Offertory Reading 2021

DIVINE WORSHIP OFFERTORY – 2021
PANIMULA
Habang papalapit tayo sa pgtatapos ng taon, akin kayong inaanyayahan na pansamantalang

tumigil at magbulaybulay sa mga pangunahing isyu ng buhay. Mula sa malawakang pananaw,
para sa marami sa atin, ang taong 2020 ay matatala sa kasaysayan bilang isang nakasisindak at
nakaaantala na taon. Ginulat tayo ng mga pangyayari, kahit na tayo ay maasikaso at mapag-
abang sa mga nalalahad na mga maka-Bibliyang propesiya. Isang makabuluhang dami ng
enerhiya ang pinakilos upang tayo ay umangkop sa mga bagong katotohanan ng buhay upang
mailapat tayo sa isang protektadong paraan. Labis at sobra para sa isang taon! Ang pagsalunga
natin sa isang ganitong ipoipo ay may kapasidad na ilayo tayo mula sa ating sinepete, angkla o
sagisag ng pag-asa. Isang ispirituwal na tsek-ap ay kinakailangan para sa kalusugan ng ating
pagkatao.
The Stewardship Revival Week, na isinulat ni Pastor Joan Câmpian Tatar, Director ng
Stewardship Ministries sa InterEuropean Division, ay nagsisilbing instrumento para sa isang
lubusang pagsisiyasat ng sarili. Kaniyang sinusuring mabuti ang mga kuwento sa Biblia na
aakayin ang mga mambabasa upang magtanong ng mga pangunahing katanungan sa buhay:
Akin bang sinasaliksik ang Dios una sa karumihan at gaspangan ng aking pamumuhay?
Ang World’s Emphasis Day ay gaganapin sa Ika-5 ng Disyembre 2020. Bago dumating linggong
iyon ay ang Stewardship Emphasis Week, isang panahon kung kailan ang mga Adventistang
lider ng stewardship sa buong mundo ay mangunguna sa umagang pagsamba at sa hapon ay
magsasagawa ng mga seminar na palalakasin ang loob ng mga kapatid na unahin ang Dios sa
lahat ng aspeto ng kanilang mga buhay.
Aming hinihikayat ang bawat lokal na iglesya na magplano at mag-organisa ng puong

panalangin na may temang “God First” upang maalagaan at mapalaki ang mga katiwala ng Dios
sa kanilang paglalakbay tungo sa walang hanggan. Ang GC Stewardship tim ay nananalangin na
ang programang ito ay magsisilbing pagpupuno at pagpapalakas ng enerhiya para sa bawat isa
sa atin.
Tungkol sa May-Akda
Si Pastor Joan Câmpian Tatar, 62, ay kasalukuyang direktor ng mga departamento ng Publishing,
Stewardship, at Spirit of Prophecy sa InterEuropean Division. Siya ay nagtapos ng mga digri sa
Economy at Bachelor of Arts in Theology sa Babes-Bolyai University, M.A. in Management sa
Bucharest University, at M.A. in Leadership mula sa Andrews Unniversity, Michigan, USA.
Si Pastor Tatar ay naglingkod bilang pastor sa maraming mga iglesya sa Rehiyon ng Bacau.
Simula nang 1992, siya ay naglingkd sa mga pangunahing posisyon sa Iglesya Adventista sa
Romania: una bilang ingat-yaman hanggang 2009, at pangkalahatang kalihim mula 2009
hanggang 2015. Si Pastor Tatar ay kasal kay Aurora, isang mnggagamot, at sila ay may anak na
babae, si Lidia, 32, at isang apong babae, si Nina, 2-taong-gulang.
Unang Linggo
Ika – 2 ng Enero
Nang Inilagay ni Jesus ang Dios na Una
Ang unahin ang Dios ay maaaring mahirap. Ano ang maaari nating matutunan mula kay
Hesus na makakatulong sa atin na unahin ang Dios sa ating buhay ngayon? Sa pagsisimula ng
bagong taon ay mayroong isang innaasahan na ito ay higit na mabuti kaysa sa nagdaang taon.
Ang kaisipang ng isang bagay na bago ay kapanapanabik. Nang si Hesus ay 30-taong-gulang,
Siya ay nagsimula ng panibagong yugto ng Kaniyang buhay. Matapos Siyang bautismuhan sa
Ilog Jordan, ang kaniyang minnisteryo ay opisyal na nagsimula. Ngunint ang sumunod ng
pangyayari ay napakakakaiba --- at ito ay makakatulong sa atin sa taong ito ng 2021.
Sinasabi sa Mateo 4;1 “Pagkatapos nito, si Hesus ay dinala ng Espiritu Santo sa ilang
upang tuksuhin ng diyabo.” Hindi ba pambihira at kakaiba ito? Simula palamang sa halamanan
ng Eden ay naghihintay na si Satanas ng pagkakataon na kaniyang susubukang dayain si
Hesus,na tulad ng kaniyang ginawa kina Adan at Eba. Kung naakay niya si Hesus na unahing
ilagay ang Kaniyang sarili, ang buong tunggalian ay maaring nawala na. Kaya, sinimulan ni
Satanas sa pagkain. Tama, pagkain.
Sa loob ng liong mga taon, ang kaaway ay nagmanman kug paanong ang mga tao ay
gagawin ang anomang bagay upng masapatan ang mga pisikal na pangangailangan. Sa Mateo
ay nasusulat: “Siya ay apatnapung araw at apatnapung gabing nag-ayuno, pagkatapos ay
nagutom siyay.” Hindi ba talagang iyon ay pangita na? Bueno, isinulat ni Mateo kung ano ang
pangita na sapagkat nais niyang ating matutunan na si Hesus ay nasa kabuuang pagkatao, at
kung magkagayon ay lubusang apektado ng Kaniyang pangangailangang pisikal.
Kaya ang unang tukso ay upang pagdudahan ni Hesus ang pagkakakilanlan sa Kaniya at
upang unahin ang Kaniyang pisikal na pangangailangan. Ikaw ay tutuksuhin sa loob ng taong ito
na unahin ang iyong pisikal na pangangailangan. Ang Dios ay tinawag ka na Kaniyang anak,
ngunit sa bawat sandali ikaw ay makakapamili kung ano ang dapat mong unahin — ang Dios
ba ang iyong pisikal na pangangailangan. Inuna ni Hesus ang Dios.
At pagkatapos ay dinala Siya ng diyablo sa templo. Si Hesus ngayon ay tinukso, sa

pamamagitan ng sipi sa kasulatan, upang subukan ang katapatan ng Dios. Ang pangalawang
tukso ay tungkol sa uunahin ni Hesus ang Kaniyang pandama. Sa ibang salita, iyo bang
paniiwalaan ang Dios sa Kaniyang sinabi? O kailangan mo bang palaging may pisikal na
ebidensiya ang pag-ibig ng Dios sa iyo? Si Hesus ay nagpasiya na unahin ang Dios.
At sa huli, ang diyablo ay inihain ang pinakamisyon ni Hesus ng pagparito sa lupa — at

inihain ang shortcut. Ang pangatlong tuksong ito ay upang maging shortcut sa halip na unahin si
Hesus.
Ngayon ang unang pagkakataon sa taong ito ng 2021 na ating mga ikapu at mga
handog ay lilikumin. Inuna ni Hesus ang Dios. Ang Kaniyang halimbawa ay umakit sa atin upang
gawin din ang gayone. Sa paglikom ng mga diyakono ng ating mga ikapu at handog, tayo ay
nahamon na unahin sa lahat ang Dios.
Mahal naming Ama sa langit, kami po ay nagpupuri sa Iyo sa umagang ito sa

pamamagitan ng aming mga ikapu at mga handog. Kami po ay nananalangin para sa
katapangan na ilagay po Kayo na pangunahin sa aming mga buhay. Sa pangalan ni Jesus,
amen.
Pangalawang
Ika-9 ng Enero
NANG UNAHIN NI ABRAHAM ANG DIOS
Ang unahin ang Dios ay maaaring mahirap. Ano ang maaari nating matutunan kay
Abraham na makakatulong upang unahin natin ang Dios sa ating mga buhay sa kasalukuyan?
Si Abram ay 80 taong-gulang nang kaniyang lisanin ang kaniyang ang mayaman at

maunlad na tahanana upang maglakbay sa disyerto. Tinawag siya ng Dios at kaniyang inilagay
ang dios na una sa kaniyang buhay. Ngunit, pagkalipas ng ilang taon, si Abram ay nagsimulang
magsinungaling upang iligtas ang sarili niyang buhay.
Bakit si Abram ay lubhang nahintakutan kaya’t siya ay tumigil na unahin ang Dios?
Panahon ang nangyari.
Mayroon bang panahon sa iyong buhay na ikaw ay tumigil at iniwan ang lahat ng bagay
upang sumunod kay Hesus? Marami sa atin ang gumawa ng eksaktong ganito sa maraming
okasyon. Ngunit ang panahon ay lumilipas, at ang ating pagtatapat ay nagiging kaugalian na
lamang. Ang buhay ay nagpapatuloy at ating sinisimulan nang iwanan ang Dios sa pangalawang
pwesto sa ating buhay o di kaya ay sa masmababa pa rito.
Ang iba sa atin ay nabibigo sa Dios dahil ang mga pangyayari sa ating buhay ay hindi
sumasang-ayon sa ating inaasahan. Nakuha mo ba ang lahat ng bagay na iyong inasahan para
sa nagdaang taon? Maaaring hindi. Napakadaling tayo ay mahulog sa ating sariling kagustuhan
at pagkatakot.
Si Abram ay nagkaroon ng lakas ng loob na hamunin ang Dios at hingin ang katuparan ng
mga pangako ng Dios sa kaniya. Sapagkat, si Abram ay pinangakuan ng isang lupain at mga apo
o lahi. Magkagayon pa man, sa Genesis 15, ay diretsong hinamon ni Abram ang Dios: “O,
Panginoong Dios, ano ang ibibigay mo sa akin, yamang ako ay patuloy na wala akong anak at
ang tagapagmana na aking bahay ay si Eliezer ng Damasco?”
Kung minsan ay kailangan natin ang seryosong pakikipag-usap sa Dios. Hwag tayong
manatiling tahimik kung may ilang mga bagay na nais nating sabihin sa ating Ama sa langit.
Ikaw ba ay nabigo? Sabihin mo sa Kanya. Nadarama mob a ikaw ay nag-iisa samantalang Siya ay
nangako na sasamahan ka? Hamunin mo Siya tulad ng ginawa ni Abram.
Kaya inanyayahan siya ng Dios na iwan ang kaniyang tent at lumabas. At halos parang
pinalalabas ng Dios si Abram sa kaniyang limitadong reyalidad at dinadala siya sa reyalidad ng
Dios. Ang wika ng Dios kay Abram, “Ang siling ng iyong tent ay hindi sapat ang laki upang
maglaman ng kung ano ang maaari kong gawin.” Ang Dios ay pinaalalahanan si Abram na ang
Dios ay Dios, at si Abram ay hindi.
Isang katiyakan na inuna ni Abram ang Dios kaya ang kaniyang pangalan ay binago at
ginawang Abraham. At ang kaniyang pagnanais na maging tapat ang nag-akay upang maging
kaunaunahang reperensiya sa Biblia tungkol sa pag-iikapu.
Inuna ni Abraham ang Dios. At ang kaniyang halimbawa ang umakit sa atin upang gawin
din ang gayon. Sa paglikom ng mga diyakono ng mga ikapu at handog, tayo ay nahamon na
unahin ang Dios sa ating buhay.
Ama naming nasa langit, tulungan Mo po kami na unahin naming na salisikin Ka at ang Iyong
kaharian. Maaari po bang Iyong tanggapin ang aming pagsamba sa umagang ito. Sa pangalan
ni Hesus, amen.
Ika-tatlong Linggo
Ika – 16 ng Enero
NANG UNAHIN NI MOISES ANG DIOS
Moises na makakatulong sa atin na unahin ang Dios sa ating mga buhay ngayon?
Si Moises ay nagsikap na iligtas ang mga tao sa pamamagitan ng kaniyang

kapangyarihan. Ito ay hiindi umubra. Sa totoo lang, siya ay lumayas mula sa Ehipto at ang
kaniyang mga pangarap ay patay. Makalipas ang ilang mga dekada ng pagiging pastol sa
desyerto, may bagay na kakaiba ang nangyari kay Moises. Tinawag siya ng Dios upang buhayin
ang mga panaginip ng kaniyang kabataan --- ang makita mga mamamayan ng Israel na malaya
na sa pagkaalipin.
Si Moises ay hindi handa. Hindi na siya makapagsalita nang mahusay at siya ay
naniniwalang masyado na siyang matanda upang hamunin si Paraon. Siya ay tama tungkol
diyan. Para kay Moises, ang unahin ang Dios ay nangangahulugang tinatanggihan niya na
paniwalaan ang kaniyang sariling abilidad at lakas. Ito ay nangahulugan na kaniyang ilalagay ang
kaniyang buong buhay sa kamay ng Dios at tatanggapin ang panawagan sang-ayon sa
kapangyarihan ng Dios, hindi sa kaniyang sariling kakulangan. Narito sa Exodus 4:10–12:
“Ngunit sinabi ni Moises sa Panginoon, ‘O, Panginoon, ako’y hindi mahusay
magsalita, mula pa noon o kahit ng mula nang magsalita ka sa iyong lingkod;
sapagkat ako’y makupad sa pananalita at umid ang dila.’
“Sinabi sa kanya ng Panginoon, ‘Sino bang gumawa ng bibig ng tao? O sinong
gumagawa ng pipi, o bingi, o may paningin, o bulag sa tao? Hindi ba akong
Panginoon? Kaya ngayon ay humayo ka, ako’y sasaiyong bibig at ituturo ko sa
iyo kung ano ang iyong sasabihin.”
Sapagkat inuna ni Moises ang Dios, ang kaniyang buong bansa ay nasagip mula sa
pagkaalipin. Si Moises ay hindi sakdal at maging tayo man. Kung paanong tinawag ng Dios si
Moises, Kaniya rin naman tayong tinatawag upang ating ilagay Siya na una sa ating mga buhay.
Bawat isa sa atin ay may tanging misyon na magagawa lamang natin kung ating ilalagay ang
Dios na una sa lahat. Kahit na ito man ay maaaring maging mahirap, ang Banal na Espiritu ay
tutulungan tayo na magkaroon ng tapang upang magawa ito.
Inuna ni Moises ang Dios. Ang kaniyang halimbawa ay napipilitan tayong maakit upang
gawin din ang gayon. Habang ang mga diyakono ay nililikom ang mga ikapu at handog, tayo ay
nahamon na ilagay ang Dios na una sa ating buhay.
Aming Ama sa langit, tulungan Mo po kaming unahin Kang hanapin at ang Iyong
kaharian. Maaari po bang tanggapin Mo ang aming pagsanba sa umagang ito. Sa pangalan ni
Hesus, amen.
Ika–apat na Linggo
Ika- 23 ng Enero
NANG UNAHIN NI HOSUE ANG PANGINOON
Ang unahin ang Dios ay maaaring mahirap. Ano ang maaari nating matutunan mula
kay Hosue na makakatulong sa atin na unahin ang Dios sa ating mga buhay ngayon?
Si Hosue aynaging alipin sa Ehipto. Naging pamilyar siya sa hagupit ng latigo ng mga
pinuno ng mga alipin, na pumupunit sa kaniyang balat. Ngunit, isang araw ay isang matandang
lalaki ang pumasok sa palasyo ni Praon at nagsabi sa kaniya na palayain ang mga Israelita. Si
Hosue ay saksi kung paanong ang bawat diyos-diyosan sa Ehipto ay hiyain ni Hehova, ang nag-
iisang tunay na Dios. Hindi nagtagal pagkaraan noon, siya ay lumalakad at bumabagtas sa
dagat sa tuyong lupa patungo sa paglaya.
Si Hosue ay naging tagasunod ni Moises, pagkalipas ng panahong iyon, hanggang

sumunod siya sa paanan ng Bundok Sinai kung saan ibinigay ng Dios ang mga utos.
Pagkalipas ng ilang panahon, si Hosue ay pinili ng kaniyang tribu upang katawanin sila bilang
ispiya na papasok sa lupaing ipinangako sa kanila ng Dios. Siya marahil ay natatakot at maaaring
kinikilig din sa saya.
Kasama ng 11 pang mga ispiya, ay nakita ni Hosue ang kahanga-hangang lupain na

kanilang titirhan. Magkagayon man, hindi magtatagal at kaniyang matutuklasan na ang
panahon ng kaniyang katapangan ay hindi ang pagdalaw sa lupain kundi ang pakikipagtalo niya
sa mga kasamahan niyang mga ispiya.
Sampung mga ispiya ang nakakita ng kaparehong bagay na nakita rin ni Hosue, ngunit
sila ay nagsipagtalo-talo sa konklusiyon at palagay. Sinigurado ng sampung mga ispiya na sila ay
lilipulin ng mga taga Canaan. Kailangang ilagay ni Hosue na una ang pangako ng Dios at
kaniyang pinanindigan ito laban sa kanila.
Sa katapusan ng pangyayri, si Hosue ay pinili na pangunahan ang mga Israelita sa

pagpasok sa lupang pangako, mga 40 taon ang lumipas. Iyon ay hindi madali para sa kaniya,
ngunit si Hosue ay nakatitiyakng isang bagay — kaniyang ilalagay ang Dios na una sa lahat, ano
man ang mangyari. Narito ang sinabi ni Josue sa mga taga Israel, nanatala sa Josue 24:15:
“Ngayon kung ayaw ninyong maglingkod sa Panginoon, ay piliin ninyo sa araw na ito
kung sino ang inyong pagliligkuran; kung ang mga dios na pinaglingkuran ng inyong mga ninuno
sa kabila ng ilog, o ang mga dios ng mga Amoreo na ang lupain nila ay inyong tinitirahan; ngunit
sa ganang akin at sa aking sambahayan, kami ay maglilingkod sa Panginoon.”
Inuna ni Josue ang Dios at ang Dios ay palaging naroroon para sa kanila. Ang kaniyang
halimbawa ang pilit na umaakiy sa atin upang gawin ang gayon din. Sa paglikom ng mga
diyakono na ting mga ikapu at handog, tayo ay nahamon na unahin ang Dios.
Ama namin sa langit, tulungan Mo po kami na unahin na saliksikin Ka at ang Iyong

kaharian Tanggapin Mo ang aming pagsamba sa umagang ito. Sa pangalan po ni Jesus,
amen.
Ikalimang Linggo
Ika – 30 ng Enero
Nang unahin ni Ruth ang Dios
Ruth na makakatulong sa atin na ilagay ang Dios na una sa ating mga buhay ngayon?
Si Ruth ay hindi Israelita nang siya ay isilang. Siya ay lumaki bilang isang Moabita at
malamang na sumamba pa kay Chemosh, ang isdang dios ng mga Moabita. Si Chemosh ay
kilala rin sa tawag na “ang mapamuksa”. Sa 2 Mga Hari 3:27, ating makikita ang Hari ng Moab
na inihahandog ang sarili niyang anak na lalaki at tagapagmana bilang dugong sakripisyo kay
Chemosh.
Sa mariing kabalintunaan nito, ang biyenang babae ni Ruth na si Naomi ay sinalita ang
tungkol kay Jehovah, ang mapagmahal na Dios ng mga Israelita, na sumagip sa Kaniyang mga
anak mula sa pagkaalipin at tinatawag sila upang magmahalan at igalang ang isa’t-isa. Maaaring
noon nagsimula si Ruth nang pagsamba kay Jehovah, isang mahabang panahon pa bago
mangyari ang mga trahedya.
Sa isang malungkot at madilim na takbo ng mga pangyayari, ang asawa at dalawang

anak na lalaki ni Naomi ay nangamatay sa loob ng isang dekada. Ang kaniyang mga manugang
na sina Ruth at Orpah, ay ganap na wasak ang mga puso. Ang buhay ay sadyang mahirap na
kahit noong buhay pa ang kanilang mga asawa, ngunit ngayon ang sitwasyon ay malubha na. Si
Naomi ay nagpasiya na pababalikin sa Israel at pauuwiin na lamang silang dalawa. Si Orpah ay
walang magawa kundi ang pumayag na uuwi. Sa kabilang dako naman, si Ruth ay simpli lang
tumanggi.
Maging sa madilim na dakong ito ng kaniyang buhay, ay hindi niya sinisi ang Dios sa
ganitong mga panahon. Sa halip, ay kaniyang inilagay ang Dios na una sa kaniyang buhay at
ipinilit ang kaniyang sarili na maglakbay kasama ni Naomi upang kaniyang maipagpatuloy ang
pagsamba sa Dios. Narito ang mga sinabi ni Ruth, na naitala sa Ruth 1:16:
“Huwag mo akong pakiusapan na kita’y iwan, o talikuran ko na ang pagsunod sa iyo!

Kung saan ka pupunta ay doon ako pupunta; kung saan ka nakatira ay doon ako maninirahan;
ang iyong bayan ay magiging aking bayan, at ang iyong Dios ay aking.”
Ang buhay ay maaaring hindi madali para sa iyo ngayon. Ang unahin ang Dios ay hindi
garatiya na ang ating mga buhay ay magiging madali, ngunit ito ay nangangahulugan na tayo ay
makasusumpong ng kapayapaan at kaligtasan. Si Ruth ay nakatagpo ng mapagmahal na asawa
at umanib siya sa bayan ng Dios. Sa katotohanan, si Ruth ay nagkaroon ng karangalan na
maging direktang ninuno ni Hesus, ang Tagapagligtas ng sanlibutan.
Inuna ni Ruth ang Dios. Ang kaniyang halimbawa ang pilit na nakaakit sa atin upang
gawin din ang gayon. Sa paglikom ng mga diyakono ng ating mga ikapu at mga handog, tayo ay
nahamon na unahin ang Dios.
Ama namin sa langit, tulungan Mo pong unahin namin na saliksikin Ka at ang Iyong
kaharian. Tanggapin po Ninyo ang aming pagsamba sa umagang ito. Sa pangalan ni Hesus,
amen.
Ika-anim na Linggo
Ika-6 ng Pebrero
NANG INUNA NI HANNAH ANG DIOS
Ang ilagay ang Dios na una sa lahat ay maaaring mahirap. Ano ang maaaring matutunan
natin kay Hannah na makakatulong sa atin upang ilagay ang Dios na una sa lahat sa ating buhay
ngayon?
Si Hannah ay nakaranas ng isang magandang himala sa kaniyang buhay. Ang Dios ay

sinagot ang kaniyang panalangin at binigyan siya ng isang anak na lalaki. Siya marahil ay
tuwang-tuwa nang madiskubre niyang siya ay nagdadalang-tao. Ilang buwan pa bago yaon, siya
ay pumasok sa templo sa Herusalem at kaniyang binuksan ang kaniyang puso sa Dios, na
kasama ang pangakong kapag siya ay binigyan ng Dios ng isang anak na lalaki, kaniya itong
itatalaga sa paglilingkod sa Dios.
Ngayon na siya ay isa ng ina, ang kaniyang buhay ay ibang-iba na. Pinangalanan niya ang
kaniyang anak na Samuel, na ang ibig sabihin ay “dininig ng Dios”. Maaari nating ilarawan si
Hannah na nakaupo sa tabi ni Samuel at tinuturan niya siya ng tungkol sa Dios sa pamamagitan
ng paulit-ulit ng mga unang kuwento. Si Samuel ay isang himala at minahal niya siya nang
buong puso.
Ngunit ang panahon ay sumapit na na kailangan na niyang dalhin si Samuel sa temple

upang maglingkod sa Panginoon, tulad ng kaniyang naipangako. Bagaman at siya ay binigyan pa
ng Dios ng iba pang mga anak, si ang kaniyang panganay. Ang ibigay siya sa Dios na isang bata
pa ay maaaring napakahirap. Ang ilagay ang Dios na una, kadalasan ay mahirap. Ngunit ito ang
mga sinalita ni Hannah na naitala sa Samuel 2:1, 2:
“Nagagalak ang aking puso sa Panginoon;

ang aking lakas ay itinataas sa Panginoon.
Tinutuya ng aking mga bibig ang aking mga kaaway,
Sapagkat ako’y nagagalak sa iyong kaligtasan.
Walang banal ng gaya ng Panginoon;
Sapagkat walang iba maliban sa iyo;
Walang batong gaya ng aming Panginoon.”
Si Samuel ang naging isa sa mga dakilang propeta sa kasaysayan ng bayan ng Israel. Siya
ay lalaki ng Dios na nag pahid ng langis kay Haring Saul at maging kay Hating David. Walang
mangyayaring tulad nito kung ang kaniyang ina ay tumangging ilagay ang Dios na una.
Kung ikaw ay isang magulang, mamangha ba kaya ikaw sa tindi ng epekto sa iyong mga
anak na ilagay ang Dios na una? Imposible ba na makita mo ngayon kung anong uri ng tindi ng
epekto nito sa mga anak mo kung sila ay magsilaki na at maging saksi sa sanlibutan na ang
kanilang mga ay inilagay ang Dios na una.
Inuna ni Hannah ang Panginoon. Ang kaniyang halimbawa ay aakit sa atin na gawin ang
din. Habang nililikom ng mga diyakono ang mga ikapu at handog, na ilagay ang Dios na una.
Ama naming nasa langit tulungan mo po kami na unahin ang paghanap sa Iyo at
pagsaliksik sa Iyong kaharian. Tanggapin Mo po ang aming pagsamba sa umagang ito. Sa
pangalan ni Hesus, amen.

