"Can we talk?" He whispered.

"Hugh, pwede ba? I'm trying my best to make things okay. So, please... tama na.
Ayokong mag-away kayo ni Mikael. Kaibigan kita, boyfriend ko siya." Hinawakan ko
ang kamay niya na nasa braso ko. "Bitawan mo na ako..."

"I can't, Baby..." Hugh said. "I'm not going to give up just like that. You like
me. At kakapit ako 'don kahit may Kerko pa na nasa buhay mo ngayon..."

"Hugh..."

"Mahal kita, Mika. And I'll do everything in my power to be with you..." he pulled
me and he wrapped his arms around me.

"Mahal ko si Mikael..." hindi ko alam kung bakit nag-iinit ang sulok ng mata ko.
"I'm sorry..."

I pushed him away. Nasaktan ako na nakita kong nasaktan siya sa ginawa ko. Pero
kailangan kong gawin 'to.

May masasaktan at masasaktan ako sa desisyon ko... pero kahit anong mangyari, alam
ko kung sino ang pipiliin ko.

Si Mikael. Laging si Mikael.

=================

Chapter 30

PS. I'm having a hard time writing. I'm really not myself lately. Tiis tayo sa
sabaw update, ha? Me loves you, vampires! :)

--

"Are you sure you're okay?"

Kanina pa ako nakatingin kay Mikael habang nakaupo ako sa kama. Nakaupo lang siya
sa couch habang nanunuod ng TV. Simula nang matapos 'yung dinner namin, hindi na
niya ako kinibo ulit. Alam ko naman kung bakit.

Hugh called me Baby in front of everyone. In front of Mikael.

Mabuti nalang at hawak ko din ang kamay ni Mikael noon. Not that iniisip ko na baka
bigla niyang sapakin si Hugh or what, pero maganda na din ang prepared ako. I know
Mikael won't do that, wala sa pagkakakilala ko sakanya na makikipagsapakan siya.
Pero lahat naman ata ng tao, may hangganan.

Nilingon niya lang ako pagkatapos ay ibinalik na ang mata sa screen ng TV.

I sighed. I really don't have any freaking idea if he's mad at me or something.
Basta hindi lang niya ako pinansin.

"Mikael..." I called him again. Hindi niya ako pinansin.

"Look, wala lang naman 'yon, eh." Niyakap ko ang isang unan na nasa tabi ko.

"Okay," he said.

I rolled my eyes. I sighed again. Ba't ba napakasungit ng lalaking 'to? Pero isa
naman kasi 'yung kasungitan niya sa mga minahal ko, eh. He's not Kerko Mikael if
he's not masungit.

"Superman..." I called him again. Hindi ako ulit pinansin.

"Sorry..." I whispered. Alam kong narinig niya ako. I don't even know kung para
saan ang sorry na sinasabi ko. Para ba sa ginawa ni Hugh o para sa kasalanan ko
mismo. Maybe for the latter. Kasalanan ko naman talaga ang lahat.

Hinayaan kong mapalapit sa akin si Hugh. Hinayaan kong mahalin niya ako kahit na
alam kong nandyan pa si Mikael. But it was never my intention to forget Mikael. Or
even replace him. Because no one could replace him. Nag-iisa lang siya, eh.

"Matutulog na ako. Goodnight." Paalam ko sakanya. Hindi man lang ako nilingon.
Napasimangot nalang ako bago ako humiga ng maayos at niyakap ang unan.

Nakapatay ang ilaw sa kwarto kaya naman hindi din ako makatulog agad. Galing lang
sa TV screen ang liwanag sa buong kwarto namin. Hindi ko pa nasasabi kay Mikael na
ayoko sa madilim. Sa tuwing matutulog kasi ako sa kwarto niya, pinapatay niya ang
ilaw.

Ayoko namang magreklamo. Mas importante ang kalagayan niya, eh.

Namimiss ko na talaga siya. I know, I'm with him. Kung minsan, para nga siyang
walang amnesia, eh. Parang normal na Mikael lang siya. Pero may panahon na
ganito... nakakamiss din 'yung bigla nalang siyang magsasabi ng I love you sa akin.

Kailan niya kaya ako maaalala?

Ipinikit ko nalang ang mata ko at pinilit ang sarili kong makatulog. Bibili na
talaga ako ng sleeping pills para nakakatulog ako kapag madilim!

Naramdaman ko ang paghiga ni Mikael sa tabi ko. Nakatalikod ako sakanya kaya naman
hindi ko alam kung nakatingin ba siya sa akin o hindi.
Halos wala naman din akong makita. Mas nakakatakot. Wala na nga akong makita sa
dilim, laging pakiramdam ko pa, kapag madilim, mag-isa lang ako. At ayokong mag-
isa. Walang taong gustong mag-isa.

Hindi ko alam kung gaano na katagal na nakahiga si Mikael. O kung anong oras na ba.
Nasa side kasi niya ang phone namin pareho kaya hindi ko matignan.

Niyakap ko nalang ulit ang unan ko.

Paano kaya kung hindi kami nakasurvive ni Mikael sa aksidente noon? Kung isa sa
amin, nawala talaga? Ano kayang magiging buhay ng isa?

Hindi ko maiwasang pangilidan ng luha.

Paano pala kung ako 'yung nawala? Matatanggap ko ba kung magmamahal ng iba si
Mikael?

Matatanggap ko bang may ibang babae siyang ihaharap sa altar? O kaya may ibang
babae siyang sasabihan na mahal niya ito?

God! Iniisip ko pa lang, nasasaktan na ako.

Hindi ko kaya.

Hindi ko kayang makita siyang may kasamang iba. Call me selfish, but I just can't.

Hindi ko mapigilang mapahikbi.

Pero ngayon... paano naman kung hindi niya ako maalala... tapos may magugustuhan
siyang iba at hilingin sa akin na pakawalan siya... magagawa ko kaya?

Sunod-sunod ang pagpatak ng luha ko dahil sa naiisip ko.

Hindi ko kayang mawala siya sa akin.

I bit my lower lip and buried my face on the pillow.

Iniisip ko pa lang, nasasaktan na ako... paano pa kung mangyari? Hindi ko ata

kayang tanggapin 'yon.

Pinipilit kong huwag mapahikbi nang malakas. I don't want to wake him up. Hindi na
nga kami okay, gigisingin ko pa siya. Hindi na ata makatarungan 'yon.
Natigilan ako nang maramdaman ko ang kamay niya. Hinila niya ako palapit sakanya.

"I'm sorry..." he whispered huskily. Napalingon ako sakanya. Nagising ko ba siya?

"Mikael..." I called him. Pinunasan ko din ang luha sa mata ko.

"I just don't like the idea of him having thoughts about you as his, because you're
not. You're mine."

Kahit papaano'y napangiti ako sa sinabi niya. Pinasingkit ko pa ang mata ko para
makita kung nakadilat siya pero nakapikit pa din siya habang nagsasalita at
halatang inaantok na din siya base sa boses niya.

"I love you. Always," bulong ko sakanya. I saw him smiled a little. Hinigpitan niya
ang pagyakap sa akin. Hinawakan ko ang kamay niya at pinagsaklop ang mga ito.

"Sleep now, love. Ipagdadamot pa kita bukas."

Napangiti ako sa sinabi niya.

Why would I think about what if's now? Ang mahalaga naman, kasama ko siya. Nasa
tabi ko siya. Wala ng iba pa.

I closed my eyes and I actually felt secured because of his arms. Kahit wala akong
makita sa dilim, kung yakap ako ni Mikael, alam kong hindi ako mag-iisa. Hindi niya
ako iiwan. Hindi niya ako iiwan ulit.

Paggising ko kinabukasan, wala na si Mikael sa tabi ko. May nakita lang akong
strawberries na nasa bedside table. Napangiti ako.

So, we're really going back to the start now? 'Yung mga panahon na unwanted
girlfriend niya pa ako? Wala namang kaso sa akin 'yon. Ang mahalaga sa akin, alam
kong maulit man ang lahat, it'll always be me and Mikael against all odds.

Matapos akong maligo at magbihis, bumaba na ako para puntahan sila. Nagsisimula na
sila sa photo shoot dahil mamayang gabi din gaganapin ang fashion show. Nagseset-up
na din para mamaya at marami na din ang tao dito. Nakakapagtaka talagang hindi
nalaman ni Dale 'to.

"Hey," napapitlag ako nang may umakbay sa akin.

"Adrian, tanggalin mo nga 'yung kamay mo," nakasimangot kong sabi sakanya.
Nakasando lang ito as simpleng shorts at tsinelas. Nakasuot din ito ng shades at
ngiting-ngiti.
"Wala ba kayong practice?" I asked him. He shook his head. "Nakapagpractice na kami
para dito, eh. Relax muna ngayon..." he smiled again. I rolled my eyes.

Maya-maya'y nakita ko si Clyde na may kausap na babaeng naka-two piece. I rolled my

eyes heavenward. Ang babaero talaga ng mga 'to.

"Where's Rui?" I asked Adrian. Sa wakas, tinanggal na nito ang kamay niyang
nakaakbay sa akin kanina.

"Tulog pa. Si Jeorge, nag-aalmusal. Si Fall magsusurfing daw, eh."

Tumango-tango nalang ako. Luminga-linga ako para hanapin si Mikael.

Pero madaming tao ngayon kaya hindi ko agad makita kung nasaan si Mikael. Sinubukan
kong tawagan siya kanina, hindi naman ako sinasagot.

"Yung Baby mo, 'di mo hahanapin?" Adrian asked me. Nilingon ko siya. I even glared
at him. "Don't start." I warned him.

It's really too much to take now. Hindi ko alam kung aayusin ko ba muna ang
problema ko kay Hugh or I'll stay with Mikael and wait for him to remember me
first. Kung aayusin ko ang kay Hugh, I need to stay away from Mikael. Ayoko naman
kasing dagdagan pa ang kasalanang nagawa ko sakanya.

"Come on, Mika. Hugh's a breath of fresh air. Bakit hindi mo subukan? Golden
rule... choose the second one," he smiled at me again.

"Fùck that rule, Adrian. I'm choosing the right one for me and I won't rely on that
freaking golden rule. So, please lang, huwag na kayong dumagdag sa problema ko."
Napailing nalang ako bago ako naglakad palayo pero hinawakan naman ni Adrian ang
kamay ko at pinaharap sakanya.

"I'm Hugh's friend so no matter what, I'll be on his side. He loves you, Mika. I
don't even know why, when or how, but Hugh's whipped. Gusto lang naming sumaya siya
kaya nakasuporta kami." Tinanggal nito ang shades niya bago tumingin sa akin.
"Ganoon mo ba talaga si Kerko, Mika?" he asked.

"Oo." I answered immediately. Hindi ko kailangan pag-isipan ang sagot sa tanong

niya. "Alam ko na ayaw niyong nakikitang nagkakaganyan si Hugh. He's my friend,
too, Adrian. And it sucks to be in my position now. I don't want to hurt him."

"He's already hurting, Mika," Adrian said.

Binawi ko na ang kamay ko sakanya. "Alam ko 'yon. I'll talk to him soon. Just give
me time, okay?" sagot ko kay Adrian bago siya iniwan doon.

Hindi ba talaga pwedeng magkaroon ako ng isang peaceful na araw?

Matapos akong magtanong-tanong sa models, nakita ko din si Mikael sa wakas. May

hawak itong camera at kinukunan ng pictures ang mga view.

Sakto namang napalingon siya sa akin. He smiled at me before he took a picture of

me.

"Morning," he greeted me. Lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa noo. "Are you
hungry?" he asked me. I nodded. "Come on, let's go." Inaya niya ako sa isang resto
na andon. Siya na din ang umorder para sa akin. Nakatingin lang ako sa labas since
open naman ang restaurant. Before lunch, tapos na daw kuhanan lahat ng models sabi
ni Mikael sa akin.

"Manunuod tayo mamaya?" Tanong ko kay Mikael habang kumakain. Tinaasan naman niya
ako ng kilay. Ipinalig niya pa sa kanan ang ulo niya.

"Okay, huwag na." I smiled at him and shrugged. Wala namang kaso sa akin kung
manunuod kami o hindi. Wala din naman akong gagawin doon.

"We need to be there."

Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Mikael. "Pero Mikael, nandoon sila--"

"So?" he asked me. "I don't owe him anything so I really don't give a dàmn about
him. Siya pa ang dapat mahiya sa akin, Mikaela. He called you baby, remember?" he
said sarcastically.

Hindi ko mapigilang mapanguso. Bakit ba may mga taong sarcastic na, gwapo pa din?
Tapos kapag si Mikael ang sarcastic, mas nakakaturn on kasi ang sexy ng pagtaas
niya ng kilay niya o kaya pagsmirk niya.

Hindi ata ako mauubusan ng magugustuhan dito. Kahit ata pakasalan ako ni Mikael,
hindi mawawala ang crush ko sakanya.

"You're staring again..." he said. I smiled. "Ang gwapo mo kasi. Nakaka-in love ka
talaga." I replied.

"You love me because of my good looks?" he raised his sexy brow again. That should
be illegal! ang sexy niya talaga kapag ganyan siya.

I shook my head.
"I love you because you are Kerko Mikael Anderson. Mahal kita kasi mahal kita.
'Yung good looks mo, bonus nalang 'yan... minahal kita kasi ikaw 'yung pinili nung
puso ko. Napalitan man 'to o hindi, ikaw lang ang 'yung minamahal nito."

Hinawakan ni Mikael ang kamay ko at hinalikan ito. "I feel so dàmn lucky to have
you," he smiled. "You're my other half."

Mas napangiti ako sa sinabi niya.

Hindi pa ako naaalala ng isip niya pero nararamdaman kong nakikilala na ako ng puso
niya.

After lunch, nagyaya ang mga models na magswimming muna. 7 pm pa naman magsisimula
ang show kaya pumayag naman si Mikael sa gusto nila.

"Ba't di ka magswimming, Mika?" Dale asked me. Magkatabi kaming dalawa habang
nakatingin sa mga models na nagkakatuwaan sa tubig.

I looked at Mikael. Kanina ko pa siya niyayaya, ayaw naman akong samahan.

Minsan, umaandar pagiging KJ niya. Nasa beach kaya kami.

"Kerko, payagan mo na. Hindi naman mawawala 'yan. O kaya talian mo sa paa..."
natatawang biro ni Dale kaya binatukan ko siya.

"Mikael..." I called him.

He sighed. "Kulit."

"Samahan mo na kasi ako..." lumapit pa ako sakanya at hinila siya patayo.

Tumingin siya sa akin bago tumingin sa mga models na nasa dagat. "You're not gonna
wear swimsuit, alright?" he said.

"What? But--"

"It's a no, then," he said babalik sana ito sa pagkakaupo pero pinigilan ko.

"Oo na!" Nakasimangot kong sabi sakanya.

Tawa naman ng tawa si Dale sa akin kaya inirapan ko nalang siya.

Good thing was I'm wearing a short and tank top. Kahit papaano, hindi naman ako
mukhang naligaw. Hindi naman sa gusto kong magsuot ng ganoon sa harap ng maraming
tao. Pero nasa beach kami, alangang maggown ako dito?

"Ang KJ mo. Ayoko na nga..." binitiwan ko ang kamay ni Mikael. Kanina pa kasi kami
nasa tubig, ni hindi man lang gumagalaw.

Kanina noong binasa kami ng tubig ng mga models, sinungitan niya naman 'yung mga
'yon.

"Wait..." hinawakan niya ang kamay ko. Tinignan ko siya. "Alright, what do you want
to do?" he asked.

"Wala. Bumalik nalang tayo," sagot ko sakanya.

Naglakad ako pabalik nang bigla naman akong sabuyan ni Mikael ng tubig. I looked at
him. "Sorry na..." ani Mikael. "Naiinis lang ako sa nakatingin sa'yo."

Kumunot ang noo ko. "Nasaan?" luminga-linga pa ako. "Mikael, kahit naman kasi may
tumingin sa akin, walang mangyayari, eh. I am yours, diba?" sagot ko sakanya.

Tumango ito. Hinila niya ako palapit sakanya at niyakap.

"Ibaba mo na kaya ako?" natatawa kong sabi sakanya. Nakaupo ako sa balikat niya.
Ang magkabilang binti ko ay nasa magkabilang dibdib niya at hawak niya ang kamay
ko.

"Just stay still, okay? Ang bigat mo kaya. Kain ka ng kain ng strawberries."

Hindi ko napigilang sabunutan si Mikael. "Ang yabang mo talaga!" naiinis na sabi ko

dito.

Tawa naman siya ng tawa sa akin.

"I was just kidding, Ai," he said.

Natigilan ako nang marinig ko siya.

"Ai?" I asked him. He called me Ai?

"Huh?" he asked me. Yumuko ako sakanya. "You called me Ai, Mikael..." bumilis ang
pagtibok ng puso ko.
Kumunot ang noo niya. "I'm not even aware that I called you Ai..."

Napangiti pa rin ako. I heard him called me 'Love', but he never called me Ai since
he woke up.

"Seriously, Mikaela, I don't know--"

"It's okay..." putol ko sa sasabihin niya. "Hindi mo naalala 'yon, I know. Bigla mo
nalang nasabi and I'm happy, Mikael. Kahit papaano, naaalala ako ng puso mo, eh."
Hindi ko naiwasan pangilidan ng luha.

"Ai." He smiled at me.

"I love you." I whispered. I lowered down my face to kiss him. Hinawakan naman niya
ang dalawang kamay ko para maalalayan ako.

Almost 5 pm nang bumalik kami ni Mikael sa kwarto namin para makapaglinis ng

katawan para sa early dinner at makapagprepare na din para mamaya.

"Mauna ka na." I told him. Naalala ko kasing kailangan kong tawagan si Mommy para
alamin kung nandoon si Theon ngayon. Iniisip kong isama si Mikael sa bahay pagbalik
namin.

"Ikaw na," sagot ni Mikael sa akin.

I rolled my eyes. "Ikaw na nga. Susunod nalang ako." Kinuha ko ang cellphone ko at
idinaial ang number ni Mommy.

"Sabay nalang tayo?" he asked me. Napatingin naman ako sakanya. Pakiramdam ko'y
pinamulahan ako ng pisngi.

"Huh?" I asked him. Damn! Feeling ko talaga ang init ng pisngi ko.

"Ang bilis mo magblush," he teased me. "I was just kidding. Sige, I'll go first."

Tinitigan ko siya ng masama.

"Uh, Ai..." he looked at me. "Should I lock the door or not?" he asked me while a
playful smile is pasted on his face.

"I hate you!" I yelled at him. He laughed out loud. "I love you."
Pumasok na siya sa loob ng CR.

Did he just said I love you to me?

Or that was just my imagination?

Hanggang sa pagkain namin, iniisip ko 'yung nangyari kanina. Matapos naman 'yon,
wala namang sinabi ulit si Mikael, eh.

Baka nga imagination ko lang.

Baka iniisip ko na sasabihin niya 'yon dahil nasabi niya ang Ai nang biglaan.
Inaassume ko na maaalala na niya ako dahil doon.

"Dito ka lang, ha?" he said. He even kissed my forehead. Tinanguan ko siya.

May mga reporters na nandito para magcover ng event. May mga bisita din ang clients
and I guess, may mga bloggers at kung ano-ano pang nandito.

Seryoso ba silang kakanta ang Amaranth? What for? Pwede namang Naenae nalang ang
background music. Or Ariana Grande's song. Or even Twerk it like Miley. Bakit kasi
sila pa?

Nakita ko si Fall na may hawak na drumsticks. Nakatingin lang din siya sa akin.

Kung hindi ko kilala si Fall, iisipin ko talaga kulang sa kalinga at pagmamahal

'yan kaya ayaw makipag-usap.

Maya-maya'y dumating na din sila Adrian. Tumingin sila sa akin. Si Jeorge naman ay
pinaupo ko sa tabi ko.

"Nakita mo si Hugh?" she asked me. I shook my head. "No. Nasaan ba siya?" tanong
ko. Malapit na magstart, eh. Nagkibit-balikat lang sa akin si Jeorge.

Matapos ang ilang minuto'y nagsimula na sila. I really thought he's not going to
show up.

Nagtitilian ang mga nanunuod na babae, binabae at maging ang mga matatandang
babaeng nanunuod nang magsimula silang tumugtog.

I'm desperate for changing,starving for truth.I'm closer to where I started.I'm

chasing after you...
I'm falling even more in love with you,letting go of all I've held on to,I'm
standing here until you make me move,I'm hanging by a moment here with you...

Nakatingin lang sa akin si Hugh habang kumakanta.

Mas lumalakas ang tili ng mga nanunuod nang nagsimulang maglakad ang mga lalaking
models namin.

Patuloy sa pagkanta si Hugh... I'm not even sure kung sino ba ang tinitilian, ang
mga models na rumarampa wearing briefs and two piece, o ang Amaranth.

There's nothing else to lose.There's nothing else to find.There's nothing in the

world,that can change my mind...

I'm falling more in love with you,letting go of all I've held on to,I'm standing
here until you make me move,I'm hanging by a moment here with you.

I'm living for the only thing I know,I'm running and not quite sure where to go,and
I don't know what I'm diving into.Just hanging by a moment here with you...

Hindi ko kayang tagalan ang tingin niya sa akin. Na para bang sinasabi niyang para
sa akin ang kinakanta niya.

Nawala na ng tuluyan ang atensyon ko sa mga models na naroon.

"Excuse me, Jeorge..." tumayo ako at umalis na sa pwesto ko. Nakita ko naman agad
si Mikael kaya lumapit ako sakanya at niyakap siya.

"Why? Are you okay?" he asked me. Tumango ako. "You want to rest?" he asked again.
I shook my head. Basta niyakap ko lang siya.

Naririnig ko pa din ang boses ni Hugh mula dito. Hindi naman kami malayo, eh.
Kitang kita pa din dito ang nangyayari.

"Ai..."

"Shh..." saway ko sakanya. "I just want to hug you." I hugged him tighter.

He's worth hurting. I'm willing to accept those pain if it means I'll be with him.

Mahal na mahal ko si Mikael.

Hanggang sa matapos ang show, nakayakap lang ako kay Mikael. Hindi naman na siya
nagtanong pa. Humiwalay lang ako sakanya noong kailangan silang kausapin ni Mr.
Chua.

"Mika..." napalingon ako nang tawagin ako ni Adrian. May mga babaeng nakatingin
sakanya. Sila Clyde ay abala naman sa pagpapapicture. May mga models din na naroon.

"What?" I asked him. He shrugged. "Pinahanap ka, eh."

Kumunot ang noo ko sakanya. Anong sinasabi nito?

"Adrian..." napalingon ako nang magsalita si Hugh sa likod ko. Ngumiti sa akin si
Adrian bago naglakad palapit kay Hugh. I heard him said goodluck or something like
that before walking out.

I sighed. Nag-iwas ako ng tingin kay Hugh. Nakasuot siya ng cap ngayon at
nakabaliktad ito.

Kakausapin ko siya pero hindi siguro ngayon. Hindi ko talaga alam kung ano ba ang
sasabihin ko sakanya.

"I'm sorry about last night, Baby..." he said.

"I was just so jealous. Mula nang dumating kayo, hawak na niya ang kamay mo.
Nagseselos ako, Mika..." he said.

Napapikit naman ako ng mariin. Hindi deserve ni Hugh ang ganito, eh. Hindi niya
deserve na masaktan dahil sa akin.

I opened my eyes and looked at him.

"No, Hugh. I'm sorry..." I said.

Maybe it's the right time to talk to him. I really don't know. Pero kung hahayaan
ko naman kasi siyang ganito ng ganito dahil hindi ko siya hinaharap, mas masasaktan
ko siya. Mas magkakagulo kami ni Mikael. At ayokong mangyari 'yon.

"Baby..."

"Hugh, may boyfriend ako. Gising na si Mikael." I looked at him. "Alam natin pareho
'yon. Alam natin pareho na pwedeng gumising si Mikael. And I'm so stupid for
letting my self to like you. Hindi ka kasi mahirap magustuhan..."

I saw his jaw tightened.

"But I guess, you need to stop now. Tama na..." mabigat sa kalooban ko ang paglabas
ng mga salita. I am hurting, too.

"Mika..."

"This was all my fault, okay? Pinaasa kita, eh. Magalit ka nalang sa akin, pwede?
Mas madali kasi 'yon. Mas madali para kalimutan mo na ang lahat ng ito..." hindi ko
na napigilan ang pagpatak ng luha ko.

"Baby..." he took a step closer to me. He cupped my face and looked at my eyes. "It
wasn't your fault..." he whispered. Pinunasan niya gamit ang daliri ang luha ko.

"I'm so sorry..." hindi ko na napigilan mapahagulgol. "Kasalanan ko lahat..."

"Shit, Baby, stop crying..." he pulled me closer. Mas lalo naman akong naiyak sa
sinabi niya.

"I'm sorry, Hugh..." I whispered.

"Shh..." he said.

Hindi ko siya niyakap pabalik. Ayokong dagdagan ang mga bagay na aasahan niya.

I may like him a lot.

Pero sa isang tao ko lang kayang ibigay ang sarili ko.

'Yung taong mula noon, hanggang ngayon, nasa puso ko pa din.

"I believe that's my girlfriend you are hugging, Alcantara."

Sabay pa kaming napalingon ni Hugh nang may magsalita.

I saw Mikael.

=================

Chapter 31

Hindi na naman kami nagkikibuan ni Mikael habang pauwi kami. Tahimik lang maging si
Dale habang nagmamaneho siya. The deafening silence makes me sick even more. Pero
ano bang magagawa ko, that was my fault, too. He saw Hugh hugging me. Hinayaan kong
yakapin ako ni Hugh. Feeling ko, kailangan ko ng ibang tao sa paligid ko para kahit
papaano, makahinga naman ako.

He didn't say a word to him last night. He just pulled me from Hugh's arms, tapos
wala na. Umakyat na kami sa room namin. Pero mula kagabi'y hindi niya ako
kinakausap. Natulog siya sa tabi ko, pero hindi niya ako kinibo man lang.

I tried to explain what happened to him, but I couldn't tell him everything. Paano
ko sasabihin na ang inaakala niyang pagkapit ko sakanya kahit na nakacoma siya,
muntik na akong bumitaw? That wasn't right.

I didn't want him to doubt my love for him. Dahil alam kong iyon ang pinakatamang
ginawa ko sa buhay ko. Ang mahalin siya.

Nagkamali ako, oo. Pero masisira ba ng pagkakamali ko na iyon ang lahat ng meron
kami ni Mikael? Hindi ako papayag. Ayoko.

"Kain muna tayo," basag ni Dale sa katahimikan naming tatlo. Tumango lang si Mikael
sakanya. Tumango nalang din ako nang magtama ang mata namin sa rearview mirror ng
sasakyan.

After he pulled off the car, lumabas na sila kaya bumaba na din ako ng sasakyan.
Medyo nahihilo pa ako dahil hindi naman ako halos natulog kagabi at hindi din ako
nakapag-almusal kanina. Gustong-gusto kong magkaayos na kami. Ayoko ng ganito. He's
near yet he's so far. And I don't want to feel this damn feeling I am having.

Na para bang anumang sandali, kayang-kaya akong bitawan ni Mikael. Na kaya niya
akong iwan ng ganun lang.

Nakasunod lang ako sakanilang dalawa na nauunang maglakad sa akin. Nakayuko ako
habang naglalakad dahil maging ang mata ko, sumasakit sa init ng araw. My head was
killing me, but I couldn't tell that to Dale or even Mikael. Iinom nalang siguro
ako ng gamot mamaya pag-uwi. After we ate, maybe matutulog nalang ako sa kotse
habang pauwi. The last thing I need is to be a burden to them.

"Ouch..."

Hindi ako agad nakagalaw nang maramdaman ko ang malamig na semento sa kamay ko nang
mapaupo ako.

"Miss, I'm sorry..." may humawak sa braso ko at inalalayan akong tumayo. Nag-angat
ako ng tingin sa lalaking nakabangga sa akin. Was I that clumsy? Nabangga lang
naman ako, napaupo na talaga ako? Pakiramdam ko, mas nahilo pa ako sa nangyari. May
makirot din akong nararamdaman sa palad ko.

"I'm fine..." I whispered. "Thank you," I added.

"Are you sure? Walang masakit sa'yo or anything?" he asked me. I shook my head.
"I'm fine, really..." I told him.

"I can take you to the nearest hospital, if you want..." the stranger said. Kumunot
ang noo ko. Umiling nalang ako. "I'm fine, really. Don't worry."

"I insist." Hinawakan niya pa ang dalawang kamay ko.

"No, I'm fine. I'm just really clumsy and--"

"What happened?" lumapit si Mikael sa akin at hinawakan ang dalawang kamay ko na

hinila ko na mula sa pagkakahawak ng lalaki Humarang din siya sa lalaking nasa
harap ko habang nakatingin sa akin. Nag-aalala ba siya sa akin?

I looked at his eyes. "I'm fine." I whispered. He looked at the man behind him.
"Anong ginawa mo?" he asked him.

"Dude, wala akong ginagawa. I bumped into her and I was asking if--"

"Why are you holding her hands, then?" Mikael asked again.

"Mikael..." hinawakan ko ang damit niya. Nilingon naman niya ako. "I was just
feeling dizzy, he bumped into me and I was so clumsy that I fell and..." I paused
and sighed. "That was nothing..."

He looked at me and I heard him cuss.

"Hey," untag ko sa lalaking nasa harap namin. "I'm sorry for what happened and
thank you."

Mikael possessively wrapped his arm around my waist.

"It's okay..." the man said. He looked at Mikael. "Dude, wala akong balak agawin
ang girlfriend mo. But you should learn how to take care of her. Iyon ay kung ayaw
mong maagaw siya ng iba sa'yo..." he smiled and then shook his head.

"I have to go. Sorry about what happened again," the man smiled at me and nodded at
Mikael.

Nakaalis na ang lalaki pero nasa labas pa din kami ni Mikael ng restaurant. Inakay
niya ako papasok pero hindi na siya ulit nagsalita pa.
"Anong nangyari sa inyo?" Dale asked us. Naka-order na din siya.

Umiling ako. "Washroom lang ako," paalam ko sakanila bago nagpunta sa CR. I was
right when I thought I had scratches, nagasgasan siguro noong napaupo ako.

"Geez, Mika. Hanggang ngayon ba naman, sakit ng ulo pa rin ang maibibigay mo sa mga
tao sa paligid mo?" I whispered.

Paglabas ko ng CR, naabutan kong nag-uusap si Dale at si Mikael. They stopped

talking when they saw me. Bakit ba pakiramdam ko, ako ang pinag-uusapan nila?

"Daan muna tayo sa office bago ko kayo ihatid sa bahay niyo," ani Dale habang
kumakain kami. Katabi ko si Mikael pero hindi pa din niya ako kinakausap. Mabuti pa
pala kanina noong nasaktan ako, kahit papaano, kinausap niya ako.

"Uh, Dale, mas mauuna naman ang bahay namin sa office diba?" I asked him.

Kumunot ang noo niya. "No, Mika. Office muna bago ang bahay niyo ni Kerko."

"No, I mean our house. Not Mikael's house..."

Naramdaman ko ang pagtingin ni Mikael sa direksyon ko.

"Uuwi ka sa inyo?" tanong niya sa akin. Nilingon ko siya bago huminga ng malalim.

"Uh, saglit lang naman ako 'don. Pupuntahan ko lang si Mommy and I'll get my car,
too. Babalik din ako sa bahay mo."

Pero parang gusto ko na sa bahay muna namin ako. Not that I don't want to be with
Mikael. Gustong-gusto ko siyang kasama, pero I was thinking about his welfare. I
know he's mad at me. Ayoko naman na lagi nalang siyang galit. Mahirap, oo. Sanay na
naman akong magkasama kami, eh. Pero his condition's more important than mine. Mas
importante para sa akin ang nararamdaman niya.

"Why are you always saying 'bahay ni Mikael'?" he asked me, frowning.

"Huh?" nagtatakang tanong ko. "But that was your house. Alangang sabihin kong bahay
ni Dale 'yon?"

"Tss. What's mine is yours. So that's not just my house. That is our house,
Mikaela."

"Mikael..."
"If you're going home, then I'll come with you. Maybe it's about time for me to
meet your parents."

"Ha?"

Natawa naman si Dale sa reaksyon ko. "Come on, Mika. This ain't the first time.
Nakapagpropose na noon si Kerko, diba?" tanong niya sa akin.

I glared at him. Yes, this ain't the first time but that was almost 2 years ago,
for heaven's sake. Okay, my mom doesn't hate Mikael. But my brothers? Oh, hell.
They're supportive, yes. Pero the fact that that accident led to my father's death,
I know they kinda hate him again.

Sino bang niloko ko, kailan ba nila nagustuhan si Mikael para sa akin? For them,
anyone but Mikael.

And that's so freaking unfair.

Hanggang sa matapos kaming kumain ay iniisip ko kung paano mamaya. May halos isang
oras pa naman ako para mag-isip. I'm not even sure kung nasa bahay ba ang dalawang
'yon. At ngayon ko nahihiling na sana wala sila sa bahay.

"Hintayin ko kayo o hindi na?" Dale asked us. Inirapan ko siya. "Pumasok ka na.
Nakakahiya naman sa'yo."

Nginitian naman ako ni Dale. Noon kasing nagpupunta si Dale dito sa bahay, lagi
siyang nilulutuan ni Yaya Lourdes ng carbonara kaya naman gustong-gusto niya dito.
Feeling Dela Cruz kasi siya kapag nandito sa bahay. As if naman.

"Mika! Buti naligaw ka ulit." Bati sa akin ni Yaya nang makita ako. I hugged her
tightly. "Yaya naman..." napalabi ako. "Anyway, kasama ko ang ampon niyong si Dale
and..." I looked at Mikael. "Si Mikael."

Nilingon din ni Yaya si Mikael. "Kerko?" kumunot ang noo ni Yaya sakanya. "Parang
walang aksidente, ah? Napakagwapo mo pa din! Bagay na bagay kayo ng alaga ko..."
nakangiting niyakap ni Yaya si Mikael.

I just smiled a little.

"Yaya Lourdes, hindi mo ba ako namiss?" tanong ni Dale kay Yaya. I rolled my eyes.
"Ay naku ka, Dale. Tamang-tama ang dating niyo. Kakaluto ko lang. Dumating kasi
sila Thunder kanina. Mabuti nga't kumpleto ang magkakapatid ngayon..." inakay na ni
Yaya si Dale papuntang kusina habang nag-uusap sila.

What the hell?

So nandito nga sila Kuya? Galing naman talaga ng timing.

Napatingin ako kay Mikael. Inililibot niya ang mata sa kabuuan ng bahay namin.

"Mikael, I don't think this is a good idea. Umuwi na tayo sa bahay mo--natin..."

"Why are you worried? It's not like they're going to throw me out, right?" finally,
he smiled at me.

"Mikael..."

"If I have to do this to prove to everyone that you're mine, then I'll do it. And I
need to do this, Ai. Ayokong nakikita kang kasama ang iba..." hinawakan niya ang
kamay ko. "Ayokong magselos sakanila dahil alam ko namang akin ka."

Hinawakan ko ang pisngi niya bago ako ngumiti. "Mikaela Michelle is for Kerko
Mikael only."

He smiled again. He lowered down his face and his lips almost touched mine when we
were interrupted by a fake cough.

Sabay pa kaming napalingon ni Mikael nang makita ko si Kuya Thunder na hawak-hawak

si Theon.

"Kuya!" Agad akong umayos ng tayo.

"That's your way of greeting now, baby?" he asked me, sarcastically. I frowned.
Hinawakan ko ang kamay ni Mikael at niyaya siya palapit sa kuya ko.

"Kuya, si Mikael. Mikael, my brother, Thunder..."

"So the amnesia thing's true?" he asked Mikael. Mikael nodded. "I'm afraid, yes,
Thunder," he said.

"Then that makes my sister single, right?" he smirked.

"Kuya, I'm not." I frowned.

"Ta Noob!" Bigla namang nabaling ang atensyon ko kay Theon. Napasimangot nalang ako
ulit.
"Hi, baby!" I greeted him. Kinuha ko din siya kay Kuya Thunder.

"Baby, this is Tito Kerko, say hi." Inilapit ko si Theon kay Mikael. Ayaw naman
akong sundin ni Theon.

"Theon, are you going to say hi or you want me to sing?" I asked him. Bigla namang
umiyak si Theon.

"Hi, Theon..." Mikael greeted him. Nakatingin lang sa amin si Kuya Thunder.
Tinignan ko nalang siya, hoping to get the message. I don't want them to fight.
Sooner or later, magiging part ng pamilya namin si Mikael.

Mukha namang nagkakasundo din si Mikael at Theon dahil hindi katulad sa mga unang
nakikilala ni Theon, palagay ang loob niya kay Mikael. Katulad kay Hugh.

Maya-maya'y dumating na nga si Kuya Hunter na katatapos lang magbasketball.

Ang hindi ko maintindihan, anong ginagawa ni Hugh dito?

Kukuha sana ako ng juice nang makita ko silang dalawa na magkausap ni Kuya Hunter.
Ang alam ko lang, naging common interest nila ang car racing. Wala naman akong alam
sa mga friends ng kuya ko.

"Should I call Edward now, baby?" nang-aasar na tanong sa akin ni Kuya Thunder na
nasa likod ko at nakasandal sa pader. Nakangiti din siya sa akin.

"Anong ginagawa niya dito?" tanong ko sakanya habang nakasimangot. Iniwan ko muna
si Mikael para bantayan si Theon.

"I don't know. Ikaw magtanong, manliligaw mo 'yan, eh," he shrugged.

"You're not helping, Kuya." I rolled my eyes heavenward.

He laughed heartily. "Kuya's always here for you, baby," he tapped my shoulder and
smiled at me. "Alam naman natin kung gaano ka katanga pagdating kay Kerko."

Tinignan ko nalang siya ng masama. Seriously? Hindi ba naging tanga din naman siya?
Lagi nalang ako ang nakikita ng mga tao pagdating sa ganyang topic. Ako lang ba sa
history ng mga Dela Cruz ang na-in love ng sobra-sobra? Hindi naman, eh.

Bago pa ako makita ni Hugh, bumalik na lang ako kina Mikael at Theon. Nag-utos
nalang din ako sa kasambahay na nakita ko na dalhan nalang kami ng merienda.

"Okay ka lang?" I asked him. He smiled at me and nodded. "Yeah."

"Si Cloud lang kasi ang naabutan mo noon, eh. Siguro kapag nakita mo si Cloud,
kahit papaano, makakatulong sa'yo," I said.

He just smiled at me.

Kanina pa nasabi sa akin ni Kuya na wala si Mommy ngayon dito. He said she's in
Davao at sa makalawa pa ang balik. Wala namang kaso sa amin ni Mikael, sabi niya,
babalik nalang kami para makita niya ang mommy ko.

"Dito na kaya kayo maghapunan, Mika?" tanong sa akin ni Yaya.

"Hindi na, Yaya. Dumalaw lang talaga kami," sagot ko. At ayokong magkita si Mikael
at Hugh kaya naman nagyaya na akong umalis.

I know they are related. Okay, kinakapatid ni Mikael si Hugh, but that doesn't mean
na dapat lagi silang nagtatagpo at hindi din dapat ganito kaliit ang mundo namin.

"I'll just go and get my keys. Susunod nalang ako sa inyo ni Dale," sabi ko kay
Mikael bago ako pumasok ulit sa bahay. Madali lang naman makita ang susi ng kotse
ko dahil sa keychain ko.

Palabas na ako ng bahay ng may tumawag sa akin. Hindi ko na din kailangan lumingon
para malaman kung sino ang tumawag sa akin.

"Mika..."

Huminga ako ng malalim. Hindi din ako humarap sakanya.

"Mika, what happened last night, I--"

"Hugh," putol ko sa sasabihin niya. "Please, let's just be friends..." mahina lang
ang pagkakasabi ko. "I know, mahirap. Or maybe, ayaw mo akong maging kaibigan mo...
but I think it's for the best."

"Mika..." naramdaman ko ang paghakbang niya palapit. Mas humigpit ang hawak ko sa
susi ko.

"Hugh, please..." I sighed again. "I have to go."

Hindi ko siya nilingon. Basta naglakad na ako palabas. Naabutan ko naman si Mikael
na nakasandal sa sasakyan ko.
"Hindi ka sumama kay Dale?" I asked him. Pilit kong hindi ipinahalata ang kaba na
nararamdaman ko.

He shook his head. "Sabay na tayo."

Kumunot ang noo ko sakanya. "Are you sure? I mean, you don't trust my driving
skills, Mikael..."

"I still don't. I'll drive." Kinuha niya sa akin ang susi ng sasakyan ko.

"Wait, hindi ko pa naaayos ang lisensya mo, eh."

Lagi ko naman kasing nakakalimutan iyong tungkol doon. Isa pa, hindi ko din naman
iniisip na pwede na siyang magmaneho ulit.

"Okay na. Naayos na namin ni Dale," he said.

"Teka, magda-drive ka?" tanong ko ulit sakanya.

"Hindi. Uupo lang ako dito at hihintayin nating umandar ng kusa 'tong sasakyan mo."

Tinignan ko siya ng masama.

"Isn't it obvious, Ai?" he raised a brow on me again.

"Are you scared?" he asked me. I nodded.

"Mikaela, hindi mangyayari ulit 'yung aksidenteng 'yon. Hindi ako papayag na may
mangyaring masama ulit sa'yo..." he whispered.

"No, hindi 'yon, Mikael." I shook my head. Tumingin ako sakanya. "Natatakot akong
mawala ka ng tuluyan sa akin..."

He cupped my face and smiled a little. "I'm not going anywhere..."

"Mikael..." I held his hand and looked at him, too.

"Mikaela, hindi kita iiwan."

Tumango nalang ako sakanya. Hinayaan ko nalang na si Mikael ang magdrive. Sinabi
niya sa akin na noong mga nakalipas na araw, sinusubukan na niyang magdrive. Ayaw
na daw niya kasing inihahatid nila ako ni Dale. Gusto niya, siya nalang.
"Mikael," tawag ko sakanya habang nakaupo pa din ako at nagmamanehi siya.

"Hmm?" he asked.

"Anong unang naisip mo nung nakita mo ako noong magising ka?" I never asked that to
him, I guess. Ano kayang opinion niya noon sa akin?

He smiled. "I remember you were sleeping beside me. You were holding my hand.
Nagising ako tulog ka..." he laughed.

"Maybe you were having a dream back then. You kept on saying my name..." he sighed.

"That time, I was thinking, who the fuck is Mikael? Is he your boyfriend? Naiinis
ako kasi hindi naman kita kilala, pero nasa tabi kita. May tinatawag kang pangalan
na hindi ko din kilala..."

Hindi ko na napigilang matawa.

"Yeah, that was funny. Nagseselos ako sa sarili ko."

Nakikita ko ang bahagyang pamumula ng tenga niya. Ang cute niya magblush. Napangiti
ako lalo.

"So meaning, hindi mo pa man alam kung sino ako, crush mo na ako?" pang-aasar ko
sakanya habang tumatawa.

"Asa ka..." he looked away.

Mas lalo namang lumakas ang pagtawa ko. "Okay lang, Mikael. Kunwari nalang hindi
totoo..."

"Tss."

"Pero alam mo Superman, alam ko naman na 'yan, eh." Natatawa ko pa ding sabi
sakanya. Napailing nalang siya habang iniiwas ang tingin. "Crush mo talaga ako noon
pa man..."

"Wow, ang conceited ng girlfriend ko. Nahiya ako." He mocked me.

"Napaka mo." I rolled my eyes. Humalukipkip nalang ako sa tabi.

Mabuti nalang at nawala na din ang sakit ng ulo ko kanina at mukha namang naging
okay na kami ni Mikael kahit papaano.

Bakit nga kaya ganoon? Pagdating kay Mikael, lahat ng iniisip ko, nababalewala
bigla, eh. Iniisip ko na sa bahay namin muna ako pero isang sabi niya lang, hindi
na ulit matino ang isip ko. It's like, I can't even decide for my own.

Lagi kong inuuna ang kapakanan niya. At wala naman akong reklamo 'don. Mahal ko
siya, eh. Sobra.

"When I saw you crying at the hospital, that moment I told myself, whoever you are,
I will take care of you..."

"Mikael..."

"Mikaela, I don't want to lose you. Maraming masasaktan sa relasyon natin, pero
hindi ako papayag na maagaw ka ng iba. You are worth my fight, Ai."

"I love you, Mikael," I said. Niyakap ko nalang siya. I heard him whispered
something pero mas malakas ang pagbusina ng mga sasakyan sa likod namin. Sabay
kaming natawa ni Mikael kaya naman pinaandar na niya ulit ang sasakyan ko.

Naabutan namin si Dale sa bahay ni Mikael na nakaupo sa couch habang kumakain.

"Hindi ka pa aalis?" Mikael asked him. Sumimangot naman si Dale. "Hindi pwedeng
dito na ako matulog? Di ko naman kayo guguluhin ni Mika, eh."

Binato ko sakanya ang throw pillow na yakap ko. "Siraulo."

"Nag-order nalang akong pagkain. Sabi kasi ni Yaya Lourdes doon na tayo kumain, ang
arte niyo pareho. Dahil ba nandun si Hugh?" he asked us.

Nanlaki naman ang mata ko. Paano niyang alam? Nakita ni Dale si Hugh?

"Hugh was there?" Mikael asked me.

"Uhm, Mikael..."

Shit!

"Tss..." napailing nalang ito. Umupo ito sa tabi ko. "Hindi mo sinabi sa akin
'yon."
"Mikael, kababati lang natin, ayokong mag-aaway tayo..." sumandal ako sakanya. I
looked at Dale. "Mamaya ka sa akin," I mouthed.

"Hindi ka ba talaga titigilan ni Alcantara?" he asked me. I sighed.

"Pahaba na ng pahaba ang listahan mo ng member ng fans club mo. Si Saavedra, si

Alcantara, 'yung nurse, 'yung model, 'yung lalaki sa restaurant... nakakairita."

Napangiti ako, "Ikaw naman ang president, eh." pang-aasar ko sakanya.

Sinimangutan niya ako.

"Don't fret. Mas nakakairita ang harem mo," I said.

"What are you talking about?" he asked me.

"Oh, if you're not informed, ang daming babaeng gustong mapansin mo. Ang daming
babaeng may gusto sa'yo, at nakakairita sila. Sobra."

"May pinansin ba ako?" tanong niya sa akin.

"Wala..." nag-iwas ako ng tingin. "Pero nakakainis pa din kasi--"

"Hindi sila si Mikaela Michelle. Anong pakialam ko sakanila?"

Lumingon ako sakanya at ngumiti.

"Crush mo talaga ako, eh, no?" I teased him again.

"Tss. Asa ka nga." Tumayo na ito at humarap sa akin. "Tara na, Baby..." tawag niya
sa akin, halatang nang-aasar.

"Kadiri, Mikael. Hindi bagay." Natatawang sabi ko sakanya.

He frowned. "Oo na. Sa akin ka kasi bagay."

Mas napangiti naman ako.

"Crush mo talaga ako."

Napangiti nalang siya sa akin.

--BAKA by MIBF published na po ang Unwanted Girlfriend. Next year pa siguro 'tong
AL since on-going pa. :)

See you sa pupunta ng Sept. 19 & 20. :)

=================

Chapter 32

#AmaranthineLove

--

Days passed by at wala naman kaming naging problema ni Mikael. Gaya ng napag-usapan
namin, siya na ang naghahatid at nagsusundo sa akin sa school kahit na sinabihan ko
na siya na huwag na. Para magamit ko din ang sarili kong sasakyan.

"Ai, may shooting daw sa Pampanga," sabi ni Mikael sa akin habang nagdidinner kami.
Tumingin ako sakanya. Alam kong hindi ako kasama sa photo shoot na gagawin.
Pinabakante ko ang schedule ko dahil kailangan ko din magfocus sa school ngayon.
Exam week na din kasi.

"Kailan kayo aalis?" tanong ko sakanya. Iniisip ko na kung saan ako uuwi. Dito ba o
sa bahay namin. Kung sa bahay naman kasi, malamang mag-aasaran lang kami ni Kuya
Hunter. Kapag dito naman, wala akong kasama. Mamimiss ko lang siya.

"Tomorrow night," he said. Tumango ako ulit bago sumubo sa pagkain. "Naka-pack ka
na? Tutulungan na kita mamaya," I said.

Huminga siya ng malalim. "Ayokong sumama..."

Napangiti ako. "Siraulo ka. Hindi ka pwedeng wala 'don."

He frowned. Nasabi ko na bang ang cute niya pa din kapag sumisimangot siya?
Nagpatuloy nalang kami sa pagkain at pagkatapos, tinignan ko kung okay na ang gamit
niya.

"Ilang araw kayo 'don?" tanong ko sakanya.

"3 days," he replied.

Tumango nalang ako. Mabilis lang naman pala. Wala akong dapat ipag-alala.

"I really don't want to go," he sighed. Humiga siya sa kama at hinila ako. Hindi ko
napigilang tumawa nang napa-aray siya nang kinagat ko ang balikat niya. "Hindi ka
nga pwedeng hindi sumama..."

I'm trying my best to understand our situation. Not all the times, kailangan nasa
tabi niya ako o nasa tabi ko siya. Ayokong masakal siya... pero hindi ko sinasabing
ayoko na wala siya sa akin.

Ayoko lang na magkaroon ng pangit na impression si Mikael. As much as possible,

kung anong kailangan niya at gusto niya, ibibigay ko. Kahit mahirapan pa ako.

Niyakap ko siya at saka ko ipinatong ang baba ko sa dibdib niya at tinignan siya.
"Mamimiss kita," sabi ko sakanya. He smiled. Hinawakan niya ang pisngi ko at saka
lumapit sa akin at mabilis akong hinalikan sa labi. "I'll miss you, too."

Kinagat ko ulit ang balikat niya at tinignan niya ako. "Stop it, Ai..."

I love it when he's calling me Ai. Pakiramdam ko, nakabalik na talaga siya.

"Why?" I asked him. Isiniksik ko pa ang sarili ko saknya.

"Why you're so mabango, Mikael?" idinikit ko ang ilong ko sa leeg niya.

"Mikaela!" natatawang iniwas niya ang leeg niya sa akin. "What? Inaamoy lang kita.
Ang bango mo kasi!" Natatawang sabi ko. Napaupo na siya sa kama at nakahiga pa din
ako.

Well, looking at his body, medyo bumabalik na din sa dati. Bumangon ako at niyakap
siya mula sa likod. Hinawakan naman niya ang kamay kong nakayakap sakanya.

"What's wrong?" he asked me. Umiling ako. "I just want to hug you," sagot ko.

Pero ang bango talaga ni Mikael, eh. Nakapatong sa balikat niya ang baba ko at
hawak-hawak niya pa din ang kamay ko.

We were watching 50 First Dates. Nakakabilib lang 'yung lalaki sa movie na 'to.
Every day, gumagawa siya ng paraan para maalala siya nung babae. Maybe that's
really true love. You're willing to sacrifice because you really love that person.

With Mikael, natutunan ko lahat 'yon.

Loving someone so much that you'll rather hurt yourself and let the whole world
hate you kaysa mahirapan ang taong mahal mo.

But that's bullsht. Walang taong gustong masaktan. Kahit sabihin mo pa sigurong may
dahilan ka kaya mo gagawin 'yon o ayaw mo siyang masaktan kaya gagawin mo 'yon,
hindi pa din tama.

Noong na-engaged ako kay Lance, ginawa ko 'yon para sa Daddy ko... alam ko,
nasaktan ko si Mikael 'don and I am so blessed that Lance is so selfless.
Pinakawalan niya ako. Hinayaan niya aking sumaya kay Mikael.

Because for me, you can be selfish and selfless when you're in love. You're selfish
because you want to keep that person with you and you're selfless because you're
putting that person's happiness before yours.

"What are you doing?" tanong ni Mikael sa akin. Umiling ako bago ngumiti.

"Ai, stop kissing my neck!" namumula ang tenga niyang sabi sa akin. Nilingon pa
niya ako.

"I wasn't kissing your neck. Inaamoy lang kita," nakangiti kong sabi sakanya.
Kumunot ang noo niya sa akin.

"Oo na, titigil na ako..." umupo ako sa gilid ng kama. "Hindi na kita aamuyin kahit
ang bango-bango mo..." patuloy kong sabi.

"Kasalanan ko bang ang sexy ng amoy mo? Hindi naman, diba?" I looked at him.
Tinaasan niya ako ng isang kilay.

"Okay, I'll shut up na," I smiled. Napailing nalang siya habang nakangiti.

Maya-maya, lumapit ako ulit kay Mikael.

"What?" he asked me.

Napalabi nalang ako. Kung makahawak naman agad sa kamay ko si Mikael, akala mo
pagsasamantalahan siya.

"Yayakapin lang kita..." sabi ko sakanya. He arched his brow again.

"Seryoso ako!" I hissed. "Three days kang mawawala... gusto ko lang yakapin ka para
at least may maiisip akong memory mo habang wala ka ng three days. Ang tagal kaya
ng three days, no?" hindi ko na napigilang mapasimangot.

"Paano kung may magandang babae 'don tapos magpapansin sa'yo, tapos pansinin mo,
tapos makalimutan mo ako, tapos--"

Natigilan ako sa pagsasalita nang bigla siyang yumuko at inilapit ang mukha sa
akin. Ang iksi lang ng pagitan ng mukha namin.

"Tapos?" he asked me.

"Ta-tapos... uh..."

Hindi ko alam kung ilang beses akong napalunok o ilang beses akong napakurap.
Parang bigla kasing gustong lumabas ng puso ko dahil sa sobrang bilis ng pagtibok
niya.

"Uh..." I swallowed, again. "Uh... kukuha lang ako ng juice..." iiwas na sana ako
nang hawakan ni Mikael ang pisngi ko.

Lord, sorry na. Hindi na po ako uulit! Huwag ganito, natutukso naman ako...

"You want me to give you a remembrance?" he asked me.

Wala na ata akong malulunok dahil natutuyuan ako ng lalamunan sa titig ni Mikael.

"Joke lang 'yon, kasi..." I whispered. "Let go na, kukuha ako ng juice at--"

Nanlaki ang mata ko nang bigla niya akong halikan. Oo, sanay akong hinahalikan ni
Mikael pero hindi ibig sabihin, hindi ako nabibigla kapag ganito!

"Close your eyes, silly..." he smiled and then kissed me again.

I closed my eyes and kissed him back. Mabilis pa din ang pagtibok ng puso ko...
adrenaline, maybe? Ewan!

Basta! Parang may fireworks sa paligid ko. Ang hirap iexplain ng nararamdaman ko sa
tuwing hahalikan ako ni Mikael.

Parang nagkakaroon ng party ng butterflies sa sikmura ko...

Naramdaman ko nalang ang paglapat ng likod ko sa kama niya.

Para namang nadoble ang bilis ng tibok ng puso ko.

Oh my gosh...
I should stop him.

Pero...

Oh, crap!

"Mikael..." I tried to talk but he just won't let me. He even deepened the kiss.

Nararamdaman ko ang kamay niya sa braso ko at pakiramdam ko, nagtayuan na lahat ng

balahibo ko sa katawan.

Was it possible? Naubos na lahat ng kontrol ni Mikael sa katawan?

He kissed the corner of my mouth and smiled again.... "You smell good, too," he
whispered and then claimed my lips again.

Maya-maya'y bumaba sa leeg ko ang labi ni Mikael. Pigil ang hininga ko sa bawat
paghalik niya.

God...

"Ouch!"

Natatawang tumingin siya sa akin. "We're not going to do that, my not so innocent
girlfriend..."

Napabangon ako. Hinawakan ko ang leeg kong kinagat niya.

"Not so innocent ka diyan," hindi ko napigilang mapa-ismid. Kung maka-kagat ng leeg

'to, akala niya ata Cullen siya.

Hinalikan niya ako ulit ng mabilis bago tumayo. "Shower lang ako," paalam niya sa
akin.

Tumango nalang ako.

Akala ko pa naman wala ng kontrol... meron pa din talaga.

May amnesia o wala, ang tatag pa din ng self-control niya.

That night, magkatabi ulit kaming natulog. 3 nights siyang mawawala at alam kong
saglit lang naman 'yon, pero mamimiss ko talaga siya, eh.

Kinabukasan, hindi na ako nagpahatid sakanya. Aalis din naman siya ng hapon, hindi
na niya ako masusundo.

"Just take care, okay?" sabi ko sakanya habang naglalakad papunta sa kotse ko. He
nodded. "Mikael..." sumandal ako sa sasakyan ko.

"What?" he asked me.

"I know, may mga mas magagandang model 'don. May mas sexy, mas matangkad, mas
lamang sa akin pero, huwag kang titingin sakanila, ah?" I sighed.

He laughed softly.

"Ai, kahit mas lamang pa sila, wala nga akong pakialam. Hindi sila ikaw. Hindi sila
mahalaga sa akin. Wala akong pakialam sakanila. Okay?" he smiled. Hinalikan niya
ang noo ko. "Pagbalik ko, ikaw pa din ang Ai ko."

I smiled. "Promise?"

"Promise."

I pulled his shirt and kissed him on the lips. He smiled again.

"Bye." I whispered.

"Keep safe..."

Mabigat man ang loob ko, pumasok na ako. Gusto kong bumalik at sumama kay Mikael
pero hindi naman pwede. Kapag hindi ako pumasok ngayong exam, malalaman ni Kuya
Thunder. Kapag nalaman niya kung bakit, mas magagalit sila kay Mikael.

Bakit ba kasi sila nagagalit, wala namang ginagawa 'yung tao sakanila.

Pagdating ko sa school, pumasok na agad ako sa klase ko. Nakita ko si Hugh pero
minabuti kong magpanggap nalamg na hindi ko siya nakita.

Walang sinabi si Mikael tungkol kay Hugh pero siguro bilang girlfriend niya, mas
okay na din na umiwas nalang ako.

Kapag okay na ang lahat sa amin ni Mikael, siguro iyon pa lang ang oras na maaayos
ko ang sa amin ni Hugh.

That day went well. Sa bahay ni Mikael ako umuwi. Mas okay na din siguro na dito
nalang ako. Sa kwarto niya ako natulog para kahit papaano, hindi ko siya mamiss.

It was almost 11 pm when he called me.

"Hi, Superman..." I said sleepy. Ngayon ko lang narealize, kapag wala si Mikael,
hindi ako nagpupuyat. Wala naman kasi akong pagpupuyatan.

"Are you sleepy or you're trying to seduce me?" he asked me.

Natawa naman ako. "Ang kapal mo. Inaantok na kasi ako..."

"Oh, sorry. Okay, I'll just call you--"

"No, wait... I'm fine. Gusto din kitang tawagan kanina kaya lang baka busy ka,
eh..." humiga ako at niyakap ang unan ni Mikael.

"Namimiss mo ako?" he asked me. I have this feeling that he's smiling.

"Medyo lang," sagot ko. Hindi ko maiwasang mapangiti.

"Medyo lang?" he asked again. Halatang nang-aasar na.

I rolled my eyes. "Oo na, namimiss kita ng sobra, happy now, Superman?" simpleng
conceited talaga 'tong lalaking 'to. Pasalamat talaga siya gwapo siya tsaka mahal
ko siya, eh.

"I miss you, too..." he said.

"3 days lang naman, diba?" I asked him.

He laughed. My gosh, pati tawa niya, namimiss ko na. "Yes, 3 days lang. You should
behave, Ai..."

Napangiti ako. "Opo. Behave ako, promise."

Nagpapakwento ako sakanya kung anong nangyari sa Pampanga pero ayaw naman niya.
Kaya kinulit kulit ko nalang siya.

"You should sleep..." he said.

"Ha? Hindi pa naman ako..." hindi ko napigilang mapahikab. "...inaantok."

"Talaga lang, ha?" natatawang sabi nito. Napasimangot nalang ako. "Matulog ka na.
I'll call you tomorrow, okay?" he said.

I sighed. "Okay. I love you, bye..."

Ibinaba ko na ang tawag at humiga ng maayos. Sana ganito nalang lagi. Hindi na
nagkakaproblema. Pero imposible naman 'yon. Dahil bukas, magkikita kami ni Hugh.
Magkatabi pa kami ng upuan sa makalawa para sa exam.

Nagising ako nang may nagdodoorbell sa labas. I saw a delivery man.

"Ms. Mika?" he asked me. I nodded. Inabot niya sa akin ang isang paper bag. "Para
po sa inyo. Breakfast niyo. Bayad na po 'yan ni Mr. Anderson."

"Wait, what?"

Hindi naman ako sinagot nung lalaki. Umalis nalang siya matapos niya aking ngitian.

I called Mikael. Sinabi niya na ginawa niya 'yon dahil ayaw niyang magluto ako.
Hindi ko alam kung concern siya sa akin o wala siyang tiwalang makakapagluto ako ng
french toast.

Matapos kong kumain, naligo na agad ako at naghanda para pumasok. Hindi ko naman na
ginulo muna ulit si Mikael. Sabi niya'y busy sila ngayon kaya hindi na ako nangulit
pa.

Halos ganito ang scenario sa dalawang araw na nakalipas. Excited akong nagising
dahil mamayang gabi na darating sila Mikael.

Hindi ko matago ang saya ko kahit na wala naman akong kasama, nakangiti ako. Hindi
na ako magtataka kung iisipin ng mga nasa paligid ko na nasisiraan ako ng bait.

"Mika, pwedeng patulong?" napalingon ako kay Rui na may bitbit na mga drinks.

Bakit ba laging si Rui ang bumibili? Hindi nalang sila Adrian o kaya Clyde? O kaya
si Fall para naman lumalabas-labas siya ng studio. O kaya si...

"Mika..." he called me again.

"Ah, oo..." inabot ko ang ilang drinks sakanya. "Ang dami naman kasi. May party?"
tanong ko sakanya na pasarkastiko.

"Magcecelebrate lang daw kasi tapos na ang finals!" sagot ni Rui sa akin. Napangiti
din ako. Tapos na nga. At ngayon ko lang narealize na ang tagal ko na ding hindi
nakakasama ang Amaranth.

"Ah, Rui..." napahinto ako sa paglalakad nang makita ko ang pinto ng studio nila.

"Wala si Hugh diyan," he said. Hindi ko alam kung bakit naniwala ako kay Rui pero
sumama na din ako.

"Naks, Mika. Naligaw ka ata?" tanong ni Clyde. I rolled my eyes. "Namiss ka namin,
MikaMika..." inakbayan naman ako ni Adrian.

"Busy lang..." sagot ko sakanila.

"Nagkaboyfriend ka lang, busy ka na?" tanong ni Adrian sa akin. Tinignan ko siya ng

masama.

"Huwag ganoon, Mika... masakit," Clyde faked a hurt.

Napailing nalamg ako. Si Fall ay nakaupo lang sa gilid habang nakaheadset.

Natatakpan na din ng buhok nito ang mata niya. Mukha talagang K-Pop artist si Fall
na may halong Japanese. At nasasanay na din akong ganyan siya.

"Siraulo kayo," I said. "Hindi ko naman kayo kinalimutan... I'm just giving Hugh
some breather..." I shrugged.

Hindi naman sila nagsalita. Hindi naman nila ako pinaalis agad kaya nagstay na din
ako. Gabi pa naman ang dating nila Mikael at hapon pa lang.

Pero dahil sa sobrang excitement ko, hindi ko naman naicharge ang phone ko. Hindi
ko tuloy siya matext kung anong gusto niya para magpapadeliver ako.

"Ay, Mika, alam mo 'yung sa dulong room? May pinabibigay pala si Jeorge sa'yo
'don..." biglang sabi ni Clyde sa akin. Dulong room? Ang alam ko, parang student
org room 'yon, ah?

"Oo nga pala, no?" Adrian said.

"Anong ibibigay?" tanong ko sakanila.

"Ewan ko..." Adrian shrugged.

"Puntahan mo nalang..." Clyde said.

Gusto kong magpasama pero kanino? Kanina'y lumabas si Rui at hindi pa bumabalik.
Alangangang hilahin ko 'tong si Fall?

Napailing nalang ako na tumayo at lumabas para puntahan ang room na si Jeorge.
Pagpasok ko nama'y wala si Jeorge. Pinagtitripan ba ako ng dalawang 'yon?

Mga wala talagang magawa sa buhay.

Pagharap ko'y pumasok naman si Hugh. Nagulat pa siya nang makita niya ako.

"What are you doing here?"

Sabay kaming nagtanong.

"Sila Adrian kasi--"

"Adrian said--"

Sabay ulit kami...

What the hell?

So pinlano nila Adrian 'to? Humanda sa akin ang mga 'yon.

"Pinagtripan ata tayo..." I said. Naglakad na ako papunta sa pinto para buksan ito
pero ayaw bumukas.

"Bakit ayaw?" I asked the door. 'Yung pinto talaga ang kinakausap ko.

Hindi ko mapigilang magmura. Ayaw talagang bumukas!

"Ako na," Hugh said. Lumapit siya sa akin at sinubukang buksan ang pinto.

Napamura din si Hugh.

"What now?" I asked him. Almost 6 pm na at wala namang night classes ngayon dahil
exam nga. Kahit sumigaw ako, walang mangyayari.
"Sa labas lang mabubuksan 'to..." Hugh said.

"Ugh! Hindi ako pwedeng makulong dito!" I hissed. Uuwi ngayon si Mikael and I need
to be with him!

Hindi nagsalita si Hugh. Nakatingin lang siya sa akin.

"Where's your phone? Mine's dead..." I asked him.

"Rui borrowed it," he said.

What the hell? Pati si Rui? Pati ba naman si Rui?!

Napaupo nalang ako. "Hindi ako pwedeng makulong dito..." I said again.

"I know you won't like it if I said I'm sorry again so..." he shrugged. "I don't
know what to say now, Baby..."

I looked at him.

Alam ko namang nahihirapan na din siya, eh. God, hindi deserve ni Hugh 'to, eh.

Kaya gusto ko nalang na magalit siya sa akin para kalimutan na niya ako. Kaya
tinutulak ko siya palayo. Kaya hindi ko siya pinapansin.

Pero nasasaktan din ako sa ginagawa ko.

Mahalaga sa akin si Hugh.

Pero mahal ko si Mikael.

Kung pipili ako sakanila, hindi ako magdadalawang isip sa pagpili.

Hindi ako nagsalita nang umupo siya sa tabi ko. Hindi din ako lumayo.

"I missed you..." he whispered. Hindi ako nagsalita.

Ano bang dapat kong sabihin? Hindi ko alam, eh.

"Baby..."
Hinawakan niya ang kamay ko. Nilingon ko siya. Sana hindi ko nalang ginawa. I can
see pain in his eyes. At nasasaktan din ako.

"Hugh..."

"Ang sakit na..." he said.

Hindi ko alam kung bakit pero parang naramdaman ko ang sakit na nararamdaman niya.

He smiled at me... pero bakas na bakas pa din ang lungkot sa kanya. "Pero mahal
kita, eh."

"Hugh..."

Binitawan ko ang kamay niya at niyakap siya. I know this is not enough, pero gusto
kong kahit papaano, gumaan ang loob niya.

Niyakap niya ako ng mahigpit.

Ilang beses akong kumurap para pigilan ang luha ko pero hindi ko pa din nagawa.
Masakit na may nasasaktan ako...

Pero hindi ko talaga alam kung ano bang dapat kong gawin, eh.

Hindi kami nagkikibuan ni Hugh habang nakaupo kaming dalawa. It was almost 9 pm
already.

Nakauwi na siguro si Mikael ngayon.

Tinatawagan niya kaya ako?

I just hugged my knees and I closed my eyes. Hindi na ako nagsisisigaw o ano man,
wala namang mangyayari kasi. Bukas na kami makakauwi nito.

Iniisip ko si Mikael.

Wala ako sa bahay.

Hahanapin ba niya ako?

Kapag ba nawala ako, hahanapin niya ako?

I sighed.

"I'm sorry..." Hugh whispered. Nag-angat ako ng tingin.

"I thought no more I'm sorry?" I asked him. Ngumiti ako sakanya.

I should not be so hard on him. Wala naman kasi siyang kasalanan.

It was all my fault.

He smiled at me, too.

"Remind me to punch Adrian, Clyde and Rui, alright?" I asked him. He smiled again.

Wala naman kaming mapag-usapan kaya hindi na ako nagsalita ulit.

Naramdaman ko nalang ang ulo ni Hugh sa balikat ko. Nakapikit ang mata niya nang
lingunin ko siya.

"Hugh..."

Pinabayaan ko nalang siya na nakasandal sa akin. Napagod din ako sa buong maghapon
kaya ipinikit ko nalang din ang mata ko.

"Baby..." naramdaman ko ang kamay ni Hugh sa pisngi ko kaya napadilat ako.

Napatingin ako sa paligid. Nastuck nga pala kami. Sht.

Tinignan ko ang orasan ko. It was 6 am already. 6 am na!

Sabay kaming napatingin ni Hugh nang bumukas ang pinto. Napatayo din kaming dalawa.

Finally, makakalabas na kami!

"Oh my gosh, bukas na!" hindi ko napigilang yakapin si Hugh.

Makakauwi na ako! Makikita ko na si Mikael.

"Ai..."

Natigilan ako nang marinig ko ang boses ni Mikael. Tumingin ako sa pinto. Nakatayo
si Mikael doon. Agad akong lumayo kay Hugh.

"Mikael..."

"Hi, my other half..." he smiled at me then looked at Hugh.

"Pwede mo ng bitawan ang girlfriend ko, Alcantara. Huwag ka na ding umasa. Hindi ko
bibitawan si Mikaela..."

Huminga ako ng malalim bago naglakad papunta kay Mikael.

"Welcome back... sorry. Nastuck kasi kami at--"

Hinapit niya ako bigla at hinalikan.

Sa harap mismo ni Hugh...

=================

Chapter 33

Sept. 19 and 20 ako nasa MIBF. :)

PS. Hindi daw aabot ang release ng UG book sa MIBF. </3

--

"Morning..." I opened my eyes when I heard Mikael's voice. Ugh. Ang sakit ng mata
ko. Ang sakit sa mata ng liwanag, eh. Gusto ko pa matulog. I covered my face with
the comforter.

"Ai, wake up..." he said again.

"5 more minutes..." I replied. Inaantok pa talaga ako. Late na din naman kaming
natulog kagabi.

Sinundo niya ako kahapon ng umaga sa school dahil nga sa pagtitrip nila Adrian sa
amin ni Hugh. I thought aawayin ako ni Mikael or magsusungit siya, pero wala naman
siyang ginawa.

He just kissed me and he didn't questioned me.

At ang sama ko nga siguro dahil nawalan na din ako ng pakialam sa paligid ko. Ang
mahalaga sa akin, kaming dalawa ni Mikael. 'Yung ibang bagay, naging isang bula na
nagsipaglaho nalang sa isang sulyap.

Noong umuwi na kami, sinubukan kong mag-explain sakanya pero sinabihan niya ako na
hindi na kailangan.

Pakiramdam ko, may iba pero hinayaan ko nalang din.

Ayoko naman kasing nag-aaway kaming dalawa ni Mikael.

Pero minsan, nakakaramdam ako na hindi ko deserve na pagkatiwalaan niya. Na hindi

ako deserve ni Mikael.

"It's 10 in the morning, already."

"I don't have class naman today, hayaan mo na akong matulog..." niyakap ko ang
isang unan at ipinikit ulit ang mata. I inhaled his scent and smiled. Ang bango
talaga ni Mikael. Mula noon, gustong-gusto ko na talaga ang amoy niya.

Manly.

Ang sexy.

"We're going out, Ai..."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. I opened my eyes and looked at him. "Lalabas
tayo?" tanong ko sakanya. Tumango naman ito sa akin.

"Where are we going?" I asked him. He shrugged.

"Bahala ka diyan..." itatakip ko na sana ang unan sa ulo ko para 'di niya ako
kulitin nang agawin naman niya iyon sa akin.

"Bumangon ka na."

"Ayaw."
"Mikaela..."

"Mikael..."

"Ai..."

"Superman..."

"Brat..."

"Snob..."

"Noob..."

"Snob ulit..."

I heard him chuckled.

Napadilat ako nang maramdaman ko ang labi niya sa labi ko. Nanlaki ang mata ko nang
makita ko siyang ang lapit-lapit sa akin.

"Bumangon ka na..." he smiled at me. Napangiti nalang din ako.

"Saan nga tayo pupunta?" tanong ko sakanya nang maupo ako. Gusto ko pa talagang
matulog.

"Basta..."

Lumabas na si Mikael sa kwarto niya at iniwan akong mag-isa.

Nilingon ko ang phone ko na nakapatay sa gilid ng lamesa. Wala din akong balak
buksan iyon ngayon.

Natatakot na din ako kay Hugh...

Natatakot akong masaktan ko si Hugh dahil sa nangyayari.

Kapag kasama ko si Mikael, nakakalimutan ko ang lahat. Pero laging parang may
sumisigaw sa akin ng realidad. Sinasabi sa akin kung anong gulo ang napasukan ko...

Mabilis lang akong naligo at nag-ayos at bumaba na pagkatapos. Simpleng shirt lang
ang suot ko at shorts.

"Superman..." niyakap ko siya mula sa likod nang makita ko siya sa kusina.

"Hmm?" he asked me.

Umiling ako. "I just missed you..." I whispered.

"Talaga lang, huh?" he asked again. I have a feeling na inaasar niya ako.

"Yes..." I hugged him tighter.

"Sige, sabi mo, eh."

Napasimangot naman ako. "Napaka mo talaga..."

He laughed.

"Let's eat?" aya niya sa akin.

Wala naman kaming nagiging problema sa ngayon. Siguro kasi sanay naman ako sa ugali
ni Mikael. Halos wala naman kasi siyang pinagbago noon, bago kami maaksidente at si
Mikael ngayon, matapos siyang magising.

Masungit pa din siya...

Possessive...

Sweet... minsan.

Well, he's Kerko Mikael Anderson. Kahit simpleng pagtingin niya lang, nakakakilig
na. Pati pagtaas nga ng kilay niya, kinikilig ako, eh.

"Saan ba talaga kasi tayo pupunta?" tanong ko kay Mikael habang nagda-drive ito.
He's using my car and that's fine with me. Gaya nga ng sabi niya, what's mine's
his, too. At hindi niya din hinahayaan na ako ang magdrive kapag kasama niya ako.

"Gusto ko lang makasama ka..." sagot nito habang nakatitig sa daan. Hindi ko naman
napigilang mapangiti.

"Ikaw talaga, malakas ang tama mo sa akin, no?" pang-aasar ko kay Mikael.
Napangiti naman siya sa sinabi ko. "It's the other way around, Ai. Ikaw kaya ang
malakas ang tama sa akin..."

"Ang yabang mo..." I rolled my eyes. Pero hindi ko pa din mapigilang mapangiti.

"But that's the truth..." he laughed again.

"Oo na nga. Alam naman ng lahat na mahal kita, eh. Head over heels in love nga ako
sa'yo, eh." Tumingin nalang ako sa labas habang si Mikael, tahimik nalang din na
nagmamaneho habang hawak ang kamay ko.

"Kanina pa tayo paikot-ikot..." I told him. "Nagugutom na ako..." I added.

He smiled again. "Lagi ka namang gutom..."

I rolled my eyes. "Wala ba tayong madadaanang drive thru?" tanong ko sakanya.

He shook his head.

"Can we just park somewhere tapos bili lang tayo ng food?" Nagugutom na talaga ako,
eh.

"Baka ma-tow..." Mikael said.

"Hindi 'yan..." I told him.

"Tss. Brat..."

Naghanap kami ng mapaparadahan ng sasakyan. Dahil namimilit ako, nagsusungit na

naman si Mikael. Sinabi niya na siya nalang ang bibili ng pagkain pero nagpumilit
pa din akong sumama.

Wala talaga akong tiwala sa mga babaeng nakakakita kay Mikael ko.

Ang possessive ko, sobra. Alam ko 'yon. Pero kasi... natatakot lang naman ako.

Hindi nawawala 'yung takot ko, eh.

Na kapag may nakita siyang mas higit sa akin, iiwan niya ako. Kakalimutan niya ako.
Kung natatakot ako noon, lalo na ngayong hindi naman niya ako naaalala.

May tiwala ako kay Mikael... pero sadyang takot ako.

Natatakot akong mawala siya sa akin kasi hindi ko na alam kung anong gagawin ko
kapag nangyari 'yon...

And I have this feeling na ang dali lang sakanyang bitawan ako... alam kong mali na
may ganito akong nararamdaman pero kumpara sa feelings namin para sa isa't isa, ako
naman talaga ang nagmamahal ng sobra.

"Ano bang bibilhin mo, fries?" he asked me.

Umiling ako. "Ayoko ng fries..."

"Strawberries?" he asked again.

"Ayoko din..."

"Anong gusto mo?" tanong niya sa akin.

"Siomai..." natatawa kong sabi.

"What?" kumunot ang noo niya sa akin. Hindi ko mapigilang mapangiti.

"Seryoso ako, gusto ko ng siomai..." luminga-linga ako para tignan kung may stall
ng siomai para makabili na kami.

"Seryoso ka talaga?" tanong niya sa akin.

"Oo nga." I laughed.

Naglakad-lakad kami para maghanap ng makakain pero natuwa talaga ako nang nakita
kong may binebenta silang fried orange dito. The egg with orange coat.

"Mikael," I called him.

Tumingin naman siya sa akin.

"Let's try this again?" suhestiyon ko habang nakatingin sa fried orange.

Tinitigan ni Mikael ang sinasabi ko.

Kumunot ang noo niya.

"Are you okay?" nag-aalalang tanong ko. Mainit ba, sobra? Baka nahihilo na siya?

"Yeah," he nodded. Nakatingin pa din siya sa fried orange.

"Fried orange..." he whispered.

"Huh?" now, it's my turn to be confused.

"I remember something... though it's blurred..."

"May naaalala ka?" hinawakan ko ang kamay niya. "What? Tell me..."

"I was laughing and I was talking about fried orange..." ani Mikael na tila
inaalala kung ano ang tungkol sa nakaraan.

Kahit papaano ay napangiti ako sa sinabi niya.

Naalala niya 'yung nangyari sa amin dati.

"Fried orange..." I laughed.

"Weird..." napailing nalang si Mikael. "Sa dami ng maalala ko, 'yan pa."

"No, that's actually great..." hindi ko matago ang kasiyahan ko.

Kahit papaano, may improvement na siya, eh.

Kahit pa napakaliit 'non, okay na ako. Masaya na ako 'don.

Matapos kaming kumain binalikan na namin ang sasakyan namin at ganoon nalang ang
pagsusungit ni Mikael sa akin nang ma-tow nga ang sasakyan ko.

"Sorry na nga kasi. Sasakyan ko naman 'yon, kung makapagsungit ka diyan, akala mo
sa'yo..." natatawang sabi ko. Good thing was, dala ko ang bag ko at dala ni Mikael
ang phone at wallet niya kaya wala kaming naiwan sa kotse ko.

Tinitigan niya ako ng masama. Mas napatawa naman ako.

"Come on, Superman..." binilisan ko din ang paglalakad dahil nauuna siya sa akin.
"Pawis ka na, oh?" Lumapit ako sakanya at pinunasan ang pawis sa noo niya. Bakit
kapag si Mikael, pinagpapawisan, ang hot sa paningin ko... ang iba... nevermind.

Naiinis pa din si Mikael dahil sabi niya, dahil sa sobrang pasaway ko, pati ako
napapagod sa paglalakad.

Kapag naglalambing talaga si Mikael, hindi halata.

Nag-aabang kami ng cab para makasakay nang makita ko ang MRT.

Wait...

Kung sa fried orange, may naalala siya... sa MRT, may maaalala din kaya siya?

Posible naman ata.

"Mikael..." I tugged his arm.

"What?" he asked me.

"MRT tayo..."

"What?" he looked at me. Halata din na nabigla siya sa suhestiyon ko.

"MRT tayo..." I smiled.

"Seryoso ka?" tanong niya ulit sa akin.

Dumadami na ang nakatingin sa amin. Karamihan, mga babae.

Bakit ba kasi kahit simpleng jeans at white shirt lang ang suot ni Mikael, ang
gwapo niya? Idagdag pa ang shades.

Parang sila Kuya Hunter at Thunder. Kahit napaka-plain lang ng suot, napakagwapo.

Mas lamang lang talaga si Superman ko.

Ang swerte ko talaga.

"Mukha ba akong nagbibiro?" tumaas na ang isang kilay ko.

Nakita ko ang mga babaeng palihim na kinukunan ng picture si Mikael.

Sana naka-off ang flash para hindi halata, diba? Ang haharot ng mga 'to.

"Come on, my love. Our kids are waiting for us!" Hinawakan ko ang kamay niya at
hinila na siya palayo.

"What kids?" he asked me, surprised.

"Yung tatlong anak natin!" I said. Mas nilakasan ko ang boses ko para marinig ng
mga babaeng nagbabalak magpapansin kay Mikael.

Back off. He's mine.

As expected, marami na ang tao sa MRT. Pero since first station naman ang
napuntahan namin, hindi pa mapupuno agad 'to. Well, based on Maha's theory,
napupuno kadalasan ang train sa 3rd station. I don't even know if that's true.

"Ma'am, hiwalay po ang babae sa lalaki..." ani nung guard sa akin.

Napatingin ako kay Mikael.

May maaalala kaya siya? That line was familiar.

"Kuya, ayoko 'don..." sagot ko kay Manong Guard nang hindi magsalita si Mikael.

"Pero ma'am--"

"She's pregnant..." Mikael said.

Napalingon ako sakanya.

Buntis ako?

Kailan pa?

Anong dinadala ko, strawberry?!

Tapos kambal pa?

"Ganoon po ba, Sir?" the guard asked him. Tinignan naman ako ng guard mula ulo
pababa sa tiyan ko.

Agad akong hinila ni Mikael palapit sakanya. He snaked his arms around my waist.
"Yeah. Kaya hindi kami maghihiwalay..."

Pakiramdam ko, ang pula-pula ng pisngi ko sa sinabi ni Mikael.

Kilig at tuwa ang nararamdaman ko, eh.

Kinikilig ako kasi si Mikael 'to, eh. Natutuwa ako kasi... it came out naturally...
kahit papaano, nakakaalala na ang subconscious mind niya.

Pagpasok namin sa tren, maluwag pa nga kaya nakaupo kami pareho. Hawak-hawak niya
ang kamay ko kaya nilalaro-laro ko ang kamay niya.

"Buntis pala ako?" tanong ko sakanya habang natatawa. Napangiti siya.

"May tatlong anak na pala tayo?" he asked back.

I laughed. Ipinatong ko nalang ang baba ko sa balikat niya habang iniihipan ang
tainga niya. Napapangiti naman siya.

"Tumigil ka nga..." saway niya sa akin.

Natatawa naman ako.

Malakas talaga kiliti niya sa tainga. Ang lakas maka-sexy nang kiliti niya.

Makalipas ang isang istasyon, marami na ang sumakay na tao.

Nabigla ako nang tumayo si Mikael.

"Hey, where are you--"

"Dito lang. Hindi ako pwedeng nakaupo. Ang daming babaeng nakatayo, oh..." he said.

Napansin ko nga na marami ang sumakay na babae at marami na ang nakatayo.

Napalingon ako nang may umupo sa binakanteng upuan ni Mikael.

Tatayo na din sana ako nang pigilan ako ni Mikael. "Just sit down, Ai. I'm fine..."
he said.

Nakatayo siya sa harap ko.

"Mangangawit ka..." I told him.

He smiled. "I'm fine..."

"Salitan nalang tayo every after station?" I suggested.

Umiling siya sa akin. "I'm fine. Basta umupo ka lang diyan..."

Napansin ko 'yung babaeng katabi niya na sinisiksik si Mikael.

Hindi pa naman siksikan, anong pinaglalaban ng babaeng 'to?

Kumunot ang noo ko.

Bakit niya parang pilit idinidikit ang dibdib niya sa braso ni Mikael?

"Mikael..." I called him. He looked down at me.

"Oh?"

"Ikaw nalang kasi ang umupo!" I said. Naiirita talaga ako sa babaeng dikit ng dikit
ng dibdib niya kay Mikael ko.

"Hindi nga pwede. Ang pangit tignan na nakaupo ang lalaki habang ang daming babaeng
nakatayo," he said.

Napasimangot ako. Totoo naman ang sinasabi niya, pero kasi...

"Kandungin mo nalang ako..." out of the blue, I suggested.

Tumaas ang isang kilay ni Mikael sa akin.

"Wala ka na namang maisip na matino, Ai..." he smiled.

"I'm serious!" I said. Naiirita na talaga ako sa sadyang pagbangga ng dibdib nung
babaeng 'yon kay Mikael ko. Kunwari pang nabibigla sa pag-andar ng train, inaakit
lang naman si Mikael ko.

As if naman...

"Just sit down, alright? I'm fine..." sagot niya sa akin.

Tinitigan ko si Mikael. Mukha namang wala siyang pakialam sa babaeng nagcecelebrate

ng foundation day at natuwa sa silicon, pero naiinis pa din ako.

Alam ko naman ang point niya.

Gentleman lang kasi talaga siya, sobra.

Pero...

Kung hindi niya ako pwedeng kandungin, pwede naman sigurong...

Napangiti ako sa naisip ko.

Kumunot ang noo ni Mikael sa akin.

"What are you thinking?" tanong niya sa akin. "May naiisip ka na namang kalokohan
kapag ganyan ang ngiti mo..."

I smiled again.

"Hindi ka papayag na kandungin ako kasi uupo ka at hindi tama 'yon para sa'yo,
diba?" tanong ko sakanya.

Tumango siya sa akin.

"So?"

"Kakandungin nalang kita!"

Napatingin sa amin ang ibang pasahero. May ibang naingayan siguro sa akin pero mas
maraming natatawa habang nakatingin sa amin.

"Talagang nabaliw ka na?" Mikael asked me.

I smiled again.

"Dali na!" Hinila ko siya palapit sa akin.

"Ayoko."

"Huwag ka ng maarte. Last station pa tayo!" I told him.

"Mikaela..."

"Dali na kasi!" pamimilit ko sakanya.

'Yung ibang pasahero, sinasabihan na si Mikael na pumayag.

Tila namang hiyang-hiya si Mikael sa nangyayari. Lahat kasi halos, nakatingin sa

amin.

"Mikael..." I tapped my legs.

Napailing nalang siya.

"Ang arte mo!" hinila ko siya at pinilit na umupo.

Niyakap ko naman agad siya sa bewang para hindi siya tumayo.

Inaasar kami ng mga tao sa MRT kaya naman nakayuko lang si Mikael.

Isinandal ko ang noo ko sa likod niya. I smiled.

"Ang bango mo talaga..." I whispered.

"Tss."

Sinusubukan ni Mikael na tumayo pero hinihigpitan ko ang yakap sakanya. "Huwag ka

ngang magulo!"

Sa 2nd to the last station, nagpumilit na si Mikael na tumayo. Hindi naman siya
totally'ng naka-upo sa akin. Inaalalayan niya din ang sarili niya.
Naka-upo na siya ulit sa tabi ko kaya sumandal ako sakanya.

"Bili tayo ulit ng ticket tapos sakay tayo pabalik..."

He laughed again.

"Ang dami mong alam..." inakbayan niya naman ako. "Kukunin pa natin ang kotse mo,"
dagdag pa nito.

"May sasakyan pa naman tayo, next week na natin kunin..." I replied. "Ang sarap sa
feeling, eh..."

"Ang ma-tow ang sasakyan?"

I pouted. "Yung ganito... naipapakita ko sa lahat na akin ka..."

"Sa'yo lang naman ako, ah?"

"You're my forever, Mikael..."

"You're my eternity, Mikaela..."

Dahil hindi ko napilit si Mikael na bumili ng ticket para sumakay ulit ng MRT
pabalik, lumabas na kami at naglakad-lakad.

"Ang daming nakatingin..." I frowned. Nasa mall na kami't lahat, may mga papansin
pa din.

"Ang ganda mo kasi..." he said.

"Weh? Kahit sa'yo sila nakatingin?" tanong ko sakanya.

"Really? I don't care about them," he shrugged. "I just don't like how those guys
look at you. Hindi ba nila nakikitang kasama mo ako? Hindi ba nila nahahalatang
boyfriend mo ako?" he said.

Huminto ako sa paglalakad.

Nilingon niya naman ako. "What now?"

Tumingin ako sa loob ng mall. Mayroon naman sigurong gumagawa ng shirt dito.
"Mikaela..." he called me.

Naglakad-lakad ako. Nalibot ko na 'tong mall kasama si Maha at Cielo kaya more or
less, kahit papaano'y may ideya ako kung ano ang nasa loob nito.

"Mikaela..."

"OMG! I saw it na!" Hinila ko nalang si Mikael at pumasok sa isang shop. Ang alam
ko, nagpepersonalize sila dito ng mga kung ano-ano.

"Hi, what can I do for you?" tanong sa akin ng lalaking mukhang rocker.

"Magpapagawa ako ng couple shirt. Rush," I replied.

"What?" tanong ni Mikael na nasa likod ko. I looked at him and smiled. Ang tagal ko
na kayang plano 'to.

"Ano pong ilalagay, Ma'am?" tanong ulit nung lalaking mukhang rocker.

"Ai's Superman and the other one's Superman's Ai."

Tinignan ko si Mikael at nakataas ang isang kilay niya sa akin.

"Huwag ka ngang magsungit diyan. Para tigilan ng mga babae ang kakapantasya sa'yo."

"Wala akong sinabi. Gawin mo kayang uniform 'yan para layuan ka ng mga lalaking may
gusto sa'yo."

Napangiti nalang ang lalaki sa naririnig na pag-uusap namin ni Mikael. They rushed
it, like what I asked them to do. Wala pang 30 minutes, okay na.

Black ang color ng shirt namin at ang cute cute ng shirt dahil sa likod, may design
na strawberry ang sa akin at may logo ng Superman ang kay Mikael.

Matapos namin magpalit, hawak-hawak niya ang kamay ko habang naglalakad.

"Where do you want to eat?" he asked me.

"I want strawberry frappe..."

"Hindi ka talaga nagsasawa sa strawberries?" tanong sa akin ni Mikael.

Natawa nalang ako.

"No..."

"Kahit minsan?"

"May time na hindi ko trip ang strawberries, pero kahit anong mangyari, kung
papipiliin ako ng kahit na anong pagkain at strawberries, it'll always be
strawberries. 'Yun ang mahal ko, eh."

Hindi naman na siya nagsalita at inaya na akong pumasok sa coffee shop.

Matapos niyang umorder, naghanap na ako ng mauupuan at hinintay nalang siya.

Hindi ko naman matago ang ngiti ko nang makita ko ang nakasulat sa cup ko.

Superman's.

Inabala ko nalang ang sarili ko sa pagkain ng strawberry cake na nasa harap ko.

"Mikaela... can I ask you something?"

Nag-angat naman ako ng tingin. "Oo naman. What is it?"

"May kaaway ba ako noon?"

Nabigla ako sa tanong niya. "Kaaway? Wala akong alam na kaaway mo. Bakit?"

"Noong isang linggo ko pa kasi naiisip ang nangyari sa atin, eh..." he sighed.

"What are you talking about?"

"Wala ba akong kaaway o kahit na sinong may galit sa akin? Si Saavedra kaya?"

I frowned. "Lance wasn't mad at you. Hindi kayo friends pero hindi siya galit
sa'yo..."

Nanahimik si Mikael habang nakatingin sa akin. Pakiramdam ko, may iniisip siyang
kung ano.
"What's wrong?" tanong ko ulit sakanya.

"We lost the brake..."

Tumango ako. "Oo, nawalan tayo ng preno..."

"The air bags didn't worked..."

Kumunot ang noo ko.

Oo... hindi nga din gumana iyon.

"I don't think that was a plain accident, Ai..."

Tuluyan na niyang nakuha ang atensyon ko.

"What are you trying to say, Superman?"

He sighed.

"Someone did that on purpose... someone's trying to kill me..."

"What?" Kumunot ang noo ko. Paano namang mangyayari 'yon? Wala naman akong alam na
kaaway niya.

Wala naman siyang kaaway! Wala din akong kilalang may galit sakanya.

Oo, masungit siya, pero...

'Yung air bags... ni hindi ko napagtuunan ng pansin 'yon. I was too occupied
before...

"Mikael..."

"Good thing was nothing happened to you..." hinawakan niya ang kamay ko at pinisil
ito.

Hindi ko mapigilang kabahan.

Bakit nga ba hindi ko napagtuunan ng pansin ang aksidente noon?

Totoo kaya iyon o hinala lang ni Mikael?

Pero... paano kung totoo?

Sinong magtatangka kay Mikael?

Sinong may galit sakanya?

Hindi ko naintindihan.

Sinadya ang nangyari sa amin?

Pero sinong gagawa 'non?

Wala akong maisip.

=================

Chapter 34

Hanggang 70 chapters 'to. Kapit lang. Lol.

--

"Earth to Mikaela Dela Cruz..."

Napalingon ako nang magsalita si Cielo sa tabi ko. Did she mentioned my name? May
sinasabi ba ito?

"Huh? What was that?" I asked her. She rolled her eyes and sipped her coffee. "Saan
na naman ba nakarating ang imaginations mo? Wala ka na naman sa sarili mo..."
tanong niya sa akin habang nakakunot ang noo.

"Saan pa, eh di sa abs ni Kerko," natatawang sabi ni Maha sa akin. Napailing nalang
ako.

No, I wasn't thinking about his abs or his chest pr any part pf his body. I was
thinking about what he said. The accident we had wasn't really an accident.

Someone tried to kill us. Someone tried to kill him. Someone did that on purpose.
But up until now, wala pa din akong maisip kung sinong gagawa 'non sa kanya.
Kalaban nila sa negosyo? Bakit siya? Bakit hindi ang daddy niya? Not that I want
his daddy dead, but it doesn't make any sense. Anong kasalanan ni Mikael?

And I'm so sure Lance has nothing to do with the accident. Kahit na nasasaktan na
'yon, alam kong hindi siya gagawa ng bagay na mas makakasakit sa akin. He won't
harm Mikael in any way.

"Ano ba talagang problema mo, Mika?" Maha asked me while blowing her finger nails.
Nagyaya kasi silang dalawa na lumabas kami kaya magkakasama kaming tatlo. I was too
occupied these past few days kaya naman ni makasama ang mga kaibigan ko'y 'di ko na
magawa.

I sighed. Nakatingin lang ako sa kuko kong nilalagyan ng black polish. Should I
tell them? Pero kasi... Mikael said, the lesser ang nakakaalam, mas malalaman namin
ang totoo.

But they're my best friends.

"Nag-away na naman ba kayo ni Kerko?" tanong ni Cielo sa akin. Napatingin ako

sakanya bago umiling. "Hindi. We're actually okay..."

"Eh ano palang problema mo?" tanong ni Maha habang nakatingin sa yellow polish
niya. Napailing nalang ako, ngiting-ngiti kasi si Maha habang nakatingin sa dilaw
niyang kuko. Buti nalang talaga bumagay dito dahil maputi ito.

"Wala..." humugot ako ng malalim na hininga bago uminom sa juice na hawak ko.

I couldn't tell them what's happening. Pero ang hirap! I was an open book to them.
Lahat kasi, sinasabi ko sakanila pero ngayon, wala naman akong ibang makausap
tungkol dito.

"Alam mo sis, bawas-bawasan mo kaya ang pagsama kay Kerko. Mas lumuluwag ang
turnilyo mo, eh. Ngitian ka lang kasi 'non, halos mamatay ka na sa kilig, eh...
chill lang, aba..." Cielo said.

She likes Mikael for me, yes. Wala naman kasing problema si Cielo at Maha kay
Mikael. Kahit anong gusto ko, susuportahan nila ako. Ganoon naman kami lagi, eh.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "Inano ka ni Mikael?" tanong ko sakanya. She
shrugged. "Wala naman... alam mo namang shipper ako ng 'til death do us part niyong
pagmamahalan pero sis, kumalma ka naman... huwag mong ibigay lahat..."

Hindi ako sumagot.

Hindi naman kasi ako naiintindihan ni Cielo, eh. O ng kahit na sino pa.

Kapag nagmahal ka, pwede mo bang sabihin na, "Hanggang dito lang ang pagmamahal ko,
magtitira ako para sa sarili ko, hindi na lalagpas sa limit na 'to." Of course not,
when you're in love, wala kang pakialam sa limits. Basta nagmamahal ka. Inuuna mo
lagi siya. At iniisip mo kung ano ang magpapasaya sakanya.

It's easier said than done. Ang daling magsabi na magtira ka para sa sarili mo pero
kapag 'yung mahal mo na ang involved, hindi naman pwedeng 99% lang ang ibibigay mo,
eh. It's always 100%.

After our polishing session, magkakasama naman kaming tatlo na kumain. May photo
shoot ngayon si Mikael kaya minabuti ko na din na umalis muna... noong check up
niya kasi, sinabi ng doctor na kailangan ni Mikael ng time alone paminsan-minsan.
That I should let him do his stuffs alone... wala naman akong nagawa, hinayaan ko
nalang siya.

"Alam niyo, feeling ko kailangan ko na talaga nagkaboyfriend..." sabi ni Maha

habang kumakain kami. Nagkatinginan naman kami ni Cielo.

"Bakit, may krisis na ba ng mga lalaki?" tanong ni Cielo dito.

"Hindi naman. Ayoko lang matulad sa'yong tatandang dalaga..." irap ni Maha. Kanina
pa sila nag-aasaran tungkol sa sinasabi nilang Choi ang pangalan. I didn't have any
idea who he is though I heard his name before.

Sinubukan kong sumali sa usapan nila. Pakiramdam ko kasi, ang dami ko ng hindi alam
sakanila, eh. Nakaka-guilty din pala kapag ganito. Pakiramdan ko, naneneglect ko
sila dahil sobrang occupied ako.

"Si Mika kasi, may Kerko na, may Hugh pa at huwag ka, may Edward pa, tayo, wala ni
isa, eh..." Maha frowned..

"Baliw..." napangiti nalang ako. Isang tao lang naman ang gusto ko, eh. Siya lang.

Nag-aya si Cielo na tumingin ng ilang damit para sa event nila sa Baler sa susunod
na Linggo. Sinasama nila ako pero hindi naman ako pwedeng umalis. Pwede kong bigyan
ng space si Mikael pero hindi ko naman siya kayang iwan.

"Si Hugh ba 'yon, Mika?" tanong ni Maha sa akin habang naglalakad-lakad kami.
Napalingon ako sa tinuro niyang direksyon.

Natigilan ako nang makita ko si Hugh sa mall.

He was smiling...
At nakaakbay siya sa isang babae.

"Yeah," I replied. Hindi ko nagustuhan ang naging reaksyon ng puso ko nang makita
ko si Hugh.

Bakit naiinis ako?

Bakit naiinis ako kay Hugh at sa babaeng kasama niya?

Hindi naman dapat ganito, eh.

Okay nga 'yan actually, eh... para maging masaya siya pero bakit ganito?

"Sino 'yan, girlfriend niya? Bilis maka-move on, ha?" Cielo said sarcastically.

Alam ni Cielo at Maha ang panliligaw ni Hugh sa akin noon, they didn't like Hugh
but it doesn't mean they hate him, too. Gaya nga ng sabi nila, susuportahan nila
ako kung ano ang gusto ko. Kung ano ang makakapagpasaya sa akin.

Kung nakamove-on na si Hugh, okay naman 'yon, diba? 'Yon naman ang gusto ng
lahat... 'yon naman ang sinabi kong gawin niya.

Iyon naman kasi ang tama, eh.

Pero hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng mali.

Inaya ko nalang sila Maha at Cielo na umalis na ng mall na 'yon. Bigla nalang akong
nawala sa mood. Maybe because of those thoughts in my head. Ang hirap kasing isipin
kung sino ang gagawa 'non kay Mikael, eh.

Kinabukasan, kinailangan kong magpunta ng school para kumuha ng copy of grades ko.
Gusto akong ihatid ni Mikael pero maaga ang call time nila kaya naman nagdrive
nalang ako since nakuha na rin namin ulit ang sasakyan ko.

Buti nalang din at wala namang tao masyado sa school. Baka next week pa
magsipuntahan ang ibang students, which was okay. At least, hindi ako mahihirapan
ng sobra.

Nakita ko sila Adrian at Clyde na nakaupo sa labas ng admin office. Tumigil sila sa
pag-uusap nang makita ako at tumayo.

Naiinis pa din ako sa ginawa nila noong nakaraan. They shouldn't have done that.
Kahit hindi kami nag-away ni Mikael, ayoko naman na nagkakaroon kami ng problema.

"Hi, Mika..." Adrian smiled at me. Tumango nalang ako sakanya. Wala akong balak
kausapin silang dalawa.

"Come on, Mika, hindi na nga kami pinapansin ni Hugh, pati ba naman ikaw?" tanong
ni Clyde sa akin.

I arched my brow. "Was it my fault, Clyde? Puro kasi kayo kalokohan..."

He chuckled. "Mika, concerned lang naman kami sa inyo ni Hugh... you like him, he
likes you, kayo nalang..." inakbayan pa ako ni Clyde habang naglalakad kami.

"Parang ganoon kasimple ang lahat, ano?" pasarkastiko kong sagot. If everything was
that easy, hindi sana ako nahihirapan. Kaso hindi. Life is a battlefield.
Masasaktan at masasaktan ka kahit mag-ingat ka pa.

"Hindi nga simple, pero tao lang din naman ang nagpapakomplikado ng sitwasyon,
diba?" Adrian smirked. "Konti nalang, kayo na, eh..."

"Adrian, alam ko na kasalanan ko lahat..." I stopped and looked at him. "At kung
pwede ko lang ibalik ang oras, siguro pipiliin ko nalang na hindi ko kayo nakilala
nila Hugh... kasi naging komplikado lang naman ang lahat dahil sa akin, eh..."

"Hey, don't say that..." sumeryoso ang mukha ni Adrian. "Hindi man nangyari na
nagkakilala kayo ni Hugh sa paraan na nagkakilala kayo noon, alam kong si Hugh ang
gagawa ng paraan para makilala ka niya..."

"Oo nga. Dinamay mo pa kami... nakakatampo ka, ah?" Clyde said.

"Hindi man ikaw ang kailangan maghanap kay Hugh noon, I am so sure you're destined
to meet..." sabi ulit ni Adrian sa akin.

Naguluhan ako sa sinabi niya. Anong ibig niyang sabihin? Kahit anong mangyari,
magkakakilala kami ni Hugh? Bakit? Paano?

Natigilan ako sa paglalakad nang makasalubong namin si Hugh.

Again, he was smiling. May kaakbay na naman itong babae, at hindi iyon ang babae sa
mall na kasama nito.

"Hugh, pare..." Clyde called him. He looked at us. Nawala ang ngiti niya nang
makita ako... pero hindi niya tinanggal ang kamay sa balikat ng babaeng kasama
niya.
"May practice mamayang 3..." Adrian said. Noon ko napansin na inakbayan ako ni
Adrian at hinapit ako palapit sa kanya.

"Yeah, sure, I'll be there..." tumango si Hugh sa kanila habang nakatingin sa akin.

"Hi, Baby..." he smiled at me.

Nabigla ako sa pagbati niya sa akin pero pinili ko nalang sumagot. "Hi, Hugh..."
bumilis ang pagtibok ng puso ko.

Napatingin ako sa babaeng kasama niya na halatang naiinip dahil napahinto pa sila
ng wala sa oras. Nakahawak ang isang kamay ng babae sa bewang ni Hugh.

"Babe, punta muna ako sa friends ko, ha? Sunod ka nalang..." paalam nung babae kay
Hugh bago humalik sa pisngi nito. Tumango lang si Hugh dito.

Fùck. Bakit ba naiinis ako sa nakikita ko?

"I have to go. Kukunin ko pa ang grades ko, eh..." paalam ko nalang sakanila.
Kukunin ko nalang ang kailangan ko tapos aalis na ako.

"Baby, wait..." he stopped me.

Tumingin naman ako sakanya. Ang bilis pa din ng takbo ng puso ko. "Why?"

"Here... kinuha ko na kanina..." inabot ni Hugh sa akin ang isang papel na may
pangalan ko.

Tumingin ako sakanya. Ano bang ginagawa niya? Akala ko ba nagmomove on na siya? May
mga ka-date na nga siya, diba?

"Hindi mo na dapat ginawa 'to..."

"Nagawa ko na, eh. Hindi ko na mababawi pa..." he said and the shrugged.

"Adrian..." bumaling si Hugh kay Adrian at ngumiti ng pasarkastiko... "Kung gusto

mo pang makatugtog, ingatan mo ang kamay mo..." he looked at Adrian's hand which
was on my shoulder.

Natawa naman si Clyde na nasa gilid ko. "Isa ka pa..." Hugh said.

Clyde raised his two hands, still smiling.

"I have to go..." paalam niya sa amin pero hindi ko alam kung bakit ko hinawakan
ang kamay niya. "Wait..."

I was scared to him.

Pero hindi ba dapat mas takot siya sa akin dahil ako ang pwedeng manakit sakanya?

I'm being unfair.

Tinignan niya ang kamay kong nakahawak sakanya.

Damn it! Hanggang ngayon, may sparks pa din.

Binawi ko agad ang kamay ko. "Uh, thank you..." bulong ko sakanya. Hindi ako
makatingin sakanya sa mata.

"Anything for you, Baby..." he said. "I have to go..."

Tumango nalang ako. "Yeah, of course..." susunod pa siya sa babaeng kasama niya
kanina, eh.

Nakaalis na si Hugh pero nandoon pa din ako. Huminga ako ng malalim bago tumingin
kay Adrian at Clyde na nasa likod ko pa rin.

"Bakit kailangan niyong saktan ang sarili niyo? Tangina..." napailing nalang si
Adrian.

"Gago, kung ako sa'yo, tigil-tigilan mo nalang pag-akbay mo kay Mika. 'Yon ay kung
mahal mo ang kamay mo..." natatawang sabi ni Clyde sa kaibigan.

Hindi nalamg pinansin ni Adrian ang sinabi ni Clyde. "Sa studio nalang tayo, Mika.
Wala 'don si Hugh, pangako..." itinaas pa ni Adrian ang isang kamay niya.

Tumango nalang ako at sumama sakanila.

Alam kong wala si Hugh 'don. Magkasama sila nung babae kanina, eh.

Inabutan namin si Fall na nagddrums nang pumasok kami sa studio. Si Rui naman,
nanunuod ng kung ano sa laptop nito habang may hawak-hawak ng isang garapon ng
stick-o.
"Where's Jeorge?" I asked them.

"Inaayos ang grades namin..." ngumisi sa akin si Adrian.

"Huh? I thought kayo ang kukuha ng grades niyo? Just like Hugh..." umupo ako sa
tabi ni Rui at kumuha sa stick-o niya.

"Palitan mo 'yan, ah..." ani Rui sa akin. Tinitigan ko naman siya ng masama. "Baka
nakakalimutan mong ay atraso ka sa akin?" sabi ko sakanya.

"Bibili nga ako ng strawberry nito, eh. Gusto mo ba?" Rui asked me.

"Kahapon pa nakuha ang grades ni Hugh..." Fall said.

Napalingon naman ako dito na itinabi na ang drum sticks niya. Nabibigla pa din
talaga ako kapag nagsasalita si Fall.

Para kasing biglang may anghel na nagsalita. Tumatahimik lahat, eh.

"Eh bakit pa siya nagpunta sa admin's office?" Tumingin ako kay Clyde at Adrian na
kumakain ng chips.

"Para kunin ang grades mo..." Clyde shrugged.

"Kinuha niya ang grades mo?" Rui asked me. I nodded.

"Ang damot 'non! Sabi ko kunin ang grades ko, eh..." iiling-iling na sabi ni Rui
bago kumain ulit ng stick-o niya.

"Is your name Mikaela Michelle Dela Cruz?" Fall asked Rui. Umupo ito sa tabi ni
Clyde at uminom ng tubig.

"Hindi..." umiling si Rui.

"Eh di wag kang umasang may mapapala ka kay Hugh..." Fall looked at me and shook
his head. Sinuot nito ang headset at pumikit na.

Si Adrian at Clyde naman ay nagpipigil ng tawa. Napailing nalang ako.

Minsan nalang kasi magsalita si Fall, inaway pa si Rui.

Hindi na muna ako umalis sa studio dahil na rin sa malakas na ulan. Hindi din naman
ako makakabalik sa sasakyan ko kaya nagstay nalang ako sakanila.

Hindi ko mapigilang matawa nang pinagkukumpara nila ang grades nila. Hindi nila
sinali ang grades ni Fall at Hugh dahil umuulan ng uno ang grades ng mga ito.

"Pero tsanggala, 'di ko matanggap 'yung 2.5 ko, eh. Hindi naman pumapasok 'yung
prof dito, eh. Ceiling grade, hayop!" Reklamo ni Adrian habang nakatingin sa grades
niya.

"Makapagreklamo ka, kamusta naman ang tres ko?" tanong ni Clyde dito.

"Buti nga nagka-tres ka pa. Pinapasukan mo ba 'yan?" tanong ni Jeorge sakanya.

"Hindi ko nga alam kung anong subject 'to, eh..." kumunot ang noo ni Clyde.
"Seryoso, may ganitong subject pala ako..."

Maya-maya'y dumating na si Hugh kasama ang babae kanina. Bigla namang nawala ang
saya ko.

"Game na tayo?" Hugh asked them. Napatingin sa akin sila Adrian. I tried to smile.
Okay lang naman ako, eh.

"Ge, ikaw na muna... 'Yung solo mo..." tumango nalang ito kay Hugh. Umupo 'yung
babae sa pwesto ko kaya naman tumabi nalang ako kay Jeorge.

"Sino 'yan?" tanong ni Jeorge sa akin. Halatang hindi niya gusto ang babae. I
shrugged.

"Upuan mo kaya 'yan..." ang sama pa din ng tingin ni Jeorge sa babaeng unknown pa
din sa amin.

"Hayaan mo na, dito nalang ako sa tabi mo..." I smiled at her.

Si Hugh ang mismong bumili ng upuan na 'yon para sa akin para daw kapag naroon ako
sa studio. Strawberry printed kasi.

Pero siguro, magbabago na nga ang lahat sa pagdating ng babaeng 'yan..

Nagsimula na silang magpractice. Hindi ko maiwasang mapatingin kay Hugh nang

magsimula din itong maggitara.

Nakaupo lang si Fall at Rui at nakatayo sa gilid ko si Clyde at Adrian habang

nanunuod kay Hugh.
Bucket full of tears, baby know I'm here, I'm here waiting...Just close your
precious eyes and just realize I'm still fighting...For you to be with me and sit
under this tree, we can watch the sunrise, we can watch the sunrise...

I was just looking at him. Nakatingin din siya sa akin habang kumakanta.

It was as if the song was made for us.

Wake up feel the air that I'm breathing.I can't explain this feeling that I'm
feeling.I won't go another day without you...

Napatingin ako sa babaeng kasama ni Hugh nang magsalita ito, "I love you, Hugh!"

Napailing naman sila Adrian at Clyde. I looked at Hugh again. Nakatingin lang siya
sa akin habang kumakanta.

Magaling talaga siyang kumanta, there's no doubt about that. Damang dama niya ang
lyrics kaya kahit nakikinig ka lang, mararamdaman mo din talaga ang emosyon ng
kanta.

Wake up feel the air that I'm breathing.I can't explain this feeling that I'm
feeling.I won't go another day without you,Hold on, I promise it's gets
brighter.And when it rains I'll hold you even tighter,I won't go another day
without you...Without you...

And I won't go another day without you...

Nag-iwas ako ng tingin matapos siyang kumanta.

My mind was clouded by so many thoughts. 'Yung aksidente namin ni Mikael, 'yung
nararamdaman ko para kay Mikael... para kay Hugh.

"I have to go, guys..." paalam ko sakanila bago ko kinuha ang bag ko at lumabas na
ng studio. I heard Clyde's voice, tinatawag niya ako pero hindi na ako lumingon
ulit.

Dumiretso ako sa lounge at umupo. Wala naman masyadong tao kaya tahimik lang.
Tamang-tama dahil gusto kong mag-isip.

My priority now is the accident... and of course, si Mikael.

Pero para namang nakakaloko na nagpi-play ng paulit-ulit ang kinanta ni Hugh kanina
sa isip ko at kung paano niya ako tinitigan.
"Hey..."

Napalingon ako nang may magsalita sa gilid ko.

I saw Hugh and he's holding two cups of coffee.

"What are you doing here?" I asked him.

He shrugged. Umupo siya sa tabi ko kaya naman umusog ako.

I heard him chuckled.

"Bawasan mo naman ang pagpapahalata na iniiwasan mo ako..."

Napayuko nalang ako. "I wasn't avoiding you..." and that was a lie. I was avoiding
him...

"I'm gonna buy that though I wasn't that convinced, Baby..." he smiled at me again.

Umuulan pa din ng malakas at lumalamig na din dahil hapon na. Ang alam ko'y may
tatlong models pang kukunan si Mikael kaya aabutin sila ng gabi ni Dale.

Ibinigay ni Hugh ang jacket niya sa akin.

"Ano 'yan?" tanong ko sakanya.

"Just wear it..." sagot ni Hugh sa akin.

"No, thanks..." I sighed.

"Baby..."

I closed my eyes. "Okay, fine..." Inabot ko nalang ang jacket niya at isunuot. Wala
ding mangyayari kung nakikipagtalo siya kay Hugh. Ipipilit lang ni Hugh ang gusto
nito, eh. Mapapagod lang ako.

"Are you okay?" tanong ni Hugh sa akin. Nakasandal siya sa upuan at nasa likod ko
ang kamay niya.

Tumango ako. "Yeah..." matamlay akong sumagot.

"Yeah, you look really fine, Baby..." he sais sarcastically.

Nilingon ko siya. Ipinalig niya ang ulo at tinignan din ako. "What's wrong?" bakas
ang pag-aalala sa mukha nito.

"Hugh..."

"Baby, ayoko lang na nakikitang worried ka. Tell me, what's bothering you?"
hinawakan niya ang kamay ko.

Gustuhin ko mang bawiin, hinigpitan ni Hugh ang pagkakahawak dito.

Nag-iwas nalang ako ng tingin sakanya. Huminga ako ng malalim bago nagsalita. "It's
about our accident..."

Naramdaman kong natigilan si Hugh sa sinabi ko. Maybe because hindi naman ako nag-
oopen talaga nang nangyari sa aksidente namin ni Mikael noon. Ayoko din kasing pag-
usapan.

He cleared his throat. "What about that?" binitawan niya din ang kamay ko.

Hinawakan ko ang cup ng kape na binigay niya at tinignan ang laman nito.

"Iniisip ni Mikael na hindi aksidente ang nangyari sa amin..." Well, iniisip ko na

din ngayon na hindi nga iyon aksidente. The car was working well and the all of a
sudden, nawalan kami ng preno...

Hindi nagsalita si Hugh kaya nagpatuloy ako.

"My dad died and Mikael was in coma. Hindi ko na napagtuunan ng pansin ang
aksidente. Ni hindi ako nakialam sa investigation before and I asked them to just
close it. Hindi naman kasi ako makausap ng maayos 'non. Hindi din ako makakatulong
so I asked my brother and my cousin to just close the case. After ng aksidente,
ilang araw lang, nawala ang daddy ko, paano ba ako makakapag-isip ng maayos?"

Huminga ako ng malalim. Hindi dapat ako nagsasabi nito kay Hugh dahil kay Maha at
Cielo nga, wala akong sinabi... pero kasi... I needed to vent this one out.

"Someone tried to kill him..." kahit ilang beses ko atang sabihin ang limang salita
na iyan, hindi ko pa din mapaniwalaan. Wala naman kasing may motibong gawin 'yon.

Huminga ako ng malalim bago tumingin kay Hugh. "At wala akong ideya kung sino ang
gagawa 'non kay Mikael..."
"You're worrying because it is Kerko who's involved..." ani Hugh sa akin. Napatungo
ako. That was true. Nag-aalala ako kay Mikael.

Siguro kung totoo kasi ang hinala niya, baka alam na nung nasa likod ng nangyari sa
amin na gising na siya. Paano kung subukan ulit nilang gawin iyon kay Mikael?

"You're not even worried na nadamay ka..." Hugh frowned.

Isinandal ni Hugh ang ulo at tumingala habang nakapikit. Pinagmamasdan ko lang siya
maging ang paggalaw ng Adam's apple niya.

Napatingin ako sa phone ko nang magring ito at nasa screen ang mukha ni Mikael.

My other half

calling...

Tumayo ako at lumayo kay Hugh bago sinagot ang tawag ni Mikael.

"Hi, Superman..." I greeted him.

"Where are you, Ai?" he asked me.

"School. Ang lakas ng ulan, eh. Hindi ako makauwi... hindi ko pa kaya magdrive
kapag umuulan ng malakas..." I tried it before, masyadong madulas ang kalsada kaya
hindi ko na sinubukan magdrive ulit kapag umuulan.

"I'll just pick you, then. I'll cancel the shoot today," he said.

"No, it's okay. Titila naman siguro mamaya ang ulan..."

"But the road's still wet. It's fine, okay? You're more important to me. I can have
these photo shoots rescheduled."

"I'll wait for you, then..." I sighed.

Paglingon ko'y nakatayo si Hugh sa gilid ko at nakasandal habang nakatingin sa

akin.

"I have to go, papunta na si Mikael, eh..." I told him. Hindi siya nagsalita.
"Thank you for listening... wala lang akong mapagsabihan ng nangyayari..."

"It's okay..." he whispered.

Kinuha ko na ang bag ko at kinuha ko din ang kape na binigay ni Hugh. "Thank you
dito..." itinaas ko pa ang cup ng kape bago ngumiti sakanya.

Lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa noo.

"I'm thankful you're okay after that accident, Baby..." he whispered.

Kumunot ang noo ko.

"Hindi na kita ihahatid..." he said. He smiled sadly and the kissed my cheeks...
more on the corner of my lips.

"Namimiss na kita..." bulong niya ulit.

Tumalikod na siya at naglakad pabalik sa studio.

Kinalma ko muna ang sarili ko bago ako naglakad papunta sa malapit sa gate para
hintayin si Mikael.

Halos 30 minutes akong naghintay nang dumating na sila.

Lumabas si Mikael at Dale at lumapit sa akin.

"Ako na magda-drive ng sasakyan mo, Mika..." ani Dale.

Pinahawak ko sakanya ang kape na hawak ko at saka ko kinuha sa bag ko ang susi ng
bag ko.

"Kailan pa nagsimula sa letter H ang pangalan mo, Mika? Ano, Hika?" tanong ni Dale
sa akin.

Kumunot ang noo ko. "Ano?"

Ipinakita niya sa akin ang baso at may nakalagay nga na letter H.

Napatingin ako kay Mikael.

"Baka nagkamali lang 'yung nagsulat..." pagdadahilan ko nalang.

What the fùck?

"Here..." inabot ko kay Dale ang susi ng sasakyan ko at binalik niya sa akin ang
kape ko.

Hindi naman nagsalita si Mikael.

"Tara na?" aya ko sakanya.

He looked at me and then he removed his jacket. Binuksan niya ang pinto ng sasakyan
niya at inilagay ang bag ko sa loob.

"Take that off and wear this..." inabot niya sa akin ang jacket niya.

"Shit..." hindi ko namalayang suot ko pa ang jacket ni Hugh.

Hinubad ko nalang ang jacket ni Hugh at isinuot ang kay Mikael. Kinuha niya sa akin
ang isang jacket at lumapit sa guard. Hindi ko masyadong narinig ang sinabi niya
dito pero binigay niya ang jacket dito.

Tinignan niya ang kape na nasa ibabaw ng kotse niya tapos ay tinignan niya ako.

"Natutuwa na talaga ako sa manliligaw mo..." he said. Tinapon niya sa malapit na

trash can ang kape.

"Mikael..."

Binuksan niya ang pinto at pinapasok ako. Nagsuot naman ako agad ng seatbelt bago
tumingin sakanya nang makapasok na siya.

"Hindi mo ba nasabi kay Alcantara na may tatlong anak na tayo at buntis ka?" he
asked.

Napasimangot ako. Hanggang ngayon kasi, sinasabi pa din ni Mikael iyon.

"Totohanin nalang kaya natin, baka sakaling lubayan ka niya..."

Napatingin ako kay Mikael. "Seryoso ka?"

"Tss. Hindi."

Inirapan ko nalang siya. I heard him laughed softly.

"Wag kang excited. Tsaka na kapag Anderson ka na. Promise ko 'yon, diba?"

=================

Chapter 35

Ilang araw na ang nakalipas mula nang magkita kami ni Hugh. Iniisip ko na din
ngayon kung magda-drop out ako o lilipat nalang ako ng school para tuluyan na akong
mawalan ng koneksyon sakanya.

Pero hindi ko naman pwedeng gawin 'yon. Kung gagawin ko 'yon, kailangan ko pang
ipaliwanag sa Kuya ko kung bakit. Kung sasabihin ko ang totoo, I'm pretty sure they
will hate Mikael even more. No matter how I sugar coat things, lalabas na gagawin
ko 'yon para iwasan si Hugh dahil ayokong mag-away kami ni Mikael.

Alam ko namang iniisip nila na wala na akong ibang buhay maliban kay Mikael. That
was true... noong na-coma siya, nagkaroon ako ng ibang ginagawa, kahit papaano,
nagkaroon ako ng ibang buhay... I tried to live normal like they wanted me to do to
please them all... but now that he's back, may pakiramdam kasi akong nakabalik din
ako sa normal kong buhay.

Mikael was busy with the photo shoots and he was busy with the investigation as
well kaya naman hindi ko siya halos nakakasama ngayon. Ang hirap ng sitwasyon dahil
halos dalawang taon na ang aksidente. May malalaman pa ba kami sa nangyari?
Makikilala pa ba namin ang nasa likod 'non?

"Baka naman kasi may galit talaga kay Kerko kaya sinadya ang aksidente?" ani Cielo
na naka-upo sa tabi ko habang kumakain ng inorder naming pizza.

Wala din akong nagawa kundi sabihin sakanila ang nangyari. Nasabi ko kay Hugh ang
problema ko pero sakanila, hindi... that's why when Cielo said they'll come over,
sinabi ko na din ang nangyayari. What I did was wrong. Telling those things to
Hugh. Hindi na naman ako nag-iisip ng maayos.

"Malay mo naman si Mika pala talaga ang gustong mapahamak 'nung may gawa 'non..."
Maha said. Napalingon kaming dalawa ni Cielo dito.

"Ako? Ba't naman ako?" kumunot ang noo ko. I admit, hindi naman ako mabait na tao
lalo na sa hindi ko kilala. I am bubbly, playful and cheerful, pero sa mga kaclose
ko lang. Snob ako sa hindi ko kilala at feeling close sa akin pero wala naman akong
makitang reason para ipapatay ako...
"Baka nairita kasi sobrang noob ka..." Maha shrugged. I rolled my eyes. "Ang laking
tulong mo, ha?" I said sarcastically.

"It doesn't make any sense, eh," sabi naman ni Cielo sa tabi ko. "Kung si Ela ang
target, bakit sasakyan ni Kerko ang sinabotage? Bakit hindi ang kay Ela?"

She made a point there.

"And duh? Kung papatayin lang din si Ela, ang dali kaya. Try to do a prank call
telling her na nasa ER si Kerko at 50-50, I'm sure sa bilis ng magiging takbo ng
sasakyan ni Ela, maaaksidente 'to ng wala sa oras..." napailing nalang si Cielo.
Tinitigan ko naman siya ng masama.

"Are you really my friend or what?" I raised a brow.

"I'm being realistic, sis. Knowing how whipped you are," she shrugged. "Isa lang
naman kasi ang weakness mo, eh..." she added.

"And that is?" I asked her.

"Kerko Mikael Anderson." Maha and Cielo said.

I sighed. I hugged the throw pillow beside me and looked at the screen in front of
me.

"Baka naman kasi isa sa mga ex ng kuya mo tapos napagkamalan kang gf ng kuya mo?"
Maha said again while munching her popcorn.

"You're not helping, really..." I glared at her. Ang kadiri nung thought. At sinong
tangang ex ng kuya ko ang iisipin na girlfriend ako ng kuya ko?

Ugh. Kadiri!

"Pwede din naman kasi 'yon," sagot ni Maha sa akin.

"Baka naman si Hugh talaga ang nasa likod ng aksidente..." Cielo said. I looked at
her. Is she even serious?

"There's no way, Ciel..." I replied. Hindi naman ako kilala ni Hugh nang nangyari
ang aksidente. Yes, kilala niya si Mikael pero ano namang motibo niya para gawin
'yon?

At alam kong hindi magagawa ni Hugh ang bagay na 'yon.

"I was just kidding... pero kapag naaksidente kayo ngayon, siya na talaga ang unang
papasok sa isip ko," she grinned at me. I shook my head.

"Ano na palang plano mo 'don?" tanong ulit niya sa akin maya-maya. Nagkibit balikat
ako.

"So you're just going to dump him?" she asked again.

I sighed deeply. "May choice ba ako?" tinignan ko siya. "Wala naman, eh..."

"Ang hirap ng sitwasyon mo, sis..." ani Maha na nakatingin sa akin. "Yung great
love mo, na-coma and then you met someone who actually likes him, nagkagusto ka sa
taong 'yon at nagising si great love, hindi ka naaalala ni great love at nandyan si
someone na mahal ka..."

"It's not easy, really..." I whispered.

Pakiramdam ko kasi, lahat ng gagawin ko, mali.

Lalayuan ko si Hugh, mali. Kasi masasaktan ko siya. Kasi magiging unfair ako
sakanya dahil at some point, somehow, I led him on. I am accountable for what's
happening.

Hindi ako lalayo sakanya, mali. Kasi masasaktan ko din siya. Magiging unfair ako
kay Mikael. Kasi nagmumukhang niloloko ko siya which is not.

Everything's really crazy now.

I wanted to be with Mikael and I wanted to remain friends with Hugh.

And that two things weren't the nicest combination, I guess.

Nagpalit na ako ng number nung nakaraan at piling tao nalang talaga ang pinagbigyan
ko. Mikael didn't asked me to do so, noong unang beses na sinabi niya 'yon, hindi
ko ginawa. Now it was my choice.

"Could you stay longer, guys?" I asked Cielo and Maha while they're cooking.
Nakaupo ako habang pinanunuod silang dalawa na magluto.

"Bakit? Anong oras ba uuwi si Kerko?" tanong ni Cielo sa akin habang naghihiwa ng
carrots.

Nagkibit-balikat ako. "Hindi ko alam, eh." Kanina pa ako nagtext sakanya, hindi pa
nagrereply hanggang ngayon. Ayoko namang tawagan dahil baka may ginagawa. Ayoko
siyang maistorbo.

"Girlfriend ka, hindi mo alam?" tanong ni Maha sa akin.

"Girlfriend lang ako, Maha. Hindi ako asawa."

"Eh di magpropose ka..." natatawang sagot niya sa akin. I rolled my eyes again.

Almost 7 pm na pero wala pa din si Mikael. Tinawagan ko na si Dale kanina para

alamin kung nasaan sila at sabi naman ni Dale, nauna nang umalis si Mikael sakanya.
Tinawagan ko din si Mikael pero hindi naman ako sinasagot.

Wala naman sigurong masamang nangyari sakanya. Baka natraffic lang or something...

"Mika, we really need to go, 11 pm na, oh?" Maha told me. Napalingon ako sakanya.
Kanina pa kami tapos kumain pero wala pa ding Mikael na dumarating. Ni walang text
o anong paramdam. Nagriring lang ang phone nito.

Kung may nangyari namang masama kay Mikael, tatawagan naman siguro ako 'non.

"Okay ka lang ba?" Cielo asked me.

I wanted to say no. Hindi naman kasi talaga, eh. Pero tumango nalang ako. "Baka may
pinuntahan lang siya..." I said. Trying to convince myself more. Saan naman pupunta
si Mikael at inabot ng ganitong oras?

"May lakad pa kasi kami bukas, eh..." hinawakan ni Cielo ang kamay ko. Ngumiti ako
sakanya. "Okay lang, Ciel. I'm fine. Sorry for keeping you up..."

"Gusto mo bang dito nalang kami matulog?" tanong ni Maha sa akin. I shook my head.
"No, it's fine... uh, parating na din siguro si Mikael..." I smiled to them.

"You sure?" she asked again. Tumango ako.

"Call us kung may mangyayari, ha?" niyakap ako ni Cielo. "Dadalasan natin ang
paghahang-out. Nakakamiss, eh..." she smiled.

I nodded. "Yeah, ingat kayo, ha?" hinatid ko silang dalawa sa sasakyan ni Cielo
bago ako pumasok sa bahay.

Sa kwarto ko ako dumiretso. Nakaupo lang ako sa kama habang hinihintay ang
pagdating ni Mikael. I'm still trying to call him. Pero hindi pa din niya ako
sinasagot.
To: My other half

Superman, where are you?

Halos isang oras na ang nakalipas pero hindi pa din siya nagrereply.

"Ugh, where the fùck are you, Mikael?" tumayo ako mula sa kama ko at bumaba ako.
Dala ang susi ng sasakyan ko at cellphone ko, lumabas ako ng bahay.

I don't have any idea kung saan ko ba hahanapin si Mikael pero hindi naman ako
pwedeng nakaupo lang dito.

Hindi pa ako nakakasakay ng sasakyan ko nang makita ko ang sasakyan ni Mikael. Agad
akong lumabas para salubungin siya. It was almost 2 in the morning!

After he parked his car, lumapit ako sakanya.

"Saan ka galing?" I asked him. He looked at me. "Why are you still up?" he said
instead of answering my question.

"I was worried about you... where have you been?" I asked him again.

"May pinuntahan lang ako," sagot niya bago tuloy-tuloy na pumasok ng bahay niya.

"Saan ka nga nagpunta? I called Dale, he said maaga ka namang umalis ng studio,
saan ka nagpunta?" tanong ko ulit sakanya.

"Mikaela, I'm tired, okay?" he said.

"Sandali, Mikael..." hinawakan ko ang kamay niya. "Saan ka ba galing? Saan ka

nagpunta?" tanong ko sakanya ulit. "Kanina pa ako nagtetext, tumatawag, hindi mo
ako sinasagot, hindi mo ako--"

"Could you please shut up?" he hissed. Natigilan ako sa sinabi niya. "Lahat nalang
pinapakialaman mo. What are you, my wife?" he asked again.

"Mikael..." tinanggal ko ang kamay kong nakahawak sakanya at tinignan siya sa mata.
"I didn't mean to... I was just worried and--"

"I'm tired. Matutulog na ako."

He left me dumbfounded.

Ni hindi ko alam kung anong nangyari. What happened to him?

Hindi ko naiwasang pangilidan ng luha dahil sa sinabi niya. Hindi ko naman

intensyong makialam, nag-aalala lang ako kung nasaan siya kanina.

Umakyat na din ako at nagpunta sa kwarto niya. Gusto ko siyang puntahan sa kwarto
niya pero base sa nangyari kanina, pakiramdam ko, ayaw naman niya akong kausapin
ngayon.

Pinilit ko nalang ang sarili kong matulog which was impossible to do. Naiisip ko si
Mikael, eh. Maybe something happened. Kaya nagkaganoon siya.

Masakit na masakit ang ulo ko kinabukasan nang magising ako. Halos umaga na din
naman ako natulog. Iniisip ko kung anong nangyari kay Mikael. Saan siya nagpunta at
kung anong problema niya.

Bumaba na ako matapos akong mag-ayos ng sarili. I don't even know if Mikael's still
here or what, pero nang makita ko naman ang susi ng sasakyan niya at ang cellphone
niya sa living room, alam kong nandito pa siya.

It was almost 9 am.

Nagpunta ako sa kusina at nakita ko siyang naroon. He's cooking something.

Hindi ko alam kung ipapaalam ko ba ang presensiya ko sakanya o hindi. Baka galit pa
din kasi siya sa akin dahil sa nangyari kagabi.

I aborted the mission and took a step back. Babalik nalang siguro ako sa kwarto
ko...

"Ai..."

Halos mapatalon ako nang magsalita siya. Agad akong humarap at nakita kong
nakatingin siya sa akin.

Napansin ko din ang pangingitim ng ilalim ng mata ni Mikael. Hindi din ba siya
nakatulog kagabi?

"Hi," mahina kong sabi. "I thought you're out already... uh... babalik nalang ako
sa kwarto ko." Tumalikod na ako ulit at naglakad pabalik sa kwarto ko nang hawakan
naman ni Mikael ang kamay ko.
"Look, Mikaela, I'm sorry about what happened last night..." he said. Nag-angat ako
ng tingin sa mukha niya. He looked sorry for what happened.

Umiling ako sakanya. "No, it was okay. I'm fine. You were right," I smiled sadly. I
can't put the blame on him. I was actually nagging him. I'm just his girlfriend.
Not his wife. Hindi ko dapat pinanghihimasukan lahat ng ginagawa niya. May ibang
buhay pa si Mikael maliban sa akin. "I'm sorry..."

Plus the fact that he's still can't remember everything, hindi ako dapat nagiging
demanding masyado. Dapat iniintindi ko siya. And me being so damn possessive's not
helping him.

"Ai, it was my fault, alright?" he pulled me closer to him and wrapped his arms
around me. "My mind was so fùcked up last night and I shouldn't have vented that
out on you..."

I bit my lip to desist my sobs.

"I'm sorry..." he whispered and I felt him kissed my hair.

He cupped my face and looked at me. Pinagdikit niya ang noo namin and he closed his
eyes. "What I said last night wasn't right. You owned me, Mikaela. And even if
you're not my wife now, soon, you will be..."

Hindi ako nagsalita. I just closed my eyes, too.

"I'm sorry..." he whispered again.

"Shh..." saway ko sakanya. Ikinawit ko ang kamay sa leeg niya at ngumiti sakanya.
"It's okay... stop saying sorry..."

"Masyado kitang mahal para magalit ako sa'yo," I told him. "Kahit gusto ko pa,
hindi ko kaya... mahal kasi kita..."

He smiled and claimed my lips. Hindi naman ako nagdalawang isip at tinugon ko ang
halik niya.

He let go of my lips when we were both breathless already. "143445254."

Kumunot ang noo ko sakanya. "What the hell?" What's that, a code?

"Code ng phone ko..." napailing nalang si Mikael. Hinalikan niya ang noo ko at
inaya ako papunta sa kusina para kumain.
Hindi naman umalis ng bahay si Mikael kaya buong maghapon kaming magkasama.
Everything was normal again.

Tumulong ako sakanyang magluto. Tumulong meaning, nagtanong ako kung paano gagawin
ang pagluluto pero siya ang gumagawa.

Now, I'm looking for a good movie to watch. Si Mikael naman, umorder ng pagkain.

Hindi ko maiwasang mapangiti nang may makita akong movie na pwedeng mapanuod. I'm
pretty sure, Mikael will hate me later.

Isinalang ko na ang disc at hinintay ko nalang si Mikael na magpunta sa living

room. I even turned the lights off.

"Hey," lumapit si Mikael sa akin at inakbayan ako. I smiled at him.

"What are we going to watch?" he asked me again. Hindi ko maiwasang makiliti dahil
sa kamay niya. He was drawing circles on my bare shoulder.

"Basta," I said.

"Okay," he shrugged.

Nang dumating na ang inorder niya, tsaka ko lang pinindot ang play at nakasandal
ako sakanya habang nanunuod.

I was actually waiting for his reaction.

Well, it's the first time I'll watch the movie. Nabasa ko lang ang book before...

"What the fùck?" he asked me.

Hindi ko maiwasang matawa.

"Seriously, Mikaela... what the hell?" tinignan niya ako at hindi ko mapigil ang
sarili ko sa pagtawa.

"Come on, there's nothing wrong with Christian Grey," I replied.

"Tss..." he shook his head.

I am pretty sure Cielo was the one who brought that disc here. Wala naman kasing
ganyang movie dito at kahit noong bumili ako to add the collection, hindi ako
bumili ng Fifty Shades of Grey.

"Wala bang ibang--"

"Shh, quiet. Ang gwapo ni Christian Grey, eh..." saway ko sakanya.

He again cursed under his breath.

Okay, I wasn't that innocent and for Christ's sake, I'm no longer a minor naman na.
Nabasa ko na ang book at may ideya naman ako tungkol sa sex.

Muntik na din naming gawin ni Mikael iyon, sadyang matibay lang talaga ang self-
control ni Mikael.

Pero kahit naman kasi akitin ko ng akitin si Mikael, alam kong hinding-hindi niya
hahayaang mangyari 'yon ngayon. Kung hindi ko makokontrol ang sarili ko, alam kong
si Mikael, magagawa 'yon.

Nakasandig ang ulo ko sa balikat ni Mikael at nasa bewang ko naman ang kamay niya.
Hindi ko masilip kung nanunuod ba siya o ano na ang reaction niya.

"Mikael..." I called him.

"Hmmm?"

I looked at him and smiled. "Wala lang..." I laughed. Napailing nalang siya.

"I'll just go get some juice," paalam niya sa akin maya-maya. Hindi ko maiwasang
mapangiti. Bed scene na kaya.

"Mamaya na..." hinawakan ko ang kamay niya at hinila siya paupo.

"Mikaela..."

"Later, okay?" I told him.

He sighed heavily. "You'll be the death of me..."

Napangiti ako.

I held Mikael's hand while were watching the movie. Nararamdaman ko din ang
paghigpit ng hawak niya sa kamay ko.

"What's wrong?" I asked him. Tumingin ako sakanya at tumingin siya sa akin na para
bang hindi siya makapaniwala sa tanong ko.

"Mikael..."

"Are you for real, Mikaela?" he asked me.

"What did I do?" kumunot ang noo ko sakanya.

Narinig ko naman ang pagmumura niya.

After watching FSOG, hindi naman ako masyadong kinikibo ni Mikael. Tahimik lang
siya ulit.

"Uy," kinalabit ko siya habang nanunuod kami ng isa pang movie na basta nalang niya
isinalang.

"What?" he said, he didn't even bother to look at me.

"Nagsusungit ka na naman," I pouted.

"Tss..."

"May Fifty Shades Darker and Freed pa. Panuorin din natin 'yon at--"

"Are you torturing me or what?" putol niya sa sinasabi ko.

"What?" I asked him, confused.

"Ewan ko sa'yo, Mikaela..." tumayo ito at nagpunta sa kusina.

"Inano ka ba kasi?" sumunod ako sakanya pero huminto siya kaya naman nabunggo ko
ang likod niya.

He sighed and I whispered, "Wala."

"Mikael..." hinawakan ko ang pisngi niya at pinaharap sa akin. "May tiwala kasi ako
sa'yo kaya alam kong hindi mo hahayaan na mangyari 'yon," I smiled.
He sighed again. "You're teasing me."

"Okay, I'm teasing you, so yeah, I'm guilty..." I smiled. "Pero alam ko kasi na
hindi mo gagawin 'yon, eh. Ilang beses ka na bang nagkaroon ng pagkakataong gawin
'yon? Still, hindi mo ginawa..."

"Do you have any idea how awkward it is for us to talk about that?" he asked again.

Natawa ako. "Yeah, awkward nga..."

Lumapit ako sakanya at niyakap siya ng mahigpit. I even buried my face on his
chest.

"I love you, Mikael..." I whispered.

Niyakap niya din ako ng mahigpit. "You should not trust me that much, Ai..." he
said.

Nagtaka naman ako sa sinabi niya kaya nag-angat ako ng tingin at tumingin sakanya.

"What do you mean?"

"Not all the time I can control myself... and I don't want to break that promise so
please, behave..."

