Professional Documents
Culture Documents
პირველი თავი
- ყავას გამიკეთებ?
- ანუ არა?
ნინაჩკამ ბუზღუნი დაიწყო, მაგრამ უკვე აღარ ვუსმენდი. ცალ ხელში ყავა
მეჭირა, მეორეში - ფურცლები, ფანჯრის რაფაზე ვიჯექი და მთელი ღამის ნამუშევარს
ვკითხულობდი.
***
- რატომ ვითომ?
- რისთვის?
- რა?!
***
- როგორ გაიგო?! საიდან... ეს ხომ... არავინ იცოდა! არავინ... ჩემი დღიურის გარდა! -
ბღაოდა ლოლა. მე კი საპირფარეშოს ერთ - ერთ განყოფილებაში ჩაკეტილი, კართან
ვიდექი და ყურს ვუდგებდი. ღრიჭოდან ნიჟარაძის სახეზე აზელილი მაკიაჟი და მისი
ჩაშავებული თვალები ჩანდა. საკუთარ თავს არ ჰგავდა. რაღაც მომენტში არც კი
მჯეროდა, რომ ამ დღეში მე ჩავაგდე.
- ნატა...
- ბევრი ხალხია?
- არა, მაგრამ სულ ფორმაში უნდა იყო. რას ელოდები, წითელ პარასკევს?! ამოიღე
კოსმეტიკა. გინდა ჩემი - გათხოვო?
- ვნახე...
- კი... მაგრამ ნამდვილად არავისი საქმე არ არის ვისთან წევხარ და რას აკეთებ, ეს შენი
პირადი ცხოვრებაა! ათასობით ქალი იკეთებს აბორტს. შენ ერთადერთი არ ხარ.
- ზურას რეპუტაცია შეელახა.
- არც კი იცოდა...
- არ გითქვამს?!
- ის ბავშვი... ზედმეტი ტვირთი იყო ჩვენთვის. მზად არ ვარ სხვაზე ვიზრუნო. ზურა
ხომ მითუმეტეს! თავისი ცხოვრება აქვს, ოცნებებს მისდევს... რაც შეეხება დღიურს,
ჩავთვალე, რომ მას ვერავინ ნახავდა.
- ვიცი... მაგრამ შენთან ვარ. გაიხსენე რას ვიძახი ხოლმე, გამოუვალი მდგომარეობები
არ არსებობს.
მეორე თავი
-ხამები! ხვალ ერთიც და მეორეც სხვასთან ერთად ამოიტუზება აქ! - ვთქვი მათ
გასაგონად. გგონიათ შერცხვათ? ნწ. ვიცოდი, იაკობმა იმწუთასვე შემამჩნია მაგრამ არ
მომრიდებია. ყველა და ყველაფერი ფეხებზე ეკიდა. ასეთ ტიპებს ყ*ეზე აყოლილს
დამსახურებულად ეძახიან. სახე ზიზღით დამემანჭა. არ მესმოდა, როგორ
შეიძლებოდა ,,მეზასავა“ მამაკაცთან, რომელიც არ მიყვარდა... ან რატომ უნდა მიმეცა
ვიღაცისთვის უფლება, თოჯინასავით მომქცეოდა?!
ერეკლემ დერეფანი დაზვერა. როცა დარწმუნდა, რომ მარტო იყო, მის უკან
მდგარ ქალს ანიშნა გამოდიო. ჩემს გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა ინგლისურის
ლექტორი, მადონა გელოვანი, რომ დავინახე.
- რაო, გაკომპლექსებ?
- აქ ხომ არავინაა?!
- არ გამოვა.
- არ ვიცი...
***
ერეკლე არო: შეჩემა, რა გიქნა იმ ბოზმა, როგორ გაგიბაზრა აბორტის ამბავი, ა?!
ლოლა: რა გინდა ერეკლე? ტრ*კი დააყენე! შენ რომ არ დამიმატო, ისე სადარდებელი
არ მაქვს?
ერეკლე არო: ჩვენი მგზნებარე ღამის მერე, შენზე გული შემტკივა. აბა უნდა მეკიდო?
ისე ხომ არ გავიმეოროთ?
ლოლა: ეგ შეცდომა იყო. მოკეტე და ვაფშე ნუ იხსენებ. დიდი იმედი მაქვს არავისთან
წამოგიყრანტალებია. სექსით ბლატაობა რატომ გევასებათ ამ ბიჭებს?
ერეკლე არო: რავი... კაი ქენი რო მოიშორე, თორე საშინელი მამა ვიქნებოდი.
***
მინდოდა მეკითხა:
- რატომ ხართ ასეთი შეღონებული? იცით, რომ ხშირად წარბების შეკვრა ნაოჭებს
აჩენს? ნაოჭები... მე არ მიყვარს ნაოჭები... საერთოდაც, მინდა გვიან გამიჩნდეს. -
მადლობა ღმერთს, ხშირ შემთხვევაში ენას კბილს ვაჭერდი.
- თქვენი სახელი?
- დიახ.
***
***
მესამე თავი
- მაჩუქებ ამ ფოტოს?
მისმა გამაკვირვა შეკითხვამ.
- მაჩუქებ - მეთქი?
***
- კი.
- ზუსტად იცი?
- ჩადი და გადაამოწმე.
- უხერხული არ იქნება?
- ცხრის ნახევარი.
- ერთი პირობით... - გაუღიმია მას. - მაშინ უნდა შეასრულო როლი, რომელიც შენს
ცხოვრებას შეცვლის.
***
- დიახ.
- რა უცნაურია, ჩემ თვალწინ იზრდებოდი და არასდროს ამოსულხარ ჩემს სახლში...
ნაზის გაეცინა.
- და რა არის სიყვარული?
- არ ვიცი.
***
***
- გუშინწინ კლუბში რუსი გოგო გავ*იმე! - თქვა იაკობმა, რომელსაც მაისურის გახდა
შემოსვლამდე მოესწო. - აჰ! - დაიკვნესა. - არ მეგონა მსგავსი სიამოვნება თუ
არსებობდა... რამდენ ქალთან ვყოფილვარ მაგრამ რუსი სულ სხვაა!
- გაიგეთ-მეთქი, ვირიშვილებო?!
- არაფერს.
- წამოეთრიე! არაფრის კეთება მერე გააგრძელე! - მწვრთნელმა ანდროს ხელი
ფინიასავით სტაცა და დერეფანში გააბუნძულა.
- ენა გააჩუმე!
***
- ანდრია...- ყურებში საკუთარი ხმა ჩამესმა. ჩემს ბგერებს წყლის წვეთების შხაპუნი
ერთვოდა. ორთქლმა გამაბრუასავით. ნატალის მოღალატე შეყვარებულის წინ
გავშეშდი. იმ წუთას მახარაძე არ იყო ქარაფშუტა ბიჭი, რომელმაც ბურთი თავში
გამარტყა და ხალხში ჩემი დამცირება სცადა; არც ირონიითა და ცინიზმით სავსე
სტუდენტი იყო, რომელმაც თავისი ფოტო ამახია და დამცინა, როგორც მასზე
ცალმხრივად შეყვარებულ მერვეკლასელს; ის იყო მსოფლიოში ყველაზე
სექსუალური და მიმზიდველი მამაკაცი, ვინც კი ოდესმე მენახა. თვალს ვერ
ვწყვეტდი. გათიშულ გონებაზე ინსტინტქები გაბატონებულიყვნენ:
-შეეხე... შეეხე...
- აქ საიდან გაჩნდი?
- არ არის საჭირო.
- იპოვე?
- დიახ... დიახ...
***
- რა თქმა უნდა. ღალატს ერთი საშინელი თვისება აქვს, ადრე თუ გვიან აუცილებლად
გიბაზრდება.
მეოთხე თავი
- ცუდად გამოვიყურები?
- დიახ, მიბრძანდი.
- მახარაძე!
- რამდენს ბედავ?!
- რა მოხდა?
- პასტა გაქვს?
- წერს?
- თან კარგად.
- მადლობა.
