მთარგმნელი:

ლელა ფიროსმანაშვილი

1
 შესავალი- წერილობითი ჩვენება:
განცხადება ავადმყოფობის შესახებ

ამ დაავადებისგან განკურნებულმა ორმოცდახუთი წლის ასაკში,

მშვიდმა და სრულ გონებაზე მყოფმა გავიღვიძე. ჯანმრთელობაც მეტნაკ-
ლებად შევინარჩუნე, ერთადერთი, ღვიძლი დამისუსტდა და ისეთი განცდა
მქონდა, რომ სხვის სხეულში ვცხოვრობდი; თუმცა ეს შეგრძნება ახა-
სიათებს ყველას, ვინც ამ სენს თავი დააღწია. გადარჩენილთა უმეტესობას
ცნობიერების დაბინდვის პერიოდში მომხდარი მოვლენების წვრილმანები
არ ახსოვს. მე, როგორც აღმოჩნდა, ამ დაავადებისა და მაშინდელი ბოდვე-
ბის შესახებ ყველაფერი დაწვრილებით ჩამიწერია. ზუსტად არ მახსოვს,
როგორ მოვახერხე შემექმნა ტექსტი, რომელიც მოგ ვიანებით გამოქვეყ-
ნდა, როგორც „შიშველი საუზმე“. სათაური ჯეკ კერუაკმა მოიფიქრა. მაშინ
ამ სიტ ყვებს ვერაფერი გავუგე, მათ შინაარსს მხოლოდ გამოჯანმრთელე-
ბის შემდეგ ჩავწვდი. ეს სათაური ნიშნავს ზუსტად იმას, რასაც ნიშნავს –
შიშველ საუზმეს – გაქვავებულ კადრს, როდესაც ყველას შეუძლია დაინა-
ხოს ყველაფერი, რასაც მიირთმევს, ყველაფერი, რაც ჩანგლის წვერზეა.
ამ სენს ნარკომანია ჰქვია და მე თხუთმეტ წელს ნარკომანი ვიყავი.
ნარკომანი ვიყავი-მეთქი რომ ვამბობ, ვგულისხმობ ჯანქზე დამოკიდებუ-
ლებას (ჯანქი – ოპიუმი ან მისგან გაკეთებული ნარკოტიკი, მათ შორის
ყველა სინთეტიკური საშუალება, დემეროლიდან პალფიუმამდე). აქვე ჩა-
მოვთვლი ჯანქის უამრავ ფორმას, რომლებსაც ვიყენებდი: მორფინი, ჰე-
როინი, დილაუდიდი, ეუკოდოლი, პანტოპონი, დიოკოდიდი, დიოსანი,
ოპიუმი, დემეროლი, დოლოფინი, პალფიუმი. ჯანქს ვეწეოდი, ვყნოსავდი,
ვენაში-კუნთ-კანქვეშ შემყავდა და რექტალური სუპოზიტორების სახით
სწორ ნაწლავში ვიკეთებდი. ნემსში განსაკუთრებული არაფერია – ყნოსავ,
ეწევი, ჭამ თუ ტრაკში იტენი, შედეგი ერთია – შეჩვევა. როდესაც წამალზე
დამოკიდებულებაზე ვსაუბრობ, კაიფს არ ვგულისხმობ, არც მარიხუანას
ან რომელიმე სხვა პრეპარატს: ჰაშიშს, მესკალინს, Bannisteria Caapi-ს,

2
LSD6-ს, საკრალურ სოკოებს ან ჰალუცინოგენური ჯგუფის სხვა რომელიმე
ნარკოტიკს... დამტკიცებული არ არის, რომ ჰალუცინოგენის გამოყენება
ფიზიკურ დამოკიდებულებას იწვევს. ფიზიოლოგიური თვალსაზრისით ამ
ნარკოტიკებს ჯანქის საწინააღმდეგო მოქმედება აქვთ. სამ წუხაროდ, მოხ-
და ორივე კლასის ნარკოტიკების აღრევა, რაშიც დიდი გულმოდგინება გა-
მოიჩინეს როგორც ამერიკის, ასევე სხვა ქვეყნების ნარკოტიკებთან ბრძო-
ლის დეპარტამენტებმა.
თხუთმეტი წლის განმავლობაში ჯანქის ვირუსის მოქმედება დაწვრი-
ლებით შევისწავლე. ჯანქის პირამიდის ყოველი საფეხური თავისზე ქვე-
მოთ მდგომს ნთქავს (შემთხვევითი არ არის, რომ ზემოთ ყოველთვის
მსუქნები, ქვემოთ კი, ქუჩის მჩხირავები, გაჩხინკულები არიან) და ასე
სულ ზედა საფეხურამდე ან საფეხურებამდე. მსოფლიოში ყველაზე მეტ
ადამიანს სწორედ ჯანქის პირამიდა ნთქავს. ყოველი მათგანი მონოპოლი-
ის პრინციპებზე დგას.
1. არავის არაფერი მისცე მუქთად.
2. არავის მისცე იმაზე მეტი, რაც ეკუთვნის (მყიდველი ყოველთვის უნ-
და აშიმ შილო და ალოდინო).
3. აუცილებლად დაიბრუნე ყველაფერი, რის დაბრუნებაც შეგიძლია.
ბარიგა ყოველთვის ყველაფერს იბრუნებს. ნარკომანს სულ უფრო მეტი
და მეტი წამალი სჭირდება იმისათვის, რომ ადამიანური სახე შეინარჩუ-
ნოს. ...მაიმუნს (მაიმუნს აჭმევს – ნარკოტიკს იღებს (სლენგ)) ჭამა უნდა.
ჯანქი მონოპოლიასა და დამოკიდებულებას აყალიბებს. ნარკომანი
ერთ ადგილას დგას და აკვირდება, როგორ მიჰყვებიან მისი, ჯანქის ფეხები
ჯანქის შუქს ჯანქისკენ. ჯანქის რაოდენობრივად გაზომვა შესაძლებელია.
რაც უფრო მეტს მოიხმარ, მით უფრო ნაკლები გრჩება და რაც უფრო მეტი
გაქვს, უფრო მეტს მოიხმარ. ყველა ჰალუცინოგენური ნარკოტიკი ყოველ-
თვის საკრალურად მიაჩნდათ ხალხებს, რომლებიც მათ მოიხმარდნენ. არ-
სებობს პეიოტის კულტი და Bannisteria-ს კულტი, ჰაშიშის კულტი და სო-
კოს კულტი. „მექსიკის საკრალურ სოკოს შეუძლია ადამიანს ღმერთი აჩვე-
ნოს.“ მიუხედავად ამისა, არავის მოსვლია აზრად, ჯანქისთვის საკრალუ-
რობა მიენიჭებინა. ოპიუმის კულტი, უბრალოდ, არ არსებობს. იგი ისეთივე
მიწიერია და ისევე შეიძლება დაითვალოს, როგორც ფული. ამბობენ, ერთ
დროს ინდოეთში არსებობდა კეთილისმყოფელი თვისებების ჯანქი, რომ-

3
ლის გამოყენება მიჩვევას არ იწვევდა. მას სომა ერქვა და მშვენიერ, ლაჟ-
ვარდოვან ტალღად მოიხსენიებდნენ. თუ სომა ოდესმე მართლა არსებობ-
და, ესე იგი, უნდა ყოფილიყო ბარიგაც, რომელიც მის მონოპოლიზებას ახ-
დენდა, ბოთლებში ასხამდა და ყიდდა, ერთი სიტ ყვით, თვით სომაც კი
ჩვეულებრივი, უძველესი დროის ჯანქი იყო.
ჯანქი იდეალური პროდუქტია... ისეთი სავაჭრო საქონელია, წყალი
რომ არ გაუვა... არავითარი გარიგება... კლიენტი საკანალიზაციო ორმო-
დან თვითონ ამოხოხდება და აქეთ შეგეხვეწება, მომყიდეო... ჯანქის ვაჭა-
რი თავის საქონელს კი არ მიჰყიდის კლიენტს, კლიენტს მიჰყიდის საქო-
ნელს. საქონელი კი არ იაფდება, კლიენტი დეგრადირდება. ვაჭრობა კი არ
უმჯობესდება, კლიენტი უარესდება. დამხმარეებთან ანგარიშსწორებაც
ჯანქით ხდება.
ჯანქი ბოროტების ვირუსის ძირითად ფორმულას – მოთხოვნილების
ალგებრას აყალიბებს. ბოროტებას ყოვლისმომცველი მოთხოვნილებების
სახე აქვს. ნარკომანი არის ადამიანი, რომელსაც მოთხოვნილება არასო-
დეს ტოვებს. ხშირი მოხმარების შემთხვევაში ნარკომანი ზღვარსა და კონ-
ტროლს სრულიად კარგავს. ყოვლისმომცველი მოთხოვნილების დასაკმა-
ყოფილებლად – თქვენ რას იზამდით? რაღა თქმა უნდა, თქვენც იმავეს
იზამდით. თქვენც მოიტ ყუებდით, ითაღლითებდით, იქურდებდით, მეგობ-
რებს ჩაუშვებდით – ყველაფერს იკადრებდით ყოვლისმომცველი მოთხოვ-
ნილების დასაკმაყოფილებლად. ყოვლისმომცველი სენით შეპყრობილ
ადამიანს სხვა გზა არა აქვს. ნარკომანი არის ავადმყოფი, რომელსაც
სხვაგ ვარად მოქცევა არ შეუძლია. ცოფიანი ძაღლი ყოველთვის იკბინება,
რადგან სხვა არჩევანი არა აქვს.
რაც არ უნდა თავდაჯერებული პოზა მიიღოთ, მაინც არაფერი გამოგი-
ვათ, თუ ასეთი პოზის მიზეზი ჯანქის ვირუსის ამოქმედება არ არის. გარდა
ამისა, ჯანქი მრეწველობის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი დარგია. მახსენდე-
ბა საუბარი ერთ ამერიკელთან, რომელიც მექსიკაში აფტოზის კომისიაში
მუშაობდა. თვეში ექვსასს იღებდა და დანახარჯებს ცალკე უნაზღაურებ-
დნენ:
„ეპიდემია რამდენ ხანს გაგრძელდება?“ დავინტერესდი მე.
„იმდენ ხანს, რამდენ ხანსაც შევძლებთ... და კიდევ... შეიძლება აფტოზ-
მა სამხრეთ ამერიკაში იფეთქოს,“ მეოცნებე ხმით წარმოთქვა მან.

4
 თუ რიცხვების პირამიდის შეცვლას ან განადგურებას მოვინდომებთ,
ქვედა ციფრი ან უნდა შევცვალოთ, ან საერთოდ ამოვიღოთ. თუ გვინდა,
ჯანქის პირამიდა გავანადგუროთ, საძირკვლიდან უნდა დავიწყოთ, იმ ბა-
რიგისგან, რომელიც ქუჩაში დგას. დონკიხოტობას და გამოსავლის ეგრეთ
წოდებულ მაღალ ეშელონებში ძებნას აზრი არ აქვს, მათი შეცვლა ძალიან
ადვილია. პირამიდამ რომ წონასწორობა შეინარჩუნოს, აუცილებელია
ნარკომანი, რომელსაც ჯანქის გარეშე არ შეუძლია. არ არის ნარკომანი,
რომელიც ჯანქს ყიდულობს – არ არის ჯანქის ტრეფიკი. და სანამ მოთ-
ხოვნილება იქნება, ყოველთვის გამოჩნდება ვინმე, ვინც ამ პირამიდას მო-
ემსახურება.
ნარკომანის მკურნალობა შესაძლებელია, ზუსტად ისე, როგორც ტი-
ფით დაავადებულებს მკურნალობენ: მათ კარანტინ ში ათავსებენ, მორფის
გარკვეულ რაოდენობას აძლევენ და მინიმალურ ზედამხედველობას უწე-
სებენ.
როგორც კი ეს მოხდება, მთელი მსოფლიოს ჯანქის პირამიდები ჩამო-
ინგრევა. რამდენადაც ჩემთვის ცნობილია, ინგლისი ერთადერთი ქვეყანაა,
რომელშიც ჯანქის პრობლემა ასეთი ხერხით გადაწყვიტეს. გაერთიანებულ
სამეფოში დაახლოებით ხუთას ასეთ ნარკომანს მკურნალობენ. როდესაც
კარანტინ ში მოთავსებული ნარკომანები აღარ იქნებიან, მომდევნო
თაობისთვის ახალ – და არა ჯანქის პრინციპებზე დაფუძნებულ – ტკივილ-
გამაყუჩებლებს გამოიგონებენ და ჯანქის ვირუსი ჩუტ ყვავილას მსგავს
დაავადებად, დახურულ წიგნად, სამედიცინო კურიოზად იქცევა.
არსებობს ვაქცინა, რომელსაც შეუძლია, ჯანქის ვირუსი სამუდამოდ
მოსპოს. ეს არის აპომორფინის თერაპია, რომელიც ინგლისელმა ექიმმა
აღმოაჩინა. არ მინდა, მისი სახელი გავთქვა, სანამ ამ პრეპარატით ნარკო-
მანიისა და ლოთობის მკურნალობის ოცდაათწლიანი პრაქტიკის საფუძ-
ველზე შექმნილი წიგნის გამოყენებისა და ციტირების ნებართვა არ მექნე-
ბა. აპომორფინი მორფინისა და ჰიდროქლორიდის მჟავის გადადუღების
შედეგად მიიღება. ვიდრე ნარკომანების მკურნალობას დაიწყებდნენ, დიდი
ხნის განმავლობაში იყენებდნენ, როგორც სასაქმებელ საშუალებას მოწამ-
ვლის დროს, რადგან პრეპარატი უშუალოდ ნათხემსა და ღებინების ცენ-
ტრზე მოქმედებს.

5
 ეს ვაქცინა ჯანქის ჯაჭვის ბოლოს აღმოვაჩინე. მაშინ ტანჟიერში, ადგი-
ლობრივი მოსახლეობის კვარტალში, ერთოთახიან ბინაში ვცხოვრობდი.
მთელი წლის განმავლობაში არ მიბანავია და ტანსაცმელსაც კი მხოლოდ
იმისათვის ვიხდიდი, რომ საათში ერთხელ ნარკომანიის უკანასკნელ სტა-
დიაში მყოფ ნაცრისფერ, გახევებულ სხეულში წამალი შემეყვანა. ოთახს
არასოდეს ვასუფთავებდი. ცარიელი ამპულებით სავსე კოლოფები და სხვა
ნაგავი ჭერამდე აღწევდა. შუ ქი და წყალი გადაუხდელობის გამო დიდი
ხნის წინ გამორთეს. გაუნძრევლად ვიჯე ქი ხოლმე ერთ ადგილას. შემეძლო
რვა საათის განმავლობაში საკუთარი ფეხსაცმლის წვერისთვის მეც ქირა.
მხოლოდ მაშინ ვფხიზლდებოდი, როცა წამალი მიმთავრდებოდა. თუ ვინმე
მოვიდოდა, – ან ასეთთან სტუმრობა ვის უნდა მონდომებოდა, – საერთოდ
არ ვიმჩნევდი, რომ ჩემი მხედველობის არეში – ნაცრისფერ, ცარიელ ეკ-
რანზე – ვინმე გამოჩნდა ან გაქრა. ვინმეს ჩემ თვალწინ სულიც რომ გაეც-
ხო, რამდენიმე ხანს ფეხსაცმლის ჭვინტს მიშტერებული ვიჯდებოდი, შემ-
დეგ ჯიბეებს გავუჩითავდი. თქვენ არა?! მე კი, რადგან არასოდეს მაქვს საკ-
მარისი წამალი, მე კი არა, არავის არა აქვს. დღეში 30 ხაზი მორფიც კი არ
მყოფნიდა. აფთიაქის წინ დაუსრულებელ ლოდინზე არაფერს ვამბობ. ლო-
დინი წამლის ბიზნესის ერთ-ერთი მთავარი კომპონენტია. ტიპი, რომელსაც
ელოდები, თავის დროზე არასოდეს მოდის და ეს შემთხვევით არ ხდება.
წამლის სამყაროში შემთხვევითი არაფერია. ნარკომანმა ყოველთვის უნდა
იცოდეს, რა ელის, თუ დროზე არ გაინძრევა და დოზას არ დაითრევს. ფუ-
ლი მოჯვი, თორემ ნახავ, რაც მოგივა და ასეთები.
ჩემი დოზა მოულოდნელად ზემოთ ავარდა. ორმოცი, სამოცი კუბი
დღეში. აღარც ეს მყოფნიდა. მეტს ვერ ვყიდულობდი.
ვიდე ქი, ხელში უკანასკნელი ჩეკი მე ჭირა და ვგრძნობდი, რომ ეს ჩემი
უკანასკნელი ჩეკი იყო. ლონდონისკენ მიმავალ უახლოეს რეისზე ბილეთი
ვიყიდე.
იმ ექიმმა ამიხსნა, რომ აპომორფინი კეფის წილზე მოქმედებს, აწესრი-
გებს მეტაბოლიზმსა და ზრდის სისხლის ნაკადის მიმოდინებას. შედეგად,
დამოკიდებულების ენზიმიური სისტემა ოთხ-ხუთ დღეში ინგრევა. რო-
გორც კი კეფის წილი დარეგულირდება, აპომორფინი საჭირო აღარ არის
და ხელახლა მხოლოდ რეციდივის შემთხვევაში ინიშნება (აპომორფინით
ვერ იკაიფებ, ის დამოკიდებულებას არ ავითარებს. არც ჩანაწერი არსე-

6
ბობს ამის შესახებ). მკურნალობას დავთანხმდი და საავადმყოფოში დავ-
წე ქი. თავიდან, ოცდაოთხი საათის განმავლობაში შეურაცხადი და პარა-
ნოიკი ვიყავი, როგორც ლომკის გადაგ დების დროს იცის ხოლმე. აპომორ-
ფინით მკურნალობის შედეგად ბოდვითი მდგომარეობიდან ოცდაოთხ სა-
ათში გამოვედი. ექიმმა სქემა მაჩვენა. არა მგონია, მორფის ისეთ უმნიშ-
ვნელო რაოდენობას, რომელსაც ვიღებდი, მოეხსნა ისეთი სიმპტომები, რო-
გორიცაა კრუნჩხვები ფეხებსა და მუცელში, ცხელება და ჩემი საკუთარი
სიმპტომი – ცივი ალი, როდესაც ისეთი შეგრძნება გაქვს, თითქოს მენთო-
ლით გაპოხილ სხეულზე აუარება ფუტ კარი გეხვევა. ყველა ნარკომანს თა-
ვისი, განსაკუთრებული სიმპტომი აქვს, რომელიც მას კონტროლს აკარ-
გვინებს.
ლომკის გადაგ დების ფორმულას ერთი რამ – აპომორფინი აკლია.
ვხედავდი, რომ აპომორფინით მკურნალობა ნამდვილად ჭრიდა. რვა
დღის შემდეგ, როდესაც საავადმყოფო დავ ტოვე, ნორმალურად ჭამა და
დაძინება შემეძლო. ორ წელს წამალი არ გამიკეთებია – ეს იყო რეკორდი
თორმეტი წლის განმავლობაში. რამდენიმეთვიანი ჩავარდნა მქონდა, ისიც
ავადმყოფობისა და ტკივილის გამო. აპომორფინის კიდევ ერთი კურსი და-
მეხმარა რომ ამ წუთამდე, როცა ამ სტრიქონებს ვწერ, წამალს არ გავ კარე-
ბივარ.
აპომორფინით მკურნალობა სხვა მეთოდებზე უფრო ეფექტიანია. თა-
ვის დროზე სათითაოდ გამოვცადე დოზის უეცრად და თანდათან დაკლება,
კორტიზონი, ანტიჰისტამინები, ტრანკვილიზატორები, ძილის თერაპია,
ტოლსეროლი და რეზერპინი. ნებისმიერი მეთოდის ზემოქმედების უნარი
პირველი რეციდივისთანავე იკარგება. შეიძლება ითქვას, აპომორფინის
მიღებამდე მეტაბოლიზმის დონეზე არასოდეს მიმკურნალია.
ლექსინგ ტონის ნარკოლოგიური საავადმყოფოს შემაშფოთებლად მა-
ღალი სტატისტიკიდან გამომდინარე, უამრავმა ექიმმა დაიჯერა, რომ ნარ-
კოტიკზე დამოკიდებულების მკურნალობა შეუძლებელია. ლექსინგ ტონ ში
პაციენტები დოლოფინის დოზის შემცირების კურსს გადიან. რამდენადაც
ვიცი, აპომორფინი არასოდეს გამოუყენებიათ. მკურნალობის ამ მეთოდზე
ექიმებმა, ფაქტობრივად, უარი თქვეს. არც სინთეტიკურ მინარევებთან
ერთად დაუნიშნავთ და არც გამოკვლევა ჩაუტარებიათ განსხვავებული
ფორმულების ჩამოსაყალიბებლად. ეჭვგარეშეა, აპომორფინზე ორმოცდა-

7
ათჯერ ძლიერი მედიკამენტის მიღება შეიძლება, ისევე როგორც მისი
გვერდითი მოქმედების – გულისრევის – აღმოფხვრა.
აპომორფინი მეტაბოლური და ფსიქიკური რეგულატორია, რომელიც
შეიძლება მოიხსნას მაშინვე, როგორც კი თავის საქმეს გააკეთებს. მსოფ-
ლიო ტრანკვილიზატორებსა და ენერჯაიზერებში იხრჩობა, ამ უნიკალურ
საშუალებას კი ყურადღებას არავინ აქცევს. არც ერთ მსხვილ ფარმაცევ-
ტულ კომპანიას მისი გამოკვლევით თავი არ შეუწუხებია. მე გთავაზობთ
კვლევას აპომორფინის სინთეზირებისა და სხვადასხვა ვარიაციის შესაქ-
მნელად, რომლის შედეგი შორს გასცდება ნარკოდამოკიდებულების პრობ-
ლემის ჩარჩოებს და მედიცინის წინაშე ახალ ჰორიზონტებს გადაშლის.
ჩუტ ყვავილას გულმხურვალე ჯგუფი ეწინააღმდეგებოდა. ეჭვგარეშეა,
პროტესტის ხმა იმ დაინტერესებული და გაუწონასწორებელი ადამიანების
მხრიდანაც გაისმება, რომლებსაც ცხვირწინ ააცლიან კონტროლს ჯანქის
ვირუსზე. ეს არის უდიდესი ბიზნესი თავისი სტრუქტურითა და მომსახურე
პერსონალით. ისინი არავის მისცემენ უფლებას, კარანტინითა და მკურნა-
ლობის თავიანთი მეთოდებით ჩაერიონ. ამჟამად ჯანქის ვირუსი მთელ
მსოფლიოში ჯანდაცვის უპირველესი პრობლემაა.
სწორედ იმის გამო, რომ „შიშველი საუზმე“ ჯანმრთელობას ეხება, მისი
შინაარსი სასტიკი, უხამსი და საძაგელია. საზიზღარი დეტალები, რომე-
ლიც ჯანქს ახასიათებს, სუსტი ნერვების პატრონებისთვის არ არის.
ზოგიერთი პორნოგრაფიული მონაკვეთი დაწერილია, როგორც ტრაქ-
ტატი სიკვდილით დასჯის წინააღმდეგ, ჯონათან სვიფტის „მორიდებული
შეთავაზების“ სტილში. მათი მიზანია, ამხილოს სიკვდილით დასჯა, რო-
გორც თავისი არსით უხამსი და ბარბაროსული ანაქრონიზმი. საუზმე ყო-
ველთვის შიშველია. თუ ცივილიზებულ ქვეყნებს დრუიდების წმინდა ჭა-
ლაში რიტუალური ჩამოხრჩობის ტრადიციებთან დაბრუნება ან აც ტეკები-
ვით სისხლის სმა და თავიანთი ღმერთებისთვის ადამიანების მსხვერპლად
შეწირვა სურთ, დაე, იცოდნენ, რას ჭამენ და სვამენ, იცოდნენ, რა შეიძლე-
ბა ამოჰყვეს გაზეთის გრძელტარიან კოვზს.
თან ვწერ და თან „შიშველი საუზმის“ გაგრძელებას ვამთავრებ. მოთ-
ხოვნილების ალგებრის მათემატიკური თვალსაზრისით გაფართოება ჯან-
ქის ვირუსის ჩარჩოებს სცდება. დამოკიდებულების მრავალი ფორმა არსე-
ბობს, მაგრამ ყოველი მათგანი, ჩემი აზრით, რამდენიმე ძირითად კანონს

8
ემორჩილება. ჰაიდელბერგის სიტ ყვებით რომ ვთქვათ: „სავარაუდოდ, ჩვე-
ნი სამყარო სხვა შესაძლო სამყაროთა შორის საუკეთესო არ არის, მაგრამ
ყველაზე მარტივია.“ ეს იმ შემთხვევაში, თუ ადამიანს ამის დანახვა შეუძ-
ლია.
Post Script... თქვენ რას იზამდით?
რაც შეეხება საკუთარი სახელით ლაპარაკს, თუ ადამიანი ასე არ იქცე-
ვა, მისი პროტოპლაზმური მამიკო ან დედო უჯრედი უნდა მოვიძიოთ...
ყელში მაქვს ამოსული ნარკომანების ბოდვა და თაღლითობები... აღარ
მინდა... ერთსა და იმავეს მილიონჯერ იმეორებენ. რა აზრი აქვს ამდენ
ლაქლაქს, მით უმეტეს, როცა იცი, რომ ჯანქის სამყაროში ახალი არასო-
დეს არაფერი ხდება.
ამ სიკვდილის გზას ერთადერთი გამართლება აქვს – ლომკა. როდესაც
ჯანქის ჯაჭვი წყდება გადაუხდელობის გამო და ნარკომანი ჯანქის ნაკლე-
ბობითა და დროის ზედმეტი დოზით კვდება და ბებერ „შკურას“ ის თავისი
ძველი მატრაბაზობები ავიწყდება, რომელსაც ჯანქის საფარქვეშ უფრო
ადვილად სჩადიოდა... მას შემდეგ, რაც მის არსებაში აბსოლუტური დაუც-
ველობის მდგომარეობა ბოლომდე დაკრისტალდება, გამოფიტულს სხვა
არაფერი შერჩება სმენის, მხედველობისა და ყნოსვის გარდა... ავ ტომანქა-
ნებს ერიდეთ...
ყველას კარგად მოეხსენება, რომ ჯანქი არის მსოფლიოს-ირგვლივ-
ცხვირის-ღრუს-გავლით-მოგზაური-ოპიუმის-დასორსოლებული-
ბურთულები. განსაკუთრებით ფუნაგორიებისთვის – დამპალი ნარკომანე-
ბისა და უსაქმური მათხოვრებისთვის. ასეთების ადგილი სანაგ ვეზეა. ყელ-
ში ამოვიდნენ უკვე.
ნარკომანები სულ სიცივეზე წუწუნებენ, გვცივაო, იძახიან, ყოველ შემ-
თხვევაში, თვითონ ასე ფიქრობენ და დანაოჭებულ კისრებს შავი პალ-
ტოების საყელოებში მალავენ... მჩხირავების ტრუხა ბაზარი... სინამდვი-
ლეში ნარკომანს სითბო არაფერში სჭირდება, გრილ-გრილად და ცივად
ყოფნა ურჩევნია; მაგრამ სიცივე, ჯანქისა არ იყოს, გარეგანი კი არა (ამას
აზრი არ აქვს), შინაგანი უნდა იყოს, ჰოდა, კიდევაც დადის მხრებში თავ-
ჩარგული, ზურგი გაყინულ ჰიდრავლიკურ წნეხს მიუგავს. მისი მეტაბო-
ლიზმი ნულის ტოლია. მოთავებული ნარკომანები ხშირად ორი თვე კუჭში
ვერ გადიან და ნაწლავების შეხორცებით იტანჯებიან. თქვენ არა? ამ შემ-

