Professional Documents
Culture Documents
ანა გელაშვილი - კატერინა PDF
ანა გელაშვილი - კატერინა PDF
სამყარო, ანუ ჩვენი ხორცის წუთიერი, ხოლო სულის მარადიული სამყოფელი, ერთი
შეუქმნია შემოქმედს, მაგრამ ეს კია, რომ თითოეული ადამიანისთვის სხვადასხვა ზომის,
ფერისა თუ ფორმის, უხილავი, სათვალე მიუჩეჩებია და უთქვამს: აჰა და შენ გადაწყვიტე,
როგორ გინდა აღიქვა ჩემ მიერ ბოძებული სიცოცხლეო. მე შემიქმნია და მომიცია, აწი შენ იცი
და შენმა ავ-კარგობამო.
მაგრამ ღირს კი? - ღირს სიძულვილზე დროის ხარჯვა, როცა ამხელა მადლი ტრიალებს ამ
ქვეყნიერებაზე?! ღირს კი ბოღმის სათვალეების მორგება, როცა სიკეთე და ბედნიერებაა იქვე?!
ღირს წუთის სოფელში, წამის ფუჭად გაცდენა?!
- ღირს?!
ასი ათასი წელი გაივლის, მაგრამ მაინც არაფერი ეშველება ადამიანის შავ-ბნელ ჭრილს.
ალბათ, ამიტომაც, ვისაც გვირაბის ბოლოს სინათლის გამობრწყინების არ სჯერა, ვერც
ვერასდროს აღიქვამს მას და ისე ჩაუვლის გვერდს, როგორც ავტობუსი დაგვიანებულ
მგზავრს.
და მაინც - რატომ?!
თბილისი ხომ ძალიან პატარა ქალაქია?! ხანდახან, ზედმეტად პატარაც კი, რომ მის
მაცხოვრებლებს ერთმანეთი ეჯავრებოდეთ. პატარა საიმისოდ, რომ მეზობლებს ერთმანეთის
შურდეთ, ერთმანეთის ბოროტი უხაროდეთ და კეთილი სწყინდეთ. აივნებზე სარეცხის
გასაფენად გასულებს, ცალი თვალი ეზოში ეპარებოდეთ იმის ფიქრით, იქნებ რამე საკბილო
დავინახოთ და დღის სამყოფი ღვარძლი გადმოვანთხიოთო. თუმცა მაინც, როგორც ჩანს,
ადამიანის ვერაგობა გულში იბადება, ტვინში იღვენთება, წვეთ-წვეთად და ენაზე პოულობს
ბინას. ამ უკანასკნელს სულაც არ აინტერესებს პატარა ქალაქში ჰპოვებს თავისუფლებას, თუ
დიდში. თუ კაცს სიავე ერჩის, საკუთარ თანაქალაქელს კი არა, ოჯახის წევრსაც არ
დაინდობს, უთუოდ. ასე სჯეროდა ოდითგანვე ხალხს. ახლაც ასე სჯერათ და ალბათ,
მომავალშიც ამას დაიჯერებენ.
აი, დემეტრე ჯაყელი და ირაკლი ახვლედიანი კი სულ ზედა „ეშელონი“ გახლდათ. ქალაქში
ამბობდნენ, ერთდროს უახლოესი მეგობრები და ძმადნაფიცები იყვნენო. არ არსებობდა
ირაკლი დემეტრეს გარეშეო და პირიქით. მათი ძმაკაცობის შესახებ ყველამ იცოდა და ყველა
უფრთხოდაო მათ. მაგრამ შემდეგ, უეცრად, ეს ორი ადამიანი სამკვდროდ გადაემტერა
ერთმანეთს. სრულიად მოულოდნელად გაჩაღდა მათ შორის ბრძოლა, რომელიც თანდათან
ყველას და ყველაფერს მოედო. მიზეზი არავინ იცოდა, თუმცა დადიოდა ჭორები, რომ ეს ორი
ადამიანი ერთმანეთს ქალის სიყვარულმა გადაკიდა. ვინ იყო ის ქალი, საიდან მოვიდა და
სად წავიდა, არავინ იცოდა. სწორედ ამიტომაც, ბევრს არ სჯეროდა ამ ვერსიის. ფაქტი ერთი
იყო, ეს ორი საგვარეულო დასანახად ვეღარ იტანდა ერთმანეთს და მიზეზს სულაც არ
ჰქონდა მნიშვნელობა. მხოლოდ ერთი რამ იყო ცხადზე ცხადი - მათი მტრობა მათივე
თავების უბადლო „რეკლამა“ გამოდგა. ყველა მათზე ლაპარაკობდა; მათ დაუნდობელ
შუღლზე და სისხლით მოთხვრილ კავშირზე.
მტრობის მიზეზი კი, ალბათ, ქვეყნად მხოლოდ ორმა ადამიანმა იცოდა; მხოლოდ ორმა და
სხვამ არავინ - ირაკლი ახვლედიანმა და დემეტრე ჯაყელმა.
აგვისტო იწურებოდა და ნელ-ნელა მობრძანდებოდა სექტემბერი. თბილისის ქუჩებში
საკმაოდ ცხელოდა, რაც ხელს უწყობდა ხალხს, საღამოობით გამწვანებულ ბაღებში
ესეირნათ.
-შენ ხომ ისეთი გიყვარვარ, როგორიც ვარ? - კეკლუცურად ახედა თავისზე ერთი თავით
მაღალ შეყვარებულს და გაუღიმა.
-ანდრეა ახლვედიანი დაბრუნებულა თბილისში, გაიგე? - ხელები ჩაის ცხელ ჭიქას შემოაჭდო
დათუნამ და ეკატერინეს გახედა. ამ უკანასკნელმაც უხმოდ დაუქნია თავი. მამაკაცის
სახელის ხსენებამ უმალ გამოიწვია მის თვალებში სევდანარევი შიშის ჩადგომა.
-გუშინ, ჩემს სახლში, ერთი ამბავი იყო. ლუკამ, გინდა თუ არა დაცვა უნდა აგიყვანოთ შენ და
მაშოსო. - ამოიოხრა გოგონამ და ჯერ კიდევ გაყინული შუბლი დაიზილა.
-ვეთანხმები შენს ძმას. არც მე მგონია,რომ თქვენი ასე თავისუფლად სიარული უსაფრთხოა.
-კარგი რა, დათუნ, მამაჩემი და ჩემი ძმა არ მეყოფა, ახლა შენც დაიწყე? - გაბრაზდა
ეკატერინე. - ახვლედიანებს რომ ჩემთვის და ჩემი დისთვის რამის დაშავება უნდოდეთ,
აქამდე იზამდნენ ამას!
-კატერინა, შენ არ გესმის! ანდრეა ახვლედიანი სულ სხვაა. მამამისზე და მის ძმაზე ბევრად
უარესი! დარწმუნებული ვარ, სამშობლოს მონატრების გამო არ დაბრუნებულა თბილისში -
რაღაც ძალიან ცუდი აქვს ჩაფიქრებული!
-მე არავისი და არაფრის მეშინია! - მტკიცედ განაცხადა კატომ და ცხელი ჩაი მოსვა.
-ჯაყელის ქალს, ვისი უნდა გეშინოდეს, კატერინა? - ჩაეცინა დათუნას და სიყვარულით სავსე
მზერა მოავლო გოგონას.
-მე უბრალოდ მინდა, რომ სიმშვიდე დამყარდეს ჩვენს ოჯახებს შორის. ნუთუ ეს ასე
რთულია?
-შენც ხომ იცი, რომ ეს შეუძლებელია? - სიბრალულით აევსო თვალები მამაკაცს. შენები
მარტო ნიკუშას სიკვდილს არ აპატიებენ ახვლედიანებს.
-ჩვენ ხომ არ ვიცით, ვინ მოკლა ნიკუშა. - გატეხილი ხმით თქვა და ცრემლით დანამული
წამწამები შეიმშრალა.
-მეამიტი ხარ, ძვირფასო; ჯერ კიდევ ზედმეტად მიმნდობი და მეამიტი. - გაეღიმა დათუნას
და საყვარელ ქალს მოეხვია.
-შენი აზრით კიდევ დაიღვრება სისხლი? - მხარზე დაადო თავი კატომ და ისე უბრალოდ
ჰკითხა,თითქოს ამინდის პროგნოზს ეკითხებოდა.
-იმედი მაქვს, არა! შენი ძმა ხომ შეგვპირდა,რომ ქორწილს მშვიდად ჩაგვამთავრებინებდა? -
გაეცინა დათუნას.
-მეშინია, რომ რაღაც ძალიან ცუდი მოხდება, დათუნა! ნიკუშას მერე... მის მერე ვეღარავის
დაკარგვას გადავიტან.
-მე შენთან ვარ, სულ გახსოვდეს! შენ ხომ ჩემი ძლიერი კატერინა ხარ? - გაეღიმა მამაკაცს და
ცხვირზე აკოცა გოგონას.
-მეც მიყვარხარ და ერთი სული მაქვს, როდის გავა ეს საშინელი ორი კვირა,რომ მთლიანად
მიგისაკუთრო!
ბეჭები განზე გასვლოდა. წაბლისფერი თმა უფრო გამუქებოდა და კუპრივით შავ თვალებში
ჩაბუდებული სხივი, ჩაბნელებოდა. წვერი ოდნავ ჰქონდა მოშვებული,რაც უფრო
მამაკაცურ,კუშტ იერს სძენდა. აღნაგობით მამის გენს მიყვებოდა. მასსავით ბერძნული
მოყვანილობის ცხვირი,მოსქო ტუჩები და თხელი, გრძელი წარბები უმშვენებდა პირ-სახეს.
ერთადერთი,რაც დედისგან გამოჰყოლოდა, პიანისტისთვის შესაშური ნატიფი თითები იყო.
რა თქმა უნდა, ანდრეა ქალების მუდმივი სამიზნე იყო; ისევე,როგორც მისი უმცროსი ძმა,
ალექსანდრე,რომელმაც ადრეულ ასაკშივე გააწბილა მანდილოსნები და თავისი ერთგული
მეგობრის,ადვოკატ ვატო ვაჩნაძის, უმცროს დაზე დაინიშნა.
ვერასდროს იტანდა „ბურჟუაზიულ“ წვეულებებს, სადაც ერთ ბოკალ შავ ღვინოს უნდა
დასჯერებოდა, მთელი საღამო და დაუსრულებლად ელაპარაკა იმ თემებზე, რომელიც არც
კი ადარდებდა. ასე რომ, როგორც კი შესაფერისი დრო იხელთა, კაბინეტში შეიყუჟა.
ცეცხლის ალებს გაუშტერა თვალი და ფიქრებს მისცა გონება. ვერც იგრძნო, კარის გაღება და
უცხო სხეულის ოთახში შეჭრა.
-აი, თურმე სად ყოფილხარ. მამა გეძებს! - გაისმა ოთახში ბოხი, მაგრამ სასიამოვნო ხმა.
-დედა... შეუძლოდ იყო. - წარბებს შორის მკრთალი ნაოჭი გაუკრთა უმცროს ახვლედიანს.
-და შენ რას მიკეთებდი? რატომ არ შეეწინააღმდეგე და დაატოვებინე დედა ჩვენს სახლში?! -
ფეხზე წამოდგა ანდრეა და გააფთრებული თვალებით მიაჩერდა ძმას.
-მინდოდა, მაგრამ დედამაც დაიჟინა, იქ მირჩევნიაო. რა მექნა?! - გაბრაზდა ალექსანდრეც.
-რას მეკითხები?!
-მე არავისი არ მეშინია ამ ქვეყნად, გაიგე?! მითუმეტეს, ლუკა ჯაყელის და მისი ვითომდა
საძმაკაცოსი. ეგენი უკანასკნელ ვირთხასაც ვერ შეაშინებენ ამ ქვეყანაზე! - ანდრეას ძარღვები
დაებერა ყელზე, გაბრაზებისგან და თვალები ისე აენთო, ალექსანდრესაც შეეშინდა მისი.
-მე არ მითქვამს, რომ უნდა გეშინოდეს, მითუმეტეს მაგათი! უბრალოდ გაფრთხილებ, რომ
გულხელდაკრეფილები არ ისხდებიან.
-შუათანა, მარიამი?
-არა, ეკატერინე. ხომ გახსოვს? სულ მოგწონდა. ამბობდი, ლამაზი თვალები აქვსო.
-ხო, ორ კვირაში აქვთ ქორწილი და იქამდე ნაკლებად უნდა ველოდოთ მათგან საფრთხეს.
-ანდრეა! - შეაჩერა მიმავალი ძმის ხმამ. ზანტად შებრუნდა და ხელები გაშალა, რა გინდაო.
-მითხარი, იმ ღამეს შენ მოკალი ნიკა ჯაყელი? - ალექსანდრეს უნებურად გაეღიმა. ეს კითხვა
წლების განმავლობაში არ აძლევდა მოსვენებას და როგორც იქნა, ეძლეოდა შანსი ძმისთვის
ეკითხა მომხდარის შესახებ.
-რა მნიშვნელობა აქვს, იმ ღამეს რა მოხდა? მთავარია, რომ ჯაყელი ჩაძაღლდა! - ზიზღით
წარმოთქვა მამაკაცმა და სწრაფად გაეცალა ოთახს.
მარტო დარჩენილ სანდროს ჩაეცინა. ძმის ხასიათი მასზე უკეთ არავინ იცოდა და
შესაბამისად ასე მარტივად, არც თავის კითხვაზე მოელოდა პასუხს. თუმცა, უნდა ეცადა,
რადგან საკუთარი თვალებით ენახა სიძულვილი, რომელიც ანდრეას თვალებში მოკლულის
ხსენებისას იღვრებოდა.
-აუზთან იქნებიან ჩემები, წამოდი. - ხელი ჩაკიდა ჯაყელმა მამაკაცს და სახლის უკანა
ბაღისკენ გაუძღვა ისე, თითქოს პირველად იმყოფებოდა გასვიანი მასთან, სახლში.
-ეჰ, მაშიკო, საქმეს ვერ ვართმევ თავს. რაც მეტს ვმუშაობ, მით მეტს მოითხოვს ჩემგან. -
ამოიოხრა მამაკაცმა და კატოსთან ერთად ჩამოჯდა რძისფერ „შეზლონგზე“
-მოკლედ, მშურს შენი, დათუნ! - გაეცინა ლუკას და ოდნავ მოზრდილ თმაზე გადაისვა ხელი.
- წარმატებული კარიერა, მშვენიერი საცოლე, კიდევ უკეთესი ცოლისძმა...
-აბა მე და კატოს მეტი ძმა არ გვყავს და. - გაეცინა მარიამს და ეკატერინეს თვალი ჩაუკრა.
-აი, მართლაც რომ ინტრიგანი ხარ, რა! თუ რამის თქმა გინდა ჩემთვის, პირდაპირ მითხარი.
-მოეშვი მაგ სიტყვას. საერთოდ რანაირი სიტყვაა, უნაირო! - სახე დამანჭა ლუკამ.
-ეკატერინე, გააჩერე, თორემ ხომ იცი, მთელი ღამე ასე ყოფნა არ გაუჭირდებათ. - დათუნამ
ღიმილით გადაუჩურჩულა გვერდით მჯდომს და ხელი მოხვია.
-ერთობით, ვიცი. გატყობთ, მხიარულ ნოტაზე ხართ. მიზეზი შეიძლება გავიგო? - თემის
გადატანა ცადა ჯაყელმა.
-დედა და მამა გაემგზავრნენ ორი დღით საქმეზე და რომ იცოდე, ხვალ ელენე აპირებს
ჩვენთან დარჩენას. - მაშინვე გადაერთო მაშო ახალზე.
-რა ვიცი, ახლა ხომ გეუბნები?! რა, საწინააღმდეგო გაქვს რამე? - გაუკვირდა მარიამს ძმის
რეაქცია და ძლივს მოუყარა ყურებისკენ გაქცეულ ტუჩებს თავი.
-არა; არა, რა თქმა უნდა; მე რა უნდა მქონდეს საწინააღმდეგო? საერთოდაც, კარგია თუ მოვა,
მასთანაც მაქვს სალაპარაკო. - უცებ დასერიოზულდა ჯაყელი.
-კარგი რა, ლუკა! რა საჭიროა ასეთი სიფრთხილე და სისულელეები?! - უცებ წამოენთო მაშო
და მართლაც გახდა ისეთი, როგორადაც მას ძმა ახასიათებდა.
-აუ, დათუნ, შენ მაინც უთხარი, რა, რამე! ვერ გავიგე, ჯაყელებს როდიდან გვეშინია
ახვლედიანების?! - არ ცხრებოდა მარიამი.
-დათუნ, ცოტა ხნით წამოდი, რა, სალაპარაკო მაქვს შენთან. - ლუკამ სასხვათაშორისოდ
სთხოვა სასიძოს და უპასუხოდ წამოდგა სახლში შესასვლელად.
-იმედია, ხვდები, რაზეც მინდა შენთან ლაპარაკი. - თავადაც დაიკავა კუთვნილი ადგილი და
მომავალ სიძეს გაუსწორა მზერა. ეზოდან - სახლამდე, გზაში, უკვე მოესწრო დებთან
მორგებული მხიარული ბიჭის ამპლუის დავიწყება და გოროზი გამომეტყველების მიღება.
-გგონია, ქორწილში რამე საფრთხეს უნდა ველოდოთ? - ნირი წაუხდა დათუნას. შიშის
მკრთალი ლაქები დააჩნდა სახეზე და ერთიანად გააფერმკრთალა.
-რა თქმა უნდა. - დარწმუნებით თქვა ლუკამ. - ამაზე კარგ მომენტს ვერც შეარჩევენ.
ამიტომაც, თქვენს ქორწილს გაორმაგებულად დაიცავენ ჩემი ბიჭები. იმედი მაქვს, - კატოსაც
აუხსნი ამის აუცილებლობას.
-ლუკა, თუ ასე დგას სიტუაცია, იქნებ ქორწილი გადაგვედო? - ძრწოლვა გაკრთა გასვიანის
თვალებში.
-ხომ იცი, რომ თავს მოვიკლავ, მაგრამ შენი დის ზედმეტად შეხების უფლებას არავის მივცემ?
გაეღიმა დათუნას.
-ვიცი და სწორედ ამიტომაც განდობ ჩემთვის ყველაზე ძვირფასს. შენი იმედი რომ არ
მქონდეს, ეკატერინეს ახლოსაც არ გაგაკარებდი. - ჩაეცინა ლუკას. მისმა გულწრფელობამ
გააღიმა გასვიანიც.
ლუკასთან საუბრის შემდეგ სახლში წავიდა. ნელა აუყვა სადარბაზოს კიბეებს და ვერც
გაიაზრა ისე უცებ აღმოჩნდა საკუთარი ბინის კართან. გასაღები ამოიღო და საკეტი
გადაატრიალა. სახლში ისე შევიდა, შუქი არც აუნთია. ძალიან იყო დაქანცული და მხოლოდ
ძილი უნდოდა. მისაღები ოთახის გავლას და საძინებელში შესვლას აპირებდა, როცა უეცრად
აინთო კუთხის ტუმბოზე დადგმული სანათი და თბილი ფერებით შეიღება ოთახის
მეოთხედი.
დათუნა შეცბა. მაშინვე მიტრიალდა და ენა კინაღამ მუცელში ჩაუვარდა, როცა ტახტზე
მჯმოდი, მომღიმარი ანდრეა ახვლედიანი აღმოაჩინა.
-არ ჩა*ფსა ახლა, შიშისგან, დათუნია. - ცინიკურად ჩაეცინა ახვლედიანს. - ნუ ღელავ, შენ
მოსაკლავად არ მოვსულვარ!
-არა, დათუნია, გეკადრება? მოსალოცად მოვედი; გავიგე ცოლი მოგყავს, თან არც მეტი, არც
ნაკლები, ჯაყელების ქალბატონი. სიმართლე გითხრა, არ მოველოდი ბატონი დემეტრე თუ
შენნაირ ქალაჩუნას მიათხოვებდა გოგოს.
-თორემ რა, დათუჩა? თორემ რა?! - ჩაეცინა ანდრეას და წამოდგა. - მოკლედ, მინდა რაღაც
დაგაბარო შენს მომავალ ცოლისძმასთან. - ახვლედიანმა მამაკაცისკენ დაიწყო სვლა. - ასე
გადაეცი, ანდრეა ახვლედიანი ქალაქში დაბრუნდა და სანამ დროა, დაახვიე აქედან, თორემ
ცოტახანში ჯაყელების ხსენებაც აღარ იქნება-თქო! ხომ ეტყვი?
ანდრეას გაეცინა.
-ბევრს მაშინ ლაპარაკობენ, როცა რამის თავი აქვთ. ეს კარგად დაიმახსოვრე. - თითი დაუქნია
ახვლედიანმა წინ მდგომს. - ტკბილი სიზმრები, დათუნია - გაუღიმა ბოლოს ისე, თითქოს
დათუნა პატარა ბავშვი ყოფილიყო და ისე სწრაფად აორთქლდა ოთახიდან, როგორც
გამოჩნდა.
-ხმას დაუწიე!
-ლუკა, ჩუმად! - უცებ წამოიძახა ვიღაცამ ეკატერინეს ოთახში შესვლამდე და ყველა გაჩუმდა.
ღიმილით შევიდა ოთახში, სადაც მისი ძმისა და საქმროს გარდა კიდევ ოთხი, მისთვის
ძალიან საყვარელი მამაკაცი იყო.
ბიჭებმა რაღაც ანიშნეს ერთმანეთს, თვალებით. სახეზე ერთიანად წითელი ლუკა მაშინვე
ფანჯრისკენ შებრუნდა და სუნთქვის დაწყნარებას მოჰყვა. ერთ-ერთმა მათგანმა ხელები
გაშალა და მხიარულად შესძახა:
-ჩემი კაწიაც მოსულა! როგორ გიკითხოთ, ჯაყელის ქალბატონო, ხომ არ გაბრაზებს ჩემი
პრინცი? - გაეცინა თავისივე ნათქვამზე და დათუნას გადახედა.
-რავიცი, გეგა, ვარ რა. არა, არ მაბრაზებს შენი პრინცი, ნუ ნერვიულობ! - მაშინვე
გამხიარულდა გოგონაც. - შენ როგორ ხარ, რომ დაიკარგე და აღარ ჩანხარ?! - გვერდით
დაუსკუპდა ეკატერინა დათუნას და გაიცინა.
-ეჰ, ჩემო კაწიუშა, სად მცალია მე ამათთან ერთად სახეტიალოდ? მეღვინე კაცი ვარ, თელავში
გახლდით!
-შენ რას აკეთებ აქ, ამ დილაადრიან? მოხდა რამე? - ღიმილით გადახედა გოგონამ საქმროს.
დათუნას რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ გეგას მარჯვნიც მჯდომმა ბიჭმა დაასწრო:
-ქორწილის საქმეებზე ვლაპარაკობდით.
-აჰა. - ზარბები აზიდა გოგონამ. - და ამ დილაადრიან მაგიტომ მოიწვია კრება ჩემმა ძმამ?
ეჭვნარევი მზერით გადახედა შეთქმულივით დადუმებულ ბიჭებს.
-რატი, როგორ ფიქრობ, სულელს ვგავარ? ან შენ რას ფიქრობ, თორნიკე?! - ბრაზი მოერია
ეკატერინეს.
-აბა რატომ გინდათ, დავიჯერო, რომ ამხელა კრება ჩვენი ქორწილის გამო გამართეთ და არა
თქვენს „ საქმეებზე“ სასაუბროდ. - ჩაეცინა კატოს.
-ეკატერინე, მე ხომ იცი, არ მოგატყუებ? - თავი წამოყო მეოთხე მამაკაცმა, რომელიც იქამდე
უხმოდ იჯდა სავარძელში.
-აბა გისმენ, ბიძაშვილო. გელოდები, რას მეტყვი - ინტერესიანი მზერა მიაპყრო გოგონამ
ბიძაშვილს.
-მართლა ქორწილის დეტალებზე სალაპარაკოდ შეგვკრიბა შენმა ძმამ. ძალიან ცოტა დრო
დაგვრჩა, ჩვენ კი გვინდა,რომ უმაღლეს დონეზე ჩაიაროს ყველაფერმა.
-აუ, რატო გაუჭირე ამ დილას საქმე, ქალბატონო?! თორმეტი ხდება უკვე,რაღა დილაა?! ჩვენ
ბოდიში, თქვენ თუ დიდხანს გიყვართ ძილი! - სასაცილოდ დაიღრიჯა გეგა.
-ბექა, მე და შენ წავიდეთ ფირმაში,თორემ დღეს ბევრი საქმე გვაქვს და ვერ მოვასწრებთ. -
როგორც კი თავის დამშვიდება მოახერხა,მაშინვე მიუბრუნდა ლუკა ბიძაშვილს და საქმიანად
უთხრა.
-აბა შენ იცი, კატუშ,ჭკვიანად, იცოდე. - ლოყაზე აკოცა გეგამ გოგონას და გაუცინა.
-ეგ რომ არ დამიბარო ხოლმე, ისე როგორ იქნება?! - თვალები აატრიალა ეკატერინემ.
-ვაიმე, მიქაბერიძე, დამეკარგე ახლა აქედან დროზე, თორემ ვბრაზდები, იცოდე! - ხმა
გაიმკაცრა გასვიანმა.
-წამოდი, ბიჭო,წამოდი. რას გადმოაგდე ენა?! აცალე გვრიტებს მარტო ყოფნა. ნუ ხარ
მურმანის ეკალივით! - სიცილით გაათრია რატიმ ძმაკაცები ოთახიდან.
-მაშო ალბათ საუზმობს და წამოდი, რა, ჩვენც შევუერთდეთ! - ხელი გაუწოდა ჯაყელმა
საქმროს,როგორც კი სახლში სიმშვიდემ დაისადგურა.
-ღმერთო, რა მაგარია! ესე იგი, მალე მშენებლობასაც დაიწყებთ! სულ მალე შენ მიერ
აშენებულ სახლში ვიცხოვრებთ! - აღფრთოვანების ბგერები აღმოხდა ჯაყელს.
-დიახ, ჩემო ქალბატონო, მომავალ კვირაში დაიწყება მშენებლობა და სულ რამდენიმე თვეში
ჩვენი საკუთარი კერა გვექნება. - გაუღიმა დათუნამ საცოლეს და მოეხვია.
-არ მჯერა, რომ ეს ყველაფერი ცხადში ხდება. იმდენად ბედნიერი ვარ,ხანდახან, მგონია
გული ვეღარ დაიტევს ამდენს და გასკდება. - ღიმილით უთხრა ეკატერინემ მამაკაცს და
ლოყაზე აკოცა.
-მახსოვს და დღეს კაბის წამოსაღებად რომ წავალ, საჩუქარსაც შევურჩევ ბატონ ნოდარიკოს. -
სახელის წარმოთქმისას ცინიკურად ჩაეცინა გოგონას.
-იმიტომ, რომ უბრალოდ ფულის ტომარაა და მეტი არაფერი. არც ძმაკაცობა იცის, არც
თანადგომა. თანაც, ახვლედიანებიც იქნებიან მის დაბადებისდღეზე,მე კი დაძაბულობა აღარ
მინდა.
-ოჰ. დათუნას ყოველ დილით უნდა ვთხოვო მოსვლა, რომ სულ ასე კარგ ხასიათზე იყო! -
გაეცინა მაშოს. მაშინვე მიხვდა, დის ამაღლებულ განწყობაზე ყოფნის მიზეზს.
-მოიცა, ისე ცუდ ხასიათზე ვარ ხოლმე? – დაეჯღანა კატო უმცროს დას და მაგიდას მოავლო
მზერა. - აუ, სუზანა, ყავა გამიკეთე, რა! - ხმამაღლა გასძახა სამზარეულოში მოფუსფუსე
ქალს.
-შენც ხომ იცი, რატომაც?! თორნიკეს თავი არ მქონდა! - მკვახედ თქვა მარიამმა და ცხვირი
აიბზუა.
-რა ვიცი კატო,უკვე იმდენად მიშლის ნერვებს, საერთოდ აღარ მინდა მისი დანახვა. ვერ
გავიგე, რა მაგისი საქმეა, მე ვინ მომეწონება,ვისთან მექნება ურთიერთობა და ვისთან
ვიმეგობრებ?! ჩემი ძმა არ მიკონტროლებს მაგას.
-შენი ძმა იმიტომ არ გიკონტროლებს,რომ იცის, თორნიკე აკეთებს მაგას! - გაეცინა უფროს
ჯაყელს.
-ხოდა, ვერ გავიგე, რატომ; ჩემი ძმის მეგობარია, მეტი ხომ არაფერი?! არ უნდა აძლევდეს
თავს ამდენის უფლებას!
-მაინც რა გააკეთა?
-რა გააკეთა და ჯგუფელებთან ერთად ვიყავი კაფეში. ერთი ბიჭი გვყავს, გიორგი
ქვია,მემგონი მოვწონვარ. უბრალოდ, იცი რა ბიჭია? აი, უსიმპატიურესი! მერე როგორ
სწავლობს?! მომავალი ტრავმატოლოგია. გიტარაზე უკრავს და მღერის სასწაულად. ხოდა,
მოკლედ, მაგასთან ერთად გამოვდიოდი ამ კაფიდან იმ გიჟმა რომ დაგვინახა. ჯერ ხო
მოვარდა ტყიდან გამოვარდნილი ნადირივით და თვალები უბრიალა ამ ბიჭს. მერე მე
მითხრა, შენ ტაქსი გააჩერე და სახლში წადი, მე და გიორგის სალაპარაკო გვაქვსო. რაღას
ვიზამდი? - წამოვედი. მეორე დღეს დამირეკა გიორგიმ, მაპატიე თუ გაწუხებდი,საერთოდ
აღარ გაგეკარებიო. გეკითხები ახლა,არის თორნიკე ჩემი სიტყვის ღირსი?! - მაშო იმდენად
გაბრაზებული იყო, მოყოლისასაც კი ერთიანად ახურდა სახეზე.
-მე არავის ვამართლებ. უბრალოდ, ყოველთვის ვცდილობ, სწორად დაგანახო სიტუაცია. ხომ
იცი,რატომაც ფრთხილობს თორნიკე ასე ძალიან? - როგორც ყოველთვის,ჩვეული ტონითა და
მზერით დაიწყო ეკატერინემ დის დარიგება.
-შენ კი იცი,რომ ტყუილად ცდილობ მათ დაცვას. მეტიც,არც კი ფიქრობ ასე. შენც გგონია,რომ
მათი ყურადღება გადამეტებულია.
-მე და შენ რას ვფიქრობთ,არ აქვს მნიშვნელობა. ახლა ისეთი სიტუაციაა,სჯობს მათ
დავემორჩილოთ.
-რატომაც არა. - მხრები აიჩეჩა ელენემ და მხრებზე ჩამოყრილი მზისფერი კულულები უკან
გადაიყარა.
-სიუზი, კიდევ ერთი ყავა, რა! - წამოიძახა მარიამმა,რომელსაც ჯერ კიდევ არ გადაცლოდა
დასთან საუბრისას გაჩენილი უკმაყოფილება სახიდან.
-ერთი სული მაქვს! საშკამ კი მითხრა, იმაზე უკეთესი გამოვიდა, ვიდრე გვეგონაო,მაგრამ
მაინც ძალიან ვღელავ. - ამოიოხრა ჯაყელმა აღრფრთოვანებით და თვალები მინაბა
მომავალი საქორწილო კაბის წარმოდგენისას.
-აუ, მაშო, შენც წამოდი და ბარემ მოვისინჯოთ ჩვენი კაბები, რა. - ახლა უმცროს ჯაყელს
გადახედა ელენემ.
-კაი რა, მარიამ ჯაყელის ქცევებს მასწავლის ახლა მე ვინმე?! - ჩაეცინა გოგონას და
მოსამსახურე ქალს მადლობა გადაუხადა ყავისთვის.
-ყოველ წელს არიან და რაღა წელს არ იქნებიან? თან ამ ანდრეას დაბრუნება მაშინებს. ბიჭები
როგორც ამბობენ, ყველაზე საშიში ეგ არის ოჯახში და ხვალ პირველად შეხვდებიან ბიჭები
იმ ამბების მერე...
- რა თქმა უნდა, მეშინია. რაც ანდრეა წავიდა,მას მერე იმუქრება მისი მოკვლით და არვიცი... -
ხმა გაუწყდა ჯაყელს. - მეშინია, ელენე. მეშინია,რომ ლუკას ან ბექას რაიმე შეიძლება
დაემართოთ... - დუმილით დაიღალა და გამოტყდა.
-კარგი, რა, კატო. შენი ძმა შეგპირდა, ქორწილამდე არაფერს ვიზამო. ხომ იცი, რომ ლუკა
სიტყვის კაცია?
-ვიცი.
-ხოდა აბა მაშინ ნუ ნერვიულობ! ახლა შენ უნდა იყო ყველაზე ბედნიერი ქალი. ორ კვირაში
საყვარელ მამაკაცს მიყვები ცოლად და გეხვეწები, დაივიწყე სხვა ყველაფერი!
-ანდრეა, ადექი, რა! - ახლა მეორე ბიჭმა ამოიღო ხმა,მაგრამ პირველისაგან განსხვავებით
დინჯი მოძრაობით ჩამოუჯდა მეგობარს საწოლზე.
-რა ჩემი ფე*ები გინდათ, რატო გამი*რაკეთ საქმე?! - ერთი ხელით ფანჯრებიდან შემოსული
სინათლე მოიჩრდილა. - გამასწარით ახლა ორივემ აქედან და მაცადეთ ძილი,სანამ
გავბრაზებულვარ!
-აუ, კარგი რა, ანდრო! მიდი, ჩაიცვი და მოწესრიგდი, პირველი საათია უკვე.
-მათე, ჩაიგდე ეგ ენა, ისედაც მისკდება თავი! - შეუღრინა ანდრეამ მისი მყუდროების მთავარ
დამრღვევს. - შენ კიდევ, გადაწიე ეგ ფარდები! - მერე მეორეს შეუღრინა.
-შენი ბიძაშვილისთვის არც დღე არსებობს,არც შუადღე და არც შუაღამე, ტასიკო! - თავი
გააქნია მზრუნველი მშობელივით მათემ და გოგონაც გააცინა.
-შენ რატომ არ ჩუმდები დილიდან?! ისედაც სკდება თავი. - წარბები შეკრა უკმაყოფილოდ
ანდრეამ,თვალი ალმაცერად მოატარა დილის საუზმეს და სკამი გამოსწია დასაჯდომად.
-შენ ისევ ისეთი ბავშვი ხარ, როგორიც დაგტოვე? - ტუჩის კუთხეში გაეღიმა ანდრეას და
მზრუნველი მზერა მოავლო გოგონას.
-ვინმე ხომ მაინც უნდა იყოს ახვლედიანების გვარში ბავშვური?! - მხრების ჩეჩვით გაეცინა
ტასოს.
-აბა, დღეს რა გეგმები გვაქვს, ახვლედიანო? ხომ ვაგებინებთ მთელ თბილისს, რომ
დაბრუნდი? - ხელები მოიფვშნიტა მათემ.
-იმას ნიშნავს, რომ არ მცალია. შუადღეს საქმე მაქვს და საღამოს ნოდარის დაბადებისდღეზე
მივდივარ.
-აბა ნოდარი?
-კარგი, გკოცნი, ჭკვიანად! - კიდევ ერთი ყლუპი მოსვა წვენის ნახევრად სავსე ჭიქიდან
ახვლედიანმა,თვალი ჩაუკრა უმცროს ახვლედიანს და კარისკენ გაემართა.
კარი გაიღო. ოთახში რამდენიმე წამით შემოიჭრა ხმაური და მალევე მიწყდა. სანდრომ
უკმაყოფილოდ წამოსწია თავი. ეგონა, მდივანი ისევ არ ითვალისწინებდა მის თხოვნას და
დაუკაკუნებლად შემოდიოდა მაშინ,როცა მისი უფროსი ყელამდე საქმეში იყო ჩაფლული.
-არ ვიცი, არაფერი უთქვამს. მასთან წესიერად არც მილაპარაკია, მამა. დღეს დილას ჯერ
კიდევ ეძინა,როცა მე გამოვედი სახლიდან.
-ალექსანდრე, მინდა რომ რაღაც გთხოვო! - ფეხზე წამოიჭრა უფროსი ახვლედიანი. - შენს
ძმას მინდა მიაქციო ყურადღება. ყველამ კარგად ვიცით,რომ თავზეხელაღებული ქმედებები
უყვარს და ისე შეუძლია სისულელის ჩადენა,არც დაფიქრდება.
-ანდრეას ძიძობას მთხოვ? - ჩაეცინა სანდროს.
-მეშინია,რომ შენი ძმა უფრო ადრე დაიწყებს მოქმედებას და რაღაც სისულელეს ჩაიდენს.
გუშინ სტუმრები რომ წავიდნენ, მასთან დალაპარაკება მინდოდა,მაგრამ არ დამხვდა
ოთახში. სადღაც იყო წასული,ვიცი რაღაცას გეგმავს და მინდა, გამირკვიო, რას! -
კატეგორიული ჩანდა ირაკლი.
-ჩვენ არც კი ვიცით, მოკლა თუ არა ჩემმა ძმამ ნიკა ახვლედიანი! - წამოენთო სანდრო.
-კარგი, მამა, მოვრჩეთ ამაზე ლაპარაკს. გპირდები, ანდრეას სისულელის ჩადენის უფლებას
არ მივცემ. მეც და ბიჭებიც სულ მასთან ვიქნებით.
-კარგი, მამა, გასაგებია ყველაფერი და შემიძლია გითხრა, რომ ღელვის მიზეზი არ გაქვს!
-კრასავიცა ხარ, კაწია, არც კი ვიცი რა გითხრა, მართლაც შენთვის შემიქმნია ეს კაბა!
გადაიკისკისა საშკამ და კმაყოფილებით აღსავსე მზერა მოავლო გოგონას.
-მეც ძალიან მომწონს... - ჩუმად თქვა ჯაყელმა და კიდევ ერთხელ გაუღიმა გამოსახულებას.
-დათუნა ამ კაბაში რომ გნახავს უბრალოდ შოკი დაემართება! - ტაში შემოჰკრა ელენემ და
გაიცინა.
-კაი, გაჩერდი გოგო, ახლა იქ სიძის ცუდად გახდომა და ნერვიულობა გვინდა ჩვენ?! -
შეიცხადა საშკამ და ხელი აიქნია.
კატომ ჩაიცინა. უცებ მისი ტელეფონი ამღერდა და ელენემაც მაშინვე მიაწოდა. გაეღიმა, როცა
ეკრანზე საქმროს სახელი წაიკითხა.
-ხო, დათუნ?
-გკოცნი.
-მეც გკოცნი...
-როგორც იტყვი, ჩემო პატარძალო! - გაეცინა ელენეს და კაბის ერთ-ერთი შესაკრავი გახსნა.
ანდრეამ ისე სწრაფად დაამუხრუჭა მანქანა, მთელმა ქუჩამ გაიგო მისი მისვლა. მის მანქანას,
ერთგული ძაღლივით, უკან მიჰყვა ბიჭების მანქანაც.
-ისევ ისე გიჟურად ატარებ, ძმაო! ან რატომ მეგონა, რომ მშვიდი მძღოლი გახდებოდი?! -
სიცილით გადავიდა მანქანიდან მათე.
ანდრეას არაფერი უპასუხია; პირქუში მზერა რამდენიმე წამით გაუსწორა მეგობარს, მერე კი
უზარმაზარ, მაგრამ უსიცოცხლოდ მომზირალ სახლზე გადაიტანა ყურადღება. ტყავის
ქურთუკის ჯიბეებში ჩაიწყო ხელები, ამოიოხრა და შესვლელისკენ გაემართა.
-ანდრეა, შვილო, შენ ხარ? - შეეგება მამაკაცს სამზარეულოში მოფუსფუსე შუახნის ქალი. -
როდის დაბრუნდი საქართველოში? რამხელა კაცი გამხდარხარ! - ღიმილით გადაეხვია, მერე
კი ლოყაზე მიეფერა დიდიხნისუნახავს.
-დედაშენი ბაღშია, შვილო. დღის ამ დროს იქ უყვარს ხოლმე ჯდომა. - წყლიან თვალებზე
სევდის ფენა გადაეკრო ქალს და ხმაშიც თითქოს მაშინვე გაუქრა ხალისი.
ბაღში გასასვლელ კართან შედგა. თვალი მოჰრკა დედამისს, რომელიც იქვე გრძელ სკამზე
იჯდა და ჰორიზონტს გასცქეროდა. მაშინვე დაეუფლა შეგრძნება, რომ გაციებულ მკერდში
გავარვარებული მასა ჩაეღვარა. მაგრამ ეს სულაც არ იყო უსიამო ან მტკივნეული შეგრძნება.
-როგორ არის?!
-რა გითხრა, შვილო? მთელი დღეები მაგ სკამზე ზის თავისთვის, მშვიდად... საერთოდ
გადაეჩვია ლაპარაკს ბოლო ხანებში. - ქალს ნაღველი დაეტყო ტონზე.
-შენ უვლი?
-მამაშენმა ასე გადაწყვიტა. რამდენჯერმე ვცადეთ ექთნის აყვანა, მაგრამ არავინ გაიკარა.
ალექსანდრე და ანასტასია ხშირად ამოდიან მის სანახავად, ესაუბრებიან, მაგრამ თვითონ
არაფერს ამბობს. რაც შენ წახვედი, მას შემდეგ გადაეჩვია ყველაფერს დედაშენი...
-დედა... მე ვარ, ანდრეა, ვერ მცნობ? - მზრუნველი და ფრთხილი ტონით დაიწყო საუბარი
მამაკაცმა და დედას გაუღიმა.
ნინომ მაშინვე მიატრიალა თავი მისკენ. სახეზე დააკვირდა, მისი მზერა არანაირ ემოციას
გამოხატავდა. ერთხანს უყურა საყვარელი შვილის სახეს, თითქოს რაღაცას იხსენებდაო,
შიგადაშიგ წარბებს ჭმუხნიდა.
მაინც ვერ იცნო უფროსი ვაჟიშვილი, მაგრამ ანდრეამ დედის თვალებში გამკრთალი სხივი
შენიშნა.
-მოვედი, დედა... შენთან მოვედი, დავბრუნდი. - მოეხვია ახვლედიანი დედას, მაგრამ მისგან
საპასუხოდ ვერაფერი იგრძნო. - ვერ მცნობ, დედა? აღარ გახსოვარ? ანდრეა ვარ, შენი ანდრო,
მართლა ვერ მცნობ? - თვალები აუწყლიანდა მამაკაცს.
-ხო, დედა, ხო, ანდრეა! მე ვარ, შენი ანდრო. ვიცი, რომ მცნობ, დედი.
-დამშვიდდი, დედა. მე აქ ვარ, მოვედი, შენთან მოვედი. აქედან უნდა წაგიყვანო, ისევ
სახლში უნდა დაგაბრუნო, ჩემთან და სანდროსთან ერთად იცხოვრებ. - მამაკაცის ხმაში
აშკარად იმატებდა მღელვარება,ქალი კი შეურაცხადი ხდებოდა.
-წადი! წადი! წაადი! არ მინდა... არ მინდა...წადი!!! - ტონს უმატა ქალმა და ხელი ჰკრა
მამაკაცს. ანდრეა ელდანაცემივით წამოხტა სკამიდან.
-კარგი, დედა, კარგი, როგორც შენ იტყვი. ოღონდ გთხოვ, აღარ ინერვიულო... მივდივარ,
მივდივარ, მორჩა მივდივარ. - ხელები აღმართა ახვლედიანმა და რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა
უკან.
ანდრეას გული მოუკვდა, როცა დედა ასეთ უმწეო მდგომარეობაში დაინახა. უნდოდა,
მისულიყო და მოხვეოდა სანუგეშებლად, მაგრამ ვეღარ ბედავდა.
-ჩემს შვილს არავინ მოუკლავს... არავინ მოუკლავს... ჩემი ანდრო არავის მოკლავდა... არ
მოკლავდა ჩემი შვილი... - ჩუმი, შეშინებული ხმით აქვითინდა მერე.
ანდრეა შედგა; ადგილს მიეყინა და განძრევის უნარი დაკარგა. ძარღვებში სისხლი გაეყინა,
თვალები ჩაუწითლდა. მუშტები, სიმწრისგან, უცებ შეკრა. მის ყურებს მხოლოდ დედის
უმწეო ხმა ესმოდათ, რომელიც ნელ-ნელა წყდებოდა. ღმრად ჩაისუნთქა ჰაერი და იმდენად
სწრაფად მოსწყდა ადგილს, სამზარეულოს კართან მდგომი იოანე კინაღამ გაიტანა.
უცებ შეანელა სვლა და მალე სულაც გადააყენა მანქანა გზიდან. სწრაფად გადმოვიდა და
აქეთ-იქით სიარულს მოჰყვა. ბიჭებიც მალევე წამოეწივნენ და დაფეთებულები გადმოხტნენ
მანქანიდან. არაფერს ეკითხებოდნენ, არცერთისთვის იყო პირველი შემთხვევა, როცა ძმაკაცს
ასეთ დღეში ხედავდნენ და კარგად იცოდნენ, რომ არაფრის კითხვას ჰქონდა აზრი.
-ჩემი ბრალია! - სიმწრით იღრიალა ანდრეამ. ძარღვები ისე დაებერა, ლამის დასკდომას
ჰქონდა. - ჩემი ბრალია... - კიდევ ერთხელ დაიყვირა, ოღონდ ამჯერად უფრო ჩამწყდარი
ხმით.
მათეს და იოანეს არაფერი უთქვამთ, უბრალოდ მაგრად აკავებდნენ მათ მკლავებში მოქცეულ
ახვლედიანს და თვალებით უცხადებდნენ თანადგომას.
-არ მინდა, ჩემებთან ერთად წავალ. - უკმეხად მიუგო მაშომ და ცხვირი აიბზუა.
თორნიკეს ჩაეცინა.
-დათუნა და კატო უკვე წავიდნენ, ლუკას საქმე ჰქონდა და ამიტომ მე მთხოვა შენი წაყვანა.
-როგორმე ვერ გადაწყვეტ შენ თვითონ მსგავს რამეებს, ჯაყელო! - არც თორნიკე ჩამორჩა
ირონიაში.
-მძღოლი წამიყვანს!
-ჩადი, ქვემოთ დამელოდე, ბოლო შტრიხები დამრჩა და მზად ვარ. - ხელი აუქნია მაშომ
მამაკაცს. - ისე, თორნიკე, შემდეგში სანამ ჩემს საძინებელში შემოხვალ, დამიკაკუნე... -
ცინიკური ღიმილი გამოესახა სახეზე.
-შემდეგში, როცა კაბებს მოისინჯავ, კარი დახურე! - ღიმილი უკან დაუბრუნა მამაკაცმა. -
დიდხანს არ მალოდინო! - ოთახიდან გასულმა მიაძახა მერე.
უზარმაზარ დარბაზში ზღვა ხალხს მოეყარა თავი. რა თქმა უნდა, ყველა ნაღებ
საზოგადოებას წარმოადგენდა, თუმცა, მიუხედავას იმისა, რომ თავი ამაყად ეჭირათ, მაინც
მხოლოდ იმიტომ იყვნენ შეკრებილნი,რომ ახვლედიანებისა და ჯაყელების სეირისთვის
მიედევნებინათ თვალი.
ეკატერინემ პირველი ნაბიჯი შედგა თუ არა სახლში, მომენტალურად, ყველა მზერა მისკენ
მიიმართა. ჯაყელის ასული ნამდვილად ღვთაებრივად გამოიყურებოდა თეთრ, გრძელ
კაბაში. გვერდს საყვარელი საქმრო უმშვენებდა და ბედნიერებისგან იმდენად ბრწყინავდა,
ყველას ჭრიდა თვალს. საღამოს მთავარი გმირი ხელგაშლილი შეეგება წყვილს და ღიმილით
მიესალმა ორივეს.
-ნება მომეცით, მანდილოსანს ხელზე გეამბოროთ. იმედი მაქვს, თქვენი კავალერი არ მიწყენს.
- გალანტურობა არ დაიშურა ეკატერინესთვის იუბილარმა.
-კი, დამირეკა დემეტრემ. ძალიან დამწყდა გული, მაგრამ რას ვიზამთ?! - მხრები აიჩეჩა
გამყრელიძემ და გაიცინა. - კარგი, ახლა დაგტოვებთ, სტუმრებს უნდა მივხედო. გთხოვთ,
თავი ისე იგრძნოთ, როგორც საკუთარ სახლში.
-თუ გინდა, დაგენაძლავები, რომ გულში ამოისუნთქა, როცა ვუთხარი, მამა არ მოვა-თქო. -
ღიმილით გააყოლა კატომ თვალი მიმავალს და საქმროს გადაულაპარაკა.
გასვიანს გაეცინა.
-არ ვამტყუნებ, უბრალოდ მამაჩემის ყოფნა - არ ყოფნა ბევრს არაფერს შეცვლის. მთავარია,
ლუკამ და ბექამ დაიჭირონ თავი მშვიდად.
ნელ-ნელა იმატა სტუმრების რიცხვმა. თორნიკეს და მაშოს მალევე მოჰყვნენ ლუკა, ბექა,
რატი და გეგა. მათმა შემოსვლამაც საკმაოდ დიდი მითქმა-მოთქმა გამოიწვია
საზოგადოებაში, თუმცა ყველაზე დიდი ფურორი ალექსანდრე ახვლედიანის შემოსვლამ
მოახდინა. შავ, კლასიკურ შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილს, გვერდს ულამაზესი ანასტასია
უმშვენებდა. მათ უკან კი თავად ბატონი ირაკლი ახვლედიანი მობრძანდებოდა.
-დიდი მადლობა, შვილო, მიხარია, რომ მოხვედით. ანდრეა სად არის, არ მოვა?
-მოვა, ნოდარ, მოვა, უბრალოდ ცოტას აგვიანებს. ხომ იცი, როგორ უყვარს ჩემს შვილს
ყველაფრის საწინააღმდეგოდ კეთება? - გაეცინა ირაკლის.
-ოჰ, ბატონო ალექსანდრე, რახან ჩემი თვალები თქვენ გხედავენ! - ხელები აღმართა
გოგონასთან ერთად მდგარმა ბიჭმა და მოსულებს გაუცინა.
-რა ცუდი ბიჭი ხარ, ეს ბოლო დღეები სულ გადაყევი შენს ძმას და აღარც გახსოვარ! - ყელზე
ჩამოეკიდა ახვლედიანს ვატოს გვერდით მდგარი გოგონა.
-კარგად, ვატო, შენ როგორ ხარ? რამდენი ხანია არ მინახიხარ. ანდრეას ჩამოსვლის
აღსანიშნავ წვეულებაზე რატომ არცერთი იყავით?
-არ ვიცი ჯერ, მოვა ალბათ... ბიჭები მოიყვანენ... - გაუღიმა ალექსანდრემ გოგონას და
ლოყაზე აკოცა.
ალექსანდრეს არაფერი უთქვამს, გუნებაში ხვდებოდა, სად შეიძლებოდა ყოფილიყო მისი ძმა
და ეს ანერვიულებდა.
-შენ წარმოიდგინე და კი, ჩემი ძმის მეშინია, რომელიც მალე ალბათ აქ იქნება...
-კარგი რა, ანდრეა ბავშვი ხომ არ არის? არაფერს მოიმოქმედებს, ნუ ღელავ! - ხელი აიქნია
ვატომ და ჩაიცინა.
-ვერ ვარ შენსავით დარწმუნებული. როცა საქმე ანდრეას ეხება დარწმუნებული ვერაფერში
იქნები. - თავი ნელა გააქნია ახვლედიანმა და სასმელი მოსვა.
-რა თქმა უნდა, ბატონი ალექსანდრე ხომ ზედმეტად დიპლომატია ასეთ ადგილებში ცუდად
მოქცევისთვის?! - ცინიკურად ჩაიცინა ლუკამ. -ანდრეა არ ჩანს... როგორ ფიქრობ ჩვენ
გვიმალავენ? - წარბები შეკრა მერე.
-არა მგონია... ანდრეა ახვლედიანი ის კაცი არ არის, რომ ვინმეს დაემალოს. თანაც ყველამ
კარგად იცის, რომ ამდენი ხალხის წინაშე არაფერს მოვიმოქმედებთ.
-მეც კარგად ვიცი, რას წარმოადგენს ახვლედიანთა მოდგმა, მაგრამ შენ დამშვიდდი, არ
დაგავიწყდეს, რომ დაბადებისდღეზე ვართ.
-ამ პიტ*ლო ნოდარისი გვეშინია თუ რატომ იკავებ თავს? - ჩაეცინა ბიძაშვილის სიმშვიდით
გაოცებულ ლუკას.
-დავიჯერო, ასე ვგავარ კაცს?! - არც მან დააკლო ირონია ნათქვამს და მოურიდებლად
გაუსწორა მზერა მამაკაცს.
-მართალი ხარ, სხვას არც უნდა მოელოდეს კაცი თქვენისგან. თუ შეიძლება, მეტად აღარ
გამეკაროთ და თქვენს საცოლეს მიხედეთ! - უკმეხად მიახალა კატომ ახვლედიანს, ჭიქებს
ხელი დასტაცა და სწრაფად გაეცალა იქაურობას.
ალექსანდრემ თვალი გააყოლა მიმავალს, კიდევ ერთხელ გააქნია თავი, ჩაიცინა და მორიგი
ჭიქა შეუკვეთა ბარმენს.
ბექას და ლუკას სისხლი გაეყინათ ძარღვებში; სასმლის ჭიქებს უფრო მაგრად მოუჭირეს
ხელი, რადგან ეს ერთადერთი იყო, რითაც მათი მრისხანების გამოვლენა შეეძლოთ.
ეკატერინემ კი საოცარი შიში იგრძნო, როცა ანდრეა ახვლედიანი ასე ახლოდან დაინახა
ამდენი წლის შემდეგ.
ერთ ადგილას გახევებულ მასპინძელს მოკრა თვალი და მაშინვე მისკენ გაემართა ბარბაცით.
-შემეშვი, სანდრო... მე დღეს ყველას უნდა გავაგებინო, რომ ანდრეა ახვლედიანი ქალაქში
დაბრუნდა და იცოდე, ვერავითარი ძალა შემაჩერებს ამისგან! - ენას პირში ძლივს აბრუნებდა
ახვლედიანი. ერთი ხელით ჩამოიცილა ძმა გზიდან და ისევ ნოდარისკენ გააგრძელა გზა.
-არა, როგორ გეკადრება, შენ და შენი ოჯახი ყოველთვის სასურველი სტუმრები ხართ ჩემს
ოჯახში. - ფრთხილად ლაპარაკობდა ნოდარი, რადგან კარგად იცოდა, რომ ერთი ზედმეტი
სიტყვით ახვლედიანს გააღიზიანებდა.
-ძვირფასო მამიკო, შენც აქ ხარ?! პრინციპში, აბა სად უნდა იყო, არა?! - ცინიკურად ჩაეცინა
ანდრეას და თვალი თვალში გაუყარა მამას.
-მაპატიე ნოდარ, ჩემმა შვილმა მეგობრებთან ერთად აღნიშნა დაბრუნება და ცოტა ნასვამია.
შენი ნებართვით, ცოტას დაველაპარაკები. - თავაზიანად მიმართა ირაკლიმ მეგობარს, ეს
უკანასკნელიც უმალ აორთქლდა იქიდან. - როგორ გაბედე ასეთ მდგომარეობაში აქ მოსვლა?!
კბილებს შორის გამოსცრა მამაკაცმა.
-და მერე რა გიშლის ხელს მაგაში? ეს ხალხი?! ხოო... რა თქმა უნდა, ეს ხალხი გიშლის ხელს!
მერე და რას იფიქრებენ? – „ირაკლი ახვლედიანმა შვილი საქვეყნოდ შეარცხვინა!“ ან - „დიდი
განხეთქილება ახვლედიანების ოჯახში!“ - სტატიის სათაურების თვალწინ დაუდგა ანდრეას.
-შენ სულ ხომ არ გამოშტერდი, ბიჭო?! ახლავე უთხარი შენს ძმაკაცებს, წაგიყვანონ აქედან!
-რატომ ბატონო ირაკლი, ნუთუ ჩემი გამოჩენისაც ისევე გრცხვენიათ, როგორც თქვენი
მეუღლის?! - უცებ შეყარა წარბები უმცროსმა ახვლედიანმა.
-იმიტომ, რომ წყნეთში ვიყავი! - სიმწრით ჩაილაპარაკა მამაკაცმა და მამას გაუსწორა თვალი.
-ეს აქ გასარჩევი თემა არაა. ხალხის ყურადღებას იქცევთ, სახლში ვილაპარაკებთ ამაზე! -
ჩაილაპარაკა ირაკლიმ.
-გეყოს იმდენი ჭკუა, რომ მიხვდე, შენი მტრების წინ არ უნდა გამოფინო ჭუჭყიანი
თეთრეული! გინდა, რომ ჯაყელებს მსუყე ლუკმა მისცე?! მე არ მოგცემ მაგის უფლებას! -
მუშტი შეკრა ირაკლიმ.
-ანდრეა, გეყოფა წარმოდგენა, წამოდი, სახლში წავიდეთ! - მკლავში ხელი სტაცა ძმას
ალექსანდრემ.
-ხელი გამიშვი. მე ჯერ არსად წასვლას არ ვაპირებ! - შეყვირა ახვლედიანმა და უცმროსი ძმა
მოიშორა თავიდან. - ხომ ხედავთ, ჯაყელებო, თქვენ წინ ვდგავარ, ახლა და ამ წუთას. არსად
ვიმალები, არ გავრბივარ... თქვენ წინ ვდგავარ, საკმაოდ მთვრალი. თუ რამის თქმა გინდათ,
და ალბათ გინდათ, მითხარით... მე აქ ვარ! დავბრუნდი, ანდრეა ახვლედიანი დაბრუნდა და
მას არცერთი თქვენგანის არ ეშინია! მე დავბრუნდი, დაე ყველამ იცოდეთ ეს! - იღრიალა
ახვლედიანმა და დამსწრე საზოგადოებას მოავლო მზერა. შემდეგ ისევ ჯაყელებს
მიუბრუნდა, პიჯაკი გაისწორა და მზერა პირდაპირ ეკატერინეს დაასო. გოგონამ იმხელა
აგრესია ამოიკითხა მის თვალებში, წამით შიშის ტალღამ დაუარა სხეულში, მაშინვე მიეხუტა
დათუნას. ანდრეას გაეღიმა მის საქციელზე, შემდეგ კი ისევ ლუკას და ბექას გაუსწორა
თვალი. - ნუთუ არაფრის თქმა არ გინდათ?! - ცინიკურად ჩაეცინა მამაკაცს.
ბექამ თავი ვეღარ შეიკავა, ქამარში ჩამალული იარაღი ამოიღო, იღრიალა და პირდაპირ
ახვლედიანის წინ დადგა. ეკატერინემ და მარიამმა აქედან შეჰყვირეს, ანასტასიამ და ლიზიმ -
იქედან.
-მერე რაღას უცდი, ჯაყელო, ვინ გაჩერებს, მითხარი?! მიდი, გამოკარი სასხლეტს ხელი და
მოუსწრაფე შენი ძმის მკვლელს სიცოცხლე! მიდი, რაღას უცდი, ვისი გეშინია?! - იყვირა
ანდრეამ.
-არ გინდა, ბექა... ახლა არა... აქ არა... - დაძაბულობისგან სიმივით გაჭიმულმა, ძლივს უთხრა
ლუკამ ბიძაშვილს.
-ამათ არ უსმინო, ჯაყელო, ძმა შენ მოგიკლეს და არა ამათ! მიდი, იძიე შური, ხომ ხედავ, შენ
წინ ვდგავარ, რაღას უცდი?! - ისევ აგრძელებდა ჯაყელის პროვოცირებას ახვლედიანი.
-რაღას უცდი, ჯაყელო, გამოკარი მაგ სასხლეტს თითი და დაამთავრე ჩემი უბადრუკი
ცხოვრება, მიდი! - მთელ ხმაზე იღრიალა ანდრეამ და მეტოქის გამოფხიზლებაც შეძლო.
ბექა მიხვდა, რომ ყველა მის სვლას ელოდა. უნდა ემოქმედა, ან ახლა ან არასოდეს.
ყველაფერი ბურუსმა მოიცვა, წამით წუილიც კი შეწყდა, ამ ქვეყნად მისთვის მხოლოდ ის და
ახვლედიანი დარჩნენ. დაბნელდა... ნელ-ნელა დაბნელდა...
ჯაყელმა ნელ-ნელა გააპარა მზერა მისკენ და ბოლოს თვალი თვალშიც გაუყარა. გოგონას
ჭაობისფერ თვალებში ისეთი ამოუცნობი ძალა დაინახა, რომ გული შეუტოკდა წამით.
როგორც კი ლუკამ ბიძაშვილის ოდნავი მოდუნება იგრძნო, მაშინვე ფრთხილად დაადო
ხელი იარაღს. ბექამ ისე გამოხედა მამაკაცს, როგორც მტაცებელი ცხოველი უყურებს
ნანადირევში მოზიარე უცხო ცხოველს.
-დაუშვი იარაღი, ბექა... ახლა ამის დრო არ არის... - მშვიდად უთხრა ჯაყელმა ბიძაშვილს და
თავი დაუქნია.
ბექამ ისევ ანდრეას შეხედა, რომელიც მორჩილად იდგა, მის გვერდით კი აქვითინებული
ანასტასია იყო.
-სახლში წავიდეთ... - ჩუმად უთხრა ლუკამ ბექას და მხარზე ხელი შეახო. ჯაყელს სიტყვაც არ
დაუძრავს, კიდევ ერთხელ შეხედა უემოციოდ მდგარ ანდრეას და უკანმოუხედავად დატოვა
ოთახი. მას მიჰყვნენ დანარჩენებიც.
ანასტასია წინ დაუდგა ანდრეას, წამით უყურა უემოციო გამომეტყველებიან მამაკაცს, ხოლო
შემდეგ რაც ძალი და ღონე ჰქონდა, სილა გააწნა სახეში. აღარაფერი უთქვამს, სირბილით
დატოვა ოთახი. ვატო მაშინვე მას გაეკიდა. მათე და იოანე ნელა მიუახლოვდნენ ძმაკაცს.
ტასოს ხმა არ ამოუღია, არც ჰქონდა ამის თავი. უბრალოდ გასაღები ამოიღო ჩანთიდან და
მამაკაცს გაუწოდა. ვაჩნაძემ მაშინვე გააღო მანქანის კარი და ფრთხილად ჩასვა გოგონა
შიგნით. შემდეგ მობილური ამოიღო, სანდროს მიწერა, რომ ანასტასიას თვითონ მიიყვანდა
სახლში, ავტომობილს მეორე მხრიდან მოუარა, მძღოლის ადგილი დაიკავა და სწრაფად
მოსწყდა ადგილს.
-ალექს, მგონი ჯობია, ანდრეა მე და მათემ მოვნახოთ და თქვენ სახლში წახვიდეთ. უფრო
მეტად ნუღარ გავაღიზიანებთ შენს ძმას. - გარეთ გამოსვლისთანავე მიუბრუნდა იოანე
ახვლედიანს.
-თუ მოინდომებს, მოვიყვანთ, მაგრამ ხომ იცი, რომ ვერაფერს ვაიძულებთ. - მშვიდად თქვა
მათემ.
-აუ, ირაკლი ბიძია ჩვენი ბრალი მართლა არ არის. ვეუბნებოდით, არ დაელია ამდენი, მაგრამ
მაგას ვინ რას დაუშლის? დღეს წყნეთში გვთხოვა აყოლა, ნინო დეიდასთან ლაპარაკი
უნდოდა, იქიდან კიდევ ისეთი გაცეცხლებული გამოვარდა, სიტყვის თქმა ვერ მოვახერხეთ.
ველურივით, მარტო იმას ღრიალებდა, ჩემი ბრალია,ჩემი ბრალიაო. - ხელებს ნერვიულად
იქნევდა იოანე.
-კარგი, არ აქვს ამას მნიშვნელობა. გთხოვთ, რა ბიჭებო, იპოვეთ ჩემი სულელი შვილი და
დააბრუნეთ სახლში. თქვენ მოსვლას დაველოდებით... - მხარზე ხელი დაკრა ირაკლიმ
ბიჭებს. მათაც თავი დაუქნიეს და მანქანისკენ გასწიეს.
ბექამ ისე მაგრად დაამუხრუჭა მანქანა საკუთარი სახლის წინ, საბურავებს დამწვრის სუნი
აუვიდათ. კარი, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით, გაანგრია და ისე გავარდა სახლისაკენ,
რომ არც დალოდებია მის უკან მიმავალ ლუკას და თორნიკეს.
სწრაფად შეიჭრა მისაღებ ოთახში, ვისკი დაისხა, ცოტა მოსვა და შემდეგ მთელი ძალით
დაანარცხა ჭიქა იატაკზე.
-დამშვიდდი, რა, თავი ხელში აიყვანე! - შეყვირა ლუკამ, მაგრამ ჯაყელი სულაც არ უსმენდა
ბიძაშვილს. გიჟივით, აქეთ-იქეთ დადიოდა, ოთახში და გახშირებულად სუნთქავდა. შემდეგ
იქვე, პატარა მაგიდაზე მდგარ ლარნაკს დასწვდა და ისიც ჭიქის გზას გაუყენა.
-გაიგე?! გაიგე?! არ უარყოფს... მოვიდა და პირდაპირ მითხრა, მომკალი შენი ძმის მკვლელიო!
იმდენი ხალხის წინ აღიარა, რომ მაგ ნაბი*ვარმა მოკლა ჩემი ძმა! - იღრიალა მთელს ხმაზე
ბექამ და ჭიქა მოისროლა.
-ისე ახლოს მყავდა... ისე ახლოს... სასხლეტზე თითის ერთი დაჭერა და... ოოხ, ამისი... -
გემრიელად შეიკურთხა ბექა.
-და მერე რას იზამდი მაგით, ბექა?! ყველას წინ რომ მოგეკლა ის ძაღლიშვილი, მაგით რას
მოვიგებდით?! დაუფიქრებელი საქციელი იქნებოდა ეგ ჩვენგან და მეტი არაფერი. - მშვიდად
ალაპარაკდა ლუკა.
გოგონების ხსენებაზე ბექას ისეთი რეაქცია ჰქონდა, თითქოს ვინმემ სახეში გააწნა.
აღარაფერი უთქვამს, უბრალოდ გაჩუმდა, ერთ წერტილს გაუშტერა თვალი და კბილების
კაწკაწს მოჰყვა.
-როცა დრო მოვა, ყველა შენ გვერდით ვიქნებით და ეს შენც კარგად იცი! მაგრამ იცოდე, ამის
მერე ასეთი სულელური საქციელი აღარ დამანახო. ახვლედიანებსაც სწორედ ეს უნდათ... იმ
ძაღლსაც სწორედ ეგ გეგმა აქვს. მოვიდა, მინი სპექტაკლი დადგა, გამოგვიწვია, მწყობრიდან
გამოგვიყვანა - ჩვენი გაგიჟება უნდა, მაგრამ იცოდე, ვერ უნდა შეძლოს ეს! ჯაყელებს
მისნაირი ნაბო*ვრები ვერასდროს გამოიყვანენ მწყობრიდან და დავამთავროთ ამაზე
ლაპარაკი! - მტკიცედ თქვა ლუკამ და დოინჯი შემოირტყა.
-ბექას ხელში იარაღი რომ დავინახე, ვიფიქრე ახლა რაღაც სისულელეს ჩაიდენსთქო.
გეფიციები, ნამდვილად გავაფრენდი რამე რომ მომხდარიყო!
-კარგი გოგონებო, დამშვიდდით. რაც მთავარია, თავს მოუხმო ბექამ და იმდენი ხალხის
წინაშე გამოუსწორებელი შეცდომა არ დაუშვა. - დინჯად ალაპარაკდა დათუნა.
-დარწმუნებული ვარ, ახლა არც ახვლედიანები არიან კარგ დღეში. ანდრეამ მათაც კარგი
კონცერტი მოუწყო. - დარწმუნებით თქვა გასვიანმა.
-ისე საინტერესოა, ასეთი რა მოხდა, რომ ასეთი გალეშილი გამოჩნდა ამდენ ხალხში. თან
იმდენი საშინელება ილაპარაკა. - თვალები აატრიალა უმცროსმა ჯაყელმა.
-არ მესმის, ასეთი თავზეხელაღებული როგორ შეუძლია რომ იყოს. რა გარანტია ჰქონდა, რომ
ბექა არ ესვროდა ან საკუთარი ოჯახი როგორ არ შეებრალა. - აღშფოთებას და გაკვირვებას
ვერ მალავდა კატო.
-ძალიან საშიში ადამიანი რომ არის, ეს ფაქტია, მაგრამ ყველაზე მეტად მე ის მადარდებს, რომ
ჩვენი ბიჭები ახლა უარესად გაბრაზებულები არიან. ანდრეას დღევანდელი საქციელი
ფაქტობრივად ღია ომის გამოცხადებას ნიშნავს და ერთადერთი, რაც ახლა ჩვენს ძმას
აჩერებს, შენი ქორწილია, კატო. მაგის მერე აქ ალბათ ისეთი ამბები დატრიალდება, დედა
შვილს არ აიყვანს ხელში...
-რაღა დაგიმალო, მომავალო ცოლის დავ და მეც ძალიან მეშინია მაგის. ამიტომაც გვინდა
ყველას,რომ დაცვასთან ერთად იაროთ, ყველგან! - გამაფრთხილებლად გადახედა დათუნამ
საცოლეს.
-კარგი, მაშინ პირველ რიგში ვეტყვი, რომ ლუკას არაფერი დაშავებია, თორემ გააფრენს. -
გაეცინა მაშოს და წყვილი მარტო დატოვა.
-მგონი, ჩემი წასვლის დროც მოვიდა. მარტო დარჩენის ხომ არ შეგეშინდებათ? - ხელი მოხვია
გასვიანმა ჯაყელს.
-არა... არ ვინერვიულებ. უბრალოდ ძალიან მტკივა გული, რომ დღე, რომელიც ჩემთვის
უბედნიერესი უნდა იყოს, ასევე იქნება დღე, რომელიც დაუნდობელ ბრძოლას განაახლებს
ჩვენსა და ახვლედიანებს შორის. დღევანდელის შემდეგ დავრწმუნდი, რომ ანდრეა მართლაც
ძალიან სახიფათო ადამიანია და ჩვენები აუცილებლად წამოეგებიან მის პროვოკაციაზე...
-არ მინდა, რომ გეშინოდეს, კატერინა... ხომ იცი, რომ ყველაფერი კარგად იქნება? - თვალებში
ჩახედა მამაკაცმა ეკატერინეს.
-ჩემო ლამაზო... ჩემო კატერინა... იცოდე, მე გპირდები, რომ ყოველთვის შენ გვერდით
ვიქნები და რაც არ უნდა მოხდეს, არ დაგტოვებ! - მაგრად ჩაიკრა გულში დათუნამ საცოლე.
-ეგ დანაპირები კარგად დაიმახსოვრე, იცოდე, შეგახსნებ ხოლმე! - თითი დაუქნია კატომ
მამაკაცს და მოწყვეტით აკოცა.
-სანამ ერთმანეთი გვყავს, ყველაფერი კარგად იქნება! - ღიმილით თქვა გასვიანმა და ხელი
ისევ მოხვია გოგონას.
-მინდა, რომ დედა და მამა მალე დაბრუნდნენ. უფრო წყნარად ვარ ხოლმე, დემეტრე როცა
სახლშია...
-როდის ბრუნდებიან?
-არ ვიცი, მგონი ზეგ, მაგრამ ამ ამბის შესახებ თუ გაიგეს, ეჭვი მაქვს, ამაღამვე ჩამოვლენ. -
ჩაეცინა კატოს. - აუ, იცი რა მინდა? - უცებ წამოიძახა ჯაყელმა.
-მინდა, რომ უბრალოდ მშვიდ ვითარებაში ვიცხოვრო შენთან ერთად, ჩვენს ახალ სახლში,
რომელსაც შენ ამიშენებ. გვერდით გვეყოლებიან მარიამი და თორნიკე, რომლებიც
მიხვდებიან, რომ უყვართ ერთმანეთი და შეწყვეტენ უაზრო კინკლაობას, ლუკა და ელენე,
რომლებიც ალბათ დაგვაყენებენ საშველს, გეგა, ბექა და რატი, რომელთაც არასდროს
ეშველებათ, დედაჩმი და მამაჩემი, ამდენს ვითხოვ?
-არა, ეკატერინე... სულაც არ ითხოვ ბევრს და პირადად მე გპირდები, რომ ასეც იქნება!
-და ამის შემდეგ გინდა, რომ წავიდე? სულ არ გებრალები? - საწყალი ბავშვივით თქვა
დათუნამ და ეკატერინეს სიცილიც დაიმსახურა.
-შენ წარმოდგენაც კი არ გაქვს, როგორ ველოდები მაგ დღეს. ყოველ დილას რომ გავიღვიძებ
და პირველად შენს სახეს დავინახავ, შენ მოდუღებულ ყავას დავლევ და მომზადებულ
სადილს შევჭამ. შენ შემიკრავ დილაობით ჰალსტუხს და ყოველთვის დამცინებ, რომ ამხელა
არქიტექტორმა კაცმა ვერაფრით ვისწავლე უბრალო კვანძის გაკეთება...შენ დამხვდები
სახლში, როცა სამსახურიდან დაღლილი დავბრუნდები, შენ შემომაგებებ ღიმილს და
მომეხვევი... მხოლოდ ჩემი იქნები და მხოლოდ მე მექნება შენი შეხების, მოფერების და
ალერსის უფლება... მხოლოდ მე ჩავიკარგები ძილისწინ შენს ზურმუხტისფერ თვალებში...
მხოლოდ მე გეტყვი, რომ შენზე უბრალოდ მაბოდებს და საპასუხოდ შენც იმავეს
გამიმიმეორებ. შენ წარმოდგენაც კი არ გაქვს, ეს რამხელა ბედნიერებაა, კატერინა - იმის
გააზრება, რომ შენი საყვარელი ქალი მხოლოდ შენ გეკუთვნის მსოფლიოს ბატონ-პატრონად
აგრძნობინებს ნებისმიერ მამაკაცს თავს...
ორი შეყვარებული ახალგაზრდა ჯერ მაგრად მოეხვია ერთმანეთს, შემდეგ მათმა ბაგეებმა
ისევ იპოვეს ერთმანეთი.
-დე, მა, როდის ჩამოხვედით? - ღიმილით გადაკოცნა გოგონამ დედ-მამა და დის გვერდით
დაჯდა.
-რა საჭირო იყო ჩამოსვლა, მაინც ვერ ვხვდები. სადაც ის გაიგეთ, რა მოხდა, იმასაც
გაიგებდით, რომ ბექას არაფერი ჩაუდენია და რაღას გამორბოდით?! - უყმაყოფილო იყო
ლუკა.
-რას ნიშნავს, რაღას გამოვრბოდით, ბიჭო?! რას ნიშნავს, რაღას გამოვრბოდით?! ორი დღე
დაგტოვეთ შენ და შენი რეგვენი ბიძაშვილი და ასეთი ამბავი დაატრიალეთ და იქ
გამჩერებლები ვიყავით ჩვენ?! - გაცეცხლებული იყო დემეტრე.
-არა, ლუკა შენ მაინც როგორ დაუშვი, რომ იქ, იმდენი ხალხის წინაშე გამოეყენებინა იარაღი,
ვერ ვხვდები, რა. მე შენ ჭკვიანი ბიჭი მგონიხარ, გოგონები დაგიტოვე და შენ თურმე რა
დღეში ყოფილხარ! - ვერ ცხრებოდა ოჯახის დიასახლისი.
-კარგი რა, ქეთინო. არაფერი მომხდარა და რატომ ჩხუბობთ, ვერ გავიგე? - თვალები
აატრიალა ლუკამ.
-ბექა? - სახლშია... გუშინ ბევრი დალია და ალბათ ჯერ კიდევ ძინავს. ბიჭები არიან მასთან,
არ ინერვიულო, მამა!
-ისე თქვენ საიდან გაიგეთ ასე უცებ მომხდარის შესახებ? - ინტერესით იკითხა მარიამმა.
-მე მაპატიეთ... დამავიწყდა, რომ დემეტრე ჯაყელს ყველგან ყავს თავისი ხალხი. - ხელები
აწია გოგონამ და ჩაიცინა.
-გაიღვიძოს, არაუშავს! - ესღა თქვა კაცმა და ოთახი დატოვა, მას მიჰყვა უკან მეუღლეც.
-უნივერსიტეტი და მერე ისევ პრაქტიკები. საღამოს კურსელთან ვიკრიბებით, ასე რომ, გვიან
მოვალ, რატომ მეკითხები?
-ისე შენი ძვირფასი მეჯვარე აღარ აპირებს ჩამოსვლას? მოგვადგა კარს ქორწილი
ფაქტობრივად. - ჩაეცინა მარიამს.
-გუშინ ველაპარაკე, ასე მითხრა, კვირის ბოლოს მანდ ვარ და მოემზადეთო. - გაეცინა
გოგონას დაქალის გახსენებისას.
-არა, ოთოც მოყვება. ასე მითხრა, ჩემი მეუღლე აქ რომ დავტოვო, მომტაცებენ ეს ისეთი
ბაჯაღლო ოქრო მყავსო!
-კარგი, წავედი ახლა მე, უნდა მოვემზადო, თორემ დამაგვიანდება ლექციებზე. - წამოდგა
უმცროსი ჯაყელი და ოთახი დატოვა.
-ცოტა ჩუმად ილაპარაკე, თავი მისკდება. - ძილისგან დაბოხებული ხმით თქვა ახვლედიანმა,
სკამი გამოწია და დაჯდა.
-გაგისკდება, აბა რა იქნება, ისედაც მთვრალი კიდევ უფრო გადათვერი გუშინ დაბრუნების
შემდეგ. - ჩაეცინა მათეს და საჭმლის თეფშებზე განაწილებას შეუდგა.
-გუშინ აღარ გეძებეს, მაინც არ ექნებოდა აზრი შენთან ლაპარაკს, მაგრამ დღეს უეჭველი
მაგრად გადაგივლიან!
-აუ, აუ, აუ, ისედაც ცუდად ვარ და ახლა ირაკლის რა მოუსმენს?! - შეწუხდა ახვლედიანი.
-არა, ისე მაინც რა იყო შენი გუშინდელი საქციელი, ჰა? ჯერ ბარში დალიე უაზროდ, შემდეგ
იმდენი ხალხი ლანძღე, ერის განმანათლებელივით. ნუ ჯაყელთან დაკავშირებით ხმასაც არ
ვიღებ, შენს შესაძლებლობებსაც კი გადააჭარბე...
-მღლით ამდენი ლაპარაკით! რაც გავაკეთე, არც პირველი ყოფილა და არც უკანასკნელი.
უბრალოდ ხალხს გავაგებინე, რომ დავბრუნდი და ნუღარ გამი*რაკებთ ახლა საქმეს! -
წამოენთო ახვლედიანი.
-მაგარი გადარჩი, შენ ძმობას ვფიცავარ. ანასტასია რომ არა, კიდევ არ ვიცით, რა მოხდებოდა!
-გინებით საქმეს ვერ უშველი და მგონი ჯობია, ჭამო დანელიას ნაცოდვილარი, მოწესრიგდე
და მამაშენისთვის მოემზადო! - დაარიგა მათემ ძმაკაცი.
ტრიალ მინდორზე იდგა, სრულიად მარტო. გარშემო საოცარი სიწყნარე სუფევდა, მაგრამ ის
მაინც ნერვიულობდა, რადგან ვერაფრით გაეგო, სად იყო. რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა წინ და
მდინარეც დაინახა. მისკენ გაიქცა, მაგრამ უეცრად შეჩერდა, როცა მის წინ ულამაზეს რაშზე
ამხედრებული ქალი დაინახა. ერთი ხელით მზე მოიჩრდილა, რათა უკეთ დაენახა თეთრებში
ჩაცმული ქალბატონი, რომელიც ქალღმერთივით გამოიყურებოდა ცხენზე ამხედრებული.
დაატყვევა ქალის სილამაზემ, მაგრამ უფრო მეტად მისმა მეამბოხე სულისკვეთებამ,
რომელიც ჯდომაზევე ეტყობოდა. უნებურად გაეპარა ღიმილი და მისკენ ნელი სვლა იწყო.
ანერვიულდა, ვერაფერი გაიგო. მხოლოდ ხმა ჩაესმოდა ყურებში: „ნუ ესვრი, ნუ ესვრი, ნუ
ესვრი“. ვერაფრით გაიგო, საიდან მოდიოდა ეს ხმა. დატრიალდა და გარემოს მოავლო
თვალი. აღარც ანასტასია იყო სადმე, აღარც მისი ცხენი. ხელებზე დაიხედა და ელდა ეცა,
როცა სისხლი დაინახა.
მთლიანად სისხლში იყო ამოსვრილი, მაგრამ ვერაფრით გაეგო, როგორ. შემდეგ ისევ ზემოთ
აიხედა, მის წინ ყელგამოჭრილი ცხენი ეგდო, რომელთანაც ახვლედიანი ჩაცუცქულიყო.
გოგონა ფაფარზე ეფერებოდა თავის რაშს და მწარედ ქვითინებდა. მერე თავი აწია და თვალი
თვალში გაუყარა მამაკაცს.
-შენი ბრალია... შენი ბრალია... შენ მომიკალი! - სიძულვილით გაჟღენთილ სიტყვებს კბილებ
შორის ცრიდა ანასტასია და აწყლიანებულ თვალებში ზიზღის კოცონს აგიზგიზებდა.
ხმა წაერთვა, ვერაფერი უთხრა, რადგან არაფერი ესმოდა. უნდოდა, გოგონას მიახლოებოდა
და რაიმე ეთქვა, სანუგეშოდ, მაგრამ უეცრად ჩაესმა კაცის ბოხი ხმა:
-რა იყო, ბიჭო, რას წამოხტი, გამიხეთქე გული! - გაეცინა გეგას და გულზე მიიდო ხელი.
-ხომ კარგად ხარ, ეეე , სად უნდა იყო, შენს ოთახს ვეღარ ცნობ?
-თქვენ რა გინდათ აქ? რატომ გამაღვიძეთ საერთოდ?! - უცებ მოვიდა გონს მამაკაცი.
-ჩვენც არ ვიცით. უბრალოდ ლუკას დანაბარებს ვასრულებთ. მიდი, ჩაიცვი და გამოდი, ჩვენ
ქვევით დაგელოდებით. - მხარზე ხელი დაკრა რატიმ ძმაკაცს და გეგასთან ერთად დატოვა
ოთახი.
ბექამ თავი მოიქექა და კიდევ ერთხელ გაიხსენა ნანახი სიზმარი. კითხვები არ ასვენებდა:
რატომ ნახა ანასტასია ახვლედიანი სიზმარში? ან საერთოდაც, რა შინაარსი ჰქონდა ნანახს?
ვერაფერი გაიგო. თავი გააქნია და ყველაფერი სასმელს დააბრალა. შხაპი მიიღო, მოემზადა
და ბიჭებთან ერთად დატოვა სახლი.
გაკვირვებული, ვერ ხვდებოდა, სად იყო ან რა უნდოდა იქ. მაშინვე ამოიღო ტელეფონი და
საქმროს დაურეკა.
-ყოჩაღ, ქალბატონო კატერინა, მოაგენით ჩვენს სახლს! - ისევ მობილურში უთხრა დათუნამ
და გაუთიშა.
-რა მაგარია! ღმერთო, ძალიან ლამაზი ადგილია! რამხელა ეზოა... ულამაზეს ბაღს გავაშენებ...
ძალიან მომწონს! - კისერზე ჩამოეკიდა საქმროს გახარებული ეკატერინე და მოწყვეტით
აკოცა.
-მიხარია, თუ მოგწონს. მინდოდა, შენთვის სიურპრიზი გამეკეთებინა და იქამდე არ
განახებდი ამ ადგილს, სანამ დაპროექტება არ დავასრულე.
-მერე ვიტყვი, რომ ჩემმა ქმარმა ჩემთვის სახლი ააშენა! - გაეცინა ეკატერინეს.
-აი, ამ ადგილას ბუხარი იქნება. ყოველ საღამოს დავსხდებით ხოლმე სარწეველა სკამებში და
ერთი ჭიქა წითელი ღვინით ხელში, სასიამოვნო მუსიკის ფონზე მოვუყვებით ერთმანეთს
განვლილი დღის შესახებ. შენ იმდროისთვის უკვე მსოფლიოში ცნობილი მხატვარი იქნები,
მე კი გრანდიოზული შენობების დაპროექტებას დამავალებენ. ორივენი წარმატებულები
ვიქნებით ჩვენს საქმეში და სამსახურით დაღლილებს, საღამოობით ერთმანეთის ყურებაში
ჩაგვეძინება. მერე ბავშვის ტირილი გაგვაღვიძებს. ორივენი წამოვდგებით და ჩვენს შვილს,
ბიჭს ან გოგოს, რომელსაც ჩემი ფერის თვალები და შენი ფერის თმა ექნება, ხელში ავიყვანთ.
დავაწყნარებთ და ვეტყვით, რომ დედიკო და მამიკო მასთან არიან. შემდეგ ისევ დავაწვენთ
თავის საწოლში და ჩვენც დავბრუნდებით საძინებელში. ერთმანეთის ალერსით დაღლილები
საწოლს მივესვენებით და მშვიდად დავიძინებთ, იმის იმედით, რომ დილას არა მზის
სხივები ან ბავშვის ტირილი, არამედ საყვარელი ადამიანის კოცნა გაგვაღვიძებს. ეს იქნება
სამოთხე დედამიწაზე, არა?! - შენ რას იტყვი კატერინა, რატომ ჩაფიქრდი? - გაეღიმა გასვიანს.
-მეც მიყვარხარ... ძალიან, ძალიან...და მინდა, რომ ჩვენი თანაცხოვრების თითოეული დღე
ამის დასტური იყოს შენთვის!
-თუ დაკავებული არ ხარ, წამოდი ჩვენს კაფეში წავიდეთ. მინდა, კიდევ ბევრი ვილაპარაკოთ
ჩვენს მომავალზე!
-მოიცა, ჩვენი ჯგუფელია და მე არ ვიცნობ? აჰ, ეს ის ცნობილი დანელიაა, მთელი წელი რომ
არ უნახავთ უნივერსიტეტში? - გაეცინა ჯაყელს გახსენებაზე.
-ეგ გახლავთ! - გაეცინა ბაჩოსაც. - ხოდა, რომ არავინ არ იცნობთ ჩვენს კურსზე, გვთხოვა
ჩემთან შევიკრიბოთო და უარი ვეღარ ვუთხარით. რამე საწინააღმდეგო ხომ არ გაქვს?
-არა, საწინააღმდეგო არა, მაგრამ უხერხული არ არის, ასე უცხო ადმიანთან სახლში მისვლა?
-კაი რა, მარუს. რა უხერხული, უტა ჩვენი ძმაკაცია. სანამ წავიდოდა, იქამდეც
ვმეგობრობდით. მაგის ძმას შეიძლება იცნობ კიდეც, იოანე დანელია...
უეცრად მათ წინ შავი ფერის, დაბურულმინებიანი მანქანა გაჩერდა და იქიდან, მაღალი და
ახოვანი მამაკაცი გადმოვიდა. პიჯაკი შეიხსნა და პირდაპირ მარიამთან გაჩერდა.
-მე თქვენმა ძმამ გამომგზავნა. ამიერიდან მე ვიქნები თქვენი მძღოლი და პირადი მცველი! -
ბოხი, დაყენებული ხმა ჰქონდა მამაკაცს.
-რა?! ჩემს ძმას არაფერი უთქვამს ჩემთვის. მე გარკვევით ვუთხარი, რომ ძიძას არ ვსაჭიროებ!
-გაბრაზდა მაშო და ტელეფონი მოიმარჯვა.
-დამშვიდდი, მარიამ. - ხელი მოხვია ბაჩომ გოგონას. - უკაცრავად, მაგრამ რატომ უნდა
გენდოთ ჩემი მეგობარი და გამოგყვეთ სრულიად უცხო ადამიანს?
-დარეკვა არ არის საჭირო. მაშო, შეგიძლია წამოხვიდე ჩვენთან ერთად გამარჯობა, ბაჩანა!
უეცრად არსაიდან გამოჩნდა თორნიკე, რომელმაც ჯერ მაშოს მოახსენა ყველაფერი, ხოლო
შემდეგ ბაჩოს მიესალმა აგდებულად.
-ჯერესერთიც, ბაჩო უცხო არ არის და მეორეც, ახლა წამოგყვებით, რადგან უკვე მაგვიანდება,
მაგრამ ამაზე ლუკას კიდევ დაველაპარაკები! - გაბრაზდა მაშო, მეგობარი გადაკოცნა და
მხოლოდ ამის შემდეგ ჩაჯდა მანქანაში.
-აბა კარგად იყავი, ბაჩანა! - ღიმილით დაემშვიდობა თორნიკე ბიჭს და ისიც გოგონას მიჰყვა.
-ვერ გავიგე, რანაირად იქცევი, ანდრეა?! გუშინ იმხელა კონცერტები ჩაატარე და დღეს
დალაპარაკებაც არ გინდა ამაზე?! - საძინებელ ოთახში შესვლისთანავე დაუყვირა ირაკლიმ
ვაჟიშვილს.
-მამა, ისედაც მისკდება თავი და გეხვეწები, ნუ ყვირი, რა. - სახე დამანჭა ახვლედიანმა.
გარდერობის ოთახში შევიდა და იქიდან ორი დიდი ჩანთა გამოიტანა.
-ახლა არ მითხრა, რომ დედაშენის ნახვის გამო მოიქეცი გუშინ ასე ბავშვურად.
-ბავშურ საქციელს რას ეძახი შენ, იმას, რომ ჩემი აზრი გამოვთქვი „ნაღებ საზოგადოებასთან“
დაკავშირებით, თუ იმას, რომ ბექა ჯაყელს კინაღამ თავი მოვაკვლევინე?!
-მამა გთხოვ, ცოტახნით მარტო დაგვტოვე! - მიმართა ალექსანდრემ მამას და ისეთი სახით
შეხედა, ირაკლიმ მაშინვე დატოვა ოთახი. - რატომ იქცევი ასე, ანდრეა?! - მიუბრუნდა
სანდრო ძმას.
-როგორ, ასე?!
-შენ რა გგონია, ჩემზე მეტად განიცდი დედას ამბავს? ან ჩემზე მეტად გიყვარს?! თუ გგონია,
რომ ჩვენ ფეხებზე გვკიდია დედა, ძალიან ცდები. ექიმმაც გვირჩია და თვითონაც მოინდომა
ცალკე ცხოვრება. მეგონა, გუშინწინ გარკვევით გითხარი ეს.
-დედა ავად არის! იმ ამბის შემდეგ ასეთ მდგომარეობაშია! სწორედ ამიტომ გადავწყვიტეთ
მისი წყნეთში აყვანა. იქ მშვიდად არის და თან ნანაც კარგად უვლის. მეც ხშირად ავდივარ
მის მოსანახულებლად, ხანდახან, ანასტასიაც მომყვება. ეს საუკეთესო გამოსავალი იყო
დედასთვის, რატომ არ გესმის?!
-ახლა მარტივია, არა ლაპარაკი?! გუშინ ბექას რომ იწვევდი და სთხოვდი, მომკალიო, მაშინ
არ გეკიდა ფეხებზე?! - გაბრაზდა ალექსანდრე. - შენ სულ ასე იქცევი, ანდრეა! ფეხებზე
იკიდებ ყველას აზრს და მხოლოდ შენსას აწვები! რამდენიმე წლის წინ ისე წახვედი, რომ შენი
ჩასვრილი საქმე ჩვენ დაგვიტოვე გამოსასწორებლად. ახლა კი ბრუნდები და იმის მაგივრად,
გვეხმარებოდე, უარესად აფუჭებ ყველაფერს! ვითომ არ იცი, დედა ვის გამო გახდა ცუდად,
აქეთ ჩვენ გვდებ ბრალს შენს გაფუჭებულ საქმეში! საკმარისია, არავინ აპირებს შენი
საქციელების ატანას, საკმარისად გითმინეთ! - მთელ ხმაზე ყვიროდა ალექსანდრე და
გაცეცხლებული თვალებით უყურებდა ძმას.
-ვახ... როგორც იქნა, შენც მითხარი შენი სათქმელი. კარგია, რომ გამიმხილე შენი ზიზღი ჩემ
მიმართ, თორემ ერთხელაც შეიძლებოდა, ღამე მოგეკალი. - ჩამხრჩვალი ხმით ალაპარაკდა
ანდრეა და თავი ჩახარა. - მართალი ხარ ყველაფერში. დედას რაც დაემართა, ჩემი ბრალია. და
ზოგადად, ერთი იმპულსური, თავზეხელაღებული კაცი ვარ, რომელსაც ყველა და
ყველაფერი ფეხებზე კიდია, ოღონდ თავისი „გაისწოროს“. უბრალოდ... არ მეგონა, ამ
სიტყვებს შენგან თუ მოვისმენდი. - დანანებით ჩაეცინა ახვლედიანს და ჩაწითლებული
თვალებით ახედა უმცროს ძმას, რომელიც გახშირებულად სუნთქავდა.
-კარგად იყავი, სანდრო! - გაუღიმა ანდრეამ ძმას, ზუსტად ისე, როგორც რამდენიმე წლის
წინ, როცა ქვეყნიდან მიდიოდა, უფრო სწორად კი, გარბოდა მამამისის ბრძანებით, რადგან
ნიკოლოზ ჯაყელის მკვლელობისთვის იძებნებოდა. მაშინაც ზუსტად ამ სიტყვებით
დაემშვიდობა უმცროს ძმას, რომლის თვალებშიც შიშს ხედავდა ახვლედიანი. მაშინაც კიბის
თავში იდგა ალექსანდრე და უყურებდა უფროს ძმას, რომელიც მორიგი გაფუჭებული საქმის
გამო მიდიოდა სახლიდან.
უტა დანელია შეძლებული ოჯახის შვილი უნდა ყოფილიყო. მის ორსართულიან, ულამაზეს
სახლს უზარმაზარი ეზო ერტყა გარშემო, რომელსაც მოვლა ეტყობოდა. ალბათ ოჯახის
დიასახლისს ძალიან უყვარდა მცენარეები, რადგან ბაღში უხვად შეხვდებოდით სხვადასხვა
ჯიშისა თუ ფერის ყვავილებსა და ხეებს.
-როგორც იქნა, მოაღწიე! რა იყო, მთავარ ექიმად დაგნიშნეს?! - სიცილით შეეგება გოგონას
კურსელი, სალომე, რომელთანაც საკმაოდ ახლო ურთიერთობა ჰქონდა.
-ლუკა და ბექა ჯაყელებს ვინ არ იცნობს, მაგრამ მე პირადად მხოლოდ შორიდან მქონია
შეხება. - დაბნეულად ჩაეცინა ბიჭს. - კარგი, წამოდით, შევიდეთ სახლში. მე მგონი, ბოლო
მომსვლელიც მოვიდა! - ტაში შემოკრა უტამ და ჯგუფელებს შინისკენ წაუძღვა.
უტამ მეგობრები დიდ სასტუმრო ოთახში შეიყვანა, სადაც სუფრა იყო მათთვის გაშლილი.
-ძალიან ლამაზი სახლი გაქვს, უტა... - აღნიშნა მარიამმა და გარემოს კიდევ ერთხელ შეავლო
თვალი.
-მადლობა, მარიამ! - გაუღიმა ბიჭმა ჯაყელს, ხოლო შემდეგ მზერა მოცინარი სალომესკენ
გააპარა. - გოგონებო, რატომ დგახართ, დასხედით! - ნამდვილი მასპინძლის როლი მოირგო
და სალომეს სკამი გამოუწია დასაჯდომად.
-გარკვეული მიზეზების გამო. - მოკლედ მოჭრა უტამ და თვალი აარიდა გოგონას; ამჯერად
მაშოს არ გამორჩენია დანელიას ქმედება.
-რა ვიცი, ცუდად არ გამიგო, მაგრამ შენისთანა ბიჭები უფრო ბიზნესს ირჩევენ ან რამე
მსგავსს. - გაეცინა გოგონას.
-სად ხარ? რომ გირეკავ, რატომ არ მპასუხობ?! - მაშინვე ჩაესმა მამაკაცის მკაცრი ხმა.
-რომელ მეგობართან?
-შენი ძმა იმიტომ არ გაკონტროლებს, რომ იცის, სანდო ხელში ხარ! მეტყვი ვისთან ხარ, თუ
დავურეკო დათოს?!
-ხო, მაგას ვხვდები, მაგრამ არ მითხრა, რომ ცალმხრივად გიყვარს, ვერ დავიჯერებ!
-ჩემი ძმის ძმაკაცია და ისე მეპყრობა, როგორც პატარა დას. ვერ იტანს როცა ბიჭებს
მოვწონვარ, სულ მაკონტროლებს და მეჩხუბება, ჩემს ძმაზე მეტად მაბეზრებს თავს!
-აჰ, გასაგებია. და შენ გგონია, რომ მაგას შენი ძმის გამო აკეთებს? - გაეცინა უტას.
-კი არ მგონია, დარწმუნებული ვარ, რომ ეგრეა. თანაც რომც ვცდებოდე და მასაც ჰქონდეს ჩემ
მიმართ რაიმე გრძნობა, ჩემს ძმას მაინც არ „გადაახტება“. ხომ იცი „ძმაკაცის და წმინდაა!“
ირონიულად ჩაეცინა მარიამს. - ნახე, რა უცებ გადაგიშალე გული? ასეთ თემებზე მხოლოდ
ჩემს დას და დაქალს ველაპარაკები. - გაეცინა გოგონას.
-ორი მონათესავე სული უცებ პოულობს ერთმანეთს! - თვალი ჩაუკრა დანელიამ ჯაყელს და
გაუცინა.
-მეც ვიზიარებ. არვიცი რას, მაგრამ შენც რომ იმავე მიზეზით ვერ წახვედი უცხოეთში, რის
გამოც მე აქ დავბრუნდი, ფაქტია...
-რას ვიზამთ, ცხოვრება ასეთია. - ამოიხვნეშა ჯაყელმა. - ამხელა სახლში მარტო ცხოვრობ?
გამოცოცხლდა მალევე.
-არა, ჩემს ძმასთან ერთად, რომელიც ფაქტობრივად არასდროსაა შინ. - გაეცინა დანელიას. -
დღეს შეიძლება ადრე დაბრუნდეს და გაგაცნობთ აუცილებლად!
-დიდად გმადლობთ! - გაეღიმა უტას. - ისე ის შავი მანქანა, ჩემს ჭიშკართან რომ დგას, შენ
გელოდება?
მასპინძელმა ბაჩოს გიტარა გამოართვა და თავად დაუკრა რამდენიმე სიმღერა. მარიამს ნელ-
ნელა უფრო მოსწონდა დანელია. ეს ის შემთხვევა იყო, როცა თავისი შეხედულება ადამიანზე
და რეალობა სრულიად სხვადასხვა იყო. ღიმილით უყურებდა მომღერალ ბიჭებს და
ბედნიერი იყო, რომ ასეთ საოცარ ადამიანებთან ერთად სწავლობდა.
მაგიდაზე დადებული ტელეფონი ამღერდა. მარიამი გარეთ აღარ გასულა, ამჯერად იქვე
უპასუხა.
თორნიკეს საკმაოდ მკაცრი ხმა ჰქონდა. მარიამს უნდოდა, რამე ეთქვა, მაგრამ არველაძემ
ტელეფონი გაუთიშა.
-მაპატიეთ,მაგრამ დამირეკეს და... - მაშომ ისეთი თვალებით შეხედა დანელიას, რომ ბიჭიც
მიხვდა, ვინ იქნებოდა ზარის ავტორი.
თორნიკე მანქანაზე იყო აყუდებული. ცალი ხელი ჯიბეში ედო და მეორეთი სიგარეტს
ეწეოდა. სახეზე აღბეჭვდოდა საშინელი გაბრაზება.
-რა ჯანდაბა გინდოდა, ვერ გავიგე, რატომ გამომაქცუნე?! - მივარდა მამაკაცს გაცეცხლებული
მარიამი.
-მაშო... რომ გეუბნები, ჩაჯექი მანქანაში, უნდა მიხვდე, რომ აქ შენთან ლაპარაკს არ ვაპირებ. -
განრისხდა მამაკაცი.
-კი... დანელიების სახლში, კერძოდ უტა დანელია იყო ჩემი მასპინძელი, ჩვენი ჯგუფელია
სამედიცინოზე. - მშვიდად გასცა პასუხი მაშომ.
-და მერე ეგ შენი უტა, თუ ჩემი ფეხები, ვისი ძმაა ის თუ იცი? და ეგ მაგის გამო*ირებული ძმა,
ვისი ძმაკაცია თუ იცი?! - იღრიალა არველაძემ და მარიამიც შეაშინა.
-მაშო, შენ გინდა გამაგიჟო, ხო?! რას ვერ ხვდები, გოგო?! იოანე დანელია არის ამ სახლის
მფლობელი და მაგის ძმაკაცია ის ადამიანი, ვინც შენი ერთი ბიძაშვილი მოკლა, მეორეს კი
კინაღამ თავი მოაკვლევინა, გუშინ საღამოს! კიდეც ვერ გაიგე, ვის სახლში იყავი რამდენიმე
წუთის წინ?!
-ახლა ხომ გაიგე, რატომ არის შენი კონტროლი საჭირო თითოეულ ნაბიჯზე?! - შეუღრინა
თორნიკემ მარიამს.
-და მერე რა, რომ ჩემი ჯგუფელი თქვენი მტრის ძმაკაცის ძმაა?! - უცებ მოეგო გონს ჯაყელი
და შეტევაზე გადავიდა.
-ჩვენი მტრის?! მაშო, ჩვენი მტრის?! - გაოცებით ჩაეცინა არველაძეს. - შენ რა, მართლა პატარა
ბავშვი ხარ, თუ თავს ისულელებ?! გუშინდელი ამბის მერე მაინც როგორ ვერ ხვდები, რომ
ახვლედიანები ჩემი, მამაშენის ან შენი ძმის კი არა, ყველა იმ ადამიანის მტრები არიან, ვინც
ჩვენ სიახლოვეს ტრიალებს!
-სანამ ჯერ კიდევ ვინარჩუნებ სიმშვიდეს, ჩაჯექი მანქანაში და წამოდი სახლში! - თვალები
აემღვრა მამაკაცს.
მთელი გზა ხმა არცერთს ამოუღია. მხოლოდ შიგადაშიგ გახედავდა არველაძე გვერდით
მჯომს, რომელიც დაჟინებით იყურებოდა ფანჯრიდან და რატომღაც, იოანე დანელიაზე
ფიქრობდა.
-მაშო... წამოდი ცოტა ხნით ბაღში დავსხდეთ... გთხოვ. - მშვიდად უთხრა და მუდარით
სავსე თვალები მიაპყრო გოგონას.
მარიამს ძალიანაც უნდოდა შეწინააღმდეგება, რადგან ჯერ კიდევ საშინლად ბრაზობდა
თორნიკეზე, მაგრამ მისი ასეთი მზერის წინააღმდეგ უბრალოდ უძლური ხდებოდა.
ორივე უხმოდ გაუყვა ბილიკს, რომელიც ლამაზ ორანჟერეასთან წყდებოდა. გრძელ სკამზე
ჩამოსხდნენ და საფიქრალს მიეცნენ. თორნიკე საუბრის დაწყებას არ ჩქარობდა, თავის მხრივ
არც მაშო იჩენდა ინტერესს.
-იმ ბიჭთან ურთიერთობას თუ გაწყვეტ შენებს არაფერს ვეტყვი... - ბოლოს მაინც არველაძემ
დაარღვია სიჩუმე.
-უბრალოდ არ მინდა, რომ რამე დაგიშავდეს. ყველაზე მეტად იმის მეშინია, რომ თუ
ყურადღებას წამით მაინც მოვადუნებ, შენი ოჯახის მტრები ამით ისარგებლებენ.
-იცი, შენი პრობლემა რა არის? შენთვის ისევ ბავშვი ვარ და ვერც კი ხვდები, რომ უკვე
გავიზარდე და შემიძლია ჩემს თავს თვითონ მივხედო.
-მაშო...
-შენ ჩემი ბავშვობის მეგობრის და ხარ, რომელიც ჩემ თვალწინ გაიზარდა და რომელზეც
დიდი ამაგი მაქვს! - გამტყდარი, მაგრამ მაქსიმალურად მტკიცე ხმა ჰქონდა არველაძეს.
მარიამს ირონიულად ჩაეცინა და ამ ჩაცინებას გააყოლა მთელი ტკივილი. თვალები
ცრემლით აევსო და ყელში ბურთი გაეჩხირა. თავი დაუქნია მამაკაცს და წასასვლელად
მოემზადა.
-პატარა აღარ ვარ, თორნიკე. მადლობელი ვარ შენი ზრუნვისთვის, მაგრამ ჩემს თავს
როგორმე თვითონ მივხედავ. რაც შეეხება უტას, ის ჩემი ჯგუფელია და დარმწუნებული ვარ.
რომ არაფერს დამიშავებს. ასე რომ სანერვიულო არაფერი გაქვთ, ბატონო არველაძე! - ეს თქვა
და სწრაფი ნაბიჯებით დატოვა მამაკაცი. ამ უკანასკნელმა კი რამდენჯერმე მიარტყა ფეხი
სკამს და ხმამაღლა შეიკურთხა, გამწარებულმა.
მარიამს ოთახის კარი ნახევრად ღია ჰქონდა დატოვებული. კატოს შორიდანვე მოესმა
უმცროსი დის ტირილის ხმა და დაუკაკუნებლად შევიდა ოთახში. გული ეტკინა, როცა
საწოლზე ემბრიონის ფორმაში მწოლი მაშო აღმოაჩინა. ფრთხილად დაიხარა და კიდეზე
ჩამოუჯდა გოგონას.
-კარგი რა, მაშო. მითხარი, ვინ გაგაბრაზა? - მიეხუტა კატო დას. - ისევ თორნიკეს ეჩხუბე? -
დაურთო ცოტახნის შემდეგ, როცა მიხვდა, რომ მარიამი ხმის ამოღებას არ აპირებდა.
-კარგი რა, ჩემო სიცოცხლე, გეხვეწები, ნუ ტირი. არც ერთი ბიჭი არ ღირს ჩვენს ცრემლებად!
- თმაზე ეფერებოდა ეკატერინა უმცროს დას და ამშვიდებდა.
-არ მინდა, რომ მიყვარდეს კატო. ერთი სურვილი რომ მქონდეს, ვისურვებდი, მისი
გადაყვარება შემეძლოს. ის არასდროს შემომხედავს მე, როგორც ქალს. მისთვის ყოველთვის
ძმაკაცის პატარა დად დავრჩები, რომელიც კაცებისგან დაცვას საჭიროებს!
-ჩემო ლამაზო გოგო... როგორ იტანჯები იმ სულელი ბიჭის გამო. - ჩაილაპარაკა კატომ და
ცრემლები შეუმშრალა გოგონას. - ხომ იცი, რომ თუ თორნიკე შენს სიყვარულს ვერ აფასებს,
ეს მხოლოდ მისი პრობლემაა?
-ვიცი, ჩემო პატარა, ვიცი... მაგრამ დამიჯერე, მასაც ძალიან უჭირს. შენგან შორს მხოლოდ
იმიტომ არის, რომ ფაქტობრივად მისი ძმის და ხარ. გაუგე, გთხოვ, მისთვისაც არაა მარტივი.
-არა, კატო, გთხოვ თორნიკეს გამართლებას ნუ ეცდები! საერთოდ აღარ მინდა მასზე
საუბარი, მოვა დრო და მეც შევიყვარებ სხვას და გეფიცები, მწარედ ვანანებ თორნიკე
არველაძეს, რომ ხელი მკრა! - მტკიცედ თქვა მარიამმა და ბოლოჯერ შეიმშრალა ცრემლი.
-ასე იყო საჭირო. - ამოიოხრა ანდრეამ და ფანჯარაში გაიხედა. ნოემბერს სულმთლად მოეცვა
გარემო რუხი ფერით, თითქოს ბუნება ტიროდა შემოდგომასთან გამოსალმებას და მკაცრი
ზამთრისთვის ემზადებოდა.
-„ასე იყო საჭირო... ისე იყო საჭირო...“ შენ არასდროს არავის არაფერს უხსნი, მხოლოდ აშავებ
და იმასაც ვერ ხვდები, რამდენად სტკენ გარშემომყოფებს! - გაცოფდა ტასო.
-არ გიფიქრია?! ბიძაშვილს რომ შენ თვალწინ იარაღს მიადებენ შუბლზე, თანაც ვინ? - ის ვინც
დღე და ღამე მის სიკვდილზე ოცნებობს, არ გიფიქრია, რომ ვინერვიულებდი?! - ცინიკურად
და თან აღშფოთებით ჩაეცინა გოგონას.
-ჩემ გამო ნერვიულობას უნდა მოეშვა, ტასი. დიდი ბიჭი ვარ უკვე და როგორმე მივხედავ
ჩემს თავს. - გაეღიმა ახვლედიანს.
-სულ ცოტათი მაინც არ განაღვლებს იმ ადამიანების ბედი, ვინც შენ გარემოცვაში ტრიალებს
და ვისთვისაც სულერთი არ ხარ?!
-ხომ გითხარი, ტასი, მეტს ვერაფერს გეტყვი, არაა საჭირო. რომ იცოდე. შენი მოვალეობაა
რომ ისწავლო და კარგი იურისტი დადგე, რომ მერე ციხიდან გამომიყვანო. - გაეცინა
მამაკაცს.
-ჩემო პატარა, ჩემი ხომ გჯერა? ხოდა გპირდები, რომ არაფერი მოხდება ცუდი...
-არა! - ცივად მოჭრა პასუხი მამაკაცმა. - ნინოსთან მინდა ცხოვრება. მას ახლა უფრო მეტად
ვჭირდები, ვიდრე ჩემს ძვირფას მამიკოს...
-ანდრეა, ეგრე ნუ ლაპარაკობ, რა. შენ ხომ წარმოდგენაც არ გაქვს, როგორ უჭირდა ირაკლის
ცოლის ცალკე გაშვება, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა...
-ჩხუბს არც ვაპირებ. უბრალოდ გიხსნი, რომ ყველაფერი ისე არაა, როგორც შენ გგონია. ვიცი,
ფიქრობ ყველამ დავივიწყეთ ბიცოლა ნინო, მაგრამ ასე არაა. უბრალოდ, ჩვენთან ერთად
ცხოვრება უკვე არაადეკვატურს ხდიდა, ამიტომაც ექიმმა გვირჩია სადმე წყნარ ადგილას
გადაგვეყვანა საცხოვრებლად.
-ანასტასია, შენ გგონია ეგ არ მესმის?! ისიც ძალიან კარგად ვიცი, რომ შენ და სანდრო ყოველ
კვირას დადიხართ მის მოსანახულებლად. აქ საქმე მამაჩემს ეხება, რომელმაც დაივიწყა
საკუთარი ცოლი და შვილების დედა და მარტოდ-მარტო დააგდო აგარაკზე, ყველასგან
შორს!
-ანდრეა - ამოიხვნეშა ანასტასიამ. - ახლა რაღაცას მოგიყვები, მაგრამ იცოდე, არავინ უნდა
გაიგოს რომ ეს ამბავი ჩემგან გეცოდინება! შენი წასვლის შემდეგ ნინოს მდგომარეობა
საგრძნობლად გაუარესდა. ოთახში იკეტებოდა და აღარავის აძლევდა მასთან შესვლის
უფლებას. აღარ ჭამდა, წამლებს აღარ იღებდა, აღარავის უსმენდა, უბრალოდ მთელი დღეები
იჯდა საძინებელ ოთახში და ქსოვდა. დროთა განმავლობაში კიდევ უფრო დაუმძიმდა
მდგომარეობა და უკვე ჩვენი დანახვაც აღიზიანებდა. ექიმები გვეუბნებოდნენ, უბრალოდ
მწვავე ნერვული სტრესია და გაივლისო, მაგრამ მდგომარეობა უმართავი გახდა, როცა
დედაშენმა მამაშენი საქსოვი ჩხირით დაჭრა. ვერავინ დავაკავეთ, ბოლო ხმაზე ყვიროდა და
ირაკლის ეუბნებოდა, მძულხარო. ყველაფერი შენი და წლების წინ წამოწყებული უაზრო
ომის ბრალიაო, შვილი დამიღუპეო და ასე შემდეგ. მოკლედ, ბიძიას დანახვა ცუდად ხდიდა
დედაშენს, ამიტომაც მოგვიწია მისი ცალკე გადაყვანა.
-კლინიკაში რატომ არ დააწვინეთ? რა საჭირო იყო მისი დამალვა? - გატეხილი ხმით იკითხა
ანდრეამ.
-ეგ უკვე აღარ ვიცი, ანდრი... უბრალოდ ეს ამბავი მინდოდა გცოდნოდა, რადგან
უსაფუძვლოდ არ გამოიტანო დასკვნები.
-კარგი, რაც არის, არის. მადლობა, რომ მითხარი ყველაფერი. - გაუღიმა ანდრეამ ბიძაშვილს.
-მოდი, ყავა დავლიოთ და მერე პაატა წაგიყვანს სახლში.
-ხო... დამაგვიანდა და აღარ შემოვედი, თანაც უფრო მეტად შენი ნახვა მინდოდა.
მარიამს უცებ გაახსენდა, ვინ იყო უტა დანელია და უნდობლობა იგრძნო მის მიმართ.
-უტა... რატომ არ მითხარი, რომ იოანე დანელია შენი ძმა იყო? - უცებ დასერიოზულდა მაშო.
-იმას გულისხმობ, რომ ჩემი ძმა ანდრეა ახვლედიანის ძმაკაცია? - ჩაეცინა უტას.
-ხო მაგას... მოდი პირდაპირ გეტყვი, არ მომწონს, როცა რამეს მიმალავენ. ყველამ კარგად
იცის, როგორი ურთიერთობა აქვთ ჩემს და ახვლედიანის ოჯახებს და ზედმეტი პრობლემები
ნამდვილად არ მჭირდება.
-მოიცა, მარიამ, შენ ფიქრობ, რომ მე მაგ ამბავთან რაიმე კავშირში ვარ?!
-არა?!
-არა, რა თქმა უნდა, გუშინ გავიგე, ვინც იყავი და არც მიფიქრია შენთვის იმის თქმა, რომ ჩემი
ოჯახი ახვლედიანებთან მეგობრობს. ან რა უნდა მეთქვა? საერთოდაც, არ ვერევი მე ჩემი ძმის
და მისი ძმაკაცების საქმეებში და მეგონა, არც შენ გაინტერესებდა მსგავსი თემები. შევცდი?
-არა, არ შეცდი...
-უბრალოდ რა, მარიამ? მისმინე, ანდრეა ახვლედიანი ჩემთვის მეორე ძმასავით არის და მის
ოჯახსაც ძალიან კარგად ვიცნობ, მაგრამ რაც შეეხება ამ „დაძაბულობას“, მე მასთან საერთო
არაფერი მაქვს და შესაბამისად, არც შენთან ვურთიერთობ ანდრეას დავალებით! - გაეცინა
დანელიას.
-კარგი... წამოდი, დავლიოთ ყავა! - დიდი ორჭოფობის შემდეგ დასთანხმდა მაშო ბიჭს და
ერთად აიღეს გეზი იქვე მდებარე კაფისკენ.
-მაშო, სიმართლე რომ გითხრა, რაღაცაზე მინდოდა შენთან ლაპარაკი. - წამოიწყო საუბარი
დანელიამ, მას შემდეგ რაც მაგიდასთან დაიკავეს ადგილი.
-გისმენ...
-მოკლედ, პირველ რიგში მინდა იცოდე, რომ შენ ერთ-ერთ იმ უიშვიათეს შემთხვევათაგანი
ხარ, როცა გაცნობისთანავე ვუახლოვდები ადამიანს. მართლა ძალიან მომეწონე და
ახლობლად მიგიჩნიე.
-მოკლედ! - ამოიხვნეშა ბიჭმა. - დახმარება მინდა, რომ გთხოვო. ნუ დახმარება რა, რაღაც
მსგავსი.
-აუ, ჯანდაბას, პირდაპირ გეტყვი! სალომე მომწონს უკვე ძალიან დიდი ხანია და შენი
დახმარება მჭირდება! - უცებ მიაყარა სათქმელი უტამ და ყავა მოსვა.
-ხო. დიდი ხნის წინ შევამჩნიე, მაგრამ იმის გამო, რომ უნივერსიტეტში არ დავდიოდი, ვერა
და ვერ დავიახლოვე...
-იმიტომ, რომ გუშინ სუფრასთან ერთად რომ დაგინახეთ ვიფიქრე, კარგი წყვილი
იქნებოდათქო და აჰა!
-ხოდა მაგიტომ მინდოდა შენთან დალაპარაკება. ხომ დამეხმარები? მე ძალიან უნიჭო ვარ ამ
რომანტიკულ ამბებში და ფლირტში. ერთი უგრძნობი და უემოციო მომავალი ქირურგი ვარ!
- ორივეს გაეცინა დანელიას ნათქვამზე.
-ჩემი იმედი გქონდეს. სალომეს კარგად ვიცნობ და ზუსტად ვიცი, როგორ უნდა მოვიგოთ
მისი გული.
-აუ, მარიამ, ძალიან დიდი მადლობა. შენ არ იცი, რა მაგარი გოგო ხარ!
-მაგარი გოგო ვარ კი არა, ვალში ხარ იცოდე ჩემთან და ერთი კარგი ბიჭი შენც უნდა გამაცნო!
- თითი აუწია ჯაყელმა დანელიას და გაუცინა.
-მოხვალ დღეს?
-ვნახოთ... ჩვენი სახლის მშენებლებს უნდა შევხვდე დღეს და ყველაფერი ავუხსნა. შეიძლება
ვერც მოვიცალო...
-აჰ, გასაგებია. - დანანებით ჩაილაპარაკა ჯაყელმა.
-არა, არა, ხომ გითხარი? - უბრალოდ მოგიკითხე. - გაეცინა გასვიანს და ტელეფონი გათიშა.
-აქ ვარ, ეკატერინე. - მისაღებიდან გამავალი აივნიდან მოესმა გოგონას დედის ხმა.
-იტალიაში, რომი-ვერონა-ვენეცია.
-ჩემი ოცნება იყო ქმართან ერთად იტალიაში წასვლა და აი, ახლა ამიხდება! - გაეცინა კატოს.
-არა, დე, დიდი ხნით ვერც წავალთ, დათუნა რამდენიმე პროექტზე მუშაობს ერთდროულად.
-აბა თუ გამოიცნობ, ვინ ვარ! - ნაცნობი ფრაზა ჩაილაპარაკა ვიღაცამ ჩუმი სიცილით.
-არ არსებობს! - წამოიყვირა კატომ, როგორც კი ხმის პატრონი ამოიცნო. უცებ წამოხტა და ისე
სწრაფად ეცა მონატრებულ მეგობარს, გოგონას ძვლები ეტკინა.
ეკატერინემ მაშინვე უშვა ხელები მეგობარს და ჯერ კარში მდგარ მომღიმარ დათუნას, ხოლო
შემდეგ ისევ ანანოს შეხედა.
-არა, რა უნამუსო ხარ! როგორ არ მითხარი, რომ ჩამოდიოდი! ეს არის, კვირის ბოლოსო?! -
უცებ გაბრაზდა გოგონა.
-ოო, სიურპრიზი მოგიწყვე, რა იყო შენ კიდე? - გაეცინა ნანოს და დაქალი გვერდით გაწია,
რათა უკეთ დაენახა ქალბატონი ჯაყელი, რომელიც სიცილით შესცქეროდა ქალიშვილს და
მის ბავშვობის მეგობარს. - ქალბატონო ქეთევან, თქვენ არ ბერდებით? - აღტაცებით ჰკითხა
ქალს და გადაეხვია.
-წეღან მაგიტო დამირეკე, ხო? შემამოწმე სახლში ვიყავი, თუ არა. - მიუბრუნდა კატო
დათუნას.
-რა ვქნა, დამირეკა ამ გიჟმა გუშინ, მოვფრინავ და დამხვდი ოღონდ შენს საცოლეს არაფერი
უთხრაო და სიურპრიზს ხომ არ გავაფუჭებდი? - გაეცინა გასვიანს.
-აუ, ნანო, შენი ქმარი და ჩემი ნათლული სად არიან. ვერ გავიგე?
-მანქანაში. საბუნას ეძინა და ოთო აღვიძებდა, აჰა, მოდიან! - თვალებით ანიშნა გოგონამ
მისაღებიდან მიმავალი მამაკაცისკენ, რომელსაც წინ ოთხი-ხუთი წლის პატარა ბიჭუნა
მიუძღოდა.
-საბუნაა! ჩემი ყველაზე მაგარი ბიჭი! - გულში ჩაიკრა ჯაყელმა ნათლული და მაგრად მოხვია
ხელები.
-აი, ჩემი საყვარელი ცოლის დაქალი მენატრებოდა, თორემ ისე მშვენივრად. - ჩაეცინა
მამაკაცს და მაგრად ჩაეხუტა ჯაყელს.
-აუ, რა კარგი ბავშვები ხართ, რომ ჩამოხვედით! - ბედნიერებას ვერ მალავდა ეკატერინე.
-მე წავალ ბავშვებო სუზანას სადილის გაკეთებას ვთხოვ და იქამდე თქვენ იჭუკჭუკეთ. -
სიცილით წამოდგა ფეხზე ქეთევანი და სახლში შევიდა.
მაშოც მალევე დაბრუნდა სახლში და როცა მისაღებ ოთახში ანანო დაინახა, ქმარ-შვილთან
ერთად, ნახევარი საათი გიჟივით იცინოდა ბედნიერებისგან. შემდეგ კი ისიც გაუბრაზდა
ცოლ-ქმარს, მე მაინც რატომ არ მითხარით, რომ ჩამოდიოდითო.
-ბიჭო, შენ კიდევ არ გითქვამს ელენესთვის, რომ გიყვარს? - ხმამაღლა ჰკითხა ოთომ ლუკას
და ჩაიცინა.
-ბიჭო, მოკეტე კი არა, საერთოდ ხვდებით, რომ ბერდებით უკვე და ცოლი ჯერ არც ერთს არ
გყავთ? - ჩაეცინა ოთოს.
-აუ, ოთარ, რა ჩვენი ბრალია, მე ბექას და გეგას არავინ არ გვიყვარს და ვისაც უყვართ, კი
არიან გამოლენჩებულები! - ამ სიტყვებზე რატიმ თორნიკეს გადახედა, რომელსაც მიტკლის
ფერი დაედო სახეზე და თვალებით ანიშნა ძმაკაცს მოგკლავო.
-აუ, მიქაბერიძე, გამასწარი ახლა აქედან, თორემ განახებ მე შენ ნანულის! - აწიწმატდა
გოგონა და ყველა გააცინა.
-ჩვიდმეტი წლის ასაკში როგორც ბრაზდებოდი ჩემს ხუმრობებზე, ისე ბრაზდები ახლაც,
ქალბატონო ანანო. ქმარ-შვილმა ვერ შეგცვალა, როგორც ჩანს! - იცინოდა მიქაბერიძე.
-ნანო, ხუმრობა იქით იყოს და ამ შუაღამისას სადღა უნდა წახვიდეთ, თანაც ბავშვიც ცოდოა,
დარჩით რა დღეს, სუზანას ოთახს გავამზადებინებ. - ჩაერია საუბარში მომღიმარი ლუკა.
-რა ვიცი...კარგი ხო, დავრჩეთ. შენ მაინც შენი ძმაკაცები მოგენატრა, მე ჩემი დაქალები და
ბარემ მოვიოხოთ გული! - ბოლო სიტყვებზე გაეცინა გოგონას, მეუღლეს მხარზე ხელი დაკრა
სუფრის თავში მოექცა, ლუკას ლოყაზე აკოცა და ისევ ვერანდაზე დაბრუნდა.
ის საღამო მხიარულად გაატარეს მეგობრებმა. ალბათ დილის ექვსი საათი ძლივს იქნებოდა,
როცა დაიშალნენ და ოთახებში შეიკეტნენ მოსასვენებლად. დილით კი ყველა ცხოვრების
ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა, სამსახურებსა თუ უნივერსიტეტებში.
ერთხანს ჩუმად მისეირნობდნენ. ლუკა ჯიუტად დუმდა. ბოლოს ისევ ელენეს მობეზრდა
სიტუაცია და თავად დაარღვია სიმშვიდე.
მამაკაცმა ღრმად ამოისუნთქა და თვალი თვალში გაუყარა წინ მდგომს. ხელები სახეზე
შემოაჭდო და ერთხანს მიაშტერდა.
-ლუკა...
ელენე ბრინჯივით დაიბნა. მამაკაცი მასთან ისე ახლოს იდგა, მისი სუნთქვა ეფრქვეოდა
სახეზე. თანაც ვინ? - თავად ლუკა ჯაყელი. კაცი, რომლისაც ყველას ეშინოდა; კაცი, რომელიც
ახლა მის წინ იდგა და პატარა ბავშვის უმწეო თვალებით უყურებდა გოგონას.
ლუკამ კიდევ ერთხელ ამოიოხრა და ხელები შეუშვა გოგონას. გარშემო მიმოიხედა, თითქოს
შეამოწმა, რომ ნამდვილად მარტო იყვნენ. შემდეგ ისევ ელენეს გაუსწორა მზერა და იმდენად
ჩამხჩვალი ხმით დაიწყო ლაპარაკი, გოგონას გააჟრჟოლა:
-პირველად რომ დაგინახე... პირველად რომ გამაცნო კატომ შენი თავი, ვიფიქრე, ბედნიერი
ის კაცი, ვისაც ბედი მის ქმრობას შეახვედრებს წილად-თქო. შენ ყველაზე გამორჩეული და
განსაკუთრებული გოგონა იყავი იმათ შორის, ვისაც კი ვიცნობდი და პირველივე დანახვისას
მივხვდი, რომ ვერასდროს შემოხედავდი ისე, როგორც ანანოს, როგორც დის დაქალს,
როგორც დას... დამიჯერე ვებრძოდი ჩემს თავს. ძალიან დიდხანს ვებრძოდი, მაგრამ ეს
ალბათ ერთადერთი ბრძოლაა, რომელშიც დამარცხებული აღვმოჩნდი.
-ლუკა, მე...
ელენემ გრძნობდა, როგორ ეცლებოდა ძალა მუხლებში. თვალები დაებინდა, ყურები დაეხშო,
აღარაფერი ესმოდა და ვეღარაფერს აღიქვამდა. მის გონებაში მხოლოდ ერთი ფრაზა
ტრიალებდა - „მიყვარხარ, ელენე“
ჯაყელს თვალები აემღვრა. მისი შავი სფეროები ტკივილმა კიდევ უფრო დააბნელა. თავი
ჩახარა და ერთხანს გაჩუმდა.
-გასაგებია. მე... მაპატიე. მესმის შენი, წავიდეთ გთხოვ, სახლში წაგიყვან. გეხვეწები,
დაივიწყე საერთოდ რაც მოხდა...
-ლუკა, მოიცადე! - მამაკაცის მკლავს ორივე ხელით დაეჯაჯგურა ელენე. - შენ ხვდები მაინც,
ახლა რა გააკეთე?
-ელენე, მოდი უბრალოდ წავიდეთ აქედან. კიდევ ერთხელ გიხდი ბოდიშს მომხდარისთვის...
- წასასვლელად შებრუნდა მამაკაცი.
-გაიმეორე...
-მეც მიყვარხარ, ლუკა. უკვე ძალიან დიდი ხანია, მაგრამ ამ გრძნობის იმდენად მეშინოდა და
მრცხვენოდა, რომ ჩემს თავში ვკლავდი. მეგონა, შენ არასდროს შემომხედავდი სხვა თვალით.
შენთვის ყოველთვის პატარა დად დავჩებოდი და ვერასდროს შეძლებდი ჩემში ქალის
დანახვას, მაგრამ... თურმე ვცდებოდი... ყველაზე საოცარ ზღაპარშიც კი ვერ წარმოვიდგენდი,
რომ ვცდებოდი. - ჩაეცინა ბედნიერებისაგან ატირებულ ელენეს და მამაკაცს გაუღიმა.
ლუკა ერთხანს აკვირდებოდა მის წინ მდგარ, თვალცრემლიან ქალს; საყვარელ ქალს. ხოლო
შემდეგ იმდენად ნაზად შეეხო მის ბაგეებს, ელენე მაშინვე ღრუბლებში აფრინდა. ძლიერად
მოხვია ხელები ელენეს. ეს არ იყო მათი პირველი ჩახუტება, მაგრამ გოგონამ მაინც რაღაც
სრულიად განსხვავებული იგრძნო, რადგან ახლა მას საყვარელი მამაკაცის ძლიერი მკლავები
ფარავდნენ და არა უბრალოდ მზრუნველი მეგობრის.
-დღეს საღამოს გამოგივლი და ჩემთან წავიდეთ, ყველას ვამცნოთ ახალი ამბავი. - გაუღიმა
ლუკამ ელენეს.
-კარგი რა, ელე, რას ლაპარაკობ? ასე მგონია, შენს დაქალებს არ იცნობ. როგორ გგონია, ჩვენს
გარშემო არის ვინმე, ვინც არ იცოდა, რომ ერთმანეთი გვიყვარს? უბრალოდ ჩვენ
გვაცდიდნენ, მიმვხდარიყავით. რაც შეეხება ჩემს დებს, არაფერსაც არ იფიქრებენ! მხოლოდ
გაეხარდებათ, რომ მათი დაქალი, მათი რძალიც გახდება!
-რძალი?
უტა, როგორც იქნა, დაესწრო უნივერსიტეტში პირველ ლექციას და, რა თქმა უნდა,
განსაკუთრებული ყურადღებაც მიიქცია. მაგრამ დანელიას არაფერი აინტერესებდა,
სალომეს ერთ ღიმილზე დნებოდა მხოლოდ, რაზეც მაშო განუწყვეტლივ საყვედურობდა.
-გეკეტება კი არა, ცოტა სერიოზულად დაიჭირე თავი, იცოდე სალომეს ასეთი ბიჭები
მოსწონს!
-აუ, მარიამ, საქმე თუ არაფერი გაქვს, წამოდი, რა ჩემთან სახლში. პროექტზეც დავიწყოთ
მუშაობა და თან სალომეზეც მომიყვები რაღაცებს!
-კარგი წამოვალ, ეს პროექტი მაინც ჩვენი გასაკეთებელია. ოღონდ ხომ იცი, მე ჩემს „რაინდს“
დავყავარ ყველგან! - მანქანასთან აყუდებულ დავითზე ანიშნა მაშომ დანელიას და გაიცინა.
-ვიცოდი, რომ მაგას მეტყოდი, ამიტომაც ფეხით ვარ მე. უფლებას გაძლევ წამიყვანო შენი
„რაშით“. - გაეცინა უტასაც.
ცოტა ხანში ოთახში თავად იოანე დანელია შევიდა და როგორც კი მარიამს მოჰკრა თვალი,
გაშეშდა. მის სახეზე ერთდროულად გამოისახა დაბნეულობაც და გაკვირვებაც.
-რაღაც საბუთების წასაღებად დავბრუნდი და ნანიკომ მითხრა შენზე, სახლშიაო. - ისე გასცა
უფროსმა დანელიამ ძმას პასუხი, მაშოსთვის თვალი არ მოუცილებია.
ჯაყელი შეიშმუშნა. არ იცოდა, რა უნდა ეფიქრა იმ ადამიანის მიმართ, ვინც ისე კუშტად
უმზერდა, თუმცა დანამდვილებით იცოდა, მის მიმართ შიშს არ გრძნობდა. ალბათ იმიტომ,
რომ ისეთ კარგ ბიჭს, როგორიც უტა იყო, ცუდი ძმა ვერ ეყოლებოდა.
-იოანე, გაიცანი ეს მარიამ ჯაყელია, ჩემი ჯგუფელი და მეგობარი. მარიამ, გაიცანი ეს ჩემი
უფროსი ძმაა, იოანე! - ღიმილით წარუდგინა ერთმანეთი უტამ ორივეს.
-ა, დიახ, რა თქმა უნდა, მეც მიყვებოდა ჩემი ძმა თქვენზე. ჩემთვისაც სასიამოვნოა, მარიამ... -
მკრთალად გაეღიმა უფროს დანელიას. - მგონი, სადღაც შევხვედრილვართ, არა?
-იოანე, ხომ გითხარი, აღარ გახსოვს? მარიამი ლუკას დაა... - გადაულაპარაკა უტამ ძმას.
-უტა, თუ დანაყრდი, დავიწყოთ უკვე პროექტზე მუშაობა, თორემ საღამოს სახლში უნდა
ვიყო და თან დავითიც მეცოდება გარეთ.
-აუ, გეხვეწები, დაურეკე მაგ შენს მძღოლს, თუ ვინცაა და თხოვე წავიდეს, თორემ რა ვიცით,
რამდენი ხანი დაგვჭირდება პროექტზე?!
მარიამი ასეც მოიქცა. საკმაოდ მკაცრად ესაუბრა თავის „დაცვას“ და სახლში წასვლა
მოთხოვა, ოღონდ ისე, რომ მის ძმას არაფერი გაეგო.
-ჯაყელები საშიში ხალხი ვართ, ბატონო იოანე, არავინ იცის, როდის ავფეთქდებით. -
გაუღიმა მაშომ მამაკაცს და უტასთან ერთად დატოვა სამზარეულო.
-ეგ პირველი დღე შენთვის იყო, ჩემო ძმაო, თორემ ჩვეულებრივი, მოკვდავი ხალხი
გადაღლილიც კია უკვე სწავლისგან. - ჩაეცინა იოანეს და სავარძელში მოკალათდა.
-ოოო, ეს ყავა პირადად ბატონი იოანეს ნახელავია და მთელ თბილისშია ცნობილი! - გაეღიმა
უტას.
-მიდიხარ უკვე? მეც გავდივარ და ბარემ გაგიყვანდი. - ქვევიდან ახედა იოანემ გოგონას.
-არ არის საჭირო... ტაქსის გავაჩერებ...
-როგორ არ არის საჭირო, მარიამ, ასეთმა გოგომ ამ დროს ქუჩაში მარტო არ უნდა იაროს. -
გაეღიმა უფროს დანელიას და წამოდგა. - მე წავიყვან მარიამს, უტა, მაინც მათესთან უნდა
გავიდე...
-ხვალამდე, უტა!
-ხვალამდე, მარიამ!
-ნახვამდის. - მანქანის კარი გააღო მაშომ და გადასვლას აპირებდა, როცა დანელიას ხელმა
შეაჩერა.
-ჩემი ძმის გეშინიათ, ბატონო იოანე? - ჩაეცინა მარიამს და მზერა გაუსწორა მამაკაცს. იოანეს
აშკარად ესიამოვნა მისი სითამამე.
-მე არავისი მეშინია, ქალბატონო მარიამ, ისევ თქვენთვის ვამბობ. - ტუჩის კუთხე ჩატეხა
მამაკაცმა.
-არ ინერვიულოთ, არავის საქმე არ არის, ვინ მომიყვანს სახლში და ვინ წამიყვანს აქედან.
საკმაოდ დიდი ვარ, რომ თავად გადავწყვიტო. - გაუღიმა მაშომ მამაკაცს და მანქანა დატოვა.
იოანემ თვალი გააყოლა გოგონას, ჩაეცინა, თავი გააქნია, მანქანა დაძრა და სწრაფად
აორთქლდა ჯაყელების ტერიტორიიდან.
ანდრეა სახლში იყო, გემრიელად მოკალათებულიყო, განიერ სავარძელში და ინტერნეტში
„დაძვრებოდა.“ ზოგადად, არ იტაცებდა სოციალური ქსელი და მისი მეშვეობით
ურთიერთობები, თუმცა თბილისში დაბრუნებულს, ახალი ამბები აინტერესებდა, თანაც
საქმის უკმარისობასაც განიცდიდა. ახალი ამბების გვერდებს ათვალიერებდა, როდესაც
სათაურს წააწყდა შემდეგი სათაურით: „ეკატერინე ჯაყელის და დათუნა გასვიანის
შთამბეჭდავი სიყვარულის ისტორია ჯვრისწერით დაგვირგვინდება“. სტატიას თან წყვილის
სურათი ჰქონდა დართული. დათუნა და ეკატერინე ერთმანეთზე მოხვეულები იყვნენ,
რომელიღაც წვეულებაზე
-უ, ალექსანდრე, შენ ხარ? მე კი ვიფიქრე, ბიჭები იქნებოდნენ. - გაუღიმა ნანამ მამაკაცს.
-სახლშია ანდრეა?
-კი, შვილო, სახლშია... დღეს მთელი დღე არსად გასულა, ნინო ვერ იყო კარგად და მთელი
დღე მასთან გაატარა.
-რა ვიცი, შვილო, რა გითხრა? წნევა ჰქონდა მაღალი და ჩვეულზე მეტად გაღიზიანებული
იყო...
-არა, ძლივს დაატოვებინა შენმა ძმამ იქაურობა, ახლა სძინავს. ექიმიც გვყავდა და გვირჩია, ეს
ორი დღე წოლითი რეჟიმი დაგვენიშნა.
-ცნობს?
-არა მგონია, შვილო... საერთოდ, ამ ბოლო დროს, ჩემი ცნობაც უჭირს. - სახე დაუსევდიანდა
ქალს ნინოს წარმოდგენაზე.
-მე ცოტა ხნით ბაღში დავჯდები, მერე კი წავალ. - დაუბარა ნანას და ისე დატოვა
სამზარეულო, ვერც გაიგო, როგორ ჰკითხა ქალმა, რამე ხომ არ გინდაო.
ერთხანს ასე ისხდნენ, ჯიუტ მდუმარებაში, შემდეგ ისევ სანდრომ დაარღვია გამეფებული
სიჩუმე.
-ეს ბაღი... შენ და დედამ გააშენეთ, გახსოვს? - თავი აიღო ალექსანდრემ, მაგრამ არა ძმას,
არამედ სივრცეს გახედა.
-მასთან მინდა, ალექსანდრე... ვგრძნობ, რომ ვჭირდები. ვიცი, რომ მარტო მე შემიძლია მისი
დახმარება... - დიდი ტკივილი და სასოწარკვეთა იგრძნობოდა მამაკაცის ხმაში.
-ანდრეა...
-მართალი იყავი. ყველაფერი, რაც დედას დაემართა, ჩემი ბრალია. ყველა უბედურება, რაც
ჩვენს ოჯახში ტრიალებს, ჩემს ნამუსზე წერია. კარგად ვიცი ეს და შენი სიტყვები სულაც არ
იყო ჩემთვის აღმოჩენა.
ალექსანდრეს რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ანდრეა ისე სწრაფად წამოდგა და შევიდა
სახლში, ბიჭმა სიტყვის თქმაც ვერ მოასწრო.
კიდევ ცოტა ხანს იჯდა ბაღში, თავის ძმაზე, ოჯახზე და ჯაყელებზე ფიქრობდა. ისე
ჩამოაღამდა, ვერაფერი გაიგო. მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა, როცა ტელეფონის ზუზუნი
იგრძნო. ანასტასია ურეკავდა.
-გისმენ, ტასო.
-ნამდვილად?
მარიამი საოცრად გაკვირვებული დარჩა, როცა სახლში შესულს ყველა მისაღებ ოთახში
შეკრებილი დაუხვდა, ოჯახიან-მეგობრებიანად.
-არც ჩვენ ვიცით, რატომ შეგვკრიბეს, მაშიკო, მაგრამ შენმა ძმამ დაგვირეკა და შეგვყარა
ყველა. - გამოეხმაურა ჯაყელის მოსვლას გეგა.
-შენ ვინ მოგიყვანა სახლში? - გადაუჩურჩულა თორნიკემ მარიამს. - ოღონდ არ მითხრა, რომ
დავითმა, ვიცი რომმ გაათავისუფლე...
-დააყენა მგონი ამ ბიჭმა საშველი! - ჩაიქირქილა ანანომ, ქმარს მიეხუტა და დებ ჯაყელებს
თვალი ჩაუკრა.
-ე, ბიჭო, გვეშველა მე მგონი! - გადაულაპარაკა რატიმ გვერდით მჯდომ გეგას და მხარზე
ხელი დაკრა.
-ლუკა, რას ნიშნავს ეს ყოველივე, ვერ აგვიხსნი?! რა საჭირო იყო ჩვენი შეკრება? - საერთო
კითხვა დასვა ქალბატონმა ქეთევანმა და შვილს მიაჩერდა.
წამით ყველა გაირინდა, გეგა და რატიც კი არ იღებდნენ ხმას. მარიამი წამოდგა, რამდენიმე
ნაბიჯი გადადგა, დოინჯი შემოირტყა და წყვილს წინ დაუდგა, წარბშეყრილი.
-მაშო... - გაპარული ხმით დაიწყო საუბარი ელენემ, მაგრამ სიტყვა გაუწყდა, იმდენად
ნერვიულობდა. ძლივს გაუსწორა მზერა დაქალს და როგორც კი მის სახეზე აღბეჭდილი
გაბრაზება წაიკითხა, თვალები აუწყლიანდა.
-ნუ მიყურებ ეგრე! - მკაცრად თქვა უმცროსმა ჯაყელმა და ამრეზით შეაჩერა მზერა წყვილის
ჩაკიდებულ ხელზე.
ყველა მას მისჩერებოდა, არ იცოდნენ, გაეცინათ, თუ ეჩხუბათ მის საქციელზე. ბოლოს რატის
აუტყდა სიცილი, რომელიც მთელ ოთახს მოედო ლუკას და ელენეს გარდა.
-ძალიან ცუდი გოგო ხარ შენ! მე ერთი სიცოცხლე გავათავე, რა არ ვიფიქრე და შენ კიდევ
ხუმრობის ხასიათზე დადექი! - ბრაზობდა ელენე.
-ბიჭო, რომ მცოდნოდა, ასე ჩაგივარდებოდა ჩემი გუშინდელი ნათქვამი გულში, დიდი ხნით
ადრე გეტყოდი და ახლა საბას ხელა ბიჭი მაინც არ გეყოლებოდა? - გაეცინა ოთოს და მხარზე
ხელი დაკრა ჯაყელს.
-შენი ჭირიმე, მთავარია მოიფიქრა და აწი იმუშაონ მაგ საკითხზე, სად ეჩქარებათ! - ჩაეცინა
ნანოს.
-აუ, ელენე მინდა ახლავე იცოდე, ამიერიდან ვინმეს ჩემი ან მაშოს თავი „მულად“ რომ
გააცნო, ჩათვალე ჩვენ შორის ყველაფერი მორჩება! - სრული სერიოზულობით თქვა
ეკატერინემ და დაქალს თითი დაუქნია.
ყველას გაეცინა.
-მოიცა, ვერ გავიგე, ჩემს საცოლეს ვინმე ემუქრება, თუ მომესმა?! - წარბები შეკრა ლუკამ.
-დათუნ, მალევე რომ მოგყვეთ, ხომ არ გეწყინება? - სერიოზულად მიმართა ლუკამ გასვიანს.
-რა, რა? აბა პატარა ბიჭივით გინდა პაემნებზე მატარო? საკმარისად გვეყო ის დრო რაც
დავკარგეთ!
-მართალია ჩემი სიძე! შვილიშვილებს რა ჯობია, თანაც ორს ერთად? - გაეცინა დემეტრეს.
-აუ, ქეთო, გაჩერდი ახლა. შენ თუ ბებერი ხარ, სხვებმა რა თქვან? - მოეხვია დედას მაშო და
ლოყაზე აკოცა.
ბედნიერი იყო უკლებლივ ყველა, რადგან სამ დღეში დათუნას და ეკატერინეს ქორწილი
ელოდათ, რამდენიმე თვეში კი ლუკა და ელენეც მათ გზას მიყვებოდნენ. თუმცა საერთო
მხიარულების მიუხედავად, ლუკას არ გამორჩენია უხასიათოდ მყოფი ბიძაშვილი,
რომელმაც მალევე დატოვა სუფრა და ღვინის ბოთლით ხელში ბუხართან გადაინაცვლა. ბექა
იმდენად იყო ფიქრებში გართული, ვერც შეამჩნია მისი გვერდით მიჯდომა.
-კი, კი, კარგად ვარ, უბრალოდ ამ ბოლო დროს ძილის პრობლემები მაქვს და სწრაფად
ვიღლები. - გაუღიმა ბექამ მამაკაცს.
-ნამდვილად? რამეს ხომ არ მიმალავ, კიდევ რამე ხომ არ მომხდარა? - დაეჭვდა ლუკა.
-რა სისულელეებს ლაპარაკობ, ბიჭო?! რატომ უნდა ვბრაზობდე, პირიქით, მიხარია! რა, ჩვენ
არ გვაქვს პირადი ბედნიერების უფლება, თუ რა? - ჩაეცინა ჯაყელს.
-თიკამ დამირეკა გუშინ... - ჩუმად წამოიწყო საუბარი ბექამ და თვალი ცეცხლის ალს
გაუშტერა.
-მოხდა რამე?
-თხოვდება... - ტკივილით გაჟღენთილი ხმით ჩაილაპარაკა ჯაყელმა და ლუკას მზერა
გაუშტერა.
-ნიკუშას საფლავზე ვიყავი და პატიება ვთხოვეო. შენ ხომ იცი, რომ შენი ძმა სულ მეყვარება
და მისი სიკვდილის შემდეგ ცხოვრება აღარ მინდოდაო, მაგრამ გიორგი მართლა ძალიან
კარგი ბიჭია და მან გადამატანინა შენი ძმის სიკვდილიო...
-ვერ გავამტყუნებთ, ხომ იცი? - ჩახლეჩილი ხმით თქვა ლუკამ, ისე, რომ თავი არც აუწევია.
-ვიცი... ჩემი ძმის სული იგლოვე მთელი ცხოვრება და სხვას აღარ შეხედოთქო, არც
არასდროს მომითხოვია მისგან. - ჩაეცინა ბექას, ხოლო შემდეგ ღრმად ამოიხვნეშა, თითქოს
ამას ამოატანდა სულში ჩაბუდებულ ტკივილს.
-ანდრეა ახლვედიანი ინანებს ამ ყველაფერს... მთელი მისი ოჯახი ინანებს ნიკუშას! ხომ იცი,
არა?!
ის საღამო არაფრით იყო სხვებისგან გამორჩეული. ოჯახის უფროსი ბნელ ოთახში იჯდა,
მაგიდასთან და სვამდა. ერთ-ერთი ჭიქის გამოცლის შემდეგ კარზე მსუბუქად დააკაკუნეს და
მანაც მოკლე წამოძახილით დარტო სტუმარს ოთახში შესვლის უფლება.
-ბატონო ირაკლი, გუშინ რომ თქვენი მძღოლის ნახვა გინდოდათ, ახლახანს დაბრუნდა
შვებულებიდან და შემოვუშვა? - წკრიალა ხმამ გაიჟღერა მარტოობისგან ობმოკიდებულ
კედლებში - ღია კარში მოსამსახურე გოგონა იდგა.
სულ ცოტახანში ოთახის კარი ხელახლა გააღეს და ჰოლიდან შემოსულ სინათლეში მამაკაცის
სილუეტი გამოიკვეთა.
-გაიგე, ანდრეა რომ წავიდა სახლიდან? - უცებ შეცვალა სალაპარაკო თემა ახვლედიანმა და
სასმლით სავსე ჭიქას ჩააშტერდა.
-პაატა, მე და შენ ხომ მეგობრები ვართ? ბოლოს და ბოლოს, ამდენი წელია ჩემთან მუშაობ.
-დიახ, ბატონო ირაკლი, თქვენ ნამდვილად იმაზე მეტი ხართ ჩემთვის, ვიდრე უფროსი...
-ჩემი შვილები შენს თვალწინ გაიზარდნენ. შეიძლება ჩემზე კარგადაც იცნობ მათ.
განსაკუთრებით ანდრეას, არა?!
-რავიცი, ბატონო ირაკლი, მშობელზე უკეთ ვინ იცნობს შვილს? - უხერხულად ჩაეცინა
პაატას.
-პაატა, იმ ღამით... როცა ნიკოლოზ ჯაყელი მოკლეს, ანდრეა თავისი მანქანით არ ყოფილა
სახლიდან გასული, ხომ ასეა? - უცნაურ დაკითხვას აგრძელებდა ახვლედიანი.
-ამდენი წლის შემდეგ რატომ მეკითხებით ამას? დიახ, ასეა, ანდრეა იმ დღეს წვეულებაზე მე
წავიყვანე. - მღელვარებას მაქსიმალურად ფარავდა პაატა.
-მაშ მთელი ღამე მასთან ერთად იყავი, არა? - გამომცდელი მზერა მიაპყრო ირაკლიმ კაცს.
პაატას ერთიანად გააცია სხეულში. შუბლი ოფლით დაეცვარა და ორივე ხელით ჩააფრინდა
სავარძლის სახელურებს.
-ვიცი ამდენი წლის შემდეგ ამას არ უნდა გეკითხებოდე, მაგრამ მხოლოდ ახლაღა
დავფიქრდი ამაზე და მინდა ვიცოდე, ნიკოლოზ ახვლედიანი ჩემმა შვილმა მოკლა, თუ არა?!
-ასე უბრალოდ? ნუთუ არაფერი ეტყობოდა ქცევაში ან იქნებ პერანგი ჰქონდა სისხლით
დასვრილი, არაფერი შეგიმჩნევია მისთვის?!
-მაპატიეთ, ბატონო ირაკლი, მაგრამ რამე რომ მცოდნოდა, დიდი ხნის წინ გეტყოდით
ყველაფერს.
-კიდევ გნებავთ რამე? - მორიდებით იკითხა პაატამ, რომელსაც ერთი სული ჰქონდა,
გასცლოდა იქაურობას.
-დიახ!
-დიახ, რა თქმა უნდა! - მოეშვა, ამოისუნთქა და ისე უპასუხა, უფროსის თხოვნა შეასრულა და
სწრაფად გასცილდა ოთახს.
-სან, გაწუხებს რამე? - უეცრად ჰკითხა გოგონამ შეყვარებულს, როცა გაიაზრა, რომ მთელი
საღამო თავის თავს უფრო ელაპარაკებოდა, ვიდრე მას.
-მე? - არა, საიდან მოიტანე? - გაცინება ცადა ახვლედიანმა.
-სანდრო, ხომ იცი რომ შეგიძლია ყველაფერი მომიყვე? მე თუ არა, სხვას ვის?
-როგორ არ ვინერვიულო, ლიზა? შენ არ იცნობ ანდრეას ისე კარგად, როგორც მე. ვიცი, ახლა
ძალიან ღელავს დედას მდგომარეობის გამო, რომელსაც, რა თქმა უნდა, ჯაყელებს აბრალებს
და მეშინია, რამე სისულელე არ გააკეთოს.
-ალექსანდრე, ხანდახან, მე მგონი ზედმეტად აჭარბებ და ღელავ შენი ძმის გამო. შეიძლება
ანდრეას მართლა არ ვიცნობ ისე კარგად, როგორც შენ, მაგრამ მაინც მგონია, რომ შენი ძმა
არც ისეთი სულელია. კი, შეიძლება იმპულსურია და ხშირად ჩადის ისეთ რამეს. რასაც
შემდეგ ნანობს, მაგრამ ნიკოლოზ ჯაყელის მაგალითი, მგონი, საკმარისი გაკვეთილი იყო
მისთვის, რომ მსგავსი სისულელე აღარ ჩაიდინოს.
-რა ვიცი... შეიძლება მართალიც ხარ, მაგრამ გული მაინც მეთანაღრება. შინაგანად ვგრძნობ,
რომ რაღაც ცუდი უნდა მოხდეს და ეს უმოქმედობა მაგიჟებს! - თავში ხელები წაიშინა
ალექსანდრემ.
-მესმის შენი, მაგრამ ხომ ორივემ კარგად ვიცით? - არსებობს ცხოვრებაში მომენტები,
რომლის მოახლოვებასაც ვგრძნობთ, მაგრამ ვერაფერს ვუხერხებთ. გარდაუვალი
მოვლენების წინააღმდეგ ნებისმიერი ადამიანი უძლურია...
-ხომ იცი, ხანდახან, მიყვარს ხოლმე პროფესიის პირად ცხოვრებაში გამოყენება. მავიწყდება,
რომ სამუშაო დღე დასრულდა და სახლშიც ვაგრძელებ სეანსებს. - გაეცინა ლიზას.
-მე არაფერი მაქვს საწინააღმდეგო, მაგრამ საწყალი ვატო. - ჩაეცინა შესაშური სისწრაფით
ხასიათგამოკეთებულ მამაკაცს.
-რატომ არის საწყალი, ვერ გავიგე, იცი ჩემთან ერთ საათიანი სეანსი რა ღირს? თქვენ კიდევ
უფასოდ გემსახურებით, მადლობის მაგიერია?! - გაიბუტა გოგონა და ხელები მკერდთან
გადაიჯვარედინა.
-კარგი, წამოდი ახლა დავბრუნდეთ მანქანასთან და წაგიყვან სახლში, თორემ გამიგია, რომ
გიჟი ძმა გყავს და ნამდვილად არ მინდა შარი! - გაეცინა ალექსანდრეს.
-კარგი, წავიდეთ! - გაეცინა ლიზასაც და მასთან ერთად გაუყვა, უკან, უკვე გავლილ გზას.
ორმა დღემ ქორწილისათვის გიჟურ მზადებაში ჩაიარა. მიუხედავად იმისა, რომ ყველაფერი
უკვე სრულ მზადყოფნაში იყო, ქალბატონი ქეთევანი მაინც ვერ ისვენებდა. ხან
ორგანიზატორებს აწუხებდა, ხან ოპერატორებს, ხანაც თავად ეკატერინეს. თავის მხრივ,
ეკატერინეც ძალიან ღელავდა, მაგრამ ეს არ იყო იმ პატარძლისთვის ჩვეული ღელვა,
რომელიც საყვარელ მამაკაცს მიჰყვება ცოლად, არამედ უფრო ყრუ და ამოუცნობი. კატოს
ვერაფრით გაეგო, რატომ ნერვიულობდა ასე, მაგრამ ნანოს, ელენესა და მაშოს გამხნევებით
მაინც საქორწილო მღელვარებას აწერდა ყველაფერს.
ქორწილის წინა ღამეს, როცა ყველა საძინებელ ოთახში შეკეტილიყო და მშვიდ ძილს
მისცემოდა, იყო მხოლოდ ორი ადამიანი, რომელთაც არ ეძინათ - დათუნა და ეკატერინე.
კატო თავის საწოლზე იჯდა და სულელივით უღიმოდა საქორწილო კაბას. ყოველ შეხედვაზე
გული სიხარულით ევსებოდა. ალბათ ფრთები რომ ჰქონოდა, აუცილებლად გაფრინდებოდა.
როცა მისი მობილური აზუზუნდა, უკვე იცოდა, რომ ის ერთადერთი ურეკავდა, რომელსაც
რამდენიმე საათში ცხოვრების მუდმივ თანამგზავრად იქცევდა. ეკრანზე გასვიანის სურათს
ღიმილით დახედა და დაუყონებლივ უპასუხა:
-გისმენ, დათუნა.
-არა, არ მეძინა.
-გელოდები!
ჯაყელმა ტელეფონი გათიშა. სწრაფად ჩაიცვა ის, რაც ხელში მოხვდა, სარკის წინ
შეათვალიერა საკუთარი თავი და სწრაფად დაეშვა კიბეებზე. ფეხაკრეფით გაიარა
ჩაბნელებული ჰოლი და ფრთხილად გააღო კარი. სწრაფად გაირბინა ჭიშკრამდე მანძილი და
როგორც კი გარეთ მდგომი დათუნა დაინახა, მთელი ძალით გაიქცა და მოეხვია.
-მოიცა, მოიცა, ანუ იმის თქმა გინდა, რომ საფრანგეთში, სპეციალურად ჩემთვის შეკერილი
კაბა მხოლოდ იმიტომ გამიფუჭე, რომ ჩემთვის თავი მოგეწონებინა?! - ყურებს ვერ უჯერებდა
ეკატერინე.
-კარგი რა! იცი, როგორ მიყვარდა ის კაბა? არ შეგეძლო, უბრალოდ მოსულიყავი და გაგეცნო
შენი თავი?! ვინ აკეთებს ეგეთ რაღაცას?!
-არა.
-კარგი.
-დამპირდი!
-აუ, საზიზღარი ძაღლი იყო! მარტო შენ არ გიღრენდა. ერთხელ კინაღამ მიკბინა და თან
ჩემზე ეჭვიანობდა, დავიფიცებ!
-აუ, დათუნა მართლა ძალიან ცუდი ძაღლი იყო და შენ კიდევ არ გინდოდა მისი გაშვება!
-არ მინდოდა, იმიტომ რომ ჩემი ძაღლი იყო. ჩემი ბუბუ, რა კარგი ძაღლი იყო...
-კარგი, რა!
-ჩემი ბუბუ... რამდენ ხანს ვეძებდი... თავშესაფარში თუ ჩააბარე, რატომ ვერ ვიპოვე?
-ძალიან საშიში ქალი ხარ! ღმერთო, ვინ მომყავს ცოლად ახლა უნდა ვიგებდე?! - ცაში
აღაპყრო მზერა დათუნამ.
კატოს გაეცინა.
-ხო, იცინე, იცინე, მეტის ღირსი ვარ! მაშინვე უნდა მივხვდარიყავი, რომ ყველაფერი შენი
მოწყობილი იყო! სიყვარულმა დამაბრმავა!
-არა...
დათუნა გაჩუმდა.
ორივე გაჩუმდა.
-კარგი, რაც იყო, იყო, გაპატიე. - შესარიგებლად მოსული პატარა ბავშვივით იყო გასვიანი.
კატოს გაეცინა.
-გპირდები, ჩვენს სახლში რომ გადავალთ, ძაღლს ავიყვანთ, ოღონდ წესიერს!
-მე მგონი, იმასაც ჩემზე მეტად შენ მოენატრე! - გაეცინა დათუნას. - საერთოდ, რა წესია
რძალ-დედამთილს ასე რომ გიყვართ ერთმანეთი?! ხანდახან მგონია, რომ მე ზედმეტი ვარ...
-რატომ ვითომ?
-ნამუსი არ მოგასვენებს!
-ჰა, ჰა, ჰა... - ენა გამოუყო ეკატერინემ საქმროს. დათუნას გაეცინა, სწრაფად აეკრო უკნიდან
გოგონას და ყელში აკოცა.
-არ მჯერა, რომ ხვალ ჩემი ცოლი ხდები! - იყვირა და ჰაერში დააბზრიალა მოკისკისე
ეკატერინე. - მიყვარხარ, კატერინა...
დაწოლა გადაწყვიტა, ცოტა ხნით მაინც უნდა დაეძინა, თორემ საკუთარ ქორწილში
უეჭველად ჩაეძინებოდა. ემბრიონის ფორმა მიიღო, თავი კომფორტულად მოათავსა
ბალიშზე და თვალები დახუჭა. დაღლამ და ღელვამ თავისი გაიტანა და რამდენიმე წამში
გოგონამ მშვიდი ფშვინვა ამოუშვა.
-გაიღვიძე, კაწია, გაიღვიძე! - მაშო შეუვარდა დას ოთახში და ენერგიულად შეუდგა მის
გაღვიძებას.
-აუ, მაშო, გადი რა... დამაძინე! - ამოიზმუვლა გოგონამ და უფრო ღრმად ჩარგო თავი
ბალიშში.
-კარგი ბატონო, მე დაგაცდი, მაგრამ დათუნა მოვიდა უკვე და ქვემოთ გელოდება. - მშვიდად
თქვა უმცროსმა ჯაყელმა და მხრები აიჩეჩა.
-რა?! - მაშინვე წამოხტა დაფეთებული ეკატერინე. - სად არის? აქ არის უკვე? ჩამეძინა?
-აუ, მაშო, გამიხეთქე გული! მარტო ორი საათი მეძინა და მეთქი მართლა ჩამეძინათქო...
-მაშ...
-გისმენ!
-აუ, დედი, ისეთი ბედნიერი ვარ, ვერც ვიაზრებ ჯერ ვერაფერს! - დაბზრიალდა ეიფორიაში
მყოფი კატო. ქეთინოს გაეცინა.
-მიდი, დე, ჩადი ქვემოთ და ისაუზმე, თორემ მერე ვეღარ მოასწრებ, ათზე მოვლენ
სტილისტები.
-ხო, ხო, მივდივარ! - კუნტრუშით აედევნა ეკატერინე დედას, თან ღიღინებდა: „დღეს ჩემი
ქორწილია, დღეს ვთხოვდები, დღეს დათუნას ცოლი გავხვდები.“
სასადილო ოთახში უკვე მოეყარათ თავი დემეტრეს, ლუკას და ბექას, რომელიც წინა ღამით
მათთან დარჩა. ეკატერინეს შესვლაზე სამივე ფეხზე წამოდგა და რიგ-რიგობით გადაეხვია
პატარძალს.
-აბა, როგორ გრძნობს თავს ჩემი გოგო? - ღიმილით მიმართა დემეტრემ ქალიშვილს.
-ყველაზე კარგად, მა! ისეთი ბედნიერი ვარ, მგონია მთებს გადავდგამ. - გადაიკისკისა კატომ
და თავისი ადგილი დაიკავა.
-ელენეს ველაპარაკე და გზაში ვართ მე და ნანოო, ასე მითხრა. - კატოს მაგივრად ლუკამ
გასცა პასუხი დედას.
მართლაც, სულ ცოტა ხანაში ოთახში ელენე და ანანო შემოვარდნენ და მთელი ძალით
ჩაეხუტნენ დაქალს.
-კარგი, კარგი, ბოდიში, მართალი ხარ, უნდა დავმშვიდდე. ბოლოსდაბოლოს მეჯვარე ვარ და
სიმშვიდე მომეთხოვება, თორემ მე თუ ეიფორიაში ვიყავი, შენ ვიღა დაგაწყნარებს? არადა
შენი ნერვიულობა არ შეიძლება, იმიტომ, რომ დღეს შენი ქორწილია, ყველაზე ბედნიერი
დღე დედამიწის ზურგზე...
-არა, რა უნდა დაურეკო? ნახავ რამდენიმე საათში. რატი გეგა და ოთო არიან მასთან.
-ისე ბედის ირონიაა, ეგ რომ აირჩია დათუნამ მეჯვარედ. ტიპს ქორწილი სალანძღავ სიტყვად
მიაჩნია! - იცინოდა მაშო.
-დათუნას ბავშვობის მეგობარი ეგ არის, მაგის წყალობით გავიცანით ჩვენ ერთმანეთი და აბა
სხვა ვინ უნდა ყოფილიყო მეჯვარე?
დიდი სარკის წინ იდგა ეკატერინე და ღიმილით შეჰყურებდა საკუთარ თავს. ხმას არავინ
იღებდა, ყველა კმაყოფილი მზერით უმზერდა პატარძალს.
-Ты самая прекрасная невеста из всех кого я веделья, моя дорогоя! - ეკატერინემ სარკიდან
დაინახა კარის ჩარჩოში მდგარი დედამთილი, რომელსაც ორივე ხელი პირზე ჰქონდა
აფარებული და თვალცრემლიანი უყურებდა რძალს.
-ეს ბედნიერების ცრემლებია, ხომ ასეა, ლიუდმილა ვასილევნა? - მხარზე ხელი მოუთათუნა
ქეთევანმა ქალს და გაუღიმა.
-ეკატერინე, სანამ შენ აქ ემზადები ჩვენ ყავას დავლევთ, არა, ლიუდმილა ვასილევნა? -
ღიმილით მიმართა ქალბატონმა ქეთევანმა ჯერ ქალიშვილს, ხოლო შემდეგ მის
სადედამთილოს.
-მოიცა, მოიცა, მაგით რისი თქმა გინდა, რომ შენ არ გაგიმართლა და ცუდი სადედამთილო
გყავს?! - დოინჯი შემოირტყა მაშომ და წარბები აზიდა.
-ოო, ნუ ხარ შენ ინტრიგანი, რა! - გაეცინა ელენეს. - მეც გამიმართლა დედამთილში, მაგრამ
აი, ეს ქალი რაღაცნაირად ძალიან საყვარელია!
-მე მგონი, კი. დიდად არ უყვარს თბილისი, ვერ შეეჩვია აქაურ ცხოვრებას.
-რა თქმა უნდა, სადაც დაიბადები და გაიზრდები, იქ გინდა ადამიანს მთელი ცხოვრების
გატარება. - ჩაილაპარაკა ნანომ.
-ჩამოდი კარგია, როგორ დავბრუნდეთ, ოთოც მუშაობს იქ და მეც. ასე მარტივი ხომ არაა
მთელი ცხოვრების შეცვლა?!
-გოგონებო, გეგამ დამირეკა და... - ოთახში ლაპარაკით შემოვიდა ლუკა, მაგრამ როგორც კი
საპატარძლო კაბაში გამოწყობილ დას შეავლო თვალი, მაშინვე გაჩუმდა. - რა ლამაზი ხარ,
კატუშ, მენანება შენი თავი დათუნასთვის! - გაიცინა ჯაყელმა და უმცროსი და გულში ჩაიკრა.
-საერთოდ ყველა ძალიან ლამაზები ხართ, მაგრამ, ელენე, შენ ვისთვის ცდილობ ასე
გამოპრანჭვას? - შეყვარებულს მიუბრუნდა ლუკა ეშმაკური ღიმილით.
ყველას გაეცინა.
-ხო, რას ვამბობდი და გეგამ დამირეკა, გამოვედითო. ასე რომ, თუ ყველამ დაამთავრეთ
გალამაზება, ჩავიდეთ ქვევით, დავხვდეთ შენს რომეოს! - ხელი ჩაკიდა ლუკამ ეკატერინეს,
რათა კიბეზე ჩასვლაში დახმარებოდა. ელენემ და ნანომ კი კაბის უზარმაზარ შლეიფს
ჩაკიდეს ხელი.
-ვაიმე, ისე ვნერვიულობ, მგონია, რომ დათუნას მკლავებში დავლევ სულს! - გადაუჩურჩულა
კატომ ანანოს და ნერვიულად ჩაიცინა.
-ნუ ნერვიულობ! თქვენ ორში თუ რომელიმე დალევს სულს, ეს დათუნა იქნება, ისეთი
ლამაზი ხარ. - გაუღიმა ნანომ დაქალს და მისი ხელი თავისაში მოიქცია.
ეკატერინემ იგრძნო, რომ გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა. თვალები დახუჭა, ღრმად
ჩაისუნთქა და ამოისუნთქა.
-აბა, დროა წავიდეთ! შესძახა დემეტრემ და ყველას შეახსენა, რომ ტაძარში წასვლის დრო
იყო.
დიდი ოვაციებითა და შეძახილებით დატოვეს სახლი. გეგა და რატი წინ მიუძღვოდნენ ნეფე-
დედოფალს. ხელში ვიდეოკამერები ეჭირათ და სიცილით იღებდნენ ყველაფერს. ჭიშკარი
გააღეს და დიდი ცერემონიებით დაატოვებინეს ჯაყელების სახლი ეკატერინეს.