კულტურულად ამახია.
მეხუთე თავი
დიანა არც უშნო იყო, არც ლამაზი. თხელი, სწორი ჩალისფერი თმა და შავი
თვალები ჰქონდა. აუდიტორიაში იქამდე ვერ შენიშნავდით სანამ ლექტორი
პირადად მას არ მიმართავდა ან თავის აზრს არ გამოხატავდა, ეს კი იშვიათად
ხდებოდა. პირველ კურსზე ერთ მერხზე მოვხვდით. ვამჩნევდი, რომ ლექციებზე
ხშირად ეძინებოდა, ამიტომ ყოველთვის უკანა რიგში ჯდომა ერჩია. წარმოდგენაც არ
მქონდა ზარმაცი იყო თუ უბრალოდ სამსახურში ძალიან იღლებოდა. როგორც
გავიგე, ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე შემთხვევით მოხვდა. პროფესია არჩეული არ
ჰქონდა, უბრალოდ ქალაქში ჩამოსვლა სურდა. სოფელს თავი დააღწია, გაჭირვებას -
ვერა. დედ - მამა და უმცროსი ძმა შიმშილით რომ არ დახოცილიყვნენ, შინ ფულის
გაგზავნა უწევდა. სტუდენტურ საცხოვრებელში ცხოვრობდა და სწავლის ფულსაც
თავად იხდიდა, რადგან მისაღებ გამოცდებზე მაღალი ქულები ვერ აიღო და
სახელმწიფო დაფინანსებაც ვერ მოიპოვა. გასაკვირი იყო, რომ ამ ნეპოტიზმით
მოწამლულ ქვეყანაში სამსახური იშოვა.
ვიმეცადინე თუ არა ტანსაცმელები ლოგინზე დავალაგე. მთელი სხეულით
ვგრძნობდი, რომ ამ ღამით რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი მოხდებოდა, ამიტომ
მინდოდა ლამაზად ვყოფილიყავი. განწყობის თეორიაზე გსმენიათ? თუ დიმიტრი
უზნაძეს დავუჯერებთ, მოლოდინები მართლდება. თუ თქვენ დარწმუნებული ხართ,
რომ ხვალინდელი დღე წარმატებით ჩაივლის, ბედი აუცილებლად გაგიღიმებთ.
რამდენჯერმე გამოვიცვალე. სარკესთან იმდენხანს ვიტრიალე, თავბრუ დამეხვა.
შეიძლება ქერა პარიკი იმიტომ ავარჩიე, რომ სტერეოტიპულად კაცებს ქერები უფრო
მოსწონთ. ტანზე მომდგარი, მოკლე, წითელი კაბა ჩავიცვი. ლიფში სილიკონები
ჩავიდე. აბა ძუძუ მე არ დამამალა ბუნებამ... სამაგიეროდ მშვენიერი ტრაკი მაქვს და
ფეხებსაც არაუშავს. მაკიაჟი, როგორც ყოველთვის, ნაზიმ გამიკეთა. სარკეში
ჩავიხედე და საკუთარი თავით მოვიხიბლე. ჩემნაირი ,,ფოთეითოების“ ცხოვრებაშიც
ხდება თურმე ,,კონკიას ღამეები,“ როცა ცოტა ხნით შენს თავს ემშვიდობები და ვიღაც
უკეთესი ტიპშა ხდები.
- რა მშვენიერი ხარ!- ნაზი აღფრთოვანებული მიყურებდა.
- ნუ აზვიადებ...
- რას ამბობ, თვალისმომჭრელად გამოიყურები! შენი ქუჩაში მარტო გაშვება,
მითუმეტეს ღამით, საშიშია! გამვლელ ტაქსს არ გაყვე. გადარეკე და გამოიძახე.
- დედაჩემივით ლაპარაკობ. - გამეღიმა.
- ჯერ ერთი, მე და ნინა თითქმის ტოლები ვართ, მერე მეორე, დედაშენი ჭკვიანი
ქალია. მოიცა, გამოვიცნობ, ბიჭს უნდა შეხვდე?
- თითქმის. მთლად პაემანი არ არის... უფრო საისამოვნო ,,შემთხვევითობა.“ არც კი
იცის, რომ კლუბში ერთმანეთს გადავეყრებით.
- შე ეშმაკუნა გოგო! ალბათ ძალიან სიმპათიურია, რადგან ასეთი მონდომებული
ხარ...
- უნივერსიტეტში ყველაზე მიმზიდველი ტიპია.
- მასეთებს რთულად გააკვირვებ... ზოგადად ,,თავში ავარდნილი“ ბიჭების გულის
მოგება რთულია... რთული, მაგრამ არა შეუძლებელი. დაანახე რომ განსაკუთრებული
ხარ, მაგრამ ძალიან ახლოსაც არ მოუშვა და ინტერესი გააგიჟებს.
- სიმართლე გითხრა, მის ,,გამოსაჭერად“ არ მივდივარ. სხვა საქმე მაქვს...
- ვატყობ, რომ საიდუმლოა. იქნებ ოდესმე მომიყვე კიდეც.
- აუცილებლად.
ნაზიმ კიდევ ერთხელ შემათვალიერა.
- მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელით ხშირად დადიხარ?
- ერთადერთხელ მეცვა, ისიც ბანკეტზე. ფეხები ისე მატკინა ფეხშიშველა წავედი
სახლში.
- მაშინ წინ რთული ღამე გელოდება, ძვირფასო. სხვათაშორის მაღალქსულიანი
ფეხსაცმლით სიარული კაცთან ურთიერთობას ჰგავს. გაუსაძლისად რომ აგვატკივებს
ტერფებს, ერთი სული გვაქვს გავიხადოთ და ვფიქრობთ, რომ აღარასდროს
ჩავიცვამთ, მაგრამ მეორე დღესვე იგივეს ვიმეორებთ.
ლიფტი გაფუჭებული დამხვდა, ეზომდე ძლივს ჩავაღწიე. ერთხელ ფეხი
გადამიბრუნდა და მოაჯირი რომ არა, ახალდაგებულ კაფელს გემრიელად
დავასკდებოდი. ტაქსი ბინასთან დამხვდა. მძღოლი მაქსიმუმ ოცდახუთი წლის
იქნებოდა. მივესალმე და ღიმილით მოვკალათდი სავარძელში. მთელი გზა ჩემთან
საუბარს ცდილობდა, მაგრამ ყურსასმენები მეკეთა და თავს ვიკატუნებდი, ვითომ არ
მესმოდა.
კლუბის წინ გრძელი რიგი დამხვდა. ერთი შეხედვით იფიქრდებდით
,,ბომჟები“ უფასო სადილის ელოდებიანო. გოგოებს თავი გადაეპარსათ, ზოგს კარე
ცისარტყელის ფერებში შეეღება, ყველაზე მეტად მაინც ცისფერთმიანი თინეიჯერი
მომეწონა. თვალებიც ზღვისფერი ჰქონდა და რაღაცნაირად უხდებოდა. ბიჭებს
კიკინები და საყურეები ეკეთათ. ზოგს სახეზე ტატუ დაეხატა, სხვებს კისერზე და
კიდურებზე. რამდენიმე ტრანსექსუალმა ამრეზით შემომხედა. ერთ - ერთს დაცვამ
შენობაში შეშვებაზე უარი უთხრა. მე Face კონტროლი უპრობლემოდ გავიარე.
