Ang Lobo at ang Ubas

Minsan ay inabot ng gutom sa

kagubatan ang isang lobo (wolf).
Nakakita siya ng isang puno ng ubas na
hitik ng hinog na bunga. "Swerte ko
naman. Hinog na at tila matatamis ang
bunga ng ubas," ang sabi ng lobo sa
sarili. Lumundag ang lobo upang
sakmalin ang isang bungkos ng hinog
na ubas subalit hindi niya maabot ang
bunga. Lumundag siyang muli, at muli,
at muli pa subalit hindi pa rin niya
maabot ang ubas. Nang mapagod na ay
sumuko rin sa wakas ang lobo at
malungkot na umalis palayo sa puno.
"Hindi na bale, tiyak na maasim naman
ang bunga ng ubas na iyon," ang sabi
niya sa sarili.
 Ang Paruparo at ang Tipaklong
(The Butterfly and The Grasshopper)
Ang kanilang Mundo
May tipaklong at paruparo sa isang hardin. Naninirahan sila dito nang masaya't
payapa. Ang tipaklong ay kulay berde samantalang ang paruparo ay dilaw at
kahel. Kumakain ng insekto ang tipaklong at ang paruparo naman ay nabubusog
sa nektar ng mga bulaklak.
Ang Aksidente
Isang araw, naaksidente sa paglipad ang tipaklong at ito'y bumagsak. Nawalan ang
tipaklong ng malay kaya't agad siyang tinulungan ng paruparo nang makita siya.
Ang mga langgam noon ay nagmamartsa pauwi kasama ang kanilang reyna at
hari. Ang isa sa mga sundalong langgam ay tumawag sa kanilang kolonya ng
doktor. Nang nakita ng doktor na langgam si tipaklong at sinabing: "Malubha ang
kanyang kalagayan. Sana'y gumaling siya sa ibibigay kong lunas".
Nang marinig iyon ng paruparo ay para itong nabunutan ng tinik. Hinintay niyang
magising ang nawalan ng malay niyang kaibigang tipaklong. Nang magbukas ang
mga mata ng tipaklong, nagulat siyang makita ang paruparo sa kanyang tabi,
nagbabantay.
Kinuwento ng paruparo ang lahat ng nangyari sa tipaklong at nagpasalamat si
tipaklong. Tumanaw ito ng utang na loob lalo't nagawa pa nitong tumawag ng
maggagamot sa kanya. Naghapunan ang dalawa't nagpaalam sa isa't isa. Nangako
ang dalawa na magkikitang muli.

Ang Pagtanaw ng Utang-na-loob

Nang pauwi na ang paruparo, nasalubong niya ang sundalong langgam na
sumaklolo sa tipaklong. Sinabi ng langgam na mamamatay na sa gutom ang
kaniyang pamilya. At dahil naramdaman ng paruparo na dapat matulungan niya
ang langgam, dinala niya ito sa kanyang tahanan. Umupo naman ang langgam sa
hapagkainan.
Habang nasa kusina ang paruparo, binuksan niya ang kanyang lalagyan ng mga
naipong nektar noong tag-araw. Kaya ang mga ito ay masasarap. Ibinigay niya ang
lalagyan na ito sa langgam.
Tuwang-tuwa ang sundalong langgam at nakiusap itong buksan ang tsiminea para
agad nang maluto ang nektar sa lalagyan at maging asukal.  Ginamit rin ng
sundalo ang telepono para tawagin ang iba pang langgam para may katulong ito
sa pagdadala ng naluto pabalik ng kanilang kaharian.
Nang makarating ang mga ito, pinainom pa ng paruparo ang mga langgam na
silang uhaw na uhaw sa pagmartsa. Ang lahat ng langgam ay nagpasalamat nang
buong puso kay paruparo
.
Aral sa Kuwento
Makikita natin ang ilang aral sa kuwento ng "Ang paruparo at ang Tipaklong":
Walang diskriminisyon
Pagtanaw ng Utang-na -Loob
Mapagpatuloy

