Ano ang Estilo ng Pagkatuto?

Each person has a particular approach to learning with which he or she feels
most comfortable. In other words, students learn more readily when they
process information in their own natural and preferred ways.

Ang bawat indibiduwal ay may sariling pagdulog sa pagkatuto na kung

saan ay napagtatanto nilang sa paraang ito ay madali siyang matututo. Sa
madaling sabi ay mas nakasusunod sa aralin at mas nauunawan ng mga mag-
aaral ang paksang aralin kung prinoproseso nila ang impormasyong naririnig,
nakikita, o nababasa sa natural at ginustong nilang paraan.

Styles are that give general direction to learning behavior (Cornett, 1983).

Ayon kay Cornet (1983), ang mga istilo ay nagbibigay ng pangkalahatang

direksyon sa pag-uugali ng mag-aaral sa kaniyang pag-aaral.

Napakarami nating maaring gamiting istilo o pamamaraan sa pagtuturo ng

wika. Hindi mabilang ang mga istilong nailahad sa atin, simula ng tayo ay
nagpapakadalubhasa pa lamang sa kursong ito sa kolehiyo. Ang tanong ay
ginagamit ba natin? Ang isa sa mga suluranin ay tama ba an gating
pagkakagamit, naayon ba ito sa nais ng ating mga mag-aaral. Ito ba ang
kanilang gusting istilo ng pagkatuto.

Learning styles are general, broad approaches used to learn a subject. In

Reid’s (1995) research, learning styles were defined as “individual's natural,

habitual and preferred way(s) of absorbing, processing, and retaining new
information and skills” (p. viii). Reid (1998) also stated learning styles have
been used as a focus for assisting students in higher education to realize their
full learning potential.

Sa pagsasaliksik ni Reid (1995), ang mga istilo ng pagkatuto ay tinukoy bilang

"natural, kinagawian at ginustong paraan ng indibiduwal ng pagkuha,
pagproseso, at pagpapanatili ng bagong impormasyon at kasanayan" (p. Viii).
Sinabi din ni Reid (1998) na ang mga istilo ng pagkatuto ay ginagamit bilang
gabay sa mga mag-aaral na nasa mas mataas na edukasyon na mapagtanto ang
kanilang buong potensyal sa pag-aaral.
Davidson (1990) stated that they preferred to use the style as it was familiar
and made it easier to learn.

Sinabi ni Davidson (1990) na mas gustong gamiting ng mga mag-aaral ang

kanilang istilo ng pagkatuto dahil pamilyar ito at mas pinadali ang pagkatuto.

Kumaravadivelu (1991) said that the more we know about the learner’s
personal approaches and personal concepts, the better outcomes we can
produce.

Ayon kay Kumaravadivelu (1991) ang malalim na pagtuklas ng mga guro sa

personal na pagdulog at konsepto ng mag-aaral sa kaniyang pagkatuto ay
nagdudulot ng mas magandang kalalabasan sa kanilang pag-aaral.

Kolb (1984) found students appear to learn best when the teaching methods
used fit their preferred learning styles. Understanding and addressing
learning styles can be a significant help in carrying out the purpose of
education.

Mula sa mga pananaliksik ni Kolb (1984) ang mga mag-aaral ay mas natututo
kung ang kagamitang papagtuturong ginagamit ng guro ay akma sa kanilang
nais na istilo ng pagkatuto.

Ang pag-unawa at pagtugon sa mga istilo ng pagkatuto ng mga mag-aaral ay

isang malaking tulong upang maisakatuparan ng layunin ng edukasyon.

Ang bawat tao ay may isang partikular na diskarte sa pag-aaral kung saan sa
tingin niya ay pinaka komportable siya. Sa madaling salita, mas madaling
matututo ang mga mag-aaral kapag pinoproseso nila ang impormasyon sa
kanilang sariling natural at ginustong mga paraan. Ang mga istilo ay
nagbibigay ng pangkalahatang direksyon sa pag-uugali sa pag-aaral (Cornett,
1983). Ang mga istilo ng pag-aaral ay pangkalahatan, malawak na
pamamaraang ginagamit upang malaman ang isang paksa. Sa pagsasaliksik ni
Reid (1995), ang mga istilo ng pag-aaral ay tinukoy bilang "natural,
kinagawian at ginustong paraan (ng) indibidwal ng pagsipsip, pagproseso, at
pagpapanatili ng bagong impormasyon at kasanayan" (p. Viii). Sinabi din ni
Reid (1998) na ang mga istilo sa pag-aaral ay ginamit bilang isang pokus para
sa pagtulong sa mga mag-aaral sa mas mataas na edukasyon na mapagtanto
ang kanilang buong potensyal sa pag-aaral. Sinabi ni Davidson (1990) na mas
gusto nilang gamitin ang istilo dahil pamilyar ito at pinadali ang pagkatuto.
Sinabi ni Kumaravadivelu (1991) na mas maraming nalalaman tungkol sa mga
personal na diskarte at personal na konsepto ng mag-aaral, mas mahusay na
mga kalalabasan na magagawa natin. Natagpuan ni Kolb (1984) ang mga mag-
aaral na mukhang pinakamahusay na natututo kapag ang mga pamamaraan
ng pagtuturo na ginamit ay umaangkop sa kanilang ginustong mga istilo sa
pag-aaral. Ang pag-unawa at pagtugon sa mga istilo ng pag-aaral ay maaaring
maging isang makabuluhang tulong sa pagsasakatuparan ng layunin ng
edukasyon. Ipinakita ni Rosse-Le (1989) na ang istilong pang-unawa sa pag-
aaral ay isang napapabaya ngunit makabuluhang kadahilanan sa pagkatuto ng
Ingles, partikular na kaugnay sa mga mag-aaral na nasa hustong gulang na
Ingles. Gayunpaman, ipinahiwatig ng mga natuklasan nina Dunn, Griggs,
Olson, Beasley, at Gorman (1995) na ang pagtutugma sa mga kagustuhan sa
istilo ng pag-aaral ng mga mag-aaral sa mga interbensyong pang-edukasyon
na katugma sa mga kagustuhan na iyon ay NAKAKAINIS pa rin sa kanilang
nakamit na pang-akademiko. Ipinahiwatig nina Oxford, Hollaway, at Horton-
Murillo (1992) na ang mga istilo ng pag-aaral ng wika ay ang mga
pangkalahatang pamamaraang ginagamit upang malaman ang mga wika. Ang
Tanong ng Perceptual Learning Style na Kagustuhan ni Reid (1987) ay
teoretikal na pinagbatayan sa isang perceptual modalidad na diskarte na may
hangaring sukatin ang kagustuhan ng mag-aaral para sa isa sa apat na
pangunahing pananaw sa pag-aaral ng pananaw (visual, auditory, kinesthetic,
at tactile) at dalawang mga kadahilanan sa pakikipag-ugnay sa lipunan
(indibidwal o pag-aaral ng pangkat).