შალვა კარმელის ლექსები

მარტოობა

მარტოობამ მომცა აზრი,

საოცნებო როგორც მთვარე, -

მარტოობამ შემიყვარა, -

მარტოობა შევიყვარე!

მარტოობამ მომაჩვენა

ტურფა სახე ცის ასულის,

მარტოობით განვიცადე

არსებობა ჩემის სულის.

ჩემთვის მყუდრო მარტოობა

არის სევდის გამქარველი,

მარტოობა რომ შევიტკბე,

მიტომ მქვია მე კარმელი!

მარტოობამ აღმიმაღლა

სამარადო გულის გრძნობა.

და მიტომაც მიყვარს ასე

მარტოობა, მარტოობა!

ლოცვა ხანჯლებით

დაგეხარბა - ისრულად

მთვარე ამონაგორი.

მდაგე დარბაისლურად
ჰაშიშების თაგორი.

გრთავენ მძივ-ამბარჩები:

აღრალი და სპეკალი-

სხეულს სცვივა ფარჩები

ვნებით რომ მოგეკალი.

თუ ვენერა მილოსელს

ახლა ვერ გეღირსები..

კლეოპატრა ნილოსელს

დაგკოცნიან მირზები.

მწვავმა და უკადრილმა

ყელს კოცნები შეიბი

და ქარების კადრილმა

შორს გაშალა შლეიფი.

შენთვის თუ მილოცნია

ყველა - ეს გიტანჯალი

აჰ, რა ვნებით გკოცნიან!

აჰ, როგორ კლავს ხანჯალი!

დარდი ვაგზლების

ჩვენ შარაბანით მივქროდით გზაზე.

ვამბობდი: კვდება გული უდამოდ.

თქვენ ჩემს დღიურში ჩასწერეთ ასე:

მცივა! მშვიდობით, ო, სამუდამოდ!

დამასაჩუქრე ტყის კავალერი

ლურჯ პეიზაჟით ცივი თვალების.

ახლა მაწვალებს სივრცე ქალური

და შემოხვედრა ყრუ ვაგზალების.

სად არის ფრთები, რომ ავცდე ბორკილს...

ქება ეროსებს, ღმერთებს ფრთიანებს.

რა ეშველება ამ 'მაქსიმ გორკის' -

ყველას მაშორებს და მაგვიანებს.

ვხედავ ციფერბლატს: საათის შვიდზე

ჩვენ მიგველოდა პატარა ხიდი.

გადავდგებოდით გაფრენილ ხიდზე

და გვიტაცებდა შორს მაინ რიდი.

სასახლე, ბაღი და ტყე შერევის,

დაღუპულ პრინცის მოჩვენებები.

თქვენ დედოფალი ორანჟერეის -

პანის ყვავილებს კრეფდით ვნებებით.

ზმანებაშია ეს ყველაფერი...

ახლა ვაგზლები მაწვალებს გრძელი,

და მენატრება ჭლექით ნაფერი -

შეყვარებული ქალწულის ხელი!