გეგას მისი ძმაკაცი ტოლს როგორ დაუდებდა? - თორნიკეს მანქანიდან რატი აქტიურობდა და
მიქაბერიძეზე არანაკლებ ანცვიფრებდა უბრალო გამვლელებს.
ბიჭებმა დაიღრიალეს. მაშინვე ყველა ეკატერინეს ეცა, მაგრამ ეკატერინეს არაფერი უჭირდა.
არაფერი, გარდა იმისა, რომ დათუნა გასვიანი მის მკლავებში იყო ჩასვენებული.
ეკატერინეს დაჭრილი ცხოველის ღმული აღმოხდა. ისეთი, რომელიც ქალს კი არა, ადამიანს
არ ექნებოდა.
გათავდა, მორჩა, დამთავრდა - დათუნა აღარ იყო. დათუნა გასვიანი მოკლეს.
ლიუდმილა ვასილევნა ვერაფრით მოაშორეს შვილის სხეულს. მანამ კიოდა, სანამ მასაც არ
წაუვიდა გული.
მაშოს თორნიკე იჭერდა, ნანოს - ოთო, ელენეს - ლუკა და ქეთევანს - დემეტრე. გეგა და რატი
გასვიანის სხეულთან იყვნენ ჩამუხლულები. ბექა რამდენიმე ბიჭთან ერთად მანქანას
დაედევნა, თუმცა ცამ ჩაყლაპა თუ მიწამ დათუნას მკვლელები, ვერავინ გაიგო.
ხალხი ვერ ცხრებოდა, ერთმანეთში ირეოდნენ. ზოგი გაიქცა, ზოგს გასვიანის სხეულთან
ახლოს მისვლა უნდოდა, მაგრამ ჯაყელების დაცვა არავის აკარებდა ტერიტორიას.
რა მოხდა? როგორ მოხდა? რანაირად მოხდა? - ვერავინ გაიგო. არავინ იცოდა. წამის
მეათედში გადაიქცა წლის ქორწილი გლოვის დღედ. წამში გათავდა დათუნა გასვიანის
ცხოვრება, საცოლის მკავებში დალია სული. მის კაბას დაანთხია თავისი სისხლი. ტაძრის
ეზოში, მისი ქორწილი დღეს....
სიბნელემ, არა შავი, არამედ მუქი წითელი ფერის ამაზრზენმა სიბნელემ მოიცვა ყველაფერი.
ყველას დაუშრა ცრემლი, თუმცა კანკალს და სლუკუნს არავინ წყვეტდა.
სად ხდება ასე? - მხოლოდ სიზმარში! მაშ რატომ არ ეღვიძებოდა ამ საზარელი სიზმრის
მნახველს?! - იმიტომ, რომ ეს ყველაფერი აუტანლად მტკივნეული რეალობა იყო...
-ოთო... რა მინდა აქ? რა ხდება? დათუნა სად არის?! - გიჟივით, თვალების ცეცებას მოჰყვა
ეკატერინე.
-არ მინდა საწოლში! საერთოდ, რა მოხდა... რა ... აქ რა მინდა... დათუნა სად არის? რატომ არ
მეუბნები?!
-ეკატერინე...
-სად არის ჩემი დათუნა?! მითხარი, რომ სიზმარი იყო... გევედრები, მითხარი, რომ
ნერვიულობისგან გონება დავკარგე და ყველაფერი საშინელი სიზმარი იყო!
-კატო, გეხვეწები...
-საბას თავს გაფიცებ, ოთარ! მითხარი... მითხარი, რომ დათუნა ახლა კარს გააღებს და
შემოვა... გემუდარები მითხარი, რომ ცუდი სიზმარი ვნახე! - ხმას ნელ-ნელა უწევდა ჯაყელი
და მავედრებელი მზერით უყურებდა დაქალის მეუღლეს.
-არა... არა... რა?! არა... არა... სიზმარი იყო... სიზმარი იყო! არ შეიძლებოდა, რომ ცხადში
მომხდარიყო ყველაფერი. დათუნა არ არის მკვდარი. დათუნა არ მომკვდარა! არ შეიძლება...
არ შეიძლება! ასე არ ხდება, ასე არ ხდება ცხოვრებაში... ასე სასტიკად, ასე დაუნდობლად...
ასე ბოროტად... არა... არა! - ბოლო ხმაზე იკივლა გოგონამ და თავში წაიშინა ხელები.
-მამა... დათუნა აღარ არის, მაა... დათუნა მომიკლეს, მამა... ჩემი დათუნა აღარ არის, მაა... -
ბავშვივით ასლუკუნდა ეკატერინე და მამას ჩაეკრა. - მომიკლეს, მამა... აღარ არის, მამა...
-ვიცი, მამი, ვიცი, მა... დამიჯერე, ვგრძნობ, რომ გტკივა... ვიცი, რომ არაადამიანურად
გტკივა. ვიცი, რომ ვერ ერევი მაგ ტკვილს... ვიცი, მა... მეც შენთან ერთად მტკივა... მეც შენთან
ერთად ვგრძნობ, მა... ვიცი, ყველაფერი ვიცი! - მონოტონურად ჩურჩულებდა დემეტრე და
შვილს ეფერებოდა.
-არ მინდა, მამა... არ მინდა, რომ მტკიოდეს... არ მინდა, გთხოვ... გთხოვ, წაიღე. პატარაობაში
რომ მტკიოდა, ხომ მიყუჩებდი? გევედრები, მამა, ეს ტკივლიც გამიქრე... აღარ მინდა! მის
გარეშე არაფერი არ მინდა... გევედრები, შეაჩერე ეს ტკივილი. შიგნიდან მჭამს, მხრავს და
მანადგურებს! - უკვე სლუკუნზე გადავიდა გოგონა, რომელიც პატარა, უმწეო ბავშვივით
ეკვროდა მამას.
-არ მინდა, მამა... არ მინდა ატანა, მინდა, რომ შეწყდეს... მომიკლეს... ჩემი დათო მომიკლეს...
ხელებში ჩამაკლეს... ჩემს მკლავებში დაალევინეს სული...
ეკატერინემ უცებ შეწყვიტა ტირილი, რადგან ისევ წაუვიდა გული. დემეტრე სწრაფად
წამოხტა და ექიმებს დაუძახა. ოჯახი გარეთ ელოდებოდა ექიმის გამოსვლას. ერთმანეთის
თვალებში იმდენად ამაზრზენ ტკივილს ჩაებუდებინა, ერთმანეთს თვალსაც ვერ
უსწორებდნენ. ყველა საავადმყოფოს საგულდაგულოდ გახეხილ იატაკს ჩასჩერებოდა,
რომელიც უცებ გაესვარა დილიდან მნახველების ურიცხვ რაოდენობას.
-ექიმო, როგორ არის ჩემი გოგო?! - უცებ მივარდა დემეტრე კატოს პალატიდან გამოსულ
ექიმს.
-ძლიერი დამამშვიდებელი გავუკეთეთ და ახლა სძინავს. ზედმეტად დიდი დარტყმა აქვს
მიღებული, ეს ყველაფერი მძიმე ნერვული აშლილობის ფონია. ასე თუ გაგრძელდა,
შეიძლება სავალალო შედეგებით დავასრულოთ.
-ძალიან ვწუხვარ...
-საკმაოდ დიდი დოზა გავუკეთეთ. სამწუხაროდ, სხვა გზა არ გვქონდა, ვერ დავუშვებთ, რომ
პაციენტს ისევ დაემართოს ნერვული შეტევა. საღამომდე არ გაიღვიძებს.
-როგორ გეკადრებათ, ეს ჩემი სამუშაოა... კიდევ მინდოდა მეთქვა თქვენთვის ერთი რამ;
ურიგო არ იქნება, თუ თქვენს ქალიშვილს ფსიქოლოგთან მიიყვანთ, ახლა მას
პროფესიონალის დახმარება სჭირდება...
-ვაიმე, უბედურო ჩემო შვილო! - წამოიყვირა უცებ ქეთევანმა და სახე ხელებში ჩარგო,
ბღავილის ხმის დასახშობად.
-კარგი, მაშინ წავალ ოთოს ვთხოვ, რომ წაგვიყვანოს. - წამოდგა ნანო და ქმრის მოსაძებნად
გაემართა.
-ბექა მაშინვე იმ მანქანას დაედევნა... ახლაც ალბათ იმის გარკვევას ცდილობს, ვინ ესროლა
დათუნას.
-კარგი... გასაგებია... - ამოიხვნეშა დემეტრემ.
-თუ გეშინიათ, რომ ბექამ და ლუკამ შეიძლება რამე სისულელე ჩაიდინონ ცხელ გულზე,
შემიძლია დავურეკო და ვკითხო, რას აკეთებენ...
-არ მეშინია! - თავი ასწია უფროსმა ჯაყელმა და ოთოს თვალი გაუსწორა. - ამჯერად არ
ვაპირებ, ჩემი შვილები გავაჩერო. ახვლედიანებმა... ახვლედიანებმა ძალიან ღრმად შეტოპეს,
ყველაზე წმინდას შეეხნენ ჩემთვის და ამას არავის ვაპატიებ! იმას მიიღებენ, რაც ასე ძალიან
სურდათ... ამის პირობას ამიერიდან თავად ვაძლევ!
ოთო უყურებდა მის წინ მდგარ მამაკაცს და იმ დემეტრე ჯაყელს ხედავდა, რომელმაც
ოდესღაც თავად წამოიწყო ეს ომი. იმ დემეტრეს ხედავდა, რომელიც ახლა არამხოლოდ
შეურაცყოფილი კაცი, არამედ მებრძოლი მამა იყო, დატანჯული ქალიშვილისათვის
მებრძოლი მამა...
-კარგი, მაშინ წავიყვან გოგოენბს! - თავი დაუკრა ოთომ მამაკაცს და ცოლთან ერთად გაეცალა
ადგილს.
-შენ დაივიწყე ოცდაათი წლის წინ მომხდარი?! - უეცრად ჰკითხა ქეთევანმა მეუღლეს და
თვალი თვალში გაუყარა.
-ჯაყელის ქალი სუსტი როგორ იქნება? - მკრთალად გაეღიმა ქალს და სახეზე ხელები აიფარა.
- ამ გვარის წარმომადგენელი სუსტი როგორ შეიძლება იყოს, როცა მუდმივად სისხლშია
გასვრილი?! - ყრუდ ამოილაპარაკა ქეთევანმა,მაგრამ დემეტრემ მაინც გაიგო ცოლის
ნათქვამი.
-ყველა ინანებს ეკასთვის ტკივილის მიყენებას! მის თითოეულ ცრემლს ინანებენ... - მუშტი
შეკრა დემეტრემ.
ქეთევანს ჩაეცინა.
პოლიციის შენობის წინ მოწყვეტით გაჩერდა მანქანა. მძღოლი სწრაფად გადმოხტა იქიდან
და შენობის გარეთ მდგარი ბიჭებისკენ გასწია.
-გაარკვიე რამე? - შეაგება მოსულს კითხვა თორნიკემ, რომელიც ვინ იცის უკვე მერამდენე
ღერს ეწეოდა.
-არაფერში გვჭირდება არც ერთი და არც მეორე! კარგად ვიცით ვინც გააკეთა ეს! - იყვირა
ლუკამ.
ანდრეა დედასთან ერთად იყო სახლის ბაღში. რაღაც ისტორიას უყვებოდა ქალს და თან
აჭმევდა. ბოლო ხანებში მხოლოდ ის აჭმევდა დედას. თან სხვადასხვა ისტორიებს უყვებოდა,
რომელიც ნინოს აშკარად აწყნარებდა. უეცრად ანდრეას ტელეფონი აზუზუნდა. ბიჭმა
მაგიდაზე დადო თეფში, დედას გაუღიმა და ცოტა მოშორდა, რათა ზარისთვის ეპასუხა.
-გისმენ, სანდრო!
-ალექსანდრე, შემეშვი, რა! ფეხებზე მკიდია ეგ თქვენი საქმეები! - გაბრაზდა ანდრეა და ძმას
ტელეფონი გაუთიშა.
ისევე მშვიდად გააგრძელებდა დედისთვის საჭმლის ჭმევას, რომ არა რამდენიმე მანქანის
დამუხრუჭების და ყვირილის ხმა. ანდრეა მაშინვე მიხვდა სტუმრების ვინაობას და სწრაფად
წამოხტა.
-ეგ იარაღი დაუშვი და ისევე წადით აქედან, როგორც მოხვედით. - მშვიდად თქვა ანდრეამ
და თვალი თვალში გაუყარა მამაკაცს.
ბექამ ვეღარ მოითმინა და საყელოში სწვდა მამაკაცს. ჭიშკართან მდგარი დაცვა მაშინვე
მათკენ გამოიქცა, თუმცა ანდრეამ ხელის ერთი მოძრაობით მოუწოდა ორივეს
დამშვიდებისკენ.
-როგორ ბედავ?! როგორ ბედავ ხმის ამოღებას, მე შენი დედამ****ან! - დაჭრილი მხეცივით
დაიღრიალა ბექამ და მუცელში ჩაარტყა მამაკაცს.
-იცოდეთ, სანამ ჯერ კიდევ მშვიდად ვარ, წადით აქედან და სხვაგან ეძებეთ თქვენი
დათუნიას მკვლელი, აქ ვერაფერს იპოვნით! - დაიყვირა ანდრეამ და ფეხზე წამოდგა.
-შენ გგონია, დაგიჯერებთ?! შენ გგონია, რომელიმე ჩვენგანი დაიჯერებს, რომ დათუნას
მკვლელობა შენი და შენი ოჯახის შეკვეთილი არ იყო?! მითხარი სულელებს ვგავართ
რომელიმე?!
-სულელებს?! სულელებს კი არა, იდიოტებს ჰგავხართ! თქვენს დას საქმრო მოუკლეს, თქვენ
კი იმის მაგივრად, მკვლელს ეძებდეთ, მე მსტუმრობთ!
ბექამ მთელი ძალით მოიქნია მუშტი და ერთი დარტყმით ისევ მიწაზე დასცა ახვლედიანი.
-იცი, ჩემი შეცდომა რა იყო?! იცი, რას ვნანობ ყველაზე მეტად?! - იმ საღამოს რომ არ
ჩაგაძაღლე მთელი ოჯახის წინაშე!! შენი დამპალი სიცოცხლე რომ შემებრალა და დაგინდე,
მაგას არ ვაპატიებ ჩემს თავს ცხოვრების ბოლომდე!
-მთელი დღეა სახლში ვარ, ფეხებზე მკიდია, გჯერათ თუ არა თქვენ ჩემი. მე არ მომიკლავს ეგ
თქვენი კაცობის პროვოკაცია, წადით და იპოვნეთ ნამდვილი მკვლელი! საქმის გამარტივებას
ნუ ცდილობთ, თუ ტრ*კი გაქვთ, ნამდვილი მკვლელი დასაჯეთ, აქ ტყუილად კარგავთ
დროს!
-რა ხდება, ბატონებო, გზა აგებნათ?! - დამცინავად გადახედა მათემ ბიძაშვილ ჯაყელებს.
-ჩემი დის ცრემლებს არ გაპატიებ, ახვლედიანო! არც ჩემი სიძის სისხლს შევარჩენ ვინმეს!
იცოდე, ახლა უკვე ორი ადამიანის სიცოცხლე გმართებს და აუცილებლად გადაუხდის შენი
ოჯახი ჩემსას მაგისთვის!
-მუქარის გარდა საქმის გაკეთებაც რომ იცოდეთ, იქნებ რამდენიმე დღეში ძმაკაცის დამარხვა
აღარ მოგხდენოდათ... - ჩაეცინა ანდრეას და ტუჩიდან წამოსული სისხლი მოიწმინდა.
-ახლა არ მოგკლავ... შენი მოკვლა ახლა ჩვენი მხრიდან სისულელე იქნება... ამ კონცერტიდან
არასდიდებით გაგათავისუფლებთ. პირიქით, ბოლომდე დარჩები... უკანასკნელ
ამოსუნთქვამდე! ერთიც იცოდე, როცა შენს უბადრუკ ცხოვრებაში ყველა შემოგეცლება, როცა
სრულიად მარტო დარჩები გაუბედურებული, ჩემთან მოფოფხდები და შემეხვეწები, მეც არ
გამიმეტო სასიკდვილოდო, ზუსტად მაშინ მოგიძღვნი ტყვიას შიგ შუბლში და შენს ლეშს
ძაღლებს მივუგდებ დასაგლეჯად! - ლუკამ თვალით ანიშნა ბიძაშვილს წასვლა და
მანქანისკენ დაიძრა.
-ნათქვამია, ჯერ გადახტი და ჰოპლა მერე დაიძახეო! - ცინიზმით სავსე ფრაზა დაადევნა
ანდრეამ მამაკაცს.
-მე დიდი ხნის წინ გადავხტი, ახვლედიანო და იცოდე „ჰოპლას“ როცა დავიძახებ, შენ
გვირაბში სინათლესაც დაინახავ! - მიუბრუნდა ლუკა ანდრეას, ბოლოჯერ შეავლო
ზიზღნარევი მზერა, მანქანაში ჩაჯდა და ისე სწრაფად გასცილდა იქაურობას, გზაზე ბუღი
დააყენა.
ეკატერინემ საღამოს ისევ გაიღვიძა. ამჯერად მის პალატაში მხოლოდ მაშო იყო.
-ახლა ასე იქნება? გავიღვიძებ, გამახსენდება, რომ დათუნა გარდაიცვალა, გავგიჟდები, მერე
ექიმები მოვლენ და დამაძინებენ?
მაშო მაშინვე წამოხტა და დას მიუახლოვდა. თავთან დაუჯდა, ორივე ხელისგულით სახეზე
მიეფერა და თავზე აკოცა.
-მტკივა... რა თქმა უნდა, მტკივა... გული მტკივა... ფილტვები მტკივა... სულიც - მთელი
არსება მტკივა, მაგრამ გთხოვ ექიმის დაძახებით არ შეიწუხო თავი, მაინც ვერ მიშველიან...
ვერავინ მიშველის... ამ ტკივილს ვერავინ მოერევა...
მაშომ თავი დახარა. იგრძნო, რომ ყელში დიდი ბურთი გაეჩხირა და ბღავილი მოუნდა.
გოგონამ თხრობა ვეღარ გააგრძელა, რადგან ტირილი აუვარდა. ეკატერინემ თავი ბალიშში
ჩარგო და ორივე ხელი მაგრად მოუჭირა მატერიას.
-ახლა უნდა ვიყოთ ძლიერები, კატო... ახლა ვერ დაეცემი.. ახლა უნდა გამაგრდე! - ტირილით
ჩურჩულებდა მაშო და დას მკლავზე უსვამდა ხელს.
-ესღა გვაკლდა, რა! ესღა გვაკლდა სრული ბედნიერებისთვის! - ხელებს აქეთ-იქით იქნევდა
უფროსი ახვლედიანი.
-სახლში ყოფილა მთელი დღე. დავურეკე უკვე. - ისევ მშვიდად უპასუხა სანდრომ.
-შენ ანდრეაზე არ ინერვიულო, როგორმე თავადაც მივხედავ ჩემს თავს! იმაზე იფიქრე,
ჯაყელები როგორ დაარწმუნო, რომ დათუნა გასვიანის მკვლელობაში არ ხარ გარეული! -
ლაპარაკით შევიდა ოთახში ანდრეა და კარის ჩარჩოს მიეყრდნო.
-რატომ უნდა მოვეკალი? მე არავინ მომიკლავს. სიკვდილი რომ მდომოდა ვინმესი, ლუკა ან
ბექა ჯაყელს მოვკლავდი. დათუნია პიდ***სტი რა ჩემ ფეხებად მინდოდა?!
-მაშინ თუ არც მე, არც ანდრეას და არც შენ არაფერი დაგვიგეგმავს, თუ ახვლედიანები არ
არიან დამნაშავეები გასვიანის სიკვდილში, მაშინ... ვინ მოკლა ის საცოდავი?! - ლოგიკური
კითხვა გააჟღერა ალექსანდრემ და ოჯახისწევრებს გადახედა.
-ხოდა, ძვირფასებო, ახლა სწორედ ის დროა, სახლის თავზე თეთრი დროშა ააფრიალოთ.
როგორც ჩანს, ვიღაც გეცილებათ ადგილს ჯაყელებთან ბრძოლაში! - ჩაეცინა ანდრეას და
ტასოს თვალი ჩაუკრა.
ბექა სხვებთან ერთად იჯდა, მდუმარედ, როცა სიჩუმე მისმა ტელეფონმა დაარღვია. მაშინვე
წამოდგა და გვერდით ოთახში გავიდა.
-ბატონო ბექა, ვიცი, ახლა არ არის ამის დრო, მაგრამ სახლში უნდა მოხვიდეთ! - შეწუხებული
ხმა ჰქონდა ქალს.
-ჯანდაბა! კარგი წამოვალ მალე, არსად გაუშვათ და სასმელს არ გააკაროთ! - სწრაფად გათიშა
ტელეფონი, ოთახში დაბრუნდა და ლუკას რაღაც უჩურჩულა ყურში. ბიჭმა მაშინვე დაუქნია
თავი და მანაც სწრაფად დატოვა სახლი.
-ოჰ, ჩემი ვაჟკაცი მოსულა! როგორ ხარ, მამას ბიჭო? - სასმლისგან გამოთაყვანებული მზერა
გაუსწორა ერეკლემ ვაჟიშვილს და გაუღიმა.
-კარგი, კარგი, ახლა წავიდეთ, ქორწილი ხომ ჯერ არ დამთავრდებოდა?! ჩემს გოგონას
ბოდიშს მოვუხდი, ჩემს სიძეს ჩავიხუტებ გულში. - აფართხალდა უფროსი ჯაყელი, ადგომის
მცდელობაში.
-არსადაც არ წახვალ! ასეთ მდგომარეობაში სად უნდა გამოჩნდე?! ვერ ხვდები, რომ ფეხზეც
ძლივს დგახარ?! - იყვირა უმცროსმა ჯაყელმა.
-როდის ჩამოხვედი?
-დღეს დილით... სიურპრიზი უნდა მომეწყო! სიურპრიზიი! - უცებ იყვირა უფროსმა ჯაყელმა
და ხელები გაშალა.
-ნაზი, ბიჭებს დაუძახე, მომეხმარონ მამაჩემის ზემოთ აყვანაში! - დაუძახა ბექამ ქალს და
თვითონ დაეჯაჯგურა მამას.
-გაჩერდი, მამა! სად მიმყავხარ და უნდა დაგაწვინო, ვერ ხედავ რა დღეში ხარ?!
დაცვის ბიჭები მალე შევიდნენ ოთახში და ბექას დაეხმარნენ ერეკლეს ზემოთ აყვანაში.
ჯაყელმა მამამისი საწოლში დააწვინა, ფეხზე გახადა და მარტო დატოვა, იმ იმედით, რომ
მეორე დღეს დაელაპარაკებოდა, როცა კაცი საღ გონებაზე იქნებოდა.
ის ღამე ყველამ ერთად გაათენა ელენეს ბინაში. წრეზე ისხდნენ, ჩუმად. ხმის ამოღებას აზრი
არ ჰქონდა, სათქმელი არც ერთს ჰქონდა. მარიამს რამდენჯერმე დაურეკა უტამ, მაგრამ
გოგონამ ყველა ჯერზე გაუთიშა. ყველაზე ნაკლებად ახლა იმ ადამიანებთან საუბარი
უნდოდა, ვისაც რაიმე სახის კავშირი მაინც ჰქონდა ახვლედიანებთან.
-ახლა ასე უნდა ისხდეთ?! - უეცრად წამოიყვირა მაშომ და ძმას გაუსწორა მზერა.
-მაშო... - ჩუმად დაიწყო თორნიკემ, მაგრამ გოგონამ არ აცადა.
-არა, მაცადე ერთი წუთით! მართლა მაინტერესებს... ახლა ასე უნდა ისხდეთ?! იქნებ
ტირილიც დაიწყოთ?!
-გაჩუმდი, მაშო...
-არა, შენ გაჩუმდი, თორნიკე! - წამოდგა მარიამი. - თქვენ ხომ ყოველთვის დიდი გულები
გაქვთ?! მთელი შეგნებული ცხოვრება ხომ ახვლედიანების მტრობაში გაქვთ გატარებული?! -
მაშინ ახლა რატომ არც ერთი აკეთებთ რამეს?! - მიპასუხეთ! ნუთუ რაიმე მტკიცებულება
გჭირდებათ იმის მისახვედრად, რომ დათუნა იმათ მოკლეს?! ხომ ყველამ კარგად ვიცით ეს?!
მაშინ მთხარით, ახლა აქ რატომ სხედხართ?! ახლა, როცა თქვენმა მტრობამ საბოლოოდ
მიგვიყვანა შედეგებამდე, აქ რას აკეთებთ?! კიდევ რა უნდა მოხდეს? კიდევ ვინ უნდა
მოკვდეს ამ ბრძოლაში, რომ როგორც იქნა იღონოთ რამე?! ჯერ ნიკუშა... ახლა დათუნა,
შემდეგი ვინ იქნება? - მე? კატო? ელენე? იქნებ შენ, ლუკა, ან ბექა! რა მნიშვნელობა აქვს, ვინ
იქნება შემდეგი, თუ არაფერს იღონებთ?! რა... მეტი რაღა გინდათ... ხომ მიიღეთ შედეგი?! ხომ
ვიწვნიეთ თქვენი ომის შედეგები?! თქვენც ხომ ეს გინდოდათ?! თქვენც ხომ მიზეზსს
ეძებდით, რომ ერთიანად დარეოდით და ამოგეწყვიტათ ახვლედიანების საგვარეულო?!
მაშინ მიპასუხეთ, ახლა აქ რატომ ხართ?!
-რა გინდა, ამის დედაშ***ცი, წავიდე და ამოვხოცო ყველა?! - იღრიალა ლუკამ და ფეხზე
წამოხტა.
-ლუკა... - ხელზე ფრთხილად შეეხო ელენე შეყვარებულს, მაგრამ ბიჭმა მაშინვე აუქნია
მკლავი.
-მე მინდა?! ახლა მე მინდა, მათი დახოცვა?! მე იცი, რა მინდოდა?! მე მინდოდა, რომ დღეს
ჩემს დასთან და სიძესთან ერთად გამეზიარებინა ეს დღე. ბედნიერად, ყოველგვარი
სისხლისა და მკვლელობის გარეშე! მაგრამ ასე არ მოხდა, იცი რატომ არ მოხდა?! - იმიტომ,
რომ შენ... ჩვენი ძვირფასი ბიძაშვილი, ჩვენი მამიკო, შენი ძმაკაცები, სულელური
პრინციპების გამო ხართ გადაკიდებული ახვლედიანებზე! მე არაფერი მინდა, ლუკა! ეს
თქვენ გინდოდათ, ეს სულელური „ომი“ და აჰა, დღეს კიდევ ერთხელ მოვიმკეთ მაგის
შედეგი. დათუნას ნიკუშას მივუწვენთ გვერდით, მერე წამოვალთ და ისევ გავაგრძელებთ ამ
სულელურ, იდიოტურ, ამაზრზენ თამაშს! გინდათ ეს ომი ორ გვარს შორის?! - ხოდა მიიღეთ!
ახლა მიდით და ისე მიაყარეთ თქვენს ძმაკაცს მიწა, როგორც ორი წლის წინ ნიკუშას! თქვენ
ხომ ძალიან მაგარი ბიჭები ხართ და არასდროს აპატიებთ ვინმეს თქვენს შეურაცყოფას?!
ხოდა გეკითხები მე შენ, ლუკა, ამაზე დიდი დაცინვა რაღა გინდა, სიძე მოგიკლეს თვალწინ
ქორწილში! ამაზე დიდი შეურაცყოფა რაღა გინდათ მთელ საგვარეულოს?!
ლუკამ ერთი იღრიალა და მაგიდაზე მდგარი ლარნაკი გადააყირავა. მსხვრევის ხმაზე ყველა
შეცბა. მამაკაცმა უმისამართოთ დაიწყო გინება და სწრაფად გავარდა ოთახიდან. ბიჭები
მაშინვე მას მიყვნენ, თორნიკეს გარდა, რომელიც მარიამის გვერდით იდგა.
-რა გააკეთე, მარიამ?! - ძლივს ამოისლუკუნა მომტირალმა ელენემ.
მაშომ თავი დახარა და უცებ ისევ გასწორდა. ისიც სწრაფად გაიქცა ოთახიდან და თორნიკეც
მას მიჰყვა.
მაშო სკვერში იჯდა გრძელ სკამზე, თავი ხელებში ჰქონდა ჩარგული და გულმხურვალედ
ტიროდა. ვერც გააცნობიერა, როგორ მიუჯდა გვერდით თორნიკე. მამაკაცმა ძლიერი
მკლავები მოხვია გოგონას და მაშომაც მაშინვე უმატა ტირილს.
-ხომ იცი, რომ ვერ ვიტან, როცა ტირი? - მტუქსავი, მაგრამ მზრუნველი ტონით დაიჩურჩულა
თორნიკემ.
-მე ამ სიტუაციას ვერ ვიტან, თორნიკე. გული მერევა უკვე ყველაფერზე! აღარ შემიძლია,
მინდა, რომ დასრულდეს. მეზიზღებიან ახვლედიანებიც და ჩემიანებიც ამ სიბინძურის
წამოწყებისთვის. - გულამომჯდარი ტიროდა მარიამი.
-ვიცი... ვიცი, მაშო, ვიცი! ვიცი, რომ გტკივა, ვიცი, რომ განიცდი. ყველას და ყველაფრის გამო,
მაგრამ, მაშო, გთხოვ, არ იტირო. შენ ვერ მისცემ ახლა თავს ტირილის უფლებას. შენ ვერ
დაეცემი! ეკატერინეს სჭირდები, მან უნდა იტიროს, შენ უნდა დააწყნარო. ძლიერი უნდა იყო,
მაშო! ახლა არ გაქვს ტირილის უფლება!
-ვიცი, რომ ძლიერი უნდა ვიყო. ვიცი, რომ ჩემს დას გვერდში უნდა დავუდგე, უნდა
გავამხნევო და ვანუგეშო, მაგრამ როგორ, თორნიკე? მითხარი, როგორ გავაკეთო ეს, როცა მე
თვითონაც კოშმარულ სიზმარში მგონია თავი. ეკატერინეს როგორ ვუთხრა, რომ ყველაფერი
კარგად იქნება, როცა საყვარელი მამაკაცი ხელებში ჩააკლეს ქორწილის დღეს? როგორ
ვუთხრა, რომ ეს ტკივილიც გაივლის, როცა მე თავად არ მჯერა ამის. რა ვუთხრა? თვალებში
როგორ შევხედო?
-ვერავინ... მას ახლა ვერავინ ეტყვის, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, მაშო! ვერავინ
დაპირდება, რომ ის ტკივილი გაივლის, რომელსაც ახლა გრძნობს, მაგრამ შენ მასთან უნდა
იყო. მასთან უნდა იყო და ცრემლი არ დაანახო!
-არ შემიძლია, თორნიკე... ძალიან რთულია. - ამოიტირა გოგონამ და ისევ აეკრო არველაძის
სხეულს.
-ვიცი, რომ ძალიან რთულია. ეს ხომ ყოველთვის ასეა? - ტირილი მარტივია... მარტივია, როცა
ტირილის უფლება გაქვს და შენგან არავინ არაფერს ითხოვს, მაგრამ როცა იმ მოტირალს
უდგახარ გვერდში, როცა ჭირისუფალს ამხნევებ, ძალიან რთულია! ძალიან რთულია
კლდესავით შეუვლად დგომა, მაგრამ სხვა გზა არ გვაქვს, მაშო... ჩვენ უნდა გავმაგრდეთ. ჩვენ
ახლა საყრდენები ვართ და თუ წავიქცევით, ყველა და ყველაფერი ზედ დაგვემხობა.
-ხარ, ჩემო ლამაზო, ხარ... შენ ხომ მარიამ ჯაყელი ხარ?! - სიძლიერე არ გაკლია. - მამაკაცმა
თავი ააწევინა გოგონას და თვალებში ჩახედა. - ჩემი ხომ გჯერა? - მაშომ თავი დაუქნია. -
ხოდა მაშინ დამიჯერე, იმაზე უფრო ძლიერი ხარ, ვიდრე შენ გგონია! - გაუღიმა არველაძემ
გოგონას და ცხვირზე აკოცა.
ხომ არსებობს ცხოვრებაში მომენტები, როცა იმდენად ცუდად ხარ, იმდენად გტკივა, რომ
გინდა დედამიწამ ბრუნვა შეწყვიტოს?! როცა უბრალოდ გინდა, რომ ყველაფერი გაიყინოს
შენ გარშემო და წამით საკუთარ თავთან სრულიად მარტო დარჩე. მაგრამ არა, დრო არ
იცდის, დრო არ იყინება, დრო არ ჩერდება და ქედს არ იხრის ადამიანის ტკივილის წინაშე.
ის უბრალოდ აგრძელებს თავის გზას დაუღალავად, შეუსვენებლად აგრძელებს წამი წამთან
შერწყმას. მეტიც, იმდენად თავხედია, რომ გაიძულებს, თავისი მარწუხებით გაიძულებს
რეალობასთან შეგუებას. იმდენად არ სცემს შენს ტკივილს პატივს, დროთა განმავლობაში
გაჩვევს ყველაფერს. გაჩვევს ტკივილთან ერთად ცხოვრებას და ერთ დღეს, როცა იღვიძებ და
მზის დასანახად ფანჯრიდან ფარდებს წევ, იაზრებ, რომ აღარ გტკივა. ხვდები, რომ ის
ადგილი, რომელიც გუშინ გეწვოდა, დღეს უბრალოდ დიდი სიცარიელეა შენთვის.
იცოდა, რომ ასე ვერ გააგრძელებდა. ელენეს საძინებელს ვერ შეეკედლებოდა ცხოვრების
ბოლომდე. საწოლში მთელი დღით წოლა და ერთი წერტილისთვის თვალის გაშტერება
მარტივი იყო, მაგრამ ასე ხომ ვერ მოიქცეოდა? - დათუნას სჭირდებოდა მისი გვერდში
დგომა. ბოლოჯერ სჭირდებოდა მისი დახმარება. ის ახლა ჭირისუფალი იყო, დათუნას
ჭირისუფალი. ვალდებული იყო სასახლის თავთან დამჯდარიყო და სამძიმარი მიეღო
ასობით ადამიანისგან. იმიტომ, რომ დათუნა მისი საქმრო იყო, იმიტომ რომ ის დათუნას
სიცოცხლე იყო, იმიტომ რომ ის დათუნას სულის ნაწილი იყო...
ძლიერი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ როგორ? - საიდან მოეტანა ის, რაც არ ჰქონდა?! როგორ
დამდგარიყო დათუნას სასახლის გვერდით ისე, რომ ფეხებში ძალა არ წართმეოდა და
თვალებში სინათლე? საიდან მოეტანა ეს სიძლიერე?!
რატომ არ არსებობს მაღაზიები, რომლებშიც მსგავს რამეებს ყიდიან?! როცა პური აღარ გაქვს
სასურსათო მაღაზიაში მიდიხარ, როცა ხორცი შემოგაკლდება, ყასაბს სტუმრობ, როცა მანქანა
გიფუჭდება, ხელოსანთან მიდიხარ, როცა მობილური აღარ მუშაობს - ტექნიკის მაღაზიაში
გიწევს მისვლა. მაშ რატომ არ არსებობს ადგილი, სადაც სულიერ დანაკლისს გაიმრთელებ?!
მაღაზია, სადაც უბრალოდ შეხვალ და იტყვი: „უკაცრავად, ცოტა გამბედაობა შემომაკლდა და
თუ შეიძლება მომეცით“ ან იკითხავ: „იმედი აღარ მაქვს და ხომ ვერ დამეხმარებით?“
სანდომიანი სახის გამყიდველი კი ხელებს გაშლის და ფეხზე წამოხტება, „იმედი როგორ არ
გვაქვს, ბატონო, დღეს დილას მივიღეთ, ახალთახალია“. „უკაცრავად, რა ღირს სითამამე? -
სითამამე? დღეს ფასდაკლება მაქვს და იაფად მოგყიდით, ქალბატონო!“ „უკაცრავად, ეს
„ცოდნა“ კარგად მუშაობს, თუ იცით? - რა თქმა უნდა, ახალგაზრდავ, მოიხმართ ცხოვრების
ბოლომდე, დამიჯერეთ კარგი რამეა, იყიდეთ!“ „უკაცრავად, ვინმე ხომ ვერ მეტყვის, სად
ვიყიდო სიყვარული? - სიყვარული? არა... აქ მსგავს რამეს ვერ იშოვით, ბატონო. - მაშ რომელ
მაღაზიაში ვიყიდი? - ვერცერთში, ბატონო, სიყვარული არ იყიდება.“
მსგავსი მაღაზია, რომ მართლა გამოეგონებინა ადამიანს, ეკატერინე აუცილებლად
ესტუმრებოდა მას ძალის საყიდლად, მაგრამ, სამწუხაროდ, ეს შეუძლებელი იყო. თავად
უნდა დაპირისპირებოდა ცხოვრებას, ყოველგვარი დახმარების გარეშე და თუმცა იცოდა,
ყველა მის გვერდით იდგა, მაინც ეს მისი საზიდი ჯვარი იყო. მხოლოდ ის იყო ჭირისუფალი
და მას უნდა გაეცილებინა დათუნა ბოლო გზაზე.
თვალები აუწყლიანდა, ყელში დიდი ბურთი გაეჩხირა. იგრძნო მკერდქვეშ გულის ყრუ
ტკვილი და უცებ მთელ ხმაზე მოუნდა ბღავილი.
რატომ შეიძლება, რომ ადამიანი ასეთი უბედური იყოს? - არა „როგორ“, არამედ „რატომ“...
რატომ უნდა უთენდებოდეს ერთ რიგით სულიერს, მილიარდობით სულიერისგან არაფრით
გამორჩეულს, ასეთი ბნელი დილა?! ნუთუ ასეთი ცოდვილი იყო ეკატერინე, რომ განგებამ
ამხელა ტანჯვისთვის გაიმეტა?! წუთის წინ საბრძოლო ხასიათზე იყო, მაგრამ უეცრად
საოცრად უმწეოდ იგრძნო თავი, სამყაროში მარტოდ დარჩენილმა. დათუნას გარეშე თითქოს
უსაფრთხოდ ვეღარ იცხოვრებდა დედამიწაზე.
არა, არა და არა, თავს ვერ მოიკლავდა! იმიტომ კი არა, რომ მშობლები, და-ძმა ან მეგობრები
ეცოდებოდა? - არა, ყველას თავისი გზა აქვს ამ ცხოვრებაში. ეკატერინეს ტკივილი ხომ არავის
ესმოდა? მას კი თავის მოკვლა და ტკივილისგან გაქცევა რომ გადაეწყვიტა, არავის ექნებოდა
განსჯის უფლება. როცა მეორე ნახევარს კარგავ, მას ერთი მთელი მიაქვს შენგან. მიაქვს და
სინათლის სხივსაც არ გიტოვებს, რომ იმას მოეჭიდო და ცხოვრება გააგრძელო. ხოდა
ამიტომაც, ეკატერინეს რომ თავის მოკვლა გადაეწყვიტა, კაცი ვერ გაამტყუნებდა მას. რატომ?
- იმიტომ, რომ მას ამის უფლება ჰქონდა! იმ ტრაგედიის შემდეგ, რაც ჯაყელის თავს
დატრიალდა, მას მართლაც ჰქონდა ამ გადაწყვეტილების მიღების უფლება.
თუმცა არა, გოგონამ ეს აზრები უკუაგდო. საკუთარ თავზე იმარჯვა, იმიტომ რომ ეკატერინე
ჯაყელი იყო. სისხლს ვერ უღალატებდა - ჯაყელების ძლიერ სისხლს. დაეცა, ზედმეტად
მწარედ და ზედმეტად მტკივნეულად, მაგრამ უნდა ამდგარიყო. იმიტომ, რომ ძლიერი ქალი
იყო ბუნებით, იმიტომ რომ დათუნა გასვიანს სწორედ მისი სიძლიერე შეუყვარდა მასში.
„ძლიერი ქალი ხარ, კატერინა, ჩემზე ძლიერი!“ - ხშირად ეუბნებოდა მამაკაცი. სწორედ მის
გამო ვერ გასცემდა ამ ცხოვრებას; სწორედ მის გამო უნდა ეცხოვრა, რათა დაემტკიცებინა
მისი სიტყვები, რათა იმ ერთადერთისთვის არ გაეცრუებინა იმედები...
ბექას მთელი ღამე არ ეძინა. მამას დარაჯობდა და თან ნებისმიერ წამს ელოდებოდა ზარს
ბიჭებისგან. რამე რომ დასჭირვებოდათ, მაშინვე გაიქცეოდა ელენესთან, სახლში.
გამთენიისას მიეძინა სავარძელში და იქამდე ეძინა, სანამ ნაზიმ არ შეაფხიზლა და უთხრა,
რომ ლუკა ურეკავდა. ბექა მაშინვე გამოფხიზლდა და ბიძაშვილს დაურეკა. როგორც კი
გაიგო, რომ პოლიციის შენობაში მიდიოდნენ ცხედრის გადასასვენებლად, მაშინვე წამოდგა.
-ნაზიკო, ძალიან გთხოვ, ერეკლე გააღვიძე და უთხარი, ჩამოვიდეს, თორემ მეჩქარება მე! -
დამხმარე ქალს მიუბრუნდა ჯაყელი და თვალებზე მუშტები მოისვა მოსაფხიზლებლად.
ბექა თავჩახრილი იჯდა, რაღაცაზე ჩაფიქრებული, როცა მამის შემოსვლა იგრძნო ოთახში.
ბექას ჩაეცინა.
-არ მინდოდა, ეკატერინეს ქორწილის გამოტოვება. - თავი დახარა ერეკლემ. - თუმცა მაინც
გამოვტოვე...
-არ გამოგიტოვებია!
-ღმერთო ჩემო, სადამდე შეტოპა იმ ბებერმა მელამ! - თავისთვის ჩაილაპარაკა შოკში მყოფმა
მამაკაცმა და თავში ხელები დაიშინა.
-მე მეჩქარება, უნდა წავიდე, დაკრძალვის ამბებია მოსაგვარებელი და შენ რას იზამ?!
-მამა, სასმელთან გაკარება აღარ გაბედო, იცოდე, თორემ გუშინდელს თუ ისევ გაიმეორებ,
გეფიცები, გაგიშვებ იმ შენს რუსეთში და უკან დაბრუნების უფლებას აღარ მოგცემ! - საკმაოდ
მკაცრად და დამაჯერებლად ჟღერდა ბექას ნათქვამი.
-ბექა! ვიცი, რომ შენს თვალში ახლა მე უბრალოდ გალოთებული, უთავმოყვარეო კაცი ვარ,
რომელმაც შვილის დაკარგვის შემდეგ ყველა და ყველაფერი ფეხებზე დაიკიდა და გაიქცა,
მაგრამ გპირდები, შვილო... გპირდები, რომ გამოვსწორდები!
-ვიცი, ვიცი, შვილო. ვიცი, რომ სუსტი ვარ. არ ვარ დემეტრესავით ძლიერი, არც არასდროს
ვიყავი და არც ვიქნები, მაგრამ გპირდები, ვეცდები ისეთი ადამიანი გავხდე, რომლისაც არ
შეგრცხვება.
-ნიკუშას ყოველთვის სჯეროდა შენი. ყოველთვის ჰქონდა იმის იმედი, რომ დედას წასვლის
შემდეგ ისევ გამოფხიზლდებოდი და გაგახსენდებოდა, რომ ორი შვილი გყავდა. მე არ
მესმოდა მისი, ვერ ვიყავი ისეთი ძლიერი, როგორიც ის.. არ შემეძლო, იმხელა რწმენის ქონა,
რამხელაც მას ჰქონდა. მას სჯეროდა შენი, მამა, ყოველთვის ეიმედებოდი და უყვარდი. ასე
რომ, თუ ვინმეს გამო უნდა შეიცვალო, ეს ნიკაა. მის გამო უნდა გახდე უკეთესი ადამიანი...
ბექას ჩაეცინა.
-ხანდახან, როცა მშობელი არ გასწავლის, თავად ცხოვრება ხდება შენი მასწავლებელი.
ალბათ ნიკუშას სიკვდილი ყველაზე მწარე გაკვეთილი იყო ჩემთვის...
-მე უნდა ვყოფილიყავი აქ, შენ გვერდით. იქ, სადაც დემეტრე იდგა, მე უნდა ვყოფილიყავი. -
სინანულით ჩაილაპარაკა ერეკლემ.
უფროსმა ჯაყელმა ისევ ჩახარა თავი. ბექა მიხვდა, რომ უნდა წასულიყო, თორემ
აუცილებლად იტყოდა რამე ისეთს, რაც უფრო გააღრმავებდა მამა-შვილს შორის არსებულ
უფსკრულს.
იოანე, მათე და ანდრეა ერთად ისხდნენ ოთახში ჩაფიქრებულები. სამივე ერთ რამეზე
ფიქრობდა, მაგრამ რატომღაც ხმას არცერთი იღებდა.
-აი, ბიჭო, ვფიქრობ, ვფიქრობ და მაინც ვერ ვხვდები, ვინ შეიძლება გმტრობდეთ ან თქვენ ან
ჯაყელებს, ერთმანეთის გარდა! - უცებ წამოიძახა მარტო ფიქრით დაღლილმა მათემ და
ძმაკაცებს გადახედა.
-მტრებს რა დაულევს ან ერთს ან მეორეს, მაგრამ ისეთი მეც არავინ მეგულება, რომ ასეთი რამ
გაებედათ ჯაყელებისთვის. - თავი გააქნია იოანემ.
-მე კი ვფიქრობ, ვიღაცას ამ ორ გვარს შორის წყლის ამღვრევა უნდა! - დარმწუნებით თქვა
მათემ და ანდრეას გადახედა იმ იმედით, რომ მასაც მოეწონებოდა ნააზრევი.
-შენ რას იტყვი, ანდრო? - დაეკითხა დანელია მამაკაცს - მაინტერესებს, რას აპირებ?!
-დაცვა არა, მაგრამ რამე უსაფრთხოების ზომების მიღებას არ აპირებ? - გაეცინა მათეს
გაკვირვებით.
-ამ სახლს ისედაც საკმარისად იცავენ, დანარჩენზე ჩემი ძმა იზრუნებს, ალბათ. - მხრები
აიჩეჩა ახვლედიანმა.
-გაბრალონ კაია, შეჩ*ემა, კაი, შენი თავი გკიდი, დედაშენზე არ ფიქრობ?! ანასტასიაზე არ
ფიქრობ?! ჯაყელებს რომ რამის დაშავება უნდოდეთ თქვენთვის, შენ და ალექსანდრეს კი არა,
ანასტასიას და დედათქვენს ამოიღებენ მიზანში!
-სანამ მე ცოცხალი ვარ და კაცობაზე პრეტენზია მაქვს, მაგ ორ ადამიანს ღერი თმა არ
ჩამოუვარდება თმიდან. ეს ერთი! მერე მეორეც, ყველა ბრძოლას აქვს თავისი კანონები, ჩვენ
მათ ქალებს არასდროს შევხებივართ, ვერც ისინი შეეხებიან ჩვენსას!
-ბიჭო, აბა კაცი ბიძაშვილები თქვენ არ გყავთ და გამოდის მე, იოანეს და ვატოს გვაქ
დარხეული! - ხელები გაშალა მათემ და გაიცინა.
-შენ და ალექსანდრემ ერთად იმოძრავეთ! - თვალი ჩაუკრა მათემ ძმაკაცს და ბალიშიც მიიღო
თავში.
-უი, ისე, დამავიწყდა თქმა, იმდენი რამ მოხდა, იცი ვინ დაბრუნდა ქალაქში? - ანდრეას
მიუბრუნდა ღიმილით იოანე.
-ვინ?
-აჰა, მაშ მაჩაბელი დაუბრუნდა თბილის ქალაქს? - ჩაილაპარაკა მათემ თავისთვის. - კიდევ
ერთი გიჟი და თავზეხელაღებული ადამიანიღა აკლდა აქაურობას!
-სიგიჟეები შენ ახლა ნახე, ორი წელი „იჯდა“ თურქეთში და რახან გამოაღწია იქიდან და აქ
ჩამოვიდა, ესეიგი სამშობლოს მონატრებას არ მიეწერება ეს ვიზიტი! - დარწმუნებით
ჩაილაპარაკა ანდრეამ.
-დუდა? დუდა მაჩებლი ყველაზე საშიში ადამიანია იმათ შორის, ვისაც ვიცნობ! -
დარწმუნებით ჩაილაპარაკა ანდრეამ და წამოდგა, რათა სასმელი დაესხა.
-წავიდეთ დღეს კლუბში, იქ იქნება ეგეც! თან შენ რაც ჩამოხვედი არ ყოფილხარ ჩვენთან
ერთად და რა პონტია, დაავიწყდა ხალხს ანდრეა ახვლედიანი!
-კაი, ჰა, წავიდეთ! მაინც მოწყენილობაა და თან დუდიკასაც ვნახავ. - მხრები აიჩეჩა
ახვლედიანმა.
-არ გეჩვენება, ნამდვილად ჩემი ძმაა, მაგრამ აქ რა უნდა, ეგაა საინტერესო. - ჩაილაპარაკა
ინტერესით და ძმის შესახვედრად წამოდგა.
-დემეტრე, ქეთევან, როგორ ხართ? ვიზიარებ თქვენს მწუხარებას. - გადაეხვია ერეკლე ჯერ
რძალს, ხოლო შემდეგ ძმას.
-ბექამ მითხრა ყველაფერი. საშინელი ამბავია, ვერ დავიჯერე. ახლაც მგონია, რომ საოცარი
გაუგებრობა მოხდა. ვიფიქრე, იქნებ ჩემი დახმარება დასჭირდეთქო და მძღოლს მოვაყვანინე
თავი.
ერეკლეს შერცხვა და დაიბნა. მიუხედავად იმისა, რომ ის იყო უფროსი ძმა, მაინც ყოველთვის
დატუქსული უმცროსის როლში უწევდა ყოფნა, თავისი უნებისყოფო ხასიათის გამო.
-არსად დამინახიხარ!
-დამაგვიანდა...
-კარგია, რომ ჩამოხვედი, ერეკლე. ამ მძიმე მომენტში ერთად უნდა ვიყოთ მთელი ოჯახი! -
მხარზე ხელი დაადო ქეთევანმა მაზლს და გაუღიმა, რათა სიტუაცია განემუხტა ძმებს შორის.
ერეკლემაც მკრთალად გაუღიმა ძმისცოლს.
-ბექამ? ბექას გაუკვირდა ჩემი დანახვა, არ მოელოდა, მაგრამ გაუხარდა. რა თქმა უნდა. მე მას
შევპირდი, რომ გამოვსწორდები და მინდა ეს თქვენც იცოდეთ! -ხმაში სიმტკიცე შეერია
უფროს ჯაყელს და როგორც იქნა გაუსწორა მზერა დემეტრეს.
-როგორც ამბობენ, სჯობს გვიან ვიდრე არასდროსო, ჩემო ერეკლე. იმედი მაქვს, ყველაფერი
კარგად გექნება ცხოვრებაში. მე მჯერა, რომ შვილისთვის ყველაფრის გამკეთებელია
მშობელი! - შეაგულიანა ქეთევანმა მამაკაცი და გაუღიმა.
-გისმენ! - უპასუხა კაცის შეწუხებულმა ხმამ, რომელსაც აშკარად ძილში შეუშალეს ხელი.
-ახლა კარგად მომისმინე. არ ვიცი, რას მიედ-მოედები, ალბათ ისევ ნასვამი ხარ, მაგრამ
ახლავე ჩაჯდები მანქანაში და ჩემთან მოხვალ, გაიგე?!
-გელოდები!
ოთახში ლუკა შემოვიდა. როგორც კი ეკატერინე დაინახა, დაიბნა. ალბათ არ ელოდა დის
დახვედრას.
-გისმენ...
-ახლა უმძიმესი პერიოდი გაქვს... ყველა შენზე ილაპარაკებს, ყველა შენ განგიხილავს...
ყველაფერი მის თავს გაგახენებს. იქნებ გარემოს გამოცვლა დაგეხმაროს ამ ამბის გადატანაში?
-თანახმა ვარ! წავალ... ანანოს გავყვები... აქაურობას მოვშორდები, მართლა მჭირდება ახლა...
უნდა წავიდე... აქედან ნამდვილად უნდა წავიდე, აქაურობას უნდა გავეცალო! წავალ... არ
ვიცი რამდენი ხნით, მაგრამ მინდა.
-ხო... უთხარი... რომ მივდივარ. - თავი დაუქნია ეკატერინემ ძმას და წამოდგა საძინებელში
გასასვლელად.
-ეკატერინე! - კართან შეაჩერა გოგონა მამაკაცის ხმამ. - მაპატიე, გემუდარები... მაპატიე, რომ
დანაპირები ვერ შეგისრულე, რომ ვერ დაგიცავით... - ტკივილი, სასოწარკვეთილება და
აგონია იგრძნობოდა ჯაყელის ხმაში.
-შენ არ უნდა მთხოვდე პატიებას, ლუკა... შენ არა... - ამოიჩურჩულა სიტყვები ისე, რომ
ძმისკენ არც მიბრუნებულა და სწრაფად შეიკეტა ოთახში.
ლუკამ თავი დახარა და მაგრად დახუჭა თვალები. იგრძნო როგორ დაიკავა ელენემ ის
ადგილი, სადაც წამის კატო იჯდა.
-კარგად ხარ? - მზრუნველად ჰკითხა ელენემ საქმროს და მის ხელს თავისი გადაუსვა.
-ბრალი? ბრალის ძებნა უკვე ძალიან გვიანია. ფაქტია, რომ ჩემმა დამ საყვარელი ადამიანი
დაკარგა; ფაქტია, რომ ახლა მას გასაქცევად აქვს საქმე, რადგან აქ აღარ დაედგომება... ფაქტია,
რომ მე მისი დაცვა ვერ მოვახერხე...
-უნდა ვყოფილიყავი... კარგი ძმა ყოველთვის უნდა იყოს დისთვის ღმერთი... მფარველი
ანგელოზი... საყრდენი ძალა... დამცავი კედელი - რაც გინდა, ის დაარქვი. მაგრამ მე ვერ
ვივარგე. ვერ გამოვადექი ჩემს დას, რომელმაც ერთადერთი რამ მთხოვა, მშვიდად
მიმებარებინა მისი თავი დათუნასთვის. ვერ შევუსრულე ეს თხოვნა... ახლა მხოლოდ ის
შემიძლია, დათუნას დაკრძალვის საქმეები მოვაგვარო და ჩემს დას ქვეყნიდან გაქცევის იდეა
მივაწოდო. მხოლოდ ეს შევძელი... მხოლოდ ამით ვეხმარები ჩემს დას, მხოლოდ ამით... -
დაიჩურჩულა ბოლო სიტყვები ლუკამ და ტაატით წამოდგა.
ანდრეა, მათე და იოანე ნაცნობ კლუბში, მოცეკვავე ადამიანებს შორის მიიკვლევდენენ გზას
და თვალებით ნაცნობს ეძებდნენ. ანდრეა მიდიოდა და თან ბოლო შემთხვევას იხსენებდა,
როცა ამ კლუბში იყო. ის ღამე საბედისწერო აღმოჩნდა მის ცხოვრებაში. იმ ღამეს ნიკუშა
ახვლედიანის სიცოცხლე შეეწირა და მისი სტატუსი „თავზეხელაღებული, განებივრებული
ბიჭუნადან“ „მკვლელში“ გადაიზარდა.
როგორც იქნა მიაგნეს თავიანთ ნაცნობს, კლუბის ერთ-ერთ ჩაბნელებულ კუთხეში. მამაკაცი
სრულიად მარტო იჯდა და ვისკის ეძალებოდა.
-დუდა მაჩაბელი თბილისში! - შესძახა ანდრეამ და ხელები გაშალა, რათა ძველ მეგობარს
მოხვეოდა.
-თუ გვერდით სანდო ადამიანი არ გყავს, ჯობია მარტო იყო! - ჩაეცინა მაჩაბელს.
-დიდი ხნით ხარ თბილისში? - მათემ ჰკითხა მამაკაცს და სკამის საზურგეს მიეყრდნო.
-მათე, ეს ნინა არ არის? - ბართან მდგარ, ახალგაზრდა გოგონაზე ანიშნა თვალით იოანემ
ძმაკაცს.
-გავყვები მეც, თორემ დამართებს იმ გოგოს რაღაცას. - გაეცინა იოანეს და ისიც მიჰყვა
მამაკაცს.
-მაშ ორი კვირაა ჩამოხვედი?! რაო, ვინ გამოიწვია შენი ასე საიდუმლოდ დაბრუნება?
-რა თქმა უნდა! - ხელები გაშალა დუდამ და გაიღიმა. - დაიმახსოვრე, ანდიუშ, ყველას
გამართლება შეიძლება: ქურდის, მოღალატის, მკვლელისაც კი, მაგრამ „ჩამშვების“ -
არასდროს! - თითი გააქნია მამაკაცმა და ავისმომასწავლებელი, პირქუში სახე მიიღო.
-საკმაოდ... თუმცა სულ ვიცოდი, რა ქათამიც იყო! ჩემი ბრალია, ზედმეტად მივენდე,
ჩემნაირი და შენნაირი ადამიანები კი საკუთარ ჩრდილსაც არ უნდა ენდონ ზედმეტად!
-ზედმეტად საშიში კაცი ხარ, მაჩაბელო! - თავი სიცილით გააქნია ანდრეამ და თავადაც
ჩამოისხა სასმელი.
-არც შენ გაქვს წამი-წამზე გასაფრენად გამობმული ფრთები, ახვლედიანო! - გაეცინა
დუდასაც და თავისი ჭიქა მიუჯახუნა ანდრეასას. -ჩვენნაირ ხალხს ფრთები რომ მისცე და
უთხრა, აჰა, გაფრინდიო, ისე გაყიდის იმ ფრთებს ერთ ბოთლ სუფთა ვისკიზე, არც
დაფიქრდება. - ორივეს გაეცინა. - შენ რომ წლები ვერაფერს გაკლებს, ეგ სულ ვიცოდი, მაგრამ
მომიყევი, სხვა რა ხდება შენს ცხოვრებაში, დიდად არც შენ მგონია, რომ სამშობლოს ძახილს
ჩამოეყვანე თბილისში.
-კაი კაცო, მართლა?! უმცროსი ჯაყელის ამბავი გასაგებია, რა დამავიწყებს მაგას, მაგრამ
მეორე ვინ არის?
-არ ვიცი... შეიძლება მამაჩემმა დაუკვეთა მისი მკვლელობა. თვითონ უარობს, მაგრამ რას
გაიგებ?! სიმართლე გითხრა, ფეხებზე მკიდია! ჯაყელებს მაინც ვერ დაარწმუნებ ჩვენს
უბრალოებაში.
-საინტერესო სანახაობაა თქვენი დაპირისპირება. ცუდია, რომ დიდი ხნით ვერ ვრჩები
თბილისში. - დანანებით გააქნია თავი მაჩაბელმა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
-მეც მოვედი! მათეს წასვლა მოუხდა, შეყვარებული წაიყვანა სახლში. - მაგიდას დაუბრუნდა
იოანე და მაშინვე დაისხა ჭიქაში სასმელი.
-საყვარელი ქალი, ჩემო ანდრეა, ცბიერი კი არა, საშიშია. ნებისმიერმა კაცმა იცის, რომ როცა
ქალი უყვარდება, ერთით მეტ სუსტ წერტილს იჩენს ცხოვრებაში, თან ისეთ წერტილს, მტერს
რომ ყველაზე მეტად უყვარს დარტყმა. შენ ეგ ჩემგან ნამდვილად არ გესწავლება,
ახვლედიანო...
მაჩაბელის სიტყვები მაშინვე მოხვდა ახვლედიანს გულზე და თავი დახარა. იოანემ ვერაფერი
გაიგო და ცოტა ეუცნაურა კიდეც მისი სიტყვები.
-არა, ოჯახური კრებაა სავარაუდოდ! შენ და დუდიკა გაერთეთ ჩემ მაგივრად! - მხარზე ხელი
დაკრა ორივეს ანდრეამ და ბოლოჯერ გადაკრა სასმელი. - დუდიკ, იმედი მაქვს, არ
დაიკარგები და შემეხმიანები წასვლამდე, გამიხარდა შენი ნახვა! - გადაეხვია მაჩაბელს.
მძღოლი აშკარად მთელი გზა მოუსვენრად იყო. რამდენჯერმე გახედა სარკიდან ანდრეას,
რომელსაც თვალები ჰქონდა დახუჭული და მისი აზრით, ეძინა.
-რამის თქმა გინდა ჩემთვის, პაატა? - ისე ჰკითხა, კაცის მოუსვენრობით დაღლილმა ანდრეამ,
რომ თვალები არც გაუხელია.
-ანდრეა... იმ დღეს ბატონმა ირაკლიმ თავის კაბინეტში დამიბარა. ამდენი ხნის შემდეგ
პირველად მკითხა იმ ღამით მომხდარის შესახებ. როგორც ჩანს, მხოლოდ ახლა დაფიქრდა,
რომ იმ ღამით მეც შენთან ერთად ვიყავი.
-მერე?
-დაგიჯერა?!
-მგონი კი, მაგრამ დარწმუნებით ვერაფერს ვიტყვი. ძალიან ავნერვიულდი... ამდენ ხანს არ
გაასჩენია ეს კითხვები და ახლა რაში სჭირდება ამის ცოდნა?!
-არ ვიცი, პაატა, ვერ გეტყვი. რაც მთავარია, შენ ის უთხარი, რაც უნდა გეთქვა.
-არავითარ შემთხვევაში! იმ ღამით რაც მოხდა, ეს მხოლოდ ჩემი საქმეა და მამაჩემს არაფერი
ეკითხება! - ხმა გაიმკაცრა ახვლედიანმა.
-შენს სისხლიან პერანგს ახლაც ვინახავ. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ ვინახავ! - თავი დახარა
პაატამ.
-ბარბარეს გამო მალავ ამ ყველაფერს, ხომ ასეა? - სარკეში გაუყარა თვალი თვალში პაატამ
ანდრეას და ოდნავ ჩაეღიმა. ანდრეამ თავი დახარა.
-არ აქვს მნიშვნელობა. რაც მოხდა, მოხდა. იმ ამბის ცოდნა არავის არგებს!
-არ ვიცი გაინტერესებს თუ არა, მაგრამ გეტყვი, რომ ჩემი ქალიშვილი კარგადაა. იქ
სწავლობს, სადაც ოცნებობდა და ძალიან ბედნიერია. შენი წყალობით ყველაფერი კარგად
აქვს!
-ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს, პაატა! მომხდარს ვერ შევცვლით. ახლა კი გთხოვ, დაძარი
მანქანა და წამიყვანე სახლში, ზედმეტს ნუღარ ვალაპარაკებთ მამაჩემს!
პაატამ უხმოდ დაძრა მანქანა და გზატკეცილს დაუბრუნდა; ანდრეამ ისევ დახუჭა თვალები.
სახლამდე ხმა აღარცერთს ამოუღია.
-ღამე მშვიდობისა, ოჯახო! რა საჩქარო იყო ჩემი ასეთ დროს დაბარება?! - ენერგიულად
შეიჭრა ოთახში ანდრეა და ოჯახისწევრებს გაუღიმა.
-ხომ იცით, რომ „ოჯახური კრებები“ არაა ჩემი სტიქია?! თქვით, რატომ მომიყვანეთ აქ და
წავალ. - გაღიზიანდა ანდრეა.
-რატომ ვითომ? ჩემს გარეშე ოჯახურ სადილებს ვერ შეექცევით გემრიელად?! - ჩვეული
ირონია თან ახლდა ახვლედიანის სიტყვებს.
-იმიტომ, რომ ახლა მთელი ოჯახი ერთად უნდა ვიყოთ, ანდრეა! დარტყმას ნებისმიერ
მომენტში უნდა ველოდოთ ჯაყელებისგან.
-და მერე ერთად ცხოვრება რა შუაშია ამასთან?! თქვენ რა, გგონიათ ჯაყელები შტურმით
აიღებენ ახვლედიანების „ციხესიმაგრეს“ და მე დაგიცავთ?! - ცინიკურად ჩაეცინა ანდრეას.
-მარტო მე?! რატომ, დედას არ შეიძლება დაემუქროს საფრთხე?! თუ ის ჩვენი ოჯახის წევრი
არაა?! - ამჯერად ანდრეამ დაკარგა სიმშვიდე.
-რატომ არ გესმის, ანდრეა, ეგ ქალი ვერ მიტანს! ვერ ვიცხოვრებთ ერთ სახლში! - იყვირა
უფროსმა ახვლედიანმა.
-„ეგ ქალი?!“ - ზიზღით გაიმეორა მამის სიტყვები ანდრეამ. - ფეხებზე მკიდია შენ რა გინდა!
ან „მაგ ქალთან“ ერთად დავბრუნდები ან სულ არა!
-რატომ... რისთვის ვერ მიტან ასე ძალიან, შვილო?! - ხმა მოულბა ირაკლის და ამღვრეული
თვალებით შეხედა შვილს.
-ვერ გიტან?! - ჩაეცინა ანდრეას. - რას ამბობ, მამა, როგორ არ უნდა მიყვარდე?! შენ ხომ
იმდენჯერ გადამარჩინე ციხეში ჩაჯდომას?! ორი წლის წინაც ხომ ისე მომაშორე აქაურობას,
არც დაინტერესებულხარ, ვიყავი თუ არა დამნაშავე?! ხომ არც ერთხელ გიკითხავს, მართლა
მე მოვკალი თუ არა ის დაწყევლილი ნიკოლოზ ჯაყელი?! დედაჩემიც ხომ ჩემსავით
მოიშორე, მხოლოდ იმიტომ, რომ ორივე შენს რეპუტაციას ვაფუჭებდით?! მითხარი, მამიკო,
რატომ უნდა მძულდე?!
-ანდრეა... დღე არ გასულა, რომ შენზე არ მეფიქრა. დღე არ გასულა, რომ ჩემი თავისთვის არ
მეკითხა, მართლა შენ მოკალი თუ არა ის ბიჭი. - ხმა აუკანკალდა ირაკლის.
-მერე?! რაო, რას გეუბნებოდა შენი თავი?! მკვლელი გაგიზრდიაო?! - ჩაეცინა ანდრეას.
-ახლაც არ ვიცი ამაზე პასუხი. ახლა გეკითხები, იმ ღამით შენ მოკალი დემეტრეს ძმიშვილი,
თუ არა?!
-არ გეტყვი! - ზიზღით წარმოთქვა ანდრეამ და სწრაფად მოშორდა მამას. - ის იფიქრე, რაც
გსურს. - დაამატა მერე საშინლად ირონიული, ბოროტი ღიმილით და ზურგი აქცია ოთახს. -
ამ სახლში ჩემი ფეხი არ იქნება დედაჩემის გარეშე! - ბოლო სიტყვა თქვა ახვლედიანმა და
სწრაფად დატოვა ოთახი.
ირაკლი ერთხანს ასე იდგა, გაშეშებული. შემდეგ კი იქვე ჩაიკეცა და სახე ხელებში ჩამალა.
ანდრეა შედგა.
-შენ... რა იცი?!
ალექსანდრეს ჩაეღიმა.
-ძმა ვარ შენი, ანდრო... ყველას გამოაპარე, ყველას დაუმალე და შენთვის, გულის უღრმეს
ნაწილებში შეინახე მისი სახელი, მაგრამ მე რას მომატყუებ?!
სანდროს გაეცინა.
-ტყუილის თქმა გონებას შეუძლია, გულს არ ეხება ეგ ამბავი! - თვალი ჩაუკრა უფროს ძმას და
გაუღიმა.
-ეს არაფერს ცვლის. საერთოდ, საერთოდ არაფერს... ის შორსაა და ასეც უნდა იყოს! მე არ
დავუშვებ მის დაბრუნებას. ევროპაში ცხოვრობს და ბედნიერია საყვარელი საქმით, მხოლოდ
ეს მადარდებს!
-ხედავ?! თურმე შენს გულშიც მოიპოვება ადგილი სიყვარულისთვის. მაშ რაღად გინდა ეგ
სიძულვილი და ბოღმა, როცა მასზე ბევრად უკეთესი გაქვს ცხოვრებისთვის?
-ასე უფრო მარტივია, სანდრო... შენ ვერ გაიგებ, არ უნდა გესმოდეს. - ჩაილაპარაკა ანდრეამ
და ამჯერად საბოლოოდ აქცია ზურგი უმცროს ძმას. სწრაფად ჩაუჯდა პაატას მანქანაში და
იქაურობას გასცილდა.
მთელი გზა ხმას არ იღებდა. ორი წლის წინ საგულდაგულოდ მიძინებული კადრები მის
მეხსიერებაში ამოტივტივებულიყვნენ ერთიანად შეეპყრათ მისი არსება.
„მკვდარია!“ - ახლაც ისე მეხივით გაისმა მის გონებაში მაჩაბელის ხმა, როგორც მაშინ. ისევ
გააცია... თითქოს ისევ იმ კლუბის საპირფარეშოში იდგა, თითქოს ისევ ხელში ეჭირა
ჯაყელის დანა, რომელმაც თავისივე პატრონი იმსხვერპლა. ყველა გრძნობა თავიდან
დაეუფლა, ისევ ოფლით დაეცვარა შუბლი, სუნთქვა ისევ გაუხშირდა.
სახლში შევარდა და მაშინვე სასტუმრო ოთახისკენ აიღო გეზი. მაგიდაზე მდგარ სასმლის
ბოთლს ეცა, ჭიქაში ჩამოასხა და ისე ხარბად დაეწაფა, როგორც მხეცი მსხვერპლის სისხლს.
სასმელი გამოცალა და კიდევ დაისხა. ისევ და ისევ... რამდენჯერმე გაიმეორა ერთი და იგივე,
სანამ შვება არ იგრძნო. შემდეგ ჭიქა მთელი ძალით მოიქნია და იატაკზე დაამსხვრია. იქვე
სავარძელში დაჯდა, თავი საზურგეს მიაყრდნო და თვალები დახუჭა. ერთხანს ღრმად და
გახშირებულად სუნთქავდა, შემდეგ ცოტა დაწყნარდა, მოეშვა. ალკოჰოლი შეერწყა
ორგანიზმში მოჩქრიალე სისხლს. წამოდგა, ქურთუკი გაიხადა და იქვე მიაგდო. ვისკით სავსე
ბოთლს ხელი დაავლო და ნელა აუყვა საძინებლისკენ მიმავალ კიბეს.
სიბნელე წამში შთანთქა რაღაცის მძაფრმა სუნმა. დამძიმებული ქუთუთუები ძლივს
დააშორა ერთმანეთს და მაშინვე წააწყდა მარიამის ფერდაკარგულ სახეს.
-ეკატერინე... როგორ ხარ? - შიშით ხმა უთროთოდა მაშოს. ეტყობოდა, რომ მის გაღვიძებამდე
ტირილი მოესწრო.
-ხო... ლუკას რომ არ დაეჭირე, წაიქცეოდი. არ გიჭამია მთელი დღე, ეკატერინე, ასე არ
შეიძლება!
-წყალი მინდა...
-ეკატერინე...
-კარგად ვარ, არაფერია! - არ დააცადა დედას გაპროტესტება, ისე დატოვა ოთახი და თავის
სკამს დაუბრუნდა, სასახლის თავთან.
-ანდრეა, შენმა გადარეულმა ძმაკაცმა წუხელ ცოლი მოიყვანა! - გიჟივით შეუვარდა იოანე
ძმაკაცს საძინებელში დილაადრიან.
-შენ რა, დალიე გუშინ?! როდის დალიე ან სად?! ჩვენი წასვლის შემდეგ დაბრუნდი კლუბში?
-არა, სახლში დავლიე. რა მნიშვნელობა აქვს?! რაო რას ამბობდი შენ? ცოლი მოიყვანე?!
-რა საიდუმლოდ, ბიჭო, გგონია, თვითონ იცოდა? დაინახა გუშინ კლუბში, როგორ
ერთობოდა მაგის გარეშე და გაბრაზდა, რა!
-გვაჯობა, ძმაო, გვაჯობა! - ღიმილით თქვა დანელიამ. მერე კი ამოიოხრა და თავი გააქნია.
ორი დღის შემდეგ გაასვენეს დათუნა. სასახლე გეგას, რატის, თორნიკეს და ბექას მიჰქონდათ.
მათი სახეებისთვის რომ შეგეხედათ, დაჭრილი ლომი მოგაგონდებოდათ. ლუკას ეკატერინე
ჰყავდა გულში ჩაკრული და ფაქტობრივად, ის უბიძგებდა ძალაგამოცლილ გოგონას
სიარულისკენ.
ძალიან ბევრ ადამიანს მოეყარა თავი სასაფლაოზე. ნამდვილად სულისშემძვრელი სანახაობა
იყო ახალგაზრდა ბიჭის მიწაში ჩადების ყურება. ტიროდა ყველა, გარდა ეკატერინესი,
რომელსაც ცრემლით დატირების ძალაც კი აღარ შესწევდა.
როცა ბიჭებმა სასახლე მიწაში ჩაუშვეს, კატომ ერთადერთხელ შესძახა მისი სახელი და ძმის
მკლავებს მიეფინა. ორჯერ დასჭირდათ მისი სააქაოს მობრუნება. ქეთევანი და დემეტრე
ადამიანებს აღარ ჰგავდნენ, იმდენად განიცდიდნენ შვილის მდგომარეობას.
დამთავრდა.
ყველაფერი დამთავრდა.
როცა აწმყოსა და მომავლის იმედს კარგავ, ცხოვრებაში დაკარგული სული ხდები, მაგრამ
თუ აღარც წარსულის გჯერა და მისი გახსენებაც სულის კუნჭულებში მიმალულ ჭრილობებს
გიღვიძებს, ეს სიკვდილის ტოლფასია...
-სადაც არ უნდა იყო და როგორ ცუდადაც არ უნდა გრძნობდე თავს, დაიმახსოვრე ეკა - შენ
ეკატერინე ხარ, ჯაყელი, ჩემი ქალიშვილი და მე შენით ვამაყობ! აქ არსებული ძალა - გულზე
საჩვენებელი თითი მიადო დემეტრემ ქალიშვილს - ტყუილად არ გააბნიო, იცოდე. გამაგრდი!
- უფროსმა ჯაყელმა ყველაზე მზრუნველი ღიმილით გაუღიმა ეკატერინეს და კიდევ
ერთხელ ჩაიკრა გულში.
ერთხანს ასე იდგნენ, ვერავინ გაბედა მათი დაცილება. შემდეგ ისევ დემეტრე მოშორდა
ქალიშვილს და ხელით წასვლისკენ უბიძგა.
კატომ კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი საყვარელ ადამიანებს, შემდეგ ნანოს ჩასჭიდა ხელი
და აეროპორტის ესკალატორზე გაუჩინარდა.
_*
-მოდი, რამე უფრო სასიამოვნოზე ვისაუბროთ, რას იტყვით? - დაძაბულ სახეზე, ყალბი
ღიმილი მიიცხო სანდრომ.
-მართალი ხარ. არ გვინდა ჯაყელებზე ფიქრი, რა ჩვენი საქმეა?! - მხარი აუბა ბიძაშვილს
ანასტასიამ.
ორმა კვირამ გაიარა. ავად თუ კარგად ყველაფერი ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა. ეკატერინე
ამერიკაში იყო, ბიჭები საქმეს დაუბრუნდნენ, გეგა კახეთში გადაცხოვრდა ლამის, მთელ
დროს თავის ვენახებში ატარებდა. ლუკა ელენეს „შეეკედლა“, მის გარეშე წამითაც ვეღარ
ძლებდა. ის უნაზღაურებდა დიდ დანაკლისს, რომელიც სულში ჰქონდა მამაკაცს. დემეტრე
უფროსი ძმის კონტროლით იყო დაკავებული, ბოლომდე მაინც არ სჯეროდა და ენდობოდა
მას. ბექაც აკვირდებოდა მამას, თუმცა უჩვეულოს ვერავინ ვერაფერს ამჩნევდა ერეკლეს.
აუდიტორიაში შესვლისთანავე მოკრა თვალი უკანა რიგებში მჯდარ უტას. ბიჭმაც მაშინვე
შეამჩნია ჯაყელი და შესახვედრად წამოიმართა, სახეზე თბილი ღიმილით, თუმცა უკანვე
მოუწია დაბრუნება, რადგან ლექტორი შევიდა ოთახში. მაშოს არც შეუმჩნევია დანელიას
სალამი, უბრალოდ ბაჩოს და სალომეს მიუჯდა გვერდით, უსიტყვოდ.
ლექციის დასრულებისთანავე დაემშვიდობა მეგობრებს და ჩქარი ნაბიჯით დატოვა
აუდიტორია. ესმოდა, როგორ ეძახდა უტა და უკან მოჰყვებოდა, თუმცა გოგონა არ
გაჩერებულა.
-მარიამ, მოიცადე ორი წუთით! - როგორც იქნა წამოეწია დანელია მეგობარს და გვერდით
ამოუდგა.
-უტა? გინდოდა რამე? - აუღელვებელი ტონით ჰკითხა ჯაყელმა ბიჭს. ისე, თითქოს რიგითი
ნაცნობი ყოფილიყო.
-რა თქმა უნდა, მინდოდა. მინდოდა, სამძიმარი მეთქვა შენთვის და მომებოდიშებინა, რომ
სხვებთან ერთად ვერ მოვედი პანაშვიდზე. უბრალოდ, ხომ გესმის? ჩემმა ძმამაც მითხრა,
ჯობია არ მიხვიდეო...
-მარიამ, ორი კვირაა თავს მარიდებ. გირეკავ, არ იღებ, გწერ და არ მპასუხობ. ახლაც
გამირბიხარ და ცივად მელაპარაკები. მესმის, ახლა უმძიმესი პერიოდი გაქვს ცხოვრებაში,
მაგრამ მე მიბრაზდები რამეზე?
-უტა... მომისმინე, ახლა ჩემს ოჯახს და პირადად მე ყველაზე საშინელი დრო გვიდგას
ცხოვრებაში. უხეშად სულაც არ მინდა, გამომივიდეს, მაგრამ ამ ეტაპზე არანაირი
ურთიერთობის ქონა არ მინდა იმ ადამიანთან, რომელსაც უბრალო „გამარჯობაც“ კი უთქვამს
ამ ტკივილის გამომწვევი ადამიანებისთვის. არათუ შენთან, რომელიც ასე ახლობლობ
ახვლედიანებთან. გასაგებად აგიხსენი?
-გთხოვ, გამიგე. მე შენი საწინააღმდეგო მართლა არაფერი მაქვს, მაგრამ ახლა უბრალოდ არ
შემიძლია...
დღე მე-20.
„ცოლობა რომ მთხოვე, მაშინ ვიფიქრე პირველად, ნუთუ ასეთი ბედნიერება ცხოვრებაში
შესაძლებელიათქო. ცრემლებს სიცილი შევურიე და მთელ ხმაზე ვიყვირე, რომ თანახმა
ვიყავი. ხშირად მიფიქრია ჩვენს თანაცხოვრებაზე, რომელშიც ყოველი დილა უფრო თბილი
და ნათელი უნდა ყოფილიყო, ვიდრე წინა. ვფიქრობდი, რომ ყველაზე დიდი ბედნიერება
შენთან არ დაშორება უნდა ყოფილიყო...
ყოველ საღამოს ვსეირნობ. არ ვიცი, რატომ. მე ხომ იმის იმედიც არ მაქვს, რომ ჩვენი
შეხვედრის ადგილებს გადავაწყდები?! მე ხომ ამის უფლებაც წავართვი ჩემს თავს და
ათასობით კილომეტრის დაშორებით გამოვიქეცი?!
აქ ყველაფერი სხვანაირადაა, დათო. აქ არავინ იცის ჩვენი სიყვარულის ამბავი. აქაურ ბუნებას
წარმოდგენაც კი არ აქვს, რომ შენ ოდესღაც არსებობდი. თითქოს ეს კარგიცაა. მეც ხომ ეს
მინდოდა?! მაგრამ ხანდახან იმდენად მტკივა, რომ მინდა, გამოვიქცე, შენს საფლავზე
დავემხო და ცრემლების დაშრობამდე ვიტირო. ხანდახან, უბრალოდ მინდება, რომ
სეირნობისას სრულიად უცხო ადამიანმა გამაჩეროს და მომისამძიმროს, მინდა, რომ ყველამ
გაიგოს ჩემი ტკივილის შესახებ...
ოცი დღე გავიდა, დათუნა. უშენოდ ნაცხოვრები ოცი დღე... ახლა წესით თაფლობის თვეში
უნდა ვიყოთ. ახლა წესით რომეოსა და ჯულიეტას ლეგენდარული სიყვარულის ისტორიას
უნდა ვისმენდეთ, იტალიელი გიდისგან, მაგრამ მე აქ ვარ, ამერიკაში, შენ კი ძალიან შორს.
ყველაზე მტკივნეული კი იცი, რა არის? - ის რომ ასე შორს ხარ, მაგრამ მაინც ასე ახლოს. ჩემს
გონებაში, გულში, სულსა და არსებაში მხოლოდ შენ ხარ. მხოლოდ შენ ხარ, დათო... მხოლოდ
შენ.
მენატრები, დათო. ჩემს სულს ენატრები. მიყვარხარ, ჩემს არსებას უყვარხარ. შენს კატერინას
უყვარხარ, შენს კატერინას ენატრები...
მუდამ და ერთგულად,
-შენი კატერინა...
-იცი... დიდი ხანია შევამჩნიე, რომ შენ და უტა დანელიას ახლობლური ურთიერთობა
ჩამოგიყალიბდათ. ახლა კი მგონი დაშორდით, არა? - ფრთხილად და უხერხულად წამოიწყო
საუბარი სალომემ.
-არა, სალომე, არასწორად იფიქრეთ შენც და მთელმა უნივერსიტეტმაც. მსგავსი რამ არც კი
გაგვივლია გონებაში რომელიმეს.
მაშოს გაეღიმა.
-ხო მართლა, ამის კითხვაც მინდოდა... თქვენ რა, იჩხუბეთ რამეზე? დღეს შევამჩნიე, რომ
ცივად ესაუბრებოდი დერეფანში.
-არ ვიცი, სალომე. უბრალოდ ყველა ადამიანი, ვინც ახვლედიანების გარემოცვაში ტრიალებს,
მათი თანამზრახველი და დათუნას სიკვდილში დამნაშავე მგონია. გიჟურად ჟღერს, ვიცი,
მაგრამ რა გავაკეთო, ვერ ვერევი ამ განწყობას.
-მარიამ, შენ ჩემი უახლოესი მეგობარი ხარ და ძალიან მიყვარხარ, ხომ კარგად იცი? ყველაზე
მეტად იმიტომ მიყვარხარ და გაფასებ, რომ ყოველთვის ობიექტური იყავი. გთხოვ, ნუ
მოექცევი უტას უსამართლოდ. შენ თვითონ თქვი, რომ თქვენ კარგი მეგობრები იყავით...
წარმოიდგინე, რა მოკლე დროში მოახერხეთ დაახლოება, ეს რაღაცის ნიშანი უნდა იყოს,
არა?! უტა კარგი ადამიანი ჩანს. ნუ გაუბრაზდები. გთხოვ. სხვისი შეცდომების გამო მას ნუ
მოსთხოვ პასუხს.
-რა მოხდა?
-აუ გეხვეწები, რა! ახლა ყველაზე მეტად გართობა და დასვენება გჭირდება შენ!
-გთხოვ, რა! ჩემი და ბაჩოს ხათრით წამოდი. გეფიცები, თავს თუ ცუდად იგრძნობ,
დაგაბრუნებთ სახლში!
-ვიცი, რომ არ გაქვს, მაგრამ ასე სახლში თუ დაელოდე, არც არასდროს დაგიბრუნდება.
წამოდი, რა.
-არც იოცნებო! ჯერ ისე არ დავდიოდი არსად ჩემი „რაინდის“ გარეშე და ბოლო დროინდელი
ამბების შემდეგ როგორ წარმოგიდგენია, ჩემი დაცვის გარეშე წამოსვლა? იქ მოვალ
პირდაპირ, შესასვლელთან დამხვდით..
საღამოს გაეღვიძა. შხაპი მიიღო და წასასვლელად მოემზადა. სახლში არავინ იყო ან მხოლოდ
ქეთევანი იქნებოდა თავის საძინებელში.
-დავით, მანქანა გაამზადე ათ წუთში გავდივართ! - სამზარეულოში ლაპარაკით შევიდა
მარიამი.
-კარგია, შვილო, კარგია... წადი, გაერთე, შენ მაინც... - ნაღვლიანი გაუხდა სახე ქალს.
როგორც ყოველთვის უამრავი ადამიანი ირეოდა კლუბის წინ. მძღოლს მანქანის გაჩერება
სთხოვა და გადავიდა, დავითიც გადჰყვა.
-ძალიან კარგი, შეგვიძლია შევიდეთ! - ტაში შემოკრა კმაყოფილმა ბაჩომ და უტასთან ერთად
დაიძრა კარისკენ.
-შენი „აყლაყუდა“ უკვე კავალერად გაიხადე? - სიცილით მიუთითა სალომემ მათ უკან
მიმავალ დავითზე.
-არ მკითხო! - თვალები აატრიალა ჯაყელმა.
-იმავეს, რასაც თქვენ! - ყურში ჩაყვირა სალომემ მეგობარს და იმანაც თავი დაუქნია.
სალომე ცეკვა-ცეკვით მიიკვლევდა გზას ხალხს შორის, მაშო კი უბრალოდ უკან მიყვებოდა.
რამდენჯერმე გადაეღობა წინ მოცეკვავე ბიჭი, მაგრამ მისმა „რაინდმა“ ყველა მოაშორა.
ძლივს იპოვეს დასაჯდომად ადგილები და რა თქმა უნდა, მაშინვე დაიკავეს. ბიჭებიც მალე
დაბრუნდნენ სასმლით ხელში.
გრძელ სკამზე ჩამოჯდა და ამოიოხრა. ესიამოვნა სუფთა ჰაერი და სიწყნარე. ერთხანს ასე
იჯდა, სანამ უტა არ მიუჯდა გვერდით.
-არაუშავს, მარიამ. მესმის შენი, მართლა მესმის. უბრალოდ ერთი რამ მინდა იცოდე, ანდრეა
ახვლედიანი ჩემთვის მამასავით არის. მისი გაზრდილი ვარ, ფაქტობრივად. ბევრ რამეში
დამხმარებია მეც და ჩემს ოჯახსაც, როცა ყველაზე რთული პერიოდი გვქონდა. მაპატიე,
მაგრამ მე ვერასდროს დავიჯერებ, რომ მას ადამიანის მოკვლა შეუძლია. მითუმეტეს ასე
დაუნდობლად.
-კარგი, მართალი ხარ. შენ ახლა გაბრაზებული ხარ და ვერავინ გადაგარწმუნებს შენს
სიმართლეში. ჯობს სხვა დროს ვილაპარაკოთ ამაზე.
-არც გვიჩხუბია. - გაეცინა მარიამს და ფეხზე წამოდგა. - იმედია არ მიწყენთ, მაგრამ მე წავალ,
რა... არ შემიძლია ახლა აქ ყოფნა.
-არა, არა, რას ამბობ, პირიქით. ბაჩო მოიშორე და სალომე დაიმარტოხელე! - გაეცინა მაშოს
და უტაც გააცინა.
-ნუ გვეჩხუბები, სალი. თავი მტკიოდა და სუფთა ჰაერზე გავედით. მაპატიეთ, მაგრამ მე
უნდა დაგტოვოთ.
-ხოდა ახლა ნახე შენთვის ვინმე გოგო და მაგათ შეეშვი. დავით, წავედით!
-გისმენ, სალ!
-უტამ და ბაჩომ იჩხუბეს, უტას თავი აქვს გატეხილი და საავადმყოფოში გადაჰყავთ, მოდი,
რა.
-გელოდები!
კარი ვიღაცის ხელმა მართლაც შეაჩერა. მაშომ, როგორც იქნა, მიაღწია ლიფტამდე და ძალიან
გაუკვირდა, როცა „ლიფტის დამჭერში“ იოანე დანელია იცნო, რომელსაც გვერდით მისივე
ასაკის სიმპთიური მამაკაცი ედგა გვერდით.
იოანეს ჩაეცინა.
-ჩემი ძმა მოიყვანეს აქ და მისმა მეგობარმა დამირეკა. უტა რომ ჩემი ძმაა, ხომ გახსოვთ,
ქალბატონო მარიამ?
-ეს ჩემი ძმაკაცია, მათე. მათე გაიცანი, ეს უტას მეგობარია, მარიამი, მარიამ ჯაყელი!
-აჰ, მაშ ეს შენ ხარ მარიამ ჯაყელი? სასიამოვნოა, ბევრი მსმენია შენზე... უტასგან! - გაუღიმა
არაბულმა გოგონას.
-მეც მსმენია თქვენზე, ოღონდ გამოგიტყდებით და არა უტასგან! - უკმეხად მიუგო ჯაყელმა
და ზურგი აქცია ბიჭებს.
-არა, ბაჩოს უბრალო ნაკაწრები აქვს და უმუშავებენ ახლა. უტას თავი აქვს გატეხილი და
მგონი, ხელიც იღრძო. აკაკი ექიმი სინჯავს და გამოვა ცოტა ხანში. - ერთიანად მიაყარა
გოგონამ და შემდეგ ამოისუნთქა. - გამარჯობა, მე სალომე ვარ, უტას მეგობარი. მე
დაგირეკეთ, არ ვიცოდი, რა უნდა მექნა და... - უხერხულად მიმართა სალომემ მაშოს უკან
მდგომ ბიჭებს.
-მე იოანე ვარ, ეს მათეა. არა, პირიქით, კარგი ქენით, რომ დამირეკეთ. თქვენ ამ კლინიკაში
მუშაობთ?
-დიახ.
-შენ რომ წახვედი და ბაჩომ გამოგაცილა, უტამ ცეკვა შემომთავაზა. უბრალოდ ვცეკვავდით,
ვიღაც ტიპი მოვიდა, გალეშილი მთვრალი იყო, ხედავდა, რომ უტასთან ერთად ვცეკვავდი,
მაგრამ მაინც „ნაგლად“ მოვიდა და ცეკვა შემომთავაზა. უარი ვუთხარი, არ მომეშვა, მერე
უტამ სთხოვა მოგვშორდიო და ის კაცი უფრო გაბრაზდა. ხელი მკრა და ეს რომ დაინახა
უტამ ვეღარ მოითმინა და დაარტყა. ეს კაცი ისეც „მოსული“ ტიპი იყო და თან მარტოც არ
ყოფილა, კიდევ სამი მისნაირი ყავდა. მოკლედ, დაიწყეს ჩხუბი, ბაჩო კი შეეშველა, მაგრამ
ორი ოთხის წინააღმდეგ რას გააწყობდა?
-ვა, გაიგე შენ?! მოგესწრო ბიჭი, იოანე, მოგესწრო! - მხარზე ხელი დაკრა კმაყოფილმა მათემ
ძმაკაცს.
უტა საწოლზე იჯდა. თავი შეეხვიათ და მარჯვენა ხელი თაბაშირში ჩაესვათ. ცალი თვალი
ჩალურჯებული ჰქონდა, მაგრამ მთლიანობაში არც ისე ცუდათ გამოიყურებოდა.
-სალომე, რას შემიყარე ქვეყანა, კარგი რა! - უკმაყოფილოდ დამანჭა სახე დანელიამ, როცა
მაშო, იოანე და მათე დაინახა.
-უტიკო, ბიჭო, რა არის ეს? რამდენჯერ მიჩხუბია, მაგრამ კი არავის გაუგია! - გაეცინა მათეს.
-დღეს დილით და ხომ ხედავ, ისე განვიცდი შენ ამბავს, მაშინვე მოვედი!
-არაბული, ნუ სარგებლობ იმით, რომ დამტვრეული ვარ და ვერ გცემ, მოკალი ეგ სახელი! -
შეუღრინა დანელიამ მათეს.
-ოჰო, დანელია უმცროსს, როგორც ყოველთვის დიდი გული აქვს! - გაეცინა მათეს და ყველა
გააცინა. მარიამსაც კი შეეპარა ღიმილი, რომელიც იოანეს არ გამორჩენია.
-როგორ ხარ უტა? რამე ხომ არ გტკივა? - დაშაქრული ტონით მიმართა სალომემ
დაზარალებულს და მის ხელს თავისი შეახო.
-ჩემი ბრალია, რომ ასეთ დღეში ჩავარდი, ბოდიში რა. - შეწუხდა სალომე.
-ეგ სისულელე მეორედ აღარ გამაგონო! არაკაცებს ყოველთვის უნდა მიუჩინო თავისი
ადგილი!
-მართლა კარგად ხარ, ბიჭო? ამაღამ აქ ხომ არ დარჩები? - მზრუნველად მიმართა იოანემ
უმცროს ძმას.
-გაიარე, რა. ახლა უეჭველი მაგრად მოვეწონები, მაგის თვალწინ მცემეს. ბედი რო არ გექნება
კაცს!
-რა აღარ მოეწონები, გაგიჟდი? მის გამო იჩხუბე და დაიცავი, ეგ ვის არ მოსწონს? - გაეცინა
მაშოს.
-მე ზოგადად ვერ ვიტან ველურ გარჩევებს, მაგრამ უტასი არ იყოს, არაკაცებს თავისი
ადგილი უნდა მიუჩინო. - ცივად უპასუხა ჯაყელმა მამაკაცს.
-მოიცა, მართლა გგონია, რომ ახლა უფრო მოვეწონები სალომეს? - პატარა ბავშვივით იკითხა
უტამ.
-აუ, მათე, კარგად ვარ მე და წადი, რა სახლში. ახალი მოყვანილი გყავს ცოლი, საერთოდ
რატომ ტოვებ მარტო?
-მართლა მათე, წადი, კარგადაა უტა ხომ ხედავ? - დაეთანხმა უმცროს ძმას იოანე.
-აუ, თუ არაფერია სერიოზული მართლა წავალ, რა. თორემ მთელი დღეა ჩემი ნინაჩკა არ
მინახავს და ასე მგონია, მოვკვდები. რა მაგარი რამე ყოფილა ეს ცოლ-ქმრობა, ტო, ვეღარ
ვძლებ მის გარეშე! - გაეცინა მათეს, იოანეს მხარზე ხელი დაკრა და პალატა დატოვა.
-რა გიჟია ეს ბიჭი. რას ვიფიქრებდი ვინმე თუ დააჭკვიანებდა?! - თავი გააქნია უტამ და
გაიცინა. - ორი კვირის წინ ყოფილი ყოფილი შეყვარებული მოიყვანა ცოლად, ხო მოგწონს? -
მიუბრუნდა დანელია მარიამს.
ჯაყელს გაეღიმა. პალატაში სალომე და ბაჩო შევიდნენ, ამ უკანასკნელს შუბლზე ნაკერი ედო.
-კარგად, ბაჩო, შენ რას შვები, ჩემი გიჟი ძმის ხელში? - ხელი ჩამოართვეს ბიჭებმა ერთმანეთს.
-რა ვიცი, როგორც ხედავ ფორმას არ ვკარგავთ მომავალი ექიმები! - გაეცინა ბაჩოს.
-თუ ყველაფერი კარგადაა, წავიდეთ სახლში, თორემ დავიღალე უკვე. - დაიწუწუნა უტამ.
-აუ, ბავშვებო, მე წავალ, რა. თორემ დავაგვიანე ისედაც სახლში და არ მინდა პრობლემები,
ხვალ გნახავთ! - დაემშვიდობა მაშო მეგობრებს და კიბეებისკენ გაემართა.
-მარიამ, ერთი წუთით მომიცადე! - საფეხურებზე შეაჩერა გოგონა იოანეს ხმამ.
-გისმენ...
-უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რომ ვიცი, რასაც ფიქრობ ჩემზე და ჩემს ძმაკაცებზე, ნუ
ძმაკაცზე, მაგრამ მინდა გითხრა, რომ ცდები. და კიდევ, ვიზიარებ შენს მწუხარებას, ვიცი,
რომ არ დამიჯერებ, მაგრამ მაინც მინდა, იცოდე.
-უბრალოდ დაიმსახურე. თუნდაც იმიტომ, რომ ჩემი ძმისთვის ასეთი ახლობელი ხარ.
ჩემთვის კი ჩემი ძმა იმაზე ბევრად მნიშვნელოვანია, ვიდრე ვინმეს შეიძლება ეგონოს!
მაშო ერთხანს დააკვირდა მის წინ მდგარ მამაკაცს. გულწრფელი ჩანდა დანელია. ისე ენდო
და დაიჯერა მისი ნათქვამი, ვერც გააცნობიერა.
იოანეს გაეღიმა. მის თვალში ახლა მარიამი ისეთი ლამაზი იყო, უნდოდა ხელები მოეხვია და
გულში ჩაეკრა.
-კარგად იყავი, იოანე. უტას უთხარი, რომ ხვალ შევეხმიანები. - ესღა თქვა და სწრაფად
ჩაირბინა კიბეები.
-ღმერთო, რა ჯანდაბა მჭირს?! რაღა მაინცდამაინც ის?! რაღა მარიამ ჯაყელი?! - ხმამაღლა
ჰკითხა საკუთარ თავს და თავი დახარა.
მთელი გზა აფორიაქებული იყო მარიამი, მაგრამ ვერ ხვდებოდა - რატომ. იოანეზე ფიქრები
აეკვიატნენ, უფრო სწორად კი, მთლიანად უტას საახლობლოზე ფიქრები. მისთვის და
ეკატერინესთვის ახვლედიანებიც და მათი საახლობლოც ერთი დიდი აკრძალული ნაწილი
იყო, რომელზეც არც ლაპარაკი შეიძლებოდა და არც კითხვის დასმა. ბავშვობიდან მათდამი
სიძულვილით იზრდებოდნენ, ბავშვობიდან აგონებდნენ, რომ ახვლედიანები არ იყვნენ
კარგი ადამიანები. შეიძლება სასაცილოცაა, მაგრამ მაშო ვერც წარმოიდგენდა, რომ ისინიც
უბრალო ადამიანები იყვნენ. ისევე ხუმრობდნენ, იცინოდნენ, ტკიოდათ, ტიროდნენ და
ზრუნავდნენ ერთმანეთზე, როგორც მის ოჯახში. ისევე უყვარდებოდათ, ოჯახდებოდნენ,
ბრაზობდნენ, ეჭვიანობდნენ და განიცდიდნენ, როგორც რიგითი ადამიანები. მათეს, იოანესა
და უტას დამოკიდებულებამ, ერთმანეთისადმი, რაღაც ახალი და განსხვავებული შეიტანა
მის ცხოვრებაში და თითქოს ყველაფერი თავდაყირა დააყენა. არა თუ ჩვეულებრივ,
სასიამოვნო ადამიანებადაც კი მოეჩვენა ანდრეას მეგობრები. როგორ დაეჯერებინა, რომ მათ
შეიძლებოდა ქონოდათ რაიმე ბრალი დათუნას სიკვდილში? როგორ დაეჯერებინა?!
სახლის კართან თორნიკე შეეჩეხა. იმდენად გაეხარდა მისი დანახვა, სიხარულის დამალვა
არც უცდია. არც მამაკაცი ჩანდა გულგრილი. „თავისი მაშოს“ დანახვისთანავე გაუბრწყინდა
თვალები და მაგრად მოეხვია გოგონას.
-რა მე? მე რა ვიცი, ვარ რა, ნორმალურად. ამ შუაღამისას რატომ ბრუნდები სახლში?! - უცებ
გამკაცრდა არველაძე, როცა გააცნობიერა, რომელი საათი იყო.
-რა თქმა უნდა, მის გარეშე აბა როგორ?! - ცინიკურად ჩაეცინა ჯაყელს.
-ამ ბოლო დროს ვეღარ გაქცევ ყურადღებას, ბევრი პრობლემა გვაქვს მოსაგვარებელი და
ვეღარ ვიცლი, მაგრამ არ გეგონოს, რომ არ გაკონტროლებ!
-ჩემი ჭკვიანი გოგო ხარ და ცუდს რატომ გააკეთებ? - გაეცინა თორნიკეს და თავზე აკოცა
მაშოს.
-ჩემი ხარ, მაშო... მარტო ჩემი ხარ! - ლოყაზე აკოცა ჯაყელს და ხელით წასვლისკენ უბიძგა. -
სახლში შედი და დაიძინე, გვიანია უკვე! - ესღა უთხრა და სწრაფად აორთქლდა იქიდან.
მაშო ერთხანს იდგა და მის სიტყვებზე ფიქრობდა. რა უნდოდა თორნიკეს მისგან?! რას
მოითხოვდა?! რას მოელოდა?! ან ეს უეცარი დათბობები რა იცოდა ან მერე ისევ უფროს ძმად
გადაქცევები?! აწვალებდა მარიამს, ძალიან აწვალებდა მისი საქციელებით, რომლებზეც
პასუხი გოგონას არასდროს ჰქონდა და ძიებითაც დაღლილიყო.
ლოყაზე მოისვა ხელი. იმ ადგილას, სადაც მისი მწველი ტუჩები შეეხნენ. თვალები მინაბა და
წამით თავი მის გვერდით წარმოიდგინა. უეცრად, ყოველგვარი დაგეგმვისა და გააზრების
გარეშე, თორნიკეს სილუეტი იოანემ ჩაანაცვლა. მისმა გონებამ დაუკითხავად მიიღო ეს
გადაწყვეტილება.
მარიამმა მაშინვე ჭყიტა თვალები - შეცბა. ასე არასდროს დამართნია, თორნიკეზე ფიქრები
მისთვის ხელშეუხებელი იყო, არასდროს შეჭრილა მასში სხვა ვინმე.
განგაშის ზარი ატყდა მის გონებაში, გულმაც გამალებით დაიწყო ძგერა. თავს ყოველგვარი
ფიქრის გაფანტვა უბრძანა და სწრაფად აირბინა საძინებლამდე მიმავალი კიბეები. საწოლზე
დაემხო და ჭერს გაუშტერა თვალი. ღრმად ამოიხვნეშა და თვალები დახუჭა. ფიქრებში
ჩაეძინა. დაღლილობამ, კლუბის გამაყრუებელმა მუსიკამ, ალკოჰოლმა და უტას გამო
ნერვიულობამ თავისი გაიტანა და მკვდარივით ჩაეძინა. ტანსაცმლით წამოწოლილს.
-დღეს მივფრინავ. ახლა აეროპორტში ვარ, მაგრამ ჩემი რეისი ორი საათით გადაიდო,
ლაპარაკი მინდა შენთან და მინდა, რომ მოხვიდე.
-ახლა მოვიდე?! რა საქმე გაქვს ამისთანა, ახლა რომ მიბარებ? რამე სერიოზულია? - თვალები
მოიზილა ახვლედიანმა.
-მოდი და მოგიყვები ყველაფერს. ოღონდ მალე, თორემ მხოლოდ ორი საათი გაქვს.
-რომ მოხვალ, დამირეკე და შეგხვდები. ხო და კიდევ იცოდე, არავის უთხრა ამის შესახებ!
-მოიცადე, მოიცადე. დღეს დილით გაიღვიძე და ასე უბრალოდ გადაწყვიტე, რომ ცოლი
გინდა შეირთო?!
-დღეს დილით, არა! დიდი ხანია უკვე მაგ საკითხზე ვფიქრობ. რა, აღარ არის დრო?
-ვერ გავიგე, უცებ რატომ გადავწყვიტე. ორი წელია მე და ლიზა ერთად ვართ, რომ
დავინიშნოთ, რა მოხდება?! რა არის ამაში ასეთი გასაოცარი?
-სან, შენ ხომ იცი, რომ ლიზა ძალიან მიყვარს? ლიზაც და ვატოც. დიდი ხანია ვიცნობთ
ორივეს და ოჯახივით ვართ, მაგრამ სანდრო... დარწმუნებული ხარ, რომ გიყვარს ეს გოგო?
-არა... ასე სიტყვებით არ მითქვამს, მაგრამ მერე რა? - იხტიბარი არ გაიტეხა ახვლედიანმა.
-სან, ხომ კარგად ხარ?! სად წავიდა ჩემი მუდამ სერიოზული ალექსანდრე? ასეთ რამეს
ანდრეაც არ იტყოდა. - გაეცინა ანასტასიას.
-ვერ გავიგე, არასერიოზულია ის ფაქტი, რომ იმ ადამიანთან ერთად ოჯახის შექმნა მინდა,
რომელსაც ორი წელია ვხვდები?
-და საიდან მოიტანე, რომ ლიზა არ მიყვარს? რომ არ მიყვარდეს, მასთან ხომ არ ვიქნებოდი?
მართალია, სიტყვიერად არასდროს მითქვამს მისთვის, მაგრამ ხომ ვაგრძნობინებდი? რა ვქნა,
არ ვარ ეს რომანტიკოსი ტიპი, არ შემიძლია მსგავსი რაღაცები!
-რა თქმა უნდა, მიყვარს, ანასტასია. აბა სულელი ხომ არ ვარ, ტყუილად ვიყო ძმაკაცის
დასთან, ყოველგვარი გრძნობის გარეშე?!
-მამამ რა თქმა უნდა, იცის, გუშინ საღამოს ვუთხარი. ანდრეასთვის ჯერ არ მითქვამს.
ტელეფონით არ მინდა და ვეღარ მოვიცალე, რომ წყნეთში ავიდე.
-გაეხარდა, რა თქმა უნდა! ხომ იცი, ლიზი ყოველთვის მოსწონდა სარძლოდ! - გაეცინა
სანდროს.
-ქალბატონო ანასტასია, აბა ერთი კარგად შეათვალიერეთ თქვენი ბიძაშვილი. ვინ უნდა
მითხრას მე, ალექსანდრე ახვლედიანს უარი?! კარგი რა. - გაიჯგიმა მამაკაცი და ჩაიცინა.
ორივეს გაეცინათ.
-სერიოზულია რამე?
მარიამის დილა უღიმღამოდ დაიწყო. ოჯახმა ერთად ისაუზმა, მაგრამ არა ისე, როგორც
ადრე, სიცილითა და ჟრიამულით, არამედ ჩუმად და მდორედ. ყველა გულმოდგინედ
ჩასცქეროდა თავის თეფშს და მხოლოდ აქა-იქ თუ აკეთებდნენ კომენტარებს.
მარიამს ტანში გასცრა, მაგრამ ხმა არ ამოუღია. ქეთევანი კი, როგორც ბოლო დროს, ახლაც
თავისთვის იჯდა.
ლუკამ თავი დაუკრა მამას და ნელი ნაბიჯით დატოვა სასადილო ოთახი. საუზმე ჩვეულ
რეჟიმში გაგრძელდა. ხმა მეტად არავის გაუღია.
შუადღემდე გასტანა მისმა ღელვამ. ჯერ იფიქრა, ელენეს დავურეკავო, მაგრამ უსაფუძვლოდ
მიიჩნია მისი ანერვიულება. შემდეგ მაინც თორნიკეს ნომერი აკრიფა.
-თორნიკე... არ მატყუებ?
-მაშო, შენს ძმას ხომ იცნობ? არასდროს იბარებს, სად მიდის და რას აკეთებს. არ ინერვიულო,
ყველაფერი რიგზეა!
თორნიკეს ხმა იმდენად დამაჯერებელი ეჩვენა მარიამს, მეტად აღარ ჩაკირკიტებია ამ თემას.
-ხელს არ მიშლი!
-კარგი, კარგი, წავედი, საქმიანი კაცი ხარ მაინც, აღარ მოგაცდენ! - გაეცინა ჯაყელს და
ტელეფონი გათიშა.
სასტუმრო ოთახში იჯდა, როცა სანდრო შევიდა ოთახში და მის წინ დაიკავა ადგილი.
-აღარ მერჩის და აღარ ბრაზდება. შეტევებიც უფრო იშვიათად აქვს. - მშვიდად თქვა ანდრეამ
და საზურგეს მიეყრნო. - გისმენ, რა საქმე გქონდა?!
-ცოლი მომყავს, ანდრეა! - არც აცია არც აცხელა, პირდაპირ თქვა სათქმელი ალექსანდრემ.
-სერიოზულად ამბობ?!
-მორჩი სიცილს!
-კარგი ხო. პირველი რეაქცია ხომ იცოდი, რომ ესეთი მექნებოდა? როდის გადაწყვიტე?
-ერთადერთი ძმა გეუბნება, რომ ცოლი მოყავს, უფრო სერიოზულად ვერ მოიქცევი?!
-მამამ იცის?
-გუშინ ვუთხარი, გაეხარდა.
-ანდრეა, არ არის საჭირო ამდენი ცინიზმი, მის მიმართ. ჩემი ხათრით მაინც.
-რაღაც დაღლილი სახე გაქვს. გამოუძინებელი ხარ, თუ ნაბახუსევი გაქვს?! - ძმას დააკვირდა
სანდრო.
-საით გაგიწევია?
-მოდი, მე წაგიყვან და ბარემ მეც ვნახავ ამ უტას, რომ შეუყარეთ ერთი ამბავი! - გაეცინა
ალექსანდრეს და წამოდგა.
კარი იოანემ გააღო და ღიმილით შეეგება ძმის მეგობრებს. თუმცა როგორც კი მარიამს
გაუსწორა მზერა, სულ სხვანაირად აუციმციმდა თვალები.
-უტა, როგორ ხარ? ხომ არაფერი გაწუხებს? - ოთახში პირველი სალომე შევიდა და მაშინვე
დანელიას მივარდა.
-ნუ კარგი ხო, ვაფასებ თქვენს „თავდადებას,“ მეგობრებო! - გაეცინა უტას. - იოანე, მიდი რა
შენი საფირმო ყავა მოამზადე! - თვალი ჩაუკრა ბიჭმა უფროს ძმას.
-მთელ ქალაქშია ცნობილი. აგერ მარიამი დამეთანხმება, რომ გემრიელია. - მაშოზე ანიშნა
ღიმილით უმცროსმა დანელიამ.
მარიამი წამოდგა და იოანესთან ერთად დატოვა ოთახი. თავს უცნაურად გრძნობდა. თითქოს
თავი ტკიოდა და თან არ ტკიოდა. ფორიაქობდა, მაგრამ ვერ ხვდებოდა, რატომ. გული ცუდს
უგრძნობდა, მაგრამ თორნიკემ ხომ უთხრა, რომ ყველაფერი კარგად იყო?! მაშ რაღა
ანერვიულებდა?!
-რა?!
-მადლობა... არაფერია, კარგად ვარ. ვიცი ხოლმე ასე, ფიქრებში გაფრენა. - მკრთალად
გაუღიმა მაშომ მამაკაცს.
-დავიჯერო არასდროს გდომებია ცხოვრებაში ისეთი რამ, რაც მიუღწეველი იყო შენთვის? -
ჩაეცინა მარიამს და იდაყვებით სამზარეულოს ბარს დაეყრდნო.
-როდესაც მშობლების გარეშე, სრულიად მარტო გიწევს საკუთარი თავის და უმცროსი ძმის
ფეხზე დაყენება, მიუღწეველი არაფერი უნდა არსებობდეს შენთვის. - ზედმეტად
გულწრფელი გამოუვიდა პასუხი იოანეს.
მარიამის თვალები წამით მისას შეხვდა. რაღაც დაინახა ჯაყელმა, რაღაც სრულიად
განსხვავებული. სულამდე ჩააღწია და მისი გულის შეტოკებაც შეძლო.
დანელია სწრაფად გამოცოცხლდა და გოგონას ზურგი აქცია. კარადიდან ყავის პაკეტი
გამოიღო და საქმეს შეუდგა.
თვითონაც არ იცოდა, რატომ ექცეოდა იოანეს ასე მეგობრულად. ალბათ იმიტომ, რომ
მისგანაც ვერ გრძნობდა, რაიმე ვერაგულს. მერე რა, თუ ანდრეა ახვლედიანის ძმაკაცი იყო?
ვერასდროს დაიჯერებდა, რომ დანელიას რაიმე საერთო შეიძლებოდა ქონოდა რომელიმე
მკვლელობასთან. უბრალოდ ენდობოდა მამაკაცს. არ შეიძლებოდა, რომ უტას უფროსი ძმა,
რომელსაც მის აღზრდაში უდიდესი როლი ჰქონდა, ბოროტი ან ცუდი ადამიანი ყოფილიყო.
ამის წარმოდგენაც კი უჭირდა.
-რაზე იცინით ასე გულიანად? - ღიმილით იკითხა ჯაყელმა და ბაჩოს გვერდით დაიკავა
ადგილი.
-აუ, წარმოიდგინეთ ბატონ თამაზზე რომ გავიგოთ, ქალია! - წამოიძახა ბაჩომ სიცილით.
ყველას გაეცინა.
-თამაზი ქალზე უფრო ლამაზად ჟღერს რაღაც. ჩემს შვილს უნდა დავარქვა, გოგოს... -
სერიოზულად ჩაილაპარაკა სალომემ.
-მოდი, შენ თამაზი დაარქვი, მე გურამს დავარქმევ! - „მოუწონა“ დაქალს იდეა მარიამმა.
-უტა, კიდევ ერთი მნახველი გყავს. ნახე, როგორ განებივრებენ? - სიცილით მიმართა
უფროსმა დანელიამ უმცროსს და ტასო შეატარა ოთახში.
მარიამმა იქით გაიხედა, სადაც ანასტასია იდგა. მათი მზერები ერთმანეთს შეხვდა. რა თქმა
უნდა, ორივემ გადასარევად იცოდა ერთმანეთის ვინაობა. რა თქმა უნდა, ორივე დაიბნა.
ერთად მოხვდნენ, ერთ ოთახში, მარიამი და ანასტასია, ჯაყელი და ახვლედიანი...
-ეს ვინ მოსულა, ჩემ სანახავად, ყველაზე უნამუსო ადამიანი, უნამუსოთა შორის! - ფეხზე
წამოიჭრა გახარებული უტა და მეგობარს გადაეხვია. - რა იყო, აუცილებლად თავი უნდა
მომეკლა, რომ გაგხსენებოდი?!
-რატო ვითომ, ძლივს მოხვედი და მოდი, გაგაცნო ჩემი ჯგუფელები და მეგობრები. მოკლედ,
გაიცანი, ეს სალომეა, ეს ბაჩო, გაქვს მისი ცნობის პატივი უკვე, ეს კი... - მარიამთან უტა შედგა.
ახლაღა გაიაზრა, რომ ჯაყელი და ახვლედიანი ყავდა ერთ ოთახში. - ეს მარიამია... ჩემი
უახლოესი მეგობარი! - „უახლოესს“ ხაზი გაუსვა ბიჭმა, თითქოს ტასოს აგრძნობინა, რომ
მაშო ახლობელი იყო.
მარიამთან მისვლისას შედგა. რა უნდა ექნა? - რა თქმა უნდა, მასაც გაუწოდა ხელი.
ახვლედიანების მტკიცე ხასიათი არ დაკარგა და თვალი გაუსწორა მტრის შვილს.
ჯაყელმა გამოწვდილ ხელს დახედა. წამით ყველა გაჩუმდა და დაიძაბა ოთახში. ახვლედიანი
და ჯაყელი ერთმანეთის პირისპირ იდგნენ. ერთ სახლში, ერთ ოთახში, ყოველგვარი დაცვისა
და იარაღის გარეშე, გამოწვდილი ხელით...
იოანე კარის ჩარჩოს იყო მხრით მიყრდნობილიდა იდუმალი ღიმილით უმზერდა მარიამს.
მერე, თითქოს რაღაცაში დარწმუნდაო, კმაყოფილმა დააქნია თავი და ჩაიცინა.
მაშოს უეცრად დასცხა, თითქოს სული შეეხუთა. იგრძნო, რომ ოთახიდან გასვლას
საჭიროებდა.
იოანემ წამით შეხედა გოგონას, თითქოს მიხვდა, რომ შველას საჭიროებდა და მაშინვე
წამოდგა.
რაღაც იგრძნო დანელიამ, რაღაც უსიამოვნო და თან საოცრად სასიამოვნო. რაღაც ისეთი, რაც
იქამდე არასდროს, არცერთ ქალს გაუღვიძებია მასში.
ბედის ირონია იყო, არა? - უამრავ ქალთან ჰქონდა ურთიერთობა: ქართველთან, რუსთან,
უკრაინელთან, გერმანელთან. მოდელთან, მომღერალთან, მოცეკვავესთან, ბიზნესლედისთან
თუ სხვა, მაგრამ არცერთს, არასდროს აუჩქროლებია მისთვის გული ისე, როგორც ამას
მილიარდობით ქალში ის ერთი, აკრძალული აკეთებდა. მაინცდამაინც ის, მარიამ ჯაყელი,
მტრის ბანაკის წარმომადგენელი ახერხებდა მის ჭკუიდან გადაყვანას. მაინცდამაინც მან,
მარიამ ჯაყელმა, დაიდო მის გულში დაუკითხავად ბინა. მას ეკუთვნოდა მისი ფიქრები და
გრძნობები. უამრავში იმ ერთს, აკრძალულ ხილს, ჯაყელს.
-ნერვებს მიშლი უკვე, რას ფხუკუნებ შენთვის მანდ, რა გინდა?! - დაიღალა ალექსანდრე.
-იოცნებე! - ჩაეცინა სანდროს. - მეტი საქმე არ მაქვს, ეგღა მინდა, ჩემი შვილიც შენნაირი გიჟი
გამოვიდეს!
-მოიცა, ვერ გავიგე?! შენს შვილზე მაგარი ბიძა არ ეყოლება დედამიწის ზურგზე არავის, რა
ლაპარაკია?! - წარბები შეკრა უფროსმა ახვლედიანმა.
-რა?
ანდრეამ სარკეში გაიხედა და მართლაც დაინახა მათ უკან მავალი შავი ფერის ავტომობილი,
დაბურული მინებით.
ახვლედიანმა მაშინვე მიადგა გაზს ფეხი და რამდენიმე მანქანას აუარა გვერდი, რათა გზა
აებნია მდევარისთვის. თუმცა ამაოდ, მათ მანქანას წინ დიდი ჯიპი დაუხვდა, რომელიც
მთლიანად ხერგავდა გზას. სანდროს სხვა გზა აღარ ჰქონდა და პირველივე შესახვევში
შეუხვია, ჩიხში აღმოჩნდნენ.
მათი გადასვლა და ჩიხში მეორე მანქანის შესვლა ერთი იყო. მანქანიდან ბექა და ლუკა
ჯაყელები გადმოვიდნენ.
ბიძაშვილმა ჯაყელებმა მაშინვე ამოიღეს იარაღი. ერთმა ერთს, ხოლო მეორემ მეორე ძმას
მიუშვირა.
-სისულელეები არ გვინდა, ბიჭებო. ყველამ კარგად ვიცით, რომ ყველაფრის თავი და თავი მე
ვარ. ალექსანდრე თავის გზაზე წავიდეს და ჩვენ მოვგვარდეთ. - ხელები აღმართა ანდრეამ.
-მოგწონს?
-შეიძლება, რომ მაგ კითხვაზე არ გიპასუხო? - ეშმაკური ღიმილით გახედა იოანემ გვერდით
მჯდომს.
-ჩემთან ურთიერთობა გიჭირს იმის გამო, რომ ანდრეა ახვლედიანი ჩემი ძმაკაცია?
იოანეს ჩაეცინა.
-არ ვარ! ყველაზე და ყველაფერზე მეტად ადამიანის ნდობა მიჭირს. მგონი, არცაა გასაკვირი,
არა?
-იცი, უტა იმდენად კარგია, იმდენად გულწრფელი ადამიანი და კარგი მეგობარია, რომ არ
შეიძლება, შენ ცუდი იყო!
-არა, რადგან მისი აღმზრდელი, მრჩეველი, მეგობარი და გზაზე დამყენებელი ხარ! - გაეღიმა
მარიამს.
-და ანდრეა ახვლედიანის ძმაკაცი რომ ვარ? - მაინც იკითხა იოანემ და ჩაიცინა.
-შეგიძლო, უბრალოდ გეკითხა, მართლა მან მოკლა, თუ არა შენი ბიძაშვილი და სიძე. -
გაიღიმა დანელიამ. - სიმართლე გითხრა, არ ვიცი. არც მე ვიცი დანამდვილებით რამე, არც
მათემ და არც ვინმე სხვამ. არ ვიცით, რა მოხდა იმ ღამით. არ ვიცით, მოკლა თუ არა ჩემმა
ძმაკაცმა შენი ბიძაშვილი. არავინ იცის და ვერც ვერავინ გაიგებს, იმიტომ რომ ანდრეა
არასდროს იტყვის ამას. არც ის ვიცი, გასვიანი ვინ მოკლა, მაგრამ მთავარი ისაა, მარიამ, რომ
არც მე და არც მათეს ეს არ გვაინტერესებს.
-რაც უფრო მეტი დრო გადის, ვრწმუნდები, რომ დამღუპველია, მედალს მხოლოდ ერთი
მხრიდან უყურო. უტასთან მეგობრობამ, ამ სახლში ფეხის შემოდგმამ, შენმა გაცნობამ, დიდი
მეტამორფოზა გამოიწვია ჩემში. ბევრი რამის გადაფასება მომიწია და რაც მთავარია, მთავარს
მივხვდი, ყველასთვის ცუდი და ყველასთვის კარგი ადამიანები არ არსებობენ, ამ ქვეყნად...
-მაგრამ მე მიცნობ, უტას იცნობ, ასე თუ ისე, მათე და ტასოც იცი, ვინ არიან...
-„მითხარი ვინ არის შენი მეგობარი და გეტყვი ვინ ხარ შენ“-ის პრინციპით ვერ იმსჯელებ,
იოანე. - ჩაეცინა მაშოს.
-შენ სხვებს არ გავხარ, მარიამ. შენ უბრალოდ მორიგი ჯაყელი არ ხარ, ვისთვისაც ყველა
ახვლედიანი მტერია.
-ასე რომ იყოს, ახლა აქ კი არა, სასტუმრო ოთახში ვიჯდებოდი, ანასტასიასთან ერთად.
-ყველაფრის თავის დრო აქვს. - გაუღიმა იოანემ გოგონას და საპასუხოდაც იგივე მიიღო.
ისხდნენ და უღიმოდნენ ერთმანეთს. სად იყო მარიამის ფიქრებში თორნიკე, როცა იოანეს
უღიმოდა?! სად იყო საერთოდ სამყარო, როცა იოანეს უძიროდ ლურჯ თვალებში
იკარგებოდა? - ღმერთმა უწყის...
საოცარი იდილეა იოანეს ტელეფონის ხმამ დაარღვია. სწრაფად მოძებნა ჯიბეში მობილური
და უპასუხა.
-გისმენ, მათე! ცოტა ნელა ილაპარაკე ბიჭო, ვერაფერი გავიგე, რა მოხდა? რა?! - ფეხზე
წამოხტა ანერვიულებული იოანე. - ვინ? სად? როდის? რანაირად? - უკვე ყვიროდა დანელია. -
რომელ საავადმყოფოში მიდიხართ მითხარი, მოვალ ახლავე! მანდ ვარ თხუთმეტ წუთში! -
დანელიამ სწრაფად გათიშა ტელეფონი და მარიამს მიუბრუნდა. თვალები ჩაწითლებული
ჰქონდა და ნამდვილ გიჟს გავდა. - შენ ეს იცოდი?! - ამრეზით შეხედა მაშოს.
-რა ვიცოდი? რა მოხდა? - სიცივემ დაუარა გოგონას ტანში.
-შენმა ძვირფასმა ძმამ და ბიძაშვილმა ანდრეა და ალექსანდრე დაჭრეს, გესმის?! სანამ ჩვენ აქ
ვლაპარაკობდით, ისინი სასიკვდილოდ დაჭრეს! იცოდი, მათი გეგმის შესახებ?! შენც ხომ
ჯაყელი ხარ... როგორ არ გეცნოდინებოდა. - თავისთვის ჩაილაპარაკა გამწარებულმა იოანემ
და სწრაფად გავარდა.
მარიამი გონზე ვერ მოვიდა. ვინ დაჭრესო? ვინ დაჭრაო? რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი? -
თორნიკემ ხომ უთხრა, ყველაფერი რიგზეაო? მოატყუა?!
-გაიგე უკვე?
-რა ხდება, მარიამ, შენ მაინც აგვიხსენი წესიერად, ვინ დაურეკა ჩემს ძმას?
მთელი გზა დიდ ფორიაქში გალია. ვერაფრით იჯერებდა, რომ მისმა ოჯახის წევრებმა ვინმეს
ესროლეს. მათი გვარი და ოჯახი ხომ ყოველთვის ბრძოლასთან და იარაღის ტრიალთან
ასოცირდებოდა? - მაგრამ ვერასდროს წარმოიდგენდა, რომ მისი ძმები ადამიანს
სასიკვდილოდ გაიმეტებდნენ.
„შენც ხომ ჯაყელი ხარ, როგორ არ გეცნოდინებოდა.“ - ამ სიტყვებმა იმდენად ატკინეს გული,
აზრზეც ვერ მოდიოდა. იოანეს თვალში მაშოც ამ გეგმის ნაწილი იყო. და მაინც რატომ
ადარდებდა დანელიას აზრი? - უბრალოდ, საშინლად ადარდებდა და საშინლად ტკიოდა
მისი სიტყვები.
-გისმენ, მაშო! - ცოტა ხანში უპასუხა არველაძემ, რომელსაც აშკარად არ ჰქონდა მშვიდი
ტონი.
ცოტა ხნის შემდეგ უკვე თორნიკეს სადარბაზოს კიბეებზე არბოდა. იმ წუთებში ნამდვილი
ჯაყელი იყო, გაცეცხლებული და მოტყუებული.
-მატყუარა ადამიანი ხარ და ის მოხდა! - დაიყვირა ჯაყელმა და კიდევ ერთხელ გააქანა ხელი
გასარტყმელად, თუმცა ამჯერად დაუჭირა თორნიკემ.
-ნუ ყვირი და სახლში შემოდი, სირცხვილია. - ძალით შეათრია სახლში გოგონა და კარი
მიაჯახუნა.
-როგორ მომატყუე ასე უტიფრად?! ხომ დაგირეკე, ხომ გთხოვე, სიმართლე გეთქვა?! ხომ
დამპირდი, არაფერი მოხდებაო? ესაა შენი დაპირება?! - აქეთ-იქით იქნევდა ხელებს
ანერვიულებული მაშო.
-რა მეთქვა, მაშო?! რაც არ არის საჭირო, რომ იცოდე, არც უნდა იცოდე!
-არაა საჭირო, რომ ვიცოდე?! - აღშფოთებით ჩაეცინა მარიამს. - სად არიან ჩემი ძმა და ბექა?!
-რა მაბრაზებს?! მაბრაზებს კი არა გაცოფებული ვარ, თორნიკე! ჩემი ძმები უმოწყალოდ
ესვრიან ადამიანებს და სასიკვდილოდ იმეტებენ, ვითომაც აქ არაფერიო. როგორ არ უნდა
ვიყო გაბრაზებული, მითხარი?!
-ვერ გავიგე რას ელოდებოდი, მაშო?! მართლა მითხარი, რას ელოდებოდი სხვას?! რა გეგონა,
დათუნას ამბავს ასე შევარჩენდით ვინმეს?! ნიკუშასთვის არ ვიძიებდით შურს?!
იმსახურებდნენ ახვლედიანები სიკვდილს და მიიღეს კიდეც!
-ასე ლაპარაკი როგორ შეგიძლია, თორნიკე? გული საერთოდ არ გაქვს?! ისინიც ხომ
ადამიანები არიან, მათაც ხომ ყავთ ოჯახისწევრები და მეგობრები, რომლებიც მათზე
ღელავენ?! რატომ უნდა გაიმეტოს ადამიანმა ადამიანი ასეთი ტანჯვისთვის?!
-არავინ! არავინ იცის, რა მოხდა იმ ღამით, როცა ნიკუშა მოკლეს და არც ის იცის ვინმემ, ვინ
მოკლა დათუნა! ასე ბრმად, ასე ცივსისხლიანად რანაირად შეგიძლიათ?! - დაიყვირა
სასოწარკვეთილმა მარიამმა და სავარძელში ჩაეშვა.
-რა დაგემართა, მაშო? რანაირად ლაპარაკობ? სად გაქრა ნამდვილი მარიამ ჯაყელი. შენ ჩემი
მაშო არ ხარ... - შედარებით მშვიდად თქვა თორნიკემ და მის წინ, მაგიდაზე ჩამოჯდა.
-შენი არც არასდროს ვყოფილვარ და ამ ღამის შემდეგ, ღრმად ვარ დარწმუნებული, რომ არც
არასდროს ვიქნები! - კბილებში გამოცრა გოგონამ და ანთებული თვალებით შეეჩეხა
თორნიკეს ჩაწითლებულ თვალებს.
-იქ იყავი, არა? შენც ხომ იქ იყავი... ჩემი ძმის უკან იდგებოდი, როცა ისროდა. ახვლედიანები
უგონოდ ჩაიკეცნენ მიწაზე და შენ კმაყოფილების ღიმილმა გაგირბინა სახეზე, ხომ ასეა?
-იცი, რას გეტყვი, თორნიკე? - გული მერევა! შენზეც, ჩემს ძმაზეც, ბექაზეც, მამაჩემზეც, ჩემს
გვარზეც, ახვლედიანების გვარზეც და ზოგადად, ამ სიტუაციაზეც. არცერთი ხართ
ადამიანები! არც ერთი!
მანქანის კარი გამოგლიჯა და სწრაფად ჩაჯდა შიგნით. დავითს ერთი ხელი აუქნია და
ანიშნა, წასულიყვნენ.
-გისმენ, ელენე...
-მაშო, კიდევ კარგი შენ მაინც რომ მიპასუხე, ლუკას ვურეკავ და არ იღებს, ლამისაა მოვკვდე!
გაიგე რაც მოხდა? - ძალიან ანერვიულებული ჩანდა დევდარიანი.
-არ ინერვიულო, ელენე, შენი ძვირფასი საქმრო ძალიან კარგადაა. კახეთში წავიდნენ
მოსალხენად! - ცინიკურად და ზიზღით ჩაეცინა გოგონას.
-მარიამ, ახლა შენს ძმას ვჭირდებით... გთხოვ! - მუდარა გაურია ხმაში ელენემ.
-მაპატიე, ელენე, მაგრამ ჩემს ძმას ამ ქვეყნად არავინ სჭირდება, თავისი იარაღის გარდა.
-ღმერთო ჩემო, საკუთარ ყურებს ვერ ვუჯერებ. - ჩაეცინა მარიამს და თავი ზემოთ აღმართა. -
იცი რას გეტყვი, ელენე? - შენი საქმისა შენ იცი, თუ გინდა დაუდექი გვერდით შენს ძვირფას
საქმროს, მე უბრალოდ შემეშვით! - ესღა თქვა და ტელეფონი გაუთიშა მეგობარს.
სახლის კარი შეგლიჯა და მაშინვე კიბეებს აუყვა, სირბილით. ხმაურზე დემეტრე და
ქეთევანი გამოვარდნენ ოთახებიდან.
-რა გიჟივით იქცევიმ მაშო! გვითხარი, რა მოხდა! რას ნიშნავს, მიდიხარ?! - გაბრაზდა
დემეტრე.
-ქეთევან... გადი შენს ოთახში და მოვალ ცოტა ხანში. - მშვიდად უთხრა დემეტრემ მეუღლეს,
თუმცა ქალი ადგილიდან არ დაძრულა.
-ახლა სად არიან ბიჭები? - მძიმე ხმით იკითხა და აცრემლებული თვალებით მიაჩერდა
ქალიშვილს.
-მამა, ახლა შენ კი არა, მამაზეციერი ვერ გამაჩერებს. იმიტომ, რომ ამ ადგილას აღარ
შემიძლია გაჩერება. სული მეხუთება და თუ არ წავედი, ნამდვილად გავგიჟდები!
-მაშო...
-რა ხდება? სად არიან? როგორ არიან? - მიაყარა კითხვები იოანემ ბიჭებს.
-დავურეკეთ, გზაშია უკვე. - ღრმად ამოიხვნეშა ვატომ და თვალები მოიზილა. - ესეც მათი
„პასუხი.“ - გადახედა ბიჭებს და თავი გააქნია.
იოანემ და მათემ ერთმანეთს შეხედეს.
-ცოცხლები არიან, ბატონო ირაკლი! ოპერაციას უკეთებენ ახლა. - მაშინვე გასცა პასუხი
ვატომ.
-რა მოხდა?
-ჯანდაბა! ხომ ვუთხარი, მაგ სულელ ბიჭებს, დაცვის გარეშე არ იაროთთქო?! ხომ
გავაფრთხილე?! ოხ! - ისევ ამოიოხრა უფროსმა ახვლედიანმა და თვალები დახუჭა.
-არა... არ მინდა... არ მინდა... არაფერია, კარგად ვარ. დიდი ხნის წინ შეიყვანეს?
მთელი ღამე გაათენეს. ლოდინი უკვე აუტანელი ხდებოდა. ბიჭების მდგომარეობაზე არავინ
არაფერი იცოდა. მხოლოდ ის, რომ ოპერაცია ჯერ კიდევ მიმდინარეობდა. გამთენიისას ექიმი
გამოვიდა, საკმაოდ დაღლილი სახე ჰქონდა.
-საკმაოდ მძიმე მდგომარეობა ჰქონდა თქვენს შვილს. სამი ტყვია ამოვიღეთ მისი
ორგანიზმიდან. შინაგანი სისხლდენის შეჩერება მოგვიხდა და რამდენიმეჯერ გართულებას
წავაწყდით, თუმცა ახლა ყველაფერი კარგადაა. გადავრჩით, რომ ტყვიამ რომელიმე ორგანო
არ დააზიანა. თქვენი შვილი ახლა ძლიერი ნარკოზის ზემოქმედების ქვეშაა, თუ ყველაფერი
წესისამებრ მოხდა, საღამოსთვის გაიღვიძებს. გილოცავთ, პაციენტი გადარჩა! - გაუღიმა
ექიმმა თავზე მოხვეულ საზოგადოებას.
-რას ბრძანებთ, ეს ჩემი სამსახურია. ძალიან ძლიერი ბიჭი გყავთ და იმედი მაქვს, რომ
გამოძვრება ამ მდგომარეობიდან! - მანუგეშებლად გაუღიმა ექიმმა უფროს ახვლედიანს და
წავიდა.
-ბატონო ირაკლი, პოლიციას რამდენიმე კითხვა აქვს და ვინ მოაგვარებს მათთან პრობლემას?
- ყურში უჩურჩულა ვატომ ახვლედიანს.
-რას ამბობ, ვახტანგ?! ჩვენს საქმეში პოლიცია არ ერევა! თავად მივხედავთ ჯაყელებს, მას
შემდეგ, რაც ჩემი შვილები გამოფხიზლდებიან!
-კარგი, როგორც იტყვით. - თავი დაუქნია ვატომ კაცს, თუმცა კი არ ეთანხმებოდა მის
გადაწყვეტილებას.
-მოიცა ბიძია, რას ნიშნავს თვითონ მოაგვარებთ ამ საქმეს?! - წამოიჭრა ანასტასია, რომელიც
მათ დიალოგს ყურს უგდებდა.
-ანასტასია გთხოვ, რაც შენი საქმე არაა, იმაში ნუ ერევი. - გაბრაზდა ირაკლი.
-ბიძია, მიეცი პოლიციას უფლება, რომ ყველაფერი გამოიძიონ და კანონის ძალით დასაჯონ
დამნაშავეები! - გაჯიუტდა ტასო.
-როგორ გადაჭრით?! უნდა მოკლათ?! მითხარი ბიძია, რას ეძახით თქვენ პრობლემის
გადაჭრას,პისტოლეტისთვის თითის გამოკვრას?! - საშინლად გაცხარებული იყო ანასტასია.
-ტასო... მოდი დამშვიდდი, რა. ახლა ყველა აღელვებულები ვართ და არ ღირს ამაზე
საუბარი. წამოდი, კაფეტერიაში ჩავიდეთ და ყავა დავლიოთ, წამოდი. - მიუახლოვდა
გოგონას მათე.
-არ მინდა!
-წაყევი, ტასო. შენც ცოდო ხარ, მთელი ღამე გაათიე, მოგიხდება ყავა. - ახლა იოანემ მიმართა
გოგონას.
-იცით, თქვენი შვილის ჭრილობები იმაზე უფრო რთული აღმოჩნდა, ვიდრე ერთი შეხედვით
ჩანდა. ერთ-ერთმა ტყვიამ აორტა დააზიანა, რამაც სერიოზული გართულებები გამოიწვია.
იღბლიანი ყოფილა თქვენი შვილი, გულს რამდენიმე მილიმეტრით აცდა ტყვია. ოპერაცია
წარმატებით დასრულდა, მაგრამ პაციენტმა ბევრი სისხლი დაკარგა, სამწუხაროდ ახლა ის
კომატოზურ მდგომარეობაშია.
-ყველაფერი მის ორგანიზმზეა დამოკიდებული. ჩვენ რაც შეგვეძლო, გავაკეთეთ. ახლა მან
უნდა იბრძოლოს გადასარჩენად.
-მაინც... მაინც რამდენი ხანი გასტანს ეს მდგომარეობა?!
-კარგზე უნდა ვიფიქროთ. თქვენი მხარდაჭერა ახლა ყველაზე მეტად სჭირდება მას.
ვიმედოვნოთ, რომ ყველაფერი კარგად დასრულდება.
-რა თქმა უნდა... რა თქმა უნდა... ალექსანდრე ძლიერი ბიჭია, გადაიტანს, გადაიტანს...
აუცილებლად გამოიღვიძებს, აუცილებლად გამოფხიზლდება. აბა რას იზამს?! - სხვა გზა არ
აქვს! გადარჩება... აუცილებლად გადარჩება. - ლუღლუღებდა უფროსი ახვლედიანი
თავისთვის.
უზარმაზარი სახლის გალავანთან წითელი ფერის მანქანა გაჩერდა. მისი გაჩერება და მკაცრი
სახის მამაკაცის მასთან მიახლოება ერთი იყო.
-ბატონ გეგას უთხარით, რომ ელენე დევდარიანია მოსული! - ცივად უთხრა და მანქანიდან
გადავიდა.
მამაკაცმა ერთი შეათვალიერა მოსული და მაშინვე ტელეფონი მოიმარჯვა. ცოტა ხანში უკან
დაბრუნდა და დიდი მოწიწებით შეიპატიჟა დევდარიანი შიგნით.
-სად არიან, გეგა? ლუკა სად არის? - მაშინვე მისცა გოგონამ თავს ანერვიულების უფლება,
როგორც კი მამაკაცს გადაეხვია.
-კარგი, როგორც გინდა. წავალ, ლუკას დავუძახებ. - სახლისკენ წავიდა სწრაფი ნაბიჯით
მიქაბერიძე.
-ლუკა! - ბაგეებს მოსწყდა საყვარელი მამაკაცის სახელი და მის მკლავებშიც მალე იპოვნა
შვება.
-აქ რას აკეთებ, სულელო, შენთან ყოფნა რომ უსაფრთხო ყოფილიყო, აქ კი არ წამოვიდოდი?!
- გაბრაზება უნდოდა ჯაყელს, მაგრამ მის თვალებში იმხელა სიყვარული და კმაყოფილება
იკითხებოდა, არადამაჯერებლად გამოსდიოდა ყოველივე.
-არ დაგტოვებ, ლუკა! არაფრის დიდებით არ დაგტოვებ! - მაგრად მოეხვია ელენე მამაკაცს.
-ღმერთო, რა ჯიუტი გოგო ხარ! ვიცი, რომც გაგაგდო, არ წახვალ. არადა, რომ არ შეიძლება
შენი აქ დარჩენა, რა ვქნათ? - გაეღიმა ლუკას.
-უსაფრთხოება არაფერ შუაშია, ელენე. არც მე და არც ბექას არაფრის გვეშინია! უბრალოდ
მერჩივნა, შენგან შორს ვყოფილიყავით ეს დღეები...
-არავინ დამიჭერს, ელენე, ნუ დარდობ! იმიტომ გავაკეთე, რომ ასე იყო საჭირო. იმიტომ, რომ
ახვლედიანები იმსახურებდნენ ამას. არ ვნანობ, თუ გაინტერესებს!
-რანაირია?! ჯაყელი უნდა იყოს და მორჩა! მე ის გავაკეთე, რაც ნებისმიერს უნდა გაეკეთებინა
ჩემ ადგილას. ჩემი ოჯახი დავიცავი! ჩემი ბიძაშვილის და სიძის მკვლელი დავსაჯე!
ყველაფერი მწარედ ვანანე. კიდევ რომ მქონდეს შანსი, იმავეს ვიზამდი! - გაცეცხლდა
ჯაყელი.
-რა მნიშვნელობა აქვს მაგას. ეს შვების მოსაპოვებლად არ გამიკეთებია! ასე იყო საჭირო და
მორჩა!
-ახვლედიანები რომ გადარჩნენ? - ისე ჩუმად იკითხა ელენემ, თითქოს ეშინოდაო ამის თქმა.
-ვერ გადარჩებიან, წესით არ უნდა გადარჩნენ! მე და ბექა კარგი მსროლელები ვართ. მაგრამ
რომ გადარჩნენ, თავიდან ვიზრუნებთ მათ ლიკვიდაციაზე, ოღონდ უფრო აქტიურად!
-მაპატიე, ჩემო სიცოცხლე. ხომ იცი, რომ ისეთს არასდროს არაფერს გავაკეთებ, რომ
შეგაშინო? მაგრამ ახვლედიანების საქმე ჩემი მოუშორებელი ვალია. სანამ ისინი ცოცხლობენ
და მშვიდად სუნთქავენ, მე ვერ ვიცხოვრებ მშვიდად, შენთან ერთად.
-მეშინია, ლუკა... ძალიან მეშინია, რომ რამე შეიძლება დაგემართოს. - ამოისრუტუნა ელენემ,
ჯაყელისკენ მიჩოჩდა და ჩაეხუტა. ამ უკანასკნელმაც მაგრამ მოხვია ხელები და თავზე აკოცა.
-ჩემი დაკარგვის არასდროს შეგეშინდეს, ელენე. შენ გაშვებას არ ვაპირებ! - თვალებში ჩახედა
და ისე გაუღიმა, როგორც მხოლოდ მას უღიმოდა.
ელენესაც გაეღიმა.
-მთელი სამყაროს სიცოცხლე რომ ვალად დაიდო, მაინც ისე ძლიერ მეყვარები, როგორც ახლა
მიყვარხარ! - ნაზად შეეხო ელენე მამაკაცის ბაგეებს და ისევ ჩაეხუტა.
მარიამი ბუხრის წინ იჯდა, წითელი ღვინით ხელში. სიმშვიდის მოპოვებას ცდილობდა,
მაგრამ ვერაფრით ისვენებდა. იოანეს სიტყვები ისე უღრღნიდნენ ტვინს, როგორც იატაკზე
დაგდებულ შაქრის კუბიკს ღრღნიან ჭიანჭველები.
რატომ ფიქრობდა დანელიას სიტყვებზე ამდენს? - რაც უნდოდა ის ეფიქრა, მთავარი იყო,
რომ უტა არასდროს გაიზიარებდა ძმის აზრს. მაგრამ... მაგრამ რა?! - რა აწუხებდა? რა
ადარდებდა? თორნიკესთან ჩხუბი? - არა! ფიქრობდა, რომ გული ეტკინებოდა, მისი
გალანძღვით, მაგრამ პირიქით, შვება იგრძნო. თითქოს ერთიანად ამოანთხია მის მიმართ
დაგროვილი ბოღმა, რომელიც უპასუხო გრძნობამ და გაწამებულმა ახალგაზრდობამ
გამოიწვია. ერთიანად ამოძირკვა თორნიკე არველაძის არსებობა მისი გონებიდან და
გულიდან. გულიდან? - ხო... აი ასე, გულიდანაც გამოაგდო და ცხვირწინ მიუჯახუნა კარი.
ასე მარტივად, ერთ ღამეში... ერთი უბრალო მოქმედებით, ერთი ტყუილით, ერთი მცდარი
არჩევნით. ვერ აპატია, უბრალოდ ვერ აიტანა მისი დამოკიდებულება.
მისი გული ბრძოლის ველად გადაიქცა. რა ერქვა ამას? რა შუაში იყო საერთოდ იოანე? - სამი
კვირის გაცნობილი იოანე, ანდრეა ახვლედიანის ძმაკაცი იოანე. მისი ოჯახის მტერი იოანე,
მთელი ცხოვრების სიყვარულს, თორნიკეს, როგორ ებრძოდა? - რა იყო ეს?!
ოთახში თითქოს შიშის ზარმა ჩამოკრა, მაშოს ერთიანად აეჯაგრა სხეული. მის გონებაში
მახვილივით გაიელვა კითხვამ, რომელიც ოცდაათწლიანი ომის განმავლობაში პირველად
დაებადა ერთ-ერთ მონაწილე მხარეს. - როგორ დაიწყო ეს ბრძოლა?! რატომ გადაემტერნენ
ერთმანეთს ირაკლი და დემეტრე?! განა ვინ იცოდა პასუხი ამაზე? - არც არავინ! მხოლოდ
დემეტრემ და ირაკლიმ, მხოლოდ მათ და არავინ სხვამ.
მარიამი შეძრწუნდა. შეაძრწუნა იმ ფაქტმა, რომ მისი ძმაც, ბექაც, ნიკუშაც, თორნიკეც, გეგაც,
რატიც, ანდრეაც, ალექსანდრეც, იოანეც და მათეც უბრალოდ ბრმა ჯარისკაცები იყვნენ
„საიდუმლო ბრძოლაში“.
ერთმანეთს ხოცავდნენ. დაუნდობლად კლავდნენ, ცემდნენ, აფურთხებდნენ სულში,
ლანძღავდნენ, სძულდათ, ეზიზღებოდათ, ადამიანობას კარგავდნენ, ცხოველებს
ემსგავსებოდნენ, სრულიად, სრულიად უცნობი მიზეზით.
ფეხზე წამოხტა და ბოლთის ცემას მოჰყვა. უნდა დაერეკა! უტასთან აუცილებლად უნდა
დაერეკა და ახვლედიანების მდგომარეობის შესახებ გაეგო რამე. აინტერესებდა არამხოლოდ
თავისი თავის და ბიჭების გამო, არამედ ანდრეას და ალექსანდრეს გამოც. ადამიანურად
აინტერესებდა, თუნდაც უტას და იოანეს საყვარელი ადამიანების მდგომარეობის შესახებ
გაეგო ახალი ამბავი.
გავიდა...
ერთი, ორი, სამი წამი დასაკიდებლად, მაგრამ არა! უნდა გაერკვია, უნდა სცოდნოდა!
გული აუფანცქალდა. მიუხედავად იმისა, რომ უტას ურეკავდა, რომელიც სულაც არაფერს
შეიმჩნევდა მასთან საუბარში და ჩვეული, მეგობრული ტონით დაელაპარაკებოდა, მაინც
ნერვიულობდა. დამნაშავედ გრძნობდა თავს. დამნაშევედ იმიტომ, რომ ისიც ჯაყელი იყო.
-გისმენ, მარიამ! - როგორც იქნა გააგონეს მობილურში ხმა. ერთიანად გააცია სხეულში. ეს
უტას ხმა არ იყო, ეს ნამდვილად იოანე იყო.
-ხო, მე ვარ. უტა გასულია და ტელეფონი აქ დარჩა. გინდოდა რამე?! - იმხელა სიცივე და
ოფიციალობა იგრძნობოდა მამაკაცის ხმაში, მარიამს ერთიანად დაუარა ტანში.
-იოანე, მოიცადე! - წამოიყვირა გოგონამ, როცა მიხვდა, რომ დანელია ტელეფონის გათიშვას
აპირებდა. - როგორ არიან შენი მეგობრები?
-იოანე, მე ვიცი, რასაც ფიქრობ და ისიც ვიცი, რომ სრული უფლება გაქვს ასე იფიქრო, მაგრამ
უბრალოდ მინდა იცოდე, მე წარმოდგენაც არ მქონდა, რომ ჩემი ოჯახი ასეთ რამეს გეგმავდა.
თუ ოდნავ მაინც გამიცანი ამ დროის განმავლობაში, გეცოდინება, რომ ძალადობის მომხრე
არ ვარ და არც არასდროს ვიქნები. შენს ძმაკაცებს გამოჯანმრთელებას ვუსურვებ მთელი
გულით, შენი ნებაა, დამიჯერებ თუ არა. მე უბრალოდ მინდოდა გცოდნოდა.
-გასაგებია... ყველაფერი გასაგებია... უნდა წავიდე, ექიმი მოდის, ჩემს ძმას გადავცემ, რომ
დარეკე! - მშრალი იყო იოანეს პასუხი, რასაც ტელეფონის გამაყრუბელი წუილიც მოჰყვა.
-იოანე, ანდრეამ შეიძლება კარგა ხანს ვერ შეძლოს ლაპარაკი, როდემდე დაველოდებით? ის
ნაბი*ვრები შეიძლება გაიქცნენ კიდეც!
-არსად გამქცევები ეგენი არ არიან! დამალვა რომ სდომოდათ კახეთში კი არა, საზღვარგარეთ
წავიდოდნენ. - დარწმუნებით ჩაილაპარაკა დანელიამ და ნიკაპზე მოისვა ხელი.
მათეს რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ანასტასია და უტა მიუსხდნენ გვერდით. უტამ
თვალებით ჰკითხა ბიჭებს, რა ხდებაო, მათაც თავი გაუქნიეს, არაფერიო.
-ექიმო, თქვენ თქვით, რომ ჯერ კიდევ გუშინ საღამოსთვის გაიღვიძებდა ჩემი შვილი! -
გაცხარებით ესაუბრებოდა ირაკლი თეთრხალათიანს.
-არვიცით, ბატონო ირაკლი, ამის თქმა ძალიან რთულია. გარწმუნებთ, ჩვენი გუნდი
ყველაფერს აკეთებს...
-ბატონო ირაკლი, როგორც უკვე გითხარით, ჩვენი გუნდი ყველაფერს აკეთებს თქვენი
შვილების გადასარჩენად. დანარჩენი მხოლოდ მათზეა დამოკიდებული. ვწუხვარ, მაგრამ
ვერაფრით დაგეხმარებით.
თეთრხალათიანი სწრაფი ნაბიჯებით გაეცალა კაცს იმის შიშით, რომ რამე ცუდს
დამართებდა.
წამოდგა. კაკუნი ისევ განმეორდა. გაუკვირდა და შეეშინდა. არავის ელოდა, ვინ იცოდა მისი
მანგლისში ყოფნის შესახებ?! კართან ფრთხილად მივიდა და ხელის ცახცახით გააღო.
ვის არ წარმოიდგენდა, მის კარის ზღურბლზე მდგარს, მაგრამ იოანე დანელიას, ნამდვილად
არა.
-იოანე? შენ აქ? - ძლივს ამოილუღლუღა გოგონამ და გაწუწულ დანელიას თვალი მოავლო.
-ღობეზე?
-ჰო.
-როგორ?
-ხო, რა თქმა უნდა, მაპატიე, დავიბენი, შემოდი! - გაიწია მარიამი და სტუმარი სახლში
შეატარა. - მიდი, ბუხართან დაჯექი, მე პირსახოცს მოგიტან. - კიბეებზე აირბინა მაშომ.
-იოანე, რატომ მოხვედი?! - უცებ ჰკითხა მარიამმა მამაკაცს და თვალი თვალში გაუყარა.
-ჩაის არ დამალევინებ? ძალიან ცივა გარეთ და უარს არ გეტყოდი! - ჩაეცინა იოანეს ისე, რომ
მაშოს ნათქვამისთვის ყურადღება არც მიუქცევია.
ჯაყელმა ამოიოხრა.
-რა თქმა უნდა, დაგალევინებ. დამელოდე, მალე მოვალ... - სამზარეულოში გავიდა გოგონა
ჩაის გასაკეთებლად.
-თუ იმის გასაგებად მოხვედი, ლუკა და ბექა აქ ხომ არ იმალებიან, გეტყვი, რომ ტყუილად
მოცდი.
-ძალიან კარგად ვიცი, სადაც არიან შენი ძმები, აქ მაგის გამო არ მოვსულვარ! - გაღიზიანდა
იოანე.
-ამ კარიდან ბაღში გადიხარ? - დიდი ინტერესით იკითხა დანელიამ და ისევ უყურადღებოდ
დატოვა კითხვა.
-იოანე, გეყოფა! გეკითხები და მიპასუხე, რატომ მოხვედი ჯაყელთან, როცა ამავე გვარის
წარმომადგენლებმა შენი ძმაკაცები დაჭრეს სასიკვდილოდ?! - მოთმინება ამოეწურა გოგონას.
-ძალიან ვწუხვარ. ვიცი, არ გჯერა, მაგრამ ჩემთვის იმაზე მეტად ამაზრზენია მომხდარი,
ვიდრე შენ წარმოგიდგენია.
-მარიამ, იცოდე, ამას ხშირად არ ვიძახი, მაგრამ მაპატიე ის, რაც გითხარი! - წარბები შეჭმუხნა
დანელიამ და კუშტი მზერა დაასო ჯაყელს.
მარიამს ცხელმა ტალღამ დაუარა სხეულში. მისი ნათქვამი უცნაურად მოედო გულს, მისმა
მზერამ გაურკვევლად ააფორიაქა.
-არა, არ მქონდა. არასდროს მოგიცია ჩემთვის იმის საბაბი, რომ ასე მეფიქრა. მარიამ, როცა
გითხარი, შენ სხვებს არ გავხარ და განსხვავებული ხართქო, მართლა გულწრფელი ვიყავი. ის
სიტყვები კი უბრალოდ ცხელ გულზე ვთქვი და ძალიან ვნანობ.
-რა მნიშვნელობა აქვს? მთავარია, რომ იცოდე, იმას არ ვფიქრობ, რაც გითხარი!
-და რატომ არ ფიქრობ ასე? მეც ხომ ჯაყელი ვარ? რა გარანტია გაქვს, რომ ჩემი ოჯახისგან
რამით განვსხვავდები?! მხოლოდ სამი კვირაა მიცნობ...
-დროს რა მნიშვნელობა აქვს? ადამიანის შეცნობა ერთ საათშიც შეიძლება. უბრალოდ მჯერა,
რომ სხვანაირი ხარ და მორჩა!
-არ ვიცი. მეც არ ვიცი, აქ რატომ ვარ. ახლა წესით საავადმყოფოში უნდა ვიყო, ჩემი ძმაკაცის
გვერდით, მაგრამ...
-მაგრამ?!
-მაგრამ, ასე უბრალოდ, დავავლე მანქანის გასაღებს ხელი და გონს რომ მოვედი, შენი სახლის
კარზე ვაკაკუნებდი უკვე - იოანეს მკრთალად გაეღიმა. მარიამმა ვერაფერი თქვა.
-პარადოქსია, არა?! - უცებ წამოიწყო საუბარი იოანემ, ისე, რომ მზერა ცეცხლისთვის არ
მოუშორებია და ჩაიცინა. - ახლა იმ ადამიანის სახლში ვზივარ, რომელმაც სულ ცოტა ხნის
წინ ძმაკაცი დამიჭრა სასიკვდილოდ. იმის მაგივრად, რომ ახლა საავადმყოფოში ვიყო და მის
პატარა ბიძაშვილს ვამხნევებდე, აქ ვარ, მარიამ ჯაყელთან ერთად და ისიც არ ვიცი, რატომ...
-თუ შენი ძმაკაცი მართლა ისეთი ძლიერია, როგორც ამბობ, მაშინ არაფრის დიდებით არ
დაგტოვებთ, იოანე. გაიღვიძებს აუცილებლად, სხვა გამოსავალიც არ აქვს. - საიდანღაც
მოკრებილი ძალით ამოიჩურჩულა ჯაყელმა და სწრაფად მოიწმინდა ცრემლი.
-ცოდვა იყო შენი მაგ გვარზე დაწერა, მარიამ ჯაყელო. ცოდვა იყო და ღმერთს რა ვუთხარი,
ასეთი საქმის გაკეთებისთვის! - როგორც იქნა მიაბრუნა თავი დანელიამ და მზერა გაუსწორა
მარიამს. ცეცხლის შუქი იმდენად ლამაზად ეფინებოდა გოგონას ღაწვებზე, მისთვის მარიამი
ღვთაებრივ არსებას ემსგავსებოდა.
-ამ სივრცეს ალბათ ვერასდროს გადავლახავთ, არა?! - მწარედ ჩაეცინა მარიამს და საზურგეს
მიეყრდნო. იოანემ ამოიხვნეშა.
-თორნიკე საერთოდ რა შუაშია, ვერ ვხვდები. მითუმეტეს ახლა მისი სახელის გაგონებაც არ
მინდა, თუ ძალიან გაინტერესებს. - მტკიცედ თქვა მაშომ და ყელი მოიღერა.
-ჩემი ნამდვილად არ არის. იცი რა არის ჩემი? - აი ეს ტელეფონი! შემიძლია შევეხო, ხელში
ავიღო და ის გავუკეთო, რაც გამიხარდება. ეს სავარძელია ჩემი, სადაც მომინდება იქ
გადავდგამ, მაგრამ თორნიკე არც არასდროს ყოფილა ჩემი და ეჭვი მაქვს, ამ საღამოს შემდეგ,
არც არასდროს იქნება!
განსხვავებული სხივი შეეპარა დანელიას თვალებში. თითქოს მარიამის სიტყვებმა მასში
რაღაც ნაპერწკალი გააღვივესო.
-საერთოდ, ასეთი გულწრფელი არ ვარ ხოლმე; არც ასე ადვილად ვუშლი ვინმეს გულს. -
თითქოს თავი გაიმართლაო ჯაყელმა.
-შენ რა, გცალია ამ ყველაფრისთვის? ახლა წესით საავადმყოფოში უნდა იყო ან ჩემს ძმას
ედგე კვალში, ვცდები?
-არა, არ ცდები, მაგრამ, როგორც ხედავ, მე აქ ვარ, შენთან ერთად და რატომღაც სულაც არ
ვღელავ, რომ შენი ძმა ახლა თავის ძმაკაცთან ერთად კახურ ღვინოს უსინჯავს გემოს!
-რა, გეგონა არ ვიცოდი, სად იყვნენ შენი ძვირფასი ძმები? - ჩაეცინა დანელიას გოგონას
რეაქციაზე.
-ასე უცებ როგორ გაიგე? ან თუ გაიგე, მართლა რა გინდა აქ?! - დაიბნა ჯაყელი.
-ხანდახან, მგონია, რომ ჯაყელი არ ხარ და ვერ ერკვევი ასეთ რაღაცეებში! - გაეცინა იოანეს.
-გარჩევები არც უნდა გაინტერესებდეს, მაგრამ კი უნდა იცოდე, რა ვითარეებაა შენ გარშემო.
-რაც წამოვიზარდე და ჭკუაში ჩავვარდი, მას შემდეგ ვცდილობ დავივიწყო ჩემი გვართან
დაკავშირებული პრობლემები და უბრალო ადამიანივით ვიცხოვრო. მეზიზღება იმის
გააზრება, რომ ჩემს ძმას ძილისას თავთან იარაღი უდევს; მეზიზღება, რომ ჩვენს სახლს
ოცამდე კაცი იცავს; ვერ ვიტან, რომ იარაღიანი მძღოლი დამყვება კუდში. მძულს, საყვარელი
ადამიანების დაკარგვის შიში, რომელიც ტკივილად განვიცადე უკვე ორჯერ. ხანდახან,
უბრალოდ მინდა, რომ დავივიწყო ყველაფერი და რეალობას გამოვექცე. ახლაც ამას
ვცდილობ, მაგრამ შენ არ მაცდი! - ერთი ამოსუნთქვით მიაყარა მარიამმა სათქმელი მამაკაცს
და უცებ გაჩუმდა.
იოანემ თავი დახარა.
-გისმენ მათე! რა მნიშვნელობა აქვს, საქმე მქონდა და გავედი. მოხდა რამე?! მართლა?!
როდის?! ვახ, რა მაგარია, მოვალ მალე! - სახე გაუბრწყინდა დანელიას. კარგი! - იოანემ
ტელეფონი გათიშა, თვალები დახუჭა და ღრმად ამოისუნთქა.
მაშო უბრალოდ იდგა, კარის ჩარჩოს მიყრდნობილი და გაჰყურებდა წვიმაში მიმავალ იოანე
დანელიას, რომელსაც სიარულზეც კი ეტყობოდა, როგორ უხაროდა ძმაკაცის გადარჩენა.
საწოლზე ჩამოჯდა. ძილი გაუკრთო იოანეს შეჭრამ და ახლა სულაც აღარ სურდა დაწოლა.
მობილური მოიმარჯვა და უფროსი დის ნომერი აკრიფა.
უცნაური ხმა ჰქონდა, დაღლილი და მძიმე. იმ სხივზე, სულ თან რომ ახლდა გოგონას ტონს,
აღარაფერი ითქმოდა. იმ დღეს გამკრთალიყო, როცა დათუნა გასვიანი მოუკლეს ქორწილში.
-ეკატერინე... ხომ არ გაგაღვიძე? - სხვა ვერაფრის თქმა მოიფიქრა უცროსმა ჯაყელმა.
-არა, უბრალოდ ვმუშაობდი და პირველ ჯერზე ვერ გავიგე ზარი. - ამოიხვნეშა ეკატერინემ.
-კატო, რატომ მიხსნი? პირიქით, გადასარევი ამბავია, რომ გააგრძელე შენი საქმე!
-შენ რატომ გღვიძავს ამ დროს, მაშო? ახლა წესით თქვენთან დილის ოთხი საათი მაინც
იქნება.
-არ ვიცი, მე არ ვარ ქალაქში, მეგობართან ვარ, აგარაკზე. დედას დაურეკე, იქნებ მან გითხრას
რამე. - სიმწრით გაეღიმა მარიამს და ფანჯარასთან დადგა.
-მაშო, შენ ნამდვილად კარგად ხარ? ისევ თორნიკეს ხომ არ ეჩხუბე? - ეჭვით ჰკითხა კატომ
დას.
მარიამს გაეღიმა. ყოველთვის ხვდებოდა ეკატერინე, როცა მის უმცროს დას უჭირდა. ახლაც
მიხვდა, რა თქმა უნდა, მიხვდა. ამხელა მანძილის დაშორების მიუხედავად, იგრძნო.
-მეც, აბა შენ იცი, თავს გაუფრთხილდი, იცოდე და ნუღარ ეჩხუბები იმ ბიჭს! - დაარიგა
ეკატერინემ გოგონა და გათიშა.
ტელეფონი საწოლზე მოისროლა და შუბლი ცივ მინას მიაბჯინა. წვიმის წვეთები
მხიარულად ეცემოდნენ ფანჯარას და მერე ქვემოთ მისრიალებდნენ.
-სად იყავი, არ მეტყვი? - გადაულაპარაკა უტამ ძმას, ისე, რომ მისთვის არც შეუხედავს.
-მარიამი მირეკავდა თურმე გუშინ, შენ ელაპარაკე? - ეშმაკურად ჩაეღიმა უმცროს დანელიას,
რაც მხოლოდ ძმის მახვილ თვალს არ გამორჩენია.
მიხვდა იოანე. ღიმილით და გამოხედვით მიხვდა, რომ უტამ ყველაფერი იცოდა. რა იყო
საცოდინარი? მაგრამ რაც იყო და არ იყო, არ გამოპარვია უმცროსი ძმის დაკვირვებულ
თვალს.
-საერთოდ, მარიამი ყველაზე საოცარი გოგოა, მათ შორის ვისაც ვიცნობ! მეორე მისნაირი არ
მეგულება დედამიწაზე. - აგრძელებდა ჯაყელის ხოტბას უტა.
-არ გამაგიჟო, ვაჟა! გითხარი, ვინმე ჩვენებური გამოუშვითქო და ვინ ოხერია ეს თოიძე?! ვინ
არის, საიდან გამოჩნდა? ვისი შვილია, კი მაგრამ?! იმ თოიძესი? მაგას გოგო არ ჰყავდა? -
ჯანდაბა! - კბილები გაახრჭიალა სიმწრისგან ახვლედიანმა. - რამდენი წლისაა? რატომ ანდეს
ჩემი შვილების საქმე მაგას?! ასეთი ახალგაზრდა?! ვინ არის, კი მაგრამ, რა დამსახურება აქვს
ასეთი?! - აღშფოთებას ვერ მალავდა ირაკლი. - მისმინე, ვაჟა, დარწმუნებული ხარ, რომ მაგ
ლაწირაკთან ჩემებური ხერხები არ გაჭრის? იქნებ არც ეგეთი მკაცრია, როგორც შენ ამბობ?! -
ტონს დაუკლო უფროსმა ახვლედიანმა და თითქმის აჩურჩულდა. - ოხ, მე ამის დედა ვატირე,
საიდან გამოერჭო ახლა ეგ კაცი! დღეს მოვა? - მაშინ ხვალ გამოუშვი. დღეს შეიძლება ჩვენც არ
შეგვიშვან სანახავად, ჯერ სუსტად არის. კარგი, ვაჟა, კარგი! დაგირეკავ ხვალ. - ბატონმა
ირაკლიმ ტელეფონი გათიშა და ხმამაღლა შეიკურთხა.
-გიორგი თოიძე? მე და იოანემ ვიცით ეგ კაცი, ჩვენზე რამდენიმე წლით დიდია, გვქონია
მასთან შეხვედრის პატივი.
-მეეჭვება! ნამდვილი ძაღლია, დაგეშილია ასეთ საქმეებზე, თანაც ფულით ვერ გავაკვირვებთ,
თქვენც კარგად იცით, ვისი შვილია.
-ნუ ვინერვიულებთ. მოიფიქრებს რამეს ანდრო, არც პირველი შემთხვევა იქნება მისთვის და
არც ბოლო! - გაეღიმა არაბულს და უფროს ახვლედიანს მხარზე დაკრა ხელი სანუგეშოდ.
მეორე დღეს მართლაც მოვიდა გამომძიებელი თოიძე, თავის მხლებლებთან ერთად.
წარმოსადეგი გარეგნობის ახალგაზრდა კაცი იყო. გამხდარი და ახოვანი. ოდნაც მოშვებული
წვერით და მუდამ მოჭუტული, თითოეული დეტალის შესასწავლად მომართული
თვალებით.
-გიორგი!
-ასეა თუ ისე, მაინც მოგვიწევს ყველაფრის გამოძიება, ბატონო ირაკლი. ხომ ხვდებით? თუ
გნებავთ, ამას უბრალო პროტოკოლი დავარქვათ.
-იცით, ჩემს შვილთან ჯერ ჩვენც არ გვიშვებენ. მისი მდგომარეობა ჯერ კიდევ არ არის
სტაბილური.
-ნუ ღელავთ, ბატონო ირაკლი, ექიმს უკვე გავესაუბრე და მასთან შესვლის ნება დამრთო.