Ika-pitong Linggo
Ika- 13 ng Pebrero
NANG UNAHIN NI DAVID ANG DIOS
Ang ilagay ang Dios na una ay maaring mahirap. Ano ang maaari nating matutunan mula
kay David na makakatulong sa atin na ilagay ang Dios na una sa ating mga buhay ngayon?
Si Haring David ay naaalala bilang isang bayani sa kasaysayan ng mga Israelita. Ang
kaniyang mga dakilang sandali ay noong kaniyang tanggapin ang panawagan na ilagay ang Dios
na una. Nang ang kaniyang mga kasamahang mga Israelita ay nanginginig sa takot sa isang
higante at sa mga pang-iinsulto nito, ay inilagay ni David ang Dios na una kaysa sa kaniyang
sariling proteksiyon. Siya ay namulot ng ilang mga bato at hinarap si Goliath sa pangalan ni
Hehovah na maaring sa iba ay kalokohan lamang. Ngunit inuna ni David ang Dios kaya’t si David
ay iniligtas ng Dios sa giyerang iyon.
Sa bandang huli ng kuwento, si David ay pinahiran ng langis upang maging hari, tinalo
niya ang higante, nagtrabaho sa palasyo at napangasawa pa niya ang anak ng hari. Kayo ay
pagpapasesiyanhan ko sa inyong iniisip na ang buhay niya, matapos ito, ay umikot mula sa
kabantugan hanggang kaluwalhatian. Hindi ganoon. Si Haring Saul ay inusig siya bilang ang
dakilang terorista sa kaharian at ang bawat Israelitang sundalo na nakitang bumagsak si Goliath
sa lupa, ngayon ay hinahanap si David upang hulihin, patay o buhay.
Magkagayon man, kahit na sa ganitong nakakabigo at nakakalitong pangyayari na halos
ang lahat ay nawala at pati ang Dios ay waring naglaho, inuna pa rin ni David ang Dios. Nang
pumasok siya sa kampo kung saan natutulog si Haring Saul, ay maaari na niyang patayin ang
haring malupit at kuhanin na ang trono. Hindi niya ito ginawa. Hindi pahihintulutan ng Dios ang
ganitong paraan ng paghihiganti, kaya inilagay ni David ang Dios na una at siya ay muling
bumalik sa pagtatago.
May panahon na hindi rin inuna ni David ang Dios. Ang pakikiapid niya kay Bathsheba at
ang pagpatay sa asawa nito ay maliwanag na mga halimbawa ng mga kasalanan ni David nang
unahin niya ang kaniyang sarili. Ngunit kalaunan ay kinuha ni David ang responsibilidad para sa
kaniyang kasalanan, nagsisi at muling inilagay ang Dios na una. Sa katapusan ng kaniyang
buhay, hindi niya matanggap na ang kaniyang bahay ay mas magandang tingnan kaysa sa bahay
ng Dios. Siya ay namanata na kaniyang gagawin ang bawat bagay na kaniyang magagawa upang
ang bahay ng Dios ay higit na maganda kaysa sa kaniyang palasyo.
Inilagay ni David na una ang Dios. Ang kaniyang halimbawa ay pilit na umaakit sa atin
upang gawin ang ganoon din. Habang nililikom ng mga diyakono ang , tayo ay nahamon nga na
ilagay ang Dios na una sa ating buhay.
Ama namin sa kalangitan, tulungan Mo po kami na unahin ang pagsaliksik sa Iyo at sa

Iyong kaharian. Tanggapin Mo po ang aming pasamba sa umagang ito. Sa pangalan ni Hesus,
amen.
Ika-walong Linggo
Ika -20 ng Pebrero
NANG INUNA NI DANIEL AT NG KANYANG MGA KAIBIGAN ANG PANGINOON

Maaring maging isang mahirap na bagay ang unahin ang Panginoon. Ano ang ating
matututunan kay Daniel na makakatulong sa atin upang unahin ang Panginoon sa ating mga
buhay ngayon?
Si Daniel ay isang binata nang siya ay dinala sa Babilonia, ang kabisera ng pinakadakilang
emperyo na nakita ng mundo. Gusto ni Haring Nabucodonosor kunin ang pinakamahusay at
pinakmagaling na mga kabataang lalaki bilang mga bihag mula sa maraming mga bansa na
sinakop niya. Pagkatapos ay ipapaturo niya sa mga ito ang agham at relihiyon ng Babilonya, sa
pagkakabatid na malaki ang maitutulong nila sa pagpapalawak ng kanyang kaharian. Sampung
libong iba pang mga kabataan ang dinala kasama ni Daniel at, mula sa kanila, ang
pinakamagaling sa mga pinakamahusay ay dinala sa palasyo. Sina Daniel, Shadrach, Meshach at
Abednego ang ilan sa mga ito.
Ang kanilang unang pagsubok ay tungkol sa isang diyetang naayon sa Bibliya. Ang
paglalagay sa Panginoon na una sa lahat ay maaaring magdulot sa kanila ng pagkawala ng lahat
ng mga pribilehiyong mayroon sila-o mas masahol pa, maaaring mawala ang kanilang buhay.
Gayunpaman, ang mga kabataang lalaki na ito ay gumawa ng isang pangako sa kanilang mga
puso na unahin ang Panginoon, anuman ang mangyari. Hindi sila mapipilit o masuhulan upang
gawin ang hindi nararapat. Naging tapat sila sa usapin ng kanilang pagkain at ang Diyos ay
nagbigay ng karunungan sa kanila, tumulong sa kanila na maging nangungunang mga mag-aaral
sa "unibersidad" ng Babilonya. Kinalaunan, binigay kay Daniel ang pamamahala ng lahat ng iba
pang mga siyentipiko, habang ang kanyang tatlong mga kaibigan ay sa kalaunan naging
nangungunang mga pinuno ng kabiserang lungsod, ang Babilonya mismo. Nangyari lamang ito
dahil inilagay nila ang Diyos na una sa lahat, na hindi inalintana ang kahihinatnan. Sa katunayan,
sila ay handang masunog na buhay kaysa kompromiso. Itinala ng Daniel 3:17,18 ang kanilang
mga salita:
“Narito, ang aming Dios na aming pinaglilingkuran ay makapagliligtas sa amin sa
mabangis na hurnong nagniningas; at ililigtas niya kami sa iyong kamay, Oh hari. Nguni't kung
hindi, talastasin mo, Oh hari, na hindi kami mangaglilingkod sa iyong mga dios, ni magsisisamba
man sa larawang ginto na iyong itinayo.”
Kahit sa katandaan, mas gugustuhin ni Daniel na itapon sa isang kweba ng mga leon
kaysa titigil sa kanyang nakasanayang unang Gawain sa umaga – ang pagdadasal sa Panginoon.
Ngunit ang Diyos ay gumawang muli at nabuhay si Daniel upang purihin Siya at maging punong
ministro ng Babilonya.
Inuna ni Daniel ang Panginoon. Ang kanyang halimbawa ay tumutulak sa atin na
gayahin siya. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, tayo ay
hinahamon na unahin ang Panginoon.
Mahal na Ama na nasa langit, sinasamba Ka namin ngayong umaga sa pamamagitan
ang aming mga ikapu at mga handog. Nananalangin kami para sa lakas ng loob na unahin
po Kayo sa aming mga buhay. Sa pangalan ni Jesus, amen.
Ika-siyam Linggo
Ika -27 ng Pebrero
NANG INUNA NI ESTHER ANG PANGINOON

matututunan kay Esther na makakatulong sa atin upang unahin ang Panginoon sa ating mga
buhay ngayon?
Nang sumang-ayon si Esther na sumali sa proseso ng pagpili na sa kalaunan ay gagawin
niyang reyna ng Imperyo ng Persia, maraming pag-aalinlangan ang marahil pumasok sa kanyang
isipan. Ang kanyang bayan ay binihag at ang kanilang mga pagkakataon ay malabo. Mukhang
iniwan sila ng Diyos sa pamamahala ng Persia, habang hinihingi pa rin kanilang pagsunod.
Ngunit si Esther ay maganda at ito ay isang pagkakataon na makaangat sa bawat kababaihan sa
emperyo.
Maganda si Esther, kapwa sa loob at sa panlabas. Kahit na ang isang walang awa na hari
ay nakikita iyon. Pinili siya ni Xerxes, higit sa lahat, upang maging kanyang reyna. Natuwa si
Esther sa kanyang sariling palasyo at mga pribilehiyo na maaaring nasa imahinasyon lamang
niya sa mga nakaraang taon.
Mahirap unahin ang Diyos kapag tayo ay nakikipaglaban sa kahirapan at sa kakulangan
ng mga mapagkukunan. Gayunpaman, ang kayamanan at kapangyarihan ay madalas ding
humantong sa pagddala ng mga tao palayo sa Kanya. Paano mo inuuna ang Diyos kung
mayroon kang higit na kayamanan at impluwensya kaysa sa mga nasa paligid mo? Sundan mo
ang halimbawa ni Esther at alalahanin ang mga nangangailangan ng proteksyon.
Si Haring Xerxes ay niloko ng isang tagapayo nang siya ay naglabas ng isang kautusan ng
kamatayan laban sa lahat ng mga Hebreo. Nang hinamon na magmamakaawa sa hari, natakot si
Esther. Sa kanyang sariling mga salita, mababasa sa Esther 4:16:
“Tipunin mo ang lahat ng Judio rito sa Susa at ipag-ayuno ninyo ako. Huwag kayong kakain o
iinom sa loob ng tatlong araw at tatlong gabi. Mag-aayuno rin kami ng aking mga katulong na
babae. Pagkatapos, pupunta ako sa hari kahit ito'y labag sa batas, at kung dapat akong
mamatay, ako nga ay mamamatay.”
Hindi naiwasan ni Esther ang matakot. Ngunit kung gaano kalakas ang kanyang
kagandahan ay sya ring lakas ng kanyang loob. Matapos hilingin sa lahat ng mga Hebreo na
mag-ayuno at manalangin, isinasapanganib niya ang kanyang buhay sa pamamagitan ng
pagpasok sa presensya ng hari nang hindi inanyayahan. Sa sandaling iyon ng labis na peligro,
inuuna niya ang Diyos at ipinahayag ang ilan sa mga hindi malilimutang mga salita sa buong
kasaysayan: "Kung ako ay mapahamak, mamamatay ako."
Inuna ni Esther ang Panginoon. Ang kanyang halimbawa ay tumutulak sa atin na
Ika-Sampung Linggo
Ika -6 ng Marso
NANG INUNA NI PEDRO ANG PANGINOON

matututunan kay Pedro na makakatulong sa atin upang unahin ang Panginoon sa ating mga
buhay ngayon?
Si Pedro ay isa sa pinakamatandang disipulo na tinawag ni Jesus. Siya Determinado at

mapagkakatiwalaan. Sa isang mabagyong gabi, nagpakita si Jesus sa grupo na tila isang multo
na naglalakad sa tubig. Si Pedro ang unang nagsalita sa kanyang pagnanais na makasama si
Jesus, kahit na iyon ay nangangahulugang pagtalon mula sa bangka at paglalakad sa tubig. Ang
unahin ang Panginoon ay tila naging madali para kay Pedro. Hanggang sa halos malunod na
siya.
Di-nagtagal pagkatapos maglakad sa tubig, si Pedro ay nag-aalinlangan. Habang si siya ay

sinimulang lamunin ng maalong tubig, marahil ay naramdaman niya ang kahihiyan ng pagkabigo
sa harap ng madla. Humiling siya na lumapit kay Jesus at nakita ng lahat ng mga alagad na siya
ay nabigo. Ang paglalagay sa Panginoon na una sa ating mga pagkabigo ay hindi madali. Ngunit
ginawa ito ni Pedro. Sumigaw siya ng tulong at iniligtas siya ni Jesus.
Ang kwentong ito ay inuulit nang si Jesus ay inaresto at ipinako sa krus. Nangako si
Pedro na magiging katabi siya ni Jesus Jesus, anuman ang mangyari, ngunit binalaan siya ni
Jesus tungkol sa kanyang pagtataksil sa gabing iyon. Hindi natakot si Pedro. Handa siyang
mamatay para kay Jesus. Malinaw ito sa pag-atake ni Pedro sa Gethsemane. Sa kabila ng mga
sundalong nakapaligid sa kanila, sinubukan ni Pedro na pumatay ng isang tao. Sa kabutihang
palad, siya ay isang mangingisda, hindi isang kawal. Hindi niya tinamaan ang kanyang target, sa
halip ang tenga ng kawal ang kanyang nataga.
Ang sumunod na ginawa ni Jesus ay gumulo sa kanyang isipan. Pinagaling ni Jesus ang
lalaki at sinabi na hindi niya kailangan ng proteksyon. Ano ang ibig sabihin nito? Handa na si
Pedro sa tunggalian at sinaway siya ni Jesus dahil dito. Sinundan niya si Jesus mula sa malayo at
tinanggihan ang pagkakakilala sa kanya ng tatlong beses sa gabing iyon, tulad ng sinabi ni Jesus.
Samantala, nanatili si Juan sa tabi mismo ni Jesus sa buong takot ng paglilitis at pagpapako sa
krus ni Jesus. Si Pedro ay muling nabigo.. Paano pa siya maaring mangunguna sa anumang mga
bagay pagkatapos nito?
Ang unahin ang Diyos sa gitna ng ating pagkabigo, pagkalito at kahihiyan ay imposible.
Sa pamamagitan lamang ng kapangyarihan ng Diyos na maaari nating tanggapin ang
kapatawaran ng Diyos at magsimulang muli. Kinalauanan si Peter ay naging isang mahusay na
pinuno tulad ng pagtiwala ni Jesus sa kanya ng paulit-ulit. Marahil ikaw ay hindi naging tapat sa
iyong ikapu at mga handog sa nakaraan. Marahil ikaw ay nabigo. Ang paglalagay sa Diyos na
una sa lahat ay nangangahulugang paghingi at pagtanggap ng kapatawaran ng Diyos ngayon.
Nangangahulugan ito ng pagsisimulang muli na magtiwala sa Diyos sa iyong pananalapi.
Inuna ni Pedro ang Panginoon. Ang kanyang halimbawa ay tumutulak sa atin na gayahin
siya. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, tayo ay hinahamon na
unahin ang Panginoon.
Mahal na Ama na nasa langit, sinasamba Ka namin ngayong umaga sa pamamagitan ang
aming mga ikapu at mga handog. Nananalangin kami para sa lakas ng loob na unahin po
Kayo sa aming mga buhay. Sa pangalan ni Jesus, amen.
Ika Labing-isang Linggo

Ika -13 ng Marso
NANG INUNA NI PABLO ANG PANGINOON

matututunan kay Pablo na makakatulong sa atin upang unahin ang Panginoon sa ating mga
buhay ngayon?
Palaging inuuna ni Pablo ang Diyos ngunit, sa pag-uusig niya sa mga taga-sunod ni Jesus,
hindi nakita ni Pablo kung ano ang tama sa harap niya. Ito ay naganap lamang ng si Pablo ay
nadapa sa lupa, binulag ng ilaw ni Jesus, na nagsimula siyang tunay na makakita. Para kay Pablo,
ang pag-una sa Diyos ay nangangahulugang mapagpakumbabang pagtatanong sa kanyang mga
pasya at pagbabalik sa banal na kasulatan.
Matapos ang tatlong taon sa Arabia, bumalik si Pablo na may isang bagong paniniwala
na ang Diyos ay hindi sumuko sa mundo. Si Jesus ang Tagapagligtas na nais maabot ang bawat
tao. Si Pablo ay nagpatuloy sa paglalagay sa Diyos na una sa kanyang paglalakbay sa bawat
lungsod at sa bawat nayon upang ipahayag si Jesus. Walang makakahadlang kay Pablo na
unahin ang Diyos, kasama na ang maraming beses na sinubukang patayin siya ng mga tao.
Sa isang pagkakataon, pinunit ni Pablo at ng kanyang kasama na si Silas ang kanilang
mga damit sa gitna ng plasa ng lungsod. Binugbog sila at inilagay sa kalob-looban na selda, na
nakaipit ang kanilang mga paa sa mga bakal. Habang duguan at puno ng mga pasa’ sina Pablo at
Silas ay hindi inaakala: sa halip na magreklamo, sinamba nila si Jesus. Kung ikaw ay nasa iyong
pinakamababang sandali ngayon at ang lahat ay tila naging mali, walang masmainam na oras
upang sumamba kaysa sa ngayon.
Pagkatapos ang Diyos ay nagpadala ng isang lindol. Sa pag-aakala na nakatakas ang mga
bilanggo, ang gwardya ay kumuha ng isang tabak upang patayin ang kanyang sarili. Naalala nina
Pablo at Silas ang pambubugbog, pagpapahirap at pagpapahiya ng opisyal na iyon sa kanila.
Para makapaghiganti sina Paul at Silas, ang kailangan lang nilang gawin ay maghintay para sa
katawan ng opisyal na tumama sa lupa.
Ngunit sina Pablo at Silas ay ang uri ng mga lalaki na inuuna ang Diyos. Sa napakaiksing
sandaling iyon, nagpasya silang patawarin ang opisyal at sumigaw na huwag niyang kitilin ang
kanyang buhay. Ang opisyal na iyon sampu ng kanyang pamilya ay nakilala si Jesus at, sa
pagtatapos ng gabing iyon, sinamba rin nila ang Hari ng Mga Hari.
Inuna nina Pablo at Silas ang Panginoon. Ang kanilang halimbawa ay tumutulak sa atin
na gayahin siya. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, tayo ay

Ika-ladindalawang Linggo
Ika -20 ng Marso
NANG INUNA NI JUAN ANG PANGINOON

matututunan kay Juan na makakatulong sa atin upang unahin ang Panginoon sa ating mga
buhay ngayon?
Si Juan ang bunso sa lahat ng mga alagad. Minamahal niya si Hesus ng buong puso. Nang
ang lahat ng iba pang mga alagad ay nagkalat pagkatapos ng pag-aresto kay Jesus, si Juan
nanatiling malapit kay Jesus sa buong pagsubok. Pinarangalan ni Jesus ang kanyang katapatan
sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanya ng misyon na pangalagaan ang babaeng nagbigay ng
pinakamataas na pagpapahalaga sa kanyan: si Maria, ang Kanyang ina.
Ngunit noong siya ay masbata pa, si Juan ay galit at mapghiganti. Mahirap para sa kanya
na makaramdam ng awa para sa mga tumanggi kay Jesus. Minsan iminungkahi niya kay Hesus
na magpababa ng apoy mula sa langit at tuluyang sirain ang mga Samaritano na tumanggi kay
Jesus. Ang unahin ang Diyos sa buhay ni John ay hindi isang maiksi at mails na sandali ng lakas
ng loob. Sa halip, ito ay isang panghabang buhay na pangako na magmahal tulad ng
pagmamahal ni Jesus.
Pagbalik ni Jesus sa langit, nanatiling tapat si Juan hanggang sa kanyang kamatayan,

pagkaraan ng mga 70 taon. Nang huli ay naging pastor siya ng iglesya sa Efeso at sumulat ng
maraming mga libro ng Bagong Tipan — kasama rito ang ebanghelyo ni Juan at ang aklat ng
Pahayag. Gayunpaman, ang kanyang mga liham sa mga iglesya ay nagbibigay ng pinakadakilang
pananaw sa kanyang pagbabalik-loob. Narito ang kanyang sariling mga salita, na naitala sa 1
Juan 4: 7:
“Mga minamahal, mahalin natin ang isa't isa: sapagkat ang pagmamahal ay nagmula Diyos. "
Minsan nanabigo tayo na hindi pa rin natin nagagawang kontrolin ang ating pag-uugali
at ating mga hangarin. Ngunit si Juan ay sumailalim sa pamamagitan ng isang malalim na
pagbabago sa kanyang buong buhay sa pamamagitan ng pag-una sa Diyos sa araw-araw sa
kanyang buhay. Ang kanyang halimbawa ay tumutulak sa atin na gayahin siya. Habang
nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, tayo ay hinahamon na unahin ang
Panginoon.

Ika -labintatlong Linggo

Ika -27 ng Marso
NANG INUNA NI NOE ANG PANGINOON

matututunan kay Noe na makakatulong sa atin upang unahin ang Panginoon sa ating mga
buhay ngayon?
Kung iyong nadarama na ang mga tao sa iyong lunsod o bayan ay mga walang pakialam
sa Diyos, alam mo kung ano ang nadama ni Noe. Sa katunayan, hindi lamang sa Diyos sila
walang pakialam. Wala rin silang pakialam sa bawat isa. Ang kanilang sitwasyon ay naging
napakasama na kung papayagan silang magpatuloy na mamumuhay sa ganoong paraan, ang
bawat tao ay mawawasak.
Sa sandaling iyon ang Diyos ay gumawa ng hakbang upang sagipin ang mundo sa unang
pagkakataon.
Sinabihan si Noe na unahin ang Diyos at italaga ang susunod na siglo ng kanyang buhay
sa pagbuo ng isang arka, at tawagan ang bawat isa na magsisi at magbago ng kanilang mga
pamamaraan. Siya ay tinuya at kinutya ng mismong mga taong binigyan niya ng babala ayon sa
atas sa kanya, ngunit hindi siya sumuko. Araw-araw inuuna ni Noe ang Diyos at sinunod ang
mga tagubiling ibinigay sa kanya.
Natutukso tayong lahat na unahin ang ating sariling mga hangarin at mga prayoridad.
Marahil ikaw ay isang tagapamahala ng maraming mga mapagkukunan. O marahil ay patuloy
kang nakikipagpunyagi upang mabuhay. Tulad ni Noe, tayong lahat ay hinahamon araw-araw,
bawat linggo, bawat buwan, na unahin ang kaharian ng Diyos. Nangako ang Diyos na ang lahat
ng iba pang mga bagay ay maidaragdag. At tinutupad ng Diyos ang Kanyang mga pangako. Ang
baha ay dumating at ang arka ay nagligtas kay Noe at sa kanyang pamilya mula sa ganap na
pagkawasak. Ang sangkatauhan ay nailigtas.
Tulad ng sa mga araw ni Noe, ang mga tao na hiniling sa iyo ng Diyos na bigyan ng
babala ay maaaring ikaw ay kanilang tuyain at kutyain. Ngunit isang araw, sa malpit nang
panahon, babalik ang Diyos upang iligtas tayo. Ang mga inuuna ang Diyos ay makikita ang mga
resulta ng kanilang pagsisikap sa bawat tao na maliligtas.
Sa bawat tabla at pako, inilalagay ni Noe ang Diyos una sa lahat. Ang kanyang
halimbawa ay tumutulak sa atin na gayahin siya. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga
handog at ikapu, tayo ay hinahamon na unahin ang Panginoon.