Napangiti ako nang maintindihan ko ang sinabi niya. Tumango ako at mabilis na
hinalikan siya sa labi.

"Yes, I will."

Nagpaalam siyang kukuha ng juice kaya naman bumalik na ako sa upuan ko at naghintay
nalang sakanya.

Nanunuod ako sa TV nang mapansin ko ang pag-ilaw ng phone ni Mikael na nasa lamesa.

Tumingin ako sa direskyon ni Mikael pero mukhang may ginagawa pa ito. I reached for
his phone and looked at the message he recieved.

From: Sophia Martinez

Hi, Kerko! Thanks for last night. I hope to see you again soon. Xoxo.
What the fùck?

He's with Sophia?

--

I didn't say you should not love yourself first. What I said was when you're in
love, you're tend to give your all. There's a difference.

PS. You will love and hate them (Kerko, Mika and Hugh). Kapit lang.

=================

Chapter 36

Hi sa mga nagpunta sa MIBF at lumapit sa akin! 'Yung mga nahiya, next time, huwag
na, ha? :)

--

He was with Sophia.

Why the hell he was with that girl?

Hindi ako makatulog dahil sa nabasa ko mula sa phone ni Mikael. Nasa kwarto na niya
ako ulit at mahimbing na siyang natutulog sa tabi ko. Nakayakap siya sa akin pero
hindi ko maramdaman ang security na lagi kong nararamdaman kapag yakap niya ako.
Maybe it was because of that freaking text message. Nabobother talaga ako...

Bakit hindi sinabi sa akin ni Mikael na nagkita sila ni Sophia? And that late?
Anong ginawa nila? Anong pwedeng gawin nila ng ganoong oras?

At bakit sila magkasama? Paano sila nagkita?

Huminga ako ng malalim at pilit iniisip ang pwedeng dahilan pero wala, eh.
Imposible namang si Mikael ang nagpunta kay Sophia dahil hindi naman maalala ni
Mikael si Sophia. So it was Sophia.

Pero bakit? Ano na namang gusto ng babaeng 'yon at lumapit siya kay Mikael?

Hanggang kinabukasan, iniisip ko pa din ang text ni Sophia kay Mikael. May
nangyayari bang hindi ko alam?
"Uh, Mikael..." umupo ako sa malapit sakanya habang abala siya sa pagluluto. "How
are you? I mean... may naaalala ka na ba ulit or may blurred moments..." kinagat ko
ang labi ko habang alanganing nakatingin sakanya.

He looked at me and shook his head. "Wala pa din..."

"Anything?" I asked him picking up the tomato near him. Humugot ako ng malalim na
hininga habang nakatingin sa kamatis na hawak ko. "Kahit si... si Sophia?" kinagat
ko ang labi ko habang hinihintay ang sagot niya.

Naramdaman kong natigilan siya dahil sa sinabi ko.

"Sophia?" he asked me. Napasimangot ako. Hindi naman siguro siya magmamaang-
maangan. Kitang kita ko sa phone niya ang pangalan ni Sophiyuck.

"Yeah..." I nodded.

"You mean Sophia Martinez?" he asked again. Muli, tumango ako. So kilala niya
talaga si Sophia? Naaalala niya 'yung babaeng iyon?

Tumingin siya sa akin habang nakakunot ang noo at parang may iniisip. "I saw her
last last night. She approached me and asked me out..." he shrugged. "I said I was
busy and I really want to go home because I know you're here, pinilit niya naman
ako."

Napataas ang kilay ko.

Kahit kailan talaga, ang kapal ng mukha ng babaeng 'yon!

"Anong sabi mo?" tanong ko kay Mikael. Biglang nag-init ang ulo ko. "Sumama ka
naman?" hindi ko na talaga matago ang inis na nararamdaman ko.

"Like what I said, I told her I was busy, pero pinilit niya ako. She said she's my
childhood friend," Mikael said.

Childhood friend my foot! Childhood friend, eh ang laki ng pagnanasa nung babaeng
'yon kay Mikael ko!

"Is she my childhood friend?" tanong ni Mikael sa akin.

I sighed and nodded. I even rolled my eyes.

Tumango-tango nalang din si Mikael bago nagpatuloy sa ginagawa niya. Tinitigan ko
ang likod niya habang nagluluto. Kung nag-usap lang sila, bakit hanggang alas-dos?
At bakit siya badtrip?

"Napahaba ba ang usapan niyo kaya umabot kayo ng 2 am?" tanong ko sakanya. Iniwas
ko din ang tingin sakanya. I know I looked and sounded like a jealous wife, but
hell! Bakit kasi hanggang alas dos?

"What?" kunot ang noong tumingin siya sa akin.

"2 am ka na umuwi, diba?" humarap ako sakanya.

"Yes, but I was not with her until 2 am. Wala pa kaming 20 minutes magkasama na
dalawa."

Ako naman ang napakunot ang noo sa sinabi niya. "Eh saan ka pala nagpunta?"

Napasimangot naman siya sa tanong ko.

"I saw your suitor," he looked at me. "He talked to me..."

"Si Hugh?" Bakit naman siya kakausapin ni Hugh?

"Saavedra," he replied. "Wala naman akong balak makipag-usap sa Alcantara na 'yon."

"Si Lance? Anong pinag-usapan niyo?" tanong ko sakanya. Ang tagal ko na din kasing
hindi nakakausap ng maayos si Lance. Lagi din akong occupied and I know he's busy,
too.

"Tungkol sa atin."

"Anong tungkol sa atin?"

Huminga ng malalim si Mikael bago tumingin sa akin. "He said if I want our
relationship to work, I should take care of you. Hindi ba kita inaalagaan noon?"

Nakatingin lang ako sakanya habang nagsasalita siya. He sighed when I didn't say
anything. "He's worried about you..."

"Mikael, Lance is just my--"

"He's your friend. I get it. I really do, Mikaela..."

Napatungo ako.

"He doesn't like Alcantara as well. Kahit papaano, may similarity naman pala kami
ng ex mo," he said. Nag-angat ako ng tingin sakanya ulit.

"He said something about me hurting you before..."

"What?"

Crap, Lance! Anong sinabi niya? Ugh! Hindi ba niya alam na as much as possible,
ayokong isipin ni Mikael na may nagawa siyang mali noon? Gusto kong isipin niya
lang lahat ng magandang memories.

"Sinaktan ba kita noon?" tanong ni Mikael sa akin. Agad akong nag-iwas ng tingin
tsaka ako umiling.

"Hindi..."

Lumapit siya sa akin at hinawakan ang pisngi ko. Nag-angat ako ng tingin at
sinalubong ang tingin ni Mikael. Pakiramdam ko, nalulunod ako sa paraan ng
pagtingin niya sa akin.

"The truth, Mikaela..."

"Wala nga. Promise. Wala kang ginawa noon," sagot ko ulit sakanya.

He sighed. Idinikit niya ang noo sa noo ko bago nagsalita ulit.

"If I caused you pain before, I'm so sorry, Mikaela..."

"You don't need to say sorry, Mikael..." I smiled. Hinawakan ko ang kamay niyang
nasa pisngi ko. "Hindi ka pa nagsosorry, napatawad na kita. Ganun kita kamahal..."

Hindi ko alam kung bakit pero nag-init ang gilid ng mata ko. Kinailangan ko pang
ikurap ang mata ko ng ilang ulit para pigilan ang pagtulo ng luha ko.

He smiled at me, too. "You're the best girlfriend in the world, Ai..." hinalikan
niya ang noo ko at niyakap ako. Napangiti din ako dahil sa sinabi niya.

Sinuntok ko siya ng mahina sa bandang tiyan. "Patawa ka. Ako pa lang naman ang
naging girlfriend mo..."
Narinig ko ang pagtawa niya ng mahina. "Hindi ko na kailangan maghanap ng iba kung
nasa akin ka naman na. My first and last..."

Napangiti nalang ako ulit. Hearing those words from Mikael, pakiramdam ko, nawala
'yung pangamba na naramdaman ko kagabi dahil sa babaeng iyon. At least now, alam ko
na kung anong nangyari. Wala siyang inililihim sa akin na kahit ano.

Matapos kaming mag-almusal ni Mikael, sumama ako sakanya nang sabihin niya sa akin
na may shoot sila ngayong araw.

"Uy, Mika!" agad na niyakap ako ni Dale nang makita niya ako. Hinila naman agad
siya ni Mikael palayo.

"Yakap ka ng yakap," nakakunot ang noong sabi ni Mikael kay Dale.

"Pre, Mika's safe with me," natatawang sabi ni Dale kay Mikael. Inakbayan pa ako ni
Dale at ngumisi kay Mikael.

"Take your hands off her, Dale. I'm serious," ani Mikael na inaayos ang camera
niya.

"Sinong model niyo ngayon?" tanong ko kay Dale. Tinignan ko ang mga set cards na
naroon.

"Si Yvonne ata," sagot ni Dale sa akin.

Tinaasan ko siya ng kilay. "Seryoso?"

"Joke lang, galit ka naman agad. Bata ang kukunan ng Superman mo. Pagseselosan mo
ang bata, Mika?" tanong ni Dale sa akin.

"Depende sa bata," I rolled my eyes and crossed my legs.

"Maluwag talaga turnilyo mo, no?" natatawang sabi ni Dale bago pinisil ang pisngi
ko.

"Aray!" I hissed.

"Dale, I already warned you," ani Mikael na nakatingin ng masama kay Dale.

"Oo na. Oo na, magsama nga kayong dalawa," tumayo si Dale at nagpaalam na
aasikasuhin ang mga kailangan gawin at kung may bata na na dumating.
Tumayo ako at lumapit kay Mikael na abala naman sa pagtitingin ng pictures sa
monitor niya.

"Hanggang anong oras kayo dito?" tanong ko kay Mikael. Umupo ako sa lamesa niya at
nilaro-laro ang buhok niya.

Hinubad naman ni Mikael ang suot na jacket at ipinatong sa legs ko. Napangiti naman
ako.

"Until evening, I guess. Why? May lakad ka ba?" he asked me. I shook my head. "Wala
naman," sagot ko.

"Ai, puro bata lang ang kukunan ko ngayon, ano na namang iniisip mo?" kumunot ang
noo niya.

"Wala, no! Grabe ka," I rolled my eyes.

He smiled at me.

"Ang cute nung mga bata, look..." pinakita niya sa akin ang mga dating kuha ng mga
bata na nasa files niya.

"Yeah," I smiled. I love and hate kids. I love them because they are so cute and
adorable but I just hate them when they're so noisy! 'Yung iyak ng iyak? I'm
thankful that Theon's not that moody. Bata pa lang 'yon, bully na, eh.

"Soon, we'll have our mini noob and snob," he smiled again.

"Mini noob and mini snob?" I asked him. Hindi ko mapigilang mapangiti. He nodded.
"Soon but not the soonest, Ai... kalma ka lang. Kinikilig ka na naman, eh," pang-
aasar niya sa akin.

"Ang yabang mo," hindi ko mapigilang matawa. Pinisil ko nalang ang ilong niya
habang nakangiti pa din siya.

Nakahawak sa bewang ko si Mikael nang magpunta kaming dalawa sa studio. May mga
bata na nga na naroon. Tatlong bata lang naman ang kukunan nila. Isang babaeng 4
years old at dalawang batang lalaki na 5 years old.

"Ang cute nila," I smiled. Umupo ako sa tabi ni Dale habang si Mikael naman,
tumutulong sa pag-aadjust ng ilaw.

"Mas cute magiging anak niyo diyan," sagot ni Dale.

"Oo naman," natatawang sagot ko. Lalo na kung magiging kamukha ni Mikael ang bata.

Nagsimula na silang magshoot at aliw na aliw ako sa mga bata na sobrang effortless
din kung magpose. Mikael was smiling all the time. Nakikipagkulitan din siya sa mga
bata.

"Ang swerte naman ng magiging anak ni Kerko, mukhang mahilig sa bata," nakangiting
sabi sa akin ng nanay ng isang bata.

Ngumiti ako sakanya at tumango. "Yeah, nag-iisa lang kasi si Mikael, eh..."

Mikael looked at me and winked.

Pinamulahan naman ako ng pisngi.

Nagbreak sila saglit nang dumating ang inorder nila Dale na pagkain para sa mga
bata.

Lumapit naman ako kay Mikael para abutan siya mg tubig.

"Are you okay?" I asked him. He nodded. "Nakakawala ng pagod ang bata, eh..." he
smiled.

"Oo nga," pagsang-ayon ko sakanya. Niyakap ko si Mikael mula sa likod habang

nakapatong sa balikat niya ang baba ko. Nagsscroll siya sa mga nakuha na niyang
pictures.

"Superman, can I borrow your car?" I asked him.

Nilingon naman niya ako. "Why?" kunot noong tanong niya sa akin.

"I'm just going to buy something, please?" I smiled. Tinaasan naman niya ako ng
kilay kaya mabilis ko siyang hinalikan.

"Thank you!" kinuha ko ang susi sa tabi ng phone niya bago lumayo pero hinila niya
ako pabalik.

"I haven't said yes," he said.

"Saglit lang naman ako, ayoko ng food na binili ni Dale, eh." I pouted.

"Tss."
"Come on, babalik ako bago mo ako mamiss..." I laughed.

"Asa ka pa."

"Napaka mo," napasimangot ako. "Promise, mag-iingat ako," I smiled.

"Magpasama ka na..." lumingon siya sa mga tao doon na pwedeng sumama sa akin pero
pinigilan ko siya.

"I'm fine. I'm not a kid anymore. I can take care of myself," I frowned when he
raised a brow again.

"I'm serious, Mikael..."

"Ai," he sighed.

"I love you, I'll be back later, okay?" hinalikan ko siya ulit bago lumabas ng
studio.

Dumiretso naman ako sa sasakyan ni Mikael at nagdrive papunta sa mall. Gusto lang
talagang bumili ng chocolate cake kaya umalis ako. Nothing's wrong with Dale's
food, nagccrave lang talaga ako.

Napangiti ako nang makita kong tumatawag si Mikael sa akin.

"Hey, Superman," I greeted him. Nagtitingin-tingin ako ng mga chocolate cakes sa

loob ng isang shop. Sa SD sana ako didiretso kaso mas malayo naman.

"Where are you?" he asked me.

Napangiti ako. Wala pa naman akong 30 minutes nawawala, eh.

"Mall..."

May nakita akong chocolate cake na may strawberry. Agad kong pinili iyon at itinuro
sa babaeng naroon.

"Anong oras ka babalik?" he asked again.

Hindi ko na maitago ang kilig ko. Hmm... hanggang saan kaya ang possessiveness
nito?
"I don't know... may imi-meet pa kasi ako, eh." I smiled.

"What? Who?" tanong agad ni Mikael sa akin.

"Uh, classmate ko lang. May ibibigay daw kasi siya," natatawa kong sabi. I'm not
going to meet anyone actually. Natutuwa lang talaga ako kapag ganitong nagseselos
si Mikael.

"Sinong classmate?" tanong ulit ni Mikael sa akin.

"Kerko, game na ulit," I heard Dale.

"Shut up, Dale," he said. "Mikaela Michelle, sinong imi-meet mo?" seryosong tanong
ni Mikael sa akin.

Natatawa ako lalo sakanya.

Umupo na muna ako sa loob ng shop at nag-order na din ng isang cake slice.

"Classmate ko nga," sagot ko sakanya. "You want to talk to him?" I even asked him.

Narinig ko naman siyang nagmura.

"You want me to go there?" he asked me. Napatawa naman ako ng sobra.

"I really love it when you're jealous, my love..." I laughed. "Wala akong imi-meet,
okay?"

"Hell, I'm serious, Mikaela Michelle..."

"I know. It's just... you're so cute, Kerko Mikael..." I smiled.

"Tss..."

"Pabalik na ako, okay? May binili lang talaga ako. See you in a bit. I love you."

Ibinaba ko na ang tawag matapos akong magpaalam sakanya. Bumalik na din ako sa
sasakyan ni Mikael nang makabili ako ng juice. Since I'm really not good in
parking, dahan-dahan ang ginawa kong paglabas.

Wala ding guard para mag-assisst sa akin. Magpapaturo talaga ako kay Mikael ng
maayos na pagpapark at pag-alis sa parking sa susunod.

I was looking at the back to go out safely when I saw him standing at the back of
Mikael's car. Nabigla ako nang makita ko siya kaya natapakan ko bigla ng madiin ang
gas at dumiretso ang sasakyan ni Mikael at bumangga sa sasakyan na nasa harap ko.

"Fùck!" Agad akong napahawak sa ulo ko nang tumama ako sa manibela. Hindi ko
napigilang mapamura ulit. Nakaramdam din ako ng kirot sa dibdib ko dahil sa
nangyari. At damang dama ko ang lakas ng impact ng pagbangga ko.

"Mika!"

Sunod-sunod ang pagkatok ni Hugh sa salamin ng sasakyan ni Mikael.

"Mika!"

Nanlalabo din ang paningin ko dahil sa lakas ng pagkakaumpog ko sa manibela.

I opened the door to get some air. Nahihilo ako ng sobra.

"Baby..." napahawak ako kay Hugh para sana makatayo pero nanlambot din ang tuhod
ko.

"I need to... call..." I closed my eyes to clear my mind. "Si Mikael..."

"Sir, ano pong nangyari dito?" narinig kong may nagsalita.

"I just need to bring her to the nearest hospital..." hindi na ako nakapagsalita
nang pangkuhin ako ni Hugh at isakay sa sasakyan nito

"Sir, kailangan po kayo dito dahil--"

"I'll be back, okay? I need to bring her to the hospital first and I'll pay the
fucking car, okay na?" sigaw ni Hugh sa lalaking nagsalita kanina.

"I really need to call Mikael," I told him.

"I'll call him later," he said.

Nang makarating naman kami ng hospital, agad akong inasikaso ng mga nurse na
naroon. Tsaka ko lang naramdaman na may sugat ako sa noo nang maramdaman ko ang
kirot nang lagyan ito ng alcohol.
Nasa tabi ko si Hugh at siya ang kinakausap ng mga nurse.

"Hugh..." I called him.

He looked at me. Lumapit agad siya sa akin at hinawakan ang buhok ko. "What?"

"Si Mikael..."

Nakita kong bigla siyang nalungkot pero tumango siya sa akin. Nagpaalam siya na
tatawagan si Mikael kaya tumango ako sakanya.

Maya't maya ang pagpunta ng nurse sa akin para magtanong kung ano na ang
nararamdaman ko. Nabanggit sa akin na kailangan pa akong mag-undergo sa x-ray.

"Hindi naman kailangang i-confine ako, Hugh..." I told him. He's insisting na
kailangan ko daw pero alam ko naman na hindi kailangan.

"Mika, you need to--"

"Mikaela?" napalingon ako nang magsalita si Mikael. Agad siyang lumapit sa akin at
niyakap ako.

"What happened?" he asked me. "Are you okay?" he asked again.

Tumango ako. "I'm just so stupid and I--"

"It was my fault," ani Hugh. Agad na tumingin sakanya si Mikael.

"Mikael..." hinawakan ko agad ang kamay ni Mikael.

"Ano ba talagang gusto mo, Alcantara? Mapahamak si Mikaela para mapansin ka?"
tanong ni Mikael dito.

"Mikael, it wasn't like that... nabigla lang talaga ako nang makita ko siya kaya
bumangga ako. Hugh brought me here and he said sorry already..."

"I never wanted to hurt her, Kerko." Hugh looked at me.

"Thank you, Hugh. Pwede mo na kaming iwan," sabi ko sakanya. It's not like I'm
ungrateful. Alam ko lang na mas magkakagulo kung mananatili si Hugh dito.
Tumango siya sa akin. "I'm sorry again, Mika..."

Tumango nalang ako sakanya.

"Ang tigas kasi ng ulo mo..." Mikael said.

"Are you really going to berate me?" I asked him. He sighed. "I was so worried, Ai.
Dale told me you had an accident and I had to cancel the shoot just to go here..."

"Dale? I thought Hugh called you?" kumunot ang noo ko.

"He called Dale." Hinawakan ni Mikael ang kamay ko at hinalikan ito. "I'm thankful
nothing serious happened to you..."

"I'm sorry about your car," kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. "I'm just going to
pay the damage and--"

"Who's asking you to pay me?" kunot noong tanong ni Mikael sa akin. "I don't care
about the car, Ai. Your safety's more important to me..."

"Hindi ka na pwede magdrive," he said.

"Mikael..."

"I'm serious," he frowned.

Napasimangot nalang din ako.

Hindi naman na ako nagpaconfine gaya ng gusto ko. Ayokong nananatili sa hospital.
Masyadong maraming memories dito na gusto kong makalimutan na.

Nakakaalalay si Mikael sa akin hanggang sa makauwi kami ng bahay niya. Kasama namin
si Dale at kanina pa din niya ako sinesermunan. Kanina ko pa din siya tinititigan
ng masama.

"Dale, shut up, please? Ang ingay mo. Ang sakit mo sa ulo..." I rolled my eyes.

"Sana kasi kung gusto mo pala ng cake, nagsabi ka. Hindi 'yung nataranta pa tuloy
si Kerko nung sinabi kong masa hospital ka," tumabi si Dale sa akin at ngumiti.

"Naaalala ka na ata niya," he said.

Tinignan ko siya. "Paano mo nasabi?"

He shrugged. "Siguro hindi ka pa niya naaalala mentally. Pero sigurado akong

naaalala ka na ng puso ni Kerko," kinuha nito ang phone niya at may pinakita sa
akin.

Mikael's text message.

From: Kerko

Dale, what makes Mikaela happy? I want to make her happy always.

Ngumiti ako sakanya.

"He's my happiness..."

Tumango si Dale. "Alam ko, Mika."

"Ai, you want to eat?" Mikael asked me. "Dale, umusog ka nga, ang lapit mo
masyado," nakasimangot na sabi niya sa kaibigan.

"I'm fine, Mikael."

"I'll cook something, okay?" hinalikan niya ako sa noo bago muling tumingin kay
Dale. "Umayos ka," he said.

"Oo na!" Sumandal si Dale bago tumingin ulit sa akin. "Ano bang nagustuhan mo
'don?" tanong niya sa akin.

Napangiti nalang ako. "Lahat sakanya, nagustuhan ko."

"Seriously speaking, Mika, huwag mo susukuan si Kerko. You're meant to be together.

Kayong dalawa lang alam kong para sa isa't isa..."

I looled at Dale again. "I'll never let him go, Dale," ngumiti ako. I can't imagine
my life without Mikael. Kaya hindi ko siya iiwan at hindi ako susuko sakanya.

In time, I know, babalik ang lahat sa normal.

Hanggang sa hapunan, asikasong-asikaso ako ni Mikael.

"Kailangan ko pa palang maaksidente para maging sweet ka sa akin," pang-aasar ko

sakanya.

Sumimangot si Mikael. "Tss."

"Joke lang," ngumisi ako.

"I love you," I told him.

Umubo-ubo naman si Dale na nasa harap namin. Tinitigan ko siya ng masama.

"Noob," Mikael called me. Lumingon ako sakanya. "Oh?"

"143445254."

Napasimangot ako bigla.

"What's with those numbers?" I rolled my eyes.

Tawa naman ng tawa si Dale sa akin.

"What? What's funny?" I frowned.

"Nothing. I love how noob you are, Ai. Pagpatuloy mo, ha?" pinisil niya pa ang
pisngi ko.

"Ewan ko sa inyo," nagpatuloy nalang ako sa pagkain at pinabayaan sila Mikael at

Dale mag-usap.

Matapos kumain, dumiretso na ako sa kwarto ni Mikael dahil sinabi niya na doon ako
matulog.

"How are you feeling?" he asked me. Tumabi siya sa akin kaya naman niyakap ko siya.

"I'm fine now..."

Hinalikan niya ang noo ko at kinabig palapit sakanya.

"Nakakahiya sa client mo, you cancelled the shoot because of me," isinandal ko ang
pisngi sa dibdib niya.
"Don't be. Again, you're more important than those things, okay?" he said.

"I love you, Superman," I whispered.

Naramdaman ko ulit ang paghalik niya sa noo ko.

"I love you, too, Ai. So much."

Napatingin ako sakanya nang magsalita siya.

He smiled at me.

"You heard it right. I'm in love with you, Mikaela. My Mikaela."

=================

Chapter 37

"Are you sure about this, Mikaela?" kanina pa tanong ng tanong sa akin si Mikael
kung sigurado ba ako sa plano ko. Tumango naman ako ulit sakanya.

"There's nothing wrong with my plan naman, eh," I replied. Nakatayo ako sa gilid
niya at pinanunuod siyang magluto. Si Dale naman ay nakaupo sa gilid at tumutulong
kay Mikael na magluto.

"Nothing's wrong nga. You just invited your family to go here to meet Kerko. Wala
ngang mali..." komento naman ni Dale tapos ay ngumisi sa amin ni Mikael. Napailing
nalang siya sa sinabi ng kaibigan niya.

I rolled my eyes. "Seriously, nothing's wrong naman talaga. Kilala naman nila Kuya
si Mikael. Kahit si Mommy. When we got engaged naman, nakuha na namin ang blessings
nila. It's just a simple lunch, wala namang masama, eh," kibit balikat kong sagot.

Since Mikael said those words to me again, naisip ko kagabi na siguro it's about
time na makapag-usap na din sila nila Kuya. Para naman maging okay na din sila Kuya
Thunder at Hunter sakanya. Alam ko naman kasing walang problema si Mommy kay
Mikael. Kahit noon naman, she's fine with me being so in love with Mikael.

"Nothing's wrong about that, Ai. Bakit ba kasi kasama pa si Saavedra?" tanong ni
Mikael sa akin habang nakakunot ang noo niya.

"Are you threatened, Superman?" I smiled at him.

Napasimangot naman siya sa akin. "Asa ka."

Napasimangot ako at pinalo siya ng mahina.

"Try mo naman kayang magpanggap na mahal na mahal ko ako? Napaka mo, eh," inirapan
ko nalang siya at tinignan ang ginagawa niya.

"Why do I have to pretend if I'm really in love with you?" he asked.

I looked at him. Hindi naman siya nakatingin sa akin pero bahagyang nakangiti siya.

"Ikaw talaga... ang hilig mo magpakilig," nakangiti kong sabi sakanya.

"Ikaw lang naman pinapakilig ko, eh," he looked at me and quirk his lips up.

"Ako lang kasi dapat," itinaas-baba ko pa ang kilay ko habang nakatingin sakanya.

"Ikaw lang nga. Wala naman akong balak pakiligin ang iba. Hindi naman sila ikaw."

I pulled his collar and gave him a quick kiss.

"I love you," I said.

"Corny mo, Kerko," natatawang komento ni Dale sakanya. Tumingin ako kay Dale at
natawa na din ako.

"Walang humihingi ng opinyon mo," masungit na sabi ni Mikael kay Dale.

Yumakap nalang ako kay Mikael at naramdaman ko ang paghalik niya sa ulo ko.

"Paano mo pala ipapaliwanag 'yang sugat mo, Mika?" tanong ni Dale sa akin.
Nagkatinginan naman kami ni Mikael. He asked me the same question last night.

"I'll say I tripped. Nauntog ako, ganun," I replied. Napailing naman si Mikael. He
said my brother won't buy it. Alam ko din naman 'yon. Pero hindi naman ako papayag
na sisihin nila si Mikael. Wala naman siyang kasalanan, eh.

"Anong oras ba sila darating?" tanong ni Dale sa akin habang tinutulungan niya
akong mag-ayos ng lamesa. I looked at my watch and shrugged. "Parating na siguro
'yong mga 'yon," sagot ko sakanya.
Mikael's almost finished cooking. Siya lang naman talaga ang nagluto. Tumulong si
Dale at nanuod ako.

Mikael took a bath after cooking, tinulungan ko naman si Dale sa paggawa ng dessert
habang nagkukwentuhan kami nang tungkol sa nangyaring aksidente ko.

It was almost 11:30 when my brother came. Isang sasakyan lang ang ginamit nila at
kasunod nila ang sasakyan ni Lance.

Nakasandal ako sa pinto at hinintay silang bumaba ng sasakyan.

Naunang bumaba si Kuya Thunder na siyang nagmaneho, kasunod si Ate Rain na nasa
tabi nito at si Mommy na nasa likod.

"Hi, guys!" Lumapit ako at niyakap sila. I kissed Ate Rain's and Mommy's cheek. Si
Kuya Thunder naman ay ginulo ang buhok ko. Hindi ko mapigilang mapasimangot. Ano
bang akala sa akin ni Kuya, 6 years old?

"What happened to you?" My mom asked me. Bakas ang pag-aalala sa mukha nito.
Hinawakan nito ang benda sa ulo ko.

"What the fuck happened?" Kuya Thunder asked me. Napatingin naman ako sakanya nang
mapansin na din niya ang bandage ko sa noo na tinakpan ko kanina ng buhok ko at
hinawi ito para pagmasdan ang noo ko.

"Ah, wala 'to, 'My. Nauntog lang po ako 'nung naglilinis ako," I smiled. Pinalis ko
ang kamay ni Kuya na nasa noo ko.

"Pinaglilinis ka ni Kerko?" kunot noong tanong ni Kuya Thunder sa akin. Umiling

naman ako. "No. Of course not," tanggi ko. "I was cleaning our room and I tripped
and--"

"Our room?" he asked again. "You're sleeping together?" sumeryoso ang mukha nito
habang nakatingin sa akin. "Where's Kerko?"

Natigilan naman ako. "Our" ba ang sinabi ko?

"No, I mean, my room." I bit my lower lip and smiled at them.

Tinitigan naman ako ni Kuya Thunder. Still, I know he's not convinced.

"Next time be careful, Mika. You're always hurting yourself..." ani Mommy na
hinawakan ang kamay ko at pinisil.
"Yes, I'll be careful next time," I told her and smiled at her.

"Uh, where's Kuya Hunter?" I asked Kuya Thunder to divert the topic. Hindi ko kasi
siya nakitang lumabas ng sasakyan at alam ko din na hindi naman kasi sasabay iyon
kay Kuya Thunder. He shrugged. "He's busy. Be thankful he's not here... isa lang
problema mo," ngumisi sa akin si Kuya Thunder. I rolled my eyes.

Agad namang nilapitan ni Dale si Mommy at inaya na papasok sa loob.

Napatingin naman ako kay Lance na nakalabas na pala ng sasakyan nito at nakasandal
sa hood nito. He's wearing a shades and he's smiling.

"Hi, Lance!" lumapit ako sakanya at niyakap naman niya ako. "How are you?" I asked
him.

He sighed. "I'm good. I'm just worried..."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "You're worried about what?"

"I'm worried that you'll realize I'm hotter than Kerko," he laughed. "Because it's
kinda late, Mika..." ani Lance na para namang hinayang na hinayang.

Tumaas ang isang kilay ko. "Asa ka naman. Even if he's not the hottest, I'll always
choose Mikael, no."

Natawa naman ito at napailing.

"Oo na. Baliw na baliw ka, eh," he said.

"Nagsalita ang hindi," nakangiti kong sagot sakanya.

"Namiss mo lang ako, eh," he said again. Inakbayan naman niya ako at inaya ko na
silang pumasok sa loob. Hindi naman na ako nagsalita ulit. He was right. I missed
him. Para ko na ding kapatid 'to, eh. He's my best friend, too.

"Mas bagay pa din kayong dalawa," Kuya Thunder commented.

I rolled my eyes. "Nasa bahay ka ni Mikael, Kuya."

"So?" he arched a brow.

"So at least, try to pretend Mikael and I look good together," I sneered.
"You want me to lie?" he asked again. I rolled my eyes. "Ate Rain..." I called his
wife instead.

"Sweetheart, magbehave ka nga," Rain told him. Nanahimik naman si Kuya pero alam
kong inis talaga siya.

"Thank you, Ate," I mouthed. She smiled at me. Nagtanong ako kanina kung nasaan si
Theon pero sabi ni Ate Rain ay iniwan nila ito dahil sinusumpong at gustong nasa
tubig lang kaya pinagbabad nila sa pool ngayong araw.

Naabutan namin si Mikael na kausap si Mommy nang pumasok kami sa loob. Agad namang
napatingin si Mikael sa kamay ni Lance na nasa balikat ko. Kumunot ang noo niya at
tumingin sa akin.

Lance cleared his throat. Inalis din nito ang kamay sa balikat ko at pinamulsa
nalang ang mga ito.

Lumapit naman ako kay Mikael at ikinawit ang kamay sa braso niya.

"Mikael, kilala mo naman sila, diba?" I asked him. "You met my mom na din," I
smiled. He nodded.

"It's really good to see you again, Kerko," nakangiting sabi ni Mommy kay Mikael na
nakaupo na ngayon. "Hindi ako nakadalaw sa hospital noong nagising ka na, I was
busy..."

"The pleasure's mine, Mrs. Dela Cruz, and that's okay. Mikaela was there. She's
more than enough," he smiled.

"Call me Mommy, Kerko. Noon pa ma'y 'yon naman na ang gusto kong itawag mo sa akin,
sooner or later, magiging anak na din naman ata kita. Mika once said she'll get
married if you're the groom," maaliwalas ang ngiting sabi ni Mommy kay Mikael.

Napangiti naman si Mikael at nahihiyang tumango kay Mommy. Pinamulahan naman ako ng
pisngi dahil sa sinabi ni Mommy.

"Mommy..." pinanlakihan ko siya ng mata. Alam ko na din talaga kung saan ako
nagmana ng kadaldalan. Kaya madali din nagkasundo si Mommy at si Mommy Charm, eh.
Madaldal kasi sila pareho. Plus the fact na gusto ako ni Mommy Charm for Mikael.

"Si Ate Rain, Kuya Thunder's wife..." pinakilala ko nalang si Ate Rain kay Mikael.

Mikael smiled at her.

"Kilala mo naman na si Kuya, so... no need to introduce you to him," natatawang
sabi ko. Sumimangot naman si Kuya Thunder sa akin.

"And of course, si Lance, kilala mo na din naman siya kaya huwag na din
iintroduce..."

Napailing nalang si Lance sa akin.

"Mommy, si Mikael nagluto ng food natin ngayon. I told you before he's a good cook,
diba?" umupo ako sa tabi ni Mommy habang magkatabi si Ate Rain at Kuya Thunder at
nasa tabi ni Ate Rain si Dale at nasa tabi ni Mommy si Lance at sa tabi ko si
Mikael.

"He's perfect, alam na namin 'yon, baby..." Kuya Thunder said sarcastically.

I glared at him.

"I'm not, Thunder..." Mikael said. Napalingon naman ako sakanya. "I do have flaws,
too. I'm just so lucky that Mikaela loves me despite my imperfections..."

Napangiti naman ako sa sinabi niya.

"She loves you, Kerko. Kaya alagaan mong mabuti itong dalaga ko," nakangiting sabi
ni Mommy kay Mikael.

Just like before, hindi naman nahirapan si Mikael na kunin ang loob ni Mommy.
Unlike my dad and Kuya Thunder and Hunter, wala naman kasing problema si Mommy kay
Mikael kahit noong una pa lang. She's very supportive at wala siyang ibang gusto
kundi maging masaya ako.

Alam ni Mommy na si Mikael ang happiness ko.

"Let's eat?" aya ko sakanila maya-maya. Sabay-sabay naman kaming nagpunta sa dining
room.

May mga simpleng komento si Kuya Thunder sa bahay ni Mikael pero madalas na
sinasaway ito ni Ate Rain. Napapailing nalang din ako dito.

Ano ba kasing ineexpect niya sa bahay ni Mikael? Kasing laki ng bahay namin? He was
living alone. Natural na hindi malaking-malaki ang bahay nito pero para sa akin
naman, okay na 'to. Tama lang para sa amin ni Mikael.

"You don't have a maid, Kerko? So inaalila mo ang kapatid ko?" Kuya Thunder asked
Mikael while eating.
"Kuya," saway ko dito.

"I'm just asking him, baby. Hindi ka namin inalagaan para gawing katulong lang," he
said then he looked at Mikael again.

"Hindi naman niya ako ginagawang katulong, Kuya," hindi ko maiwasang mapasimangot.

"Thunder, I think it's good they don't have a maid..." napalingon kaming lahat nang
magsalita si Mommy.

"Mikaela should learn to do household chores, kung ikakasal sila ni Kerko, I think
she should at least know how to cook or clean the house. She should also learn to
do the laundry and--"

"Mommy..." awat ko sa sasabihin nito. Seryoso ba siya?

"Mika, your dad taught me how to do those things, and I'm sure, alam ni Rain ang
mga ganoong bagay. Dapat ikaw din," ngumiti si Mommy sa akin. "We spoiled you so
much, pero dapat din alam mo ang mga ganoong bagay..."

Napasimangot ako sa sinabi ni Mommy sa akin.

Natawa naman si Lance. "Kaya mo 'yan, Mika. Suportahan kita," he smiled at me and
winked. Inirapan ko naman siya. "Shut up, Lance," I hissed.

"I'm willing to teach her, Ma'am. But the thing is, I don't want to... she's your
princess, she's mine as well. As much as I want her to do those things for me, mas
gusto kong ako ang gagawa ng mga bagay na 'yon para sakanya..."

I smiled again. Hinawakan ko ang kamay niya at ngumiti din siya sa akin.

The lunch went well. Maliban sa mga nakakainis na komento ni Kuya Thunder, naging
maayos naman ang lahat. My mom loved the food at kahit si Lance, napabilib ni
Mikael sa pagluluto.

"Para kang walang amnesia, pre," ani Lance kay Mikael. Tinutulungan ko siyang
magligpit habang si Dale ang pinasama ko muna kay Mommy.

He looked at Lance, "Why?" he asked.

Lance shrugged and looked at me. "Nakikita ko na kasi ulit 'yung Mika dati, nabalik
mo na siya," he smiled.
"What do you mean?" tanong ko kay Lance. He shrugged again.

"So, what's your plan about your suitor?" he asked. Binato ko naman siya ng tissue
roll at tinitigan ko siya ng masama.

"Anong pinagsasasabi mo diyan?" nakasimangot kong tanong.

Tumingin naman si Mikael kay Lance.

"Well, Hugh's persistent, Kerko..." he said. "Ang yabang pa 'non," napailing na

sabi ni Lance.

I rolled my eyes.

"Can we not talk about him, please?" I asked them. Napangiti naman si Lance at
inakbayan ako. Lance knew what happened between me and Hugh. Kahit papaano, alam
kong alam ni Lance ang nararamdaman ko kay Hugh and I don't want to talk about it.

"Sige ba," he said.

"Not because I welcomed you in my house, it's okay with me if you'll hug my girl,
Saavedra," hinila naman ako ni Mikael palapit sakanya.

Lance raised his both hands and laughed. "Fine," he said.

Lumabas na kami at nagdala ng cake na dinala ni Lance kanina. Si Dale naman ang
nakikipag-usap sa Mommy ko at kay Kuya Thunder at Ate Rain.

"Tita, malayo pa ang kasal..." naabutan kong sabi ni Dale sa Mommy ko.

"My, hindi naman ako papayag magpakasal si Miki kung hindi pa siya naaalala,"
singit ni Kuya Thunder sa sinasabi ni Dale.

Humigpit naman ang hawak ko sa kamay ni Mikael.

"You're planning my wedding na?" I asked them. I even smiled at them.

"Hindi. Funeral..." Kuya Thunder said. Binato ko siya ng unan na nasa tabi ko at
sinaway naman ako ni Mommy. "Si Kuya kasi, eh!" I churlishly said.

"Nagbibiro lang naman 'yang Kuya mo. Hindi ka pa nasanay," nakangiti pa ding sabi
ni Mommy. Napailing nalang ako.
She excused herself after. Nagpasama naman siya kay Ate Rain at sumama na din si
Dale para ituro sa mga ito kung nasaan ang banyo.

"When's the wedding?" Kuya Thunder asked Mikael. Seryoso ang mukha nito habang
nakatingin sa aming dalawa.

"Wala pang plano, Thunder," Mikael replied. Kumunot naman ang noo ni Kuya Thunder
sa sinabi niya.

"Pero binahay mo na ang kapatid ko?" he asked again.

"Kuya, desisyon ko naman na tumira dito," I frowned.

"I'm going to marry her, Thunder. Paninindigan ko ang kapatid mo."

"We'll see..." he said.

Napailing nalang ako. I really couldn't understand the hate. It was as if they're
okay with Mikael being my boyfriend pero kung may choice sila, o kung sila ang
papipiliin, mas gugustuhin nilang ibang tao nalang sana.

Hindi ba talaga nila makita kung gaano ako kasaya kung kasama ko si Mikael? I am
happy. But I'll be happier kung pati sila masaya para sa akin.

Pamilya ko sila. Importante sila sa akin. Their opinions were important, too. But
that doesn't mean I won't fight for Mikael. Ang tagal ko na siyang pinaglalaban
sakanila, sa lahat, kaya hindi ako papayag na hindi sila magkakasundo.

"You want to play basketball, Thunder? May court dito, diba?" Lance asked my
brother. Medyo nakahinga naman ako ng maluwag sa sinabi ni Lance. At least, kahit
papaano, he's helping me. Naramdaman din niya sigurong naiinis na ako.

"Pwede. Kaso may pupuntahan pa sila Rain at Mommy, eh," he replied.

"No, sweetheart, it's okay. I'll drive your car para magkasama kami ni Mommy.
Makibonding ka muna dito," nakangiting sabi ni Ate Rain kay Kuya at hinawakan pa
ang kamay nito na parang sinasabi na hindi ito pwedeng tumanggi.

"I agree, Thunder. Tutal ay pupunta pa kami ni Rain sa salon ngayon," ani naman ni
Mommy bago bumaling sa akin. "Mika, you want to join us? Para makasama ka din
namin," pag-aaya niya.

"Mommy, next time nalang. Para naman makapagbond kayo ni Ate Rain," sagot ko. It's
not like I don't want to be with my mom. Alam ko kasi na hindi din madalas
nakakapagbonding si Ate Rain at si Mommy... plus the fact na iiwan nila si Kuya
Thunder dito kasama si Mikael. I need to keep an eye on him.

"Okay, you also need to rest. Hayaan mo muna ang kuya mo na makausap si Kerko," she
said.

Hindi na ako sumagot. Hinatid nalang namin sila sa sasakyan ni Kuya Thunder. He
kissed his wife on the lips at hindi ko mapigilang mairita ng bigla niyang tinakpan
ang mata ko.

Seriously?

Nakasimangot pa din ako habang nakatingin kay Kuya na kinuha ang gym bag niya sa
sasakyan nito. Ang alam ko, lagi siyang may dalang ganyan.

Nakaupo lang ako sa kama habang nakatingin kay Mikael na nagbibihis ng t-shirt.

"Pwede ka namang huwag sumali sa dalawang 'yon," I told him.

He smiled at me. "Wala ka bang tiwala sa akin?" tanong niya sa akin.

Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya. "Baliw ka talaga."

"I'm okay, Ai. It was so obvious that your brother doesn't like me. Pero ikaw naman
ang pinakamahalaga. Your opinion matters the most," hinawakan niya ang magkabilang
pisngi ko at hinalikan ako sa noo.

Napalingon naman kami sa pinto nang kumatok si Dale. Hindi ko alam kung kasali din
siya sa laro o ano pero naka-plain shirt na din siya at basketball shorts.

Nakahawak sa bewang ko si Mikael nang bumaba kaming dalawa. Sumipol naman si Lance
at nakahalukipkip si Kuya Thunder.

Now I'm thankful Kuya Hunter's not here. Kung nandito siya, mas masakit sa ulo!

"Hindi ka magt-t-shirt?" tanong ko kay Kuya Thunder habang naglalakad kami papunta
sa court. He shrugged. Naka-white sando lang kasi ito. Showing off his to die for
body.

Mas sexy pa din naman sa paningin ko si Mikael.

Nakahawak ako sa bewang ni Mikael hanggang sa makarating kami sa court. Wala namang
masyadong tao na naroon pero may naglalaro. Si Dale ang kumausap sa mga ito kaya
umalis na muna.
"Pakitalo si Kuya, please?" I whispered to him. He smiled at me. "Bahala na," he
kissed my forehead before walking towards them.

Hindi ko alam kung 2 on 2 ba ang laro nila o ano. Umupo lang ako sa gilid kung saan
naroon ang gamit at towels nila. Ipinatong ko sa lap ko ang towel ni Mikael at
pinanuod sila.

May mga babaeng naroon na halatang kinikilig.

This scene was a bit familiar.

Hindi ko malaman kung kanino ba nakatingin ang mga babaeng naroon. Kay Kuya, kay
Dale, kay Lance o kay Mikael.

"Ang gwapo nung naka-white!" sigaw ng isang babae.

Batuhin ko kaya ng mineral water 'tong babaeng 'to? Lahat naman sila nakaputi!

Hindi na ako nagtaka na si Dale at Mikael ang magkakampi. I'm sure kung si Lance o
si Kuya Thunder ang makakampi ni Mikael, hindi sila magpapasahan ng bola.

"Go, Superman!" sigaw ko nang ipasa ni Dale kay Mikael ang bola. "Huwag ka ngang
humarang Lance!" inis na sabi ko nang harangan niya ang dadananan ni Mikael.

Lance looked at me and got distracted kaya nakalusot si Mikael at nakashoot. Hindi
ko napigilan ang pagtili. "I love you, Mikael!"

"Ang daya mo, Mika!" reklamo ni Lance sa akin. Nginisihan ko lang siya.

Magaling talagang maglaro ng basketball si Kuya. He was part of the varsity team of
their school before. Sila nila Kuya PJ, Blue at Cupid. Pero alam kong magaling din
naman magbasketball si Mikael. He's not part of any team pero maalam din siya sa
basketball.

Naisipan nilang magbreak. Tabla naman ang score kaya okay lang. Agad akong lumapit
kay Mikael at inabot ang towel niya at tubig.

"Mika, you're still a Dela Cruz, mahiya ka naman ng konti sa akin," nakasimangot na
sabi mo Kuya Thunder.

"May tubig naman diyan, kuha ka nalang," I replied. He shook his head.
"Okay ka lang?" tanong ko kay Mikael. Tumango siya sa akin.

"Ako, Mika, okay lang ako," ani Dale na nakatayo sa tapat ko.

"Good for you," I laughed.

Bumalik na sila sa laro at mas dumami na din ang taong nandoon para manuod. May mga
lalaki din na nakikinuod at mga babaeng kilig na kilig sa nangyayari.

"Miss, gusto ka daw makilala ng friend namin," napalingon ako nang may biglang
kumalabit sa akin.

"I'm not interested," sagot ko bago lumingon ulit sa kapatid ko at boyfriend ko na

naglalaro.

"Miss, saglit lang naman, magpapakilala lang tapos--"

"I said I'm not interested."

Hindi ko mapigilang mairita. Anong part ba sa sinabi ko ang mahirap intindihin?

"Miss--"

Hindi ko siya narinig na magsalita ulit dahil tumayo na ako pero sinundan niya pa
din ako.

Napapitlag ako nang biglang hinawakan ng lalaki ang braso ko.

"What the hell?" I looked at his hand on my arm. "Bitawan mo nga ako. I said I'm
not interested!" napalakas na ang sabi ko dahil sa sobrang inis.

"Miss, makikipagkilala lang naman 'yung--"

Hindi niya natuloy ang sasabihin niya dahil biglang may tumamang bola sakanya.
Napalingon ako agad kay Kuya Thunder na nakatingin naman kay Mikael.

"She said she's not interested," seryosong saad ni Mikael. "Bitaw na..." he glared
at the man beside me.

"That's my girl you are holding. Let go."

Hinila ko ang kamay braso kong hawak ng lalaki at lumapit kina Mikael. Nakita ko
naman ang pagdating ng mga kaibigan nung lalaki at tinitigan ng masama ang mga
kasama ko.

Kuya Thunder smiled at them. "Seryoso kayo?" he asked them. Halata namang kinabahan
sila sa kuya ko.

Naramdaman ko ang kamay ni Mikael sa bewang ko.

"Tagal ko ng walang practice, game?" Lance smirked at them.

"Lance..." pigil ko naman dito. Imbes kasi na umawat nalang din, gagatong pa.

Si Dale ang lumapit sa mga lalaking naroon at nakipag-usap.

Hindi ko masyadong naririnig ang pinag-uusapan nila pero I'm sure Dale's trying to
fix what happened. It wasn't our fault naman. Sila naman ang lumapit, eh.

"Congrats."

Napalingon ako kay Kuya Thunder nang tapikin nito ang balikat ni Mikael. Nanalo ba
sila Mikael?

"What for?" Mikael asked my brother.

"I still don't trust you, just so you know..." he said. Kinuha nito ang bote ng
mineral at ibinuhos sa sarili ang tubig. "But I think I can trust you with my
sister. Alagaan mo. Nananapak ako ng nagpapaiyak diyan..."

Napangiti ako sa sinabi niya.

Pagbalik sa bahay, nagkanya-kanya silang punta sa mga banyo para magshower. Naiwan
naman ako sa living room at hinintay nalang silang bumaba.

"Okay ka lang?" tumabi si Lance sa akin na mabilis lang natapos. Basa pa ang buhok
niya at hindi ko mapigilang mapasimangot nang maamoy ko ang shampoo ko sakanya.

Tumango ako sakanya. "I'm happy..."

"I can see that," he smiled.

"Konti nalang Lance, magkaka-happy ever after na ako." Hindi maalis ang ngiti sa
labi ko habang nagsasalita. At least, kahit papaano, medyo okay na si Kuya Thunder
kay Mikael. That's enough for now.
"I'm happy for you..." he whispered.

Nagpaalam ako sakanya na aakyat muna para magtanong kay Mikael kung mag-oorder
nalang ba kami ng pagkain o magluluto siya.

I opened his door and I saw him talking to someone on the phone.

Hindi naman ako dapat makikinig at bababa na ako nang marinig ko ang sinabi niya.

"I can't meet you, Sophia..."

He's talking to Sophia? Again?

Bumilis ang tibok ng puso ko. Pero feeling ko sa inis. Sa galit.

Naglakad ako papasok ng kwarto niya. At halatang hindi ako napansin ni Mikael.

"I can't. I'm with Mikaela. She's my girlfriend. Siya ang gusto kong kasama. Bye."

Natigilan ako nang sabihin niya iyon.

Sakto namang napalingon siya sa akin. "Ai?" kumunot ang noo niya nang makita ako.
"What's wrong? Are you okay?" he asked me.

Napangiti nalang ako at umiling.

"I love you," I told him.

He smiled and pulled me closer. He lowered down his face and claimed my lips.

"143445254," he whispered.

"What?" kumunot ang noo ko. Hindi ko talaga magets ang obsession ni Mikael sa mga
numbers na 'yan.

He shook his head and smiled at me. "Sabi ko mahal kita."

Tinitigan ko naman siya ng masama.

He laughed at me. "I love you very much. Mahal na mahal kita."

"I love you, too," sabi ko. "Pero ano nga 'yung numbers?" tanong ko habang
naglalakad kami palabas.

"You're so cute, Ai. Yaan mo na. Baka kapag nalaman mo, kiligin ka pa. Tsaka
nalang."

Napasimangot nalang ako. Weird.

=================

Chapter 38

Kanina pa ako nasa mall at hinihintay sila Cielo dahil may usapan kaming tatlo nila
Maha ngayon na manunuod ng movie pero halos isang oras na ang lumipas, wala pa din
ni anino o strand ng buhok ni Cielo o ni Maha ang narito.

Again, I tried to call them. Pero pareho din silang hindi sumasagot sa tawag ko.
Panay ring lang ng phone ang naririnig ko.

Kung alam ko lang na ganito, sana inaya ko nalang si Mikael, eh. Pero kahit naman
ayain ko siya, hindi pa din siya makakasama sa akin.

Umalis siya kagabi para sa photo shoot nila sa Palawan at sa isang araw pa babalik.
Inaaya niya akong sumama kaso hindi din naman pwede. Bukas, kailangan ko na ding
mag-enroll. Mas konti nalang naman ang load ko ngayon pero feeling ko mas magiging
busy pa rin ako.

Hindi natuloy ang pagtransfer ko ng school. Hindi ako pinayagan ni Kuya Thunder.
Masyado daw lame ang reason ko na malayo ang school kaya ako lilipat. Mas malayo
kasi ang gusto kong lipatan. At isa pa, one more year won't hurt, according to him.

It was almost a month since I last saw Hugh. Siguro naman, okay na siya kahit na
papaano. Hindi ako nagrereply sa mga text messages niya. Ilang araw din niya akong
tinext at tinawagan simula noong naaksidentr ako, asking if I'm okay pero iniwasan
ko siya. Gusto ko kapag nagkita kami ulit, okay na siya. Okay na siya na
magkaibigan lang kami. Kahit isa sa Amaranth, hindi din ako nagrereply. Alam naman
nilang hindi ako pala-text na tao. Maliban nalang kung Kerko Mikael Anderson ang
pangalan nila, baka pa.

Pinaglalaruan ko nalang ang cake slice na inorder ko habang hinihintay sila Cielo.
Hanggang ngayon, wala pa ding reply sa dalawang iyon. Hindi ko maiwasang mainis.
Tama ba talaga ako ng piniling kaibigan? I love them so much, but still, ano lang
ba kasi ang magtext sila? Masasabunutan ko talaga 'yung dalawang 'yon kapag
dumating sila.

Hindi ko tuloy mapigilang pagdiskitahan nalang ang cake sa harap ko. Buti nalang
talaga at may strawberry iyon kaya naawa ako kahit na papaano.

Napatingin ako sa phone ko nang magring ito pero unknown number ang naroon. Sino
naman kaya 'to? Hindi naman marami ang may alam ng number ko, eh.

Hindi din naman kasi ako sumasagot sa tawag ng hindi ko kilala, eh. Alam ng mga
kaibigan ko na dapat magtext muna sila at sabihin kung sino sila para sagutin ko
ang tawag nila. Pero baka kasi si Cielo 'to, nakitawag lang? Pero kailan pa
naghirap 'yon?

I just answered the call to know who the caller is.

"Hello?" I said.

Nakatingin ako sa labas ng coffee shop at tinitignan kung nandito na ba sila Cielo
o wala pa. Naku! Sasabunutan ko talaga 'yong mga 'yon mamaya.

"Hello?" ulit ko. Wala naman kasing nagsasalita sa kabilang linya. May naririnig
akong mga ingay pero wala akong marinig na nagsasalita.

"Hello? Who's this?" I asked. I looked at my phone's screen. Hindi ko talaga alam
kung kaninong number 'to, eh.

I sighed exasperatedly. "Look, I don't have that much time. Kung wala kang
mapagtripan, maghanap ka ng lubid." I rolled my eyes. "Then use it," I whispered.

"Mika..."

Natigilan ako nang makilala ko ang boses na iyon.

Tinignan ko ulit ang phone ko. Iba naman ang number, eh?

"H-Hugh..."

"Hi," he said.

Napabuga ako ng hangin. "Busy ako ngayon, eh... kasama ko sila Cielo at Maha at--"
"You're alone..." putol nito sa sasabihin ko.

Napalingon naman ako sa paligid ko. Nandito siya?

"Where are you?" tanong ko sakanya habang pilit pa ding inililibot ang paningin sa
labas at sa loob ng coffee shop.

"Can we talk?" he asked instead of answering my question.

"We're talking already..." I replied. Pilit ko pa ding tinitignan isa-isa ang mga
tao na nasa paligid ko. Nasaan ba siya?

"Funny, Baby..." he said.

I rolled my eyes.

"Alam mo kung nasaan ako, diba? Lumapit ka nalang. Bye." Ibinaba ko na ang phone ko
at hinintay nalang na may lumapit sa akin.

Maybe he's ready to talk to me now. Nakamove on na kaya siya?

I'm still worried about him. He's still my friend, after all.

Halos limang minuto ang lumipas nang may lumapit sa akin na lalaki. Naka-shades ito
at may cap na nakabaliktad.

Nagtaas ako ng tingin sakanya. "Can I sit here?" tanong niya sa akin kaya naman
tumango ako sakanya.

Nang makaupo na siya, sumandal lang siya at tinitigan ako. Well, iniisip kong
tinitigan niya ako, he's still wearing his shades.

"May sasabihin ka ba?" tanong ko sakanya. Nawalan na din kasi ako ng pag-asang
sisiputin ako nila Cielo. Hindi naman kasi sila nalelate ng ganito kagrabe.

Ngumiti siya sa akin.

Aaminin ko, namiss ko ang ganyang ngiti ni Hugh. Nakakamiss silang makasama.
Nakakamiss makipagtawanan sakanila.

Pero narealize ko kasi na parang pinahiram lang sa akin 'yung happiness na 'yon
noong panahon na hindi ko makuhang maging masaya.

Na ngayon, kailangan ko ng bumalik sa dating buhay ko. Sa normal na buhay ko

katulad nila.

"May kasama ka na bang mag-enroll bukas?" tanong niya sa akin.

Kumunot naman ang noo ko sa tanong ni Hugh. Seryoso ba siya? Nagpunta siya dito
para lang itanong sa akin 'yan?

"Wala pa. Pero baka naman makita ko si Jeorge, magpapasama nalang din ako..." sagot
ko sakanya. Huminga muna ako ng malalim bago nagtanong. "Ikaw?"

Umiling siya at ngumiti sa akin. "Wala pa."

Napatango-tango nalang ako.

Awkward.

Dead air for almost 5 minutes.

Hindi ko naman kasi alam ang sasabihin ko. Magpapaalam na ba ako? Papaalisin ko
siya? Ang bastos ko naman kapag ginawa ko 'yon.

"Uh, nagugutom ka ba?" tanong ko nalang sakanya. I couldn't think of any decent
question.

"I'm fine," he smiled at me.

Napaiwas ako ng tingin. Ang awkward sa pakiramdam! He looks okay naman. Mukha
namang nakamove on na si Hugh. Pero naiilang naman ako sa titig niya.

"You're nervous..." he commented. Napalingon naman ako dahil sa sinabi niya.

"Huh?"

"You're tapping your feet. That means you're nervous, Mika," nagkibit balikat si
Hugh at muling ngumiti sa akin.

"I'm not..." huminga ako ng malalim bago muling tumingin sakanya. "I'm just...
uh..." kinagat ko ang pang-ibabang labi ko para mag-isip ng dahilan. "I'm just...
pissed..." I said.
"Because of your friends?" tanong niya sa akin. Tumango naman ako. "Sana nagpalate
nalang ako," napasimangot ako.

Napalingon ako sa phone ko nang biglang umilaw at makita kong nagtext si Cielo.

Cielo:

Sorry, sis. Can't make it today. May rehearsals pa ako.

Hindi ko naiwasang mapaungol. Sana kanina pa niya sinabi. I know it wasn't her
fault pero... kanina pa ako nandito, eh. I even bought the tickets na.

Napailing nalang ako. Uuwi nalang ako. Sa bahay nalang ako ni Mikael magpapalipas
ng sama ng loob.

"They ditched you?" he asked me.

Napatingin ako kay Hugh na nasa harap ko pa nga pala.

Ngumiti ako ng bahagya. "Cielo's a singer. Busy din siya sa mga rehearsals at
recordings... baka nawala sa isip nila kaya ganoon..."

Tumango-tango si Hugh. "You already bought tickets, right?" tanong niya sa akin.
Nakahawak siya baba niya habang nakatingin sa akin.

"How did you... kanina mo pa ba ako sinusundan?" lumiit ang mata ko at tinitigan
siya.

He smiled.

Napailing nalang ako.

"I saw you," he shrugged. "You're alone and I was waiting for someone to be with
you. I can't just leave you, you know?" he smiled.

"Para kang sira," hindi ko malaman kung matatawa ako sakanya o ano.

He smiled and sighed. "I know..."

"Uh, aalis na ako. Hindi naman sila darating, eh," paalam ko sakanya bago inayos
ang gamit ko at umakmang tatayo na pero pinigilan niya ako.
"Can you stay?" he asked me. Tinignan ko naman siya. Kanina pa niya nahubad ang
suot na salamin kaya kitang kita ko na ang mata niya na tila maraming gustong
sabihin lagi.

"Uh..."

"Mika, please?"

I sighed.

"Okay," umupo nalang ako ulit at tumingin sakanya. I know he's trying to act
normal. Gusto niya din sigurong makabalik kaming dalawa sa normal naming
pakikitungo sa isa't isa.

"About what happened to you--"

"Hugh, let's forget about it. Magaling naman na ang sugat ko. Ayos na ang sasakyan
ni Mikael... kalimutan na natin 'yon..." putol ko sa sasabihin niya.

He smiled. "You need to hear me out, Baby..."

"Stop calling me Baby. I am someone else's girlfriend already..."

He sighed. "Fine. You need to hear what I am going to say, Mika..."

"Go. Shoot..."

"When you had an accident, naasar ako sa sarili ko. Nasaktan ako na nakitang
nasaktan ka..."

Hindi ako kumibo. Hinayaan ko lang siyang magsalita. Nakatingin lang ako sa mga
mata niya.

"I know you love Kerko. Mahirap tanggapin. I love you, I still do..."

"Hugh..." napayuko nalang ako sa sinabi niya sa akin.

"But I want to remain friends with you. Kahit 'yon nalang, Mika. Kahit hanggang
kaibigan nalang. Let me still be part of your life..."

Humugot ako ng malalim na hininga bago muling tumingin sakanya.

"If I say yes, masasaktan ka..."

"If you say no, mas masasaktan ako..."

"Hugh naman, eh..." napasimangot ako.

"Please? Friends. Let's be friends. I promise, hindi ko kayo guguluhin ni Kerko.

Magiging kaibigan mo nalang ako..."

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sakanya. Of course, gusto kong ibalik ang
friendship naming dalawa. Pero ang hirap makipagkaibigan sa taong alam mong may
feelings sa'yo at kahit papaano, nagkafeelings ka din. Forever awkward!

"They're all blaming me because they think, you're avoiding them, too... the band
misses you, Mika..." hinawakan ni Hugh ang kamay kong nasa lamesa.

Napapitlag ako at tinangkang bawiin ang kamay ko pero hinigpitan ni Hugh ang hawak
sa akin.

"Just friends. Okay na ako 'don..." he said again.

Marahan naman akong tumango sakanya. Namimiss ko na din sila. Siguro hindi naman
ganoon kabilis na maibabalik ang pagkakaibigan namin pero kung sincere naman si
Hugh, maybe, maybe we can be good friends.

"Thanks," ngumiti siyang muli sa akin.

Ngumiti na din ako sakanya. "Sige..."

"Samahan na kita bukas sa pag-eenroll?" tanong niya sa akin habang naglalakad

kaming dalawa papunta sa sinehan. Dahil wala din naman akong magagawa at ayoko
namang masayang ang tickets kaya inaya ko nalang si Hugh na manuod.

"Huwag na," tanggi ko. "Available naman ata si Jeorge bukas, eh..." sagot ko
sakanya.

He looked at me and cocked his head on the side. "Okay na tayo, diba?" tanong
niyang muli.

Humugot ako ng malalim na hininga bago tumango sakanya. "Oo nga. Pero--"

"Then it's settled. Sasamahan kita bukas," he said.

I just rolled my eyes.

Si Hugh na ang bumili ng popcorn namin at drinks habang naghihintay naman ako
sakanya sa gilid.

I was looking at him and I saw girls looking at him, too.

Siguro nga, tama talaga na maging magkaibigan lang kami ni Hugh.

We're not meant to be together.

I checked my phone to see if there's a message from Mikael. Nadismaya ako nang wala
man lang akong makitang kahit na ano. Just some notifs from my facebook, twitter
and IG account.

I checked my IG when I saw Dale tagged me in a post.

@DaleHizon: @MikaelaDC_, saya dito. Wish you were here... daming may crush kay
Kerko dito. Hahaha.

Napasimangot ako nang makita ko ang picture na nakaupo si Mikael at may mga babaeng
nasa likod nito. He's not smiling in the picture. Halatang pumuwesto lang ang mga
babae sa likod nito at nagpapicture.

I typed my comment.

@MikaelaDC_: @DaleHizon, mas maganda pa din ako sa mga 'yan. -_-

I typed another one.

@MikaelaDC_: @KMAnderson_, explain this one, Superman...

I was waiting for his reaction. Tumingin ako kay Hugh na bumibili pa din naman kaya
sumandal na muna ako at nagtingin-tingin sa news feed ko.

Maya-maya'y may nagcomment na ulit pero hindi si Dale.

@KMAnderson_: Don't mind him, Ai. And don't mind those girls. I don't even know
them.

Napangiti naman ako. Napaka-loyal.

Then Dale commented again.

@DaleHizon: Huwag ako, Kerko. Hiningi mo ang number nung babaeng nakablack, eh.
Hahaha.

Hindi pa ako nakakacomment nang magcomment ulit si Mikael.

@KMAnderson_: You're fired, Hizon.@MikaelaDC_, naniniwala ka diyan? -_-

The emoji though. Mas napangiti ako.

Magtatype na sana ako ng comment ko nang kalabitin na ako ni Hugh. Tapos na pala
siyang bumili kaya nagyaya na siyang manuod.

Pumasok na kami sa loob ng sinehan at laking pasasalamat ko talaga na nakabukas pa

ang mga ilaw. Hindi ko kailangan mangapa sa dadaanan ko.

Nakahanap naman agad kami ng upuan ni Hugh. Sa bandang dulo kami pumuwesto. Ayoko
din kasing may katabing hindi ko kilala kaya naman tumabi na naman ako sa pader.

"Are you cold?" he asked me.

Napalingon naman ako sakanya at umiling. "I'm fine..." sagot ko nalang sakanya.

Naisip ko kasi na kung sasabihin kong oo, it's either aakbayan niya ako o ibibigay
niya ang jacket niya sa akin.

Ayoko.

Nagsisimula na ang movie nang maramdaman ko ang pagvibrate ng phone ko kaya naman
kinuha ko ito at tinignan kung anong meron.

Puro comments sa post ni Dale sa IG. Nagscroll lang ako sa comments at natawa
nalang ako sa pag-aaway ni Dale at Mikael.

@DaleHizon: Wala, Kerko. Di nagreply. Hingi pa kasi ng number. Haha.

@KMAnderson_: Stfu.

@KMAnderson_: @MikaelaDC_, Ai...

May mga DM's din si Mikael sa akin sa twitter asking me if I'm okay.

Hindi ko na napigilan ang pagtawa nang makita ko ang isang tweet niya.

@KMAnderson_If she won't reply 'til 3 pm. Dale will lose his job.

"Mika..." tawag sa akin ni Hugh. Napatingin naman ako sakanya.

He looked around.

Lumingon din ako.

Ang daming nakatingin sa akin!

"Oh my gosh, I'm sorry!" Pakiramdam ko pulang-pula ang mukha ko dahil sa kahihiyan.
Kahit kasi mga nasa kabilang row ng sinehan, nakatingin sa side namin.

Napayuko nalang ako ulit at itinuon ang atensyon ko sa cellphone ko.

@MikaelaDC_@KMAnderson_, I love you. Don't fire him. Di naman ako naniniwala

sakanya.

He replied on my tweet.

@KMAnderson@MikaelaDC_, 143445254.

Napasimangot nalang ako.

Napalingon ako kay Hugh na nakatingin sa screen at nanunuod. Alam kaya ni Hugh ang
ibig sabihin nito?

Itanong ko kaya sakanya?

Nagreply nalang ako kay Mikael.

@MikaelaDC_,@KMAnderson_, -_____-

Itinago ko na muna ang phone ko nang may sumaway sa akin nang matawa ako sa tweet
ni Dale na nagmamakaawa kay Mikael na huwag siya tanggalin.

"May naintindihan ka ba sa movie?" tanong ni Hugh sa akin habang naghahanap kami ng

makakainan.

Tumingin ako sakanya at umiling. Sabay kaming natawa.

"Paano kasi, 'yung nasa harap natin, may LQ ata. Ang ingay nila," sabi ko sakanya.

Napangiti naman si Hugh. "The movie was about the one that got away..."

I looked at Hugh. "I know..." I smiled. "When you're in love with someone, dapat
din kasi, gagawin mo lahat ng makakaya mo. Ibibigay mo ang kaya mo para wala kang
pagsisisihan sa huli. Para hindi ka manghihinayang..."

"Hindi din naman lahat ng may the one that got away, nabigyan ng chance magawa
lahat ng kaya niya," ani Hugh na kasabay ko pa rin naglalakad. "Sometimes,
pretending you're not in love with someone is the hardest..."

"Hugh..." huminto ako sa paglalakad.

Lumingon naman siya sa akin. "Sorry..."

"Let's not talk about the one that got away anymore..." sabi ko nalang. "Nagugutom
na ako, eh. Kain nalang tayo..." aya ko sakanya.

Sumama naman siya sa akin.

Wala na siyang nabanggit na kahit ano tungkol sa the one that got awat and that was
fine with me. Ayoko din kasi na ma-awkwardan sakanya.

We're starting again.

As friends.

Hinatid niya ako sa bahay pauwi dahil nag-cab lang naman ako nang magpunta ako sa
mall kanina.

"Bukas, ah?" paalala niya sa akin. Tumango nalang ako sakanya at pumasok na sa
gate.

"Ingat ka. Thank you ulit," paalam ko sakanya bago pumasok sa loob ng bahay at agad
na ibinagsak ang sarili sa couch na naroon.

I need to call Mikael.

Kumain na kaya 'yon?

Umakyat ako sa kwarto ni Mikael at humiga sa kama bago ko siya tinawagan. Naka-
ilang ring muna bago niya ako sinagot.

"Hey," bati niya sa akin.

"Sweet mo naman," pang-aasar ko sakanya.

"Tss. How's your day?" tanong niya sa akin.

"They ditched me..." pagsusumbong ko sakanya. "Pero valid naman ang reason so okay
lang..." I shrugged. "Have you eaten your dinner?" tanong ko sakanya habang yakap
yakap ang unan niya.

"Yeah, kanina pa. You?"

"Tapos na din," I said. Hindi ko mapigilang mapabuntong hininga.

"Are you okay?" he asked me.

I sighed again.

"Ai, you okay? What's happening?" tanong niya ulit.

"Namimiss na kita..." malungkot na sabi ko sakanya. Isang araw pa lang naman kaming
hindi nagkikita pero feeling ko, isang linggo na, eh!

Narinig ko naman ang pagtawa niya. "I'll be home tomorrow night..."

"Oo nga, pero namimiss na kita..."

"Ai..."

"Superman..."

"Go to sleep. You need to rest. Mag-eenroll ka pa bukas, diba?" he said.

Hindi ko maiwasang mapanguso. "Oo."

"I'll call you tomorrow morning, okay?" ani Mikael. Hindi ko din napigilan ang
paghikab ko. "Okay..."

"Sleep now. I love you, Mikaela."

"I love you, more."

Matapos ko siyang tawagan, agad akong naglinis ng katawan at tsaka humiga na para
magpahinga.

Nakakalula ang laki ng kama lalo pa't mag-isa naman ako. Iba talaga kapag andito si
Mikael.

I hugged his pillow again and closed his eyes.

Medyo okay na si Kuya Thunder kay Mikael. Si Hugh naman, nakikipagkaibigan nalang
sa akin.

Everything's falling into their proper places naman na. Alam kong magiging maayos
din lahat at lahat kami, magiging masaya na din.

Like what Mikael said, tumawag nga siya kinabukasan sa akin.

"Yes, I didn't cook, Mikael. Hindi ko susunugin ang bahay mo..." I told him.
Kumakain ako habang kausap ko siya.

"I'll teach you how to cook next time, but you need to focus, alright?" he said.

"Oo na," nakasimangot na sabi ko sakanya. "Mikael, can I use my car?" tanong ko.
"Promise, I'll be careful..."

"Mikaela--"

"Magpapa-assisst na ako sa parking. Please?"

I heard him sigh. "Okay. Just be careful, okay?"

"Thank you! I love you!"

Matapos kong makipag-usap kay Mikael, agad ko namang kinuha ang susi ng sasakyan ko
at lumabas na. Wala pa naman sigurong masyadong tao sa school, maaga lang din ako
matatapos.
Bubuksan ko pa lang sana ang pinto nang sasakyan ko nang may bumusina sa labas ng
gate ni Mikael.

Tumaas ang kilay ko.

"Morning!" Dumungaw si Hugh mula sa bintana ng gray Panamera niya.

"Hugh?" kumunot ang noo ko nang makita ko siya. "What are you doing here?" tanong
ko sakanya.

"Picking you up?" he smiled.

"Why?" tanong ko ulit sakanya. May usapan kami pero wala naman sa usapan na
susunduin niya ako.

"You're not allowed to drive, right? And I'm here already, Mika. Sumabay ka na sa
akin..."

Tinitigan ko siya bago ako umiling. "No, I'm fine. Magdadrive nalang ako papuntang
school. Magkita nalang tayo doon..." tumalikod na ako nang magsalita ulit si Hugh.

"Please, Mika?"

I sighed heavily.

"Hugh..."

"Come on, I'm just being nice. Sabay ka na," ngumiti siyang muli sa akin.

Napailing nalang ako. Hindi din naman ako titigilan sa pangungulit nito, eh.
Matapos kong ilock lahat ng pinto at maging ang gate, sumakay na ako sa sasakyan ni
Hugh.

"Kumain ka na?" tanong sa akin ni Hugh habang binabagtas namin ang daan papuntang
school. "We can stop and eat if you want," he added.

"Kumain na ako kanina. Nagugutom ka ba?" tanong ko ng hindi tinitignan si Hugh. Sa

labas lang ako nakatingin para hindi ko maramdaman ang awkwardness sa aming dalawa.

"Hindi, I'm fine..." he said.

Hindi na ako kumibo hanggang sa makarating kami sa school. Pagka-park naman ni Hugh
ng sasakyan nito, agad kong nakita ang mga kaibigan niya na nakaabang sa amin.

"Mika! You're back!" Rui hugged me. Tipid akong ngumiti sakanya. "May strawberry
stick-o na ako," sabi pa nito.

"Hi, Mika-Mika..." nakangiting sabi ni Adrian sa akin. Tumango naman ako sakanya.

Even Clyde welcomed me back. Ngumiti lang si Fall at tumango sa akin.

"Nakapag-enroll na kayo?" tanong ko sakanila.

"Not yet. Pero nakareserved na pila natin. Hinihintay lang namin kayo," sagot ni
Clyde sa akin.

Napailing nalang ako. Kapag may koneksyon ka nga naman, gamitin mo na.

Sabay-sabay kaming nagpunta sa admin's office. Nakita naman agad namin doon si
Jeorge.

"Saan ba kayo galing?" tanong niya sa amin.

Kanya-kanya naman ng dahilan ang mga kasama ko.

"Mika, picture tayo!" aya ni Rui sa amin.

"Sige."

Akala ko naman kami lang ni Rui. Kasama pala silang lahat kaya naman nagdikit-dikit
pa kaming lahat. 'Yung kasama ni Jeorge ang kumuha ng picture dahil hinila ni
Jeorge si Fall para sumama sa amin.

Nasa kaliwa ko si Rui habang katabi niya si Adrian at Clyde habang nasa kanan ko
naman si Hugh at katabi niya si Fall at naroon sa dulo si Jeorge para awatin si
Fall kapag umalis.

Naramdaman ko ang kamay ni Hugh sa bandang bewang ko kaya naman napatingin ako
sakanya kata hindi ako nakatingin nang biglang magflash ang camera.

"Isa pa, isa pa!" ani Rui.

"Hey, chill. It's a group picture," sabi ni Hugh sa akin.

I filled my lungs with air before I nodded.

I smiled and looked at the camera. Pilit kong inaalis sa isip ang kamay ni Hugh na
nakaakbay naman sa akin ngayon.

Friendship ang gusto niya.

Iyon ang binibigay ko.

Nang maka-ilang pictures na kami ng magkakasama, nagulat ako nang magsalita si

Hugh.

"Kaming dalawa naman ni Mika," sabi nito.

Nagngitian naman sila Adrian nago tumango.

"Sama ka na, Rui," aya ko sa binatang kumakain ng stick-o.

"Kayo muna..." sagot niya sa akin.

It's just a picture, Mika.

"Sige na nga," sabi ko.

Lumapit ako kay Hugh at tumingin sa camera.

"Mika, lapit ka naman ng konti..." sabi ni Clyde na may hawak ng camera.

Naiilang na lumapit pa ako hanggang sa maramdaman ko na magkadikit na kami ni Hugh.

"Ang gwapo ko habang may hawak na camera diba? Oh, smile na..." nakangiting sabi ni
Clyde.

Hindi ko maiwasang mapangiti bigla. Si Mikael kasi, kapag may hawak ng camera,
biglang mas nagiging super gwapo sa paningin ko.

"Yun oh!" narinig kong sabi ni Adrian sa amin.

Naputol ang pagkuha nila ng pictures nang magsimula na kaming mag-asikaso ng forms
para sa enrollment.
Dahil na rin sa koneksyon ng mga kasama ko, wala pang lunch, nakapag-enroll na
kaming lahat. Magkakasama nalang kaming kumain habang hinihintay si Jeorge.

Hawak-hawak ni Hugh ang phone niya at may kung anong tinitignan.

Bigla namang natawa si Adrian habang hawak din ang phone niya. Pinakita nito kay
Clyde ang phone niya at ngumiti ito bago tumingin sa akin.

Muntanga.

"Check your IG," ani Fall na nasa tabi ko lang at hawak din ang sariling phone.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Kinuha ko ang phone ko sa bag at tinignan ang
notifs ko sa IG.

Hugh tagged me in a post. 'Yung picture kanina.

@HughAlcantaraWith the most beautiful girl I've ever met.

Tinignan ko ang mga comments na naroon. May mga comments ng mga fangirls nila na
sinasabing naiinggit sila. May ibang humahanga sa akin.

@ClydeAlonzo: Iba ngiti ni Mika diyan. Hoho.

What the fuck?

I looked at the picture again.

Yes, I was smiling.

Pero si Mikael ang iniisip ko at kung gaano siya ka-hot kapag may hawak siyang
camera!

I scrolled down again to see the other comments.

@AdrianVentura: In love ata. Haha. Congrats, pre.

I was typing my comment when a comment appeared.

@KMAnderson_: Wow.
Hindi private ang account ni Hugh kaya naman makikita ni Mikael ang posts nito.

"Ang possessive naman ng boyfriend mo," natatawang sabi ni Adrian sa akin.

"Stop commenting on that picture," I told them. Nainis na din ako sa ginagawa
nilang pang-aasar. I'm trying my best to be friends with them, sana sila din.

Hindi naman nagsalita si Hugh.

Tumayo nalang ako at tinawagan si Mikael.

"Hey, Superman..."

"Are you still with him?" he asked me.

"Mikael, I'm with him and his friends. Hindi naman--"

"Why are you with him?" tanong niya ulit.

"Nag-enroll ako, diba? Sinamahan nila ako para mapabilis ang process at--"

"At makasama ka niya?" putol nitong muli sa sinasabi ko.

"Mikael..."

"I have to go. I'll just talk to you later..."

"Mikael..." hindi ito nagsalita.

"Mikael..." tawag ko ulit sakanya.

"Hang up now, Mikaela...." he said.

"Ayaw..." nakasimangot kong sabi.

"Tss. I can't do that to you so you need to hang up now," sabi niyang muli.

"Ayoko. Not when you're still mad at me..." sagot ko sakanya.

"I'm not mad."

"Weh?"

Narinig ko siyang huminga ng malalim bago muling nagsalita.

"I'm not mad, Ai. I'm jealous. Okay na?"

--

WALANG IG ACCOUNT ANG MIKMIK. Twitter lang po. Same username. Again. Wala silang IG
account. Thanks. ;)

MikaelaDC_KMAnderson_EdwardLance_

=================

Chapter 39

"Ai, what time's your dismissal?"

Napalingon ako kay Mikael nang magsalita ito. 7:30 am na at may klase pa ako ng 9
am kaya binibilisan ko ang pagkilos ko.

Mabilis kong itinali ang buhok ko bago sumagot sakanya. "Baka 7 pa ako umuwi.
Magpupunta pa kasi ako sa library, eh. May ireresearch pa ako," sabi ko habang
inilalagay naman sa bag ko ang phone ko at ang notes ko. He was preparing our
breakfast. Medyo late na din kasi siyang nakatulog kagabi dahil sa pagtulong niya
sa pagreresearch ko para sa term paper na pinapagawa ng prof ko.

May tatlo pa akong reaction papers na gagawin at meron pang isang story analysis.

Pakiramdam ko, papasa na akong kamag-anak ng panda sa tindi ng eyebags ko! Gosh, I
badly needed a rest. Kaso hindi ko naman magawa dahil tambak na tambak ako sa
gagawin. I swear after this freaking semester, I'd pamper myself.

"Sunduin kita?" tanong niya ulit sa akin. Agad akong umiling sakanya. "Huwag na.
May shoot ka pa, diba?" sagot ko. Ang alam ko kasi may shoot sila ngayon at
hanggang 8 pm 'yon. Pero sure akong lalagpas na naman sila ng 8 pm gaya ng laging
nangyayari. May mga models kasing maarte. Minsan late pa at may mga kailangan pang
ayusin sa set.

"I can ditch that. I'd let Corey do the job," he shrugged. Napasimangot naman ako
sa sinabi niya.

"No, ikaw gumawa 'non, okay? I'll be fine..." ngumiti ako sakanya ng tipid. "I
really need to go, Mikael..." paalam ko sakanya bago ko kinuha ang bag ko at
isinukbit ito sa balikat ko.

Kumunot ang noo niya sa akin. "Hindi ka pa kumakain," ani Mikael.

I smiled sweetly. Kung kakain pa kasi ako ngayon, malamang malate na ako ng sobra.
Super terror pa naman ng prof ko kapag first class. Lagi nalang parang pasan ang
daigdig! "I'll just take this one," kinuha ko ang sandwich na ginawa nito kanina
bago ito nagluto ng breakfast namin. Lumapit ako sakanya at mabilis siyang
hinalikan sa labi. "I love you, see you later, okay?" paalam ko bago ako
nagmamadaling lumabas ng bahay bitbit ang bag ko at libro pati ang sandwich ni
Mikael.

"Ai, don't forget our date tomorrow, okay?" narinig kong sabi niya nang sumunod
siya sa akin sa may pinto.

"I won't. Kailan ba kita nakalimutan?" tanong ko sakanya bago ngumiti. "Ingat ka
mamaya, ha?" paalala ko sakanya. Matapos niyang tumango, kinuha niya ang bag at
libro ko at hinatid ako sa sasakyan ko. He smiled at me and kissed my forehead.
"Take care," bulong niya sa akin. Tumango naman ako. "I love you," I mouthed. He
smiled and mouthed "I love you, too," to me.

Kumakain ako habang nagmamaneho papuntang school para na din kahit papaano may
energy ako. Sana wala 'yung prof namin sa first subject. Napakasipag naman kasing
pumasok nung matandang babaeng 'yon. Palibhasa, wala atang asawa kaya walang
pinagkakaabalahan sa buhay. Kaya lahat ng init ng ulo, sa amin ibinibuntong!

I was scanning my notes while driving, too. Buti nalang talaga, natulungan ako ni
Mikael kagabi. I know he was tired, too. Pero tinulungan pa din niya ako para sabay
kaming matulog. Nagising kasi siya ng bandang 2 am at nakita niyang gising pa akp
kaya dinamayan na niya ako.

Mula nang nagsimula ang klase ko, halos hindi na kami nakakalabas ng madalas ni
Mikael. Bukod kasi sa madami silang clients ngayon at sunod-sunod ang photo shoots
niya, busy din ako sa school.

Akala ko pa man din, kapag graduating na, chill nalang. Parang hindi naman.
Pakiramdam ko, mas nahahaggard ako.

Good thing was, Amaranth was there to cheer me up. Pare-pareho kasi kaming
graduating kaya dama nila ang nararamdaman ko. Kaya kami talaga ang
nagkakaintindihan. Hindi na din sila masyadong tumutugtog ngayon. Sabi nila, after
finals nalang daw para hindi sila stressed.

Regarding naman sa IG posts ni Hugh, nagkausap na din kami ni Mikael. Sinabi ko

sakanya na nakipag-ayos sa akin si Hugh and he asked me to be his friend, sinabi ko
na pumayag ako sa gusto ni Hugh. Mikael was not happy about my decision but I asked
him to trust me. 'Yon naman ang pinaka-kailangan sa isang relasyon. Tiwala.

Isa pa, masyado kong mahal si Mikael para tumingin sa iba. I'm not saying liking
Hugh was a mistake. It was my choice. Pero kung papipiliin kasi ako, him or Mikael,
hindi ko na kailangan mag-isip pa. Laging si Mikael ang pipiliin ko.

Ayoko na din masyadong isipin ang tungkol sa kung ano ang meron sa amin ni Hugh.
Masyado na akong maraming iniisip. At hindi din kasi nakakatuwang gumawa ng thesis.
Topic pa lang, ang hirap na mag-isip! Tapos pahabaan pa ng title ang gusto ng prof
namin. She said something like, the longer, the better.

Next week, sisimulan na din namin ang paggawa 'non. Kung bakit kasi hindi nalang
nung 3rd year pinasimulan, eh. Para naman bawas gawain ngayon.

"Morning, Mika," bati sa akin ni Hugh nang makababa ako ng sasakyan ko. Ngumiti ako
sakanya at binati din siya. Groupmate ko siya sa thesis kaya madalas na magkasama
kami ngayon. Kasama naming dalawa si Fall at may dalawa pang babae. Sila Adrian,
Clyde, Rui at Jeorge naman, magkakagroup din. Ilang beses na ding nagreklamo si
Jeorge kung bakit ganoon ang naging parusa sakanya. She said, mabait naman daw
siyang tao. Bakit kailangang makasama niya ang tatlong 'yon.

So far, wala naman akong napapansin na ginagawa ni Hugh na pagpapakita ng interes

sa akin. Wala naman akong problema sakanya. He's back being the snob Hugh na din
naman at okay sa akin iyon. Mas okay iyon kaysa naman lagi niyang sinasabing gusto
niya ako.

3 minutes nalang at 9 am na. Sa 4th floor pa ang room namin ni Hugh. Nakakainis pa
naman sa prof na iyon na malate ka lang kahit 1 minute, marked as absent ka na.
Nasaan ang hustisya? Kapag sila naman ang late, kahit 10 minutes pa, wala kaming
sinasabi.

"Malelate na tayo, Hugh," sabi ko kay Hugh at mabilis na naglakad. Naramdaman kong
huminto siya kaya napahinto din ako.

What the hell? Saan naglalakad 'to, sa moon?

"Ano ba? Hurry up!" I hissed. Iwan ko kaya 'to? Kaso sa akin na naman hahanapin
nung prof na 'yon si Hugh. Di nalang kasi umamin na crush niya si Hugh, eh.
Masyadong favorite.

Naglakad si Hugh pero normal na lakad lang. 'Yung parang walang hinahabol na oras.

Hindi ko napigilang mapamura at mapaikot ang mata. Minsan, masarap manakal ng

gwapong vocalist!
"I said hurry up! Damn it!" Hinawakan ko ang kamay niya at hinila nalang siya
pataas. Since araw-araw ko namang tinatakbo ang hagdan na 'to, sanay na ako sa
bawat steps kaya naman hindi na ako natitisod o ano.

Naramdaman ko ang paghigpit ng kapit ni Hugh sa kamay ko habang nagmamadali kaming

umakyat sa taas.

Hingal na hingal naman kami ng nasa 4th floor na kaming dalawa... or ako lang ata
ang hiningal. Pilit kong pinakalma ang sarili ko at pinapayapa ang paghinga ko bago
naglakad papunta sa room.

9:02 am na.

Kasama ko naman si Hugh. Baka makalusot ako at hindi ako pakantahin ng prof na 'yun
sa harap. Si Hugh nalang kung gusto niya.

Pagtingin ko sa loob, natigilan ako.

Walang tao.

Nasaan ang classmates ko? Naglipat na ba ng room? Mali ba ako ng pinuntahang room?

Napalingon ako kay Hugh na nasa likod ko na.

"Where are they?" tanong ko sakanya. Tinignan ko ang orasan ko, saktong nine am na.
Luminga-linga ako para tignan kung may classmates akong pakalat-kalat. Wala din
kasing nakasulat sa whiteboard ng room.

"Wala si Ms. Licardo," ani Hugh sa akin bago pumasok sa loob. Umupo ito at sumandal
sa isang upuan.

Napatingin ako sakanya.

"What?" tanong ko. Anong ibig niyang sabihing wala ang prof naming fan niya?

"She tweeted that last night. Hindi daw siya makakapasok. Hindi ka ba nag-open
kagabi?" tanong niya sa akin.

"Hindi. I was busy with my term paper and--" hindi ko napigilang magmura. Wala
akong klase ngayong 9 am. Ang next class ko, 1 pm pa! Shit naman talaga!

Kung alam ko lang, sana hindi ako nagmadaling umalis ng bahay ni Mikael para
pumasok! Bihira na kaming magkasabay kumain ni Mikael, eh.
Kapag breakfast, it's either paalis na siya at kakain pa lang ako, o aalis na ako,
kagigising pa lang niya.

Hindi din naman kami nagkikita ng lunch dahil kapag break ko, may ginagawa siya sa
office kaya hindi na ako nagpupunta. Kapag dinner naman, madalas na sa labas na ako
kumakain dahil may 7 pm akong schedule kapag Monday, Wednesday at Friday at
hanggang 5 pm lang ako kapag Tuesday at Thursday.

Kapag darating ako, wala pa siya at makakatulog na ako.

Ang lapit lang namin sa isa't isa pero pakiramdam ko, ang layo namin sa isa't isa.

Namimiss ko na si Mikael...

"Nakakainis!" umupo nalang din ako sa tabi ni Hugh at ibinagsak ang mga libro sa
lamesa.

"I was texting you last night," sabi ni Hugh sa akin. "Para sabihin na walang
klase..."

I rolled my eyes. Sana kanina pa lang sinabi na niya. Hindi 'yung tumunganga lang
siya sa akin. At ano ba kasing pakialam ko sa twitter ng prof namin? Hindi ako
nagchecheck ng phone kapag gabi at kasama ko naman si Mikael.

"Kumain ka na ba?" tanong ni Hugh sa akin.

I nodded and sighed wearily. Magpunta nalang kaya ako sa library ngayon? Para maaga
akong makaalis at makapunta ako kay Mikael? Since alam ko namang late siya
makakauwi, baka pwedeng dalhan ko siya ng pagkain. Tapos 'don nalang ako
magreresearch...

"Come on, let's eat," aya sa akin ni Hugh. Tumayo ito at pinamulsa sa bulsa ng
jacket nito ang mga kamay.

"Kumain na nga ako," sagot ko sakanya.

"Kumain ka ulit, sabayan mo 'ko. Tara na..." hinawakan ni Hugh ang kamay ko at
hinila ako patayo. Napapailing na sumama nalang ako sakanya pababa sa cafeteria ng
school.

May mga nakatingin sa aming dalawa pero mukha namang walang pakialam si Hugh
sakanila. Dumiretso lang kami sa loob at nakita namin si Fall na nakaupo doon kaya
tumabi kami sakanya.
"Morning," bati ko kay Fall. Tumango lang siya sa akin.

Umorder na si Hugh ng makakain namin habang nagchecheck naman ako ng notifs ko.

"Fall," lumingon ako sa katabi kong lalaki. Tumingin naman siya sa akin. "When are
we going to start our thesis?" tanong ko sakanya. Nagkibit balikat naman siya sa
akin. Sila kasi ni Hugh ang nagsisilbing leader ng group since they're the
brightest.

Matapos namin kumain ni Hugh, pinag-usapan nalang nila ang tungkol sa gagawin sa
thesis.

Dahil sa malakas na ulan, hindi ako nakauwi agad. Hinintay ko pang tumila ito bago
ako nakapagdrive. Halos 10 pm na ako nakauwi. Wala pa din si Mikael. As expected.

Matapos kong maglinis ng katawan, dumiretso na ako sa kama at pumikit. I'n sure,
bukas pa ulit kami magkikita ni Mikael.

Kinabukasan, maaga naman akong nagising. Napangiti ako nang makita ko si Mikael sa
tabi ko.

"Morning," I whispered. Hinawakan ko ang pisngi niya.

He smiled a little. Hindi siya nagsalita pero hinila niya ako papalapit at
hinalikan ang noo ko.

Matapos kaming magbreakfast ni Mikael, pumasok na ako ulit sa school at si Mikael

naman panay ang missed call sa akin habang nasa klase ako. Kinailangan ko pang
patayin ng wala sa oras ang phone ko dahil tatlong beses na akong nasaway ng prof
ko.

Ano bang problema niya? May emergency kaya? Bakit ba nangungulit siya? Wala bang
photo shoot 'yon? Ang alam ko, meron, eh.

"Mika, huwag ka munang uuwi, ah? Pag-uusapan natin 'yung sa thesis, eh..." sabi ni
Shiela sa akin, 'yung isang kagroup namin sa thesis.

Tumango nalang ako sakanya.

Since wala pa kaming klase, tinext ko na muna si Mikael kung anong problema niya.
Baka kasi mamaya, may nangyari na 'don.

To: Superman
Hey, I was busy earlier. May nangyari ba? I'm worried...

Nakaupo lang ako sa bleachers habang naghihintay ng reply niya. Nagtext din si Fall
sa akin kung nasaan ako para sabay kaming pumunta kay Hugh mamaya.

From: Superman

Nothing. What time's your dismissal?

I sighed. I decided to call him instead.

"Superman..." napasandal ako sa upuan.

"What? What's wrong?" tanong niya sa akin. Halatang nag-aalala siya.

"Hindi ako makakauwi agad, eh. May gagawin pa ako. Hanggang anong oras ba ang shoot
niyo ngayon?" tanong ko sakanya. Hanggang 5 lang ang klase ko pero baka naman by 6
pm, makauwi na ako.

"4 pm. Uh, nakalimutan mo ba?"

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "Nakalimutan ko ang alin?" May sinabi ba siya
kaninang umaga sa akin?

Wala naman akong maalala. Pagdating ko pa lang kasi ng school, nagkaroon ng

surprise quiz ang first subject ko ay may oral recitation pa ang pangalawa.

Pakiramdam ko tuloy, aping-api ang utak ko ngayong araw.

"Mikael?" tawag ko sakanya nang hindi siya magsalita.

Ano bang sinasabi niyang nakalimutan ko?

"Superman, what is it?" tanong ko habang pilit ko pa ding iniisip kung ano bang
sinasabi niya.

"Uh, nothing... hayaan mo na. That's not even important..." biglang parang lumamig
ang boses ni Mikael.

"Are you sure? Uh, hindi ko kasi talaga maalala... ano bang meron?" tanong ko
sakanya. Kinagat ko ang labi ko habang hinihintay siyang magsalita.
"Wala."

I sighed. "Mikael, seryoso, ano ba 'yung--"

"Mika, let's go?" napalingon ako ng magsalita si Fall sa gilid ko. Nandito na pala
siya.

"Yeah, sunod nalang ako," sagot ko sakanya. Tumango lang siya sa akin at nauna nang
maglakad.

"Superman, ano ba 'yung--"

"I have to go. I'll just see you later, I'll wait for you," sabi niya sa akin.

"Pero Mikael--"

Napasimangot ako nang ibaba na niya ang tawag bigla. Hindi na kasi talaga niya
gawain na siya ang nauunang magbaba ng tawag. At hindi ko man lang maalala ang
sinasabi niya.

Sumunod nalang ako kay Fall para mapag-usapan na din ang gagawin sa thesis namin.
They said we're going to compare American horror movies and Filipino horror movies.
Like, what the hell? Bakit horror pa? Pwede namang romance!

Naputol lang ang pagdidiscuss nila sa topic dahil may klase na ulit kami. Katabi ko
si Hugh sa upuan at naririnig ko ang mahinang pagkanta niya.

Kanina ko pa iniisip ang tungkol sa sinasabi ni Mikael pero wala naman akong
maalala. Tinopak na naman siguro 'yon.

Tapos na ang klase ko pero hindi naman ako makaalis agad dahil na din sa thesis
namin.

"We're going to watch some movies to see the difference," sabi ni Shiela sa amin.
Nakaupo lang ako sa gilid at nakikinig sakanila.

"I'll make the questionaire," sabi naman ni Lara sa amin.

Tumango lang si Fall. Si Fall at Hugh naman kasi talaga ang mag-aasikaso ng lahat,
eh.

6 pm na pero nasa school pa din ako. Gusto ko ng magpaalam sakanila para makapunta
ako kay Mikael pero nahihiya naman ako. Jeez. Lahat sila busy sa pinag-uusapan sa
thesis tapos ako, magmamadaling umuwi?
"Kain muna kaya tayo?" aya ni Shiela sa amin.

"Sa studio nalang tayo," sagot ni Hugh sakanya.

"Sa studio niyo?" parang tuwang-tuwang sabi ni Lara. Tumango si Hugh. Nauna nang
tumayo si Fall at naglakad. Si Hugh naman, inalalayan akong tumayo at kinuha ang
bag at librong hawak ko.

"Hey, ako na. Kaya ko naman na 'yan," pilit kong kinukuha ang gamit ko sakanya pero
hindi niya binigay sa akin.

Napabuntong-hininga nalang ako.

Halos mapapitlag naman ako nang ikinawit ni Lara ang kamay sa kamay ko.

"Mika..." she giggled. "Kayo ba ni Hugh?" tanong niya sa akin.

"What are you talking about?" tanong ko sakanya.

"Eh kasi ang sweet niya sa'yo," she said. "Ang gwapo ni Fall, no?" sabi pa niya
ulit. Kumunot ang noo ko. Sino ba talagang gusto nito? Hugh o Fall?

"You're so lucky, lagi mo silang kasama. Lalo na si Fall..." she smiled again.

I mentally rolled my eyes.

"Tapos napakagwapo pa ng boyfriend mo," dagdag niya pa.

Napalingon ako sakanya. "Yeah, gwapo nga ang boyfriend ko," sabi ko. "Gwapo talaga
si Mikael..."

"Who's Mikael?" she asked again.

Ugh. So feeling close.

"Kerko Mikael Anderson is the name," sabi ko sakanya. "I'm the only one who's
calling me Mikael."

Bahagyang binawi ko ang kamay sakanya. "Mauna na ako," mabilis akong naglakad
papuntang studio.
Pagpasok namin, naroon na sila Jeorge at ang iba pa, pinag-uusapan din nila ang
tungkol sa thesis nila.

"We ordered food already," Adrian said. Tumango naman si Hugh sakanila at umupo na.

After eating, bumalik na kami sa paggawa ng thesis at ng Chapter 1.

It was past 9 pm already and we're still here, talking about horror movies.

"Alam niyo, mas masaya 'yan kung manunuod kayo ng mga movies. Kunwari date," sabi
ni Clyde habang kumakain sa gilid.

Napalingon naman kami sakanila. "Yun naman ang plano, Clyde," sagot ni Hugh.

"So magdedate kayo ni Mika?" he said while grinning.

"No," inirapan ko ito. Ang kukulit talaga.

Bakit ba ayaw nalang nilang pabayaan na maging magkaibigan kami ni Hugh? It's not
like I'll choose him over Mikael dahil sa pagpipilit nila sa aming dalawa.

At hindi ako makikipagdate sa kahit na kanino maliban kay Mikael.

"Shit!" malakas kong sabi nang maalala ko ang sinasabi ni Mikael kanina.

"Why, what's wrong?" tanong ni Hugh sa akin.

"Shit, shit, shit!" mabilis kong inayos ang gamit ko at ipinasok ang mga ito sa bag
ko. "I have to go," paalam ko sakanila.

"Bakit? Anong nangyari?" lumapit na din sa amin si Adrian, Clyde at Rui.

Oh, fùck. Bakit ko nakalimutan? Bakit nawala sa isip ko na may date kaming dalawa?

7 pm ang usapan namin ni Mikael. Anong oras na ngayon!

"Babawi nalang ako bukas. I really need to go," paalam ko sakanila at mabilis na
lumabas para magpunta sa parking lot.

"Ugh, pick up the phone, Mikael..." sinusubukan ko siyang tawagan habang naglalakad
ako. Pero ring lang ng ring ang phone niya.
"I'll wait for you."

Maybe he's still there... sabi niya, hihintayin niya ako, eh. Baka nandoon pa din
siya.

Mabilis akong nagmaneho papunta sa restaurant na sinabi ni Mikael. Baka kasi

nandoon pa siya. Baka hindi pa siya umaalis.

Halos alas-diyes na ng gabi nang makarating ako doon.

Dire-diretso akong pumasok at hinanap si Mikael. I even asked the receptionist

about our reservation... pero sabi nung babae, umalis na daw si Mikael.

Damn it!

"Mikael, answer your phone..." napasandal ako sa sasakyan ko habang tinatawagan pa

din si Mikael.

Nasa bahay na kaya siya? Sinubukan kong tawagan ang phone sa bahay niya pero wala
din namang sumasagot sa akin.

Nasaan na ba siya?

Nagsimulang bumuhos ang malakas na ulan kaya naman pumasok na muna ako sa sasakyan
ko at sinubukan pa ring tawagan si Mikael.

Noong wala pa din akong mapalang sagot sakanya, tinawagan ko na si Dale.

"Oh, Mika, why?" he asked me.

"Where's Mikael?" tanong ko sakanya. Nagsimula na din akong magmaneho kahit pa nga
ang lakas ng ulan.

"Kanina pa siya umalis, ah? Diba may date kayo?" he said.

Mas lalo naman akong nakonsensya. Hindi ko naman kasi sinasadyang nakalimutan ko,
eh.

"Oo nga," sagot ko. "Kaso, nakalimutan ko... nawala sa isip ko, eh," I bit my lower
lip.
"Seryoso?" natatawang sabi ni Dale. "That's new..."

I rolled my eyes. "Nawala talaga sa isip ko, eh..." I sighed. "May idea ka ba kung
nasaan siya?" tanong ko ulit dito.

"Wala, eh. But I'll call him. I'll inform you kapag nalaman ko," ani Dale.

I said thank you and hang up the phone.

Nakakainis naman talaga. Dapat pala nilagay ko sa reminder ko ang tungkol sa date
namin.

Minsan lang kasi maging maluwag ang schedule ni Mikael dahil laging hanggang gabi
ang shoot nila kaya nang mag-aya siya ng date, I said yes already... 'di ko akalain
na mawawala sa isip ko...

Pagdating ko sa bahay, may isang sasakyang nakaparada sa tapat ng bahay ni Mikael.

I sighed heavily.

It was Hugh's Panamera.

Lumabas ako ng sasakyan dala ang payong ko kahit na ang lakas pa ng ulan.

"What are you doing here?" I asked Hugh. Nakasandal ito sa sasakyan nito. Hindi man
lang iniinda nito ang malakas na ulan.

"Mika!" he looked at me. Halatang nabigla siyang lumabas ako ng sasakyan ko kahit
na umuulan pa.

"Go home, Hugh..." Pinayungan ko siya kahit na basang-basa naman na siya ng ulan.

"Are you okay?" hinawakan niya ang kamay ko.

"I'm fine..." binawi ko ang kamay kong hawak niya.

"I was so worried about you. Hindi mo sinabi kung bakit ka umalis..." sabi niya sa
akin.

Napahugot ako ng malalim na hininga bago sumagot. "Wala 'yon, may nakalimutan lang
kasi ako..." sagot ko sakanya. "Umuwi ka na. Basang-basa ka na, baka magkasakit ka
pa," sabi ko.
Hindi ko naman siya pwedeng ayain sa loob para makapaligo at mapahiram ko siya ng
damit. Alangang i-alok ko sakanya ang damit ni Mikael.

"Are you sure you're okay?" he asked again.

"I'm fine... go home now..."

"Mika..."

"Hugh, please? Please just go..." nag-iwas ako ng tingin sakanya.

"Mika, I'm trying my damn best to forget you..." he said.

"Hugh, please. Stop it. You offerred friendship, I accepted it. Please, huwag mo ng
gawing komplikado ang sitwasyon nating dalawa..."

"Yes, I offered friendship, but fuck, Mika... I'm still in love with you. Sa bawat
pagpipilit kong kalimutan ka, maging kaibigan ka lang, mas lalong lumalalim lang
ang nararamdaman ko para sa'yo... bumabalik lang ako sa'yo..."

"Hugh... mahal ko si Mikael..."

"Alam ko, Mika. Alam ko. Ilang beses mo ng sinabi 'yan at ilang beses na akong
nasasaktan dahil diyan..." hinawakan niya ang pisngi ko at pinagdikit ang noo
naming dalawa.

"Mika, paano kung nasanay ka lang na siya... Mika, paano kung ako na pala talaga?"
tanong niya sa akin.

"Hugh, stop it, okay?" I pushed him away.

"Mika..."

"Tama na nga!" I yelled. "Just go, okay? Mahal ko si Mikael. So please... tama
na..."

Tumalikod na ako sakanya para pumasok sa loob pero hinila niya ang braso ko kaya
nabitawan ko ang payong ko at kinabig niya ako palapit.

He cupped my face and claimed my lips.

Ni hindi ko nagawang ipikit ang mga mata ko.

"Hugh!" I pushed him away.

"Mika..."

Hindi ko napigilan ang pagdampo ng kamay ko sa pisngi niya.

"Umalis ka na!"

"Mika..."

"Don't touch me!" nagmamadali akong pumasok sa loob at isinara ang gate.

Hindi ko napigilang mapamura nang makita ko ang sasakyan ni Mikael na nasa garahe.

Napatingin ako sa bintana ng kwarto niya at nakita ko ang pagpatay ng bukas na

ilaw.

Fuck. He's here?

I'm so dead.

=================

Chapter 40

This one is posted because of Marien Kyle. :) Happy anniversary! 1 year mo na akong
sinusupport and I'll be forever thankful and grateful kasi I have an amazing reader
like you. Thank you! I hope to see you soon. Dadalaw akong CDO kapag mayaman na
ako. Haha! Keep safe. :* :*

--

"Mikael, busy ka ba this weekend? We could set another date naman, eh. Ako na
bahala magpa-reserve sa restaurant or pwede namang sa Autumn's tayo," nakaupo ako
sa couch habang nakatingin kay Mikael na may kung anong ginagawa sa laptop niya.

Kagabi noong dumating ako, nandito na siya. Sinubukan kong kausapin siya, kumatok
ako sa pinto niya pero hindi niya ako pinagbuksan. I am still hoping he didn't saw
what happened. Mali na nga na nakalimutan ko ang date namin, ano pa kung nakita
niyang hinalikan ako ni Hugh?
Alam ko namang masama ang loob niya sa akin dahil sa date. Ayoko lang talagang
madagdagan pa iyon.

"Mikael," tawag kong muli sakanya nang hindi niya ako pansinin. Today's class was
suspended due to heavy rain. Kaya naman magkasama kami sa bahay na dalawa. Pina-
cancel na din muna niya ang shoot today dahil baka mahirapan lang ang mga models na
magpunta sa studio niya.

Kaninang paggising ko, nakita kong gising na siya. He prepared our food pero hindi
niya ako kinakausap. I already said sorry for what happened. Hindi ko naman kasi
talaga sinasadyang makalimutan ang date naming dalawa. Kahit naman ako nabigla sa
sarili ko.

That was a first.

Kapag involve si Mikael, laging alam ko. Hindi pwedeng mawala sa isip ko. He was on
the top of my priority. Kaya naman hindi na ako nagulat sa reaksyon ni Dale kahapon
nang sabihin kong nakalimutan ko ang date naming dalawa ni Mikael.

"I'm busy," he said without even looking at me. Abala pa din siya sa kung anong
ginagawa niya sa laptop niya.

"Weekend naman 'yon, eh. Babawi ako sa date natin, please?" lumapit pa ako sakanya
para lang pilitin siya. Magpapatulong ako kina Maha at Cielo para maayos namin ang
date namin ni Mikael. And I'll make sure I won't forget it this time.

"You don't have to," he said in a cold voice.

"But I want, too," pilit ko pa din. Ayoko ng ganito kami. Ayoko na may hindi kami
pagkakaintindihan na dalawa. Nasisiraan ako ng isip sa pag-iisip ng paraan kung
paano kami magiging okay. Ayokong nagagalit siya sa akin. Natatakot ako...

"Look, Mikaela. I'm really busy. I don't have time, okay?" he gave me a fleeting
look. Seryoso din ang mukha niya.

"Kahit isang araw lang naman," napasimangot na din ako.

"I asked you before, walang nangyari," he shrugged.

"I didn't mean to forget it naman, Mikael. Nawala lang talaga sa isip ko, eh," sabi
ko. Masyado akong na-busy sa thesis namin at nawala na sa isip ko ang date namin. I
really should've put a note on my phone. Para hindi nawala sa isip ko. Sa dami ng
nasa isip ko, hindi ko naman inexpect na 'yung date pa namin ang makakalimutan ko.

"Yeah, because you are so occupied."

"Yeah," I sighed. Sobrang occupied talaga ako dahil sa projects at requirements sa
school. Matapos lang talaga 'tong thesis namin, babawi ako kay Mikael. May finals
pang darating kaya alam kong mas magiging busy pa ako. Kaya as much as possible,
gusto kong magspend ng oras kasama si Mikael kapag free time ko.

"Tss."

Tumingin ako sakanya. Nakita ko ang pagtiim ng bagang niya habang nakatingin sa
laptop niya. Nakakunot din ang noo nito at halos magpantay na ang kilay.

"Mikael," tawag kong muli sakanya.

"What?" he asked. Napakasungit talaga nito. Kahit kailan talaga.

"Dali na. One day lang. Please?" tanong ko ulit. Hindi naman siya mawawalan ng
client kung hindi siya papasok ng isang araw. Plus, may ibang photographer naman
kasi, wala namang problema.

"Stop asking for a date, Mikaela. I won't say yes. We're both busy. Do your work,
I'll do mine," sabi nito at muling itinuon ang atensyon sa laptop nitong nasa
lamesa.

"Pero kasi, Mikael--"

"If you really want to go out, ask Alcantara instead. I'm pretty sure he'll be more
than willing to go out with you," ani Mikael bago isinara ang laptop at tumayo na.

"What?" napatayo din ako at sinundan siya nang maglakad siya papuntang kusina.
"Paanong nasali si Hugh sa usapan natin?" tanong ko sakanya. Kumuha siya ng juice
sa refrigerator at uminom.

"Mikael, Hugh was just--"

"Hugh was just a friend? I heard that countless times already. Wala bang bago?" he
said.

"Mikael, kaibigan ko lang naman talaga si Hugh, wala namang--"

"Bullshit, Mikaela!"

Napapitlag ako nang magtaas siya ng boses sa akin. Nag-iwas siya ng tingin at
nakita ko ang pagbuntong hininga niya.
"Mikael..."

Nakita ko ang pagkuyom ng kamay niya. He massaged his nose bridge, too.

"Aakyat na ako sa kwarto ko," paalam niya sa akin bago muling kinuha ang laptop at
naglakad.

"Mikael, sandali!" hinawakan ko siya sa braso para pigilan siyang maglakad.

Something's not right. Kailangan kong malaman kung ano problema niya.

"Mikael, talk to me, please? Ano bang problema? Dahil sa date nagkakaganyan ka?"
tanong ko sakanya.

Tumawa siya ng pasarkastiko. "What's the problem? Mikaela, are you seriously asking
me what's the problem?" may talim sa tingin niya sa akin.

Bumilis ang tibok ng puso ko.

"Mikael, I'm sorry, okay? Sorry na nakalimutan ko ang date natin. Are we really
going to fight because of that?" hindi ko na din napigilan ang pagtaas ng boses ko.
Nakakafrustrate na din kasi, eh.

"Mikaela, I don't care about that date. I know you're busy, you're occupied. But,
fùck, seeing you being kissed by someone else? That's a different story, Mikaela
Michelle."

Natigilan ako sa sinabi niya. Nakita niya nga? Nakita niyang hinalikan ako ni
Hugh...

"Yeah, I saw what happened," he said sarcastically.

"Mikael, I can explain what happened. I--"

"What, Mikaela? How can you explain that fùcking kiss?" halatang-halata ang
pagpipigil ni Mikael ng galit niya base sa paraan ng pagsasalita niya.

"I didn't kiss him. He kissed me. Mikael naman," hinawakan ko ang kamay niya habang
patuloy na nagsasalita. "I didn't know he was here. Nagpunta ako sa restaurant to
see if you're still there... pagdating ko dito, nasa labas si Hugh. Sinabi ko na
umuwi na siya, ayaw niyang makinig sa akin. The he kissed me and--"

"And you let him kiss you," putol niya sa sasabihin ko.

Kumunot ang noo ko at tumingin sa mga mata ni Mikael. "What? No! No, Mikael! I
didn't!"

"Tsk..." napapailing na binawi ni Mikael ang kamay sa akin.

"Mikael, no. Wait. Please, makinig ka kasi muna sa akin," pilit ko siyang
pinipigilan pero binilisan niya lang ang pagpunta sa kwarto niya.

"Mikael, let me explain. Mikael..."

"I want to be alone," he said before closing the door.

"Mikael..." patuloy naman akong kumakatok sa pinto ng kwarto niya. Umaasa na

bubuksan niya at papakinggan na niya ako.

"Mikael naman..." hindi ko napigilang mapamura.

Now, what?

Mabigat ang kalooban akong pumasok sa kwarto ko. Alam kong hindi niya ako
kakausapin kapag ganyang mainit ang ulo niya. Alam ko na iniiwasan niyang mag-away
din kami kaya naman mas minamabuti niyang hindi nalang ako kausapin.

Pero kasi naman, nakakafrustrate na talaga.

Nilibang ko nalang ang sarili ko sa panunuod pero kahit anong palabas pa ang
panuorin ko, hindi nawawala sa isip ko si Mikael at ang nangyayari sa amin.
Gustong-gusto ko na siyang kausapin. Alamin ang problema. Pero kasi naman...

Hindi ko namalayan na nakatulog na ako. Nagising lang ako nang paulit-ulit na

magring ang phone ko.

It was Hugh.

Pinigilan ko ang sarili kong ibato ang cellphone ko dahil paulit-ulit siyang
tumatawag. I cancelled his call instead.

Gabi na nang magising ako. Hindi pa pala ako kumakain ng lunch kaya naman lumabas
na ako ng kwarto ko. Hindi ko mapigilang isipin kung kumain na din ba si Mikael.
Lumabas na din kaya siya ng kwarto niya?

Humugot ako ng malalim na hininga bago bumaba sa kusina para maghanap ng kahit
anong makakain.
"Hi, Mika!"

Napakunot ang noo ko nang maabutan ko si Dale na nasa kusina at nagluluto.

"What are you doing here?" tanong ko sakanya habang naglalakad papalapit sakanya.

Nagkibit balikat siya sa akin. "Kain ka na," alok niya sa akin nang ilagay na sa
plato ang niluto niya.

"Kumain na si Mikael?" tanong ko kay Dale na inabutan ako ng plato.

He smiled at me. "Mauna ka na daw. Kakaakyat lang niya sa kwarto niya. Sabi niya
hindi ka pa naglalunch," he added. "After cooking this, umakyat na siya," sabi pa
ni Dale.

"He cooked this?" tanong ko kay Dale habang nakatingin sa pagkain. "Akala ko,
ikaw?" tumingin ako sakanya.

"Asa ka namang ipagluluto kita," ngumisi siya sa akin. "He's mad, but he loves you,
you know?" nakangiting sabi ni Dale.

"I don't know, Dale..." huminga ako ng malalim. "I know, it was my fault. At ayoko
na nagkakaganito kaming dalawa..."

"Ayoko din na nagkakaganyan kayo. Alam mo namang introvert si Kerko. Wala pang
ibang kaibigan. Ako ng ako ginugulo, eh," iiling-iling na sabi pa ni Dale. I rolled
my eyes.

Of course, may ibang kaibigan si Mikael. Pero ngayong may amnesia siya, alam kong
iilan lang kaming pinagkakatiwalaan niya. Iilan lang kaming hinahayaan niyang
kasama niya.

"Dale, anong gagawin ko?" tanong ko dito. Sumandal ako at tumingin kay Dale.

Umupo siya sa tabi ko at inakbayan ako.

"Masyado ka kasing maganda, eh," natatawang sabi ni Dale.

"Umayos ka nga!" asik ko dito.

"No, seriously, Mika, alam kong hindi ka matitiis ni Kerko. He loves you, just give
him space now, he's a bit hurt," Dale sighed.
"That's why I want to talk to him. Kailangan kong i-explain ang nangyari sakanya,
eh..." napasimangot ako.

"Yaan mo na muna. Try to ignore him, baka sakaling siya ang lumapit sa'yo," Dale
smiled.

Napailing nalang ako. That won't happen.

Kaya akong tiisin ni Mikael, eh.

Hanggang sa natulog ako noong gabi'y hindi pa din ako kinausap ni Mikael. Pati
kinaumagahan ay wala siya. Maaga siyang umalis at walang kahit na anong pasabi na
umalis na siya.

Hindi ko maiwasang malungkot lalo.

Pagdating ko sa school, agad kong nakita si Hugh na nakasandal sa sasakyan niya.

Agad itong umayos ng tayo nang makita ako.

Muling nabuhay ang inis sa loob ko.

Napagdesisyunan kong huwag nalang siyang pansinin at didiretso nalang sa klase ko.

Pagbaba ko pa lang ng sasakyan ko'y lumapit na agad siya sa akin.

"Mika, can we talk?" tanong niya sa akin.

Hindi ko siya pinansin at kinuha lang ang bag ko at ang inorder kong coffee sa
nadaanan kong coffee shop kanina bago ko isinara ang pinto ng sasakyan ko.

"Mika," hinawakan niya ang braso ko kaya tinitigan ko siya ng masama.

"Don't touch me," malamig ang boses na sabi ko sakanya.

"Mika, please, talk to me..." he said again.

Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Ayoko namang gumawa ng eksena dito sa
parking lot lalo pa't may mga ilang estudyante pa na narito.

"Hugh, please. Just let me go and leave me alone, okay?" pilit kong pumiksi para
makawala sa hawak niya.
"Mika, about what happened that night, I wasn't thinking straight. I should'nt have
done that, I just love you and--"

"Hugh, please. Lubayan mo muna ako!" Hindi ko na napigilang mapa-angil sakanya.

"Mikael saw what you did and he's not talking to me until now. Tinanggap ko ang
inalok mong friendship pero kung ganito lang din Naman, mas okay sigurong huwag na
tayong mag-usap. Nakakainis na, eh."

"Mika..."

"Ilang beses ko na bang sinabi? Yes, I was accountable for what happened between
us. Sa feelings mo! Yes, maybe pinaasa kita na merong tayo, pero Hugh naman. Alam
natin pareho na hindi lang ako ang may kasalanan dito! That was our choice!"

"Mika, I'm not blaming you for what happened. Pero kung ginaganyan ka lang din
naman ni Kerko, maybe it's really about time to break up with him. Remember what I
told you? What if you're just in love with the thought that you're in love with
him? Paano kung nasanay ka lang talaga na sinasabi mong mahal mo siya kaya iyon ang
pinaniniwalaan mo? Paano kung ako na talaga ang mahal mo?" ani Hugh.

Tinitigan ko siya ng masama. "What the hell are you talking about? That's not
true!"

"Mika, you're always crying because of him. Don't you think that's enough? I can
make you happy... just be with me..."

Hindi ko mapigilang mapailing.

"Just stop, okay?" awat ko sakanya. "I know what can make me happy and that's not
you, Hugh. And stop talking about my feelings. Alam ko kung ano ang nararamdaman ko
at alam ko kung sino ang mahal ko. Just leave me alone. Ayokong makausap ka sa
ngayon. Not when you're being a jerk again..." tumalikod na ako at dumiretso
papunta sa classroom namin.

Wala kaming kibuan ni Hugh hanggang sa nagmeeting kaming magkakagroup tungkol sa

thesis namin. Katabi ko si Fall at katabi naman ni Fall si Hugh. Damang-dama ko ang
pagtitig niya sa akin pero pilit kong iniisip na wala si Hugh sa paligid.

"Mag-oovernight tayo para manuod ng mga horror movies, ha?" ani Shiela sa amin.
Nagtanguan naman sila at nag-uusap tungkol sa mga kailangan pa at mga movies na
papanuorin namin.

"Pwedeng huwag sumama sa overnight?" tanong ko. I know, that was a stupid question.
It was a group activity. Pero kasi... ayoko lang na makasama si Hugh ng isang buong
gabi. I can pretend that he doesn't exist, pero ayoko talagang kami-kami lang ang
magkakasama.
"Mika, hindi pwede, eh. Kailangan lahat tayo nandoon. I guess, hindi nga lang
overnight ang kailangan natin, eh. Let's say, Sat and Sunday... para maayos pa
natin ang ibang chapters..." sagot naman ni Lara.

Napabuntong hininga nalang ako at tumango.

"Are you okay?" tanong ni Fall sa akin. I looked at him before I nodded.

"You sure?" he asked again.

Tumango nalang ako ulit sakanya. Nakita kong nakatingin sa akin si Hugh pero pilit
kong inignora ang tingin niya sa akin.

Hanggang sa makaalis ako ng school, hindi ko kinibo si Hugh o kahit na ano pa man.

Siguro, ngayon na talaga ako nagising sa dapat matagal ko ng ginawa.

Ang iwasan si Hugh ng tuluyan. Alam ko na hindi ako maiintindihan ng lahat. I tried
to save the friendship. Kahit pa nga imposible 'yon dahil may feelings siya sa
akin, pero umaasa kasi ako na magagawa kong maging magkaibigan kami.

I guess I was wrong...

Pagdating ko sa bahay, inabutan ko si Mikael na nagluluto ng dinner.

"Hey," bati ko sakanya. Nilingon niya lang ako pero walang sinabi na kahit na ano.
Nagpatuloy lang ito sa ginagawa.

Gustong-gusto ko siyang yakapin pero natatakot kasi akong hindi niya ako pansinin,
eh. Natatakot akong ireject niya ako.

Pumasok ako sa kusina at kumuha ng juice sa ref at pinapakiramdaman lang si Mikael.

"Ah, Mikael..." kinagat ko ang labi ko at tumingin sa likod niya. "Nagpa-plano ang
groupmates ko sa thesis na mag-overnight. Actually, sabi nila Saturday and Sunday
daw ang kailangan para maayos namin ang thesis namin kasi kailangan pa naming
manuod ng mga horror movies at--"

"Okay."

Natigilan ako sa sinabi niya.

"Mikael, I tried to say no naman sakanila. Kaso hindi daw pwede kasi--"

"You don't need to ask my permission. Do whatever you want," he said again.

Pakiramdam ko ang lamig lamig ng pakikitungo niya sa akin.

"Mikael..."

Matapos siyang magluto, lumabas na siya ng kusina at naiwan akong mag-isa.

Hindi ko mapigilang pangilidan ng luha. Pakiramdam ko, ang layo layo na naman niya
sa akin.

Kahit na hindi pa ako naghahapunan, umakyat nalang ako sa kwarto ko at ibinagsak

ang sarili sa kama at ipinikit ang mata. Madami pa akong gagawin pero nawalan ako
ng energy magsimula ng kahit na anong assignments.

Sana bukas, maging okay na kami ni Mikael.

Paggising ko kinabukasan, ganoon pa rin ang nangyari. Hindi pa din ako kinakausap
ni Mikael kahit pa nagpang-abot kaming dalawa sa kusina nang makita ko siyang
nagluluto ng breakfast.

"Morning," bati ko sakanya.

Hindi siya kumibo. Kinagat ko nalang ang labi ko para hindi ako makapagsalita ng
kahit na ano.

Kinuha ko nalang ang gatas sa loob ng ref at kinuha ko din ang cereal na nasa
cupboard.

Nasasaktan talaga ako sa cold treatment niya sa akin.

"Hindi ka kumain kagabi?" tanong ni Mikael kaya napalingon ako sakanya.

"Uh, hindi. Pagpasok ko kasi sa kwarto ko, nakatulog ako agad tsaka--"

"Okay."

Napayuko nalang ako nang putulin niya ang pagsasalita ko.

"Mikael, I--"
"I have to go," paalam niya sa akin bago inilagay sa harap ko ang niluto niya.

"Mikael..." hinawakan ko ang kamay niya at tumingin sakanya. Hindi ko na talaga

kayang ganito kami, eh.

"I have to go, Mikaela..." binawi niya ang kamay sa akin at wala na akong nagawa
nang umalis siya. Narinig ko nalang ang pag-andar ng sasakyan niya paalis.

I ate the food he cooked.

Miss na miss ko na siya. Miss na miss ko na siyang makausap.

Katulad ng lumipas na araw, ganoon ang nangyayari sa amin ni Mikael hanggang sa

dumating ang weekend. Hindi tuloy ang plano ng groupmates ko kaya naman nasa bahay
lang ako.

Naisipan kong gawan si Mikael ng sandwich dahil pareho kaming naroon at walang
lakad.

"Mikael, gumawa ako ng sandwich baka gusto mong--what are you doing?" napatingin
ako sa bag na nasa kama niya at sa mga damit na naroon. "Where are you going?"
tanong ko sakanya.

"May photo shoot sa Cebu," sagot niya.

Napatingin ako sa mga damit niya. Gaano ito katagal doon?

"Ah, pwede ba akong sumama?" tanong ko sakanya. Wala naman kaming klase kaya pwede
akong sumama sakanya.

"No," sagot ni Mikael habang inaayos ang damit niya.

"Why? Babalik din naman agad, diba? Makakapasok din ako at--"

"I'll stay there for two weeks, Mikaela," putol niya sa sinasabi ko.

"What? That long? Grabe naman..." hindi ko mapigilang madismaya sa sinabi niya. Ang
tagal naman ata sobra...

"Marami kaming kukunan," sabi nito.

"Ganoon ba?" napaupo nalang ako sa kama niya habang pinanunuod siyang mag-ayos ng
gamit niya.

Aalis siya. Aalis siya na hindi pa din kami okay na dalawa.

"I thought you'll be with your groupmates?" tanong ni Mikael matapos isara ang bag
na dadalhin.

"They cancelled it. May gig kasi sila Fall ngayon at bukas..." sagot ko sakanya.
Tumango lang siya at hindi na nagcomment ulit.

"Anong oras ka aalis?" tanong ko sakanya nang bumaba na diya bitbit ang bag at ang
lalagyan ng camera niya.

"I'm just waiting for Dale," sagot niya.

Wala sa loob na tumango nalang ako.

Ilang araw na kaming ganito.

Ilang araw na niya akong hindi halos kinikibo.

"Mamimiss kita," hindi ko napigilang sabihin tapos ay niyakap ko siya mula sa

likod. Hindi ko napigilang mapahagulgol ng mayakap ko na siya. Miss na miss ko na
talaga siya, eh. Magkasama nga kami, para naman kaming hindi magkakilala.

Hindi siya nagsalita. Hinayaan lang niya ako habang nakayakap ako sakanya.

"Miss na miss na kita, Superman..."

Hinawakan niya ang kamay ko at tinanggal ito sa pagkakayakap sakanya. Humarap siya
sa akin ag tinignan ako sa mga mata.

"I have to go. You take care," he said before picking up his bags.

"Mikael..."

Wala na akong nagawa nang sumakay na siya sa sasakyan ni Dale at umalis na silang
dalawa.

Hindi ko napigilang balutin ng lungkot nang bumalik ako sa loob ng bahay ni Mikael.
Siguro kailangan din namin na maglayo muna. Maybe he's still mad at me...

Nakatingin lang ako sa picture ni Mikael sa phone ko habang pinapalipas ko ang

buong maghapon.

I thought like before, may magdedeliver ng pagkain ko kinabukasan, pero wala...

walang kahit na anong dumating galing kay Mikael.

Kahit text message.

I was so tempted to call him pero puro text lang ang ginagawa ko. Kahit si Dale,
hindi din nagrereply sa akin.

"Are you okay?" Jeorge asked me.

Tumango naman ako.

"Sure ka? Ang putla-putla mo na kaya. Kumakain ka pa ba?" tanong ulit sa akin ni
Jeorge.

"Oo naman," sagot ko.

It was the second week since Mikael left. Ang alam ko, sa Friday sila babalik.

Dale texted me last night. Sabi niya, sobrang busy lang nila kaya hindi niya
masagot ang text at tawag ko.

Sa loob ng ilang araw, wala man lang kahit na anong paramdam galing kay Mikael.

Noong nakaraang linggo, sinusubukan ko siyang tawagan ng maaga, pero wala pa din.
Sinubukan ko ng bandang lunch, wala pa din. Kahit nga late night, sinubukan ko na,
wala pa din, eh...

Siguro, ayaw niya pa din akong makausap.

At tuwing gabi, wala akong ibang magawa kundi iyakan ang ginagawa niyang
pambabalewala sa akin.

"Mika," napalingon ako kay Adrian nang tawagin niya ako. They were still my
friends. Pero sadyang umiiwas ako kay Hugh. Good thing was Fall never pushed us tp
work together. Kami ni Fall ang madalas na gumagawa sa kailangan. Si Hugh ay
katulong si Shiela at Lara.
"What?" tanong ko sakanya. Nasa may canteen kami pero wala akong ganang kumain ng
kahit ano.

"Kain tayo, libre mo," sabi niya.

"Di ako gutom," sagot ko naman sakanya. Wala talaga akong ganang kumain. Sumama
lang ako sakanila dito dahil hinila ako ni Rui.

Clyde bought me a strawberry cake pero hindi ko din nagawang kainin.

"Next next week na ang defense..." sabi ni Clyde habang nagkukwentuhan sila. Katabi
ko si Fall at Jeorge.

"Ready na kayo, Fall?" tanong ni Adrian sa kaibigan. Tumango lang si Fall.

"Ikaw, Mika-Mika?" tanong niya sa akin. Marahang tumango lang ako sakanya. Fall
helped me with the stats and everything, mas madali ng iexplain ang mga data na
naroon.

Hindi naman kumikibo si Hugh na nasa tabi ni Fall.

Matapos kong ilagay ang ilang books sa locker ko, inilabas ko doon ang paper bag na
ilang araw na ding pabalik-balik sa locker ko. It was from Hugh. Packed meal.
Breakfast, lunch and dinner.

Sa tuwing uuwi ako, inilalabas ko iyon sa locker ko. Untouched.

Hindi sa hindi ko naaappreciate ang effort niya. Pero kung tatanggapin ko naman
kasi, magkakaroon na naman ng ibang meaning. Iyon ang iniiwasan ko.

Friday came and I don't know why I have a strange feeling that something bad's
going to happen.

I checked my phone. Hoping there's a message from Mikael.

Pero wala. Wala pa din.

Nag-ayos nalang ako ng sarili at pumasok sa school. Gabi pa naman siya darating,
nasa bahay na ako kapag dumating siya.

Inayos lang naman namin nila Fall ang mga info sa thesis namin at pinag-aralan pa
ang mga ito. Hindi na kami nagstay pa sa school at hinayaan naman ako ni Fall na
umuwi na.
Hugh was looking at me. Parang may gustong sabihin na ewan. Pero hindi ko nalang
siya pinansin.

Nagpunta ako sa mall to buy a cake for Mikael. Tinawagan ko din ang manager ng
Autumn's kung pwedeng magpaluto sa chef doon at ideliver nalang ang pagkain.

Malinis naman ang bahay ni Mikael kaya wala na akong masyadong inasikaso. Hinintay
ko nalang talaga siyang dumating.

Dumating na ang pagkain at inayos ko na din ito pero wala pa din si Mikael.

It was almost 9 in the evening already...

"Nasaan na ba kayo?" tanong ko kay Dale ng tawagan ko siya.

"Nasa bahay na ako," sagot niya sa akin.

"What? Where's Mikael, then?" tanong ko ulit. "Hindi ba kayo nagsabay?"

"Mika, I... I don't know..." Dale sighed.

"Dale naman, eh. Nasaan ba 'yon? Try to call him, please? Nag-aalala ako, eh..."
pakiusap ko dito. Matapos mag-oo ni Dale sa akin, sinubukan kong tawagan ang phone
ni Mikael pero hindi naman niya ako sinasagot.

"Mikael, nasaan ka na ba?" nakaupo lang ako sa sofa habang patuloy na tinatawagan
si Mikael.

Halos hindi ko na namalayan ang oras at nagising nalang ako nang makarinig ako ng
sasakyan na huminto sa tapat. Agad akong tumayo at tinungo ang pinto.

That must be him.

I looked at my watch. Ala-una na ng madaling araw.

Hindi pamilyar sa akin ang sasakyan na nakahinto sa tapat ng bahay ni Mikael. The
lights were off so I couldn't see the car clearly.

Naglakad ako papalapit nang makita kong bumaba si Mikael sa sasakyan.

Thank God, he's okay.

Humakbang pa ako pero natigilan ako nang makita ko ang pagbaba din ni Sophia.

Magkasama sila?

"Thank you for tonight, Kerko," Sophia said.

Nakatingin lang ako sakanilang dalawa. Hindi ko maigalaw ang paa ko.

Wala lang naman 'yan, eh. Hinatid lang ni Sophia si Mikael.

"No, thank you, Sophia," Mikael said.

"Aww, you're so cute," lumapit si Sophia kay Mikael at ikinawit ang magkabilang
kamay sa leeg nito.

"It's late. You should go home," Mikael told her.

"Yeah, I'll go home. After this, of course..."

Tuluyan nang nalaglag ang luha ko nang makita ko ang paglapat ng labi ni Sophia kay
Mikael.

I was expecting him to push her away...

Gaya ng ginawa ko kay Hugh nang halikan niya ako.

But he didn't.

He pulled her closer to him... and start kissing her lips.

=================

Chapter 41

I already warned you. You'll love and hate them. :)

Please, huwag niyong murahin si Kerko. Haha. Nasasaktan ako, eh. :D

I love you, guys! :) Don't leave me, ha? :P

--

Nakatayo lang ako sa pinto ng bahay ni Mikael habang nakatingin sa sasakyan ni

Sophia na huminto sa tapat. Kanina ko pa tinatawagan si Mikael pero hindi niya ako
sinasagot.

I was dead worried about him. Akala ko ay napano na siya dahil ang alam ko naman ay
gabi pa lang, narito na dapat siya.

One day, I just woke up and it feels like there's an imaginary wall between us. And
no matter how hard I try to break in through that wall, he just keep on blocking
me.

Ayaw niya akong pakinggan. Ayaw niya akong kausapin.

Ngayon, halos hindi na nga niya ako matignan. At tinitiis ko 'yon kasi umaasa akong
isang araw, babalik na si Mikael ko. Babalik na 'yung alaala niya. Magiging masaya
na ulit kami. Magiging okay na kaming dalawa.

'Yung katulad dati... 'Yung masaya kami na magkasama kami. Hindi 'yung ganito,
nagkakasakitan lang kami. I want that moment back.

Pero paano mangyayari ang lahat ng iyon kung sa mismong harap ko... nakikita ko
siyang nakikipaghalikan sa iba?

Nakikita kong may babaeng ako ang dapat na naroon?

May babaeng kasama si Mikael...

May ibang babaeng hinahalikan si Mikael.

Parang may sumuntok sa dibdib ko sa nakikita ko.

This is not true.

Baka naman imagination ko lang 'to? Baka naman dinadaya lang ako ng paningin ko?
Baka nababaliw lang talaga ako...

Hindi magagawa ni Mikael sa akin 'to, eh. Kilala ko siya. No matter how mad he is,
hindi niya magagawang gawin 'to. Hindi niya magagawang saktan ako ulit... nangako
siya sa akin. Nangako siyang aalagaan niya ako.
Pero hindi ko maiwasang masaktan sa nakikita ko.

Hindi maipagkakaila na si Mikael ang nasa harap ko. Si Mikael ang nakikipaghalikan
kay Sophia sa harap ko.

Patuloy lang ang pagpatak ng luha ko habang nakatingin kay Mikael at Sophia.

Mikael...

When Hugh kissed me, I pushed him away. Kasi alam kong mali. Alam kong mahal ko si
Mikael.

Pero bakit ngayon... bakit ni hindi niya nagawang itulak si Sophia?

Bakit imbes na itulak niya pa palayo, hinalikan pa niya?

Wala na ba talaga akong halaga sakanya?

Napatakip ako ng bibig nang makita ko ang kamay ni Mikael na mas hinapit pa
papalapit si Sophia sakanya.

Pinilit kong huwag kumawala ang hikbi sa labi ko pero hindi ko nagawa.

Naghiwalay silang dalawa nang marinig nila ang pagbagsak ng cellphone ko at

mabitawan ko ito. Sabay silang tumingin sa akin. Hindi ko nagawang pulutin ang
nabasag na cellphone ko dahil napako ang tingin ko sakanila.

Nakita ko ang bahagyang pagkagulat sa mukha ni Mikael pero agad ding nawala. He
looked at me as of nothing happened.

"Oh, Mika!" Ani Sophia na mukhang nagulat. Walang bakas ng kahit anong guilt sa
mukha nito habang nakatingin sa akin. Sa halip, nakangiti pa siya sa akin na para
bang sinasabing nakaisa siya kay Mikael. Pinunasan pa nito ang gilid ng labi at
dumikit pa sa katabi.

Tinignan ko si Mikael. Walang emosyon sa mukha niya. Wala akong makitang kahit ano
sa mga mata niya. Blangko ang tinging ibinigay niya sa akin.

"I'll go ahead, Kerko. See you tomorrow, okay? And I really enjoyed your company,"
nakangiting paalam ni Sophia kay Mikael bago lumingon sa akin. "Good night, Mika,
sweet dreams," the bitch smiled at me.

Humalik pa itong muli sa pisngi ni Mikael bago sumakay sa sariling sasakyan ag

umalis na. Wala namang kahit anong sinabi si Mikael sa akin. Naglakad na lang siya
papasok sa bahay niya.

"Mikael..." I called him. Halos walang boses na lumabas sa akin.

Hindi ko na naman napigilan ang pagpatak ng luha ko.

"Mikael, sandali, mag-usap muna tayo..." paos ang boses kong sabi. Hinawakan ko ang
braso niya nang lagpasan niya lang ako.

Huminto naman siya sa paglalakad pero hindi tumingin sa akin.

"What was that?" I asked him bravely. Kahit na ang sakit sakit sa loob ko, pinilit
kong itanong sakanya ang nakita ko. "Why did you kissed her?" Naglakad ako
papalapit sakanya.

Hindi siya nagsalita agad.

"Bakit mo siya hinalikan? Mikael, girlfriend mo 'ko!"

"Why? What's the problem with that?" His jaw tightened as he faced me. "Ikaw lang
ba ang may karapatang manghalik ng iba, Mikaela?"

Natigilan ako sa sinabi niya.

"What are you talking about?" I asked him. "Anong sinasabi mo?" kinagat ko ang
pang-ibabang labi para pigilan ang paghagulgol.

"Hugh Marco Alcantara. Sino ba talaga siya sa'yo?" Blangko ang ekspresyon niya pero
dama ko ang galit sa boses niya.

"Hugh? He was just a friend! Alam mo naman 'yon, diba? Pinaliwanag ko na sa'yo. If
you're talking about what happened before, hindi ko siya hinalikan! Ilang beses ko
bang sasabihin 'yon sa'yo? Ilang beses ko bang ipapaliwanag 'yon sa'yo?" Lumapit
ako sakanya at hinawakan ang kamay niya. "Mikael naman..."

Hindi siya sumagot. Pero nakita ko ang pagtagis ng bagang niya bago niya ako
nilingon ulit. I saw pain and anger in his eyes.

Akala ko sapat na 'yung dalawang linggo niya akong hindi kinibo o kinausap. Akala
ko pagbalik niya, magiging okay na kaming dalawa... pero bakit ganito?

Parang lalo lang siyang lumayo sa akin.

Parang lalo akong naiwan...

2 weeks without anything. Tumatawag ako, nag-tetext, wala man lang akong makuhang
response... walang kahit na ano galing sakanya.