მომაძახეს ამ პუტანკას უშვებთ და ჩვენ გარეთ გტოვებთო? მომენტი როცა
სექსმუშაკები ბოზს გეძახის... როგორ არ უნდა გაგეცინოს? სიმართლე გითხრათ, ჯერ
ცოტა გავღიზიანდი, რადგან ვერ გავიგე რას მერჩოდნენ, მერე კი მივხვდი, რომ
ტრანსების აგრესია ჩვენი მძიმე მენტალობის ბრალია. ყველაში პოტენციურ მტერს
ხედავენ. გარდერობთან შეზარხოშებული ტიპები გამეარშიყნენ. რა მომაძახეს ვერ
გავარჩიე, რადგან პალტო ჩავაბარე თუ არა, გავეცალე იქაურობას. თავს დაუცველად
და უცხოდ ვგრძნობდი. უხერხულად ვიყურებოდი აქეთ - იქით და ხშირად კაბას
ქვემოთ ვექაჩებოდი. პირადი გამოცდილებით გეტყვით, თუ ტანსაცმელში თავს
არაკომფორტულად გრძნობთ, უბრალოდ არ ჩაიცვათ! დარბაზში შესულმა მხოლოდ
ის გავარჩიე, რომ მაღალი ჭერი ჰქონდა და კედლები ნეონით იყო მოხატული. მუსიკა
ჭურჭლის ბრახუნს ჰგავდა. ხუთ წუთში თავი ამტკივდა. გულწრფელად მიკვირდა
ასეთ ადგილებში სიარულით ხალხი სიამოვნებას როგორ იღებს - მეთქი. სიგარეტის,
პლანისა და ალკოჰოლის სუნი ხელოვნურ ბოლში ირეოდა. მბრუნავ, ვერცხლისფერ
ბურთს გავუშტერე თვალი, მისი სხივები კედლიდან კედელზე, სილუეტიდან
სილუეტზე და ავეჯიდან ავეჯზე ხტოდა. დინამიკთან ახლოს ბიჭები ზასაობდნენ.
მოპირდაპირე მხარეს რაღაცას ეწეოდნენ, მგონი, ბიოს. ბარისკენ წავედი,
მოულოდნელად ვიღაცამ ზურგზე ხელი მომისვა და სიგარეტი შემომთავაზა.
შევიშმუშნე და უხერხულობის მოსახსნელად ერთი ღერი გამოვართვი. მერე რა რომ,
ჩვეულებრივ, არ ვეწეოდი?! ნაფაზსაც კი ვერ ვურტყამდი ნორმალურად. უცნობმა
სანთებელას ხელი ჩამოჰკრა და მის შუქზე შემათვალიერა. მგზნებარე თვალებით
მიყურებდა. უკეთესი იქნებოდა კაცებს სახეზე და შარვალზე მომენტალურად რომ
არ ეწერებოდეთ, შენთან სექსი მაგრად მინდაო. ხალში სწრაფად გავძვერი და ბარმენს
არყიანი რედბულის გაკეთება ვთხოვე.
- აქ პირველად გხედავ! - გვერდით საშუალო სიმაღლის, სუსტი აღნაგობის ბიჭი
მომიდგა.
- როგორც ჩანს, ხშირად დადიხარ ამ კლუბში. - მხოლოდ თავაზიანობის გამო
ვუპასუხე. ახლა რომ ვუფიქრდები, საინტერესოა თავაზიანობა მაინც და მაინც იმ
მომენტში რატომ არ მეკიდა.
- ყოველ პარასკევს და შაბათს. ერთ ივენთსაც არ ვმაზავ - ჯიბიდან ასლარიანი
ამოიღო და ლუდი მოითხოვა. - შენსასაც მე ვიხდი. - თვალი ჩამიკრა. - რა გქვია?
- რა... - ლამის წამომცდა რადა - მეთქი. - რა მქვია და... მანჩო. - რედბულისა და
არაყისთვის მადლობა გადავუხადე.
- მე ლაშა ვარ.
- ლაშა... - გავიმეორე, იმიტომ რომ სათქმელი სხვა არაფერი მქონდა. ბიჭმა სასმელზე
დამპატიჟა და ეგრევე ხომ არ მივატოვებდი? ტეხავდა.
- მანჩო, მთლად ქართველი არ უნდა იყო... ხო?
- რატომ?
- ძალიან ლამაზი ხარ. - ნეტავ, ოდესმე ქართველი კაცები ქართველ ქალებს
დააფასებდნენ, მეტი არაფერი მინდა - თქო, გავიფიქრე... არა, რა თქმა უნდა, სხვა
ბევრი რამ მინდოდა, მაგრამ... სიტყვის მასალად, უფრო სწორრად, ფიქრის მასალად
რა!
- დედაჩემი რუსია. მოსკოვიდან ახალი ჩამოსული ვარ.
- ხო? მაგარია. - ლაპარაკის გაგრძელება არ აცადეს. ძმაკაცმა მოაკითხა, წამო ერთად
დავბოლდეთო.
- ხომ ხედავ, დაკავებული ვარ. - თავით ჩემკენ ანიშნა. აი კლუბში რომ ბიჭს
დაბოლებას შესთავაზებენ და შენ გამო უარს იტყვის, ე.ი. მისი მხრიდან, მაგარ
პატივში ხარ.
- არა, წადი, ლაშა... მეც მეგობარს ველოდები. - ერთი სული მქონდა თავიდან
მომეშორებინა.
- მოიცა, მოიცა, რა წავიდე. - ხელი გადამხვია და მიმიხუტა. უსიამოვნოდ
დამბურძგლა. - ზუსტად ვიცი, შენ უფრო ხანგრძლივი კაიფი გაქვს... - ვერ მივხვდი
რა იგულისხმა. ვცადე დელიკატურად მომეშორებინა მისი ხელი.
- მოდი, პირდაპირ გკითხავ. მომცემ?
- რა? - სიცილი წამსკდა.
- რა გაცინებს? სერიოზულად გეკითხები. ხომ დაგალევინე?
- და მერე რა რომ დამალევინე? - ამას შ*გ ხომ არ აქვს - მეთქი, გავიფიქრე.
- აბა რუსეთიდან ვარ ჩამოსულიო?
- სისულელეებს მოეშვი და წადი, დაბოლდი, თუ ძმა ხარ! ეს სასმელიც გაიყოლე! -
ჭიქა ხელში შევაჩეჩე და სტრიპტიზიორებისკენ სწრაფი ნაბიჯით წავედი.
ზოგიერთს მკერდი მოშიშვლებული ჰქონდა და საცვლების ამარა ბოძზე
ტრიალებდა, სხვებს ტყავის ბოდეები ეცვათ და ცეკვავდნენ. უაზროდ ვუყურებდი
მათ, გონებაში ლაშასთან დიალოგს ფირივით ვახვევდი. თავს საშინლად ვგრძნობდი.
დავიჯერო მარტო იმიტომ რომ მოკლე კაბა მაცვია, ბოზს ვგავარ - მეთქი,
ვდარდობდი. ერთ-ერთი სტრიპტიზიორი შპაკატში გამომწვევად ჩაჯდა. უნებურად
სახეზე დავაკვირდი და იასამნისფერ პარიკში დიანა ამოვიცანი. გაოცებისგან ყბა
ჩამომივარდა. რამდენიმე ბიჭმა კისერზე ფულით მოფერება დაუწყო. ჩემი კურსელი
კეკლუცობდა და გამომწვევად იცინოდა. მერე ,,თვერქა“ დაიწყო. საჯდომს მართლაც
ოსტატურად იქნევდა. ვიღაცამ უკანალზე წამოარტყა. დიკამ ტუჩზე იკბინა.
ამაზრზენი დასანახი იყო. შტვენა და ტაშის კვრა ატყდა. ეს სი*ი აჟიოტაჟმა კიდევ
უფრო გაათამამა, სცენაზე ახტა, მოცეკვავეს უკნიდან ამოუდგა და ტრაკზე მიეხეთქა.
ეს სექსის უმახინჯესი იმიტაცია იყო. ძმაკაცებს ვითომ დაანახა ვჟ*მავო. ვიღაცები
ეძახდნენ შეუ*ეო. თვალებს ვერ ვუჯერებდი, ეს სტრიპტიზიორი ნამდვილად ქაჯაია
იყო! ერთი ,,გენიალური“ და ამავდროულად საშინელი აზრი მომივიდა თავში.
ალბათ მიხვდით... დიახ, დიანას მობილურით სწრაფად სურათები გადავუღე. რა
ვქნა, თავი ვერ შევიკავე... შეგიძლიათ შემიძულოთ!