Ika Labing-apat na Linggo

Ika -3 ng Abril
NANG SI JUDAS AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON
matututunan mula kay Judas na tumangging unahin ang Panginoon?
Naniwala ang iba pang mga alagad na si Judas ang perpektong alagad. Siya ay matalino
at napaka-may kakayahan. Naniniwala rin siya na si Jesus ang ipinangakong Mesiyas.
Gayunpaman, nais ni Hudas na sundin si Jesus ng mabuti upang makakuha siya ng isang mataas
na posisyon sa kaharian ng Diyos.
Ipinaaalala sa atin ni Ellen White na “nabsa ng Tagapagligtas ang puso ni Judas; alam
Niya ang kalaliman ng kasamaan kung saan, malibang mapalaya siya ng biyaya ng Diyos, si Judas
ay lulubog. Sa pagkonekta sa taong ito sa Kaniyang sarili, Inilagay Niya siya kung saan maaari,
araw-araw, na makipag-ugnay sa pag-agos ng Kanyang sariling hindi makasariling pag-ibig. Kung
bubuksan niya ang kanyang puso kay Cristo, ang banal na biyaya ay magtatanggal sa demonyo
ng pagkamakasarili, at maging si Judas ay maaaring maging isang paksa ng kaharian ng Diyos
”(Bukal ng Buhay, pahina 294).
Marami sa atin ang may mga talento at kakayahan na tumutulong sa atin na makamit
ang labis sa ating mga karera at pamumuno sa lokal na simbahan. Tulad ni Judas, posible na
maniwala tayo kay Jesus habang alipin tayo ng ating sariling pagkamakasarili. Si Judas ang
namamahala sa pera upang maranasan niya ang kagalakan ng pagbibigay sa isang
mapagbagong paraan. Ang inuuna ang Diyos sa ating ikapu at pangako ay isang konkretong
paraan na binabago rin ni Jesus ang ating mga puso.
Tulad ni Judas, natutukso din tayong sundin si Jesus upang makuha natin ang aming
mansyon sa langit. Gayunpaman, hindi hinihimok ng Bibliya ang sinuman na hangarin ang langit
dahil sa yaman. Nang hiniling ni Judas na maging isang alagad, tumugon lamang si Jesus ng:
“At sinabi sa kaniya ni Jesus, May mga lungga ang mga zorra, at may mga pugad ang mga ibon
sa langit; datapuwa't ang Anak ng tao ay walang kahiligan ang kaniyang ulo.” – Mateo 8:20.
Nang itinanggi ni Judas si Jesus at tuluyang nagpatiwakal, ang kanyang pagkamakasarili
sa wakas ay nanalo sa giyera para sa kanyang puso. Ang pera ay wala nang halaga, kaya't ang 30
pilak ay naging sumpa at paalala sa kanyang pagkabigo. Ikaw at ako ay inaanyayahan ng Diyos
na unahin ang Kanyang kaharian sa lahat ng ating ginagawa. Ang pera ay isang pagpapala
lamang mula sa Diyos kung pinapayagan nating matalo ni Jesus ang pagkamakasarili sa ating
mga puso.
Tumanggi si Judas na unahin ang Diyos. Ang mga naging kinahinatnan ay kahila-hilakbot
para sa kanya at sa mga tao sa kanyang paligid. Inuudyukan tayo ng pag-ibig ng Diyos na unahin
ang Kanyang kaharian, habang ang halimbawa ni Judas ay isang babala para sa atin ngayon.
Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, tayo ay hinahamon na unahin
ang Panginoon.
Ika Labing-limang Linggo

Ika -10 ng Abril
NANG SINA ADAN AT EBA AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

Ang unahin ang Diyos ay maaaring maging mahirap. Ano ang matututuhan natin mula
kina Adan at Eba, na tumangging unahin ang Diyos sa pinakamapagpasyang sandali ng kanilang
buhay?
Naroon na kina Adan at Eba ang lahat. Maganda ang kanilang tahanan. Malaki ang
kahulugan ng kanilang gawain. Mahal nila ang isa't isa at mayroon silang pinakamahusay na
pagkain sa buong mundo. Sa literal sa anyo. Naranasan nila ang kapayapaan mula pagsikat ng
araw hanggang sa paglubog ng araw. Hindi lamang ang uri ng kapayapaan na alam natin -ang
kawalan ng gulo - ngunit ang kapayapaan ng Diyos - Shalom, ang ganap na pagkakaisa ng lahat.
Naintindihan nila ang pinakadakilang herarkiya ng ating planeta. Ang Diyos ay higit sa
lahat. Ang mga tao — lalaki at babae— ay sama-sam sa pag-aaruga at pagsakop sa mundo, na
nasa ilalim nila sa herarkiya na ito. Hangga't sila ay nabubuhay sa ilalim ng katotohanang ito,
ang lahat ay sakdal.
Ngunit isang araw nagpasya sina Eva at Adan na maghimagsik laban sa herarkiya na ito
at kainin ang prutas na may pag-asang gagawin silang mga diyos. Ang pagkawasak ng herarkiya
na ito ay kumakatawan sa pagkagambala ng Shalom – sakdal na kapayapaan, at nagdala ito ng
kamatayan. Ginagamit ng Bibliya ang salitang kasalanan upang ilarawan ang anumang
pagkagambala ng Shalom.
Kapag ang isang tao ay kumuha ng isang sangkap at maiangat ito sa isang eksistidong
antas sa pamamagitan ng pagsasabing, "Hindi ako mabubuhay nang wala ang bagay na ito",
pinapahamak nila ang Shalom at ang mga kahihinatnan ay pagkamakasarili, kasakiman at, sa
huli, kamatayan. Ang lahat ng mga droga at materyalismo ay nahuhulog sa kategoryang ito.
Kapag kumuha tayo ng isa pang tao at maiangat ang mga ito upang maging mga “icon” na
katulad ng mga diyos, sinisira natin ang Shalom at nagdudulot ito ng pagkalungkot, pagkabalisa
at, sa paglaon, kamatayan.
Ang aral mula sa karanasan nina Adan at Eba ay ang katotohanan na ang Diyos ay Diyos
at hindi tayo. Ito ay isang pangunahing katotohanan sa ating uniberso. Kapag nababasa natin sa
Banal na Kasulatan na "Sinabi ng Diyos", patuloy tayong tinutukso, tulad nina Adan at Eba,
upang mangatuwiran at hanapin ang ating "sariling katotohanan". Ito ay isang kasalanan at
humahantong sa kamatayan.
Inuutusan tayo ng Diyos na dalhin ang aming ikapu at mga handog. Ang Diyos ay Diyos
at hindi tayo. Gayunpaman, tulad nina Adan at Eba, natutukso din tayo na maging ating sariling
mga diyos at kumilos nang kakaiba. Ibinibigay sa atin ng Diyos ang kalayaan na iyon, ngunit
hindi Niya inaalis ang lahat ng mga kahihinatnan. Iniwan nina Adan at Eva ang hardin noong
araw na iyon ngunit umaasa para sa kaligtasan na ipinangakong ipapadala ng Diyos.
Ngayon mayroon tayong kasiguruhan ng kaligtasan sa pamamagitan ni Jesus.

Gayunpaman, tulad nina Adan at Eba, natutukso tayo na iwasang unahin ang Diyos kapag may
gastusin. Tumanggi sina Adan at Eba na unahin ang Diyos. Ang mga naging kahihinatnan ay
kahila-hilakbot para sa kanila at sa mga tao sa kanilang paligid. Hinihimok tayo ng pag-ibig ng
Diyos na unahin ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa nina Adan at Eba ay isang
babala para sa atin ngayon. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu,
tayo ay hinahamon na unahin ang Panginoon.
Ika Labing-anim na Linggo

Ika -17 ng Abril
NANG SI CAIN AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan mula kay Cain na tumangging unahin ang Panginoon?
Sina Adan at Eba ay itinaboy na mula sa Halamanan ng Eden nang isilang si Cain. Sama-
sama silang nakaranas ng hirap. Si Adan ay nagtatrabaho ng matindi upang mapalago ang
kabuhayan mula sa lupa at ang kanyang mga anak ay tiyak na tumulong nang sila ay nasa sapat
na gulang na upang magsimulang magtrabaho.
Nakatuon si Cain sa pagtatanim. Si Abel ay nag-aalaga ng mga kawan. Parehong

napansin ng mabuti nina Cain at Abel kung paano pinag-usapan ng kanilang mga magulang ang
tungkol sa Diyos at nagkwento tungkol sa hardin. Pareho nilang narinig kung paano isinakripisyo
ng Diyos ang unang hayop para sa kapatawaran ng kanilang mga kasalanan at upang takpan ang
kanilang kahihiyan. Parehong ninais nina CKain at Abel na sumamba sa Diyos.
Nang sila ay tumanda, sinasabi ng Bibliya na pareho silang nagdala ng alay mula sa
pinakamainam sa mayroon sila. Si Abel ay nagdala ng mga matabang bahagi mula sa ilan sa mga
panganay ng kanyang kawan, habang si Cain ay nagdala ng ilan sa mga naunang mga bunga
mula sa lupa. Ang Diyos ay tumingin ng may pabor sa pag-aalay na dinala ni Abel, ngunit
tinanggihan ang alay ni Cain. Galit na galit si Cain. Hindi sa Diyos at hindi kahit sa kanyang sarili.
Galit na galit siya kay Abel, ang kanyang kapatid.
Ang pagtanggi ay hindi alam ng tao kung paano pakikitunguhan nang maayos. Ayaw
natin ang pagtanggi at ang karamihan sa ating buhay ay ginugol sa paggawa ng lahat ng
makakaya natin upang maiwasan ang pagtanggi. Nagsasakripisyo tayo ng maraming taon sa
pag-aaral, kaya hindi tayo tinatanggihan kapag nag-a-apply para sa isang trabaho.
Nagsasakripisyo tayo ng oras at pera pagbibihis at pag-aalaga ng ating mga sarili, sa gayon hindi
tayo matatanggihan sa mga romantikong bagay. Sinasakripisyo natin ang ating mga talento
upang mapataas ang ating mga mapagkukunan upang ang ating “credit card” ay hindi
tatanggihan sa mga pamilihan.
Sa kabila ng ating pagsisikap, gayunpaman, darating pa rin ang hindi pagka-tanggap. Sa

kasong ito, malinaw na tinanggihan ni Cain ang halimbawa ng Diyos tungkol sa kung ano ang
dapat maging isang katanggap-tanggap na alay. Sa pagpapakumbaba, dapat ay nakaayos si Cain
kasama ang kanyang kapatid upang magsakripisyo ng hayop. Hindi niya ginawa. Marahil naisip
niya na gagawin niya ang kanyang makakaya at iyon ay sapat na.
Minsan nagpapasya tayong gumawa ng ating sariling mga patakaran pagdating sa ating
pag-hahandog. Ito ay isang pagkakamali. Ang Diyos ay Diyos at hindi tayo. Ang mga tagubilin sa
kung ano ang dapat nating gawin sa ating mga ikapu at handog ay malinaw at dapat nating
sundin ang mga ito.
Nang tinanggihan, hindi maaaring dalhin ni Cain ang kanyang sarili na maging mahina at
makipag-usap sa Diyos, sa kanyang mga magulang o maging sa kanyang kapatid. Nang walang
anumang pagtutol, dinaig ng sama ng loob si Cain. Sinubukan ng Diyos na siya ay tulungan
ngunit tinanggihan ni Cain ang Diyos. Ganun din, sinakop ng kasalanan ang kanyang puso at
isinuko niya ang lahat ng kontrol sa kanyang galit at karahasan. Si Cain ay bababa sa kasaysayan
bilang unang mamamatay-tao.
Tumanggi si Cain na unahin ang Diyos. Ang mga naging kahihinatnan ay kahila-hilakbot
para sa kanya at sa mga tao sa kanyang paligid. Hinihimok tayo ng pag-ibig ng Diyos na unahin
ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa ni Cain ay isang babala para sa atin ngayon.
Ngunit hindi natin kailangang maging katulad ni Kain. Habang nililikom mga dyakono ang ating
mga handog at ikapu, hinahamon tayo na unahin natin ang Panginoon.
Ika-labimpitong Linggo
Ika -24 ng Abril
NANG SI SAMSON AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan mula kay Samson na tumangging unahin ang Panginoon?
Si Samson ay ipinanganak bilang isang Nazareno. Nangangahulugan ito na kailangan

niyang mabuhay sa isang tiyak na paraan. Una sa lahat, hindi siya dapat uminom ng alak, katas
ng ubas o anumang nagmula sa puno ng ubas. Hindi niya dapat hawakan ang mga patay na
katawan at — pinakatanyag sa lahat— hindi dapat gupitin ng mga Nazareno ang kanilang
buhok.
Mula noong mas bata pa siya, si Samson ay isang malakas at hindi kanais-nais na batang
lalaki. Nang siya ay tumanda na, dinala siya ng Panginoon sa isang dalagang Filisteo. Ang
pagkikita sa kanya (Filisteong babae) ay inilarawan sa ganitong paraan:
“Nang magkagayo'y lumusong si Samson, at ang kaniyang ama, at ang kaniyang ina, sa
Timnah, at naparoon sa ubasan ng Timnah: at, narito, isang batang leon ay umuungal laban sa
kaniya, At ang Espiritu ng Panginoon ay makapangyarihang sumakaniya, at nilamuray niya
siya na parang naglamuray ng isang batang kambing…
At pagkaraan ng sandali ay bumalik siya upang kunin niya siya, at siya'y lumiko upang
tingnan ang patay na leon: at, narito, may isang kawan ng pukyutan sa loob ng bangkay ng
leon, at pulot-pukyutan. At kaniyang dinala sa kaniyang kamay at yumaon, na kinakain niya
samantalang siya'y yumayaon, at siya'y naparoon sa kaniyang ama at ina, at ibinigay sa kanila,
at kanilang kinain; nguni't hindi niya sinaysay sa kanila na kaniyang kinuha ang pulot sa
bangkay ng leon. ” (Mga Hukom 14:5-9)
Napansin mo ba ito? Gusto ni Samson na tumahan sa gitna ng tama at mali. Malinaw
ang mga tagubilin ng Diyos: lumayo sa mga ubas at mga patay na katawan. Sa isang maikling
sipi na ito, sinuway niya ang parehong tagubilin.
Sa paglaon ay mas madali para sa kanya na payagan ang kanyang buhok na gupitin dahil
pinili niya ang mapanghimagsik na landas.
Walang gumigising isang araw at nagpasiyang talikuran ang Diyos. Palaging may isang
serye ng mga maliliit na desisyon kapag nabigo tayong unahin ang Diyos. Kapag napansin natin
na ang ating lakas ay hindi umalis sa atin, kinukumbinsi natin ang ating sarili na nasa tama pa rin
tayo. Inaanyayahan tayo ng Diyos na unahin Siya ngayon, upang hindi tayo maging biktima ng
ating kaaway tulad ni Samson.
Nang si Samson ay nagising sa espirituwal na kabulukan ng kanyang puso, agad siyang

tumawag sa Diyos at tumugon ang Diyos. Sa katunayan, sinasabi sa Bibliya na ang bawat
panalangin na ipinagdasal ni Samson ay sinasagot. Ang Diyos ay maawain kay Samson at Siya ay
magiging maawain sa atin. Kahit na hindi ka naging matapat sa iyong ikapu at mga handog sa
nakaraan, maaari kang magsimula ngayon.
Tumanggi si Samson na unahin ang Diyos. Ang mga naging kahihinatnan ay kahila-
hilakbot para sa kanya at sa mga tao sa kanyang paligid. Hinihimok tayo ng pag-ibig ng Diyos na
unahin ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa ni Samson ay isang babala para sa atin
ngayon. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo na
unahin natin ang Panginoon.
Ika-labingwalong Linggo
Ika -1 ng Mayo
NANG ANG MGA ANAK NI ELI AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan mula kay Eli na tumangging unahin ang Panginoon?
Si Eli ay isang mahusay na tao. Sineryoso niya ang kanyang tungkulin bilang isang mataas
na pari. Sa panahon ng mga hukom, ang mga tao ay dumating upang sumamba sa Diyos mula sa
iba’t ibang dako. Si Eli ay laging handa na protektahan ang tabernakulo at nanguna sa mga tao
sa pagsamba.
Libu-libo ang dumarating sa tabernakulo taun-taon at handa si Eli na tulungan sila. Isang
araw ay nanalangin siya kasama ang isang babae na humihiling ng isang anak at sinagot ng
Diyos ang kanilang mga panalangin. Sa sandaling ipinanganak ang batang iyon, ang kanyang ina
na si Hana ay nagpasya na unahin ang Diyos at dalhin ang batang lalaki upang maglingkod sa
tabernakulo.
Itinuro ni Eli kay Samuel ang lahat ng nalalaman tungkol sa Diyos at sa paglilingkod sa
pagkasaserdote. Pagkatapos, isang araw, nagsalita ang Diyos kay Eli sa pamamagitan ng bata.
Malamang tandang-tanda mo ang kuwento ng pagtawag ng Diyos kay Samuel ng tatlong beses
sa kalagitnaan ng gabi. Ang madalas nating nakakalimutan ay ang nilalaman ng mensahe na nais
iparating ng Diyos.
Si Eli ay masyadong nakatuon sa mga tao sa Israel na hindi niya binigyan ng sapat na
pansin ang kanyang sariling mga anak. Dati ay piankita ng Diyos kay Eli ang kahalagahan ng
pagtuturo sa kanyang mga anak na unahin ang Diyos. Sa halip, tumanggi si Eli na disiplinahin at
turuan sila. Ang mga resulta ay kakila-kilabot.
Ang mga anak na lalaki ni Eli ay naging mga pari na tumanggi na unahin ang Diyos. Wala
silang respeto sa mga handog na dinala sa tabernakulo ng tapat na mga Israelita. Sa katunayan,
sinasabi ng Bibliya:
“At ang kasalanan ng mga binatang yaon ay totoong malaki sa harap ng Panginoon;
sapagka't niwawalan ng kabuluhan ng mga tao ang handog sa Panginoon.” (1 Samuel 2:17)
Ito ay isang mapanirang ekspresyon. Ang pagtrato sa mga handog ng Panginoon na may
paghamak ay nangangahulugang hinamak nila ang mga handog at walang respeto o paggalang
sa kanila. Hindi ito isinawalang-bahala ng Diyos at kalaunan ang parehong mga anak na lalaki ni
Eli ang pinatay ng mga Pilisteo. Namatay si Eli sa parehong araw nang siya ay bumagsak
matapos marinig ang balita tungkol sa agaw ng Kaban ng Tipan.
Minsan hindi natin binibigyan ang ating mga ikapu at mga handog ng paggalang at
kabanalan na nararapat sa kanila. Ang mga ito ay isang salamin ng ating koneksyon at
paggalang sa ating Manlilikha.
Tumanggi ang mga anak ni Eli na unahin ang Diyos. Ang mga naging kahihinatnan ay
Diyos na unahin ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa ni Samson ay isang babala para
sa atin ngayon. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo
na unahin natin ang Panginoon.
Ika-labingsiyam na Linggo
Ika -8 ng Mayo
NANG SI SAUL AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan mula kay Saul na tumangging unahin ang Panginoon?
Si Saul ay matangkad at guwapo. Tumayo siya masmatangkad kaysa sa ibang mga

kalalakihan. Siya ang perpektong kandidato na naging unang hari ng Israel. Si Saul ay 30 taong
gulang nang siya ay naging hari at naghari siya sa loob ng 42 taon.
Sa panahong iyon, maraming nagawang tama si Saul. Gayunpaman, patuloy siyang
tumanggi na sundin nang buo ang mga tagubilin ng Diyos. Si Saul ay tila masnakakaalam, upang
makahanap ng ibang landas, upang mapagbuti ang sinabi ng Diyos.
Ang ilan sa atin ay palaging natutukso na ipangatwiran ang ating sariling mga hangarin.
Ang iba ay nagbibigay ng panloob na mga paliwanag kung bakit sinusunod nila ang kanilang
sariling plano pagdating sa ikapu at mga handog. Ang pag-una sa Diyos ay hindi madali para kay
Saul at tiyak na hindi rin ito madali para sa atin.
Si Saul ay nagpatuloy sa landas na ito hanggang sa itinakwil siya ng Diyos bilang hari.
Umatras ang Diyos mula sa pagprotekta kay Saul hanggang sa puntong pinahirapan siya ng
isang masamang espiritu. Binibigyan tayo ng Diyos ng malayang pagpapasya na tanggihan Siya
at ang Kanyang mga pagpapala. Si Saul ay naging masama at ginugol ang kanyang buong lakas
at yaman sa paghabol sa kanyang tapat na lingkod na si David.
Si David ay naging isang kamangha-manghang sundalo at musikero mula sa unang
sandali na nakilala siya ni Saul. Ang anak ni Saul na si Jonathan ay matalik na kaibigan ni David.
Kahit na walang ginawa si David laban kay Saul, nais pa rin siyang patayin ni Saul. Ang dahilan?
Paninibugho.
Sa paglaon ng kanyang buhay, si Saul ay lumingon sa mga salamangkero, habang
umaasang maririnig muli ang tinig ng Diyos. Ngunit ang Diyos ay hindi nagsasalita sa
pamamagitan ng ispiritwalismo. Kahit na sinubukan ni Saul na bumalik sa Diyos, gumamit siya
ng mga pamamaraang ipinagbabawal ng Diyos. Kung tatanggihan nating unahin ang Diyos sa
maliliit na bagay, sa huli ay palagi tayong makakalayo.
Marahil ay hindi mo inuuna ang Diyos sa iyong mga ikapu at mga handog o sa ibang
bahagi ng iyong buhay. Ang Diyos ay maawain at palaging handing ikaw ay patawarin kaagad.
Maaari mong simulang unahin siya sa iyong buhay ngayon.
Tumanggi si Saul na unahin ang Diyos. Ang mga naging kahihinatnan ay kahila-hilakbot
para sa kanila at sa mga tao sa kanilang paligid. Hinihimok tayo ng pag-ibig ng Diyos na unahin
ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa ni Saul ay isang babala para sa atin ngayon.
Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo na unahin natin
ang Panginoon.
Ika-dalawampung Linggo
Ika -15 ng Mayo
NANG SI SOLOMON AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan mula kay Solomon na tumangging unahin ang Panginoon?
Ang lahat ay nagsimula nang maayos para kay Solomon. Ang bigat ng korona ay
humantong sa kanya upang humingi ng karunungan - ang isang bagay na pinaka kailangan niya.
Natupad ang kanyang hiling. At pinagpala rin ng Diyos ang paghahari ni Solomon ng kayamanan,
kalusugan at kaunlaran.
Gayunpaman, sa paglaon ng panahon, ang karunungan ni Solomon ay naging

makatuwiran. Ginamit niya ang kanyang katalinuhan at talino upang magbigay ng mga
makatuwirang dahilan kung bakit nilabag niya ang maraming itinatag na batas ng Diyos.
Gumamit si Solomon ng sapilitang paggawa upang maitayo ang bahay ng Panginoon na
tila mas mahusay. Pinakasalan ni Solomon ang mga prinsesa mula sa maraming mga bansa,
kaya maaari siyang makagawa ng mga kasunduan ng kapayapaan sa kanyang mga kaaway. Si
Solomon ay nagtayo ng mga dambana sa mga diyos ng kanyang mga asawa bilang paraan ng
pagtanggap sa kanila sa kanyang kaharian. Itinayo ni Solomon ang kanyang palasyo na tatlong
beses na mas malaki kaysa sa templo upang mapaunlakan niya ang kanyang malaking
sambahayan.
Ang lahat ng mga makatuwirang ito ay tila may katuturan at, sa una, nagdala ng
maraming kayamanan sa kaharian. Gayunpaman, humantong sila sa mataas na buwis at
kawalan ng katarungan na hindi napapanatili. Ibinigay ng Diyos ang mga batas na humantong sa
pangmatagalang kasaganaan at kapayapaan, ngunit ginamit ni Solomon ang kanyang talino
upang baluktutin ang mga ito ayon sa kanyang kasiyahan. Hindi inuna ni Solomon ang Diyos at
ang Israel ay nahahati sa dalawang kaharian sa loob ng ilang mga buwan pagkatapos ng
kanyang kamatayan.
Ngayon ay karaniwan pa ring makahanap ng lubos na matatalino at may kaalaman na