Halos mabaliw ako sa kakaisip kung ano na ang nangyayari sakanya tapos ganito lang?
Ganito ang mangyayari pagbalik niya?

"If he's just a friend, you shouldn't have let him kissed you! Sinong matinong
girlfriend ang papayag na mahalikan ng iba?" Malakas na sabi ni Mikael sa akin.

"Hindi ko siya hinalikan! When he kissed me, I pushed him away!" I yelled. "Hindi
mo nakita kasi nagconclude ka agad sa nakita mo!"

"Tss..."

"Hindi ko siya hinalikan..." mahinang sabi ko ulit. "Pero ikaw... you pulled her.
You kissed her!"

"Now we're even, right?" he said again.

"What?" napatingin ako sakanya. "So what's this, Mikael? Gantihan? You kissed
Sophia to get even? Ganoon ba 'yon? That's bullshit!" Hindi ako makapaniwala sa
nangyayari sa aming dalawa.

Narinig ko ang mahinang pagmumura niya.

"Mikael..." inabot kong muli ang kamay niya. "Sorry kung iniisip mo na hinayaan ko
si Hugh na halikan ako..."

Huminga siya ng malalim bago muling tumingin sa akin.

"It's not working anymore, Mikaela."

I was stunned by his words. Parang may kung anong tumama sa akin at ang tanging
alam ko'y hindi ako makagalaw...

Tumingin ako sa mukha niya. Seryosong-seryoso ang mukha niya.

"W-what are you talking about?" Hindi ko maintindihan ang kabang nararamdaman ko sa
dibdib ko. "What are you saying, Mikael?" Tinignan ko ang mga mata niya pero hindi
siya makatingin sa akin ng diretso.
"Let's break up."

Muli, nag-unahan na naman ang pagpatak ng luha sa mga mata ko.

"What?" Napaangat ako ng tingin sa mukha niya. "Anong sinasabi mo? Anong break?
No!" Umiling ako. "Hindi tayo maghihiwalay." Niyakap ko siya ng mahigpit at
nagsimula na namang bumalong ang mga luha ko.

"Mikaela..." hinawakan niya ang mga kamay kong nakayakap sakanya.

"Sorry na," kinagat ko ang labi ko habang patuloy ako sa pag-iyak. "Sorry na,
Mikael. I promise, hindi na ako magiging nagger. Hindi na ako magiging pasaway.
Hindi na ako magiging sakit sa ulo mo. Kung gusto mo, hindi na ako magpapakita kay
Hugh. I'll transfer to different school..." hirap na hirap akong magsalita dahil sa
pag-iyak ko.

Hindi ko kayang maghiwalay kami ulit. Ayoko ng maramdaman ulit 'yung sakit na 'yon.
Ayoko ng maramdamang maging kulang ako ulit...

"Mikael, ayoko..." I buried my face om his chest and continue sobbing. "Ayoko..."

"Mikaela..." hinawakan niya ang kamay ko at pilit kinakalas sa pagkakayakap

sakanya. "Tama na. Ayoko na. Tapusin na natin 'to. Wala ng tayo. Wala ng ikaw at
ako."

Daig ko pa ang ilang beses sinaksak sa sinabi niya.

"Mikael... bakit?" Hilam na hilam na ang mata ko sa pag-iyak. "Anong nagawa ko?" I
asked him again.

Bakit ganito? Hanggang ngayon, hindi ko pa rin makuha ang kasiyahan na gusto ko.
Bakit ang hirap hirap para sa akin maging masaya?

Siya lang naman ang gusto ko. Pero bakit hanggang ngayon, hindi ko siya makuha.

"Bakit ka nakikipaghiwalay?" tanong ko ulit sakanya sa kabila ng pagsinok ko dahil

sa pag-iyak.

"Ayoko na."

Ayaw na niya? That's it? Ayaw na niya kaya makikipaghiwalay siya sa akin?

"Bakit?" tanong ko ulit. "We were fine. We're okay naman, diba? I know, It was all
my fault. I'm sorry... Mikael, please..."
"Mikaela, tama na!" malakas na sabi nito. Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko
at tinignan ako sa mukha.

"Ayoko! Hindi ako papayag. Sinasabi mo lang 'yan kasi hindi mo ako maalala ngayon,
eh. Mikael, once you remember me, babalik na tayo sa dati..." hinawakan ko ang
pisngi niya. "Maaalala mo din ako. Magiging masaya na tayo ulit..."

Hinawakan niya ang kamay ko at pilit inalis sa pisngi niya.

"You're wondering why I can't remember you?" tanong niya sa akin. "That's maybe
because I don't want to. Ayokong maalala ka. Ayokong maalala kung ano man ang meron
tayong dalawa noon. Ayokong maalala ang kahit na anong may kinalaman sa'yo. Ayoko
ng maging parte ka pa ng buhay ko ngayon..."

Wala akong ibang nagawa kung hindi umiling habang patuloy na umiiyak. "That's not
true... Mikael, I am willing to wait until you remember me. I promised you I won't
leave you. Hindi kita iiwan..."

"You almost did, right?" he said again. "Lagi mong sinasabing kaibigan mo lang si
Hugh pero iba ang pinapakita mo. Iba ang nakikita ko! Kung hindi ba ako nagising
agad, nasa akin ka pa rin ba?" tanong niya sa akin. "Ako pa din ba, Mikaela?"

Hindi ako nakasagot agad sa sinabi niya.

Kung hindi siya nagising agad noon, malamang na naging boyfriend ko si Hugh. Pero
kung sakaling nangyari iyon at nagising si Mikael... wala akong pakialam kung
sasabihin nilang napakasama kong tao dahil walang pag-aalinlangan kong iiwan si
Hugh para sakanya.

Lagi kong pipiliin si Mikael.

Alam ko naman na maling nagkagusto ako sa ibang tao.

But hell, I was so sad that time. At si Hugh... he was there. And he was like him!

Nakikita ko si Mikael sakanya at kahit na nagbago iyon sa paglipas ng panahon,

mananatiling napansin ko siya at nagkaraoon ako ng feelings sakanya dahil nakita ko
si Mikael sakanya noon.

Binubuhay ko ang aalala ni Mikael sakanya noon.

Siguro nga, I just used Hugh. But fuck, hindi ko alam kung paano ako magsusurvive
ng mga panahon na iyon na wala si Mikael.
"Mikael, ayusin natin 'to..." hinawakan ko ang kamay niya at tumingin sakanya.
"Ayusin natin 'to..."

"Mikaela, maybe that accident happened because we're not meant to be together.
Maybe that accident happened because even before, hindi naman kita mahal talaga..."

Pakiramdam ko, sinampal ako sa sinabi niya.

"You proposed to me..." nanginginig ang kamay ko nang itaas ko ito at ipakita
sakanya ang singsing na binigay niya sa akin noon. "Sinabi mo, mahal mo ako. Sinabi
mo, tayong dalawa lang..."

Nag-iwas siya ng tingin.

"Mikael, I know, nagkamali ako. Nagkaroon ako ng kasalanan... pero bakit ganito
'yung balik sa akin?" pakiramdam ko, anumang sandali, bibigay na ako.

"Mikael, ang sakit sakit na..." kinagat ko ang labi ko at napayuko nalang.

Parang may kung anong humawak sa puso ko at mahigpit na hinawakan ito.

"Mahal na mahal kita, eh..." patuloy kong sabi. "Sabi mo mahal mo ako..." Akala ko
kahit na hindi niya ako maalala, naaalala na ako ng puso niya. Nakikita na niya ang
worth ko... hindi niya ako sasaktan ulit ng ganito.

"Nagsisinungaling ka lang ba noong sinabi mong mahal mo ako?" nag-angat ako ng

tingin sakanya. Nanlalabo na ang paningin ko dahil na din sa luha ko.

Hindi siya nagsalita. Nag-iwas siya ng tingin sa akin.

"Mikael, did you just said those words because you feel obliged to do it? Because
you feel like you owe it to me?" humigpit ang pagkakayukom ng palad ko.

Hindi pa din siya nagsalita.

"Answer me..." patuloy lang ang pag-agos ng luha ko sa magkabilang pisngi ko.

"Sumagot ka!" I pushed his chest away. "Sumagot ka! Sagutin mo ako!" Patuloy ko
siyang tinutulak at hinahampas ang dibdib niya.

"Answer me!" I yelled. "Magsalita ka!"

"Yes, Mikaela! Sinabi ko lang 'yon just to please you because you're always there
for me."

Hinawakan niya ang dalawang kamay ko at marahas na binitawan. "Did you hear me? I
said those words just to please you. Not because I really love you," sabi niya sa
akin.

Nakatingin lang ako sakanya at patuloy na umiiyak. "Hindi ako naniniwala sa'yo..."
umiling ako.

If this is just a bad dream. Gusto ko ng gumising. Gusto ng bumalik sa dati. Gusto
ko ng makita siyang nakangiti sa akin. Tinatawag akong Ai... gusto ko ng maging
masaya...

Ayoko na.

Ayoko ng masaktan.

"That's the truth... I didn't love you."

Parang bumalik sa akin 'yung gabing nakipagbreak siya sa akin.

Bumalik 'yung sakit.

Kung paano niya sinabing hindi niya ako mahal.

Kung paano niya sinabi sa akin na hindi niya ako kayang mahalin.

Ang sakit.

Ang sakit-sakit.

"Mikael, no, please... We're just both mad and disappointed and hurt. Maayos pa
natin 'to, eh," lumapit ako sakanya ulit at hinawakan ang pisngi niya. "We just
need space and time..."

"You and me against the world, right?" patuloy lang ako sa paghagulgol. Wala na
akong pakialam kung mamaga pa ang mata ko bukas o mawalan ako ng boses, I want us
to be okay!

Ang dami dami na naming nilagpasan, eh. Mula simula pa lang, pinaglalaban ko na
'yung feelings ko para sakanya. Simula pa lang, marami na agad humahadlang sa amin
pero pilit kaming lumaban, eh. Kumapit kami sa isa't isa, now this?
Nakikipagbreak na naman siya sa akin?

Inuulit na naman niyang gawin ang ginawa niya noon?

"Mikaela," he sighed heavily.

Tumingin lang ako sakanya habang patuloy ang paghikbi.

"Let's end this now," mababa ang boses na sabi niya. Hindi siya nakatingin sa mga
mata ko.

Mas lalong lumakas ang pag-iyak ko.

Hindi ko na kaya...

"Mikael..." pinunasan ko ang mga luha ko bago tumingin sakanya. "Mikael naman..."

"I don't know if I can still trust you, Mikaela..." sabi niya.

Tumingin ako sakanya. Hindi ko malaman kung anong sasabihin ko sakanya.

Basta tuloy lang ang pagtulo ng luha ko.

Wala siyang tiwala sa akin. Para akong tinakasan ng lakas.

"And I'm actually starting to doubt your love, too..."

Tuluyan na akong nanghina sa sinabi niya.

After everything I did for him, he's doubting my love?

"Mikael..."

Tumingin siya sa akin at huminga ng malalim. He closed his eyes and I heard him
cursed.

"We're over, umuwi ka na sa inyo," tumalikod na siya sa akin at pumasok sa loob ng

bahay niya.

Naiwan akong mag-isa sa labas. Nakatingin lang ako sa pinto ng bahay niya habang
patuloy ang pagtulo ng luha ko.

He left me.

He pushed me away.

He doesn't love me.

Mikael...

May narinig akong nabasag pero hindi ko magalaw ang paa ko na magpunta sakanya at
alamin kung okay lang siya.

Sa halip, pinilit kong ivalaw ang paa ko at dumiretso ako papunta sa kotse ko at
pumasok dito. Hindi ko pa man nabubuhay ang makina ng sasakyan ko'y hindi ko na
naman napigilang mapahagulgol.

He used to drive this car, too.

Pati ang picture naming dalawa na naroon sa loob ng sasakyan ko'y nagpapaalala sa
akin kung gaano kami kasaya noon.

Nanlalabo ang mata akong nagmaneho paalis sa bahay ni Mikael.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta.

I can't go home... ayokong malaman ni Kuya ang nangyari.

Sigurado akong magagalit siya. Hindi ko alam kung anong kayang gawin ni Kuya kay
Mikael.

Ayokong saktan niya si Mikael.

Isang tao lang ang alam kong maiintindihan ako. Yung kahit anong mangyari, hindi
ako huhusgahan.

Hindi ko alam kung nandoon siya o wala pero hindi ko na talaga alam kung saan ako
pupunta. Maging si Cielo at Maha, wala ngayon dahil sa gigs ni Cielo.

Matapos kong ipapark ang sasakyan ko, nagtuloy-tuloy ako sa unit niya.

I know, sobrang late na pero wala talaga akong mapuntahang iba.

Wala naman akong ibang kaibigan maliban sakanila.

Nakakatatlong doorbell na ako nang bumukas ang pinto.

"Mika?"

Halatang nabigla si Lance nang makita ako. Wala itong suot na pang-itaas at magulo
pa ang buhok. Halatang naistorbo ko ang pagtulog niya.

"Lance..."

Agad akong lumapit sakanya at niyakap naman niya ako ng mahigpit.

"What happened?" hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at pilit pinapaharap

sakanya.

Patuloy naman ang pagtulo ng luha ko.

"He broke up with me... hiniwalayan niya ako ulit..." punong-puno ng sakit kong
sabi.

"What? Ano na namang nangyari?" tanong niya sa akin.

Hindi naman ako nakasagot agad sakanya.

Inakay niya ako papasok sa loob ng condo niya at pinaupo. Pumasok siya sa kwarto
niya at paglabas niya, may suot na siyang puting t-shirt.

"What the fùck happened?" tanong niya nang abutan niya ako ng isang basong tubig.

"Hindi niya na daw ako mahal, Lance." Mahigpit ang hawak ko sa baso habang patuloy
na umiiyak.

"Lance, ang sakit sakit... inulit na naman niya," huminga ako ng malalim bago nag-
angat ng tingin sakanya.

"Tangina, Lance. Para niya akong pinatay ulit. Ang sakit sakit na. Ayoko na..."

Hinawakan ni Lance ang kamay ko.

"Knowing you, kahit gaano pa kasakit 'yan, matitiis mo. Basta para kay Kerko...
pero Mika kung sobra na, bitaw na," sabi niya sa akin.

Alam kong totoo ang sinasabi niya. Kasi alam ko na kahit gaano pa kasakit o
kahirap, kayang kaya kong mapatawad ulit si Mikael.

Mahal na mahal ko siya, eh.

Lumapit siya sa akin at pinunasan ang pisngi ko. "Hindi kita pinakawalan para
makita kang nahihirapan."

"Huwag mo 'kong pipigilan kapag nasapak ko si Kerko, ah? Kailangan magising ng

gagong 'yon. Kung hindi ka niya maalala, baka kapag nasapak na siya, matauhan
siya."

"Siraulo," binato ko sakanya ang tissue na naroon.

Napatingin ako sa singsing na nasa kamay ko.

Kasinungalingan lang ba lahat?

Hindi ko na naman napigilang mapahagulgol.

Wala akong ibang maramdaman ngayon kundi 'yung sakit.

Binalewala na niya ako.

Pinaalis na niya ako sa buhay niya.

Paano ko siya aalisin sa buhay ko?

Mikael... please. Sana maayos pa natin 'to.

Hindi ako naniniwalang wala ng tayo.

Ikaw lang at ako, eh.

Ikaw lang 'yung mahal ko.

=================
Chapter 42

Pakiusap daw ni Kerko na huwag namang hilingin na mamatay nalang si Mika. Put the
blame on him daw. Okay? ^_^

#MiLaaaaan. :P

--

Paggising ko kinabukasan, ang hindi pamilyar na kwarto agad ang bumungad sa akin.
The coldness of the room makes me sick even more. Pakiramdam ko, hindi ako para
dito... pero wala naman akong choice...

Off white na kulay ng pader na may kung ano-anong abstract paintings na nakasabit.
There was a picture of me, too. Alam ko na may larawan ko ang kwarto na 'to. I used
to sleep here before...

Pinagmasdan ko ang kabuuan ng kwarto.

Walang glowing stars na nasa pader at nasa kisame...

Walang strawberry printed stuffs sa paligid...

Wala 'yung strawberry pillows ko na kadalasang nagkalat kapag nagigising ako sa

umaga...

Wala si MM sa tabi ko...

Wala si Mikael...

Huminga ako ng malalim bago ko pinilit bumangon. Sobrang masakit ang ulo at mata
ko. Mahapdi din ito dahil sa walang humpay na pag-iyak ko kagabi kaya naman
minabuti kong ipikit muna ulit ang mata ko at ipatong ang braso ko dito.

Naalala ko ang nangyari kagabi...

He broke up with me again...

Hindi nawawala 'yung sakit na nararamdaman ko. Hindi naalis ng pagtulog ko 'yung
kirot. Hanggang ngayon damang dama ko pa rin ang sakit sa mga sinabi niya sa akin.

Hindi niya na daw ako mahal.

Ganoon kasimple.

Ganoon kasimple sakanya ang lahat.

Sumandal ako sa headboard ng kama bago ko pinagmasdan ang singsing na nasa kamay ko
pa din.

"Hindi ako naniniwala sa sinabi mo, Mikael..." nag-init ang sulok ng mga mata ko.
Alam ko, alam ko may dahilan siya, eh.

Pero ang sakit sakit, eh.

Ang sakit sakit na.

Bakit ba parang napakadali sa kanyang saktan ako habang wala naman akong ibang
ginawa kundi mahalin lang siya? Bakit napakadali sakanya na itapon lahat ng
pinagsamahan naming dalawa habang ako, abalang-abalang dagdagan ang mga ala-ala
naming dalawa? Kahit na talaga anong gawin ko, kulang pa din? Hindi pa din sapat
para hindi niya ako itulak palayo?

Tinanggal ko ang singsing sa kamay ko at tinitigan ito.

Should I give this back?

Ibabalik ko na ba sakanya 'yung isa sa mga bagay na pinanghawakan ko na babalik

siya noong comatose pa siya?

'Yung isang bagay na nagpaniwala sa akin na mahal niya ako... na kaming dalawa
hanggang sa huli?

Napalingon ako sa pinto nang pumasok si Lance na may bitbit na tray na may
nakalagay na pagkain. Agad kong isinuot muli ang singsing at pinunasan ang luha sa
pisngi ko.

"Hey, umiiyak ka na naman ba?" tanong niya sa akin nang makalapit siya. Inilapag
niya ang hawak at umupo sa may gilid ng kama.

Hindi ako sumagot kay Lance.

Napailing nalang siya bago inabot sa akin ang isang cellphone.

"What's this?" tanong ko nang abuti ko ito mula sakanya.

"Seriously, Mika? Hindi mo na alam ang itsura ng cellphone ngayon?" kunot noong
sabi ni Lance sa akin. Tinitigan ko naman siya ng masama. "Just kidding, I'm just
trying to make you smile," ngumiti siya sa akin.

"You told me your phone's broken. Nakita ko sa sasakyan mo 'yung phone mo. I bought
you a new one. Nilipat ko lang ang sim," nakangiting sabi pa rin ni Lance.

Nakatingin lang ako sakanya.

Bakit ba ang swerte ko kay Lance? Ang swerte ko kasi may kaibigan akong katulad ni
Lance, eh.

"Thank you," bulong ko sakanya. "I'll just pay you and--"

"Just smile, Mika. Okay ng bayad sa akin 'yon," hinawi niya ang buhok kong
tumatakip sa mukha ko at inipit sa likod ng tenga ko. "Ayokong nakikitang
nasasaktan ka. Kasi naiisip kong sana pinaglaban nalang kita kung ganyan lang din
naman pala ang mangyayari sa'yo," seryosong sabi niya sa akin.

Lumapit ako sakanya at niyakap siya. "Thank you. Thank you for not leaving me...
and I'm so sorry kung nasaktan kita dati..." sabi ko sakanya.

Niyakap naman ako ni Lance at tinapik-tapik ang likod ko.

"Everything's gonna be fine, Mika."

Buong araw lang akong nasa bahay ni Lance. Hindi din siya umalis sa bahay niya
dahil ayaw niya daw iwan ako at baka bigla akong magpakamatay. He was throwing some
corny jokes pero hindi ko talaga magawang matawa o mapangiti man lang... I'm
thinking about Mikael.

'Yung mga sinabi niya sa akin.

Nakatingin lang ako sa phone ko at naghihintay ng kahit anong message o tawag kay
Mikael.

Alam ko naman na imposibleng itext niya ako o tawagan, eh. Pero umaasa ako na baka
nahimasmasan na siya... baka naman gusto na niya akong kausapin... pero wala, eh.

Sinubukan ko siyang tawagan, nakakailang ring lang pero walang sumasagot. Inulit-
ulit ko ang pagtawag sakanya pero pinatay na nito ang cellphone niya.

Ayaw na niya talaga akong kausapin.

"This is my house, right?" Lance asked me. Palihim ko na namang pinunasan ang
pisngi ko.

"Mukha bang bahay ko 'to? Ang boring-boring ng design ng bahay mo," sarkastikong
sagot ko sakanya.

"Sorry, ha? Di ako kasing artistic ng ex boyfriend mong siraulo," sagot ni Lance
bago umupo sa tabi ko.

Natigilan ako.

Ex boyfriend.

Hindi pa din talaga nagsisink in sa akin.

Break na talaga kami ni Mikael.

Ang hirap talagang tanggapin, eh.

Ang hirap tanggaping tapos na. Wala na.

"This is my house, it's yours, too. Kaya papabayaan na muna kitang umiyak. I-enjoy
mo ang pagiging heartbroken mo. Magbasag ka pa kung gusto mo. Para kapag natapos mo
na, tapos ka ng umiyak, tapos na din. Bitaw na..."

Sumandal siya at huminga ng malalim. "Nakakaselos si Kerko," sabi ni Lance.

Lumingon ako sakanya. "Wala kang ibang nakita maliban sakanya..." he smiled
sarcastically. "Mas gwapo naman ako 'don," he added.

Napailing nalang ako.

"When I saw Mikael, I was like... he's the one I want to spend my life with..."
pagkukwento ko sakanya. "When I saw him, hindi ko pa nga alam kung ilang buwan o
taon na lang ang meron ako, eh..." I smiled sadly. "Akala ko din 'yun na 'yung
huling pagkikita naming dalawa... pero hindi, I saw him again..."

Napayuko ako sa singsing na suot ko.

"Akala ko simpleng crush lang, Lance... na mawawala din naman kasi, lagi niya akong
sinusungitan noon. Lagi niya akong hindi pinapansin kahit na nasa harap naman niya
ako... pero hindi, eh. Mas minahal ko siya," patuloy kong pagkukwento habang
patuloy lang din ang pagpatak ng luha ko habang inaalala ang mga bagay tungkol kay
Mikael.
"Akala ko nga noon, makakalimutan ko din siya kasi patay na patay naman siya kay
Ate Steph, eh. Ano bang laban ko 'don? Ang ganda-ganda 'non. Tapos ang bait pa,
hindi pa siya clumsy katulad ko... pero isang araw, nagising nalang ako at sinabi
ko sa sarili ko na he's for me. Na kahit anong mangyari, magiging kaming dalawa. Na
tutulungan ko siyang makalimot... tutulungan ko siyang maging masaya..."

I can still remember the time when we ditched Kuya Blue and Ate Cyan's wedding.
Sumama ako sakanya kahit na ayaw niya. Basta ipinilit ko ang sarili ko sakanya.

Noong bumalik kami ng Pilipinas, kung nasaan siya, nandoon ako. Handang magpapansin
sakanya kahit na nagmumukha na akong tanga.

Mahal ko, eh.

And it hurts me to see he's hurting because of Ate Steph and Kuya PJ. Ako nalang
'yung masaktan, huwag na si Mikael. Nasasaktan ako kapag nakikita ko siyang
nakatingin kay Ate Steph habang si Ate Steph, nakatingin kay Kuya PJ.

Nandoon naman ako, eh. Bakit hindi nalang ako, diba?

"When he told me girlfriend na niya ako... best feeling, Lance!" I looked at the
man beside me. "Parang worth it lahat ng pagod ko... lahat ng pagpapapansin, lahat
ng pagda-drama ko..." inabot ko ang tissue at pinunasan ang basang pisngi ko.

Kahit na alam ko na parang ginagamit lang naman ako ni Mikael, okay lang. I don't
really mind. O kahit nasa isip ko 'yon, hindi ko binigyang halaga... that was okay
with me. Ako naman ang nagsimula, eh. And I am happy... masaya akong kasama ko si
Mikael...

"I tried to be the best girlfriend. Kasi ayokong maturn-off siya sa akin tapos iwan
niya ako," I said. Sinubukan kong magbake at magluto para kay Mikael pero palpak...
"Natatakot akong kapag may nakita siyang hindi maganda sa akin, iwan niya ako o
kaya makikipagbreak siya..."

Hinawakan ni Lance ang kamay ko at pinisil... na para bang sinasabi niyang magiging
maayos ang lahat.

"Noong nagpropose siya, that was one of the happiest day of my life, Lance. Kasi
parang, finally... ito na talaga ang bunga ng lahat ng paghihirap ko. Finally, we
can have our forever..." sumandal ako at huminga ng malalim. "Kaso hindi pa din
pala..."

"Naaksidente kami..." napahikbi ako. "Akala ko magiging okay na kami kapag nagising
siya..." humigpit ang hawak ko sa tissue habang binabalikan ang mga nangyari.

"Alam ko, walang kakampi sa akin dahil mali naman talaga ako, eh. Dapat hindi ako
nagkagusto sa iba... dapat hindi ko inentertain 'yung ibang tao... dapat mas
tinibayan ko ang pagkapit sakanya..." I bit my lower lip.

"Noong nagising siya, alam mo kung ano 'yung naramdaman ko?" tumingin ako kay Lance
na tahimik lang na nakikinig sa akin. "Naramdaman kong hindi niya ako deserve... he
deserve someone else. 'Yung magiging loyal sakanya no matter what. 'Yung hindi
katulad ko... kasi kulang na kulang ako para sakanya..."

Tuluyan na akong napahagulgol. Naramdaman ko paghapit sa akin ni Lance papalapit

sakanya.

"No one's blaming you, ilang beses ko bang sasabihin 'yan?" tanong ni Lance sa
akin. "You told me Hugh was like him. Mika, for me, you just missed Kerko so much
that's why you like him. Hugh. Kasi deep inside you, nabuhay si Kerko sa ibang
tao..."

Hindi ako sumagot. Patuloy lang ang pag-iyak ko habang yakap-yakap ako ni Lance.

"Nakita mo siya sa iba," sabi pa nito. "For almost 2 years he was as good as dead,
Mika. Sino bang nag-akalang gigising pa si Kerko? Halos wala na. Pero kumapit ka pa
din kay Kerko... that made you the best girl he could have..." pinunasan niya ang
luha sa pisngi ko. "Napakatanga ni Kerko na pinakawalan ka niya, sa pangalawang
pagkakataon..."

"Mahal na mahal ko siya, Lance," sabi ko sa pagitan ng paghikbi ko.

"I know..." he smiled. "Pero masyado ka ng sinasaktan ng pagmamahal na 'yan, Mika.

It's not healthy anymore."

"I'm always here for you. Hindi kita pababayaan," he kissed my forehead and hugged
me tighter. "Everything will be okay..."

Hindi ako nagsalita. Hinayaan ko lang ang luha ko na magpatuloy sa pagpatak.

Kinabukasan, paggising ko, may ilang paper bag ang nasa loob ng kwarto na agad kong
tinignan.

Clothes... and underwears.

Hawak-hawak ko ang mga ito nang pumasok si Lance sa loob ng kwarto.

"You bought this?" tanong ko sakanya.

Umiling ito. "Nagshoplift ako," kibit balikat niyang sagot sa akin. I rolled my
eyes.
Exact size ko ang mga ito at mga brand na gamit ko. Alam na alam ni Lance.

"Seriously, Mika, hindi naman ganoon karami ang damit mo dito. Bilihan na kita,"
sagot sa akin ni Lance bago umupo sa kama na naroon.

"Thank you," sagot ko nalang sakanya.

Buong araw ulit na hindi umalis si Lance sa bahay niya habang pinili ko naman na
magkulong sa kwarto at mag-isip. Umiyak. Mag-isip. Umiyak.

"You sure you're okay? Pwede ka naman atang hindi pumasok, eh," tanong ni Lance sa
akin kinabukasan nang sabihin kong papasok ako ng school. Tumango ako sakanya. Wala
akong dalang kahit na ano dahil na rin sa ang lahat ng gamit ko, nasa bahay pa ni
Mikael.

"I'm fine. Kailangan kong pumasok," sagot ko sakanya habang nasa elevator kaming
dalawa.

"Yeah, you look fine, Mika. Mukha kang walking skeleton," iiling-iling na sabi ni
Lance sa akin. Hindi ko nalang siya pinansin.

Kailangan kong pumasok dahil kailangan ko pang pag-aralan ang thesis namin para sa
defense. Maybe I'll go home later to get my other laptop para makapag-aral ako.

Nasa tapat na ako ng sasakyan ko nang hawakan ni Lance ang braso ko. "Are you sure
you're okay?" tanong ulit ni Lance sa akin.

"Okay nga lang ako," binawi ko ang braso ko sakanya. "You should go, too, baka
malate ka pa," paalam ko sakanya bago sumakay sa sasakyan ko. Nakita kong
nakatingin pa din si Lance sa akin pero hindi ko nalang ito pinansin at umalis na.

Naisip kong masyado na din akong nagiging pabigat kay Lance. He's my friend, yes.
Pero hindi ko din siya dapat na dinadamay sa problema ko. Hindi pwedeng kapag
problemado ako, pupunta ako sakanya. Kahit pa sabihin niyang andyan siya, nahihiya
na ako.

Wala na akong ibang binigay sa mga tao sa paligid ko kundi sakit sa ulo.

Habang nagmamaneho ako, iniisip ko kung saan ako tutuloy. I can use my condo in
Taguig, may gamit naman ako doon. Siguro mas magandang doon nalang muna ako
tumuloy. Ayoko pa ring umuwi sa bahay... ayokong harapin ang mga tanong ni Kuya
Thunder kung sakali. Kung wala doon si Mommy, alam kong malalaman pa din ni Kuya
Thunder na nandoon ako.
Ayoko namang magalit siya kay Mikael. Noong nakaraan lang, okay na sila. He kinda
gave us his blessing already... now this?

Isinuot ko ang hood ng suot kong jacket habang naglalakad papunta sa classroom nang
makarating ako sa university. Wala naman na kaming masyadong ginagawa ngayon dahil
pinapaasikaso nalang sa amin ang sa thesis. Next sem, lahat kami, OJT na at
dalawang linggo nalang, sem break na.

"Are you sick?" napalingon ako kay Adrian nang magsalita siya sa likod ko. Umiling
nalang ako at nagpatuloy sa paglalakad. Inilagay ko ang ang dalawang kamay sa
magkabilang bulsa ng jacket ko.

"Seriously, anong problema?" hinabol ako ni Adrian at hinawakan ang braso ko.

"Wala. Pabayaan mo muna ako," malamig kong sabi sakanya matapos akong pumiksi. As
much as possible, I don't want to involve myself to them anymore. Siguro, magiging
kaibigan ko ulit sila, pero 'di sa ngayon. Ayoko na muna.

Gustuhin man ni Adrian na sundan ako, hindi na niya ginawa. I really don't want to
talk to them. Kahit sino, actually.

Kaya gusto ko na din matapos ang thesis namin. Para tapos na ang koneksyon ko
sakanila.

Pagpasok ko ng room, agad na tumingin sa direksyon ko si Hugh. Bakas ang pag-aalala

sa mukha niya pero hindi ko siya pinansin ng lumapit siya sa akin. I moved away.

Somehow, hindi ko maiwasang sisihin siya, eh. Kung hindi niya ako hinalikan, hindi
ganito. Hindi kami maghihiwalay ni Mikael. Pero mas sinisisi ko ang sarili ko. Kasi
naging mahina ako. Kasi hinayaan kong magkagusto ako kay Hugh noon at hinayaan kong
manatili kaming maging magkaibigan kahit alam kong imposibleng maging magkaibigan
lang ang dalawang tao lalo na kung may feelings ang isa sa kanila.

Nakatingin lang sa akin si Fall hanggang sa tumabi ako sakanya sa upauan. He didn't
say anything. Mabuti na rin iyon.

Hindi ko din naman maieexplain ang nangyari.

Smiling and acting like everything's okay is easier than to explain why you're
sad... but sometimes, it's easier to keep quiet and forget everything...
nakakapagod na kasing magpanggap. Magpapanggap kang okay ka pero halos mamatay ka
na sa loob.

Minsan, okay na din na nakikita nila na nasasaktan ka. Baka sakaling tigilan na
nila 'yung pananakit sa'yo.
Sana pala ako nalang 'yung nagka-amnesia.

Baka sakaling makalimutan ko 'tong nararamdaman kong sakit.

Baka sakaling makalimutan ko siya...

Habang pinag-uusapan nila ang tungkol sa thesis, damang-dama ko ang pagtitig sa

akin ni Hugh. Gusto niya marahil magtanong pero alam niyang hindi ko siya
kakausapin kaya hindi nalang siya kumibo.

"Go home, Mika. You're so pale. Take a rest," sabi ni Fall sa akin maya-maya.
Nilingon ko naman siya. Seryoso ang mukha niya habang nakatingin sa akin.

"I'm fine," I replied.

"Sometimes, you should do what is right, hindi lang 'yung nakakapagpasaya sa'yo sa
ngayon. I don't know what's happening but based on your actions and look, you're
broken as hell, now..." he said again.

Hindi ako nagsalita. Tumayo nalang ako at lumabas ng classroom. Ni hindi ako
nagpaalam sa kahit na sinong naroon.

Hindi ko alam kung bakit pero natagpuan ko nalang ang sarili kong ipinapark ang
sarili ko sa labas ng building ng studio ni Mikael.

Tanga na kung tanga pero... gusto ko siyang kausapin.

Gusto ko siyang makita.

Gusto kong ayusin ang kung anong gulong meron kaming dalawa.

Gusto kong ayusin hangga't kaya ko pa.

Kinakabahan ako habang naglalakad sa studio ni Mikael. I don't even know if he's
here... hindi ko alam kung may shoot siya ngayon o kung kasama niya si... si
Sophia.

Kumakabog ang dibdib ko lalo na nang matapat na ako sa pinto ng kwartong gamit ni
Mikael.

Humugot ako ng malalim na hininga bago tinulak ang pinto.

Kaya mo 'to, Mika.

Don't give up that easily.

Fight for him.

Pagpasok ko sa loob, nakita ko si Mikael na tutok ang mata sa laptop niya. Hindi
niya marahil napansin ang pagdating ko dahil masyado itong abala sa tinitignan niya
sa laptop.

"Dale, have you talked to the NBI about what happened? We need to hurry things up
and--"

"Mikael..."

Natigilan siya nang magsalita ako. Nag-angat siya ng tingin at halatang nabigla
siyang narito ako.

"Ai--Mikaela..." agad niyang isinara ang laptop niya. "What are you doing here?"
tanong niya sa akin. Iniiwas niya ang tingin at huminga ng malalim.

"I want to talk to you..." mahinang sabi ko. I know, ang desperada ko na para
magpunta dito matapos niyang makipaghiwalay sa akin pero ano bang magagawa ko?
Ayokong sumuko nalang basta.

Ipaglalaban ko siya hangga't kaya ko pa. Hangga't kaya ko pang magtiis.

"There's nothing to talk about. You should leave. Marami pa akong gagawin," sabi ni
Mikael.

"Hindi ako naniniwala, eh. Baka katulad dati, may reason ka kaya ka nakipagbreak sa
akin... Mikael, hindi ko kaya, eh..." hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko.
"Hindi ko kayang wala ka..."

He sighed heavily as he looked at me.

"Nakipagbreak ako sa'yo dati? I thought you were the one who broke up with me?"
tanong niya sa akin. He smiled sarcastically. "So you were lying to me..."

"What? No. Sinabi ko 'yon dahil ayokong isipin mo pa ang bagay na iyon. Ayokong--"

"Just stop and leave," sabi ni Mikael bago kinuha ang laptop at tumayo. Napansin ko
ang benda sa kanang kamay niya.
"What happened?" agad akong lumapit sakanya at hinawakan ang kamay niya. "Are you
okay?" tanong ko.

Huminga ng malalim si Mikael bago niya binawi ang kamay niya sa akin. "Just leave."

"Mikael..."

"Mikaela, tama na..."

"Ang sakit, eh..." tumingin ako sa mata niya. Ni hindi siya makatingin ng diretso
sa mata ko. "Mikael, ang sakit sakit na," pinunasan ko ang pisngi ko habang
nakatingin sakanya.

Hindi siya nagsalita.

"Mikael..."

"I have to go. May kailangan pa akong gawin," iniiwas niya ang tingin sa akin bago
naglakad palabas ng kwarto.

Hindi ko magawang gumalaq kahit na ilang minuto na siyang nakalabas. Patuloy lang
ang paglandas ng masaganang luha sa pisngi ko.

Tinignan ko ang singsing sa kamay ko.

"Mikael..."

I closed my eyes when I removed the ring.

Pinilit kong ihakbang ang mga paa ko papunta sa lamesa niyang naroon.

Inilapag ko ang singsing sa gita ng lamesa. Hinubad ko na din ang kwintas na suot
ko.

"Mahal na mahal kita, Mikael..."

Naglakad na ako palabas ng kwarto at nakita ko si Dale na nakatayo sa labas ng

isang pinto doon.

"Mika..." he called me.

Hindi ko siya pinansin at naglakad nalang ako palayo.

Ni hindi ko alam kung paano kong nagawang nakauwi sa bahay namin dahil sa panlalabo
ng mata ko habang nagmamaneho.

Nagmamadali akong pumasok at nagtangkang dumiretso sa kwarto ko nang tawagin ako ni

Kuya Thunder.

"Miki, himala. Naligaw ka dito?" sabi nito. "Good thing I dropped by," dagdag ni
Kuya Thunder.

Hindi ko magawang humarap sakanya.

"Uh, yeah, m-may kukunin lang ako sa room ko then babalik na ako sa... sa b-bahay
ni M-Mikael..."

Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang sarili sa pag-iyak.

"That soon? Come on, baby. Mamaya pa babalik sila Theon and Rain. Let's talk?"

Naramdaman ko ang paglalakad niya papalapit sa akin.

"May gagawin pa kasi ako, Kuya..." pagdadahilan ko sakanya.

"Are you okay?" tanong niya sa akin.

"Yes..." pagsisinungaling ko.

"Look at me, then," sabi niya sa akin.

Kuya, please...

"May gagawin pa ako, Kuya..." nanginginig ang boses kong sabi sakanya.

"Look at me, Mikaela Michelle..."

"Kuya..."

Hinawakan niya ang braso ko at pilit akong pinaharap sakanya.

"What the fuck happened?" tanong niya sa akin.

Umiling ako. "Stressed lang ako sa school..." pagsisinungaling ko.

"You will never cry like that because of school stuffs. What happened?" tanong niya
ulit sa akin. This time, mas humigpit ang pagkakahawak niya sa braso ko.

Umiling ako. "Kuya, please..."

"Anong ginawa ni Kerko?" his jaw tightened as he asked me that question.

"Wala..." iniwas ko ang tingin sakanya habang patuloy naman ang pagpatak ng luha
ko. "Kuya, please..."

"Anong ginawa niya sa'yo?" napayuko nalang ako nang biglang sumigaw si Kuya
Thunder.

Tanging pag-iling lang ang nasagot ko sakanya.

"Fùck..."

Binitawan niya ako at kinuha ang cellphone.

"Alamin mo kung nasaan si Kerko ngayon," sabi niya sa kausap. "Yes, Kerko Anderson.
Alamin mo kung nasaan siya. Kailangan kong makita ang gagong--"

"Kuya, no. Please..." hinawakan ko ang braso niya. "Please..."

He looked at me. "Mikaela..."

Hindi ko napigilan ang paghagulgol sa harap ni Kuya. "Wala na kami... nakipagbreak

na siya sa akin. Wala na, Kuya. Wala na..."

Narinig ko ang pagmumura niya.

"Please Kuya, pabayaan mo nalang siya. Hayaan na natin siya..."

Tinignan ako ni Kuya Thunder bago niyakap ng mahigpit.

"I can't promise you that, Mikaela Michelle. Not when you're hurting like that. Not
when you're as broken as fuck."
=================

Chapter 43

Sino nakanuod ng trailer ng Everyday, I love you? :) Lakas ng feels, eh. :)

--

Pagbaba ko ng kwarto ko'y agad kong naabutan si Kuya Daniel na naka-upo sa may
living room. Kumunot naman agad ang noo ko sakanya.

Ano namang ginagawa ng pinsan ko dito? Wala naman si Kuya Hunter dito. I actually
don't know his whereabouts. Hindi naman kami nakakapag-usap 'non lately. After
buying my condo, hindi ko na siya nakikita ng madalas. Siguro'y hinahanap ni Kuya
Daniel ang kuya ko kaya naligaw ito dito.

"Morning," bati ko sakanya nang makalapit ako. Sumandal naman siya bago tumingin sa
akin. Pinagmasdan niya ang mukha ko. "What are you doing here?" tanong ko sakanya.

"So Thunder was telling the truth. You really looked like a mess, Mikaela
Michelle..." napapailing na sabi niya sa akin.

I shook my head and rolled my eyes. "He was just overreacting, Kuya Daniel. I'm
fine," I replied. Kinuha ko ang isang unan at niyakap ito.

Napataas ang kilay habang nakangiti sa akin si Kuya Daniel. Alam ko naman ang
itsura ko. I really looked like a mess now. Pero kailangan pa bang sabihin ang
obvious naman? What for?

Gaya ng sinasabi nila, maputla ako at nanlalalim pa ang mga mata. Hinatiran ako ng
pagkain kagabi ni Nanay Lourdes pero wala akong ganang kumain. Ni hindi ko mapilit
ang sarili kong kumain ng kahit na ano.

"You really look like a mess, Mika. Broken hearted ka na naman?" tanong niya sa
akin. Kinamot ni Kuya Daniel ang kilay bago ngumiti ng pasarkastiko sa akin. "At
iisang tao lang ang gumagawa sa'yo niyan noon at ngayon, huh?" sabi nitong muli.
"Tibay din talaga ni Kerko, ano?"

"I'm fine, okay? Ano bang ginagawa mo dito?" tanong ko sakanya para naman mawala sa
akin ang topic naming dalawa. May lumapit naman na kasambahay na may dalang isang
baso ng gatas at cookies. I'm pretty sure, si Kuya ang nagpadala nito sa akin.

"Your brother called me," he shrugged. "May ipapatumba ata," ngumisi siya sa akin
bago kumuha sa cookies at kinain ito. "Okay lang ba sa'yo?" nakakalokong tanong
niya sa akin habang hindi nawawala ang ngisi sa mukha nito.
"Don't you dare..." tinitigan ko siya ng masama.

Alam ko naman na sa likod ng ngiti ni Kuya Daniel, kung naikwento na ni Kuya

Thunder ang nangyari, alam ko na galit siya kay Mikael. And I'm actually thankful
Kuya Hunter's not here. Ayokong paulit-ulit na magpaliwanag sakanila. I am pretty
sure, pati kasi siya, hindi magiging maganda ang reaksyon. Magagalit din siya. And
I can't blame them.

Pero hindi ko kasi mahanap sa sarili ko 'yung galit, eh. Hindi ko maramdaman 'yung
galit sakanya.

Hindi ko magawang magalit kay Mikael kahit pa nagawa niya sa akin 'yon.

I am hurt, yes. But I'm not mad. Will never be mad at him. And even if I am, I will
always end up forgiving him.

Pero paano ako magpapatawad sa taong hindi naman humihingi ng tawad sa akin? Paano
ako magpapatawad kung siya ang may ayaw sa akin?

Wala sa loob na napahawak ako sa may bandang leeg ko.

Wala na nga pala 'yon... binalik ko na.

I feel naked without my necklace.... well, it wasn't mine anymore. It wasn't

actually mine in the first place.

"You know what, Mika, I can understand your feelings. When Bea died, I thought that
was my end, too, pero nakabangon naman ako..." napalingon ako sa pinsan ko ng
magsalita ito. "She was my world, too..."

Bea was Kuya Daniel's wife. Well... she already passed away. Kasamang namatay ni
Bea ang anak nilang babae. Wala ako sa Pilipinas ng mangyari iyon. Ilang taon na
ang nakalipas pero alam kong masakit pa din kay Kuya Daniel ang nangyari.

Ate Bea was his great love.

Parang ako kay Mikael.

He was my great love.

Pero hindi katulad ni Ate Bea, she left Kuya Daniel unintentionally. Hindi niya
ginustong iwan si Kuya Daniel. Umalis man siya, alam ko na iniwan niyang mahal na
mahal niya ang pinsan ko.
Hindi katulad sa akin.

He pushed me away.

Kasi hindi na niya ako mahal.

Hindi naman niya talaga ata ako minahal.

"Mika," inakbayan ako ni Kuya Daniel nang lumipat siya sa upuang inuupuan ko. "It's
okay to love. It's okay to be crazy about someone..." sabi nito. "Pero alam ko
naman na hindi ako ang unang taong magsasabi sa'yo nito, eh," pinisil niya ang
ilong ko. "Love yourself first..."

"Stop it," tinanggal ko ang kamay niyang nasa ilong ko. "Alam ko na 'yan," dagdag
ko at tsaka ko hinawi ang kamay niyang tangkang pipisilin ulit ang ilong ko.

Kay Lance pa lang, quota na ako sa pangaral, eh.

Alam ko namang tama sila. Tama ang sinasabi nilang lahat.

Pero hindi naman kasi ganoon kadali ang lahat. They should stop asking me to do
those things immediately. Wala naman sila sa posisyon ko para ipagtulakan akong
mag-move on agad.

I am thankful I have them, pero gusto kong maintindihan din nila na pinipilit ko
naman, eh. Maybe it wasn't enough or it wasn't effective, but I am trying to move
forward! Sinusubukan kong alisin sa isip ko si Mikael which was close to impossible
to happen pero pinipilit ko naman, eh.

Kaso si Mikael 'yon. Hindi kung sino lang.

"Alam mo na pero 'di mo ginagawa?" tanong muli ni Kuya Daniel.

Hindi ko mapigilang mapaungol. "I know that, okay?" nilingon ko siya. "It's not
easy, so stop hurrying things up. Hindi naman kapag natulog ako na broken hearted,
paggising ko, okay na ako, eh. Hindi ganoon kasimple ang lahat," sabi ko sakanya.
"We're talking about Mikael here..."

Narinig ko naman ang marahang pagtawa ni Kuya Daniel sa tabi ko. "Just always
remember, you're a Dela Cruz, Mika. At nag-iisang babaeng Dela Cruz ka... hindi
pwedeng ganoon lang ang lahat," pinisil niya ang pisngi ko bago tumayo. "Puntahan
ko muna ang Kuya mo. Nakalimutan na ata ako ng tinawag ni Rain kanina, eh," sabi
nito bago naglakad papunta sa kung saang parte ng bahay namin.

Napapailing nalang akong sumandal at tinignan ang cellphone kong tinatadtad ni

Lance ng text messages.

Instead of composing a message for him, naisipan ko nalang na tawagan siya para
makausap ko din siya.

Wala pang tatlong ring, sinagot naman niya agad ang tawag ko.

"Edward Lance, you don't have to send me almost 50 text messages, okay? Kahit isa
lang naman, mababasa ko na, eh," bungad ko sakanya nang sagutin niya ang tawag ko.

"Where are you?" tanong niya sa akin na hindi pinansin ang sinabi ko. Tumayo nalang
ako at naglakad papunta sa labas ng bahay namin.

"Umuwi ako sa amin," sagot ko sakanya. Hindi ako pumasok sa school ngayon. Nagtext
nalang ako kay Fall kung bakit, nag-okay naman siya sa akin.

"Sa susunod, magsabi ka naman, Mika. Nag-aalala ako sa'yo, eh. Akala ko napano ka
na," sabi niya sa akin.

Napangiti naman ako. "What are you, my brother? I'm fine, okay? Isa pa, ayoko
namang makadagdag ako sa problema mo. Masyado na akong nagiging pabigat sa'yo,"
umupo ako sa may pangalawang baitang ng hagdan sa labas ng bahay namin.

"Sinong nagsabing nakakadagdag ka sa problema ko, sasapakin ko..."

"Siraulo ka talaga," sabi ko sakanya. "Seriously, I'm fine... well, I'm trying to
be fine..." huminga ako ng malalim. "Ayokong ulitin ko ang dati, eh. Ayokong
magrebelde... ayokong magmukmok, Lance..."

Hindi siya nagsalita. Huminga ako ng malalim bago nagpatuloy sa pagsasalita.

"He's not coming back," I smiled sadly. "Kahit ilang gabi pa akong umiyak, kahit
ilang beses pa akong magpunta sakanya at pilitin siyang kausapin ako, hindi na siya
babalik, eh. Hindi na niya ako babalikan..."

"Mika..."

"Of course, ang sakit pa din. Ang sakit sakit pa din..." sabi ko sakanya. "Pero
wala naman akong magagawa kundi tiisin 'to, diba? Hindi naman kasi 'to mawawala
agad... kailangan ko munang sanayin ang sarili ko sa sakit hanggang sa hindi ko na
maramdaman na nasasaktan pa din ako..."

"I'm always here for you, Mika. I can leave anything and everything behind for you.
Always remember that," masuyong sabi ni Lance sa akin.
"I know. And maybe mananawa ka na kasi paulit-ulit kong sinasabi 'to pero... I am
so thankful I have you, Lance," sabi ko sakanya.

Matapos kong makipag-usap kay Lance, umakyat na ako ulit sa kwarto ko at nahiga
lang sa kama. Lance said he'll be here later. Hindi naman na ako tumutol dahil alam
kong hindi din naman niya ako pakikinggan, eh.

"Mika!" napalingon ako sa pinto ng bigla nalang bumukas iyon at pumasok si Cielo at
Maha.

"Anong ginagawa niyo dito?" tanong ko sa dalawang kaibigan ko na basta nalang

humiga sa kama ko ng walang pakundangan.

"Visiting you? Namiss ka namin, eh," sabi ni Maha na lumapit sa personal ref na sa
kwarto ko at kumuha ng chocolates.

"Ako talaga ang namiss mo?" tanong ko sakanya.

"Oo naman, no," nakangiting sabi niya sa akin bago tumabi kay Cielo na nakahiga sa
tabi ko.

"So, anong gusto mong gawin ngayon? I'm free..." sabi ni Cielo habang kumakain ng
chocolates.

"What do you mean?" kunot noong tanong ko sakanila. "Paano niyo ba nalaman na
andito ako?" tanong ko ulit. Wala naman akong iniwang message sa dalawang 'to ng
tungkol sa kahit na ano, eh.

"Ela, we heard what happened," sabi ni Cielo. "Nakipagbreak na naman sa'yo si

Kerko," iiling-iling na sabi nito. "Namumuro na 'yang Kerko na 'yan, ha? Pangalawa
na niya..."

"Ano na bang plano mo?" tanong naman ni Maha sa akin.

Umiling ako. Sumandal lang ako at tumingin sa kawalan. "Wala..."

"No, hindi pwedeng wala!" bumangon si Cielo at tumingin sa akin. "Come on, lalabas
tayo!" sabi ni Cielo sa akin.

"Saan tayo pupunta, Cielo?" tanong ni Maha dito. Dire-diretso si Cielo sa closet ko
at naghanap ng susuotin ko.

"I don't want to go out, Ciel," sabi ko dito. Tinitigan naman niya ako ng masama.
"No. We're going out whether you like it or not!" asik niya sa akin.
"Cielo, okay lang naman na dito tayo. Andito si Kuya Thunder, eh!" kinikilig na
sabi ni Maha. Napailing nalang ako. Hanggang ngayon, may pagnanasa pa rin siya sa
Kuya ko.

"Shut up. We're going out, okay? Para naman magkakulay 'tong babaeng dalawang beses
ng iniwan ng boyfriend niya," sabi ni Cielo habang nakatingin sa akin.

"Patayin mo nalang kaya ako? Kanina mo pa pinagdidiinan na iniwan ako, eh," hindi
ko napigilang paikutin ang mata.

"Oh, bakit? Iniwan ka naman talaga, eh," sabi ni Cielo bago inabot sa akin ang
damit na napili niya. "Go na, we'll wait for you. We need to buy chocolates, too.
Paubos na ang supply natin dito," hinila niya ako patayo at halos itulak ako
papasok sa loob ng CR.

Wala naman akong nagawa kundi sumunod nalang at sumama sakanila.

"Seryoso kang ito ang susuotin ko? Mukha akong tanga..." sabi ko kay Cielo habang
nakatingin sa sarili ko. Crop top and short shorts. Wala namang mali sa ayos ko,
hindi lang ako komportableng maglabas ng pusod ko at legs ko.

"Okay na 'yan, let's go!" hinila ako palabas ni Cielo. Ni hindi ko pa nagagawang
mag-ayos ng buhok!

"Where are you guys going?" tanong ni Kuya Thunder nang makababa kami ng kwarto ko.
Nakita ko naman si Maha na biglang pinamulahan ng pisngi.

"Mall lang, Kuya Thunder," sabi ni Cielo.

"Wearing that?" napatingin sa akin si Kuya Thunder mula ulo pababa sa pusod ko,
pababa sa paa ko.

"Stop staring!" I hissed.

"Tss. Bring this," inabot niya sa akin ang jacket na nasa may couch. "Take care and
enjoy," sabi niya sa amin.

Paglabas naman namin ng bahay, agad inagaw sa akin ni Maha ang jacket na binigay ng
Kuya ko.

"Ang gwapo talaga ng Kuya mo, no? Ang bango pa!" sabi nito habang yakap-yakap ang
jacket.
"That's not Kuya Thunder's jacket..." sabi ko sakanya. "Sa pinsan ko 'yan," dagdag
ko.

Natawa naman kami ni Cielo nang biglang ibato papasok sa sasakyan ni Maha ang
jacket at nagmaktol siya.

Si Cielo ang nagdadrive habang nasa tabi niya ako at nasa likod si Maha. Seryoso
naman siya nang sabihin niyang sa mall nga ang punta naming tatlo. At least.
Nagpalit din ng damit si Cielo para naman dalawa kaming naka-shorts while Maha's
wearing a skirt.

"I can't understand those guys na nasa kanila na nga ang babaeng gusto ng ibang
lalaki pero nagagawa pang pakawalan," sabi ni Cielo habang naglalakad-lakad kami sa
loob ng mall.

Hindi naman ako nagsalita. Nagpakwento sila kanina ng tungkol sa nangyari kaya
halos isang oras ang lumipas bago kami nakalabas ng sasakyan dahil hindi ko
napigilan ang pag-iyak habang nagkukwento. Kaya naman habang naglalakad kami'y
mugtong-mugto ang mata ko. Salamat nalang sa shades ni Cielo kaya natakpan ko iyon.

"Pero alam niyo, duda ako kay Kerko, eh..." sabi ni Maha. "Hindi naman kasi ganoon
ang pagkakakilala ko sakanya. Hindi niya gagawin 'yon kung wala siyang dahilan,"
dagdag nito.

Muli, hindi ako nagsalita.

"Maha, kahit ano pang reason niya, masyadong irrelevant 'yon para iwan niya ulit
'tong si Ela. Ang bilis niyang bumitaw, eh. After everything they went through,
bibitawan niya si Mika ng ganun lang? Makikipaghalikan siya sa iba? Ay nako! Ang
sarap sapakin!" nanggigigil na sabi ni Cielo. Sa aming tatlo, siya talaga ang
pinaka-brutal at wala akong magagawa tungkol sa bagay na iyon.

"Masyado kang highblood kasi, Cielo," sagot naman ni Maha dito. "I know, it's not
right to give up just like that. Kaya feeling ko naman, nahihirapan din si Kerko sa
sitwasyon. Mula paggising niya si Mika na ang kasama niya. Now, wala na. Siyempre,
nasanay din 'yon na kasama si Mika. Kaya feeling ko talaga, may dahilan siya kaya
niya nagawa 'yon. Imposibleng wala, eh..."

"Meron ngang reason," sabi ni Cielo na huminto pa sa paglalakad. "Kasi gago siya,"
irap nito. "I don't hate Kerko, okay? I just hate his actions!"

Huminga ako ng malalim at hinawakan ang kamay ng dalawa.

"Just stop it," sabi ko sakanila. "Hayaan niyo na lang din siya," mahinang sabi ko.
Kahit gaano ko siya kagustong pag-usapan, mas mabuti na sigurong huwag nalang. Kasi
wala namang mangyayari, eh. Hindi naman magbabago ang lahat.
Hindi naman na tumutol ang dalawa. Nag-ikot-ikot nalang kami at namili ng kung ano-
ano. Kahit mga bookstores, pinasok na namin dahil namili si Maha ng mga pang-dagdag
niya sa collections niya.

"Let's watch a movie kaya?" aya ni Cielo sa amin ni Maha.

"Ano bang magandang palabas ngayon? Parang wala naman," sabi ni Maha dito.

"Wala din akong ganang manuod, eh," sagot ko naman.

"Sa lahat naman, wala kang gana, eh," Cielo rolled her eyes.

Napailing nalang ako. I am enjoying their company naman. I just hope, they're not
expecting me to laugh or be jolly... kasi hindi ko kaya.

Ayokong magpanggap na masaya dahil hindi naman talaga.

Nakakapagod.

Nakakapagod na ipakita sa lahat na okay lang ako... na kaya kong maging masaya kasi
sinabi nila.

"Okay, magtingin-tingin nalang tayo sa mga stores dito," sabi ni Cielo na nauna
nang maglakad. Napailing naman si Maha.

"Baliw 'yan, eh," sabi niya sa akin. Napangiti naman ako ng tipid bago sumunod
sakanila.

Nagtitingin-tingin ako sa mga stores sa paligid ko nang may bumangga sa akin.

"I'm sorry..." nag-angat ako ng tingin nang matigilan ako nang makita ko kung sino
ang nakabangga sa akin. I removed my sunglasses.

"Oh, hi, Mika!" Sophia smiled at me.

"Sophia..."

"Small world, huh?" she smiled again. "Are you with someone? Hmmm... let me guess,
si Edward Lance or Hugh Marco?" luminga-linga siya. Napalingon din ako sa
tinitignan niya. Nakita ko sila Cielo at Maha sa loob ng isang shop.

"I didn't expect to see you here..." sabi ni Sophia habang nakangiti pa din. "But
it's a good thing, I guess?" lumapit siya sa akin.
"Sophia..." napalingon ako nang marinig ko ang boses ni Mikael sa likod ko.

"Mikaela..." natigilan siya nang makita ako.

"Babe, I saw her, eh," lumapit si Sophia kay Mikael at ikinawit ang kamay sa braso
nito. "You're done looking for a camera?" she asked him.

Para akong napako sa kinatatayuan ko.

Ilang hakbang lang ang pagitan naming dalawa.

"Babe?" tawag muli ni Sophia kay Mikael. Hindi siya nilingon nito at nakatingin
lang sa akin.

Babe.

Humigpit ang pagkakakuyom ng kamay ko.

No, Mika. Don't cry.

Huwag kang iiyak.

Pigilan mo.

Please, pigilan mo.

"Anyway, Mika, Kerko's now my boyfriend, okay lang naman sa'yo, diba? No hard
feelings," isinandal ni Sophia ang ulo sa balikat ni Mikael habang nakangiti at
nakatingin sa akin.

"Sophia, stop it," saway ni Mikael sa babae.

"What? I'm just proud, no?" nakangiting sabi niya sa akin. "You even bought me this
necklace pa nga, eh," hinawakan ni Sophia ang kwintas na nasa leeg niya.

It was a different necklace.

He bought that for her?

Nagkatinginan kaming dalawa ni Mikael.

"Babe, I think it's fine with Mika naman na tayo na dahil wala na kayo. Besides,
sila naman na ata ni Edward ulit or 'yung Hugh... hindi ka naman ata kawalan kay
Mika, eh..."

"Stop, Sophia," he said.

Gusto kong gumalaw pero hindi ko alam kung bakit 'di ko man lang magawang igalaw
ang binti ko.

Ang alam ko lang, pilit kong pinipigilan ang sarili kong mapaluha.

May girlfriend na siya.

Ganoon kabilis.

Ganoon kadali.

Ganun ganun lang, nakahanap agad siya ng ipapalit sa akin.

"Look, Mika. I'm thankful you take care of Kerko. Now that I'm with him already,
ako na ang bahalang mag-alaga sakanya," nakangiti niyang sabi sa akin.

"Sophia, stop it," hinawakan ni Mikael ang kamay ni Sophia pero hinila nito si
Mikael sa batok at hinalikan ang mga labi.

Napayuko nalang ako nang maramdaman ko ang pagpatak ng luha sa mata ko.

Shit.

Pinilit kong ihakbang ang paa ko palayo.

Isa.

Dalawa.

Tatlo...

Binilisan ko ang paghakbang ko.

"Mikaela!"
No, Mika...

He wasn't calling you.

Iniisip mo lang na tinatawag ka niya kasi 'yon ang gusto mong mangyari, eh.

Nakita mo naman, diba?

May girlfriend na siya.

May iba na siya.

Wala ka talagang halaga para sakanya.

Mabilis akong lumabas ng mall at naglakad lang ng naglakad. Ni hindi ko alam kung
saan ako pupunta.

Gaano ba kasakit dapat para tuluyan ng mawala 'to?

Paano ko ba titiisin 'yung sakit na nararamdaman ko?

Ang hirap.

Ang hirap-hirap.

Naglalakad lang ako at hindi ko pinapansin kung papalakas na ng papalakas ang ulan.

Kahit ang ulan, nakikiramay sa akin.

Mas madaling umiyak kapag ganito.

Hindi nakikita ng tao kung umiiyak ka pa ba o ano.

Yung iniisip kong may dahilan siya... ngayon, hindi ko na alam, eh.

Ang sakit makita na 'yung taong mahal mo, nakikita mong kasama na ng ibang tao.

Ako dapat 'yon, eh.

Yung kasama niya.

Yung may hawak sa kamay niya.

Yung hinahalikan niya.

Ako dapat.

Kaso hindi, eh.

Hindi na.

"Miss, okay ka lang?" naririnig kong tanong sa akin ng nakakasalubong ko pero hindi
ko pinapansin.

May taong okay lang ba na naglalakad sa kalye sa gitna ng malakas na ulan?

"Miss, payong," alok sa akin ng lalaki pero hindi ko pa din pinansin.

Wala akong gustong kausap ngayon.

Gusto kong mapag-isa.

"Mika..." natigilan ako sa paglalakad nang may humawak sa braso ko. Nilingon ko ang
taong pumigil sa akin.

"Bitawan mo ako," binawi ko ang braso ko sakanya.

Kung may tao akong pinaka-ayaw makausap... siya lang 'yon.

"Mika, please..."

"Leave me alone! I don't want to see you! I don't want to talk to you!" sigaw ko
sakanya.

Mabilis akong naglakad palayo sakanya pero hinila ako ni Hugh.

"Mika, you need to calm down..."

"Bitawan mo ako!" sigaw ko sakanya.

"Shh... Mika..." niyakap niya ako ng mahigpit. "Shh..."

"Bitawan mo ako..." hindi ko na napigilang mapahagulgol. "Bitawan mo ako..." pilit

ko siyang tinutulak pero humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.

"I'm sorry, Mika... I'm so sorry..." bulong niya sa akin.

Patuloy lang ako sa pag-iyak habang patuloy siya sa paghingi ng tawad sa akin.

"Wala na, Hugh. Iniwan na ako ni Mikael..." sabi ko sakanya.

Nag-angat ako ng tingin sakanya.

Hinawakan niya ang pisngi ko pinunasan ito.

"Ayoko na... ayoko na, Hugh," sabi ko sakanya bago ko naramdaman ulit na niyakap
niya ako ng mahigpit.

=================

Chapter 44

I woke up with a throbbing head. Ang sakit sakit ng ulo ko.

Agad akong umupo sa kama at hinawakan ang sentido ko para maibsan ang sakit ng ulo
ko.

Pakiramdam ko, kulang pa ang tulog ko. Buti nalang ay nakauwi ako at--

Wait.

Natigilan ako nang maalalang hindi ako nakauwi sa bahay namin.

Napalingon ako sa paligid ko.

This wasn't my room. Hindi pamilyar sa akin ang lugar na 'to.

Wala ako sa bahay namin.

Tinignan ko ang kabuuan ng kwarto. Walang kahit anong disenyo dito maliban sa mga
gamit na kailangan mo lang talaga. Halatang mamahalin ang gamit pero halata ding
walang kabuhay-buhay ang bahay na ito. Hindi welcoming ang ambience.

Kanino bang bahay 'to?

Hindi naman kay Lance o kay Maha o kay Cielo...

Obviously, this was not Mikael's house either.

Napalingon ako sa gilid ko nang makita ko ang cellphone ko na naroon. Kinuha ko ito
para tawagan ang kuya ko pero hindi naman gumagana. Ayaw bumukas...

Ano ba ang nangyari sa akin?

"Ugh, Mikaela! Mag-isip ka. Ano bang nangyari sa'yo kahapon?" yumuko ako at
ipinatong ang noo ko sa tuhod ko.

Nagpunta kami sa mall kahapon...

I was with Cielo and Maha. They said we're going to watch something pero hindi kami
tumuloy.

They were looking for something when I bumped into someone...

Si Sophia...

Then... I saw him.

I saw Mikael and Sophia together.

"Shit," hindi ko napigilang mapakuyom ang kamay.

Ipinikit ko ang mata ko nang maalala ko ang nangyari kahapon.

I saw her kissed him.

She said Mikael's was now her boyfriend.

Hindi ko mapigilang mapamura ulit

Pilit kong pinapakalma ang sarili.

I just can't erase that moment in my head.

Akala ko kasi, wala na akong maiiiyak sakanya, eh.

Pero nakita ko siya... kahalikan si Sophia.

Tangina, ang sakit pa din, eh. Ang sakit sakit pa din, eh.

Hindi ko napigilang mapahagulgol.

Ano ba talagang ginawa kong masama? Bakit ganon? Bakit ganito kasakit 'yung
nararamdaman ko?

"Mika, be strong..." pagpapalakas loob ko sa sarili ko. "Be strong..." pilit kong
pinipigilan ang pag-iyak. "Kaya mo 'yan..." huminga ako ng malalim bago ko
pinunasan ang magkabilang pisngi ko.

Kailangan kong malaman kung nasaan ako. Kung paano akong nakarating dito.

What happened next? Anong nangyari matapos halikan ni Sophia si Kerko? Paano akong
nakaalis 'don?

Lumabas ako sa mall...

Naglakad ako nang naglakad... hindi ko alam kung saan na ako nakarating.

It was raining hard... then... then I saw someone again...

Si Hugh!

That's it!

Nasa bahay ako ni Hugh!

The last thing I can remember was I was crying and he was hugging me and the rest
was blurred already. Hanggang doon lang ang naalala ko. Hindi ko na madugtungan.
Maybe I passed out...

Pero bakit hindi niya ako inuwi? Sana dinala nalang niya ako sa bahay namin. Bakit
niya ba ako dinala dito sa bahay niya?

Napailing nalang ako bago ako umalis sa kama. Napansin ko na ibang damit na din ang
suot ko. Kung sino man ang nagpalit ng suot ko'y hindi ko alam. I'm just hoping it
was not him.

Nagtungo ako sa banyo para ayusin ang sarili bago lumabas ng kwarto at hanapin si
Hugh.

I don't even know where the hell is Hugh. Saan ko ba siya hahanapin sa bahay na
'to?

Mas malaki ang bahay namin pero ano bang malay ko sa pasikot-sikot dito? Ano bang
malay ko sa mga laman ng kwarto dito.

Isa lang ang napansin ko sa bahay nila Hugh habang naglalakad-lakad ako at
nagmamasid.

Walang buhay.

Parang bahay lang talaga. It's a plain house. You can't call it a home.

Lahat ng gamit, halatang mamahalin. My mom likes fancy things and antiques, kaya
alam ko kung mamahalin ang isang bagay o hindi.

"Saan ko ba siya hahanapin?" nakatingin ako sa isang pinto na naroon? Paano ko ba

malalaman kung kwarto ni Hugh ang nasa harap ko o hindi? Alangan namang buksan ko
lahat ng kwarto dito?

Wala man lang din akong makitang ni isang kasambahay nila dito para makapagtanong
man lang ako kung nasaan ang binata.

Hindi ko mapigilang mapailing.

This is what I hate the most about big houses. Ang hirap libutin at ang hirap
hanapin ng kailangan mong tao.

Mabuti pa ang bahay ni Mikael. Tamang-tama lang. It was an ideal house if you want
to have a family and--

Natigilan ako. Huminga ako ng malalim nang mapagtanto kong iniisip ko na naman
siya.

Stop, Mika.
Stop talking about him.

Stop thinking about him.

Just stop.

May girlfriend na siya. H'wag mo na siyang pagkaabalahan pa.

Binitawan ka na niya.

Kinalimutan ka na niya.

Masaya na siya sa iba.

Tama na.

Bumitaw ka na.

I closed my eyes and tried to calm myself.

Ang sakit sabihin sa sarili ko ang mga salitang 'yan... pero wala akong magagawa
kundi tanggapin iyon. Kasi 'yon naman ang totoo, eh.

He left me for her.

Ang swerte ni Sophia...

Huminga ako ng malalim bago nagpatuloy sa paghahanap kay Hugh. Pinilit kong alisin
sa isip ko si Sophia at Mikael.

"Hugh Marco?" kumatok ako sa pinto na naroon para tignan kung may tao o wala pero
walang katao-tao sa loob.

"Shit naman kasi!" padabog akong lumabas ng kwarto at isinara ang pinto.
Nagsisimula na din akong mainis.

Nasaan na ba 'yon? Kailangan ko ng umuwi. Ayoko namang umalis ng hindi ako

nagpapaalam. Napaka-walang utang na loob ko naman kapag ginawa ko 'yon.

Gusto ko lang magpasalamat at gusto kong umuwi na. Sigurado akong hinahanap na ako
nila Kuya Thunder.

Naglakad-lakad pa ako hanggang sa may makita akong isang pinto na nakabukas. That
might be Hugh's room.

Naglakad na ako papunta sa kwartong 'yon. Nagtataka pa din akong wala man lang
akong nakikita dito na kahit sino.

"Hugh?" kumatok ako pero walang sumasagot sa akin.

"Hugh? Are you there?" pumasok ako sa loob at tinignan ang loob ng kwarto.

Kumpara sa mga kwartong naroon, mas malaki ang kwartong ito. It was Hugh's room.
Base sa mga nakikita ko sa kwarto niya, may tatlong gitara na naroon sa loob at may
kung ano-anong musical instruments pa. Kaya naman nasisiguro kong kwarto 'to ni
Hugh.

Katulad kasi ito halos sa kwarto ni Hugh sa condo nito, may mga gamit kasi dito na
halatang ito lang ang gumagamit.

"Hugh?" tawag kong muli sa binata. Wala man lang bakas ng kahit na ano dito na may
tao. Ayos na ayos ang cover ng kama at lahat ng gamit ay nasa tamang lalagyan.

Napaka-OC naman 'nun.

Sinubukan kong kumatok sa CR pero wala ding tao. May dalawang pinto pa sa kwarto ni
Hugh kaya naman nagbakasakali akong baka naroon siya.

Baka katulad ng kay Mikael, may parang sariling studio din si Hugh sa kwarto niya.

"Hugh?" kumatok ako sa isang pinto pero walk-in closet ni Hugh ang nakita ko.

I tried the other one.

"Hugh? Andyan ka ba?" kumatok ako bago ko binuksan ang pinto. Madilim sa loob ng
kwarto kaya naman napaatras ako.

Ayoko talaga sa madilim.

Kinapa ko sa gilid ng pader ang switch ng ilaw at nang kumalat na ang liwanag sa
loob ng kwartong iyon, pumasok na ako sa loob para tignan kung anong nasa loob
nito.
Dahan-dahan kong inihakbang ang paa ko papasok pero agad din akong natigilan nang
may makita ako sa loob ng kwarto.

"What the fùck..." hindi ko mapigilan ang mapasinghap.

Inilibot ko ang tingin dito.

What's this?

Anong ibig sabihin ng lahat ng 'to?

Pakiramdam ko'y tinakasan na ng kulay ang mukha ko dahil sa nakikita ko.

Ang dami kong pictures dito...

Pictures na si Mikael ang kumuha noon.

What's the meaning of this?

Anong nangyayari?

Inihakbang ko ang paa ko palapit sa isang lamesang naroon habang nakakunot ang noo
na pinagmamasdan ang mga larawan ko na nasa kwarto.

Paanong nangyari 'to? Dinampot ko ang isang picture kung saan may yakap-yakap akong
stuffed toy.

I can still remember this picture. Ito 'yung picture ko noong nakuha namin ni
Mikael si MM. Si Mikael ang kumuha ng picture na 'to.

Nakita ko din doon ang picture ko noong niyaya ako ni Mikael na lumabas noong
birthday namin at kinantahan niya ako...

Halos lahat ng pictures na nakikita ko, naka-saved sa laptop ni Mikael na nawala

bago pa man kami naaksidente noon. Pero dahil photographer si Mikael, lagi siyang
may back-up ng mga files niya kaya alam kong may copy pa siya ng mga ito.

Paanong may ganito si Hugh? Paano siya magkakaroon ng copies ng mga pictures ko?

Napatingin ako sa cork board na naroon. May nakadikit na papel doon.

"What's this?" nanginginig ang kamay na kinuha ko ang papel na naroon.

Hindi ako pwedeng magkamali.

Si Hugh ang nagsulat sa papel na hawak ko...

Huminga ako ng malalim bago ko pinasadahan ng basa ang mga nakasulat sa papel.

1. Kerko's snob. 2. He's calling his girlfriend "noob", "clumsy", and "brat". He's
calling her "Ai', too. Japanese term for love.3. Mika loves strawberries.4. "I
don't share what's mine" was Kerko's line to Mika when he's jealous.5. Kerko sang
Superman for Mika.6. MM was a stuffed toy, Kerko gave to Mika. 7. Kerko used to
call Edward by his last name. Edward was Mika's ex boyfriend who's still in love
with her.8. Mika's weakness aside from Kerko was strawberries.9. Mika couldn't
cook. Kerko's a good cook.10. Thunder and Hunter doesn't like Kerko for Mika. 11.
Maha Althea Fuentabella and Cielo Nathalia Figaroa - Mika's best friend.12.
Stephanie was Kerko's first love.

Sunod-sunod ang pagpatak ng luha ko habang binabasa ko pa ang sulat ni Hugh.

"Anong ibig sabihin nito?" mahigpit ang hawak ko sa papel habang pilit iniisip kung
para saan ang mga detalyeng 'to. Bakit may ganito siya... bakit may mga bagay
siyang nakasulat na tungkol kay Mikael at sa akin?

Inilibot ko ang tingin sa kabuuan ng kwarto. Marami akong pictures na naroon pero
may mga papel akong nakita at may ilan pang cork board na naroon.

Lumapit ako sa isang may nakalagay na pangalan ni Mikael at may mga papel na
nakadikit kahit pa nga patuloy ang pagkabog ng dibdib ko.

Bakit pakiramdam ko, hindi ko dapat malaman ang mga bagay na 'to? Na hindi ko din
dapat alamin...

Natigilan ako nang makita ko ang medical records ni Mikael.

Naroon ang monthly records ni Mikael. Pati ang test results na ginagawa sakanya.

He was being monitored.

Napahawak ako sa picture ni Mikael na naroon. It was a picture of him when he was
in the hospital.

Hindi ko naiintindihan ang lahat ng 'to.

Ano bang ibig sabihin nito? Bakit minomonitor ni Hugh si Mikael? Bakit may listahan
siya ng mga bagay na tungkol kay Mikael?

Anong kinalaman niya kay Mikael?

Ang alam ko, kinakapatid ni Mikael si Hugh, but that's not enough reason for him to
do these things.

Mayroon din doong clippings tungkol sa aksidente namin ni Mikael noon.

Isa-isa kong dinampot ang mga papel na nasa lamesa.

May isang papel na umagaw sa atensyon ko nang makita kong lukot-lukot ito.

Kumakabog ang dibdib na pinulot ko ito at tinignan ang nakasulat dito. Muli, sulat
ni Hugh ang nakita ko.

A part me, gusto ng lumabas ng kwartong 'yon dahil pakiramdam ko, masasaktan lang
ako lalo sa mga malalaman ko.

Pero ayokong mabuhay sa dilim. Gusto kong malaman ang totoo. Gusto kong alamin kung
ano ang nangyayari sa paligid ko...

Nanginginig ang kamay ko habang hawak ko ang papel na iyon.

1. Act like Kerko. 2. Make her forget Kerko.3. Make her fall for you. 4. When she's
madly in love with you, leave her. 5. Break her. 6. Dump her.

Hindi ko napigilan ang mapahagulgol nang makita ko ang nakasulat dito.

What's this?

Anong ibig sabihin ng lahat ng 'to?

"Make her fall for you..." halos walang boses kong sabi habang nakatingin sa papel.

Pinlano niya lang ang lahat?

Patuloy ang pagtulo ng luha ko sa magkabilang pisngi ko.

He acted like Mikael to get my attention...

Pero bakit?

Anong kasalanan ko kay Hugh?

Bakit niya gagawin sa akin 'to?

Hindi ko napigilan ang mapaupo at mapahagulgol nalang.

Bakit ganito?

Bakit parang kahit saan ako pumunta, masasaktan at masasaktan ako?

Ano bang ginawa ko?

Bakit ginaganito ako ng mga tao sa paligid ko?

Mahigpit ang hawak ko sa mga papel nang marinig ko ang pagsara ng pinto mula sa
kinaroroonan ko. Bahagya lang na nakabukas ang pinto kaya naman hindi ako nakita ni
Hugh nang pumasok ito sa kwarto niya.

"Camilla, just calm down, okay? Alam mong hindi makakabuti sa'yo kung lagi kang
nagagalit," narinig kong sabi niya sa kausap niya.

Camilla?

Sino si Camilla?

Huminga ng malalim si Hugh bago umupo sa kama at minasahe ang sentido. "Of course,
hindi ko nakakalimutan. Itutuloy ko ang plano," ipinikit niya ang mata at muling
dumilat. "I'll do it for you," isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan
nito. "I promised you that, right?"

Tumayo ako at dahan-dahan na naglakad papunta sa pinto.

Hindi ko pa din napigilan ang pagpatak ng mga luha sa mata ko.

"Yeah, I'll bring you strawberries again," Hugh whispered. "I'll do everything for
you, Camilla..." he added. "I'll do anything that could make you happy..."

He sighed again. "Hindi ako nawawala sa plano. Just trust me, okay?" napakunot ang
noo niya sa kausap. "I love you, and I promise... gagawin ko ang gusto mo," sabi pa
ni Hugh. "I have to go. She's here with me. Kailangan ko pang puntahan si Mika..."
paalam ni Hugh bago ibinaba ang tawag at ibinagsak ang cellphone sa gilid ng kama.

Narinig ko ang pagmumura niya. Nakahiga siya sa kama habang nakapatong ang braso sa
mga mata.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. Nasa kamay ko ang mga pictures at sulat niya.
Maging ang medical records ni Mikael ay hawak ko na din.

Pilit kong pinapakatatag ang sarili ko.

Kailangan kong maging matatag.

Kailangan kong harapin 'to.

Nakatingin lang ako kay Hugh na tila hindi pa napapansin ang presensya ko.

"Hugh..." mahina ang boses kong tawag sakanya. Hindi siya lumingon sa akin.

Humakbang ako papalapit pa sakanya.

"Hugh Marco," nanginginig ang boses ko habang pilit na pinapatatag ang pagkakatayo
ko kahit na pakiramdam ko'y anumang sandali'y mabubuwal ako.

Napalingon sa akin si Hugh. Bakas ang pagkagulat sa mukha niya nang makita niya
ako. Agad siyang napabalikwas ng bangon at tumingin sa akin.

"Mika, kanina ka--"

"Anong ibig sabihin nito?" nanginginig na itinaas ko ang kamay ko para ipakita
sakanya ang mga papel na hawak ko. "Bakit ka may ganito?" tanong ko ulit.

"Mika, I can explain... I--"

"What the fùck is this, Hugh?" hindi ko napigilan ang sarili ko ng maitulak ko siya
nang ibigay ko ang papel kung saan mayroong sulat niya.

"Anong ibig sabihin niyan?!" sigaw ko sakanya. Napatingin si Hugh sa papel na

ibinigay ko.

"Mika--"

"Ano?! Magsalita ka!" I wiped my tears away. "Ipaliwanag mo 'yan!"

Kitang-kita ko sa mga mata niya na hindi niya magawang sabihin sa akin ang tungkol
sa nalaman ko.

"Niloko mo 'ko..." kumuyom ang kamay ko sakanya. "Nagsinungaling ka sa akin..."

Hindi ko mapigilang magalit sakanya. Hindi ko mapigilang masaktan dahil sa ginawa

niya.

Bakit kailangan niyang magsinungaling sa akin? Ano bang ginawa kong masama sa
kanya? Bakit kailangan niya akong gaguhin?

"Mika--"

"Umarte kang parang si Mikael... you want me to fall in love with you... then what,
huh?" sarkastikong tanong ko sakanya. "You'll break up with me kapag mahal na mahal
na kita? Ganon ba dapat ang plano, Hugh?" punong-puno ng hinanakit kong tanong
sakanya.

Umiling siya sa akin. "Mika, no. Hindi ganoon--"

"Eh ano?!" hindi ko na napipigilan ang pagtataas ng boses. "Bakit ka nagsinungaling

sa akin? Bakit mo ako niloko? Bakit ka nagpapanggap?!" punong-puno ng frustration
kong tanong sakanya.

I felt so betrayed.

Nagtiwala ako kay Hugh noon pa man.

Hindi ako nagsinungaling sakanya.

Lahat ng pakikitungo ko, totoo.

Now, why this?

Bakit siya nagsinungaling sa akin? Bakit kailangan niyang lokohin ako?

"Masaya ba?" tanong ko sakanya. "Masaya ka bang nakakapanloko ka ng tao, huh?"

patuya kong tanong sakanya.

Nag-iwas siya ng tingin sa akin.

"Masaya bang manloko, ha?" I pushed his chest. "Nakakatuwa ba?"

Ang sama-sama ng loob ko.

"Tangina, nagtiwala ako sa'yo, eh. Lahat ng sinabi mo, pinaniwalaan ko. Hindi ako
nagduda ni isang beses sa'yo, pero ganito? Nagawa mo sa akin 'to?" hindi ko
mapigilang mapahikbi. "Ano bang ginawa ko sa'yo para gawin mo 'yon? Anong kasalanan
ko sa'yo?"

"Mika, I'm sorry..." bulong niya sa akin at nagtangkang hawakan ako pero lumayo.

"May totoo ba sa mga sinabi mo sa akin?" tanong ko sakanya. "Kahit isa 'don, may
totoo ba? O baka pati pangalan mo, hindi totoo?" kinagat ko ang labi ko para
pigilan ang sariling mapahagulgol.

"Mika..." pilit niyang inabot ang kamay ko pero pumiksi ako.

"Alam mo kung bakit masakit, Hugh? Kasi pinagkatiwalaan kita... hindi ko akalain na
ikaw pa ang gagawa sa akin nito. Kasi kaibigan kita..." napayuko ako. "Pero mukhang
sa simula pa lang naman pala, lokohan na para sa'yo ang lahat, eh. Mukhang sa
simula pa lang, wala ng friendship sa ating dalawa..."

"Mika, that's not true..." ani Hugh na tila hirap na hirap ipaintindi sa akin ang
sitwasyon.

Hindi ko talaga maintindihan kung bakit, eh.

"Mika..." hinawakan niya ang kamay ko. "Let me explain everything..."

"Can I ask you a question, Hugh?" binawi ko ang kamay ko sakanya bago tumingin sa
mukha niya.

Kanina ko pa naiisip ang tanong na ito simula nang makita ko ang medical records ni
Mikael... ang clippings tungkol sa aksidente namin noon. Ang mga bagay na tungkol
sa amin ni Mikael... ang pictures ko na nasa gamit ni Mikael na nawala bago kami
maaksidente...

Tumango siya sa akin.

Ipinikit ko ang mata bago huminga ng malalim.

"May... may alam ka ba tungkol sa aksidente namin ni Mikael?"

Ilang sandali ang lumipas. Hindi nagsalita si Hugh. Nakatingin lang siya sa akin.
Nakikita ko sa mga mata niya na nasasaktan siya.

Nakikita kong nahihirapan siya.

Pero kailangan kong malaman ang totoo. Kailangan kong alamin ang mga bagay na
nagbulag-bulagan ako noon.

"May kinalaman ka ba sa aksidente namin ni Mikael?" ulit kong tanong habang patuloy
ako sa pag-iyak.

Hugh, please say no...

Kasi hindi ko alam kung kakayanin ko pa kung may kinalaman ka.

Please...

"Mika, I'm sorry..."

Tuluyan nang nalaglag ang balikat ko sa sinabi niya. Nag-iwas ako ng tingin
sakanya.

Sht.

Hindi ko napigilan ang palad ko nang umigkas ito sa pisngi ni Hugh.

"Anong kasalanan namin sa'yo?" puno ng panunumbat na tanong ko. "Anong ginawa
naming masama sa'yo?"

Marahas ko siyang tinulak ng tangka siyang lalapit sa akin.

"Anong ginawa naming masama sa'yo? Bakit kailangan mong ipapatay si Mikael?!"
nanginginig ang kamay ko habang nakatingin sakanya.

Gusto ko siyang sampalin ng paulit-ulit. Gusto ko siyang saktan. Gusto kong

maramdaman niya 'yung sakit na nararamdaman ko.

"Mika..." he called me.

"Sana ako nalang, eh. Sana ako nalang 'yung pinagtangkaan mo. Sana hindi nalang si
Mikael..." napayuko ako.
Kung papipiliin ako ngayon... mas gusto ko pang mamatay nalang. Kasi hindi ko na
kaya 'yung sakit.

Hindi ko na maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ko.

"Mika, hindi si Kerko ang gustong ipapatay sa aksidente niyo..." mahinang sabi ni
Hugh habang nakayuko siya.

Nag-angat ako ng tingin.

"What? What are you talking about?"

Paanong mangyayari 'yon? We used Mikael's car. We... we exchanged cars for a week
before the accident.

Pero noong araw na iyon, sasakyan ni Mikael ang ginamit namin instead of my car.

Natigilan ako sa naisip ko.

"It was you..."

Napatingin ako kay Hugh na hindi pa din makatingin ng diretso sa akin.

"Ikaw 'yung gustong mamatay ni Camilla. Hindi si Kerko. Ikaw..."

Tuluyan ng bumigay ang mga tuhod ko at napaupo ako sa sahig.

Ako.

Ako 'yung gustong mamatay ng may gawa ng aksidente?

Nadamay lang si Mikael...

Ako dapat 'yung na-comatose... o kaya namatay.

Hindi si Mikael.

Hindi si Daddy...

Ako.
"Mika..." yumukod si Hugh para magpantay ang mukha naming dalawa.

"Please, maniwala ka sa akin. Mahal kita..."

Nakita ko ang pangingilid ng luha sa mga mata niya.

"Sino si Camilla?" tanong ko sakanya. Pinipilit kong maging maayos pero para na
akong tinatakasan ng katinuan sa nalalaman ko. Sa nangyayari sa akin.

Hindi ko na kaya.

"She's my sister..."

Walang ekspresyon akong tumingin kay Hugh.

"She was madly in love with Kerko... and she hates you... for taking Kerko away
from her."

It was too much to take. Lahat ng 'to.

Hindi ko na kaya.

Ayoko na.

Can someone help me stop the pain? Kasi hindi ko na talaga kaya. Hindi na.

=================

Chapter 45

#MagmamadreNaSiMika Haha. Joke!

--

Hanggang ngayon hindi ko pa rin alam kung paanong nagawa sa akin ni Hugh ang bagay
na 'yon. Kung bakit... kung anong kasalanan ko sakanya at sa kapatid niya.

After he told me those words, nagpumilit ako na umuwi sa amin. He tried to stop me,
but he couldn't do anything. Ayoko siyang makausap. Ayoko siyang makita. Ayoko
siyang makasama. Ayoko sakanya.
"May plano ka bang sabihin sa Kuya mo 'yung nalaman mo?" tanong sa akin ni Cielo
habang nasa kwarto ko silang dalawa ni Maha.

Napapadalas na din ang pagpunta ni Cielo at Maha dito sa bahay. Kung wala sila, si
Lance ang kasama ko dito.

Ilang araw na din akong nagkukulong sa kwarto ko. Ayokong lumabas. Ayokong makakita
ng ibang tao.

Natatakot ako sakanila.

Natatakot ako na lahat sila, lolokohin lang ako.

Sasaktan lang ako.

Pagod na pagod na ako.

"Hindi ko alam," huminga ako ng malalim. I talked to Kuya Thunder last night. He
said he was worried about me. I told him I was fine. I just asked him to do
something about my classes. Hindi ko kasi mapilit ang sarili ko na pumasok pa ng
school. I just can't. Ayokong makita sila.

Hindi ko kasi alam kung kahit isa ba sakanila, naging totoo sa akin o alam nilang
lahat ang plano ni Hugh.

Alam nilang niloloko lang ako ni Hugh.

Nagtiwala ako sakanila, eh. Naniwala ako sakanila. Tinuring kong kaibigan, pero may
pagdududa na sa akin.

Alam kong gustong alamin ni Kuya ang nangyayari pero wala akong balak sabihin ang
kahit na ano sakanya. Maybe not now. Alam ko na si Mikael pa din ang sinisisi ni
Kuya kaya nagkakaganito ako. Iniisip niya na si Mikael pa rin ang dahilan. Gusto
kong ipagtanggol si Mikael sakanya, pero 'di ko magawa.

Because that was partly, true.

But the main reason was I'm really scared.

Sinabi niya na gagawan nalang niya ng paraan at kakausapin nalang ang admins sa
school na kung pwedeng hindi na ako sumama sa defense namin. Ang alam ko, this week
na 'yon. Kung magagawan ng paraan ni Kuya, hindi na ako papasok ng school. Bahala
na kung paano ang isang sem. I don't want to think about that now. Hindi ko na alam
kung kakayanin ko pang dagdagan ang mga iniisip ko.

"Your brother needs to know, Ela. Psychotic 'yung babaeng 'yon. What if gawin niya
ulit sa'yo 'yon?" tanong na muli ni Cielo. "Isa pa 'yang Hugh na 'yan, baliw din,"
iiling-iling na sabi niya.

Hindi ako nagsalita. Hugh was still trying to talk to me. Tinatawagan pa rin ako ni
Hugh. Nagtetext pa din siya sa akin. Pero hindi ko pinapansin ang ginagawa niya.

Hindi ko talaga kayang makipag-usap sakanya.

"I'm really curious about Camilla. Shit 'yung babaeng 'yon, sino kaya 'yon?" tanong
ni Maha sa akin. Si Cielo naman ay nasa tabi ko at humiga na din.

Nagkibit-balikat ako.

I don't know her either. Never heard of her, actually.

Baka si Mikael, kilala 'yon before. Kinakapatid niya si Hugh. Baka may idea siya
kung sino ang babaeng iyon.

"Bakit ka naman kasi umalis agad sa mall, Mika? Sana sinabihan mo kami para naman
nakalbo namin si Sophia!" sabi ulit ni Maha sa tabi ko. They knew what happened.
Hindi naman kasi nila ako tinigilan sa kakatanong kung saan ako nagpunta. Kung
bakit, at paano ko nalaman ang tungkol kay Hugh at sa aksidente namin ni Mikael
noon.

"Naiirita talaga ako sakanila! They have the guts to do that to you? Pasalamat
'yung babaeng 'yon, wala ako 'don," nanggigigil na sabi naman ni Cielo sa tabi ko.

"I'm fine..." I whispered.

They both looked at me.

Tinignan ko sila bago ako nagkibit balikat.

Hindi ko na kasi alam kung ano pa ba ang mararamdaman ko. Hindi ko alam kung iiyak
pa ako o hindi na.

Alam ko naman na kung pag-uusapan namin si Mikael, malaki ang chance na iiyak ako.
Manghihina ako. Because he was my weakness.

Pero kasi... napapagod na talaga ako.

Napapagod na akong ipagpilitan ang sarili ko sa taong ilang beses na akong
tinutulak palayo.

"I'll talk to Kuya Daniel about Camilla and Hugh," sabi ko sakanila. "Nadamay lang
si Mikael sa aksidenteng 'yon. Ako lang naman ang gustong mapahamak ni Camilla,
eh..."

"Mika..."

"That's the truth, Maha..." I said. "I need to say sorry to Mikael, too," huminga
ako ng malalim. "Almost two years ang nasayang sa buhay niya dahil naaksidente
kami..." I closed my eyes. "I'm so thankful, okay na siya ngayon. Kasi hindi ko
talaga alam ang gagawin ko kung sakaling hindi siya nakasurvive tapos nalaman ko
ang mga 'to..."

"He deserves someone na hindi siya ipapahamak. Isang tao na mamahalin siya at
magiging masaya siya..."

Nararamdaman ko ang pag-iinit ng sulok ng mata ko.

"Nagseselos ako kay Sophia. Naiinggit ako sakanya..."

"Mika..." hinawakan ni Maha ang kamay ko.

"Maybe if Mikael's with her, walang mangyayari kay Mikael. He'll be fine... he'll
be happy..."

Sunod-sunod na ang pagtulo ng luha sa mata ko.

"Ela, you know I'm not against with Kerko, diba? Gusto ko siya for you... pero
tingin ko, kailangan niyo na muna talagang maghiwalay..." sabi ni Cielo sa akin.

Everyone's telling me that.

I need a break.

Kaso hindi talaga madali, eh. Hindi madali ang lahat.

I want him back.

Pero alam ko naman na hindi na pwede. Na wala ng chance.

Na kailangan ko ng bumitaw ng tuluyan.

"I still love him. I still love him with every damn broken pieces of me..." hindi
ko na napigilan ang paghagulgol.

"Namimiss ko na siya..."

"Mika..."

"I missed calling him Superman. I missed waking up beside him. I missed being with
him..."

"Kaya mo 'yan," umupo si Cielo at hinila ako paupo. "Andito lang kami para sa'yo,"
bulong niya sa akin bago ako niyakap.

Alam ko naman na ayaw na niya sa akin, eh. Na masaya na siya na wala ako... pero
kasi... gusto ko siyang makasama.

Gabi na nang umuwi sila Cielo and Maha. Gustuhin man nilang magstay para samahan
ako, ako na ang nagsabi sakanila na umuwi sila. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong
mag-isip.

Hindi ko kasi mapigilang isisi sa sarili ko ang lahat, eh.

Kasalanan ko kung bakit nangyari 'yon kay Mikael. Kasalanan ko kung bakit siya
naaksidente. Kasalanan ko kung bakit siya nasaktan.

"Miki, can I come in?" narinig ko ang boses ni Kuya Thunder sa labas ng kwarto ko.
Hindi ako nagsalita pero bumukas ang pinto at sumilip siya sa loob ng kwarto ko.

"Hindi ka pa daw kumakain sabi ni Yaya Lourdes," sabi niya bago lumapit sa kama ko.

"Busog pa ako," sagot ko.

"Kahapon ka pa huling kumain, paano ka nabusog?" iiling-iling na sabi niya sa akin.

Hindi ako nagsalita. Wala lang talaga akong ganang kumain kaya hindi ako kumakain.

"Miki, are you trying to kill yourself?" seryosong tanong ni Kuya Thunder sa akin.
Nag-angat ako ng tingin sakanya. Kitang-kita ko ang bakas ng pag-aalala sa mukha
niya. "I saw that phase of you before..." huminga siya ng malalim.
"I'm fine..." I said. "Gusto ko lang mapag-isa, Kuya," pagtataboy ko sakanya.
"Please," dagdag ko.

Tumango nalang siya sa akin bago tumayo. "Papadalhan kita ng pagkain," sabi niya
bago lumabas ng kwarto ko.

Hindi ko maiwasang makonsensya nang makalabas na si Kuya. Alam ko naman na nag-

aalala lang siya sa akin. Pero anong magagawa ko? Gusto ko munang mag-isip kahit
ngayong gabi lang. Gusto kong mapag-isa.

I turned off the lights.

Kahit na ayoko sa madilim, sinubukan kong sanayin ang sarili ko. Sinubukan kong
harapin ang takot ko.

Kinuha ko ang cellphone ko at kahit na alam kong walang pag-asa, tinawagan ko siya.

This will be the last. Last na talaga...

Nakakailang ring na pero hindi niya pa din sinasagot.

"Mikael..."

Please, sagutin mo.

Hindi ko mapigilang mapahikbi habang patuloy ang pagriring lang ang naririnig ko.

Pinunasan ko ang pisngi ko.

Maybe he's with Sophia.

Siguro, kasama niya na din sa bahay niya si Sophia. Kasama niya sa kwarto... katabi
niya.

Parang may kung anong pumipiga sa puso ko sa mga eksenang naiisip ko.

Natigilan ako nang sagutin niya ang tawag ko.

"Mi-Mikael..." gumagaralgal ang boses ko. Pilit kong pinipigilan ang paghikbi.

"Mikael--"
"Bakit ka tumawag?" tanong niya sa akin.

Damang-dama ko ang lamig sa boses niya. Damang-dama ko na ayaw na niya sa akin.

"Mikael, gusto ko lang na makausap ka. Tsaka..." kinagat ko ang labi ko. Miss na
miss na kita. Gusto kong sabihin sakanya pero hindi ko magawa.

Narinig ko ang paghinga niya ng malalim. "Mikaela, I need to hang up. Just go to
sleep and--"

"No, wait. Hindi ko naman ipipilit pa 'yung sarili ko, eh..." halos walang boses
kong sabi sakanya. "I just need to talk to you..."

"Mikaela--"

"Please, Mikael... bukas. Sa Sweet Desire. Please magpunta ka. I'll wait for you.
Pagkatapos 'non..." ipinikit ko ang mata ko ng mariin habang patuloy ang pagpatak
ng luha ko. "Pagkatapos 'non, wala na..."

Ilang sandali ang lumipas pero hindi siya nagsasalita.

Paghinga lang niya ng malalim ang naririnig ko.

"Mikaela, I can't..."

Hindi ko naiwasan ang pagkawala ng hikbing kanina ko pa pinipigilan.

Ganyan niya ba ako ka-ayaw makita? Makausap?

"Mikael, please... maghihintay ako sa'yo. Hihintayin kita..."

Ibinaba ko na ang tawag at hindi na hinintay ang sagot niya.

Niyakap ko ang tuhod ko at patuloy na umiyak. I want my Kuya and my mom to see that
I'm fine... gusto kong makita ng lahat na okay lang ako. Pero pagod na pagod na
ako.

Hindi ko na kaya...

Kinabukasan, maaga akong umalis ng bahay para magpunta sa Sweet Desire. Alam ko na
magtataka sila Ate Steph na naroon ako pero alam ko naman na maiintindihan nila
ako.

I don't even know kung pupunta siya.

Pero maghihintay ako.

Hihintayin ko siya.

Habang nagmamaneho ako, tinawagan ko si Dale para malaman kung meron bang schedule
si Mikael ngayong araw.

"Mika?" Halatang nagulat si Dale nang sagutin niya ang tawag ko.

"Morning, Dale," bati ko sakanya.

"Napatawag ka? May problema ba?" tanong niya sa akin.

"Wala. I just want to know kung may sched si Mikael ngayon. Meron ba?"

Hindi agad sumagot si Dale sa akin.

"Dale, gusto ko lang naman na--"

"Mika, I know it's hard. But you should give him space and--"

"Dale, gusto ko lang malaman. Gusto ko lang siyang makausap. Wala naman akong
planong guluhin siya o sila ng..." humigpit ang hawak ko sa manibela. "...ng
girlfriend niya..."

"Mika, I'm just worried about you..."

"Dale, I promised, after this, you won't hear anything from me. I just really need
to talk to him..."

Huminga ng malalim si Dale bago nagsalita ulit. "I'll call you. I'll just check our
schedule..."

"Okay, thank you," ibinaba ko na ang tawag at nagpatuloy na sa pagmamaneho papunta

sa Sweet Desire.

After I parked my car, dumiretso na ako sa loob. It has been months na ata since I
last went here. I was busy with school and Mikael.
Naabutan ko si Ate Stephanie na nakaupo sa isang upuan at may kung anong tinitignan
sa laptop niya.

"Morning," bati ko sakanya. Halatang nagulat siya sa akin nang mag-angat siya ng
tingin.

"Mika?" kumunot ang noo niya. "Napadaan ka? Are you with Kerko?" tanong niya bago
tumingin sa paligid para siguro hanapin si Mikael.

Umiling ako. "I went here alone," sagot ko sakanya. Hindi pa nila alam.

Kunsabagay, iilan lang naman kaming nakakaalam ng nangyari. And I don't think na
ipagkakalat naman nila Kuya o ni Lance ang nangyari sa amin ni Mikael.

"Buti napadaan ka. Kaya lang wala sila Cloud ngayon, eh. Kasama ni Paul Jake," she
smiled at me. "Gusto mo ba ng cake? I'll get you one," tumayo ito pero pinigilan ko
siya. "No need, Ate," sabi ko sakanya.

Napatingin naman siya sa akin. "May problema ba?" tanong niya sa akin bago muling
umupo.

"Wala na kami," mahinang sabi ko sakanya.

"What?" gulat na tanong niya sa akin. "What happened? Akala ko okay na kayo?"
nagtatakang sabi pa nito.

Umiling nalang ako. "Maybe it's time to let go," nagkibit balikat ako. "We did try
to fight for our relationship, pero... wala talaga, eh..."

"Mika..."

"I'll be fine, Ate..." sinubukan kong ngumiti sakanya. "I told him to go here. So,
I'll wait for him, hindi ko kasi alam kung saan siya pwedeng ayain kaya dito
nalang. Okay lang ba?" tanong ko kay Ate Stephanie.

Tumango naman siya sa akin. "Oo naman. Welcome na welcome kayo dito," hinawakan
niya ang kamay ko. "I'm hoping maayos niyo ang problema niyo. Sobrang bagay kayong
dalawa, eh..." saad pa nito.

Tipid lang akong ngumiti sakanya.

Sa labas ako ng shop naghintay kay Mikael. Malapit sa wishing well na naroon.
Halos limang oras na akong naroon pero wala pa ding si Mikael. I was just sitting
there waiting for him.

Ilang beses na akong inaya ni Ate Steph na kumain pero hindi ako pumasok sa loob. I
know he's coming...

Maghihintay ako.

Lance kept on calling me. Kanina pa siya tumatawag sa akin at nagtetext kung nasaan
ba ako.

I'm still waiting for Dale's call. Or kahit message man lang.

"I know you're coming, Mikael... alam ko darating ka," huminga ako ng malalim.

Ilang tao na ang nakita ko sa shop. May ibang kilala ako, kilala ko... pero hindi
ko pinansin.

Ilang beses na din akong hinatiran ng isa sa staffs nila Ate Steph ng pagkain na
hindi ko naman nagagalaw.

It was almost 8 pm already. Ang alam ko, hanggang 9 pm lang open ang SD kaya naman
nakikita ko ang ibang staffs nila na inaayos na ang mga upuan doon at naglilinis
na.

"Mika," napalingon ako nang tawagin ako ni Ate Steph. "Hindi ka pa ba uuwi?" tanong
niya sa akin. "Baka hinahanap ka na sa inyo," sabi niya sa akin.

Umiling ako. "I'll wait for him. Baka... baka kasi may photo shoot siya, parating
na rin 'yon," sagot ko.

"Mika," hinawakan ni Ate Stephanie ang balikat ko.

Ngumiti ako sakanya. "I'm fine, Ate. Just please, don't tell my brother that I am
here..." pakiusap ko sakanya. Alam ko naman na hinahanap na ako ni Kuya dahil
kanina pa rin tawag ng tawag sa akin si Kuya Thunder.

"Okay, I won't," she sighed. "But I need to go home now," she said. "Hanggang anong
oras ka dito?" tanong niya sa akin.

Hindi ako nakasagot.

Hindi ko din kasi alam kung hanggang anong oras ba ako maghihintay dito.
"I'll go home before midnight, Ate," yon nalang ang isinagot ko sakanya. Alam kong
nag-aalala pa din siya sa akin. "I'll be fine..." sabi ko sakanya.

Nag-aalangan man, iniwan na ako ni Ate Stephanie doon at maging ang mga staffs nila
sa shop ay umalis na.

They asked me if it'll be okay if they will turn off the lights and I said yes. May
isang staff doon na ayaw pa akong iwan pero pinayagan ko ng umalis para
makapagpahinga na.

Hours passed by... still no sign of him.

Humugot ako ng malalim na hininga bago tumingin sa suot kong relo.

Halos alas-onse na ng gabi.

Maybe... maybe he's not coming.

Napayuko nalang ako.

Siguro hindi siya pinayagan ni Sophia.

Napangiti ako ng malungkot.

Siguro, kay Dale ko nalang sasabihin ang nalaman ko tungkol kay Hugh. Or kay Kuya
Daniel.

I just want Mikael to be safe.

Laglag ang balikat na tumayo ako.

He's not coming.

Unti-unting pumatak ang luha sa pisngi ko.

It's really over, then.

Tinapos na niya talaga.

Bakit ba kasi kahit alam ko naman na wala na talaga, pinipilit ko pa, eh. Umaasa
ako na maaayos pa. Babalik pa.

Nagsimula na akong maglakad papunta sa sasakyan ko.

"Mikaela..."

Natigilan ako nang marinig ko ang sobrang pamilyar na boses niya.

Nilingon ko agad ang tumawag sa akin.

Then, I saw him.

He came.

Mikael...

Hindi ko magalaw ang paa ko.

Gusto ko siyang takbuhin at yakapin.

Pero sumasampal sa akin ang katotohanang wala na kaming dalawa.

"Hey," ang tanging nasabi ko sakanya.

"What do you want to talk about?" he asked me.

I opened my lips but nothing came out.

I just looked at him.

Damn. I missed him so much.

My eyes were clouded by tears. Kinailangan ko pang ipikit ng pauli-ulit ang mata ko
para pigilan ang pagpatak ng mga ito.

Nakatingin lang din siya sa akin. Hindi ko mabasa ang emosyong nasa mukha niya
dahil madilim ang paligid naming dalawa.

Superman...
"If you're not going to say anything, I'll go home now," he said before walking
away.

"No, wait, Mikael--I mean, Kerko..." pigil ko sakanya.

Sa mumunting liwanag na tumatanglaw sa aming dalawa, nakita ko ang pagtiim bagang

niya nang pigilan ko siya.

Kerko.

I no longer have the right to call him Mikael. He was no longer mine.

He was no longer my Mikael.

He was no longer my Superman.

"It's about Hugh," simula ko.

"I don't have time to talk about him," sagot niya sa akin.

Nakatayo lang kaming dalawa sa may parking lot ng SD.

"You need to hear me out, Mi--Kerko..." ani ko dito.

"He lied to me," sabi ko sakanya. Nakatingin lang siya sa akin.

"Niloko niya ako..." kumuyom ang palad ko sa pagdagsa ng ala-ala sa isip ko.

"Nakipaglapit siya sa akin pero lahat 'yon, planado..." hindi ko napigilan ang
paghikbi.

Hindi siya nagsasalita habang nakatingin lang sa akin.

"I'm sorry..." napayuko ako. "I'm sorry kasi nadamay ka..."

"They planned the accident," humihikbi kong sabi sakanya. "They were aiming to kill
me, not you. And I'm so sorry kasi nadamay ka..." nag-angat ako ng tingin sakanya.

"Sorry..."

Kumuyom ang palad niya habang nakatingin sa akin.

Now, mas may reason na siya para ayawan ako lalo.

Kasi wala naman akong magandang naidulot sakanya.

Maybe he hates me now. Kasalanan ko kung bakit siya nacomatose noon.

Hindi pa din siya nagsasalita. Nakatingin lang siya sa akin.

Pinunasan ko ang pisngi ko bago ako tumingin ulit sakanya.

"I promise, I'll make everything okay," sinubukan kong ngumiti. "I'll talk to Kuya
Daniel para asikasuhin ang kaso at--"

Natigilan ako nang makita kong wala siyang reaksyon sa mga sinasabi ko.

"You're now free..." mahinang sabi ko sakanya.

Iyon naman ang matagal ko na sigurong dapat ibinigay sakanya. 'Yung kalayaan niya.

"Nakakainggit si Sophia," patuloy ko. "Kasama ka niya. Sakanya ka na..."

Nag-iwas siya ng tingin sa akin.

"At least one of us is happy, okay na 'yon," sabi ko sakanya.

"Who told you I'm happy?" he asked me.

"You have all the reasons to be happy. You're free, may girlfriend ka na. Mahal ka.
Mahal mo..."

Ipinikit ko ang mata ko.

Ang sakit pala kapag sa mismong sarili mo nanggagling na may ibang mahal na ang
taong mahal na mahal mo.

"Mikaela..."

"Can you promise me one thing?" tanong ko sakanya. Humakbang ako papalapit sakanya.
Huminto ako nang nasa mismong tapat na niya ako.

"Be happy..." bulong ko sakanya.

"I can't."

Hindi ako makatingin sa mga mata niya. Ayokong makita sa mata niya na okay lang
siyang wala ako.

"That's what I want. I want you to be happy always," kinagat ko ang labi ko habang
patuloy ang pagtulo ng luha ko. "Maging masaya ka kasama niya..."

"Mikaela."

"I promise, this will be the last time you'll see me. Gagawin ko ang lahat para
maayos ang tungkol sa aksidente natin noon... and I won't bother you anymore..."

Nag-angat ako ng tingin sakanya.

Gusto ko siyang yakapin.

Kahit sa huling pagkakataon.

Pero alam kong hindi na dapat.

Kailangan ko ng bumitaw na talaga.

"Tell Sophia to take care of you. Alagaan ka kamo niya. Mahalin. Kasi kung hindi,
babawiin kita. Sa ayaw at sa gusto mo," sinubukan kong tumawa pero hindi ko nagawa.
Sa halip, hindi ko napigilang mapahagulgol.

Tumalikod na ako sakanya.

"Uuwi na ako. Ingat ka."

Mabilis akong naglakad pabalik sa sasakyan ko at pumasok sa loob nito.

Bumibitaw na ako.

Pinapakawalan na kita.
Hanggang dito nalang talaga.

Wala na talagang tayo pa, Mikael. Wala na.

--Sabaw much. Ughhh! -.-

Date niyo 'ko! Hahaha. Everyday, I love you. :P

=================

Chapter 46

"You should go out, enjoy the sun. Ba't ka ba nagkukulong dito?"

Napalingon ako kay Lance na nakahiga sa kama ko habang may yakap-yakap ang unan ko.
Nakaupo lang ako sa may beanbag na naroon at nanunuod ng kung ano sa TV.

"Hindi ka ba naiinip dito?" tanong niya ulit sa akin. Hindi ako sumagot sakanya.
Itinuon ko nalang ang atensyon sa pinanunuod.

"Aware ka bang may dumating na bagyo tapos nakaalis na?" patuloy ang pagsasalita ni
Lance habang pilit ko siyang hindi pinapansin. Tumayo siya at pinakikialaman ang
mga gamit sa kwarto ko.

Humugot ako ng malalim na hininga bago niyakap ang unan na nasa tabi ko at
pinabayaan nalang si Lance sa ginagawa niya.

It has been a week already.

Isang linggo na akong walang kahit na anong komunikasyon sakanya. Isang linggo na
mula noong... noong binitawan ko na siya.

Hanggang ngayon, nasasaktan pa din ako. Hindi ko naman inaasahan na mawawala agad
ang sakit. After everything what happened, alam ko na hindi mawawala 'yung sakit.

Hindi naman madaling kalimutan ang pinagsamahan naming dalawa. Hindi madaling
kalimutan ang nangyari sa aming dalawa.

I already talked to Kuya Daniel about what happened. Alam na din ni Kuya Thunder at
hindi madaling pakiusapan ang nangyari para lang pigilan ko siyang puntahan si
Hugh.

I don't want to involve myself with him anymore. Ipinapaubaya ko na kay Kuya Daniel
ang lahat. But they're still waiting for my go signal. They're investigating pero
wala pa silang aksyon na ginagawa kay Hugh.

A part of me, gustong pagbayarin sila sa kasalanan nila sa akin. Sa amin. Pero may
part sa akin na gustong kalimutan nalang ang lahat. Pabayaan ko nalang.

Wala na din naman kasing sense.

Wala na si Mikael sa akin.

Wala na kami.

Wala sa loob na dinama ko ang leeg ko.

It was really gone.

Parang may malaking kulang sa akin.

Huminga ako ng malalim.

May kulang pero kailangan kong buuin ang sarili ko ng ako lang. Yung walang ibang
taong magagamit para mabuo ako.

"What's your plan now?" tanong ni Lance na pilit nang ipinagsiksikan ang tabi sa
akin. Tinignan ko naman siya ng masama bago tumayo binato sakanya 'yung unan. "Ang
ingay mo. Umalis ka na nga," sabi ko sakanya bago lumipat sa kama. "Umuwi ka na sa
inyo," sabi ko sakanya.

"Hindi kita kayang iwan, eh," sabi ni Lance na nakatingin sa screen ng TV. "Ginawa
ko noon, look what happened?" lumingon siya sa akin bago ngumiti. "So, no, Mika.
I'll stay," nagkibit balikat ito bago muling nanuod.

Napailing nalang ako.

Nakokonsensya ako sakanila, eh. I'm pushing them away because I don't want to put
them in misery as well. Ayokong idamay sila sa nararamdaman at nararanasan ko kaya
gusto kong iwan nila ako.

Pero hindi nila ginagawa.

Lalo na si Lance.

And I'm so thankful I have them.

Kasi alam kong gusto nilang mapangiti ako. Sumaya ako. Pero hindi ko pa magawa.

I'm still mourning inside.

Pagod na akong umiyak kaya ang gusto ko, manahimik lang.

"Labas tayo?" lumapit ulit si Lance sa akin at umupo sa kama ko.

"Ano?" kumunot ang noo ko sakanya. "Ayoko ngang umalis," itinakip ko ang unan sa
ulo ko at hindi pinansin si Lance.

"Get up and change, I'll wait for you," hinila niya ang kamay ko para mapaupo ako.
Hindi ko naman mapigilang mapasimangot sa ginawa niya.

"Ayoko ngang lumabas," sabi ko sakanya bago muling humiga at itinakip ang comforter
sa katawan ko.

"Sinong may sabing susundin kita ngayon? Come on, hurry up and change," sabi ulit
ni Lance sa akin bago hinila ang comforter mula sa akin.

Tinitigan ko siya ng masama. Hindi ako bumangon.

Bahala ka diyan, Lance. Ayoko ngang lumabas, eh. Ni wala akong balak lumabas ng
kwarto ko.

"Mika, you won't like it if I drag you, okay? Papaliguan talaga kita kapag 'di ka
bumangon diyan..." ani Lance sa seryosong tinig.

Napalingon ako sakanya.

"Subukan mo lang," sabi ko sakanya.

Alam kong 'di niya kayang gawin iyon. Di magagawa ni Lance sa akin 'yon.

"What? Sa tingin mo 'di ko kaya? Alam mong sanay akong makakita ng katawan ng
babae. Nakita ko na din naman ang katawan mo noon at--" natigilan siya nang saluhin
niya ang unan na binato ko.

"Fùck you," binato ko pa ulit sakanya ang unan na nasa tabi ko.

"Gusto mo?" ngumisi sa akin si Lance.

"Bwisit ka!" bumangon nalang ako at dumiretso sa banyo para maligo.

Hanggang sa nasa loob na ako ng banyo, nariring ko pa ang pagtawa ni Lance. Siraulo
talaga.

Mabilis lang akong naligo dahil sa inis kay Lance.

Nakahiga si Lance sa kama ko nang makalabas ako ng banyo. "Dapat nagpapilit ka, eh.
Willing naman ako," ngumisi siya sa akin.

"Manahimik ka nga," asik ko sakanya. "Lumabas ka, magbibihis ako," sabi ko sakanya
habang namimili ako ng susuotin ko.

"Nakita ko naman 'yan, eh. Almost..." itinaas baba pa ni Lance ang kilay sa akin.

"Titigil ka sa pang-aasar mo para sumama ako sa'yo o hindi?" tinaasan ko siya ng

kilay.

"I heard Yaya Lourdes cooked something. Tignan ko muna, bihis ka na, ah?" tumayo na
si Lance at naglakad papunta sa pinto.

"Sungit mo ngayon," sabi ni Lance bago lumabas ng kwarto ko. Napailing nalang ako.
"Buti nalang, kaya kitang tiisin," kumindat pa siya bago tuluyang lumabas at
isinara ang pinto.

He's really making an effort to make me smile. Naaappreciate ko naman ang bagay na
'yon. Pero... ayokong plastikin ang sarili ko na masaya ako. Ayokong plastikin si
Lance na masaya ako dahil mas sasama ang loob niya kung malalaman niyang hindi
naman ako nagiging totoo sakanya.

Matapos akong magbihis at basta ipinusod ang buhok ko'y lumabas na ako ng kwarto at
pinuntahan si Lance na nasa kusina at kumakain nga.

"Ano, kakain ka nalang diyan o aalis tayo?" tanong ko sakanya habang nakatingin
siya sa akin.

"Ganyan ka na?" tanong ni Lance sa akin habang pinagmamasdan ako.

"What's wrong with my clothes?" tanong ko sakanya. "Tigilan mo kakatingin sa pusod

ko," sabi ko sakanya nang pasadahan niya ako ulit ng tingin at tinitigan ang pusod
ko.

Crop top na black at white ripped jeans ang suot ko. Hindi din ako naglagay ng
kahit na anong accesories at ni make-up, hindi ako naglagay. Nagdala lang ako ng
shades.

"Sana 'di mo nilabas kung ipagdadamot mo pala," napangusong sabi ni Lance sa akin
bago tumayo at inakbayan ako. "Tara na," ngumiti siya bago ako inakay.

"Ingatan mo 'yang alaga ko, ah?" bilin ni Yaya Lourdes kay Lance habang naglalakad
kami palabas.

"Ako bahala dito, Yaya," sagot ni Lance sa Yaya ko. "Ilalayo ko sa photographer
para 'di nasasaktan," tinignan niya pa ako ag ngumiti ng nakakaloko.

"Dami mong alam," inirapan ko nalang siya bago nagpunta sa sasakyan niya at
sumakay.

"Saan mo ba gustong pumunta?" tanong ni Lance habang nagmamaneho palabas ng

village.

Hindi ko naman naiwasang titigan siya ng masama. "Ikaw kaya ang nagyaya sa akin.
Ibalik mo na nga lang ako sa bahay!" asik ko sakanya.

Natawa naman siya sa akin. "Ang highblood mo masyado. Joke lang, eh," tumingin na
siya sa kalsada at isinuot ang shades at pinagpatuloy ang pagmamaneho.

"Lagi kang nasa bahay, wala ka bang trabaho?" tanong ko kay Lance habang
nagmamaneho siya.

"Tinataboy mo ba ako?" tanong ni Lamce sa akin. Kumunot naman ang noo niya sa akin.

Tinitigan ko siya ng masama. "Oo, hindi ka makaramdam?" masungit na sabi ko. "Lagi
ka nalang kasing nasa akin. Baka mamaya may mga bagay kang dapat gawin, hindi mo na
nagagawa dahil sa akin," sabi ko sakanya.

"One word, Mika," he said. "Priority," he smiled. "Hindi din tayo uuwi ngayon sa
inyo hangga't 'di ko nakikitang nakangiti ka ulit," sabi niya bago itinuon na muli
ang mata sa daan.

Hindi nalang ako nagsalita.

Kung minsan naiiisip kong bakit 'di na nga lang ba si Lance? Life would be easier.

Pero hindi kasi talaga, eh.

Mahal ko siya. Pero kulang 'yung pagmamahal na 'yon para maging kami. O subukan
kong maging kami.

At ayokong maging unfair kay Lance.

Nakahawak sa bewang ko si Lance habang naglalakad kaming dalawa sa loob ng mall.

Kanina pa din seryoso ang mukha niya kaya naman hindi ko malaman kung anong
namgyari sakanya.

"Anong problema mo? Ayaw mo ba dito?" tanong ko sakanya nang tignan ko siya.

"Naaasar ako sa mga tumitingin sa'yo," nakakunot ang noong sabi niya sa akin.

Napangiti ako ng bahagya. "Para kang tanga," sagot ko.

Wala naman akong napapansing nakatingin sa akin. Basta nag-iikot lang kami ni Lance
sa loob ng mall. Wala naman akong kilala sa paligid kaya hindi ko sila pinag-
aaksayahan ng oras tignan kung nakatingin sila o hindi.

"May kikitain ka ba?" tanong ni Lance sa akin habang nasa loob kami ng coffee shop.
Kanina ko pa kasi nararamdamang may nakatingin sa akin kaya kanina pa ako
lumilingon sa paligid ko.

I'm being paranoid again.

"Wala naman," umiling ako sakanya.

"Okay ka lang ba?" tanong niya sa akin. Lumapit pa siya at dinama ang noo ko.

"Okay lang ako," sagot ko sakanya bago pinalis ang kamay niya.

Maybe I'm just really scared. Baka dahil sa ginawa nila Hugh, natatakot na talaga
ako. O pakiramdam ko may nakasunod sa akin o nakatingin. Hindi ko alam.

"I'll do everything I can to make you smile again, I promise you that," inilapit ni
Lance ang mukha niya sa akin kaya napaatras ako.

"I won't kiss you, assuming ka masyado," natatawang sabi ni Lance bago pinisil ang
ilong ko.

"Tigilan mo nga ako," mahinang sinampal ko ang pisngi niya. "Puro ka kalokohan,"
napailing nalang ako.
Ngumiti lang si Lance sa akin at tinitigan ako nang makabalik na siya sa upuan
niya.

Nag-iwas naman ako ng tingin.

Pero hindi niya inaalis ang tingin sa akin.

"Lance, ano ba?" saway ko sakanya. Naiilang na kasi ako sa pagtitig niya sa akin.

"What?" ipinilig niya ang ulo pero nakatingin pa din sa akin. Nakangiti siya sa
akin na para bang ako na ang pinakamagandang nakita niya kaya mas nakakailang lalo.
Mas nag-aalangan akong tignan din siya.

"Stop staring at me," I hissed. Hindi ako makatingin sakanya.

"I can't," he shrugged. "Ang ganda ng view, eh," pang-aasar pa nito sa akin.

Hindi ko mapigilang mapaungol.

May mga ilang nakatingin sa akin at kay Lance na parang kinikilig. I'm pretty sure,
'yung mga babaeng 'yan, kilig na kilig kay Lance.

"Mika..." tawag ni Lance sa akin nang 'di ko siya pansinin.

"Mika..." pinalambing niya pa ang boses niya sa pagtawag niya sa akin.

"Baby," he called me again.

Tinignan ko siya ng masama.

"What? Nauna ako kay Hugh, ah?" ngumisi siya sa akin. "You were my baby, diba?"
tanong niya sa akin.

"Ewan ko sa'yo, baliw," inirapan ko nalang siya at nagfocus sa pagkain ng

cheesecake na inorder naming dalawa.

Napalingon ako sa kanan ko nang maramdaman ko na namang may nakatitig sa akin.

Ugh, napaparanoid na talaga ako.

"What's wrong?" tanong ni Lance sa akin.

"I don't know..." umiling ako. "Kanina ko pa pakiramdam na may nakatingin sa akin,
eh..." napahugot ako ng malalim na hininga. "Maybe I'm just being paranoid..."

Tinignan ni Lance ang tinitignan ko.

"Lance, wala lang 'yan. Baka may nakatingin lang na babaeng may crush sa'yo," saway
ko sakanya nang sabihin nitong titignan niya ito.

Lumipat siya ng upuan sa tabi ko at inilagay ang kamay sa likod ng upuan ko.

"Para kang tanga," sabi ko sakanya. Hindi ko napigilang sampalin ulit siya ng
mahina nang titigan niya ako.

"Kanina ka pa, hahalikan na kita, isang sampal pa..." sabi ni Lance.

"Sapakin nalang kita, gusto mo?" inirapan ko siya bago itinuon ang atensyon sa
pagkain ko.

"Sweet mo talaga," sarkastikong sabi ni Lance sa akin.

Hindi ko nalang siya pinansin at pinabayaan siyang titigan ako kahit na ilang na
ilang na ako.

"Saan ba tayo pupunta pa?" tanong ko kay Lance habang naglalakad kami. Sinamahan
niya akong mamili ng kung ano-ano at hindi naman siya nagreklamo kung halos inikot
na namin ang buong mall sa pagtitingin-tingin ko.

Hindi din naman ako mahilig maglibot nang maglibot.

Pero nandito naman na ako, ayoko namang maramdaman ni Lance na sayang ang effort
niya. It's the least that I can do. Ang i-enjoy ang company niya. Na hindi naman
mahirap gawin.

Simula kanina, pinipilit na niya akong ngumiti. Nang-aasar siya. Nagjojoke,

bumabanat ng corny pick-up lines, kaya hindi ko din mapigilan na mapangiti kay
Lance lalo na kanina nang bumili kami ng ice cream at nang inabot ko ito kay Lance,
tumama ito sa lips niya kaya nagkalat ang ice cream sakanya.

"Saan mo ba gusto?" tanong ni Lance habang may hawak na cup ng ice cream. I asked
him to buy me ice cream kasi na nasa cone pero ayaw niya daw. I kept on asking him
why, ayaw niya namang sagutin ang tanong ko. Kaya parehong nasa cup ang ice cream
namin.

"Kahit saan. Masakit na ang paa ko," reklamo ko sakanya.

"Pasanin kita?" tanong ni Lance sa akin. Seryoso din ang mukha niya nang magsalita
siya.

"Sipain kita?" ganting tanong ko sakanya.

"Bakit ang sweet mo, Baby?" he smiled at me.

I rolled my eyes.

Matapos kaming maglibot at kumain, dinala ako ni Lance sa sa may seaside.

"What are we going to do here?" tanong ko kay Lance. Kanina pa din ako nagtataka
dahil may dala-dala siyang gitara.

Inalalayan niya akong umupo nang lagyan niya ng sapin ang semento. Nakapwesto kami
sa malayo sa tao.

"I've been practicing this one," he clears his throat.

Kumunot ang noo ko sakanya.

"Like what I said, I'll do everything I can to make you happy," ngumiti siya sa
akin bago niya hinawakan ang gitara at nagsimulang kumanta.

Hmmm, mmmm...Sleepless nights, never ending fights,And close your eyes and you kept
thinking twice.It's alright still right here with youKnow I'll never let you
down...

Hindi ko naiwasang mapangiti.

Hindi kumakanta si Lance. Never ko pa siyang narinig na kumanta. At alam kong hindi
siya marunong maggitara.

Kaya siguro siya may mga band aids sa daliri niya.

So hush hush hush dear,'Cause everything is gonna be fine now...Oh ohhh

When you're down, I'll cheer you up.When you're crying, I'll make it stop.When you
want to forget your regrets,I'll try to fix you.When you're cold, I'll hold you
tight.Whisper softly that it's alright,When you want to forget your regrets, you
can count on me to fix youFix you, fix you.. Count on me to fix you...
Hindi ko maiwasan pangilidan ng luha habang patuloy siyang kumakanta.

Yeah, he's always there for me. Always.

Hindi niya ako iniiwan. Hindi niya ako pinababayaan.

He let you down,He never did try in the first place.I know that you already hate
this mess of,I'll make sure that you are doing okAnd I'll make sure you are
smiling,So trust girl.

So hush hush hush dear,'Cause everything is gonna be fine now,Fine now...

I smiled at Lance while tears kept on falling.

Nakakataba ng puso 'yung efforts niya sa akin.

There were flats, pero wala akong pakialam.

Nag-effort si Lance para sa akin.

Know that I'm better.I'll never leave you not ever.You can cling to me, I'm right
here with you.I'm right here, I'm right here with you.

When you're down, I'll cheer you up.When you're crying, I'll make it stop.When you
want to forget your regrets,I'll try to fix you.When you're cold, I'll hold you
tight.Whisper softly that it's alright.When you want to forget your regrets,You can
count on me to fix you.Fix you, fix you...

Agad kong niyakap si Lance nang matapos siyang kumanta.

Hindi ko napigilan ang paghagulgol habang yakap-yakap ko si Lance.

"Ganoon ba kapangit ang boses ko para umiyak ka?" tanong ni Lance sa akin.

"Nakakainis ka," sabi ko habang patuloy na umiiyak.

"Why?" tanong niya sa akin. "Shit, Mika, stop crying. Sige na, 'di na ako kakanta,"
sabi niya sa akin.

Napangiti naman ako.

"Baliw..." niyakap ko siya ulit.

"Thank you, Lance. Thank you..."

"I'll do everything to make you happy, always remember that. I won't leave you. I
won't ever judge you. I'll support you and cheer you..." he pulled me closer and
hugged me tighter.

I burried my face on his shoulder and kept on crying.

Bakit ko ba hinahayaan ang sarili kong malungkot?

May mga tao sa paligid ko na ayaw na maramdaman ko 'yon.

May mga tao sa paligid ko na nag-eeffort mapasaya ako. Bakit ko iniisip ang mga
nagbibigay lungkot sa akin?

I wiped my cheeks as I looked at Lance.

"Ang panget ng boses mo," sabi ko habang nakangiti. Natawa naman siya. "Hiyang-hiya
ako sa boses mo, ah?" pang-aasar niya sa akin.

"But that made me smile, Lance. Salamat..." I said, sincerely.

Matapos kaming manatili pa sa lugar na 'yon, hinatid na ako pauwi ni Lance. Sabi
niya, pwede na kaming umuwi dahil napangiti na niya ako.

Matapos kong maglinis ng katawan, bumaba ako sa bahay para magpahangin sa labas.
Wala sila Kuya dahil umuwi sila sa bahay nila ngayon.

Wala din si Mommy at Kuya Hunter.

I'm being selfish.

Pinapahirapan ko ang mga tao sa paligid ko dahil lang malungkot ako.

Naaapektuhan sila.

Nagiging makasarili ako.

I don't want to hurt them. O kahit na sino.

Napatingin ako sa cellphone kong hawak ko. Ilang beses ko na bang sinubukan magtext
kay Mikael simula noong araw na pinakawalan ko siya?

Hindi ko na alam.

Napakunot ang noo ko nang magring ang phone ko at lumabas ang pangalan ni Hugh sa
screen.

I declined his call.

I filled my lungs with air. He should understand that I don't want to talk to him.
Not after what happened.

Tumawag ulit siya sa akin at muli, hindi ko sinagot ang tawag niya.

"Mika!" napalingon ako nang may tumawag sa akin mula sa labas.

What the fuck?

Anong ginagawa niya dito?

"Mika, please... pakinggan mo muna ako," sabi ni Hugh sa akin.

"Anong ginagawa mo dito, umalis ka na!" sabi ko sakanya.

"Just let me explain! Pakinggan mo muna ako," sabi niya habang nakahawak sa gate
namin. "Mika, please?"

"Umalis ka na!" sabi ko sakanya. "I don't want to talk to you!" asik ko dito.

"I'll tell you everything about Camilla. About her plans. Just please, give me a
chance..." sabi ulit ni Hugh sa akin.

I looked at him.

"I'll tell you everything..." he said again.

Huminga ako ng malalim bago ko binuksan ang gate at lumabas para lapitan si Hugh.

"Okay..."
Tinignan ko siya. He looked like a mess.

"Mika, thank you for--"

"Sino ba si Camilla?" putol ko sa sinasabi niya. "Wala akong panahon para sa ibang
bagay," dagdag ko.

"Mika," hinawakan niya ang kamay ko kaya agad kong hinila ito mula sakanya.

"Come with me, ipapakilala kita sakanya," sabi ni Hugh sa akin.

"What?" kumunot ang noo ko. "Are you serious?" tanong ko.

"Kailangan mo siyang makita, Mika," sabi ulit ni Hugh sa akin.

"No, I won't go with you!" asik ko sakanya. "Wala akong tiwala sa'yo," sabi ko na
napaatras nalang nang lumapit siya sa akin.

"Mika--"

"She already said no."

Napalingon kami ni Hugh nang may nagsalita.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko.

"Mikael..."

Anong ginagawa niya dito?

"Can we talk?" tanong niya sa akin nang tumingin siya sa akin.

"Mika..." tawag sa akin ni Hugh.

Napalingon naman ako sakanya.

"Mikaela," naglakad papalapit sa akin si Mikael.

"Mika," hinawakan ni Hugh ang braso ko kaya agad akong hinila ni Mikael palapit
sakanya.
Shit.

No, please.

Heart, no.

No.

"Mikael, bitawan mo 'ko..." sabi ko sakanya.

Nakita kong nabigla siya sa sinabi ko.

Pero kailangan kong gawin 'yon.

Ni hindi ko alam kung bakit siya nandito.

Tapos na, eh.

"Mikaela..."

"Hugh, let's go. Puntahan natin ang kapatid mo..."

"What? Mikaela, no!" pigil niya sa akin.

Nauna na si Hugh sa sasakyan nito. Hinawakan ni Mikael ang braso ko.

Huminga ako ng malalim bago tumingin kay Mikael.

"Bitawan mo ako. Break na tayo, diba? Hindi na ako sa'yo. May girlfriend ka na..."

"Mikaela..."

Binawi ko ang braso ko sakanya at sumakay sa sasakyan ni Hugh.

Nasasaktan akong ipagtabuyan ka, Mikael.

Pero iyon na ang tama.

May Sophia ka na.

I'll fix my life and myself first.

Ay gusto kong makilala kung sino si Camilla.

Kung sino 'yung babaeng sumira sa lahat.

=================

Chapter 47

#AmaranthineLove

--

Tahimik lang ako habang nasa sasakyan ni Hugh. Hindi ko alam kung saan ba niya ako
dadalhin o kung saan kaming pupunta na dalawa.

I should have said no to him.

Sana pala hindi din ako sumama kay Hugh at pumasok nalang ako sa bahay at natulog.
O kaya sana pinagstay ko nalang si Lance para naman may kasama ako at hindi na ako
lumabas-labas pa ng bahay.

Pero kasi, nabigla ako nang makita ko si Mikael. I acted based on my emotions.
Biglang may kung anong nagtulak sa akin na sabihin ang mga bagay na iyon sakanya.

Gusto kong isipin na nasaktan siya sa ginawa ko. Pero bakit? Bakit siya masasaktan?

Hindi naman niya ako mahal.

Masaya na siya ngayon.

Ano bang ginagawa niya sa bahay namin? Bakit ba gusto niya akong makausap? Ano pa
bang gusto niya? Hindi ko malaman ang posibleng dahilan niya, eh.

Ang sarap isiping gusto niya akong balikan. Gusto niya akong makita. Gusto niya
akong makausap... pero tinapos na niya, eh. Tinapos na niya ang meron kaming
dalawa.

Nahihirapan na akong magtiwala. Nahihirapan na akong maniwala na hindi ako sasaktan

ng mga tao sa paligid ko. Kasi kahit gaano pa kalalim ang pinagsamahan namin,
parang ang dali sakanilang lokohin ako. Saktan ako.

Huminga ako ng malalim para pigilan ang sarili na mag-isip pa ng kung ano-ano.
Dapat ko na ding pigilan ang sarili kong isipin si Mikael. In that way, mas
magiging madali siguro ang magmove on... kahit alam kong napakaimposibleng magawa
ko 'yon, baka naman magkaroon ng himala at isang araw, magising nalang ako't wala
na ang nararamdaman ko para sakanya.

Tumikhim muna ako bago ako tumingin kay Hugh na nagmamaneho. Seryoso ang mukha nito
at nakatingin lang sa daan.

Like what I said, he looked like a mess. Kung sinasabi nila Kuya sa akin na mukha
akong walang buhay, mas lalo na si Hugh ngayon. Magulo ang buhok nito at nanlalalim
din ang mga mata. Kawalan marahil ng tulog. Ni hindi ko na alam kung anong
nangyayari sa thesis namin. Hindi na ako pumapasok sa school kaya wala na akong
balita sa kahit na sino sakanila.

Walang kabuhay-buhay ang mukha niya. Para siyang hindi na kumakain. He's... what's
the term? Wasak? Something like that.

Gustuhin ko mang makaramdam ng awa para sakanya, hindi ko magawa. Wala akong ibang
makapang emosyon para sakanya kundi galit. Deserve naman niya 'yan, eh. Matapos ng
ginawa niya sa akin, deserve niyang mahirapan. Masaktan.

And I don't want to feel anything towards him. Ayokong may kahit anong nararamdaman
ako para sakanya. Having feelings for him will hurt me even more. Ayoko na
masaktan.

"Saan ba tayo pupunta?" lakas-loob kong tanong kay Hugh nang iniwas ko ang tingin
sakanya. Kahit napakadilim sa labas at tanging street lights lang ang nakikita ko,
mas pinili kong doon ituon ang atensyon ko.

"Kay Camilla," sagot niya sa akin. Mababa ang boses niya kaya nilingon ko siya.
Nakatiim ang bagang niya at mahigpit ang hawak sa manibela.

Nasabi na niya sa akin kanina na kay Camilla kami pupunta.

Pero ngayon, parang pinanlamigan ang buong katawan ko. Hindi ko maipaliwanag ang
nararamdaman ko.

Camilla.

Makikita ko na siya ng harapan. Makikita ko na 'yung naging dahilan ng aksidente

namin ni Mikael.
'Yung dahilan kung bakit nawala si Daddy sa amin.

'Yung dahilan kung bakit ako nasasaktan ngayon...

Bakit parang kinakabahan ako? Bakit parang gusto kong bumalik sa bahay? Pero
nakakaramdam din ako ng galit. Naghahalo-halo ang emosyon ko.

Gusto kong bumalik sa amin. Pero andito na ako, eh. Kailangan ko 'to para masagot
ang mga tanong sa isip ko. Para maliwanagan ako.

For once, kailangan ko din maging matapang. Kailangan kong harapin ang mga bagay na
gumugulo sa buhay ko. Kailangan kong harapin mag-isa ang lahat ng 'to.

Walang mangyayari kung patuloy kong ipagsasawalang bahala ang mga ito. Kung iaasa
ko sa iba.

Maybe after this, makakapag-move on na ako ng tuluyan. Pwede ko na kalimutan ang

lahat...

Kasama siya...

Kasama lahat ng mga alaala niya.

Mahigpit ang hawak ko sa seatbelt habang nakatingin sa daan na tinatahak namin ni

Hugh.

Tumatakbo sa isip ko kung sino ba si Camilla. Anong itsura niya, kung kilala ko ba
siya... nakita ko na ba siya... pero wala talaga akong idea sakanya. Hindi ko pa
din naririnig ang pangalan niya.

Patuloy ang pagkabog ng dibdib ko habang nagmamaneho si Hugh. Nararamdaman ko ang

panaka-nakang pagtingin niya sa akin pero hindi ko siya nililingon. Ayokong tignan
siya at ayokong makita ang emosyong nakapaskil sa mukha niya.

Kanina pa din ako tinatawagan ni Mikael pero binababaan ko lang siya dahil ayokong
madistract ngayon. Kailangan kong magpakatatag ngayon.

Kaya mo 'to, Mika. Kaya mo...

Pinapalakas ko ang loob ko habang patuloy kami sa pagtahak ng daan na hindi ko

malaman kung bakit hindi matapos-tapos. It was like the pain I am feeling now.
Endless.

