This, in fact, is a trivial observation for many Koreans.

For them, English is a foreign

language they learn for highly specific purposes, such as passing school examinations,
gaining employment, and conducting business with foreigners, and this in no way
introduces the need to interact with other Koreans in English, for their everyday lives
outside of the above contexts are stably and securely structured around the Korean
language, which dominates most areas of social life and which is closely tied to
Koreans’ sense of identity.

Ang katotohanang matagal nang nanahan sa diwa ng mga Koreano na ang Ingles ay
isa lamang wikang banyagang pag-aaral dahil sa tiyak nitong gamit, tulad ng pagpasa
sa pagsusulit, pagkakaroon ng trabaho, pagsasagawa ng negosyo katuwang ang ibang
lahi at kailanman ay hindi ito magiging kapakipakinabang sa pakikipag-ugnayan sa
kapuwa Koreano. Sapagkat, simula sa kanilang pagkasilang, ang wikang Koreano ang
ikinintal at matatag na binalangkas sa kanilang buhay. Tulad na lamang ng negatibong
pagtingin ng mga Koreano sa wikang Ingles, kung saan ang pagyakap ng kapuwa nila
Koreano sa nabanggit nawikang banyaga ay nangangahulugang pagtataksil sa liping
Koreano.

This can be seen from the fact that use of English among Koreans may trigger strong
negative interpretations; that is, aligning oneself with English is often treated as a
betrayal of one’s identity as a Korean. 

Makikita ito mula sa katotohanang ang paggamit ng Ingles sa mga Koreano ay

maaaring magpalitaw ng malalakas na negatibong interpretasyon; iyon ay, ang
pagkakahanay ng sarili sa Ingles ay madalas na itinuturing bilang isang pagtataksil sa
pagkakakilanlan bilang isang Koreano

he fact that, in Britain today, 5.2 million adults have less proficiency in English than
students who are undertaking their GCSEs is shocking, if not appalling. Languages are
intrinsic to all cultures and recently there has been a debate questioning the linguistic
ability of Britons. Though you may think that mastery of English alone is sufficient, it is
necessary to note that languages provide us with skills and broaden our minds in both
social scenarios, and life in general.  It is estimated that the majority of people around
the world are at least bilingual, but it seems that Britain is seen as containing the most
monolingual citizens.

siya ang katotohanan na, sa Britain ngayon, 5.2 milyong mga nasa hustong gulang ang
may mas kaunting husay sa Ingles kaysa sa mga mag-aaral na nagsasagawa ng
kanilang mga GCSE ay nakakagulat, kung hindi nakakagulat. Ang mga wika ay likas sa
lahat ng mga kultura at kamakailan lamang ay nagkaroon ng isang debate na
pagtatanong sa kakayahan sa wika ng mga Briton. Kahit na sa tingin mo ay sapat na
ang mastering ng Ingles, kinakailangang tandaan na ang mga wika ay nagbibigay sa
atin ng mga kasanayan at palawakin ang ating isipan sa parehong mga sitwasyong
panlipunan, at pangkalahatang buhay. Tinatayang ang karamihan ng mga tao sa buong
mundo ay hindi bababa sa bilinggwal, ngunit tila ang Britain ay nakikita bilang
naglalaman ng pinaka-monolingual na mamamayan.

It is estimated that those who are bilingual delay the onset of dementia by
approximately 4 years longer than monolingual people. Revising this example in itself,
we can see that languages already help us cope with a problem that is expected to
affect 1 million Britons by 2021. Furthermore, being able to speak more than one
language assists in brain development, especially amongst young children. If there are
so many benefits to speaking more than one language, why are there still so many
monolingual Britons? For many years, it has been clear that learning a language along
with an instrument can keep the mind functioning even in old age, and can prevent
many other diseases or at the least, delay them.

