Si Thumbelina

Paano kaya kung ikaw ay kasinliit lamang ng hinlalaki? Tiyak na magiging napakahirap ng buhay na kakaharapin mo
dahil sa iyong sobrang kaliitan. Subalit hindi ito nangangahulugan na wala ka nang kakayahan pang makagawa ng
mga bagay-bagay. Ganito ang pinatunayan ni Tambelina, ang dalagang sinliit ng hinlalaki, ngunit sa kabila nito ay
nakapagligtas ng buhay. Tunay nagang hindi nasusukat sa laki ng
kakayahan ng isang tao.

May mag-asawa na hindi magkaanak sa loob ng mahabang panah.

Ginawa na nila ang lahat ngunit hindi pa rin sila nabiyayaan ng anak.

Minsan ay isinangguni nila ang kanilang suliranin sa isang kapitbahay

na matandang bruha. Kapalit ng ilang butil na ginto , binigyan nito ang
mag-asawa ng isang buto ng halaman para itanim. Itinanim nga ng mag-asawa ang buto at kinabukasan lamang
ay may napakagandan bulaklak n lotus na ito.

Nilapitan at pinagmasdan ng mag-asawa ang bulaklak. Laking pagkamangha nila nang makita nilang naroroon
ang isang kay ganda ngunit ubod ng liit na batang babae.

Kinuha ng mag-asawa ang bata at inalagaan nila ito nang mabuti. Pinangalanan nila itong Tambelina (sa Ingles
ay Thumbelina, dahil sinlaki lamang ito ng thumb o hinlalaki.

Iginawa ng mliag-asawa ng maliliit na kagamitan si Tambelina. Ang kama ay yari sa talulot ng bulaklak. Doon
natutulog si Tambelina kung gabi. Sa araw, siya ay naglalaro sa malaking bandehadong may tubig at mga
bulaklak at dahon. Kay gandang pagmasdan ni Tambelina habang namamangka sa bandehado. Ang bangka niya
ay munting dahon.

Isang gabi, habang mahimbing na natutulog si Tambelina, pumasok sa kaniyang tulugan ang isang malaking
inahing palaka. Matagal na pala nitong sinusubaybayan si Tambelina mula sa paglalaro nito at maging hanggang
sa pagtulog. Hangang-hanga ang palaka sa magandang tinig ni Tambelina kapag umaawit ito.
 Kinuha ng palaka si Tambelina. Himbing na himbing ito sa
pagkakatulog kaya hindi ito nagising. Inuwi ni Inang Palaka si Tambelina
sa kanilang tirahan. Ibig niyang ipakasal ito sa kaniyang anak.

“Kokak!Kokak!” ang tanging nasabi ng binatang palaka nang makita ang

napakagandang si Tambelina.

“Huwang kang maingay at baka siya magising”, sabi ni Inang Palaka sa

kaniyang anak. “Tiyak na aalis iyang sa oras na magising. Ilalagay natin siya
sa pinakamalapad na dahon ng lotus sa ilog. Doo'y hindi siya madaling
makaalis.”

At gayon nga ang ginawa ng mag-ina. Dahan-dahan nilang inilagay si

Tambelina sa
pinakamalapad na dahn ng lotus sa ilog.

Sumikat ang araw.Nagising si Tambelina.Laking gulat niya. Wala na ang magagandang bulaklak sa kaniyang
tirahan. Puos tubihg ang nasa paligid ng malaki at berdeng dahon ng lotus.

Iyak nang iyak si Tambelina. Nilapitan siy ni Inang Palaka at ng anak nito.

“Kokak! Kokak! Huwag kang umiyak, magandang

dalaga,” sabi ni Inang palaka.

Natakot si Tambelina. Napakalaking hyop ang tingin

niya sa inahing palaka.

“Masdan mo ang anak ko. Siya ang iyng magiging

asawa. Dumito ka muna sa dahon ng lotus na ito
hanggang hindi pa nayayari ang ipinagagawa kong silid
ninyo ng aking anak.”
“Kokak! Kokak!” ang tanging sinabi ng anak na palaka . At umalis na ang mag-inang palaka.

Iyak nang iyak si Tambelina na nakaupong nag-iisa sa gitna ng dahon.

Narining ng mga isda ang sinabi ng inahing palaka. Naawa ang mga isda kay
Tambelina kaya nagtulong-tulong ang mga ito hanggang malagot ang
tangkay ng lotus at makaalis sa lugar na iyon si Tambelina. Naanod at
tinangay ng ago sang dahon, dala si Tambelina.

Nakita ng mga ibon si Tambelina. Nag-awitan sila sa tuwa. May isang paru-
parong nais tumulong kaya lumipad ito malapit kay Tambelina. Kinalag ni
Tambelina ang kanyang laso sa kanyang damit at itinali ang isang dulo nito
sa paruparo at ang isang dulo ay sa dahon. Bumilis ang takbo ng dahon.

Isang malakiang salagubang ang nakakita kay Tambelina.Bigla siya nitong

sinunggaban at nilipad sa itaas
ng sanga ng kahoy. Gulat na gulat si Tambelina. Binigy an siya ng
salagubang ng uod ng bulaklak
na makakain. Alagang – alaga niya ito. Pagkatapos ay iniregalo siya nito sa
maliliit na salagubang upang maging laruan nila.