გპირდებით, არ გადავღლი. მხოლოდ რამდენიმე კითხვით შემოვიფარგლები, ყოველ
შემთხვევაში, ჯერ-ჯერობით. მერწმუნეთ, საჩქარო რომ არ იყოს, ნამდვილად არ
შევაწუხებდი, მაგრამ, მემგონი, ყველას ინტერესებში შედის ამ საქმის წრაფად გახსნა და
დამნაშავის დაკავება.
-არა, რა თქმა უნდა! - გაეღიმა თოიძეს. - გამარჯობა, ბატონო ანდრეა, როგორ გიკითხოთ?
გადარჩენას გილოცავთ, პირველ რიგში! - სკამზე დაიკავა ადგილი მამაკაცმა.
-მესმის, რომ ლაპარაკი გიჭირთ, მაგრამ, სამწუხაროდ, გამოძიება ვერ დაიცდის. მხოლოდ
რამდენიმე კითხვას დაგისვამთ, გპირდებით!
-გაძარცვის მიზნით? - გაკვირვება ვერ დამალა დეტექტივმა. - გინდათ მითხრათ, რომ თქვენ
და თქვენს ძმას სამ-სამი ტყვია გესროლეს გაძარცვის მიზნით?!
-სანდრო თავს ცუდად გრძნობდა... საჭესთან დაჯდომა მთხო..ვა. სხვა ვერ..აფერი მოიფიქრა..
და ჩიხში შე..აყენა მანქანა. - ანდრეამ სახე დამანჭა და ჭრილობა აიტკივა.
-დიახ, დიახ, რა თქმა უნდა! ბოლო კითხვაც და დავამთავროთ - ბატონო ანდრეა, ლუკა და
ბექა ჯაყელების შესახებ თუ გსმენიათ რამე? - გამჭოლი მზერა ესროლა დეტექტივმა
დაზარალებულს.
-იცით, რომ თქვენი ინციდენტი და მათი ქალაქიდან გასვლა დაემთხვა? გამოძიება სწორედ
მათ განიხილავს მთავარ ეჭვმიტანილებად.
-დაიჯერა მერე?
-არ გვკიდია?! მოუწევს დაჯერება, მაინც ვერაფერს იპოვის, რომ რამე დაამტკიცოს! - გაეღიმა
ახვლედიანს.
-მგო...ნი არც ის...ე ცუდი... მსახი...იობი ვარ! - ავადმყოფის იმიტაცია გააკეთა ანდრეამ და
გაიცინა.
-რაკი შენ გაცინებულს გხედავ ისევ, ესეიგი არ გვატყუებს ექიმი და ყველაფერი რიგზე გაქვს!
- გაეცინა იოანეს.
-ჩემი მოკვლა რომ ასე ადვილი იყოს... - ჩაეცინა ახვლედიანს. - მე მხოლოდ ალექსანდრე
მადარდებს, როგორაა?
-ანდრეა, მორჩი ყოველ წამს მის მდგომარეობაზე კითხვების დასმას! უკვე გითხარით,
როგორც კი რაიმე ახალი იქნება, გეტყვით!
-მამაჩემი სადაა?
-ალბათ გამომძიებელს აცილებს. ხომ ხვდები, მისი მოთაფვლა უნდა, რომ ბევრი არ აქიცინოს
იმ თოიძემ ერთი ადგილი და მალე მოისვენოს! - ჩაეცინა მათეს.
-ვერაფერს იპოვის, დაიღლება და დაიჯერებს ჩემს ვერსიას, აბა რას იზამს?! - ტუჩის კუთხე
ჩატეხა ანდრეამ.
-მეხუმრები?! - ჯაყელები ჩემი დაბრუნების დღიდან ადგენენ ალბათ, ჩემი მოკვლის გეგმას
,უსუფთავესი ნამუშევარი ექნებათ, მე მჯერა მათი პროფესიონალიზმის! - გაეცინა
ახვლედიანს.
-ანდრეა, შენ რაღაც ზედმეტი იუმორით უდგები ამ ამბავს და მემგონი, დროა დაივიწყო ეს
მშვიდობის მტრედობა და გონს მოეგო! ჯაყელებმა შენი და შენი ძმის მოკვლა სცადეს,
ალექსანდრე ახლაც კომაშია და კაცმა არ იცის, გადარჩება თუ არა!
-ანდრეა, რაებს ლაპარაკობ?! ჯაყელებმა პირადად შენი და შენი ძმის მოკვლა სცადეს, რა
შუაშია გასვიანი? საერთოდ, შენ მოკალი ეგ ბიჭი?
-არა!
-შენმა ოჯახმა?!
-არა!
-კარგი, აღარ გვინდა ამაზე, როგორც შენ იტყვი, ისე იქნება. ჩვენ გავალთ ახლა და შენ
დაისვენე! - წამოდგა სკამიდან იოანე და ძმაკაცს ანიშნა, გავიდეთო.
-აბა შენ იცი, ანდრო, დაისვენე. ხვალ კიდე გნახავთ! - თვალი ჩაუკრა მათემ ძმაკაცს და
იოანესთან ერთად დატოვა პალატა.
სპეციალური სამოსი ჩააცვეს და მხოლოდ ამის შემდეგ შეუშვეს პალატაში. ალექსანდრე ვერც
ისე ხეირიანად გამოიყურებოდა, უამრავ წრიპინა აპარატზე შეერთებული, რამდენიმე
სახეობის მილით სხეულზე და პირში. ფერი დაკარგული ჰქონდა, სხეული მილეული. იმ
ალექსანდრესგან აღარაფერი იყო დარჩენილი, რომელიც არცერთ გოგოს ტოვებდა
გულგრილს.
-ეს რა არის, ბიჭო, არ გრცხვენია, ასეთ მდგომარეობაში რომ ჩავარდნილხარ?! - გაუღიმა ძმას
და მილებს გააყოლა თვალი, უსასრულოდ რომ გრძელდებოდნენ და წრიპინა აპარატებს
უერთდებოდნენ. - არ გეკადრება, სანდრო, ასეთი სისუსტე და დანებება არ გეკადრება
ახვლედიანს! გარეთ ხალხი გიცდის, ჩვენები სულ აქ არიან, ყველანი! ლიზიკოც აქ არის, შენი
ლიზიკოც აქ არის, კართან გელოდება და შენ გამო ტირის. აკი ცოლობა უნდა გეთხოვა მის
დაბადებისდღეზე? შენ კი მთელი დაბადებისდღე საავადმყოფოში გაატარებინე საყვარელ
ქალს, რა საქციელია? მაგას გასწავლიდი? საყვარელ ქალს ვინ იმეტებს ასეთი ტანჯვისთვის?!
უნდა გამოფხიზლდე იცოდე და დააღწიო თავი ამ აურაცხელი რაოდენობის მილებს! ჩემს
ძმას არ გეკადრება ამდენი ხნით საავადმყოფოში წოლა, ნამდვილი ახვლედიანის სახელს
არცხვენ! - გაეცინა ანდრეას. - ნუ ამაწიოკებინებ ჯაყელების მოდგმას, გეხვეწები. ცხოვრებაში
საკმარისად მაქვს ცოდვები, კიდევ რომ არ მივუმატო. წამოდექი ფეხზე, იცოდე, თორემ არ
მოგეწონება, რასაც ვიზამ და მერე ისევ შენ უნდა გამკიცხო მაგისთვის! მეც ხომ სამი ტყვია
მივიღე და ვერ მხედავ როგორ ყოჩაღად გამოვიყურები? შენც უნდა მომბაძო, სანდრიკ,
დაუჯერე უფროს ძმას, არ მოგატყუებს, არასდროს! დედა გელოდება თავის ბაღში, სკამზე...
ხომ იცი, რომ გელოდება? ხომ გრძნობ? ვიცი, რომ გრძნობ. ახალი კი არაფერი გამოგიგონია,
მეც ვყოფილვარ შენს დღეში! გახსოვს, ჩვიდმეტი წლის ასაკში, რომ მომივიდა ჩხუბი და
გამწირეს საიქიოდ გასამგზავრებლად? მაშინ ხომ გამოვძვერი შენი ხათრით? - ხოდა დროა
ახლა, გადამიხადე! შენ მაგარი ბიჭი ხარ, ალექსანდრე, ჩემზე მაგარი! ერთია, რომ სულ ჩემი
შეცდომების გამო გიწევს პასუხის გება, მაგრამ არაუშავს. ხომ იცი? ძმის გამო გადარტყმული
წკეპლა, ტკბილია! გამოფხიზლდი, ლომო, გეყოფა დასვენება. საყვარელი ხალხი გიცდი,
ცოლი გყავს მოსაყვანი, ასე მარტივად თავის დაძვრენა არ გამოგივა, იცოდე! ახვლედიანი ხარ
და ღმერთს არ უქნია ჩვენი სიმარტივე! - გაეღიმა ანდრეას. - მაცეკვე, რა, შენს ქორწილში,რა
იქნება? - ნუ წამართმევ შენი დაცინვის საბაბს, როცა „სმოკინგში“ გამოწკეპილს დაგინახავ,
პატარა ბიჭივით აღელვებულს. ოღონდ ეგ დამანახა და მერე მომკალი თუ გინდა, შენი
საკუთარი ხელით, აღარ დავეძებ. შენთან ვარ, იცოდე, სამი ტყვია რის მაქნისია ძმებ
ახვლედიანებთან?! მოვერევით, ამასაც მოვერევით! გელოდები და არ დამაღალატო,
ალექსანდრე ახვლედიანო, თორემ ხომ მიცნობ? - არ გამიჭირდება მანდ გამომგზავრება, შენი
პოვნა და კარგად დაჟეჟვა სიმხდალისთვის! შენთან ვარ, იცოდე, გვერდით გიდგავარ და
გამაგრებ! ნუ დამაღალატებ, სანდრიკა, მაქვს მე შენი იმედი ცხოვრებაში! - უფროსი
ახვლედიანი ოდნავ წამოიწია და ძმას გაყინულ შუბლზე აკოცა. კიდევ ერთხელ დაკრა ხელი
მკლავზე და პალატა დატოვა.
-მათე, შეგიძლია წყნეთში ახვიდე და დედაჩემი ჩამოიყვანო? - ძმაკაცს მიუახლოვდა ანდრეა.
-ალექსანდრე? დარწმუნებული ხარ, რომ კარგი იდეაა? ცუდად რომ გახდეს? - ორჭოფობდა
არაბული.
-არ გახდება, ვიცი! ჩამოიყვანე, რა, მინდა, რომ ნახოს თავისი შვილი.
-კარგი, მაშინ, ახლავე წავალ და ჩამოვიყვან ნინო დეიდას. - გასაღები ამოიღო ჯიბიდან მათემ
და ლიფტისკენ გაემართა.
ქალი ძალიან დაბნეული და შეშინებული იყო. ორივე ხელი მათეს მკლავზე ჰქონდა
ჩაბღუჯული და გვერდით მიმავალ ნანას თვალებში შესციცინებდა. ანდრეამ მაშინვე მისკენ
გააგორა ეტლი და თბილად გაუღიმა.
-ხო, ალექსანდრე. შენი სანდრო, დე. ახლა ძალიან სჭირდება შენი ხმის გაგონება.
-მეც წამოგყვები, დედა, არ ინერვიულო! - გაუღიმა მამაკაცმა დედას და მასთან ერთად გაყვა
ექიმს.
-თუ იმის არ უნდა მწამდეს, რომ დედის გული შვილის გასაჭირს ყოველთვის გრძნობს, აბა
რაღა დავიჯერო ამ ქვეყანაზე?!
-მისი აქ მოყვანა ცოტა სარისკო ხომ არ იყო? - ფრთხილად მიმართა ირაკლიმ შვილს და
მიმავალ მეუღლეს თვალი გააყოლა.
-არა, უბრალოდ...
-მას შვილთან ყოფნის სრული უფლება ჰქონდა! - მოკლედ მოუჭრა ანდრეამ და ეტლი თავისი
პალატისკენ გააგორა.
ალექსანდრე პალატაში გადაიყვანეს, მაგრამ მასთან შესვლა ჯერ კიდევ არ შეიძლებოდა. მისი
ნახვა ყველას ეჩქარებოდა,მაგრამ მთავარი მაინც ის იყო, რომ ახვლედიანების ოჯახში
ოცდაცხრა დეკემბერი ბედნიერად გათენდებოდა.
მეორე დღეს სანდრო უფრო კარგად გრძნობდა თავს, მაგრამ ჯერ მაინც ვერ იყო ბოლომდე
მომჯობინებული. პირველად მასთან ირაკლი შევიდა. მოსიყვარულების შემდეგ
გამოძიებისთვის მისაცემი ჩვენების შესახებაც უამბო. ანასტასია და ლიზა ერთად შევიდნენ
პალატაში. სანდრო იღიმოდა, გოგონები ტიროდნენ. მათი შეხვედრა ძალიან ემოციური
გამოდგა. დიდხანს ვერც ისინი დარჩნენ, რადგან ექიმები მკაცრად აკონტროლებდნენ
პაციენტის ვიზიტების ხანგრძლივობას.
სულ ბოლოს, საღამოს, ანდრეამაც მოინახულა უმცროსი ძმა. არაფერი უთქვამს. უბრალოდ
საწოლთან მივიდა, სანდროს მკლავზე ხელი დაკრა და გაუღიმა. საპასუხოდ ალექსანდრემაც
გახსნა ფერმკრთალი ბაგეები.
მარიამი ისევ მარტო იყო და საერთოდ არ ჩქარობდა სახლში დაბრუნებას. უტასგან უკვე
იცოდა, რომ ძმები ახვლედიანების სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრებოდა, მაგრამ რაღაც
მაინც არ აძლევდა თბილისში დაბრუნების უფლებას. მარტოობაში გატარებულმა დღეებმა
ფიქრი შეაყვარა გოგონას. მთელი დროის განმავლობაში იჯდა ვერანდაზე და თოვლის
ფანტელებს უზიარებდა ფიქრებს.
იმ წელს ბაკურიანში ძალიან დიდი თოვლი იდო. მაშო მანქანიდან გასცქეროდა გარემოს და
მოუსვენრად ცქმუტავდა. ერთი სული ჰქონდა, მანქანიდან გადასულიყო და თოვლში
ეგუნდავა.
-აუ, დათუნ, მიადგი, რა გაზს ფეხი, დავიღალე მანქანაში ჯდომით! - შესჩივლა საჭესთან
მჯდარ სასიძოს გოგონამ.
-ხომ არ გაგიჟდი, მაშო?! გინდა ყველა ავილეწოთ?! - სარკიდან გახედა ეკატერინემ დას.
-აუ, რამდენ თოვლს გაჭმევ, მაშიკო, შენ ხომ აზრზეც არ ხარ! - ეშმაკურად გაეცინა თორნიკეს
და ხელის გულები ერთმანეთს გაუხახუნა.
-ვინ ვის, მაგას კიდევ ვნახავთ! - ცალი წარბი გამომწვევად ასწია მარიამმა.
-სტუდენტი გახდები მალე, პრინციპში, რაღა პატარა! - ისევ გაეცინა თორნიკეს და მაშოს
ცხივრზე თითი დაკრა.
-აუ, თან ნანოც მაგას უზის მანქანაში, უარესად აგიჟებს დარწმუნებული ვარ! - გაეცინა
დათუნას.
ცოტა ხანში რამდენიმე მანქანა ერთდროულად შევიდა დიდი სასტუმროს ეზოში. იქაურობა
მალე მოიცვა ახალგაზრდების ჟრიამულმა.
-გიჟი ხარ, ბიჭო, შენ?! სად გადამასწარი, რომ მოგცურებოდა მანქანა, სად მიდიოდი?! -
ჩხუბით გადავიდა მანქანიდან დათუნა.
-კაი, სიძე, რა იყო, დამშვიდდი, მძღოლი ვარ უძლიერესი, რა უნდა მომხდარიყო?! - იცინოდა
ჯაყელი.
-მაშინკა, გაიქეცი ახლა, თორემ გაჭამე თოვლი! - უეცრად დაიყვირა ნიკუშამ და მაშოს
გაეკიდა. ეს უკანასკნელიც კივილით გაიქცა თოვლისკენ.
-ე, მაგარი ხალხი, რომ დაყარეთ ეს თქვენი ნივთები გარეთ, მე და ლუკამ ვზიდოთ მარტო?! -
დაუყვირა უკმაყოფილო ბექამ მეგობრებს და ლუკას მორიგი ჩემოდანი მიაჩეჩა.
-აუ, თუ ჩემი ძმა ხარ, რა დროს ჩემოდნებია, მოდი, ნახე, რამხელა თოვლია, სად გაგვექცევა
ეგ საქმე?! - სიცილით უყვიროდა ბიჭებს თორნიკე, რომელსაც მაშო ჰყავდა საწვალებლად
დაჭერილი.
-პატარა არა!
თორნიკეს გულიანად გაეცინა გოგონას ბავშვურობაზე. ქუდი შეუსწორა ჯაყელს და ლოყაზე
აკოცა. უეცრად თავში მთელი ძალით ნასროლი გუნდა მოხვდა, რასაც ბიჭის არანორმალური
ხარხარი მოჰყვა.
დარბოდა ორი ზრდასრული კაცი თოვლში და პატარა ბავშვებივით წიოდა, გუნდების აქეთ-
იქით სროლით. მაშო ელენეს ესვროდა, ელენე ნანოს, ნანო ეკატერინეს, ეკატერინე -
დათუნას და ასე.
ბექა და ლუკა შორიდან აკვირდებოდნენ „ბავშვებს“ და სიცილით აქნევდნენ თავს. მერე ერთი
გუნდა ბექასაც მოხვდა, გასვიანისგან და ისიც გაბრაზებული ჩაერთო „ორთაბრძოლაში“.
ლუკაც მაშინვე ელენეს ეცა და ბევრი თოვლი ჩაუყარა მაისურში. ყველა იცინოდა და ყველა
ბედნიერი იყო.
საღამოს დედამ დაურეკა. თავიდან არ უნდოდა ეპასუხა, მაგრამ შემდეგ შეებრალა ქალი.
ბოლოსდაბოლოს, ის ყველაზე მეტად განიცდიდა შვილების მდგომარეობას.
-გისმენ, დედა!
-მაშო, დედი, დამდეგს გილოცავ, ღმერთმა ბედნიერი გამყოფოს! - მოესმა დედის თბილი ხმა,
რომელიც ოსტატურად მალავდა დარდს და ტკივილს.
-კარგია აქ, წელს დიდი თოვლია მოსული... - ასევე სასხვათაშორისოდ უპასუხა მარიამმა.
-მარიამ, დედი... - ფრთხილად წამოიწყო საუბარი ქალმა. მისი ტონის შეცვლა უკვე
მრავლისმეტყველი იყო გოგონასთვის. - მამაშენი ნერვიულობს, როდის აპირებ თბილისში
დაბრუნებას?
-რა არ მინდა, მაშო?! დღეს ახალი წელია, თქვენ კი სხვადასხვა მხარეში ხართ გადაკარგული.
რას გავს ეს? როდის ხდებოდა ასე ჩვენს ოჯახში?!
-შვილო, ვნერვიულობთ მე და დემეტრე. როგორ ხარ მანდ. ან რას ჭამ ან რას სვამ? დავითს
მაინც გამოვაგზავნით შენთან, მოგეხმარება...
-რამდენიმე დღეში სწავლა განახლდება, მაშო. რას აპირებ, სწავლა აღარ გინდა? - მცირე
ხნიანი დუმილი დაარღვია ქეთევანმა.
-ბედნიერი ახალი წელი გაგთენებოდეს, მაშო. იმედი მაქვს, მალე დაგვიბრუნდები! - ესღა
უთხრა უფროსმა ჯაყელმა - უმცროსს და მობილური გათიშა.
ალექსანდრე საწოლში იყო ჯამომჯდარი და საღამოს თბილისს გასცქეროდა, ფანჯრიდან.
თოვდა თბილისში; იმ ახალწელს თბილისშიც კი თოვდა. ფანტელები საოცრად მოსჩანდა
ლამპიონების შუქზე და ღიმილს იწვევდა ახვლედიანის სახეზე.
-აი, ხომ ხედავ! - უარესად გაბრაზდა გოგონა, როცა ახვლედიანმა ერთ-ერთ ჭრილობაზე
მიიდო ხელი.
-კარგად ვარ. დიდი ამბავი, ცოტა ხნით თუ წამოვჯექი! - დაიწუწუნა პატარა ბავშვივით
სანდრომ.
-კარგად როგორ ხარ, სამი დღეა, რაც გონზე მოხვედი. კარგად გახდომამდე ჯერ კიდევ ბევრი
გიკლია და კიდევ უფრო ბევრი დაგაკლდება, თუ ექიმს არ დაუჯერებ! - აღმზრდელობით
ტონს არ იშორებდა ვაჩნაძე.
-იცი მაინც, როგორ მანერვიულე? - დაიჩურჩულა ცოტა ხნის შემდეგ და ტუჩები სატირლად
დაბრიცა. ალექსანდრეს გაეღიმა. გოგონს ხელი თავისაში მოიქცია და გაცრეცილი ბაგეები
მიაწება.
-ლიზა...
-გისმენ, სან!
-ცოლად გამომყვები? - მშვიდად ჰკითხა მამაკაცმა ვაჩნაძეს და პასუხის მოლოდინში
გაირინდა. ლიზამ მაშინვე წამოსწია თავი და გაკვირვებული თვალებით შეხედა სანდროს.
-ჯერ კიდევ შენს დაბადებისდღეზე მინდოდა ხელის თხოვნა, მაგრამ შემდეგ ეს ყველაფერი
მოხდა. უკვე ყველამ ყველაფერი იცის, მხოლოდ შენი პასუხიღა მჭირდება... - გაეღიმა
ალექსანდრეს.
-თანახმა ვარ, სანდრო. რა თქმა უნდა, თანახმა ვარ! - წამოიყვირა ლიზამ და მთელი ძალით
ჩაეხუტა საყვარელ მამაკაცს.
-ვაიმე, მაპატიე, სან, სულ დამავიწყდა, რა სულელი ვარ! - მაშინვე მოცილდა გოგონა
ავადმყოფს. ახვლედიანს გაეცინა.
-არ მჯერა, რომ სერიოზულად ხდება ეს ყველაფერი! მართლა არ მეხუმრები? - პატარა ბავშვს
ჰგავდა ვაჩნაძე.
-ახლა მართლა მჯერა, რომ მტანჯველი დღეები უკან მოვიტოვეთ და ყველაფერი კარგად
იქნება! - ჩუმად ამოილაპარაკა ვაჩნაძემ და უფრო მჭიდროდ აეკრო მამაკაცს. ამ
უკანასკნელმაც ძლიერი მკლავები შემოაჭდო გოგონას და თავზე აკოცა.
-სად მიდიხარ, გაგიჟდი?! ჯერ არავის გაუწერიხარ საავადმყოფოდან, თანაც უკვე ათი საათია!
-მერე რა?
-რაღა, მერე რა, ანდრი? დღეს ხომ ახალი წელია? მესმის, არა იდეალური, მაგრამ მთავარია,
რომ შენ და სანდრო კარგად ხართ და რა მნიშვნელობა აქვს სად აღვნიშნავთ?
-დღეს ხომ ახალი წელია? დედამ ისედაცც ბევრი დრო გაატარა უჩვენოდ, დღეს მარტო ვერ
დავტოვებ. - სასხვათაშორისოდ თქვა ანდრეამ, ქურთუკი შეიკრა, ანასტასიას გვერდი აუარა
და პალატა დატოვა.
მანქანაში ჩასაჯდომად იოანე მიეშველა. შემდეგ თავადაც დაიკაცა მძღოლის ადგილი და ისე
დატოვა საავადმყოფოს მიმდებარე ტერიტორია, არავის არაფერი გაუგია.
-კლუბში არიან რაღაც წვეულებაზე, ხომ იცი მაგათი ამბავი? - გაეცინა დანელიას.
-არ გეწყინოს, ძმაო, შენს გამოჯანმრთელებას აუცილებლად აღვნიშნავთ, ოღონდ დღეს არა!
-იოანე დანელია, შენს თავს რომ მასწავლის ვინმე, იმ დღეს მოვიკლავ თავს! - გაეცინა
ანდრეას და ბეჭზე ხელი დაკრა ძმაკაცს.
-რატომ მირეკავ, როცა იცი, რომ ჩემს ძმასთან ვარ, სახლში?! - ცივად უპასუხა მობილურს და
ფანჯარასთან დადგა.
-რა გაიგე?
-დათუნა გასვიანის მკვლელის ვინაობა ვიცი. დამიჯერე, შენც არ დაიჯერებ, როცა გეტყვი! -
ჩაეცინა ერეკლეს მოსაუბრეს.
ერეკლეს გაეღიმა.
-კარგი, კარგი, ახლა წავალ, დანარჩენზე ხვალ ვილაპარაკოთ! - სწრაფად დაემშვიდობა
ერეკლე მეგობარს და მისაღებ ოთახში დაბრუნდა.
-ვის ელაპარაკებოდი ამდენ ხანს? - მკაცრი მზერა შეაგება დემეტრემ უფროს ძმას.
-რა უნდოდა?
ერეკლეს გაეღიმა.
თორმეტი საათი სრულდებოდა. მარიამმა კიდევ ერთხელ ახედა ბუხრის თავზე დაკიდებულ,
ძველისძველ გუგულებიან საათს და სუფრის ცენტრში დადგმულ სანთელს ცეცხლი
წაუკიდა. თვალები დახუჭა, სურვილი ჩაიფიქრა და მხოლოდ ამის შემდეგ გამოსწია სკამი
დასაჯდომად.
ის-ის იყო კერძს უნდა შექცეოდა, კარზე რომ დააკაკუნეს. რა თქმა უნდა, გაუკვირდა, რადგან
არავის ელოდა. ერთი პირობა ისიც იფიქრა, დედა ან დავითი ჩამოვიდაო, მაგრამ ორივე
ეეჭვებოდა. სწრაფად მივიდა კარამდე და გააღო. გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა,
როცა აღმოაჩინა, რომ იოანე დანელია იდგა მის წინ. მანტო მთლიანად თოვლით ჰქონდა
დაპენტილი, ხელში კი შამპანიურის ბოთლი და ბონბონერის ყუთი ეჭირა.
იოანეს ჩაეცინა.
საოცარი იყო მისი თვალები. რაღაც საოცრად ღრმა და მეტყველი. იმ საღამოს კი გოგონამ
პირველად შენიშნა მის თვალებში აკიაფებული სულ სხვანაირი სხივი.
უცნაურად დაუარა სხეულში ცხელმა ტალღამ. ასეთი რამ იქამდე არასდროს ეგრძნო. იოანემ
ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
გოგონას მისგან მოშორება უნდოდა, მაგრამ ფეხებს თითქოს ჯადო დაადესო, ვერც კი
გაატოკდა.
-მემგონი, მეც ვიპოვე ჩემი სასწაული... - უფრო ფართედ გაეღიმა დანელიას და მათ შორის
მანძილი მილიმეტრებამდე შეამცირა.
-მხოლოდ ახლა, მხოლოდ ამ დღეს, მხოლოდ ამ წამს... ახლა ეს რომ არ გავაკეთო, უბრალოდ
მოვკვდები! - ბოლო სიტყვები სწრაფად თქვა იოანემ და მოწყვეტით დააცხრა ჯაყელის
ბაგეებს.
მარიამი ვერც კი გაინძრა; წინააღმდეგობა ვერ გაუწია, ხელი ვერ კრა, ვერ შეაწყვეტინა. მისმა
გონებამ გათიშვის ღილაკს დააჭირა თითი და უბრალოდ ასტრალში გაფრინდა.
საათმა თორმეტს ჩამოკრა; მისმა ხმამ შეარხია ჯაყელების სააგარაკო სახლის მისაღები
ოთახი.
იოანე წამში მოსწყდა გოგონას და უძირო თვალებში შთაინთქა. სულ რამდენიმე წამს უყურეს
ერთმანეთს ასე. რაღა თქმა უნდა, მდაბიო სიტყვებით არავინ აფუჭებდა ამაღლებულ
მომენტს.
-ახალ წელს გილოცავ, მარიამ ჯაყელო! - ხავერდოვანი ხმით დაიჩურჩულა იოანემ გოგონას
ყურებთან და ისევე სწრაფად აორთქლდა იქიდან, როგორც გამოჩნდა.
მარიამი ერთხანს ასე იდგა, გახშირებულად სუნთქვდა და ღია კარს გასცქეროდა. კარს,
რომელშიც ის გამოჩნდა...
-ახლა რა იქნება შენს თავს, მარიამ? - საკუთარ თავს დაუსვა კითხვა ჯაყელმა. მისმა ხმამ
ექოდ გაიჟღერა მთელს ოთახში.
და მართლაც რა იქნებოდა ახლა? - ვინ იცოდა? ვინ ეტყოდა? ვინ გასცემდა კითხვაზე პასუხს?
დღე მე-80.
„ისარმა თორმეტს ჩამოკრა, ახალი წელი მოვიდა. არ მიხარია, ვერ მიხარია - ჩემი საყვარელი
დღესასწაული ვეღარ მიხარია...
იცი, ხანდახან, ვფიქრობ, რომ ყველაფრის ასე დეტალებში განცდა ერთ დღეს გამაგიჟებს და
ბოლოს მომიღებს. ერთ დღესაც დავმარცხდები და წყეულ ბედისწერას ბოროტად
ახარხარების ნებას დავრთავ. ყოველი დილა იმ ფიქრით იწყება, რომ ის შენ გარეშე გათენდა,
ყოველი ღამე იმით სრულდება, რომ შენ გარეშე დაღამდა. სეზონები ერთმანეთს უშენოდ
შეცვლიან, ხეები უშენოდ გაიცვენენ ფოთოლს, უშენოდ მოთოვს და იწვიმებს, უშენოდ
გაგრძელდება სიცოცხლე...
ახალი წელი მოვიდა. წელი, რომელშიც შენ აღარ იქნები. ძველ წელში მოგიწევს დარჩენა.
შენი გზა იქ შეწყდა, მაგრამ მე?! - შენ გარეშე რატომ მაიძულებ ამ გზის გაგრძელებას, დათო?!
უშენოდ როგორ მიხაროდეს ახალი წელი?!
ახლა ბუხართან ვზივარ, როგორც მაშინ, გახსოვს? ბაკურიანი, წითელი ღვინო და საოცრად
აგიზგიზებული ცეცხლი. შენი არაამქვეყნიურად ხავერდოვანი ხმით ნათქვამი სიტყვები,
„მიყვარხარ, კატერინა...“. შენ მაშინ პირველად მომმართე ასე, მაშინ პირველად ამიხსენი
სიყვარული, მე კი პირველად ვიგრძენი ჭეშმარიტი ბედნიერება. მენატრება ეს ყველაფერი...
ჩვენი ყველაფრობა მაკლია ცხოვრებაში. იმდენად მაკლია, ვგრძნობ, ერთ დღესაც ნანო
ოთახის კარს შემომიღებს და საწოლზე უსულოდ მიფენილს მიპოვის. არა, ალბათ მკვდარი
არ ვიქნები, ამ ბედნიერებას ვინ მაღირსებს?! მაგრამ, ცხოვრებასთან ჭიდილით დაღლილს,
სამყაროს ფერები დაკარგული მექნება, გამოვიფიტები, გამოვცარიელდები, ერთიანად
დავიცლები და სულიერი არ იქნება შორეულ ამერიკაში, ჩემი გადარჩენა რომ შეეძლება.
იცი, ახლა ტკივილიანად მეღიმება. პატარა საბას ვუყურებ, „სანტა კლაუსის“ საჩუქრით ასე
რომაა გახარებული და მთელი ძალით ეხუტება თავის დედიკოს. როგორ გგონია, ათ ბალიანი
სისტემით თუ გავზომავთ, რამდენად დიდი ტრაგედიაა ის ფაქტი, რომ მე ჩემი ხუთი წლის
ნათლულის მთელი არსებით მშურს?! - ჰო, ჰო ნამდვილად ათიანი მეკუთვნის! სასაცილოა,
არასდროს ვყოფილვარ „ათოსანი“ და მაინცდამაინც ამაში გამოვდექი ბეჯითი მოსწავლე...
თორმეტი რომ შესრულდა, საბა ჩემთან მოვარდა და მითხრა: „სურვილი ჩაუთქვი ნათლია,
ახალი წლის ღამეს აუცილებლად აგისრულდება!“ - მე გამეღიმა. მის თვალებში იმხელა
სიალალე დავინახე, იმხელა სიხარული და ნდობა ცხოვრებისადმი, წამით მეც დავიჯერე
სასწაულების და მთელი გულით ჩავუთქვი სურვილი. ღმერთს შევთხოვე, ჩემი ნათლულის
თვალებიდან არასდროს გაექრო ეს სილაღე. დაე, არასდროს მოეშალოს ამ ცხოვრების მიმართ
ნდობა, ამაზე საშინელს კაცი ვერაფერს გამოცდის, ვერასდროს!
ერთგულად და სამუდამოდ,
-შენი კატერინა!“
პირველ იანვარს გოროზი იყო ქალაქი; საოცრად მშვიდი და უჩვეულოდ წყნარი. თეთრად
გადაპენტილი გარემო ადამიანშიც კი კლავდა რაღაცის მოსპობის, გაფუჭებისა და
დაზიანების სურვილს. ქალაქი ფანტელების ბურუსში იყო გახვეული; თითქოს მონუსხულს,
დინჯად ეძინა.
ერეკლე ჯაყელმა ადრიანად დატოვა ძმის სახლი და წინა საღამოს დაგეგმილ შეხვედრაზე
გასწია. მას ილია ჯაფარიძე ელოდა მუხათწყაროს სააგარაკო სახლში, რომელიც მისთვის
ერთადერთ და ერთგულ საცხოვრებელს წარმოადგენდა. სოფელში ვისთვისაც არ უნდა
გეკითხათ, ყველა გიპასუხებდათ, რომ უცნაური გუნების ადამიანი იყო ილია. თითქმის
არასდროს ტოვებდა სახლს, არ გამოირჩეოდა სთუმართმოყვარეობითა და მეგობრული
ხასიათებით. მასზე ბევრ ჭორს მოისმენდით, მაგრამ თავად მამაკაცს, რა თქმა უნდა, არცერთი
მათგანი აინტერესებდა. მშვიდად „გამაგრებულიყო“ თავის სახლში და ყველა მნახველს, მათ
შორის ჯაყელსაც, თავისთან იღებდა.
იმ სუსხიან დილას სწორედ ჯაფარიძის სააგარაკო სახლის სახლის წინ გაჩერდა ერეკლე
ჯაყელის მანქანა, საიდანაც სიცივისგან შეწუხებული სახითა და თვალების აქეთ-იქით
ცეცებით გადმოვიდა უფროსი ჯაყელი. სქელი შარფი უკეთ მოიხვია ყელზე, პალტო მკერდზე
მიიკრა და კართან მდგარ დაცვას მიუახლოვდა.
ერეკლემ უბრალოდ თავი დააქნია, მძღოლს მანქანაში დაბრუნება უბრძანა, თავად კი დაცვის
ბიჭს სახლისკენ მიმავალ ბილიკზე გაჰყვა.
-ბატონი ილია ბიბლიოთეკაში გელოდებათ! - ცქრიალა ხმით მიუგო გოგონამ მის თანხმლებს
და ჰოლისკენ აიღო გეზი.
ილიას ჩაეცინა.
-აბა, რას მეტყვი, რა ამბები გაქვს ჩემთვის? - ილიას მიუბრუნდა ერეკლე, როგორც კი
მოსამსახურე გოგონა ოთახიდან მოშორებით დაიგულა.
-შენ რომ არც დაგესიზმრება, ისეთი ამბავი მაქვს! - თავმომწონედ ჩაილაპარაკა ილიამ და
ჩაიცინა.
-რაღას უცდი მერე, მომიყევი! რისთვის ამომიყვანე ამ ყინვაში, ახალი წლის დილას?!
-რაღაა სალაპარაკო? განა ყველაფერი მზად არ გვაქვს?! - ხელი აიქნია ჯაყელმა მობეზრებით.
-ეჰ ,საწყალი კაცი, სხვის ომში იღუპება...- დანანებით გააქნია თავი ერეკლემ.
-ზედმეტად ბევრს ორჭოფობ, ჩვენს საქმეს ეგ არ წაადგება. რამეში თუ გეპარება ეჭვი, ახლავე
თქვი და წადი! - გაღიზიანდა ჯაფარიძე.
-რაც გინდა ის დავარქვათ, ამას არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს. მთავარია, რომ ყველაფერი
ისე მოხდეს, როგორც ჩვენ გვინდა!
-ყველა მოიმკის შეცდომებისთვის. შენი ძმაც და მისი ძვირფასი ძმაკაციც. ყველა გამწარდება
ჩემი მასხრად აგდებისთვის, ღალატისთვის და დაცინვისთვის!
ილიას გაეცინა.
ჯაფარიძე შეცბა; ქალის სახელის ხსენება მოულოდნელი იყო მისთვის. რაღაცის თქმა
დააპირა, მაგრამ სწორედ ამ დროს გაიღო ოთახის კარი და მოსამსახურე გოგონა გამოჩნდა.
ერეკლემ თავისი ვისკი აიღო, ილიამ ყავა. ჯაყელი არც დალოდებია მასპინძელს, ერთი
გადაკვრით დაცალა სასმელი; ილიას ჩაეცინა.
-აკი დავილოცებიო?
-შენს ოჯახს ისედაც არ აკლია დალოცვა, მე რაღა დაგიმატო? - მხრები აიჩეჩა ერეკლემ და
სავარძელში ჩაეშვა.
-ჰო, მანდ ცოტა რთულადაა საქმე, მაგრამ, ზოგადად, დედის ნათლული მოყვარე უნდა იყოს,
არა?! - ცინიკურად გაეღიმა მასპინძელს.
-რამდენადაც მე ვიცი, ლიუდას მარტო ერთი ნათლული ჰყავდა, ნუთუ ვცდები? - წარბები
შეჭმუხნა სტუმარმა.
-ჰო, ჰო, გასვიანის მკვლელი სწორედ ისაა, ვინც ამ წამს გაიფიქრე! - ჯაყელის რეაქციამ
გააცინა ჯაფარიძე.
-ხო, ჯაყელებს ხათაბალა ხალხის მიზიდვის უნარი რომ შეგწევთ, უდავოა! - გაეცინა
ჯაფარიძეს.
-ვინ იცის? ვცდილობ გავარკვიო, მაგრამ როგორც ჩანს, დიდი ხნის ამბავია, თანაც
სავარაუდოდ საქართველოში არაა მომხდარი.
-4-5 წლის წინ. მგონია, რომ მაგ ამბავს გამოექცა თბილისში, მაგრამ დეტალურად მინდა
ყველაფრის გარკვევა.
-როგორ, თუ რა მნიშვნელობა აქვს? ჩვენ ყველაფერი უნდა ვიცოდეთ, შენი ძმის ოჯახის
გარშემო დატრიალებულ ამბებზე. სხვანაირად არაფერი გამოგვივა!
-როგორ ფიქრობ, ოდესმე მიხვდებიან ირაკლი და დემეტრე, რომ ამ ყველაფრის უკან შენ
დგახარ?
-ეჭვი ვერ უნდა აიღონ. პოლიცია ამ საქმეში არაფერში გვჭირდება! - შიგადაშიგ ერთვებოდა
საუბარში ირაკლი.
-დიახ, დიახ, რა თქმა უნდა. - წამოდგა ირაკლი, ბოლოჯერ შეხედა შვილს და პალატა
დატოვა.
-მაშ, მძარცველების სახეები ვერც თქვენ დაინახეთ, არა? - ჩაფიქრებული იყო გამომძიებელი.
-თავის ოთახში, ტუმბოზე უდევს, შვილო. მოგიტანდი, მაგრამ ხელები ფქვილიანი მაქვს...
წამალი იქ არ დახვდა, სადაც ნანამ მიასწავლა. ტუმბოს უჯრა გააღო, თუმცა ვერც იქ ნახა
ვერაფერი. საწოლს მოუარა და ახლა მეორე ტუმბოს უჯრა შეამოწმა.
-ვიპოვე! - წამოიძახა წამლის დანახვით გახარებულმა ანდრეამ და ყუთს დაწვდა. უცბად მისი
მზერა უჯრაში, ყუთის გვერდით მიმალულმა სურათმა მიიპყრო. უჯრა უფრო კარგად
გამოსწია და სურათი აიღო.
სურათი ოცდათორმეტი წლის წინ იყო გადაღებული, როცა ანდრეა დაბადებულიც კი არ იყო.
უცნობი კაცი, ანუ ილია მისთვის ზედმეტად უცხო აღმოჩნდა. ოჯახში არასდროს ხსენებულა
მისი სახელი, რაც ანდრეასთვის საეჭვო იყო. სურათი ჯიბეში ჩაიდო და დედასთან
დაბრუნდა, მისაღებ ოთახში. წამალი დაალევინა ნინოს და სამზარეულოში გავიდა.
-ნანა, შემთხვევით ხომ არ იცი ეს კაცი ვინაა ამ ფოტოზე? - სურათი აჩვენა ქალს ანდრეამ.
-თუ არ ვცდები ეს კაცი ილიაა, მამაშენის ძველი მეგობარი. რა გვარი იყო... ღმერთო,
გამახსენე! ჯ-ზე იწყებოდა. ჯჯ... ჯჯ... ჯაფარიძე! ხო, ხო, ჯაფარიძე, ილია ჯაფარიძე!
-აბა მე რა ვიცი, შვილო?! უბრალო მოსამსახურეს ვინ მეტყოდა ასეთ რამეს? ერთი ვიცი,
ბატონი ილია ხშირად მოდიოდა ხოლმე თქვენთან, სახლში, ახალგაზრდა ქალთან ერთად.
მერე კი უეცრად შეწყვიტეს ვიზიტები. აღარც შენს მშობლებს უხსენებიათ მისი სახელი და
აღარც არავის გაგვხსენებია, მას შემდეგ.
-არა, ცოლი ნამდვილად არ იყო, მაგრამ საცოლე კი იყო. ისეთი ლამაზი გოგონა იყო... კარგად
მახსოვს მისი დახვეწილი ნაკვთები, ახლაც კი თვალწინ მიდგას მისი სახე... - ღიმილით
გაუნათდა სახე ნანას.
-დარწმუნებული ხარ, რომ არ გახსოვს? მისი სახის ნაკვთებიც კი გახსოვს და სახელს ვერ
იხსენებ?!
-ნანა, მატყუებ რაღაცას! - გაბრაზდა ანდრეა. - შენი გაზრდილი ვარ და როგორ კარგადაც შენ
მიცნობ, ისევე გიცნობ მეც. რას მიმალავ?
-მემგონი თამარა ერქვა. ჰო, თამარა ერქვა ილიას საცოლეს. სხვას ნურაფერს მკითხავ, ანდრეა,
გეხვეწები, თუ რამე გაინტერესებს მამაშენს დაელაპარაკე, მე მეტი არაფერი ვიცი! - მუდარა
იგრძნობოდა მის ხმაში.
-არა, ჯერ ისევ იქ არიან. ალექსანდრე დიდხანს ყოფილა კომაში, მაგრამ ის მეორე უცებ
მომჯობინებულა! ფუ ამის... - გემრიელად შეიკურთხა ლუკამ. - ახლავე ვბრუნდებით
თბილისში, მთელი კლინიკის გადაბუგვაც რომ დამჭირდეს, მაინც არ ვაცოცხლებ, იმ ძაღლის
გაგდებულებს. მე არ ვიყო ლუკა ჯაყელი, თუ ორივეს სანატრელი არ გავუხადო სიკვდილი!
-მერე და ვინ თქვა, რომ არ ვარ?! - იღრიალა უფროსმა ჯაყელმა. - მაგრამ შენგან
განსხვავებით, მეტი შეგნება მაქვს! ამ ბრძოლას ტყვიით ვერ მოვიგებთ, რაღაც უფრო მეტია
საჭირო!
-ორივე დაწყნარდით, რა! - ამჯერად გეგა წამოენთო. - მესმის, რომ გაბრაზებულები ხართ,
მაგრამ ერთმანეთს ნუ წაეკიდებით. ლუკა, ბექა მართალს ამბობს, ცივი გონებით მსჯელობაა
საჭირო. ქალაქში რომ უნდა დაბრუნდეთ, ფაქტია. ისედაც დიდხანს გაგიგრძელდათ აქ
დარჩენა, მაგრამ პირდაპირ თავდასხმას აზრი არ აქვს, კარგი მომზადებაა საჭირო. თქვენთან
ერთად მეც დავბრუნდები, გლოვის დრო აღარ არის, აქტიური მოქმედებაა საჭირო!
მზე ჩადიოდა, ცას საოცარი ფერი ეკრა. ჯაყელი ვინ იყო იმისთანა, ასეთი საოცარი პეიზაჟის
შემყურე რომ ვერ დაწყნარებულიყო?! - თვალები დახუჭა და ღრმად შეისუნთქა სუფთა
ჰაერი. უეცრად იგრძნო ზურგიდან ვიღაცის აკვრა და მთელ სხეულში ჩაეღვარა სითბო.
გაეღიმა, თვალები არ გაუხელია ისე მოკიდა მის ხელებს თავისი და წელზე შემოიწყო.
-არ მინდა, აქედან წასვლა! - ნაღვლიანი ხმით ჩაილაპარაკა ცოტა ხნის შემდეგ და საღამოს
ბუნებას გახედა.
-ქვეყნად ვერასდროს, ვერანაირი ცუდი ვერ მოხდება, სანამ მე და შენ „ჩვენ“ ვართ, გასაგებია?
- ორივე ხელით ნაკვთებზე მიეფერა საყვარელ ქალს და თვალებში ჩახედა.
-ელენე, არ გამაგიჟო ახლა, კარგი, რა! ერთადერთი უნორმობა ეგ ნახე ჩვენს ოჯახში, რომ არ
მოგწონს? - ისევ გაეცინა მამაკაცს.
-მე ეგრე არ შემიძლია. მარტო რომ ცხოვრობდე, კიდევ ჯანდაბას, მაგრამ იმხელა სახლში,
დედაშენთან და მამაშენთან ერთად, ყოველგვარი ქორწინების გარეშე - არა, არ შემიძლია! -
გაჯიუტდა დევდარიანი.
-კარგი, იყოს ისე, როგორც შენ გინდა, ოღონდ ერთ რამეს დამპირდი, ლუკა - სისულელეს
აღარასდროს ჩაიდენ და ჩემგან საიდუმლოებები არ გექნება, კარგი?
ღამე უკვე გადასულიყო, ათენდებოდა თბილისს. მის მკვიდრებს კი მშვიდი ძილით ეძინათ
თბილ საწოლებში. ქუჩებს მხოლოდ გარე განათება ანათებდა, რომელიც ჯერ კიდევ არ იყო
ჩამქვრალი. შენობებს კუშტად შეეკრათ პირი, დადუმებული ელოდნენ მზის ამოსვლას.
გიორგი თოიძე თავის მაგიდასთან იჯდა, ორივე იდაყვი მასზე ჰქონდა დაყრდნობილი და
ფიქრობდა. მის წინ, მაგიდაზე, მრავალ დოკუმენტსა თუ სურათს მოეყარათ თავი. თოიძეც
ხან ერთს აიღებდა ხელში, დააკვირდებოდა და უკან დააბრუნებდა, ხანაც მეორეს.
-უკვე მეხუთე ჭიქაა, უფროსო. სახლში წასვლა აღარ გვიწერია? - ჩაიცინა ახალმოსულმა და
ფანჯრიდან ცას გახედა.
-არა, რა თქმა უნდა. ბავშვიც არ დაიჯერებდა მათ მონაჩმახს, მაგრამ მტკიცებულებაც რომ
არაფერი მაქვს?!
-საქმე მანამ ვერ დაიხურება, სანამ იმ ყაჩაღებს არ ვიპოვნით, მაგრამ მე კი სავარაუდოდ, აღარ
მექნება მასთან წვდომა. თუმცა, გამოძიებას არ შევეშვები.
-მე გამომძიებელი ვარ, რენე! არ შემიძლია, გამოძიებას მაშინ შევეშვა, როცა ვიცი, რომ რაღაც
საიდუმლოს ამოხსნის წინაშე ვარ. ახვლედიანები და ჯაყელები უკვე ოცდაათი წელია
მტრობენ ერთმანეთს, ღმერთმა იცის. რატომ. არქივში არანაირი დოკუმენტაცია არ მოიძიება,
რაც ამის გარკვევაში დამეხმარება. ამ მტრობას უკვე შეეწირა ორი ადამიანის სიცოცხლე,
ძმები ახვლედიანებიც კინაღამ დაიღუპნენ. ვინ იცის, სადამდე გასტანს მათი მტრობა?!
შეიძლება უდანაშაულო ხალხი დაზარალდეს მათ გამო. ჩემი, როგორც სამართალდამცავის
ვალია მათი შეჩერება. თუ ვინმე დასასჯელი იქნება, კანონის ძალით მე დავსჯი. მხოლოდ
კანონს და არავის სხვას აქვს უფლება, დამნაშავე გაასამართლოს!
-ჯერ კიდევ ნიკუშა ჯაყელის მკვლელობის შემდეგ ვადევნებ თვალყურს ამ საქმეს. ანუ უკვე
მესამე წელია, არანაირი მტკიცებულება არ მაქვს, მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ ამ ორ გვარს
შორის ვიღაც მესამე ამღვრევს წყალს...
-ჰო, თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ ახვლედიანებს და ჯაყელებს საერთო მტერი ჰყავთ.
ვიღაც მათი წარსულიდან, ძალიან გავლენიანი და საშიში.
-აი, მე კი ეგრე არ მგონია. ჯაყელების გამწარება რომ ნდომოდათ, ლუკა ან ბექა ჯაყელი უნდა
მოეკლათ, რატომ მათი არქიტექტორი სიძე?
-გამოდის, რომ დათუნა გასვიანის წარსული გვაქვს შესასწავლი. შეიძლება, პირადი მტერი
ჰყავდა ან რაიმე შარში იყო გახვეული...
-კარგი, რენე. მგონი, ჩვენც მოგვიწია სახლში წასვლის დრომ. ცოტა მაინც გამოვიძინოთ,
ხვალ დილიდან „პატაკი“ მაქვს ჩასაბარებელი...
-ღმერთო, რა ხდება შენს თავს, მარიამ? - საკუთარ თავს ხმამაღლა დაუსვა კითხვა გოგონამ
და ამოიხვნეშა.
ყინავდა მანგლისში, სიცივე ძვლებში ატანდა, მაგრამ მარიამი მთელი სხეულით ხურდა.
იდაყვები მუხლებს დააყრდნო, თავი იდაყვებს. ერთხანს იჯდა ასე თავჩაქინდრული,
სრულიად გამოთიშული სამყაროს. შემდეგ ვეღარ მოითმინა და ატირდა. ჯერ ჩუმად
ტიროდა, თითქოს ღამეს უმალავდა ცრემლებს, მერე ერთიანად ამოუჯდა გული და ხმით
ტირილს მოჰყვა.
თენდებოდა ორი იანვარი, ბედობა დღე. თოვდა მანგლისში, თბილისში კი ცის კიდეზე სავსე
მთვარე იწონებდა თავს.
ჯაყელი მშობლების წინ შედგა. ჯერ მამას შეხედა, შემდეგ დედას. ხმას არავინ იღებდა.
ლუკასაც მკრთალმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე. მამას ხელი ჩამოართვა, დედას ლოყაზე
აკოცა და სახლში შევიდა. თორნიკე და რატი მისაღებში ელოდნენ ძმაკაცებს, ჯაყელებმაც
იქით გასწიეს.
-როგორც იქნა, დაბრუნდით! გაგიტკბათ თელავში ყოფნა, ხომ იცით?! - ღიმილით შეეგება
რატი ბიჭებს და რიგ-რიგობით გადაეხვია ორივეს.
ლუკამ ოთახს მოავლო თვალი, შემდეგ ფანჯრიდან ვერანდას გახედა და როცა იქაც ვერავინ
დაინახა, ოთახში ახლადშემოსულ მშობლებს მიუბრუნდა:
-მაშო სადაა?!
დემეტრემ და ქეთევანმა ერთმანეთს გადახედეს, თორნიკემ ამოიხვნეშა და თავად გასცა
პასუხი:
-მაშო მანგლისშია...
-დედა, ვინმეს დაავალე ჩემი და ელენეს ბარგის ჩემს ოთახში შეტანა. მე წავალ და დღესვე
დავბრუნდები! - ელენეს გახედა ჯაყელმა და გასასვლელისკენ დაიძრა.
-ჰო, ორივესი! ელენე დღეიდან ჩემთან იცხოვრებს. ამიერიდან ჩემი ცოლია და მინდა, რომ
ისე აღიქვათ, როგორც რძალი! - მოკლედ გასცა პასუხი დედას ლუკამ.
-კარგი, შვილო, იყოს ისე, როგორც შენ გინდა! ფეხბედნიერი იყოს შენი ჩვენს ოჯახში
შემოსვლა, ელენე! - ახალგაზრდებს გაუღიმა დემეტრემ და ცოლს გადახედა.
-წავალ, სიუზანას ვეტყვი, თქვენი ოთახი მოამზადოს! - სწრაფად თქვა ქეთინომ და ოთახი
დატოვა.
-მე წავალ, ჩემს დას ჩამოვიყვან. თქვენ აქ დამელოდეთ, სალაპარაკო გვაქვს! - საქმიანი
ნაბიჯებით დაიძრა კარისკენ ჯაყელი.
-აბა, როგორ არის ჩემი ლომი ძამიკო, მობეზრდა უკვე საწოლში კოტრიალი?! - ომახიანად
შეიჭრა ოთახში ანდრეა.
-ე, ჩემო ძმაო, მეც კი ეგრე მეუბნებოდნენ ექიმები, მაგრამ ვინ მოუსმინა? - ავდექი და
გავიპარე. მართალია, ახლა ვემალები ექიმებს, მაგრამ სამაგიეროდ საშინელი საჭმლის ჭამა
აღარ მიწევს! - ლიზას გვერდით კომფორტულად მოკალათდა ანდრეა.
-თვით ანდრეა ახვლედიანს როგორ შეგედრები ახლა მე?! - ჩაეცინა ირონიულად უმცროს
ახვლედიანს.
-გისწავლია, სანდრიკა! - გაეცინა უფროს ახვლედიანს. - ჩვენი ძვირფასი მამიკო სად არის,
დერეფანშიც ვერ ვნახე.
-ყველა „ძაღლი“ ეგეთი არაა?! - ჩაეცინა ახვლედიანს. - ქექოს რამდენიც უნდა, ჯაყელებს
ისეთი სუფთა ნამუშევარი აქვთ, ვერაფერს იპოვის!
-ოჰ, ანდრი, შენც აქ ხარ? - გაეღიმა ტასოს, ბიძაშვილის დანახვისას და მისკენ წავიდა.
გვერდით მიუჯდა მამაკაცს და ჩაეხუტა. - ირაკლი გაბრაზებულია შენზე, მოერიდე მაინც. -
ყურში უჩურჩულა გოგონამ და ჩუმად გაუცინა.
-არა, მამა, აღარაფერი მაწუხებს. არ შეიძლება, რომ უფრო ადრე გამწერონ სახლში? ახალი
წელია, მე კიდევ ამ მოჟამული კედლების ყურება მიწევს! - აწუწუნდა ალექსანდრე.
-მნახველების რაოდენობას ისედაც არ უჩივი, ალექს. მე წავალ, ბევრი საქმე მაქვს, ხვალ
კიდევ გინახულებ!
-ანდრეა, შენთან ლაპარაკი მინდა, ცოტა ხანი გარეთ მომიცადე, გამოვალ მეც! - ცივად
მიმართა ირაკლიმ შვილს.
-ყველაფრის ჯიბრით კეთება დაგღუპავს, შვილო. დაიმახსოვრე ჩემი სიტყვა! - ტონი მაშინვე
მოულბა უფროს ახვლედიანს, როგორც კი შვილის ბრაზით აკიაფებული თვალები დაინახა.
-რჩევები ჩემთვის მაშინ არ მოგიცია, როცა მჭირდებოდა, როგორმე ახლაც შევძლებ მათ
გარეშე ცხოვრებას! - ირონიით გაეჟღინთა ხმა ანდრეას.
-კარგი, მოდი ახლა სამომავლო გეგმებზე ვილაპარაკოთ. მითხარი, რას აპირებ, ანდრეა?
-რას უნდა ვაპირებდე? - გაიკვირვა მამაკაცმა. -აჰ, ვხვდები, რასაც მეკითხები. გაინტერესებს
ჯაყელებზე შურს ვიძიებ, თუ არა? - ჩაეცინა ახვლედიანს. - სანდროს და ჩემი დაჭრისთვის
სამაგიეროს თუ გადავუხდი...
-მამა, მემგონი, ჩემი შენ უფრო გეშინია, ვიდრე ჯაყელებს! - გაეცინა ანდრეას. - მესმის შენი,
რთულია ჩემნაირი შვილის ყოლა. თავზეხელაღებული მკვლელის, რომელიც მხოლოდ
პრობლემებს ქმნის. შემიძლია დაგამშვიდო, არაფრის გაკეთებას არ ვაპირებ, ჩემი
გადამალვის გეგმებზე ფიქრი არაა საჭირო.
-ანდრეა...
-არა, ვღელავ მაინც, ხომ ხვდები? ნამდვილად არ მინდა, ტორტის ჭამისას დამასვას ვინმემ
ტყვია შუბლში, არ იქნება სასიამოვნო... - ჩაეცინა ანდრეას. - კარგი, რადგან მეტი სათქმელი
არაფერი გაქვს, დავასრულოთ ჩვენი „მამა-შვილური“ საუბარი, მეჩქარება, ბიჭები
მელოდებიან.
-არ ინერვიულო, არავის მოვკლავ. დღეს რაღაც ხასიათზე არ ვარ! - გაეღიმა ახვლედიანს,
მამას ზურგი აქცია და ლიფტისკენ გაემართა. უცებ შეჩერდა, რაღაც გაახსენდა და უკან
მიიხედა. - მამა, ილია ჯაფარიძე ვინ არის?
-შენ საიდან გაიგე მისი სახელი? - მაქსიმალურად შეიმაგრა თავი და ღელვა დამალა.
-დედას რაღაც ძველი სურათი ვუპოვნე, თქვენ და ვიღაც ილია ხართ ერთად, ბორჯომში... -
მამის რეაქციით გაკვირებული, მთელი ტანით შებრუნდა ანდრეა და უფრო დაკვირვებით
დაუწყო ყურება მამას.
-ჰო, ილია ჩემი ძველი მეგობარია. შენ დაბადებამდე ხშირი ურთიერთობა გვქონდა მასთან...
-მერე რა მოხდა?
-მერე? რა ვიცი, გაიყარა ჩვენი გზები. ის უკრაინაში წავიდა. მგონი, ახლაც იქ არის, ჩვენ აქ
დავრჩით და ასე, აღარ გვქონია მას შემდეგ კონტაქტი. შენ რატომ დაინტერესდი, ვინმემ რამე
გითხრა?
-ვის რა უნდა ეთქვა? - მამის უეცარმა აღელვებამ გააკვირვა ანდრეა. - უბრალოდ, სურათი
ვნახე და ნანას ვკითხე მაგ კაცზე, რომ მითხრა, ახლო მეგობარი იყო და ხშირად მოდიოდა
თქვენთანო, გამიკვირდა. არასდროს გიხსენებიათ მისი სახელი, არც შენ და არც დედას.
-მითხრა, რომ მაგ ილიას საცოლე ჰყავდა, ვინმე თამარა, საოცრად ლამაზი გოგონა. მეტი
არაფერი. თუ რამე გაინტერესებს მამაშენს ჰკითხეო, ხოდა მეც გკითხე.
ქალის სახელის ხსენებამ ირაკლი ახვლედიანის ყორნისებრი შავი თვალები წამით გაანათა
და შემდეგ ისევ დააბნელა. რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და ხელი ფანჯრის რაფას შეაშველა.
შემდეგ თავს ძალა დაატანა და ისევ გახედა შვილს.
-კარგი, გასაგებია. წავედი მე, ხვალ ისევ მოვალ. - ქურთუკი შეიკრა ანდრეამ, ისევ შებრუნდა
და წავიდა.
ირაკლი წამოდგა, წყლის აპარატთან მძიმე ნაბიჯებით მივიდა, ხელის კანკალით ჩამოისხა
სითხე ჭიქაში და სულმოუთქმელად დაცალა. შემდეგ ჭიქაში დარჩენილი წვეთები
ხელისგულზე გადმოიპირქვავა და თვალებზე გადაისვა.
-სად ხარ ამდენ ხანს, ბიჭო?! რას გვალოდინებ? - საყვადურით შეეგება მათე ძმაკაცს.
-მერე გამოიპაროს შენსავით, ექიმებს რას ელოდება? - გაეცინა იოანეს და მანქანა დაძრა.
-არა, ბიჭო, ალექსა წესს როგორ დაარღვევს?! მერე ირაკლი რომ ეჩუბება? - ირონიულად თქვა
მათემ.
სამივეს გაეცინათ.
-აუ, ძალიან მეცნობა, მაგრამ საიდან, ვერ ვიხსენებ! - სახე შეჭმუხნა მათემ.
-არა, უბრალოდ, გუშინ დედაჩემს ვუნახე რაღაც ძველი სურათი, ეგ კაცი იყო დედაჩემთან და
მამაჩემთან ერთად. რომ ვიკითხე, ვინარისთქო, სერიოზულად ანერვიულდნენ ჯერ ნანა და
მერე მამაჩემი. ხოდა, დამაინტერესა ვინაა ამისთანა.
-რაღაც ცუდი სუნი უდის მაგ ამბავს. ჯერ ნანა გაჩუმდა საეჭვოდ, მამაშენს კითხე თუ რამე
გაინტერესებსო, მერე ირაკლის სახე უნდა გენახათ ეგ სახელი რო ვუხსენე. შევაშინე, მემგონი.
ხოდა დავეჭვდი, რა. უნდა გავარკვიო, ვინაა ეგ კაცი და რა კავშირი აქვს ჩემს ოჯახთან.
-ბიჭო, ნინას მშობლებს აგარაკი ხომ მუხათწყაროში აქვთ? ხოდა, რამდენიმე თვის წინ
ვიყავით ასულები, ეზოში გვქონდა გაშლილი სუფრა და ამათი ეზოდან კარგად მოჩანდა
უზარმაზარი სახლი შემაღლებულ ადგილას. რომ ვიკითხე, ვისი სახლიათქო, ილია
ჯაფარიძესიო...
-რა ვიცი, აღარ დავინტერესებულვარ, მაგრამ ერთი კი მითხრეს, ძალიან უჟმური კაციაო. არ
გამოდის თურმე სახლიდან საერთოდ.
-ო, ნეტა ერთი, რაში გაინტერესებს მამაშენის ყოფილი ძმაკაცები, დაიკიდე, რა, თუ ძმა ხარ! -
გაეცინა იოანეს.
ანდრეას არაფერი უპასუხია. უხმოდ გაჰყურებდა დათოვლილ გარემოს და ფიქრებით ისევ
მამამისის ძველ მეგობართან, ვინმე ილიასთან იყო, რომელიც თვითონაც არ იცოდა, რატომ,
მაგრამ საოცარ ინტერესს იწვევდა მასში.
მარიამი სამზარეულოში იყო და თავისთვის სადილს იმზადებდა, როცა ჭიშკრის გაღების ხმა
მოესმა. გულმა რამდენჯერმე გაკენწლა; იფიქრა, ისევ იოანე დაბრუნდაო, მაგრამ ეს აზრი
მაშინვე უკუაგდო, რადგან იოანე ყოველთვის ღობიდან ძვრებოდა მალულად. დანა
მაგიდაზე დადო და შემოსასვლელი ოთახისკენ გასწია. უკვე კარებთან იყო მისული, როცა
დააბრახუნეს კიდეც. მაშინვე საკეტს დასწვდა და ისე გააღო, ჭუჭრუტანაში არც გაუხედავს.
-დღეს დილით... - მისაღებ ოთახში შევიდა მამაკაცი და ბუხართან დადგა. - ჰე, მიდი ახლა,
ჩაალაგე შენი რაღაცები და წავიდეთ! - მხიარულად მიუბრუნდა უმცროს დას.
-ნუ მეძახი მაგ საშინელ სახელს! - წამოიყვირა გოგონამ. - ისე მექცევი, თითქოს პატარა ბავშვი
ვიყო. როგორმე, მე თვითონ გადავწყვეტ, სად წავიდე და როდის!
-რა გინდა, მაშო?! მაინცდამაინც, უნდა ვიჩხუბოთ ამ ბედობა დღეს?! ოჯახი ავირიეთ -
გვეყოს! დავუბრუნდეთ ახლა მშობლიურ კერას და ყოველდღიურობას!
-რა მარტივია მაგის თქმა, არა?! - ირონიულად ჩაეცინა მარიამს. - ადამიანის მოკვლის
მცდელობა მქონდა, არ გამომივიდა, გავიქეცი და მოდი. ახლა დავუბრუნდეთ
ყოველდღიურობას, ვითომ არაფერი მომხდარა?! - ბრაზისგან ალმური მოეკიდა გოგონას.
-გიმეორებ კიდევ ერთხელ, ადექი, ჩაალაგე შენი ნივთები და წამოდი ჩემთან ერთად!
-თორემ რა, მეც მესვრი?! - თავხედურად გაუსწორა მარიამმა ამაყი მზერა ძმას.
-რაც შენი საქმე არ არის, იმაში გიკრძალავ ჩარევას, მარიამ! - კბილებშორის, სიმწრით
გამოთქვა ჯაყელმა და კუშტი მზერა ესროლა დას.
-აჰა, ანუ ჩემი საქმე არ არის? ჩემი საქმე არ არის, ჩემი ძმები დღისით-მზისით კაცს ესვრიან,
თუ არა?! ჩემი საქმე არ არის, ახალიწლის ღამეს ლოცვაში რომ გავატარებ, ღმერთო,
ახვლედიანები აცოცხლე, რომ ჩემი ძმები მკვლელები არ გახდნენთქო?! ჩემი საქმე არ არის?! -
ცრემლები წასკდა მარიამს.
-გამაგებინე, ადამიანო, რა გინდა ჩემგან?! რას მოითხოვ?! შენ არ იყავი, დათუნას სიკვდილის
ღამეს, რომ ამომთხარე მიწიდან, რატომ შურს არ იძიებ შენი დის გამოო?! შენ არ იყავი?! -
იღრიალა ლუკამ. - ახლა ცუდი ვარ? ახლა მკვლელი ვარ?
-ჰო, ვერ გავიგებ იმიტომ, რომ მე პასუხისმგებლობა მაკისრია, რომელსაც ვერ გავექცევი. ჩემი
ვალია, ჩვენი ოჯახის დაცვა!
-რის ფასად?!
-ნებისმიერ! ოჯახს ნებისმიერ ფასად იცავენ, მაშო! „ეს არ შემიძლია“, „ამას ვერ გავაკეთებ“,
„იმას ვერ ვიკადრებ“, „ამას როგორ გავბედავ“ - მსგავსი რამეები ოჯახს ვერ დაიცავს,
ვერასდროს!
-ნიკუშა იმსახურებდა სიკვდილს? ნიკუშა ხომ გახსოვს?! - ჩვენი ბიძაშვილი, შენხელა რომ
იყო ზუსტად. თოვლს რომ გაჭმევდა ხოლმე ბაკურიანში - ის ნიკუშა. ახლა უკვე ცოლი რომ
უნდა ყოლოდა, იმ ნიკუშაზე გეუბნები; ის ცოლი აგერ რამდენიმე დღეში რომ გაუთხოვდება;
ღამეები რომ არ ეძინა მასზე ბოდვით, გახსოვს? პირველად სწორედ შენ გაგაცნო. საერთოდ,
შენ ყველაზე მეტად უყვარდი. სულ ორი თვით რომ იყო შენზე დიდი, ალბათ მაგიტომ.
მითხარი, მაშო, იმსახურებდა სიკვდილს ჩვენი ნიკუშა? - ლუკა თან ლაპარაკობდა და თან
ეწეოდა. ბოლოს პასუხის მოლოდინში ერთ ადგილას მიყინულ მარიამსაც გახედა.
მაშომ სიტყვა ვერ დაძრა, ცრემლებად იღვრებოდა. ყელში გაჩხერილი დიდი ბურთი სიტყვის
დაცდენის უფლებასაც კი არ აძლევდა.
ერთხანს ასე იდგნენ, სიჩუმეს მეტად აღარავინ არღვევდა. შემდეგ ისევ ლუკა მიუბრუნდა
დას, ყელი ჩაიწმინდა და მიმართა:
ხანდახან, საერთოდ არ გჯერა იმის, რასაც აკეთებ, მაგრამ მაინც აკეთებ, რადგან „რაღაც“ ან
„ვიღაც“ გავალდებულებს. ხანდახან, საერთოდ არ გინდა, რაღაცის გაკეთება, მაგრამ
პრინციპებს ეწინააღმდეგები. ალბათ მაინც, ყველაზე ხშირად ჩვენი სურვილების და
პრინციპების მტერი ჩვენივე ოჯახია. სხვანაირად უბრალოდ არ გამოდის. მსხვერპლს არავინ
მოითხოვს შენგან, მაგრამ ყველა ელის. სულელია ყველა, ვინც ამბობს, რომ არავის აზრი და
სურვილი არ უნდა გაითვალისწინო ცხოვრებაში. „მთავარია შენ იყო ბედნიერი“ -
სისულელეა! ოჯახი ერთმანეთისადმი დათმობაზე აგებული ურთიერთობაა და მეტი
არაფერი.
და ალბათ სწორედ ამიტომ, ზუსტად ნახევარ საათში ლუკა ჯაყელის მანქანა უკან
ბრუნდებოდა თბილისში. მძღოლს კი გვერდს უმცროსი და, მარიამ ჯაყელი უმშვენებდა,
რომელიც არც ძმას უყურებდა, არც გზას. თავი ფანჯრის მინაზე ჰქონდა მიდებული და
ერთადერთ რამეზე, უფრო სწორად კი, ვინმეზე ფიქრობდა.
„იოანე დანელია“ - ამ სახელში და გვარში ხედავდა გოგონა შვებას. ახლა უკვე მხოლოდ იქ
ეგულებოდა ხსნა. არსად სხვაგან, მხოლოდ იოანესთან...
ბექა, გეგა, რატი და თორნიკე ჯაყელების სახლის კაბინეტში ისხდნენ და ლუკას დაბრუნებას
ელოდებოდნენ. გასულ კვირებს განიხილავდნენ და სამომავლო გეგმებს სახავდნენ, როცა
კარზე დააკაკუნეს.
-ბატონო ბექა, თქვენი ნახვა უნდათ. ბატონმა დემეტრემ ნება დამრთო და თქვენთან
გამომაგზავნა...
ბექა ერთ ადგილზე იდგა, ძალიან გაკვირვებული და იმის კითხვასაც ვერ ახერხებდა, რას
აკეთებდა მისი ძმის ყოფილი შეყვარებული მათთან სახლში.
-მადლობა, ბიჭებო, მეც ძალიან მომენატრეთ, ყველა... - თავი დახარა თიკამ და თითების
წვალებას მოჰყვა. ეტყობოდა, რომ ნერვიულობდა.
-ამ ბედობა დღეს ჩვენთან რამ მოგიყვანა, თიკა? რამე პრობლემა ხომ არ გაქვს? - თბილად
გაუღიმა ბექამ გოგონას და სკამი გამოუწია დასაჯდომად.
-სიმართლე რომ გითხრათ, დიდი ხანია თქვენთან ლაპარაკი მინდა რაღაც მნიშვნელოვანზე...
-აბა, ახლა უკვე ყველა აქ ვართ! გვითხარი რისი თქმაც გინდოდა... - მოსასმენად გაემზადა
რატი.
-ჰო, რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი უნდა მოგიყვეთ... დიდი ხანი ვმალავდი ამ ამბავს, მაგრამ
აღარ შემიძლია უკვე. ახალ ცხოვრებას ვიწყებ, ვთხოვდები. ნიკუშას შემდეგ ნორმალურ
ცხოვრებასთან დაბრუნება არ იყო ჩემთვის მარტივი, თქვენც კარგად იცით, როგორ
ვიტანჯებოდი, როგორ მიმძიმდა, მაგრამ ახლა უკეთ ვარ. გვერდით ადამიანი მყავს,
რომელთანაც დარჩენილი სიცოცხლის გატარება მინდა. ვიცი, ნიკუშაც არ იქნებოდა ამის
წინააღმდეგი. ცხოვრებას სუფთა ფურცლიდან ვიწყებ, ამიტომაც ყველა საიდუმლო
წარსულში მინდა დავტოვო... - გოგონას ძალიან უჭირდა საუბარი, მხოლოდ თავის ხელებს
დასჩერებოდა, შიგადაშიგ ჩერდებოდა, ღრმად სუნთქვდა და ისევ აგრძელებდა ლაპარაკს.
ნელ-ნელა მის ხმას ცრემლიც შეერია.
-გვითხარი, თიკა, რა არის ამისთანა, რისი თქმა გინდა ჩვენთვის? - დაიძაბა ლუკა.
-ბიჭებო, მე... თქვენ შეიძლება ძალიან გაბრაზდეთ ჩემზე, როცა სიმართლეს გაიგებთ...
გაბრაზდეთ, რადგან ამდენ ხანს არ ვამბობდი ამას, მაგრამ მე უბრალოდ ნიკუშას სულის
პატივისცემა მინდოდა და მეტი არაფერი. არ მინდოდა, რომ ცუდად გეფიქრათ მასზე, მაგრამ
მეტი აღარ შემიძლია, თქვენ უფლება გაქვთ, იცოდეთ...
-ვიცოდეთ რა?!
-ნიკუშას წამალთან ჰქონდა პრობლემები, ბექა... - ამოიტირა გოგონამ. - თითქმის ორი წელი
ებრძვოდა საკუთარ თავს. თქვენ გიმალავდათ, არავის გეუბნებოდათ. იცოდა, რა შედეგსაც
მიიღებდა, თუ რომელიმე თქენგანი ამ ამბავს გაიგებდა... მეც შემთხვევით გავიგე, ფაქტზე
წავასწარი საპირფარეშოში, კარი არ ჰქონდა ჩაკეტილი... თავისი თავი დამაფიცა, რომ არ
გეტყოდით. მინდოდა თქმა, მაგრამ ვერცერთხელ გავბედე. მეშინოდა მისი დაკარგვის. მე
თვითონ ვცდილობდი მის დახმარებას, ყველაფერს ვაკეთებდი...
-გაჩერდი, თიკა...
-საკმარისია!
გოგონა შეხტა და ჯაყელს გახედა. მისი სახე იმხელა ტკივილს გადმოსცემდა, თიკამ ვეღარ
გაუძლო და აქვითინდა.
-თიკა მართალს ამბობს, ნიკუშას პრობლემის შესახებ მეც ვიცოდი. უფრო სწორად, მარტო მე
ვიცოდი... - ისევ მშვიდად აგრძელებდა საუბარს არველაძე.
-ბექა, შეეშვი, ბიჭო, რას აკეთებ, მოდი მშვიდად დავილაპარაკოთ... - წყნარად მიმართა გეგამ
მამაკაცს.
-არ უნდოდა, რომ თქვენ გცოდნოდათ! თქვენს თვალში შერცხვენას, სიკვდილი ერჩივნა! -
დაიყვირა თორნიკემაც და ჯაყელს ხელები შეაშვებინა. განზე გადგა და საყელო შეისწორა.
თორნიკემ ვერაფერი უპასუხა. მისი მზერა იმდენად უნიათო და უსუსური იყო იმ წამს, ბექას
მოკვლა მოუნდა მისი.
-ბექა...
-მინდოდა, თქვენთვის თქმა, მაგრამ ფეხებში ჩამივარდა, ყველაზე წმინდა დამაფიცა, რომ არ
გეტყოდით! - თავს იმართლებდა თორნიკე.
-რა ამბავია აქ? რა ხდება? - თვალები გაუფართოვდა დემეტრეს, როცა კარში ატუზულ,
მოტირალ თიკას და მოჩხუბარ ბიჭებს შეხედა.
-ამას არ გაპატიებ, არველაძე! ჩემი ძმის დაღუპვა შენს კისერზეა, იცოდე! - ღრიალებდა ბექა
და გამეტებით ცდილობდა თორნიკესთვის დარტყმას, თუმცა ლუკას კარგად ჰყავდა
გაკავებული.
ბექას მოქნეული მუშტი ჰაერში გაუშეშდა, თორნიკეც მაშინვე გაჩერდა. მარიამი და ელენე
გაკვრივებით უყურებდნენ ხან ერთმანეთს, ხან დასისხლიანებულ ბიჭებს, ხანაც მოტირალ
თიკას.
-ა...ამან... ამან იცოდა, რომ ჩემი ძმა ნარკომანი იყო და არ თქვა! - ბავშვივით დააბეზღა ბექამ
არველაძე უფროსთან. მამაკაცისკენ გაშვერილი ხელი უკანკალებდა, ერთიანად წითელი იყო
სახეზე. შემზარავად საბრალო და უმწეო იყო იმ წამს.
-რომ დავაშავე, ვიცი, მაგრამ მე რომ მაშინ თქვენთვის ეს ამბავი მეთქვა, თავს მოიკლავდა
ნიკუშა. თქვენს თვალში შერცხვენას ვერ აიტანდა... - თავდახრილმა თქვა ეს სიტყვები და
შემდეგ სწრაფი ნაბიჯებით გაეცალა იქაურობას.
მარიამი ჯერ კიდევ გაურკვევლობაში იყო. ვერ გაეგო, რა მოხდა მის თვალწინ. ჯერ
სახეაშლილ ძმას შეხედა, შემდეგ ატირებულ თიკას, სულ ბოლოს კი ერთ ადგილას
გახევებულ მამას. შემდეგ გამოფხიზლდა და თორნიკეს დაედევნა.
არველაძე ეზოში იჯდა, ორივე ხელი გულზე ჰქონდა მიბჯენილი და მძიმედ სუნთქვდა.
-რა მხეცობაა, ღმერთო ჩემო, ძმაკაცი ასე გაიმეტა და სხვას რას უზამს! - შეიცხადა გოგონამ და
დაშავებულის წინ ჩაიმუხლა. - მაჩვენე, სად გტკივა!
არველაძეს ჩაეცინა.
-ამ ბოლო დროს ხშირად გიცრუებ იმედებს, არა?! - ნაღვლიანად გაეღიმა მამაკაცს და სახე
დამანჭა, რადგან მარიამის შეხება ტკენდა.
მამაკაცს სახე მოერყა. მხოლოდ თავი დააქნია თანხმობის ნიშნად. მარიამს თითქოს კიდევ
ერთი სიმი ჩაწყდა შიგნით, ღრმად ამოიხვნეშა და გვერდით მიუჯდა მამაკაცს.
-რატომ ადრე არ თქვი? რატომ არავის გვითხარი? - ყელში იმხელა ბურთი გაეჩხირა, დაახრჩო
კინაღამ.
-„ამის თქმა არ შემიძლია“, „იმის თქმა არ შემიძლია“, „ამას ვერ გეტყოდი“ , „ იმას ვერ
გეტყოდი“, ხვდები მაინც, რომ სულ ერთსა და იმავეს გაიძახი?! - გაბრაზდა ჯაყელი.
-მაინც უნდა გეთქვა... ჩვენ მისი დახმარება შეგვეძლო... - ბოლოს რამდენიმე სიტყვას ძლივს
მოუყარა თავი.
-ეჰ, ჩემო პატარა მაშიკო... რომ იცოდე, ხანდახან, ადამიანს რამდენი რამის თქმა უნდა, მაგრამ
არ შეუძლია... რამდენია სათქმელი, მაგრამ არ გამოდის... არ გამოდის, არა!
-არ გამოდის, მაშო, არ გამოდის... - ისევ იგივე გაიმეორა თორნიკემ. მერე გოგონას თითებს
დახედა, ხელისგულში მოიქცია და ტუჩებთან მიიტანა. - მომენატრე... - უთხრა და
მხურვალედ მიაწება ტუჩები კანზე.
-ყველაფერი ისე არ გამოდის, როგორც ჩვენ გვინდა და ვარგავს ყველაფერს, რაც გაგვაჩნია?! -
ძველს მიუბრუნდა გოგონა.
-რატი, შენ იმას გაყევი, რა. მარტო არ გავუშვათ მაინც... - გადაუჩურჩულა გეგამ გვერდით
მდგომს, ამ უკანასკნელმაც მკვირცხლად დაუქნია თავი და თორნიკეს დაედევნა.
-ამ ამბავზე მერე ვილაპარაკებთ! - სიტყვა დააწია უკვე კართან მისულს მამამ.
ბექა სწრაფად გავარდა სახლიდან და თავის მანქანას ეცა. ფეხდაფებ მიჰყვნენ მას ჯერ გეგა,
ხოლო შემდეგ ლუკა.
-შენ ხომ არ გაგიჟებულხარ? - წამოიყვირა ლუკამ. - სულ ნუ აუშვი აფრები, ცოტა აზრზე
მოდი და დამშვიდდი!
-ახვლედიანი უნდა ვნახო და ვკითხო, რა მოხდა იმ ღამით! - წითელი ფერი დაედო სახეზე
ბექას.
-რა უნდა კითხო, როგორ მოგიკლა იმ ღამით ძმა?! რა უნდა მოგიყვეს, ხომ არ გაგიფრენია?!
-კარგი, წამოდი, ერთად მოვძებნოთ და კითხე, თუ ასე ძალიან გინდა! - გაბრაზდა ლუკაც.
-საღამო ხანია, ბიჭებთან ერთად იქნება მაგათ ბარში, თუ არა და მერე წყნეთში ავიდეთ!
უეცრად, ისე, რომ გააზრებაც ვერ მოასწრო, მობილური ამოიღო ჯიბიდან და იოანეს ნომერი
აკრიფა. თვითონაც არ იცოდა, რატომ აკეთებდა ამას, მაგრამ ყველაზე მეტად მასთან საუბარი
სჭირდებოდა.
იოანე, მათე და ანდრეა მართლაც მათ საყვარელ ბარში ისხდნენ. ლუდს სვამდნენ და
უბრალო საუბრით ირთობდნენ თავს.
-არა, არა, არა... გავალ ორი წამით და დავბრუნდები მალე! - წამოდგა იოანე და სწრაფად
გაეცალა მაგიდას.
-არა, არა. უბრალოდ, არ მეგონა, რომ დამირეკავდი. მოხდა რამე? შენი ხმა არ მომწონს...
-ყველაფერი რიგზე გაქვს, მარიამ? გინდა ამოვიდე მანგლისში? - ჯაყელის სიჩუმე ენიშნა
მამაკაცს.
-მართლა არ მინდა საქმეს მოგაცდინო. არც კი ვიცი, შენ რატომ დაგირეკე, ალბათ უტას
ვურეკავდი და ნომერი ამერია...
იოანეს გაეღიმა.
-ნუ, თუ აგერია, ესეიგი ასე იყო საჭირო. მე ბევრად უკეთესი მოსაუბრე ვარ, ვიდრე ჩემი ძმა.
მეგონა, უკვე მიხვდი მაგას. - გაეცინა მამაკაცს. - ნახევარ საათში თქვენი უნივერსიტეტის წინ
რომ სკვერია, იქ დაგელოდები!
-იოანე..
-ჰე, აბა, რაო შენმა გოგომ? - ღიმილით შეეგება მაგიდასთან დაბრუნებულს ანდრეა.
-უნდა წავიდე მე, გადაუდებელი საქმე გამომიჩნდა! - ქურთუკს დაავლო ხელი დანელიამ.
-კაი, რა გადაუდებელი საქმე, რას გვაბოლებ, ბიჭო?! გვითხარი კაცურად, რომ იმ გოგოსთან
მიდიხარ! - გაეცინა ახვლედიანს.
-ე, ე, ე, ეს ნახე რამდენს მიბედავს?! წესიერად მელაპარაკე, ბიჭო, ჩემს ხელში ხარ გაზრდილი!
- ჩაეცინა ანდრეას.
-წავედი, რა მე!
იოანეს აღარაფერი უთქვამს. უბრალოდ ჩაეცინა, დამშვიდობების ნიშნად ხელი აუწია ბიჭებს
და ბარი დატოვა.
-შეყვარებულია ჩვენი ბიჭი, მათე, შეყვარებული! ისე გატყობთ, მარტო გინდათ ჩემი
დატოვება ამ სიბერეში! - გაეცინა ანდრეას.
-მერე რას მიდგეხარ? ნახე ერთი კარგი გოგო, შენზე კარგავს ნახევარი თბილისი გონს!
ანდრეას ჩაეცინა და ოფიციანტს უხმო, რათა კიდევ ერთი ბოთლი სასმელი მიეტანა მის
მაგიდასთან.
ახვლედიანების უზარმაზარი სახლი ახალიწლის დღეებში ისე ცივად და გოროზად
გამოიყურებოდა, როგორც არასდროს. ალექსანდრე საავადმყოფოში იწვა, ანასტასია უმეტეს
დროს გარეთ ატარებდა, მოსამსახურეები კი ერთ ოთახში იყვნენ შეყუჟულნი და მხოლოდ
მაშინ ჩნდებოდნენ, როცა ვინმე იხმობდა.
ამის ფონზე ირაკლი ახვლედიანის ბნელი და იდუმალებით მოცული კაბინეტი, კიდევ უფრო
ბნელ და საშიშ ადგილად იყო გადაქცეული.
ბნელოდა და ცის კიდეზეც უკვე გვარიანად მოეკიდებინა მთვარეს ფეხი, როცა კაბინეტის
კარი მისმა ერთადერთმა და განუყრელმა სტუმარმა შეაღო. ირაკლიმ ნელა გააღო კარი და
ასევე ნელა მიხურა. სიბნელე უკვე აღარ აწუხებდა, ბუსავით შეეძლო ღამეში ყველაფრის
დანახვა.
-ვინ? - ჩაეცინა ანდრეას, ძმაკაცის რეაქციაზე და თავი შეაბრუნა. ღიმილი მაშინვე გაუქრა
სახიდან, როგორც კი კარში მდგარი ჯაყელები დაინახა. ლუკამ იმ წამს გაიხედა მისი
მიმართლებით და როგორც კი ახვლედიანი დაინახა, ბექას ანიშნა, წამოდიო.
ბარში შეკრებილი პუბლიკა ერთიანად გაისუსა. ყველა ხვდებოდა, რომ რაღაც ძალიან ცუდის
მომსწრენი გახდებოდნენ. ახვლედიანის მაგიდისკენ მიმავალი ბიჭების მშვიდი
გამომეტყველება და ნაბიჯები კიდეც უფრო ამძაფრებდა ამ ეჭვს.
-ეს ვინ მოსულან! ბიჭებო, აი, სიურპრიზიც ამას ქვია! ცუდია, რომ წინასწარ არ დარეკეთ,
ალექსანდრესაც დაგახვედრებდით, ძველ დროს გავიხსენებდით...
-თუ ფიქრობ, შენი მოკვლა რომ მინდოდეს, ეს ხალხი შემიშლიდა ხელს,ძალიან ცდები!
ანდრეა ხმას ვერ იღებდა, უბრალოდ თვალებში შეჰყურებდა გაავებულ ბექა ჯაყელს.
-მე ვიყავი მთვრალი. შეიძლება რამე ტაბლეტიც მქონდა დალეული. ეგ ღამე ასე
დაწვრილებით არ მახსოვს. მამაჩემთან ვიყავი ნაჩხუბარი, ნერვები მქონდა მოშლილი. რომ
დავინახე, ბართან მდგარი, მაშინვე ვიცანი.
თვალებში უყურებდა ანდრეა ბექა ჯაყელს. ზუსტად ისე, როგორც იმ ღამით, ნოდარ
გამყრელიძის დაბადებისდღეზე, მაგრამ მის თვალებში ახლა სიძულვილს და განრისხებას კი
არა, სასოწარკვეთილებას ხედავდა.
-წამოდი, გარეთ გავიდეთ! - ხელები შეაშვებინა ანდრეამ ბექას და უკანა კარისკენ გაემართა.
-არ ისვენებთ და ძალიან გინდათ, იმ ღამით მომხდარის შესახებ გაიგოთ?! - კიბატონო, ამაზე
არასდროს გაწყენინებთ! - გარეთ გასვლისთანავე დაიწყო ლაპარაკი ანდრეამ. - შენი ძმა...შენი
ძმა... - სიტყვებს თავს ვერ აბამდა ახვლედიანი. თითქოს, რაღაც საშინელს იხსენებდაო. - იმ
ღამეს თავს ვერ აკონტროლებდა. შორიდანვე შევნიშნე მისი კლუბში ყოფნა. ყურადღება არ
მიმიქცევია, რა თქმა უნდა. მე ვსვამდი და ვერთობოდი. მერე საპირფარეშოში წავედი.
როგორც კი მუსიკის ხმა ოდნავ მიჩუმდა, ქალის კივილის ხმა გავიგონე. თქვენი ძვირფასი
ძმა, თქვენი ნაბიჭვარი ნიკუშა ქალზე ძალას ხმარობდა, მხეცივით! - იღრიალა ანდრაემ
სიმწრით.
-ანდრეა, ეს ახლა მარტო მე ვნახე, თუ... - აქეთ-იქით აცეცებდა თვალებს დაბნეული მათე.
იოანე მალე მივიდა შეხვედრის ადგილას, თუმცა მარიამს მაინც ვერ მიასწრო. ერთ-ერთი
ლამპიონის ქვეშ იჯდა, გრძელ სკამზე, თავი ხელებში ჩაერგო და ისე ელოდა მამაკაცს.
დანელიამ მაშინვე დაინახა ჯაყელი, გაეღიმა და მისკენ გაემართა.
-ქალბატონო მარიამ, მგონი ზედმეტად საშიშია ასეთ დროს თქვენნაირი გოგონა მარტო რომ
იჯდეს სკვერში, არა? - ღიმილით წამოადგა თავზე.
-მამაკაცს? ასეთ დროს? მაშინ გეტყვით, რომ იმ ბიჭს საერთოდ არ აქვს თავში ტვინი! - გაეცინა
იოანეს; მარიამსაც გაეცინა.
-რა მოხდა?
ეს ზუსტად ის „რა მოხდა“ იყო, გულს რომ უმიზნებს პირდაპირ და არტყავს კიდეც
ცხრიანში.
-ხანდახან, გაღვიძებისას, გიფიქრია, რომ შენთვის სრულიად უცხო გარემოში ხარ? -
უცნაურად უთრთოდა ხმა ჯაყელს.
-ხომ... რა რთული კითხვა დამისვი?! - ჩაეცინა იოანეს. - კი, მარიამ, მიგვრძვნია ასეთი რამ,
ქუჩაში რომ დავრჩი, სრულიად პატარა, უმცროს ძმასთან ერთად, მაშინ! - გულწრფელი იყო
დანელიას ნათქვამი.
-მე? მე ეგ შეგრძნება სულ მაქვს, ამ ბოლო დროს. არცერთი წამით აღარ მტოვებს, აღარცერთი
ამოსუნთქვით. ყველაზე ცუდი იცი, რა არის? - ამას მხოლოდ გარემოს ან სიტუაციის მიმართ
კი არ ვგრძნობ, საკუთარ ოჯახშიც ვეღარ ვარ ძველებურად...
-ჰო, მეც მასე მეგონა, მაგრამ ჩემი ძმა დამადგა თავზე და დაბრუნება მაიძულა. ჩემი ძმა ხომ
გახსოვს? შენი ძმაკაცები რომ გაიმეტა სასიკვდილოდ - ის! - ცინიკურად ჩაეცინა მარიამს და
თვალებში ხელები ამოისვა.
-ცუდად მოქცევა რას ნიშნავს ჩემს ოჯახში, უკვე ცოტა გაურკვეველია ჩემთვის. როგორ
მოვედით აქამდე? როდის ან რატომ? - არ ვიცი! მთელი ცხოვრება ვამაყობდი ჩემი ოჯახით.
მამაჩემით, ჩემი ძმით და მისი მეგობრებით. დემეტრე ჯაყელი ჩემთვის ყველაფერი იყო,
ყველაზე უფრო მტკიცე კლდე და შეუვალი კედელი. ახლა კი, რაც უფრო ვიზრდები და
ჭკუაში ვვარდები, იმდენ რამეს ვხვდები, იმდენ სისასტიკეს და უსამართლობას ვხედავ,
იმდენ ტყუილს... ჩემი ნიკუშა ნარკომანი ყოფილა, წარმოგიდგენია? ჩემზე ორი თვით დიდი
ნიკუშა, ჩემი ძმა - ნარკომანი ყოფილა! ამის შესახებ იცი, ვინ იცოდა? - თორნიკემ. ისევ მან
იცოდა და ისევ არაფერი თქვა. ყველაფერი დამალა და ისევ საშინლად მატკინა გული.
ბანქოთი აშენებულ სახლს რომ ქვედა კარტს გამოაძრობ და ჩამოგეშლება მთელი ნაგებობა,
ისე მოუვიდა ჩემს მისდამი რწმენასაც - ჩამოიშალა, თავიდან ბოლომდე! ნიკუშა ნარკომანი
აღმოჩნდა, თორნიკე მატყუარა, ბექა და ლუკა ცივსისხლიანი მხეცები და დავრჩი მე... მარიამ
ჯაყელი, სამედიცინო უნივერსიტეტის სტუდენტი! - ბოლო სიტყვებზე გაეცინა მარიამს და
მუჭებით მოიწმინდა ღვარღვარად ჩამოდენილი ცრემლები.
-მარტო არ ხარ, მარიამ. მე აქ ვარ, შენ გვერდით! - აქამდე დადუმებულმა იოანემ ძლივს
ამოიღო ხმა და ჯაყელისკენ მიჩოჩდა. ხელები მოხვია და გულში ჩაიკრა.
-დღეს ბექამ რომ გაიგო, ნიკუშას ამბავი თორნიკემ იცოდა და არ გვეუბნებოდა, პირდაპირ
სახლში დაუწყო ველურივით ცემა. წარმოგიდგენია, რა დონემდე დაეშვნენ? საკუთარ
ძმაკაცზე ასწია ხელი დაუფიქრებლად, თანაც დემეტრე ჯაყელის სახლში, რაც ძველი
ბექასთვის წარმოუდგენელი იყო. ვეღარ ვცნობ, ვერცერთ მათგანს, მამაჩემის ჩათვლით! ერთ
შვილს საქმრო მოუკლეს, მეორე კინაღამ აქეთ გახდა მკვლელი, ის კი ზის მთელი დღეები
სახლში და არაფერს აკეთებს. ჩვეული, გოროზი გამომეტყველებით ცდილობს თავისი
აზრები გადმოსცეს. რას ფიქრობს? რა სტკივა? რას განიცდის? - არავინ იცის... არც დედაჩემმა.
აბსოლიტურად არავის გვიკარებს ასე ახლოს.
იოანემ ისევ ვერ მოიფიქრა, რა უნდა ეთქვა. უბრალოდ მაგრად იხუტებდა გოგონას და
აგრძნობინებდა, რომ მის გვერდით იყო. ცოტახანში გოგონაც დამშვიდდა, ლაპარაკი
შეწყვიტა და გაირინდა. იმ წამს მათი გულები ერთ მთელად ცემდა. მათ ერთი ჰქონდათ
ოცნება - დამალვოდნენ ყველას და იმ ლამპიონის ქვეშ გაეტარებინათ მთელი დარჩენილი
სიცოცხლე.
-ყველას ისეთ საოცარ პირველ კოცნას რომ ვჩუქნიდე... - დაუსტვინა დანელიამ და ჯაყელს
გაუღიმა.
კოცნის ხსენებამ კიდევ უფრო უხერხულ მდგომარეობაში ჩააგდო მაშო. თვალების აქეთ-
იქით ცეცებას მოჰყვა, უმიზეზოდ.
-რა გითხრა?
-არა?! კარგი, მაშინ იმის გამო მეჩხუბე, რატომ გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში ასე უეცრად და
რატომ ამირიე გზა-კვალიო. ან ღამე რატომ არ მასვენებს შენზე ფიქრებიო. ან იმაზე
გამიბრაზდი, სრულიად ახალი მარიამი რატომ გააჩინე ჩემშიო. ან რა ვიცი, ბავშვობის
ოცნებები და ილუზიები რომ დაგიმსხვრიე, იმაზე მეჩხუბე; თავიდან რომ ვეღარ მიგდებ,
ჩემთან რომ ეძებ შვებას, ჩემი შეხება რომ გაშფოთებს და მეორე კოცნის მოპარვის იმედიც
რომ გაქვს, მაგის გამო მეჩხუბე! - დამაჯერებელი ღიმილი მიეფინა იოანეს მონოლოგის
დასასრულს.
-ხედავ? ტირილით დავიწყეთ, მაგრამ ახლა იცინი. ხომ გეუბნებოდი, უტაზე კარგი მოსაუბრე
ვართქო? - გულწრფელად გაეღიმა მამაკაცს.
-არა, მართლა, დიდი მადლობა. ვინ იცის, რა საქმე გქონდა, მაგრამ მოხვედი, რათა შენი
მტრების ოჯახის შესახებ მოგესმინა ამბები და გენუგეშებინე. ვიცი, რომ არაა შენთვის
მარტივი, ამიტომაც დიდი მადლობა!
-შენ გვერდით, მარიამ, მე ანდრეა ახვლედიანის ძმაკაცი იოანე დანელია არ ვარ. შენ
გვერდით მე ჯაყელების ქალბატონზე უგონოდ შეყვარებული უბრალო იოანე ვარ! - მთელი
გრძნობით აღმოხდა მამაკაცს და აბრჭყვიალებული თვალები გაუსწორა მარიამს.
ჯაყელი ჯერ ერთიანად გაიყინა, შემდეგ ახურდა. მისმა გულმა მომაკვდინებელი სიჩქარით
დაიწყოს ცემა. თითქოს მკერდში ვეღარ ეტეოდა. გულისცემა ყურებთან ესმოდა, სუნთქვა
შეეკვრა და ცხოვრებაში პირველად იგრძნო, მუცლის არეში ღიტინი.
-კარგი, გვიანია, დროა წავიდე! - ჩანთას დაავლო ხელი ჯაყელმა და სწრაფად წამოხტა.
-მიყვარხარ, მარიამ! - ლაღად წარმოთქვა სიტყვები იოანემ და „გაქცეული“ მარიამი ადგილს
მიაყინა.
დანელიაც წამოდგა. გოგონა ნელა ბრუნდებოდა მისკენ, თითქოს მისი სახის დანახვის
ეშინოდა.
-მე - შენ - მიყვარხარ! - დამარცვლით გაიმეორა იოანემ და საოცარი ღიმილი აჩუქა მაშოს.
-ახლა წადი, მარიამ, გვიანია უკვე; სახლში წადი, ცხელი აბაზანა მიიღე და მთელი ღამე
მხოლოდ ჩემზე იფიქრე. ჩემს ნათქვამზე პასუხს აუცილებლად იპოვი შენს თავში. ვიცი,რომ
გეშინია, მაგრამ იპოვი!
-რას მეუბნები?
ნიკუშა ჯაყელი, მათი ძმა და მეგობარი, ყველაზე სუფთა, წესიერი და ლაღი ახალგაზრდა
სინამდვილეში წამალთან მებრძოლი ლაჩარი აღმოჩნდა, რომელიც ქალის გაუპატიურების
მცდელობის გამო მოკლეს. თანაც ვინ? - ანდრეა ახვლედიანმა! მათი ოჯახის უპირველესმა
მტერმა.
-რა მნიშვნელობა აქვს, როგორ მოხდა ყველაფერი?! ნიკუშას მკვლელი მაინც ახვლედიანია! -
როგორც იქნა დაარღვია სიჩუმე ლუკამ და ჯიუტად დააფიქსირა თავისი პოზიცია.
ბექამ თავი წამოსწია და ისეთი სახით გახედა ბიძაშვილს,ზედ ეწერა, ყველაფრის შემდეგ
მაგის თქმას როგორ ბედავო.
-რას გაშტერებულხართ?! არ ვარ მართალი? ნიკუშა ჩვენი ოჯახის წევრი იყო და მოგვიკლეს,
სხვას რა მნიშვნელობა აქვს?! - გაბრაზდა ლუკა და წარბები შეყარა.
-შენ რას იზამდი, მის ადგილას, ლუკა ჯაყელო?! - ამოიღო ხმა ბექამ და კუშტი მზერა დაასო
წინ მჯდომს.
-რომ გენახა დაუცველ გოგონას ვიღაც პირუტყვი, თუნდაც სრულიად უცხო, ნამუსის ახდას
უპირებდა, არ მივარდებოდი?
-რომ გენახა, ის პირუტყვი გაგლეჯილ კაიფში იყო და თანაც აქეთ დიდგულზე, დანა დაეძრო
შენთვის, არ გაუყრიდი იმ დანას წარბშეუხრელად?! - ტონს აუწია ბექამ. - რატომ გაჩუმდი?!
იმავე სიტუაციაში, შენ რომ ანდრეა ყოფილიყავი, ნიკუშა კი რომელიმე ახვლედიანი, რას
იზამდი?! ჰო, რას იზამდი თქვი!
სადღა იყო ის ქალი, რომელიც ეკატერინეს სიამაყის მიზეზს აძლევდა? სადღა იყო ის
დახვეწილი რუსი ქალბატონი, ულამაზესი ნაკვთებითა და ახალგაზრდული მიხვრა-
მოხვრით? ჯაყელებმა შორიდან შეამჩნიეს დავითს დაყრდნობილი, წელში მოკაკვული და
სახედამჭკნარი ლიუდმილა ვასილევნა. მისმა დანახვამ გული მოუკლა თითოეულ ჯაყელს.
ქეთევანმა ოდნავშესამჩნევად ამოიგმინა და ცალი ხელით ქმარს დაეყრდნო. დემეტრემაც
მაშინვე იგრძნო მეუღლის გულისტკივილი და ხელი მხარზე მოუთათუნა ქალს.
ლიუდმილა ორიოდ სიტყვით მიესალმა ყველას. შემდეგ შვილის საფლავს მოავლო თვალი
და რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა, რათა უკეთ დაენახა მარმარილოს ქვაზე გამოსახული,
სიცოცხლით სავსე დათუნას ღიმილიანი სახე. ისედაც დამჭკნარი სახე კიდევ უფრო დაუჭკნა,
თვალები აუწყლიანდა და ტუჩები გადაეცრიცა. ალბათ წაიქცეოდა კიდეც, რომ არა
დემეტრეს სხარტი მოძრაობა. ორივე ხელით მიეშველა ქალს და დასაყრდენ ძალად იქცა
მისთვის.
ლუკა და ბექა ოდნავ მოშორებით იდგნენ, ხის ძირში. თითქმის არ საუბრობდნენ, ოჯახის
წევრებს გაჰყურებდნენ, რომლებიც მამაოსთან ერთად იდგნენ და რაღაცაზე საუბრობდნენ.
ლუკა აქეთ-იქით იყურებოდა და გარემოს ათვალიერებდა, როცა უნებურად მოკრა თვალი
მიფარებულ ადგილას მდგარ თორნიკეს.
-ბექა... - ჩუმად დაუძახა ბიძაშვილს, მანაც უხმოდ დაუქნია თავი. ლუკამ თვალებით ანიშნა
იმ ადგილისკენ, სადაც არველაძე იდგა.
-რა თქმა უნდა, ვიცნობთ. ერეკლე და ჩემი თემური მეგობრები იყვნენ. - გაეღიმა ლიუდმილა
ვასილევნას.
-და შენ რას აკეთებ აქ, ერეკლე? - უფროს ჯაყელს მიუბრუნდა ქალი.
-ნუ... ხომ მიცნობთ? არასდროს მიყვარს ჩემს თავზე ლაპარაკი. - თავი იმართლა ერეკლემ.
თორნიკე ისე იქცეოდა, როგორც დასჯილი ბავშვი. ცდილობდა, ხმა თითქმის არ ამოეღო და
ბექა ზედმეტად არ გაეღიზიანებინა. არც სხვები უწონებდნენ საქციელს, მაგრამ მასთან
ურთიერთობას მაინც ახერხებდნენ. თავის მხრივ, არც ბექა იღებდა ხმას, მზერა სასმლით
სავსე ჭიქაზე ჰქონდა გაშტერებული და რაღაცაზე ფიქრობდა. ყველა მშვენივრად ხვდებოდა
მისი უგუნებობის მიზეზს, რადგან ნიკუშას ამბავი უკვე ყველამ იცოდა, მაგრამ ამ თემაზე
საუბარს ვერავინ ბედავდა.
მარიამი უყურებდა ოჯახისწევრებს; ყველას ნირი ჰქონდა წამხდარი. დაბეჩავებული
თორნიკეს დანახვა ყველაზე მეტად სტკენდა გულს, მაგრამ გრძნობდა, რომ უკვე აღარაფრის
გაკეთება შეეძლო. არველაძე ზედმეტად შორს იყო მისგან, „მისი“ თორნიკესგან აღარაფერი
დარჩენილიყო.
-მოითმინე, სან, ამდენი ხანი იწექი მაგ საწოლში და რამდენიმე წუთი რა გაგიხდა? - იცინოდა
ლიზა.
-ეს ვისი წუწუნის ხმა მესმის? ჩემს სანდრიკოს გადაეწურა მოთმინება? - ღიმილით შევიდა
ოთახში ანდრეა, რომელსაც უკან ანასტასია მიჰყვებოდა.
-სან, რაღაც შენი ფერი არ მომწონს სახეზე, კიდევ ცოტახნით ხომ არ დავრჩენილიყავით აქ? -
უცებ დაუსერიოზულდა სახე ლიზას.
-ვაიმე, ლიზა, არ გამაგიჟო ახლა, იცოდე! კიდევ ერთი დღე აქ და ქმარი ვეღარ გეყოლება! -
კინაღამ გაგიჟდა ახვლედიანი.
-ყველაფერი რიგზე გაქვთ, ექთანს უკვე მზად ექნება საბუთები, ხელი მოაწერეთ და
თავისუფალი ხართ! - უკანასკნელი გასინჯვის შემდეგ გაუღიმა პაციენტს.
ანდრეამ იმ ჩანთას დაავლო ხელი,რომელშიც ძმის ნივთები ეწყო. ლიზამ ქურთუკი ჩააცვა
საქმროს. ანასტასია და ირაკლი უკვე დერეფანში იყვნენ გასულები.
-სად არის აქამდე პაატა? ნახევარი საათის წინ გამოვიდა... - დაიწუწუნა სანდრომ.
-პაატა არ იცი რა ნელია, როცა გზებია მოყინული? - გაეცინა ანდრეას. - მოვა მალე...
-დიახ, მე ვარ. თქვენ ვინ ბრძანდებით? პაატა სად არის? - გაიკვირვა ირაკლიმ.
-რა?! - შეჰყვირა ირაკლიმ. - რას ლაპარაკობთ? სად მოხდა? როდის მოხდა? - ანერვიულდა
ახვლედიანი.
ანდრეა აქეთ-იქით აცეცებდა თვალებს; ცდილობდა, რამე დაანახა. გულის გამალებულ ბაგა-
ბუგს ყურადღებას არ აქცევდა, სიმშვიდეს ინარჩუნებდა გარეგნულად. პაატას ბევრად უფრო
დიდი ამაგი ჰქონდა მასზე, ვიდრე მამამისს. რამდენჯერ გახვეულა შარში და რამდენჯერ
დაუფარებია თავის მძღოლს მისთვის ხელი, ვინ მოთვლის? თანაც პაატა ხომ ბარბარეს მამა
იყო...
ყვითელ ლენტასთან მდგარმა ახალგაზრდა მამაკაცმა ლენტა ასწია და შიგნით შეატარა მამა-
შვილი.
ანდრეა წამით მიეყინა ადგილს, როცა საკაცეზე ადამიანის დასისხლიანებულ სახეს მოკრა
თვალი. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს თავში რაღაც მძიმე ჩაარტყეს, როცა პაატა
ამოიცნო დასახიჩრებულ კაცში. მასთან უნდოდა მირბენა და მისი მდგომარეობის გარკვევა,
თუმცა რამდენიმე პოლიციელმა ერთდროულად გადაუღობა გზა. ანდრეამ და ირაკლიმ
მხოლოდ იმის დანახვა შეძლეს, როგორ გადააფარეს მათი ოჯახის ერთგულ მსახურს თეთრი
ზეწარი.
-ბატონი ირაკლი, ანდრეა! - უცებ მოესმა მამა-შვილს ზურგიდან მამაკაცის ნაცნობი ხმა.
-როგორც ჩანს, საჭე ვერ დაიმორჩილა და ყინულზე მოუსრიალდა მანქანა. აი, იმ ბოძს
შეეჯახა მთელი ძალით. ძალიან ვწუხვარ, ექიმების თქმით, თავის არეში მძიმე დაზიანებამ
წამებში გაათავა მისი სიცოცხლე. - საქმიანად ჩამოაყალიბა ყველაფერი უმცროსმა
გამომძიებელმა.
ანდრეა და ირაკლი ისევ ვერ მოდიოდნენ აზრზე. ვერ იაზრებდნენ მათ გარშემო
დატრიალებულ ამბავს.
-ყველაზე ფრთხილი მძღოლი იყო; ყველაზე ფრთხილი ასეთ სიტუაციებში. ასეთი რამ
როგორ უნდა მოსვლოდა?! - ძლივს ამოიღო ხმა ანდრეამ.
-წამოდი, ანდრეა, სახლში წავიდეთ. აუჰ, ახლა ირინას საცოდაობას მტერმა უყურა! - ახლაღა
გაახსენდა უფროს ახვლედიანს პაატას მეუღლე.
მანქანაში ჩასხდნენ და სახლისკენ აიღეს გეზი. გზაში მხოლოდ ირაკლი ლაპარაკობდა, უფრო
სწორად კი, ოხრავდა; ვერაფრით დაეჯერებინა, რომ ადამიანი, რომელიც ოცდაათ წელზე
მეტი მუშაობდა მათ ოჯახში ასე უბრალოდ, დღისით-მზისით დაიღუპა. ანდრეას თავი
საზურგეზე ჰქონდა მიყრდნობილი და მდუმარედ გასცქეროდა სწრაფად ცვალებად
პეიზაჟებს. გონებაში მხოლოდ ერთი სურათი უტივტივებდა - მამის სასახლეს დამხობილი,
აქვითინებული ბარბარე.
-ჰე, თქვით აბა, რა ამბავია. გავთავდით ლოდინით, როგორაა პაატა? - სახლში მისულებს,
კარშივე შეეგებათ ალექსანდრე.
-გისმენთ, ბატონო ირაკლი, გნებავთ რამე? - ოთახში ფუსფუსით შევიდა მათი მოსამსახურე,
რომელსაც უკან სანდრო მიჰყვებოდა გოროზი სახით.
-ირინა, დაჯექით ორი წუთით. მინდა, რაღაც გითხრა... - მაქსიმალურად თბილად მიმართა
ირაკლიმ ქალს.
ირინას მაშინვე ეცვალა ფერი. ჯერ ბიჭებს გახედა, ხოლო შემდეგ შეწუხებული სახით მდგარ
გოგონებს. ბავშვივით დაჰყვა უფროსის თხოვნას და ხელები მუხლებზე დაიფინა.
-რა მოხდა, ბატონო ირაკლი, ხომ ყველაფერი რიგზეა? - ხმა გაებზარა ქალს.
-ირინა, ვერ არის კარგი ამბავი, მაგრამ უნდა გამაგრდე, იცოდე, ძლიერი ქალი ხარ, ორი
შვილის დედა...
-ყინულზე მოცურებია მანქანა, მთელი ძალით დაჯახებია ბოძს და...- სიტყვა გაუწყდა
ირაკლის.
ანდრეას უნდოდა ეთქვა, მე დავრეკავო, მაგრამ უცებ იგრძნო, რომ ვერც იმდენად ძლიერი
იყო, მათი ბოლო შეხვედრის შემდეგ საყვარელი ქალისთვის დაერეკა და ეთქვა, მამა
გარდაგეცვალაო.
-გისმენ!
-დასალევი გაქვს? - არც აცია არც აცხელა, პირდაპირ საქმეზე გადავიდა ანდრეა.
-შენ ხომ კაცი ვერაფერს დაგაცდევინებს! გამოვალ ხო, ჩემთან წადი, მათეს მე დავურეკავ!
ახლა მხოლოდ დალევა თუ უშველიდა იმიტომ, რომ კარგად ხვდებოდა, ცოტა ხანში ისევ
მოუწევდა თავისი ცხოვრების ერთადერთ სიყვარულთან, ბარბარე ჟღენტთან შეხვედრა.
მარიამი ელენეს გვერდით იჯდა სასადილო ოთახში, მაგიდასთან. ძალიან ახარებდა ის
ფაქტი, რომ მისი საყვარელი მეგობარი უკვე მათი არაფორმალური რძალი და ოჯახისწევრი
იყო. ეკატერინეს წასვლის შემდეგ თითქოს ის შეუვსებდა მზრუნველი დის ადგილს.
-აჰა, კიდევ კარგი, იცი მაინც, მთლად შუბლის ძარღვი არ გქონია გაწყვეტილი! - გაეცინა
უტასაც. - სად დაიკარგე? გაგიტკბა არდადეგები?
-არა, რამდენიმე დღის წინ დავბრუნდი. უბრალოდ ოჯახური საქმეების გამო ვეღარ
დავდივარ უნივერსიტეტში...
-შენ და სალომე? როდის აქეთიდან გახდით შენ და სალომე კრებითი? - გაკვირვებით გაეცინა
ჯაყელს.
-ჰო, ჰო, აბა რა გეგონა, ქალბატონო რომ დაადე თავი და წახვედი ამდენი ხნით?! შეიცვალა
ქალაქში რაღაც-რაღაცები...
-ნუ, ჯერ მთლად ეგრეც არ არის, მაგრამ კარგად ვართ. ბედობას ერთად ვიყავით,
წარმოგიდგენია? უეჭველად ერთმანეთი დაგვებედება! - ბავშვივით ბედნიერი იყო უტა.
მარიამს ტანში გაცრა, როცა ბედობა დღეს იოანესთან შეხვედრა და მისი სიტყვები გაახსენდა.
-მიხარია ძალიან! ხომ ხედავ? გაჭრა ჩემმა რჩევებმა! - თავი მოიწონა მაშომ.
-შენ რომ არ მყავდე, მოკლედ! - გაეცინა დანელიასაც. - კარგი, ახლა მითხარი, რას შვები,
როგორ ხარ და რაც მთავარია, როდის დაუბრუნდები უნივერსიტეტს?
-ვაიჰ, რას ვშვები და როგორ ვარ, არ მკითხო. უნივერსიტეტს რაც შეეხება, ამ ორშაბათიდან
დავჭკვიანდები ისევ.
-ყველაფერი რიგზე გაქვს, მარიამ? ჩემმა ძამიკომ ხომ არ გაწყენინა რამე? - ეშმაკური ტონი
შეეპარა უტას.
მარიამს თითქოს ცივი წყალი გადაასხესო, სწრაფად დაკარკვლა თვალები.
-უტა!
-რა უხერხულად გოგო, გააფრინე? გრცხვენოდეს, მარიამ! იოანე სად იყო, მე რომ ვიყავი და
ასე ექცევი ჩვენს მეგობრობას? - მაწყენინე!
-ვაიმე, შენთან პირველი შეხვედრის შემდეგ რომ რეტიანივით დადიოდა, შენი სახელის
ხსენებაზე რომ სახე ეცვლებოდა, შენს დანახვაზე რომ „ვარდებოდა“ პატარა ბიჭივით, მე, უტა
დანელია, მაგას ვერ შევამჩნევდი უფროს ძმას? საერთოდ ვეღარ ვცნობ მარიამ, გამომიშტერე
ბიჭი! - იცინოდა უტა.
-მართლა გეუბნები. გამიჯნურებულ ტარიელს დამიმსგავსე ძმა. მგონი, ღამე შენს სახელს
ბოდავს! - ჩაიხითხითა დანელიამ. - ოღონდ, ეს ბოლო დღეები ძალიან
დასერიოზულებულია. ღამ-ღამობით ბაღში ზის და მგონი, თავის თავს ელაპარაკება, რა
მოხდა თქვენ შორის?
-არაფერი...
-უკვე მაძლევ ეჭვიანობის საბაბს? ასე მალე გამცვალე, არა, ჩემს ძმაზე? იცოდე, აღარც მე
მოგიყვები ჩემი და სალომეს ამბებს!
-ნუ მომიყვები. სალომე რომ ჩემი დაქალია, აღარ გახსოვს? მისგან გავიგებ ყველაფერს...
-ღმერთო, რა გაქნილი აფერისტი ხარ. მეგრელი მე ვარ, თუ შენ, ვერ გავიგე! - აღშფოთებით
გაეცინა უტას და მარიამიც გააცინა.
-ეჰ, უტა, შენთან ლაპარაკი კი კარგია, მაგრამ უნდა წავიდე, ოჯახი მიხმობს...
-მაშ, ახლა უკვე განუყრელი მეგობრები ხართ შენ და ის დანელია, არა?! - მოესმა ზურგსუკან
თორნიკეს ხმა.
უმალ შებრუნდა მისკენ. ღიმილი კუშტ მზერაში გადაეზარდა და ისე უყურებდა კარის
ჩარჩოზე აყუდებულ, ხელებგადაჯვარედინებულ მამაკაცს.
-შენ ყველას ატყუებ, ვისზეც ზრუნავ? აჰ, პრინციპში კი, ეგრეა! - ცინიკურად გაეღიმა მაშოს
და თავადაც იგრძნო, როგორ ატკინა არველაძეს. გამომეტყველება მაშინვე შეეცვალა;
წამოიწია, ხელები დაუშვა და მარიამს მიუახლოვდა.
-მე არ გემართლები, თორნიკე. საერთოდ არაფერს გთხოვ. შენი ცხოვრებაა და შენვე უნდა
აგო პასუხი შეცდომებზე.
-როგორ არ მემართლები, როცა საერთოდ აღარ ხარ ძველი მაშო, რომელიც თბილად
მიმზერდა?! სად გააქრე ჩემი გოგო?
-შენი გოგო? - ჩაეცინა მარიამს. - მაინც როგორ გიმზერდა, რას ამჩნევდი მის მზერაში? მე
მგონია, რომ საერთოდ ვერაფერს...
-ნუ ამბობ ეგრე, მაშო! ყოველთვის ვამჩნევდი. იმიტომ, რომ შენ ჩემი მაშო ხარ, მხოლოდ ჩემი!
სხვას ვერასდროს შეხედავ ისე, როგორც მე მიყურებ; ვერც სხვა შემოგხედავს ისე ოდესმე,
როგორც მე გიყურებ. ვერასდროს, გაიგე? - ვერასდროს!
-რა გინდა ჩემგან, თორნიკე? მართლა, ყოველგვარი ბრაზისა და წყენის გარეშე გეკითხები,
მთელი ცხოვრებაა მაინტერესებს და ახლა საკმარისად დიდი ვარ, რომ გკითხო - რა გინდა
ჩემგან?!
თორნიკემ პირი გააღო, რათა ეპასუხა, მაგრამ სიტყვაც ვერ მოსწყდა მის ბაგეებს. ვერ შეძლო,
ისევ ვერ შეძლო ხმის ამოღება და გაჩუმდა.
მარიამს თვალები აუწყლიანდა. პროფილი მიუშვირა მამაკაცს და სიმწრით ჩაიცინა.
-ნუ ნერვიულობთ, ბატონო თორნიკე. უკვე საკმარისად დიდი ვარ, რომ თქვენი
მზრუნველობა აღარ დამჭირდეს.
-მაშო...
-ვიცი, რომ შენთვის ყოველთვის პატარა დად დავრჩები, რომელზეც, რატომღაც, შენ
დაგევალა ზრუნვა, მაგრამ პატარა აღარ ვარ, გავიზარდე...
-ჩემი ძმა ჩემი უნივერსიტეტის არცერთ მეგობარს არ იცნობს, შენ გევალება ყველაფრის
ცოდნა! - ირონიულად ჩაეცინა ჯაყელს.
-მაშო, რატომ არ გესმის, რომ მაგ შენს დანელიასთან მეგობრობა კარგს არაფერს მოგიტანს?
საშიშია, გაიგე! ის ბიჭი იოანე დანელიასთან ერთად ცხოვრობს, ანდრეა ახვლედიანის
ძმაკაცთან ერთად, გესმის?! უკვე შეხვდი მის ძმას? გაიცანი უკვე იოანე?
მარიამს იოანეს ხსენებაზე ერთიანად გაუფერმკრთალდა სახე. იგრძნო, გულზე ვიღაც მაგრად
უჭერდა ხელებს.
-მე არავისი არ მეშინია! - ბოლოს მაინც მოიკრიბა ძალა გოგონამ და მედგრად დაუდგა
არველაძეს.
-ჩემმა ძმამ არაფერი იცის. რას იზამ, ეტყვი? რატომ უნდა უთხრა, მეც ხომ შენი ახლობელი
ადამიანი ვარ, შენი პრინციპების მიხედვით კი ხელი უნდა დამაფარო! - წაისისინა მარიამმა.
-იმის შიშით ვერასდროს ვიცხოვრებ, ჩემს ოჯახს რაიმე არ მოეწონოს ჩემს არჩევანშითქო. ეს
ცხოვრებაა, თორნიკე. - გაუღიმა მარიამმა მამაკაცს და სახლში დაბრუნდა.
გამომძიებელი სწრაფად არბოდა ბიუროს კიბეებს, რათა მალე მიეღწია თავის კაბინეტამდე.
მას უკან ბეჯითად მიჰყვებოდა თანაშემწე, რომელსაც მართალია, ბავშობიდან აწუხებდა
მარცხენა ფეხი, რის გამოც სწრაფად სიარული არ შეეძლო, მაგრამ კარგად იცოდა - როცა მისი
უფროსი საქმის ეშხში იყო, მის ტემპს არ აყოლა სამსახურს მიღმა დატოვებდა ნებისმიერს.
-იცი, რას გეტყვი? როცა საქმე მაგ ორ ოჯახს ეხება, უბედური შემთხვევების კი არა, უბრალო
წვიმის არ მჯერა!
-თქვენ ფიქრობთ, რომ პაატა ჟღენტის ავარია მოწყობილი იყო? - დაიბნა რენე.
-წინასწარ დასკვნების გაკეთება არაა ჩემი სტილი, შენც კარგად იცი, მაგრამ იმ ფაქტორსაც
ვერ დავტოვებ უყურადღებოდ, რომ ჟღენტი ახვლედიანების კლინიკიდან გამოსაყვანად
მიდიოდა. ანუ თავისუფლად შეიძლებოდა, ავარიის მომენტში რომელიმე ახვლედიანიც
მჯდარიყო მის მანქანაში...
უკვე საღამოვდებოდა, როცა მისი კაბინეტის კარი რენემ შეგლიჯა, სრული ამ სიტყვის
მნიშვნელობით. მამაკაცს შავი საქაღალდე ეჭირა ხელში და აღტაცებული სახით იყურებოდა,
-პაატა ჟღენტის მანქანას სამუხრუჭე მილები ჰქონია გადაჭრილი. მძღოლმა ამიტომაც ვერ
შეძლო სიჩქარის მართვა და შეჯახებაც ამან გამოიწვია!
-ასეც ვიცოდი! - შეჰყვირა თოიძემ და ფეხზე წამოხტა. - ვიცოდი, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო
ამ საქმები. ანდრეა ახვლედიანმაც თქვა, რომ მათი მძღოლი მოყინულ გზებზე ძალიან
ფრთხილობდა, რაღა ამ დილას გაუწყრებოდა ღმერთი?!
-მხოლოდ თქვენ შემდეგ, უფროსო! - კაბინეტის კარი გააღო რენემ და უფროს გამომძიებელს
დაუთმო გზა.
ახვლედიანების უზარმაზარ სახლს სამჯერ უფრო დიდი ეზო ერტყა გარშემო. თავის დროზე,
როცა სახლი შენდებოდა, ეზოს ჩრდილოეთ, უკიდურეს ნაწილში, რომელიც სახლიდან ორას
მეტრზე მაინც იქნებოდა დაშორებული, დიდი ფაცხა იყო აშენებული, რომელსაც ერთგვარი
საწყობის ფუნქცია ჰქონდა. შემდეგ წლებში ქალბატონი ნინოს დაჟინებული მოთხოვნით ის
ფაცხა საცხოვრებელ ბინად გადაკეთდა და ჟღენტების ოჯახს გადაეცა საჩუქრად. ამ ჟესტით
ნინომ ახალდაქორწინებული, არც თუ ისე შეძლებული, ერთგული მსახურებისამდი
მადლიერება გამოხატა. იმ დროში პაატა ვერასდროს იოცნებებდა, რომ საკუთარი ჭერი
შეიძლებოდა ჰქონოდა. მისი მეუღლე, ირინა, კალთაში ჩაუვარდა თავის ქალბატონს და
დიდხანს აღარ მოსცილდა, ბედნიერებისა და უსაზღვრო მადლიერების ცრემლებით დაუნამა
ქალს ტანისამოსი. ამ სახლში შეეძინათ პაატას და ირინას მეორე ქალიშვილი - თეკლე.
უფროსი, ბარბარე კი ძალიან მეგობრობდა ანასტასიასთან.
-სად ხარ აქამდე? პაატას მოასვენებენ ცოტა ხანში... - შესასვლელ კართან ატუზულმა
ანასტასიამ შეაგება სიტყვა ბიძაშვილს.
-კი, რამდენიმე საათის წინ. პაატას და მოვიდა და მან დაურეკა. უთხრეს, რომ ცუდათაა,
საავადმყოფოში წევს და მისი ნახვა უნდა. პირველივე რეისით გამოფრინდა, გამთენიისას აქ
იქნება, ალბათ.
ანდრეა ფრთხილი ნაბიჯით მიუახლოვდა დედას და მის წინ ჩაიმუხლა. ქალმა მაშინვე მას
შეხედა, კარგად დააკვირდა და ცოტა ხნის შემდეგ გაუღიმა.
-მე ვარ დედა, ანდრეა! - გაეღიმა ახვლედიანსაც. გრძნობდა, რომ დედის ძველებური სითბო
და მოფერება ახლა ყველაზე მეტად სჭირდებოდა მის ობოლ გულს.
ნინოს, შვილის სახელის ხსენებაზე, ღიმილი გაუკრთა. შეცბა და ოდნავ მოშორდა ანდრეას.
-პაატა... - ღიმილით გაიმეორა კაცის სახელი ნინომ და ისევ ფანჯარას გაუსწორა მზერა. -
ილიას მოყვანილი პაატა... - თავისთვის ჩაილაპარაკა ცოტახნის შემდეგ.
ანდრეამ მაშინვე ცქვიტა ყურები, როგორც კი მისთვის უკვე კარგად ნაცნობი სახელი მოესმა.
-ვერ მოვა, დე; ვეღარ მოვა... - ხმა გაებზარა ანდრეას და თავი დედის კალთაში ჩარგო. - შენ
რომ ასე ენდობოდი და მეგობრად თვლიდი, ის პაატა აღარ არის, დე... ბარბარეს მამა
მოუკვდა... - სიმწრით წარმოთქვა ახვლედიანმა და ერთი ობოლი ცრემლით დაუნამა კალთა
დედას. ცრემლით, რომელიც იმ საღამოს დაღვრილ ყველა ცრემლზე უფრო წმინდა იყო.
დილით დაეშვა თბილისის აეროპორტში ის თვითმფრინავი, რომელსაც დაობლებული
გოგონა უნდა დაებრუნებინა მონატრებული სამშობლოსთვის. ბარბარეს აეროპოტშივე
დახვდა თავისი ბიძაშვილი. მაგრად გადაეხვივნენ მონატრებულები ერთმანეთს; გოგონას
ენიშნა, ასეთი მხურვალე ჩახუტება, რომელიც მხოლოდ მონატრებას ვერ მიაწერა.
ანდრეა ერთ ადგილზე ვერ ისვენებდა. ცქმუტავდა და ბოლთას სცემდა. შიგადაშიგ, შავი
პერანგის ღილებს დახედავდა, აწვალებდა და ისევ აქეთ-იქით დაიწყებდა სიარულს. სანდრო
პირველად უყურებდა ასე პატარა ბიჭივით აღელვებულ ძმას და ვერ სცნობდა. დიდხანს
ადევნა თვალი და ბოლოს დაიღალა.
-ჰო, ალბათ მალე მოვლენ... - დაეთახნმა ანდრეა ძმას და კედელთან აისვეტა, როგორც
დასჯილი ბავშვი.
ყველანი ოთახში იყვნენ. ანდრეა ბარბარეს უმცროს დას ელაპარაკებოდა რაღაცაზე და მის
გამხიარულებას ცდილობდა, როცა სახლის კარის გაღების ხმა გაიგო ყველამ.
ირინა მაშინვე წამოხტა; თეკლეც დედას შეუერთდა. ანდრეა ადგილიდან არც განძრეულა.
ბარბარე წამოიწია და დედას მოეხვია ტირილით. სწორედ იმ წამს შეხვდა მათი მზერები
ერთმანეთს. გოგონას თვალებში სხივი გაუკრთა, როცა სავარძელში მჯდარი ანდრეა
ახვლედიანი დააფიქსირა. ახვლედიანი დაუყონებლივ წამოდგა და გარეთ გავიდა. ბარბარეს
ნამდვილად არ ჰქონდა მისი გაყოლის დრო ან სურვილი; ახლა ის მხოლოდ ერთ რამეზე
ფიქრობდა - გარდაცვლილ მამაზე.
ანდრეა სწრაფი ნაბიჯით გასცილდა სახლს და მის უკან, ბაღში შეიმალა. ერთ-ერთ ხესთან
გაჩერდა და ღრმად შეისუნთქა ჰაერი. შემდეგ ისეთივე ძალით ამოისუნთქა და ხეს მუშტი
უთავაზა.
ორი წლის შემდეგ მისი დანახვა, თანაც ასეთ სიტუაციაში, ანდრეა ახვლედიანისთვისაც კი
ძალიან რთული რამ იყო. ალბათ ხანდახან, თავის თავს იმის უფლებასაც აძლევდა, რომ
მასზე ეოცნება და მისი სამშობლოში დაბრუნება ენატრა, მაგრამ ამ გზით არასოდეს.
იმავე ხეს მიეყრდნო, რომელსაც წამის წინ უსამართლოდ აგემებინა მუშტი და ბაღს მოავლო
მზერა. უნებლიედ გაეღიმა, როცა მოგონებებმა იჩინეს მის გონებაში თავი.
ზაფხული იყო, უჩვეულოდ ცხელი და გამთანგველი. გოგონა ალუბლის ხის ძირას იჯდა და
მთელი ინტერესით კითხულობდა კლასგარეშე ლიტერატურას. სულაც არ ანაღვლებდა, რომ
მისი თეთრი, შიგადაშიგ, წითელი კოპლებიანი კაბა მიწას ედებოდა და ისვრებოდა. თუმცა კი
იცოდა, რომ დედა უსათუოდ გაუბრაზდებოდა ქალბატონი ნინოს ნაჩუქარი სარაფნის
უდიერად ხმარებისთვის.
-ბარბარე! - შორიდან დაუძახეს გოგონას, თუმცა წიგნს იმდენად წაერთმია თავი მისთვის,
რომ ვერაფერი გაიგო. - ბარბარე! - უფრო ახლოდან გაისმა ხმა. - ამჯერადაც უპასუხოდ...
-არ გესმის, რომ გეძახი? - თავზე დაადგა წიგნის ჭიას წარბშეყრილი ანდრეა.
-ჰო, მართლა, დედაშენი გეძებდა და ამიტომ დაგიძახე. აბა დროებით! - თვალი ჩაუკრა
ჟღენტს და ასე მოჯადოებული დატოვა მარტო.
-კარგი რა! სირცხვილია, ხომ იცი პაატას როგორ ვუყვარდით? თანაც, ასეა თუ ისე, ჩვენი
სახლის ეზოში ვართ, მასპინძლები გამოვდივართ...
-ბიჭები მოვლენ?
-თუ ჩემი ძმა ხარ, დააყენე ენა პირში! - შეუღრინა ახვლედიანმა ძმას.
-ნუ პროფესორობ და შენს საქმეს მიხედე! - გაბრაზდა ანდრეა და ფეხს აუჩქარა, რათა ძმის
რჩევა-დარიგებებისთვის დაეღწია თავი.
ანდრეა ცოცხალი თავით აღარ გაკარებია იმ ოთახს, სადაც პაატა იყო დასვენებული. თავი
გამოიდო და ყველა საქმეზე თვითონ დადიოდა. ირაკლის უკვირდა კიდეც მისი ასეთი
სერიოზულობა და თავდადება, თუმცა ყველაფერს პაატასადმი სიყვარულს აწერდა. მთელი
დღე გასული იყო ანდრეა და საფლავის საქმეს აგვარებდა. უკან დაბრუნებულს, იოანე და
მათე დახვვდნენ. მათთან ერთად იდგა და რაღაცაზე საუბრობდა, როცა ეზოში
გამომძიებელი თოიძე გამოჩნდა, განუყრელი თანაშემწითურთ.
-საღამო მშვიდობისა, ბატონებო! - თავი დაუკრა თოიძემ ბიჭებს. - ცუდ დროს შემოგეჭერით,
მაგრამ უმნიშვნელოვანესი საქმე გვაქვს თქვენთან.
-მესმის, რომ ახლა ყველაზე საშინელი დროა, მაგრამ ოჯახისწევრები აუცილებლად უნდა
დაესწრნონ ჩვენს საუბარს. - სერიოზული ჩანდა თოიძე.
-მათე, გთხოვ შედი და მამაჩემს უთხარი, რომ დეტექტივი მოვიდა. უთხარი, რომ ჩვენთან და
ირინასთან უნდა საუბარი... - გადაულაპარაკა ახვლედიანმა არაბულს; ეს უკანასკნელიც
უმალ დაჰყვა მის ნებას.
-იქნებ სწრაფად მოგვახსენოთ რაშია საქმე, ხომ ხვდებით? - მოუსვენრად იყო ირაკლი.
-აბა გისმენთ, რა არის ასეთი გადაუდებელი? - კითხვით მიმართა ირაკლიმ თოიძეს, როცა
ყველა ახვლედიანების მისაღებ ოთახში დასხდა.
-როგორც მოგეხსენებათ, ბატონი ჟღენტის ავარიის დეტალების გამოძიება ჩემს ბიუროს და
პირადად მე მევალებოდა. გუშინ თქვენი მანქანა ექსპერტიზაზე იყო გაგზავნილი,რათა
დავრწმუნებულიყავით, რომ ყველაფერი მართლაც უბედური შემთხვევა იყო.
-ქალბატონო ბარბარე, ძალიან ვწუხვარ ამას რომ გეუბნებით, მაგრამ მამათქვენის სიკვდილი
უბედურ შემთხვევას არ მიეწერება...
-რას ამბობთ, ბატონო გიორგი?! პაატას მოკვლა ვის უნდა სდომოდა? აბსურდია ეგ
ყველაფერი! - გაცხარდა ირაკლი.
ანდრეას გულმა ვეღარ გაუძლო და სწრაფად მიუახლოვდა გოგონას. მაგრად მოხვია ხელები
და გულში ჩაიკრა.
ბარბარე შეცბა მის შეხებაზე, თუმცა იმდენად სასოწარკვეთილი იყო, ახვლედიანს მიკარების
უფლება მისცა.
-ბატონო ირაკლი, თუ ბატონი ჟღენტი მართლაც ისეთი წესიერი ადამიანი იყო, როგორც
თქვენ ამბობთ, მაშ არავის დასჭირდებოდა მისი მოკვლა. მაგრამ ნუ გვავიწყდება, რომ
თავისუფლად შეიძლებოდა იმ მანქანაში რომელიმე თქვენგანი მჯდარიყო...
-სავსებით შესაძლებელია, რომ მკვლელს არა ბატონი პაატას, არამედ თქვენი რომელიმეს
მოკვლა სდომოდა. - მტკიცედ გაიმეორა თავისი სიტყვები თოიძემ და ახვლედინებს
გადახედა.
ანდრეა მაშინვე ეცა გოგონას. ორივე ხელით მხრებში ჩააფრინდა და მის გონზე მოყვანას
შეეცადა.
ანდრეამ მთელი ეზოს შემოგარენი მოიარა, რათა ბარბარე ეპოვნა და დაეწყნარებინა. ბოლოს,
როცა გოგონა ვერსად იპოვნა, გაახსენდა, რომ ჯღენტს ერთი ადგილი ჰქონდა ამოჩემებული,
ბაღში. მიუხედავად იმისა, რომ ირინა ხშირად ეჩხუბებოდა, ქალბატონი ნინოს ბაღში ნუ
ზიხარ, არაფერი გააფუჭოო, გოგონა ჯიუტად არ თმობდა თავის საყვარელ ადგილს.
ანდრეას მკერდის მარცხენა მხარეს დიდი ნაპრალი გაუჩნდა, როცა საყვარელი ქალი ასეთ
დღეში დაინახა. ფრთხილად მიუახლოვდა და გვერდით ჩამოუჯდა.
-ბარბარე... - იმდენად ნაზად ამოთქვა მისი სახელი, რამდენადაც შეეძლო და მარჯვენა ხელი
მისი მხრისკენ წაიღო.
-ხომ ხედავ? მაინც გაიგეს ყველაფერი... შური იძიეს ჩემზე, ყველაფერი ჩემი ბრალია! -
ტირილისაგან დაღლილი ხმა ჰქონდა ჟღენტს.
-აბა? აბა ვის რაში უნდოდა მამაჩემის მოკვლა? მითხარი, ვისი მტერი უნდა ყოფილიყო
უბრალო მძღოლი? ყველაფერი ჩემ გასამწარებლად გააკეთეს! არ ვიცი როგორ ან რანაირად,
მაგრამ გაიგეს და...
-ბარბარე, გაჩუმდი, სიტყვა აღარ თქვა! - დაიყვირა ახვლედიანმა; გოგონა შეცბა და გაჩუმდა.
-რასაც შენ ამბობ, შეუძლებელია. ჯაყელებმა არაფერი იციან და ვერც ვერასდროს გაიგებენ
სიმართლეს, გაიგე? - ვერასდროს გაიგებენ! მამაშენი... შენ გამო არ მოუკლავთ. ამოიგდე ეგ
აზრი თავიდან და არ გაბედო, შენი თავის დადანაშაულება! დამნაშავეები ჩვენ ვართ, მე და
ჩემი ოჯახი. ყველაფერი ჩვენ გამოა, მხოლოდ ჩვენ გამო! პაატა უბრალოდ მსხვერპლი
აღმოჩნდა, ორ პირსისხლიან ოჯახს შორის მოქცეული. ის არ უნდა მომკვდარიყო, იმ
მანქანაში ან მე ან მამაჩემი და ჩემი ძმა უნდა ვმსხდარიყავით, არა პაატა! მამაშენი ჩვენს
გაუთავებელ ომს შეეწირა ჯაყელებთან. შენ და შენი ოჯახი არაფერ შუაში ხართ. ჩვენი
ბრალია ყველაფერი - ახვლედიანების.
ბარბარე შეშლილი სახით უყურებდა მის გვერდით მჯდარ ანდრეას, რომელიც მშვიდად
ლაპარაკობდა, თუმცა კი საოცარ ტკივილს ანთხევდა გარშემო. მისმა სიტყვებმა შვება
მიჰგვარა. ტირილი შეწყვიტა; მხოლოდ შიგადაშიგ თუ ამოისრუტუნებდა. ვერ ხვდებოდა, რა
ხდებოდა მის თავს. ჯერ კიდევ ორი დღის წინ ბედნიერად ცხოვრობდა და სწავლობდა
გერმანიაში; ახლა კი იმ ქარცეცხლში იყო გახვეული, რომელსაც ჯაყელებ-ახვლედიანების
გაუთავებელი ომი ერქვა.
-შეგიძლია გძულდეთ, ბარბარე... ჩვენ შენ მამა წაგართვით. - ტკივილით ამოთქვა სიტყვები
ანდრეამ და წასასვლელად წამოდგა.
-ადუღდება მალე ეს ტვინი! - თავზე ცერა დიდი მაგრად მიიჭირა ანდრეამ. - ვეღარ გაუძლებს
და აფეთქდება, ერთხელაც იქნება! რა გავაკეთო? რა გავაკეთო, მითხარით, რა?! რა ჯანდაბა
ვქნა? აღარ შეუძლია ამ თავს ამდენი! - არც დაუღრიალია, არც ტონი შეუცვლია, თითქმის
ჩურჩულით ლაპარაკობდა ახვლედიანი და მაგრად მუშტავდა ხელებს.
იოანემ და მათემ ერთმანეთს გადახედეს. მათთვის ყველაფერი ნათელი ხდებოდა, როგორც
კი ანდრეას კუპრივით შავ, აუღელვებელ და ბნელზე უფრო ბნელ თვალებში სინათლის
სხივი კრთებოდა.
-არაფერი, დედა, უბრალოდ დაადასტურეს, რომ მამას სიკვდილი უბედური შემთხვევა იყო...
- ცდილობდა, მაგრამ ხმა მაინც უთრთოდა ჟღენტს.
მამა-შვილმა ერთმანეთს გადახედა, შემდეგ კი ბარბარეს დაუქნიეს თავი, იმის ნიშნად, რომ
ისინიც დაჰყვებოდნენ მის ნებას და არაფერს იტყოდნენ.
მალევე ოთახში ანდრეა, მათე და იოანე გამოჩნდნენ. ბიჭებმა იქით გასწიეს, სადაც ვატო,
ლიზა და ტასო იდგნენ, ანდრეა კი ირინას მიუახლოვდა და მის გვერდით დაიკავა ადგილი.
-ანდრეა, იცი როგორ უყვარდი პაატას? რაღაც განსაკუთრებულად, სულ სხვანაირად! - უცებ
წამოიწყო ლაპარაკი ქალმა და კიდევ უფრო ფართედ გაეღიმა.
იქვე მდგარმა ბარბარემ დედის სიტყვებს მოკრა ყური. უნებურად გაუშტერა მზერა ანდრეას
და თვალები აემღვრა. ანდრეამაც მაშინვე დააფიქსირა ბარბარეს მზერა, თუმცა კი არაფერი
შეიმჩნია.
-რას ამბობ, ირინა? - პაატა ჩემი უფროსი მეგობარი იყო! იცი მაინც, რამდენჯერ დაუფარებია
ჩემთვის ხელი და ვუხსნივარ ხათაბალისგან? თავისტკივილი ვიყავი მისი! - ფართედ გაეღიმა
ახვლედიანს.
-სულ უნდოდა ბიჭი და ალბათ შენ უვსებდი მის დანაკლისს. შვილივით ჰყავდი, ძალიან
ხშირად ლაპარაკობდა შენზე.
-მე პაატა ისე მიყვარდა, როგორც მშობელი მამა. იმიტომ რომ ძალიან დიდი ამაგი ჰქონდა
ჩემზე. მის ამაგს ვერასდროს გადავიხდი, მთელი ცხოვრება რომ ვეცადო, მაინც! - თვალები
აემღვრა მამაკაცს და მაგრად მოუჭირა თავისი ხელები ქალისას.
ბარბარემ სწრაფად მოიშორა რამდენიმე კურცხალი და ოთახიდან გასასვლელად შებრუნდა,
როცა ღია კარში მისთვის ნაცნობი და ყველაზე საყვარელი ადამიანი დაინახა.
-როგორ გაიგე?
-მამაჩემმა მითხრა, ბარბი, ისიც აქ არის! - უცებ მოშორდა გოგონა ჟღენტს და შემოსასვლელი
კარისკენ გაიხედა, სადაც ირაკლის ხნის მაღალი და ჭაღარაშეპარული კაცი იდგა, ფრიად
დამწუხრებული სახით.
-მე ვარ ირინა, მე ვარ! - როგორც იქნა ამოიღო ხმა კაცმა და თავისი ხრინწიანი ხმა გააჟღერა
ოთახში
ანდრეას უნებურად გაცრა ტანში. მაშინვე მამას გახედა, რომელიც ისეთი სახით იყურებოდა,
თითქოს ცხადად ნახაო მოჩვენება.
-შენ ალბათ ირაკლის და ნინოს უფროში ბიჭი ხარ. ანდრეა, არა?! - მკრთალად გაეღიმა
ჯაფარიძეს და უცნაური სხივი გაუკრთა თვალებში.
-მართალია, ილია, ჩემი ბიჭია! - როგორც იქნა ამოიღო ხმა კუთხეში მდგარმა ირაკლიმ და
დანარჩენებს მიუახლოვდა.
ილიამ ამჯერად ვერაფრით დაფარა ცინიკური ღიმილი. ანდრეას არც მის თვალებში
ჩაგუბებული სიძულვილი გამორჩენია, როცა ირაკლის ხმა გაიგონა.
-რა ქარმა გადმოგაგდო აქეთ, ილია? მეგონა უკრაინაში იყავი ისევ... - მაგრად დადგა უფროსი
ახვლედიანი.
არავითარი ხელის ჩამორთმევა, გადახვევა ან მსგავსი. მათ შორის საოცარი სიცივე იწვა.
ყველა უნებურად გაისუსა და მხოლოდ ამ ორ ადამიანს დაუწყო ყურება. ანდრეას ვერაფრით
გაეგო, რატომ შეხვდა მამამისი ასე ცივად სიყრმის მეგობარს.
-გამოდის, ყველა გცოდნია აქ, მამა! - ჩაეცინა ინას და ბარბარეს ცრემლები მოსწმინდა
თვალებიდან.
-რას ამბობ? მე და ირაკლი ძალიან დიდიხნის მეგობრები ვართ, არა, ირინა? - უცნაურად
გაეღიმა ჯაფარიძეს.
-ძალიან, ძალიან დიდი ხნის...- გაეღიმა ახვლედიანსაც, თუმცა ვერც ისე დამაჯერებლად.
-მე და ინა კლასელები ვიყავით. შემდეგ გერმანიაშიც ერთად წავედით. - დაქალს მოეხვია
ბარბარე.
-კარგია, რომ მოხვედი ილია. პაატას გაეხარდებოდა... - თვალები აემღვრა ირინას. ილია
მაშინვე დასერიოზულდა, ჩაახველა და ქალს მიუბრუნდა.
-ჩემი იმედი გქონდეს ყველაფერში, ირინა. ხომ იცი, როგორც მიყვარდა თქვენი ოჯახი? ამ
ამბავმა ისე მატკინა გული, დანა რომ დამარჭო, წვეთი სისხლი არ წამსკდება. შენ გვერდით
მიგულე, ყოველთვის და ყველაფერში! - მანუგეშებლად გაუღიმა ჯაფარიძემ ჟღენტის ქვრივს
და ხელზე ხელი მოუთათუნა.
-მადლობა, ბატონო ილია. ინა რომ მომიყვანეთ ამისთვისაც დიდ მადლობას გიხდით! -
გაუღიმა ბარბარემ ჯერ მეგობარს, ხოლო შემდეგ კაცს.
-რენე! - უცებ შეწყვიტა მუშაობა თოიძემ, თავი აიღო და თანაშემწეს მიმართა. - მითხარი
ერთი, ბარბარე ჟღენტზე რა შთაბეჭდილება დაგრჩა?
-შემეცოდა ძალიან, უფროსო. ასეთი ახალგაზრდაა და უმამოდ დარჩა, ოჯახის ტვირთი მას
დააწვა მხრებზე. - თავი გააქნია რენემ, სინანულის ნიშნად.
-ვერა, უფროსო...
-ოხ, რენე, რენე, ნუთუ საერთოდ არაფერს აქცევ ყურადღებას? - ჩაეცინა თოიძეს.
-აი, შენ რომ დღეს ბარბარე ჟღენტისთვის სათანადო ყურადღება მიგექცია, აუცილებლად
გაიგონებდი სიტყვებს - „მაინც დამსაჯეს ჯაყელებმა“... რას იტყვი? - მაცდურად
აუთამაშდნენ თვალები თოიძეს.
-მე... ისა... დიახ, მეც გავიგე. დიახ, დიახ, როგორ არა... - დაიბნა რენე. - და რას უნდა
ნიშნავდეს ეგ სიტყვები, უფროსო?
-არ ვიცი, რენე, არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, ეგ გოგონა ჩვენი ინტერესების სფეროში შედის,
როგორც ანდრეას გულისსწორი და ჯაყელებთან დაპირისპირებული პიროვნება. რადგან
ბარბარე თვლის, რომ ჯაყელებს აქვთ მიზეზი, პირადად მასზე შური იძიონ. ესეიგი,
რაღაცაშია საქმე და ჩვენ უნდა გავარკვიოთ, რაში!
-ოო, უფროსო, აი, გასვიანის საქმეზე კი ცოტა რთულადაა საქმე! - ცალი თვალი მოჭუტა
უმცროსმა დეტექტივმა.
-ვინმე ლევან ნაკაშიძის წინააღმდეგ, რომელიც გაგიკვირდებათ და არც მეტი არც ნაკლები,
მისი დედის ნათლული იყო!
-ასე გამოდის!
-აი, ეს მესმის! - შესძახა თოიძემ. - მაშ, მამა აბრამის ბატკან გასვიანსაც კი ჰქონია ცოდვები
წარსულში. ახლა გასაგებია, რატომ გამოიქცა მოსკოვიდან თბილისში. იქ ნამდვილად აღარ
დაედგომებოდა. საინტერესოა, ჯაყელებმა თუ იციან მისი წარსულის შესახებ ეს დეტალები.
-ჰო, მაგაში კი მეც დაგეთანხმები. - ჩაეცინა თოიძეს. - მაშ, ლევან ნაკაშიძე, არა?
დარწმუნებული ხარ, რომ მკვდარია?
-გეთანხმებით, უფროსო!
-ჯერ-ჯერობით არაფერს, რენე. ბარბარე ჟღენტს მიხედე. ახლა პაატა ჟღენტის საქმის
გამოძიება უფრო პრიორიტეტულია ჩვენთვის.
-რას იზამ, უფროსი გამომძიებელი რომ გახდები, თავისტკივილი შენ მერე ნახე! - გაეცინა
თოიძესაც და თვალებით გააცილა ოთახიდან გამავალი თანაშემწე.
პაატა ჟღენტი კვირას დაკრძალა ოჯახმა. ყველანაირი ხარჯი ახვლედიანების ოჯახმა გაიღო,
ირაკლის დაჟინებული თხოვნით. პროცესია, საფლავამდე, საკმაოდ გრძელი გამოდგა.
უბრალო მძღოლს უამრავი ადამიანი აცილებდა ბოლო გზაზე. ირინა, ბარბარე და თეკლე
გულმხურვალედ ტიროდნენ და აცილებდნენ მათი ცხოვრების მთავარ კაცს უკანასკნელ
გზაზე. მათი შემხედვარე, ქვაც კი წყლად გადაიქცეოდა და შეეცდებოდა, თან წაეღო ამ
ოჯახის უბედურება.
ილია გვერდიდან არ სცილდებოდა ირინას. ისე ედგა ქვრივს გვერდით, თითქოს მთელი
ოცდაათი წლის განმავლობაში განუყრელნი ყოფილიყვნენ ის და პაატა.
-არა. ბატონო ირაკლი. დედაჩემს არაფერი დამართნია, მე სხვა რამის გამო მოვედი... -
ორჭოფობდა გოგონა.
-გისმენთ...
-დღეს ბატონი ილია მელაპარაკა. იცით ალბათ, რომ მე და მისი ქალიშვილი ვმეგობრობთ.
ამასთან ის და მამაც მეგობრები ყოფილიან ბავშვობაში. დახმარება შემომთავაზა. ბატონო
ირაკლი, მე რა თქმა უნდა, მადლიერი ვარ, რომ ასე დაგვეხმარეთ და გადაგვატანინეთ ეს
საშინელი ამბავი, მაგრამ გთხოვთ გამიგოთ... - ბოლო სიტყვები წარმოთქმისას თავი დახარა
ჟღენტმა.
-არ შემიძლია... თუნდაც ერთი პროცენტი რომ არსებობდეს იმისა, რომ მამაჩემი თქვენ გამო...
- აქ გაჩერდა ბარბარე და ამღვრეული თვალები დახუჭა, რათა ცრემლისთვის გამოჩენის
უფლება არ მიეცა. - მაპატიეთ, მაგრამ ასე აჯობებს ჩემი ოჯახისთვის! - მტკიცედ თქვა
გოგონამ და წამოდგა.
ირაკლის ნირი წაუხდა. წარბები შეჭმუხნა და ისევ გახსნა. თითქოს უნდოდაო, რაღაცის თქმა,
მაგრამ სიტყვაც არ დაცდენია. ალექსანდრემ ძმას და მამას გადახედა, ხმას ვერცერთი
იღებდა.
-დარწმუნებული ხარ, რომ ასე აჯობებს, ბარბარე? იმ კაცს არც კი იცნობთ... - ბოლოს თავად
ამოიღო ხმა უმცროსმა ახვლედიანმა.
-ვერ გავიგე, მამა, რატომ არ მიხვალ იმ კაცთან და ეტყვი, თავზე რატომ მახტებიო?! სად
გაგონილა ასეთი რამ? უტიფარი და თავხედი კაცია! - ახლა მამას შეუტია სანდრომ.
-ან შენ რას გაჩუმებულხარ ? ყოველთვის რომ დიდი გული გაქვს, ახლა რა დაგემართა?
სულერთია შენთვის, სად წავა ბარბარე?
-გეყოფა-მეთქი! - დაიყვირა ანდრეამ და წამოდგა. - შეიგნე, რომ მათთვის არაფრის
მოთხოვნის უფლება არ გვაქვს! პაატა ჩვენს გამო დაიღუპა. იმიტომ, რომ ჩვენი მძღოლი იყო
და იმ მანქანით ჩვენ გვატარებდა! როგორ მოვთხოვო ბარბარეს ჩვენთან დარჩენა ამის
შემდეგ? - მითხარი!
ალექსანდრე შედგა, რაღაცის სათქმელად დააღო პირი, მაგრამ ვერაფერი თქვა. გულის
სიღრმეში თავადაც კარგად ხვდებოდა, რომ ირაკლი და ანდრეა მართლები იყვნენ,
უბრალოდ ილიას თავხედური საქციელი აბრაზებდა ძალიან.
-წავიდნენ... ჩვენგან შორს უნდა წავიდნენ. იქ, სადაც უსაფრთხოდ იქნებიან და იქ, სადაც
დაიცავენ. ჩვენ უბედურების მეტი არაფერი მოგვაქვს ადამიანებისთვის. ჩვენი წყევლა
იმდენად საძაგელია, რომ მარტო ჩვენზე კი არა, გარშემომყოფებზეც ვრცელდება! ასე რომ,
წავიდნენ... ასე აჯობებს, დამიჯერე! - ანდრეამ ხელები შარვლის ჯიბეებში ჩაიწყო, კიდევ
ერთხელ შეხედა ძმას და მხოლოდ ამის შემდეგ დატოვა სახლი.
სად წასულიყო? სად შეეფარებინა თავი? - სახლში არ უნდოდა მისვლა, არც ძმაკაცებისკენ
მიუწევდა გული, არც რომანტიკოსი იყო ბუნებით,მთელი ღამე თბილისის ქუჩებში
სეირნობით რომ გაელია. ბოლოს მაინც ძველმა ჩვეულებებმა შეახსენეს თავი და ასე
აღმოჩნდა მისი მანქანა საყვარელი ბარის წინ.
-ვა, ანდრეაც მოსულა. ამ ბოლო დროს ხშირად აღარ გვწყალობ, ხომ რიგზე გაქვს ყველაფერი?
- ღიმილით შეეგება ახვლედიანს ნაცნობი ბარმენი.
-დაასხი, რეზი, დაასხი... - ჩაეცინა ახვლედიანს და ბარის მაღალ სკამზე დაიკავა ადგილი.
-როგორც ყოველთვის?
-არა, რამე უფრო მაგარი. - ამოიხვნეშა ანდრეამ და მისგან მოშორებით მჯდარ ლამაზმანს
შეავლო თვალი.
ერთი ჭიქა დალია, შემდეგ მეორე, მესამე და მეოთხე. ქალმაც შეამჩნია ანდრეა, ტუჩის
კუთხეში გაეპარა ღიმილი. ტაატით წამოდგა და ელეგანტური მოძრაობით გადაჯდა მასთან.
-რეზი, კიდევ ერთი გაიმეორე და ქალბატონსაც მიართვი თავისი სასმელი. - ისე მიმართა
ანდრეამ ბარმენს, მაცდური ღიმილი არ მოუშორებია სახიდან.
როცა იმავე ბარის ზემოთ მდებარე სასტუმროს ნომრის კარი შეგლიჯა, იგრძნო, რომ
ალკოჰოლი და ვნება ერთად აწვებოდა ტვინს. ამან უფრო გაახელა; ქალს წითელი ფერის
ზედატანი მთლიანად შემოახია და უფრო უხეშად დაუწყო კოცნა. თავის მხრივ ქალს
არაფერზე გამოუთქვამს პროტესტი, მიუხედავად იმისა, რომ უკვე იატაკზე აღმოჩენილ და
ნაფლეთებად ნაქცევ ზედატანში რამდენიმე ასეული ლარიც კი ექნებოდა გადახდილი.
ანდრეა სულაც არ ცდილობდა, ყოფილიყო გალანტური ან ნაზი; თავში ადუღებული სისხლი
სულ უფრო მეტ სიველურეს ითხოვდა მისგან. ბოლოს ხელი კრა ქალს, საწოლზე დააგდო და
შარვლის ქამარს დაწვდა გასახსნელად, როცა, უცაბედად, მოტირალი ბარბარეს სურათი
წარმოუდგა თვალწინ.
რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია; ქალმა უკმაყოფილოდ წამოსწია თავი. ანდრეა ძირს
დაგდებულ ქურთუკს დასწვდა, ჯიბიდან საფულე ამოიღო, გახსნა და დაუთვლელად დაყარა
ფული ძირს. შემდეგ კარისკენ შებრუნდა და ისე დატოვა ოთახი, ქალისთვის სიტყვაც არ
უთქვამს.
ლიფტში სწრაფად შევიდა და პერანგის ღილების შეკვრა დაიწყო; ორი ღილი აწყვეტილი
ჰქონდა. ხმამაღლა შეიკურთხა და უკმაყოფილოდ ჩაიცვა შავი მანტო. ლიფტის სარკეში
საკუთარ ანარეკლს შეავლო თვალი. თმა აბურძგვნოდა, სახეზე კი მოზღვავებული
ალკოჰოლისგან წითელი ფერი დასდებოდა. კბილები სიმწრით დააჭირა ერთმანეთს და
ანარეკლს მთელი ძალით დაარტყა მუშტი.
უნივერსიტეტის ეზოში შედგა თუ არა ფეხი, მაშინვე გაიაზრა, რომ ძალიან მონატრებოდა
საყვარელი პროფესია და მეგობრები, რაღა თქმა უნდა. აუდიტორიაში შესვლისთანავე
დაინახა ჯგუფელი მეგობრები და მათკენ გასწია.
-აი, ჩვენი დღევანდელი მასპინძელიც მოსულა! - შესძახა ერთ-ერთმა ჯგუფელმა, როცა ღია
კარში უტა გამოჩნდა.
-ანუ დღეს შენთან უნდა მოვიდეთ? - შეშინებულმა შეყვირა ჯაყელმა; უტას ეშმაკურად
ჩაეცინა.
-დიახ, ქალბატონო მარიამ, ჩემთან უნდა მოხვიდეთ და არც იფიქროთ ჩემი „გადაგდება!“
-მარიამ ჯაყელო, არ გამაგიჟო ახლა და არ მითხრა, რომ რამის გეშინია? - გაეცინა უტას.
-ნუ ხარ საზიზღარი ბიჭი! - მაგრად უჩქმიტა მარიამმა მეგობარს. - კი არ მეშინია, უბრალოდ...
ო, გამანებე, რა თავი, მოვალ! - ხელები აიქნია ჯაყელმა.
-რომ მიჩქმიტე, მაგას დავიმახსოვრებ! ოღონდ შენც იცოდე, მომავალი მაზლის გადამტერება
არაფერში გაწყობს. - საჩვენებელი თითი აუთამაშა დანელიამ გოგონას და ჩაიქირქილა.
ლექცია დაიწყო. მარიამს ორი სიტყვაც არ შესვლია თავში, მხოლოდ მოახლოებულ საღამოზე
ფიქრობდა.
რა უნდა ეთქვა მისთვის? რა პასუხი გაეცა? გულისთვის უნდა მოესმინა და ეს ძალიან კარგად
იცოდა, მაგრამ რა ექნა, რომ გონება არაფრით ჩუმდებოდა? გამალებით იმეორებდა
ჩაციკლულ წინადადებას - „იოანე დანელია, ანდრეა ახვლედიანის ძმაკაცი“. როგორ
დაევიწყებინა, ასეთი მნიშვნელოვანი ფაქტორი, რომელსაც კიდევ ათასობით სხვა ერთვოდა?!
როგორ მიეცა გრძნობებისთვის გასაქანი? ან იყო კი მისი გრძნობა ნამდვილი? მას ხომ მთელი
გააზრებული ცხოვრება თორნიკე უყვარდა? გრძნობდა კი იოანეს მიმართ რამეს? თუ ეს
უბრალოდ პროტესტის გამოხატულება იყო, მისი მხრიდან, ბოლო დროინდელი ამბების
წინააღმდეგ?! განა აღარ უყვარდა თორნიკე? განა შესაძლებელი იყო, ცხოვრების სიყვარულის
ორ თვეში დავიწყება? თანაც ვისი მეშვეობით?
მის გვერდით მარიამი პატარა მაშო იყო. თავზე კოცნითა და გულუბრყვილო ღიმილით
მოჯადოვებული მაშო.
იოანესთან?
იოანეს ქალი უყვარდა მასში - მარიამ ჯაყელი, თორნიკეს კი თავისი პატარა მაშო.
იოანესთან შეეძლო, ყოფილიყო დამოუკიდებელი, შესანიშნავი ექიმი და ბედნიერი ქალი;
თორნიკესთან ლუკა ჯაყელის უმცროსი და იქნებოდა, მუდმივ ახსნა-განმარტებებსა და
ნებართვების აღებაში დახარჯავდა დროს.
დიდი ბურთი გაეჩხირა ყელში და იგრძნო, როგორ მოაწვნენ ცრემლები. თვალები დახუჭა და
ღრმად ამოისუნთქა, რამდენჯერმე. წასვლამდე რამდენიმე საათი ჰქონდა, რამდენიმე საათი,
რომელიც ორჭოფობის ქაოსში გახვეულს უნდა გაეტარებინა.
ბარბარემ ითავა ოჯახისწევრების ბარგის ჩალაგება; დედა აღარ შეაწუხა. თეკლე თავის ბარგს
ალაგებდა, მისი ისედაც ამოულაგებელი იყო და რჩებოდა მხოლოდ მშობლების ნივთები.
მათ ოთახში შევიდა და მომცრო ზომის კარადა გამოაღო. მამის პერანგები თადარიგიანად
იყო დაკეცილი და შენახული, ერთმანეთის მიყოლებით. თვალი შეავლო მათ და ცრემლიც
მოადგა; კარადას შერჩენოდა მამის ტკბილი სუნი.
ტანში უსიამოდ გასცრა; მაშინვე ამოიღო პარკი და გახია. პერანგი გაშალა და ელდა ეცა, როცა
მისი ეჭვი გამართლდა - ბარბარეს ხელში სისხლიანი პერანგი ეჭირა...
ხმამაღალი მუსიკა;
ბნელი განათება;
ქაოსი და გაურკვევლობა;
-ინა, მე სახეზე წყალს შევისხამ და მოვალ! - გასძახა მეგობარს. მანაც ისე დაუქნია თავი, არც
გაუგია ჟღენტის სიტყვები.
მოცეკვავე წყვილები;
გალეშილი ახალგაზრდები;
როგორც იქნა, დააღწია თავი დარბაზს და მუსიკის ხმაც ცოტა მიწყდა. ამოისუნთქა და
გარემოს მოავლო თვალი.
ჟღენტი შეცბა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია და თავისი გზა განაგრძო. გულში უკვე ლანძღავდა
საკუთარ თავს, რომ მარტომ გადაწყვიტა საპირფარეშოში გასვლა. უკვე უკანაც ვეღარ
დაბრუნდებოდა, რადგან შავებში ჩაცმული ბიჭი ჯერ კიდევ იქ იდგა.
როგორც იქნა, დაინახა საპირფარეშო და კმაყოფილს გაეღიმა; უკვე კართან იყო მისული,
როცა ზურგიდან მთელი ძალით ეცა ვიღაც. დაკივლება უნდოდა, მაგრამ ხელი ააფარეს;
ველურივით იქცეოდა მისი დამჭერი და თავის მარწუხებში აქცევდა გოგონას.
კარი შეგლიჯა და შიგნით შეაგდო; წამით მოშორდა და ჟღენტმაც მაშინ მოასწრო მობრუნება.
ის თვალები და ის სახე... - მის წინ მხეცი იდგა; ნამდვილი მხეცი, რომელიც მანამ არ
დაწყნარდებოდა, სანამ თავისას არ მიიღებდა.
-ჩუ, ჩუ, ჩუ! - პირზე ხელს აფარებდა მამაკაცი, ბარბარე მაინც არ ეპუებოდა. - გაჩუმდი, შენი
დედა შ***ცი! გაჩუმდიი! - დაიღრიალა ბიჭმა; ყელზე დაბერილი ძარღვები კიდევ უფრო
დაებერა.
მძიმედ და გახშირებულად სუნთქვდა. თმა აბურდული ჰქონდა და ნამდილ გიჟს ჰგავდა.
თვალები მთლიანად ჩაწითლებოდა, ოფლად იღვრებოდა. ბარბარე იატაკზე დააგდო და
თავად მოექცა ზემოდან. ფართხალებდა გოგონა და ბღაოდა, მაგრამ უშედეგოდ. კიოდა,
ხელებს უშენდა მოძალადეს, მაგრამ ვერაფერი ჭრიდა.
მერე...
ღამის კოშმარი ისევ გაქრა. აზრზე მოვიდა, მაშინვე დაკუჭა სისხლიანი პერანგი, პარკში
დააბრუნა და თავის ჩანთაში ჩაჩურთა. თეკლემ კარი გააღო და ოთახში შემოყო თავი.
-მოგეხმარო?
ატირდა, ცხარე ცრემლით ატირდა. ისევ ისე, როგორც იმ ღამით, როცა პაატამ ძლივს შეძლო
მისი დამშვიდება. ტიროდა, მაგრამ ცრემლები ვერაფერს შველიდნენ. მის გონებას ძალიან
მკაფიოდ აჩნდა იმ საზარელი ღამის ნაკვალევი. ზუსტად იცოდა, ამ წყევლას თავს
ვერასდროს დააღწევდა. მოსვენებადაკარგულისთვის ხსნა უკვე ორ წელზე მეტი იყო, არ
არსებობდა...
-ვაუ, მაშო, რა ლამაზი ხარ?! - ღია კარში იდგა გაბადრული ელენე. - როდის იყო, ასე
იკლავდი თავს გალამაზებით? - გაეცინა გოგონას და ოთახში შევიდა.