Humigpit ang hawak ko sa cellphone kong nasa kandungan ko nang ihinto ni Hugh sa
tapat ng isang mataas na gate ang sasakyan niya. Hindi ito ang bahay nila. Sigurado
akong ibang bahay ito.

Pakiramdam ko'y hindi na ako humihinga nang tuluyang patayin ni Hugh ang makina ng
sasakyan niya.

Mika... kaya mo 'to.

Pabilis nang pabilis ang tibok ng puso ko.

"Mika..." tawag sa akin ni Hugh kaya naman nilingon ko siya. "Let's go?" aya niya
sa akin. Tinangka niyang hawakan ang kamay ko pero ako na mismo ang nag-iwas
sakanya at binuksan ang pinto ng sasakyan niya.

Nanlalambot ang tuhod ko.

Paano kasi kung... kung saktan ako ni Camilla? Paano kung mapahamak ako?

"Mika..." lumapit sa akin si Hugh. "I won't let anything bad happen to you," sabi
niya nang mapansin siguro niya ang kabang nararamdaman ko.

Hindi ako nagsalita. Nanlalamig ang palad ko habang nakatingin sakanya.

Paano ba ako nakakasiguro sa bagay na iyon? Kapatid siya ni Camilla. Paano kung
magkasabwat sila?

"Mika... hindi ko hahayaang masaktan ka niya. Trust me," bulong ni Hugh sa akin na
pilit hinawakan ang kamay ko.

Tinignan ko ang mata niya na nakatingin sa akin.

"Trust you?" tanong ko. Binawi ko ang kamay ko sakanya bago muling nagsalita.
"You're asking for too much, Hugh. Wala na akong tiwala sa'yo," sabi ko sakanya.

Laglag ang balikat na huminga ng malalim si Hugh. He's hurt, I know. Pero kumpara
sa nararamdaman ko? Sa palagay ko'y wala siyang karapatan magreklamo.

"Walang magagawa si Camilla na ikasasakit mo, Mika. Not under my watch," he said.
"Tara," aya niya sa akin na nagsimula nang maglakad papasok sa bahay na naroon.

Kumakabog man ang dibdib ko, pinilit kong ihakbang ang mga paa. Malamig ang haplos
ng hangin sa balat ko. Maiksing shorts lang at simpleng shirt lang ang suot ko
dahil wala naman na akong balak lumabas.
Napayakap nalang ako sa sarili ko habang naglalakad ako. Matapos hubarin ni Hugh
ang suot na jacket at ilagay sa sofa na naroon, nilingon niya ako.

"Are you ready?" tanong niya sa akin.

"Just bring me to her," sagot ko. Wala akong planong pag-usapan ang ibang bagay o
ang nararamdaman ko.

They never cared about my feelings before. Kaya bakit sila magpapanggap na para
bang ayaw nila akong masaktan ngayon?

Huminga ng malalim si Hugh bago naglakad papunta sa kanang bahagi ng bahay. Kumunot
ang noo ko. Bakit hindi sa itaas ng bahay siya nagpunta?

Sumunod lang ako sakanya at hindi ako nagsasalita.

Huminto si Hugh sa tapat ng isang kwartong naroon.

Ito na 'yon, Mika. Ito na.

"Just wait here..." sabi ni Hugh bago binuksan ang pinto at pumasok doon. Hindi ako
gumalaw sa kinatatayuan ko habang naghihintay ng mangyayari.

"Hugh!" boses ng isang babae ang narinig ko.

Muli, sinalakay ng matinding kaba ang puso ko.

That's her. That must be Camilla.

"Kanina pa kita hinihintay," sabi ng boses ng babae. Dama ko ang lambing sa boses
niya habang nagsasalita. "Nagpabili pala ako kanina ng strawberries kay Yaya
Lourdes," sabi pa nito. "Ano, nakausap mo na ba si Mikael?" tanong nito kay Hugh.

Mikael? Yaya Lourdes?

She's calling Mikael, Mikael?

And her nanny's name's Lourdes?

Ano bang nangyayari?

Para kong pinipigilan ang sarili ko sa paghinga habang nakikinig ako sakanilang
dalawa.

"Camilla, you know that's not easy. I already told you, we should stop this," sabi
ni Hugh sa kapatid.

"What? No, Hugh! No! Hindi tayo titigil. Hindi tayo titigil hangga't wala sa akin
si Mikael ko!" sigaw nito. Napapitlag ako sa pagkalabog ng isang bagay sa loob ng
kwarto.

"Camilla..." sinusubukang awatin ni Hugh ang kapatid niya pero naririnig ko ang
pagpalag ni Camilla sakanya.

"Babalikan ako ni Mikael. Kaming dalawa ng anak namin!" sigaw ni Camilla dito.

Anak? Anong anak?

"Camilla..."

"Sabi mo, gagawin mo ang lahat para sa akin? Sabi mo tutulungan mo ako. Kasalanan
mo kung bakit ako nagkaganito!" patuloy na sigaw ni Camilla.

May mga naririnig akong kumakalabog kaya inihakbang ko ang paa ko papunta sa
kwartong iyon.

"Look, Camilla. You need to stop this madness, okay? Hindi ka si Mika. Stop acting
like her!" malakas ang boses na sabi ni Hugh dito. "Aren't you tired? Kerko's not
yours, Camilla. He belongs to Mika. Hindi pa ba sapat lahat ng ginawa mo noon para
tumigil ka?" tanong niya sa kapatid.

"No!" sigaw ni Camilla. "It will never be enough until Mikael's mine! Sa akin si
Mikael!"

Nanlamig ang buong katawan ko nang makita ko ang kabuuan ng kwarto ni Camilla.

It looks like mine.

Yung mga glow in the dark stars.

Strawberry stuffs.

Even the Mickey Mouse stuffed toy.

May mga pictures din si Mikael na naroon.

What's this? Anong...

"Anong ginagawa mo dito?!" napapitlag ako nang biglang sumigaw si Camilla. I saw
her looking at me.

"Mika..." lumapit si Hugh sa akin. "Bakit pumasok ka agad?" tanong niya sa akin.
Hinawakan niya ang magkabilang braso ko.

"Dinala mo siya dito?!" sigaw ulit ni Camilla habang masama ang tingin sa akin.
Napatingin ako sakanya.

She's familiar to me.

Nakita ko na siya dati pero hindi ko maalala kung saan.

"Bakit mo siya dinala dito?!" patuloy ang malakas na boses ni Camilla ang
unaalingawngaw sa loob ng kwarto.

Nakaupo siya sa kama at may nakatakip na kumot sa paa niya pataas hanggang bewang.

Hindi ako makapagsalita. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko.

Inilibot ko ang tingin sa kwarto ni Camilla.

Para akong nasa kwarto ko. It was almost the same.

Maliban sa wheelchair na naroon sa gilid ng kama niya.

"Bakit mo siya dinala dito?" tanong ni Camilla sa kapatid. Maya-maya'y natigilan

ito at ngumiti. "Ah, alam ko na... you brought her here to kill her, diba? Kasi
hindi ko nagawa 'yon dati..." then she laughed.

Pinanindigan ako ng balahibo sa tawa niya. Napalingon ako kay Hugh na nag-iwas ng
tingin sa akin.

"Sabi ko na nga ba, hindi mo ako bibiguin, eh..." ngumiti si Camilla. Tumingin ako
sa mukha niya. Pilit kong inaalala kung saan ko ba siya nakita noon.

"Camilla, stop it," sabi ni Hugh habang hawak-hawak ang kamay ko.
"Why? Come on. I'm gonna watch you while you're trying to kill that bitch..." muli,
tumawa siya habang nakatingin sa akin.

"Tumigil ka na dahil hindi ko gagawin ang gusto mo!" asik ni Hugh sa kapatid. "Tama
na ang kakapantasya mo kay Kerko. Tumigil ka na..." dagdag pa nito.

"Bakit ako titigil?!" biglang bumalik ang bangis sa mukha ni Camilla. "Hindi pa
sapat ang sampal na binigay ko sa malanding 'yan noon! Sa akin si Mikael! Inagaw
lang niya! Binabawi ko lang ang sa akin!" muling sumigaw ang babae.

Nakikita kong gusto niyang magwala. Gusto niyang ibato ang mga nasa paligid niya
ngunit hindi siya makakilos ng maayos.

Sampal? Anong sinasabi niya.

Hanggang ngayon, hindi ko pa rin mahanap ang boses ko. Hanggang ngayon, hindi ako
makapagsalita.

"Camilla, he was never yours! Tumigil ka na!" bulyaw ni Hugh dito. "I am tired
following you. Pleasing you! What happened to you wasn't my fault! Kasalanan mo
kung bakit ka nagkaganyan!"

"Now, you're blaming me?" tanong ni Camilla. "Ano, naagaw ka na din ba ng malanding
'yan sa akin?" tinignan ako ng masama ni Camilla. "Napakalandi mo talaga! Lahat
nalang ng sa akin inaaagaw mo! Dapat sa'yo, pinapatay!" nanggigigil ma sabi niya sa
akin.

"What are you talking about?" finally, I said. "Wala akong alam sa kahit na anong
sinasabi mo."

"Wala kang alam? Malandi ka, alam mo 'yon?" sabi niya sa akin.

"Camilla, tumigil ka na!" awat ni Hugh sa kapatid na patuloy ang pagbibitiw ng mga
salita sa akin.

"Wala akong inaagaw sa'yo!" sagot ko sakanya. Hinawakan naman ako ni Hugh. "Ako na
ang bahala dito... lumabas ka na muna at--"

"Why are you protecting her?" tanong ni Camilla kay Hugh. Halatang-halata ang galit
sa mukha niya habang nakatitig sa kapatid. "Huwag mong sabihin sa akin na ayaw mo
ng ituloy ang plano dahil na-in love ka sa malanding babaeng 'yan?" nanlalaki ang
mata niya habang nakatingin kay Hugh.

"Tumigil ka na!" sagot ni Hugh. "Please, Mika. Lumabas ka na muna..."

"Huwag mo siyang protektahan! Ano, mahal mo na 'yan?" tanong ni Camilla sa akin.
"Ipagpapalit mo ako... ako na kapatid mo, diyan sa babaeng 'yan? Sa malanding
'yan?" punong-puno ng panunumbat na sabi ni Camilla kay Hugh.

"Just shut the fuck up, Camilla!" sigaw ni Hugh.

"Why would I shut up? Sabihin mo muna sa akin kung bakit mo ako pinagpapalit sa
babaeng 'yan!"

Hindi ako makapaniwala sa naririnig ko sa babaeng kaharap ko.

"Because I fùcking love her, Camilla. You hear me? Mahal ko si Mika kaya itigil na
natin 'to. Itigil mo na ang kabaliwan mo dahil hindi ko na kayang makitang
nasasaktan ang babaeng mahal ko. Hindi na!" Hinawakan ni Hugh ang kamay ko at
hinila ako palabas.

"Wait for me in the living room and--" Natigilan kaming dalawa nang biglang may
tumamang kung ano kay Hugh.

"Hugh!" napahawak ako sa mukha niya nang makita kong nagdurugo ang bandang kilay
nito.

Napalingon ako kay Camilla na kinukuha ang mga nasa bedside table niya at ibinabato
sa amin... kay Hugh.

"Lumayas ka! Hindi kita kailangan! Umalis ka dito!" patuloy na sigaw ni Camilla
habang binabato si Hugh.

"Come on..." hinila ko palabas si Hugh ng kwarto at isinarado ito. Naririnig ko pa

din ang pagmumura ni Camilla at ang mga sigaw niya.

"Sandali..." Lumapit si Hugh sa telepono na naroon at may kinausap.

I was worried about him.

Patuloy ang pagdudugo ng sugat niya. Pilit kong iniiwas ang tingin ko doon.

Takot ako sa dugo. Hindi ko matagalan ang pagtingin doon.

"Just go her and try to calm her..." sabi ni Hugh bago ibinaba ang telepono. He
looked at me. "I'm sorry..." bulong niya.

"Gamutin natin 'yung sugat mo or... let's just go to the nearest hospital..." sabi
ko na nag-iiwas pa din ng tingin.
Nakatingin lang siya sa akin.

"Okay, let's clean your wound first... where's your first aid kit?" tanong ko
sakanya.

Matapos niyang hugasan ang sugat niya, pinilit ko ang sarili kong linisin pa ang
mga dugo na patuloy na lumalabas sa sugat ni Hugh.

"Camilla's older than me by one year..." sabi ni Hugh habang nililinis ko ang sugat
niya. Hindi ako nagsalita. "Inampon siya ng parents ko bago ako pinagbuntis ng
mommy ko," sabi niya.

Nakikinig lang ako sakanya.

"Bata pa lang siya, sinasabi na niya sa akin na gusto niya si Kerko..."

Natigilan ako.

"Kilala siya ni Kerko. Pero wala namang pakialam si Kerko, diba? Wala siyang
pakialam sa mga tao sa paligid niya..." iiling-iling na sabi ni Hugh.

Alam ko naman 'yon. Hindi naman kasi talaga ugali ni Mikael ang makialam sa buhay
ng iba. It was like, okay lang sakanyang iilan lang ang tao sa paligid niya.

"For how many years, inadmire ni Camilla si Kerko. Inaalam niya ang tungkol dito.
Alam niya ang tungkol kay Stephanie and Camilla hates her..." huminga ng malalim si
Hugh. "Pero noong nalaman niya ang tungkol sa'yo... everything changed."

Umayos ako ng upo nang matapos kong lagyang ng bandage ang sugat ni Hugh.

"She said he looked like he's so inove with you... inalam niya ang lahat tungkol
sa'yo. The list you saw, si Camilla ang nagbigay sa akin 'non..."

Nakatingin lang ako sa kamay ko habang nagsasalita si Hugh.

"Ginaya ka niya para mapansin siya ni Kerko. Nagpakabubbly... naging favorite niya
ang strawberry... she even named her Nanny Lourdes, Lourdes. Para katulad ng
sa'yo..."

Hindi ko mapigilang makaramdam ng takot. What wrong with Camilla? Baliw ba siya?

Nag-angat ako ng tingin kay Hugh. I don't want to ask him that. Pero...
"I know what you're thinking..." huminga ng malalim si Hugh. "Yes, psychotic nga si
Camilla... she's obsessed with Kerko," sumandal si Hugh at ipinikit ang mata.

"She said, she slapped me... she looks familiar to me pero hindi ko maalala kung--"

"Natapunan mo daw siya dati ng kape," putol ni Hugh sa sinasabi ko. "I don't know
if that's true but--"

"Wait..." napatuwid ang likod ko mula sa pagkakaupo.

Natapunan ko ng kape... sinampal ako.

That's Camilla?

Napalingon ako kay Hugh. "She was telling the truth. Pero kung kilala naman niya
ako bilang girlfriend ni Mikael, bakit niya tinatanong kung sino ako?" tanong ko.

Napabuga ng hangin si Hugh. "Hindi ko alam, Mika. Ang alam ko lang, she hates you.
So much. When I got back from Japan, nalaman ko na mas lumala lang siya. Kylie was
my half-sister. Kahit si Kylie, pinagseselosan ni Camilla kapag magkasama kami..."

Ipinatong ni Hugh ang braso sa noo niya. "Akala ko magiging maayos ang lahat, pero
hindi pala..." he paused then he looked at me. "Nalaman ko nalang 'yung inutos niya
para isabotahe ang sasakyan ni Kerko... na gamit mo ng ilang araw na kaya akala ng
mga inutusan niya, sa'yo 'yon..."

Hindi ako nagsasalita.

Iniisip ko kung nananaginip lang ba ako o totoo lahat ng sinasabi ni Hugh. Na may
taong kayang gumawa ng mga 'yon.

"Nalaman niya na sasakyan ni Kerko ang tinanggalan ng preno," huminga si Hugh ng

malalim. "Sinubukan niyang puntahan si Kerko. Sumama ako sakanya. I was driving our
car..."

"Kaya naaksidente din kayo..." wala sa loob na sabi ko sakanya.

I remember what Jeorge said. Naaksidente din si Hugh kasama ang isang importanteng
tao sa buhay niya. Na 'yung babaeng 'yon, bubbly... clumsy... strawberry lover...
parang ako.

Kasi ginaya ako ni Camilla.

Gusto niyang maging ako para mapansin siya ni Kerko.

Tumango si Hugh. "I was hospitalized for almost a month. Si Camilla ang pinaka-
naapektuhan..."

Naiintindihan ko ang sinasabi niya. I saw her.

"Hindi na siya nakakalakad..."

Napayuko ako.

I should be mad at her.

Deserve naman ni Camilla 'yon, eh.

Matapos ng lahat ng ginawa niya, deserve niya 'yon.

"Nalaman niya ang tungkol kay Kerko. She was once again mad... she's even blaming
you," nag-iwas ng tingin si Hugh sa akin. "She asked me to act like Kerko and make
your life miserable..."

Kumuyom ang palad ko.

"Ayoko sa plano niya, Mika. Pero mahal ko si Camilla. She's my sister. Akala ko
madali lang kasing magpanggap na mahal kita. Akala ko magiging madali ang lahat...
pero hindi..." nilingon niya ako. "Nahulog ako sa'yo, eh. Mas mahirap na magpanggap
na hindi kita mahal."

"Hugh..." hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Parang nawala 'yung galit sa
akin. Ayokong makaramdam ng awa pero... iyon ang nararamdaman ko. "It won't change
the fact that you lied to me. You betrayed me..."

"I know. And I'm so sorry. Nagsisisi akong ginawa ko 'yon..." mahinang sabi niya.

Hindi ako nagsalita.

Wala na akong maisip na sabihin sakanya.

Sapat na lahat ng nalaman at narinig ko ngayong gabi. Sapat na para malaman ko kung
ano ang nangyari.

Tumayo na ako. "Ihatid mo na ako sa amin," sabi ko sakanya.

"Mika..."

"Tama na, Hugh," awat ko sakanya. "Ayoko ng makarinig ng kahit na ano ngayon," sabi
ko.

Wala siyang nagawa kundi tumayo at lumabas na din. He checked Camilla first before
going out. Nakasandal lang ako sa may sasakyan niya at hinihintay siya.

Tahimik lang kaming dalawa sa buong biyahe namin. Hindi siya nagtangkang magbukas
ng kahit anong usapin kaya naman laking pasasalamat ko nang makarating na kami sa
bahay.

"Goodnight," sabi ko sakanya bago ako bumaba ng sasakyan niya at pumasok sa loob ng
bahay namin.

Ibinagsak ko ang pagal na katawan sa kama ko nang makaakyat ako sa kwarto ko.
Pakiramdam ko, ang dami-daming nangyari sa akin ngayon at wala na akong energy pa
para sa kahit na ano.

It was almost 2 in the morning.

Nakatingin lang ako sa kisame ng kwarto ko at sa mga stars na naroon.

Inangat ko ang cellphone ko nang makita kong magring ito at makita ko ang pangalan
ng isang tao.

Hindi ko alam kung bakit pero awtomatikong tumulo ang luha ko nang mabasa ko ang
pangalan niya.

Nanginginig ang kamay kong sinagot ang tawag niya.

"Mikaela..."

Napapikit ako nang marinig ko ang boses niya.

Patuloy ang pagpatak ng luha ko habang nakalagay ang cellphone sa tainga ko.

"Ai..."

I'm sorry, Mikael.

Ibinaba ko ang tawag at hindi ko napigilan kong mapahagulgol.

Hindi na tayo pwede, Mikael.

May Sophia ka na. Masaya ka na sakanya, eh. Tama na...

Ayoko ng paasahin ang sarili kong pwede pa tayong dalawa...

At hindi ko alam kung kaya ko pang magtiwala pa.

=================

Chapter 48

Hindi ako namimigay ng Soft Copies. Tigilan niyo ang pagnanakaw. -_-

--

"Kuya," nilingon ako ni Kuya Thunder nang tawagin ko siya. Nagpunta siya ngayon
dito sa bahay dahil tinawagan ko siya kaninang umaga nang magising ako. Gusto kong
sabihin sakanya 'yung tungkol sa nangyari sa akin at sa desisyon ko.

"What is it, baby?" tanong niya na tumabi pa sa akin at inakbayan ako.

Huminga ako ng malalim bago nagsalita. Tinignan ko ang mukha niya, inaalam ko kung
okay ba ang mood niya o hindi.

"What? I know I'm perfect, hindi mo ako kailangan titigan," he smiled again.

Hindi ko mapigilang mapairap. "Pakapal na ng pakapal ang mukha mo, Kuya. Ba't di ka
magkape para kabahan ka naman sa mga sinasabi mo?" tanong ko sakanya.

"Ano bang sasabihin mo?" tanong niya sa akin matapos niyang guluhin ang buhok ko.

"About the..." napalunok muna ako bago ako nakapagsalitang muli. "...case."

Kumunot ang noo niya. "What about the case? Itutuloy mo na?" tanong niya sa akin
habang nakataas ang kilay. Kuya want to get even the hard way. Pero siyempre, hindi
naman pwede ang ganoon kaya kinausap namin si Kuya Daniel kung ano ang dapat gawin.

Umiling ako. "Ayoko ng ituloy..." mahina ang boses na sabi ko. Naisip ko kasi
kagabi ang nangyari. Nalaman ko ang totoo.

Ginagaya ako ni Camilla para mapansin siya ni Mikael. Na alam kong hindi niya
napagtagumpayan.

Siya ang may kagagawan ng aksidente namin ni Mikael noon. Pero ako ang dahilan. Sa
matinding galit niya sa akin, nagawa niya 'yon... and my dad's death? Ako din ang
may kasalanan. Ako ang dahilan.

"Why? Mikaela Michelle, hindi ako papayag na hindi mananagot ang may gawa sa'yo
noong aksidenteng 'yon!" sabi ni Kuya Thunder na kunot na kunot ang noo.

"I know, Kuya. Ako din. Gusto kong managot siya..." nag-iwas ako ng tingin. "Pero
she's already suffering..." sumandal ako at tinignan siya. "Nakita ko siya
kagabi..."

"What?" halatang nabigla si Kuya sa sinabi ko. "What the fuck were you thinking?
Nagpapakabayani ka?" tanong niya.

Umiling ako. "Hugh went here. He told me he'll bring me to his sister, sumama
ako..." sagot ko. Hindi ko na binanggit ang tungkol sa pagpunta ni Mikael dito
dahil alam kong mas iinit ang ulo niya.

"Damn it, Mikaela Michelle, hindi ka nag-iisip. Paano kung trap 'yon?" bakas na
bakas ang inis sa gwapong mukha ng Kuya ko.

"It's not. I'm here, in front of you, talking to you..." nagkibit balikat ako. "I
just felt like doing it alone..." napayuko ako.

"Ang sakit mo sa ulo," iiling-iling na sabi ni Kuya sa akin.

Napangiti ako ng malungkot. Alam ko naman 'yon. Alam ko.

"Camilla's sick..." sabi ko sakanya. "She was like Clarisse," natatawa kong sabi.
"Kaso mas creepy siya, Kuya. She's imitating me. She's acting like me... her room
looks like mine..."

Nakatingin lang siya sa akin. "Bakit niya ginagawa 'yon?" he asked me.

Napaiwas ako ng tingin. Sasabihin ko ba? Sasabihin kong dahil obsessed 'yung
babaeng 'yon kay Mikael? He'll hate Mikael even more.

"Mikaela Michelle, I'm asking you," hinawakan ni Kuya ang braso ko at pinahaharap
ako sakanya. "She's imitating you because?" nakataas ang kilay na tanong niya ulit
sa akin.
"Because..." kinagat ko ang labi ko at napayuko. "She's in love with... with
Mikael."

Narinig ko ang malutong na pagmumura ni Kuya.

"So si Kerko na naman ang problema?"

"No, Kuya. Hindi ganoon. She's in love with Mikael. Tapos iniisip niya na inagaw ko
si Mikael sakanya..."

"Kaya gusto ka niyang ipapatay, ganoon ba? Tangina, Mikaela Michelle. Gusto niyang
patayin ko siya ng walang ginagamit na ano maliban sa kamay ko?" tanong ni Kuya sa
akin na nakakuyom ang mga palad.

"Kuya..." hinawakan ko ang kamay niya. "She's invalid. Hindi na siya makalakad.
Hindi na siya makatayo. I think that's enough punishment. Ayoko ng palakihin pa
'to..." sabi ko.

Alam ko na kailangan pagbayaran ni Camilla ang ginawa niya pero... hindi ko

mapigilang maawa sakanya.

She fell in love with Mikael. Na-in love siya sa taong walang pag-asang mamahalin
siya pabalik. It became an obsession. May mga bagay siyang nagawang hindi tama.

"Itutuloy natin 'yung kaso mo. Wala akong pakialam sa baliw na 'yon. Sinubukan ka
niyang patayin, Mikaela Michelle," sabi ni Kuya Thunder.

"Kuya, no. Huwag na, please. Ang kailangan niya, medical help. Wag na nating
ituloy, please. Ayoko na..." hinawakan ko ang braso niya.

Napapagod na talaga ako sa nangyayari sa akin. Napapagod na akong isipin ang mga
'to. Minsan gusto ko nalang ipikit ang mata ko at huwag nang gumising pa.

Kasi alam ko, panibagong araw na naman ang haharapin ko para mabuhay at lagpasan
ang lahat ng ito.

I'm taking each day as a challenge. After what happened, gusto ko ng matapos nalang
ang lahat. Mawala nalang ang sakit.

"Miki..." lumambot na ang ekspresyon ng mukha niya nang tignan niya ako.

Hindi ko mapigilang pangilidan ng luha. Hindi na ako ulit umiyak sa harap niya
matapos nang gabing magbreak kami ni Mikael. Ngayon lang ulit.
"Kuya, pagod na pagod na ako, eh..." napayuko ako. "Pagod na akong intindihin
lahat. Ang sakit sakit na..." ipinikit ko ang mata ko at hinayaan ang sarili kong
maglabas ng sama ng loob.

"Ni hindi ko na magawang tignan 'yung sarili ko sa salamin kasi hindi ko na kilala
'yung nakikita ko... ni hindi ako makangiti. Hindi ako makabalik sa dating ako.
Hindi na ako 'to..."

Hinila ako palapit ni Kuya Thunder at niyakap. "Everything will be okay. Babalik sa
dati ang lahat. Nandito lang si Kuya para sa'yo," bulong niya matapos halikan ang
buhok ko.

I want him back.

Gusto kong makipagbalikan kay Mikael. Pero... natatakot na ako.

Natatakot na akong magtiwala sakanya. Natatakot na akong ipagkatiwala ang sarili ko

sa iba.

He became the person he told me he will never be.

Sinaktan niya lang din ako.

"Stop crying..." hinawakan ni Kuya ang magkabilang pisngi ko. "Alam mo kung ano ang
gusto kong gawin sakanila pero hindi ko gagawin dahil iyon ang gusto mo..."

Tumango ako sakanya.

"Pero ayoko nang makitang iiyak ka pa dahil sa kanila. I swear to God, hindi nila
magugustuhan ang gagawin ko," sabi nito bago niyakap ako ulit.

Bandang lunch na noong dumating si Kuya Daniel sa bahay. May dala-dala pa itong
malaking bag.

"What are you doing here?" tanong ko sakanya nang umupo siya sa tabi ko.

"Hindi talaga ako welcome dito, no?" sabi niya matapos guluhin ang buhok ko.
"Nasaan ang mga kaibigan mo? Wala kang kasama?" tanong niya sa akin.

Hindi ko napigilang mapaikot ang mata nang kumuha ito sa brownies na nasa lamesa.

"Palitan mo 'yan, ah..." sabi ko sakanya. "Wala sila dito. Ano bang ginagawa mo
dito?" tanong ko ulit sakanya. Nagpapasalamat akong hindi na maga ang mata ko kaya
hindi mukhang katatapos ko lang umiyak.

"Thunder called me. Kagagaling ko lang sa Kalibo dahil sa assignment ko," nagkibit
balikat ito. "Dito na ako dumiretso. Nasaan na ba 'yon?" tanong niya. "Thunder?
Andito na ako, gago!" sigaw niya.

Tinitigan ko siya ng masama. Siraulo talaga.

Maya-maya nama'y nagpunta na si Kuya Thunder sa living room dala-dala ang laptop
niya.

"Saan ka galing?" tanong ni Kuya sa pinsan namin.

"Aklan," kibit balikat na sagot niya. "Bakit ba, anong meron?" tanong niya sa
kapatid.

Tumingin sa akin si Kuya Thunder bago sinulyapan si Kuya Daniel. "Pinapa-cancel na

ni Mika ang case," sabi nito.

Kumunot naman ang noo ni Kuya Daniel sa amin. "Cancel? Ang alam ko, on-going na ang
investigation, ah?" sabi niya.

Nagkatinginan naman kami ni Kuya Thunder.

"What do you mean on-going?" tanong ko. "You're waiting for me pa, diba? What
happened?" napatingin ako ulit kay Kuya. Imposible namang siya ang gagawa 'non.
Hindi ko mapigilang magtaka. Sinong pwedeng magpatuloy ng kaso ng wala akong alam
sa amin?

"What's happening, Daniel?" tanong ni Kuya dito.

"Wait, I'm gonna call them," ani Kuya Daniel na nag-dial sa phone niya.

Iniisip ko kung sinong magtutuloy ng kaso. Wala namang ibang nakakaalam ng

nangyayari, eh.

"Sino?" napalingon ako sa pinsan ko nang magsalita ito. "Bakit hindi niyo agad
sinabi sa akin?" tanong niya sa kausap. "That's bullshit, Martin. Dapat alam ko
'yan dahil alam mong kaso ni Mika 'yan," napalingon sa akin si Kuya Daniel.

"What's happening?" tanong ko sakanya.

"Classified information? Eh kung barilin kaya kita bukas?" sabi niya sa kausap.
"Sinong nagpatuloy ng imbestigasyon?" tanong ni Kuya Daniel.

Hindi ito nagsalita.

Nakatingin lang kami ni Kuya Thunder sakanya.

"What?" tanong ko sakanya nang magpaalam na siya sa kausap. Huminga ito ng malalim
bago umiling.

"Ano na?" kinalabit ko siya. "Anong sabi? Sino nagpatuloy ng investigation?" tanong
ko sakanya.

"Ex mo."

Natigilan ako.

Ex ko?

Si... Mikael?

"Dalawang linggo ng on-going ang pag-iimbestiga nila. Mamaya magpupunta ako doon
para alamin ang nangyayari," sabi ni Kuya Daniel.

May mga sinasabi pa siya pero hindi na malinaw sa akin dahil iniisip ko ang sinabi
niya tungkol kay Mikael.

Dalawang linggo na simula nang simulan ang imbestigasyon?

Halos kasabay ng pagsisimula ng imbestigasyon ang paghihiwalay namin ni Mikael.

Could it be?

May alam ba siya?

Ano 'to? Binitawan niya ako dahil ayaw niyang madamay sa gulo?

Nagpaalam ako sa pinsan at kapatid ko na aakyat na muna ng kwarto ko para

makapagpahinga. Gusto kong mag-isip.

Bakit pinatuloy ni Mikael ang kaso? Bakit siya nakikialam doon?

"Ah, sht! What the fùck's happening?!" ibinagsak ko ang katawan sa kama bago
pumikit.

Was he scared? Natatakot siyang madamay kaya binitawan nalang niya ako?

That's bullsht! Hindi ganoon ang pagkakakilala ko sakanya, eh.

Pero anong dahilan niya?

Huminga ako ng malalim.

Maybe... maybe gusto lang ni Mikael ng closure.

Baka hindi siya nagsisinungaling nang sabihin niyang hindi na niya ako mahal. At
ngayon... gusto niya lang na malaman anh nangyari, kung bakit kami naaksidente para
tuluyan na siyang makawala.

Yeah, that was it.

Iyon 'yon.

Sht, ang sakit.

Ayaw na niyang ma-involve sa akin kaya ganoon.

Napalingon ako sa pinto nang kwarto ko nang bumukas ito at pumasok si Lance na may
dala-dalang paper bags.

"What the hell, Lance? What if I'm indecent?" umupo ako sa kama ko at tinitigan
siya ng masama. Pinunasan ko din anh pisngi ko.

"Then today's my lucky day?" ngumisi siya sa akin bago inilagay ang laman ng paper
bags na dala niya sa personal ref na nasa kwarto ko. "Baka maubusan ka ng
chocolates, eh," he smiled at me.

"Ano bang ginagawa mo dito?" tanong ko sakanya.

Lumapit naman siya sa akin at tumabi sa tabi ko. "Aayain kitang lumabas," nagkibit
balikat siya.

"Ayoko," sabi ko sakanya. Wala akong ganang magpunta sa kahit na saan ngayon.
"Sige na. Sumama ka na," sabi niya sa akin. "You don't have to change your clothes.
Okay na 'yan," sabi niya sa akin.

Tinaasan ko naman siya ng kilay. "Bakit? Saan ba tayo pupunta?" tanong ko.

"Park lang," sabi niya. "Tara na," sabi nito sa akin. Inilahad niya ang kamay
niyang may mga band aids ang daliri.

"Ayoko talagang lumabas, Lance," sabi ko sakanya. "Next time nalang," sabi ko bago
ko binuksan ang TV.

"Hindi pwede, nasapak ko na 'yon, eh," sabin niya bago inagaw ang remote ng TV sa
akin at hinila ako patayo.

"Ano? Sinong nasapak?" tanong ko sakanya.

"Wala. Halika na kasi. Labag din naman sa loob ko 'to," sabi niya bago ako hinila
palabas ng bahay.

Hindi na kami nagpaalam sa kuya ko at sumakay nalang sa sasakyan ni Lance.

"Saan ba tayo pupunta? Ni hindi ko nadala ang phone ko," sabi ko sakanya. Inabutan
naman niya ako ng chocolates para daw manahimik ako.

"Pero Lance kasi--"

"Walang strawberries o fries dito, chocolates lang, wag ka na ngang maingay," sabi
niya sa akin.

Napasimangot ako. Hindi nalang ako nagsalita at hinayaan si Lance na magmaneho.

"Alam mo bang pinapatuloy ni Mikael ang case against Hugh and Camilla?" sabi ko kay
Lance.

Hindi siya nagsalita.

"Hindi ko maintindihan si Mikael..." huminga ako ng malalim. "Kagabi, tumawag

siya," ngumiti ako ng malungkot. "Now... I think he's scared to be with me. Kaya
niya tinapos kaso ayaw na niyang makasama talaga ako," pinunasan ko ang pisngi ko.

"Ilang beses ko na bang sinabing hindi na ako iiyak?" Kinuha ko ang tissue na
naroon at ginamit pamawi ng luha sa pinsgi ko.
"Siguro nga, tama na din talaga 'to, Lance," ani ko. "Wala na talaga..."

Lumingon sa akin si Lance matapos niyang ihinto ang sasakyan.

"Maybe. Maybe not... you'll decide what's best for you, Mika..." ngumiti siya sa
akin. "Go out, talk to him," lumingon siya sa labas.

Napalingon din ako at nakita ko si Mikael na nakasandal sa sasakyan niya.

"What's this?" I asked him.

"He talked to me. Asked me if I could help him..." he shrugged.

"Lance," kumunot ang noo ko.

"I'll wait for you here," ngumiti siya sa akin.

Tinignan ko ulit si Mikael na nakatayo sa 'di kalayuan.

Nanginginig amg kamay na binuksan ko ang pinto ng sasakyan at lumabas.

Amg bilis ng tibok ng puso ko.

He was looking at me.

Naglakad ako palapit sakanya.

Bawat hakbang ko, pakiramdam ko, mas nasasaktan ako.

Posible pa ba 'yon? Patuloy kang masaktan kahit na parang wala ka ng buhay...

Lumapit siya sa akin.

Napatitig ako sa mukha niya.

Napansin ko ang sugat sa bandang labi niya at meron sa bandang pisngi.

"Mikaela..." basag niya sa katahimikan sa pagitan naming dalawa.

Walang tao sa lugar na iyon, kaming dalawa lang.

Hindi ako nagsalita.

Nakatingin lang ako sakanya.

"I'm sorry..." mahinang sabi niya sa akin.

Sorry?

"Para saan?" tanong ko sakanya. Gumagaralgal ang boses ko. Pinipigilan ko ang
sariling emosyon ko.

"For hurting you..." sabi niya sa akin. "Mikaela, I was just--"

"You're what?" hindi ko na napigilan ang luha sa mga mata ko. "Mikael, sorry? Sorry
lang?" tanong ko sakanya.

Napayuko siya.

Pinunasan ko ang luha sa pisngi ko. "I heard about the case," sabi ko. "I actually
asked Kuya Daniel kung pwedeng i-cancel na. Pero dalawang linggo na palang on-
going, no?" muli, pinawi ko ang luhang tumulo sa pisngi ko. "Dalawang linggo na din
noong nakipagbreak ka," dagdag ko.

"Mikaela, I was just trying to protect you," sabi niya sa akin.

"Protect me? From who? Camilla?" tanong ko sakanya. "Yes, I know everything..."
sabi ko sakanya. "Alam ko lahat-lahat ng tungkol sa aksidente..."

"Mikaela..."

"Pwede namang hindi tayo maghiwalay, eh..." sabi ko habang patuloy ang pag-agos ng
masaganang luha sa pisngi ko. "Pwede naman nating sabay na harapin 'to, eh. Pwede
mo namang sabihin sa akin ang plano mo, eh..."

Tumingin ako sakanya. "Pero binitiwan mo ako. Hindi ka nagtiwala sa akin..."

Hindi ko na napigilan mapahagulgol.

"Sinaktan mo ako..."

"Mikaela..."
"Ayoko na..." napayuko ako. "Ayoko na, Mikael..."

"Mikaela, please... please talk to me, listen to me," hinawakan ni Mikael ang
magkabilang pisngi ko at pilit akong pinapatingin sa mga mata niya.

Hindi ko maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ko dahil nakikita ko siyang

nahihirapan. Na nakikita siyang nagmamakaawa sa akin.

Simula nang minahal ko si Mikael, wala na akong ibang ginusto kundi makita siyang
masaya. Wala na akong ibang ginusto kundi maging okay siya. Na makita siyang
nakangiti.

Kinalimutan ko ang sarili ko para sakanya.

His happiness is more important than mine.

It was always like that.

"Mikael..." hinawakan ko ang kamay niya, kasabay noon ang pagtulo ng luha ko.

"I'm sorry..." bulong ko sakanya. Pilit kong tinanggal ang kamay niyang nasa pisngi
ko. I saw a tear fell from his eyes.

"I know it was my fault. I shouldn't have done that. Natakot lang ako para sa'yo,
Mikaela..."

Gusto ko siyang patawarin. Intindihin... pero kailangan kong maging matatag.

Kailangan ko ng maging malakas.

Para sa sarili ko.

Kailangan kong mahalin ulit ang sarili ko.

Kailangan ko namang unahin ang sarili ko.

"Ai, please... please, just please, talk to me..." hinawakan niya ang magkabilang
kamay ko at pinisil ito. "Please..."

Damang-dama ko ang kagustuhan niyang kausapin ako.

Pero alam ko na kung kakausapin ko pa siya, mas mahihirapan akong bumangon.

I fell in love with him. Hard.

At hanggang ngayon, hindi pa ako nakakaahon. Hanggang ngayon, nakalubog pa din ako
sa pagmamahal na iyon.

He's a lesson I am learning now.

Kailangan kong makabawi sa sarili ko.

Kailangan kong patawarin ang sarili ko sa pananakit na ginawa ko sa sarili ko.

Hindi ako nagsisising nakilala ko si Mikael. That's one thing I will never regret.
I was happy... was.

Pero nagsisisi akong hinayaan kong masaktan ako ng sobra. Sobra-sobra.

"Tama na, Mikael..." awat ko sakanya. Alam kong pulang pula na ang ilong ko mula sa
patuloy na pag-iyak. Mas nakakadagdag sa bigat ng nararamdaman ko ang makita siyang
umiiyak sa harap ko.

Pero hindi ko magawang sabihin sakanya na gusto kong makasama siya.

Hindi ko kaya.

Masyado na akong nasaktan.

Masyado na akong nadurog.

Masyado na akong napagod.

"Mikaela, I'm sorry. Please, let me explain and--"

Umiling ako sakanya. "You don't have to explain anything, Mikael..." I tried to
smile. Pero pakiramdam ko, mas naiiyak ako sa ginagawa ko.

Gusto kong ipakita na okay lang ako.

Pero alam kong alam niya na hindi.

"Mikaela, please come back to me..." he pulled me and wrapped his arms around me.
His voice was as hoarse as mine. "Please, Ai... stay with me..."

Hindi ko na napigilang mapahagulgol. Napahawak ako sa braso niya habang patuloy ang
pag-agos ng masaganang luha sa mata ko.

Nararamdaman ko din ang pagyugyog ng balikat ni Mikael. He was crying, too.

Niyakap niya ako ng mahigpit at patuloy na umiyak sa balikat ko.

Muli, hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko. Pinagdikit niya ang noo naming
dalawa. "Please, Ai... mahal na mahal kita..."

It's too late now, Mikael.

Huminga ako ng malalim bago nagsalita.

"Mahal din kita, Mikael... mahal na mahal pa din kita..."

Sinalubong niya ang tingin ko.

"Pero pagod na ako..." pakiramdam ko para akong kandila na tuluyan ng naupos. Kahit
na gusto ko pa siyang makasama, alam kong hindi ko pa kaya ulit.

Hinawakan ko ang kamay niyang nasa pisngi ko. "Pagod na akong masaktan..."

"Ai..." tila hirap na hirap na sabi ni Mikael. Gusto kong pawiin ang luha na
nakikita ko sa pisngi niya.

"Pagod na akong umasa..."

Noon, umasa ako na mamahalin niya ako. Na magiging ako ang laman ng puso niya.
Nangyari 'yon. Pero sinaktan niya pa din ako...

Ngayon, umasa akong maaalala niya ako... na mamahalin niya ako kasi ako naman 'yung
nasa tabi niya. Na kahit na hindi niya ako maalala sa ngayon, maaalala ako ng puso
niya.

Pero hindi, eh.

"Natatakot na din ako..."

Tinignan ko ang mga mata niya. Muli, nakita ko kung gaano siya nasasaktan sa
sinasabi ko.

Pero walang-wala ang nararamdaman niya sa nararamdaman kong sakit.

Walang-wala.

"Natatakot na akong uulitin mo lang ulit, eh..." paos ang boses kong sabi.

"Mikaela..."

"Mikael, dalawang beses na... dalawang beses ka ng nakipagbreak sa akin. Dalawang

beses mo na akong parang pinatay..." patuloy lang ang pagpatak ng luha ko at wala
na akong pakialam kung ano pa ang isipin ni Mikael o ni Lance na nakasandal sa
sasakyan nito nakaabang lang sa akin na matapos makipag-usap kay Mikael.

"Mikaela, I'm sorry about that. I promise, it won't happen again... Ai..."

Umiling akong muli.

"Mikael, hindi eh. Hindi nawawala 'yung takot sa akin. Sa puso ko. Hindi nawawala
'yung takot na isang araw, iiwan mo nalang akong bigla."

Napayuko ako habang nagsasalita.

"Mikaela..."

"It was so damn hard for you to admit that you love me... yet it was so fucking
easy for you to dump me. To leave me..."

"That's not true, Mikaela..."

"That's what I am feeling, Mikael..." sinalubong ko ang mata niya. "Iyon ang
pinaramdam mo sa akin..."

Pilit kong iniintindi lahat. Pilit kong iniisip na hindi lang talaga showy si
Mikael. Pilit ko siyang pinagtatanggol sa sarili ko kapag nasasaktan niya ako...

"Mikaela, I'm sorry. I'm sorry..." niyakap niya ako ulit habang patuloy na
humihingi ng sorry sa akin.

"Pinaramdam mo sa akin na I will never be enough. I will never be good enough for
you..." patuloy ang paghagulgol ko.

"Mikaela, you're all that I need. Ai, kailangan kita..."

Bakit ngayon lang, Mikael?

Bakit kung kailan kailangan din ako ng sarili ko...

I smiled sadly and shook my head. "I'm sorry, Mikael."

I pushed him away.

"Don't do this, Ai..." muli, nakita ko ang pagpatak ng luha ni Mikael.

"I'm so thankful I met you... I hope in time, we will be both happy... kahit hindi
tayo 'yung magkasama..."

Hirap na hirap akong magsalita dahil na din sa kakapusan ng hangin dahil na din sa
paghagulgol ko.

At sa kadahilanang labag sa kalooban ko ang sinasabi ko sakanya.

Sometimes, doing the right thing is the hardest.

"I'm sorry for the trouble I caused you. I'm sorry kung napahamak ka dahil sa
akin... I am so sorry, Mikael..."

"Mikaela, ayoko..." umiling si Mikael habang patuloy din ang pagpatak ng luha sa
mata. "Ayoko, Ai..."

Gustong-gusto kong aluhin siya. Na huwag siyang umiyak. Huwag niya akong iyakan
pero hindi ko magawa...

"Take care of yourself, Mikael..." kinagat ko ang labi ko para pigilan ang
paghagulgol. "I have to go..." tumalikod na ako sakanya at mariing ipinikit ang
mata bago humakbang palayo kay Mikael.

Palayo sa taong minahal ko ng sobra.

Palayo sa taong nagdulot ng sakit sa akin.

Palayo sa kasiyahan ko.

Nakakailang hakbang pa lang ako nang biglang may yumakap sa akin mula sa likod ko.

"Mikaela..."

Walang tigil ang pagtulo ng luha ko habang dama ko ang mahigpit na yakap sa akin ni
Mikael.

"Mikaela, hindi ko kaya..." bulong niya sa akin habang patuloy ang pag-iyak niya.

I never saw this coming.

I never thought he'll cry like this because of me.

Gusto kong humarap at yakapin siya pabalik.

Gusto kong sabihin na bumabalik na ako sakanya.

Na gusto ko siyang makasama ulit.

Pero hindi ko siya kayang mahalin na ganitong puro sakit pa ang nararamdaman ko.

Hindi ko siya pwedeng makasama ulit hangga't may takot sa puso ko.

Hangga't hindi ko pa nagagawang mahalin muna ang sarili ko.

Sa sobrang pagmamahal ko sa kanya binalewala ko ang sakit na nararamdaman ko sa

tuwing binabalewala niya ako. Sa tuwing pinaparamdam niyang hindi ako mahalaga.
Pinipilit kong indahin lahat ng sakit... kaya ngayon... ngayon, wala na akong ibang
maramdaman kundi ang sakit.

It was eating me alive from the inside.

Hinayaan kong masaktan ang sarili ko kahit na may choice naman akong hindi mangyari
iyon.

Sa lahat ng pagkakataon, iniintindi ko siya. Sa lahat ng magagawa niya, I was

there... supporting him.

Kung galit siya, nandoon ako. Sigawan man niya ako o ano, I'm still there.
I was always there for him. He wasn't for me.

I was so in love with him. Nakalimutan ko na kung paanong ako naman ang mahalin.

Nakalimutan ko na kung paano naman ang pakiramdam kung ako ang inaalagaan.

Maybe his amnesia happened because he's bound to forget me.

Because we're really not meant to be.

Kaya kahit ano pang paglalaban sa pagmamahal na nararamdaman ko para sakanya ang
gawin ko, walang nangyayari.

Dahil hindi kami para sa isa't isa ni Mikael.

"Mikael..." ipinikit ko ang mata ko at pinilit ang sarili ko na maging matatag.

"Mikaela, mahal kita..."

Damang-dama ko ang higpit ng yakap niya sa akin mula sa likod ko.

Mikael... tama na.

Hinawakan ko ang kamay niya at pilit inalis sa pagkakayakap sa akin.

Labag sa kalooban niyang binitawan niya ako.

"Mikaela..."

Mabilis akong tumakbo papunta kay Lance na nasa labas na ng sasakyan niya.

Agad niya akong niyakap at hindi ko napigilan ang paghagulgol ko.

"Lance..."

Halos hindi na ako makahinga sa pag-iyak.

"Shh... just cry, Mika. I'm just here..." he hugged me tighter.

"Ang sakit... ang sakit sakit..."

I buried my face on his chest and he didn't say anything. Basta niyakap lang niya
ako.

Patuloy lang ako sa paghagulgol.

"Umalis na tayo, please..." mabilis akong pumasok sa loob ng sasakyan ni Lance at

patuloy na umiyak. I saw Mikael looking at us.

Hindi siya kumikilos.

"Mikael..."

I closed my eyes.

I'm sorry, Superman.

Isahang sakit nalang Mika... pagkatapos nito, kapag nakamove on ka na... magiging
masaya ka din.

He's not your happy ending...

He's just part of your story...

Masakit. Pero kailangan kong umusad.

"Please, Lance... umalis na tayo..." sumandal ako at iniwas na ang tingin kay
Mikael.

Walking away from you was the hardest decision, Mikael...

Pero ito 'yung kailangan ko para mabuo ako ulit.

Ito ang kailangan ko para makabalik ako sa mga taong mahal ako...

Hinayaan ko lang si Lance na magmaneho. Wala akong pakialam kung saan pa kami
magpuntang dalawa. Ang gusto ko lang ngayon, makalayo na ng tuluyan kay Mikael.

Kahit na para akong pinapatay sa sakit ng naging desisyon ko, alam ko, kailangan ko
'to...
-HINDI PA ENDING 'TO. Baka may magtanong na naman kung hanggang dito nalang, eh. :)

=================

Chapter 49

Twitter accounts: @vampiremims, @KMAnderson_, @MikaelaDC_, @EdwardLance_,

@DaleHizon_.

--

"Hey, Lance, wake up!" malakas na sabi ko sa binata.

Hindi ko maiwasang mapangiti nang mahinang ungol ang isinagot niya sa akin. He was
always like that. Sa tuwing gigisingin ko siya sa umaga, panay ungol ang sagot sa
akin.

"Edward Lance Saavedra, wake up. Gumising ka na nga," sabi ko ulit sakanya. Umayos
ako ng higa sa kama habang pilit siyang ginigising

"5 more minutes, please?" he said. Medyo paos pa ang boses nito dahil sa antok.
Hindi ko tuloy maiwasang matawa. Ewan ko ba, hindi talaga ako natuturn on sa
bedroom voice ni Lance. Pero ang cute, in fairness.

"What 5 more minutes? 30 minutes na kitang ginigising, no. Bumangon ka na," sabi ko
sakanya. That's the thing about Lance. Ang hirap niyang gisingin kapag mahimbing
ang tulog niya at pagod siya. Pero minsan naman mababaw lang ang tulog niya kaya
hindi ako nahihirapan.

"Shh..." he said. "Let me sleep," pakiusap niya sa akin. Hindi ko na maiwasan ang
mapangiti ulit.

"Wake up! Pagod na pagod, Edward Lance?" pang-aasar ko sakanya. Mas lumawak naman
ang ngiti ko nang magmura siya.

"Pinagod mo 'ko, eh," sabi niya sa akin.

"Oy, ang kapal mo, hindi kaya!" natatawang sabi ko bago ko niyakap ang unan sa tabi
ko.

"Kaya pala," sabi niya lang sa akin. "Ang sakit pa ng katawan ko," dagdag pa niya.

"Ang dami mong alam," iiling-iling na sabi ko sakanya. "Gumising ka na. May meeting
ka pa with Kuya, diba?" paalala ko sakanya. "Hindi ka pwedeng ma-late 'don," sabi
ko.

"Kilala naman niya ako, eh. Okay lang 'yon," sagot ni Lance sa akin.

Napakunot ang noo ko. "Hoy, Lance, not because kilala ka ni Kuya, okay lang na late
ka. Business 'yon, and knowing Kuya Thunder, magagalit 'yon kapag late ka!" malakas
ang boses na sabi ko sakanya. Wala pa namang kaibi-kaibigan kay Kuya kapag negosyo
ang pinag-uusapan. Masyadong seryoso sa negosyo 'yon, eh.

Marahas na napabuga ng hangin si Lance.

"Oo na. Babangon na," he said. Halatang-halatang napilitan ito.

"Good," I smiled again. "Ayaw mo palang maistorbo ko ang tulog mo, bakit mo
sinasagot ang tawag ko kapag ginigising kita?" tanong ko sakanya. Halos 30 minutes
ko siyang ginising ngayon. Tumawag ako sakanya ng 7 am dahil ang alam ko, may
meeting sila ng kapatid ko ng 9 am at kailangan niyang magpunta ng maaga 'don.

"Alangang huwag kong sagutin ang tawag mo?" sabi ni Lance sa akin. "Kumain ka na
ba?" tanong niya matapos kong marinig na naghikab siya.

"Hindi pa," sabi ko. "Nagluluto pa lang ng dinner si Yaya Lourdes since kakauwi
lang namin nila Mommy," dagdag ko.

Matapos naming maglibot at mamili ni Mommy kanina sa mga botiques dito, tinawagan
ko na si Lance para gisingin ito. Tinawagan niya din ako noong umaga dito at gabi
sa Pilipinas, asking me if I could wake him. Ang aga din niyang tumawag kaya naman
hindi ko siya pinatulog agad dahil naistorbo niya ako.

"Lance, iniisip kong magpagupit ng buhok, what do you think? Si Mommy kasi, kung
saan-saan ako dinadala dito, bonding na din namin since ang tagal ko siyang hindi
nakasama, diba?" sabi ko sakanya. "Tsaka tingin mo bagay sa akin ang blonde?"
natatawa kong tanong sakanya.

Dumapa ako sa kama habang nagchecheck ng notifications sa ibang accounts ko. I

didn't cut my communications with my friends naman. I mean, si Maha at Cielo.

"Kailan ka ba uuwi dito?" tanong sa akin ni Lance sa halip na sagutin ang tanong
ko.

Napangiti ako. "Why? Miss mo 'ko?" sinundan ko ito ng marahang pagtawa. Sa tuwing
mag-uusap kasi kami, lagi niya ding naitatanong kung kailan ba ako babalik.

"I'm serious, Mika. Kailan ka uuwi? Isang buwan ka na diyan," sabi niya sa akin.
Narinig ko ang paghinga niya ng malalim.
Isang buwan na pala?

Isang buwan na pala 'yung lumipas simula ng umalis ako ng Pilipinas. Parang kailan
lang 'yon, ah? Hindi ko namalayan.

After what happened between me and that someone, sumama ako kay Mommy papuntang US.
Matagal na din kasi kaming hindi nakakapagbonding kaya pinagbigyan ko siya nang
magrequest siya sa akin kung pwede ko siyang samahan.

Alam naman na niya ang nangyari at nirespeto nila ang desisyon ko nang sabihin kong
ayoko ng pag-usapan ang kahit na ano tungkol sa taong 'yon.

Ipinaubaya ko naman kay Kuya Daniel ang tungkol sa kaso ng aksidente namin noon.
Since may isinampa naman na, hindi na ako nag-add pa ng charges against them.

I wanted to start with a clean slate. Ayoko ng ma-involve ako sakanila.

They said, hindi naman makukulong si Hugh because technically speaking, wala siyang
ginawang krimen. Si Camilla naman, hindi din pwedeng makulong since napatunayan nga
na may sakit ito. Pero may mga kinailangan itong bayaran. I don't know much about
the details, though.

Ang alam ko, sa mental institution siya nilagay. Hindi ko na kasi inalam pa ang mga
information tungkol sa mga ito. Basta sinabi lang sa akin nila Kuya Daniel at
Thunder iyon. Hindi na ako nagtanong pa.

Kuya Thunder booked my flight. 2 months ang initial plan ng pagbabakasyon ako dito.
Ang gusto nga niya, isang taon daw. Pero ayoko naman. Gusto ko lang naman na
magkaroon ng bagong environment. Wala akong planong lumayo ng matagal.

Gusto ko lang magpahinga.

Makahinga.

"Mika..." napakurap ako nang tawagin akong muli ni Lance.

"Ano 'yon? What was that again?" kumunot ang noo ko at humigpit ang hawak sa
cellphone ko.

"Kailan ka uuwi?" tanong niya ulit sa akin.

"May one month pa ako dito," sagot ko sakanya. "Tsaka libre kasi ni Kuya 'to, eh.
Sayang naman kung hindi ko susulitin, diba?" pinasigla ko ang boses ko. "Ang dami-
dami pang botiques kaya super nag-eenjoy pa kami ni Mommy magshopping," ani ko kay
Lance.

What I said was partly true. Si Kuya naman ang nagbibigay ng panggastos ko dito.
Siya ang nagbigay ng pera sa akin para pang-shopping dito at iba pa. He said it was
a gift because finally, narealize ko ang worth ko as a person. May bahay naman kami
dito kaya walang problema. Plus, I'm with my mom kaya obligado talaga si Kuyang
maglagay ng pera sa account ko.

"How are you?" seryosong tanong ni Lance sa akin.

"I'm fine..." mabilis na sagot ko. "And I'm not lying, alright?" napangiti ako. "I
know you're still worried. It's been what... 5 weeks ago?" tanong ko sakanya.

He was there. He was with me. Nakita ni Lance kung paano ako lumayo at tumalikod sa
isang taong naging mahalagang parte ng buhay ko. Nakita niya kung paano ako
nasaktan... and now, I'm trying to fix myself.

"Yeah, 5 weeks..." he said.

Huminga ako ng malalim. It wasn't easy. There were times na gusto kong umiyak.
Gusto kong isipin na ang tanga ko kasi sana pala, humarap ako at tinanggap siya...
pero mas tanga ako kung gagawin ko 'yon.

Mas tanga ako kung babalik ako sakanya.

Alam ko na kapag sinabi kong tanggap ko naman na wala na kami at wala na kaming
pag-asang dalawa, walang maniniwala sa akin.

He was my everything.

At hindi madaling kalimutan ang lahat sa amin. Hindi madaling ibaon sa limot ang
mga nangyari.

Pero nakapagdesisyon na ako.

Gusto kong maging masaya.

Ayoko nang idepende sa ibang tao ang kasiyahan ko. I need to be happy on my own.

"Seriously, believe it or not, I'm fine..." sabi ko sakanya. "I'm enjoying my stay
here..."

Alam kong napakahirap paniwalaan ng sinasabi ko. Lahat naman sila nag-aalala sa
akin, eh. Pero... pinipilit kong magpakatatag at maging masaya, eh.
Hindi pala ako ganoon kahina katulad ng iniisip ko. Noon, akala ko kasi, I'd cry to
death if he'll leave me. Hindi pala. Kakayanin ko pala.

Of course, I won't deny the fact that I still love him. Pero kung papairalin ko
kasi 'yung pagmamahal sakanya, makakalimutan ko na naman ang sarili ko. And I don't
want that to happen again.

"Obviously, I saw your posts on IG. Sino 'yung kasama mo 'don?" tanong niya sa
akin.

"Hmm... what post?" tanong ko sakanya habang nagsscroll ako sa laptop ko.

"Sa restaurant," sabi ni Lance.

Kumunot ang noo ko. "Restaurant?" tanong ko habang pilit inaalala ang sinasabi
niyang post.

"Yes, Baby. With the caption, group date, pero dalawa lang kayo sa picture," sabi
nito na tila inis na inis.

Hindi ko naman napigilan matawa sa reaksyon ni Lance. "That was a group date,
Lance. Kasama ko si Mommy 'don. Yung lalaking kasama ko sa picture, that's Shane.
Anak ng friend ni Mommy. Pinakilala sa akin..." I rolled my eyes. "Grabe, ang
yabang 'non. Nakakaasar..." iiling-iling na pagkukwento ko.

"Pero nagpicture kayo..."

"Baliw. Pinakuhanan kasi kami nung Mommy niya ng picture. Alangan namang tumanggi
ako? Umoo nalang ako..." paliwanag ko kay Lance. "Gwapo sana, mayabang lang,"
natatawa kong sabi kay Lance. Paano naman kasi, nagkamali lang ng serve ng pagkain
'yung waiter, inaway na niya. Kung hindi ba naman siraulo.

"Ano bang gusto mo sa lalaki?" tanong ni Lance sa akin.

Kumunot ang noo ko. "Para kang tanga. Ang tagal na natin magkaibigan, ngayon ka pa
magtatanong niyan?" sabi ko habang nakangiti. Lumabas na din muna ako ng kwarto
para tignan kung tapos na magluto si Yaya Lourdes ng hapunan.

"Just answer me," masungit na sabi ni Lance. Mas napangiti naman ako. Hindi talaga
bagay dito ang nagsusungit. Pero dahil minsan lang naman niya ako sinusungitan,
pakiramdam ko, mas gumagwapo si Lance sa paningin ko.

"Oo na. Ang sungit mo," sinundan ko ito ng pagtawa. "Mas okay pa din sa akin 'yung
tahimik lang kahit alam niyang gwapo siya. Hindi mayabang. Down to earth,
selfless... and snob..." natigilan ako.

"Sabi na, eh..."

"Ewan ko sa'yo, Lance..." sumeryoso ang mukha ko. "Maligo ka na nga. Tatawagan ko
pa sila Maha, eh," paalam ko dito. "Ingat ka, ha? Bye!"

Napaupo nalang ako sa sofa nang maibaba ko na ang tawag. Huminga ako ng malalim
bago muling tumayo at nagpunta sa kusina. Tamang-tama naman na tapos na si Yaya sa
ginagawa nito. May kasama pa kaming dalawang kasambahay dito na siyang nag-aalaga
ng bahay namin kapag nasa Pilipinas kaming lahat.

Isinama ko lang si Yaya Lourdes para naman makapasyal din siya.

"Gutom ka na ba?" tanong ni Yaya Lourdes sa akin nang makita niya ako. Tumango ako.
"Kakain na tayo?" tanong ko sakanya.

"Ipapahanda ko pa lang ang lamesa," sabi niya sa akin. Ngumiti naman ako bago umupo
sa may gilid.

"Yaya, nag-eenjoy ka ba dito?" tanong ko sa Yaya ko na abala sa pag-aayos ng

pagkain. Nilingon niya ako at ngumiti. "Alam mo naman ang sagot ko diyan," sabi
niya sa akin.

"Gusto mo ng umuwi," sabi ko. Unang linggo pa lang namin dito, sinasabi na niya sa
akin na gusto na niyang bumalik ng Pilipinas pero wala naman siyang magawa dahil
magkasama kami.

"Gusto ko, pero alam ko namang kailangan mo din ako dito," sabi niya sa akin.

Umiling ako. "No, Yaya... if you want, okay lang naman sa akin," nakangiti kong
sagot sakanya. "Hindi ka naman na kasi sanay sa weather dito," nagkibit-balikat
ako. "I'll call Kuya later to fix everything," sabi ko.

Hindi ko naman pwedeng pigilan si Yaya, eh. Hindi siya masaya dito. Kahit na okay
naman ako, gusto kong okay din ang mga tao sa paligid ko.

"What do you think of Shane, Mika?" tanong sa akin ni Mommy habang kumakain kami.

I rolled my eyes. "Mommy, wala akong planong magboyfriend. I'm here to unwind.
Tsaka ang yabang 'non, 'di ko siya type," ngumisi ako sakanya.

"Hindi ko din gusto 'yun para sa'yo," natatawang sabi ni Mommy sa akin. "I don't
Shane can make you happy..." she sighed.
Napayuko naman ako. "I'm fine, 'My. Don't worry, okay?" ngumiti ako sakanya. "Bukas
pala, I'll go sa flower shop," paalam ko kay Mommy. May malapit kasing flower shop
sa amin at lagi akong bumibili doon kaya naging kaibigan ko ang may-ari. "I'll just
help them. May lakad ka bukas, diba?" sabi ko kay Mommy.

May mga araw kasi na hindi ko din gustong sumama sakanya since puro mga kasing edad
ni Mommy ang kasama nitong maglibot-libot. Ayokong sumama dahil ako ang nagiging
topic nila at kung minsan, nirereto nga ako sa anak nilang lalaki gaya ng nangyari
sa amin ni Shane.

Matapos kumain ay bumalik na ako sa kwarto ko para magpahinga.

For one month, ganoon ang nagiging routine ko dito. Mamamasyal, lalabas, bibili ng
kung ano-ano. Kung minsan naman, mag-isa lang akong umaalis para makapag-isip-isip.

Lahat ng sakit at sama ng loob, pinipilit kong alisin. Pinipilit kong mawala.

Pero hindi ko magawa. Nandito pa din sa akin.

Pero mas pinipili kong maging masaya.

Appreciate those little things. Yung mapapansin ko ang mga bagay na binabalewala ko
noon.

It was like... I lost myself loving the wrong person.

Ayokong isipin na maling tao siya para sa akin. Pero kung iyon ang nasa isip ko,
mas magiging madali ang paglimot, eh. Mas madaling mawawala ang lahat.

I changed my number. Again.

Alam ko namang hindi niya ako hahabulin o susuyuin o kahit ano pa man. Pero since
gusto ko ng clean slate, nagpalit na rin ako ng numero.

Kinabukasan, inabala ko ang sarili ko sa pagtulong sa flower shop doon. Nag-enjoy

naman ako habang nag-aarrange ako ng mga bulaklak. Isuggest ko kaya kay Kuya na
magtayo ng flower shop? Ako ang magmamanage since natutuwa ako sa mga bulaklak.

On our 6th week in the States, umuwi na nga ng Pilipinas si Yaya Lourdes. Hinatid
ko lang siya sa airport at sila Kuya naman ang susundo sakanya sa Pilipinas. My mom
left me as well. Ang sabi niya'y pupunta siya sa Hawaii at sinasama ako. Tumanggi
nalang ako dahil hindi ko din naman maeenjoy ang Hawaii. Isa pa, she's with her
friends again.
Kung minsan naiisip ko, mas masaya pa ang social life ni Mommy kaysa sa akin. Maybe
I'm really not that friendly.

"Susunduin kita next week?" tanong sa akin ni Lance habang magkausap kaming dalawa.
Halos kagigising ko lang noon.

"Fùck you," I moaned. Ang sakit ng ulo ko dahil dalawang araw na akong nilalagnat.
Hindi pa ako tinigilan ng kalatawag ni Lance hangga't 'di ko sinasagot ito.

"Punta ako diyan, gusto mo?" tanong niya sa akin pagkatapos ay tumawa ito.
Napailing nalang ako.

I closed my eyes and sighed. Next week na ang balik ko sa Pilipinas.

I am actually excited about it. Makikita ko na ulit sila Theon, sila Kuya. Namimiss
ko na din naman sila kahit na hindi naman sila vocal sa pagsasabi 'non sa akin.
Ilang araw na din nila akong kinukulit tungkol sa pag-uwi ko.

"Are you okay?" tanong ni Lance nang hindi ako sumagot sakanya. "Baby..."

"I'm fine. Masakit lang ang ulo ko," sagot ko. "Anyway, ikaw ba ang susundo sa
akin?" tanong ko sakanya.

"Yes. Gusto mo ba ng tarpaulin or red carpet o kaya--"

"Lance, sasapakin kita kapag nakita kita, swear!" I rolled my eyes. Sinubukan kong
bumangon pero masakit talaga ang ulo ko kaya 'di ko mapigilang mapaungol.

Shit.

"Mika..." tawag sa akin ni Lance sa kabilang linya.

I wanted to say why, pero ungol lang ang lumabas sa bibig ko.

Narinig ko pa ang pagtikhim niya. "Stop moaning..."

"What?" kumunot ang noo ko. "Hoy, wag ka ngang pervert diyan. Masakit ang ulo ko.
Baka isipin mo sineseduce kita!" angil ko sakanya.

"Same effect," he said.

Siraulo talaga.
"Whatever. So, Saturday ang dating ko diyan. Be sure na susunduin mo ako, ah?" sabi
ko sakanya. "I'm still sleepy, Lance. I'll just call you later, okay?" paalam ko
sakanya bago muling humiga at ipinikit ang mata.

Next week, babalik na ako.

What will happen? I don't know.

Isa lang ang sigurado ko, okay na ako. Okay na ako meaning, natanggap ko na. Wala
ng pag-asa. Okay na ako meaning, I won't let anyone hurt me again. Hindi na ako
papayag.

Okay na ako meaning... I'm still in love with him. But I love myself more.

Pinaramdam sa akin ng mga tao sa paligid ko, ng mga kaibigan ko na may halaga ako.
Hindi ko dapat hayaan na dahil lang sa isang tao, kalimutan ko 'yon. Hindi man ako
mahalaga sakanya, may mga taong pinahahalagahan ako at sakanila ako dapat magfocus.

Friday morning ang flight ko at isang buong araw ang biyahe ko kaya naman Sabado na
ako nakarating ng Pilipinas.

"Welcome back!" mahigpit akong niyakap ni Lance nang makita niya ako. I smiled at
him.

Niyakap ko din siya at agad na sinampal ng mahina nang lumayo ako. "I promised you
that, right?" sabi ko sakanya.

"Ang sweet mo pa rin hanggang ngayon," nakakunot ang noong sabi ni Lance sa akin.

"Namiss kita," sabi ko sakanya habag naglalakad kami papunta sa sasakyan niya.
"Namiss ko kayong lahat..." huminga ako ng malalim. "How's everyone?" tanong ko
sakanya habang inilalagay niya sa sasakyan niya ang mga gamit ko. "I miss my car.
Sa States, ayaw i-padrive sa akin ni Mommy 'yung Cayenne. As if naman ibabangga ko
'yon," nakasimangot kong sabi sakanya.

"Kawawa kasi 'yung Cayenne kapag binangga mo lang," ngumisi siya sa akin bago ako
pinagbuksan ng pinto. "Ang sama ng ugali mo," inirapan ko siya bago ako pumasok sa
loob ng sasakyan niya.

"Where do you want to go? Diretso sa bahay niyo o kain muna tayo?" tanong ni Lance
sa akin. Medyo nahihilo pa ako dahil sa biyahe namin pero nagugutom na ako kaya
sinabi ko sakanya na kumain na muna kaming dalawa.

Sa may Makati nalang din kami naghanap ng makakainan para mas malapit sa Forbes
kung sakali. Mas madali kaming makakapunta sa bahay.

Sa may labas ng restaurant kami pumuwesto para naman makalanghap ako ng hangin. Ako
na ang umorder para sa amin ni Lance dahil tinawagan siya ng Daddy niya kaya lumayo
na muna si Lance sa akin para makipag-usap dito.

I was scanning the menu to look for dessert, wala kasi silang strawberry cake sa
menu kaya naghahanap ako ng ibang pwede.

May ibang costumers pa na naroon kaya naman medyo maingay na ang paligid lalo pa't
lunch time na din naman kasi.

Naramdaman ko pa ang bahagyang pagbangga sa likod ko nang may umupo sa likod na

upuan ko. Narinig ko ang paghingi niya ng pasensya pero hindi ko nalang siya
pinansin.

Bumalik na si Lance at dumating na din ang order namin kaya nagsimula na akong
kumain.

"What are your plans now? Di ka naman na mag-eenroll diba?" tanong ni Lance sa
akin. I shrugged. "I might do that, or just like before..." sagot ko sakanya.

"Tutuloy mo 'yung flower shop?" tanong ulit ni Lance habang kumakain kami. Tumango
ako. "Hindi ko pannakakausap si Kuya pero wala naman siyang reason to say no. I
could use my own money kapag 'di niya ako pinagbigyan," ngumiti ako.

Nainspired talaga akong magtayo ng flower shop, eh. Pero siyempre, aaralin ko muna
kung kakayanin ba talaga o hindi. Ayoko din namang mauwi sa wala ang paghihirapan
ko.

"No, I think mas okay talaga kung 'yung sa Camiguin ang pipiliin mo," malakas ang
boses na sabi ng babae sa likod ko. "Pero pwede din namang hindi pero mas maganda
sa Camiguin, trust me..." narinig ko pang sabi nito. "Nandito na kaya ako. Hurry
up. Hindi dapat pinaghihintay ang babae," sabi pa nito sa kausap sa phone nang
lingunin ko ng bahagya.

Hindi dapat pinaghihintay ang babae.

Napangiti ako.

Hindi naman kasi talaga dapat.

A man should always treat his woman as his queen. Kahit pa nga hindi na nito
maintindihan ang ugali ng babae, dapat ganoon.
"CR lang ako," paalam ko kay Lance bago ako tumayo at nagpuntang CR. I looked at
myself in the mirror. Like what they told me, hindi na ako mukhang broken hearted.
Kung babalikan ko ang sarili ko 2 months ago, iisa lang naman ang mukha namin...
pero ibang-iba ang dating.

Nakakatulong talaga kapag nakakapagpahinga. Not just physically... but also

emotionally and mentally.

Pagbalik ko sa table namin ni Lance, napansin ko na ang lalaking nakaupo sa may

likod na upuan ko. Ang babaeng naroon kanina'y kaharap ng kasama niyang lalaki.

Nagkatinginan kami ng babae. Ngumiti siya sa akin kaya gumanti ako ng tipid na
ngiti.

Umupo na ako at kumain habang may tinitignan si Lance sa laptop nito.

"So, naisip mo na kung saan ang gusto mo?" tanong ng babae sa kasama nito.

Tinawag ko nalang ang waiter para hingiin ang bill para makauwi na kami ni Lance.
Gusto ko na din kasing magpahinga at matulog.

I was busy texting Cielo when the waiter arrived.

"Ma'am," tawag niya sa akin na ikinagulat ko kaya nabangga ko siya.

"Oh, I'm sorry!" natabig ko kasi ang bitbit niyang tubig kaya natapon sa lalaking
nasa likod ko.

Napatayo din si Lance nang tumayo ako. "I'm sorry, I didn't mean it. I--"

Natigilan ako nang humarap sa akin ang lalaking kanina pa nakaupo sa may likuran
ko.

What the hell?

"Kerko?" I heard Lance's voice. Naramdaman ko din ang paglapit niya sa akin.

Nakatingin lang din siya sa akin at hindi nagsasalita.

"Are you okay?" lumapit ang babae sakanya at agad na pinunasan ang mukha niyang
nabasa ng tubig.

"Sorry, Sir..." hinging paumanhin ng waiter sakanya pero tila nabalewala ito dahil
nakatingin pa din siya sa akin.

"Uy, okay ka lang ba?" hinawakan ng kasama niyang babae ang pisngi niya at pilit na
pinaharap siya dito.

"I'm fine..." sabi nito bago muling tumingin sa akin.

"Sorry, pare. Masakit pa kasi ang ulo ni Mika at--"

"I'm sorry..." putol ko sa sinasabi ni Lance. "Let's go?" aya ko dito. Naglabas
lang ako ng dalawang 1000 peso bill at iniwan sa lamesa at naglakad na papunta sa
may parking.

"Mikaela, wait!" narinig ko ang pagtawag niya sa akin.

Ah, crap!

"Mikaela..."

Halos mapatalon ako nang higitin niya ang braso ko.

"A-anong kailangan mo?" tanong ko sakanya. Nakatingin lang siya sa akin. Parang ang
gusto niyang sabihin pero hindi niya masimulan.

"I'm sorry. Kailangan ko ng umalis, eh..." binawi ko ang braso ko sakanya.

"Mikaela..." tawag niyang muli sa akin.

No. Hindi ka pwedeng maging tanga ulit, Mika. Hindi ka pwedeng bumigay ulit. Itaboy
mo siya. Yun ang dapat.

"Let me go. Balikan mo na ang kasama mo. Break na ba kayo ni Sophia kaya ibang
babae naman?" tanong ko sakanya. Nag-iwas ako ng tingin.

Nakipagngitian pa ako sa babaeng 'yon kanina!

"Hindi ko girlfriend si Sophia," he said.

I looked at him.

"I don't care..." I replied. "Just let me go," sabi ko sakanya.

"Ai..."

Huminga ako ng malalim bago ko pinadapo ang palad ko sa pisngi niya.

"Stop. Calling. Me. Ai."

Tumalikod na ako at naglakad papunta sa sasakyan ni sasakyan ni Lance na nakita

kong papalapit na sa amin.

"Mikaela, I love you," he said.

Hindi ko siya pinansin at sumakay sa sasakyan ni Lance.

Tinignan naman ako ni Lance.

"Are you okay?" tanong niya sa akin.

Tumango ako.

That's the right thing to do...

I need to protect myself.

From him.

=================

Chapter 50

"You mean you saw Kerko with his new girlfriend? Bakit parang ang dami namang babae
sa buhay 'non?" nakakunot noong tanong sa akin ni Cielo habang nanunuod kami sa AVR
sa bahay namin.

Nagkibit balikat ako nang sandali ko siyang lingunin. "Di ko alam. I'm not even
sure if girlfriend niya 'yon or what. Wala naman akong pakialam na. Bahala siya sa
buhay niya, kinasaya niya naman ata 'yon," sabi ko bago kumuha ng chips at kumain.

"Di ka naman bitter niyan?" tanong naman ni Maha na nakahiga sa may couch na
naroon. "Wala namang masama kung aamin ka," natatawa pang pang-aasar nito sa akin.

I rolled my eyes and shook my head. Huminga ako ng malalim bago pilit na itinutok
ang mata sa screen.

Wala naman akong sinabing hindi ko na mahal, eh. Ang sa akin lang, kung kaya ko
naman siyang iwasan, bakit hindi? Nagawa ko nga ng dalawang buwan... I am pretty
sure, magagawa ko din 'yon sa mga susunod pang buwan hanggang sa tuluyan ng mawala
ang nararamdaman ko para sakanya. Iyon naman ang plano. I'm not gonna rush things
up, I'm just going to avoid him. That simple.

"Ano palang plano mo kay Hugh? Ilang araw ka ng andito. Nagkita na ba kayo?" tanong
ni Cielo maya-maya sa akin.

Napasandal ako sa couch at huminga ng malalim.

Wala pa akong kahit na anong plano sa ngayon. I just want to rest. Mula naman ng
dumating ako, hindi pa ako lumalabas ng bahay. Theon's here and I'm actually happy
spending my day with that monster. Mas nagiging close pa kaming dalawa ngayon.
Kahit si Ate Rain, nakakasama ko na din ng madalas, which I think was a good thing
since she's a Dela Cruz naman na din.

Wala pa din namang nababanggit sa akin si Kuya Thunder tungkol kay Hugh kaya hindi
na ako nag-uusisa pa. Maybe it's better that way. Kung anuman ang nangyari
sakanila, hahayaan ko nalang... kakalimutan. Ayoko na din namang balikan ang ginawa
nila sa akin... sa amin.

"Sama ka sa bar ko mamaya? Para naman hindi puro antique ang nakikita mo," tanong
ni Cielo sa akin. Nilingon ko siya at tinaasan ng kilay. "Iinom tayo?" tanong ko
sakanya.

"Maliligo, Mika. Maliligo!" sabi ni Maha sabay batok sa akin. Mabilis ko naman
siyang hinampas ng kamay ko. "Mapanakit kayo!" angil ko sakanya. "Nagtatanong lang
naman kasi ako," sabi ko.

Hinila naman muli ni Cielo ang buhok ko. "Ano bang ginagawa sa bar kasi, Ela?
Naglalaba?" sabi niya sa akin na pinanlakihan pa ako ng mata.

Hindi ko mapigilang mapaikot ang mata. Hindi naman kasi ako umiinom. I never liked
the taste of liquor. And even after that broke up, ni hindi pumasok sa isip ko ang
maglasing or what. Wala naman kasing maitutulong sa akin. Sasakit lang ang ulo ko.
Masakit na nga ang puso ko, pasasakitin ko pa ulo ko. Sana nagpakamatay nalang ako
kung ganoon lang din naman. Nagawa ko na dati 'yon, wala na akong balak gawin ulit.
Wala akong balak sirain ang buhay ko dahil lang doon. Sayang naman ang paghihirap
ng Mommy ko sa akin.

"Go ka?" tanong ni Cielo sa akin nang hindi ako sumagot.

"Go ka na! Malay mo, matagpuan mo si forever mo 'don!" sabi naman ni Maha na
tinulak-tulak pa ang balikat ko.
"Oo na, sasama na..." sagot ko sakanila bago tumayo. As if naman kasi may choice
ako. "Anong oras ba tayo aalis?" tanong ko sakanila. Kumuha ako ng iced tea bago
muling bumalik sa tabi nila.

"Kahit 8 pm na, okay lang 'yon. Saturday ngayon, maraming tao 'don," sabi ni Cielo
habang nakangiti sa akin.

"Sama mo kaya ang Kuya mo, Mika? Bala nagsasawa na siya sa bar ni Kuya Blue, doon
naman. Willing akong i-tour siya," nakangiting sabi ni Maha sa akin. Tinignan ko
siya ng masama. "Maha, my brother is happily married, okay? Stop it, okay? Kadiri
ka," nakasimangot kong sabi sakanya.

"Crush lang naman, eh..." she frowned.

Huminga ako ng malalim. "Ilang taon na 'yang crush na 'yan? Obsessed ka sa kuya ko,
oy," sabi ko sakanya bago umunan sa may bandang hita niya. "Marami pa namang iba
diyan..." dagdag ko pa.

"Para sa akin ba talaga 'yan o sa'yo?" nakataas ang kilay na tanong ni Maha sa
akin.

"Let's reverse it, shall we?" sabi ni Cielo na tumabi sa akin at dumagan din kay
Maha.

"Teka, ang bigat niyong dalawa!" reklamo ni Maha.

"Ilang taon ka na bang in love kay Kerko? Obsessed ka na sakanya, oy... marami pa
namang iba diyan. Kaso siya lang gusto mo," sabi ni Cielo na tinulak ako kaya
nalaglag ako sa may sahig.

"Tigilan mo nga ako," pinanlakihan ko siya ng mata.

Hindi ko maintindihan 'tong mga 'to. They should be supportive! Dapat

sinusuportahan nila akong makakamove on din ako. Na magiging okay ang lahat. Na
makakalimutan ko siya.

Hindi naman kasi nakakatulong kung lagi nilang ipapaalala sa akin ang nakaraan.
Hindi nakakatulong kung lagi nilang sinasabi kung gaano ako katanga sa taong 'yon.

"You still love him, right?" tanong ni Cielo sa akin nang umayos ito ng upo at
tinignan ako. Seryoso na ang mukha nito.

Hindi ako sumagot.

"Try to talk to him, Ela..." she said. "You're still hurt. I can see it," she
added.

"Wala naman na kasi kaming pag-uusapan pa, eh. Bakit ko siya kakausapin?" sabi ko
sakanya. I just really don't want to talk to him.

"Wala na nga ba?" sabi niya ulit sa akin.

"Wala na..." sagot ko.

Of course that was a lie.

May mga tanong pa ako sa isip ko. May mga gusto akong linawin. Pero naisip ko
kasing minsan, mas okay na hindi mo nalang alamin ang mga bagay na pwedeng
makasakit sa'yo.

"Sige, kunwari nalang, maniniwala ako. Pero always remember that we're here for
you," sabi niya sa akin. "Oh, kuha ka na ulit ng chips 'don tsaka ng brownies,"
sabi niya sa akin sabay abot ng platong wala ng laman.

Napailing nalang ako nang kunin ko ito at lumabas para magpuntang kusina.

Natigilan ako sa pagkuha ng brownies nang biglang magring ang phone ko.

Unknown number.

Kumunot ang noo ko. Sino naman 'to? Wala namang nakakaalam ng number ko.

I answered the call. Baka kasi importante.

"Hello, who's this?" tanong ko sa caller.

Wala akong marinig na kahit ano.

What's this prank call?

"Hello? Who's this?" tanong ko ulit.

Sino ba 'to?

"Lance? Ikaw ba 'to? If this is you, it's not funny. Sasapakin talaga kita kapag
nakita kita. O kaya 'di kita kakausapin ng one year," sabi ko dito pero wala pa din
akong marinig na kahit na ano maliban sa paghinga.

Kung si Lance 'to, magrereact na siya sa sinabi ko, eh.

"Okay, whoever you are, you're creeping me out so I'm going to hang up now,"
ibinaba ko na ang tawag at bumalik kina Cielo at Maha at inabala ang sarili sa
panunuod ng movies.

"Hindi ba talaga darating ang Kuya mo, Mika?" tanong ni Maha sa akin habang
kumakain kami ng dinner.

"Mukha kang Thunder, Maha," sabi ko sakanya.

"Ikaw nga mukhang Kerko, eh," sagot nito sa akin. Tinitigan ko siya ng masama.

"Oo nga, wala ka bang kasama dito, Mika?" tanong ni Cielo sa akin.

I shrugged. Kaninang umaga, nakita ko si Kuya Hunter pero hindi naman kami nakapag-
usap dahil nagmamadali siyang umalis. Hindi ko nga alam kung saan ba nagpupunta
'yon ngayon, eh. Simula nang dumating ako, hindi pa kami nakakapagbonding na
dalawa.

"Sila Kuya Thunder kasi, hindi naman madalas na andito. Kagabi, umuwi sila sa bahay
nila, si Kuya Hunter naman, halos hindi ko naman maramdaman..." sabi ko sakanila.
"I don't to disturb them naman so hindi na ako nagtatanong kung may plano ba silang
magstay ng mas matagal dito sa bahay," dagdag ko pa.

"Wala pa bang planong magpakasal ang Kuya Hunter mo?" tanong ni Maha sa akin.
Kumunot naman ang noo ko sakanya. "Kasal?" hindi ko napigilan ang matawa. "Maha,
walang girlfriend 'yon, paano magpapakasal?" tanong ko sakanya.

Nagkatinginan naman si Cielo at Maha.

"Kuya Hunter is the type of person na hindi magsesettle kung hindi naman siya
sigurado, tsaka sa dami ng babae 'non, I highly doubt it kung may balak ba 'yon
magpakasal," ngumiti ako sakanya.

"Wala ba siyang girlfriend? Nakita kasi namin siya ni Cielo before, eh. He was
with--"

"Hi, Mika!" napalingon kami nang biglang pumasok si Lance sa may dining room.

"Lance!" ngumiti ako sakanya. "What are you doing here?" tanong ko sakanya. Lumapit
naman siya sa akin at umupo sa tabi ko. "Visiting you," ipinilig pa nito ang ulo at
ngumiti sa akin.
"Kumain ka na?" tanong ko sakanya. He nodded. "Kagagaling ko lang kay Thunder, eh.
Wala ka daw kasama dito kaya nagpunta ako..." sabi niya.

"So ano pala kami, multo?" tanong ni Cielo sakanya.

Lance looked at Cielo. "Hindi ko naman alam na nandito kayo. Like what I said,
Thunder told me Mika's alone," he shrugged.

"Whatever," Cielo hissed. Napailing nalang ako.

"Wala pa kasi si Kuya Daniel. Baka madaling araw pa umuwi 'yon," sabi ko kay Lance.
Since wala nga kasi akong madalas na kasama dito, Mommy asked Kuya Daniel kung
pwedeng dito na muna sa bahay.

"Dito ba nakatira 'yon?" tanong ni Maha sa akin.

"Hindi naman. Ngayon lang," sabi ko sakanya.

"So, hindi ka nag-iisa dito. Masyado lang concerned 'yang ex mo sa'yo," sabi ni
Cielo na tinignan si Lance.

Hindi naman na sumagot si Lance kay Cielo at tumingin sa akin. "Anyway, sama ka
bukas sa akin?" tanong niya sa akin. Kumunot ang noo ko. "Saan tayo pupunta?"

"Pasyal lang," kibit balikat niyang tugon. "Baka namiss mo ako, eh," nakangiti
niyang dagdag.

Natawa nalang ako bago ko siya sinampal ng mahina. "Ang kapal mo," pinisil ko pa
ang ilong niya. "Sama ka muna sa amin ngayon, pupunta kami sa bar ni Cielo, eh,"
aya ko sakanya.

"Okay lang naman, diba?" tanong ko kay Cielo at Maha. Tumango naman sila sa akin.

"You sure it's okay? Lakad niyo 'yon, eh," sabi ni Lance sa akin.

"Of course it's okay," sabi ko sakanya. Kumunot ang noo ko. "Wait..." inilapit ko
ang mukha sa mukha ni Lance.

Napaatras naman siya.

Tinitigan ko siya ng masama. "Wag kang gumalaw!" hinila ko pa ang leeg niya para
mapalapit sa akin.
"What the--"

"Look, may dumi, eh..." tinanggal ko 'yung nakita kong dumi malapit sa mata niya.
"Kung saan-saan ka kasi nagpupunta," sabi ko sakanya.

Napalingon naman ako ng tumikhim si Cielo.

"Okay ka lang?" tanong ko sakanya. "Tubig?" alok ko.

Umiling siya. "No, I'm fine..." she said.

Tumango nalang ako.

"Selos ka, Cielo?" tanong ni Maha dito na nakangiti.

"Shut up," she hissed. Kumunot naman ang noo ko.

Nilingon ko ulit si Lance na nakatingin sa akin.

"What?" tanong ko sakanya. Hindi ko maiwasang mailang sa tingin niya. "Don't look
at me," marahan kong iniiwas ang mukha niya sa pagtingin sa akin.

"I want to look at you. Hindi nakakasawa, eh," he smiled again then kissed my hand.

"Baliw," binawi ko ang kamay ko sakanya at nagpatuloy sa pagkain.

We're talking about the bar. Hindi naman sumasali sa usapan namin si Lance. Maybe,
naiilang din siya since hindi niya din naman kasi kaclose si Cielo at Maha. I mean,
kilala niya, of course. Nakakausap. Pero hindi madalas. Hindi naman kasi mahilig
makipag-usap si Lance lalo na sa ibang babae kapag nasa paligid ako. Playboy siya,
given na 'yon. Hindi na nga mabilang ang naging girlfriend niya, pero isa sa appeal
ni Lance ang pagiging masungit sa ibang babae.

Sabi niya, mas nakakaattract daw kasi 'yon. Hindi naman ako kumontra.

"Sasama ba talaga si Edward, Mika?" tanong ni Maha sa akin habang nagbibihis ako.

Kumunot naman ang noo ko. "Oo. Why? May problema ba 'don?" tanong ko sakanya.

"Wala naman..." she said. "You sure?" I asked her. "What's wrong?" ipinusod ko ang
buhok ko bago humarap sakanya.

Umiling ito. "Wala. Yaan mo na. Isama mo na nga," sabi niya sa akin.

Hindi ko mapigilang magtaka. What's with them? Wala namang gagawin si Lance
sakanila, eh.

Pagbaba namin ni Maha ng kwarto ko, naabutan ko si Cielo na nakaupo sa may living
room kaya inaya ko na siya. "Where's Lance?" tanong ko sakanya.

Nagkibit balikat lang siya sa akin.

Inaya ko nalang sila palabas ng bahay. Nandoon na si Lance at nakasandal sa

sasakyan nito. "Sa akin ka na sumakay, Baby," sabi niya sa akin.

Tinitigan ko siya ng masama.

I don't know if it's just me or that sounds a bit green.

"We'll just follow you since hindi alam ni Lance ang way papunta 'don," sabi ko kay
Cielo.

"Sige, 'don ka na sumakay," she said.

Kumunot naman ang noo ko sa biglang cold treatment niya.

"Are you okay, Ciel?" tanong ko dito.

Tumango siya bago sumakay sa sasakyan niya. Nagkatinginan naman kami ni Maha bago
siya nagkibit balikat at sumakay sa sasakyan ni Cielo.

"May problema ba?" tanong ni Lance sa akin. Umiling naman ako sakanya. "Let's go?"
aya ko nalang sakanya. Pinagbuksan niya pa ako ng pinto.

Tahimik lang kami ni Lance habang sinusundan ang sasakyan ni Cielo.

Nakasandal lang ako sa upuan nang lingunin ko si Lance.

"Lance..." tawag ko sakanya.

Nilingon niya naman ako. "Why?"

"Bakit 'di ka pa mag-girlfriend?" natatawang tanong ko sakanya. Ilang beses ko nang
itinanong sakanya ang bagay na 'yan. I mean, of course, he deserves to be happy.
Close kami, yes. Lagi kaming magkausap, yes. Pero malinaw naman sa aming dalawa na
hanggang magkaibigan nalang kami.

"You want me to say it again? Kinikilig ka kapag sinasagot ko 'yan, no?" ngumisi
siya sa akin.

"Siraulo," inirapan ko siya. "I'm just curious. Marami naman kasing babae diyan.
Ang tagal din nating hindi nag-usap before. Pero up until now, wala ka pa ding
girlfriend? Walang mahanap? That's quite impossible, you know? Ang daming maganda
sa paligid mo. Mayaman pa. Bakit ayaw mo sakanila?" natatawa kong tanong sakanya.

He smiled again. "Wala pa kasi akong makitang higit sa'yo, eh," he shrugged. "And
don't push it, Baby. I won't date anyone just because you told me to do so. I'll
date them if I want, too. At busy ako sa negosyo ni Dad. Wala akong panahon sa
ibang babae," sabi niya sa akin.

Napailing nalang ako. Paano siyang magkakapanahon kung sa akin niya ibinabaling ang
atensyon niya?

After almost 30 minutes, nakarating na din kami sa bar ni Cielo. Ipinarada ni Lance
ang sasakyan sa tabi ng sasakyan ni Cielo.

Sabay naman kami naglakad papasok sa bar. Just like Blue's Haven, dinadayo din
naman ang bar ni Cielo at napapansin ko na mostly, kabataan ang nandito. Good thing
was, mahigpit ang security nila Cielo kaya naman hindi pwede ang minor dito.

Agad na inilagay ni Lance ang kamay sa bewang ko nang makapasok kami at bahagyang
mapadikit sa ibang naroon. "I'm fine," I told him. Hindi naman niya ako pinansin at
hindi inalis ang kamay niya sa bewang ko.

"Dito nalang tayo," sabi ni Maha nang makapunta kami sa may isang lamesang walang
tao. Tumango lang ako bago umupo. Tumabi naman agad sa akin si Lance.

Umupo naman sa kabilang side ko si Maha habang si Cielo, nakikipag-usap sa mga

staffs niya.

"Okay dito, hindi masyadong nakakahilo," sabi ko kay Maha. Ngumiti naman siya.
Besides, halatang updated ang DJ nila dito sa mga bagong songs at magaling ito mag-
mix ng mga songs.

Maya-maya, dumating na ang mga inorder ni Maha.

"You sure you want to drink?" sabi ni Lance sa akin na halos idikit na ang labi sa
tenga ko. Tumango ako sakanya. "Hindi ako maglalasing, okay?" sabi ko.
Tumango lang siya sa akin. Hindi din naman siya nag-order ng hard. Hindi din naman
kasi mahilig si Lance uminom.

"Sayaw tayo?" aya ko kay Lance at Maha. Halatang nagulat si Lance sa tanong ko. It
was like... the first time that I asked him to dance. Hindi naman kasi ako
sumasayaw.

"Seryoso ka?" tanong niya sa akin. I nodded excitedly. "Come on!" Hinila ko siya
patayo. Nagpaiwan naman si Maha sa table namin.

"Mika..." hinihila ni Lance ang kamay ko palayo sa crowd pero mas nilakasan ko ang
paghila sakaya. "Come on, samahan mo na ako!" nakangiti kong aya sakanya.

Iiling-iling lang siyang sumama sa akin. I saw him smiling, too. I know this is
weird. Pero I want to try new things for a change.

Hindi kami matapos-tapos sa pagtawa ni Lance habang sumasayaw dahil pareho kaming
hindi marunong. He said just go with the beat, kaya iyon ang ginawa ko. Ilang beses
ko ding natapakan ang paa niya pero wala naman siyang sinabing kahit anong reklamo
sa akin.

"Kung dati ko ginawa 'to, I'd probably hate myself!" sabi ko sakanya.

After ng isang masayang kanta, natigilan ang lahat nang biglang slow song ang
pumailanlang na awitin sa loob ng bar.

"What the hell?" I looked at Lance. I couldn't stop myself from smiling. Bigla
kasing naging awkward bigla sa dancefloor, eh. For couples ata ang song.
Nakakailang tuloy.

"Balik na tayo sa upuan natin?" aya ko sakanya. Alanganing tumango naman siya sa
akin. Pinauna ko siyang bumalik nang makita ko si Cielo. Aayain ko siyang samahan
kami. Bigla kasi siyang naging cold na ewan.

Lalapitan ko sana si Cielo nang biglang may humapit sa akin.

"Hey--You?" natigilan ako nang makita ko siya dito. "What are you doing here? Are
you following me?" tanong ko sakanya.

Tumaas ang isang kilay niya sa akin.

Tinitigan ko siya ng masama. "Bitawan mo nga ako!" angil ko sakanya pagkatapos ay

tinanggal ko ang kamay niya sa bewang ko.
"Why are you with him?" tanong niya sa akin. Madilim ang ekspresyon ng mukha niya.

"What?" kumunot ang noo ko sakanya. "Ano bang pakialam mo?" tanong ko sakanya.

Hinawakan niya ang braso ko at hinila ako palabas ng bar.

"Wait, bitawan mo nga ako!"

Pero tila nagbibingi-bingihan siya dahil hindi niya ako binitiwan hanggang sa
makarating kaming dalawa sa parking lot.

"Ano bang problema mo?" tanong ko sakanya nang bitawan niya na ako.

"Ikaw!" he hissed.

Natigilan ako sa sinabi niya. Ako? Inaano ko ba siya?

"Wala akong ginagawang masama sa'yo at--"

"How many times do I have to fucking tell you that I don't share what's mine?"
tanong niya sa akin.

Hindi ko naman mapigilang mainis.

"Pwede ba? I'm no longer yours so you should stop whatever you are doing. Isa pa,
hindi ako pumapatol sa may girlfriend na. Kaya balikan mo na 'yung girlfriend mo
dahil wala kang mapapala sa akin at--"

"I still love you," he said.

Nag-iwas ako ng tingin.

"I guess you're too late to tell me those words now," I told him. "Leave me alone.
Babalik na ako sa loob," sabi ko sakanya bago ako naglakad palayo.

Hindi naman kasi ganoon kadali ang lahat, eh. Not because he said he loves me,
babalik ako sakanya.

I'm still scared to get hurt again. Sinusubukan kong mabuhay ng normal... ng
masaya. Sana pabayaan nalang niya ako.
Hindi pa ako nakakatatlong hakbang nang hawakan niya ako ulit sa braso at hapitin
papalapit sakanya.

"Mikael, let me--"

He claimed my lips.

Nanlaki ang mata ko nang maramdaman ko ang labi niya sa labi ko.

Ilang segundo akong tila naestatwa sa ginawa niya. I could feel his lips moving.

His soft lips...

Matapos ang ilang sandali, pinaghiwalay niya ang labi naming dalawa. Hindi pa din
ako makapagsalita dahil sa kabiglaan. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at
pinagdikit ang noo naming dalawa.

Dama ko ang bigat ng kalooban niya sa paraan niya ng paghinga.

"I'm going to make you love me again, Ai... hindi ako titigil. Hindi ako titigil
hangga't 'di ka nagiging sa akin ulit..."

He looked at my eyes again.

"You're still my Ai. Hindi na magbabago 'yon," he smiled again and kissed my lips
again.

=================

Chapter 51

Simply remove the story from your library kung ayaw niyo na basahin. Just don't
write comments na nakakawalang gana kasi hindi kayo nakakatulong. Hindi ko naman
kayo pinilit in the first place. Salamat po. Godbless!

--

Hanggang ngayon, hindi pa din maalis sa isip ko 'yung ginawang paghalik sa akin ni
Mikael, eh. Up until now, kahit ayoko, nararamdaman ko pa din 'yung labi niya sa
akin. This is wrong. Mali, eh. Maling-mali!

Ibinagsak ko ang sarili ko sa kama at tumitig sa kisame ng kwarto ko kung saan may
mga glow in the dark stars na nakadikit. Mas pinadagdagan ni Kuya ang mga ito at
maging sa pader ng kwarto ko'y may mga nakadikit na iba-iba ang disenyo.

Aware akong tanghali na pero madilim pa din sa kwarto ko dahil hindi ko pa

binubuksan ang mga blinds dito. Halos hindi pa ako nakakatulog dahil sa nangyari
kagabi.

He kissed me and I slapped him again.

Napatingin ako sa palad kong muling dumapo sa pisngi ni Mikael.

Nagiging bayolente na ba ako sakanya? Hindi ko na alam. It's just... ugh. I really
don't know! Gusto niyang magkabalikan kami? Gusto niyang balikan ko siya?

Ganoon lang ba kadali ang lahat? No. Nahihirapan akong magtiwala ulit sakanya.
Nahihirapan akong paniwalaan ang mga sinasabi niya. Natatakot akong sumugal ulit
sakanya.

Mahal niya ako pero may kasama naman siyang ibang babae. Anong kalokohan 'yon? And
that one's not Sophia for the record. Ibang babae 'yon.

Huminga ako ng malalim bago ko ipinikit ang mata ko. Kanina ko pa naririnig ang
pagriring ng phone ko pero wala akong balak makipag-usap sa kahit na sino. Alam ko
naman kung sino-sino ang tumatawag sa akin, eh.

Kagabi, matapos akong halikan ni Mikael, dumiretso na ako ng uwi sa amin. Ni wala
nga akong pambayad sa taxi dahil nasa loob ng bar ang bag ko at tanging cellphone
ko lang ang dala ko. Pinabayaran ko nalang kay Yaya Lourdes 'yung taxi kagabi nang
makarating kami sa bahay. I texted Lance, Maha and Cielo after that. Wala pang 30
minutes akong nakakauwi, kumatok si Yaya sa kwarto ko para sabihing nandoon si
Lance at hinahanap ako, pero sinabi ko na lang na pauwiin na niya ito dahil wala
akong ganang lumabas ng kwarto ko. Wala akong ganang makipag-usap sa kahit na sino.

Alam kong nag-aalala si Lance kaya nagtext ako sakanya na okay lang ako at hindi
siya dapat mag-alala. Na kakausapin ko din naman siya. Gusto ko lang talagang
magpahinga.

"Bumalik nalang kaya akong States?" tanong ko sa sarili ko habang yakap-yakap ko

ang unan ko. "Pero kapag ginawa ko 'yon, nagpakaduwag naman ako..." huminga ako ng
malalim.

Alam ko naman na hindi magiging madali ang paglimot. Ang pag-momove on lalo na sa
tagal ng relasyon namin ni Mikael. At wala pang tatlong buwan simula nang
maghiwalay kami. Kaya hindi ko din minamadali ang lahat... pero kasi, paano naman
ako makakamove on kung nandyan siya, sinasabing mahal ako?

Gusto kong maniwala.

Gusto ko ulit magtiwala.

Pero hindi ko magawa dahil sa takot ko. Hindi ko magawa kasi natatakot akong
mauulit. Natatakot akong sa ikatlong pagkakataon, bibitawan niya ako kapag
nakakapit ako sakanya. Natatakot akong maramdaman ulit na wala akong halaga
sakanya.

I tried to shrug all the worries I had in my mind when I dialed Lance's number.

"Thank God, you finally called me!" he sighed in relief.

Napakunot naman ang noo ko. "Wala pang dalawang beses nagriring, nasagot mo na,"
sabi ko sakanya. "Nakaabang ka ba sa phone mo?" tanong ko. Tumayo na din ako at
nagpunta sa banyo para maligo. Ayokong magkulong sa kwarto. Mauuwi lang ako sa pag-
iisip. Mauuwi lang ako sa pag-iisip kay Mikael.

"You bet," he said. "What happened to you?" tanong niya sa akin. "Bakit bigla kang
nawala kagabi?" bakas ang pag-aalala sa tinig nito.

"Nothing," I lied. Tumingin ako sa salamin sa may loob ng banyo ko. Nanlalalim ang
mata ko at nangingitim dahil sa kakulangan ng tulog.

"Baby, I know you..." sabi niya sa akin. Hindi ko man siya nakikita, naiimagine ko
na, na magulo ang buhok ni Lance, kunot ang noo at tila problemado sa mga ginagawa
ko sa buhay ko.

"I'm fine. Nahilo lang ako kaya umuwi ako..." pagdadahilan ko sakanya.

"Mika..."

Napangiti ako ng tipid. There goes that tone again. 'Yung tono niya na hindi
naniniwala sa sinasabi ko. 'Yung tono niyang malambing na ewan. 'Yung parang
pinipilit akong umamin.

"I'm really fine, Lance..." patuloy kong pangungumbinsi sakanya. "I have to go,
maliligo ako, eh. Tumawag lang ako para hindi ka mag-alala..." sabi ko sakanya bago
ko ibinaba ang tawag at nagbabad sa tub.

Ipinikit ko ang mata ko at pilit pinakalma ang isip at katawan ko. Kailangan kong
magrelax.

Almost 6 years ago, simple lang naman ang buhay ko. Oo, mahina ang puso ko pero
hindi ganito.
Lahat ng gusto ko, nakukuha ko. Kung minsan nga, sinasabi ng lahat na ang swerte
ko. May parents akong binibigay lahat sa akin. May dalawang kapatid akong
pinapangarap ng marami.

Akala ko, okay na 'yon, eh.

Until I met him again. Akala ko nga hindi na kami magkikita ulit, eh. Hindi pala...
I saw him again, and everything changed after that...

"Mikael!" malakas kong sabi sa lalaking nakaupo noon habang nanunuod siya ng mga
babaeng naglalakad at nagpapractice para sa fashion show bukas.

Kunot ang noong lumingon siya sa akin tapos napailing siya. Tinaasan niya din ako
ng kilay. "Will you please stop calling me Mikael?" masungit na sabi niya sa akin.
"Ano na namang kailangan mo?" tanong niya,

Umiling ako bago ngumiti. "Wala naman... I saw you so, kinuha kita nito," inabot ko
ang isang mineral water sakanya. "Baka nauuhaw ka na, eh. Kanina ka pa nandiyan,"
sabi ko pa bago tumabi sakanya pero may isang silyang nakapagitan sa amin.

Hindi niya kinuha ang inaabot ko kaya inilapag ko nalang sa tabi niya iyon.

"Bakit ba ang sungit-sungit mo? Simula noong dumating ako dito, lagi ka ng ganyan.
Broken hearted ka ba?" kunot noong tanong ko sakanya. "Alam mo, sayang ka. Ang
gwapo-gwapo mo, tapos ang daming may crush sa'yo tapos ang sexy mo ngumiti,
tapos--" natigilan ako nang titigan niya ako. Bakit ba ang gwapo talaga niya? Yung
mga ganyang tingin niya, nakakakilig naman talaga! Para kasing nalulunod ako habang
tinititigan ako ng mga mata niya.

"Hindi mo ba talaga kayang manahimik?" tanong niya sa akin.

Napasimangot nalang ako. I'm just really happy when I saw him. Matapos niya akong
iligtas noon sa bar, hindi na siya nawala sa isip ko kaya naman sobrang natuwa ako
nang magkaroon ng gosee at nakita ko siya 'don. Tapos nalaman ko pa ang pangalan
niya...

"Mika, wala daw strawberry cake sa bakeshop," sabi sa akin ng PA na inassign nila
sa akin nang lumapit ito sa pwesto namin.

"What? What do you mean wala?" tanong ko sakanya. "Hindi pwede! Madaming bakeshop
dito. Go find me strawberry cake, okay?" naiinis na sabi ko.

"Eh, Mika, blueberry nalang kaya? O red velvet--"

"Marunong ka pa sa akin?" tinaasan ko siya ng kilay. "I said strawberry cake,

okay?" dagdag ko pa. Nakakainis na marunong pa sila sa akin. I don't like those
flavors. Strawberry ang gusto ko.

"Oh, what are you waiting for? Miracle?" I rolled my eyes.

"Sige, maghahanap kami..." sabi niya sa akin bago siya umalis.

Napahalukipkip nalang ako.

Napalingon naman ako kay Mikael na nakatingin pala sa akin.

"What?" tanong ko sakanya. May dumi ba ako sa mukha ko? Magulo ba ang buhok ko?

"Tss. Brat."

"What?" bahagyang lumaki ang mata ko. "Hindi kaya. Ayoko lang talaga ng ibang cake
at--"

"Sinong nagtatanong?" putol niya sa sinasabi ko. Hindi ako nakapagsalita agad. "Try
to appreciate little efforts, Brat," ani Mikael bago tumayo at iniwan ako.

Napasimangot nalang ako. Tinignan ko ang upuan na nakapagitan sa amin. Wala na doon
ang mineral water na binigay ko sakanya.

As days goes by, mas lagi kong nakikita si Mikael. Madalas talaga na mag-isa lang
siya o kaya, kasama niya si Dale. Tahimik lang din siya at madalas na hindi siya
sumasali sa mga groups para makipag-interact.

Sabi nila, ganoon naman talaga si Mikael. Kung hindi mo siya kakausapin, hindi ka
niya kakausapin. Wala siyang pakialam sa existence mo, ganoon. I actually doubt
that... siguro, hindi lang siya kumportableng makipag-usap sa iba o kaya sa
atensyon na ibinibigay ng iba sakanya. Hindi sa walang pakialam.

"Babalik ka daw ng Pilipinas?" tanong ko sakanya nang marinig ko ang usapan nila ni
Dale.

Nilingon niya ako at kumunot ang noo niya sa akin. "You're eavesdropping," sabi
niya sa akin.

"Narinig ko lang kanina. Hindi ko naman sinasadya," napayuko ako. "Pero aalis ka
nga?" nag-angat ako ulit ng tingin sakanya.

"So? Ano bang pakialam mo?"

"Bakit ka aalis?" tanong ko ulit sakanya. Umupo ako sa may harap niya.

"It's none of your business," he asked again.

Napayuko ako. "Curious lang ako..." bulong ko.

"Just leave me alone. Maghanap ka ng ibang guguluhin mo," sabi niya sa akin bago
niya kinuha ang bag niya at umalis.

Pagkatapos lang ng ilang araw, nagpaalam na siyang babalik siyang Pilipinas. Of

course, nasaktan ako. Pwede naman akong umuwi ng Pilipinas, eh. Kuya Thunder's
there. Pero hindi ko ginawa.

Umalis siya na hindi man lang kami friends, hindi man lang kami magkasundo.

For almost a year, inabala ko ang sarili ko sa pagmomodel. Nag-eenjoy ako sa

ginagawa ko at kahit papaano, nabawasan naman ang lungkot na nararamdaman ko.

Until one day, Dale told me he's back.

"Kailan pa siya bumalik?" nakangiting tanong ko kay Dale. Of course, naexcite akong
makita ulit siya.

"One week ago. Hindi ko nasabi sa'yo kasi busy ka sa photoshoot mo, eh," sabi niya
sa akin.

"Nasaan siya ngayon? Pupunta ako. Pupuntahan ko siya!" hinawakan ko ang kamay ni
Dale at pinilit siyang sabihin sa akin kung nasaan ba si Mikael ngayon.

"Ang alam ko pupuntang studio 'yon ngayon," he said. "Are you sure pupuntahan mo
siya? Baka may ginagawa 'yon," he added.

"No, okay lang 'yon. Lagi namang galit 'yon. Walang bago kung magsusungit siya sa
akin," ngumisi ako. Hindi ko naman naitago ang saya ko kaya nagpunta akong studio.

Hindi ko naman kasi tinatanggi ang crush ko sakanya. Kahit pa napakasungit niya,
crush na crush ko talaga siya.

Pagdating ko pa lang sa studio, binati na agad ako ng mga models. Ang tagal ko na
din kasing hindi nagagawi 'don. Madalas kasi, outdoor ang trabaho ko.

I saw him with Ate Steph. I was happy to see Ate Stephanie, of course. Kahit
papaano, may kakilala na ako, eh.
Pero as months passed by, nakikita ko kung paano ingatan ni Mikael si Ate Steph. I
know she's married with Kuya PJ, already. Pero hindi ko maiwasan magselos.

Hindi ko maiwasang masaktan.

He was calling Ate Stephanie, "Steph ko." And he was calling me Brat. Kaya kahit
pakiramdam ko, hindi naman ako brat, pinanindigan ko nalang.

Sinubukan ko nalang na asarin siya lalo para mas mapansin niya ako. Sinusungitan ko
din siya o di kaya'y, inaasar ko siya.

Para naman mapansin niya din ako...

"Stop calling me Mikael, brat," sabi niya sa akin habang nasa kalagitnaan kami ng
isang meeting.

"Stop calling me brat, then," sabi ko naman sakanya.

Lahat ng kasama namin sa meeting, nakatingin sa aming dalawa.

"Why would I? Brat ka naman talaga," sabi nitong muli sa akin.

"I'm not!" asik ko dito. Brat na ba kapag nagrereklamo kasi hindi nakuha ang gusto?
I don't think so. Bata pa lang ako, ganoon na ako, eh.

"Yes, you are," sabi ulit ni Mikael sa akin.

"I'm not!"

"Yes, you a--"

"Why don't you just kiss?" putol ni Lance sa aming dalawa. Napalingon kaming dalawa
ni Mikael sakanya. He's also one of us, nagmomodel din si Lance.

"Kiss?" sabay pang tanong namin ni Mikael sakanya.

"Yeah, kesa nag-iingay kayong dalawa diyan," sabi niya na tila inis na inis sa
amin.

"Shut the fùck up, Edward," I frowned. Hindi siya sanay na Edward ang tawag ko
sakanya kaya tinignan niya ako ng masama.
"Make me, Mikaela. Use your lips," he smirked at me. Tinitigan ko naman siya ng
masama.

Siraulo din talaga, eh.

"Tumigil ka," sabi ni Mikael sakanya. Napalingon naman ako sakanya. Nakita kong
seryoso ang mukha niya at nakakuyom ang kamay niya.

Tahimik lang ako hanggang sa matapos ang meeting na 'yon. Naunang lumabas sila Ate
Steph at Mikael nang mapansin ko ang phone ni Mikael na naiwan sa lamesa.

"Lance, wait. Ibibigay ko lang 'to," itinaas ko ang kamay ko para ipakita ang phone
ni Mikael.

Agad akong lumabas at halos tinakbo ko pa ang papunta kay Mikael.

Napahawak nalang ako sa dibdib ko nang nahirapan ako makahinga. Hindi kasi talaga
ako pwedeng hinihingal, eh... nahihirapan 'yung puso ko. Nagpahinga lang ako ng
saglit nang magpatuloy ako sa paglalakad.

"Mikael!" Nakita ko siyang nakatalikod kaya tinawag ko siya.

"What?!" he yelled at me. Nagulat ako sa naging reaksyon niya sa akin.

"You..." napayuko ako ng bahagya. "You left your phone. Ibabalik ko lang. Here..."
inabot ko ang cellphone niya. Hindi ko siya tinignan. "Sige," nagpaalam na ako at
tumalikod para umalis na.

Hindi ko napigilang pangilidan ng luha. Ganoon ba ako ka-annoying para sigawan niya
ako? Ganoon na ba ang inis niya sa akin na pagharap na pagharap pa lang niya,
binulyawan na niya ako? Nagmalasakit lang naman ako. Sana pala pinaabot ko nalang
sa iba 'yung phone niya.

Pagbalik ko, nakasandal si Lance doon at hinihintay ako.

"What happened?" tanong niya sa akin. Umiling ako.

"Gusto mo talagang ipapatay ako ng Kuya mo? Alam mong ayaw 'non na nalulungkot ka.
Makakasama sa'yo," nag-aalalang sabi niya sa akin.

"Okay lang ako..." sabi ko.

Inakbayan naman ako ni Lance. "Let's get you some strawberries," sabi niya sa akin.

"Seryoso?" napangiti ako. Tumango siya sa akin.

"Oh my gosh!" hindi ko napigilang matuwa.

Nagtatawanan kami ni Lance habang nag-uusap kaya kahit papaano, nakalimutan ko ang
sama ng loob ko kay Mikael...

"Okay ka lang ba?" tanong ko kay Mikael habang sinusundan ko siyang maglakad.
Galing kaming airport na dalawa. Sinundo ni Kuya PJ si Ate Steph and now...
nakikita kong nasasaktan siya. Bumalik kami ng Pilipinas para sa launching ng
magazine na ginagawa namin.

"Mikael..."

"Ano bang kailangan mo sa akin? Bakit ka ba sunod nang sunod?" tanong niya.

"Wala naman. I'm just worried. I know you love her," hila-hila ko ang dalawang
maleta ko habang may dala pa akong backpack.

"Tss..." napailing nalang na sabi niya.

"Masakit, no? 'Yung nagmamahal ka ng taong may mahal namang iba," sabi ko sakanya.
Nananakit na din ang paa ko sa pagsunod sakanya.

"What do you know about love?" tanong niya sa akin. Napasimangot naman ako. "Puro
pag-iinarte lang naman ang alam mo," sabi pa niya.

"Ang kapal nito," bulong ko. Huminga ako ng malalim.

"Oo, wala nga akong alam about love," sabi ko sakanya. "Kaya nga hindi ko
maintindihan kung bakit ako nakasunod sa'yo ngayon, eh. Ah, kasi nag-aalala ata ako
sa'yo. Kasi alam kong malungkot ka. Kaya ako, eto, sinusundan ka para may kasama
ka. Para masiguro na safe ka. Na kapag kailangan mo ng kausap, nasa tabi mo ako...
pero napapansin mo ba 'yon? Hindi, diba? Kasi ang alam mo, puro pag-iinarte lang
naman ang alam ko," naiinis na sabi ko sakanya.

Tumigil ako sa paglalakad nang maramdaman ko na naman ang paninikip ng dibdib ko.
Malayo na din ang nalakad namin at kanina pa ako hinihingal sa bigat ng dala ko.
Palibhasa, camera lang niya ang dala niya kaya ang bilis niya maglakad.

Tinignan ko si Mikael na tuloy-tuloy lang sa paglalakad.

Baliw na nga yata ako. Sunod ako ang sunod sa taong lumalayo naman sa akin.

Umupo nalang ako sa may gutter at inilapit ang bag ko sa akin. Magpapasundo nalang
ako sa Kuya ko para makauwi ako.

Pinunasan ko muna ang pawis ko bago ko hinanap ang phone ko sa bag ko.

Naisip ko si Mikael... saan kaya pupunta 'yon ngayon?

Napalingon ako sa direksyong nilakad nito.

Hindi niya ako babalikan. Wala naman kasi siyang pakialam sa akin. Mas okay naman
ata talaga para sakanya na wala ako sa buhay niya. Mas matatahimik siya. Mas
magiging maayos ang buhay niya. Walang magulo. Walang ako.

Napahugot ako ng malalim na hininga bago ko hinanap sa contacts ko ang pangalan ng

Kuya ko at nagsimulang magcompose ng text message. Baka kasi nasa meeting si Kuya,
ayoko namang istorbohin 'yon kaya papadalhan ko nalang ng message.

Hustong naisend ko na ang message sa Kuya ko nang matigilan ako nang makita kong
may nakatayo sa harap ko. Nag-angat ako ng tingin at nakita kong nandoon si Mikael.

"Mikael!" napatayo ako bigla. Bumalik siya?

"Akala ko ba sasamahan mo ako?" tanong niya sa akin.

Nabigla ako sa tanong niya kaya hindi ako nakapagsalita.

"Carry this one," isinuot niya sa akin ang camera na nakasabit sa leeg niya kanina.
"Akin na nga 'yan," kinuha niya ang bag ko at dalawang maleta ko at inaya na akong
maglakad.

Hindi ko napigilang mapangiti. May sweet bone din naman pala siya, eh.

Simula noong araw na 'yon, lagi na akong sumasama sakanya.

Mas lalo ko siyang nakikilala.

Mas lalo akong nahuhulog sakanya...

Napadilat ako nang magring ang cellphone ko. Napailing nalang ako.
I should stop reminiscing things. Hindi nakakatulong, eh.

Kinuha ko ang phone ko at sinagot ito. It was Cielo.

"Ciel? Napatawag ka?" tanong ko sakanya. Isinandal ko ang ulo ko ag pumikit ulit.

"Uh, yeah. Kain tayo sa labas?" aya niya sa akin.

Kumunot naman ang noo ko. "Ngayon na?" tanong ko ulit sakanya.

Wala naman akong plano ngayong araw. At ayaw ko din sa bahay kaya okay lang sa akin
na ayain niya ako.

"May ibang plano ka ba?" tanong ni Cielo sa akin.

"Wala naman..." sabi ko. "Hindi naman ata kami matutuloy ni Lance ngayon, eh,"
dagdag ko pa.

"Great!" she said.

Kumunot naman lalo ang noo ko. "What do you mean?" tanong ko sakanya.

"I mean, I'll see you later, okay?" sabi niya sa akin. Matapos sabihin kung saang
mall kami magkikita, ibinaba na niya ang tawag kaya naman umahon na din ako.

Mabilis lang akong nagbihis at nagpaalam na kay Yaya Lourdes na aalis ako.

Ginamit ko ang sasakyan ko papunta sa mall na sinabi ni Cielo. Dumiretso ako sa

restaurant na sinabi niya sa akin.

Nakita ko naman agad sila Cielo at Maha sa loob ng resto pagpasok ko. Lumapit ako
sakanila at umupo sa tabi ni Maha.

"What happened last night?" tanong ni Cielo sa akin nang makaorder na kaming tatlo.

"Sumakit lang 'yung ulo ko," pagsisinungaling ko. Sumandal ako at ipinikit ang mata
ko.

"I saw Kerko last night," sabi ni Cielo sa akin. Napadilat naman ako ng mga mata at
tumingin sakanya.
"Well, I saw him looking at you and your ex," nagkibit balikat siya.

"Could you please stop calling Lance, my ex? Ilang taon na kaming break 'nung tao,"
sabi ko sakanya.

"He's still in love with you," sabi ni Cielo sa akin.

"We're just friends," sagot ko.

"Tama na nga 'yan. Baka kayo pang dalawa ang mag-away dahil lang kay Edward, eh,"
awat ni Maha sa amin.

Hindi nalang ako nagsalita

Maybe I'll just say sorry to Cielo later, but what for? Wala naman kasi akong
kasalanan. Hindi ko nga alam kung bakit naiinis siya kay Lance. Ni hindi ko alam
kung bakit pakiramdam ko, nagiging cold nalang siya bigla-bigla sa akin.

Tahimik lang akong kumakain habang nag-uusap si Maha at Cielo tungkol sa bar.

Hindi ko alam kung bakit pero parang may kung anong humihila sa akin para lumingon
sa kaliwa ko.

Wala naman akong kilala sa loob ng restaurant na 'to. Hindi naman kasi ako katulad
nila Kuya Thunder na maraming kakilala. Mabilis pa akong makalimot ng pangalan ng
tao.

Parang nanlamig ang kamay ko nang mapansin ko ang isang lalaking nakaupo doon at
nakasandal. Kasama na naman nito ang babaeng kasama nito noon.

Bakit ba kung nasaan ako, andoon ka din, Mikael?

Magkatabi ang dalawa at tila may seryosong pinag-uusapan. Seryoso ang mukha ni
Mikael at tila problemado.

"Mika, are you okay?" tanong ni Maha sa akin.

Lumingon naman ako sakanya bago tumango. "Yeah," sabi ko. Pero kahit ako, hindi ako
sigurado kung tunog ayos lang ako.

"Punta lang ako sa CR," paalam ko sakanila ni Cielo bago ako tumayo at
nagmamadaling nagpunta sa restroom.
Ginusto ko 'to, eh. Ginusto ko ng space. Ginusto ko ng time for myself. Hindi dapat
ganito ang reaction ko. Hindi ako dapat nagkakaganito dahil lang nakikita ko siyang
may kasamang iba.

Of course, makakamove on agad siya. Makakalimutan niya ako agad. May amnesia siya,
hindi niya alam ang pinagsamahan namin noon kaya mas mabilis sakanyang kalimutan
ako.

Napatitig ako sa sarili ko sa salamin.

"Kaya mo 'to, Mika. Do it for yourself..." mahinang sabi ko.

I filled my lungs with air before I went out.

Natigilan ako sa paghakbang nang mapansin ko si Mikael na nakasandal sa labas ng

ladies room. Amoy na amoy ko ang pabango niya na hindi ako nagsasawang amuyin noon.

Nag-angat siya ng tingin sa akin.

Kumakabog ang dibdib ko habang nakatingin sakanya. Hindi siya nagsasalita,

nakatingin lang siya sa akin.

Huminga ako ng malalim bago naglakad palayo sakanya pero hinarangan niya ang
dadaanan ko.

"Mikaela..." he called me.

"Excuse me, hinihintay na ako ng mga kaibigan ko," sabi ko sakanya. Iniwas ko ang
tingin ko sa mukha niya.

"I know you're not yet ready to listen to me or to talk to me..." he said. "I just
want you to know that I love you. I'm still in love with you..."

Kumuyom ang palad ko habang nakatingin ako sakanya. "You're telling you love me,
pero may babae kang kasama. Paano ako maniniwala sa'yo?" tanong ko sakanya.

"Balikan mo na siya. Lubayan mo na ako. Tapos na tayo."

=================

Chapter 52
Something came up kaya natatagalan ang updates. Sorry. Just don't pressure, me,
please. Masama pa pakiramdam ko.

--

"Mika, you sure you're okay? Wag nalang tayong magpunta 'don kung ayaw mo..."
hinawakan ni Maha ang kamay ko na para bang pilit binabasa ang kung anong iniisip
ko.

"I'm fine, don't worry..." sagot ko sakanya at pilit ngumiti.

Ilang beses ko na bang sinabi 'yang apat na salita na 'yan sa mga taong nagtatanong
sa akin kung okay lang ako? Lima? Sampu? Dalawampu? Hindi ko na alam. Hindi ko na
mabilang.

I am fine.

Iyon naman talaga ang alam ko. Iyon din ang nararamdaman ko. Pero nag-iiba kapag
pumapasok sa isip ko si Mikael. Nag-iiba kapag naiisip ko 'yung mga sinasabi niya.
Nag-iiba kapag nararamdaman ko siya sa puso ko.

Hindi ko alam kung bakit pero nasasaktan ako kapag sinasabi niyang mahal niya ako.

Bakit kasi ganon? Bakit kung kailan wala na ako tsaka niya ako hahabulin? Bakit
kung kailan ganitong hindi ko kayang ibigay ang sarili ko, tsaka niya ako gustong
makasama? Bakit noong mga panahon na halos magmakaawa ako sakanya na wag niya akong
iwan, wala siyang ibang ginawa kundi ipagtabuyan ako palayo? Bakit ngayon lang kung
kailan tuwing nakikita ko siya, naaalala ko lang 'yung sakit na ibinigay niya sa
akin?

"Kerko will be there din, diba? Invited din siya..." sabi ni Cielo na katabi naman
ni Maha na nakaupo sa likod ng sasakyan.

"So what if he's there? Hindi naman siya ang ipupunta natin 'don," sagot naman ni
Lance na katabi ko at nagmamaneho.

"Ang sinasabi ko lang, baka mamaya--"

"Hindi ko hahayaang makadikit si Kerko kay Mika," masungit na sabi ni Lance kay
Cielo. Nagkatinginan naman kami ni Maha nang lingunin ko si Cielo.

"Oh eh di ikaw na superhero ni Ela," ismid na sabi ni Cielo bago humalukipkip sa

kinauupuan nito at tumingin sa labas. Hindi naman na kumibo pa si Lance.
"Lance..." tawag ko sa katabi ko. Nilingon naman niya ako ng saglit. "Siraulo ka,"
sabi ko sakanya bago iiling-iling na tumingin nalang din sa labas ng sasakyan.

Today was Ate Stephanie and Kuya PJ's anniversary. Ininvite nila kami kaya papunta
kami ngayon sa Sweet Desire para sa celebration nila. Ang alam ko, kumpleto ang
barkada nila Kuya doon. I even heard Kuya Hunter will be there as well.

Nabanggit din sa akin ni Ate Stephanie na ininvite niya si Mikael. Alam ko namang
pupunta si Mikael doon, eh. It did crossed my mind not to go there, actually. Pero
kung 'di ako pupunta, pinakita ko naman na apektado pa din ako sakanya. Iyon ang
iniiwasan ko. Ang makikita niyang naaapektuhan ako sakanya. Gusto kong makita
niyang okay na ako kaya tigilan na niya ako.

Not because I love him, it means dapat kaming magkasama o magkabalikan. Sometimes,
holding on hurts you more than letting go. I let him go, already. Kasi hindi ko na
kaya. Nakakapagod paulit-ulit masaktan habang wala ka namang ibang ginawa kundi
mahalin lang ang taong 'yon.

Dahil sa traffic, halos lunch time na nang makarating kami sa SD. Matapos iparada
ni Lance ang sasakyan niya, bumaba na agad si Maha at Cielo na hindi na ako kinibo
nang kinausap ko siya at nauna na silang pumasok sa loob ng shop dala ang regalo
namin para sa mag-asawa.

"Lance," tawag ko sa binata nang makababa ako ng sasakyan. Sumandal muna ako sa
hood ng sasakyan niya at tinignan siya.

"What?" he asked me.

"Wag na nga kayong mag-away ni Cielo," sabi ko sakanya. Feeling ko kasi, mas
maiintindihan ako ni Lance kesa kay Cielo kaya si Lance ang kinausap ko. "Kaibigan
ko kayo pareho kaya naiinis akong nakikitang hindi kayo magkasundo," sabi ko
sakanya. Hindi ko maiwasan mapasimangot.

"Hindi ko siya inaaway," sagot naman ni Lance bago lumapit sa akin. "Pero sige,
I'll be civil to her for you," hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at pinisil
ito.

"Aray kasi!" hinawakan ko ang kamay niya para tanggalin sa pisngi ko.

"Ang taba na ng pisngi mo, oh..." nakangiting sabi ni Lance habang patuloy ito sa
pagpisil ng pisngi ko.

"Tigilan mo nga kasi, masakit!" pinanlalakihan ko na siya ng mata habang hawak ko

ang kamay niyang nasa pisngi ko pa din.

Hindi namin halos napansin na bumukas pala ang pinto ng black na Range Rover na
nasa tabi ng sasakyan ni Lance kung hindi pa may tumikhim. Napalingon kaming dalawa
ni Lance dito.

Hindi ko naitago ang pagkagulat ko. I know he'll be here... pero... hindi naman ako
handang siya ang unang makita dito!

Tinitigan niya ako. Napaayos ako ng tayo at naramdaman ko ang kamay ni Lance na
pumulupot sa bewang ko.

Bumaba ang tingin niya sa kamay ni Lance bago bumalik sa mukha ko. Dama ko pa ang
sakit ng pagpisil ni Lance sa pisngi ko. Sigurado akong ang pula ng pisngi ko.

"Tss..."

Iiling-iling na naglakad siya papasok sa loob dala ang camera nito

Hindi naman ako nakapagsalita agad. Sinundan ko lang siya ng tingin.

"Ba't ang abnormal ng ex mo?" tanong ni Lance. "Ang yabang pa..." dagdag nito.

"Sinong abnormal? Ikaw?" tanong ko sakanya. Napasimangot nalang ako nang maglakad
na kami papasok sa loob ng shop.

"Baby, ako ang pinakagwapong ex mo," sabi pa ni Lance sa akin.

"Ikaw 'yung mayabang, wag ka nga. Abnormal ka pa," natatawang sabi ko sakanya.
Pinagbuksan niya ako ng pinto para makapasok na kaming dalawa sa loob.

"Tita Noob!" agad tumakbo papalapit sa akin si Cloud. Napangiti naman ako agad kaya
naglakad ako papalapit sakanya.

"Hi, Cloudy!" masiglang bati ko sakanya. "You're so cute, oh my gosh!" pinisil-

pisil ko ang pisngi niya. "Where's your Mommy?" tanong ko sa bata.

"She's with Tito Snob," the kid replied. Kumunot naman ang noo ko sa sinabi nito.
"Sino si Tito Snob?" lumingon ako sa paligid.

"He is!" turo ni Cloud sa lalaking papalapit sa amin.

"Hey, Cloud," umupo pa si Mikael para maging kapantay ng mukha ko at ni Cloud.

"Tito Snob, Tita Noob's looking for you!" sabi ng bata bago tumingin sa akin.
Nagulat naman ako sa sinabi ni Cloud.
"No, I wasn't looking for him. I was just..." napatingin ako kay Mikael na
nakangiti sa akin na tila nang-aasar habang hinihintay ang sasabihin ko.
"Nevermind," I whispered. Bumaling akong muli kay Cloud dahil hindi ko talaga
matagalan ang tingin ni Mikael sa akin.

"Cloud let's go? Tita's starving!" aya ko sa bata para makalayo kay Mikael.
Hinawakan ko ang kamay ni Cloud pero hawak pala ni Mikael kaya kamay nito ang
nahawakan ko. Agad kong binawi ang kamay ko.

Ngumiti lang siya ulit sa akin. I rolled my eyes. Nang-aasar ba talaga siya?

"Sige, Cloud, sakanya ka na muna, pupuntahan ko lang si Tito Lance mo," sabi ko
nalang para makaiwas na.

"I'm sure Cloud wants to be with you," ani Mikael bago pa man ako makatalikod.
Tumingin ako kay Cloud matapos kong tignan ang binata.

"Sige na, Tita Noob, sama ka muna sa amin," hinawakan ni Cloud ang kamay ko at
hinila ako papunta sa isang lamesang naroon. Inalalayan ni Mikael si Cloud makaupo.

Naiilang namang umupo ako sa harap ni Cloud dahil umupo si Mikael sa tabi ng bata.

"Mika!" napalingon ako nang may biglang tumawag sa akin. I saw Dale walking towards
us. May dala-dala itong pagkain.

Napangiti naman ako. "Hi, Dale!" tumayo ako at sinalubong siya. I helped him with
the food he was carrying before I gave him a hug. "I missed you!" sabi ko sakanya.

When I turned my back on Mikael, kasama si Dale sa hindi ko kinausap. I know,

naiintindihan niya naman kung bakit ko ginawa 'yon.

"Namiss din kita," sabi ni Dale habang yakap-yakap ako.

Narinig ko naman ang pagtikhim ni Mikael kaya napalingon ako sakanya. Tinaasan ko
siya ng kilay. Anong problema niya?

"Halika, Dale. Dito ka sa tabi ko," aya ko dito at hinila paupo sa tabi ko. Si
Cloud ay abala sa pagkain habang si Mikael ay nakatingin lang sa aming dalawa ni
Dale habang nakasimangot.

Nakita ko si Lance na kausap si Ate Cyan. Si Maha at Cielo naman ay kasama sa isang
lamesa ang pinsan ko. I saw Kuya Cupid and Ate Cristine na din. Wala pa sila Ate
Rain at Kuya Thunder. Wala pa din si Kuya Hunter dito.
"Balita ko, lagi kayong magkasama ni Edward, ah? Kayo na ba ulit?" tanong ni Dale
sa akin. Kumunot ang noo ko sakanya.

"Kanino mo naman nabalitaan 'yan?" natatawang tanong ko. Wala na si Cloud sa lamesa
namin dahil tinawag ito ni Ate Steph.

At hindi ko mapigilang mainis.

Damn this feeling. Bakit ba ang hirap kontrolin?

I saw how he looked at Ate Stephanie. Nakakainis. Hindi na nga kami, eh.

Minsan, kahit sarili ko, 'di ko na maintindihan. Ayaw ko na gusto ko.

Natatakot lang naman kasi ako. Nakakatakot na magmahal at magtiwala. Kasi kahit
wala kang ginagawang masama sa isang tao, kaya ka pa rin nilang saktan at paglaruan
na para bang may atraso ka sakanila.

"May nakapagsabi lang," nagkibit-balikat si Dale bago lumingon kay Mikael na

nakatingin pa din sa amin ni Dale.

Tumaas ang isang kilay ko. "Ang chismoso naman ng nagsabi sa'yo. Hindi pa totoo..."
sabi ko kay Dale. "Lance's just a friend. Wala akong balak magboyfriend ulit. Tsaka
nalang. Kapag may lalaking in love na in love sa akin na hindi ako iiwan o
ipagtatabuyan," ngumiti ako bago sumubo sa cake na nasa harap ko.

Natawa naman si Dale sa tabi ko bago tumingin kay Mikael. "Alam mo na, pre?" sabi
pa ni Dale.

"Shut up," he hissed. "I'll just go and check something," sabi ni Mikael bago
tumayo at umalis sa pwesto niya.

"Mukha kayong gago pareho," iiling-iling na sabi ni Dale.

"Excuse me?" tinaasan ko siya ng kilay. "Wala akong ginagawa, no..." dagdag ko pa.

"Mahal mo, mahal ka, ba't 'di kayo magbalikan?" tanong ni Dale sa akin.

Nag-iwas ako ng tingin sakanya kaya nakita ko si Mikael na kausap si Ate Stephanie.

"Hindi niya ako mahal," sabi ko. "Kung mahal niya ako, hindi siya makikipagdate o
makikipaglandian sa iba," naiinis na sabi ko.
Naiinis na din ako sa sarili ko. Ang hirap hirap magpanggap na wala ka ng pakialam.
Kasi hindi naman nawawala ang pakialam ko basta siya ang involved. Yes, I am hurt,
but I still care.

Pero hindi ko hahayaang makita niya 'yon dahil kapag nakikita ng tao ang kahinaan
mo, gagamitin nila 'yon laban sa'yo. Para mas saktan ka pa.

Tinignan ni Dale ang tinitignan ko. Bigla naman siyang natawa.

"Nagseselos ka pa din kay Steph?" tanong ni Dale sa akin.

"Hindi, no!" sagot ko agad. "Ba't naman ako magseselos sakanila?" mataray na tanong
ko.

"Kasi naaalala na ni Kerko si Steph?" sabi ni Dale. Napatingin ako sakanya. Tama ba
'yung narinig ko? Naaalala na ni Mikael si Ate Steph?

"What did you say?" I asked him.

Muli, tinignan ko si Mikael at Ate Stephanie na nag-uusap. Mikael was smiling while
talking to Ate Stephanie.

"Naalala na niya, eh..." sabi ni Dale bago kumain muli.

Parang biglang dumilim 'yung aura sa paligid ko. Parang... parang... ugh. Hindi ko
mapaliwanag. Bigla akong nalungkot. Nasaktan. Ewan!

Napasandal nalang ako natahimik.

Si Ate Steph naalala na niya.

Bakit ako... bakit ako na lagi niyang kasama noon, bakit ako na laging nasa tabi
niya, bakit ako na ang dami-daming memories kasama siya, hindi?

Bakit ang unfair?

Pero okay lang naman dapat 'yon, diba? Kasi dapat wala na sa akin kung maalala niya
ako o hindi.

Kasi dapat maging masaya naman na ako kahit wala na siya sa buhay ko.

Pero masakit pa din kasi.

Mahal ko pa din kasi.

"Kahit ako nagulat, eh..." nagkibit-balikat si Dale. "Bigla nalang siyang nagsabi
na naaalala na niya si Steph," sabi ni Dale. "Yung college life nila. 'Yung sa New
York... lahat... bago kayo naaksidente..."

Hindi ako nagsalita. Ano bang sasabihin ko?

Halos nagsisimula na ang celebration nang maisipan kong lumabas na muna para
magpahangin.

Nakatayo lang ako sa may malapit sa wishing well at nakaupo. Contemplating about
the things happening around me.

"Are you okay?"

Napalingon ako nang marinig ko siya sa likod ko.

"Yeah," sagot ko bago nag-iwas ng tingin. "Medyo maingay lang sa loob kaya lumabas
ako," I added. "Ikaw, anong ginagawa mo dito? Don't tell me sinusundan mo ako kasi
ayaw mong mawala ako sa paningin mo dahil mahal mo ako..." I said sarcastically.
"Hindi kasi ako maniniwala..."

Umupo siya sa may well bago tumingin sa akin. Huminga siya ng malalim. "Mauulit na
naman ba ang pagbabago mo sa akin, Ai?" tanong ni Mikael sa akin.

Umiling ako. "No. I won't do that. Dati, in order to get even, or para maipakita
kong masaya ako, I used some people..." sagot ko. "I'm not going to do that again.
Hindi din ako magrerebelde o magpapaka-party girl para makita mong okay ako. Hindi
ako 'yon, eh..."

Umupo ako sa upuan na naroon. "You should not use other people to be happy. You
should be happy with yourself first..."

"Are you happy?" he asked me.