- ანდრიამ ეს ყველაფერი იცის... შეიძლება უარესებსაც უშვება. - გავიფიქრე და
მოშორებით პუფში ჩავჯექი. იდეები აიფონში ჩავინიშნე. წერას რომ მოვრჩი
მხოლოდ მაშინ აღმოვაჩინე, რომ ჩემ გვერდით ვიღაც ქალი კაცს კალთაში ეჯდა და
მგზნებარე სექსით იყვნენ დაკავებულები. სასწრაფოდ მეორე ჭიქა არყიანი რედბული
დავითრიე და ჩემ პონტში ცეკვა ვცადე. რამდენჯერმე გამომიცეკვეს, მაგრამ არავინ
მომწონებია. წამდაუწუმ კარისკენ ვიხედებოდი, მოუთმენლად ველოდი მახარაძის
გამოჩენას და საათსაც ნერვიულად ვამოწმებდი. მაინტერესებდა სად იყო...
შეიძლებოდა საერთოდ არ გამოჩენილიყო? მეოთხე ჭიქის მერე ფეხები ამტკივდა და
გულის რევის შეგრძნებაც დამეუფლა. მაღალქუსლიანი რამ ჩამაცმევინა - მეთქი,
თავს ვტუქსავდი. საშინელებაა, როცა ადვილად თვრები! საპირფარეშოში არეული
ნაბიჯით შევედი. ყველა ,,კაბინა“ დაკავებული იყო. კვნესის და ტყლაშუნის ხმა ჯერ
მკაფიოდ მესმოდა, მერე ყურები დამეგუბა. შუანა კარზე მივაკაკუნე:
- შეგიძლიათ გამოხვიდეთ? ძალიან ცუდად ვარ, დედას ვფიცავარ!
-*ლეზე გვკიდია. გაა*ვი!!! - დამიყვირეს. იქვე ჩავიკეცე. თვალებში დამიბნელდა. ჩემი
რჩევა იქნება, კლუბში მარტო არასდროს წახვიდეთ ან თუ წახვალთ, სასმელს ნუ
მიასკდებით! საშინელი სურათები მიტრიალებდა თავში: ამ სიბინძურეში
გაშხლართული ვარ და ხალხი ლეშივით ზედ დამდის... ან, უარესი, ვიღაც ჩემი
უსუსრობით სარგებლობს და მაუპატიურებს.
- ოღონდ ეს არა... ოღონდ ეს არა... - ვიმეორებდი ხმამაღლა.
- მანჩო! - ჩემ წინ ლაშა ჩაიკუზა. - ცუდად ხარ?
- ძალიან ცუდად.
- აუ როგორ კანკალებ! რამე მოწიე?
-არა, არა, არა.. ა....რ.... ა.... ღადაობ?
- რამე ხომ არ ჩაგიყარეს?
- სხვი-სი... მო-წო...დე-ბუ..ლი არ-აფ-ერი...
- დაგილევია. - ჩემი სათქმელი დაამთავრა. - ეგ კარგია. - ლაშამ ცხვირსახოცი
დაასველა და ცივი ნაჭერი კისერზე მომადო, მერე სახზე წყალი შემასხა.
- სუფთა ჰაერზე უნდა გაგიყვანო. დამეყრდენი. - მან ხელი წელზე მომხვია. ერთი
შეხედვით სუსტი კი ჩანდა, მაგრამ სინამდვილეში საკმაოდ ღონიერი იყო. კლუბის
სახურავზე აღმოვჩნდი. ძველ სავარძელში ჩავჯექი და გრილი ჰაერი ღრმად
ჩავისუნთქე.
- შეეშინდა პატარა მანჩოს? - ლაშა გვერდით მომიჯდა და სახეზე მომეფერა. - უკეთ
ხარ?
- აჰამ. - ლაპარაკის თავი არ მქონდა.
- ჯიუტი რომ არ იყო, სულ ასე მოგივლიდი... - თმაზე ჩამომისვა ხელი.
- კარგი რა... - მადლიერების განცდა წუთში გამიქრა.
- ალბათ გცივა. - ზურგზე მომეფერა, მერე ჟაკეტი გაიძრო და მომახურა.
- ანდრია მალე ამომაკითხავს.
- ხო? არა და ბიჭთან ერთად არ დამინახიხარ. საპირფარეშოში გონიხარ და როგორ
მიხვდება, რომ სახურავზე ამოხვედი?
- შემაგვიანდა და ძებნას დამიწყებს.
- დაიკიდე რა ეგ ანდრიაა თუ ვინცაა... შეყვარებულია?
ფეხზე წამოვდექი. თავბრუ ჯერ კიდევ მეხვეოდა. ლაშამ ფეხზე ხელი
თავხედურად ჩამომისვა.
- აუ რა სასიამოვნო კანი გაქვს....
- ხელი გაწიე! - ვუყვირე.
ეს ვირი სწრაფად წამოდგა და დახურულ კარს მიმაჯახა.ზურგი და თავისქალა
მეტკინა. წამოვიყვირე რა ჯანდაბას აკეთებ - მეთქი.
- მაკოცე და გაგიშვებ. - თამამი ხმა ჰქონდა. თითქოს მეთამაშებოდა.
- შენ ხო არ გამ**ევდი? - ნერვები ამეშალა. - ეს ძალადობაა!
- მკიდია. - ლაშამ სახე დამიჭირა. ცდილობდა ტუჩებში ეკოცნა. ვწვდი და ძლიერად
მოვქაჩე. ახარხარდა. კედელს მომაშორა და ძირს დამაგდო. ქოთანს დავეჯახე,
წავაქციე და გავტეხე. მიწა მიმოიფანტა და ზედ დავეცი. კივილ - წივილი ავტეხე,
ხელ - ფეხს გიჟივით ვიქნევდი. ზემოდან დამაჯდა, პირში ცხვირსახოცი ჩამტენა.
ცალი ხელით მიჭერდა, მეორეთი საცვალი გამაძრო. ერთ - ერთი მტევანი
გავინთავისუფლე, ხელი გვერდზე გავწიე, იქვე მიგდებული ბუჩქის საჭრელი
მაკრატელი ავიღე და დაუფიქრებლად სახეში გავარტყი. როგორც იქნა, ლაშა
მოვიშორე. სახე გაეჭრა და სისხლი წამოუვიდა. ტკივილისგან დაიღმუვლა.
წამოდგომამდე მაკრატელი თავშიც ჩავარტი და გიჟივით გავიქეცი. კიბეებზე კი არ
ჩავრბოდი, მივფრინავდი, აი ისე სიზმრებში როგორც ხდება... ლაშას ფეხის ხმა
მესმოდა, მაგინებდა, მოკვლით მემუქრებოდა და გააფთრებული მომზდევდა. უკან
მიხედვის მეშინოდა. უცბად ფეხი დამიცდა, ყველაფერი ელვისებური სისწრაფით
ამოტრიალდა, ვიგრძენი რომ წამიერად მიწას ავცდი და
საფეხურებზემტკივნეულად ჩავგორდი. შემოსასვლელ კართან მძიმედ დავეშვი.
დაცვის ბიჭები ჩემკენ გამოიქცნენ, მაგრამ ვიღაცამ ყველას დაასწრო და ხელში
ამიყვანა.
- დამეხმარე... - ძლივს გასაგონად ამოვღერღე. გონებას ვკარგავდი, მაგრამ ,,ჩემი
სუპერმენის“ სასიამოვნო სურნელს მაინც ვგრძნობდი. ძალიან მეცნო ეს სუნი...
***
სიბნელიდან ამოვყვინთე. წარმოდგენა არ მქონდა სად ან ვისთან ერთად
ვიყავი. უცნაური იყო, მაგრამ მაინც მშვიდად ვგრძნობდი თავს. თითქოს უძრავად
ვიწექი, მაგრამ ჩემ წინ გაურკვეველი სურათები ერთმანეთს მაინც ენაცვლებოდა.