Tinatayang ang mga taong may bilingual ay naantala ang pagsisimula ng dementia ng
humigit-kumulang na 4 na taon na mas mahaba kaysa sa mga taong walang katuturan.
Sinusuri muli ang halimbawang ito, makikita natin na ang mga wika ay makakatulong sa
atin na makayanan ang isang problema na inaasahang makakaapekto sa 1 milyong
mga Briton sa 2021. Bukod dito, ang pagsasalita ng higit sa isang wika ay tumutulong
sa pag-unlad ng utak, lalo na sa mga maliliit na bata. Kung maraming mga pakinabang
sa pagsasalita ng higit sa isang wika, bakit marami pa ring mga monolingual na Briton?
Sa loob ng maraming taon, malinaw na ang pag-aaral ng isang wika kasama ang isang
instrumento ay maaaring mapanatili ang pag-andar ng isip kahit sa pagtanda, at
maiiwasan ang maraming iba pang mga sakit o kahit papaano, maantala ang mga ito.

. The Anglophone phenomenon comes with its own bear traps. 61% of
British people can’t speak a single other language. We thus receive
the dubious award for the most monolingual country in Europe

Ayon sa mga pag-aaral tinatayang 61% ng mga

“A different language is a different vision of life”, quipped Italian film
director Federico Fellini. Speaking only the language handed down to
us by our parents means we miss a whole dimension of the human
experience and the pleasure of authentically discovering another layer
of the cultural richness of our world
. Ang hindi pangkaraniwang bagay na Anglophone ay may kasamang
sariling mga bitag ng oso. 61% ng mga British people ay hindi
marunong magsalita ng ibang wika. Sa gayon natatanggap namin ang
kaduda-dudang gantimpala para sa pinaka-monolingual na bansa sa
Europa
"Ang isang iba't ibang mga wika ay isang iba't ibang mga pangitain ng
buhay", quipped Italian film director Federico Fellini. Ang pagsasalita
lamang ng wikang ipinasa sa amin ng aming mga magulang ay
nangangahulugang napalampas namin ang isang buong sukat ng
karanasan ng tao at ang kasiyahan ng tunay na pagtuklas ng isa pang
layer ng yaman sa kultura ng ating mundo
Japan’s monolingualism has been deeply rooted in Japanese society for many
centuries and today it is still preserved, both explicitly and implicitly. In 1986,
Yasuhiro Nakasone, Japanese prime minister then, publicly stated that “Japan
is a monoethnic country and therefore minorities do not exist.” His words
were controversial and organisations defending the Ainu nation (Japan’s
indigenous people) protested furiously against the prime minister. Later,
politicians who see Japan as a monocultural, monolingual and monoethnic
country repeated similar arguments, as though there were no linguistic
diversity in Japan. This view is underpinned by the firm belief that Japan’s
linguistic problem is not politicized, although the truth of this view has been
called into question over the last decade.

Lumipas ang daantaon ay nanatili pa ring nakaugat sa lipunang Hapones ang