mga tao na tumutuwiran sa paglabag sa batas ng Diyos. Ang pag-una sa Diyos ay
nangangahulugang pagiging seryoso sa Kanyang salita at sundin ito. Ang pagiging simple ng
isang bata na sumusunod sa mga tagubilin ng isang mapagmahal na magulang ay marahil ang
pinakamahusay na panlunas sa ating sariling pagkasira.
Handa ang Diyos na buksan ang mga pintuan ng kalusugan, kayamanan at kaunlaran
para sa marami sa atin, ayon sa Kanyang mga plano para sa ating buhay. Minsan pinipigilan ng
Diyos ang isang pintuan sapagkat ang ating pananampalataya at hinaharap ay
makokompromiso kung tatahakin natin ito.
Ang katapatan ng Diyos ay pumupukaw sa ating sariling tugon. Kung tayo ay matapat sa
maliliit na bagay, ilalagay tayo ng Diyos sa pamamahala ng masmalalaking bagay. Tayo ay mga
tagapangasiwa, na nasisiyahan na maglingkod sa Panginoon sa pangangalaga ng Kanyang mga
kayamanan.
Tumanggi si Solomon na unahin ang Diyos. Ang mga naging kahihinatnan ay kahila-
hilakbot para sa kanila at sa mga tao sa kanilang paligid. Hinihimok tayo ng pag-ibig ng Diyos na
unahin ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa ni Solomon ay isang babala para sa atin
ngayon. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo na
Ika-dalawampu’t isang Linggo
Ika -22 ng Mayo
NANG ANG ISRAEL AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan kay Daniel na makakatulong sa atin upang unahin ang Panginoon sa ating mga
buhay ngayon?
Si Daniel ay isang binata nang siya ay dinala sa Babilonia, ang kabisera ng pinakadakilang
emperyo na nakita ng mundo. Gusto ni Haring Nabucodonosor kunin ang pinakamahusay at
pinakmagaling na mga kabataang lalaki bilang mga bihag mula sa maraming mga bansa na
sinakop niya. Pagkatapos ay ipapaturo niya sa mga ito ang agham at relihiyon ng Babilonya, sa
pagkakabatid na malaki ang maitutulong nila sa pagpapalawak ng kanyang kaharian. Sampung
libong iba pang mga kabataan ang dinala kasama ni Daniel at, mula sa kanila, ang
pinakamagaling sa mga pinakamahusay ay dinala sa palasyo. Sina Daniel, Shadrach, Meshach at
Abednego ang ilan sa mga ito.
Ang kanilang unang pagsubok ay tungkol sa isang diyetang naayon sa Bibliya. Ang
paglalagay sa Panginoon na una sa lahat ay maaaring magdulot sa kanila ng pagkawala ng lahat
ng mga pribilehiyong mayroon sila-o mas masahol pa, maaaring mawala ang kanilang buhay.
Gayunpaman, ang mga kabataang lalaki na ito ay gumawa ng isang pangako sa kanilang mga
puso na unahin ang Panginoon, anuman ang mangyari. Hindi sila mapipilit o masuhulan upang
gawin ang hindi nararapat. Naging tapat sila sa usapin ng kanilang pagkain at ang Diyos ay
nagbigay ng karunungan sa kanila, tumulong sa kanila na maging nangungunang mga mag-aaral
sa "unibersidad" ng Babilonya. Kinalaunan, binigay kay Daniel ang pamamahala ng lahat ng iba
pang mga siyentipiko, habang ang kanyang tatlong mga kaibigan ay sa kalaunan naging
nangungunang mga pinuno ng kabiserang lungsod, ang Babilonya mismo. Nangyari lamang ito
dahil inilagay nila ang Diyos na una sa lahat, na hindi inalintana ang kahihinatnan. Sa katunayan,
sila ay handang masunog na buhay kaysa kompromiso. Itinala ng Daniel 3:17,18 ang kanilang
mga salita:
“Narito, ang aming Dios na aming pinaglilingkuran ay makapagliligtas sa amin sa
mabangis na hurnong nagniningas; at ililigtas niya kami sa iyong kamay, Oh hari. Nguni't kung
hindi, talastasin mo, Oh hari, na hindi kami mangaglilingkod sa iyong mga dios, ni magsisisamba
man sa larawang ginto na iyong itinayo.”
Kahit sa katandaan, mas gugustuhin ni Daniel na itapon sa isang kweba ng mga leon
kaysa titigil sa kanyang nakasanayang unang Gawain sa umaga – ang pagdadasal sa Panginoon.
Ngunit ang Diyos ay gumawang muli at nabuhay si Daniel upang purihin Siya at maging punong
ministro ng Babilonya.
Inuna ni Daniel ang Panginoon. Ang kanyang halimbawa ay tumutulak sa atin na
Ika-dalawampu’t dalawang Linggo

Ika -29 ng Mayo
NANG ANG MGA FARISEO AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan mula SA mga Pariseo na tumangging unahin ang Panginoon?
Ang mga Fariseo at mga guro ng batas ay kabilang sa mga iginagalang na mga tao sa
Israel noong unang bahagi ng unang siglo. Inialay nila ang kanilang buhay sa pag-aaral at
pagsasagawa ng banal na kasulatan. Karamihan sa kanila ay maaaring bigkasin ang Torah sa
pamamagitan ng puso at sinubukang sundin ang bawat isa sa mga utos nito. Ang kanilang
kakayahang sundin ang Bibliya na may matinding katumpakan ay nagbigay sa kanila ng isang
kaligtasan at pagmamataas. Kung sabagay, nangako ang Diyos na pagpapalain ang mga
sumusunod sa Kanyang mga utos.
Nang magsimula nang mangaral si Jesus, gayunpaman, binago niya ang batas mula sa
isang bagay na mahirap sundin sa isang bagay na imposibleng sundin. Itinuro ni Jesus ang mga
alituntunin ng batas, tulad ng pagmamahal at kahabagan. Ito ay isang malalim na
pagkagambala sa hirarkeya ng mga Fariseo na pinahahalagahan ang yaman at posisyon ng
awtoridad. Sa isang pagkakataon ay direkta silang tinugunan ni Jesus:
“Sa aba ninyo, mga eskriba at mga Fariseo, mga mapagpaimbabaw! sapagka't
nangagbibigay kayo ng sa ikapu ng yerbabuena, at ng anis at ng komino, at inyong
pinababayaang di ginagawa ang lalong mahahalagang bagay ng kautusan, na dili iba't ang
katarungan, at ang pagkahabag, at ang pananampalataya: datapuwa't dapat sana ninyong
gawin ang mga ito, at huwag pabayaang di gawin yaong iba. Kayong mga tagaakay na bulag na
inyong sinasala ang lamok, at nilulunok ninyo ang kamelyo!” – (Mateo 23:23,24)
Ang mga Fariseo ay handa kahit sa puntong bilangin kung gaano karaming mga bagong
dahon ng menta ang tumubo sa kanilang hardin at dadalhin ang ika-10 dahon sa templo. Si
Jesus ay dumirekta sa mga pinuno ng relihiyon na sumunod sa batas sa pinakamaliit na antas
ngunit nabigong makita ang hustisya, awa at pananampalataya na dahilan kung bakit ibinigay
ang batas. Malinaw si Jesus: ipagpatuloy ang pagbibilang ng mga dahon ng menta ngunit
humingi ng hustisya, awa at pananampalataya.
Sa puntong ito, dalawang bagay ang hindi na nakakagulat. Ang una ay ang katotohanan
na ang mga Fariseo ang pangunahing lakas sa likod ng pagpatay kay Jesus. Hindi nila kinaya ang
isang guro na tumanggi sa hirarkeya na itinatag nila para sa kanilang sarili. Ang pangalawang
kaganapan na hindi na nakakagulat ay kung gaano karaming mga malilit at mahihina sa lipunan
na mga tao ang sumunod kay Jesus. Ito ang mga taong sinabihan na hindi sila karapat-dapat
para sa Diyos at dapat manatili sa labas. Ipinaalala ni Jesus sa lahat na walang sinuman ang
sapat na mabuti, at handa ang Diyos na tanggapin sila nang eksakto tulad ng sa kanila at
pagkatapos ay baguhin sila.
Madaling makita ang mga parehong dynamics sa bawat iglesya ngayon. Ang ilan ay labis
na tapat sa Diyos sa lahat ng bagay. Ang iba ay tila nagpupumilit na makasabay. Pinapaalala ng
Diyos sa atin na wala sa atin ang sapat na mahusay. Tayo ay malugod na tinanggap sa Kaharian
ng Diyos sa pamamagitan ni Jesus at ang Kanyang Espiritu ay binabago tayo upang maging
katulad ni Jesus. Ang paglalagay muna sa Diyos ay nangangahulugan na dapat nating bilangin
ang ating mga dahon ng menta at kumilos nang may kahabagan.
Tumanggi ang mga Fariseo na unahin ang Diyos. Ang mga naging kahihinatnan ay kahila-
hilakbot para sa kanila at sa mga tao sa kanilang paligid. Hinihimok tayo ng pag-ibig ng Diyos na
unahin ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa ng mga Fariseo ay isang babala para sa
atin ngayon. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo na
Ika Dalawampu’t-tatlong Linggo

Ika -5 ng Hunyo
NANG ANG ISANG MAYAMANG BINATANG PINUNO AY TUMANGGNG UNAHIN ANG

PANGINOON
matututunan mula sa mayamang binata na tumangging unahin ang Panginoon?
Nang makilala ni Jesus ang mayamang binatang pinuno, maaaring nasabik ang mga
alagad na sumali sa grupo ang isang may yaman sa pananalapi. Hindi ito nagtagal nang hiniling
ni Jesus sa lalaki na ibenta ang lahat ng mayroon siya at ibigay sa mahirap. Narito ang kuwento
ng nangyari:
"Sinabi sa kanya ni Jesus, 'Kung nais mong maging perpekto, humayo ka, iyong ipagbili
ang lahay na mayroon ka at ibigay sa mga mahihirap, at magtatamo ka ng kayamanan sa langit;
at halika, sumunod ka sa Akin. ’Ngunit nang marinig ng binata ang kasabihang iyon, siya ay
umalis na malungkot, sapagkat siya ay may maraming pagmamay-ari.
Pagkatapos sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad, ‘Katunayan, sinasabi ko sa inyo na

mahirap para sa isang mayaman na pumasok sa kaharian ng langit. At muli sinasabi Ko sa inyo,
mas madali pa para sa isang kamelyo ang dumaan sa mata ng karayom kaysa sa isang mayaman
na pumasok sa kaharian ng Diyos. '
Nang marinig ito ng Kanyang mga alagad, sila ay labis na namangha, na nangagsabi,
‘Sino nga kaya ang maliligtas?” Ngunit tiningnan sila ni Jesus at sinabi sa kanila, ‘Sa mga tao
imposible ito, ngunit sa Diyos ang lahat ng mga bagay possible.’ ” (Mateo 19: 21–26).
Ang hindi napagtanto ng binatang mayamang pinuno ay isang simpleng bagay: ang
karanasan ng kaligtasan at buong koneksyon sa Diyos at sangkatauhan ay nangangailangan ng
pagbibigay ng kanyang mga pag-aari. Ang Bibliya ay tumutukoy sa karanasang ito bilang
Shalom, isang kabuuang pagkakasundo at kapayapaan sa Diyos, sangkatauhan, sarili at
kalikasan.
Sa ilan sa atin na nakapag-ipon ng kayamanan, gaano man kaliit na yaman iyon,

natutukso din tayong pag-ingatan ito. Ang kayamanan ay maaaring magbigay sa atin ng
pakiramdam ng katiwasayan at kapangyarihan. Ang yamang Ito mismo ay isang pagpapala mula
sa Panginoon. Sa sandaling magsimula tayong mag-isip at maniwala na ito ay ang resulta ng
ating pagpupunyagi at hindi dapat ibahagi sa sinuman, maaari itong maging isang sumpa.
Inuna ng mayamang binatang pinuno ang kanyang kayamanan. Si Jesus ay tumangis

nang nangyari iyon sapagkat isang trahedya para sa taos-puso at sakim na binatang mayaman
na pinuno na hindi nakuha ang kaligtasan dahil sa kanyang kayamanan. Ang paglalagay sa Diyos
na una sa lahat ay nangangahulugang paglalagay ng ating kayamanan sa pangalawang lugar.
Ang pagkamapagbigay ay isang hindi maipag-uusapan na katangian ng Kaharian ng Diyos.
Tumanggi ang mayamang binatang pinuno na unahin ang Diyos. Ang mga naging
kahihinatnan ay kahila-hilakbot para sa kanila at sa mga tao sa kanilang paligid. Hinihimok tayo
ng pag-ibig ng Diyos na unahin ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa ng mayamang
binatang pinuno ay isang babala para sa atin ngayon. Habang nililikom mga dyakono ang ating
mga handog at ikapu, hinahamon tayo na unahin natin ang Panginoon.
Ika Dalawampu’t-apat na Linggo
Ika -12 ng Hunyo
NANG SINA ANANIAS AT SAPPHIRA AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan mula kina Ananias at Sapira na tumangging unahin ang Panginoon?
Tunay na nais nilang unahin ang Diyos. Naniwala sila kay Jesus at malamang na
nabautismuhan ng Banal na Espiritu. Ngunit nahirapan sina Ananias at Sapphira na tuparin ang
kanilang mga pangako sa Diyos.
Noong una, Sinabi nila na kanilang ibibigay ang lahat na kanilang matatanggap na
perang kabayaran sa kanilang lupain. Ito ay isang masagana na alok, higit at higit pa sa hiniling
ng Diyos. Bago ang pagbebenta, malamang na masaya sila na gumawa ng pangakong ito.
Marahil ay nadala sila sa bugso ng kanilang damdamin nang nakita nila ang maraming iba pang
mga tao na nagbebenta ng kanilang mga pag-aari at ibinigay ang lahat na kanilang tinanggap na
salapi sa mga apostol.
Ang problema ay dumating nang napasakamay na nina Ananias at Sapphira ang salapi.
Pumasok ang kasakiman. Sinimulan nilang isipin ang lahat ng mga bagay na maaari nilang bilhin
sa perang iyon. Ginawa ng kasakiman ang plano at ang plano ay humantong sa kanilang
kamatayan.
Napagkasunduan nilang sabihin sa iglesya na ang natanggap lamang nila ay isang mas
maliit na halaga kaysa sa inaasahan nila. Sa pagtatapos ng araw na iyon, sina Ananias at
Sapphira ay kapwa namatay at inilibing. Bakit tila malupit ang pakikitungo ng Diyos sa kanila?
Ang salapi ba ay isang sapat na dahilan upang wakasan ang buhay nila?
Ang Diyos ay seryoso sa usapin ng katapatan at integridad. Totoo ito sa ating mga ikapu
at handog ngayon tulad ng sa perang kinita nina Ananias at Sapphira. Hindi pinipilit ng Diyos
ang sinuman na mangako na magbigay ng isang tiyak na halaga bilang pag-aalok bawat buwan.
Ngunit kapag ipinangako natin sa Kanya, malinaw na inaasahan ng Diyos na tuparin natin ang
pangakong iyon.
Ngunit paano kung nabigo tayo sa nakaraan? Huwag nating ipagpatuloy ang
pagsisinungaling sa ating sarili at sa Diyos. Maaari tayong maging totoo sa ating mga pangako
anumang oras, kasama na ngayon.
Tumanggi ang sina Ananias at Sapphira na unahin ang Diyos. Ang mga naging
kahihinatnan ay kahila-hilakbot para sa kanila at sa mga tao sa kanilang paligid. Hinihimok tayo
ng pag-ibig ng Diyos na unahin ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa nina Ananias at
Sapphira ay isang babala para sa atin ngayon. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga
handog at ikapu, hinahamon tayo na unahin natin ang Panginoon.
Ika Dalawampu’t-limang Linggo

Ika -19 ng Hunyo
NANG ANG IGLESYA NG LAODICEA AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan mula sa Iglesya ng Laodicea na tumangging unahin ang Panginoon?
“Sinasabi sa atin na ang Iglesya sa Laodicea ay tunay na nakikipagpunyagi na unahin ang Diyos.
Hindi nila lubusang tinanggihan ang Diyos, ngunit tiyak na hindi ang Diyos ang una sa kanilang
buhay. Tinawag ni Jesus ang kanilang estado malahiniga, hindi mainit o malamig. Narito ang
buong talata sa Bibliya: At sa anghel ng iglesia sa Laodicea ay isulat mo: Ang mga bagay na ito ay
sinasabi ng Siya Nawa, ng saksing tapat at totoo, ng pasimula ng paglalang ng Dios: Nalalaman
ko ang iyong mga gawa, na ikaw ay hindi malamig o mainit man: ibig ko sanang ikaw ay
malamig o mainit. Kaya sapagka't ikaw ay malahininga, at hindi mainit o malamig man, ay
isusuka kita sa aking bibig. Sapagka't sinasabi mo, Ako'y mayaman, at nagkamit ng kayamanan,
at hindi ako nangangailangan ng anoman; at hindi mo nalalamang ikaw ang aba at maralita at
dukha at bulag at hubad: Ipinapayo ko sa iyo na ikaw ay bumili sa akin ng gintong dinalisay ng
apoy, upang ikaw ay yumaman: at ng mapuputing damit, upang iyong maisuot, at upang huwag
mahayag ang iyong kahiyahiyang kahubaran; at ng pangpahid sa mata, na ipahid sa iyong mga
mata, upang ikaw ay makakita. Ang lahat kong iniibig, ay aking sinasaway at pinarurusahan:
ikaw nga'y magsikap, at magsisi.
Narito ako'y nakatayo sa pintuan at tumutuktok: kung ang sinoman ay duminig ng aking
tinig at magbukas ng pinto, ako'y papasok sa kaniya, at hahapong kasalo niya, at siya'y kasalo
ko.
Ang magtagumpay, ay aking pagkakaloobang umupong kasama ko sa aking luklukan,

gaya ko naman na nagtagumpay, at umupong kasama ng aking Ama sa kaniyang luklukan. Ang
may pakinig, ay makinig sa sinasabi ng Espiritu sa mga iglesia.” (Apocalipses 3”14-22)
Alam ng Diyos ng lubusan ang ating mga aksyon at mga motibo. Batid Niya ang ating
mga pagkabigo at ating mga tagumpay. Alam ni Jesus kung kailan tayo nagkukunwaring
matapat. Nakikita niya sa pamamagitan ng ating mga maskara. Alam Niya.
Ito ang dahilan kung bakit hindi tayo tinatalwil ng Diyos. Si Jesus ay patuloy na
kumakatok sa pintuan ng ating puso araw-araw, linggu-linggo, taon-taon. Kapag pinapayagan
nating pumasok si Jesus, magiging madali para sa atin ang unahin ang Diyos.
Tumanggi ang Iglesya ng Laodicea na unahin ang Diyos. Ang mga naging kahihinatnan ay
Diyos na unahin ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa ng Iglesya ng Laodicea ay isang
babala para sa atin ngayon. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu,
hinahamon tayo na unahin natin ang Panginoon.
Ika Dalawampu’t-anim na Linggo

Ika -26 ng Hunyo
NANG SI LUCIFER AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

matututunan mula kay Lucifer na tumangging unahin ang Panginoon?
Minsan naghihintay kami hanggang sa maging perpekto ang lahat sa ating pananalapi at
ating buhay bago tayo magtapat sa ating mga ikapu at handog. Sinabi namin sa ating sarili:
"Kung tama lamang ang kapaligiran, hindi ako nagpupumilit unahin mo ang Diyos. Kung naitaas
ako, kung mas mababa ang rate ng interes, kung sa palagay ko mas malapit ako sa Diyos, kung,
kung. . . "
Minsan hinihintay natin hanggang sa maging perpekto ang lahat sa ating pananalapi at
ating buhay bago tayo magtapat sa ating mga ikapu at mga handog. Sinasabi natin sa ating
sarili: "Kung tama lamang ang kapaligiran, hindi ako mahihirapang unahin ang Diyos. Kung
maiitaas ako sa aking posisyon o trabaho, kung masmababa ang antas ng interes sa aking mga
bayarin, kung sa palagay ko mas malapit ako sa Diyos, kung, kung. . . "
Ang isa sa pinakamagaganda at makapangyarihang mga anghel ay tumahan sa

pinakaperpektong kapaligiran at nakita ang Diyos araw-araw. Ang perpektong kalagayang ito ay
hindi nakatulong sa kanya na manatiling tapat, sapagkat ito ay isang desisyon na dapat gawin ng
bawat isa sa atin sa anumang sitwasyon tayo nabubuhay sa bawat sandali ng ating buhay.
Si Lucifer ay naging sobrang mapagmataas na di niya nagawang unahin ang Diyos.