9
თხვევაში საჭიროა ვაშლის გულის ამოსაღები ინსტრუმენტი ან მისი ქი-
რურგიული ანალოგი... ასეთია ცხოვრება ყინულის ძველ სახლში. რა საჭი-
როა ამდენი ბოდიალი და დროის კარგვა?
შიგნით კიდევ ერთი ადგილია, სერ.
ვიღაც-ვიღაცებს თერმოდინამიკური კაიფი ევასებათ. თერმოდინამიკა
მათი მოგონილია...
თქვენ რას იზამდით?
ზოგს სხვაგ ვარი კაიფი იზიდავს; მაგალითად, მე არასოდეს არაფერს
ვმალავ, მინდა ვიცოდე, რას ვჭამ და პირიქით, mutatis mutandis – ეს უკ-
ვე ფიშკა როგორ დაჯდება. ბილის ოთახი შიშველი საუზმისთვის... აბა,
შეესიეთ... მოხუცი და ახალგაზრდა, ადამიანი და ცხოველი... ცოტა გველის
ქონი ბორბლების გასაპოხად და ჰაიდა, წავიდა ჰიდრავლიკური წნეხი
რიხინ-რიხინით! თქვენ რა გირჩევნიათ? გაყინულ-ძენური ჰიდრავლიკა თუ
პატიოსანი ბილის გვერდით ყოფნა?
გახსოვთ, ზემოთ მსოფლიოს ჯანდაცვის პრობლემაზე რომ ვსაუბრობ-
დი? ჩვენ წინაშე დიდი პერსპექტივებია, ჩემო მეგობრებო. როგორ ფიქ-
რობთ, ეს გაურკვეველი ბურტყუნი რას ეხება? პერსონალურ პირის გასა-
პარს სამართებელს თუ იმ თაღლით შნირს, პოლიციური სერიალი The
Bills რომ გადაიღო? თქვენ რას იზამდით? ის სამართებელი ერთ კაცს
ეკუთვნოდა, ოკამი ერქვა. მასზე ვერაფრით იტ ყოდით, ნაჭრილობევების
კოლექციონერიაო. ლუდვიგ ვიტგენ შტაინის ტრაქტატუს ლოგიკუს-
ფილოსოფიკუს: „თუ წინადადება აუცილებელ საჭიროებას არ წარმოად-
გენს, მაშინ იგი ყოველგვარ აზრს მოკლებულია და მისი მნიშვნელობა
ნულს უახლოვდება.“
„და რა შეიძლება იყოს უფრო არასაჭირო, ვიდრე ჯანქი, თუ ის აუცი-
ლებელი არ არის?“ პასუხი? ჯანქი, თუ შენ თვითონ ჯანქზე არ ზიხარ.“
„დამიჯერეთ, ძმებო, რაც მე ნარკომანების ლაქლაქი მომისმენია... მაგ-
რამ ძველი თერმოდინამიკური ჯანქის გაწელილ ბაზარს ვერავითარი სხვა
პროფესიული ჯგუფი ვერ შეედრება. ჰეროინზე დამოკიდებულ ნარკომანს
ხმას ვერ ამოაღებინებ, მაგრამ კარგი, ჰო... აი, ოპიუმის მწეველი უფრო აქ-
ტიურია – მას ჭერი და ლამპა მაინც გააჩნია... შეიძლება შვიდი, ცხრა, ათი
მათგანი – იმ რეპტილიებივით, ზამთრის ძილს რომ მისცემიან – გარკვეულ
ტემპერატურას ინარჩუნებს, რომ ლაპარაკი მაინც შეძლოს: სხვა ნარკომა-

10
ნები რა დონემდე დაეცნენ, ჩვენ კი, ჩვენ ჭერიც გვაქვს და აი, აგერ ლამპაც
და ჭერიც და აი, აგერ ლამპაც ხომ არის და ჭერიც არის და გარეთ, ხედავ,
როგორ ცივა... ცივა გარეთ, ისე ცივა, ვინც ნემსზეა შემჯდარი და თან ათას
ხარახურას ჭამს, ორ წელიწადსაც ვერ გაძლებს... ექვს თვესაც ვერ გაქაჩა-
ვენ ეგ ჩლუნგი მათხოვრები, რისი თავი აქვთ... ჩვენ კიდე აქ ვსხედვართ და
დოზას არ ვუმატებთ... არასოდეს, არასოდეს ვუმატებთ დოზას, არასო-
დეს... ეს საღამო გამონაკლისია... ეს საღამო განსაკუთრებულია, ვინც ნემ-
სზე ზის და ნაყარნუყარს ჭამს, გარეთ, სიცივეში იყინება... ჩვენ ეგეთ ნარ-
ჩენებს არასოდეს-არასოდეს-არასოდეს-არასოდეს ვჭამთ... ბოდიში, რა,
ცოტა ხნით გავალ მაცოცხლებელი წვეთების წყაროსთან, მაგათ ყოველ-
თვის ჯიბეში აქვთ ხოლმე და დასორსოლებულ ოპიუმს თითზე წამოსაცმე-
ლით ტრაკში იტენიან საოჯახო ძვირფასეულობასთან და სხვა ხარახურას-
თან ერთად.“
შიგნით კიდევ არის ადგილი, სერ.
და რადგან უკვე მილიონი სინათლის წელია ერთი და იგივე ჩანაწერი
ტრიალებს და არ იცვლება, ჩვენ, არანარკომანები მკაცრ ზომებს ვიღებთ,
რათა ადამიანებმა ნარკომანები მოიშორონ.
ამ საშინელი საფრთხისგან თავის დაღწევის ერთადერთი გზა არსებობს
– აქ უნდა მოხვიდეთ და სარეცელი გაიყოთ ქარიბდასთან. გარწმუნებ, პა-
ტარავ, დიდი სიამოვნება გელოდება... კანფეტები და სიგარეტები.
ამ ჭერის ქვეშ თხუთმეტი წელი გავატარე. შიგნით და გარეთ – შიგნით
და გარეთ – შიგნით და გარეთ. გადავაგ დე და გამოვედი. ასე რომ, ყური და-
უგ დეთ ბებერ ძია ბილ ბეროუზს, რომელმაც ჰიდრავლიკური წნეხის პრინ-
ციპზე აგებული გამომთვლელი მანქანის ისეთი მოჭახრაკებული რეგულა-
ტორი გამოიგონა, რომ სახელური რამდენიც უნდა ატრიალო, მოცემული
კოორდინატებისთვის შედეგი ყოველთვის ერთნაირი იქნება. თავიდანვე
განვითარებული ბავშვი ვიყავი... თქვენ არა?
პარეგირიკის მომხმარებლებო ყველა ქვეყნისა, შეერთდით. ჩვენ დასა-
კარგი არაფერი გვაქვს ბარიგების გარდა. ისე, მაინცდამაინც არც გვჭირ-
დებიან.
წინ დაიხედეთ – წინ დაიხედეთ, ვიდრე ჯანქის გზაზე შედგებით და
შეშლილ ბრბოსთან ერთად მოგზაურობას შეუდგებით...
ვისაც ჭკუა აქვს, გაიგებს.

11
უილიამ ბეროუზი

12
 შენიშვნები შესავლისთვის

ზემოთ აღვნიშნე, რომ არ მახსოვს, როგორ დავწერე „შიშველი საუზმე“.

რა თქმა უნდა, ვაზვიადებ. სინამდვილეში მეხსიერების სხვადასხვა სივ-
რცის არსებობას ვგულისხმობდი.
ჯანქი აყუჩებს ტკივილს, ის კლავს ქვეცნობიერ ცოდნასაც ტკივილისა
და სიამოვნების შესახებ. წამალზე დამოკიდებულ ადამიანს, შესაძლოა,
საკმაოდ ზუსტი და ტევადი ფაქტობრივი მეხსიერება ჰქონდეს, მაგრამ მისი
ემოციური ნაწილი მწირია, ძლიერი დამოკიდებულების შემთხვევაში კი
საერთოდ ქრება.
როდესაც ვწერდი, რომ ჯანქის ვირუსი დღევანდელი მსოფლიო ჯან-
დაცვის უპირველესი პრობლემაა, ვგულისხმობდი არა მავნე ზემოქმედე-
ბას, რომელსაც ოპიატები ახდენენ ადამიანის ჯანმრთელობაზე (რაც, დო-
ზების რეგულირების შემთხვევაში შეიძლება მინიმუმამდე დავიყვანოთ),
არამედ ისტერიულ დამოკიდებულებას, რომელსაც ადამიანებში მედია და
ნარკოტიკებთან მებრძოლი ორგანიზაციები თესავენ.
ჯანქის პრობლემა, რომელიც დღეს არსებობს, ამერიკის შეერთებულ
შტატებში დაიწყო ჰარისონის 1914 წლის აქტით ნარკოტიკების შესახებ.
ამჟამად ანტინარკოტიკული ისტერია მთელ მსოფლიოს უდიდეს საშიშ-
როებას უქმნის ადამიანის პირად თავისუფლებასა და კანონის სათანადო
პროცედურების დაცვისას.
უილიამ ბეროუზი
ოქტომბერი, 1991
ვხედავ, რაღაც მაზალო პონტი აიწია, გარეთ ძაღლები მოძრაობენ,
ცდილობენ, ნასედკები ააჩალიჩონ, რაღაცას ებაზრებიან ჩემს კოვზსა და
ბაიანზე, რომლებიც ვაშინგ ტონ-სკვერის სადგურში გადავ ყარე. მოაჯირს
გადავახტი და რკინის კიბე ჩავირბინე. ძლივს მივუსწარი საგარეუბნო მა-
ტარებელს. კარი ერთმა ახალგაზრდა ტიპმა დამიჭირა. სიმპათიური მასტი
იყო, ზღარბივით ჰქონდა თმა შეჭრილი, აი, მაგარ უნივერსიტეტებში რომ
სწავლობენ და მერე რეკლამების გადაღებაზე რომ ჩალიჩობენ. ალბათ და-

13
ახლოებით ისეთი წარმოდგენა აქვს კაი ტიპებზე, როგორიც მე ვარ. ხომ
იცნობთ ეგეთებს, ბარმენებთან და ტაქსის მძღოლებთან ტუსაობენ, სულ
ნოკაუტებზე და დოჯებზე ლაპარაკობენ, „ნედიქსის“ გამყიდველებთან
ჩაბრატებულები არიან. ეგეთი ტრაკის მეტი რა მინახავს. ზუსტად იმ მო-
მენტში პლატფორმაზე ის თეთრ ქურთუკში გამოწყობილი შნირი (ხო აზ-
რზე ხართ, თეთრ ტანსაცმელში დაზმანული რომ ვინმეს უთვალთვალებ,
ალბათ სპეციალურად ჩაიცვა პიდარასტივით), შემორბის ნარკოტიკებთან
ბრძოლის განყოფილებიდან. უკვე წარმოვიდგინე, მარცხენა ხელით ჩემი
ბაიანი უჭირავს, მეორე იარაღზე უდევს და მეუბნება: – ეს შენ დაგივარდა,
ძმაო?
ამასობაში მეტროს მატარებელი დაიძრა.
– აბა, ფეხუც, მაგრა იყავი! – კლიენტს თვალებში ჩავხედე, ეგრევე და-
ვინახე თეთრი კბილები და ფლორიდის ზაგარი. ტანზე მეტალიკის პრიალა
ორასდოლარიანი, მაგარი პიჯაკი და ბოლო ღილზე შებნეული ძმები ბრუქ-
სების ფირმის პერანგი, იღლიაში – „ნიუსი“, იმ პონტში რო, ერთადერთი,
ძმაო, რასაც ვკითხულობ, ეს აბნერიაო (აბნერი – კომიქსების ავ ტორი (გან-
მარტებები აქაც და შემდგომაც მთარგმნელისაა)), რა.
ეს გოიმი აშკარად ხიპურს აწვება. სულ მოსაწევზე ბაზრობს, ხანდახან
თვითონაც ეწევა, სახლში მოზაგაჟნიკებული აქვს ხოლმე და ჰოლივუდელ
ნარკუშებს აწევინებს.
– მადლობა, ძმაო, – ვპასუხობ მე, – უკვე ვხედავ, რო ჩვენიანი ხარ.
სახე სლოტ-კლუბის სათამაშო ავ ტომატივით ვარდისფრად გაუბრწყინ-
და. აუ, რა ჩმორია, ჩემი!
– ფაიზაღი ჩამაბოზა, – მაგრად გავმწარდი. ახლოს მივიწიე და ჰაში-
შისგან გაზეპილი თითები იმ პრიალა სახელოში ჩავავლე.
– ხო იცი, მე და შენ ძმები ვართ, ერთი ნემსით გაგ ვიჩხერია. ძმობას გა-
ფიცებ, არავის უთხრა, მაგას მალე იმენა ცხელი ნემსით (ცხელი ნემსი – სა-
წამლავიანი ამპულა, რომელსაც ნარკომანს მიჰყიდიან ხოლმე, როცა მისი
მოკვლა უნდათ. ხშირად ინფორმატორებს აძლევენ. როგორც წესი, ეს არის
სტრიქნინი, რომელიც არც შესახედავად გაირჩევა წამლისგან და არც გე-
მოთი) დაბრიდავენ.
– ჩემი ძმა, ცხელი ნემსით დაბრედვა გინახავს? მე ერთხელ ვნახე ფი-
ლადელფიაში, იმენა, ტიპი უნდა გენახა, რას გავდა! ოთახში ცალმხრივი

14
სარკე დავაყენეთ, ბარდელებში რომ იჩითება, ისეთი. მეორე მხარეს პატ-
რონი იჯდა და უყურებდა. ტიპმა ნემსის გამოღებაც ვერ მოასწრო. ხო აზზე
ხარ, როცა მაგარ წამალს იჩხირავ, ეგეთები მაშინაც ხდება ხოლმე. ეგრევე
პოულობენ: ხელი მთლიანად დალურჯებული, ვენაში სისხლის კოლტე-
ბიანი ბაიანი, თვალებში სასიკვდილო პრიხოდი ჩაყინული.
– გახსოვს, ჯალათთან ( ჯალათი – აქ: მეტსახელი) ერთად რომ ვმგზავ-
რობდი? ჩვენს საქმეში პირველია. ჩიკაგოშიც. პიდარასტებს ვაბამთ ხოლმე
ლინკოლნ-პარკში. ერთხელაც საღამოს ჯალათი სამსახურში გამოცხადდა:
ფეხზე კოვბოის ჩექმები აცვია, ტანზე – შავი ჟილეტი, წელზე ქამარი უკე-
თია უმაგრესი ბალთით, მხარზე მარყუჟიანი თოკი გადაუკიდებია.
ვეუბნები, რა გ ჭირს, საბოლოოდ ხო არ გარეკე-მეთქი.
შემომხედა და მეუბნება, შენ ვინა ხარ, ხელებს რო მიშლიო და უცებ
ჟანგიანი ექვსკალიბრიანი არ დამიძრო! მთელი ლინკოლნ-პარკი ისე გა-
ვირბინე, რო ზურგზე სულ ქუსლებს ვირტყამდი, ტყვიები ყურებთან მიზუ-
ზუნებდა. სანამ ძაღლობა მოვარდა, სამი პიდარასტის ჩამოხრჩობა მაინც
მოასწრო. მოწვი, ეს სახელი საიდან შეერქვა?
– შეგიმჩნევია, პიდარასტებისგან ციხეში რამდენი სიტ ყვა შემოდის?
მაგალითად: „მაგ პონტზე მიდგება“. ეს ნიშნავს, რომ შენც იმათნაირი ხარ.
„მიდი, ააგ დე!“
„ააგ დე ეგ ნარკუშა, გაუჩალიჩე ერთი მაგ გოიმს!“
„როგორც „საპოჟნიკივით“ (ეგრე იმიტომ შეერქვა, რომ ფეხსაცმლის
მაღაზიაში ფეტიშისტებს ფულს აწერდა) იტ ყოდა: „მიეცი გოიმს ერთი ად-
გილის ლუბრიკანტი და კიდე მოგთხოვსო“. საპოჟნიკი რო გოიმს დაინა-
ხავს, ეგრევე იჭრება, სახე ჭარხალივით უწითლდება, ტუჩები დასიცხული
ესკიმოსივით ულურჯდება. მერე ნელა-ნელა, აუჩქარებლად თავზე წამო-
ადგება და თან შმონავს, თან დამპალ, ექტოპლაზმის (ექტოპლაზმა –
ოკულტიზმსა და პარაფსიქოლოგიაში: განსხეულებული ნივთიერება, მყარი
ან აირული სუბსტანცია, რომელიც თითქოსდა გამოიყოფა მედიუმის
სხეულიდან. შეუძლია გარდაქმნა კიდურებად, სახეებად და სულების
სხეულებადაც) თითებს უფათურებს ხოლმე.“
ხიხოს ისეთი უმანკო შესახედაობა აქვს, თითქოს მის შიგნით ნეონის
ლურჯი, უბიწო ბიჭუნა ანათებდეს. გეგონება, თავის გოიმ ძმაკაცებთან ერ-
თად პირდაპირ „სეთერდეი ივნინგ პოსტის“ გარეკანიდან გადმოაბიჯა და

15
ეგრევე წამალში ჩაწვა. თუ ტიპის დაგოიმება მოახერხა, მერე ხიპიშს ვე-
ღარ უბედავს. თავისნაირები გამზადებული ბაიანით სულ უკან დასდევენ
და ეტენებიან; მაგრამ ამას წინათ ცისფერმა ბიჭუნამ (ცისფერი ბიჭუნა –
The Blue Boy, თომას გეინზბოროს (1727-1788) ნახატი) ლომკაში ისე გა-
რეკა, შარვალში ისე ჩაისვარა, სასწრაფოს სანიტარიც კი რწყევით გასკდე-
ბოდა.
ხიხომ, როგორც იქნა, მოწვა, რაც ხდებოდა, ცარიელ კაფეებსა და მეტ-
როს სადგურებში დარბოდა და ყვიროდა: – დაბრუნდი, ბიჭო! დაბრუნდი!
ხიხო თავის ბიჭს მისდევს, პირდაპირ ისტ-რივერში შედის და ქვემოთ
ეშვება, განდონებსა და ფორთოხლის ქერქებს შორის მიტოპავს, ზედაპირ-
ზე მოტივ ტივე გაზეთების მოზაიკაში, შავ, მდუმარე წუნ წუხში, ჩაბეტონე-
ბულ განგსტერებსა და პისტოლეტებთან, რომლებსაც სპეციალურად ჭეჭ-
ყავენ, რომ ბალისტიკის ექსპერტების ხარბი და ფუთფუთა თითები ვერ
მისწვდეს.
არადა, ის ტიპი ჩემზე ფიქრობს, რა მასტიაო. ერთი სული აქვს, კაფეში
მოჯდეს „კლარკთან“ და ბიჭებს მოუყვეს. მასტების კოლექციონერია. ჯო
გულდმა (ჯოზეფ ფერდინანდ გულდი (1889-1957) – ამერიკელი ექსცენ-
ტრიკოსი, ცნობილია პროფესორ სიგალის სახელითაც. სეაგულ ქართულად
თოლიას ნიშნავს. აქ სიტ ყვების თამაშია) რომ თოლია აჩვენოს, ალბათ
სუნთქვა შეეკვრება. ხოდა, მეც რიჟას ვბაზრობ, ნახე, რა მაგარი ვარ და
რამე, იქნებ ერთი ათი დოლარის, როგორც თვითონ უწოდებს, პლანი შევ-
ტენო, ჩემთვის კი ვფიქრობ, ეს მასტი ერთი კარგად უნდა დავაბოლო და
მერე კატაბალახა მივასაღო-მეთქი (კატაბალახა რომ იწვის, ისეთივე სუნი
აქვს, როგორც მარიხუანას. ხშირად გამოუცდელებს ან დაუკვირვებლებს
კატაბალახას აჩეჩებენ ხოლმე).
კარგი-მეთქი, ვუთხარი, თან მაჯაზე თითი დავიკაკუნე, მეჩქარება, საქ-
მეები მაქვს-მეთქი. როგორც ერთი მოსამართლე მეორეს ეტ ყოდა: „სამარ-
თლიანად განსაჯე და თუ ვერ მოახერხებ, როგორც გინდა, ისე უბერე“.
კაფე-ავტომატში შევაჭერი. კუთხეში ვიღაცის გამონაცვალ პალტოში
გახვეული ბილ გეინზი მობუზულა. 1910 წლის დროინდელი დამბლისგან
ღრანჭმოქცეული ბანკირის შესახედაობა აქვს. სადღაც იქვე ჩამოძონძილი
ბებერი ბარტი შეუმჩნევლად მიმჯდარა და ბინძური, ჰაშიშით გაზიზნილი

16
თითებით ჩაიში ნამცხვრის ნაჭერს (ნამცხვარი – აქ სიტ ყვების თამაში უნ-
და იყოს: ცაკე ნარკომანების სლენგზე ნარკოტიკსაც ნიშნავს) აწებს.
გარეუბან ში კლიენტები მყავდა, მაგათ ძირითადად ბილი უვლიდა.
ბარტიც იცნობდა რამდენიმე ძველ პლანაქეშს, ჯერ კიდევ სვიას რომ ეწე-
ოდნენ – ფერნაკლული დარაჯები ნაცრისფერ აჩრდილებს ჰგავდნენ, ფან-
ტასმაგორიული სამყაროდან გადმოსული პორტიე-მოჩვენებები სვენებ-
სვენებით დადიოდნენ და დამჭლევებული ხელებით დერეფნებიდან მტვერი
გამოჰქონდათ. ესენი მუდმივად, მთელი თავისი დღე და მოსწრება გამთე-
ნიის ლომკაში ახველებდნენ და იფურთხებოდნენ. იქვე, თეატრალურ სას-
ტუმროებში ჩითავდნენ ასთმიანი ბებერი ბარიგები, პანტოპონის ვარდი
(პანტოპონი – ოპიუმი ინიექციის სახით, რომელშიც შენარჩუნებულია
ოპიუმის ყველა თვისება. აქ: იგულისხმება ბეროუზის ლექსი „პანტოპონის
ვარდი“), ხანდაზმული ქალბატონი პეორიიდან, ჩინელი მიმტანები, რომ-
ლებიც ლომკას არასოდეს იმჩნევდნენ. ბარტი მათ მოთმინებით ეძებდა.
აუჩქარებლად, ძველი ნარკომანის მიხრა-მოხრით ჩაისეირნებდა ხოლმე
და იმ საცოდავებს სისხლნაკლულ ხელისგულებში რამდენიმე საათის სით-
ბოს ჩაუღვრიდა.
ერთხელ შემოვლაზე საღადაოდ მეც წავ ყევი. შეგიმჩნევიათ, როგორ
კარგავენ მოხუცები სირცხვილს საჭმლის დანახვაზე? მათ შემხედვარეს
გული აგერევა. ბებერი ნარკომანებიც ასე არიან, ოღონდ წამალზე. მოჰ-
კრავენ თუ არა თვალს, მაშინვე გაურკვეველ ლუღლუღსა და ჭყლოპინს
იწყებენ. სანამ წამალს ალოკავენ, ნიკაპზე დორბლი დაეკიდებათ ხოლმე,
მუცელი უბუყბუყებთ, გაძლიერებული პერისტალტიკისგან მთელი შიგანი
ეწვით და კანი, ყველა ამ საზიზღრობის ადამიანური საფარველი, ზედ ად-
ნებათ. დგახარ და ელოდები, როდის გამოვარდება მათი სხეულებიდან
პროტოპლაზმის უზარმაზარი ბუშტი და წამალს შთანთქავს. ცვეტში სა-
ზიზღარი სანახაობაა.
„დროთა განმავლობაში ჩემი ბიჭებიც ასეთები გახდებიან“, ფილოსო-
ფიური აზრები მომეძალა. „ცხოვრება მაგარი სტრანი რამეა, არა?!“
ესე იგი, ისევ ცენტრში უნდა დავბრუნდე, შერიდან-სკვერის სადგურზე,
აბა, რა ვქნა, იქნებ ის სირი ისევ პადვლებს შმონავს.
ხო ვთქვი, დიდხანს არ გაგრძელდება-მეთქი. ვიცოდი, რაღაცას მაიმუ-
ნობდნენ და შამანობდნენ ჩემ წინააღმდეგ, ლივენვორტში კაკლები ჩამი-

17
დეს. „ამის ნემსზე დასმას აზრი არა აქვს, მაიკ“.
ვიღაცამ მითხრა, ბებერი საჭურისი ჩაპინი ჩამ შვებმა დააჭერინაო. ეს
სირთაოზი პოლიციის სარდაფში ჩასვეს და წლების მანძილზე ნასედკა
მიუჩინეს. ბოლოს, როცა ჩაპინმა თავი მარყუჟ ში გაყო, იმ დღესვე ის ბებე-
რი ხრონძიც კისერმოტეხილი იპოვეს.
კიბიდან გადავარდაო – ძაღლების ძველი პესნა.
ნარკოტიკს თან ახლავს ათასი ჯადოქრობა, ტაბუ, წყევლა და შელოც-
ვა. ეს მთელი სისტემაა, რაღაც რადარისნაირი, რომლის მეშვეობითაც ად-
ვილად ვპოულობდი ჩემს მეკავშირეს მეხიკოში. „არა, ამ ქუჩაზე არა...
მომდევნოზე... მარჯვნივ... ახლა მარცხნივ. ახლა ისევ მარჯვნივ“, და აი,
ისიც – უკბილო დედაბრის სახე და ცარიელი თვალები.
ვიცი, ეს ბებერი ბარიგა ყველგან დადის და ცხვირში დუდღუნებს რა-
ღაც მელოდიას, რომელიც ყველა გამვლელს ეკვიატება. ვერავინ ამჩნევს
ბებერ, გახუნებულ მოჩვენებას, ყველას ჰგონია, რომ მელოდია მათ საკუ-
თარ ტვინ ში იბადება. აი, ასე, თანდათან შესვამს ხოლმე კლიენტებს სიმ-
ღერებზე: „ღიმილი“, „სიყვარულის ხასიათზე ვარ“, „ჯერ რა დროს ჩვენი
ერთად ყოფნაა“ ან რამე სხვაზე, რაც იმ დღეს პროგრამაში აქვს. ხანდახან
შეიძლება დაინახოთ, მაგალითად, როგორ მისდევს ლომკისგან ბოლო ხმა-
ზე აჭყივლებული, ვირთხისსიფათიანი ორმოცდაათამდე ნარკუშა ვიღაც
ბიჭს, იმას კიდე ხელში ტუჩის ჰარმონიკა უჭირავს; ვიღაც ბიჭი მოწ ნულ
სკამზე ზის და გედებს პურის ნამცეცებს უყრის; ქალის ტანსაცმელში გა-
დაცმული მსუ ქანი ღადო აღმოსავლეთ ორმოცდამეათე ქუჩაზე ავღანურ
მწევარს ასეირნებს; ბებერი ლოთი ბოძს აფსამს; რადიკალი ებრაელი სტუ-
დენტი ვაშინგ ტონ-სკვერში ბროშურებს არიგებს; მებაღე ბუჩქებს კრეჭს;
ექსტერმინატორი (ექსტერმინატორი – მწერების მომ წამვლელი), აი ის,
რეკლამის მასტი ნედიქსიდან, გამყიდველს რომ ჩაუძმაკაცდა და შენობით
ელაპარაკება. დამპალ თესლზე აღმოცენებული, ერთი ჭიპლარით შებოჭი-
ლი ნარკუშების მსოფლიო ქსელი ნაქირავებ ბინებში კაიფობს, გამთენიის
ლომკაში იოფლება (ძველი ბინის ქურდები ჩინური სამრეცხაოს უკანა
ოთახში შავ კვამლს წოვენ, მელანქოლიური პატარა ლომკაში იბრიდება,
შეიძლება დროის ზედმეტი დოზა კლავს, შეიძლება, უბრალოდ, სუნთქვას
აჩერებს). იემენ ში, პარიზში, ახალ ორლეან ში, მეხიკოსა და სტამბოლში
პნევმატური ჩაქუჩებისა და ორთქლის ექსკავატორების გუგუნის ქვეშ ნარ-

