Άγνωστο Κείμενο 1

Λέγω ὅτι πολλαί καί καλαί ἐλπίδες ἡμῖν εἰσίν σωτηρίας. Πρῶτον γάρ

ἡμεῖς μέν φυλάττομεν τούς τῶν θεῶν ὄρκους, οἱ δέ πολέμιοι

ἐπιορκοῦσί τε καί τάς σπονδάς παρά τούς ὄρκους λύουσιν. Ἐπεί δέ

ταῦτα οὕτως ἔχει, τοῖς μέν πολεμίοις ἐναντίοι εἰσί οἱ θεοί, ἡμῖν δέ

σύμμαχοι, οἵπερ ἱκανοί εἰσί καί τούς μεγάλους ταχύ μικρούς ποιεῖν

καί τούς μικρούς, κἄν ἐν δεινοῖς ὦσιν, σώζειν εὐπετῶς, ὅταν

βούλωνται. Ἔπειτα δέ ἀναμνήσω ὑμᾶς καί τούς τῶν προγόνων τῶν

ἡμετέρων κινδύνους, ἵνα εἰδῆτε ὡς ἀγαθοῖς ὑμῖν προσήκει εἶναι

σώζονταί τε σύν τοῖς θεοῖς καί ἐκ πάνυ δεινῶν οἱ ἀγαθοί.

Ξενοφώντα, «Κύρου Ανάβαση», ΙΙΙ, 2, 10 – 11