Masyadong mahalaga ang sa kanya ang kanyang pagkamakaako o ang kanyang sarili. Mas
mahalaga ang mga pangangailangan ni Lucifer. Ang kanyang nais na maging kanyang sariling
diyos. Upang makagawa ng kanyang sariling mga patakaran. Upang masulit ang buhay, nang
hindi gumagambala ang Diyos sa kanyang kalayaan. Bakit dapat sulitin ng Diyos ang kanyang
(Lucifer) pagsamba at paglilingkod?
Ang mga motibo na ito ay nasa ugat pa rin ng ating sariling paghihirap na unahin ang
Diyos sa ating mga ikapu at mga handog. Ang ating kaakuhan at ang ating mga pangangailangan
ay laging sinusubukan na hadlangan an gating katapatan. Iniisip natin ang ating sarili at kung
gaano pa tayo maaaring mangailangan ng salapi kumpara sa iglesya. Tayo ay nangangatwiran:
"Hindi kailangan ng Diyos ang salaping ito. Sapat na ang kung anong mayroon ang iglesya.
Masmabuti pang gamitin ko ito sa aking sarili. "
Sa isang dimensyon, ito ay tama. Ang Diyos at ang iglesya ay hindi desperado para sa
iyong salapi. Ang ating pagbibigay ay may kaunting kinalaman sa pangangailangan, higit na may
kinalaman ang ating pagbibigay sa katapatan at kababaang-loob. Ang Diyos ay Diyos at tayo ay
hindi. Sa isang banda, hinihingi ang Diyos ang ating mga ikapu para sa ating pakinabang. Ang
ating mga ikapu at mga handog ay isang mahusay na panlunas sa kasakiman at pagkamakasarili.
Ang paghihintay para sa perpektong hanay ng mga pangyayari ay isang tiyak na paraan
upang maiwasan natin na unahin ang Diyos sa ating buhay. Tinatawag tayo ng Diyos na isuko
ang ating kaakuhan ngayon at payagan Siyang buksan ang mga dungawan ng langit para sa mga
pagpapala.
Tumanggi si Lucifer na unahin ang Diyos. Ang mga nagging kahihinatnan ay kahila-
hilakbot para sa kanya, pati na rin sa mga anghel at sa buong sangkatauhan. Hinihimok tayo ng
pag-ibig ng Diyos na unahin ang Kanyang Kaharian, habang ang halimbawa ng Iglesya ng
Laodicea ay isang babala para sa atin ngayon. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga

Ika Dalawampu’t-pitong Linggo

Ika -3 ng Hulyo
NANG INUNA NG MGA WALDENSE ANG PANGINOON
Nawala ang lahat na meron ang mga waldense nang pinili nilang unahin ang Panginoon.
Pero kahit ganun, hindi sila sumuko. Ano ang ating matututunan mula sa mga Waldense na
makakatulong sa atin ngayon na unahin ang Panginoon?
Noong ika-12 siglo, ipinagbabawal ng Simbahang Romano Katoliko ang Bibliya na

mabasa at maunawaan ng mga ordinaryong tao. Ang pag-uusig ay tiyak sa sinumang humamon
sa awtoridad ng simbahan at lalo na sa Santo Papa. Ang kapapahan ay naging apokaliptiko na
hayop na inilalarawan sa Bibliya.
Sa panahon ng madilim na yugtong ito ng kasaysayan ng tao, tinalikuran ni Peter Waldo

ang kanyang kayamanan at inialay ang sarili sa pagtulong sa iba. Isang kilusang nagsimula sa
Pransya bilang mga mangangaral na kusang-loob na tumalikod sa kayamanan ng sanlibutan at
namuhay sa mahigpit na pagsunod sa Bibliya. Ang isang pangunahing diin ng mga Waldense ay
upang magawang maisalin ang Bibliya sa karaniwang wika.
Noong 1179, si Waldo at ang isa sa kanyang mga kaibigan ay nagtungo sa Roma, kung
saan tinanggap sila ni Papa Alexander III at ng Roman Curia. Kailangan nilang ipaliwanag ang
kanilang pananampalataya sa harap ng isang panel ng tatlong klerigo. Ang mga resulta ng
pagpupulong ay hindi tiyak, ngunit kinondena ng Ikatlong Konseho ng Lateran ang mga ideya ni
Waldo sa parehong taon.
Si Waldo at ang kanyang mga tagasunod ay bumuo ng isang sistema kung saan sila ay
pumupunta mula sa isang bayan patungo sa iba’t- ibang bayan at lihim na nakikipagkita sa mga
maliliit na grupo ng mga Waldense. Doon ay magtatapat sila ng kanilang mga kasalanan at
nagdadaos ng mga gawaing-pagsamba. Ang isang naglalakbay na mangangaral ng Waldensian
ay kilala bilang isang barba. Itatago ng pangkat ang barba at tulong-tulong sila sa pag-aayos
para sa kanya na makalipat sa susunod na bayan nang palihim.
Nawala ang kanilang mga posisyon sa lipunan at kalaunan ay tumakas sa mga burol at
yungib. Patuloy nilang inuuna ang Diyos sa pamamagitan ng pagpapaliwanag ng Banal na
Kasulatan sa sinumang nahahanap nila. Linalauanan ay naintindihan na nila ang kanilang
paggalaw upang maging isang ilaw sa kadiliman. Sila ay nagging hudyat sa Protestanteng
Repormasyon at kinatawanan ang isang nalalabi ng mga taong ganap na tumanggi na ilagay ang
kanilang sariling kaginhawaan na higit pa kaysa sa Kaharian ng Diyos.
Tinatawagan tayong maging mga labi sa ngayon - mga kalalakihan, kababaihan at

kabataan na patuloy na tapat sa Salita ng Diyos sa pamamagitan ng laging pag-uuna sa Kanyang
kaharian.
Inuna ng mga Waldenseang Diyos, kahit na ang lahat na mayroon sila ang naging kapalit
nito. Ang kanilang lakas ng loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang
lahat upang tubusin tayo at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin ang Kanyang
kaharian sa ating sariling buhay. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu,

Ika Dalawampu’t-walong Linggo

Ika -10 ng Hulyo
NANG INUNA NI JOHN HUSS ANG PANGINOON

Nawala ang buhay ni John Huss nang unahin niya ang Diyos. Ano ang ating matututunan
mula kay John Huss na makakatulong sa atin ngayon na unahin ang Panginoon?
Noong ika-14 na siglo, ang Simbahang Romano Katoliko ay nagbibenta ng mga

indulhensiya sa mga pamilyang nais ng garantiya na ang kanilang mga mahal sa buhay ay nasa
langit kaysa masunog magpakailanman sa impiyerno. Ang pag-uusig ay tiyak sa sinumang
humamon sa awtoridad ng simbahan at lalo na sa Santo Papa. Ang kapapahan ay naging isang
apokaliptekong hayop na inilalarawan sa Bibliya.
Sa panahon ng madilim na yugtong ito ng kasaysayan ng tao, si John Huss ay isang

mangangaral sa Prague, sa Republika ng Czech. Hayag siyang nagsalita laban sa mga
kasinungalingan at ipinagtanggol ang katotohanan na matatagpuan sa salita ng Diyos. Kahit na
siya ay itinapon sa isang lugar, nagpatuloy siyang unahin ang Diyos.
Nang magtipon ang Konseho ng Constance, hiniling kay Huss na doon at ilahad niya ang
kanyang mga pananaw. Pagdating niya ay agad siyang inaresto at ipinakulong. Kalaunan dinala
siya sa harapan ang konseho at hiniling na bawiin niya ang kanyang pananaw. Sumagot siya,
"Hindi ako para sa isang kapilya ng gintong umuurong mula sa katotohanan!" Nang tumanggi
siya, ibinalik siya sa kulungan. Noong ika-6 ng Hulyo 1415, sinunog siya buhay sa akusasyong
paglaban sa mga doktrina ng Simbahang Katoliko. Habang nasusunog siya, naririnig siya na
kumakanta ng Mga Awit ng Papuri sa Panginoon.
Maraming mga paraan kung saan ang katotohanan ay hindi pinapansin at tinatanggihan
ngayon. Patuloy tayong hinahamon na ikompromiso ang ating mga paniniwala sa maliit at
malalaking pamamaraan. Patuloy na inaanyayahan tayo ng Diyos na magkaroon ng isang
pangako sa katotohanan, kahit anong mangyari. Minsan ang pangakong ito ay hahantong sa
pag-uusig at kamatayan. Para sa karamihan sa atin, maaari lamang itong kumatawan sa isang
abala o sagabal sa buhay. Gayunpaman, dapat mayroon tayong laks ng loob mula sa Banal na
Espiritu na unahin ang Diyos anuman ang mangyari.
Pinagpala tayo ng mga kwento ng mga kalalakihan at kababaihan na nagsakripisyo ng
kanilang panlupang kaginhawaan para sa misyon na ibinigay ni Jesus sa iglesya. Ang mabuting
balita ng kaligtasan ay maaaring hindi nakarating sa atin kung hindi dahil sa kanilang tapang at
determinasyon. Ngayon ay ating pagkakataon na unahin ang Diyos at tuparin ang misyong ito.
Inuna ni John Huss ang Diyos, kahit na ang lahat na mayroon sila ang naging kapalit nito.
Ang kanilang lakas ng loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat
upang tubusin tayo at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin ang Kanyang kaharian sa
ating sariling buhay. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, hinahamon
tayo na unahin natin ang Panginoon.
Ika Dalawampu’t-siyam na Linggo

Ika -17 ng Hulyo
NANG INUNA NI MARTIN LUTHER ANG PANGINOON

Nawala ang lahat na meron si Martin Luther nang pinili niyang unahin ang Panginoon.
Pero kahit ganun, hindi silya sumuko. Ano ang ating matututunan mula sa mga Waldense na
Noong ika-16 na siglo, pinangunahan ng Simbahang Romano Katoliko ang mga tao na
maniwala na kailangan nila ang simbahan upang maabot si Kristo at tumanggap ng kaligtasan.
Ang pag-uusig ay tiyak sa sinumang humamon sa awtoridad ng simbahan at lalo na sa Santo
Papa. Ang kapapahan ay naging isang apokaliptekong hayop na inilalarawan sa Bibliya.
Sa panahon ng madilim na yugtong ito ng kasaysayan ng tao, si Martin Luther ay isang

debotong pari ng Romano Katoliko. Habang nagbabasa ng Banal na Kasulatan, napagtanto niya
na ang bawat isang tao ay maaaring kumonekta nang direkta sa Diyos, nang walang
tagapamagitan na tao. Sa ilalim ng awtoridad at kapangyarihan ng Bibliya, hinamon ni Luther
ang awtoridad ng pinakamakapangyarihang tao sa planeta noong panahong iyon, si Papa Leo X.
Itinuro ni Luther na ang kaligtasan at, sa kabuuan, ang buhay na walang hanggan ay
hindi nakukuha ng mabubuting mga gawa ngunit tatanggapin lamang bilang libreng regalo ng
biyaya ng Diyos sa pamamagitan ng pananampalataya ng mga mananampalataya kay Jesu-
Cristo bilang manunubos mula sa kasalanan. Hinahamon ng kanyang teolohiya ang awtoridad at
tanggapan ng Papa sa pamamagitan ng pagtuturo na ang Bibliya ang ay tanging mapagkukunan
ng banal na inihayag na kaalaman, at tinutulan niya ang eksklusibong konsepto ng
pagkasaserdote sa pamamagitan ng pagsasaalang-alang sa lahat ng nabinyagan na mga
Kristiyano na maging isang banal na pagkasaserdote.
Tiniwalag siya at inusig Simbahang Katoliko Romano at ng Romanong Emperador. Hindi

nito nagawang pigilan siya na unahin ang Diyos at tumayo nang matatag sa kanyang mga
paniniwala. Sa kanyang sariling mga salita, isinulat ni Martin Luther ang kanyang
nararamdaman tungkol sa pakikibakang ito sa kilalang himno: “Isang Makapangyarihang Kuta”
o "A Mighty Fortress".
Ang Salitang iyon na higit sa lahat ng mga kapangyarihan sa lupa, salamat na lang sa
kanila, ay mananatili; Ang Espiritu at ang mga kaloob ay atin sa pamamagitan Niya na kasama
natin: Hayaan ang mga bagay-bagay at mga lahi na umalis, ang buhay na ito din; Ang katawang
maaari nilang patayin: Ang katotohanan ng Diyos ay mananatili pa rin, ang Kanyang kaharian ay
magpakailanman.
Inuna ni Martin Luther ang Diyos, kahit na ang lahat na mayroon sila ang naging kapalit
nito. Ang kanilang lakas ng loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang

Ika-Tatlumpung Linggo
Ika -24 ng Hulyo
NANG INUNA NI WILLIAM TYNDALE ANG PANGINOON

Nawala ang lahat na meron si William Tyndale nang pinili niyang unahin ang Panginoon.
Pero kahit ganun, hindi silya sumuko. Ano ang ating matututunan mula kay William Tyndale na
Noong ika-16 na siglo, ipinagbabawal ng Simbahang Romano Katoliko ang Bibliya na

mabasa at maunawaan ng mga ordinaryong tao. Ang pag-uusig ay tiyak sa sinumang humamon
sa awtoridad ng simbahan at lalo na sa Santo Papa. . Ang kapapahan ay naging isang
apokaliptekong hayop na inilalarawan sa Bibliya.
Sa panahon ng madilim na yugtong ito ng kasaysayan ng tao, si William Tyndale ay isang
ilaw na tumulong na baguhin ang takbo ng kasaysayan ng tao sa pamamagitan ng pagsikap na
ang Bibliya ay mabasa sa wikang Ingles.
Ang pagsasalin ni Tyndale ay ang unang Ingles na Bibliya na hinango ng direkta mula sa
mga tekstong Hebreo at Greyego. Ito rin ang kauna-unahang pagsasalin sa Ingles na gumamit
ng pag-iimprenta, ang pinakabagong teknolohiya sa sa panahon na iyon para sa pagkalat ng
isang mensahe. Dinala siya nito sa direktang salungatan sa simbahan, na naniniwala na ang
pangkalahatang populasyon ay walang mga kasanayan upang maunawaan ang Bibliya at
samakatuwid ay kailangan ng simbahan na gawin ito para sa kanila.
Habang patakas sa Inglatera, naghanap ng kanlungan si Tyndale sa teritoryo ng Flemish

ng Emperador ng Katoliko na si Charles V. Noong 1535, si Tyndale ay naaresto at nakulong sa
kastilyo ng Vilvoorde (Filford) sa labas ng Brussels ng higit sa isang taon. Noong 1536, siya ay
nahatulan ng maling pananampalataya at pinatay sa pamamagitan ng pagsasakal, at
pagkatapos ay ang kanyang katawan ay sinunog sa istaka. Ang kanyang dasal bago mamatay ay
sana ay mabuksan ang mga mata ng Hari ng Englatera.
Tinugon ang kanyang mga dasal. Hindi nagtagal matapos niyang ibigay ang kanyang
buhay para unahin ang Diyos, ang King James Bible ay nabuo at pinahintulutan ng hari ng
Englatera. Ang Bibliya ay ang pundasyon ng lipunan ng kanluran at si Tyndale ay tunay na
tumulong na baguhin ang mundo sa pamamagitan ng pagdadala ng inspiradong teksto sa
karaniwang tao na maaaring maunawaan ito.
Tinatawagan tayo upang tulungan ang mga tao na maunawaan ang Bibliya upang
masumpong sila ng kalayaan, paggaling at pag-asa kay Jesus. Kapag tayo ay tapat sa ating mga
ikapu at mga handog, tumutulong tayo na dalhin ang mensahe ng Tatlong Mga Anghel sa buong
mundo tulad ng iniutos ng Diyos. Ang unahin Diyos sa pamamagitan ng pagtataguyod ng mga
misyon ay mahalaga. Gayunpaman, dapat din nating ibuhos ang ating oras at lakas sa mga tao
sa paligid natin, isang inspirasyon para sa kanila na malaman ang tungkol sa pag-ibig ng Diyos.
Inuna ni William Tyndale ang Diyos, kahit na ang lahat na mayroon siya ang naging
kapalit nito. Ang kanyang lakas ng loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni
Jesus ang lahat upang tubusin tayo at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin ang
Kanyang kaharian sa ating sariling buhay. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog
at ikapu, hinahamon tayo na unahin natin ang Panginoon.

Ika-Tatlumpu’t isang Linggo

Ika -31 ng Hulyo
NANG INUNA NI WILLIAM MILLER ANG PANGINOON

Si William Miller ay itinuring na isang baliw na tao nang inuuna niya ang Diyos. Pero
kahit ganun, hindi silya sumuko. Ano ang ating matututunan mula kay William Miller na
Siya ay isang taong may reputasyon na hindi makapaniwala na totoo ang Bibliya. Ngunit,
pagkatapos ng isang hindi maipaliwanag na kaganapan sa panahon ng giyera, ang pananaw ni
William Miller ay nasira. Tinanong niya ang kanyang sarili, "Kung ang mga batas ng kalikasan ay
ang tanging posibleng puwersa na kumikilos sa sansinukob, paanong hindi ako namatay nang
sumabog ang bomba malapit sa akin?”
Nagpasya siyang magsimula ng isang malalim na pag-aaral ng Banal na Kasulatan.

Bumalik sa kanyang bukid sa Whitehall, New York, nakatuon si Miller sa pagbabasa at pag-
unawa ng Bibliya, bawat taludtod. Ang pagsisikap na ito ay tumagal ng dalawang taon — 1816
hanggang 1818 — sa loob ng panahong iyon ay lubos siyang umibig sa kanyang tagapagligtas, si
Jesu-Cristo.
Ang isa sa pinakamahalagang natuklasan na ginawa ni William Miller sa panahong ito ay

ang propesiya ng 2300 na mga "gabi at umaga" na matatagpuan sa Daniel 8:14. Inihula ng
propesiya ang isang makabuluhang pangyayaring magaganap noong 1843 o 1844 at napilitan
siyang ibahagi ang kaalamang ito sa maraming tao hangga't makakaya niya. Gayunpaman, hindi
siya isang mangangaral at tumanggi na gawin ito.
Habang patuloy na ikinikintal ng Banal na Espiritu na sabihin sa iba ang natuklasan niya,
hiniling niya sa Diyos na maging malinaw ang tungkuling ito. Kung may magsabi sa kanya na
ibahagi ang mga natuklasan na ito, ito ay magiging isang tanda sa pagitan niya at ng Diyos na
dapat niya itong gawin. Wala pang isang oras, dumating ang isang miyembro ng pamilya sa
bukid upang hilingin sa kanya na ibahagi ang kanyang mga natuklasan.
Noong una, nagalit si Miller dahil ipinadala kaagad ng Diyos ang paanyayang ito. Ngunit
siya ang uri ng lalaking tumutupad ng kanyang mga salita. Sa araw na iyon ay inuna ni William
Miller ang Diyos at sinimulang ipangaral ang magandang mensahe na hindi pinababayaan ng
Diyos ang mundo at malapit nang gawin isang dakilang bagay.
Ang kanyang pangangaral ay humantong sa isang malaking pagkabigo noong Oktubre

22, 1844. Daan-daang libo ng mga tao ang umasa na babalik si Jesus sa araw na iyon — ngunit
hindi si Jesus dumatiing. Sa halip, sinimulan Niya ang Kanyang ministeryo sa Kabanal-banalang
dako sa santuwaryo sa langit. Mula sa pagkabigo na ito na tinawag ng Diyos ang mga
nagpasimula ng Seventh-day Adventist Church.
Ngayon ang mga Seventh-day Adventist ay nangangaral sa higit sa 200 mga bansa ng
mabuting balita tungkol sa malapit na pagparito ni Jesus. Milyun-milyong tao ang may pag-asa
ngayon dahil sa pagpapasiya ni Miller na unahin ang Diyos.
Inuna ni William Miller ang Diyos, kahit na siya ay pinagtawanan. Ang kanyang lakas ng
loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo at
hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin ang Kanyang kaharian sa ating sariling buhay.
ang Panginoon.

Ika-Tatlumpu’t Dalawang Linggo

Ika -7 ng Agosto
NANG INUNA NI JOSEPH BATES ANG PANGINOON

Si Joseph Bates ay itinuring na isang baliw na tao nang inuuna niya ang Diyos. Pero kahit
ganun, hindi silya sumuko. Ano ang ating matututunan mula kay William Miller na
Siya ay isang retiradong kapitan ng karagatan nang una niyang marinig ang mensahe ni
William Miller tungkol sa darating na ikalawang pagparito ni Christ. Kumbinsido siyang totoo
ito. Si Bates ay ang uri ng tao na inuuna ang Diyos sa lahat, kaya't binigay niya ang kanyang
lakas, ang kanyang pera at ibinenta pa ang kanyang bahay upang makatulong na maikalat ang
balita tungkol sa Ikalawang Pagparito.
Gayunpaman, sumunod ang malaking personal na sakripisyo nang tanggihan ng anak ni

Bates ang mensahe at umalis sa kanilang tahanan na galit upang simulan ang isang karera sa
matataas na karagatan. Hindi sumuko si Bates kahit lahat ng bagay na inaasahan niya ay hindi
nangyari. Ang taong 1843 ay dumating at lumipas — at si Kristo ay hindi bumalik. At ang
Dakilang Pagkabigo noong 1844 ay yumanig sa pananampalataya ni Bates at ng iba pang mga
Millerita. Sila ay nagging mga katatawanan para sa mga nasa paligid nila at pinilit na buuin muli
ang kanilang buhay sa lubos na kahirapan, na isinakripisyo ang lahat para sa isa dahilan.
Si Bates at iba pa ay bumalik sa kanilang pag-aaral ng mga banal na kasulatan upang

malaman na sa halip na ipahiwatig ang pagbabalik ni Cristo, noong Oktubre 22, 1844 ay ang
petsa na pumasok si Cristo sa makalangit na santuwaryo upang mamagitan sa harapan ng Ama
para sa mga mananampalataya.
Ngunit ang mga paghihirap ay patuloy. Isang araw ay walang makain si Bates sa kanilang
bahay. Nakiusap siya sa Diyos at nangako na mananatiling tapat kahit anong mangyari. Sa araw
na iyon dumating ang isang sobre na may sapat na pera upang masuportahan siya. Ang Diyos ay
nagbigay inspirasyon sa isang tao na ipadala ang perang ito bilang paghahanda sa araw na
kailangan ito ni Bates.
Habang nagpatuloy siya sa pag-aaral kasama ang kanyang mga kaibigan, natuklasan ni
Bates ang katotohanan ng ikapitong-araw na Araw ng Pangilin at ibinahagi ito sa kanyang mga
kapwa mananampalatayang sina James at Ellen White. Ang maliit na pangkat ng mga pinuno na
ito ay nagtatag ng Seventh-day Adventist Church, na lumaki sa isang pandaigdigang kilusan sa
ngayon.
Inuna ni Joseph Bates ang Diyos, kahit pinagtawanan siya. Ang kanyang lakas ng loob ay
nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo at
ang Panginoon.

Ika Tatlumpu’t-tatlong Linggo

Ika -14 ng Agosto
NANG INUNA NINA JAMES AT ELLEN WHITE ANG PANGINOON

Si Joseph Bates ay itinuring na isang baliw na tao nang inuuna niya ang Diyos. Pero kahit
ganun, hindi silya sumuko. Ano ang ating matututunan mula kay William Miller na
Sina James at Ellen White ay mga nasa batang edad pa nang magpasya silang unahin ang
Diyos. Naging kapalit nito ang lahat na meron sila, ngunit hindi sila sumuko. Ano ang
matututuhan natin mula kina James at Ellen White ngayon na makakatulong sa atin na unahin
ang Diyos sa ating sariling buhay?
Si James White ay naordenahan bilang isang ministro noong 1843 pagkatapos nang may
1000 katao na sumali sa kilusang Adventista sa pamamagitan ng kanyang pangangaral. Siya ay
walang pagod na gumawa upang maikalat ang mabuting balita tungkol sa pagbabalik si Jesus
noong 1844.
Si Ellen ay isang napahina na dalaga na nagdusa sanhi ng isang aksidente sa kanyang

pagkabata. Nagpasya ang kanyang pamilya na maniwala sa Bibliya kaysa sa mga tradisyon ng
kanilang simbahan. Dahil inuuna nila ang Diyos, ang kanyang pamilya ay napilitang itakwil sa
simbahan at sa pamayanan na kilala nila sa loob ng maraming mga taon.
Sina James at Ellen ay nagkita pagkatapos lamang ng matinding pagkadismaya noong

Oktubre 22, 1844, at ikinasal noong 1846. Dahil sa kanilang pagtatalaga sa katotohanan, ang
mga White ay walang sariling tahanan para sa unang anim na mga taon ng kanilang pagsasama,
namuhay sa mga kasama ang kanyang mga magulang o kasama ang mga kaibigan.
Noong Nobyembre 1848, ipinakita kay Ellen White sa isang pangitain na si James ay
dapat magsimulang mag-limbag ng isang babasahing papel, at ito ay lalago hanggang sa
lumiwanag ang ilaw nito sa buong mundo. Mahal ang paglilimbag at tila imposible para sa
kanila. Ngunit nagpasya silang unahin ang Diyos at ang pondo ay nagsimulang bumuhos mula sa
mga mambabasa na ang buhay ay nabago.
Simula noong 1849, inilathala ni James ang The Present Truth. Naging The Review and
Herald noong 1850. Sa pamamagitan ng pagsasakripisyo ng maliit na pangkat ng mga
naniniwala, nagsimulang lumaki ang kilusang nakatuon sa buong Bibliya. Noong 1863, ang
Pangkalahatang Kumperensya ng Seventhday Adventists ay naitatag.
Inuna ni James White ang Diyos sa lahat. Hindi niya natapos ang high school ngunit siya
nakasulat ng apat na pahayagan, dalawang gusali sa paglalathala, at isang kolehiyo, na ngayon
ay kilala bilang Andrews University. Nag-organisa siya ng isang denominasyon, nagsilbing
pinuno nito at inilathala ang mga himno nito. Bilang isang negosyanteng may ekstrang oras,
bumili at nagbenta siya ng mga lupain, nagpatakbo ng isang “nursery” at nagmaneho ng mga
mola mula sa Texas patungong Kansas sa Chisholm Trail.
Si Ellen White ay isang mapangarapin sa maraming paraan kaysa sa isa. Naging

instrumento siya sa pagkumpirma ng pag-aaral ng banal na kasulatan at pagpapalakas ng
istrakturang pang-administratibo ng mabilis na lumalagong Adventist Church. Ngunit ang
unahin ang Diyos ay laging nangangailangan ng mga sakripisyo. Sina James at Ellen White ay
hindi sumuko kahit na nawala sa kanila ang dalawang magagandang anak na lalaki ng dahil sa
karamdaman.
Inuna nina James at Ellen White ang Diyos, kahit pinagtawanan sila. Ang kanilang lakas
ng loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo
at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin ang Kanyang kaharian sa ating sariling buhay.
ang Panginoon.