რამდენიმე წუთში ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა, დასჯილი ბავშვივით
თავჩაქინდრული ლამპიონები და მძინარე შენებობი გავარჩიე. ნელა წამოვიწიე და
მძღოლს გავხედე. ანდრომ სარკიდან შემათვალიერა. რაც უფრო ხშირად ვხვდებოდი
მის მზერას, მით უფრო მეტად მიზიდავდა მისი მონაცრისფრო თუ მოცისფრო
თვალები.
- გაიღვიძე?
- ვერ მოგატყუებ გემრიელად გამოვიძინე - მეთქი.
- როგორ ხარ?
- ვინმე გასაუპატიურებლად რომ გამოგკიდებოდა და სიჩქარეში კიბეებიდან
დაგორებულიყავი, როგორ იქნებოდი?
- წარმოდგენაც არ მინდა.
- თავი მტკივა. - შუბლზე ხელი მოვისვი.
- პახმელიაზე ხარ.
- არ დამილევია. - არ ვიცი რატომ მოვატყუე.
- მაშინ ექიმთან კონსულტაცია არ გაწყენდა. იქნებ ტვინის შერყევა გაქვს?
- შენი სიტყვები ძალიან მანუგეშებელია. ყველას ასე ამშვიდებ ხოლმე?
- ხო, ადამიანის ნუგეშისცემის ნიჭი მაქვს.
- მხოლოდ ამ ტალანტს ფლობ? კიდევ ენით ცხვირსაც ხომ არ იფხან ან სარკის გარეშე
საკუთარი ყურების დანახვა ხომ არ შეგიძლია?
ანდრიამ გულიანად გადაიხარხარა.
- მთლად შენსავით ვერ ვჭარტალებ, მაგრამ ამბობენ, რომ ლაპარაკი მეხერხება.
- რა ბანალური ხარ.
- ბანალური?
- ყველა კაცი ფიქრობს, რომ ქალები უაზროდ ტლიკინებენ.
- ყველა კაცს ნუ მადარებ.
- რატომ? შენ ძალიან განსხვავებული ხარ?
- დიახ, ვარ. რომ მიცნობდე...
- რომ გიცნობდე არაფერი შეიცვლებოდა. ყველა კაცი თვლის, რომ განსაკუთრებული
და სხვანაირია. პირველ რიგში, ზუსტად ამით გავხართ ერთმანეთს.
- სულ არ გეტყობა, რომ ცოტა ხნის წინ უგონოდ გაშხლართული იყავი კლუბის
შემოსასვლელში. ვხედავ, ამ ამბავმა მოგხოდა.
- ისეთი საზრიანი ბიჭი ხარ, შენი მშურს კიდეც.
- საზრიანი ვარ, რა ვარ აბა, ლამაზ გოგოს ხელი დავავლე და ვითომ დახმარების
მიზნით მანქანაში გამოვამწყვდიე. მისი ქუსლებდამტყდარი ფეხსაცმელი კი
გადავყარე. ფეხშიშველა ხომ არ გაიქცევა...
- ფეხშიშველა კი არა შიშველიც გაიქცევა თუ დასჭირდა.
- ოდესმე გიცდია? - ჩაიღიმა. - რა დასანახი იქნებოდი...
- ჩუმად მაინც იოცნებე. - თავი მრავლისმთქმელად გავაქნიე. - ცოტათი გარყვნილი,
ნუგეშისმცემელი, საზრიანი... ღმერთო ჩემო, მგონი, ოცნების კაცი ვიპოვე. -
პათეტიკური ხმა მქონდა. - ოჯახის შექმნაზე გიფიქრია?
- გული არ გაიტეხო, მაგრამ უარი უნდა გითხრა. არაფერი პირადული, უბრალოდ
უსამართლობაა სხვა გოგონებს, რომლებიც წლებია მელოდებიან, იმედი გავუცრუო
და შენთან გამოვიქცე.
- გულისხმიერება და სამართლიანობის შეგრძნებაც ამას ჰქვია! ჩამინამიოკე
პოპულარული ვარო?
- ამ წინადადებიდან მხოლოდ ეგ გაიგე?
- კიდევ ის რომ ქმრობაზე უარს მეუბნები.
- შეყვარებული მყავს.
- კარგია.
- რთულია.
- ეჭვიც არ მეპარება. ალბათ საათობით აწყობ გეგმებს, როგორ უღალატო ისე, რომ
შეგრჩეს.
- ამას რატომ მეუბნები? მოღალატეს ვგავარ?
- ყველა კაცი გულის სიღრმეში მოღალატეა.
- რა სექსიზმია.... სქესიზმი... თუ როგორცაა რა! მოღალატე ქალები არ გინახავს?
- ქალები არ ღალატობენ საყვარელ კაცებს. კაცები კი ამბობთ, რომ შეგიძლიათ
გიყვარდეთ ერთი და იწვეთ ათთან.
- ნუ...
- რა ნუ?
- ეგეც ინდივიდუალურია რა.
- გულწრფელად თქვი, ხომ ღალატობ შეყვარებულს?
- გააჩნია ღალატი რა არის.
- რად უნდა ამას ბევრი ფილოსოფია? ღალატი ღალატია.
მანქანაში სიჩუმე ჩამოწვა. ანდრია ალბათ ჩემს სიტყვებზე ფიქრობდა. ფიქრი
კარგია, გონებას ავარჯიშებს, ხანგრძლივმა პროცესმა შეიძლება თავი აგატკიოთ (ეგ
გვერდითი ეფექტია), მაგრამ მაინც სცადეთ.
- მინერალურ წყალს დალევ? - მალევე დაძაბულობის განმუხტვა სცადა.
- დიდი სიამოვნებით.- ბოთლი უკან გადმოაგდო. თავი დროულად რომ არ გამეწია,
პირდაპირ შუბლში მომხვდებოდა. აშკარად გათვალული ვარ. გიშრის ტარება უნდა
დავიწყო. თუ მიშველა, ხო კაი... თუ არა და... მე ისეთი გამწარებული ვარ,
გამორიცხული არ არის ჩავთვალო ჯადო მაქვს და უნდა მოვიხსნა - მეთქი (სასაცილო
იქნება მკითხავი თუ მეტყვის ჯადო კი არა უბედურ ვარსკვლავზე ხარ დაბადებული
და არაფერი გეშველებაო).
- სად მივდივართ?
- რა დროულად იკითხე. - ჩაიცინა.
- სად მივდივართ - მეთქი? რა მნიშვნელობა აქვს დროულად ვიკითხე თუ გვიან?
- ჩემს სახლში.
- ვახ... რა სტუმართმოყვარე ხარ. - უკეთესს რას ინატრებდა ,,გოგონა მაღალ
ქუსლებზე?“ ამ იდეის გაპროტესტება წამითაც არ მიფიქრია. - სად ცხოვრობ?
- პატარა, ნაქირავებ ბინაში. პენტჰაუსს თუ ელოდებოდი, იმედი გაგიცრუვდება.
- მანქანასა და ბენზინში რომ ყრი ფულს, არ ჯობია თანხა დააგროვო და ბინა იყიდო
ან დაიგირაო?
- ავტომობილი გაზზეა. არც ისე ბევრი მეხარჯება შენ რომ გგონია. პრაქტიკულია და
მჭირდება. შეუძლებელია იმუშაო, ისწავლო და წვრილ - წვრილი საქმეები მოაგვარო,
როცა საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მოძრაობ, მითუმეტეს ჩვენს ქვეყანაში.
მომშივდა და წავიხემსოთ?
- ამ შუა ღამეს? სპორტსმენი მაინც არ იყო...
- რაო, რა თქვი?
- რა ვთქვი? - ენა წინ რომ გაგისწრებს ადამიანს, ადრე თუ გვიან დაიღუპები.
- შენ რა იცი, რომ მე სპორტსმენი ვარ? ზუსტად მახსოვს, არ მითქვამს. - მობრუნდა და
ეჭვისთვალით შემათვალიერა. თითქოს ცდილობდა გაეხსენებინა სხვაგან ნანახი
ვყავდი თუ არა.