monolingguwalismo ng Hapon na ganap at buhay hanggang sa kasalukuyan.
Ayon nga sa mga binitiwang salita ng dating Punong Ministro Yasuhiro
Nakasune, “Ang Hapon ay isang monoethnic na bansa, samakatuwid walang
nananahan ditong ibang pangkat etniko.” Nagsanhi ng malakas na pag-ugong
ng kontrobersiya ang inihayag ng dating Punong Ministo. Ito ay nagdulot ng
protesta at poot sa mga organisasyong ipinagsanggalang ang Ainu katawagan
sa katutubong pangkat ng Hapon. Lumaon, nagpatuloy ang kaisipang ang
bansang Hapon ay isang monocultural, monolingual, at monoethnic na bansa.
Ang pananaw na ito ay nakintal hanggang sa kasalukuyan.
Ang monolingualism ng Japan ay malalim na nakaugat sa lipunang
Hapon sa loob ng maraming daang siglo at ngayon ay napanatili pa
rin, kapwa malinaw at implicit. Noong 1986, si Yasuhiro Nakasone,
punong ministro ng Hapon noon, ay inilahad sa publiko na "Ang Japan
ay isang monoethnic na bansa at samakatuwid wala ang mga
minorya." Kontrobersyal ang kanyang mga salita at ang mga
samahang nagtatanggol sa bansang Ainu (katutubong tao ng Japan)
ay galit na galit na nagprotesta laban sa punong ministro. Nang
maglaon, ang mga pulitiko na nakikita ang Japan bilang isang
monocultural, monolingual at monoethnic na bansa ay paulit-ulit na
magkatulad na mga argumento, na parang walang pagkakaiba-iba ng
wika sa Japan. Ang pananaw na ito ay sinusuportahan ng matatag na
paniniwala na ang problemang pangwika sa Japan ay hindi
namulitika, bagaman ang katotohanan ng pananaw na ito ay tinanong
sa huling taon.
French has long been the sole medium of instruction in nearly all of France’s state
schools—despite the fact that there are a number of regional languages in the
country and numerous immigrant communities.
France has some two dozen regional languages and dialects, seven of which are
officially recognized: Corsican, Breton, Gallo, Basque, Franco-Provençal, Occitan
and Catalan. Furthermore, France has numerous large immigrant communities:
Arabic, Spanish, Italian, Portuguese, English, and German are each spoken by more
than 300,000 people inside France, with Arabic alone represented by over one million
speakers.
Ang Pranses ay matagal nang nag-iisang medium ng pagtuturo sa
halos lahat ng mga paaralang pang-estado ng Pransya-sa kabila ng
katotohanang mayroong isang bilang ng mga panrehiyong wika sa
bansa at maraming mga pamayanang imigrante.
Ang Pransya ay mayroong ilang dosenang mga wikang pangrehiyon
at dayalekto, pito rito ay opisyal na kinikilala: Corsican, Breton, Gallo,
Basque, Franco-Provençal, Occitan at Catalan. Bukod dito, ang
France ay may maraming malalaking mga imigranteng komunidad:
Ang Arabe, Espanyol, Italyano, Portuges, Ingles, at Aleman ay
sinasalita ng higit sa 300,000 katao sa loob ng Pransya, na nag-iisa
lamang sa Arabe na kinakatawan ng higit sa isang milyong
nagsasalita.