Ika Tatlumpu’t-apat na Linggo

Ika -21 ng Agosto
NANG INUNA NI JOHN ANDREWS ANG PANGINOON

Si John Andrews ay may kakayahang maging mayaman at makapangyarihan. Sa halip,
inuna niya ang Diyos at isinakripisyo ang lahat upang dalhin ang Present Truth sa mundo. Ano
ang matututuhan natin mula kay John Andrews ngayon na makakatulong sa atin na unahin ang
Diyos sa ating sariling buhay?
Si John Andrews ay isang napakahusay na tao. Noong siya ay 13 taong gulang, siya ay
napagbagong loob at tinanggap si Jesus bilang kanyang Tagapagligtas. Nalinang niya ang isang
pag-ibig sa Bibliya nang maaga sa kanyang buhay at itinuro niya sa kanyang sarili na basahin ang
Bibliya sa Hebreo, Greyego at Latin.
Nang mapag-aralan niya ang mensahe tungkol sa Sabado, siya ay nakumbinsi sa

katotohanan nito at nagpasyang italaga ang kanyang buhay sa pag-unawa at pangangaral nito.
Tumulong siya upang mabuo ang marami sa mga doktrina at istruktura ng Seventh-day
Adventist Church. Sa pamamagitan ng paglagay sa Diyos na una sa lahat, inialay ni John
Andrews ang kanyang talino at lakas upang maglingkod sa nalalabing iglesya ng hula sa Bibliya.
Nang magpasya ang iglesya na itaguyod ang isang misyonero sa Europa, si John Andrews
ang taong pinaka maykakayahang gumawa nito. Sa kabila ng pagluluksa sa pagkamatay ng
kanyang asawa, isinuko ni Andrews ang lahat ng kanyang naipundar at tumugon sa panawagan
na dalhin ang kanyang pamilya sa ibang bansa. Naintindihan niya ang peligro ng kahirapan at
sakit. Batid niya ang hirap na kanilang haharapin ngunit nagpursige si John Andrews.
Noong 1874, naglayag siya patungo sa Europa kasama ang kanyang dalawang anak, sina
Charles at Mary. Kahit na sila ay mga tinedyer lamang, ang mga bata ay napatunayan na maging
pambihirang mga batang payunir sa Switzerland, nag-e-edit, nagsasalin, nagtatakda ng uri,
tumutulong na walang pagod na maitaguyod ang internasyonal journal ng misyonero, Les
Signes des Temps — Ang Mga Palatandaan ng Panahon (Signs of the Times).
Noong 1878, dumalo si John Andrews sa sesyon ng Pangkalahatang Kumperensya at

isinama niya si Maria sapagkat natitiyak niya na nagkasakit ito ng tuberculosis. Pagdating niya sa
Battle Creek Sanitarium, napatunayan ang kanyang takot. Habang nag-iisa sa Europa, sumulat si
Charles sa kanyang ama na "Ang ating paghihiwalay ay magiging maikli at pagkatapos kung
matapat ay makikita natin ang ating mga mahal sa buhay. Kaya Pa, huwag kang panghinaan ng
loob. Kami ay nagdarasal para sa iyo. ”
Si John Andrews ay nagpuyat sa pagbabantay sa tabi ng kama ni Mary sa mga huling

araw nito. Si Mary Andrews ay pumanaw sa edad na 17 taon lamang. Bumalik si John sa Europa
ngunit namatay din sa tuberculosis makalipas ang ilang taon.
Si John Andrews ang pinakamahalagang intelektwal sa unang kilusang Adventista at ang

kanyang mga ambag ay higit na responsable para sa paglago ng Seventh-day Adventist Church.
Ngayon mayroong higit sa 162,000 na mga Adventistang kongregasyon sa 207 na mga bansa at
teritoryo. Nagpapasalamat ang ating mga puso sa lalaking ito na laging inuna ang Diyos.
Inuna ni John Andrews ang Diyos, kahit na ang lahat na mayroon siya ang naging kapalit
nito. Ang kanyang lakas ng loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang

Ika Tatlumpu’t-lima na Linggo

Ika -28 ng Agosto
NANG INUNA NI ABRAM LA RUE ANG PANGINOON

Inuna ni Abram La Rue ang Diyos, kahit na inakala ng iba na siya ay masyado nang
matanda upang maging isang misyonero. Ano ang matututuhan natin mula kay Abram La Rue
ngayon na makakatulong sa atin na unahin ang Diyos sa ating sariling buhay?
Noong 1883, si Abram La Rue ay isang 65-taong-gulang na pastol at taguputol ng kahoy

mula sa California. Nagkaroon siya ng ambisyon na dalhin ang ebanghelyo sa Tsina. Nang
sumulat siya sa Pangkalahatang Kumperensya, sinabi nila na siya ay masyado nang matanda.
Sinabi din nila na wala silang pera upang maipadala sa kanya. Determinado pa ring puntahan,
nakipag-ayos si La Rue patungo sa isang barko kung saan siya maaaring magtrabaho papunta sa
Hong Kong. Dumating siya roon noong 1888 at nagsimulang magtrabaho bilang isang colporteur
sa susunod na 14 na taon.
Mula 1888 hanggang 1902, si Tatay LaRue, tulad ng tawag sa kanya ngayon, ay nag-iisa.
Noong Pebrero 2, 1902, dumating sina Brother at Sister J. N. Anderson at Miss Ida Thompson
upang tulungan siya. Di-nagtagal, siyam na tao na nadala sa katotohanan sa kalakhan sa
pamamagitan ng pagsisikap ni Brother LaRue, ay nabinyagan. Panahon na upang dalhin ang
Present Truth sa kalakhang Tsina.
Si LaRue ay isang tunay na tagasunod ni Cristo, na nakatuon sa panalangin at debosyon.

Siya ay matiyaga, naaawa at di-nagbabago. Ang kanyang paninindigan sa loob ng 14 na mga
taon nang nag-iisa sa isang malayong lupain, na nagdadala ng isang sumusuporta sa sarili na
gawain, ay nagpapakita na mayroon siyang lakas na kailangan sa pagpayunir ng gawain. Sa
kabila ng mga paghihirap, inuna ng LaRue ang Diyos. Ilang araw bago ang kanyang kamatayan,
itinalaga niya ang karamihan sa kaunting pera na mayroon siya sa misyon sa China. Ibinigay niya
ang lahat sa kadahilanang gusto niya.
Si Abram La Rue ay inilibing sa Hong Kong kung saan siya gumawa sa loob ng 15 taon.
Bagaman hindi talaga siya nakatuntong sa Tsina bilang isang misyonero, ang kanyang gawaing
pangunguna ay may mahalagang papel sa paglalagay ng pundasyon para sa pagpasok ng
Adventismo sa dakilang lupain ng Silangan.
Inuna ni Abram La Rue ang Diyos, kahit na ang iba ay hindi naniwala sa kanya. Ang
kanyang lakas ng loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat

Ika Tatlumpu’t-anim na Linggo

Ika -4 ng Setyembre
NANG INUNA NI C.F.E. THOMPSON ANG PANGINOON

Inuna ni C. F. E. Thompson ang Diyos, kahit na ang kawalan ng katiyakan ay isang
palaging katotohanan. Ano ang matututuhan natin mula sa kanya ngayon na makakatulong sa
atin na unahin ang Diyos sa ating sariling buhay?
Si C. F. E. Thompson ay isang kabataang taga-Jamaica na lumipat sa Sierra Leone kung

saan naging pamilyar siya sa mensahe ng Adventista. Nabinyagan siya noong 1907 ni D. C.
Babcock at naglingkod bilang isang tapat na manggagawa para sa iglesya sa Sierra Leone.
Pagkatapos mabinyagan, kaagad na binisita ni Kapatid na Thompson ang Ghana para sa
isang maikling paglalakbay misyonero noong 1909 upang magsagawa ng isang serye ng mga
pagpupulong sa mga taga-Nsimbia sa Kickam at Axim, ngunit bumalik din sa Sierra Leone
pagkatapos ng pagpupulong.
Samantala, ang mga bagay-bagay ay hindi naging maayos sa Ghana. Ang guro ng
misyonero na si Ginang French ay pumanaw mula sa lagnat. Pinayuhan ang kanyang asawa na
umuwi at alagaan ang kanyang kalusugan. Ang pagkabigo ay nadama niya na tila wala nang
magsasagawa ng gawain sa Ghana.
Sino ang magpapatuloy sa pagpapalaganap ng mensahe ng Adventismo sa Ghana?

Tumugon si Thompson: "Pupunta ako." Pinayuhan siyang bitiwan ang kanyang gawain sa Sierra
Leone at pumunta sa Ghana upang ipagpatuloy ang dating gawain ng pamilya French. Hindi ito
isang madaling desisyon dahil maraming mga hindi katiyakan. Ngunit si Thompson ay ang uri ng
tao na inuuna ang Diyos.
Dumating si Kapatid na Thompson sa Ghana noong Pebrero, 1910upang gawin ang

kanyang tungkulin, kung saan nagtrabaho siya nang marangal sa loob ng dalawang taon. 36
taong gulang pa lamang siya nang ibigay niya ang kanyang huling hininga noong 1912. Namatay
siya noong Marso 25, 1912 mula sa sakit na kung tawagin ay “Bright’s Disease”.
Matapos unahin ang Diyos sa kanyang maikling buhay, si Kapatid na Thompson ay

natutulog na sa ngayon sa Panginoon. Sa malapit nang panahon siya ay mabubuhay muli upang
mamamamsdan ng kanyang mga mata ang pangalawang pagdating ni Hesus.
Inuna ni C. F. E. Thompson ang Diyos, kahit na nananaig ang kawalan ng katiyakan. Ang
kanyang lakas ng loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat

Ika Tatlumpu’t-pitong Linggo

Ika -11 ng Setyembre
NANG INUNA NI GEORGE KING ANG PANGINOON

Inuna ni George King ang Diyos, kahit na tinanggihan siya ng simbahan bilang isang
mangangaral. Ano ang matututuhan natin mula sa kanya ngayon na makakatulong sa atin na
unahin ang Diyos sa ating sariling buhay?
Naniniwala si George King na tinawag siya ng Diyos upang ipangaral ang mabuting balita
ng kaligtasan sa bawat taong nabubuhay. Ito ay nangyari noong taong 1880 at buhay pa si
James White, kaya't nagpasya si King na tanungin siya.
Inimbitahan siya nina James at Ellen White sa kanilang tahanan. Tiyak nilang si Kapatid
na King ay nakatuon sa Diyos at sa kanyang tungkulin, ngunit hindi sila sigurado kung ang binata
ay may edukasyon o talento upang maging isang mangangaral. Makalipas ang dalawang linggo,
lumapit si James White kina Richard at Hulda Godsmark pagkatapos ng isang serbisyo ng
pagsamba at ibinahagi ang kanyang mga alalahanin, na humihiling sa kanila na alamin nila ang
tungkol kay Kapatid na Kiing at upang kanilang matukoy kung maaari siyang maging isang
mangangaral.
Lumipat si George King kasama ang pamilyang Godsmark at nagsagnagtakda sila ng oras
kung kailan mangangaral sa kanila ang binata sa kanilang silid ng pamilya. Ang mga ito ay
napakahirap na mga oras para sa kanya. Ang kanyang mga pagsusumamo ay maaaring marinig
bago sumikat ang araw at magsasanay siya sa kamalig ng maraming oras, sa kabila ng lamig.
Dumating ang araw at inayos ang mga upuan. Ang sermon ay isang kapalpakan. Nilinaw
nila sa kanya na hindi siya maaaring maging isang mangangaral.
Ang pagiging hindi-tanggap ay hindi madali. Ngunit si George King ay ang uri ng tao na
inuuna ang Diyos sa lahat, kahit na nangangahulugan ito ng pagpapakumbaba upang tanggapin
ang pagtanggi. Kinalaunan naging malinaw na si George ay tinawag upang maging isang
mahusay at masigasig na mangangaral. Gamit ang mga naisalbang mga panitikan, nagsimula
siyang dumalaw sa bahay-bahay upang ibahagi ang mabuting balita ng kaligtasan at ibenta ang
mga pulyeto at libro na dala niya. Tinawag itong colporteuring o pagiging kulpurtor at ang
Adventistang misyon ay hindi na magiging parehong muli.
Sa loob ng halos 30 taon, hanggang sa kanyang kamatayan noong 1906, sinanay ni

George King ang daan-daang mga dispatsador ng mga aklat sa Hilaga at Timog Amerika at West
Indies. Ang mga pamamaraan ni King ay naiimpluwensyahan ang mga pinuno ng pamumuno sa
ministeryo ng panitikan sa buong mundo, kasama sina William Arnold sa Australia, Abram
LaRue sa Hong Kong, Albert Stauffer sa Brazil, Herbert Meyers sa Burma, at Robert Caldwell sa
Pilipinas. Pagsapit ng 1886, nang ang bilang ng mga ministro ng simbahan ay nabibilang pa rin
sa dose-dosena, 400 Adventist colporteur sa buong mundo ang nagbenta ng mga libro at mga
pulyeto sa mga bahay-bahay.
Inuna ni George King ang Diyos, kahit na siya ay tinanggihan bilang isang mangangaral.
Ang kanyang tapang at kababaang-loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni

Ika Tatlumpu’t-walong Linggo

NANG INUNA NI ALBERT STAUFFER ANG PANGINOON

Inuna ni Albert Stauffer ang Diyos nang umalis siya sa sarili niyang bansa upang maging
isang misyonero. Ano ang matututuhan natin mula sa kanya ngayon na makakatulong sa atin na
unahin ang Diyos sa ating sariling buhay?
Maaaring ipagpatuloy ni Albert ang pagtamasa ng kaligtasan at kaginhawaan sa kanyang

tahanan. Ngunit si Albert ay ang uri ng taong inuuna ang Diyos, kaya tinanggap niya ang tawag
mula sa Pangkalahatang Kumperensya na maglakbay sa Brazil upang ibenta ang panitikang
Present Truth.
Taong 1894 iyon at ang tagumpay ay hindi sigurado dahil kailangan niyang mabuhay
mula sa pagbebenta ng mga libro at mga pulyeto na mayroon siya. Gayunpaman, ang kanyang
gawain ay masmahirap pa sapagkat hindi sila nakakalimbag sa panahong iyon sa katutubong
wikang Portuges. Sa kabutihang palad, ang ibang mga misyonero ay nagtatag ng isang
palimbagan at lumikha ng isang sistema upang magsulat, magsalin at maglimbag ng mga
bagong materyales.
Makalipas ang dalawang taon, pumunta si Albert at isang kapwa kulportor sa isang
pang-ebanghelikal na serbisyo sa simbahan sa Curitiba, ang kabisera ng Estado ng Parana, sa
timog ng Brazil. Si Ginang Ana Diedrich Otto ay isang napakakilalang “midwife” sa lungsod at
naroroon sa serbisyo sa pagsamba. Nabalisa siya nang makita niya ang dalawang kabataan na
dumadalo sa serbisyo na walang nakakakilala. Malinaw na hindi sila taga-roon sa lungsod.
Nang sumunod na katapusan ng linggo, napansin ni Ginang Otto na ang dalawang binata
ay naroroon muli sa simbahan. Pagkatapos ay pinakinggan niya sila at nagpasyang bumili ng
librong kanilang ipinapakita— "Life of Jesus" sa Aleman.
Nang sumunod na Linggo ay nagkita silang muli at ginugol ang buong umaga sa pag-
aaral ng Bibliya. Bilang resulta, tinanggap ni Ginang Ana at ng kanyang asawang si Oscar Emilio
Otto ang pananampalatayang Adventista.
Ang mga colporteur ay inialay ang kanilang buhay sa pamamahagi ng mga literaturang
nakakaligtas ng buhay sa buong Brazil, Argentina, Uruguay at maraming iba pang mga bansa sa
Timog Amerika at sa buong mundo. Tuwing umaga, mula bahay sa bahay inuuna nila ang Diyos
sa kanilang buhay. Kung wala sila, ang Mensahe ng Tatlong mga Anghel ay hindi makakarating
sa higit sa 200 mga bansa at teritoryo tulad ng ngayon.
Inuna ni Albert Stauffer ang Diyos araw-araw bilang isang kulportur. Ang kanyang laks
ng loob ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo
at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin ang Kanyang kaharian sa ating sariling buhay.
ang Panginoon.
Ika Tatlumpu’t-siyam na Linggo

NANG INUNA NI WILLIAM A. SPICER ANG PANGINOON

Inuna ni William A. Spicer ang Diyos habang naglalakbay siya sa buong mundo at
itinakda ang DNA ng misyon ng Adventista. Ano ang matututuhan natin mula sa kanya ngayon
na makakatulong sa atin na unahin ang Diyos sa ating sariling buhay?
Si Spicer ay 22 taong gulang lamang nang siya ay naglayag sa Inglatera upang

maitaguyod ang gawain ng iglesya doon. Pagkatapos ay bumalik siya sa Estados Unidos upang
maglingkod sa Pangkalahatang Kumperensya bilang kalihim ng pangbanyagang misyon kung
saan aktibong tinuloy niya ang iba't ibang mga pagpapalawak tulad ng pagkakaroon ng lupa sa
Zimbabwe kung saan naipatayo ang Solusi University ngayon.
Pagkatapos ay nagpunta si Pastor Spicer sa India noong 1898, kung saan siya ay isa sa
tatlong ordinanadong ministro ng Adventista sa buong Timog Asya. Itinatag niya ang
pahayagang Adventista doon at nagtatag ng isang magandang pundasyon para sa paglago ng
simbahan.
Bumalik sa Estados Unidos noong 1902, si Spicer ay naging kalihim ng Pangkalahatang

Kumperensya. Isa sa mga pangunahing responsibilidad ng Sekretaryo ay ang pagpapadala ng
mga misyonero sa ibang bansa, na ginawa ni Spicer sa loob ng 20 taon. Ito ay isang mahirap na
gawain dahil sa mga kinakailangang mga kagamitan para sa pagpapadala at pagbabalik ng mga
pamilya papunta at mula sa bawat kontinente. Ginawa ng Spicer ang mga imprastraktura na
nagpapalawak sa mga nasasakupan ng Seventh-day Adventist Church.
Tinawag ng Diyos si Elder Spicer upang maging pangulo ng Pangkalahatang

Kumperensya sa loob ng walong taon. Palaging inuuna ng Spicer ang Diyos. Sa kabila ng
kahirapan at kakulangan sa ginhawa na nauugnay sa paglalakbay sa buong mundo noong unang
bahagi ng ika-20 siglo, naglakbay siya sa buong mundo sa halos bawat taon ng kanyang
ministeryo.
Minsan ang pag-una sa Diyos ay nagsasangkot ng maraming pagsakripisyo na ginagawa

natin sa isang sandali. Ipinakita ni William A. Spicer sa pamamagitan ng kanyang ministeryo
kung paano ang isang buhay na nakatuon na unahin ang Diyos sa lahat ng bagay ay may
napakalaking epekto sa mundo.
Ang Seventh-day Adventist Church ay nagpapadala pa rin at sumusuporta sa daan-daang
mga pamilyang misyonero na nagdadala ng mensahe ng Adventista sa bawat pangkat ng tribo,
wika at lahi. Ginawa ni Spicer ang imprastrakturang ito para sa misyon, ngunit ikaw at ako ay
mapapanatili ito sa pamamagitan ng ating mga ikapu at mga handog. Isang pribilehiyo na
unahin ang Diyos sa lahat ng ating ginagawa.
Inilagay ni William A. Spicer ang Diyos na una sa lahat sa bawat taon ng kanyang buong
buhay. Ang kanyang katatagan ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang

Ika-apatnapung Linggo
Ika-2 ng Oktubre
INUNA NINA ACE AT ROENNA SINTOS ANG PANGINOON

Nagpasya sina Ace at Roenna Sintos na unahin ang Diyos sa kabila ng kanilang takot at
kawalan ng katiyakan sa hinaharap. Doon nagsimula ang kanilang pagbabago. Ano ang
matututuhan natin mula sa kanilang kwento ngayon na makakatulong sa atin na unahin ang
Sina Ace at Roenna ay mga taga-Pilipinas. Nagkaroon sila ng mga karera sa buhay bilang
mga empleyado ng gobyerno, na may mataas na posisyon sa maraming taon. Nang nakaranas si
Roenna ng isang ectopic na pagbubuntis, ang kanilang mundo ng seguridad at kaginhawaan ay
bumagsak. Walang ibang alternatibo si Ace kundi ang magbitiw sa tungkulin at alagaan ang
kanyang asawa.
Nang si Roenna ay magaling na upang makabalik sa trabaho, ipinagpatuloy niya ang

kanyang karera sa edukasyon. Ngunit may ibang plano si Ace. Naramdaman niyang tinatawag
siya ng Diyos na italaga ang kanyang sarili ng buong-buo sa ministeryo sa pamamagitan ng
medya. Sa kasamaang palad, ang bagong pagkatawag na ito ay hindi nakakapabigay sa kanila ng
sapat na pananalapi katulad ng dati nilang gawain. Malayong-malayo kapag pinaghahambing.
Pinag-aralan nina Ace at Roenna ang mga posibilidad at ang kupyutasyong matematika
ay tila hindi sasapat. Kung inialay ni Ace ang kanyang sarili sa ministeryo ng medya, dapat nilang
isakripisyo ang kanilang kalidad ng buhay. Kahit na parang walang katiyakan. Magkakaroon ba
sila ng lakas ng loob na unahin ang Diyos?
Sa una ay mahirap ang lahat tulad ng inaasahan nila. Dagdag pa, kinailangan nilang
mamuhunan sa teknolohiya upang makapaglingkod nang masmahusay. Namumuhay sila sa
isang simpleng buhay sa buong katiyakan na sila ay nasa gitna ng kalooban ng Diyos. Ito ang
nag-udyok sa kanila na ilaan ang lahat ng kanilang mga kaloob sa Diyos.
Maraming taon na ang lumipas at ang pagbabago ay hindi kapanipaniwala. Parehong

naglalalan ngayon sina Ace at Roenna ng buong oras bilang pangunahing mga pinuno ng Digital
Evangelism Initiative, isang pandaigdigang proyekto ng Seventh-day Adventist Church.
Namumuhay pa rin sila ng isang simpleng buhay at ngayon ay nasa isang masmahusay na
sitwasyong pampinansyal kaysa sa noong nagtatrabaho sila para sa gobyerno. Napasakanila na
ang lahat ng teknolohiyang kinakailangan upang makapaglingkod para kay Jesus.
Inuna nina Ace at Roenna ang Diyos sa kabila ng kanilang takot at kawalan ng katiyakan
tungkol sa hinaharap. Ang kanilang katatagan ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon.
Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin
ang Kanyang kaharian sa ating sariling buhay. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga

Ika Apatnapu’t-isang Linggo

Ika-9 ng Oktubre
INUNA NINA PAVEL AND VALENTINA DMITRIENKO ANG PANGINOON
Nagpasya sina Pastor Pavel at Valentina na unahin ang Diyos kahit na sa kanilang
pakikibaka. Ano ang matututuhan natin mula sa kanilang kwento ngayon na makakatulong sa
atin na unahin ang Diyos sa ating sariling buhay?
Si Pastor Pavel at Valentina ay mayroong 9-milyang (14.5-kilometrong) paglalakbay

upang mapaglingkuran ang mga tao sa isang simbahang tahanan. Ang mapanganib na
paglalakbay na iyon ay nagpapagod at nagpapagutom sa kanila. Ngunit imposibleng makahanap
ng tinapay sa mga istante ng mga tindahan sa Sukhumi, kabisera ng rehiyon ng Abkhazia sa
Georgia.
Taong 1993 noon at isang buwan na armadong tunggalian sa pagitan ng puwersang

Georgian at Abkhaz ang nagresulta sa isang malaking kakulangan sa pagkain. Ang ilang mga
panaderya ay nagbebenta ng tinapay sa gabi, ngunit ang mga ito ay nauubos sa tuwing
naglalakas-loob si Valentina na gawin ang mapanganib na paglalakbay.
Isang araw, pagkatapos ng serbisyo sa pagsamba, si Maya — isang miyembro ng iglesya