- წინ გაიხედე, რამეს არ შევასკდეთ. - თავზე ხელი მოვკიდე და ძალით
გავაბრუნებინე. - კაი რა. ყოველი მეორე სიმპათიური ბიჭი ან სპორტსმენია, ან
მოდელი.
- შენც ფიქრობ რომ სიმპათიური ვარ? - თვითკმაყოფილი იდიოტის მიმიკამ ეჭვი
სახიდან უკვალოდ წაუშალა.
- არაგიშავს.
გაიღიმა. ეს ღიმილი იმდენად დიდხანს დარჩა სახეზე, გეგონებოდათ
შეყვარებულიაო. სწრაფი კვების ობიექტთან გავჩერდით. ანდრომ ჰამბურგერი, ფრი
და გაზიანი სასმელი იყიდა. ერთი პაკეტი მე გადმომაწოდა, მეორე ფეხებშორის
ჩაიდო და უხერხულად დაიწყო ჭამა.
- დაგეხმარები. - ფრის ცალი ხელით ვაწვდიდი. მეორეთი ,,ჯანქ ფუდს“ თავად
შევექცეოდი.
- ისე რა გქვია?
- ანდრუშა.
საზურგეს მივაწექი და გულიანად ავხარხარდი. ლამის კოკა - კოლა გადავივლე.
- რა გაცინებს? - თავადაც ეცინებოდა. კისკისს განვაგრძობდი და შიგადაშიგ სახელ
,,ანდრუშას" ვიმეორებდი.
- არ ჩაბჟირდე.
- ანდრუშა! - საიდან მოიტანა? კურსელები, მეგობრები და ნაცნობები ანდრიას ან
მახარაძეს ეძახდნენ.
- შენ ალბათ უკეთესი სახელი გქვია.
- მანჩო.
- მანჩიტა...
- მანჩიტასი რა გითხრა და პანჩიტა კი იყო ერთ სერიალში. სახელწოდებას ვერ
ვიხსენებ. ბებიაჩემი უყურებდა... მოიცა, მგონი ,,ვნებათა ღელვაში“ ერქვა.
- ჩვენც ხომ არ გადავშვებულიყავით ვნებათა ღელვაში?
- გინდა ჩემი ხუანი გახდე და ჩემი რანჩოს საჯინიბოში ზვინზე... - გავჩერდი და ისევ
ავხარხარდი.
- ზვინის და საჯინიბოს გარეშეც გავალთ ფონს.
- აი ეს დამოკიდებულება არ მესმის.
- უფრო კონკრეტულად რა დამოკიდებულებაზეა ლაპარაკი?
- შეუ*ე, გაა*ვე, გამო*ღე, დაიძინე ან წადი.
- ლოგინზე ვარდის ფურცლები დაუყარე, ოთახი სურნელოვანი სანთლებით
გაუფრომე და ისე გა*მე, აი ეს დამოკიდებულება კი მე არ მესმის. რა ვქნა გავაჩერო
ფლორისტთან?
- ყველაზე ძვირიანი ვარდები წამოიღე.
- მომწონს, რომ იუმორში მიგებ.
- უი, იხუმრე?
- წინ გადმოძვერი თორემ კისერი მომეგრიხა.
შუქნიშანთან ავტომობილი შეაჩერა. დრო ვიხელთე და წინა სავარძელზე
გადავბობღდი. თან კაბას ქვემოთ ვექაჩებოდი, მაღლა რომ არ აწეულიყო. ანდრიას
თავი ისე ეჭირა თითქოს არ მიყურებდა.
-ერთგულების ეტალონი რომ არ ხარ გავარკვიეთ, კიდევ იცი რა მაინტერესებს?
- გისმენ.
- ყველა შემთხვევით გაცნობილ გოგონას სახლში მიათრევ?
- არა, ჩემი სახლის კარი მხოლოდ ნატასთვის არის ღია.
- ნატა შეყვარებულია, როგორც ვხვდები, ხო?
- ხო.
-და ძმაკაცები არ გყავს?
- მყავს.
-აბა სახლში არ უშვებ?
- ყველა ადამიანს სჭიდება ადგილი განმარტოებისთვის.
- მშობლები? დედმამიშვილები?
- ინტევიუს მართმევ? - მის ხმაში შეფარული გაღიზიანება ვიგრძენი. უნებურად
ავფორიაქდი. სიტყვა ,,ინტერვიუმ“ რაღაცნაირად გაიჟღერა... წამით ვიფიქრე, რომ
მახარაძე ოინს მიმიხვდა. ფანჯარა ჩამოვწიე. გრილი ჰაერი მეცა თუ არა, ვიგრძენი
რომ მთელი სახე მიხურდა.
- რა მოგივიდა?
- მგზავრობა მწყენს ხოლმე.
- გინდა გავჩერდეთ?
- ჯერ არა. თუ დამჭირდება გეტყვი, არ მომერიდება.
- მორცხვ გოგოს გავხარ-მეთქი არც მითქვამს.
მთელი გზა ხმა აღარ ამომიღია. ვფიქრობდი ხომ არ ვთხოვო ავტომობილი
გააჩეროს, ტაქსი დავიჭირო და სახლში წავიდე-მეთქი, მაგრამ ამ გონივრულ
გადაწყვეტილებას ჯიუტი გული ეწინააღმდეგებოდა.
***
- ლიფტი არ მუშაობს, უიღბლო ხარ, ანდრუშ. - ცოტათი დამცინავი ტონი მქონდა.
პირველ სართულზე ვიდექით. ზურგზე ვეჯექი, ფეხებს ბავშვივით ვაქანავებდი.
დუნდულები რომ არ გამომჩენოდა, მისი გრძელი ქურთუკი მეცვა (ჩემი პალტო
კლუბის გარდერობში დარჩა). მეზობლის ძაღლი გაუჩერებლად ყეფდა და კარს
ფხაჭნიდა. ერთი - ორჯერ მიეჯახა კიდეც.
- კარი რომ გაუღონ შეგვჭამს ალბათ.
- პატრონი რომ სახლში იყოს ხმას არ ამოიღებდა. ლეკვობიდან სცემდა და მისი
ეშინია.
- საცოდავი. ცხოველთა დაცვისა და გადარჩენის საზოგადოებას რატომ არ
უკავშირდები?
- მანჩო, ისედაც უამრავი პრობლემა მაქვს.
- რა გულგრილი ადამიანი ხარ. გრცხვენოდეს!
- კლუბში უნდა დამეტოვებინე და მაშინ ვიქნებოდი ყურადღებიანი, კეთილშობილი,
მზუნველი...
- საჯაროდ სამადლობელ პოსტს თუ მოგიძღვნი სოციალურ ქსელში ,,მოკეტავ“ და
ყელში არ ამომიყვან შენს ალტრუიზმს?
- თითქმის აუტანელი გოგო ხარ. დარწმუნებული ვარ შეყვარებული არ გყავს.
- ხო?
- შენ ვინ გაგიძლებს?!
- ამას დამიხედეთ?! - თავში წკლიპურტი მწარედ ჩავარტყი.
პირველი სართულის კედლები ფერადი ასოებითა და პოლიტიკოსების
კარიკატურებით გაეფორმებინათ. მომდევნო სართული - ფემინისტური
ილუსტრაციებით და ლოზუნგებით (მაგალითად: ,,მე არ ვარ ჭურჭლის სარეცხი
მანქანა!“ ან ,,ჩემი ადგილი მხოლოდ ,,კუხნაში“ არაა.“) არ ვიცი ქართველი ,,ვაჟკაცები“
ამ ამბავს როგორ ეგუებოდნენ, შეიძლება აქ მხოლოდ პროგრესული ტიპები
ცხოვრობდნენ. მესამეზე რელიგიური სატირა დამხვდა. მეოთხე სართული,
რომელზეც ანდრია ცხოვრობდა, ტექნოლოგიური საუკუნის უაზრო ყოფიერებას
ასახავდა.
- ასეთ ფერად სადარბაზოში პირველად მოვხვდი. ცხადია თუ სიზმარი?