“Naku, ayaw namin sa kaniya. Kay pangit naman

niya.Dadalawa ang paa at walang sungay-sungayan”, sabi nila.

Pinaalis ng maliliit na salagubang si Tambelina sa kanilang tirahan. Inilipad nila ito pababa ng puno at inilagay
sa loob ng isang malaking bulaklak.

Doon na namuhay si Tambeina. Masaya siya kahit nag-iisa. Gumagawa siya ng duyan mula sa dahon ng damo.
Ang kaniyang tulugan ay sa loob ng ubod ng bulaklak. Sa ubod na rin ng bulaklak niya kinukuha ang kaniyang
pagkain. Ang iniinom niya ay ang hamog na nasa mga talulot ng bulaklak uwing umaga.

Nang dumating ang taglamig, nagkaroon na naman ng problema si Tambelina. Unti-unting nalanta at
nalagaas ang mga bulaklak at dahon.Walang natira kundi ang madilaw at tuyong tangkay. Umulan ng yelo at si
Tambelina ay nangatog sa ginaw.
 “Naku, ikaw pala, maliit na ata,” sabi ng butihing Dagang – bukid.“Tuoy ka. Dito sa loob ng bahy ko
maaalis ang iyong ginaw.”

Pinakain at doon na pinatira ni Dagang-bukid si Tambelina. Naliligayahan si Dagang-bukid sa magandang

tinig ni Tambelina. Hinayaan niya ito na pumasok sa lihim na lagusan sa kuweba.

“May isang ibon sa dulog ng isang pinto. Huwag kang matakot doon. Iyon ay patay na,” sabi ni Dagang-
bukid.

Nakita ni Tambelina ang nasabing ibon, Naawa siya rito. DInama niya ang dibdib nito.Tumitibok pa.
Kinumutan ni Tambelina ang ibon upang hindi
ginawin. Dinalhan niya ito ng inumin. Nang idilat
ng ibon ang mga mata, nalaman nito siya’y inalagaan
ni Tambelina.

“Salamat sa iyo, maliit at magandang bata!” sabi

ng ibon. “Bumuti ang aking pakiramdam nalis ang
aking ng ako’y mainitan. Lalong bibilis ang aking
paggaling kung ako’y makakalabas.”

“Malamig pa sa labas. DIto ka mauling,na at

aalagaan kita hanggang sa lubos kang gumaling,”
sabi ni Tambelina.

Doon sa ilalim ng lupa tumira ang ibon habang taglamig. Nang dumating ang tag-init, ang ibon ay ganap
nang magaling at malakas.

Nagpaalam na kay Tambelina ang ibon. Ibig niyang isama si Tambelina sa paglipad ngunit hindi
pumayag ang Dagang-bukid. Kaya’t umalis nang mag- isa ang ibon.

Lungkot na lungkot si Tambelina. At lalo siyang nalungkot nang malaman niyang ibig ni Dagang-
bukid na ipakasal siya sa isang mole, isang uri ng mammal.
“Sa loob ng apat na lingo ay ikakasal ka na. Magmula sa araw ng iyong kasal, ang lungga sa ilalim ng
lupa ang magiging tahanan mo na. Hindi ka dapat makita rito sa ibabaw,” ang babala pa ni Dagang –
bukid.

Iyak nang iyak si Tambelina. Naalala niya ang ibon na

kaniyang inalagaan. Nasaan na kaya ito ngayon? Inisip din
ni Tambelina kung ano ang gagawin niya upang hindi
matuloy ang kasal. Batid niya na palapit na nang palapit
ang araw ng kasal.

Isang umaga, habang minamasdan niya ang magandang

paligid sa labas ng lungga ay mayroon siyang narinig.

“Twit! Twit! Twit! Twit!” ang huni ng ibon. Tumingala si Tambelina sa sanga ng kahoy. Naroon ang ibong
kaniyang inalagaan, si Layang-Layang.

“Tambelina!Tambelina!”tawag ni Layang-Layang, “Tapos na ang tag-araw at darating na ang taglamig. Ako’y

lilipad na sa malayo upang iwasan ang taglamig. Ibig mo bang sumama?”

“Oo, Layang-Layang, sasama ako.Salamat at bumalik ka,” ani

Tambelina.

Kumuha si Tambelina ng panali. Sumakay siya sa batok ng ibon at

itinali ang sarili rito upang hindi siya mahulog.

Lumipad sa malayo ang ibon. Tuwang-tuwa si Tambelina sa nakikita

niyang tanawin. Narating nila ang dating tirahan ni Layang-Layang.

Ibinaba ni Layang-Layang si Tambelina sa mga bulaklak. Laking tulat ni Tambelina nang makita niya ang isang
magandang lalaki na kasinlaki niya. Ang lalaki ay nasa ubod ng bulaklak at may koronang ginto.

Nalaman ni Tambelina na marami pang maliliit na babae at lalaki sa mga bulaklak. Ang kaharap niya ay kanilang hari.
Nakita ni Layang-Layangsa na masaya si Tambelina sa kaniyang bagong, tahanan, sa piling ng mga katulad niyang maliliit na babae at lalaki, ang mga anghel
ng mga bulaklak. Nagpaalam na si Layang-Layang sa kaniyang kaibigan.