— ay nagbigay ng tinapay kay Valentina, ngunit tumanggi siyang tanggapin ito. Pinilit siya ni
Maya at ito ay umiyak. Kaya hinati ni Valentina ang tinapay sa dalawa, kalahati para sa kanya at
kalahati para kay Maya.
Si Valentina at ang kanyang asawa ay masaya dahil hindi sila nakakain ng tinapay sa loob
ng anim na buwan. Iniisip niyang kainin ito ng may sabaw na barley.
Habang naglalakad pauwi, nasakalubong nila ang isang matanda, payat, at maruming
babae na nagmamakaawa para sa pagkain, na sinasabing siya ay lubhang nagugutom. Naalala ni
Valentina ang saya na naranasan ni Maya nang maibahagi niya sa kanya ang tinapay.
Magkakaroon ba sila ng lakas ng loob na magbahagi kahit sa napakahirap na sitwasyon?
Ibinigay ni Valentina ang kalahating tinapay na nasa kanyang bag, at tinanggap ito ng
matandang babae na may luha ng pagkatuwa.
Si Valentina at Pavel ay nagpatuloy sa kanilang pag-uwi, masayang mga ngiti ang nakikita
ang kanilang mga mukha. Masaya sila na naibigay nila ang kanilang mahalagang tinapay sa
matandang babae. Minsan, ang pag-uuna sa Diyos ay nagsasangkot ng pagbabahagi ng kung
ano ang mayroon ka sa iba, kahit na ang mga mapagkukunan ay mahirap mahagilap.
Inuna nina Pastor Pavel at Valentina ang Diyos sa kabila ng ang sakripisyo. Ang kanilang
katatagan ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin
tayo at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin ang Kanyang kaharian sa ating sariling
buhay. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo na
Ika Apatnapu’t-dalawang Linggo

Ika-16 ng Oktubre
INUNA NI LEE YOUNG CHAN ANG PANGINOON

Nagpasya si Lee Young Chan na unahin ang Diyos sa kanyang buhay. Ano ang
matututuhan natin sa kanyang kwento ngayon na magagawa tulungan kaming unahin ang Diyos
sa sariling buhay?
Si Lee ay nabinyagan sa South Korea noong siya ay 17 taong gulang, ngunit tumagal ng
ilang taon bago niya lubusang naiintindihan ang nagbabagong kapangyarihan ng pagiging isang
tapat na katiwala. Pagkatapos niya ng kolehiyo, nagpasya siyang unahin ang Diyos mula sa oras
na inalok siya ng trabaho.
Ang pagtanggi sa mga oportunidad na magkaroon ng trabaho upang mapanatiling

maingatan ang Araw ng Pamamahinga, sa kalaunan ay nakahanap siya ng trabaho bilang isang
tagapaghahatid. Tiyak ni Lee na ibibigay ng Diyos ang lahat ng kailangan niya. Ang katiyakan na
ito ay hindi nagmula sa isang pakikipagsundo kung saan maaring pagpapalain lamang ng Diyos si
Lee kung magpapatuloy na maging matapat siya. Sa halip ay naniniwala si Lee na dapat siyang
maging tapat sa kanyang mga ikapu at handog dahil tiyak na pinagpala siya ng Diyos sa
pamamagitan ng mga mapagkukunang iyon.
Ang pag-uuna sa Diyos sa mga ikapu at handog ay isang pagkilala ng pagkakaloob at

pagpapala ng Diyos.
Nang sa kalaunan ay nagkaroon ng sariling pamilya si Lee, nagbigay ang Diyos ng

komportableng bahay at kotse na ginagamit niya ngayon para sa paglilingkod sa iglesya.
Inilahad ni Lee ang lahat ng mga pagpapalang ito sa taimtim na panalangin. Kung ang Diyos ay
matapat sa mga HINDI tapat sa Kanya, isipin kung gaano pa Siya katapat sa mga sumusunod at
nag-aalay ng kanilang buhay sa Kanya! Ang kwento ni Lee ay isang paalala na kapag inialay natin
ang ating buhay na unahin ang Diyos, kahit na ang mga sakripisyo ay maaring magdudulot ng
kahulugan at pagkatuto. Tulad ng propetang si Daniel, posible na italaga ang iyong buhay sa
isang murang edad at manatiling tapat sa pangakong iyon.
Ganito ang sinabi ni Ellen White: "Ang bawat mabuting bagay sa lupa ay inilagay dito ng
masaganang kamay ng Diyos bilang isang pagpapahayag ng Kanyang pagmamahal sa tao. Ang
dukha ay sa Kanya, at ang gawain ng relihiyon ay Kanya. Ang ginto at pilak ay sa Panginoon; at
maiuulan niya sila mula sa langit kung nanaisin Niya. Ngunit sa halip nito ay ginawa Niyang
katiwala ng tao, ipinagkatiwala sa kanya ang mga paraan, hindi upang mapangalagaan, ngunit
upang magamit sa pakikinabang ng iba. Ginagawa Niya ang tao na daluyan kung saan ibabahagi
ang Kanyang mga pagpapala sa mundo. Plano ng Diyos ang sistema ng pagiging mapagbigay,
upang ang tao ay maging katulad ng kanyang Manlalalang, mabait at hindi makasarili, at sa
wakas ay maging isang makisalo kay Cristo ng walang hanggang, maluwalhating gantimpala ”
(Mga Payo sa Pangangasiwa, pahina 15).
Inuna ni Lee ang Diyos sa buong buhay niya. Ang kanyang pagpapasiya ay nagbibigay
inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo at hinihimok tayo ng
Kanyang pag-ibig na unahin ang Kanyang kaharian sa ating sariling buhay. Habang nililikom mga
dyakono ang ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo na unahin natin ang Panginoon.
Ika Apatnapu’t-tatlong Linggo

Ika-23 ng Oktubre
INUNA Ni BRANTON JACKSON ANG PANGINOON

Nagpasya si Brenton Jackson na unahin ang Diyos sa kanyang buhay. Ano ang
matututuhan natin mula sa kanyang kwento ngayon na makakatulong sa atin na unahin ang
Si Brenton ay ipinanganak sa New Zealand sa isang mapagmahal na pamilyang
Adventista. Mahal niya si jesus at naintindihan kung gaano siya kamahal ng Diyos. Gayunpaman,
noong siya ay 13 taong gulang, nagsimulang gumuho ang kanyang mundo. NaghiwalayaAng
kanyang mga magulang.
Lubhang naapektuhan nito ang kanyang buhay na umalis siya sa iglesya at nabuhay ng
maraming taon nang walang koneksyon sa Kristiyanismo. Ngunit ang kanyang buhay ay
nabagong muli nang makita niya ang kanyang sarili na walang trabaho, sa bingit ng kawalan ng
tirahan, at walang natira kundi $ 200 sa kanyang pangalan. "Paano ito nangyari?" paulit-ulit
niyang tanong sa sarili.
Ngunit, sa kanyang pinakamababang sandali, naalala niya ang pagmamahal ng Diyos na
naranasan niya bilang isang bata. Naalala niya ang sakripisyo na ginawa ng kanyang mga
magulang upang unahin ang Diyos sa lahat ng kanilang kinita. Napagtanto ni Brenton na wala
silang kakulangan sa anumang bagay sa bahay, kaya't gumawa siya ng desisyon na magbabago
sa kanyang buhay.
Ipinagkatiwala ang kanyang hinaharap sa Diyos, ipinagkaloob ni Brenton ang kanyang
$200 sa isang lokal na Adventist Church. Tulad ng babaeng balo noong panahon ng Bibliya,
pinanood ni Jesus habang binibigay ni Brenton ng lahat ng mayroon siya. Ang sumunod na
nangyari ay walang iba kundi isang himala. Lahat ng kailangan ni Brenton ay ibinigay. . . at ito ay
ibinbiigay pa rin hanggang ngayon. Si Brenton ay isang ganap na nakatuon na alagad, palaging
inuuna ang Diyos sa kanyang buhay. Nagpapasalamat siya na lahat ng mayroon siya ay nagmula
sa Diyos.
Paalala sa amin ni Ellen White: “Hindi kailangan ng Panginoon ang ating mga handog.
Hindi natin Siya kayang pagyamanin sa pamamagitan ng ating mga regalo. Sinabi ng salmista:
‘Lahat ng mga bagay ay nagmula sa Inyo, at sa Iyong pagmamay-ari ay ibinigay namin sa Inyo.’
Gayunpaman pinapayagan tayo ng Diyos na ipakita ang ating pagpapahalaga sa Kaniyang mga
awa sa pamamagitan ng pagsasakripisyo sa sarili na pagsisikap na ibigay ang kahalintulad nito
sa iba. Ito ang tanging paraan kung saan posible para sa atin na maipakita ang ating
pasasalamat at pagmamahal sa Diyos. Wala siyang ibang ibinigay ”(Mga Payo sa Pagiging
Katiwala, pahina 18).
Inuna ni Brenton ang Diyos nang siya ay nasa hustong gulang na ng buhay niya. Ang
kanyang pagpapasiya ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat
Ika Apatnapu’t-apat na Linggo

Ika-30 ng Oktubre
INUNA Ni SARAH ANG PANGINOON

Nagpasya si Sarah na unahin ang Diyos sa kanyang buhay. Ano ang matututuhan natin
mula sa kanyang kwento ngayon na makakatulong sa atin na unahin ang Diyos sa ating sariling
buhay?
Nang iniwan siya ng kanyang asawa, alam ni Sarah na kailangan niyang maghanap ng
paraan upang masuportahan ang sarili. Ngunit hindi niya alam kung saan hahanap ng trabaho.
Nanalangin siya para sa direksyon, at piankita sa kanya ng Diyos na ibahagi ang Kanyang Salita
sa mga taong naninirahan sa paligid niya. Ang India ay isang hindi Kristiyanong bansa, kaya't
mahirap ang gawaing ito.
Sinimulang bisitahin ni Sarah ang kanyang mga kapitbahay sa kanilang mga tahanan.
"Ipinagdasal ko ang mga may sakit, at gumaling sila," sabi niya. "Ipinagdasal ko ang mga may
masasamang espiritu, at ang mga espiritu ay umalis. Ipinagdasal ko ang mga hindi maaaring
magkaroon ng mga anak, at nakapagsimula sila ng isang pamilya. "
Ang hindi pagkakaroon ng mapagkukunan ay isang napakalaking sakripisyo. Ngunit

paano niya tatalikuran ang mga taong nangangailangan ng labis sa Diyos? Inuna niya ang Diyos
at inaasahan niyang ibibigay ng Diyos ang kailangan niya, kahit na tumagal ito ng ilang sandali.
Ang ilang mga tao ay nasisiyahan para sa pagbisita sa kanila ni Sarah, ngunit ang iba ay
hindi gusto ang isang tao na pumupunta sa kanilang bahay. Isang araw, binisita ni Sarah ang
isang pamilya na sumasamba sa kanilang diyos. Hiniling nila na sumali siya sa kanilang
pagsamba, ngunit tumanggi siya. Galit na isinubsob ng isang dalagita ang kamay ni Sarah sa
isang palayok ng kumukulong langis.
"Ako ay nanalangin," sabi ni Sarah, "at nang alisin ko ang aking kamay sa langis, hindi ito
napaso." Kinabukasan, ang ama ng dalaga ay tumawag kay Sarah para humingi ng tawad. Sinabi
niya kay sarah na pinarusahan niya ang kanyang anak na babae at hiniling kay Sarah na
ipanalangin ang kanyang pamilya. Masaya si Sarah na maitaas ang pamilyang ito sa pagdarasal.
"Ngayon ay nabago na sila," sabi ni Sarah. "Tinanggap nila ang Diyos, at sumasamba sila
kasama namin sa aming iglesya." Mayroong limang pamilya na nakasaksi kay Sarah na
nakatakas sa malubhang pinsala sa araw na iyon. Namangha sila, at humiling din sila sa kanya
ng mga panalangin.
Ngayon si Sarah ay nagtatrabaho bilang isang payunir ng misyon na suportado ng mga

handog na ibinibigay ng mga Seventh-day Adventists mula sa lahat ng dako ng mundo. Ang
kanyang paglilingkod ay nagpapakilala sa maraming tao kay Jesus at sa Kanyang nagliligtas na
biyaya.
Inuna ni Sarah ang Diyos sa kanyang pinakamahirap na sandali. Ang kanyang

pagpapasiya ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin
tayo at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin ang Kanyang kaharian sa ating sariling
buhay. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo na

Ika Apatnapu’t-limang Linggo

Ika-6 ng Nobyembre
INUNA Ni ABRAHAM ANG PANGINOON

Nagpasya si Abraham na unahin ang Diyos sa kanyang buhay. Ano ang matututuhan
natin mula sa kanyang kwento ngayon na makakatulong sa atin na unahin ang Diyos sa ating
sariling buhay?
Si Abraham ay isang mayamang Maasai sa Tanzania. Ang tribo ng Africa na ito ay

kilalang-kilala sa kanilang mga baka. Walang mas mahalaga sa Maasai kaysa sa kanilang mga
baka. Karaniwan para sa isang Maasai na magdalamhati sa pagkamatay ng isang toro na mas
malakas at mas mahaba kaysa sa pagkawala ng isang miyembro ng pamilya. Kung sabagay, ang
halaga ng isang toro ay higit sa US $ 1000.
Nang malaman ni Abraham ang pag-ibig ni Hesus sa pamamagitan ng Adventist World
Radio, nagpasya siyang unahin ang Diyos sa kanyang buhay, sa kabila ng mga kahihinatnan.
Noon ay nagbigay siya ng 100 na baka bilang ikapu sa Panginoon.
Hindi ito naintindihan ng kanyang mga kapitbahay at kaibigan. Natitiyak nilang siya ay
nasisisraan ng bait – nawawala sa kanyang katinuan.
Kaagad pagkatapos maibigay ni Abraham ang ikapu ng 100 na baka, isang bagay na hindi
pangkaraniwang pangyayayri ang nangyari sa kanyang mga baka. Nagsimulang manganak ng
kambal ang kanyang mga baka. Kadalasang nagsisilang ang mga baka ng isang guya sa bawat
panganganak, ngunit lahat ng mga baka ni Abraham ay nagsimulang manganak ng kambal. Si
Abraham ay nagbigay ng 100 mga baka, at ngayon ay masmarami ang kanyang mga baka kaysa
sa dati.
Ang kanyang mga kapitbahay ay nagulat. "Tumawag ka sa iyong pastor, nais ko ring
magbigay ng ikapu," sabi ng isang kapitbahay. "Nais namin na ang aming mga baka ay
magkaroon din ng kambal," sabi ng isa pa.
Namangha si Abraham sa paraan ng pagpapala sa kanya ng Diyos at nagpasyang ayaw

niyang magbigay ng isang ikapu lamang. Nais niyang magbigay ng dalawang ikapu. Tinawag niya
ang pastor ng Adventista upang bumisita sa kanila.
Dinala ni Abraham ang mga bisita sa kanyang bukid at nagsimula na bilangin ang
dalawang ikapu.
"Isa, dalawa, tatlo, apat, lima," binibilang ni Abraham ang mga baka sa kanyang kawan.
"Anim, pito, walo, siyam." Nang maabot niya ang ika-10 na baka, inatasan niya ang isang
katulong na ilagay ang isang tag sa tainga nito upang maitabi ang baka na pang-ikapu.
"Ang isa ay para sa Panginoon," aniya. Pagkatapos ay binilang niya ang isang ika-11 baka
at sinabi sa kanyang kasambahay na markahan din ang tainga nito. Ito ang kanyang
pangalawang ikapu. Pagkatapos ay nagsimula siyang magbilang muli mula sa "isa".
Inuna ni Abraham ang Diyos sa kabila ng mga opinyon ng kanyang mga kaibigan at mga
kapitbahay. Ang kanyang pagpapasiya ay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni

Ika Apatnapu’t-anim na Linggo

Ika-13 ng Nobyembre
INUNA NINA ZUKI AT PALI ANG PANGINOON

Nagpasya sina Zuki at Pali na unahin ang Diyos sa kabila ng kanilang takot at kawalan ng
katiyakan sa hinaharap. Doon nagsimula ang kanilang pagbabago. Ano ang matututuhan natin
mula sa kanilang kwento ngayon na makakatulong sa atin na unahin ang Diyos sa ating sariling
buhay?
Sina Zuki at Pali ay matatagumpay na mga arkitekto at developer ng mga pabahay sa

Timog Africa. Napagpasyahan nilang gamitin ang kanilang naipong pera sa pagpapatayo ng
isang bahay-sambahan ng Seventh-day Adventist Church para sa kaluwalhatian ng Diyos. Ngunit
doon nagsimulang maging mahirap ang mga bagay-bagay.
Ang kanilang negosyo ay dumanas ng matitinding kahirapan at hindi nila makita ang
isang paraan upoang makasulong. Sa kabila ng peligro na mawala ang lahat, inuuna nila ang
Diyos at nagpatuloy na namuhunan sa gusali ng simbahan. Tinawag silang baliw ng kanilang
abogado at accountant ngunit hindi ito nakakahadlang sa kanila.
Ang unahin ang Diyos habang ang lahat ay maayos ay tila may kahirapan, ngunit ang
unahin ang Diyos sa panahon ng kahirapan kung saan ang mga bagay ay hindi nagaganap ayon
sa inaasahan ay tila imposible.. Naisip lamang ang kapangyarihan ng Banal na Espiritu na ang
isang tao ay maaaring maging matapat sa gitna ng kahirapan at kawalan ng katiyakan.
Patuloy na pumupunta sina Zuki at Pali sa lugar na pinagtatyuan ng simbahan.

"Gumugugol kami ng dalawang oras doon, naglalakad lamang habang nagtatrabaho ang mga
tao," sabi ni Zuki. "Nadadarama naming ang kapayapaan, at nakasisiguro kami na ito ang dapat
naming gawin, anuman ang kapalit nito sa aming mga sarili."
Ngunit ang kalagayang uto ay hindi kayang mapananatili Ang bangko ay may itinakdang
petsa upang batakin ang kanilang kotse at ang kanilang tahanan. Ano ang gagawin nila? Saan
sila pupunta? Gaano katagal at kalayo na pahihintulutan ng Diyos na ito ay patuloy na
mangyayari sa kanila?
Tatlong araw bago mangyari ang itinakdang pagbabatak ng kanilang mga ari-arian,
pumasok ang Diyos sa eksena. Tumanggap si Zuki ng isang tawag na magtutulak sa kanila na
maghatid ng isang malaking kontrata sa Durban, sa Timog Africa.
Tapos na ang kanilang pginawang gusali at ang mga tao ay linggo-linggong naroroon
upang sambahin ang Diyos. Ang kanilang negosyo ay umuusbong nang muli, at ang mga
alalahanin sa pananalapi ng mag-asawa ay nasa nakaraan na. Patuloy silang nagtataguyod at
tumutulong na bumuo ng iba pang mga proyekto ayon sa pamumuno ng Diyos.
Si Ellen White ay sumulat tungkol dito: "Paano kung ang ilan ay maging mahirap sa
pamumuhunan ng kanilang mga makakaya sa trabaho? Para sa inyo si Cristo ay naging dukha;
ngunit kayo ay nagtataguyod para sa inyong sarili ng walang hanggang kayamanan, isang
kayamanan sa langit na hindi nabibigo. Ang iyong paraan ay masligtas doon kaysa kung
idineposito sa bangko, o namuhunan sa mga bahay at lupa. Inilalagay ito sa mga bag na hindi
luma. Walang magnanakaw ang makalapit dito, walang apoy na maaating lumamon nito. ”(Mga
Payo sa Pagiging-Katiwala, pahina 41).
Inuna ni Zuki at Pila ang Diyos. Ang kanilang pananampalatayaay nagbibigay inspirasyon
sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo at hinihimok tayo ng Kanyang
pag-ibig na unahin ang Kanyang kaharian sa ating sariling buhay. Habang nililikom mga dyakono
ang ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo na unahin natin ang Panginoon.

Ika Apatnapu’t-pitong Linggo

Ika-20 ng Nobyembre
INUNA NG ADVENT PRESS ANG PANGINOON

Nagpasya ang Advent Press na unahin ang Diyos. Ano ang matututuhan natin mula sa
kwentong ito ngayon na makakatulong sa atin na unahin ang Diyos sa ating sariling buhay?
Ang Advent Press ay ang palimbagan ng Seventh-day Adventist sa Ghana. Ang kumpanya
ay malaki ang pagkakautang sa gobyerno ng Ghana, mga tagapagtustos at sa West-central
Africa Division hanggang sa halagang US $2 milyon. Ang buong kalupaan ng palimbagan ay
maputik at ang mga makina ay luma na. Hindi nito kayang bayaran ang sweldo ng mga
manggagawa. Kakaunti ang nakakita ng potensyal at nakatakda silang magsubasta ng kanilang
mga kagamitan.
Ngunit ang bagong tagapamahala ay nakipagsundo sa mga manggagawa para sa isang

serye ng drastikong pagbabago na uunahin ang Diyos sa kanilang buhay bilang mga indibidwal
at bilang isang kumpanya. Nagsagawa sila ng mga kaayusan upang mabayaran ang kanilang
utang sa loob ng 10 taon, bagama’t alam nila na isang himala ang kailangang mangyari upang
makamit ito. Gayunpaman ang utang ay nabayaran sa pitong taon at ngayon ang Advent Press
ay isang nagniningning na halimbawa ng kahusayan sa kapwa larangan ng negosyo at
pananampalataya.
Ang unang hakbang ay isang sama-sama at indibidwal na pangako na pagbabalik ng

ikapu, kahit na hindi nila ito kayang bayaran. Ang ikalawang hakbang ay ang pagbuo ng mga
serye ng panalangin sa iba't ibang mga lugar. Naniniwala sila at nagtitiwala na sasagutin ng
Diyos ang kanilang mga panalangin. Ang isa pang pagkilos ay ang pagbabawas ng kanilang
suweldo ng 50 porsyento at panatilihin ito sa loob ng limang taon.
Ang himala ay hindi mangyayari kung wala ang mga manggagawa, kabilang ang taga-
pamahala, na inuuna ang Diyos sa lahat. Nagulat sila, nang sinimulang sagutin ng Diyos ang
kanilang mga panalangin. Ang isang boluntaryo ay nag-alok upang itaguyod ang palilimbag ng
mga leksyon ng Paaralang Sabado. Ito ang naging puntong nagbabago para sa pamamahayag.
Sa ikaluluwalhati ng Diyos, ang palimbgan na halos masubasta, ngayon ay isa sa

pinakamahusay na mga palimbagang Adventista sa mundo ng mga Adventista — una sa Africa
at ika-13 sa buong mundo. Itinataguyod nito ang isang pastor sa Valley View University sa
ministeryo ng ebanghelyo. Sa kasalukuyan, nagtataguyod ito ng isa pang mag-aaral sa Adventist
University of Africa.
Sa katunayan, ang katapatan sa pagbabalik ng ikapu, pagdarasal at pagtatalaga ay

nagbago sa kapalaran ng palimbagan.
Inuna ng Adventist Press ang Diyos. Ang kanilang pananampalatayaay nagbibigay

Ika Apatnapu’t-walong Linggo
Ika-27 ng Nobyembre
INUNA NINA JOE AT SUSAN ANG PANGINOON

Nagpasya sina Joe at Susan na unahin ang Diyos sa kabila ng kanilang takot at kawalan
ng katiyakan sa hinaharap. Ano ang matututuhan natin mula sa kanilang kwento ngayon na
makakatulong sa atin na unahin ang Diyos sa ating sariling buhay?
Si Joe ay isang manidger ng IT sa Silver Spring, Maryland. Habang pinaparada niya ang
kanyang sasakyan sa kanilang bahay pagkatapos ng isang paglalakbay sa kamping ng nakalipas
na wikend, nakita ni Joe Marcellino ang dumadaloy na langis papunta sa kalye mula sa kanyang
Isuzu Trooper SUV. Tinawagan ni Joe ang kaibigan niyang si Eric upang humingi ng tulong.
Natuklasan ni Eric na ang tumatalsik na langis ay mula sa gasket na goma ng pansala ng
langis at nagbabala na ang makina ay malamang na nagtamo ng malaking pinsala. Tinantya niya
na ang pagkukumpuni ay maaaring nagkakahalaga ng higit sa US $3,000.
Bilang kamakailan lamang ikinasal, sina Joe at Susan ay mayroong $ 3000 sa bangko.
Ngunit nag-atubili si Joe na gugulin ang pera para sa pagpapagawa ng SUV sapagkat ang mag-
asawa ay nahuli sa pagbalik ng ikapu na umabot sa halos $ 1500 sa nagdaang tatlong buwan.
Walang nakita si Susan na dahilan para sa isang talakayan. "Kailangan nating ibigay ang
ating mga unang bunga," sabi niya. Sina Joe at Susan ay nanalangin at nagpasyang ibalik ang
ikapu kaysa sa ipaayos ang kanilang SUV.
Matapos ang pasyang ito, nakipag-ugnayan si Eric kay Joe at pinayuhan siyang makipag-
ugnayan sa gasolinahan na nagpalit ng kanyang langis ilang araw bago ang paglakbay nila sa
kamping. Nagpadala ang gasolinahan ng isang mekaniko sa bahay ni Joe at, pagkatapos ng isang
pagsisiyasat, ay inako nito ang responsibilidad para sa nasirang makina. Ang ahensya de seguro
o insurance ng gasolinahan ay nagbayad sa kanila ng $ 3000.
Nang matapos ang pag-aayos, natanggap ni Joe ang singil mula sa kanyang mekaniko sa
halagang $ 1500. Nagulat siya, ang $ 3000 mula sa insurance ng gasolinahan ay sapat na upang
mapunan ang gastos ng pag-aayos at ang kanyang ikapu. Sina Joe at Susan ay nakatitiyak na ang
unahin ang Diyos ay hahantong sa milagroso at hindi inaasahang mga resulta.
Ang kasunod na himala ay ang pagbebenta ng parehong kotse. Sa loob ng isang linggo, si
Joe ay nilapitan ni Wayne, ang direktor ng pagbili sa punong tanggapan ng Adventist Church.
Tinanong ni Wayne si Joe kung handa ba siyang ibenta ang kanilang SUV.
"Isang misyonero sa Africa ang partikular na humiling na bumili ng isang Isuzu Trooper,"
aniya. "Handa ka bang ibenta ito?" Binigyan niya si Joe ng patas na presyo at ipinadala ang
sasakyan sa Africa. Nang makita ang mga alalahanin ni Joe, ipinangako ni Wayne na panatilihin
niyang ipaalam kay Joe ang mga nangyayari sa SUV. Ang sasakyan ay nagkaroon 40,000 milyang
(halos 64,000 kilometro) itinakbo sa panahong ibinenta ito. Matapos ang humigit-kumulang na
18 buwan na ang lumipas, ibinahagi ni Wayne kay Joe na ang SUV ay nagawa nang higit sa
100,000 milya (mga 160,000 na mga kilometro). Makalipas ang ilang taon, sinabi ni Wayne na
ang SUV ay lagpas na sa 300,000 milyang (mga 480,000 kilometro) itinakbo.
"Ang Panginoon ang nagpapanatili nito para sa misyonerong may-ari!" Sabi ni Joe na sa
ngayon ay 61 gulang na, sinabi ni Joe na ang karanasang ito ay nagturo sa kanya ng isang
mahalagang aral tungkol sa misyon at ang kahalagahan ng pagbabalik muna ng ikapu.
Inuna ni Joe at Susan ang Diyos. Ang kanilang pananampalataya ay nagbibigay

Ika Apatnapu’t-siyam na Linggo

Ika-4 ng Disyembre
INUNA NINA JUNIOR AT STEPHANIE ANG PANGINOON
Nagpasya sina Joe at Susan na unahin ang Diyos sa kabila ng kanilang takot at kawalan
ng katiyakan sa hinaharap. Ano ang matututuhan natin mula sa kanilang kwento ngayon na
Sina Junior at Stephanie Roberts ay may-ari ng mga serbisyo sa pag-cater sa Jamaica.