Ang Pambihirang Sumbre ro ni Mia

Kwento Ni Jose Miguel Tejido
Isang araw, naghalungkat si Mia sa lumang baul ng kaniyang lola. Laking tuwa niya
nang makatagpo siya ng sombrero.
Kakaiba ang itsura nito!
Sinubukan niyang isuot ito sa iba’t ibang paraan. Ngunit naisip niya, bakit parang may
kulang?
Lumabas ng kanilang bahay si Mia at nagtungo sa tindahan sa tapat. “Magandang
umaga, Manang Sol,” bati ni Mia.
“Maganda po ba ang aking sombrero?” “Oo Mia, pero mas maganda kung lalagyan pa
natin ng alkansiya,” sagot ng tindera.
Nagulat si Mia sa handog sa kanya.
Sunod na pinuntahan ni Mia ang panaderya. “Mang Rico!” tawag ni Mia. “Maganda po
ba ang aking sombrero?”
“Oo Mia, pero mas maganda kung palalamutian pa natin ng kandelabra,” sagot ng
panadero.
Nagdaan din si Mia sa klinika. “Doktora Dulce, maganda po ba ang aking sombrero?”
tanong ni Mia.
“Oo Mia, pero mas maganda kung papatungan natin ng mga prutas,” sagot ng doktora.
Naglakad pa si Mia at nakarating sa estasyon ng bumbero. “Mang Ador, maganda na po
ba ang aking sombrero?” tanong ni Mia.
“Oo Mia, pero mas
maganda kung
dadagdagan natin ng
akwaryum,” sagot ng
bumbero.
Pagtawid niya sa kalsada,
nakasalubong ni Mia ang
pulis. “Mia, Kakaibang
sombrero iyan, ah!” bati ni
Mang Kalor.
Pero mas maganda kung
sasabitan pa natin ng
hawla.”
Umabot si Mia sa hardin
ng plasa.
“Mang Lito, maganda na
po ba ang aking
sombrero?” tanong ni Mia.
“Oo, pero mas maganda
kung kakabitan pa natin
ng mga bulaklak,” sagot
ng hardinero.
Pagdating sa palaruan, napakarami nang palamuti sa sombrero ni Mia!
“Mia, itong saranggola na lang yata ang kulang diyan!” sabi ng kanyang kalaro.
“Sandali lang, Toto!” sigaw ni Mia.
Ngunit naitali na ni Toto ang saranggola.
Biglang umihip ang napakalakas na hangin. Kumapit si Mia sa kaniyang sombrero at
natangay siya paitaas.
Biglang lumobo ang kaniyang sombrero at naging isang napakalaking parasiyut.
Nang tumapat ito sa araw, nakita ng lahat ang angking ganda ng sombrero!

Si Juan Tamad at ang kanyang Mga Kaibigan

Isang araw, nagtungo sa ilog si Juan Tamad at ang kanyang mga

kaibigan. Ang ilog ay umaagos pababa. Karaniwang naglalaro ng mga
bangkang papel ang mga bata sa mababaw na bahagi ng ilog. Tuwang-
tuwa sila sa pagbabantay kung kaninong bangka ang pinakamabilis.
Nakatuwaan ng mga bata na gumawa ng kani-kaniyang balsa na yari sa
pinagtabi-tabing katawan ng puno ng saging. Nagtungo sila sa malalim
na bahagi ng ilog at doon nagsimulang magkarerahan. Ang iba ay
gumamit ng tukod bilang sagwan. Lahat sila ay gustong manalo. Si Juan
Tamad? Naku, nahiga siya sa balsa.Tinawanan niya ang mga kaibigan
nang makita silang nagpapakahirap sa pagsagwan. At si Juan ay
nagsimulang matulog. Tinulungan ng tatlong bata ang kanilang balsa
upang mabilis na makarating sa takdang lugar. Ang balsa naman ni Juan
ay umayon lamang sa agos ng ilog. Hindi namalayan ni Juan na ang
balsa niya ay naharang ng mga sanga ng kawayan at natigil sa gilid.
Alamng mga kaibigan na mahuhuli si Juan ng dating sa kanilang tagpuan
pagkat di ito gumamit ng sagwan. Hindi nila inalam kung nakarating ito
o hindi. Umalis na sila. Sa kabilang dako, si Juan Tamad ay tulog pa rin
sa natigil na balsa. Inabutan siya ng gabi. Nang nagising siya, wala
siyang makita kundi puro kadiliman. At nakarinig siya ng mga
nakakakilabot na mga huni. Natakot siya. Nagsisisi siya kung bakit siya
natulog. Bumalikwas siya at kumalas sa makapal na mga sanga ng
kawayan. Pagdating niya sa bungad ng palayan, kumaripas siya ng
takbo sa abot ng bilis ng kanyang mga paa. Kawawang Juan, tayo ang
mga buhok sa laki ng takot.