18
კუშებისთვის დამახასიათებელი ჭყვიტინით ერთმანეთს ხოცავენ, ცხოვრე-
ბაში ეგეთი არაფერი გინახავს და ვერც ნახავ; მოძრავი ორთქლის მანქა-
ნიდან ბარიგა გადმოიწია და მე ზედ გუდრონის ტაშტი დავუშვი (სტამბო-
ლის ძველ, განსაკუთრებით ნარკუშების ჩიხი-მახო უბნებს ანგრევენ და
ახალ ქუჩებს აშენებენ. რო იცოდე, ჰეროინული ჰეროიკის ქალაქი სტამბო-
ლი უფროა, ვიდრე ნიუ-იორკი).
ცოცხლები, მკვდრები, ლომკაში, კაიფში, წამალზე შემსხდარები, ჩა-
მომხტრები, ხელახლა შემსხდარები, წამლის სუნს იკრავენ თუ არა, ეგრევე
მოგროვდებიან ხოლმე. მოკავშირემ, რომელსაც მეხიკოში, დოლორეს-
სტრიტზე ხალხის (ხალხი ახალი ორლეანის სლენგზე ნარკოტიკებზე მონა-
დირე ძაღლობას ნიშნავს) მთელი ბრბო მოსდევდა, თავი კაფე-ავტომატს
შეაფარა, ჩოფ-სუის (ჩოფ-სუი – ჩინურ-ამერიკული კერძი, სხვადასხვა სა-
ხის მოშუშული ბოსტნეული ბრინჯთან ან მაკარონთან ერთად) ჭამს და
თითებით ნამცხვარს ალბობს.
ბებერი ჩინელი კონსერვის ჟანგიანი ქილით მდინარის წყალს იღებს და
წიდასავით შავი ფერის ოპიუმის მყარ ნარჩენებს (ოპიუმის ნარჩენი მოწე-
ვის შემდეგ დარჩენილი ფერფლია) რეცხავს. ესე იგი, ძაღლებმა ჩემი კოვზი
და პიპეტი ითრიეს. ვიცი, ჩემს სიხშირეზე უილი-დისკის სახელით ცნობი-
ლი ბრუტიანი ჩამ შვების დახმარებით გამოდიან. უილის დისკივით მრგვა-
ლი, აჯაგრული წვერ-ულვაშით შემოსილი პირი აქვს. თვალის კაკალში
ჩხერამ დააბრმავა, ცხვირი და სასა ჰეროინის ყნოსვისგან გამოჭმული, ნა-
ხიშტარი სხეული კი ერთიანად დაშაშრული და გახევებული აქვს. ქაქის
ჭამა (ქაქის ჭამა – აქ: ჰეროინის მოხმარება) ახლა მხოლოდ პირით შეუძ-
ლია. ხანდახან ქანაობს ხოლმე ექტოპლაზმის გრძელი მილის ბოლო, რომ-
ლითაც წამლის მდუმარე რხევებს იჭერს. სულ კვალში მიდგას, ჩემთან ერ-
თად მთელ ქალაქს მოივლის ხოლმე და იმ ნომერში, საიდანაც მე უკვე წა-
მოსული ვარ, რომელიღაც სიუ-ფოულზიდან ჩამოსულ ახალდაქორწინე-
ბულ წყვილს თავზე ძაღლებს დააყენებს.
– გეყოფა, ლი! გამოდი, ნუღარ იმალები! ჩვენ ვიცით, რომ ამ ფარდის
უკან ხარ! – მოულოდნელად ბიჭს ამ ფარდასთან ერთად სირსაც ჩამოაგ-
ლეჯენ.
როდესაც უილი უდარზეა, სიბნელეში მისი წკმუტუნი მესმის (ის მხო-
ლოდ ღამღამობით გამოდის), ვგრძნობ, როგორ ჯიუტად დაეძებს საკბი-

19
ლოს მისი საშინელი, ბრმა პირი. როდესაც ვინმეს თავზე ძაღლობას დააყე-
ნებს, თავს ვერ იკავებს და კარის პირით გამოღრღნას ლამობს. თუ ძაღ-
ლებმა მისი საქონლის ზონდით შებოჭვა ვერ მოასწრეს, მზად არის, ყველა
ნარკუშას, ვისაც ჩაუშვებს, სისხლი გამოსწოვოს.
მეც ვიცოდი და დანარჩენებმაც იცოდნენ, რომ ძაღლებმა დისკი მომი-
ჩინეს. და თუ ჩემი კლიენტი ბიჭები ოდესმე სასამართლოში გამოტ ყდებიან,
რომ „ვაიძულებდი წამლის გულისთვის გარყვნილ და ამაზრზენ სექსზე და-
თანხმებულიყვნენ“ – ქუჩასთან სამუდამოდ გან შორება მომიწევს.
ამიტომ ჰეროინს ვიმარაგებთ, ნახმარ სტუდებეკერს ვყიდულობთ და
დასავლეთის გზას ვადგებით.
ჯალათმა საბოლოოდ გარეკა, თითქოს გვამ ში ეშმაკები ჩაუსახლდა:
„საკუთარი სხეულის გარეთ ვიდე ქი და ვცდილობდი, ჩამოხრჩობას აჩ-
რდილის ხელებით წინ აღვდგომოდი... მოჩვენება ვარ და მეც ის მინდა,
რაც ყველა მოჩვენებას – სხეული – სივრცის უსუნო ლაბირინთებში ხე-
ტიალის შემდეგ, სადაც უსიცოცხლობა მხოლოდ სიკვდილის უფერო უსუ-
ნობაა... მას ვერავინ შეიგრძნობს და შეისუნთქავს ლორწოვანი კრისტა-
ლით მოთრთვილული, დროის მძღნერითა და შავი ხორცის ფილტრების
ნაყშით მორთული ხრტილების ვარდისფერი ხვეულებით.“
ის სასამართლო დარბაზის წაგრძელებულ ჩრდილში იდგა, ლომკის
ზმანებებში ექტოპლაზმურ სხეულში მოუსვენრად მოფუთფუთე ვნებებისა
და წამლის შიმ შილის მატლებისგან გამოხრული, ნატანჯი სახე დაჭმუჭ-
ნილ კინოფირს მიუგავდა. (ათი დღე კრისტალზე (კრისტალი – ამფეტამინი
(სლენგ.)) იჯდა, პირველი მოსმენის დროს, ხორცი, რომელიც წამლის პირ-
ველი შეხებისთანავე ხუნდება).
მე ვნახე, რაც მოხდა. ათ წუთში ათი ფუნტი ჩამოიფერთხა, ფეხზე იდ-
გა, ცალ ხელში შპრიცი ეჭირა, მეორეში შარვალი. ადამიანისგან განდგო-
მილი სხეული ცივი, ყვითელი ნათებით იწვის... სწორედ იქ, ნიუ-იორკის
სასტუმროს ნომერში... კანფეტის კოლოფებით დანაგ ვიანებული ტუმბა სა-
წოლთან, სიგარეტის ნამ წვები სამივე საფერფლიდან კასკადად ცვივა, უძი-
რო ღამეების მოზაიკა და შიმ შილის უეცარი შემოტევა, როგორიც შეიძლე-
ბა ლომკაში დაემართოს ნარკომანს, რომელიც საკუთარ სხეულს ჩვილი-
ვით უვლის.

20
 ჯალათს ფედერალური სასამართლო ლინჩის წესით ასამართლებს და
მოჩვენებების შესაკავებლად აღჭურვილ საგანგებო ფედერალურ საგიჟეთ-
ში ათავსებს: საგნების გამოზომილი, პროზაული ზემოქმედება: პირსაბანი,
კარი, პარაშა, გისოსები, იქ ის დგას, აქ – ეს... სამყაროსთან კავშირი გაწ-
ყდა... გარეთ არაფერი არ არის, შიგნით – გამოსავალი არ არის... ჩიხია...
სახეზე ყველას „ჩიხი“ აწერია...
თავიდან ფიზიკური ცვლილებები ნელ-ნელა მიდიოდა, მერე, იცოცხლე,
ააჩქარა თქარათქური შავი ჩლიქებით, მოღვენთილ სხეულზე გადაუარა,
ადამიანური სახე წაართვა. მის ადგილას სიბნელემ დაისადგურა, ამ მუდ-
მივ სიბნელეში ერთ ორგანოდ ქცეული პირი და თვალები გამჭვირვალე
კბილების ღრჭიალით მოგ დევენ უკან, სადაცაა, მოგწვდებიან, მაგრამ ფუნ-
ქციისა და მდებარეობის თვალსაზრისით ვერც ერთი ორგანო თავის ად-
გილს ვერ ინარჩუნებს... სასქესო ორგანო სადაც მოუხდება, მორჩებს იქ
იკეთებს, უკანა ხვრელი იღება, განავალს გამოყოფს და იხურება, მთელი
ორგანიზმი წამის მეათასედში მთლიანად იცვლის ფერსა და კონსისტენცი-
ას.
ხიხო უკვე ყველასთვის საფრთხეს წარმოადგენს, როგორც თვითონ ამ-
ბობს, შეტევების გამო. როდესაც ადამიანს ხერხემალი გამაგრებული აქვს,
დამთავრებული ამბავია. ერთხელ ფილადელფიაში პატრულმა გაგ ვაჩერა,
ხიხო ჩვენს დასახმარებლად მანქანიდან გადმოხტა. ძაღლობამ როჟა მოწ-
ვა თუ არა, ეგრევე სუყველა ჩაგ ვსვა.
ახლა სამოცდათორმეტი საათის განმავლობაში ხუთი კაცი ლომკაში
ერთ კამერაში უნდა ვისხდეთ. მინდა, ახლა მე ამ პირღია ჩუშკებს ზანაჩკა
გამოვუჩინო? სხვა გზა არაა, უნდა ვიჩალიჩოთ, კლუჩნიკს ფული უნდა მივ-
ცეთ, რომ ცალკე კამერაში გადაგ ვიყვანოს.
თავშენახულ მკეთებლებს ციყვებს ეძახიან, წამალს ისე ინახავენ, რაც
არ უნდა შმონო, ვერ მიაგნებ. ყოველთვის, როცა ვიჩხირავ, რამდენიმე
წვეთს ჟილეტის ჯიბეში ვისხამ ხოლმე. სარჩული წამლისგან გახეშეშებუ-
ლია. პლასტმასის პიპეტს ყოველთვის ფეხსაცმელში ვინახავ, ქინძისთავს –
ქამარში. ხომ იცით, როგორ იყენებენ პიპეტსა და ქინძისთავს. „ქალმა ჟან-
გიანი ქინძისთავი, რომელსაც ჩალეკერტებული სისხლი ზედ მიხმობოდა,
ფეხთან მიიტანა და ჯერ გამოიჩიჩქნა, მერე კი პიპეტი შეიყვანა დიდ, ურ-
ცხვად პირდაღებულ ბალღამიან წყლულში, რომელიც ამ ენით აუწერელ

21
შეწყვილებას ხარბად ელოდა; მაგრამ მისი მოუთმენლობის გამო (მწერე-
ბის შიმ შილი უწყლო ადგილებში) პიპეტი დასახიჩრებული თეძოს (რომე-
ლიც უფრო ნიადაგის ეროზიის ფოსტერს ჩამოჰგავდა), რბილობში ჩატ ყდა.
მაგას დაეძებდა? თავი არც შეუწუხებია, რომ მინის ნამსხვრევები გა-
მოეღო, გასისხლიანებულ თეძოს ყასბის გულგრილი, ცარიელი მზერით ით-
ვალიერებდა. რაში ანაღვლებს ატომური ბომბი, ლოგინის ტკიპები, ავთვი-
სებიანი ბინის ქირა, როცა „ამხანაგური ლატარია“ უკვე მზად არის, კრე-
დიტის გადაუხდელობის გამო მისი სხეული გირაოში დაიტოვოს... იძინე
ტკბილად, პანტოპონის ვარდო.“
სინამდვილეში რა ხდება: ფეხიდან ორი თითით ხორცს ასწევთ, ქინძის-
თავს სწრაფად შეარჭობთ და ნახვეტს გამოჩიჩქნით, პიპეტს გარედან
მიადებთ და ნელა, ფრთხილად აწვეთებთ სითხეს, ისე, რომ გვერდებზე არ
გადაიქცეს. როცა ხიხოს თეძოზე კანი მოვუსინჯე, ხელში ცვილივით დამ-
ყოლი სირბილე შემრჩა, ნახვრეტიდან ჩირქმა გამოჟონა. ცოცხალი სხეული
და ისეთი ცივი, როგორც ხიხოს ჰქონდა მაშინ, ფილადელფიაში, არასოდეს
მინახავს.
გადავწყვიტე, თავიდან მომეცილებინა, თუნდაც მოგუდვის ქეიფის ფა-
სად (ეს ადათი ინგლისის სოფლებში არსებობდა, მას მიმართავდნენ მაშინ,
როდესაც ბებრის ან ლოგინად ჩავარდნილი ზედმეტი მჭამელის მოშორება
უნდოდათ. ოჯახი აწყობდა „მოგუდვის ქეიფს“, რომლის დროსაც სტუმრები
ბებერს ზემოდან ლეიბებს დააწყობდნენ, ზედ დაასხდებოდნენ და გონების
დაკარგვამდე ღრეობდნენ).
ხიხო ჩვენი საქმისთვის ზედმე ტი ტვირთი გახდა, ამიტომ მისი ადგილი
გარე სამყაროს ფსკერია. (ეს აფრიკული ტრადიციაა. საგანგებოდ ირჩევენ
ადამიანს – „გამცილებელს“, რომელსაც ბებერი ჯუნგლებში მიჰყავს და იქ
ტოვებს).
ხიხოსთვის შეტევები ჩვეული მდგომარეობა ხდება. მისი დანახვისას
ძაღლები, კარის დარაჯები და პირადი მდივნები ყმუილს იწყებენ. ქერაკუ-
ლულებიანი ღვთაება ხელშეუხებელ უკეთურად იქცა. თაღლითები არ იც-
ვლებიან, ისინი ტყდებიან, ნამსხვრევებად იქცევიან ხოლმე – მატერიის
აფეთქება ცივ, ვარსკვლავთაშორის სივრცეში... კოსმიურ მტვერში იფან-
ტებიან, მათ ადგილას მხოლოდ ცარიელი სხეული რჩება. მთელი მსოფლი-

22
ოს თაღლითებო, თქვენ ვერასოდეს მოატ ყუებთ ლოხის ერთ კატეგორიას –
ეს ის კატეგორიაა, აი, როცა კაცი „შინაგანად ლოხია“.
ხიხო ქუჩის კუთხეში დავ ტოვე, სადაც ჭვარტლის გაუთავებელი წვიმის
ქვეშ წითელი აგურის დაფხავებული სახლები ცამდე აწოწილიყვნენ. „წა-
ვედი, ერთ ნაცნობ ციხის ექიმს უნდა გავუტრაკო. მალე მოვალ და კარგ,
სუფთა, აფთიაქის წამალს მოვიტან... არა, შენ აქ დარჩი, არ მინდა ამ საქ-
მეში გაგრიო. რამდენი ხანიც არ უნდა დამაგ ვიანდეს, იცოდე, ამ კუთხიდან
ფეხი არ მოიცვალო. მშვიდობით, ხიხო, მაგრა იყავი, ბიჭო... ნეტა სად მი-
დიან, როცა საკუთარი თავიდან გამოდიან, როცა სხეულს ტოვებენ?
ჩიკაგო: ცხვირ-პირგაჟეჟილი იტალიელების უჩინარი იერარქია, ატრო-
ფირებული განგსტერების სიმყრალე, ჩრდილოეთისა და ჰელსთედის კუთ-
ხეში, ციცერონსა და ლინკოლნ-პარკში მიწიდან ამოღებული მოჩვენება გე-
ჯახება, სიზმრების მათხოვარი, წარსული, რომელიც აწმყოში იჭრება,
სლოტ-ავტომატებისა და გზისპირა დუქნების გულისამრევი მიმზიდველო-
ბა.
შიგნით: უსასრულოდ დაქსელილი ქუჩები, უაზრო, ცაში მაც ქერალი
ტელევიზიის ანტენები. სიცოცხლეგაუმტარ სახლებში ახალგაზრდებს თავს
დასტრიალებენ და ნელ-ნელა იმას ითვისებენ, რასაც ისინი უარყოფენ.
მხოლოდ ახალგაზრდობას შეუძლია, რამე შექმნას და ისიც დიდხანს არ
გრძელდება (აღმოსავლეთ სენტ-ლუისის გისოსებს შორის მკვდარი საზ-
ღვარი გადის, მდინარის ნავების დღეები), ილინოისი და მისური, იმ ხალ-
ხების მიაზმები, რომლებიც ყორღანების ქვეშ წვანან და რომლებიც ერთ
დროს საკვების წყაროს ეთაყვანებოდნენ. მრისხანე და საზარელი დღესას-
წაულები, მრავალფეხა ღვთაება, რომელიც ყველას თავზარს სცემს ყორ-
ღანების ქალაქიდან ვიდრე პერუს მთვარის უდაბნოსმაგ ვარ სანაპი-
როებამდე.
ამერიკა არ არის ახალგაზრდა ქვეყანა: ის ბებერი, ბინძური და ბორო-
ტი იყო ჯერ კიდევ თეთრკანიანების ჩამოსახლებამდე, ინდიელებამდეც.
იქ ბოროტია ჩასაფრებული და თავის მსხვერპლს ელის.
და ყველგან ძაღლობა: მოწესრიგებული, ნასწავლი, გაწვრთნილი. კა-
ნონებს სხაპასხუპით ჩამოგირაკრაკებენ, რობოტის თვალებით მანქანასა
და ბარგს აგიწონიან, ტანსაცმელსა და სახეს შეგიფასებენ. დიდი ქალაქის
მაძებრები ყველგან დასუნსულებენ, სოფლელ, შინაურ შერიფებს რუხ,

23
ფლანელის გამოხუნებულ პერანგისფერ თვალებში რაღაც ბნელი და ავის
მომასწავებელი უელავთ.
და მუდმივი თავში სახლელი მანქანასთან დაკავშირებით: სენტ-
ლუისში 1942 წლის სტუდებეკერი (ხიხოსი არ იყოს, მასაც კონსტრუქციის
თანდაყოლილი დეფექტი აღმოაჩნდა) ძველ, გადახურებულ პაკარდ ლიმუ-
ზინ ში გავცვალეთ და კანზას-სიტიმდე ძლივს ჩავაღწიეთ, იქ ფორდი ავი-
ღეთ, რომელიც, როგორც აღმოჩნდა, უამრავ ბენზინს ნთქავს, ჩვენც ავდე-
ქით და ისიც გავ ყიდეთ, ვიყიდეთ ჯიპი, რომლის მიწოლა ისეთი ძნელი აღ-
მოჩნდა, ქანცი გაგ ვაძრო (ეს ჯიპები ხომ ტრასაზე არაფრად ვარგა), რაღაც
ნაწილი დაიწვა, რომელიც ხმაურობდა და დაგორავდა; ისევ ძველ, ოთ-
ხმოცცილინდრიან ფორდზე გადასხდომა მოგ ვიხდა. საწვავს უკვე მნიშვნე-
ლობა აღარ ჰქონდა, მთავარი იყო, რომ დანიშნულების ადგილზე ჩაგ ვიყვა-
ნა.
ირგვლივ შტატების გულის გამაწვრილებელი პეიზაჟებია, მსოფლიოში
ყველაზე მოსაბეზრებელი, უარესი, ვიდრე ანდებში. მაღალმთიანი დაბები,
ღია ბარათებზე დახატული მთებიდან ცივი ჰაერი უბერავს, ყელში გაჩხე-
რილი, სიკვდილივით უჟანგბადო ჰაერი, ეკვადორის მდინარის ქალაქები,
მალარია, რუხი, როგორც შავ სტეტსონ ში დაზაგაჟნიკებული წამალი, სა-
ფანტის ფილთა თოფები, რომლებიც ლულიდან იტენება. სვავები შუა ქუ-
ჩაში, ტალახში იქე ქებიან და, რაც ყველაზე მეტად გაგიჟებს, არის ის, რო-
დესაც ბორნით მალმეში გადადიხარ (ბორანზე საწვავზე გადასახადს არ
გახდევინებენ), შვედეთი მთელ ამ იაფიან, ბაჟისგან თავისუფალ საწვავს
გართმევს და ფეხებზე გიკიდებს, ყველა თვალს გარიდებს, ქალაქის ცენ-
ტრში სასაფლაოა (შვედეთში, მგონი, ყველა ქალაქი სასაფლაოს ირგვლივ
არის გაშენებული). მთელი დღე უსაქმურად დაყიალებ, არც ბარი, არც კი-
ნო, მოკლედ, ტანჟერის ჩაის (ტანჟერის ჩაი – აქ: მარიხუანა) ბოლო ნამცე-
ცი ავაფეთქე და ვიკითხე, ბორანზე ხომ არ დავბრუნდეთ-მეთქი.
ამერიკაში რომ ტასკა გ ჭამს, ტყუილია, ვერაფერს შეადარებ. ვერც
თვალით დაინახავ და არც ის იცი, საიდან მოგეპარება. მაგალითისთვის
გვერდითი ქუჩა ავიღოთ – ყოველ კვარტალს თავისი ბარი აქვს, აფთიაქიც,
ბაზარიც, სასმელის მაღაზიაც. შედიხარ და ეგრევე ტასკა დაგეცემა – რის-
გან?! გაგიჟდება კაცი.

24
 არც ბარმენის, არც კლიენტების, არც ბართან ჩამ წკრივებული კრემის-
ფერი პლასტმასით გაწყობილი ტაბურეტების, არც ნეონის მბჟუტავი აბ-
რისგან. არც ტელევიზორისგან, კაცმა რო თქვას.
არადა, ჩვევებს ტასკა გიძერწავს, ზუსტად ისე, როგორც ლომკის შემ-
დეგ კოკაინის კაიფში – ყოველ ჯერზე ხელახლა იძერწები. არადა, წამალი
უკვე თავდება. მოკლედ, აქ ვართ, ამ ბესპონტა საბანძეთში, ხველების სი-
როფზე. მთელი სიროფი ამოვარწყიეთ და ისევ გზას დავადე ქით. ჯართის
გროვაში, რომლის შიგნითაც ლომკისგან გაოფლილი ჩვენი სხეულები ცახ-
ცახებენ, სტვენით გადი-გამოდის გაზაფხულის ცივი ქარი. ჩვენ ხომ სულ
გვაციებს, როდესაც წამალი სხეულიდან გამოდის... გზებზე, გატ ყავებული
პეიზაჟების გასწვრივ, მკვდარი ჯავშნოსნები ყრია, ჭანჭრობსა და კვიპარო-
სების კუნძებს სვავები დასტრიალებენ... ფანერის მოტელები გაზის გამათ-
ბობლებითა და რეცხვისგან გაწყალებული ვარდისფერი გადასაფარებლე-
ბით.
მოხეტიალე თაღლითებმა და ჩამოსულმა ჰიპნოტიზიორებმა ტეხასელი
ციხის ექიმები უკვე გაასაღეს.
ლუიზიანელ ციხის ექიმს კი ჭკუათმყოფელი არც გაეკარება – ეს ამ
შტატის მკეთებლების კანონია.
ბოლოს და ბოლოს ჰიუსტონ ში ჩავედით, სადაც ერთ აფთიაქარს ვიც-
ნობ. ხუთი წელია, იქ არ ვყოფილვარ, მაგრამ, როგორც კი შემხედა, მაშინ-
ვე მოწვა, ვინც ვიყავი, თავი დამიქნია და მეუბნება: – მანდ დამელოდეთ...
– მოკლედ, ვჯდები და ფინჯან ყავას ვსვამ. ცოტა ხნის შემდეგ მოდის, ჩემ
გვერდით ჯდება და მეკითხება: – რა გნებავთ? ერთი ბოთლი ტკივილგამა-
ყუჩებელი და ასი ცალი ნემბი (ნემბი – ნემბუტალის შემოკლებული ფორმა,
ფენტობარბიტალი, ბარბიტურატი) მინდა-მეთქი. თავს მიქნევს: – ნახევარ
საათში შემოიარეთ.
მივდივარ. პაკეტს მაწვდის და მეუბნება: – თხუთმეტი დოლარი...
ფრთხილად იყავით.
ტკივილგამაყუჩებლის მოხარშვა ერთი დავიდარაბაა. ჯერ სპირტი უნ-
და ამოქრეს, მერე ქაფური უნდა გაცივდეს და ეს მოყავისფრო სითხე პიპე-
ტით ამოიტუმბოს. თან ყველა ვარიანტში ვენაში უნდა გაიკეთო, თორემ
სხვაგან, სადაც არ უნდა მოსინჯო, აბსცესი ზედ გაქვს. ყველაზე მაგარი
კაიფი ტაბლეტებთან ერთად მოაქვს. ამიტომ პერნოს ბოთლში ვასხამთ და

25
ახალი ნიუ-ორლეანისკენ ვგაზავთ – იქ, სადაც ჭანჭრობები და ნაგ ვის გო-
რებია, ტბებს ცისარტყელას ფერები გადასდის და ნარინჯისფერი ალით
იწვის გაზი. ნიანგები ბოთლების ნამტვრევებსა და კონსერვის ქილებს შო-
რის დაცურავენ, მოტელები ნეონის არაბესკებით ანათებენ, ნაგ ვის უკაც-
რიელ კუნძულებზე მოხეტიალე გამათხოვრებული მეძავი ჰომოსექსუალე-
ბი გამვლელ მანქანებს აგინებენ.
ნიუ-ორლეანი მკვდარი მუზეუმია. ბაზრობაზე დავდივართ და ოპიუმს
ვყნოსავთ, მასტს (მასტი – აქ: მეტსახელი) მაშინვე ვპოულობთ. კაცი კაცს
სად არ შეხვდება. ძაღლებმა მაინც ყოველთვის იციან, ვინ ბარიგობს, ამი-
ტომ მასტი ფიქრობს, ერთი მაგის დედაცო და ვინც შეხვდება, ყველას აძ-
ლევს. ჩვენ გერონტის (გერონტი – აქ: ჰეროინი (ქართ. სლენგ)) ვაჩალი-
ჩებთ და მექსიკისკენ ვაწვებით.
ისევ ჩარლზის ტბისა და გამოფატრული სლოტ-ავტომატების გავლით
ტეხასის სამხრეთ საზღვრისკენ მივდივართ. ზანგისმკვლელი შერიფები
გვათვალიერებენ და მანქანის საბუთებს გვიმოწმებენ. როგორც კი მექსი-
კის საზღვარზე გადავდივარ, მაშინვე მხრებიდან ტვირთი მეხსნება. პეიზა-
ჟი პირდაპირ სახეში გეჯახება – შენსა და მას შორის არაფერია, მხოლოდ
უდაბნო, მთები და სვავები. ზოგი მათგანი შორს, ცაში ირაოს აკეთებს, ისე
შორს, რომ ქვიშის მარცვალივით ძლივს მოჩანს, ზოგი ისე ახლოს ჩაგიქ-
როლებს, შეგიძლია გაიგონო, როგორ ჭრის ფრთებით მშრალ, გახევებულ
ჰაერს. თუ რამე შეამჩნიეს, მაშინვე ქვემოთ ჩამოქანდებიან, შავი კვამლი-
ვით ჩამოეშვებიან მექსიკის ამ წყეული, დამანგრეველი ლაჟვარდი ციდან.
მთელი ღამე ვიმგზავრეთ, დილით კი თბილ, ნესტიან ადგილას აღმოვ-
ჩნდით, სადაც ძაღლები ყეფენ და წყლის ხმაური ისმის.
– აუ, რა საჩხირეთია! (საჩხირეთი – იგულისხმება ქალაქი
Tamazunchale, რომელიც ინგლისურად ჟღერს, როგორც Thomas and
Charlie. სიტ ყვების თამაშია. ქალაქი Tamazenchale, რომლის სახელსაც
ამერიკელები იმახსოვრებენ, როგორც Tomaz en Charlie-ს. ქართულად
ვთარგმნე, როგორც „საჩხირეთი“. (მთარგმ. შენ.)) – ვთქვი მე.
– რა?
– ქალაქის სახელია. ზღვის დონიდან მაღლა ვართ, აქედან ზემოთ კი-
დევ ათი ათასი ფუტის სიმაღლეზე უნდა ავიდეთ. – დასაძინებლად უკანა

26
სავარძელზე მოვ კალათდი. მანქანას კარგად ატარებდა. ეს მაშინვე ჩანს,
როგორც კი ადამიანი საჭეს მიუჯდება.
მეხიკო-სიტი – ამ ქალაქ ში ლუპიტა აც ტეკური დედამიწის ქალღმერ-
თივით ზის და ძუნ წად იძლევა ტრუხა წამლის პატარა ჩეკებს.
– ბარიგობის გადაგ დება უფრო ძნელია, ვიდრე წამლის, – ამბობს ლუ-
პიტა. არამკეთებელ ბარიგებს უვითარდებათ კონტაქტის ჩვევა, რომლის
გადაგ დება ძალიან ძნელია. აგენტებიც ასეთ დღეში არიან. აი, ბრედლი-
გამსაღებელი ავიღოთ. თავის ამბავში ნარკოტიკებთან ბრძოლის საუკეთე-
სო პროფესიონალია. ყველა მკეთებელი აზრზეა (შენიშვნა: აზრზეა – ხვდე-
ბა ან აფასებს), ანუ შეუძლია, ბარიგასთან მივიდეს და ერთიანად მოუყო-
მაროს. ერთი უსახური, ნაცრისფერი მოჩვენებაა, შეხვედრის შემდეგ ბარი-
გა ვეღარც იხსენებს ხოლმე. ესეც ყველას უჩალიჩებს.
მოკლედ, გამსაღებელი თანდათან მკეთებელს ემსგავსება. დალევით ეგ
ვერ სვამს. ადგომით არ უდგება. კბილები სცვივა (როგორც ორსულ ქალს
უფუჭდება კბილები, როდესაც პირველ ბავშვს ძუძუს აჭმევს, მკეთებელიც
კარგავს თავის ყვითელ ეშვებს, როდესაც მაიმუნს აჭმევს). ის ყოველთვის
მამალოს წუწ ნის. განსაკუთრებით ბეიბი რუთსი ევასება. თვითონ ძაღლის-
გან გამიგია, ცვეტში მაზალო სანახავია, როცა გამსაღებელი იმ თავის მა-
მალოს წუწ ნისო.
გამსაღებელს დროთა განმავლობაში სახეზე ავის მომასწავებელი
მომწვანო-ლაინისფერი ედება. ფაქტია, რომ მისი სხეული თვითონ იწყებს
წამლის ან მისი ეკვივალენტის გამომუშავებას. გამსაღებელს მუდმივი კავ-
შირები აქვს. შეიძლება ითქვას, „კაცია შინაგანად“, ან თვითონ ფიქრობს,
რომ ასეა. – ოთახში ჩავჯდები და ის იქნება, – ამბობს ის. – შევეცი სუყვე-
ლას. გოიმები ესენი. მე ამ საქმეში ერთადერთი სრულფასოვანი პროფე-
სიონალი ვარ.
გამსაღებლისთვის პრიხოდი შავი ქარიშხალია, რომელიც ძვლებში
ატანს. ამიტომ სადღაც ახალგაზრდას პოულობს და ჩეკს აძლევს, დაძმაკა-
ცების პონტში.
– მადლობა, – ეუბნება ბიჭი. – რა გინდათ, რომ ვქნა?
– უბრალოდ, მინდა, ცოტა გაგეხახუნო და კაიფი დავიჭირო.
– კარგი... კარგი... არ შეგიძლიათ, ისე ქნათ, როგორც სხვები შვებიან?