Yet since the establishment of compulsory primary education in the 1880s, French
was proclaimed the sole language of instruction in state schools. This policy itself
continued a trend dating since shortly after the French Revolution, when it was
decided to favor Parisian French over the other languages of France as part of the
democratic effort to ensure that all citizens could understand parliamentary debates
and government documents. From the early to the mid-twentieth century, policies of
punishment and shaming for using languages other than French at school led to a
rapid decline in the number of speakers of France’s regional languages.
Today, regardless of the language in which they first learned to speak at home, most
French children will be immersed in French-based instruction from the first day in a
state primary school. Although in recent years there has been less repression of non-
French languages in primary schools, there is still little state support for bilingual
education programs. Bilingual programs are, however, now legally permitted with
regional languages allotted a maximum of 3 hours of instruction per week and up to
50% time in history and geography—as long as the full quota of hours for French
instruction is still respected.
Interestingly, the debate over language of instruction in France rarely brings into
consideration issues of how to ensure students’ understanding and learning
achievement. Rather, the issues raised are legal and philosophical, as the French
government, regional organizations, and citizens debate issues of minority language
rights versus the unity of the nation and the protection of the French language in the
face of international Anglicization.
Ngunit mula nang maitatag ang sapilitang pangunahing edukasyon
noong 1880s, ang Pranses ay na-proklamang nag-iisang wika ng
pagtuturo sa mga paaralang pang-estado. Ang patakarang ito mismo
ay nagpatuloy sa isang dating ng trend mula pa ilang sandali matapos
ang Rebolusyong Pransya, nang napagpasyahan na paboran ang
Parisian French kaysa sa iba pang mga wika ng Pransya bilang
bahagi ng demokratikong pagsisikap upang matiyak na maunawaan
ng lahat ng mga mamamayan ang mga debate ng parlyamento at
mga dokumento ng gobyerno. Mula sa simula hanggang kalagitnaan
ng ikadalawampu siglo, ang mga patakaran ng parusa at kahihiyan
para sa paggamit ng mga wika na iba sa Pranses sa paaralan ay
humantong sa isang mabilis na pagbawas sa bilang ng mga
nagsasalita ng mga wikang panrehiyon ng Pransya.
Ngayon, anuman ang wika kung saan sila unang natutong magsalita
sa bahay, ang karamihan sa mga batang Pranses ay makikisawsaw
sa tagubiling nakabatay sa Pransya mula sa unang araw sa isang
pangunahing paaralang pang-estado. Bagaman sa mga nagdaang
taon ay may mas kaunting pagpigil sa mga wikang hindi Pranses sa
mga pangunahing paaralang, may maliit pa ring suporta sa estado
para sa mga programa sa edukasyon sa bilingual. Gayunpaman, ang
mga programang bilinggwal ay pinahihintulutan ng ayon sa batas na
may mga wikang panrehiyon na inilaan ang maximum na 3 oras na
tagubilin bawat linggo at hanggang sa 50% na oras sa kasaysayan at
heograpiya — basta ang buong quota ng oras para sa pagtuturo ng
Pransya ay iginagalang pa rin.
Kapansin-pansin, ang debate tungkol sa wika ng pagtuturo sa
Pransya ay bihirang nagdadala ng mga isinasaalang-alang isyu kung
paano masiguro ang pag-unawa at mga nakamit ng pag-aaral. Sa
halip, ang mga isyung nailahad ay ligal at pilosopiko, tulad ng
gobyerno ng Pransya, mga panrehiyong organisasyon, at
mamamayan na pinagtatalunan ang mga isyu ng mga karapatan ng
wika ng minorya kumpara sa pagkakaisa ng bansa at ang proteksyon
ng wikang Pransya sa harap ng internasyonal na Anglicization.
1. France The problem is not just that people don’t speak English, but that
they are forgetting what they do know at a drastic rate. Last year France
recorded the sharpest drop in English proficiency of any European
country, behind only Saudi Arabia, Algeria, Iran and Qatar globally. Any
proud Frenchman will tell you French is still a world language and
there’s no need to learn any others, but perhaps this is foreboding of
English’s future to come?
2. 5. Brazil The home of football is not the home of English. Brazil is the
largest Portuguese speaking country in the world but is just above
Turkey for English proficiency. Nested comfortably in South America,
and surrounded mainly by Spanish speaking countries, there isn’t an
immediate need for English here like elsewhere, and there is relatively
low demand for learning it. Some see Spanish as a more worthwhile
investment, and in 2005 the government passed a law requiring all
schools to teach Spanish as well as English, which soon might be one
way to get by.
1. France Ang problema ay hindi lamang ang mga tao ay hindi
nagsasalita ng Ingles, ngunit nakakalimutan nila ang alam nila sa
isang matinding rate. Noong nakaraang taon naitala ng Pransya
ang matalim na pagbagsak sa kasanayan sa Ingles ng anumang
bansa sa Europa, sa likod lamang ng Saudi Arabia, Algeria, Iran
at Qatar sa buong mundo. Sinumang mayabang na Pranses ang
magsasabi sa iyo ng Pranses ay isang wika pa rin sa mundo at
hindi na kailangang matuto ng anumang iba pa, ngunit marahil
ito ay foreboding ng hinaharap na Ingles?
2. 5. Brazil Ang tahanan ng football ay hindi tahanan ng Ingles.
Ang Brazil ang pinakamalaking bansang nagsasalita ng
Portuges sa buong mundo ngunit nasa itaas lamang ng Turkey
para sa husay sa Ingles. Maginhawang nakalagay sa Timog
Amerika, at napapaligiran ng mga bansa na nagsasalita ng
Espanya, walang agarang pangangailangan para sa Ingles dito
tulad ng ibang lugar, at medyo mababa ang pangangailangan
para malaman ito. Ang ilan ay nakikita ang Espanyol bilang
isang mas kapaki-pakinabang na pamumuhunan, at noong 2005
ang gobyerno ay nagpasa ng isang batas na nangangailangan
ng lahat ng mga paaralan na magturo ng Espanyol pati na rin
ang Ingles, na sa madaling panahon ay maaaring maging isang
paraan upang malampasan.