- მართალია, ჩემნაირ მამაკაცს მხოლოდ სიზმარში თუ გაიცნობს ქალი!
- შენთვის უთქვამთ, რომ საკუთარ თავზე გადამეტბული წარმოდგენა გაქვს?
- მაგას ნარცისიზმი ჰქვია ხო?
- ზუსტად!
- ნეგატიურ შეფასებებს არ ვიმახსოვრებ. ასე რომ არ ვიცი, სორი.
- ვისი მოხატულია კედლები?
- ჩემი კარის მეზობელად და - ძმანი, ტყუპები ცხოვრობენ. ორივე მხატვარია.
- საინტერესოა. მეგობრობთ?
- ელენიკო ჩემზე უგუნოდაა შეყვარებული. სახლში რომ შევალთ ჩემს პორტრეტს
გაჩვენებ. - სიამაყით წარმოთქვა.
ანდრიას ერთოთახიანი ძალიან არეული იყო. ჩემი საძინებელი გამახსენდა.
ერთად რომ გვეცხოვრა ქაოსი ალბათ დიად არც შეგვაწუხებდა. წყვილიც ამას ჰქვია.
ჩემს ფიქრებზე გამეცინა.
- დამცინი, არა? - მაცივრიდან ლუდი გამოიღო და საწოლზე ჩამოჯდა.
- ხანდახან მაინც ალაგებ ამ ბუნაგს?
- ვსწავლობ, უნივერსიტეტის ფეხბურთის გუნდში ვთამაშობ და ორ ადგილას
ვმუშაობ... შენი აზრით დალაგების დრო მექნება? - მეორე ბოთლი მე გამომიწოდა.
- აბა დამლაგებელს ქირაობ თვეში ერთხელ? - დეტექტივივით დავაბიჯებდი ოთახში,
თითქმის ყველა ნივთი ხელში ავიღე და შევათვალიერე. თქვენ ასე ნუ მოიქცევით,
უზრდელობაა.
- შეყვარებული ამოდის და აწესრიგებს აქაურობას. სწორია, სუფთა ბუნაგია. ოდესმე
თუ ცოლს მოვიყვან, აუცილებლად კარგი მეოჯახე უნდა იყოს. მეც დავიღალე ამ
არეულობით. რა იყო შემოგზავნილი ხარ? - მკითხა როცა მისი მაგიდის უჯრა
გამოვაღე.
-ხო ,,ნასეტკა“ ვარ. ,,მენტებმა“ დამავალეს ანდრუშას სახლში მარიხუანა იპოვე და
ჩაუშვიო. - ლუდი მოვწრუპე.
- ლუდს შამპანიურივით რატომ სვამ?
- შამპანიური მეზიზღება. ლუდს კი ისე ვსვამ, როგორც მიხარია. - ნიშნის მოგებით
გავხედე.
- მეტიჩარა, ძალიან გაშინაურდი შენ, ხო? - გაიცინა. უცნაურია, მაგრამ ჩემმა
სითავხედემ ოდნავაც არ გააბრაზა.
- ხშირად შემოგიარო ხოლმე? - გავეფლირტავე.
- კი, ოღონდ ნატალის ნუ დაემთხვევი.
- სააბაზანოში ან აივანზე დამმალე ხოლმე.
- იქნებ ლოგინის ქვეშაც შეეტიო? - ანდრიას სიტყვებმა მადონას ამბავი გამახსენა.
- კატეგორიულ უარს ვამბობ! არავითარი სამალავი ლოგინის ქვეშ!
- რა იყო ცუდი მოგონებები გაგახსენდა? - ისევ გულიანად ახარხარდა. - მოდი,
კალთაში ჩამიჯექი, არ შეგჭამ. - დინჯი ხმა ჰქონდა. თავიც ისე ეჭირა თითქოს ჩემ
სიახლოვეს სრულ სიმშვიდეს გრძნობდა.
- კალთაში რატომ ჩაგიჯდე, მამაჩემი ხარ? - მის წინ დოინჯშემორტყმული ვიდექი.
- ნუ... თუ გინდა ,,მა“ დამიძახე.
- ავადმყოფი ხარ!
მახარაძემ სასმელი გადადო, ჩემკენ მსუბუქად გადმოიწია, ხელი ჩამკიდა და
საწოლისკენ წამიყვანა. გული ამიჩქარდა და ხელები გამიცივდა. ნერვიულობისას
ყოველთვის ასე მემართება.
- შეიძლება ბევრს უთქვამს მაგრამ... რაღაც უჩვეულოდ ნატიფი თითები გაქვს. -
ანდრიას ხმა გარინდულ ოთახში მაცდურად და სასიამოვნოდ ისმოდა. ჩემს მტევანს
კიდევ უფრო ძლიერად მოუჭირა ხელი. ჩვენი თითები ერთმანეთში აიბლანდა.
მეჩვენებოდა რომ ჩემს სულთან მოახლოებას ცდილობდა. ფეხები ოდნავ განზე
გაეწია, მის შუაში ვიდექი. მუხლებს თუ შეატყუპებდა, დამიჭერდა... მინდოდა
დროებით მაინც თავის სხეულში გამოვემწყვდიე. სუნთქვა გამიხშირდა. მთელი
სხეული ალმოდებულივით მეწვოდა. ზემოდან დავყურებდი. თმა ღია ოქროსფრად
უბზინავდა. ვინატრე, მის თეთრ შუბლზე მაკოცნინა - მეთქი. არც კი ვიცი რა ძალა
მაკავებდა. მოულოდნელად ოთახი ჩაბნელდა.
- შუქი წავიდა? მგონი 90-იანებში ვბრუნდებით... - წავიჩურჩულე.
- ცივი, საშიში, უიმედო, მაგრამ მაინც ძალიან რომანტიკული 90 - იანები. -
ჩურჩულითვე მიპასუხა. მახარაძემ ხელის გული ამომიბრუნა და მთვარის შუქზე ისე
დამაკვირდა თითქოს მკითხაობას აპირებდა. მერე ქვემოდან ამომხედა, წარბები
ოდნავ მაღლა აეზნიქა და შუბლი დაუნაოჭდა. თვალს არ ვაშორებდი. დუმილით
მელაპარაკებოდა, მაგრამ ვერაფერს ვიგებდი. ერთადერთი რამ ვიცოდი, რამდენად
აფსურდილიც არ უნდა ყოფილიყო, ეს ბიჭი მე მეკუთვნოდა! ანდრიამ ხელისგულზე
მაკოცა. რბილი ტუჩები ჰქონდა. თბილმა ჟრუანტელმა დამიარა. გულში რაღაც
აუხსნელი და თბილი ჩამეღვარა. ცრემლები მომდგა. წამით ჩვენ გარდა ყველაფერი
გაქრა.
- აღარასდროს... - სიტყვა გამიწყდა. - აღარასდროს მაკოცო ხელისგულზე.
- რატომ?
- იმიტომ, რომ ამ ჟესტით მეუბნები: ,,მე შენ მიყვარხარ!“
- და იქნებ... - კალთაში ჩამისვა. პირზე ხელი ავაფარე და წინადადება არ
დავასრულებინე.
- არ თქვა... ნუ გააუფასურებ სიტყვას. ერთი ღამით სიყვარული არ არსებობს. ეგ ერთი
ღამის ვნებაა. - ანდრიამ თავი კისერში ჩამიდო. ძარღვთან მის ცხელ სუნთქვას
ვგრძნობდი და ოდნავ მეღუტუნებოდა. დარწმუნებული ვიყავი, რომ არასდროს
დამავიწყდებოდა ეს მომენტი. მე და ანდრია ერთმანეთს დავღუპავთ-მეთქი,
გავიფიქრე. მახარაძემ მკლავები მთელ ტანზე მომხვია. მე კი ნელ-ნელა ჯერ ერთი
მერე - მეორე ყვრიმალი დავუკოცნე.