27
 მოგ ვიანებით ბიჭი ორ თავისნაირთან ერთად „უოლდორფში“ ზის და
ფუნტიან კექსს ჩაიში ალბობს.
– ყველაზე დიდი საზიზღრობაა, რაც კი ოდესმე გადამიტანია,– უყვება
მეგობრებს. – რაღაცნაირად მედუზასავით რბილდება ხოლმე და საზიზ-
ღრად მეხვევა. მერე ერთიანად ოფლიანდება, თითქოს რაღაც მწვანე
ლორწოს გამოყოფს. მე მგონი, თავისებურად ათავებს, თუ რა ვიცი, რას
შვება... ერთიანად მწვანე ლორწოში ვარ ამოთხვრილი და გული მერევა.
გადამ წიფებული, დამპალი ნესვის სუნი აქვს.
– მაინც მუქთა გამოდის.
ბიჭი მორჩილად ოხრავს.
– კი, ეგრე გამოდის. ყველაფერს ეგუები ადამიანი. ხვალ ისევ ვხვდები.
გამსაღებელი, რაც დრო გადის, უფრო და უფრო ღრმად ეფლობა. დამა-
ტება ყოველ ნახევარ საათში სჭირდება. ხანდახან პოლიციის განყოფილე-
ბებს შემოურბენს ხოლმე, ზედამხედველებს მაზავს, რომ მკეთებლებთან
შეუშვან. თანდათან ისეთ დონეზე ეშვება, რომ რამდენი კონტაქტიც არ
უნდა ჰქონდეს, ვეღარ კაიფობს. ამასობაში ოლქის ინსპექტორისგან გამო-
ძახება მოუვიდა:
– ბრედლი, თქვენმა საქციელმა მითქმა-მოთქმა გამოიწვია. თქვენ-
თვისვე აჯობებს, თუ ეს მხოლოდ ჭორი აღმოჩნდება – ისეთი ენით აუწერ-
ლად საზიზღარი ხმები დადის. ანუ... ხრუმ... ცეზარის ცოლიო, ხომ გაგიგი-
ათ... დეპარტამენტი ჭორებზე მაღლა უნდა იდგეს... ჩემი აზრით, ეს ჭორები
თქვენი წყალობით აგორდა. თქვენ მთელი ჩვენი ინდუსტრიის სახელი შე-
ლახეთ. ჩვენ მზად ვართ, დაუყოვნებლივ გადაგაყენოთ.
გამსაღებელი ძირს განერთხმება და დ.ს-სთან მიხოხდება.
– არა, უფროსო, არა... დეპარტამენტის გარეშე ვერ გავძლებ.
დ.ს-ს ხელს უკოცნის, მის თითებს პირში იდებს. (დ.ს. თითებით მის უკ-
ბილო ღრძილებს გრძნობს). წუწუნებს, რომ ყველა კბილი დეპარტამენტის
„შამ შახურში“ დაკარგა.
– გემუდარებით, უფროსო, ტრაკს გამოგხოცავთ, ნახმარ განდონებს გა-
გირეცხავთ, საკუთარი ცხვირის ცხიმით ფეხსაცმელს გაგიპრიალებთ.
– თქვენ მართლა ვერ ხვდებით, რა საძაგ ლად იქცევით? თავმოყვა-
რეობა საერთოდ არ გაქვთ? უნდა გითხრათ, რომ თქვენ მიმართ ზიზღს
ვგრძნობ. იმის თქმა მინდა, რომ თქვენ... თქვენ ში აშკარად რაღაც დალპა,

28
ფეხსალაგის ორმოს სუნი აგ დით. – ცხვირთან სუნამონაპკურები ცხვირსა-
ხოცი მიაქვს. – გთხოვთ, დაუყოვნებლივ დატოვოთ კაბინეტი.
– ყველაფერს ვიზამ, უფროსო, რაც გინდათ, თქვენ ოღონდ მითხარით.
– მისი მწვანე, წაშლილი სახე საშინელმა ღიმილმა გახლიჩა. – მე ჯერ კი-
დევ ახალგაზრდა ვარ, უფროსო, და არც ძალა მაკლია, თუ გავბრაზდი.
– დ.ს.-ს ცხვირსახოცში აზიდებს და მომჩვარულ ხელს კარისკენ იშ-
ვერს. გამსაღებელი ფეხზე დგება და დ.ს.-ს მეოცნებე მზერას მოავლებს.
მისი სხეული ვაზის ტოტივით იღვლარჭნება და ჰაერში ნახტომს აკეთებს.
– არა! არა! – ბღავის დ.ს.
– შლუპ... შლუპ... შლუპ. – ერთი საათის შემდეგ გამსაღებელს დ.ს.-ს
სავარძელში გათიშულს პოულობენ. დ.ს. უკვალოდ გაქრა.
მოსამართლე: – ყველაფერი იმაზე მიუთითებს, რომ თქვენ წარმოუდ-
გენელი ხერხით ასიმილირება უყავით ოლქის ინსპექტორს. სამ წუხაროდ,
ამის დამტკიცება შეუძლებელია. ჩემი აზრით, მიზან შეწონილია თქვენი
იზოლირება, უფრო სწორად, გარკვეულ დაწესებულებაში მოთავსება, მაგ-
რამ ვერ ვიხსენებ ისეთ ადგილს, სადაც შესაძლებელი იქნებოდა თქვენი
ყაიდის ადამიანის მოთავსება; ამიტომ, მართალია, ჩემი ნების საწინააღ-
მდეგოდ, მაგრამ თქვენი გათავისუფლების ბრძანება უნდა გავცე.
– ეგ აკვარიუმ ში უნდა ჩასვა, – ამბობს ოფიცერი, რომელმაც ის დააპა-
ტიმრა.
გამსაღებელი მთელ ინდუსტრიას შიშის ზარს სცემს. მკეთებლები და
აგენტები ქრებიან. სადაც არ უნდა გამოჩნდეს, ვამპირი ღამურას მსგავსად
ნარკოტიკულ მიაზმებს უშვებს – მწვანე ფერის მხუთავი ნისლი
მსხვერპლს ნებელობას ართმევს და ადამბლავებს. როგორც კი მსხვერპლის
საჭირო რაოდენობას დააგროვებს, მახრჩობელა გველივით სოროში შეძ-
ვრება და ერთხანს იქ იქნება. ბოლოს და ბოლოს ნარკოტიკების კომი-
სიონერის გადამუშავების მომენტში შეისწრებენ და ცეცხლმტყორცნით
გაანადგურებენ. გამოძიება ადგენს, რომ სასჯელის ასეთი ზომა გამართლე-
ბულია, რადგან გამსაღებელს ადამიანობა დაკარგული აქვს; ამიტომ წარ-
მოადგენს ქმნილებას, რომელიც არც ერთ სახეობას არ განეკუთვნება და
ნარკოინდუსტრიისთვის საშიშია ყველა დონეზე.
მეხიკოში ერთი პატარა ხრიკი და თავისუფალი ხარ – პოულობ ადგი-
ლობრივ ნარკუშას, რომელსაც ოფიციალური ცნობა აქვს. ამ ცნობის მი-

29
ხედვით თვეში ერთხელ გარკვეულ რაოდენობას აძლევენ.
ჩვენიანი იყო ბებერი აიკი, რომელიც დიდხანს ცხოვრობდა შტატებში.
აირინ კელისთან ერთად ვმგზავრობდი. გაბედული ქალი იყო. ბიუთში,
შტატ მონტანაში, კოკაინისგან ჰალუცინაციები დაემართა; მთელ სასტუმ-
როში დარბოდა და ყვიროდა, ჩინელი ძაღლები ღორის დასაკლავი ბებუ-
თებით დამდევენო. კიდევ ერთ ეგეთ ვინმეს ვიცნობდი ჩიკაგოში, რაღაც
კრისტალებით კაიფობდა, ცისფრებით. ერთხელაც გაუბერა და ყვიროდა,
ჩემზე ფედერალები ნადირობენო. იმ შესახვევიდან გამოვარდა და თავი
ნაგ ვის ყუთში ჩარგო. ვეუბნები, შენი ჭკუით რას აკეთებ-მეთქი. ის მპასუ-
ხობს, შემეშვი, თორემ დაგაჭედე, ამაზე უკეთესად სად დავიმალებიო.
ერთხელაც ცნობით ცოტა კოკა ავიღეთ. კოკა მხოლოდ მთავარ არხში
უნდა გაიჩხირო, შვილო. კარგ წამალს ეგრევე იგრძნობ – ჯერ სუფთა, გრი-
ლი სუნი ყელსა და ცხვირში გეცემა, მერე ტვინ ში წმინდა წყლის სიამოვ-
ნებას იგრძნობ და თუ რამ ბმები არსებობს, ყველა ერთბაშად აინთება,
თავში თეთრი ზვავები ფეთქდება, ათი წუთის შემდეგ მოთხოვნილება გიჩ-
ნდება, კიდევ ერთხელ გაიკეთო. კიდევ ერთი დოზისთვის მზად ხარ, მთელი
ქალაქი დაიარო, მაგრამ ბოლოს, თუ შენი ყისმათი არ არის, შეეშვები,
აიღებ, შე ჭამ და დაიძინებ.
კოკაინის შიმ შილი მხოლოდ ტვინ შია, მოთხოვნილება სხეულისა და
გრძნობის გარეშე, მიწიდან ამოღებული აჩრდილის მოთხოვნილება, აყრო-
ლებული ექტოპლაზმა – ძველი ნარკომანის მიერ დილის ლომკაში ნარ-
წყევი და ნაფურთხები.
ერთ დილას იღვიძებ, კრეკს იღებ და გრძნობ, როგორ დაგირბიან კან-
ქვეშ ჭიანჭველები. ათას რვაას ოთხმოცდაათი შავულვაშა ძაღლი კარს გი-
ხერგავს და ფანჯრებიდან გეჭყანება, კბილების ნაცვლად ლურჯი, ტვიფ-
რიანი ქსივები უდგათ. ნარკუშები ოთახში სააღლუმე ნაბიჯებით დადიან
და მუსლიმურ სამგლოვიარო სიმღერას ყმუიან, თან ბილი გეინზის გვამს
აქეთ-იქით დაათრევენ. მისი ნემსისგან გაჩენილი ჭრილობების სტიგმატებს
ნატიფი ცისფერი ნათება გადასდის. საქმიანი შიზოფრენიკი დეტექ ტივები
შენს ღამის ქოთანს ყნოსავენ.
ეს კოკაინის კოშმარებია. გაიკეთეთ, დაიკიდეთ და რაც შეიძლება მეტი
ქარხნული წამალი გაიჩხირეთ.

30
 მკვდრის დღე: საშინლად მომ შივდა და ჩემი პატარა ვილის შაქრის თა-
ვის ქალა შემომე ჭამა. ვილიმ ტირილი დაიწყო და იძულებული გავხდი,
მისთვის ახლის საყიდლად ქუჩაში გავსულიყავი. კოქტეილის ბარს ჩა-
ვუარე, სადაც მაზავშიკებს თავი მოეყარათ.
კუერნავაკოში, ან იქნებ ტექსკოში? ჯეინი ერთ ტრომბონისტ სუტენი-
ორს გაიცნობს და მასთან ერთად ჩაის (ჩაი – აქ: მოსადუღებელი მარი-
ხუანა.) ბოლში უჩინარდება. სუტენიორი ერთი იმათგანია, ვიბრაციებსა და
დიეტებზე რომ მუშაობენ. მათი საშუალებით ის მდედრობით სქესს ამცი-
რებს – თავის ქალებს ქაქის ჭამას ძალით აჩვევს. მუდმივად რაღაც
თეორიას ამუშავებს... ხანდახან თავისი ქალებიდან ერთ-ერთს გამოცდას
უწყობს და მიტოვებით ემუქრება, თუ იმ საწყალს ლოგიკასა და ადა-
მიანურ სახეზე უკანასკნელად მიტანილი მისი იერიშიდან რამე ნიუანსი
გამორჩება.
„მოკლედ, ჩემო კარგო, რაღაც მინდა მოგ ცე, თუ არ მიიღებ, უბრალოდ
ვეღარ შევძლებ შენთვის ვეღარაფრის გაკეთებას.“
ის რიტუალური პლანაქეში იყო და კანაფის სხვა მომხმარებლების
მსგავსად წამალს ძალიან პურიტანულად ეკიდებოდა. ამტკიცებდა, პლანი
ცისფერ, ზეგრავიტაციულ ველებთან შეხების საშუალებას მაძლევსო. ყვე-
ლა საგანზე თავისი მოსაზრება ჰქონდა: როგორი საცვალი უკეთესია ჯან-
მრთელობისთვის, როდის უფრო სასარგებლოა წყლის დალევა, უკანალის
გამოწმენდის რომელი ხერხი ჯობია. წითელი, ლაპლაპა სახე ჰქონდა,
ცხვირი გრძელი და ბლაგ ვი, განიერი ნესტოებით, ნაშას რომ შეხედავდა,
წითელი თვალები აენთებოდა და მაშინვე ჩაუქრებოდა, როგორც კი მზე-
რას სხვა საგანზე გადაიტანდა. ისეთი განიერი მხრები ჰქონდა, რომ ძა-
ლაუნებურად რაიმე სახის დეფორმაციაზე გაფიქრებინებდათ. ისე იქ-
ცეოდა, თითქოს მის გარდა სხვა კაცი არ არსებობდა. რესტორნის ან მაღა-
ზიის მამრობითი სქესის პერსონალს მითითებებს შუამავალი ქალის მეშ-
ვეობით გადასცემდა. მის ბნელ, საიდუმლო ბუნაგში მამაკაცს ჯერ ფეხი არ
დაედგა.
მოკლედ, წამალს გვერდზე დებს და „ჩაის“ იღებს. მე სამს ვიღებ, ჯეინს
კი, შეხედა თუ არა, მთელი სხეული დაუკრისტალდა. მე ფეხზე წამოვხტი
და ვიბღავლე: „უჰ, თქვენი!“ და სახლიდან გამოვვარდი. პატარა რესტო-
რან ში, რომელშიც ლუდი დავლიე, იქვე, ბარზე გაკრული იყო კორიდის

31
აფიშებისა და ფეხბურთის მატჩების ანგარიშებისგან შეკოწიწებული მო-
ზაიკა. მერე ქალაქის ავ ტობუსს დაველოდე.
ერთი წლის შემდეგ ტანჟერში ყური მოვ კარი, რომ ჯეინი გარდაცვლი-
ლიყო.

32
 ბენვეი

მოკლედ, დავალებული მაქვს, ისლამ ინკისთვის მომსახურების გასაწე-

ვად დოქტორი ბენვეი დავიქირაო.
დოქტორი ბენვეი თავისუფლების რესპუბლიკაში მრჩევლად მიიწვიეს.
ეს ადგილი თავისუფალი სიყვარულისა და დაუსრულებელი ბანაობისათ-
ვის არის განკუთვნილი. მისი მოქალაქეები გულითადი, კეთილგან წყობი-
ლი, მეგობრული, შემ წყნარებელი, წესიერი და, რაც ყველაზე მთავარია,
სუფთა ხალხია. მაგრამ ბენვეის გამოძახების საჭიროება იმაზე მეტ ყვე-
ლებს, რომ ამ სუფთა ფასადის მიღმა ყველაფერი კარგად ვერ არის. ბენვეი
– ნიშანთა სისტემის მანიპულატორი და კოორდინატორი, დაკითხვის, კონ-
ტროლისა და ტვინის გამორეცხვის ნებისმიერი ფაზის სპეციალისტია. მას
შემდეგ არ მინახავს, რაც ანექსიიდან ნაჩქარევად გაემგზავრა; რესპუბლი-
კაში მუშაობის პერიოდში მისი მისია ტ.დ. – ტოტალური დემორალიზაცია
გახლდათ. ბენვეის პირველი ნაბიჯი იყო საკონცენტრაციო ბანაკებისა და
მასობრივი დახვრეტების, ასევე წამების გაუქმება, შეზღუდული რაოდენო-
ბის შემთხვევებისა და განსაკუთრებული გარემოებების გარდა..
– მე ვგმობ სისასტიკეს, – ამბობდა ის. – სისასტიკე არაეფექტურია.
მეორე მხრივ, ხანგრძლივად ცუდი მოპყრობა ძალადობის ზღვარზე, თუ ის
ოსტატურად ხორციელდება, ადამიან ში შფოთვასა და ბრალეულობის გან-
საკუთრებულ განცდას იწვევს. აუცილებელია რამდენიმე წესის, უფრო
სწორად, წარმმართველი პრინციპის გათვალისწინება. ობიექტმა არ უნდა
გააცნობიეროს, რომ ცუდი მოპყრობა ანტიჰუმანური მტრის მიზანმიმარ-
თული შეტევაა მის პიროვნებაზე. ის უნდა აიძულო, იგრძნოს, რომ იმსახუ-
რებს ნებისმიერ მოპყრობას, რომელსაც იღებს, რადგან ის რაღაცით (არა-
სოდეს დაუზუსტო – რით) საშინლად ნაკლოვანია. მანიაკების შიშველი
ლტოლვა გაკონტროლებისკენ ისეთნაირად უნდა შეიმოსოს სტიქიური და
ჩახლართული ბიუროკრატიით, რომ ობიექტს მტერთან უშუალო წვდომა
არ ჰქონდეს.

33
 ანექსიის თითოეულ მოქალაქეს ევალებოდა, გაეკეთებინა განცხადება,
რომელშიც მოითხოვდა უფლებას, თან ეტარებინა დოკუმენტების მთელი
დასტა. მოქალაქეებს ქუჩაში ნებისმიერ დროს გააჩერებდნენ; ინსპექ ტორს
ეცმებოდა სამოქალაქო ტანსაცმელი, ნებისმიერი სახის უნიფორმა, თუნ-
დაც საბანაო კოსტიუმი, პიჟამა ან სულაც მთლიანად შიშველი იქნებოდა
და მაშინ ჟეტონი ძუძუსთავზე ექნებოდა მიმაგრებული – ეს თავისთავად.
ყოველ დოკუმენტს, მათი შემოწმების შემდეგ, შტამპს დაუსვამდნენ. ყოვე-
ლი შემდგომი ინსპექტირების შემთხვევაში მოქალაქე ვალდებული იყო,
წინა შემოწმების დროს შეტანილი შტამპები წარედგინა. მოქალაქეების
დიდი ჯგუფის ინსპექტირების დროს შერჩევით მხოლოდ რამდენიმე საბუ-
თი მოწმდებოდა, დანარჩენებს ბარათებში აღმოჩენილი უწესრიგობის
ბრალდებით აპატიმრებდნენ. დაპატიმრებას „დროებითი დაკავების“ კვა-
ლიფიკაცია ეძლეოდა; სხვა სიტ ყვებით რომ ვთქვათ, დაკავებულ ტიპს
მხოლოდ იმ შემთხვევაში ათავისუფლებდნენ, თუ/როდესაც ფიცის ქვეშ
დაწერილ ახსნა-განმარტებას, კანონიერად ხელმოწერილსა და ბე ჭედდას-
მულს, ახსნა-განმარტების არბიტრის თანაშემ წე დაამოწმებდა. ვინაიდან
ეს პირი სამსახურში თითქმის არ დადიოდა, ხოლო ფიცის ქვეშ დაწერილი
ახსნა-განმარტება პირადად მისთვის უნდა წარედგინათ, ახსნა-
განმარტების ავ ტორები მას კვირებისა და თვეების განმავლობაში ელოდე-
ბოდნენ შენობებში, სადაც არც სკამი იყო, არც გათბობა და არც ტუალეტი.
აქროლადი მელნით შევსებული საბუთები სწრაფად ემსგავსებოდა
ლომბარდის ქვითრებს. მუდმივად საჭირო იყო ახალ-ახალი დოკუმენტები.
მოქალაქეები ერთი ბიუროდან მეორეში დარბოდნენ და ცდილობდნენ,
დოკუმენტები ვადის ამოწურვამდე მოეწესრიგებინათ, მაგრამ ვერ ასწრებ-
დნენ.
ქალაქ ში ყველა ძელსკამი აიღეს, ყველა შადრევანი გადაკეტეს, ყველა
ხე და ყვავილი გაანადგურეს. საცხოვრებელი სახლების სახურავებზე ვეება
ელექტრონული ზარი (ყველა მრავალბინიან სახლში ცხოვრობდა) ყოველ
თხუთმეტ წუთში გუგუნებდა. ვიბრაციის გამო ხალხი ხშირად საწოლები-
დან ცვიოდა. მთელი ღამის განმავლობაში ქალაქის ცას პროჟექტორები
სერავდნენ. მცხოვრებლებს საჩრდილობლების, ფარდების, დარაბებისა და
ჟალუზების გამოყენება ეკრძალებოდათ.

34
 სიტ ყვიერი, სექსუალური ან სხვა სახის ძალადობის შესახებ კანონის
გამო ადამიანები ერთმანეთს არც უყურებდნენ, არანაირი მიზნით ან მიზე-
ზით. ყველა კაფე, ყველა ბარი დაკეტილი იყო. სპირტიანი სასმელების
ყიდვა მხოლოდ განსაკუთრებული ნებართვის შემთხვევაში შეიძლებოდა,
ისიც გაყიდვის, გაჩუ ქების ან კიდევ რაიმე სახით სხვა პირისთვის გადაცე-
მის უფლების გარეშე. ამის გამო ოთახში გარეშე პირის არსებობა განიხი-
ლებოდა, როგორც შეთქმულების prima facie ( prima facie –მტკიცებუ-
ლება, რომელსაც სასამართლო მიიღებს, თუ არ დამტკიცდება საწინააღ-
მდეგო (ლათ.)) მტკიცებულება სპირტიანი სასმელის გადაცემის შესახებ.
არავის ჰქონდა კარის ჩაკეტვის უფლება, პოლიცია ქალაქ ში ნებისმიერ
კარს მორგებული გასაღებით აღებდა. ისინი ყველგან ბინაში იჭრებოდნენ
მენტალისტთან (მენტალისტი – ე.წ. ექსტრასენსი, რომელსაც აზრების წა-
კითხვა შეუძლია) ერთად და ჩხრეკას იწყებდნენ. მენტალისტი პოლიციას
ეხმარებოდა ზუსტად ის აღმოეჩინათ, რასაც ადამიანი მალავდა: ვაზელი-
ნის კოლოფი, ოყნა, გამხმარსპერმიანი ცხვირსახოცი, იარაღი, ულიცენზიო
ალკოჰოლი. ეჭვმიტანილს დამამცირებლად ჩხრეკდნენ, აშიშვლებდნენ და
რაც შეიძლება შეურაცხმყოფელი და სიძულვილით სავსე შენიშვნებით მი-
მართავდნენ. ბევრი ფარული ჰომოსექსუალი ანალურ ხვრელში ვაზელი-
ნის შედების შემდეგ დამამ შვიდებელ პერანგებში ჩაცმულები გამოჰყავ-
დათ. ნებისმიერი ნივთის გამო შარს სდებდნენ. იქნებოდა ეს ფანქრის სათ-
ლელი თუ ფეხსაცმლის ჩასაცმელი მაშველი.
– ეს რისთვის არის?
– ფანქრის სათლელია.
– ამბობს, ფანქრის სათლელიაო.
– აჰა, გასაგებია.
– მგონი, ყველაფერი ნათელია. ეი, შენ, წამოდი, გაინძერი!
რამდენიმეთვიანი ასეთი მოპყრობის შემდეგ მოქალაქეები ქუჩის კუთ-
ხეებში ნევროზიანი კატებივით იყუჟებოდნენ.
რასაკვირველია, ანექსიის პოლიცია ეჭვმიტანილი აგენტების, მესაბო-
ტაჟეებისა და პოლიტიკური უკლონისტების დამუშავებას კონვეიერული
წესით აწარმოებდა. რაც შეეხება ეჭვმიტანილების დაკითხვას, მათ ბენვეი
შემდეგნაირად აფასებდა:

35
 „ზოგადად წამების წინააღმდეგი ვარ, მაგრამ წამებას შეუძლია, ოპო-
ნენტის გამოკვეთასა და წინააღმდეგობის მობილიზებაში დაგ ვეხმაროს.
ობიექტში წამების მოლოდინი უმ წეობის განცდას, ხოლო წამების გა-
მოუყენებლობა მადლიერების გრძნობას აღძრავს იმ პირის მიმართ, რომე-
ლიც დაკითხვას აწარმოებს. ასევე შესაძლებელია წამების, როგორც სასჯე-
ლის გამოყენება მაშინ, როდესაც ობიექტი სრულიად შეურიგ და ასეთ მოპ-
ყრობას და მზად არის, მიიღოს სასჯელი, რომელიც მიაჩნია, რომ დაიმსა-
ხურა. ამ მიზნით დისციპლინარული პროცედურის რამდენიმე ფორმა შევი-
მუშავე. ერთ მათგანს მართვის პულტი ეწოდება. ობიექტს კბილებზე აბჯე-
ნენ ბურღს, რომელიც შესაძლოა, ნებისმიერ მომენტში ამუშავდეს; თავად
ობიექტს აძლევენ ინსტრუქციას, რომლის მიხედვითაც მან ზემოხსენებუ-
ლი პულტი უნდა მართოს, ანუ, ამა თუ იმ შტეფსელში შეურჭოს ესა თუ ის
ჩანგალი იმის მიხედვით, თუ რომელი ნათურა ან სიგნალი ჩაირთვება. რო-
გორც კი შეცდომას დაუშვებს, მაშინვე ბურღები ირთვება და ოცი წამის
განმავლობაში მუშაობს. სიგნალი სულ უფრო და უფრო ხშირად ირთვება
და ობიექტის რეაგირების უნარს უსწრებს. ასეთ პულტთან გატარებული
ნახევარი საათი და ობიექტი ტყდება, როგორც მოაზროვნე მანქანა ზედმე-
ტი დატვირთვის შედეგად.“
„ტვინის მუშაობის შესახებ მოაზროვნე მანქანების შესწავლა უფრო
მეტ ცოდნას იძლევა, ვიდრე ინტროსპექციის მეთოდი. დასავლური აზროვ-
ნების ადამიანი საკუთარი თავის გარეგან გამოხატვას ტექნიკური მოწყო-
ბილობების მეშვეობით ახდენს. გაგიჩხერია ოდესმე კოკაინი ვენაში? ეგრე-
ვე ტვინ ში გირტყამს, სუფთა სიამოვნების ბმებს აგიმოქმედებს. მორფის
კაიფს შიგნეულში გრძნობ. გაიკეთებ და საკუთარ თავს აყურადებ; კოკაინი
ტვინ ში დენის დარტყმასავითაა, მოთხოვნილებაც მხოლოდ ტვინისმიერია
– მოთხოვნილება სხეულისა და გრძნობის გარეშე. დამუხტული ტვინი ბერ-
სეკის პინბოლის (ბერსეკის პინბოლი – ჩინური ბილიარდი) თამაშს ჰგავს,
სადაც ნათურები ელექტრონულ ორგაზმში ცისფრად და ვარდისფრად
ფეთქავენ. მოაზროვნე მანქანას შეუძლია, კოკაინის კაიფი დაიჭიროს – ეს
საზიზღარი, მწერული არსებობის პირველი გამოღვიძებაა.
კოკაინის მოთხოვნილება მხოლოდ რამდენიმე საათს გრძელდება, ისიც
მხოლოდ მაშინ, როდესაც ხდება არხების სტიმულირება. კოკაინის მოქმე-