Tinignan ko siya. "Naaalala mo na daw si Ate Steph?" tanong ko sakanya imbes na

sagutin ang tanong niya sa akin.

"Yeah," he nodded.

"Nag-iimprove ka na," sabi ko sakanya. "Naalala mo na siya..."

"Mikaela..."

"Papasok na ako sa loob... and please, tigilan mo na ako," sabi ko sakanya bago ako
tumayo sa kinauupuan ko.

Hindi kami dapat naglalapit ulit.

Ayoko ng magpakatanga ulit. Ayoko ng maulit.

"Mikaela, tell me. Anong dapat kong gawin para bigyan mo ako ng chance para ipakita
sa'yong mahal kita?" tanong niya sa akin na sinusundan ako sa paglalakad ko.

"Wala. Wala kang dapat gawin," sagot ko.

"Mikaela, anything. I'll do anything. Gagawin ko lahat mabawi lang kita," hinawakan
niya ang braso ko at pilit pinaharap sakanya.

"Wala nga, okay?!" malakas ang boses na sabi ko. "Bitawan mo nga ako!" binabawi ko
ang kamay ko sakanya.

"Mikaela, just give a--"

"Mikael!" nabigla ako nang biglang may kamaong tumama sa binata.

"Ayaw mo ba talagang lubayan ang kapatid ko?"

"Kuya, stop it!" hinila ko palayo si Kuya Thunder nang aambahan niyang muli si
Mikael.

"Thunder..." hinawakan din ni Ate Rain ang kapatid ko.

"Thunder, mahal ko si Mikaela," sabi ni Mikael. Nakita ko din ang dugo sa gilid ng
labi niya.

"Mahal? Tangina mo, anong tingin mo sa kapatid ko? Kapag ayaw mo, iiwan mo tapos
kapag gusto mo, babalikan mo?" sigaw ni Kuya Thunder.

"Kuya, stop it!" awat ko sakanya.

"That's not it, Thunder. Alam mong may dahilan ako kung bakit ko ginawa 'yon!"
Mikael said again.
"Mikael, stop, please..." pakiusap ko sakanya.

"I don't care about your fucking reasons. The point is, sinaktan mo si Mika!"

"God, just stop, okay?!" sigaw ko.

"What's happening here?" napalingon kami nang magsalita si Kuya PJ.

"Kerko may sugat ka," napalingon ako sa babaeng lumapit kay Mikael. It's the same
girl na kadate niya. "Come on, gamutin natin," inaya siya nito.

"I'm fine, Julia," he said.

"Tangina talaga, harap-harapan na, Kerko?" tanong ulit ni Kuya kay Mikael at akmang
lalapit pa ulit kay Mikael.

"Kulog, tama na 'yan," sabi ni Kuya PJ dito. "Pumasok ka na sa loob..." sabi pa

nito.

My brother looked at Mikael once again. "Don't expect my approval again, Kerko. You
won't have it again."

Pumasok na silang lahat sa shop at naiwan nalang si Lance, ako, si Dale, si Mikael
at 'yung Julia na inaaya si Mikael na gamutin ang sugat niya.

"Mika, let's go?" aya ni Lance na hinawakan ang braso ko.

"Mikaela..." hinawakan ni Mikael ang isang braso ko.

Tinignan ko siya bago ko tinignan 'yung babae sa tabi niya.

Ah, damn it! Bahala na!

"Mauna ka na sa loob, Lance..." sabi ko kay Lance.

"Ikaw, sumama ka sa akin..." tinignan ko si Mikael bago ko siya hinila palayo sa

lahat.

"Ai..."

"Shut up," saway ko sakanya.

"Ai..."

"Mikael!"

Huminto siya sa paglalakad at isinandal ako sa sasakyan niya.

"Ano ba?" sinubukan ko siyang itulak pero niyakap niya lang ako. Pinagdikit niya
ang noo naming dalawa bago siya pumikit.

"I love you. Please, give me a chance to prove that to you..." he whispered. "I
don't give a fuck if everyone will hate me. Wag lang ikaw. So please... don't hate
me..." niyakap niya ako ng mahigpit at naramdaman ko ang paghalik niya sa buhok ko.

Kumalas ako sa pagkakayakap niya sa akin. "Let's go. Gamutin natin 'yang sugat mo,"
sabi ko bago sumakay sa sasakyan niya.

Nakita kong nasaktan siya sa sinabi ko.

Habang nagmamaneho siya, tumingin ako sakanya.

Huminga ako ng malalim bago nagsalita.

"I don't hate you..." sabi ko. Tumingin naman siya sa akin.

"I just don't want to get hurt again...."

"Ai..."

"Let's just start again. 'Yon lang ang kaya ko ngayon," sabi ko sakanya bago muling
tumingin sa daan.

=================

Chapter 53

Meet up. (Resched)Nov. 22. 1pm. Wildlife.

--

"Dahan-dahan naman..." he said, frowning. I rolled my eyes. Paano kaya kaming

matatapos ng mabilis kung babagalan ko? Kanina pa siya reklamo ng reklamo kaya mas
natatagalan kaming dalawa sa ginagawa namin.

"Huwag ka na kasing magalaw at magreklamo para matapos na, okay?" mataray na sabi
ko sakanya. Pinanlakihan ko pa siya ng mata. Huminga ako ng malalim bago nagpatuloy
sa ginagawa ko. Hindi naman ako magaling sa ganitong bagay, eh.

"Damn it, dinidiinan mo, eh," nakasimangot pa rin na sabi niya na hinawakan ang
kamay ko para pigilan muna ako.

Again, I rolled my eyes. "Paano ko ba lilinisin 'yang sugat mo at gagamutin kung

'di ko didiinan?" tanong ko na muling diniinan ang bulak na may alcohol sa gilid ng
labi niya. Nakakapikon na 'tong lalaking 'to.

Napailing nalang ako. Sigurado akong masakit ang pagkakasuntok ng Kuya ko kay
Mikael. Nag-iwan pa ng bakas ang suntok na iyon sa mukha ni Mikael, eh. And I can't
blame my brother. He saw how devastated I was. Napaka-protective ng Kuya ko sa
akin.

Napa-aray ulit si Mikael bago ko tinigilan ang pagpupunas ng bulak sa sugat niya.
"Hindi naman siguro mamamaga 'yan..." sabi ko sakanya. "Kung bakit kasi sinalo mo
'yung suntok ng kuya ko," I even rolled my eyes again. Lumayo na din ako sakanya at
umpo sa pang-isahang upuan na naroon.

"I don't care if your brother will punch me again and again, Mikaela. I'm not going
to stop until you're mine again. Ipapakita ko sa'yong mahal kita," seryosong sabi
niya sa akin. Hindi naman na ako nagsalita. Wala naman kasi akong sasabihin.

Nang umalis kami sa Sweet Desire, sa bahay niya kami dumiretso matapos kaming
mamili ng kailangan para sa sugat niya. Kanina pa ako tinatawagan ni Lance pero
minabuti kong wag nalang munang sagutin ang tawag nito. Mamaya nalang siguro ako
magpapaliwanag sakanya kung bakit ko ginawa ang ginawa ko.

Nakita kong tumayo si Mikael dala ang mga ginamit namin at nagpunta sa kusina.
Hindi ko naman naiwasang ilibot ang paningin sa kabuuan ng bahay ni Mikael.

Walang nagbago.

Kung ano ang pagkakatanda ko noon, ganoon pa din. May mga pictures pa din naming
dalawa na nakadisplay sa bahay ni Mikael. 'Yung mga gamit na inilagay ko, 'yung ako
ang pumili at nag-ayos, nasa pwesto pa din nila.

Hindi kaya nagagalit si Julia kapag pumupunta siya dito? May picture ng ex-
girlfriend niya ang boyfriend nito. Kung ako siya, I'd probably go berserk.
Napakaselosa ko pa naman.

Humugot ako ng malalim na hininga bago ako tumayo at lumapit sa mga picture frame
na naroon. It was a picture of me holding a strawberry cake. Kung hindi ako
nagkakamali, anniversary namin ni Mikael kinunan ang picture na 'to, at si Mikael
ang mismong nagbake ng cake para sa akin. He was also the one who took the picture.
We were happy.

That was before the accident.

Ibinalik ko ang frame sa kinalalagyan nito bago ko dinampot ang katabi nito. Kuha
ang larawan noong nagphoto shoot kami nang magkasama ni Mikael. That was the first
time na magkasama kami kaya naman ipinaframe ko iyon nang manghingi ako ng copy.
Hindi kasi talaga kami madalas na nagkakasama. Ayaw niya. Pero itong photo shoot na
'to, para kasi sa 'to sa isang magazine para sa mga wedding gowns. Kaya naka-
wedding gown ako, I was the bride and of course, Mikael was the groom. Hindi siya
pumayag na iba ang makakasama ko.

Again, that was before the accident.

"That was my favorite..."

Napalingon ako kay Mikael nang biglang magsalita ito. Hawak ko naman ang isang
frame kung saan kumakain ako sa picture habang nakatingin siya sa akin.

"This one?" itinaas ko pa para ipakita sakanya.

"Yeah," he nodded. "Because I'm staring at the most amazing girl I have ever met,"
he said and smiled. "And I feel so blessed 'cause she's right beside me..."

His voice was low and serious.

Napayuko nalang ako at nag-iwas ng tingin. "Matagal na 'yan, eh... bago pa ako
maoperahan noon," sabi ko sakanya. Sa Sweet Desire naman kinunan ang picture na
iyon. Ilang buwan pa lang nang maging kaming dalawa ni Mikael.

"Alam ko," sabi niya sa akin.

Tumingin naman ako sakanya. "Bakit nandito pa 'tong mga 'to?" tanong ko. "If I were
you, tatanggalin ko na lahat 'to. Your girlfriend won't be happy to know na may
picture ka pa ng ex mo dito sa bahay mo," sabi ko sakanya bago bumalik sa
kinauupuan ko kanina.

Nang mahiwalay kasi kami ni Mikael, lahat ng pictures niya na mayroon ako, itinago
ko ng lahat. Kahit ang mga regalo niya sa akin, tinago ko. It was easy to throw
those things away... but I didn't. Hindi ko ipinatapon kasi kahit naman nasasaktan
ako noon, 'di ko maikakailang may mga masasayang ala-ala pa din naman kami ni
Mikael. It's just that... the pain was overwhelming. Mas nararamdaman ko iyon. Kaya
minabuti kong alisin ang lahat ng magpapaalala sakanya sa akin.
"Girlfriend?" tanong ni Mikael sa akin na kunot ang noo. Lumapit naman siya at
umupo sa tabi ko.

"Julia..." kibit-balikat kong sabi sakanya. Hindi ko alam kung bakit pero parang
may nalasahan akong pait sa pagkakabanggit ko sa pangalan ng babaeng 'yon.

"Mikaela, Julia's just a friend," sabi niya bago sumandal at tumingin sa akin.

"Sa ngayon, friend mo pa lang..." sabi ko sakanya. Based on what I saw, 'di naman
sila mukhang friend lang. Dalawang beses ko na silang nakitang magkasamanga nagde-
date. And she was so concerned about Mikael earlier.

"She's just a friend. No more, no less..." sabi ulit ni Mikael sa akin. Titig na
titig siya sa akin kaya naman nag-iwas ako ng tingin sakanya.

"You know it's fine if you'll court her. Single ka naman at--"

"I'm single and I'm not available because I'm yours," putol niya sa sinasabi ko.
"Hindi ko girlfriend si Julia."

Hindi nalang ako nagsalita. Wala naman ata akong masasabing maganda kaya
mananahimik nalang ako.

"You want to eat? I'll cook..." sabi niya sa akin. Hindi ko siya nilingon. Iniisip
ko na kasing umuwi na at iwan na siya dito.

"Ai..."

Napapapitlag ako nang hawakan niya ang baba ko at iharap ako sakanya.

"Don't be jealous. Wala lang sa akin si Julia," sabi niya habang nakangiti. It was
as if he was teasing me. I rolled my eyes. "Sino bang nagseselos?" tanong ko
sakanya. "And please, stop calling me Ai. I'm not your Ai." Hindi na ako sa'yo,
Mikael.

"You are Mikaela. That means you're my love. You're my Ai. You are mine."

He smiled again. Napasimangot akong muli. Hindi talaga niya ako titigilan sa pang-
aasar niya.

"Remember what I told you earlier? I'm serious about that. Let's just start again.
As... friends," sabi ko sakanya. Je cocked his head on the side and gave me a
crooked smile.
"You want me to be your friend?" he asked me. Well, he was actually teasing me.
"Just a friend?" he raised a brow.

"Is there a problem with that, Kerko Mikael Anderson?" tanong ko sakanya. Pinipilit
kong huwag iiwas ang tingin ko sakanya.

He again, smiled at me. "Say my name again," he asked me.

Kumunot naman ang noo ko. "Kerko Mikael Anderson," sabi ko.

"Ang sexy pakinggan kapag ikaw ang nagsasabi," ngumiti siya sa akin.

Pakiramdam ko naman nag-akyatan ang dugo sa pisngi ko dahil sa sinabi niya sa akin.

"Ang cute mo," sabi niya sa akin habang nakangiti. "What I said was true, Ai. It's
really sexy," sabi niya pa. "Can you say my name again?" hindi nawawala ang ngiti
sa mukha niya at hindi nakabawas ng kagwapuhan ni Mikael ang sugat sa gilid ng labi
niya.

"Tigilan mo nga ako," tumayo na ako at lumayo sakanya. I need air! Kailangan ko ng
hangin. Kailangan kong dumistansya sakanya.

Mika, hindi pwedeng ma-tanga ka ulit, okay? Hindi na.

"You're the only one allowed to call me Mikael because you're the only one who can
turn me on without doing anything... just by calling my name and--"

"Stop. Please..." humarap ako para tignan siya pero nasa likod ko pala siya kaya
naman magkadikit na kaming dalawa.

Tinignan niya ako. Hindi ako halos nakagalaw nang hawakan niya ang baba ko. His
thumb was tracing my lower lip.

"I missed kissing your lips, Ai... I missed hugging you. I missed your body against
mine. I miss--"

"Magluto ka na nga. Nagugutom ako..." tinakpan ko ang bibig niya ng kamay ko para
pigilan siyang magsalita. "I want pasta and strawberry shake..." sabi ko pa
sakanya.

He was smiling against my palm. Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan ito.
"Chill, Ai. I'm not going to rape you... well, wala pa sa plano ko 'yon," he
grinned.
Tinitigan ko siya ng masama. "Ganyan ba epekto ng sapak ng kuya ko sa'yo?" tanong
ko habang nakataas ang isang kilay.

He shook his head. "Ganito ang epekto mo sa akin," he replied and then shrugged.

God. Paanong nagagawa ni Mikael maging nakakainis at sweet ng sabay?

"Magluto ka na nga lang," sabi ko sakanya bago ko binawi ang kamay kong hawak pa
din pala niya.

"Yes, my princess," he said again.

"Corny mo," ismid ko sakanya bago ako bumalik sa upuan ko at hinayaan naman siyang
magpunta sa kusina para magluto.

Halos naubos ko na ang magazine doon kakatingin. Karamihan naman sa mga iyon, noon
pa at halos wala namang bago. Ako pa ang nasa cover ng karamihan doon. Wala na
akong magawa sa living room kaya naisipan ko nalang sumunod kay Mikael sa kusina
para alamin kung ano na ba ang ginagawa niya.

"Need help?" tanong ko sakanya nang makalapit ako. "No, thanks. Kaya ko na 'to,"
sagot niya sa akin bago ngumiti. Umupo nalang ako at pinanuod siyang magluto ng
carbonara. He's really talented. Ang daming kayang gawin ng kamay niya.

Inilabas niya ang fresh strawberries sa fridge at inilagay sa harap ko. Kinindatan
niya pa ako bago nagpatuloy sa ginagawa.

Napailing nalang ako. "May stock ka, ha? Mahilig din ba si Julia sa strawberries?"
tanong ko sakanya bago dumampot ng strawberry at kinagat ito.

Biglang sumimangot si Mikael. "Stop mentioning her name," sabi niya sa akin.

"Why?" I crossed my legs. "She's pretty. I bet she's smart, too," I shrugged.
"She's the kind of girl any man would want and--"

"She's not you so I don't give a fuck about her characteristics," he said
seriously. "She's not my girlfriend."

I rolled my eyes. "Eh di hindi," sabi ko sakanya.

"Hindi ka naniniwala?" tanong niya sa akin. Hindi naman ako sumagot. Kumain nalang
ako ng strawberries.
"What is it that I need to do to make you believe that Julia's not my girlfriend?"
tanong ulit niya sa akin.

Tinignan ko siya. "Wala," seryosong sagot ko sakanya.

"Ai..."

"I'm serious. Wala. Wala kang dapat gawin Hindi ko kasi alam kung maniniwala pa ba
ako sa'yo o hindi na," nag-iwas ako ng tingin.

"I was just trying to protect you..." huminga siya ng malalim. "I just want to keep
you safe..."

"You have your own way of protecting me, Mikael. And I hate that way. Let's not
talk about that," sabi ko sakanya. Hindi naman na siya nagsalita pa ulit. Inabala
ko nalang ang sarili ko sa pagkain ng strawberries habang siya naman, nagluluto pa
din.

I-deny ko man o hindi, naiisip kong ang swerte ng magiging asawa ni Mikael balang
araw. I mean, kapag nagmahal na talaga siya. Kapag nakita na niya 'yung babaeng
mamahalin niya ng sobra, that girl would be lucky. Nag-iisa lang kasi si Mikael. At
'yung anak nila... swerte din kasi si Mikael ang Daddy at--wait. Anak...

"Mikael..." tawag ko sakanya.

"Oh?" he asked me... sexily. Hindi ko alam kung intensyon niya bang maging sexy o
sadyang sexy lang talaga ang pagkakataas ng kilay niya sa akin.

"Nakuha mo 'yung anak mo kay Camilla?" tanong ko sakanya. Ngayon ko lang kasi
naalala 'yung tungkol sa bagay na iyon.

"What are you talking about?" humarap siya sa akin na kunot na kunot ang noo.
"Anong anak?"

"Yung anak niyo. Remember the night I left with Hugh? We went to Camilla and she
said something like may anak kayo at--"

"Wala akong anak sa kahit na sino," masungit na sabi niya sa akin.

"She said something like--"

"Really, Mikaela? 'Yung baliw na 'yon paniniwalaan mo kesa sa akin?" tanong niya.
I shrugged.

Napabuga naman ng hangin si Mikael na tila nahihirapang ipaliwanag ang sarili niya.

"Look, Ai, baliw 'yong babaeng 'yon. I never had sex with her or with anyone else.
Wala akong balak gawin 'yong bagay na 'yon sa ibang babae maliban sa'yo. Wala akong
anak sa ibang babae at wala akong balak magkaroon. Ang alam ko, si MM lang ang anak
nating dalawa..."

Tinignan ko siya. "Si MM?" napaisip ako bigla. I saw a Mickey Mouse stuffed toy at
Camilla's room.

"Yeah, MM. The one I gave you when we--"

"No. I mean... si MM ang sinasabi ni Camilla na anak niyo," putol ko sa sinasabi

niya.

"What? No way. Tayong dalawa ang naghirap kay MM. Pinaghirapan ko 'yon, eh..." sabi
naman ni Mikael. Tinitigan ko siya ng masama. Iba ang nagiging dating sa akin ng
sinasabi niya.

I sighed. "Since Camilla's your stalker, maybe she saw MM. So bumili siya ng
katulad ni MM and because psychotic siya, inisip niyang anak niyo 'yon..."

"I don't care about her," Mikael said. "What she did to you was enough reason for
me to abhor her. She tried to kill you," he frowned.

"At least siya, may dahilan para saktan ako. Eh, ikaw?" tanong ko sakanya. I caught
him off guard.

Nag-iwas nalang ako ng tingin. Hindi naman ako dapat ma-guilty sa sinabi ko. What
he did was wrong. Kahit pa para sa akin 'yung sinasabi niyang ginawa niya, still,
mali pa din.

It was like, wala siyang tiwala sa akin. Wala siyang tiwalang kaya kong intindihin
ang sitwasyon. Ganoon kaliit ang tingin ni Mikael sa akin. Na mas pipiliin niyang
saktan ako kaysa sabihin nalang sa akin ang lahat.

Iyon kasi ang masakit, eh. 'Yung pinaglilihiman ka ng taong mahal mo. Ng mga taong
pinahahalagahan mo. Nagmumukha kang tanga sa harap nila. Nagmumukha kang walang
kwenta.

"Excuse me, tatawagan ko lang si Lance," paalam ko nalang kay Mikael bago ako
tumayo para iwan na siya. Pero hindi pa ako nakakadalawang hakbang nang hawakan
niya ang kamay ko.
"Kayo na ba ulit?" tanong niya sa akin. Hindi ko mabasa ang tumatakbo sa isip niya.

"What?" I asked him.

"Boyfriend mo na ba si Saavedra?" tanong niya ulit sa akin.

Natawa ako ng pasarkastiko. "Anong tingin mo sa akin? Katulad mo?" tanong ko bago
ko binawi ang kamay ko sakanya. "Kaibigan ko lang si Lance. Kahit noong tayo pa,
kaibigan ko lang siya," dagdag ko. I never had a relationship with anyone else.
Hindi ako nakipagrelasyon sa iba habang tayo pa," malamig kong saad.

"Mikaela..."

"Ikaw? Naging girlfriend mo si Sophia diba? O hanggang ngayon, kayo pa?" tinignan
ko siya bago huminga ng malalim.

"Sophia's not my girlfriend. Kahit kailan hindi ko siya naging girlfriend," sabi
naman ni Mikael sa akin.

Pero never mong dineny. Never mong sinabing hindi kayo. Hinayaan mong ipamukha sa
akin ng babaeng 'yon na kanya ka na habang tayo pa.

Kumuyom ang palad ko para pigilan ang sarili ko sa pagsasalita.

Kinagat ko ang labi ko bago huminga ng malalim. "Okay," mahinang sabi ko. "It won't
change the fact that we're over," sabi ko bago tumalikod sakanya at lumabas na ng
kusina. Dumiretso ako ng labas ng bahay niya para lumanghap ng hangin.

Heart, no. Kaya mo 'to. Kaya mo... you're stronger na.

I know, I sounded bitter. Ayokong maging bitter sakanya. Ayokong makaramdam ng

selos kapag pinag-uusapan namin ang mga babae niya. Si Ate Steph, si Camilla, Si
Sophia, si Julia... ayokong magselos!

Pero shit kasi.

Nagseselos ako.

"Ugh! I'm so dead."

Umupo nalang ako sa may bench na naroon. We used to be here before. Kapag inaaya ko
si Mikael na tumingin ng stars noon kapag gabi.
This is me, loving myself more. Kung hindi ko mahal ang sarili ko, the first time
he told me he loves me, umoo na ako ulit. Pero hindi. Hindi ko ginawa.

Kasi ayoko ng saktan pa ang sarili ko.

Yeah, sure. We look good together. Pero kung magkakasira lang kaming dalawa, I
guess, mas okay na maghiwalay nalang kami. Mas okay na wala na talagang kami.

"Ai..."

Napalingon ako ng tawagin ako ni Mikael. Naglakad siya papalapit sa akin at umupo
sa tabi ko.

"Hindi ka ba napapagod?" tanong ko sakanya.

Kumunot naman ang noo niya. "Saan ako mapapagod?"

"Dito," sagot ko. "Mula nang bumalik ako, lagi kang nandoon kung nasaan ako. Aren't
you tired? This is so not you. Hindi ka sanay maghabol," nilingon ko siya.

Ipinilig niya ang ulo bago ngumiti sa akin. "You're worth the wait, Mikaela. So,
no. I won't get tired of chasing you. This is all my fault. So I'll do my best to
win your heart again. And I won't get tired of loving you."

Hindi ako nagsalita.

"Alam kong nahihirapan kang maniwala ulit sa akin. Nahihirapan kang pagkatiwalaan
ako... kaya handa akong maghintay, Mikaela. If you want friendship, fine. That's
fine with me... for now. Pero liligawan pa din kita. Ipapakita ko sa'yong mahal na
mahal kita..."

Huminga ako ng malalim bago ako tumingin sakanya. Was it longing? 'Yung nakikita ko
sa mga mata niya?

"Nagugutom na ako," sabi ko bago tumayo at naglakad. "Samahan mo na ako," aya ko

sakanya. Tumayo naman siya at sinamahan na ako papasok. Magkasalo din kaming
kumain.

"Pero alam mo, matatawa ka kay Mommy, kasi siya 'yung nagrereto sa akin 'don sa
anak nung friend niya, pero nung nakita niya noong nagset ng lunch, she was like...
no way, Mika. Hahanap tayo ng iba," tawa nang tawa kong kwento kay Mikael habang
kumakain kami. Siya naman, nakakinig lang sa akin.
"Tapos, there was a time na lumabas ako mag-isa. I thought I memorized the way ba
since I can't use the car nga. Gosh, halos dalawang oras akong nagpaikot-ikot,
finding my way home! Deadbatt pa ang phone ko 'non, grabe talaga. Buti nalang, may
neighbor kami na namukhaan ako. Ayon, sinabay niya ako pauwi! My mom was laughing
so damn hard nang ikwento ko sakanya 'yon," pulang-pula na ang mukha ko kakatawa
habang nagkukwento kay Mikael.

Napatingin ako sakanya at nakangiti lang siya ng tipid.

"Uh, nabobored ka na ba? Sorry..." sabi ko. Baka ang dami ko ng nakwentong wala
namang kwenta.

"No," iling niya. "I was actually happy..." he smiled sadly. "I never saw you
laughed like that when you're with me..."

Sumeryoso naman ang mukha ko. "I am happy for you, Ai. At least, you found
happiness even though you're not with me," sabi niya ulit.

"You know what I realized when we broke up? When I left you?" tanong ko sakanya. "I
realized that you're not my world, Mikael. You're just part of it. Na kahit
magbreak tayo, o maghiwalay, hindi dapat tumigil ang mundo ko. Kasi may mga tao sa
paligid kong nag-eeffort para maging masaya ako..."

"I'm not your world, either. Wala ako, pero naging okay ka din naman. Hindi din ako
ang buhay mo," patuloy kong pagsasalita. "I realized we're like a puzzle piece. We
complete each other. Pero hindi pa natin pwedeng buuin 'yung puzzle kasi marami
pang wala sa tamang lugar. Wala sa tamang posisyon..."

"Ai..."

"So, let's just start again," ngumiti ako sakanya. "Kerko Mikael Anderson," I
teased him.

Iiling-iling na ngumiti naman siya sa akin.

Siya na din ang naglinis ng pinagkainan namin. We were just talking about random
stuffs. Nang magpaalam ako sakanyang uuwi na ako, napansin naman namin na late na
masyado.

"Ihahatid nalang kita," sabi niya sa akin.

"Hindi na," tanggi ko. "You need to rest," sabi ko sakanya.

"Then I won't allow you to go home alone," sabi niya ulit sa akin.
"Mikael," kumunot ang noo ko sakanya. Ang pasaway naman nitong lalaking 'to.

"You can use your room," he said.

I rolled my eyes. "Fine. Pero bukas ng umaga, uuwi ako," sabi ko sakanya bago
nagtuloy-tuloy sa pag-akyat sa kwarto ko daw.

Maging ang kwarto ko sa bahay niya, katulad pa din ng dati. Walang pinagbago. Kahit
na ano.

Napangiti ako nang makita ko si MM na naroon sa may kama. Agad ko namang nilapitan
ito at niyakap.

"Namiss kita, MM..." sabi ko dito.

Inilibot ko pa ang mata sa kabuuan ng kwarto. My laptop was still there. Kung saan
ko iniwan. Pero malinis ang kwarto. Halatang inaalagaan.

Hawak-hawak ko ang picture ni Mikael na nasa bedside table nang kumatok siya sa
pinto ng kwarto.

"Sige, pasok," sabi ko sakanya.

"May ibibigay lang ako sa'yo," sabi niya sa akin.

Kumunot naman ang noo ko. "Ano 'yon?"

He gave me two small boxes. Isang rectangular shape at isang square.

"Mikael..."

"That's yours, Ai..."

"No. Binalik ko na at--"

"Binabalik ko sa'yo," sabi niya. "Babalik at babalik 'yan sa'yo..." he smiled at

me.

"When I saw that on my table, alam kong sumuko ka na," sabi niya sa akin. "Pero
hindi ako pwedeng sumuko. Hindi kita pwedeng sukuan dahil kahit anong mangyari,
alam kong walang-wala 'yung sakit na naramdaman ko sa nararamdaman mo..."
Nangilid ang luha sa mga mata ko.

"Ilang beses na kitang nasaktan at alam ko, kahit ilang beses pa akong magsorry,
hindi na mabubura 'yung sakit, Ai..."

Kinuha ang necklace na nasa box at naglakad papunta sa likod ko. Nilingon ko ang
mukha niya. Namumula ang mata niya at nagbabadya na din ang pagtulo ng luha niya.

"I'm not going to rush things up," he said. "I'll wait for your yes again... I'll
wait for your forgiveness... I'll wait for you." Hinalikan niya ang kamay ko
matapos niyang isuot ang kwintas sa akin.

Niyakap niya ako ng mahigpit mula sa likod.

Tuluyan ng nalaglag ang luhang kanina ko pa pinipigil.

"It'll always be you and me. Forever, Ai. Forever..."

=================

Chapter 54

Meet up. (Resched)Nov. 22. 1pm. Wildlife.

--

It was 3 am already and I'm still awake.

Pinilit kong ipikit ang mata para makatulog na ako pero hindi ko alam kung bakit.
Hindi talaga ako makatulog! Kahit anong pilit ko o anong pwesto ko, hindi ako
makatulog.

I'm a night owl, alright. Pero hindi naman kasi ako ganito kahirap matulog! And
after what happened earlier, dapat nga mas makatulog na ako. Hindi ko alam kung
bakit ako nahihirapan. Was it because of MM, na ngayon ko lang ulit nakatabi o
dahil sa kwintas na suot ko o dahil sa lalaking nasa kabilang kwarto?

"Ugh!" malakas na ungol ko.

Bumangon nalang ako at umupo sa kama. I looked at MM beside me. Ayoko siyang
yakapin ulit. He smelled like him! Hindi ko alam kung pinaliguan ba ni Mikael ng
pabango niya si MM o ano, eh. Naaamoy ko kasi ang pabango ni Mikael dito. Or he was
hugging MM? Alin man doon, still, kaamoy ni MM si Mikael.
Dinama ko ang kwintas na nasa leeg ko. It's weird. Sa loob ng tatlong buwan,
nagsusuot ako ng kwintas pero laging hinuhubad ko din agad dahil hindi ako
mapalagay. Laging hindi ako kuntento kaya hindi nalang ako nagsusuot 'non... and
now I felt something inside me na nagustuhan ang pakiramdam na suot ko 'to.

Lahat naman ata sa akin, weird. Ano bang bago?

Humugot ako ng malalim na hininga bago kinuha si MM at ihinarap sa akin.

"Ang gulo ng tatay mo," sabi ko dito na nakasimangot. "Pero mas magulo ang nanay
mo," mas napasimangot pa ako habang nakatingin sa ilong ni MM. 

"Gusto ko lang naman na maging masaya, eh..." sumandal ako sa headboard ng kama.
"Masama ba 'yon?" tanong ko.

Yes, I was happy with Mikael before.

Pero tama kasi lahat ng tao sa paligid ko. That happiness was a poison. Toxic ang
pagmamahalan naming dalawa. Kasi nagagawa kong kalimutan ang mga tao sa paligid ko
dahil kay Mikael which wasn't right. Nagagawa kong iisantabi ang mga tao sa paligid
ko para sakanya.

Ilang beses na ba niya akong sinaktan? Yet I was still there for him. Iniintindi
siya. Pinapatawad siya.

Now, I just want to be happy. If it's with him or not, bahala na. Basta gusto kong
sumaya. I offered friendship. Kasi hindi ko pa kayang pumasok sa relasyon ngayon.
Kahit sakanya pa ulit.

I'm still scared.

Kung kaya niyang gawin ng dalawang beses sa akin 'yon, I'm pretty sure, magagawa
niya ulit. Paano kung pagbibigyan ko siya pero may problema na naman na darating?
Iiwan niya ako ulit? No, thanks. I've had enough.

Naalala ko 'yung tingin niya sa akin kanina habang inaamin niyang walang-wala sa
naramdaman kong sakit ang nararamdaman niya. It was the same look I saw when he was
begging me to stay, 3 months ago. Full of pain.

"Tama naman ang ginagawa ko, diba?" tanong ko kay MM. "I just want to protect
myself..." sabi ko pa. "How ironic. I want to protect myself from my Superman..." I
sighed heavily. "Gusto kong protektahan ang sarili ko sa taong dapat na
nagpoprotekta sa akin."

He was protecting me from Camilla. That's what he said. Still, may point man ang
dahilan niya, hindi pa din tama. Sana sinabi nalang niya sa akin. Sana nagtiwala
nalang siya sa akin. Instead of hurting me. Harap-harapan akong nagmakaawa sakanya
na 'wag akong iwan. Pero harap-harapan niya ding hinalikan si Sophia at
ipinagtabuyan ako palayo.

"Ah, dàmn it!" I shut my eyes sighed deeply. I need milk! Baka sakaling makatulog
na ako kung iinom ako ng gatas.

Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto para bumaba sa kusina. Nakapatay ang ilaw sa
buong bahay ni Mikael kaya naman nagdadahan-dahan ako dahil halos wala akong
makita. Hindi talaga marunong mag-adjust ang mata ko sa dilim.

Nakailang bangga muna ang tuhod ko sa kung ano-ano at pakiramdam ko, magkakapasa
ako kinabukasan dahil doon bago ako nakarating ng kusina. I turned on the lights.

Nagtimpla ako ng gatas at umupo sa isa sa mga upuan 'don. Wala akong balak dalhin
pa sa kwarto ang baso kaya doon na muna ako pumuwesto para na din makapag-isip na
muna.

My strawberry printed apron was still there. Katabi ang Superman apron ni Mikael.
Wala nga halos nagbago sa bahay na 'to. Lahat ng iniwan ko, nandoon pa din.

Kapag si Julia na kaya ang girlfriend ni Mikael, ano na kayang magiging ayos dito?
Babaguhin niya kaya? May aalisin kaya siya? Idadagdag?

Pero 'di niya daw girlfriend si Julia.

Pero sweet kasi sila!

Pero ako daw ang mahal ni Mikael.

Pero sweet talaga sila, eh!

"Ay, ewan!" napayuko nalang ako sa may lamesa. Walang epekto 'yung gatas! Hindi pa
din ako makatulog! Ni hindi ako inaantok. Parang mas lalo lang akong nagising.

Tumayo na ako para hugasan ang basong ginamit ko. Matapos kong maghugas, nagpupunas
na ako ng kamay ko nang biglang may magsalita kaya halos mapatalon ako sa gulat.

"Sorry," Mikael said. "Can't sleep?" tanong niya sa akin.

"Hindi. Tulog na talaga ako. Trip ko lang gumala para magising ulit kasi madaling
araw na," sagot ko sakanya. Natural, 'di ako makatulog.
He smiled.

"Anong nakakatawa?" tanong ko sakanya na kunot ang noo.

He shook his head. "I just missed having you around," he said. Napatingin siya sa
bandang leeg ko. Muli, ngumiti siya sa akin.

Huminga ako ng malalim. "Binalik din ni Sophia sa'yo 'yung kwintas na binili mo
para sakanya?" tanong ko kay Mikael. Humawak ako sa edge ng lamesa at iniwas ang
tingin sakanya.

Kumunot ang noo niya sa akin. "What necklace?" tanong niya sa akin na tila hindi
maalala ang sinasabi ko.

I rolled my eyes. "The necklace you bought her? The day she told me you're her
boyfriend and the day she kissed you in front of me and--"

"You ran away," putol niya sa sinasabi ko. "I was calling you. Hindi mo ako
pinansin," sabi pa niya sa akin.

"Tinawag mo ako?" tanong ko sakanya. So that wasn't my imagination?

"Yes. I called you," he sighed. "Wala akong biniling kahit ano kay Sophia,"
nakasimangot na sabi ni Mikael.

"But you're with her and--"

"She dragged me, okay? Wala akong balak sumama sakanya pero kailangan ko ng bagong
camera dahil nasira 'yung camera ko kaya nagpunta akong mall. Pero wala akong
biniling kahit ano para sa babaeng 'yon," sabi ni Mikael.

"She said you're her boyfriend. Wala ka man lang sinabi," nanunumbat na sabi ko
sakanya.

"I was trying to stop her," he said.

"Not enough," I rolled my eyes.

"Ai, look. I needed to stay away from you. The more I am with you, mas lalong
magagalit si Camilla sa'yo. Mas lalo kang pwedeng mapahamak," hinawakan niya ang
kamay ko. "Tingin mo ba naging madali sa akin ang lahat? It was so fucking hard to
push you away when all I wanted to do is to pull you closer to me."

Hindi ako nagsalita.

"Masakit sa akin na nakikita kang umiiyak at ako ang dahilan. Ako na naman ang
dahilan. But it's the risk I needed to take to keep you safe. Because I won't
forgive myself if something bad happen to you again. Hindi ko kayang makitang
mapahamak ka dahil sa akin," sabi niya.

Binawi ko ang kamay ko sakanya. "Well, the feeling is mutual, Mikael. I don't want
to see you getting hurt because of me, either. Pero hindi kita iiwan kahit anong
mangyari kung ako ang nasa posisyon mo. I know, mas gusto mong ikaw ang masaktan
kaysa sa akin. Pero sana inisip mo din muna 'yung mararamdaman ko. Na mas nasaktan
ako dahil sa ginawa mo," nag-iwas ako ulit ng tingin sakanya.

"Hindi ka nagtiwala sa akin. Hindi mo inisip na kaya ko namang ihandle, eh. Kaya
kong intindihin. Bakit ba ang hina-hina ng tingin mo sa akin?" tinignan ko siya.
"Bakit ba pakiramdam ko, ang tingin mo sa akin, wala man lang kalakas-lakas para
intindihin ang nangyayari sa atin?" nanunumbat na sabi ko sakanya.

"Ai, that's not it, alright? Ayoko lang mapahamak ka. Again, it wasn't easy for me,
too! Lalo na ang makikita kitang kasama si Saavedra, na nahahawakan ka niya at alam
kong kung siya ang kasama mo, hindi ka mapapahamak..." hinawakan niya ang
magkabilang pisngi ko. "Ai, the moment I told you I didn't love you, was the
biggest mistake I have ever done. Kasi wala akong ibang mamahalin maliban sa'yo.
Noon hanggang ngayon... ikaw lang 'yung mahal ko..."

Hinawakan ko ang kamay niya na nasa pisngi ko.

"Mahal na mahal kita..." he whispered.

Tinanggal ko ang kamay niyang nasa pisngi ko. "Pero pinagmukha mo akong tanga,"
sabi ko sakanya. "Sana naging honest ka nalang sa akin. Sana sinama mo akong
harapin 'yung problema kasi kahit anong mangyari, involved naman na ako..."

"Ai..."

"Uuwi na ako," naglakad ako palabas ng kusina. Sinundan naman niya ako.

"Masyado pang maaga," pigil niya sa akin. Hinawakan niya pa ang braso ko.

"So?" masungit na sabi ko bago ko binawi ang kamay ko at nagtuloy-tuloy sa kwartong

kinalalagyan ng gamit ko.

"Ai, you can't leave now. Baka mapano ka pa, eh..." sumunod sa akin si Mikael
hanggang sa kwarto.

Hindi ko siya pinansin. Sa halip, kinuha ko ang jacket na nandoon at ang cellphone
ko.
"Fuck," he muttered. "Ihahatid kita," he said.

"No, thanks. Kaya kong makauwi ng bahay," sagot ko sakanya. "Pautang muna ng pang-
taxi," sabi ko sakanya.

"Ai..."

"I left my bag with Lance," I said. "Wala akong dalang cash," sabi ko pa sakanya.

"Ihahatid na kita," pagpupumilit ni Mikael. "Magbibihis lang ako..." naglakad ito

palabas ng kwarto at pumunta sa kwarto nito kaya sinundan ko siya.

"Mikael, pautangin mo nalang kasi ako. Di mo na ako kailangan ihatid," I rolled my

eyes. Sumunod ako sa kanya sa loob.

"No. Ihahatid kita," sabi niya bago hinubad ang suot na t-shirt.

Napaiwas naman ako ng tingin kaya nakita ko ang painting na nakasabit pa din doon.
Pinamulahan naman ako ng pisngi. Gabi-gabi niyang nakikita 'yan. Bakit kasi 'di
nalang niya alisin?

Huminga ako ng malalim bago muling tumingin kay Mikael. "Wag mo na akong ihatid.
Pautangin mo nalang ako, I'll pay you after," sabi ko sakanya.

"It's nearly 4 am, Mikaela. So, no. Ihahatid kita kung gusto mo talagang umuwi,"
sagot naman niya sa akin.

"Don't make me hate you, okay?" naiinis na sabi ko sakanya. "Pautangin mo nalang
ako, wag mo na akong ihatid. Hindi na kita iiwasan kapag ginawa mo 'yan," sabi ko
sakanya.

"Ai..."

"Superman," natigilan din ako nang lumabas iyon sa bibig ko. "I mean, Mikael..."
nag-iwas ako ng tingin.

"Ayokong mapahamak ka," he said.

Napabuga naman ako ng hangin. "I'll be fine. Hindi na ako bata, okay?" sabi ko
sakanya.

Naiinis man, wala namang nagawa si Mikael kundi samahan ako palabas para maghanap
ng taxi na maghahatid sa akin pauwi. Kinausap niya pa ang driver ng masinsinan.

"I love you," sabi niya sa akin habang nakadungaw sa bintana nh taxi.

"Sige na, pumasok ka na sa loob..." sabi ko naman sakanya. "Tara na manong," sabi
ko sa driver kaya isinara ko na ang bintana.

Sumandal naman ako at huminga ng malalim.

I hate this feeling.

Naniniwala na ako, eh. Naniniwala ako sa dahilan niya. At gusto ko na siyang

patawarin.

Pero kasi... paano naman kung papatawarin ko siya? Paano kung uulitin lang niya?
Ayoko na.

Ayoko ng masaktan ulit nang ganoon. Hindi na ako papayag.

If there's one person na makakaintindi sa sitwasyon ko, that would be Kuya Hunter.
Siya kasi 'yung taong kayang ihandle ang sitwasyon, eh. Siya 'din 'yung taong alam
kung ano ang gagawin sa mga ganito. He was good at pushing people away and hiding
his emotions. Maybe, kung magpapatulong ako sakanya, may masasabi siya tungkol sa
problema ko.

Pag-uwi ko sa bahay, dumiretso na agad ako sa kwarto ng Kuya ko. It took him almost
10 minutes bago niya binuksan ang pinto.

"Thank God, binuksan mo na!" sabi ko sakanya. He was topless, as usual. Ang hihilig
talaga nilang dalawa ni Kuya Thunder na maghubad.

"Ang aga mo manggulo," sabi niya sa akin. Napasimangot nalang ako lalo na noong
hindi niya ako pinapapasok sa loob ng kwarto niya.

I was telling him na feeling ko mas may maipapayo siya sa akin sa problema ko nang
may makita akong bra sa kwarto niya.

I asked him kung kanino 'yon pero pinalabas niya lang ako sa kwarto niya. Wala
tuloy akong nagawa kundi pumunta sa kwarto ko para magpahinga nalang muna.

After almost 4 hours of sleeping, inayos ko na ang gamit ko dahil may usapan kami
nila Maha na magpupunta sa gym. Alam ko naman kung bakit nagpupumilit si Maha.
Crush niya 'yung may ari ng gym.
Matapos kong mailagay sa kotse ko ang gamit ko, bumalik ako sa kwarto ng Kuya ko
para magtanong pero si Ate Zyline ang nakita ko doon.

"Girlfriend ka ng kuya ko?" tanong ko sakanya.

"Yes," she said.

She's pregnant. So sakanya 'yung bra na nakita ko? Pero kailan pa sila nagsimulang
magdate? Kailan pa nagsimula ang relasyon nila?

Hindi ko mapigilang makaramdam ng inis. Bakit ba lahat nalang ng tao sa paligid ko,
naglilihim sa akin?

Dire-diretso akong bumaba at nakita ko naman doon si Kuya Hunter.

"Explain to me what's happening, Kuya. Anong ginagawa ni Ate Zy sa kwarto mo?"

tanong ko sa kapatid kong nakaupo sa may sofa.

"What's wrong with that?" he asked me.

"What's wrong? You're seriously asking me what's wrong?" kunot noong tanong ko
sakanya. Wala naman kasing kaso sa akin kung sino pa ang idate niya, eh. Kung sino
pang mabuntis niya. Ayoko lang na pinagmumukha pa akong tanga lalo.

Lahat nalang ba ng tao sa paligid ko, gagawin sa akin 'yon?

"You were problematic because of your asshole ex-boyfriend. What do you want us to
do? Sabihin sa'yo para mas magdrama ka pa?" tanong niya sa akin.

"That's the problem with all of you! Wala ka ding pinagkaiba kay Kerko niyan, eh.
Ang liit ng tingin niyo sa akin. Pakiramdam niyong lahat, hindi ko maiintindihan.
Hindi ko kakayanin. Kilala niyo ako pero kayo mismo, walang tiwala sa akin," sagot
ko sakanya.

"Michelle, that's not it. We were just trying to protect you and--"

"By keeping a secret to me?" sarkastikong tanong ko. Bullshit. Nakakapagod na.
Nakakapagod na laging ganoon ang dahilan nilang lahat para protektahan ako.

"Mika..."

Napalingon ako kay Ate Zyline nang magsalita siya. Napatingin ako sakanya pababa sa
tiyan niya. Huminga ako ng malalim.
Of course, excited akong makita ang anak nila ni Kuya Hunter. "Congrats, welcome to
the family..." sabi ko nalang. Maybe tomorrow, I'll just talk to her... to them.
Pero ayoko na muna ngayon. Masyadong mataas ang emosyon ko. "I have to go..."
paalam ko sa kapatid ko at sa girlfriend niya bago ko kinuha ang bag ko at lumabas
ng bahay. Naririnig ko ang pagtawag ni Kuya sa akin pero hindi ko pinansin ito.
Dire-diretso nalang ako sa sasakyan ko at sinundo si Maha sa condo nito. Naroon na
din si Cielo kaya si Cielo na ang nagdrive ng sasakyan ko.

"Anong problema mo?" tanong ni Maha sa akin.

"Si Kuya Hunter na pala at Ate Zyline," sabi ko sakanila. Wala namang problema sa
akin, eh. Nabigla lang ako at well... sumama ang loob sa paglilihim nila. But,
damn! I can't stay mad at them naman. Kapamilya ko si Kuya, eh. At magiging part na
din ng family si Ate Zy.

"Hindi mo ba alam?" tanong ni Maha sa akin.

Tumaas naman ang kilay ko sakanya. "Wait, alam niyo?" tanong ko sakanilang dalawa.

"Oo..." sagot ni Maha.

"You're just too occupied kaya hindi mo nalaman..." sabi ni Cielo. I rolled my
eyes. "So alam niyong lahat," sabi ko.

"Hindi ata alam ni Edward," sabi ni Cielo.

Napailing nalang ako. Wala namang mangyayari kung pati sakanila, maiinis ako.
Nanahimik nalang ako hanggang sa makarating kami sa gym.

"Wait pala. Nakalimutan ko 'yung phone ko," sabi ko kay Cielo nang makapasok na
kami sa loob kaya naman lumabas ako ulit at bumalik sa sasakyan ko.

Pagkasara ko ng pinto ng sasakyan ko, bumangga naman ako sa kung sino nang humarap
ako.

"I'm sorr--Mikael?" kumunot ang noo ko sakanya. "What are you doing here?" tanong
ko sakanya.

Napatingin ako sa katabing sasakyan ng sasakyan ko. It was his black Range Rover.
Bakit ba hindi ko napansin 'yan? Baka kasi hindi lang si Mikael ang may Range Rover
sa buong Pilipinas.

He shrugged. May nakasukbit na gym bag sa balikat nito. Naka-gray siyang sando at
basketball shorts.
"Sinusundan mo ba ako?" tanong ko sakanya.

"Ai, 2 months na akong naggygym dito," sabi niya naman sa akin. Inirapan ko nalang
siya. "And you told me, hindi mo ako iiwasan, diba?" sabi pa niya habang sinusundan
ako.

"Not now, Mikael. Please?" seryosong sabi ko. Dumiretso na kaming dalawa.

Nakita ko naman ang gulat sa mukha nila Cielo at Maha nang makita kami.

"Kayo na ulit?" sabay na tanong nila.

"Hindi pa," sagot naman ni Mikael sakanila.

Siniko ko nalang siya sa bandang tiyan niya. "Puro ka kalokohan," sabi ko sakanya.

Ipinaliwanag ko kay Cielo at Maha kung bakit naroon si Mikael kaya nagpapaalam ako
sakanilang aalis nalang ako pero 'di naman nila ako pinayagan.

"Mika, this is Raynan siya 'yung magte-train sa'yo," sabi ni Maha sa akin.

"Hi," bati ko sa lalaking ipinakilala sa akin ni Maha.

"Beginner ka, right?" he asked me.

I nodded. "Pero gusto kong mag-box..." sabi ko sakanya. Kumunot ang noo niya sa
akin. "I just want to hit something..." sabi ko. "Please?" sabi ko sakanya.

"Uh, sige... pero we'll keep it slow, okay?" ngumiti siya sa akin kaya nginitian ko
din siya.

Siya ang naglagay ng gloves sa akin habang sinasabi sa akin kung paano ang tamang
pagsuntok.

"Okay, gets ko na..." sabi ko sakanya.

Gusto ko lang talagang ilabas ang frustrations ko ngayon.

Nagsisimula kong suntukin ang punching bag na hawak ni Raynan at nararamdaman ko

ang sakit sa kamay ko.
Damn. Hindi talaga ako sanay. Mas okay pa sa akin manampal!

"Chill, baby... dahan-dahanin mo lang..." sabi ni Raynan sa akin.

"What?" tumigil ako at tinignan siya. What the hell?

"Just continue punching," he said.

Maya-maya, pinigil niya ako. "You're doing it wrong..." sabi niya. Hinihingal na
ako sa kakasuntok at nananakit na talaga ang kamay ko.

Pumuwesto siya sa likod ko. Hinawakan niya ang kamay ko at igina-guide sa tamang
pagsuntok.

I was wearing a black tank top and shorts. Bumaba ang kamay niya sa may bewang ko.

"What the hell?" tanong ko sakanya. Nilingon ko siya.

"It'll help you, okay?" sabi niya sa akin.

I don't think so.

"Fuck, get off me!" bigla akong sumigaw nang maramdaman ko na ang pagdikit ng
ibabang parte ng katawan niya sa akin.

Naglingunan naman sa amin ang ibang tao na naroon.

"Look, I was just helping you and--"

"You're not helping me! Minamanyak mo ako!" sabi ko sakanya.

"Miss--"

"Wag kang lalapit sa akin!" sigaw ko sakanya.

Humakbang siya papalapit pero agad naman siyang tumumba nang may sumuntok sakanya.

Napalingin ako kay Mikael.

"What the fuck?" galit na tumayo si Raynan para sugudin si Mikael pero nakaiwas
naman sa suntok ni Raynan si Mikael. Muli, sinuntok ni Mikael ang lalaki.
"Mikael, stop it!" hinawakan ko si Mikael. Inawat naman ng ibang tao sa gym si
Raynan.

"Sino ka ba?!" tanong ni Raynan kay Mikael. "Bakit ka nakikialam?" tanong pa nito.

Kumuyom muli ang kamao ni Mikael.

"Pwede ba? Matapos mo akong manyakin, ikaw pa ang galit? Ang kapal naman ng mukha
mo!" sabi ko sa lalaki.

"You were flirting with me!" he hissed.

Nanlaki naman ang mata ko. Anong flirting ang pinagsasasasabi nito?

Nabigla ako nang biglang suntukin ulit ni Mikael si Raynan.

"Tangina, sino ka ba?" tanong ni Raynan kay Mikael.

I looked at Mikael. Hindi siya makasagot kay Raynan.

"Boyfriend ko siya," sabi ko.

Narinig ko ang pagsinghap ni Cielo at Maha na nasa gilid ko.

Nilingon naman ako ni Mikael.

"Boyfriend ko si Mikael," ulit ko pa.

--Ang sabaw. Huehue. Bawi ako sa next. :(

=================

Chapter 55

Meet up. (Resched)Nov. 22. 1pm. Wildlife.Sali po kayo sa FB group to know the
details. :)

--
"Boyfriend ko si Mikael," sabi ko.

Lahat naman ng tao sa gym, natigilan sa sinabi ko. Ni hindi ko alam kung bakit
kailangan nilang matigilan dahil sa sinabi ko. Di naman kami kilala ng mga 'to.
Dama ko din ang titig ni Mikael sa akin nang sabihin ko iyong apat na salita na
iyon.

Hinila naman na ng mga kasamahan niya si Raynan palayo sa amin. He was still mad.
At nakakairita siya, siya pa talaga ang may karapatang magalit. Lumapit agad sa
akin si Cielo at Maha. "Akala ko ba hindi pa kayo?" tanong ni Cielo. Tinignan ko
siya ng masama. Ni hindi man lang ako tinanong kung okay lang ba ako o ano. Iyon
talaga ang tinanong sa akin.

"Sorry about that, Maha..." hinging paumanhin sa amin ni Joseph--'yung may ari ng
gym na crush ni Maha. "Bago pa lang kasi si Raynan dito at--"

"I don't give a fuck if he'w new or not. Wag lang siyang papakita ulit sa akin,"
sabi ni Mikael dito.

"Mikael, tama na..." saway ko sakanya. Bumaling ako kay Joseph. "Okay na 'yon.
Forget it," sabi ko sakanya. Nagsorry itong muli sa amin.

"So kayo na nga ulit?" tanong ni Cielo sa amin nang umalis si Maha para kausapin si
Joseph ng solo.

Napaangat ang tingin ko kay Mikael. "I... I..."

"Sinasagot mo na ba ako ulit?" tanong ni Mikael sa akin.

Napakurap naman ako ng ilang beses. I filled my lungs with air. "You're a boy and a
friend. So..." Ah, shit! Ayoko lang naman kasing mapahiya siya.

"So?" he asked me.

I rolled my eyes. "Umalis nalang tayo dito, please..." sabi ko kay Cielo. Tumango
naman siya sa akin at nagsabing kukunin lang ang gamit nila at sasabihan na si
Maha.

Umupo naman na muna ako para tanggalin ang gloves na suot ko pero tumabi sa akin si
Mikael at siya na ang nagtanggal ng suot ko. Pulang-pula naman ang kamay ko nang
matanggal na niya ang gloves ko.

"You think mamamaga 'to?" tanong ko kay Mikael habang tinitignan ang kamay ko.
Medyo masakit pa din pero siguro naman makukuha sa yelo 'to.
Hinawakan ni Mikael ang kamay ko at nabigla ako nang halikan niya ito. Knuckles by
knuckles. "No, girlfriend. Hindi mamamaga 'yan," sabi niya habang nakangiti.

"Mikael..." binawi ko ang kamay ko sakanya. Huminga ako ng malalim. Nako, Mika.
Kumalma ka.

"You should not wear clothes like that," nakasimangot na sabi niya sa akin.
Nilingon ko naman siya. "Excuse me?" tanong ko. Anong mali sa suot ko?

"You're showing too much skin, Ai. Hindi ako magtataka kung may magtatangka sa'yo,"
sabi niya sa akin.

"Mikael, maraming babaeng mas grabe pa ang suot sa suot ko. Legs lang nga halos ang
nakalabas sa akin," sabi ko sakanya habang nagpupunas ng pawis sa leeg.

"But that's enough to turn any man on," sabi niya sa akin.

Tumaas naman ang kilay ko sakanya. "Why, boyfriend? Natuturn on ka ba sa akin?"

nang-aasar na tanong ko sakanya. I smiled seductively.

"Stop that, Ai," he said. Nag-iwas siya ng tingin.

"What, Mikael?" inilapit ko pa ang mukha sakanya. "Anong ititigil ko?" tanong ko.

Humarap naman siya sa akin kaya halos magkadikit na ang ilong naming dalawa.

"Stop teasing me. I don't want to break my promise. Papakasalan muna kita bago
natin gagawin 'yon," sabi niya sa akin. "Please cooperate," dagdag pa niya bago
pinisil ang ilong ko.

Kinuha niya ang towel ko at siya na ang nagpunas ng pawis sa noo ko. Kinuha ko
naman ang towel na nasa balikat niya at pinunasan din ang pawis niya sa mukha. I
saw him smiled. "Wag ka ngang ngumiti," sabi ko bago ko pinisil ang ilong niya.

"What? Is smiling a crime now?" he asked me, still smiling.

"Ewan ko sa'yo," sabi ko sakanya.

Maya-maya naman dumating na sila Cielo at Maha na tinititigan kaming dalawa ni

Mikael. Lumapit sila sa amin at niyaya na kaming umalis. Sumunod naman sa amin si
Mikael palabas. Si Mikael naman ang nagdala ng gamit ko.

Inilagay nila Cielo ang mga gamit nila sa backseat ng sasakyan ko. Kukunin ko na
sana kay Mikael ang gym bag ko nang biglang magsalita si Cielo.
"Ela, kain muna tayo. Sunod nalang kayo sa mall, ha? Text ko sa'yo kung saan," sabi
nito bago mabilis sumakay sa sasakyan ko at inilock ang pinto.

"What?" takang tanong ko sakanya. Kumunoy ang noo ko Kinatok ko ang bintana ng
sasakyan ko. "Cielo!"

Hinawakan naman ako ni Mikael nang paandarin ni Cielo ang sasakyan ko. What the
hell? That was my car! Bakit ako ang naiwan?

I looked at Mikael. "May alam ka 'don?" tanong ko sakanya. He shook his head. I
rolled my eyes. Matapos niyang ilagay ang gamit namin sa loob ng sasakyan niya,
sumakay na din ako.

Napahugot naman ako ng malalim ng hininga nang sumakay na din si Mikael.

Shit naman. Ang bango ng sasakyan ni Mikael. I mean, ang sexy ng dating. 'Yung sa
sasakyan ko kasi, strawberry talaga ang gamit kong pabango. Kay Mikael... manly.
Sexy...

Isinuot ko nalang ang seatbelt ko pero tinanggal ko din agad nang maalala kong nasa
bag ko ang cellphone ko. Magtetext si Cielo, eh.

"Mikaela, wag ka namang tumuwad ng tumuwad diyan," sabi ni Mikael sa akin.

"What?" I looked at him. Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Kinukuha ko kasi ang
cellphone kong nasa backseat kaya kailangan kong lumuhod sa kinauupuan ko para
maabot ang bag ko.

"Wala," sabi naman ni Mikael sa akin.

"Kasi naman, nakaharang 'yung bag mo sa bag ko," sabi ko sakanya. "Ang hirap tuloy
kunin ng bag ko," reklamo ko. Pahawak naman, oh?" sabi ko sakanya.

"What?" gulat na tanong niya sa akin.

"Hawakan mo ako para 'di ako mahulog," sabi ko sakanya. Hinawakan naman niya ang
bewang ko para mas maabot ko ang gamit ko.

"Ahh! Finally!" sabi ko nang mukha ko ang cellphone ko. Aayos na sana ako ng upo
kaso napadaan ata si Mikael sa may humps kaya nawalan ako ng balanse at napakapit
ako kay Mikael.

"Ay, Superman!" gulat na sabi ko. Ang lapit ng mukha ko sa mukha niya.
"Ai..." he cleared his throat. "Your hand..."

"Huh?" tanong ko. Bumaba naman ang tingin ko kung nasaan ang kamay ko.

"Shit, I'm sorry!" Agad kong tinanggal ang kamay ko sa may legs niya. My hand was
actually near his... God. What's happening to me?

Umayos na ako ng upo at nagseatbelt. Tinawagan ko naman si Cielo para alamin kung
nasaan na silang dalawa ni Maha. Sabi niya, nasa malapit na mall lang silang dalawa
ni Maha kaya naman sinabi ko iyon kay Mikael. Nakarating naman agad kami doon.
Since I was wearing a tank top and short shorts, kinuha ko nalang ang jacket ko at
isinuot ito.

Pareho kaming nakajacket na black ni Mikael nang pumasok kami sa loob ng mall
matapos kaming magpark. Masama ang tingin ko sa purple na Panamera na naroon.
Masasabunutan ko talaga si Cielo.

"Gusto ko ng ice cream," sabi ko kay Mikael nang mapadaan kami doon sa stall ng ice
cream. Hinawakan naman niya ang kamay ko at inaya akong lumapit doon.

"Sugar cone, ha?" sabi ko sakanya.

"Akala ko ba ayaw mong nasa cone because you don't want to lick it while walking?"
he asked me. I shrugged.

"I want to lick it," sabi ko sakanya bago ngumiti.

"I told you stop teasing me, Ai..." iiling-iling na sabi niya.

"Why? Anong masama sa pagkain ng ice cream?" tanong ko sakanya. Nakasimangot lang
siyang tumingin sa akin.

Isa lang ang binili ni Mikael kaya naman ako lang ang may hawak ng ice cream.

"Ayaw mo?" tanong ko sakanya habang naglalakad kami papunta sa restaurant na

pinuntahan nila Cielo at Maha.

He looked at me. I smiled and licked the ice cream.

"Mang-asar ka pa," he said. Hindi naman na ako nagsalita habang naglalakad kami.

"Mikael," tawag ko sakanya. Idinikit ko sa lips niya 'yung ice cream nang lumingon
siya sa akin. "Oops..." natatawang sabi ko sakanya.

"Ai..." kumunot ang noo niya sa akin nang tinignan niya ako. "Hindi na nga, eh..."
pinunasan ko naman ng tissue ang lips niya. Medyo light na ang mood ko ngayon, baka
magsungit siya, mabadtrip din ako.

"Nasaan na ba 'yung restaurant?" tanong ko sakanya habang naglalakad kami. Nasa

loob ng bulsa ng jacket niya ang isang kamay niya ang ang isa naman ay nasa bandang
bewang ko.

"There," itinuro ni Mikael ang restaurant sa akin. Hinawakan ko naman ang kamay
niya at hinila na siya papunta doon. Nagugutom na din kasi ako.

Nakita naman agad namin si Cielo at Maha na nakaupo na doon. Magkatabi silang
dalawa kaya naupo kami sa katapat na upuan.

"Ang tagal niyo naman," sabi ni Maha.

"Ewan ko sa inyo, carnappers," I rolled my eyes.

"Sus, kala mo naman hindi niya ginusto. Nakacouple jacket pa kayo," sabi ni Cielo
sa akin. Inirapan ko nalang siya.

Si Mikael na ang umorder para sa aming dalawa dahil busy pa ako sa ice cream ko.

Napalingon naman silang lahat sa phone ko na nasa lamesa nang magring ito. It was
Lance who's calling me.

Mikael cleared his throat. Nag-iwas naman siya ng tingin sa akin nang tignan ko
siya.

"Ano na namang kailangan niyan sa'yo, Ela?" tanong ni Cielo. Nagkibit balikat ako.
Hindi ko din naman alam kung bakit biglang tumawag si Lance sa akin.

"Excuse me," kinuha ko ang phone ko at tumayo na muna at lumayo sakanila.

"Lance," sagot ko sa tawag niya sa akin.

"Hi, Baby," sabi nito sa akin. "Ang kulit mo. Wag mo na nga akong tawaging baby,"
napasimangot ako.

"Ba't ba?" natatawang tanong niya sa akin. "Anyway, sorry medyo busy ako ngayon. Di
kita mapuntahan," sabi niya sa akin. Naririnig ko pa sa background niya na may
nagsasalita.
"Okay lang. Naiintindihan ko naman. Besides, 'di mo naman obligasyon," sabi ko
sakanya.

"Baka naman pinagpapalit mo na ako?" tanong ni Lance sa akin.

"Siraulo," natatawang sagot ko sakanya.

"Punta ako sa inyo bukas," sabi ni Lance. "You want anything?" tanong niya sa akin.

Napangiti ako. Napaka-thoughtful talaga nitong lalaking 'to.

"Chocolates, please? Wala nang stock sa kwarto ko," sagot ko sakanya. Si Lance kasi
talaga ang nagdadala ng chocolates ko sa room para in case na wala ako sa mood, may
sweets daw para kumalma ako sabi niya noon.

"Takaw mo," sabi niya sa akin.

"Ewan ko sa'yo," nakangiting sabi ko. "Sige na. I have to go. Kasama ko ang mga
kaibigan ko, eh," paalam ko sakanya nang makita ko si Mikael na nakatingin sa akin.

"Okay, see you tomorrow," sabi ni Lance sa akin.

Matapos kong makipag-usap kay Lance, bumalik na ako sa pwesto ko. Tahimik naman si
Mikael nang umupo ako sa tabi niya.

"Ano daw kailangan ni Edward?" tanong ni Cielo sa akin. Kumunot ang noo ko sakanya.
"Wala naman, nangangamusta lang," sabi ko.

"Ang papansin talaga sa'yo nung ex mo," sabi pa nito. "Hindi makamove on?" tanong
pa nito.

"Cielo..." pinanlakihan ko siya ng mata. Hindi naman kasi totoo 'yon. Malinaw na sa
amin ni Lance ang meron kami. We're friends, and he said natanggap na niya iyo. So
wala ng issue sa amin. Close lang talaga kaming dalawa.

"Totoo naman, eh," sabi ni Cielo.

"Selos ka lang, eh," bigla namang sabi ni Maha. Pinanlakihan naman ito ng mata ni
Cielo.
"Sabi lang niya pupunta siya sa bahay to bring chocolates," sabi ko. "Naubos niyo
na kasi 'yung stock ko sa room ko," sabi ko sakanilang dalawa.

"So if we'll buy chocolates now, hindi na pupunta si Saavedra sa inyo?" tanong
bigla ni Mikael sa akin.

"What?" kumunot ang noo ko nang tumingin ako sakanya.

"Wala," sabi ni Mikael na nagpatuloy na sa pagkain. Seryoso ang mukha nito at ni

hindi man lang ngumiti.

Cielo and Maha were talking about the bar, again. Inaaya din nila si Mikael na
magpunta sa bar. Kailan pa sila naging close?

"Sa bahay nalang tayo, Ela, tapos diretso tayo sa bar," sabi ni Cielo sa akin.
Nagkibit balikat ako. Wala namang problema sa akin. Wala naman akong gagawin.

"No, may pupuntahan pa kami ni Mikaela. Susunod nalang kami," sabi naman ni Mikael.
Kinuha niya ang wallet niya at naglabas ng ilang bills bago ako hinawakan sa kamay.
"Let's go?" aya niya sa akin.

"Saan tayo pupunta?" tanong ko nang tumayo ako.

"See you later, Cielo, Maha..." paalam ni Mikael sa mga kaibigan ko bago ako hinila
palabas nh restaurant.

"Where are we going?" I asked him.

"Bibili ng chocolates mo," sagot niya sa akin. Nakasimangot siya sa akin nang
pumasok kami sa Supermarket. Nakasunod lang ako sakanya nang maglakad siya papunta
sa part ng Supermarket na puro chocolates.

"Are you serious?" tanong ko sakanya. "Baka naman maubos ang ngipin ko sa dami
niyan?" tanong ko kay Mikael nang dumampot siya ng dumampot ng iba't ibang brands
ng chocolates.

"If I'll buy you chocolates, wala ng dahilan si Saavedra na puntahan ka," sabi niya
sa akin.

"Para kang bata," iiling-iling na sabi ko. "Magkaibigan lang kami ni Lance,"
huminga ako ng malalim bago pinagtititignan ang mga chocolates sa cart. Puro talaga
chocolates ang laman, eh. Hindi naman siya nagsalita. Sa halip, nagdagdag pa siya
ng chocolates sa cart na tulak-tulak niya.

"Baka nakukulangan ka pa dito, Mikael?" natatawang tanong ko sakanya.

"Tss..." he looked away.

"You know what I heard?" I asked him while we're walking. Tumingin naman siya sa
akin. "What?" he sexily raised his brow and looked ay me.

"Aphrodisiac daw ang chocolates..." bulong ko sakanya. "Gusto mo din ba ng

chocolates?" ngumiti ako sakanya.

"Ai, ang obvious ng pagnanasa mo sa akin," he smirked. Nawala naman ang ngiti sa
labi ko. "Don't worry, I'll make your first night as an Anderson memorable. You'll
scream my name so loud and you'll ask for more and more and more..." his voice was
low.

Damn it.

Nag-iwas na ako ng tingin sakanya hanggang sa makarating kami sa counter, 'di na

ako kumibo.

Kasi naman, ako ang nang-aasar, eh. Biglang babanat siya ng ganon. Nakakawala ng
focus.

"Ayokong magpunta sa bar ni Cielo," sabi niya sa akin habang nagmamaneho siya.

"Ako din. Inaantok ako, eh..." sabi ko. "Hatid mo nalang ako sa bahay," sumandal
ako at pumikit. Inaantok talaga ako dahil kulang ako sa tulog at 'yung nangyari pa
sa gym. Hapon na din naman, pwede na akong matulog.

Nagising lang ako nang maramdaman kong may nakatitig sa akin. I opened my eyes and
I saw Mikael staring at me. Kumunot ang noo ko nang mapansin kong nasa kama na
ako... ng bahay ni Mikael!

"Ba't andito ako?" tanong ko. Hindi ko napigilan ang paghikab.

Nagkibit balikat siya. "Nagluto na ako. Come on, let's eat?" aya niya sa akin.

Tinignan ko ang orasan sa gilid ng kama. Halos 8:30 na ng gabi. Wala pang alas-sais
nang umalis kami ng mall ni Mikael. Hindi ko na din suot ang rubber shoes ko at ang
jacket ko.

Napatingin ako kay Mikael na nakasimpleng white shirt at black shorts lang. Basa
din ang buhok nito.

"Ai..." untag niya sa akin nang hindi ako kumibo.

"Maliligo lang ako," sabi ko sakanya. Tumango naman siya sa akin at sinabing
hihintayin niya ako sa ibaba.

Matapos akong maligo nang mabilis, bumaba na din ako para kumain. Wala talaga akong
masabi sa talent ni Mikael pagdating sa mga ganitong bagay.

"Mikael..." tawag ko sakanya. Hindi ko pa din nakakalimutang wala akong nasagot sa

sinabi niya kanina sa akin.

"Oh?"

"Masakit daw kapag first time," sabi ko. Natigilan naman siya. "Magiging gentle ka
ba?" tanong ko sakanya. Lihim akong napangiti nang makita kong pinamulahan siya ng
mukha.

"Kumain ka na nga lang," sabi niya sa akin.

"Well, wala pa naman akong nakakausap tungkol sa bagay na 'yon, so I'm curious..."
nagkibit balikat ako. "Pero base sa nababasa ko, masakit daw..."

"Ai..." saway niya sa akin.

"Dahan dahanin mo lang, ha?" sabi ko sakanya. Ngumiti pa ako bago ko kinagat ang
labi ko.

"Fuck..."

Hindi ko naman na napigilan ang pagtawa. "Joke lang," sabi ko na halos maiyak na sa
kakatawa.

"Tss..."

Hindi na niya ako pinansin habang kumakain kami at sinabi niyang iwan ko nalang
doon ang pinagkainan namin. Nauna siyang magpunta sa kwarto niya, eh.

Kinabukasan, maaga akong umalis sa bahay ni Mikael dahil nagtext si Mommy na may
pupuntahan kaming dalawa. Kagabi siya dumating from the States pero wala atang
kapaguran 'yon.

Nag-iwan nalang ako ng note sa may pinto ni Mikael dahil hindi ko alam kung gising
na ba siya o hindi pa. Nagpadeliver nalang din ako ng almusal niya... pa-thank you
ko sa mga ginawa niya para sa akin. Babalikan ko nalang 'yung mga chocolates ko sa
bahay niya.
Nagtaxi lang ako papunta sa restaurant na sinabi ni Mommy sa may bandang Timog.
Pagdating ko doon, nakaupo na si Mommy at may kasama itong babaeng halos kaedad
lang nito.

"Hi, Mommy," bati ko sa ina ko nang makalapit ako. Matapos ko diyang hagkan sa
pisngi, bumaling ako sa kaharao niyang babae. "Good morning, po..." sabi ko.

"Hija, she's your Tita Mabel," pakilala ni Mommy sa akin sa kaibigan niya. Ngumiti
nalang ako ulit. "Mabel, ang unica hija ko, si Mika..." sabi naman ni Mommy.

"She's more beautiful in person, Laura. Walang-wala sa mga pictures na ipinakita mo

sa akin," humahangang sabi ni Tita Mabel sa akin. Napangiti nalang ako ulit.
Nagugutom na ako kaya tinignan ko nalang ang menu na naroon.

"Of course, kanino pa ba siya magmamana?" narinig ko namang sagot naman ni Mommy.
Lihim akong napangiti. Kapag matigas ang ulo ko, kay Daddy nagmana... kapag ganyang
maganda, kay Mommy naman daw.

"Siguradong magkakasundo silang dalawa ni Paulo," sabi ni Tita Mabel.

Kumunot ang noo ko. Sino naman si Paulo?

Ibinaba ko ang menu para itanong kay Mommy kung sino si Paulo nang biglang
magsalita si Tita Mabel. "Oh, there's my son," sabi nito.

"Hi, Mom. Sorry, nasiraan ako, eh..." biglang may lumapit sa amin mula sa likod ko
na isang lalaki na naka-suit. Humalik ito sa pisngi ni Tita Mabel.

He looked at our side. "Good morning, Tita Laura," bati niya sa Mommy ko. "Good
morning, Mikaela..." he smiled at me.

Mikaela? Alam niya 'yung pangalan ko?

"I'm Paulo," inilahad niya ang kamay sa akin. "Nice to finally meet you,
Mikaela..."

Inabot ko naman ang kamay niya at naramdaman ko ang pagpisil niya sa kamay ko.
Binawi ko ang kamay ko at nakaramdam na ako ng pagkailang.

Alright, he's handsome. Tipong gwapong 'di gagawa ng mali. Ganoon, eh. Tapos, medyo
chinito din siya. Matangos ang ilong, sakto ang kapal ng kilay, nakakalunod
tumingin. He's wearing a suit, too. Hindi ako sanay na may kasamang ganyan ang
suot. Sanay akong polo shirt, t-shirt or longsleeves lang since iyon naman ang
nakasanayan ni Mikael na suotin.
"Are you okay?" tanong niya sa akin. Magkatapat kaming dalawa. Busy naman ang Mommy
ko at Mommy niya sa pag-uusap tungkol sa kung ano-ano. Tinanguan ko nalang siya.

"Naiilang ka sa akin," he smiled a little. "Di ako nangangagat, Mikaela..."

Tumingin ako sakanya. "Just Mika, please..." pakiusap ko. I don't want him to call
me Mikaela.

"Why? Mas maganda naman ang Mikaela," he smiled again. Nag-iwas ako ng tingin. Ni
hindi ko masalubong ang tingin niya sa akin.

So what's this? Sineset-up na naman ako ni Mommy? I mentally rolled my eyes.

Minsan, di ko na din maintindihan 'tong nanay ko.

"I heard you love strawberries," sabi ni Paulo sa akin habang kumakain kami.
Tumango lang ako at nagpatuloy sa pagkain.

May mga tinatanong siya sa akin kaya sinasagot ko naman ito. Iyon nga lang, hindi
ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng pagkailang sakanya pero parang may nagsasabi
naman sa akin na matagal ko na siyang kilala. Pero imposible naman kasi 'yon.
Ngayon ko lang siya nakita, eh.

Nang natapos kaming kumain, nagsabi si Mommt at Tita Mabel na magpupunta pa sila sa
furniture shop para magtingin-tingin ng mga bagong gamit kaya naman iiwan na nila
kaming dalawa ni Paulo.

"May pasok ka pa ata," sabi ko kay Paulo. He was looking at me... na para bang
binabasa niya ang iniisip ko.

"I cancelled all my apointments today..." ngumiti siya sa akin.

"Why? Just because of this meeting?" tanong ko sakanya.

"Yes. Because of this meeting," binigyang diin niya ang huling salitang binitiwan
niya.

"Why do I have this feeling na kilala kita?" tanong ko sakanya. "But that's
weird... kasi ngayon lang kita nakita..."

Ngumiti lang si Paulo sa akin.

Napatingin ako sa cellphone ko nang umilaw ito. May message galing sa unknown
number. It was the same number na tumawag sa akin noon at hindi naman nagsasalita.
"I don't share what's mine, Ai. Pakisabi nalang sa kausap mo."

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Luminga-linga ako sa loob ng restaurant. He's
here?

Nakita ko siyang nakaupo sa may dulong lamesa habang nakatingin sa amin.

"He's just a friend." Ayan ang inireply ko kay Mikael.

"You want to go somewhere else?" tanong ni Paulo sa akin. "O gusto mong dalhin kita
sa hospital?" ngumiti siya sa akin.

"Hospital?" kumunot ang noo ko. "Wala naman akong sakit..." sabi ko sakanya.

"I know," ngumiti ulit siya. Showing his dimples. "I'm a doctor," he shrugged.
"Baka gusto mo lang na ipasyal kita sa hospital..." sabi nito.

Natawa naman ako. "You mean itu-tour mo ako sa hospital?" tanong ko sakanya.

"Kung gusto mo lang," nakangiting sabi niya.

Napalingon ako sa cellphone ko nang umilaw itong muli.

"Sandali lang..." paalam ko kay Paulo.

May limang messages na galing kay Mikael.

"Why are you smiling at him?""Ai... don't look at him.""Why the fuck are you
laughing?""Ai.""Ai, nagseselos na ako."

Napangiti naman ako. Napatingin ako sa direksyon ni Mikael. Madilim ang mukha niya
habang nakatingin sa akin.

I looked at Paulo. "Let's go?" aya ko sakanya. Ngumiti naman siya sa akin bago
tumayo at inalalayan ako.

Tumingin ako kay Mikael at ngumiti sakanya. Well, minsan ko lang naman siya maasar,
eh. Lulubusin ko na.

Pagkasakay ko ng sasakyan ni Paulo, nagvibrate ulit ang phone ko.

I looked at Mikael's message. Mas lalo naman akong napangiti sa message niya sa
akin.

"Damn, Ai. Nagseselos na ako. Tama naman na, oh?"

=================

Chapter 56

Meet up. (Resched)Nov. 22. 1pm. Wildlife.Sali po kayo sa FB group to know the
details. :)

AGAIN. NOVEMBER 22 PO.

--

Habang nasa sasakyan ako ni Paulo, hindi ko mapigilang maalala ang reaksyon ni
Mikael. Nagseselos siya kay Paulo.

Ganito pala 'yung pakiramdam. 'Yung hindi ikaw 'yung naghahabol. Hindi ikaw 'yung
nagpapakatanga. Sa halip, ikaw ang sinusundan. Pakiramdam mo, mahalaga ka.
Importante ka. Ganoon. Binibigyang importansya ka. Hindi 'yung laging ikaw ang nag-
eeffort.

"You're smiling..." sabi ni Paulo habang nagmamaneho. Nilingon ko naman siya and he
was smiling at me. Napangiti nalang ako. I wasn't aware that I was smiling,
actually. Iniisip ko lang naman si Mikael...

"May naalala lang akong nakakatuwa," pagdadahilan ko sakanya. Umayos ako ng upo at
ibinalik na ang cellpone ko sa bag ko. "Bakit ka pala nagdoctor?" tanong ko sakanya
habang nasa daan kami. Wala naman kasi akong maisip na tanong kay Paulo. Mukha
naman siyang mabait at disente.

Nagkibit balikat siya. "I want to save lives?" he gave me a crooked smile. I gave
him a bored look. "Seryoso? Akala ko kasi gusto mong magturo," sarkastikong sabi ko
sakanya. Malamang naman na gusto mong magsalba ng buhay kaya gusto mong mag-doctor.
Sapakin ko 'to, eh. He laughed at me. "You're cute, Mikaela..." he said and then
smiled again.

Mikaela.

Ilang beses ko bang sasabihing Mika lang? Ayoko na tinatawag akong Mikaela.

"Just Mika, please," sabi ko sakanya. "Pero seriously, what's the reason?" tanong
ko ulit sakanya. Hindi ko maipaliwanag kung bakit pero 'yung ilang na nararamdaman
ko sakanya kanina, nawala na ngayon. Kumportable ako sakanya at hindi ko talaga
alam kung bakit. It was as if I could trust him. May pakiramdam akong safe ako
sakanya. And that is super weird.

"Let's say once upon a time, there was a person that told me I'd be a great doctor.
Naniwala ako sakanya," muli, ngumiti siya sa akin. Ang aliwalas lang ng ngiti ni
Paulo. Ang sincere. 'Yung parang walang pagpapanggap o kahit ano.

"Let me guess," I smiled. "Babae, no?" tanong ko sakanya. Based on the novels na
nababasa ko, kadalasan naman ganoon. Nakakaapekto sa lalaki ang sinasabi ng babaeng
gusto nila. Halimbawa, kapag ayaw ng babae na may hikaw 'yung lalaki, kahit pa
gusto ng lalaki 'yung isang hikaw niya sa tainga, tatanggalin niya para 'don sa
babae. Kasi totoo naman. Mas powerful ang babae kaysa sa lalaki. It's just that,
women should know how to use their charm.

Mahinang tumawa si Paulo. "Yes, babae nga..." nilingon niya ako ulit. Napakunot ng
bahagya ang noo ko nang makita kong medyo lumungkot ang mata ni Paulo sakabila ng
ngiti nito.

"Special someone mo?" pag-uusisa ko. "I don't mean to pry... it's just..." I was
lost for words. Ano nga ba ang ginagawa ko? I'm prying to someone else's life.

He shook his head. "I know, Mika..." umangat ang sulok ng labi niya. "Yes, she was
special..." he sighed. "Tatlong taon na siyang patay..."

"Oh, gosh..." I gasped. "I'm sorry. Hindi ko alam at--"

"Hey," hinawakan niya ang kamay ko. "It's okay. Tatlong taon na 'yung lumipas..."
he smiled. "Okay na ako ngayon," pinisil niya ang kamay ko.

Alanganin akong ngumiti. Pinili ko nalang manahimik at huwag magsalita. Baka kasi
may masabi na naman akong hindi maganda o kaya'y hindi nakakatuwa. Again, kapag
walang magandang sasabihin, mas magandang manahimik nalang. In that way, wala kang
masasaktan.

After Paulo parked his black Audi, naglakad na kami papasok sa ospital.

This was a bad idea.

Huminto ako sa paglalakad. I hate hospitals.

Ayokong nandidito ako.

I should've said no to him. Nanlalamig ang kamay ko.

"Are you okay?" tanong ni Paulo sa akin nang makita niyang natigilan ako. Napayuko
ako.

Ayoko sa ospital.

It reminds me of those terrible things.

Mula pagkabata ko, labas-masok na ako sa ospital. 'Yung operation ko. The day we
had an accident. 'Yung daddy ko. Si Mikael...

Lahat 'yon, sa ospital.

"Mika..." hinawakan niya ang kamay ko. "What's wrong?" tanong niya ulit sa akin.

I shook my head. Ayoko dito.

"Mika, it's okay. You can trust me..." malambing na sabi niya sa akin.

Huminga ako ng malalim.

"Ayaw mo ba dito?" tanong ni Paulo sa akin. Nag-angat ako ng tingin at sinalubong

ang mata niya. He's really worried. It is weird. Wala pang limang oras kong
nakakasama si Paulo pero magaan na talaga ang loob ko sakanya. May pakiramdam akong
kilala ko siya. Pero I am certain this was the first time I met him.

"We can go somewhere else and--"

"No, I'm fine..." pilit akong ngumiti sakanya. Muli, pinuno ko ng hangin ang dibdib
ko. "Tara na?" aya ko sakanya.

Nothing bad's going to happen. I don't know about hospital tours pero... iikot lang
naman siguro kami. Ipapakita lang niya kung saan ang kung ano-anong rooms ng
hospital.

'Yun lang. Aalamin mo lang ang mga pasikot-sikot sa ospital, Mika. Hindi ka
makakakita ng mga pasyenteng halos 50-50 na o kaya mga pasyenteng puno ng dugo.
Tour lang...

Geez. Wala naman akong balak mag-nurse. Bakit ko ba kailangan malaman 'yon?

"Good morning, Doc," bati nang mga nakakasalubong namin na nurse at kung ano-ano
pang staffs kay Paulo. Nginingitian naman niya ang mga ito at tinatanguan.
"Punta muna tayo sa office ko," aya niya sa akin nang akayin niya ako papunta sa
elevator. Tumango lang ako sakanya. Napasiksik naman ako sa gilid nang may tatlong
sumakay na lalaki. Napangiti naman sa akin si Paulo bago ako hinawakan sa may
bandang bewang para alalayan.

Pagdating namin sa 7th floor, mas maraming nurse ang bumabati kay Paulo. They were
all smiling at him ag sigurado akong almost all of them--pati siguro ang may asawa
na--may gusto kay Paulo. He's really handsome and charming and light. I mean, ang
gaan ng aura niya, eh. Laging nakangiti.

"This way, Mika..." hinawakan niya ang siko ko at naglakad kami sa isang corridor
hanggang sa tumapat kami sa isang pinto. There was a name outside the door.

Ashton Paulo Villamor.

He's a cardiologist. Wow.

Pagpasok namin sa office niya, it wasn't like the typical office pero mukhang
office pa din naman. May couch na naroon, may table siya at may computer na naroon.

"Sorry, medyo boring dito," sabi niya sa akin na hinubad ang coat na suot. Umiling
ako. "Hindi lang ako sanay..." sagot ko.

My brother's office was the boring one. Wala akong makita 'don, eh. Halos walang
buhay. Ito... well, this one's different.

Naaaliw ako sa pagtingin sa parts of the heart at kung ano-anong pictures na may
kinalaman sa puso. Natawa pa ako sa nakasabit sa wall ng office niya.

"Fall in love with a cardiologist. They will never leave your heart broken."

May tinitignan si Paulo sa lamesa nito nang tingnan ko ang mga nakadisplay sa
opisina niya. "Why cardiologist?" tanong ko sakanya. "May problema ka sa puso?"
pabirong dagdag ko. "Or may issue ka sa puso?"

"Why? What's wrong with being a cardiologist?" nakangiting tanong naman niya sa
akin. Nagkibit balikat lang ako. "You don't look like one kasi..." sabi ko. "Don't
get me wrong, ha?" nakangiti kong sabi. "You're too handsome to be a doctor kasi
at--" natigilan ako. Napalingon ako sakanya. He was smiling at me. I didn't said
those words!

"Thank you sa compliment," sabi niya sa akin habang nakangiti. Napaiwas naman ako
ng tingin. "Madami kasing doctor na medyo matanda na..." sabi ko. "Hindi lang
siguro ako sanay na bata 'yung doctor at--"
"Okay lang. No need to explain," sinundan niya ito ng mahinang tawa. "I guess, I
was born to mend broken hearts?"

"Corny..." bulong ko.

"I heard you," sabi niya sa akin bago kinuha ang puting coat niya at isinuot.
"Let's go?" aya niya sa akin. Tumango naman ako. Iniwan ko na din muna ang gamit ko
sa loob ng opisina niya at tanging phone at wallet lang ang dinala.

"Hi, doc," bati sakanya ng isang nurse.

"Shine, gising na ba si Niña?" tanong ni Paulo sa nurse na tumingin sa akin bago

bumaling muli kay Paulo. "Yes, doc. She was actually looking for you," sabi nito.

Tumango si Paulo. "Pupuntahan ko lang 'yung ibang pasyente ko," sabi ni Paulo bago
hinawakan ang siko ko at iginiya ako papunta sa mga kwarto ng ospital.

"Madami sigurong may crush sa'yong nurse, no?" sabi ko habang naglalakad kami.
Ngumiti lang si Paulo bago binuksan ang isang pinto.

"Hi, Jonas..." bati ni Paulo sa batang lalaking nakahiga sa kama.

"Akala ko wala ka ngayon?" sabi ng babaeng nakaupo sa may gilid ng kama. He

shrugged. "Change of plans," ngumiti siya. Lumapit siya sa pasyente at may kung
anong tinignan. Nakatayo lang ako sa malapit sa pinto.

"Who is she?" tanong nung babae kay Paulo. Nilingon naman ako ni Paulo. "Bagong
nurse siya dito?" tanong ulit nito.

He shook his head. "She's my friend," sabi nito.

"She's pretty," sabi ni Jonas sakanya.

Mas napangiti naman si Paulo. "Yeah, she is..."

Tipid lang akong ngumiti sakanila. Matapos magbilin ni Paulo sa babaeng nandoon,
inaya na niya ako palabas.

"Paulo, pwede ka bang ayain magcoffee mamaya?" humabol sa amin ang babaeng nasa
kwarto ni Jonas.

He smiled. "Sorry, pero may iba pa akong gagawin, eh..."

Kumunot naman ang noo ko. She obviously likes him.

"I just want to talk to you about Jonas and--"

"Madidischarge na si Jonas bukas," sabi ni Paulo. "If you have questions,

magpapadala ako ng nurse mamaya sa room ni Jonas para makausap mo at masabi mo ang
mga tanong mo. Sorry, pero may pupuntahan pa akong ibang pasyente..."

Bumaling naman sa akin si Paulo. "Let's go?"

Hindi naman ako kumibo at nagpatianod nalang. The woman was still calling Paulo,
pero hindi na niya ito pinansin. May ilan pa kaming dinaanang pasyente ni Paulo.
They were all nice. Lahat sila, welcoming at nakangiti. Para pa ngang walang sakit
'yung iba, eh.

"Punta na tayo kay Niña," sabi niya sa akin. Nakita ko ang pagsigla sa mga mata
niya.

Nasa dulo ang kwarto na sinasabi niya. Nauna si Paulo na pumasok sa akin.

"How's my girl?" narinig kong bati ni Paulo sa pasyente.

Sumunod ako sakanya sa loob at nakita ko ang isang batang babaeng nakahiga sa kama.
May mga nakakabit sakanya na aparato.

The girl smiled at me.

"Niña, I want you to meet Mika..." pakilala sa akin ni Paulo doon sa bata. Ngumiti
naman ako.

"Hi, Niña..."

Ngumiti din sa akin ang isang babaeng naroon na ipinakilala sa akin ni Paulo na
nanay ni Niña. Hindi katulad sa mga pasyente na pinuntahan namin kanina, mas
nagtagal si Paulo sa kwarto ni Niña at nakipaglaro pa ito dito kahit na nakikita
kong kulang sa lakas si Niña.

It was almost lunch time when we went out.

"I like Niña," sabi ko kay Paulo. "She was smiling kahit na parang nahihirapan
siya..."

Paulo looked at me. "Mahina 'yung puso niya," huminga ito ng malalim. "We're
looking for a heart donor... 'yung compatible sa puso niya..." tinignan ako ni
Paulo na tila naghihintay ng reaksyon ko sa sinabi niya sa akin.

Natigilan ako.

Para palang ako si Niña.

"Are you okay?" tanong sa akin ni Paulo.

Ilang beses kong ikinurap ang mata ko. "Matutulungan mo naman siya, diba?" tanong
ko kay Paulo. "Kaya mo naman siyang pagalingin..."

He smiled sadly. "Doctor lang ako, Mika. Di ako Diyos," sabi niya. "Not everyone
will be as lucky as you..."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"What do you mean?"

"You were like her, right?" sumandal si Paulo sa pader bago lumingon sa akin. "Pero
maswerte ka kasi nagka-donor ka..." nagyuko ito ng ulo. "Nakahanap ka ng puso na
papalit sa puso mo noon."

"Paulo..."

"Kaya ingatan mo 'yung puso mo. Iningatan ng taong may ari ng puso na 'yan ang puso
niya noong nabubuhay pa siya bago napunta sa'yo," he smiled at me.

"What are you trying to say?" tanong ko ulit sakanya.

He shrugged. "Nagugutom ka na ba? Kumain na muna tayo."

Kunot noong sumunod nalang ako sakanya. Ano namang issue niya sa puso ko?

Binalikan lang namin ang gamit ko sa opisina niya at lumabas na kaming dalawa.
Dumiretso naman kami agad sa isang restaurant para kumain.

Nakatitig lang sa akin si Paulo habang hinihintay namin ang inorder namin.

"May dumi ba ako sa mukha o nagagandahan ka sa akin?" tanong ko sakanya.

He laughed. "Ganyan talaga kayong Dela Cruz, no?" sabi niya sa akin.
"Maganda ang lahi?" Nagkibit-balikat ako.

Ngumiti lang si Paulo sa akin.

"After your operation before, wala ka bang napansing nagbago sa'yo?" tanong niya sa
akin habang kumakain kami. Umiling ako. "Wala. Normal naman ang pakiramdam ko..."
sagot ko.

"That's normal, I guess..." he sighed. "Minsan kasi, may instances na may nagbabago
sa taong napapalitan ang puso," he said. "Wala man lang nagbago sa'yo? Kahit ano?
'Yung mga hindi mo nakasanayan, for example. May mga ginagawa ka bang hindi mo
naman nakasanayan noon?" dagdag pa niya.

Kumunot na ang noo ko. "Ano bang dapat magbago sa akin?" Hindi ko kasi maintindihan
ang sinasabi nito, eh. Hindi lang ba sulat ang mahirap intindihin sa doctor? Sila
mismo din?

Tinignan niya ako sa mukha. "Ngayon, wala ka bang ibang nararamdaman?" tanong niya
sa akin habang nakatitig sa mga mata ko.

Nagtataka na talaga ako sa ikinikilos ni Paulo. It was as if he wants to say

something pero ang dami niyang pasakalye.

"Kilala mo ba 'yung heart donor ko?" diretsong tanong ko sakanya. Iyon ang
pinakamalapit na reason na pumasok sa isip ko. At kanina ko pa sa sasakyan iniisip
iyon pero pilit kong itinatatwa dahil imposible naman.

Sumandal siya sa upuan niya at tinignan ako sa mata.

"Yes. I know her."

May kung anong bagay ang naramdaman ko sa puso ko. Hindi ko alam kung imagination
ko lang ba iyon o ano pero naramdaman ko, eh.

"Sino siya?" tanong ko kay Paulo. Bumilis ang pagtibok ng puso ko.

Umiling siya. "Wag na natin pag-usapan," sabi nito. He smiled again. "Alam kong
masaya ang taong iyon dahil nadugtungan ng puso niya ang buhay mo," dagdag nito.

"I want to know who that person is," sabi ko sakanya.

"Mika, patay na siya," sagot naman niya sa akin. "There's no use, alright?"
Napahugot naman ako ng malalim na hininga. Bigla naman kasi akong nacurious kung
kanino ba galing ang puso ko. I asked the doctors before pero sabi nila, ayaw na
daw ipaalam ng pamilya nung nagdonate kung sino ang may ari ng puso ko ngayon. Kaya
pinabayaan ko nalang. Pero ngayon, Paulo's here. Baka dahil sakanya, makilala ko
man lang kahit papaano ang may ari ng puso ko ngayon.

Hindi naman na ako nagsalita pa habang kumakain kami. I'm thinking of another way
para sabihin sa akin ni Paulo kung sino ang may-ari ng puso ko ngayon, eh.

"You're a messy eater, Mika..." nakangiting sabi sa akin ni Paulo bago pinunasan
ang gilid ng labi ko ng table napkin na nasa lamesa.

"Ako na," sabi ko sakanya. I wiped the corner of my lips. Di naman sinasadyang
napatingin ako sa may bandang likod ni Paulo.

Nakasimangot si Mikael habang nakatingin sa akin. He raised his phone.

Kinuha ko naman ang phone ko sa bag ko. Ang dami niyang messages sa akin.

I composed a message for him.

"What are you? A stalker?" I asked him.

Kumunot naman ang noo niya nang mabasa na niya ang message ko.

"No. Just protecting what's mine." Reply niya sa akin.

I rolled my eyes. I looked at him and he shrugged.

"Baliw." Text ko ulit sakanya.

"Sa'yo." Reply niya.

God. Kailan pa naging corny si Mikael? Kailan pa?

"Are you okay?" tanong ni Paulo sa akin.

"Ha?" napatingin ako sakanya. Busy kasi ako sa pagtetext kay Mikael.

"Okay ka lang ba?" tanong niya sa akin ulit.

Tumango ako. "Yeah," ani ko. "Uh, I just need to go to the little girl's room,"
paalam ko sakanya. "Babalik din ako." Binitbit ko ang bag ko at naglakad ako
papuntang CR.

Agad namang may humawak sa bewang ko bago pa man ako makarating sa CR.

"What are you doing? Sinusundan mo kami?" tanong ko sakanya. Nakahawak ang
magkabilang kamay niya sa bewang ko. He shook his head. "Coincidence. Destiny kasi
tayo," he smiled a little.

Ayan na naman ang smile ni Mikael. God. Help. More strenght, please?

"Seriously, Mikael. What are you--"

He pressed his lips on my lips. Mabilis lang ang halik na ginawa niya sa akin pero
sapat na para magwala ang mga walanghiyang butterflies ko sa loob ko.

"What the fu--"

He kissed me again. It was longer than the first kiss. Pinagdikit niya ang noo
naming dalawa.

"What are you doing?" I asked him. Pinanlakihan ko pa siya ng mata. Hinila ko siya
sa may gilid dahil may pumasok sa CR ng mga babae. Tumingin pa ang mga ito kay
Mikael.

"Nagseselos na ako, kanina pa..." kunot noong sabi ni Mikael. "Sino ba 'yon?"
tanong niya sa akin.

"Si Paulo..." kibit-balikat kong sagot.

"Tss. Who is he?" he asked again. Bumalik na 'yung Mikael way of asking niya. 'Yung
masungit.

"He's a doctor. A cardiologist, actually. He's my mom's friend's son," sagot ko.
"Ano pa?" tanong ko sakanya.

"Do you like him?" tanong niya ulit sa akin.

I mentally rolled my eyes. Ang sarap pitikin ng pilikmata ni Mikael.

"He's handsome. He's mabango. He's always smiling. He's charming. He's sweet. He's
not masungit. Kahit sino ata magkakagusto sakanya..." sagot ko.
Napasimangot naman siya sa akin.

"Now let me go, babalik na ako sa lamesa namin," hinawakan ko ang kamay niyang nasa
bewang ko pero mas hinapit niya ako palapit.

"Mikael..."

"I love you, Mikaela."

I inhaled his scent. Damn. It's my favorite scent.

"Mikael..."

"I deserve this, I know. This kind of treatment. Itong nangyayari. Gago kasi ako,"
huminga siya ng malalim. "But I won't stop, okay?" hinawakan niya ang magkabilang
pisngi ko. "I won't stop until I hear you say you love me again. No, I won't stop
at all. Hindi ako titigil na ipakitang mahal kita kahit pa bumalik ka na sa akin.
But fuck, Ai... selos na selos na ako. Anong gagawin ko?" tanong niya sa akin.

Huminga ako ng malalim bago tumingin sa mga mata niya.

I smiled a little before I pulled him closer to me. I kissed his lips.

Bumaba naman ang kamay niya sa bewang ko.

Mas pinalalim pa niya ang halik. At hindi ako nagdalawang isip na tumugon.

Should I give him another chance? Should I give us another chance?

Fuck. It's hard to think when his lips were pressed against mine.

Bahala na sila.

Bahala na si Paulo.

Bahala na.

=================

Chapter 57
See you sa mga pupunta sa Sunday.

--

"Mika, how's Paulo?" tanong ni Mommy sa akin habang nag-aalmusal kaming dalawa.
Uminom naman muna ako ng mango juice bago ako tumingin sakanya at humugot ng
malalim na hininga.

"Mommy, hindi ako ang nanay ni Paulo. Malay ko kung kamusta na ba siya," sagot ko
bago nagpatuloy sa pagkain.

"I'm serious, hija..." my mom said. I mentally rolled my eyes. Where is Theon ba
kasi? Dapat dinadala nila Kuya Thunder at Ate Rain dito 'yon para may ibang
nakikita si Mommy, eh. Ilang buwan pa kasi bago lumabas 'yung kambal nila Kuya
Hunter kaya ako na naman tuloy ang nakita ni Mommy dito. Hindi nga ako dapat sasalo
sa almusal sakanya dahil alam ko na ganito ang mangyayari pero wala naman akong
nagawa dahil si Mommy mismo ang gumising sa akin.

"Mommy, busy 'yon. Doctor si Paulo, eh. Madaming inaasikaso," sabi ko ulit bago
kumuha ng hotdog at inilagay iyon sa plato ko.

"You look good together," ani Mommy sa akin habang nakangiti.

Here we go again. Mula nang ipinakilala niya sa akin si Paulo, lagi na niyang
sinasabing bagay kaming dalawa.

Nagfocus ako sa pagkain ng hotdog na nasa plato ko habang si Mommy, patuloy ang
pagsasalita.

"Kasal na ang dalawang kapatid mo, Mika..." sabi niya pa sa akin.

Nag-angat ako ng tingin. "I know, Mommy. I was there..." sabi ko naman sakanya.

Napailing nalang siya sa akin bago kinuha ang kape niya at uminom. "I'm not rushing
you, Mika. Pero... what's your plan?" tanong niya sa akin.

Nagkibit balikat ako. "Nasabi ko na kay Kuya 'yung flower shop na business na
sinasabi ko. He said, pag-aaralan niya, eh..." Iyon pa din ang malinaw na plano na
mayroon ako since hindi naman na ako nakapag-enroll for 2nd sem. Sayang 'yon.
Graduating na sana ako ngayon... pero mas okay na din 'yon. Ayoko na kasing idawit
ulit ang buhay ko sa mga buhay ng mga taong pinagkatiwalaan ko pero sinayang lang.
Nakakaloko, eh.

"I was talking about Paulo, hija..." she said while sipping her coffee.
Napasimangot ako. "Binubugaw mo ba ako, Mommy?" tanong ko na halos nagpabuga ng
kape na iniinom ni Mommy. "What are you saying?" pinanlakihan pa niya ako ng mata.

Ngumiti ako. "I was just kidding, okay?" sabi ko. "Kakakilala pa lang namin ni
Paulo, Mommy. Wala naman siyang sinabing gusto niya ako o ano... and besides, si
Mikael..." natigilan ako nang tumaas ang isang kilay ni Mommy sa akin.

"He's what?" tanong niya. Nag-iwas ako ng tingin.

"You're dating him again?" tanong sa akin ni Mommy.

"No," sagot ko. And that was the truth. Hindi naman kami nagdedate ni Mikael, eh.
We were hanging out, yes. Pero laging kasama sila Cielo, Maha o kaya naman si Dale.
Hindi 'yung kaming dalawa lang.

"Lagi na naman kayong magkasama..." sabi pa niya sa akin.

"We're friends, Mommy..." kibit-balikat kong sagot sakanya. I hate talking about my
relationship with Mikael now. Ayokong inuungkat nila. I'm taking it slowly. Ayokong
madaliin kung saan kami hahantong na dalawa. We were starting again.

"You still love him," sabi ni Mommy. It wasn't a question that needs an answer. It
was a statement.

"Mommy..." I sighed. I know many would say, bakit ba hindi nalang ako lumayo kung
gusto ko talagang kalimutan si Mikael. Kung gusto ko talagang makapagmove on na.
Kahit ako napagod na tanungin ang sarili ko sa bagay na iyon. Napagod na akong
hanapin 'yung sagot na una pa lang naman, alam ko na. Mahal ko pa din si Mikael.
Pero hindi dahil mahal ko siya, magiging ganoon kasimple ang lahat.

Gusto kong makita niya 'yung worth ko. Gusto kong iparamdam niya sa akin na mahal
niya ako at hindi na mangyayari 'yung ginawa niya noon.

It was so dire easy to say yes to him again. Pero alam kong hindi pa dapat ulit.
Hindi pa ngayon.

She rolled her eyes. "I get it, dear..." sabi niya. "I have nothing against Kerko,
pero hindi naman okay sa akin ang ginawa niya... pahirapan mo na muna. And who
knows baka si Paulo pala ang para sa'yo," she smiled again.

Napailing nalang ako. My mom's so understanding to the point na binubugaw na talaga

niya ako. She said she called Paulo to come over for lunch. Gusto ko tuloy umalis
ng bahay para makaiwas.

It's not like I don't like Paulo. I like him, actually. He's nice, gentleman,
thoughtful, caring. Gwapo pa. Pero wala, eh. Hindi siya 'yung type ko.

Pagkatapos naming mag-almusal, bumalik na ako sa kwarto ko. Wala naman akong
gagawin ngayong araw kaya wala akong choice kundi samahan si Mommy dito. Ugh! Bakit
kasi nagsipag-asawa na sila Kuya, eh.

I dialed Kuya Thunder's number. Nakadapa ako sa kama habang nagtitingin-tingin nang
latest model ng mga sasakyan.

"Yes, baby?" sagot ni Kuya sa tawag ko.

"Where's Theon? Pwedeng padala mo siya dito sa bahay?" tanong ko sa kuya ko. Maybe
if Theon's here, hindi masyadong ipupush ni Mommy si Paulo sa akin. Magiging busy
'yon kay Theon, eh.

"Ano bang tingin mo sa anak ko, package?" tanong ulit ni Kuya sa akin. "Anyway,
hindi din makakapunta sila Theon diyan. Sinama ni Rain magshopping 'yon, eh. For
Christmas."

"It's too early to shop for Christmas, Kuya!" I hissed. Ako nga wala pang naiisip
bilhin sa kanila, eh. Ni wala pa nga akong nabibili para sa sarili ko. "Pero sana
sinama nalang ako ni Ate Rain. Mom's bugging me! Nirereto ako ng nirereto, eh,"
sumbong ko sakanya. I know my Kuya. Kakampihan ako nito.

"Doon sa doctor?" he asked. I said yes. Of course, alam na ni Kuya Thunder ang
tungkol kay Paulo. Nasabi na ni Mommy at nameet na nila sa Paulo noong kasal ni
Kuya Hunter, eh. Dalawang buwan na din naman mula nang makilala ko si Paulo.

"Yes. Ang obvious ni Mommy. Halatang gustong-gusto niya si Paulo for me..."
napasimangot ako. I know naman na para sa akin ang ginagawa ni Mommy pero... duh?
Ayoko ng ganon. Gusto ko sa mahal ko ako mapunta.

"He's a good catch, baby. I like him for you," he said again.

"What?" tanong ko. Kumunot pa ang noo ko. "You're not serious, aren't you?" I asked
him.

"I'm fuc--dead serious, baby," he sighed. "He's way too good than your ex
boyfriend," ani pa nito.

I rolled my eyes. Can they just stop saying bad things about Mikael? Pabayaan
nalang sana nila. Hindi 'yung kung ano-ano pa ang sinasabi nila.

"Anyway, Kuya, about the flower shop, ano na ang balita?" tanong ko nalang sakanya
para madivert na ang usapan naming dalawa.
"Pag-uusapan pa namin ni Hunter 'yan. Marami pang gagawin 'don, eh..." sagot niya.
"Pero ako ng bahala. Do you still have anything to say? May meeting pa ako, eh."

"Wala na," sabi ko. "Sige na, Kuya. I have to go na din. Bye!"

Napahiga nalang ako sa kama matapos kong makipag-usap sa kapatid ko. And I actually
thought kakampihan niya ako. Hindi pala. Kumampi pa kay Mommy!

Napalingon ako sa cellphone ko nang umilaw ito. Tanda na may nagtext sa akin.

It was from Mikael.

Napangiti nalang ako nang mabasa ko ang message niya. Hindi nalang ako nagreply
sakanya. I scanned my other messages na hindi ko pa nabubuksan. May mga galing kay
Paulo, Cielo at Maha. Hindi naman kasi ako mahilig makipagtext. Masipag lang akong
magreply kapag mahalaga 'yung tao sa akin.

It was past 11 am when I decided to go down to see what's happening. Dumiretso ako
sa kusina para alamin kung ano bang niluluto nila para sa lunch.

"Hi, Mika..."

Napalingon ako nang may magsalita. Kakababa ko pa lang ng hagdan, eh. I saw Paulo
holding a bouquet of flowers. He was wearing a plain blue shirt and pants. Kung
hindi ko alam na doctor 'to, iisipin ko model 'to, eh. O di kaya'y artista.

"Paulo?" kumunot ang noo ko. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Damn it!

Ngumiti siya sa akin. Ang aga naman ata nitong dumating? Lumapit ako sakanya.
"Hi..." bati ko.

"For you," inabot niya sa akin ang bulaklak. Pink roses. I prefer white. Or purple.
Not pink. Okay ako sa pink basta may halong purple.

Ngumiti nalang ako at tinanggap ito. "Sana 'di ka na nag-abala pa," sabi ko.
"Tatawagin ko lang si Mommy..." ani ko nang paupuin ko na siya sa may living room.

"No need, I saw her already. Lumabas siya, eh..." sabi nito habang nakangiti. Bakit
ba laging nakangiti 'tong isang 'to? Yes, he's damn handsome, pero mas nagiging
gwapo siya kasi lagi siyang nakangiti. Plus the fact na may dimples pa siya.

"Wala naman siyang nabanggit na aalis siya," napasimangot ako. Ang obvious talaga
ni Mommy. I mentally shook my head. Inilapag ko din sa may coffee table ang
bulaklak na dala niya. "I also brought strawberry cake," sabi niya sa akin. "I gave
it to Yaya Lourdes. Siya na daw magseserve, eh..." sabi ni Paulo.

"Di naman kailangan, Paulo. Okay lang naman kung hindi ka na nagdala," sagot ko. I
crossed my legs. Hindi naman kasi ako sanay sa ganito, eh. 'Yung may nanliligaw.
Yes, hindi nanliligaw si Paulo. Parang lang. Ewan.

He cleared his throat. "Niña's asking for you," he said. I looked at him. Ilang
beses na din kasi akong dumalaw kay Niña mula nang malaman ko ang kondisyon niya. I
can relate to her, eh. I was once in her position. But I was lucky. Nakakuha ako ng
heart donor.

"Dadalawin ko nalang siya bukas," sagot ko sakanya. "May nahanap na ba na donor?"

tanong ko.

He gave me small smile. "In order to have a donor, someone needs to die, Mika. At
hindi naman lahat, pumapayag na idonate ang organ ng mahal nila sa buhay.
Kadalasan, nurse o doctor ang gumagawa 'non. They are willing to give their organs
for the others..."

Natigilan ako. Of course. It's the heart we're talking. Not kidney or liver. Heart.
Wala namang taong mabubuhay ng walang puso, eh.

"Someone died 3 years ago..." I said. I was staring at my nails. "Noong nakakuha
ako ng puso na magdudugtong sa buhay ko, may isang taong nawala. May isang taong
nawalay sa mahal niya sa buhay..." huminga ako ng malalim bago nag-angat ng tingin
kay Paulo. "You told me kilala mo 'yung heart donor ko, diba?" sabi ko sakanya.
"Kwentuhan mo naman ako tungkol sakanya. Sino ba siya?" I asked him.

I was really curious about my heart donor. Pero wala pa naman akong pinagsasabihan
na naiisip ko ngayon ang bagay na iyon maliban kay Paulo. Kahit kay Mikael, wala
naman akong nababanggit, eh.

"We should not talk about her, Mika..." sabi niya sa akin na nag-iwas ng tingin.

"Why?" tanong ko ulit. He looked... I don't know. Tensed? Yes. He was tensed.

"Mika..."

"Is she the one you were talking about?" lakas-loob kong tanong. Bumilis na naman
ang tibok ng puso ko. "Your special someone?" tinignan ko ang magiging reaction
niya. He smiled sadly and nod a little.

Damn.

Pakiramdam ko may naghahabulan sa puso ko. It was beating so fast!

"I'm sorry..." mahinang sabi ko.

Ano bang dapat kong sabihin? Maliban sa sorry, ano pa?

My heart came from his girlfriend.

He looked at me and shook his head. 'You don't have to say sorry, Mika. It wasn't
your fault," pag-aalo niya sa akin. Huminga siya ng malalim.

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Sa loob ng dalawang buwang pagkakakilala

ko kay Paulo, he was always smiling and now... nakikita kong nalulungkot siya.

Maybe it was better na hindi na ako nagtanong, eh. Pero kung hindi ko naman ginawa,
I'd be forever curious. Eventually, malalaman ko din naman 'yon.

Lumipat ako ng upuan at tumabi kay Paulo.

"I'm sorry that you lost her," hinawakan ko ang kamay niya. "I can feel it. She's
happy for you," sabi ko sakanya. "I don't know your love story, pero alam ko naging
masaya siya sa'yo," I smiled at him.

Nag-angat siya ng tingin sa akin. "She's happy she was able to help someone with
her heart," pinisil niya ang kamay ko.

"Come on, smile. Di ako sanay na hindi ka nakangiti," I smiled at him. Ngumiti
naman siya sa akin.

"What's her name? Your girlfriend..." tanong ko sakanya habang nakaupo kami sa may
sofa. Tapos na kaming mananghalian kaya nagkukuwentuhan nalang kaming dalawa. Nasa
may harap din namin ang strawberry cake na dala niya at mango juice.

"Beatrice," he replied.

"Ang ganda ng pangalan niya," I commented. I was told before na dapat ang pangalan
ko talaga ay Summer Michelle and I was actually thankful that my mom changed it.
Duh, my initials would be SMDC. They named the Supermarket Summer's instead.

Hindi naman nagkomento si Paulo. "What is she like?" I asked again.

He looked at me and smiled. "Seryoso ka diyan sa tanong mo?"

I nodded. "Gusto ko lang makilala 'yung nagdonate ng puso ko," sabi ko sakanya.
"Dali na..."
Tinitigan niya ako.

"Paulo..."

"She's beautiful..." sabi niya habang nakatingin pa din sa akin.

Napalunok naman ako.

"She was loved by many people..."

"She's pretty hard-headed, too..."

Napaiwas ako ng tingin. "Siguro ang bait niya, no?" sabi ko bago uminom. "She gave
me her heart..."

Hindi naman nagsalita si Paulo.

"Maybe that was the reason why you were asking me if may nagbago sa akin... siguro
kung hindi ganoon ang sitwasyon ko noon, at hindi siya ang naging donor ko... baka
naging magkaibigan kami," napangiti ako.

"She doesn't like strawberries..." bulong ni Paulo. Kumuha siya sa strawberry cake
na nasa nasa harap namin at kinain ito. "She was so strict," he laughed. "Ayaw nga
'non kumakain sa fastfood. At hindi din umiinom ng softdrinks unless it was zero
sugar," he looked at me. "Unlike her, you're carefree, Mika..."

Hindi ako nagsalita. Nakayuko lang ako sa strawberry na nasa ibabaw ng cake slice
ko. Ang interesting kasi niya.

"And I like you," he added.

It was almost 8 pm when Paulo went home. Dumating kasi si Mommy bandang hapon
kasama si Ate Rain at Theon. Ate Zyline was with her, too. Nakipaglaro ako kay
Theon habang nagkukwentuhan naman sila Paulo at Mommy.

Okay na din 'yon. Hindi ko kasi alam kung ano bang sasabihin ko sa sinabi ni Paulo.
He likes me. Like lang naman. Hindi ko naman kailangan i-big deal 'yon.

And I don't feel the same. I like him. As a friend. Not like as in like. Not
romantically.

He wasn't him.
Nakaupo ako sa kama ko habang nagbabasa ng isang libro nang magring ang phone ko.
It was Mikael who's calling.

It was almost 12 midnight.

I picked up his call.

"Hey," I greeted him.

"Did I wake you up?" tanong niya naman sa akin. I answered no.

"I missed you," he said.

Hindi naman ako nagsalita. What should I say? I missed him, too?

"Ai..."

"Gabi na, Mikael. You need to rest," sabi ko sakanya. I want him to rest yet deep
inside me, gusto ko pa siyang makausap.

"I need to see you first," he said again. Kumunot naman ang noo ko.

"There's no need and--"

"Labas ka," putol niya sa sinasabi ko.

"What?" takang tanong ko. "Don't tell me nasa labas ka ng bahay namin?" sabi ko
sakanya.

"I won't tell it, then..." he laughed.

Crap. Ang sexy nung tawa! That should be illegal.

"Mikael..."

"Come on, Ai. Please?" naglalambing na sabi niya sa akin.

I groaned. "Fine. Wait for me..."

"I will wait for you," he said before I ended the call.

Lumabas ako ng kwarto ko at dumiretso palabas ng bahay. Nakita ko naman si Mikael

na nakasandal sa may pinto ng sasakyan nito.

Wait, shit.

I am wearing his shirt!

I saw it when I was looking for a comfy clothes. Sinuot ko nalang. Malay ko bang
magpupunta si Mikael ngayon?!

Hindi naman siguro niya mahahalata. Wala namang ebidensyang kanya 'to.

Lumapit ako sakanya.

"Anong ginagawa mo dito?" tanong ko sakanya.

He shrugged and pulled me closer to him. He wrapped his arm around me and hugged me
tight.

"Mikael..."

"Namiss kita," bulong niya sa akin.

"OA. Nagkita tayo noong isang araw," sabi ko sakanya. I pushed him softly. "Ano
bang ginagawa mo dito? Anong oras na kaya," sabi ko sakanya.

Nilalamig ako. Dapat pala nag-pyjamas nalang ako at 'di ako nagmagandang mag-
shorts. Halos 'di pa makita ang suot kong shorts dahil sa damit ni Mikael.

"I came here to see you," he shrugged.

"Paano kung tulog na ako? Eh di nasayang ang pagpunta mo," I rolled my eyes.

"But you're still awake. It's my lucky day, I guess," he smiled.

Geez. 'Yung smile niya.

Nag-iwas ako ng tingin.

Suppress, Mika. Baka sunggaban mo na naman, eh.

Pinamulahan ako ng pisngi nang maalala ko na naman 'yung eksena sa restaurant. I

kissed him. He kissed me back.

And the waiter saw us.

Grabe. Kinailangan kong umalis ng restaurant mg hindi nagpapaalam kay Paulo dahil
sa kahihiyan. Buti nalang at hindi nagalit 'yon dahil sa ginawa ko. Nagdahilan
nalang akong nahilo ako.

"What are you thinking?" Mikael asked me. There was a smile pasted on his face.

"Wala..." sagot ko.

Bigla namang humangin. Mas lalo akong gininaw. Malapit nang magpasko kaya naman mas
lumalamig na ang hangin.

Napayakap naman ako sa sarili ko.

Impit akong napatili nang hilahin ako ni Mikael at yakapin. "You don't need to hug
yourself. I'm here..." he said.

"Umuwi ka na kasi..." bulong ko sakanya.

"One hour with you. Is that too much to ask?" he asked me.

"Mikael..."

"I know they all want that doctor for you. Pero wala akong pakialam kung lahat sila
boto 'don. 'Yung boto mo naman ang mahalaga, eh..." he cupped my face and looked
straight in to my eyes.

"Do you like him, Ai?" tanong niya sa akin.

Huminga ako ng malalim bago nagsalita.

"Where are we going? I'm making your one hour, two hours..." I smiled.

He smiled at me.

Pumasok na ako sa sasakyan niya at umupo sa may harap. Napatingin naman ako sakanya
nang ibigay niya sa akin ang jacket niya. "Cover youl legs, please," he said.

Napangiti nalang ako.

Sa isang convenience store kaming dalawa nagpunta since ayoko namang magpunta sa
fastfood at this time of the day.

"Ice cream nga kasi, Mikael!" sabi ko sakanya.

He frowned.

"Not the one that I have to lick," ismid ko. "This one," turo ko sakanya doon sa 1
galon ng ice cream.

"Seryoso ka?" tanong niya. Tumango naman ako. "Strawberry flavor?" tanong niya sa
akin.

I shook my head. "Whatever you want. Lagi nalang akong nasusunod, eh..." sabi ko
sakanya habang nakangiti.

"Under ako, eh..." he smiled.

"Baliw..." tumalikod ako sakanya para maghanap ng iba pang pwedeng bilhin. I ended
up picking three potato chips. Nasa counter naman na si Mikael habang hinihintay
ako.

Hinintay ko nalang siya doon sa may upuan na naroon nang magbayad siya sa cashier.

I was looking at him. Bigla naman siyang lumingon sa akin kaya napaiwas ako ng
tingin.

Nagkunwari nalang akong busy sa phone ko nang inilapag niya sa mesa ang binili
niya. May plastic spoon din na nandoon.

Magkatapat kaming dalawa habang kumakain.

"How are you?" tanong niya sa akin.

"Good," sagot ko habang kumakain ng ice cream. "Dito ka kasi sa side na 'to kumuha.
Di na masyadong matigas..." sabi ko sakanya bago kumuha ng ice cream. "Here..."
iniumang ko sakanya ang kutsara kong may ice cream.

He was just looking at me.

"Dali na, arte mo," sabi ko at inilapit pa ang kutsara ko sa bibig niya. I smiled
when he opened his lips.

Kumuha ako ulit sa tub ng ice cream bago sumubo ulit. He was just looking at me.

"Paulo was in our house... yesterday?" I laughed. It was almost 1 am already.

"Oh?"

"He brought flowers and strawberry cake..." I shrugged.

"Tss..."

"His girlfriend was my heart donor," sabi ko ulit bago kumuha sa ice cream.

"What?" halatang nagulat si Mikael sa sinabi ko. Nagkibit balikat ako. "His
girlfriend was my heart donor," ulit ko.

"Ai..."

"May nabasa ako..." sabi ko habang sa ice cream nakatingin. "It was possible to
love the person that your new heart loves daw..."

"Mikaela..."

"They're lying..." I sighed.

Nag-angat ako ng tingin kay Mikael.

"Hindi nagbago, eh... 'Yun pa din 'yung mahal ko. Napalitan man 'yung puso ko."

He smiled at me. Lumipat siya sa tabi ko at hinalikan ako sa labi. I tasted

chocolate from his lips.

My hand snaked around his neck.

Pinagdikit niya ang noo naming dalawa nang tapusin niya ang halik.

"I love you, Ai..." he kissed my lips again.

"Wait..." awat ko sakanya. "Hindi pa din kita sinasagot, okay?" sabi ko.

"You're my boyfriend, though..." I shrugged. "You're a friend and obviously you're

a guy," I smiled.

Napasimangot naman si Mikael.

I just gave him a quick kiss.

One step closer to him. Hindi na ako magmamadali.

=================

Chapter 58

See you sa mga pupunta sa Sunday.

Follow me on twitter para mas makausap niyo ako. @vampiremims. :')

--

"It's 4 am already, love..." bulong ni Mikael sa akin habang naka-upo kaming dalawa
sa may seaside. Naka-akbay siya sa akin habang nakasandig naman ako sa may balikat
niya. It felt so right to be with him again. Having his arms wrapped around me,
para akong batang nakauwi sa bahay niya matapos ang isang napakahabang araw.

"Oh?" I yawned. We were just talking and talking and talking about random stuff.
Minsan nga, nauubusan na ata kami ng pag-uusapan kaya paulit-ulit nalang na
bubulong si Mikael sa akin na mahal niya ako hanggang sa makaisip na naman ako ng
ibang topic o kaya, kalokohan na itatanong sakanya. Halos hindi ko nga namalayan
ang oras habang magkasama kaming dalawa. What surprised me the most is the mere
fact na kahit wala kaming gawin na dalawa, kahit na magkatabi lang kami, kahit na
hindi kami magsalita, masaya kami.

Suot ko ang jacket niya para hindi ako ginawin ng sobra. Kanina pa din niya ako
pinagagalitan sa suot ko at kanina ko pa din siya hindi pinapansin 'don. Malaki ang
issue ni Mikael sa legs ko, eh. As if naman may makakita pa sa amin ng ganitong
oras at isa pa, matutulog na kasi ako dapat noong dumating siya, eh. Ano bang
ineexpect niyang pang-tulog ko, gown?

"Ihahatid na kita pauwi," sabi niya sa akin bago inalis ang kamay na nakayakap sa
akin. Nauna siyang bumaba para alalayan ako dahil mataas ang inuupuan namin.

"Malamang naman na ihahatid mo talaga ako, Mikael. Makakauwi ba akong mag-isa?"

natatawang tanong ko sakanya. He held my waist. Humawak naman alo sa balikat niya.
"Hindi din naman ako papayag umuwi ka mag-isa sa inyo," sabi niya habang nakakunot
ang noo. "Kung pwede lang, iuuwi kita sa bahay ko, eh..." dagdag niya pa.

Hawak niya ang kamay ko habang naglalakad kami papunta sa sasakyan niya. "What's
your plan for today?" he asked me while squeezing my hand.

Magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako naaapektuhan sa ginagawa ni

Mikael. At mas lalo namang magsisinungaling ako kung sasabihin kong never kong
naisip na ginagawa namin ni Mikael ang bagay na iyon.

"Probably sleeping?" I smiled a little. God, Mikael. Stop caressing my hand! "Yeah,
baka nga matulog ako maghapon," sagot ko sakanya bago ko siya nilingon. Gusto kong
bawiin ang kamay ko pero wala akong lakas na gawin iyon. "You?" muli humikab ako.
Inaantok na din talaga ako dahil sa pagod.

"May photo shoot ako ng 8 am," he shrugged.

"What?" I asked him. Kumunot ang noo ko sakanya. "Bakit 'di mo sinabi, sana hindi
na ako sumama sa'yo para nakapagpahinga ka," napailing nalang ako. Kahit kailan
talaga 'tong lalaking 'to, napaka-malihim.

"If I told you that, you won't come with me," he whispered. "Gusto kitang
makasama..." seryosong sabi niya sa akin. Isinandal niya ako sa may pinto ng
sasakyan niya at hinawakan ang magkabilang pisngi ko.

"I missed you so much, Ai," pinagdikit niya ang noo naming dalawa. "You don't know
how much..." he breathed.

"Namiss din kita," hinawakan ko ang pisngi niya. Ngumiti ako sakanya bago ko siya
hinila para halikan sa labi. I felt him smiled against my lips. Napangiti nalang
din ako at saka ko ikinawit ang braso ko sa leeg niya. Nasa bewang ko naman ang
kamay niya at mas hinahapit pa ako papalapit sakanya.

"Ihahatid mo pa ako, Mikael..." sabi ko sa pagitan ng mga halik niya.

"Right," he whispered and then kissed me again.

"Mikael..." napapangiti nalang ako.

"Just a second..." he continued kissing my lips.

"Tama na nga..." inilayo ko ang mukha ko sakanya. "Ihatid mo na ako para

makapagpahinga ka pa kahit konti lang, okay?" tumalikod na ako para buksan ang
pinto ng sasakyan niya. He let out a heavy sigh.
Pumasok na din siya sa sasakyan niya at tahimik lang kaming dalawa ni Mikael habang
pabalik sa bahay namin. Maaga pa naman kaya wala pang traffic kaya mabilis lang
kaming nakarating sa may bahay namin.

"Umuwi ka na muna, you still have almost 3 hours, okay?" sabi ko sakanya bago ko
tinanggal ang seatbelt ko. "Thank you. Nag-enjoy ako," sabi ko sakanya bago lumapit
para halikan siya sa pisngi pero hinawakan niya ako sa pisngi kaya sa labi ko siya
nahalikan.

"Wear my shirt more often, Ai..." he whispered. "You look so fucking hot on it," he
smirked.

"You should stop cussing, Superman..." I told him. Hinawakan ko ang pisngi niya.
"Ang hot mo lalo, eh..." ngumiti ako. "I'll go now. Drive safely, alright?" paalam
ko sakanya.

"Of course. Get some sleep, love. I love you," hinalikan niya ako sa noo bago ako
bumaba ng sasakyan niya. Pagpasok ko naman sa bahay, tsaka ko lang napansin na suot
ko pa din ang jacket niya.

Napangiti nalang ako. I can still smell him. Yung Mikael ko.

"Mika?"

Halos mapatalon naman ako nang magsalita si Yaya Lourdes mula sa kusina. Lumapit
siya sa akin.

"Morning, Yaya!" bati ko sakanya. Pinasigla ko pa ang boses ko.

"Ang aga-aga, gising ka na?" kunot-noong tanong niya sa akin. Bumaba ang tingin
niya sa suot kong jacket.

"Yaya..." I trailed off.

"Hindi na ako magtatanong. Magpahinga ka na..." sabi niya sa akin nang nakangiti.
"Kung saan ka sasaya, walang problema sa akin," sabi pa niya sa akin bago ako
tinalikuran at nagpunta na sa may kusina. Napangiti nalang ako.

Dumiretso naman ako sa kwarto ko at ibinagsak ang pagod na katawan sa may kama. I
was still smiling.

Wala sa loob ko na hinawakan ko ang labi ko. Hindi ko maikakaila na masaya ako.
Masaya na naman ako sakanya.
Takot? It's still there.

Kaya nga ayoko na munang mag-oo sakanya. Kasi ayokong mangyari na naman ang dati.
Ayokong magiging madali sakanyang bitawan ako dahil madali lang niya akong nakuha.
Madaling naging kami.

I still love him. Pero gusto ko kasing paghirapan niya din muna na makuha ako ulit.
And I also want my family to approve him first. After all, pamilya ko sila.

I hugged my pillow beside me before I closed my eyes. Nakatulog akong nakangiti

habang iniisip ang nangyayari sa akin ngayon.

"Morning, baby," I heard a voice near me. Hindi ko iyon pinansin at mas hinigpitan
ang yakap sa unan.

"Sana ako nalang 'yung unan," I heard that voice again.

And that voice was so familiar. I groaned.

"What the hell are you doing here?" I don't need to open my eyes just to know who
the hell's beside me.

Iisa lang naman ang mahilig mag-invade ng privacy ko. Kalalaking tao pa man din
nito.

"Ganyan mo ako kamiss, baby?" tanong niya sa akin. 

"Go, fuck yourself, Lance. Inaantok pa ako. Lubayan mo nga muna ako," sabi ko
sakanya bago itinakip ang unan sa mukha ko.

"Dela Cruz nga 'to," sabi naman ni Lance habang tumatawa bago inagaw ang unan sa
akin. "Wake up, Mika. May bisita ka sa baba."

Tinitigan ko siya ng masama. He was hugging my pillow. "Wala akong pakialam

sakanya. Kahit presidente pa siya ng kahit anong bansa, inaantok pa ako," ipinikit
ko muli ang mata ko. Bakit ba may mga taong hindi makaintindi ng salitang inaantok
ka? Geez! And besides, bahay ko 'to. My house, my rules.

"It's nice to know you don't give a damn about him, actually..." Lance muttered.
Humiga ito sa tabi ko. "Alam ko naman na hindi ka pa nakakamove on sa ex mo, eh..."
sabi pa niya.

"Your point is?" tanong ko habang nakapikit ang mata.

"You're still in love with Kerko and you just want him to prove himself to you.
Kaya ayaw mo pang balikan. But I'd bet one of my cars, Mika. Sooner or later,
makikipagbalikan ka din doon..." sabi nito sa akin.

Hindi ako nagsalita.

"Babangon ka ba o ako na magpapalayas sa bisita mo sa babae?" tanong ni Lance sa

akin.

I opened my eyes and glared at him. I know him so damn well. Kapag sinabi niya,
almost 100% sure na gagawin niya.

Bumangon na ako at umupo. "Lumabas ka na nga, maliligo ako," sabi ko sakanya.

Tumayo naman siya mula sa pagkakahiga sa kama ko. "Anong oras na ba?" tanong ko kay
Lance. "Almost 8 am..." he said.

Hindi ko napigilang mapamura. Halos wala pa akong tatlong oras nakakatulog. Ang
sakit sa ulo!

"Bakit ba puyat na puyat ka?" tanong niya sa akin. "Ano bang ginawa mo kagabi?"
sabi pa nito habang pinakikialaman ang gamit ko.

"None of your business..." sagot ko. "And please, wag mo ngang galawin 'yung bra
ko!" sabi ko bago lumapit sa kanya. "Ang manyak mo na naman," I rolled my eyes.
"Lumabas ka na nga!" sabi ko sakanya at hinihila pa siya papalabas sa kwarto ko.

"Why? I saw you almost naked before and--"

"Sasapakin kita, Lance, seryoso ako," sabi ko sakanya. "Magcocompare ka na naman ng

cup size ko at ng mga babae mo, eh," asik ko sakanya.

God. Kaya hindi talaga dapat iniisip ng mga tao sa paligid ko na may something pa
sa akin si Lance, eh. He's just so protective. 'Yun nalang. And hindi naman maaalis
kay Lance ang turingan namin. I am special to him and he's special to me as well.
Di na magbabago 'yon. At kung ano man ang mayroon kami ni Lance, malinaw na
friendship lang iyon.

Kahit na masakit na masakit pa ang ulo ko, naligo na ako at mabilis na nagbihis.
Bumaba na din ako pagkatapos kong mag-ayos at lagyan ng concealer ang ilalim ng
mata ko.

Naabutan ko naman si Paulo na nakaupo sa may sofa sa living room at may hawak na
bulaklak. Again, pink.

May lahing chinese ba 'to? Ang aga-agang dumalaw, eh.

Si Lance naman nakaupo sa may pang-isahang silya habang nakatingin sa akin. He was
frowning.

"Morning, Paulo. Ang aga mo naman," sabi ko sakanya. Pilit akong ngumiti.

"Morning, princess. For you," inabot niya sa akin ang bulaklak. Tinanggap ko naman
ito at inilapag ulit sa may mesa. "I was actually thinking of inviting you today.
And you told me yesterday you'll visit Niña, right?" he smiled.

"Ah, oo nga pala..." naalala ko na sinabi ko sakanya kahapon na dadalaw ako kay
Niña. "Pero kaya ko namang magpunta sa ospital na mag-isa," sabi ko sakanya. I'm
planning to sleep the whole day. Kung dadalaw ako kay Niña baka hapon na sana o di
kaya'y bukas nalang ng umaga.

"Well, I'm here. Samahan na kita ngayon," sabi ulit niya sa akin.

"Edward, kanina pa kita sinabihan na mag-almusal ka na muna..." sabi ni Yaya

Lourdes na nagpunta sa living room. "Gising ka na pala, Mika. Doon na kayo mag-usap
ng mga bisita mo sa hapag para makapag-almusal kayo," sabi niya sa akin. Halatang
nag-aalala siya sa kakulangan ko ng tulog. Ngumiti ako ng tipid sakanya.

"Sunod na po kami," sabi ko kay Yaya Lourdes.

Tumayo naman si Lance at lumapit kay Yaya. "Sinong mas gusto mo, Yaya. Photographer
o doctor? Pwede ding ako..." narinig kong tanong ni Lance sa yaya ko habang
naglalakad sila papunta sa dining room. Napailing nalang ako. Siraulo talaga 'yon.

Tumingin ako kay Paulo. "Nag-almusal ka na ba? Samahan mo na kami," aya ko sakanya.
Iniwan ko ang bulaklak na binigay niya at naglakad na kami papunta sa hapag.
Nakaupo na si Lance at hinihintay nalang kami.

"You should've invited Hugh and Kerko, Mika..." sabi ni Lance sa akin habang
nakangiti.

"Gusto mong mabanned na dito sa bahay namin?" tanong ko sakanya. Kulang ako sa
tulog, baka biglang masaksak ko ng tinidor 'tong si Lance. He smiled at me, I
frowned. Minsan, kahit gwapo, nakakabanas din talaga, eh.

"No, seriously..." he cleared his throat. "Paulo, right?" tanong ni Lance sa

binata. Tumango ito. "Edward, right?" he asked him, too. He nodded.

"May gusto ka kay Mika?" diretsong tanong ni Lance dito. Halos masamid naman ako sa
kinakain ko dahil sakanya. Kung minsan talaga, hindi ko alam kung normal si Lance o
hindi. He's twisted as fuck.
Paulo looked at me and smiled a little.

Ito na naman 'tong puso ko. Nagrereact na naman sa titig ni Paulo. I needed to look
away.

He can affect me. That's certain.

But he doesn't affect me the way Mikael does. Ibang-iba ang epekto ni Mikael sa
akin.

"Kahit na malakas dumighay 'yan?" tanong ni Lance dito.

What?

Napalingon ako kay Lance. What the hell? Hindi ako dumidighay ng malakas.

"Kahit na may malaking birth mark siya sa legs niya?" tanong ulit nito. Kumunot ang
noo ko.

Wala akong birth mark sa legs!

"At hindi totoo ang dibdi--" hindi na ako nakapagpigil at hinila ko ang buhok ni
Lance. "What the hell?" pinanlakihan ko siya ng mata.

"What? I was just asking him and--"

"You're not asking him, you're inventing stories," I rolled my eyes. "At leche ka,
totoo ang dibdib ko!" sabi ko pa dito. Pinanlakihan ko siya ng mata.

"I like her," napalingon kaming dalawa ni Lance nang magsalita si Paulo. "Despite
those things you said. Totoo man o hindi, it won't change the fact that I like
Mika..." ngumiti siya sa akin.

Binitiwan ko naman ang damit ni Lance na hawak-hawak ko.

He cleared his throat again. He smiled and shrugged. "It doesn't really matter how
you feel towards her," he said. "And dude, don't look at me as if I'm your opponent
or something..." ngumisi ito. "And to be honest, kapag nakilala mo na kung sino
talaga ang kalaban mo, ikaw mismo ang susuko. Ikaw na mismo ang aatras dahil sa
simula pa lang naman, wala ka ng kalaban-laban," sabi ni Lance dito. "Right, baby?"
nilingon niya ako at kinindatan pa.

"Ewan ko sa'yo. Kumain ka na nga," nag-iwas ako mg tingin at nagpatuloy nalang sa

pagkain.
I was still sleepy but then, dahil nagsabi ako na pupunta ako kay Niña nang araw na
iyon, sumama na ako kay Paulo. Lance on the other hand went to Kuya Thunder's
office. May pag-uusapan daw kasi sila tungkol sa business. Sinadya niya lang talaga
akong puntahan ngayong araw dahil ang tagal na naming hindi nagkikita. Plus, he
brought me chocolates, too.

Dumiretso naman kami ni Paulo sa ospital matapos kaming dumaan sa malapit na

bakeshop doon para bilhan ng cupcakes si Niña. I also bought fruits for her.

Bitbit naman ni Paulo ang mga binili namin nang magpunta kami sa kwarto ni Niña.
Still no progress. Parang sa bawat pagdalaw ko, palala nang palala ang lagay niya.
At ayokong maawa sakanya. Walang taong gustong kaawaan siya and Niña... hindi niya
deserve 'yon.

Nagstay ako kasama si Niña nang halos dalawang oras. Bumalik lang si Paulo sa
kwarto ni Niña nang ayain niya akong maglunch. Akala ko naman, lalabas kami ng
ospital. Nagpadeliver pala siya kaya sa loob kami ng office niya kumain.

"Kapag nandito ka, ngumingiti si Niña..." sabi ni Paulo sa akin habang kumakain
kami.

"Wala akong planong mag-nurse, ha?" pabirong sagot ko naman sakanya. "Favorite
patient mo siya, no?" tanong ko sakanya. Napapansin ko kasi na sa lahat ng pasyente
ni Paulo, kay Niña siya pinaka-attached.

He nodded. "Because despite her condition, she still managed to smile," sabi ni
Paulo habang nakangiti. "Sa tuwing pupunta ako sakanya, lagi siyang nakangiti at
babati sa akin. She's so adorable."

"Siguro kung buhay pa si Beatrice, may anak na kayo," wala sa loob na sabi ko.
Napatingin ako sakanya nang hindi siya nagsalita. "I'm sorry. It's just..."

"It's okay," he smiled. "Anak? Malabong mangyari 'yon," sabi ni Paulo. "Yes, I know
Beatrice loved me... and I loved her, too..." he shrugged. "Pero malayo sa isip
niya ang pagbuo ng pamilya," ngumiti si Paulo.