-მარიამ ჯაყელო, შენ აპირებ, რომ რამე მომატყუო მე, ელენე დევდარიანს? არ გიცნობდე
მაინც, ხუთი თითივით!
-აჰამ, არ მომწონს, რომ ჩემი რძალი გახდი. კმაყოფილი ხარ? - მობეზრებულად უპასუხა
გოგონამ.
-ნუ ხარ საშინელი გოგო! - გაეცინა ელენეს. - შენ შემთხვევით ის უტა ხომ არ მოგწონს? -
თვალები დაუწვრილდა დევდარიანს და გამომცდელი მზერა მიაპყრო ჯაყელს.
-კარგი, რა...
-მესმის შენი, მაშო, გგონია, არ მესმის? რამდენი წელი მიყვარდა შენი ძმა, ის კი
ყურადღებასაც არ მაქცევდა. ბოლოს რომ დავნებდი და ჩავიქნიე ხელი, მაშინ მოხდა
ყველაფერი. ხანდახან, მგონია, ამ ბიჭებს სულ არ აქვთ თავში ტვინი. აი, საერთოდ,
ნატამალიც კი! - გაეცინა ელენეს ბოლო სიტყვებზე.
-არ ვიცი. უკვე აღარაფერი ვიცი...- თავი დახარა ჯაყელმა. - ელენე, შენ გქონდა პერიოდები,
როცა გეგონა, რომ ლუკა აღარ გიყვარდა?
მარიამს სახე გაებადრა; ელენეს სიტყვები ზუსტად ერგებოდა ერთი სულიერის დანახვისას
განცდილ ემოციას.
-და თუ მაგასაც აღარ გრძნობ? თუ საერთოდ ვეღარაფერ განსხვავებულს გრძნობ მის მიმართ,
მაშინ?
-მაშინ არ ვიცი, მაშო, აღარ გყვარებია ეგ ადამიანი და ეგ არის! - გაეცინა ელენეს. - მოიცა, შენ
რა, თორნიკეზე მელაპარაკები ახლა? მაშო... აღარ გიყვარს? - უცებ გაუფართოვდა თვალები
გოგონას.
მარიამს იქნებ პასუხიც კი უნდა გაეცა ამ კითხვისთვის, მაგრამ უცებ აზუზუნდა მისი
ტელეფონი და ხელი შეუშალა. სალომე თავისით ვერ ახერხებდა დანელიებთან მისვლას,
ამიტომ გავლას თხოვდა. მაშოც დასთანხმდა და ოც წუთში მის სახლთან ყოფნას შეპირდა.
-გისმენთ!
-არა, არა, ყველაფერი რიგზეა, უბრალოდ... ლაპარაკი მინდოდა შენთან, რაღაც საქმე მაქვს.
მარიამი და სალომე ერთად მივიდნენ წვეულებაზე. კარი უტამ გააღო და ადგილს მიეყინა,
როცა სალომე დაინახა.
-ჩემი მოკვლა უნდა და მაგიტომ გამოეწყო ასე ლამაზად, ხო? - სიმწრით გადაულაპარაკა
დანელიამ გოგონას; მარიამს გაეცინა.
-ხოდა, თუ არაა სასაცილო ცოტა სერიოზულად მოიქეცი. გახსოვდეს, რომ შენს მოედანზე
ვართ! - შავი ჯემპრიდან ამოწვერილი პერანგის საყელოები შეუსწორა გოგონამ დანელიას და
გაუღიმა.
-სპეციალურად მიკეთებს, ხო? უნდა, რომ გამაგიჟოს... - უცებ ჩაესმა მარჯვენა ყურში უტას
გამწარებული ხმა.
უკვე საკმაოდ გვიანი იყო. მიუხედავად ამისა, არავინ ჩქარობდა წასვლას. მარიამი ბევრს
სვამდა; უკვე საკმაოდ შემთვრალი იყო, როცა უტა ამოუდგა გვერდით და ისე
გადაულაპარაკა, მისთვის არც შეუხედავს:
-მე გავალ, წყალს დავლევ... - გაუღიმა დანელიას და ნელი ნაბიჯით გაემართა კარისკენ.
და უეცრად, ისე, რომ არც დაფიქრებულა, კარის სახელური ჩამოსწია, გააღო და გარეთ
გავიდა.
მიდიოდა და გრძნობდა, გული სულ უფრო მეტად უცემდა. მალე ალბათ ამოხტებოდა და
პირდაპირ ხელებში ჩაუხტებოდა მამაკაცს.
-გარეთ გამოვედი სუფთა ჰაერზე, არ შეიძლება? - მაცდურად ჟღერდა მარიამის ხმა, იოანეს
გაუღიმა და გრძელ სკამზე ჩამოჯდა.
-დაჯექი, იოანე, რატომ დგახარ ერთ ადგილზე გახევებული? - გაეცინა მარიამს. დანელია
მაშინვე მოვიდა აზრზე და გვერდით მიუჯდა გოგონას.
ორივე იჯდა ასე ჩუმად, ხმას არცერთი იღებდა. იოანე ეკლებზე იჯდა, პატარა ბიჭივით
ნერვიულობდა; სამაგიეროდ მაშო აღარ ნერვიულობდა არაფერზე. აზარტში იყო შესული და
უკან დახევას არ აპირებდა.
-რაზე ფიქრობდი, აქ რომ იჯექი? ხელი ხომ არ შეგიშალე? - უცებ დაარღვია დუმილი
გოგონამ.
-რა თქვი?
-არაფერი, დაივიწყე! - ხელი ჩაიქნია მაშომ.
-აბა სიმართლე მარტო შენ გჭირდება, თორემ მე ისედაც ყველაფერი ვიციო? - უცებ შეეცვალა
ტონი და გამომეტყველება მარიამს და უკვე მიმავალი იოანე გააშეშა.
მათი ბაგეები ისევ შეერწყა ერთმანეთს, მაგრამ ამჯერად ეს ბევრად უფრო გააზრებული და
ნამდვილი კოცნა იყო.
ეს იყო სინათლე მარიამისთვის. ბევრი იარა წყვდიადში, ძალიან ბევრი და ბოლოს მაინც
იპოვნა გასასვლელი; მაინც დააღწია თავი სიბნელეს.
მაგრად ეხუტებოდა იოანეს და გრძნობდა, უკვე აღარ იყო პატარა მაშო, რომელსაც თავზე
კოცნით დაამშიდებდნენ. ის უკვე ქალი იყო; არა იმიტომ, რომ კოცნის სენი უკვე განცდილი
ჰქონდა, არამედ იმიტომ, რომ მას ნამდვილი მამაკაცი ედგა გვერდით. კაცი, რომელიც
არასდროს დაუფრთხებოდა მის ძლიერებას; არასდროს შეაშინებდა მისი ხისტი, მეამბოხე
ხასიათი.
-ეს რას ნიშნავს? - რამდენიმე წამის შემდეგ ჰკითხა იოანემ მარიამს; მის თვალებში
უზარმაზარი ბედნიერება იკითხებოდა. მარიამს არაფერი უპასუხია. უბრალოდ გაიღიმა და
მთელი ძალით მოეხვია მამაკაცს.
-რა საჭირო იყო აქ შეხვედრა, ბარბარე? - ზურგსუკან მოესმა ნაცნობი ხმა და ისევ ის
შეგრძნება დაეუფლა, რაც ორი წლის წინ, იმ საშინელ ღამეს; ისევ იგრძნო, რომ უსაფრთხოდ
იყო.
-რატომ დამირეკე, რა საქმე გაქვს? - ჰკითხა რამდენიმე ხნის შემდეგ გამოკეთებული ხმით.
-მინდოდა, შენთვის მომეცა რაღაც... - ჩანთა გახსნა გოგონამ და იქიდან გამჭირვალე პარკში
გახვეული თეთრი პერანგი ამოიღო.
-ჰო, შენია. მამას ვუპოვნე კარადაში ამ დილით... - მამაკაცს გაუწოდა პარკი ჯღენტმა.
-სულ რომ გახსოვდეს, რაც გააკეთე! არასდროს რომ არ დაგავიწყდეს ჩემ გამო, რომ...
-ანდრეა, მე ვიცი რატომაც გააკეთე შენ ეს ყველაფერი ჩემთვის... - თავი წამოსწია ბარბარემ
და თავისი ზღვისფერი თვალები მიანათა მამაკაცის კუპრივით შავ თვალებს.
რას არ გაიღებდა ანდრეა, ის ზღვა თავის თვალებში რომ გადმოქცეულიყო და მთელი მისი
არსი დაეტბორა, რას არ გასცემდა...
-იმას, რაც შენ ჩემთვის გააკეთე... ვერასდროს დავივიწყებ და ვერც შენს ვალს გადავიხდი
ოდესმე, მაგრამ შენ...
-არ გინდა, რა, ბარბარე... - შეაწყვეტინა ლაპარაკი ახვლედიანმა გოგონას და ქვემოდან ახედა.
- გგონია არ მესმის? - მესმის! სულ ვიცოდი და სულ მეცოდინება, რომ ჩემნაირი შენ
ვერასდროს...
-ანდრეა...
-იმიტომ, რომ ვიცი ვინ ხარ შენ და ვინ ვარ მე! - წამობდა ახვლედიანი და თითოეულ სიტყვას
კბილებს შორის ცრიდა.
-ანდრეა... - სულ სხვანაირი ემოციით დაიჩურჩულა მამაკაცის სახელი ბარბარემ, მაგრამ მეტი
ვერაფერი თქვა, უბრალოდ რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და მთელი ძალით მოეხვია
ახვლედიანს.
ანდრეამაც ვეღარ გაუძლო და თავადაც მოხვია ძლიერი მკლავები გოგონას. ასე იდგნენ
ცოტახნით, იმ კლუბის წინ, რომელმაც სამუდამოდ გადახვია ეს ორი ადამიანი ერთმანეთს.
შემდეგ ბარბარე მოშორდა ახვლედიანს, ცრემლები მოიწმინდა, გაუღიმა და სწრაფად
გასცილდა იქაურობას.
„-გიჟი ხარ, ახვლედიანო! რაში გჭირდება ზედმეტი თავსატეხი ჯაყელებთან?!“ - ახლაც ჩაესმა
ყურში გაგიჟებული დუდას ხმა და კბილები მაგრად დააჭირა ერთმანეთს.
თითქმის ჩაიწვა პერანგი; ცოტაღა იყო დარჩენილი, ცეცხლი აქა-იქ ბჟუტავდა. ანდრეამ ვეღარ
მოითმინა და მთელი ძალით ჩასცხო ფეხი ცეცხმოკიდებულ პერანგს. ერთხელ, ორჯერ,
სამჯერ... გამეტებით ურტყამდა, ცხოვრების ჯავრს მასზე იყრიდა.
თვალები დახუჭა, ცოტა მოდუნდა და შემდეგ მთელი ხმით იღრიალა. რამდენჯერმე გააკეთა
ასე; მთელ ქალაქს მიაწვდინი თავისი ტკივილი. უფრო სწორად კი, მთელს ქალაქს გასწვდა
და ეყო.
იქნებ რამდენიმე საათი იყო ასე; ტვინი გათიშული ჰქონდა და აღარაფერზე ფიქრობდა.
შემდეგ ცოტა დამშიდდა. სახლში, მისაღები ოთახის ფანჯარასთან მჯდარი, მომლოდინე
დედა გაახსენდა. წამოდგა, მანქანაში ჩაჯდა და ამჯერად ძალიან ნელა გასწია სახლისკენ.
ანდრეასთვის ეს ერთი თვე ერთი საათივით იყო. არეული ჰქონდა დღე და ღამე, ბარებში
სტუმრობას ისევ მოუხშირა, თანაც, ძირითადად, მარტო უწევდა ყოფნა, რადგან მათე და
იოანე უკვე დაკავებული კაცები იყვნენ. ვერცერთს გაეგო, რა სჭირდა ახვლედიანს. უფრო
სწორად, კი ხვდებოდნენ, რომ საქმე ბარბარეს ეხებოდა, მაგრამ ანდრეას ასე შეცვლას მაინც
ვერ იფიქრებდნენ. დეპრესია ჰქონდა, როგორც მათე ამბობდა და ამით ხსნიდა ძმაკაცის
გაუცხოებასა და გაუხეშებას.
ალექსანდრე და ლიზი საქორწილო სამზადისში იყვნენ და თებერვლის ბოლოს აპირებდნენ
კიდეც გრანდიოზული ცერემონიის ჩატარებას. ლიზა იმდენად ბედნიერი იყო,
ალექსანდრესაც ეღიმებოდა მის შემხედვარე.
ვახტანგ გიორგობიანი ირაკლი ახვლედიანის დაცვის ერთ-ერთი წევრი იყო. რამდენიმე წლის
განმავლობაში მუშაობდა ახვლედიანების სახლში და სწორედ პაატას სიკვდილის დღეს
გაქრა უგზო-უკვლოდ. მის შესახებ არც ოჯახისწევრებმა, არც მეგობრებმა და ნათესავებმა
არაფერი იცოდნენ, რაც თავისთავად აძლევდა თოიძეს საბაბს, რომ ეჭვმიტანილად სწორედ
გიორგობიანი მიეჩნია.
ირაკლი საშინლად იყო გაცოფებული. საკუთარ სახლში მოღალატე ჰყოლია, რამაც მისი
მარჯვენა ხელის სიკვდილი განაპირობა. გიორგობიანის მოსაძებნად კაცი დაიქირავა,რა თქმა
უნდა. ის სულაც არ აპირებდა გამოძიებას დალოდებოდა და ამ გზით გაეგო, ვინ ემტერებოდა
მის ოჯახს ჯაყელების გარდა. აღარავის ენდობოდა ახვლედიანი. აბსოლიტურად ყველა
ხელქვეითი გაათავისუფლა და ორჯერ მეტი რაოდენობის დაიქირავა. ანდრეას და
ალექსანდრეს არ ესმოდათ მამის, მაგრამ ირაკლი საკმაოზე მეტად შეაშინა იმ ფაქტმა, რომ
მის მტერს მარტივად შეეძლო მის სახლში შეღწევა და მისი მოკვლა.
-როგორც ყოველთვის, კარგ ხასიათზე ხარ! - ჩაეცინა მოსულს. - შენთან სახლში რომ
ვხვდებოდით, ბევრად უკეთესი იყო! - დაიწუწუნა სტუმარმა და მანქანის მდიდრული
სალონი უკმეხად შეათვალიერა.
-ჩვენს საქმეზე გამახსენდა! ერთი თვე გავიდა უკვე, რას ვაპირებთ? როგორ გამოვიყენებთ
ახვლედიანის „მიჯნურს“ ჩვენ სასარგებლოდ?
-რაღა მოთმინება, ილია? რამდენ ხანს უნდა ვიცადოთ კიდევ? ერთი თვე გავიდა! - გაბრაზდა
ერეკლე.
-ერთი თვე? ერთი თვე კი არა, ოცდაათი წელია ვიცდი! - განრისხდა ჯაფარიძე და ისე
იღრიალა, წინ მჯდომი მძღოლი შეცბა. - საუკეთესო გეგმა გვჭირდება... - დაამატა ცოტა ხნის
შემდეგ, წყნარად.
-ჯანდაბა შენს თავს, ილია, დავიცადოთ! - ამოიხვნეშა ჯაყელმა. - ახლა მითხარი, იმ ტიპზე
რა ისმის? პრობლემას ხომ არ შეგვიქმნის? გავიგე, პოლიცია დაადგა მის კვალსო...
-არ მომწონს, პოლიცია რომ ერევა ჩვენს საქმეში! ხომ იცი? მაგათ ბევრ რამეზე მიუწვდებათ
ხელი და რამე არ გამოჩხრიკონ.
-ოხ, კარგი ერთი, რა უნდა გამოჩხრიკონ? ჩვენი პოლიციის ამბავი არ იცი? ცოტა ხანს
გაიქექებიან, აქაოდა ვმუშაობთო, შემდეგ მობეზრდებათ და მიატოვებენ საქმეს. ასე
გრძელდებოდა ოცდაათი წელი და რაღა ახლა გაუწყრებათ ღმერთი?! - უდარდელად
ლაპარაკობდა ილია.
-მაინც ვინ ოხერია ეს თოიძე? რატომ ვერ მოაგვარა მასთან ირაკლიმ, როგორც სჩვევია?
-ჰო, ახლა ხომ გესმის, რატომ ვერავინ ვერაფერს უბედავს? სრული ძალაუფლება აქვს.
-ზედმეტი გვამები არ მჭირდება, ერეკლე! თანაც ჯერ არაფერი გამოურკვევია მაგ კაცს და
წინასწარ რატომ ავიტკიო თავი? მაცადე რა, კურდღელივით ნუ ფრთხებითქო, რამდენჯერ
შეიძლება გითხრა?! - გაღიზიანდა ჯაფარიძე და ჯაყელს შეუღრინა.
-კარგი ხო... იყოს შენებურად. კაცი მაინც ვერაფერს შეგასმენს! - ჩაიბურტყუნა ერეკლემ.
-რომ იცოდე, ყველაფერი რა კარგად მიდის! - სახე გაენაბა ილიას. - ბარბარე ისე მყავს
მოქცეული გალიაში, ვერც კი ხვდება. ყოველდღე მემადლიერება და ისე ვუყვარვარ, როგორც
მამა! - გადაიხარხარა მამაკაცმა.
-უხ, რა გაიძვერა ხარ, ჯაფარიძე! - გაეცინა ჯაყელსაც. - ეს ყველაფერი რომ მორჩება, შენს
შვილს ერთი კარგი საჩუქარი უნდა ვუსახსოვრო. ის რომ არა, ასი წელი ვერ გავიგებდით, რომ
ახვლედიანს პაატას შვილზე ჰქონდა გული შევარდნილი!
-კარგი, გვეყოფა სიცილი! ახლა წადი, დიდხანს დაკარგვა სახლიდან არ გარგებს. შეიძლება,
შეგნიშნოს შენმა შვილმა და კითხვები დაგაყაროს. ხვალ შევხმიანდეთ!
გიორგი თოიძე, როგორც ყოველთვის, თავის კაბინეტში იჯდა და მუშაობდა, როცა კარზე
დააკაკუნეს და ოთახში რენემ შემოყო თავი.
-შეიძლება, უფროსო?
-თქვენთვის ორი ამბავი მაქვს. ერთი კარგი, ერთი ცუდი; რომლით დავიწყო?
-როგორც ექსპერტიზამ აჩვენა, არა. სავარაუდოა, რომ დიდ ტალღებში მოყვა ან სულაც არ
იცოდა ცურვა.
-არა, ჩემო რენე, სავარაუდო ისაა, რომ პროფესიონალმა იმუშავა. - თავი გადააქნია გიორგიმ.
-რა?
-გარდაცვლილის სასტუმროს ნომერში მისი ნივთები იპოვნეს. ფული, პირადობის მოწმობა
და კიდევ წერილი.
-წერილი? რა წერილი?
-ნივთები უკვე გზაშია. საღამოს აქ უნდა იყოს, წესით. ყველაფერს თავად გავარკვევთ!
მარიამს მშვიდად ეძინა თავის საწოლში და სულაც არ ადარდება, რომ უკვე შუადღე იყო.
ვინაიდან იმ დღეს ლექცია არ ჰქონდა, თავს უფლება მისცა და ძილი გააგრძელა.
კომფორტულად იყო მოთავსებული საწოლში და მშვიდად ფშვინავდა, როცა ტელეფონმა
დაურეკა და ერთიანად დაარღვია მისი მყუდროება.
-მე რა ვიცოდი, რომ პირველ საათზე გეძინებოდა?! დიდი ბოდიში, აღარ დაგირეკავ ხოლმე! -
იწყინა იოანემ; მარიამს გაეცინა.
-იოანე, მანერვიულებ...
-რა ბედნიერი ხარ, მაშო? - ღიმილით შეეგება გოგონას არველაძე; მარიამს მაშინვე წაერთვა
ღიმილი სახიდან და დასერიოზულდა.
-დილამშვიდობისა, თორნიკე...
-რა მკაცრი ხარ, მაშიკო? - ჩაეცინა თორნიკეს და გოგონას გზა დაუთმო. - ისეთი ბედნიერი
ჩანდი და ჩემი დანახვა გეწყინა?
-საით გაგიწევია?
-გეკითხები უბრალოდ, მაშო. რა გჭირს შენ ამ ბოლო დროს?! - წარბები შეკრა არველაძემ.
-განსაკუთრებით ცივი გახდი ჩემ მიმართ. სახლში თითქმის აღარ ხარ, ვისთან დადიხარ და
რას აკეთებ კაცმა არ იცის!
-აუ, მაშო ძალიან შეიცვალე, შენ თავს ვფიცავარ. არ იყავი ადრე ესეთი!
-ხო, გავიზარდე, თორნიკე, ხდება ხოლმე ასე! - გაეცინა მარიამს და სამზარეულოში შევიდა. -
სიუზ, მაჭამე რამე, გეხვეწები რა! - ლოყაზე აკოცა მოსამსახურე ქალს და მაგიდასთან დაიკავა
ადგილი. თორნიკეც მაშინვე გვერდით მიუჯდა.
-ვა, მაშო, გაიღვიძე? როგორც იქნა! - სამზარეულოში შევიდა ელენე და მარიამს გაუცინა. -
თორნიკე, ლუკა გეძებს, სად დაიკარგა ამდენხანს, რით ვერ დალია წყალიო!
-უი, წყალი სულ დამავიწყდა! - გაეცინა არველაძეს. - სუზანა, წყალი დამალევინა, რა! -
წამოდგა ფეხზე და სამზარეულოს ბართან მივიდა.
-გუშინ გვიან დაბრუნდი სახლში? - ელენემ ჰკითხა მარიამს და ახლა ის მიუჯდა გვერდით.
-არა, არც ისე, მაგრამ თქვენ უკვე გეძინათ. სალომესთან ვიყავით გოგოები,
ვმეცადინეობდით.
-ე, ბიჭო, სად დაიკარგე ამდენ ხანს, რით ვერ დალიე ეს წყალი! - ომახიანად შემოიჭრა
ოთახში გეგა. - ვა, მაშინკა, როგორ ხარ გოგო? - მაშინვე გაუღიმა ჯაყელს და მისკენ წავიდა
გადასაკოცნად.
-გეგა, შენ თბილისში ხარ? როდის ჩამოხვედი? - თბილად გადაეხვია მაშო ძმის ძმაკაცს.
-ვაიმე, რა გიჟია ეს ბიჭი, რამ უნდა დააჭკვიანოს ვერ ვხვდები! - გაეცინა ელენეს და თვალი
გააყოლა სამზარეულოდან გამავალ ბიჭებს.
-გეტყოდი ცოლმათქო, მაგრამ ეგ რომ ცოლის მომყვანი არაა, ყველამ ვიცით! - გაეცინა
მარიამსაც და გემრიელად შეექცა სადილს.
დღე 160-ე.
იცი? - ნანო ორსულადაა! გუშინ გვახარა ეს ამბავი ყველას. ოთოს და პატარა საბას ისე
გაეხარდათ ეს ამბავი, ცრემლი ვერ შევიკავე. აღარ მეგონა, ჩემს დაობებულ და მკვდარ გულს
კიდევ თუ გაახარებდა რამე ასე ძალიან. ანანო და ოთო იმდენად ბედნიერები არიან,ჩვენც
ხომ შეგვეძლო? ჩვენც ხომ...
ხვალ გამოფენა მაქვს. პირველი სერიოზული გამოფენა. ჩემს აქაურ კოლეგას და მაესტროს
თუ დავუჯერებთ, სერიოზული ხალხი მოვა ჩემი ნამუშევრების დასათვალიერებლად. იცი,
როცა ვხატავ ყველაფერს ვივიწყებ. ყველანაირი ემოცია მოლბერტზე გადამაქვს და არაფერს
ვიტოვებ ჩემთვის. მაგრამ ისე, ყოველდღიურობაში, აღარაფერი იწვევს ჩემში ემოციას.
აღარაფერი მახარებს ან აღმაფრთოვანებს (თუ რა თქმა უნდა, ნანოს ორსულობას არ
ჩავთლით)
ისე შევეჩვიე შენი წასვლით გამოწვეულ სიცარიელეს, ვინმემ მისი შევსება რომ გადაწყვიტოს,
არ დავანებებ! ეს სიცარიელეც ხომ შენეულია? ესღა შემომრჩა შენგან, ვის დავუთმო? ვის
მივუძღვნა? - არ შემიძლია!
კიდევ მოგწერ, დათუნა. ახალი დღე გათენდებდა და ისევ მოგწერ. ისევ ჩავაქსოვ კალამში
ტკივილს და შემდეგ ფურცელს გავჟონავ მისით. მაგრამ იმდენად გულუხვი აღმოჩნდი,
შენგან ბოძებულ ტკივილს ვერაფრით ვნაშთავ...
მუდამ და ერთგულად,
-შენი კატერინა!“
ზარი დარეკა და კარს ხელისგულით მიეყრდნო. ცოტახანში გაიგონა ნაბიჯების ხმა; კარში
უტა გამოჩნდა.
-მარიამ!
-რა მოხდა? - შეეშინდა ჯაყელს და მისკენ შებრუნდა; დანელიას ძალიან სერიოზული სახე
ჰქონდა.
-კარგი ხო, ბოდიში, მიდი, მიდი, შედი! - გაეცინა უტას და ოთახისკენ გაუძღვა ჯაყელს.
-მარიამ... - დაიჩურჩულა ზურგსუკან უტამ და ხელით მხარზე შეეხო, იმის ნიშნად, რომ
ჯაყელი კარში იყო გახევებული და უნდა განძრეულიყო.
-მოდი, მარიამ, ჩემი ძმაკაცები უნდა გაგაცნო! - ღიმილით მიმართა უფროსმა დანელიამ
გოგონას და მისკენ წავიდა. ანდრეა მაშინვე წამოდგა ფეხზე, მარიამი ოსტატურად
შეათვალიერა და გაიცინა.
-ანდრეა, მათე უკვე იცნობს მარიამს, ამიტომ მხოლოდ შენ გაგაცნობ - ეს მარიამია, მარიამ
ჯაყელი! - მის გვარს ხაზი გაუსვა იოანემ და თავი ამაყად აღმართა.
იოანეს გაეღიმა. მიხვდა, რომ ანდრეასთვის ყველაფერი უკვე ნათელი იყო. მარიამს უფრო
მაგრად მოუჭირა ხელზე ხელი და ძმაკაცებს გახედა.
-ეს ის ქალია, რომელიც მიყვარს და მინდა რომ თქვენ, როგორც ჩემმა ძმებმა, პირველებმა
იცოდეთ ამის შესახებ!
-აჰ, აი, თურმე რა ხდება აქ! - ჩაეცინა ბოლოს და მათეს მიუბრუნდა. - შენ იცოდი ამის
შესახებ?
-მაპატიე, ანდრიუშ, სულ ცოტათი დაგასწარი იოანეს გულის ფიქრების ამოცნობა! - გაეცინა
მათეს და წამოდგა. - იმედი მაქვს, გახსოვარ მარიამ, მე შენი ბიჭის განუყრელი ძმა და
მეგობარი, თვით არაბული მათე ვარ! - თავი მდაბლად დაუკრა ჯაყელს და გაიღიმა; იგრძნო,
სიტუაციას განმუხტვა ესაჭიროებოდა.
მარიამმა მზერა ძლივს მოაშორა მასთან ასე ახლოს მდგარ ახვლედიანს და განწირული
თვალები მიაპყრო იოანეს.
-მარიამ... - ისე მიმართა დანელიამ გოგონას, აგრძნობინა, რომ ხმა უნდა ამოეღო.
მაგრამ ჯაყელი დუმდა. ხმის ამოღება არ შეეძლო, მთელი არსება მხოლოდ ანდრეა
ახვლედიანს დასტრიალებდა.
მარიამმა, როგორც იქნა, გახსნა შეკრული შუბლი. ამჯერად უფრო აღტაცებით აკვირდებოდა
ძმის მკვლელ ახვლედიანს.
-ნუ გიკვირს, ბიჭო, ხომ იცი როგორ ვაშინებ ხალხს? შენი გოგოც შევაშინე, როგორც ჩანს... -
ჩაეცინა ანდრეას, როცა გადაფითრებულ მარიამს დააკვირდა.
მარიამს თითქოს წამში გაეხსნა გონება,მაშინვე შეუშვა იოანეს ხელი და სწრაფად გავარდა
ოთახიდან.
-მარიამ! - შეჰყვირა დანელიამ და უკან დაედევნა გოგონას.
-აი, ასე ვაფრთხობ ხალხს, ჩემო უტიკო! - კარში მდგარ დაბნეულ უტას მიმართა
ახვლედიანმა და ამოიხვნეშა.
-ეს კაცი? „ეგ კაცი“ ჩემი ძმაა, მარიამ და მე არასდროს დავუმალავდი მას შენს არებობას ჩემს
ცხოვრებაში. რა, არ იცოდი?
-მან ჩემი ძმა მოკლა! ნიკუშას მკვლელია! - დაიყვირა ჯაყელმა და ორივე ხელი კრა მამაკაცს. -
მან ჩემი ნიკუშა მომიკლა, მისმა ოჯახმა ჩემს დას საქმრო წაართვა!
-შუაში კი არა, თავშია! იმიტომ, რომ მის სიტყვებს იმეორებ ახლა; იმიტომ, რომ თავადაც არ
გჯერა შენი სიტყვების! მე შენ იმიტომ შემიყვარდი, რომ განსხვავებული ჯაყელი იყავი,
გონიერი ადამიანი! შენ კი ახლა ისე მელაპარაკები, როგორც დაპროგრამებული რობოტი! -
ყვირილზე გადავიდა იოანეც.
-შენ თუ ხვდები, რას მეუბნები?! ჩემს ძმაზე ლაპარაკობ, მარიამ! ვინც ვარ და რაც ვარ
მხოლოდ მისი დამსახურებაა ან მასთან ერთად მიმიღებ ან მის გარეშე!
-რას მეუბნები იოანე, ხვდები?! - ამოიტირა მარიამმა და ორივე ხელი პირზე აიფარა.
-ძალიან კარგად! მეგონა, შენც ხვდებოდი, რომ რა წამს ჩემთან ყოფნას დათანხმდი, იმ წამს
მიიღე ანდრეაც. ერთი თვე მოგეცი, რომ მომზადებულიყავი, თუ ახლა არ ხარ მზად, ვერც
ვერასდროს იქნები!
-ჩემი სიყვარული, მარიამ, იმაზე უფრო ღრმა, ვრცელი და უსაზღვროა, ვიდრე ვინმეს ან მე
თავად შემეძლო წარმომედგინა; საქმე შენს სიყვარულშია, შენ თუ შეგიძლია ჩემ გამო ამ
ადამიანის მიღება?!
-იოანე...
-მე...
-ჯანდაბა, ასე რთულია პასუხი?! კი ან არა. ან გიყვარვარ და ჩემთან ერთად ხარ, ან არა და
ვამთავრებთ ყველაფერს.
-რატომ არ გესმის...
-შენ არ გესმის ჩემი. არ გესმის და ვერც გამიგებ, თუ შენს თავთან არ იქნები გულწრფელი.
იოანეს ჩაეცინა.
-წადი სახლში, მარიამ და როცა მზად იქნები, დამირეკე... - მშვიდად უთხრა დანელიამ და
წასასვლელად შებრუნდა.
-და თუ ვერასდროს ვიქნები მზად მის მისაღებად, მაშინ? - უცებ ჰკითხა გოგონამ და პასუხის
მოლოდინში სუნთქვა შეეკვრა.
-მაშინ ჩვენი ერთად ყოფნის მიზეზს ვერ ვხედავ. იმიტომ, რომ ანდრეა ახვლედიანი ჩემი
პიროვნების უდიდესი ნაწილია; მისი უარყოფით ჩემზეც იტყვი უარს. - შემოუბრუნებლად
გასცა პასუხი მამაკაცმა და მშვიდად დაბრუნდა სახლში.
სახლის კიბეები ისე აირბინა, საბედნიეროდ, არავის შეუმჩნევია. სწრაფად შევარდა თავის
ოთახში და კარი მიაჯახუნა. ჯერ საწოლს ეცა, შემდეგ კარადას, სარკიან მაგიდას და ტუმბოს.
აქეთ-იქით დადიოდა, შეურაცხადივით და ქოშინებდა. მთელი ძალისხმევით ცდილობდა,
გონებიდან ამოეგდო მისი არსებობა, მაგრამ თვალწინ ჯერ კიდევ დანელიების სახლის
მისაღებ ოთახში მდგარი, სახეზე ირონიულღიმილაკრული ანდრეა ახვლედიანი ედგა.
„აჰ, მაშ შენ ხარ მარიამ ჯაყელი? შენ მოგიკალი ბიძაშვილი და გაგიმწარე სიცოცხლე?
სასიამოვნოა შენი გაცნობა, მოკითხა დათუნას და ნიკუშას, საიქიოში!“ - მისი დამპალი,
ცინიკური ღიმილი მხოლოდ ამ სიტყვებს მალავდა მარიამისთვის.
ხელებში ჰქონდა სახე ჩარგული და ქვითინებდა. რაც უფრო მეტ ცრემლს ღვრიდა, მით უფრო
მეტად იპყრობდა სისუსტე. ეზიზღებოდა ტირილი, უმწეო მდგომარეობაც ეზიზღებოდა,
მაგრამ იმ მომენტში საკუთარ თავს ვერაფრით ერეოდა.
განა კი ძალიან დიდი იყო, რომ ასე გახეულიყო შუაზე? განა იყო მზად ამხელა
დილემისთვის?! ხომ შეიძლებოდა, უბრალო გოგონა ყოფილიყო? - კარგი პროფესიით,
თბილი ოჯახით და მოსიყვარულე მეორე ნახევრით? მაგრამ არა, მის ცხოვრებაში არაფერი
იყო მარტივი; მარტივი კი არა, რთულიც სანატრელი ჰქონდა. ყველაფერი შავ, საშინელ
ფერებში იხატებოდა. მის თვალწინ დას სიძე მოუკლეს; სადღესასწაულო კაბაში
გამოწყობილი იდგა ეკლესიის ეზოში, უყურებდა მოსიყვარულე წყვილს და მეორე წამს
სისხლის გუბეში იყო.
დიდხანს იტირა; მანამ, სანამ ძალა არ გამოეცალა და ცრემლი არ დაუშრა. შემდეგ ძლივს
წამოიწია, საწოლზე აბობღდა და ვარსკვლავის ფორმაში გაწვა ლოგინზე. თავი ბალიშში
ჩარგო და გაჩუმდა; თავს დაწყნარების საშუალება მისცა. ემოციებისგან დაცლილს და
გამოფიტულს ისე ჩაეძინა, ვერც გაიაზრა.
-რა მარიამ ჯაყელი, ბიჭო, მეღადავები? - ვეღარ მოითმინა ახვლედიანმა, იოანეს გახედა და
გაიცინა. იოანემ ამოიხვნეშა და თავი ჩაქინდრა.
-ანდრეა, შენ ხომ იცი, ერთი პროცენტი შანსი მაინც რომ მქონოდა, მისი არ შეყვარების,
ახლოსაც არ გავეკარებოდი ჯაყელს? - სიმწრით გამოცრა სიტყვები დანელიამ და ორივე მუჭი
შეკრა. ახვლედიანს გაეცინა, ჯიბეებში ჩაიწყო ხელები და გვერდით მიუჯდა ძმაკაცს.
-ანდრეა, ჩვენს ძმობას გაფიცებ, რა, დაივიწყე რომ ჯაყელია მარიამი და ისე მიიღე, როგორც
ჩემი ცოლი! - გაწამებული ხმა ჰქონდა იოანეს; გაწამებული და მუდარით სავსე.
-აუ აზრზე ხარ, ბიჭო? ლუკა ჯაყელის სიძედ გაიჩითები! - გაეცინა მათესაც.
იოანეს ხმა არ ამოუღია. ანდრეამ თავი დააქნია იმის ნიშნად, რომ მისთვის ყველაფერი
ნათელი იყო და კიდევ ერთხელ დაკრა მხარზე ხელი გვერდით მჯდომს.
-ანდრეა, შენ არაფერ შუაში ხარ! - დამარცვლით გაიმეორა სიტყვები დანელიამ. - მართლა
რომ ვუყვარდე, ასე არ მოიქცეოდა...
-კარგი ახლა, მანდ გაჩერდი! - გაბრაზდა უტა. - ჩემთვის რომ დაგეჯერებინა არაფერიც არ
მოხდებოდა! ნუ აბრალებ მარიამს...
-მე ეგ გითხარი? მე გითხარი, დრო მიეცი მარიამს და ჯერ მხოლოდ ანდრეას უთხარი
ყველაფერითქო!
-რაღამდენი დრო მიმეცა?
-შენ სხვა ხარ, იოანე! - წამოიყვირა უტამ. - ანდრუშ, ხომ იცი, როგორ მიყვარხარ და პატივს
გცემ, მაგრამ ისიც ხომ იცი, რას ვგულისხმობ, არა? - ანდრეას მიუბრუნდა ახვლედიანი, ამ
უკანასკნნელს გაეღიმა.
-თქვენ მაინც ნუ იჩხუბებთ ახლა. ვერაფერს უშველით მაგით! იოანე, ანასტასიას თავს
ვფიცავარ, არ ვიცი რა უნდა გითხრა ასეთ სიტუაციაში. მაინც ჯაყელია ეგ გოგო, ხომ ხვდები?
მეუხერხულება, რა, არ ვარ შეჩვეული, მაგრამ შენ გიყვარს და დამთავრებულია მანდ მაგის
ჯაყელობა!
-აი, შენ თუ შეგიძლია ჩემ გამო მარიამის მიღება, იმას რატომ არ შეუძლია?
-ნუ ადარებ ძმაო, რა პონტია?! - როგორც იქნა ხმა ამოიღო მათემ. - ჯერესერთიც, ანდრეას
ვაფშე კიდია ეს ჯაყელებ-ახვლედიანების დედააფეთქებული ბაზარი, მეორეც, -
მარიამისთვის ანდრეაა მკვლელი და არა პირიქით! - ჩამოაყალიბა სათქმელი მათემ და უტას
თვალი ჩაუკრა.
-ოო, შენ კიდე, ეშინია ხალხს ჩემი, ახლა გაიგე? - გახუმრება ცადა ანდრეამ. - დრო მიეცი, რომ
დაფიქრდეს. ზედმეტად მკაცრი ხარ, დანელ, “დაჟე“ მე გეუბნები ამას!
-სად მიდიხარ?
-არ გეჩვენება! - უფრო ფართედ გაეღიმა ელენეს და ჭიქა ხელში მოიქცია. - სადღეგრძელო
მინდა ვთქვა!
-რას გაუმარჯოს და მე და შენ. ჩვენ გაგვიმარჯოს და ჩვენ მიერ შექმნილ პაწაწინა არსებას,
რომელიც ცხრა თვეში მოევლინება სამყაროს! - ბოლო სიტყვებზე საოცრად აუბრჭყვიალდა
თვალები დევდარიანს.
-როგორ გამახარე! შენ ხომ წარმოდგენაც არ გაქვს, როგორ გამახარე, ჩემო სიცოცლე!
მიყვარხარ, ორივე მიყვარხართ! მამა გავხდები, ოჯახში პირველი შვილი, პატარა ჯაყელი! -
ბუტბუტებდა გახარებული ლუკა და მთელი ძალით ეკვროდა ცოლს.
-ხუმრობ? არიცი, როგორ უნდოდა ძმიშვილი. დარწმუნებული ვარ გააფრენს. ფეხით ჩამოვა
უკან! - გაეცინა ლუკას.
-გპირდები, ასეც იქნება! - შუბლზე აკოცა ჯაყელმა მეუღლეს და შემდეგ ისევ გულში ჩაიკრა.
ორმა კვირამ ისე გაიარა, მარიამს და იოანეს ხმა არ გაუციათ ერთმანეთისთვის. იტანჯებოდა
ორივე, მაგრად არცერთი ტყდებოდა და დგამდა პირველ ნაბიჯს. იოანე ცდილობდა,
არაფერი შეემჩნია ბიჭებთან, მაგრამ მაინც აშკარა იყო, რომ ძალიან განიცდიდა და გული
ტკიოდა მამაკაცს საყვარელ ქალთან განშორება. საღამოობით ეზოში ჯდებოდა, სიგარეტს
ეწეოდა და ჩუმად გლოვობდა თავის უბედობას. მარიამიც არ იყო უკეთეს დღეში,
ენატრებოდა დანელია, მასთან საუბარი, ჩახუტება და უბრალო ურთიერთობა. ბევრჯერ
წაუცდა ხელი მობილურზე, მაგრამ მაშინვე ანდრეა ახსენდებოდა და ხვდებოდა, რომ მზად
არ იყო. რაც არ უნდა ძლიერ ნდომოდა იოანესთან ყოფნა, იმ ფაქტს ვერ ივიწყებდა, რომ
ახვლედიანი მისი ცხოვრების განუყრელი ნაწილი იყო.
უნივერსიტეტის ეზოდან გამოდიოდა. იმ დღეს მხოლოდ ერთი ლექცია ჰქონდა, თანაც მისი
მეგობრებიდან არცერთი იყო ეზოში, ამიტომაც სწრაფად ტოვებდა შენობას. ბედნიერი იყო,
რადგან დემეტრე, როგორც იქნა, დაითანხმა დავითის მოშორებაზე და საკუთარი მანქანის
მართვაზე. ღიმილით მისეირნობდა მანქანისკენ, როცა ეზოდან გამოსულმა, ანდრეა
ახვლედიანი დაინახა. მამაკაცს ხელები ჯიბეებში ჰქონდა ჩაწყობილი და მანქანაზე
აყუდებული ელოდებოდა გოგონას.
სიცივემ ერთიანად დაურა სხეულში. შეეშინდა და ფეხის გადადგმაც ვეღარ გაბედა. თავიდან
ეგონა რომ ეჩვენებოდა, მაგრამ თვალების რამდენჯერმე დახამხამების შემდეგ მიხვდა,
მართლაც ანდრეა იდგა მის წინ. ახვლედიანმაც დაინახა გოგონა, წამოიწია და მისკენ
გაემართა.
-აქ რა გინდა?! - გაყინული ტონით ჰკითხა და მის თვალებს თავისი მოაცილა, რათა
მღელვარება დაეფარა.
-შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს. ახლავე წადი აქედან, თუ არ გინდა,რომ ჩემს დაცვას
დავუძახო!
-კარგი ახლა, არ გინდა ეს ბავშვობა. ორივემ ვიცით, დაცვა რომ გყავდეს ახლა გვერდით უნდა
გედგეს.
-არა, არ იცის და არც უნდა გაიგოს. ეს საუბარი მხოლოდ ჩვენ ორს შორის წარიმართება... -
დასერიოზულდა ანდრეა.
-მაგრამ თუ იოანე ოდნავ მაინც გაღელვებს, უნდა ვილაპარაკოთ. - მშვიდი იყო ახვლედიანი.
მარიამმა პირი მოაღო რაღაცის სათქმელად, მაგრამ გაჩუმდა. ანდრეას გაეღიმა. მიხვდა, რომ
დაითანხმა გოგონა.
-კი, შევუკვეთავ და მერე ახალ ამბებზე ვიჭორაოთ, გინდა? - ცინიკურად ჩაეცინა ჯაყელს.
ანდრეას გაეცინა.
მარიამი შეცბა. ღიმილი სახეზე შეეყინა და ხმა აუთრთოლდა - ვერ გაბედავ, ამდენი ხალხის
წინაშე... მე იოანეს...
-მარიამ, თუ გგონია, მე შენი ოჯახი გულზე მეხატება და მომწონს, რომ ჯაყელი ხარ ძალიან
ცდები. მაგრამ იოანეს გამო შემიძლია შენი ატანა!
-აჰა, მაშ შენ შეგიძლია ჩემი ატანა? შენთვის რა დამიშავებია, რომ ასატანიც გავხდი?!
-შენ არაფერი, მაგრამ შენმა ძმება მე და ჩემს ძმას საავადმყოფოში ამოგვაყოფინეს თავები ამ
ცოტა ხნის წინ, შეხსენება გჭირდება?
-შენი ჩვენი ძმა მოკალი და ამის გამო არც კი დასჯილხარ. მამაშენის დახმარებით გაექეცი
მართლმსაჯულებას და დაიმალე! როგორ ბედავ და საერთოდ როგორ მიყურებ თვალებში?! -
ზიზღით აუკიაფდა თვალები მაშოს.
-ეგ ამბავი მე და შენმა ძმებმა უკვე მოვაგვარეთ. არვიცი იცი თუ არა, მაგრამ რაც არ გეხება
იმაში ცხვირს ნუ ჩაყოფ, მარიამ, არ გარგებს ეგ ამბავი!
-არ მესმის, საერთოდ რანაირად აქვს იოანეს და უტასნაირ ადამიანებს შენთან ურთიერთობა!
-მაგის გაგებას არც გთხოვ. მხოლოდ ის მინდა, რომ გონებას მოუხმო და იოანესნაირი
ადამიანი არ დაკარგო. ისედაც გამოშტერებულ საზოგადოებაში გიხდება ტრიალი,
დანელიებისნაირი ხალხი ნამდვილად არ გაწყენდა ცხოვრებაში.
-შენზე კი არა, ჩემს ძმაკაცზე ვზრუნავ. ცოდვები ისეც არ მაკლია ცხოვრებაში, მის
საცოდაობას ვეღარ დავიმატებ! - ხელი აიქნია ანდრეამ და ჩაიცინა.
-რას ითხოვ ჩემგან? დავივიწყო, რომ შენ და იოანე განუყრელი მეგობრები ხართ, თუ ის
ამოვიგდო გონებიდან, რომ შენ ნიკუშა მოკალი?
-ეს არაფერს ცვლის... შენ მაინც მტერი ხარ... - გამტყდარი ხმით დაიჩურჩულა მაშომ და
აცრემლებული თვალები დამალა.
-იცი რას ვერ ვხვდები? შენ რატომ ართულებ ასე ძალიან ყველაფერს! იოანე არ გიყვარს?
-შუაში როგორ არ არის! იოანე რომ გიყვარდეს, ასე ადვილად დანებდებოდი? კარგი, გავიგე,
მე მტერი ვარ, მაგრამ ეგ უფრო არ უნდა გიმძაფრებდეს იოანესთან ყოფნის სურვილს? ასე
ადვილად დაანებებდი საყვარელ მამაკაცს შენს მტერს? - პირიქით, იბრძოლებდი და ჩემს
თავს ჩამოაშორებდი. შენს თავს და თქვენს სიყვარულს აარჩევინებდი. გგონია,
წარმოუდგენელ რამეს გეუბნები? - ქალისადმი სიყვარული ყველაფერს გააკეთებინებს კაცს!
შენ კიდევ გარბიხარ და იმალები. ბავშვივით იბუტები და ასე უთქმელად ასრულებ
ყველაფერს, ვიღაც ანდრეა ახვლედიანის გამო! რატომ მანიჭებ ამხელა მნიშვნელობას
საერთოდ? - ბოლო სიტყვებზე პირდაპირ თვალი თვალში გაუყარა ანდრეამ მარიამს.
-შენს თავს უსმენ მაინც? რაებს ლაპარაკობ ხვდები? საბავშვო ბაღში ხომ არ ვართ?!
-რატომ, ბავშვურს რას გეუბნები? რომ დაფიქრდე და მომისმინო, მიხვდები, რომ სიმართლეს
ვამბობ!
-გინდა, რომ იოანე ჩამოგაშორო? - ჩაეცინა მარიამს.
-თუნდაც! ცადე, იქნებ გამოგდის და შენი არჩევა უნდა? - ეშმაკურად გაეღიმა ანდრეას.
-რა სისულელეა! საერთოდ არ გცნობია შენი ძმაკაცი. იოანე არასდროს იტყვის შენზე უარს,
არც ჩემი და არც სხვისი თავის გამო! შენ ოდნავი წარმოდგენაც არ გაქვს, რამხელა
მნიშვნელობა გაქვს იოანეს ცხოვრებაში.
-და შენ მზად ხარ ჩვენი ძმაკაცობა უფრო წინ დააყენო, ვიდრე შენი თავი? არ გყვარებია
იოანე!
ანდრეას სხივი გაუკრთა თვალებში, ერთგვარად შეცბა კიდეც, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია.
-ვიცი, რომ ახლა რასაც ვიტყვი, არ დაიჯერებ, მაგრამ არ მადარდებს. ჩემთვის მთავარია ის
იყოს ჩემს ძმაკაცთან, ვინც მას უყვარს, მე არავინ მეკითხება მაგას!
-იცი, გისმენ და ვრწმუნდები, რა ახელებთ ლუკას და ბექას ასე ძალიან შენში. ამაზრზენია
შენი ცინიკური ლაპარაკის მანერა და ღიმილი! ამ წამს მეც ამაზრზენი ვარ ჩემი ოჯახის
უბედურების მთავარ მიზეზთან ერთად რომ ვზივარ და ეშმაკმა უწყის რას ვლაპარაკობ! -
ჩანთას დასტაცა ხელი და წამოდგა მარიამი.
მარიამს აღარაფერი უთქვამს, აღარც შებრუნებულა; სწრაფად გააღო კარი და გარეთ გავარდა.
გიორგი თოიძე თავისი სახლის აივანზე იჯდა, ჩაის მიირთმევდა და ისევ საქმეზე მუშაობდა.
მიუხედავად იმისა, რომ მეუღლე ყოველთვის საყვედურობდა, სახლის და სამსახურის
საქმეების ერთმანეთში არევას, თოიძე მაინც ვერ ისვენებდა და სახლშიც განაგრძობდა
საქმიანობას.
პაატა ჯღენტის მკვლელობა უკვე გახსნილი ჰქონდა. მისი მკვლელი გარკვევით წერდა თავის
ბოლო წერილში, რომელიც თურქეთის პოლიციამ გამოუგზავნა გამომძიებლებს, რომ
ჯღენტი პირადი დაპირისპირების გამო მოკლა. კონკრეტულ მიზეზებს გიორგობიანი არ
წერდა. გიორგის, რა თქმა უნდა, აბსურდულად ეჩვენებოდა ეს მიზეზი, მითუმეტეს, რომ ამ
ყველაფერს გიორგობიანის უცაბედი სიკვდილიც ერთვოდა. ცხადზე ცხადი იყო, რომ
ახვლედიანის დაცვის წევრი ვიღაცის დაკვეთას ასრულებდა, თუმცა კერძოდ ვისას, ამის
გარკვევას უკვე თვე-ნახევრის განმავლობაში ცდილობდა ამაოდ.
ჩაის სვამდა და ვინ იცის, უკვე მერამდენედ სწავლობდა ბარბარე ჟღენტის დოსიეს - არაფერი
საინტერესო. ისევდაისევ, ათვალიერებდა მის სურათებს. ზოგან მარტო იყო, ზოგან ოჯახთან
ან მეგობრებთან ერთად. ერთ ფოტოზე კლასელებთან ერთად უნდა ყოფილიყო რომელიღაც
კლუბში, ინა ჯაფარიძეც მის გვერდით იყო სურათში.
ფოტო ხელში აიღო და უკეთ დააკვირდა ჯღენტის სახეს. აქამდე შემჩნეული არ ჰქონდა -
ყველა იღიმოდა ან იცინოდა, მის გარდა. ეტყობოდა, რომ კლუბური გართობის მოყვარული
არ უნდა ყოფილიყო და ხმამაღალ მუსიკასაც შეეწუხებინა.
-გიორგი, უთხარი შენს შვილს რამე! - წუწუნით გამოვიდა სახლიდან თოიძის მეუღლე და
ქმარს შეუბღვირა. გამომძიებელი სურათს მოწყდა და ცოლს ახედა.
-აუ, მამა, შენ მაინც უთხარი რამე. რა უნდა დაშავდეს კლუბში წასვლით?! სკოლას ვამთავრებ
წელს, ბოლოსდაბოლოს, მთელი კლასი იქ იქნება!! - წუწუნით მოჰყვა დედას ქალიშვილი.
თოიძემ შეჭმუხნული წარბები გახსნა და ქალიშვილისკენ სწრაფად შებრუნდა:
რენეს გზიდან დაურეკა და სასწრაფოდ ბიუროში მისვლა თხოვა. თავადაც სწრაფად მართა
მანქანა და სულ მალე უკვე საკუთარ კაბინეტში იჯდა, რენეს მოლოდინში.
-რა მოხდა, უფროსო? ასეთი საჩქარო რა იყო? - ქოშინებდა რენე, რომელსაც შეუსვენებლივ
ამოერბინა ბიუროს კიბეები.
-ვაკვირდები, უფროსო და ვერაფერ საეჭვოს ვერ ვხედავ. ჯღენტი და მისი მეგობრები არიან
რომელიღაც კლუბში, რა არის აქ უცნაური?
-შენ, როგორც კლუბური გართობის მოყვარულს, შეგიძლია მითხრა, რომელ კლუბში არიან?
-რა თქმა უნდა, შემიძლია, უფროსო. უკანა პლანზე „დიჯეი იქსი“ დგას, ხედავთ? - სურათზე,
გოგონების უკან, მწვანეთმიან ბიჭს დაადო თითი რენემ. - ეგ ბიჭი მარტო „ფენიქსში“
მუშაობს, სხვაგან არსად.
-სურათი თითქმის სამი წლის წინაა გადაღებული, ათ ივნისს, დღეს, როცა ახვლედიანმა
ნიკოლოზ ჯაყელი მოკლა! - თანაშემწეს დასკვნის გასაკეთებლად დრო აღარ მისცა თოიძემ
და თავად თქვა ყველაფერი.
-რა გამოდის, ჩემო რენე და ის, რომ იმ დღეს, როცა ახვლედიანმა ჯაყელი მოკლა, ბარბარე
ჯღენტიც იმავე კლუბში იმყოფებოდა, მათთან ძალიან ახლოს!
-თავს დავდებ, რენე, ანდრეას და ბარბარეს საიდუმლო კავშირი, რომელიც მათი პირველი
დანახვისთანავე ვიგრძენი, სწორედ ამ ღამეს უკავშირდება!
-არა, ჯერ არაფერსაც არ ვფიქრობ! დასკვნების გაკეთება ნაადრევია, ეს კია, რომ ანდრეა
ახვლედიანთან ისევ მომიწევს გასაუბრება...
-და საერთოდ რა არის ჩვენს საქმეში იოლი, რენე? - გაეცინა თოიძესაც, თავი გააქნია და
სავარძელში ქანაობა დაიწყო.
ანდრეას სიტყვები კანქვეშ შეუძვრა და მოსვენება დააკარგვინა. მთელი გზა, სახლისკენ, მისი
სიტყვები უტრიალებდნენ გონებაში.
მარიამი სწრაფად მივიდა დანიშნულების ადგილზე და ზარი გაუშვა მასთან, იმის ნიშნად
რომ უნდა ჩამოსულიყო.
სულ მალე გაიღო მანქანის მარჯვენა კარი და სალონი მარიამისთვის ასე ნაცნობი და
საყვარელი სუნამოს სურნელით გაიჟღინთა.
-ოც წუთში თათბირი მაქვს, მანამდე გისმენ... - გოგონასკენ არც გაუხედავს, ისე ჩაჯდა
მანქანაში.
-რატომ დამირეკე?
-შენ დამირეკავდი? ორი კვირა გავიდა, ასე ბავშვებივით როდემდე უნდა გავაგრძელოთ?! ასე
უთქმელად დავასრულეთ? საერთოდ, წარმოდგენაც არ მაქვს, ახლა რა ვართ
ერთმანეთისთვის.
-რა გინდა, რომ ვიყოთ? - თვალებში მიაჩერდა იოანე მარიამს; მარიამი შეცბა.
-ხო, მეც ბევრი რამე მეგონა, მარიამ, მაგრამ ვცდებოდი თურმე! - ირონიულად ჩაეცინა
დანელიას.
-მაგის მეტი არაფერი გაქვს სათქმელი? საერთოდ არაფერი გემეტება ჩემთვის? - როგორც იქნა
გათავისუფლდნენ მარწუხებიდან ცრემლები და ყვრიმალები დაუნამეს ჯაყელს.
ამ სიტყვის მერე მაინც ელოდა დათბობას, რადგან თავად არასდროს იყო თბილი სიტყვებისა
და ემოციების ინიციატორი, მაგრამ არაფერი, საერთოდ არაფერი - სრული სიცივე და
უმოქმედობა.
-რა გინდა ჩემგან, მარიამ, შეგიძლია მითხრა? - თვალების გარსი ოდნავ ჩასწითლებოდა
დანელიას.
-ასეთი მკაცრი ნუ იქნები, გთხოვ! ნუთუ ასე მარტივად მისვამ ხაზს? რატომ არ გინდა, ჩემიც
გაიგო?
მარიამი დარჩა ერთ ადგილზე გახევებული. სუნთქვაც კი აღარ ახსოვდა, მგონი. ჯერ მისმა
სიცივემ მოკლა, თორნიკეს სახელის ხსენებამ კი სულმთლად მოუღო ბოლო. ვეღარც
ტიროდა, ვეღარც ფიქრობდა, ვეღარც მოძრაობდა - სრული შოკი! პირველი შემთხვევა იყო,
როცა თავად ცადა სიტყვებით ემოციის გადმოცემა, როცა ასეთი სენტიმენტალური და
თბილი იყო მასთან ურთიერთობაში, საპასუხოდ რა მიიღო?! - ყველა ეუბნებოდა, რომ მას არ
უყვარდა საკმარისად იოანე, მაგრად იოანემ რა გააკეთა სიყვარულის დასამტკიცებლად? ასე
უცებ როგორ გადაუსვა ხაზი? თანაც რა მიზეზით? უსიყვარულობაში დასწამა ცილი ჯაყელს!
საჭეს ორივე ხელით ჩააფრინდა და მთელი სიმწარე მას აზღვევინა. შემდეგ სარკეში ჩაიხედა,
სახე დაალაგა და მანქანა დაქოქა.
სახლისკენ მიმავალ ბილიკს ნელი ნაბიჯით მიუყვებოდა. ეზოში ელენე და ლუკა დაინახა, ამ
უკანასკნელს მეუღლის მუცელთან ჰქონდა სახე მიტანილი და გაბადრული ღიმილით
ელაპარაკებოდა რაღაცას. ელენე შიგადაშიგ იცინოდა და წვენს სვამდა.
მარიამსაც გაეღიმა, მათ შემხედვარე. მისი ძმა ისეთი ბედნიერი იყო, ვეღარც ცნობდა.
უჩვეულო სიმშვიდე გამეფდა მათ სახლში მას შემდეგ, რაც ელენეს ორსულობის შესახებ
შეიტყო ოჯახმა. თითქოს ავისმომასწავლებელიც კი. ხანდახან ისეთი შეგრძნება ეუფლებოდა,
თითქოს იოანესთან რომც ყოფილიყო, აღარავინ გაბრაზდებოდა უკვე მის ოჯახში. შემდეგ
თავს აქნევდა და საკუთარ თავს არწმუნებოდა, რომ სისულელე იყო მისი ნააზრევი.
დანელიების ოჯახთან დანათესავებას ვერაფრით გადაიტანდნენ ჯაყელები; რაც არ უნდა
მომხდარიყო, მაინც!
-ძალიან ბედნიერები არიან, არა? - ფიქრი თორნიკეს ხმამ შეაწყვეტინა მარიამს. არველაძე
გვერდით ედგა გოგონას და უღიმოდა.
-რას ქვია, რა მინდა? - გაკვირვებით ჩაეცინა თორნიკეს. - რა მინდა ხოლმე აქ, საერთოდ?
-არა... - ტუჩის კუთხეში გაეპარა ღიმილი უფროს ჯაყელს, როცა მიხვდა, ლუკას უკვე სულაც
აღარ ადარდებდა ეს საკითხი; უბრალოდ ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა.
-სად მიდიხარ?
-თუ თქვენ მიდიხართ, ჩვენც წამოვალთ მაშინ, დავტოვოთ მომავალი მამიკო მეუღლესთან! -
გაეცინა რატის, გეგაც წამოაგდო და ყველა ერთად გავიდა ოთახიდან.
ლუკაც წამოდგა ღიმილით, კიბეები აიარა და საძინებელში შევიდა. ელენე უკვე იწვა, ჯერ
ორი თვისაც არ იყო, მაგრამ მაინც იღლებოდა უკვე. ტანთ არც გაუხდია, ისე მიუწვა ცოლს,
მუცელზე აკოცა და ხელები მოხვია.
-რას მმართებთ შენ და ეს პატარა, ელენე? საერთოდ ვეღარაფერ ცუდზე ფიქრობს ჩემი
გონება. მხოლოდ თქვენზე!
-ამას სიყვარულის ძალა ქვია ლუკა და ის აი, აქედან იღებს სათავეს! - ჯაყელის ხელი თავის
მუცელთან მიიტანა გოგონამ.
ლუკას სახე გაებადრა; ცოლს აკოცა, კარგად ჩაეხუტა და მასთან ერთად დაიძინა.
მართალია, უკვე საკმაოდ გვიანი იყო, მაგრამ ახვლედიანების სახლში ჯერ კიდევ
შეიმჩნეოდა ხალხმრავლობა. ყველა უკანასკნელ მითითებას იღებდა, თუ როგორ უნდა
მოქცეულიყვნენ და რა ევალებოდათ ქორწილში.
-შენ პატარძალთან ერთად რატომ არ ხარ? მისი დამშვიდება აღარ გევალება? - გადაულაპარა
ცოტა ხნის შემდეგ ტასოს და გაუცინა.
-ნუ ხარ შენ საზიზღარი! ჩვენსას რას უწუნებ? - გაეცინა უმცროს ახვლედიანს.
-ბიჭებო, ერთი წამით წამოდით, რა, ბატონ ირაკლის თქვენთან საქმე აქვს! - ოთახში თავი
შემოყო ირაკლის მარჯვენა ხელმა.
ირაკლიმ მაგიდაზე დადებული გასაღები აიღო, უჯრა გახსნა და იქიდან მიყოლებით ამოიღო
სამი რევოლვერი.
-ეს რა არის, მამა? რად გვინდა? - შეცბა სანდრო და მაგიდაზე დაწყობილ იარაღებს დახედა.
-„ქაუნთერი“ უნდა ვითამაშოთ შენს ქორწილში, სან, არ გიხარია? - ეშმაკი ბავშვივით გაეცინა
ანდრეას. - რისთვის უნდა გვინდოდეს, შენი აზრით?!
-კარგი ახლა, მამა, სიძე კაცი გვყავს, იარაღით ხომ არ მიაკითხავს გოგოს სახლში?
ოთხმოცდაათიანებში ვართ?! - გაეცინა ანდრეას.
ირაკლიმ ჯერ შვილებს შეხედა, შემდეგ ვატოს; ამოიხვნეშა და ერთი რევოლვერი უჯრაში
დააბრუნა.
-კიდევ არის ერთი საკითხი! - წამომდგარი ალექსანდრე უკან დააბრუნა ირაკლიმ და ანდრეას
გახედა.
-კიდევ რა?
-რას ნიშნავს, მოსვლა-არ მოსვლის?! - წამოენთო ანდრეა. - დედა არ უნდა იყოს შვილის
ქორწილში?!
-არაფერიც არ უჭირს!
-ალექსანდრე, შენ თვითონ თქვი, გინდა, რომ ნინო იყოს შენს ქორწილში, თუ არა?! - შვილს
მიუბრუნდა ირაკლი.
-ანდრეა... რა თქმა უნდა, მინდა, რომ დედა ჩემ გვერდით იყოს, მაგრამ... დედა ავად არის და
არამგონია, ხმაურიანი და დამღლელი წვეულება მისთვის მიზანშეწონილი იყოს...
-არა, ბატონო ალექსანდრე, როგორ გალოდინებთ?! - სიმწრით გაეცინა ანდრეას, კარი უხეშად
გააღო და გავიდა.
დიდხანს აღარ დარჩენილა სახლში. იმდენად იყო გაბრაზებული, მალევე წავიდა დედასთან.
შორიდანვე შენიშნა უცხო მანქანა, რომელიც მათი სააგარაკო სახლის წინ იყო გაჩერებული,
ჭიშკართან. მეზობლის სტუმრად ჩათვალა და იქვე გააჩერა თავისი ავტომობილიც. დაცვის
წევრს გასაღები მიაჩეჩა და მისი ფარეხში შეყვანა თხოვა, თავად კი სახლში აპირებდა
შესვლას, როცა მისთვის უკვე კარგად ნაცნობი ხმა მოესმა ზურგიდან.
სწრაფად შებრუნდა უკან და ლამპიონის მკრთალ შუქზე ძლივს გაარჩია სტუმრის სახე. მის
წინ გიორგი თოიძე იდგა.
-რა სალაპარაკო?
-იცით, ხვალ ჩემს ძმას ქორწილი აქვს, მთლიანად ამაზე ვართ გადართულები, სხვა დროს არ
შეიძლება დალაპარაკება? ახლა არც ისე შესაფერისი დროა! - გამომძიებლის მოშორება ცადა
ანდრეამ.
-და თუ გეტყვით, რომ საქმე ბარბარე ჟღენტს ეხება, მაინც მომიცილებთ თავიდან? -
ეშმაკურად გაეღიმა თოიძეს.
-დიახ, დიახ, რა თქმა უნდა! - ორი კოვზი შაქარი ჩაიყარა ჩაიში გიორგიმ და ისევ
ახვლედიანს მიუბრუნდა. - ბატონო ანდრეა, ბარბარე ჯღენტთან რა ურთიერთობა გაქვთ? -
ყოველგვარი მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე ჰკითხა ახვლედიანს.
ანდრეა დაიბნა.
-და თქვენთვის სულაც არ არის უცნაური ის ფაქტი, რომ მკვლელობიდან რამდენიმე ხანში
თავად მკვლელი დამხრჩვალი იპოვნეს ზღვაში? - ჩაეცინა თოიძეს.
თოიძეს ჩაეცინა, ცხელი ფინჯანი ლამბაქზე დააბრუნა, ხელები მოისრისა და ისევ ანდრეას
მიუბრუნდა:
-ანუ?
-ანუ თქვენც კარგად ხვდებით, რომ პაატა ჯღენტის მკვლელობა დაგეგმილი იყო, ხოლო
ვახტანგ გიორგობიანი უბრალო იარაღი, რომელმაც თავისი საქმე გააკეთა და შემდეგ
მოიშორეს.
-საინტერესოა... შემდეგ?
-შემდეგ ის, რომ ერთი ასეთი შემთხვევის დროს, როცა მე და ჩემი თანაშემწე წარსულში
„ვიქექებოდით“ ძალზედ საინტერესო ფოტოს წავაწყდით!
-ამ ყველაფრით რისი თქმა გინდათ, ბატონო გამომძიებელო? - ხმა გაეყინა ანდრეას.
-მხოლოდ ფაქტის კონსტატირებას ვახდენ, ანდრეა. ფაქტი კი ისაა, რომ იმ ღამეს, როცა
თქვენ, როგორც ამბობენ, ნიკა ჯაყელი მოკალით, იმავე კლუბში და იმავე დარბაზში ბარბარე
ჟღენტიც იმყოფებოდა!
-ბატონო გამომძიებელო, სახლში მესტუმრეთ ასეთ დროს, ჩემს მისაღებში ზიხართ, ჩაის
მიირთმევთ და კიდევ ჩემგან ელით პასუხებს?! - აღშფოთებით ჩაეცინა ახვლედიანს.
-კარგი, მაშინ მე ჩემს აზრს მოგახსენებთ მომხდართან დაკავშირებით. ჩემი მოკრძალებული
აზრით, ბატონო ანდრეა, თქვენ და პაატა ჟღენტის ქალიშვილი რაღაც საიდუმლოს მალავთ,
რომელიც, დიდი ალბათობით, სწორედ იმ ღამეს უკავშირდება, როცა თქვენ, როგორც
ამბობენ, ჯაყელი მოკალით. თუმცა ფაქტია, ისიც კი არავინ იცის, რომ იმ ღამით ბარბარე იმ
კლუბში იყო, რაც ჩემს ეჭვს კიდევ უფრო აღრმავებს. ამას დამატებული ისიც, რომ ღრმად ვარ
დარწმუნებული, თქვენ არ უნდა იყოთ გულგრილი ბარბარეს მიმართ და ისიც, რომ
ქალბატონი ბარბარე რატომღაც თვლის, ჯაყელებს მასზე შური აქვთ საძიებელი,
მთლიანობაში არც თუ ისე სასიამოვნო სურათს ხატავს, თქვენ რას იტყვით?
-არა, ეს ისე, ჩემთვის ვერთობი ხოლმე. მიყვარს სხვისი გადაგდებული საქმეების შესწავლა
და ლოგიკურ ფინალამდე მიყვანა; თუნდაც ჩემთვის. იცით მაინც, რამდენი „გადაგდებული“
საქმეა ჩვენ ქვეყანაში?
-ჰო, მაგაში უნდა დაგეთანხმოთ, მაგრამ ისიც კია, რომ უფრო დაძაბული ფინალისთვის ქალი
რომ აღმოჩნდეს მკვლელი უკეთესი იქნებოდა! - ორაზროვნად ჩაილაპარაკა თოიძემ და
გამომცდელი მზერა დაასო წინ მჯდომს.
-ეგ უკვე თქვენი გადასაწყვეტია! კარგი, სულ ეს იყო, რისი თქმაც გინდოდათ? მხოლოდ
თქვენი „თეორიის“ გასაზიარებლად მოხვედით ჩემთან?
-მოდით სიმართლე ვთქვათ; თქვენც, ისევე როგორც მე, კარგად ხვდებით, რომ თქვენს ოჯახს
ჯაყელების გარდა კიდევ ჰყავს მტერი. ის, ვინც პაატა მოაკვლევინა და ბარბარე ჟღენტს
დაბრუნება აიძულა საქართველოში!
-არ აქვს მნიშვნელობა, რა მოხდა იმ ღამით. თქვენ ბარბარე გიყვართ, რაც მხოლოდ თქვენს
მტრებს აძლევს ხელს. მას დაცვა სჭირდება, თქვენ თუ მე დამეხმარებით, მასაც დაიცავთ! -
წამოდგა თოიძეც.
-მე ასე არ ვფიქრობ, ბატონო გიორგი, კარგად იყავით! - უკვე გასასვლელ კართან იყვნენ
თოიძე და ახვლედიანი.
-ეს ჩემი ტელეფონის ნომერია, თუ აზრს შეიცვლი, დამირეკე! - ფურცელი მიაჩეჩა ხელებში
გამომძიებელმა ანდრეას.
-იცოდე, ანდრეა, სახიფათო ხალხი ემტერება შენს ოჯახს; ბევრად საშიში, ვიდრე ჯაყელები
არიან! - გასვლამდე გამაფრთხილებლად დაუქნია თითი თოიძემ მამაკაცს.
უკვე დრო იყო, ქორწილს ახვლედიანების ეზოში გადაენაცვლა. ლიზა გაბადრული სახით
მიუყვებოდა კიბეებს, მიუხედავად იმისა, რომ საკმაოდ გრძელი შლეიფი მის მოძრაობას
აუტანელს ხდიდა. ალექსანდრე კი მშვიდი, აუღელვებელი გამომეტყველებით მიუყვებოდა
ცოლს და კაბის ტარებაში ეხმარებოდა.
-აი, ჩვენი მაგიდაც ვიპოვნეთ! - წამოეწია სიცილით ახვლედიანს მათე, მაგრამ ისიც მის
გვერდით შეჩერდა, როცა გოგონები დაინახა.
-ეს ინაა... ჩემი მეგობარი, იმედია გახსოვთ! - ძლივს გააცნო ბარბარემ დაქალი
გარშემომყოფებს.
მათ მაგიდას ნინა და უტაც შეუერთდნენ. საღამო ძალიან დაძაბულ ვითარებაში წარიმართა.
ანდრეა და ბარბარე მხოლოდ ერთმანეთს უყურებდნენ, შეშინებული თვალებით და თან
ვერაფრის თქმას ბედავდნენ. იოანეს სულაც არ ჰქონდა საზეიმო განწყობა, მისი ფიქრები
მხოლოდ მარიამს დასტრიალებდნენ. მათე და ნინა უფრო თავისთვის ჟღურტულებდნენ და
რჩებოდნენ მხოლოდ უტა და ინა, რომლებიც საერთოდ არ იცნობდნენ ერთმანეთს. ბოლოს
უტა დაიღალა და საუბარი გააბა თითქმის მისი ასაკის გოგონასთან, რომელიც კარგი
მოსაუბრე აღმოჩნდა და მალევე გაუგო დანელიას. მათი საუბარი საერთო სიტუაციასაც
წაადგა და ნელ-ნელა დაძაბულობამაც იკლო.
-დიდი ხანი ცხოვრობდი გერმანიაში, ინა? - უტამ ჰკითხა გოგონას, როცა გაიგო, რომ ორივეს
გერმანიაში ჰქონდათ უნივერსიტეტის პირველი წლები გატარებული.
-აქ ცხოვრობდი? - ყურები ცქვიტა ანდრეამ, რომელიც იქამდე საერთოდ არ უსმენდა მათ
საუბარს. - უკრაინაში არ ცხოვრობდი, მამაშენთან ერთად?
-ინა, იცი, მგონი მე და შენ მეზობლები ვართ, მუხათწყაროში. - გაუღიმა ნინამ გოგონას.
-მამაჩემის რომ ვიცი, არც მიკვირს! - გაეცინა ჯაფარიძეს. - ბუნებით ასეთია, ხალხთან
კონტაქტი არ უყვარს. დედაჩემმა ალბათ მაგიტომაც ვერ გაუგო, ხომ იცი როგორი აქტიურია
სოფო? - ბოლო სიტყვებზე ბარბარეს მიუბრუნდა გოგონა და გაუცინა.
-არა, არაფერი, უბრალოდ... არ ვიცი, რატომღაც გაგონილი მქონდა, რომ ბატონი ილიას
ცოლს თამარა ერქვა. - გაეცინა უხერხულად ახვლედიანს.
უტამ და ინამ ისევ განაგრძეს საუბარი, შიგადაშიგ მათე და ნინაც ერთვებოდნენ. ანდრეა და
ბარბარე ისევ დაძაბულები ისხდნენ, იოანე ისევ თავისთვის, ჩუმად.
ცოტა ხნის შემდეგ შემოიძარცვა მაგიდები, წყვილებმა საცეკვაო მოედანი შეავსეს. პირველი
და საზეიმო ცეკვა ნეფე-დედოფალმა შეასრულა, პატარძლის დაჟინებული თხოვნით. ანდრეა
უყურებდა ძმას და ვერაფრით ხვდებოდა, მისი ყალბი ღიმილის მიზეზს. ყველაფერს
უბრალოდ მის სერიოზულ ხასიათს აწერდა და თავს აქნევდა უკმაყოფილოდ. ბარბარესთან
ერთ მაგიდასთან ჯდომა აღარ შეეძლო, ამიტომაც დრო იხელთა და ანასტასიასთან ერთად
ისიც საცეკვაოდ გაემართა. სასმელმა თავისი გაიტანა და მხიარული ანდრეა ახვლედიანიც
გამოჩნდა.
ტორტის გაჭრის შემდეგ მქუხარე ტაში გაისმა; მას შემდეგ კი წყნარი ჰანგები გაჯღერდა.
ანდრეა შორიდან უყურებდა მომღიმარ ბარბარეს და ხვდებოდა, ახლა ამ ღვთაებასთან რომ
არ მისულიყო და ცეკვა ეთხოვა, თავს კაცად აღარასდროს ჩათვლიდა.
-შეიძლება ერთადერთი ცეკვა მაჩუქო? ერთი ცეკვა, მეტი არაფერი! - მის წინ ჩაიმუხლა და
საოცრად აბრჭყვიალებული თვალები მიანათა გოგონას.
ბარბარე შეცბა, დაიბნა და ერთ ადგილზე აწრიალდა; ვერაფრით მოიფიქრა, რა უნდა ექნა.
-გთხოვ! - დაამატა ანდრეამ ხავერდოვანი ხმით და ხელი გაუწოდა ჟღენტს. ბარბარემ უარი
ვეღარ თქვა და თავისი ხელი შეაგება ანდრეასას.
-უკაცრავად, მეგობრებო, მხოლოდ ერთ წუთს წაგართმევთ, მინდა რაღაც ვთქვა! - იღიმოდა
ახვლედიანი. ყველამ მაშინვე მას მიაქცია ყურადღება. - ალექსანდრე, ჩემო ბიჭო, რომ იცოდე
ახლა შენით როგორ ვამაყობთ მეც და დედაშენიც, რომელსაც მთელი გულით უნდა აქ ყოფნა,
მაგრამ ჯანმრთელობის გამო ვერ ახერხებს ჩვენთან ერთად ზეიმს. რომ იცოდე როგორი
ბედნიერი გამხადე, როცა გამომიცხადე, ცოლი მომყავსო. გიყურებთ შენ და ჩემს ულამაზეს
რძალს და ვრწმუნდები, სიყვარულის ძალაში. ძალიან ლამაზები ხართ, შვილებო და ძალიან
მეიმედებით! ახლა კი, მინდა ერთი ახალი ამბავი გითხრა შენც და აქ დამსწრე
საზოგადოებასაც! - გამოცოცხლდა ირაკლი და ჩაიცინა. - შენ უკვე დამიმტკიცე, რომ
სერიოზული კაცი ხარ, რომელსაც შეიძლება თვალდახუჭული ენდო. დღეიდან იმ ურთულეს
უღელში ებმევი, რომელსაც ქორწინება ჰქვია. სწორედ ამიტომ, მე უკვე შემიძლია თამამად და
ყოველგვარი ეჭვის გარეშე გადმოქცე შენ ჩვენი კომპანია და მის ერთპიროვნულ
მმართველად, ანუ აღმასრულებელ დირექტორად დაგასახელო! ამიერიდან, ჩემო ბიჭო, შენ
ჩემს პოსტს დაიკავებ და ეჭვიც არ მეპარება, რომ ჩემს ნაშენს ორჯერ უფრო მეტს დააშენებ!
ირაკლის სიტყვებს დიდი აჟიოტაჟი და ტაში მოჰყვა. ლიზა მაშინვე ქმარს ჩაეხუტა და
გაპრეზიდენტება მიულოცა. ვატოც გადაეხვია ძმაკაცს. ყველას უხაროდა ალექსანდრეს
ბედნიერება, თავად სანდრო კი სცენაზე ავიდა და მამას გადაეხვია.
-ეს რას ნიშნავდა? ეს ყველაფერი რას ნიშნავდა, ალექს?! - გამძვინვარებულ მხეცს გავდა
ანდრეა.
-სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ...
-არ გიყვარს, არა? კომპანიის გამო მოიყვანე ცოლად! ირაკლის ბრძანება რომ აგესრულებინა
და მისთვის გესიამოვნებინა, მაგიტომ! ძმაკაცის დას ასეთ რამეს როგორ უკეთებ, ბიჭო?
ვატოს როგორღა შეხედავ თვალებში? არ გიყვარს შენ ეგ გოგო!
-შენი ბრალია ყველაფერი! შენი ბრალია! გააკეთებინე, არა, რაც გინდოდა? აისრულე
წადილი? შექმენი მეორე შენნაირი?! - ახლა მამას მიუბრუნდა გამწარებული ანდრეა.
-მამას დაემსგავსე? იგივე გინდა ლიზას გაუკეთო, რაც ამან გაუკეთა დედაჩვენს?! ეგ გინდა?!
-გული სად დაკარგე? ვატოს დაა ეგ გოგო! ვის აუბედურებ, ხვდები? რატომ აკეთებ ასეთ
რაღაცას? რად გინდოდა? ეგ კომპანია ხომ მაინც შენი იყო? ასი წელი რა ჩემ ფეხებად
მინდოდა მე?!
-ანდრეა, წადი, სახლში შედი, წყალი შეისხი სახეზე და ისე დაბრუნდი! - განკარგულება გასცა
ირაკლიმ და ხელი აუქნია შვილს.
-საერთოდ წავალ აქედან. გული მერევა თქვენზე, ორივეზე! გილოცავთ, ბატონო ირაკლი,
თქვენნაირი უგულო მონსტრი შექმენით! - სიმწრით ჩაეცინა და ისევ ქორწილს დაუბრუნდა.
სწრაფად მიირბინა ლიზასთან და გადაეხვია. ალექსანდრე იქვე იდგა და მათ დაშორებას
ცდილობდა. - მე მაპატიე, რა... გემუდარები! - თვალები აუცრემლიანდა ანდრეას და ისე
მიმართა გოგონას. ლიზამ სიტყვის თქმაც ვერ მოასწრო, ისე სწრაფად გაეცალა ახვლედიანი
მასაც და მთლიანად, ქორწილსაც.
-არ იცნობ? ბევრი დალია და აურია, როგორც ყოველთვის! - უცებ მოიფიქრა მიზეზი
სანდრომ და ცოლს გაუღიმა.
უკვე თენდებოდა. ჰალსტუხი შეიხსნა და ეზოში დაჯდა. ანდრეას სიტყვები მასაც შეჩენილი
ჰყავდა, ზაფხულის ბუზებივით.
ნუთუ ალექსანდრეს მართლა არ უყვარდა ცოლი? ნუთუ მართლა მან აიძულა დაქორწინება?
ნუთუ შვილს იმავეს გაკეთება აიძულა, რაც ოდესღაც თვითონ გააკეთა? ნუთუ იმავე
ტანჯვისთვის გაიმეტა შვილი? - თავს ამაზე ფიქრიც კი აუკრძალა. წამოდგა, დაღლილი და
ნელა გასწია თავისი ოთახისკენ. ანასტასიას უკვე ეძინა, უზარმაზარი სახლი საოცრად
ცარიელად გამოიყურებოდა იმ წამს.
ალბათ, ასეა, არ აქვს მნიშვნელობა, სასახლეში ცხოვრობ თუ უბრალო ქოხში, ყველა სახლი
ცარიელია, თუ მასში უსიყვარულოდ შექმნილი ოჯახი ცხოვრობს.
-ანდრეა, მამაშენია მოსული, შენი ნახვა უნდა... - ახვლედიანის ოთახში მორიდებით შემოყო
თავი ნანამ.
-რამ შეაწუხა, თვით ირაკლი ახვლედიანი, რომ წყნეთში ამოვიდა?! - ირონია არ აკლდა
ანდრეას ტონს.
-ვისვენებ!
-რას აიჩემე რაღაც სისულელე, ბიჭო? რადგან კომპანია გადავეცი შენ ძმას, ამიტომ ანგერებაში
უნდა დასწამო ცილი?!
-იცი, მე რას ვფიქრობ? შენ გშურს შენი ძმის! ყოველთვის გშურდა, იმიტომ, რომ მას
ყოველთვის ყველაფერი ჰქონდა! არასდროს ყოფილა შენნაირი თავზეხელაღებული და
პრობლემური. წესიერი და დინჯი ბავშვი იყო, რომელმაც ეტაპობრივად განვლო ცხოვრება
და ახლა ყველაფერი აქვს!
-ჩემი შრომით მოპოვებული ქონებით ტკბები, ჩემს აშენებულ სახლში ცხოვრობ და ჩემი
ანგარიშიდან ფლანგავ ფულს. სულ ასე იყო და ცხოვრების ბოლომდე ასე იქნება! გრძელი ენა
და დიდი გული გაქვს შენს ძმასთან, იმას კი ვერ ხვდები, რომ მან უნდა შეგინახოს მთელი
ცხოვრება! ის იმუშავებს, შენ შეჭამ და დალევ!
-დიახაც! ასე რომ, კარგად დაფიქრდი, სანამ მე ან შენს ძმას გაგვაკრიტიკებ და გაგვლანძღავ,
არ დაგავიწყდეს, რომ საკენკს ჩვენი ხელიდან კენკავ!
-არ გამაცინო ახლა. არ მითხრა, რომ მუშაობას დაიწყებ და ისე შეინახავ „ოჯახს“! - გაეცინა
ირაკლის.
-ნანა, დედაჩემს და მე ბარგი ჩაგვილაგე, გთხოვ, ამ სახლში ერთი წამითაც აღარ გავჩერდები!
- მოსამსახურე ქალს გასძახა ახვლედიანმა.
-აქამდეც უნდა მომეშორებინა თქვენი წყეული ფული! თქვენ გქონდეთ და თქვენ მოიხმარეთ,
მე არაფერში მჭირდება!
-აბა ვის დავუტოვო? შენ, რომელსაც ფეხებზე გკიდია ცოლი, თუ შენს საამაყო შვილს, დედის
რომ შერცხვა და საკუთარ ქორწილშიც არ დაპატიჟა?!
-დაიმახსოვრე, იცოდე, შენ მამაჩემი აღარ ხარ, ამიერიდან მხოლოდ ერთი შვილი გყავს! -
ოთახიდან გასულს მიაძახა ანდრეამ მამას.
-ჩემთვის ვინ იცის უკვე, რამდენი წელია მასეა! - არ ჩამორჩა უფროსი ახვლედიანიც.
ცოტა ხანში გაიგო კარის გაჯახუნების ხმაც და მიხვდა, რომ ირაკლი წავიდა. მთელი
სიმწრით შეიკურთხა,იქვე მაგიდაზე მდგარი ლარნაკი კედელს მიაფშვნა და დაიღრიალა.
-სალამი, უტიკ, როგორ გიკითხო? შენი ძმა არაა სახლში? - ღიმილით შეეგება ანდრეა ბიჭს.
-იოანე, უნდა მიშველო, ჩემო ძმაო! - დედასთან ერთად შევიდა მისაღებ ოთახში ანდრეა.
-ღამე გაგვათევინე, რა. სასტუმროში ვერ წავიდოდი, მათეს და ნინას პატარა ბინა აქვთ, შენს
იქით გზა არ მაქვს!
-ეს ჩემი მეგობრის სახლია, დედა, იოანე აღარ გახსოვს? მასთან მოვედით ახლა, წყნეთში
ვეღარ დავბრუნდებით... - თბილად მიმართა ანდრეამ დედას.
-უტა, ქალბატონ ნანას სტუმრების ოთახი აჩვენე და დაბინავებაში დაეხმარე, გთხოვ. ჩვენც
მალე მოვალთ! - ძმას მიმართა უფროსმა დანელიამ.
-აქეთ წამობრძანდით, ნანა დეიდა! - ჩემოდნებს ხელი დაავლო უტამ და ქალებს წინ გაუძღვა.
-მისნაირი ნაძირალასგან სხვას რას ელოდი? მამაჩემი რომ არ ყოფილიყო, გეფიცები, იქვე
მოვკლავდი!
-დანელ, ჩვენს ძმობას გაფიცებ, ცოტახანი ამიტანე, რა. ხომ იცი, დედაჩემი რომ არა, მე სადმე
წავიდოდი, მაგრამ ნინოს ვერ დავტოვებდი მარტო...
-მანდ გაჩერდი! შენ რატომ იცხოვრებ სასტუმროში?! ამხელა სახლში ადგილი არ მექნება
შენთვის, თუ რა ჯანდაბაა?
-კარგი ახლა, შენი გოგო ისედაც გავაღიზიანეთ და ზედმეტი აღარაა საჭირო... - გაეღიმა
ანდრეას.
-რამე მოხდა?
-კიდევ კარგი იმძლავრა, თორემ შენი ძმისავით „პიჟონს“ რა აგიტანდა! - შეიცხადა არაბულმა.
-ანდრეა, ჩემთან რომ დაგაწყებინო მუშაობა გინდა? - დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ ამოიღო ხმა
იოანემ და ახვლედიანს გაუღიმა.
-ბიჭო, დიპლომი როგორ არ მაქვს, მამაჩემმა „მაჩუქა“, მაგრამ უნივერსიტეტში მარტო შენი
ხათრით დავდიოდი და აბა მე რა გამეგება შენი საქმის? - გაეცინა ახვლედიანს.
-ლექციებს ხომ ესწრებოდი ხოლმე ჩემთან ერთად, დავიჯერო, საერთოდ ტყემალზე ზიხარ?
-არა, რაღაცეების გაგებაში ვარ, მაინც ხომ იცი როგორი ნიჭიერი ბიჭი ვარ, თანაც შენნაირი
ძმაკაცის ხელში კი მიწევდა რაღაც-რაღაცეების სწავლა, მაგრამ იმის მერე იმდენმა წყალმა
ჩაიარა, რაღა მემახსოვრება?
-ე, ბიჭო, პრაქტიკის გარეშე სულ რომ წითელ დიპლომზე დაგემთავრებინა, მაინც
დაგავიწყდებოდა ყველაფერი, დაიწყე მუშაობა და ნელ-ნელა გაგახსენდება ნასწავლიც და
ახალსაც ისწავლი თან! - დაარიგა მათემ მეგობარი.
-ვიცი, ვიც, რატომაც მეუბნები! - გაეღიმა ანდრეას. - როდიდან მაწყებინებ ანუ მუშაობას? -
ხელები მოიფშვნიტა ახვლედიანმა და წელში გასწორდა.
გაეღიმა. მას და ეკატერინეს უყვარდათ სავსე მთვარის ქვეშ ღამეების თენება და ლაპარაკი.
ნეტავ ეკატერინე რომ მის გვერდით ყოფილიყო ახლა, რას ურჩევდა? რომ არ სცოდნოდა,
საქმე ახვლედიანის ძმაკაც დანელიას ეხებოდა რას ეტყოდა? რას ურჩევდა? როგორ
დაამშვიდებდა ასე აფორიაქებულ დას?
როგორ ჭირდებოდა ახლა მასთან საუბარი, მისი რჩევების მოსმენა, მის კალთაში თავის
ჩადება და თუნდაც ტირილი... როგორ ენატრებოდა თავისი უფროსი და.
-აქ რომ იყო თმაზე ხელს დამისვამდი და ლაპარაკით დამღლიდი, ხო? - გაეცინა მარიამს.
-შენი ხმა არ მომწონს, მაშო, მოხდა რამე? - მაშინვე მიუხვდა უფროსი და უმცროსს
გულისნადებს. გოგონამ უბრალოდ ამოიხვნეშა; ეს, როგორც ყოველთვის, საკმარისი იყო
ეკატერინესთვის. -მერე რა, რომ შენთან არ ვარ ახლა, მომიყევი.
-არვიცი, რა არის მოსაყოლი... ვიცი, რომ არ მასვენებს, მაგრამ პირთან მოტანილი სიტყვები
სადღაც ქრება, არ შემიძლია, ვერ ამოვთქვამ! - თვალები აუწყლიანდა მარიამს.
-ჰო, ესეიგი ეგაა! - ჩაეცინა ნაღვლიანად უფროს ჯაყელს. - ძალიან რთულადაა საქმე?
-ეკატერინე, ოდესმე, ცხოვრებაში, გქონია მომენტი, როცა გიგრძვნია, რომ ძალიან საყვარელ
ადამიანს ატკინე, თან ძალიან ატკინე და იცი, ახლა შენ გამო იტანჯება, მაგრამ შენ, თითქოს
ჯადო დაგადესო, ვერაფერს აკეთებ? - თითქოს ვეღარ მოითმინაო, ისე ჰკითხა მაშომ დას და
პასუხის მოლოდინში გაისუსა.
-ჰო, თითქოს მინდა, მთელი სხეულით ვდუღვარ, მაგრამ... არ შემიძლია, მაკავებს რაღაც!
-ალბათ არა...
-ჰო, არ უნდა აკავებდეს და ჩვენ მაინც ვაკავებთ. მანამ, სანამ შეგვიძლია, სანამ არ ვიღლებით
და არ გვბეზრდება, სანამ ცხოვრება გვანებებს ამას. მერე აღარაფრის შეცვლა შეგვიძლია, მერე
აღარ „გვაკავებენ,“ უბრალოდ გვიანია უკვე...
-გვიანი?
-იცოდე, მაშო, როცა იგრძნობ, რომ აღარაფერი გაკავებს, უკვე ძალიან გვიან იქნება. მე ახლა
ვგრძნობ მაგას...
-არ გაგიჭირდება გზის პოვნა. ხომ იცი, ჩემზე „რქიანი“ იყავი ყოველთვის! - ბოლო სიტყვებზე
აშკარად გაეღიმა ეკატერინეს.
-სიყვარულისთვის? - აუცილებლად!
ახლა იცოდა; ნამდვილად იცოდა, რაც უნდა ექნა! მისი ფიქრების გასაქეზებლად,
დაბარებულივით, გამთენიისას, მესიჯიც მიიღო უტასგან - „მთელი ღამე ეზოში იჯდა, ერთ
არსებაზე შეჩენილმა ფიქრებმა არ მოასვენა, ალბათ...“ - ეს უცნაური შინაარსის შეტყობინება
იქნებ სხვას ვერც გაეგო, მაგრამ მარიამი მაშინვე მიუხვდა მეგობარს სათქმელს. სახე გაებადრა
და ბედნიერებისგან ჩაეცინა. მობილური ხელში შეათამაშა, თავისი გეგმით კმაყოფილმა,
თავი დააქნია და ისევ განაგრძო ძილი დილამდე.
ანდრეამ ყველაზე ადრე გაიღვიძა ოჯახში. ძილის შებრუნება ვეღარ შეძლო, ამიტომაც
მოწესრიგდა და ქვევით ჩავიდა. სულ სხვანაირად ეჩვენებოდა ახლა დანელიების სახლი.
უკვე სტუმრად კი არა, მასპინძლად გრძნობდა თავს, რაც ერთგვარ უხერხულობაში აყენებდა.
თავისთვის ყავა მოიზმადა, ეზოში გავიდა და სიგარეტის მოწევა გადაწყვიტა. ჯიბიდან
სანთებელას იღებდა, როცა შემთხვევით ხელი რაღაც ფურცელზე მოუხვდა. გაუკვირდა და
ფურცელი მაშინვე ამოიღო ჯიბიდან. ხელში გამომძიებელი თოიძის ნომერი შერჩა. ქაღალდი
ხელში შეათამაშა; არ იცოდა, მისთვის რა უნდა ექნა.
-რაც არის, არის! - თავის თავს შეუძახა, მობილური ამოიღო ჯიბიდან და გამომძიებლის
ნომერი აკრიფა.
-გამარჯობა, ბატონო გიორგი, ანდრეა ახვლედიანი ვარ. ცოტა ადრე ხომ არ ვრეკავ?
-ანდრეა? - კმაყოფილებით ჩაეღიმა თოიძეს. - არა, არა. უკვე სამსახურში ვარ, გისმენთ!
-მერე?
გიორგიმ მცირე პაუზა გააკეთა; არაფერი თქვა, უბრალოდ ყურთამდე გაეპო ღიმილი.
-მერწმუნეთ, ერთად ბევრი რამის გარკვევას შევძლებთ. ძალიან ბევრ საიდუმლოს ავხდით
ფარდას! მაშ, როდის შეგეძლებათ ჩემთან შეხვედრა?
-გელოდებით, მაშინ!
-შეხვედრამდე, ანდრეა!
რა თქმა უნდა, უნივერსიტეტში წასვლა არც უფიქრია; გზიდან გადაუხვია და სულ სხვა
მიმართულებით გააგრძელა სვლა. მისმა ეიფორიამ და შემართებამ მაშინ მოიკოჭლეს, როცა
მანქანა იოანე დანელიას ფირმის წინ გააჩერა.
-მე მისი საცოლე ვარ და მისი ნახვა მინდა... - გედივით მოიღერა ყელი ჯაყელმა.
-ა, ერთი წუთით, მაშინ! - დაიბნა გოგონა და მაშინვე ტელეფონი მოიმარჯვა. - ბატონო იოანე,
თქვენთან თქვენი საცოლეა მოსული, შემოვუშვა? - დიახ, საცოლე... დიახ... კარგი, გასაგებია,
ახლავე! - ტელეფონი დაკიდა დანელიას მდივანმა და მარიამს მოუბრუნდა. - შეგიძლიათ
შებრძანდეთ; მარცხენა კარი, დერეფნის ბოლოს! - თავაზიანად გაუღიმა და ხელით
დერეფნისკენ ანიშნა.
ოთახში ფეხი შედგა თუ არა, იგრძნო, როგორ გაკრა გულმა რამდენჯერმე, მაგრამ მაინც არ
შეშინდა. იოანე ფანჯარასთან იდგა, ხელები მკერდთან ჰქონდა გადაჯვარედინებული და
აშკარად ღელავდა.
მარიამმა კარი მიხურა და წინ აესვეტა მამაკაცს; იოანე ცდილობდა ემოცია არ დატყობოდა
სახეზე, ისე კი გაფაციცებით აკვირდებოდა ჯაყელის თითოეულ ქმედებას.
-ლაპარაკი მინდა შენთან. იმედი მაქვს, ამჯერად მაინც არ გაიქცევი, ბავშვივით! - სიმტკიცეს
ავლენდა მარიამი.
-მარიამ, პირდაპირ მითხარი, რისთვის მოხვედი? ძალიან ბევრი სამუშაო მაქვს! - დაიღალა
დანელია.
-მინდა იცოდე, რომ ის დასკვნა, რაც შენ ჩემი და თორნიკეს ურთიერთობიდან გამოიტანე,
მცდარია! იმეორე რამდენიც გინდა, რომ მე ისევ თორნიკე მიყვარს; იმეორე თუთიყუშივით,
სანამ არ დაიღლები; დაარწმუნე შენი თავი, ჯიუტი ბავშვივით, რომელსაც მხოლოდ თავისი
ვერსიის სჯერა და სხვისი მოსმენაც არ უნდა, მაგრამ მე ნამდვილად ვერ დაგეხმარები და ვერ
გეტყვი, რომ რასაც ფიქრობ სწორია; იმიტომ, რომ არ ვიქნები მართალი არც შენთან, არც
თორნიკესთან და არც საკუთარ თავთან; გაიგე?! - წონასწორობა დაკარგა ჯაყელმაც და ისე
გაცეცხლდა, როგორც ახასიათებდა.
-აჰა, ანუ უარყოფ, რომ ის ბიჭი გიყვარს? - ბოლოს ამოიღო ხმა მამაკაცმა.
-იცი, რას გეტყვი? - არაფერსაც არ უარვყოფ! ხო, მიყვარს თორნიკე, ბავშვობიდან მიყვარს.
სულ მიყვარდა და ალბათ სულ მეყვარება, იმიტომ, რომ დაბადებიდან ვიცნობ და ალბათ
გადაბმულად ორი კვირა არ მახსენდება მის გარეშე. მაგრამ შენ ახლა ისე ურევ, როგორც მე
ვურევდი მთელი ცხოვრება; ორ გრძნობას ვურევდი ერთმანეთში. მე თორნიკე კი არ
მიყვარდა, აღტაცებული ვიყავი „უფროსი ბიჭით,“ რომელიც მკაცრად ზრუნავდა ჩემზე და
სულ მაკონტროლებდა. ყველა გოგოს უყვარდა თორნიკე და მეც რაღაცნაირად მინდოდა
მასთან. თორნიკე ჩემი ოცნება იყო და მეტი არაფერი! მიყვარს და სულ მეყვარება, როგორც
ახლობელი მეგობარი, რომელსაც სულ ესმოდა ჩემი. შენ ვერასდროს დაიკავებ მის ადგილს
ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ ეგ ადგილი არც გჭირდება! შენ, იოანე, სხვა რაღაც ხარ ჩემთვის! არ
გესმის? ვერ ხვდები? შენ მთლიანად შემცვალე! საერთოდ სხვა მარიამი დაბადე - ქალი
მარიამი, რომელსაც თავისი ძლიერი ხასიათისა და უდრეკი ბუნების გამოვლენის საშუალება
აქვს. შენთან მე აღარ ვარ პატარა მაშო, რომელსაც დაცვა სჭირდება; შენ გვერდით მე ძლიერი
ქალი ვარ და... ძალიან, ძალიან მინდა, რომ სულ ვიყო!
-თუ ასეა, რატომ ვერ მეუბნები ამ სიტყვებს? თუ მართლა ისეა, როგორც შენ ამბობ, რატომ
გიჭირს უბრალოდ სამი სიტყვის წარმოთქმა? - თვალები აემღვრა იოანეს, მარიამს
მიუახლოვდა და მისი ხელები თავისაში მოიქცია.
-უსიყვარულობაში რატომ დამწამე ცილი? მარტო იმიტომ, რომ ეგ სამი სიტყვა არ მითქვამს
შენთვის? პირველივე დაბრკოლებისას რატომ მაქციე ზურგი და ღალატში რატომ
დამადანაშაულე? იმიტომ დამსაჯე, რომ შენი ძმაკაცის მიღება ვერ შევძელი პირველივე
შეხვედრისას? იმიტომ დამცილდი, რომ პირველივე პრობლემაზე საკმარისად ძლიერი ვერ
ვიყავი? თუ ასეა, იცოდე, რომ მე ბევრი ვიფიქრე და მზად ვარ ანდრეა ახვლედიანი...
-მარიამ! - ისევ არ დააცადა ლაპარაკი მამაკაცმა ჯაყელს. - სანამ რამეს მეტყვი, უნდა
იცოდე,რომ ანდრეა ახლა ჩემთან ცხოვრობს; ჩემს სახლში; ერთად ვცხოვრობთ, გაიგე?
ანდრეა ახვლედიანი ჩემთან ცხოვრობს!
-ვიცი, რომ არ შეგიძლია ამის ატანა, მაგრამ არც მე შემიძლია მისთვის ზურგის შექცევა;
ამიტომაც უკვე აღარ აქვს მნიშვნელობა, გიყვარს თუ არა თორნიკე, გიშვებ და შეგიძლია
წახვიდე... აღარასდროს შეგაწუხებ და შენ დავიწყებას შევეცდები! - ბოლო სიტყვებზე ხმა
აუთრთოლდა იოანეს და ქუთუთოები დაუმძიმდა მლაშე სითხით.
-წავიდე? ასე უბრალოდ... ასე მარტივად გამიშვებ? - ცხარე ცრემლით ატირდა მაშო.
-არ შემიძლია, მარიამ, ჩემ გამო ამხელა მსხვერპლის გაღებას ვერ მოგთხოვ! მეგონა, მქონდა
ამის უფლება; მეგონა, მე თუ გიყვარდი ჩემი ძმის მიღებაც უნდა შეგძლებოდა, მაგრამ ახლა
ვხვდები, რომ ვცდებოდი. შენ თუ ფიქრობ, რომ ანდრეა მკვლელია ვერანაირი ძალა ვერ
შეგაცვლევინებს აზრს და მეც უძლური ვარ! ერთადერთი, რისი გაკეთებას შემიძლია, შენი
გაშვებაა... ამიტომ...
-იოანე...
-გთხოვ, ნუ მეტყვი! - ტუჩებზე თითი ააფარა იოანემ გოგონას. - არ მინდა, ჩვენი ბოლო
სიტყვები ის იყოს, რაც სიცოცხლედ მიღირს!
-იოანე დანელია, შენ მზის სხივი ხარ ჩემს ცხოვრებაში. შენ ჭეშმარიტი გზა ხარ ჩემთვის და
მე მთელი არსებით მინდა, რომ შენ მოგყვე, რომ შენთან ერთად გავაღო ყველა დახურული
კარი. იოანე, მე შენთან მინდა, იმიტომ, რომ მხოლოდ შენთან ვგრძნობ თავს თავისუფლად,
სრულყოფილად და ბედნიერად. მჭირდები მე შენ; ჩემს ყველაფრობას შენი ყველაფრობა
სჭირდება და შენს ყველაფრობაში თვით ეშმაკიც რომ შედიოდეს, მე მასაც მივიღებ, იმიტომ
რომ მე შენ მიყვარხარ და აღარასდროს, აღარასდროს ვაპირებ, რომ უკან დავიხიო.
აღარასდროს მინდა, რომ შემეშინდეს იმის აღიარებდა, რომ მიყვარხარ, რომ მჭირდები და
რომ ერთადერთი, პირველი და უკანასკნელი ხარ ჩემთვის! - ცრემლემი ღვარღვარად სდიოდა
მარიამს, მაგრამ მაინც არ ჩუმდებოდა, უმატებდა ტონს და უმატებდა ემოციას. ბოლო
სიტყვებზე თვალი თვალში გაუყარა მამაკაცს და ისე უთხრა მისთვის ასე ნანატრი სიტყვები.
იოანე უბრალოდ უსმენდა მარიამს და ხვდებოდა, რომ მისი ნათქვამი თითოეული სიტყვა
ძლიერი ქარივით იყო, რომელიც სადღაც, სიზმრების ქვეყანაში მიაქროლებდა მამაკაცს.
მარიამის მონოლოგისას ათასი ფერი გადაუვიდა და გადმოუვიდა სახეზე; გულმა მილიარდი
დარტყმა გამოტოვა წამის მეათასედში. ტვინმაც მიანება საქმის კეთებას თავი და მთლიანად
იმ ქალზე კონცენტრირდა, რომელიც ახლა დანელიას წინ იდგა და რომელიც სიყვარულში
უტყდებოდა მამაკაცს.
-მე... ხომ მხოლოდ სამი სიტყვა გთხოვე? - ბოლოს ძლივს ამოიღო ხმა იოანემ.
-მეც მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ! - კისერზე მოხვია ხელები იოანეს და თავისი სახე მისას
გაუსწორა.
იოანე აღტაცებით დააკვირდა ჯაყელს და წამით მის თვალებშიც მოასწრო ჩაძირვა. მერე
გამოფხიზლდა და იმდენად ნაზად წაეტანა მარიამს ბაგეებზე, გოგონას ეგონა ღრუბლის
ქულაზე იწვა და ცაში დაფრინავდა.
-ვგიჟდები შენს სიცილზე. საერთოდ სხვანაირი ხარ, როცა იცინი! - გაეღიმა დანელიას და
შუბლზე ჩამოყრილი თმა შეუსწორა გოგონას.
-ყველაზე მეტად შენში! - გაეღიმა იოანესაც, წელზე მოხვია ჯაყელს ხელები, ახლოს მიიზიდა
და ისევ დააცხრა ტუჩებზე.
ანდრეა თოიძის მიცემულ მისამართზე მივიდა; გარემოს მოავლო თვალი, ერთი შეხედვით
წყნარი უბანი ჩანდა,ზედგამოჭრილი მათი „საიდუმლო“ შეხვედრებისთვის.
ქუჩა გადაჭრა და იმ სახლს მიადგა, რომელიც მისამართში ეწერა. მომცრო ზომის,
ერთსართულიანი სახლი იყო, პატარა ეზოთი. ზარი დარეკა და მასპინძელს დაელოდა. ერთ
ადგილას ცქმუტავდა და ცალი ფეხით გაქცევაზე ფიქრობდა. ჯერ კიდევ არ იყო თავისი
გადაწყვეტილების მართებულობაში დარწმუნებული; თოიძე მაინც გამომძიებელი იყო და
მისი ნდობა არ შეიძლებოდა.
გამომძიებელმა კარი მალე გაუღო; მისი დანახვისას გაეღიმა და კარიდან გადგა. ანდრეამ
უბრალოდ თავი დაუკრა მასპინძელს და ეზოში ფეხი შედგა. მართლაც სასიამოვნო და
კომფორტული სახლი ჰქონდა თოიძეს, პატარა მაგრამ მყუდრო.
-ეგ კარგია, ანუ რაღაც საერთო გვაქვს; თანამშრომლობაში წაგვადგება! - გაეცინა ანდრეას და
სავარძელში დაიკავა ადგილი.
-ვისკის, თუ შეიძლება!
-თქვენ არ სვამთ? - გაიკვირვა ანდრეამ, როცა თოიძემ მხოლოდ ერთ ჭიქაში ჩამოასხა
სასმელი.
-მადლობა!
-ყურადღებით გისმენთ...
-როგორც იმ დღეს გითხარით, საფუძვლიანი ეჭვი მაქვს, რომ თქვენსა და ჯაყელებს შორის
ვიღაც მესამე დგას, რომელიც ფარულად მოქმედებს თქვენ წინააღმდეგ.
-საფუძვლიანი რატომ?
-ჩემს ეჭვს პაატა ჟღენტის მკვლელობა აღრმავებს. ფაქტია და ამას ორი წლის ბავშვიც
მიხვდებოდა, რომ პაატა ვახტანგ გიორგობიანს არ მოუკლავს. ისიც ცხადზე ცხადია, რომ
ჯაყელები თქვენი დაცვის წევრს არ დაიქირავებდნენ და მანქანის სამუხრუჭე მილების
გადაჭრას არ დაავალებდნენ. ჯაყელებს უფრო პირდაპირი ხერხებით ხიბლავთ ბრძოლა.
მგონი, ამაში თქვენ და თქვენი ძმა თავადაც დარწმუნდით რამდენიმე თვის წინ.
-ხო, სად შევჩერდი? დიახ, იმას ვამბობდი, რომ პაატა ჟღენტი ჯაყელების მცდელობას თქვენ
მოეკალით, ნამდვილად არ უკავშირდება. გამოძიებამ ისიც დაადგინა, რომ ჟღენტს მტრები
არ ჰყოლია. ამიტომაც, სრულიად საფუძვლიანად ვეჭვობ, რომ საქმე საკმაოდ ცბიერ და
გამოცდილ პიროვნებასთან გვაქვს, რომელსაც ორივე გვარი სძლულს, რომელმაც
გიორგობიანს თქვენი მანქანის სამუხრუჭე მილები გადააჭრევინა და რომელმაც შემდეგ
საკმაოდ ოსტატურად მოიშორა თავად გიორგობიანი; თანაც რაღაც აბსურდული წერილიც
დაატოვებინა!
-ეჭვი მაინც არავიზე გაქვს? ვინ შეიძლება იყოს ადამიანი, რომელიც ორივე ოჯახს იცნობს და
მტრობს?
-ჰო, შესაძლებელია, მაგრამ ნოდარი ზედმეტად მშიშარაა, თანაც არანაირი მიზეზი არ აქვს,
რომ ჩვენს ოჯახებს უმტროს.
-კარგი, ნოდარ გამყრელიძის წარსულს ჩვენ მაინც შევისწავლით, მაგრამ სხვა არავინ
გახსენდებათ?
-იცოდით, რომ ახვლედიანების კომპანია, ანუ კომპანია, რომელსაც ახლა მამათქვენი მართავს
ბაბუათქვენის, ქალბატონი ნინოს მამის დაარსებული იყო?
-მამაჩემმა დედაჩემი სწორედ მაგ კომპანიის გამო მოიყვანა ცოლად! - სიმწრით ჩაეცინა
ახვლედიანს. - ირაკლის წამითაც არ ყვარებია დედა. მხოლოდ მისი ქონება აინტერესებდა,
რომელიც ქორწინების შემდეგ თავის სახელზე გააფორმა და რომელსაც ახლა ასე არხეინად
მართავს.
-რა თქმა უნდა, არა! - გაეღიმა გიორგის. - ამ საქმეში უამრავი საიდუმლოა, ანდრეა. შენ კი, ნუ
მიწყენ და კარგად გათვითცნობიერებული ხარ შავ-ბნელ საქმეებში. თუნდაც ნიკა ჯაყელის
მკვლელობა ავიღოთ...
-ის, რომ მისი საქმე ჯერაც გაუხსნელია; მისი მკვლელი კი თავისუფლად დადის ქუჩებში...
-თითქოსდა თქვენ მოკალით ჯაყელი? რავიცი, მაქვს კი რაიმე საბაბი, ასე ვიფიქრო? -
გამომწვევი და ეშმაკური ღიმილი დასთამაშებდა თოიძეს სახეზე.
-მგონია, რომ დაკითხვაზე ვართ, არადა ამ სიტუაციაში უკვე ვიყავი ერთხელ და ვერაფერი
დამიმტკიცეს!
-სრულებით მართალი ხარ. ახლა რამე რომ თქვა, შენი დაპატიმრება და საქმის გახსნაც
შემეძლება! - გაეცინა თოიძეს.
-მე რომ დამაპატიმროთ უფრო „დიადი“ საქმე დაგრჩებათ გაუხსნელი, ასე რომ, ჯობს
გავჩუმდეთ და თემა შევცვალოთ! - გაეცინა ანდრეასაც.
-დიახ! მოკლედ, იმას ვამბობდი, რომ თქვენი ერთგვარი კავშირები „ბნელ“ საზოგადოებასთან
ნამდვილად წაგვეხმარებოდა ამ საქმეში...
-ახლა არ მითხრათ, რომ ჯაყელებს სიძე თქვენ მოუკალით ქორწილში! - გაეცინა თოიძეს.
-მეეჭვება ცოტა არ იყოს... - ცალი თვალი მოჭუტა გამომძიებელმა და თავი ოდნავ გააქნია.
-მაშ საიდან იცით, რომ ჩემი კავშირები დაგვჭირდება მისი მკვლელის საპოვნელად? - ბოლოს
ჩამჭრელი კითხვა მაინც მოიფიქრა ახვლედიანმა და გაფაციცებით დააკვირდა გიორგის.
-მერე და რა არის ამაში უცნაური? თუნდაც რაიმე პრობლემა რომ ჰქონოდა გასვიანს და ამის
გამო დაბრუნებულიყო თბილისში, მე მაინც ვერ ვხედავ ამ საქმეში ჩემი კავშირების ჩართვის
აუცილებლობას.
თოიძე მიხვდა,რომ ცოტა ინფორმაცია უნდა გაეცა ანდრეასთვის,წინააღმდეგ შემთხვევაში
ვერაფრით დაითანხმებდა მას დახმარებაზე.
-ეჭვი მაქვს, რომ გასვიანს რაღაც პრობლემა შეექმნა შავი სამყაროს წარმომადგენლებთან. -
პირდაპირ თქვა სათქმელი გიორგიმ.
-საქმეც მაგაშია. მგონია,რომ მისი სისუსტით ისარგებლეს და რაღაც ცუდ საქმეში გახვიეს
გასვიანი...
-მაგის გარკვევას ვცდილობთ ჩვენც. ფაქტია, რუსეთში გასვიანს რაღაც ისეთი შეემთხვა,რამაც
მას ყველაფრის დატოვება და თბილისში გადმობარგება აიძულა. ჩემი ეჭვით კი ეს „რაღაც“
სწორედ შავ სამყაროს უკავშირდება...
-რა თქმა უნდა, პატივს ვცემ თქვენს მოსაზრებას, ბატონო გიორგი, მაგრამ სამწუხაროდ
ვერაფრით ვხვდები რით შემიძლია თქვენი დახმარება...
-ლევან ნაკაშიძეზე თუ გსმენიათ რამე? ან იქმენ იცნობდით კიდეც? - ინტერესით სავსე მზერა
ჰქონდა თოიძეს,რომელიც გაფაციცებით ელოდა ახვლედიანის პასუხს.
-გასვიანის საქმეში ფიგურირებდა. ვერაფრით დავადგინეთ მისი ვინ იყო, მაგრამ დიდი
მნიშვნელობაც აღარ მიგვინიჭებია. თურქეთის ციხეში მოუკლავთ რამდენიმე წლის წინ...
დღე 210-ე
ჯერ ელენეს ორსულობის შესახებ გავიგე, შემდეგ კი მარიამმა დამირეკა და მივხვდი, უკვე
დრო იყო...
ნანომ ბევრი იტირა, ოთოსაც წყდებოდა გული, მაგრამ საბოლოო ჯამში ორივეს ესმოდა ჩემი.
რომ იცოდე, ახლა საიდან გწერ, გაგიხარდებოდა, ალბათ. სულ რამდენიმე საათი და...
მეშინია.
არა, კი არ მეშინია, არ ვიცი რას უნდა ველოდო ახლა, როცა შენი აღარ ყოფნით გამოწვეული
ტკივილის ახალ საფეხურზე გადავდივარ. ახლა თვალი უნდა გავუსწორო შენს წასვლას,ახლა
ვეღარ დავიმალები.
მზად ვარ? მზად ვარ რომ ქუჩაში გასვლისას უამრავი წყვილი თვალი და ჩურჩული ავიტანო
-„ეს ის გოგონაა, ქორწილში რომ ხელში ჩააკლეს საქმრო.“ განა კი მზად ვარ?
არავისთვის არაფერი მითქვამს; არავისთვის დამირეკავს. ასე ჯობია ჩემთვის. იცი? ასე
დაგეგმილად ამ გადაწყვეტილებას ალბათ ვერასდროს მივიღებდი. ვერასდროს ვიქნებოდი
ამისთვის ზედმეტად მამაცი; ასე სპონტანურად ჯობია ყველაფერი.
ფეხები უკან მრჩებოდა. ვინ იცის, რამდენჯერ გავიქეცი უკან და გადავიფიქრე დაბრუნება,
მაგრამ მაინც მძლავრობდა ჩემი შინაგანი ხმა, რომელიც დაუღალავად მიმეორებდა -
„როდემდე დაემალები ტკივილს?“ მართლაც, როდემდე? როდემდე დავმალულიყავი?
ცხოვრება გრძელდება და ახლა ჩემი თავი ყველაზე მეტად მძულს, რომ ამას გეუბნები, მაგრამ
რა ვქნა? - ესაა ცხოვრების დამპალი სიმართლე.
როცა ჩემ წინ დიდი კარი გაიხსნა და სინათლე აღიქვა თვალებმა, სუნთქვა შემეკვრა წამით.
გულმა ძლიერი დარტყმა მომაყენა და მაცნობა - მე დავბრუნდი. ისევ აქ ვარ, ჩემს მიწაზე; იქ,
სადაც ერთად დავდიოდით, იქ სადაც ერთად გვიხაროდა, გვწყინდა, გვიყვარდა...
მუდამ და ერთგულად,
-შენი კატერინა!“
დილის ექვსი საათი იყო. ყველას ეძინა სახლში და წარმოდგენაც არავის ჰქონდა, რომ
ქურდივით შემოპარული ეკატერინე იმ წამს მისაღებ ოთახში იდგა და გაბადრული
ათვალიერებდა გარემოს.
„თითქოს ყველაფერი ისევ ისეა, თითქოს არც წავსულვარ აქედან, მაგრამ მაინც, ჩემს
მშობლიურ სახლს რაღაც საოცარი სიმძიმე დასწოლია. ახლა ყველას სძინავს, სულ მარტო
ვარ, უზარმაზარ სახლში და როგორც არასდროს, ვგრძნობ, რა წაიღე, როცა აქედან წახვედი...“
-როგორ ჩამოხვედი ისე, რომ არც გაგვაგებინე? - უსაყვედურა ქეთინომ ქალიშვილს, როცა
ეიფორიის ჩაცხრობის შემდეგ მაგიდას შემოუსხდნენ ისევ.
-იქ როგორღა დავრჩებოდი, როცა აქ ასეთი ამბები გქონდათ... - ხმა ამოიღო ეკატერინემ,
როგორც კი სიუზის მოტანილი ყავის პირველი ყლუპით გამოწვეული სიხარული ჩააცხრო
და გვერდით მჯდომ ელენეს გაუღიმა.
-რა კარგი ქენი, რომ დაბრუნდი, დედი... - გაეღიმა ქეთევანს და თვალებით მიეფერა
ქალიშვილს.
-მუშაობს, დეკრეტულზე უარი თქვა. იმდენი იტირა ჩემი გაცილებისას... - გაეღიმა კატოს.
-დაბრუნებას არ აპირებენ?
-იცი, როგორ უნდათ? მაგრამ არ გამოდის. აქ რომ ჩამოდიან ოთოს ბიძასთან რჩებიან. არა
სახლი, არა სამსახური, როგორ უნდა იყვნენ ორი ბავშვით? იქ ორივე მუშაობს, საბა ბაღში
დადის, არ არიან ცუდათ. ყოველშემთხვევაში, იმაზე უკეთ არიან, ვიდრე აქ იქნებოდნენ.
-ოთოს არ იცნობ? რამდენჯერ შეუთავაზებია ლუკას დახმარება, მამასაც, მაგრამ უარს ამბობს.
ეგეთია ზოგადად, თვითონ გულს ამოიღებს და მოგცემს, მაგრამ დახმარებას არასდროს
მიიღებს.
-რავიცი, ეკრანზე სალომეს სახელი ამოვიკითხე და ასე თუ უხარია მისი ზარები, რა გითხრა!
- გაეცინა ელენეს და მხრები აიჩეჩა.
-იმ დღეს დამირეკა თბილისის დროით შუაღამეს, რაღაც ვერ იყო კარგად,“აჭრილი“ მეჩვენა.
ვიფიქრე, თორნიკესთან იყო ისევ ნაჩხუბარი და ველაპარაკე.
-თორნიკესთან? რავიცი, შვილო, შენი დისას რას გაიგებ, არ იცი, როგორი გიჟია? დღეში
ოცჯერ ეჩხუბება საწყალ ბიჭს და აწვალებს! - ჩაეცინა ქეთევანს.
-სიმართლე რომ გითხრა, ამ ბოლო დროს ვეღარ გამოვიჭირე მაშო, რომ წესიერად
ველაპარაკო. არასდროს არის სახლში, იცი? ან უნივერსიტეტშია ან კლინიკაში პრაქტიკებზე
ან სალომესთან და სხვა ჯგუფელებთან. - გაეცინა ელენეს.
-ძალიან აკლდი მაშოს, შვილო. ხომ იცი, როგორი ხისტია? არასდროს გატყდება, მაგრამ შენს
არყოფნას განიცდიდა ძალიან...
ეკატერინეს არაფერი უთქვამს. უბრალოდ გაიღიმა და ვერანდიდან ლამაზად მომზირალ
ეზოს გახედა.
მარიამი სწრაფად შევარდა აბაზანაში, კარი გადაკეტა, წყალი მოუშვა და მხოლოდ ამის
შემდეგ გადაურეკა „სალომეს“.
-მიხარია...
-არა, შენ რომ ბედნიერი ხარ და მონატრებული და რომ გვერდით გეყოლება, ის მიხარია,
თორემ დღეს რომ ვერ გნახავ, ეგ საერთოდ არ მახარებს! - გაეცინა ბოლო სიტყვებზე
დანელიას.
მარიამს გაეღიმა. კიდევ ერთხელ იგრძნო, რომ ეს ადამიანი ძალიან, ძალიან ძლიერად
უყვარდა და ეს გრძნობა დღითიდღე ფეხს იკიდებდა მასში.
-ოო, ლოყაზე! მორჩა, იკმარე, ვთიშავ! - სიცილით უთხრა და მანამ გაუთიშა, სანამ იოანე
კიდევ რამეს იტყოდა.
-აა, ხოო, ჩემი სალომე იყო, კი! - გაეცინა უმცროს ჯაყელს როგორც კი გაახსენდა, რომ იოანეს
ნომერზე სალომეს სახელი ჰქონდა მიწერილი. - არაფერი ისეთი, ლექტორი შეგვცვლია და ის
მითხრა! - უცებ მოიფიქრა მიზეზი გოგონამ.
ისევ ერთად იყო ყველა, ისევ მისაღებ ოთახში ისხდნენ და ისევ უხაროდათ ერთად ყოფნა,
მაგრამ ძველებურად აღარაფერი იყო.
-ე, ანდრეა არ მეცინება, რა! საერთოდ არ არის სასაცილო, მორჩი უაზრო ღადაობას! -
გაბრაზდა დანელია.
-კაი, კაი, ბოდიში. სულ დამავიწყდა, რომ შენს ცოლის დაზე ვლაპარაკობთ! - გადაიხარხარა
ანდრეამ. - ვახ, ბიჭო, რომ მახსენდება, ჯაყელების მომავალი სიძე ხარ, სიცილით ვიხრჩობი!
-მინდა...
-მერე? მარტო შენიანები უნდა იყვნენ და მარიამი ეულად? - ჩაეცინა გაკვირვებით ანდრეას.
-აუ, ანდრეა, ადრეა ჯერ ქორწილზე ლაპარაკი და გეხვეწები არ გვინდა, რა! - პასუხის
უქონლობამ გააღიზიანა იოანე და თემის გადატანა ცადა.
-რაღა ადრეა, ბიჭო, რამდენხანს აპირებ მასთან საიდუმლო შეხვედრებს? ვერ გაიგე, რომ
თქვენ უბრალოდ შეყვარებული წყვილი არ ხართ? მგონი, მართლა ვერ იაზრებ ბოლომდე
მარიამის ოჯახი ვინ არის!
-რომ ვიაზრებ იმიტომაც ვამბობ, რომ ქორწილი ჯერ ადრეა! - შეეკამათა დანელია მეგობარს.
-ნელ-ნელა რომ უფრო გაჭირდება თქვენი შეხვედრა, იცი? ეკატერინე ჩამოვიდაო, ანუ
ერთით მეტი საქმე გამოუჩნდება მარიამს, ერთით მეტი ზედამხედველი ეყოლება,
გაგიჭირდებათ შეხვედრა...
-კარგი, როგორც შენ იტყვი. იმედი მაქვს, როგორც ყოველთვის, ისე მოხდება და შენ
აღმოჩნდები მართალი! - მხარზე დაკრა ხელი ძმაკაცს და წამოდგა, რათა შიგნით შესულიყო
და დედა ენახა.
სამწუხაროდ, ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც ანდრეამ იწინასწარმეტყველა: ორი კვირა ისე
გავიდა, მარიამს და იოანეს თვალით არ უნახავთ ერთმანეთი და მხოლოდ ღამით თუ
ახერხებდნენ ლაპარაკს. დემეტრეს თხოვნით, მაშო თითქმის მიეწება დას, მთელ დროს
მასთან ატარებდა. უნივერსიტეტიდან პირდაპირ სახლში ბრუნდებოდა, მეგობრებთან აღარ
დადიოდა და ძირითადად სახლში იყო. ეკატერინეს დაჰყვებოდა ყველგან, სავაჭრო
ცენტრებში, კაფეებში, წიგნების მაღაზიებში და რაც მთავარია - დათუნას საფლავზე. მარტო
აღარ ტოვებდა დას, თითქმის ერთად ეძინათ კიდეც. მარიამი ძალისხმევას არ იშურებდა,
რათა ამ ცხოვრებისკენ მოებრუნებინა კატო და ოდნავი ხალისი შეემატებინა მისი
მზერისთვის. ეკატერინე ხვდებოდა ყველაფერს და უზომოდ მადლიერი იყო დის,
მიუხედავად იმისა, რომ გადაჩვეულ სიცილს მაინც ვერაფრით აჩვევდა მაშო.
-„მოდი და გაიგებ“
-„რით ვერ გაიგე, რომ ყველა ქალი არ ვარ მე?“ - გაეღიმა მარიამს ტექსტის წერისას.
-„დამადლებული არ მინდა!“
ორი კვირის განმავლობაში ბევრი რამ მოხდა, მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი ალექსანდრეს
და ლიზას დაბრუნება და ანდრეას იოანესთან მუშაობის დაწყება იყო. ეს უკანასკნელი
შეიძლება ანდრეა ახვლედიანის ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი მოვლენაც კი იყო.
მისი პირველი სამსახური და შრომით მოპოვებული გასამრსჯელო თვის ბოლოს.
გადაბმულად სამი დღე არ უმუშავია ცხოვრებაში; ირაკლის მიჰყავდა ხოლმე კომპანიაში და
ცდილობდა, მათი საქმის არსი აეხსნა, მაგრამ ანდრეას არაფერი აინტერესებდა, სწრაფად
უსხლტებოდა მამას და სადმე ბარში ან კლუბში მირბოდა გასართობად. ახლა ყველაფერი
სხვანაირად იყო. ახვლედიანი გრძნობდა, რომ დრო იყო, თავად ეზრუნა საკუთარ თავზე და
მართლაც შეეწყვიტა იმ მამის ხელიდან ჭამა, რომელიც ასე სძულდა.
-ტვინის ჭამა ყოფილა ეს შენი საქმე, ძმაო, როგორ უძლებ მთელი დღეები ერთი და იმავეს?! -
მორიგი წუწუნის საათი დაუდგა ანდრეას, საქაღალდე დახურა, იქვე მიაგდო და სავარძელში
მჯდარ იოანეს მიმართა.
-აბა რა გეგონა, ანდრუშ, ფული ციდან ცვივა?! - გაეცინა დანელიას ისე, რომ თვალიც არ
მოუშორებია კომპიუტერისთვის, რომელშიც რაღაც მონაცემებს ამოწმებდა.
იოანეს გაეცინა. მაგიდაზე არეულად დაყრილი ფურცლები ერთ დასტად დააწყო და ანდრეას
გაუწოდა.
-რატომ დამცინით, უფროსო?! მე ვდილობ პატიოსანი მუშაკი ვიყო და თქვენ ასე მპასუხობთ?
- წაუმსახიობა ახვლედიანმა.
მშვიდად მუშაობდნენ და არცერთი იღებდა ხმას. სრული იდელეა ჰქონდათ შექმნილი, სანამ
იოანეს მდივანმა არ დაურეკა და აცნობა, რომ მასთან ალექსანდრე ახვლედიანი იყო მისული.
-ჩხუბს აპირებ?
ანდრეა სავარძელში იჯდა მშვიდად და ძმის გამოჩენას ელოდა. რამდენიმე წამში მართლაც
გაიღო კარი და სანდროც გამოჩნდა. სახეზე მსუბუქი რუჯი ჰქონდა, ეტყობოდა, რომ კარგად
დაისვენა,თუმცა არა იმდენად, რომ რუჯს გვარიანად მოესწრო მოკიდება.
-რა გინდა, ალექს? პირდაპირ მითხარი და წადი, რა. ამხელა კომპანიის მმართველი კაცი ხარ,
ჩემთვის გააქვს დრო?!
-არ მომწონს შენი ახალი თამაში, ანდრეა. აი, ამის სათქმელად მოვედი აქ! დააბრუნე დედა
წყნეთში და შენც დაბრუნდი!
-ჯერ ეს ერთიც, მე არ ვთამაშობ, ვმუშაობ. მერე მეორეც, მამაშენი დიდად არ წუხს, რომ
წამოვედით და გავათავისუფლეთ აგარაკი და შენ რა გაწუხებს, როდის იყო მამასთან
შეუთანხმებლად მოქმედებდი?!
-ჰო, მართალია, მაგრამ ახლა რატომღაც მომინდა მუშაობის დაწყება და ვმუშაობ! შენგან
განსხვავებით, ძვირფასო ძმაო, მე ყოველთვის იმას ვაკეთებ, რაც მინდა და მაშინ, როცა
მინდა! - ირონიულად გაუღიმა ანდრეამ ძმას.
-რას აიკვიატე ის აზრი, რომ მე მამაჩემის ჭკუაზე დავდივარ და საკუთარი აზრი არ გამაჩნია,
ვერგავიგე. როდემდე შეიძლება ვითმინო შენი უაზრო გამოხტომები?! - გაცეცხლდა
ალექსანდრე.
-მე არაფერი არ ამიკვიატებია, სანდრო. იმას ვამბობ, რასაც ვხედავ! - ტონს აუწია ანდრეამაც.
-შენ არ გიყვარს შენი ცოლი! მარტო იმიტომ მოიყვანე ცოლად, რომ ირაკლისთვის
გესიამოვნებინა; რომ დაგენახებინა, როგორი სერიოზული და მეოჯახე კაცი ხარ და რომ
იმსახურებ იმ წყეული კომპანიის დირექტორობას! სულ ასე იქცევი. მთელი ცხოვრება მამა
აბრამის ბატკნის როლში ხარ და ელოდები, როდის გადმოგიგდებს ირაკლი სადამლობელ
ლუკმას!
-არა ბიჭო, მაგას ჯობდა მთელი ცხოვრება მეხეტიალა უაზროდ და უმისამართოდ. ცხოვრება
კლუბებში და ბარებში გამელია, სასმლის სმაში და ღრიანცელში. ღამეები ციხის საკნებში
გამეთია და კაცის მკვლელობა მამაჩემს გამოეძრო ჩემთვის, ტ**კიდან! - იღრიალა
მოთმინებადაკარგულმა ალექსანდრემ, რომელსაც მთელ სახეზე მოდებოდა ალმური.
ალექსანდრეს სიტყვები იყო და ანდრეა მაშინვე წამოხტა სავარძლიდან, საყელოში წვდა ძმას
და კედელზე მიანარცხა.
-სანამ ჯერ კიდევ მახსოვს, რომ ჩემი ძმა ხარ, გაეთრიე აქედან! - კბილებშორის გამოცრა
ანდრეამ და ხელი შეუშვა სანდროს.
-რაო, არ გსიამოვნებს, როცა მამას გაკეთებულ საქმეს გახსენებ?! უმადური ხარ და მეტი
არაფერი! მხოლოდ ის გინდა დაინახო, რაც გაწყობს! ის კი საერთოდ აღარ გახსოვს, რომ დღეს
რომ ციხეში არ ლპები, მამას დამსახურებაა!
-მაშინ რომ მისროლა ამერიკაში, იმ ღამის შემდეგ რომ მიკრა თავი და გამაქცუნა
ხმისამოუღელბლად, მაგის მერე მძულს ეგ კაცი ასე!
-წადი აქედან, აღარ მინდა შენთან ლაპარაკი, აღარასდროს! - მაგიდას ორივე ხელით
დაეყრდნო ანდრეა, ჰალსტუხი შეიხსნა და თვალები დახუჭა, რათა სიმშვიდე დაებრუნებინა.
-მე კი წავალ, მაგრამ იცოდე, შენ ვერ გაძლებ დიდხანს უჩვენოდ! მალე მოგბეზრდება ეს
ყველაფერი, ანდრეა. უშრომელად ნაშოვნი ფული და უზრუნველი ცხოვრება მოგენატრება!
შენ შრომისთვის არ ხარ გაჩენილი; არ ხარ მიჩვეული ფულის პატიოსანი შრომით შოვნას. შენ
მხოლოდ ფლანგვა იცოდი და შეგეძლო; მოგენატრება, მამის ტკბილი საკრედიტო ბარათი და
გაგახსენდება მშობლიური სახლიც!
-მეც, ძალიან! - მოწყვეტით აკოცა დანელიამ შეყვარებულს და გაუღიმა. - ორი კვირა ძალიან
ბევრი იყო, მარიამ. ბოლოს აღარც მეგონა, რომ ოდესმე ისევ გნახავდი!
-სალაპარაკო მაქვს შენთან. ოღონდ აქ არა, რა, სადმე ისეთ ადგილას წავიდეთ, სადაც
მშვიდად ვილაპარაკებთ.
-კარგი ჰო, წავიდეთ! - უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა მარიამმა, ღვედი შეიკრა და გზას გახედა.
იოანე სწრაფად ატარებდა მანქანას; აშკარად ღელავდა და ერთი სული ჰქონდა, მარიამს
დალაპარაკებოდა. მარიამი ნერვიულობდა. ბოლოს, როცა იოანემ ასე სალაპარაკოდ დაიბარა
გოგონა, ანდრეა ახვლედიანი შერჩა სიურპრიზად.
-მალე მივალთ? - ესღა ჰკითხა გვერდით მჯდომს, რადგან იცოდა, სხვა რამის კითხვას აზრი
არ ჰქონდა.
მარიამი კიდევ უფრო მეტად ანერვიულდა, როცა იოანე თბილისს გასცდა. თავი დაიწყნარა
და იფიქრა, რომ მათივე უსაფრთხოებისთვის ჯობდა, თუ თბილისში არ ილაპარაკებდნენ,
რადგან ნებისმიერ ადგილას შეიძლებოდა წყვილი ვინმეს შეემჩნია.
დანელიამ მანქანა მდინარის პირას გააჩერა, საკმაოდ ლამაზ ადგილას. ღვედი შეიხსნა და
მარიამს თვალებით ანიშნა, მანქანიდან გადასულიყო.
-მცხეთაში რომ ჩამომიყვანე სალაპარაკოდ, ასეთი სერიოზული რა გაქვს სათქმელი? -
გახუმრება ცადა გოგონამ და მანქანის „კაპოტს“ დაეყრდნო.
იოანემ ზურგი შეაქცია გოგონას, ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, თავი შეაგულიანა და უცებ
მოუბრუნდა ჯაყელს.
-მარიამ, გიყვარვარ?
მარიამი დაიბნა. ვერ ხვდებოდა, რატომ ეკითხებოდა იოანე ისეთ რამეს, რაზეც მშვენივრად
იცოდა პასუხი.
-მიყვარხარ მიყვარხარ, რას ნიშნავს? - გაეცინა მამაკაცის უცნაური ქცევით დაბნეულ მარიამს.
-ერთი თვე რატომ ვერ უნდა გნახო, სადმე მიდიხარ? - ანერვიულდა მაშო.
-დღეს რომ კატეგორიულად არ მეთხოვა შენთან შეხვედრა, ვინ იცის, იქნებ თვეზე მეტხანსაც
ვერ გვენახა ერთმანეთი...
-იოანე, ეგ სულ სხვა რამ არის, ხომ აგიხსენი უკვე, არა? ეს პერიოდი მალე გაივლის,
გეფიცები. ეკატერინე მომჯობინდება და ისევ ისწავლის დამოუკიდებელ ცხოვრებას,
უბრალოდ ცოტა დრო მჭირდება, გთხოვ...
-და მერე? მერე რას მპირდები? საიდუმლო შეხვედრებს ჩემთან სახლში? თუ ისევ ლექციის ან
პრაქტიკის გაცდენას, რომ მნახო?
-იმდენად, რომ ჩემთან ერთად ყოფნა გინდა? კვირაში ერთხელ და მალულად შეხვედრა კი
არა, ნამდვილი ურთიერთობა. კინოებში, რესტორნებში, კაფე-ბარებში და მეგობრის
სახლებში ჩემთან ერთად სიარული გინდა? - ტემბრი უთამაშებდა იოანეს; ეტყობოდა, რომ
ძალიან ღელავდა.
-ჰო, მეც მაგას გეუბნები, მარიამ; იმდენად გიყვარვარ, რომ ეგ „მაგრამ“ გააქრო?!
-რას ნიშნავს გავაქრო? ნუ დამტანჯე, იოანე, პირდაპირ მითხარი, რისი თქმაც გინდა! - გული
გახეთქვას ჰქონდა ჯაყელს.
იოანე სწრაფად მიუახლოვდა მარიამს,მისი ცალი ხელი თავისაში მოიქცია და გულზე
დაიდო.
-გესმის? ეს ჩემი გულია, რომელიც, გეფიცები, მხოლოდ შენთვის ძგერს იმ წამიდან,რაც ჩემს
სამზარეულოში შეგხვდი, რამდენიმე თვის წინ. ერთი წლის წინ რომ ეთქვათ, ჯაყელის ქალი
შეგიყვარდება უგონოდო, მუცლის გასკდომამდე ვიცინებდი. ვიტყოდი, თავი მომაჭერით,
თუ რომელიმე ჯაყელის ქალს ზედმეტად შევხედოთქო, მაგრამ ხედავ? - სიურპრიზებითაა ეს
ცხოვრება სავსე და სიურპრიზი ხარ შენც ჩემთვის! ხანდახან, რომ ვიაზრებ, ვინ ხარ და
რომელი ოჯახიდან, ვერ ვიჯერებ, რომ მართლა შენ ხარ ის ქალი, ვინც ასე უღმერთოდ
ამომგლიჯა გული და მიისაკუთრა, მაგრამ რა ვქნა? - ნამდვილად შენ ხარ ის ერთადერთი,
ვისთანაც საერთოდ რამე წარმომიდგენია, მომავალში. შენც ხომ კარგად იცი, ვინ ვარ? ვისი
მტერი და ვისი ძმაკაცი?! ისიც კარგად იცი, რომ ანდრეა ახვლედიანი ახლა ჩემს სახლში
ცხოვრობს. ვიცი, იმასაც ხვდები, რომ შენს ოჯახთან ვერასდროს მექნება წესიერი
ურთიერთობა; მე ვერასდროს მივიღებ შენს ძმებს და პირიქით. იცი, რომ არაამქვეყნიურად
მიყვარხარ, მაგრამ მაინც ვერასდროს შევძლებ ლუკა ჯაყელისთვის ხელის ჩამორთმევას,
იმიტომ, რომ მან იმ ხელით ჩემს ძმას ესროლა. ისიც ვიცი, რომ შენც ხვდები, მთელი
ცხოვრება ასე ვერ გავაგრძელებთ, იმიტომ, რომ იმდენად მიყვარხარ, იმდენად ჩემში ხარ და
იმდენად ჩემი ხარ, მალულად და ათასში ერთხელ შენ ნახვას ვერ დავჯერდები! მინდა, სულ
ჩემთან იყო; მინდა, მთელმა ქვეყანამ იცოდეს, რომ მსოფლიოში ყველაზე საოცარი ქალის
გული მე მეკუთვნის; მხოლოდ მე და სხვას არავის! შენგან შვილები მინდა; მინდა შენთვის
ყველაზე ძვირფასი ჩემგან იყოს და ჩემით იყოს. შენთან ყველაფერი მინდა, მარიამ, ყოველი
დღის, ყოველი წამი! ხანდახან კინკლაობაც მინდა, თუნდაც სერიოზული ჩხუბი და
ორკვირიანი გაბუტვა, ამაზეც კი თანახმა ვარ, ოღონდ ვიცოდე, რომ გაბუტული ჩემთვის ასე
შორეულ სახლში კი არა, ჩემ გვერდით, ჩვენსავე საძინებელში იქნები. ჰო, მე ჩვენი სახლი
მინდა - ჩვენი დაუცხრომელი სიყვარულისა და ვნებების თავშესაფარი. მე მინდა, არა, კი არ
მინდა, ვოცნებობ, რომ შენ, ყველაზე ძლიერს, ყველაზე მეამბოხეს, შეუპოვარს,
განსხვავებულსა და საოცარს ჩემი ცოლი გერქვას; ჩემი შვილების დედა, ჩემი ქალი! ჰოდა,
ამიტომაც, აი, ახლა, აქ, ასეთ წმინდა ადგილას, გეკითხები, გიყვარვარ იმდენად, რომ ყველასა
და ყველაფრის წინააღმდეგ წახვიდე ერთი უბრალო დანელიას გამო, რომელიც მხოლოდ
თავის გულს გპირდება სანაცვლოდ?!
-რა? - ყურებს ვერ დაუჯერა დანელიამ, რადგან სულ სხვა პასუხის მოსმენას ელოდა.
-გეკითხები, შენ მართლა იმდენად ძლიერი გგონივარ, რომ შენი მონოლოგის შემდეგ
შევძლებ და უარს გეტყვი? - ნელ-ნელა ლაპარაკობდა მარიამი და უარესად აგიჟებდა იოანეს.
ბოლო სიტყვებზე თავი ასწია და მამაკაცს გაუღიმა.
-ეგ რას ნიშნავს, მარიამ? - სახეზე ხელები ჩამოისვა იოანემ, რომ ცოტა აზრზე მოსულიყო.
-მინდა, შენი ცოლი ვიყო, იოანე. ჯანდაბას ყველა და ყველაფერი, მინდა, შენი ცოლი მერქვას!
- ისე მტკიცედ განაცხადა მარიამმა, როგორც ჩვეოდა და მთელი ძალით მოეხვია მამაკაცს.
იოანე რამდენიმე წამით აზრზე ვერ მოვიდა; ვერ გაიაზრა, რომ მარიამი ყველა
დაბრკოლებისა და წინააღმდეგობის მიუხედავად დასთანხმდა ცოლობაზე. შემდეგ თითქოს
დენი დაარტყესო, ერთიანად მოეგო გონს და თავისი ძლიერი მკლავები მოხვია საყვარელ
ქალს.
-შენ ერთადერთი ხარ, იოანე. ერთადერთი, ვინც ვიცი, რომ მე, მუდამ ქარიშხალში გახვეულს,
თავის ნავსაყუდელში შემიფარებს, დამიტევს, ამიტანს და გამწვდება!
სულ ცოტა ხანში ორივემ რიგ-რიგობით განაცხადა თანხმობა, რომ მათი სულები, გულები და
სხეულები ერთ მრთელად გადაექციათ და ასე ერთად ეტარებინათ სამარის კარამდე.
დილის ოთხი საათი იქნებოდა; ჯერ კიდევ გვარიანად ბნელოდა გარეთ. ჯაყელების სახლის
ფანჯრები ჩაბნელებულიყო. მხოლოდ ერთ ოთახში ენთო სინათლე. მისაღებ ოთახში
შეკრებილიყო ყველა და ერთად ელოდნენ მარიამის სახლში დაბრუნებას.
-არა-მეთქი, არაფერი უთქვამს. კლინიკაში იყო დღეს, რამდენიმე საათის საქმე ჰქონდა
მხოლოდ; საღამოს უკვე სახლში უნდა ყოფილიყო! - მეასედ გასცა პასუხი ელენემ.
-ვის ურეკავ? - შეშინდა ეკატერინე, რადგან ხვდებოდა, მისი ძმა მალე დაკარგავდა
კონტროლს.
-ალიო, თორნიკე, მაშო შენთან ხომ არ არის?! - ძმაკაცის ნამძინარევი ხმის გაგონებისთანავე
მიახალა ლუკამ კითხვა. -არც გილაპარაკიათ? - მისი მოქუფრული სახის დანახვისთანავე
მიხვდა ყველა, რომ პასუხი უარყოფითი იყო. -არ არის საჭირო აქ მოსვლა, ბიჭებს დაურეკე
და კლუბებში დაიწყეთ ძებნა. მე ბექას დავურეკავ და ჩვენც დავყვებით კლუბებს! - უცებ
უთხრა და ტელეფონიც გათიშა.
-რომ ვიპოვი, ჩემი ხელით მოვკლავ მაგ ბავშვს! - დაიღრიალა წყობრიდან გამოსულმა ლუკამ
და სწრაფად დაავლო თავის ქურთუკს ხელი.
-მეც წამოვალ, ლუკა... - წამოდგა დემეტრე.
-არ გინდა, მამა. შენ აქ იყავი, რამე თუ მოხდება, დაგირეკავთ! - სწრაფად მიაძახა ჯაყელმა
მამას და ოთახიდან გავარდა.
მთელი ღამე ეძებდნენ მარიამს ბიჭები. ყველა კლუბი, ბარი, რესტორანი თუ სკვერი
შემოიარეს - არაფერი, აბსოლუტურად არაფერი! თორნიკე და ლუკა გიჟებს გავდნენ, აღარ
იცოდნენ, სად და ვისთან ეძებნათ გოგონა. ასე უგზო-უკვლოდ არასდროს გაუჩინარებულა
მარიამი, ოჯახმა ყოველთვის იცოდა, დაგვიანების შემთხვევაში, სად უნდა მოეკითხა შვილი.
ყველაფერს ისიც ერთვოდა, რომ ქეთევანი ყოველ ორ წუთში ერთხელ ურეკავდა ხან ბექას
ხანაც ლუკას და უარესად ანერვიულებდა ჯაყელებს.
თორნიკე აფთარივით აცეცებდა თვალებს აქეთ-იქით, აღარ იცოდა, სად წასულიყო მარიამის
საპოვნელად. ბოლოს გონებაში ერთი სახელი და გვარიღა შერჩა, ვარიანტად; მაშო მხოლოდ
უტა დანელიასთან შეიძლებოდა ყოფილიყო. ეს გაიაზრა თუ არა, ლუკას მიუახლოვდა
ფრთხილად და დაღლილი ხმით უთხრა.
-თუ იცი, რას გაჩუმებულხარ, ბიჭო?! ამოღერღე! - თვალები უბრიალა ლუკამ ძმაკაცს.
-როგორც ჩანს?! თორნიკე, ჩემი და რისთვის ჩაგაბარე „როგორც ჩანს“ დასკვნები რომ
გაგეკეთებინა?! - განრისხდა ლუკა.
-კარგი, ახლა ამას არ აქვს მნიშვნელობა! - ხელი აუქნია ბექამ ბიძაშვილს და ანიშნა,
დამშვიდებულიყო. - სად ცხოვრობს ის უტაა, თუ ვიღაც?
-მართალია ბექა, უბრალოდ ჩემი ვარაუდია, რომ მასთან შეიძლება იყოს, დაზუსტებით
არაფერი ვიცი. -დაეთანხმა ჯაყელს თორნიკე.
-ოხ, თორნიკე, ამ უტაზე მერე ვილაპარაკებთ მე და შენ! ახლა მთავარია, ჩემი და ვიპოვნოთ,
ჩაჯექი მანქანაში, წავიდეთ! - მანქანის მარჯვენა კარი გახსნა ლუკამ.
-ბიჭებო! - თორნიკემ შეაჩერა ჯაყელები; ორივემ ერთად გახედა არველაძეს. - უტა დანელია
იოანე დანელიას ძმაა, ახლა მასთან მივდივართ, სახლში... - ძალიან ფრთხილად შეაპარა
სათქმელი თორნიკემ ბიჭებს, რადგან იცოდა, რა რეაქციაც მოყვებოდა მის ნათქვამს.
-რა თქვი?! - მაშინვე წამოიყვირა ლუკამ. - ახლა დროზე თქვი, რომ სხვა იოანე დანელია
იგულისხმე და არა ახვლედიანის ძმაკაცი, თორემ არ ვიცი რას გიზამ, იცოდე!
-არა, ზუსტად ეგ დანელია ვიგულისხმე, უტა მისი უმცროსი ძმაა! - სიმშვიდეს ინარჩუნებდა
არველაძე და თვალებში უყურებდა მამაკაცს.
-ლუკა, ნუ აუშვი აფრები! - დაუყვირა ბექამ ბიძაშვილს და კიდევ ერთხელ გააჩერა. - ჯერ
ადრეა... - დაამატა ცოტა ხნის შემდეგ მშვიდად და მანქანის კარი გააღო. - ახლა ჩაჯექი და
წაგვიყვანე დანელიებთან, დანარჩენი მერე... - თორნიკეს მიმართა იმ ტონით, მშვიდად რომ
ჟღერდა, მაგრამ უზარმაზარ მრისხანებას მალავდა.
არველაძე უხმოდ დაჰყვა ბრძანებას; ასევე უხმოდ დაქოქა მანქანა და დანელიების სახლისკენ
აიღო გეზი.
მათე, უტა და ანდრეა სახლში შესასვლელი კარის წინ, კიბეზე ისხდნენ და მშვიდად
ელოდებოდნენ ჯაყელების გამოჩენას. რაღა თქმა უნდა, სამივე ხვდებოდა, რომ ჯაყელები
ადრე თუ გვიან სწორედ ამ სახლში მიაკითხავდნენ მარიამს. იოანეს გეგმაში ესეც იყო
გათვალისწინებული, წინა დღით ბიჭებმა ყველაფერი დეტალურად დაგეგმეს და ჯერ-
ჯერობით ყველაფერი მათი სურვილისამებრ მიმდინარეობდა.
-სამოთხეა, უტა ბიჭო, სამოთხე! ხოდა, აბა სად გინახავს ადამიანს სამოთხე ეპოვნოს
დედამიწაზე?!
-რა იყო, მათუშკი, ხომ არ შეშინდი, ბიჭო?! - ჩაეცინა ანდრეას. - რომ წარმოვიდგენ,
ჯაყელების „სიფათს“, როცა გაიგებენ, მარიამი იოანესთან ერთად გაიპარა, სიამოვნების
ზენიტში ვექცევი და რას ქვია, რატომ ვლაზღანდარაობ?! - გადაიხარხარა ახვლედიანმა
ბიჭებმა ერთმანეთს გადახედეს, ჩაიცინეს და თავი გააქნიეს.
გამთენიისას ბრახუნი რომ გაისმა ჭიშკარზე, ანდრეას ჩაეცინა, ბიჭებს გადახედა და წამოდგა.
-არ გინდა, პირდაპირ ჩხუბს ნუ დავიწყებთ! - ხელით შეაჩერა მათემ ძმაკაცი და უტას
მიუბრუნდა. - შენ გააღე, უტა, ჯობია!
ანდრეა ახვლედიანის და მათე არაბულის დანახვა და ქამრიდან იარაღის ამოღება, ერთი იყო
ლუკასთვის.
-ნაბიჯი აღარ გადმოდგა, თორემ ამჯერად გეფიცები, შიგ შუბლში დაგაჭედებ ტყვიას,
ახვლედიანო! - იქუხა ლუკას ხმამ და იარაღიც აღიმართა ჰაერში. - სად არის ჩემი და?
-შენი და? მაინც რომელი? - იარაღისთვის არც მიუქცევია ყურადღება ანდრეას, იმავე
ტონალობაში აგრძელებდა საუბარს.
-თავს ნუ იშტერებ, შე ნაბი**არო, ვიცი, რომ თქვენ გყავთ მაშო! - ისევ დაიღრიალა ლუკამ.
-ა, მარიამი? ეგრე დაგეწყო პირდაპირ, შე კაცო! - გაეცინა ანდრეას. - არა, მარიამი აქ არაა,
ტყუილად ნუ მოიკლავთ თავს შემოწმებით...
-ნუ გვეთამაშები, გვითხარი, სად არის მარიამი? - ვერ მოითმინა ბექამ და მაინც შეუძახა
ანდრეას.
-ნუ მაწყვეტინებ, თორნიკე. მესმის, შენთვის რთულია იმის გააზრება, რომ მარიამმა
გადაგიყვარა და სხვა შეიყვარა, მაგრამ რას ვიზამთ?! - ასე ხდება, როცა ძვირფასს ვერ იფერებ
და აფასებ!
-მარიამი იოანესთან ერთად გაიპარა. მათ უყვართ ერთმანეთი და თქვენ ვეღარ დაუშლით
ერთად ყოფნას! - მშვიდად მოახსენა უტამ ბიჭებს ახალი ამბავი.
-რა იდიოტიზმია... ახლავე გვითხარით, სად გყავთ მაშო! - სამში მხოლოდ ბექამ მოახერხა
ხმის ამოღება.
-ძალიანაც მართალი თქვა ამ ბიჭმა, რა გინდათ, ვერ გავიგე?! - ჩაეცინა ანდრეას. - ახლა
შეგიძლიათ იგიჟოთ, იყვიროთ, იწივლოთ და დაიხოცოთ თავები - მაინც ვეღარაფერს
შეცვლით. ალბათ, მღვდელი ახლახანს დაასრულდებდა ჯვრისწერის ცერემონიას!
მათე მაშინვე მივარდა ლუკას და ძლივს აადღლიზა ანდრეას. ჯაყელმა ძლიერად მოიქნია
მუშტი და ყბაში მოსდო არაბულს. ანდრეა მაშინვე წამოხტა და ახლა მან დაარტყა ლუკას
მუცელში. ბექა მაშინვე მივარდა ბიძაშვილს და ხელით მოაცილა ახვლედიანს.
-თუ ჩხუბი გინდათ, არ მაქვს პრობლემა, ხომ იცით, არა?! - ორივე მტევანი მომუშტა ანდრეამ
და საჩხუბარ პოზაში დადგა.
თორნიკე ვერ ინძრეოდა. ხვდებოდა, რომ ბიჭები ჩხუბობდნენ, მაგრამ ბურუსს ვერაფრით
ართმევდა თავს. სულ რომ ანდრეა ახვლედიანის მიერ მოგონილი ტყუილი ყოფილიყო,
მაშოს და იოანეს სიყვარული და მათი გაპარვა, მაინც ცოცხლად უფუთკნიდა მამაკაცს გულ-
მკერდს. მთელ სხეულს უნგრევდა, შიგნეულობას უბილწავდა. მაშო და იოანე - არ
შეიძლებოდა, ვერ იქნებოდა მართალი! მართალი კი არა, ტუილიც ვერ იქნებოდა. ის ორი
ერთად საერთოდ ვერ იარსებებდა, ვერანაირად. დაუშვებელზე კიდევ უფრო დაუშვებელი,
ამაზრზენი და აუტანელი იყო ასეთი რამ თორნიკესთვის!
-ჩვენ იმას ვაკეთებთ, რაც გვევალება: გაცნობებთ, რომ მარიამი იოანეს გაყვა ცოლად და უკვე
ვეღარაფერს შეცვლით. მარიამი ამიერიდან ჩემი რძალია, ეს მისი სახლი, ჩემი ძმა კი თქვენი
სიძე! - მშვიდი წამით ისარგებლა უტამ და მაშინვე ჩააკვეხა სათქმელი.
-არ გეგონოთ, რომ მარიამი ვინმემ მოიტაცა. არაკაცები და ქალებზე მოძალადეები თქვენს
გვარში მოიკითხეთ, ჯაყელებო! - ისევ ანდრეა ალაპარაკდა. ბექას ერთი-ორად გაუფართოვდა
თვალები, როცა ყველაზე სუსტ ადგილზე მიაჭირა წიხლი ახვლედიანმა. - თქვენს დას
უყვარს იოანე, ისევე, როგორც იოანეს უყვარს თქვენი და. ჰოდა ახლა, რაც გინდათ ის ქენით,
უკვე ძალიან გვიანია. ცოლ-ქმარი არიან და თქვენ ვეღარ გააცალცალკევებთ მათ კავშირს!
-ხელ-ფეხის ქნევა და მუქარა ცოტა გვიან ხომ არ არის? თვალები მაშინ უნდა გაგეხილა, შენს
დას შენივე მტერი რომ უყვარდებოდა! მაშინ სად იყავი? გგონია, ორ დღეში მოხდა
ყველაფერი? გგონია, იოანემ დაინახა შენი და, კაცური ჟინი გაუჩნდა და მოგტაცა? თქვენ
ვერაფერს ამჩნევდით, ვერც კი იაზრებდით, როგორ გეცლებოდათ გოგო ხელიდან! ახლა
უკვე გვიანია. მარიამი ჩვენია, ამ სახლში იცხოვრებს და ჩემი რძალი ერქმევა! - ნელ-ნელა
უმატებდა ხმას ახვლედიანი და სწორედ ის ანდრეა ხდებოდა, რომლისაც ასე ეშინოდა
ყველას.
სამივე გაშეშდა - ლუკაც, ბექაც და თორნიკეც. თითქოს ხმა გადაყლაპესო; ენა კი არა, ხმა.
გულში დაგროვილი ემოცია სიტყვებად ვეღარ იღვენთებოდა ენაზე, ვეღარ ახერხებდნენ
ჰაერში ბგერებად გაფრენას.
-აქედან შორს! - მოკლედ და მშვიდად უთხრა მათემ. - ძალიანაც რომ ეცადოთ, ვერ იპოვით,
აზრი არ აქვს!
ლუკამ ბექას გახედა და მაგრად დაარტყა ხელი მხარზე; უფრო სწორად, კი არ დაარტყა,
დაეკიდა.
-ეს ამბავი ასე არ მორჩება, არასდიდებით! - დაუბარა ბექამ მათეს, ანდრეასა და უტას და
ბიჭებთან ერთად დატოვა ეზო.
იოანეს თბილ ქურთუკს მჭიდროდ იკრავდა სხეულზე, თუმცა მაინც მანამ ვერ გათბა, სანამ
ზურგიდან არ იგრძნო მეუღლის ჩახუტება.
-ძალიან უცხოებიც არ არიან. ჩემმა მეჯვარემ, ბათუმ, ანდრეა შეიფარა რამდენჯერმე, როცა
სჭირდებოდა. იმ დღესაც რომ დავურეკე, სიამოვნებით დამთანხმდა და შემომთავაზა თავისი
სახლი.
-ჰო, მარიამ, ანდრეას იდეა იყო ეს ყველაფერი, თავიდან ბოლომდე! შენ რომ გგონია არც
ისეთი ცუდია ანდრეა, აი, ნახავ თუ ვტყუი, მალე შენ თვითონ დარწმუნდები!
-მადლობა, ჩემო ძმაო, ძალიან კი შეგაწუხეთ, მაგრამ... - ღიმილით ალაპარაკდა იოანე, მაგრამ
ბათუმ მაშინვე ხელი აუწია.
-ეგეთები არ იყოს! - წარბები შეკრა მასპინძელმა. - ანდრეა ახვლედიანის ძმა, ჩემი ძმაა იგივე.
ასეთ კარგ საქმეში უცხოსაც მოვუკიდებდი ხელს და თქვენ რატომ ზედ არ გადაგყვებით?!
-რომ სცოდნოდათ, დაგვიშლიდნენ კიდეც, მაგრამ მარიამის ოჯახმა საერთოდ არაფერი იცის!
-მარიამი ჯაყელია გვარად, ბათუ! - გაეღიმა იოანეს, რადგან იცოდა, ბათუ მიხვდებოდა
ყველაფერს.
-ეგ ჯაყელი ვარ, ბათუ, ეგ ჯაყელი! - თავის ქნევით ჩაილაპარაკა გოგონამ და ამოიხვნეშა.
-ძალიანაც კარგი ამბავი მოგვსლიათ მერე! - ხელები გაშალა მასპინძელმა მცირე ხნიანი
დუმილის შემდეგ და გაიღიმა.
-უტა და სალომე დამეხმარნენ. ნუ უფრო სალომე, უტა მარტო სალომეს გამო დაგვყვებოდა. -
გაეცინა დანელიას და კარს მოწყდა.
-როგორ, მათაც იციან ჩვენი გამოპარვის შესახებ? მთელი გეგმები დაგიწყვია შენ! -
გაკვირვებით გაეღიმა მარიამს.
-აბა, რა გეგონა, ექიმო?! ორი კვირა რომ მამყოფე უშენოდ, გამაწამე და დამტანჯე. რამდენი
ხნით ავიტანდი „სალომედ“ ყოფნას და ისიც მხოლოდ მობილურში?! - მეუღლეს
მიუახლოვდა ღიმილით იოანე და წელზე შემოაჭდო ხელები. მარიამს ერთიანად დააყარა
ტაომ. მხოლოდ მაშინ იგრძნო მოზღვავებული მღელვარება და მომატებული ტემპერატურა.
-ჰო, ჰო, ვიცი, ქორწინება ასე უცებ ვერ გააქრობს მაგ „მაგრამებს“ - ამოიხვნეშა დანელიამ. - აქ
ვერ მოგვაგნებენ, მარიამ, დარწმუნებული იყავი ამაში და არ გეშინოდეს.
-ვიცი, მჯერა, რომ ვერ მოგვაგნებენ, მაგრამ გამიგე, რა, არ მინდა ნერვიულობით გავაგიჟო
ჩემები... - ისეთი მორიდებით ლაპარაკობდა მარიამი, თითქოს რაიმე ცუდს ამბობდა და
დამნაშავედ გრძნობდა თავს.
-ნუ მიხსნი, მარიამ, მესმის. რაც არ უნდა იყოს, შენი ოჯახია და იმსახურებენ იმის ცოდნას,
რომ კარგად ხარ და ბედნიერი ხარ. ხვალვე წავიდეთ.
თავისთვის ჩაის იმზადებდა, როცა მობილურზე რენემ დაურეკა და მანაც მიანება საქმეს
თავი.
-უფროსო, სასწრაფოდ მოდით ბიუროში, რამდენიმე წუთის წინ ფოსტა მივიღეთ ჩვენს
საქმესთან დაკავშირებით!
-რა? გიორგობიანი?
-ყუთს გარკვევით აწერია მისი სახელი და გვარი, ამიტომაც არის ეს საქმე საჩქარო!
თოიძემ მობილური გათიშა. სწრაფად მიწერა ანდრეას, რომ შეხვედრა უნდა გადაეტანათ და
ბიუროსკენ გასწია.
მალე გამოცხადდა სამსახურში. სწრაფად აირბინა კიბეები და თავისი კაბინეტის კარი შეხსნა.
რენე ფანჯარასთან იდგა, ერთ ადგილზე ცქმუტავდა, ეტყობოდა, რომ მოუთმენლად
ელოდებოდა უფროსი გამომძიებლის გამოჩენას.
-აბა რა მოხდა რენე, სად არის ის ყუთი? - ლაპარაკით შევიდა ოთახში გიორგი და სწრაფად
მიხურა ზურგსუკან კარი.
თოიძემ მარტივად გახია შეფუთული ფოსტა, ყუთი ხელებში მოიქცია, ერთხელ გახედა
თანაშეწმეს, ჩაიცინა და ყუთი გახსნა.
რამდენიმე თვის წინ შემეხმიანენ. იქნებოდა ასე, ღამის სამი საათი, როცა დამირეკეს და
შეხვედრა დამითქვეს. ყველაფერი იცოდნენ ჩემზე: სად ვცხოვრობდი, სად ვმუშაობდი, რა
მეცვა და რას ვჭამდი! შემეშინდა და დავთანხმდი შეხვედრაზე. დათქმულ ადგილზე
მისულმა თავი ბნელ და მივარდნილ შენობაში ამოვყავი; მკვდარი კატის სუნით იყო
აყროლებული იქაურობა. მგონი მივარდნილი ქარხანა იყო ან რაღაც მსგავსი. მაშინვე
მივხვდი, რომ შარში მქონდა თავი გაყოფილი, მაგრამ უკან ვერ დავიხევდი.
ილია ჯაფარიძე... ასე ქვია მათ უფროსს. მე მას პირადად არ შევხვედრივარ, მაგრამ გავიგონე,
როგორ ლაპარაკობდნენ მასზე მისი ხელქვეითები. ილია ჯაფარიძე ის კაცია, ვინც მე პაატა
ჟღენტის მკვლელობისთვის ფული გადამიხადა და პოლონეთში წასასვლელი ბილეთი
„ჩამახუტა“. კარგად იცოდნენ, რომ დედის მხრიდან ნათესავები ვარშავაში ცხოვრობდნენ.
-ეს ვიდეო თაბაგარს უნდა ვაჩვენოთ, უფროსო, ეს სამხილია! ჩვენ ჯაფარიძის დაკავების
უფლება გვაქვს! - აღტკინებული იყო უმცროსი გამომძიებელი.
-არა, არც იმდენად სერიოზული, რამდენადაც შენ გგონია, ჩემო რენე! - ჩაეღიმა თოიძეს და
თანაშემწეს მიუბრუნდა ისევ. - გარდაცვლილი მკვლელის სიტყვები, არანაირი
დამამტკიცებელი საბუთი და თანაც ილია ჯაფარიძის წინააღმდეგ? - შანსი პროცენტზე
უფრო დაბალია!
-კი, მაგრამ...
-უფროსო, ბოდიშის მოხდით, რამე რომ ყოფილიყო, მათ წარსულში, სერიოზული, ანდრეას
არ ეცოდინებოდა ამის შესახებ?
-ანდრეამ არაფერი იცის, რენე! - ამოიხვნეშა თოიძემ. - ან იცის, მაგრამ ამასაც ისევე მიმალავს,
როგორც მის ნაცნობობას ლევან ნაკაშიძესთან...
-არ მითქვამს ასე პირდაპირ, მაგრამ აშკარაა, რომ განზრახ მატყუებს. არ უნდა, მითხრას, რომ
ლევან ნაკაშიძეს იცნობს.
-არ უნდა, რომ მითხრას. მიმალავს და ამას კარგად ვატყობ! ჯერ კიდევ არ მენდობა. იცის,
რომ მეც არ ვეუბნები ყველაფერს... ძალიან ეშმაკია, ასე მარტივად ვერ მოატყუებ! - ჩაეცინა
თოიძეს ბოლო სიტყვებზე.
გიორგიმ ნიკაპზე მოისვა ხელი. ამოიხვნეშა და თავის სავარძელს მიაშურა. თავიდან ჩართო
ვიდეო და იმდენჯერ უყურა,სანამ მისი თითოეული სიტყვა არ დაიზეპირა.
და მაინც, ალბათ, თორნიკეზე ყველაზე მეტად, იმიტომ, რომ მასზე სულ სხვანაირად
ნერვიულობდა. მის რეაქციაზე, გამოხედვაზე და სიტყვებზე.