36
დების ტოლფასი ეფექტი შეიძლება მივიღოთ ელექტრონის მეშვეობით კო-
კაინის არხებზე ზემოქმედების გზით.
მოგეხსენებათ, გარკვეული ხნის შემდეგ არა მარტო ვენები, არხებიც
ცვდება, ამიტომ დამოკიდებული ადამიანი იძულებულია, ახალი არხი ეძი-
ოს. დროთა განმავლობაში ვენას შეუძლია, აღდგეს. თუ ნარკომანი
ჭკვიანურად მოიქცევა, დატვირთვას გადაანაწილებს და უბრალოდ, საკუ-
თარი თავის, როგორც სათბობის წვას არ დაიწყებს, ვენები დიდხანს გაუძ-
ლებს; მაგრამ ტვინის უჯრედების აღდგენა შეუძლებელია. თუ ნარკომანს
ტვინის უჯრედები ჩაეწვა, დამთავრდა, დედა აქვს ნატირები.
„ძველი ძვლების გროვაზე, ექსკრემენტებსა და ჟანგიანი რკინის ნატე-
ხებზე დაცუც ქული, ციებ-ცხელების თეთრ ოხშივარში გახვეული შიშველი
იდიოტების პანორამა ჰორიზონტამდე აღწევს. სრული სიჩუმეა – მეტ ყვე-
ლების ცენტრი გათიშული აქვთ, მხოლოდ ნაპერწკლების და ხორცის გა-
დასკდომის ხმა ისმის, როდესაც ხერხემალზე ქვემოდან და ზემოდან ელექ-
ტროდებს უერთებენ. შეტრუსულ ხორცს თეთრი კვამლი ასდის და უძრავ
ჰაერში ეკიდება. ბავშვებს იდიოტი ბოძზე მავთულხლართით მიუბამთ, ფე-
ხებში ცეცხლი შეუნთიათ და ცხოველური ცნობისმოყვარეობით ადევნებენ
თვალს, როგორ ულოკავს ბარძაყებს ცეცხლის ალი. ცეცხლმოდებული
სხეული მწერის აგონიაში ფართხალებს.
როგორც ყოველთვის, თემას გადავუხვიე. იმის გამო, რომ ტვინის ელექ-
ტრონიკა კარგად შესწავლილი არ არის, გამომძიებლისთვის ნარკოტიკები
ადამიანის პიროვნულ მთლიანობაზე იერიშის უმთავრეს იარაღად რჩება.
ამ შემთხვევაში ბარბიტურატები, რა თქმა უნდა, ყოვლად უსარგებლოა.
ერთი რამ ცხადია: ადამიანი, რომლის გატეხაც შესაძლებელია ამგვარი სა-
შუალებებით, იმ პრიმიტიულ მეთოდებსაც ვერ გაუძლებს, რომლებსაც
ამერიკის ქალაქის გარეუბნებში იყენებენ. მაგალითად, სკოპოლამინი
სპობს წინააღმდეგობის გაწევის უნარს, მაგრამ მეხსიერებას ასუსტებს:
ადამიანს შესაძლოა, საიდუმლოს გამჟღავნება მოუნდეს, მაგრამ ვერ გაიხ-
სენოს, ან გამოგონილი ისტორია და ინფორმაცია საიდუმლო ცხოვრების
შესახებ ერთმანეთში აერიოს.
მესკალინი, ჰარმალინი, LSD, ბუფოტენინი, მუსკარინი ბევრ შემთხვევა-
ში ამართლებს. ბულბოკაპნინი შიზოფრენიულ კატატონიასთან მიახ-
ლოებულ მდგომარეობას იწვევს, ყოფილა მეყსეული ავ ტომატური დამორ-

37
ჩილების შემთხვევებიც. ბულბოკაპნინი არის დეპრესანტი, რომელიც თა-
ვის ტვინის უკანა წილებზე მოქმედებს, როგორც ჩანს, ჰიპოთალამუსში
არსებულ მოძრაობის ცენტრს აზიანებს. ექსპერიმენტული შიზოფრენიის
გამომ წვევი სხვა ნარკოტიკები: მესკალინი, ჰარმალინი, LSD თავის ტვინის
უკანა წილებზე მოქმედებს. შიზოფრენიის დროს ხდება უკანა წილების მო-
ნაცვლეობით სტიმულირება და დათრგუნვა. კატატონიას ხშირად ახლავს
აღგზნებისა და მოტორული აქტივობის პერიოდი. ამ დროს გიჟი პალატებ-
ში დარბის და ირგვლივ ყველას შავ დღეში აგ დებს. უფრო მძიმე მდგომა-
რეობაში მყოფი შეშლილები საერთოდ უარს ამბობენ განძრევაზე და მთე-
ლი სიცოცხლე საწოლში წვანან. ჰიპოთალამუსის მარეგულირებელი ფუნ-
ქციის მოშლა მიიჩნევა შიზოფრენიის „მიზეზად“ (კაზუალური მიდგომა
მეტაბოლურ პროცესებს ზუსტად არ აღწერს, რადგან ამის საშუალებას ენა
არ იძლევა). LSD-ს და ბულბოკაპნინის მონაცვლეობა ავ ტომატური მორჩი-
ლების ძალიან მაღალ შედეგებს გვაძლევს, მაგრამ მხოლოდ იმ შემთხვევა-
ში, როდესაც ბულბოკაპნინის მოქმედებას კურარეთი ვაძლიერებთ.
„სხვა პროცედურებიც არსებობს. ადამიანი შეიძლება უკიდურეს დეპ-
რესიაში ჩავაგ დოთ, თუ რამდენიმე დღის განმავლობაში ბენზედრინის დიდ
დოზას გავუკეთებთ. კოკაინის ან დემეროლის უწყვეტი მოხმარების ან
ბარბიტურატების ხანგრძლივი გამოყენების შემდეგ მეყსეულად შეწყვეტის
შემთხვევაში შესაძლებელია ფსიქოზის განვითარებაც. შეჩვევა შეიძლება
დიჰიდროოქსიჰეროინის გამოყენებით და მერე შეწყვეტითაც განვითარდეს.
ეს მეთოდი ხუთჯერ უფრო ძლიერ შეჩვევას იწვევს, ვიდრე ჰეროინი, შესა-
ბამისად, მისი შეწყვეტა პროპორციულად უფრო მტანჯველია.
„არსებობს სხვადასხვა „ფსიქოლოგიური მეთოდები“ – მაგალითად, სა-
ვალდებულო ფსიქოანალიზი. ადამიანს ყოველდღე ერთი საათის განმავ-
ლობაში თავისუფალი ასოცირების მეთოდით ავარჯიშებენ (ეს – იმ შემ-
თხვევაში, როდესაც დროს დიდი მნიშვნელობა არა აქვს). „კარგი, კარგი,
არ გვინდა ეს ნეგატიურობა, ბიჭუნი, თორემ გუდიანი კაცი მოვა და კომუ-
ტატორთან წაგიყვანს.“
„განვიხილოთ ერთი ისტორია, რომლის მთავარი გმირია აგენტი ქალი.
მას საკუთარი ვინაობა დაავიწყდა და თავის ლეგენდას შეერწყა – დღესაც
სადღაც ანექსიაში აფერისტობს. ამ შემთხვევამ კიდევ ერთი ეშმაკური
ხერხი მასწავლა. აგენტს ლეგენდის გათავისებასა და ამ გზით საკუთარი

38
პიროვნების უარყოფაში ავარჯიშებდნენ. ვიფიქრე, რა მოხდება, ფსიქიკუ-
რი ჯიუ-ჯიცუ რომ გამოვიყენოთ და თამაშ ში ავყვეთ-მეთქი. ვიფიქროთ,
რომ სწორედ ლეგენდაა მისი ერთადერთი იდენტობა და სხვა არ გააჩნია.
მისი, როგორც აგენტის პიროვნება არაცნობიერი ხდება. ეს იმას ნიშნავს,
რომ ადამიანი თავის ნამდვილ იდენტობას ვეღარ აკონტროლებს და მისი
ამოქექვა მხოლოდ ნარკოტიკებითა და ჰიპნოზით არის შესაძლებელი. ასე-
თი ხერხით თქვენ შეგიძლიათ შეუვალი ჰეტეროსექსუალი მოქალაქე ჰო-
მოდ აქციოთ... ანუ გაამყაროთ და გააძლიეროთ მისი საკუთარი, ნორმა-
ლურ მდგომარეობაში დათრგუნული ჰომოსექსუალური ლტოლვები – პა-
რალელურად ხორციელდება მუტლის დეპრივაცია და ჰომოსექსუალური
სტიმულაცია. შემდეგ ნარკოტიკები, ჰიპნოზი და...“ – ბენვეიმ ხელი ჩაიქნი-
ა.
სექსუალური დამცირების მიმართ მგრძნობელობას უამრავი ადამიანი
ამჟღავნებს. სიშიშვლე, სტიმულაცია აფროდიზიაკებით, მუდმივი თვალყუ-
რის დევნება უხერხულ მდგომარეობაში ჩაყენებისა და მასტურბაციით
შემსუბუ ქების პრევენციის მიზნით (ძილის დროს ერექციის შემთხვევაში
ავ ტომატურად ირთვება უზარმაზარი ელექტრონული ზუმერი, რომელიც
ვიბრირებს და ადამიანს საწოლიდან ცივ წყალში აგ დებს, რაც ღამის პო-
ლუციებს მინიმუმამდე ამცირებს).
თუ გინდა, მაგრად გაერთო, მღვდელი უნდა დააჰიპნოზო, შთააგონო,
რომ აგერ, ახლა, ამ წუთას სამსხვერპლო ბატ კანთან ჰიპოსტატიკურ კავ-
შირში უნდა შევიდეს და სინამდვილეში ბებერი, ატეხილი ჭედილა პირდა-
პირ ტრაკზე უნდა მიასვა. ამის შემდეგ გამომძიებელი შეძლებს მასზე ჰიპ-
ნოზური კონტროლი დაამყაროს – დაუსტვენს თუ არა, ობიექ ტი მაშინვე
მასთან მივარდება, ეტ ყვის, სეზამ გაიღეო და ობიექტი მაშინვე იატაკზე
მოჯვამს. მე მგონი, იმის შეხსენება საჭირო არ არის, რომ აშკარა ჰომოსექ-
სუალებისთვის სექსუალური დამცირების მეთოდი არ გამოდგება. (იმის
თქმა მინდა, რომ აჯობებს, ჩვენს საქმეებს მივხედოთ და ძველი პარტიული
ხაზი არ დაგ ვავიწყდეს... არავინ იცის, ვინ გვაყურადებს.) ერთი ბიჭი გა-
მახსენდა, რომელიც ისე დავამუშავე, ჩემს დანახვაზე იჯვამდა. მერე ჩავ-
ბანდი ხოლმე და ვტყნავდი. აი, გემო მაგაშია, თუ არის. თან ძალიან საყვა-
რელი ვინმე იყო. ხანდახან ობიექტი პატარა ბიჭივით ტირის ხოლმე, იმი-
ტომ რომ, როცა ტყნავ, თესლის გამოყოფას ვერ იკავებს.

39
 მოკლედ, თქვენ ხედავთ, რომ შესაძლებლობები ისევე დაუსრულებე-
ლია, როგორც დიდი, ულამაზესი ბაღის დახლართული ბილიკები. მე მხო-
ლოდ ოდნავ გადავწიე მისი მშვენიერი საფარი, ამ ამრევებმა კი ყველაფე-
რი ჩამიშალეს... რას იზამ, son cosas de la vida. (son cosas de la vida –
ცხოვრებისეული წვრილმანები (ესპ.))
თავისუფლების რესპუბლიკაში ჩავდივარ. რა სუფთა და მოსაწყენი ად-
გილია, ღმერთო ჩემო. benvei gc-ს – გამოსასწორებელ ცენტრს ხელმძღვა-
ნელობს. ხანდახან შევუვლი ხოლმე და საკმარისია ვკითხო, ამას და ამას
რა ბედი ეწიაო, ვეღარ ვაჩერებ:
– სიდი იდრის სმითერსმა, მეტსახელად „ჩამ შვებმა“, სიცოცხლის გამა-
ხანგრძლივებელი შრატის საიდუმლო გამგზავნებს ჩაუკაკლა. ძველ პედე-
რასტს სამარე გაასწორებს.
ლესტერ სტროგანოვ სმუუნი, მეტსახელად „ალ ჰასეინი“, ადდ-ს – ავ-
ტომატური დამორჩილების დამუშავების გაუმჯობესებაზე მუშაობდა და
ლატეჰი გახდა. მრეწველობის ამ სფეროსაც ჰყავს თავისი მოწამეები...“
(ლატეჰი სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიისთვის დამახასიათებელი მოვლენაა.
ესენი ზოგადად ჩვეულებრივი, შერაცხადი ადამიანები არიან, მაგრამ, თუ
მათი ყურადღება რამემ მიიპყრო, თითის დატ კაცუნება იქნება ეს თუ ხმა-
მაღალი დაძახება, ყველა დანარჩენ მოქმედებებს უნებლიეთ იმეორებენ.
უნებლიე-კომპულსიური ჰიპნოზის ფორმა. ხანდახან ერთსა და იმავე
დროს რამდენიმე ადამიანის მოძრაობების გამეორებას ცდილობენ და თავს
იზიანებენ).
„სანამ ატომურ საიდუმლოს მივადგებოდე, შემაჩერე...“
ბენვეის თავდაჯერებულობით გასხივოსნებული სახე ჯერჯერობით
მთლიანობას ინარჩუნებს, მაგრამ შეიძლება ნებისმიერ წამს მეტამორფოზა
განიცადოს ან ენით გამოუთქმელ ნაწილებად დაიშალოს. ის ციმციმებს გა-
მოსახულებასავით, რომელიც ხან მკვეთრად ჩანს, ხანაც იდღაბნება.
– წავედით, – მეუბნება ბენვეი, სც-ში ( სც – საინფორმაციო ცენტრი)
შეგიყვან.
გრძელ, თეთრად შეღებილ დერეფან ში მივაბიჯებთ. გაუგებარია, ჩემს
ცნობიერებაში რომელი მხრიდან იჭრება ბენვეის ხმა... უსხეულო ხმა, ხან
მკვეთრი და მაღალი, ხანაც ძლივს გასაგონი, ქუჩაში ქარის მიერ მონაბერი
მუსიკასავით.

40
 „ბისმარკის არქიპელაგის ადგილობრივ მკვიდრთა მსგავსი იზოლირე-
ბული ჯგუფები. მათ შორის აშკარა ჰომოსექსუალობა არ შეიმჩნევა.
წყეული მატრიარქატი. ყველა სახის მატრიარქატი ანტიჰომოსექსუალუ-
რი, კონფორმისტული და პროზაულია. მატრიარქატში თუ მოხვდები, კი ნუ
გაიქცევი, მშვიდად გაეშურე უახლოესი საზღვრისკენ, თორემ შეიძლება
რომელიღაც ფრუსტრირებულმა ფარულმა ჰომოსექსუალმა პოლიციელმა
ადგილზევე მიგახვრიტოს. ნიშნავს თუ არა ეს, რომ ისეთი უთავბოლო შე-
საძლებლობების ქვეყნებში, როგორებიცაა დასავლეთ ევროპა და აშშ, ვი-
ღაცას უნდა, ჰომოგენურობას ნოყიერი ნიადაგი შეუქმნას?
აი, კიდევ ერთი კარგმოტ ყნული მატრიარქატი, მარგარეტ მიდის (მარ-
გარეტ მიდი (1901-1978) – ამერიკელი კულტურის ანთროპოლოგი) ბოდ-
ვებს თუ არ დავუჯერებთ. იქ მართლაც გვაქვს შეშფოთების მიზეზი.
დუელი სკალპელებით კოლეგებთან საოპერაციოში. ჩემი ასისტენტი ქალი-
ბაბუინი პაციენტს თავზე დაახტა და დაფლითა. ჩხუბის დროს ბაბუინები
ყოველთვის ყველაზე სუსტ მხარეს ესხმიან თავს. და სწორსაც აკეთებენ.
ადამიანმა თავისი დიდებული მემკვიდრეობა არასოდეს არ უნდა დაივიწ-
ყოს. წინააღმდეგი გამოვიდა ექიმი ბრაუბეკი – პენსიონერი აბორტმახერი
და წამლის ბარიგა (საერთოდ კი ვეტერინარი იყო), სამსახურში ხალხი და-
აკლდათ და ხელახლა იმიტომ გამოიძახეს. მოკლედ, ეს ჩვენი ექიმი მთელი
დილა საავადმყოფოს სამზარეულოში ტრიალებდა, იქით ექთნებს ტრაკზე
ხელს უფათურებდა, აქეთ კლიმ ში გაშვებული ნახშირის გაზით კაიფობდა,
უშუალოდ ოპერაციის წინ კი ნერვების დასაწყნარებლად ჯავზის ორმაგი
დოზა შეიშხაპუნა.
(ინგლისში, უფრო მეტად კი ედინბურგში, მოქალაქეები ქვანახშირის
გაზს კლიმ ში უშვებენ – ეს არის რძის ფხვნილის საშინელი ნაირსახეობა,
რომელსაც მძაღე კირის გემო აქვს. ადამიანები ამ გაზით კაიფობენ. იმი-
სათვის, რომ გაზის გადასახადი გაისტუმრონ, ნებისმიერ ქონებას აგირავე-
ბენ. როდესაც შესაბამისი უწყებიდან აკითხავენ და გადაუხდელობის გამო
გაზს უთიშავენ, მოქალაქეების ყვირილი რამდენიმე კილომეტრზე ისმის.
როდესაც ამ ადიქციის გამო ადამიანი თავს ცუდად გრძნობს, ამბობს „და-
მერხა“, ან „ეს ჯაბახანა ღუმელი ზურგზე მახტება“.
ჯავზი. ციტატა ბრიტანულ ჟურნალში დაბეჭდილი საავ ტორო სტა-
ტიიდან ნარკოტიკული პრეპარატების შესახებ. „მსჯავრდებულები და მეზ-

41
ღვაურები ხანდახან ჯავზით კაიფობენ. დაახლოებით ერთ კოვზს ყლაპავენ
და ზედ წყალს აყოლებენ. შედეგი ბუნდოვნად მოგ ვაგონებს მარიხუანას,
გვერდითი მოვლენები – თავის ტკივილი და ღებინება. მუსკატისებრთა
ოჯახში შემავალ რამდენიმე სახეობის ნარკოტიკს სამხრეთ ამერიკის ინ-
დიელებიც იყენებენ – მცენარისგან მშრალ ფხვნილს ამზადებენ და ყნოსა-
ვენ. ექიმბაშები, რომლებიც ამ შხამიან ნივთიერებას იღებენ, კრუნჩხვებში
ვარდებიან. მათ გრეხასა და ლუღლუღს წინასწარმეტ ყველური მნიშვნე-
ლობა ენიჭება.“
ისედაც იაგის (იაგი – Banisteriopsis caapi, მცენარე, ჰალუცინოგენი.
მისგან ამზადებენ სასმელს, რომელსაც „სულების ღვინოსაც“ უწოდებენ)
თრობიდან ვერ გამოვდიოდი და ახლა კიდე ამ ბრაუბეკის სირობები რა ეშ-
მაკად მინდოდა. ჯერ თავისი რჩევებით მოგ ვადგა, გინდა თუ არა, წინიდან
არ გვინდა, უკანიდან უნდა გავ ჭრათო, თან რაღაცა ჯანდაბას ბუტბუტებ-
და გაუგებრად – ნაღვლის ბუშტი სწორად ამოჭერი, თორემ მთელ ხორცს
დედას მოუტ ყნავს, გააფუ ჭებსო. ალბათ ეგონა, ფერმაში ვიყავით და ქა-
თამს ვასუფთავებდით. ვეუბნები, წადი, თავი ღუმელში შერგე-მეთქი, ის
თავხედი კიდე ხელში მეცა, რომლითაც პაციენტის ბარძაყის არტერიას
ვკვეთდი. სისხლმა შადრევანივით ამოასხა და ანესთეზიოლოგს თვალები
დაუბრმავა. ის კიდე დერეფან ში გავარდა, თან ყვიროდა და სადღაც გარ-
ბოდა. ბრაუბეკი ცდილობდა, ჩემთვის ლაჯებში მუხლი ამოეცხო. მე მოვა-
ხერხე და მუხლს ქვემოთ მყესები სკალპელით დავუსერე. ის იატაკზე ხო-
ხავდა და ცდილობდა, ჩემთვის ფეხებზე სკალპელი დაესვა.
ვიოლეტა, ჩემი ბაბუინი ასისტენტი – ერთადერთი ქალი, რომელიც
მიყვარდასავით – მთლად შეიშალა. მე მაგიდაზე ავბობღდი, ცოტა დამაკ-
ლდა, ბრაუბეკს თავზე დავცხრომოდი და წიხლქვეშ გამეგ დო, რომ ძაღლო-
ბა შემოვარდა.
აი, მაშინდელი ღრიანცელი საოპერაციოში, „ის წარმოუდგენელი შემ-
თხვევა“, როგორც სუპერმა უწოდა, შეიძლება ითქვას, მწვერვალი იყო.
ჩვენ ირგვლივ მგლის ხროვა იყრიდა თავს და მოკვლას გვიქადდა. ეს იყო
ჯვარზე გაკვრა, სხვას ვერაფერს უწოდებ. რა თქმა უნდა, კარგა ბლომად
„დუმჰაიტები“ (დუმჰაიტები (dummheit) – უდიდესი სიბრიყვე (გერმ.))
ჩემს სინდისზეც არის. ვის არ მოსვლია? იყო შემთხვევა, როდესაც მე და
ჩემმა ანესთეზიოლოგმა ეთერის მთელი მარაგი თავზე გადავიმხეთ და პა-

42
ციენტმა ერთი ამბავი დაგ ვაწია, მე კი ბრალი დამდეს, კოკაინს უნიტაზის
გასახეხი სითხით აზავებდაო. სინამდვილეში ამას ვიოლეტი აკეთებდა, მაგ-
რამ ქალს ხომ არ გავწირავდი...
მოკლედ, საბოლოოდ ამ სფეროდან გამოგ ვიშვეს. არც ვიოლეტი წყვეტ-
და ვარსკვლავებს და ბრაუბეკიც დიდი ვერაფერი შვილი იყო, მაგრამ ჩემი
სერტიფიკატიც კი ეჭვქვეშ დააყენეს. ვიოლეტმა უფრო მეტი იცოდა, ვიდ-
რე მთელმა მაიოს კლინიკამ, ერთად აღებულმა. მას არაჩვეულებრივი ალ-
ღო და მოვალეობის გრძნობა ჰქონდა.
აი, ასე, უდიპლომოდ გამომაპანღურეს. პროფესია გამომეცვალა? არა.
ექიმობა სისხლში მქონდა. ხელობა რომ არ დამეკარგა, იძულებული ვიყა-
ვი, მეტროს ტუალეტებში ორ კაპიკად აბორტები მეკეთებინა. იქამდე და-
ვეცი, რომ ორსულ მეძავებს ქუჩაში დავდევდი. რა თქმა უნდა, ეს არაეთი-
კური იყო. ერთ დღესაც მაგარ ბიჭს, პლაცენტა ხუანს შევხვდი, მშობიარო-
ბის შემდგომი მასალებით მოვაჭრე მაგნატს. ომის დროს შინაური ცხოვე-
ლების უდღეური ნაყოფით ვაჭრობით გამდიდრდა (უდღეური ნაყოფი არის
ნაადრევად დაბადებული ხბო მომყოლით და ბაქტერიებითურთ. როგორც
წესი, ეს ანტისანიტარიულ პირობებში და საერთოდ, სრულიად შეუფერე-
ბელ გარემოში ხდება. ხბოს, როგორც საკვების, გაყიდვა აკრძალულია, სა-
ნამ ის, სულ მცირე, ექვს კვირას არ მიაღწევს. მანამდე კანონი მას უდღე-
ურ ნაყოფად მიიჩნევს. ნაყოფით ვაჭრობა მკაცრად ისჯება სისხლის სა-
მართლის კოდექსის მიხედვით).
ხუანიტო განაგებდა სატვირთო გემების მთელს ფლოტს, რომელიც აბე-
ზარი შეზღუდვების თავიდან ასაცილებლად აბისინიის დროშით დაცურავ-
და. მოკლედ, ხუანმა გემზე „ფილიარისი“ ექიმის ადგილი შემომთავაზა.
მსოფლიოში ამაზე ამაზრზენი გემი არ არსებობს. ცალი ხელით ოპერაციას
ვაკეთებ, მეორე ხელით კი ვიგერიებ ვირთხებს, რომლებიც პაციენტებს
თავს ესხმიან. ჭერიდან ბაღლინჯოები და მორიელები ცვივა.
მოკლედ, ამ ვითარებაში ვიღაცას ჰომოგენურობა მოუნდა. კაცმა რომ
თქვას, შეიძლება, მაგრამ ძვირი დაჯდება. მე ეს პროექტი უკვე კაი ხანია
ყელში ამომივიდა... აი, მოვედით... ეს ჩიხია. ჩიხი.
ბენვეის ხელით ჰაერში რაღაც ორნამენტები გამოჰყავს და კარი ყურ-
თამდე იღება. შენობაში შევაბიჯეთ თუ არა, ჩვენ უკან კარი დაიხურა.
საავადმყოფოს გრძელ პალატაში უჟანგავი ფოლადის საგნები და მინაბ-

43
ლოკის კედლები პრიალებს, იატაკზე კერამიკის თეთრი ფილებია დაგებუ-
ლი. საწოლები კედელთან მიუდგამთ. არავინ კითხულობს, არც ლაპარაკის
ხმა ისმის.
– წავიდეთ, ახლოდან ვნახოთ, – მეუბნება ბენვეი, ნუ გეშინია, უხერხუ-
ლი არ იქნება.“
მივდივარ და ვდგები კაცის წინ, რომელიც საწოლზე ზის. თვალებში
ვუყურებ, იქიდან არარაობა, სიცარიელე მიც ქერის.
– შნტ, – მეუბნება ბენვეი. – თავის ტვინის შეუქცევადი დაზიანება. შე-
იძლება ითქვას, ზეთავისუფალია. ჩვენი სფეროსთვის ზედმეტი ტვირთია.
კაცს თვალწინ ხელს ვუქნევ.
– დიახ, – ამბობს ბენვეი, „რეფლექსები ჯერ კიდევ უმუშავებთ. აი, შე-
ხედე, – ბენვეი ჯიბიდან შოკოლადის ფილას იღებს, ქაღალდს აცლის და
ავადმყოფის ცხვირთან მიაქვს. კაცი ჯერ ყნოსავს, მერე ყბებს ამოძრავებს
და ცდილობს, შოკოლადს ხელი სტაცოს. პირიდან ნერწყვი გადმოსდის და
გრძელ ნაკადებად ნიკაპზე ეკიდება. მუცელი უბუყბუყებს. სხეული თავისი
საჭმლის მომნელებელი ორგანოებიანად ეგრიხება. ბენვეი ერთი ნაბიჯით
უკან იხევს და შოკოლადს მაღლა სწევს. კაცი მუხლებზე ეცემა, თავს უკან
აგ დებს და ყეფას იწყებს. ბენვეი შოკოლადს ესვრის. კაცი ხტება, ცდილობს
დაიჭიროს, მაგრამ ვერ სწვდება და იატაკზე ეძებს, თან ხრუტუნებს და
პირს აწკლაპუნებს. შემდეგ საწოლის ქვეშ ძვრება, შოკოლადს პოულობს
და ორივე ხელით პირში იტენის.
– ღმერთო, ეს შდ-იანი ავადმყოფები რა ცხოველებივით იქცევიან!
ბენვეი უხმობს ექთანს, რომელიც პალატის მეორე ბოლოში ზის და ჯ.
მ. ბარის პიესებს კითხულობს.
– ეს, ეს დედამოტ ყნული შდ ავადმყოფები აქედან მოაშორე. ისედაც
ტვინი გაღერძეს უკვე. ტურისტულ ბიზნესს აფუ ჭებენ.
– რა ვუყო?
– მე რა ვიცი, რა ჯანდაბა უნდა უყო? მე მეცნიერი ვარ. სუფთა მეც-
ნიერი. მოაშორე და მორჩა. მეორედ აქ არ დამახვედრო. ხომ ხედავ, ყველა-
ფერში ხელს გვიშლიან.
– როგორ, რანაირად?
– მაგის საშუალებებიც არსებობს. დაურეკე რაიონის კოორდინატორს
ან, რა ვიცი, რაც არის... კვირა არ გავა, რამე ახალი სახელი არ მოიგონონ.