"Bakit naman?" tanong ko. May tao bang ganon? 'Yung ayaw magkaroon ng pamilya?
Parang wala naman. Kahit nga ako, gusto kong magkaroon ng pamilya. Gusto ko pa nga,
ang unang anak ko, lalaki, eh. Gusto ko kasi, katulad sa pamilya ko. May kuya. Kasi
iba 'yung feeling kapag may kapatid kang lalaki na mas matanda sa'yo. Mas secured
ka.

"It wasn't for her, according to her. She loves me but that wasn't enough, I
guess..." he sighed. "Let's not talk about her, please?" pakiusap ni Paulo sa akin.
Tumango nalang ako.
Bakit ba parang nakaramdam ako ng lungkot? Was it for Paulo? O dahil sa pakiramdam
ko, may dahilan si Beatrice kaya ganoon ang nangyari sakanila? It wasn't my story,
though. Ano bang alam ko sakanilang dalawa maliban sa si Paulo ang boyfriend ng
heart donor ko? Wala naman na.

After eating, nagpaiwan nalang ako sa loob ng opisina ni Paulo habang abala ito sa
mga pasyente nito. He told me to do anything I want so I fire up his laptop and
look for something interesting on it.

Puro medical records.

Mas humahanga tuloy ako sa mga doctor. Those medical terms na kailangan alam nila.
Tapos hindi pwedeng gawing joke ang profession nila kasi buhay ng tao ang
nakasalalay. One mistake and everything's ruined.

And sometimes, wala na silang oras para sa personal nilang buhay dahil may mga
pasyenteng nangangailangan sakanila lagi.

One folder caught my attention. The folder's name was "Beatrice Salva." I was
curious so I opened the folder. Tumambad naman sa akin ang napakaraming pictures ng
isang babae. Sa ibang picture, kasama nito si Paulo. They looked... happy.

Maganda si Beatrice. Sa palagay ko, may ibang lahi pa siya maliban sa Filipino.
Hindi ko mapigilang manghinayang. At hindi ko mapigilang makaramdam ng lungkot. At
parang may nagtutulak sa akin na ituloy ang buhay ni Beatrice.

Tinignan ko ang picture ni Beatrice at Paulo. Their smiles show how happy the were
before.

I'd like to see Paulo smile like that again.

Pero alam kong hindi ako ang magpapabalik ng ngiti niya. I may have his
girlfriend's heart, alam ko sa sarili kong hindi mangyayaring mapapalitan 'yung
mahal ko.

With that thought, I dialed Mikael's number.

Halos alas-dos na din naman ng hapon. Baka break na ng mga ito. Hindi naman 'yon
maghapon kukuha ng picture, eh.

"Hello?" babae ang sumagot ng phone ni Mikael kaya kinailangan ko pang icheck kung
tama ba ang natawagan ko. Pero tama naman. Number ni Mikael ito.

"Hello?" she said again.

"Hello..." I said.

"Who's this?" she asked me. "Kerko's kinda busy now," sabi pa niya sa akin.

"Yeah, I kinda figured that one out," hindi ko mapigilang mainis.

"Who's this?" tanong ulit ng babae sa akin.

I should be the one asking her who the hell is she.

"Just tell Mikael, his Ai called him. And in any case you don't know what Ai
means... it's means love." Puno ng iritasyon kong sabi sakanya.

Hindi ko na hinintay na magsalita pa ang babae. Ibinaba ko na ang tawag. Hindi ko

mapigilang mapasimangot. Sino naman kaya 'yung sumagot ng phone ni Mikael? Si
Julia?

Ano ba talagang relasyon ni Mikael sa babaeng 'yon?

Maghapon na akong nawala sa mood kaya naman nang bumalik si Paulo sa office niya,
nagpaalam na akong aalis na ako. Uuwi nalang ako at matutulog at baka sakaling
maging maayos ang mood ko.

"Ihahatid na kita," alok ni Paulo. Hindi naman na ako nakipagtalo pa. Wala din
talaga ako sa mood. Hinintay ko nalang siyang mag-ayos at magbilin sa nurse na
naroon at umalis na kami.

Instead of going home, inaya ko siyang magpunta sa mall para kumain. Ikakain ko
nalang ang inis ko kay Mikael at sa kung sino mang babaeng sumagot sa tawag ko.

"What do you want?" he asked me. I ordered almost everything in the menu. Wala
akong pakialam kung nabigla man ang waiter sa pag-order ko. Hindi naman siya ang
kakain. Ako naman, eh.

Paulo was smiling at me. "Di ka naman gutom no?" tanong niya sa akin. Hindi ako
nagsalita. Nakasimangot lang ako habang naghihintay ng order namin at nang dumating
na ang inorder namin ni Paulo, mas lalong hindi ko na siya pinansin at nagfocus ako
sa pagkain.

Naiinis ako.

Sasabihing mahal ako pero may babae. Aba, magaling!

Akala niya makakahalik pa siya, ha. Hindi na! Hindi na ulit!

Wag siyang magpapakita sa akin, sasapakin ko talaga siya! Pipitikin ko ng pauli-
ulit 'yung pilikmata niya!

"Mika..." Paulo called me. Nag-angat ako ng tingin. "Galit ka ba?" tanong niya sa
akin.

"Hindi."

"Are you sure?" he asked me again.

"Mukha ba akong hindi okay?" hindi ko napigilan magtaray sakanya.

"You're cute when you're angry," he smiled again. Showing off his dimples.

I just rolled my eyes. Wala akong panahon pansinin ang pagpapacute mo.

Kumain nalang ako ulit ng kumain hanggang sa may tumawag sa pangalan ko.

Nag-angat ako ng tingin at nakita ko si Dale na naroon. Nakita ko din si Mikael na

kasama niya. He smiled when he saw me. Inirapan ko naman siya. Wag siyang
makangiti-ngiti sa akin, naiinis ako.

Lumapit si Dale sa lamesa namin. "Tag-gutom ka, Mika?" tanong ni Dale sa akin.
Tinitigan ko naman siya ng masama. "Sino siya?" tanong ulit niya habang nakatingin
kay Paulo.

"Pau, si Dale, kaibigan ko. Dale, si Paulo, kaibigan ko..." sabi ko sakanila. At
pinilit kong huwag pansinin si Mikael na nakatitig sa akin.

"Pare, si Kerko nga pala. Superman ni Ai..." sabi ni Dale habang nakangiti.

"Who's Ai?" tanong ni Paulo. Di ako nagsalita.

"I"m done. Just pay for this Pau. Ipatake-out mo nalang 'yung iba. Babayaran ko
nalang sa'yp. Mauuna na akong lumabas..." sabi ko bago tumayo at iniwan silang
tatlo doon.

Nakasalubong ko naman si Julia na papasok sa loob ng restaurant.

Great. Of course, kung nasaan si Mikael, nandoon din siya. Napailing nalang ako at
nilagpasan si Julia at nagdire-diretso palabas ng restaurant.
"Ai..." natigilan ako sa paglalakad nang may humawak sa braso ko.

"Bitawan mo ako," sabi ko sakanya bago ko hinila ang kamay ko.

"What's the problem? Akala ko ba matutulog ka? Makikipagdate ka pala..." sabi nito
sa akin. Tumaas ang kilay ko sakanya. Parang ako pa ngayon ang may kasalanan, ah?

"Just let me go, okay?" I hissed. Naiinis ako, eh. And I know, I'm being
irrational! Pero, nakakainis naman kasi talaga.

"No, I won't," he said. "What's your problem?" tanong niya ulit sa akin.

Really? What's my problem?

"Wala!" asik ko sakanya. "Bitawan mo na nga lang ako!" hinila ko ulit ang kamay ko
mula sakanya pero hinapit niya lang ako papalapit.

"Ano bang problema mo?" tanong niya muli sa akin.

"Just let me go," I hissed. He buried his face on my neck. "I won't..." he
whispered.

Nagtaasan naman ang mga balahibo ko batok dahil naramdaman ko ang paghalik niya sa
leeg ko.

"Mikael..." sinubukan kong itulak siya pero mas humigpit ang yakap niya sa akin.
"You're with him again..." he whispered.

Huminga ako ng malalim.

"I trust you," lumayo siya sa akin at tinignan ako sa mga mata. He cupped my face
with his hands and placed his forehead on mine. "God, it's torturing me seeing you
with other guys but fuck, Ai. Wala naman akong karapatan..." nararamdaman kong
nahihirapan na siya base sa pagsasalita niya.

Meron, Mikael. May karapatan ka sa akin.

"Mika..."

Napalingon kaming dalawa ni Mikael nang magsalita si Paulo. He removed his hands
from my face. Nakita ko ang pagkuyom nito.
"Paulo, si Mikael. Mikael si Paulo," pakilala ko. Silly. Napakilala na sila kanina
ni Dale, eh.

"Paulo, pare. Manliligaw ni Mika," inabot nito ang kamay kay Mikael. Kailangan ba
talaga niyang sabihin 'yon? At kailan pa siya nanligaw?!

And again, Mikael just looked at it. He smiled sarcastically.

Napalingon ako kay Mikael habang hinihintay ang sasabihin niya. Hinawakan niya ang
kamay ko bago nagsalita...

"Kerko Anderson, first and last love ni Mikaela."

=================

Chapter 59

Twitter/askfm/IG --> @vampiremimsFB group --> Vampiremims Stories

--

Dahil sa nangyaring "pagpapakilala" ni Mikael kay Paulo, pinauna ko nang umalis si

Paulo. Sinabi ko na may pupuntahan pa kami ni Mikael at nawala sa isip ko iyon kaya
naman kung pwede mauna na siyang umalis sa akin. Alam ko na ayaw niya pang umalis
at iwan ako kasama si Mikael pero sinabi ko nalang na magiging okay din ako. Na
tatawagan ko nalang siya mamaya kapag nakauwi na ako. Eventually, napapayag ko din
siya. He kept on looking at Mikael's hand on my waist. Si Mikael naman kasi, ayaw
ding tanggalin ang kamay niya.

Sinamahan ko nalang si Mikael na magpunta sa ibang restaurant doon sa mall. He

wanted us to join Dale and Julia. Pero tumanggi ako. There's no way in hell na uupo
ako at makikisalo sa iisang lamesa kasama ang babaeng 'yon. Not when I know na
pinagnanasaan niya si Mikael.

"Busog pa nga ako," sabi ko kay Mikael na tinatanong ako kung anong gusto kong
kainin. It's almost 4 pm na din naman. Sa dami ng nakain ko kanina, hindi na ako
makakakain pa ulit. At wala na din akong gana.

"It's awkward to eat alone, Ai..." he said. He cocked his head on the side and
looked at me. "Please? Kumain ka na ulit," sabi niya pa sa akin. "Sabayan mo
'ko..."

I rolled my eyes. "Busog nga ako," sagot ko sakanya. "Ba't ba ang kulit mo?" hindi
ko mapigilang mapaasik. Hindi kasi talaga ako natutuwa sa thought na sinagot noong
Julia na 'yon ang phone ni Mikael. Ba't ba kung nasaan si Mikael laging andon si
Julia? Nakakairita na.
He let out a sigh.

Napatingin ako sakanya. He looked tired. Katulad ko, halos wala pang tulog si
Mikael. Plus, nagtrabaho pa ito kaya siguradong pagod talaga ito.

"Naglunch ka na ba?" tanong ko sakanya. Bigla naman akong nakaramdam ng konsensya

nang hilutin ni Mikael ang sentido niya. Nag-angat naman siya ng tingin sa akin
bago umiling. "Hindi pa. Tinapos ko 'yung shoot, eh..." he shrugged. "Nakatulog ka
na ba?" tanong niya sa akin. "You look pale, Ai."

I nodded. "I'm fine," sabi ko sakanya. Kinuha ko ang menu at tumingin-tingin doon.
"Umorder ka na, sasaluhan na kita para kumain ka," I told him. He smiled. Nag-iwas
nalang ako ng tingin at nagkunwaring abala sa pagbabasa kahit na wala naman akong
maintindihan sa binabasa ko dahil dama ko ang pagtitig ni Mikael sa akin.

Nasasanay na akong kasama ko si Mikael ulit. But unlike before, I can control
myself now. Hindi na katulad dati. Kahit papaano, nakakaramdam ako na nag-improve
na ako.

Dati kasi, ako 'yung lagi nalang clingy sakanya. Hindi naman ako gumaganti kay
Mikael o kahit ano. Maybe... just maybe... gusto ko lang makita niya na kaya ko na.
Na hindi niya ako dapat basta iwan nalang kasi kaya ko naman. That I'm strong
enough.

"Ai..." hinawakan niya ang kamay kong nasa may lamesa. Tinignan ko naman siya.
"What?" tanong ko.

Napahugot ako ng malalim na hininga nang simulan niyang pasadahan ng daliri niya
ang kamay ko. "I missed you," ani Mikael habang nakatingin sa kamay ko.

"Magkasama lang tayo kanina, eh..." sagot ko sakanya. Pakiramdam ko, natutuyuan ako
ng lalamunan sa ginagawa niya, eh.

"Yeah, I know," he sighed. "It's just... I missed you. I missed being with you. I
missed having you beside me..." nag-angat siya ng tingin sa akin bago ngumiti. "I
love you," hinalikan niya ang kamay ko. Hindi ko naman napigilang pamulahan ng
pisngi.

"I'm glad to know that I can still make you blush, Mikaela..." muli, hinalikan niya
ang kamay ko.

Binawi ko lang ito nang dumating na ang order naming dalawa. He was just looking at
me while I was eating.

"Kakain ka o tititigan mo lang ako?" tanong ko sakanya. Siya kaya ang nag-aya na
kumain kami. At siya din ang namilit na saluhan ko siya. Pero ako ng ako ang
kumakain.

"I'm just happy..." he smiled. "Despite everything that happened, you're still with
me."

Hindi ako nagsalita. Totoo naman. Despite everything, andito pa din ako. Kahit
itanggi ko, bumabalik at bumabalik pa din ako sakanya.

"Hindi ko alam kung ano ang nagawa ko para magkaroon ako ng isang tulad mo,
Mikaela. Pero whatever it was, I'm just so damn lucky to have you. Ang swerte kong
ako ang mahal mo. Ang swerte kong nakilala kita..." he was serious as hell. Titig
na titig siya sa mga mata ko. Hindi ako makatitig ng maayos sakanya dahil sa
sobrang... pagkailang? Ewan. Naiilang ako. Naiilang ako na ganyan siya. Naiilang
ako kapag si Mikael na ang nagsasabing mahal niya ako.

Of course, I am happy. Masaya akong mahal niya ako.

Pero siguro, hindi pa lang talaga ako handa ulit na maging kami talaga as in may
label na boyfriend ko siya at girlfriend niya ako. Na mas okay na ganito nalang
muna kaming dalawa. Wala kaming relasyon. Hindi ako magdedemand sakanya, hindi ako
magiging clingy. Makakatayo ako on my own kahit na papaano.

"Mikael..."

"I'm willing to wait, Ai," he smiled at me. "Hihintayin kita. Lagi akong
maghihintay sa'yo. Now, at the altar, at the delivery room when it's about time for
you to give birth to our little snob and little noob and little snob again and
little noob..." hinawakan niya ulit ang kamay ko at pinagsaklop sa kamay niya.

Tinitigan ko naman siya ng masama. Anong akala nito, madaling manganak?

"I was just kidding..." he smiled. "This time, wala ng iwanan, Ai. Wala ng bibitaw.
Hahawakan kita ng mahigpit at hinding-hindi na ako bibitaw sa'yo. Hindi na kita
sasaktan ulit," he kissed my hand.

"Mahal na mahal kita, Mikaela."

Mahal din kita, Kerko.

Gusto kong sabihin sakanya.

Pero walang tinig ang lumabas sa akin. I just smiled at him. I think enough na muna
kung ano ang mayroon kaming dalawa. Tama na muna 'to.
"Kumain ka na nga. Nahanginan ka na naman," pagbibiro ko. He smiled at me and
kissed my hand again.

After eating, naglakad-lakad na muna kaming dalawa ni Mikael. Nakahawak siya sa may
bewang ko habang nakahawak din ako sa may bewang niya.

"Paulo's courting you..." sabi niya sa akin habang nagtitingin-tingin ako sa loob
ng bookstore ng libro.

I rolled my eyes. "He's not, okay?" sabi ko sakanya.

"He said he's courting you," sabi ulit ni Mikael na abala sa pagtingin-tingin sa
magazine na sexy'ng babae ang cover.

"He did. Pero wala naman siyang sinabi sa akin na liligawan niya ako. Okay?" sabi
ko ulit sakanya. He didn't reply. He was busy scanning the magazine.

Galing naman talaga. Nakakita lang ng babaeng kinulang na sa tela ang suot, hindi
na ako pinansin. Naiinis na lumipat nalang ako sa ibang shelf. Eh di makipagtitigan
siya sa mga babae sa magazine na 'yon. Akala niya naman napakagwapo niya.

Asan ba ang mga magazine ng lalaki dito? Magtititingin din ako!

"Hey," he held me by the waist.

"Bitaw," malamig na sabi ko. Magsama kayo ng magazine mo.

"Ano na namang ginawa ko?" kunot noong tanong niya sa akin.

"Basta bitawan mo 'ko!" naiinis na sabi ko.

"What I told you earlier? I won't let you go, right?" seryosong saad niya. "What's
your problem?" tanong niya nang hindi ako sumagot.

"Ai..."

"Wala. Magsama kayo ng mga magazine dito!" asik ko sakanya. "Tabi nga! Hahanapin ko
si Christian Grey!" inalis ko ang kamay niyang nasa bewang ko pero hindi pa ako
nakakadalawang hakbang, hinila na niya ako para halikan.

Nasa bewang ko ang isang kamay niya at nasa leeg ko naman ang isa. His lips were
busy kissing mine.
Hindi ko naman napigilan ang pagpulupot ng kamay ko sa may leeg niya. He pulled me
closer and deepened the kiss. He bit my lower lip. Hindi ko tuloy napigilan
mapaungol.

Si Mikael ang unang humiwalay sa aking dalawa. Huminga siya ng malalim bago ako
hinalikan sa may noo at yakapin ako.

"Fuck, Kerko... calm down..."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Mikael..." tawag ko sakanya.

"Hmm?" he said.

"Are you okay?" tanong ko sakanya. He sighed again. Humiwalay siya sa akin at
pinagdikit ang noo naming dalawa habang hawak-hawak niya ang magkabilang pisngi ko.

"It's really hard, Ai..." he breathed. "But I can wait. It can wait..."

"Mikael..."

Mabilis na hinalikan niya ako sa labi. "Don't be jealous. I wasn't looking at those
girls..." kinuha niya ang magazine na nasa gilid pala. Hindi ko alam na inilapag
niya iyon doon. "I was looking at her," sabi niya sa akin.

Napatingin naman ako sa magazine na naroon.

He was pointing at my picture.

Na-featured kasi doon ang kasal ng kapatid ko at ni Ate Zyline. May mga kumuha nh
pictures at naroon nga ang picture ko... habang kasama si Paulo.

"Mikael..." Pumunta naman ako sakanya noong kinahapunan matapos ang kasal.
Pinuntahan kasi naming dalawa si Niña dahil ipinakilala ko si Mikael doon sa bata.

"It's okay..." he smiled. "Kasal ni Hunter 'yan, eh..." he shrugged. "The

neckline's too low, though..." he said while frowning. Napangiti naman ako.
Nagpalit kasi ako ng damit bago nagpunta sakanya. And that wasn't thay low. OA lang
si Mikael magreact.

"His hand was on your waist, too..." he muttered again. I rolled my eyes.
"Bitawan mo na nga 'yan. Tapos na 'yan, eh..." sabi ko sakanya bago hinila si
Mikael papunta sa ibang estanteng naroon.

"I bet he was smiling from ear to ear that day," patuloy pa ding sabi ni Mikael
habang nagtitingin-tingin ako ng mga libro.

"But that's fine. As long as I'll be with you on your wedding day, I'll let that
one pass," sumandal pa siya sa shelf na naroon at pinagkrus ang kamay.

I looked at him. "Para kang baliw, Mikael..." napailing nalang ako sakanya.

"Sa'yo lang naman ako nababaliw," he shrugged.

Tumalikod nalang ako at naghanap kunwari ng libro. Wala talaga akong masagot kay
Mikael, eh.

"I'll be waiting for you at the altar," he followed me.

Napailing nalang ako bago humarap sakanya. "Fine. Again, I'll be the one in white,
with veil and with flowers on her hands," ngumiti ako sakanya.

"You'll be Mrs. Anderson, Ai. Hindi Saavedra, Hindi Alcantara. Hindi Villamor.
Anderson. Okay?" he raised a brow on me.

I shrugged. "We'll see, Superman..."

Matapos kaming mamili ng mga libro, hinatid na niya ako sa bahay. Gustuhin ko man
siyang iinvite sa loob, I'm afraid Kuya Thunder was there since I saw his car.

"I'll see you tomorrow?" tanong ni Mikael sa akin. Kumunot naman ang noo ko. "Anong
meron bukas?" nilingon ko siya.

He shrugged. "You and me day," he said.

Hindi ko mapigilang mapaikot ang mata. Ang daming alam ng lalaking 'to. "You and me
day? Kailan pa nagkaroon niyan?" tanong ko habang nakangiti sakanya.

"Everyday that I am with you, it's you and me day, Ai..." lumapit siya sa akin at
hinalikan ako sa noo. "I love you. Always remember that, alright?" he whispered.

"Papasok na ako sa loob. Ingat ka," sabi ko sakanya bago ako bumaba ng sasakyan
niya at nagtuloy na sa loob.
I was right. Nasa loob nga ng bahay si Kuya Thunder kasama si Theon, pero wala si
Ate Rain.

"Tita Noob!" masiglang bati ni Theon sa akin bago tumakbo para salubungin ako. "Hi,
little monster," bati ko sakanya. "I didn't know you'll be here..." tumingin ako
kay Kuya Thunder. "Where's Ate Rain?" tanong ko sakanya. "Packing," he shrugged.

"Saan naman kayo pupunta?" tanong ko. Iniabot ko sa isang kasambahay namin ang
pinamili kong libro bago naglakad papunta sa kapatid ko habang bitbit si Theon.
"Conference. We'll be gone for 3 days. Ipapaalam ko lang kay Mommy since she was
looking for Theon as well," he shrugged.

"Iwan mo kaya si Theon kay Mommy, Kuya? Para hindi ako ng ako ang nakikita 'non,"
sabi ko sakanya.

"Ayaw ni Rain iwan si Theon," he said. "And besides, what's wrong with that doctor?
Mas bagay nga kayo," sabi pa nito bago kinuha si Theon sa akin.

Tao ako.

I rolled my eyes. "Ayoko lang pinupush ako, okay? Kung gusto ko, gusto ko. Wag
ipilit sa akin. Nakakainis kasi," sabi ko bago kumuha sa chocolate na nasa lamesa.

"Ayaw mo kasi may iba kang gusto," sabi naman ni Kuya Thunder sa akin. Tumingin ako
sa direksyon niya.

"I know that look, Mika. Nakipagbalikan ka na sa gagong ex mo?" tanong niya ulit sa
akin.

"No," I replied.

"You're dating," he retorted.

I rolled my eyes again heavenward. "We're just friends, okay?" napasimangot na ako.
Bakit ba napunta sa akin ang topic?

"I won't mind punching him again, baby," ngumisi sa akin si Kuya Thunder. "And I
assure you, gustong-gusto na din ni Hunter makasapak kay Kerko," dagdag pa niya.

"Ewan ko sa inyo," tumayo na ako at nagpaalam sakanilang dalawa ni Theon para

makapagpahinga ako. Naiwan silang dalawa doon dahil ang sabi ni Kuya, pupunta naman
daw si Ate Rain dito sa bahay dahil bukas pa ang alis nila.

Naglinis ako ng katawan bago ako humiga sa kama. Nakayakap ako sa unan ko nang
maisipan kong tignan ang cellphone ko at messages ko.

From: Paulo

Princess, nakauwi ka na? Call me. Or text me, okay?

Oo nga pala. I told him na itetext ko siya kapag nakauwi ako. I just composed a
short message telling him that I am home, safe and sound.

Maya-maya'y nagvibrate ang cellphone ko.

From: Mikael

143445254, Ai.

What the hell?

Ay bahala nga siya. Wala akong panahon alamin ang obsession ni Mikael sa numbers na
'yan. Hindi ko siya nireplyan at natulog nalang ako.

Kinabukasan, hindi ko na naabutan sila Kuya, Theon at Ate Rain. Tinanghali din ako
ng gising, eh.

Wala din ang Mommy ko pagbaba ko kaya dumiretso na ako sa kusina para kumain.

"Ma'am Mika, may nagpadeliver daw po," tawag sa akin ng isang kasambahay namin na
hindi ko alam ang pangalan. May hawak siyang isang malaking bouquet ng bulaklak.
This time, it was white.

In fairness. Nag-improve si Paulo. Hindi na pink. Mas okay pa sa akin 'tong puti
kaysa pink, eh. Wala akong issue sa pink, hindi ko lang talaga ganoon kagusto.

Naghanap ako ng card kung meron and I saw one. Agad kong kinuha para tignan kung
kanino galing.

Pamilyar sa akin ang sulat-kamay ng nagpadala.

Baliw talaga.

Ai,

Morning, love. Did I mention about courting you? Well, 'di ako papatalo sa
manliligaw mo, eh.

I love you. Always.

- Kerko

Napangiti nalang ako. Pinaakyat ko sa kwarto ko ang bulaklak bago ako nagpunta sa
kusina para kumain. Nag-aaya sila Cielo ngayon na magpa-spa kaya naman matapos
akong kumain, naligo na ako. Inayos ko na muna ang bulaklak na bigay ni Mikael sa
kwarto ko bago umalis.

Hindi pa ako nakakasakay sa sasakyan ko nang dumating si Paulo.

"Morning, princess..." he greeted me.

"Paulo," bati ko sakanya. "What are you doing here?" tanong ko sakanya. Nagkibit-
balikat naman siya sa akin.

And again, he gave me flowers.

Pink.

"Dapat 'di ka na nag-aabala, eh..." sabi ko sakanya.

"May lakad ka?" tanong niya nang mapansin siguro niyang may dala akong bag. I was
wearing a crop top and ripped white jeans. Naka-flats lang din ako habang may suot
na sunglasses.

Tumango ako. "With friends," sagot ko.

"Ganoon ba?" tila nadismaya siya sa sagot ko.

Bigla naman akong nakaramdam ng kung ano sa dibdib ko.

Ah, damn it, Beatrice. Bakit parang kinokonsensya mo ako?

"Sama ka sa amin, gusto mo?" tanong ko sakanya. Friendly invitation lang naman ito,
eh. Walang malisya.

"Okay lang ba? Lakad niyo ng friends mo 'yon, eh..." sagot niya.

I rolled my eyes. "Okay lang. We'll use your car nalang," sabi ko sakanya bago
ibinalik sa bag ko ang susi ng sasakyan ko.

"Mika..." he called me. Nilingon ko naman siya. "Oh?"

"Yung bulaklak, nakalimutan mo," sabi niya sa akin. Napalingin ako sa may ibabaw ng
sasakyan ko. Nilapag ko kasi doon ang bulaklak na bigay niya.

May nakita akong isang kasambahay namin kaya agad kong pinapasok sa loob ng bahay
ang bulaklak.

"Let's go?" aya ko sakanya.

Sa may BGC kami nagpunta since doon naman nakatira si Cielo. Magkatabing unit lang
sila ni Maha.

"Doc, ba't single ka?" tanong ni Maha kay Paulo habang kumakain kami.

Ngumiti naman si Paulo. Ayan na naman 'yang smile niyang labas ang dimples, eh.
"I'm waiting for someone," he replied.

"Cielo, single ka, diba? Baka siya na si Mr. Right. Siya na love of your life,"
bulong ni Maha kay Cielo.

Pinanlakihan naman ng mata ni Cielo si Maha. "Magmove on ka na kay ano, 'di ka

mahal 'non," sabi pa ni Maha.

"Ewan ko sa'yo, Maha..." she rolled her eyes.

Mamaya pa kasing after lunch ang pinaschedule ni Cielo kaya kumain na muna kami ng
lunch.

"Wala ka bang gagawin sa hospital?" tanong ko kay Paulo habang umiinom ng juice.

He shook his head. "Nagsabi naman ako kay Dad," he smiled at me. They owned the
hospital he's working with, actually. Kumuha siya ng tissue at pinunasan ang gilid
ng labi ko. "You're really a messy eater, princess..." he whispered.

"Kerko!"

Napalingon naman ako sa likod ko nang sabihin iyon ni Cielo.

Where? Hinanap ng mata ko si Mikael. Wala naman.

I heard Cielo laughed at me. Tinignan ko siya ng masama. "Not funny," I rolled my
eyes.

Hanggang sa nagpa-spa kami, hindi ko kinibo si Cielo kahit na nagsorry na siya.

Nakakainis kasi.

"Princess, what do you want?" Paulo asked me.

"Pau, Mika, please? Huwag ng princess..." sabi ko sakanya bago umorder sa ice cream
parlor na naroon.

"But you are a princess," he smiled at me.

"Ay, ewan ko sa'yo," sabi ko nalang sakanya. Umupo ako sa tabi ng salaming pader ng
parlor.

"Bar tayo mamaya?" aya ni Maha sa amin. Nagkibit-balikat ako.

"Game ka, Paulo?" tanong ulit ni Maha. Paulo looked at me. "If Mika will go, I'll
go..." he said.

Ba't ako?

"So, Mika?" tanong ni Maha sa akin. Tumango nalang ako sakanya.

Inabala ko nalang ang sarili ko sa pagkain ng ice cream habang nakatingin sa labas.
Sila Maha, Cielo at Paulo, abala sa pagkukuwentuhan tungkol sa ginagawa nila sa
buhay. They're fascinated with Paulo, too. Noong kasal kasi ni Kuya, hindi nila
nakausap masyado si Paulo kaya ngayon nila iniinterview ng iniinterview.

Napakunot ang noo ko nang mapansin ko ang pamilyar na bulto sa labas na naglalakad.
He's with someone... na nagiging pamilyar na din sa akin.

I took my phone and texted Mikael. Lumingon naman siya sa direksyon ko. He saw me
and smiled. Then his smile vanished when he saw Paulo beside me.

Naglakad siya papunta sa loob ng shop kaya nag-excuse akong magsi-CR kahit na
lalabas talaga ako para salubungin si Mikael.

"Why are you with him?"

"Why are you with her?"

Halos sabay naming sabi. Napasimangot ako.

"Look, Julia's just a friend, okay?" sabi naman niya sa akin.

Inirapan ko lang siya. "Lagi mo siyang kasama," sabi ko. Ayokong magboses
nagseselos pero... ugh.

"No. She's with me when I'm with Dale and when we're working," sagot niya sa akin.
"Eh 'yung manliligaw mo?" he looked at Paulo.

"Kaibigan ko lang siya," sagot ko naman.

"Yeah, right," he snorted.

"What?" I asked him.

Kumunot ang noo niya sa akin. "What are you wearing?" he asked again. Tinignan niya
ako mula ulo hanggang paa.

"Clothes," sagot ko naman. Mas lalong nangunot ang noo ni Mikael.

"I happened to know that you're wearing clothes, Ai. Why are you showing too much
skin?" he asked again. Hinubad niya pa ang jacket na suot at ibinigay sa akin.
"Cover yourself," he said.

"Ayoko," tanggi ko.

"Cover yourself, damn it!" he hissed. "I don't want them to look at your navel and
imagine how does it feel to touch you there..."

What?

Wala na akong nagawa kundi isuot ang jacket niya.

"Ang OA mo, alam mo 'yon?" tanong ko sakanya.

"When it comes to you? Yes," he replied.

"Let's have a deal..." sabi ko sakanya. Nilingon naman niya ako. "What are you
talking about?" tanong niya sa akin.
"If I saw you with Julia, you're not allowed to kiss me," sabi ko sakanya. "And I
saw you with her so, sorry. No kiss..." I gave him a sweet smile.

Tumaas ang isang kilay niya sa akin. "Okay." He looked at Paulo again. "If I saw
you with Paulo, I get a kiss, then," sabi naman niya sa akin.

"What?" kumunot ang noo ko sakanya.

"And I saw you with him," he smiled and cupped my face.

Hindi na ako nakapagsalita nang bumaba ang labi niya sa labi ko.

=================

Chapter 60

Twitter/askfm/IG --> @vampiremimsFB group --> Vampiremims Stories

--

May dalawang linggo na simula noong nag-umpisa ang "deal" namin ni Mikael. Isang
linggo na din akong abala dahil sa pagtulong kay Mommy sa pagdedecorate ng bahay
para sa pasko kahit na may kulang tatlong buwan pa naman bago ang pasko. Masyado
lang talagang mahaba ang pasko sa Pilipinas dahil kapag nagsimula na ang bermonths,
pakiramdam nila, pasko na. Kung saan-saan niya din ako isinasama para mamili ng mga
bagong gamit. It's not really necessary, actually.

At lagi din naming kasama si Paulo kaya naman halatang-halata naman si Mommy sa
pagpapair sa aming dalawa ni Paulo.

Bakit ba kasi kailangang magpunta ni Mikael sa Davao ngayon? Ang layo naman kasi ng
photoshoot doon. Tapos dalawang linggo pa sila doon.

At kasama pa nila si Julia.

Mas napasimangot tuloy ako habang nagtitingin sa facebook. Wala naman akong
makitang interesting masyado. Maliban sa magbabarkadang kumain sa McDo na may
dalang kaldero ng kanin at sa kung ano-anong covers ng kanta. 'Yung iba may talent
talaga, 'yung iba papansin lang naman.

I made my account more private. Ayoko na kasing maulit 'yung dati na para akong may
stalker... sa katauhan ni Camilla, of course. Kahit nga ang twitter at IG ko,
nakaprivate na.
Iniisip ko kung isi-search ko ba si Julia sa facebook. Mikael told me her last name
was Concepcion. Madali ko lang siguro siyang mahahanap kung mutual friend namin
siya ni Mikael.

Pero paano kung may makita naman akong hindi maganda sa facebook ni Julia? I mean,
kapag inistalk ko ang account niya? Paano kapag nakita ko na may pictures siya
kasama si Mikael at sweet sila? Eh di nainis lang ako.

Naiinis na isinara ko nalang ang laptop ko. Bakit ko ba gagawin ang isang bagay na
alam kong masasaktan lang ako? Kung pwede ko namang pigilan?

Sana ganoon kasimpleng desisyunan ang lahat. Sana kapag sinabi mong ayaw mo nang
mahalin ang isang tao, kahit anong mangyari, hindi mo na siya mamahalin. Pero
hindi, eh. Hindi kasi madaling alisin 'yung feelings. It wasn't like a switch that
you can turn on and off whenever you are pleased to do so.

Mahirap pigilan ang feelings.

The more you deny it, the more na mas mahuhulog ka lang. Mas matatanim mo sa puso
mo. The more na pipigilan mo, mas titindi lang ang nararamdaman mo.

Napalingon ako sa phone kong nasa may lamesa nang magring ito. It was Mikael.

Agad akong napatingin kay Kuya Thunder na kausap si Paulo ngayon dahil tumutulong
sila sa pag-dedecorate ng bahay. Hindi ko tuloy malaman kung may balak bang gawing
malaking Christmas tree ng Mommy ko ang bahay namin. Besides, halos tatlong buwan
nalang din, manganganak na si Ate Zyline. Gusto ba talaga ni Mommy na salubungin
ang kambal na puno ng Christmas balls 'tong bahay namin?

I picked up my phone and went out. Ayoko naman kasing marinig nila kung sino ang
kausap ko. Ayaw pa din nila kay Mikael higit lalo ngayon kaya ayoko na munang
makadagdag sa mga iniisip nila dahil kung tutuusin, hindi na ako dapat maging
pabigat sakanila.

May mga sarili na silang pamilya at sa totoo lang, naiinggit ako sakanila. Gusto ko
din magkaanak. Gusto kong maranasan maging nanay kahit pa nga sinabi ni Ate Rain sa
akin noon na mahirap manganak. Sabi niya, para siyang mamamatay noon... pero kung
kinaya nila, kakayanin ko din naman sigurong manganak.

Pero kasal muna, siyempre. Ayokong manganak na Dela Cruz pa din ang last name ko.

"Ai," he called me.

Umupo ako sa may malapit sa swimming pool para mapag-isa ako.

"Hmm?" sagot ko sakanya. Isang linggo ko na siyang hindi nakakausap. I made myself
busy instead of thinking him. Kaya hindi ko din siya ginugulo. Ayokong maging
clingy sakanya lalo pa't hindi naman kaming dalawa.

"You're with Paulo..."

Napangiti ako. He's always like that. Tuwing tatawag siya, itatanong niya kung
kasama ko si Paulo o hindi. At alam kong nakasimangot na naman siya ngayon.

"My mom invited him, Mikael. What do you want me to do? Paalisin siya?" tanong ko
sakanya. "You're with Julia, right?" I asked him, too. Kahit na alam ko naman na
ang sagot.

"No. She's with Dale," sabi naman niya sa akin.

"Oh?" sabi ko sakanya. Not that I don't trust him. May tiwala naman ako kay Mikael,
eh.

"Yeah, may pinuntahan silang dalawa, eh," sagot niya. "You owe a kiss, Ai," sabi
niya pa sa akin. Natawa naman ako. "Oy, wala akong utang, no..." depensa ko
sakanya. "You're with Julia, that means no kiss, Mikael..." hindi ko napigilang
mapangiti habang nakalubog ang dalawang paa ko sa may swimming pool.

"I'm with Julia since Monday. Paulo was with you since Sunday," he explained. "That
means you owe me a kiss," he said again.

Hindi ko naman napigilan matawa. "Baliw ka talaga," I told him.

"Oo nga..." he said. "Baliw sa'yo," dagdag pa niya.

Napahinga naman ako ng malalim. Dama ko din ang pag-iinit ng pisngi ko. Damn! Ang
hirap naman kasing magpigil ng kilig!

May mga bagay talagang mahirap itagao, eh. Gutom. Selos. Kilig. Ganyan. Ang hirap
magpanggap na hindi ka kinikilig, eh.

"Ai..." tawag niyang muli sa akin nang hindi ako magsalita.

"Oh?" pilit kong pinakalma ang boses ko pero pumiyok pa din ako. I cleared my
throat. "What is it?" tanong kong muli sakanya.

"Mahal kita. Sobra," sabi niya sa akin. "Mahal na mahal..."

Ako din, Mikael.

Pero natatakot akong mag-oo ulit agad sa'yo. Siguro naman kung mahal mo 'ko,
mahihintay mo ako. Mahihintay mong maging handa na ako ulit sa'yo...

"Mikael..." untag ko sakanya kapagkuwan.

"Yes, Ai?"

I wanted to ask him about us. Ano ba kaming dalawa? Magkaibigan? Pero hinahalikan
niya ako. Hinahayaan ko naman siya.

MU? Fuck. Uso ba 'yon? Mutual ang nararamdaman niyo pero hindi kayo dahil sa dami
ng issues niyo sa buhay?

Ito na ata 'yung it's complicated na status, eh. Kayo na hindi. Parang ganoon ang
sitwasyon namin, eh.

May ibang magsasabing malandi ako kasi hinahayaan kong ganito ang sitwasyon namin
ni Mikael. Madali lang naman kasing magsalita lalo na't wala ka sa posisyon ng
taong hinuhusgahan mo. It was easy to say those words kasi hindi mo naman
nararamdaman ang nararamdaman ng taong 'yon.

Bullcrap mindsets.

I wanted to own him. I wanted him to own me. Pero alam ko sa sarili kong mas okay
kung hindi namin mamadaliin ang mga bagay-bagay. Na kahit pa sabihin na halos apat
na taon na kaming magkasama noon, hindi pa sapat 'yon noon para magsama kami. Kasi
may mga bagay na tanging sarili lang namin ang makakagawa para sa amin.

Katulad ko. Naging dependent ako masyado kay Mikael. At ngayon ko pa lang
natututunan na maging masaya sa ibang bagay. Sa mga bagay na walang kinalaman kay
Mikael.

"Next week ka pa uuwi, no?" tanong ko nalang sakanya para madivert ang isip ko.
Ipinilig ko ang ulo habang nakikipag-usap sakanya.

"Yeah," he sighed. "Pero kung matatapos nang mas maaga ang trabaho namin dito, by
Wednesday andyan na ako," he added. "Namimiss na kita," sabi pa niya sa akin.

"Ako din..." humugot ako ng malalim na hininga. "Namimiss na din kita, boyfriend,"
natatawang sabi ko sakanya. Ayokong maisip niyang malungkot ako o ano.

Narinig ko din ang pagtawa niya ng mahina. Grabe, pati talaga pagtawa ni Mikael,
hindi mapagkakailang gwapo, eh. "Girlfriend..." he said... more on to himself.
"Ayokong maging girlfriend ka, Ai..." sabi niya sa akin.
Natigilan naman ako.

What the hell? Eh bakit pa ako nililigawan nitong siraulong 'to kung ayaw niya
pala?

"Ah?" kumuyom ang palad ko. Babaan ko na kaya 'to? Tapos wag ko na kausapin kahit
kailan?

"Yeah. Ayokong maging girlfriend ka..."

Inulit pa. Leche talaga. Halos magdikit na ang kilay ko dahil sa sinabi ni Mikael.

"Because I want you to be my wife, Mikaela..."

Natigilan ako ulit.

What was that?

"I don't want you to be my girlfriend because I want to see you everytime I open my
eyes in the morning. I want to see your face before I close my eyes in the night. I
want to go home knowing that you'll be there waiting for me with our kids playing
around... I want to spend my every day of forever with you, Ai. Ayokong maging
girlfriend ka lang kasi gusto kong pakasalan ka. Gustong kong maging akin ka na
ulit. Akin lang..."

Napakurap ako ng mga mata para pigilan ang luhang nagbabadyang tumulo mula sa mga
mata ko.

"Mahal na mahal kita, Mikaela. Sorry... sorry kasi mahal talaga kita and now, I
feel so fucking selfish because I want you so bad... gusto kong marinig na sabihin
mong mahal mo pa ako... na mahal mo pa din ako. Pero alam kong ako ang may
kasalanan kaya tayo nagkakaganito..."

Mikael...

"Fuck, I'm willing to wait. I promise, I'll wait. Hihintaying kong sasabihin mong
mahal mo pa din ako... but Ai, please be patient, alright? Kasi hindi ko
mapipigilan ang sarili kong magselos sa mga taong malapit sa'yo... ngayon pa lang
nagsosorry na ako," huminga ng malalim si Mikael.

I wiped my tears away.

"Ang drama mo," sabi ko sakanya kahit na patuloy naman ang pagpatak ng luha ko.
What he said was so... overwhelming. Ewan ko ba. Pakiramdam ko naman tuloy,
nadagdagan ng 300% ang ganda ko dahil mahal ako ni Mikael.

Narinig ko ang pagtawa niya.

"Yeah, ang drama nga..."

"Mikael..." I cleared my throat. "Kay Superman lang naman si Ai, eh..." I smiled
sadly. "Pero kailangan pa lang kasi ni Ai na matutong hindi nakadepende sa Superman
niya. Kailangan ni Ai na maramdaman na mahalaga siya... at kailangan ni Ai na
pahalagahan din ang ibang bagay at ibang tao sa paligid niya maliban sa Superman
niya..."

Hindi nagsalita si Mikael. Humigpit ang hawak ko sa cellphone ko habanh nilalaro ng

paa ko ang tubig sa pool at patuloy ang pagpatak ng luha ko.

"Wala namang ibang minahal si Ai, eh..." sabi ko pa. "Si Superman lang niya..."
basag na ang tinig ko habang nagsasalita. "Pero gusto kasi ni Ai na matuto din
siya... baka kasi noong una, hindi pa sapat 'yon para matuto siya... baka
kailangang masaktan siya ng sobra gaya ngayon para maintindihan na niya 'yung mga
bagay-bagay... na hindi mo dapat binubuhos lahat ng pagmamahal mo sa isang tao,"
hindi ko na naiwasang mapahikbi. "Na kailangan mahal mo pa din ang sarili mo..."

"Ai..."

"Always remember that Ai loves her Superman, Mikael..." sabi ko sakanya. "Pero
diba, hindi sila magmamadali? They'll do it right this time?"

"Yeah... they will. Papatunayan ni Superman na mahal na mahal niya 'yung Ai niya...
papatunayan kong mahal na mahal kita..."

"That's fine for now," sabi ko.

"Stop crying now, Ai..."

"Sinong nagsabing umiiyak ako?" tanong ko sakanya. "Tumatawa kaya ako," I even
faked a laugh.

"Sige lang. Baka maniwala ako," he said. Bumalik na naman ang kasungitan niya.

"Sungit," asik ko sakanya. "Anyway, I need to go now," paalam ko sakanya. "May

pupuntahan pa kasi kami ni Mommy ngayon, eh..." ang alam ko kasi after lunch,
magpupunta kami ni Mommy sa bahay nila Kuya Hunter.
"With Paulo?" tanong niya sa akin. Halatang-halata naman ang pagseselos nitong
lalaking 'to.

"Yes, with Paulo..." sabi ko sakanya.

"Tss..."

"What? You asked me, I answered..." hindi ko mapigilang mapangiti. Damn. Ang lakas
makabaliw ng pangyayari sa buhay ko.

"Fine," he breathed. "Take care, alright? I love you, Ai. Always..."

"Take care, too. I love..." nakagat ko bigla ang labi ko bago ko pa man matapos ang
sinasabi ko.

"Heard it," he laughed softly. "I love you most."

"Baliw."

Matapos akong magpaalam sakanya, ibinaba ko na ang tawag at bumalik sa loob kung
saan naroon sila Kuya. Mommy told me we're not going out, too. Sila Kuya Hunter
nalang daw ang pupunta dito sa bahay.

Inabala ko nalang ang sarili ko sa pakikupaglaro kay Theon. Gustong-gusto niyang

magswimming pero hindi nan siya pinayagan ni Ate Rain kaya naman naghahabulan
nalang kaming dalawa sa may garden.

"Princess," lumapit sa akin si Paulo at pinunasan ang pawis ko sa noo.

"Ako na," kinuha ko sakanya 'yung towel at nagpunas ng pawis. "Paulo, it's Mika.
Naiilang ako sa princess, eh..." sabi ko sakanya nang abutan niya ako ng iced tea.
Si Theon naman, pinunasan din ng yaya nito at pinulbusan.

"Why?" he asked me. "Beatrice loves it when I'm calling her princess..." he absent-
mindedly told me.

Napalingon ako sakanya.

Halatang nabigla din siyang nasabi niya iyon.

"I'm sorry, Princess, I--"

"It's okay..." putol ko sa sinasabi niya. Nag-iwas ako ng tingin. "Pero hindi ako
si Beatrice, Paulo. Si Mikaela ako. At ayokong tinatawag akong 'Princess' dahil
hindi naman dapat," dagdag ko pa.

"Mika..."

"Please don't be confused. Puso ni Beatrice ang nasa akin. Hindi buong pagkatao
niya. Si Mikaela Michelle ako, hindi ako 'yung ex girlfriend mo. Excuse me,
puntahan ko lang si Theon," sabi ko sakanya bago lumapit sa pamangkin ko at
nakipaglaro nalang ulit.

Paulo's nice. Wala naman akong masasabing masama laban sakanya. Pero minsan kasi,
pakiramdam ko, 'yung puso ko ang gusto niya. Na binubuhay niya si Beatrice sa akin.

Kailan lang, nalaman kong favorite pala ni Beatrice ang pink roses kaya pink ng
pink ang ibinibigay ni Paulo sa akin. Pati nga ang paglalaro ng scrabble, pinipilit
sa akin ni Paulo. 'Yun pala'y favorite nilang laruin iyon ni Beatrice noon.

Duh? Mukha bang mahilig ako sa scrabble? Pakain ko sakanya 'yung letters 'don, eh.
Bumuo ako ng word, 'di naman sinali sa count. Bawal daw ang 'fuck', eh. Buti nalang
may letter D ako noon.

Tapos lagi pa siyang nagyayaya sa Japanese restaurants. Hindi naman ako mahilig sa
pagkain ng mga Japanese... 'yun pala, favorite din ni Beatrice 'yon.

It was as if he wants me to live as Beatrice. I can't do that. Hindi ko kayang

mabuhay sa paraang gusto niya dahil lang sa nasa akin ang puso ng ex niya.

Of course, may soft spot si Paulo sa puso ko. He's a friend. Pero wala ng more than
that. Kaibigan ko lang talaga siya.

Kumakain na kami ng tanghalian nang mapag-usapan nila Mommy at Kuya Thunder ang
tungkol sa kambal nila Kuya Hunter at Ate Zyline. Ate Rain was busy feeding Theon,
habang si Paulo naman ay nasa tabi ko.

They were talking about the rooms na iooccupy ng twins kapag andito sila. Just like
Theon na may sariling room.

Nakatingin ako kay Ate Rain habang pinapakain niya si Theon.

Gusto ko talagang magkaanak. Ewan ko ba, feeling ko kasi, achievement sa isang

babae 'yung magkaroon ng anak, eh.

"Ate Rain, gusto mo pa banh sundan si Theon?" tanong ko sakanya. Lahat naman sila
napatingin sa akin.
Ate Rain looked at me and then to Kuya Thunder then to me again. She smiled. "We're
fine with Theon, Mika. Pero kung mabibigyan pa, why not?" sagot niya sa akin.

"Parang ang saya kasing maging Mommy, no?" sabi ko ulit. "Ang sayang magkaroon ng
anak..."

"Mikaela Michelle..."

Napalingon ako kay Kuya Thunder.

"What?" I asked him.

"Kumain ka nalang. Stop asking that kind of questions," sabi niya sa akin.
Napasimangot naman ako.

"Mika, magboyfriend ka muna bago mo isipin ang pagkakaroon ng anak..." pinisil ni

Mommy ang kamay ko.

Of course naman. Wala nga akong balak manganak na 'yun pa din apelyido ko.

Hindi nalang ako kumibo habang kumakain kami. Lalo na noong nagtatanong na si Kuya
Thunder kay Paulo tungkol sa mga bagay-bagay tungkol sakanya. They were obviously
trying to get to know him more.

Like what Mikael said, by Wednesday, nakabalik na nga sila ng Manila. Ilang beses
na din siyang nagyaya sa akin na magkita kami pero laging hindi ko siya mapagbigyan
dahil laging isinasama ako ni Mommy kung saan-saan.

Nasa Crate and Barrel kaming dalawa ni Mommy dahil nagtitingin siya ng mga bagong
pwedeng ilagay sa bahay. Bored na bored naman na ako dahil sa dami ng tinitignan ni
Mommy. Bawat vase, talagang tinitignan niya ang bawat details.

Naglalakad-lakad ako sa loob ng shop nang magring ang phone ko. I checked my phone
and it was Mikael again. Lumingon muna ako kay Mommy bago ko sinagot ang tawag
niya.

"Hello?"

"Ai..."

Napahawak ako sa may sofa na naroon habang kausap si Mikael. May isang linggo na
siyang nasa Manila pero hindi pa kami ulit nagkikita.
"Hi, Mikael..." bati ko sakanya. Gusto kong sabihing namimiss ko na siya.

"Labas ka, Ai..."

Kumunot ang noo ko. Nasa bahay siya?

"Mikael, wala ako sa bahay at--"

"I know, Ai. I know..." he laughed. Mas kumunot naman ang noo ko.

"Left, Ai..." he said. Napalingon naman ako sa kaliwa ako. Nakita ko siyang nasa
labas ng shop. Nakasandal siya sa may posteng naroon habang nakatingin sa akin at
hawak ang phone na nasa tainga niya.

"What are you doing here? Sinusundan mo 'ko?" tanong ko sakanya.

He smirked. "May photo shoot kami sa baba. I saw you and your mom," he shrugged.
"Labas ka na, please?" he breathed.

Tumingin muna ako kay Mommy na busy sa pakikipag-usap sa salesman na naroon sa loob
bago ako lumabas sa shop at lumapit kay Mikael.

"What now?" I asked him. Nasa tainga ko pa din ang phone ko habang nakatingin
sakanya.

He smiled at me. "I love you," he said.

Hinawakan niya ako sa bewang at niyakap ng mahigpit. Ibinaon niya din ang mukha sa
may leeg ko habang nakapulupot sa bewang ko ang mga kamay niya.

"Mikael..."

"Saglit lang, Ai..." sabi niya sa akin. "Namiss talaga kita, eh..."

Napangiti nalang ako. Iniyakap ko nalang din sakanya ang mga kamay ko. "I miss you,
too..." bulong ko.

For almost 5 minutes, nakayakap lang sa akin si Mikael. Pinabayaan ko nalang siya
kahit pa may mga tumitingin sa aming dalawa.

"Kailangan ko ng pumasok sa loob," sabi ko sakanya.

"Yeah," he whispered... pero yakap niya pa din ako.

"Mikael..." pilit akong lumayo sakanya para magkaroon kami ng distansya na dalawa.
"Seryoso, kailangan ko ng bumalik sa loob," sabi ko ulit sakanya. Baka kasi mamaya,
hinahanap na ako ni Mommy.

"Ai..."

"I'll see you soon, alright?" hinawakan ko ang pisngi niya. Hinawakan nman niya ang
kamay kong nasa pisngi niya at hinalikan ito.

"Yeah, I'll see you soon," he sighed.

"Everything will be fine," I smiled at him.

Kahit ayaw pang bitiwan ni Mikael ang kamay ko, nagpumilit na akong balikan si
Mommy sa loob.

Lumapit ako sakanya na parang walang nangyari. Nagpanggap nalang akong nagtitingin-
tingin sa price ng mga naroon.

"Call him," my mom told me.

Kumunot ang noo ko sakanya. "Ano 'yon, 'My?" tumingin pa ako sakanya.

"Tawagan mo si Kerko. Gusto ko siyang makausap. Let's have lunch together," sabi
niya, pagkatapos ay tinalikuran na ako para magpunta sa counter para bayaran ang
mga kinuha niya.

I dialed Mikael's number. Ang sabi niya sa akin may photo shoot sila sa ibaba ng
mall, eh.

Nakakatatlong ring pa lang nang sinagot na niya ito.

"Mikael, mom's looking for you," bungad ko sakanya.

"Hi, Ai... Uhm, Kerko's occupied now," natigilan ako ng mabosesan ko ang sumagot ng
phone ni Mikael. Na naman.

"Is this Julia?" I asked her. Hindi ko mapigilang mainis.

"Yes, you have any message for Kerko? Pwede kong sabihin sakanya..." sabi pa niya
sa akin.
"Where are you exactly? Nasa mall lang din kasi ako," pinipilit kong pakalmahin ang
boses ko.

"Uh, sa may activity center ng mall at--"

Hindi ko na pinatapos ang sinasabi ni Julia. Nagpaalam ako kay Mommy na pupuntahan
ko si Mikael kaya dumiretso ako sa activity center sa mall.

Naabutan ko naman si Mikael na naroon at kausap si Julia. Dale was there, too.
Katabi ni Julia. Halatang busy ang mga tao sa paligid nila dahil may mga nagme-make
up doon at nag-aayos ng set nila.

I mentally rolled my eyes. Nagtatrabaho sila sa lagay na 'yan? Nagtatawanan lang

sila, eh.

"Mika!" bati sa akin ni Dale nang makita niya ako. Lumingon naman sa akin si Mikael
at Julia.

He smiled at me.

"Ai..." lumapit pa siya sa akin. I looked at Julia.

"My mom wants to talk to you," sabi ko kay Mikael.

"Now?" he asked me.

"Lunch," I replied. "Pero pwede ko ding sabihing busy ka," I gave Julia a fleeting
look.

"No, it's okay..." he told me. "I can ask someone to do the job. May pinag-uusapan
lang naman kami nila Julia," hinawakan pa niya ako sa may siko. "Come on,
ipapakilala kita sakanya," aya ni Mikael.

"Next time nalang," tanggi ko. "Hinihintay ako ni Mommy, eh..."

"Ai..."

"I'll just text you kung saang restaurant," ani ko sakanya. "And I hope, hawak mo
'yung phone mo kapag nagtext ako. Hindi 'yung kung sino-sino ang nakakausap ko,"
inirapan ko siya bago ako umalis.

"Ai..." he called me.

Bahala ka. Nakakainis kasi.

"Mikaela Michelle Dela Cruz!"

Natigilan ako nang sumigaw si Mikael.

Nilingon ko siya.

What the hell?

"I love you. I love you. I love you. Always remember that."

Napatingin ako sa mga tao sa paligid ko. They were all looking at me...

Inilang hakbang lang ni Mikael ang pagitan namin bago hinawakan ang magkabilang
pisngi ko.

"Sa'yo lang ako, Ai. Sa'yong sa'yo lang..."

=================

Chapter 61

May story ang 2nd gen pero next year pa. Wag paulit-ulit sa tanong, pls. Thank you.
:)

Congrats, LET passers. Turn ko naman next year. Wew.

--

Nakaupo na kaming dalawa ni Mommy sa loob ng restaurant na napili ko habang

hinihintay si Mikael. Naitext ko na siya kanina kung nasaan kami ni Mommy ngayon.
Umorder na din ako para sa aming tatlo para prepared na pagdating niya. Wala siyang
karapatang magreklamo sa kimchi rice na inorder ko kapag dumating siya. Ang tagal
niya, eh. At isa pa nagugutom na din ako.

"Mika," untag sa akin ni Mommy habang nagbabasa ako ng messages ko sa phone ko.
Nagtext din kasi sa akin si Mikael na on the way na siya. Nagkaroon lang ng
problema dahil late na daw nakarating si Corey, at kamuntik na kulangin ang gagawa
ng trabaho nila. Hindi naman niya pwedeng iwan mg basta-basta ang trabahp niya.
Nag-angat ako ng tingin kay Mommy. Nakatingin siya sa akin na tila may gustong
sabihin. My mom was always like that. Hindi naman kasi siya katulad ng ibang
mayaman na matapobre. She was like my sister, too. And my best friend, as well. She
never judged me... kahit ilang beses pa akong magkamali.

"You're still in love with Kerko," aniya habang seryoso ang mukha. Hindi naman ako
nakapagsalita sa tinuran niya. She wasn't asking me. She was stating a fact.

"It was obvious, hija..." she muttered.

"Mommy..."

"Your Daddy was my first love, too," she smiled at me. "Hanggang ngayon, mahal na
mahal ko pa din iyon kahit na wala na siya," she sighed.

"Mahal ka din naman ni Daddy..." sagot ko. They once told us their love story. Bata
pa ata ako noon nang ikuwento nila ang love story nila. I remember Kuya Hunter fell
asleep while Kuya Thunder was playing his gameboy. Ako nalang pala talaga ang
nakikinig sakanila. Sobra kasing natutuwa ako sa mga happy endings, eh. At natutuwa
ako sa nakikita kong happiness sa pagsasama ni Mommy at Daddy.

"I know that," ngumiti ulit sa akin si Mommy. Her smile reached her eyes. Halatang
masaya talaga siya sa naging pagsasama nila ni Daddy. "Nakakalungkot lang na wala
na siya..." humugot siya ng malalim na hininga. "But I know he's guiding us... lalo
ka na. Ikaw ang pinakapaborito ng Daddy mo."

Napayuko ako at hindi nagsalita.

Hindi ko alam ang bagay na 'yon.

I thought it was Kuya Thunder. Lagi naman kasing si Kuya Thunder ang napapansin ni
Kuya. His achievements. His grades, his performance. Laging second best si Kuya
Hunter while me... lagi akong audience. Lagi akong nakatingin lang sakanila dahil
wala naman akong magawa. Lagi akong sa bahay lang.

And that was fine with me, actually. Wala naman akong sama ng loob sakanya kung
sakaling hindi ako ang favorite nila dahil bata pa lang ako, iniisip ko na, na
mawawala din naman ako. Hindi ako pwedeng maattached ng sobra sa isang tao kahit
kapamilya ko pa kasi any moment, pwede akong mawala. Pero imposible namang 'di ka
maaattached sa pamilya mo. Sila ang ang mayroon ka kahit na ano pa ang mangyari. At
naattached din ako kay Mikael noon kahit alam kong bawal. Minahal ko siya kahit na
alam kong may posibilidad na iiwam ko siya.

Ayoko kasing masaktan sila kapag nawala ako kaya pinipigilan ko ang sarili ko. Pero
'di ko pala kaya. Kasi mas minahal ko lang si Mikael sa kabila ng lahat nang
nagyari sa amin.
"He wants the best for you. Kaya niya nagawa ang mga bagay na iyon," pinisil ni
Mommy ang kamay kong nasa may lamesa. "He was wrong when he thought Kerko's not
good for you."

"Lahat naman, iyon ang tingin, diba? That he's not good for me..." But the truth
was, he was good for me. Pero dahil sa sobrang pagmamahal ko, naging masama 'yon. I
once said our love was toxic. Pero ang totoo, sarili kong choice na magkaganoon
kaming dalawa. Hinayaan kong maging ganoon kami kahit na may choice naman akong
maging maayos ang relasyon namin sa simula pa lang.

It wasn't his fault alone.

Kahit ako, may kasalanan ako sa nangyari sa aming dalawa.

"Iyon ba ang tingin mo sakanya?" my mom asked me again. Umiling ako. "Maybe I said
things na nakasakit sakanya because I was hurt that time, pero Mommy... no. He's
good for me."

Ngumiti siya sa akin. "Alam ko. And I think, he's good for you, too. But he really
needs to prove himself now. Sa akin, sa mga kapatid mo, at higit lalo sa iyo.
Ayokong makita kang mawalan ng buhay ulit dahil sakanya. I'm giving another chance
to have you back. Alam kong kahit anong mangyari, si Kerko ang magpapasaya sa'yo.
And I'm hoping that this time, natuto ka na talaga, Mika. Loving yourself more than
him doesn't mean you are selfish. It means you respect yourself enough because
you're not allowing anyone to hurt you again. Kasi alam mo na ang halaga mo..."

Hindi ko naiwasang pangilidan ng luha. Tumayo ako mula sa kinauupuan ko at niyakap

ang Mommy ko.

"You're the best mom ever," bulong ko. "I love you, Mommy... and promise, hindi ko
sasagutin agad si Mikael."

"I doubt that the way you hugged him back earlier..." ani Mommy na tila nang-aasar.

Nag-init naman ang pisngi ko. Ibig sabihin, nakita niya? Nakita niyang nandoon si
Mikael?

"Yes, I saw you," sagot niya na tila naintindihan niya ang iniisip ko. "Alam ko din
ang pagpunta niya sa bahay noon at ang pagsama mo sakanya," dagdag pa niya.

"Mommy..." apologetic kong sabi. Hindi naman na ako teenager kasi.

"May tiwala ako sa'yo..." ngumiti siya sa akin. "Wag ka lang uuwi na may laman na
ang tiyan mo, ha? At baka magwala ang mga kapatid mo..." nangingiting sabi niya sa
akin.
"Mommy naman! Mikael won't do that to me..." medyo malakas ang boses na sabi ko.
Totoo naman kasi. Kung gusto ni Mikael na mapunta ako sakanya the easy way, kapag
nabuntis ako, there's a possibility na ipapakasal ako sakanya. Pero hindi niya
ginagawa kasi may respeto siya sa akin.

"Sinasabi ko lang, hija. At gusto kong makasal ka muna bago ka magkaanak. Kasal na
ang mga Kuya mo. Pwede ka ng sumunod..." she shrugged.

Napailing nalang ako na bumalik sa upuan ko.

Sakto namang dumating na din si Mikael na lumapit sa table namin ni Mommy. Tumayo
ako at lumapit sakanya.

"Kanina pa kayo?" tanong niya sa akin. Umiling ako. "Okay lang. Naexplain ko naman
na kay Mommy..." sagot ko sakanya.

I looked at my mom. Nawala na ang ngiti nito sa labi. Magaling talagang magtago ng
feelings ang mga Dela Cruz. Ako lang talaga naiba. Pero alam kong hindi ako ampon.

"Good afternoon... Mrs. Dela Cruz," bati ni Mikael na inilahad pa ang kamay sa
Mommy ko.

Tinignan ko naman si Mommy na inabot ang kamay ni Mikael. "Good afternoon, Kerko,"
pormal na sabi nito.

"Upo na tayo," aya ko sakanya. Magkatabi kami ni Mikael habang nasa harap namin si
Mommy.

"Mikaela told me you wanted to talk to me, Mrs. Dela Cruz. I--"

"Too formal, Kerko," putol ni Mommy sa sinasabi ni Mikael. Hindi naman ako
kumikibo. I wanted to hold his hand para naman makabawas sa kabang nararamdaman
niya. Kung kinakabahan nga ba siya pero di ko naman magawa.

"I'm sorry, Ma'am. What do you want me to call you, then?" he asked my mom
politely.

Tumingin naman sa akin si Mommy na tila tinatanong ako kung papahirapan niya ba si
Mikael o hindi.

"Ma'am will do," she said. Kumunot ang noo ko. I was expecting her to say call her
'Tita' instead. There's no doubt, alam ko na kung kanino ako nagmana.

Tumango-tango si Mikael. "Okay, Ma'am..."

Hindi ko naman napigilang mapangiti. My mom told him before to call her 'Mommy' na.
Pero I'm sure, hindi pa din naaalala ni Mikael ang bagay na iyon.

"What happened to that girl, Kerko?" tanong ni Mommy habang kumakain kami. Nag-
angat ako ng tingin kay Mommy. She was looking at Mikael. "Yung babaeng nagtangka
sa buhay ng anak ko?" nilingon niya ako.

"Mommy..."

Hinawakan ni Mikael ang kamay ko. "I have no idea actually, Ma'am. The last time I
saw her was when Alcantara... I mean Hugh talked to me. She was asking for
forgiveness," he said. "I forgive her. But what she did to Mikaela was something I
won't forget. Like what I said to Ai before..." tumaas ang isang kilay ni Mommy kay
Mikael. He cleared his throat. "I mean, Mikaela..."

Napangiti ako.

"Like what I told her before, kung sakaling sakanya nangyari ang nangyari sa akin,
hindi ko alam kung paano ko mapapatawad ang sarili ko..."

Tinignan ko si Mikael. Seryoso ang mukha niya habang nakatingin kay Mommy at hawak
ang kamay ko. "I admit what I did before was wrong, and I'm not going to defend
myself anymore. Nasaktan ko si Mikaela. But I want you to know that the moment I
saw her crying because of me, that's the moment I badly wanted to kill myself. For
hurting her. For making her feel like she was nothing... she was worthless."

"Mikael..."

"Because she's the only person who stayed with me even if I am so hard to deal
with. I have given her so many reasons to leave me, to hate me... pero hindi niya
ako binitawan..."

Napaiwas ako ng tingin dahil sa pangingilid ng luha sa mata ko.

Pareho lang kami, eh.

Lahat ng dahilan, na kay Mikael na para iwan ako. But he didn't. He stayed with me
instead.

"I understand," surprisingly, my mom was calm. She sighed and looked at me.

"But it won't change the fact that my daughter was hurt," again, she looked at
Mikael.
"I know, Ma'am..." sagot naman sakanya ni Mikael. "That's why I'm trying to do
everything to win her back," nagbaba ng tingin sa akin si Mikael. "Kahit pa
ipagkasundo niyo siya sa Doctor na gusto niyo para sakanya," dagdag pa nito.

"Oh, you know Paulo?" tanong ni Mommy kay Mikael. Tumango naman ng marahan si
Mikael.

Napailing nalang ako. Mom was playing with Mikael.

"Yes, Ma'am, I know him..." seryosong sagot naman ni Mikael sa Mommy ko. Naramdaman
ko ang paghigpit ng hawak niya sa kamay ko.

"He's a good guy," kibit-balikat na sabi ni Mommy bago nagpatuloy sa pagkain. "He
likes Mika and I think, he's good for her, too..."

"Mommy..." saway ko dito. I get it, she was just playing with Mikael but I guess,
that wasn't right.

"I think he's a good man, Ma'am. There's no doubt about it," Mikael replied. "I
know you all like him for Mikaela and I've nothing to say about that, actually."
Tipid siyang ngumiti. "Modesty aside, I know that Mikaela loves me. At hindi ko
hahayaang mabaling sa iba 'yung pagmamahal na iyon. I will make her love me even
more..."

Tumango-tango naman si Mommy sakanya.

"We'll see, Kerko," she shrugged.

"Kumain na nga tayo," sabi ko sakanila para naman mawala na ang tensyon sa kanila.
Naiintindihan ko naman si Mommy. She was testing Mikael. Pero si Mikael kasi, he
was so serious. Lagi naman siyang seryoso, actually. Alam kong nirerespeto niya ang
Mommy ko pero ayokong ma-misunderstood siya ni Mommy.

Since magkasama kami ni Mommy na nagpunta sa mall, sakanya ako sasabay pauwi.
Hinatid lang kami ni Mikael papunta sa sasakyan.

"May trabaho ka pa, diba?" sabi ko kay Mikael habang naglalakad.

Tumango siya. "Babalikan ko sila mamaya," sagot niya sa akin. Nasa may likod ko ang
isang kamay niya.

"Kerko," lumingon si Mommy sa aming dalawa. Huminto naman muna kami sa paglalakad.

"I'm inviting you tomorrow," kaswal na sabi ni Mommy kay Mikael. Kumunot naman ang
noo ko sakanya. Nasa bahay sila Kuya Hunter at Thunder bukas. Ano namang plano ni
Mommy?

"Okay, Ma'am. I'll be there tomorrow..." sabi naman ni Mikael.

"Hey, wala ka bang trabaho bukas?" tanong ko sakanya bago humarap kay Mommy.
"Mommy, paano kung may trabaho si Mikael bukas?" tanong ko sakanya.

"May gagawin ka ba bukas?" tanong ni Mommy kay Mikael. She even raised a brow on
him.

I rolled my eyes.

"Wala po," sagot ni Mikael sakanya.

"Mikael..." napasimangot ako.

"No, it's okay, Ai..." he smiled at me. "Pupunta ako sa inyo, bukas..."

Napailing nalang ako. "Ikaw bahala," sagot ko sakanya.

Nauna namang sumakay sa sasakyan si Mommy at naiwan kami ni Mikael sa labas.

"Are you sure about tomorrow?" tanong ko sakanya habang hawak niya ang kamay ko.

He nodded. He smiled at me and kissed me on my forehead. "I'll be there," he

whispered.

"Mikael..."

"I'm fine, Ai..." he breathed. "I want to kiss you but your mom's watching us,"
there was a ghost smile pasted on his face.

"You're with Julia. No kiss," ngumisi naman ako sakanya.

"She's just a friend," hinalikan niya akong muli sa noo. "I'll see you tomorrow,
Ai..."

Tumango ako sakanya bago pumasok sa loob ng sasakyan namin. My mom was smiling when
she looked at me.

"Pwede kang kiligin, hija..." pang-aasar niya sa akin.

"Mommy!" natatawang napatakip nalang ako sa mukha ko.

"Just make sure this time, worth it na, Mika..." hinawakan niya ang kamay ko. "I
want to see you happy. Kayo ng mga Kuya mo..."

"I'll be happy..." ngumiti ako sakanya para hindi na siya mag-alala.

Pagdating namin sa bahay, agad naman na nagsimula kaming mag-ayos ng pinamili ni

Mommy. Pero bukas pa namin aasikasuhin ang iba kapag nandito na sila Kuya.

"Yaya," yumakap ako mula sa likod ni Yaya Lourdes.

"Bakit naglalambing ka?" tanong niya sa akin habang nakangiti.

"I'll help you cook tomorrow," sabi ko sakanya.

Nilingon naman ako ni Yaya. "Hindi mo naman kailangan na--"

"Mikael will be here kasi..." putol ko sa sasabihin niya sa akin. "Gusto kong mag-
effort kahit papaano," paliwanag ko sakanya.

Napangiti naman si Yaya sa akin. "Sige, tulungan mo ako bukas," ginulo niya ang
buhok ko.

"Thank you, Yaya!" I hugged her tightly.

That night, I was busy looking for a dress to wear. Iniisip ko kung magpupula ba
ako. O kaya blue. Or pink?

Pwede ding white.

Sa dami ng kinalat ko, wala man lang akong napiling isuot kaya napagdesisyunan kong
wag na magdamit bukas.

Pero siyempre, joke lang 'yon.

Bahala na bukas kung anong maisuot ko.

Halos hindi din naman ako nakatulog nang gabi hanggang kinabukasan. Ewan ko ba.
It's not the first time na makikita nila Kuya si Mikael. Hindi naman din ito ang
unang punta ni Mikael sa bahay. Maybe, I was just nervous... kasi alam kong hindi
okay sila Kuya kay Mikael.
Matapos kong ayusin ang kama ko, naligo na agad ako at nagbihis. Sa dami ng
pinagpilian kong damit, short shorts at black na tank top ang napili ko.

Bumaba na din ako para tumulong kay Yaya sa pagluluto.

"Natututo ka na, Mika..." puna sa akin ni Yaya habang naghihiwa ako ng mga gulay na
kailangan niya. Napangiti naman ako.

I don't know how to cook, yes. Pero hindi ibig sabihin wala na talaga akong alam.
Lance taught me how to slice ingredients before. Pero sadyang may ugat ata sa
katawan ko na hindi ata lumiligaya kapag hindi ako nasasaktan ng sarili ko.

It was almost 11 am. Halos tapos na kaming magluto ni Yaya kaya naman lumabas na
ako ng kusina nang marinig ko ang bosed ni Theon.

"Hi, baby!" Agad na nagpakarga sa akin si Theon. Nakaakbay naman si Kuya Thunder
kay Ate Rain.

"Where's Hunter?" tanong sa akin ng Kuya ko.

"Baka papunta na," sagot ko bago umupo at kinandong si Theon.

Maya-maya naman ay dumating si Paulo na may dala-dala na namang pink roses.

"Hi, Paulo..." bati ko sakanya.

"Paulo," My mom acknowledged him. I rolled my eyes. Inaya naman niya si Paulo sa
may living room matapos iabot sa akin ang bulaklak.

Maya-maya, dumating na din si Kuya Hunter kasama si Ate Zyline na malaki na ang
tiyan.

Nakatambay ako sa may pinto at lumilinga-linga.

Anong oras ba siya darating?

"You're waiting for someone?"

Napalingon ako kay Paulo nang magsalita ito sa gilid ko.

"Ah... wala naman," sagot ko.

Leave me, please?

"Mika, galit ka ba sa akin?" tanong niya ulit.

I sighed. "Paulo, hindi ako galit, okay?" sabi ko sakanya. "Just don't act like I'm
Beatrice because I'm not, okay?" hindi ko napigilang sabihin. Nakita kong nabigla
siya sa sinabi ko.

"I mean... I'm Mikaela. Hindi ako si Beatrice. Wag kang maguluhan sa amin," sabi
kong muli sakanya.

Napalingon naman ako nang may pumaradang sasakyan sa labas ng gate namin. It was
Mikael's Range Rover.

Lumabas ng sasakyan si Mikael. He was wearing a shades and black v-neck shirt.

May dala-dala din itong bouquet ng puting roses.

"Hi," he smiled at me.

"You're late," walang emosyon kong sabi. Amoy na amoy ko ang mamahaling pabango
niya nang makalapit siya sa akin. 'Yung may tatak Kerko Mikael na amoy. Ang bago
talaga.

"Seryoso?" tumaas ang isang kilay niya sa akin.

"Joke lang," I smiled.

"Tss."

Napapailing na ibinigay niya sa akin ang hawak na bulaklak.

"Thank you," I muttered.

Mikael looked at Paulo. Si Paulo din naman, nakatingin kay Mikael.

"Uh... tara sa loob? Andon na silang lahat..." aya ko sakanila.

"Are you okay?" bulong ko kay Mikael habang naglalakad kami. Hinubad na din niya
ang suot na shades.
"You're here. I'll be okay," ngumiti siya sa akin.

Napailing nalang ako.

"Mom..." untag ko kay Mommy na abala sa pakikipaglaro kay Theon.

Lahat sila, lumingon sa amin. Nawala ang ngiti ni Kuya Hunter at Thunder nang
makita nila kung sino ang kasama ko.

"What the fuck are you doing here?" Kuya Thunder asked Mikael.

"Kuya..." saway ko agad sakanya.

"Your language, Thunder. Your son's here," saway din ni Mommy sakanya.

"Ba't nandito 'yan?" tanong naman ni Kuya Hunter sa akin.

"Ako ang nag-invite kay Kerko," sagot ni Mommy sakanya. Tumayo ito at lumapit pa
kay Mikael.

"He's courting Mika. Might as well, court her here, right?" tanong ni Mommy sa
dalawang kapatid ko. They were both frowning.

Nakangiti naman si Ate Rain at Ate Zyline.

Wala namang nagawa ang mga Kuya ko dahil sa kagustuhan ni Mommy.

"You okay?" lumapit ako kay Mikael at inabutan siya ng juice. They were building a
mini playground for Theon kasi. Pero it looks like a mini house, actually. Kaya
magkakatulong silang apat.

But of course, show off ang mga Kuya ko kaya nakahubad sila.

"Basa ka na ng pawis," sabi ko sakanya. Kinuha ko ang towel na naroon. "Talikod ka

muna, pupunasan kita," sabi ko ulit.

"Huwag na, Ai..." tanggi niya sa akin.

Kumunot ang noo ko.

"Huwag ka na ngang maarte. Mamaya magkasakit ka pa, eh," asik ko naman habang pilit
itinataas ang t-shirt niya.

"Ai..." hinawakan niya ang kamay ko.

Nakatingin naman sa amin si Kuya Thunder na may hawak na lagari at si Kuya Hunter
na may hawak na martilyo.

I rolled my eyes.

"Hubarin mo nalang din 'yang damit mo para 'di ka pagpawisan," sabi ko sakanya.
Sinunod niya naman ako at halos mapasinghap ako nang makita ko ang pangalan kong
nakatattoo sa likod niya. Sa may bandang lower back.

I never liked guys with tattoo, actually. Pero si Mikael? I love his tattoos.

Napalingon naman ako kay Paulo na nakatingin sa amin. Ngumiti lang ako ng tipid
sakanya.

"Mikael," tawag ko kay Mikael habang may ginagawa ito.

Nilingon niya naman ako. "What?" he asked me.

Umiling ako bago ngumiti.

Napailing nalang din siya. "I love you, too..." sabi niya habang nakangiti.

"Wala akong sinabing I love you," nakasimangot na sabi ko sakanya.

Humarap siya sa akin. "Alin ang hindi mo sinabi?" tanong niya habang seryoso ang
mukha sa akin.

"I love you," sagot ko sakanya.

"I love you, too..." he smiled at me.

It took me almost 10 seconds bago ko nagets ang sinabi niya.

"Baliw ka talaga..." pinisil ko ang ilong niya.

"Kilig ka lang, eh..." sabi niya na gumanti ng pagpisil sa ilong ko.

"Asa ka..." irap ko sakanya. Tumayo na ako para pumasok sa loob nang tawagin niya
ako.

Nilingon ko siya. "Ano?" nakasimangot na tanong ko sakanya.

"Kinikilig din ako sa'yo... 'di lang halata," he winked at me and smiled.

=================

Chapter 62

Twitter/askfm/IG - @vampiremims

--

Mikael stayed with us. Hanggang gabi, magkakasama kami nila Mikael, Paulo, 'yung
dalawang Kuya ko at mga asawa nila, si Theon at si Mommy.

Hindi na din ako masyadong lumapit kay Mikael sa buong maghapon dahil si Kuya
Thunder, panay ang utos sa akin na kumuha ng juice o 'di kaya'y tubig o kahit na
ano para lang hindi ako madikit kay Mikael. Nasa tabi ko lang ang kasambahay namin
pero ayaw ni Kuya Thunder na ito ang kikilos. Ako ng ako ang inuutusan nito dahil
hindi nila iniinom nila Kuya Hunter ang dinada ng kasambahay namin at nagbabanta pa
na kapag nadehydrate silang dalawa, kasalanan ko daw.

"Mika, dito ka umupo..." sabi ni Kuya Thunder sa akin. Tinitigan ko naman siya ng
masama. He wanted me to sit between him and Kuya Hunter.

"I'm fine here," sagot ko bago naupo sa tabi ni Mikael.

"Mikaela Michelle..." he warned me.

I rolled my eyes. "Kuya, I'm starving. And I'm sure, si Ate Rain, gutom na din."
Lumingon ako sa babaeng nasa tabi ng kapatid ko. "Diba, ate?" ngumiti ako sakanya.
Hoping na magegets niyang nagpapakampi ako dahil alam ko naman na walang palag ang
mga kuya ko kapag asawa na nila ang nagsalita.

"Yes, I'm famished, actually..." she said. I mouthed thank you. I looked at my
brother again. "Kaya umupo ka na din para makakain na tayo," sabi ko sakanya.

Iiling-iling na umupo nalang si Kuya Thunder at nagsipag-usog naman sila. Magkatabi

si Kuya Thunder at Ate Rain. Nasa tabi naman ni Ate Rain si Ate Zy at si Kuya
Hunter. Nasa may kanan ko naman si Mikael at nasa kaliwa si Paulo.
They were talking about Ate Zy's twins. Excited na din ang lahat sa panganganak
nito dahil ito ang unang kambal sa pamilya namin. Hindi naman na ako kumibo para
hindi na kami mapansin pang muli. Isinasali nila si Paulo sa usapan since they were
talking about heart complications, and I'm actually thankful na hindi kami ni
Mikael ang napapansin nilang lahat.

Napapitlag ako nang hawakan ni Mikael ang kanang kamay ko na sa ilalim ng lamesa. I
looked at him. Pormal pa din ang itsura niya ngunit mababakas ang maliit na ngiti
sa labi niya.

He was eating using his right hand and I was required to eat with my left hand. He
squeezed my hand.

Napangiti naman ako.

"What's funny?" Kuya Hunter asked me. I looked at him and shook my head. "Nothing,"
sagot ko. "Nakakatuwa lang na kinakain niyo 'yung luto ko," dagdag ko pang muli.

"Tumulong ka lang. Hindi ikaw ang nagluto," pang-aasar naman ni Kuya Thunder sa
akin. I shrugged and smiled sweetly, "Still, may tatak Mika ang kinakain niyo,"
ngumisi ako sakanila.

Pinagsaklop naman ni Mikael ang kamay naming dalawa habang pilit na kumakain gamit
ang isang kamay.

"Kerko," untag ni Kuya Thunder sa katabi ko. Sabay kaming nag-angat ng tingin ni
Mikael sa kapatid ko.

"What's your plan?" he asked him. His voice was serious and everyone's looking at
him.

"Thunder, we're eating," saway ni Mommy sakanya.

"Kuya..."

"I'm just asking..." he shrugged. He looked at Mikael and asked again. "What's your
plan?" Bumaling siya sa akin. "Liligawan mo tapos kapag kayo na, iiwan mo ulit?" he
raised a brow and looked at Mikael again.

Mikael cleared his throat. "First, I want to say sorry for what happened..." mas
humigpit ang hawak niya sa kamay ko. "I should've said sorry before... or earlier.
What I did was wrong," his jaw tightened. "Like what I said to Mrs. Dela Cruz, I'm
not going to defend myself anymore. I know you don't like me for Mikaela,
Thunder... Hunter..." he looked at Kuya Hunter who's looking at him, too. "But I'm
not here to give her up again. I'm here to fight for her. Be with her. And I'm here
to court her. Officially..."
"Mikael..."

"We started wrong," he said. "She was the one chasing after me," hindi natitinag
ang kaseryososan ng mukha ni Mikael. Everyone's looking at him. Kahit si Paulo na
nasa tabi ko, nakatingin kay Mikael.

"May mga nagawa akong nakasakit kay Mikaela. May mga desisyon akong hindi ko pinag-
isipan ng husto para kay Mikaela. And I regret doing those things..."

"Mikael..." pinisil ko ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko.

"You should," ani Hunter sakanya. "Dela Cruz 'yang kapatid ko. At kahit pagbawalan
pa ako ng lahat ng taong saktan ka, makita ko lang na umiyak ulit 'yang babaeng
'yan, pasensyahan tayo, Kerko. Insured naman ang mukha mo, diba?" seryosong saad pa
nito.

"Kuya..." saway ko dito.

"I'm not going to allow anyone to hurt her again. Hindi ko din hahayaang masaktan
ko siya ulit. I'd kill myself first if necessary," walang bakas ng pagloloko sa
mukha ni Mikael.

"Mahal ko si Mikaela. Hindi man kayo maniwala sa sinasabi ko, I'm willing to prove
it. To show it that I am madly in love with your sister... and your daughter,
Ma'am..." he looked at my Mom. May pinong ngiting naglalaro sa labi ni Mommy habang
nakatingin sa amin.

Maging si Ate Rain at Ate Zyline, nakangiti sa aming dalawa ni Mikael.

"You don't have to kill yourself, Kerko," sabi ni Kuya Thunder. "Kaya ko namang
ipagawa 'yon, eh..." nagkibit balikat pa ito.

"Thunder!" saway ni Mommy dito.

Napasimangot naman ako.

"If Thunder fails, I'm here. I can do the job," he grinned devilishly.

Napailing nalang ako.

Kung minsan, pakiramdam ko, ako talaga ang pinakamatino sa aming tatlo.

Ako 'yung pinakamabait.

Pinakasweet.

Pinaka-caring.

Pinaka-understanding.

Ako talaga, eh.

After that dinner, nag-uwian na ang mga kapatid ko sa kani-kanilang bahay kaya
naiwan si Paulo at Mikael na kasama ko. Nakaupo ako sa may pang-isahang upuan
habang nasa may couch naman ang dalawa.

"Mika, hija," my mom called me. Lumapit naman siya sa akin at hinawakan ang balikat
ko. "I have to go upstairs and make some calls..." paalam niya sa akin. "Ikaw na
ang bahala sa bisita mo," dagdag pa niya.

I mentally rolled my eyes. Hindi ko naman bisita si Paulo. He was their visitor. I
have nothing against him. I just don't want him to mislead everything that's
happening. Hanggang kaibigan lang ang maiooffer ko sakanya. Wala ng higit pa doon.

"Goodnight, Tita," ani Paulo kay Mommy bago humalik sa pisngi nito.

"Goodnight, Ma'am. Sleep well," sabi naman ni Mikael na hindi malaman kung
makikipagbeso ba sa Mommy ko o hindi. Hindi kasi ugali ni Mikael ang bagay na iyon,
eh.

"Goodnight, mag-iingat kayo mamaya," sabi ni Mommy bago umakyat at iniwan na kaming
tatlo doon. Nagkatinginan naman kami ni Mikael.

It was if he was asking me what's going to happen now.

Alangan namang sabihan ko si Paulo na gabi na at umuwi na siya. Masyado namang

obvious 'yon. At ang harsh.

"Uhm, you want to watch a movie or something?" I asked them instead. Itinaas ni
Mikael ang isang kilay sa akin.

"Paulo, you want to watch a movie?" tanong ko nalang sa katabing lalaki ni Mikael.

Sumimangot naman si Mikael.

"Yeah, sure. Wala naman akong pasok bukas," ani Paulo nang nakangiti.
Napatingin ako kay Mikael. Maa dumilim ang ekspresyon ng mukha niya. "Fine," he
said.

Sabay-sabay kaming nagpunta sa AVR sa bahay at naghanap ng mapapanuod na movie.

Nagpahatid nalang din ako ng snacks sa kasambahay namin.

Wala kaming matinong mapiling movie dahil nagrereklamo silang dalawa na masyadong
madrama daw o di kaya'y horror naman ang napipili ko which is ayoko namang
panuorin.

We ended up watching Everyday I Love You. Liza Soberano and Enrique Gil's movie.

Nakaupo ako sa may couch na naroon habang nasa tabi ko si Paulo. Mikael was on the
floor and his head was on my legs. Nakasandal siya sa akin habang nanunuod kami at
hawak-hawal niya ang magkabilang kamay ko sa magkabilang balikat niya at hinahalik-
halikan ito.

Halos hindi maalis ang mata ko sa screen habang nakikita ko 'yung eksena ni Liza na
dinadalaw si Gerald sa hospital.

Parang nauulit sa isip ko ang eksena namin noon ni Mikael.

I was waiting for him to wake up.

To come back.

And there's Hugh...

Si Hugh.

"Mika..." napalingon ako kay Paulo nang tawagin niya ako. "You're crying..." he
said.

Nag-angat ng tingin si Mikael sa akin.

"Hindi," nag-iwas ako ng tingin. "Naghihilamos talaga ako," sarkastikong sabi ko.

"Ai..."

"I'm fine," sabi ko kay Mikael. "It's just... I remembered doing that..." sabi ko
kay Mikael. "Yung araw-araw kitang binibisita noon. Hoping that one day, gigising
ka na. Babalik ka na..." hindi ko napigilan ang pagpatak ng luha ko.
He cupped my face and looked at my eyes. "Ai..."

"Akala ko kasi hindi ka na gigising, eh..." sunod-sunod ang pagpatak ng luha ko.
"Bumabalik lahat. Yung mali ko. Yung nangyari..." kinagat ko ang labi ko.

"Love..."

Pinunasan niya ang luha ko at hinalikan ako sa noo. "I'm here. I will never leave
you again."

I closed my eyes and tried to calm myself.

"Mikael..." tinanggal ko ang kamay niyang nasa pisngi ko. "I just need a minute,
excuse me..." paalam ko sakanya at kay Paulo bago ako lumabas ng kwarto at iniwan
silang dalawa.

God. I don't know what's happening to me.

I badly wanted to say yes to him again. Gusto ko na siyang makasama ulit. But damn
it! Hindi nawawala 'yung takot sa akin.

Hindi nawawala 'yung takot na uulitin niya.

Na gagawin niya ulit.

Na iiwan niya ako ulit.

I should learn to trust him.

I should learn to forgive him.

Siguro noong sinasabi kong napatawad ko na siya, it was my mind who's talking. Not
my heart.

Kasi hanggang ngayon...

Hanggang ngayon, masakit pa din.

No matter how hard I try to let the pain go. Hindi nawawala, eh. Nandito pa din.
Akala ko lang nawala na siya.

Pero hindi pala. Natatabunan lang siya ng ibang pakiramdam pero nandito pa din
siya.

Nasasaktan pa din ako.

Mahal na mahal ko pa din siya.

But I love myself more now.

Kaya pinipili kong pigilan ang sarili ko dahil gusto ko nang makasiguro sakanya.

Gusto ko, this time... wala nang bibitaw.

Wala nang maiiwan.

That someday, we will never say goodbye to each other anymore. Only goodnight.

And we'll wake up seeing each other's face.

Napalingon ako nang may kamay na humawak sa braso ko.

"Paulo..."

He looked at me. He's worried. Bakas sa mga mata at mukha niya ang pag-aalala sa
akin.

"He's indeed your first love, Mika..." he sighed. Pinunasan ko ang luha ko. "He's
my first love..." pag-amin ko. He's the love of my life. My greatest love. My other
half.

"But I really like you, Mika..." he whispered.

"Paulo..." hinawakan niya ang kanang pisngi ko.

He cupped my chin and softly forced me look at him.

"I like you not because of Beatrice's heart. I like you because you are you, Mika.
Gusto kita..."
"Paulo..." hinawakan ko ang kamay niya at tinanggal ito sa pingi ko. "You're my
friend and I'm sorry... kasi hanggang doon lang 'yung kaya kong ibigay."

Wala akong nagawa kundi sabihin sakanya kung ano ang nararamdaman ko. I don't want
to prolong his assumptions. Kaibigan ko lang siya.

"Mahal ko si Mikael..."

"Pero ayaw sakanya ng pamilya mo," ani Paulo sa akin.

"Wala namang bago 'don, eh..." sagot ko. "Simula pa lang, wala nang may gusto kay
Mikael para sa akin."

"And I am here... walang problema sa akin ang mga kapatid mo..." he said.

Huminga ako ng malalim bago nagsalita. "Paulo, trust me... kung papipiliin ang mga
kuya ko, they would probably pick Lance instead. Mas matagal na nilang kilala si
Lance kesa sa'yo. Ans yes, wala silang problema sa'yo. Pero ako, meron. Wala akong
nararamdaman para sa'yo maliban sa pagiging magkaibigan natin. Stop it, okay?" sabi
ko sakanya.

"I know you're a good man..." I told him. Hinawakan ko ang kamay niya. "Pero hindi
ako 'yung babaeng para sa'yo..." dagdag ko sakanya.

"It's getting late. You should go home..." sabi ko sakanya. Kailangan ko din
balikan si Mikael para pauwiin.

"Mika..." hinawakan niya ang kamay ko at hinapit ako.

"Paulo!"

"I really like you," he whispered. My eyes widened when he lowered down his face
and claimed my lips.

Impit akong napasigaw nang maramdaman ko ang labi niya sa labi ko.

Shit!

I tried to push him away but he was stronger than me.

"Pau--"

May kumawala na luha sa mga mata ko dahil sa ginagawa ni Paulo.

One second he was kissing me, what happened next was a blur to me. Nakita ko nalang
si Paulo na nasa may damuhan at hawak ang panga.

Mikael's back was in front of me.

I wiped my lips.

"Umalis ka na sa harap ko ngayon din," Mikael said. His voice was dangerous as
fuck. Kitang-kita ko din ang pagtitimpi sa

"Mikael..."

"Her family doesn't like you," Paulo said.

Mikael's fist clenched.

"Paulo, umalis ka na..." sabi ko sakanya. Hinawakan ni Mikael ang braso ko namg
humakbang ako paabante.

"Look, Mika, I'm sorry about what happened but--"

"I said go home, okay?" hindi ko na napigilang magtaas ng boses. "Umuwi ka na. I'll
just talk to you again," dagdag ko pa dito.

"Mika..."

"You heard her..." his voice was still dangerous. Damang-dama kong nagpipigil lang
si Mikael.

"Mika..."

"Her family may not like me, yes... but I will never force Mikaela like that," he
said sternly.

"Paulo, please. Umuwi ka na..." kumuyom ang palad ko. Ayoko nang dagdagan pa ang
inis na nararamdaman ko sa ngayon.

Laglag ang balikat na naglakad si Paulo papunta sa sasakyan nito.

Mikael wasn't talking to me. Nakatayo lang siya sa tabi ko at hindi nagsasalita.
Hindi pa din nawawala pagkakakuyom ng kamao niya.
"It's late. Umuwi ka na din," sabi ko sakanya.

He looked at me.

Hindi ko matagalan ang pagtitig niya sa akin kaya nag-iwas ako ng tingin.

"Fuck..." he breathed.

"Ilang tao ba ang kailangan kong makitang hinahalikan ka?" he asked me

exasperatedly.

"I didn't kiss him, okay?" sabi ko sakanya. Hinawakan ko ang kamay niyang nakakuyom
pa din. "Hindi ko siya hinalikan..."

Huminga ako ng malalim bago ko binitiwan ang kamay niya.

I am so fucked up.

I want him to stay yet I am so afraid of him.

"Ai..." he called me. Damang-dama ko ang frustration sa boses niya. "Wala akong
pakialam kung ayawan man ako ng mundo. Basta gugustuhin mong makasama ako, okay na
ako..."

"Mikael..."

"Ano bang kailangan kong gawin para balikan mo ako? Say it... say it and I'll do
it. Just take me back again..."

Hindi ako nagsalita. Nag-angat ako ng tingin at pinagmasdan ang gwapong mukha ni
Mikael.

"Just make me forget that damn kiss..." I whispered.

Kumunot ang noo niya sa akin.

I smiled at him.

Lumapit ako at tumingkayad.

I pressed my lips against his and wrapped my arms around his neck.

I kissed Mikael in our garden.

Wherein my mom's watching us from her room and I know, she's smiling...

--Lame. Hoho. Sorry na be. Walang makita si Mims na mangga, eh. :(

=================

Chapter 63

Twitter/askfm/IG - @vampiremims

Hi to my BabySis' students, Micha Lene Paclian, Kristine Romarie Punzalan, Shaira

Chiclette Mesa and Angela Margarita Soriano. Say hi to Binibining Emer for me. :)
Aral mabuti! :)

--

"Mika, minsan lang tayo magkakasama, ganyan ka pa? Grabe ka talaga..." ani Maha na
nakahiga sa kama ko at pilit inaalis ang takip na unan sa mukha ko. I silently
cursed. It was 10 in the morning at wala talaga akong balak umalis ng bahay o
lumabas man lang. Gusto ko lang magstay sa kwarto ko, sa kama ko. Manuod ng kung
ano-ano, kumain, matulog. Wala akong balak gawin maliban sa mga bagay na iyon.

Since it's almost Christmas na, busy'ng busy sila Mikael sa photo shoot nila dahil
mas marami na silang ginagawa ngayon. And Kuya Thunder told me to stay in the
house, too. Inaayos na niya ang papers ko sa school para sa OJT ko para
makagraduate ako since isang sem nalang naman ang kulang ko. Medyo late na ako
dahil sa January ako magsisimula but it was fine since ang kuya ko naman ang
maghahanap ng mapapasukan ko for my OJT. If it's our business o business ng friends
niya, that'll be fine with me. At kaya ko naman sigurong matapos ang allotted time
in 3 months since araw-araw din akong papasok doon. After graduation pa daw isusure
ni Kuya ang flower shop na sinasabi ko, eh. Kaya pumayag na din ako sa gusto niyang
mangyari.

"Bumangon ka na nga kasi diyan," sabi naman ni Cielo na biglang hinila ang kumot na
tumatakip sa akin. I groaned in frustration. Tinignan ko silang dalawa ng masama.

Maha was smiling while Cielo was glaring at me as well. I fell back to my bed.
Hinila naman nilang dalawa ang kamay ko. God! Bakit ba para kaming teenagers umakto
tatlo? Seriously, we're almost 25 years old, pero pakiramdam ko, 'yung mga utak
namin, nastuck sa 20.

"Saan ba tayo pupunta? Mall na naman? Nakakatamad kaya," sabi ko sakanilang dalawa
nang umayos ako ng upo at niyakap si MM na nasa tabi ko lang.

"Hindi. Pupunta muna tayong hospital kasi may tumawag sa'yo kanina. I answered your
phone kasi I think it's important," Cielo said. Kumunot naman ang noo ko. Kinuha ko
ang phone kong nasa tabi ng necklace ko sa may bedside table ko. I checked my
recent logs.

The call she was talking about was from Paulo.

"Anong sabi ni Paulo?" tanong ko. Ilang araw ko na ding hindi nakakausap si Paulo
simula nang ginawa niya ang ginawa niya sa akin sa may garden. I'm still pissed at
him but I don't want to be pissed at him forever kaya kinakalimutan ko nalang ang
ginawa niya. He tried to talk to me, though. Pero wala pa siguro talaga ako sa
kondisyon na makipag-usap sakanya. I opted to ignore him and the flowers he's
sending every day.

I can't force myself to like him back. No way. I tried that before... with Hugh. I
admit, I liked him. Nagkagusto ako kay Hugh. He became special to me. He became a
part of me. Pero 'yung naramdaman ko para sakanya, walang-wala sa naramdaman at
nararamdaman ko para kay Mikael.

It was like, no matter how many times I fall in like with someone else, mabubura
'yung pagkagusto na 'yon kapag nandyan na si Mikael. Without doing anything,
kayang-kaya niyang mas mapamahal sa akin. Effortless, mas minamahal ko siya.

"Basta kasi tumayo ka na diyan, pupunta tayong ospital ngayon," sabi ni Cielo sa
seryosong tinig. Napakunot naman ang noo ko. Kahit na mas gusto ko pang manatili sa
may kama ko, bumangon nalang ako at naligo. Nauna naman sila Maha at Cielo sa akin
sa baba para makipagkwentuhan kay Nanay Lourdes. Plus Kuya Thunder's here. Kasama
nito si Theon kanina dahil si Ate Rain, kasama ni Ate Zyline ngayon.

Pagbaba ko, naabutan ko naman agad si Maha na nakatingin kay Kuya Thunder habang
kausap ni Kuya ang pinsan ko. Cielo was holding Theon naman.

"Kuya," I greeted my brother. Humalik ako sa pisngi nito bago lumingon kay Kuya
Daniel na nakataas ang isang kilay sa akin. Nakasuot ito ng white polo na nakatupi
ang manggas hanggang siko at nakabukas ang tatlong butones, sapat para makita ang
magandang katawan nito.

"What's your problem?" tanong ko sakanya. He shrugged and smiled. "Wala naman,
Mika... pero kapag umiyak ka ulit, may isang taong mamomroblema kung paano siya
magtatago," ngumisi siya sa akin bago ginulo ang buhok ko.

"Fuck off," I breathed. Inirapan ko din ito.

"Your mouth, Mikaela Michelle..." saway naman sa akin ni Kuya Thunder. I pouted my
lips. "Anyway, aalis kami nila Cielo," paalam ko sakanya.
Lumapit ako kay Theon and he raised his hands to me. Nagpapakarga sa akin kaya
naman kinarga ko ito at hinalikan sa pisngi. "Hi, baby..." I greeted him. He smiled
at me.

"Bagay sa'yo ang may anak na, Mika..." komento ni Maha sa akin habang nakatingin sa
amin ni Theon.

Napangiti ako. Minsan naiisip ko na din kung anong pakiramdam ang magkaroon ng
anak, eh.

"That won't happen," singit ni Kuya Thunder. He looked at Maha. Pinamulahan naman
ito ng pisngi. I mentally shook my head. Kailangan kong ipaalala sa sarili ko na
kailangan kong sabunutan mamaya si Maha. She's lusting over my brother. And my
brother's super in love with Ate Rain. There's no way in hell na mapapansin siya ni
Kuya at isa pa, parang kapatid lang din ang tingin ng mga kapatid ko kay Maha at
kay Cielo.

"Di nga, Kulog? Kahit anak nalang. Wag na asawa. Kaya niyo namang buhayin magiging
anak ni Mika..." ani Kuya Daniel sa kapatid ko.

"Shut up, Daniel," kunot noong sabi ni Kuya dito.

"Tss. Poor Mikaela Michelle..." pang-aasad naman nito sa akin.

"Ewan ko sa inyo," irap ko. Iniabot ko si Theon kay Kuya Thunder para makaalis na
kami.

"I'll be back later. I won't use my car, may dalang sasakyan si Cielo, eh..." sabi
ko kay Kuya Thunder.

"Take care," ani Kuya Thunder sa amin.

"Ingat, Mika. Nice to see you again, Cielo... Maha," my cousin smiled at us and
winked.

Napailing nalang ako.

Sa harap sumakay si Maha at sa likod naman ako. Si Cielo ang nagmaneho ng sasakyan
nito.

"Grabe 'yung genes niyo, no? Parang walang tapon," komento ni Maha habang nasa daan
kami. "Paano pa kaya ang anak ni Kuya Hunter mo? Eh ang ganda din ng lahi nila Ate
Zyline..." sabi pa nito.
I shrugged. Kahit naman kasi 'yung anak ni Kuya Daniel dati, magandang lahi din.
Too bad, maagang nawala ang mag-ina nito.

"Kayo kaya ni Kerko? Gaano kaya kaganda o kagwapo ang anak niyo?" tanong ulit ni
Maha sa akin. Nag-init naman ang pisngi ko.

"Kung ano-anong tinatanong mo," asik ko sakanya sabay iwas ng tingin.

"What? Ang pa-virgin mo, ha?" sabi nito sa akin. Nanlaki ang mata ko sakanya.
"What? I'm not. And besides, virgin pa naman talaga ako!" sabi ko sakanya.

Nagkatinginan si Maha at Cielo. "Seryoso ka?!" sabay na tanong pa nila sa akin.

"Mukha ba akong nagbibiro?" tanong ko sakanila. Napasimangot ako ng hindi sila

sumagot.

"Virgin pa ako!" sabi ko ulit.

"But Kerko and you... you're sleeping together before. Anong ginagawa niyo? Pitik-
bulag?" manghang tanong ni Cielo sa akin. "We're not asking you kasi we think na
magiging awkward to talk about your sex life, eh..." dagdag pa niya sa akin. Her
eyes were on the road again.

"Duh? We're just sleeping. Cuddling. 'Yon. We're not having sex!" pinanlakihan ko
ng mata ang dalawang kaibigan ko. Napapailing na napasandal nalang ako ng likod ko
sa upuan.

Maha laughed. "Sorry na. Akala kasi namin, eh. And it's fine to have sex naman...
and Kerko's your boyfriend that time..." she squared her shoulders.

I opted to remain silent. Yeah, he was my boyfriend. We were sleeping together. I

saw him almost naked. He saw me naked... but nothing happened. Paano? Hindi ko din
alam. But Mikael promised me before he'll take me if I'm an Anderson na.

Mas lalo ko siyang minahal dahil sa kontrol na meron siya. It was hard, I know.
Ilang beses ko na bang nakikitang nahihirapan siya?

He respects me. I'm not saying na walang respeto ang mga lalaking kinakama ang
girlfriend nila, it's just that... mas nakakagwapo sa lalaki kung marunong
maghintay.

"Pero natiis mo, Ela? Grabe, ha? Dela Cruz ka pa man din..." sabi ni Cielo sa akin.

Tumaas ang kilay ko. Bakit ba ito ang topic naming tatlo? Kung minsan talaga kung
ano-ano nalang ang naiisipan nilang itanong. We once talked about the traffic
lights, as well. Kung bakit wala daw pink at blue, sabi nilang dalawa.

"Don't tell me hindi na kayo virgin?" pabirong tanong ko sakanila. I crossed my

legs and arms and looked at them.

Walang nagsalita.

Napatuwid naman ang likod ko. "Hindi na kayo virgin?!" malakas ang boses na tanong
ko sakanila. Sabay na tumango ang dalawa sa akin.

The fudge?

So ako nalang ang virgin dito?

Hanggang sa makarating kami sa hospital, ang virginity pa din ang topic naming
tatlo. I kept on asking them about their experience, pero walang sumasagot sa akin.
Like, hell. They started it! Nananahimik ako tapos sisimulan ang topic and now,
they left me hanging! God. Ganito pala mabitin!

Pagdating namin sa floor kung nasaan si Paulo, nakita ko agad siyang may kausap na
nurse. He was serious and I admit, bagay kay Paulo kapag ganyang naka-doctor suit
siya. It was as if naramdaman niyang naroon kami kaya lumingon siya sa amin. His
eyes focused on me. He said something to the nurse beside him without breaking the
connection. Matapos 'non ay lumapit siya sa amin.

"Hi, Paulo," bati ni Maha kay Paulo. Nagkakilala sila sa kasal ni Kuya Hunter. He
gave her a small nod. Sa akin pa din siya nakatingin.

"We'll leave the two of you muna..." sabi ni Cielo. "Puntahan lang namin si Niña,"
dagdag nito. Tumango nalang ako. They like Niña as well. Noong minsang isinama ko
sila dito, nagustuhan na agad nila si Niña.

Huminga ako ng malalim bago nag-angat muli ng tingin kay Paulo.

"Hi," bati ko sakanya.

He smiled a little. "Hi," he whispered.

Wala na akong masabi. Ano bang tamang sabihin? Wala akong maisip, eh. Walang
tumatakbong topic sa isip ko.

"You're avoiding me..." he said.

Tinignan ko ulit ang mukha niya. I smiled a little. "Yeah," pag-amin ko.

"Mika, about what happened. I want you to know that--"

"Let's forget it," I cut him off. "Kalimutan nalang natin 'yon. Pinapatawad na
kita."

"I'm not going to say sorry, actually..."

Tumaas ang isang kilay ko sakanya. "You're not sorry about what you did?" manghang
tanong ko sakanya.

"Kissing you?" he shook his head. "Why would I say sorry? It wasn't a mistake. And
kissing you will never be a mistake, Mika."

I let out a harsh sigh. "Look, I'm serious when I told you that I can offer
friendship only. I don't want to complicate things anymore. Kaibigan kita. And that
kiss? It was a mistake. Kaya mas magandang kalimutan nalang natin, okay?"

He sighed. "You can't make me forget," he breathed.

I mentally rolled my eyes. "Ano palang sasabihin mo?" tanong ko sakanya. Diverting
the topic.

It was obvious na ayaw pa din niyang i-let go ang topic but opted to answer my
question instead.

"We already found a heart donor for Niña..."

Namilog ang mata ko dahil sa sinabi niya.

"For real?!" tanong ko sakanya. Bumilis ang tibok ng puso ko.

He nodded. "Bukas ang operation niya," sagot nito sa akin.

"Oh my gosh!" bigla ko siyang niyakap. "Oh my gosh!" hindi ko napigilang pangilidan
ng luha. "Thank God!"

Alam kong deserve ni Niña na mas humaba pa ang buhay niya. And I can relate to her.
Kaya sobrang masaya ako ngayon.

Naramdaman ko ang pagganti ng yakap ni Paulo sa akin.

That was my wake up call.

Bigla akong lumayo sakanya. I wiped my cheeks. "I'm so happy, Paulo..." sabi ko
sakanya.

He smiled at me. But that smile didn't reached his eyes. "I am, too..."

"Let's go to her..." aya ko sakanya. Tumango siya sa akin kaya nauna na akong
maglakad papunta sa kwartong inookupa ng bata at sumama kay Maha at Cielo na
masayang nakikipagkwentuhan dito.

Nag-order nalang kami ng lunch at doon sa ospital kumain habang kasama si Niña. I
was telling her to be brave. Na kayanin niya ang operation... because she needs to
be strong. For herself.

Nasa office kami ni Paulo habang pinag-uusapan ang tungkol sa operation ni Niña
kinabukasan. Cielo was asking Paulo some stuffs, habang si Maha naman abala sa
pagtingin ng kung ano-anong charts.

I was texting Mikael on the other hand. Nagmessage kasi siya sa akin na nasa Manila
na sila ngayon.

To: Mikael

You should take a rest, Superman.

I was just listening to Cielo and Paulo talking about veins, blood and heart while
waiting for Mikael's reply.

From: Mikael

I'm fine, Ai. I still have some works to do.

Napasimangot ako. Hindi naman maghihirap 'to kung magpapahinga siya, eh.

To: Mikael

Too important to rest, Mikael?

From: Mikael

After this, I'll rest. I promise. I love you.

Napailing nalang ako. Bahala nga siya. Trabaho naman iyon, eh. Baka may deadline na
kailangan tapusin or something. Napagdesisyunan kong huwag na sumagot sa text ni
Mikael. Para makapagfocus ito sa trabaho nito.

It was almost 5 pm when we left the hospital. Iniwan na namin si Paulo dahil may
mga kailangan pa daw itong gawin at ihanda para bukas. Niña asked us to be with her
tomorrow. Pumayag naman kaming tatlo nila Cielo.

"Mall muna tayo bago magpunta sa restaurant?" tanong ni Maha sa amin ni Cielo.
Nagpareserve na kasi siya sa isang restaurant para sa dinner naming tatlo.

Gusto kong isiping nilalagnat si Maha.

Hindi siya nanlilibre, eh. Pero ngayon... nagpareserve siya. Oh baka naman hanggang
pareserve lang? Kami pa din pala ni Cielo ang magbabayad.

Dumiretso na muna kami sa mall para maglibot-libot. Para na din maghanap ng regalo
para kay Niña para bukas. Halos isang oras at kalahati din kaming namili sa mall.
Hindi lang naman kasi regalo para kay niña ang binili namin, pati damit para sa
amin, bumili na kami.

Worst is, nagpabili na si Maha sa amin ng regalo namin sakanya for Christmas.

It was almost 7 pm when we arrived at the restaurant. Nagtaka pa kaming wala man
lang mga nakapark na sasakyan doon.

"Maha, pinareserve mo ang buong restaurant?" tanong ko. Natawa naman si Cielo.

"Hindi, ah?" nakakunot ang noo ni Maha.

Lumabas na kami ng sasakyan at nagpunta sa loob ng restaurant pero nasa pinto pa

lang kami nang harangin na kami ng isang waiter.

Umangat ang isang kilay ko.

"Ma'am, sorry po. Nakareserved po ang buong restaurant ngayong gabi," ani ng waiter
sa amin.

Napatingin kaming dalawa ni Cielo kay Maha. She was clueless. Obvious sa mukha ni
Maha.

"Pero may reservation kami, eh..." sabi ni Cielo sa waiter.

"Ma'am, baka po hindi lang kayo nainformed agad," sabi pa ng waiter sa amin.

Mas tumaas naman ang kilay ko. "It was your job to inform your costumer..." ganoon
kasi kami sa Autumn's. At hindi kami tatanggap ng reservation kung napareserved na
ang buong restaurant!

"Eh kasi ma'am..." napakamot sa batok niya ang waiter. May lumabas na isang babaeng
formal ang suot. "Anong problema dito?" tanong nito sa waiter. Sinabi naman ng
lalaki ang problema.

Apologetic na humarap sa amin ang babae. "Look, Ma'am. I'm sorry for what happened.
Biglaan po kasi ang pagpapareserve ng client namin para sakanila ng boyfriend niya.
We informed all the costumers that made their reservations... baka po hindi lang
kayo nasabihan..." hinging paumanhin nito.

I rolled my eyes. "Then next time, wag kayong tumanggap ng reservation kung
ganyan..."

Wala naman akong pakialam kung hindi kami kakain dito o ano. I just hate the
thought of them being paasa. Madami na ngang paasa sa mundo, dumagdag pa sila?

"Sorry, Ma'am..." hinging paumanhin ulit ng babae sa amin.

"Tara na nga," aya ni Cielo sa amin. Napapailing na tumalikod nalang ako nang may
marinig akong pamilyar na boses.

"Grace, parating na daw siya..."

Huminto ako sa paglalakad. Humarap ako para malaman kung tama ba ang hinala ko.

And I was right.

Bakit ba lagi kaming pinagtatagpo ni Julia?

"Sige, Ms. Julia. Ichecheck ko po ulit lahat," sabi ng babaeng kausap namin kanina.

Napatingin naman si Julia sa direskyon ko. Nanlaki ang mata niya nang makita ako.

"Mika..."

Hindi ako nagsalita.

Siya ang nagpareserved sa restaurant? Para sakanya at sa boyfriend niya?

"What are you doing here?" halatang kinakabahan si Julia habang papalapit sa akin.

"Ah, Ms. Julia, may reservation po kasi sila. Kaso po nakareserved ang buong
restaurant para sa inyo ng boyfriend mo..."

Hindi ako nagsalita. I was just looking at her.

"Mika..." untag sa akin ni Cielo.

"Uh, sorry. Gusto lang kasing isurprise 'yung boyfriend ko..." sabi ni Julia. She
looked at Maha and Cielo and said sorry, too.

Sumisikip 'yung dibdib ko.

Gusto kong sumigaw.

Gusto ko siyang sabunutan.

Sampalin.

Pero hindi ako kumikilos.

I opted to calm myself.

Kahit na nagwawala na ako sa loob-loob ko.

"It's fine," I finally said.

She smiled. Then she looked at my back and smiled wider. "Finally you're here na!"
she said. Naglakad pa siya papunta sa likod ko para puntahan ang kung sino mang
nakita niya.

"Julia, sorry I'm late. Traffic."

Damn.

I knew that voice.

So... she rented this fucking restaurant for them?

Ito na ba 'yung work na sinasabi niya?

Dinner date with Julia?

"Mika..." hinawakan na ni Cielo ang kamay ko.

Ikinurap-kurap ko ang mata ko bago huminga ng malalim.

You're stronger now, Mika.

Humarap ako sa dalawang nasa likod ko. I saw how surprised he was to see me looking
at them.

"Ai..." he muttered. "What are you doing here?" tanong niya sa akin.

Lumapit pa siya sa akin at sinubukang hawakan ako pero maagap ko siyang pinigilan.

"Don't..."

Kumunot ang noo niya. "Ai..."

"Don't call me again. Don't text me again. You have a lot of works to do, right?" I
sarcastically said. "Ibawas mo na ako sa iisipin mo. Ayoko ng makita ka ulit," sabi
ko sakanya bago ko siya tinalikuran at naglakad papunta sa sasakyan ni Cielo.

"Mikaela!" tawag niya sa akin.

Crap! I hate this.

I hate this feeling!

Selos na selos ako!

Pero hindi naman kasi kami. Hindi pa kami ulit.

Pero paano magiging kami kung sila naman na pala ni Julia?

"Ai..." hinawakan niya ang braso ko at pinaharap ako sakanya.

"Just let me go, Mikael..." sabi ko sakanya.

"Never. I told you that, right?" hinapit niya pa ako at niyakap ng mahigpit. He
buried his face on my neck. "Damn, Mikaela. Hindi ko alam kung ano pang gagawin ko
kung mawawala ka sa akin," bulong niya sa akin.

My eyes were watering with tears.

"Bitawan mo na ako. Balikan mo na 'yung girlfriend mo..." I tried to push him away.

"Balikan mo na ako para mabalikan ko 'yung girlfriend ko..." bulong niya ulit sa
akin. "You're my girlfriend, Ai. Ikaw lang..."

"Mikael..." sinubukan kong tanggalin ang kamay niyang nakayakap sa akin pero walang
nangyari. I felt his lips on my neck.

"Do I have to beg, Mikaela?" he asked me. His voice was low and I felt my knees
turned into jelly. Naramdaman ko ang malamig na bagay sa may kamay ko. Humiwalay sa
akin si Mikael at iniangt ko ang kamay ko.

He gave me a bracelet. May heart-shaped design iyon na may naka-engrave na 'Ai'.

"You have my heart. Paano ako titingin sa ibang babae kung ikaw lang ang kailangan
ko? Kung ikaw ang kinababaliwan ko?" tanong niya sa akin.

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Hindi ako magsalita. Nakatingin lang ako sakanya.

"I once told you before that as long as you're Mikaela Michelle Dela Cruz, ikaw
lang ang mamahalin ko. And you're still Mikaela Michelle Dela Cruz, Ai. Walang
nagbago. Ikaw lang. Ngayon hanggang sa maging Anderson ka na. Ikaw lang 'yung mahal
ko. You have my heart. And please, don't give it back. I can't stand the thought of
losing you again. Hindi ko na kaya, Mikaela. Hindi ko na kayang mawala ka pa ulit."

I saw Julia at his back, looking at us. Napansin ko din sila Cielo at Maha na
nakatingin sa aming dalawa.

"Ai..." napansin niya marahil na nakatingin ako kay Julia.

"What if I asked you to have sèx with me? That it's the only way para balikan kita.
Gagawin mo?" I was testing him. He said he'd do whatever I asked him to do.

Dumilim ang ekspresyon ng mukha ni Mikael. His jaw tightened as his eyes looked at
me.
"No."

"Why not?"

"Ai..."

"So okay lang sa'yong hindi tayo magkabalikan?"

"No."

Tumaas ang isang kilay ko sakanya. "Then what?"

"I'll ask you to marry me a thousand times if I have to just to do what you're
asking me to do on your first night as an Anderson. Just not now, Mikaela. I don't
want to break my promise..." hinawakan niya ang kamay ko at dinala sa mga labi
niya.

"Mahal na mahal kita..." bulong niya.

"Balikan mo na si Julia," binawi ko ang kamay ko sakanya. "I don't share what's
mine either, Mikael."

"I'm all yours, Ai. All yours."

=================

Chapter 64

14-15 chaps pa. Fuuuudge. I don't want this to end. Huhu. Kbye.

Twitter/askfm/IG - @vampiremims

--

Like what we promised to Niña, nasa ospital kami kinabukasan para samahan siya sa
operasyon niya. Maaga akong sinundo nila Cielo para sabay-sabay kaming magpunta sa
ospital.

None of us were talking. They asked me last night about what happened between me
and Mikael, I said nothing. Kahit kanina'y tinanong nila ako pero hindi ako
nagsalita. I just said I don't want to talk about it.
Kasi magulo ang sitwasyon, eh. We're owning each other yet, wala kaming label. Isa
lang naman ang solusyon dito, eh. Sagutin ko siya. Para maging kaming dalawa na
ulit. Para wala ng sagabal ulit.

Pero ganoon na ba kadali ang lahat?

Never ko namang itinanggi ang pagmamahal ko para kay Mikael, eh. Pero gusto ko lang
talagang maging maayos ngayon. Damn, I think nagmamature naman ako at some point,
in some ways pero... ang babae kasi talaga, likas na selosa. At isa pa, kung alam
ng babaeng kanya, ayaw na ayaw niyang nakikitang may ibang nagtatangka.

I looked at my bracelet. Hindi ko hinubad ang binigay niyang regalo kagabi. It was
a constant reminder of his words last night.

"I'll fix everything and we'll be happy again. Just you and I."

Huminga ako ng malalim bago nagpatuloy sa pagdedecorate ng kwarto ni Niña. Nasa

operating room na siya ngayon kasama si Paulo. Tatlong doctor pa ang kasama ni
Paulo sa pag-oopera kay Niña kaya naman nagtitiwala akong magagawa nila ng maayos
ang lahat. I am praying that everything will be fine.

"Mika..." untag ni Cielo sa akin. Tatlo lang kami nila Maha na nasa loob ng kwarto
dahil nasa chapel ang pamilya ni Niña at nagdarasal para sa bata.

Lumingon ako sakanya.

"Paano kung... paano kung 'di maging successful ang operation?" tanong ni Cielo sa
akin. Tumigil din si Maha sa ginagawa nitong pagdidikit ng letterings sa may ibabaw
ng kama ni Niña at nilingon ako.

Hindi ako agad nagsalita. Pero sinalakay ng takot ang dibdib ko. Of course, that's
possible. 'Yung hindi magsusurvive ang pasyente... lalo na kung hindi tatanggapin
ng katawan ni Niña ang bagong puso na ibibigay sakanya.

But I am hoping for the best.

"Makakasurvive siya..." halos walang lakas ng boses kong sabi. Kahit ako, damang
walang kasiguraduhan ang pagkakasabi ko ng mga salitang iyon. "Makakasurvive si
Niña..." ulit ko. She's too young to suffer. Dapat sa katulad niya, nag-eenjoy.
Nakikipaglaro sa mga batang kaedad niya. Hindi ganito. Hindi nahihirapan ng ganito.

Alam ko ang pakiramdam niya. Nakulong din ako ng sakit ko noong bata ako. Kaya
dapat makasurvive si Niña. Kailangan niyang makasurvive.
Huminga ako ng malalim bago ko muling inabala ang sarili ko sa pag-aayos ng gamit
sa loob ng kwarto. Kung matapos naman ang operation, hindi pa agad babalik si Niña
sa kwartong iyon kaya mas may oras pa kaming ayusin iyon. May oras pa kaming
paghandaan ang pagbabalik ni Niña.

I was busy decorating the room when someone grabbed my waist and pulled me closer.

"What the fu--Mikael?" kumunot ang noo ko nang lingunin ko ang humila sa akin at
nakita kong naroon si Mikael. "What are you doing here?" tanong ko sakanya bago ako
humarap ng tuluyan.

He shrugged and hugged me. "Cielo told me you're here. Hindi mo binanggit na ngayon
ooperahan si Niña..." bulong niya sa akin.

Kilala din ni Mikael si Niña dahil kinukwento ko ang bata dito. Pero hindi pa niya
ito nakikita dahil hindi ko naman isinasama si Mikael dito sa ospital.

Nilingon ko si Cielo na nagkibit-balikat lang sa akin. Inaya din niya si Maha na

lumabas na muna ng kwarto para maiwan kaming dalawa ni Mikael doon.

"I'm serious, what are you doing here?" tanong ko ulit sakanya nang makaalis na
sila Maha at Cielo.

Umupo naman siya sa may dulo ng kama at hinapit ako palapit para yakapin ako habang
nakatayo at siya naman ay nakaupo.

"I hate what happened last night..." he muttered. I felt his breath on my neck.

I hate what happened last night, either. I opted to remain silent. Kahit gusto kong
magalit sakanya.

"When you told me not to call you anymore, not to talk to you... Ai, hindi ko alam
kung paano ko tatanggapin, eh..." huminga siya ng malalim bago tinignan ang mga
mata ko.

"I know it's hard to trust me now, but please trust me. Magtiwala ka sa akin na
walang iba. Ikaw lang... ikaw lang talaga."

Hindi pa din ako kumibo.

"When I told you Julia's just a friend, she's really just a friend. Or maybe a
little sister? Nothing more. Hindi siya ikaw. Wala akong magugustuhan sakanya. Wala
akong magugustuhang iba dahil ikaw lang naman ang kinababaliwan ko, Mikaela."

"But you're always with her..." nakasimangot na sabi ko sakanya.

He smiled and cupped my cheeks. "She's just a friend. I will never kiss her the way
I kissed your lips. I will never hug her as tight as I hugged you. I will never
love someone else the way I love you, Mikaela. You're my everything..."

Magkakasama kaming umalis nila Cielo kagabi. I left Mikael with Julia. I told him
to fix whatever they're having then we'll talk.

"How's your dinner date?" tanong ko nalang sakanya. Hinila niya ako para mapaupo
ako sa may hita niya habang nakatalikod ako. Nasa may bewang ko ang kamay niya
habang nasa balikat ko naman ang baba niya.

"That wasn't my dinner date," sagot niya sa akin.

Tumaas ang isang kilay ko bago ko siya nilingon. Halos magdikit naman ang ilong
naming dalawa.

"After talking to Julia, I left, too. Hindi naman kasi ako ang kasama ni Julia
'don," sabi nito sa akin. Hindi pa din bumababa ang kilay ko habang nakatingin
sakanya.

Mabilis na hinalikan niya ang labi ko. "May boyfriend si Julia, okay?" sabi niya sa
akin bago ako niyakap ng mas mahigpit.

"May boyfriend siya. Kerko ang pangalan?" tanong ko ulit sakanya.

Napasimangot naman si Mikael. "Hindi naman ako available. Unless she's you, I'd
gladly say you're my girlfriend," sabi niya sa akin.

"Ai... maniwala ka naman sa akin. Kaibigan ko lang si Julia."

"She likes you."

"I love you."

Nilingon ko siya ulit. "Wala akong pakialam kung gusto nila ako o hindi. Ikaw 'yung
gusto ko. Trust me, please?" he asked again.

Humugot ako ng malalim na hininga bago nagsalita. "We'll see..."

Nagpatulong nalang ako kay Mikael na magdecorate sa loob ng kwarto ni Niña. He was
more than willing to help us naman. Ilang oras din ang itinagal ng operasyon ni
Niña. Ilang oras din kaming naghintay.
Nakaupo kami sa labas ng operation room habang hinihintay si Paulo na lumabas at
sabihin sa amin kung ano na ang nangyari. Katabi ko si Mikael at hawak-hawak niya
ang kamay ko. He kept on telling me that she'll be fine. That everything will be
alright.

Halos lahat sila napatayo nang lumabas si Paulo sa OR. He removed his mask and
looked at me. Lumapit agad sakanya ang nanay ni Niña para alamin ang nangyari.

"The operation went well..."

Iyon lang ang nagregister sa pandinig ko dahil parang nabingi ako sa sobrang tuwa.

"Oh my gosh!" agad na niyakap ko si Mikael na nasa tabi ko. "She's fine..." sabi ko
habang naiiyak. Ewan ko ba, masyado akong naattached doon sa bata. Siguro dahil
talaga sa pareho kami ng pinagdaanan kaya ganito.

"Yeah, she's fine..." bulong ni Mikael na yakap-yakap din ako.

"Mika..." tawag sa akin ni Paulo. Nag-angat ako ng tingin sakanya. He smiled at me.
"Niña's fine now..." he said.

Napangiti ako bago tumayo at niyakap si Paulo. "Thank you! Alam kong 'di mo
hahayaang mapahamak si Niña. Alam kong gagawin mo lahat ng kaya mo..." sabi ko.

Naramdaman ko ang pagganti niya ng yakap sa akin.

"Of course," he said.

"Kailan namin siya makikita?" tanong ko ulit kay Paulo habang hawak-hawak ko siya
sa braso.

"Tomorrow, pwede na..." sabi niya sa akin. "You can go home and rest now..."
masuyong bulong niya bago iniipit ang buhok kong nalaglag mula sa pagkakatali sa
tenga ko.

"I'll be here tomorrow..." sabi ko sakanya.

"Sunduin kita?" tanong niya sa akin.

"Don't bother. Ihahatid ko siya," sabi ni Mikael na nasa likod ko na pala.

Naramdaman ko ang kamay niya sa bandang likod ko. He pulled me softly.

"Yeah, don't bother. You need to rest, too..." sabi ko sakanya. Alam kong pagod din
si Paulo at pinaghandaan niya ang operasyon ni Niña.

"I will..." sabi ni Paulo habang nakatingin sa akin.

"Paulo, gusto mo bang magdinner? Treat na namin..." aya ni Maha kay Paulo. Maybe to
break the tension.

"Some other time, maybe. Kailangan pa ako dito, eh..." sabi ni Paulo sa kaibigan
ko.

"Sige. Some other time..." sabi ni Cielo na tila nadismaya sa sagot ni Paulo
sakanila.

Matapos magpaalam, nag-aya si Mikael sa amin para sumama sakanya. Naghanda daw kasi
ng Christmas party ang mga kasama niya sa studio.

"Julia will be there?" I asked him. Nagkibit balikat naman siya sa akin. Nasa loob
kami ng elevator at nasa bewang ko pa din ang kamay niya.

"I don't know," he whispered.

"Go kayo?" tanong ko kay Cielo at kay Maha.

Nagkibit balikat si Cielo. Tumingin ako kay Maha.

"Basta may pagkain, go na. Nagugutom na ako, eh..." sabi nito sa amin. Natawa naman
kami ni Cielo.

"You know the place, Cielo? My studio..." sabi ni Mikael bago ako pinagbuksan ng
pinto sa sasakyan niya. Tumango naman si Cielo sa kanya. Sumakay na si Maha sa
sasakyan ni Cielo. "We'll follow nalang din para sure," sabi nito kay Mikael bago
pumasok sa sasakyan nito. Tumango naman si Mikael dito.

Isinuot ko na ang seatbelt ko at hinintay nalang si Mikael na makapasok sa loob ng

sasakyan niya. Hinawakan ni Mikael ang kamay ko at dinala ito sa labi niya bago
nagsimulang magmaneho. He was holding my hand while he's driving.

"Pwede mo naman akong bitawan muna para makapagmaneho ka ng maayos," sabi ko

sakanya.

He just smiled at me. Napailing nalang ako at hindi na siya kinontra pa sa gusto
niyang gawin.

Wala pang 30 minutes, nakarating naman kami agad sa studio ni Mikael. And as
expected, Maha was so happy to see the food.

"Hi, Mika!" bati sa akin ni Dale na akmang yayakapin ako pero pinigilan ni Mikael
ang balikat nito. "Huwag ka ngang clingy kay Mikaela," sabi nito.

"Seryoso ka, Kerko?" tanong ni Dale kay Mikael. "Paranoid mo, ah?" natatawang sabi
nito bago ako hinila at niyakap ng mahigpit. I heard Mikael cuss.

"Pre, tumawag pala Daddy mo kanina," sabi ni Dale kay Mikael. Kumunot naman ang noo
ni Mikael dito. "Why?"

He shrugged. "Tawagan mo daw siya, eh..." sabi nito.

Tumango ito bago tumingin sa akin. "I'll just make a call. Dito ka lang o sama ka
sa akin?" tanong ni Mikael sa akin. Umiling naman ako. "I'll stay here. Sige na,"
ngumiti ako. Minsan lang sila mag-usap ng daddy niya kaya ayoko naman na andun pa
ako sa tabi niya.

Inaya akong umupo ni Dale. Sabi niya, mamaya pang 7 pm magsisimula 'yung party.
Halos alas-singko pa lang ng hapon. Meaning, nauna na si Maha kumain sa mga kasama
naman talaga sa party.

"How are you?" tanong ni Dale sa akin.

"Okay lang naman," sagot ko sakanya. Hindi ko mapigilang matawa. Para kasing tanga,
eh nung nakaraan lang, magkakasama naman kami.

"I heard what happened last night," sabi ni Dale sa akin.

Napaismid ako. "What happened last night?" tanong ko sakanya.

"Seriously, Mika. Hindi ka dapat nagseselos kay Julia. Kaibigan lang ni Kerko
'yon," sabi ni Dale sa akin.

Of course, kakampihan ni Dale si Mikael. Magkaibigan ang mga ito, eh.

"Yeah, sinabi na niya 'yan," sabi ko nalang bago kumuha sa strawberries na inilagay
niya sa lamesang naroon.

"Kaibigan lang niya 'yon. Ako sasapak sakanya kung higit pa sa kaibigan si Julia
sakanya," sabi ni Dale sa akin.

Tinignan ko naman siya. "Dale... what happened when I was away? 'Yung after na ako
ang tumalikod kay Mikael?" I was toying with the strawberry and the chocolate dip
beside the plate. Wala kasi akong chance magtanong kay Dale. Ngayon lang.

"Ilang buwan na rin 'yon, no?" ani Dale sa akin. Tumango ako sakanya.

"Isang linggong nasa hospital si Kerko," sabi niya. Napaangat ako ng tingin dito.
"What?" Hindi ko alam 'yong bagay na iyon.

"Di ko talaga alam ang nangyari sakanya 'non, eh... I was there that day, Mika. Ako
nagdala kay Kerko sa ospital, eh...." he shrugged and smiled. "When he woke up,
naaalala na niya si Stephanie."

Napaiwas ako ng tingin.

So what happened to us triggered his memory. Too bad, hindi pa din ako ang naalala
ng isip niya. Ibang tao pa din.

Nakatingin sa akin si Dale. "He was worried about you..." kinuha nito ang isang
strawberry at isinawsaw sa may chocolate dip at kinagat. "Ilang araw ding hindi ko
makausap ng maayos si Kerko. Pinapamadali niya ang lahat tungkol sa kaso. Then,
Cielo told us you left," tumingin si Dale sa kaibigan ko.

"He was slapped by Cielo, actually..." natatawang sabi ni Dale.

"Di ko alam 'yon..." sabi ko sakanya.

"Kasi ayaw na ipaalam sa'yo. Okay naman na sila, eh. Pero hindi pa din nagpaliwanag
si Kerko sakanya o sa kahit na sino maliban sa kapatid mo. He was rewarded by
another punch, that time..."

"What?" ilang sampal at suntok talaga ang natanggap ni Mikael mula sa mga tao sa
paligid ko?

Natatawa si Dale na uminom. "He said he deserved it, Mika. And he's right,"
sumeryoso si Dale. "Ilang beses ko ding sinabi sakanyang pag-isipan ang gagawin
niya. Sa kagustuhan niyang hindi ka mapahamak, nasaktan ka niya..."

Hindi ako nagsalita.

"Pareho lang kayong nasasaktan," ani Dale bago tinignan ang cellphone at ngumiti.
"Pero seryoso ako. Wag mong pagselosan si Julia," sabi nito sa akin.

I rolled my eyes.

"Pakilala kita mamaya sa girlfriend ko," sabi ni Dale sa akin maya-maya. Everyone's
busy doing something else. Si Maha naman, abala sa pagkain. Si Cielo din.

"May girlfriend ka?" tumaas ang kilay ko kay Dale. Napasimangot siya.

"Anong palagay mo? Kayo lang may karapatan maging masaya?" tanong niya sa akin.

Tinitigan ko siya ng masama. "Wala kasi akong alam," hindi ko maiwasang paikutin
muli ang mata. "Di nga, may girlfriend ka? Kailan pa?" tanong ko sakanya.

"Wala pang tatlong buwan," sabi niya sa akin.

"Alam ni Mikael?" tanong ko sakanya. Tumango si Dale.

"Model?" May nabanggit kasi si Mikael sa akin noon na may gusto si Dale na model,
eh.

"Part-time model. May ari ng modelling agency, actually. And client din," ngumiti
si Dale sa akin.

"I need to meet her!" sabi ko kay Dale. Iba kasi ang ngiti ni Dale. Mukhang in love
talaga.

"You met her already," sabi ni Dale sa akin. Kumunot naman ang noo ko. Nakatrabaho
ko na siguro dati.

"Basta ipakilala mo ako, okay?" sabi ko sakanya.

"Basta wag ka na magselos kay Julia at Kerko," sabi ulit ni Dale sa akin. I jist
glared at him.

Bumalik naman na si Mikael at tumabi sa akin. His hand was on my waist again.

"Are you okay?" tanong ni Mikael sa akin. Tumango naman ako. "You okay? What
happened?" tanong ko sakanya. Umiling lang siya sa akin. "May tinanong lang si
Daddy," sabi niya sa akin bago isinandal ang ulo sa balikat ko.

Unti-unting dumating ang mga models at photographers na invited sa party na 'yon.

Nakaupo lang ako habang kasama ko sa lamesa sila Maha, Cielo, Corey, Dale at
Mikael.

Hindi din binibitawan ni Mikael ang kamay ko kahit pa nakikipag-usap si Corey dito
tungkol sa projects pa nila. Sinubukan kong hilahin ang kamay ko pero mas
hinigpitan niya lang ang pagkakahawak at nililingon niya ako sa tuwing ginagawa ko
iyon.
Maya-maya, dumating si Julia.

Dumiretso ito sa lamesa namin at binati ang mga kasama ko.

"Hi, Kerko!" sabi nito.

"Hi, Julia," bati din ni Mikael dito.

Umupo si Julia sa tabi ni Dale, katapat si Mikael.

"Wait, I'll be back," sabi ni Dale bago tumayo at iniwan kami.

"Kerko, thank you pala kagabi, ah? Sobrang saya talaga," sabi ni Julia kay Mikael.

He smiled a little. "No worries," he replied.

Wait. Akala ko ba umalis din siya agad?

"Buti nalang talaga andyan ka! Thank you!" ani muli ni Julia na ngiting-ngiti
habang nakatingin kay Mikael.

"It's nothing," sagot ni Mikael.

Binawi ko ang kamay kong hawak ni Mikael. Tinignan naman niya ako. "Why?" tanong
niya sa akin.

"Excuse me," paalam ko sa mga kasama ko bago lumabas.

Okay, trust him.

Trust him tapos harap-harapan na?

Huminga ako ng malalim bago sumandal sa pader na naroon.

Stephanie.

Sophia.

Camilla.
Julia.

Sino pa ba?!

"Ai..."

Napadilat ako ng mata nang marinig ko ang boses ni Mikael.

"Anong ginagawa mo dito?" tanong ko sakanya.

"What's the problem?" ganting tanong niya sa akin bago lumapit at hinawakan ang
pisngi ko.

"Bumalik ka na doon," sabi ko sakanya. "Magpapahangin lang ako," dagdag ko.

"She's just a friend," sabi ni Mikael sa akin. "May boyfriend si Julia, okay?
Tinulungan ko lang siya kagabi..."

"Iba 'yung nakikita ko..." sabi ko sakanya.

"Ai..." pinagdikit niya ang noo naming dalawa. "Hindi mo ba talaga nakikitang mahal
na mahal kita?"

"Take me, then..." seryosong saad ko sakanya.

"Mikaela..."

"Kaya mo ba?" tanong ko ulit.

"Stop it," sabi ni Mikael bago huminga ng malalim. "I'll take you once we get
married..."

"Ayaw mo?" Tinitigan ko siya sa mga mata.

"Mikaela..."

"Should I call Paulo instead?"

His jaw tightened. Of course I wouldn't do that. Gusto ko lang malaman kung
hanggang saan ang kaya ni Mikael.
"There's no way in hell I would let him touch you again, Mikaela Michelle..."

"Then take me..."

"Mikaela..."

"I'll marry you after."

"I'll marry you first."

"Take me first, I'll marry you after."

He let out a harsh sigh.