რა უნდა ეთქვა? ან ის რას ეტყოდა. რაღა იყო სალაპარაკო?! - ის უკვე სხვა იყო და მარიამი
სხვა. ეს თავისთავად მოხდა; როგორც ხდება ხოლმე, საერთოდ, ურთიერთობებში. გზა გაიყო
და ისინი სხვადასხვა მხარეს აღმოჩნდნენ. თორნიკემ მარიამის გულიდან რაღაც ნაწილი
წაიღო, იმ გზაზე, მაგრამ სამაგიეროდ, იოანემ მოიტანა ძალიან ბევრი და საჭირო.
დიდი ჭიშკრის გაღების ხმა რომ მოესმათ, ანაზდად ყველამ მაშინვე წამოსწია თავი.
ეკატერინე წამოხდა და მოაჯირს მიუახლოვდა, რათა კარგად გაერჩია მოსულის ვინაობა.
პირველი ბექა მოდიოდა. მას უკან მიყვებოდნენ რატი, გეგა და ლუკა, სულ ბოლოს კი
თორნიკე. ბიჭებს ისეთი შეხედულება ჰქონდათ, თითქოს სასახლე ეჭირათ ხელში და მას
მოასვენებდნენ; სამგლოვიარო მარშს უფრო ჰგავდა მათი სიარული. ეკატერინეს შორი
მანძილიდანაც არ გასჭირვებია მათი უძილობისგან, უჭმელობისგან და მგზავრობისგან
დაღლილი, ამოღამებული თვალები.
მისაღებში შეეგებნენ ბიჭებს; სიტყვაც არავის დასცდენია. არც არავის უკითხავს რამ,
ყველაფერი ისედაც დღესავით ნათელი იყო და მისი ამოკითხვა ჯაყელების დაღამებულ
სახეებზე შეიძლებოდა.
-არსად არ არიან, ყველა შესაძლო ადგილი ვნახეთ... - ბოლოს ბექამ მაინც მოიხადა
მოვალეობა და ბიძის წინაშე თავი იმართლა.
-არსად აღარ წახვიდეთ, აზრი არ აქვს! - შვილს მიუახლოვდა დემეტრე და მხარზე ხელი
დაკრა. - თვითონ გამოჩნდებიან...
ლუკამ ბაგეები ოდნავ შეხსნა, რათა რაღაც ეთქვა, მაგრამ უმალ მოკუმა და გაჩუმება არჩია.
უბრალოდ იდგა მამა-შვილი და თვალებში უყურებდა ერთმანეთს; ამღვრეული თვალები
ყველაზე ცხადად გადმოსცემდა იმ წამს ყველანაირ განცდას.
იქნებ ერთი საათიც გავიდა ასე, დუმილში, ან ორი. დროს არავინ აქცევდა ყურადღებას,
მაგრამ მაინც, ყველა წამებს ითვლიდა. თითქოს გული უგრძნობდათ, რომ წუთი-წუთზე
მარიამი ისევ შემოაღებდა მშობლიური სახლის კარს.
როცა ჭიშკარი ისევ გაიღო და მისაღებ ოთახშიც ისევ გაიჟღერა მისმა ხმამ, ჯაყელებს
მოსამსახურის სიტყვები აღარაფერში დასჭირვებიათ საიმისოდ, რომ მიმხვდარიყვნენ, ვინ
იქნებოდა მათი სტუმარი.
მარიამმა თავი ჩაქინდრა. ცრემლი მოერია და წამიერმა სისუსტემ მოიცვა. შემდეგ უცებ
შეგულიანდა; მიხვდა, რომ იმ წამს სიმტკიცე უნდა გამოეჩინა და ისევ ოჯახს გაუსწორა
მზერა.
თორნიკე ყველაზე უკან იდგა, მაგრამ მაინც ნათლად დაინახა ჯაყელისა და დანელიას
გადაჯაჭვული ხელები. თვალები აუჭრელდა, შემდეგ კი დაუბნელდა. ფეხქვეშ მიწის
ზანზარი იგრძნო. დაცვარულ შუბლზე ხელი მიიდო, მეორეთი კი კედელს მიეყრდნო, რათა
არ დაცემულიყო.
-გეფიცები, დანელია, ახლავე სულს გაგაფრთხობინებ, თუ ჩემს დას არ მოსცილდები! - იქუხა
ლუკა ჯაყელის ხმამ და მისი იარაღის ჰაერში აღმართვამაც არ დააყოვნა.
-დაუშვი იარაღი, ლუკა. ორივემ ვიცით, რომ არ გაისვრი... - მშვიდად მიმართა ძმას,
მიუხედავად იმისა, რომ მთელ სხეულში იგრძნო დაჭიმულობა.
-შენ გაჩუმდი, მაშო! - ისევ დაიღრიალა ჯაყელმა. - ახლავე მოსცილდი მაგ კაცს, თუ კიდევ
გინდა, რომ ოდესმე და გიწოდო!
-შენი არ მეშინია, ლუკა. არც არასდროს მეშინოდა და ახლა მითუმეტეს. მე მიყვარს შენი და,
მოგწონს ეს შენ თუ არა! - მარიამზე ბევრად უფრო მშვიდი და მტკიცე ჩანდა დანელია.
-მაშო, თუ ხვდები მაინც ახლა რას ლაპარაკობ? - ხმა ამოიღო იქამდე დადუმებულმა ბექამ და
ბიძაშვილს მიმართა.
-მე ეს ადამიანი მიყვარს. მასთან ვარ ბედნიერი და სულ არ მადარდებს, ვისი ძმა, ძმაკაცი,
შვილი თუ შვილიშვილია! ბედნიერი ვარ მე ამ კაცთან, არ არის ეს თქვენთვის საკმარისი?! -
თვალები აემღვრა მაშოს.
-ბედნიერი ხარ? ბიძაშვილის მკვლელს რძლობას უპირებ და ბედნიერი ხარ?! ნიკუშა აღარ
გახსოვს, მარიამ?! ჩვენი მოკლული ბიძაშვილი დაგავიწყდა?! იქნებ ესეც იმასთან ერთად იყო
იმ ღამით, რა იცი? იქნებ იმ ს*რის გვერდით იყო ნიკუშას მკვლელობისას,ჰა?! მითხარი,
მიპასუხე ერთი, რატომ ხარ დარწმუნებული, რომ ამასაც გასვრილი არ აქვს ხელები ჩვენს
სისხლში?!
-მანიპულირებას? ახლა ეგრე ქვია მაგას?! ეგრე გაწყობს, რომ დაიჯერო ეს რომ გაამართლო?! -
ამრეზით აათვალიერა ლუკამ იოანე.
-მე არავის სისხლში არ მაქვს ხელები გასვრილი. შენგან განსხვავებით, სუფთა მაქვს სინდისი
და გასამართლებელიც არაფერი მჭირს! - ვეღარ აიტანა დუმილი დანელიამ.
-მე რომ სხვა გზა მქონოდა, სხვა გამოსავალი რომ ყოფილიყო, ასე მალულად ნამდვილად არ
წავიყვანდი შენს დას და ჩუმადაც არ დავიწერდით ჯვარს. მაგრამ ჩვენს სიტუაციაში სხვა გზა
არ მქონდა და ეს შენც კარგად იცი!
-მაშო, ბევრჯერ არ გავიმეორებ, იცოდე, მოსცილდი მაგ კაცს და აზრზე მოდი თუ გინდა, რომ
ამ სახლში ფეხის შემოდგმის და შენი ოჯახის ნახვის უფლება გქონდეს ოდესმე! კაცობას
გეფიცები, მარიამ, საერთოდ დაგივიწყებ თუ ახლა წახვალ. - ყბის კუნთს ათამაშებდა
უფროსი ჯაყელი და ისე მიმართავდა უმცროს დას.
-დამივიწყებ, არა? მეც ისეთივე მტერი გავხდები შენი, როგორც ახვლედიანები. მარტო
იმიტომ, რომ საყვარელ კაცს გავყევი ცოლად? - მსუბუქად ჩაეცინა მარიამს და ტკივილიც ამ
უწყინარ მოქმედებას ამოაყოლა. წამწამთა ჯებირებმა ვეღარ დააკავეს ცრემლები და მათაც
უმალ ჰპოვეს სარბიელი.
-ნუ იმეორებ მაგ სიტყვებს... ამ კაცს შენს საყვარელს ნუ უწოდებ, აღარ გაიმეორო ეგ სიტყვა
საერთოდ, აღარ გამაგონო! - ნელ-ნელა მოუმატა ტონს ლუკამ და ბოლოს დაიყვირა.
-მაშო, დედი... - ძლივს ამოიღო ხმა ქეთევანმა და ცრემლით დაპენტილი თვალები მიანათა
ქალიშვილს. სხვა ვეღარაფერი თქვა, სიტყვა ყელში გაეჩხირა, თუმცაღა იმ ორ სიტყვასაც
ამოატანა თან მუდარა.
თორნიკე არ ჩანდა. სულ უკან იდგა და ალბათ ამიტომაც ვერ ხედავდა მას გოგონა. იქნებ ასე
უკეთესიც კი იყო? ცოცხალ-მკვდარი თორნიკეს დანახვა მხოლოდ სიტუაციას დაუმძიმებდა
ჯაყელს.
-მე არ ვაპირებ, სიყვარულზე უარის თქმას მხოლოდ იმიტომ, რომ თქვენ გინდათ ასე... არც
დათმობაზე წამოვალ და არც... - სიტყვა გაუწყდა ჯაყელს, რადგან ტკივილი ჯაბნიდა მის
სიმტკიცეს. - არც ანგარიშს გაგიწევთ, იმიტომ, რომ თქვენ არ გესმით ჩემი და პატივს არ
მცემთ.
-მარიამ, ნუ გაგვაკეთებინებ იმას, რისი გაკეთებაც არ გვინდა. სანამ დრო გაქვს... - ისევ
ძველებური სიმშვიდით და სითბოთი მიმართა დემეტრემ ქალიშვილს.
-ნუთუ არაფრად ვღირვარ?! - ისევ აგრძელებდა მაშო. - ნუთუ ასე ცოტას ვნიშნავ თქვენთვის,
რომ ჩემი საყვარელი მამაკაცის მიღებაც არ შეგიძლიათ ჩემ გამო?! ნუთუ ჩემზე ძვირად
ფასობს თქვენი უაზრო იდეალები?! გირჩევნიათ, მე მკრათ ხელი და მათ არ უღალატოთ! რა,
რა მოგიტანათ თქვენმა პრინციპებმა? სისხლის და უბედურების მეტი, რა ერგო ჩვენს ოჯახს?!
-ხმა აღარ ამოიღო, თორემ გეფიცები, უკადრებელს ვიკადრებ, მაშო! - დაიღრიალა ლუკამ და
დის ხმა გადაფარა.
-წადი აქედან... - თითქმის ჩურჩულით თქვა უფროსმა ჯაყელმა. - ეს სახლი შენი აღარაა და
არც ჩვენ ვართ შენი ოჯახი! - დაიყვირა ლუკამ და ელვის სისწრაფით შევარდა სახლში.
ყველა მას მიჰყვა უკან. ჯაყელი მეორე სართულზე ავარდა და რამდენიმე წამში დის
ტანსაცმლით ხელში გამოჩნდა ისევ. სწრაფად ჩამოირბინა კიბეები, გასასვლელ კართან
მიირბინა და ტანისამოსი ხელის ერთი მოქნევით გადაყარა გარეთ.
-წადი, არავინ გაკავებს! თუ შენ ეს კაცი და მისი ოჯახი გირჩევნია ჩვენს თავს, ჩვენც
აღარაფერში გვჭირდები! შენ აღარ ხარ ჩემი და, ამიერიდან მკვდარი ხარ ჩემთვის და იცოდე,
ჩემს კაცობას ვფიცავარ, რომ ჩემს სიტყვას არასდროს გადავალ! წადი და აღარასდროს
დამენახო! - ყვიროდა გაშმაგებული ჯაყელი და ცალ ხელს კარისკენ იშვერდა.
ადგილიდან არავინ შეძრულა. მხოლოდ ქეთევანს ჰქონდა მცდელობა, მაგრამ ქმრის ხელმა
ისიც დააკავა. უბრალოდ იდგა დედა და ჩუმი ქვითინით შეყურებდა შვილების ბრძოლას.
განა რა არის დედისთვის იმაზე უფრო საშინელი, ვიდრე შვილების ჩხუბის მოწმედ ყოფნა?
როცა გულით გინდა, რომ ადამიანურად, კამათის ერთი მხარე დაიჭირო და მეორე
გაამტყუნო, მაგრამ არ შეგიძლია იმიტომ, რომ ორივე მათგანი შენია და შენითაა. ორივე შენ
ატარე ცხრა თვე მუცლით და შემდეგ მოავლინე ქვეყანას. ქვეყანას, რომელშიც ისინი
ერთმანეთს ჭამენ...
ყველაზე მეტად ეკატერინეს მზერა ეტკინა, რომელშიც არაფერი იკითხებოდა. თითქოს მას
უყურებდა, მაგრამ ცარიელ ადგილს ხედავდა. საყვარელ დას თუ არა, სხვას ვის უნდა
დაეჭირა მისთვის მხარი? ის თუ პირველი კრავდა ხელს, სხვა?
ყველაზე მეტად სწორედ მაშინ ეტკინა, როცა იგრძნო, იმაზე მეტს ამთავრებდა, ვიდრე
უნდოდა. მხოლოდ იმიტომ, რომ ზოგიერთი ურთიერთობა ან ყველაფერს ითხოვს ან
არაფერს. თავისი ცხოვრების უზარმაზარი ნაწილი ეტკინა და მიხვდა, უკან დასაბრუნებელი
გზები გამქრალიყო. ახლა უკვე ვეღარაფერი აღადგენდა განადგურებულ ხიდებს.
ყელში რაღაც სფეროსებრის გაჩხერა იგრძნო. მაგრად დააჭირა კბილი კბილს, ღრმად
შეისუნთქა მშობლიური სახლის ჰაერი და თავის თავს მკაცრად აიძულა ხმის ამოღება.
-ყოჩაღ, მაშო. მაგარი გოგო ხარ, მაგარ რამეს აკეთებ. მტერთან მიდიხარ და ჩვენ გვტოვებ, აბა
რა, მიდი, მაგარი ხარ! - ცინიზმი ზეიმობდა ლუკას სიძულვილით აკიაფებულ თვალებსა და
ხმაში.
-ის კი არ იცი, რომ ეგ შენი „სიყვარული“ კარგად გამოგიყენებს, ჩვენ დაგვაზარალებს და მერე
ისე მოგისვრის, როგორც უსარგებლო ნივთს!
-საკმარისია, ლუკა, მეტად ნუღარ დაიმცირებ თავს. უკვე საკმარისად გამოავლინე შენი
არაკაცური ბუნება! - შეყვირა იოანემ, რომელიც ვეღარ იტანდა ცოცხლადმკვდარი მარიამის
ყურებას. იმ წამს ხელში იარაღი რომ სჭეროდა, ისე დახოცავდა იქ მყოფებს, წარბსაც არ
შეიხრიდა.
-შენ გაჩუმდი, იცოდე! ხომ მიიღე, რაც გინდოდა? ხომ გამისულელე და?! ბიძაშვილის და
სიძის მოკვლა არ იკმარეთ, ასეთი მდაბიო ხერხით შემოაღწიეთ ჩვენს ოჯახში და ყველაფერი
მოწამლეთ! ახლა გაეთრიეთ აქედან და აღარ გადამეყაროთ ცხოვრებაში! შენ, დანელია,
ტყვიის ღირსი ხარ, მაგრამ ხელსაც არ გავანძრევ, არ ღირხართ ამად, არცერთი! - ზიზღით
გადახედა ლუკამ ჯერ იოანეს, შემდეგ დას.
-როგორ არ გრცხვენია, ასეთ რამეს რომ ამბობ! - ჯაყელისკენ გაიწია დანელიამ, მაგრამ
მარიამის ხელმა მაშინვე გააჩერა მამაკაცი.
-არ გინდა, იოანე, გთხოვ, არ ღირს... - დაიჩურჩულა ჩახრეწილი ხმით გოგონამ და მუდარის
ნიშნად მაგრად მოუჭირა ხელი ქმარს. იმ წამს ჩახედა იოანემ მარიამს თვალებში და მიხვდა,
მალე თუ არ გასცილდებოდნენ იქაურობას, ჯაყელი მთლიანად დაინგრეოდა, რასაც
ცხოვრების ბოლომდე ვერ აპატიებდა თავს.
ბექა კიბესთან იდგა და შეკრული წარბებით აკვირდებოდა წყვილს. შემდეგ შუბლი გახსნა,
ნელი სვლით მიუახლოვდა ღია კართან მდგარ ლუკას, მხარზე ხელი დაადო და მშვიდად
უთხრა:
მარიამს თითოეული სიტყვა მახათივით ესობოდა გულზე. იფიქრა, რომ ვეღარაფრის თქმას
შეძლებდა, უბრალოდ ადგებოდა და კარს გაიხურავდა, მაგრამ იმ წამს, უნებლიედ, მოკრა
თვალი დემეტრეს და დაუოკებელი ზიზღი იგრძნო გულში.
-შენ რატომ დგახარ ასე, მამა?! როდის იყო, რომ ბიჭები ლაპარაკობდნენ შენ მაგივრად? -
ცინიზმი მძვინვარებდა მის ხმაში.
-იმედები გამიცრუე, მარიამ... - ბოლოს მაინც ჩაილაპარაკა უფროსმა ჯაყელმა და თავი სხვა
მხარეს გაატრიალა.
ლუკამ კრიჭა შეკრა სიმწრისგან, მაგრამ ხმა კი ვერ ამოიღო. ერთ ადგილზე აცქმუტდა და
ჩაწითლებული თვალები დააკვესა.
-იოანე, გეხვეწები, წავიდეთ... - საბრალო თვალებით ახედა გოგონამ ქმარს და იოანეც მაშინვე
მიხვდა, რომ ეს მოთხოვნა კი არა, მუდარა იყო. უხმოდ დაუქნია თავი და კარისკენ უბიძგა
ცოლს. - რავიცი, რაღა უნდა გითხრათ, მგონი ყველაფერი ვთქვით უკვე, საკადრებელიც და
უკადრებელიც. - უკანასკნელად მიუტრიალდა ჯაყელი ოჯახს. - რა უნდა ვთქვა,
ბედნიერებას გისურვებთ; იმედი მაქვს, ოდესმე იპოვნით ამ სიტყვის ჭეშმარით
მნიშვნელობას. უბრალოდ მინდა, იცოდეთ, რომ მე ის უკვე ვიპოვნე და თქვენც იმავეს
გისურვებთ, მთელი ჩემი მოღალატე გულით! მშვიდობით მეყოლეთ, ოჯახისწევრებო...
თუმცა, მშვიდობას თქვენთან რა ხელი აქვს... - ბოლო სიტყვები თავისთვის ჩაილაპარაკა
მარიამმა და ჩაიცინა.
შებრუნდა, და ისე წავიდა, ერთხელაც აღარ მიუხედავს უკან. მშობლიურ სახლს ტოვებდა;
დევნიდნენ, მაგრამ ის არას დიდებით ატრიალებდა თავს. წინ მიდიოდა, რადგან უკან
აღარაფერი ჰქონდა დარჩენილი; არავინ და არაფერი!
სწორედ ასე იდგნენ თავიანთი სახლის მისაღებ ოთახში ჯაყელები. თითოეულ მათგანს ერთი
კონკრეტული წერტილისთვის მიეჩერებინა მზერა და ჯიუტად დუმდა. მარიამის და იოანეს
სიტყვები თითქოს ჰაერში დაფრინავდნენ ჯერაც. კედლებს ერწყმოდნენ, ფარდებს
ეკიდებოდნენ და იატაკს ეფინებოდნენ - სამუდამოდ რჩებოდნენ სახლში. ამიერიდან
თითქოს ყოველთვის, როცა კი სტუმარი ან მასპინძელი სახლის კარს შეაღებდა, ჯაყელისა და
დანელიას სიტყვები სახეში ეცემოდა და სულს აუშლიდა.
ყველაფერი ერთ წყვდიად ღამეში მომხდარ ამბავს ემსგავსებოდა. დღის შუქი მოეფინა
ყველაფერს და მათაც უკვე სრცხვენოდათ ბნელ ღამეში ჩადენილი სიმხეცის. თვალებში
ვეღარ უყურებდნენ ერთმანეთს, რადგან წყვდიადგადაკრული აფექტი და იმპულსები მზის
სხივებში დიფუზირდა.
ვინ იცის, რამდენ ხანს იდგნენ ასე და კიდევ რამდენს იდგებოდნენ, რომ არა ქეთევანის
ადგილიდან მორყევა და შეკივლება. ვაიმე, მაშო-ო, დაიკივლა ქალმა და თითქოს ეს
აღმოჩნდა ყველასთვის გამოსაფხიზლებელი სირენა.
დემეტრემ ყველაზე სწრაფი რეაქცია გამოავლინა და მანამ დაიჭირა ცოლი, სანამ დაეცემოდა,
წონასწორობადაკარგული.
-კატო, წყალი მოუტანე! - იყვირა შეშინებულმა ჯაყელმა და სახეზე ხელები დაუსვა ქალს,
რათა შეეფხიზლებინა.
-არ მინდა... წყალი არ მინდა... გამიშვით, მაშო უნდა მოვაბრუნო, დემეტრე... - მოგუდული
ხმით გაიძახოდა ქეთევანი.
-არ მინდა დაჯდომა! - გაჯიუტდა ქალი და უხეშად მოიცილა ქმრის ხელები. - რა გააკეთე,
ადამიანო? ღმერთო, ისევ იმავეს გაკეთების უფლება როგორ მოგეცი?!
-მარიამსაც იგივე გინდა გაუკეთო, რაც თამარას გაუკეთე, არა? - წამოიყვირა ქეთევანმა და
გაავებულმა შეხედა ქმარს.
-თუ რამის თქმა გინდოდა, რატომ მაშინ არ ამოიღე ხმა, როცა მარიამიც აქ იყო, ჰა? ასე თუ
შეგტკიოდა გული შენს შვილზე, მაშინ გეთქვა რამე! - მწყობრიდან გამოვიდა დემეტრეც და
გვარიანად ამოიდგა ხმა.
-ეს თემა დაიხუროს და საერთოდ შეწყდეს ამაზე ლაპარაკი! - ბრძანება გასცა ჯერ კიდევ
განრისხებულმა დემეტრემ, გაკვირვებულ ბიჭებს გადახედა და მხოლოდ ამის შემდეგ
დატოვა ოთახი.
გული შეეკუმშა მოტირალი ცოლის დანახვისას; მათი ქორწინება უკვე იყო ცრემლების
მომტანი, მიუხედავად დიდი სიყვარულისა.
-მაპატიე, რა. ბოდიში, რომ ჩვენი სიყვარულის გამო ამხელა ტკივილის ატანა გიწევს. -
გატეხილი ხმით ამოილაპარაკა და ცალი ხელი დაუსვა მწოლიარეს.
-როგორ მინდა იცი, აი, ეგ ტკივილი დაგიამო? საერთოდ რომ გავაქრო და მის ადგილას
კვირტებივით ბევრი-ბევრი სიყვარული ამოვზარდო!
-ამ ტკივილის დაამება მხოლოდ შენ შეგიძლია, იოანე; მარტო შენ. - მკრთალად გაეღიმა
ჯაყელს.
-იცი, როგორი ამაყი ვიყავი დღეს? შენ, ასე შეუპოვრად მებრძოლი, ჩემ გამო და ჩვენი
სიყვარულის გამო... სასწაული სანახავი იყო! ახლა გეტყვი და არ გაბრაზდე: გულის
სიღრმეში ვფიქრობდი, რომ დღეს შეიძლებოდა მარტო დავბრუნებულიყავი სახლში. მაინც
მეშინოდა, რომ შენი ოჯახის დანახვისას აღარ მოგინდებოდა ჩემთან წამოსვლა. მაგრამ დღეს
დავრწმუნდი, რომ ჯერ კიდევ არ გიცნობ კარგად; ყოველდღე ახერხებ ჩემ გაოცებას, მარიამ!
-ეგ შიში რომ გქონდა, ვხვდებოდი. - გაეღიმა გოგონას. - უკვე იმაზე კარგად გიცნობ, ვიდრე
შენ გგონია...
-ვნახოთ... მთელი ცხოვრება წინ გვაქვს. სიბერეში მითხარი, მოახერხე თუ არა ჩემი შეცნობა. -
კიდევ უფრო ფართოდ გაეღიმა მარიამს.
-მანამდე კი, შეგიძლია, ცოტა ხნით მარტო დამტოვო? უბრალოდ მინდა მარტომ
გამოვიგლოვო რაღაც-რაღაცები.
-რა თქმა უნდა, გავალ ახლავე. თუ რამე დაგჭირდეს, დამიძახე, კარგი? აქ ვარ, იცოდე.
-კარგი, დაჯექი ერთ ადგილას, გააფრენ ეგრე! - ბოლოს გეგამ ვეღარ მოითმინა დაუყვირა
მეგობარს.
-როგორ მინდა ახლა ვიღაცა ვცემო ან რაღაც დავლეწო! - სიმწრით ძლივს გამოთქვამდა
სიტყვებს ლუკა და ხელებს ჰაერში ასავსავებდა. - ფუი, ამის დედა****ცი, რა გააკეთა ამ გოგომ?
რა გაააკეთა?! - განწირული ხმით გაყვიროდა ოთახში.
თორნიკე იქვე იდგა, კარსაყუდებული. საერთოდ ვერ იაზრებდა იმ წამს მომხდარს; სადღაც
ბურუსში იყო მისი გონება. ტვინი მთელი ძალით ბლოკავდა ინფორმაციას. ვერაფრით
დაიჯერებდა, რომ „თავისი მაშო“ სულაც აღარ იყო მისი; რომ მას ახლა მტრის ცოლი ერქვა.
-რატომ ხარ ჩუმად, ბიჭო?! - ბოლოს, როგორც იქნა, იპოვნა საკბილო ლუკამ, როცა სააქაოს
მოწყვეტილი არველაძე შეამჩნია. - რატომ არ იღებ ხმას?! - ღრიალებდა ჯაყელი.
-რას ქვია, შევეშვა?! - ხელი აუქნია ლუკამ ძმაკაცს და ახლა მას შეხედა გაავებული
თვალებით. - ჩემი დის სიცოცხლე ვანდე მე ამას, ასეთი რაღაც რანაირად მოხდა?!
-ლუკა... - ენა ძლივს ამოითქვა გაწბილებულმა თორნიკემ. გრძნობდა, რომ ყველა უჯრედი
დაშლას და გაქცევას ლამობდა.
არველაძე ხმას ვერ იღებდა; დასჯილი ბავშვივით, კარში იყო ატუზული და თავი ჰქონდა
დახრილი.
-მიპასუხე, ბიჭო, რატომ ხარ ჩუმად?! - უარესად ახელებდა ჯაყელს თორნიკეს დუმილი. -
იცოდი, რომ მაშოს დანელიებთან ჰქონდა კონტაქტი?!
-მერე?! - ბოლო ხმაზე იღრიალა ძარღვებდაბერილმა. - მერე, რომ იცოდი, რას მიკეთებდი?!
რანაირად მიეცი ჩემს დას აქამდე მისვლის უფლება?! მიპასუხე, ჩვენ რატომ არ გვითხარი, იმ
ს*რებთან რომ დადიოდა მაშო?!
-ბევრჯერ ვცადე ახსნა...
-რისი ახსნა ცადე, ბიჭო?! ჩვენ რატომ არ გვითხარი-მეთქი, ჩვენ?! აქამდე როგორ მოიტანე
საქმე? თავს ლაფი როგორ დაასხი ჩვენს ოჯახს?! მე მეგონა, გიყვარდა ჩემი და!
-ლუკა...
-ცხვირწინ აგწაპნეს ქალი, თან ვინ?! მაინცდამაინც ახვლედიანის ძმაკაცმა! ამის მერე, რა
უნდა გელაპარაკო შენ, საერთოდ?
-ლუკა, წადი წყალი დალიე და დამშვიდდი! - ბოხი ხმა გააჟღერა ოთახში ბექამ.
-ხვდები მაინც, რამდენჯერ შეგეშალა უკვე ჩვენთან? - დინჯად წამოდგა სავარძლიდან ბექა,
თორნიკეს წინ დაუდგა და პირდაპირ თვალი თვალში გაუყარა.
-წადი აქედან. - განაჩენივით ჟღერდა ბექა ჯაყელის ბოლო სიტყვები, რომელიც ჩვეულ,
ნაცნობ სიმშვიდესა და მასში ჩაბუდებულ მრისხანებას გამოხატავდა.
დიდხანს იტირეს, ბევრი ცრემლი ღვარეს და ბოლოს მხოლოდ იმიტომ დაწყნარდნენ, რომ
დაღლამ შეახსენათ თავი.
ლუკა საწოლის კიდეზე იჯდა, თავდახრილი. მთელ ოთახს ეტყობოდა მისი ემოცია; ჰაერი
აუტანელი ტკივილით გაჟღენთილიყო.
-ლუკა, არ დაიტანჯო, რა, თავი... გახსოვდეს, რომ ჩვენს შვილს მამა სჭირდება გვერდით!
-ვის რად უნდა ჩემნაირი მამა ან ქმარი?! კაცისთვის ყველაზე დიდი ღირსების შემნახველი,
დაა. მე ორი და მყავდა და ვერც ერთს მოვუფრთხილდი! რაში ვვარგივარ საერთოდ?! -
სიმწრით ლაპარაკობდა ჯაყელი.
-არ ვაპატიებ, ელენე! გეფიცები, ყველაზე წმინდას, არ ვაპატიებ! - უცებ მიუბრუნდა ცოლს
მამაკაცი და ბავშვივით მიანათა ნამტირალევი თვალები.
ქეთევანი თავის საწოლზე იყო დამხობილი. სრულ აგონიაში მყოფს, ცრემლის გადმოგდების
უნარიც აღარ შესწევდა.
მძიმედ გაიღო კარი. დემეტრემ გოროზი ნაბიჯით შეაბიჯა ოთახში. გული დაეწვა
განადგურებულ მდგომარეობაში მყოფ ცოლს რომ შეხედა, მაგრამ ვერაფერი თქვა.
რამდენჯერმე ცადა მასთან მიახლოება, მაგრამ ვერ გაბედა. სარკის წინ, სკამზე იყო
ჩამომჯდარი და მძიმედ სუნთქავდა.
-ამას არასდროს გაპატიებ, დემეტრე... - დუმილი ბალიშში თავჩარგული ქალის ყრუ ხმამ
დაარღვია.
-ჩემი შვილები ახლა ტირიან. გული სტკივათ,რადგან სულის ნაწილი დაკარგეს. მე უძლური
ვარ, შვილებს ვერ ვეხმარები, მათი დაცვაც კი ვერ შევძელი...
-ქეთო...
-შენი ბრალია! - წამოიყვირა უცებ ქალმა. - მათაც იგივე გაუკეთე, რაც შენს თავს წლების წინ!
ისინიც ისე გაწირე; ისევე დაუნდობლად და მხეცურად!
-ჩემი მიტოვება ახლა უკვე ძალიან გვიანია, ქეთო. უკვე საკმაოდ ღრმად შემომყევი მაგ
ჭაობში... - თვალები პატარა ბიჭივით აემღვრა ჯაყელს.
-მიტოვება? - ჩაეცინა უღიმღამოდ ქალს. - არა, დემეტრე. მე რომ შენი მიტოვება შემძლებოდა,
დიდი ხნის წინ გავაკეთებდი მაგას. მაგრამ ზედმეტად მხდალი აღმოვჩნდი. მე მაშინაც შენ
გვერდით ვიყავი, დღესაც შენ გვერდით ვარ და მომავალშიც ასე იქნება. ამაღამაც მოგიწვები
გვერდით, ხვალაც და ზეგაც, მაგრამ იცოდე, დღევანდელს არასდროს გაპატიებ! -
სიწითლითა და ცრემლებით აჭრილი თვალები მიანათა უემოციოდ ქეთევანმა ქმარს,
ერთხანს უყურა და მერე უჩუმრად გააბრუნა თავი.
ანდრეას საღამოს გამოეღვიძა. მთელი ღამის ნათევს, მკვდარივით ეძინა დღის განმავლობაში.
ოთახიდან ჯერ კიდევ დახუჭული თვალებით და ბანცალით გამოდიოდა, ერთიანად
აერული ჰქონდა დრო და საათი.
კართან მისულს მისგან ზურგით მდგარი მარიამი შერჩა. გოგონა მოაჯირს იყო აწეპებული და
აშკარად ტიროდა, რასაც მისი შიგადაშიგ ამოსრუტუნება ადასტურებდა.
ანდრეა მაშინვე მიხვდა, რომ ჯაყელებთან სტუმრობას კარგად არ ჩაევლო. უცნაურად გულის
კენწვლა იგრძნო. მისთვის ვინ იყო მარიამი, რომ შესცოდებოდა? მაგრამ გოგონა იმდენად
უმწეოდ გამოიყურებოდა, ახვლედიანიც ვერ დარჩა ინდიფერენტული.
უკან გაბრუნება და იოანესთან ლაპარაკი უნდოდა. რა თქმა უნდა, ხვდებოდა, რომ მარიამს
ახლა საერთოდ არ მოუნდებოდა მასთან საუბარი. მასთან კი არა, არავისთან. ნაბიჯი უკან
გადადგა და უეცრად, თითქოს უხილავმა ძალამ დაიჭირაო, იქვე გაშეშდა. ფეხის გატოკებაც
ვერ შეძლო. მიხვდა, მარიამის პირად სივრცეში შემოჭრილი, ასე ჩუმად ვეღარ გავიდოდა
იქიდან. ისევ გასწორდა, ჩაახველა და მორიდებით მიმართა მისგან ზურგით მდგარს:
-არ გაცივდე, მარიამ... - იქნებ სხვა რამის თქმაც შეეძლო, მაგრამ ვერაფერი მოიფიქრა. ის ხომ
ჯაყელი იყო, თავად კი ახვლედიანი.
-არ გავცივდები, მალე შემოვალ შიგნით. - იმდენად გადაღლილი იყო ჯაყელი, რომ მასთან
უხეშობის თავიც კი არ ჰქონდა.
-არ მინდა, ამაზე ლაპარაკი და საერთოდაც, ნაკლებად გეხება ეგ ამბავი! - გაბრაზდა ჯაყელი.
-ტირი იმიტომ, რომ ოჯახს გამოერიყე. ჰოდა იცოდე, რომ რაღაცით ვგავართ მე და შენ
ერთმანეთს.
-მაინც რით?
-და შენ გესმის ჩემი? - უნდობლობა და ეჭვი იგრძნობოდა მარიამის ტონსა და მზერაში.
-როგორ არ ხარ? - ჩაეცინა ახვლედიანს. - ხარ და სწორედ ეს მოსწონს იოანეს შენში. სწორედ
ამიტომ შეუყვარდი ასე ძალიან; შენი ძლიერი ხასიათების გამო.
მარიამმა დიდი დისკომფორტი იგრძნო, როგორც კი გაიაზრა, ვისთან ერთად იდგა აივანზე.
მზერა მოაცილა მამაკაცს და უკან გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი.
-მარიამ! - ანდრეას შეძახილი მისწვდა უკვე კართან მყოფს. - არ ღირს ტირილი. ტირიან
მაშინ, როცა ნანობენ. შენ კი სანანებელი არაფერი ჩაგიდენია. შენი სიძლიერის არ უნდა
გეშინოდეს. მოვა დრო და შენი ოჯახიც მიხვდება ყველაფერს, მოვლენ შენთან, საბოდიშოდ,
და შენ მათ ყელმოღერებული უნდა დახვდე, ძალიან ამაყი და ძლიერი. ვხედავ შენში
პოტენციალს, იოანეს გვერდით ნამდვილად ყველაფერს შეძლებ!
მარიამი არც შებრუნებულა, არც რამე უთქვამს. უბრალოდ მოისმინა ანდრეას სიტყვები და
გზა განაგრძო.
-აღარ დამეძინა... - დაღლილი ხმა ჰქონდა მარიამს. ზურგსუკან მიხურა კარი და ნელი
ნაბიჯით გაემართა მამაკაცისკენ.
-კარგად ხარ? თავი ხომ არ გტკივა? დღეს მთელი დღეა არაფერი გიჭამია.
-არ ვთამაშობ. არ ვამბობ, რომ გული არ მტკივა; მტკივა და სულ მეტკინება. მათ სიტყვებს და
ქცევებს ვერასდროს დავივიწყებ, მაგრამ მე ეს ყველაფერი ვიცოდი, როცა შენ ცოლობას
ვთანხმდებოდი. უბრალოდ... რავიცი... ალბათ, სადღაც გულის სიღრმეში მაინც მქონდა
სულელური იმედი. - თვალები აუწყლიანდა ჯაყელს და თავი დანელიას მკერდს მიაბჯინა.
-ინანებენ, მარიამ. დამიჯერე, ცხელგულზე ნათქვამ ყოველ სიტყვას ინანებენ! - თმაზე ნაზად
დაუსვა ხელი იოანემ ცოლს.
-ჰო, ინანებენ, თუ არა, ჩემთვის უკვე სულერთია... - ისევ წამოსწია თავი გოგონამ. - მთავარია,
რომ მე არ ვინანო არასდროს შენთან ყოფნა.
-მჯერა...
-ვიცი, ახლა ყველაფერი ძალიან ქაოსურად ჩანს, ჯერ წესიერად ერთმანეთთან ყოფნაც კი ვერ
მოვასწარით, თაფლობისთვეზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, მაგრამ გპირდები...
-სიურპრიზია.
-არ მეტყვი?
მხოლოდ იოანეს მკლავებში გრძნობდა მარიამი, რომ ყველაზე დიდი ტკივილიც კი უღირდა
მის გამო; იმ სითბოსა და სიყვარულის გამო, რომელსაც მამაკაცისგან გრძნობდა ასე უხვად.
-დილა მშვიდობისა, მარუს, როგორ გეძინა? - ღიმილით შეეგება რძალს უტა და მაგიდა
დაფარა კორპუსით.
-მოხდა რამე?
-უტა!
-გეფიცები!
-იოანე?!
-აუ, შენ ვინ ხარ რა. აჩვენე, უტა, მაინც გაიგებს და ჯობია, ახლავე იცოდეს. - ძმას მიმართა
იოანემ და ცოლს სკამი გამოუწია, დასაჯდომად. - ნახე, ყველა ჟურნალი ჩვენზე წერს.
როგორც ჩანს, გასკდა უკვე ამბავი.
-„დემეტრე ჯაყელის სიძე იოანე დანელია გახდა; ლუკა ჯაყელმა და ანდრეა ახვლედიანის
უახლოეს მეგობარს მიათხოვა“ - ჩუმი ხმით წაიკითხა მარიამმა სტატიის სათაური.
-და მარტო თქვენ ორნი იქნებით? - სასხვათაშორისოდ ჰკითხა მარიამმა ბიჭებს; არ უნდოდა
ანდრეას სახელი ეხსენებინა.
-ანდრეა ცოტა ხნის წინ წავიდა სამსახურში. იქიდან კი პირდაპირ თავის ახალ ბინაში წავა, არ
იდარდო. - გაუღიმა უფროსმა დანელიამ ცოლს.
-ჰო, ჩვენთან არ იცხოვრებს, მაგრამ დედამისის დატოვება გვთხოვა რაღაც დროით. შენ ხომ
არაფერი გაქვს საწინააღმდეგო?
-არა, რა თქმა უნდა, არა. შენი სახლია და მე რა უფლება მაქვს, შეგეწინააღმდეგო?! - მხრები
აიჩეჩა გოგონამ და საუზმის მომზადებას შეუდგა.
-აბა, ეგეთები არ იყოს! - წარბები შეკრა იოანემ. - ჩემი კი არა, ჩვენი სახლია, ძვირფასო
მეუღლევ, ხომ არ დაგავიწყდა?
-არა, რა თქმა უნდა, მოხდა რამე? რა სახე გაქვს? - დინჯად ჰკითხა ახვლედიანმა გოგონას.
-ეს რა, ხუმრობაა რამე, თუ ასეთი სერიოზული ჭორი მოიგონეს? - არანაკლებ გაკვირვებული
დარჩა სანდრო.
-რა მოხდა ასეთი? - შვილს და ძმიშვილს მიმართა კითხვით სუფრის მეორე ბოლოში
მჯდარმა ირაკლიმ.
-ანდრეას იოანეს, მამა; იოანე დანელიას და დემეტრეს უმცროს ქალიშვილს. გაპარულანო, ასე
წერენ.
-მოიცა, რას ლაპარაკობთ, კაცო? ხომ არ გაგიჟებულხართ?! ლიზა, შვილო, ერთი მეც
მომაწოდე ეგ ჟურნალი! - ხელი გაუწოდა ირაკლიმ რძალს და ამ უკანასკნელმაც მაშინვე
აასრულა მისი თხოვნა.
-ჰო, უტას კურსელია მარიამი; რომ იჩხუბა და სანახავად წავედი, მაშინ შემხვდა მაგათთან
სახლში.
-ანუ მთელი ეს დრო უყვარდათ ერთმანეთი? ლუკა ჯაყელის დას და ჩვენს იოანეს? -
სასწაული რა! - აზრზე ვერ მოდიოდა ალექსანდრე.
-რომ ვნახე თვალები შუბლზე ამივიდა. ყველა ჟურნალში ეგენი არიან, ყველა მაგათზე
ლაპარაკობს, ალბათ...
-გაკვირვებული არ ქვია ამას! - გაეცინა სანდროს. - იქნებ არ არის მართალი? ძალიან მეეჭვება,
ჭორი არ იყოს. ტასო, დაურეკე რა ანდრეას, გადაამოწმე!
-კი, მართალია.
-მერე?
-აუ, ტასო, დავსხდეთ ახლა ასე და ვიჭორაოთ? - გაეცინა ანდრეას. - როგორ წარმოგიდგენია,
რას ეტყოდნენ?
-ვაიმე, თუ მჯეროდეს, რომ ჩვენმა იოანემ მარიამ ჯაყელი მოიყვანა ცოლად! - ამოიხვნეშა
ანასტასიამ და ამ ქმედებას ამოაყოლა მსუბუქი სიცილიც.
-რატომ ვეღარ მოხვალ? მარიამი კარგი გოგოა, ტასო, კარგად გაიცნობ და როგორღაც
დაუმეგობრდები, ნახავ!
-მეხუმრები?
-კაი, წავედი ახლა მე, საქმე მაქვს ბევრი და აბა შენ იცი, გაკოცე. ახალი ბინის მისამართს
მოგწერ მერე.
-კარგი, აბა შენ იცი, ანდრი, ჭკვიანად.
-რაო? რა გითხრა?
-აუ, ისე გამომაშტერა ამ ამბავმა, სულ გამეპარა დრო, დამაგვიანდა მე! - უცებ წამოხტა
ანასტასია.
-არა, მეჩქარება მე, მძღოლს ვთხოვ და ის წამიყვანს, აბა ჰე, საღამომდე! - ჰაეროვანი კოცნა
გაუგზავნა ჯაყელმა ცოლ-ქმარს და სწრაფად გავარდა ოთახიდან.
-შენ კომპანიაში მიდიხარ, სან? - ქმარს ჰკითხა თბილად ლიზამ და ლოყაზე მიეფერა.
-ხო, ძალიან ბევრი საქმე მაქვს, რთული ყოფილა პრეზიდენტობა! - თვალები აატრიალა
მამაკაცმა.
-კარგი, რა, ლიზა. ხომ იცი, როგორი დატვირთული გრაფიკიც მაქვს? ვმუშაობ, ხომ არ
ვთამაშობ?!
-ნუ მიბრაზდები... ხომ იცი, რომ უბრალოდ შენთან ყოფნა მინდა და მეტი არაფერი?
ახალდაქორწინებულები ვართ და ჯერ კიდევ ვეგოისტობ.
-ნუ ეგოისტობ. სახლი სახლია, სამსახური - სამსახური. მამაჩემმა მთელი თავისი ცხოვრების
ნამუშევარი და ნაწვალევი მანდო, იმედებს ვერ გავუცრუებ!
-ამ შაბათ-კვირას მაინც წავსულიყავით სადმე. წყნეთის სახლი ხომ თავისუფალია უკვე, იქ
შეგვიძლია განმარტოება. - თავისი იდეით გახარებულმა, თავი სწრაფად წამოსწია გოგონამ.
-ალექსანდრე! შაბათ-კვირას მაინც დამითმე დრო, კარგი რა! სად გაგექცევა ეგ შენი საქმე? -
თვალები აუწყლიანდა ლიზას.
-გამიგე, ლიზა, პრეზიდენტი ვარ, ბევრი რამ მევალება. მამაჩემის გზა ღირსეულად უნდა
განვაგრძო... არ გამიბრაზდე, რა. - ბოლო სიტყვებზე ხმა დაუთბა მამაკაცს, ცოლს
მიუახლოვდა და ნაზად აკოცა შუბლზე.
-ჩემი ჭკვიანი ცოლი! - მაშინვე გამხიარულდა სანდრო, მოწყვეტით აკოცა ცოლს შუბლზე და
მოსცილდა. - ვახშამზე არ მელოდოთ, დამაგვიანდება! - უკვე კართან მისულმა,
მიუბრუნებლად უთხრა გოგონას და ჩქარი ნაბიჯით გაეცალა იქაურობას.
რამდენიმე წუთი არ იყო გასული, რომ მობილურის ზუზუნმა ისევ დაურღვია სიმშვიდე.
თავი მობეზრებულად წამოსწია, მობილური ამოიღო ჯიბიდან და მაშინვე უპასუხა.
-გისმენთ!
-ამას არ აქვს მნიშვნელობა. მოდი, ასე ვთქვათ, მე ბარბარე ჟღენტის ნაცნობი ვარ. ბარბარე
ჟღენტს ხომ იცნობ, ანდრეა? - ირონიამ იმატა უცნობის ხმაში.
უცნობის მიერ აღწერილი მანქანა მართლაც იდგა ეზოში, შენობის შესასვლელის პირდაპირ.
ანდრეა დინჯი ნაბიჯებით მიიწევდა დანიშნულების ადგილისკენ, თუმცა კი უკვე გრძნობდა
სისხლის დუღილს მთელ სხეულში. მანქანას რომ მიუახლოვდა და იქიდან მაინც არავინ
გადმოვიდა, მიხვდა, თავად უნდა ჩამჯდარიყო. გარშემო მიმოიხედა, ღრმად ჩაისუნთქა
ჰაერი და ავტომობილის უკანა კარი გააღო.
მანქანაში შუახნის მამაკაცი იჯდა. როგორც ანდრეამ დაასკვნა, სწორედ მას ელაპარაკებოდა
მობილურით, რამდენიმე წუთის წინ. უცნობმა ნელა მოატრიალა თავი ახვლედიანისკენ,
გაუღიმა და მარცხენა ხელი მის გვერდით ადგილს დაარტყა.
-სად მივდივართ?
ახვლედიანს ხმა აღარ ამოუღია. მიხვდა, რომ არაფერს ჰქონდა აზრი. უბრალოდ უნდა
დაეცადა და გაეგო, რას უპირებდა უცნობი.
ერთხანს იარეს. ქალაქის ცენტრს აშკარად ჩამოშორდნენ და რომელიღაც გარეუბანში
გადაუხვიეს. სულ ცოტახანში მანქანა ხრიოკ გზას მიყვებოდა, ანდრეას ადრე წარმოდგენაც კი
არ ჰქონდა, რომ თბილისში მსგავსი ადგილი არსებობდა.
-აქ საუბარში არავინ შეგვიშლის ხელს... - ისევ გაუღიმა უცნობმა მამაკაცს და შენობისკენ
გაუძღვა.
-არვიცი საიდან მიცნობთ, მაგრამ თუ მიცნობთ, ისიც უნდა იცოდეთ, რომ დიდი მოთმინების
უნარით არ გამოვირჩევი. ასე რომ, მითხარით, რა გინდათ და გამიშვით, სანამ ჯერ კიდევ
ვინარჩუნებ სიმშვიდეს! - შეუღრინა ანდრეამ უცნობს.
-ვინ ხართ?
-მოდი ასე ვთქვათ, მე შენი მტრის მტერი ვარ. მოყვარე გამოვდივარ, არა? - გამომწვევად
გაეღიმა ჩახრეწილხმიანს.
-ვერ მიგიხვდით!
-მეგონა ბარბარე ჟღენტის სახელი ძალიან გარკვევით ვახსენე... ნუთუ სულერთია ეგ გოგო
თქვენთვის? - ირონიულად წაისისინა ჩახრეწილხმიანმა.
-დაჯექი და კარგად მომისმინე, თუ არ გინდა, რა თქმა უნდა, რომ შენს მეგობარს საფრთხე
დაემუქროს.
-ისე მოგკლავ და აგაორთქლებ აქედან, კაციშვილი ვერ მიაგნებს შენს ლეშს! - კბილებშორის
გამოცრა ახვლედიანმა და მძვინვარე თვალები დაასო წინ მდგომს.
-ვინ ჯანდაბა ხარ და რა გინდა, თქვი! - ორივე ხელით მაგიდას დაეყრდნო ანდრეა, სახე
ახლოს მიუტანა უცნობს და უღრიალა.
-რა სისულელეებს ლაპარაკობ! სრულ ჭკუაზე არ ხარ, როგორც ჩანს! - უკან დაიხია ანდრეამ,
რომელიც უფრო მეტად გაოცებული იყო, ვიდრე გაბრაზებული.
-მე კიდევ მგონია, რომ ძალიან ნათლად გადმოვეცი სათქმელი. უფრო მოკლედ რომ ვთქვათ,
მინდა იგივე გაუკეთო ეკატერინეს, რაც შენმა ძმაკაცმა გაუკეთა მის დას.
-ამას არ გავაკეთებ! თქვენც ხომ კარგად იცით, რომ ასეთ აფსურდს არასდროს
დავთანხმდები? რომც მინდოდეს, ვერასდროს დავუკავშირდები ეკატერინე ჯაყელს და
მითუმეტეს, თავს ვერ შევაყვარებ!
-ო, აი, აქ კი ძალიან ცდები, ანდრეა. როგორც ჩანს, ძალიან დაბალი თვითშეფასება გაქვს!
-ეს რა ჯანდაბაა? - ცოტა ხნის შემდეგ ამოიღო ხმა უკვე წკიპზე მყოფმა.
-ვინ ჯანდაბა ხარ? ვინ დგას შენს უკან? ვის ბრძანებებს ასრულებ?! - ღრიალებდა
წონასწორობადაკარგული.
-ისეთი ადამიანი, ვისაც ყველაფერი შეუძლია. დამიჯერე, ჩემი ერთი ზარი და ორ წამში აღარ
გეყოლება ეგ შენი ბარბარე... - თავდაჯერებული ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე უფროსს.
-ვინ დგას შენ უკან, ვინ?! - ხელები შეუშვა ანდრეამ უცნობს და ეს უკანასკნელიც მოწყვეტით
დაეცა ბეტონის იატაკს.
-იმაზე ბევრად ძლიერი ყოფილხარ, ვიდრე მეგონა! - გაეცინა და წამოდგომა ცადა, მაგრამ
ცხვირში მიიღო ანდრეას წიხლი.
-რა საჭიროა ეს სიველურე? ხომ ხედავ, რომ მარტო ვარ და მხოლოდ ლაპარაკი მინდა?! ჩხუბი
რომ მდომოდა, მარტო არ დაგხვდებოდი და ეს შენც კარგად იცი! - დასისხლიანებულ ცხვირს
უჭერდა ხელებს ჩახრეწილხმიანი.
-ხოდა ძალიანაც ცუდი, რომ მარტო ხარ. მოკვდები და შენი მძღოლიც კი ვერაფერს გაიგებს!
არ უნდა ყოფილიყავი ასე თავდაჯერებული!
-და მაინც რომ არ ვკარგავ იმედს? - ძლივს წამოდგა უცნობი და ირონიულად გაუღიმა
ახვლედიანს. - ვიცი, რომ მაინც დამთანხმდები. მცემე, რამდენიც გინდა!
-გიჟი ხარ, არა? - ჩაეცინა ანდრეას. - შენს სიტყვებს თავად თუ იაზრებ, საერთოდ?! ჯაყელების
ბიძაშვილის მკვლელი ვარ, რა სიყვარულზე მელაპარაკები?
-შენმა ძმაკაცმა თუ მოახერხა, შენ რითი ხარ მასზე ნაკლები? - ჩაეცინა უცნობს. - ქალის
მოხიბვლაზე უკეთ არაფერი გამოგდის და არ გინდა ეს თავმდაბლობა!
-და რა მოხდება, თუ ჯაყელები მისი ვინაობის შესახებ გაიგებენ, ანდრეა? - სახე ახლოს
-ნუ გგონია, რომ მარტო შენ იცი, რა მოხდა იმ ღამით, როცა ნიკუშა ჯაყელი მოკალი. - ტუჩის
კუთხე ჩატეხა ჩახრეწილხმიანმა.
-თუ გინდა, კიბატონო. უბრალოდ ეს არსებითს არაფერს შეცვლის და ეს შენც კარგად იცი! -
გაეცინა უცნობს.
-გითხარი უკვე: მინდა, რომ ეკატერინე ჯაყელი ჩამოაშორო ოჯახს, გამოიყენო და მიატოვო.
ანდრეამ კბილები დაასო ერთმანეთს სიმწრისგან და ყბის კუნთი აათამაშა. ჩიხში იყო
მიმწყვდეული და ამას კარგად ხვდებოდა.
-ვინ ჯანდაბა ხარ ამისთანა? საერთოდ, რა იცი, იმ ღამის შესახებ?! - ბოლოს ძლივს ამოიღო
ხმა ახვლედიანმა.
-ყველაფერი ვიცი, ანდრეა. ამიტომ უბრალოდ ჯობია, ჩემთან იმეგობრო. მტრობას არ გირჩევ,
არავისთვის მოუტანია ამას კარგი!
-შენ ხარ, არა? შენ ხარ ის მესამე, ჩვენსა და ჯაყელებს შორის რომ ამღვრევს წყალს! პაატა შენ
მოკალი?! - თვალების გარსი ჩაუწითლდა ანდრეას, უცნობს გაეღიმა.
-უკვე გითხარი, შენი საყვარელი ქალი დაზარალდება. თან ძალიან, ძალიან მძიმედ. იმაზე
მძიმედ, ვიდრე ცხონებული მამამისი!
-მოგკლავ, ხომ იცი, რომ ჩემთან თამაში არ ღირს? ოდესმე აუცილებლად მოგწვდები და
მოგკლავ! - სიმწრით გამოთქვამდა სიტყვებს ანდრეა.
-ეჰ, ოდესმე ყველაფერი შეიძლება მოხდეს... მთავარია, რა არის ახლა და რა იქნება ერთი
წლის შემდეგ... - კმაყოფილებით გაეღიმა ბოლო სიტყვებზე ჩახრეწილხმიანს.
-რა დაგიშავა ასეთ იმ ოჯახმა?! ასეთი სისასტიკე რით დაიმსახურა?! - ამრეზით აათვალიერა
ანდრეამ მამაკაცი.
-ეგ უკვე შენი საქმე აღარ არის. რაც შენ გევალება, იმას მიხედე, ანდრიკო!
-მაინც გავიგებ ყველაფერს და გაზღვევინებ, გპირდები!
გზაში ხმას არცერთი იღებდა. ახვლედიანი მძიმედ სუნთქავდა და მაგრად აჭერდა კბილებს
ერთმანეთს. უნდოდა, შებრუნებულიყო და დაეხრჩო გვერდით მჯდომი, მაგრამ ხვდებოდა,
რომ ეს არაფერს შეცვლიდა.
მანქანა სწრაფად მოწყდა ადგილს. სულ მალე გამწარებული ანდრეა ახვლედიანი მარტოდ-
მარტო იდგა ეზოში.
-როგორც შენ გინდა! - გაუღიმა მარიამმა მამაკაცს და ისევ საოცარ ბუნებას გახედა.
-საოცრებაა! - აღმოხდა გოგონას. - ბავშვობაში ვიყავი აქ, მაგრამ ასეთი ლამაზი არ მახსოვდა
აქაურობა...
-იმიტომ, რომ მე არ ვიყავი მაშინ შენ გვერდით, ვერ ხვდები?! - შეიფერა დანელიამ.
-ჰო, მართლა მაგიტომ მეჩვენება ყველაფერი ასეთი საოცარი; შენ გვერდით რომ ვარ
ყველაფერი საოცარისფერი ხდება. - იღიმოდა მარიამი და სახეზე ეფერებოდა ქმარს.
-საღამო მშვიდობისა, ანდრეა! ასე ადრე რამ მოგიყვანა? - ღიმილით მიუახლოვდა დეტექტივი
ჭიშკარს და მეგობრულად გაუღიმა დამხვდურს.
-ეს რა არის?
ალბათ ვერც გადაწყვეტდა ვერაფერს და ასე გაურვევლობაში იქნებოდა, რომ არა მის
ყურთასმენას მიწვდენილი რამდენიმე სიტყვა ვიდეოდან: „დათქმულ ადგილზე მისულმა
თავი ბნელ და მივარდნილ შენობაში ამოვყავი, მკვდარი კატის სუნით იყო აყროლებული
იქაურობა. მგონი მივარდნილი ქარხანა იყო ან რაღაც მსგავსი.“ - გიორგობიანის სიტყვებმა
მაშინვე განგაშის სიგნალები ჩაურთო. მიტოვებული ქარხანა და საშინელი სუნი?! - ეჭვგარეშე
იყო, რომ გიორგობიანი სწორედ იმ ადგილზე ლაპარაკობდა, სადაც თავად ანდრეა
იმყოფებოდა.
ანდრეამ ისევ მოიკრიბა გონება და ვიდეოს ყურება განაგრძო. მთელი სხეული აუდუღდა.
იგრძნო, როგორ აუვარდა სისხლი თავში. გრძნობდა, რომ ყველა კუნთი ეჭიმებოდა. სიმწრით
კბილები ერთმანეთს დაასო, როგორც კი მისმა ტვინმა გიორგობიანის ნათქვამი გაიაზრა.
-არ ტყუის, ვახო არ ტყუის! - გაშმაგდა ანდრეა და ოთახში ბოლთის ცემას მოჰყვა.
-არის რაღაც, რაც უნდა მოგიყვე, გიორგი! - უცებ შეჩერდა ერთ ადგილზე ახვლედიანი,
მტკიცე ტონით მიმართა გამომძიებელს და ღრმად ამოიხვნეშა.
-რა ცივი გონებით, მეხუმრებით? ილია ჯაფარიძე სახიფათო ადამიანია, მასთან თამაში
ზიანის მეტს არაფერს მოგვიტანს! - ნერვებს ვერაფრით თოკავდა ანდრეა.
-ხოდა, საქმეც მაგაშია! სავარაუდოა, რომ წარსულში რაღაც მოხდა დემეტრე ჯაყელს, ირაკლი
ახვლედიანსა და ილია ჯაფარიძის შორის.
-ჯანდაბა! როგორ შეიძლებოდა, ისეთი ბრმა ვყოფილიყავი, რომ აქამდე ვერაფერი შემემჩნია
ან მამაჩემისთვის ან ჯაფარიძესთვის! - ბრაზობდა ახვლედიანი.
-არ გამოვრიცხავ, სიმართლე რომ გითხრათ. მამაჩემმა დედაჩემი მხოლოდ ფულის გამო
მოიყვანა ცოლად. სხვა რომ ჰყვარებოდა, არ გამიკვირდებოდა მისგან.
-ხო, მაგრამ სად არის ის სხვა? სად წავიდა ის ქალი, აი, ეს არის საინტერესო! იქნებ დემეტრეს
მეუღლეზეა საუბარი?
-არის ერთი ქალი, რომელიც დიდი ხანია უკვე ეჭვს აღძრავს ჩემში და გაგიკვირდებათ,
მაგრამ ჯაფარიძეს უკავშირდება ის ქალიც!
-ასეთი ქალის არსებობის შესახებ იცით და აქამდე დუმდით? - გაოცდა გიორგი. - მითხარით
სახელი და გვარი!
-ერქვა?
-მე არა, მისი სახელიც კი არ მქონდა გაგონილი, ამ რამდენიმე კვირის წინ რაღაც ფოტო რომ
არ მეპოვნა დედაჩემის ოთახში.
-რა ფოტო?
-ბორჯომში იყო გადაღებული ოცდაათ წელზე მეტი ხნის წინ. ჩემი მშობლები და ილია
ჯაფარიძე არიან. მაშინ ილია ვინ იყო, ისიც კი არ ვიცოდი. მოსამსახურე ქალს ვკითხე და მან
ამიხსნა, რომ მეგობრობდა ადრე მამაჩემი მაგ კაცთან. მერე შემთხვევით წამოცდა, ილია
ჯაფარიძის საცოლის სახელიც. კარგად ახსოვდა, ასე მითხრა, ძალიან ლამაზი გოგონა იყოო.
სახელის თქმა არ უნდოდა, მე ვაიძულე, მაგრამ მეტი აღარაფერი უთქვამს, მამაჩემთან
გადამამისამართა მაშინვე.
-ასე გამოდის.
-ანდრეა, მესმის თქვენი, მაგრამ ახლა სხვა გამოსავალს ვერ ვხედავ. ალბათ ხვდებით,
რამდენად საშიში ადამიანია ილია ჯაფარიძე. მას კი ახლა ბარბარე ჰყავს, მისი კონტროლი
შეუძლია, მისით მანიპულირება.
-რისთვის?
-რაღაცას მაინც დავძალავ ან შევატყობ სახეზე,ან არ ვიცი, რაღაც ხომ უნდა გავაკეთო? ასე ვერ
ვიქნები!
-სისულელეა! მე და ეკატერინე ჯაყელი ერთ ოთახში? მითუმეტეს მას შემდეგ, რაც მისი და
ჩემს მეგობარს გაჰყვა ცოლად? - წარმოუდგენელია!
-აბა?! როგორ აპირებთ ილია ჯაფარიძესთან ბრძოლას? ამ ვიდეოთი? უკვე გითხარით, უფრო
ვალიდური საბუთები გვჭირდება!
-დრო სჭირდება ყველაფრის გარკვევას. ასე უცებ არაფერი მოხდება. არ დაგავიწყდეთ, რომ
ოცდაათწლიან დაპირისპირებაზე ვსაუბრობთ.
-მეგონა...
-ჰო, ეს მესმის... კარგი, მოდი ასე მოვიქცეთ, ეკატერინეს ჯერ მხოლოდ მე დაველაპარაკები,
მის ნდობას მოვიპოვებ და მხოლოდ ამის შემდეგ გამოგაჩენთ თქვენ.
ლუკა ჯაყელი მთვარის შუქით განათებულ აივანზე იჯდა, მარტოდ-მარტო. ალბათ, ყველას
ეძინა სახლში, შუაღამე უკვე კარგახნის გადასული იყო, მაგრამ თავად ვერაფრით ახერხებდა
მოსვენებას. თვალწინ სულ მარიამი და იოანე ედგნენ; დის წარბშეუხრელი მზერა და
ანთებული თვალები, მისი და დანელიას უკანასკნელი სიტყვები და ყველას თვალებში
ჩაბუდებული ტკივილი.
მორიგი ღერი ამოიღო შეკვრიდან, თვალები მოისრისა და მხოლოდ ამის შემდეგ მოუკიდა
თამბაქოს.
ეკატერინემ იმ მხარეს გაიხედა, საითაც მისი ძმა იხედებოდა ასე დაჟინებით. სრულ
სიცარიელეს უმზერდა ორივე.
-ეს ოთხი კედელი კი არა, მამაჩვენი გვიცავდა მაშინ. ახლა კი მე უნდა დამეცავით, მაგრამ
როგორც ხედავ, ჩავფლავდი.
-იოანე დანელია შეიყვარა, ეკატერინე! იოანე დანელია, გესმის? დღისით და მზისით, ჩვენს
თვალწინ. მე კი ამდროს ღრუბლებში დავფრინავდი.
-რა იოანე დანელია, საერთოდ? რა სხვა კაცი?! როდის? როდის? მასაც ხომ უყვარდა თორნიკე,
როდის მოასწრო გადაყვარება? როდის გაიზარდა ასე ძალიან? რატომ ვერ შევამჩნიე, რატომ
ვერ მივუხვდი, რატომ არ მოვიდა და მითხრა?! - ჯანდაბა! როგორ შეიძლება გამოგეპაროს?
ასე რამ გამომაშტერა? რამ დამაბრმავა ასე უღმერთოდ?! - პატარა ბიჭივით ტიროდა იმ წამს
ლუკა ჯაყელი და თან სიმწრით მუხლებზე იბრახუნებდა მუშტებს.
-როგორ შეიძლება, ძმაკაცის ნდობა ინანო? განა რა დავაშავე ისეთი, რომ ასე მწარედ
დავისაჯე? უბრალოდ ვენდობოდი ბავშოვბის მეგობარს, ძმას! ხომ უყვარდა მაშო? მაშოსაც
ხომ უყვარდა? მაშინ რა მოხდა?! რა მოხდა და რატომ მოხდა?!
-და მან შვება იოანე დანელიაში ჰპოვა? სხვა ვერავინ ნახა, მაინცდამაინც მას მიადგა?
თორნიკე რას მიკეთებდა? მერე მეტყვი უსამართლო ხარო, მაგრამ ელენე რომ ყოფილიყო
მსგავს დღეში, მე წამით მაინც მოვცილდებოდი?! როცა საყვარელი ქალი იტანჯება, გაქვს
უფლება თუ არა, მის გვერდით არ ხარ?! მისგან შორს როგორ უნდა გაძლო საერთოდ? რა
გული გაგიძლებს?
-არ ვიცი... ძალიან მინდა თორნიკესი მესმოდეს, მაგრამ არ შემიძლია. არასდროს მესმოდა,
რატომ აწვალებდა ასე მაშოს და ვერც ვერასდროს გავიგებ, ალბათ.
-ჩემი ბრალია! მე ვარ იდიოტი. ხომ ვხედავდი, რომ ასე აწვალებდნენ ერთმანეთს? მაგრამ
მაინც არაფერს ვეუბნებოდი თორნიკეს. ველოდებოდი, რომ თვითონ მოსულიყო და ეთქვა;
ველოდებოდი და აჰა! მაშოს რომ თვალცრემლიანს ვხედავდი, უნდა მივსულიყავი იმ
იდიოტთან და მეთქვა „იმოქმედე, რას მიდგახარ?! ჩემი მხარდაჭერა გაქვს!“ რატომ არ
ვუთხარი? რატომ არ ვუთხარი, ღმერთო! ან ის რატომ ვერ მიხვდა? ვისთვის იყო საიდუმლო,
რომ ჩემთვის ყოფილიყო? რატომ ვერ მიხვდა, რომ ყველაფერს ვხვდებოდი და არ ვიყავი
წინააღმდეგი? რატომ არ მიცნობდა ბავშვობის ძმაკაცი ასე კარგად?!
-რატომ მერე, რატომ?! ხომ გაქვს ეს დალოცვილი ენა პირში? ხომ მოგცა ღმერთმა
სალაპარაკოდ? რა ბნედა დაგვეცა სუყველას? რა უბედურება დაგვემართა, რომ ყველა
გავჩუმდით და აქამდე მოვედით?! ახლა ვის რა ვუთხრა, კატო? როგორღა გავიდე ქუჩაში ან
თქვენ როგორ გიყუროთ? შვილი რომ მკითხავს მამიდაზე, რა ვუთხრა? ქუჩაში რომ შემხვდეს
შემთხვევით, რა ვქნა? მეორე მხარეს გადავიდე?! რა ჯანდაბა ვქნა, რომ არ შემიძლია?! არ
შემიძლია ეს ოხერი, ვერ ვაპატიებ! ნიკუშა რომ მოკვდა, იცინოდა ის ნაბიჭ*არი. რატომ
მოკვდა და როგორ, რა მნიშვნელობა აქვს? იმსახურებდა, თუ არა, რა მნიშვნელობა აქვს?
ჩვენი ძმა ხომ იყო? ის კი იცინოდა მაშინ, როცა ჩვენ ნიკუშას ვტიროდით. დათუნა რომ
მოგიკლეს? მაგ ნაბიჭ*რებმა დათუნა რომ ჩაგაკლეს ხელებში, სად იყო ეგ ახ*არი? იქნებ იმავე
მანქანაში იჯდა, ვინ იცის? და მაშო ახლა მაგ კაცის ცოლია?! - დაწყევლოს ღმერთმა ასეთი
სამართალი! რატომ უნდა იბადებოდეს ჩემი შვილი ასეთ ქვეყანაში? რატომ უნდა
მომხდარიყო ასეთი რამ? რა მოხდება, ეს ოხერი „არ შეიძლება,“ არ შეიძლება რომ იყოს
ყველასთვის?
-როგორ არ მინდოდა, რომ თქვენც ისევე ჩაგექნიათ ამ ცხოვრებაზე ხელი, როგორც მე...
როგორ არ მინდოდა და მაინც, რა გარდაუვალი აღმოჩნდა ყველაფერი... - თვალები დახუჭა
ეკატერინემ და ცრემლებიც მაშინვე დაეშვნენ ყვრიმალებზე.
-ახლა და ამწამს არ მგონია, რომ სადღაც ჩემზე ბედნიერი ადამიანი შეიძლება დაიარებოდეს!
- გულწრფელმა ღიმილმა გაუნათა სახე გოგონას.
-არა, სულ რომ გაიღიმო ფასს დაკარგავს და გაუფერულდება. იმიტომ მიყვარს ასე ძალიან,
რომ ერთი შეხედვით ზედმეტად მკაცრ შთაბეჭდილებას ტოვებ; თითქოს საერთოდ არ იცი,
ღიმილის მნიშვნელობა, მერე უცებ იღიმი და ყველაფერი ქრება, გარშემო! - ჩაიცინა ბოლო
სიტყვებზე დანელიამ.
-შენზეც მკაცრი შთაბეჭდილება დავტოვე? - გამხიარულდა გოგონა.
-არ მომწონებიხარ, არც მაშინ და არც მერე. პირველი დანახვისთანავე შემიყვარდი. - გაეღიმა
იოანეს.
-პირველი დანახვისთანავე რანაირად? საერთოდაც, პირველად ბევრად ადრე მნახე შენ მე,
გამყრელიძის დაბადებისდღეზე.
-სენსორული კონტაქტის?
-ჰო, ფილმებში როგორცაა, სეიფის კარი ერთი კონკრეტული ადამიანის შეხებით რომ
იხსნება. ასე ხდება აქაც, დაინახავ იმ ერთ კონკრეტულ ადამიანს და გონებაში ჩაბეჭდილი
სახელი და გვარიც მაშინვე აციმციმდება. იცნობს თავის ნამდვილ ნახევარს. ეს ყველაფერი
ერთ წამში მოხდება, მაგარმ ადამიანმა შეიძლება მაშინვე გაიაზროს ეს ან რამდენიმე ხანში.
-ჰო, ეგრეც შეიძლება მოხდეს. წარმოიდგინე, ქუჩაში რომ ჩაუაროთ ერთმანეთს, ორივეს
გონებაში ჩაბეჭდილი „სენსორი“ აციმციმდეს, მაგრამ შენ ყურადღებაც არ მიაქციო, შენი გზა
განაგრძო, ჯიუტად და არც მან მოიხედოს უკან. მე რატომღაც მგონია, ყველა ადამიანს
ეძლევა შანსი თავის მეორე ნახევართან შეხვედრის. რომ ამბობენ, ყველას მეორე ნახევარი
იბადება, მაგრამ ზოგის იმდენად შორს, რომ შეხვედრასაც ვერ ასწრებენო, არ მჯერა. არ
არსებობს, რომ ერთხელ მაინც ვერ შეხვდე შენი ცხოვრების მეგზურს. უბრალოდ, მომენტის
დაჭერა უნდა შეგეძლოს; შენი გულის და გონების უნდა გესმოდეს და როცა ტვინი ნიშანს
მოგცემს, მზად იყო წამის გასაშეშებლად. ბედნიერება, ყველასთან მიდის, ზოგს საბავშვო
ბაღში ხვდება, ზოგს სკოლასა თუ უნივერსიტეტში, ზოგს საკუთარი სახლის სამზარეულოში
და ზოგსაც ქუჩაში. უბრალოდ, უნდა გრძნობდე, უნდა ელოდო შენს გონებაში ჩაბეჭდილი
სახელის წითლად ანთებას. მთავარია ეგ ერთი „შექანება“ გაიგო და თვითონ სიყვარულს
რამდენ ხანში ჩამოაყალიბებ სიტყვებად, ამას უკვე მნიშვნელობა არ აქვს.
-მე თუ მკითხავ, საოცარი მიგნებაა. ვფიქრობ და მეც მგონია, რომ შენთან პირველი
შეხვედრისას „შემაქანა“ განგებამ. უბრალოდ რაღაც დრო დამჭირდა ამის გასააზრებლად.
-რა საოცარი რამეა, წარმოიდგინე: ორი სრულიად უცხო ადამიანის შეხვედრა და ის წამიერი
„ციმციმი,“ გონებაში.
-სიყვარული არის ყველაზე საოცარი რამ. ორისგან შემდგარი ერთი დიდი საოცრება! -
გაეღიმა მარიამს და ჭიქა აღმართა ჰაერში. - გაუმარჯოს ჩვენს საკუთარ საოცრებას!
დალიეს ზომიერად, ილაპარაკეს ბევრი და დუმდნენ ცოტა ხნით. ორის შორის გაბმული
უხილავი ძაფები ნელ-ნელა იჭიმებოდა ვნების საჭიმის მიერ და იმავე ღამით, თავიანთ
საწოლთან მისულებს, საერთოდ აღარ შერჩენოდათ ერთმანეთს შორის მანძილი.
ცხელი ტალღა თითების ბალიშებიდან აღწევდა სხეულში და მთელი სხეულის გავლით თმის
ღერებამდე მოიცავდა ორივეს. ალკოჰოლს შერწყმული ვნება და სიყვარული ზღვასავით
ღელავდა და ჯებირების გადანგრევას ლამობდა. იოანემ ფრთხილად შეუცურა ცალი ხელი
წელზე გოგონას, მეორეთი კი ლავიწს დაუყვა - მარიამი მის ტყვეობაში იყო თხემით-
ტერფამდე.
პირველი კოცნა იყო საოცრად ნაზი და ჰაეროვანი, ვნებათა ზემოთ მდგომი, სრულიად
უამბიციო;
მერე იყო „პირველის მორევი,“ საოცარი წამი და ორი სხეულის ერთ მრთელად გარდაქმნა.
ორის მიერ შექმნილი, ერთი მთლიანობა - საოცრება იყო ღამის სტუმარი.
გიორგი თოიძე ადრიანი დილიდან ჩაფლული იყო საქმეში. მაგიდაზე თანაშემწის მიერ
გადარჩეული ძველი ჟურნალ-გაზეთები ეწყო და მისთვის საინტერესო გვარებსა თუ
სახელებს ეძებდა. შუადღეს თავად თანაშემწეც შეუერთდა უფროს გამომძიებელს და მასთან
ერთად დაიწყო „წარსულის ქექვა“.
-რენე, ერთი მითხარი, შენი ბავშვობის მეგობრებს ყველაფერს უყვები? - უეცრად ჰკითხა
საქმეში გართულმა თოიძემ თანაშემწეს, ისე რომ თავი არც აუწევია მაგიდიდან.
-ანუ, რაიმე უსიამოვნება რომ შეგემთხვას, ბავშვობის მეგობარს, რომელსაც ძალიან ენდობი,
ეტყვი? - უფრო გასაგებად დასვა კითხვა გამომძიებელმა.
-ჰო, მეც ვფიქრობ, რომ ეტყვი. - მოეწონა თანაშემწის პასუხი გიორგის და გაიღიმა.
-არა, იცი რამ დამაფიქრა? ჩემი და ანდრეას იმდღევანდელ დიალოგს ვიხსენებდი და უცებ
მივხვდი, რომ ანდრეას საერთოდ არ გაკვირვებია ის ფაქტი, რომ ილია ჯაფარიძემ პირადად
პაატა ჟღენტის მკვლელობა შეუკვეთა.
-ანუ?
-ანდრეამ ჩათვალა, რომ ილია ჯაფარიძის მიერ პირადად პაატა ჟღენტის სიკვდილის შეკვეთა
საერთოდ არ იყო არალოგიკური. ანუ ჯაფარიძეს რაღაცაში აწყობდა მისი მოშორება.
-დიახ, მერე?
-მერე ის, რომ ნიკუშა ჯაყელის მკვლელობის ღამეს ინა ჯაფარიძეც კლუბში იმყოფებოდა
ბარბარე ჟღენტთან ერთად. ხვდები, რენე?
-ეჭვები გამიღრმავდა, რენე. ახლა უკვე თითქმის ასი პროცენტით დარწმუნებული ვარ, რომ
ბარბარე ჟღენტი ნიკუშა ჯაყელის მკვლელობაში უშუალოდაა გარეული. სავარაუდოდ,
ანდრეა სწორედ ამიტომ აფარებს ხელს.
-ანუ გამოდის, რომ ბარბარემ გული გადაუშალა ინას, ინამ მამამისს უთხრა ყველაფერი,
ილიამ კი ეს ყველაფერი პაატას წინააღმდეგ გამოიყენა? - თავისივე სიტყვებში აიბნა
უმცროსი გამომძიებელი.
-გამოდის, რომ ჯაფარიძემ პაატა ჟღენტი მხოლოდ იმიტომ მოკლა, რომ ბარბარე
დაებრუნებინა ქალაქში და ხელში ჩაეგდო? - რა სისასტიკეა!
-სისასტიკე და ძალიან დიდი გამჭრიახობა ერთდროულად... - ღიმილით დაეთანხა
თანაშემწეს თოიძე.
-შენ კი არა, რენე, მეც კი არასდროს მყოლია მისნაირი დამნაშავე პრაქტიკაში. - გაეღიმა
გამომძიებელს.
-არა, რა საჭიროა ? ანდრეა კბილებით იცავს იმ გოგოს, დაე იყოს ყველაფერი ისე, როგორც
არის. ჩათვალონ, რომ ამის შესახებ ვერასდროს ვერავინ გაიგებს.
-ჯერ სად ხარ, ჩემო რენე, ეკატერინე ჯაყელი არც შემოგვიყვანია თამაშში! - გაეღიმა
თოიძესაც.
-კარგი, წავალ მაშინ მე. - წამოდგა თოიძე თავისი სავარძლიდან და წასასვლელად მოემზადა.
მარიამმა თავის ფირმასთან დატოვა ქმარი, თავად კი, მგზავრობისგან დაქანცული, პირდაპირ
სახლში წავიდა.
საწოლზე იწვა, გულაღმა და თვალებმინაბული. გონებას ასვენებდა და ფიქრს უკრძალავდა.
რამდენიმე ხნის შემდეგ კარზე დაუკაკუნეს და მყუდროებაც დაურღვიეს.
-სტუმარია შენთან.
რა უნდა ეთქვა? განა ყველაფერი ისედაც ცხადი არ იყო? ან როგორ გაბედა მოსვლა? მარტო
რომ არ ყოფილიყო? უტა ან იოანე რომ დახვედროდა სახლში? ან თუნდაც, ანდრეა?
კაბინეტის კართან მისვლამდე ცხრა სიცოცხლე გალია მარიამმა. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა,
თითქოს ეშაფოტზე მიდიოდა. ზღურბლთან მისული კიდევ ერთხელ შეჩერდა, ამოისუნთქა,
თავს შეუძახა და კარი შეაღო.
რაღაც დროის შემდეგ დაუბრუნდა ჯაყელი სააქაოს. წამოიწია, მთელი გრძნობით აკოცა
გასვიანის სურათს და წამოდგა. ცრემლით ამოვსებული უპეები შეიმშრალა, თვალები
დახუჭა, რამდენჯერმე ამოისუნთქა ღრმად და წასასვლელად მოემზადა.
-კი, ლექსო, დაბრუნდი მანქანასთან და მეც მალე მოვალ. - მშვიდად გასცა პასუხი ჯაყელმა
ბიჭს და ისევ თოიძეს მიუბრუნდა.
-გიორგი.
-რა თქმა უნდა! - გაეღიმა გიორგის და ჯიბიდან საფულე ამოიღო. - მე მაპატიეთ, თავიდანვე
უნდა მეჩვენებინა თქვენთვის, უბრალოდ ეს ოფიციალობები არაფრით არ შემიძლია. -
ჩაეცინა და მოწმობა გაუწოდა გოგონას.
-წინააღმდეგი ხომ არ ხართ, ჩემი მანქანით რომ წამოვიდე, დაცვის ბიჭებთან ერთად?
-მე წინ წავალ, თქვენი მანქანა უკან გამომყვეს. - დაუბარა გიორგიმ ჯაყელს და თავისი
მანქანისკენ წავიდა.
თოიძეს მართლაც არ უვლია მანქანით დიდხანს. მალევე გააჩერდა მომცრო ზომის კაფის წინ,
სადაც თითოოროლა მაგიდა თუ იქნებოდა დაკავებული.
-აი, აქ დავსხდეთ! - კუთხის მაგიდაზე ანიშნა თოიძემ გოგონას, როგორც კი კაფეში შევიდნენ.
-ახლავე! - ცალი ხელი ასწია გიორგიმ და იქვე, მაგიდასთან მოფუსფუსე ოფიციანტს უხმო.
-აბა, ყურადღებით გისმენთ, ბატონო გიორგი, რაზე გინდოდათ ჩემთან ლაპარაკი? - ჰკითხა
ეკატერინემ თოიძეს, როგორც კი სიფრიფანა გოგონამ ორი ფინჯანი ჩაი დადო მათ მაგიდაზე.
-ჰო, სიმართლე გითხრათ ეგ ძალიან რთული ამბავია და არც კი ვიცი, საიდან დავიწყო. -
ჩაეცინა დეტექტივს და შაქრის ორი ნატეხი ჩააგდო ფინჯანში.
-მაბნევთ, ბატონო გიორგი. უფრო კონკრეტულად ვერ მეტყვით? არ მაქვს ამდენი დრო.
-მისმინეთ, ჩემს ოჯახზე რასაც ლაპარაკობენ, ეს მეც კარგად ვიცი და ალბათ თქვენც. მაგრამ
ეს არავის საქმე არაა, თუ გამოძიებას რაიმე შეკითხვა აქვს ჩემი ოჯახის საქმიანობასთან
დაკავშირებით, ჩემს ბიძაშვილს ან ძმას უნდა მიმართოთ და არა მე. - გაცხარდა ჯაყელი,
რადგან მიხვდა, საითაც მიჰყავდა საუბარი გამომძიებელს.
-მერე?
-თუ საჭირო იქნება, ჩემი ოჯახის წევრებიც უნდა დაისაჯონ. ყველამ საკადრისი უნდა
მიიღოს! - გადაჭრით თქვა ეკატერინემ.
-მიხარია, რომ ასე ფიქრობთ მიუხედავად იმ დიდი ტრაგედიისა, რაც პირადად თქვენ
დაგატყდათ თავს, ამ რამდენიმე თვის წინ. კანონის ნდობა უმთავრესია, მაგრამ მაინც, მინდა
გითხრათ, რომ აქ ამაზე სალაპარაკოდ არ მომიყვანიხართ.
-ასეთი რა არის, რომ აქ ვერ მეუბნებით? გამოძიებამ რაღაც გაარკვია, არა? რაღაც იცით და არ
მეუბნებით! - ანერვიულდა ჯაყელი.
-ამის შესახებ არავინ უნდა გაიგოს, ეკატერინე. ხვდებით ალბათ, რომ საქმე ძალიან
სერიოზულადაა.
-საერთოდ არავის!
-კარგი, მაშინ ეს ფურცელი აიღეთ, ჩემი ბინის მისამართი და ტელეფონის ნომერი წერია.
დღეს საღამოს შევხვდეთ, შვიდ საათზე, გაწყობთ?
-რამდენიმე თვეა. მას შემდეგ, რაც ძმები ახვლედიანები დაჭრეს თქვენმა ძმებმა და ამ საქმის
გამოძიება მე მომანდეს.
-უცნაურია, ჩვენს საქმეში გამოძიება არასდროს ჩარეულა. ორივე მხარე ვახერხებდით თქვენ
მოცილებას. - ჩაეცინა ირონიულად ეკატერინეს.
-ჩემი მოცილება ვერ მოახერხეთ. ძალიან ჯიუტი ვარ და საქმეს არასდროს ვანებებ თავს! -
გაეცინა თოიძეს.
-კარგი, მაშინ ახლა წავალ, დიდი ხანია სახლიდან გამოსული ვარ და არ მინდა, ინერვიულონ.
- წამოდგა ეკატერინე და ჩანთა აიღო.
-საღამომდე.
-ჩემი ნომერი გაქვთ. - გაუღიმა მიმავალს თოიძემ და ხელი აუწია დამშვიდობების ნიშნად.
მარიამმა კარის შეხსნისთანავე ინანა კაბინეტში შესვლა და გაქცევა ინატრა, როგორც კი
ფანჯარასთან მდგარ თორნიკეს შეავლო თვალი. არველაძე წელში მოხრილი იდგა,
წვერგაუპარსავი და დაბეჩავებული. კარის გაღების ხმაზე გასწორდა, თმაზე უცერემონიოდ
გადაისვა ხელი და ნაღვლიანი თვალები მიანათა ოთახში შესულს.
-რისთვის მოხვედი, თორნიკე? - მარიამის ცივი და უემოციო ხმის უკან მაინც იგრძნობოდა
ღელვა და ტკივილი.
-რაღა არის სალაპარაკო? - თვალები დახარა ჯაყელმა, რადგან ვერაფრით აიტანა თორნიკეს
განადგურებული მზერა.
-გეფიცები, მაშო, ეს რამდენიმე დღეა ტვინს ვიდუღებ იმაზე ფიქრით, რატომ მოიქეცი ასე.
რატომ... რა... რა ჯანდაბა მოხდა, როგორ მოხდა და სად მოხდა! იცი, როგორ მინდა პასუხი
ვიპოვნო? რომ არ მითხრა, მოვკვდები იცოდე და შენ იქნები დამნაშავე! გული მიკვდება,
მაშო, ადამიანს აღარ ვგავარ, მარტო ერთ რამეს დასტრიალებს ჩემი ფიქრები - რატომ
მოიქეცი ასე?
-თორნიკე...
-უბრალოდ მითხარი, რა; მითხარი მიზეზი და მე ვიყო არაკაცი, ოდესმე თუ კიდევ დაგენახო
ცხოვრებაში! უბრალოდ მითხარი, რომ შენგან მოვისმინო, შენი პირიდან წარმოთქმული.
მინდა, თვალებში მიყურო და ისე მითხრა, ძალიან ნელა და გასაგებად.
-თორნიკე, თავს ნუ იტანჯავ... - ცრემლები ეწვივნენ ჯაყელის ყვრიმალებს.
-თავს ნუ ვიტანჯავ? - ვიტანჯავ კი არა, მოვკვდი უკვე! იმ დღიდან აღარ ვარსებობ, რაც
დანელიასთან ერთად გამოგვეცხადე და შენი დაქორწინების ამბავი გვამცნე. იმ დღიდან
ცოცხლებში აღარ ვწერივარ, მაშო, ვერ ხვდები? არ იცი, რამდენად რთულია ახლა ეს
ყველაფერი ჩემთვის? - საოცრად სასოწარკვეთილი იყო იმ წამს არველაძე.
-მაშინ რატომ გააკეთე ასეთი რაღაც, მაშო? რატომ?! გაიძულა? დაგაშინა? ვინმეს მოკვლით
დაგემუქრა? მითხარი და გეფიცები, მე მოვთხოვ პასუხს ყველაფრისთვის, ოღონდ მითხარი!
-მე არ მჯერა, რომ ამ კაცთან შენი ნებით ხარ! - უცებ გაგულისდა მამაკაცი. - შენ ხომ ჩემი
მაშო ხარ? ჩემი მაშიკო... ჩემი...
-მაშო...
-ვინ ვარ? ვინ ვიყავი, უფრო სწორად? ვინ, მითხარი! როდის მაგრძნობინე? რომელი დღის,
რომელ მომენტში? მითხარი და გეტყვი, რომ მართლა მე ვიყავი სულელი და თავს
ვიკატუნებდი! - ერთიანად გაცხარდა ჯაყელი.
-რატომ? ჩემი ძმის გამო? სისულელეა ეგ და ეს შენც კარგად იცი! ლუკას შენზე ვყავდი
მობარებული. თავს მშვიდად მხოლოდ იმიტომ გრძნობდა, რომ იცოდა, შენ არ მტოვებდი
მარტო არასდროს. ეგონა, მომავალი სიძე იყავი მისი... - ბოლო სიტყვები ძალიან ჩუმად და
დიდი ტკივილით ამოილაპარაკა მარიამმა და კიდევ ერთხელ მოიწმინდა ნაკადად
დადენილი ცრემლი.
-შენ რომ მკლავდი მთელი ცხოვრება? შენ რომ არასდროს მაძლევდი შანსს? შენთვის რომ
ყოველთვის „პატარა მაშიკო“ ვიყავი?! შენ ხომ ვერასდროს ხედავდი ჩემში ქალს? შენზე
უგონოდ შეყვარებულ ქალს! - ბოლო სიტყვები სიმწრით გამოცრა ჯაყელმა.
-მართლა გგონია, რომ მძულხარ? მართლა გგონია, ოდესმე შენს შეძულებას შევძლებ? -
აღშფოთებით ჩაეცინა მარიამს.
თორნიკეს წარბიც არ შეხრია. ორ ფეხზე მყარად იდგა და ვაჟკაცურად იტანდა თავის წილ
ხანჯალს გულში. მხოლოდ მისი თვალები, შეცბუნებული და გადარეცხილი თვალები
გამოხატავდნენ იმ უზარმაზარ ტკივილს, რომელსაც მარიამის სიტყვები იწვევდა მასში.
-გასაგებია... - ჩაიხრიალა არველაძემ ცოტა ხნის შემდეგ და თავი დახარა, რადგან ამჯერად
ვეღარაფრით შეაკავა ცრემლები.
-ჰო, ვიცი,რომ ყველაფერი ჩემი ბრალია... მერწმუნე, ყველაზე მწარედ ვიწვნიე ჩემი
შეცდომის შედეგი. ახლა აღარავინ მყავს: აღარც მეგობრები, აღარც მიზნები და ოცნებები,
აღარც შენ...
-თორნიკე...
-ჩემი ბრალია და ვიცი! - უცებ ისევ წამოდგა თორნიკე და მარიამს ძალიან ახლოს დაუდგა
წინ. - ჩემო პატარათქო, მაშინ არ უნდა მეთქვა, როცა ვფიქრობდი, რომ ძალიან ქალურად
გამოიყურებოდი; ძალიან საყვარელი ხართქო, არ უნდა მეთქვა, როცა გამომწვევი და
სექსუალური იყავი; შუბლზე კოცნით არ უნდა შემოვფარგლულიყავი, როცა ასე მინდოდა
შენი დიდრონი ტუჩების შეხება - მონუსხულივით ლაპარაკობდა არველაძე და სულ უფრო
ამცირებდა მანძილს მასსა და ჯაყელს შორის.
-თორნიკე, გაჩერდი... - სუნთქვა შეეკვრა მარიამს.
-ახლა გინდა? - გაკვირვება უფრო აღმოხდა გოგონას ვიდრე წყენა და გაბრაზება. - ახლა
გინდა, როცა უკვე გათხოვილი ქალი ვარ?! - ბრაზიც შეურია ტონში და უხეშად მოიცილა
მისი ხელი სახიდან. - ახლა, როცა სხვისი ცოლი მქვია და სამუდამოდ დამკარგე, მიხვდი,
რომ ქალი ვიყავი მთელი ამ დროის განმავლობაში, არა? - ტონს აუწია გოგონამ. - მიხვდი,
რომ „პატარა მაშიკო“ უკვე დიდი ხანია აღარ ვარ, რომ „პატარა მაშიკოს“ სიყვარული
უნდოდა! ქალად ყოფნა და სიყვარული უნდოდა, საყვარელ მამაკაცთან! ახლა მიხვდი ამას?
ასე გვიან?!
-არა, არ იცი! - წამოიყვირა ჯაყელმა. - არ იცი, რას ნიშნავს, როცა საყვარელი ადამიანისგან
ძმური მზრუნველობის მეტს არაფერს ელი! არ იცი, რა საშინელებაა, როცა საყვარელი
ადამიანი ორმაგ თამაშს გეთამაშება! თან ეჭვიანია, თაყვანისმცემლებს გაშორებს და
ეგოისტურად გისაკუთრებს, როცა საქმე საქმეზე მიდგება კი თავზე გკოცნის და გეუბნება,
რომ დიდი ამაგი აქვს შენზე! რომ ისე უყვარხარ, როგორც პატარა და! იცი მაინც, რამდენჯერ
გაგიმწარებივარ? რამდენჯერ გიტირებივარ ცხარე ცრემლით? - არ იცი! ვერც ვერასდროს
გაიგებ მაგას და აღარც მინდა, რომ გაიგო!
-ამდენი ემოცია და ამდენი გრძნობა როგორ ალაგმე შენი გულიდან ასე ბეჯითად, მაშო? -
გულწრფელი გაკვირვება მძლავრობდა თორნიკეს ტონში.
-შეუძლებელია! რამდენიმე თვეში ამდენ წელს ვერ დაიტევდი; რამდენიმე თვე არ გეყოფოდა
ყველაფრის ერთიანად წაშლისთვის.
-მე არცერთ წამს, არცერთ დღეს შენთან ილუზიით არ ვყოფილვარ! - გაბრაზებით გამოცრა
სიტყვები თორნიკემ.
-თავისით შეიქმნა, არა? იფიქრა, იფიქრა დედაბუნებამ, რით გავამწარო ჯაყელები და მათი
გარეშე ხალხიო, ამოგირჩია შენ მსხვერპლად და თავისით მოხდა ყველაფერი, არა? - ჩაეცინა
თორნიკეს, ფანჯრის რაფაზე შემოჯდა, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და გააბოლა.
-ეგ არაფერი! მეც უადგილო ვარ ამ ცხოვრებაში, მაგრამ ვვარსებობ ჯერ კიდევ. უადგილო
ვარ, იმიტომ,რომ ჩემი ადგილი სხვამ დაიკავა. - ჩაეცინა არველაძეს და სიგარეტის დიდი
კვამლი გამოუშვა პირიდან.
-ვარ!
-რანაირად, მითხარი, რა?! მეც მასწავლე, როგორ უნდა იყო ბედნიერი ოჯახისა და საყვარელი
ადამიანების გარეშე. მასწავლე და გეფიცები, მეც ვიპოვნი ჩემს გზას! რატომ ატყუებ შენს
თავს, მაშო? ამიხსენი, რანაირად ხარ ბედნიერი იმ კაცის გვერდით, ვინც ოჯახს დაგაშორა?
მითხარი მიზეზი, რის გამოც ეს ყველაფერი გიღირს!
-არა-მეთქი! მინდა შენგან მოვისმინო. მინდა თვალებში შემომხედო და ის მითხრა, რის გამოც
აქ მოვედი. მინდა, ჩემი ყურით გავიგონო და ჩემი თვალით ვნახო, რომ დავიჯერო და
გონებაში ჩავიბეჭდო.
-შენ ხომ, ჩემგან განსხვავებით, არასდროს ყოფილხარ მხდალი და მშიშარა? - ჰოდა მითხარი!
მითხარი ის მიზეზი, რის გამოც ოჯახიდან მოკვეთილიც კი ბედნიერი ხარ!
თორნიკეს სუნთქვა შეეკვრა. ხომ დაჟინებით ითხოვდა? მაგრამ მაინც, დენის დარტყმის
ეფექტი ჰქონდა მარიამის სიტყვებს მისთვის. წამით გაირინდა და თვალებში მიაჩერდა
გოგონას. - არაფერი, არაფერი გულწრფელობის გარდა.
თორნიკეს თვალები ისე აუწყლიანდა და ჩაუწითლდა, ვერც გაიაზრა. ყველა კუნთი დაეჭიმა
და იგრძნო, ვიღაცამ როგორ დასცა დიდი ლოდი მის შიგნეულობას. მუხლებშიც იგრძნო
სისუსტე, ხელებშიც და ზოგადად - მთელ სხეულშიც. ერთიანად მოიშალა. მარიამის ოთხად
ოთხმა სიტყვამ მიწაში ძალიან ღრმად გაუთხარა სამუდამო სამარე.
სიტყვის თქმა რომ ვერ მოახერხა, თავი დააქნია რამდენჯერმე, ხელები უძლურების ნიშნად
დაუშვა და წასასვლელად შებრუნდა.
კართან მაინც შედგა არველაძე, ჩარჩოს ცალი ხელით დაეყრდნო და ნელა მიბრუნდა
ჯაყელისკენ.
-და მაინც, რამდენად სასაცილოა, არა? - სევდიანად ჩაეცინა თორნიკეს. მის ხმაში უკვე
ბატონობდა დამარცხებულის იმედგადაწურული ტონი. - ფიქრობ, რომ ცხოვრებაში
არსებობს რიგი საკითხები, რომელთაც ქვეყნად ვერაფერი შეცვლის, რაც არ უნდა ბევრი
წელი გავიდეს - ოჯახი, მეგობრობა, სიყვარული... და მერე, უეცრად, აღმოაჩენ,რომ თურმე ამ
ქვეყნად ყველაფერი შეიძლება შეიცვალოს, საკუთარი თავის ჩათვლით. მე აღარ ვარ ისეთი,
როგორიც ვიყავი, შენ აღარ ხარ ისეთი, როგორიც იყავი, ჩვენც ვეღარ ვართ ისეთები,
როგორიც ვიყავით. ჩვენი სიყვარულის ამბავი კი დიდი ხნის წინანდელ ზღაპარს ემსგავსება,
ზოგისთვის ლამაზს, ზოგისთვის სულელურს,ზოგისთვის ფუჭს, მაგრამ ყველასთვის,
ჩვენივე თავების ჩათვლით - გარდასულს, გახუნებულს და აღარარსებულს. ჰო, ასეც ხდება
ცხოვრებაში, ზოგიერთი ურთიერთობა იმ რკინასავით მაგარი გგონია, რომელსაც ვერაფერი
მოალბობს, სინამდვილეში კი ყინულია, მზის სხივების ხილვისთანავე რომ გეცლებიან
ხელიდან, ქრებიან სადღაც უსასრულობაში და იკარგებიან სამუდამოდ...
ავად თუ კარგად, ხომ იყო? „ავიც“ მოიტანა მან მარიამის ცხოვრებაში და შეიძლება იმაზე
მეტიც, ვიდრე „კარგი,“ მაგრამ მთავარი ის იყო, რომ მას მხოლოდ „კარგის“ მოტანა სურდა.
უბრალოდ არ გამოვიდა. ვერ გამოვიდა... ხდება ხოლმე ასე, უბრალოდ გეტყვის ბუნება
„არას“ და უნდა მიიღო ის, როგორც განაჩენი. განაჩენი, რომელიც გასაჩივრებას არ
ექვემდებარება!
მერე კარის გახურვის ხმა გაიგო ჯაყელმა და მაშინვე მიუტრიალდა ოთახს. ხელები
ჩამოუშვა, სიცარიელეს თვალი მოავლო და ადგილზე წაბარბაცდა.
იქვე ჩაიკეცა ან წაიქცა. კედელს თავი მიაყრდნო, მუხლები მოკეცა და თავი მათში ჩარგო.
ცოტა ხანს ცრემლიც არ გადმოვარდნია. უბრალოდ აანალიზებდა, რომ ეს სულ ბოლო ძაფი
იყო. ეს ძაფიც გადაიჭრა, ყველაზე მტკივნეულად და ყველაზე დიდი სისხლდენით, მაგრამ
გადაიჭრა და ახლა უკვე ახლა აღარაფერი დარჩენილიყო.
-მერე როდის იყო, რომ ნებართვა სჭირდებოდა? - შემოვიდეს! - საბუთებში გართულს, თავი
არც აუწევია მამაკაცს.
ანდრეამ რამდენიმე წამში შეაღო კაბინეტის კარი, უხეიროდ და უცერემონიოდ დაეშვა ერთ-
ერთ სავარძელში, ფეხი-ფეხზე შემოიდო და პირდაპირ აჯახა მამას:
-შენ წარმოიდგინე და არა, ირაკლი! ძალიანაც მშვენივრად ვარ. ნუთუ არ გითხრა შენმა
საამაყო ვაჟკაცმა? - მამის ირონია გაიზიარა შვილმაც.
-ჰო, გავიგე მუშაობა დაიწყოო, მაგრამ მას მერე კი გავიდა ორი კვირა და მეგონა,
დაიღლებოდი უკვე.
-შენ ჩემზე ნერვიულობით არ შეიწუხო თავი. ძალიან ცდები თუ გგონია, რომ ფულის
სათხოვნელად მოვედი აქ!
-რაღაც კითხვები მაქვს, რაზეც პასუხები მხოლოდ შენ გაქვს და მოვითხოვ მიპასუხო! -
მტკიცე იყო ანდრეა.
-რა კითხვები?
ირაკლის წამში გაუქრა ირონიანარევი ღიმილი სახიდან და შეცბა. ვერც ამჯერად მოახერხა
ემოციების დამალვა და ახვლედიანმაც მაშინვე შენიშნა მამის უცაბედი ფერიცვალება.
-რა გინდა, ანდრეა? რას იქექები ჩემს საქმეში?! აკი უარი თქვი ჩემზე და ოჯახზე? რატომ არ
ეშვები მაშინ მაგ ამბავს?! - ანერვიულდა ირაკლი.
-რა მოხდა? სადმე შეხვდით ერთმანეთს? რამე გითხრა? რამე პრობლემა შეგექმნა მასთან?
-უნდა შემქმნოდა? - გაკვირვებით ჩაეცინა ანდრეას. - ირაკლი, შენ რა, გეშინია მაგ კაცის?
-რა გინდა, ანდრეა? რატომ ეძებ პრობლემას იქ, სადაც არაფერია? შენი ჩვეული გასართობი
დაგელია?
-ეგ კაცი ასე უცაბედად გამოჩნდა ჩვენს ცხოვრებაში და ყველაზე ერთგული მსახურის ოჯახი
წაგართვა, თავხედურად. შენთვის არც კი უკითხავს, არც კი მოსულა და გაუფრთხილებიხარ.
შენ კი რეაქციაც არ გქონია, არ არის ეს უცნაური?
-მაგ კაცს ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი ადამიანები ჰყავს, მამა! პაატას ოჯახი, გესმის? ჩვენი
ოჯახის ყველაზე ერთგული მსახურის ოჯახი! დარწმუნებული ხარ, რომ ეგ კაცი სანდოა?
მითხარი, რომ დარწმუნებული ხარ და წავალ!
ირაკლი შეცბა და გაფითრდა. თვალებში მიაჩერდა შვილს და როგორც კი მათში მისთვის ასე
ნაცნობი სხივი შენიშნა, თავი დახარა.
-მე და ილია უფრო. ნოდარი ყოველთვის სხვანაირი იყო. ერიდებოდა რისკს, არც
სჭირდებოდა ცხოვრებაში არასდროს.
-რისკს? რა რისკს?
-მე და ილიას საერთო საქმის წამოწყება გვინდოდა. წმინდა ვისკის შემოტანა ირლანდიიდან
და აქაურ ბაზარზე გასაღება.
-ნინოს მამას ერთადერთი ქალიშვილი ჰყავდა. ისეთ სასიძოს ეძებდა, მის ბიზნესს რომ
გაუძღვებოდა.
-და, რაღა თქმა უნდა, შენ საუკეთესო კანდიდატი აღმოჩნდი! - გაეცინა ანდრეას.
-მოდი, პირდაპირ მითხარი, შენ და ილიას კონკრეტული გეგმა გქონდათ, როგორ „შეგებათ“
დედაჩემი და მისი ფულები, არა?
-ირაკლი!
-რამ აგრიათ?
-მგონი საკმარისზე მეტი მოგიყევი, ანდრეა, მოცლილი ხომ არ ვარ? თათბირი მაქვს. - მაშინვე
დაფაცურდა ირაკლი.
-რავიცი, დრომ და ვითარებამ! სხვანაირი კაცი იყო ილია, ახირებული! ვეღარ შევეწყვეთ
ერთმანეთს და დავცილდით, სულ ეს იყო! - შვილის თავიდან მოშორებას ცდილობდა
უფროსი ახვლედიანი.
-თამარას რა როლი ჰქონდა მაგ საქმეში? - უცებ ჰკითხა ანდრეამ მამას, ირაკლი მაშინვე
გახევდა.
-თამარას?
-ჰო... რავიცი, მგონი ასე ერქვა, ეგრე მახსოვს, ჰო... - ბორძიკობდა ირაკლი ლაპარაკისას.
-არ იცოდი? ილიამ მერე სხვა ქალზე იქორწინა, ვისგანაც ინა ეყოლა.
-არა.
-ხომ გითხარი, შვილო? უცნაური კაცი იყო ილია, ახირებული და პატივმოყვარე. ჩემი თხოვნა
იქნება, რომ არ გაეკარო, არასდროს!
-თხოვნა, თხოვნა...
-ის და პაატა დიდი ხნით ადრე მეგობრობდნენ. მის ოჯახს დიდ პატივს სცემს და რა უნდა
იყოს სახიფათო?
-ირაკლი, ხომ ხვდები რასაც გეკითხები, რატომ იკატუნებ თავს?! - გაბრაზდა ანდრეა.
-არაფერი... ჩემსა და ილიას შორის არაფერი მომხდარა... - ძლივს დაატანა სიტყვებს ძალა
უფროსმა ახვლედიანმა და მზერა აარიდა შვილს. - პაატა უბედურ შემთხვევას ემსხვერპლა,
მისი ოჯახი კი ილიამ უბრალოდ ძველი მეგობრობის ხათრით შეიფარა, მორჩა!
-დარწმუნებული ხარ? - სახე ახლოს მიუტანა ანდრეამ მამას და უკეთ დააკვირდა მის
ფერმკრთალ ნაკვთებს.
-კი, ვარ!
-და თუ მეუბნები, რომ მაგ შენს ჯაფარიძეს მხოლოდ კარგი მოტივები ამოძრავებს და რომ არ
უნდა გვეშინოდეს მისი?! - გააბრაზა ანდრეა მამის ნათქვამმა.
-ახირებული კაცია? ირაკლი, რამდენი წლის ვარ, სამის? - ჩაეცინა უმცროს ახვლედიანს. - არ
მეუბნები მიზეზს, არ მიყვები არაფერს და გინდა დაგიჯერო? თუ არაფერი ყოფილა შენსა და
ილიას შორის, რამ შეგაშინა? და თუ იყო, რატომ არ მეუბნები?! - ტონს თანდათან უმატებდა
ანდრეა.
-რა გინდა ჩემგან, შვილო, რაზე ითხოვ პასუხებს?! გამაგებინე, რა! - უძლურების ნიშნად
ხელები დაუშვა ირაკლიმ.
-იცი, შენ მე რაც მინდა და რაზეც გთხოვ პასუხებს. ძალიან კარგად იცი! არ მეუბნები არაფერს
და კარგი, გაჩუმებას არჩევ და იყოს, როგორც შენ გინდა. მაგრამ იცოდე - მე შენ დღეს, აქ
მოსვლით, ბოლო შანსი მოგეცი! უკანასკნელად მოგეცი შესაძლებლობა ყველაფრის
გამოსასწორებლად. - მკაფიოდ გამოთქვამდა სიტყვებს ახვლედიანი და დამფრთხალ
თვალებში უყურებდა მამას. - ერთ დღეს შეიძლება ყველაფრის თქმა მოგინდეს: რა მოხდა
სინამდვილეში შენსა და ჯაფარიძეს შორის, ან დემეტრე ჯაყელი როგორ გადაიმტერე, მაგრამ
იცოდე, მე აღარ მოგისმენ! მე აღარ ვიქნები შენ გვერდით და აღარც შენი სიმართლე
დამაინტერესებს. ეს ბოლო იმედი იყო, მამა, მე მეტ შანსს აღარ გავიღებ!
ანდრეა ისე შებრუნდა და წავიდა, აღარც მიუხედავს უკან. კარი გაიჯახუნა და დატოვა
ირაკლი ახვლედიანი თავის კაბინეტში მარტოდ-მარტო თავის აჩრდილებთან
საბრძოლველად. არავინ, ისე არავინ და არაფერი უშლიდა ახვლედიანს წარსულის
ზვირთებს, როგორც უფროსი შვილის თვალებში არეკლილი სევდა.
-გამოფენა აქვს ერთ კვირაში და იქამდე უნდა, რომ მე მანახოს მისი ნამუშევრები.
-მართალს ამბობს, ლუკა, მოეშვი... - ქმარს გადაულაპარაკა ელენემ და მხარზე დაადო ხელი.
-ვინ იმასთან? გგონია მარიამთან წავალ? - დის სახელის ხსენებამ მაშინვე გაუყინა ტონი
უმცროს ჯაყელს.
-ვცდები?
-რა თქმა უნდა, ცდები! როგორ იფიქრე მსგავსი სისულელე? მე მასთან აღარაფერი მესაქმება.
მეგონა, დავხურეთ ეს თემა. თუ გგონია, რომ ქალურ სისუსტეს გამოვიჩენ და გული
მომილბება უმცროს დაზე, ცდები! ყველაზე მეტი მიზეზი მე მაქვს, რომ არასდროს ვაპატიო
მაშოს! - ძმის ეჭვმა იმდენად გააცხარა ეკატერინე, გაბრაზება ვეღარ დამალა და ერთიანად
მიაყარა ყველაფერი ლუკას.
-კარგი, მჯერა, რომ იმასთან არ მიდიხარ. წადი და ფრთხილად იყავი, იცოდე... - დის პასუხი
დამაკმაყოფილებელი ეჩვენა უფროს ჯაყელს, შუბლი გახსნა და კატოს წასვლის ნება დართო.
-არა, დაოჯახებული ვარ. - გაეღიმა გიორგის. - ამ სახლში არც ვცხოვრობ უკვე დიდი ხანია.
თოიძეს გულიანად გაეცინა, რადგან მაშინვე ანდრეას ნათქვამი გაახსენდა, როცა ახვლედიანი
ესტუმრა მას სახლში პირველად.
-თქვენ წარმოიდგინეთ და პირველი არ ხართ, ვინც ამას მეკითხება. ნუთუ ასეთი მოღალატის
შთაბეჭდილებას ვტოვებ? - ფართედ ეღიმებოდა მამაკაცს.
-ჰო, აი, ეს კი ძალიან რთული შეკითხვაა და არც კი ვიცი, საიდან დავიწყო მოყოლა...
-რატომღაც მგონია, რომ თქვენ იმაზე მეტს ხედავთ ამ ორი გვარის მტრობაში, ვიდრე ეს ჩანს
და ვიდრე ჩვენ, ყველას, გვგონია... რა იცით, ბატონო გიორგი? - წარბები შეჭმუხნა
დაძაბულმა ჯაყელმა.
-მგონია და დღითიდღე უფრო ვრწმუნდები, რომ ყველაფერი ისე არ არის თქვენს
ცხოვრებაში, როგორც თქვენ გეუბნებიან და გჯერათ... - ფრთხილად წამოიწყო საუბარი
თოიძემ.
-უფრო კონკრეტულად?
-ანუ არის კიდევ ვიღაც, მესამე, ვინც თქვენ ორს შორის წყალს ამღვრევს.
-როგორც უკვე გითხარით, მისი სახელი და გვარია ილია ჯაფარიძე, ცნობილი ბიზნესმენი.
გამოძიებამ სწორედ მასზე მიიტანა ეჭვი.
-ვინ არის ჯაფარიძე? რატომ არასდროს უხსენებიათ მისი სახელი ჩემს ოჯახში?
-ეგ მეც ძალიან მაინტერესებს, ეკატერინე და დიდი იმედი მაქვს, დამეხმარებით ამის
გარკვევაში.
-კარგი, მაგრამ რატომ ის? რატომ ხართ დარწმუნებული, რომ სწორედ ის არის ორივე გვარის
მტერი?
-მაშინ მითხარით, რაში გამოიხატება მისი მტრობა? გინდათ მითხრათ, რომ ჩემი ბიძაშვილი
და საქმრო მან მოკლა? - ცინიკურად ჩაეცინა ეკატერინეს.
-და სწორედ ამიტომაც ზის დამნაშავე ციხეში, არა? - სიმწრით გაეღიმა გოგონას.
-ეს უკვე სხვა თემაა. ძალიან სამწუხარო და საშინელი, მაგრამ მაინც, ჩვენთვის ამჟამად
უინტერესო.
-კარგი, ნიკუშა გასაგებია, მაგრამ დათუნა? ჩემი დათუნა? გინდათ მითხრათ, რომ
ახვლედიანებმა არ ჩამაცხრილეს საყვარელი ადამიანი ხელებში? - ცრემლის თხელი ფენა
გადაეკრო ჯაყელის თვალებს.
-რთულად? რას გულისხმობთ? - მაშინვე წამოიწია კატო და გასწორდა, რათა უკეთ მოესმინა
გამომძიებლისთვის.
-არის არა, იყო. ლევან ნაკაშიძე თქვენი საქმროს დედის, ქალბატონი ლიუდმილას,
ნათლული იყო.
-დიდი ალბათობით, სწორედ ეს იყო იმის მიზეზი, რის გამოც გასვიანი არასდროს ახსენებდა
თქვენთან მის სახელს. ნაკაშიძის დოსიე ბევრ გაუგებრობას, აყალ-მაყალს, ჩხუბს,ციხესა და
მსგავს ათასგვარ შავ-ბნელ საქმეს ითვლის.
-სავარაუდოა, რომ გასვიანსა და ნაკაშიძეს არც ისე კარგი ურთიერთობა ჰქონდათ, რაც
ალბათ, ნაკაშიძის ცხოვრების წესით იყო განპირობებული.
-ისიც კი არ უთქვამს, რომ რომელიმე მათგანთან მეგობრობდა. არც მას და არც ქალბატონ
ლიუდმილას...
-ნუ გიკვირთ, ეკატერინე, საკუთარი ოჯახის ბნელ ლაქებს ხშირად ყველაზე ახლო
ადამიანებსაც კი უმალავენ. - ოდნავ ჩატეხა ტუჩის კუთხე გამომძიებელმა.
-კარგი, რაც არის, არის! ახლა მითხარით, რა შუაშია ეგ ადამიანი დათუნას სიკვდილთან?
-სიმართლე გითხრათ, ამის გარკვევას ჯერ კიდევ ვცდილობ და ნაკაშიძეც მხოლოდ ერთ-
ერთი ვარიანტია.
-მაგრამ თქვენ თქვით, რომ ის მოკვდა.
-ანუ რა გამოდის? ჩემი დათუნა მხოლოდ იმიტომ მომიკლეს ასე მხეცურად, რომ მან ნათელი
მომავალი და მშვიდი ცხოვრება არჩია? - ცრემლები წასკდა ჯაყელს და მწარედ აქვითინდა.
-ეს მხოლოდ ვარაუდია... - ტონი მოულბა თოიძეს, რადგან შეებრალა მოტირალი ქალი.
-არავის, არცერთ გვარს და ოჯახს უნდა ჰქონდეს ამხელა გავლენა ქვეყანაში! - სიმწრით
გამოცრა სიტყვები ჯაყელმა და ბღუჯით მოიწმინდა ცრემლები.
-და თითქმის დარწმუნებული ხართ, რომ ისინი არ არიან ახვლედიანები, ხომ ასეა?
-კარგი, მაშინ ილია ჯაფარიძეზე რას იტყვით? ლაპარაკი ხომ სწორედ მისგან დავიწყეთ?!
-ჰო, ილია ჯაფარიძეზეც საკმაოდ საფუძვლიანი ეჭვი მაქვს და რომ არა გასვიანის ქურდულ
სამყაროსთან კავშირი, ალბათ სწორედ მას განვიხილავდი პირველ ეჭვმიტანილად.
-ღმერთო ჩემო, არც კი მჯერა ახლახანს მოსმენილი ამბების... დაჯერებაც კი არ მინდა! -
თმაზე ხელი გადაისვა აგონიაში მყოფმა ჯაყელმა და ამოიხვნეშა.
-არის კიდევ ერთი პიროვნება, რომელზეც უნდა გკითხოთ, ეკატერინე. ვინმე თამარას
შესახებ ხომ არ გსმენიათ ოდესმე რამე?
-არაფერი გახსენდებათ?
-მამაჩემთან ჩხუბის დროს წამოცდა. მაშინ ისე ვიყავით განერვიულებულები ჩემი დის
საქციელის გამო, რომ ამისთვის ყურადღებაც არავის მიგვიქცევია, მაგრამ... კარგად მახსოვს,
დედამ ასე უთხრა, იგივე გაუკეთე მარიამს, რაც თამარასო.
-არა. ამისთვის არავის გვეცალა, ხომ გესმით? გაიგებდით, რაც მოხდა ჩვენს ოჯახში...
-რა კავშირი აქვს მაგ ქალს ჩემს ოჯახთან? ვინ არის საერთოდ?
-მასზე არაფერი ვიცით. მხოლოდ ის, რომ ილია ჯაფარიძის საცოლე იყო.
-ამასთანავე მინდა იცოდეთ, რომ ჯაფარიძე ირაკლი ახვლედიანის ახლო მეგობარი იყო
წარსულში. ხვდებით სად იკვეთება ყველაფერი?
-გეთანხმებით, მაგრამ სულ მცირე ახლა ის მაინც იცით, რომ ეს ბრძოლა სამკუთხედია და არა
დაუსრულებელი წრფე.
-დიახ, მზად ვარ! მინდა, ყველაფერს აეხადოს ფარდა, ერთხელ და სამუდამოდ! ყელში
ამომივიდა ამდენი სისხლის ღვრა და გაურკვევლობა. ზემდეტად ბევრი ახლობელი ადამიანი
დავკარგე ამის გამო.
-მაშ, ძალიან კარგი. ჯერ-ჯერობით თქვენგან მხოლოდ ერთ რამეს ვითხოვ, გაარკვიეთ ვინ
არის თამარა და რა კავშირი აქვს თქვენ ოჯახთან.
-არვიცი, ვინ არის ეგ ქალი ან საიდან მოვიდა და სად წავიდა, მაგრამ რატომღაც
დარწმუნებული ვარ, რომ გადამწყვეტი როლი სწორედ მან ითამაშა ჩვენს საქმეში.
-როგორც ყოველთვის ხდება, არა? - ქალის დანთებულ კოცონს უამრავი კაცი ემსხვერპლა. -
ჩაეცინა ჯაყელს.
-კარგი, კიდევ არის რამე, რისი თქმაც ჩემთვის გსურთ? კიდევ რით შეგიძლიათ ჩემი გაოცება?
-დროებით. - თვალი გააყოლა მიმავალს გიორგიმ და მხოლოდ მაშინ დახურა კარი, როცა
კატო ქუჩის კუთხეს მიეფარა.
მეორე დილას ყველა ერთად აცილებდა ცოლ-ქმარ ჯაყელებს. ქეთევანს სულაც არ სურდა
სახლის დატოვება და ნაღვლიანი თვალებით შეჰყურებდა შვილებს, თუმცა დემეტრეს
დაჟინებულ მოთხოვნას ვერ აღუდგებოდა წინ. ექიმის რჩევით, ქალს დასვენება და სუფთა
ჰაერი სჭირდებოდა, რადგან ბოლო დროს გული აწუხებდა. ამიტომაც, დემეტრეს მანგლისში
მიყავდა მეუღლე. მანქანაში ჩაჯდომამდე კიდევ ერთხელ მიუახლოვდა ქალი შვილებს და
ორივეს ერთდროულად გადაეხვია.
-არ ინერვიულო შენ ჩვენზე, დედა, წადი და დაისვენე. - მკრთალად გაუღიმა ლუკამ ქალს და
ზურგზე დაუსვა ხელი.
-გისმენთ! - უკვე ჩვეული და უხალისო ტონით უპასუხა ზარს და ცალი იდაყვით მაგიდას
დაეყრდნო.
-ეკატერინე, მე ვარ, გიორგი თოიძე, მიცანით? - მაშინვე გაიგონა მობილურში მისთვის უკვე
ნაცნობი ხმა.
-ა, ბატონო გიორგი, დიახ. უკაცრავად, თქვენი ნომრის ჩაწერა დამვიწყებია. გისმენთ, მოხდა
რამე?
-არა, არა, სამწუხაროდ არა, მაგრამ არის რაღაც, რაც პირველ შეხვედრაზე ვერ გითხარით და
უნდა იცოდეთ.
-კარგი, მოვალ, რა თქმა უნდა. ისევ იქ და ისევ იმავე დროს?
-არა, მოვალ!
ხატვაში საღამო მალე მოახლოვდა. სწრაფად ემზადებოდა; ერთი სული ჰქონდა, თოიძესთან
მისულიყო და ის ამბავი მოესმინა, რომელიც გამომძიებელმა მათი პირველი შეხვედრისას
ვერ გაანდო გოგონას. უსაფუძვლო ღელვა მაშინვე დაუბრუნდა, როგორც კი გასაღები
გადაატრიალა და მანქანა დაქოქა.
იყო კი მისი ღელვა საერთოდ უსაფუძვლო?! რატომ უნდა ყოფილიყო ჯაყელი წყნარად? რა
იცოდა გიორგი თოიძის შესახებ? ან რატომ ეხმარებოდა ან რატომ ენდო?!
-უპირველეს ყოვლისა, ეკატერინე, მინდა გითხრათ, რომ თქვენგან მხოლოდ ერთ რამეს
მოვითხოვ - ნდობას!
-ვიცი. ვიცი, მაგრამ ამ შემთხვევაში მცირე ავანსის იმედი მაქვს თქვენგან. - მსუბუქად ჩაეცინა
მამაკაცს.
-როგორც წესი - კი, მაგრამ, როცა საიდუმლოდ იძიებ საქმეს, თანაც ასეთ საქმეს, კანონიერი
გავლენების იმედი ნაკლებად უნდა გქონდეს ადამიანს. - გაეღიმა თოიძეს.
-გეთანხმებით!
-ანუ?
-ვინ არის-მეთქი?!
-გიჟივით ყვირილს თუ არ შეწყვეტ, ხელს არავინ გაგიშვებს! - როგორც იქნა ამოიღო ხმა
ანდრეამ, რომელსაც მთელი სახე და ყელი დაკაწრული ჰქონდა.
-ასე მოქცევით? როგორ მოქცევით?! აბა რა გინდათ, რომ ვქნა? წინ ჩემთვის ყველაზე
საყვარელი ადამიანების მკვლელი დგას! გინდათ ჩავეხუტო? თუ ხელი ჩამოვართვა?!
-რატომ არის ეს აქ?! რა უნდა ამას აქ?! ეს არის თქვენი გეგმა, ბატონო გიორგი?! იმ საქმეების
გამოძიებაში უნდა დაიხმაროთ, რომელშიც თვითონაა დამნაშავე?! - ახლა გამომძიებელზე
მიიტანა იერიში ეკატერინემ.
-ის, რომ შენი საქმროს მკვლელი მე არ ვარ! - მოთმინება გადაეწურა ანდრეას და წამოიყვირა.
-ეკატერინე, გინდათ, რომ თქვენი საქმროს მკვლელი დაისაჯოს? გინდათ, თუ არა?! - ჩვეულ
ტონს ნელ-ნელა ღალატობდა თოიძე.
-ის ჩემს წინ დგას, მიდით და დააკავეთ!
-ისევ იმავე სისულელის თქმას აპირებთ? ვიღაც ნაკაშიძის შესახებ, რომელიც თითქოსდა
ჩემი დათუნას ნათესავი იყო.
-ეს არც სისულელეა და არც ტყუილი, ეკატერინე! თქვენ უბრალოდ იმიტომ ბრაზობთ, რომ
თქვენი გარდაცლილი საქმროს შესახებ ისეთ დეტალებს იგებთ, რომლებზეც წარმოდგენაც
არ გქონდათ მაშინ, როცა გეგონათ, თქვენ შორის საიდუმლოებები არ არსებობდა. - ოდნავი
ბრაზით თქვა თოიძემ და ზუსტად იქ მოარტყა, სადაც უმიზნებდა - ეკატერინე მაშინვე შეცბა
და დადუმდა.
-მღლის ამდენი თავის მართლება. გასვიანის სიკვდილის დღესაც ვუთხარი შენს ძმებს და
ახლა შენც გაგიმეორებ - მაგ შენი საყვარელი ბიჭის მოკვლა მე არაფერში მჭირდებოდა!
ცოდვები ჩემიც საკმარისი მაქვს, კიდევ სხვისი რომ არ წამოვიკიდო ზურგზე! - მშვიდი იყო
ახვლედიანი და პირდაპირ თვალებში უყურებდა გოგონას.
-თქვენ გარდა ჩემს ოჯახს... მტერი არ ყავს... - თითქოს შეეგუაო სინამდვილეს, ბოლოჯერ
გაიბრძოლა ჯაყელმა და ცრემლები გადმოყარა.
-ძალიან ვწუხვარ, ეკატერინე, მაგრამ, როგორც უკვე გითხარით, მკვლელი თქვენი ოჯახის
მტრებში კი არა, თქვენი საქმროს წარსულში უნდა ვეძებოთ. - ტონი მოულბა დეტექტივს.
-არა, ეს ასე არ არის და მეგონა, შევთანხმდით უკვე იმაზე, რომ მენდობით. - ამოიხვნეშა
თოიძემ.
-შენი დათუჩა არ იყო წმინდანი, მხოლოდ თავს ასაღებდა იაფასიანი გზებით! სინამდვილეში
შენი საყვარელი ბიჭუნა მხოლოდ ჩამშვები არაკაცი და ლაჩარი იყო! - ზიზღით ცრიდა
კბილებშორის სიტყვებს ახვლედიანი.
-რა თქვი? - თვალები დაიწვრილა ჯაყელმა. - როგორ ბედავ, საერთოდ?! როგორ გყოფნის
თავხედობა და როგორ აყენებ ნიკუშას სულს შეურაცყოფას?!
-ეგ თქვენი ნიკუშა რომ ცხოველი იყო და არაკაცი, შენს ძმებსაც ძალიან კარგად მოეხსენებათ,
ქალბატონო ეკატერინე! მე ნამდვილად არ ვიცი, შენ რა იცი, მაგრამ შენს ადგილას
სირცხვილით არც ვახსენებდი მის სახელს. ნიკუშა თქვენი ლაქაა და არა ჩემი! - გამძვინვარდა
ახვლედიანი და იმდენად ბობოქარი გახდა, ეკატერინესაც კი შეეშინდა მისი.
-შეცდომა ყველას მოსდის ამ ცხოვრებაში! შენ ღმერთი არ ხარ, რომ სხვას სიცოცხლის
უფლება წაართვა!
-თუნდაც ეშმაკი ვიყო, ფეხებზე მკიდია! მთავარია, რომ შენს ცხოველ ბიძაშვილს
ახალგაზრდა გოგონას ცხოვრების დამახინჯების უფლება არ მივეცი!
-მე მივდივარ აქედან, ჩემი იმედი არაფერში გქონდეთ! - ჩანთას დაავლო ხელი კატომ.
-რას ელოდით მისგან, ბატონო გამომძიებელო, ისიც რიგითი ჯაყელია! - მოესმა ზურგსუკან
გოგონას ანდრეას დამცინავი ხმა.
-თქვენს დას თქვენს ოჯახთან ურთიერთობა აღარ აქვს, ეკატერინე. ის ვერ შეძლებს ჩვენს
დახმარებას!
-ჰო, რა თქმა უნდა, გაიქეცი იმის შიშით, რომ რაიმე სამარცხვინო არ გაიგო შენს საყვარელ
ბიჭზე და ერთიანად არ დაგემსხვრეს მისი ხელშეუხბელი ხატი! - ისევ სარკასტულად
ეცინებოდა ანდრეას.
-რა თქვი?! - მაშინვე გაჩერდა ეკატერინე და შებრუნდა. - გგონია, დათუნას რამე ისეთი
ექნებოდა ცხოვრებაში გაკეთებული, რაც ჩემს თვალში მას დააკნინებს?!
-თუ ჩვენთან დარჩებით, გპირდებით, რომ ჯერ თქვენი საქმროს მკვლელობას გამოვიძიებთ,
დაგარწმუნებთ ჩვენი მოტივების სისწორეში და შემდეგ შევუდგებით მთავარი საქმის
გამოძიებას. - დაურთო თოიძემ ახვლედიანის ნათქვამს, რადგან ხედავდა - ეკატერინე
ყოყმანობდა.
-და თქვენ გინდათ, რომ მე ეს საქმე იმ ადამიანთან ერთად გამოვიძიო, რომელსაც მკვლელად
მივიჩნევ?! - მცირე ხნიანი დუმილის და ყოყმანის შემდეგ თქვა ეკატერინემ.
-ამ ადამიანთან ზედმეტი კონტაქტი არ მექნება, მხოლოდ საქმიანი. მისი ზედმეტი რეპლიკა,
შემოხედვა ანდაც შეხება და წავალ! - ბოლოს მაინც შებრუნდა ოთახში ეკატერინე და ჩანთა
მაგიდაზე დადო.
-ჩემი თავი მძულს ამას რომ ვამბობ, მაგრამ მზად ვარ ჩემი საქმროს მკვლელობის
გამოსაძიებლად თქვენთან ვითანამშრომლო.
-ისე, წარმოიდგინე ახლა, შენს ძმებს რომ წარმოდგენა ჰქონდეთ, სად ხარ და ვისთან ერთად,
რა დაემართებოდათ! შენი დის ამბავმა თუ არ გაუხეთქათ გულები, შენ ნამდვილად
დამართებდი ინფარქტს! - გამხიარულდა ახვლედიანი და ფეხი ფეხზე გადაიდო.
-იცი, რა არის განსხვავება შენსა და ჩემს „არაკაც ბიძაშვილს“ შორის? - ნიკუშა მკვდარია, შენ
კი - მკვლელი. - არც ეკატერინეს აურიდებია მზერა ახვლედიანისთვის.
-როგორ შეგიძლია იყო ასეთი გულქვა?! შენც ხომ გყავს ოჯახი და მეგობრები? არ შეიძლება
ასე უბრალოდ ყველაფერი ფეხებზე გეკიდოს! არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც ყველაფერი
ფეხებზე კიდია.
-ორი წუთის წინ მოკვლას მიპირებდი, ახლა კი მორალს მიკითხავ და ჩემს ფსიქოანალიზს
ცდილობ? - ისევ გაეცინა მამაკაცს.
-პირად ფსიქოლოგად როცა დაგნიშნავ, მაშინ დაკავდი ჩემი შესწავლით. ისე კი, არამგონია
ბიძაშვილის მკვლელზე ამდენი დროის ხარჯვა ღირდეს! - ბრაზი და გაკვირვება არ შეიმჩნია
ახვლედიანმა და ჩვეული ცინიზმით მიმართა გოგონას.
-მინდა, რომ ლევან ნაკაშიძეზე გაარკვიოთ რაც შეიძლება ბევრი რამ. დათუნას ბავშობის
მეგობრებს გამოკითხეთ ან ოჯახისწევრებს, ეს ხომ შეგიძლიათ?
-მისი ყველა მეგობარი მოსკოვში ცხოვრობს. ოჯახიდან კი მხოლოდ დედა ყავს, რომელიც
ასევე მოსკოვში ცხოვრობს. ერთადერთი მეგობარი, რომელიც აქ ჰყავს, გეგაა.
-გეგა მიქაბერიძე?
-ძალიან კარგი, მაშინ სწორედ მას გაესაუბრეთ. ეცადეთ, რაც შეიძლება მეტი ინფორმაცია
დასტყუოთ.
-გასაგებია...
-ბატონო გამომძიებელო, რას გადაეკიდეთ ამ ნაკაშიძეს? ხომ თქვით, რომ მკვდარია, იქნებ
არც ღირს მასზე ასე ჩაციკვლა?! - სასხვათაშორისოდ ჩაერია საუბარში ანდრეა.
-და იქნებ ღირს?! - ღიმილით მიუბრუნდა თოიძე ახვლედიანს და მოჭუტული თვალებით
დააკვირდა.
-შეიძლება წავიდე? უკვე სული მეხუთება ამ ადამიანთან ერთ ოთახში ყოფნით! - ეკატერინემ
მიმართა თოიძეს, ანდრეას გაეღიმა.
-კარგად იყავი, ეკატერინე, მეც ძალიან გამიხარდა შენი ნახვა! - მიაძახა ანდრეამ ღიმილით,
თუმცა გოგონა მის პროვოკაციას აღარ აჰყოლია და მშვიდად დატოვა სახლი. - მეც წავალ,
ძალიან დამღალა ამ დღემ, თანაც სახე მეწვის და უნდა მივხედო. - დაიმანჭა ანდრეა, როცა
დაპორჭყნილი სახე გაახსენდა.
-ხომ ხვდებით, რომ თქვენი ირონია უადგილოა? გავიწყდებათ, რა არის თქვენი მიზანი?
ყველას უნდა ეგონოს, რომ ეკატერინეს თავი შეაყვარეთ! როგორ მოხდება ეს, თუ უფრო
შეაძულებთ ჯაყელს თავს?! ცოტა გონებას მოუხმეთ, ანდრეა. ცინიზმი გვერდზე გადადეთ და
თავი დაუხარეთ; სხვანაირად არაფერი გამოგივათ, ზედმეტად ამაყია!
-დამიჯერეთ, გამოცდილი კაცი ვარ და ვიცი. - გაეღიმა თოიძესაც. - ახლა კი წავიდეთ, თორემ
მართლა დამაგვიანდება.
„ნეტავ აქ იყო დათუნა. ნეტავ შეგეძლოს ჩემი დახმარება. მინდა, რომ წინ მეჯდე და ყველა
კითხვაზე მცემდე პასუხს. მაშინ ხომ არ მომიწევდა იმ მკვლელთან თანამშრომლობა? მაშინ
ხომ არ შემაწუხებდა გულისრევის შეგრძნება?!
ვინ არის ლევან ნაკაშიძე? რას მიმალავდი მთელი ამ დროის განმავლობაში? არ მინდა... არ
მინდა... არ მინდა ფიქრი! ჩვენ ხომ არასდროს გვქონია საიდუმლოებები? ჩვენ ხომ
ყოველთვის ამით ვიყავით გამორჩეულები?! მაშინ მოდი და მიპასუხე - ვინ არის ლევან
ნაკაშიძე და რა კავშირი აქვს მას შენს სიკვდილთან?!“
ანდრეა მთვარის შუქით განათებული ოთახის რაფაზე იჯდა, თავი კედელზე ჰქონდა
მიყრდნობილი და ჩაის სვამდა. ძალაუნებურად ეკატერინეს სიტყვებზე ეფიქრებოდა და
შინაგანი ბრაზი ჭამდა. უცებ წამოდგა, ჭიქა რაფაზე დადგა და სააბაზანოში შევიდა. შუქი
აანთო და საკუთარ ანარეკლს სარკეში დააკვირდა. თვალებიდან ნიკაპამდე დიდი წითელი
ზოლები აჩნდა - ჯაყელის ნახელავი. სახე უფრო ახლოს მიუტანა სარკეს და უკეთ დააკვირდა
თავის თავს.
ეკატერინეს ალბათ სულ ორი საათი არ ეძინა გადაბმულად. მის ტვინში იმდენი რამ
იხარშებოდა, ძილისთვის ვერაფრით იცლიდა გონება. მთელი ღამის განმავლობაში ალბათ
ათასმა გვარმა მაინც გაიელვა მის თავში, მაგრამ ყველაზე საშიში მაინც ნაკაშიძე იყო
მისთვის. ლევან ნაკაშიძე... სრულიად ბუნდოვანი და უცხო. მისთვის ყველაზე საყვარელი
ადამიანის სიკვდილთან ასე მჭიდროდ დაკავშირებული. რა მოხდა დათუნას წარსულში და
რამ გამოაქცია თბილისში? - ამაზე ზუსტი პასუხი მხოლოდ ერთ ადამიანს ჰქონდა,
თბილისში და ეს ადამიანი გეგა მიქაბერიძე იყო.
როგორც კი გათენდა და მზეც ამოიწვერა ცის კიდეზე, ჯაყელი წამოდგა ლოგინიდან და
მობილური მოიმარჯვა. გეგას თავის ბინაში შეუთანხმდა შეხვედრაზე და აღტკინებულმა
დაიწყო მზადება.
-არა, არაფერს მადლობა. დიდი ხნით არ მოგაცდენ, ვიცი, რომ თელავში გეჩქარება.
-ნუ სულელობ, კატო. მითხარი, რისი თქმაც გინდა. არ მომწონს შენი სახის გამომეტყველება.
-მაშინ მითხარი, ვინ არის ლევან ნაკაშიძე? - მტკიცე ტონი ჰქონდა ეკატერინეს.
-ლიუდმილა ვასილევნას ნათლული იყო. ორი წლის წინ მოკლეს ციხეში, როგორც ვიცი.
-ჭაობისკენ თრევაში რას გულისხმობ? დათუნა რამე ცუდს აკეთებდა მოსკოვში? - თვალები
დააწვრილა ეკატერინემ, რადგან თავის ტკივილი უტევდა ნელ-ნელა. გასვიანზე საუბარს
ვერაფრით ახერხებდა შინაგანი ემოციების გარეშე.
-კატო, ჩვენ დათუნაზე არ ვლაპარაკობთ ახლა? დათუნა გასვიანზე - ჩემს ძმაკაცზე და შენს
საყვარელ მამაკაცზე. რა უნდა გაეკეთებინა დათუნას ცუდი?
-და... ჩემ გამო დარჩა? - ტირილი წასკდა ჯაყელს და თავი ხელებში ჩარგო.
-არ გინდა ამაზე ფიქრი, კატო. საერთოდ, რატომ არ ეშვები წარსულს? საიდან გაიგე ლევან
ნაკაშიძის სახელი?
-დათუნას ნივთებში სურათი ვნახე, ის და ლევანი იყვნენ ბავშვობაში. - უცებ მოიგონა
ტყუილი ეკატერინემ.
-მე ყველაფერი მაინტერესებს, გეგა; დათუნას ძველი ცხოვრების ყველა დეტალი. მის
წარსულს მაინც შევისწავლი, თუ მომავლის შესწავლა შეუძლებელია!
-შენ გამოგდის?
-არა, არ მინდა. წავალ მე, აღარ მოგაცდენ, შენც წასასვლელი ხარ. - თვალები შეიმშრალა
ჯაყელმა და წამოდგა.
-შენთვის სულ მცალია, კატო, ხომ იცი? ნებისმიერ დროს მოდი და დამელაპარაკე, სულ მზად
ვარ ამისთვის.
-მადლობა. აბა კარგად იყავი, ნაყოფიერ მუშაობას გისურვებ კახეთში. - რკინის კარი გააღო
ეკატერინემ.
-კატო. - თითქმის გასული მოაბრუნა გეგამ. - დათუნას წარსულს შეეშვი, რა. დამიჯერე,
კარგს ვერაფერს მოიგებ მაგით. - თხოვნაზე მეტად, მოთხოვნა ჟღერდა მამაკაცის ხმაში.
-ნუ ღელავ, გეგა, მეც ვხვდები უკვე მაგას. - ეჭვნარევად გაუღიმა ჯაყელმა მეგობარს და
კიბეებზე დაეშვა.
გარეთ გამოსული ეკატერინე მარტის დილის სუსხმა შეაწუხა და ქურთუკის სხეულზე უფრო
მჭიდროდ მიკვრა აიძულა. იმდენად იყო ემოციებისგან დაცლილი და უძილობისგან
დაღლილი, მხოლოდ სახლში მისვლა და თავის ოთახში ჩაკეტვა უნდოდა. გონებით უკვე
ასეც იქცეოდა; წარმოიდგენდა, როგორ მიიღებდა ცხელ შხაპს, გათავისუფლდებოდა
ფიქრებისგან და განიტვირთებოდა, მაგრამ მისი წარმოსახვითი აზრები მანქანის მსუბუქმა
სიგნალმა დაარღვია.
-ჰო, უფრო დიდხანს იდექი მანდ ასე გაშტერებული, იქნებ ბოლო-ბოლო შეგვამჩნიოს ვინმემ.
- თქვა და ცალყბად გაიღიმა.
-როგორ ბედავ აქ მოსვლას?! გეგამ რომ დაგინახოს იცი, რა მოხდება საერთოდ?! - ნელ-ნელა
ბრაზდებოდა გოგონა.
-რა ჯანდაბას აკეთებ აქ?! დღისით და მზისით გინდა ვინმემ დაგვინახოს, არა?! - მაშინვე
ჩხუბზე გადავიდა ეკატერინე.
-ამ მანქანას დაბურული მინები ზუსტად იმიტომ აქვს, ქალბატონო ეკატერინე, რომ ვერავინ
შეგვამჩნიოს. - თავდაჯერებულ და ცინიკურ ღიმილს არ იშორებდა სახიდან ახვლედიანი.
-ვის?!
-შენს სიძეს, სიძეს; იოანეს, რა. - უდარდელად წამოიძახა ანდრეამ და გამომწვევად გაუღიმა
გვერდით მჯდომს.
-ახლა კარგად მომისმინე, შე ნაძირალავ, ეგ შენი მეგობარია, ძმა თუ ძმაკაცი, მეორედ ჩემი
თანდასწრებით აღარ ახსენო და გირჩევ, საერთოდ მოეშვა ჩემს ნერვებზე თამაშს, თორემ
დამიჯერე, ჩემისთანა გამწარებული ქალისგან კარგს არაფერს უნდა ელოდოს კაცი!
-ღმერთო, ვიღაც საშინელ ხასიათზეა! - თვალები გაუფართოვდა ანდრეას და ჩაიცინა. - რაო,
რა გითხრა ამისთანა შენმა გეგამ? მოგიყვა ზღაპრები?
-ხო, რა თქმა უნდა, შენ ხომ ბავშვობიდან მკვლელობების გამოძიებით იყავი დაკავებული,
სკოლის მერე! - ირონიულად ჩაეცინა ანდრეას.
-შენ ძალიან გამოცდილი ხარ მაგ საკითხში, ხომ? ა, არა, გამახსენდა - შენ მკვლელობის
გამოძიებაში კი არა, მკვლელობაში ხარ ძალიან გამოცდილი! - არც ეკატერინემ დააკლო
ირონია და ზიზღი ნათქვამს.
-მე ცუდ ბიჭებთან ურთიერთობის გამოცდილება მაქვს, ძვირფასო. - ტუჩის კუთხე ჩატეხა
ახვლედიანმა.
-არაფერი...
-ანუ?
-რა ანუ? ანუ ის, რომ დათუნა აქ ნაკაშიძეს გამოექცა და რომ ის ვიღაც ნაკაშიძე საშინელი
ადამიანი იყო.
-რატომ მგონია, რომ რაღაცას ეჭვობ და არ მეუბნები? - სახეზე უკეთ დააკვირდა ანდრეა
ეკატერინეს.
-კი, ვვეჭვობ, რომ ეს გამოძიება სისულელეა და რომ შენმა ოჯახმა მოკლა დათუნა. კიდევ
რამის ცოდნა გინდა? - ცინიკურად გაუღიმა ეკატერინემ მამაკაცს.
-არა, ეგ თავისთავად, მაგაზე არ გეკითხები. ისედაც ვიცი, სულ, რომ მართლა ვიპოვნოთ
დათუჩას მკვლელი, შენთვის მაინც მე დავრჩები დამნაშავედ. ახლა მითხარი, მართლა რა
ეჭვი გაწუხებს და არ ამბობ?
-არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, ნაკაშიძის სახელის ხსენება არ მოეწონა. წამოსვლისას გარკვევით
გამაფრთხილა, დათუნას წარსულში ქექვას შეეშვიო. არ უნდა, რომ რაღაც ვიპნოვო.
-ასეთს რას უნდა მალავდეს ეგ შენი დათუნია? - ჰა, ჰა, გრანდიოზული ცათამბრჯენის
საიდუმლო ნახაზები ჰქონოდა. - ირონიულად ჩაეცინა ახვლედიანს და ფანჯრიდან გაიხედა
გარემოს შესამოწმებლად.
-როგორ არა! დედა, ვისკი და ვაშლის ჯემი! - გაუღიმა ანდრეამ გოგონას, მაგრამ როცა
საპასუხოდ მხოლოდ ზიზღნარევი მზერა მიიღო, დაამატა: - კარგი, ხანდახან, ქლიავის
ჯემსაც ვეტანები!
-თოიძეს მე დავურეკავ და ვეტყვი, რაც მოხდა. შენ აღარ შეწუხდე. დღეს ან ხვალ შეიძლება
შეხვედრა მოგვიწიოს და იცოდე, არაფერი დაგეგმო. - ძრავა ჩართო ანდრეამ, ხელი დაუქნია
მანქანიდან გადასულ კატოს და სწრაფად მოსცილდა ადგილს.
სახლისკენ მიმავალი ბილიკი ღიღინით გაიარა და, როგორც ჩვეოდა, ხმაურიანად დააკაკუნა
სახლის კარზე. უჩვეულოდ კარგ ხასიათზე იყო. ერთ ადგილზე ცეკვავდა და მღეროდა, სანამ
კარი გაიღო და მარიამი დაინახა ზღურბლზე.
-უი. - მაშინვე გაჩერდა ახვლედიანი და სასაცილოდ შეიცხადა ჯაყელის დანახვა. - აღარც კი
მახსოვდა, რომ ამ სახლის დიასახლისი უკვე შენ ხარ. - გულწრფელად გაეცინა ანდრეას,
საპასუხოდ კი ვერაფერი მიიღო უემოციო მზერის გარდა.
-ვიცი. ჩემი უფროსი ახლა სამსახურშია. წესით, მეც მასთან ერთად უნდა ვიყო, მაგრამ
ვზარმაცობ. - მხრები აიჩეჩა ახვლედიანმა და გაიღიმა.
მარიამს ძალიან უცნაურად ეჩვენებოდა ანდრეას ასეთი უშუალო ქცევა და მხიარული ტონი.
მისთვის წარმოუდგენელიც კი იყო, ასეთი ანდრეა, მაგრამ მაინც არაფერს იმჩნევდა. არ
ტყდებოდა და ხასიათის სიმტკიცეს ავლენდა მასთან.
-ისე, მარიამ. - უცებ დაუძახა ანდრეამ ჯაყელს და მოაბრუნა. - არვიცი, გითხრა თუ არა
იოანემ, მაგრამ მე მაინც გეტყვი - დედაჩემი თქვენთან ცოტახნით ცხოვრობს. უბრალოდ,
ახლა ისეთი პერიოდი მაქვს...
ქალბატონი ნინო და მისი განუყრელი მსახური მართლაც ეზოში იხდნენ. ნანას თეფში
მოემარჯვებინა ხელში და , თუ მისი ქალბატონის სახის გამომეტყველებით ვიმსჯელებდით,
უშედეგოდ ცდილობდა მისთვის ეჭმია.
-ეს ორი დღე აშკარად მოაკლდა შენი ყურადღება, ანდრეა. აღარც ჭამს, წამლებზეც მეურჩება,
გუშინ ცოტა წნევებმაც შეაწუხეს.
-ანდრეა... ჩემი ანდრეა... მალე მოვა? - ჰკითხა აწყლიანებული თვალებით მის წინ ჩამუხლულ
შვილს.
-ჩემი შვილი... ჩემი ანდრეა ძალიან კარგი ბიჭია. მას არავინ მოუკლავს, არავინ! - ტყუპი
ცრემლი ჩამოუგორდა ქალს ლოყებზე და გაყინული ხელები მოაშორა მამაკაცს.
ანდრეამ ჩხვლეტა იგრძნო გულის არეში და თავი დედას ჩაუდო კალთაში. სიმწრისგან
კბილები ერთმანეთს დააჭირა და ყბის კუნთი აათამაშა.
-ანდრეა, შვილო, მე წავალ და წამალს მოვუტან დედაშენს, მანამდე იქნებ რამდენიმე ლუკმა
აჭამო. - ფრთხილად დაადო ზურგზე ხელი ნანამ ახვლედიანს და როგორც კი მისგან თავის
ქნევა მიიღო, პასუხად, დედა-შვილს ჩამოსცილდა.
-რა იქნებოდა, შენი ანდრეა მართლაც ისეთი კარგი ბიჭი რომ იყოს, როგორიც შენ გწამს, ჰა,
დედი? - ქვევიდან ახედა ახვლედიანმა დედას და ოდნავ გაუღიმა. - მოდი, შევჭამოთ ცოტა,
წამალი გვაქვს დასალევი. - წამოიწია და წვნიანით სავსე თეფშს მოკიდა ხელი.
-ანდრეას ხათრით? შენი ბიჭის ხათრით ჭამე. - კოვზი პირთან მიუტანა ანდრეამ ქალს. ნინომ
ისევ დიდხანს უყურა შვილს თვალებში და ბოლოს ოდნავ გააღო პირი. - კარგი გოგო ხარ! -
გაეღიმა გახარებულ ახვლედიანს.
რამდენიმე ლუკმის შემდეგ ნინო ისევ გაურჩდა და არარას დიდებით ჩაიდო ლუკმა პირში.
ანდრეაც დანებდა და აღარ დააძალა დედას ჭამა. წამოდგა, რათა თეფში იქვე, მაგიდაზე
დაედო, როცა შემთხვევით შენიშნა მეორე სართულის საძინებელი ოთახის ფანჯრიდან
ქურდულად მომზირალი მარიამი. ანდრეას ტუჩის კუთხეში გაეპარა ღიმილი, მაგრამ
არაფერი შეიმჩნია. თეფში დადო და დედას მიუჯდა გვერდით.
-მოდი, დაველოდოთ ნანას და წამალი დავლიოთ, ხო? - ხელი მოხვია ქალს და ფეხი ფეხზე
გადაიდო. ნინომ დამფრთხალი თვალებით შეხედა გვერდით მჯდომს, მაგრამ როგორც კი
მისი ღიმილი დაინახა, დამშვიდდა. ქვეცნობიერად ენდობოდა ქალი შვილს და სწორედ ამას
ებღაუჭებოდა ანდრეა მთელი ძალით. - სად დაიკარგა ეს ქალი აქამდე, რა ვერ მოიტანა ეს
წამალი?! - მცირე ხნიანი ლოდინის შემდეგ წამოდგა ანდრეა და სამზარეულოსკენ გაიხედა,
როცა მისდა გასაოცრად ბაღისკენ მომავალი ალექსანდრე შენიშნა. ნელი ნაბიჯით
მიუახლოვდა დედას და ძმას და წამალი გაუწოდა ანდრეას.
-დიდი სიურპრიზია შენი აქ ხილვა. რამ შეგაწუხათ? - ირონიულად ჩაეცინა ანდრეას და
წამალი გამოართვა ძმას.
-შენ წარმოიდგინე და, დედის სანახავად მოვედი. - არც ალექსანდრეს დავიწყებია ირონია. -
როგორ ხარ, დე? - დედასთან ჩაიმუხლა სანდრო და ხელზე ხელი დაადო. ნინო მაშინვე
შეხტა, შეშინებული და უმცროსი შვილი თავიდან მოიცილა.
-ბოლო ორი დღეა, უარესადაა; უფრო მწვავედ რეაგირებს კონტაქტზე. - აუხსნა დედის
მდგომარეობა უფროსმა ახვლედიანმა უმცროსს.
-რისთვის?
-რას ქვია, რისთვის? იქნებ წამალი აღარ შველის ან კლინიკაში დაწოლა სჭირდება.
-ჰო, ვიცი. ნანამ მითხრა, რომ კლინიკაში უარესად გახდა იმიტომ, რომ სათანადო
ყურადღებას ვერ იღებდა. დედაჩემს კი ერთადერთი რაც სჭირდება, მუდმივი ყურადღება და
სითბოა.
-ცოდნა არ სჭირდება მაგას. ნანასთან თავს კარგად გრძნობს და ენდობა იმიტომ, რომ
ყოველდღე ურთიერთობს მასთან. მე შენზე მეტად მენდობა, რადგან უფრო ხშირად მხედავს.
აი, ირაკლი რომ მოუყვანო, ალბათ შეტევა დაემართება! - მშვიდი ღიმილით აუხსნა უმცროს
ძმას მდგომარეობა ანდრეამ და დედას წამალი დაალევინა.
-ვერ გავიგე, შენ რა გაწუხებს? - ჩაეცინა ანდრეას. - როგორმე თავად მოვაგვარებ მაგ
პრობლემას. შენ შენს ცოლს მიხედე. მართლა, როგორ გყავს? იმედია, ბედნიერია შენთან
ერთად...
-რა ცინიკოსი ხარ, ანდრეა, რა გეშველება?! - თავის ქნევით ჩაეცინა უმცროს ახვლედიანს.
-ნუ ღელავ, ოჯახმა ზურგი აქცია და ვერ იჯაშუშებს. - გაუღიმა ახვლედიანმა ძმას.
-არა, მე თავად ვარ მასწავლებელი. გინდა, შენც მოდი? უკეთესად გასწავლი ცოლთან
მოსიყვარულე ქმრის როლის თამაშს!
ალექსანდრეს გამომეტყველება შეეცვალა და ხელი კრა ძმას. - რამდენჯერ უნდა გითხრა, ჩემს
ქორწინებას შეეშვითქო?! - კბილებში გამოცრა გაბრაზებულმა და კუშტი მზერა დაასო წინ
მდგომს.
-დედასთვის არც ისე კარგია ასეთი სცენების ყურება. თუ რამის გარკვევა გინდა, წამოდი,
სახლში შევიდეთ! - პერანგზე ხელები ჩამოისვა ანდრეამ და ძმას გაუღიმა.
-ვიცი, რომ მარიამ ჯაყელი ახლა სახლშია და გვიყურებს. გგონია, რამეს მოვიმოქმედებ?!
-ხო, დამავიწყდა, რომ ჩემი უმცროსი ძამიკო ძალიან დიპლომატია მზის შუქზე. - ხელი
ჩაიქნია უფროსმა ახვლედიანმა და გაიცინა.
-მშვენიერია, ძლივს მივაღწიეთ კონსესუსს. იცი, ჯობია წახვიდე. ხომ ხვდები? ახლა ამ
სახლის დიასახლისი ჯაყელია და მას შენი კი არა, ჩემი დანახვაც არ სიამოვნებს დიდად.
-რატომ? ჯერ ვერ მოხიბლე შენი საოცარი შარმით?! თუ ბიძაშვილის მკვლელს ვერანაირი
შარმი მოგაწონებს?! - ცინიკურად ჩაილაპარაკა უმცროსმა ახვლედიანმა და სარკასტული
ღიმილით დააჯილდოვა უფროსი ძმა.
ანდრეას გამომეტყველება შეეცვალა და წარბები შეკრა. ნაძალადევად გაიცინა ძმის
„ხუმრობაზე“ და შემდეგ ღიმილით უთხრა:
-არა, ახლა ხელების ქავილის ხასიათზე ვარ და დამიჯერე - ეს კარგს არაფერს მოასწავებს!
-კარგი, წავალ, დამშვიდდი. ისედაც თათბირი მაქვს სამზე და შენ გამო ვერ დავაგვიანებ. -
გაეცინა ალექსანდრეს და წასასვლელად შებრუნდა.
-კარგი. მაშინ წავალ ახლა მე და დაგირეკავ ხოლმე. გაცილება არ მჭირდება, აბა კარგად. -
ქალს გაუღიმა უმცროსმა ახვლედიანმა, ძმასაც ბოლოჯერ შეავლო თვალი და
გასასვლელისკენ გაემართა.
-სანდროს სულ ირაკლის სიარული გაუხდა, არა, შვილო? - ღიმილით გადაულაპარაკა ნანამ
ანდრეას, ალექსანდრეს სამზარეულოდან გასვლის შემდეგ.
-ჰო, ნანა, დღითი-დღე უფრო მეტად ემსგავსება ჩემი ძმა ირაკლის... დღითი-დღე... -
ჩაილაპარაკა ჩაფიქრებულმა ახვლედიანმა და უკან გაბრუნდა, ეზოში.
გრძნობდა, რომ გული ეფილითებოდა; რომ რაღაც შიგნიდან ჭამდა და ამდენს ვეღარ
გაუძლებდა. ყველაზე უსუსურად და მარტოსულად გრძნობდა თავს. როგორ სჭირდებოდა
ადამიანი, რომელიც გვერდით დაუდგებოდა და საათობით მოუსმენდა მის ქვითინს, მაგრამ
ნანო ამერიკაში იყო, ელენესთან კი გრძნობდა, რომ ვერ ილაპარაკებდა. რაც არ უნდა ბევრი
ეუარა, დევდარიანი ახლა უკვე მისი რძალი იყო და არა დაქალი. არსებობდა თემები,
რომლებზეც ძმის ცოლთან ვეღარ ილაპარაკებდა.
როგორ ენატრებოდა, როგორ ძლიერ ენატრებოდა თავისი მაშო, თავისი პატარა მაშიკო,
რომლისთვისაც ყველაფრის მოყოლა და გაზიარება შეეძლო. მაშო, რომელიც მოუსმენდა,
გაუგებდა და ანუგეშებდა. უმცროსი და, რომელიც მისი სულის დაკარგული ნაწილი იყო.
ნაწილი, რომელიც ახლა ასე ეწვოდა და სტკიოდა.
მონატრების ქარიშხალმა ისე ძლიერ შემოუტია, მისი თითოეული უჯრედი მოიცვა. იმ წამს
მარიამი გვერდით რომ ჰყოლოდა, ალბათ ყველაფერს ჯანდაბაში მოისვრიდა და მაგრად
მოეხვეოდა, რათა შემდეგ მის მხარზე ტირილი შეძლებოდა.
ეკატერინე უცებ წამოხტა საწოლიდან, კარი გააღო და კიბეებისკენ გაიქცა. სწრაფად აირბინა
საფეხურები და სხვენის კართან შეჩერდა. გრძნობდა, მოკვდებოდა ახლავე რომ არ შეხებოდა
მის ნივთებს და მათი ერთობლივი ფოტოები არ დაეთვალიერებინა. ყველაფერი კი სხვენში
იყო ჩაკეტილი. ლუკას მაშოს ნივთების დაწვა უნდოდა, მაგრამ ვერ გაიმეტა - სხვენში ჩაკეტა
ყველაფერი.
ჯაყელმა სწრაფად გააღო კარი და ნელა შეაბიჯა ოთახში. ირგვლივ უამრავი ანტიკვარი,
ბავშობის ნივთი და სურათი იდო. ოთახი გაჟღენთილი იყო მტვრის ნოსტალგიური
სურნელით. ეკატერინე ნელა დაუყვა დაბალ კარადას და ორი თითით თან გაიყოლა მტვრის
თხელი ფენა. ბავშვობაში მას, ლუკას, ბექას, ნიკუშას და მაშოს ყველაზე მეტად სწორედ
სხვენში ამოსვლა და ძველ ნივთებთან ერთად თამაში უყვარდათ. დემეტრე ყოველთვის
ბრაზობდა ამაზე, მაგრამ ბავშვები ყოველ ჯერზე უფრო მეტი ხალისით მიიპარებოდნენ
ყველაზე ზემო სართულზე მდებარე ოთახისკენ.
სკივრი იმდენად იყო დამტვერილი, მთლიანად თეთრი ფერო ედო. ეკატერინემ ხელში აიღო,
კარადიდან გამოიღო და იქვე, მაგიდაზე დადო. ჯიბიდან ხელსახოცი ამოიღო და
სახელდახელოდ გაწმინდა ხის მასალა. უკვე გასუფთავებულ სკივრს თავიდან დააკვირდა და
გაკვირვებისგან კინაღამ თვალები გადმოსცვივდა, როცა ხეზე გარკვევით ამოტვიფრული
სახელი წაიკითხა.
„თამარა“ - ეწერა სკივრს, რომელიც იმ წამს ეკატერინეს წინ, ჯაყელების სახლის სხვენის
მაგიდაზე იდო.
გული აუფანცქალდა. მიხვდა, რომ რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს მიაგნო. ბევრი აღარც
უფიქრია, მაშინვე დასწვდა ხის ნაკეთობას და მისი გახსნა ცადა. ბევრი ეწვალა, ძალაც
გამოიყენა, თუმცა საგულდაგულოდ დალუქულს ვერაფრით ახსნა თავი. შემდეგ დაფაცურდა
და მთელ ოთახში დაუწყო გასაღებს ძებნა, თუმცა მაინც ვერაფერს გახდა - გასაღები არსად
ჩანდა.
აფორიაქებულმა მაშინვე დაავლო სკივრს ხელი და სწრაფად დაბრუნდა უკან, თავის ოთახში.
გიორგი თოიძეს დაურეკა და ამცნო, რომ საღამოს აუცილებლად უნდა შეხვედროდენ
ერთმანეთს. გამომძიებელსაც არ უთქვამს უარი და საღამოს დაუთქვა შეხვედრა ბინაში.
ექვს საათზე ჯაყელი უკვე მანქანაში იჯდა და თოიძის სახლისკენ მიემართებოდა. გზადაგზა
გვერდით სავარძელზე იყურებოდა და ამოწმებდა, რომ სკივრი ნამდვილად მასთან ერთად
იყო. ისე ნერვიულობდა, თითქოს ხის პატარა ყუთი კი არა, მოპარული მილიონი ედო
ჩანთაში. თუმცა გრძნობდა, მის ხელთ არსებულ ნივთს ახლა მილიონზე უფრო დიდი ფასი
ჰქონდა.
თოიძე უჩვეულოდ აგვიანებდა. ბოლოს იმედიც გადაეწურა და იფიქრა, რომ მასზე ადრე
მივიდა დანიშნულების ადგილამდე. უკვე უკან გაბრუნებას და მანქანაში ჩაჯდომას
აპირებდა, როცა რკინის კარი გაიღო და ზღურბლზე არც მეტი, არც ნაკლები, ანდრეა
ახვლედიანი გამოჩნდა, საფირმო ღიმილით.
-თოიძემ მომცა გასაღები წინა შეხვედრისას. თავად აგვიანებს და მე მთხოვა შენი დახვედრა. -
კარს მოცილდა ახვლედიანი და შიგნით შეატარა გოგონა. ეკატერინემ ცივად ჩაუარა გვერდი
მამაკაცს და სახლისკენ გაემართა.
-ძალიან გეჩქარება?
-მე კიდევ გული მერევა შენზე და მინდა მოშორდე, მაგრამ გიტან, ხომ ხედავ?! - დაიღალა
ახვლედიანთან საუბრით ჯაყელი და სავარძელში ჩაეშვა.
-ჰო, რომ მიტან ამას მეც კარგად ვხედავ, სარკეში ჩემს სახეს როცა ვუყურებ! - ირონიულად
ჩაილაპარაკა მამაკაცმა, გოგონას მიუახლოვდა და სავარძლის კიდეზე ჩამოუჯდა, კარგი
დაქალივით.
-ვზივარ, რას ვაშავებ? - გაეცინა ანდრეას და ისე ახლოს მიუჯდა კატოს, მათი ფერდები
ერთმანეთს ეხებოდა.
-რომ შეგეხო, რას იზამ? - წამოდგა ახვლედიანიც, სახე ახლოს მიუტანა ეკატერინეს და
გაუღიმა.
-ჰო, ლამისაა ხელებში დაგეფერფლო, ვერ გრძნობ? - ცინიკური გაუხდა მზერა ეკატერინესაც.
-მხოლოდ თავხედი? - კარგი რა, რამე სხვა მითხარი - გამაკვირვე, გამაოცე! - მომართული
პათოსს სარკაზმით ჟღინთავდა ახვლედიანი.
-მოდი, აქ ჩამოჯექი და ოცნებას მოჰყევი, როგორც ამბობენ - ოცნებას ჯერ კაცი არ მოუკლავს!
- გამომწვევად და ოდნავ დამცინავად გაუღიმა ეკატერინემ მამაკაცს და გაეცალა.
-ნამდვილი მამაკაცის სიახლოვისას ასე ფრთხები? - ზურგსუკან გაიგო ჯაყელმა
ახვლედიანის ირონიული სიცილი.
-მოიცა, მაგით რისი თქმა გინდა?! - მაშინვე წამოეგო ანკესს კატო და მიბრუნდა.
-ვიცოდი, რომ სიმართლე მწარე იყო, მაგრამ ასეთ მწარესაც ვერ წარმოვიდგენდი... - თავი
ჩაქინდრა მამაკაცმა და ჩაიცინა.
-გინდა, წყობრიდან გამომიყვანო, არა?! მაგ შენი ბინძური პირით გინდა მომშხამო და
გამანადგურო, რომ დავნებდე და ამ საქმეს შევეშვა. ვიცი, რომ ამას ცდილობ! გინდა
დამიმტკიცო, რომ მაგარი ბიჭი ხარ და საერთოდ არ გადარდებს ჩემი ბიძაშვილის მკვლელის
სტატუსი. თითოეული შენი გამოხედვით და მაგ შენი დამპალი ღიმილით, ჩემ დამარცხებას
ცდილობ, მაგრამ იცოდე, - სულ რომ სიცოცხლის ფასად დამიჯდეს შენი ატანა და სულ რომ
ერთიანად დამანგრიოს შენმა ყურებამ, მაინც არ შევეშვები ამ საქმეს! კარგად გაიგე? -
არასდროს დაგნებდები და არ მოგცემ შენი შხამით ჩემი მოწამვლის უფლებას! - ეკატერინე
მკაფიოდ გამოთქვამდა სიტყვებს და აღმართული საჩვენებელი თითით ცდილობდა
ყოფილიყო მეტად მტკიცე. ბოლო სიტყვები წამოიყვირა, ხელი დაუშვა და
გაწონასწორებული ადამიანის სახე მიიღო ისევ. მერე შებრუნდა, ისე რომ სიტყვის თქმაც არ
დააცადა ანდრეას და ოთახიდან გასვლა დააპირა. - ბატონო გიორგი რომ მოვა, დამიძახე.
უკან ვიქნები, ეზოში! - უკანმოუხედავად დაუბარა ანდრეას და მოხდენილი ნაბიჯებით
გავიდა მისაღები ოთახიდან.
-ჩემს შარმს ვერ გაუძლო და უკანა ეზოში გაიპარა. - ღიმილით უპასუხა ახვლედიანმა
დეტექტივს.
-გგონიათ, ასე ადვილად გატეხავთ? ვერც კი ხვდებით, რამდენად ძლიერ ქალთან გვაქვს
საქმე, არა? - ჩაეცინა თოიძეს.
-არ მომწონს თქვენი მიდგომა... იმდენს იზამთ, ჩემს თავსაც შეაძულებთ ეკატერინეს და
აქედან გააქცევთ.
-კარგი, წავალ, დავუძახებ. თქვენთან ლაპარაკს მაინც არ აქვს აზრი. - თავი გააქნია თოიძემ
და უკანა გასასვლელისკენ გაემართა.
-ეს სკივრი ეკატერინემ საკუთარი სახლის სხვენში იპოვნა. თქვენ როგორ ფიქრობთ? - უფრო
ფართედ გაეღიმა თოიძეს.
-გენიოსია! - ჩაისისინა ეკატერინემ. - გგონია, მარტო შენ მოიფიქრე ეგ? - უბრალოდ ვერ
ვხსნი, გასაღები უნდა!
-ახლა უკვე დაზუსტებით ვიცით, რომ თამარა არის ადამიანი, რომელიც ერთმანეთთან
აკავშირებს ირაკლი ახვლედიანს, დემეტრე ჯაყელსა და ილია ჯაფარიძეს.