44
საერთოდ არსებობს კი ასეთი თანამდებობა?
დოქტორი ბენვეი კართან ჩერდება, შნდ-ს აკვირდება და დასძენს:
– ჩავარდნები გვაქვს. რას იზამ, მუშაობის პროცესში ყველაფერი ხდე-
ბა.
– ვეღარ გამოკეთდება?
– ვერ გამოკეთდება, ერთხელ თუ წავიდნენ, უკან აღარ ბრუნდებიან, –
ხმადაბლა წაიმღერა ბენვეიმ. – ახლა ამ პალატაში ყველაფერთან ერთად
გაურკვეველმა შფოთიანმა გან წყობამაც დაისადგურა.
პაციენტები ჯგუფ-ჯგუფად დგანან, საუბრობენ და იატაკზე აფურთხე-
ბენ. ჰაერში მოსაწევის რუხი კვამლი რიალებს.
– რა გულის ამაჩუყებელი სანახაობაა, – ამბობს ბენვეი, – ნარკუშები
დგანან და ბარიგას ელოდებიან. ექვსი თვის წინ ყოველ მათგანს შიზოფრე-
ნია სჭირდა. ზოგიერთი წლების მანძილზე ლოგინად იყო ჩავარდნილი. ახ-
ლა კი შეხედე. მთელი ჩემი პრაქტიკის განმავლობაში მჩხირავი შიზოფრე-
ნიკი არ მინახავს, თუმცა უმეტესობა შიზოფრენიულ ფსიქოტიპს მიეკუთ-
ვნება.
თუ გინდა, ადამიანი დაავადებისგან განკურნო, გაიგე, ვინ არ ავადდება
ამ დაავადებით. ვის არ ემართება შიზოფრენია. ნარკომანებს. სხვათა შო-
რის, ბოლივიაში არის ადგილი, სადაც ფსიქოზები არ ემართებათ. იქ,
მთებში ნორმალური, ჯანმრთელი ხალხი ცხოვრობს. როგორ მინდა, ერ-
თხელ მაინც წავიდე, სანამ იქაურობა წერა-კითხვის ცოდნით, რეკლამით,
ტელევიზიითა და ავ ტომანქანების კინოთეატრებით არ დაუმახინჯებიათ.
კვლევები მკაცრად მეტაბოლიზმის მიხედვით გაკეთდება: დიეტა, ნარკო-
ტიკებისა და ალკოჰოლის გამოყენება, სექსი და ასე შემდეგ. ვის რაში აინ-
ტერესებს მათი ფიქრები? დარწმუნებული ვარ, ესენიც იმავე სისულელეებ-
ზე ფიქრობენ, რაზეც დანარჩენები.
ნარკომანებს შიზოფრენია რატომ არ სჭირთ? ჯერ არ ვიცი. შიზოფრე-
ნიით დაავადებული ადამიანი შიმ შილს ვერ გრძნობს. თუ არ აჭამე, მოკ-
ვდება. მაგრამ ნარკომანი უჰეროინოდ იყოს და მის ნაკლებობას ვერ
გრძნობდეს – ასეთი რამ არ არსებობს. წამალზე დამოკიდებულება თავის-
თავად მოითხოვს კონტაქტს.
მაგრამ ეს საქმის მხოლოდ ერთი მხარეა. მესკალინი, LSD 6, დაშლილი
ადრენალინი (დაშლილი ადრენალინი – იგივეა, რაც ვარდისფერი ადრენა-

45
ლინი, რომელსაც ასთმის სამკურნალოდ იყენებდნენ, სანამ არ აღმოაჩინეს,
რომ ფსიქოზსა და ჰალუცინაციებს იწვევდა.), ჰარმალინი იწვევს შიზოფ-
რენიის საწყის ეტაპს. საუკეთესო წამალი შიზოფრენიკის სისხლისგან კეთ-
დება, შესაბამისად, შიზოფრენია, როგორც ჩანს, ნარკოტიკული ფსიქოზია.
მათ შორის მეტაბოლური კავშირი არსებობს, ანუ შიგნით კიდევ ერთი პი-
როვნება არსებობს, შეიძლება ასეც ითქვას (დაინტერესებულ მკითხველებს
შეუძლიათ, დამატებას გადახედონ).
შიზოფრენიის ბოლო საფეხურზე კეფის წილი ყოველთვის დათრგუნუ-
ლია, ხოლო შუბლის წილი თითქმის მთლიანად გამოცარიელებული, მისი
ამოქმედება შესაძლებელი ხდება მხოლოდ კეფის წილის სტიმულირებით.
მორფინი იწვევს ანტიდოტის საპასუხო მოქმედებას, რომელიც კეფის
წილში გამომუშავდება და ძალიან ჰგავს შიზოფრენიულ სუბსტანციას (ყუ-
რადღება მიაქციეთ მსგავსებას წამლის გადაგ დების სინდრომსა და იაგის ან
LSD 6-ის სინდრომს შორის). წამლის მოხმარების საბოლოო შედეგი – გან-
საკუთრებით ჰეროინზე დამოკიდებულების შემთხვევაში, როდესაც ნარკო-
მანს ხელი მიუწვდება დიდ დოზებზე – არის კეფის წილის მუდმივი დეპრე-
სია და მდგომარეობა, რომელიც ძალიან ჰგავს შიზოფრენიის უკანასკნელ
სტადიას: აფექტის არარსებობა, აუტიზმი – პრაქტიკულად ტვინი აღარ
მუშაობს. ნარკომანს შეუძლია, რვა საათის განმავლობაში კედელს უც ქი-
როს. ის აცნობიერებს ყველაფერს, რაც მის გარშემო ხდება, მაგრამ მის-
თვის კონოტაცია არაფერს არა აქვს, ამიტომაც არაფერი არ აინტერესებს.
ნარკოტიკზე ძლიერი დამოკიდებულების პერიოდის გახსენება ჰგავს
მხოლოდ შუბლის წილით განცდილი მოვლენების უკან გადახვევას მაგნი-
ტოფირის გადახვევის მსგავსად. გარეგანი ხდომილებების ზედაპირული
აღქმა. „მაღაზიაში ჩავედი და ყავისფერი შაქარი ვიყიდე“, სახლში დავ-
ბრუნდი და ნახევარი კოლოფი შევ ჭამე, სამი ხაზი გავიჩხირე და ა. შ.
ასეთ მოგონებებში მთლიანად ამოშლილია ნოსტალგია, მაგრამ, რო-
გორც კი ნარკოტიკის გამოყენება სტანდარტზე ქვემოთ ჩამოდის, გადაგ დე-
ბის შედეგად განვითარებული სუბსტანცია მთელ სხეულს მოიცავს.
თუ მთელი სიამოვნება დაძაბულობის მოხსნაშია, მაშინ ნარკოტიკს შე-
უძლია, ჰიპოთალამუსის – ფსიქიკური ენერგიის და ლიბიდოს ცენტრის გა-
თიშვით – მოხსნას დაძაბულობა, რომელსაც ადამიანი ცხოვრების პროცეს-
ში განიცდის.

46
 ზოგიერთი ჩემი სწავლული კოლეგა (უსახელო ტრაკები) გამოთქვამს
ვარაუდს, რომ ნარკოტიკის ეიფორიულ ზემოქმედებას განაპირობებს ორ-
გაზმის ცენტრის უშუალო სტიმულაცია. უფრო სავარაუდოა, რომ ნარკო-
ტიკი მოქმედებს დაძაბულობის მთელი ციკლის, განმუხტვისა და მოსვენე-
ბის უბნებზე. მჩხირავს ორგაზმი არ გააჩნია. მოწყენილობა, რომელიც მა-
შინ ჩნდება, როდესაც დაძაბულობის განმუხტვა არ ხდება, ნარკომანს არ
აწუხებს. მას შეუძლია, თავის ფეხსაცმელს რვა საათის განმავლობაში უც-
ქიროს. ის მოქმედებას მხოლოდ მაშინ იწყებს, როდესაც წამლის ქვიშის
საათი იცლება.
პალატის შორეულ კუთხეში მომვლელი ლითონის ტიხარს მკვეთრი
მოძრაობით მაღლა სწევს და პაციენტებს ღრუტუნით უხმობს. მჩხირავები
მისკენ გარბიან, თან დუდღუნებენ და ჭყივიან.
– გამომივიდა აქ ტვინიკოსი, – ამბობს ბენვეი. – ადამიანის ღირსები-
სადმი არავითარი პატივისცემა. ახლა გიჩვენებ პალატას, რომელშიც წვა-
ნან ბოროტმოქმედები და მსუბუ ქი გადახრის მქონე პაციენტები. დიახ,
სისხლის სამართლის დანაშაული აქ მსუბუქ გადახრად მიიჩნევა. ის თავი-
სუფლების რესპუბლიკის ხელშეკრულებას არ არღვევს. ეს უბრალოდ მისი
რამდენიმე მუხლის უგულებელყოფაა. გასაკიცხი ამბავია, მაგრამ სე-
რიოზულიც არაფერია. აქეთ წამობრძანდით... 23, 86, 57 და 97 პალატები
გამოვ ტოვოთ, ლაბორატორიაც...
– ჰომოსექსუალების საქმე როგორაა, გადახრად მიიჩნევა?
– არა. გაიხსენეთ ბისმარკის არქიპელაგი. არავითარი აშკარა ჰომოსექ-
სუალობა. მოქმედ პოლიციურ სახელმწიფოს პოლიცია არ სჭირდება. თავ-
ში არავის მოუვა, ჰომოსექსუალობა ქცევის შესაძლო ვარიანტად განიხი-
ლოს.
ჰომოსექსუალობა არის პოლიტიკური დანაშაული მატრიარქატში. არც
ერთი საზოგადოება არ მოითმენს თავისი ძირითადი დოგმების უგულე-
ბელყოფას. ჩვენ აქ მატრიარქატი არ გვაქვს, Iნსჰ’ალლაჰ. შენ იცნობ იმ ექ-
სპერიმენტს: როგორც კი მამალი ვირთხა საწინააღმდეგო სქესისკენ
გაიწევს, მაშინვე ელექტროშოკს უტარებენ და ცივ წყალში აგ დებენ. ამის
გამო ისინი ხილ-ვირთხებად გადაიქცევიან ხოლმე, ეტიოლოგიის თვალ-
საზრისითაც ასეა. თუ ასეთი ვირთხა აჭუჭყუნდება, მე ჰომო ვარ და მევა-
სეეეეეეეეეეეებაო, ან შენ ვიღამ დაგ კოდა, შე ორფუღუროიანო მახინჯოო,

47
ეს იმას ნიშნავს, რომ ეს ვირთხა უბნის კაი ბიჭია, ასეთი ჭუჭყუნი მხოლოდ
მათ შეუძლიათ.
იმ ხანმოკლე პერიოდში, როდესაც ფსიქოანალიზის სფეროში ვმუშაობ-
დი, რითაც საზოგადოება საკმაოდ შევაწუხე – ერთ ჩემს პაციენტს ნამდვი-
ლი ამოკი (ამოკი – ფსიქიკური დაავადება, მკვლელობის მანია) შეეყარა,
ცეცხლსასროლი იარაღით დიდ ცენტრალურ ვაგზალში შევარდა, ორმა
თავი მოიკლა, ერთს ჯუნგლების ვირთხასავით ტახტზე ამოსძვრა სული
(მოულოდნელი გამოუვალი მდგომარეობის დროს ჯუნგლების ვირთხებს
შორის ხშირია სიკვდილიანობა). მისმა ნათესავებმა რაღაც ბლუკუნი და-
იწყეს. ვეუბნები, ეს ჩვეულებრივი ამბავია, გაიტანეთ აქედან ეგ თქვენი
მიცვალებული, ცოცხალ პაციენტებს მიფრთხობს-მეთქი. იცი, რა შევამ-
ჩნიე? ჩემი ყველა ჰომოსექსუალი პაციენტი ძლიერ არაცნობიერ ჰეტერო-
სექსუალურ ტენდენციებს ამჟღავნებს, ყველა ჰეტერო პაციენტი კი არაც-
ნობიერ ჰომოსექსუალურს. ამათი შემხედვარე ტვინი აგიდუღდება ადამი-
ანს, არა?!
– და აქედან რა დასკვნა გამოგაქვს?
– დასკვნა? არავითარი. უბრალოდ დაკვირვების შედეგია.
ბენვეის კაბინეტში ვსადილობთ, ამ დროს ვიღაც ურეკავს.
– რაო, რა ხდება? საშინელებაა! ფანტასტიკა! განაგრძეთ მუშაობა, და-
აკვირდით, რა მოხდება. – ტელეფონს თიშავს.
– მზად ვარ, დაუყოვნებლივ მივიღო ისლამ ინკორპორეიტედის წინა-
დადება. ეტ ყობა, ელექტრონული ტვინი ტექნიკოსთან ექვსგანზომილე-
ბიანი ჭადრაკის თამაშის დროს გაშმაგ და და კ.ც-ს ყველა პაციენტი გამო-
უშვა. აჯობებს, სახურავზე გადავიდეთ. აქ აშკარად ვერტმფრენია საჭირო.
კ.ც.-ს სახურავიდან თვალს ვადევნებთ ენით აღუწერელ საშინელებას.
აიენდი-ები კაფეში მაგიდების წინ დგანან, ნიკაპზე დორბლის გრძელი ნა-
კადები ჩამოსდით, მუცელი უყურყურებთ, ზოგიერთები ქალების დანახვა-
ზე თესლს ანთხევენ. ლატეჰები მაიმუნის უხამსი მოძრაობებით გამვლე-
ლებს ბაძავენ. ნარკომანებმა ყველა აფთიაქი დაშმონეს, ყოველ კუთხეში
ვიღაც დგას და იჩხირავს... კატატონიკები პარკებს მოედნენ... აღგზნებული
შიზოფრენიკები ქუჩებში დაშლიგინებენ და არაადამიანურად ყვირიან.
ნ.გ.-ები – ნაწილობრივ გამოსწორებულები – ვიღაც ჰომოსექსუალი ტუ-
რისტების ირგვლივ შე ქუჩდნენ, ამაზრზენად უღიმიან, აქაოდა, თქვენი

48
გვესმისო და აჩვენებენ ნორდიკულ თავის ქალას ქვემოდან ორმაგი ექსპო-
ზიციით.
– რა გინდათ? – უღრენს ერთი ჰომოსექსუალთაგანი.
– გვინდა გაგიგოთ.
სიმოპათების (სიმოპათი მოქალაქეა, რომელსაც თავი მაიმუნად ან
სხვა მაიმუნისებრად მიაჩნია. ეს აშლილობა დამახასიათებელია ჯარის-
თვის და დემობილიზაციის შემდეგ იკურნება)
ჯგრო ჭაღებს, აივნებსა და ხეებს ესევა. კონ წიალობენ, ღნავიან, გამ-
ვლელებს ზემოდან აშარდავენ და აქაქებენ. ამოკით შეპყრობილები ჭენებ-
ჭენებით სადღაც მიქრიან და გზად ყველას თავებს აჭრიან. ტუჩებზე
მკრთალი ღიმილი აფენიათ, მინაზებულ სახეებზე აწერიათ, რომ მათი გო-
ნება სადღაც შორს ქრის... მოქალაქეები ბენგ-უტოტის საწყის სტადიაში
ხელს უჭერენ თავიანთ პენისებს და დახმარებას ტურისტებს სთხოვენ...
არაბი მეამბოხეები ნერვიულობისგან იკრუნჩხებიან და გნიასობენ, მოწინა-
აღმდეგეებს ასაჭურისებენ, ფატრავენ და ცეცხლს უკიდებენ. სტრიპტი-
ზიორი ბიჭები ყველაფერთან ერთად კანსაც იხდიან და შინაგან ორგანო-
ებს იშიშვლებენ, ქალები მუტელში რამდენიმე მოჭრილ ფალოსს იკვეხებენ,
თეძოებს აქნევენ, ტრაკებს ათახთახებენ და გენიტალიებს თავიანთ
რჩეულებს ესვრიან... რელიგიური ფანატიკოსები ბრბოს წინაშე ქადაგებენ
და ვერტმფრენებიდან უაზროწარწერებიან ქვის ფილებს ისვრიან....კაცი-
ლეოპარდები ადამიანებს რკინის ბრჭყალებით ფატრავენ, ხავიან და ხრუ-
ტუნებენ... კვაკიუტლის კაციჭამიების საზოგადოების განდობილნი გამვლე-
ლებს ცხვირსა და ყურებს რიტუალურად აგ ლეჯენ... კოპროფაგი ითხოვს
თეფშს, ზედ აჯვამს და მძღნერს ჭამს, თან აღტაცებას ვერ მალავს: – აუ,
რა ნოყიერია!
გაშმაგებული მუდოების ბატალიონი ქუჩებსა და სასტუმროების ვეს-
ტიბიულებში დაძვრება და საკბილოს ეძებს. ინტელექტუალურმა ავანგარ-
დისტმა – „რა თქმა უნდა, ჩვენს დროში თუ გინდა, რამე ღირებულ საკით-
ხავს წააწყდე, სამეცნიერო მოხსენებებსა და პერიოდიკაში უნდა ეძიო“ –
ვიღაცას ბულბოკაპნინის ინიექცია შეუშხაპუნა და ახლა ემზადება, რომ
წაუკითხოს ბიულეტენი თემაზე „მრავლობითი დეგენერაციული გრანუ-
ლომის მართვა ნეოჰემოგ ლობინის გამოყენებით“ (რა თქმა უნდა, ეს მოხსე-

49
ნებები სუფთა უაზრობაა, რომლებსაც თვითონ აკოწიწებს და თვითონვე
ბეჭდავს).
მოხსენება იწყება შემდეგნაირად: „თქვენ ჭკვიანი ადამიანის შთაბეჭ-
დილებას ტოვებთ“ (ეს სიტ ყვები ყოველთვის ავის მომასწავებელია, ჩემო
ბიჭუნი... მათ გაგონებაზე დაუყოვნებლივ გაიქეცი, დაუყოვნებლივ!).
ინგლისელმა კოლონისტმა კლუბის ბარში ხუთი პოლიციელის დახმა-
რებით ვიღაც ტიპი დაიჭირა: „მისმინე, მოზამბიკი იცი?“ და დაიწყო დაუს-
რულებელი ამბის მოყოლა იმის შესახებ, თუ როგორ შეეყარა ციება. – მოკ-
ლედ, ექიმმა მითხრა, ქვეყანა უნდა დატოვო, ეს ერთადერთია, რაც შემიძ-
ლია გირჩიო. თუ ასე არ მოიქცევი, შენი დამარხვა მომიწევსო. ამ ვითომ
ექიმს გვერდზე საკუთარი დამკრძალავი ბიურო აქვს გახსნილი. არკვევს,
რა როგორ იქნება და რაც უფრო აძლევს ხელს, იმას აკეთებს. მესამე სირჩა
ვარდისფერი ჯინის შემდეგ, როცა უფრო ახლოს გაგიცნობთ, უკვე დიზენ-
ტერიაზე გადადის. – ძალიან უცნაური განავალია, მოყვითალო-მოთეთრო
და ლორწოიანი, ფერით კაცის გამხმარ თესლს მაგონებს.
ვიღაც მოგზაურმა, რომელსაც მზისგან დამცავი მუზარადი ეხურა, ჩა-
საბერი მილაკიდან მოქალაქეს კურარეში ამოვლებული ისარი ესროლა.
ცალი ფეხით ხელოვნურ სუნთქვას უტარებს (კურარეს შხამი ფილტვის
დამბლით კლავს, სხვა ტოქსიკური ზემოქმედება არ გააჩნია, შხამიც არ
არის ამ სიტ ყვის სრული მნიშვნელობით. თუ დაზარალებულს ხელოვნური
სუნთქვა ჩაუტარდა, არ მოკვდება. კურარე ორგანიზმიდან თირკმლებს
სწრაფად გამოჰყავს).
– იმ წელიწადს ჯილეხი მძვინვარებდა, ნადირი მთლიანად ამოწყდა,
აფთრებიც კი... მოკლედ, ამ ბაბუინების ტრაკის სათავო წყალსაცავში ინ-
ტიმური საცხის გარეშე დავრჩი. როდესაც თვითმფრინავიდან ჩამომიგ დეს,
ჩემს მადლიერებას საზღვარი არ ჰქონდა... სინამდვილეში – და ამის შესა-
ხებ აქამდე სულიერისთვის არ გამიმხელია – მოუხელთებელი მუდო – მისი
ხმის ექო 1890 წლის სტილის სასტუმროს ცარიელ ჰოლში ისმოდა, წითე-
ლი პლუში, ხელოვნური ყვავილები, ოქროს ვარაყი და ქანდაკებები – მე
ვიყავი ერთადერთი თეთრი ადამიანი, რომელიც იმ აგუტის უსირცხვილო
საზოგადოებაში გავწევრიანდი და მათ წარმოუდგენლად საზიზღარ ადა-
თებში ვმონაწილეობდი.

50
 აგუტის საზოგადოება მთელი შემადგენლობით ჩიმუს ზეიმზე გამოვიდა
(ჩიმუს ხალხი – პერუს წინარე ცივილიზაციის წარმომადგენლები – მიდ-
რეკილი იყო სოდომისკენ და დროდადრო კომბლებით სისხლიან შეტაკე-
ბებს მართავდნენ. ერთ დღეში რამდენიმე ასეული ადამიანი იღუპებოდა).
გამოსვლის წინ ვაჟები მძვინვარე გამომეტ ყველებას იღებენ და ბრძოლის
ველზე ერთმანეთს კომბლებით მიერეკებიან. და აი, შეტაკება იწყება.
ძვირფასო მკითხველო, ამ სანახაობის სიმახინჯე ნებისმიერ აღწერას
ჩახდის.
სხვას ვის შეუძლია დააჯვას დამარცხებულ მოწინააღმდეგეს, რომე-
ლიც სიკვდილის წინ ამ მძღნერს ჭამს და სიხარულისგან ღრიალებს? სხვას
ვის შეუძლია, ჩამოკიდოს სუსტი და მორჩილი არსება და მის თესლს ძუნ-
კალი ძაღლივით პირი შეუშვიროს? ძვირფასო მკითხველო, სიხარულით
დაგინდობდი, მაგრამ ჩემი კალამი ძველი მეზღვაურივით ჯიუტი და თავ-
კერძაა. უფალო იესო, ეს რა სცენაა? ამის აღწერა რომელ ენას ან რომელ
კალამს ძალუძს? გამხეცებულმა ყმაწვილმა ხულიგანმა თავის ამხანაგს
თვალი ამოსთხარა და ტვინ ში ტყნავს. „ტვინი უკვე ბებრის მუტელივით
გამომ შრალი და გადაგ ვარებულია.“
ის როკ-ენ-როლის გიჟებს მიმართავს. „მოკლედ, ვტყნავ იმ ბებერ მუ-
ტელს – როგორც კროსვორდშია, რა საქმე აქვს ჩემთან გამოსავალს, თუ ის
გამოდის? უკვე ჩემი მამაა, თუ ჯერ არა? შენ ვერ გიხმარ, ჯეკ, შენ სადაცაა
ჩემი მამა გახდები და აჯობებდა, თუ ყელს გამოგ ჭრიდი. დედაჩემს მე თვი-
თონ გავხერხავდი ეს უფრო სამართლიანი იქნებოდა, ვიდრე vice versa
mutatis mutandis (vice versa და mutatis mutandis – პირიქით; ადგილე-
ბის შენაცვლება, აუცილებელი ცვლილება, კონტრარგუმენტის მოყვანა და
სხვ. (ლათ.)) , შემთხვევას გააჩნია, და დედაჩემისთვის გამომეჭრა ყელი, ამ
ნაკურთხი მუტლისთვის, თუმცა ყველაფერს აჯობებს, მისი სიტ ყვების
ღვარი შევაკავო და მისი აქტივი გავ ყინო.
იმ ამბის არ იყოს, როდესაც ბიჭი სარკინიგზო რელსებს შორის იჭედება
და თან ვერც ისრების მიმართულებას ხედავს, მაშინ ვერ ხვდება, რა უნდა
ქნას, „პაპიკს“ მიუშვიროს ნაწყლი თუ ტორსი ბებერ ქალზე ამუშაოს.
(სარკინიგზო რელსებს შორის იჭედება – აქ: ალუზია კერუაკზე, რომელიც
გარკვეულ ასაკში ზოგი ბიჭის გაურკვეველ სექსუალურ ორიენტაციას
„რკინიგზის სხვადასხვა ხაზებს შორის გაჭედვას“ უწოდებს)

51
 მომეცი ორი მუტელი, ფოლადის ყლე და ჩემი ტკბილი ტაკოდან შენი
ბინძური თითი გამოიღე რას ფიქრობ, გიბრალტარიდან გამოქცეული მეწა-
მულტრაკიანი მიმღები ვარ? მამრი და მდედრი. მან ისინი დაასაჭურისა.
ვის არ შეუძლია ერთი სქესი მეორისგან განასხვაოს? ყელს გამოგ ჭრი, შე
თეთრკანიანო ოღრაშო. ღიად გამოდი, როგორც ჩემი შვილიშვილი და შენს
დაუბადებელ დედას საეჭვო ბრძოლაში პირისპირ დაუდე ქი. შიშმა და დაბ-
ნეულობამ მისი შედევრი წაბილწა. დარაჯს ყელი გამოვ ჭერი. შემთხვევით
ვიღაცაში შემეშალა, მაინც მაგარი კარგმოტ ყნული ვინმე იყო იმ ბებერი
კაცივით. ნახშირის ვედროში ყველა ყლე ერთი ყლეა.
ნება მოგ ვეცით დამარცხებულ ბრძოლის ველს დავუბრუნდეთ. ერთი
ყმაწვილი თავის ამხანაგს უდებს, ხოლო მეორე ნამდვილად ამპუტაციას
უკეთებს იმ ყლის მოცახცახე მიმღების ყველაზე საამაყო ნაწილს, ისე რომ,
ასო, რომელიც მუშაობს პროეცირდება იმისათვის რომ შეავსოს ვაკუუმი,
რომლის ბუნებაა შეიზიზღოს და ამოანთხიოს თესლი შავ ლაგუნაში სადაც
ღორმუცელა პირანიებს ერთი სული აქვთ როდის სტაცებენ პირს ჯერ კი-
დევ დაუბადებელ ბავშვს არა – გარკვეული ერთხელ და სამუდამოდ დად-
გენილი ფაქტების გათვალისწინებით – არამედ ზოგადად შესაძლებელია.
მეორე მუდო თან ნადავლითა და მედლებით, თასებითა და ლენტებით
სავსე ჩემოდანს დაათრევს: „ეს იოკოჰამაში გამართული ყველაზე დახვე-
წილი სექსის ხელსაწყოს გამოგონებისთვის მომცეს. (არ გაუშვათ, სასო-
წარკვეთილია) თვით იმპერატორმა გადმომცა, თვალებში ცრემლი უბ-
რწყინავდა, ყველა დანარჩენმა მონაწილემ ხარაკირის დანით თავი დაისა-
ჭურისა. ეს ლენტი თეირან ში, ანონიმურ მჩხირავთა შეხვედრაზე, დეგრა-
დაციის კონკურსში ავიღე“.
„ჩემი ცოლის M.S. (M.S. – ნარკოტიკების ნარევი) გავიჩხირე, თვითონ
ჩაწოლილია, თირკმელში იმხელა კენჭი აქვს, ალმასი „იმედი“ მიმიქარავს.
მოკლედ, ნახევარ აბ ვაგამინს ვაძლევ და ვეუბნები: „იმის იმედიც ნუ გექ-
ნება, რომ მთლიანად გაგიყუჩებს... აბა, ახლავე ენა ჩაიგ დე, კაიფს ნუ მი-
ტეხავ!“
„ბებიაჩემს ტრაკიდან ოპიუმის სანთლები გამოვუღე.“
იპოქონდრიკი გამვლელს იჭერს, დამამ შვიდებელ პერანგს აცმევს და
თავის დამპალ ტიხარზე ემუსაიფება: „საზიზღარი ჩირქოვანი გამონადენი
მაქვს, დაიცა, გაჩვენებ“.