- როგორი სურნელი გაქვს იცი? თან მარწყვის... თან შოკოლადის... თან თბილი
ლოგინის... თან ზღვის... თან მთის სუფთა ჰაერის... თან ჩვილი ბავშვის... თან... თან.. -
ბუტბუტებდა და თავისკენ ისე მიზიდავდა, თითქოს სურდა ერთი სული და სხეული
გვქონოდა.
ჩემს დეკოლტეში ჩაყო ცხვირი და მკერდი ვარდის ფურცლებივით შეისუნთქა.
ნაზად და ფაფუკად ვეფერებოდი ცალი ხელით ლოყაზე, მეორეთი - ზურგზე.
ესმოდა რომ გული ამოვარდნაზე მქონდა. მოშიშვლებულ მკლავზე მომეალერსა.
თრთოლამ ამიტანა. ანდრომ კოცნა დამიწყო და კისრისკენ წამოიწია. უნებურად
თვალები დამეხუჭა. შენ, მკითხველო, ალბათ ფიქრობ, რომ სულელი ვარ...
დარწმუნებული ხარ, რომ სხვა ათას გოგოსაც ჩემსავით თავბრუს ახვევდა,
ეთამაშებოდა და მერე ერთჯერადი სალფეტკივით აგდებდა. მართალი ხარ, მაგრამ
მის სიახლოვეს არ შემეძლო ლოგიკურად მეაზროვნა... არ შემეძლო ავმდგარიყავი და
წავსულიყავი... არ შემეძლო მისი ქარიზმისთვის წინააღმდეგობა გამეწია. იდეალური
მატყუარა იყო. სიტყვები არ სჭირდებოდა, მხოლოდ მზერა... სათუთად მეპყრობოდა,
თავი განსაკუთრებულად მაგრძნობინა. ჩემი სიამაყე და შურისძიების სურვილი
სადღაც აორთქლდა. მახარაძე კისერს მოშორდა და თვალი გამისწორა. გრძელი
პლატინსიფერი წამწამები ჰქონდა, რომელსაც თითქმის არ ახამხამებდა. მეგონა
ოკეანის ფსკერისკენ მივექანებოდი, მაგრამ წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი არ
მქონდა. ზუსტად ვიცოდი, რომ მაკოცებდა... და... მაკოცა. ერთდროულად გული
გამიჩერდა და სუნთქვა შემეკრა. მთელი არსებით ანდროს ბაგებში შევიჭერი. იმ
წუთას მე მიყვარდა მახარაძე.... შეუძლებელი იყო არ მყვარებოდა, თუნდაც მხოლოდ
იმიტომ, რომ მას ვაჩუქე ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი, მისთვის - სულერთი, პირველი
კოცნა…
- შენ ყველაზე ლამაზი ქალი ხარ, ვინც კი ოდესმე მინახავს!
- შენ კი ყველაზე ნიჭიერი მატყუარა. - გავუღიმე.
გადავწყვიტე, რომ იმ ღამით ბედნიერი უნდა ვყოფილიყავი... ვერავინ და
ვერაფერი შემიშლიდა ხელს. ლოგინზე გადამაწვინა. მაშინღა მომაგონდა, რომ ლაშამ
გაუპატიურების მცდელობისას ტრუსიკი გამაძრო. ნეტავ, კლუბშივე შეამჩნია
ანდრომ რომ საცვლის გარეშე ვიყავი? მანქანაში ჩემი ჩასმისას მაინც დაინახავდა.
ძალიან შემრცხვა. სახეზე ხელები ავიფარე, შევიშმუშნე და გავერდზე გადავბრუნდი.
-რა მოხდა, მანჩო?
ლიფს თუ გამაძრობდა სილიკონები გადმოვარდებოდა. მაგას სჯობდა მიწა
შუაზე გამსკდარიყო და შიგ ჩავვარდნილიყავი. ცალი მხელი მკერდზე ავიფარე.
- სახლში რომ მომყავდი არც კი მიფიქრია სექსი გვექნებათქო.
- აბა შუქი რომ ჩაქვრა მაშინ გაიფიქრე?
- არა...
- აბა როცა მაკოცე?
- არა... არც ახლა ვფიქრობ. უბრალოდ მინდოდა მოგფერებოდი.
პირქვე გადამაბრუნა, კაბის ელვა გამიხსნა და ზურგზე ხელი ისე გადამისვა
თითქოს კლავიშებზე მელოდია დაუკრა, მერე კი დაიხარა და რამდენჯერმე მაკოცა.
- გრძნობ?
- კი...
- რას?
- შენს თი - თებს... - ხმა სიამოვნებისგან გამიწყდა.
- კიდევ?
- კოცნას...
- და?
მინდოდა მეპასუხა სიყვარულს - მეთქი, მაგრამ კარზე ისტერიკულმა ბრახუნმა
მილულული თვალები გამახელინა და ინსტინქტურად წამომახტუნა.
- ვინმეს ელოდები?
- ვინც არ უნდა იყოს გავაბრუნებ.
- საპირფარეშოში შევალ. - ტუალეტში ჩავიკეტე და კარს ყური მივადე. გავიგონე,
ანდრიამ დამშვიდებისთვის რამდენჯერმე ღრმად ამოისუნთქა.
- ასეთ დროს აქ რა გინდა, ნატი? - ვითომ არხეინად, გაოცებით და სიხარულით
იკითხა.
- ამდენხანს კარს რატომ არ მიღებდი? !
- საათს დახედე. მეძინა. არც დენია და რა მეკეთებინა?
- მობილურზე რომ გირეკავდი რატომ ,,მაიგნორებდი?"
- არ მესმოდა.
- დავიჯერო ერთხელაც არ დაგიხედავს ეკრანზე, გამოტოვებული ზარები რომ
გენახა?! ცოტა დამაჯერებელი ტყუილი მაინც მოიფიქრე.
- ნატა, მომისმინე, იმიტომ მიყვარხარ, რომ სხვა გოგონებივით ისტერიჩკა არ ხარ.
ჯერ არ მესმოდა, მერე დაჯდა, სალხში მოვედი და დენი არ იყო. როგორ დამეტენა?
- მოკლედ, თავის გასამართლებელი საბუთები არ გელევა.
- რა მოგივიდა შენ? ვინემ ენა ცუდად მოგიტანა თუ რა ხდება?
- სალაპარაკო მაქვს შენთან.
- ხვალ რომ ვილაპარაკოთ? მართლა დაღლილი ვარ. წამო, სახლში წაგიყვან.
- შენი აზრით სასწრაფო რომ არ ყოფილიყო შუა ღამეს ქალაქის მეორე ბოლოდან
გამოგაკითხავდი?
- კარგი. ჩემს საყვარელ ბარში წავიდეთ.
- მოიცა, შენთან არ მიშვებ?
- მაინც და მაინც ამ არეულ, ჩაბნელებულ ოთახში უნდა ვილაპარაკოთ?
- დიახაც!
- ხანდახან აუტანლად ჭირვეული ხარ.
- მასე თუ არის რატომ არ მშორდები?
- იმიტომ რომ არც მე ვარ უნაკლო. მოდი, უახლოეს მაღაზიაში სანთლები მაინც
ვიყიდოთ.
- კარგი.
- მანქანის გასაღებს ავიღებ და გამოვალ. - ანდრომ ნატალის ჯერ ლოყაზე აკოცა,
შემდეგ კი კარი ცხვირ წინ მიუხურა. საპირფარეშოდან გამოვედი. თავს საშინლად
ვგრძნობდი.
- წასვლისას კარი უბრალოდ მივხურო?
- არა, გასაღები შემოსასვლელში დევს, ჩაკეტე და ხალიჩის ქვეშ ამოდე, ოქეი?
- კარგი...
- ნომერს არ დამიტოვებ?
- დავფიქრდები... - მახარაძე მომიახლოვდა, ჩემი მტევანი თავისაში მოიქცია და
ხელის გულზე მაკოცა. მინდოდა მისთვის სახეში გემრიელი სილა გამეწნა. ორპირი!
ნაგავი!
- ხელის გულზე ჩემ გარდა არავის აკოცნინო. - ყურში ჩამჩურჩულა და გაიპარა.