-რა კავშირი უნდა ყოფილიყო მათ შორის? - დაიძაბა ეკატერინე. - ნუთუ სამივეს ერთი ქალი
უყვარდა? ბოლოსდაბოლოს, ჭორებს თუ დავუჯერებთ, სწორედ ქალმა გადაკიდა ჯაყელებ-
ახვლედიანები ერთმანეთს.
-არ გამოვრიცხავ მაგ შესაძლებლობას, მაგრამ ერთ რამ არ მესმის - ჩვენ ვიცით, რომ თამარა
ილია ჯაფარიძის საცოლე იყო, ილია ჯაფარიძე კი საერთოდ არ არის ცნობილი ამ
დაპირისპირებისთვის. რატომ გადაეკიდებოდნენ ასე სამკვდრო-სასიცოცხლოდ ერთმანეთს
მამათქვენები სხვა კაცის საცოლის გამო? - ფიქრისგან შიგადაშიგ წარბებს ათამაშებდა თოიძე.
-სიყვარულს რას გაუგებთ?! - ეტყობა ძალიან ლამაზი იყო ეს თამარა და დაახვია სამივეს
თავბრუ. - მხრები აიჩეჩა ანდრეამ.
-და თუ სამივეს ასე ძალიან უყვარდა ეს ქალი, სად არის ის ახლა?! რატომ არსად ჩანს?
-მიხვდა, რომ გიჟებთან ჰქონდა საქმე და გადაიკარგა! - ისევ მარტივი ახსნა იპოვნა
ახვლედიანმა და ჩაიცინა.
-დედაჩემმა ჩხუბისას მამაჩემს ასე უთხრა - მარიამსაც იგივე გაუკეთე, რაც თავის დროზე
თამარასო. ეს რას უნდა ნიშნავდეს? - წამოდგა ანერვიულებული ეკატერინე და ოთახში
ბოლთის ცემას მოჰყვა.
-ზურგი აქცია და სახლიდან გააგდო, რადგან მარიამი თავის საყვარელ ადამიანს გაჰყვა
ცოლად. - ირონიულად ჩაეცინა ანდრეას და ჯაყელს გახედა.
-თუ ეს თამარა არც ცოლი იყო მამაჩემის, არც საცოლე და არც საყვარელი, მაშინ ვინ იყო და
რატომ მოექცა მას მამაჩემი სასტიკად? ან მისი სახელობის სკივრს რატომღა ინახავს ამდენი
წელი? - სასოწარკვეთილებაში ვარდებოდა ნელ-ნელა ჯაყელი.
-ეკატერინე, თქვენს დას რომ სახლიდან აგდებდნენ, ვისი მხარე დაიჭირეთ? - უცებ წამოდგა
თოიძე,ფანჯარასთან მივიდა და ზურგით დადგა.
-იმიტომ, რომ ოჯახისთვის მიუღებელი საქციელი ჩაიდინა, არა? - უფრო ფართოდ გაეღიმა
თოიძეს.
-ამ ყველაფრით რისი თქმა გინდათ, ბატონო დეტექტივო?! - წარბები შეჭმუხნა ანდრეამ.
-მოიცათ, მოიცათ, ბატონო გამომძიებელო, რამ გაფიქრებინათ, რომ თამარა მაინც და მაინც
დემეტრე ჯაყელის დაა? - გოგონაზე არანაკლებ გაურკვევლობაში იყო ანდრეა.
-კაცისთვის ოთხი ყველაზე ძვირფასი ქალი შეიძლება არსებობდეს, ცხოვრებაში: დედა, და,
ცოლი და ქალიშვილი. პირველი და ბოლო ასაკობრივად არ ემთხვევა, გვრჩება მხოლოდ
ცოლი და და. ვინაიდან ცოლის „პოსტი“ ქალბატონ ქეთევანს აქვს დაკავებული, რჩება
მხოლოდ ერთი ვარიანტი - და.
-კი, ანდრეა, ეცოდინებათ იმიტომ, რომ მარიამი იმავე ქალაქში ცხოვრობს, რომელშიც მისი
ოჯახისწევრები.
-თუ ჩემი ვარაუდი მართებულია, მაშინ თამარა ჯაყელზე რაღაც ინფორმაციის მოძიება მაინც
უნდა შევძლოთ მე და ჩემმა თანაშემწემ.
-თუ ვერაფერი ვიპოვნეთ... - წამიერი პაუზა გააკეთა თოიძემ. - მაშინ გამოდის, რომ ან
ძალიან დიდი ხნის წინ გადაიხვეწა ქვეყნიდან, თქვენმა ოჯახებმა კი პროფესიონალურად
იზრუნეს მისი კვალის გაქრობაზე, ან... - ისევ გაჩერდა გამომძიებელი. - ან თამარა აღარ უნდა
იყოს ცოცხალი.
-აბსურდია ეს ყველაფერი! - ანერვიულებული გოგონა მონოტონურად იზელდა მუხლებს.
-მკვდარი რატომ უნდა იყოს? მოკლეს? რამე დაავადება სჭირდა? უბედურ შემთხვევას
ემსხვერპლა? - ვარაუდებს გამოთქვამდა ანდრეა.
-ცოცხალი რომ იყოს, რანაირად არ მეცოდინებოდა? კარგი, მე ვთქვათ არა, მაგრამ ვინმეს!
ლუკას ან ბექას... ან.. ან არ ვიცი - რომელიმეს! უცხოეთში რომ ცხოვრობდეს, ერთხელ მაინც
როგორ არ შეეცდებოდა ძმებთან დაკავშირებას? ან ჩემს მშობლებს როგორ არ წამოცდებოდათ
მის შესახებ?!
-ჰო, სწორედ ეგ მაფიქრებინებს მეც, რომ თამარა აღარ უნდა იყოს ცოცხალი.
-ეკატერინე, მოეშვი ისე ლაპარაკს, თითქოს მამაშენის ყოველი ნაბიჯის შესახებ იცოდე! -
ჯაყელის ლაპარაკმა დაღალა ანდრეა. - ჩვენს მამებს უამრავი საიდუმლო აქვთ, ახალი ამბავია
ეს შენთვის?
-მამაჩემის შესახებ შესაძლოა ბევრი რამ არ ვიცოდე, მაგრამ და რომ ყოლოდა, მეცოდინებოდა!
- კბილებსშორის გამოცრა სიტყვები გოგონამ და მტრული მზერა ესროლა ახვლედიანს.
-თუმცა მისი სახელობის სკივრი მთელი ამ დროის განმავლობაში ინახებოდა თქვენს სხვენში...
-სხვენში არავინ ავდივართ. მხოლოდ მოსამსახურეები, რომელთაც ძველი ნივთები ააქვთ იქ.
-კარგი, მოკლედ, რაც არის, არის! - ამოიხვნეშა დეტექტივმა და ფანჯარას მოსცილდა. - საქმე
მნიშვნელოვნად წაიწია წინ, რაც ძალიან მახარებს. ამ სკივრის გახსნით და თამარა ჯაყელზე
ინფორმაციის მოძიებით მე და ჩემი თანაშემწე დავკავდებით.
-მოსკოვს?
-მოსკოვში წავიდე?
-ანდრეა, თქვენ? - ახვლედიანს მიუბრუნდა თოიძე, მაგრამ სანამ ანდრეა რამეს იტყოდა
ეკატერინე აფეთქდა:
-არა, არ დაგიცავ, თარჯიმანი ვიქნები შენი! იცი რა შესანიშნავი აქცენტი მაქვს რუსული?
ცოდვა იქნება, რომ არ მოისმინო.
-ეკატერინე, მესმის, რთულია თქვენთვის, მაგრამ გაიგეთ, თქვენი საქმრო ერთ-ერთ ყველაზე
საშიშ უბანში ცხოვრობდა მოსკოვში. მარტო ვერ გაგიშვებთ,საშიშია.
-ახლა თქვენ მომისმინეთ, ბატონო გიორგი! ამ ადამიანს თითქმის ყოველდღე ვიტან; ვიტან მის
უაზრო გამოხტომებსა და კომენტარებს; თქვენთან ერთად ვმუშაობ და გემორჩილებით,
როგორც შემიძლია, მაგრამ ამ ადამიანთან ერთად არსად არ წავალ, არც ერთი წამით!
-არ ვენდობი!
-თუ არ მენდობი, შენი პრობლემაა,მაგრამ მინდა იცოდე,რომ ამ საქმის გარკვევა მეც ისევე
მინდა,როგორც შენ. აქ არ ვიქნებოდი, სხვა ზრახვები რომ მამოძრავებდეს. ასე რომ, თუ
ზრდასრულობაზე გაქვს პრეტენზია, ამიტანე და გამიძელი. - უცებ დასერიოზულდა ანდრეა
და წარბები შეკრა.
-ვინმემ რომ გაიგოს? რა გარანტია მაქვს, რომ ჩემი ოჯახი არ გაიგებს ამის შესახებ? იცით, რა
მოხდება, თუ ისინი გაიგებენ, ამ კაცთან კონტაქტი მაქვს?
-ამაზე მე ვიზრუნებ, ნუ ღელავთ! ვერავინ გაიგებს, რომ ანდრეა მოსკოვში თქვენთან ერთად
წამოვა.
ეკატერინემ ჯერ თოიძეს შეხედა, შემდეგ წარბშეკრულ ანდრეას. ხვდებოდა, რომ სხვა
გამოსავალი არ ჰქონდა და უნდა დათანხმებოდა. - წამოვიდეს... - თქვა ბოლოს ძალიან ჩუმად
და ძლივსგასაგონად. ანდრეას გაეღიმა, გიორგიმ ამოიხვნეშა.
-არა, ხვალვე ვერ წახვალთ. ანდრეას ყალბი დოკუმენტები დასჭირდება და ამას დრო უნდა...
-ამერიკაში წასვლის წინ, ახალი გავაკეთე. კიდევ ორი წელი აქვს ვადა.
-თუ საბუთები წესრიგში გაქვთ, შეგიძლიათ, რა თქმა უნდა. - მხრები აიჩეჩა გამომძიებელმა.
-ძალიან კარგი! - წამოდგა ეკატერინე. - ახლა შეიძლება წავიდე? - მოუსვენრად იყო გოგონა.
-ასეთ მომენტებში მახსენდება, რომ პოლიციელი ხართ! - თავი გადააქნია ღიმილით მამაკაცმა.
-სერიოზული არაფერი დამიშავებია, ნუ ღელავთ.
-მაინც?
-არა, ეს სიტყვაზე გითხარით. - გაეცინა ახვლედიანს. - აღარ მახსოვს რა, მგონი ზურა ან ზაზა
მქვია. დიდი ხანია, ყალბი მოწმობა არ გამომიყენებია.
-უბრალოდ ბევრ გაუგებრობას მაცილებდა თავიდან, სხვა სახელი და გვარი. თუმცა ჩემს
სახელსაც არასდროს აკლდა დავი-დარაბა და სკანდალები.
-პირველად გაიგეთ? იცით ამას რამდენი აკეთებს? ჩემი მეგობრებიდან თითქმის ყველას აქვს
ერთი ან რამდენიმე ყალბი მოწმობა. - გაეცინა ანდრეას.
-არა, კიდევ ერთი რამის თქმა მინდა. - ფიქრებიდან გამოერკვა გიორგი. - ძალიან გთხოვთ, ეს
ერთი კვირა, თუ რამდენიც იქნებით მოსკოვში, ნაყოფიერად გამოიყენეთ და ეკატერინესთან
საერთო ენა გამონახეთ.
-არა, მართლა გეუბნებით, ანდრეა, ეს გოგო ძალიან ბევრს გითმენთ. ერთხელაც იქნება,
აფეთქდება და მერე საერთოდ ვეღარ იპოვნით მასთან დამაკავშირებელ გზას. ეკატერინე
ახლა გარდაცვლილი საქმროს მშობლიურ მხარეში მიდის, მისთვის ყველაფერი ძალიან
ემოციური იქნება და იცოდეთ, თქვენ მის გვერდში უნდა იდგეთ.
-ხვალ საღამოს მოსკოვში მივფრინავ, ლიუდმილა ვასილევნას ნახვა მინდა. - იმავე საღამოს
ძალიან მშიდად ამცნო ეკატერინემ ოჯახს ახალი ამბავი.
-დიდი ხანია, ამაზე ვფიქრობ და გუშინ გადავწყვიტე. - მხრები აიჩეჩა ჯაყელმა და ბიჭებს
გადახედა.
-რა საჩქაროა კი მაგრამ? იქნებ დემეტრესა და ქეთევანის დაბრუნებას დალოდებოდი?! -
როგორც ყოველთვის, აუღელვებელი იყო ბექა.
-მინდა გავახარო. სახლში იქნება, სად წავიდოდა?! - ირონიას ნარევი სიმწრით ჩაეცინა
ეკატერინეს.
-კარგი, რადგან ასე გინდა, არ გიშლი, წადი. ახლავე წავალ და ბიჭებს გავაფრთხილებ. - დანა-
ჩანგალი მაგიდაზე დააწყო ლუკამ.
-ამერიკაში ვერ ვიყავი მათ გარეშე? რა უნდა მომივიდეს, ორი წლის ვარ? თუ გგონიათ, თავს
ვერ ვაკონტროლებ?!
-მერე რა? პირველი შემთხვევა იქნება, თუ ბოლო? გამოფენებზე სულ მარტო არ დავდიოდი?!
- ბრაზს ვერ აკონტროლებდა ჯაყელი.
-და რა მოხდება, ორი კაცი რომ წამოგყვეს? შენც მშვიდად იქნები და ჩვენც.
-არ მინდა არავინ! ასე მგონია, ავადმყოფი ბავშვი ვარ და მოვლა მჭირდება! ნუ ღელავთ,
ემოციებს იმდენად გავაკონტროლებ, რომ საკუთარ თავს რამე არ დავმართო!
-ძველი დრო უნდა გავიხსენო ნატაშასთან ერთად! რატომ მივდივარ და საქმე მაქვს. - გაეცინა
ახვლედიანს, მობილური „სპიკერზე“ ჩართო და ბარგის ჩალაგებას შეუდგა.
-დუდა? მოსკოვშია?
-ნუ გამიხურე, რა! შენ და მათე ცოლიანი ბიჭები ხართ, თორემ წაგიყვანდით თქვენც.
-ხვალ მაინც უნდა მოვიდე, დედა უნდა ვნახო. ეს რამდენიმე დღე ხომ მიმიხედავ?
-მიგიხედავ, მიგიხედავ.
-ძმა ხარ უძმესი! რუსულ შოკოლადებს ჩამოგიტანთ შენ და მარიამს! - გაეღიმა ანდრეას და
კოხტად დაკეცილი ჯემპრი ჩადო ჩემოდანში.
-ისე, რაღა მოსკოვში მოგინდათ გართობა, სხვა ადგილი ვერ ნახეთ? ყინავს ახლა იქ!
-აბა ჰე, კარგად იყავი, ჩემო მარჩენალო! - მობილურს დაწვდა მამაკაცი და გათიშვის ღილაკს
დააჭირა თითი.
„დუდა, მე ვარ, ანდრეა. უკვე ვლადიკავკასში ვარ, რამდენიმე საათში ალბათ მოსკოვში
ვიქნები. ეკატერინე ჯაყელი რომელიმე სასტუმროში დაბინავდებოდა უკვე. რომ არ
მეხმიანები, არ მომწონს, იცოდე. წინა შეტყობინებას მოუსმინე, იმედი მაქვს. პრობლემა
გვაქვს და ამ პრობლემას შენ გარეშე ვერ გადავჭრი. დამირეკე, რა. თუ მოსკოვში ხარ უნდა
შევხვდეთ.“
ირგვლივ მიმოიხედა და შეამოწმა, რომ მარტო იყო, შემდეგ ჯიბეში ჩაიდო ტელეფონი და
ისევ ავტობუსისკენ გაემართა.
-ხო, არა?! მთელ მოსკოვში მხოლოდ აქ იშოვე ადგილი! - ცინიკურად ჩაეცინა ეკატერინეს.
-ამაზრზენი ხარ. - სახე დამანჭა ჯაყელმა. - ახლა შეგიძლია მოშორდე. გავიგე, რომ
ჩამოხვედი. - კარის მიხურვა სცადა გოგონამ, მაგრამ ანდრეამ მაშინვე გაუწია წინააღმდეგობა.
-რაღა გინდა?
-რა თქმა უნდა, ვიცი! ნამყოფიც ვარ მათ სახლში, შარშან ზაფხულს.
-აჰა, ძალიან კარგი! იმედი მაქვს, თოიძემ უკვე დაგარიგა, რა უნდა უთხრა და რა არა.
-რა ბრაზიანი ხარ, ღმერთო ჩემო. წავალ, კარგი. ხვალ შეგხვდები დილით, ვესტიბიულში.
უკვე მესამე ჭიქას უკვეთავდა ბარმენს, როცა მისგან ორი ადგილის დაშორებით შავებში
ჩაცმულმა, წვერმოშებულმა, სათვალითა და ქუდით შენიღბულმა ადამიანმა დაიკავა
ადგილი.
-არ მეცალა!
-ეგ იცის, მაგრამ ჰგონია, რომ ნაკაშიძის წრიდან ვიღაც მოიკითხავდა დათუნას.
-არა, არ იცის.
-ანდრეა, შენ ხომ იცი, რომ მე სულ ფეხებზე მკიდია ეს ამბები? იმ ღამესაც გითხარი და ახლაც
გაგიმეორებ - თუ გინდა, თქვი სიმართლე!
-შენ გაგიკვირდა? - ჩაეცინა დუდასაც. - დამალვა რომ მდომოდა, არც შენ მოგიყვებოდი
სიმართლეს.
-მოსკოვის ცენტრში, ერთ-ერთ პრესტიჟულ სასტუმროში რომ ხარ, საშიში არ არის? ვინმემ
რომ შეგამჩნიოს?
-იმათ ასეთ ადგილებში არაფერი ესაქმებათ, თანაც არც ისე ცუდად ვარ შენიღბული. -
თვალებით ქუდზე ანიშნა მაჩაბელმა ანდრეას და ჩაიცინა. - აბა რას იტყვი? გინდა, რომ შენმა
გოგომ სიმართლე იცოდეს?
-შეიძლება მოგკლას!
-ჰო, მე რომ ყველაზე კარგად ვიცი, იმიტომაც გეუბნები. მართლა როგორ არის? გავიგე მამა
დაღუპვია.
-მე ყველაფერს ვიგებ, რაც თბილისში ხდება, საინტერესო და მითუმეტეს, შენს გვართან
დაკავშირებული. - სრულიად აუღელვებლად უპასუხა მაჩაბელმა.
-ჰო, ეგ ყველაზე მთავარია. - გაეღიმა დუდას და მორიგი ჭიქა დაცალა. - ჰე, გადაწყვიტე,
უნდა გინახულოთ შენ და შენი „მეგობარი“ თუ არა?
-ალბათ, არ ღირს, დუდა. მოდი, ნუ გავამწვავებთ სიტუაციას. ეკატერინე გამოიძიებს,
გამოიძიებს, ვერაფერს იპოვნის და დაიღლება.
-სად მიდიხარ?
ანდრეა კიდევ ცოტახნით დარჩა ბარში, რამდენიმე ჭიქაც დალია და შემდეგ მანაც
გადაინაცვლა თავის ნომერში, მოსასვენებლად.
ეკატერინეს საშინლად ეძინა მთელი ღამის განმავლობაში. ერთ ადგილას ვერ ისვენებდა,
ბორგავდა და ძილშიც კი გრძნობდა გულის უცნაურ ფორიაქს. სიზმარში თითქოს დათუნას
ხედავდა, მაგრამ თან ვერ ხვდებოდა, რომ ის იყო. გამოსახულება თეთრდებოდა და ნათლად
ხედავდა მამაკაცის სილუეტს, მაგრამ როგორც კი საქმე მისი სახის ამოცნობაზე მიდგებოდა,
მაშინვე ბნელდებოდა ყველაფერი და გოგონაც წამობდა.
ეკატერინე მაშინვე გაცოფებული მივარდა მის მაგიდას და ისეთი სახით დადგა, მიმტანი
გოგონა შეშინდა.
-„სპასიბა, დარაგაია, მოჟეშ იძწი“ - მშვიდი ღიმილით მიმართა ანდრეამ მიმტანს და
ეკატერინეს თვალებით სკამზე დაჯდომა მიუთითა.
-აჰა, იმდენი ხანი ელაპარაკე, წარმომავლობაც გაგიმხილა, არა?! - ზიზღით ჩაეცინა გოგონას.
-არა, კითხვით მარტო ის დავადგინე, რომ ლიტველი იყო. თორემ ბალტიისპირელი რომ
არის, ამას ნებისმიერი დაკვირვებული ადამიანი შეამჩნევდა, მათთვის დამახასიათებელი
ცივი გამოხედვის წყალობით.
-რა სისულელეა!
-ჯერ ეს ერთიც, მე არავითარი შეხვედრა არ მელის. მერე მეორეც, გიჟი ვარ მოსკოვში ვიყო და
ამათი ძეხვეულობით არ ვისიამოვნო? - ჭამა-ჭამით ლაპარაკობდა მამაკაცი.
-კარგი, შეგიძლია დარჩე! ბოლოსდაბოლოს, მეც იმას ვამბობდი, რომ შენი აქ ყოფნა არაფერში
მჭირდება. მე წავალ, აბა კარგად. - გაბრაზებას მოეშვა ეკატერინე, ზურგი აქცია ანდრეას და
გასასვლელისკენ გაეშურა.
ლიუდმილა ვასილევნას სახლი, როგორც ჩანს, საკმაოდ შორს იყო მოსკოვის ცენტრიდან.
გადატვირთული მოძრაობის და დიდი მანძილის გამო ეკატერინესა და ანდრეას თითქმის
საათნახევარი მოუწიათ გზაში ყოფნა. ბოლოს, როგორც იქნა, მიაღწიეს დანიშნულების
ადგილამდე. ტაქსები ერთი მეორის მიყოლებით გაჩერდნენ იმ ქუჩის კუთხეში, რომელზეც
მიხალკოვას სახლი იყო.
-აბა სად არის ის კაფე? - ნელა მიუახლოვდა ახვლედიანი ჯაყელს იმ ფიქრით, რომ მისი
კითხვა ოდნავ გაუქარწყლებდა ღელვას გოგონას.
ეკატერინემ ღრმად ამოიოხრა, თავის თავს შეუძახა და კარზე მსუბუქად დააკაკუნა. თვალები
აუჭრელდა და მუხლებში სისუსტე იგრძნო. კადრები სწრაფად ცვლიდნენ ერთმანეთს მის
გონებაში. ახსენდებოდა, მისი პირველი და უკანასკნელი ვიზიტი ამ სახლში. დათუნას და
ლიდმილა ვასილევნას ღიმილიანი სახეები, თბილი დახვედრა და სასიამოვნო დღეები.
ტვინი იმდენად სწრაფად იხსენებდა ყველაფერს, გოგონას თავბრუ დაეხვა. გრძნობდა, რომ
სისუსტე ჯაბნიდა, რომ გაიქცეოდა და აღარასდროს დაბრუნდებოდა, მიხალკოვას სახლში.
არ შეეძლო, შვილმკვდარი დედისთვის აწყლიანებულ თვალებში ჩახედვა და მასზე საუბრის
მოთხოვნა. ალბათ, გაიქცეოდა, მოსამსახურე გოგონას კარის გაღება ოდნავ მაინც რომ
დაეგვიანა. აუცილებლად გაიქცეოდა, უკანმოუხედავად, ტირილითა და დიდი
გულლისტკივილით. სისუსტე დაჯაბნიდა, შიში იმძლავრებდა მასში და ვერ გაბედავდა,
საყვარელი ადამიანის მშობლიურ ბინაში ფეხის შედგმას. მაგრამ ლიუდმილა ვასილევნას
მომვლელ გოგონას არ დაუგვიანია. მანამ გააღო კარი, სანამ ეკატერინეს ტვინი გაქცევის
იმპულსებით გაჟღინთავდა ორგანიზმს.
კარი ნელა გაიღო და ზღურბლზე ახალგაზრდა გოგონა გამოჩნდა, ქერა თმითა და დიდი
ცისფერი თვალებით. ჯაყელის დანახვაზე თვალები ისე გაუფართოვდა და შეიცხადა,
თითქოს მიხვდაო, მის ვინაობას.
-დიახ, მისი გარდაცვლილი შვილის საცოლე ვარ... - თავი დახარა ეკატერინემ, რათა
მომენტალურად მომდგარი ცრემლი დაემალა.
-ჟენია, რატომ არ მეუბნები, ვინ მოვიდა?! თუ ისევ ნასწიაა, შემოვიდეს, რად უნდა ამას
ამდენი დრო... - ლაპარაკით გამოდიოდა საძინებლიდან სასტუმრო ოთახში მიხალკოვა, როცა
მეორე მხრიდან ეკატერინე და ჟენიუშკა შევიდნენ ოთახში და მათი მზერებიც
მომენტალურად შეეჩეხა ერთმანეთს.
ეკატერინემ წამიერი შვება იგრძნო. სწრაფად გაემართა ქალისკენ და მაგრად გადაეხვია. ისე
მჭიდროდ ეხვეოდნენ ერთმანეთს, ისე უჭერდნენ მკლავებზე ხელებს, თითქოს ერთმანეთის
ტკივილის შეგრძნება და მისი სხეულიდან განდევნა სურდათ. თითქოს სხეულები
ეუბნებოდნენ ერთმანეთს - აჰა, იგრძენი, მეც არანაკლებ მტკივაო. ისე ტიროდნენ, ისე
მოთქმით, როგორც გასვიანის დასაფლავებაზე უნდა ეტირათ, ერთად. ხომ ძლიერად
ეხუტებოდნენ? - მაგრამ მაინც, ორივე გრძნობდა ბარიერს, რომელსაც ტკივილი წარმოშობდა;
უზარმაზარი ტკივილი, სახელად - დათუნა გასვიანი.
-ჩაი გაგვიკეთე, ჟენიუშკა, ჩვენ ბევრი გვაქვს სალაპარაკო... - ისევ ეკატერინეზე გადაიტანა
მზერა მიხალკოვამ და მკრთალად გაუღიმა გოგონას.
-არ ვიცი, არ ვიცი... იქნებ შენ გიშელოს კიდეც, მაგრამ მე... - ხელები ჩაიქნია ლიუდმილამ.
-მის გარეშე ძალიან მიჭირს, ლიუდმილა ვასილევნა... - ამოიტირა ჯაყელმა.
-ვიცი, ვიცი, ჩემო გოგო, ვიცი... - გული დაეწვა მიხალკოვასაც და მანაც გადმოყარა
ცრემლები.
-მითხარით, რა, როგორ ხართ? ხომ არაფერი გჭირდებათ? ვიცი, რომ ადრეც უნდა
მოვსულიყავი, მაგრამ...
-ნუ მიხსნი, კაწიუშა, არ გინდა. - ხელზე ნაზად შეახო ხელი ლიუდმილამ სარძლოს. - მესმის,
შენი ტკივილი.
-თქვენ კი გესმით ჩემი, ეს მე ვერ გავიგებ ვერასდროს, რამდენად ძლიერი ქალი ხართ, რომ
ორი ყველაზე საყვარელი ადამიანის სიკვდილს ასე იტანთ.
-ვიტან კი?! - ტკივილიანად ჩაეცინა ქალს და ოთახში შესულ ჟენუშკას ფინჯანი ჩაი
გამოართვა. - ასე მგონია, ლანდი დავრჩი.
-თქვენ ყველაზე ძლიერი ქალი ხართ, ვინც კი ოდესმე შემხვედრია ცხოვრებაში, ლიუდმილა
ვასილევნა! - საოცრად გულწრფელი იყო იმ წამს ეკატერინე.
-ძლიერი... - ჩაილაპარაკა მიხალკოვამ თავისთვის. - ჩემი თემურის შემდეგ სხვა გზა არც
მქონდა. მყარად უნდა ვმდგარიყავი ფეხზე, რომ დათუნას არაფერი მოკლებოდა, რომ მას არ
შეემჩნია ჩემი სისუსტე. მინდოდა, სიმტკიცე და პრინციპულობა ჩამენერგა მასში, რომ
არასდროს ეგრძნო უმამობა...
-როგორ... რას გიყვებოდა? - ისედაც ფერმკრთალი სახე კიდევ უფრო გაეცრიცა ქალს.
-ლევანზეც გიყვებოდა?
-მასზე არ უყვარდა ლაპარაკი, მაგრამ გაკვრით ახსენებდა. ვიცი, რომ თქვენი ნათლული
არაკანონიერი საქმეებისკენ უბიძგებდა დათუნას.
-დათუნამ გითხრა ასე?
-დიახ, რატომ გიკვირთ? რამეს არასწორად ვამბობ? რამე შეცდომით ვიცი? - ვასილევნას
რეაქციით იმედი მიეცა ეკატერინეს და წამით თავი შეიძულა კიდეც, რომ რაიმე ცუდი
იფიქრა დათუნაზე.
-მაგრამ?!
-მაგრამ ლევანმა მაინც ვერაფრით მოახერხა მისი ბნელ მხარეზე გადაყვანა. დათუნამ
ყოველთვის იცოდა, რაც მოყვებოდა ჩემი ნათლულის არჩეულ გზას. მართალიც აღმოჩნდა,
საბოლოო ჯამში...
-ნუ გაბრაზდები მასზე, კაწირინა, გთხოვ. უბრალოდ, ლევანი ის ლაქა იყო, ჩვენს
ცხოვრებაში, რომლისაც ყოველთვის გვრცხვენოდა.
-მოდი, აღარ გვინდა ამაზე, უბრალოდ ჩაი დავლიოთ. - სიტუაციის განმუხტვა გადაწყვიტა
ეკატერინემ, რადგან გრძნობდა - მისი გული მეტს ვეღარ გაუძლებდა.
-მოსკოვში ჩემ გამო ჩამოხვედი, შვილო? - ჩაის ერთსაათიანი სმის შემდეგ ჰკითხა
ლიუდმილამ გოგონას.
-რამდენიმე კვირა.
-ოჰ, როგორ ცდები... - ჩაეცინა ნაღვლიანად მიხალკოვას. - მე ვერ ვიყავი იმდენად ძლიერი,
კაწირინა, დამიჯერე...
-იცი, რატომ უყვარდი ასე გაგიჟებით? - უცებ შეუბრუნდა ვასილევნა სარძლოს. - იმიტომ,
რომ ყველაზე მტკიცე, შეუვალი და ძლიერი ქალი იყავი, რომელიც საოცრად ახერხებდა
ყველაფრის გულის სიღრმეში დაფვლას და ლოიალურობის შენარჩუნებას. იცი, რამდენს
მელაპარაკებოდა შენზე? – „დედა, კაწირინა ასეთია, კაწირინა ისეთია... ჩემი კაწერინა
საოცარია, ერთდროულად ძლიერიც და სათუთიც, დამთმობიც და შეუვალიც - ცეცხლი და
წყალი!“ შენ მისთვის ყველაზე დიდი სხივი იყავი, ჩემო გოგო. სხივი, რომელმაც მე შვილი
გადამირჩინა...
-ერთადერთი ხარ, რაც დამრჩა ცხოვრებაში. კაწირინა, ჩემო კაწიუშა, ჩემო უდაბნოს
ვარსკვლავო, როგორ უნდა მძულდე?! შენ არ წაგირთმევია დათუნა ჩემთვის, შენ მე ის
შემინარჩუნე. მისი თავი ადამიანების მცდარმა გადაწყვეტილებებმა წამართვა... ადამიანის
დაუნდობლობამ და სიმხეცემ! შენ არა... შენ არა... სიყვარული, ნამდვილი და წრფელი
სიყვარული ვერასდროს წარმოშობს ზიზღსა და ბოროტებას. არც გაბედო შენი თავის
დადანაშაულება!
აქამდე ის იყო დიდი ტრაგედიის მთავარი გმირი. ყველა მას ევლებოდა თავს და არავინ
აცხადებდა პრეტენზიას, რომ მასზე მეტად სტკიოდა დათუნას სიკვდილი. მაგრამ ახლა იმ
ადამიანის კალთაში ჰქონდა თავი ჩარგული, რომელსაც მასზე მეტად ანადგურებდა
გასვიანის სიკვდილი. ახლა ის შვილმკვდარი დედის კალთას იყო მიფარებული და ზუსტად
იცოდა, მისი ტკივილი თავისას ჭარბობდა.
-ლიუდმილა ვასილევნა, გაივლის? - დიდი ხნის შემდეგ წამოყო თავი ტირილით დაღლილმა
ეკატერინემ და საწყალი თვალებით შეხედა ქალს.
-შევეჩვევი?
-შეჩვევა და შეგუება სხვადასხვა რამეა, მაგრამ მაინც - ალბათ შევძელი. იცი? - თემური რომ
გარდაიცვალა ყველაფრის და ყველას დანახვა მიჭირდა, ჩემი დათუნას ჩათვლით.
ყველაფერი ბნელ ფერებში მეჩვენებოდა; აბსტრაქტულად კი არა, ფიზიკურად აღვიქვამდი
ყველაფერს უფრო შავად, გაცრეცილად და უსახურად. აღარაფერი მახარებდა და არავინ
მინდოდა. მერე, თვეების და წლების შემდეგ, ნელ-ნელა დამეწმინდა გამოსახულებაც და
ნათელი ფერების მიმართაც დამიბრუნდა აღქმის უნარი. ახლა ყველაფერს ისევ ბნელად
ვხედავ, ორჯერ უფრო ბნელად, ვიდრე მაშინ, მაგრამ უკვე აღარც კი მადარდებს, კაწირინა. იმ
დონემდე ვარ, როცა ტვინი ტკივილს ვეღარ აღიქვამს...
-ასე მირჩევნია, ლიუდმილა ვასილევნა. - მუდარა გაურია ხმაში ჯაყელმა და ისეთი სახით
შეხედა ქალს, მისთვის ყველაფერი ნათელი გახდა.
პროცესს მაგიდასთან ჯდომა უფრო ერქვა, ვიდრე სადილობა. არც ეკატერინეს და არც
ლიუდმილა ვასილევნას პირი არაფრისთვის დაუკარებიათ. ერთმანეთს მისჩერებოდნენ
თვალებში და აკვირდებოდნენ ყველაფერს გარშემო, მაგრამ ლუკმას ვერაფრით იდებდნენ
პირში. რამდენიმე ხნის შემდეგ ორივე დაიღალა და წამოდგა სკამიდან. ეკატერინე
ხვდებოდა, რომ ამ სიტუაციას მეტად ვეღარ აიტანდა და წასვლა გადაწყვიტა. დიდად არც
მიხალკოვა შეწინააღმდეგებია, რადგან მასაც ძალიან უჭირდა ჯაყელთან საუბარი.
სასტუმრომდე ისე მივიდა, ვერც გაიგო. სწრაფად გადაუხადა მძღოლს ფული და შენობაში
შევარდა. ნომრამდე ძლივს მოითმინა, რომ სადმე არ ეღრიალა ან ეტირა ან ფეხები
მოკვეთოდა და უსულოდ დაცემულიყო მიწაზე. კარი გააღო თუ არა, იქვე ჩაიკეცა, თავი
კედელს მიაყრდნო და ატირდა.
მისი მარტოობის ნეტარებამ და გრძნობების მოოხების წამმა მხოლოდ მცირე ხნით გასტანა,
რადგან ეკატერინეს მალევე დაუკაკუნეს კარზე. ჯაყელი არც კი განძრეულა; იმდენად იყო
გასავათებული, წამოდგომასაც ვერ ახერხებდა.
-ეკატერინე, გამიღე კარი, ანდრეა ვარ! - მოესმა ცოტახანში გოგონას ნაცნობი ხმა და თითქოს
მხოლოდ მაშინ მოვიდა გონს. გაახსენდა სად იყო, რატომ იყო და ვისთან ერთად. თავი
წამოსწია, ცრემლები მოიშორა სახიდან და წამოდგა.
-რატომ არ მიღებ კარს, ანდრეა ვარ-მეთქი! რას გამოვარდი იქიდან... - ჩხუბობდა ანდრეა,
როცა უეცრად გაიღო კარი და ზღურბლზე ჯაყელი გამოჩნდა.
-საღამოს რატომ? კიდევ ბევრი რომ იტირო და გონების დაკარგვამდე მიიყვანო თავი? - არა,
მადლობა, მერე ჩემი მოსავლელი უნდა გახდე! - ჩაეცინა ანდრეას და დაუკითხავად შეიჭრა
ნომერში. - კარი მიხურე და მომიყევი ყველაფერი. - ჯიბეებიდან ამოიღო ხელები და
კომფორტულად მოკალათდა სავარძელში.
-საერთოდ არაფერი!
-შენ მაგიჟებ, შენ! შენი აქ ყოფნა მაგიჟებს! შენი გამოჩენა მაგიჟებს ჩემს ცხოვრებაში! შენი ამ
საქმისადმი ინტერესი მაგიჟებს! გეყო, რა! უბრალოდ გეყოს თამაში და აღიარე, რომ შენ
მომიკალი დათუნა! აღიარე, რომ შენმა ოჯახმა მოკლა ჩემი დათუნა! თქვი, რომ დათუნას
წარსულში არაფერია! აღიარე! აღიარე და მომასვენე! - მთელ ხმაზე ყვიროდა ეკატერინე,
რომელსაც ძარღვები დასკდომას ჰქონდა.
-შენ მომიკალი და შენმა ოჯახმა. სხვა გზა უბრალოდ არ შეიძლება, რომ არსებობდეს! არ
შეიძლება, რომ ჩემს დათუნას ჰყოლოდა მტრები! არ შეიძლება, რომ ლიუდმილა ვასილევნას
გაზრდილ შვილს რამე შეშლოდა! - გაყვიროდა ისტერიკაში მყოფი ჯაყელი.
-არ მომეკარო! ნუ მეხები! მკვლელი ხარ! ჩემი დათუნაც შენ მოკალი და ეს სულელური
თამაშიც ჩემ გასამწარებლად წამოიწყე! აღარ მინდა აქ, უნდა წავიდე... უნდა გავეცალო
აქაურობას, გამიშვი! - მკერდზე ურტყამდა ხელებს კატო ანდრეას.
-მე არ მომიკლავს, ეკატერინე. - ბოლოს ძლივს ამოიღო ხმა ანდრეამ, მაგრამ მაინც არ შეხედა
წინ მჯდომს თვალებში.
-არც მე მომიკლავს და არც ჩემს ოჯახს. წმინდანები არ ვართ და არც მათ დაცვას ვცდილობ,
უბრალოდ ვიცი, რომ ჩვენ არაფერი დაგვიშავებია მაგ საქმეში. ქალაქში რომ დავბრუნდი,
მამაჩემი და ჩემი ძმა ეკლებზე ისხდნენ; ეშინოდათ, რამე სისულელე არ ჩამედინა და შენი
ბიძაშვილის მერე უარესად არ გამემწვავებინა სიტუაცია. ისინი არაფერს იზამდნენ. შენს
საქმროს არ მოკლავდნენ, ვიცი! - ანდრეამ თავი წამოსწია და მიწისფერი თვალები შეაგება
გოგონას.
-რომ გეტკინოს? იმაზე ათასჯერ უფრო მეტად რომ გეტკინოს, ვიდრე ახლა?
-არ მადარდებს! იმაზე უარესი არაფერია, როცა შენთვის ხატად ქცეულ ადამიანს ბზარები
ეპარება. დათუნას კულტი ან მრთელი მირჩევნია ან დამსხვრეული!
-მარიამ, შვილო, უტა არ არის სახლში? - მორიდებით ჰკითხა გოგონას და მომცრო ზომის
ჯამი გამოიღო კარადიდან.
-არა... უბრალოდ... ქალბატონ ნინოს სასჭმელი უნდა გავუკეთო და ასეთ დროს უტა რჩება
ხოლმე მასთან. - ტუჩი მოიკვნიტა ქალმა.
-ვთხოვე, შვილო, მაგრამ ეს ბოლო დღეებია რაღაც ჭირს, წუხს და ძალიან ჯიუტდება
ყველაფერზე. ბაღში ჯდომა ამშვიდებს...
-კარგი, რახან ასეა, მე გავალ მასთან და შენ გაუმზადე სადილი. - მცირედი ყოყმანის შემდეგ
წამოდგა მარიამი.
-ანდრეა მოვიდეს! - უცებ თქვა ქალმა ძალიან ჩუმად და დიდი ტკივილით. მარიამს ისე
შეხედა, თითქოს მას ევედრებოდაო დახმარებას.
-ჩემს ანდრეას არავინ მოუკლავს... - დაიჩურჩულა ქალმა ძალიან ჩუმად, თითქმის ძლივს
გასაგონად, თავი დახარა და ცრემლები გადმოყარა.
ნინო იყო ადამიანი, რომელმაც ნიკუშას მკვლელი გააჩინა და გაზარდა, მაგრამ მისი
აწყლიანებული, ნაღველითა და ტანჯვით სავსე თვალები, საერთოდ არ იწვევდნენ
სიძულვილს მარიამში.
-ჩემი ანდრეა მკვლელი არ არის. არაფერი დაუშავებია. - თითქოს გუმანი უგრძნობდა, რომ
ჯაყელი იჯდა მის გვერდით, ლაპარაკს აგრძელებდა ქალი.
გოგონამ საძინებლის კარი შიგნიდან ჩაკეტა და, როგორც უკვე ჩვევად ჰქონდა ქცეული,
საწოლზე დაემხო.
„ნიკუშას სიკვდილმა, ჩემი ოჯახის გარდა, სხვაც დააზინა. ნიკუშას სიკვდილს მარტო
ჩვენთვის არ მოუტანია დიდი უბედურება და ტკივილი“ - მარიამის გონებაში გავლებული ეს
აზრი უზარმაზარი კედლის ყველაზე დიდი და მძიმე აგური იყო; ყველაზე მტკივნეულად
მონგრეული...
შუაღამემ ისე მოაწია, ეკატერინეს თავიც არ აუღია საწოლიდან, თუმცა წამითაც ვერ მოხუჭა
თვალი. გონებაში იმდენი აზრი ებადებოდა, იმდენი ეჭვი ჭამდა ტვინს, ბოლოს სუნთქვა
გაუძნელდა გოგონას და წამოდგა. ნომრის ვერანდაზე გავიდა, ხელები მოაჯირზე დააწყო და
მძინარე მოსკოვს გადახედა.
ჩიხის ბოლოს ქალს აუპატიურებენ, მხეცი ლოთები - ქალაქი მაინც ბეჯითად ფშვენს.
ეს არ იყო რესტორნიდან მომავალი მუსიკის ხმა, არც ჩანაწერი უნდა ყოფილიყო. ვიღაც
ფორტეპიანოზე უკრავდა. კლასიკური მუსიკის ნოტები ნელ-ნელა უფრო თამამად აღწევდნენ
ჯაყელამდე და გოგონას გაყოლას თხოვდნენ.
სასურველ ოთახს ნელა მიუახლოვდა, ჯერ კართან შედგა, შესვლაზე დაფიქრდა, თუმდა
სურვილმა შეიპყრო და ფეხი შედგა შიგნით.
როგორ სათუთად ახებდა თლილ თითებს კლავიშებს... თითქოს მის წინ გასაშიშვლებლად
იდგა ქალი და არა როიალი. ისე ელეგანტურად ამოძრავებდა თითებს, მოქნილად და
ამავდროულად ნაზად, ინსტრუმენტი რომ ქალი ყოფილიყო, აუცილებლად დააყრიდა ტაო
სხეულზე.
მიიწევდა მისკენ და ყოველ ნაბიჯზე უფრო ცხადად გრძნობდა, მის სამყაროში იჭრებოდა. იმ
სამყაროში, რომელიც მხოლოდ მისთვის იყო განკუთვნილი და არცერთ სულიერს მასში
შეღწევის უფლება არ ჰქონდა.
მუსიკა შეწყდა;
-რატომ არ გძინავს, ეკატერინე? საკმაოდ გვიანია... - არც შებრუნებულა, ისე მიმართა ანდრეამ
გოგონას და ხელები დაუშვა.
-აჰა, ახალი თეორია შევძინეთ მოსკოვის ღამეს! - ჩაეცინა ახვლედიანს და ხელები ჯიბეებში
ჩაიწყო.
-კარგად უკრავ. თურმე რაღაც კეთილი შენც შეგძლებია. - როიალის სკამზე ჩამოჯდა
ეკატერინე და იმ კლავიშებს ნაზად დაუსვა ხელი, რომელთაც ახვლედიანი ეფერებოდა ცოტა
ხნის წინ.
-დიდ კომპლიმენტად მივიღებ შენგან! - გაეცინა ანდრეას. - რაღაც კეთილი მეც შემძლებია,
არა?
-რა?
-და ისევ შენი ნაცნობი ცინიზმი... - ამოიოხრა ეკატერინემ. - რომ უკრავდი სულ სხვანაირი
იყავი.
-ჰო, როცა ვუკრავ ნამდვილად სხვანაირი ვხდები... იმ წუთებში მეც კი მჯერა, რომ უფრო
კარგი ვარ.
-სამწუხაროა, რომ მხოლოდ რამდენიმე წუთით გრძელდება ეგ შენი ფიქრი. ისედაც რომ
გჯეროდეს მაგის, იქნებ მართლაც გახდე უკეთესი...
-რატომ მერე? ნუთუ ცხოვრებამ საკმარისად არ გატკინა, რომ ფოლადი შეგერია შენი
პიროვნებისთვის? - გულწრფელად ჰკითხა ანდრეამ გოგონას.
-როგორ არ მატკინა... მატკინა და თანაც ძალიან ბევრჯერ, მაგრამ ჯიუტი ვარ ბუნებით,
რისიც მწამს, იმის მწამს ბოლომდე! - მკრთალად გაეღიმა ჯაყელს.
-მაშინ მიპასუხე, დათუნას მკვლელი რომ ვიპოვნოთ ხვალ ან ზეგ, აქ ან თბილისში, რას იზამ?
მასაც „თავისებურად მიუდგები?!“ მასთანაც ლოიალური იქნები? - ანდრეამ ანაზდად დაასო
მზერა მის წინ, როიალთან, მოკალათებულ ეკატერინეს და პასუხის მოლოდინში ისე
გაირინდა, თითქოს მას რაიმე ძირეულად უნდა შეეცვალა თავის ცხოვრებაში.
-ასე ვფიქრობ, ანდრეა. მართლა ასე მგონია და სულ არ მაინტერესებს, შენ დამიჯერებ, თუ
არა! - გაბრაზდა ეკატერინეც.
-ანუ რა გამოდის? შენ ფიქრობ, რომ ჩემი შეცვლა შეგიძლია? - ცინიკურად ჩაეცინა
ახვლედიანს.
-მერე და ვინ თქვა, რომ ჩემს თავზე ვლაპარაკობდი? არა, მე მსგავს დიდსულოვნებას
ვერასდროს გამოვიჩენ, მაგრამ ეგ იმას არ ნიშნავს, რომ არ არსებობენ ადამიანები, რომელთაც
ყველაზე ბნელი სულის გაფერადება შეუძლიათ.
-რატომ გწამს? შენი სიყვარული ხომ აორთქლდა? ხომ გაქრა?! მაშ, რაღატომ გწამს მისი
არსებობის?!
-მწამს და მორჩა!
-ანუ შენ მართლა გგონია, რომ დედამიწაზე არსებობს ადამიანი, რომელიც ჩემ შველას
შეძლებს? - ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა ახვლედიანმა და გამომცდელი მზერა
მიაპყრო ჯაყელს.
წამით მთელი განვლილი ცხოვრება თვალწინ დაუდგა. იქნებ არც იმდენად ცუდი იყო,
როგორც ეგონა? იქნებ მისთვისაც არსებობდა ცხოვრების რომელიღაც კუნჭულში ხსნა?! იქნებ
უბრალოდ მოქმედება იყო საჭირო? მოქმედება და იმედი...
პირი რამდენჯერმე მოაღო რაღაცის სათქმელად, მაგრამ იმდენჯერვე ჩაფლავდა. მის ბგერებს
ბორკილი დაედოთ, ვერაფრით ახერხებდა ხმის ამოღებას.
უნდოდა კი? უნდოდა ამდენი წლის შემდეგ რაღაც ამდაგვარის მიღება და დაჯერება?
-შენ... მართლა გჯერა იმის, რაც თქვი? - ყოველგვარი ცინიკისა და სარკაზმის გარეშე ჟღერდა
ახვლედიანის კითხვა.
-მაშინ მარიამს რატომ არ აძლევ კიდევ ერთ შანსს? - მაშინვე ჰკითხა ანდრეამ; ჯაყელი შეცბა.
-იმიტომ, რომ რაც უფრო ახლოა შენთვის ადამიანი, მით უფრო ღორულად მოქცევა გიყვარს
მასთან! - მცირე ხნიანი ფიქრის შემდეგ უპასუხა კატომ და სიმწრით აცრემლებული თვალები
მოარიდა.
-საოცარი დილაა, არა? - უცებ მოესმა ახვლედიანის ოდნავი ცინიზმით გაჯერებული ხმა და
დამფრთხალიც მაშინვე შებრუნდა.
-არ მოგბეზრდა ეგ შეკითხვა? - ჩაეცინა ანდრეას. - რით ვერ დაიმახსოვრე, რომ ერთ
სასტუმროში ვცხოვრობთ? - თავისუფალი სკამი გამოსწია მამაკაცმა და არხეინად
მოკალათდა.
-კარგი, რა!
-ჰო, ჩვენც ორი სრულიად უცხო ადამიანი ვართ! - ჩაეცინა ეკატერინეს ირონიით.
-არ გაგამტყუნებ! არც პირველი იქნები, ჩემი შარმისგან წაქცეული და არც უკანასკნელი.
-რა თავმომწონე ხარ, ღმერთო. - თავი ვეღარ შეიკავა ეკატერინემ და მსუბუქად გადაიკისკისა.
ანდრეას გამომეტყველება შეეცვალა და ღიმილი სახეზე შეეყინა. - რა? - ახვლედიანის
რეაქცია არ გამორჩენია გოგონას.
-ჰა?!
-რაღა რა?! პირველად გაიცინე ასე გულწრფელად ჩემთან ყოფნის განმავლობაში. საერთოდ
იცინი ხოლმე?
ანდრეას კითხვამ წამში აუშალა სახე ეკატერინეს. მისმა სიტყვებმა გააანალიზებინეს, რომ
დათუნას სიკვდილის შემდეგ, მართლაც პირველად გადაიკისკისა ასე ლაღად.
-არა, დიდი ხანია აღარ ვიცინი. - მშვიდი ხმით უთხრა და მაგიდაზე კოხტად გადაფარებულ
სუფრას მიაშტერდა.
-არადა გიხდება ღიმილი. - დანანებით გააქნია თავი ანდრეამ და მიხვდა, რომ ის კარი შეაღო,
რომელიც არ უნდა შეეღო. - შენ უკვე შეუკვეთე საუზმე? - თემის გადატანა ცადა მამაკაცმა.
-კი, შევუკვეთე და ალბათ, მალე მომიტანენ კიდეც. - ხელი თავქვეშ ამოიდო გოგონამ.
-ძალიან კარგი, მეც შევუკვეთავ მაშინ, თორემ მშია. - გაეღიმა ახვლედიანს და მიმტანის
დასაძახებლად ტანი შეაბრუნა, როცა უეცრად გაიგონა მისი სახელი.
-ვახ, რამდენი ხანია არ მინახიხარ?! - გაეცინა ანდრეასაც და მაგრად გადაეხვია დიდი ხნის
უნახავ მეგობარს.
-რა მოხდა, კაცო? ხომ კარგად გაქვს ყველაფერი? დედა ხომ კარგადაა?
-კი, კი, დედას არაფერი უჭირს. - ამოიხვნეშა მამაკაცმა და ოდნავ შეყოვნდა, თვალი ცერად
გააპარა გაკვირვებული სახით მომზირალი ეკატერინესკენ.
-ნუ ნერვიულობ, რუსია და არ ესმის ჩვენი! - მაშინვე იცრუა ანდრეამ, რადგან არ უნდოდა,
მის ძველ მეგობარს ეკატერინე ჯაყელი ეცნო.
-ეჰ, ანდრო, ვერ მაქვს კარგი ამბავი... - ისევ მოიღუშა რეზი. - ექიმთან ვიყავით ჩამოსულები.
-ბიჭო, მეუღლეს აქვს ქალური პრობლემა და... შვილი არ გვიჩნდება შვიდი წელია... - თავი
დახარა მამაკაცმა.
ეკატერინემ მაშინვე შეამჩნია, რომ ქალის სახელის ხსენებამ ერთიანად აუშალა სახე ანდრეას.
ღიმილი სახეზე შეახმა და წარბები შეკრა. თვალებში ამოუხსნელი სევდა ჩაუდგა და ცალი
ხელით მაგიდას დაეყრდნო.
-უი, აგერ, მოდის კიდეც! - ხალისიანად შესძახა ახვლედიანის ბავშვობის მეგობარმა და ხელი
დაუქნია რესტორანში ახალ შესულ გოგონას. - სოფ, მოდი, ვინ განახო. - მაგიდასთან
მიახლოვებულ ცოლს მიმართა რეზიმ და ანდრეას გაუღიმა. - ანდრეა ახვლედიანი ხომ
გახსოვს? - ჩემი კლასელი. - ხელი მოხვია უკვე გვერდით მდგარ მეუღლეს და
მკვდრისფერდადებული ანდრეასკენ მიანიშნა, ხელით.
ჯაყელის მახვილ თვალს არც გოგონას რეაქცია გამორჩენია. დაინახა თუ არა ახვლედიანი,
შეცბა და თვალები აემღვრა. ისე უყურებდა ანდრეას, თითქოს თავად კურდღელი,
ახვლედიანი კი მტაცებელი ცხოველი ყოფილიყო.
ანდრეა და სოფო ისე უყურებდნენ ერთმანეთს, თითქოს ტყეში უმწეოდ დარჩენილი ბავშვები
ყოფილიყვნენ. მათ შორის ნამდვილად იბმებოდა ის უხილავი ძაფი, რომელსაც მხოლოდ
ეკატერინე ამჩნევდა იმ მომენტში.
-რა გჭირს, კაცო, რას დაიგუბეთ პირები, აღარცერთს გახსოვთ ერთმანეთი?! - ეუცნაურა
ცოლის და მეგობრის უჩვეულო დუმილი რეზის.
-ვიხსენებდი უბრალოდ, რეზი... - ისე მძიმედ ამოიღო ხმა ანდრეამ, თითქოს გულზე დიდი
ლოდი ედო, რომელიც ლაპარაკს უშლიდა. - ჰო, სოფო როგორ არ მახსოვს... ჩვენი
სკოლელი... - საოცარი ტკივილითა და დარდით გაჟღენთილი მზერა გაუსწორა მამაკაცმა
გოგონას ცრემლჩამდგარ თვალებს.
-შენ, სოფ? როგორ არ გახსოვს ანდრეა?! - სიყვარულით მიმართა რეზიმ ცოლს და ზურგზე
დაუსვა ხელი.
-მე... რავიცი... არც არაფერს... რავიცი, რას უნდა ვაკეთებდე?! ისე, უბრალოდ... -
გაურკვევლად დაიწყო ლაპარაკი ანდრეამ და დაცვარულ შუბლზე მოისვა მკლავი.
-კარგი, გასაგებია, გასაგებია! - გაეცინა რეზის და ისევ გააპარა მზერა ეკატერინესკენ. - ბიჭო,
ეს გოგო მეცნობა საიდანღაც, ქართველი ნამდვილად არ არის? - ჩუმად გადაულაპარაკა
ანდრეას.
-არა, რუსია ნამდვილად! - უფრო აირია ახვლედიანი და პატარა ბავშვივით დაიბნა. რეზის
ელაპარაკებოდა, მაგრამ ვერაფრით აცილებდა მზერას მის გვერდით მდგარ და ტირილის
ზღვარზე მყოფ გოგონას.
-რეზი, წავიდეთ, რა, წამალი არ დამილევია... - მკლავზე დაქაჩა სოფომ მეუღლეს და ისეთი
მუდარით მიმართა, ანდრეას გული შეეკუმშა.
-ცუდად ხომ არ ხარ, სოფ? ფერი არ გადევს სახეზე... - შეწუხდა რეზიც და ცოლს მიუბრუნდა.
-მე ავალ ნომერში მაშინ, ვერ ვარ კარგად... - წამითაც ვეღარ ჩერდებოდა ადგილზე სოფო.
-ასე ცუდად ხარ? რა მოგივიდა, ხომ არ მოგწამლა რამემ? - ისევ ცოლს შეხედა რეზიმ.
-გაყევი, რეზი, გაყევი! - თითქოს ახვლედიანიც ეხვეწებოდა მეგობარს. ასეთი ანდრეა იქამდე
არასდროს ენახა ეკატერინეს.
-კარგი, რა გაეწყობა, წავალთ ჩვენ მაშინ! - ამოიხვნეშა მამაკაცმა. - გამიხარდა შენი ნახვა,
ანდრო. იცოდე, თუ კიევში მოხვდი, შემოგვიარე უსიკვდილოდ! - გადაეხვია შემდეგ
მეგობარს.
-იოანე და მათე მომიკითხე, თქვენი უცვლელი ტრიო არ დაიშლებოდა, ვიცი! - გაეცინა რეზის
და ისევ ცოლს მოხვია ხელი.
-მოგიკითხავ. - გაეღიმა მკრთალად ახვლედიანს. - აბა კარგად იყავი, სოფო, გამიხარდა შენი
ნახვა.
-აბა ჰე, ანდრო, ბედნიერად! - ხელი აუწია დამშვიდობების ნიშნად რეზიმ მეგობარს.
-ეს რა იყო? - გაოცება აღმოხდა ჯაყელს და წინ მდგომს, უფრო სწორად კი, გაქვავებულს
მიაშტერდა.
გაკვირვებულმა კატომ კითხვის დასმაც ვერ მოასწრო. წამში ანდრეა ახვლედიანი საერთოდ
აღარ იყო რესტორანში. რაღას იზამდა? - მიმტანის მოტანილ საუზმეს შეექცა და გადაწყვიტა,
რომ საერთოდ არ ეფიქრა მასზე.
ისაუზმა და თავის ნომერში დაბრუნდა. ოთახის კარი გააღო თუ არა, წვიმამაც დასცხო.
ლიუდმილა ვასილევნასთან უნდოდა წასვლა, მაგრამ ასეთ ამინდში ცხვირსაც ვერ გაყოფდა
სასტუმროდან. უნებურად ისევ ანდრეა მოაგონდა. სად უნდა წასულიყო ასე უცებ და თან
ასეთ ამინდში ახვლედიანი?! მისი მზერა და ქცევები ვინმე სოფოსთან შეხვედრისას
ნამდვილად არ ჰგავდა იმ ანდრეას, რომელიც დაუღალავად თამაშობდა ჯაყელის ნერვებზე.
ფიქრებში ისე მოაწია შუადღემ, ვერც გაიაზრა. წვიმა შესუსტებულიყო და ახლა მხოლოდ
ცრიდა. ეკატერინემ მაშინვე იხელთა დრო, გაემზადა და ლიუდმილა ვასილევნას სახლისკენ
აიღო გეზი. გზაში რამდენჯერმე დაურეკა ანდრეას, მაგრამ ახვლედიანი ჯიუტად არ
პასუხობდა მობილურს. გულში გემრიელად გამოლანძღა მამაკაცი და აფორიაქებულმა
იმგზავრა მიხალკოვას სახლამდე.
-იოანე, ანდრეას დედა დიდი ხანია ავად არის? - შეუბრუნებლად ჰკითხა გოგონამ.
-არ მეტყვი?
-ვიცი, რომ თუ არ გინდა, არ მეტყვი, ამიტომ არ დაგაძალებ, მაგრამ უკვე ისედაც ვხვდები,
რომ ეს ქალი ასეთ დღეში ანდრეას გამოა.
-ვისაუზმე მე უკვე, შენ წადი. - გაეღიმა მარიამს. - ჯიუტი ხარ. - ჩაილაპარაკა შემდეგ, მაგრამ
უკვე ზღურბლზე მყოფმა იოანემ მაინც გაიგო მისი სიტყვები. გაჩერდა, ცალი ხელით კარის
ჩარჩოს მიეყრდნო და წამით შეყოყმანდა.
-ნინო ამ დღეში მას შემდეგაა, რაც გაიგო, რომ ანდრეამ შენი ბიძაშვილი მოკლა. - თქვა
ძალიან ჩუმად, ისე რომ არც შებრუნებულა ოთახში. - დღემდე არ სჯერა, რომ ანდრეაა
მკვლელი. ვერავის ვერ ცნობს, მათ შორის ვერც ანდროს. მხოლოდ იმას გაიძახის, ჩემს
ანდრეას არავინ მოუკლავსო.
-ნიკუშას სიკვდილის მერეა ასე? - ხმა გაეპარა ჯაყელს. იცოდა, რომ მსგავს რამეს მოისმენდა
მიზეზად, მაგრამ მაინც ეტკინა გულის სიღრმეში რაღაც ნაწილი.
მარიამი დარჩა ფანჯარასთან აწურული ისე, როგორც სხვა დღეებში. იმ განსხვავებით, რომ
ახლა მას წინა დღით გაჩენილ შეკითხვაზე პასუხი ჰქონდა.
მორიგ ჭიქას ცლიდა, როცა ჯიბეში მობილურის ზუზუნი იგრძნო - დაფარული ნომერი
ურეკავდა. მაშინვე მიხვდა, ვინც იქნებოდა ზარის ავტორი.
-უკრაინაში. ერთი-ორი კარგი მეგობარი მყავს იქ, შემიფარებენ დროებით. ვნახოთ, შეიძლება
რაღაც-რაღაც საქმეებსაც მოვკიდო ხელი. - მშვიდად ლაპარაკობდა მაჩაბელი.
-უბრალოდ ჩემი საქმისთვის მჭირდება, რომ საღ გონებაზე იყოს! - გააბრაზა ანდრეა დუდას
სიტყვებმა.
-შეხვედრამდე, ახვლედიანო!
-ნუ ყვირი და დაჯექი ან წადი საერთოდ! რისთვის მეძებდი? ლექცია რომ წაგეკითხა
ჩემთვის? მაპატიე, ცოტა დიდი ვარ უკვე მსგავსი მოძღვრებისთვის! - უჩვეულოდ უხეშად და
ყოველგვარი ცინიკის გარეშე ჟღერდა მამაკაცის ხმა.
-რა ბზიკმა გიკბინა, არ იტყვი? - სკამზე ჩამოჯდა ჯაყელი და ცალი ხელი თავქვეშ ამოიდო.
-მთვრალი ხარ. ეჭვი მაქვს, დღეს მთელი დღე სვამდი. რა მოხდა-მეთქი, რამდენჯერ უნდა
გკითხო?
-ჰო... ალბათ ზოგადად ბევრს სვამენ იმ დღეს, როცა საკუთარ თავში ბინძურ ღორს
აღმოაჩენენ. - გაეღიმა ცალყბად მამაკაცს.
-ძველი ნაცნობების ნახვის შემდეგ ხარ ასე. - აღნიშნა ეკატერინემ. - ასეთი რა გაგახსენა მათმა
ნახვამ? - გაოცებული იყო გოგონა.
-უკეთესად რომ გაიგო, რა ცხოველიც ვარ, არა? მერე უფრო კარგად რომ შეძლო ჩემი
შეძულება... - ეკატერინეს შესაძლოა მოეჩვენა, მაგრამ მაინც ცხადად იგრძნო ანდრეას ხმაში
ტკივილი.
-ის რეზი შენი კლასელი იყო, როგორც მივხვდი. მისი ნახვა გაგიხარდა კიდეც, მისი ცოლის
ნახვის შემდეგ იყო, რომ გაფითრდი და დაემსგავსე ცოცხალ-მკვდარს.
-ეგ გოგო ბავშვობაში გიყვარდა? ან ერთმანეთი გიყვარდათ? - უცებ დასვა ჯაყელმა მისთვის
ყველაზე საინტერესო კითხვა.
-შენი აზრით, ჩემნაირ ღორს საერთოდ შეუძლია მაგ სიტყვის არსის ცოდნა? - ჩაიქირქილა
ანდრეამ და ცალი თვალი მოჭუტა.
-იმას უყვარდი?
-ვიცოდი, რომ უყვარდა! ჩვენს სკოლაში ყველამ იცოდა, რომ რეზის სოფო უყვარდა, მაგრამ
არავინ, რომ სოფო ჩემზე გიჟდებოდა. მხოლოდ მე გამიმხილა... მხოლოდ მე ღორს გამიმხილა
ერთ ღამეს, ექსკურსიაზე. და მე? - საერთოდ არ მიფიქრია რეზიზე! ტვინში მარტო სოფოსთან
გართობის გეგმებს ვატრიალებდი! იმ გოგოს ისეთი წმინდა გრძნობა ჰქონდა ჩემ მიმართ,
მაგრამ მე ბინძური რას გავიგებდი?! როგორ გამოვიყენე... როგორი ცხოველივით მოვექეცი,
ღმერთო! - თვალები აემღვრა ახვლედიანს და ეკატერინემ პირველად მოახერხა მათში
ჩაძირული ტკივილის ფსკერზე დანახვა; ანდრეას წამწამებს ცრემლები მოსდგომოდნენ.
-ამის გამო იტანჯავ თავს? მისნაირი გოგოსთვის ალბათ ბაირამობაც იქნებოდა შენ გვერდით
გავლა, რა არის ამაში ლოყებდასახოკი? - უნებურად ამართლებდა მამაკაცს ეკატერინე.
-კარგი, გასაგებია... ანდრეა, კარგი. - ძლივს ამოიღო ხმა გოგონამ და აკანკალებული ხელები
ფრთხილად შეახო მამაკაცს.
-მაინც მოიყვანა, გესმის? რეზიმ მაინც მოიყვანა ცოლად! იმდენად უყვარდა, იმდენად
უნდოდა, რომ ჩემმა სიბინძურემაც ვერ შეუშალა ხელი! ჩემგამო შვილი არ უჩნდებათ! ჩემ
გამო! - მუშტებს უშენდა ბარს მამაკაცი.
-არ არის საჭირო, მეთვითონ წავიყვან. - უმალ გასცა პასუხი გოგონამ და ანდრეას ხელი
დაავლო. - წამოდი, ანდრეა, გეხვეწები, ნომრამდე მიგიყვან.
-გგონია, ერთადერთი იყო? - ცოტა ხნის შემდეგ ჩახლეჩილი ხმით ამეტყველდა დივანს
მისავათებული ანდრეა. - არა...
-ღორებს სინანულის გრძონობა არ გააჩნიათ. არც ყელამდე ლაფი ურევთ გულს და არც
რაიმეს გამოსწორება უნდათ. ღორებს არასდროს ახრჩობთ წარსული ცოდვები. შენ ღორი არ
ხარ, ანდრეა. - პირველად იყო ახვლედიანთან ასეთი გულწრფელი ჯაყელი.
-რომ ვნანობ, ეგ ცვლის რამეს? სოფოს თვალებში გაქრება ოდესმე ჩემი დანახვისას
ამოტივტივებული ტკივილი, თუ შვილის ყოლას შეძლებენ?! ჩემი მდაბიო სინანული რას
ცვლის?!
-შენი „მდაბიო სინანული,“ შენში არსებულ ღმერთს ცვლის. შენში არსებული ღმერთი კი
რეზის და სოფოს ცხოვრების გზაზე შენს სინანულს წამოაშველებს.
ანდრეას არაფერი უთქვამს. მზერას ჯიუტად არ აცილებდა ჭერს. არც ინძრეოდა, არც
თვალებს ახამხამებდა, სუნთქვაც კი შეკრული ჰქონდა და მხოლოდ ეკატერინეს სიტყვებზე
ფიქრობდა. ჯაყელიც დუმდა. ხვდებოდა, თავისი სიტყვებისთვის გრამიც რომ დაემატებინა,
ყველაფერი დაკარგავდა აზრს. დომინოს მიჯრით მიწყობილი ქვებივით - ერთის
გაუფერულება, ყველა დანარჩენი სიტყვის გაუფერულებასაც გამოიწვევდა. ამიტომ დუმდა
ორივე; ღამის სიბნელეს უზიარაბდნენ თავიანთ აზრებსაც და ტკივილსაც.
იქნებ რამდენიმე წუთიც ისხდნენ ასე ან თუნდაც საათი. არცერთი ირხეოდა. ახვლედიანს
მოსვენებადაკარგული სუნთქვა ნელ-ნელა უმშვიდდებოდა. ამოვარდნილი ქარიშხალი
ჩადგომის პირას იყო. ღამის მარწუხები ძალიან ნელა და ფრთხილად ეპარებოდნენ მამაკაცს.
ამშვიდებდნენ, თენთავდნენ და ქუთუთოებს უმძიმებდნენ.
როცა ანდრეას საბოლოოდ დაუმშვიდდა სუნთქვა და ისევ თანაბარი გაუხდა, კატომ ნელა
წამოსწია თავი და აღმოაჩინა, რომ ჩაძინებოდა. ფრთხილად წამოდგა, საძინებელში გავიდა
და პლედით ხელში დაბრუნდა უკან. მხოლოდ მისი გადაფარებისას დააკვირდა ჯაყელი
მამაკაცის სახეს. ანდრეას თავი უკან გადაეგდო. მთვარის შუქზე ნათლად მოსჩანდა მისი
გაუხეშებული ნაკვთები, რომლებიც ძილისას პატარა ბავშვისას დამსგავსებოდნენ.
ახვლედიანს ისე ეძინა, თითქოს ამ ქვეყნის ცოდო არათუ მხრებზე ედო, ყურმოკრულიც არ
ჰქონდა ცხოვრებაში. ეკატერინე სუნთქვაშეკრული სწავლობდა მისი სახის თითოეულ
წერტილს. არ უნდოდა, განძრეულიყო და ძლივს მიტყუებული ძილი დაეფრთხო
ანდრეასთვის.
მისი სახე იყო მშვიდი. მუდამ შეჭმუხნული წარბები ძილისას გაეხსნა და ნათელი სახე
დაენახებინა მთვარის შუქისთვის. ყოველთვის ფიქრობდა ეკატერინე, რომ მკვლელებს
თავიანთი გულღრძო ბუნება ლაპარაკზეც ეტყობოდათ, სიარულზეც, ჭამაზეც და ძილზეც.
შეიძლებოდა კი, რომ ასე მშვიდად მფშვინავი ადამიანი მკვლელი ყოფილიყო?! ტკივილისგან
დაღლილს, ცოდვის აჩრდილებისგან გასავათებულს ისე ეძინა, თითქოს საუკუნო ღვიძილის
შემდეგ დაეხუჭა თვალები. მისი ბობოქარი ბუნება ჩამდგარიყო, დაკარგულიყო, ღამის
სიზმარში გაფანტულიყო...
ცრემლებს არც იმ ღამით გასჭირვებიათ ეკატერინე ჯაყელის პოვნა. და ისევ ატირდა ოთახში
მარტო დარჩენილი გოგონა. ოღონდ ამჯერად უკვე არა სხვისი, არამედ თავისი ცრემლებით,
რომლებიც ასე უხვად გაემეტებინა ღმერთს მისთვის.
ღამემ უსაშველოდ გაწელა გათეთრება, მაგრამ გოგონას წამითაც არ მოუხუჭავს თვალი.
დაღლილი და უძილო თვალები დივნისთვის მიეშტერებინა და დროში არეული ელოდა
ახვლედიანის გაღვიძებას. ანდრეა არ ჩქარობდა თვალის გახელას. იმაზე მშვიდად ეძინა,
ვიდრე საკუთარ სახლში და საკუთარ საწოლში.
საათი დილის ათს ასრულებდა, როცა ჯაყელმა მამაკაცის თანაბარი სუნთქვის დარღვევა
იგრძნო და მიხვდა, ანდრეას გაღვიძებოდა. ხმა არ ამოუღია, არც კი განძრეულა, მისგან
ელოდა პირველ ნაბიჯს.
ანდრეა ერთხანს ისევ ისე იწვა, როგორც ჩაძინებამდე. წინა ღამის კადრებს დეტალურად
იხსენებდა და ყველაფერს აანალიზებდა. შემდეგ მძიმედ წამოსწია თავი და იქვე, იატაკზე
მოკუნტულ ეკატერინეს გახედა. პლედი მოიშორა, წამოდგა და ფანჯარას მიუახლოვდა. ხმას
არ იღებდა, უბრალოდ მოძრაობდა. არც ეკატერინე ამბობდა რამეს. დაქანცული თვალებს
ადევნებდა მის თითოეულ ქმედებას.
ორივე დუმდა. მაგიდაზე დადგმულ ლარნაკს ისე აკვირდებოდნენ, თითქოს მასზე უნდა
შეემჩნიათ რაიმე ცხოვრებისეული საიდუმლო და მერე გულდამშვიდებულებს გაელიათ
გათენებული დღე. ორივე ხვდებოდა, რომ მათ ბაგეებს მოწყვეტილი პირველი სიტყვა
უბრალოებისთვის და უფერულობისთვის იქნებოდა განწირული. ამიტომ დუმდნენ
შეთქმულებივით და დილას წამების ტაატით მიწყობის უფლებას აძლევდნენ.
-რა? - ვერ გაიგო სამარისებურ სიჩუმეში შემოჭრილი უეცარი კითხვის არსი ეკატერინემ.
-ეს უკვე მეორე ღამე იყო. - თავი ჯაყელისკენ შეაბრუნა მამაკაცმა. - დღეს შეგვიძლია ერთ
მაგიდასთან საუზმე? - ტუჩის ათამაშებულ კუთხეში მკრთალი ღიმილი გაექცა ანდრეას და
ეკატერინემაც წამში ამოიცნო ძველი, ნაცნობი და ღიმილიანი „კომპანიონი“.
-მოდი ვთქვათ, რომ გუშიწინდელი დღისთვის გადაგიხადე სამაგიერო. გუშინწინ შენ აიტანე
ჩემი კრიზი, გუშინ მე. - გაეღიმა ჯაყელს.
-ეგ რომელი ფილოსოფოსის ნააზრევია? მემგონი, მეც მისი მიმდევარი ვარ. - ჩაიცინა კატომ.
-თუ ორივე მისი მიმდევრები ვართ, ფილოსოფოსი გიორგი თოიძე გამოდის. - მხრები აიჩეჩა
ყურთამდეღიმილგაპობილმა ახვლედიანმა და კედელს მოსცილდა. - შეიძლება შენი
აბაზანით ვისარგებლო? - ეკატერინეს სიცილი არც შეიმჩნია ისე ჰკითხა გოგონას.
-თუ ერთ მაგიდასთან საუზმობა უკვე შეგვიძლია, ალბათ ეგეც ნებადართულია. რავიცი, აქ
წესებს შენ ადგენ, მგონი. - გახალისდა ჯაყელი.
-ეს უკვე მომწონს. - გაეცინა ანდრეას და საპირფარეშოს კარი შეხსნა. - ეკატერინე. - უცებ
მიუბრუნდა ახვლედიანი რაფაზე აყუდებულ ჯაყელს. - დარწმუნებული ხარ, რომ ახლავე
გინდა საქმეს შევუდგეთ? თუ გინდა, წავალ მე ჩემს ნომერში. შენ მოისვენე, დაიძინე და ცოტა
აზრზე მოდი... - უჩვეულოდ სერიოზული იყო მამაკაცი.
-არ მინდა, ნუ ღელავ ჩემზე. კარგად მაშინ ვიქნები, როცა ამ საქმეს ბოლომდე მივიყვანთ.
ერთი და ორი ღამის გათევა ვერ შემიშლის ამაში ხელს. - მკრთალად გაეღიმა გოგონას.
-კარგი, როგორც გინდა. - გაუღიმა ანდრეამ, კარი ბოლომდე შეაღო და შემდეგ ზურგსუკან
მიხურა.
-გამარჯობა, ეკატერინე, მე ლევან ნაკაშიძე ვარ, ჩემი ნათლიის შვილის და შენი საყვარელი
საქმროს მკვლელი. - უდარდელი ღიმილით მიახალა ყველაფერი დივანზემჯდომმა
ღიაკარში მდგარ კატოს და ადგილზე გაახევა. - დახურე ეგ კარი, ბევრი გვაქვს სალაპარაკო. -
იმავე ტონალობაში და იმავე ღიმილით დაამატა ცოტა ხნის შემდეგ, როცა მიხვდა, მისმა
სიტყვებმა გოგონა გააქვავა.
წამიერი სიჩუმე უცებ დაარღვია საპირფარეშოს კარის გაჩხაკუნების ხმამ და ანდრეაც მალევე
გამოჩნდა ოთახში. ნაკაშიძემაც და ჯაყელმაც მაშინვე მას გახედეს. ანდრეა წამით გაჩერდა,
ჯერ სახეზე მიტკლისფერდადებულ ეკატერინეს შეხედა, შემდეგ კომფორტულად მჯდარ და
მომღიმარ „სტუმარს“. კინაღამ ენა გადაყლაპა გაკვირვებისგან, როცა წამებში გაიაზრა - მის
წინ, ეკატერინეს ნომერში, დუდა მაჩაბელი იჯდა.
-ვაიჰ, მეგონა მარტო იყავი ნომერში! - ანდრეას სწრაფად მოაცილა მზერა ნაკაშიძემ და
ირონიული ღიმილით შეხედა გოგონას.
-ეკატერინე, რა ხდება აქ? - გულწრფელად დაბნეული ანდრეა ხან დუდას, ხანაც ჯაყელს
უყურებდა.
-ეს... ეს... ეს ვიღაც გიჟია! ანდრეა, გიჟია ეს კაცი, მოაშორე აქედან, გთხოვ! - გონს მოეგო
ეკატერინე და პანიკის შეტევამაც მაშინვე იჩინა თავი.
-რატომ? ბევრი რომ იწვალოთ და ბოლოს მაინც ჩემს კვალზე გამოხვიდეთ? - არ არის საჭირო.
იმდენად კეთილი ვიქნები, რომ საქმე შეგიმსუბუქოთ. თავად მოვედი თქვენს კარამდე.
-ვინ ხარ?! - ცრემლები ჩამოუგორდა ერთიანად შეშინებულ ჯაყელს, მაგრამ მაინც გაუსწორა
თვალები „სტუმარს“
-ლევან ნაკაშიძე - დათუნა გასვიანის მკვლელი. - მშვიდად, აუღელვებლად და ძალიან ნელა
წარმოთქვა სიტყვები ნაკაშიძემ. ჯერ ანდრეას გადახედა, ხოლო შემდეგ მუხლებში
ძალაწართმეულ ეკატერინეს.
-იტყუები! - ენა ძლივს მოიტრიალა პირში შოკირებულმა ჯაყელმა. შეუძლებელი იყო, რომ იმ
წამს მის წინ დათუნას მკვლელი მდგარიყო და მიწა არ გამსკდარიყო, რომ ყველა და
ყველაფერი თან ჩაეტანა.
-გიჟი ვარ, რომ ასეთი რამ მოვიგონო? - ჩაეცინა დუდას და ქურთუკის შიდა ჯიბიდან
ფოტოები ამოიღო. - იმ მანქანის ნომრებია, რომლიდანაც თქვენი ქორწილის დღეს
გაისროლეს. - მაგიდაზე დაყარა სურათები მაჩაბელმა.
-უნდა მოისმინო შენი საყვარელი ბიჭის ამბავი. აბა როგორ გინდა? - ბოლომდე უნდა იცოდე,
ვინ გიყვარდა და რა გიყვარდა. - კბილებშორის ცრიდა სიტყვებს ზიზღით აღსავსე ნაკაშიძე. -
გგონია, ანგელოზი იყო, არა, ეგ შენი დათუნა?! ცხოვრებაში ჭიანჭველისთვისაც კი არ
ექნებოდა ფეხი დადგმული. ხოდა იცოდე, რომ შენმა საყვარელმა დათუნამ მაქცია იმ კაცად,
რაც ახლა ვარ! - ბოლო სიტყვები წამოიყვირა მამაკაცმა და ხელში მოხვედრილი ბალიში
იატაკზე ისროლა.
-მკვლელი ხარ! შენ ჩემი დათუნა მომიკალი! ხელებში ჩამაკალი ქორწილის დღეს! არამზადა
მკვლელო! - განწირული ხმით ყვიროდა ეკატერინე, რომელსაც ნაკადად სდიოდა ცრემლები.
-ჰო, მკვლელი ვარ. ჰო, მე მოვკალი შენი ბიჭი, მე! - სიძულვილით აენთო თვალები ნაკაშიძეს.
- მაგრამ არ ვნანობ! წამითაც არ ვნანობ მაგ ვირთხის მოკვლას! ამ დილით საუზმეზე
კვერცხის მაგივრად ლორის ჭამას უფრო ვინანებ, ვიდრე მაგის დამპალი სიცოცხლის
მოსწრაფებას! - ტონს თანდათან უწევდა ლევანი.
ანდრეა სწრაფად ეცა კარს და დაკეტა, რათა ყვირილის ხმა გარეთ არ გასულიყო. შემდეგ
ეკატერინეს მივარდა და ზურგიდან მოხვია ხელები მხრებზე.
-დაჯექი, თორემ ცუდად გახდები. - მშვიდად უთხრა მიუხედავად იმისა, რომ თვითონაც
იცოდა, მისი სიმშვიდე მეტად გაახელებდა გოგონას.
-ჩემი მოკვლა ასე მარტივი რომ იყოს, დიდი ხნის წინ მიმსხვერპლიდა რომელიმე ვირთხა.
მაგრამ ასე ადვილად მოსაცილებელი კაცი არ ვარ მე. ბევრჯერ ცადეს ჩემი მოკვლა, მაგრამ
მაინც მოვახერხე ფერფლიდან აღდგომა! მე შურისძიების იარაღი ვარ და მანამ არ მოვკვდები,
სანამ ყველას არ მივუზღვავ სამაგიეროს!
-მაგან ყველაზე მეტი დამიშავა! მაგ ვირთხამ მაქცია ამ კაცად! თვითონ ანგელოზი იყო, არა?!
წესიერი და ღირსეული შვილი და მოქალაქე! მე ვიყავი ცუდი?! მე ვიყავი ცუდი?!
-იცი, რა ქნა? იცი, რა ქნა შენთვის და ყველასთვის სანაქებო დათუნამ?! თხუთმეტი წლისები
რომ ვიყავით, მამამისს მანქანა მოპარა და კლასელის წვეულებაზე იმით წავიდა. იცი, რატომ
მოპარა? - ყველასთვის რომ დაენახებინა, მარტო წიგნის ჭია კი არა, „მაგარი ტიპიც“ იყო! მერე
რა მოხდა, იცი? - მთვრალი დაჯდა საჭესთან და მანქანა დაამტვრია. როგორ დაამტვრია? -
გადასაგდები იყო მანქანა! ლიუდმილა და თემური მაგ დროს თბილისში იყვნენ, მანქანა
ფარეხში ეყენათ და იქიდან მოიპარა. ერთი კვირა ჰქონდა თავისი დასვრილის ასალოკად,
თორემ ყველა გაიგებდა, რომ „წმინდანი“ დათუნა სვამდა კიდეც და სცოდავდა კიდეც! ხოდა
იცი რა ქნა?! იცი, რა მოიმოქმედა შენმა უდიდებულესობამ?! - ჩვენი უბნის ყველაზე ცნობილ
კანონიერ ქურდს მიადგა! თან ვინ გაიყოლა? - რა თქმა უნდა, მე, მისი ძმა და პირველი
ძმაკაცი! აბა როგორ? - გასაჭირში ხომ არ დავაგდებდი საყვარელი ნათლიის შვილს?! ხოდა იმ
ქურდმა, რომელიც ახლა საფლავში განისვენებს ძალიან მშვიდად, საქმე შესთავაზა დათოს იმ
ფულის სანაცვლოდ, რომლითაც ძვირფას მამიკოს ზუსტად ისეთივე მანქანას უყიდდა.
რამხელა ფულზე იყო საუბარი?! თანაც თხუთმეტი წლის ღლაპისთვის. რა ექნა, ჩვენს საწყალ
დათიკოს?! - დათანხმდა და, რა თქმა უნდა, მეც დამითანხმა. ერთ კვირაში ახალთახალი,
ზუსტად იმავე მარკისა და ფერის მანქანა იდგა თემურის ფარეხში და დათუნას სინდისიც
დარჩა შეუბღალავი. მაგრამ იცი, რა იყო პრობლემა?! - ბევრი ფულის შოვნამ ძალიან მოხიბლა
ჩვენი ბიჭიკო - მეტი მოუნდა! კიდევ წავიდა „ჩორნასთან“ და მეც თან წამიყოლა. მე არ
მინდოდა! სულ მემახსოვრება და არასდროს დამავიწყდება ის სიტყვები, რომლითაც მე,
აყალმაყალის მოყვარული, უგვანი შვილი მას, ანგელოზ დათუნას, ვთხოვდი, რომ კანონიერ
ქურდებთან საქმე არ დაგვეჭირა. მაგრამ არ მომისმინა მაგ ვირთხამ! არ მომისმინა და მერე
დაიწყო ყველაფერი. უბანში ხმა რომ გავარდა, დათუნა და ლევანი „ჩორნასთვის“ მუშაობენო,
ლიუდმილა ფეხებში ჩაუვარდა დედაჩემს და თხოვა, გეხვეწები, შენი შვილი მოაშორე ჩემსას,
თორემ ცუდ წრეში ატრიალებსო. გაიგე?! - თურმე მე ვატრიალებდი დათუნას ცუდ წრეში!
ხოდა დედაჩემი და მამაჩემი როგორ აღუდგებოდნენ წინ დიდი თემურისა და ლიუდმილას
თხოვნას? ჩვენ ხომ საკენკს მათი ხელებიდან ვკენკავდით?! - მომისროლეს თბილისში! მაგრამ
უკვე ძალიან გვიან იყო... მე უკვე „ჩორნას“ ძალიან ახლო კაცი ვიყავი. მონათვლას
მიპირებდნენ მალე. ჩემს ასაკში და უკვე მონათვლას, წარმოგიდგენიათ? დათუნას მაგისიც
ეშინოდა. სკოლაში „წარჩინებულ მოსწავლედ“ ყოფნას არ ანებებდა თავს. დღე ნამდვილი
უფრთო ანგელოზი იყო, მაგრამ ღამე?! ძალიან ჭკვიანი იყო და ჩვენს საქმეში ყველაზე კარგად
იყენებდა მაგას. მე რომ არც დამესიზმრებოდა, ისეთებიც დაუტრიალებია ხშირად, მაგრამ
მონათვლაზე მაინც არ იყო თანახმა. „წითელი დიპლომი“ და „ასოცირებული პროფესორობა“
მაინც უნდოდა. მე რომ გამომაგდეს საქართველოში, ჩვენი მშობლებისთვის ისევ წმინდანად
იქცა დათუნა და დედაჩემიც ისევ მის ხატს ფიცულობდა. ვინ იცოდა, სინამდვილეში რა
საქმეებს ატრიალებდა მათი „მომავლის იმედი?“ ვინ იცოდა, რომ ჩვენს სამყაროში ოქროს
ფასი ედო მაგის ჭკუას. საქმეც ეგ იყო. არასდროს ისვრებოდა და არასდროს „იწვებოდა“,
იმიტომ, რომ თვითონ არასდროს მუშაობდა. ეგ საქმე ჩემნაირი „მდაბიოებისთვის“ იყო.
თვითონ მხოლოდ ტვინი იყო. ფულს მარტო მაგაში იღებდა. შეეძლო თან სკოლის
დავალებები ეკეთებინა და თან ახალი საქმეები დაეგეგმა. იცით მაინც, რამდენი წელი იყო
თქვენი დათუნა ჩვენი მთავარი ტვინი?! რამდენი საქმე დაუგეგმავს?! ფულიც ბევრი
აუღია,მაგრამ ფულისთვის არ მოსწონდა დათიკოს ეს საქმე, დათიკოს „კაი ტიპობა“
მოსწონდა. დათიკოს „მაგარი ზურგი“ მოსწონდა. „წიგნის ჭია“ რომ აღარ იყო თანატოლ
ბიჭებში და ჰარიჰარალეზე რომ ახარჯავდა „მეგობრებს“ ფულს, ის მოსწონდა. თავისი
უსუსურობის დასაფარად აკეთებდა ყველაფერს. თავისი ლაჩრული ხასიათის დასამალად...
მე რომ თბილისში ვიყავი შეხება აღარც გვქონია. მე უკვე მონათლული ვიყავი და
„ჩორნასთან“ აღარც ვმუშაობდი. ერთ ზაფულს თურქეთში დამითქვა შეხვედრა. უკვე
სტუდენტი იყო, მე - კანონიერი ქურდი და ჩემს სახელს წონა ჰქონდა. სტამბულში შევხვდით
ერთმანეთს. ძალიან კარგად მახსოვს, როგორ გაეხარდა და გადამეხვია. მითხრა, რომ ბოლო
საქმეს აკეთებდა. უნივერსიტეტში ჩაბარების შემდეგ აღარ სურდა ბიჭს შავი სამყაროს
ზურგი. „ჩორნასთვის“ რომ თავი დაგეღწია იცით, რამხელა ამბავი იყო ეგ?! - რამდენი კაცი
გაგორებულა მისგან თავის დაღწევის მცდელობით?! მაგრამ ეს ხომ გაიძვერა იყო? ასე
მითხრა,“ჩორნა“ მხოლოდ იმ შემთხვევაში გამიშვებს, თუ ძალიან ბობოლა საქმეს გავუკეთებ
პირადად მეო. და, რა თქმა უნდა, ვინ დაეხმარებოდა ამაში?! - მისი განუყრელი ძმა და
პირველი ძმაკაცი, ლევან ნაკაშიძე! უარი არ მითქვამს, მაგ ვირთხისთვის. უარი რომ მეთქვა,
იქნებ დღემდე დავრჩენილიყავი ლევან ნაკაშიძედ, მაგრამ არ ვუთხარი! არც ამჯერად
ვუთხარი უარი. წინასწარ დაგეგმილი რომ არ ჰქონოდა ყველაფერი, საქმის ჩავარდნის
შემდეგ ისე ვერ გამოვიდოდა, რომ მე გისოსებს მიღმა აღვმოჩნდი და ეგ მხოლოდ მოწმე.
წინასწარ რომ არ გაეთვალა საქმის ჩავარდნის შემთხვევაში სამოქმედო გეგმა, მეც
ჩავჯდებოდი ციხეში და ისიც, მაგრამ მაგ ნაბო*ზარს გათვლილი ჰქონდა ყველაფერი,
თითოეული დეტალი! მერე რაც მოხდა, თქვენც კარგად იცით და მეც. ჩემმა ძვირფასმა
ნათლიის შვილმა ჩემ წინააღმდეგ მისცა ჩვენება, მოსკოვში ყველაფერი მიატოვა და
თბილისში გაიქცა. მაგ სულელს ეგონა „ჩორნას“ დაემალებოდა სადმე. ვერც იცოცხლებდა
იმდენი წელი, მე რომ ჩორნასთან ჩემი კაცი არ გამეგზავნა და მეთქვა, მე გადავუხდიდი
ყველაფრისთვის. აი, მაგ დღის შემდეგ, რაც „ჩორნამ“ მე გადმობარა დათუნიას თავი, ძალიან,
ძალიან დეტალურად ვგეგმავდი მაგისი ძაღლური სიცოცლის დამთავრების დღეს. ლევან
ნაკაშიძეც იმიტომ მოკვდა ციხეში, რომ თავისუფლად ქმედების საშუალება მქონოდა.
გგონია, ვინმეს ვადარდებდი? ჩემს მშობლებსაც და დათოს მშობლებსაც მხოლოდ მაგისი
სახელი ეკერათ პირზე. ჩემებს რცხვენოდათ ჩემი. თბილისში ისე მისროლეს, არც
დაფიქრებულან. დათო უფრო იყო მაგათთვის შვილი, ვიდრე მე. მე ფეხებზე დავიკიდე
ყველა და ყველაფერი! მოვკალი ლევან ნაკაშიძე, ნაკაშიძეების ერთადერთი მემკვიდრე.
წამითაც არ მიფიქრია ჩემს მშობლებზე. იმათ მთელი ცხოვრება არ უფიქრიათ ჩემზე და
ერთხელ მე ვაჯობე. იცით, რაზე მწყდება გული? დედაჩემი და მამაჩემი რომ ვერ მოესწრნენ
თქვენს ქორწილს. მათაც დიდი სიამოვნებით დავანახებდი მათი სანაქებო დათუნას
სიკვდილის სცენას. მაგრამ სამწუხაროდ ორივემ ნაადრევად დაგტვტოვა. ეტყობა შვილზე
დარდს გადაყვნენ, საწყლები...
მოკლედ, ასეა თუ ისე, დავაღწიე ციხეს თავი და მერე ცოტა გამიჭირდა. „ჩორნასთან“
დიდხანს მომიწია მუშაობა გაფუჭებულის გასაკეთებლად. რამდენად ირონიულადაც არ
უნდა ჟღერდეს, ისევ მე ვასწორებდი დათუნას გაფუჭებულს. ლანდად ვიქეცი. ერთ დღეს
მოსკოვში ვიყავი, მერე თბილისში, კიევში, სტამბულში… მერე ამერიკაშიც და არგენტინაშიც.
დიდიხნით მომიწია მოგზაურობა. თითოეული დღე კი საჩუქარი იყო შენი დათუნასთვის.
მერე დავბრუნდი საქართველოში და გავიგე, რომ ცოლი მოყავდა ძვირფას დათიკოს. მე მის
დაფურთხებულს ვწმენდდი, ის ოჯახდებოდა - ჩვეულ სტილში იყო დათუნია. რომ გავიგე,
ჯაყელის ქალი მოყავდა ცოლად, მაშინვე მივხვდი, რომ უკეთეს მომენტს ვერც შევარჩევდი.
დათოს სიკვდილი ახვლედიანებს დაბრალდებოდათ და მე მშრალი გამოვიდოდი საქმიდან.
ლევან ნაკაშიძე ხომ მკვდარი იყო? - როგორ მოკლავდა ვინმეს?! ხოდა როგორც კი ქორწილის
თარიღი გავიგე, საჭირო ხალხიც შევაწუხე და საქმეც გავჩარხე. ყველაფერი ძალიან მარტივად
გამოვიდა. იმაზე მარტივად, ვიდრე ვიფიქრებდი.
როგორ გგონია,ეკატერინე, მისი ქორწილის დღეს გავუშვებდი ხელიდან? ერთი დღით მაინც
მივცემდი მაგ ძაღლს ცოლთან ერთად ცხოვრებით ტკბობის უფლებას?! - ისე მოვკალი,
როგორც იმსახურებდა! ყველას თვალწინ, ძაღლურად! ადამიანი ადამიანურად უნდა
მოკვდეს, ლომი - ლომურად, მგელი - მგლურად, ძაღლი - ძაღლურად! თავს იმ წამს
მოვიკლავ, როცა მაგის სიკვდილის მოსწრაფებას ვინანებ! მირჩევნია, ცოცხლად დამაყარონ
მიწა, ვიდრე მაგის დამპალი სული შევიბრალო ოდესმე! რასაც იმსახურებდა, ის მიიღო,
ყველას თვალწინ. მადლობა მითხრას, რომ საყვარელი ადამიანის მკლავებში დავალევინე
სული - მაგასაც არ იმსახურებდა! მთელი ცხოვრება გმირის მოსასხამი ისე ატარა, თითქოს
მის ტანზე ყოფილიყო შეკერილი. მე არც მეამიტი ვყოფილვარ ოდესმე, არც ანგელოზი და
არც კანონმორჩილი, მაგრამ რაც ვარ და ვინც ვარ, მხოლოდ მისი შექმნილია. ათასჯერ რომ
მქონოდა შანსი, ათას ეთხელ მოვკლავდი! ერთადერთი, რასაც ვნანობ ისაა, რომ ყოველდღე
მის საფლავზე დაფურთხება არ შემიძლია. სხვას ეგ ვირთხა არც ოდესმე იმსახურებდა რამეს.
რაც მივეცი, ისიც ზედმეტი იყო. - მთელი მონოლოგის განმავლობაში მორგებული ზიზღითა
და სიძულვილით აღსავსე მზერა ლევან ნაკაშიძემ ბოლო სიტყვის თქმისას მოიშორა და
თავდაპირველი ღიმილი მოირგო ისევ. - აი, სულ ეს იყო თქვენი დათუნა გასვიანი, მთელი
თავისი დიდებულებით! - ტაში შემოკრა და ისეთი სახე მიიღო, თითქოს არც ადარდებდა.
თითქოს თავის კი არა, სხვის ცხოვრების ისტორიას ყვებოდა და როლში იყო შეჭრილი. კარგი
მსახიობისთვისაც კი უფრო რთული იქნებოდა როლიდან გამოსვლა, ვიდრე დუდასთვის იმ
წამს თავდაპირველი ხალისის დაბრუნება იყო.
-ჰო, არა? ვერ იჯერებ შენი პრინცის ურჩხულობას?! გგონია, შენი მტერი ვარ და აქ ამ
ტყუილების სალაპარაკოდ მოვედი?
-იცოდი? იცოდი ჩემი არსებობის შესახებ? იცოდი, რომ ციხეში ვიჯექი? ის თუ იცოდი, ვისი
დამსახურებით?! იცოდი, რომ შენი დათოს გაყიდული ვიყავი?!
-ჰოო?! რაღაც არამგონია... აი, შენს „მეგობარს“ ისეთი სახე აქვს, მგონი, მან ნამდვილად
იცოდა, შენი ბიჭის გრძელი ენის შესახებ! - ირონიული ღიმილი მოიშველია ლევანმა და
თავით ანდრეაზე ანიშნა გოგონას.
შემცბარი კატო მაშინვე მიუბრუნდა ახვლედიანს და თვალი თვალში გაუყარა. ანდრეას ხმა
არ ამოუღია.
-ეკატერინე...
-იცოდი?!
-თოიძემ მითხრა... - თავი დახარა დასჯილი ბავშვივით ახვლედიანმა.
ეკატერინემ ცივად შეუშვა ხელები მამაკაცს და ორი ნაბიჯით უკან დაიხია. ცრემლები უკვე
დაუკითხავად უსველებდნენ ღაწვებს.
ჯაყელი იატაკზე დაეცა. ახვლედიანს ეგონა, გული წაუვიდაო, მაგრამ გოგონას თვალები
გახელილი ჰქონდა. მერე გაურკვეველი ბგერების გამოცემა დაიწყო. პანიკური შეტევა ჰქონდა
ჯაყელს. სუნთქვა უჭირდა, სახეზე წითელი ფერი ედო.
-მგონი ჯობია, მე წავიდე. - ცუდად გამხდარ ჯაყელს გვერდი აუქცია ნაკაშიძემ და სწრაფად
გაიჭრა გარეთ. დაბნეული ანდრეა მაშინვე ძირს დაცემულ ეკატერინეს მივარდა და
ამოაბრუნა.
-რა დროს ისაა, კატო, ვერ ხედავ, ცუდად რომ ხარ?! - წამოიყვირა ახვლედიანმა.
-გა...გაეკიდე! - ხელი კრა მამაკაცს ეკატერინემ, წამოიწია და მაგიდას მიეყრდნო ზურგით.
სუნთქვას მაინც ვერაფრით იწყნარებდა. ხმაურით ქოშინებდა და ვერაფრით ახერხებდა
ამოსუნთქვას.
ანდრეა სწრაფად წამოხტა. ანერვიულებულმა თავზე ხელი გადაისვა და ღია კარში გავარდა.
ლიფტის ცდა არ უფიქრია, მაშინვე კიბეებზე დაეშვა. ისე სწრაფად ჩარბოდა, თითქოს
მართლა უნდა დაეჭირა დუდა და პოლიციისთვის გადაეცა. ვესტიბიულში ჩავიდა თუ არა,
სასტუმროს გასასვლელში დაინახა მაჩაბელი.
-მაჩაბელო! - ბოლო ხმაზე უღრიალა დარბაზის ერთი ბოლოდან მეორეში მამაკაცს. ყველამ
მაშინვე მას გახედა, გაოცებულმა. დუდამაც გაიგო მისი ყვირილი. გაჩერდა, შებრუნდა,
ანდრეას გაუღიმა და გარეთ გავიდა.
-მშვიდად, მშვიდად. შენ რაღა დაგემართა? - ჩაეცინა ბოლოს, ცალი ხელი კისერზე მოკიდა
ახვლედიანს, თავისკენ მიიზიდა და მეორე ხელი ზურგზე დაკრა მეგობრულად.
-გეყოფა ამერიკის აღმოჩენა. წადი და შენს გოგოს მიხედე, ძალიან დიდი ტრავმა მივაყენე,
მგონი. - გაიცინა მაჩაბელმა.
-ასეთი ცივსისხლიანი როგორ ხარ? ეკატერინემ რა დაგიშავა?!
-რაც უფრო დეტალურად ეცოდინებოდა სიმართე, შენს ჯაყელს, მით უფრო კარგად
შეიგნებდა, ვინც იყო მაგისი „უფრთო ანგელოზი“. დუდა მაჩაბელი ხომ მაინც არ მიხსენებია?
-კარგია, რომ მაგას მიხვდი. შეიძლება მიმხვდარიყო, რომ მთელი ეს დრო გიცნობდი და
სიმართლე ვიცოდი.
-ოჰ, როგორ ეშინია ჩვენს ბიჭს ჯაყელის ქალის ახლადგამოჩეკილი ნდობის დაკარგვა. -
ჩაეცინა მაჩაბელს.
-ეგ იმიტომ, რომ ეკატერინეს ტკივილს ეხება საქმე. აბა წადი და მაგისი ბიძაშვილის
მკვლელობის ამბავი მოუყევი? - ისე მოყვები ყველაფერს, ძარღვიც არ შეგიტოკდება. ვინც
იმსახურებს სიკვდილს, უნდა მოკვდეს! - ბოლო სიტყვები განსაკუთრებული ზიზღით თქვა
დუდამ, შემდეგ მშვიდად დაიხურა ქუდი და მანქანის უკანა კარი გაააღო. - ახლა წადი შენს
გოგოსთან და მლანძღე, თუ გინდა.
დუდა რამდენიმე წამით გაკვირვებული შეყურებდა ანდრეას, შემდეგ ჩაიცინა, მხარზე ხელი
დაარტყა ახვლედიანს და თმაზე გადაუსვა ხელი.
ავტომობილი ისე სწრაფად მოწყდა ადგილს, თითქოს წამის წინ ერთ ადგილზე გაჩერებული
არც მდგარა. სწორედ მაშინ მიხვდა ანდრეა, როგორ აორთქლდა მკვლელობის დღეს დუდას
მანქანა ისე უცებ ქორწილიდან.
რამდენიმე წამით გაშტერებული გაჰყურებდა ჰორიზონტს, შემდეგ სწრაფად მოეგო გონს და
ოთახში ცუდად მყოფი ეკატერინე გაახსენდა. ისევ იმავე სიჩქარით გაიქცა ნომრისკენ; არ
უნდოდა, დაეგვიანა და რაიმე საშინელის მომსწრე გამხდარიყო.
სასტუმროს კიბეები სწრაფად აირბინა და ნომრამდე მიირბინა. კარი ღია დახვდა, როგორც
დატოვა. ეკატერინე იატაკზე იწყვა მუცლით, თავი ხელებში ჰქონდა ჩარგული და მოთქმით
ტიროდა. უკვე მერამდენედ, ანდრეას ისევ შეეკუმშა გული მოტირალი ეკატერინეს
დანახვისას და საოცარი სურვილი გაუჩნდა, მისი დახმარების.
-მარტო არ დაგტოვებ! - მტკიცე იყო ანდრეას პასუხი. - მოდი, ადგომაში დაგეხმარები. - ხელი
შეაშველა გოგონას.
-ისევ ცუდად რომ გახდე?! ისევ რომ გაგიჭირდეს სუნთქვა?! - არ დაგტოვებ-მეთქი მარტო! -
ტონს აუწია მამაკაცმაც.
-ეკატერინე... - წამოდგა ანდრეაც. - ახლა შენ უნდა იყო ძლიერი... - ჩვეული, უფერული და
არაფრისმთქმელი ტექსტის წარმოთქმა დაიწყო მამაკაცმა.
-ეკატერინე...
-გგონია, რამეს დავმართებ საკუთარ თავს? - ჰო, ასე უნდა გეგონოს კიდეც! რა ფასი აქვს ჩემს
ცხოვრებას? - მითხარი! როგორღა ვიცხოვრო, როცა ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი შეიბღალა?!
რა... რა... გავაკეთო... - ბოლო ხმაზე ბღაოდა ჯაყელი და ყველაფერს ამსხვრევდა, რაც კი
ხელში ხვდებოდა. - სიკვდილი მინდა! სიკვდილი მინდა! სიკვდილი მინდა, ღმერთო,
გემუდარები! აღარ მინდა... აღარცერთი წამით აღარ მინდა ამ საშინელი ტკივილის ატანა!
-წადი აქედან! - მაშინვე დაუყვირა კატომ მამაკაცს. - არც შენი დანახვა მინდა, დამტოვე
მარტო!
ანდრეამ დიდხანს უყურა მოქვითინე ჯაყელს და ბოლოს მიხვდა, რომ მართლაც ჯობდა მისი
ცოტა ხნით მარტო დატოვება. სიბრალულით სავსე თვალები სწრაფად მოაცილა გოგონას და
ჩუმი ნაბიჯებით დატოვა ნომერი. კარი გამოიხურა და იქვე ჩაიკეცა. თავი სახელურს ქვემოთ
მიაბჯინა და ფეხები გაშალა.
რამდენიმე წამში, წუთში ან საათში ოთახიდან მომავალი ტირილის ხმა მიჩუმდა და ალბათ,
შეწყდა კიდეც. ანდრეამ მძიმედ წამოსწია დაღალული სხეული და ისევე ფრთხილად შეაღო
კარი, როგორც გამოიხურა.
ანდრეამ მთელ გულ-მკერდში იგრძნო რაღაცის ფართხალი, რაც მალევე გადაიზარდა წვაში.
გაუცნობიერებლად დამანჭა სახე - ტკივილი იგრძნო. რაც უფრო მეტად აკვირდებოდა
საწოლზე უსულოდ მწოლიარე ეკატერინეს, მით უფრო მეტად გრძნობდა წვას და მით უფრო
უმძაფრდებოდა ტკივილიც. ასეთ რამეს ცხოვრებაში პირველად გრძნობდა. თითქოს მისი
გული კაკლისოდენა გამხდარიყო, ჭმუნვისგან. ასე ცუდად თავს პირველად გრძნობდა.
ყურები უკიოდა, თვალები უწითლდებოდა და კბილები უკაწკაწებდა.
ანდრეა იქვე ჩაიმუხლა და ახლა საწოლს მიეყრდნო ისე, როგორც კარს ეყრდნობოდა
საათების განმავლობაში.
-ახლა რომ შემეძლოს და რომ მთხოვო, ისე აგაძრობდი კანს სხეულიდან, არც
დავფიქრდებოდი და ვიცი, ის ტკივილიც კი არაფრად მოგეჩვენებოდა, ამასთან შედარებით. -
უძილობისგან დაბოხებული ხმა ძლივს შეურია ოთახში გაბატონებულ და დაღლილ
სიწყნარეს. - არ შეგიყვარდებოდა. რომ გცოდნოდა, სიყვარულს ამხელა ტანჯვის მოტანა
შეუძლია, არასდროს შეგიყვარდებოდა! გამოცდილი რომ გქონოდა ის სულის კივილი,
ხორცის ტკივილი და კანის წვა - საკუთარ თავს სიყვარულზე დაფიქრების უფლებასაც კი არ
მისცემდი! სიყვარული არის ტკივილის უმაღლესი სტადია. უბრალოდ, როცა ჩვენც
ვუყვარვართ მორფს გვაძლევენ, ვერაფერი რომ ვერ ვიგრძნოთ. მაგის შეწყვეტა? - მაგის
შეწყვეტა ცოცხლად სიკვდილის ტოლფასია. სიყვარულის შეწყვეტაა სიკვდილის ტოლფასი
და როგორ გინდა, რომ მე, ჩვეულებრივმა ადამიანმა, სიყვარულის სახელით მოყენებული
ჭრილობის ტკივილი გავითავისო?! როგორ გინდა, რომ განუგეშო, როცა მე თავად ვიყავი მაგ
ტკივილის მიმყენებელი ბევრისთვის. - აზრზე არ ვარ! წარმოდგენაც არ მაქვს, ახლა რა
ტკივილს გრძნობ! საყვარელი ადამიანისგან მოყენებული ტკივილი ყველაზე დიდი
ღორობაა! რატომ უნდა შეიყვაროს კარგმა ადამიანმა ყოველთვის უნამუსო და ნაძირალა?! -
რომელმა წყეულმა კანონმა განსაზღვრა ეგ?! რატომ შეუყვარდა შენნაირ ადამიანს მისნაირი
ვირთხა?! ან სოფოსნაირს რატომ უნდა შევყვარებოდი მე, თავის დროზე. რატომ სეტყვა არ
წამოვიდა იმ დღეს და რატომ მთელი კაცობრიობა არ წალეკა, როცა შენ იმ წყეულ კაცს
შეხვდი და გულში მისთვის ადგილი გამონახე?! ღმერთო, რა დამპალია ეს ცხოვრება... - სუნს
გრძნობ, ეკატერინე? - ეს ჩემი და შენი დამპალი ცხოვრების აყროლებული სუნია! იცი,
ყველაზე მეტად რა მძულს? - რომ არ იმსახურებს ის ნაძირალა შენს ცრემლებს და შენ მაინც
ყველაფერი გამოიფხიკე, რაც გქონდა. რომ ზოგჯერ არ იმსახურებენ სიყვარულს და მაინც,
სწორედ ისინი იღებენ ყველაზე ხშირად და ყველაზე მეტს! იცი, რაზე მერევა გული? -
ბარბარეს რომ მისნაირი კაცი შეხვედროდა, მასაც შეუყვარდებოდა. ალბათ მისნაირს
შეიყვარებს კიდეც! დღეს, თუ არა, ხვალ... მერე მოვა ჩემთან თავისმართლებით და მეტყვის -
„შენ არ იცი, ის რა კარგია.“ იცი რას მივხვდი, ეკატერინე? - ანგელოზები არ არასებობენ
დედამიწაზე და ყველა, ვისაც ანგელოზად მოაქვს თავი, ეშმაკია!
ამას ვერ დაივიწყებ! ამას ვერასდროს ამოშლი შენი ცხოვრებიდან! მაგ ტკივილს ვერ
აიდღლიზავ სხეულიდან - სულ შენთან ერთად იქნება და გეტკინება ყოველთვის, როცა
გაიხსენებ. ხვალაც გეტკინება, ზეგაც, მაზეგაც, კვირის შემდეგაც, თვისაც და წლისაც! - სულ
გეტკინება, როცა შეეხები! სულ გაბრაზდები საკუთარ თავზე და გულის რევის შეგრძნება
დაგეუფლება, სარკეში ჩახედვისას! თავის მოკვლა სულ გენდომება - დღესაც, ხვალაც,
მერეც... დანაშაულის გრძნობა სულ შეგაწუხებს - დღესაც, ხვალაც, მერეც... ყოველთვის
გაგახსენდება - დღესაც, ხვალაც, მერეც... - ანდრეამ ბოლო სიტყვები თითქმის ჩურჩულით
თქვა და წამოდგა. ეკატერინეს შეხედა - სიცოცხლის ნიშანწყალი ისევ არ ეტყობოდა,
უბრალოდ, ახლა თვალებსაც ახამხამებდა. სახეზე კარგად დააკვირდა და იგრძნო, რომ მისმა
თითოეულმა სიტყვამ მიაღწია გოგონას დალუქულ გულამდე. შებრუნდა და რამდენიმე
ნაბიჯი გადადგა. შემდეგ ისევ გაჩერდა და ოდნავ მიუტრიალდა ჯაყელს. - არაკაცი იყო ეგ
შენი დათუნა, მაგრამ შენ მაინც სულ გეყვარება - დღესაც, ხვალაც, მერეც... - ესღა თქვა, თავი
ჩაქინდრა და მორჩილი ბავშვის ნაბიჯებით დატოვა ნომერი.
ანდრეას კარის გახურვის შემდეგ იყო ბინდი და ბურუსი - უკუნითი სიბნელე, რომელიც
გრძელდებოდა რამდენიმე დღით. უჰაერობა, უსიტყოვა, უმოძრაობა, უმადობა -
უსიცოცხლობა. ანდრეა ისე ზრუნავდა ჯაყელზე, როგორც ყველაზე ძვირფას და საყვარელ
ადამიანზე იზრუნებდა. რამდენიმე დღის განმავლობაში მისი ექიმიც იყო, მომვლელიც და
მეგობარიც. ეკატერინე თითქოს კომაში ატარებდა დღეებს - მისი სიცოცხლის ყოველგვარი
ნიშანწყალი დუდა მაჩაბელმა და ლევან ნაკაშიძემ წაიღეს თან.
-ფეხებზე მ’კიდია, დაიჭერენ თუ არა მკვლელს. - ისევ იმავე ტონალობაში ჟღერდა პასუხი.
-მე მივდივარ.
-სად მიდიხარ?!
-მე უკვე ყველაფერი ფეხებზე მ’კიდია. - ნელა წარმოთქვა სიტყვები ჯაყელმა და წამოდგა. -
მალე წავიდეთ აქედან, სულს მიხუთავს აქაურობა.
-ჰო, კარგი, მართალი ხარ. - გულის სიღრმეში გაჩენილ წყენას ფსკერზე ამოსვლის უფლება არ
მისცა მამაკაცმა.
-ანდრეა, იმედი მაქვს, კარგად იმგზავრეთ. აუცილებლად უნდა შევხვდეთ და რაც შეიძლება
მალე. ინფორმაციები გვაქვს გასაცვლელი. არ მომწონს, რომ არ მირეკავთ არცერთი და არ
მიყვებით, რა მოხდა მოსკოვში.
-შეხვედრამდე!
-ეკატერინე, მე ვარ, ანდრეა. გირეკავ, რომ გითხრა, თოიძეს დღეს საღამოსვე სურს ჩვენი
ნახვა. შენი წამოსვლა არ არის საჭირო, მე ავუხსნი ყველაფერს. როგორც შევთანხმდით -
ლევან ნაკაშიძეზე არაფერს ვიტყვი. შეგიძლია მშვიდად იყო და ქალაქიდანაც გახვიდე.
-მე უკვე გითხარი, ჩემთვის სულერთია ყველაფერი. როგორც საჭიროდ ჩათვლი, ისე
მოიქეცი. კარგად იყავი, ანდრეა.
-რას ნიშნავს მიდიხარ, ეკა? სად მიდიხარ? მე და დედაშენი ახლახანს დავბრუნდით, შენც
გუშინ ჩამოხვედი. ისევ ერთად ვართ ოჯახი და შენ ისევ მიდიხარ?
-ეკა, შვილო, რატომ არ მიყურებ თვალებში, როცა გელაპარაკები? როდის აქეთიდან მარიდებ
თვალებს?
-მოსკოვში რამე მოხდა? იქ წასვლამდე არ იყავი ასე ცუდად. ეკატერინე, ხომ არაფერს
მიმალავ?
-მანგლისში ადი მაშინ. მეც მშვიდად მექნება გული და დედაშენსაც. თუ გინდა, სიუზიც
გაიყოლე.
-როცა დათუნა დავასაფლავე?! ჰო, მამა, მაშინ მხოლოდ მისი სხეული დავასაფლავე, ახლა
სულიც.
-ლევან ნაკაშიძის მარჯვენა ხელი ყოფილა თავის დროზე. მკვლელობაც მას დაუგეგმავს,
შურისძიებისთვის.
-არა მარტო. როგორც აღმოჩნდა, დათუნა არც ისე სუფთა ადამიანი ყოფილა. ნაკაშიძე მას
დაუყენებია ცუდ გზაზე და არა პირიქით. ბოლოს კი, როცა საქმე საქმეზე მიდგა, დათუნამ
დედის ნათლულს შეახოცა ხელები და თვითონ აქ გამოიქცა.
-ჩემზე ერთი თავით დაბალი იქნებოდა, სუსტი აღნაგობის, წვერი საერთოდ არ ჰქონდა, თმა
გადახოტრილი.
-მწვანე თვალები ჰქონდა, კურნოსა ცხვირი და ოდნავ შეფაკლული ლოყები - ტიპური რუსი.
-რუსი იყო?!
-აქცენტიანი რუსულით.
-არ ვიცი, ბატონო გიორგი, ზედმეტად ბევრ კითხვას მაყრით! მხოლოდ ის ვიცი, რომ
სრულიად უცხო ადამიანი დაგვადგა თავს ერთ მშვენიერ დღეს, თავი ლევან ნაკაშიძის
მარჯვენა ხელად გაგვაცნო და გვიამბო გასვიანის წარსულის ყოველი დეტალი.
-სად მიდის?
-არ ვიცი და არც დავინტერესებულვარ! მხოლოდ ის ვიცი, რომ აქ გაჩერება აღარ სურს და
აღარც ამ გამოძიების შესახებ აინტერესებს რამე.
-გასაგებია... ძალიან ცუდია, რომ ეკატერინე ჩვენთან ერთად აღარ იქნება, მაგრამ მესმის მისი.
მეშინოდა კიდეც, რომ ეს მოხდებოდა. რას ვიზამთ?! - მან მაინც გააკეთა თავისი მაქსიმუმი
და მნიშვნელოვნად დაგვეხმარა საქმეში.
-ამ ერთი კვირის განმავლობაში იმაზე მეტი გავიგე, ვიდრე შეიძლებოდა. ცუდია, რომ
ეკატერინე არ მოვიდა. კარგი იქნებოდა, მასაც მოესმინა ყველაფერი.
-არც მე მომწონს.
-უნდა წავიდე...
-დახმარება შეეძლება!
-თქვენც?
-იმიტომ, რომ მამაჩვენების დროს საქმის მიჩქმალვა მამაჩემის გარეშე ვერ მოხდებოდა.
თამარა ჯაყელზე ინფორმაცია იმიტომ არ არსებობს, რომ ის ვიღაცამ ყველა საბუთიდან
ამოშალა, საგულდაგულოდ.
-დარწმუნებული ვარ!
-და მამაჩემი რა შუაშია? გგონიათ, რამეს მეტყვის? მან ისიც კი უარყო, რომ თამარას წესიერად
იცნობდა!
-არა, მამათქვენთან დამეგობრება მეტაფორა იყო. სინამდვილეში მის სამუშაო ოთახს უნდა
დაუმეგობრდეთ, სახლში.
-ერთი ოთახი აქვს, სადაც ატარებს მთელ დროს. წესიერად დამლაგებლებსაც კი არ აძლევს იქ
ყოფნის უფლებას...
-წაადგება, წაადგება.
-დავრეკავ, დედა.
-კარგი, მამა.
-არ მომწონს რომ მიდიხარ. თუ რამეა, ერთი ზარი და შენთან გავჩნდებით მე და ბექა, ხომ
იცი?
-ვიცი, ლუკა.
-მაპატიე, ელენე.
-ჩემი ჭკვიანი გოგო ხარ და ვიცი, თუ ამბობ, რომ უნდა წახვიდე, ესეიგი ასეცაა საჭირო. თავს
გაუფრთხილდი, ეკატერინე.
-გავუფრთხილდები, ბექა.
-მანქანა მზადაა!
-წავედი...
„ეკატერინე, ისევ მე ვარ, ანდრეა. ახლა, ალბათ, გზაში ხარ და მობილური ამიტომაც გაქვს
გამორთული. უბრალოდ იმიტომ გირეკავ, რომ გითხრა, ყველაფერი მოვაგვარე. თოიძეს შენი
წასვლა არ გაუპროტესტებია. ესმის შენი და იმედოვნებს, რომ ყველაფერი კარგად გექნება.
შენთან დარეკვაც უნდოდა, მაგრამ მე ვუთხარი, რომ არ ღირდა. მოკლედ, შეგიძლია
მშვიდად იყო. ვიცი, იმ ყველაფრის შემდეგ, რაც გადაიტანე, ამ სიტყვის მნიშვნელობაც კი
გეუცხოვება, მაგრამ დამიჯერე, ყველაფერი გაივლის. შეიძლება მეგობრები არ ვართ და ვერც
ვერასდროს გავხდეთ, მაგრამ ერთ რამეს გეტყვი - მე და შენ მტრები არ გვეთქმის!
მშვიდობიან ცხოვრებას გისურვებ. იმედი მაქვს, ოდესმე ორივე ვიპოვნით სიმშვიდეს. თუ
ჩვენი საქმის წინსვლა დაგაინტერესებს, ყოველთვის მზად ვიქნები შენს ზარზე საპასუხოდ.
ამ შეტყობინებას რომ მოუსმენ, იმედია, არ გაიცინებ და არც გაგიკვირდება რამე. უბრალოდ...
ხანდახან, ანდრეა ახვლედიანსაც უნდება ადამიანობა. კარგად იყავი, ეკატერინე, ბევრი
კრიზისის მიუხედავად, მაინც სასიამოვნო იყო შენთან თანამშრომლობა“.
-მეც სწორედ ეს მჭირდება ახლა. - მონატრებულ ეზოს თვალი მოავლო გოგონამ, ღრმად
შეისუნთქა ჰაერი და იგრძნო, რომ სახლში იყო.
-ლამაზი სიცილი გაქვს, გენაცვალოს შოთა ძია. სულ უნდა იცინოდე! - სახლის კართან
დააწყო ჩემოდნები შოთამ და გასაღები ამოიღო ჯიბიდან. - სახლი დავალაგებინე,
ყველაფერი მოვაწესრიგებინე.
-თუ დამხმარე ქალი დაგჭირდეს, არ მოგერიდოს, იცოდე და დამირეკე. მამაშენმა ასე მითხრა,
არა სჭირდებაო, თორემ აქამდეც გიშოვნიდი ვინმეს.
-როგორც შენ მეტყვი, შვილო. - ჩემოდნებს ისევ დაავლო ხელი კაცმა და სახლში შეიტანა.
ეკატერინემ შედგა თუ არა ფეხი სახლში, სითბომაც მაშინვე დაუარა მთელ სხეულში.
ნაცნობმა გარემომ ერთიანად მოადუნა და დაამშვიდა გოგონა.
-მოიტა ეხლა მანქანის გასაღები მომეცი, შემოვიყვანო შიგნით და მერე შენი ნებართვით
დაგტოვებ. - გაუღიმა შოთამ მონატრებული სახლის თვალიერებაში გართულ ეკატერინეს.
ლუკა თავის საძინებელში, საწოლზე იწვა გულაღმა. მძიმედ სუნთქავდა და თვალებს ორივე
მკლავით იფარავდა. ელენემ ფრთხილად შეხსნა საძინებლის კარი და როგორც კი ასე
მწოლიარე ქმარი დაინახა, გული ეტკინა. იქვე, კიდეზე ჩამოუჯდა მამაკაცს და ფრთხილად
დაიჩურჩულა:
-გთხოვ, რა, ლუკა, ნუ იკლავ ყველაფერს გულში. - თვალებზე ცრემლის თხელი ფენა
გადაეკრო ელენეს.
-ნუ ბრაზდები...
-არ ვბრაზდები! - ისე უეცრად დაიყვირა ლუკამ, ელენე ადგილზე შეხტა, შემცბარი. - როცა
გეუბნები, რომ მეძინება და ლაპარაკი არ მინდა, უნდა შემეშვა და ძილის საშუალება მომცე!
-სანდრო, რატომ ხარ ჩუმად, ბიჭო? რა გაგჭირვებია?! - მეგობრულად დაკრა ვაჩნაძემ მხარზე
ხელი ახვლედიანს.
-მეც სულ მაგას ვეუბნები, ვატო, ამდენს ნუ მუშაობთქო. დილით ადრე გადის და შუაღამეს
ბრუნდება. ახლაც, ალბათ, შენ გამოა ამ დროს სახლში. - წყენით აღნიშა ლიზამ, მაგრამ
ბოლოს მაინც გაიცინა და ქმარს მიეხუტა.
-ჩემი დროც მოვა. სანდროს ვუყვარვარ და ჩემთვის ეს არის მთავარი. შეიძლება ისე კარგად
ვერ მაგრძნობინებს ამას, მაგრამ მე ხომ ვიცი?!
ლიზა წამით გაჩუმდა და თვალების აქეთ-იქით ცეცებას მოჰყვა. ძმის კითხვამ იმდენად არია,
რომ დაუფიქრებელზე სწორედ იმ წამებში უწევდა დაფიქრება.
-ხომ იცი, რომ ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ხარ?! - ერთგავრი უკმაყოფილება იგრძნო ვატომ.
-ძალიან კარგი თუ ასეა, ლიზიკო. მეც ხომ ეს მინდა, არა? - გაუღიმა ვაჩნაძემ დას და თავზე
აკოცა. - უბრალოდ მინდა, ერთი რამ იცოდე და გახსოვდეს ყოველთვის - მე ჯერ შენი ძმა ვარ
და მერე სანდროს ძმაკაცი.
-მაინც არ იყო საინტერესო ფილმი. ამ შაბათ-კვირას ავარჩიოთ რამე კარგი და იმას ვუყუროთ.
მარტო დარჩენილმა გოგონამ ყელის ფხაჭვნა და თვალების წვა მაშინვე იგრძნო. ძალიან არ
უნდოდა, რომ ეღიარებინა, მაგრამ მისი სურვილის მიუხედავად, ყრუ ტკივილი იგრძნო
გულ-მკერდის არეში. ტელევიზორი სწრაფად გამორთო და ოთახი მთლიანად ჩააბნელა.
უბრალოდ იჯდა სავარძელში და სიჩუმეში ცდილობდა იმ ძალის პოვნას, რომლითაც
საძინებლის კარს შეუღებდა მეუღლეს და მის გვერდით დაიძინებდა.
რული არაფრით ეკარებოდა. თავში სულ ძმის სიტყვები უტრიალებდა. ქორწინების შემდეგ
თავის ცხოვრებას მხოლოდ ახლაღა დააკვირდა და აღმოაჩინა, რომ თაფლობის თვის შემდეგ
ცოლ-ქმარს ერთი საღამოც კი არ ჰქონდათ მარტოებს გატარებული. მოსიყვარულე
ალექსანდრეც კომპანიის მმართველ ალექსანდრედ გადაქცეულიყო, რომელსაც სრულიად
აღარ რჩებოდა დრო ცოლისთვის. მაგრამ მთავარი პრობლემა ის კი არ იყო, რომ სანდროს
დრო არ რჩებოდა, პრობლემა ის იყო, რომ ახვლედიანს არც კი ჰქონდა ცოლთან დროის
გატარების სურვილი.
ლიზამ თავს ძალა დაატანა და ფიქრები ამოიგდო თავიდან. გადატრიალდა, მუცლით დაწვა
და თავი ბალიშში ჩარგო. ეულმა ცრემლმაც მაშინვე ჰპოვა თავშესაფარი.
-რა?!
ათ წუთში ზუსტად ვაკის პარკის კიბეების მოპირდაპირე მხარეს იჯდა მანქანაში. მობილური
ხელში ეჭირა და კბილების ღრჭიალით ელოდა ზარს. ზარმაც არ დააყოვნა და მალევე
ააზუზუნა მობილური.
-აქ იმიტომ მომიყვანე და შუა ქუჩაში, იდიოტივით, იმიტომ დამაყენე, რომ ეს მომესმინა?!
დამენახე მაინც, შე ახ*არო!
-ჩემმა ნახვამ, როგორც ჩანს, დიდად ვერ შეგმატა მოტივაცია, ამიტომაც სხვა ვინმეს
დაგანახებ ამჯერად.
-იმ კაფის ვიტრინები შეათვალიერე, რომლის წინაც დგახარ. იქნებ ვინ დაინახო?! - ცინიზმის
ზეიმი იგრძნობოდა ჩახრეწილხმიანის ტონში.
ანდრეა სწრაფად შებრუნდა ზურგით მდგარი კაფისკენ და თვალების ცეცებას მოჰყვა.
კინაღამ მობილური გაუვარდა ხელიდან, როცა ფანჯარასთან მჯდარი და მომღიმარი
ბარბარე დაინახა, ინასთან ერთად.
-იცი მაინც, რას გიზამ, შე ახ*არო ნაბი*ვარო?! - სიმწრით და ბრაზით გამწვანებულმა, ძლივს
ამოიღო ხმა.
-ვინ გიორგი? - გაოცებით იკითხა და წიგნი ისე დახურა, ორი თითი, სანიშნად, შიგ ჩატოვა.
-შემოუშვი... - ღელვა შეეპარა ხმაში უფროს თოიძეს, მაგრამ მაინც მედგრად დაიჭირა თავი.
გოგონამ მორჩილად დაუკრა თავი უფროსს და ოთახი დატოვა. სულ მალე ისევ დააკაკუნეს
კარზე და მოხუცმაც ომახიანად შესძახა:
-შემოდი!
კარი ნელა გაიღო. ოთახში გიორგი თოიძე გამოჩნდა. ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი შედგა იქვე
და მამას დააკვირდა, ანდრეასაგან ნასწავლი, ირონიაშეპარული ღიმილით.
-რას უნდა მივაწერო შენი უცაბედი გამოჩენა? - მკაცრი ხმა ჰქონდა მოხუცს.
-ბევრმა მუშაობამ და გადაღლამ ასე იცის - სწრაფად აბერებს. - მამის წინ, მეორე სავარძელში
მოთავსდა თოიძე და ფეხი ფეხზე გადაიდო.
-რადგან ამდენი წლის შემდეგ მოხვედი მივიწყებული მამის სანახავად, თავადაც ვხვდები,
რომ რაღაც საქმე გაქვს. რადგან არც მე ვკვდები და ეჭვი მაქვს, არც შენ უნდა ავადმყოფობდე.
- ცივი და საყვედურნარევი ხმა ჰქონდა უფროს თოიძეს.
-არ ვსულელობ, მამაჩემო, მათი საქმის გამოძიებით ვარ დაკავებული, უკვე რამდენიმე თვეა.
-საქმეს ჩუმად ვიძიებ, თანაც ხომ იცი? - შენი სახელი მუდამ ფარად დამყვება ყველგან! -
ბოლო სიტყვებზე ცინიკურად ჩაეცინა მამაკაცს.
-არ მესმის, რა არის ამაში ასეთი რთული დასაჯერებელი? მე გამომძიებელი ვარ და ვიძიებ
ისეთ საქმეს, რომელშიც ძალიან ბევრი მკვდარი და იდუმალი ფაქტებია. ნებისმიერი
გამომძიებელი ასე უნდა იქცეოდეს. - მხრები აიჩეჩა გიორგიმ და მამას გაუღიმა.
-თავს ნუ იშტერებ! - წამოიყვირა რეზომ და წინ წამოიწია. - შეეშვი მაგ საქმეს, სანამ საღ-
სალამათი ხარ!
-მე კი მგონია, მასეთებს ერთხელ თუ დაეჯახება ვინმე და მოსვამს თავის ადგილზე, ამდენი
ადამიანიც აღარ იცხოვრებს შიშში!
-აქ არც მეამბოხეობაზეა ლაპარაკი და არც რომანტიკოსობაზე. ჩემი ვალია, რომ დამნაშავე
ციხეში იჯდეს, პატიოსანი მოქალაქე კი მშვიდად ცხოვრობდეს.
-ღმერთო, რა ჯიუტი ხარ! სულ დედაშენს როგორ დაემსგავსე, როცა ჩემი პროფესია გინდოდა
შენც?!
-ოჰ, ჰო, როგორ დამავიწყდა. სად გეკადრება შენ მთავარი პროკურორის პოსტი, არა? შენ
უფრო რიგითი გამომძიებლობა გხიბლავს, ნებისმიერ გამვლელთან რომ გიწევდეს ანგარიშის
ბარება. - ცინიკურ ღიმილს არ იშორებდა სახიდან რეზო.
-არა, შენმა მზემ, ცუდი ცხოვრება მაქვს მე და შენ უკეთესად ხარ, ადამიანისას რომ აღარ
გიგავს სახე!
-შენთან ლაპარაკს აზრიც არ აქვს. გაფუჭებული მაგნიტოფონის სმენას ემსგავსება ჩვენი
ყოველი დიალოგი. - ამოიხვნეშა თოიძემ. - მოდი შევთანხმდეთ, შენ ერთხელ მაინც,
ცხოვრებაში, გააკეთებ იმას, რასაც მე გთხოვ, მერე მე მადლობას გადაგიხდი და წავალ.
დავცილდებით ასე ცივილიზებულად. ერთხელ მაინც, არ შეიძლება?!
-რას ქვია, რას ავიჩემე?! გიორგი, კიდევ ერთხელ გიმეორებ, შენ მე იდიოტი ხომ არ გგონივარ,
ამდენი წელი არავის საქმეში რომ არ ჩამიყვია ცხვირი და ახლა მშვიდად ვტკბები
დამსახურებული პენსიით?! დემეტრე ჯაყელი და ირაკლი ახვლედიანი ისეთი ადამიანები
არიან, რომელთა დაპირისპირებაშიც არასდროს უნდა ჩაერიოს სახელმწიფო, გაიგე?!
-არა, ვერ გავიგე იმიტომ, რომ ჩემთვის არ არსებობს საქმე ან ადამიანი, რომლის ცხოვრებაშიც
კანონის უზენაესობა ვერ ჩაერევა.
-შენი საქმისა შენ იცი, მაგრამ მე არაფერს გეტყვი. ჩემი შვილი ხარ და მგლის ხახაში
ჩასაგდებად ნამდვილად ვერ გაგიმეტებ! - მტკიცე და უტეხი ჩანდა უფროსი თოიძის ტონიც
და გამომეტყველებაც.
-შენ რატომ გგონია, რომ დედამიწაზე ერთადერთი და განუმეორებელი გულადი არსება ხარ,
რომელმაც ერთხელ და სამუდამოდ უნდა ახადოს ფარდა ამდენწლიან ომს?! გგონია, შენამდე
არავის უცდია?
-დემეტრე ჯაყელის და, თამარა ჯაყელი, სად არის და რატომ არ არსებობს მასზე რაიმე სახის
საბუთი?! - გახარებული გამომძიებელი მაშინვე გადავიდა საქმეზე.
-რა? რომ ვინმე თამარა არსებობს, თუ ის, რომ დემეტრე ჯაყელის დაა? - გაეღიმა მამაკაცს.
-ოხ, გიორგი, რა შეუძლებელი ადამიანი ხარ! - თავი გააქნია რევაზმა და ისევ ამოიხვნეშა. - ამ
საქმეს, ალბათ, ვერასდროს ვერაფერი დამავიწყებს. მაშინ მთელი ქალაქის პოლიცია
მთავრობის დონეზე მუშაობდა მის მიჩქმალვაზე.
-ცნობილი ბიზნესმენის და დღემდე ძალიან გავლენიანი ილია ჯაფარიძის საცოლე იყო, არა?
-მგონი, მაგის გაგება ყველაზე მარტივი ნაწილი იყო. - გაეღიმა მოხუცს. - თბილისში დღემდე
დაიძურწება ეგ ჭორი.
-ჰო, ხალხი დღემდე შიშით მოიხსენიებს მათ გვარებს და შესაბამისად, ლაპარაკსაც ყველა
ერიდება.
-ამისთანა რა მოხდა მათ შორის, მთავრობის დონეზე რომ იყო საჭირო ყველაფრის
მიჩქმალვა?
-ვინ იყო?
-გივი.
-ნათლიაჩემი გივი?
-მაინც რა მოხდა?
-რა?! რატომ?!
-ზუსტი მიზეზი არავინ იცის, მაგრამ ფაქტია, რომ ქალი მტკვარში არ დამხრჩვალა,
საავადმყოფოში გარდაიცვალა.
-ვერ გადაარჩინეს?
-ნუ გაგიჟდები. ბავში მკვდარი დაიბადა, რაც მოსალოდნელიც იყო - თამარას ძალიან დიდი
დრო ჰქონდა გატარებული წყალქვეშ.
-საქმე, რომელსაც ამდენი ხანია ვიძიებ, მთლიანად ჩემი ოჯახისა და ახლობელი ადამიანების
მიფარჩხულია. მაგარია, არა?! - ჩაეცინა გაოცებულ თოიძეს და ორივე ხელი თავზე გადაისვა.
-ვითომ ახლა არკვევდე შენი წარმომავლობის გავლენიანობას. მეგონა, ეს იყო მიზეზი, რის
გამოც ხუთი წლით დამივიწყე.
-რას იზამ, შვილო? როგორც ჩანს, განგებას სურდა, რომ შენი ოჯახის გაფუჭებული შენ
გამოგესწორებინა, წლების მერე. - გაეღიმა რევაზს.
-თითქოს ყველაფერი უნდა დალაგდეს, მაგრამ ამ დროს ყველაფერი უარესად ირევა ახლა.
რატომ მოიკლა თამარამ თავი? ან ირაკლისა და დემეტრეს შორის გაუთავებელი
დაპირისპირების წარმომქმნელი როგორ გახდა ეს? - წამოდგა ფიქრებით შეპყრობილი
გიორგი და ფანჯარასთან დადგა, ზურგით.
-ზუსტი მიზეზი არავინ იცის, მათ შორის არც მე, მაგრამ ერთი რამ ფაქტია - ომი მათ შორის
თამარას გარდაცვალების შემდეგ დაიწყო. ისიც უეჭველია, რომ ჭორის თანახმად, მათი
ერთმანეთზე გადამკიდებელი ქალი დემეტრეს და უნდა იყოს.
-ხო, მაგრამ რატომ? რატომ? - ჩაფიქრდა თოიძე და ორივე ხელით რაფას დაეყრდნო. - მესმის,
დემეტრე და ილია რატომ შეიძლებოდა გადამტერებოდნენ ერთმანეთს, მაგრამ ირაკლი და
დემეტრე?
-დემეტრე და ირაკლი ბავშობის მეგობრები იყვნენ, თამარა დემეტრეს და, ილია თამარას
საქმრო... რას ვტოვებ? რას ვერ ვხვდები? რატომ მტრობს ილია ორივე გვარს და რატომ
ცდილობს მათ შორის წყლის უარესად ამღვრევას? - თითებს ფანჯრის რაფაზე აკაკუნებდა
გამომძიებელი და თვალდახუჭული ფიქრობდა. - თამარა მშობიარობას გადაყვა, ბავშვი
მკვდარი დაიბადა... ბავშვი მკვდარი დაიბადა... ბავშვი... ბავშვი... - ერთი და იმავეს
იმეორებდა და სულ უფრო უმატებდა თითებით კაკუნს. - ჯანდაბა! - წამოიყვირა ბოლოს
გონებაგახსნილმა და თვალებიც გაახილა. - ნუთუ?!
-წელიწად ნახევრის წინ, კი, სწორად გახსოვს. მაგრამ ეს აქ რა შუაშია? ის საქმე გამოიძიეს,
გახსოვს? ნამდვილად უბედურ შემთხვევას და თაღლითებს ემსხვერპლა.
-უნდა წავიდე.
-სად მიდიხარ? სულ ეს იყო, რაც გაინტერესებდა ჩემგან? ასე უცებ მოვარდი და ახლა უნდა
გავარდე?
-ჯერ ვერაფერსაც ვერ მივხვდი, მაგრამ ძალიან, ძალიან ცუდი ეჭვები მაქვს. - ბიბლიოთეკის
კარი გააღო თოიძემ. - აბა კარგად იყავი! - მამას დაემშვიდობა და იქამდე აორთქლდა
ოთახიდან, სანამ რეზო კიდევ რამეს კითხავდა შვილს.
-ახლა კარგად მომისმინე, როგორც კი მამაშენის კაბინეტში შეხვალ, ყველა უჯრას და კუთხე-
კუნჭულს დაძებნი ძალიან, ძალიან დიდი დაკვირვებით, გაიგე? მარტო კაბინეტს კი არა,
სახლის თითოეულ ადგილს, სადაც კი შეიძლება, რამეს ინახავდეს.
-ეს ხომ ისედაც ცხადზე ცხადი იყო, ბატონო გამომძიებელო, რატომ ღელავთ?! - გაიკვირვა
ანდრეამ თოიძისთვის უჩვეულო ნერვიულობა.
კარი ჩაკეტილი დაუხვდა, თუმცა მაშინვე მიხვდა, რომ გასაღები ირაკლის სეიფში უნდა
ეძებნა. ისევ უჩუმრად ჩაიარა კიბეები და ირაკლის კაბინეტში ისე შეაღწია, არცერთ
მოსამსახურეს დაუნახავს. პატარა ტუმბოს სწრაფად მივარდა, გამოხსნა და სეიფიც, რა თქმა
უნდა, თავის ადგილზე დაუხვდა. ყველაფერი ცადა: ირაკლის კომპანიის სახელი, მისი
დაარსების თარიღი, ალექსანდრეს დაბადების თარიღი, ანასტასიას დაბადების თარიღი,
თავად ირაკლის დაბადების თარიღი, მაგრამ არაფერმა გაჭრა. ბოლოს გამწარებულმა
ამოიხნეშა და საკუთარი დაბადების თარიღიც აკრიფა. მისთვის მოულოდნელად და
გასაოცრად, კარი მაშინვე გაიღო.
არც იცოდა, ძებნა საიდან დაეწყო. ოთახი საკმაოდ დიდი ზომის იყო და რამდენიმე კარადას
იტევდა, დიდ საწერ მაგიდასთან ერთად.
ანდრეა კარგად ხვდებოდა, რომ მათი წაკითხვის დრო ახლა არ იყო, თანაც ირაკლის ისინი
ადგილზე უნდა დახვედროდა. ამიტომაც ათასჯერ გაშლილი პერგამენტები ათასმეერთედ
გაშალა, წაუკითხავად გადაუღო ყველას სურათი და ორივე თავის ადგილს დაუბრუნა.
მოსასხამიც ისევე დაადო ზემოდან, როგორც ედო და ის უჯრაც მიხურა. დარჩენილი ორი
კარადაც გულისყურით გაჩხრიკა, ამის შემდეგ კი საწერ მაგიდაზე მიდგა ჯერი, თუმცა
ვეღარაფერი იპოვნა და წასვლა გადაწყვიტა. ისედაც საკმარისი ინფორმაცია ჰქონდა და ახლა
მისი წაკითხვა მოუწევდა თოიძესთან ერთად.
-ანასტასიას ნახვა მინდოდა, მაგრამ სახლში არ არის. - ცივად დაუბრუნა პასუხი და გვერდი
აუარა.
-ჰო, წესით ახლა სახლში არავინ უნდა იყოს. მეც გაუთვალისწინებელი მიზეზის გამო
დავბრუნდი.
-მაინც რამ შეაწუხა თვით ირაკლი ახვლედიანი? - ზიზღნარევმა ღიმილმა გაუპო ბაგეები
ანდრეას.
-შენგან განსხვავებით!
-კარგი რა, ხომ იცი? - ჩემგან კარგს არაფერს უნდა ელოდოს კაცი! მე მხოლოდ სხვისი
ხელიდან სამადლოდ გამოწვდილი საკენკის კენკვა მეხერხება.
-ხომ იცი? - რამდენიც არ უნდა უარვყო, ძალიან ვგავართ ერთმანეთს! - გაუღიმა ანდრეამ
მამას და მოსცილდა. - აბა კარგად იყავი, ირაკლი, მე სამსახურში მეჩქარება! - ზურგი აქცია
და ხელი დაუქნია.
-გაიქეცი, გაიქეცი, საქმე არ დაგრჩეს გაუკეთებელი! - ჩაეცინა ირაკლის და მანაც აქცია ზურგი
შვილს.
-ეს საქმე ერთ დღეს შეგვიწირავს ორივეს, გრძნობთ? - ბოლოს ძლივს დაეხსნა სიჩუმეს
ანდრეა და გამომძიებელს მიმართა.
-ბოლომდე უნდა გავიდეთ, ანდრეა, სხვა გზა არ გვაქვს. - უცნაური სევდა ედგა თვალებში
დეტექტივს.
-ამის თქმა არ შემიძლია. სანამ არ დავრწმუნდები, რომ მართალი ვარ, ვერაფერს გეტყვით. -
თავი ოდნავ ჩახარა გიორგიმ.
„ჩემო კეისარო,
ახლა ღამეა, ჩემს ოთახში ცივა. შუქი არ არის, თუმცა ლამპის შუქზე მაინც ვახერხებ შენთვის
მოწერას. ხელები ხშირად მიოფლიანდება, გული ისე გამალებით მიცემს, თითქოს
საგულედან ამოხტომა და ფურცელზე გაწოლა სურდეს. ჩემს გულს ამ სიტყვებთან ერთად
სურს შენამდე მოღწევა, კეისარო.
დამპირდი, გნახავო და ისევ მომატყუე. არაუშავს, უკვე შევეჩვიე. მესმის, რომ შენი ცხოვრება
მე არ მეკუთვნის და იმ დროს უნდა ვჯერდებოდე, რომელსაც შენ ჩემთვის იმეტებ. იცი? -
გუშინ ჩვენი კაკლის ხე ვნახე, აყვავებულა. მომავლ ზაფხულს, ალბათ, დიდ ჩრდილსაც
გაიკეთებს უკვე. იქნებ ღამ-ღამობით ჩვენს ეზოში შემოპარვა შეძლო, ერთად დავსხდებოდით
ჩვენი ხის ქვეშ და ვისაუბრებდით დაუსრულებდლად.
შენი ხმა მომენატრა, კეისარო. ხანდახან მგონია, რომ საუკუნეებით ვცილდებით ერთმანეთს.
ყოველი შეხვედრა უკანასნკელი მგონია, ყოველი დამშვიდობება - სამარადისო. მენატრები
მაშინაც კი, როცა ჩემი ოთახის ფანჯარასთან ვდგავარ და ხარბად ვისუნთქავ ნიავის
მოტანილ შენ სურნელს.
ჩვენი ცხოვრების ტრაგედიაა - როცა ახლოს ხარ, შენგან ათასეული კილომეტრებით შორს
ვგრძნობ თავს და როცა შორს ხარ, იმდენად მეახლოები, ხელის გაწვდენა და შენი ჩახუტება
შემიძლია.
-შენს კატერინას.“
-მაგრამ ვისი?
-შემდეგი წერილი წაიკითხეთ, ანდრეა. - კითხვა უპასუხოდ დატოვა თოიძემ და სმენად იქცა.
ახვლედიანი შემდეგ ფოტოზე გადავიდა. წერილის ავტორი ამჯერად „კეისარი“ იყო.
„ძვირფასო კატერინა,
მივიღე შენი უკანასკნელი წერილი და უნდა გითხრა, რომ ცოტა ნაწყენი დავრჩი. ჩემო
დედოფალო, ნუთუ არ იცი, რომ ჩემი ცხოვრების თითოეული წამი მხოლოდ შენ გეძღვნება
და სხვას არავის?! ჩემი ცხოვრება შენ გეკუთვნის, ძვირფასო. მე მონა ვარ შენი, სამარადჟამოდ!
მაპატიე, რომ ვერ მოვედი და გნახე. ვიცი, რა საშინელი კაციც ვარ! ვიცი, რომ ხშირად
გპირდები და მხოლოდ ხანდახან ვასრულებ, მაგრამ, კატერინა, შენ ხომ ასეთი საშინელი
გიყვარს ჩემი სული?!
წუხელ სიზმარში გნახე, იცი? ჩვენს სახლში მელოდი. ფანჯრის რაფაზე იყავი
შემოსკუპებული. შენი გრძელი და ნატიფი ფეხები მზისთვის მიგეშვირა და უხვად
აფრქვევდი გარშემო შენს ბრწყინვალებას. დედოფალო, შემდეგში, როცა ჩვენს სახლში
შევხვდებით, მინდა, რომ ასე დახვდე შენს კეისარს. კეისარს, რომელსაც სულ სჭირდები, სულ
ენატრები, სულ ელანდები...
კატერინა, შენ არც კი იცი, რა ძლიერია ჩემი გრძნობა შენდამი! მინდა, რომ მთელ სამყაროს
დაგპირდე; მთელი ქვეყანა იმ ნატიფ ფეხქვეშ გაგიფინო, რომელსაც ასე გამომწვევად
უფიცხებდი მწველ მზეს, ჩემს სიზმარში.
„ჩემო კეისარო,
შენმა ბოლო წერილმა საოცრად გამახარა. ვარდები იყო ულამაზესი, თუმცა არტურმა
ჩათვალა, რომ ის მის ცოლს მიართვი და პომპეზურად დაადგმევინა მისაღებ ოთახში. ყოველ
დილით მახარებს მათი დანახვა. მათი შეხებისას თითქოს შენგან წამოსულ მუხტს ვგრძნობ
კანქვეშ. მაგრამ მეშინია... ვიცი, რომ ერთ დღესაც გავიღვიძებ და დამჭკნარი ყვავილები
სანაგვე ურნაში დამხვდება მოსროლილი.
იცი, რას გეტყვი?! - ეგ ვარდები სულაც არ იყო ჩვენი სიყვარულის სიმბოლო! ჩვენი
სიყვარული არასდროს დაჭკნება და ამოყოფს თავს ნაგავში. ჩვენი სიმბოლო ჩემი სახლის
ეზოში დარგული ის კაკლის ხეა, რომელიც ყოველ დღე იმაგრებს ფესვებს მიწაში და
მედიდურად იწონებს თავს, სხვებთა შორის.
ერთი სული მაქვს, ეს კვირაც მიილიოს და შაბათს შენი ნახვა შევძლო ჩვენს სახლში. შენი
სიზმრის ქალი ისე დაგხვდება, როგორც ეს შენ ისურვე, კეისარო.
შენი დედოფალი გელის... შენი კატერინა სულ შენთანაა, ფიქრებით და ცდილობს, შენი
ცხოვრების ყველაზე მიუწვდენელი და შავ-ბნელი წერტილები გააფერადოს. ვიცი, რომ
ოდესმე მთლიანად შევისრუტავ შენს არსებობას და ბოლომდე გაფერადებული, მზად იქნები
ჩემთვის ხელის ჩასაჭიდად და აქედან წასაყვანად.
მალე შევხვდებით, ჩემო კეისარო. ჩვენს სახლში მუდამ დაგელოდები, ფანჯრის რაფაზე
შესკუპებული.
-შენს კატერინას.“
-ეს არტური ვინღაა? - ისე ჰკითხა ანდრეამ გამომძიებელს, თითქოს მას უნდა სცოდნოდა
პასუხი. - ძალიან პათეტიკური წერილებია, უცნაური სახელებით.
-აშკარაა, რომ ორივე ავტორის მიზანიც სწორედ ეს იყო. სასიყვარულო წერილებია, თანაც
საიდუმლო.
-მამაჩემის ოთახი ორასი წელი მაინც იქნებოდა დაულაგაბელი. ეშმაკმა უწყის, ვის
სასიყვარულო წერილებს ვკითხულობთ ახლა!
„ჩემო კეისარო,
ქორწილი ახლოვდება. დაწყევლილი დღის სულისწამღები ხმა სულ უფრო ცხადად ჩამესმის
ყურებში.
მჯეროდა, რომ ამ ქვეყნის მიწიერება იმდენად ფართო იქნებოდა, ჩვენს ბრალიან სიყვარულს
დაიტევდა. იმისიც მწამდა, რომ ის, რაც ნამდვილი და წრფელია, ვერასდროს იქნება
ცოდვათაგან შებღალული.
კეისარო, მინდა ბოლომდე მწამდეს ამის. კვირას მინდა, რომ ვიწამო ამქვეყნიური
სიყვარულის ჭეშმარიტება.
მოდი! მე გელოდები...
უყვარხარ...
ისევ ვიღაც მპოულობს და სახლში მიმათრევს. მეუბნებიან - სასმლის სუნად ყარხარო. არადა,
მხოლოდ ჩვენ ორმა ვიცით, რომ ეს სასმლის კი არა, ჩემი აქოთებული სულის სუნია!
ცოლი ჩემთან მოკარებას ცდილობს, მე კი ისე ვიშორებ თავიდან, თითქოს არც მახსოვდეს,
რომ იმ დამპალ მუცელში ჩემი ნაშიერი უზის.
მეზიზღებიან!
კატერინა, მე ისევ მინდა შენთან ერთად კაკლის ხის ქვეშ დგომა და დაუსრულებლად იმაზე
ჩურჩული, რომ არ არსებობს შენზე დიდი ქალი ამ უაზროდ განიერ ქვეყნიერებაზე. მე შენთან
ერთად მინდა, ყოველი დილის შეხვედრა და ყოველი ღამის გაცილება.
არ მჭირდებიან!
ნეტავ რა უნდა გეთქვა?! ნეტავ რა უნდა გეთქვა, იმ დღეს?! ნეტავ რა უნდა გეთქვა?!
გევედრები! მაპატიე...
მჭირდებოდი,
გჭირდებოდი,
ჩემო დედოფალო, ჩემო კატერინა, ჩემო ერთადერთო, ჩემო სანუკვარო - შენი არაკაცი, შენი
უღირსი, შენი საშინელი და ლაჩარი კეისარი - ვერ მოგიფრთხილდა...
ნეტავ რა უნდა გეთქვა?! ნეტავ რა უნდა გეთქვა?! წყეული სიტყვები, რომლებიც შენს ბაგეებს
არ მოწყდა და მე ვერ გავიგონე!
-რა მოუვიდათ?! თამარას და ბავშს რა ბედი ეწიათ?! მამაჩემის ბოლო წერილი რას ნიშნავდა?!
მოკლეს?
-თავი მოიკლა...
-და როგორც ჩანს, ბავშვიც მოკლა. - დაამატა გიორგიმ ოდნავ უფრო მოგუდული ხმით.
-ვის ადარდებს დეტალები?! - წამოიყვირა ანდრეამ. - ვის ადარდებს დეტალები, როცა ახლა
ყველაფერი ცხადია. მისი დამოკიდებულება დედასთან, მისი დამოკიდებულება ჩემთან - მას
ვძულვართ, ორივე... ჩვენ... ღმერთო, მე შევუშალე მას ხელი, რომ თამარასთან ბედნიერი
ყოფილიყო. მე ვიყავი, ბატონო გამომძიებელო, წარმოგიდგენიათ?! - ამ ყველაფრის მიზეზი მე
ვარ! - ნერვულად იცინოდა მამაკაცი და ოთახში მიმოდიოდა.
-მამაჩემს უყვარდა... თამარა უყვარდა... ვიღაც უყვარდა... გესმით? - მამაჩემს უყვარდა! აი, აი,
ისე ძლიერ უყვარდა. - მობილურისკენ გაიშვირა უსიცოცხლოდ აღმართული ხელი ანდრეამ.
- იმ თითოეული სიტყვით უყვარდა... ჩემამდე... ჩემამდე.
-მამათქვენს მართლა ისე ძლიერ რომ ყვარებოდა თამარა, როგორც ამას წერილებში წერდა,
აუცილებლად იქნებოდა მის გვერდით, ყველაფრისდა მიუხედავად! - ტონს აუწია
გამომძიებელმაც და წამოდგა.
-მე ვერ დამტოვა, ვერ ხვდებით?! ჩემ გამო ვერ მიატოვა დედა! - უნებლიედ ამართლებდა
ანდრეა მამამისს.
-განა ყველა ფაქტი ამაზე არ მიუთითებს, ანდრეა? - ჩაეცინა თოიძეს და ხელები გაშალა. -
ცოლად ერთი ჰყავდა და იმას საყვარლობდა, რომელიც მისი მეგობრის და და პარტნიორის
საცოლე იყო. ხედავთ, სად იმალება ყველაფრის თავიდათავი?! ხედავთ, სად იწყება
ამდენწლიანი მტრობა?!
-ანდრეა, გაჩერდი!
თბილისს რომ გაცდა, ადრენალინმაც იმატა მასში. არც კი იცოდა, სად მიდიოდა, უბრალოდ
მიაქროლებდა მანქანას.
რაღაც დროის შემდეგ მოეშვა და გაზსაც აუშვა ფეხი. მანქანა გზატკეცილიდან გადაიყვანა და
მობილური ამოიღო ჯიბიდან. გაუაზრებლად აკრიფა იმ ადამიანის ნომერი, რომელიც ახლა
ყველაზე მეტად სჭირებოდა და რომელიც ახლა ყველაზე კარგად გაუგებდა.
-აქ უამრავი რამ მოხდა და ყველაფერი თავზე მემხობა. ვინმეს რომ არ მოვუყვე, გავგიჟდები.
ამ ყველაფერს ჩემში ვერ დავიტოვებ, უნდა გნახო!
-ანდრეა, არ შემიძლია...
შუაღამე უკვე გადასულიყო. სავსე მთვარეს ხარბად ირეკლავდა ყვარლის ტბა. ირგვლივ
გამეფებული სიწყნარით ტკბებოდა ვერანდაზე მდგარი და თვალებმინაბული ეკატერინე.
გრძნობდა, რომ მისი სულიერი სიმშვიდე დიდხანს აღარ გასტანდა და მაშინვე დაირღვეოდა,
როგორც კი ანდრეა ახვლედიანი მისი სახლის ზღურბლს გადალახავდა.
მანქანის ხმა მალევე გაიგო და მიხვდა, რომ ანდრეას მისი სახლისთვის მიეგნო. თბილი
ჟაკეტი უფრო მჭიდროდ მოიხვია სხეულზე და გარეთ გავიდა, რათა მამაკაცს შეგებებოდა.
ჯაყელისთვის ასე ნაცნობი ტკივილ და სევდაჩამდგარი თვალები მაინც ვერ დაფარა ანდრეას
ბაგეების ოდნავ შეხსნამ. იმ წამსვე დარწმუნდა კატო თავისი გადაწყვეტილების სისწორეში
და ჭიშკარს მოსცილდა.
-სახლში შევიდეთ, ცივა. - ისეთივე უემოციო ხმა ჰქონდა კატოს, როგორიც მათი ბოლო
შეხვედრისას. ზურგი აქცია მამაკაცს და სახლისკენ გაბრუნდა.
-გამოიქეცი?
-ხატავ? - სასიამოვნოდ გაკვირვებული დარჩა ანდრეა, როცა მისი დასკნით ჯერ კიდევ
დამუშავების პროცესში მყოფ სურათს წააწყდა. ახლა აღარ უკვირდა მთელ ოთახში
გაჟღენთილი საღებავების სუნი, რომელიც შემოსვლისთანავე იყნოსა.
-რატომ გაგიკვირდა?
-მარადისობას.
-იმიტომ, რომ ჩემი ხედვით, ყველა ფერის გადაფარვა ან სხვა ფერთან გაზავება შეგიძლია.
ლურჯის გარდა. ნამდვილი მუქი ლურჯი არასდროს იფარება სხვა ფერით და არც რაიმეს
ერწყმის იმდენად კარგად, რომ თავისი ფერი დაკარგოს.
-რანაირად?! საღებავებით ხომ ყველა ფერი შემიძლია გადავღებო? ერთი გაშრება და მერე
მეორეს გადავატარებ ზემოდან. ასე ხომ გადაიფარება პირველი ფერი?
-ლურჯი ფანქარი რომ აიღო და მთელი ფურცელი გააფერადო, შემდეგ, შავის გარდა,
რომელიმე ფერით მის სრულად გადაფარვას შეძლებ?
-ვერა?
-მხოლოდ ფერს შეუცვლის, მაგრამ არც იმდენად, რომ თავდაპირველი, ფერის გარჩევა ვერ
შეძლოს თვალმა.
-შავიც ხომ ასეა? კიდევ უფრო მეტად ჯიუტი ფერია, ვიდრე მუქი ლურჯი.
-შავი პირველსაწყისია. უბრალოდ შავია და მორჩა, ბუნებაში გაჩნდა ასეთი. შეცდომები ასე
ხომ არ არის? დაბადებისას ხომ არ დაგვყვება? ჩვენ ვქმნით მას მერე, ცხოვრების გზაზე და
რაც არ უნდა დიდი ძალისხმევა დავხარჯოთ, ვეღარ ვშლით.
-უნდა გადაიფაროს კიდეც. რაც უფრო კაშკაშა წითელ ფერს ავიღებთ, მით უკეთესად
გადავფარავთ ლურჯს, მაგრამ ასეც უნდა იყოს. შეცდომები ხომ ტკივილის მშობელია?!
-საინტერესო თეორიაა. ხელოვნების ცოდნით ნამდვილად ვერ დავიკვეხნი, მაგრამ
მომხიბლე. - ჩაიცინა ანდრეამ და კიდევ ერთხელ დააკვირდა ნახატის ერთიანობას. - ეს
გუაშებით შეასრულე ასე ოსტატურად?
-არა, ხელებით.
-რადგან ჩვენ ცხოვრებას საკუთარი ხელებით ვქმნით, არა?! სწორად მივხვდი? - გაეცინა
ახვლედიანს.
-არა, უბრალოდ ხელით მუშაობაც მიყვარს. - მხრები აიჩეჩა ეკატერინემ უემოციოდ; ანდრეას
ისევ ჩაეცინა.
-ქაოტური სურათია...
-და ჩემიც.
-ხანდახან, კარგი იქნებოდა, ეს ცხოვრება შავ-თეთრი რომ იყოს, არა? უფრო მარტივი
იქნებოდა - ან სწორია ან არასწორია. ან ასეა ან ისე.
-ჰო, ხელებში აღარ გაკვდები. - სიმწრის ირონიით გაეჟღინთა თვალები ეკატერინეს - ტუჩები
არც შერხევია.
-იცი?!
-გგონია, რომ უფსკრულის პირას დგახარ და შეიძლება ნებისმიერ წამს გადაიჩეხო, მაგრამ არ
გადარდებს. საერთოდ არაფერი გადარდებს, იმიტომ, რომ უკვე განიცადე ტკივილის
ორგაზმი. მეტად შორს ვეღარ წახვალ.
-მართალი ხარ. ტკივილი არა, იმედგაცრუება გახრჩობს. ყელს გიფხაჭნის, არა? - ვიცი.
-აქ მოსვლის უფლება არ მქონდა. - თავი ოდნავ დახარა ანდრეამ და წარბებსქვევიდან გახედა
გოგონას.
-გეთანხმები.
-შენ თვითონ არ თქვი, ტკივილის ორგაზმს განიცდიო?! - ტუჩის კუთხე ოდნავ აწია კატომ. -
მეტად აღარ მეტკინება.
-არც იმდენად მინდა გტკიოდეს, რამდენადაც ახლა გტკივა. - ტონი ოდნავ აიმაღლა
ახვლედიანმა და წამოიძახა.
-რატომ გაქვს ისეთი სახე, თითქოს ჯერ ყველაზე მთავარი არ გითქვამს და უბრალოდ
მამზადებ? - გამომეტყველება და ტონი საერთოდ არ ეცვლებოდა ეკატერინეს.
-ვახ, ერთი დიდი და თბილი ოჯახი, არა? - ცინიკურად ჩაეცინა გოგონას. - ჭორები თურმე არ
ტყუოდნენ. როგორ ამბობენ? – „კვამლი უცეცხლოდ არ არსებობს.“
-თამარა მკვდარია? - ახლა უკვე ყველა ემოცია ერთიანად აწვებოდა გოგონას ხმაში.
-ჰო, რა თქმა უნდა, ჩვენსავე სახლებში შეინახავდნენ, ჩვენთან ასე ახლოს, იცი რატომ? -
იმიტომ, რომ ისინი დარწმუნებულები იყვნენ, პასუხების პოვნას არასდროს შევეცდებოდით.
დღემდე ისე მოვიტანეთ თავი, ამ ბრმა სიძულვილით გაჟღენთილებმა, ერთხელაც არ
გაგვჩენია კითხვა - რა მოხდა? რატომ მოხდა? და როგორ მოხდა?
-წარმოდგენა მაინც თუ გაქვს, რახელა ზიზღი და ცოდვა ტრიალებს ჩვენ ორ გვარს შორის?! -
უცებ მიუბრუნდა ჯაყელი ახვლედიანს და ცრემლიანი თვალები მიანათა.
-კიდევ რა?!
-თამარა არ დამხრჩვალა. წყლიდან მისი ამოყვანა შეძლეს, მაგრამ ნაადრევი მშობიარობა
დაეწყო და საავადმყოფოში, მშობიარობას გადაყვა. მე ძმა, შენ კი მამიდაშვილი უნდა
გყვყოლოდა. - ხმა აუთამაშდა ახვლედიანს.
-კატერინა... ღმერთო ჩემო, დავიჯერო დამთხვევაა, რომ მამაჩემმა ეკატერინე დამარქვა?! მისი
სახელი მქვია!
ისე მაგრად უჭერდა ხელებს, ისე ძლიერად, თითქოს მისი დაშლილი ნაწილების ისევ ერთად
შეკვრა და სამუდამოდ ასე შენახვა სურდა.
ისე ძლიერ ხვევდა ხელებს, თითქოს ძვლებამდე უნდოდა თავისი ემოციის მიტანა და მათში
გაჯდომა. რათა ერთხელ და სამუდამოდ დაემახსოვრებინა ეკატერინეს არსს და გონებას -
ანდრეა ახვლედიანი აღარასდროს მისცემდა ჯაყელს განადგურების უფლებას.
ანდრეას გულიდან წამოსული გრძნობა თმის ღერიდან აღწევდა მის ორგანიზმში, მთელ
არსებას ედებოდა და მის გულთან გროვდებოდა. ტირილი უნდოდა. იმ წამს უფრო მეტად
უნდოდა ცრემლების გადმოღვრა, ვიდრე ოდესმე, მაგრამ ვერც არმჯერად ახერხებდა რამეს.
კურცხალიც კი არ უტოკდებოდა თვალზე.
-რატომ გამიმეტე? - საყვადურნარევი ტონი ჰქონდა გოგონას, თუმცა ისევ არ სურდა მისი
ძლიერი მკლავების დატოვება. ანდრეამ ფრთხილად გასწია ჯაყელი, მის ნისლიან ირისებს
თავისი ამღვრეული თვალები გაუსწორა და დაიჩურჩულა:
-იმიტომ, რომ ყოველთვის, როცა ვხედავ როგორ იშლები, შენი გადარჩენისა და დაცვის
ინსტიქტი მიპყრობს და მაშინვე ვპოულობ ჩემს თავში ძალას. ეკატერინე, უშენოდ... არ
გამომდის ამ ყველაფერთან ბრძოლა.
-ასე მოგწონს ჩემნაირი ტანჯული ქალის გვერდით ყოფნა? - ტკივილიანად ჩაეცინა ჯაყელს.
-შენ ტანჯული ქალი არ ხარ. შენ ძლიერი ქალი ხარ! ყველაზე ძლიერი, ვინც კი მინახავს.
შენზე ვსწორდები, ვერ ხვდები? შენი ამტანობაა ჩემთვის მისაბაძი. როცა გავიგე, მამაჩემი ჩემ
გამო ვერ დარჩა თამარასთან და რომ ალბათ დღემდე მე მადანაშაულებს მის უბედურებაში,
თავი ყველაზე არარაობა ადამიანად ვიგრძენი. ჩემ გამოა, ხვდები? ჩემ გამოა დედაჩემი
ყველაზე უბედური ცოლი და ქალი. ჩემგამოა მამაჩემი ისეთი, როგორიც არის. და წამით მეც
ვიფიქრე, რომ ტკივილის განცდის უფლება მქონდა, მაგრამ არა. ყოველთვის, როცა ჩემს
სხეულს შიგნით სისუსტე იჩენს თავს, შენ მახსენდები. ადამიანი, რომელმაც ყველაფერს
გაუძლო, ყველაფერი გადაიტანა და მაინც ფეხზე დგას. შენ ჩემთვის ძლიერი ადამიანის
მნიშვნელობა ხარ, ეკატერინე! ხომ ხედავ? - როგორც კი გამიჭირდა შენთან გამოვიქეცი. უნდა
დავრწმუნებულიყავი, რომ ჩემი ტკივილი შენსასთან შედარებით არაფერია. მაშინაც ასე
გამიკეთე, მოსკოვში. მე უმწეო ბავშვივით ვბღაოდი წარსული ცოდვების გამო, შენ კი მეორე
დღესვე დამანახე ნამდვილი სიძლიერე.