"That's enough, Ai. Don't tempt me to do that, because I'm so close on losing my
sanity," hinawakan ni Mikael ang magkabilang pisngi ko. He closed his eyes and
placed his forehead on mine. "Julia's Dale's girlfriend. So please, tigilan mo na,
Mikaela. And don't push your luck, Ai. Nothing can change my mind... papakasalan
kita bago natin gagawin 'yon..."

He opened his eyes and claimed my lips. "Please, cooperate," he said against my
surprised lips.

=================

Chapter 65

Merry Christmas! :)

Twitter/askfm/IG - @vampiremims

--

"Paki-explain muna sa akin kung bakit kailangan ako 'don," sabi ko kay Mikael
habang busy ako sa pag-aayos ng stock ng pagkain sa bahay niya. Sinama niya akong
maggrocery kanina para may stock daw siya. Ni hindi ko naman alam kung bakit. He
was telling me what brand to buy, kung ilan dapat. Kadalasan kasi kapag kasama ko
si Mommy maggrocery, kung anong makita ko, iyon na, eh. Kahit kapag ako mag-isa. Si
Mikael... mas maarte pa sa akin, eh.

Nasa may living room si Dale at may inaayos na kung ano sa laptop nito. Hindi pa
din kami masyadong nag-uusap dahil naiinis pa din ako sa paglilihim niya sa akin ng
tungkol kay Julia. Habang nakaupo naman si Mikael sa gilid ko at nakahawak sa
bewang ko ang mga kamay.

"I want you to be there..." sabi naman niya sa akin. Tinitigan ko naman siya.
Niyayaya niya kasi ako sa out of town nila next week. This is what I hate about his
job. Walang pinipiling araw. Minsan kahit holiday na, may trabaho pa din siya. It's
not funny. Minsan, wala na ngang pahinga si Mikael, eh. 'Yung biyahe nalang.

Hindi nalang ako sumagot sakanya. Sa halip, binago ko nalang ang topic namin. "Saan
ka magcecelebrate ng Christmas?" tanong ko sakanya. Napagdesisyunan kasi nila Mommy
na sa bahay kami magcecelebrate ng Christmas. Meaning, ako, si Mommy ang magkasama
at pupunta nalang sila Kuya Thunder at pamilya nito, si Kuya Hunter at Ate Zy.

"Dito lang," sabi ni Mikael sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at pinagsaklop ito sa
kamay niya.

"You're not going home? Sayang 'yung bahay niyo, alam mo 'yon? Walang nakatira..."
sabi ko sakanya. Ang alam ko kasi nasa New York na si Mommy Charm ngayon kasama ang
Daddy ni Mikael. Yung bahay nila, wala namang nakatira. Hindi din kasi umuuwi si
Mikael 'don. Kahit 'yung condo niya noon, ibinenta na ni Mikael dahil hindi din
niya nagagamit.

"This is my house, you're my home. Hindi ko kailangan magpunta sa ibang lugar pa,"
sagot nito na hindi ako tinitignan man lang. "Besides, I'll be fine. I'd probably
edit some pictures and sleep."

"It's Christmas, Mikael. May issue ka ba sa pasko at gusto mong mapag-isa?" tanong
ko sakanya. Napangiti naman siya sa akin. "Wala akong issue sa pasko, Ai. Wala
naman kasi akong gagawin. Wala akong pupuntahan. I'll be fine," he smiled at me.
Pero alam kong pilit lang ang ngiting ibinigay niya sa akin.

"Gusto mo sa bahay ka nalang mag-celebrate?" aya ko sakanya. Tumaas naman ang isang
kilay niya sa akin. I rolled my eyes. "Wala namang kaso kung sa bahay ka namin
magcecelebrate ng Christmas Eve. Kami lang naman ni Mommy ang nandoon. Sa 25 pa
pupunta sila Kuya," sabi ko sakanya. May kani-kaniya naman na kasi silang pamilya
kaya hindi din sila pwedeng nasa bahay. Sa 25 pa talaga ang usapan na magpupunta
sila sa bahay. Kaya kami lang ni Mommy ang magkasama sa 24 ng gabi.

Hindi nagsalita si Mikael. Nakatingin lang siya sa akin. Maya-maya, ngumiti siya.
'Yung ngiti na naman niya na pang-asar. Pang-asar kasi para siyang nangseseduce na
hindi naman.

"Okay, huwag na. Forget it," I told tim. He chuckled. "Okay, I'll spend Christmas
with you," ani Mikael bago ngumiti at dinala ang kamay kong hawak niya sa labi niya
upang halikan.

I swear, naramdaman ko ang pag-iinit ng pisngi ko dahil sa ginawa niya.

Seriously, Mikaela Michelle? Magblush ba dahil lang doon?

Binawi ko ang kamay ko at nag-iwas ng tingin. "Uhm..." I cleared my throat. "Anong

lulutuin mo?" tanong ko kay Mikael habang inaayos ng paulit-ulit ang maayos naman
ng mga prutas na nasa lamesa.

Guguluhin. Aayusin. Guguluhin. Aayusin.

Mikael, 'wag ka na kasing tumitig, please. Sa iba ka na muna tumingin. Sa ibang

bagay, I mean.

"Ai..." hinawakan niya ulit ang kamay kong may hawak-hawak na saging. Sa dami naman
ng prutas, bakit saging pa ang nahawakan ko?!

"Oh?" tanong ko sakanya na hindi pa din lumilingon.

"I love you," sabi niya sa akin. Napilitan akong lingunin siya at pagmasdan.
Ngumiti siya sa akin. "Mahal kita. Lagi mong tatandaan 'yan," sabi niya sa bago
muling hinalikan ang kamay ko. Huminga ako ng malalim bago ngumiti.

"Nagugutom na ako," sabi ko sakanya.

Natawa naman si Mikael. That soft laugh makes my heart melt. Hindi kasi siya
palatawa kaya kapag ganyan may mga pagkakataon na tumatawa siya, pakiramdam ko
talaga nalulusaw ang puso ko sa saya.

"Yeah, magluluto na ako. You want to help?" tanong niya sa akin bago kinuha ang
apron kong nakasabit Sa tabi ng apron niya.

"Papatulungin mo ako?" tanong ko sakanya. Ngumiti lang siya sa akin bago isinuot sa
akin ang apron ko. Hinalikan niya ang noo ko habang ibinubuhol sa likod ko ang
tali.

"Ikaw naman," sabi niya sa akin.

Kumunot ang noo ko. "Ako naman ang alin?" tanong ko sakanya. Isinuot niya ang apron
niya pero ibinibigay niya sa akin 'yung maglabilang tali.

"Hindi mo abot 'yung noo ko. Sa lips nalang, Ai..." sabi niya sa akin.

Tinitigan ko siya para intindihin ang sinabi niya sa akin.

It took me 5 seconds bago ko nagets at nag-init naman ang pisngi ko. "Baliw!"
Pinitik ko ang ilong niya matapos kong bitiwan ang tali ng apron niya.
Tawa naman ng tawa si Mikael. "You're so cute when you're clueless, Ai."

Napapailing na tinulungan ko nalang siya sa iluluto niya. Halos wala naman akong
ginawa kundi pagmasdan lang siya habang hinihiwa niya 'yung ingredients.

Ang seryoso niya kasi.

Ang lakas makagwapo kapag marunong ang lalaki magluto. Gwapo na nga si Mikael,
marunong pang magluto. Siya na gifted.

Napadako ang mata ko sa kamay niya.

Ba't ba napakatalented ng kamay ni Mikael? Ano pa ka kaya ang kayang gawin ng mga
kamay niya?

"Ai..." untag niya sa akin. Napapitlag naman ako kaya nag-angat ako ng tingin
sakanya. "What?" tanong ko sakanya. Nakakunot ang noo niya habang nakatingin sa
akin.

"You're so quiet," puna niya sa akin habang patuloy lang sa ginagawa nito.

Huminga ako ng malalim bago lumapit sakanya. "May iniisip lang ako..." sabi ko kay
Mikael.

Bumaba ang tingin niya sa akin at sinalubong ang mata ko. "Make sure you're
thinking about me and not someone else, Ai..." sabi niya habang seryosong-seryoso
ang mukha.

Tinitigan ko naman siya ng masama. "I'm thinking about..." Kinagat ko ang labi ko.
Sasabihin kong iniisip ko kung ano pa ang kayang gawin ng kamay niya?

"About?" he impatiently asked me.

"About..." natigilan ako. "Paulo."

Biglang nawala ang ngiti sa labi ni Mikael. "You're thinking about other man while
you're with me?" sarkastikong tanong niya sa akin.

"What?" takang tanong ko sakanya. Napatingin akong muli kay Mikael.

"Tss." Inismiran lang ako ni Mikael.

"Mikael..." hinawakan ko ang braso niya at itinuro ang tao sa pinto ng kusina niya.

Nakatayo doon si Paulo kasama si Dale.

"What the fuck?" narinig kong sabi ni Mikael. Bumaba ang kamay ko mula sa braso
niya patungo sa kamay niya. Naramdaman kong nabigla si Mikael pero hindi ko siya
binitawan. Sa halip, mas hinigpitan ko pa ang hawak sakanya.

"Paulo," I acknowledged him. "What are you doing here? Paano mo nalamang nandito
ako?" sunod-sunod na tanong ko kay Paulo.

"We'll talk later, Dale," ani Mikael sa kaibigan nito. Napakamot naman si Dale sa
batok bago nagkibit-balikat. For sure, alam niyang hindi natutuwa si Mikael na
pinapasok niya si Paulo sa loob ng bahay niya.

"Hello, Mika, Hello, Kerko," bati ni Paulo sa amin. Hindi naman kumibo si Mikael sa
binata.

"Galing ako sa bahay niyo," ani Paulo habang nakatingin sa akin. "Your mother said
you're not there. She told me to go here, instead," he smiled at me. "You have a
nice house, Kerko. Maganda ang pagkakaayos ng bahay mo," sabi ni Paulo kay Mikael.

"Bahay namin," ani Mikael kay Paulo. "This house's mine and Mikaela's house. It's
our house."

"Mikael..."

Tumingin si Paulo sa akin bago ngumiti. "Okay, bahay niyo..."

"Uh, bakit mo ako hinahanap, Paulo?" sinubukan kong bitawan ang kamay ni Mikael
para lumapit kay Paulo pero ang higpit na ng hawak ni Mikael sa akin.

Lumingon muna siya sa katabi ko bago binalik ang tingin sa akin. "Can I talk to you
privately?" pakiusap niya sa akin.

Nilingon ko naman si Mikael na seryosong nakatitig kay Paulo. Nakatiim din ang
bagang nito ang halos magdikit na ang kilay.

"Mikael..." pilit kong binabawi ang kamay ko. "It's okay..." nilingon niya ako. I
smiled a little. "It's okay..." sabi ko ulit sakanya.

He shook his head and let out a harsh sigh before he let me go.
"Babalik ako sa'yo. Pangako," sabi ko sakanya bago hinubad ang apron ko at isinabit
iyon at lumapit kay Paulo. "Let's go?" aya ko sa binata.

"Thank you, Kerko..." ani Paulo kay Mikael bago kami lumabas ng kusina. Naabutan
namin si Dale na may kausap sa cellphone nito. Tinignan niya ako na parang
nagtatanong ang mga mata pero umiling nalang ako bilang sagot. Sa halip, nauna
nalang akong lumabas ng bahay ni Mikael habang nakasunod sa akin si Paulo.

"Mika..." tawag niya sa akin habang naglalakad ako. Hindi kami sumakay sa sasakyan
niya para lumayo. Sabi ko sakanya, maglakad-lakad nalang kami sa subdivision.

Huminto ako bago ko siya nilingon. Nakatayo siya sa may bandang likuran ko at
nakatingin sa akin.

"Why?" I asked him. He was just looking at me like it was if tinubuan ako ng isa
pang mata sa noo.

"You love him, don't you?" tanong ni Paulo sa akin. Nakatupi ng hanggang siko ang
itim na long sleeves niya. Ang pormal pormal niyang tignan.

Alam ko naman kung sino ang tinutukoy niya. Ngumiti ako bago tumango ng marahan.

"Oo. Mahal ko siya," sabi ko kay Paulo. Napayuko naman ito habang kinakamot ang
kilay nito. He was smiling, too.

"Wala pa nga tayong nasisimulan, matatapos na agad..." sabi niya sa akin. Nag-angat
siya ng tingin at sinalubong ang mga mata ko. "I really like you, Mika. Wala ba
talagang chance?" tanong niya sa akin.

Hindi ako agad nagsalita. Humugot muna ako ng malalim na hininga bago nagsalita.
Lumapit ako kay Paulo at tinitigan siya sa mga mata. "Paulo, you're a great guy.
And I'm sure, someone out there's for you. At hindi ako 'yon. Not because I'm in
love with Mikael. But because I'm not in love with you. I like you... pero bilang
kaibigan lang talaga. Hindi ko alam kung anong mayroon sa akin at magustuhan mo
ako, pero thank you. Thank you for the love..."

Inabot ni Paulo ang kamay ko at pinisil ang mga ito. "Niña's operation was
successful..."

"Thank you sa'yo," ngumiti ako sakanya. "Nah, thank you sa'yo, Mika. Nakwento ko
kay Niña ang nangyari sa'yo. Because of you, mas gusto niyang lumaban. Kaya naging
maayos ang lahat..." ani Paulo.

"Wala pa din akong naitulong. Ikaw 'yung gumawa ng paraan, eh..." Ang alam ko,
nakipag-usap si Paulo sa mga kilala niyang doctor sa Amerika para makahanap ng
donor para kay Niña. Kahit na nasa top list si Niña, hindi pa din sila makakuha ng
donor dahil marami pa ding nauuna sakanya.

"I'm leaving, Mika..."

Natigilan ako sa sinabi ni Paulo. Seryoso ang mukha niya at ni walang bakas ng
pagbibiro sa mukha niya.

"Where are you going?" tanong ko sakanya. Magbabakasyon? Magpapakalayo-layo?

"Nakakuha na ng donor for Niña. It's time for me to do my part of the deal..."
tumaas ang isang kamay niya sa pisngi ko. "I know it would make you happy if she'll
live. Kung gagaling siya, mapapasaya kita. At gustong-gusto kong masaya ka..."

"Paulo..."

"They asked me to go to States in exchange of their help," ngumiti siya ng

malungkot. "Hinahanap kita kasi gusto kong malaman kung dapat ba akong magpunta
doon o hindi..."

"You should..." mahinang sabi ko. Hindi lahat ng doctor, nabibigyan ng pagkakataon
na sa ibang bansa manggamot. And knowing Paulo, he'll make it big!

"Yeah, I should... and I'll go," he sighed deeply. "Gusto ko lang munang makitang
magiging okay ka kung aalis ako. Hindi pa tayo ganoon katagal magkakilala pero
mahalaga ka na sa akin, Mika..." bulong niya habang hawak pa din ang pisngi ko.

"I'll be fine..." ngumiti ako sakanya. "It's a big opportunity, Paulo. I'm happy
for you," hinawakan ko ang kamay niyang nasa pisngi ko.

Hindi siya nagsalita. Sa halip, hinapit niya ako palapit sakanya at niyakap ng
mahigpit.

"Paulo..."

"I know you'll be fine," bulong niya sa akin. "You're with Kerko," dagdag pa niya.
"At nakikita kong mahal na mahal ka niya."

Ngumiti nalang ako. "I love him, too..."

Huminga ng malalim si Paulo bago ako binitawan. "Thank you for everything, Mika.
You'll always be special to me..."

Ako na ang yumakap ulit sakanya. Magaan na sa loob kahit papaano na naging okay
kami ni Paulo. "Ingat ka 'don, okay?"
Marahan lang siyang tumawa. "Kapag narealize mong hindi mo mahal si Kerko, tawagan
mo 'ko. Uuwi agad ako," sabi niya sa akin.

That won't happen.

Hindi nalang ako nagsalita tungkol doon at inaya ko na siyang bumalik sa bahay ni
Mikael. Pagdating naman namin, magkausap si Dale at Mikael sa living room.

Agad na tumayo si Mikael nang makita niya ako at lumapit sa akin. He possessively
wrapped his hand on my waist.

Napangiti naman si Paulo.

"Uh, Paulo, saluhan mo na kaya kami sa pagkain. Tapos naman na atang magluto si
Mikael, eh..."

Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni Mikael sa bewang ko. Lihim akong napangiti.

"Thanks but I have to say no," sabi ni Paulo. "Marami pa akong aayusin sa ospital,
eh."

Tumango-tango ako. Kunsabagay, next week na siya aalis. Kailangan na niyang

asikasuhin ang mga maiiwan niyang pasyente at ang iba pang bagay.

"Aalis ka na agad, pre?" Tanong ni Dale kay Paulo. "Hindi man lang nathreathened si
Kerko," dagdag pa nito.

"One more word from you, mawawala ka na ng trabaho..." sabi ni Mikael kay Dale.

"Alam mo naman daan palabas, diba?" biglang sabi ni Dale kay Paulo.

Napailing nalang ako bago ko tinignan si Mikael na nakakunot ang noo sa akin.

"He's just a friend..." sabi ko sakanya.

"And he likes you," masungit na sabi nito sa akin.

"And he's leaving..." I rolled my eyes.

"It won't change the fact that he likes you..." seryosong sabi nito sa akin.
Tumaas na ang kilay ko sakanya. "Bahala ka nga diyan, nagugutom na ako..."
sinubukan kong lumayo pero hindi niya binitiwan ang bewang ko. "We had a deal..."
mahinang sabi ni Mikael sa akin.

Kumunot naman ang noo ko. "What deal?"

"I saw you with Paulo..." his lips quirks up.

"Nagugutom na ako, bahala ka--" he gave me a quick kiss. "Tara, kumain na tayo,"
aya niya sa akin nang hindi ako nakapagsalita agad.

Gaya ng napag-usapan namin, kasama namin ni Mommy si Mikael nang sumapit ang
Christmas Eve. Tumulong siya sa pagluluto habang nanunuod lang ako sakanya. Sila
naman ni Mommy ang nagkukwentuhan at nakikita ko naman na natutuwa si Mommy kay
Mikael.

"Buti at marunong ka talagang magluto, Kerko. Kung hindi, kawawa ka sa anak ko,"
sabi ni Mommy nang tinikman nito ang niluto ni Mikael.

Napasimangot naman ako. Kapag ganyang close sila, napapaisip ako kung sino ba
talaga ang tunay na anak. Bidang-bida si Mikael kay Mommy, eh.

"It's okay, Ma'am. I wouldn't mind cooking if it's for her," nilingon niya ako bago
ngumiti. "I am hers."

Nag-iwas naman ako ng tingin nang hindi ko kayanin ang intensidad ng titig ni
Mikael sa akin.

Nakaupo lang ako sa may sofa nang lumapit si Mikael sa akin. I was talking to Cielo
and Maha. Pinag-uusapan namin kung magkikita ba kami bukas o sa 26 nalang.

Naramdaman ko ang pagsandal ng ulo ni Mikael sa balikat ko habang nasa bewang ko

ang kamay niya. Nilingon ko siya. Nakapikit ang mga nata niya.

"Hold on," ani ko kay Cielo at Maha. "Are you okay?" tanong ko kay Mikael. Mahinang
ungol lang ang isinagot niya sa akin.

"Mikael..."

He opened his eyes lazily. Naghikab din ito. "Sorry, may tinapos pa kasi ako kanina
bago ako nagpunta dito. Wala pa akong tulog," sabi niya sa akin.

Wala pa siyang tulog? "Bakit hindi mo sinabi agad? Sana hindi ka na tumulong.
Nagpahinga ka nalang dapat," nakasimangot na sabi ko.
"Soon, I'll be part of this family," sabi niya bago hinawakan ang kamay ko.
"Nagppractice na ako," he smiled.

I rolled my eyes heavenward. "Tumayo ka na muna. Matulog ka. 7 pa lang naman.

Gigising nalang kita mamaya..." sabi ko sakanya.

Tumayo na ako at hinila siya patayo. Hawak-hawak niya ang kamay ko habang
naglalakad kami paakyat.

I opened the door beside my room. "Dito ka na muna magpahinga," sabi ko sakanya. Of
course, I could offer my room but no, hindi siya pwedeng matulog sa kwarto ko at
ako sa kwarto niya. "Babalik nalang ako mamaya. Magpahinga ka na muna," sabi ko
sakanya. Hinalikan naman niya muna ako sa noo bago ko isinara ang pinto.

Inabala ko nalang ang sarili ko sa pagkain ng kung ano-ano habang si Mommy, ka-
skype si Theon na punong-puno ng chocolates ang bibig.

"Gusto ko na magkaapo ng babae," biglang sabi ni Mommy habang kausap sila Kuya
Thunder at Hunter.

"Lalaki mga apo mo, eh," narinig kong sabi ni Kuya Thunder.

"Masakit sa ulo ang babaeng Dela Cruz. Look at Michelle..." sabi naman ni Kuya
Hunter.

Napanguso ako bago lumapit kay Mommy tumingin sa screen. "I heard you, beast," sabi
ko kay Kuya Hunter.

"Mommy, ako nalang magbibigay ng apo'ng babae sa'yo," sabi ko kay Mommy.

"Miki, baby. Pasko ngayon, ayokong magmura..." sabi ni Kuya Thunder sa akin.

"Paskong-pasko nagjoke ka na naman, brat," iiling-iling na sabi ni Kuya Hunter.

I just rolled my eyes. Bumalik nalang ako sa upuan ko at nagpatuloy sa pagkain

habang katext si Lance na nangungulit dahil may babae daw na sumusunod sakanya.
Pinagpapanggap na naman akong girlfriend niya para tigilan siya.

Ang babaero kasi, eh. Hindi na ako magtataka kung may anak na pala 'yong si Lance
at hindi niya lang alam.

It was almost 11 pm nang umakyat ako para gisingin si Mikael. Natutulog pa din ito
nang pumasok ako sa loob ng kwarto.
Napangiti ako nang mapagmasdan ko ang mukha niya. Hindi na ata talaga ako
magsasawang pagmasdan si Mikael. Kahit kasi natutulog napakagwapo pa din talaga,
eh.

Marahan kong tinapik ang pisngi niya at ginising siya.

"Mikael..." tawag ko sakanya.

Umungol lang siya ng mahina.

"Mikael, wake up na. 11 pm na..." sabi ko ulit sakanya. Hindi pa din siya gumising.
Muli, mahinang ungol lang ang sinagot niya sa akin.

"Superman..."

Hinawakan ko ang kamay niya para hilahin siya patayo para tuluyan na siyang
magising.

"Wake up!" sabi ko ulit sakanya. Nahila ko na siya para mapaupo siya pero hinila
niya din ako kaya bumagsak kami sa kama at ako pa ang nasa ibabaw niya.

"Mikael!" sigaw ko sakanya. He opened his eyes and smiled at me.

Sinubukan kong bumangon pero niyakap niya ako at binaliktad ang posisyon namin kaya
siya na ang nasa ibabaw ko.

"I missed being this close to you, Ai..." his voice was husky. Ibinaon niya ang ulo
sa may bandang leeg ko.

"Mikael..."

"Can you grant my Christmas wish, Ai?" tanong niya sa akin nang tignan niya ang mga
mata ko. Hinawi niya ang buhok na tumatakip sa mukha ko.

"What's your wish?" tanong ko habang nakakunot ang noo.

Pinagdikit niya ang noo naming dalawa bago siya ngumiti.

"Be my wife."
=================

Chapter 66

Twitter/askfm/IG - @vampiremims

--

"Ela, care to explain why you said no to Kerko?" napapailing na sabi ni Cielo sa
akin habang magkakasama kami sa isang coffee shop nang ayain ko silang dalawa ni
Maha. Wala akong magawa sa bahay at konting-konti nalang, pakiramdam ko, mababaliw
na ako sa pag-iisip! Pakiramdam ko kasi kahit problema ng iba, pinoproblema ko na.
Kung di naman, nananahimik ako pero nilalapitan ako ng problema. Parang namamagnet
sila papalapit sa akin.

"Naalog na ba talaga ang utak mo? Sana nag-yes ka na!" sabi naman ni Maha sa akin.
Pinanlakihan pa niya ako ng mata. "Ay, wait.... meron ka ba 'non?" ngumisi siya sa
akin.

I rolled my eyes. Wala akong balak patulan ang patutsada niya ngayon dahil kapag
ako ang nagsalita ng masakit, I'm pretty sure, iiyak si Maha. I'm not Mikaela
Michelle Dela Cruz if I'm always nice. At sa pagkakatanda ko naman sa lahi namin,
ma-attitude kami. It's just that because my brothers are hot, mas lovable sila
tignan. While I looked like a bitch when I'm having the DC attitude.

I didn't say no to Mikael, actually. Hindi ako nakasagot dahil bago pa man ako
makapagsalita, kumatok na si Mommy sa pinto ng kwartong inookupa ni Mikael sa bahay
namin noon. We never got the chance to talk about it again. Hindi din naman niya
nabanggit ulit dahil busy silang mag-usap noon ni Mommy tungkol sa magulang ni
Mikael na nasa New York. I was looking at him the whole time, though. Hindi ko siya
kinakitaan ng kaba habang kausap niya ang Mommy ko. He's always like that.
Composed.

"Hindi ko naman siya boyfriend, eh..." sabi ko sakanilang dalawa bago uminom ng
strawberry frappe na inorder namin at nilaro-laro ang cheesecake na inorder ko din.

Tinaasan ako ng kilay ni Cielo. "Hindi mo pa boyfriend pero kung umasta kayong
dalawa kala niyo, kayo na." Huminga ito ng malalim bago muling nagsalita.
"Pinapatagal mo pa, ganun din naman ang magiging dulo niyan. Kayo pa ding dalawa.
Because you're not even allowing yourself to be with someone else. Hindi mo din
hinahayaan na may makakalapit sa'yong iba katulad ng paglapit ni Kerko sa'yo."

"Was that a bad thing?" tanong ko naman sakanya. Umiling siya sa akin. "No, it's
not. Kasi alam naman naming lahat na mahal mo si Kerko. And he loves you. Siguro
naman natuto na kayong dalawa, diba? Siguro naman sapat na ang mga iniyak mo para
matuto ka. At siya na din..."

"Yeah, Mika..." pag-sang ayon naman ni Maha. "Witnessed kaming lahat kung paano
niyo pinaglaban 'yung pagmamahalan niyo noon, eh. Nakita namin kung paano ka
minahal ni Kerko. Kung paano mo siya minahal. He said sorry na for those awful
things he did. Hanggang ngayon ba, hindi mo pa siya napapatawad?" tanong niya sa
akin. Hindi naman ako agad nakapagsalita sa sinabi ni Maha.

Napatawad ko na ba talaga siya? Or I was just saying that everything's fine about
us because that's what I want to believe in? Baka pati sarili ko niloloko ko lang
pala.

Nahihirapan pa akong mag-oo sakanya kahit pa gusto ko naman na. Was it because of
that? Baka kasi hindi ko pa talaga siya napapatawad. Baka kasi at the back of my
mind, hindi ko pa nagagawamg maging okay na talaga.

Or maybe, may mga closures pa akong kailangan para matapos ang lahat ng issues ko.
Para sa aming dalawa ni Mikael. Para maging maayos na ng husto ang sa aming dalawa
ni Mikael.

"Mika..." untag ni Maha sa akin.

Napatingin ako sakanya. Bakas ang pag-aalala sa mukha ni Maha habang nakatingin sa
akin. Sa aming tatlo talaga nila Cielo at Maha, si Maha ang laging in between. Si
Cielo kasi, she was the fighter. Laging go ng go. Kumbaga, siya 'yung mapanakit sa
amin. Siya 'yung sadista. Siya 'yung hindi magpapaapi at harsh kung harsh
magsalita. Si Maha, she was the calmest. Hangga't maaari, pipigilan niya ang away
hangga't kaya niya. Ako kasi, impulsive din ako... yet I am so weak. Pakiramdam ko
ang hina-hina ko.

Umiling ako. "Hindi ko alam, eh..." sagot ko. I am happy with Mikael. Hindi ko
itatanggi ang isang bagay na halata naman. Pero hindi ko masabing napatawad ko na
siya. Hindi ko din masabing hindi. Hindi ko talaga alam.

Because I'm still having what if's. What if uulitin niya? What if iiwan niya ako
ulit? What if hindi babalik ang ala-ala niya tungkol sa akin? Paano kung mangyari
lahat 'yan? Maiiwan na naman akong mag-isa? Mauulit na naman lahat ng sakit?

"Seek for forgiveness, Ela..." sabi ni Cielo nang abutin niya ang kamay ko. "Mas
mahihirapan ka kung patuloy mong itatanim sa puso mo ang sama ng loob mo kay Kerko.
Yes, okay na kayo. Yes, you're talking again. Pero mas maganda kung kapag
nagkabalikan kayo, wala ng issues sa past diba? Para hindi niyo na babalikan pa
'yan at hindi na magiging dahilan pa ng away niyong dalawa..." dagdag pang turan ni
Cielo.

Humugot ako ng malalim na hininga bago pilit na ngumiti. "I'll try..." mahinang
tugon ko.

Napalingon naman ako sa pinto ng coffee shop at napansin ko ang pagpasok ng

pamilyar na mukha sa akin.
"Is that Hugh?" tanong ni Cielo sa akin. Tinignan din ito ni Maha at sumang-ayon
dito. "Oo, si Hugh nga..."

Hindi ako nagsalita. I just looked at him. Mukha namang hindi niya ako napansin
dahil abala ito sa pakikipag-usap sa phone nito. He looked different. Parang may
nagbago sakanya.

How ironic. Kanina iniisip ko lang na kailangan ko ng closure. Ngayon, nagpakita si

Hugh. Siya ba ang kailangan ko para sa closure na kailangan ko? Should I talk to
him?

"In fairness, Mika... mas gwapo si Hugh ngayon," narinig kong komento ni Maha. My
eyes was still stuck on him. I had to agree. He's more handsome than before. Mas
nakakadagdag sa kagwapuhan ni Hugh 'yung hikaw niyang itim at 'yung buhok niyang
pinakulayan niya.

Kamusta na kaya siya?

Si Camilla?

Napabuntong-hininga ako.

Si Camilla... si Camilla na naging dahilan ng paghihirap ko. Wala akong makapang

galit para sakanya. That's weird.

Siguro naubos na talaga ang galit sa puso ko. Gusto ko nalang makamove on nang
maayos. Makamove on sa issues sakanila... para makapagsimula kasama ang taong mahal
ko.

Nakalabas na ng coffee shop si Hugh nang hindi man lang ako napansin. Kahit sulyap
sa direksyon ko, hindi nito ginawa. He bought two coffees, though.

Sa studio ako ni Mikael dumiretso matapos naming magkita nila Cielo. Since my mom's
busy with Keij and Kol--Kuya Hunter's twin, wala akong makakasama sa bahay. Might
as well spend the day at the studio. Ang alam ko kasi, may photo shoot ngayon doon.
Namimiss ko na ding kakulitan si Dale.

Everyone's busy when I came in. Si Mikael ang nasa likod ng camera habang may
kinukuhanan siyang dalawang model. Sinenyasan ko si Dale na huwag na ipaalam kay
Mikael na nandoon ako nang tangkain nitong lumapit kay Mikael para ituro ako. Sa
halip, siya nalang ang lumapit sa akin.

"Naligaw ka?" tanong ni Dale sa akin. Sinimangutan ko naman siya. "Hindi ako
naligaw. Bwisit ka," mahinang sabi ko.

"Busy pa si Kerko, eh. Pero kapag nalaman naman niyang andito ka, magsasabi ng
break 'yan, eh. Pustahan?" ngumisi si Dale sa akin bago tinignan si Mikael na
seryosong-seryoso sa ginagawa.

"Baliw ka talaga. Hayaan mo nga siyang magtrabaho ng maayos. Palibhasa pariwara ang
buhay mo, eh..." hindi ko napigilang paikutin ang mata.

Natawa naman si Dale sa akin. "Kunsabagay. He can't focus on his work when you're
running on his mind. Ilang beses na kaya niyang natatawag na Mikaela ang mga
babaeng models dito. Lalo na 'yung kinuhanan kahapon na nakabikini lang..."

Tumaas ang isang kilay ko. Sa pagkakatanda ko, walang sinabi si Mikael na may
kinuhanan siya kahapon na nakabikini. He told me the models yesterday were all
kids. Anong sinasabi nitong si Dale?

"Joke lang, Mika," malakas na tumawa si Dale kaya naman naglingunan sa amin
lahat... including Mikael.

"Dale could you please shut up your--Ai?" napatayo ng tuwid si Mikael habang
nakatingin sa akin.

Tinitigan ko naman ng masama si Dale. He just smiled at me. "Okay, guys. Break
muna!" he yelled. Wala namang narinig na reklamo kay Mikael. Sa halip, naglakad pa
ito papunta sa akin. He was smiling and he was looking at me like it was if I'm the
only person inside the room. Na para bang wala man lang akong katabing Dale Hizon
na ngiting-ngiti.

"What are you doing here?" he asked me. Malambing ang boses niya habang titig na
titig sa mga mata ko.

Nagkibit-balikat lang ako. "Bawal ba ako dito? Pwede naman akong umalis kung
ganoon," sabi ko bago tumalikod. Pero mabilis niyang hinagip ang kamay ko at
hinapit ako pabalik.

"Of course you are very much welcome here, Ai..." he said.

"Pabebe na naman si Mika..." komento ni Dale sa gilid. Tinitigan ko siya ng masama.

"Call Corey. Siya patapusin mo ng trabaho dito," sabi ni Mikael kay Dale. Nangunot
naman ang noo ko. "Bakit kailangang si Corey?" pag-uusisa ko kay Mikael. He didn't
answered my question. He just shrugged and smiled at me. Napailing nalang ako.

Inaya niya akong lumabas pero tumanggi ako. May trabaho kasi siya. Ayoko naman na
maneneglect niya ang trabaho niya dahil sa akin. It's not right, I guess. Pinilit
ko din siya na siya na ang tumapos nang trabaho kahit na dumating pa si Corey noon.
Kahit na alam kong mas gusto niyang maupo sa tabi ko, wala siyang nagawa kundi
bumalik sa pwesto niya at ipagpatuloy ang photo shoot.
"He's whipped..." komento ni Corey sa tabi ko habang nakatingin kay Mikael.

Nilingon ko siya bago nagsalita. "Excuse me?"

Sinulyapan niya naman ako bago ngumiti sa akin. Minsan napapaisip ako kung required
ba sa mga katrabaho ni Mikael na gwapo sila. Kailangan ata, hindi alangan ang
itsura sa boss, eh.

"Si Kerko. He's whipped... napapaisip tuloy ako kung anong meron ka..." he followed
it with a laughter.

Hindi ko alam kung maiinsulto ba ako o ano dahil sa sinabi ni Corey sa akin.

Ano nga bang meron ako? I'm just me. Nothing's special about me. Hindi katulad ng
iba. What made me special was the love I have for Mikael. I think no one can beat
that kind of love. Nakakamatay, eh.

"He's not whipped," sagot ko kay Corey bago muling tumingin kay Mikael na
seryosong-seryoso sa pagkuha ng pictures at sa pakikipag-usap sa model. "He's in
love. And people do crazy things when they are in love..." I paused for a while.
"Siguro nga, I am not special. Baka wala talagang ka-ide-ideal sa akin. Pero hindi
ka kasi si Mikael. Kaya hindi mo makikita kung ano ang meron ako kaya minahal niya
ako. And it's better to be in love or whipped or whatever... kesa maging bitter
katulad mo," napailing nalang ako bago tumayo at lumipat sa tabi ni Dale na
kasalukuyang nagtetext sa cellphone nito.

Sumandal na lang ako sa may gilid at ipinikit ang mata. Hindi ko namalayan na
nakatulog ako hanggang sa magising nalang akong may tila kumot na nakalagay sa akin
at wala ako sa sofa na inuupuan ko kanina. Sa halip, nasa personal room ako ni
Mikael at nakahiga sa kama niya.

Agad kong hinanap ang cellphone ko para malaman ang oras. Bihira akong magsuot ng
relo dahil nawawalan din ng silbi dahil sa cellphone din naman ako tumitingin ng
oras.

It was almost 9 in the evening. Nagugutom na ako. Naririnig ko na din ang

pagrereklamo ng mga alaga ko sa tiyan ko. Sakto namang tumawag si Mikael sa akin
kaya agad kong sinagot ito.

"Hello?" umupo ako sa gilid ng kama at pinagkrus ang paa.

"Ai, you're hungry?" tanong niya sa akin. I rolled my eyes. "Yeah, nangangain ako
ng gwapo kapag gutom. Lumayo ka, okay?" pasarkastikong sabi ko.

He laughed.
Para namang may sariling isip ang mga kulisap sa loob ko at nagsipagwalaan sila
dahil sa tawa ni Mikael.

"What do you want? Hinatid ko pa kasi 'yung mga model. Malakas 'yung ulan, eh..."
paliwanag niya sa akin.

Doon ko lang napansin na umuulan nga sa labas base sa nakikita ko sa bintana mula
sa kwarto ni Mikael. It's not just a rain. Medyo malakas pa ang ulan.

"Magtake-out ka nalang then go here..." kung magluluto pa kasi, matatagalan lang.

"What do you want?" he asked me again.

"Cheeseburger. Madami..." sabi ko sakanya. It's weird craving, though. I'm not a
fan of cheeseburger kasi.

"You sure?" takang tanong ni Mikael sa akin. "Hindi mo naman hilig 'yon, Ai..."
dagdag pa niya.

"I don't know. Just buy me cheeseburger, okay?" sagot ko sakanya. I looked outside
again. Malakas pa din ang ulan. "And Mikael..." I called him once again.

"Yes?"

"Take care. Bumalik ka sa akin," sabi ko sakanya bago mabilis na pinatay ang
cellphone ko.

Inabala ko ang sarili ko sa pagtingin ng kung ano-ano sa laptop ni Mikael na

naroon. Karamihan sa files na naroon, tungkol sa business nila. Kung minsan,
nagtataka na ako kung paanong nagagawa ni Mikael lahat.

Siguro si Supeman talaga siya.

Halos kalahating oras pa akong naghintay nang may kumatok sa pinto. Nakakunot ang
noo ko dahil kung sakali naman si Mikael iyon, bakit siya kakatok?

Iyong guard ang naabutan ko na may dala-dalang tatlong paperbag.

"Miss Mika, pinapabigay po ni Sir..." sabi niya sabay abot nang tatlong paper bag
sa akin.

"Where is he?" tanong ko. Halatang kabado ang guard habang nakatingin sa akin.
"May pinuntahan lang saglit. Babalik daw po agad siya," sabi nito. "Ma'am, bababa
na po ako ulit..." sabi nito bago ako iniwan na mag-isa.

Matapos kong ilapag ang paperbag, kinuha ko ang phone ko at tinawagan si Mikael.
Nasaan na siya napunta?

Nakaka-ilang ring na pero hindi niya sinasagot.

What happened?

Hindi ko alam kung mag-aalala ako o maiinis.

Damn!

Nawalan ako ng ganang kumain pero dahil nagccrave talaga ako sa cheeseburger,
dinala ko nalang 'yung tatlong paper bag sa may kwarto niya at umupo sa kama.

Nakakadalawang burger na ako nang bumukas ang pinto at pumasok si Mikael. Inismiran
ko lang siya.

"Ai..." tawag niya sa akin.

Ang sarap nung burger. Bahala ka sa buhay mo.

"Mikaela..."

Pati 'yung cheese, masarap.

"Ai..." lumapit na siya sa akin at niyakap ako mula sa likod. Ang baba niya'y nasa
balikat ko habang mahigpit na nakayapos sa bewang ko ang dalawang kamay niya. "I'm
sorry, okay? Ako naman talaga magdadala niyan. May ginawa lang ako at--"

"Mikael..." nilingon ko siya. Halos magdikit na ang ilong naming dalawa.

"Ba't ang init mo?" tanong ko sakanya. Hinawakan ko ang noo niya at mainit talaga
siya. Naramdaman ko ang init ng kamay niya nang yakapin niya ako. I thought that
was normal. Pero naramdaman ko din ang init niya mula sa likod ko.

"Nah, I'm fine..." bumitiw siya at lumayo sa akin.

"No, you're not. You're hot!" malakas na sabi ko sakanya. Dinama ko ulit ang noo
niya at leeg. He's really hot.
"I'll be fine, Ai..." pilit niya ulit sa akin. I rolled my eyes. "What happened?"

"Nothing. I'm fine. Just enjoy your burger and--"

"Tell me what the fuck happened or I'll leave right this moment and you won't see
me again, ever..."

"Ai..."

"I'm dead serious."

"Ai..."

"Okay," napapailing na tumayo ako at kinuha ang phone ko sa may gilid.

"Mikaela..." hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako pabalik kaya naman napaupo
ako sa may kandungan niya.

"I changed tires. Nabasa ako ng ulan. Uuwi dapat muna ako para magpalit pero you're
craving, what do you want me to do? Ayokong paghintayin ka ng mas matagal dahil
babalik ako sa'yo. Pinaakyat ko sa guard 'yung pinabili mo dahil naligo pa ako...
but I feel worst..." huminga siya ng malalim. "But I'll be fine, okay?" ngumiti
siya sa akin. Halatang inaantok ang mata niya base sa pamumungay nito. Namumula din
ang pisngi ni Mikael.

Huminga ako ng malalim bago hinawakan ang kamay niya. "Magpahinga ka na. Hindi ako
aalis."

"Okay lang--"

"I said rest, okay?" mataray na sabi ko sakanya.

"Wala pa man, under na ako..." natatawang sabi niya sa akin. Pinitik ko nalang ang
ilong niya bago siya pilit pinahiga.

Itinabi ko na muna 'yung cheeseburgers ko. Mamaya ko na sila iintindihin.

Good thing was may mga gamot doon na nakastock. And... I am so thankful to Dale
dahil napakahilig niyang kumain ng cup noodles! Kahit papaano, may mapapakain ako
kay Mikael.

Pagbalik ko kay Mikael, natutulog na siya. Pakiramdam ko din, mas uminit pa siya.
"Mikael, you need to change clothes..." sabi ko sakanya. Mahinang ungol lang ang
isinasagot niya sa akin.

Wag mo akong ungulan, please lang.

"Mikael..."

Kumuha ako ng t-shirt niya at pyjama dahil wala akong makitang shorts niya.

"Mikael, maghubad ka muna..." kailangan niyang magpalit ng damit dahil pawis na

pawis na siya.

"Huy!" kalabit ko ulit sakanya.

Lord, help me!

Lumapit ako sakanya at hinawakan ang dulo ng t-shirt niya at itinaas ito.

"Ai... don't..." halos paos ang boses na sabi niya sa akin.

"Hindi kita ire-rape!" sagot ko naman sakanya. "Magpalit kang damit."

"Wag mo 'kong hubaran, ako nalang..." sabi niya sa pagitan ng pag-ubo.

"You sure kaya mo? I can help you..." inalalayan ko siyang makaupo.

"Tsaka mo na ako hubaran... kapag Anderson ka na."

Kahit talaga may sakit... ay nako!

Matapos siyang magpalit ng damit ay pinakain ko na siya at pinainom ng gamot.

Payapa ang pagtulog niya at hindi ko maiwasang mapangiti habang nakatingin ako
sakanya at yakap niya ang isang unan. He was holding me hand, too.

Hindi ko alam kung anong oras na din ako nakatulog dahil chinecheck ko kung okay ba
ang pakiramdam ni Mikael. Bumababa naman ang lagnat niya.

Nagising nalang ako nang maramdaman ko ang pagyakap ng isang kamay sa akin.
I felt his lips on my shoulder blades, too.

"Mikael?" tawag ko sakanya.

He moaned. He continue kissing my shoulder.

"Mikael..." humarap ako sakanya at umayos ako ng higa. "How are you feeling?"
tanong ko. Napatingin ako sa bintana sa labas. It's still dark. Malakas pa din ang
ulan. "Anong oras na?" tanong ko ulit sakanya.

"I'm feeling much better, Ai..." he whispered. "I want to kiss your lips so bad,
you look so cute when you're sleeping but I'm afraid you'll get sick, too. I kissed
your shoulders, instead..." nakangiting sabi niya sa akin.

"Baliw..."

"Baliw na baliw sa'yo," he smiled again.

Napailing nalang ako. "Anong oras na ba?" tanong ko sakanya bago ako bumangon.

"8 am," he replied. Hinawakan ko ang noo niya at hindi na siya ganoon kainit. "You
want to eat? Papadeliver nalang tayo..." sabi ko bago ko kinuha ang phone ko para
maghanap nang maoorderan.

"What do you want to eat? It's fine with me..." sagot niya sa akin.

Tinitigan ko lang siya habang hawak-hawak niya ang kamay ko at nilalaro-laro ang
kamay ko.

Hindi ko mapigilang mapangiti.

It's weird.

Kahapon lang, hindi ko alam ang sagot sa tanong sa isip ko.

Ngayon alam ko na.

"What are you going to do if I asked tou to kiss me now?" tanong ko kay Mikael.
Halatang nabigla siya sa tanong ko.

"Ai, I'm still not feeling well. Ayokong mahawa ka..." sabi niya nang hindi
binibitiwan ang kamay ko.
"But I want you to kiss me..." tinitigan ko siya sa mata. "I want to feel your lips
again..." bumaba ang tingin ko sa labi niya. I believed he mouthed a cuss.

"Kiss me, Superman..."

He heaved a sigh. "Let's be sick together..." tumayo siya at mabilis na inangkin

ang mga labi ko. Nasa magkabilang pisngi ko ang kamay niya habang magkalapat ang
labi naming dalawa.

Bumaba ang isang kamay niya sa leeg ko at ang isa pa sa bewang ko dahilan para
mapunta ako sa ibabaw niya at mas palalimin pa ang halik.

He was biting my lips gently.

"Ask me again..." I said between the kiss.

"What?" sagot niya naman habang patuloy pa din ang paghalik niya sa akin.

"I'd still say yes, Mikael... ask me again..." sabi ko sakanya.

Napakunot ang noo ko nang humiwalay siya sa akin.

"Ai..." puno ng pagtataka ang mukha niya habang nakatingin sa akin. It was like he
was processing what am I talking about.

Ngumiti ako nang tila maisip na niya kung ano ang sinasabi ko. He looked at me
again and I nodded.

"It's a yes, Superman. I'll marry you..."

=================

Chapter 67

Twitter/askfm/IG - @vampiremims

--

"Tama ba 'yung narinig ko?" seryosong tanong ni Kuya Thunder sa akin habang kunot
na kunot ang dalawang kilay niya. Nandito kaming lahat sa bahay namin ngayon at
hinihintay nalang si Kuya Hunter at si Ate Zyline. Kasama ko din si Mikael para
ipaalam sa pamilya ko kung ano ang plano naming dalawa.

"Depende sa narinig mo, Kuya," sagot ko naman sakanya. Katabi ko si Mikael habang
nasa pang-isahang upuan naman si Mommy at katapat namin si Kuya Thunder na katabi
si Ate Rain na kalong-kalong si Theon. Tinitigan naman ako ng masama ni Kuya
Thunder.

"Ai..." saway ni Mikael sa akin. Pinisil niya ang kamay ko na kanina pa niya hawak-
hawak na tila sinasabing hayaan ko siyang makipag-usap sa kuya ko.

"Not funny, Mikaela Michelle..." halos mag-isang linya ang kilay ni Kuya Thunder
habang nakatingin sa akin. I really think kung nakakatunaw ang titig, bata pa lang
ako, matagal na akong natunaw dahil laging ganyan ang titig ni Kuya sa akin kapag
may nagagawa akong kalokohan. O di kaya'y sa tingin niya'y walang kakwenta-kwenta
ang sinasabi ko.

But marrying Mikael's not a kalokohan naman.

"You're not making any sense, Mikaela Michelle. Magpapakasal ka?" tila hindi
makapaniwalang tanong ni Kuya Thunder sa akin. Ako naman napasimangot dahil sa
sinabi niya. Anong ibig niyang sabihin, hindi ako nag-iisip kaya pumayag akong
magpakasal kay Mikael? Sa tingin niya ba talaga hindi ko pinag-isipan ang desisyon
ko? Na basta nalang pumasok sa isip kong magpakasal? No. Of course not.

Bago pa man ako nakapagsalita, nagsalita na si Mikael.

"Thunder, I came here to ask not only for Mikaela's hand... pero buong pagkatao
niya, gusto kong ipagpaalam sa inyo..." tumingin siya sa Mommy ko. "Ma'am, Thunder,
Rain..." humigpit ang hawak niya sa kamay ko. "Alam ko napakagago ko kasi ilang
beses ko ng sinaktan si Mikaela... ilang beses ko na siyang pinaiyak... ilang beses
ko na siyang napahirapan..."

"Tangina, buti alam mo..." pasarkastikong putol ni Kuya Thunder sa sinasabi ni

Mikael. Hinawakan naman ni Ate Rain ang braso ng kapatid ko para siguro pakalmahin
ito.

"Thunder, your language, anak..." saway naman ni Mommy dito. Napailing nalang si
Kuya Thunder habang nakatingin sa kamay kong hawak ni Mikael.

"Continue what you are saying, Kerko," ani Mommy na hindi nagpapakita ng kahit
anong emosyon sa amin. It was one of our traits. Kayang itago ng isang Dela Cruz
ang nararamdaman niya at maiconfuse ang ibang tao sa paligid niya.

"I know, I said this countless times already... I'm really sorry for what I did.
And I guess whatever reason I have, it will never be valid. It was really a stupid
and dumbest move..." he sighed. "I'm not going to promise I won't hurt her... I'm
certain, there will be some ways I will cause her pain... but rest assured that I
won't do it intentionally. I'll try my best not to hurt her... I'd rather hurt
myself again and again..."

"Pwede namang ako ang manakit sa'yo... again and again," napalingon kaming lahat
nang magsalita si Kuya Hunter mula sa pinto. He was smirking while he was carrying
his son, I believe it was Keij. Malikot kasi, unlike Kol na tahimik lang.

"Hi, Mom," bati ni Ate Zyline kay Mommy bago humalik dito at sa akin, pati na din
kay Ate Rain. "Hi, Kerks," she greeted Mikael as well.

"Hi, Zy..." he smiled at her.

Humigpit naman ang hawak ko sa kamay ni Mikael. I saw him smiled. Nilingon niya
ako. "Relax. I'm yours," he whispered. I rolled my eyes.

"Thunder said you're getting married, ang aga ng joke niyo," sabi ni Kuya Hunter sa
aming dalawa ni Mikael. Hindi ko mapigilang mapaismid.

"So nagjoke lang din kayo ng pinakasalan niyo 'yung mga asawa niyo?" Di ko
napigilang sabihin. Napangit naman si Ate Rain sa akin. Sanay na talaga siya sa
pagtataray ko kapag ganyang bully si Kuya Hunter at Thunder. Well, hindi naman din
kasi siya nakaligtas sa ugali ko noong bago pa sila magpakasal ni Kuya Thunder.

"Don't compare," Kuya Hunter said.

"Then don't judge," I retorted. I know they're protecting me... hanggang ngayon.
And I'm really and eternally thankful I have them, and I don't even know kung
darating ba ang time na matatanggap na nila si Mikael but still, I am hoping.

Sana makita nila na masaya ako. Masaya ako kasama sila, but I'll be happier with
Mikael.

"What's your plan, then?" tanong ni Kuya Thunder kay Mikael. "I am well informed
that you can support that brat," he looked at me, "and you have a stable job..."

"Iready mo na ding mamax-out ang credit card mo, you chose to marry Mikaela
Michelle Dela Cruz. Hindi naman siguro mauubos ang pera ng pamilya mo," nagkibit
balikat na sabi ni Kuya Hunter.

"Hey, sobra ka, ah! Nagtitipid na kaya ako!" asik ko sa kanya. He raised his brow.
"If you say so," he replied.

"Kerko..."

Natahimik ang lahat nang magsalita si Mommy. Lahat kami, nakatingin sa direksyon
niya. Mikael was holding my hand.
"Alam kong mahal ka ng anak ko," tinignan ako ni Mommy. "I saw what happened to her
because of you..." she looked at Kuya Thunder then Kuya Hunter. "Noong nabubuhay pa
si Lorenzo, wala kaming ibang ginusto kundi mapabuti ang tatlong anak namin...
higit lalo si Mika. She's our princess. She'll always be our princess..."

Hindi ko alam kung bakit pero pinangilidan ako ng luha habang nagsasalita si Mommy.
"She's stubborn, yes. She's clumsy, noisy... impulsive... and though I think she
matured already... hindi mawawala ang mga katangian na iyan ni Mika sakanya..."

"Add annoying, Mom..." Kuya Hunter said.

"Shut up," I frowned.

Napangiti si Mommy sa amin. "I'd be lying if I'll say I never got mad at you,
Kerko. Walang nanay ang gustong makitang nahihirapan ang anak nila. And you caused
her so much pain..."

Hinigpitan ko ang hawak sa kamay ni Mikael.

"But I also know her," she smiled at me. "Si Mika 'yung taong kahit na mahirap para
sakanya, kung gusto niya at sigurado siya, gagawin niya ang lahat... and she did
everything she can for you. Kahit pa ang anak ko naman talaga ang naghahabol sa'yo
noon, alam kong mas ikaw ang nagmamahal sa inyong dalawa..."

Huminga ng malalim si Mommy bago tumango kay Mikael. "It's okay with me, Kerko...
I'm giving you my blessings... for the second time. So don't you dare waste this
one again, nagkakaintindihan tayo?" tanong ni Mommy sakanya.

Ngumiti ng tipid si Mikael kay Mommy. "I won't, Ma'am..."

"You can call me 'Mommy' again, Kerko..." maaliwalas ang ngiting sabi ni Mommy kay
Mikael.

"Just like before?" he asked.

Tumango si Mommy. "Just like before..."

Tumayo ako at niyakap si Mommy. "Thank you, Mommy..." I whispered. "I promise, I
won't let anyone hurt me again... not even him..." dagdag ko pa.

Gumanti naman siya ng yakap sa akin. "I want you to be happy... always," bulong
niya din sa akin.
My mom decided to talk to Mikael's mom. Habang magkausap sila, naiwan naman ako at
ang mga Kuya ko kasama si Mikael dahil sinamahan ni Ate Rain at Theon sila Ate Zy
at ang kambal nito para patulugin muna ang kambal.

"Insured ba 'yung mukha mo?" tanong bigla ni Kuya Hunter kay Mikael habang nakatayo
kami at nasa may garden ng bahay namin. Kumunot naman ang noo ko sakanya. Out of
the blue ang mga tanungan niya, eh.

"You're a model, right? So insured ang mukha mo... even your hands..." he added.

Napalingon ako kay Kuya Thunder. He was smiling. It was as if naiintindihan nito
ang sinasabi ni Kuya Hunter.

I looked at Mikael. His jaw tightened.

"Kuya, Mikael's also a model, so yes, insured ang mukha ni--what the fuck?!"
nanlaki ang mata ko nang biglang sinuntok ni Kuya Hunter si Mikael. "Anong problema
mo?" hindi ko napigilang sigawan siya.

"Hey, are you okay?" agad kong dinaluhan si Mikael. Nakita kong nagkaroon siya ng
sugat sa gilid ng labi niya.

"What the hell is your problem?!" I pushed Kuya Hunter. "Anong problema mo?" hindi
ko mapigilang mainis sakanya.

"Ai..." hinawakan niya ang kamay ko.

He shrugged and looked at Mikael. "Si Thunder lang nakakasapak sa'yo, eh..." ani
Kuya Hunter. "Malaman ko lang na pinaiyak mo ulit 'yung kapatid ko, hindi ako
magdadalawang isip burahin ka sa mapa, Kerko."

"You're crazy..." I rolled my eyes. "Isa ka pa," asik ko kay Kuya Thunder na
nakamasid lang habang nakapamulsa at nakangiti.

"I didn't do anything," itinaas pa nito ang dalawang kamay habang nakangiti.

"Ewan ko sa inyo," inirapan ko nalang sila bago bumaling kay Mikael. "Let's go get
some ice," sabi ko sakanya bago hinila siya.

"Mikaela, wait..." he stopped. Nilingon ko naman siya.

"Thunder, Hunter..." ani Mikael sa mga kapatid ko. "I understand why you hate me so
much," simula ni Mikael. "Gago ako, eh... sobrang gago ko na sinaktan ko si
Mikaela..."
Hindi naman sila nagsalita. Nakatingin lang sila kay Mikael at hinihintay ang sunod
pang sasabihin nito.

"But just like the two of you, tinatama ko 'yung mali ko. I'm hoping you'll
understand me, too... mahal na mahal ko si Mikaela. And my life will never be the
same without her. So punch me all you want, beat me. But it won't change the fact
that I love her and I'm going to marry your princess. I won't going to make her my
queen or my world. I'll make her my universe. Dahil hindi lang siya ang mundo ko.
Si Mikaela na ang buong buhay ko."

"As long as my sister will be happy, you won't hear anything from me. Pero inuulit
ko, kapag nakita kong umiyak ang kapatid ko, consider yourself dead, Kerko. You'll
be as good as that," Kuya Hunter said before shrugging.

"Just make sure she'll be happy, we'll be cool. Dela Cruz ang papakasalan mo. Hindi
ka pa man nakakaalala, ipapaalala ko sa'yong kaya kitang ilibing ng buhay oras na
umuwing umiiyak ang kapatid ko," hinawakan nito ang ulo ko at ginulo ang buhok.

"The fudge?" iniiwas ko ang ulo mula sa kamay ng kapatid ko.

"You'll always be my baby girl, Mikaela Michelle. And I won't mind waking up at 3
in the morning if you need me because your soon-to-be husband made you cry... kahit
madaling-araw, mananapak ako," ani Kuya Thunder sa akin.

"I know that," sagot ko sakanya. "I'll just help Mikael with his wound..." paalam
ko sakanila. Tumango lang si Kuya Hunter at Thunder sa akin bago ko hinila papasok
ng bahay si Mikael.

Napahinto kami sa paglalakad nang bigla niya akong hapitin at yakapin mula sa
likod.

"I love you, Ai..." masuyong bulong niya sa akin. Napangiti ako bago ko pinagsaklop
ang kamay naming dalawa.

"I love you, too..." nilingon ko siya at pinagdikit niya ang ilong naming dalawa.

"Say it again... please?" he said, eyes closed.

"I love you," ulit ko. "I love you, Superman... I love you..."

He smiled. Pinaharap niya ako sakanya bago hinawakan ang magkabilang pisngi ko.

"Mahal na mahal kita, brat."

I rolled my eyes. Hinalikan niya ang noo ko at niyakap ako. "Finally... magiging
Anderson ka na," sabi niya sa akin.

"Excited ka, magpaplano pa tayo... pero..." nag-angat ako ng tingin sakanya.

"Gamutin muna natin 'yang sugat mo," mahina kong pinindot ang gilid ng labi niya.
Napapitlag naman siya. Marunong talagang sumuntok si Kuya Hunter.

Sa bahay na din nagdinner si Mikael dahil na rin sa request ni Mommy. Si Kuya

Hunter ulit ang nagluto ng hapunan namin.

"I need to go now, Ai..." ani Mikael habang nakahiga siya sa hita ko habang nakaupo
ako sa kama ko. Hawak-hawak niya din ang dalawang kamay ko.

"Oo nga. Nakaalis na 'yung dalawa, eh..." natatawang sabi ko sakanya. Kanina kasi,
iniisip namin kung anong klaseng wedding ba ang gusto namin pareho kaya nagstay pa
si Mikael. We were looking for cute wedding ideas, pero wala kaming magustuhan
pareho... I mean, wala akong magustuhan. He told me to decide for it... kasi kung
ano daw ang gusto ko, 'yon na din ang gusto niya. Gawin ko kayang gothic ang
wedding namin?

"It's almost 11 in the evening... ayokong isipin ng Mommy mo na inaabuso ko na agad

'yung pagpayag niya," sabi niya sa akin. Nakayuko ako sakanya habang nakatingin
siya sa akin.

Hindi ko mapigilang matawa. "Samantalang dati nga, magkatabi tayong natutulog,

eh..." pinisil ko ang ilong niya. "Tapos nakita mo na din 'yung katawan ko...
tapos..."

"Stop it, Ai..." he frowned. Natatawa talaga ako kapag namumula 'yung mukha niya
pati 'yung tenga niya.

"Ang cute mo talaga!" pinisil ko 'yung magkabilang pisngi niya habang tawa ng tawa.

"Stop," hinawakan niya ang kamay ko para pigilan ako. Hindi naman ako matapos-tapos
sa pagtawa. "Ang cute mo talaga kapag inaasar kita," sabi ko sakanya. Yumuko ako
lalo para dampian siya ng halik sa labi. "Mahal na mahal kita," bulong ko sakanya.
Ngumiti ako at tangkang lalayo na ako nang hapitin niya papalapit ang ulo ko para
muling magdikit ang labi naming dalawa.

He was still lying on my lap, at nakayuko ako sakanya habang patuloy niya akong
hinahalikan.

He moved away after... as expected.

Bumangon siya at akala ko, aalis na siya pero nagulat ako nang mas hinapit niya ako
papalapit sakanya.
"Sana pala 'di nalang ako nangako, Mikaela. Nakakapagod na magtimpi. I am so
tempted to take you... lalo na kung ganito ka kalapit sa akin."

Hindi ko napigilang titigan ang mukha niya.

"I trust you," bulong ko sakanya. Umangat ang kamay ko papunta sa pisngi niya.
Ipinikit ni Mikael ang mata at huminga ng malalim.

"I have to go," sabi niya sa akin.

Napangiti nalang ako. Tumango ako sakanya. 'Yeah, you have to go na," pagsang-ayon
ko sakanya.

He sighed again. Tumayo na ito at hinalikan ako sa noo. "I'll pick you up
tomorrow," sabi niya sa akin. Tumango ako sakanya. Naglakad na siya papalayo sa
kama ko nang hilahin ko siya kaya bumagsak siya sa ibabaw ko. Naitukod naman niya
agad ang kamay niya dahilan para hindi niya ako madaganan ng sobra.

"Mikaela!" he hissed.

"I love you," I wrapped my arms around his neck and pulled him closer to me. I
closed my eyes as I kissed his lips.

"Ai, you should stop--"

"I will..." I told him and kissed his lips again. Naramdaman ko nalang din ang
pagganti niya ng halik sa akin. He was hugging my body and he's kissing my lips
deeper.

Pinagpalit niya ang posisyon naming dalawa kaya ako na ang nasa ibabaw niya habang
patuloy pa din ang paghahalikan naming dalawa. Nasa magkabilang bewang na din niya
ang mga binto ko habang ang kamay niya'y nasa bewang ko.

"I'm serious. You should... fuck."

I bit his lower lip.

"Stop. Now. Ai."

Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at nilayo sakanya. Napasimangot ako.

Bumangon siya kaya naman ipinulupot ko ang binti ko sa bewang ko habang nakasuporta
ang kamay niya sa may likod ko. Nasa may leeg naman niya ang kamay ko.
"Stop being naughty," he kissed the tip of my nose.

"Fine," I rolled my eyes. Mabilis ko nalang siyang hinalikan bago umalis sa

kandungan niya. "Take care, okay?" sabi ko sakanya. Tinanguan naman niya ako. "I
love you," he said before hugging me again. "Matulog ka na," hinalikan niya ulit
ang noo ko.

"See you tomorrow, Superman," sabi ko sakanya nang maglakad na siya palabas ng
kwarto ko.

"Dream of me," he smiled before closing the door behind him.

Kinabukasan, buong araw ko din halos kasama si Mikael dahil pinag-uusapan namin ang
tungkol sa plano namin. Plus, nagpunta din kaming dalawa sa SD para ipaalam sa iba
pa na magpapakasal kami.

"I'm happy for the both of you," Ate Stephanie smiled at me. "It's about time na
maging masaya kayong dalawa..."

"Thank you, Ate..." niyakap ko siya ng mahigpit.

"Magapapakasal ka na talaga?" tanong naman ni Lance na nakaakbay sa akin. Kanina pa

din siya nakasimangot.

He was busy as fuck, actually. Kung hindi ko pa sinabi na hindi ko na siya

kakausapin kahit kailan kapag hindi siya nagpakita sa akin ngayong araw, hindi pa
siya pupunta dito. Ang sabi niya kasi, may inaasikaso siyang mahalaga. If I know,
nambababae lang 'tong si Lance, eh.

"Ayaw mo ba?" tanong ko sakanya. Hindi ko mapigilang matawa nang mas sumimangot
siya. "Come on, Lance. You know I love him, right?"

"Alam ko. Alam ko din na kanina pa niya ako gustong sapakin base sa pagkakatitig
niya sa akin," itinuro ni Lance si Mikael na nakaupo katabi ni Dale habang nilalaro
si Cloud. He was looking at us.

"Baliw ka talaga," siniko ko nalang si Lance. "Let's go, lapit tayo sakanya,"
hinawakan ko ang kamay ni Lance at lumapit kina Mikael.

"Love," untag ko kay Mikael. Umupo naman ako sa may kandungan niya nang lumapit si
Cloud kay Lance.

"That's 13 minutes, Ai..."

Nilingon ko siya. "What?" Anong 13 minutes ang sinasabi nito?

"13 minutes na nakaakbay sa'yo si Saavedra. Hindi nakakatuwa," he hissed.

Hindi ko naman napigilang matawa. "Ang cute mo talaga!" Pinisil ko ang ilong niya.
"I love you. Okay?" I kissed his cheeks.

"Pasintabi sa single," biglang sabi ni Lance na umupo sa bakanteng upuan.

Mikael buried his face on my neck and hugged me tighter.

Maghapon kaming nasa SD dahil dumating din sila Cielo at Maha doon. Kanya-kanya
sila ng suggestions tungkol sa kasal kaya inis na inis ang mga kasama naming lalaki
na naroon dahil ang ingay nila.

"Sa labas tayo?" aya ni Mikael sa akin.

"Nag-uusap pa sila," sabi ko sakanya bago nilingon ang mga babaeng tila kasal nila
ang pinaplano.

"Yaan mo sila," hinawakan ni Mikael ang kamay ko at hinila ako papalabas. Dinala
niya ako sa favorite spot niya dito sa SD. 'Yung wishing well.

"Wait here," matapos akong paupuin, iniwan niya ako saglit.

Napatingin ako sa well na naroon. I can still remember the time when I asked for
Mikael's happiness. Yung kahit hindi na ako ang kasama niya... basta masaya siya,
okay na ako...

Napalingon ako nang marinig ko ang pagtugtog ng gitara.

"Mikael?"

The best thing about tonight's that we're not fighting. Could it be that we have
been this way before? I know you don't think that I am trying. I know you're
wearing thin down to the core...

He was walking towards me while he was playing. I missed his voice. Yung kakantahan
niya ako... yung pakiramdam ko, ako na 'yung pinakamagandang babae sa paningin
niya...

But hold your breath, because tonight will be the night that I will fall for you.
Over again. Don't make me change my mind or I won't live to see another day, I
swear it's true. Because a girl like you is impossible to find. You're impossible
to find.

Hindi ko maiwasan ang pagngiti habang patuloy siya sa pagkanta. Umupo siya sa may
gilid ng well habang nakatingin sa akin.

This is not what I intended. I always swore to you I'd never fall apart. You always
thought that I was stronger, I may have failed but I have loved you from the
start.But hold your breath, because tonight will be the night that I will fall for
you. Over again.  Don't make me change my mind or I won't live to see another day,
I swear it's true, because a girl like you is impossible to find...

Napalingon ako nang naglabasan mula sa SD 'yung mga kasama namin at nakatingin sa
amin habang patuloy sa pagkanta si Mikael.

Because a girl like you is impossible to find. You're impossible to find...

Tumayo na ako agad at niyakap siya. "I love you," bulong ko sakanya.

"I love you, Ai... I love you so much. I love you, I love you, I love you..."

Napangit ako sakanya.

"I won't get tired saying those words because I know I won't get tired loving you,
Ai..."

Hinawakan niya ang pisngi ko. "Hinding-hindi ako magsasawang intindihin ka. I'll be
your eyes when you can't see in the dark. Ako 'yung magiging paa mo kapag ayaw mong
maglakad... ipapaalala ko araw-araw sa'yo na mahal na mahal kita..."

Hindi ko napigilan ang pagtulo ng luha ko sa mga pisngi ko.

"I'll be the one who will hug you in the middle of the night when you're having
nightmares. You can bite me all you want if you're having your cramps, every
month... I'll be your pillow, your blanket, your everything, Mikaela..."

Kitang-kita ko 'yung pamumula ng mata ni Mikael habang nakatingin sa akin.

"Hindi ko na kakayanin kung mawawala ka pa..."

"I won't go anywhere..." hinawakan ko ang kamay niya. "I love you, Mikael..."

From his pocket, inilabas niya 'yung isang box na naroon.

"What..."

Lumuhod siya sa harap ko.

"Mikael..."

"I know, you already said yes, Ai..." huminga siya ng malalim.

Halos hindi ko na napapansin ang mga tao sa paligid ko. It was as if, wala sila
doon.

"Mikael..."

"Please, be with me Ai... for the rest of my life... Spend your forever with me...
Ai... will you marry me?" tanong niya sa akin.

Tumango ako.

"Of course... from the start, it's you and me, Mikael. Walang iba..."

Tumayo siya at niyakap ako ng mahigpit.

"I'm madly in love with you. Noon pa man, Anderson ka na para sa akin. You're
Mikaela Michelle Anderson... and Ai... I really don't share what's mine... proven
and tested na, right?" he said before claming my lips...

=================

Chapter 68

Check CLOUD MONTEVERDE's story. "Seulement Vous." :) I'm kinda starting to write
2nd generation's stories na din. Tatapusin ko lang ito at si Hunter. Thank you! :)

--

"Mikael, chocolate cake or vanilla?" nakaupo ako sa may labas ng SD at nagtitingin-

tingin sa mga cakes na sina-suggest nila Ate Steph at Cristine para sa kasal namin
ni Mikael. Sila kasi 'yung nagprisinta na na sila ang gagawa ng cake, eh. Hindi
naman kami tumutol ni Mikael dahil na din sa pamimilit ni Ate Cristine. Nagbigay
din sila ng sample sa amin ng pwedeng cupcakes na pwedeng ipamigay sa kasal namin.

Tinignan ko si Mikael na nakakunot ang noo habang hawak-hawak ang kamay kong may
singsing. Nilalaro-laro niya din ang singsing sa daliri ko. Tila malalim ang
iniisip.

"Mikael?" tawag ko ulit sakanya. Tila wala naman siyang naririnig dahil ni hindi
man lang niya ako nilingon. Nakatingin lang siya sa may kamay ko.

"Kerko Mikael..." untag kong muli. Pero hindi pa din niya ako narinig. Hindi ko
mapigilang mapabuga ng hangin.

"Ang gwapo ni Justin Bieber, parang ang sarap pakasalan..." I rolled my eyes.

"What?" nag-angat siya ng tingin sa akin. Kunot na kunot ang noo niya. "You'll
marry Justin Bieber?" tanong niya sa akin. "Isn't this ring enough proof that
you're mine?" dagdag pa niyang tanong sa akin at itinaas pa ang kamay kong may suot
na singsing. "Nagkita ba kayo ng Justin Bieber na 'yan sa New York? What? You're
friends with him and now--"

"Mikael, stop..." saway ko sakanya. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o hindi.
Tinitigan niya ako. "Mas matagal mo akong kilala kesa 'don, anong magugustuhan mo
'don?" ani pa ni Mikael.

Napailing nalang ako. "Anong sinasabi mo diyan?" pinisil ko ang ilong niya.
"Nababaliw ka na naman. Kanina pa kasi ako tawag ng tawag sa'yo, hindi mo ako
pinapansin. Kailangan magbabanggit pa ako ng pangalan ng ibang lalaki para lang
lumingon ka at--"

"Is he your friend?" putol niya sa sinasabi ko. This time, it's my turn to frowned.
"Who? Sinong kaibigan ko?" tanong ko sakanya.

"Justin Bieber."

Hindi ko napigilang mapahalakhak dahil sa sinabi niya. Seryoso lang siyang

nakatingin sa akin habang tawa ako ng tawa.

"Wala akong sinabing joke, Ai..." masungit na sabi niya sa akin. Halos mangiyak-
ngiyak naman ako sa kakatawa.

"Ai..." tawag niya sa akin.

"Wait..." sabi ko habang tawa ng tawa. "Wait lang..." hindi ko talaga mapigilan ang
pagtawa. I wiped the corner of my eyes. Kahit 'yung mga costumers na nasa labas ng
SD, nakatingin na sa amin ni Mikael dahil hindi matapos-tapos ang pagtawa ko.

Damn! He's really cute when he's jealous. Pati ba naman kay Justin Bieber?
Seriously?
"Mikaela Michelle, stop laughing..." saway niya sa akin.

Hindi ko pa din mapigilan ang pagtawa. He looked away. Parang gusto na ata akong
ikahiya ni Mikael na kasama niya ako dito.

"Kasi naman..." hinawakan ko ang kamay niya. "Ang baliw mo, Superman," pinisil ko
ang kamay niya. "Hindi ko friend si JB, okay? And... I am very much in love with
someone. Pakilala ba kita sakanya, gusto mo?" tanong ko ulit sakanya.

"Tss..." nag-iwas siya ng tingin sa akin.

"Okay lang kiligin, Mikael. Wag ka na mahiya sa akin. Okay lang talaga..."
natatawang pang-aasar ko sakanya.

"Ewan ko sa'yo," masungit na sabi niya pa din pero hinigpitan niya ang pagkakahawak
sa kamay ko. Namumula ng bahagya ang tainga niya.

"Ba't ba kasi tulala ka? May iba kang iniisip, ano?" tinaasan ko siya ng kilay.
"Subukan mo lang, Mikael..." nilingon ko ang well na nasa likod namin. "Nakikita mo
'yang well na 'yan?" tanong ko sakanya. Nilingon niya din ito. "Anong meron diyan?"
balik-tanong niya sa akin.

"Ilalaglag ko 'yung babaeng iniisip mo diyan," ismid ko sakanya.

"That means suicide, Ai..." sabi naman niya.

"What?" kunot noong tanong ko. Anong suicide? Hindi naman ako magpapakamatay.

"Minsan, nawawala 'yung sweetness sa mga sinasabi ko kasi ang slow mo," iiling-
iling na sagot ni Mikael. "Wala akong ibang iniisip. Ikaw lang..."

"Siguraduhin mo lang," ngumiti ako ng bahagya. "You're Mikaela Michelle's, baka

nakakalimutan mo..."

"Hindi ko nakakalimutan. Even before, I don't share what's mine, right?"

Tumango ako sakanya bago ko ibinalik ang tingin sa mga samples ng cakes na binigay
nila Ate Stephanie.

"Ikaw naman ang kinilig. Okay lang, Ai... magiging asawa mo naman na ako, eh.
Swerte mo," pang-aasar ni Mikael.

"Ang yabang mo, Superman," napasimangot ako. Pero kahit papaano, alam kong may
katotohanan ang sinasabi niya. I am lucky. Napakaswerte kong papakasalan ako ni
Mikael. Na kahit pa napakarami na naming napagdaanan, he opted to stay with me.

Pinaparamdam na niyang mahal niya ako.

Pinapakita na niyang mahalaga ako.

Hindi tulad noon. Dati kasi, may pakiramdam akong ang dali nalang sakanyang bitawan
ako. Now... it's different.

Maghapon pa kaming nagstay sa SD para mamili ng cakes and cupcakes para sa kasal.
Dumating din si Ate Cyan kaya nakipag-usap na din kami sakanya tungkol sa susuotin
sa kasal. It was her request, too.

"Kahit naman kasi basted ang pinsan ko, okay lang, Mika... obviously, mahal mo si
Kerko kaya hindi na ako tututol. I am just hoping, makakakita si Edward ng babaeng
mamahalin siya ng sobra..." sabi ni Ate Cyan habang nakaupo katabi ko. Tahimik lang
na nakikinig si Mikael sa amin.

"Ate Cyan, iyon din naman ang sinasabi ko kay Lance, eh. Maraming babae, masyado
lang siya kasing nagpapakabusy ngayon sa trabaho niya, eh..." I sighed. Naramdaman
ko naman ang pagpisil ni Mikael sa kamay ko. Nilingon ko siya, hindi naman siya
nakatingin sa akin. He was looking at his laptop's screen, actually.

"He's diverting his attention," natatawang sabi ni Ate Cyan. "Kahit naman kasi
tanggap na niyang walang pag-asang magiging kayo sa huli, masakit pa din 'yon, ha?
Ang tagal ka kayang pinagnasaan ni Edward," humahalakhak na sabi niya pa.

"He's lusting over Mikaela?" tanong ni Mikael kay Ate Cyan. Nakataas din ang sinag
kilay nito habang titig na titig sa kasama namin sa lamesa.

"Joke lang, ang init agad ng ulo mo, Kerko. Dapat kayo ni Blue ang mag-bestfriends,
eh..." she rolled her eyes. "But admit it, ang tagal inalagaan ng pinsan ko si
Mika. Kaya siguraduhin mong this time, hindi na iiyak 'yan. Dahil hindi ko
pipigilan si Edward kung ilalayo niya sa'yo si Mika..."

"That won't happen," he sneered.

"Whatever," ismid ni Ate Cyan kay Mikael bago bumaling sa akin. "Oo nga pala,
Mika..." untag niya. "I remember, best friend mo si Cielo, diba?" pag-uusisa niya.
Tumango naman ako.

"What's with her?" kunot noong tanong ko. Bakit bigla-bigla naman siyang
nagtatanong ng tungkol kay Cielo? Wala naman akong natatandaang close silang
dalawa.

"Ai," tawag ni Mikael. He's holding a fork with some cake at malapit sa akin.
Napangiti naman ako bago ko tinanggap iyon. Pinunasan niya din ang gilid ng labi ko
nang may icing na mapunta doon.

"Nilalanggam na ang Sweet Desire," Ate Cyan rolled her eyes again. "Anyway, I saw
her at Edward's office. May gusto ba sa pinsan ko 'yon?" tanong niya sa akin.

Hindi ko naiwasang mabigla sa sinasabi niya. Si Cielo, may gusto kay Lance?
Imposible. Ayaw na ayaw nga 'non kay Lance, eh.

"I don't know. Wala namang nakwento si Cielo sa akin,eh. Wala siyang nababanggit na
kahit ano," sagot ko sakanya.

"I have a feeling your best friend likes my cousin," sabing muli ni Ate Cyan sa
akin. Sumandal siya tsaka tumingin sa akin. "Wala ka talagang alam?" tanong niya.

Umiling ako. "Hindi ko napapansin 'yon..."

"She likes him," sabad ni Mikael sa usapan namin. Nilingon ko naman siya.

"Since when did you became an expert, Mikael?" pagtatanong ko sakanya.

"Hindi mo kailangan maging expert para malaman, Ai. Slow ka lang talaga," ngumiti
pa siya sa akin. Kinurot ko naman ang hita niya na nasa ilalim ng lamesa.
Natatawang hinuli naman niya ang kamay ko at hinalikan ito.

"Seriously, I have no idea..." sabi ko sakanya. Napabuga ako ng hangin.

If that's the case... parang ang awkward naman ata. Cielo's my best friend and
Lance? He was ex.

"Oh, well. Hayaan na natin sila. Matalino naman si Edward. Alam niya ang tama at
mali," sabi ni Ate Cyan bago uminom sa mango juice na nasa harap niya. "Tawagan mo
nalang ako bukas, okay? Mommy duties ako, eh. May bibilhin pa ako for Enzo," dagdag
pa niya.

"Ate Cyan, wait..." tawag ko ulit sakanya. "I have a question..." napalingon ako
kay Mikael na nakatingin sa laptop nito. Kinagat ko ang labi ko bago ko siya
kinalabit. "Mikael, lipat ka muna ng upuan..." sabi ko sakanya. May gusto kasi
akong itanong kay Ate Cyan tutal, nabanggit na niya ang pagiging ina. Hindi ko
magagawang magtanong kung nasa tabi ko si Mikael.

"Why?" kunot noong tanong ni Mikael sa akin. "You're just going to ask her, right?
Ano bang itatanong mo sakanya at hindi ko pwedeng malaman?"

"Lumipat ka na kasi muna ng upuan. May itatanong ako kay Ate Cyan!" sabi ko ulit
sakanya.

"Why? Give me a reason, first," masungit na sabi ni Mikael. Hindi ako nakapagsalita
agad. "Wala kang mabigay? I'll stay then," kibit balikat nitong sabi sa akin.

"Superman..." nakasimangot kong tawag sakanya.

"Kerko, she's going to ask about sex. Gusto mo talagang makinig?"

Nanlaki ang mata ko nang nagsalita si Ate Cyan.

"Ate!" saway ko dito. Biglang nag-init ang pisngi ko dahil sa dire-diretsong

pagsasabi ni Ate Cyan.

"What? Ang tagal niyo, eh..." natatawang sabi ni Ate Cyan. "So, Kerko... are you
willing to listen to Mika's question about sex o lilipat ka ng upuan?" tanong niya
kay Mikael.

Napayuko naman ako.

God. Maling tao ata ang mapagtatanungan ko, eh. Sana pala kay Ate Stephanie nalang
ako nagbalak.

"Fine," huminga ng malalim si Mikael bago isinara ang laptop niya. Nilingon ko siya
at nakita kong namumula ang mukha niya.

"Madali ka naman palang kausap, eh. Para sa first night niyo naman 'to, eh..."
natatawang sabi ni Ate Cyan.

"Ate..." pinanlakihan ko siya ng mata.

"Ano, what are you going to ask? Ask it now..." pinagkrus ni Ate Cyan ang braso sa
ibabaw ng dibdib niya bago tumingin sa akin.

Napalingon ako kay Mikael na nakatingin sa akin. Mas lalo namang nag-init ang
pisngi ko. Pakiramdam ko, lahat ng dugo ko, nasa pisngi ko na.

"Kasi..."

"You're still a virgin, right?" tanong ni Ate Cyan sa akin. I tried not to roll my
eyes. Grabe naman talagang kaprangkahan meron 'tong si Ate Cyan. Tumango nalang ako
ng mahina.
"You'll be okay," hinawakan niya ang kamay ko. "He'll be gentle. The way I see it,
mahal na mahal ka ni Kerko kaya alam kong iingatan ka niya. Pero..." she smiled
wickedly. "Masakit talaga sa una, Mika..."

"Gaano kasakit?" tanong ko sakanya.

"Depende sa laki!" mabilis na tugon niya sa akin.

"What?"

"Yung kay Blue kasi--"

"Oh my God, Ate. Stop. Please..." awat ko sakanya. Wala akong kabalak-balak malaman
ang sukat ni Kuya Blue.

Biglang tumawa si Ate Cyan. "Minsan nakakadudang kapatid ka ni Thunder at Hunter.

Ang daming alam nung dalawang 'yon, eh..."

"Don't compare," I told her. "Sa dami ng naging babae nila, given na iyon," I
added.

"Just a piece of advice..." lumapit pa si Ate Cyan sa akin para ibulong ang kasunod
na sasabihin niya. "Don't use condom. Mas masarap kapag wala..."

Nanlaki ang mata ko. "What?!" malakas ang boses na tanong ko. Napalingon naman sa
amin ang ibang costumers ng SD. Kahit si Mikael tinignan kami.

Natawa si Ate Cyan. "Condom sex is like when you burn your tongue and you can't
taste anything but you're still eating because you're hungry..."

Omigosh.

Wala akong naintindihan!

Tila naintindihan ni Ate Cyan ang pagkatulala ko sakanya. She smiled at me and
tapped my shoulder. "Sex or strawberries?" she asked me.

"What? Strawberries, of course," mabilis na sagot ko sakanya.

"That would change once you tried the first one," she grinned. "Malalaman mo din
'yang mga 'yan, Mika... soon," natatawang nilingon ni Ate Cyan si Mikael.

"Kerko, balik ka na dito, aalis na ako," sabi niya. "Call me, okay?" baling niya sa
akin bago niya kinuha ang bag at pumasok sa loob ng shop para siguro magpaalam.

"What was that?" tanong ni Mikael sa akin. Nag-iwas ako ng tingin bago umiling.
"Wa-wala 'yun... huwag mo nalang intindihin..."

"Ai..." hinawakan niya ang kamay ko bago pinisil.

"It's really nothing, Mikael." Di ko mapigilang mapalunok. Humugot ako ng malalim

na hininga bago binawi ang kamay ko sakanya. "Balik na tayo sa pagpili ng food?"
sabi ko sakanya bago bumaling sa hawak kong mga papel.

Halos alas-kwatro na nang hapon nang sabihin ko kay Mikael na kailangan kong
magpunta sa school para ayusin ang papers ko doon. Hinatid naman niya ako nang
walang pagtutol at sinabing susunduin nalang niya ako, may dadaanan lang siya. I
didn't asked him where he was going, pero sinabi niya agad sa akin na may client
lang siyang kikitain para sa next project nila.

"Mika?"

Napalingon ako nang may tumawag sa akin. Halatang nagulat siya sa akin. May hawak-
hawak siyang dalawang stick-o sa magkabilang kamay niya.

"Hi, Rui!" bati ko sakanya.

"Mika!" bigla siyang lumapit sa akin at niyakap ako. "Namiss kita! Buhay ka pa
pala?" tanong niya.

Mabilis kong hinampas ang braso niya. "Kailan ba ako namatay?" irap ko sakanya.

"Anong ginagawa mo dito? Pupuntahan mo si Hugh?" tanong niya bago inubos ang
dalawang stick-o na nasa kanang kamay niya.

Umiling ako. "Aasikasuhin ko lang yung papers ko," sagot ko sakanya. Gustuhin ko
mang makausap si Hugh, baka ayaw na din niya.

"Samahan na kita. Crush ako ng staff sa admin, eh. Para mas mapabilis," hinawakan
ni Rui ang braso ko at kinaladkad ako papunta sa admin's office. Gaya nga ng sabi
niya, mabilis lang naming naasikaso ang mga papel ko. Halos wala pa nga kaming 20
minutes sa loob.

"Libre mo 'ko, tinulungan kita, eh..." untag ni Rui habang naglalakad kami. Hawak
ko naman ang phone ko para itext sana si Mikael na okay na ako para masundo na niya
ako.

"Akala ko pa man din willing kang tulungan ako," pagtatampo ko kuno kay Rui.
"Kung si Hugh pinili mo, willing ako," sabi niya naman.

I rolled my eyes. Inaya ko nalang siya sa may canteen gaya ng gusto niya. Siya ang
umorder ng pagkain at naghihintay lang ako kaya naman laking gulat ko nang ang dami
niyang binili.

"Mauubos mo ba lahat 'yan?" tanong ko sakanya. Iilan lang naman ang tao sa canteen
kaya ayos lang magmalakas ng boses.

"Oy, anong akala mo sa akin, masiba?" nakasimangot na sabi niya. "Siyempre may
paparating pa..." ngumiti siya sa akin. "Ayan na sila, oh?" turo niya sa may likod
ko. Nilingon ko naman sila at nakita ko si Adrian na may dalang gitara, si Clyde na
nakapamulsa habang naglalakad at si Fall na may suot na headphone.

"Mika? Mika!" malakas na sabi ni Adrian bago minadali ang paglakad papalapit sa
akin at niyakap ako. "Tangina, namiss kita!"

"Wala ka lang mabully, eh..." sabi ko naman sakanya. Umupo sa tabi ni Rui si Clyde
habang sa dulong upuan sa tabi ko naman umupo si Fall na nilingon lang ako at
bahagyang ngumiti sa akin. Si Adrian naman, nasa kabilang gilid ko at panay ang
pagsasabing namiss niya ako.

Hindi ko naman napigilan mapalingon.

Hindi nila kasama si Hugh?

"Ikakasal ka na?" tanong ni Clyde habang nakatingin sa kamay kong may singsing.
Nilingon ko naman siya bago ako tumango. "Kay Mikael," sagot ko.

"Akalain mo nga naman, no? Kayo pa dim talaga sa huli," sabi ni Adrian bago
inilagay sa likod ng upuan ko ang kamay niya kaya nagmumukha siyang nakaakbay sa
akin.

"Ang clingy mo," sabi ko sakanya.

"Ang arte mo," panggagaya naman niya sa akin.

"Your hand, Adrian."

Natigilan naman ako nang marinig ko ang boses ni Hugh.

Adrian chuckled. Tinanggal nito ang kamay at itinaas pa ang dalawang kamay bago
tumayo at lumipat sa tabing upuan ni Clyde.
Walang kumikibo sa amin nang maupo sa tabi ko si Hugh.

It was like, kapag may nagsalita, may sasabog na kung ano.

"Hindi ba kayo kakain? Nagugutom na ako..." basag ni Rui sa katahimikan. Kinuha

naman ni Clyde ang garlic bread na nasa plato niya at isinubo kay Rui.

Huminga ako ng malalim bago ngumiti. "Kain na tayo, nagugutom na ako..." sabi ko
sakanila bago inilapag ang phone ko sa gilid. Kasabay ng pagkakalapag ko ng phone
ang paglapag din ng phone ni Hugh ng phone niya.

"Kakanta na ba ako ng muling ibalik?" tanong ni Adrian sa amin. Tinitigan ko siya

ng masama.

"Sorry," sabi ni Hugh sa akin.

"Okay lang," sagot ko sakanya.

Tahimik lang ako sa pagkain habang panay ang kwento ni Clyde at Adrian. Kahit si
Fall, hindi nakikinig. Tahimik lang itong kumakain habang naka-headphone.

Napalingon ako sa phone ni Hugh nang umilaw ito dahil may tumatawag.

Hannah calling...

Hindi iyon pinapansin ni Hugh. He looked at it, pero binalewala niya.

"Your phone," sabi ko sakanya.

"Sagutin ko?" tanong niya sa akin.

"Bakit hindi?" balik-tanong ko sakanya.

Nakakailang tawag na 'yung Hannah pero hindi pinapansin ni Hugh.

Kasabay ng tawag ni Hannah, nagring din ang phone ko dahil tumatawag si Mikael.

"Excuse me," sabi ko sakanila bago tumayo at kinuha ang phone ko at lumayo ng
bahagya.
"Superman," sagot ko sa phone ko.

"I trust you, Ai..."  sabi niya sa akin.

"What?" kumunot ang noo ko. "Tumawag ka lang to tell me you trust me? Baliw ka na
naman," sabi ko sakanya.

"No," sabi niya sa akin. "I called you to tell you I love you. Sobra," ani niyang
muli.

"I love you, too. Sunduin mo na ako..." paglalambing ko. "I'll wait for you, okay?"

"Yeah, I'll be there... I love you," he said again.

Pagharap ko, naroon si Hugh. Nakasandal siya sa isang poste na tila hinihintay ako.

"Hey," bati ko sakanya. "Tapos ka na kumain?" tanong ko sakanya.

"Do you know how hard it is to talk to Kerko?"

"What?" Anong sinasabi nito?

He smiled a little. He looked at me and took a step closer to me.

"I asked him if I could talk to you, Mika..." halos pabulong niyang sabi. "Ang
possessive ng boyfriend mo," may maliit na ngiting nasa labi ni Hugh.

"Kinausap mo siya? Bakit?"

"Do you trust me?" tanong ni Hugh sa akin.

Hindi ako sumagot agad. Inilahad niya ang kamay niya sa akin. "Please, Mika..."

"Where are we going?" tanong ko sakanya.

"Just trust me," instead of answering my question, he took my hand. "Ibabalik kita
kay Kerko, huwag kang mag-alala..."

Hindi ako nagsalita. Sumama nalang ako sakanya habang hawak niya ang kamay ko.
Dinala niya ako sa garden ng school kung saan kami unang nagkita noon.

"Hugh..."

Binitiwan niya ang kamay ko at naglakad palayo sa akin.

He took 5 steps before he faced me. Hindi ko alam kung bakit kailangan niya akong
dalhin dito.

Hindi ko alam kung bakit kailangan niya pang kausapin si Mikael para makausap ako.
Ibig sabihin, kaya umalis si Mikael at sinabing may meeting siya, para dito?

Halos madilim na ang paligid at ang mga ilaw nalang sa paligid ang nagsisilbing
liwanag namin ni Hugh.

"Hugh Marco Alcantara. Anong ginagawa natin dito?" tanong ko sakanya.

"This is where we first met, Mika... officially," he smiled at me. That smile
didn't reached his eyes, though.

Alam ko.

"I thought acting like I have feelings for you would be hard," napayuko si Hugh.
"Mas mahirap palang magpanggap na wala, Mika..."

"Hugh..."

"The moment Camilla showed me your pictures, nagustuhan na kita. Pero kapatid ko
kasi siya, eh..." napailing si Hugh. "Mika, hindi mo pa ako nakikita, gusto na
kita..."

Hindi ko napigilang mangilid ang mga luha sa mata ko.

"I know it'd be hard for you to believe me but I really love you, Mika... I love
you, baby..."

"Hugh..."

"That's why I want to ask you something..."

Nag-angat ng tingin si Hugh sa akin. Mas nadurog ang puso ko nang makita kong
umiiyak siya.
"Hugh..." humakbang ako papalapit sakanya.

"Let me go. Please, tell me you're letting me go," sabi ni Hugh sa akin habang
patuloy ang pagpatak ng luha niya. "I know it's selfish because you don't love me,
Mika... but please, I need that. Kailangan ko 'yon para makalimutan na kita..."

"I'm sorry," hindi ko mapigilang mapahikbi. "Hindi ko alam..."

"Mika, please..."

Hinawakan ko ang kamay niya bago ako tumingin sa mga mata niya.

"I'm sorry for all the pain I caused you..." hindi ko mapigilang mapahagulgol.
"Sorry kasi nasasaktan kita..."

I closed my eyes. "I'm letting you go..." I whispered. "Please, kalimutan mo na

ako..."

Bigla akong niyakap ni Hugh at damang-dama ko ang pagyugyog ng balikat niya dahil
sa pag-iyak niya.

"Gusto kong maging masaya ka, Hugh. Pinapatawad na kita... pinapalaya na kita..."

"Mahal na mahal kita, Mika..." bulong niya sa akin.

Hindi ako nagsalita.

Humiwalay siya sa akin at hinalikan ako sa noo.

"Be happy with him. Sakanya ka naman talaga simula pa lang..." may nilingon si Hugh
sa likod ko. Nakita ko si Mikael na naroon at nakatingin sa amin.

"I'm letting you go, too... you deserved to be happy, Mika." Niyakap niya akong
muli ng mahigpit bago tumingin kay Mikael at tumango.

Nagsimula na siyang maglakad papalayo sa akin.

Hindi ko napigilang mapahagulgol.

"Ai..."
Humarap ako sakanya at niyakap siya. "Mahal na mahal kita..." sabi ko sakanya sa
pagitan ng mga hikbi.

"I know..." bulong niya sa akin. "I will never let you go again, Mikaela..."
hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at pinunasan ang mga luha ko.

"Mikael..."

"Mrs. Anderson," he kissed my tears away. "I love you. You may be the first one to
fall but, Ai... I fell harder." Namumula ang mga mata ni Mikael habang nakatingin
sa akin. "At patuloy pa din akong nahuhulog sa'yo..."

I wrapped my arms around his neck.

"I love you... sobra..." sabi ko sakanya.

Ibinaon niya ang ulo sa leeg ko. Huminga siya ng malalim bago ako niyakap ng mas
mahigpit.

Napangiti ako.

This time, hindi na din ako bibitaw.

This time, wala ng iwanan.

Kaming dalawa. Walang iba.

=================

Chapter 69

"Seulement Vous." Cloud Monteverde's story. Check my profile. Thanks! :)

--

Nakaupo lang ako sa may upuan sa Sweet Desire habang abala ang lahat sa pag-uusap
tungkol sa kasal naming dalawa ni Mikael. Naging meeting place na namin ang SD at
wala namang reklamo sila Ate Steph at Ate Cristine dahil laging binabayaran ni
Mikael lahat ng tinda nila para sa araw na naroon kami dahil wala na ngang costumer
ang makapasok halos dahil nag-uumpukan kaming lahat doon dahil nakikipag-usap kami
sa planner ng kasal at maging sa ibang detalye pa.

Pero hindi nagpapaawat si Ate Cristine sa pagtitinda ng mga cakes kapag may
bumibili pa. Hindi naman daw kasi namin mauubos lahat, doble kita na din daw, sabi
niya.

"Strawberry cake?" alok ni Lance sa akin nang maupo siya sa tabi ko. Kasalukuyang
kausap ni Mikael si Dale para sa mga kakailanganin sa kasal. Kung sinong
photographer ang makakasama ko, sinong magvivideo, sinong kasama ko... lahat, para
sa akin. Kung minsan, iniisip ko na wala na atang detalye sa kasal na gusto ni
Mikael. Lahat ng gusto ko, at sa tingin niyang magugustuhan ko, iyon ang
nangyayari.

"Busog pa ako, eh," sabi ko kay Lance habang nakatingin ako kay Cielo na
sinusukatan naman ni Ate Cyan para sa gown nito. Purple and pink ang motiff ng
kasal ko na hindi naman tinutulan ni Mikael. Kahit na favorite color niya ang blue,
hindi niya isinatinig iyon. When they asked us what our motiff will be, he said
purple. Kasi alam niyang favorite ko.

"Isang cake ba naman ang kinain mo, ewan ko nalang kung 'di ka mabusog 'don," pang-
aasar ni Lance sa akin bago siya tumawa. Hindi ko naman napigilan mapairap. "Ba't
'di ka mag-girlfriend para may iba kang inaasar? Ako na naman ang nakita mo, no?"
tanong ko sakanya. Wala na naman siyang ibang mapagtripan.

Tumaas ang isang kilay ni Lance sa akin. "Not an option, baby. And... sino pa bang
dapat kong tignan maliban sa'yo? Wala naman na," sagot niya sa akin habang
nakangisi.

"I'm very much engaged, Lance," tinaas ko ang kamay ko at pinakita ko ang singsing
ko sakanya. "Stop calling me baby," sabi ko nang nakangiti. I'm sure, hindi
matutuwa si Mikael kung maririnig niyang tinatawag pa din akong baby ni Lance. If
we reverse the situation at may tatawag ng baby kay Mikael, baka maihulog ko siya
sa well nang wala sa oras.

"I know that, baby. Kakasukat nga lang ng susuotin ko para sa kasal mo, eh..."
nakasimangot na sabi ni Lance sa akin bago kumuha sa strawberry cake na nasa harap
nito. "Pero wag mong ipilit sa akin na maghanap ng girlfriend dahil lang ikakasal
ka na. I'm fine, really. Gwapo ako kaya hindi ako mawawalan, okay? 'Wag mo akong
problemahin. Mahaba naman na ang pila," sabi nito habang tumatawa.

"Hindi ka naman mayabang, ano?" irap ko sakanya. Tawa pa din siya ng tawa sa akin
kaya naman naglingunan na ang lahat sa amin. Nakakunot ang noo ni Mikael habang
nakatingin sa amin ni Lance. Nginitian ko nalang siya kahit pa hindi siya ngumiti
pabalik at ibinalik kay Dale ang atensyon.

Napakasungit talaga.

Napalingon ako kay Cielo na nakatingin din sa amin ni Lance. I waved at her. She
just smiled a little.

Naalala ko 'yung sinabi ni Ate Cyan. Nagpunta si Cielo sa office ni Lance before.
Napatingin naman ako kay Lance na abala sa cellphone nito.
"Baka ma-in love ka, tama na pagtitig. Ikakasal ka na, eh," sabi ni Lance bago nag-
angat ng tingin at nginitian ako. Ngali-ngali ko namang tuktukan ng hawak kong
phone si Lance. Wala ng ibang ginawa kundi mang-asar, eh.

"Whatever," I rolled my eyes. "May gusto lang akong itanong..." sabi ko sakanya.

"Ayokong maging kabit mo, baby. Magback out ka nalang, kung gusto mo..." ngumisi
siya sa akin.

God, kung hindi lang masamang manakit ng kapwa, kanina ko pa pinagtutusok ng

tinidor si Lance!

"Umayos ka nga!" singhal ko. "Puro ka kalokohan! Seryoso kaya ako dito!" I glared
at him. Minsan talaga hindi matinong kausap si Lance! Kung kailan kailangan ko
siyang magseryoso, doon pa siya magulo. Doon ka pa walang mapala. Pasalamat talaga
'to, mahalaga siya sa akin, eh. Kung hindi, matagal ko ng tinapos pagkakaibigan
naming dalawa.

Bigla namang humlakhak na naman si Lance.

"Iiwanan kita kapag 'di ka tumigil..." pagbabanta ko sakanya.

"But you already did, Mika..." seryosong saad niya.

Hindi naman ako nakapagsalita agad. Seryosong-seryoso ang mukha niya habang
nakatingin sa akin. Napayuko nalang ako dahil hindi ko naiwasang makaramdam ng
guilt.

Lagi nalang ba akong makakaramdam ng guilt dahil sa nangyari? It wasn't my choice.

"Lance, I'm sorry. I... I didn't--" natigilan ako nang biglang tumawa si Lance.
"Damn, baby. Your face, it was priceless! Para kang iiyak na ewan," ani Lance sa
pagitan ng pagtawa.

Napaangat naman ang tingin ko at kitang kita ko ang pagtawa niya.

"You know what? Bahala ka na sa buhay mo!" hindi ko mapigilang mapikon kaya tumayo
na ako pero agad naman akong pinigilan ni Lance.

"Ito naman, 'di na mabiro..." sabi ni Lance nang umupo na akong muli. "I'm going to
miss you, that's why..." bumuntong-hininga siya. "Sa sobrang possessive ng magiging
asawa mo, mahihirapan akong makausap ka ulit katulad nito. Kaya sinusulit ko na,"
ngumiti siya sa akin bago hinawakan ang kamay ko. "Mamimiss kita," sabi niyang
muli.
"Hindi naman kailangan magbago, eh. Oo, mag-aasawa ako. Pero that doesn't mean 'di
na na tayo mag-uusap. Baliw ka talaga," iiling-iling na saad ko. Oo, seloso din si
Mikael. Proven and tested ko na 'yon, pero wala akong balak magbigay ng kahit na
anong dahilan para magselos at magduda siya. I love him so much.

Hindi nagsalita si Lance. Sumandal lang siya at tumingin sa mga tao sa harap namin
na abalang-abala sa pagpplano. Napatingin naman ako ulit kay Cielo na nakatingin sa
amin.

"Lance..." tawag ko sa katabi ko. Ipinilig niya naman ang ulo para tignan ako.
"Yes?"

"Is there something going on between you and Cielo?" diretsong tanong ko sakanya.
Nanlaki naman ang mata ni Lance dahil sa tanong ko. It was as if I said something
horrible.

"What? I'm just asking..." sabi ko nang hindi siya nagsalita at tinitigan lang ako.

Natatawang umiiling si Lance. "Mga pauso mo, no?" sabi niya. "Nothing's going on
between me and your best friend, Mika."

Sumandal ako bago tumingin kay Cielo. "Pero sabi ni Ate Cyan, nakita niya si Cielo
sa office mo," sabi ko sakanya.

Tumango-tango si Lance. "Yeah, I remember that," nagkibit-balikat ito. "Wala akong

gusto kat Cielo. Wala akong balak ligawan ang best friend ng ex ko," dagdag pa
niya.

"What if I told you it's okay? Na wala lang sa akin kung liligawan mo siya?" pag-
uusisa ko. Baka kasi iniisip ni Lance ang mararamdaman ko kung sakali. Wala namang
kaso sa akin, kung tutuusin. Ayoko lang ng thought na naging boyfriend ko tapos
magiging boyfriend ng best friend ko. It's awkward.

"Ganyan ka na ba kadesperadang magka-girlfriend ako at pati sa best friend mo,

ibubugaw mo ako?" nakataas ang isang kilay na tanong niya sa akin.

"That's not what I mean and--"

"I know..." he smiled at me and sighed. "Pero wala akong gusto kay Cielo. So don't
push it," kinuha nito ang baso at uminom ng tubig.

Hindi na ako nagsalita. I'm not pushing anything. I was just asking. That's two
different thing.
Maya-maya'y naging abala na din ako dahil hinihingian na din nila ako ng opinyon
tungkol sa mga detalye. Natapos na din si Ate Cyan sa pagsusukat sa mga kasama sa
kasal kaya umalis na ito para makapagsimula na sa paggawa ng gowns. In less than a
month, kasal na namin ni Mikael kaya naman naka-rush ang mga kailangan pero
inassure naman kami ni Ate Cyan na magiging maganda ang lahat.

Nakahawak sa bewang ko si Mikael habang pinag-uusapan nila ang schedule sa mga

susunod na araw.

"Anong pinag-uusapan niyo ni Saavedra kanina?" tanong sa akin ni Mikael. Napalingon

naman ako sakanya.

"What?" kunot-noong tanong ko sakanya.

"You were both laughing..." seryosong sabi nito habang hindi nakatingin sa akin. He
was busy scanning the paper in front of him.

"We were just talking," sabi ko sakanya. "Why?" tanong ko. Hindi naman siya
nagsalita.

"Mikael..." tawag ko sakanya.

"Nothing," he replied.

I rolled my eyes. "Nagseselos ka?" tanong ko sakanya. Hindi siya nagsalita.

"Superman..." hinawakan ko ang kamay niya. "Huwag kang praning, okay? I love
you..."

He sighed before looking at me. "I know..."

"You know. Pero masungit ka pa din," pinisil ko ang ilong niya. "Ikakasal ako
sa'yo, diba? That means I'm yours. I may talk to them but always remember that it's
you I love the most..."

"Tss..."

Hindi ko naman napigilang matawa. "Kinikilig ka na naman, Superman..." pang-aasar

ko sakanya. "Alam mo, okay lang naman kasi kung dadalasan mo ang pag-amin. I mean,
there's nothing wrong kung aamin ka, wala talagang masama. At--" natigilan ako nang
bigla niyang inilapat ang labi niya sa labi ko.

"I love you."

Kinabig ko ang batok niya at hinalikan siya. Halata namang nagulat siya sa ginawa
ko pero hindi naman pumalag. Sa halip, hinapit niya ang bewang ko at mas pinalalim
pa ang halik.

"I think that's enough."

Naghiwalay bigla ang labi namin nang magsalita si Kuya Thunder. Tinitigan ko naman
siya ng masama.

Iiling-iling na lumayo nalang si Kuya Thunder sa amin. Ngayong araw din

nakaschedule ang interview namin ni Mikael para sa video na gagawin para sa kasal.
Hinihintay nalang namin si Maha na magiging host para dito.

Matapos magmeryenda, nagsimula na ang pakikipanayam sa amin ni Maha. Kahit sa akin,

ayaw niyang ipakita 'yung mga tanong kanina. Kinukulit ko siya pero sinabunutan
niya lang ako.

"So, hi, Kerko. Hi, Mika..." nakangiting sabi sa amin ni Maha. We smiled at her.

"Ikakasal na kayo, no? Bakit?" tanong ni Maha. Napasimangot naman ako sakanya.
"Joke lang," natatawang bawi ni Maha. Dapat na ba akong magsising siya ang kinuha
ko para maging host ng gagawin naming video?

Hindi naman kumibo si Mikael. Nasa bewang ko ang kanang kamay niya habang hawak
naman ng kaliwang kamay niya ang kamay ko. He just gave Maha a bored look.

"Okay, let's start," ngumiti si Maha bago tumingin sa phone niyang kinalalagyan ng
mga itatanong niya sa amin. "After what you guys been through, how does it feel na
kayo pa din hanggang dulo?" tanong ni Maha sa amin.

"Ladies first," bulong ni Mikael sa akin. Sinimangutan ko siya. "Gagayahin mo lang

sagot ko, eh..." sabi ko sakanya. Tinaasan lang niya ako ng isang kilay. "Talaga
ba?" papilosopong tanong niya. Inismiran ko lang siya bago tumingin kay Maha.

"I'm actually happy. Like what you said, after what happened, who would've thought
we're still going to end up together?" I looked at Mikael. He was looking back at
me. "I'm so happy and... I guess, words aren't enough to describe how happy I am,"
I added. He smiled at me tenderly. The kind of smile he'd always give when he's
saying I love you to me.

"Medyo deep, Mika. Now it's your turn, Mikael..." untag ni Maha sa katabi ko.
Napakunot ang noo ko bago tumingin kay Maha. "It's Kerko, Maha..." sabi ko dito
habang nakataas ang isang kilay ko.

"Kerko ang sabi ko, bingi ka lang," sabi naman ni Maha sa akin bago bumaling kay
Kerko. "Your turn na, Kerko..." idiniin nito ang pagkakasabi sa pangalan ni Mikael.
Mamaya nalang ako gaganti!

"We were destined to be together..." panimula ni Mikael. "After what happened, kung
hindi ako sinagot ulit ni Mikaela... we're still going to end up marrying each
other," napayuko siya habang nakangiti. "Because I'm not going to give her up. I am
honored to be hers. And I am grateful I have her in my life. Hindi lahat ng tao
maswerteng magkakaroon ng taong handang gawin ang lahat ng kaya niya para sa'yo...
and now I feel so damn blessed and lucky. Because I found that one, and she's
mine..."

Wala akong naisagot. Nakatingin lang ako sakanya.

"How does it feel? Feeling happy about it is an understatement, actually. Because

being with Mikaela makes me feel that I am alive. Hindi lang ako masayang kasama ko
siya. Kasi lahat ng emosyon na meron ako, nararamdaman ko kapag kasama ko siya.
Natatakot akong mawala siya. Nagagalit ako kapag hindi niya iniingatan ang sarili
niya. Kinakabahan ako kapag hindi niya sinasagot ang tawag ko. Nagtatampo ako,
nagseselos ako..." hinigpitan niya ang paghawak sa kamay ko. "So, I guess she was
right. Words are not enough to express my feelings. Ayoko ding sabihin lang. Gusto
kong iparamdam sakanya. Gusto kong mapatunayan sakanya... gusto kong ipakita
sakanya na mahal na mahal ko siya..."

Inilagay ko ang kamay sa kaliwang pisngi niya bago ko siya kinabig at mabilis na
hinalikan sa labi. "I love you," bulong ko sakanya.

"I love you, most..."

Nagpatuloy lang ang pagtatanong ni Maha sa amin ni Mikael. Most of the time, may
comments siyang kalokohan lalo na kapag ang seryoso ko sumagot. Si Mikael naman, as
much as possible, pinipigilang sungitan si Maha kahit pa nga inaasar na siya ni
Maha.

At hindi mahalata ni Maha na sarcastic na si Mikael kapag kinakausap siya.

Days passed by and we're all busy with the preparation of the wedding. Kabi-kabila
ang meetings ko kasama ang coordinator. Pati pag-aayos ng mga papeles, ginagawa ko.
Buti nalang at sinasamahan naman ako ni Mikael. He's always with me whenever I need
him. Pinapakita niyang sinusuportahan niya ako sa lahat ng gusto ko tungkol sa
kasal naming dalawa.

Umuwi na din ng Pilipinas si Mommy Charm at Daddy Clark kaya naman hindi sa bahay
niya umuuwi si Mikael kundi sa mansion nila. Lagi namang nasa bahay si Mikael para
tulungan ako sa pag-aasikaso ng mga kailangan pa.

Mula sa bulaklak na manggagaling pa mismo sa Baguio hanggang sa mga maliliit pang

detalye ng kasal, ako lagi ang nasusunod.
"Wala ka bang gustong mangyari sa kasal natin?" tanong ko sakanya habang kumakain
kami nang maging libre ang araw namin. In two weeks time, I'll be his wife na.
Halos tapos na din ang preparation ng kasal namin.

"Why? You want to change something? We can tell them you what you like..." sagot
naman niya sa akin.

I mentally rolled my eyes.

"I am asking you. Wala ka bang gustong mangyari sa kasal natin?" tanong ko ulit
sakanya. Puro nalang kasi siya agree sa gusto ko. Sabihan ko kaya siyang gusto kong
kita ko ang abs niya habang kinakasal kami, pagbibigyan kaya niya ako?

"And I am asking you, too. May gusto ka pa ba? Ipapabago natin hangga't pwede pa."

"Seriously?" I heaved a sigh.

"Is there something wrong, Ai? Something's bothering you?" tanong niya ulit. Inabot
pa niya ang kamay ko at pinisil ito.

Napalingon ako sa mga tao sa restaurant na abala sa pakikipag-usap sa mga kasama

nila.

"Ai..." tawag niya sa akin.

Nilingon ko naman siya.

"Gusto mo ba talaga akong pakasalan?" tanong ko na halatang ikinabigla ni Mikael.

"What? Of course," maagap na naging pagtugon niya sa akin. "What are you talking
about?" he asked me.

"Ewan ko sa'yo," binawi ko ang kamay ko sakanya pero 'di niya binitawan.

"Ai, what's wrong?" tanong niya ulit. This time, puno na ng pag-aalala ang mukha
niya.

"You!" singhal ko. "Lahat nalang ako ang nasunod. What color I want, what food are
we going to eat. Saang simbahan, saan ang reception, sinong gagawa ng gowns, kailan
ang kasal, sino lang ang pwedeng kasama mo... wala kang sinasabi. It feels like
you're not even interested to be part of this wedding!"

"What?" kunot-noong tanong niya sa akin.

"Ugh. Ewan!" tumayo na ako at kinuha ang bag ko at lumabas ng restaurant. Mabilis
naman akong sinundan ni Mikael nang makapagbayad siya sa kinain namin. Hinawakan
niya agad ang kamay ko at pinigilan ako sa paglalakad.

"Ai..."

Hindi ako tumingin sakanya.

Nakakainis kasi talaga. I know he loves me, but... fudge! I don't know why I'm
acting like this! Ang aga naman for my wedding jitters! Pero kasi... natatakot
akong ma-Cupid. Paano kung hindi dumating si Mikael sa kasal namin?

"Okay, I'm sorry..." he said. Lumingon ako sakanya.

Bakit siya nagsosorry?

"Sorry if you think that I'm not interested about the wedding. Mikaela, you have no
idea how much I wanted to pull the dates! Gustong-gusto na kitang pakasalan..."
tinignam niya ako sa mga mata.

"I promised Hunter and Thunder, even your Mom that I'll give you the wedding you
want. Kaya lahat ng gusto mo, nasusunod. At bakit wala akong opinion sa kasal? Kasi
isa lang naman ang gusto kong mangyari sa kasal natin..." pinagdikit niya ang noo
naming dalawa nang hapitin niya ako payakap. "I just want to hear you say 'I do.'"

Hindi ako nagsalita. "I love you, Ai. Don't you ever think that I don't because I
have never loved someone like this. You're the reason why I am excited to wake up
everyday. You're the first and the last person I'd like to talk every single day...
I love you, love."

Iniyakap ko ang mga braso ko sa leeg niya. "I love you, too." I am too overwhelmed
to say anything aside from those four words.

Mahal na mahal ko talaga siya.

At kung sakaling hindi siya sisipot sa kasal namin, I'll do everything I can to
drag him. Hindi ako papayag na hindi kami ikakasal. Para saan pa't naging Dela Cruz
ako kung susuko naman pala ako kung kailan masaya na ako.

"Okay ka lang?" tanong sa akin ni Maha habang nasa kwarto ko kami.

Tomorrow's the wedding.

Two weeks passed by that fast! It happened in a blur. Damn, sa sobrang dami ng
nangyari, hindi ko namalayan na ikakasal na ako bukas.

Tumango ako kay Maha habang nakatingin ako sa wedding gown ko na nasa gilid ng
kwarto ko. Naisipan naming mag-overnight na ngayon dahil sabi nila, it's my last
night as a single lady. Bukas, married na ako.

"You need to sleep, uy..." sabi naman ni Cielo na may hawak na phone na tila may
kausap sa text.

Hindi ako makatulog! Kanina habang nasa salon kami, antok na antok ako. Ngayon
naman, halos di ako dalawin ng antok.

"Pag-usapan nalang natin 'yung bridal shower mo," natatawang sabi ni Maha bago
humiga sa kama ko.

Hindi ko mapigilang mapailing. That bridal shower. Geez! Until now, 'di ko
makalimutan 'yung cake! Sa dami ng design, bakit kailangan pang ganoon?

Wala naman masyadong nangyari sa bridal shower, actually. Yes, they hired guys to
dance pero I declined dancing with them. Wala akong pakialam kung nasabihan akong
KJ or what, I just can't dance with them. Sila Maha ang talagang nag-enjoy sa
bridal shower na 'yon.

Napalingon ako sa phone ko nang umilaw iyon at nakita kong nagtext si Mikael. He
was asking if I'm still up. I replied yes.

Nakasandal lang ako sa headboard ng kama habang abala ang dalawa sa pagkukwentuhan
tungkol sa lalaki. Kung makapag-usap, akala mo naman may boyfriend. Pareho namang
single.

Habang kausap ko si Mikael sa text, nakikisali ako sa usapan nila at binabara sila
sa pagdadrama nila.

Mikael: You can't sleep? What are you doing?

Me: Yeah. I'm just talking to Maha and Cielo. You?

Mikael: Waiting...

Me: Waiting for?

Mikael: For your I do tomorrow.

Me: Excited ka na naman. :P

Mikael: Can you go out?

Nangunot ang noo ko sa tanong niya sa akin. Nagtanong naman ako ng bakit.

Mikael: I'm here.

"What?" napalakas ang reaksyon ko sa sinabi ni Mikael kaya agad na tumingin sa akin
si Maha at Cielo.

"What happened?" tanong agad ni Cielo sa akin.

"Why? May problema? Wag ka mag-alala. I checked everything. Walang ulan bukas..."
segunda naman ni Maha.

"I'm fine," sabi ko sakanila. "May nabasa lang ako. OA lang ng reaction ko..."
pagpapalusot ko.

"OA ka naman talaga," irap ni Maha bago muling dumapa at nakipag-usap ulit kay
Cielo.

Binasa ko ulit ang text ni Mikael.

He's here?

Diba, bawal magkita bago ang kasal? That's what I heard. Baka daw kasi hindi
matuloy ang kasal.

I typed my message.

Me: What are you doing here?!

Ilang segundo lang at nagreply agad si Mikael.

Mikael: I want to see you.

Bawal kasi! I mean, of course the wedding is on! Kahit anong mangyari, matutuloy
'yon pero ayokong magtake risk!

We can talk, but we're not allowed to see each other. Bukas pa pwede!
Mikael: Ai, please?

Mikael naman, eh.

Napalingon ako sa mga kasama kong abala na sa pagkain ng chocolates habang nanunuod
ng TV.

"Kuha lang akong pagkain sa baba," paalam ko sakanila.

"Anong pagkain?" tanong ni Cielo na nakakunot ang noo.

"Basta..." sagot ko. Kinuha ko ang phone ko at dumiretso na ng labas kahit

nagsasalita pa si Maha.

Maingat akong bumaba ng bahay namin at lumabas ng bahay. I saw his car outside.
Hindi ko din binuksan ang gate namin. Tinawagan ko nalang siya.

"Ai..." he answered on the first ring.

"Nasa may gate ako," sabi ko sakanya pagkatapos ay ibinaba ko na. Nakasandal lang
ako sa may gate nang marinig ko ang ang pagtawag niya sa akin.

"I won't open the gate," sabi ko sakanya. Wala namang mawawala kung susundin ko ang
pamahiin, eh.

"Alright," he sighed.

Naramdaman ko ang pagsandal niya sa gate namin.

"I just came here to say thank you..." sabi niya sa akin. Hindi naman ako
nagsalita.

"Thank you for coming into my life, Ai..." huminga ulit ng malalim si Mikael. "I
know I already told you I love you. I have said it countless times, already..."

Umupo ako habang nakikinig sakanya. Naramdaman ko din ang pag-upo niya mula sa
labas.

"Pero gusto ko ding malaman mong sobrang nagpapasalamat akong nakilala kita, Ai...
na dumating ka sa akin. Na minahal mo ako..."

Nakinig lang ako sakanya. I didn't uttered a word.

"When I lost you, I lost everything... I only have you, Ai."

Hindi ko alam kung bakit pinangilidan ako ng luha dahil sa sinabi niya.

"You have your friends, your family, everyone... and I only have you.... and I lost
you, Ai..."

Mikael.

"Kaya huwag na huwag mong iisiping mauulit 'yon. Kasi hindi ko na alam kung paano
pa ang gagawin ko kung tuluyan ka ng mawawala at hindi na kita mababawi pa."

"Thank you... for loving me. For being the annoying brat that never left my side
even if I already gave you reasons to do so..."

"Mahal na mahal kita, Mikaela."

I love you, too.

"And I am so excited to see you tomorrow. Wearing your wedding dress..."

I heard him sighed deeply.

"I just really passed by to say I'm thankful. Baka kasi mablangko na ang isip ko
bukas kaya ngayon nalang..." ani pa ni Mikael.

"I have to go now. Sorry for disturbing you, love. Get some rest," sabi niya bago
tumayo.

"Mikael..." tawag ko sakanya bago ako tumayo.

"Ai..."

"Wait for me at the altar. I'll say yes, don't worry. And..." I smiled. "You're
welcome."

"Mag-iingat ka pag-uwi. I'll see you tomorrow, okay?" isinandal ko ang noo sa may
gate bago ako tuluyang umalis at pumasok ulit sa bahay.

Hindi matanggal ang ngiti sa mga labi ko habang papaakyat ako sa kwarto ko.
"Nasaan 'yung pagkain?" tanong agad ni Maha nang makapasok ako.

"Huh?" takang tanong ko.

Inirapan naman nila akong dalawa. I just smiled and walk towards the bed.

In just a few hours... Anderson na ako.

Anderson na talaga ako.

=================

Chapter 70

Alam niyo kung paano bibilis ang update? COMMENTS. Nakakatamad kasi magsulat kung
parang wala namang nag-aabang at wala kang makuhang feedback masyado. Realtalk po.
Thank you.

--

Everything was going according to the plan. Paggising ko pa lang kinabukasan,

nakita ko na agad na abala ang lahat para sa araw ng kasal ko. Kahit na medyo
napuyat pa ako ng bahagya dahil sa sobrang excitement para sa kasal namin ni
Mikael, maaga pa din akong nagising para sa araw na ito.

Kasama ko sila Cielo sa loob ng kwarto na pawang abala din sa mga kailangan sa
kasal.

"1 pm pa naman ang kasal, guys. Kalma muna kayo," sabi ko sakanila nang makita ko
ang pagkataranta nila habang tinitignan ang checklist nilang dalawa. Kung kumpleto
na ba ang gagamitin kong alahas, kung ayos na ang sapatos ko, ang bulaklak, ang
gown... sila talagang dalawa ang punong-abala sa kasal at sobrang nagpapasalamat
akong silang dalawa ang kaibigan ko. Sa palagay ko, hindi magiging ganito ka-okay
ang kasal ko kung wala sila.

"Mika, sa sobrang clumsy mo, baka mamaya kasi matipalok ka! Magflats ka nalang
kaya?" tanong sa akin ni Maha habang may hawak itong papel at nasa may dining room
kami at nag-aalmusal. Nauna nang mag-almusal si Mommy sa amin dahil may inaasikaso
din ito para sa mag-aayos sa akin. Nakita kong marami-rami na ang tao sa bahay
namin para mag-ayos at para na din kunan ako ng videos at pictures. Nakakailang
tuloy kumain habang may nakatutok na camera sa akin.

"Rubber shoes ka nalang kaya? Pero siyempre violet para papayag ka," segunda naman
ni Cielo habang tinitignan sa cellphone ang gagawin ko ngayong araw. Hindi ko
napigilang mapailing. Kapag sila kinasal, isasabotahe ko talaga, eh.
It took us almost half an hour bago kami natapos sa pagkain, pagkatapos naman noon
ay dumiretso na kami sa kwarto ko para mag-ayos. Naligo na ako at ganun din naman
sila Cielo at Maha na ginamit ang mga banyo na nasa guest room ng bahay namin. I
was just wearing a robe when I got out.

Since it was just almost 9 am, marami pa kaming oras para mag-ayos. Kinuha ko ang
cellphone ko at tinignan ang mga messages ko.

May ilang missed calls galing kay Lance at Dale at sa ilang models. Tumawag din
pala sa akin si Kuya Hunter pero kumakain kasi kami kanina kaya iniwan ko na ang
phone ko. Marami-rami din ang text messages ko pero wala akong binasa. Nag-scan
lang ako para alamin kung sino-sino sila.

Nagcheck din ako ng mga notifications ko sa facebook, twitter at instagram. Panay

nagsisipagbati sa akin ng congratulations at best wishes. Maging si Paulo, nag-iwan
ng mensahe sa akin sa facebook na agad ko namang pinasalamatan. Sayang at nasa
America na ito ngayon kaya hindi ko naimbitahan sa kasal ko.

"Huy, mamaya ka na magcellphone! Aayusan ka na kaya," sabi ni Maha sa akin na naka-

robe lang din. Sinimangutan ko naman siya.

Masyado silang nagmamadali. Ala-una pa naman ang kasal, eh. Pero hindi na ako
tumutol lalo na noong nagsipag-akyatan na ang make-up artist, ang hair stylist at
ang photographer na kukuha ng mga litrato ko habang inaayusan ako.

Si Mikael kaya, kamusta na? Naghahanda na din kaya siya? Nag-almusal na kaya siya?
Sino kayang kasama niya?

Unlike Kuya Thunder's wedding, wala naman kasing kaibigan si Mikael na katulad nila
Kuya PJ, Kuya Cupid at Kuya Blue. Si Dale lang ang makakasama nito na siyang
tatayong best man ni Mikael. Kung sabagay, wala namang ibang tatayong best man
niya. Aside from Dale, wala naman nang malapit na lalaking kaibigan si Mikael. At
nasisiguro ko namang ayaw niya na si Lance ang maging best man.

At hanggang ngayon, nag-iisip pa din ako kung bakit hindi sa best man ikinakasal
ang bride. He was the best man, right?

Habang inaayusan ako ng buhok, hawak-hawak ko ang phone ko at itinetext ko si Dale

na napag-alaman kong sa bahay din ni Mikael natulog. Sinabi niya din sa akin na
maaga daw nagising si Mikael. Siya ang nag-iinform sa akin ng mga ginagawa ni
Mikael ngayon.

I badly wanted to text him. Pero pinipigilan ko ang sarili ko.

Para naman mamiss namin ang isa't isa at masabik siya sa akin. Kidding aside, mas
gusto ko kasing kapag nagkita kami, mas intense sa feeling.
Panay naman ang post nila Cielo at Maha sa instagram ng picture habang inaayusan
ako. Napapailing nalang ako.

Halos inabot din ng dalawang oras ang pag-aayos sa akin. Inaakyatan lang kami ng
snacks para hindi kami gutumin dahil bandang alas-tres pa kami makakakain sa
Autumn's dahil na din ala-una ang seremonya ng kasal. Sigurado din naman kaming
halos walang makakapag-lunch dahil sa pag-aayos.

Nakatingin lang ako sa sarili ko sa salamin habang abala ang lahat sa pagkuha ng
litrato sa wedding gown na isusuot ko.

Hindi ko maiwasang mapangiti nang matitigan ko ang repleksyon ko.

Ito na kasi talaga 'yon.

Iyong ang tagal-tagal kong hinintay... ngayon, mangyayari na.

Iyong kahit ang dami-dami naming pinagdaanan ngayong dalawa ni Mikael pero
ngayon... magkakasama na kami.

Hindi lang bilang magkasintahan... pero bilang mag-asawa na.

'Yung sinusungitan niya lang ako noon, tapos, halos ipagtabuyan palayo... pero
ngayon, ito na. Sa akin na talaga siya.

And it's all worth it.

Because today... he's going to be my husband.

It's really me and him against the world. Against all odds.

"How's the bride?"

Napalingon ako nang may magsalita sa pinto ng kwarto ko. Nakasandal doon si Kuya
Thunder habang nakasuot ito ng tuxedo. Nasa tabi naman nito si Kuya Hunter na
tuxedo din ang suot. Both of them were sinfully handsome. Patunay ang pagkatulala
nang make-up artist at hair stylist ko. Maging ang designer na naroon sa loob ng
kwarto ko.

"Kuya..." ngumiti ako sakanila.

"Can we have a minute with the brat?" tanong ni Kuya Hunter sa mga kasama ko sa
kwarto. Sumimangot naman ako. "I mean, the bride..." dagdag niya.
"Oo naman," sabi ni Maha. "Labas muna tayo, guys..." aya niya sa mga naroon. Hinila
pa niya si Sunny--ang make-up artist ko dahil tila ayaw nitong lumabas ng kwarto
habang nakatingin sa mga kapatid ko.

"Ang gwapo talaga nilang dalawa," narinig ko pang sabi ni Sunny bago nakalabas ng
kwarto ko. Natawa naman si Kuya Hunter dito.

Pumasok si Kuya Thunder at naupo sa may gilid ng kama ko habang si Kuya Thunder
naman ay sa may lamesang kinalalagyan ng mga ginagamit namin sa pagmemake-up umupo.

"Sigurado ka na talaga dito?" tanong ni Kuya Thunder. "Pwede pa naman magbago isip
mo," sabi niya sa akin. "You can use my car," inilabas nito ang susi ng gamit
nitong BMW.

Inilabas naman ni Kuya Hunter ang credit card niya. "Go wherever you want if you
want to run away. Pwede mong i-max out 'to."

Hindi ko naman napigilang matawa sakanilang dalawa. Kumunot ang noo ni Kuya Thunder
sa akin.

"I am sure about this, kayo ba, sure kayong normal kayo?" ngumiti ako. Inismiran
naman ako ni Kuya Thunder. "Gusto kong pakasalan si Mikael, Kuya Thunder... Kuya
Hunter," huminga ako ng malalim. "Alam ko naman kung bakit kayo ganyan. And I am so
damn thankful na kayo yung mga kuya ko. Kasi alam kong willing kayong manakit kapag
nakita niyong umiiyak ako... kapag nasasaktan ako."

"Of course," Kuya Hunter said. "You are our princess, Michelle. Kahit na
nakakabwisit ang kadaldalan mo ang pagmamaldita mo, ikaw 'yung bunso namin at
makikipagpatayan kami kung sasaktan ka ng kung sinong gago sa paligid mo..."

Ngumiti lang ako sakanya.

"Naaalala niyo noong 7 years old ako?" tanong ko sakanilang dalawa. Nakatingin lang
sila sa akin. "Nasa Korea tayong tatlo 'non, eh...." patuloy ko sa pagkukwento.
"Inaya ko kayong lumabas, sumama naman kayo sa akin. Kasi sabi din naman ni Daddy,
it's okay to go out. Basta malapit lang tayo," ngumiti ako. "Naglalaro lang tayong
tatlo ng snow pero mas kayo ang naglalaro dahil hindi ako pwede. Tapos nagpabili
ako ng ice cream sa inyo. Nag-unahan kayong dalawa sa pagbili ng ice cream ko noon.
Tapos ang binili ni Kuya Hunter, mango flavor. Si Kuya Thunder naman, chocolate.
Pero strawberry 'yung gusto ko..."

Tahimik lang sila habang nakatingin sa akin.

"Iyak ako ng iyak kasi hindi strawberry 'yung ice cream. Ayokong kumain ng hindi
strawberry 'yung flavor, eh. Tapos nag-aaway kayo kasi parehong mali 'yung binili
niyo. Tapos ang ending nagpalit kayo ng ice cream tapos magkasama kayong naghanap
ng strawberry ang flavor. Pero hanggang sa makauwi nalang tayo, wala kayong
nahanap. Kinabukasan, nagpaalam kayo kay Daddy na aalis kayo ulit. Gusto kong
sumama pero ayaw niyong pumayag. Nagtampo ako. Kasi iniwan niyo ako, eh. Pero noong
umuwi kayong dalawa, may dala-dala na kayong ice cream na strawberry ang flavor.
Pinagtulungan niyong maghanap..."

"Huwag mong sabihing gusto mo ng ice cream ngayon kaya binabalikan mo 'yan?"
sarkastikong tanong ni Kuya Hunter. Binato naman siya niya Kuya Thunder ng box ng
tissue.

"Tangina mo talaga," sabi nito kay Kuya Thunder.

"It means there's still a chance..." kapagkuwa'y sabi ko. Napatingin sila sa akin.
"May chance pa na babalik tayo sa dati..." ngumiti ako. "We used to be playmates,
diba? Lalo na kayong dalawa..."

"Baby..." Kuya Thunder sighed.

"I know you two, aren't fighting anymore..." ngumiti ako. "And I am happy because
of that," hindi ko napigilang pangilidan ng luha. "Pero mababalik pa naman natin
'yung dati, diba?" tumingin ako kay Kuya Hunter. Nag-iwas siya ng tingin. I looked
at Kuya Thunder, nagyuko naman siya ng ulo.

"Hindi ko pipilitin na ngayon na..." mahinang sabi ko. "But I am hoping... and I
want you to know that I am lucky and blessed and thankful na kayo 'yung naging Kuya
ko. Kung papipiliin ako, kayo pa din 'yung pipiliin ko kasi alam kong hindi ako
magiging ganito kasaya kung hindi kayo naging parte ng buhay ko..."

Tumayo si Kuya Thunder at niyakap ako. "Just always take care of yourself, baby.
And remember that Kuya's here for you always. Lalo na kapag sinaktan ka nung Kerko
na 'yon," sabi niya bago hinalikan ang buhok ko.

"I'm a call away, Michelle. Keep that in mind, alright?" sabi naman ni Kuya Hunter
bago ako hinapit at niyakap. "Ikakasal ka na. Lumalaki ka na nga..." dagdag niyang
bulong habang yakap-yakap ako. Napangiti nalang ako.

"Group hug!" masiglang ani ko sakanilang dalawa na agad nagpakunot ng noo nila.
"Come on! After this day, lahat tayo kasal na! Group hug na!" Hinila ko silang
dalawa at niyakap. Gumanti naman sila ng yakap sa akin.

"Magbihis ka na," sabi ni Kuya Thunder bago naunang naglakad papunta sa pinto. He
looked at Kuya Hunter before he looked at me. "Baby..." mahinang tawag niya sa
akin. Tumingin naman ako sakanya.

"Having you as a sister was the best gift we ever had. Mahal ka namin, Mikaela
Michelle..."
"Para naman akong mamamatay niyan," pagbibiro ko. Dumilim ang mukha ni Kuya Hunter.
"Ikakasal lang kasi ako. Relax, okay?" nakangiting tugon ko. "Sige na, magbibihis
pa ako, eh..." pagtataboy ko sakanila.

Lumabas naman na silang dalawa ng kwarto ko at ilang minuto lang ang lumipas ay
pumasok na ulit si Cielo at Maha na nagtatalo.

"What's the problem?" tanong ko sakanilang dalawa.

"Si Cielo kasi ang arte," sabi naman ni Maha.

"Anong maarte? Nabigla lang naman ako kaya ganoon," sagot naman ni Cielo na
nakasimangot.

"Ano bang nangyari?" tanong ko ulit. Hindi naman siguro tungkol sa kasal ko ang
problema nila, diba? Huwag naman sana.

"Baby..." bumukas ang pinto at sumungaw ang nakangiting mukha ni Lance.

"Lance?" gulat na tanong ko. Ang alam ko, sa simbahan ko na siya makikita.

"The one and only," he smiled again.

"What are you doing here?" tanong ko sakanya. Tinignan niya naman ako mula ulo
hanggang paa... at nakaroba pa ako. "I am sure Kerko will be speechless, Mika..."
seryosong sabi niya. "And I'm here because I'll be your driver..." itinaas-baba pa
nito ang kilay habang nakangiti.

"My what?" gulat na tanong ko. Anong sinasabi nito?

"Hindi ka nga pwedeng driver, Edward. Baka mamaya hindi mo dalhin sa simbahan si
Ela, eh..." pinanlakihan ng mata ni Cielo si Edward.

He chuckled. "Excuse me, Cielo. Pero kasama sa bridal car si Tita Laura. May
kasamang videographer. Hindi ko naman siguro babalaking itakas si Mika ng may
camera, diba?" sarkastikong tanong ni Lance sa kaibigan ko. "At isa pa,
nagvolunteer akong gawin ito para masigurong may pupuntahang maganda ang
pagpaparaya ko. Gusto kong siguraduhin na magiging masaya si Mika."

"Maniwala ako sa'yo," irap ni Cielo.

"Di wag kang maniwala. Wala naman akong pakialam sa opinion mo," ganti ni Lance.
"Oh, baka mag-away pa kayo. Kasal ko today, okay? Tama na 'yan..." awat ko sa
dalawa. Hindi naman na kumibo si Cielo at nagpaalam na si Lance na bababa na muna
para makipag-usap kay Kuya Thunder.

Napailing nalang kami ni Maha nang magkatinginan kami.

Halos isang oras pa akong namalagi sa loob ng kwarto ko para tapusin ang lahat ng
kailangan at malapit nang mag-alas doce y media nang bumaba ako sa bahay namin.

Everyone was looking at me. May kanya-kanyang kumukuha ng pictures, at may

nakasunod na camera para sa pagrerecord ng video.

Agad akong niyakap ni Mommy nang makababa na ako. Wala pa man, umiiyak na siya.

Gaya nang napag-usapan, kasama ko sa sasakyan si Mommy, si Lance na siyang

nagmamaneho at ang videographer. Kasama naman nila Cielo at Maha si Kuya Daniel na
siyang sumundo sa mga ito kasama pa ang ilang kasambahay naming kasama sa
seremonya.

Hawak-hawak ni Mommy ang kamay ko habang bumibiyahe kami at magiliw naman ang
pakikipagkwentuhan niya kay Lance na nagbibirong masama ang loob at sumama pa si
Mommy sa amin sa sasakyan. Mas madali daw kasing patumbahin ang videographer para
mabiglang liko na ang sasakyan.

It was quarter to 1 when we arrived at the church. Hindi ganoon karami ang taong
naroon dahil na rin ang gusto talaga namin ni Mikael ay ang mga close lang sa amin
at kakilala namin ang naroon.

Naunang bumaba si Mommy sa akin kasama ang videographer at naiwan akong kasama si
Lance.

Nilingon niya ako.

"Alam mo bang ilang beses kong pinangarap na makikita kitang nakasuot ng ganyan
habang naglalakad ka sa altar?" tanong niya sa akin. Ngumiti siya. "Ngayon,
nakikita na kita... kaso, sa ibang paraan... sa ibang pagkakataon..."

"Lance..."

"Be happy, Mika. Always," hinawakan niya ang kamay ko. "Tanggap na tanggap ko na,
kaya wag kang mag-alala..." pinisil niya ang kamay ko. "Kaya kapag narealize mong
ako ang gusto mo, pasensyahan tayo, ha?" sabi nito sabay tawa. Pinalo ko naman
sakanya ang bulaklak na hawak ko.

"No, seriously speaking... always do what makes you happy, baby. I'm always here
for you."
Napangiti nalang ako bago ko siya niyakap.

"Huwag ka nang manantsing, Mika. Ikakasal ka na nga, eh..." pagbibiro nito.

Napailing nalang ako. Kahit kailan talaga, abnormal si Lance.

Maya-maya'y kinatok na kami ng coordinator, tanda na magsisimula na ang kasal.

Bigla nama'y nilukob ako ng kaba.

Nandyan na ba si Mikael?

God, ayokong ma-Cupid! Please lang.

Huminga ako ng malalim bago ako lumabas ng sasakyan. Nakaalalay naman sa akin si
Lance.

Sinabi na sa amin ang gagawin at inayos na din ang arrangements. Pilit kong
pinapakalma ang sarili ko.

Hindi ko matanaw ang unahan ng simbahan. Nandoon na ba si Mikael?

Pero hindi naman kami magsisimula kung wala, eh. Kung wala siya.

Nagsimula na ang pagtugtog ng wedding singer... na pamilyar sa akin ang boses.

"Is that Hugh?" tanong ko kay Lance na nasa tabi ko.

He nodded.

He was singing 'Ikaw.'