52
 ის მცირე სტრიპტიზს აწყობს და ოპერაციისშემდგომ ჭრილობაზე
მსხვერპლს თითებს ადებინებს. „ხომ გრძნობთ ამ შეშუპებულ ჩირქმდინა-
რე ადგილს საზარდულში, სადაც ლიმფოგრანულომებია თავმოყრილი...
ახლა მინდა, სწორ ნაწლავში ბუასილის ფისტულებიც მოსინჯოთ.“ (შენიშ-
ვნა ლიმფოგრანულომასთან, ანუ „კლიმაქტერიულ ბუბონებთან“ დაკავში-
რებით. ეს არის ვირუსული ვენერიული დაავადება, რომელიც გავრცელე-
ბულია ეთიოპიაში. „ტყუილად კი არ შეგ ვარქვეს ბინძური ეთიოპიელები“,
იკრიჭება სამეფო კობრასავით შხამიანი დაქირავებული ეთიოპიელი მებ-
რძოლი, რომელსაც სექსუალური კავშირი აქვს ფარაონთან. უძველესი ეგ-
ვიპტური პაპირუსი მათ ყოველთვის ბინძურ ეთიოპიელებად მოიხსენიებს).
ეს ყველაფერი, ჯერსი ბრაუნის არ იყოს, ადის-აბებაში დაიწყო, მაგრამ
თანამედროვე ცხოვრებაში ყველაფერი შეიცვალა, მსოფლიო გაერთიანდა.
ახლა კლიმაქტერიული ბუბონები ყველგან უჩნდებათ: შანხაისა და ესმე-
რალდასში, ნიუ- ორლეანსა და ჰელსინკიში, სიეტლსა და კეიპტაუნ ში;
თუმცა გული მაინც სამ შობლოსკენ ილტვის და დაავადებაც ზანგებს უფ-
რო სწყალობს. თეთრკანიან ბატონებს აქაც გაუმართლათ, მაგრამ ამბობენ,
ვუდუს ჯადოქრები მაუ-მაუდან სპეციალურად თეთრკანიანი ბიჭებისთვის
ვენერიული დაავადების გამომ წვევ საყვარელ ნარევს ამზადებენო. კავ კა-
სიურ რასას იმუნიტეტი არა აქვს: ეს დაავადება ზანზიბარში ხუთმა ბრი-
ტანელმა მეზღვაურმა აიკიდა, ასევე მკვდარი ენოტის საგრაფოში, არკან-
ზასში, (ყველაზე შავი ტალახი და ყველაზე თეთრი ადამიანები აშშ-ში –
ზანგო, აქ არ მოგისწროს მზის ჩასვლამ!) საოლქო კორონერს (კორონერი –
საგრაფოს ადგილობრივი თვითმმართველობის თანამდებობის პირი) ბუ-
ბონებმა წინიდანაც შემოუტია და უკნიდანაც. როდესაც მისი ეს საჩოთირო
მდგომარეობა გამჟღავნდა, სიფხიზლის კომიტეტის წევრმა მეზობლებმა
სასამართლოს შენობის საპირფარეშოში დიდი ბოდიშის მოხდით ცოც-
ხლად დაწვეს.
„ახლა, კლემ, წარმოიდგინე, რომ აფტოზიანი ძროხა ხარ.“ „ან ჭირიანი
ქათამი“. „ახლოს არ მოხვიდეთ, ბიჭებო, შეიძლება ცეცხლში ნაწლავები
დაუსკდეს.“ ეს დაავადება შეიძლება ელვის სისწრაფით გავრცელდეს, იმ
საცოდავ ვირუსებს კი არ ჰგავს, წლობით რომ ბუდობენ რწყილის ან ტრო-
პიკული კოღოს ნაწლავებში ან მომაკვდავი ტურის უდაბნოში მთვარის
შუქზე ვერცხლისფრად მოელვარე დორბლში.

53
 პირველადი დაზიანების შემდეგ დაავადება დასნებოვნების ადგილიდან
გადადის საზარდულის ლიმფურ ჯირკვლებზე, რომლებიც სივდება და
იფარება ჩირქოვანი წყლულებით, საიდანაც დღეების, თვეების, წლების
განმავლობაში სდის სისხლითა და დამპალი ლიმფით შესქელებული ბალ-
ღამი. ეს დაავადება ხშირად რთულდება გენიტალიების ელეფანტიაზით,
გვხვდება განგრენის შემთხვევებიც. ასეთ დროს ნაჩვენებია პაციენტის ორ-
განოების ამპუტაცია Iნ მედიო წელიდან ქვემოთ, მაგრამ ასეთ ოპერაციებს
დადებითი შედეგი არ მოაქვს.
ქალებში, როგორც წესი, უკანა ტანის მეორადი ინფიცირება გვხვდება.
ეს პატარა უცნობი შეიძლება მომ წიფდეს მამრებშიც, იმ სუსტი ბაბუინების
მსგავსად, რომლებსაც სულ მალე მეწამულტრაკიან ბაბუინებად გადაქცევა
უწერიათ, და რომლებიც დასნებოვნებულ პარტნიორებთან პასიურ სქე-
სობრივ აქტზე მორჩილად თანხმდებიან.
პირველად პროქტიტსა და გარდაუვალ ჩირქოვან გამონადენს, რომე-
ლიც, შესაძლოა, უდროობის გამო მხედველობიდან გამოგრჩეს, შეიძლება
მოჰყვეს სწორი ნაწლავის შევიწროება, ეს კი ვაშლის გულის საფხეკ ხელ-
საწყოს ან მისი ქირურგიული ანალოგის ჩარევას საჭიროებს, თორემ უბე-
დური პაციენტი კბილებამდე გაზებსა და განავალში ჩაეფლობა, რაც შემ-
დგომ ში რთულად განსაკურნებელი ჰალიტოზის (ჰალიტოზი – უსიამოვნო
სუნი პირიდან) შემთხვევებსა და ყველა სქესის, ასაკისა და ზოგადად ჰომო
საპიენსისთვის მიუღებელ მდგომარეობას გამოიწვევს.
სინამდვილეში ის ბრუციანი გამოსირებული პოლიციის ძაღლმა-
გამცილებელმა მიატოვა – მართლა ძაღლობის ძაღლი იყო. ამ ბოლო
დრომდე წესიერი მკურნალობა არ ყოფილა. „მკურნალობა სიმპტომების
მიხედვით“ – ჩვენს სფეროში ეს იმას ნიშნავს, რომ საერთოდ არ მკურნა-
ლობენ. ამჟამად ბევრი შემთხვევა ორეომიცინით, ტერამიცინითა და ობის
სოკოს ახალი სახეობებით მკურნალობას ექვემდებარება. თუმცაღა, გარ-
კვეული, მნიშვნელოვანი პროცენტი მთის გორილების მსგავსად მკურნა-
ლობას არ ექვემდებარება... ასე რომ, ბიჭებო, როდესაც ჯოჯოხეთის ცეც-
ხლის ენები ყლე-ყვერს გილოკავთ და ორგონის გაზის შემდუღებელი აპა-
რატივით ტრაკში გიძვრებათ, ი.ბ. უოტსონის სიტ ყვებით ვისარგებლებ და
ვიტ ყვი: კარგად დაფიქრდით. გეყოთ კაიფი და პალპირებას შეუდე ქით... და
თუ ბუბონს აღმოაჩენთ, საკუთარ თავში ჩაიკეტეთ და იდუდღუნეთ: „რო-

54
გორ ფიქრობთ, ძალიან მაინტერესებს, ეგ თქვენი ძველი საშინელი ოხრობა
ავიკიდო? სულ არ მაინტერესებს.“)
მოზარდი როკ-ენ-როლის ხულიგნები ყველა უბანს იკლებენ. ლუვრში
შეცვივდებიან ხოლმე და მონა ლიზას სახეში მჟავას ასხამენ. ზოოპარკებს,
სულით ავადმყოფთა თავშესაფრებსა და ციხეებს აღებენ, წყლის გაყვანი-
ლობებს ჩაქუჩით აზიანებენ, სამგზავრო თვითმფრინავების ტუალეტებში
იატაკს ჩეხავენ, ლამპიონებს ტყვიებით ცხრილავენ, ლიფტის კაბელებს
ჭრიან და მხოლოდ ერთ წვრილ ტროსს ტოვებენ, წყლის გაყვანილობებს
კანალიზაციის კოლექტორებს უერთებენ, საცურაო აუზში ზვიგენებს, სკა-
როსებს, ელექტრონულ გველთევზებს და კანდირუს ყრიან (კანდირუ პატა-
რა თევზია, გველთევზას ან მატლის მსგავსი, დაახლოებით მეოთხედი
დუიმის სიგანის და ორი დუიმის სიგრძისა, რომელიც ამაზონის აუზის ზო-
გიერთ მდინარეს ეტანება. საშინელი რეპუტაციის თევზია, რომელიც კაცს
ასოში ან ტრაკში შეუძვრება, ქალს კი – მუტელში faute de mieux ( faute
de mieux – რამის არქონის გამო მისი უარესით ჩანაცვლება (ფრანგ.) ) და
იქ ბასრი ეკლებით მიემაგრება; რა მიზნით, გაურკვეველია, რადგან კანდი-
რუს სიცოცხლის ციკლზე დაკვირვება in situ (in situ – თავის გარემოში,
ადგილობრივად (ფრანგ)) ჯერჯერობით ვერავინ მოახერხა), მყვინთავების
კოსტიუმებში გამოწყობილები უტევენ „Qween Mary“-ს, როცა ის მთელი
სიჩქარით ნიუ-იორკის ნავსადგურისკენ მიექანება, სამგზავრო თვითმფრი-
ნავებსა და ავ ტობუსებში ერთმანეთს „პირველ ჩაჯმამდე“ შეშინებაში
ეჯიბრებიან, თეთრ ხალათებში გამოწყობილები საავადმყოფოებში შეც-
ვივდებიან ხოლმე, თან შეაქვთ ნაჯახები, ხერხები და სამი ფუტის სიგრძის
სკალპელები; დამბლიანებს ბაროკამერებიდან ერეკებიან (თვითონ იატაკზე
ცვივიან, თვალებს ატრიალებენ და ფართხალებენ, ვითომ ჰაერი არ ჰყოფ-
ნით და იგუდებიან), ველოსიპედის ტუმბოთი ინიექციებს უკეთებენ, ხე-
ლოვნურ თირკმელს უთიშავენ, ქალებს ქირურგიული იარაღით შუაზე
ხერხავენ, მოჭყვიტინე ღორების კოლტს ტროტუარებზე ერეკებიან, გაერ-
თიანებული ერების ორგანიზაციაში იატაკზე ჯვამენ და ტრაკს შეთანხმე-
ბებით, პაქტებითა და ხელშეკრულებებით იწმენდენ.
ტურისტებს საზღვრებზე იერიში მიაქვთ თვითმფრინავებით, ავ ტომო-
ბილებით, ცხენებით, აქლემებით, სპილოებით, ტრაქტორებით, ველოსიპე-
დებით, ორთქლის სატ კეპნებით, ფეხით, თხილამურებით, ციგებით, ყავარ-

55
ჯნებითა და ოჩოფეხებით, ურყევი დაბეჯითებით ითხოვენ თავშესაფარს იმ
„ენით გამოუთქმელი პირობების გამო, რომლებიც თავისუფლების რესპუბ-
ლიკაში არსებობს“, სავაჭრო პალატა ამაოდ ცდილობს, ამ წყალდიდობას
გადაურჩეს: „გთხოვთ, სიმ შვიდე შეინარჩუნოთ. ეს მხოლოდ რამდენიმე
არანორმალურია, რომლებმაც არანორმალურ ადგილს თავი დააღწიეს.“

56
 ხოსელიტო

ხოსელიტოს, რომელიც მდარე, კლასობრივი ცნობიერებით გამსჭვა-

ლულ ლექსებს წერდა, ხველა დაეწყო. გერმანელმა ექიმმა ნაჩქარევად გა-
სინჯა, გრძელი, ფაქიზი თითებით ნეკნებზე გადაურბინა. ყველაფერთან
ერთად ექიმი ვიოლინოზე უკრავდა, კონცერტებზე გამოდიოდა, იყო მათე-
მატიკოსი, ჭადრაკის გროსმაისტერი და საერთაშორისო იურისპრუდენცი-
ის დოქტორი ჰააგის საპირფარეშოებში პრაქტიკის ლიცენზიით. ექიმმა ხე-
ლი ჩაიქნია და ხოსელიტოს შავგვრემან მკერდს თვალი მოარიდა. მან
კარლს შეხედა და გაუღიმა – ერთი განათლებული კაცი რომ მეორეს
გაუღიმებს, ისე, წარბები ზემოთ ასწია და უსიტ ყვოდ უთხრა:
– ალზო, ასეთი გაუნათლებელი გლეხისთვის სიტ ყვები საჭირო არ
არის. შიშისგან ჩაისვრის. ხველება და ნახველი ხომ ორივე ცუდი სიტ ყვაა,
მე მგონი, არა?
ხმამაღლა კი უთხრა:
– ეს კატარო დელ ლოს პულმონესია.
კარლი ექიმს კაბინეტის გარეთ, ვიწრო გალერეაში დაელაპარაკა. წვი-
მის წვეთები ქვაფენილიდან სხლტებოდა და შარვლის ტოტებს უსველებ-
და. ფიქრობდა, რამდენი ადამიანისთვის მითქვამს ესო, ექიმის თვალებში
კი კიბე, წინკარი, გაზონი, შესასვლელი დერეფანი და მთელი მსოფლიოს
ქუჩებია... ჩახუთული, კედელში შედგმული გერმანული საწოლები, ჭერზე
მიჭყლეტილი ფარვანები, კარიდან შემოპარული ურემიის ჩუმი, ავის მო-
მასწავებელი ყროლი, გარეუბნების გაზონებზე სარწყავი წყლის ჩხრიალი,
კოღო ანოფელესის ფრთებქვეშ გატრუნული ჯუნგლების მშვიდი ღამე (შე-
ნიშვნა: ეს მხატვრული სახე არ არის. კოღო ანოფელესი სინამდვილეში ძა-
ლიან უხმაუროა). კენზინგ ტონის ქველმოქმედების სახლი მთლიანად სქე-
ლი ხალიჩებითაა მორთული: ოქრომკედით ნაქარგი აბრეშუმით გაწყობი-
ლი მაგარი სკამი და ფინჯანი ჩაი, სასტუმრო დარბაზი შვედური მოდერნის
სტილში, წყლის სუმბულები ყვითელ ლარნაკში – გარეთ კი ცისფერი

57
ფაიფურის ჩრდილოური ღრუბლიანი ცა სამედიცინოს მომაკვდავი სტუ-
დენტის უნიჭოდ შესრულებული აკვარელის ქვეშ.
– შნაფსი, თუ შეიძლება, ფღაუ უნდეღშნიტ!
ექიმი ტელეფონით ლაპარაკობდა, მის წინ საჭადრაკო დაფა იდო. „მე
ვიტ ყოდი, სასტიკი დამარცხებაა... რა თქმა უნდა, ჰოროსკოპში ჩაუხედა-
ვად“. მას მხედარი აჰყავს, მაგრამ ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ ისევ თავის
ადგილას დგამს. „დიახ... ორივე ფილტვი... სრულიად აშკარაა, რაღად უნ-
და ლაპარაკი... ყურმილს დებს და კარლისკენ ტრიალდება. – ვაკვირდები,
რა სწრაფად უხორცდებათ ჭრილობები, თითქმის ყოველგვარი გართულე-
ბის გარეშე. ფილტვები აქვთ სუსტი... პნევმონია და, რა თქმა უნდა, ის,
ჩვენ რომ ვიცით“. ექიმი კარლს ყლეზე ხელს სტაცებს, ჰაერში შეხტება და
უბირი გლეხივით ხვიხვინებს. ევროპული ღიმილი აქვს, რომელიც ბავშვურ
ცელქობას ან ცხოველურ უშუალობას მთლიანად გამორიცხავს. წარბშეუხ-
რელად აგრძელებს ლაპარაკს თავისი არაბუნებრივად უაქცენტო და უმა-
რილო ინგლისურით. „ჩვენი ძველი, ერთგული კოხის ბაცილა“. ექიმი ქუს-
ლებს ერთმანეთს ატ ყუპებს და თავს ხრის. – ეს რომ არა, ესენი ისე გამრავ-
ლდებიან, ზღვამდეც კი მიაღწევენ, არა?! ჭყივის და სახე კარლის ცხვირ-
პირთან მიაქვს. კარლი ნაბიჯს განზე დგამს, წვიმის რუხი კედლისკენ.
– სადმე არის ისეთი ადგილი, სადაც უმკურნალებენ?
– მე მგონი, რაღაც სანატორიუმის მსგავსი უნდა იყოს. – სიტ ყვებში
ორაზროვან უხამსობას აქსოვს. – რაიონის ცენტრში. მისამართს დაგი-
წერთ.
– ქიმიური თერაპია?
მისი სიტ ყვები ნესტიან ჰაერში მძიმედ და არაბუნებრივად ისმის.
– აბა, მე რა ვიცი. ესენი ხომ უაზრო გლეხები არიან, ყველაზე უარესები
მათ შორის – ეგრეთ წოდებული განათლებული გლეხები. მაგ ხალხს არა
მარტო წერა-კითხვის სწავლა, ლაპარაკიც უნდა აუკრძალო. ფიქრის აკ-
რძალვა საჭირო არ არის, ამაზე თვითონ ბუნებამ იზრუნა.
– აი, მისამართი, – მოკუმული ტუჩებით ჩაიჩურჩულა ექიმმა.
მან მრავალჯერ გადაკეცილი ქაღალდი კარლს ხელში ჩაუდო და პლას-
ტილინით გაზიზნილი თითებით სახელოში ჩაეჭიდა.
– ჩემი ჰონორარის საქმე როგორ იქნება?

58
 კარლმა მას დაჭმუჭნილი კუპიურა შეაჩეჩა... და ექიმი, ძველი მჩხირა-
ვივით გაქე ქილი და ხელმრუდი, რუხ ბინდში გაქრა.
კარლმა ხოსელიტო დიდ, სუფთა ოთახში დაინახა. სინათლით სავსე
ოთახი იყო, საკუთარი აბაზანითა და ბეტონის აივნით. ამ ცარიელ, ცივ
ოთახში სალაპარაკოც არაფერია. ყვითელ ლარნაკში თავს იწონებს წყლის
სუმბული, ცისფერი ფაიფურის ცაზე ღრუბლები მიცურავენ, ხოსელიტოს
თვალებში შიში ინთება და ქრება. როდესაც იღიმოდა, შიში სადღაც იპა-
რებოდა, სინათლის პატარა ნაკუწებივით ოთახის მაღალ, გრილ კუთხეებში
ჩუმად მიიყუჟებოდა. რა უნდა მეთქვა, როცა საითაც არ გავიხედავდი,
ყველგან სიკვდილს ვგრძნობდი და დაძინების წინ პატარა, დამსხვრეული
სურათები თვალწინ მეშლებოდა?
– ხვალ ახალ სანატორიუმ ში გამგზავნიან. მოდი ხოლმე ჩემთან, მარტო
ვიქნები.
ხოსელიტოს ხველა აუტ ყდა და კოდეინის აბი ჩაწუწ ნა.
– ექიმო, მე მესმის, უფრო სწორად, ამიხსნეს, წამიკითხავს და მსმენია
– მე თვითონ სამედიცინო მუშაკი არ ვარ და არც მინდა, თავი ასეთად
წარმოგიდგინოთ – რომ სანატორიუმის მკურნალობა დიდწილად ან რაღაც
დონეზე მაინც გამოდევნა ქიმიურმა თერაპიამ, ყოველ შემთხვევაში საკმა-
ოდ დიდი დოზით ჩაანაცვლა. რას იტ ყვით ამ საკითხზე? იცით, რის თქმა
მინდა, ექიმო? ადამიანურად გთხოვთ, გულწრფელად მითხარით, რა აზრის
ხართ ქიმიურ თერაპიაზე, სანატორიუმ ში მკურნალობაზე უფრო დიდ უპი-
რატესობას ანიჭებთ მას?
– სრულიად თანამედროვეა, როგორც ხედავთ, – მან სისხლნაკლული
ხელი ოთახს მოავლო. – აბაზანა, წყალი, ყვავილები. ბევრი რამ. ინდიელმა
ლაპარაკი კოკნის დიალექტზე დაასრულა და თან დამცინავად ჩაიხვიხვი-
ნა. – წერილს დაგიწერთ.
– რა წერილს? სანატორიუმისთვის?
ექიმის ხმა შავი კლდეებისა და დიდი, მღვრიე ლაგუნების ქვეყნიდან
ისმოდა. „ავეჯი... თანამედროვე და მოხერხებული. თქვენც ხომ მეთანხმე-
ბით, რა თქმა უნდა?!
კარლი ვერაფრით იფიქრებდა, რომ სანატორიუმს მწვანე დეკორით
მორთული ფსევდოარქიტექტურული ფასადი ექნებოდა. შენობას აგ ვირ-
გვინებდა უცნაური ნეონის აბრა, რომელიც ბინდბუნდში უსიცოცხლოდ და

59
ავის მომასწავებლად მოჩანდა. სანატორიუმი აეშენებინათ უზარმაზარ
კირქვოვან კონცხზე, რომელსაც ირგვლივ ზღვასავით მღელვარე აყვავებუ-
ლი ხეები და ზვრები ერტყა. ჰაერში ყვავილების მძიმე სურნელი იდგა. კო-
მანდანტე ვაზის ტალავერში, ძელსკამზე იჯდა და უსაქმურობდა. კარლს
წერილი გამოართვა და ტუჩების ცმაცუნით თავიდან ბოლომდე ჩაიკითხა,
თან მარცხენა ხელის თითებს ტუჩებსაც აყოლებდა. შემდეგ წერილი ჩეჩმის
თავზე მიჭედებულ ჩხირზე ჩამოაცვა. შემდეგ რიცხვებით სავსე საბუღალ-
ტრო წიგნში რაღაცების გადაწერას შეუდგა. შეუსვენებლივ წერდა და
წერდა.
კარლის თვალწინ ნელა დაცურავდნენ სხვადასხვა სურათის ნამსხვრე-
ვები, გრძნობდა, როგორ უხმაუროდ ტოვებდა სხეულს, შორი მანძილიდან
ხედავდა საკუთარ მკვეთრ და ნათელ გამოსახულებას, რომელიც სასადი-
ლოში იჯდა. გერონტის ზედმეტი დოზა. ვიღაც დედაბერი ანჯღრევს და
მის ცხვირთან ცხელი ყავა მიაქვს. გარეთ სანტა-კლაუსის ტანსაცმელში
ჩაცმული ბებერი ნარკუშა საშობაო მარკებს (საშობაო მარკები – საქველ-
მოქმედო მარკები, რომლებიც უწინ ჭლე ქიანების დასახმარებლად იყიდე-
ბოდა) ყიდის. – ხალხო, ებრძოლეთ ჭლექს, – ნარკომანის უსულდგმულო
ხმით ჩურჩულებს მოხუცი. ხსნის არმიის (ხსნის არმია – საერთაშორისო
საქველმოქმედო რელიგიური ორგანიზაცია) გუნდის წევრი ფეხბურთის
ჰომოსექსუალი მწვრთნელები „ნათელ მომავალს“ („ნათელი მომავალი“ –
ქრისტიანული ჰიმნი) მღერიან.
კარლი საკუთარ სხეულში ბრუნდება, მიწიდან ამოღებული ნარკომანის
აჩრდილი.
– შემიძლია, ქრთამი მივცე, რა თქმა უნდა.
კომანდანტე მაგიდაზე თითით აკაკუნებს და ბუბუნებს: – ყანა-ყანა მო-
დიოდა, მოტოპავდა ჭვავში (რობერტ ბერნსის ლექსიდან (თარგმ. მურმან
ლებანიძისა)). – ჯერ შორიდან, მერე კი სულ ახლოს, როგორც ნისლის სი-
რენა გაისმება შეჯახებამდე წამის მეათასედით ადრე.
კარლმა ფულის კუპიურა ჯიბიდან სანახევროდ ამოიღო... კომანდანტე
უჯრებისა და სეიფების უზარმაზარ კედელთან იდგა. მან კარლს შეხედა,
ავადმყოფი ცხოველის თვალები ჩაუქრა, შიგნით ჩაიბჟუტა, უიმედო შიშმა
სიკვდილის სახე აირეკლა. ყვავილების სურნელმა და ჯიბიდან სანახევროდ
ამოღებულმა ფულის კუპიურამ კარლი ცუდად გახადა, სუნთქვა შეუკრა,

60
სისხლი გაუყინა. უეცრად უზარმაზარ ძაბრში აღმოჩნდა, სადღაც ქვემოთ,
შავი წერტილისკენ სპირალურად მიექანებოდა.
– ქიმიური თერაპია?!
სხეულიდან კივილი ამოვარდა და ირგვლივ ყველაფერი შეარყია: ცა-
რიელი გასახდელები და ბარაკები, კურორტების ჩახუთული სასტუმროები
და ტუბერკულოზის სანატორიუმების მოჩვენებებითა და ხველებით სავსე
დერეფნები, ჭურჭლის ნარეცხი ტუნტლიანი წყლის ბუყბუყი მოხუცთა
თავშესაფრებსა და უსახლკაროთა ღამის გასათევებში, საბაჟოების გიგან-
ტური, მტვრიანი ფარდულები და საწყობები, დამტვრეული პორტიკები,
დათითხნილი არაბესკები, მილიონობით პედერასტის შარდით ქაღალდის
ფურცლის სისქემდე დასული რკინის პისუარები, მძღნერის სუნით აქოთე-
ბული, გაუქმებული და სარეველამოდებული, ნიადაგად ქცეული ჩეჩმები,
გადაშენების პირას მისული ხალხების საფლავზე წამოშვერილი ხის ფა-
ლოსი, ქარით დევნილი ფოთოლივით გასაცოდავებული. კივილი სწვდება
განიერ, მღვრიე მდინარეს, რომელშიც მთელ-მთელი ხეები დაცურავს, მათ
ტოტებში მწვანე გველები გახლართულან, ლემურები კი ნაღვლიანი თვა-
ლებით ნაპირს ეძებენ უზარმაზარ დაბლობზე (გამომ შრალ ჰაერში ძერების
ფრთების ნაკრტენი ცვივა). გზაზე ყრია გახეული კონდომები, ჰეროინის ცა-
რიელი პაკეტები და ინტიმური საცხის ტუბები, ბოლომდე გამოწურული
და გამხმარი ზაფხულის თაკარა მზეზე გამომ შრალი ძვლებივით.
– ჩემი ავეჯი. – კომანდანტეს სახეზე რკინისებური თავდაჯერება ალი-
ვით მოედო. თვალები ჩაებჟუტა. ოთახში ოზონი დატრიალდა. ერთ კუთხე-
ში „ნოვია“ თავის სანთლებსა და საკურთხეველს ებუტბუტებოდა.
– ეს ყველაფერი თრეკია.... თანამედროვე, საუკეთესო... – თავს
იდიოტურად აქნევს და ნერწყვი სდის. ყვითელი კატა კარლს შარვლის
ტოტზე ებღაუჭება და ბეტონის აივანზე გარბის. ცაზე ღრუბლები მიცურა-
ვენ.
– მე შემიძლია, ჩემი დეპოზიტი დავიბრუნო. სადმე პატარა წარმოება
ამიწყვეთ. – თავს აქნევს და მოსამართი თოჯინასავით იღიმება.
„ხოსელიტო“! ამ სახელის გაგონებაზე თავს აბრუნებენ ბიჭუნები, რომ-
ლებიც ქუჩაში ბურთს თამაშობენ, ხარებს დასდევენ, ველოსიპედებით
დაქრიან, სახელი სივრცეს სტვენით გადაუვლის და ნელ-ნელა დნება შო-
რეთში.