3. France is a country with a rich and diverse linguistic landscape. It is the most
linguistically varied country in Western Europe with 51% of the population
 speaking another language in addition to their mother tongue, yet, any attempts
at gaining recognition for its many languages and dialects have been stifled by
the implementation of several regressive language laws. Fundamentally, the
constitution of the Fifth Republic states in its second article- “la langue de la
République est le français”. This, in effect, constitutional prohibition of any
language other than French gaining national status has been the basis for
successive French governments’ refusal to legislate in favour of recognising the
scores of regional and other languages spoken in France. However, it has not
stopped debate, discussion and indeed the enactment of many linguistic laws.

4. Ang Pransya ay isang bansang taglay ang mayaman at iba’t

ibang wikang sinasalita. Naitala nito na 51% ng populasyon ay
nagsasalita ng ibang wika bilang karagdagan sa kanilang
pambansang wika sa Kanlurang Europa gayunpaman, ang
anumang mga pagtatangka upang makilala ang ibang wika at
dayalekto bilang opisyal na sinasalitang wika sa naturang bansa
ay pinigilan ng pagpapatupad ng mga mapaniil na batas sa
wika . Pangunahin, ang konstitusyon ng Fifth Republic ay
nagsasaad sa kanyang pangalawang artikulo- "la langue de la
République est le français".Nangangahulugang binibigyang bisa
ang pagbabawal ng konstitusyon sa paggamit ng anumang wika
maliban sa Pranses na nagpapahayag ng pambansang
pagkakakilanlan at nagdulot ng tagumpay sa pamahalaang
Pransya.
5.
6. naging batayan para sa sunud-sunod na pagtanggi ng mga
gobyerno ng Pransya na magbabatas sa pabor na kilalanin ang
mga marka ng panrehiyon at ibang mga wikang sinasalita sa
Pransya. Gayunpaman, hindi ito tumigil sa debate, talakayan at
sa katunayan ng pagpapatupad ng maraming mga batas sa
wika.

7. The French obsession with linguistic policy dates from before the 1500s. A single
official language is a strong marker of national identity and indeed the linguistic
unity of France has been a policy aim of all French leaders from the kings of
the Anciens Régimes to the presidents of the Fifth Republic. Language laws
were being enacted with gusto, in particular, from the late 1800s onwards.  
 8. Ang pagkahumaling ng Pransya sa mga patakaran
panlingguwistika ay nagsimula bago pa dumating ang 1500s.
Pinaniniwalaan nilang ang isang opisyal na wika ay isang
matatag na bng pambansang pagkakakilanlan at sa katunayan
ang pagkakaisa sa wika ng Pransya ay isang layunin sa
patakaran ng lahat ng mga pinuno ng Pransya mula sa mga hari
ng Anciens Régimes hanggang sa mga pangulo ng Fifth
Republic.The Jules Ferry laws of 1882, which secularised the French
education system also designated French as the exclusive language of
educational instruction. These laws, although considered highly progressive, and
as the foundation for many educational policies around the world, were in fact
extremely regressive from a linguistic point of view, as they contributed to the
forcing of many of France's regional languages into near extinction. Because of
this policy of educational monolingualism, children were often beaten and forced
to wear a “dunce hat” for speaking any language other than French at school. As
happened with the Irish language in Ireland, the lack of any official backing for
regional languages led to these languages gaining an inferior status, not only on
the legislative books, but, crucially, in public opinion too. By 1940, there were no
new monolingual speakers of regional languages and only one in four people
spoke a regional language at all.

Ang mga batas Jules Ferry noong 1882 ay pinatupad at lumaganap sa

sistema ng edukasyon sa Pransya. Itinalaga din nito ang Pranses
bilang eksklusibong wika ng pagtuturo sa edukasyon. Bagaman ang
mga batas na ito ay maituturing na progresibo, at naging pundasyon
sa maraming patakaran sa sistema ng edukasyon sa buong mundo,
sa katunayan ito’y taliwas mula sa pananaw ng mga lingguwista.
Sapagkat ang mga batas na ito ay nag-ambag sa unti-unting
pagkalaho ng mga panrehiyong wika sa Pransya. Idagdag pa, dala ng
monolingguwal na patakaran sa edukasyon, maraming mga mag-
aaral ang nakutya, dumanas ng pisikal na pang-aabuso mula sa
kanilang mga kamag-aral at sapilitang pinasuot ng "dunce hat" dahil
lamang sa paggamit ng wika maliban sa Pranses sa loob ng paaralan.
Tulad ng nangyari sa wikang Irlandes sa Ireland, ang kakulangan ng
anumang opisyal na pagsuporta sa mga wikang panrehiyon ay
humantong sa mga wikang ito na makakuha ng isang mababang
posisyon, hindi lamang sa mga pambatasang aklat, ngunit, mahalaga
din, sa opinyon ng publiko. Pagsapit ng 1940, wala nang mga bagong
nagsasalita ng wika ng mga panrehiyong wika at isa lamang sa apat
na tao ang nagsasalita ng wikang panrehiyon.