-მერე რა, რომ იტირე? - ყველა ტირის! აბა რისთვის მოვდივართ ამქვეყნად? ცხოვრება
დაბადების პირველივე წამებიდან გვიხსნის, რომ მაგისთვის ვართ ყველანი მოსულები.
იმიტომაცაა, რომ ცრემლებით ვეგებებით ამ ქვეყნად მოსვლას და ცრემლებითვე ვაცილებთ.
ტირილი სისუსტეს არ ნიშნავს. სისუსტე შენი არ წამოდგომა იქნებოდა. ხომ წამოდექი?
როგორც კი ყველაფერი გამოიფხიკე, ხომ დადექი ისევ ფეხზე?
-მერე რა? გაგიშვებ ხელს და ვიცი, რომ არ წაიქცევი. რომც წაიქცე, ეგ სულაც არ იქნება
საინტერესო. საინტერესო დამოუკიდებლად წამოდოგომა იქნება.
-დარწმუნებული ხარ, რომ შევძლებ? გგონია, დაცემის უფლება რომ მომცე, ისევ
წამოვდგები?!
-თუ ოდესმე დაგავიწყდება შენი თავის შესაძლებლობები, გახსოვდეს, რომ სადღაც ახლო-
მახლო მე ვარ და შენი მჯერა. - ეკატერინემ წინ ჩამოყრილი თმა ყურსუკან გადაიწია და
ქვევიდან ახედა მამაკაცს. მთვარის შუქი იმდენად საოცარ თვალებს უჩენდა ჯაყელს, ანდრეამ
თავი ვეღარ შეიკავა:
-თურმე ქალის თვალები ყველაზე ლამაზად სავსე მთვარის ქვეშ მოსჩანან. - გულწრფელად
თქვა და ამოიოხრა. კატოს უნდოდა, ხმა ამოეღო და რაღაც ეთქვა, მაგრამ უნებურად
დამუნჯდა. უბრალოდ უყურებდა მომღიმარ ანდრეას და იმის თქმასაც ვერ ბედავდა, რომ
მისი შავი ირისებიც არანაკლებ ბრჭყვიალებდნენ მთვარის შუქზე. - ხედავ, რა უცებ
დამშვიდდი? ეს გარემო ნამდვილად კარგად მოქმედებს შენზე. - ირგვლივ მიმოიხედა
ახვლედიანმა.
-თითქოს მანძილი სულიერ ტკივილს აქრობდეს, არა? - ჩაეცინა ანდრეას და სხეული მოუშვა.
ისევ იმ ფორმას დაუბრუნდა, რომელშიც სიგარეტს აბოლებდა.
-მაგრამ თავის მოტყუება ასე თუ ისე, მაინც გვეხმარება. - აღნიშნა ეკატერინემ და იმ მხარეს
გაიხედა, საითაც მომღიმარი ახვლედიანი იყურებოდა. - ძალიან ლამაზი ხედია, არა? -
გაეღიმა, როცა მიხვდა, ანდრეა მდელოების თავზე დასკუპებულ ბურთს შეჰყურებდა.
-მარტო მამების?
-გჯერა მაგის? რომ ჩვენც შევძლებთ ოდესმე ბედნიერად ცხოვრებას. შენ არ თქვი, ადამიანი
სატირლად მოდის ამქვეყნადო?!
-კი, მე ვთქვი და ასე ვფიქრობ კიდეც, მაგრამ ბედნიერების ცრემლებიც ხომ არსებობს?! - ისევ
გაეცინა ახვლედიანს და შავი თვალები აუბრჭყვიალდა. ეკატერინესაც გაეღიმა და ისიც
მოშორდა მოაჯირს.
-მერე და არ გვერქვას. - ღიმილით აიჩეჩა მხრები ანდრეამ. - მხოლოდ ორმა ვიცოდეთ - შენ,
ჯაყელმა და მე, ახვლედიანმა.
-რატომ არის ცხოვრება ასეთი, ანდრეა? - სევდანარევი ტონი გაუხდა ჯაყელს უეცრად.
-სიურპრიზებით სავსე. რატომაა, რომ ცხოვრებაში ერთი კეთილი გგონია, მეორე ბოროტი,
ერთს ენდობი, მეორე გძულს და საბოლოო ჯამში, ყველაფერი პირიქით აღმოჩნდება?!
-შენ. - ტკივილმა გაიჟღერა ჯაყელის ხმაში. - ერთი წლის წინ ვინ წარმოიდგენდა ამას? იცი,
რა ბედნიერი ვიყავი? - მეგონა, ჩემი ცხოვრების მამაკაცს მივყვებოდი ცოლად. მეგონა, მასზე
კარგი არავინ არსებობდა და რომ ჩემზე იღბლიანი ქალი არ მოიძებნებოდა ამ ქვეყნად.
როგორ მოხდა, რომ ასე დატრიალდა ყველაფერი და დამრჩა მხოლოდ იმედგაცრუება?
-დამღალა ამ ყველაფერმა. ალკოჰოლი არც მე მაწყენდა და არც შენ. - გაეღიმა გოგონას. - მამა
აქ თავის საუკეთესო ვისკებს ინახავს.
-as you say, beautiful lady. - გაეცინა ანდრეას. ბოთლს საცობი მოხსნა და მათრობელა სითხე
ჭიქებში ჩამოასხა. - რას გაუმარჯოს? - კითხა ღიმილით გოგონას და ჭიქა გაუწოდა.
-იმ ქაოსს, ჩემს ნახატზე რომ დავიტანე და რომელსაც ჩვენი ცხოვრება ჰქვია! -
კმაყოფილებით მიუგო გოგონამ და ჭიქა მიუჭახუნა.
-კარგი ვისკია.
-ნეტავ რას არჩევ. - დაიჭყანა კატო. - ჩემთვის ყველას ერთი გემო აქვს.
-ყველა თავის საქმეში უნდა იყოს ძლიერი! - ბრძენი კაცივით დასძინა ანდრეამ და ჭიქები
შეავსო. - ახლა მე ვიტყვი - იმ მშვიდ ცხოვრებას გაუმარჯოს, რომელიც არასდროს გვქონია!
-ჰო, ნამდვილად, გაუმარჯოს. ეგ კაცი რომ არა, ვინ იცის, კიდევ რამდენხანს ვიქნებოდით
იდიოტები. - გაეცინა ანდრეას.
-ბრმა იდიოტები! - შეუსწორა გოგონამ და მესამე ჭიქაც დანარჩენი ორის გზას გაუყენა. -
ცოტა შევისვენოთ, თორემ მე დავთვერი უკვე.
-კარგი რა, შესვენებისას ეშხი იკარგება! მეათე ჭიქის მერე შეიძლება. - გაეცინა ანდრეას და
მეოთხედაც შეავსო ჭიქები. - ჩვენს ყველა გათენებულ ღამეს გაუმარჯოს, ამ ღამის ჩათვლით!
-შენც ისეთივე მთვრალი ხარ, როგორც მე? - ცალი თვალი მოჭუტა, ხოლო მეორეთი
ალმაცერად შეათვალიერა ჯაყელმა წინ მჯდომი. - დაასხი, რას მიყურებ!
-არა, შენ ოთხი ჭიქა გეყო, მე ასე უცებ არ ვთვრები, მაგრამ უნდა ვაღიარო, რომ ძალიან
ძლიერი ვისკია.
-ასე უსამართლობაა. მერე მე დავთვრები და შენ უნდა მიყურო?
-მხოლოდ ერთხელ. ისე საშინლად, რომ მის შემდეგ სასმლისკენ გახედვაც აღარ მინდოდა. -
გახსენებაზე სახე შეეჭმუხნა გოგონას.
-ასეთი რა დალიე?
-რომ დამეწიო!
-გახსოვს მაშინ, მოსკოვში, იმ საშინელი ტიპის წასვლის შემდეგ ცუდად რომ გავხდი და შენ
მაწყნარებდი?
-ბარბარე, მისი სახელი ბარბარე იყო. შენი ლაპარაკიდან მაშინ ბევრი არაფერი მესმოდა,
მაგრამ ეს გარკვევით გავარჩიე.
-ბარბარე ვახსენე?! - ცივმა ტალღამ დაუარა ანდრეას სხეულში. შვიდივე ჭიქა ვისკი მაშინვე
გაიკრიფა მისი ორგანიზმიდან.
-რატომ დაგაინტერესა? რატომ მიანიჭე მაგ სახელს ამხელა მნიშვნელობა? - პატარა ბიჭივით
ანერვიულდა და დაიბნა ახვლედიანი.
-დაასხი. - გაეღიმა ჯაყელს, როცა მიხვდა, რომ ანდრეას ამ თემაზე საუბარი არ სურდა. -
ვერაფრით დაგათვრე, არა? - თავადვე ცადა უხერხულობის გაფანტვა და გაცინება.
-არა, ცოტა შემაქანა. - გაეცინა ანდრეასაც და შვება იგრძნო, რადგან ეკატერინე ბარბარეს
თემას აღარ ეხებოდა. - რას გაუმარჯოს?
-ცხოვრების ირონიას. - გაეღიმა კატოს. - იმას, რომ შენ ახვლედიანი ხარ და მე ჯაყელი,
მაგრამ ახლა ერთად ვსხედვართ და ვსვამთ. იმას, რომ რამდენიმე კვირის წინ ვერ გიტანდი
და ცივსისხლიან მკვლელად მიმაჩნდი, სინამდვილეში კი ის აღმოჩნდა ცივსისხლიანი, ვისაც
ვაღმერთებდი. კიდევ იცი, რას გაუმარჯოს? - ჩვენი მამები რომ ნამდვილი არაკაცები არიან
და თამარას თამადობით ყველა გააუბედურეს, იმას! ნაგვით რომაა ჩვენი ცხოვრება სავსე,
მაგრამ მაინც აქ ვსხედვართ ახლა მე, ჯაყელი და შენ, ახვლედიანი და ვთვრებით - იმას
გაუმარჯოს!
-ვერც მე ვმღერი.
-მაშინ მოდი, ორივე გავჩუმდეთ და უბრალოდ ვარსკვლავებს ვუყუროთ. აიხედე ცაში, ნახე
რა საოცრებაა! - ორივე ხელი სახეზე მოხვია გოგონამ ახვლედიანს და თავი ზევით ააწევინა.
ანდრეას გაეღიმა და სახეზე მოხვეული ხელები თავისებით დაფარა.
-შენ ხარ ლამაზი. - იმ საღამოს უკვე მეორედ მოწყდა ახვლედიანის ბაგეებს გულწრფელი
ფრაზა. ეკატერინემ მაშინვე დასწია თავი და სათნო ღიმილით მომზირალ ანდრეას გაუსწორა
თვალები. ახვლედიანი მაგრად უჭერდა კატოს წვრილ მაჯებს ხელს და თითქოს მთელი
სამყაროს ენერგიას გრძნობდა, მისგან მომავალს.
-იცი, ქალს კომპლიმენტი როგორ უნდა უთხრა, რომ მისი გული მოიგო, არა? - ჩაეცინა
ჯაყელს.
-იცი, რატომ შემიყვარდა ასე საოცრად შენი თვალები? - ხავერდოვანი ხმით ლაპარაკს
აგრძელებდა ანდრეა. - იმიტომ, რომ ჩემთვის მათში ირეკლება მთელი სამყარო, მისი
განუყრელი ტკივილითურთ. არ არსებობს ჩემს ცხოვრებაში გაჩენილი თავსატეხი, რომლის
ამოხსნასაც შენს თვალებში ვერ ამოვიკითხავ. - გოგონას ხელები თავისი ყელიდან
ტუჩებამდე აასრიალა და ძალიან ნაზად შეეხო ბაგეებით. ეკატერინეს გააკანკალა. მის
ორგანიზმში მოლივლივე ალკოჰოლი მაშინვე გადაფარა ანდრეას ცხელი ბაგეებიდან მის
კანქვეშ შემოსულმა მუხტმა.
-ჩვენ ხომ მხოლოდ სამი კვირის წინ გავიცანით ერთმანეთი ნორმალურად, ანდრეა. - ღელვის
მკრთალმა ღიმილმა გადაირბინა ჯაყელის სახეზე.
-წელს?
-არა, წელს არა, ადრე. მაშინ ძალიან პატარები ვიყავით. - გაეღიმა ახვლედიანს და ჯაყელს
ხელები ფრთხილად ააღებინა თავისი მხრებიდან. შემდეგ თავად წაიღო მარჯვენა ხელი მისი
სახისკენ და თითები ნაზად ჩამოუსვა ახურებულ ყვრიმალებზე. ტრადიციულად, წინ
ჩამოყრილი დალალები ყურს უკან გადაუწია და მეორე ხელი ყელზე მოხვია. - არც
მომწონებიხარ, არც რაიმე ბილწი გამიფიქრია, უბრალოდ შენმა თვალებმა დამატყვევა. -
ოდნავ ჩახრეწვოდა ხმა მამაკაცს. - ვერასდროს ვიგებდი, რა საერთო ჰქონდა შენნაირ ქალს
დათუნასნაირ უბრალო ბიჭთან. შენ ხომ... შენ ხომ იმხელა ქარიშხალს ატრიალებდი შენი
თვალებით, მისნაირი სუსტი როგორ გიძლებდა? ან შენ როგორ იტანდი?!
-ვიცი, რომ ამას არ უნდა გეუბნებოდე, მითუმეტეს ახლა. მაგრამ, ეკატერინე... შენ დათუნაზე
ბევრად მეტს იმსახურებდი, ყოველთვის. შენი თვალები და შინაგანი ქარიშხალი
იმსახურებდა ბევრად ძლიერ ნავსაყუდელს. შენ გვერდით ძლიერი მამაკაცი გჭირდება.
ისეთი, რომელიც დაგიცავს და მოგიფრთხილდება. ისეთი, შენს სამყაროსფერ თვალებს რომ
დააფასებს და დაიტევს...
-და ვინ არის ასეთი მამაკაცი? - ოდნავ წამოსწია თავი ჯაყელმა და ახვლედიანს არიდებული
თვალები გაუსწორა.
ანდრეას ორივე ხელი დაეჭიმა და წამიერად შეცბა. მის თვალებში გამკრთალი სხივი მაშინვე
შენიშნა კატომ.
-ის, ვის თვალებშიც შენც დაინახავ არეკლილ სამყაროს. - მარტივად გასცა პასუხი შეკითხვას
და ჯაყელს ოდნავ ათრთოლებული ტუჩებით გაუღიმა.
ანდრეამ ხელები ეკატერინეს წელს შემოაჭდო და ახლოს მისწია გოგონა. გაუღიმა და მთელი
ძალით ჩაეხუტა.
-ისეთივე საოცარ მეორე ნახევარს იმსახურებ, როგორიც თავად ხარ. დამიჯერე, ოდესმე
აუცილებლად გამოჩნდება ის ღირსეული ადამიანი, ვინც შეგავსებს და სრულფასოვნების
გრძნობას გაგიჩენს. - თან ეხუტებოდა და თან თვალებმინაბული ლაპარაკობდა ახვლედიანი.
ეკატერინე მთელი სხეულით გრძნობდა მის გულწრფელობას. მთელი არსება უცხრებოდა,
როცა ანდრეას ძლიერი მკლავები მჭიდროდ ეხვეოდნენ. ახვლედიანის სიტყვები იმდენად
საოცრად ჟღერდნენ და იმდენად ახლოს მიდიოდნენ მის გულთან, იმ წამს ყველაფრის
დაჯერება შეეძლო. ოღონდ მისი მკლავები ეგრძნო მასთან ძალიან ახლოს და მზად იყო
ერწმუნა, რომ მისთვის აქამდე უცხო იყო ნებისმიერი გრძნობა -სიყვარულის, ვნების,
აღელვების, თრთოლვის, კანკალის და თავისდაკარგვის ჩათვლით.
მჭიდროდ ჩახუტებულებს ერთმანეთის ოდნავ აფორიაქებული სუნთქვაც ესმოდათ და
ყელშიმობჯენილი გულისცემაც. არცერთი ინძრეოდა, არცერთი იღლებოდა, აღარცერთს
უჩნდებოდა დალევის სურვილი. მიღებული ალკოჰოლიც უმალ აორთქლებულიყო მათი
ორგანიზმებიდან. მხოლოდ ის წამი ათრობდა ორივეს; მხოლოდ ის წამი ახვევდა თავბრუს.
იმიტომ კი არ ეხუტებოდნენ ერთმანეთს, რომ რომელიმეს დაწყნარება ჭირდებოდა,
უბრალოდ, იმიტომ...
თენდებოდა.
უნდოდა ეფიქრა. ეფიქრა განვლილ ღამეზე, ეკატერინეზე და იმ ყველაფერზე, რაც მათ შორის
მოხდა, მაგრამ როგორც კი თვალები მილულა, ძილმა წაართვა თავი.
-ვინ არის?!
-ვინ ზურა, ქალო, შემოუშვი ერთი ვნახო, ვინ არის! - გაბრაზდა ჯაფარიძე და ფეხზე
წამოიჭრა.
კარი მალევე გაიღო და ის-ის იყო გააფთრებული ილია საყელოში უნდა სწვდომოდა
სტუმარს, რომ ხელში ერეკლე შერჩა.
-შენ იდიოტი ხარ?! - დაიგრგვინა და სწრაფად მოსცილდა ჯაყელს. - რას მეთამაშები ამხელა
კაცი?!
-რა ჯანდაბამ მოგიყვანა აქ?! გოგონები სახლში რომ დაგხვედროდენ, სად მიდიოდი?!
-იდიოტი ნუ გგონივარ, ილია. გარეთ ვიცდიდი, მანქანაში, სანამ არ დავინახე, რომ ორივე
წავიდა.
-რას ქვია არაფერი? ანდრეას შეეხმიანე? გააფრთხილე, რომ უფრო აქტიურად უნდა
იმოქმედოს?
-გავაფრთხილე!
-მერე?
-რა მერე, ერეკლე?! ორი დღის წინ დავურეკე, რა ჯანდაბა გინდა?! - წამოიყვირა
გაბრაზებულმა ილიამ.
-შენ მე ნუ მასწავლი, როდის რა უნდა გავაკეთო და როგორ. ყველაფერი ისე იქნება, როგორც
ჩვენ ვგეგმავდით.
-ჯერ ვნახოთ, ჩვენი ბიჭი როგორ ივაჟკაცებს. უნდა დავრწმუნდე, რომ ყველაფერი მზად
მაქვს.
-სახლში საშინელი სიტუაციაა. ჩემი ძმა და მისი ნაშიერები თვალებით ჭამენ ერთმანეთს. არ
აღიარებენ, მაგრამ ყველას ერთმანეთი სძულს. ქეთევანი საერთოდ ვეღარ იტანს თავის ქმარს.
ამაზე კარგი სიტუაცია რაღა გინდა?
-მაინც მგონია, რომ ერთი წელი ცოტა ზედმეტი მოგივიდა. ამ დროში რა უნდა მოახერხოს
ახვლედიანმა?
-ცოტაა, მაგრამ ჩვენ ხომ ეგ არ გვადარდებს? - გაეღიმა ჯაფარიძეს. - თავს ვერ შეაყვარებს,
მაგრამ ყველანაირად ეცდება, მის მორჯულებას. ყველაზე საშინელი ხერხების გამოყენებაც
რომ მოუწიოს. ამ პატარა გოგოს და მის ოჯახს ასე მარტივად არ გასწირავს, ვიცი.
-თორმეტი ხდება, ლუკა, არ მიდიხარ სამსახურში? - მშვიდი ხმით ჰკითხა შვილს და მისი
უწესრიგოდ დაყრილი ტანსაცმლის იატაკიდან წამოკრეფა დაიწყო.
-ორსულ ცოლთან ჩხუბი და ზედიზედ მეორე ღამის სხვა საძინებელში გატარება მშვენივრად
ყოფნაა შენთვის?! - უცებ მიანება ლაგებას თავი ქეთევანმა და დოინჯშემორტყმული დადგა
შვილის წინ.
-არ ჩაერიო, დედა. - ამოიხვნეშა ჯაყელმა.
-არანაირად არ ვიქცევი. ვარ ჩემთვის და მინდა, დასვენების ერთი დღე შევირგო, შეიძლება?!
- წამოენთო მამაკაცი.
-მაშინ შემეშვი!
-არ იქცევი სწორად, შვილო. ვირივით იქცევი და იცოდე, კარგს არაფერს მოგიტანს ეს
საქციელი.
-დედა, შემეშვი. პატარა აღარ ვარ და როგორმე თავად მოვაგვარებ პირად პრობლემებს!
-მე გაგაფრთხილე იცოდე! რამე რომ მოხდეს, მე არც შენ მხარეს დავიჭერ, არც ელენესას,
ბავშვი იქნება ჩემი ამოსავალი წერტილი.
-გასაგებია შენი პოზიცია. - ძალით დაყენებული მშვიდი სახე ჰქონდა მამაკაცს. ქეთევანმა
სკამზე დააწყო დაკეცილი ტანსაცმელი, კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი შვილს და კარი
ზურგსუკან მიხურა.
გაბრაზებულმა ლუკამ საწოლის მეორე მხარეს დაგდებული ბალიში ისევ აიღო და ამჯერად
ოთახის კუთხეში მოისროლა. შემდეგ მეორე ბალიში გაასწორა, მუცელზე დაწვა და თავი შიგ
ჩარგო. ცოტახანი იყო ასე, მაგრამ ვერ მოისვენა. ძილი აღარ უნდოდა, ამიტომ წამოდგა,
შარვალი ჩაიცვა და მობილური მოიმარჯვა. სწრაფად აკრიფა ძმაკაცის ნომერი და ზარის
გასვლას დაელოდა.
-ჩემი ტირანი უფროსის ამბავი არ იცი? მაგრამ მოვიფიქრებ რამეს, თუ მეტყვი, რა გჭირს.
-დალევა მინდა და სახლში არა. გეგა თელავშია, ბექა ჩემმაგივრადაც მუშაობს, შენ
გაეთავისუფლები?
-ვახ, შენ ხომ კაცი ვერაფერს დაგაცდევინებს წესიერად. რა დროს დალევაა, ამ დილაუთენია?!
კარგი, მოვიფიქრებ რამეს და ნახევარ საათში შევხვდეთ. სადაც ვართ ხოლმე იქ, ხო?
-ხო, ნახევარ საათში! - მობილური გათიშა ჯაყელმა და მოსაწესრიგებლად სააბაზანოს
მიაშურა.
ილიამ მალევე გაისტუმრა ერეკლე. ჭიშკრამდე მიაცილა და დარწმუნდა, რომ მისი სტუმარი
დაცვის ერთგული წევრების მეტს არავის ენახა. ჯაყელს დაემშვიდობა და უკან დაბრუნდა,
სახლში. კაბინეტის კარი რომ გააღო, წამით მოეჩვენა თითქოს რაღაც ისე ვერ იყო, მაგრამ
ოთახში ჩამი-ჩუმიც არ ისმოდა, ამიტომაც დამშვიდდა და თავის სამუშაო მაგიდას მიუჯდა,
ჩვეულებისამებრ.
-ამ კაცს ძალიან ბევრი და სულელური ლაპარაკი უყვარს! - უცებ გაიგო წყვდიადში მამაკაცის
ხმა და შეხტა.
-რას მაშინებ?! გამოჩნდი! - გაბრაზდა და ოთახის ყველაზე ბნელ კუთხეს მიაპყრო მზერა.
-რატომ გეშინია მერე? ყოველ წამს საფრთხეს არ ელი?! - ჩაიცინა წყვდიადის სტუმარმა და
სინათლეს დაანახა თავისი მიწისფერი თვალები.
-როდის შემოხვედი ან ასე ჩუმად როგორ?! - ოდნავი შიში იგრძნობოდა ჯაფარიძის ხმაში.
-არ მოგბეზრდა ყოველ ჯერზე ერთი და იმავე კითხვის დასმა?! - შეწუხდა სტუმარი და
დივანზე გაირთხა.
-მჭირდება, რომ ყოველთვის ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ იყოს. - ბოთლს საცობი მოხსნა
ილიამ და სასმელი დაბალ ჭიქაში ჩამოასხა.
-აი, ამაში კი ნამდვილად ვუგებთ ერთმანეთს. ამიტომაც შენც მოგიშორებ, როცა ყველაფერს
დავამთავრებთ. - ჭიქა აუწია მამაკაცმა ჯაფარიძეს.
-კიდევ კარგი ზარმაცი ხარ, არა? - გახუმრება ცადა ფერმკრთალმა ილიამ და გაიცინა.
-მოეშვი, მოეშვი და ამოისუნთქე. ფერი აღარ გადევს სახეზე. - წამოდგა ჯაფარიძის სტუმარი.
- სიმართლე რომ გითხრა, ძალიან მომბეზრდა შენს სარდაფში მალვა. როდის მაღირსებ იმ
წყეულ წვეულებას?!
-ფეხებზე მ’კიდია მე ეგ თქვენი ბავშვური თამაშები. ჩემი საქმე არ იცდის! - თვალები აენთო
მამაკაცს.
-სპექტაკლი არ არის. ძალიან კარგი გეგმაა, რომელიც, თუ გაამართლებს, კიდევ უფრო მეტად
არევს ჯაყელთა ოჯახს.
-ან არ გაამართლებს და შედეგად იმას მიიღებ, რომ ანდრეა ახვლედიანს და ჯაყელის ქალს
თავდავიწყებით შეუყვარდებათ ერთმანეთი.
-დარწმუნებული ნუ იქნები. - ჩაეცინა სტუმარს. - კარგი, რადგან ასე გინდა მაგ სისულელის
კეთება, გაცდი. მაგრამ იცოდე, ჩემი მოთმინება იწურება!
-მაგ სიტყვასთან ცოტა ფრთხილად იყავი. თხოვნა კიდევ შეიძლება შეგისრულო, თუ კარგ
ხასიათზე ვიქნები.
-ვინ კაცი?
-ფული გადაუხადე.
-შენ გგონია, რომ უსაქმოდ ვარ. რას ვაკეთებ, ეგ შენ არ გეხება. - გაბრაზდა მამაკაცი.
-ეს შენი პრობლემაცაა. იმ გამომძიებელმა რამე რომ გაიგოს, შენი გეგმა არ ჩაიყრება წყალში?!
-მე კი არა, შენ გავიწყდება, ვინც ვარ. ახლა წავედი და იცოდე, არ გავიგო, რომ შენი და იმ
შენი ყეყეჩი პარტნიორის გამო ჩემს გეგმას საფრთხე ემუქრება, თორემ კარგად იცი, რასაც
დაგმართებთ შენც და იმასაც! - ზურგი აქცია სტუმარმა ილიას და ისევ იმ წყვდიადში
გაუჩინარდა, საიდანაც გამოჩნდა. გაბრაზებულმა ილიამ ხელი მოუსვა მაგიდას და
ყველაფერი იატაკზე გადმოყარა. შემდეგ წინ გადმოყრილი თმა შეისწორა, სახე დააწყო,
ერთი-ორჯერ ჩაახველა და თავადაც დატოვა კაბინეტი.
გულის უცაბედი გაფართხალება იგრძნო, როცა მიხვდა, ანდრეას მისი და ურეკავდა. უცებ
დაიბნა, ვერ მიხვდა, რა უნდა გაეკეთებინა ან საერთოდ, რატომ ურეკავდა მარიამი ანდრეას.
მაშინვე წამოდგა და სახლში შევიდა. კიბეები სწრაფად აირბინა და საძინებლის კარი შეაღო
ფრთხილად.
-ჩემი და. - მტკიცედ დაიჭირა თავი ჯაყელმა, თითქოს არც ადარდებდა, რომ ანდრეას მისი
და ურეკავდა.
-ალბათ გეძებენ.
-ესენი კი, მაგრამ მარიამს რა უნდა სდომოდა ჩემგან? - გაკვირვებით აფახულებდა თვალებს
ახალგაღვიძებული.
-მე მეკითხები?!
-ისევ რეკავს! - წამოიძახა ანდრეამ და ეკრანს თითი გადაუსვა. - გისმენ, მარიამ, რა მოხდა?
რატომ მირეკავ? - უცებ მიაყარა კითხვები გოგონას. - რა?! - წამოიყვირა მას შემდეგ, რაც
პასუხი მიიღო. პლედი მოიშორა და წამოხტა. - ექიმი გამოიძახეთ?! - სასოწარკვეთილი ხმა
ჰქონდა მამაკაცს. - მოვდივარ, მოვდივარ. უთხარით, რომ მალე ვიქნები! - ხელი და ხმა
ერთდროულად აუკანკალდა ახვლედიანს.
-რად მინდა ტაქსი, ჩემი მანქანით წავალ, არ მაქვს ნაბახუსევი! - წამოიყვირა ანდრეამ.
-ასე ვერ გაგიშვებ! - კარში გავარდნილ მამაკაცს დაედევნა ჯაყელი. - ნაბახუსევზე ხარ, თანაც
ახალგაღვიძებული და ძალიან განერვიულებული. საჭესთან არ დაჯდები!
-მეჩქარება!
-რა?!
-ანდრეა, მომეცი გასაღები. - მტკიცე ხმა ჰქონდა ჯაყელს და მამაკაციც მაშინვე მიხვდა, რომ
კატოსთვის იმ წამს არაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა. - მე წაგიყვან. - ისევ იმავე ტონალობაში
გაიმეორა გოგონამ.
-მაშინ იჩქარე! - გასაღები გაუწოდა ახვლედიანმა.
ანდრეამ უცებ ჩაკეტა ჭიშკარი და მძღოლის გვერდით დაიკავა ადგილი. ჯაყელმა მაშინვე
დაქოქა მანქანა.
-ანდრეა, ხელი ახლაც გიკანკალებს. - თვალებით მოცახცახე მარჯვენა ხელზე ანიშნა კატომ
მამაკაცს და ღვედი შეიკრა.
-სწრაფად ვივლი, დამშვიდდი შენ. - გაზს ფეხი მიადგა ჯაყელმა და ადგილს მოწყდა.
ეკატერინე იმაზე ბევრად უფრო გაბედული მძღოლი აღმოჩნდა, ვიდრე ანდრეა ელოდა.
მთელი გზის განმავლობაში ხმა არც ერთს ამოუღია. ჯაყელი საჭეს იყო ჩაფრენილი და
მთელი სერიოზულობით გაჰყურებდა გზას. მის გვერდით მჯდარი კი ღიმილით აპარებდა
მისკენ თვალს. გრძნობდა ანდრეა, რომ ეკატერინეს მისი გასაჭირი ისე ჰქონდა გულთან
მიტანილი და გათავისებული, როგორც თავისი. ვეღარც ითვლიდა უკვე მერამდენედ
აღაფრთოვანებდა ეს ქალი და მისი ქცევა. მისი ძლიერი ბუნება და მებრძოლი ხასიათი
ყველაზე მარტივად - მანქანის მართვის დროსაც კი საოცრად ჩანდა.
საათი ღამის ათს ასრულებდა, როცა ჯაყელმა ანდრეას ნაკარნახევი მისამართით მიგნებული
სახლის წინ გააჩერა მანქანა. ახვლედიანმა სწრაფად შეიხსნა ღვედი და დინჯად გადასვლის
მაგივრად ავტომობილიდან გადაფრინდა. უკვე ეზოს კარს აღებდა, როცა უეცრად მოეგო
გონს და კატოს მიუბრუნდა.
ეკატერინე წინ მიდიოდა და ფეხები უკან რჩებოდა. თვალებს დამფრთხალი აცეცებდა აქეთ-
იქით; იქნებ გაქცეულიყო კიდეც, რომ არა მის წელზე მოხვეული ანდრეას ხელი.
-დიდი გოგო ხარ უკვე და დარწმუნებული ვარ, შეძლებ ამ სახლში შემოსვლას. - კარზე
დაკაკუნებამდე კიდევ ერთხელ შესცინა თვალებში მამაკაცმა და დააკაკუნა კიდეც.
ანდრეა კატოსთან ერთად შევარდა სასტუმრო ოთახში, სადაც მხოლოდ იოანე იჯდა ისეთივე
ჩაფიქრებული სახით, როგორც მის ძმას ჰქონდა.
-იოანე, სად არის დედაჩემი?! - გულმა გაკრა ახვლედიანს, რომელსაც მაშინვე ენიშნა
დანელიების სახეები.
იოანე სწრაფად წამოდგა და ის იყო პასუხის თქმა დააპირა, ერთიანად გაშრა, როცა ანდრეას
უკან აწურული ეკატერინე დაინახა.
-ზევით არის თავის ოთახში, მარიამი და ნანა არიან მასთან. - ავტომატურად გასცა პასუხი
მამაკაცმა - მზერა წამითაც არ მოუშორებია ჯაყელისთვის.
-თქვენ ეკატერინე ხართ, ხომ? - ბოლოს უტამ მოახერხა გაოცების გადალახვა და შეშინებული
მიუახლოვდა გოგონას. - მარიამის და.
-დიახ. - არანაკლებ შეშინებული ჩანდა კატო.
-მე უტა ვარ, მარიამის კურსელი. ცოტა უცნაურ სიტუაციაში მოვხვდით, ალბათ, მაგრამ
სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა. - ზრდილობა გამოავლინა დანელიამ და ხელი გაუწოდა
ჯაყელს.
-მსმენია შენზე... - გაყინული ხელი ძლივს გაანძრია ეკატერინემ. უტას გაეღიმა და ერთ
ადგილზე გახევებულ ძმას თვალები დაუქაჩა - რამე თქვიო. იოანემ მაშინვე დაახამხამა
თვალები და დაჭიმული სხეული ერთიანად მოუშვა.
ეკატერინემ თავი წამოსწია და ახლა უფროს დანელიას შეხედა. ხმა არ ამოუღია, უბრალოდ
თავი დააქნია თანხმობის ნიშნად.
ჯაყელს პასუხის გაცემა უნდოდა, მაგრამ სწორედ იმ წამს გაისმა კიბეებზე ნაბიჯების ხმა.
გულმა ისე სწრაფად დაუწყო ცემა და ისე ხმაურით, ეგონა, ახლა ამოუვარდებოდა
საგულედან და რეტდასხმული, იქვე დაეცემოდა, უსულოდ. იოანესაც მაშინვე დაედო სახეზე
მიტკლიფერი და სწრაფად შებრუნდა კიბისკენ.
მარიამი ნელა ჩამოვიდა კიბეზე და იქვე შედგა, როგორც კი ოთახში ერთმანეთის პირისპირ
მდგარი ეკატერინე და იოანე დაინახა. ცალი ხელი მაშინვე კიბის თავს წაავლო და თავი
შეიმაგრა. კარგად აკვირდებოდა დას, რომელიც ამღვრეული თვალებით უმზერდა და
ხვდებოდა, რომ არ ეშლებოდა. ოთახში მართლად კატო იდგა. ზურგში ოდნავ მოხრილი,
აშკარად აღელვებული და შეშინებული.
-მაშო... - რამდენიმე წამიანი მზერითი დუმილი ისევ უფროსმა დამ დაარღვია, თუმცა ერთი
სიტყვის თქმის მეტი ვერაფერი მოახერხა.
-კატო?! - დაზე უფრო მხნედ გამოიყურებოდა მარიამი. - აქ რას აკეთებ შენ? - კიბეს ნელა
მოსცილდა და რამდენიმე ნაბიჯით მიუახლოვდა.
-ჩვენ ზემოთ ავალთ, ანდრეასთან, იქნებ რამე სჭირდება. - თითქმის ჩურჩულით უთხრა
ცოლს და უტასთან ერთად გაემართა კიბისკენ.
მათ შორის გაჭიმული რამდენიმე მეტრი ჯერ გაიყინა, შემდეგ გაქვავდა. ოთახმა ბოლო
ჟანგბადიც გაკრიფა და ობლად დატოვა მათი ფილტვები.
ერთმანეთის პირისპირ იდგნენ, ერთ ოთახში, მაგრამ მათ შორის უფსკერო უფსკრული იყო
გაჩხერილი. ვერც ეკატერინე ბედავდა და ვერც მარიამი. ერთ მხარეს კითხვები ჰქონდა,
მეორეს პასუხები, მაგრამ ერთმანეთისთვის ხმის მიწვდენა უსაშველოდ რთული ჩანდა.
ისევ ისე იდგნენ, როგორც მაშინ, ჯაყელების მისაღებ ოთახში. მაგრამ არაფერი იყო
უწინდებურად.
უჰაეროდ დარჩენილ ოთახში ათასი სიტყვა დაფრინავდა. ეკატერინეს უბრალოდ ხელი უნდა
ჩაევლო მათთვის, ენაზე დაეკრიფა და შემდეგ დისთვის ეთქვა. უბრალოდ უნდა აეწია თავი
და თვალებში შეეხედა მისთვის.
-არაფერს მეტყვი, კატო?! - ისევ დაჯაბნა მარიამმა და სიმამაცეში. მის ხმას არანაირი ემოცია
ეკრა.
სიჩუმეში გამკრთალი მონატრებული დის ხმა მთელი არსებით შეიგრძნო ეკატერინემ. მისმა
სიტყვებმა თითქოს მათ შორის არსებული უფსკრულიც ამოძირკვა და ჟანგბადიც შემოიტანა
ოთახში. მისმა ხმამ ყველა სიტყვა ერთიანად გააქრო და დატოვა მხოლოდ მოქმედება.
ეკატერინემ ერთი ნაბიჯი გადადგა წინ და შემდეგ მხოლოდ ინსტიქტს მიენდო. სწრაფად
მიეჭრა დას და მთელი ძალით მოეხვია. მარიამისთვის ეს ჩახუტება დიდი ტალღის
მოვარდნას ჰგავდა. ვერც კი გატოკდა ადგილიდან. დის მარწუხებში იმდენად ძლიერად იყო
მოქცეული და იმდენად ძლიერად უჭერდა ხელებს, წამით სუნთქვაც კი გადაავიწყდა.
-გემუდარები, მაშო, - ტირილი წასკდა ეკატერინეს და კიდევ უფრო ძლიერად აეკრა დას. -
ჩემო მაშკა, მაპატიე, გეხვეწები, გემუდარები! - ცრემლებში ჩამხრჩვალ სიტყვებს ისროდა და
მთელი სხეულით ცდილობდა მონატრებული ადამიანის შეგრძნებას. იმ წამს საერთოდ
აღარაფერი არსებობდა გარშემო. საერთოდ ვერ ხვდებოდა, რატომ ვერ პატიობდა მარიამს ან
რას ვერ პატიობდა. ეკატერინესთვის იმ მომენტში აღარ არსებობდა მიზეზი, რომელიც
ყველაზე ახლობელ და საყვარელ ადამიანზე უარს ათქმევინებდა და ისევ დააშორებდა მათ
ერთმანეთს.
-ისე მჭირდები ახლა, ისე მაკლიხარ... - ჩურჩულებდა კატო. - ჩემი პატარა დის მხარდაჭერა
და გამხნევება მჭირდება, მაშო. - უკანასკნელი სიტყვების წარმოთქმაღა მოახერხა გოგონამ და
მუხლებმაც უმტყუნეს. იქვე, დივანთან ჩაიკეცა და გრძნობებთან დამარცხებულმა განაგრძო
ტირილი.
მუხლებზე დაცემის ხმა ისე მკაფიოდ გაისმა მარიამის ყურებში და ისე ხმამაღლა, წამის ერთი
ნახევრით შუნთქვა შეეკვრა, მეორეთი უკვე დასთან იყო ჩამუხლული.
-ადექი, ეკატერინე. - მარიამიც მოტყდა. მასაც აუკანკალდა ხმა. მის ტონში უფრო მეტი
ვედრება იყო, ვიდრე ბრძანება. -აღარ შემიძლია. - ამოიკვნესა ჯაყელმა და დას მოეხვია.
-მე შენზე ძვირფასი აღარავინ მყავს, მაშო... - ეკატერინეს ხმაში უზარმაზარი სევდა
ტრიალებდა, ტკივილთან ერთად.
-ძალიან მიყვარხარ. ჩემო პატარა, ჩემო მაშკა, როგორ გაგიმეტე?! როგორ გიღალატე?! -
ცრემლიანი ღიმილით უმზერდა ეკატერინე მარიამს და სახეზე ეფერებოდა. - ჩემი იმედი
უნდა გქონოდა, ცხოვრებაში და როგორ გაგწირე?! რა გაგიკეთე?!
-ჩემთვის ისევ სამაგალითო ხარ, გაიგე? ისევ იმ სიმაღლეზე ხარ! - თვალები დაუწითლდა
გულაამომჯდარს.
-მორჩი, გთხოვ!
-საყვარელ მამაკაცს რომ მიყვებოდი, გეგონა ყველა განგიდგებოდა ჩემ გარდა, არა?! გეგონა
ყველა შეგაქცევდა ზურგს, მაგრამ მე არა. იმიტომ, რომ შენი უფროსი და ვიყავი. შენი
პირველი მესაიდუმლე და მეგობარი. მე რა გავაკეთე?!
-ძალიან გატკინე?
-ავდგეთ აქედან...
-გეყოფა!
-მაინც ვერ მოვა და რა აზრი აქვს?! - სიმწრით ჩაეცინა ახვლედიანს. - არავინ სჭირდება ახლა
დედაჩემს. მხოლოდ სიმშვიდე.
-როგორც შენ იტყვი, ანდრო. - წამოდგა იოანეც და ძმაკაცს მხარზე ხელი დაკრა სანუგეშოდ.
-ხო, ვიცი, ჩემთან ერთად მოვიდა, მან მომიყვანა, უფრო სწორად. - ჩვეულებრივად
ალაპარაკდა ანდრეა და მხოლოდ მაშინ მოვიდა აზრზე, როცა დანელიების გაოცებისგან
გაფართოებულ თვალებს წააწყდა.
-ჰო, მართალია, სულ დამავიწყდა თქმა. დედას ამბავმა ისე გამთიშა, აზრზეც ვერ მოვედი. -
თავზე გადაისვა დაბნეულმა ახვლედიანმა ხელები. - მე და ეკატერინე ერთად ვმუშაობთ და
კარგი ურთიერთობა გვაქვს. ეს ძალიან გრძელი ამბავია და ახლა ვერ მოგიყვებით რა.
-დავუჯეროთ შენს ქმარს, მაშო. - დის ყურთან დაიჩურჩულა ეკატერინემ და მასთან ერთად
შეეცადა წამოდგომას.
მარიამი თითქოს გამოფხიზლდაო, დას მოსცილდა და წინ ჩამოყრილი თმა უკან გადაიწია.
-კატო, შენ და იოანე წესიერად არც იცნობთ ერთმანეთს, ამიტომ ახლა გაგაცნობთ. იოანე -
ჩემი ქმარი, კატო - ჩემი და. უტა ხომ გახსოვს? გიყვებოდი მასზე...
-მე და უტამ გავიცანით უკვე ერთმანეთი. იოანე, ვიცი, რომ საშინელ მდგომარეობაში
შევხვდით პირველად ერთმანეთს, რის გამოც შენც დიდ ბოდიშს გიხდი, მაგრამ ახლა
სასიამოვნოა შენი გაცნობა.
-ვიცი, ახლა უკვე ვხვდები ამას და უზომოდ მადლიერი ვარ შენი. - მკრთალმა ღიმილმა
მოიცვა ჯაყელის სახე. ისევ გადახვია ხელი დას და ფერდზე მიიკრა.
-ერთად ძალიან ლამაზი დასანახები ხართ. - გულწრფელად გაეღიმა უტას. მისმა სიტყვებმა
დანარჩენებიც გააღიმა.
-წყალი ხომ არ გინდათ? ან რამე სხვა. ნანას ვთხოვ და მოგიტანთ. - დივანზე ჩამოჯდა იოანე.
-არც მე. უბრალოდ მაინტერესებს, ანდრეას დედა როგორაა? - ეკატერინემ მიმართა სიძეს.
-კატო, არაფრის მოყოლა არ გინდა ჩვენთვის? - მარიამმა მუხლზე დაადო ხელი დას და
ოდნავ გაუღიმა.
-რა თქმა უნდა, მინდა. ძალიან ბევრი მაქვს თქვენთვის ასახსნელი. როგორც ჩანს, არც თქვენ
იცოდით რაიმე. - ბოლო სიტყვებზე მოლოდინით აღსავსე ძმებს გადახედა ჯაყელმა და
გაუღიმა.
-ეს ძალიან გრძელი ისტორიაა, მარიამ და იოანე, მგონი შევცდი, როცა გითხარი, რომ წყალი
არ მინდა. ამ ისტორიის მოყოლისას ნამდვილად დამჭირდება.
-ახლავე მოგიტან. - სამზარეულოში გაიქცა უტა და უკან მალევე დაბრუნდა წყლის ჭიქით.
-ჰო, ცოტა დიდი შესავალი გამომივიდა. - ამოიხვნეშა გოგონამ, კიდევ ერთი ყლუპი მოსვა და
მოყოლა დაიწყო.
ანდრეა სავარძელში იჯდა თავჩახრილი და განაბული ელოდა დედის გაღვიძებას. ყოველი
ამოსუნთქვა უფრო მძიმე იყო და მეტად ტკენდა ფილტვებს. ამღვრეულ თვალებს ოთახში
დააცეცებდა და ცდილობდა, ძალა მოეკრიბა. დედას ვერც უახლოვდებოდა. მისი დაღლილი
და გატანჯული სახის დანახვა გულს უკლავდა.
-დედა, მე აქ ვარ იცოდე. - იქვე ჩაიმუხლა და ცალი ხელი გაყინულ თითებზე ჩამოუსვა.
-ჰო, დედი, მე ვარ, შენი ანდრეა. - ხმა აუკანკალდა მამაკაცს და ამჯერად ნაადრევად
შევერცხლი თმაზე გადაუსვა ხელი დედას.
-მე ვარ, დედა, მე ვარ! ანდრეა ვარ, შენი ანდრეა, შენი ბიჭი! - პატარა ბიჭუნასავით ატირდა
ახვლედიანი და მჭიდროდ აეკრო მონატრებული დედის სხეულს. მისი სურნელი ცხვირის
ნესტოებთან უტრიალებდა და უარესად უჩუყებდა გულს.
-მცნობ, დედა? ვიცოდი, რომ მიცნობდი. შენ ხომ ყოველთვის ყველაზე კარგად იცნობდი შენს
ანდრეას?! - მწუხარების ცრემლებს აქა-იქ ერეოდნენ ბედნიერების ცრემლებიც, რადგან
დედის თვალები აღარ იყო გამორეცხილი და მათში ემოციის წაკითხვა შეეძლო.
-ჩემო დატანჯულო... - ძლივს მოუყარა ბგერებს თავი ქალმა და მძიმედ ამოილაპარაკა. ცალი
ხელი შვილისკენ წაიღო, რათა სახეზე მოფერებოდა, მაგრამ უეცრად იგრძნო მკერდის არეში
მწვავე ტკივილი და ხელიც ინსტიქტურად გულზე იტაცა.
-რა დაგემართა, დედა?! - წამოიყვირა დაფეთებულმა ანდრეამ, მაგრამ ნინომ ხმის ამოღება
ვერ შეძლო.
შეშინებული ახვლედიანი მაშინვე ტუმბოზე დადებულ წამალს და წყალს ეცა და სწრაფად
დაალევინა ცუდად მყოფს.
-მოდი, დაწექი დედა, კარგად დაწექი და დამშვიდდი. გაგივლის ახლავე, უკეთესად გახდები!
- ბალიში შეუსწორა და დაწოლაში მიეხმარა.
-ვიცი, დედა, ვიცი. მალე უკეთ გახდები, დამამშვიდებელი დაგალევინე. ექიმმა დაგიტოვა და
უფრო ძლიერია, ვიდრე წინა. დაიძინე, მე აქ ვიქნები. - აცახცახებული ხელები მოხვია ქალს
ანდრეამ და გაყინულ შუბლზე მიაწება ტუჩები.
-არსად არ წახვალ, დედა, კიდევ დიდხანს უნდა იყო ჩემ გვერდით! - მთელი არსებით
ცდილობდა ხმა გაემტკიცებინა.
-არავინ! არავინ! - სახე საბანში ჩარგო ანდრეამ და აქვითინდა. არც მაშინ გაჩერებულა, როცა
საყვარელი დედის ხელები ბეჭებზე იგრძნო. ისე შეუჩერებლად ტიროდა და ისე
დაუცხრომლად, როგორც ბავშვობაში, როცა მამისგან და ძმისგან დამალული, დედასთან
პოულობდა შველას. თითქოს ისევ ბავშვი იყო და მამას ისევ არ ესმოდა მისი. თითქოს ისევ
ჩხუბობდა სკოლაში და სახლში მოსული, ჭუჭყიან მანჟეტებს კისერზე ხვევდა დედიკოს.
თითქოს ისევ იწეოდა ფეხის წვერებზე და ლოყაზე კოცნიდა, რათა მისი გული მოელბო და
არ დასჯილიყო. ყველაფერი ისევ ძველებურად იყო. ნინო იყო ახალგაზრდა და
მოსიყვარულე დედა, ანდრეა კი პატარა ბიჭი, რომელსაც დედის ჩახუტება გულს
უჩქროლებდა.
-ანუ, როცა მე მითხრა, რომ მოსკოვში გასართობად მიდიოდა, მომატყუა? - იოანემაც შეძლო
ხმის ამოღება.
-ვიცი, მესმის, რომ ბრაზობ, მაგრამ დამიჯერე, არც ჩვენთვის იყო მარტივი საიდუმლოდ
მოქმედება.
-შენ წადი, ეკატერინე. - იოანემ ჯაყელს მიმართა და მკრთალად გაუღიმა. - როგორც ჩანს,
ახლა ყველაზე მეტად შენ სჭირდები.
ეკატერინემ ფრთხილად შეაღო ოთახის კარი და შიგნით შეიხედა. ნინოს ისე მშვიდად ეძინა,
თითქოს სულაც არ ავადმყოფობდა, ანდრეას კი იქვე, სავარძელზე, ჩაძინებოდა. ხელი
თავქვეშ ამოედო და სახელურზე დაეყრდნო.
ჯაყელმა იფიქრა, სიმშვიდეს არ დავარღვევო, მაგრამ ნინოს უფრო ახლოს ნახვის სურვილმა
სძლია და ოთახში შედგა ფეხი.
-მგავს?! - უცებ მოესმა ზურგსუკან ხმა და ისე შეცბა, თითქოს დანაშაულზე წაასწრეს. უცებ
შებრუნდა და გაღვიძებული ანდრეა აღმოაჩინა, რომელიც დაღლილი თვალებით უმზერდა
ღიმილით.
-მხოლოდ ტუჩები გაქვს მისი მოყვანილობის, სხვა ვერაფრით მიგამსგავსე. - მხრები აიჩეჩა
გოგონამ და ისევ მწოლიარეს მიუბრუნდა.
-ჰო, დედას არ ვგავარ. - ოდნავ ქვევით ჩასრიალდა მამაკაცი და თავი საზურგეს მიაყრდნო. -
დედას სანდრო გავს. მე ირაკლის ასლი ვარ, სამწუხაროდ. - ჩაეცინა და თვალები მინაბა.
-დარჩი, რა. - მუდარაშერეული ხმა ჰქონდა ახვლედიანს. - ჩემთან იყავი. ამის გადატანაშიც
დამეხმარე. - ოდნავ წამოსწია თავი და ჯაყელს მკრთალად გაუღიმა. ეკატერინე მაშინვე
მიბრუნდა და მეორე სავარძელზე ჩამოჯდა. - შენ და მარიამმა ილაპარაკეთ? -
სასხვათაშორისოდ ჰკითხა, რათა უხერხული სიჩუმე არ გამჯდარიყო ოთახში.
-ამაღამ აქ დარჩები?
-გინდა წავიდე?
-ამ სახლის დიასახლისი შენი დაა. ჩემს მგრძნობიარე ბიჭს აღარავინ ეკითხება. - ჩაეცინა
ანდრეას.
-ეს ახალი აჩემებული ხუმრობა რომ გაგიგოს, არ მოეწონება, იცოდე. - გაეღიმა კატოსაც.
-მე არ ვარ სათუთი?! - უცებ წამოყო სიცილით თავი ანდრეამ, მაგრამ მაშინვე
დაუსერიოზულდა სახე, როგორც კი დედის კრუსუნი გაიგო. სწრაფად წამოხტა და საწოლს
მივარდა.
ნინო ჯერ ჩუმად კრუსუნებდა და წუხდა, შემდეგ ხმას აუწია და გამოეღვიძა. შეშინებულმა
შეხედა შვილს და ისე შეცბა, თითქოს მოჩვენებას ხედავდა. უცებ აფართხალდა საწოლში,
შემდეგ კი ორივე ხელი მკერდზე იტაცა. სუნთქვა მკვეთრად უძნელდებოდა და ხრიალებდა.
ამოსუნთქვას ვერაფრით ახერხებდა.
-რა მოხდა? ისევ შეტევა აქვს? ექიმმა ძლიერი დამამშვიდებელი დაგვიტოვა, დაალევინა?! -
სწრაფად ამორბოდა მარიამი. უცებ ჩაუქროლა ეკატერინეს და ოთახში შევარდა. - ანდრეა,
წამალი დაალევინე?
-რა... რა ასთმა, როდის აწუხებდა დედაჩემს ასთმა? - წამოყვირება უნდოდა, მაგრამ მხოლოდ
დახავლება მოახერხა კედელთან აწურულმა.
-გადააბრუნე, მარიამ! - უტამ მიმართა გოგონას და ნემსი მოამზადა. - შემყავს. - დაიხარა, ჯერ
ბამბა წაუსვა ავადმყოფს, ხოლო შემდეგ ნემსი დაარჭო იმავე ადგილას.
-უტა, მანდვე, უჯრაში, ინგალატორიც უნდა იდოს. ამოიღე და ტუმბოზე დადე, ყოველი
შემთხვევისთვის. - როგორც კი დაინახა, ნინო უკეთ ხდებოდა, გულზე მოეშვა და დანელიას
მიმართა მარიამმა.
-იყო კიდეც, უბრალოდ... ანდრეა, ასეთ რამეს ვერ გააკონტროლებ. დედაშენს იმდენად
სუსტი იმუნიტეტი აქვს, ყველაფერი შეიძლება გაუმიზეზდეს.
-უბრალოდ ეძინა, ასე უცებ როგორ დაემართა შეტევა? - სულ უკან იდგა კარს აწებებული და
შეშინებული ეკატერინე.
-ჰო, ასთმა ხშირ შემთხვევაში ძილის დარღვევასაც იწვევს. ძალიან ვერაგი დაავადებაა. -
ღრმად ამოისუნთქა მარიამმა და წინ ჩამოყრილი თმა უკან გადაიწია.
-მე იოანესაც ხშირად ვეუბნებოდი და ახლა შენც გაგიმეორებ, ანდრეა - დედაშენი აქამდეც
უნდა გადაგეყვანა საავადმყოფოში. გულის უკმარისობა აქვს. არითმია და ტაქიკარდია
აწუხებს. ნებისმიერ დროს არსებობს ინფარკტის საშიშროება. კლინიკაში უკეთ მიხედავენ...
-ჰო, ეგ ბევრ რამეზე მეტყველებს, მაგრამ მაინც, მე და უტა ვერ ვიქნებით ისეთი
კომპეტენტურები, როგორიც დედაშენის პირადი ექიმი. ჯობს, მას გაესაუბრო.
-აქ ვიქნებით, ანდრო, აბა სად წავალთ?! - გაუღიმა იოანემ ძმაკაცს და გვერდში ამოუდგა.
-დედაშენი კარგად გახდება, ანდრეა, აი, ნახავ. - ეკატერინემაც მიბაძა დანელიას მაგალითს
და მეორე მხარი დაუმშვენა მამაკაცს.
თითქოს ყველაფერი ჩაწყნარდა, მაგრამ ნინომ უცებ შეჭმუხნა სახე, მერე კი თვალები
გაახილა. ანდრეა და ეკატერინე მის წინ იდგნენ, საწოლის კიდესთან. ორივემ მაშინვე
წამოსწია თავი, როგორც კი ქალმა დაიკრუსუნა.
-დედა, შემომხედე, ისევ ვერ მცნობ?! - საწოლს მოუარა დედის უცნაური სიტყვებით
შეშინებულმა ახვლედიანმა, მისი თავი თავის ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩახედა.
იოანე და ნანა შევიდნენ ოთახში. როცა მათი გაქვავებული სახეები და დედის სხეულს
დამხობილი ანდრეა დაინახეს, ყველაფერი ნათელი გახდა. ნანა იქვე, კარის ჩარჩოს აეკრო და
ჩუმად აქვითინდა. დაბნეულობით გაგიჟებული დანელია კი ერთ ადგილზე გაქვავდა.
ყველაფერი უცებ მოხდა. სულ რამდენიმე დანისლულ წამში. ოთახში ყველაფერი ისევ ისე
იყო: ლამფის შუქი ისევ ანათებდა ნინოს მიტკლისფერ სახეს. მისი წამლები და „ყოველი
შემთხვევისთვის“ დატოვებული ინგალატორიც ისევ იქ იდო. ოთახში ისევ ექვსი სხეული
იყო, მაგრამ ხუთი სული.
მოაჯირს ორივე ხელით დაეყრდნო და მაგრად მოუჭირა ხელები. ისე მაგრად, თითქოს
უნდოდა, მთელი ტკივილი მისთვის გადაეცა და სახლი შეეზანზარებინა. შემდეგ ორივე
ხელი ნელა ჩააცოცა რიკულებისკენ და ტანითაც იმავე მოძრაობა გააკეთა. ნელა ხრიდა
ფეხებს მუხლში და იცუცქებოდა. ბოლოს ერთ სიმაღლეზე გაჩერდა, ხელები მაგრად
მოუჭირა ქვის პატარა სვეტებს და დაიზმუვლა. უცნაურ ბგერებს გამოსცემდა,
პირმოკუმული. ბღუოდა, ზმუოდა და გმინავდა, მაგრამ არც ხმას იღებდა და არც ტიროდა.
იმდენად დიდ ძალას ატანდა თავს, სახეზე ერთიანად აწითლდა და ძარღვები დაებერა.
იოანე ნელა მიუახლოვდა მამაკაცს და ზურგზე ხელი დაადო. ზუსტად ისე, როგორც ცამეტი
წლის ასაკში დაობლებულ იოანეს დაკრა ხელი ზურგზე ანდრეამ. შემდეგ ნელა წამოაყენა,
თვალებით გამოუცხადა თანადგომა და გადაეხვია. ანდრეამ გაშაშებული ხელები მაგრად
მოხვია ძმაკაცს და ტკივილს გაზიარების უფლება მისცა.
-ეტყობა, რაცაა. - მეორემაც დაიჩურჩულა და ისე სწრაფად მოარიდა მზერა მამაკაცს, თითქოს
უდედოდ დარჩენილი ობოლი კი არა, ეშმაკი ყოფილიყო.
ანდრეას სხეული დაეჭიმა და კბილები აუკაწკაწდა. ხელები ისე მაგრად მომუშტა,
ფრჩხილები კანში ატანდა. წამოდგომა უნდოდა, მაგრამ მათემ დაასწო და ისე მაგრად
მოუჭირა ხელი კეფაზე, თითქოს მის სხეულში დაგროვილი სიმწარის ამოწოვა და
ფანჯრიდან მოსროლა უნდოდა.
-ნინოზე ვლაპარაკობთ!
-იმ კაცის ცოლზე ვლაპარაკობთ! მოეშვი სისულელეებს. - ხელი აუქნია ცოლს და გვერდი
აუარა.
-მაგვიანდება უკვე, საუზმობას ვერ მოვასწრებ. - პიჯაკი მოიცვა ჯაყელმა და კარი გაააღო.
-ირაკლიმ უკვე მოინელა ნინო, ნეტავ შენ როდის მომინელებ მე?! - თავისთვის დაიჩურჩულა
თვალებამღვრეულმა და საწოლზე ჩამოჯდა, უღონოდ.
რამდენიმე დღეში დაასაფლავეს ნინო. დაკრძალვას უამრავი ადამიანი ესწრებოდა. იოანე,
მარიამი, მათე, ნინა და უტა ანდრეას არ სცილდებოდნენ გვერდიდან. მათთან ერთად იდგნენ
ლიზა, ანასტასია და ვატოც. ალექსანდრე მამას არ სცილდებოდა გვერდიდან. კუდში
დაყვებოდა და დაკრძალვის საკითხებს უთანხმებდა.
ანდრეა ისევ მოშორებით იდგა. თავს მაღლა არ სწევდა, არავის უყურებდა. მიწას
დასჩერებოდა და ყბის კუნთს გამალებით ათამაშებდა. ყურებში ზუოდა ხალხის ხმა.
გაუთავებელი მითქმა-მოთქმა მასზე. ხალხის სახეებზე აღბეჭდილ მძაფრ შიშს თვალს
ვერაფრით უსწორებდა. იცოდა, თავი რომ აეწია და მათ თვალებში ჩაბუდებული ამრეზი
დაენახა, ყველას ერთიანად მოუსვამდა ხელს და სასახლის ჩასაშვებად ამოთხრილ ორმოში
ჩაყრიდა.
-რა თქმა უნდა, მოვედი. ნინო დეიდა ისეთი კარგი იყო, ისე გვეხმარებოდა. როგორ არ
მოვიდოდი? თანაც მე ხომ ყველაზე კარგად მესმის ახლა შენი? - ცრემლები ჩამოუცვივდა
თვალებიდან გოგონას. - მე შენ გვერდით ვარ, იცოდე. - მხარზე ნაზად მოუსვა ხელი და
მკრთალად გაუღიმა. ანდრეას ცხელმა ტალღამ დაუარა სხეულში და გაყინული არსი
გაულღო. აღარც ხალხის ტიკტიკი ესმოდა მის ყურებს, აღარც სისხლი უდუღდა. ზღვისფერი
თვალებიდან სიმშვიდე გადმოიღვარა მასში.
-არც გაბედო! - მაშინვე წაავლო იოანემ ხელი ძმაკაცს, როგორც კი მან ფეხი გაანძრია. - ამის
დრო არ არის. - დაიჩურჩულა და დაამშვიდა.
ანდრეა ირაკლის სახეს დააკვირდა. ისიც ისევე დაძაბული იდგა, როგორც თვითონ. რა თქმა
უნდა, არ სიამოვნებდა ჯაფარიძის სიახლოვეს ყოფნა. მისთვის ახლა დღესავით ნათელი იყო
მათი გრძნობები.
-ყველა ფიქრობს, რომ მკვლელი ვარ! უკულტუროს ჩივი?! - ზიზღით ჩაეცინა უმცროს
ახვლედიანს.
-მე ამ ხალხთან ერთად არაფერი მესაქმება! ფეხებზე მ’კიდია მათი აზრი! შენ და სანდრო
იყავით მაგ ყალბ გარემოში, თქვენი სპეციალობაა! - ზიზღით გამოცრა სიტყვები ანდრეამ,
მამას გვერდი აუარა და გაშორდა.
-ჰო, გვეჩქარება. ანდრო, წავედით ჩვენ და აბა შენ იცი. შენ გვერდით ვარ, იცოდე! -
ახვლედიანს გაუღიმა უტამ და წავიდა.
-მათე ნინას მიიყვანს სახლში და მოვა. წავიდეთ ჩვენ. - მანქანას მოუარა იოანემ და მძღოლის
ადგილი დაიკავა.
-წამიყვანე დროზე აქედან, ცუდად ვარ. - ძლივს ლაპარაკობდა ანდრეა. დანელიამ საჩქაროდ
დაქოქა მანქანა და ადგილს მოწყდა.
გარეთ გასულს სასიამოვნოდ დაუარა ტანში ივნისის სითბომ. გაეღიმა და თავისი მანქანისკენ
გასწია ღიღინით. ღიმილი სახეზე შეეყინა და ერთ ადგილას გაშეშდა, როცა მანქანასთან
ხელებგადაჯვარედინებული ლუკა დაინახა.
-შენ აქ რას აკეთებ? - შიშით ჰკითხა და ნელა მიუახლოვდა. ისე, თითქოს საკუთარ ქმარს კი
არა, საშიშ კრიმინალს უახლოვდებოდა.
-დედამ მითხრა დილას, რომ ექიმთან ვიზიტი უნდა გქონოდა დღეს. - მშვიდი ხმით გასცა
პასუხი ჯაყელმა და გაუღიმა.
-დიდი ხანია, აქ ვდგავარ. შიგნით აღარ შემოვედი უბრალოდ. - თავი იმართლა მამაკაცმა.
-არ ხარ მართალი! ერთხელ ვიყავი გაბრაზებული და ცოტა უხეშად დაგელაპარაკე. ამის გამო
აღარ უნდა მაპატიო?
-მე მაქვს რამე საპატიებელი? მეგონა, აქეთ მადანაშაულებდი რამეში. ორი დღე სხვა ოთახში
გეძინა, მერე დაბრუნდი და ისე წვები ზურგშექცევით ერთს არ შემომხედავ. დაგიშავე რამე?!
-მაგ სიტყვებით გულს რომ მტკენ, ხომ იცი?! გთხოვ მაპატიე, რომ გაბრაზება შენზე
ამოვანთხიე და არაკაცივით მოვიქეცი. გპირდები, აღარ განმეორდება.
-ხანდახან, ემოციების კონტროლი გიჭირს, ლუკა. ასეთ დროს მძვინვარე მხეცს ემსგავსები და
ძალიან მაშინებ. არ მინდა, რომ ჩვენმა შვილმა ასეთს გიყუროს.
-მაპატიე ჩემი ვირული საქციელი და გთხოვ, დაივიწყე. უბრალოდ, იმდენი რამ ხდება ჩვენ
გარშემო, ხანდახან კონტროლს ვკარგავ. თავს გავაკონტროლებ ამიერიდან.
-ისევ ის ლუკა ვარ, გეფიცები! - გაუღიმა მამაკაცმა ცოლს და ცხვირზე აკოცა. - ხომ მაპატიე?
მითხარი, რომ მაპატიე.
-ახლა მითხარი, რა გითხრა ექიმმა? როგორ არის ჩემი პატარა მანდ?! - გამხიარულდა ლუკა,
ცოლს ხელი მოხვია და მანქანის კარი გაუღო.
-გვემალება ჩვენი პატარა. არ უნდა, რომ ვიცოდეთ მისი ვინაობა. - გაეცინა ელენეს და
მუცელზე მოისვა ხელი.
-ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს, ხომ იცი? - მძღოლის ადგილი დაიკავა მამაკაცმა და ღვედი
შეიკრა.
ბინდი წვებოდა უკვე ქალაქში, როცა მათემ, იოანემ და ანდრეამ სმას თავი ანებეს და დაშლა
გადაწყვიტეს. არც ისე ბევრი ჰქონდათ დალეული. არც თვალები უტრიალებდათ და არც
ფეხი ერეოდათ.
-ჩემს გაყინულ ბინაში არ მინდა მისვლა. - მანქანასთან მისულმა სევდიანად თქვა ანდრეამ.
-დამირეკა წეღან მარიამმა. მძიმე პაციენტი ჰყოლია მათ ექიმს და დარჩენა უთხოვია ღამით.
-ზუსტადაც რომ მარტო უნდა დამტოვოთ. საკმარისად იყავით დღეს ჩემ გვერდით, წადით
ახლა ცოლებთან და მოესიყვარულეთ.
-მანქანაზე დაჯდომას შეძლებ? მოდი, გამოგყვები, სხვა დროს მივაკითხავ მარიამს და უტას.
-ობოლი კი ვარ, მაგრამ ბავში არა, დანელ! - სევდაჩამდგარ მზერას მკრთალმა ღიმილმა
გადაურბინა.
-მიეცი გასაღები, იოანე, ხომ იცი რანაირია? - თუ აიჩემა, ვეღარ გადაათქმევინებ! - გაუცინა
მათემ იოანეს და ანდრეას.
-თუ რამე მოხდება, დამირეკე. მალე მოვალ მე. საჭმელს მივუტან იმ საწყლებს, ცოტას
დაველაპარაკები, გავართობ და დავბრუნდები. - გასაღები მიაწოდა დანელიამ მეგობარს.
-ახლა კარგად მომისმინე, შე ნაბი*ვარო, ძალიან ნაკლებად მაინტერესებს ვინ ხარ, ვისთვის
მუშაობ და რა შეგიძლია. მე დღეს დედა დავასაფლავე და არ ვაპირებ შენი გულისამრევი ხმის
მოსმენას! - დაჭიმული ყბით ძლივს ცრიდა კბილებშორის სიტყვებს ახვლედიანი. - ფეხებზე
მ’კიდია შენი ბინძური გეგმები, არაფერში დაგეხმარები! რაც გინდა, ის ქენი, როგორც გინდა
ისე დამაშინე, ორივემ კარგად ვიცით, რომ თუ ნატამალი ტვინი მაინც გაგაჩია, არაფერს იზამ!
-მიიღებ, ანდრეა, ძალიან მშვენივრად მიიღებ. უბრალოდ ცოტა მერე. ვერ დავიჯერებ, რომ ის
სიფრიფანა გოგო, დღეს კისერზე რომ გეკიდებოდა, შენნაირი კაცისთვის არაფერს ნიშნავს.
კარს მსუბუქად კრა ხელი და შეაღო. ფეხი შედგა თუ არა ოთახში, უცნაური სიცივე იგრძნო
მთელ სხეულში. ნელა მოატარა მზერა კედლებს და საწოლისკენ დაიძრა. ფრთხილად
გადაუსვა ხელი ზეწარს და მას შერჩენილი სურნელის შესასრუტად დაიხარა.
თითქოს არც ეცხოვრა იმ ოთახში ნინოს; თითქოს არც ეარსება. არც მისი სურათები ეწყო
ტუმბოზე, არც სხვა რაიმე ნივთი. მხოლოდ ჰაერი იყო მისი სურნელით გაჟღენთილი. ჰაერი,
რომელსაც ვერც დაიჭერდი, ვერც მოეხვეოდი. უბრალოდ უნდა შეგესუნთქა ღრმად და
ფილტვებში გამოგეკეტა სამუდამოდ.
-ხელის შეშლა არ მინდოდა, უბრალოდ ხმაური გავიგე და ვინ იყო მაინტერესებდა. - თავი
იმართლა კართანაწურულმა.
-ეს რამდენიმე დღე აქ ვცხოვრობდი. შოთას აქ გამოვაგზავნინე ჩემი ნივთები, არც ყვარელში
მინდოდა დაბრუნება და სახლში მითუმეტეს.
-გასაგებია...
-დღეს ილია ჯაფარიძე იყო დაკრძალვაზე მოსული! - მზერა გაუსწორა ანდრეამ ეკატერინეს.
-ურცხვი კაცია!
-დამიჯერე, მესმის შენი. ჯობს, ასეც გააკეთო, მე დაგტოვებ, მარტო ყოფნა გჭირდება ახლა
შენ.
-არ წახვიდე! - ხელი უცებ დაუჭირა ანდრეამ გოგონას. ეკატერინე მაშინვე გაშეშდა. - ჩემ
გვერდით დაჯექი, გთხოვ, ერთად გავჩუმდეთ. - შეევედრა და ამღვრეული თვალები მიანათა.
ნინოს ორმოცზე ისევ უამრავი ადამიანი აირია სასაფლაოზე. ილია ჯაფარიძე ისევ ერთგული
მეგობარივით უმშვენებდა გვერდს ირაკლის. ანდრეა ისევ განცალკევებით იდგა. ახლა
ბევრად უფრო საშინლად გამოიყურებოდა; ბევრად უფრო საშიშად. თვალის უპეები
ჩაშავებოდა, წვერი მოეშვა, თმა უწესროგოდ აეჩეჩა. უცხო თვალს რომ შეეხედა, უსათოდ
იფიქრებდა, რომ ახვლედიანს ორმოცი დღე სიმთვრალეში გაეტარებინა.
ხალხი მალე გაიკრიფა. მხოლოდ ოჯახი და ძალიან ახლობლები დარჩნენ. ანდრეა საფლავს
მიუახლოვდა და ქვაზე გამოსახულ ღიმილიან დედას გაუსწორა თვალი. ასეთი მომღიმარი
და ასეთი ბედნიერი ნინო საერთოდ არ შემოენახა მის გონებას. იქნებ იმიტომაც, რომ
ირაკლის გვერდით არც არასდროს ყოფილა ქალი ბედნიერი.
-ასე როდემდე უნდა იყო?! - ზურგსუკან გაიგო ხმა, მაგრამ არც მიბრუნებულა, რადგან
სანდრო იცნო. - ერთი შენს თავს შეგახედა, ტყიდან გამოვარდნილს გავხარ.
-ორმოცი დღე ხმაც არ გაგიცია ჩემთვის, ახლა გავალდებულებს ვინმე?! მე ასე მესმის დედის
გლოვა და მაცადე.
-ისე ლაპარაკობ, თითქოს მარტო დედაშენი იყო და მე გერი ვიყავი! - გაბრაზდა ალექსანდრე
და თავისკენ შეაბრუნა ძმა. - მე არ მტკენია მისი სიკვდილი?!
-შეცვლის რამეს?! ჩემი იმ ხალხთან ერთად ყოფნა და ლობიოს ჭამა შეცვლის რამეს?!
-შენ მეტად გიყვარდა?! გგონია, შენ მეტად გიყვარდა და გედარდებოდა მისი მდგომარეობა,
არა?! - მაისურის საყელოებში წვდა გაბრაზებული ალექსანდრე ძმას და თავისკენ მოქაჩა.
-არა. - მშვიდი ტონი არც შერხევია ანდრეას. - უბრალოდ, მე ძალიან კარგად ვიცი, რომ მისი
გარდაცვალება ჩემი ბრალია. - წარბები და მხრები ერთდროულად აიჩეჩა და უკეთ დაანახა
უმცროს ძმას ამღვრეული თვალები. სანდრო მაშინვე გაშეშდა და ხელები შეუშვა მამაკაცს.
-სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ.
-ეს შენც მითხარი, გახსოვს? იმ დღეს, როცა სახლიდან წამოვედი. შენც მითხარი, რომ დედას
მდგომარეობა ჩემი ბრალია. ასეცაა. ასე რომ, ძალიან გთხოვ, ალექსანდრე, მაცალე დედაჩემის
ჩემებურად გლოვა და წადი იმ შენს ორმოცზე ირაკლისთან ერთად.
-ერთი ადამიანი ასე მარტივად ვერ მოკლავს მეორეს, ანდრეა. სისულელეს ლაპარაკობ და
შენვე გჯერა მაგის.
-მკვლელი ვარ, სანდრო. როდის უნდა შეეგუო ამ ფაქტს? - მხარზე დაკრა ხელი ანდრეამ ძმას
და სევდაჩამდგარი თვალებით გაუღიმა. - მკვლელია შენი ძმა. უკვე ორი ადამიანის
მკვლელი.
-წადი, ალექს, წადი. ირაკლი, ალბათ, გელოდება უკვე. შენ შენებურად ეცი დედის ხსოვნას
პატივი, მე ჩემებურად ვცემ. - გადაეხვია ანდრეა ძმას და მაგრად დაარტყა ბეჭებზე ხელი.
იოანე, მარიამი და ანდრეა ერთ მანქანაში ჩასხდნენ. ამჯერად პირდაპირ სახლში წავიდა
დანელია, აღარსად წასულან დასალევად.
სახლის წინ გააჩერა თუ არა მანქანა, მარიამი და უტა გადავიდნენ. იოანემ სარკიდან გახედა
უკანა სავარძელზე მჯდარ ანდრეას და მანქანის გასაღები გაუწოდა.
ანდრეამ ისე გადაკვეთა ქუჩა და ისე გადავიდა ეზოში, არც შეუმჩნევია ქუჩის კუთხეში
გაჩერებული მანქანიდან სათვალიანი მამაკაცის გადასვლა და კუდში ადევნება. ყველაზე
მარტივად შესამჩნევ ადგილას დაჯდა და ეკატერინეს დაუწყო ლოდინი. გოგონას დიდხანს
არ დაუგვიანია. მალევე გამოჩნდა მხედველობის არეალში.
შორიდანვე შენიშნა თავჩახრილი ანდრეა და მიხვდა, რომ საქმე სერიოზულად იყო. ნელა
მიუახლოვდა და უხმოდ მიუჯდა გვერდით. ისე, რომ არცერთს შეუხედავს მეორესთვის და
არც ხმა გაუცია.
-ამიტომ მიდიხარ?
-მესმის შენი. ბოლო დროს იმდენი რამ მოხდა ჩვენ თავს. იმდენი რამის გადატანა მოგიწია
ჩვენი ოჯახების გამო, ჩემ გამო...
-შენ არაფერ შუაში ხარ, ეკატერინე. საქმე მე მეხება. მე არ შემიძლია, მე ვგიჟდები! ყოველდღე
უფრო ცუდად ვხდები, უფრო ვმძიმდები. იმ განცდას ვერაფრით ვიშორებ, რომ დედაჩემი მე
და მამაჩემმა დავანგრიეთ. ახალგაზრდა, ეშხიანი, ლამაზი ქალი შევიწირეთ. აქ რომ დავრჩე,
იმ ოთახს ვერ მოვშორდები, იქ კი კანი მეწვის! უნდა წავიდე, უნდა გავეცალო აქაურობას.
-იმაში ვერ გაგამტყუნებ, რასაც მე ვაკეთებ უკვე ვინ იცის, რამდენი ხანია. - ნაღვლიანად
ჩაეცინა ეკატერინეს.
-შენც გჭირდება ყვარელში დაბრუნება. გგონია მზად ხარ? - მზად რომ იყო სახლში
დაბრუნდებოდი, მაგრამ შენ უკვე თვეზე მეტია მარიამთან იმალები. უბრალოდ იმდენი რამ
მოხდა, ბოლო დროის განმავლობაში, რომ ამაზე ფიქრისთვის არ გრჩება დრო. შენი
ჭრილობები ჯერ კიდევ ძალიან ღრმაა.
-კარგ ადამიანებთან მივდივარ. იმათთან, ვინც თავის დროზე მარიამი და იოანეც შეიფარეს
ახალდაქორწინებულები.
-მოგენატრები?
-ანდრეა...
-ისე, როგორც იყო. ყველა მიხედავს თავს. თოიძეც გაიგებს ჩვენსას, ვიცი.
-მე რომ გთხოვო, არც მაშინ დარჩები? - ცრემლის თხელი ფენა გადაეკრო ეკატერინეს
თვალებზე. ანდრეას გაეღიმა, წამოიწია და ორივე ხელი მოხვია გოგონას.
-ერთადერთი მიზეზი ხარ, ვის გამოც დავრჩებოდი, მაგრამ შენც არ გჭირდები ახლა ასეთი.
ორივეს საკუთარი თავი გვჭირდება - საუკეთესო მეორე ნახევრები ერთი მრთელის
შესაქმნელად. ხომ იცი, რომ ასეა?
-ეს არ არის დასასრული, ეს არის - უკეთეს შეხვედრამდე. - ცერა თითი ნაზად ჩამოუსვა
ლოყაზე კატოს და თავხედი ცრემლი მოაშორა.
-შენზე ვიფიქრებ, ძალიან ხშირად. - წამოდგა ანდრეა და ეკატერინეც წამოაყენა. - შენც ხომ
იფიქრებ? - გაუღიმა და თავი ააწევინა. მისი მწვანე თვალები იქამდე არასდროს ყოფილა
ასეთი ღრმა და მეტყველი. - ეს თვალები საოცრად მომენატრება. მათში საკუთარი თავის
დანახვა და სიმშვიდის პოვნა მომენატრება... - ჩურჩულებდა და მის თმაში დააცოცებდა
თითებს.
-ანდრეა...
პირველი იყო...
თვალები არ გაუხელია. აღარ სჭირდებოდა მისი თვალებით დანახვა. მას უკვე სხვაგან
ჰქონდა ადგილი. ვინ იცის, რამდენი ხნის წინ დამკვიდრებული?! - მაგრამ ახლა უკვე
გააზრებულად დაბევებული. თვალები იქამდე არ გაახილა, სანამ დარწმუნდა, რომ მარტო
იდგა. სანამ ყოველი მხრიდან არ შეუტია სიცივემ.
-ანისთან ვრჩები ღამე, მა. ხვალ პირველი გამოცდა გვაქვს და ვემზადებით. დედას ვურეკავ
ორი საათია. გადის, მაგრამ არ იღებს.
-მე სახლში მივდივარ უკვე. შენ არ ინერვიულო, ჩაეძინა ალბათ და არ ესმის ხმა, ხომ იცი
რანაირია?! - ჩაიცინა, რათა შვილი დაეწყნარებინა და სწრაფად გაიხურა კაბინეტის კარი.
რენეს ხელით ანიშნა, რომ არ წასულიყო და მეორე ხელში მოიქცია ტელეფონი. - დაგირეკავ,
როგორც კი სახლში მივალ.
-არვიცი, არვიცი, რენე, მაგრამ არ მომწონს ეს ამბავი. ძალიან არ მომწონს. - სწრაფად თქვა და
ბიუროს კიბეებზე დაეშვა.
სახლი ვიღაცას აერია. ნივთები აქეთ-იქით ეყარა, უწესრიგოდ. ყველა უჯრა გამოხსნილი
დაეტოვებინათ. საბუთები იატაკზე იყო მიმოფენილი. სავარძელი აყირავებული, რამდენიმე
ლარნაკი დამსხვრეული, კარადები დაღებული.
თოიძემ ხელით ანიშნა რენეს, სამზარეულოსკენ წადიო და თვითონ საძინებლისკენ აიღო
გეზი. პირველად უტოკავდა გული და უკანკალებდა რევოლვერზე ჩაჭიდებული ხელები.
სახლში შემზარავი სიჩუმე მეფობდა. გაყინული ხელი ძლივს წაავლო სახეულს და კარი
გააღო. ჩვეულებისამებრ, ცოლის მშვიდი ფშვინვა არ შეგებებია. უფრო ფართოდ გააღო კარი
და შიგნით შევიდა. საძინებელი ყველაზე მეტად იყო არეული. თავი საწოლისკენ შეაბრუნა
და მაშინვე გაშეშდა.
რევოლვერი ხელიდან გაუვარდა. ორივე ხელი პირზე აიფარა და დაიხრიალა. ვერც ღრიალი
შეძლო, ვერც წამოყვირება - უბრალოდ დაიხრიალა. პირველად გრძნობდა, რომ საკუთარი
სხეული მას აღარ ეკუთვნოდა. რაღაც სხვა იყო, ვიღაც სხვა - სადღაც სხვაგან! თვალები
კედელზე წვეთ-წვეთად დადენილ სისხლის ლაქებს გაუშტერა - რამდენიმე ტყვია უნდა
ყოფილიყო გასროლილი. წამოდგომა ცადა, მაგრამ ვერ შეძლო. მუხლებზე დადგა და
საწოლამდე მიფოფხდა. ტუმბოზე, ლამპასთან აყუდებულ ფურცელს ხელი დასტაცა და
გაშალა.
-უფროსო, სახლი სუფთაა! - ოთახში შევარდა რენე, მაგრამ კარშივე შებარბაცდა, როცა
სისხლში ამოსვრილი და ცოლის გვამს გადამხობილი თოიძე დაინახა. ვერც ხმა ამოიღო, ვერც
გაინძრა. უბრალოდ უყურებდა ატირებულ გამომძიებელს, რომელსაც ცოლის უსულო
სხეული ჩაეკრა გულში.
უკვე თენდებოდა, ცას ფერი ეპარებოდა, მაგრამ ირგვლივ მაინც საშინლად ბნელოდა.
-ჰო, უკვე მოძრაობაც მიჭირს, მაგრამ რა დროს ესაა?! ძალიან მიხარია, რომ დაბრუნდი! ხომ
აღარ წახვალ?
-რა წვეულებისთვის?!
-უფროსო, მიხარია თქვენი სამსახურში დაბრუნება. უთქვენოდ ცარიელი იყო მთელი ბიურო.
-ჯერ ძალიან ადრეა დანებება, მათუშკი! - შესცინა იოანემ ძმაკაცს და გზა განაგრძო.
არაბულმა ღრმად ამოიოხრა და უკან მიჰყვა არანაკლებ დაღლილს.
ეულად იჯდა სახლის აივანზე, თუთუნს აბოლებდა და შეკრულშუბლსქვევიდან
გაჰყურებდა ბუმბერაზ მთებს. ირგვლივ იმდენად სრულყოფილი სიჩუმე იწვა, ფოთლის
ოდნავ გაშრიალებასაც კი ზვავის ჩამოწოლის ხმა ექნებოდა.
დაბალ ღობეს მომდგარი ბიჭები მანამ არ შეუმჩნევია, სანამ იოანემ მომცრო ფიცრული კარი
გააღო ხმაურით და ეზოში მათესთან ერთად შევიდა.
-მშვიდად ვარ აქ. - მხრები აიჩეჩა მამაკაცმა. - შევიდეთ სახლში, მოსაღამოვდა და უფრო
აცივდება.
-უფრო?! მეტად რაღა ააცივებს, ისედაც გავიყინე კაცი! - შეიცხადა არაბულმა და ხტუნვა-
ხტუნვით გაემართა კარისკენ.
-ბათუ და თეონა არ არიან?! - როგორც კი აგიზგიზებულ ბუხარს მიუჯდა, მაშინვე იკითხა
იოანემ.
-ხან რას, ხან რას. ძირითადად, ბათუს დავყვებოდი. - შეშა შეუკეთა მისუსტებულ ცეცხლს
ანდრეამ.
-მიმოიხედე ირგვლივ, მათე, როგორ შეიძლება ასეთ ადგილას სიმშვიდე ვერ ჰპოვოს
ადამიანმა?! - ხელები ფართოდ გაშალა ანდრეამ და გაიცინა.
-შენ არაფრის კითხვა გინდა ჩემთვის, დანელ? - ღიმილით მიუბრუნდა ახვლედიანი ძმაკაცს.
-რაც მაინტერესებს, იმას ისედაც ვხედავ. - გაეღიმა იოანეს. - მაგრამ შენ? არაფერს მკითხავ?! -
მოლოდინით აღსავსე მზერით მიაჩერდა მისი კითხვით ნირწამხდარ მამაკაცს.
-მარიამს ელაპარაკა ტელეფონით. ჯერ ვერ მოვალ თქვენ სანახავად, თავზე დამფოფინებენო.
-მარიამმა თქვა, მშვიდი ხმა ჰქონდაო. ალბათ, მასაც მოუხდა ყვარლის ჰაერი.
-მოუხდებოდა, რატომ არა?! კარგი, სხვა რა ხდება?! - თემის გადატანა ცადა ანდრეამ; იოანემ
და მათემ ერთმანეთს გადახედეს ღიმილით.
-შენმა ძვირფასმა ძმამ რა გააკეთა, იცი? ანასტასია და ლიზა მარტო გაუშვა დასასვენებლად
მთელი ზაფხული. თვითონ იმ თავის კაბინეტში იჯდა.
-ანუ ისევ ისეთი შტერია, როგორიც იყო! - დანანებით გააქნია თავი ანდრეამ.
-კიდევ არის რაღაც, ანდრო. საერთოდაც, ეს დიდი ხნის ამბავია, მაგრამ როცა მოხდა, წასული
იყავი უკვე და ვერ დაგიკავშირდით.
-ძალიან ცუდი; იმ საღამოს, შენ რომ აქ წამოხვედი, იმ გამომძიებელს, გიორგი თოიძეს, ცოლი
მოუკლეს სახლში.
-იმავე ღამით. ეკატერინე ესწრებოდა დაკრძალვას, მაგრამ შენ უკვე აღარ იყავი თბილისში.
-ყველაზე მეტად არ მინდოდა, რომ მსგავსი რამ მომხდარიყო! არ მინდოდა, რომ იმ ნაძირალა
კაცს თოიძეზე გაეგო რამე!
-როგორც ვიცი, ქალაქიდან იყო გასული, მაგრამ შეიძლება დაბრუნდა, აღარ ვიცი.
-ვიცი... ვიცი...
-ყველას გამო!
-ანდრეაცაა დაპატიჟებული?
-ჰო, რავიცი, შარშანდელის მერე აღარ გამიკვირდებოდა, სტუმრების სიაში ანდრეას თუ ვერ
ვნახავდი.
-კარგი, რა მნიშვნელობა აქვს, მაინც არამგონია, რომ ანდრეა ასე მალე დაბრუნდეს.
-ჰო, თვითონაც დარდობს მაგას, მაგრამ რაღა იქნება?! იქნებ საახალწლოდ შეხვდნენ
ერთმანეთს.
-რაც არის, არის. იქნებ უკეთესიცაა, ანდრეა რომ არ ბრუნდება. ასე ყველანი ბევრად მშვიდად
ვართ.
-ნოდარს ხომ იცნობ, შვილო? ყოველწლიურად მართავს ასეთ მასკარადებს. ძალიან ეწყინება,
თუ არ წამოხვალ, თანაც ყველა იქ იქნება. დიდი ხნით იყავი მარტო ყვარელში, არავინ
მოგენატრა?
-ზეგ საღამოს, იქამდე დრო გაქვს და მოიფიქრე. ხომ იცი? - არ გაძალებ. უბრალოდ შენთვის
მინდა უკეთესი.
-ჩემთან მიმყავხარ, სახლში, ანდრო. შენი ბინა მფლობელს დავუბრუნეთ. - სარკიდან გახედა
იოანემ მეგობარს და შუქნიშანზე გააჩერა მანქანა.
უტა, მარიამი და ანასტასია ღია კართან უცდიდნენ ბიჭებს ღიმილით. პირველი სწორედ
ტასო გადაეხვია მონატრებულ ბიძაშვილს და დიდხანს აღარ მოაშორა თავისი წვრილი
მკლავები მის ყელს.
-ვერ გცნობ, ანდრი. - წუწუნით აღნიშნა ახვლედიანმა და მამაკაცის მოზრდილ წვერს
უკმაყოფილო მზერა შეავლო.
-მშვიდად.
-კარგია.
-ნუთუ?! - ჩაეცინა გაკვირვებით ახვლედიანს. - ვახ, აი, ეს მესმის! ყოჩაღ, უტიკო, ყოჩაღ!
-რა?! რას ნიშნავს მიფრინავ? ხვალ ოთხი სექტემბერია უკვე, უნივერსიტეტი მერე?
-ვერ წარმოიდგენ, როგორ გამიხარდა, უტამ რომ დამირეკა და მითხრა, ბრუნდებოდი. შენ
გარეშე არ მინდოდა წასვლა.
-რა მასკარადს?
-ჰო, ესეც არ გვითქვამს შენთვის. ნოდარ გამყრელიძე ზეგ მასკარადს აწყობს, რომელზეც
ყველა დაპატიჟებული ვართ.
-ვინ ყველა?
-მართლა?
-ჰო, ეგ მეც მაკვირვებს, ანდრო. როდის იყო, რომ ნოდარი თავის წვეულებებზე
გვეპატიჟებოდა ან მე ან მათეს.
-ან რა მასკარადი აუტყდა! მიდი ახლა და იარე მთელი საღამო ნიღბით ამ სიცხეში. -
დაიწუწუნა მათემ.
-მართლა?!
-ჯერ არ ვიცი, მაგრამ ყველა ერთად რომ დავესწრებით ამ წვეულებას, მაგის თქმა შემიძლია.
-კარგი, როგორც შენ გინდა. - ოდნავი გაკვირვება ოსტატურად დამალა მარიამმა და მხრები
აიჩეჩა.
ელენე თავის საძინებელში იჯდა მარტო და ქმრის პერანგებს კეცავდა, როცა ოდნავ ღია
კარზე ეკატერინემ მიუკაკუნა და ოთახში შეყო თავი.
-შეიძლება შემოვიდე?
-ვახშამზე რატომ არ ჩამოხვედი, ცუდად ხომ არ ხარ? - ლაპარაკით შევიდა ოთახში ჯაყელი
და საწოლზე, დევდარიანის გვერდით, ჩამოჯდა, ფეხმორთხმით.
-არა, ჭკვიანად იქცევა ჩემი პატარა და არ აბრაზებს დედიკოს. - ღიმილით მოეფერა მუცელს
ელენე.
-ელენე, არ მეტყვი რა ხდება? ვგრძნობ, რომ შენ და ლუკა ისე აღარ ხართ, როგორც იყავით.
მოხდა რამე? - ხმა დაიტკბო ჯაყელმა და დაქალს ხელზე ხელი გადაუსვა, სანუგეშოდ. ამ
ჟესტმა მაშინვე გაჭრა და დევდარიანსაც უმალ აუცრემლიანდა თვალები. - რა მოხდა?!
-ელენე, დამელაპარაკე, რა. ლუკაც ისეთი სახით დადის, შეაშინებს ადამიანს. შენც ოთახში
ხარ ჩაკეტილი და აშკარად რაღაცაზე დარდობ. მითხარი რამე.
-კატო, არ მინდა, რომ ამაზე ვილაპარაკო. ასე მგონია, მე ვაბუქებ ყველაფერს და უბრალოდ
ჰორმონების ბრალია ყველაფერი.
-ლუკას ვეღარ ვცნობ; საერთოდ ვეღარ ვცნობ! რომ ვუყურებ ასე მგონია, სრულიად სხვა
ადამიანი დგას ჩემ წინ.
-ეს რამდენიმე თვე, რაც შენ ყვარელში გაატარე, ძალიან გაცივდა ჩემ მიმართ.
გულჩათხრობილი გახდა და ჩაკეტილი. ორ სიტყვას ძლივს თუ მეუბნება და ისიც ისე ცივად,
თითქოს რამე დამეშავებინოს მისთვის.
-მასთან ლაპარაკი არ გიცდია? იქნებ აქვს მიზეზი და ასე იმიტომ იქცევა?! - შეწუხდა
ეკატერინე.
-ადრე ვილაპარაკეთ. მომიბოდიშა და დამპირდა, შევიცვლებიო. რამდენიმე დღე თითქოს
ისევ ძველი ლუკა იყო, მაგრამ მერე, ნელ-ნელა, ისევ დაიწყო გაცივება და ახლა ისეთია,
ვეღარც ვეკარები. გვიანობამდე არ ამოდის ოთახში, კაბინეტში ზის ბიჭების წასვლის შემდეგ
და სვამს. ვცდილობ, დაველაპარაკო, მაგრამ არ მაცდის. დილას ადრე გადის და შუაღამისას
წვება საწოლში ზურგშექცევით.
-ღმერთო, რა ჯანდაბა ეტაკა მაგ ბიჭს! - ამოიხვნეშა ჯაყელმა და სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-ექიმი მეუბნება, რომ ნაყოფი საკმაოდ დიდია და მშობიარობა იოლად არ ჩაივლის. სიწყნარე
და მშვიდად ყოფნა მჭირდება, ეკატერინე, ასე აღარ შემიძლია. - წამწამებზე დიდხანს
ნაგროვებმა ცრემლებმა ღაწვები დაუსველეს დევდარიანს.
-არ მინდოდა ამის თქმა არავისთვის, მაგრამ რადგან შენ დაბრუნდი, გეტყვი - წასვლას
ვაპირებ, კატო. რამდენიმე დღეა უკვე ამაზე ვფიქრობ და გადავწყვიტე.
-ბევრჯერ ვცადე უკვე! ლუკას არ უნდა, არც მე ვუნდივარ და არც ჩვენი შვილი - აღარ
ვუნდივართ!
-იცი, როგორ მიჭირს ამ გადაწყვეტილების მიღება? მარტო მე რომ ვიყო, ალბათ, ავიტანდი
კიდეც მის საქციელს, მაგრამ შვილს ვერ გავიმეტებ, კატო, არ შემიძლია!
-მინდოდა, წვეულების ღამეს წავსულიყავი აქედან ისე, რომ ვერავის გაეგო. გთხოვ, არავის
არაფერი უთხრა.
-ელენე...
-ეკატერინე, გთხოვ!
-არავის არაფერს ვეტყვი... ხომ იცი, რომ თქვენს ურთიერთობაში არასდროს ჩავრეულვარ?
ელენე, გთხოვ, მაპატიე, რა.
-მე ჩემს ბოდიშს გიხდი, ელენე! მაპატიე, რომ კარგი მეგობარი ვერ აღვმოჩნდი და მაშინ ვერ
ვიდექი შენ გვერდით, როცა ყველაზე მეტად გჭირდებოდი. ზურგი გაქციე და ჩვენი
ურთიერთობა დავივიწყე.
-არა, დამნაშავე ვარ და მხოლოდ ახლა ვხვდები ამას! არასდროს ვიყავი აქ, როცა
გჭირდებოდი. არასდროს ვიყავი სახლში, სულ გავრბოდი და ყველას ვემალებოდი. მაპატიე...
-ამის მართლა გჯერა, კატო? ყველაფერ იმის შემდეგ, რაც გადაიტანე, მართლა გჯერა, რომ ეს
გაუთავებელი ომი და ზიზღი დასრულდება?
-დღეს ღამე თქვენს ბიუროში დარჩით, ოღონდ დარწმუნდით, რომ მარტო ხართ.
-ბატონო?!
-დღეს შუაღამისას შევხვდებით. ოღონდ იცოდეთ, თუ დავინახე, რომ მარტო არ ხართ, წავალ.
-რომელ საათზე მოხვალთ?!
-ყველაფერს თავისი დრო აქვს, ანდრიკო, გამოგეცხადები, როცა დრო იქნება! მადლობა
მოლოცვისთვის და აბა შენ იცი!
ნოდარ გამყრელიძის წვეულებაზე, როგორც ყოველთვის, ზღვა ხალხი ირეოდა. სახლის
გარეთ ნელ-ნელა მრავლდებოდა მანქანები, საიდანაც კლასიკურ სტილსა და ნიღაბში
გამოწყობილი ნაღები საზოგადოება მოიწევდა. შესასვლელ კართან დაცვის ორი წევრი იდგა,
რომლებიც თავაზიანად სთხოვდნენ სტუმრებს მოსაწვევის წარდგენას.
დიდ დარბაზს სუსტად მბჟუტავი სინათლე ანათებდა. ძირითადად ბნელ ფერებში იყო
გარემო გადაწყვეტილი. ირგვლივ ყველაფერი მეცხრამეტე საუკუნის ევროპული
ბურჟუაზიის წვეულებებს მოგაგონებდათ. კლასიკური მუსიკა სასიამოვნოდ ჟღერდა,
სტუმრები რამდენიმე ჯგუფად შეკრულიყვნენ და ჭიქა შამპანიურით ხელში განიხილავდნენ
აქტუალურ თემებს.
-რა საჭირო იყო ყველაფრის ასე თეატრალიზება?! - წუწუნებდა იოანე და ვინ იცის,
მერამდენედ ისწორებდა ნიღაბს.
-ნოდარს არ მიესალმები?
-მეტი რა საქმე აქვთ?! - უხასიათოდ მყოფი ბექა ბარს ეყრდნობოდა იდაყვებით და ვისკის
წრუპავდა. - სად არიან ჩვენები?! - ლუკას კითხა შემდეგ.
-არ მიკითხავს. - ისევ უაზროდ აიჩეჩა მხრები ჯაყელმა და ბარმენს სასმელი შეუკვეთა.
-გპირდები, არაფერი მოხდება. საღამო ისე ჩაივლის, არც გადავეყრებით ჩვენ და შენი ძმა
ერთმანეთს.
-დღეს ისეთი ლამაზი ხარ, თვალს ვერ გწყვეტ! - ხელები წელზე შეუცურა დანელიამ
გოგონას. - გიხდება ეს ნიღაბი, მეტ იდუმალებას განიჭებს!
-ჰოო? - ჩაეცინა მარიამს. - ანუ ძველ დროში რომ შევხვედროდით ერთმანეთს, მაინც
მოგეწონებოდი?
ანდრეა დარბაზის ისეთ ნაწილში იდგა, ვერ ხედავდა შემოსასვლელს, მაგრამ მაინც მთელი
სხეულით იგრძნო ჯაყელის მოსვლა. მონუსხულივით, მაშინვე შებრუნდა და იმ მხარეს
გაიხედა, სადაც ეგომ ეკატერინეს ყოფნა უკარნახა.
ფეხი წინ წაწია და ერთი ნაბიჯი გადადგა, მაგრამ მაშინვე მოეგო გონს და უკან დაიხია. ისევ
ჯიბეებში ჩაიწყო ხელები და ხალხს შეერია - ჯერ მისი გამოჩენის დრო არ იყო.
ირაკლი ახვლედიანი, შვილთან და რძალთან ერთად, ერთ-ერთი ბოლო მომსვლელთაგანი
იყო. ახვლედიანი მოუსვენრად გამოიყურებოდა და ხშირად ისწორებდა ჰალსტუხს, რასაც
ვერ ვიტყოდით მის შვილზე, რომელიც, როგორც ყოველთვის, მშვიდად გამოიყურებოდა.
ნოდართან უხეირო მისალმების შემდეგ ირაკლიც ჯგუფებად მდგარ ხალხს შეერია და
შამპანიურს დაუმეგობრდა.
ანდრეა ნელა მიიკვლევდა გზას სტუმრებს შორის და ისე იმალებოდა, როგორც ქურდი.
თითოეული ნაბიჯის გადადგმისას გრძნობდა, რომ მას უახლოვდებოდა, მაგრამ მაინც არ
ჩერდებოდა. რამდენჯერმე მოკრა კიდეც თვალი, ან როგორ ვერ მოკრავდა, როცა ყველაში
გამოირჩეოდა თავისი ბრწყინვალებით?! ყოველ დანახვაზე უნდოდა მიახლოვებოდა,
შეხებოდა და ისევ შეეგრძნო ასე მონატრებული კანი, თითებქვეშ. მწვანე ირისები ახლოს
მისვლას თხოვდნენ, აჯადოებდნენ და ატყვევებდნენ ნებისმიერი მიმართულებით
გახედვისას. უამრავი ადამიანი იყო დარბაზში, მაგრამ ახვლედიანს მხოლოდ ის ერთი
ადარდებდა - შინდისფერკაბიანი.
მათი ყურადღება მხოლოდ რამდენიმე წამით გაერთიანდა, როცა დარბაზის კარი ისევ გაიღო
და დაგვიანებული სტუმრები გამოჩდნენ ზღურბლზე.
-ამ წუთას ყველაფერი ბევრად უფრო საინტერესო გახდა! - გადაულაპარაკა მათემ იოანეს
ღიმილით.
-ეს გოგოები ვინ არიან?! - ბარს მოცილდა ბექა და შეკრულშუბლსქვევიდან გახედა კართან
მდგარ გოგონებს.
-ერთი ინა ჯაფარიძეა, ილია ჯაფარიძის ქალიშვილი, მეორე მეც არ ვიცი. - ლუკამ უპასუხა
ისე, რომ თვალიც არ მოუცილებია მათთვის.
-თვითონ ილია ჯაფარიძე სად არის ნეტავ?! - უტამ დაიჩურჩულა ძმის ყურთან.
-ჯაფარიძე კი არა, ანდრეა სად არის ამ წამს! - დაიძაბა იოანე და სტუმრებს მოავლო თვალი.
ანდრეა ორივეს კარგად ხედავდა - დარბაზის ცენტრში მდგარ ეკატერინესაც და მის უკან,
ოდნავ უხერხულად, აწურულ ბარბარესაც. ჟღენტის დანახვისას ყბა დაეჭიმა და გულმა
უსიამოვნოდ გაკრა რამდენჯერმე. კიდევ ერთი მიზეზი ჰქონდა, რომ ეს მასკარადი არ
მოსწონებოდა და საეჭვოდ სტუმართმოყვარედ მიეჩნია.
იმ წამს ანდრეამ მთელი სიცხადით იგრძნო და გაანალიზა ის, რაც დიდი ხნის განმავლობაში
აწვალებდა მის გონებასა და გულს. თითქოს მაშხალამ გაიელვა მის თავში და ყველა ბნელი
კუნჭული გაანათა.
-ღმერთო, შენ გვიშველე... - შოკირებულმა მარიამმა სამად სამი სიტყვის თქმა მოახერხა და
ცენტრისკენ გაიხედა, სადაც ანდრეა და ეკატერინე იდგნენ ერთმანეთის პირისპირ.
ხალხში სწრაფად ატყდა ჩოჩქოლი. სტუმრებს უკვე აფთრად ქცეული ლუკა გამოეყო,
ბიჭებთან ერთად. მათ ამოუდგა გვერდში დემეტრეც. მეორე მხრიდან ალექსანდრე და
ირაკლი გამოირჩნენ დანარჩენებისგან. ყველას სახეზე იკითხებოდა გაშმაგებული ინტერესი
და გაოცება.
რა თქმა უნდა, პირველად ლუკამ იმოქმედა. სწრაფად მივარდა ჯაყელსა და ახვლედიანს, მათ
შორის ჩადგა და დაიღრიალა:
შეშინებული ეკატერინე ხმას ვერ ამოიღებდა, მაგრამ არც დასცალდა, რადგან დარბაზი უცებ
გაჩახჩახდა სინათლით, მუსიკა კი შეწყდა.
-მოგესალმებით, მეგობრებო! მიხარია, რომ ჩემს წვეულებას ყველა თქვენგანი ესწრება. - უცებ
გაისმა მამაკაცის ხმა დარბაზში და ყველამ ინსტიქტურად შეატრიალა თავი კიბის მხარეს.
ილია ჯაფარიძე შემაღლებულ საფეხურზე იდგა, სასმლით ხელში და იღიმებოდა. - იმედი
მაქვს, მოგეწონათ ჩემი წარმოდგენის პირველი ნომერი. - ეკატერინესა და ანდრეას
სინათლით გაფერმკრთალებულ სურათებს კმაყოფილებით შეავლო თვალი და ერთი
საფეხურით დაქვეითდა. - ნუ ღელავთ, ჯერ ყველაფერი წინ გვაქვს, ეს მხოლოდ დასაწყისია!
- ბოროტულად ჩაიცინა და კიდევ რამდენიმე საფეხური ჩამოიარა. - მეგობრებო, თქვენ
წარმოდგენაც არ გაქვთ, რა საღამოს მომსწრენი გახდებით დღეს! - კიბეები ჩაამთავრა და
ცენტრისკენ დაიძრა მშვიდი ნაბიჯებით. - ირაკლი, დემეტრე, ოცდაათი წლის შემდეგ
პირველად, გთხოვთ, მოიხსენით თქვენი ნიღბები და ნამდვილი სახეებით დაენახეთ თქვენს
შვილებს! - შეჰყვირა და ორივე ხელი გაშალა, ერთი ახვლედიანის მიმართულებით - მეორე
ჯაყელის. - დროა, ყველამ ყველაფერი გაიგოს! ამ საღამოს საბოლოოდ დასრულდება
ოცდაათწლიანი მასკარადი! - სიცილით დატრიალდა ილია და შიშითა თუ გაკვირვებით
გასუსულ ხალხს თვალი მოავლო.
-ეს რა წარმოდგენა გამართე, ილია?! - ძალისხმევა მოიკრიბა დემეტრემ და თავისი მტკიცე ხმა
გააჟღერა.
-და აი, ბატონი დემეტრეც გამოჩნდა! - გაეცინა კმაყოფილ ჯაფარიძეს. - დაგვენახე, ირაკლი,
ხომ იცი, რომ შენ გარეშე არაფერი გამოგვივა?!
-აქ ყველანი გასართობად ვართ შეკრებილები, ილია. მგონი, შენი გამოხტომა ცუდი ტონია!
ახლავე მოაშორე ეს ყალბი ფოტოები კედლიდან და დატოვე აქაურობა! - ჯაყელზე არანაკლებ
მედგრად დადგა ახვლედიანი, რომელიც იმ წამს ისე, როგორც არასდროს, საოცრად ჰგავდა
შვილს, თავისი მრისხანებით.
-ჰო, რა თქმა უნდა, შენ არ გესმის, დემეტრე. მაგრამ, ირაკლი, შენ? შენ ხომ მაინც იცი
ნამდვილი სიყვარულის ფასი?!
-ილია, გთხოვ... - ხმა გაებზარა ირაკლის და თვალები აემღვრა. განრისხებული, სწრაფად
გარდაიქმნა უსუსურ და სასოწარკვეთილებადამონებულ ადამიანად.
-რას მთხოვ?
-ენა ჩაიგდე, ილია! - მოთმინება დაელია დემეტრეს, სწრაფად მიეჭრა მამაკაცს და საყელოში
წვდა ხელით.
-რა ჯანდაბა ხდება აქ, მამა?! - ჩუმად ყოფნა ვეღარ აიტანა ლუკამ და განრისხებული
თვალები ამჯერად მამას მიაპყრო.
-უპასუხე შენს შვილს, დემეტრე! ცხოვრებაში ერთხელ მაინც გაეცი კითხვაზე პასუხი!
-მოკეტე!
-ნუთუ ამდენი ხალხის წინაშე დაკარგავ თავს, ბატონო დემეტრე?! არ შეგშვენით ასეთი
საქციელი! - გაეღიმა ილიას. ჯაყელმა მაშინვე შეუშვა ხელი მამაკაცს და ხელი კრა.
-ჰმ, უნდა ვაღიარო, რომ შენი სიტყვები მეტად გულისამაჩუყებელია. ალბათ მამაშენი
ამაყობს, რომ ასეთი ღირსეული ადამიანი აღგზარდა, არა?! თუმცა, ალბათ, ჯობია მას თავად
ვკითხოთ. - გაეღიმა ჯაფარიძეს. - ერეკლე, ჩემო ერთგულო მეგობარო და თანამოაზრევ,
დაენახე შენს ოჯახს, სად ხარ?!
-აქ ვარ. - უცებ გაისმა სტუმრებსშორის მამაკაცის ხმა და მისი პატრონიც მალე ამოუდგა
ილიას გვერდში. ღიმილით მოიხსნა ნიღაბი და დემეტრეს გაუსწორა მზერა.
-რა გიკვირს, დემეტრე?! - მხრები აიჩეჩა ერეკლემ. - შენ წინააღმდეგ წასვლა რომ გავბედე? -
ჰო, გავბედე! რას იზამ? მეც ისევე მომიშორებ თავიდან, როგორც თამარას?!
-რა ერეკლე, რა?! გიკვირს?! გიკვირს ჩემს თვალებში ჩაბუდებული ზიზღი?! გიკვირს ამ კაცის
გვერდით რომ ვდგავარ?!
-ჩემმა შვილმა სიმართლე უნდა იცოდეს შენზე! ყელში ამოვიდა დემეტრე ჯაყელის ხატად
ქცეული სახელის ატანა! ყველამ უნდა გაიგოს, შენი ვაჟკაცობის შესახებ!
-მამა, ვინ არის თამარა?! - ლუკას სახიდან ყველა ემოცია წაშლილიყო, დაბნეულობის გარდა.
-რას ნიშნავს, ნურავის მოვუსმენ?! რატომ შეკრა შენმა ძმამ ამ კაცთან პირი და რატომ
გემტერებიან საერთოდ?! რა ჯანდაბა ხდება, ამიხსენი! - გაბრაზდა ჯაყელი და მამას ძალიან
ახლოს დაუდგა წინ.
-ეკა, შენ?! - გაოცებით დააფჩინეს პირი დემეტრემ და მის უკან მდგარმა ქეთევანმა.
-გაჩუმდი, ქეთევან!
-უპასუხე შენს შვილს, დემეტრე. იცოდეს ყველამ სიმართლე! - ეშმაკივით გაჰკიოდა ილია.
-თამარა... - ხმა ამოიღო უფროსმა ჯაყელმა და თვალები მოარიდა შვილს. - და იყო ჩემი. -
უსიცოცხლოდ გასძვრა სამად სამი სიტყვა.
-თუ ჩვენი დასჯა გინდოდა, ეს მასკარადი და ჩვენი შვილების აქ მოყვანა რა საჭირო იყო?! -
გამწარებულ ახვლედიანს კბილები უკაწკაწებდა.
-ზედმეტი ლაპარაკი არ გვინდა! ჩვენ ხომ ისედაც კარგად ვიცით ყველაფერი?! - მთავარია
შვილებმა გაიგონ სიმართლე. თქვი, რატომ მოიკლა თამარამ თავი! - ბოლო სიტყვები
შეშლილივით წამოიყვირა და გააფთრებული თვალებით ეცა კაცს.
-სიმართლე ყველამ უნდა გაიგოს, ყველამ! არც ჩემი ინაა გამონაკლისი. არა, მა?! - შვილს
გაუღიმა ილიამ.
-თავი იმიტომ მოიკლა, რომ მე და თამარას ერთმანეთი გვიყვარდა, მაგრამ ვერ შევძელით
ერთად ყოფნა! - კუთხეში მიმწყვდეულ ირაკლის სხვა გზა აღარ ჰქონდა და ხმა ამოიღო.
-შენ გაჩუმდი, დემეტრე! როგორც იქნა ერთმა მხარემ გადაწვიტა შეთქმული დუმილის
დარღვევა. შენც მოგეცემა სიტყვა, ოღონდ ცოტა მოგვიანებით. ირაკლი, მოყოლა გააგრძელე,
აუხსენი ყველაფერი ბავშებს.
-მე და თამარას ბავშვობიდან გვიყვარდა ერთმანეთი, მაგრამ ამის შესახებ არავინ იცოდა.
დემეტრეს და ერეკლეს ვერასდროს ვუბედავდით გამოტყდომას. - თავჩაქინდრული
ლაპარაკობდა ახვლედიანი. - იმიტომ, რომ მე და დემეტრე ბავშვობიდან ვმეგობრობდით და
ერთმანეთზე ახლო არავინ გვყავდა.
-მერე, მერე, ირაკლი?! - ისეთი ინტერესით უსმენდა ილია კაცს, თითქოს პირველად ისმენდა
ამ ისტორიას.
-იმიტომ, რომ სხვა გზა არ მქონდა! - თავი იმართლა ახვლედიანმა. - მამაჩემმა გაძარცვული
ქონება დამიტოვა, ოჯახის და გვარის ღირსების დაცვა მევალებოდა!
-და ამიტომ გააუბედურე ქალები, რომელთაც მხოლოდ ის დააშავეს, რომ შენნაირი არაკაცი
შეუყვარდათ?!
-სხვა გზა არ მქონდა... სხვა გამოსავალი არ იყო... - დუდღუნებდა ირაკლი. - ნინო უნდა
შემერთო ცოლად. მდიდარი, განათლებული და დედისერთა ქალი, რომელსაც პირველი
დანახვისთანავე შევუყვარდი.
-თამარას სახელის ხსენებაც არ გაბედო, იცოდე! - მეორედ ამოიღო ხმა ერეკლემ და ისევ ძმას
შეუღრინა. - არ გაქვს უფლება! ამ დარბაზში ყველაზე ნაკლებად შენ გაქვს მისი სახელის
წარმოთქმის უფლება!
-უღირსი კახპების ადგილი ამ სახლში არაა... - ქმრის მაგივრად ქეთევანმა გასცა პასუხი
კითხვას და ცრემლიანი თვალები დახარა.
-უღირსი კახპების ადგილი ამ სახლში არაა! - ზიზღით გაიმეორა ერეკლემ რძლის სიტყვები
და ამრეზით მიაჩერდა ძმას. - ჩემი და შენ გამოა მკვდარი!
-სევდიანი ისტორიაა... - ჩაიცინა ილიამ. - ისიც თქვი, რომ მე და შენს მეუღლეს ხელი არ
შეგვიშლია თქვენი ერთმანეთისადმი გაჩენილი ვნებებისთვის, რომელსაც ყოველ კვირას
ბეჯითად იკმაყოფილებდით თქვენი „სიყვარულის ბუდეში“.
-ჰო, ჰო, მე ვუღალატე! მე ვერ შევძელი მისი მოფრთხილება! მე ვარ არაკაცი და ლაჩარი,
რადგან ორსული ცოლი ვერ დავტოვე! გეთანხმები, დემეტრე, ყველაფერ საშინელს
ვიმსახურებ ამ ცხოვრებაში, მაგრამ შენგან არა. იმიტომ, რომ თუ მე თამარას ხელი ვკარი, არც
შენ დაგიჭერია ის!
-მასთან ყოფნა შენ გამო ვერ შევძელი! იმიტომ, რომ ყოველთვის გაიძახოდი - ირაკლი ჩემი
ძმაა და თამარასაც, ორის მაგივრად, სამი ძმა ჰყავსო.
-არ უნდა ყოფილიყო ასე, არა! მე ქალს ვხედავდი თამარაში. მშვენიერ, ეშხიან,
ერთდროულად ძლიერ და სათუთ ქალს!
-ტყუილია!
-მოკეტე, შე არაკაცო!
-აჰ, მივხვდი. ის ფაქტი არ გსიამოვნებს, რომ მამაშენმა თავის სიყვარულთან ყოფნა შენ გამო
ვერ მოახერხა?! - ეშმაკები აუთამაშდნენ თვალებში მამაკაცს.
-ეგ არ არის სიმართლე! - მაშინვე ამოიღო ხმა ირაკლიმ. - ანდრეა, არ უსმინო ამ კაცს!
-მე ისედაც ყველაფერი ვიცი უკვე, მამა, ამ კაცის მოსმენა არაფერში მჭირდება!
-თ...თამარაზეც იცოდით?!
-ვიცოდით.
-წერილები...
-ხედავთ, ბატონებო?! - ისევ გაისმა დარბაზში ილიას სიცილის ხმა. - თქვენმა სიძულვილმა
თქვენივე შვილები დაახლოვა და ისტორია გაამეორა!
-მაშო... - ქალიშვილის სახელი აღმოხდა ქეთევანს და გვერდით მდგარ რატის წაავლო ხელი
თავის შესამაგრებლად.
-მე ვარ ნაძირალა? - გაიკვირვა ილიამ. - მე რატომ ვარ ნაძირალა, დემეტრე? რა დავაშავე ამ
ცხოვრებაში?! და გავაგდე სახლიდან და თვითმკვლელობამდე მივიყვანე, თუ ქალიშვილს
ვაქციე ზურგი? აბა ჰკითხე ინას, როგორი მამა ვარ!
-რას ამბობ, ანდრეა?! - მაშინვე წამოიკივლა ინამ და ორივე ხელი დაღებულ პირზე აიფარა.
-ხომ გინდოდა ყველაფრისთვის ფარდის ახდა, ილია?! ხოდა უთხარი შენს ქალიშვილს,
რამდენი ადამიანის სიკვდილია შენს კისერზე! - სიმტკიცე შეემატა ხმაში ახვლედიანს.
-ჩვენი სახლის დაცვის წევრს ამ ადამიანმა გადაუხადა ფული! გიორგობიანი მის დაკვეთას
ასრულებდა, როცა პაატას მანქანას სამუხრუჭე მილებს უჭრიდა!
-ილია ბიძია... ილია ბიძია მითხარით, რომ ანდრეას რაღაც ეშლება... - ატირდა ბარბარე და
ვედრებით მიმართა მომღიმარ ჯაფარიძეს.
-უნდა ვაღიარო, რომ გაკვირვებული ვარ. - ჩაეცინა ილიას. - არ მეგონა, ასეთ რამეს თუ
გაარკვევდი შენ, ანდრეა, მაგრამ როგორც ვხვდები, ჩვენს გამომძიებელს იმაზე გრძელი ენა
ჰქონია, ვიდრე მეგონა.
-მაპატიეთ, შვილებო, მაგრამ იმედი უნდა გაგიცრუოთ. ანდრეა სრულ სიმართლეს ამბობს -
მამაშენის მოშორება ჩემი გეგმის ნაწილი იყო. - მშვიდად წარმოთქვა ჯაფარიძემ. მის
სიტყვებს დარბაზში გაკვირვების შეძახილების ხმა მოჰყვა. - რა მექნა, ბარბარიკო? შენი
დაბრუნება მჭირდებოდა თბილისში.
-ასეთი რამ როგორ გააკეთეთ? მამაჩემი როგორ გაიმეტეთ?! - მუხლები მოეკვეთა ბარბარეს და
დაეცა. ანდრეა მაშინვე მივარდა გოგონას და წამოყენება დაუპირა.
-შეხედე, ეკატერინე, განა ლამაზი დასანახები არ არიან? - ჯაყელს მიუბრუნდა ღიმილით
ილია.
-რადგან ამ თემას მიადექი, ანდრეა, ბარემ ისიც უთხარი ამ ხალხს, რაში მჭირდებოდა
ბარბარეს აქ დაბრუნება.
-ოპა! - ტაში შემოკრა გახარებულმა ილიამ. - ეს უკვე ძალიან საინტერესოა, რას იტყვით,
ხალხო? - ქანდაკებასავით აღმართულ სტუმრებს გადახედა და გაიცინა. - მგონი, შენი მეორე
ქალი ძალიან გაკვირვებული დატოვა შენმა სიტყვებმა, იქნებ აუხსნა ყველაფერი. -
სუნთქვაშეკრულ ეკატერინეზე ანიშნა ჯაფარიძემ ახვლედიანს.
-ეკატერინე... - მაშინვე ჯაყელისკენ შეაბრუნა თავი ანდრეამ, მაგრამ ძალა არ ეყო და ხმა
ჩაუწყდა.
-კარგი, კეთილი გული მაქვს და შენ აღარ დაგტანჯავ, თავად ვეტყვი! - ხელი აიქნია
მამაკაცმა. - ერეკლე, იქნებ დამეხმარო და გაანათლო შენი ძმიშვილი. - გვერდით დგომს
მიმართა შემდეგ.
ეკატერინე ერთ ადგილზე იდგა, წამითაც არ შერხეულა. მხოლოდ ერთ მომენტში ამოუჯდა
გულ-მკერდი ისე, თითქოს ვიღაცამ ზურგიდან დანა დაარჭო. სახეზე არაფერი დატყობია,
მაგრამ ანდრეამ მაინც მოახერხა მის მწვანე ირისებს გადაკრული იმედგაცრუების დანახვა.
-მაშინ ეს სურათები რას ნიშნავს, კატო?! - დაჭიმულ ყბას ძლივს ამოძრავებდა ლუკა. - როგორ
გინდა დავიჯერო, რომ შენც მაშოსავით არ მოქცეულხარ, როცა ასეთ რამეს ვხედავ ამდენი
ხალხის წინაშე?!
-ეს სურათები...
-მე თამარა არ ვარ, რომ მისი შეცდომა გამემეორებინა! - ყელი ამაყად მოიღერა ეკატერინემ და
ილიას გაუსწორა თვალი.
-ჰო, რა თქმა უნდა, ერთი ოჯახისთვის ორი თამარა მეტისმეტი იქნებოდა. არა, მარიამ?! - ისევ
უმცროს ჯაყელს მიუბრუნდა ილია.
-ეგეც მართალია! - ჩაეცინა ერეკლეს. - შენ იზრუნე ძალიან ადრეულ ასაკში იმაზე, რომ
მაშოსგან თამარა არ შექმნილიყო.
-მოიცა, მოიცა, მაგით რის თქმას ცდილობ, ერეკლე? - მსახიობური ოსტატობით გაიკვირვა
ილიამ.
-არვიცი, ჯობია ჩვენს ერთ-ერთ სტუმარს ვკითხოთ. - გაეცინა უფროს ჯაყელს და სტუმრებს
შეერია. - სად ხარ, ძვირფასო სტუმარო, გამოჩნდი. - ლაპარაკობდა და თან ხალხს
აკვირდებოდა.
-სადმე მოფარებულ ადგილში ნახე, დარწმუნებული ვარ, იმალება ჩვენი მორიდებული ბიჭი!
- ჯაფარიძე არიგებდა პარტნიორს.
წამით ყველა გაისუსა და გარშემომყოფ სტუმრებს დაემსგავსა, რომლებიც არც კი
სუნთქავდნენ, ილიას დარბაზში გამოჩენის შემდეგ. ყველა იმ სცენაზე დადგმულ
რეკვიზიტებს ჰგავდა, რომელსაც მოქმედი პირის გამოჩენა სძენს დატვირთვას.
-აი, ვიპოვე! - შესძახა ერეკლემ ისე, თითქოს ძველისძველ ყუთში მტვრით დაფარული,
ოდესღაც საყვარელი სათამაშო ეპოვნა და მამაკაცს მხარში ჩაავლო ხელი. - წამოდი, წამოდი,
შემოუერთდი წვეულებას!
-აბა ვნახოთ! - ხელები ერთმანეთს გაუხახუნა მოლოდინით აღსავსე ილიამ. - ვინ მოგვიყვანე,
ერეკლე?
-მოიხსენი ნიღაბი, ახალგაზრდავ, თორემ ხომ ხედავ? - იმდენი ხანია ამ ხალხს არ უნახიხარ,
რომ დაავიწყდი. - ერეკლემ ხელი შეუშვა მის მიერ მოყვანილს,რადგან ეს უკანასკნელი
ეძალიანებოდა.
უცნობმა რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა უკან და ნიღაბი მოიხსნა. ხშირ წვერსა და შუბლზე
ჩამოყრილ თმაში მართლაც რთული იყო მისი ცნობა, მაგრამ რამდენიმე წამიანი
დაკვირვების შემდეგ მარიამმა მაინც წამოიყვირა:
-თორნიკე?!
-რას ნიშნავს, რას აკეთებს?! - იმას, რასაც თქვენ! - არველაძის მაგივრად ჯაფარიძემ გასცა
პასუხი კითხვას. - მიხარია, რომ ჩემს მოწვევას დათანხმდი, თორნიკე, უშენოდ ჩემი
სპექტაკლი ნამდვილად არ იქნებოდა სრულყოფილი.
-რატომ, ბიჭო, რატომ? - გაეცინა ილიას. - ნუთუ არ გინდა, რომ შენმა ცხოვრების
სიყვარულმა სიმართლე იცოდეს?
-არაფერია სათქმელი!
-ვითომ?! კარგი, მაშინ მოდი, მარიამს ვკითხოთ, უნდა თუ არა სიმართლის მოსმენა.
-დემეტრე, ამოიღე ხმა! - ერეკლემ მიმართა ძმას. - თქვი შენი ვაჟკაცობის შესახებ. ხომ ხედავ,
თორნიკე ბოლომდე გცემს პატივს.
-შენს ძვირფას მამიკოს არ უნდოდა, რომ იგივე მომხდარიყო, რაც თამარასთან მოხდა.
საწყალმა თორნიკემ კი ვერაფრით მოახერხა თვით დემეტრე ჯაყელის სიტყვების წინააღმდეგ
წასვლა.
-მამა, ეს სიმართლეა?! - ლუკამ მიმართა მამას უჩვეულოდ მშვიდი ხმით. დემეტრემ თავი
დახარა, დასჯილი ბავშვივით.
-შენ გეგონე მთელი ცხოვრება ლოთი, ჩემო ძამიკო, თორემ როცა საჭირო იყო და რაც საჭირო
იყო, ყოველთვის კარგად მესმოდა იმ წყეულ სახლში!
-მე ვერასდროს ვიქნებოდი ადამიანი, რომელიც ამას გეტყოდა, მაშო. ამიტომაც ყოველთვის
იმის გამეორება მიწევდა შენთვის, რაც თავის დროზე მამაშენმა მითხრა - შენ მხოლოდ
პატარა და იყავი ჩემთვის. რომ გამებედა, მეტი რომ მომენდომებინა, ოჯახი ზურგს გაქცევდა.
მე კი მეშინოდა, რომ ერთ დღეს ამის გამო შემიძულებდი. მაპატიე, მაშო, მხოლოდ ახლა
ვხვდები, რომ სხვანაირადაც შეიძლებოდა. - ცრემლიანი თვალები ღიმილით შეავლო
თორნიკემ ერთმანეთის გვერდით მდგარ იოანესა და მარიამს.
-ძალიან გულქვა კაცია დემეტრე ჯაყელი, მეგობრებო. იმაზე უფრო გულქვა და გარეწარი,
ვიდრე თქვენს გონებას წარმოდგენა შეუძლია.
-ღმერთო ჩემო, ნუთუ კიდევ ვერ ხვდებით, ვის იცავთ?! - გაეცინა გაკვირვებით ილიას. - ამ
კაცმა საკუთარი და გააგდო სახლიდან, შვილს ცხოვრების სიყვარული წაართვა და შემდეგ
სახლიდან გააგდო. და-ძმას ერთმანეთი შეგაძულათ და გადაგამტერათ! ამდენი წელი
აბსურდულ რეალობაში გაცხოვრათ! იცოდით, ვინ იყო თამარა? ის მაინც თუ იცოდით, მე ვინ
ვიყავი? ან ირაკლი ვინ იყო მამათქვენისთვის?! რატომ დაიწყო საერთოდ ამდენწლიანი ომი
მათ შორის, იცოდით?! მიპასუხეთ რომელიმე მხარემ, ამოიღეთ ხმა, იცოდით რამე
მამათქვენებისგან?! - პირველად დაკარგა ირონია ჯაფარიძემ და ისე განრისხდა, როგორც
შეეფერებოდა.
-და შენ რატომ გგონია, რომ ჩვენი განსჯის უფლება გაქვს?! რატომ გგონია, რომ ამ
მასკარადის მოწყობის უფლება გქონდა? - ეკატერინეს ეყო გამბედაობა, რომ ხმა ამოეღო და
ზიზღი გადმოენთხია. - ბინძური ღორი ხარ და მკვლელი. ჩვეულებრივი ფსიქოპატი,
რომელსაც საკუთარი შვილიც კი არ შეებრალა ამ წარმოდგენისთვის!
-მსხვერპლის როლს ნუ თამაშობ, ილია! შენ ძალიან კარგად იცოდი, რომ მე და თამარას
ერთმანეთი გვიყვარდა. პირველივე შეხვედრისას მიხვდი!
-ჰო, ჰო, კარგი, ჯანდაბას, ვაღიარებ,რომ მივხვდი! ან როგორ ვერ მივხვდებოდი, როცა ისე
უყურებდი, თითქოს სიცოცხლის ელექს’ირი გადმოედინებოდა მისგან შენ კი მომაკვდავი
იყავი. დემეტრესავით ბრმა ხომ არ ვიყავი, რომ ეგ ვერ შემემჩნია?! მაგრამ რა მექნა, რომ მეც
მოვიხიბლე მისით? მეც შემიპყრო მისმა მედიდურობამ. როგორ დამენებებინა ასეთი ქალი
შენნაირი ბეჩავი რომანტიკოსისთვის?! - არც დაგანებე!
-მახე დამიგე და მეც მაშინვე გავყიდე ჩემი თავი. სტატუსზე გავიყიდე და კეთილდღეობაზე. -
ტკივილითა და საკუთარი თავისადმი სიბრალულით აევსო თვალები ირაკლის.
-ვხვდები?! განა ყოველ ღამეს მაგ ფიქრებით არ ვათეთრებ?! ნინოსთან რომ მოვაწერე ხელი,
იმ წამს გავყიდე მე საკუთარი ცხოვრებაც და თამარასიც. ეგოისტურად მჯეროდა, რომ
შესაძლებელი იყო ერთდროულად ცოლისა და საყვარელი ქალის ყოლა. ფეხებზე მ’ეკიდა
ყველას გრძნობები, მხოლოდ საკუთარი თავი მადარდებდა და ყოველ კვირას ჩვენს სახლში
მომლოდინე თამარა. ვიცოდი, ნინო ყოველღამით იმ იმედით მელოდა, რომ მივიდოდი და
მოვესიყვარულებოდი, ქმრის მოვალეობას შევასრულებდი. მაგრამ არასდროს, ჩემი
ცხოვრების არცერთი ამოსუნთქვით ვყოფილვარ მასთან გონებრივად და სულიერად.
არასდროს მიგრძვნია ქალი, რომელმაც ორი შვილი გამიჩინა. მე ის მოვკალი! ძალიან ნელა
და აუღელვებლად ვკლავდი და მეც ვგრძნობდი ამას, მაგრამ იმდენად არ შემეძლო მასთან
ახლოს ყოფნა, ამაზეც თანახმა ვიყავი. მძულდა ის ფაქტი, რომ ვერასდროს ვხედავდი მასში
თამარას - ქალს, რომელიც მთელი ჩემი ამორალური არსებით მიყვარდა. მე მოვკალი ორივე -
თამარაც და შემდეგ ნინოც. მართალი ხარ, დემეტრე, ამ საოცარმა ქალებმა მხოლოდ ის
დააშავეს, რომ ჩემნაირი არაკაცი შეუყვარდათ. შენც მართალი ხარ, ილია, ყველანაირი
უფლება გაქვს, ყველას წინაშე გამასასიზღრო და საბოლოოდ დასცე მიწაზე ჩემი ამდენი
წლის ნაკოწიწები სტატუსი. წყეულიმც იყოს ყველაფერი! ეშმაკსაც წაუღია ჩემი სული და
სხეული, აღარაფერი მადარდებს ამქვეყნად! - ბოლო სიტყვები წამოიყვირა ახვლედიანმა,
ორივე ხელი გაშალა და მუხლებზე დაეცა.
-ამ ყველაფრისთვის ძალიან მწარედ განანებ, ილია, ვფიცავ! - აკაწკაწებული კბილები ძლივს
დაიმორჩილა ანდრეამ და ბოლო სიტყვა დაიღრიალა.
-აუცილებლად, მაგრამ ჯერ არა! - გაეღიმა ჯაფარიძეს. - ახლა მგონი ზუსტად ის დროა, რომ
სიურპრიზი გაგიმხილოთ!
-აჰ, არა, არა, დემეტრე, ნუ ღელავ, ამ კითხვაზე შენ არ გაქვს პასუხი. თუმცა ხო, ვინც არ იცის,
იცოდეს, რომ დღეს თამარას თვითმკვლელობის დღეა. - სასხვათაშორისოდ გამოაცხადა
მამაკაცმა და ხელი აიქნია. - თუმცა ჩვენ ხომ კარგად ვიცით, რომ როცა ერთი ადამიანი
კვდება, სადღაც სხვაგან მეორე იბადება?! მაგრამ ტრაგედია ამისგან მხოლოდ მაშინ იქმნება,
როცა ორივე აქტი ერთი და იმავე ადგილას ხდება. - ბოლო სიტყვებზე ეშმაკები
აუციმციმდნენ თვალებში ჯაფარიძეს.
-ძვირფასო ირაკლი, კარგია, რომ უკვე წაიქეცი, ასე ბევრად უმტკივნეულო იქნება შენთვის
იმის მოსმენა, რომ თამარას ერთი რამის თქმა დაავიწყდა შენთვის სიკვდილამდე.
-მოკეტე, შე ნაძირალავ, ამის თქმის უფლება შენ არ გაქვს! - მაშინვე წამოიყვირა ანდრეამ,
როგორც კი მიხვდა, რის თქმას აპირებდა მამაკაცი.
-რა სიმართლეზე ლაპარაკობს ეს კაცი, შვილო? რისი თქმა უნდოდა ჩემთვის თამარას?! -
მაშინვე წამოსწია თავი ირაკლიმ და საწყალი თვალებით შეხედა შვილს.
ანდრეამ მაგრად დაასო კბილები ერთმანეთს და ყბის კუნთი აათამაშა. მაშინვე მოსცილდა
ბარბარეს და რამდენიმე ნაბიჯით მიუახლოვდა დაცემულ მამას.
-მამა, გახსოვს?! – „ნეტავ რა უნდა გეთქვა, ნეტავ რა უნდა გეთქვა, ნეტავ რა უნდა გეთქვა?!“ -
წერილის ბოლო სიტყვები შეახსენა ახვლედიანმა მამას. მის ხმაში იქამდე არასდროს ყოფილა
ამდენი მორიდებულობა და სიფრთხილე. - მამა, თამარა ორსულად დარჩა შენგან და ბოლო
შეხვედრაზე სწორედ ამის თქმა უნდოდა. - ორივე მხარში მაგრად ჩაკიდა ხელი კაცს, რათა
შეემაგრებინა და ძალა მიეცა მისთვის.
-ორსულად იყო, მაგრამ ბავშვი მშობიარობას გადაყვა. - თავი დახარა ანდრეამ, რადგან ვეღარ
გაუძლო მამის ბეჩავი მზერის ყურებას.
დარბაზში მეორედ ატყდა ჩოჩქოლი, რომელიც მალევე მიწყნარდა შიშით. ლუკას, ბექას და
დანარჩენებს შეკრული შუბლი გაკვირვებისგან გაეხსნათ. დემეტრემ ერთი დაიგმინა, რადგან
მიხვდა, რომ ყველაზე მტკივნეულს მიადგნენ.
-ჰო, მშობიარობას გადაყვა... - სინანულით გააქნია თავი ილიამ. - ასე იცოდა ყველამ, ერეკლეს
ჩათვლით, არა, დემეტრე?! - უცებ გახედა ჯაყელს.
-ილია, თუ რამ წმინდა არსებობს შენთვის ამქვეყნად, გემუდარები, არ გინდა! -
სასოწარკვეთილება ზეიმობდა უკვე დემეტრეს მუდარანარევ ხმაში.
-მინდა, მინდა, დემეტრე, ძალიან მინდა! - გაეცინა ილიას. - ბავშვებო, მინდა გახაროთ, რომ
ღმერთი არც იმდენად უსამართლო აღმოჩნდა, პატარა და უცოდველი ბავშვისთვის
სიცოცხლე ასე უმიზეზოდ წაერთმია.
-თქვი, თქვი, ვისი დაბადებისდღეა? - გაეცინა ილიას. - ჰო, თუმცა მართალი ხარ, მისი
სახელის წარმოთქმა მაინც არ იქნება ისეთი ეფექტური, რადგან აქ მას პრაქტიკულად არავინ
იცნობს. ამიტომ მოდი, თავად გაგაცნობთ! - უცებ შესძახა საზეიმოდ ჯაფარიძემ და
დაიყვირა: -დაგინახე, გამოდი!
ყველა კიბის მხარეს შებრუნდა ინსტიქტურად, რადგან ილია სწორედ ასე მოიქცა. მალევე
გაისმა ტაშის ხმა დარბაზში, რასაც კიბეებზე კლასიკურ სამოსსა და წითელ ნიღაბში
გამოწყობილი მამაკაცის გამოჩენა მოჰყვა.
-ლევანი... ის... ლევანი... ჩემი... და... ჩვენი... ჩემი... ჩემი... - უაზროდ აბლუყუნდა ირაკლი და
ხელების უმწეოდ ქნევა დაიწყო, ჰაერში.
-ჩამოდი დაბლა, ლევან, გაეცანი ნათესავებს. - გაეღიმა ილიას და ხელით ახლოს მისვლა
ანიშნა მამაკაცს.
-ეს... ეს რას ნიშნავს, ილია, დუდა მაჩაბელი რას აკეთებს აქ?! ჩვენ ამაზე არ
შევთანხმებულვართ! - ჯაფარიძეს მიუახლოვდა გაკვირვებული ერეკლე და ჩუმად
გადაულაპარაკა.
-ჰმ, ეს ვისი ხმა მესმის?! - სახე დამანჭა დუდამ და საჩვენებელი თითი ყურზე მიიდო.
თითქოს ვერ მიხვდა, რომ წამოძახილი დემეტრეს ეკუთვნოდა.
-ბიძას ნუ მეძახი! შენ ჩვეულებრივი კრიმინალი ხარ, ვიღაც მომთაბარე კრიმინალი, გგონია
არ მსმენია შენზე?! - ზიზღით აიფოფრა დემეტრე.
-დემეტრე ჯაყელი - ამ სახელს ყველა ისე იმეორებთ მთელი საღამოა, თითქოს მისი
გაგონებისას შიშით უნდა იფერფლებოდეს ადამიანი. - ტუჩის კუთხე ჩატეხა ნაკაშიძემ. -
ლევან ახვლედიანი, სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.
-ნუ იმეორებ ამ წყეულ სახელს და გვარს, შენ თამარას შვილი არ ხარ! - მთელს სახეზე
სისხლისფერი დაედო ჯაყელს, თუმცა დუდა წამითაც არ კარგავდა სიმშვიდეს. კიდევ
ერთხელ ჩაიცინა და იმდენად ახლოს დაუდგა მამაკაცს, ამ უკანასკნელს სუნთქვა შეეკვრა.
-დუდა... დუდა... შენ აქ რას აკეთებ?! - თვალები გადმოცვენას ჰქონდა ანდრეას. - აქ...ამ
კაცთან ერთად... რა ჯანდაბაა?! - ენას ძლივს იბრუნებდა პირში.
-ვიცი, რომ გიკვირს, ანდრეა. - ფეხებთან დავარდნილ დემეტრეს ზურგი აქცია ნაკაშიძემ და
ახვლედიანს მიუბრუნდა. - მაგრამ ეს სიმართლეა.
-ახლა ისევ უნდა მამეორებინოთ? - სახე უკმაყოფილოდ დამანჭა დუდამ. - რაც გაიგეთ,
ბიძაშვილებო, თქვენი ძვირფასი სიძე ახვლედიანებმა კი არა, მე მოვკალი პირადი
შურისძიების მიზნით! ამ თემის განსახილველად არ მოვსულვარ აქ. ვისთვისაც საჭიროდ
ჩავთვალე ყველაფრის თქმა, იმან უკვე იცის.
-მოსკოვში გავიგე...
-ლუკა, ყველაფერს აგიხსნი, ოღონდ გთხოვ, ახლა არა... - ყბა აუცახცახდა მიქაბერიძეს.
-ჰო, ჰო, აგიხსნის, ალბათ, როგორ არ უნდოდა, რომ შენი და ბინძური წარსულის მქონე
ადამიანთან ყოფილიყო, მაგრამ როგორ ვერ აღუდგა ნამდვილ სიყვარულს წინ – „ძირმო!“ -
ხელი აიქნია ნაკაშიძემ. - მოკლედ, მაგას რა მნიშვნელობა აქვს?! უბრალოდ სიტყვას მოჰყვა,
მთავარია, რომ ოჯახი გაერთიანდა, არა?! ნუთუ, არავის გიხარიათ ჩვენი საოჯახო წვეულება?!
-ვინ არ ვარ, ანდრეა?! შენი ძმაკაცი დუდა მაჩაბელი, თუ დათუნას მკვლელი ლევან ნაკაშიძე?
- ჰო, მართალი ხარ, არცერთი არ ვარ. მე ლევან ახვლედიანი ვარ, შენი ძმა.
-რა თქვი, ანდრეა? - ოდნავ მოფერიანდა ეკატერინე და თავი წამოსწია. - რა... რა თქვი?
-იცოდი, არა? იქამდე იცოდი, სანამ მე გავიგებდი ყველაფერს... ესეც მომატყუე... - ხმა
გაებზარა გოგონას.
-შენ როგორ... როგორ აღმოაჩინე, რომ დუდა თამარას შვილი იყო? როდის გაიგე? -
ერეკლემაც შეძლო ხმის ამოღება და მაშინვე ილიას მიმართა.
-როდის... რანაირად?
-და შენც ყველაფერი დაუჯერე, არა?! დუდა, ამ კაცს ერთი სიტყვა მაინც როგორ დაუჯერე?! -
სიმწრით ცრემლები სცვიოდა თვალებიდან ანდრეას.
-რატომ, ანდრო, რატომ? ტყუილი რა თქვა?! - გაეღიმა მაჩაბელს.
-ოხ, ანდრეა...
-არა, არ ვიცოდი.
-და როცა გაიგე, შემიძულე?! როცა გაიგე, რომ ირაკლის შვილი ვიყავი, ჩემზე შურისძიებაც
გადაწყვიტე?!
-ლევან ნაკაშიძის მოკვლა და დუდა მაჩაბლის დაბადება ჩემი იდეა იყო. - ღიმილით აღნიშნა
ილიამ. - შურისმაძიებელი მე შევქმენი მისგან.
-ზედმეტი მოგდის, ილია. - ცალი ხელი ასწია ნაკაშიძემ და ჯაფარიძეს გაჩუმება ანიშნა.
-ახლა რას აპირებ, ლევან?! - სახელს ხაზი გაუსვა ანდრეამ. - ჩვენც ისევე მოგვკლავ, როგორც
დათუნა მოკალი, შურისძიების სახელით?!
-არ მინდა ამის მოყოლა, არ მინდა... - ორივე ხელი სახეზე აიფარა დემეტრემ და აქვითინდა. -
არ ვიცოდი, რომ ორსულად იყო; არავინ ვიცოდით. როცა გავიგე, თავის დახრჩობა სცადა და
საავადმყოფოში მიჰყავდათ, რამდენიმე თვის გაგდებული იყო სახლიდან და მას მერე არ
მყავდა ნანახი. საავადმყოფოში რომ მივედი, ექიმმა მითხრა ნაადრევი მშობიარობა დაეწყოო.
მხოლოდ მაშინ გავიგე, რომ ფეხმძიმედ იყო. შემდეგ კი მხოლოდ ის მითხრეს, რომ თამარა
მშობიარობას გადაყვა, ბავშვი კი ჯანმრთელი დაიბადა, მიუხედავად ყველაფრისა.
-მაგრამ იმდენად შეგიძულე, დანახვის პირველივე წამებიდან, რომ ვერ შევძელი და ჩემს
ოჯახს მოგაშორე. - ბოლო სიტყვები სწრაფად თქვა დემეტრემ და ორივე ხელისგულით
იატაკს დაეყრდნო.
-არ შეწუხდე, ერეკლე. - გაეცინა დუდას. - ვაფასებ შენს თავდადებას, მაგრამ ჯერ ძალიან
ადრეა იმპულსური გადაწყვეტილებების მიღება. - მიუახლოვდა ბიძას და იარაღი
ფრთხილად დააშვებინა ძირს. ამ მოქმედებას მაშინვე მოჰყვა ამოსუნთქვის ხმა.
-წყეული კაცი ხარ, ილია! ამ ყველაფრისთვის ხარ წყეული! - ცრემლი ვეღარ შეაკავა ანდრეამ.
-დუდა, ამ კაცს ყველას განადგურებას ნუ დაანებებ, გთხოვ. დღეს ხომ შენი დაბადებისდღეა?!
დღე, როცა ამ ჭირიან ქვეყანას მოევლინე! - მაჩაბელს ელაპარაკებოდა ახვლედიანი, მაგრამ ეს
უკანასკნელი სულ არ უსმენდა მას, რადგან აქამდე ფიტულივით მდგარი ირაკლისკენ
მიემართებოდა. როცა წინ დაუდგა დავარდნილს, ყველა გაისუსა და მის მოქმედებას
დაელოდა.
-შენ არაფერს მეტყვი, ირაკლი ახვლედიანო?! - შემზარავი ხმა ჰქონდა მაჩაბელს. ირაკლი
მაშინვე დაფაცურდა და დუდას ფეხსაცმელებს დაემხო.
-ერთი ამ პატარა ახვლედიანს დამიხედეთ! - ჩაეცინა დუდას. - რაო? ახლაც ცდილობ მამაშენს
მაგარი ბიჭობა დაანახო?
-შენგან განსხვავებით, არც მე და არც ანდრეას ეგ არ გვჭირდება! ეს შენ ხარ ერთდაერთი, ვინც
ცდილობს, რომ ამ ხალხს თავისი მაგარი ბიჭობა დაუმტკიცოს! ასე გსიამოვნებს ჩვენი
ტანჯვა?
-ანდრო, რა არის ეს?! ძალიან გაგითამამებია შენი უმცროსი ძამიკო. - შენიშვნა მისცა დუდამ
ანდრეას და ისევ სანდროს მიუბრუნდა. - კარგი იყო თბილსა და უზარმაზარ სახლში
გაზრდა?! იოლი იყო ცხოვრება ირაკლი ახვლედიანს სახელს ამოფარებით?! შენ საერთოდ რა
იცი, რა არის ცხოვრება, ჰა?! რა გამოგივლია ამ ცხოვრებაში?!
დუდას არაფერი უთქვამს, არც ვინმე სხვას უცდია ხმის ამოღება. მხოლოდ ირაკლი
ცდილობდა წამოდგომას, რაც სანდროს დახმარებით გამოუვიდა კიდეც.
-სანდრო, ჩემო ერთგულო შვილო, რად გინდა ჩემი დაცვა?! - გაუღიმა ირაკლიმ შვილს
წამოდგომისას. - არ ღირს, ჩემო ბიჭო, ჩემთვის აღარაფერი ღირს... - მოსცილდა შვილს და
ძლივს გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი, ლევანამდე. - შენ წინაშე ერთხელ მაინც უნდა დავდგე,
თორემ ვგრძნობ, რომ ჩემ მიერ ნათქვამი არცერთი სიტყვა იქნება ღირსეული. დედაშენის
შემდეგ ცხოვრება ისე გავლიე... - სიტყვა გაუწყდა ირაკლის. - ღმერთო, ნეტავ იცოდე, რა
ღვთიურად ჟღერს სიტყვა დედაშენი მაშინ, როცა ვიცი, მამაშენი მე ვარ. - თვალები მინაბა
ღიმილით და რამდენიმე ცრემლი გადმოაგდო გაუხეშებულ კანზე. - დედაშენის სიკვდილის
შემდეგ ცხოვრება ისე გავლიე, სულ ვგრძნობდი, რომ ჩემი სხეულის უდიდესი ნაწილი
მკვდარი იყო. სულ მეგონა, ეგ ნაწილი თამარასთან ერთად იყო დამარხული, მიწაში. თურმე...
თუ..თურმე ვცდებოდი. - ხმა აუკანკალდა ახვლედიანს. - შენ გიტარებია. მე რომ ბოდიში
მოგიხადო იმაზე დიდი არაკაცი ვიქნები, ვიდრე ახლა ვარ, ამიტომაც უბრალოდ მინდა
გთხოვო - შემიბრალე! შებრალებას გთხოვ, შვილო, ჩემი ბეჩავი სულის შებრალებას. თურმე
ის მეოთხედი კაციც არ ვყოფილვარ, რასაც მთელი ცხოვრება ვქმნიდი ჩემგან. თურმე
საკუთარი შვილი ვერ დამიცავს და გადამირჩენია. ახლა ვფიქრობ, ნეტავ სად ვიყავი იმ
წყეულ დღეს, როცა შენ ტირილით იკლებდი სამშობიაროს. ვფიქრობ და ვხვდები, რომ არ
მახსოვს. ჩემი ცხოვრების ის მონაკვეთი არ მახსოვს, როცა ჩემი საყვარელი ქალი იღუპებოდა
და ჩემი შვილი იბადებოდა. ლევან... ლევან... დღეს ხუთი სექტემბერია, შვილო, დედაშენის
გარდაცვალების დღე. დაბადებისდღეს გილოცავ, ლევან, არაკაცი მამაშენი იმ დაბადებას
გილოცავს, რომელიც რამდენიმე საათში წაგართვეს და გაგასხვისეს. შებრალებას გთხოვ,
შვილო...ხომ ხედავ, რა საცოდავი არსებაც ვარ?! - შემიბრალე, გემუდარები. - ბოლო სიტყვის
თქმის შემდეგ ისევ აქვითინდა ირაკლი და შვილის ფეხებთან დაეცა.
-წავიდა, წავიდა, წავიდა! - უცებ გაისმა დარბაზში მამაკაცის ყრუ ყვირილის ხმა, რომელიც
აშკარად გარედან მოდიოდა და უზარმაზარი კარიც სწრაფად შემოგლიჯეს, სპეციალურ
ფორმაში გამოწყობილმა ნიღბიანებმა, რომელთაც ავტომატები ეჭირათ ხელში.
-რა ჯანდაბა ხდება, ილია?! - შეშინებული ერეკლე მაშინვე პარტნიორისკენ დაიძრა, თუმცა
არ დასცალდა, რადგან ორი ნიღბიანი მაშინვე სწვდა და იატაკზე დააგდო. იმავე ბედი ეწია
ილიასაც.
-მე კი მგონია, ამ ხალხმა საკმარისად ისმინა მთელი საღამო თქვენი აღიარებითი ჩვენებები
და მოწმედაც სიამოვნებით წარსდგებიან სასამართლოში!
-სად მიგყავართ, რა ჯანდაბაა, ახლავე გამიშვით, თქვენ არც იცით, ვინ გადაიმტერეთ,
ყველაფერს განანებთ იცოდეთ! ლევან, ლევან, შე წყეულო მოღალატევ, შენ მომიწყვე ეს
ყველაფერი! შენც ხომ ამათი ბინძური სისხლისა ხარ! ხელი გამიშვით, მომხსენით
ბორკილები, სად მიგყავართ?! ინა, ინა, დამეხმარე, ინა მიშველე, მამა! - წიოდა და კიოდა
ილია დარბაზიდან გაყვანისას, თუმცა ორ ახოვან სპეცნაზმელს საიმედოდ ჰყავდათ სუსტი
ტანის ჯაფარიძე დაჭერილი. ატირებულმა ინამ ორივე ხელი სახეზე აიფარა და ქვითინით
დაედევნა მამას.
-ყველაფერს აგიხნით, ანდრეა. ყველას ყველაფერს აგიხსნით, ოღონდ ახლა არა. ძალიან
გთხოვთ, მისაღებ ოთახში გადაინაცვლეთ, ცოტა აზრზე მოდით და დამელოდეთ, არსად
წახვიდეთ. - გარშემომყოფებს მიმართა თოიძემ და გასასვლელისკენ გაიქცა.
-დუდა, ჯანდაბა, დუდა არ დაგიჭერია, გიორგი, დუდა გაიქცა! - უეცრად გაახსენდა ანდრეას
მაჩაბელი, მაგრამ ირგვლივ ვეღარ დაინახა.
გეგამ და რატიმ ძლივს წამოსწიეს დემეტრე, ლუკა დედამისს დაეხმარა. თორნიკეს ეკატერინე
მიჰყავდა, ანდრეასა და ალექსანდრეს ირაკლი, უტას ლიზა, მათეს ნინა. მარიამი ყველაზე
მხნედ გამოიყურებოდა, თუმცა იოანე მაინც ეხმარებოდა სიარულში.
გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა ზოგიერთი, როცა თოიძემ კარი შეაღო და ოთახში შევიდა. ასეთ
მდგომარეობაში მყოფები რომ დაინახა, ერთი ამოიხვნეშა და ყველაზე გამოსაჩენ ადგილას
დაიდგა სკამი დასაჯდომად.
-მესმის, რომ ძალიან მძიმე ღამის გადატანა მოგიწიათ, რაც ნაწილობრიც ჩემი ბრალიცაა და
ბოდიშს გიხდით. - მძიმდე ხმით დაიწყო ლაპარაკი და ხელები მოიფშვნიტა.
-დიახ, მე და რენე მთელი საღამო თქვენ გვერდით ვიყავით, გარეთ კი ჩემი ჯგუფი
ელოდებოდა ნიშანს.
-ვინ დაგეხმარათ?!
მამაკაცის სახელმა მაშინვე ყველას მოჭრა ყური. ბექამ თავი წამოსწია და გამომძიებელს
მიმართა:
-ლევან ნაკაშიძე. დიახ, სწორედ ის. მან ყველა სამხილი გადმოგვცა, რომლითან ილიას
გასამართლებას შევძლებთ, მისი თითოეული დანაშაულისთვის. როგორც ჩანს, დიდი ხნით
ადრე გეგმავდა მის ღალატს და ყველა შესაძლო ნივთმტკიცებას აგროვებდა.
-რა თქმა უნდა, არა. ჩემი ბიჭები კვალში უდგანან და აუცილებლად დაიჭერენ. უბრალოდ
შეთანხმებისთვის მჭირდებოდა, რომ ხელშეუხებლობას დავპირებოდი.
-ბატონო დემეტრე და ირაკლი. - ფრთხილად წამოიწყო საუბარი თოიძემ. - მესმის, რომ ახლა
ძალიან გიჭირთ, მაგრამ საქმისთვის მჭირდება, რომ მთელი ისტორია თავიდან-ბოლომდე
მოვისმინო დალაგებულად...
-ეს მარტო თქვენ არ გჭირდებათ, ჩვენც ბევრი კითხვა გვაწუხებს! - შეაწყვეტინა ლუკამ
საუბარი დეტექტივს.
-მამა, ახლა მაინც ნუ ჩაიგუბებ ამ წყეულ პირში წყალს! ამოიღე ხმა და მოყევი ყველაფერი!
-მაგ საღამოს... - უცებ ამოიღო ხმა ირაკლიმ. - ჩემთან იყო ნაჩხუბარი და მთელი საღამო
ილიას ჩემ გასაბრაზებლად არ შორდებოდა.
-სანამ?
-მერე რა მოხდა?
-არა, რა თქმა უნდა. თამარას სიკვდილის შემდეგ უკვე აღარაფერს ჰქონდა აზრი. ჩვენს შორის
საბოლოოდ მივეცით ომს ჩამოვარდნის უფლება.
-ერეკლე კი ყველაზე პატარა იყო ჩვენ შორის და ტანით პატარა, ამიტომაც მე და დემეტრემ
მას შევარქვით...
-ესეიგი... გამოდის, რომ თამარას ზედმეტსახელის შესახებ იცოდი არა, მამა?! - გაოცებისგან
აუწყლიანდა თვალები ეკატერინეს. - მის გამო დამარქვი ეს სახელი...
-ძალიან ჰგავხარ მას, ეკატერინე. - დემეტრეს მაგივრად ირაკლიმ მიმართა გოგონას ისე
უჩვეულო სითბოთი, თითქოს შვილს მიმართავდა. - გიყურებ და მას ვხედავ შენში, ყველა იმ
თვისებით, რომელიც მასში მიყვარდა. რომელსაც ჭკუიდან გადავყავდი კი შენ გრგებია
მემკვიდრეობით, მარიამ. - გვერდით მჯდომს მიუბრუნდა შემდეგ. - შეუვალობით და
სიჯიუტით შენ დამსგავსებიხარ, როგორც ჩანს...
-როგორ... როგორ დატოვე საყვარელი ქალი ასე მარტო, მამა? როგორ შეძელი?! - ანდრეამ
ძლივს შეძლო მამისთვის თვალის გასწორება, რადგან მისი განადგურებული მზერა გულს
უჯიჯგნიდა.
-და რა მნიშვნელობა აქვს რომელი უფრო დამნაშავე ხართ, როცა თქვენი საყვარელი ქალი
მკვდარია?! - ტაატით წამოდგა ბექა სკამიდან, ჯიბეებში ხელები ჩაიწყო და ფანჯარასთან
დადგა, ზურგშექცევით.
-მაგ კითხვას სულ მცირე ოცდაათი წლით დააგვიანდა, ბექა. - ჩაცინებას გააყოლა ტკივილი
ანდრეამ და თვალები მოიფშვნიტა.
-ომი უაზრო რამეა. - დუმილი ვეღარ აიტანა ეკატერინემ და მთელი ცხოვრების ნაგროვები
ემოციის გადმოფრქვევა გადაწყვიტა. - მას არც გამარჯვებული ჰყავს, არც დამარცხებული. ეს
თქვენ, ორივემ, კარგად იცოდით, როცა საკუთარ შვილებს ამ ცოდვიანი ცხოვრებისთვის
გვიმეტებდით. ბრმა რამეა ომი და ყრუც; სისხლსაა დაწაფებული და არა რომელიმე მხარის
სიმართლის გამორკვევას.
-იქნებ რომელიმე ჩვენგანს ერთხელ მაინც რომ ეცადა სიმართლის გარკვევა, არც იმდენი
ტკივილის გადატანა მოგვეწია. - დების შემდეგ ალექსანდრემ გაბედა ხმის ამოღება. - თქვენი
ზიზღით დაბრმავებულები ნელ-ნელა ვემსგავსებოდით ერთმანეთს და თქვენ - უკვე
დეგრადირებულ ადამიანებს.
-შეიძლებოდა სხვანაირადაც, მაგრამ თქვენთვის არა, ჩვენთვის. - ძმას მიჰყვა ანდრეა. - ჩვენ
უნდა გაგვერჩია თეთრი და შავი ერთმანეთისგან, თავის დროზე და თქვენთვისაც ერთი-ორი
გამოსაფხიზლებელი სილა გაგვეწნა. ომი მეფეებს სურთ, მაგრამ ჯარისკაცები იბრძვიან; მათ
გარეშე არცერთ ბრძოლის ველზე დაიღვრებოდა სისხლი.
-ახლა რომ ვუფიქრდები, ყველაფერი იმდენად უაზროა... - ამოიხვნეშა ბექამ და შუბლი ცივ
მინას მიაბჯინა. - იმდენად უაზროა... ისე უსაშველოდ და უღმერთოდ უაზრო... - თითქმის
ხაოდა და დაჭიმულ თითებს ფანჯრის რაფას აჭერდა. - როგორ დამღალა ამ ყველაფერმა,
ნეტაც იცოდეთ.
-მეც დამღალა! - წამოიძახა მარიამმა.
-თქვენ ყველა ჭკუიდან შეიშალეთ, არა?! რას ნიშნავს, ომს მტყუანი და მართალი არ ჰყავს?!
რას ნიშნავს, აღარაფერს აქვს მნიშვნელობა და დაიღალეთ?! იმ ნაძირალამ სულ გამოგილაყათ
ტვინები, ხო?! - ყვიროდა გაცეცხლებული ლუკა და ხელებს ჰაერში იქნევდა. - ამ კაცმა ნიკუშა
მოგვიკლა, ხალხო! ჩვენი ნიკუშა, ჩვენი სისხლი და ხორცი! ეგეც ილიას მივაწეროთ?! ეგეც
მისი გაკეთებულია? ჰა, მიპასუხეთ! - ძარღვების დასკდომამდე იღრიალა. - ბექა, შემომხედე
და მითხარი, შენი ძმის სიკვდილიც იმ დამპალი კაცის ბრალია?! მკვლელი აგერ დგას, აგერ!
ფეხებზე მ’კიდია, დაიღალეთ თუ არა, სანამ სამართლიანობა არ იზეიმებს, არ მოვისვენებ!
სანამ ჩემი ბიძაშვილის სული არ დაისვენებს, არც მე დავიღლები! დეტექტივო, აქ დგას ნიკას
მკვლელი და დააკავეთ, ახლავე! მხოლოდ მაშინ აღსრულდება სამართალი, როცა ეს
ნაბი*ვარიც იმ არაკაცებს მიუჯდება ციხეში! ახლავე დააკავეთ-მეთქი მკვლელი! - ქეჩოში
წვდა ჯაყელი ანდრეას და თავი დაახრევინა.
-აღარ გავჩუმდები, ანდრეა, აღარ მინდა გაჩუმება! შენ არ გესმის, რა რთულია ამ ცოდვით
ცხოვრება. გგონია, წამით მაინც მოვიპოვე სიმშვიდე? - არა!
-რას... შენ რას ამბობ... გაიმეორე, რა თქვი?! - ხელები შეუშვა ჯაყელმა ახვლედიანს.
-მე მოვკალი იმ ღამით თქვენი ბიძაშვილი კლუბში! მე და არა ანდრეამ! ჩემზე აპირებდა
ძალადობას, მე კი ვუძალიანდებოდი და... გეფიცებით, არ მინდოდა, ეს სულ შემთხვევით
მოხდა... მე... გადარჩენის ინსტიქტი მამოძრავებდა მხოლოდ...
-დანა... დანა ედო ჯიბეში... ჯიბეში ედო და... სხვა გზა არ მქონდა... არ მეშვებოდა,
გეფიცებით, სხვა გზა არ მქონდა!
-როცა ანდრეა მოვიდა, უკვე მკვდარი იყო. უკვე მკვდარი იყო... სისხლისგან დაცლილი მეწვა
ზედ...
-ის მხეცს ჰგავდა, დაუნდობელ და ცივსისხლიან მხეცს, რომელსაც მხოლოდ ჩემი სხეულის
მიღება უნდოდა. მაპატიეთ, გემუდარებით... მე არ მინდოდა... სხვა გზა არ იყო... თავს
ვიცავდი, გეფიცებით... გეფიცებით...
-მე... მე გავყვები, თქვენ აქ დარჩით, რა. - შეევედრა კატო მამაკაცს და ნელა წამოდგა ფეხზე.
-შენ სად მიდიხარ? - ძილ-ბურანს ძლივს დაეხსნა ლუკა და თავი მძიმედ წამოსწია.
ანდრეა უკვე კართან იყო, როცა ეკატერინე წამოეწია და ერთი შეძახილით გააჩერა.
ახვლედიანი ისე გაშეშდა, თითქოს ცივი წყალი გადაასხეს.
-არც ახლა და არც მერე, უბრალოდ, მეც მოგყვებით. - უშუალოდ დაიჭირა თავი ეკატერინემ
და ცივი ტონით აგრძნობინა ახვლედიანს, რომ საუბარი არ სურდა.
-სად მოგვყვები?!
-შენ არ წყვეტ, წამოვალ, თუ არა, ასე რომ, გამატარე. - გვერდის ავლა ცადა მამაკაცისთვის,
თუმცა ამ უკანასკნელმა მაშინვე დაიჭირა ხელით.
-მესმის, რომ გაბრაზებული ხარ, მაგრამ გეფიცები, ყველაფერს აქვს თავისი ახსნა! - მისკენ
მოქაჩა სუსტი სხეული და მკერდზე აიკრა.
-ლაპარაკზე დროს თუ დავკარგავთ, თოიძე ჩვენს გარეშე წავა. - ისევ იმავე ტონით გაიმეტა
ჯაყელმა პასუხი, სწრაფად გათავისუფლდა მისი მკლავებიდან და სწრაფი ნაბიჯით გაეცალა.
-ბიჭებს უთხარი, სახლში წაგიყვანონ, ჩვენ ყველაფერს მოვაგვარებთ. - იმდენად მშვიდი ხმა
ჰქონდა, თითქოს ბარბარეს მიერ წუთების წინ ნათქვამი არც გაეაზრებინა მის გონებას.
-ხომ იცი, რომ არ მიყვარს, როცა ჯიუტობ?! - ბრაზი შეერია ხმაში მამაკაცს.
-ბექა, შენ... არ ხარ ახლა ისეთ მდგომარეობაში, რომ ილია ჯაფარიძეს სდიო... - ფრთხილად
ასწია ხელი კატომ და ბიძაშვილს მკლავზე დაუსვა.
-კარგად ვარ! - სწრაფად იუარა ჯაყელმა. - გააკეთე, რასაც გეუბნები. - თვალებით სახლისკენ
ანიშნა გოგონას, თავად კი დინჯად შებრუნდა და დანარჩენებისკენ გაემართა.
-საერთოდ, ჯერ ვერაფერს ვიაზრებ... რაღაც ბურანში ვარ გახვეული. - ორივე ხელი
ჩამოშლილ თმაზე გადაისვა ეკატერინემ.
-ოთახში დაბრუნდები?
-მესმის. - ხარბად შეისუნთქა ჰაერი გოგონამ. - მინდა იცოდე, რომ შენც მსხვერპლი ხარ,
თორნიკე. მამაჩემის ისეთივე მსხვერპლი, როგორც ჩვენ.
-ამას აღარ აქვს მნიშვნელობა. - ნაღვლიანად ჩაეღიმა თორნიკეს. - შეგიძლია, ერთი თხოვნა
შემისრულო? სანამ წავალ... მაშოსთან მინდა... მისი ნახვა მინდა, ეტყვი?
-ვეტყვი, რა თქმა უნდა. - მკრთალად გაუღიმა ჯაყელმა მამაკაცს და კარის სახელურს მოკიდა
ხელი. - ის... ისევ იქ არის?! - უცებ გაჩერდა და შებრუნდა.