Napatingin ako sa gawi kung saan naroon ang mga kumakanta at nakita kong naroon nga
siya kasama ang Amaranth. Hindi ko alam na sila ang kakanta dito.

"Sa pagpatak ng bawat oras ay ikaw.Ang iniisip-isip ko, hindi ko mahinto pintig ng
puso.Ikaw ang pinangarap-ngarap ko, simula ng matanto na balang araw iibig ang
puso..."

Napangiti ako. It was Mikael who chose the song. Siya ang nag-asikaso sa detalyeng
iyon ng kasal naming dalawa.
Nagsisimula nang maglakad ang lahat. Hindi ko maiwasang taasan ng balahibo sa
sobrang lamig ng boses ni Hugh.

"Ikaw ang pag-ibig na hinintay.Puso ay nalumbay nang kay tagal, ngunit ngayo'y
nandito na...Ikaw, ikaw ang pag-ibig na binigay sa akin ng May kapal, biyaya ka sa
buhay ko, ligaya't pag-ibig ko'y ikaw..."

They were all smiling at me when I started to walk. Hawak ng mahigpit ni Mommy ang
kamay ko habang naglalakad kami.

Pakiramdam ko, nanlalambot ang tuhod ko. Di yata't tamang nag-flats nalang ako
kaysa heels. Pakiramdam ko, anumang oras, matitipalok ako.

Nag-angat ako ng tingin at nakita ko si Mikael na nasa unahan at nakatingin sa

akin. He wasn't taking his eyes off of me. Ngumiti ako sakanya.

"Ikaw ang pag-ibig na hinintay.Puso ay nalumbay ng kay tagal, ngunit ngayo'y

nandito na.Ikaw, ikaw ang pag-ibig na binigay, sa akin ng May kapal, biyaya ka sa
buhay ko, ligaya't pag-ibig ko'y ikaw..."

Hindi ko maiwasang pangilidan ng luha habang papalapit ako ng papalapit kay Mikael.

Kung panaginip lahat ng ito, ayoko ng magising pa. Ayoko ng matapos 'to...

"Hi..." basag ang tinig ni Mikael nang batiin ako nang makalapit na kami sakanya.

"Hi," I tried to smile at him.

"Kerko..." untag ni Mommy sakanya. "I know you'll take a good care of my daughter.
Huwag na huwag mo na siyang papaiyakin ulit. And, welcome to the family, anak..."
ngumiti si Mommy sakanya bago inilahad ang kamay ko na agad kinuha ni Mikael at
hinawakan ng mahigpit.

"I won't and thank you, Mommy..." ngumiti siya sa nanay ko bago humalik sa pisngi
at iginiya ako patungo sa altar.

"Are you okay?" tanong ko sakanya. Lumingon naman siya sa akin bago tumango. "I am
more than okay, Ai..." sagot niya.

Nagsimula ang seremonya ng kasal at wala namang naging problema at wala ding naging
pagtutol noong nagtanong ang pari. Everyone actually looked at Lance. Mabilis naman
niyang itinuro si Hugh kaya napuno ng tawanan ang simbahan.
Habang sinasabi namin ang wedding vows naming dalawa, hindi napigilan ang mga
emosyon kaya pareho kaming umiiyak ni Mikael. Seeing him like that makes my heart
melt. Na para bang punong-puno siya ng emosyon para sa akin para makaramdam siya ng
ganoon.

"You may now kiss the bride..." ani ng pari matapos ang mahabang seremonya. Itinaas
niya ang belong suot ko bago inilapat ang labi sa mga labi ko. Hinapit niya ang
bewang ko at mas pinalalim ang halik.

Naririnig ko ang pang-aasar ni Kuya Cupid kay Kuya Thunder pero tila naengkanto na
ako sa mga halik ni Mikael.

Matapos lamang ang ilang sandali, nagkanya-kanya na ng pose ang lahat para sa
picture. Ang kamay naman ni Mikael ay hindi na naalis sa bewang ko habang patuloy
ang pagkukwentuhan ng lahat.

"Ikaw pa din ang magdadrive?" tanong ni Mikael kay Lance nang makalabas na kami ng
simbahan.

"Ayaw mo ba?" tanong din ni Lance sakanya.

"Ayoko."

Hindi ko napigilang matawa.

"Accident prone ka, eh..." sabi ni Lance bago akmang bubuksan ang sasakyan.

"I'm serious, Saavedra..." mababa ang tinig ni Mikael habang nakatingin kay Lance.

"Kerko, relax. Asawa mo na, diba? Calm your dick, pre..." natatawang sabi ni Lance
na siyang ikinasimangot naman ni Mikael.

"Just give him the keys, Lance," sabi ko bago nakipagbeso-beso sa mga kasama namin
dahil magpupunta pa kami sa Autumn's. "Sumabay ka nalang kila Kuya, okay?" sabi ko
bago siya niyakap. "Thank you sa lahat..."

"Just be happy," sagot naman ni Lance bago ako hinalikan sa buhok.

Habang nagmamaneho si Mikael, hindi niya binibitawan ang kamay ko. He was kissing
it and playing with my ring.

"Hindi naman ako mawawala..." natatawang sabi ko sakanya.

"I know... hindi din ako papayag na mawala ka, eh."

Nang matapat kami sa red light, mabilis na kinabig ni Mikael ang batok ko at
hinalikan ako sa labi. "I love you. Always remember that, Ai. Mahal na mahal
kita..."

Kami ang huling dumating sa Autumn's gaya ng inaasahan nila dahil nag-iba pa ng way
si Mikael.

Pagdating namin doon, agad kaming sinalubong ng sari-saring pagbati. Marami ang
natutuwa dahil sabi nga nila, sa tagal ng paghihintay naming dalawa, sa dulo, kami
pa din pala talaga.

"Hugh!" tawag ko sa lalaking kasama ng mga kaibigan niya na nakaupo sa isang

lamesa.

"Mika, congrats! Dalaga ka na..." sabi ni Rui na naging dahilan para batukan ito ni
Adrian. "Gago ka talaga. Kumain ka na nga lang," sabi nito sa kaibigan.

"Mika, may nakita akong chicks kanina. Pakilala mo naman ako, oh?" sabi naman ni
Clyde sa akin.

Sa kanilang lahat, ang pinaka-napansin ay si Fall at si Hugh. Silang dalawa kasi

yung kumakanta talaga kanina.

Tahimik lang si Fall habang nakamasid lang sa paligid.

Tumayo si Hugh at lumapit sa akin. "Congrats, Mika..." sabi niya. Ngumiti naman
ako. "Salamat, ha? Kinausap ba kayo ni Mikael para dito?" tanong ko. Umiling naman
siya. "I asked him, actually. It's the least I could do," he shrugged and smiled.

"Hugh!"

Napalingon naman ako nang may tumawag kay Hugh na isang babaeng may kulay ang
buhok. Nakita ko siya kanina sa simbahan pero di ko naman siya kilala.

"Ay, hi, Mika!" sabi nito sa akin at bumeso pa. "Congrats, ha? Ang gwapo ng groom
mo! OMG." Dagdag pa nito habang nakangiti.

"Uh, hi... what's your name?" tanong ko sakanya.

"She's nobody. Wag mo siyang pansinin..." ani Hugh na naka-kunot ang noo.

"Oy, grabe ka, ah?" hinampas nito ang braso ni Hugh. "I'm Hannah..." inilahad nito
ang kamay sa akin. "Future ni Hugh."
"Dream on," inismiran naman ito ni Hugh.

"Hi, Hannah..." I smiled. "Anyway, I have to go, pupuntahan ko pa si Mikael, eh..."

paalam ko sakanila. Tinanguan naman nila ako.

Since everyone was busy eating, pinagpalit na nila ako ng damit dahil nahihirapan
na akong bitbitin ang gown ko. Paglabas ko naman ng kwarto naabutan ko si Mikael na
nakasandal doon sa may pader.

"Mikael? Anong ginagawa mo diyan?" tanong ko sakanya. Tumingin naman siya sa akin.
"Ang ingay doon, eh..." parang batang nagrereklamo siya.

"Malamang, reception, eh..." pinisil ko ang ilong niya. "Balik na tayo 'don?" aya
ko dito.

"Wait..." hinawakan niya ang kamay ko at hinapit ako para yakapin.

"Mikael..."

"Just a few more seconds, Ai..." bulong niya sa akin. Nasa may balikat ko ang ulo
niya.

"This is true, right?" kapagkuwa'y tanong niya sa akin.

Kumunot ang noo ko. "What?"

"Asawa na talaga kita. Akin ka na."

Hindi ko naiwasang matawa. Tumango ako sakanya. "Yes, asawa mo na nga ako..."

Lumayo siya sa akin at hinawakan ang magkabilang pisngi ko. "Thank you... for
loving me. Mahal na mahal kita," ani niya pagkatapos ay hinalikan ako sa noo.

"Thank you din. Sa paghila sa akin pabalik. I will never be this happy without you,
Superman..."

He lowered down his face and claimed my lips. Isinandal niya din ako sa pader
habang patuloy na hinahalikan.

I bit his lower lip and he moved away. "Later..." he chuckled. I rolled my eyes.
"Virgin," I teased him. He raised a brow on me. "We can leave if that's what you
want, Mikaela Michelle Anderson," seryosong sabi niya.

Tinitigan ko naman siya ng masama. "Halika na nga..." hinawakan ko ang kamay niya
at naramdaman ko ang ang suot niyang bracelet.

Huminto ako at tinignan ito.

Ito 'yung bracelet na binili namin noong inaya ko siya sa kalokohang pagpapakasal
noon.

Tinignan ko siya. Bakit suot niya?

Ngumiti si Mikael sa akin. "Noon pa man, asawa na kita, diba?" sabi niya.

"Mikael..."

Hindi ko alam kung para saan ang luhang naramdaman kong pumatak mula sa pisngi ko.

Ibig bang sabihin noon...

"Matagal na kitang naaalala, Ai. Pero mas nauna kang naalala ng puso ko bago ka
naalala ng isip ko. That's why no matter what, alam kong sa dulo, magiging Anderson
ka."

Hindi na ako nakapagsalita dahil agad ko siyang niyakap ng mahigpit.

I pulled him closer and kissed his lips.

"We're the perfect two..." he breathed.

"I love you, Superman..." I whispered.

--Kerko's POV. Soon.

=================

Epilogue - Mikaela

Malakas ang sigawan ng lahat. Everyone's happy for us, I guess. At hindi ko din
maipaliwanag ang sayang nararamdaman ko habang nasa bewang ko ang kamay ni Mikael.
Totoo lahat ng ito. Asawa ko na talaga siya ay walang halong biro o ilusyon ang
lahat ng ito. He's really mine.

Isinandal ko ang likod sa may dibdib niya. Mas hinapit naman niya ako palapit
sakanya at hinalikan ang buhok ko. Napangiti ako. Hindi ko na napapansin ang mga
flashes ng camera habang magkatabi kami ni Mikael. Para bang para sa akin, kaming
dalawa lang ang naroon. Siya lang ang tanging nakikita ng mga mata ko. Punong-puno
ng kasiyahan ang puso ko.

After all the heartaches, I still ended up marrying the first man I fell in love
with. I marry my first love.

Hindi ko naitago ang ngiti nang abutin ko ang kamay ni Mikael na nasa bewang ko. He
was smiling at me, too. That kind of smile that he's showing to me only. I'm not
bragging or what, but I am certain that, that kind of smile's for me only. Sa akin
niya lang ibinibigay.

Naaalala niya na ako. Naaalala na niya ako, matagal na. At base sa sinabi niya,
nauna pa niya akong naalala ng puso niya kaysa sa maalala ako ng isip niya. I don't
know when or how... maybe I can ask him that later, o di kaya'y bukas. Marami pa
namang araw... at sa totoo lang, hindi na mahalaga kung naaalala ako ni Mikael o
hindi. Dahil sa araw na bumalik ako sakanya, tinanggap ko na siyang muli ng buo.
May amnesia o wala, natanggap ko na siya at naisip ko nalang na gumawa ng bagong
mga alaala kasama si Mikael.

"Why don't you guys take a sit? May mga gustong magbigay ng message para sa ating
newly weds," masiglang sabi ni Maha habang hawak ang microphone. Sa tabi nito'y
nakatayo si Cielo na nagsisilbi ding host ngayong gabi.

Nagsipag-upuan naman ang lahat at maging kami ni Mikael. He rested his arm around
my waist. Hindi siya nagsasalita pero damang-dama ko ang kakontentuhan sakanya.
Posible pala iyon. Kahit hindi marinig ng tainga mo, mararamdaman naman ng puso
mo... and it's enough. Yung mararamdaman mo din naman na mahalaga ka... na masaya
siyang kasama ka.

"Let's call the bride's mother... na kasingganda ko, of course," pagbibiro ni Maha
na ikinatawa ng lahat.

Sumipol naman si Kuya Daniel.

"Ay, magiging Dela Cruz ata ako, ah?" biglang sabi ni Maha na sinundo naman ang
mommy ko. "Mika, ready ka na bang maging kapamilya ako?" patuloy na pagbibiro nito.
Nagtawanan naman ang lahat.

Ngumiti lang si Kuya Daniel na kasama sa lamesa sila Kuya Hunter, Ate Zyline, Ate
Rain at Kuya Thunder.
Nagpunta si Mommy sa may gitna at nagbigay ng message niya para sa amin ni Mikael.
He listened to her attentively. Na para bang tinatandaan at isinasapuso niya ang
mensahe ng Mommy ko para sa aming dalawa. Sunod na nagbigay ng message ang parents
ni Mikael. His father said he was happy he ended up with me. Doon ko lang din
nalaman ang ginawa ni Mikael. He actually begged for his father to stay here...
after his accident. He begged to stay here because I am here. Hindi ko alam na
sinasama pala siya noon sa New York. He also said that he's happy because he's sure
that I will take care of Mikael... I will love him endlessly.

"Siyempre, since tapos na ang parents ng newly weds natin, tatawagin naman natin
'yung kapatid ng bride..." naglingunan ang lahat sa lamesa nila Kuya Thunder nang
magsalita si Cielo.

"What the fuck?" Kuya Thunder mouthed. He looked at Kuya Hunter. Sinenyasan niya
itong mauna nalang sa pagbibigay ng message. "Mauna na akong manapak?" malakas na
tanong ni Kuya Hunter.

"Gago. Nandyan magulang ni Kerko," sabi naman ni Kuya Thunder. Napapailing nalang
si Mommy habang kausap ang parents ni Mikael na nangingiti lang. Hindi naman naging
lingid sa kaalaman nila ang disgusto nila Kuya kay Mikael. And they can't blame
them, too. Dahil sa nangyari dati.

"Oo nga, Ciel. Ito 'yung Kuya ni Mika na kahit happily married na, talaga namang
pinagkakaguluhan pa din ng mga babae, eh..." masiglang sabi ni Maha.

"Maliit na bagay," sabi naman ni Kuya Thunder.

"Kalma, Kulog. Binabagyo ka na naman diyan," banat naman ni Kuya Cupid sa kabilang
lamesa. Kanina pa sila nag-aasarang apat talaga.

Matapos batukan si Kuya Cupid, tumayo na si Kuya Thunder para lumapit kina Maha na
tila nagniningning ang mata habang nakatingin sa Kuya ko.

"Good evening, everyone," he cleared his throat. "First, congrats, baby," he looked
at me. "Natupad ang kabaliwan mo," he chuckled. "And for Kerko..." sumeryoso ang
mukha niya at pumormal ang tayo. Everyone's waiting for his words. Para bang
nakaabang sila kung magiging sarcastic si Kuya o hindi.

Napayuko siya bago kinamot ng marahan ang kilay. "Good luck," ani Kuya Thunder bago
tumingin kay Mikael. "Pinakasalan mo ang kapatid ko kahit na alam mong marami
siyang kakulangan... kasalanan mo 'yan," sabi pa nito na ikinasimangot ko. "She may
be so hard to deal with but you're fucking lucky, just so you know. Mahal na mahal
ka ng kapatid ko. At kahit labag sa akin na tanggapin ka, my sister's leaving me
with no choice. Take care of my sister. Love her. Treat her like she's your queen.
Ikaw lang ang makakagawa 'non dahil para sa amin, prinsesa siya..." he sighed.
"Enough with this crap. Hunter, your turn," initsa nito kay Kuya Hunter ang
wireless na microphone at naupo na sa tabi ni Ate Rain. Nakangiti naman na
isinandal ni Ate Rain ang ulo sa balikat ni Kuya Thunder.
"Well," he coughed to clear his throat. "What to say?" he smiled a little.
"Congratulations to the both of you," pagbati niya sa amin. Tumingin sa akin si
Kuya Hunter bago napahinga ng malalim. "Wow, you're now changing your last name..."

Tahimik lang ang lahat habang nakatingin sa Kuya ko. Hinawakan naman ni Mikael ang
isang kamay ko habang nasa bewang ko nga ang isang kamay pa niya.

"You're the most annoying person in the world, Michelle. And because of that, I'd
like to say goodluck, Kerko. You'll need more of that, you marry my sister. It's
the price you'll pay, of course..." he shrugged. Tumango naman si Mikael dito. "I
know that," Mikael mouthed. Siniko ko naman siya. "Bad." I rolled my eyes.

"Seriously speaking, I can't imagine talking to my sister about what will happen
later," napaiwas ng tingin si Kuya Hunter.

Kumunot naman ang noo. Nagtawanan naman ang lahat.

"What do you mean?" I asked him. Hindi niya ako sinagot. Nilingon ko si Mikael na
nakayuko at natatawa din. "What's that?" siya nalang ang tinanong ko.

"It's nothing, Ai..." bulong naman ni Mikael sa akin.

What will happen later?

"To make this message short..." may kinuha ito sa loob ng coat niya at initsa
papunta kay Mikael na nasalo naman nito.

"I'm not ready to hear that she's pregnant after two months so... use it," ibinigay
na nito kay Maha ang mic at bumalik sa upuan nito.

"What's that?" tanong ko naman kay Mikael nang tignan nito ang ibinato ni Kuya
Hunter papunta sakanya.

"It's nothing, Ai..." namumula ang tainga na sabi ni Mikael sa akin.

"Ang damot niyo, ha?" napasimangot nalang ako sakanila.

Si Maha at Cielo naman ay tila mas nagkaroon ng energy nang dahil sa nangyari kaya
napuno ng tawanan ang buong Autumn's habang naghohost silang dalawa.

Kahit si Dale, si Lance at ang iba pang nandoon ay nagbigay ng message sa aming
dalawa ni Mikael. At naging comedy ang lahat dahil wala silang ibang ginawa kundi
asarin ako.
"Mika."

Napalingon ako nang nay tumawag sa akin. Nagpapaalam na kami sa mga bisita dahil
mauuna na kaming umalis na dalawa ni Mikael. Idagdag pang sumasakit na ang paa ko
sa heels na suot ko kanina. Kanina pa nga iminamassage ni Mikael ang binti ko
habang nagbibigay ng mensahe ang mga kaibigan namin.

"Oh, Hannah? Hannah, right?" kung tama ang pagkakatanda ko, siya yung kaninang
kasama ni Hugh. Napalingon ako sa paligid. Nasaan si Hugh?

"Ah, nag-CR lang. Babalik din 'yon," sabi ni Hannah. Hindi ako aware na naisatinig
ko pala ang tanong ko sa isip ko.

Tumango-tango ako. Wala naman kasi akong mahanap sabihin kay Hannah. Well, she's
beautiful. Kahit na mukha siyang bubbly, may nakikita akong fierceness sakanya.

"Can I ask something?" tanong niya sa akin na tila nahihiya pa. "Yeah, sure. What
is it?" pwede ko pa naman siyang makausap dahil may kausap pa si Mikael.

"Do you think Hugh will like me?" diretsong tanong niya sa akin. Kung sakali
sigurong may iniinom ako, naibuga ko na dahil sa kabiglaan ko.

"Masyado bang frank?" she asked again. "I heard they were talking about you before.
Kaya feeling ko, mahalaga ka sakanya. Kaya naisip kong ikaw nalang ang tanungin.
Tingin mo ba may chance ako 'don sa lalaking lumalaklak ng sama ng loob?" tila
alanganing tanong ni Hannah sa akin.

Di ko maiwasang matawa. I smiled to her and tucked her hair on her ear. "He'll like
you," I told her. I'm not giving her any false hope, though. Pero malakas talaga
pakiramdam kong magugustuhan din naman ni Hugh si Hannah.

"Talaga?" tila nagningning ang mga mata ni Hannah dahil sa sinabi ko. Tumango naman
ako sakanya.

"Anong sinasabi mo kay Mika?" sabay kaming napalingon ni Hannah nang magsalita si
Hugh sa gilid ko.

"Nothing," Hannah smiled sweetly. Lumapit ito kay Hugh at ikinawit ang kamay sa
braso ng binata.

"Let go," nakasimangot na sabi ni Hugh kay Hannah. Mas hinigpitan naman nito ang
kapit kay Hugh.

"Ai."
Napalingon ako nang may kamay na pumulupot sa bewang ko at niyakap ako mula sa
likod ko. "Hmm?"

"Let's go?" aya sa akin ni Mikael. Tumango naman ako. "Sige, Hugh, Hannah. We have
to go," paalam ko sa dalawa.

"Thanks, Alcantara," ani Mikael na tinanguan lang si Hugh. "Sige, Hannah," tumango
lang din siya kay Hannah.

"Congrats," tipid na sabi ni Hugh sa aming dalawa ni Mikael. Tumingin naman ako kay
Mikael, tumango siya sa akin. "3 seconds," bulong niya. Napangiti nalang ako.
Humakbang ako papalapit kay Hugh at niyakap siya. "Salamat," mahinang sabi ko
sakanya. "I'm wishing you all the best, too."

"7 seconds..." narinig kong sabi ni Mikael. Hindi ko mapigilang mapaismid.

Humiwalay na ako kay Hugh at nginitian siya. "Ingat kayo, ha?" sabi ko bago bumalik
kay Mikael. He possessively wrapped his arm around my waist.

"Baby," bigla namang may humila sa braso ko at niyakap ako ng mahigpit. Napamura
naman si Mikael dahil sa ginawa ni Lance.

"Chill, Kerko. Di ko aagawin si Mika sa'yo," natatawang sabi ni Lance kay Mikael
habang yakap pa din niya ako.

"Then let my wife go, Saavedra."

"Ang highblood mo," nakatawang sabi pa din ni Lance sakanya. "Magpapaalam lang ako,
eh..." he shrugged.

"Where are you going?" tanong ko sakanya.

"Nebraska," he smiled.

"Are you serious?" kunot-noong tanong ko sakanya. Tinanguan naman ako ni Lance.
"Mamayang 2 am ang flight ko," inakbayan niya naman ako bago lumapit kay Mikael.
"Kailangan ako 'don, eh," huminga siya ng malalim. "Kaya ingatan mo si Mika,
Kerko," he slightly pushed me to Mikael. "Pinapaubaya ko na sa'yo ang pag-aalaga
dito," ngumiti siya sa amin. "Congrats ulit sa inyo, ha?" dagdag pa niya.

"Lance..."

"I'll call you when I get there. Babalitaan na din kita kung may magiging
girlfriend ako 'don," pagbibiro pa nito sa akin.
"Thank you, Saavedra," pormal na sabi ni Mikael sakanya. Tumango lang si Lance
dito. Ako na ang lumapit at niyakap si Lance. "Mag-iingat ka 'don..."

"Di mo man lang ba ako pipigilan?" tanong niya sa akin.

Tinignan ko siya ng masama.

"Kidding," he hugged me tighter. "Mamimiss kita,"
ako nagsalita dahil nararamdaman ko ang pag-iinit
happy, Mika. Tandaan mo lagi 'yan, okay?" huminga
binitawan. "Sige na, I have to go. Dadaanan ko pa
natatawang sabi nito sa akin.
sabi niya sa akin. Hindi naman
ng sulok ng mga mata ko. "Be
siya ng malalim bago ako
yung gamit ko sa bahay niyo, eh,"

"Kerko..." tawag nito sa katabi ko. "Take care of your wife."

Nagalakad na ito palayo sa amin bago humarap at kumaway. "Pagbalik ko, may Mrs.
Saavedra na ako," sabi nito bago nagpatuloy sa paglalakad. Napailing nalang ako.

"Well, those people who fell in love with you's now moving on," hinawakan ni Mikael
ang kamay ko at hinalikan ito. "I guess I'm the luckiest," ngumiti siya sa akin.

"I love you," hinawakan ko ang pisngi ni Mikael at pinisil ito. "Kahit na baliw ka
din, mahal na mahal kita," dagdag ko pa bago inilapit ang labi sa labi niya at
hinalikan siya.

Nasa bewang ko ang kamay ni Mikael nang lumapit kami sa iba pa para magpaalam.
Nakasimangot naman si Kuya Hunter sa amin kaya nilapitan ko siya. "Mamimiss mo
'ko?" pang-aasar ko sakanya.

"Tss. You have no idea how happy I am that finally, we will have a peaceful and
quiet life," he smiled. I pouted.

"Yeah, don't worry. Matatahimik na yung mga buhay niyo," sabi ko sakanya. Hinawakan
naman nito ang braso ko at pinigilan ako nang maglalakad na dapat ako papalayo.

"Take care of yourself, Michelle, okay?" sabi ni Kuya Hunter bago ako niyakap at
pinakawalan din ng mabilis. Napatingin ako sakanya, nag-iwas naman siya. Lumapit
ako ulit sakanya at niyakap siya ng mas mahigpit pa. "I love you, Kuya..." sabi ko
sakanya. Hindi naman na siya nagsalita pa.

"We'll go ahead..." paalam ni Mikael sakanila habang naglalakad kami papalabas.

"Easyhan mo lang, Kerko..." sabi ni Dale na natahimik nang akbayan ito ni Kuya
Thunder. "What was that?" tanong nito kay Dale. Umiling naman si Dale. "Nothing..."
tumingin siya sa akin na tila nagpapatulong.
"Kuya..." saway ko dito. Tinapik-tapik naman ni Kuya Thunder ang balikat ni Dale.

"Babae, Mika, ha?" malakas na sabi ni Maha sa akin. Pinamulahan naman ako ng
pisngi. What the hell?

"Lalaki muna, Ela! Dela Cruz pa din 'yan, alalahanin mo!" sabi naman ni Cielo.
Napatakip nalang ako ng mukha nang magsunod-sunod na ang pang-aasar nila sa
pangunguna pa ni Kuya Cupid.

"Wait, Sis! Yung flowers, kailangan mo pang ihagis," pahabol ni Maha sa akin sabay
abot ng bulaklak ko. Nagkatinginan naman kami ni Mikael bago siya tumango sa akin.

"Okay, game. Pwesto na..." natatawang sabi ko bago tumalikod sakanila. "Okay,
one..." naririnig ko ang pag-iingitan ng mga babaeng naroon. "Two..." hindi ko
mapigilang matawa nang may umaaray na.

"Three..." ibinato ko ang bulaklak at nang makita ko kung sino ang nakasalo...
hindi ko mapigilang matawa.

Sinalo ni Rui ang bulaklak. Galit na galit tuloy sakanya ang mga babae.

Matapos kaming magpaalam na ng tuluyan sa mga taong naroon, sumakay na kami sa

sasakyan ni Mikael at dumiretso sa hotel sa Pasay kung saan nagpareserve si Kuya
Thunder para sa amin ni Mikael. Sa isang linggo pa kasi ang plano naming pag-alis
papuntang Europe para gamitin naman ang regalo ni Mommy sa amin na tour doon.

"Eyes on the road, Superman..." saway ko sakanya habang nagmamaneho. Panay kasi ang
tingin sa akin.

"Sorry. I can't help it. You're so damn beautiful, Ai..."

The hell.

Mikaela Michelle, kasal na kayo. Aba kung kiligin ka naman, parang first meeting
niyo, ah?

Hindi ko napigilan ang pamumula ng pisngi ko dahil sa sinabi niya. Kailangan ko

atang kontrolin ang kilig ko. Kahit kasi asawa ko na siya... for real... kinikilig
pa din ako sakanya, eh.

Hanggang sa makarating kami sa hotel, hindi na binibitiwan ni Mikael ang kamay.

He's kissing the back of my hand occassionally.

"Anong trip mo?" natatawang tanong ko sakanya nang makasakay kaming dalawa sa
elevator. Umiling siya sa akin.

"Next week pa tayo pupuntang London and--" he claimed my lips to stop me from
talking.

"Mikael--" hindi ako nakapagsalita nang idikit ni Mikael ang likod ko sa pader ng
elevator at hinawakan ang bewang ko para mas mapalapit pa sakanya.

Ngumiti siya sa akin habang patuloy akong hinahalikan. Ikinawit ko ang mga braso sa
leeg niya. Kinagat ko din ng marahan ang labi niya kaya mas pinalalim ni Mikael ang
paghalik sa akin.

"Ai..." kapos sa hiningang sabi ni Mikael sa akin nang humiwalay siya at pinagdikit
ang noo naming dalawa.

"You started it," pang-aasar ko sakanya. Ngumiti lang ulit siya sa akin bago ako
niyakap at ibinaon ang ulo sa leeg ko. I can feel him kissing the crook of my neck.

"Superman..." hinawakan ko ang braso niya para ilayo siya sa akin ng kaunti pero
mas niyakap niya ako.

"I love you..." bulong niya ulit. "I love you, too..." ganting bulong ko.

Nasa bewang ko ang kamay niya nang maglakad na kami papasok sa suite namin ni
Mikael.

The moment we stepped in, hindi ko na maipaliwanag ang nararamdaman ko. Huminga ako
ng malalim bago naglakad papasok.

Calm down, Mikaela.

Geez, naisip mo naman 'to before, diba? Naisip mo naman na mangyayari 'yung...
'yung...

"Ai?"

Napapitlag ako nang bigla niya akong tawagin. "Ha?" Napalingon ako sakanya. "Are
you okay?" tanong niya sa akin nang hawakan niya ang balikat ko. "Yeah," alanganin
akong ngumiti. "I'll just call my mom..." pag-iwas ko sakanya.

Crap.
"You want to eat? Magpapadeliver ako..." sabi niya sa akin. Sinabihan ko nalang
siya na bahala na siyang umorder.

Pumasok ako sa kwarto at naupo sa kama.

"Mika, mukha ka namang tanga..." huminga ako ng malalim. He kissed you earlier.
Doon pa nga sa elevator... bakit ba kinakabahan ako ngayon?

Fudge.

"Ai..."

"Ay, strawberry'ng nagsesex!" nabigla ako nang biglang pumasok si Mikael sa kwarto.

"What?" kunot-noong tanong niya sa akin.

Umiling naman ako. "Umorder ka na?" tanong ko sakanya. Lumapit naman siya sa akin
at niyakap ako. "Yeah," mahinang anas niya ulit.

Bumibigat ang bawat paghinga ko sa ginagawa ni Mikael.

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at hinalikan ang mga labi ko. He pressed
his body against mine and claimed my lips possessively.

Naramdaman ko din sa likod ng binti ko ang kama.

"Mikael..." iniiwas ko ang labi ko sakanya. "Kain tayo?" pag-aaya ko. Kinagat ko
ang labi ko habang nakatingin sakanya.

Tinaasan niya ako ng kilay habang halata ang pagpipigil niya ng ngiti. "I thought
you're a Dela Cruz, Ai?" tanong niya sa akin.

I rolled my eyes.

"Kidding... yeah, let's eat..." inaya na niya ako palabas. Nakaakbay siya sa akin
habang papalabas kaming dalawa.

Medyo busog pa naman ako kaya hindi din ako masyadong nakakakain. Nagtititigan lang
kaming dalawa ni Mikael.

"Maliligo lang ako, ah?" paalam ko nalang kay Mikael nang wala na talaga akong
maisip sabihin sakanya. Hindi ko na hinintay ang sagot niya at dali-dali akong
pumasok sa banyo at tinanggal ang make-up ko at damit ko.

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko hanggang sa lumabas ako ng banyo na naka-
bathrobe. Naabutan ko naman si Mikael na walang suot pang-itaas. Naglakad siya
papalapit sa akin kaya napaatras ako.

Oh my God.

Naglakad pa siya papalapit... mas malapit pa...

Napaatras ako ulit kaso may natabig naman ang paa ko kaya kamuntik akong mabuwal,
buti nalang ay nahawakan ako agad ni Mikael.

"Relax... maliligo lang din ako," tila napapantastikuhang sabi ni Mikael sa akin.
Inabot niya ang towel na nasa gilid ko bago ako nilagpasan papasok ng banyo.

Naiwan naman akong pulang-pula ang pisngi.

Ano ba?

Is he thinking about doing it or what?!

Pinuno ko ng hangin ang dibdib ko bago ako naupo at sinuklay ang buhok ko. Dinig na
dinig ko ang paglagaslas ng tubig mula sa shower habang naliligo si Mikael.

Nakakatukso namang manilip.

I mean... his body under the shower... I am sure he's naked... and...

"Ang pervert mo, Mikaela Michelle!" tinitigan ko ng masama ang repleksyon ko sa

salamin.

Maya-maya, lumabas na ng banyo si Mikael. A towel was wrapped around his waist. May
hawak itong isa pang towel habang pinupunasan ang buhok.

Hindi ko naiwasang titigan siya mula sa mukha pababa sa dibdib nito... sa tattoo...
sa abs... pababa sa...

"Mikaela..."

"Ha?" tanong ko sakanya... my eyes were still on the bulge in front of him and...
"Ai..."

"What?" nag-angat ako ng tingin sakanya pero tila minamagnet naman kasi ang mata ko
pababa sa...

Napalingon ako sa cellphone ko nang magring ito. It was Kuya Thunder.

Hindi ko sana sasagutin pero si Mikael ang kumuha ng phone ko at ibinigay iyon sa
akin.

Tumayo ako at lumapit sa may balcony para makipag-usap sa kapatid ko.

Damang-dama ko ang init sa loob ng kwarto. Naka-aircon naman ang buong kwarto
pero...

"Hello, Kuya?" sagot ko sa tawag nito. Naramdaman ko ang paglapit ni Mikael sa

akin. Iniyakap niya ang kamay niya mula sa likod ko papunta sa may tiyan ko.

"Yeah, I'll just call you tomorrow about that..." sabi ko sa kapatid ko nang
magtanong ito nang tungkol sa plano naming pag-alis ni Mikael.

"Kuya..." kumunot ang noo ko nang may naririnig akong ingay sa kabilang linya. It
was as if they're stopping him from talking to me.

"Mikael..." saway ko kay Mikael nang maramdaman ko ang pagkalas niya sa robe na
suot ko. Wala akong suot na kahit ano maliban sa robe ko dahil masyado akong
naoccupy ng dirty thoughts ko kanina.

"We'll call you tomorrow, Thunder..." kinuha ni Mikael ang phone ko mula sa akin at
ibinaba ang tawag ni Kuya at inilapag ang phone ko sa kung saan bago ako pinaharap
sakanya.

Sapo ang magkabilang pisngi ko, hinalikan ni Mikael ang labi ko. Bumaba ang kamay
niya pababa sa roba ko at kinalas na ito ng tuluyan.

"Mikael..."

Bumaba ang labi niya papunta sa leeg ko. Parang mas humihirap ang paghinga dahil sa
ginawa ni Mikael.

"Tell me to stop if you're not ready..." he murmurs. "Tell me to stop before it

gets any further, Ai..." bulong niya sa akin. He brushed his lips against mine.
Umiling ako. "I don't want you to stop."

Nagbigay siya ng distansya sa aming dalawa bago ako tinitigan sa mga mata. "Ai..."

"I want you to do it..." sabi ko sakanya bago ko tuluyang hinubad ang roba na suot
ko. Ikinawit ko ang kamay ko sa leeg niya bago inilapit ang mukha ko para halikan
siya.

He was surprised but he kissed me back anyway. Naramdaman ko ang pagbuhat niya sa
akin at paglapat ng likod ko sa kama.

My heart's pounding inside my chest. Ang bilis bilis ng tibok ng puso ko.

"Mikael..." hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at hinalikan ang labi niya.
He's on top of me... I can feel his skin against mine. Hot. Feverishly hot...

I felt his hand gliding on my body as he moved his hips. I couldn't stop my moans.
His lips were on my neck, kissing my flesh. I can feel the burning desire inside
me.

He slipped his tongue inside me as he pressed his body against me. My moans were
imprisoned on his lips as he started to move his body.

I wrapped my arms around him... dugging my nails on his back because of the pain I
am feeling.

"Oh, God... Ai..." he moaned when our bodies were connected together.

"Mikael..." I pulled him closer to me ang hugged him tighter. He kissed my lips and
he whispered comforting words as he continue his prods.

The room was filled by our moans and groans. His hands were busy caressing my body,
he was kissing my lips, cheeks, neck... lahat ng madaanan ng labi ni Mikael ay
hinahalikan nito.

He found his rhytym as he moves with my body. "Ai... I can't hold it--"

Hindi ako nagsalita. Tumango ako sakanya at pinagmasdan ang mga mata niya.
Hinawakan ko ang kamay niya at dinala iyon sa labi ko. "I love you..."

He moved frantically as I pulled his neck to kiss his lips. Those vibrations he was
making when he's growling added the frisson I was feeling.

"Ai..." Humigpit ang yakap niya sa akin.

Pinagdikit niya ang noo naming dalawa. He kissed my nose before kissing my lips.
"You have no idea how many times this crossed my mind, Ai. You have no idea how
many cold showers I have to take just to take you out of my mind..."

Hinawi ko ang pawisang buhok niya. "I love you..."

"I love you, most..." he kissed my lips again.

Umayos siya ng higa sa tabi ko at niyakap ako. Hinala niya din ang kumot para
matakpan ang katawan naming dalawa.

Nararamdaman ko ang paghalik niya sa noo ko habang nakayakap ako sakanya. He was
drawing circles on my arm, too.

"I love you..." bulong ko ulit sakanya.

"I love you, Mrs. Anderson..."

Napangiti nalang ako bago ako napapikit at hinila ng antok.

When I opened my eyes the next morning, wala na akong katabi. Hinila ko ang kumot
para matakpan ang katawan ko.

"Mikael?" tawag ko sa asawa ko.

Napatingin ako sa daliri ko.

So it's all true.

Napangiti ako. Natatakot kasi akong magigising nalang ako na panaginip lang pala
ang lahat ng ito.

"Hey," pumasok sa loob ng kwarto si Mikael. May bitbit siyang tray ng pagkain. Wala
siyang suot na pang-itaas at naka-pyjama lang siya.

"Morning," bati ko sakanya.

"Morning," he smiled at me. "Are you okay?" he caressed my cheeks with his hand.

Pinamulahan ako ng pisngi bago tumango. "Breakfast in bed," sabi niya sa akin.
"Sabayan mo na ako," sagot ko naman. Tumango naman siya sa akin bago tumayo.
"Kukunin ko lang 'yung strawberries mo," paalam niya sa akin bago tumalikod sa
akin.

"What the fuck?" nabigla ako nang makita ko ang likod ni Mikael.

"Why?" humarap siya sa akin. "May masakit? Masakit pa? I'm sorry..." nag-aalalang
sabi niya sa akin at umupo sa gilid ng kama.

"Your back..." napatingin ako sa kamay ko. Medyo mahaba ang kuko ko.

"You mean the claw marks?" he asked me. Tumango ako. I am sure, masakit 'yon.
Namumula pa ang likod niya dahil sa kalmot ko.

"Sorry... I'll cut my nails next time. I promise..." napayuko ako. God! Grabe yung
kalmot ko sa likod niya.

"It's was nothing compared to the pain you felt. And don't worry about that. It's
freaking sexy, actually. You, digging your nails on my back because I made you
happy..." he smiled.

"Mikael..."

"You bit me hard, too..." natatawang sabi ni Mikael nang ituro nito ang sa may
balikat nito.

"Oh my God!" nanlaki ang mata ko. "Sorry..." hinawakan ko ang balikat niya kaya
natanggal ang pagkakatakip ng kumot sa katawan ko.

"Ai..." he cleared his throat.

"Sorry..." God, ang diin ata ng pagkakakagat ko sakanya.

"Your blanket, Ai..." nag-iwas ng tingin si Mikael.

Bumaba ang tingin ko sa katawan ko.

"What the..." napatingin ako kay Mikael.

Namumula ang pisngi niya pati ang tainga niya.

"Mikael!"
"I'll get your strawberries..." paalam niya bago tumayo at lumabas ng kwarto.

Hickies!

He gave me hickies! Buong dibdib ko, actually.

"Mikael!" sigaw ko sakanya mula sa kwarto.

"I'm just marking what's mine..." narinig kong sagot niya. Kinuha ko ang roba ko
bago lumabas at lumapit sakanya.

Nakangiti siya habang nakatingin sa akin.

"Ayokong lumabas ngayon," sabi ko sakanya.

"What's your plan?" he asked me. Lumapit siya sa akin at isinubo sa akin ang isang
strawberry.

"Do you have any suggestion, Superman?" I started teasing his nipples.

Tumaas ang isang kilay niya sa akin. "We can do something productively... how about
making a little snob?"

Napangiti ako.

"Sounds a good idea..." I pulled his nape and kissed his lips.

He glided his hand on my back and lifted me up. I wrapped my legs around his waist
and kissed his lips with equal passion.

"I love you..." I whispered between his lips. He smiled at me.

"I love you... you and me... forever."

Yeah... forever.

--
Kerko's POV ang next.

=================

Epilogue - Kerko's POV part 1

Pls. use the hashtag #ALEpilogue if you're tweeting about the story. Para mas
makita ko ang tweets niyo. Thank you! smile emoticon

--
I opened my eyes and I instantly realized where I was.

Hospital.

What am I doing here? Why am I here? When I woke up last night, a woman was telling
me she's my mother, but I couldn't remember anything. I couldn't recognize her
face, either.

Wala akong kinausap ni isa sakanila dahil hindi ko alam kung ano ba ang tamang
sabihin sakanila. Hindi ko alam kung mapagkakatiwalaan ko ba sila.

I looked around the room. Hoping for something... or maybe someone to tell me what
the hell happened. I want answers now...

"Mikael..."

Napalingon ako sa babaeng nakaupo sa gilid ng kama ko at hawak-hawak ang kamay ko.
She was sleeping while her head was on my bed. Mahigpit ang hawak niya sa kamay ko.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagpatak ng luha sa mga mata niya sa kabila ng
pagtulog niya.

Who is she? I didn't saw her last night.

Her face was so familiar. But I couldn't remember where did I saw her. Pamilyar sa
akin ang mukha niya... ang boses niyang paulit-ulit na may tinatawag na Mikael.
Even her smell, it was so fucking familiar.

I badly wanted to wipe those tears. Why do I have to feel this towards her? Sino ba
siya? Bakit ba pakiramdam ko, kailangan ko siyang alagaan? Kailangan ko siyang
protektahan? Na para bang mahalaga siya sa akin.

Marahan kong iginalaw ang kamay ko para bawiin sakanya nang bigla naman siyang
nagmulat ng mata.

"Mikael!" malakas na sabi niya sa akin. Hindi ako nakapagsalita. Nakatingin lang
ako sakanya. Her eyes were full of emotions. Pero bakas na bakas ang pag-aalala at
kasiyahan sa mukha niyang napakaganda. Hindi agad ako nakapagsalita. Nakatingin
lang ako sakanya... pilit kinakabisa ang bawat parte ng mukha niya.

She didn't uttered a word for a while. She was just looking at me like it was as if
I'd vanish any minute.

"May gusto ka ba? Kahit ano. Nauuhaw ka? Nagugutom? Gusto mong mag-CR?" her eyes
were on me. I remained silent. I was just looking at her face.

Fuck, she's so cute.

"Mikael, may masakit ba sa'yo?" nag-aalalang tanong niya sa akin. "Tatawag akong
doctor, gusto mo?" akmang aalis siya nang umiling ako. She can't leave me.

"No, I'm fine..."

I looked away. I don't want her to feel awkward because I was staring at her.

She was so damn familiar. But I really couldn't remember anything. Kahit ano.
Blangko ang nasa isip ko at kahit gaano ko pilitin, hindi ko maisip kung sino
siya... o kung sino ba ako.

Fuck, this is hard. This will be harder, I guess.

"May kailangan ka ba?" tanong niya ulit sa akin. "Pwede mong sabihin sa akin..."
she smiled but that didn't reached her eyes. Her eyes were cloudy.

"Yeah, I need to..." I sighed. "I need to know your name. Sino ka ba?" pagtatanong
ko sakanya. Halatang natigilan siya sa sinabi ko.

"What?" nag-uunahan ang pagpatak ng luha sa mga pisngi niya.

Damn.

Stop crying, Miss. I badly wanted to say those words.

Whoever she is, she should stop crying. Something inside me's hurting seeing her
like that. Gusto kong pawiin 'yung mga luha na pumapatak sa mga mata niya pero
hindi ko maikilos ang sarili kong mga kamay. Nanghihina akong makita siyang
umiiyak.

"Sino ka? Hindi kasi kita kilala..." I need to know who are you. Kailangan kong
malaman kung sino ka at kung bakit ganito ang epekto mo sa akin.

"Mikael, ako 'to..." patuloy ang pagpatak ng luha niya. "Si Mikaela..."

Mikaela...

Her name was familiar.

At the back of my mind, I can hear her name... again and again.

"Sorry, hindi kasi talaga kita kilala. Wala akong kilalang Mikaela. Kaano-ano ba
kita?" kumuyom ang kamay ko habang naghihintay ng sagot sakanya.

Please don't tell me that you are my sister.

Ayokong maging kapatid kita, kung sakali.

She continued crying.

"Miss, I'm really sorry, but who are you?" tanong ko ulit sakanya na tuluyan nang
nagpahagulgol sakanya.

Patuloy ang pag-iyak niya sa harapan ko kahit nang may dumating na nurse at tinawag
ang doctor. Lumabas siya ng kwarto at gustong-gusto ko siyang sundan para aluhin. I
am the reason for those tears. Gusto ko siyang kausapin. Tanungin... patahanin.

Sino ba si Mikaela sa buhay ko?

Bakit hindi ko siya maalala? Bakit wala akong maalala na kahit ano?

Hinihintay ko ang pagbabalik ni Mikaela habang nakikinig ako sa pinag-uusapan ng

Doctor at ng nanay ko daw dito sa loob ng kwarto ko.

Amnesia.

They were talking about amnesia. Retrograde amnesia. May amnesia ako kaya wala
akong maalalang kahit na ano.

This is bullshit.

I closed my eyes, forcing myself to remember anything. Kahit ano. Kahit ano lang.
Kailangan kong may maalala, eh. Kailangan kong maalala kung ano si Mikaela sa buhay
ko. Kahit sana siya lang...

Bumalik siya sa kwarto ko na may kasamang isang lalaki na nakahawak sa may siko
niya.

Is that her boyfriend?

My jaw tightened as I looked at them. Kumuyom ang kamay ko habang nakatingin sa

kamay ng lalaki na nakadikit ka Mikaela. He should let her go.

Hindi sila bagay na dalawa.

"Mikael, this is Lance. Our friend," she introduced him to me. Napasimangot naman
'yung lalaking tinawag niyang Lance dahil sa pagpapakilalang ginawa ni Mikaela
sakanya.

He's my friend? I don't think so. Hinayaan ko nalang si Mikaela at ang kaibigan
niya na manatili sa loob ng kwarto ko. I barely talked to the guy she called Lance,
though.

"It's not easy, I know..." sabi ko kay Mikaela nang maiwanan kaming muli sa loob ng
kwarto ko nang umuwi na muna si Mommy at lumabas 'yung kaibigang lalaki ni Mikaela
para bumili ng pagkain.

"Ha?" nilingon niya ako habang nakakunot ang noo.

"Seeing you like that, I don't know. I think I am responsible for those tears.
You've been crying since I woke up."

And I badly wanted to wipe those tears, Mikaela. I just don't know if I have the
right to do that.

"I feel like a lost child. Ni hindi ko alam kung sino ako. Kung anong pangalan ko,
saan ako nakatira, sino ang magulang ko. Blangko ang lahat sa akin." Napayuko ako.
It's so damn hard. Kahit anong pilit ko sa sarili kong may maalala, wala. Mas
sumasakit lang ang ulo ko.

"Mikael..."

"Mikaela's your name, right?" I asked her, she nodded. "Pwede mo ba akong kwentuhan
nang tungkol sa atin?" pakiusap ko. Gusto kong makilala pa siya. Gusto kong malaman
kung ano kaming dalawa.

"Oo naman, anong gusto mong malaman?" hinawakan niya ang kamay ko. Pati paraan ng
paghawak niya sa akin, pamilyar. "Ask me anything..."

Sa naging pag-uusap namin, nalaman kong girlfriend ko si Mikaela. Hell, I felt so

damn lucky. Girlfriend ko siya. I felt relieved knowing that she's mine. Na 'yung
babaeng nagiging espesyal sa akin mula nang magising ako, akin naman pala talaga.

We were engaged, too. Kahit papaano, hindi naging boring ang stay ko sa hospital
dahil sakanya. She's always here for me. Laging nakabantay sa akin. Lagi din siyang
nakaalalay sa akin at lagi niya akong kinukwentuhan. Napapansin ko na madaldal
siya, tapos ay bigla siyang mananahimik.
Nararamdaman kong naiilang siya. Maybe because I still can't remember her. But I
was trying so hard. But it's really not easy.

"Come on, pwede ka pa magtanong. Gusto kong magkwento pero ayokong biglain ka. Like
what you said, we'll take it slow." Sabi ni Mikaela habang nagkukwentuhan ulit kami
at nagtatanong ako sakanya.

I'd like to ask her a question but I don't know how to say it.

She was looking at me, like she was waiting for something to come out from my
mouth.

"Did we..." Crap. "Did we..."

"Did we what?" tanong nito nang tumayo ito at kumuha ng juice.

Damn. "Nevermind." I couldn't ask her about that thing. Nahihiya ako sakanya.

"If you're asking me about sex, no, Superman. Hindi pa natin nagagawa iyon," she
smiled at me. Her smile could really light up my day. Hindi ako nagsasawang
pagmasdan si Mikaela habang nakangiti.

I just nod at her. I don't know if that's a good thing or what.

I also asked her about my friends. And that guy she called Lance. She told me he
was her ex boyfriend. More reason for me not to be at ease whenever he's around.
Para sa ex boyfriend, masyadong malapit 'yung lalaking 'yon kay Mikaela. It's not
funny and it's not okay with me.

She said something about Stephanie, too. I
sabi ni Mikaela, nagkagusto ako sa babaeng
para ibalik ang kung anong nararamdaman ko
siyang hindi niya ako pinatulan noon. Kung
wala akong Mikaela ngayon.
don't know who she is, though. Pero ang
iyon. Gusto ko siyang makilala. Hindi
para sakanya kundi para pasalamatan
nagkagusto 'yung Stephanie sa akin, baka

"May sakit kasi ako sa puso. Kailangan ko ng heart transplant. And my dad, hindi ka
niya gusto para sa akin," pagkukwento ni Mikaela sa akin nang magtanong pa ako ng
tungkol sa aming dalawa para mas makilala ko siya.

Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. "Why?"

"Because he likes Lance for me..." nagkibit-balikat si Mikaela.

 Kumuyom naman ang kamay ko. "Bakit siya? Ako naman ang mahal mo, diba?" hindi ko
napigilang sabihin sakanya.

Ngumiti ulit siya sa akin. She should really smile more often. Mas nakakagaan sa
pakiramdam. "Oo naman. Ikaw lang."

"Bakit ako naaksidente?" tanong ko ulit. Ngayon lang ako nagtanong tungkol sa
aksidente dahil isa man sa kanila, walang binabanggit tungkol sa aksidente.

"Tayo," pagtatama niya sa akin.

Napatuwid ang likod ko sa sinabi niya. "Kasama kita? Bakit? Anong nangyari?" I am
so stupid! Paano kung may nangyari kay Mikaela? "Thank God you are okay."

She explained what happened. Kahit na wala akong maalala, tinatandaan ko ang bawat
salitang sinasabi niya. Wala din naman akong ibang mapagkakatiwalaan. Si Mikaela pa
lang ang kaya kong pagkatiwalaan ng husto.

"Gustong-gusto kitang maalala, Mikaela."

I badly wanted to know her more. Pakiramdam ko, isa siya sa mahalagang tao sa buhay
ko.

"Why are you the only one who's calling me Mikael? Everyone's addressing me as
Kerko. Ikaw, it's always Mikael..." I asked her out of curiousity. I loved it when
she's calling me Mikael. Gustong-gusto kong pakinggan ang boses niya sa pagtawag sa
pangalan ko.

"Because I don't share what's mine. And you are mine," she smiled at me.

"So I have a possessive girlfriend..."

"Very possessive, Superman."

We stayed for a few more days before they allowed me to go home. Kanina ko pa
iniisip kung sasama ba sa akin si Mikaela pauwi. Of course, she also have a life to
live. It's just that... fuck. I need her.

Naiinis ako lalo na noong may lalaking nurse na may dalang wheelchair ang tumititig
kay Mikaela.

"I said I'll use it." Sabi ko sa sobrang inis sa nurse na nakatingin pa din kay
Mikaela. Siya din ang nagtulak ng wheelchair na gamit ko. I don't need to use this,
though. I can walk. But if that means someone else will have her attention, I'll
use this wheel-freaking-chair, then.

"Okay ka lang ba?" inilapit niya sa akin ang mukha niya nang mapansin siguro niya
ang pagkainis ko. Lumingon ako at mabilis na idinikit ang labi ko sa labi niya. "I
am now." I replied.

Habang nasa biyahe kami, nakatulog si Mikaela sa may balikat ko. Pinagmamasdan ko
siya habang natutulog siya.

She was so cute while sleeping. Her lips were a bit parted, I stopped myself from
claiming her lips again. Nakuntento nalang ako sa paghawak sa kamay niya habang
nakasandal siya sa akin.

Pagdating namin sa bahay noon, may mga tao akong nakitang hindi din pamilyar sa
akin maliban kay Dale na bumibisita din sa ospital sa akin.

Then I saw Stephanie.

Well, yeah. She's pretty.

But Mikaela's the prettiest. I just smiled at Stephanie. Maybe she knew something
about me and Mikaela. Maybe I could ask her some things. I want to surprise
Mikaela, gusto kong alamin ang mga bagay tungkol sakanya.

Napalingon ako nang mawala si Mikaela habang magkakausap kami. Where did she go?
Gustuhin ko man siyang sundan at hanapin, kinakausap naman ako nila Cristine.

Katabi ko siya nang kumakain kami. She looked bothered. I wanted to ask her, but I
chose not to. Baka ayaw niyang pag-usapan. Sa pagkakakilala ko sakanya, madaldal
naman siya. Kung may gusto siyang sabihin, sasabihin niya agad iyon.

"No doubt I liked Stephanie, Cristine. She's like everyone's dream girl..." I told
Cristine. But Mikaela's my destiny. My reality. "Right, Mikaela?"

Natigilan siya bago tumingin sa akin. Tumango siya bago nagpaalam at tumayo.

Something's really bothering her. Nagseselos ba siya kay Stephanie? It's nonsense.
I like her. At kung tatanungin ako kung sinong gusto kong makasama, it'll always be
her. I just really need to talk to other people to know her more. To know Mikaela
more.

Nagpaalam siya sa akin na kukuha lang ng gamit niya. Nakaabang lang ako sa may gate
ng bahay ko habang hinihintay ang pag-uwi niya.
Nang makita ko ang pagdating niya, lumapit ako sa gate pero nakita kong may kausap
siyang lalaki na hindi ko pa nakikita. Lumapit si Mikaela sa lalaking iyon.

"Hugh, what are you--"

"Mikaela..." I called her. Lumabas ako sa gate at lumapit sakanya. "Who is he?"
Kaibigan ko din ba ang lalaking ito? Kumpara kay Saavedra, mas hindi ko gusto ang
lalaking ito sa harap ko.

"Hugh Marco Alcantara," pakilala niya sa akin. He even offered his hand. I refused
to take it. I snaked my arm around Mikaela's waist, instead. His jaw tightened and
I don't give a damn about it.

"Kerko Mikael Anderson. Mikaela's boyfriend," pakilala ko. Sinabihan ito ni Mikaela
na umalis na, buti nalang at nakinig naman ito.

It was obvious that, that guy likes Mikaela. "First, that ex boyfriend. Second,
that damn nurse. Now, him? May susunod pa ba, Mikaela? As far as I could remember,
you're mine, aren't you?" I just smirked and opened the gate for her.

Sa bahay ko nagstay si Mikaela. I'm being selfish, and it's not right. Dapat ay
hinahayaan ko siyang sa bahay nila tumuloy, doon siya mamalagi, pero gusto ko
siyang makasama. I still can't remember anything about her... but she's special to
me. Not just because she's the only person who's close to me, but because I feel
that I belong to her. Something's telling me that being with her means happiness.

And there's Alcantara. I don't know anything about that guy. Pero wala talaga akong
tiwala sakanya. He obviously likes Mikaela. What irritates me the most is the fact
that he's calling Mikaela, baby. Damn, she's no one else's baby. She's mine. Bakit
ba hindi nila maintindihan ang bagay na iyon?

I am trusting Mikaela, though. Pinapakita naman niya sa akin na ako ang mahal niya.
Na ako ang priority niya. And I am trying my best to make her feel that she's the
most important person to me, too. Walang ibang babaeng pumapasok sa isip ko maliban
kay Mikaela.

Pero sadyang papansin ata talaga si Alcantara kay Mikaela. He even volunteered to
be her tutor. Damn, I badly wanted to wring his neck. Kung nasaan kami ni Mikaela,
basta nalang siyang sumusulpot.

Kahit noong nagpunta kami sa Batangas para sa photoshoot, sumunod siya at ang banda
niya dahil sila ang tutugtog sa event na iyon.

Hindi ko maitago ang inis sa pagiging papansin ni Alcantara sa girlfriend ko. Kahit
noong nagpunta kami ni Mikaela sa bahay nila ay nandoon si Alcantara na para bang
malapit na malapit na sa kapatid ng girlfriend ko.
It was irritating.

I couldn't understand the hate, though. Hindi maitago ang disgustong nararamdaman
ng mga kapatid ni Mikaela sa akin. Hindi ko alam kung bakit.

When we had a 3-day photoshoot at Pampanga, I declined going, actually. Ayokong

iwanan si Mikaela pero kababalik ko lang sa trabaho at kailangan kong bumalik sa
dating ginagawa ko para mas mabilis akong makaalala.

Gusto ko siyang tawagan oras-oras pero alam kong nag-aaral din siya. Pinadadalhan
ko nalang siya ng breakfast para hindi na niya maisipan pang magluto. Gusto kong
may uwiang bahay pagkatapos ng photo shoot.

And I actually don't give a fuck if she'll burn the house. As long as she's safe.

Nang makauwi ako kinagabihan matapos ang photo shoot, wala akong naabutang Mikaela
doon. I tried calling her phone but her phone was dead. Inisip ko nalang na nasa
bahay nila ito at baka nainip sa pag-iisa niya sa bahay ko. Wala pa mang araw,
sinubukan kong tumawag sa bahay nila at nagtanong kung nandoon si Mikaela. Sinabi
sa akin ni Yaya Lourdes na hindi naman nagawi doon ang dalaga.

Si Dale ang pinapunta ko sa school ni Mikaela para malaman kung nandoon pa ang
girlfriend ko dahil mas malapit doon ang bahay ni Dale.

I was right. She was still there and she was stuck in a room with Alcantara. It
wasn't easy to control myself. They should keep in their minds that Mikaela is
mine. And I have no plans on sharing her with anyone.

Since we were in Pampanga, Dale and I talked about the accident. I was asking
things about it, actually. Ang nasabi lang sa akin ni Mikaela, nawalan kami ng
preno. I couldn't ask her some things because it seems like she doesn't want to
talk about what happened. It brings back painful memories and I don't want her to
feel sad about it again.

Pero kung may nakakakilala man sa akin ng lubos, si Mikaela 'yon. Nagtanong ako
sakanya kung may nakaaway ba ako o ano. Dahil malakas ang kutob kong hindi
aksidente ang nangyari sa amin.

She was busy with her school, I was busy with my work and with the investigations.
Inaalam namin ni Dale kung sinong posibleng gumawa ng bagay na iyon sa amin.

Kinailangan ko pang kaibiganin si Sophia. Sinabi sa akin ni Dale ang tungkol

sakanya. Kailangan kong alamin kung may kinalaman siya sa aksidente. I don't want
to leave any holes open. Kahit si Lance ay kinailangan kong paimbestigahan. I
talked to him and he told me to take care of Mikaela. He really love her. That was
enough to not put him on the list. He wouldn't do anything that will harm Mikaela.
"Saan ka galing?" she asked me when I got home. She was still up, waiting for me
obviously.

"Sandali, Mikael," she held my arm. "Kanina pa ako nagtetext, tumatawag. Hindi mo
sinasagot. Hindi mo ako--

"Could you please shut up?" I hissed. "Lahat nalang pinapakialaman mo. What are you
my wife?"

She was stunned with my words.

I sighed exhaustedly. "I'm tired, matutulog na ako."

Damn.

Alam kong nasaktan siya sa sinabi ko. Pero hindi ko pwedeng sabihin lahat kay
Mikaela. She would just involve herself. And I won't let that to happen. I won't
risk her safety. Mas mahalaga sa aking ligtas siya.

I wooed her when the morning came. God, I couldn't bear the seeing her sad. I just
can't.

After that night, she asked me things. Kung may naaalala na ba ako... o kung
naaalala ko si Sophia.

I had to lie.

It was awful to lie to her, but I must.

Days passed and the investigation went on. I was trying to balance everything. I
wanted to be with Mikaela but I need to be cautious, too.

If Dale was right, the person who planned the accident might do it again. It was
frustrating not to be with Mikaela always. Lagi nalang out of town ang photo shoot
namin kaya lagi siyang naiiwang mag-isa. I am worried something might happen to
her.

When I got back, I planned a date with her. To make it up for the lost time. I
missed her so bad, but she ended up forgetting our date.

And worst, she was with Alcantara. He took a picture of her and posted it.

Damn, she forgot our dinner because she was with him.
I waited for her to go home. I wasn't picking my phone. I bought her flowers and
chocolates, instead. Ayokong pag-aawayan namin ang nangyari ngayong gabi.

When I heard her car, I looked at her on the window. She was talking to Alcantara.

And I saw Alcantara kiss her.

He fucking kissed her on the lips.

I couldn't explain what I felt. I badly wanted to hit something.

She tried to ask me to go out, but I declined.

I fucking missed her but the scene couldn't vanish in my mind in an instant. Hindi
ko makalimutan kung paano hinalikan ni Alcantara si Mikaela.

I vented out my frustration on the investigation. Wala pa din kaming makuhang kahit
na ano ngayon. I was still talking to Sophia. Pero mukhang walang kinalaman ang
babae sa aksidente.

It was so damn hard to ignore her when all I wanted to do is to hug her.

But someone had me followed and I couldn't risk her safety. I need to stay away
from her but it was the hardest thing to do.

It was the hardest thing I've done. To show that I don't give a fuck about her
where in fact, I wanted to be with her.

"Mamimiss kita..." she said while hugging me from the back.

Hell, Mikaela. I missed you, too. I missed you even you are with me.

"Miss na miss na kita, Superman..."

I closed my eyes, shutting them hard.

Hinawakan ko ang kamay niya at tinanggal iyon mula sa pagkakayakap sa akin. "I have
to go. You take care," tumalikod na ako at lumabas para magpunta sa sasakyan ni
Dale.

He was shaking his head when he saw me. "You think it's worth it? You're hurting
her..."

"I know..." I sighed and looked at my house. "But keeping her safe is my
priority..."

Two weeks has passed and I didn't send any message to her. Isang linggo lang kaming
nasa Cebu at nakabalik na kami pero hindi ako umuwi agad. Kailangan kong maipakita
na hindi na kami magkasama ni Mikaela dahil hanggang sa Cebu, may nakasunod sa
akin.

Hindi sumang-ayon si Dale sa desisyon ko, pero kailangan kong gawin ang kaya ko
para kay Mikaela.

"Thank you for tonight, Kerko..." Sophia said. I asked her to go out with me since
someone was following me.

I need her.

Kailangan ko si Sophia para tigilan nila si Mikaela.

"No, thank you, Sophia," I smiled. I saw Mikaela looking at us.

I am so sorry, love.

"It's late, you should go home..." sabi ko kay Sophia.

"Yeah, I'll go home after this..." she pulled me closer and kissed my lips.

I was about to push her away when I saw the car that has been following me.

Fuck.

I know Mikaela's watching us.

But I need to show that she wasn't important to me anymore...

I pulled Sophia closer to me and kissed her lips.

"Mikael, sandali. Mag-usap muna tayo..." paos ang boses na sabi ni Mikaela nang
makaalis na si Sophia.

"What was that? Why did you kissed her?" she asked me. Hindi ako nagsalita.
"Bakit mo siya hinalikan? Mikael, girlfriend mo ako!"

"Why? What's the problem with that?" I asked her. "Ikaw lang ba ang may karapatang
manghalik ng iba, Mikaela?" I added sarcasm on my words.

"Anong sinasabi mo? What are you talking about?"

"Hugh Marco Alcantara. Sino ba talaga siya sa'yo?" I asked her again.

"Hugh? He was just a friend. Pinaliwanag ko na sa'yo. Mikael naman..."

"If he's just a friend, you shouldn't have let him kissed you! Sinong matinong
girlfriend ang papayag mahalikan ng iba?"

I know this was just a low blow.

But I need her to stay away from me. Not when I know I might put her on danger
again.

Hindi pwede.

"Hindi ko siya hinalikan... pero ikaw... you pulled her. You kissed her!"

"Now, we're even, right?"

"So what's this, Mikael? Gantihan? You kissed Sophia to get even? That's bullshit!"

"It's not working anymore, Mikaela..."

She was stunned again. "What are you talking about, Mikael?"

Fuck.

"Let's break up."

"What? No!" she shook her head. "Hindi tayo maghihiwalay..." nagsimula na naman
siyang humagulgol.

I closed my eyes. "Mikaela..."

"Sorry na... Sorry na, Mikael..." patuloy ang paghagulgol niya. "Hindi na ako
magiging nagger, hindi na ako magiging pasaway. Hindi na ako magiging sakit ng ulo
mo."

But I am doing this to protect you. It's a bullshit excuse but I don't care. I just
want you safe... even if that means you'll hate me.

"Mikael, ayoko... Ayoko."

"Mikaela, ayoko na. Tama na, tapusin na natin 'to. Wala ng tayo. Wala ng ikaw at
ako..."

I am so sorry, Mikaela. It wasn't true that you're giving me headaches, Ai. I might
put you on danger again and I don't want that to happen. Ayokong mapapahamak ka.

"Bakit ka nakikipaghiwalay?" she was having a hard time breathing because of

crying.

"Ayoko na."

"Ayoko! Hindi ako papayag! Sinasabi mo lang 'yan kaso hindi mo ako maalala ngayon,
eh. Mikael, once you remember me babalik na ulit tayo sa dati..." she touched my
cheeks and I wanted to take all my words back. "Maaalala mo na ako, magiging masaya
na tayo ulit..."

Nandito na, eh. Nasimulan ko na. Hindi ko pwedeng bawiin ngayon ang lahat.

"You are wondering why I can't remember you?" I asked her. "That's maybe because I
don't want to. Ayokong maalala ka. Ayokong maalala kung ano man ang meron tayo
noon. Ayoko nang maging parte ka ng buhay ko ngayon..."

"That's not true. Mikael, I am willing to wait until you remember me. I promised
you I won't leave you. Hindi kita iiwan..."

"You almost did, right? Lagi mong sinasabing kaibigan mo lang si Alcantara pero iba
yung pinapakita mo! Kung hindi ba ako nagising agad, nasa akin ka pa rin ba? Ako pa
din ba, Mikaela?"

I was hurt with that thought, too. Pero kung magiging ligtas siya kay Alcantara,
wala akong magagawa doon. As long as she's safe.

"Nagsinungaling ka lang ba noong sinabi mong mahal mo ako?"

Hindi ako nagsalita.

I wasn't lying when I told her I love her.

Mahal na mahal ko si Mikaela.

"Answer me! Magsalita ka!"

"Yes, Mikaela! Sinabi ko lang 'yon just to please you because you're always there
for me!"

Patuloy ang paghagulgol ni Mikaela sa harap ko.

"Hindi ako naniniwala sa'yo..."

"That's the truth, I didn't love you."

"Mikaela, let's end this now..."

"Mikael naman..."

"I don't think I can still trust you, Mikaela. And I'm actually starting to doubt
your love, too..."

"Mikael..."

"We're over, umuwi ka na sa inyo..."

Tumalikod na ako at iniwan siya sa labas.

Everything's a mess. Fucked. I couldn't stand seeing her like that. But I must bear
it all.

"Tangina..." hindi ko napigilang suntukin ang salaming naroon sa loob ng bahay ko.
I was throwing the things my hand touches.

Ang sakit makitang nagkakaganoon si Mikaela.

If I could just make everything okay now... gagawin ko.

Hindi ko gugustuhing saktan si Mikaela.

My phone rang so I picked it up.

"Hi, Kerko... missed me?"

"Camilla..."

=================

Epilogue- Kerko's POV part 2

Pls. use the hashtag #ALEpilogue if you're tweeting about the story. Para mas
makita ko ang tweets niyo. Thank you! :)

Last chapter na, baka pwede ako magdemand ng comments and votes? Salamat! :)

--

"Anong plano mo, Kerko? Maglalasing ka nalang ng maglalasing diyan?" Dale was
shaking his head while picking up the bottles on the floor. I didn't utter a word.

I honestly don't give a fuck about anything.

I just want her to be safe.

But hell, it was so painful to see her crying.

Ang sakit sa akin na makitang umiiyak si Mikaela at wala akong magawa para
patahanin siya. The more she's close to me, the more she's in danger. Her brother
obviously abhor me. They will hate me even more of they found out that I am putting
their sister in danger just because I want her to be with me.

"Dude, you need to clear your mind. Nasimulan mo na, diba? I already warned you.
You're hurting her... you're hurting yourself, too... at alam kong mas nasasaktan
ka sa ginagawa mo..." umupo si Dale sa tapat ko. "Ito kaya ang laklakin mo? Baka
mas effective?" inaabot niya sa akin ang isang bote ng alcohol. Ginamot niya 'yung
sugat kanina sa kamay ko habang natutulog ako.

Dale's really the only person I can count on now.

"She's with Saavedra, isn't she?" I asked Dale. Though I knew she's with her
friend. I followed her last night after I answered Camilla's call. I saw her went
to Saavedra's pad.

"Hayaan mo na muna si Mika. Focus on what you have to do. Alam mo na ba kung nasaan
si Camilla?" tanong ni Dale sa akin. Umiling ako. I still don't know her
whereabouts. Pinapaimbestigahan ko na siya dahil na rin sa pagpapadala niya ng
litrato ni Mikaela sa akin. It was as if she was threatening me using Mikaela.

"Ang hirap ng sitwasyon mo, dude. May amnesia ka pa..." Dale sighed. "Wala ka pa
din ba talagang maalala?" he looked at me and asked.

I shook my head. "Everything's still blurred. Kung ako lang, Dale, gusto ko ng
maalala lahat. Baka sakaling alam ko kung sino si Camilla. Baka sakaling alam ko
kung bakit nangyari ang bagay na iyon sa amin ni Mikaela..." sumandal ako at
pumikit.

I can still smell my love.

God, I missed her.

It has been weeks since I last hugged her.

I needed to stop myself from hugging her whenever I am watching her sleeping.

Gustong-gusto kong tabihan si Mikaela at yakapin siya; ikulong siya sa bisig ko,
pero 'di ko magawa.

Tumayo nalang ako at nagtungo sa kwarto ko para maligo. Dale was right. I need to
focus on finding out the truth. Kailangan kong masigurong ligtas na talaga si
Mikaela.

I made myself busy with work and with the case. NBI was helping us, too. Para
malaman kung sino ba si Camilla... sinong connected sakanya.
"Dale, have you talked to the NBI about what happened? We need to hurry things up
and--"

"Mikael..."

That voice.

I looked up and I saw her looking at me. Crap.

"Ai--Mikaela... what are you doing here?" I closed my laptop.

"I want to talk to you..." It was almost a whisper. Damn, I missed her so much.

Don't make this any harder, Ai. Please...

"There's nothing to talk about. You should leave. Marami pa akong gagawin," I told
her instead.

"Hindi ako naniniwala, eh... baka katulad dati, may reason ka kaya ka nakipagbreak
sa akin. Mikael, hindi ko kaya, eh..." nagsimula na naman ang pag-iyak niya sa
harap ko. "Hindi ko kayang wala ka..."

"Just stop and leave..." tumayo na ako para lumabas ng kwarto. Hindi ko kayang
makita siya ng ganito. I might ruin everything I started. Hindi pwedeng mapahamak
si Mikaela.

"What happened?" lumapit siya sa akin at hinawakan ang kamay kong may benda pa rin.
I flinched. "Are you okay?" she asked me.

"Just leave," I pulled my hand back.

"Mikael..."

"Mikaela, tama na..." Tama na. Ayokong nasasaktan ka, nakikitang umiiyak ka dahil
baka kalimutan ko na ang dahilan kung bakit ko ginagawa 'to. It's all for you, Ai.

"Ang sakit, eh. Mikael, ang sakit sakit na..." patuloy ang pag-iyak niya. I badly
wanted to wipe those tears, but if I do that, I will just hurt her even more
because I will still leave her.

"Mikael..."
"I have to go. May kailangan pa akong gawin..." naglakad ako palabas ng pinto at
iniwan si Mikaela. I know she's crying. She's crying and it's all because of me.
But if I stay with her, she'll get hurt even more. Hindi ko kaya 'yon.

"Okay ka lang?" tanong sa akin ni Dale nang makalabas ako.

"Make sure she's okay..." I told him instead. Tumango naman siya sa akin bago ko
siya iniwan doon.

Inasikaso ko ang mga kailangan kong gawin para mapabilis ang lahat ng proseso. Kung
sino si Camilla, sino ang mga koneksyon ni Camilla. I also asked the NBI to keep it
from Daniel--Mikaela's cousin. Ayokong mandamay ng kahit na sinong importante kay
Mikaela sa problema ko.

"Dude, tatawagan nalang daw nila tayo kapag may progress na. But I will call them
from time to time, too, and--are you okay?"

Lumapit si Dale sa akin.

I was looking at my table.

Mikaela's ring and necklace.

"She left it..." I whispered.

Seeing the ring and the necklace on my table makes me feel something painful in my
chest.

She's giving up.

She's letting me go.

"I asked you this before, I'll ask you again," Dale tapped my shoulder. "Do you
think this is worth it? Kerko, sa tagal ng pagkakakilala ko sa inyo ni Mika, hindi
ko lubos maisip na hindi kayo ang magkakatuluyan sa huli. Mahal na mahal niyo ang
isa't isa..."

I picked up the ring and looked at it.

"If she's safe, then it's worth it..."

"We better fix this sooner, pare. You need to get your love back. At hindi ako
papayag na hindi magiging kayo ni Mika..."
I'll try to win her back again. But I need to make sure she's safe first. Wala
akong pakialam kung papahirapan niya ako. She's worth it. She will always be worth
it.

I always find myself parking my car outside Mikaela's house at night. Looking at
her window. Hoping to see her.

I missed her.

I missed her, so damn much.

Pero wala akong magawa. Wala pa akong magawa.

Nang inaya ako ni Sophia magpunta sa mall, gusto kong tumanggi sakanya. I have
nothing to do with her anymore. Sigurado naman na kami na wala siyang kinalaman sa
aksidente namin kaya gusto ko na siyang layuan. Para hindi na siya umasa ng husto.

Pero tama si Dale nang sinabi niyang may posibilidad na pinamamatyagan pa din ako
ni Camilla. Kailangan kong ipakita na hindi na si Mikaela ang kasama ko... gago nga
siguro ako dahil mas pinili kong gamitin si Camilla... dahil wala akong pakialam sa
ibang masasaktan, basta ligtas si Mikaela.

Ligtas ang babaeng mahal ko.

"I didn't expect to see you here..." I heard Sophia's voice. She was talking to
someone. Magsasabi lang ako sakanya na aalis na ako dahil nakabili naman na ako ng
camera na kailangan ko. "But it's a good thing, I guess..."

"Sophia," I called her. I was stunned when the girl she was talking looked at me.

"Mikaela..."

God, I missed her.

Gustong-gusto ko siyang lapitan.

But Sophia created lies, she said she's my girlfriend and she even kissed me in
front of Mikaela. She ran away, I tried to follow her.

Damn.

Iniwanan ko si Sophia sa mall at sinubukang hanapin si Mikaela.

Dale called me while I was driving. "Not now, Dale. I need to find--"

"Kapatid ni Camilla si Hugh..." putol ni Dale sa sinasabi ko.

"What?" I stepped on the brake. "What the fuck did you say?"

Camilla is Alcantara's sister? But she's not an Alcantara.

"Adopted sister ni Hugh si Camilla... turns out your Godfather adopted Camilla.
Kinakapatid mo si Hugh, si Camilla dahil laging nasa ibang bansa, hindi naeexposed
masyado. I never heard anything from her, too, and--"

"What's her reason? Bakit kailangan niya akong ipapatay?" tanong ko kay Dale.

Damn it. Alcantara knew this.

Alam niya ang nangyayari kaya nakipaglapit siya kay Mikaela.

"One thing's for sure, pare. Hindi ikaw ang gustong ipapatay. Si Mika..."

"What? What the fuck are you talking about?"

"Just go here and we'll talk about it."

They advised me not to do anything to Alcantara. They will still trying to know his
sister's location. And I'm so damn useless sitting around, waiting for anything.

Hindi ako lumabas ng bahay gaya ng gusto ni Dale para na rin makontrol ko ang
sarili ko.

I saw my phone ringing.

Unregistered number... but I do have a hint who the caller is.

When I answered the call, I heard her sobbing voice.

"Bakit ka tumawag?" tanong ko sakanya. Sumandal ako at pumikit.

I missed your voice, Ai.

"Mikael, gusto ko lang makausap ka, tsaka..."

Huminga ako ng malalim. I closed my eyes and tried to calm myself.

"Mikaela, I need to hang up. Just go to sleep and--"

"I just need to talk to you..."

You're making it so hard, Ai.

"Mikaela--"

"Please, Mikael... bukas. Sa Sweet Desire. Please, magpunta ka. I'll wait for you.
Pagkatapos 'non, wala na..."

Wala na.

I can't lose you, Mikaela.

I closed my eyes harder.

Hindi ko kaya, Mikaela.

"Mikaela, I can't..." hindi ko kayang tapusin.

"Mikael, please. Maghihintay ako sa'yo. Hihintayin kita..."

Hindi na ako nakasagot sakanya nang ibaba niya ang tawag.

I don't want to go, Ai.

Ayokong tapusin na ang lahat ng meron tayong dalawa.

This is all bullshit, I know.

But I love you, Mikaela. Mahal na mahal kita.

Halos hindi ako nakatulog dahil sa nangyaring pagtawag niya sa akin. Hanggang
magtanghalian, hindi ko alam kung pupunta ako o hindi.
"She called me," Dale told me. Hindi ako nagsalita. "Kerko, tinawagan ako ni
Mika..."

I just continue reading the reports.

"Kerko, tumawag sa akin si Mika. Hindi mo ba ako naririnig?" halos pasigaw nang
sabi ni Dale sa akin kaya nag-angat ako ng tingin sakanya.

"I heard you. Loud and clear..." I gave him a fleeting look before turning my head
back to the papers.

"Anong plano mo? Hindi ka ba naaawa kay Mika?" he asked again. I sighed. "Kerko,
she's always crying!"

"What do you want me to do, Dale? Kalimutan lahat nang nasimulan ko na?" tanong ko
sakanya. "Hindi pa natin alam kung nasaan si Camilla. Those agents are trying to
find her and I must keep her safe! Alin sa gusto kong maging ligtas si Mikaela ang
hindi mo naiiintindihan?" bulyaw ko sa lalaki. "Do you really think this is easy?
Dale, hindi mo alam kung gaano kasakit sa akin makitang umiiyak si Mikaela sa harap
ko! Hindi mo alam kung paano ako nadudurog sa tuwing nakikita kong nasasaktan 'yung
babaeng mahal ko, pero tangina. Anong gusto mong gawin ko? Ipahamak siya sa tabi
ko?"

"Kerko..."

"Now, you want me to talk to her?" I asked him again. "Do you have any fucking idea
why she wants to talk to me? She said this will be the last. After this, tapos na.
Hindi ko kaya, Dale. Natatakot ako. Natatakot akong mawawala na siya ng tuluyan sa
akin kaya ayoko siyang puntahan! Ayokong sabihin niya sa akin na tapos na dahil
hindi ko kakayaning mawawala na siya sa akin..."

Sumandal ako at yumuko. "Mahal na mahal ko siya, Dale. Mahal na mahal ko si

Mikaela..." I closed my eyes and felt the hot liquid from my eyes.

"Magiging okay din ang lahat..." sabi ni Dale sa akin. "Don't worry..."

Bago pa man maggabi, nasa may SD na ako at nakatingin lang kay Mikaela. She was
waiting for me and I don't have the courage to go near her.

"Mikaela..." I still ended up showing up.

"Hey," halos walang boses niyang sabi sa akin. She looks thinner.

"What do you want to talk about?" I asked her. She didn't say anything. I heaved a
sigh. "If you're not going to say anything, I'll go home now..." and that'll be
better.
"No, wait, Mikael--I mean, Kerko..."

Fuck.

Don't call me Kerko, Mikaela.

I'm your Mikael.

Will always be your Mikael.

"It's about Hugh..." 

Alam na din niya ang totoo. She was saying sorry because she was the reason of that
accident. I didn't say anything. But the hate I was feeling towards Alcantara's
overwhelming.

"At least one of us is happy, okay na 'yon," she tried to smile at me.

"Who told you I'm happy?" I asked her.

"You have all the reasons to be happy. You're free, may girlfriend ka na. Mahal ka,
mahal mo..." she closed her eyes and I saw a tear escaped from her eyes.

"Mikaela..." Ikaw 'yung mahal ko.

"Can you promise me one thing?" lumapit siya sa akin. "Be happy..."

"I can't..."

Hindi ko kaya, Mikaela.

"That's what I want. I want you to be happy always... maging masaya ka kasama
niya..." patuloy ang pagpatak ng luha sa mga mata niya.

"Mikaela..."

"I promise, this will be the last time you'll see me... I won't bother you
anymore..."

She left me after that.

She left me and let me go.

Hinayaan ko na si Dale ang umasikaso sa pag-iimbestiga kay Camilla at Hugh. I was

trying to find ways to talk to Mikaela. I even followed her when she had a date
with Saavedra. I badly wanted to talk to her. Kahit pa hindi ko naman alam kung ano
ang sasabihin ko sakanya.

Noong sumama siya kay Hugh, gusto ko siyang sundan pero inirespeto ko ang desisyon
ni Mika. She needs it. Kailangan niyang maramdaman na kaya niya.

That night, after I called her, I called someone I know she's close with and tried
to set a meeting with him.

"What made you think papayag ako sa gusto mong mangyari, Kerko?" nakasandal si
Saavedra sa sasakyan nito habang nakatingin sa akin.

"Because you love her and you want her to be happy," I answered. I am so desperate
that I asked for his help to make Mikaela talk to me. Wala akong ibang maisip na
paraan para makalapit kay Mikaela.

"Yeah, I love her and I want her to be happy. Pero bakit sa'yo? Pwede namang sa
akin, diba? Simula pa lang, ako na 'yung nasa tabi ni Mika, diba?" he said again.

"I love her," hindi ko alam kung may sense sabihin iyon pero iyon talaga ang
nararamdaman ko.

"So?" he raised a brow on me. "Ang aga-aga mo akong binulabog para lang sabihin mo
sa aking mahal mo siya? Would that change anything? No, right? Sinaktan mo pa rin
si Mika..."

"If she's with me, she'll be more hurt, Saavedra. Ayokong masaktan siya kung magulo
pa ang sitwasyon namin."

"You're underestimating her, Kerko. Sa tingin mo ba, mahina si Mika? She's the
strongest woman I know. Dahil kahit gaano ka kagago, tangina mo, hindi ka niya
binitawan..."

I deserve that.

"Now, you want me to help you talk to her? Ano ako, katulad mong gago?"
sarkastikong sabi ni Saavedra.

"Ikaw lang ang alam kong makakatulong sa akin."

He crossed his arms on his chest and looked at me.

"Give me one reason why I should let Mika talk to you..."

I sighed.

"Because we both know you'll do the same thing if you're in my situation. You will
rather be away from her to keep her safe than to be with her and put her life in
danger. Because you know how much I love her..."

He sighed. He didn't say a word for a couple of minutes.

"I'll send you the place. Mika and I will be there before lunch..."

"Thank you..." I told him. He smirked at me. Hindi ako handa sa sunod na ginawa
niya kaya naman tinamaan ako ng suntok niya sa akin. "You're welcome," nakangising
sabi nito sa akin.

Sumakay na si Saavedra sa sasakyan nito at iniwan ako. Hinawakan ko ang panga kong
tinamaan niya.

Dale came with me at the park Saavedra texted me.

"What's your plan?" Dale asked me. I shrugged. "I just want her back..."

"It's not going to be easy, Kerko. Masyadong nasaktan si Mika," sumandal si Dale
habang naghihintay lang din sa pagdating nila Mikaela.

"I know... I know that..." huminga ako ng malalim nang makita ko ang pagdating ng
sasakyan ni Saavedra. Lumabas ako ng sasakyan ko at hinintay siyang lumabas ng
sasakyan ng binata.

She was walking towards me, I can feel the uneasiness she was having. Masakit
makita na parang ayaw na niya akong makita.

"Mikaela..." I called her when she was already in front of me. "I'm sorry..." I
know, a sorry will never be enough.

"Para saan?" tanong niya sa akin.

"For hurting you..." napayuko ako.

She was so mad at me. Pakiramdam niya, hindi ako nagtiwala sakanya. But I do trust
her... ayoko lang siyang mapahamak.

"Sinaktan mo ako..." she's crying again.

"Mikaela..."

"Ayoko na, Mikael. Ayoko na..."

Damn. That was the most painful words I heard from her.

Ayaw na niya.

It means completely letting me go.

It means forgetting.

Leaving.

"Ai, please... please, just please, talk to me..." I held her hand. Hindi ko kaya,
Mikaela. "Please..."

"Mikaela, please come back to me..." I pulled her and hugged her tight. Ayokong
bitawan ka dahil alam kong kapag ginawa ko 'yon, mawawala ka ma ng tuluyan sa akin.
"Please, Ai. Stay with me..."

"Mahal din kita, Mikael... Mahal na mahal pa din kita..." she looked at my face.
"Pero pagod na ako..."

"Pagod na akong masaktan..."

"Ai..."

"Pagod na akong umasa..."

"Mikaela, I'm sorry about that. I promise. It won't happen again... Ai..."

"It was so damn hard for you to admit that you love me... yet it was so fucking
easy for you to dump me... to leave me..."

"Mikaela, you're all that I need. Kailangan kita..." I don't give a fuck if
Saavedra or Dale will see me crying. I don't care if I looked like the weakest
person on earth... wala akong pakialam dahil si Mikaela ang mahalaga sa akin.

She pushed me away and shook her head. "I'm sorry, Mikael..."

"Don't do this, Ai..."

"I'm so thankful I met you... I hope in time, we will be both happy... kahit hindi
tayo 'yung magkasama..."

"Mikaela, ayoko..." I shook my head. "Ayoko, Ai..."

"I have to go..." tumalikod na siya sa akin para maglakad pabalik sa sasakyan ni
Saavedra nang yakapin ko siya.

"Mikaela, hindi ko kaya..." I buried my face on her neck and pull her closer to me.

"Mikael..." hinawakan niya ang kamay ko at tinanggal iyon.

"Mikaela..."

"Mikaela..." I called her again but she just continue running.

"Mikaela..."

Tangina, ang sakit. Seeing her walking away from me.

The pain I felt was excruciating.

"Mikaela..."

Hinawakan ni Dale ang balikat ko. "Let's go, Kerko..."

"Dale, she's gone..."

She's gone.

I lost her.

"Maaayos din ang lahat, Kerko..."

"Fuck..." hinawakan ko ang balikat ni Dale. Blurred memories kept on flashing on my
mind.

"Kerko?"

"Shit."

Malabo sa simula hanggang sa lumilinaw ang lahat...

Mikaela...

"Kerko..."

I looked at Dale.

My head was killing me. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. "I remember
her... I remember everything..." it was starting to gets darker and darker...

"Kerko!" I heard Dale's voice.

The next thing I knew is I woke up in a hospital... again.

"Mom, I'm fine..." I told her when she was asking me how I was.

"Kerko, maybe we should go to New York and just move on..." she said. I shook my
head. "Ayoko."

"Kerko..."

"Dad, please. Just leave me here. I'll be fine..." That was a lie. But no one
really cared about my feelings except her.

Except Mikaela.

"Kerko..."

"I'm fine. Please, just leave me here. Ayokong sumama sa inyo."

Wala naman silang nagawa nang hindi ako sumama sakanila. I just stayed at the
hospital for three more days to make sure I am fine.
Sinabi ni Dale sa akin na umalis si Mika papuntang America. Kahit pa gusto ko
siyang sundan, hindi pwede. It was her choice. I need to give her space and time.
Alam kong babalik siya. Babalikan niya ako.

"Kerko, mas matino ka naman kasing kausap kay Dale, eh..." reklamo ni Julia sa akin
nang magkita kami sa isang restaurant. Julia's Dale's girlfriend and I'm actually
happy for that jerk. He deserves to be happy. Lagi nalang kasing sabit sa problema
ko ang kaibigan ko.

"So naisip mo na ba kung saan ang gusto mo?" she asked me again. I shook my head.

Good thing was Julia and Dale's keeping me occupied. I missed her, though. Walang
araw na hindi sumagi sa isip ko si Mikaela.

Tila may nangyari naman sa babaeng nasa likod ko kaya natapunan ako ng tubig.

"I'm sorry, I didn't mean it. I--"

Mikaela...

Natigilan ako nang makita ko siya.

"Kerko?" Saavedra was surprised to see me, too.

"Are you okay?" Julia asked me. Wala akong pinansin ni isa sakanila kahit nang
humingi ng pasensya ang waiter. My eyes were on Mikaela.

"Uy, okay ka lang?" tanong ulit ni Julia sa akin.

"I'm sorry... let's go," aya ni Mikaela sa kasama at umalis na.

"Mikaela, wait!" I called her. She didn't stop.

"Mikaela..."

"Anong kailangan mo?" she asked me.

God, I missed her so much.

"I'm sorry, kailangan ko ng umalis..."

"Mikaela..."

She left again without talking to me.

"She's the girl who broke your heart?" Julia asked me.

I sighed and shook my head. "She's the girl that will complete my life..."

I tried following her wherever she go. Kahit saan siya nagpupunta, nandoon ako.
Nakatingin sakanya. Kahit na selos na selos na akong makita silang dalawa ni
Saavedra na malapit sa isa't isa sinusubukan kong kontrolin ang sarili ko.

Kahit ang party sa SD nagkagulo dahil nagpang-abot kami ni Thunder. He was fuming
mad at me. At wala akong sinisisi sa nangyari.

Mikaela thought Julia's my girlfriend. Paano ako maghahanap ng iba kung wala akong
ibang hinahanap kung hindi siya?

"Hindi ka ba napapagod?" she asked me. I asked her where.

"Dito. Mula nang bumalik ako, lagi kang nandoon kung nasaan ako. Aren't you tired?
This is so not you. Hindi ka sanay maghabol..."

"You are worth the wait, Mikaela. So, no. I won't get tired of chasing you. I'll do
my best to win your heart again. I won'r get tired of loving you..."

"It'll always be you and me. Forever, Ai. Forever..."

Days passed by and we were always together. I'm trying to win her back. Even though
she wanted to start again, I'm still trying to win her back... But Paulo came in.
Mikaela's heart donor's boyfriend. I actually don't give a damn about him. As long
as hindi niya popormahan si Mikaela ko. I tried fixing everything. I talked to her
mom, her brothers... kahit ilang beses na akong nasusuntok ni Thunder, okay lang. I
deserved those punches. I never should've hurt Mikaela.

I was the happiest man on earth when Mikaela said yes to me. When she said she will
marry me. Iyon na siguro ang pinakamasayang oras ng buhay ko. Nang tanggapin niya
akong muli. Nang pumayag siyang makasama ako habang-buhay.

Hugh talked to me already. He said sorry for what he did and I forgive him. I don't
want to hold any grudges against him or to anyone else. Si Mikaela lang ang
mahalaga sa akin. Iyon ang hindi magbabago.

Wala namang naging problema sa kasal naming dalawa ni Mikaela. Everyone supported
us. Even her brothers. Alam kong hindi pa nila ako tanggap na tanggap pero mahal
nila si Mikaela. Kaya kahit na ganoon, pumayag sila sa kasal naming dalawa.
"Kerko," tinapik ni Saavedra ang braso ko. "I'm leaving..." he said. My brow
furrows. "Where are you going?" I asked him. He sighed and looked at my wife.
"Nebraska... magpapakalayo-layo. Ayos naman na talaga si Mika, diba? Hindi na niya
ako kailangan."

"You're her friend," I told him. Kahit pa nagseselos ako kay Saavedra, alam kong
mahalaga siya para sa asawa ko.

"Tangina mo, huwag mo nang idiin na kaibigan lang ako. You're her husband. Mas
kailangan ka niya... alagaan mo siya," sagot niya sa akin.

"You don't have to say that," I scoffed.

Sinimangutan naman niya ako.

"Let's go, palapit yung Hugh sa asawa mo..." nauna pang maglakad sa akin si
Saavedra papalapit kay Mikaela.

Nagpaalam si Saavedra kay Mikaela gaya nang plano nito. She'll miss him, I know.
And I understand why.

Dumiretso na kami sa hotel pagkatapos ng reception... and those marks Mikaela made
will always be a reminder of what happened to us.

On her first night as an Anderson.

"Pero Kerko, mukha namang masaya ka, eh," Dale said while looking at Mikaela. He
knew it very well that my wife is my happiness. Dumalaw siya sa amin ni Mikaela
dahil na rin sa pangungulit ng asawa ko magpunta si Dale dito sa bahay. Araw-araw
nalang nandito si Dale.

"Of course, I am..." I couldn't hide the smile I had on my face while looking at my
wife.

"Superman, My brother called earlier. We'll go there later, okay? I missed Theon
and the twins already," my wife said while giving us our juices. She glared at Dale
after. Ilang araw na ding naiinis si Mikaela kay Dale kapag narito ang kaibigan ko
pero gustong-gusto naman niyang narito si Dale.

"Dude, don't forget to cover that up..." Dale pointed something on my neck.

"Allergies," I looked away. My wife blushed.

"Allergies?" He's obviously not buying my excuse. Damn. Napakadaldal talaga ni

Dale.

"Tindi mo, Mika! Gigil lang kay Kerko?" Dale laughed and Mikaela gave him a deadly
glare. Binato ko naman siya ng throw pillow na nasa gilid ko.

"Fuck you," Mikaela hissed.

Nangunot ang noo ko.

"Fuck me instead," I frowned.

"Kerko Mikael!" Binato niya ako ng unan at tinalikuran kami habang tawa nang tawa
si Dale.

What? I don't want her to do it with someone else. Willing naman ako, bakit hindi
nalang ako?

Geez. Mikaela and her mood swings. Napapadalas talaga ang pagsusungit niya ngayon.
Kung minsan, nakayakap lang siya sa akin tapos bigla siyang mangangagat ng balikat.
Minsan naman bigla nalang niyang kakagatin ang baba ko tapos hahalikan ako. 

Hanggang sa pagpunta namin sa bahay ng mga magulang ni Mika, nakasimangot pa din

siya sa akin.

"Ai," I called her.

"Ano?" she hissed.

She's still irritated.

"I love you," I held her hand and squeezed it. She looked at me and sighed. "I love
you, too..."

"What's wrong, love?" I asked her again. "What's bothering you?" hindi ko
mapigilang mag-alala.

She bit her lip.

"I did something stupid..." napayuko siya. Nagsimula din siyang humikbi.

"What happened?" tanong ko sakanya. Tumingin naman siya sa akin at mas lalo siyang
napahagulgol.
"Magagalit ka, eh..." she said while still crying.

"What happened? Tell me, love..." I cupped her face and kissed her nose. "Anong
nangyari? Hindi ako magaggalit sa'yo..." tanong ko ulit sakanya.

She wiped her tears and looked at me. "Nakita ko kasing nasira yung kama natin..."
she cried again.

I blinked my eyes.

What was that?

"Kagabi, okay pa 'yon, eh..." she was still crying. "Tapos after we... we..."

"Mikaela..."

"Nasira 'yung kama natin!"

I tried to stop the smile on my lips. But I guess, I failed to do it since she
frowned at me. "Wag mo akong tawanan..." patuloy ang paghagulgol niya. "Nasira
'yung kama natin..."

She's acting strange now. Lagi nalang siyang moody at emotional. Kahit nga ang
pagkakasira ng suot niyang sapatos, iniyakan niya noong nakaraan.

"We'll buy a new one, okay?" I whispered. She nodded and hugged me. "Don't worry
about it," hinalikan ko ang noo niya at niyakap siyang muli.

Days passed by and Mikaela's still moody. Minsan, ayaw na din niya akong makita.
Ayaw akong pauwiin sa bahay namin. Kapag hindi naman ako umuwi agad, nagagalit siya
sa akin.

Iniintindi ko nalang ang topak niya. Mahal ko, eh.

"Ai, what else do you need? Baka kulang pa 'to?" I asked my wife while staring at
our push cart. She filled it with things with strawberries. Lahat na ata ng may
nakalagay na strawberries na nakita niya, nilagay na ni Mikaela dito.

"Just shut up and follow me, okay?" she hissed. I sighed. I opted to remain silent
as I followed her. Tumitingin tingin ako ng pwedeng idagdag sa pinamimili naming
dalawa.

Minutes passed by and she stopped walking and looked at me. "Bakit di ka
nagsasalita?!" she hissed again. Pinanlakihan niya pa ako ng mata.

"You told me to shut up, Ai..."

"May ibang babae kang iniisip, no?" she glared at me. "Sino 'yang babaeng 'yan?"

I smiled. She's really cute.

"May ibang babae ka nga?!" her voice raised a note. "Huwag mo akong ngiti-ngitian,
Kerko Mikael! Magsama kayo ng babae mo!" she walked away but I grabbed her hand and
pulled her closer to me.

"Bitawan mo nga ako!"

"Sabi mo magsama kami ng babae ko. Kasama kita. Ikaw lang naman ang babae ko."

"Ewan ko sa'yo," she rolled her eyes.

"Kinilig ka na naman. Wag ka na magselos. Sa'yo lang naman ako, eh."

"Dapat lang," she pulled my neck and gave me a quick kiss. "I don't share what's
mine...

I smiled and kissed her lips. "I love you..." I whispered.

"Kerko, Mika... tama na ba 'to?" Dale interrupted us.

Tinignan naman siya ng masama ni Mikaela at binato ng strawberry scented shampoo na

hawak nito. Napa-aray naman si Dale nang tamaan sa noo ito.

"Leche, istorbo! Ang panget mo."

I shook my head. Hindi ko alam kung matutuwa ako o hindi na si Dale ang
pinagtitripan ni Mikaela.

"Ang lakas ng topak ng asawa mo," ani Dale na hawak ang nasapul na noo.

"Dale! Ang tagal mo!" she yelled. Bigla naman nitong hinila si Dale.

Tinignan ako ni Dale.

"Pre, ninong ako, ah?" sabi niya bago nagpaakay sa asawa ko.

Napangiti nalang ako.

In 6 months time, we will see Jahann Nikolai.

I pushed the cart and followed my wife.

"Ai," I called her. Nilingon naman niya ako. "143445254..." I told her.
Napasimangot siya.

"Seriously, what's that?" she asked.

"I love you very much, mahal na mahal kita. Tangina, slow mo, Mika," iiling-iling
na sabi ni Dale.

"That was it?" tanong niya sa akin. I smiled and nodded.

"143445254... oo nga, no?" ngumisi siya sa akin.

Natawa nalang ako at niyakap siya. "I love you..." I whispered and kissed her
forehead. "Kayo ni Jahann..."

"Mahal na mahal din kita, Superman..."

I hugged her tightly and smiled. My love for her will always be amaranthine.

It's undying...

It's everlasting.

--

THE END.

Special Chapter : April 28.

Salamat. :)

=================
Jahann Nikolai

AN: Ang hindi magbasa nito, hindi mahahanap ang kaforever niya. Jk.

Anyway, I'd like to say thank you. Maraming maraming salamat sa pagsuporta niyo ng
dalawang taon kay Mikaela at kay Kerko... I know you guys are calling him Mikael.
Haha. Their story's the closest to my heart kaya ako man, nahihirapang bumitiw
sakanilang dalawa. Alam niyo kung gaano ko kamahal si Kerko... lalo na yung mga
nasa group sa facebook, alam niyo kung gaano ko pagpantasyahan si Superman. Hahaha!
Kaya masakit talaga sa akin na dulo na ito... but at the same time, I am super
happy kasi finally, after those trials and heartaches, may forever pa din silang
dalawa. It'll always be Superman and Ai, forever... walang pwedeng umextra pa.

Now, this is not a goodbye. Haha. I'll see you sa Second Generation. Yes, MAY STORY
ANG SECOND GEN. At hindi matatapos ang kwento ni Mika at Kerko... they will remain
in our hearts because their love for all of you will always be amaranthine... it's
undying... it's everlasting.

I love you, guys! <3

Thank you! ;)

PS. Hello, bbq. <3

--

"Wake up, Superman..." she whispered on my ear, I smiled a little. Kanina pa naman
ako gising dahil kanina pa niya kinakagat-kagat ang balikat ko para lang gisingin
ako. "Superman..." she said before biting my shoulder again. "Kapag hindi ka pa
gumising diyan maghuhubad ako dito..." she said, she's now planting soft kisses on
my shoulder.

I couldn't stop myself from smiling. Of course, Mikaela won't do that. Hindi ito
maghuhubad sa harap ko ng ganoon na lamang... higit lalo na pa ngayon.

"Mikael!" she shouted after a moment of ignoring her.

I opened my eyes and looked at her. "Why, my love?" I asked her. She pouted.
Damn, I am really falling in love with her even more every day. Walang araw na
hindi ako nagpapasalamat na ako ang minahal ni Mikaela... na ako ang pinili niya.
Hindi ko alam kung paano ako gigising bawat araw kung hinayaan ko nalang talaga
siyang mawala sa akin noon.

"Gumising ka na nga kasi!" pinanlakihan niya ako ng mata pagkatapos ay sumimangot

na naman siya sa akin.

"I am awake, Ai..." I laughed softly. Mas lalo siyang sumimangot dahil sa sinabi
ko. Mas lalo naman akong natuwa sakanya.

"Mukha ba akong nakikipagbiruan sa'yo?" tanong niya sa akin. Seryosong-seryoso na

ang mukha niya ngayon. Hindi pa man ako nakakasagot ay nagsalita na siyang muli. "I
woke up so fucking early just to make a breakfast for you, now you're just going to
make fun of me?" she raised her perfectly plucked brow on me. "Grabe ka," patuloy
pa din niyang sabi.

Sumandal ako sa head board ng kama at pinagmasdan si Mikaela habang nakatitig sa

akin ng masama. She's giving me a deadly glare but I was actually happy she's
giving me all her attention. Damn, nahahawa na ata ako sa kabaliwan ng asawa ko.

"Talagang nagbago ka na..." Mikaela said.

I sighed.

Here we go again... ilang buwan na din akong inaaway ni Mikaela tuwing umaga. It's
crazy. She's sweet one minute, then she'll go berserk for no reason after. Minsan
kahit nga hindi ko pag-ubos ng juice sa baso ko kapag kumakain kami o kaya'y
nagmemerienda ay magagalit siya at aawayin ako. Naranasan ko na ding iwanan niya
ako sa mall dahil lang nainis siya nang hindi ako bumili ng pagkain ko... I wasn't
hungry that's why I didn't buy myself a food... pero hindi natuwa si Mikaela sa
ginawa ko. Hiningi niya 'yung susi ng sasakyan ko at iniwan ako sa mall. She was
crying when I got home... she was saying sorry for acting weird and when I told her
it was okay, nagalit na naman siya. Hindi daw ako nagsasabi ng totoo... sinasabi ko
lang na okay lang daw ako kahit hindi naman talaga.

May nangyari din na hindi niya ako kinausap buong araw dahil lang sa Sweet Desire
ako bumili ng cake para pasalubong sakanya. She said I went there to see Stephanie.
Kahit si Cristine lang naman ang nandoon dahil nagbakasyon sila PJ at Stephanie.
Kinailangan ko pang tawagan si Cristine para kausapin si Mikaela at ipaliwanag ang
nangyari.

"Ai..."

"Don't Ai me. I hate you! Dahil lang hindi na ako maganda ngayon, ganyan ka na? Ang
kapal mo! Noong hindi pa naman ako buntis, patay na patay ka naman sa akin! Ngayong
ang laki-laki ko na, hindi mo na ako pinapahalagahan... hindi mo na ako pinapansin.
Hindi mo na pinapansin pati ang mga efforts ko. Nagbago ka na talaga." Umupo ito sa
kama at tumalikod sa akin.

Hindi ko na pinigilan ang sarili kong ngumiti habang nakatingin sa likod niya.

She's really crazy... but she's mine. And I am happy with her craziness.

"Nung kasal natin, may nalalaman ka pang, I will love you no matter what because I
can't imagine life without you. I can't imagine waking up every day without you by
my side. Tapos ngayon, dahil lang ang pangit ko na, ayaw mo na sa akin? Araw-araw
may kasama kang mga models na halos maghubad na sa harap mo kaya hindi na ako
mahalaga sa'yo... hindi mo na ako mahal. Leche ka. Fuck you!"

"Tara?" aya ko sakanya. Nilingon naman niya ako at binato ng unan. Hindi ko
napigilan ang pagtawa bago ako lumapit sakanya at niyakap siya mula sa likod.
Hinawakan ko ang kamay niya at inilagay iyon sa may tiyan niya. Iniiwas naman niya
ang mukha niya sa akin.

"My love for you didn't change, Ai. I love you... with all of me. Don't be insecure
with those models I am with everyday... you, carrying our child makes you the
sexiest in my eyes. Walang babaeng umuokupa sa isip ko maliban sa'yo... ikaw lang
ang nasa isip ko kahit na may ginagawa pa akong iba..."

"Sinungaling ka."

Ipinatong ko ang baba ko sa may balikat niya at niyakap siya ng mahigpit. "There's
no point on lying, Ai..."

Hindi kumibo si Mikaela.

"I love you, Ai..."

Hindi pa din siya kumibo.

"You know someone whose name's Mikaela Michelle Dela Cruz-Anderson?" I asked her.
Nilingon niya naman ako at tinaasan ng kilay. "Pinagtitripan mo na naman ba ako?"
tanong niya sa akin.

I smiled and shook my head. I let out a throaty laugh before I kissed her temple.
"I'm in love with her... I guess, I will be forever in love with her. and I really
can't imagine waking up without her by my side... without her smiles, her laughs,
her scent... I can't imagine my life without her."

"Hindi ka talaga naaattract sa mga babaeng 'yon?" parang bata na tanong niya sa
akin. She looked at me and I saw sadness on her eyes. I shook my head. "Kahit na
halos nakahubad na sila sa harap mo?" tanong niya ulit sa akin at umiling ako ulit
bilang sagot.

"Kahit na mas malaki 'yung dibdib nila? Pati butt?"

I kissed her cheeks before I shook my head again. "I am yours. Walang ibang babaeng
bumihag sa mga mata ko maliban sa'yo. I don't care about them, ikaw 'yung mahal ko,
Mikaela. Walang iba..."

Humarap siya sa akin at niyakap ako ng mahigpit. "Sorry..." she whispered. I felt
her lips on my neck. I sighed deeply and closed my eyes. Damn, paano ba naiisip ng
babaeng 'to na titingin ako sa iba kung sa pagdampi pa lang ng labi niya sa akin,
nababaliw na ko?

"I'm hungry, Ai..." I whispered.

"Hmm?" she replied.

"I said I'm hungry..." hinawakan ko ang balikat niya at bahagyang inilayo siya sa
akin. "Kain na tayo?" aya ko sakanya.

Umiling siya at niyakap akong muli. "Mamaya na... I want to hug you, love," she
buried her face on my neck. Sinisimulan na naman niya akong halikan sa leeg. I
know, it's really nothing for Mikaela, but crap. Hindi balewala sa akin ang
ginagawa niya.

"Ai..." You really should stop, Mikaela.

"Hmm?"

Crap.

"Let's eat, come on. Nagluto ka, diba?" I heaved a sigh before I looked at her. She
nodded. "Kain na tayo..."

"Okay," humiwalay siya sa akin at umupo ng maayos. Hindi ko naman naiwasang

mapangiti nang tila nagtatampo na naman siya sa akin. "Let's go," hinawakan ko ang
kamay niya at inakay siya palabas.

Naabutan namin si Dale na nakatayo sa gilid ng lamesa nang makababa kami.

Nakatingin siya sa mga niluto ni Mikaela.

"What are you doing here?" I asked him.

"Inutusan ko," sagot ni Mikaela bago umupo. Dale looked and frowned. Noong nalaman
niyang buntis si Mikaela, sinabi niya sa asawa ko na kung kalian nito ng tulong,
kahit anong oras ay pupunta si Dale. Noong tatlong buwan pa lamang ang tiyan ng
asawa ko, alas-tres ng madaling araw ay nagpabili ito ng cheesecake kay Dale.

"Malapit ka na manganak, diba?" tanong ni Dale kay Mikaela. Umupo ito at tinignan
ang asawa ko.

"May problema ka sa panganaganak ko?" kunot noong tanong ni Mikaela dito. Umiling
naman si Dale. Hindi ako nagsalita habang naglalagay lang ng pagkain sa plato ko.

"Wait, I need to call Kuya pala. Pupunta tayo 'dun mamaya, Mikael," paalala niya sa
akin bago tumayo.

"Kumain ka na muna," hinawakan ko ang kamay niya para pigilan siyang lumabas ng
dining room.

"Mabilis lang 'to," she smiled and kissed my lips.

"Ang lakas ng topak ni Mika, no?" sabi ni Dale habang naglalagay na din ng pagkain
sa plato niya. "Pero improving naman, nakakapagluto na ng almusal, eh..."

Ngumiti lang ako sakanya.

I know that she's trying her best. Kung tutuusin ay marunong naman si Mikaela
magluto. She told me Lance taught her how. Nakakapagluto naman siya ng pagkaing
nakakain ng maayos at masarap, pero natatakot siyang gawin dahil na rin sa mga tao
sa paligid niya.

She told me she once arranged a dinner with her brothers. Siya ang nagluto ng
pagkain nila pero hindi din naman kumain si Thunder at Hunter noong nalaman nila na
si Mikaela ang nagluto. They just laughed at her and told her she's just wasting
the food. But my wife can cook well... siguro'y madalas lang noon na sumasablay
siya sa pagtantiya sa mga nilalagay niya, pero ngayon, pwede ko ng ipagkatiwala ang
kusina sakanya... pero hindi pa din maiwasan ni Mikaela ang masugatan sa tuwing
naghihiwa. Siguro'y iyon ang hindi na niya mababago pa.

"Hindi niyo ba kukunin si Edward na ninong?" tanong ulit ni Dale sa akin habang
kumakain. Bumalik naman na si Mikaela dala ang cellphone nito at tila may kausap.

"Lance, I am serious, hindi na kita papansinin kahit kailan kapag hindi ka umuwi
kapag nanganak ako..."

"Nasagot na ba ang tanong mo?" tanong ko kay Dale. Napailing nalang ito.

"Here, talk to Superman, Lance..." iniabot ni Mikaela sa akin ang phone niya.
Kumunot ang noo ko. Ba't ko naman kakausapin si Saavedra?
"I'm hungry..." Mikaela mouthed. I sighed. Tumayo na muna ako at lumabas para
kausapin si Saavedra.

"Ba't ba tawag ka ng tawag sa asawa ko?" tanong ko kay Saavedra bago umupo sa may
sofa na nasa may living room.

"Para magselos ka lang..." sagot naman nito.

"I'm serious, Saavedra. Hindi ka titigilan ni Mikaela kung wala ka kapag nanganak
siya," I let out a sigh. Last month pa nangungulit si Mikaela na pauwiin si
Saavedra mula sa Nebraska. Kung ako lang ang masusunod, hindi ko na papauwiin ng
Pilipinas si Saavedra, eh.

"Ba't ako ba ginugulo ng asawa mo? Sabihan mo nga 'yan na magmove-on na," sinundan
ni Saavedra ng pagtawa ang sinabi niya.

"Shut up," I hissed.

"Dude, baka naman kaya ako ang hinahanap ng asawa mo kasi makikipaghiwalay na
sa'yo?" he asked again.

"I'm serious, Saavedra."

"I am, too. Magpapabook na ako ng flight and—"

"Just go to hell, asshole," I sneered, he laughed.

"Uuwi ako next week, huwag mo nalang sabihin kay Mika para surprise, alright?"

"You know I can't keep a secret from her, right?"

"Tangina mo naman, huwag mo lang sabihing pauwi ako. Sige na, mangungulit na naman
'yung asawa mo, eh. Gabi dito, magpatulog naman kayo."

"Alright," ibinaba ko na ang tawag nang sakto namang tumawag si Hugh sa cellphone
ng asawa ko.

What the fuck?

Tumayo ako at bumalik sa kusina. Seryosong-seryoso naman ang mukha ni Mikaela

habang nakikipagkwentuhan kay Dale. Tumigil silang dalawa nang pumasok ako.
"Alcantara's calling you, Mikaela Michelle..."

Nilingon niya naman ako at kumunot ang noo niya. "Eh di sagutin mo, you don't know
how to answer the phone?" she asked me and rolled her eyes.

"Ba't tinatawagan ka pa nito?" tanong ko nalang sa halip pansinin ang pagiging

sarcastic niya.

"Answer his call and ask him, duh?" tumayo ito at lumabas ng dining room.

"What happened?" I asked Dale. He shrugged.

"What happened, Dale?" I asked again.

"She asked me about the photo shoot..." Dale shrugged and looked away.

"Damn it, Dale. What happened?" I asked him again.

"She saw your picture with the models, she asked for their names and—"

"I don't care about them. Tangina mo, kita mong buntis si Mikaela, puro kagaguhan
kinukwento mo," iiling-iling na lumabas na ako para sundan si Mikaela.

"Kagaguhan ka diyan, picture lang 'yung pinakita ko, eh..." I heard Dale said.

Pinuntahan ko si Mikaela na abala sa pagtingin-tingin sa laptop ko. Tinignan niya

ako ng masama habang papalapit ako sakanya.

"Ai..."

"Ngayon, Ai? Kanina Mikaela Michelle..." inirapan niya ako habang patuloy na
nagsscroll sa laptop ko.

"Ai..."

"Don't talk to me..." nakasimangot na sabi ni Mikaela.

"Love..."

"I said don't talk to me," she hissed.

I sighed. "Fine," umupo nalang ako sa tabi niya at tinignan siya habang nagsscroll
siya ng pictures sa laptop ko. Kung nakakamatay lang siguro ang tingin, kanina pa
patay ang mga models na tinititigan ni Mikaela.

"Kerko."

Sabay kaming napalingon ni Mikaela nang magsalita si Dale.

"What?" I asked him. Hindi ko pa din nakakalimutan na kasalanan ni Dale kung bakit
nabaliw na naman si Mikaela. Buti sana kung katulad sakanila, mabilis lalambot si
Mikaela, eh. Pinapatulog nga ako ng asawa ko sa ibang kwarto, eh.

"Thunder's here... and Hunter."

Napalingon si Mikaela sa akin. "What are they doing here?" she asked me. I
shrugged. "Diba ang sabi mo, tayo ang pupunta sakanila?" I asked her.

"Huwag mo akong kausapin!" she hissed again.

Siya naman ang unang kumausap sa akin. Tss.

Sinundan ko nalang si Mikaela nang lumabas ito para puntahan ang dalawang kapatid
niya. Nakaupo si Thunder at Hunter nang maabutan namin, si Dale na din ang nagdala
sa dalawa ng juice.

"Kuya," Mikaela greeted them. Lumapit si Mikaela sa mga ito at humalik sa pisngi ng
mga ito.

"Tangina, ikaw 'yung kapatid ko?" tanong ni Hunter dito. Lumapit na din ako at
tumabi kay Mikaela.

"Thunder, Hunter..."

Napagkasunduan na din namin na hindi ko sila tatawaging Kuya. It's awkward.

"Problema mo?" tanong ni Mikaela dito.

"Wala, ang panget mo, eh..." natatawang sabi ni Hunter kay Mikaela. Nanlaki naman
ang mata ng asawa ko bago kumuha ng isang throw pillow at pinaghahahampas si
Hunter. "Ang kapal mo, lumayas ka na nga!"

"Hunter," saway naman ni Thunder sa kapatid. Hinawakan ko nalang si Mikaela at

pinaupo.
"I thought we are the one who'll visit you later?" I asked Thunder. Masama pa din
ang tingin ni Mikaela kay Hunter.

"Seryoso, Kerko. Yan si Mika? Buti napagtiisan mo? Ang panget talaga, eh..." sabi
ulit ni Hunter bago tumawa nang tumawa.

"I hate you!" asik ni Mikaela sa kapatid.

"Hunter, stop it," Thunder said again.

"Yeah, she's still the same old Mikaela Michelle, Hunter..." I answered his
question. Nilingon naman ako ni Mikaela. Alam kong iba ang iniisip ng asawa ko sa
sinabi ko. Habit na din ni Mikaela maging paranoid.

"She's still the same girl I fell in love with... and ugly? Where? Wala naman akong
makitang panget sa asawa ko. Everything about her's beautiful," I smiled at her.
"And I love everything about her..."

"Malabo lang mata mo," sagot naman ni Hunter sa akin.

"Go to hell..." Mikaela told him.

"Anyway, nauna na kaming magpunta dito ipaalala 'yung birthday ni Mommy next month.
Next month ang due date mo, diba?" tanong ni Thunder kay Mikaela. Tumango naman
siya. "Hindi ka papayagan na makialam sa party, alright? Intindihin mo nalang 'yung
pinagbubuntis mo. Mamaya, we're sure Mom will open that topic so, Mikaela Michelle,
don't volunteer, okay?" sabing muli ni Thunder sa kapatid.

"In short, manahimik ka at huwag ka makialam," Hunter shrugged.

"Don't worry, hindi ko din naman papayagan si Mikaela. We'll just ask for Maha and
Cielo's help instead," I told them. Tumango naman sa akin si Thunder. Si Hunter
naman ay nakatitig pa din kay Mikaela at patuloy na inaasar ito.

"Asshole, let's go," aya ni Thunder kay Hunter.

"Fuck you," Hunter hissed before he looked at Mikaela again. "Hey brat, sigurado ka
bang kapatid ka namin?" he asked my wife.

"I freaking hate you," tinitigan ng masama ni Mikaela si Hunter.

"Take care, baby..." hinalikan ni Thunder sa noo ang asawa ko bago ako tinanguan.
"Una na kami," paalam niya bago nauna ng lumabas ng pinto. Naiwan naman si Hunter
na nakatingin pa din kay Mikaela.

"Lumayas ka na nga!" angil ni Mikaela sa kapatid niya.

"Namiss kita," sabi nito bago ginulo ang buhok ng asawa ko at lumabas na din.

"Baliw," Mikaela rolled her eyes. Sumunod naman kaming dalawa sakanila para ihatid
sila sa sasakyan nila.

"See you later, baby," paalam ni Thunder kay Mikaela bago pinaandar ang sasakyan.

"Ai..." I called my wife. She looked at me. "Bati na tayo?" I asked her.

She nodded. "Bati na tayo..." lumapit siya sa kin at niyakap ako ng mahigpit.
"Sorry..." she whispered.

"Sorry for?" hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at tinignan siya sa mukha.

"For being moody... jealous... insecure..." napayuko siya habang patuloy na

nagsasalita.

"Ai, I love you... and it's okay. Mahal kita, huwag kang mag-alala..." mabilis kong
hinalikan ang labi niya at niyakap siya.

"I love you more... always remember that, okay? Inaaway lang kita lagi pero hindi
ibig sabihin 'nun, hindi kita mahal. Mahal na mahal kita. And maybe, I just want
your attention, that's why... so, sorry, love. And please, don't get tired of
loving me... don't get tired of me."

Napangiti ako habang nakatingin sakanya. I wiped her tears and kissed her nose. "I
will never get tired of loving you, understanding you, making you happy, love.
Hindi ako mapapagod sa'yo..."

"I love you..." she whispered again.

"I love you, more... you and Jahann..." I claimed her lips after that.

Pagbalik namin sa loob ng bahay, naabutan namin si Dale na may kausap sa cellphone
nito. Naglakad siya agad papalapit sa akin. "May problema, Kerko," sabi niya sa
akin.

"What is it?" tanong ko sakanya. Tinignan ko din si Mikaela bago siya tumango sa
akin. "Mag-aayos muna ako ng gamit," paalam niya sa akin. Tumango nalang din ako.
"What happened?" I asked Dale.

"Kailangan ka sa location, Kerko. Ayaw nung anak ng presidente mag-pose kung hindi
ikaw ang photographer..."

"What?" kumunot ang noo ko habang nakatingin kay Dale. "Anong kaartehan 'yon?"

Nagkibit-balikat si Dale. "Inaalam ko pa. Pero Kerko, kailangan matapos ngayon

'yung photo shoot..."

"And what are you suggesting?" hindi ko mapigilang mainis.

"Go there and do the photo shoot."

"Alam mong may lakad kami ng asawa ko, diba?" sabi ko sakanya.

"Oo nga, pre. Pero kailangan na natin 'tong matapos," sagot naman ni Dale sa akin.

"Fuck, then hayaan niyo siya sa buhay niya," naglakad na ako para sundan si Mikaela
pero pinigilan ako ni Dale.

"Dude, madaming madadamay kapag 'di mo ginawa 'to. Alam mo namang maarte 'yung
babaeng 'yon," sabi naman ni Dale.

"What's wrong?" Mikaela asked us.

"Nothing, Ai—"

"Kailangan ni Kerko magpunta sa location ngayon. Sa Rizal lang naman, Mika.

Makakabalik naman agad kami..."

She looked at me.

"Ai..."

"It's okay..." she smiled.

"Ai?"

"It's okay, Mikael. Bilisan niyo nalang, para umabot tayo, okay?"
Lumapit ako sakanya at hinawakan ang kamay niya nakakapanibago na papaya agad si
Mikaela. Dati, laging makikipag-away muna siya para lang makinig.

"Ai..."

"It's okay, Superman. I'll just wait for you, alright?" she smiled and squeezed my
hand. "I love you... always remember that."

"I love you, too..." I kissed her lips before I packed my things.

"I'll see you later, okay? Sabay tayong pupunta doon..." paalam ko sakanya nang
sumakay na si Dale sa sasakyan ko.

Tumango naman si Mikaela sa akin bago ako niyakap ng mahigpit. "Take care, love.
I'll wait for you. I love you," she said.

"I love you, too."

"I love you... always."

"Ai... babalik ako, okay?" hinalikan ko ang noo niya nagpaalam na sakanya. She just
smiled at me and waved her hand.

"Dale, do you think Mikaela's really fine?" I asked Dale while he's driving.

"Bakit?" nilingon niya naman ako.

"Isn't it unusual? Pumayag agad siya..." sumandal ako habang nakatingin sa daan.

"Pinayagan ka na, nagtataka ka pa?" kunot noong tanong ni Dale sa akin.

"No, it's not that. Hindi lang ako sanay na ganoon ang asawa ko."

"Tapusin mo nalang kagaad. Wag ka na magpabreak..." suhestiyon ni Dale. Tumango

naman ako.

Naipit naman kami sa traffic kaya halos ala-una na kami nakarating sa location.
Kailangan kong makabalik bago mag-alas sais ng gabi para makasabay ko si Mikaela
pagpunta sa bahay nila.

"Where's Corey?" I asked the staffs. Itinuro naman nila agad sa akin at inaayos na
nito amga nakuhang pictures.
"What's the problem?" tanong ko sakanya habang inaayos ang camera ko. "Baliw 'yung
fan mo, ayaw magpakuha sa akin. Napakaarte..." iiling-iling na reklamo ni Corey.

I sighed. "Ako na ang bahala."

Inabala ko nalang ang sarili ko sa pagkuha ng litrato. Kailangan ko ding matapos

agad.

"Fuck, it's almost four pm..."

"Hindi ka pa tapos..." sabi ni Dale sa akin. Napailing akong muli. "Can you go
first and check on Mikaela? Hindi nagrereply sa akin, eh..." tinignan ko ang
cellphone ko pero walang message galing kay Mikaela.

"Paano ka?" tanong ni Dale sa akin.

"Lilipad nalang ako," sarkastikong sabi ko. Hindi ko naman pwedeng iwan ang photo
shoot dito ng ganoon nalang.

"Sige, taasan mo, ah?" sagot naman ni Dale sa akin.

Ibinigay ko sakanya ang susi ng sasakyan ko at sinabi kong magpapahatid nalang ako
oras na matapos ang photoshoot.

"Where are you?" I called Dale after an hour. Malapit na din akong mainis sa mga
kasama ko dahil hindi matapos-tapos ang photo shoot.

"Malapit na, nagshort cut na ako, eh..." sagot ni Dale.

"Call me when you're with Mikaela already, okay?" bilin ko sakanya.

"Yeah, I'll call you later," ibinaba na ni Dale ang tawag at nagpatuloy kami sa
photo shoot. Si Corey ang nakaalalay sa akin habang nagtatrabaho.

"Tangina, di pa ba tayo matatapos?" tanong ni Corey sa akin. Hindi ako kumibo. I am

starting to get pissed, as well. It's past six, already. "Can you check my phone if
there's a message?" utos ko kay Corey. Sumunod naman siya sa akin at umiling.

Fuck. What's happening to them?

"Kerko, your phone..." I heard Corey's voice. Ipinasa ko sakanya ang camera at
lumapit sa pinaglalagyan namin ng gamit namin.
It was Thunder who's calling.

"Hey, is Mikaela there?" bungad ko nang sagutin si Thunder.

"Kerko, your wife and your son needs you."

"What?"

"Nabangga si Mika..."

"What happened?" I asked Thunder as soon as I got to the hospital. I can still see
blood on his clothes. Fuck.

"Thunder, what happened?!"

Can someone just tell me this is a joke. Na hindi si Mikaela ang nasa ospital
ngayon.

"Kerko, calm down," hinawakan ni Dale ang braso ko.

"How can I fucking calm down, Dale?" I asked him. "Where is Mikaela?" I asked them.

"Nasa emergency room..." si Rain ang sumagot sa akin na namumugto na din ang mata.

Lumapit ako sa pinto ng Emergency Room at naghintay. Lahat sila pinipigilan akong
buksan ang pinto at pumasok doon.

"Ai, please..."

"Kerko..." lumapit si Cielo sa akin na namamaga din ang mata sa pag-iyak.

Hindi ako nagsalita. Umupo lang siya sa tabi ko at nagsalita.

"I was talking to her earlier... she told me you left. And he'll just wait for you
to go home..."

Dapat, hindi nalang ako umalis.

Fuck, dapat hindi nalang ako umalis kahit na pinayagan naman niya ako.
"She told me she's really happy you're her husband..."

"Cielo, stop it..." pigil ko sa kaibigan ng asawa ko. "Magiging okay naman si
Mikaela, eh..."

"I was talking to her before the accident..."

I looked at Cielo.

"She was talking about a dog... sabi ni Mika, alam mong ayaw niya sa aso, pero may
aso sa subdivision niyo na lagi mong pinapakain..."

Laging nasa tapat ng bahay naming ang asong iyon. Laging nasa may gate lang si
Mikaela kapag pinapakain ko 'yung asong 'yon dahil natatakot ito.

"She said someone's trying to get the dog, kaya pupuntahan niya muna..." Cielo
smiled while she's crying. "Sinabi niya din na nagpasundo na siya kay Kuya Thunder
kasi alam niya naman na gagabihin kayo... pero alam niya din na gagawin mo ang
lahat para matapos moa gad ang trabaho mo..."

Sumandal ako sa pader habang nakikinig lang kay Cielo. Hunter was standing and
waiting, too. Si Thunder din ay naghihintay na bumukas ang pinto ng ER habang si
Rain ay nakaupo lang. Maha's there, too...

Ai... please, lumaban ka ngayon..

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na naupo at naghihintay sa nangyayari sa

Emergency Room. Isa lang ang gusto kong marinig... ligtas si Mikaela at Jahann.

Bumili na muna si Cielo at Maha ng pagkain at nagpalit naman si Thunder ng damit. I

was still waiting for the doctors.

"Sorry, Kerko..."

Hindi ko kinibo si Dale.

Sino bang sisisihin ko sa nangyari? Sarili ko lang naman... dapat ay hindi ko

pinabayaan si Mikaela. Dapat hindi ko siya iniwan...

"She's pretty..." Hunter said. Nakaupo lang din siya sa tabi ko at naghihintay.
"She's the prettiest, actually... well, maybe next to Zyline..." he chuckled. "But
Michelle's the prettiest brat, isn't she?" Hunter looked at him and smiled.
"I love making fun of her... wala naman kasi akong maalalang magkasama kami noong
mga bata kami. She's always not available... kaya lagi ko lang siyang inaasar. Iyon
lang ang naaalala ko sakanya."

"She loves you... and she wants you and Thunder to be okay again..."

"I know..."

"She'll be fine..." sa tingin ko'y mas sa sarili ko sinasabi ang bagay na iyon.
Mikaela will be fine. She needs to be fine...

"Magiging okay 'yan. Halos sa ospital na tumira noon 'yan, eh... baka namiss niya
lang. And she's one of the strongest people in the world..."

Napangiti nalang ako ng bahagya. Hunter's right. Malakas si Mikaela.

Matapos ang parang napakatagal na paghihintay namin, lumabas ang doctor at agad
naman kaming lumapit sakanya.

"We have a problem..." iyon ang bungad niya sa amin.

"What is it?" kalmado pa din ang boses ni Thunder habang nagtatanong sa doctor. I
remained silent.

Huminga ng malalim ang doctor bago nagpaliwanag sa nangyari. Isa lang ang malinaw
sa sinabi niya... gusto niya kaming pumili kung si Mikaela o ang anak ko ang
ililigtas.

"You need to decide now..." sabi pa nito.

"We need some time... please..." Thunder asked the doctor.

"Make it quick, Mr. Dela Cruz..."

Bumaling sa akin si Thunder. "You're her husband, Kerko..."

"Thunder, we still have the right to decide!" Hunter hissed.

"Hunter, Mikaela's married already... yes, we still have the right to decide, but
it's Kerko's call..."

Damn.
Do I really have to choose between them?

Hindi ba pwedeng ako nalang?

Ako nalang 'yung mawala... bakit kailangang pumili ako sa mag-ina ko?

"Kerko..."

"Thunder, give him time..."

"Einah, wala na tayong oras..."

"Kerko..."

"Kerko..."

"Kerko..."

Fuck. Everyone's asking him.

Lahat naghihintay ng sasabihin niya.

Si Mikaela o si Jahann?

Damn it.

"Kerko..."

Naglakad ako papalapit sa doctor na naghihintay sa amin.

Alam kong pipiliin ni Mikaela si Jahann... alam kong mas gugustuhin niyang siya
nalang ang mawala kaysa sa anak namin...

Pero hindi ko kaya.

Hindi ko kayang mawawala siya.

"Save my wife... please, save my wife..." I told the doctor. Tumango naman siya sa
akin. Agad na lumapit sa akin si Dale at hinawakan ang balikat ko.
I'm so sorry, Jahann... pero hindi ko kayang mawala ang Mommy mo.

Walang umuwi sinuman sakanila hanggang sa matapos ang operasyon ni Mikaela at

lumabas an doctor. Agad siyang lumapit sa akin kahit pa naglapitan na ang lahat
sakanya.

"Everything will be fine..." she told me.

Hindi ko naintindihan ang gusto niyang sabihin hanggang sa kinausap na niya si

Thunder.

"Kailangan pa naming imonitor ang bata, kulang pa siya ng isang buwan..."

What?

"How's my sister?" Thunder asked the doctor. Tumayo na ako at lumapit sakanilang
dalawa.

"Let's hope for the best... imomonitor pa natin si Mika at ang bata..."

"They're both fine?" Hunter asked her.

"Sa ngayon ay maayos ang sitwasyon ng dalawa... pero may komplikasyon pa kay
Mika..."

"What do you mean?" I asked her.

"We'll talk about it, please just follow me... ipapaasikaso ko na din ang kwarto ng
mag-ina..."

Nagkatingnan kaming lahat at lahat ay tila nabunutan ng tinik nang sabihin na okay
na sila. Kung ano man ang komplikasyon na sinasabi ng doctor, sigurado siyang
maaayos nila iyon...

"May sariling way talaga si Mika manganak..." naiiyak na sabi ni Maha habang yakap
yakap nito si Cielo.

Sinundan ko nalang ang doctor at iniwan sila doon. Tinulungan din ako ni Thunder sa
pag-aasikaso sa mag-ina ko.

"You know that my sister might hate you with your decision, right?" Thunder asked
me while we are looking at Mikaela. Nasa loob na ito ng kwarto nito at may mga
nakakabit na mga aparato dito.
"Yeah," I nodded. "But if I have to choose again, paulit-ulit kong pipiliin si
Mikaela..."

"She will be fine..."

Tumango ako. Of course...

"Ai..." hinawakan ko ang kamay ni Mikaela. "Wake up..."

I heaved a sigh. "Don't be like this... wag mo namang iparamdam sa akin ang
naramdaman mo noong ako ang nakahiga sa kama ng ospital..." I kissed her hand and
looked at her face.

"Huwag mo naman akong gantihan, Mikaela..."

"Please, wake up... for me... and for Jahann..."

"Ai..."

Everyone's waiting for you, Ai... Jahann's fine... hindi ko alam kung paano Niya
ginawa, pero niligtas Niya kayong dalawa...

Please, love... wake up.

Huwag mo akong iiwan...

It had been 3 days since then...

Wala pa ding malay si Mikaela.

Jahann's really fine. Kahit kulang ito sa buwan ay maayos naman ang lagay nito...
lahat kami'y naghihintay nalang ay Mikaela.

"Baka naman kailangan lang halikan niyan? Halikan mo na, Kerko. O gusto mo, ako
na?" tanong ni Saavedra habang nakatingin kay Mikaela.

"Huwag mo ngang pagnasaan yung asawa ko."

"Bili tayong strawberry cake... pustahan, gigising 'yan..." sabing muli ni

Saavedra.
"Wala ka ba talagang matinong sasabihin?" tanong ni Cielo dito. He shrugged.
Pagdating nito noong isang araw ay sa ospital na ito dumiretso.

"Malay niyo effective..." he shrugged and looked at Mikaela again.

"April 28 nanganak si Mika, diba?" tanong ni Lance sa akin. Tumango ako.

"Alam mo bang naiinis 'yan dahil gusto niya, April manganak. Anniversary niyo daw
kasi..." nakangiti si Saavedra habang nakatingin sa asawa ko.

"Ibang klase tama ni Mika sa'yo, no? May pa dapat manganganak 'yan, eh... akalain
mong nakagawa ng paraan..."

"April 28..." I smiled and shook my head. "It's our anniversary."

"Minsan, di ko na maintindihan kung anong pinakain mo diyan kay Mika, ba't nabaliw
sa'yo..." sumandal ito habang nakatingin sa asawa ko.

"Kapag nagising si Mika ngayon, sasagutin ko na nanliligaw sa akin..." sabi ni

Maha.

"Kapag nagising siya, I'll confess my love to the person I love..." sagot naman ni
Cielo.

"Kapag nagising si Mika ngayon, mag-aasawa na ako bukas..." biglang sabi ni

Saavedra habang nakatingin sa asawa ko.

Hindi nalang ako kumibo.

Pero kapag nagising si Mikaela ngayon... ipaparamdam ko sakanya na mahal na mahal

ko siya.

"Yari ka, Edward..."

Napalingon ako kay Dale nang magsalita ito.

Nakatingin ito sa loob ng kwarto ni Mikaela at ganoon nalang ang pagtalon ng puso
ko nang makita kong nakadilat na si Mikaela.

Agad akong pumasok sa loob ng kwarto niya at nilapitan siya.

"Ai..."
She looked at me.

"Ai..." hinawakan ko ang kamay niya at hinalikan ang noo nito.

Hindi siya nagsasalita. May mga doctor na pumasok na para icheck si Mikaela.
Tahimik lang siya habang tinitignan siya ng mga doctor. Nakayuko lang siya. Ilang
minuto lang na nagkamalay si Mikaela kaya naman hindi ko din siya nakausap.

Matapos makita na maayos naman na ang kalagayan niya, inilipat na siya sa private
room kung saan imomonitor pa din siya.

Nakabantay lang ako sakanya habang natutulog siya. Natutulog sa may couch si Edward
habang naghihintay na magising ulit si Mikaela. Si Thunder, mamayang hapon naman
darating kasama si Hunter.

"Ai... gumising ka na..." I was holding her hand and caressing it gently. "Hindi na
tayo nakapagcelebrate ng anniversary natin..." huminga ako ng malalim.

"Ai..." I called her again. Napalingon ako nang gumalaw ang kamay niyang hawak ko.

"Mikaela?" nakadilat ang mga mata niya at nakatingin siya sa akin.

"Sino ka?" mahinang tanong niya sa akin.

"Mikaela..."

Fuck. What's this?

No. Hindi naman posible. Walang head injury si Mikaela at—

"You're cute, Superman..." she whispered again.

Nilingon ko siya at nakangiti siya ng bahagya sa akin. "How's Jahann?" she asked
me. I smiled at her. "He's fine..."

"Thank God..." she smiled at me and I saw a tear escaped from her eyes. "I love
you, Mikael..." she whispered.

"I love you, too..." lumapit ako sakanya at hinalikan siya sa labi. "Don't do that
again, Ai, please?" I told her. "Hindi ko kakayanin kung may mangyayaring masama
sa'yo..."
"I won't..." she smiled at me.

Maya-maya'y dumating ang nurse kaya pinakiusapan ko kung pwedeng dalhin si Jahann
sa kwarto ni Mikaela. Nakasandal siya sa dibdib ko habang hinihintay ang anak
naming.

"Seriously, Mika... you almost died..."

"I'm actually a cat. Madami pa akong natitirang buhay..." she smiled at them.
Hinawakan ko naman ng mahigpit ang kamay niya.

Dumating si Jahann kaya naman agad na inilapit ang bata kay Mikaela. She was
smiling from ear to ear while looking at Jahann.

"Ang cute niya, mana sa'yo..." she looked at me and smiled.

I just smiled. Nilingon ko si Saavedra na hawak ang camera ko at kinukunan ang mag-
ina ko.

"What? Malay mo kapag photographer ako, magkaforever ako..." he shrugged. Napailing

nalang ako.

I looked at Mikaela and Jahann.

Hindi ko mapigilang mapangiti.

Mikaela and Jahann...

They're both mine... and I love them endlessly.

Mikaela looked at me and smiled.

"I love you," I mouthed.

"I love you, too..." she mouthed.

---

MEDYO SABAW. HAHAHAHAHAHHAHA! CAN I JUST MAKE BAWI? ON KERKO'S BIRTHDAY NAMAN. LOL
<3