Itinalaga nila ang kanilang buhay sa Diyos at nabinyagan nang magkasabay isang buwan
pagkatapos ng kanilang kasal.
Ang mag-asawa ay gumawa ng isang mahirap na desisyon na unahin ang Diyos sa

kanilang mga desisyon sa pagninegosyo. Ang mga talangka at alak ay paborito ng kanilang mga
parokyano at ang pagpapasya na itigil ang paghahain nig mga ito ay maaaring
mangangahulugan ng pagtatapos ng kanilang negosyo. Higit pa rito, kakailanganin nilang ihinto
ang lahat ng mga aktibidad sa negosyo sa araw ng Sabado. Paano kung ang kanilang mga
parokyano ay magrireklamo at pupunta sa halip sa kanilang mga kakumpitensya? Magkakaroon
ba sila ng lakas ng loob na unahin ang Diyos anuman ang mga kahihinatnan nito?
Sa kabila ng kanilang takot at kawalan ng katiyakan tungkol sa hinaharap, inuna nila ang
Diyos sa kanilang negosyo. Noong una, nahirapan ang kanilang negosyo. Halos imposible na ito
ay makapagpatuloy dahil ang karamihan sa kanilang mga parokyano ay nais ng masasarap
pagkaing-dagat at alkohol. At ang mga malalaking pagtitipon ay kadalasang nagaganap sa gabi
ng Biyernes at Sabado. Nakaapekto iyon sa pagbaba ng kanilang kita.
Sa kanilang pananampalataya na sinubukan na ng maraming beses, naramdaman nila

ang pangunguna ng Panginoon. Ngayon pareho silang hindi kailanman naging masaya at ang
kanilang kumpanya ay umunlad. Ang kanilang kita ay naging masmatatag at alam nila kung
anong uri ng mga kliyente ang hahanapin.
Si Ellen White ay sumulat tungkol dito: "Ang mundo at ang mga iglesya ay lumalabag sa
batas ng Diyos, at ang babala ay dapat ibigay, 'Kung sinumang sumamba sa hayop at sa kanyang
larawan, at tumanggap ng kanyang marka sa noo, o sa kanyang kamay, ang pareho ay iinom ng
alak ng poot ng Diyos, na ibinuhos nang walang halo sa tasa ng Kanyang poot. 'Sa gayong sumpa
na nakabitin sa mga lumalabag sa banal na Kapahingahan ng Diyos, hindi ba dapat tayong
magpakita ng higit na kasiglahan, higit na kasigasigan? Bakit tayo ay walang malasakit,
napakamakasarili, napapansin sa mga pansamantalang interes? Ang ating interes ba ay
nahiwalay kay Jesus? Ang katotohanan ba ay naging masyadong matulis, masyadong malapit sa
paglalapat nito sa ating mga kaluluwa; at tulad ng mga alagad ni Cristo na nasaktan, tumalikod
na ba tayo sa mga mahihirap na elemento ng mundo? Gumagastos tayo ng pera para sa
makasariling mga hangarin, at nagbibigay-kasiyahan sa ating sariling mga hangarin, habang ang
mga kaluluwa ay namamatay nang walang kaalaman tungkol kay Jesus at sa katotohanan.
Gaano katagal ito magpapatuloy? Ang lahat ay dapat magkaroon ng isang buhay na
pananampalataya, - isang pananampalataya na gumana sa pamamagitan ng pag-ibig, at
naglilinis ng kaluluwa. Ang mga kalalakihan at kababaihan ay handa na gumawa ng anumang
bagay upang magpakasawa sa kanilang sarili, ngunit kung gaano kaliit ang nais nilang gawin
para kay Jesus, at para sa kanilang mga kapwa kalalakihan na namamatay dahil sa kawalan ng
katotohanan! " (Mga Payo sa Pagiging Katiwala, pahina 51).
Sina Junior at Stephanie ay tinukso na unahin ang kanilang mga sarili ngunit sila ay tapat
sa unahin ang Diyos. Ang kanilang pananampalatayaay nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon.
Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig na unahin
ang Kanyang kaharian sa ating sariling buhay. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga

Ika Limampung Linggo
Ika-11 ng Disyembre
INUNA NI FERNANDO ANG PANGINOON
Nagpasya si Fernandona unahin ang Diyos sa kabila ng kanyang takot at kawalan ng

katiyakan sa hinaharap. Ano ang matututuhan natin mula sa kanilang kwento ngayon na
Si Dr Fernando ay isang manggagamot sa Brasilia, ang kabisera ng Brazil. Nagsimula ang

aming kwento nang mapanood niya ang isang bidyu tungkol sa isang pamilyang misyonero ng
Adventista sa Mongolia. Nais niyang maging isang misyonero mismo, ngunit ang kanyang mga
pangako sa Brazil ang naging dahilan kung bakit naging imposible para sa kanya na pumunta.
Nakipag-usap siya sa kanyang asawa at ito ay sumang-ayon na dagdagan ang kanilang

mga handog para sa misyon sa kanilang lokal na Seventh-day Adventist Church. Ito ay isang
mahirap na desisyon na gawin, ngunit hindi nagtagal natuklasan nila ang kagalakan ng
paglalagay sa Diyos na una sa lahat sa pamamagitan ng mga handog para sa misyon.
Makalipas ang anim na buwan, nagtipon sila bilang isang pamilya upang manuod ng isa
pang bidyu na ipinadala mula sa Mongolia. Sa bidyu, nagpapasalamat ang mga misyonero sa
kanilang pamilya sa sakripisyo sa kanilang mga handog. Nakita nila ang simbahan at studyo na
itinayo mula sa kanilang mga handog.
Isinasaalang-alang ni Fernando at ng kanyang pamilya ang kanilang sarili na maging mga

misyonero sa pamamagitan ng kanilang mga handog at hindi maisip kung paano sila
makakabalik sa kanilang buhay bago ang pangakong ito.
Sumulat si Ellen White tungkol dito: "Hindi pa ba darating ang oras na dapat nating
simulang bawasan ang ating mga pag-aari? Nawa'y tulungan ka ng Diyos kung sinuman ang
makakagawa ng isang bagay ngayon upang gumawa ng pamumuhunan sa bangko ng langit.
Hindi kami humihingi ng pautang, ngunit isang alay ng malayang kalooban, - isang pagbabalik sa
May-ari ng Kanyang sariling mga kalakal na ipinahiram Niya sa iyo. Kung mahal mo ang Diyos
nang higit sa lahat, at ang iyong kapwa tulad ng iyong sarili, naniniwala tayong magbibigay ka ng
mga katibayan ng pareho sa mga bukal sa loob na alay para sa ating gawain para sa misyon.
Mayroong mga kaluluwang maliligtas, at nawa ay maging kamanggagawa mo kasama si Jesu-
Cristo sa pagliligtas ng mga kaluluwang ito na pinagkalooban ni Cristo ang Kanyang buhay.
Pagpapalain ka ng Panginoon sa mabuting bunga na maaari mong mabunga sa Kanyang
kaluwalhatian. Nawa ang parehong Banal na Espiritu na nagbigay inspirasyon sa Bibliya ay
magtataglay ng iyong mga puso, na humantong sa iyo na mahalin ang Kanyang salita, na
espiritu at buhay. Nawa'y buksan nito ang iyong mga mata upang matuklasan ang mga bagay ng
Espiritu ng Diyos. Ang dahilan kung bakit mayroong labis na bansot na relihiyon ngayon ay dahil
ang mga tao ay hindi nagdadala ng praktikal na pagtanggi sa sarili at pagsakripisyo sa sarili sa
kanilang buhay "(Mga Payo sa Pagiging Katiwala, pahina 51).
Inuna ni Fernando at ng kanyang pamilya ang Diyos. Ang kanilang pananampalataya ay

nagbibigay inspirasyon sa atin ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo at
ang Panginoon.

Ika Limampu’t-isang Linggo

Ika-18 ng Disyembre
NANG INUNA MO ANG PANGINOON
Naaalala mo ba nang inuuna mo ang Diyos sa kabila ng iyong takot at kawalan ng

katiyakan sa hinaharap? Ano ang matututuhan natin mula sa iyong kwento na makakatulong sa
iba sa atin na unahin ang Diyos sa ating sariling buhay ngayon?
Naaalala mo ba noong una kang umibig kay Jesus? Para sa bawat isa sa atin, mayroong
unang sandali kung kailan tayo napuno ng pag-ibig ni Jesus. Walang mahalaga sa iyo kaysa sa
pagsunod kay Jesus at pagkilala sa Kanya bilang hari ng iyong buhay.
Ginawa mo ang bawat sakripisyo upang maingatan ang banal na Sabado. Kumain ka ng
tamang mga bagay at nagbasa ng tamang mga babasahin. Nanood ka ng mga tamang panoorin
at nilabanan ang maling musika. Iniwasan mo ang mga hindi magandang website at hinahangad
mong manalangin at makausap ang iyong Diyos.
Sa kasamaang palad para sa iyo at sa iyong pamilya, hindi iyon nagtagal. Ang iyong
unang pag-ibig ay kumupas at isang tunggalian ang nagsimula sa pagitan ng pagkakasala at
biyaya na tatagal hanggang ngayon. Ano ang ibibigay mo upang makabalik sa unang pag-ibig na
mayroon ikaw dati?
Sa totoo, may mga bagay na maaari mong ibigay na magdadala sa iyo pabalik kaagad sa
loob ng 40 araw o mas mababa. Kagaya ng iyong oras at ang iyong salapi. Ito ang iyong
pinakamahalagang kayamanan at, maliban kung inilagay mo muna sila sa kaharian ng Diyos,
walang ibang paraan ng ganap na maibigay ang iyong puso kay Jesus.
Narito kung paano ito ginawa mismo ni Jesus: “Huwag kayong magtipon para sa inyong
sarili ng mga kayamanan sa lupa, kung saan sinisira ng tanga at kalawang at kung saan ang mga
magnanakaw ay pumapasok at nagnanakaw; ngunit magtipon kayo para sa inyong mga sarili ng
mga kayamanan sa langit, kung saan ang mga tanga o kalawang ay di na makakasira at kung
saan ang mga magnanakaw ay hindi pumapasok at magnakaw. Sapagkat kung nasaan ang iyong
kayamanan, naroroon din ang iyong puso ”(Mateo 6: 19–21).
Marami sa atin ang nakumbinsi ng Hollywood na an gating mga puso ang nauuna sa
lahat. Ito ang dahilan kung bakit palagi nating hinihintay ang pakiramdam at pagnanais sa
paggawa bago gawin ito. Hindi natin kailanman naramdaman ang pagbibigay ng ikapu at
paghahanda maliban kung gagawin natin ito nang tuloy-tuloy, sapagkat ang ating mga puso ay
mapupunta lamang sa kaharian ng Diyos kung doon natin ipuhunan ang ating oras at salapi.
Kung nais mong maranasan muli ang unang pag-ibig na iyon, simulant mong maging
tapat na ibalik ang ikapu sa Diyos ngayon; magtakda ng isang pangako (handog) at tuparin ito;
gumugol ng oras sa Salita at panalangin sa Diyos; at italaga ang iyong oras sa pagtulong na
matupad ang misyon ng iglesya at upang maibsan din ang pagdurusa ng iba. Ikapu, handog,
pagsamba, misyon, pakikiramay. Simulang gawin ito pakiramdam mo man ang nais mo itong
gawin o hindi. Pagkatapos ay obserbahan sa susunod na ilang linggo kung gaano ang pag-unlad
ng iyong pag-ibig sa Diyos at kung gaano kadali ang pagsunod kay Jesus.
“Sapagkat kung nasaan ang iyong kayamanan, nandoon din ang iyong puso.”
Inuna mo ng Diyos. Ang iyong pananampalataya ay nagbibigay inspirasyon sa atin

ngayon. Ibinigay ni Jesus ang lahat upang tubusin tayo at hinihimok tayo ng Kanyang pag-ibig
na unahin ang Kanyang kaharian sa ating sariling buhay. Habang nililikom mga dyakono ang
ating mga handog at ikapu, hinahamon tayo na unahin natin ang Panginoon.

Ika Limampu’t-dalawang Linggo

Ika-25 ng Disyembre
NANG INUNA KA NG PANGINOON
Mga 2000 taon na ang nakararaan, Inuna ka ng Diyos at binigyan ang Kanyang bugtong
na Anak upang ikaw ay mabuhay magpakailanman. Ang kapanganakan ni Jesus ay isang paalala
na inuna ka ng Diyos, bago mo pa nalaman na Siya buhay at totoo.
Ang kwento ng ebanghelyo ay HINDI kwento ng pag-ibig mo sa Diyos upang maihatid ka
ng Diyos sa isang masmagandang daku. Kaya hindi nakakagulat na marami sa atin ang
nahihirapang maniwala na totoong mahal tayo ng Diyos.
Ang kwento ng ebanghelyo ay kwento ng pagmamahal ng Diyos sa iyo kahit bago ka pa

ipinanganak. Kuwento ito ng Diyos na inuuna ka. Ito ay isang hindi kapani-paniwala na kwento
ng pinuno ng sansinukob na nilisn ang langit upang magdusa para sa iyo upang ikaw ay
magkaroon ng buhay na walang hanggan. Ang kwento ng ebanghelyo ay kwento ng isang Ama:
"Sapagkat minahal ng Diyos ang sanlibutan na ibinigay niya ang kanyang bugtong na Anak,
upang ang sinumang sumampalataya sa kanya ay hindi mapahamak ngunit magkaroon ng
buhay na walang hanggan" (Juan 3:16).
Inilalarawan ni Jesus ang iglesya bilang ang babaeng ikakasal sa Kanya. Para sa lahat ng
mga pagkabigo ng ating iglesya upang matupad ang misyon na ibinigay ng Diyos sa atin, ang
iglesya ay siya pa ring babaeng ikakasal kay Jesus at tayo ay tinawag upang mahalin ang iglesya
tulad ng pagmamahal ni Jesus. Dapat tayong mag-ingat kung paano natin tratuhin ang iglesya,
palaging naaalala kung gaano kalaki ang pagmamahal ni Jesus ay para sa iglesya.
Laging ibibigay ni Jesus ang mga mapagkukunang kinakailangan ng Kanyang nobya
upang matupad ang kanyang misyon. Ang nakakainteres ay kung paano ito ginagawa ni Jesus.
Inihahatid niya ang iglesya sa pamamagitan ng paglalagay ng mga mapagkukunan sa iyong bank
account at inaanyayahan kang unahin ang Diyos sa pamamagitan ng pagpasa ng mga
mapagkukunan sa iglesya.
Dalawang bagay ang malinaw: 1) kung ang iglesya ay walang sapat na mapagkukunan,
maaaring posible na dahil ang ilan sa atin ay pinapanatili ang ating mga mapagkukunan sa ating
sarili; at 2) ipinapaliwanag nito kung bakit patuloy na nagpapadala si Jesus ng napakaraming
mapagkukunan sa mga tapat sa pagbahagi ng mga mapagkukunang ito sa Kanyang nobya.
Ikaw ay inaanyayahan din a iyong mapagtanto na ikaw ang iglesya. Ang isa pang
pagkakatulad ay na tayo ang katawan ni Kristo at samakatuwid, kapag ginagamit natin ang ating
pinakamagagaling na mga talento, binubuo natin ang katawan ni Cristo. Nangangahulugan ito
na makikipag-ugnayan si Cristo sa iyong pamayanan sa pamamagitan mo.
Nang isilang si Jesus mga 2000 taon na ang nakararaan, idineklara Niya sa sansinukob na
inuuna ka Niya. Ngayon ang Diyos ay nakikiusap sa iyo na unahin mo Siya. Hindi Siya
makakahintay na ikaw ay pagpapalain ng higit pa sa iyong pinakadakilang pangarap.
Para sa darating na taon, pinipilit tayo ng Kanyang pag-ibig na ilagay Una ang kanyang
kaharian sa ating buhay. Habang nililikom mga dyakono ang ating mga handog at ikapu,

Offertory Reading 2021

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Offertory Reading 2021

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

DIVINE WORSHIP OFFERTORY – 2021

Habang papalapit tayo sa pgtatapos ng taon, akin kayong inaanyayahan na pansamantalang

Aming hinihikayat ang bawat lokal na iglesya na magplano at mag-organisa ng puong

Nang Inilagay ni Jesus ang Dios na Una

At pagkatapos ay dinala Siya ng diyablo sa templo. Si Hesus ngayon ay tinukso, sa

At sa huli, ang diyablo ay inihain ang pinakamisyon ni Hesus ng pagparito sa lupa — at

Mahal naming Ama sa langit, kami po ay nagpupuri sa Iyo sa umagang ito sa

NANG UNAHIN NI ABRAHAM ANG DIOS

Si Abram ay 80 taong-gulang nang kaniyang lisanin ang kaniyang ang mayaman at

NANG UNAHIN NI MOISES ANG DIOS

Si Moises ay nagsikap na iligtas ang mga tao sa pamamagitan ng kaniyang

NANG UNAHIN NI HOSUE ANG PANGINOON

Si Hosue ay naging tagasunod ni Moises, pagkalipas ng panahong iyon, hanggang

Kasama ng 11 pang mga ispiya, ay nakita ni Hosue ang kahanga-hangang lupain na

Sa katapusan ng pangyayri, si Hosue ay pinili na pangunahan ang mga Israelita sa

Ama namin sa langit, tulungan Mo po kami na unahin na saliksikin Ka at ang Iyong

Sa isang malungkot at madilim na takbo ng mga pangyayari, ang asawa at dalawang

“Huwag mo akong pakiusapan na kita’y iwan, o talikuran ko na ang pagsunod sa iyo!

NANG INUNA NI HANNAH ANG DIOS

Si Hannah ay nakaranas ng isang magandang himala sa kaniyang buhay. Ang Dios ay

Ngunit ang panahon ay sumapit na na kailangan na niyang dalhin si Samuel sa temple

“Nagagalak ang aking puso sa Panginoon;

NANG UNAHIN NI DAVID ANG DIOS

Ama namin sa kalangitan, tulungan Mo po kami na unahin ang pagsaliksik sa Iyo at sa

NANG INUNA NI DANIEL AT NG KANYANG MGA KAIBIGAN ANG PANGINOON

NANG INUNA NI ESTHER ANG PANGINOON

NANG INUNA NI PEDRO ANG PANGINOON

Si Pedro ay isa sa pinakamatandang disipulo na tinawag ni Jesus. Siya Determinado at

Di-nagtagal pagkatapos maglakad sa tubig, si Pedro ay nag-aalinlangan. Habang si siya ay

Ika Labing-isang Linggo

NANG INUNA NI PABLO ANG PANGINOON

Mahal na Ama na nasa langit, sinasamba Ka namin ngayong umaga sa pamamagitan

NANG INUNA NI JUAN ANG PANGINOON

Pagbalik ni Jesus sa langit, nanatiling tapat si Juan hanggang sa kanyang kamatayan,

Mahal na Ama na nasa langit, sinasamba Ka namin ngayong umaga sa pamamagitan

Ika -labintatlong Linggo

NANG INUNA NI NOE ANG PANGINOON

Mahal na Ama na nasa langit, sinasamba Ka namin ngayong umaga sa pamamagitan

Ika Labing-apat na Linggo

Ika Labing-limang Linggo

NANG SINA ADAN AT EBA AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

Ngayon mayroon tayong kasiguruhan ng kaligtasan sa pamamagitan ni Jesus.

Ika Labing-anim na Linggo

NANG SI CAIN AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

Nakatuon si Cain sa pagtatanim. Si Abel ay nag-aalaga ng mga kawan. Parehong

Sa kabila ng ating pagsisikap, gayunpaman, darating pa rin ang hindi pagka-tanggap. Sa

NANG SI SAMSON AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

Si Samson ay ipinanganak bilang isang Nazareno. Nangangahulugan ito na kailangan

Nang si Samson ay nagising sa espirituwal na kabulukan ng kanyang puso, agad siyang

NANG ANG MGA ANAK NI ELI AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

NANG SI SAUL AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

Si Saul ay matangkad at guwapo. Tumayo siya masmatangkad kaysa sa ibang mga

NANG SI SOLOMON AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

Gayunpaman, sa paglaon ng panahon, ang karunungan ni Solomon ay naging

Ngayon ay karaniwan pa ring makahanap ng lubos na matatalino at may kaalaman na

NANG ANG ISRAEL AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

Ika-dalawampu’t dalawang Linggo

NANG ANG MGA FARISEO AY TUMANGGNG UNAHIN ANG PANGINOON

Ika Dalawampu’t-tatlong Linggo

NANG ANG ISANG MAYAMANG BINATANG PINUNO AY TUMANGGNG UNAHIN ANG

Pagkatapos sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad, ‘Katunayan, sinasabi ko sa inyo na

Sa ilan sa atin na nakapag-ipon ng kayamanan, gaano man kaliit na yaman iyon,

Inuna ng mayamang binatang pinuno ang kanyang kayamanan. Si Jesus ay tumangis