ლუკა ისე გავარდა ოთახიდან, კართან მდგარი თორნიკე არც შეუმჩნევია. თავის მხრივ, არც
არველაძეს უცდია მისი გაჩერება, მარიამს უცდიდა. გოგონა მალევე გამოჩნდა და თორნიკეც
მაშინვე გასწორდა წელში.
-უკანა ეზოში გავიდეთ. - ბოხი ხმით მიმართა ისე, რომ თვალები ვერც გაუსწორა და ზურგი
აქცია. მარიამიც დინჯად მიჰყვა, ხმისამოუღებლად.
-გგონია, მე არ მინდოდა ეგ? მთელი ცხოვრება მაგას ვითხოვდი შენგან! - ხმაში მღელვარება
მოემატა გოგონას.
-ეგ შენ გგონია ეგრე და დიდი ხნის განმავლობაში მეც მასე ვფიქრობდი, მაგრამ იოანეს რომ
გაყევი ცოლად, აზრი შევიცვალე. - ტკივილიანად ჩაეღიმა მიწისთვის სახემიშვერილ
მამაკაცს.
-შენ არ გაქვს უფლება, რომ ჩემს სიყვარულში შეიტანო ეჭვი! აქ ამისთვის გამომიყვანე?! -
გაბრაზდა ჯაყელი.
-ახლა, ამდენი ხნის შემდეგ, როცა ეს წყეული სიმართლე ვიცი, მხოლოდ იმის თქმა გინდა
ჩემთვის, რომ არასდროს მყვარებიხარ?! ეგ არის შენი გამართლება?!
-იმიტომ, რომ შენი ოჯახი იყო! ვერ ხვდები?! - წამოიყვირა მამაკაცმა და წამოდგა. -
მოგიყვანდი ცოლად, მამაშენის ნების საწინააღმდეგოდ და მეყოლებოდი გვერდით, სანამ
ერთ დღეს არ გაიაზრებდი, რომ გძულვარ ოჯახთან გაწყვეტილი კონტაქტის გამო.
-ის მიყვარს და... - სიტყვა გაუწყდა მარიამს და წამოდგა. - ის მიყვარს და შენ არ მიყვარდი,
არა?! - ყელში გაჩხერილმა ბურთმა ხმა დააკარგვინა გოგონას და აატირა.
-ერთი წლის წინ ჯერ კიდევ მჯეროდა, რომ შენც გიყვარდი, მაგრამ, მაშო...რამდენიმე თვის
გაცნობილს ცოლად არ მიყვებიან, როცა სხვა უყვართ... - აკანკალებული ხელით ცრემლები
მოწმინდა თორნიკემ ჯაყელს და ცრემლით დანამული ტუჩები ერთმანეთს დააშორა.
-თორნიკე, გაჩუმდი!
-რაც უფრო მეტჯერ იტყვის ენა და გაიგებს ყური, მით უფრო მარტივი იქნება ჩემთვის ამის
გადახარშვა. მიუხედავად იმისა, რომ ვიცი - ასე არასდროს იქნება.
-აღარ გინდა, მაშო; აღარ გინდა, გთხოვ. - ტუჩებზე ცერა დიდი ააფარა ჯაყელს თორნიკემ. -
ორივემ ვიცით, რომ ერთმანეთის ადგილს ვერასდროს ვერავინ დაიკავებს ჩვენს ცხოვრებაში.
მე ესეც მაკმაყოფილებს. ხანდახან, იქნებ გავდიდგულდე და შენს უნივერსიტეტთან დავდგე
თვალი რომ მოგკრა, მაგრამ შენ მე ვერც შემამჩნევ, გპირდები.
-არ მინდა, რომ ჩემს აჩრდილად იქცე. მინდა, რომ უბრალოდ არსებობდე ჩემს ცხოვრებაში,
არ შეიძლება?
-რატომ, რატომ არ შეიძლება?! თორნიკე, აღარ გვინდა ჩხუბი, გთხოვ. ამაში გავლიეთ მთელი
ცხოვრება.
-შენი ცხოვრება ჯერ კიდევ წინ არის, ჩემო მაშო. იმდენი რამ გაქვს სანახავი და
გამოსაცდელი. ჯერ... დედაც არ გამხდარხარ... - ბოლო სიტყვები ძლივს წარმოთქვა
თორნიკემ და რამდენიმე ცრემლი გამოაჩინა. მის ათამაშებულ ტონში იმ წამს ზუსტად
გრძნობდა მარიამი იმ ტკივილს, რომელსაც მისივე სიტყვები იწვევდა. -მივდივარ, მაშო. -
ხარბად შეისუნთქა ჰაერი მამაკაცმა.
-სულ მიდიხარ? - ყელში გაჩხერილი ბურთი კიდევ ერთხელ მიაწვა კედლებს და გამოხეთქვა
ცადა.
-ხომ იცი, რომ არ დავიჯერებ მაგას? ნუღარ შეეცდები, რომ თავი უკეთ მაგრძნობინო.
-ასე თუ ისე, ხომ მაინც ვიყავით? მერე რა, რომ ასეთი ლაჩარი აღვმოჩნდი და ვერც შენ
გამიძელი? ერთ დროს ვიყავით და სიკვდილის წინ, როცა კადრებად ჩაგვივლის ცხოვრება,
აუცილებლად გავცოცლდებით ერთმანეთის გონებაში. იქნებ მხოლოდ ერთი წამით ან ორით,
მაგრამ ჩვენთვის საკმარისი იქნება. - გაეცინა ბოლო სიტყვების თქმისას თორნიკეს და
მარიამს მოსცილდა.
-მაშინ...
-მშვიდობით, მაშო.
-საჭესთან მე დავჯდები, ლუკა, შენ არ ხარ ახლა ისეთ მდგომარეობაში, რომ მანქანა მართო. -
ქეთევანის და დემეტრეს უკანა სავარძლებზე დასმის შემდეგ, რატიმ მიმართა მეგობარს და
გასაღები გამოართვა.
-მე მინდა, რომ ყველაფერი აგიხსნა. უბრალოდ ვიცი, ახლა ამის დრო არ არის!
-არ მინდა ახსნა. - ხელი აიქნია მამაკაცმა. - ერთადერთ კითხვაზე მიპასუხე, ისე, უბრალოდ.
-დათუნაზე რომ მეუბნებოდი, მაგაზე კარგ ბიჭს სასიძოდ ვერ ნახავო, იცოდი მისი
წარსულის შესახებ?!
-ლუკა...
-იცოდი?!
-და როცა მოკლეს, მაშინაც ხვდებოდი, რომ მკვლელი ახვლედიანი კი არა, ის წყეული
შეიძლებოდა ყოფილიყო, არა?! - სიმწრით ყბა დაეჭიმა ჯაყელს.
-გარკვევა ცადე?!
-რის გარკვევა?
-არა... არ მიცდია...
-ვიცი, რომ ახლა შენს თვალში იმაზე უარესი ვარ, ვიდრე თორნიკე, მაგრამ ლუკა, გეფიცები...
-აქეთ წამობრძანდით. - ხელით მანქანისკენ ანიშნა თედომ გიორგის და თავად წინ გაუძღვა.
-ორნი იყვნენ?
-სულ მცირე სამი მაინც უნდა ყოფილიყვნენ. ერთი საჭესთან, ორი პატიმრის გასატაცებლად.
სხვადასხვა იარაღებიდანაა ნასროლი, ექსპერტიზის პასუხიც მალე იქნება, ალბათ.
-დიახ, რა თქმა უნდა, მალე მაგასაც გადმოგვცემენ და უფრო ნათელი გახდება ყველაფერი.
-ორი აზრი არ არსებობს, რომ ასეა. საბურავების კვალით თუ ვიმსჯელებთ, გზა გადაუკეტეს
მოძრავ მანქანას, პატრულის თანამშრომლები დახოცეს და პატიმარი გაიტაცეს.
-გასაგებია!
-ინა... ინა სად არის? - უცებ გამოერკვია ანდრეა და უსულო სხეულებს თვალი მოაცილა. -
მამამისის მანქანას, წესით, უკან მოყვებოდა...
-ლუკა, არ წახვიდე, გთხოვ! - მამის ხმამ პირველივე საფეხურზე გააჩერა ჯაყელი. ნელა
შებრუნდა და ზანტად წამოსწია თავი, რათა მისთვის თვალებში შეეხედა.
-ლუკა, ვიცი, რომ შენთვის უამრავი რამ ჯერ კიდევ გაურკვეველია, მაცადე ახსნა!
-ჰო, მართალი ხარ, ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებ ბევრ რამეს, მაგრამ შენი მოსმენა აღარ მინდა,
მამა. არც ახლა და არც მერე... - თავი ისევ დახარა მამაკაცმა, შებრუნდა და მშვიდი ნაბიჯით
აუყვა კიბეებს.
სახლი, რომელშიც გაიზარდა და მთელი ცხოვრება გაატარა, ახლა ისე უცხოდ ეჩვენებოდა,
თითქოს საუკუნე გასულიყო მას შემდეგ, რაც ბოლოს იყო აქ. თითქოს ახლა უკვე ხედავდა,
რომ თითოეული კედელი და ნივთი იმ კითხვებზე პასუხებს ინახავდა, რომელიც არასდროს
გასჩენია. ისეთი შეგრძნება შეუჩნდა მთელ ტანში, რომ მთელი ეს დრო ცხირწინ ჰქონდა
სიმართლე, მაგრამ ვერასდროს ამჩნევდა.
სახელური ჩამოსწია და გაღებულ კარს ხელი კრა. მაშინვე ეცა ცხვირში ცოლის უსურნელობა.
სახე უსიამოვნოდ დამანჭა და ოთახში შედგა ფეხი.
ტუმბოზე დადგმული ლამფა სუსტად ანათებდა ოთახის მეოთხედს. ცარიელი საწოლი იმაზე
უფრო საგულდაგულოდ გასწორებული დახვდა, ვიდრე დატოვა. ყველაფერი თავის
ადგილზე ეწყო; ისეთი რიგითა და წესრიგით, როგორც ყოველთვის, მაგრამ მაინც
იგრძნობოდა სიცარიელე.
-იცოდი, რომ წასვლას აპირებდა, არა? - ჯაყელის ხმას აღარ შერჩენოდა ძალა, რომ ემოცია
დატყობოდა.
-უნდა მეჩხუბო იმის გამო, რომ არ შევაჩერე? - ძმის სასოწარკვეთილება მაინც ეტკინა კატოს
მიუხედავად იმისა, რომ მას ადანაშაულებდა მომხდარში.
-ასეა... ასეა...
-არ უნდა, რომ მე მოვძებნო; უნდა იმ ლუკამ იპოვნოს, რომელსაც მე თვითონაც მონდომებით
ვეძებ მთელი საღამოა, მაგრამ უშედეგოდ. - ხმაურით და ხარბად შეისუნთქა ჰაერი მამაკაცმა,
უშნოდ ჩამოკიდებული ჰალსტუხი მოიშორა, პიჯაკი საწოლზე მიაგდო და აბაზანის კარს
მიღმა მიიმალა.
-ხანდახან, მგონია, რომ ხსნა აღარ არსებობს ჩვენთვის, ეკატერინე. - თვალები მოისრისა
რატიმ და იმ ადგილას დაჯდა, სადაც ჯაყელი იჯდა.
-ვიცი.
-ვეტყვი, როცა თვითონ მკითხავს. - ზურგი აქცია ეკატერინემ ოთახს და ღია კარში
გაუჩინარდა.
-მაგრამ მე არც ის მგონია, რომ ასე უბრალოდ დაგვანებებს თავს! - საუბარში ჩაერია უკანა
სავარძელზე მჯდომი ჯაყელი.
-არა, არ წავა ასე მარტივად, მართალი ხართ. - თავი დაუქნია თოიძემ მამაკაცს. - ძალიან
ფრთხილად უნდა ვიყოთ, დაცვას ყველა თქვენგანს გამოგიყოფთ.
-ახლა რას ვაპირებთ? ბიუროში მივდივართ? - უცებ მოაცილა სარკეს თვალები ახვლედიანმა,
რადგან ჯაყელის გამჭოლი მზერა ეხამუშა.
-თქმა მარტივია...
-წავიდეთ, ბატონო გამომძიებელო, დროს აღარ დაგაკარგვინებთ.- ისევ ჩაერია საუბარში ბექა
და ისევ გააბრაზა ახვლედიანი თავისი სიმშვიდით.
-რაღაც მინდა, რომ მოგცეთ. - პიჯაკის ჯიბეში ჩაიყო ხელი თოიძემ. - ეს დიქტოფონი
გამომართვით. - პატარა მოწყობილობა გაუწოდა მამაკაცს.
-ეს რა არის?
-რატომ მაქვს ისეთი შეგრძნება, თითქოს საერთოდ არ გაუკვირვებიხართ იმ ფაქტს, რომ ნიკა
ჯაყელი მე არ მომიკლავს?
როგორც კი მანქანა ქუჩის კუთხეს მიეფარა, ანდრეამ გზის გადაღმა მდგარი ბექა დაინახა და
მისკენ გასწია. ჯაყელმა მაშინვე დაინახა მისკენ მიმავალი, მაგრამ არაფერი უთქვამს, არც
შეტოკებულა, ისევ ბეჯითად გასცქეროდა შუაღამის ქუჩას და ტაქსის გამოჩენას ელოდა.
ახვლედიანი გვერდით ამოუდგა მამაკაცს და იმავე მიმართულებით გაიხედა. ისე იდგნენ,
თითქოს ბაღში, ჩხუბის შემდეგ ერთმანეთთან შესარიგებლად მისული მეგობრები
ყოფილიყვნენ.
-რაღაც ისეთი უნდა მოგცე, რაც მგონია, რომ შენთან უნდა იყოს. - ყოყმანის შემდეგ მაინც
ამოიღო ხმა ანდრეამ და თოიძის მიცემული დიქტოფონი ჯაყელს გაუწოდა.
-ეს რად მინდა? - ნივთს დახედა ბექამ, მერე კი ისევ ანდრეას შეხედა.
-და მე რატომ მაძლევ, პოლიციაში რომ წავიღო და ძმის მკვლელი დავაჭერინო?! - ირონია
ერია მამაკაცის მწარე ჩაცინებას.
-არა, ვიცი, რომ მაგას არ იზამ. უბრალოდ, მგონია, რომ შენ უნდა გაანადგურო ეს ჩანაწერი და
არა მე.
-ჰმ... - ტუჩის ცალი კუთხე შეათამაშა ბექამ და ისევ დახედა გაშლილ ხელის გულზე
მოთავსებულ დიქტოფონს. - ეს იმას წაუღე, ვისაც ყველაზე მეტად აქვს მისი განადგურების
უფლება.
-ჩემზე ბევრად უკეთესი! - დაუფიქრებლად გასცა პასუხი ანდრეამ და თავიც დააქნია, მეტი
დამაჯერებლობისთვის.
-ძალიან კარგი. - უკანა კარი გააღო ბექამ და დასაჯდომად დაიხარა. - სანდო ხელში მყოლია
გოგონები. - თავისთვის ჩაილაპარაკა, თუმცა ახვლედიანმა მაინც შეძლო მისი სიტყვების
გარჩევა და მეორედ დარჩა გაკვირვებული. - მისამართს გზაში გეტყვით, წავიდეთ. - მძღოლს
მიმართა და ისე მიხურა კარი, მეტად აღარც გაუხედავს ერთ ადგილას გახევებული
ანდრეასთვის.
საწოლზე იჯდა ლიზა. ისევ საღამოს ტანსაცმლით ტანზე და მაკიაჟით სახეზე. ალექსანდრე
ძლივს მიბანცალდა საწოლამდე და ისე გაირთხა მის გვერდით, თითქოს სასმლით
გალეშილი ყოფილიყო.
-მე ალბათ ხვალ დილით წავალ, სანდრო. - აცახცახებული ტუჩები ძლივს დააცილა
ერთმანეთს გოგონამ და სუსტი ხმით დაილაპარაკა.
-ლიზა...
-ორივემ ვიცით, რომ ეგ ტყუილია, სანდრო. - ხელი ნელა ასწია ვაჩნაძემ და სახეზე მიეფერა
ქმარს. - უბრალოდ ვერც ჩემი შეყვარება შეძელი და ვერც გულისტკენა. ვერასდროს
დამშორდები, რადგან არ გემეტები ამისთვის. ამიტომაც მე წავალ შენგან.
-შენ მე ახლა მტკენ, სანდრო. როცა შენი ცოლი მქვია და მეზობელივით მეპყრობი; როცა ჩემს
გვერდით გძინავს, მაგრამ არც კი მეხები. როცა შენთან მინდა, შენ კი კომპანიაში ხარ და არც
ფიქრობ ჩემზე. ჩვენ არასდროს ვყოფილვართ ცოლ-ქმარი, კარგი მეგობრები ვიყავით, მაგრამ
ესეც დავკარგეთ მას შემდეგ, რაც დავქორწინდით.
-ლიზა...
-არ მინდა, რომ წახვიდე. - კაბის გაშვებული ბოლოები მუჭში მოიქცია ალექსანდრემ. - შენი
წასვლა სამუდამოდ დაუსვამს წერტილს ამ საღამოს და გამანადგურებს.
-თუ ყველაფერი, რაც აქამდე გქონდა, სიცრუე იყო, ჯობს განადგურდე და საკუთარი თავი
თავიდან შექმნა. - ისე ელაპარაკებოდა ლიზა მამაკაცს, თითქოს მისი ცოლი კი არა,
დამრიგებელი ყოფილიყო.
-უკვე ძალიან გვიანია ახალი ცხოვრების დაწყება ჩემთვის. იმის შენარჩუნება მინდა,რაც
მაქვს. გპირდები, შევიცვლები! უკეთესი გავხდები, უფრო მოსიყვარულე და მზრუნველი.
იცი, ახლა რამდენ რამეს ვიაზრებ? - ყველაფერს სხვანაირად ვუყურებ ამ საღამოს შემდეგ. არ
მინდა, მამაჩემს დავემსგავსო. პირველად ცხოვრებაში, აღარ მინდა! გთხოვ, მომეცი შანსი,
რომ ყველაფერი გამოვასწორო და უკეთესი კაცი გავხდე, შენ გვერდით.
-მე თუ გვერდით დამიტოვებ, რაც უნდა ბევრი ეცადო, მაინც ირაკლისნაირი გახდები. არ
გჭირდება ცოლად ისეთი ქალი, რომელიც არ გიყვარს.
-მიყვარხარ...
-არა, როგორც ქალი. შენ ახლა ვერ ხვდები, რას გეუბნები, მაგრამ გავა დრო და შეხვდები
ისეთ ქალს, რომელიც გულს აგიჩქროლებს და გამოუსწორებელ რომანტიკოსად გაქცევს.
-შენ ჩემგან იმას ელი, რაც არასდროს მოხდება, ლიზა; ყველა მაგას ელით.
-მე ვარ ასეთი, რატომ არ გესმით?! - ხელები შეუშვა კაბას ალექსანდრემ და უმწეოდ დაუშვა. -
მე არ შემიძლია... - გადაბრუნდა, ზურგით საწოლის კიდეს მიეყრდნო და ფეხები გაშალა. - არ
ვარ ისეთი, როგორიც თქვენ გინდათ, რომ ვიყო... არ გამომივიდა... მთელი ცხოვრება
ვცდილობდი, მაგრამ მაინც ვერ დავემსგავსე ანდრეას.
-ანდრეა ყოველთვის ისეთი მეამბოხე იყო... ისე აბრაზებდა მამას, ისე აცოფებდა... მეგონა,
დამჯერი ბიჭი თუ ვიქნებოდი, ირაკლისგან ფოჩიან კამფეტებსაც დავიმსახურებდი. მაგრამ
რაც მეტად ვემსახურებოდი მე მას და რაც მეტად შორდებოდა ანდრეა, მით მეტად
უმძაფრდებოდა მისდამი ინტერესი. მე ყოველთვის გვერდში ვყავდი, როგორც ერთგული
შვილი, მას კი ყოველთვის ჩემი ძმისადმი ჰქონდა მეტი ლტოლვა. ვერასდროს ვხვდებოდი,
რა ჰქონდა ანდრეას ისეთი, რასაც ჩემში ვერ ხედავდა. ახლა კი ვხვდები...
-ალბათ იმდენად დაგტანჯე ჩვენი თანაცხოვრების პერიოდში, ახლა მხოლოდ ხსნას ეძებ
ნებისმიერ ფასად... - მწარედ ჩაეცინა ახვლედიანს.
-მთელი ეს დრო იმაზე ფიქრში გავატარე, რას ვაკეთებდი არასწორად და რატომ არ ვიყავი
შენთვის საკმარისად კარგი ან საინტერესო. ახლა ვხვდები, რომ პრობლემა ჩემში კი არა,
შენშია.
-არ მძულხარ...
-აბა გებრალები?
-ორს ვერ გვეყოფა... - გაყინული ტუჩები ოდნავ წინ გამოსწია გოგონამ და ხელისგულზე
მიაკრა ახვლედიანს.
-ხომ იცი, რომ ეგ ტყუილია? - გაეღიმა ლიზას. - ანდრეასთვის შენ ყველაფერი ხარ.
გამთენიისას თოიძემ ბრძანება გასცა და ილია ჯაფარიძე ძებნაში გამოაცხადა. მთელი ქვეყნის
პოლიცია მობილიზებული იყო, რათა ყოველ წამს დაეჭირათ გაქცეული, რომლის კვალი
არსად ჩანდა.
ანდრეა მთელი ღამე დაეხეტებოდა ქუჩებში. სახლში წასვლა არც უნდოდა და ვერც ბედავდა.
მისი გონება ქაოსს მოეცვა. ყველაფერზე ფიქრობდა: დუდაზე, ეკატერინეზე, ბარბარეზე,
სანდროსა და მამამისზე. იცოდა, რომ დილა, რომელიც თენდებოდა, სრულიად სხვაგვარი
იქნებოდა, მაგრამ რას მოიტანდა ეს განსხვავებულობა, არ იცოდა.
ჭიშკრის ჭრიალმა უხეშად მოჭრა ყური. ზურგსუკან მიხურა კარი და სახლისკენ გასწია
არეული ნაბიჯით. გზადაგზა, ტანზე მიწებებული სამოსისგან თავისუფლდებოდა და ოდნავ
შვებას გრძნობდა.
სიცივე შეეგება მისაღებში და მხოლოდ მაშინ მიხვდა, რომ თვეების განმავლობაში არავის
დაჭირვებია სახლი საიდუმლოდ შესახვედრად. მერე ისიც გაახსენდა, რომ ილია ჯაფარიძემ
ცოლი მოუკლა თოიძეს და ისეთი სიმძიმე იგრძნო გულზე, როგორიც ამ ამბის გაგების
დროსაც კი არ უგრძნია.
-რა გინდა?! - რამდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ ამოიოხრა ეკატერინემ და ხმა ამოიღო.
-მოხვალ?
-ბექას არ უთქვამს?
-არ გვილაპარაკია.
-მარტო ხარ?
-ეკატერინე...
-ჩემთან კი არა, მასთან უნდა ცდილობდე ლაპარაკს ახლა. ჩემთვის ყველაფერი გასაგებია.
-საერთოდ, აღარაფერი მინდა შენგან, ანდრეა. იცი, როგორ დამღალა ამ ყველაფერმა? აღარ
მაქვს იმის ძალა, რომ შენი ახსნა-განმარტება ვისმინო, დაგიჯერო და მერე ძველებურად
გავაგრძელო ცხოვრება. წუხანდელმა საღამომ ყველაფერს დაუსვა წერტილი. ჩემთვის,
ჯაფარიძემ იმას მიაღწია, რაც უნდოდა.
-იცოდე, ჩემთან თუ არ მოხვალ ახლა, არ დავერიდები არაფერს და მე თვითონ მოვალ
თქვენთან, სახლში!
-ჩემი მანდ მოსვლა რას შეცვლის?! რას მეტყვი ისეთს, ჯაფარიძეს რომ არ უთქვამს ან მე არ
დამინახავს საკუთარი თვალებით?!
-ეკატერინე... გთხოვ, მოდი! - მობილურს მაგრად მოუჭირა ხელი ანდრეამ; გოგონა ისევ
გაჩუმდა.
-ეს უკანასკნელი შემთხვევა იქნება, იცოდე. - ცდილობდა მკაცრი ტონი ჰქონოდა, მაგრამ ხმა
მაინც უკანკალებდა.
ეკატერინეს გონებით სულაც არ სურდა ანდრეას ნახვა და მასთან ლაპარაკი, მაგრამ გული
უფრო მარჯვე აღმოჩნდა და სწრაფად დაიმორჩილა სხეული. ნელა ემზადებოდა
წასასვლელად. ფეხს ითრევდა, მაგრამ ფიქრებით უკვე თოიძის სახლში მომლოდინე ანდრეას
დასტრიალებდა.
სახლს რომ მიუახლოვდა, გულმა ფრიალი დაუწყო. ისე ანერვიულდა, თითქოს ანდრეა კი
არა, ვინმე სხვა, სრულიად უცხო უნდა ენახა პირველად თავის ცხოვრებაში.
-რისთვის მომიყვანე აქ?! - ამოიოხრა ეკატერინემ. მიხვდა, რომ მასთან ჩხუბს აზრი არ
ჰქონდა.
-აპირებ შენი მიღწეული შედეგით დატკბე? მოდი, მიყურე და ისიამოვნე, ძალიან კარგად
გამაცურე!
-ჰმ, დაღლა გეტყობა. - მშვიდად აღნიშნა მამაკაცმა და ჯაყელის გასწვრივ, წინ და უკან
დაიწყო სიარული.
-რატომღაც ვერ გატყობ საუბრის დაწყების სურვილს. შენს ნაცნობ ცინიზმს მხოლოდ მაშინ
იშველიებ, როცა სათქმელი სხვა არაფერი გაქვს.
-ჰო, უბადლოდ და იმაზე უკეთ შეასრულე შენი როლი, ვიდრე მოითხოვდნენ. ტაში დაგიკრა
ამისთვის?!
-ძალიან ხარ გაზრაზებული, ასე შენთან ლაპარაკს ვერ შევძლებ. - ისევ მშვიდად იყო ანდრეა.
-რა არის მოსასმენი, მითხარი! რა უნდა მითხრა, რომ ის მოცემულობა შეცვალო, რაც ახლა
დგას ჩვენ შორის?! არცერთი წამით ყოფილხარ ჩემთან გულწრფელი! არცერთ სიტყვას
გულისხმობდი, რასაც მეუბნებოდი! მხოლოდ ილია ჯაფარიძის ბინძურ დაკვეთას
ასრულებდი, რომ მას შენი საყვარელი ქალი არ მოეკლა! ეს არის სიმართლე. შენ გაქვს რამე
დასამატებელი?!
-რა საჭირო იყო?! მართლა მეკითხები მაგას? იცი მაინც, რა რთული იყო ჩემთვის შენთან
ურთიერთობა, როცა მახსენდებოდა, ნიკას მკვლელი იყავი?! იცი, რა რთული იყო ჩემთვის ამ
აზრთან შეგუება?!
-უნდა გეთქვა... შენ უნდა გეთქვა! გუნებით რას ვგრძნობდი, რა მნიშვნელობა აქვს?! შენ უნდა
გეთქვა ჩემთვის...
-კარგი, სულ ნუ შემომხედავ და ისე მითხარი - იმ ყველაფრის შემდეგ, რაც ჩვენ ორ შორის
იყო, მართლა გგონია, რომ ბარბარე ჩემი საყვარელი ქალია?! მართლა გგონია, რომ მოსკოვის
ღამეები უბრალოდ დაკვეთის შესრულება იყო? გგონია, ყვარელში იმიტომ ჩამოგაკითხე, რომ
წყეული ჯაფარიძისთვის მესიამოვნებინა?! მიპასუხე, მართლა ასეთი გგონივარ?! - ტონს ნელ-
ნელა უწევდა ახვლედიანი და ბოლოს წამოიყვირა.
-ჰო, მიდი და გაიქეცი. დარწმუნებული ვარ, ის შენი მეგობარი გელოდება სადმე! - გამწარდა
კატო და მიმავალს მიაძახა.
-შეგიძლია ერთ კითხვაზე მიპასუხო? - უცებ გაჩერდა ახვლედიანი და ისევ მიბრუნდა. - შენი
აზრით, დუდა რომ თამარას შვილი იყო, ისიც ვიცოდი და ვმალავდი? - ჰკითხა და
მოლოდინით აღსავსე თვალებით მიაჩერდა.
-დათუნას მკვლელი რომ იყო, ხომ იცოდი?! ნომერში რომ დამადგა და კინაღამ მომკლა
თავისი აღიარებით, მაშინაც ხომ იცნობდი მაგ კაცს?! ხელებში რომ გაკვდებოდი, ხომ
იცნობდი მაგ შენს ნაკაშიძეს? მეტიც, ძმაკაცი ყოფილა შენი!
-არ გქონდა უფლება? აჰ, თქვენს კაცურ პრინციპებს ვერ უღალატებდი, არა?! შენ ვერ
მეტყოდი, ამიტომაც გადაწყვიტე, შენი ძმაკაცი დაგეყენებინა თავზე, რომ ყველაფერი
მოეყოლა.
-თუ ძალიან გაინტერესებს გეტყვი, რომ საერთოდ არ მინდოდა დუდას გამოჩენა, მაგრამ
თვითონ დაიჟინა. იმ დღეს, ნომერში რომ გამოგვეცხადა, მეც ისევე გამიკვირდა მისი დანახვა,
როგორც შენ! კითხვაზე რატომ არ მპასუხობ-მეთქი?! - გაბრაზდა მამაკაცი და ტონს აუწია.
-რა გინდა რომ გითხრა, მითხარი! რას ელი ახლა ჩემგან, როცა ყველაფერი ვიცი?! რა გინდა,
რომ ვიფიქრო, როცა ყველაფერი ტყუილი აღმოჩნდა, რაც გვქონდა?!
-რა იყო ტყუილი, ეკატერინე, რა იყო ტყუილი?! - უცებ ეცა ანდრეა ჯაყელს და ორივე ხელით
ჩააფრინდა მხრებში. - შემომხედე და ისე მითხარი, რა ჯანდაბა გინდა, რომ მოისმინო
ჩემგან?! გჯერა, რომ ვთამაშობდი შენთან? ამის მართლა გჯერა?!
-არა, მაგის არ მჯერა... - მშვიდად თქვა ჯაყელმა და ძლივს დაეხსნა მასზე ჩაფრენილ ხელებს.
-მაგრამ იმას კი დაჟინებით ამტკიცებ, რომ დუდა მე დაგაყენე მოსკოვში თავზე, შენთან
მხოლოდ იმიტომ ვიყავი, რომ ილიას დავალება შემესრულებინა და ბარბარე ჩემი საყვარელი
ქალია?
-არ არის ასე? ანდრეა, დუმხარ და არაფერს მეუბნები, გინდა, მკითხაობა შემეძლოს?! -
გაბრაზდა ეკატერინე და წამოიყვირა.
-არ შეგიძლია? მეგონა, მართლა შეძელი ჩემი კარგად გაცნობა. - თვალების გარსი
გაუწითლდა მამაკაცს. - მიყურებ და ერთ მატყუარა, ფარისეველ კაცს ხედავ?
-დათუნა მკვდარია!
-იმას გიმტკიცებ, რომ მეც მიყვარდა ბარბარე და ახლაც მიყვარს, მაგრამ... არა ისე, როგორც
საჭიროა... - ბოლო სიტყვები მცირე ყოყმანის შემდეგ წარმოთქვა.
-სხვანაირად!
-როგორ სხვანაირად?!
-რატომ მოგინდა გმირობა მასთან, რატომ?! ძალიან რომ არ გყვარებოდა, რატომ გააკეთებდი
მისთვის ასეთ რამეს შენ, ანდრეა ახვლედიანი!
-ის იყო... მაშინ ჩემთვის, ყელამდე ლაფში ჩაფლულისთვის, ბარბარე ანგელოზი იყო და ვერ
დავუშვებდი, რომ ვიღაც ნაძირალას გამო კითხვისნიშნის ქვეშ დამდარიყო მისი სისპეტაკე.
-და გადაწყვიტე მისი წილი ტალახი შენ გეგემა... ბრავო, ღირსეული საქციელია, ვერაფერს
ვიტყვი!
-ეს ჩემი გადაწყვეტილება იყო, ეკატერინე. მე მინდოდა, ასე ყოფილიყო!
-ჩემი თავი მოიტანა... ისეთი, როგორიც ახლა ვარ. - ამღვრეულ თვალებში სხივი გაუკრთა
ახვლედიანს და გაეღიმა.
-რატომ უნდა მჯეროდეს შენი? რატომ უნდა გენდო ისევ, როცა ვიცი, მხოლოდ ჯაფარიძის
გამო იყავი ჩემთან?
-ამის გამეორებით არ დაიღლები? იმდენხანს გინდა იმეორო, სანამ თავს არ დააჯერებ, არა?! -
ჩაეცინა და მანძილი შეამცირა მათ შორის.
-ტყუილია?
-რა? რომელი ნაწილი? - ცალი ხელი წელზე მოხვია და მისკენ მისწია, რათა უკეთ შეძლებოდა
თვალებში ჩახედვა. - შენს თვალებზე რომ ვგიჟდები, უკვე ძალიან დიდი ხანია, ეგ ილიამ
მითხრა, უთხარიო; წასვლამდე კოცნა დაუტოვე რბილ ტუჩებზე სამახსოვროდო, ერეკლემ
დამარიგა. - ღიმილით უთხრა და ტუჩებზე გადაატარა საჩვენებელი თითი.
-ანუ იმის დაჯერება გინდა, რომ შენთან არასდროს ვყოფილვარ გულწრფელი, მაგრამ ის არ
გჯერა, რომ ყოველ ნაბიჯზე ისინი მარიგებდნენ?! - გაეცინა ახვლედიანს და კედელთან
მიიმწყვდია გოგონა.
-ეგ აზრი რიგში ჩადგეს, რადგან ჯერ იმის დაჯერება მოგიწევს, რომ არასდროს, ჩვენი ერთად
ყოფნის არცერთ მომენტში, შენთან არ მითამაშია! არცერთი სიტყვა, მოქმედება და შემოხედვა
იყო ყალბი; არცერთი! არასდროს მიფიქრია იმ წყეულ კაცზე და მის ბინძურ გეგმაზე შენთან
ყოფნისას. გაიგე? თუ გინდა, კიდევ გაგიმეორებ, რომ ამოიგდო ის მახინჯი ფიქრები თავიდან
და ესენი ჩაიბეჭდო, მათ მაგივრად!
-მიბრძანებ?!
-როგორ გიყვარს ჩემი გაშიფვრა. - კმაყოფილი ღიმილით აღნიშნა ანდრეამ და სახე კიდევ
უფრო ახლოს მიუტანა ეკატერინეს.
-მეორედ! - თვალები აატრიალა ახვლედიანმა და მანამ შეუკვრა სუნთქვა ჯაყელს, სანამ ხმის
ამოღებას შეძლებდა. ისე აკოცა, რომ გაურკვეველი აღარაფერი დარჩენილიყო მათ შორის.
ისეთი სინაზით და ვნებით ერთდროულად, თითქოს იმას აგრძნობინებდა, რასაც სიტყვებით
ვერ ან არ ამბობდა.
მალევე მოშორდა მის ტუჩებს, მაგრამ ისევ ისე ჰყავდა კედელთან მიმწყდეული. თვალებში
უყურებდა და არაფერს ამბობდა. არც ეკატერინე ცდილობდა ხმის ამოღებას. ძალიან
დიდხანს იდგნენ და უბრალოდ უყურებდნენ ერთმანეთს. მერე უცებ დაირღვა მათი
იდილეა, როცა ჩახველების ხმა გაიგეს და ერთდროულად გაიხედეს შემოსასვლელი
კარისკენ, სადაც დარცხვენილი გიორგი თოიძე იდგა.
-ხელის შეშლა არც მიფიქრია... - თავი იმართლა გამომძიებელმა. ანდრეა სწრაფად მოშორდა
ჯაყელს და თოიძისკენ შებრუნდა. - არ მეგონა, აქ თუ დამხვდებოდით.
-დიახ, უცნაურად გამოვიდა ჩვენი აქ მოსვლა, მაგრამ ამაზე მოგვიანებით, ახალი არის რამე?!
-არა, ჯერ არ გვიპოვნია. - ამოიოხრა თოიძემ და პიჯაკი დივანზე მიაგდო. - ყველგან ვეძებთ,
ვიპოვნით აუცილებლად.
-სად შეიძლება, რომ იყოს? - ძლივს დაიმორჩილა ხმა ეკატერინემ და გამომძიებელს მიმართა.
- რაიმე ეჭვი გაქვთ?
-საუკეთესო ვარიანტი მისთვის სვანეთში წასვლა იყო. ალბათ, მაგისთვის იყიდა კიდეც იქ
სახლი.
-მისი ქალიშვილი არაფერს ამბობს? რანაირად არ იცის, სად შეიძლება წასულიყო მამამისი?!
-ინა ჯერაც შოკშია და წესიერად ვერ ახერხებს ჩვენთან საუბარს, მაგრამ მაინც არამგონია,
რომ რამე იცოდეს. რაც იცოდა, თქვა უკვე.
-ჰო, ეს მართალია...
-ისე, კარგია აქ რომ დამხვდით ორივე, ლაპარაკი მინდოდა თქვენთან. ახლა, როცა ილია
გაქცეულია და არც კი ვიცით სად არის, ის განსაკუთრებით საშიშია. სავარაუდოა, რომ
რომელიმე თქვენგანზე თავდასხმა განახორციელოს. ამიტომ, როგორც უკვე გითხარით,
ანდრეა, დაცვას გამოგიყოფთ, როგორც პირადს, ასევე სახლის.
-ეს აუცილებელია?
-ვინ ჩვენი?
-და სად არის ეს უსაფრთხო ადგილი?! ილიას ყველგან შეუძლია ჩვენი მოგნება, რომ
მოინდომოს.
-ყველგან არა. - გაეღიმა ახვლედიანს. - იქ ვერ მოგაგნებთ, სადაც მე ვიყავი მთელი ეს დრო.
-არ არის აუცილებელი შენი სიჯიუტის მაშინ გამოვლენა, როცა ეს ასე უადგილოა. -
ამოიხვნეშა ანდრეამ. - თქვენი უსაფრთხოებისთვის ასე აჯობებს, ყველას გეხებათ ეს.
-არ ხართ უცხოები. ბათუ და შორენა იოანეს და მარიამის მეჯვარეები არიან. - გაეცინა
ანდრეას და თვალი ჩაუკრა გოგონას. - გადაწყვეტილი ამბავია. შენ, მარიამი და ალბათ,
დედათქვენიც მთაში იხიზნებით მანამ, სანამ ჩვენ აქ ილია ჯაფარიზეს დავიჭერთ! - ტაში
შემოკრა და ისე საზეიმოდ გამოაცხადა, თითქოს რამე სასიხარულოს ამბობდა.
ოთახს მშვიდად ჩაუარა და მამის საძინებელს შეუღო კარი. ირაკლი პირქვე იწვა, კარისკენ
ზურგით. სანდრომ იფიქრა, რომ მასაც ეძინა და უჩუმრად გამობრუნდა უკან.
უზარმაზარ სახლში სრულიად მარტო იყო. სხვადროს ალბათ აივანზე გავიდოდა და სუფთა
ჰაერით გაიჯერებდა ფილტვებს, მაგრამ ამჯერად მამის დალუქული ოთახის შესწავლის
სურვილი შეუჩნდა და სწორედ მისკენ გასწია. კარი დაკეტილი დახვდა, მაგრამ იცოდა, სადაც
ინახებოდა გასაღები. კიბით დაეშვა პირველ სართულზე და კაბინეტს მიაშურა.
ანდრეასგან განსხვავებით, ბევრი წვალება დასჭირდა, მაგრამ სეიფის პაროლი მაინც ვერ
გამოიცნო. ყველა შესაძლო ვარიანტი ცადა, მაგრამ ძმის დაბადების თარიღის ციფრებით
აკრეფა არც უფიქრია. დანებებას და უკან გაბრუნებას აპირებდა, როცა მაგიდასთან დახრილს,
მამის ხრინწიანი ხმა მოესმა, ზურგიდან.
-ჩემს ოთახში გინდა შესვლა? - ღია კარში იდგა ირაკლი, სახეზე ფერმკრთალი, წელში
მოხრილი. სანდრო შეშინებული გასწორდა და დარცხვენილი ბავშვივით დადგა მამის წინ.
-არ მოსულა.
-რა თქმა უნდა. აქამდე მერიდებოდა და ახლა, ალბათ, შორიდან დანახვაც აღარ მოუნდება
ჩემი. - ამოიოხრა მამაკაცმა.
-ჩემზე როდის ღირდა დარდი? მე ხომ ყველაზე უპრობლემო შვილი ვარ მსოფლიოში...-
ნიშნისმოგებით გაეცინა და კიბეს აუყვა სწრაფად.
მარიამი გარიჟრაჟიდან ეზოში იჯდა პლედში გახვეული, ყავის ჭიქით ხელში და იყურებოდა
არსაით. ფიქრობდა ყველაფერზე, მაგრამ აზრს ვერაფერს ატანდა. ბევრი რამის გააზრება
სურდა, თუმცა ხვდებოდა, რომ ამას ვერც შეძლებდა და უკვე აღარც ჰქონდა აზრი. შიგადაშიგ
ერთ ყლუპ უკვე გაციებულ ყავას ოხვრაზე ცვლიდა და ამით გამოხატავდა თავის უმწეობას.
მზე უკვე ზენიტში ექცეოდა, როცა იოანემ მისი იდილეის დარღვევა გადაწყვიტა და ცხელი
ყავის ჭიქით ხელში მიუახლოვდა. გვერდით ჩამოუჯდა და პლედი მოაშორა მხრებიდან.
-ვერც გავიაზრე, რომ უკვე გათენდა. - ქმარს მოეხვია გოგონა და თავი მხარზე დაადო.
-დიდი ხანია ასე ხარ, რაზე ფიქრობ? - შუბლზე ტუჩები მიაკრა ცოლს და ხელი მოხვია, რათა
უკეთ შეძლებოდა ჩახუტება.
-უცნაურია, არა, ჩვენი მდგომარეობა? ახლა უბრალოდ უნდა ვიჯდე ასე დაუსრულებლად და
ვაანალიზო ჩვენ ირგვლივ დატრიალებული მოვლენები. ასე ბავშვობაში ვიყავი ხოლმე,
სკოლაში დავალებას რომ მომაყრიდნენ უზომოდ და სახლში დაბრუნებული, ვფიქრობდი,
საიდან დამეწყო. კვანძს ვერ ვპოულობ, იოანე, რომ ორივე ხელით ჩავაფრინდე და რაც
შეიძლება მალე გავბრდღვნა. ასე მგონია, ყელში ყულფი მაქვს წაჭერილი და... თუ მალე არ
გავიაზრებ მომხდარს, დავიხრჩობი.
-არ დაიხრჩობი, მარიამ. ძლიერი ქალი ხარ და თუ აქამდე ვერაფერმა დაგამარცხა, ახლაც
მყარად დარჩები, ორ ფეხზე მდგარი.
-მაგრამ წინააღმდეგობა გაუწიე და ახლა ერთი ოჯახი ვართ, აღარ გინდა წარსულზე ფიქრი.
-ის განცდა მანადგურებს, რომ მის პატიებას ვერასდროს შევძლებ, იოანე. ყველაზე მეტად მე
დამჩაგრა, ყველაზე მეტად მე გამანადგურა...
-მხოლოდ იმიტომ არ ვარ, რომ გამიმართლა და ცხოვრების გზაზე შენ შეგხვდი. - წამოიწია
მარიამი და ორივე ხელი ყელზე შემოაჭდო მამაკაცს. - შენ რომ არ მყოლოდი... შენ რომ არ
მყოლოდი...წარმოდგენაც არ მინდა, რა ვიქნებოდი. უშენოდ, იოანე, არ ვიარსებებდი და
სადმე ქუჩაში შემთხვევით რომ შევხვედროდით, ყურადღებასაც არ მომაქცევდი იმიტომ, რომ
არ ვიქნებოდი ისეთი, როგორიც შენ მე გიყვარვარ.
ალექსანდრე ისევ ისე იდგა, სულ არ ადარდებდა ანდრეას მისვლა-არ მისვლა. ახვლედიანი
ნელი სვლით მიუახლოვდა ძმას და გვერდით ამოუდგა. ლაპარაკის დაწყებას არ ჩქარობდა,
უნდოდა, სანდროს გამოეჩინა ინიციატივა. მაგრამ მამაკაცი იმდენად იყო გართული
ფილტვების ნიკოტინით ავსებით, გვერდით მდგომს ყურადღების ღირსადაც არ თვლიდა.
-ეგ სად იპოვე? - ამოიოხრა ანდრეამ, როცა მიხვდა, ისევ თავად უნდა წამოეწყო საუბარი და
ღიმილით მიუთითა სიგარეტის უკვე მილეულ ღერზე.
-მომკლავს?!
-ახალი რომ მეყიდა, ის არ მომიწამლიდა სხეულს, არა?! - უჩვეულო ზიზღით გატენილ ტონს
ჩაცინება დაურთო სანდრომ.
-რა გჭირს, აღარ იტყვი? - სახე მოექუფრა მამაკაცს და ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა.
-ლიზა წავიდა...
-სულ წავიდა... ჩემგან წავიდა... - არეულ თმაში თითები შეიცურა ახვლედიანმა და მოიჩეჩა.
ანდრეას არაფერი უთქვამს, ყრუდ დაიგმინა და სკამზე ჩამოჯდა.
-თუ მოინდომებ, შეძლებ მის დაბრუნებას. - დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ ძლივს შეარჩია
სათანადო სიტყვები და მორიგი სიგარეტის ღერით გართულ ძმას მიაჩერდა. - მთელი
ცხოვრებისას ახლა ნუ მოწევ.
-მე ხომ კარგი ბიჭი ვარ და არ შემეფერება?! - ისეთი ირონია იგრძნობოდა სანდროს ხმაში,
ანდრეამ პირველად ამოიცნო საკუთარი თავი უმცროს ძმაში.
-ჰოდა საქმეც მაგაშია! - ტაში შემოკრა ახვლედიანმა და გაიცინა. - მთელი ცხოვრება მაგას
ვცდილობდი და ეგეც არ გამომივიდა!
-და რა შემეფერება? აჰ, გამახსენდა, მამაჩვენის გვერდით დგომა და მისი გამხნევება! სად
არის ახლა ჩვენი მამიკო? ახლავე წავალ და ვანუგეშებ, იქნებ ჩემს მხარზე იტიროს კიდეც!
-გაუბრაზებიხარ ლიზას წასვლას... თურმე ეგ გოგო ბევრად მეტს ნიშნავს შენთვის, ვიდრე
მეგონა... - სასხვათაშორისოდ აღნიშნა ანდრეამ.
-და ახლა ჩემზე უნდა იყარო ჯავრი? - გაკვირვებისგან თვალები გაუფართოვდა ახვლედიანს.
-კარგი, აღარ გვინდა ეს ბავშვური ლაპარაკი. გეტყობა, რომ ღამე არ გიძინია. წადი, დაწექი.
-მერე? იმის გამო ბრაზობ, რომ ირაკლის დედაჩვენი არ ყვარებია? - ჩაეცინა ანდრეას.
-ვკითხულობდი და იცი, რას მივხვდი? - მე თქვენ არაფრით გგავართ! არც თქვენნაირად
სიყვარული შემიძლია, არც სიძულვილი, არც ერთგულება - საერთოდ არ მესმის თქვენი,
საერთოდ! ერთადერთი, რაშიც მამას დავემსგავსე, ჩემზე შეყვარებული ქალის გაუბედურება
იყო. წარმოგიდგენია? - ჩემთვის ყველაზე ღირსეულს,ყველაზე უღირს თვისებებში
დავემსგავსე! - აქეთ-იქით აქნევდა სიგარეტიან და უსიგარეტო ხელებს უმცროსი
ახვლედიანი და ანთებულ თვალებს არ აშორებდა მშვიდად მჯდომ ძმას.
-ნეტავ ვიცოდე, ჩემ მსგავსად ყოფნა რატომ გინდა ასე ძალიან, შვილო... - არსაიდან გამოჩნდა
ღია კარში ირაკლი. დაჩაჩანაკებული ბებრის მიხვრა მოხვრით ძლივს მიაღწია მაგიდამდე და
სკამს მიესვენა. - ან რატომ განიცდი ასე მონდომებით ჩვენ სხვაობას... - ამოიოხრა და
მოაჯირზე აკრულ შვილს შეხედა ამღვრეული თვალებით. - ანდრეა, რამდენს გაიღებდი, მე
რომ არ მგავდე? - ანდრეამ მაშინვე დახარა თავი, ხმა არ ამოუღია. - ხედავ? - ჩაეცინა ირაკლის
სუსტად. - ბედნიერი უნდა იყო, ალექსანდრე; ძალიან ბედნიერი!
-იმ ქალს ვატკინე ყველაზე მეტად და გავანადგურე, ვისაც მთელი გულით ვუყვარდი.
ბედნიერი როგორ უნდა ვიყო?
-ასეთმა ქალმა მე ორი შვილი გამიჩინა, მაგრამ მისი განადგურების პროცესს მაინც ვერ
შეუშალა ხელი. გიხაროდეს, რომ ახლა დაშორდი ცოლს და არა წლების მერე, როცა
დასანახად შეგეჯავრებოდათ ერთმანეთი.
ალექსანდრე ხმას აღარ იღებდა, მხოლოდ კვნესოდა, შიგადაშიგ, ძალიან ყრუდ და მხოლოდ
თავისთვის. ანდრეაც თავდახრილი იჯდა, ორივე ხელი კეფაზე ჰქონდა დაკრეფილი და
ბეჯითად დაჰყურებდა იატაკს.
ეკატერინე მარიამთან რჩებოდა ღამით. სახლში უკვე აღარც არავინ კითხულობდა, ყველას
თავისი გასაჭირი და საფიქრალი ჰქონდა. ჯაყელების სახლი აუტანლად ცარიელი ჩანდა
მაშინ, როცა ოთახებში იკეტებოდა ყველა და ერთმანეთს არც ენახებოდა.
სასტუმრო ოთახში დივანზე იჯდა გოგონა; ფეხები მოეკეცა და ხელებით შემოეჭდო.
ფიქრობდა განვლილ დღეზე და მომავალზე. ოჯახზე ეფიქრებოდა, გაქცეულ ჯაფარიძეზე და
უმეტესად ანდრეაზე.
მის ტუჩებს უკვე ორი კოცნა ახსოვდა ახვლედიანისგან. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს
სხვა აღარც შემოენახა იმ ბაგეებს, რომელსაც ის ეხებოდა. თითქოს პირველი იყო ანდრეა.
ანდრეა სთავაზობდა მას რაღაც განსხვავებულს, ნამდვილს და უფრო სანდოს. მაგრამ სანდოს
მხოლოდ მაშინ, როცა თვალებში უყურებდა მამაკაცს და მის ხელებს წელზე გრძნობდა. ისე
კი უფსკრული არსებობდა მათ შორის და იმ ღამით, როცა წასასვლელად ემზადებოდა
ეკატერინე, ყველაზე მძაფრად გრძნობდა ამას.
-კატო, რატომ არ გძინავს? - ოთახში შუქის ანთება და მარიამის სიტყვები ერთი იყო.
ხალათში გამოწყობილი, კიბისთავთან იდგა და გაკვირვებით უყურებდა მარტო მყოფს.
-არ მეძინება. - ამოიოხრა გოგონამ და ფეხები ჩამოშალა. მარიამი მაშინვე გვერდით მიუჯდა
და თავი კალთაში ჩაადებინა.
-ეგ ყველას გასაჭირია, მაგრამ შენ ახლა შენსას განიცდი, ვიცი. მომიყევი, რა.
-ვიცი. - ხმამაღლა ამოიოხრა უმცროსმა ჯაყელმა. - რომ გითხრა, ბედნიერებით აღარ ვართქო,
დამიჯერებ? მაგრამ ახლა სხვა გზა არ არის.
-შენი წასვლის დღიდან ცუდად არის დედა, მაშო; გგონია, არ განიცდიდა შენ არყოფნას?!
-ქეთევანი გუშინ ხომ არ გაგვიცნია?! ჩვენზე უკეთ ვინ იცის, როგორია, მაგრამ თუ ჩვენმა
ოჯახმა დღევანდელ დღემდე მოაღწია, მხოლოდ მისი დამსახურებაა.
-და იქნებ ჯობდა, არც მოეღწია?!
-თქვენ კი.
-და შენც!
-ანდრეაზე ფიქრობ, არა?! - დის სათქმელი თავად თქვა და ეშმაკური ღიმილით მიაჩერდა.
-რთულია ჩემთვის მასზე საუბარი, მაშო. ვიცი, რომ გესმის და ნუ დამაძალებ, გთხოვ.
-გგონია, არ მესმის შენი? მეც მქონდა მსგავსი პერიოდი, როცა მეგონა, მოწყვეტით
დავეცემოდი, მიწაზე და ვეღარ ავდგებოდი, მაგრამ მერე იოანემ მიპოვნა და ხელი
შემაშველა. შენც გჭირდება ასეთი ადამიანი.
-მაგრამ მე ასეთი ადამიანი არ მყავს. - თვალები აემღვრა გოგონას. - არ მყავს და თურმე, არც
არასდროს მყოლია.
-იმიტომ, რომ ზედმეტად ბევრი ვნახე და გამოვცადე ამ ცხოვრებაში, რომ ისევ ვენდო. ვერ
ვენდობი, მარიამ, არ შემიძლია.
-მინდა, მაგის მჯეროდეს, გეფიცები, მთელი გულით მინდა და მჯერა კიდეც, როცა მის
გვერდით ვარ, მაგრამ ეს საზიზღარი ეჭვები არ მასვენებს! მატყუებდა; რისთვის ან რატომ, რა
მნიშვნელობა აქვს? შენ არ იცი, რა გადავიტანეთ ჩვენ ერთად. მე მას ბოლომდე მივენდე; მას,
ანდრეა ახვლედიანს, მაშინ, როცა მეგონა, ნიკუშას მკვლელი იყო. მან რა გააკეთა?!
-ხომ იცი, რომ მიზეზები ჰქონდა? მის დაცვას და გამართლებას არ ვცდილობ, მაგრამ შენზე
კარგად არავინ იცის, რა საშიში და თავზეხელაღებული ადამიანია ილია ჯაფარიძე.
-ანდრეა არასდროს გატკენს, კატო! შენც იცი ეს. იმიტომაც საუბრობ მასზე ისე გატაცებით,
როგორც დათუნაზე არასდროს გისაუბრია.
-გარანტია მჭირდება...
-და გგონია, ყველაფერი გამოვა? შენი აზრით, ამ ისტორიას ბედნიერი დასასრული ექნება?!
-რომლებიც რეალობაშიც მალე ახდება, აი, ნახავ! - გაეცინა გოგონას და წამოდგა. - ხვალ
ძალიან დამღლელი გზა გველის. იცი მაინც, რა სიმაღლეზე უნდა ავიდეთ?! წამოდი,
დავიძინოთ. - ხელი გაუწოდა და ეკატერინემაც მაშინვე შეაგება თავისი.
-ჩემი პატარა მაშიკო, როდის გამეზარდე ასე ძალიან, ჰა?! - თავზე აკოცა და მოეხვია.
-ხომ იცი, რაც არ გკლავს, გაძლიერებს. - ხელები მოხვია დას და მასთან ერთად აუყვა კიბეს
სიცილით.
დილით დანელიების ოჯახში შეკრებილთ გაკვირვებისგან პირი ღია დარჩათ, როცა კარზე
მომდგარი მანქანიდან ერთდროულად გადმოსული ბექა, ლუკა, დემეტრე და ქეთევან
ჯაყელები დაინახეს. კაცებს ისეთი კუშტი გამომეტყველება ჰქონდათ, თითქოს მათ
დასახოცად იყვნენ მოსულები.
ეზოს კარი ეკატერინემ გააღო და ოჯახს ხელით ანიშნა, რომ შესვლა შეეძლოთ. ბექამ
დანარჩენებს გადახედა და ბიძაშვილისკენ გაემართა - დემეტრე, ქეთევანი და ლუკა არც
განძრეულან.
-გრძელი გზა გაქვთ გასავლელი? - ბექამ ჰკითხა ეკატერინეს და კიბესთან მდგარ მარიამს
გახედა.
-მარიამ, შენთან გვინდა ლაპარაკი. - მამაკაცს ყურადღება არც მიაქცია, უმცროს ჯაყელს
მიმართა და თავით მანქანაზე აყუდებულებისკენ ანიშნა.
-რამე საჩქაროა? - ისე იკითხა მარიამმა, თითქოს ვერც ხვდებოდა, რაზე სურდა მის ოჯახს
საუბარი. იოანემ მხრებზე მოხვია ხელები ცოლს ნიშნად იმისა, რომ მასთან იყო და მშვიდად
ყოფნა შეეძლო.
-ილაპარაკებენ, დედა; იქნებ იჩხუბონ კიდეც, მაგრამ იმაზე უარესი აღარაფერი მოხდება, რაც
უკვე იყო. - უთხრა და თავი მხარზე ჩამოსდო.
უჩვეულო დასანახი იყო ერთბაშად ამდენი ჯაყელი იოანე დანელიას კარის ზღურბლზე. ბექა,
ლუკა და თვით დემეტრე ჯაყელი სალაპარაკოდ მისულიყვნენ მტრის ოჯახში და არა
საომრად.
მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი რამ უკვე გარკვეული იყო და ერთი შეხედვით, გასაყოფიც
აღარაფერი ჰქონდა ამ ორ ოჯახს, მარიამი მაინც ღელავდა, რადგან კარგად იცნობდა
მამამისსა და თავის ძმებს. ადამიანს უფრო ადვილად დათმობდნენ, ვიდრე წლების
განმავლობაში შეჩენილ ჩვეულებას; დათმეს კიდეც.
ძმები და მამა ასეთ მდგომარეობაში რომ დაინახა, წამით ღელვა ჩაუცხრა და უხერხულობა
იგრძნო, დაბნეულობასთან ერთად. რა უნდა ექნა, როცა თავის სახლში პირველად იღებდა
მათ?! შექმნილ სიტუაციაში როგორ უნდა მოქცეულიყო?!
-რაზე გსურთ ჩემთან საუბარი?! - მის ზედმეტად თავაზიან ტონში მაინც იგრძნობოდა
ირონია და ბრაზი.
-ჩვენ გვინდა, რომ რაღაცები გავარკვიოთ. - ზოგადი სიტყვებით არჩია დიალოგის დაწყება
მამაკაცმა.
-რა უნდა გავარკვიოთ? - ჩაეცინა მარიამს და ოდნავი შვება იგრძნო. მიხვდა, რომ
უკანასკნელი შემთხვევისგან განსხვავებით, ახლა თავად შეეძლო დიდგულზე ყოფნა.
-და რა გინდათ, რომ მითხრათ? - ხარბ ამონასუნთქს ამოაყოლა სიტყვები უმცროსმა ჯაყელმა.
-ახლა ის დრო არ არის, ერთმანეთს ვუჯიბროთ და ვექიშპოთ. უფრო საშიში მტერი გვყავს,
საერთო და გვინდა, თუ არა, ერთად უნდა დავდგეთ.
-აჰა, გასაგებია და ჩემგან რას ითხოვთ? ხომ წამოვედი დათმობაზე?! ეკატერინე და დედა ჩემი
მეჯვარეების ოჯახში მიმყავს.
-ჩვენ მაგას არ ვგულისხმობთ. - სახე აელეწა ლუკას. მიხვდა, რომ ყველა მოვლით გზას
გადაუკეტავდა მარიამი.
-არ მითხრათ, რომ ჩემს ქმარს ოჯახში მიიღებთ. - საზურგეს მიეყრდნო მარიამი, რათა უკეთ
დაკვირვებოდა მათ სახეებს.
-მაინც როგორი სხვა?! მე არ ვიყავი თქვენი და, თუ იოანე არ იყო ჩემი ქმარი?!
-მაშინ კბილებით უნდა დაგვეცვა ჩვენი ოჯახი. ახლაც ასეა, მაგრამ თურმე მტერი გვყოლია
სხვა.
-ჩვენ მაშინ ვერ გვეცოდინებოდა სიმართლე. ისე მოვიქეცით, როგორც სწორად მიგვაჩნდა.
-წარსულზე ლაპარაკს რა აზრი აქვს?! - მოკამათე და-ძმა გააჩუმა ბექამ. - მთავარია, რომ ახლა
აქ ვართ, სიმართლე ვიცით და მზად ვართ, უკან დავიხიოთ.
-თქვენთვის მარტივია უკან დახევა, აბა მე მკითხეთ?! იქნებ აღარ მინდა იქ დაბრუნება, სადაც
საშინლად მატკინეს და დამამცირეს?!
-და ახლა ის დრო სულაც არ არის, რომ ერთმანეთს განვუდგეთ და წყენა ვატაროთ გულით.
-ის, რასაც ვიმსახურებ შენგან. - ძმას გაუსწორა თვალი. - რაც დამავიწყებს იმ ზიზღს, მაშინ
რომ ვხედავდი შენს თვალებში და ვგრძნობდი მთელი ტანით. გაქვს ეს სიტყვები ჩემთვის?! -
ძალიან ცდილობდა მარიამი, რომ დაუნდობელი ყოფილიყო და შეუვალი, მაგრამ ხმა
გაებზარა, როცა ლუკას თვალებში უყურებდა და ისევ გრძნობდა ბოლო შეხვედრის იარებს.
-ბოდიშს გიხდი, მაშო, რომ დაუნდობლად მოგექეცი და მთელი ჩემი პიროვნების სიცხოველე
შენ გადმოგაფრქვიე. - უსაშველოდ უჭირდა კბილებს შორიდან სიტყვების გამოძრობა
ჯაყელს, მაგრამ თვალებში უყურებდა დას და გაუაზრებლად ლაპარაკობდა.
მარიამმაც და ბექამაც წამიერი შოკი განიცადეს; ვერაფრით იფიქრებდნენ, რომ ლუკა ასე
მარტივად შეძლებდა ბოდიშის მოხდას და თან ისე, რომ თვალსაც არ მოაცილებდა უმცროს
ჯაყელს.
გულით უნდოდა მარიამს, სხვა პასუხი ჰქონოდა და სულ სხვა რამ ეთქვა მის წინ ასე უმწეოდ
მჯდომისთვის, მაგრამ იმ წამს ყველაზე მძაფრად გრძნობდა, იმ ზიზღს, ბრაზსა და წყენას,
რომელიც რამდენიმე თვის განმავლობაში ბუყბუყებდა მის გულში. რომ არ
გაეთავისუფლებინა, თავი რომ არ მოეხადა იმ კასრისთვის, სადაც ამხელა ბოღმას ინახავდა,
ცოცხლად შეიჭმებოდა.
-ნუთუ ასე ცოტა გიღირს შენი კაცობა, ლუკა?! - ნელა წარმოთქვა მარიამმა და სვენებ-
სვენებით, რათა სიტყვებს შორის ჩაღვრილი ღვარძლი კარგად ეგრძნოთ ლუკასაც და
სხვებსაც.
ერთიანად გაფითრდა ჯაყელი, ყურებს ვერ დაუჯერა. არც იმას ელოდა, რომ გოგონა ფეხებში
ჩაუვარდებოდა და იყვირებდა, რომ დიდი ხნის წინ აპატია, მაგრამ დის სიტყვები არცერთ
წარმოსახვაში ეწერა მისთვის. მერე, უცებ, იმ სიტყვებმა დაიგუგუნა ყველა ჯაყელის
ყურებში, ლუკამ რომ მარიამს უთხრა იმ დღეს, როცა სახლიდან აგდებდა.
-როგორც ყოველთვის, შენს ბოდიშს შენი შვილები იხდიან. - ჩაიცინა და თავი გააქნია. -
იმედები გამიცრუე, მამა. - მთელი სხეულით გრძნობდა ნათქვამ სიტყვებს, რომელთაც
ზეიმის ზარები ააგუგუნეს ყურებში. არასდროს ყოფილა იქამდე ასე გახელებული, ზიზღით
თავდაკარგული. თვალებში ირონიის ცეცხლი ენთო და მოურიდებლად უშვერდა მამას, რათა
კარგად შეძლებოდა მისი დანახვა და იმ ტკივილზე ბევრად აუტანელის განცდა, რაც მან,
თავად, განიცადა.
ზურგის შექცევა და წასვლა არც ამჯერად გასჭირვებია. უკანაც აღარ მიუხედავს, თუმცა კი
ერთ სიცოცხლედ უღირდა მათი გაფითრებული-გაწბილებული სახეების დანახვა. ისე ამაყად
მიაბიჯებდა, თითქოს ომიდან ბრუნდებოდა გამარჯვებული. ალბათ ასეც იყო; მისთვის ომში
გამარჯვებას ედრებოდა საკუთარი საქციელი. და კარგად იცოდა, რომ მეორე დილას, ერთ
კვირაში, ერთ თვეში ან თუნდაც, იმავე საღამოს, სინდისის ქენჯნა შეუწუხებდა გულს, მაგრამ
იმ წამს, სიამოვნებით გაჯგიმული, ამაზე ვერც ფიქრობდა.
იოანე სახლის კართან იდგა და ელოდა მის გამოჩენას. სიტყვები არც გამხდარა საჭირო, მისი
სახის გამომეტყველების დანახვისთანავე მიხვდა ყველაფერს და ხელები გაშალა, რათა
მარიამს ჩახუტება შეძლებოდა.
მაგრად გადაეხვია ცოლ-ქმარი ერთმანეთს და ჯაყელმაც მაშინვე იგრძნო სისუსტე. დანელია
მჭიდროდ ხვევდა ხელებს, რათა ის ტკივილის მარცვალი გაექრო მისი გულიდან, რომელიც
შემდეგში აუცილებლად გაღვივდებოდა და მოედებოდა ყველა ორგანოს.
-წავიდეთ, რა, გეხვეწები, აღარ მინდა აქ გაჩერება. - შეევედრა ისე, თითქოს საკუთარ სახლის
კი არა, მტრის ეზოში მდგარიყვნენ.
ეკატერინე და ქეთევანი უკვე მანქანაში ისხდნენ. მარიამმა უხმოდ გააღო კარი და ისე დაჯდა,
მათთვის არც შეუხედავს. დედა-შვილმა მაშინვე ერთმანეთს გადახედა. ქალმა ძლივს
გასაგონად დაიგმინა; ცრემლებმაც მაშინვე იჩინეს თავი. კატომ ხელზე ხელი დაადო დედას
და მაგრად მოუჭირა, რათა თანადგომა ეგრძნობინებინა. კარგად იცოდა, დის რთული და
მძიმე ხასიათი. არც ელოდა, რომ ყველაფერი ასე მარტივად მოგვარდებოდა. ამიტომაც
წინასწარ მზად იყო, რომ მთელი იმ დროის განმავლობაში, რომელსაც სამნი ერთად
გაატარებდნენ, თავად უნდა ყოფილიყო მედიატორი.
-იქნებ ჯობია, რომ შენც მათთან დარჩე?! - წასვლამდე ბექამ უთხრა იოანეს.
-ამის აუცილებლობა არ არის, თანაც ანდრეას ვერ დავტოვებ. რომ არ ვიყო დარწმუნებული,
უსაფრთხო ადგილზე მიმყავს, არ წავიყვანდი, მერწმუნე.
-მარიამის რთული ხასიათი თქვენზე უკეთ არავინ იცის, დრო სჭირდება და აუცილებლად
მოლბება. - სასხვათაშორისოდ თქვა დანელიამ.
-იქ ტელეფონი არ დაიჭერს, რომ იცოდეთ. რამის თქმა თუ გინდათ, ახლავე უთხარით.
ჯაყელებმა მანამ გააყოლეს პირქუში მზერა მანქანას, სანამ ქუჩის კუთხეს არ მიეფარა ეს
უკანასკნელი. მერე ისევ ისე თავდახრილები, გაწბილებულები და გულმოსულები ჩასხდნენ
თავიანთ ავტომობილში და სახლში დაბრუნდნენ.
მთაში მიმავლები თბილისს დიდი ხნის გაცელილები იყვნენ, როცა ეკატერინეს ტელეფონმა
დაურეკა. როგორც კი ანდრეას ნომერი იცნო ეკრანზე, ძლივს დამშვიდებული გულის
გამალებით ძგერა იგრძნო მკერდში და ფანჯრისკენ მიჩოჩდა.
-გისმენ. - ისე ჩუმად დაილაპარაკა, თითქოს სირცხვილი ყოფილიყო ხმის ამოღება. ქეთევანი
ყურადღებსაც არ აქცევდა, ფანჯარაზე ჰქონდა შუბლი მიყრდნობილი და თვალები
მინაბული.
-გახსოვს, ერთხელ გკითხე, შენი აზრით არსებობდა თუ არა ჩემი სულის მხსნელი ადამიანი
ამ ქყვეყნად. შენ მიპასუხე, რომ თავად ვერასდროს იქნებოდი ასეთი სულგრძელი, მაგრამ
სხვა შეძლებდა ჩემ დახმარებას. - სწრაფად ლაპარაკობდა ახვლედიანი. ეტყობოდა, რომ
ღელავდა.
-ხოდა უბრალოდ იცოდე, რომ შენ ხარ ეს ადამიანი, ეკატერინე! შენ ხარ ის ერთადერთი,
ვისაც ჩემნაირი კაცის გადარჩენა შეუძლია. კარგ ადგილას მიდიხარ საფიქრელად. იცოდე,
სხვებთან ერთად, ყოველ საღამოს, ამ სიტყვებზე ფიქრიც არ დაგავიწყდეს! - უთხრა და ისე,
რომ მის პასუხს არც დალოდებია, გათიშა.
-რა თქმა უნდა, შემოდი, მაგრამ როგორ მომაგენი?! - დაბნეული ქცევები ჰქონდა გოგონას.
სწრაფად გაიწია და სტუმარი შეატარა სახლში.
-უტამ მითხრა, რომ იმ საღამოს ამ მისამართზე მოგიყვანა. - დიდ და ნათელ ოთახში შეაბიჯა
ანდრეამ ლაპარაკით. - მარტო ხარ?
-ჰო, მარტო ვარ. ეს დედაჩემის ძველი მეგობრის სახლია, რამდენიმე დღით აქ გავჩერდით.
-საელჩოში რატომ?
-ვიცი, რომ დამნაშავედ გრძნობ ჩემ წინაშე თავს. - ბარბარეს ეყო გამბედაობა. მაგიდასთან
მჯდომს მიუახლოვდა და ხელზე დაადო ხელი. - მაგრამ ახლა, როცა ყველამ იცის სიმართლე,
ისე თავისუფლად ვგრძნობ თავს, როგორც არასდროს.
-არაფერი უნდა გეთქვა, ბარბარე. მე და შენ წლების წინ შევთანხმდით, რომ ჩვენს
საიდუმლოს არ გავცემდით.
-ეგ შეთანხმება არასწორი იყო, ანდრეა! მხოლოდ შენ დაზარალებას და ჩემთვის ხელის
დაფარებას ემსახურებოდა. რამდენი უბედურება გადაიტანე ჩემ გამო? კიდევ რამდენს
გადაიტანდი?!
-იყო, რა თქმა უნდა, იყო! ჩემი პირველი და უმთავრესი საფიქრალი სწორედ ეს იყო! ვერ
წარმოიდგენ, როგორ მიჭირდა იმ გრძნობით ცხოვრება, რომ ჩემ გამო მკვლელის სტატუსს
ეგუებოდი. სინდისის ქენჯვნაზე უარესი არაფერია ამქვეყნად; არც დამნაშავის წოდება.
-მე მაშინ ის გავაკეთე, რაც სწორად მიმაჩნდა. მიმაჩნდა და ახლაც მიმაჩნია. შენთან იმის
სათქმელად მოვედი, რომ უნდა დაივიწყო ის საღამო. ჯაყელების არაფერს მოიმოქმედებენ
შენ წინააღმდეგ, ისევ მე დავრჩები ნიკა ჯაყელის მკვლელად, ყველას თვალში.
-მე ის გავაკეთე, რაც უნდა გამეკეთებინა... იმ ადამიანებს უნდა სცოდნოდათ, რომ მათი
საყვარელი ადამიანი მე მოვკალი და არა შენ.
-ეს ჩემთვის გავაკეთე და შენ ეს იცი. - გაეღიმა ანდრეას და ბარბარეს სუსტი მტევანი თავის
ხელისგულში მოიქცია. - ყველაზე კარგი გადაწყვეტილება მივიღე, რაც კი ცხოვრებაში
შემეძლო.
-საოცარი ადამიანი ხარ, ანდრეა. ღმერთის ყოველდღე მადლობელი ვიქნები, რომ შენი თავი
მარგუნა მფარველად. - თვალები აემღვრა ჟღენტს. - თუ ვინმე იმსახურებს ბედნიერებას
ცხოვრებაში, ეს შენ ხარ.
-ჰო, ახალი ცხოვრება ნამდვილად მჭირდება. თურმე იმაზე მეტი ნაგავი მქონია ძველში,
ვიდრე წარმოვიდგენდი. ბოდიშს გიხდი, რომ ჯაფარიძისნაირ კაცს მივენდე და შარში
გაგხვიე.
-ჰო, მისგან. ერთ ღამეს, როცა სინდისის ქენჯნას და წარსულის აჩრდილებს ვეღარ გავუძელი,
გული გადავუშალე. მას კი მამამისისთვის მოუყოლია ყველაფერი...
-მაგრამ ამიერიდან მეცოდინება, ვისი ნდობა ღირს და ვისი არა. - სევდიანად გაეღიმა
ბარბარეს.
-რა თქმა უნდა, ახლა ბევრად ძლიერი გოგო იქნები! - ისევ გაეცინა ანდრეას. - ერთ რამეს
შემპირდები, ბარბარე?
-რას?
-არ არის, მაგრამ ახლა, როცა ყველაფერი გარკვეულია, შესაძლებელია. დამპირდი, გთხოვ.
-კარგი, გპირდები, ანდრეა, რომ შევეცდები ბედნიერად ცხოვრებას.
-თუ ოდესმე ჩემი დახმარება დაგჭირდება, ცხოვრებაში, დამირეკე და მეც მაშინვე შენთან
გავჩნდები. მინდა იცოდე, რომ ჩემი სახით ყოველთვის გეყოლება ერთგული მეგობარი
თბილისში.
-კარგი, გამაცილე.
-დაგირეკავ.
-მშვიდად იყავი, კარგი? მე არ დავუშვებ, რომ ჯაფარიძემ ან ვინმე სხვამ გიპოვნოს და ისევ
გაგხვიოს ამ სიბინძურეში.
-მჯერა, ანდრეა. - ღიმილმა გაუპო ტუჩები ბარბარეს. - მე ხომ ამ ქვეყნად ორი ანგელოზი
მყავს. ცაში მამაჩემი და დედამიწაზე შენ. უცნაურია ,არა? ყოველთვის ამბობდი, ჩემი
ანგელოზი ხარო და საბოლოო ჯამში, პირიქით გამოვიდა. - ჩაიცინა მსუბუქად.
-იმ ღამემ მთელი ჩემი ცხოვრება შეცვალა, ბარბარე. - ხმა ოდნავ ჩაეხრიწა მამაკაცს. - იმ
კლუბში სრულიად სხვა ანდრეა შევიდა და სხვა გამოვიდა. თუ გგონია, სამადლობელი
მხოლოდ შენ გაქვს, ძალიან ცდები. ის, რაც ახლა ვარ, მეტწილად შენი შექმნილია და ამის
თქმა არასდროს მომერიდება.
-საუკეთესო ხარ! - ცრემლი ვეღარ შეიკავა გოგონამ. ანდრეას გაეღიმა და ისევ მოხვია ხელები
წელზე.
ყველგან ეძებდნენ - საქართველოს ყველა კუთხე-კუნჭულში, მაგრამ არსად იყო მისი კვალის
ნასახი.
მერე კი, უცებ, ხმა დაირხა საქართველოში აღარ არისო. აზერბაიჯანში გადაფრინდა, იქიდან
კი გემით ყაზახეთში გაპარვა მოახერხაო. ბევრი მოწმე იმასაც ირწმუნებოდა, რომ ჯაფარიძის
გარეგნობის კაცი გემზე ნახეს. ზოგი გადაჭრითაც ამბობდა, ნამდვილად ილია იყოო.
რა თქმა უნდა, არავისთვის უთქვამს, რომ დუდა მაჩაბლის სანახავად მიემგზავრებოდა. ისე
წავიდოდა და ჩამოვიდოდა, ვერავინ ვერაფერს მიხვდებოდა, რადგან ყველა მიჩვეული იყო
ანდრეასგან რამდენიმე დღით გაქრობას. მხოლოდ იოანემ და მათემ იცოდნენ მისი გეგმების
შესახებ და სულაც არ მოსწონდათ მისი თურქეთში წასვლის იდეა.
_*
პირველი შემთხვევა იყო, როცა ანდრეა მისთვის ასე საყვარელ ადგილზე იმყოფებოდა,
თუმცა საერთოდ არ გრძნობდა სიამოვნებას. არც შვებისა და თავისუფლების შეგრძნება
ეუფლებოდა მის სხეულს. ტრადიციად ნაქცევ ადგილზე იჯდა, ყველაზე განაპირა
მაგიდასთან, ვერანდის კუთხეში. ხელები მოაჯირზე შემოეწყო და ნახევარი ტანით ღია
სივრცისკენ მიბრუნებულიყო. ცალ ფეხს მოუსვენრად ათამაშებდა, ელოდებოდა. იცოდა,
რომ აქეთ-იქით თვალების ცეცებას აზრი არ ჰქონდა. მაჩაბელი იმ დროს დაატყდებოდა თავს
ქარიშხალივით, როცა ყველაზე ნაკლებად ელოდა. თითქოს არსაიდან გამოჩნდებოდა,
გაუღიმებდა და მის წინ დაიკავებდა ადგილს, ხის სკამზე.
დღის ორ საათზე დანიშნული შეხვედრა სამამდე არ შედგა. ანდრეას უკვე წითელი ფერი ედო
სახეზე, ბრაზისგან, მაგრამ როგორც კი თავზე წამომდგარი ძმაკაცი იგრძნო, ზურგით,
მაშინვე მოუწოდა თავს სიმშვიდისკენ.
სწრაფად წამოიჭრა, მაგრამ შებრუნებაც ვერ მოასწრო, ისე დაკრა ხელი მაჩაბელმა მხარზე და
უკან დასვა, სკამზე. თვითონ ღიმილით მოუარა მაგიდას და ჩვეული სიმშვიდით დაიკავა
ადგილი თავის ადგილზე.
-როგორ გინდა, რომ წყობრიდან გამომიყვანო! - ისევ კბილებშორის ცრიდა ანდრეა. შეკრული
მუჭები ხის ზედაპირზე ეწყო და მსუბუქად უკაკუნებდა ლაპარაკისას.
-ოჰ, ღმერთო, როგორ გავხარ ახლა მათ, ნეტავ იცოდე! - ამოიოხრა კმაყოფილებით აღსავსემ
და საზურგეზე გადაწვა.
-და როდის არ ვგავდი შენთვის მათ?! არ თქვა, რომ მეც ისევე არ გამაცურე და გამაბითურე,
როგორც დანარჩენები!
-ვერ ვხვდები, როდის მოასწარი პათეტიკასთან ასე შეამხანაგება. ნუთუ აქ, ამ ქალაქში,
ციხეში ჯდომისას?!
-olabilir, kardeşim, olabilir. - ისე ეშმაკურად იღიმოდა მამაკაცი, თითქოს ანდრეას გამოწვევას
ცდილობდა.
-რისთვის ჩამომიყვანე აქ?! - ამოიოხრა ახვლედიანმა. მიხვდა, რომ მის წინააღმდეგ ვერაფერს
გახდებოდა და საქმეზე გადასვლა ამჯობინა.
-აი, ეს უკვე სხვა საქმეა! - გადაიხარხარა მაჩაბელმა. - ახლა ვხედავ ნამდვილ ანდრეას.
-ისე იქცევი, თითქოს პატარა ბავშვი იყო, რომელიც ზღაპრის ბოლოს ყოველთვის კეთილ
დასასრულს ელის. - ანდრეას ღრიალს წამითაც არ შეუცვლია ნაკაშიძის გამომეტყველება. -
მოდი გატავახტეთ იმ მონაკვეთს, რომელშიც მე შენ გიხსნი, თუ რატომ და როგორ მოხდა
ყველაფერი და უბრალოდ ვისაუბროთ, ძველებურად.
-დამცინი?! მაჩაბელო, დამცინი?! ძველებურად აღარაფერი იქნება ჩემსა და შენ შორის! მე შენი
აღარასდროს გენდობი, აღარასდროს დავიჯერებ შენს სიტყვას!
-იცი, ჩემგან რისი ღირსი იყავი დღეს? პოლიციის მთელი რაზმი უნდა დამეყენებინა და
ბინძურ საკანში მეკრა შენთვის თავი! იმ დამპალ გისოსებს არც უნდა გამოქცეოდი. შენნაირი
ვირთხების ადგილი იქ არის!
-და მერე რატომ არ გააკეთე ეგ?! - ოდნავი მრისხანება შეერია ხმაში მამაკაცს. - შეგეშინდა,
რომ შენც იმავე გზას გაგიყენებდი, რომელიც დათუნას გავუყენე, არა?! ჩემთვის პრობლემა
არც ეგ იქნებოდა, ანდრეა. ახვლედიანად მომკლეს და ნაკაშიძედ დავიბადე, ნაკაშიძედ
მომკლეს და მაჩაბლად გარდავისახე, არც ამ პიროვნებიდან სხვად ქცევა იქნება ჩემთვის
დიდი საქმე.
-ჰო, ბუნებით გარეწარი ან ხარ ან არა! ვერავითარი გარემოება გააღვიძებს შენში იმას, რაც
შიგნით არ გიყრია!
-მაგაზე ერთხელ უკვე გაგეცი პასუხი. - გაეღიმა მაჩაბელს. - ჩემნაირს და შენნაირს ფრთები
რომ მისცე, ისე გაცვლის ერთ ბოთლ წმინდა ვისკიში, არც დაფიქრდება! თუმცა შენ კი
გატყობ, ამ ბოლო დროს ანგელოზობა მოგნდომებია.
-შენ წინაშე? - არასოდეს! თუ ვინმეს აქვს, ჩვენ ორს შორის, ბოდიში მოსახდელი, ეს შენ ხარ!
-შენი საიდუმლოს შენახვით ჩემი და ჩემი ოჯახის სიცოცხლეს ვრისკავდი. ხომ იცი?
-ერთი საუბრისთვის ზედმეტად ხშირად ახსენებ ოჯახს, ანდრიკო. როგორც ჩანს, შენს
ქუჩაზეც მოსულა გაზაფხული. - გაიღიმა და ფეხი ფეხზე გადაიდო, ოხვრის თანხლებით.
-გინდა გითხრა, აქ რატომ დამიბარე?! კარგად იცოდი, რომ თოიძე ყველაფერს გვეტყოდა შენი
წვლილის შესახებ, ჯაფარიძის გამოაშკარავებაში. ელოდი, რომ მოვიდოდი, ფეხებში
ჩაგივარდებოდი და მადლობას გადაგიხდიდი დახმარებისთვის!
-ჰმ, ეგ არ მიფიქრია, თუმცა სასიამოვნო იქნებოდა, ვაღიარებ. - ნიკაპზე ორი თითი მიიბჯინა
დუდამ და თვალები დააწვრილა.
-შენი ყველა ქმედება ტაშის მოლოდინს ემსახურება. გგონია არ ვიცი?! დიდი ხანია შენი
პრინციპებით აღარ მოქმედებ. მხოლოდ მაზოხისტური სიამოვნების შეგრძნება ამოძრავებს
შენს ვენებში სისხლს! - ნელ-ნელა იფოფრებოდა ანდრეა და მეტ სიხელეს გრძნობდა.
-ხოდა იცოდე, რომ შენთვის სამადლობელი არაფერი მაქვს! შენ რომ არ დახმარებოდი
ჯაფარიძეს, იქამდეც არ მივიდოდა საქმე, სადამდეც მივიდა. შენ რომ კაცურად, თავის
დროზე მოსულიყავი ჩემთან და ყველაფერი გეთქვა, ერთად გავანადგურებდით იმ ნაბი*ვარს!
-ძალიან ცდები, თუ გგონია, რომ მომხდარის შემდეგ ირაკლის მეტად დამაშორე. - ხმა
გაებზარა ანდრეას. დუდას თვალებში მოგიზგიზე ზიზღი მისთვისაც კი ზედმეტი იყო.
-არა, არ მგონია მასე, მაგრამ ისიც იცოდე, ანდრეა, როცა დრო მოვა და დედაჩემი ორივეს
თავისთან მოუხმობს, ვერც შენ და ვერც ვინმე სხვა, სიკვდილს ვერ გამოსტაცებს მამაშენს.
-გგონია, შენ უკეთ იქნები?! გგონია, მაგ აზრით თუ იცხოვრებ, მშვიდად ყოფნას შეძლებ? თუ
ეს არის შენი ცხოვრების მთავარი აზრი, გპირდები, პირველს შენ დაგირეკავ და გახარებ
მამაჩვენის გარდაცვალებას.
-იცი, ცხოვრებაში სულ ორჯერ ვიფიქრე შენზე, რომ ანგელოზობა მოგნდომებია. ორივეჯერ
ქალი იყო მიზეზი. - ჩაეცინა მცირე პაუზის შემდეგ ნაკაშიძეს. - ისიც უნდა ვაღიარო, რომ
ახლა უფრო მძაფრად ვხედავ ამ სურვილს შენს თვალებში.
-ვიცი, სულ ცდილობ ჩემი შეცვლა აღნიშნო. მაგრამ იმედი უნდა გაგიცრუო და გითხრა, რომ
სულაც არ მრცხვენია მაგის.
-ნუ მეჯიბრები, ძამიკო! - გაეცინა დუდას. - ახლა ნამდვილად ისე იქცევი, როგორც პატარა,
გულისშემაწუხებელ ძმებს შეშვენით. - უთხრა და წინ გადაიწია, რათა თმა მოეჩეჩა
ახვლედიანისთვის.
-ღმერთო, რა კაცი ხარ ამისთანა! - ბრაზით მოიშორა მისი ხელები თმიდან ანდრეამ და
შეჰყვირა.
-უფროსი ძმა და ძველი მეგობარი ვარ შენი. ამ ეტაპზე ეს იმყოფინე. - გაუღიმა მაჩაბელმა
მამაკაცს.
-მოდი, ახლა თავზე ხელიც გადამისვი და ისე წადი, გინდა?! - ჩაეცინა ანდრეას. - ვერ ვიტან,
როცა ახალ მთვარეზე ერთხელ, მგრძნობიარე ხდები, მაჩაბელო!
-რა თქმა უნდა, არ დაგემსგავსები. სანამ ცოცხალი ვიქნები, მაგას არ დავუშვებ, იმედიც არ
გქონდეს! - გაეღიმა მამაკაცს, ანდრეას კი თვალები გაკვირვებისგან გაუფართოვდა. თითქოს
ძველი დუდა იჯდა მის წინ, მაგრამ ლაპარაკისას სხვა სხივს აჩენდა. სხვის, რომელსაც
ვერასდროს ხედავდა იქამდე მის თვალებში და რომელიც მხოლოდ ალექსანდრეს სახეზე
ჰქონდა დანახული.
-ჯერ ძალიან ადრეა დანებება, ანდრეა, მაგრამ გპირდები, რომ ბოლო გაჩერება შენი სახლის
კარი იქნება. - გაუღიმა და ისევ ბოსფორზე გაფანტა მზერა.
-ეს ჩვენი ბოლო შეხვედრა იქნება? - სევდის მარწუხები ნელ-ნელა ეპარებოდნენ სიტყვებს.
-გახსოვს, ერთხელ ერთი თურქი ვაჭარი რომ ვცემეთ? ქართველებს რომ ედგა უფროსად აქვე,
ბაზარში, დახლთან.
-რა თქმა უნდა, მახსოვს. - ჩაეცინა დუდას. - ის ქართველი ციხეში რამდენჯერმე იყო კიდეც
ჩემ სანახავად მოსული.
-მართლა?
-გაგიკვირდა? ხომ იცი ქართველები რანაირი ხალხი ვართ, ჭირში ისე ვეხვევით ერთმანეთს,
თითქოს თაფლი გვეცხოს.
-იმ ღამით, საკანში რომ გავათენეთ მთელი ღამე, ასეთივე შეგრძნება მქონდა; თითქოს
ბოლოჯერ გხედავდი.
-მოდი ვაღიაროთ, ორივეს ყოველთვის კარგად გვესმოდა ერთმანეთის. შენ რომ ახლა ჩემ
ადგილას იყო, იგივე გზა გექნებოდა გამოვლილი, რაც მე გამოვიარე. აღარ გვინდა ეს
შეწინააღმდეგებები და გაბრაზებულის როლის მორგება. მე ყველაფერი ისე გავაკეთე,
როგორც საჭიროდ მივიჩნიე. ილია ჯაფარიძესთან ვიყავი იმიტომ, რომ იმ დღეს, ციხეში, ის
მოვიდა ჩემთან და არა სხვა. არ ვნანობ ჩადენილს. არ ვნანობ, რომ ვიცი ვინც ვარ. არც იმ
მასკარადს ვნანობ, არცერთი წამით! ირაკლი ახვლედიანიც და დემეტრე ჯაყელიც
იმსახურებდნენ ყველას წინაშე დაჩოქებას. მეტსაც იმსახურებდნენ, უბრალოდ აღარ
მინდოდა ზედმეტი ტრაგიზმი. ხომ იცი, ბავშვობიდან მეჯავრება უაზრო დრამა. - ტუჩებს
შორის სიგარეტი მოიქცია მაჩაბელმა და ისე უდარდელად გააბოლა, თითქოს საფიქრალი
აღარ დარჩენილიყო მისთვის ამქვეყნად.
-მერე? ეგეც იმიტომ გადაიფიქრე, რომ გინდა მე თვითონ მოვიკლა თავი?! - ჩაეცინა და თმაზე
მოისვა ხელი.
-მაშინ გადავიფიქრე, როცა ჯაყელების ბიჭის მოკვლის გადაბრალებაში გეხმარებოდი. -
მთელი ტანით მიბრუნდა მაჩაბელი ძმისკენ და ფართედ გაუღიმა.
-მე ხალხს დამსახურების მიხედვით არ ვკლავ, ანდრეა. რაღაც ისეთის ნაკლებობას უნდა
განიცდიდნენ, რასაც შენ არ უჩივი. - წამოიწია და მხრებში გაიმართა. ახვლედიანისკენ
იყურებოდა, მაგრამ სულაც არ უყურებდა მას. მის უკან აპარებდა მზერას და რაღაცას
აკვირდებოდა.
-რას უყურებ?
-არ შებრუნდე! - ისე უცებ უთხრა, ანდრეამ გატოკებაც ვერ მოასწრო. - მეგობრებმა
მომიკითხეს. ხომ იცი, არ შეუძლიათ უჩემოდ დიდხანს.
-შენი თოიძე იმაზე ჭკვიანი ყოფილა, ვიდრე გეგონა. მარტო არ გამოგიშვა. - იღიმოდა
მაჩაბელი და ნელა ემზადებოდა წამოსადგომად.
-პოლიციაა? აქ?!
-სად მიდიხარ?! მე ჯერ არ დამისრულებია შენთან ლაპარაკი! უამრავ კითხვაზე უნდა გამცე
პასუხი! - წამოდგა ახვლედიანიც. - აქ ამის გამო ჩამომიყვანე?!
-ჰოპ! იმას ნუ იტყვი, რისიც მერე შეგრცხვება. - ისევ გაეცინა და მხარზე დაკრა ხელი. - ხომ
იქნები ჭკვიანად?
-თუ გინდა, რომ იტირო, ახლავე დაიწყე, თორემ უკვე მეჩქარება. - იღიმოდა უდარდელად
მაჩაბელი.
-თავზე ხელის გადასმით და ჩახუტებით არ დამთავრდება-მეთქი ეს ამბავი, გითხარი!
-უფროს ძმას უნდა დაუჯერო, ანდრიკო! - უცებ ამოარტყა მუცელში წიხლი ანდრეას, ისიც
მაშინვე მოიკეცა. - ჩემი სახელი არ შეარცხვინო იცოდე, ძამიკო. - მოეხვია, თმაზე გადაუსვა
ხელი და ღიმილით მოშორდა ისე უცებ, გააზრებაც ვერ მოასწრო ახვლედიანმა.
-ანდრეა, ახლა ამაზე ლაპარაკის დრო არ არის. ნაკაშიძეს ინტერპოლი მიხედავს ჩემს
ბიჭებთან ერთად, თქვენ ახლავე უნდა დაბრუნდეთ თბილისში.
-ჯაფარიძე ავიყვანეთ.
-როგორ? როგორ აიყვანეთ? როდის? - მაშინვე იგრძნო მთელი ტანით მოუსვენრობა მამაკაცმა.
-ისეთი ხმა რატომ გაქვთ, თითქოს რაღაც საშინელი მოხდა?! - წამოიყვირა ანდრეამ, რადგან
გული უსიამოვნოდ კენწლიდა.
გამთენიისას, როცა ცას ჯერ კიდევ არ ეკრა დღის ფერი, ირაკლი ხმაურმა შეაფხიზლა.
ძლიერი ქარი ღიად დატოვებულ ფანჯარას, შიგადაშიგ, აბრახუნებდა და ძილს უშლიდა
ოთახის ბინადარს.
უკვე ასაკში მყოფ მამაკაცს მხედველობაც ხშირად ღალატობდა და სახსრებიც, მაგრამ სმენას
არასდროს უჩიოდა. ხშირად სიამაყითაც დაიკვეხნიდა, რომ ას მეტრში შეეძლო ბუზის
ბზუილის გაგება.
დერეფანში გასვლისთანავე მიხვდა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო. ალექსანდრეს იმდენად
ღიად დაეტოვებინა თავისი საძინებლის კარი, მარტივად შესამჩნევი იყო მისი ოთახში არ
ყოფნა.
გული მაშინვე მოეწურა მამაკაცს. საფრთხის მოახლოვება იგრძნო იმდენად აშკარად, ეგონა,
ახლა ეცემოდა ფეხებში და ძირს დააგდებდა, მასში ახლართულს.
რევოლვერის აღება მაშინვე იფიქრა, მაგრამ იარაღს მხოლოდ იმ ოთახში ინახავდა, რომლის
გასაღებიც სეიფში ედო, კაბინეტში.
კიდევ ერთხელ დაჩხაკუნდა რაღაც. ხმა სასტუმრო ოთახიდან მოდიოდა. ახვლედიანმა თავი
დაარწმუნა, რომ ილია ჯაფარიძე ვერაფრით გაბედავდა მის სახლში ყოფნას და ტაატით
გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი.
ვერ უნდა გაებედა ჯაფარიძეს გამოჩენა! ვერ იქნებოდა ზიზღისგან იმდენად დაბრმავებული,
რომ ძებნაში მყოფი გამთენიისას გამოცხადებოდა ახვლედიანებს კარზე.
რამდენიმე წამი უაზროდ და უმიზნოდ გაშეშდა ჰაერში. შემდეგ კედლის სანათი აინთო და
ოთახის ნახევარი გაანათა.
რა თქმა უნდა, არ შემცდარა ირაკლი; ილია ჯაფარიძე სავარძელში იჯდა. ფეხი ფეხზე
გადაედო და ღიმილით შეყურებდა კარში გახევებულს. მის წინ, დივანზე, ალექსანდრე და
ერთი უცხო მამაკაცი ისხდნენ. ილიას დამხმარეს იარაღი მიედო უმცროსი
ახვლედიანისთვის, ეს უკანასკნელიც მორჩილად იჯდა მის გვერდით, კრიჭაშეკრული.
-არ თქვა, რომ ჩემი ნახვა გაგიკვირდა, მეგობარო. - შოკის დაძლევა აცადა ჯაფარიძემ
ერთიანად გაფითრებულ ირაკლის, მერე კი ჩაიცინა. - მოდი, შემოგვიერთდი. - თვალებით
ცარიელ სავარძელზე ანიშნა და სანდროს თვალი ჩაუკრა.
-მამა, გაიქეცი... - დაჭიმულ ყბებს შორის ენის მობრუნება უჭირდა უმცროს ახვლედიანს,
რომელიც კანზე გრძნობდა ცივი ლულის შეხებას.
-ილია, ზედმეტი კონცერტები არ არის საჭირო. გააკეთე ის, რისთვისაც მოხვედი და წადი.
სანდრო... სანდრო გაუშვი... სანდრო არ გჭირდება... - ცდილობდა თავის დაჭერას ირაკლი,
მაგრამ მუხლები ეკვეთებოდა, როცა იარაღმიბჯენილ შვილს უყურებდა.
-და რა იცი, რომ შენ მოსაკლავად მოვედი აქ?! - მაცდური ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე
ჯაფარიძეს.
-ლამაზი სანახაობა იქნებოდა, ბოს! - საშინლად ხრინწიანი და ავი ხმა ჰქონდა იარაღიანს.
-ჩემს შვილს არაფერი დაუშავებია და ეს შენ კარგად იცი, ილია! - არსაიდან მოსულ
გამბედაობას ჩააფრინდა ახვლედიანი და წამოიყვირა.
-დიდი ნიჭია დიდგულზე ყოფნა მაშინ, როცა იცი, საერთოდ არ ხარ ღირსი, გული გეგდოს
მკერდში. - ჩაეღიმა ჯაფარიძეს და წამოდგა. - მეგონა მადლობელი იქნებოდი, რადგან ღამის
მასპინძლად შენ აგირჩიე და არა ჯაყელები. გინდა ერთი საიდუმლო გაგანდო? -
მიუახლოვდა კართან ატუზულს. - შენ ყოველთვის უფრო მეტად მომწონდი, ვიდრე
ქედმაღალი დემეტრე. - დაიჩურჩულა, შემდეგ კი მთელი ხმით ახარხარდა.
-ჩვენ რაც არ უნდა გვიქნა, მაინც წასულია შენი საქმე, ჯაფარიძე. ანდრეა არ შეგარჩენს ჩვენ
მოკვლას! - ისევ დაიღრიალა ალექსანდრემ.
-სად არის?! სად არის ანდრეა?! - მსახიობური ოსტატობით შეიცხადა ილიამ და ხელები
გაშალა. - სად არის თქვენი საამაყო ახვლედიანი?! ნუთუ გაგექცათ და გაგერიდათ? ნუთუ
სამუდამოდ აღიარა, რომ არ უნდა თქვენთან საერთო ჰქონდეს რამე?!
-ნებისმიერ შემხვედრს უფრო მეტად მიიჩნევს ოჯახად, ვიდრე თქვენ! - ჩაეცინა ილიას. -
ახლა რომ იცოდეს, თქვენთან ვარ, დამირეკავდა და ალბათ, მეტყოდა, მანამ არ დატოვო ეგ
წყეული სახლი, სანამ არ დარწმუნდები, რომ ორივე მოკალიო.
-ქოფაკო, შენს მეზობელს ამდენის ლაპარაკის უფლებას ნუ მისცემ. - მცირე პაუზის შემდეგ
გაეღიმა ილიას და მშვიდად მიმართა მარჯვენახელს.
-თენდება უკვე, ილია, რას ელოდები? რატომ არ მკლავ? - ფანჯრისკენ აპარებდა თვალს
ირაკლი და ხედავდა, როგორ იცრიცებოდა ცა. იმედი ეღვრებოდა გულში; თითქოს დღის
შუქზე ვერ გაბედავდა ილია მათ დახოცვას.
-მაგ ვისკის სისხლის გემო ექნება, ილია. დალევ და ყელში გაგეჩხირება. - კანკალმა აიტანა
ირაკლი. ისეთი სიცივე იგრძნო, როგორიც არასდროს უგრძნია, უწინ. ხელის გულები
გაუოფლიანდა, მუხლებში სისუსტე იგრძნო. თითქოს გუმანით გრძნობდა, რომ საფრთხეს
უკვე ცხვირით ებჯინებოდა.
-ამ სასმელმა შენც დაგღუპა და შენი გარშმომყოფებიც, ირაკლი. უკანასკნელად დალიე, რომ
იმქვეყნადაც გაიყოლო ეს გემო; შენი უბედურების გემო!
სასმლით სავსე ბოთლი ირაკლის ფეხებთან დაეშვა ნატეხებად. ვისკის მძაფრმა სუნმა
თავბრუ დაახვია ახვლედიანს, მერე კი მთელ ოთახში გავრცელდა.
სანდრო მაშინვე გაქვავდა, როგორც კი იარაღი დაუნახა ილიას. უკვე იმდენად ახლოს იდგა
მასთან, ჯაფარიძემ ცალი ხელი გაიშვირა და თავისკენ მისწია უმცროსი ახვლედიანი. ყელში
მაგრად წაუჭირა ხელი, იარაღი კი საფეთქელზე მიაბჯინა.
-რატომ ხარ ასეთი სულელი, ჰა?! - მის ყურთან დაილაპარაკა და პისტოლეტი მსუბუქად
მიარტყა შუბლზე. - ხომ გითხარი, ჭკვიანად იყავი-თქო?!
-არ მეშინია შენი, ნაძირალავ! - სახე ემანჭებოდა სანდროს, რადგან ილია მაგრად უჭერდა
ცალ ხელს, ყელზე.
-ილია, ილია, მე აქ ვარ, აქ ვარ, შენ წინ. ჩემი შვილი გაუშვი და მე მომკალი... მე მომკალი და
სანდრო გაუშვი. - აცახცახდა ირაკლი და ლაპარაკიც გაუძნელდა. - სანდრო რად გინდა?! მე
უფრო გძულვარ, ჩემი სიკვდილი უფრო გწყურია.
-არც კი გაბედოთ მოკარება, თორემ ვესვრი! - იარაღი უფრო მჭიდროდ მიაბჯინა ილიამ
ახვლედიანს.
-სისულელე არ გააკეთო, ილია, კიდევ ერთ დანაშაულს ნუ დაუმატებ შენს სიას! - ნელა
მიიწევდა მისკენ გამომძიებელი.
-დაუშვი იარაღი და ჩაგვბარდი! - წარბსაც არ იხრიდა თოიძე. მის წინ იმ წამს თავისი ცოლის
მკვლელი იდგა.
-თორემ რას იზამ? მესვრი?! - ცინიკური გაუხდა ხმა მამაკაცს. - შემომხედე და კარგად
დაიმახსოვრე ჩემი სახე, დეტექტივო. ყოველთვის, როცა ქალიშვილი დედაზე გკითხავს, ეს
სახე წარმოგიდგება თვალწინ. - გამომწვევად უღიმოდა ილია გამომძიებელს.
-თქვენთვის დაცვის მოხსნა ის ხაფანგი იყო, რომელშიც ვირთხასავით გაება ილია, ბატონო
ირაკლი. - სიძულვილი ალაპარაკებდა გიორგის. რენე პირველად ხედავდა, რომ მისი
უფროსი თავს კარგავდა და გრძნობებით ხელმძღვანელობდა საქმეს. - თითო-თითო მანქანა
თქვენც გდარაჯობდათ და ჯაყელების სახლსაც. როგორც კი საეჭვო შენიშნეს, ჩემმა ბიჭებმა,
მეც დამირეკეს და მაშინვე აქ გავჩნდი. შენ ეს ბრძოლა წააგე, ჯაფარიძე, ციხეში გამგზავრების
დროა! - უყურებდა დეტექტივი ილია ჯაფარიძეს და სასხლეტზე თითის გამოკვირს
დაუოკებელი სურვილი კლავდა. გონება მხოლოდ ერთადერთ კადრს უტრიალებდა -
საწოლში მისი მეუღლის უსულოდ დაგდებულ სხეულს.
-წაგებული ვინცაა, ამას ძალიან კარგად ვხედავთ ყველანი! - ჩაიცინა ილიამ და თავით ძირს
გართხმულ ირაკლიზე ანიშნა.
-ჰო, მე წავაგე, მე. ოღონდ გემუდარები, ახლა დაუშვი ეგ იარაღი და მოსცილდი ჩემს შვილს! -
ძალის მოკრებასაც აღარ ცდილობდა ახვლედიანი.
-არასოდეს!
შემზარავი ხმა ჰქონდა. იმაზე უფრო ავი და შმაგი, ვიდრე ოდესმე. იმ წამს მისი თვალებიდან
და პირიდან წლების განმავლობაში ნაგროვები ღვარძლი და ბოღმა იღვრებოდა, რომელსაც
ცინიზმით ფარავდა დიდი ხნის განმავლობაში.
მერე გასროლის ხმამ დააყრუა კედლები. ირაკლის ხმის ჩაწყვეტამდე ღრიალიც ექოდ
გაისმოდა მთელ სახლში.
რენეს სიტყვები მისთვის ამ ქვეყნის აღარ იყო. აკავებდნენ ილიას, ბორკილებს ადებდნენ და
თავისუფლებას უზღუდავდნენ, მაგრამ უაზრო იყო უკვე ყველაფერი.
-მე მოვიგე, მე მოვიგე, მე მოვიგე, მე, მე! - გაჰკიოდა ბორკილებდადებული ილია, რომელიც
ჭკუიდან შემცდარს ემსგავსებოდა.
-მოკლავთ, უფროსო, მოკლავთ! - ბოლოს, როცა მიხვდა, მართლა მოკლავდა, თავის უფროსს
მივარდა და ძლივს აადღლიზა მის სხეულს.
-ეს თქვენ არ ხართ, ბატონო გიორგი, თქვენ არ ხართ! მასაც ეს უნდოდა! ნუ გაამარჯვებინებთ!
- უყვიროდა უმცროსი გამომძიებელი უფროსს.
დასრულებული იყო ყველაფერი. გამთენიისას მაინც დაიჭირა ილია ჯაფარიძე ორი კვირის
ძებნის შემდეგ. უამრავი დანაშაულის ჩამდენი და უპირველესად, მისი ცოლის მკვლელი
ციხეში გაატარებდა დარჩენილ სიცოცხლეს. გისოსებში, ოთხ დამპალ კედელსშუა
ამოხდებოდა სული.
დაინახეს თუ არა მათკენ მიმავალი ანდრეა, გულები შეიმაგრეს, მათ ცხოვრებაში ერთ-ერთი
ყველაზე რთული მომენტის გადასატანად.
-ანდრეა, ჯაფარიძემ სანდრო მოგვიკლა. - ერთი სიცოცხლე გაათავა დანელიამ, მაგრამ მაინც
უთხრა ბავშობის მეგობარს ის, რასაც ეს უკანასკნელი ასე დაჟინებით ითხოვდა.
-ახლა შენ უნდა იყო ყველაზე ძლიერი,ჩემო ძმაო, მამაშენს სჭირდები! - მაგრად ჩაავლო
ორივე მხარში ხელი იოანემ ძმაკაცს, შეანჯღრია და ყველაზე გაცვეთილი სიტყვების
წარმოთქმა მოახერხა.
ერთხელ ყრუდ დაიგმინა ანდრეამ. შემდეგ დაიღმუვლა, ოდნავ უფრო ხმამაღლა, მერე კიდევ
ერთხელ და კიდევ. ღმუოდა მთელი ხმით, როგორც დაჭრილი ცხოველი. მოკუმულ ტუჩებს
მაგრად აჭერდა ერთმანეთს და არაადამიანურ ხმას გამოსცემდა.
მათემ ჩაიკრა გულში. ერთი ხელი თავზე მოხვია, მეორე ზურგზე. არც იცოდა, რა უნდა ექნა
ასეთ დროს; დაბნეული და თვალცრემლიანი შეჰყურებდა ასეთივე მდგომარეობაში მყოფ
იოანეს.
რამდენჯერმე გააღეს პირი, რომ რაიმე სანუგეშო მაინც ეთქვათ, მაგრამ ყველა სიტყვას
ყლაპავდა ტკივილი. ყველა ბგერა თავისთვის უნდოდა, ყველა მოქმედება.
სამივეს თავისი საფიქრალი ჰქონდა, მაგრამ განსაკუთრებით სტკიოდათ მაშინ, როცა მათი
აზრები იკვეთებოდა.
ეკატერინე ხვდებოდა, რომ მის დას უჭირდა, მაგრამ ისიც იცოდა, ვერაფრით დაეხმარებოდა.
ამჯერადაც მარტო იყო მარიამი, ისევ ოჯახის წინაშე.
ერთ საღამოს აივანზე იჯდა უმცროსი ჯაყელი, როცა დანარჩენები ვახშმისთვის სუფრას
ამზადებდნენ. იშვიათ შემთხვევთაგანი იყო, მარტო ყოფნა რომ შეეძლო. ძირითად დროს
ეკატერინესთან ან მასპინძლებთან ატარებდა.
ქეთევანი რომ გავიდა გარეთ და ქალიშვილი დაინახა, შეყოვნდა. სახლში შებრუნება იფიქრა,
მაგრამ გამბედაობა მოიკრიბა და მოაჯირზე იდაყვებით დაყრდნობილ მარიამს
მიუახლოვდა.
მაშინვე დაიძაბა ჯაყელი. ორი კვირის განმავლობაში სულ რამდენიმე წამი თუ ექნებოდა
დედასთან ასე გატარებული. არ იცოდა, რა უნდა ეთქვა ან საერთოდ, უნდა ეთქვა თუ არა
რამე.
-შენ თუ ვინმე უნდა გძულდეს, ეს მე და მამაშენი ვართ. - ქალს ხმა უკანკალებდა, მაგრამ
მაინც დამაჯერებლად ჟღერდა მისი სიტყვები. - შენ და შენი და-ძმა ერთნაირი მსხვერპლი
ხართ გარემოებისა და ჩვენი, თქვენი მშობლების. - მეტის თქმა უნდოდა, მაგრამ ყელის წვა
იგრძნო და დადუმდა. ორიოდ წამი მისცა შვილს, რომ რამე ეთქვა, მაგრამ სუნთქვაშეკრული
მარიამი ხმის ამოღებას არ აპირებდა. უბრალოდ იმიტომ, რომ არ იცოდა რა ეთქვა.
უფროსი ჯაყელი ნელა შებრუნდა, ზურგი აქცია ქალიშვილს და სახლში დაბრუნდა. ეს იყო
და ეს, მეტად დედა-შვილს დიალოგი აღარ ჰქონიათ.
ყველა აივანზე იჯდა. უყურებდნენ, როგორ არჩევდა მასპინძელი მატყლს. დილის სტუმარი
რომ დაინახეს, მკრთალმა ფერებმა გადაურბინეს სახეზე.
ქეთევანს საღ-სალამათი შვილის დანახვისთანავე ძალა წაერთვა ფეხებში და ეკატერინეს
დაეყრდნო, რომ არ წაქცეულიყო. მისი გამოჩენა ნიშნავდა, რომ ყველაფერი
დასრულებულიყო. მისი მშვიდი, გამოზომილი ნაბიჯები საფრთხის აღარარსებობას
მიანიშნებდა.
სხვებთან ერთად იჯდა მარიამი, სხვებსავით ხედავდა მისკენ მიმავალ ძმას. ცოცხალს,
უვნებელს - ძველებურს. შვება იგრძნო; გულზე წაჭერილი მარყუჟი შეეხსნა. ისე წამოდგა
სკამიდან, თვალიც არ მოუშორებია ლუკასთვის. ფრთხილად გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი და
კიბის ორიოდ საფეხური ჩაიარა.
სწრაფი ნაბიჯით, სირბილს რომ ჰგავდა, შეეგება ძმას და მანამ გადაეხვია, სანამ რამის თქმას
მოასწრებდა ჯაყელი.
ცრემლებით უსველებდა მხარს, მაგრამ მაინც არ სცილდებოდა. არც ლუკა ცდილობდა მისი
მკლავებისგან თავის დახსნას.
გვიან ღამით დაბრუნდნენ ქალაქში. ლუკამ ჯერ მარიამი დატოვა სახლში და მერე გააგრძელა
გზა. დაქანცული გოგონა ძლივს მიიკვლევდა ბილიკს. ერთადერთი, რაც უნდოდა, იოანეს
ნახვა და მისი ჩახუტება იყო.
თავისი გასაღებით გააღო კარი და ფეხაკრეფით შეიპარა სახლში. ძმების გახარება უნდოდა,
მისი გამოჩენით, მაგრამ კოვზი ნაცარში ჩაუვარდა, როცა სასტუმრო ოთახში, დივანზე
მოკალათებული უტა დაუხვდა, წიგნებში თავჩარგული.
-ასეთ დროს რატომ გღვიძავს, უტა? - კარის ჩარჩოს მიეყრდნო მხრით და მეგობარს გაუღიმა.
-როგორი იყო აქ, უჩემოდ? იოანე სად არის? შენ როგორ ხარ? - ეიფორიაში იყო სახლში
დაბრუნებული მარიამი და კითხვას კითხვაზე სვამდა.
-რა?! იოანეს რა მოუვიდა?! ლუკას არაფერი უთქვამს, სად არის იოანე?! - გული მოეწურა
ჯაყელს და ოდნავ წამოიკივლა, მოუთმენლობით გაჟღენთილმა.
-აქ ვარ, ექიმო. - უცებ მოესმა გოგონას ზურგსუკან მისთვის ასე საყვარელი ხმა და მაშინვე
იგრძნო სიმსუბუქე, რომელიც ერთბაშად დაეპატრონა მის სხეულს. მისკენ შებრუნდა და
დაინახა კართან მდგომი, ხელებგადაჯვარედინებული, მშვიდი ღიმილით მომზირალი.
-მომნატრებიხარ, ჩემო მარიამ. - თვალები დაეხუჭა მამაკაცს. ხელები ისე მჭიდროდ მოხვია
ცოლს, თითქოს მისი დაკარგვის ეშინოდა. - ბოლოს, როცა ამდენი ხნით დავშორდით
ერთმანეთს, ცოლად მოგიყვანე. - ჩაეცინა ოდნავ მოშორების შემდეგ. - ამდენი ხნით აღარ
გვინდა განშორება.
-ღმერთო, როგორ მიხარია, რომ კარგად ხართ ორივე! - უცებ წამოიძახა მარიამმა და ისევ
მოეხვია მეუღლეს.
-რა მოხდა ჩემი აქ არ ყოფნის განმავლობაში? ან შენ რატომ ბრუნდები ასე გვიან სახლში?!
-ანდრეას არა, ალექსანდრეს, მის ძმას. ღამით ილია ჯაფარიძე შეიპარა მათ სახლში და მანამ,
სანამ თოიძე აიყვანდა, მისი მოკვლა მოასწრო.
მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა, ვინ იყო მისთვის სანდრო ახვლედიანი. ისიც იმავე ნავში იჯდა,
რომელშიც თვითონ. ისიც მსხვერპლი იყო; ახლა უკვე იმაზე დიდი მსხვერპლი, ვიდრე სხვა
დანარჩენი.
-ეს შემთხვევა უკანასკნელი იყო, როცა ილია ჯაფარიძემ ვინმესთვის რამის დაშავება გაბედა,
მარიამ. - ჩაბნელებულ ოთახში კარის ძუნწად გაღებას და სინათლის ოდნავ შემოპარვას
ჰგავდა ჯაყელისთვის იოანეს სიტყვები.
ყველაფერი აირია მის გონებაში. ყველა სიტყვა და მოვლენა გაიწელა, ფორმა დაკარგა და
ერთმანეთში აიზილა.
სიკვდილი, რაც უნდა შორეული იყოს, ყოველთვის ცვლის გარშემო ყველაფერს; თავის თეთრ
ხელებს უფათურებს სახეზე ადამიანს, სვრის და წარუშლელ კვალს უტოვებს.
დიდი ხნის მწეველივით მძიმედ ამოიხვნეშა იოანემ; არაფერი უთქვამს. ჯერ მარჯვნივ გასწია
თავი,მერე მარცხნივ, ბოლოს ისევ მარიამს შეხედა. იმ კითხვას ვერ უპასუხებდა, რომელზე
პასუხიც არ ჰქონდა. ვერ გაბედავდა ხმის ამოღებას მაშინ, როცა ანდრეას ეხებოდა საქმე.
მარიამიც მიხვდა, რომ ვერ მიიღებდა პასუხს. ისიც იცოდა, არ უნდა ეთხოვა ქმრისთვის
ამაზე პასუხი. იმ წამს უფრო ახლოს იგრძნო სიკვდილი, უფრო მძაფრად და მტკივნეულად.
სამივე გაუჩუმდა ოთახს. ფიქრის ბურუსი მოეხვიათ თავზე და სიტყვები გააქრო.
-მე ყოველდღე. - ისე მოწყდა ბაგეებს სიტყვები, თითქოს დიდი ხნის შემდეგ ნათქვამი
აღსარება იყო. - ნეტავ რა თვალით მიყურებდა ასეთით, ჩემნაირს რომ აღმერთებდა და
მისაბაძ მაგალითად ისახავდა?!
-ვერაფრით ინელებდა, რომ საერთოს ვერაფერს პოულობდა ჩვენ შორის. - თვალები დახუჭა
ახვლედიანმა, ცრემლები გაეპარა ლოყებზე.
-მე კი ვძულდი იმის გამო, რომ მისთვის დამსახურებული მივითვისე. - ყელი აეწვა ანდრეას,
ცრემლები მოაწვა და ლაპარაკი გაუძნელა.
-არადა უყვარდი, ძალიან ძლიერად. - ტუჩის კუთხეში ღიმილი აუხტა ირაკლის. - არასდროს
ესმოდა შენი, თუმცა აღმერთებდა შენს პიროვნულ სიმტკიცეს. შურდა კიდეც შენი, მაგრამ
უყვარდი, ძალიან დიდი გულით უყვარდი. იმ ღამით, ილია რომ... რომ მოვიდა, სანდრო
ემუქრებოდა, ანდრეა აუცილებლად გიპოვნის და ყველაფრისთვის გაზღვევინებსო.
ბოლომდე ჰქონდა შენი იმედი, ბოლო წამამდე. - ხმა დაენისლა მამაკაცს, იოგები გაუცვდა და
დაუსუსტდა. - ასე მგონია, სანამ იატაკზე დაეცემოდა, უსულოდ, ორი წამი მოასწრო ფიქრი
და იმ ორ წამშიც შენი რწმენა ჩაატია. რომ მოესწრო, იქნებ გაეღიმა კიდეც, იმ აზრით, რომ შენ
მაინც მოაგვარებდი ყველა პრობლემას. იარაღი ებჯინა ყელზე და მაინც ძაღლივით უღრენდა
ილიას. შენი ზურგით იყო გადიდგულებული, ეტყობოდა თვალებში. - ჩურჩულებდა
ირაკლი და ხელებს აქეთ-იქით დააცოცებდა ხის მოლაპლაპე ზედაპირზე. თვალებს არ
ახელდა; არცერთი შვილის სახის დანახვა სურდა.
-ჩვენ მის წინაშე დამნაშავეები ვართ. - ისევ აგრძელებდა ახვლედიანი. - ბოდიში გვქონდა
მისთვის მოსახდელი და ვერ მოვასწარით. ვერ მოვასწარი იმის თქმა, რომ მუდამ ვამაყობდი
მისით. ვერ ან არ მოვასწარი. ახლა უკვე გვიანია...
-ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ჩვენ გამო გაწირა თავი. - ყრუდ, დაჩეხილად დაილაპარაკა
ანდრეამ და ძმას დახედა, მშვიდად მწოლიარეს.
-ყოველთვის ერთი რამ უნდოდა - ჩვენ შორის მდგარიყო და ზედმეტად არ ეგრძნო თავი.
ახლა ასე იქნება. აი, აქ, ჩემსა და შენ შორის გაიდგამს ფესვებს, სიცარიელეში. - ირაკლიმ
ჰაერში აღმართა ხელები და ისე მოატარა, თითქოს მართლაც მდგარიყო მასსა და ანდრეას
შორის ვინმე. - ამ ადგილს ვეღარავინ შეეცილება და მისი სურვილიც ასრულებულ იქნება
სამუდამოდ. - მისი ტუჩების მოძრაობა ჰგავდა ღიმილს, მაგრამ ეს არ იყო ღიმილი.
წერტილის დასმა იყო. მოზრდილი, სქელტანიანი წიგნის დახურვასავით დასასრულის
მსგავსი.
-მისი სიკვდილი... ასე საჭირო იყო, მშვიდად მოსაუბრენი რომ დავენახეთ? - გულმოსულს
გაეღიმა ანდრეას და მაჯით შეიმშრალა სველი თვალები. იმ წამს ძლიერ კაცს აღარ ჰგავდა.
ცხოვრებაზე განაწყენებული და გაბრაზებული, მამასთან პასუხების სათხოვნელად
მივარდნილი პატარა ბიჭი იდგა ოთახში.
ძლივს იმაგრებდა თავს ანდრეა, ტეხდა სხეულში. ბოლოს მაინც იმარჯვა სისუსტემ და
ხელები იდაყვებში მოაკეცინა მამაკაცს; ცხვირით გარდაცვლილის მხარს დაეცა. მაშინვე
ხელებით პიჯაკზე ჩაეჭიდა ახვლედიანი ძმას და ისე აქვითინდა,როგორც ითხოვდა მისი
შინაგანი.
ორი მანქანა რიგ-რიგობით რომ გაჩერდა ოდნავ მოშორებით, უნებლიედ ყველას ყურადღება
მიიქცია. როცა ჯაყელების ოჯახი, სრული შემადგენლობით, დინჯად გადმოვიდა
ავტომობილიდან და ხალხის ნაკადი გაარღვია, ყველამ იცოდა უკვე, საუკუნო ამბის
მომსწრენი გახდებოდნენ.
წინ მიდიოდა დემეტრე, მხარს ცოლი უმაგრებდა, ზურგს შვილები. მშვიდობის მომტანი
ნაბიჯები ჰქონდათ, სახეზე გამოსახვოდათ კუშტი მწუხარება.
თვალებში უყურებდნენ. იქ, სადაც ყველაზე კარგად ჩანდა, რომ მრთელი აღარცერთი
დარჩენილიყო.
ნელა შეატოკა ხელი დემეტრემ, თითები შეატყუპა და ჰაერში წამოჭრა. ირაკლის გაუშვირა
მტევანი, ნელა და აუღელვებლად. ისე შეეტყუპებინა თითები, თითქოს მათი ერთმანეთზე
შეწებება სურდა, მაგრამ მაინც ვერაფრით იმორჩილებდა კანკალს. მთელ სიგრძეზე, მხრიდან
ფრჩხილებამდე, უცახცახებდა ხელები. სახეზე სიმშვიდე ესახა, მაგრამ მაინც ჰყიდდა
ახვლედიანისთვის მიშვერილი მარჯვენა.
უკანკალებდა მანამ, სანამ ჩასაჭიდი იპოვნეს თითებმა; სანამ მარტო იქნებოდნენ ჰაერში.
ირაკლიმ მაგრად ჩასჭიდა თავისი ხელი ძველი მეგობრისას. მინელდა კანკალი და შინაგანი
ღელვა.
იხურებოდა კარი, რომლის იქითაც დარჩებოდა უამრავი ადამიანი - კარს აქეთ კი მხოლოდ
ისინი, ვისაც ეცოდინებოდათ სიცოცხლის ფასად მოპოვებული სიმშვიდის ფასი.
-მე და შენ ოცდაათი წელი ვებრძოდით ერთმანეთს, დემეტრე. - დაბალი ხმით დაილაპარაკა.
ისე, რომ მხოლოდ ჯაყელს შეძლებოდა მისი ხმის გაგება. - და საბოლოოდ ორივე
დავმარცხდით ამ ბრძოლაში. - თავი დახარა და მოზრდილი ნერწყვი გადააგორა ყელში. -
ილიამ თქვა, მე მოვიგეო. მართალიცაა. - ჩვენ დავმარცხდით. - ტუჩებსავით გადაცრეცილი
ხმა ჰქონდა, გამოხედვა კიდევ უფრო უფერული.
-იქნებ არ არის მართალი... - როგორც ყოველთვის, ცივი ხმა ჰქონდა დემეტრეს, მაგრამ ოდნავ
უფრო ლბილი და მწუხარე. - იქნებ ჯერაც არ დავმარცხებულვართ. - იმედის ნაპერწკლები
სცვიოდა თვალებიდან, რომლითაც იმ წამს ერთმანეთზე ჩახუტებულ ანდრეასა და
ეკატერინეს უყურებდა. სადღაც, ტუჩის კიდის რომელიღაც მივარდნილი ნაწილით გაეღიმა
კიდეც.
ერთად დამარხეს ალექსანდრე. ჯაყელები და ახვლედიანები გვერდიგვერდ იდგნენ
ბოლომდე. ყველა დანარჩენი გრძნობდა, რომ იყო ზედმეტი, მაგრამ სანახაობის შემსწრენს,
შოკისგან ფეხის გატოკებაც კი არ შეეძლოთ.
ნელ-ნელა აქაოსდა ხალხი. დინჯი ნაბიჯით არავინ გამოირჩეოდა, ყველა ჩქარობდა. თითქოს
გაურბოდნენ დემეტრე ჯაყელისა და ირაკლი ახვლედიანის გარემოცვაში ყოფნას. იმდენად
უჩვეულო დასანახი იყო ორი გვარის წარმომადგენლების გვერდიგვერდ დგომა, ზოგს
ეშინოდა კიდეც მათ შემყურე.
-ღმერთო, როგორ მესმის შენი. - აკანკალებული ხელით მხარზე მიეფერა ჯაყელი ანდრეას.
-ყველაფერი იმ ქაოსურ ნახატს დაემსგავსა, შენ რომ მანახე ყვარლის ღამეს. გახსოვს?
ანდრეა ნელა მიუბრუნდა ეკატერინეს მთელი ტანით. ჯაყელის სიტყვებს მკრთალი ღიმილი
მოეგვარა მის სახეზე. აღიმებდა ის ფაქტი, რომ გოგონა ასე მონდომებით ცდილობდა მის
მხარდაჭერას. მერე მხრები აიჩეჩა და პირი გააღო ხმის ამოსაღებად. ისე გამოიყურებოდა,
თითქოს ცხოვრებაში ყველა კითხვაზე ნაპოვნი პასუხის გასაცემად ემზადებოდა. თვალები
დახუჭა,ჰაერი გაათავისუფლა პირიდან და უფრო დაბალი, ჩახლეჩილი ხმით დაიჩურჩულა.
– „c’est la querre.“
-ომი ასეთია... - სიმწრის ღიმილმა გაუპო ტუჩები ეკატერინეს. მიხვდა, რასაც გულისხმობდა
ანდრეა. იმასაც მიხვდა, რომ მთელი თავისი ცხოვრებით ეთანხმებოდა ამ სიტყვებს და
იმასაც, რომ ეს ბედთან შეგუებას ნიშნავდა.
მწველი ცრემლების კანზე შეხებამ სახე აუწვა. იმ წამს ისე, როგორც არასდროს, აღიზიანებდა
რომ ტიროდა, როცა ანდრეას თვალებს ჯიუტ კურცხალსაც ვერ ამჩნევდა. მიუხედავად იმისა,
რომ ახვლედიანი სულ უმეორებდა, ჩემზე ბევრად ძლიერი ხარო, იმ მომენტში უკვე
დარწმუნებით იცოდა, მის გამძლეობასა და შინაგან სიმტკიცეს ვერც ვერასდროს ჩაწვდებოდა
ბოლომდე და ვერც გაუტოლდებოდა.
სიტყვებს, რომლებიც არც ჰქონდა და ვერც ვერსაიდან მოჰქონდა, ისევ მათთვის ყველაზე
საამო ქმედება არჩია; ხელები გაშალა და მამაკაცს მოეხვია.
ანდრეას ისევ გაეღიმა. მაშინ, როცა ეკატერინეს თითებს ზურგზე გრძნობდა, მის სუნთქვას კი
კისერში, იცოდა, რომ იდგა ბედნიერებისა და უბედურების გასაყარზე. ის კი ყოველთვის
ბედნიერებას ირჩევდა, მაგრად ხვევდა ხელებს გოგონას და გულში ისე იკრავდა, რომ მთელი
სხეულით შეეგრძნო არჩეული გზის სიამოვნებანი.
მოშორებამდე თავზე აკოცა და წელზე მოხვია ხელი. მაშინ უკვე იგრძნობოდა, რომ ერთი
მრთელი იყვნენ და ახლის დასაწყისი მხოლოდ მათ ჩაჭიდულ ხელებში იბადებოდა.
უკანა გზაზე ანდრეა, ისევე როგორც ყველა დანარჩენი, სიმსუბუქეს გრძნობდა, მიუხედავად
იმისა, რომ ამის მიზეზი არ უნდა ჰქონოდათ. თუმცა ყველამ ალექსანდრე ახვლედიანის
საფლავს მიაბარა ის, რის გარეშეც ცხოვრება უნდა განეგრძნოთ. ის, რასაც თან წაიღებდა
სანდრო ძალიან შორს და აღარასდროს დაუბრუნებდა ჯაყელ-ახვლედიანებს.
ერთი კვირა სწრაფად მიილია და ორშაბათიც თავიდან ჩაუდგა კვირას სათავეში. ყველაფერი
ისე გრძელდებოდა, როგორც მრავალი წლის განმავლობაში იყო. რაც არ უნდა ბევრი
შეცვლილიყო, რუტინას მაინც ვერ გაურბოდა ვერცერთი.
კვირის დასაწყისიც ერთმა სუსხიანმა, რუხმა დილამ გაათენა. თითქოს ამინდებიც
შუშდებოდნენ და ჯერ კიდევ ირჩენდნენ მომხდარის შემდეგ დარჩენილ იარებს.
ბოლომდე იმის გააზრება უჭირდა, სად მიდიოდა და ვისთან, მაგრამ უბრალოდ მოქმედებდა
იმ მოტივით, რომ შვილი იყო, რომელსაც უნდა ენახა გისოსებს მიღმა აღმოჩენილი მამა.
ზურგსუკან რკინის კარის მიხურვისა და წრიპინა ზარის ხმა რომ გაისმა, ტანში უსიამოვნოდ
გაცრა. შმორისა და ნესტის სუნმა მაშინვა აუწვა ნესტოები და უსიამოვნოდ დაამანჭინა სახე.
ცივ, ავად მომზირალ კედლებს შორის მიდიოდა. წინ მიმავალი ისე ამაყად მიუძღვებოდა,
მხრებში გამართული, თითქოს სამეფო ტახტზე უნდა აეყვანა და გვირგვინი დაედგა
მისთვის; სასაცილოც კი იყო მისი გარემოსათვის შეუფერებელი და ქედმაღლური სიარულის
მანერა.
სამი სკამიდან ერთ-ერთზე დაჯდა. გამჭირვალე მინას მიაშტერდა, რომლის იქითაც სულ
სხვა სამყარო იშლებოდა. თითქოს გრძნობდა, რომ მეორე მხარეს ჰაერიც გისოსებში იყო
მოქცეული და იქ მოხვედრილ ადამიანს ასმაგი ძალისხმევა სჭირდებოდა, სასუნთქად.
ხმაური რომ გაიგო, დაიძაბა. მაგიდაზე შემოწყობილი ხელები უნებლიედ მომუშტა. მინის
მიღმა მალევე გამოჩნდა სტაფილოსფერ ფორმაში გამოწყობილი პატიმარი, რომელსაც
ბადრაგმა მოხსნა ბორკილები და სკამზე დაჯდომის უფლება მისცა.
ერეკლე შეშინებული ძაღლივით აცეცებდა თვალებს. ჯერ ბადრაგს ახედა, მისი ლმობიერი
მოპყრობით გაკვირვებულმა, მერე მინას მიაშტერდა და როცა შვილი დაინახა მის მიღმა,
ერთი-ორად გააფართოვა თვალები გაოცებას ნარევი სიხარულით.
უმცროსმა ჯაყელმა რამდენიმე წამით უყურა ციხის უნიფორმაში გამოწყობილ მამას. შემდეგ
ზედა ტუჩი ოდნავ აპრიხა და ნელა წაიღო ხელი ყურმილისკენ.
-ვიცი, რომ გძულვარ. - ტკივილმა წამში ჩაანაცვლა სიხარული უფროსი ჯაყელის თვალებში;
თითები აუცახცახდა.
-ჩემთვის? არა, ჩემთვის არა. იქნებ ნიკუშა რომ ყოფილიყო ცოცხალი, მისთვის გეცადა, მაგრამ
მე ფუჭი სიტყვების სამი წლიდან აღარ მჯერა და ნურც შენ გაირჯები ტყუილად.
-ბექა, შვილო, გთხოვ ნუ განმსჯი ასე სასტიკად. მე ის გავაკეთე, რაც სწორად მიმაჩნდა. -
თავისუფალი ხელი შვილამდე მისაღწევ ბარიერად ქცეულ მინას მიაბჯინა და დაიკვნესა.
-ჩემთვის ძმის წინააღმდეგ წასვლა ვერცერთი რწმენით ჩაითვლება სწორად, მაგრამ ამაზე
აღარ გვინდა. იაფასიანი ახსნა-განმარტებების მისაღებად არ მოვსულვარ აქ.
-მხოლოდ იმიტომ, რომ ბოლოჯერ მენახე და მეთქვა, მეტად აქ აღარ მოვალ. ისიც იცოდე, თუ
ოდესმე შვილები მეყოლება, დემეტრე ჯაყელი იქნება მათთვის ბაბუა.
-რაც არის და როგორიც არის, ისეთია ჩემი აღმზრდელი და მასწავლებელი. - მშვიდი ხმა
ჰქონდა ჯაყელს. - მე მის გარდა მშობელი აღარ შემრჩა.
-შეგრჩა, ბექა, შეგრჩა!
-ყველაფერი ვიცი! ვიცი, სად არის და როგორ ცხოვრობს. ყოველთვის ყველაფერი ვიცოდი
მასზე, მაგრამ არ ვამბობდი, ბრაზი მახრჩობდა.
-ბექა...
-რამდენი ხანია?!
-აღარ მინდა ლაპარაკი. - ისევ მიენაბა თვალები ჯაყელს, წკიპზე იყო უკვე და ასაფეთქებლად
ემზადებოდა.
-და როგორ გვეყოლებოდა უკეთესი მამა, თუ თავის დროზე არ მოგვეცი ამის უფლება?! -
წამოიყვირა უეცრად ბექამ. აწითლდა სახეზე და ძარღვები დაებერა.
-და რას შეცვლის, თუ გეტყვი, რომ გაპატიე?! თავად მიშვებ პარიზში. იცი, აღარასდროს
შევხვდებით. რას შეგიცვლის ჩემი ერთი სიტყვა?!
-მჭირდება... - სახე მოეწურა ერეკლეს. ისე დაპატარავდა, შვილის წინ უმწეოდ მჯდარი,
ახალშობილს დაემსგავსა.
-მშვიდობით, მამა. - ხმა გაებზარა ბექას და თვალები აემღვრა, მაგრამ მაინც მტკიცე იყო მისი
ხმა, გამომეტყველება კი შეუვალი.
ცივ, სუფთა და ახალ ჰაერს სთხოვდა მთელი სხეული - ოღონდ იმ შენობისას არა, რომელშიც
მამამისი იყო გამომწყვდეული.
ანდრეა დილიდან იოანესთან იყო სახლში და თავის ძველ ოთახში დარჩენილ ნივთებს
ალაგებდა. მარიამი კართან იდგა და უსიტყვოდ აკვირდებოდა მის მოქმედებებს. მხოლოდ
მაშინ მიუახლოვდა ახვლედიანს და დაილაპარაკა, როცა ამ უკანასკნელმა ჩალაგება
დაასრულა.
-შენ არ ხარ უძღები შვილი, ანდრეა. - უფრო სერიოზული ნათქვამი გამოუვიდა მარიამს,
ვიდრე ხუმრობა.
-რა თქმა უნდა, მოვა. ასე თქვა, ჩემი ხელით ჩავუწყობ ბარგს მანქანაშიო. - გაეღიმა გოგონას
ქმრის სიტყვების გახსენებისას.
-როგორც იქნა, აღარ ვიქნები მისი საზრუნავი და სერიოზული კაცის იმიჯს მოვირგებ. ვიცი,
რომ უხარია.
-ჰო, ჩემს ძმას ასე ენდომებოდა. - ხმა გაებზარა ახვლედიანს, მაგრამ ისევ არ დაიტყო არაფერი
და გაიღიმა.
-მათი იმედი რომ არ მქონდეს, ალბათ, შემეშინდებოდა ამხელა კომპანიის სათავეში ჩადგომა,
მაგრამ მათმა იმედმა მომიყვანა აქამდე და ეჭვი მაქვს ჩემი სახლში დაბრუნება სულაც არ
შეცვლის ამას.
-ჩვენ, ყველა, შენ გვერდით ვიქნებით, ყოველთვის! - უჩვეულოდ ემოციური იყო მარიამი.
-მადლობა, მარიამ, ყველაფრისთვის. ნეტავ იცოდე, რამდენად ბედნიერი ვარ, რომ სწორედ
შენ გხედავ იოანეს გვერდით. შენნაირ ძლიერ, ამტან და გამტან ადამიანს ხშირად
ნამდვილად ვერ შეხვდები ცხოვრებაში.
-შენ არ გყავს? - ეშმაკური ღიმილი გამოესახა სახეზე ჯაყელს და წარბები აზიდა, პასუხის
მოლოდინში.
მარიამს მსუბუქად გაეცინა პასუხით კმაყოფილს. მერე უცებ, თითქოს რაღაც გაახსენდა,
დასერიოზულდა.
-ეკატერინეს ეხება საქმე, მაგრამ ვიცი, რომ არ ვიქცევი სწორად. - ყოყმანობდა ჯაყელი.
-თუ კონტრაქტს დათანხმდება, ხუთი წლით ამერიკაში მოუწევს ცხოვრება და მუშაობა. - ისე
ჩურჩულებდა მარიამი, თითქოს თავისივე წარმოთქმული სიტყვები შიშს გვრიდა.
-აჰა. - თავი დააქნია ანდრეამ მორჩილი ბავშვივით. - მადლობა, რომ მითხარი. - თქვა და
ჩემოდანს დაავლო ხელი.
-ნუ იღელვებ, მარიამ. ყველაფერი ისე იქნება, როგორც მე და შენ ყველაზე მეტად გვსურს
ეკატერინესთვის. - წასვლამდე შებრუნდა ანდრეა ჯაყელისკენ, გაუღიმა და ისე ორაზროვნად
უთხრა, დაბნეული დატოვა გოგონა.
საფლავის წინ იდგა დემეტრე ჯაყელი. ხელები ჯიბეებში ჩაეწყო და ოდნავ მოჭუტული
თვალებით შეჰყურებდა წლების წინ დადგმულ მარმარილოს ქვას, რომელსაც გადაცრეცოდა
ზედ წაწერილი სახელი.
დიდხანს იდგა მარტო, სრულ სიჩუმეში. გულშიც კი არ იღებდა ხმას; ასეც ვერ ბედავდა
რამის თქმას.
ქარმა დაუბერა და დემეტრეც მაშინ მიხვდა, იქნებ უკვე რამდენიმე წუთიც იყო, მარტო აღარ
იდგა.
-ყოფილხარ აქ ოდესმე?! - არც გაუხედავს მისკენ, ისე ჰკითხა, ძირს დაიხარა და მიწა აიღო
მუჭით.
-რამდენჯერმე. - იყო მამაკაცის უღონო ხმის პასუხი. - ვერასდროს ვბედავდი უფრო ხშირად.
- წინ წამოიწია და ჯაყელს ამოუდგა მხარში.
-პირველად ვარ მას შემდეგ, რაც დავმარხეთ. - დაიჩურჩულა დემეტრემ და თავი დახარა.
სირცხვილისა და დანაშაულის გრძნობას ყელში გრძნობდა მოწოლილს.
-იმსახურებდა ამას.
-ჩვენ განადგურებას?
-ჩვენ აქ მოსვლას.
-და მანამდე? - ამოიოხრა ირაკლიმ. თვალსაც ვერ უსწორებდა ქვის ზედაპირს, რომლის
გაცრეცილი ასოებიც გარდაცვლილის ვინაობას ამცნობდა მნახველს.
-ჩვენ ვერასდროს ვაპატიებთ ერთმანეთს, ირაკლი და ეს შენც კარგად იცი. მაგრამ ერთი რამ
გვეშლებოდა ყოველთვის - ეს ამბავი არც ჩემზე იყო და არც შენზე. მთავარი გმირი და
მსხვერპლი ამ საფლავში წევს და თუ მან გადაწყვიტა, რომ უნდა მორჩეს, ესე იგი უნდა
მორჩეს. - თითი გაიშვირა საფლავისკენ ჯაყელმა.
ირაკლიც მაშინვე მიბრუნდა იმ მხარეს, საითაც თითი გაეშვირა დემეტრეს. ნელა ასწია
თვალები და იმ ადგილს შეხედა, სადაც საყვარელი ქალის სახელი ეწერა. უფერული ტუჩები
აუცახცახდა, თვალები აემღვრა. - ალექსანდრეს გარეშე არ შეიძლებოდა, თამარა? - ისე
ჰკითხა, თითქოს მართლა შეძლებდა ქალი მის კითხვაზე პასუხის გაცემას. ხმა ჰქონდა
უბადრუკი და უსუსური. აღარაფერი დარჩენილიყო ძველი ირაკლისგან იმ სევდით სავსე
თვალების მეტი, რომელიც ისევ შეჰყურებდა საყვარელ და საოცნებო ქალს.
-განა არსებობს ისეთი რამ, ამ ქვეყნად უსამართლობას რომ უშველის? - ჩაეცინა ირაკლის და
სახიდან ცრემლები მოიშორა პერანგის მანჟეტებით ისე, როგორც ბავშვობაში იცოდა.
-ჰო, არსებობს. - გაეღიმა დემეტრესაც. - მშობელს, დედას ან მამას, სულაც ორივეს ერთად,
ისე რომ შეეძლოთ შვილების დაცვა, როგორც თავად სურთ, ეს წამის სამყოფელიც აღარ
იქნებოდა ისეთი უმადური, უსამართლო და უიმედო!
-შენც ასე გჯეროდეს, ახვლედიანო. შენც ასე გჯეროდეს! - სახე მოექუფრა მამაკაცს და შუბლი
შეეკვრა.
სახლის აივანზე იჯდა ბექა და ჩაის სვამდა ისე დინჯად, თითქოს სადარდებელი ფეხის
გაჭაჭანებასაც ვერ ბედავდა მის გულსა და გონებაში. მყუდროება ლუკამ დაურღვია,
რომელიც თუმცა ტაატით, მაგრამ მაინც იჭრებოდა მისი კომფორტის ზონაში.
-მე უნდა წავიდე, ბექა. - სიჩუმეში აჩურჩულდა მისი ხმა. - ის ცხოვრება უნდა დავიბრუნო,
რომელიც მქონდა. ჩემი ცოლ-შვილი უნდა დავიბრუნო.
-ის ცხოვრება კი არა, შენი თავი უნდა დაიბრუნო. - სასხვათაშორისო და მარტივი პასუხი
ჰქონდა ბექას, მაგრამ როგორც ყოველთვის, სწორედ ისეთი, მას რომ სჭირდებოდა.
-ჰო, მართალი ხარ. ძალიან ღრმად შევტოპე და დროა, გამოქვაბულს მევ ვუპოვნო
გასასვლელი.
-პარიზში, დედასთან. - ისე გასცა პასუხი, თითქოს ცხადზე უცხადესი იყო ყველაფერი და
საკითხავი არაფერი დარჩენილიყო.
-ვისთან და სად?!
-გიკვირს? - გაეცინა მამაკაცს. - მეც მიკვირს. ალბათ სხვა დროს მისკენ არც გავიხედავდი,
მაგრამ ახლა...
-ის გააკეთე, რასაც იმსახურებ. აქეთ გამოხედვაზე კიდევ დიდხანს არ იფიქრო, კარგი?
-ნუთუ ჩემ გარეშე ჭკვიანად იქნები აქ?! - ტუჩის კიდეში გაეპარა ღიმილი ბექას.
-ერთხელ შენც გამომცადე! - გაეცინა ლუკას. ბიძაშვილს ჯერ მხარზე დაარტყა ხელი ხოლო
შემდეგ გადაეხვია.
-რატომ წამოხვედით?
-იმიტომ, რომ არის ცხოვრებაში ეტაპები, როცა ხვდები, ოჯახი უპირველესია და აღარ
გიღირს სამსახურის უფრო წინ დაყენება. მე ახლა ჩემს ქალიშვილს ვჭირდები იმაზე მეტად,
ვიდრე ქალაქის პოლიციას, რომელსაც ოცი წელი ვემსახურე.
-ბატონო გიორგი, მე არასდროს მქონია შესაძლებლობა მეთქვა, რამდენად ვწუხვარ, ეს
ბინძური საქმე თქვენც რომ მოგახვიეთ და თქვენი ცოლი ვიმსხვერპლეთ. - ახვლედიანი იყო
უჩვეულოდ კუშტი.
-არ მჯერა, რომ ამდენი ამბის შემდეგ მაინც შევძელით საქმის ბოლომდე მიყვანა. - ამოიოხრა
ჯაყელმა. - თქვენს ვალს ჩვენი გვარები ვერასდროს გადაიხდიან, ბატონო გიორგი. - თოიძეს
მიმართა შემდეგ გულწრფელად და გაუღიმა მთელი გულით.
-როცა ლაპარაკს მორჩებით, კარი ჩაკეტეთ და გასაღები გარეთ დაფენილი ნოხის ქვეშ
შეინახეთ. - წასვლამდე ანდრეას დაუბარა გამომძიებელმა. - წარმატებები. - დაამატა ბოლოს
იმ ღიმილით, რომ ამბობდა, ყველაფერიო ვიციო.
ახვლედიანმა მზერით ჭიშკრამდე მიაცილა გიორგი, შემდეგ ამოიოხრა და კარი მიხურა. ისე
ნელა დაიძრა სასტუმრო ოთახისკენ, თითქოს ყველაზე მეტად უკან დაბრუნება არ სურდა.
ისევ მდივანზე მჯდომი დაუხვდა ჯაყელი. თითები ერთმანეთში აეხლართა და აწვალებდა.
აშკარად ეტყობოდა, რომ ღელავდა. მიზეზი ანდრეამაც კარგად იცოდა და გუმანით
ეკატერინეც გრძნობდა. ამიტომაც უძნელდებოდა ორივეს საუბრის წამოწყება.
კიდევ ერთხელ ამოიოხრა ანდრეამ და სახეზე ჩამოისვა ხელი. მერე დივანს მიუახლოვდა და
მის გვერდით დაჯდა. როგორც ყოველთვის, ამჯერადაც დუმილით იწყებოდა მათი
დიალოგი. ორივე იმ მაგიდას მისჩერებოდა, რომელზეც არაფერი იდო.
-ჯერ მეც არაფერი გადამიწყვიტავს. - ყრუ ტკივილი იგრძნო ეკატერინემ. მიხვდა, რომ იმ
თემაზე უნდა ესაუბრათ, რომლისთვისაც საერთოდ არ იყო მზად.
-ყველაფერი?!
-არ ღირს, გაიგე! - უცებ წამოიყვირა მამაკაცმა. - მე და შენ... ჩვენ, არ ვღირვართ ამად!
-ამ წყეულ გარემოს... ამ დამპალ სიტუაციას... არ გინდა, რომ მოშორდე?! - თვალები აემღვრა
ახვლედიანს და როგორც ყოველთვის, როცა ლაპარაკი უჭირდა, ყელზე ძარღვები დაებერა.
-გინდა, გინდა. - გაეღიმა მამაკაცს და ცერა თითით ლოყაზე მიეფერა ჯაყელს. - შენც იცი, რომ
გინდა.
-შენ გარეშე? რატომ შემოძვერი ჩემს კანქვეშ ასე ერთბაშად, თუ მარტო აპირებდი ჩემ
დატოვებას?! - ანდრეას ხელები მაშინვე მოიშორა და მკერდზე მიარტყა შეკრული მუჭები. -
შენც წამოდი ჩემთან ერთად! შენც ხომ იმსახურებ ახალ დასაწყისს?!
-ხომ იცი, რომ არ შემიძლია? - სევდა ჩაუდგა თვალებში ახვლედიანს. - მე აქ უნდა დავრჩე. -
თითებზე წაეტანა გოგონას და დააკავა.
-იმიტომ, რომ ერთხელ მაინც, ცხოვრებაში, ვერ ვიქნები ეგოისტი, ეკატერინე! - უცებ
წამოიძახა ანდრეამ და წამოდგა. თვალები დახუჭა და ხარბად შეისუნთქა ჰაერი
დასამშვიდებლად. - მთელი ცხოვრება იმას ვუმტკიცებდი საკუთარ თავს და მამაჩემს, რომ
მას არ ვგავდი. ავარდნილი, თავზეხელაღებული ბიჭის როლი ყოველთვის იმიტომ მქონდა
მორგებული, რომ მას შევემჩნიე და ჭკუიდან გადასულიყო. ამ დროს პირიქით ვაკეთებდი...
საშინელი ეგოიზმით ვანახებდი, როგორ ვგავდი და უფრო მეტად ვრიყავდი ჩემგან. ახლა
ვხვდები, რომ დღემდე მეც მისნაირად ვიცხოვრე. აღარ შემიძლია ეგოისტობა და მეამბოხის
როლის თამაში; ჩემს დანგრეულ ოჯახს ვჭირდები.
-იმდენად ვიყავი გადიდგულებული, მეგონა, ჩემს ოჯახს ქვეყანა ემართა ჩემი. რას არ
ვაკეთებდი, რომ თავი შორს დამეჭირა მათგან. ახლა? - ანასტასია წავიდა, სანდრო მკვდარია...
მამაჩემი ისედაც აღარ წერია ცოცხლებში. მეღა შევრჩი ჩემს ოჯახს და მეც ვერ გავიქცევი.
-არ მჯერა, რომ ამდენი რამის შემდეგ ყველაფერი ასე მთავრდება. - თვალებში უყურებდა
ჯაყელი მამაკაცს და ცხელი ცრემლებით ენამებოდა სახე.
-მინდა, მთელი არსებით, რომ ჩაგეხუტო, მოგხვიო ხელები და ბოლომდე შეგიგრძნო.
აღარცერთი უჯრედი დაგიტოვო უჩემოდ. მინდა, შენს საოცარ თვალებში მარტო მე ვიყო.
ბევრი რამ მინდა, მაგრამ არ შემიძლია, ეკატერინე, - არ შემიძლია! - შავ სფეროებში მხოლოდ
არაფრისფერი ცრემლები უბრწყინავდნენ ახვლედიანს.
-ანდრეა...
-მე აქ უნდა დავრჩე! იმიტომ კი არა, რომ ჩემი, როგორც შვილის ვალია მშობელთან დარჩენა,
უბრალოდ იმიტომ, რომ ასე მინდა მეც. სხვანაირად არ შემიძლია. მთელი ცხოვრება ვეძებდი
მამას, რომელიც მხოლოდ ახლახანს ვიპოვნე.
-მაპატიე... - თავი დახარა ახვლედიანმა. - როგორც არასდროს ისე მინდა, რომ გითხრა, მაგრამ
არ შემიძლია.
-შენც იმავეს მიკეთებ... შენც იმავეს, რასაც სხვები... - თავის თავსვე მოუგო ნიშნი გოგონამ და
ტკივილიანად ჩაიცინა.
-რატომ გგონია, რომ შევძლებ? რატომ გგონია, რომ ხელს თუ გამიშვებ, არ დავვარდები?!
-გითხარი, შენზე ვსწორდები-თქო, ეკატერინე. გგონია, ასე მარტივად ვაკერპებ მე ვინმეს? -
ერთხელ უკვე ნათქვამი სიტყვები გაიხსენა ღიმილშეპარულმა ანდრეამ და ჯაყელს
მოსცილდა. - მშვიდობით.
-და ხანდახან ქლიავის ჯემსაც ეტანები, არა?! - ჩაიცინა ეკატერინემაც და ატირებულმა თავი
დახარა.
-ეკატერინე...
ანდრეამ თავის მოთოკვა ცადა და ხელები ნელა წაიღო მხრებისკენ, რათა ჯაყელის
მაცდუნებელი მკლავებისგან თავი დაეხსნა, მაგრამ ტალღისებური ეფექტის მქონე რეაქციამ
იმარჯვა მასში და მისკენ უბიძგა.
ერთი წამი იყო და მერე ყველაფერი გათბა. მწველი თითების შეხება სახეზე იგრძნო
ეკატერინემ.
-„არ გაგიშვებ“ - გაჰკიოდნენ ანდრეას თითები და უფრო მჭიდროდ ეკვროდნენ მის კანს.
ვერ მოხდებოდა ისე; ვერ წავიდოდა ეკატერინე და ვერ დარჩებოდა ანდრეა მარტო.
უფრო მეტ სითბოს გრძნობდნენ, ვიდრე ოდესმე. საკუთარ სხეულში აჩენდნენ და მეორეში
გადაჰქონდათ, სამუდამოდ შესანახად.
სანამ რეალობა შემოგლეჯდა კარს, გაიდგამდა მათ შორის ფესვებს და იკივლებდა, რომ ის
მოვიდა და რომ ვერცერთი შეხებით გადღაბნიდნენ მას, რადგან ის იყო დღის სხივი,
დაუმარცხებელი, დაუჩრდილავი, გახელებული, გადიდგულებული,
სანამ ერთ მრთელად ნაქცევ ორ ნატეხს სინამდვილე მოერეოდა,
ანდრეა ნელა წამოდგა და ტანსაცმლის ჩაცმა დაიწყო. ისე იქცეოდა, თითქოს ეგონა, რომ
ეკატერინეს ეძინა ან სულაც არ ანაღვლებდა მისი მდგომარეობა. თითქოს მორიგ ქალთან
გატარებული ღამის შემდეგ იცვამდა, რათა წასულიყო სახლში და სამუდამოდ დაევიწყებინა
„ერთი ღამის გაჩერება“
-ისე წახვალ, რომ არ მეტყვი? - გულწრფელი კითხვა იყო, ზედმეტი ემოციიის გარეშე -
ანდრეა, მე შენს თვალებში ვხედავ ჩემს სამყაროს... - მაშინვე შეავსო ცარიელი სფერო
სიტყვებით თეთრ ზეწარში გახვეულმა. ეს არ იყო ბოლო გაბრძოლება ან ცდა, უბრალოდ
აღიარება იყო, რომელიც იცოდა აღარაფერს მოიტანდა.
არც გულს დაუჯერა, არც გონებას, არც მის კანქვეშ გამჯდარ პაწაწინა უჯრედებს, რომლებიც
დაჟინებით თხოვდნენ შებრუნებას.
ოთახში მარტო დარჩა ეკატერინე ისეთი შეგრძნებით, თითქოს ანდრეა სულ არ ყოფილიყო
მის გვერდით. იმ ღამით კი არა, საერთოდ, მის ცხოვრებაში არ ყოფილიყო, არცერთი წამით.
ზეწარი უფრო მჭიდროდ მოიხვია სხეულზე და ოთხად მოიკეცა. თავი ბალიშში ჩამალა და
ანდრეასგან განსხვავებით, უხვად გაიმეტა ცრემლები მის დასასველებლად.
მზე უკვე დაჰყურებდა მიწას, როცა ორი ჩემოდანი შეკრა და მშვიდად დატოვა ოთახი.
-მაშ შენც მიდიხარ... - თავი დახარა, რათა ტკივილით დამანჭული სახე დაემალა.
-საბოლოოდ მაინც ყველა ამ სახლში დავბრუნდებით, მამა. იქ, სადაც ყველას უბედურება
იღებს სათავეს. - კიბეები ჩაათავა და მასთან გაჩერდა, ბოლო საფეხურზე.
-როგორც კი ზღურბლს გასცდები, ეგ სიტყვებიც დაგავიწყდება და ისევე შემიძულებ,
როგორც ეკას, მაშოს და ბექას ვძულვარ.
-არავის გვძულხარ, დემეტრე ჯაყელო, უბრალოდ ყველას ჩვენი აბურდული გზის დალაგება
გვინდა.
-და მეც გადაგვარებული ვარ. ისევე, როგორც ყველა ჩვენგანი. ამიტომაც, როცა შვილები
საკუთარ გზას დაადგებიან, აქ დავბრუნდები საცხოვრებლად და სიკვდილამდე აღარსად
წავალ.
-ბედნიერი იყავი, შვილო. - მხარზე ხელი ჩამოადო უფროსმა ჯაყელმა უმცროსს. თვალებში
ცრემლი ედგა, ამიტომაც არიდებდა მზერას.
-შენ კი მშვიდად იყავი, დემეტრე ჯაყელო. არ დაგავიწყდეს, რომ მამაჩემი ხარ! - გაუღიმა
ლუკამ, ჩემოდნებს უფრო მოხერხებულად ჩასჭიდა ხელი და წავიდა.
მუხლები მოეკვეთა, მოაჯირს დაეყრდნო და იქვე ჩამოჯდა, კიბეზე. თავი ჩაქინდრა და ის-ის
იყო, ცრემლებთან აპირებდა დანებებას, ხელის ფრთხილი შეხება რომ იგრძნო მხარზე.
ქეთევანი იჯდა ქმრის გვერდით. ანუგეშებდა და ამხნევებდა მანამ, სანამ მისი ცოლი ერქვა.
*_*_*
-შენ ვისი მომავალი გაინტერესებს? - გაეცინა იოანეს, რადგან მიხვდა, რისი მოსმენაც სურდა
მარიამს.
-ნუ მეკითხები იმას, რაზე პასუხიც ჩემზე უკეთ იცი. არავინ იცნობს ანდრეა ახვლედიანს
შენზე უკეთ.
-სწორედ იმიტომ, რომ მას ჩემზე უკეთ არავინ იცნობს, მშვიდად ვარ.
-და თუ ამბობს, რომ არ შეუძლია? თუ შეუძლებელია მათი ერთად ყოფნა?!
-„არ შემიძლია“ ის ცნებაა, რომლის დარღვევაც ყველაზე მეტად უყვარს სიყვარულს. მე რომ
ამის მჯეროდა, იმიტომ გქვია დღეს შენ ჩემი ცოლი. მათაც უნდა სჯეროდეთ და ყველაფერი
კარგად იქნება.
-მაშინ გეტყვი - გაშლილ მდელოზე სიყვარულს არაფერი ესაქმება, მაგრამ მაინც ხარობს.
მართალია, სუსტი, თუმცა ბევრს მაინც სწორედ მისკენ მიუწევს გული. ნამდვილი და
ძლიერი სიყვარული ქვა-ღორღიან, უსწორმასწორო ადგილებში ხარობს. მას არც ქარიშხლის
ეშინია, არც წვიმის და არც ცის ჩამოქცევის. ყველაფრისთვის აქვს პასუხი, ყველაფერს
გაუძლებს და რამდენიმე ხანში ისევ გაიბრწყინებს, როგორც უდაბნოს ვარსკვლავი.
-როგორ შეგიძლია იყო ასე დარწმუნებული?! - გაკვირვების ღიმილი მოედო სახეზე მარიამს.
-გამომიცდია, ჩემო ექიმო. გამომიცდია და ვიცი, თუ ჩვენ შევძელით, ისინიც შეძლებენ. ჩვენ
ვიყავით პირველები, ახლა მათი ჯერია.
-იცი, ახლა რომ ვფიქრობ მათზე და მერე საკუთარი თავი მახსენდება, ხანდახან, მეცინება
კიდეც. განა ვიყავით დარწმუნებულები, რომ ერთმანეთი გვჭირდებოდა?! მაგრამ უბრალოდ
დაგინახე და მივხვდი, რომ იყავი ადამიანი, რომელზეც იმ საღამოს აუცილებლად
ვიფიქრებდი.
-მთელი ღამე! - გაეცინა მარიამს. - იმაზე, რომ არაჩვეულებრივ ყავას ამზადებ. - დაამატა
შემდეგ და გადაიკისკისა.
-მითქვამს ოდესმე, რომ სიცილი გიხდება? - სიყვარულით აღსავსე მზერა ჰქონდა იოანეს.
-არც დაიღლები?!
-მიყვარხარ, იოანე! - უცებ შეწყვიტა სიცილი ჯაყელმა. - იმიტომ არ მიყვარხარ, რომ ასეთ
სიტყვებს მეუბნები, ასეთი საოცარი ხარ და ასე მანებივრებ. მიყვარხარ იმიტომ, რომ ხარ და
ხარ ჩემს ცხოვრებაში. ღმერთს მადლობა, რომ იმ დღეს უტასთან მოვედი და სამზარეულოში
შევხვდით ერთანეთს. შენამდე მეგონა ვიცოდი, რა იყო სიყვარული. მეგონა, შეყვარებულიც
ვიყავი და ამ გრძნობისგან დატანჯულიც. თურმე ყველაფერი ფუჭი ყოფილა. ფუჭი
მანამ,სანამ სათანადო თვალებს არ შეხვდება ადამიანი, რომ ნახევარიდან ერთ მრთელად
იქცეს. მადლობა, რომ გატეხილი გამამრთელე.
და თუმცა ასე დარწმუნებით ლაპარაკობდა იოანე, მაინც აირია ყველაფერი და ისევ მოვიდა
ქაოსი. დღეები ითვლიდა განშორებას და არა ერთად ყოფნის ბედნიერ წუთებს.
ყველამ ერთად გააცილა ეკატერინე. იმასაც ყველა ხედავდა, რომ ჯაყელი მხოლოდ იმ ერთს
ელოდებოდა დაუღალავად, რომელიც არ გამოჩნდა და არ დაუშალა ამერიკაში გაფრენა.
მხოლოდ გეგა მივიდა აეროპორტში მეგობრის სანახავად. ქურთუკის ჯიბიდან თეთრი
კონვერთი ამოიღო და კატოს გაუწოდა.
-თქვენს ქორწილამდე რამდენიმე დღით ადრე იყო ჩემთან. ეს წერილი მომცა და მითხრა,
კატერინას მხოლოდ მაშინ მიეცი, თუ მე რამე მომივა, ის კი როგორმე შეიტყობს
სიმართლესო. ემზადებოდა ამისთვისაც... იმ დასასრულისთვის, რომელიც მიიღო.
ბოლო წამი იყო ესკალატორზე ყოფნის და თითქოს თვალიც მოკრა ანდრეას, რომელსაც
ქურთუკში ჩაეწყო ხელები და მისკენ მიეშვირა იმედითა და სევდით აღსავსე მზერა.
ჩანთებსაც დასტაცა ხელი და მისკენ გაქცევა იფიქრა, მაგრამ ფეხები დაება და ადგილიდან
შეტოკებაც ვერ შეძლო.
ამერიკაში უნდა წასულიყო, რომ ეხატა. ეხატა ის და იმაზე, რაც აღარ გააჩნდა და აღარ იყო
მისი.
„ ძვირფასო კატერინა,
თუ შენ ამ წერილს კითხულობ, ესეიგი ის მოხდა, რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა,
თბილისში ჩამოსვლის დღიდან. ცოდვებმა მეც მიწიეს და შენგან დამაშორეს.
მაპატიე, კატერინა. გთხოვ, როგორმე შეძელი და მაპატიე ჩემი სულმდაბლობა. იცი, როგორ
მინდოდა შენთვის ყველაფრის მოყოლა? - მაგრამ ვერ შევძელი. ვერ შევძელი შენი საოცრად
ღრმა და მეტყველი თვალების იმედგაცრუების თავშესაფრად ქცევა. მთელი ცხოვრება
ვცდილობდი, შენი თანასწორი და ღირსეული ვყოფილიყავი, ჩემი სამარცხვინო წარსული კი
ყველაფერს გააქარწყლებდა.
შენამდე გადადგმული თითოეული ნაბიჯი იყო ბინძური. შენ მასწავლე სუფთად ცხოვრება
და ადამიანად ყოფნა. შენ მასწავლე სიყვარული, ნდობა და ბედნიერება. ყოველთვის
გავურბოდი ჩემი ცხოვრების მთავარ სინამდვილეს - მე ერთი მშიშარა არარაობა ვიყავი! შენმა
სიყვარულმა დამაჯერა, რომ მეც შემეძლო ვყოფილიყავი უკეთესი. გთხოვ, არასდროს
იფიქრო, რომ შენთან ვთამაშობდი. იქნებ ასეც იყო, მაგრამ არც მე მინდა ამის დაჯერება და
ნურც შენ დაიჯერებ. მიყვარდი. იმაზე უფრო ძლიერ, ვიდრე წარმოგიდგენია. ამიტომაც იყო,
რომ წარსულის დავიწყება და შენთვის სრულიად სხვა ადამიანის დაბადება გადავწყვიტე.
შენ ის ქალი ხარ, რომელმაც სიძლიერე მასწავლა; ის ქალი ხარ, რომელიც ყოველთვის
მაოცებდა თავისი ხასიათით. ხანდახან, მეშინოდა კიდეც შენი. ყოველთვის ვიცოდი, რომ მე
არც შენი შესაფერისი ვიყავი და არც შენი ტოლი, მაგრამ ვერ მოგეშვი და თავს იმ ზღაპარში
ცხოვრების უფლება მივეცი, რომელსაც შენი სიყვარული ერქვა.
წარსულის მარწუხები არასდროს ეშვებიან ადამიანს, კატერინა. ის, რაც დამემართა, მხოლოდ
ჩემი მხდალი ცხოვრების ნაყოფია. ვიცი, რომ ვერასდროს მაპატიებ შენთვის ტკივილის
მოყენებას და უფრო მეტად იმედგაცურებას, მაგრამ მე მაინც უნდა შეგევედრო, გემუდარო
და გეხვეწო - არ შემიძულო.
კატერინა - არც ვიცი ამ სახელის დაძახების უფლება კიდევ მაქვს თუ არა. მაგრამ ახლა, როცა
ამ წერილით სრულ სიმართლეს გეუბნები, კიდევ ერთი უნდა იცოდე ჩემ შესახებ.
-ეკატერინე... ეკატერინე სახიფათოდ ლამაზი ქალია, ჩემო ძმაო. - ცინიკური ხმა ჰქონდა
მეორეს.
შენში ის მიყვარდა, რაც ჩემში არც არასდროს იყო და ვერც გავაჩინე. ხანდახან, ისე ძლიერად
მინდოდა ჩაგხუტებოდი, რომ ეგ სიძლიერე შენთვის ამომეცალა და მიმესაკუთრებინა...
კატერინა, ჩემო კატერინა, ჩემო ერთადერთო, ჩემო სიყვარულო, იმედი მაქვს, იპოვნი იმ
ერთადერთსა და ღირსეულს, რომელიც სათანადო პარტნიორობას გაგიწევს, გვერდს ამაყად
გაგიმაგრებს და არასდროს შეეშინდება შენი შინაგანი ქარიშხლის.
მაპატიე, გევედრები,
იქნებ ოდესმე ჩემს გაყინულ საფლავს ისევ დააკრა ერთი ცალი მეწამულისფერი ვარდი.
ყველაზე ძლიერო ქალო, ყველაზე საოცარო
- კატერინა“
რაღა დარჩება?!“
-რა?!
დ-ა-ს-ა-ს-რ-უ-ლ-ი!!!
27/04/17
4LOVE.GE