61
 „ხოსელიტო!... პაკო!... ენრიკე!..“ საწყალობელი ბავშვური ყვირილი
თბილ ღამეში მიცურავს. თრეკის ნიშანი ღამის მხეცივით ბორგავს და
ლურჯი ცეცხლი ეკიდება.

62
 შავი ხორცი

– ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ, არა?!

ფეხსაცმლის მწმენდავმა ბიჭმა სახეზე ქლესა ღიმილი გადაიკრა და
მეზღვაურს მტაცებლის მკვდარ, ცივსა და ამავდროულად მწველ, უპიროვ-
ნო წყალქვეშა თვალებში ქვემოდან შეხედა – ამ თვალებში სითბოს, ვნე-
ბის, სიძულვილის ან სხვა რომელიმე გრძნობის ნატამალიც არ ჩანდა, არც
ერთი გრძნობა, რომელიც ბიჭს ან თვითონ განუცდია, ან სხვისთვის შეუმ-
ჩნევია.
მეზღვაური წინ გადმოიხარა და ბიჭის მკლავზე ვენას თითით შეეხო.
ნარკომანის მკვდარი ხმა ჰქონდა:
– ასეთი ვენები რომ მქონდეს, მაგრად გავისწორებდი!
კაცს შავი, მწერული სიცილით გაეცინა – ეტ ყობოდა, მისთვის სიცილი
იგივე იყო, რაც ღამურებისთვის ჭყივილი – ორიენტირების გაუგებარ ფუნ-
ქციას ასრულებდა.
მეზღვაურმა სამჯერ გაიცინა. შემდეგ სიჩუმეში ჩაიძირა. საკუთარ თავს
მიაყურადა. წამლის უჩინარი სიხშირე დაიჭირა. სახე ისე გაუმტკნარდა,
თითქოს მაღალ ყვრიმალებზე ყვითელი ცვილი გადაასხესო. ლოდინ ში ნა-
ხევარი სიგარეტი დაიფერფლა. მეზღვაურს ლოდინი ეხერხებოდა, თუმცა
ამ დროს თვალები საზიზღარი, მშრალი შიმ შილით უელავდა. დაძაბული
სახე ნელი, თავშეკავებული მოძრაობით სანახევროდ მიატრიალა და შე-
მომსვლელი კაცი მოწვა. ზინზლიანი ტერმინალი იქ იჯდა და პერისკოპის
ცარიელი მზერით კაფეს ათვალიერებდა. თვალებით მეზღვაურს გადააწ-
ყდა და შეუმჩნევლად თავი დაუქნია. ამ მოძრაობას მხოლოდ დამპალი
ნარკომანის აფუტ კნული ნერვები თუ შეამჩნევდა.
მეზღვაურმა ბიჭს ლითონის ფული გაუწოდა, შემდეგ ზინზლიანის მა-
გიდისკენ წატორტმანდა და იქვე ჩამოჯდა. დიდხანს ისხდნენ უბრად. კაფე
აგურებით ამოშენებული, მაღალი, თეთრი კანიონის ძირში, ქვის პანდუსის
ერთ მხარეს იდგა. შიგნით თევზებივით უხმოდ იღვრებოდნენ ქალაქის

63
უკეთური სურვილებითა და მდაბალი მწერული ვნებებით დაღდასმული
სახეები. განათებული კაფე მყვინთავის კაფსულასავით, რომელსაც ზემოთ
ასაწევი კაბელი გაუწყდა, ნელ-ნელა შავ მორევში იძირებოდა.
მეზღვაური შალის კუბოკრული პიჯაკის ლაც კანზე ფრჩხილებს ისვამ-
და და ყვითელ, პრიალა კბილებში რომელიღაც სიმღერის მელოდიას ცრი-
და. ყოველ განძრევაზე ტანსაცმლიდან ობის აქოთებული სუნი გამო-
დიოდა. ცარიელი გასახდელების ჩახუთული სიმყრალე. საკუთარ ფრჩხი-
ლებს ფლუოროსცენციული დაძაბულობით აკვირდებოდა.
– აქ ყველაფერი კარგადაა, ზინზლიანო, ოცის შოვნა შემიძლია. ავანსი,
რა თქმა უნდა, საჭიროა.
– გავრისკოთ?
– აბა, ოცი კვერცხი ჯიბეში კი არ მაქვს. ჟელეა, სხვა ხომ არაფერი,
ცვეტში გეუბნები, ცოტაც და მზად იქნება. – მეზღვაური ფრჩხილებს საზ-
ღვაოსნო რუკასავით ათვალიერებდა.
– შენც ხომ იცი, ყოველთვის მომაქვს.
– მოდი, ოცდაათი გავაკეთოთ. ათი ტუბი ავანსად. ამჯერად ხვალ იყოს.
– ტუბი ახლა მჭირდება, ზინზლიანო.
– გაიარე და იშოვი.
მეზღვაური მოედანზე გამოტორტმანდა. ქუჩის დამტარებელმა წინ გა-
ზეთი აუფრიალა და ამასობაში ხელში მუდმივი კალამი შეაჩეჩა. მეზღვა-
ურმა გზა განაგრძო. მუდმივი კალამი სქელი, ძარღვიანი, ვარდისფერი თი-
თებით თხილივით გადაამტვრია. იქიდან ტყვიის ტუბი ამოიღო. ერთი ბო-
ლო პატარა, მოღუნული დანით გადაჭრა. იქიდან ნისლის შავი ღრუბელი
გადმოიქცა და ჰაერში მდუღარე ბეწვის ნაკუწივით დაეკიდა. მეზღვაურს
სახე მოერღვა. პირი წინ ტალღისებურად წამოუვიდა, გრძელ მილაკს გარს
შემოერტყა, ზებგერითი პერისტალტიკური ცახცახით შავი ბეწვის შეს-
რუტვა იწყო და უხმაურო აფეთქების ვარდისფერ კვამლში გაქრა. შემდეგ
სახე ისევ ფოკუსში დაბრუნდა, აუტანლად მკვეთრი და ნათელი, რომელ-
ზეც წამლის ყვითელი დამღა ბოლავს და მილიონობით მოგნიასე მჩხირავს
რუხ ბარკლებს უტრუსავს.
– ერთი თვე მეყოფა. – გადაწყვიტა უჩინარ სარკეში ჩახედვის შემდეგ.
ქალაქის ყველა ქუჩა ქვემოთ, კანიონებს შორის მიექანებოდა, სულ
უფრო და უფრო ღრმავდებოდა და თირკმლის ფორმის ვრცელ, ბნელით

64
მოცულ მოედანთან მთავრდებოდა. ქუჩისა და მოედნის კედლებში საცხოვ-
რებელი ფარდულები და კაფეები შეყუჟულიყო. ზოგი რამდენიმე ფუტის
სიღრმეში იჯდა, ზოგი ოთახებისა და დერეფნების თვალუწვდენელ ქსელს
ქმნიდა.
ხიდების, ბოგირების, პლატფორმების, საბაგირო გზების ყველა გადაკ-
ვეთაზე ქალის ტანსაცმელში – ჯუთის კაბებსა და დამპალ ჭინჭებში გა-
დაცმული ახალგაზრდა კატატონიკები, სისხლნაჟღენთების, სადაფის
ძვლებამდე დაყვანილი პირმოუკრავი ჭრილობების არაბესკების ზემოდან
ჭყეტელა საღებავებით მძიმედ და უხეშად შეთითხნილები, გამვლელებს
მუჯლუგუნებს სთავაზობენ და გზას უსიტ ყვოდ, ჯიუტად მიიკვლევენ.
მოედნის მიმალულ ადგილებში, რომლებსაც მხოლოდ ხორცის მოყვა-
რულები აგნებენ, კონტრაბანდისტები მრავალფეხას შავი ხორცით ვაჭრო-
ბენ. ეს არის წყლის გიგანტური არსება, რომელიც შავ კლდეებსა და ცისარ-
ტყელას გარდამავალ ფერებიან ლაგუნებს შორის ბინადრობს. მისი სიგრძე
ზოგჯერ ექვს ფუტსაც აღწევს.
აწ გარდასული, გაუგებარი ხელობის მიმდევრები, ეტრუსკულის ვითომ
მცოდნეები, რომლებიც ჯერ კიდევ ბუნებრივი ნარკოტიკებით კაიფობენ,
მესამე მსოფლიო ომის შავი ბაზრის ვაჭრები, ტელეპათიური მგრძნობელო-
ბის ამპუტაციის (იგულისხმება ქალის გენიტალიების ამპუტაცია) სპე-
ციალისტები, სულის ოსტეოპათები, პარანოიდული მოჭადრაკეების მიერ
მხილებული კანონდარღვევების გამომძიებლები, ჰებეფრენიით (ჰებეფრე-
ნია – ყმაწვილური შეურაცხადობა) შეპყრობილი სტენოგრაფისტების მიერ
ამოწერილი, სულის გაუგონარ შეურაცხყოფაში დამადანაშაულებელი
ფრაგმენტული ორდერები, არაკონსტიტუციური, პოლიციური სახელმწი-
ფოს ჩინოვნიკები, წამლის ლომკისგან აწეული მგრძნობელობის უჯრედებ-
ზე დაგეშილი და ნებელობის ნედლ მასალაზე გადაცვლილი, ნატიფი სიზ-
მრებისა და მოგონებების მსხვრეველები, სიზმრის ნახევრად გამჭვირვალე
ქარვაში დატ ყვევებული მძიმე სითხის ლოთები.
შეხვედრების კაფე სავაჭრო ცენტრის ერთ მხარეს იკავებს. იქვეა სამ-
ზარეულოების ლაბირინთი, რესტორნები, საძინებელი ფარდულები, საში-
ში რკინის აივნები და სარდაფები, რომლებიც მიწისქვეშა აბანოებს უერ-
თდება.

65
 თეთრ ატლასგადაკრულ ტაბურეტებზე შიშველი საქმოსნები სხედან და
თაბაშირის საწრუპებით ფერად, გამჭვირვალე ვაჟინს მიირთმევენ. საქმოს-
ნებს ღვიძლი არა აქვთ და ამის გამო მხოლოდ ტკბილეულობით იკვებები-
ან. თხელი, მოლურჯო-მეწამული ტუჩები სამართებელივით ბასრ შავ ნის-
კარტებს უფარავთ. როდესაც კლიენტებს ვერ იყოფენ, ამ ნისკარტებით
ერთმანეთს ნაფლეთებად აქცევენ ხოლმე. ეს არსებები აღგზნებული პენი-
სებიდან გამოყოფენ სითხეს, რომელიც დამოკიდებულებას ავითარებს და
მეტაბოლიზმის შენელების გზით სიცოცხლეს ახანგრძლივებს (ფაქ ტობრი-
ვად, დამტკიცებულია, რომ ასეთი მოქმედების ყველა ნივთიერება, სიცოც-
ხლის გახანგრძლივების პირდაპირპროპორციულად ავითარებს მიჩვევას).
საქმოსნების სითხეზე დამოკიდებულ არსებებს რეპტილიების სახელით იც-
ნობენ. რამდენიმე ასეთი რეპტილია თავისი მოქნილი ძვლებითა და
მოშავო-მოვარდისფრო სხეულით სკამზე გადაედინება ხოლმე. ვერტიკა-
ლური, ლულა ბუსუსებით დაფარული მწვანე ხრტილის მარაო, რომლის
მეშვეობითაც რეპტილიები სითხეს იწოვენ, ყურების უკან მდებარეობს. ჟა-
მითი ჟამად ჰაერის უჩინარი ნაკადების დაბერვაზე მარაოები ტოკავს –
რეპტილიებისთვის ესეც ურთიერთობის გარკვეული, მხოლოდ მათთვის
საცნაური ფორმაა.
პანიკის იშვიათი შეტევების დროს, როდესაც ოცნებების მგრძნობიარე,
მეხთამტეხელი პოლიცია ქალაქს უტევს, საქმოსნები თავს კედლების ნაპ-
რალებში აფარებენ, ალიზის ფარდულებში იკეტებიან და კვირებს ბიოს-
ტაზში ატარებენ. ამ რუხი ტერორის დღეებში რეპტილიებს შფოთვა იპ-
ყრობთ, ღნავიან და ერთმანეთს ზებგერითი სიჩქარით ეხლებიან, მათი
მოქნილი თავის ქალები მწერის აგონიის შავ ქარებში ფართხალებენ. ოც-
ნების პოლიცია დამპალი ექტოპლაზმის გუნდებად იშლება და ბებერი
მჩხირავი, რომელიც დილის ლომკაში ახველებს და არწყევს, მათ ნაგავში
გადაყრას აპირებს. საქმოსნები გზავნიან კაცს, რომელსაც რეპტილიებთან
თაბაშირის ქილებში ჩასხმული სითხე მიაქვს და ისინიც წყნარდებიან.
ჰაერი ისევ გლიცერინივით სუფთა და უძრავია.
მეზღვაურმა თავისი რეპტილია მოწვა. მასთან მიცურდა და მწვანე ვა-
ჟინი შეუკვეთა. რეპტილიას პირის ადგილას პატარა, ყავისფერი ხრტილო-
ვანი მრგვალი დისკი აქვს, უსახურ მწვანე თვალებს თითქმის მთლიანად

66
უფარავს ქუთუთოს თხელი აპკი. მეზღვაური ერთ საათს იცდის. ბოლოს
რეპტილია მის არსებობას აცნობიერებს.
– ცხიმიანისთვის კვერცხები არის? – იკითხა მან და მისმა სიტ ყვებმა
რეპტილიას მარაოს ბუსუსები შეურხია.
რეპტილიას ორი საათი დასჭირდა იმისათვის, რომ შავი ღინღლით შე-
მოსილი სამი ვარდისფერი, გამჭვირვალე თითი ზემოთ აეწია.
რამდენიმე ხორცისმჭამელი ნარწყევში ეგ დო, ისე სუსტად იყვნენ, გან-
ძრევაც კი არ შეეძლოთ (შავი ხორცი დაობებულ ყველს ჰგავს, წარმოუდ-
გენლად გემრიელია და თან გულისამრევი, ამიტომ მისი მოყვარულები ჭა-
მენ და არწყევენ, მერე ისევ ჭამენ და ასე, იქამდე, ვიდრე ძალაგამოცლი-
ლები ძირს არ დაეყრებიან).
შეთითხნილსახიანი ახალგაზრდა შიგნით შევიდა და ერთ უზარმაზარ
შავ კლანჭს ხელი დაავლო. ტკბილი, გულისამრევი კვამლი მთელ კაფეში
დატრიალდა.

67
 საავადმყოფო

ჩანაწერები დეზინტოქსიკაციის შესახებ. წამლის ნაადრევი გადაგ დების

პარანოია... ირგვლივ ყველაფერი ცისფრად მოჩანს... სხეული ფერნაკლუ-
ლი, რუმბივით გასივებული, მკვდარი.
გადაგ დების კოშმარები. სარკეებით მოჩარჩოებული სარკე. ცარიელი...
რაღაცის მოლოდინ ში... გვერდითა კარში კაცი ილანდება... ყავისფერ ჯე-
ლაბაში გამოწყობილი, ჭაღარაწვერიანი, ჩია, გალეული არაბი, რომელსაც
სახეზე მიწისფერი ადევს... ხელში მდუღარე მჟავათი სავსე დოქი მიჭი-
რავს... აუცილებლობის კრუნჩხვებში ვიკლაკნები და არაბს სახეში ვასხამ...
ყველა ნარკომანს ჰგავს...
ვცდილობ, საავადმყოფოს ეზოში გავისეირნო... ჩემს არყოფნაში ვიღა-
ცას ჩემი მაკრატელი აუღია – მოყავისფრო-მოწითალო მძღნერით მოსვრი-
ლი დამხვდა... უეჭველი რომელიმე ძუკნა დამლაგებელი თავის ჭინჭებს
ამოკლებს...
საშინელი შესახედაობის ევროპელებმა კიბე აავსეს. სწორედ მაშინ, რო-
დესაც წამალი მჭირდება, ექთანს არ უშვებენ, როდესაც ვბანაობ, ტაშტში
ტყუილად ფსამენ, საათობით სხედან ტუალეტში, როგორც ეტ ყობა, ცდი-
ლობენ, საიმედოდ გადამალული ბრილიანტებასხმული ხელოვნური თითი
გამოიღონ ტრაკიდან.
სინამდვილეში ევროპელების მთელი კლანი ჩემთან უფრო ახლოს გად-
მოსახლდა... მოხუც დედას ოპერაციას უკეთებენ, მისი ქალიშვილი კი შიგ-
ნით უძვრება, რათა ზუსტად იცოდეს, რომ ამ ბებერ ბოზს ჯეროვან მომსა-
ხურებას უწევენ. უცნაური ხალხი აკითხავს, ძირითადად ნათესავები...
ერთს სათვალის ნაცვლად ისეთი ხელსაწყო უკეთია, ძვირფასი ქვების შე-
საფასებლად რომ იყენებენ. ეტ ყობა, ერთ დროს ალმასებს აწახნაგებდა,
მერე ჩაეშვა... სამსახურიდან გამოგ დებული კაცი, რომელმაც თროქმორ-
ტონის ბრილიანტი გააფუ ჭა... მე-19 საუკუნის სერთუკებში გამოწყობილი,
ბრილიანტის ირგვლივ შეჯგუფებული ოქრომჭედლები, ბარიგის ხელის ბი-
ჭები.

68
 ერთი მეათასედი დუიმით გადაცდომა და ქვა აღარაფრად ვარგა, სამუ-
შაოს შესასრულებლად იძულებული ხდებიან, ეს ტიპი საგანგებოდ ჩამოიყ-
ვანონ ამსტერდამიდან... აი, ისიც: განგრეული მთვრალი შემორბის და
პნევმატური ჩაქუჩის ერთი მოქნევით ქვას მტვრად აქცევს...
აზრზე არა ვარ, ვინ არიან ესენი... ბალახის გამყიდველები ალეპოდან?...
უდღეური ნაყოფების კონტრაბანდისტები ბუენოს-აირესიდან?... ალმასე-
ბის უკანონო მყიდველები იოჰანესბურგიდან?... მონებით მოვაჭრეები სო-
მალიდან? თუ არადა, დამხმარეები მაინც...
უწყვეტი სიზმრები წამალზე: ყაყაჩოს ველები... სტეტსონის შლაპიანი
ტიპები, რომლებიც წამალს კუსტარულად ხდიან, ახლოაღმოსავლურ კა-
ფეში მგზავნიან... ერთ-ერთი ოფიციანტი იუგოსლავიური ოპიუმის მეკავ-
შირეა...
ვყიდულობ ჰეროინის პაკეტს მალაიზიელი ლესბოსელისგან, რომელსაც
თეთრქამრიანი კიტელი აცვია... ქაღალდს მუზეუმის ტიბეტური განყოფი-
ლებიდან ვიპარავ... ის კი ცდილობს, მე მომპაროს... ვეძებ ადგილს, სადაც
შეიძლება გავიჩხირო...
გადაგ დების კრიტიკული წერტილი დაავადების ადრეული მწვავე ფაზა
კი არ არის, წამლის გარემოსგან გათავისუფლების უკანასკნელი საფეხუ-
რია... იწყება პანიკის კოშმარული ინტერლუდია უჯრედულ დონეზე,
ცხოვრება ყოფიერების ორი გზის მიჯნაზე იყინება... ამ წერტილში წამლის
ნდომა კონცენტრირდება უკანასკნელ, უნივერსალურ წყურვილში, რომე-
ლიც ყველაფერს აღემატება და, მგონი, სიზმარეულ სახეს იღებს: გარე-
მოებების წყალობით წამალი ყველგან თვალში გეჩხირება... ხვდები შმე-
კერს, ძველ ნაცნობს, საავადმყოფოს ქურდბაცაცა მუშაკს, აბეზარ მომ-
წერლო ელემენტს...
ადამიანის ტყავის უნიფორმაში გამოწყობილი დარაჯი, შავ ქურთუკზე
ყვითელი, კარიესიანი კბილებისგან გაკეთებული ღილებით, ინდური, გაპ-
რიალებული სპილენძისფერი, ყელიანი, ელასტიკური პულოვერით, მო-
ზარდისმუ ქიფერისნორდიკული შლაქსით, ახალგაზრდა მალაიზიელი ფერ-
მერის კოჟრებიანი, გახეშეშებული ტერფის კანისგან დამზადებული სან-
დლებით, პერანგში ჩატანებული მორუხო-მოყავისფრო, მღვრიე ფერის
შარფით (მორუხო-მოყავისფრო მღვრიე ფერი – ეს არის ნაცრისფერი ყა-
ვისფერი კანის ქვეშ. ხანდახან კანის ასეთი ფერის ზანგისა და თეთრკა-

69
ნიანის ნაჯვარიც გამოდის, როცა ეს ფერები ერთმანეთს არ ერევა და ზე-
თისა და წყლის მსგავსად ერთმანეთისგან განცალკევებით არსებობს...)
დარაჯი მაგარი ჩამცმელია, მეტი საქმე მაინც არაფერი აქვს, მთელ თა-
ვის ხელფასს ტანსაცმლის საყიდლად ინახავს და დღეში სამჯერ იცვლის
უზარმაზარი, გამადიდებელი სარკის წინ. დარაჯს მეზოამერიკელისთვის
დამახასიათებელი მოლამაზო სახე აქვს, გლუვი კანით, ფანქრით გავლებუ-
ლი ხაზის მსგავსი პატარა ულვაშებით, წვრილი და შავი, ხარბი და უაზრო,
უსიზმრო და მწერული თვალებით.
როდესაც საზღვარს მივადგები ხოლმე, დარაჯი თავისი სამყოფლიდან
გამორბის, თან ცდილობს, კისრიდან ხისჩარჩოიანი სარკე მოიგ ლიჯოს... ეს
ადრე არასოდეს მომხდარა, ჯერ საზღვრამდე არავის მიუღწევია. დარაჯმა
ხორხი დაიზიანა, როდესაც სარკის ჩარჩოს მოხსნას ცდილობდა... ხმა და-
კარგა... პირს აღებს და ჩანს, რომ შიგნით ენა უხტის. გლუვი, ბრიყვული
სახე და დაღებულ პირში მოხტუნავე ენა უსაზიზღრესი სანახავია. დარაჯი
ხელს იწვდის. მთელი სხეული უარყოფის კრუნჩხვებისგან ეკლაკნება. ვუ-
ახლოვდები და ვხსნი ჯაჭვს, რომელიც გზას კეტავს. ჯაჭვი ქვაზე ეცემა. მე
გავდივარ. დარაჯი ნისლში რჩება და იქიდან მიც ქერის. მერე ჯაჭვს ისევ
აბამს, ისევ თავის სამყოფელში შედის და ულვაშის წიწკნას იწყებს. ახლა-
ხან მოიტანეს ეგრეთ წოდებული საუზმე... მაგრად მოხარშული გაფცქვნი-
ლი კვერცხი ისეთი რამეა, რომლის მსგავსიც ცხოვრებაში არასოდეს მინა-
ხავს... მოყვითალო-მოყავისფრო, ძალიან პატარა კვერცხი, ალბათ იხვნის-
კარტას დადებული... ფორთოხალში უზარმაზარი მატლია, რბილობი – ძა-
ლიან ცოტა... იმის არ იყოს, „თუ გინდა გაიმარჯვო, სხვას უნდა დაასწრო
და ადგილი მთლიანად დაიკავო“ (პერიფრაზი ამერიკის სამოქალაქო ომის
გმირის, გენერალ ფორესტის სიტ ყვებისა, რომელიც ფრთიან გამონათქვა-
მად იქცა). ეგ ვიპტეში არსებობს მატლი, რომელიც თირკმელში იბუდებს
და იზრდება და საბოლოოდ თირკმლისგან მხოლოდ თხელი გარსიღა რჩე-
ბა, რომელიც მატლს გარს აკრავს. გამბედავ გურმანებს ყველა სხვა დელი-
კატესს ეს მატლი ურჩევნიათ. ამბობენ, საოცრად გემრიელიაო... ინტერზო-
ნის კორონერმა, მეტსახელად ახმედ-აუტოფსიამ ფული მატლის ხორცის
უკანონო გაყიდვით იშოვა.
ფრანგული სკოლა ჩემი ფანჯრის წინ დგას და საველე რვიანი ბინოკ-
ლით პატარა ბიჭებს ვათვალიერებ ხოლმე... ისე ახლოდან, რომ შემიძლია,

70
ხელი გავიწოდო და შევეხო... შორტები აცვიათ... მათ კანზე ხორკლებსაც
კი ვხედავ, გაზაფხულის დილის სისხამზე რომ აყრით ხოლმე... საკუთარ
თავს მათ გვერდით წარმოვიდგენ, გზის გადაღმა, იქ, სადაც მხოლოდ ბი-
ნოკლით ვწვდები, უხორცო ვნებით გაწამებული აჩრდილი დილის მზეში.
ოდესმე მომიყოლია თქვენთვის, როგორ გადავუხადეთ მე და მარვიმ
სამოცი ცენტი ორ არაბ ბიჭუნას იმისათვის, რომ მათი სექსისთვის გვეყუ-
რებინა?
მაშინ მარვის ვკითხე:
– როგორ ფიქრობ, იზამენ თუ არ იზამენ?!
– მე ვფიქრობ, იზამენ. შიათ.
მე ვეუბნები:
– აი, ეს მომ წონს, ასეთები რომ არიან.
ამ ყველაფრის გამო თავს ავხორც ბებრად ვგრძნობ, მაგრამ Son cosas
de la vida, როგორც სობერბა დე ლა ფლორმა (მექსიკელი კრიმინალი იყო,
რომელიც სასჯელს რამდენიმე უაზრო მკვლელობისთვის იხდიდა) თქვა,
როდესაც ძაღლებმა დააბრალეს, ის მუტელი გაასაღა, გვამი „ბარ ო მო-
ტელში“ შეათრია და იქ მოტ ყნაო.
– თვითონ გამომტყუა, – ამბობს ის... – ქალის ღნავილს ვერ ვიტან.
საპირფარეშო სამ საათს დაკეტილი იყო... მე მგონი, იქ ვიღაცამ ოპერა-
ცია ჩაატარა.
ექთანი: – პულსი არ არის, ექიმო.
დოქტორი ბენვეი: – მე მგონი, ხელოვნურ თითში ჩადო და იმ თავის
ხვრელში შეიტენა.
ექთანი: – ადრენალინი, ექიმო.
დოქტორი ბენვეი: – მე მგონი, ღამის პორტიეს კაიფი მოუნდა და
მთლიანად თვითონ გაიკეთა.
ექიმი იქაურობას ათვალიერებს და იღებს ჯოხზე წამოცმულ რეზინის
ვანტუზს, რომლითაც გაჭედილ უნიტაზებს ასუფთავებენ... ის პაციენტს
უახლოვდება...
– გაჭერით, ექიმო ლიმპფ, – ეუბნება გაოცებისგან თვალებდაჭყეტილ
ასისტენტს... – დღეს გულის მასაჟი უნდა გავაკეთო.
დოქტორი ლიმპფი მხრებს იჩეჩავს და გაჭრას იწყებს. დოქტორი ბენვეი
რეზინის ვანტუზს უნიტაზში რეცხავს.

71
 ექთანი: – ექიმო, სტერილიზაცია არ სჭირდება?
დოქტორი ბენვეი: – როგორ არ სჭირდება, მაგრამ დრო არ გვაქვს. ის
ვანტუზზე ჯდება, გეგონება, დასაჯდომიანი ხელჯოხიაო და თვალს ადევ-
ნებს ასისტენტს, რომელიც პაციენტს ჭრის... – თქვენ, ახალგამომცხვარ
ექიმებს, ელექტროვიბრაციული სკალპელის, სისხლის ავ ტომატური დრე-
ნაჟისა და ნაკერის დამდების გარეშე მუწუკის გაჭრაც კი არ შეგიძლიათ...
მალე ოპერაციებს ისეთ პაციენტებს, რომლებიც თვალითაც არასოდეს გვი-
ნახავს, დისტანციური კონტროლის მეშვეობით გავუკეთებთ... მხოლოდ ღი-
ლაკებზე თითის დაჭერა დაგ ვჭირდება... ქირურგია ხელოვნება აღარ იქნე-
ბა. უნარ-ჩვევები იკარგება... ოდესმე მომიყოლია თქვენთვის, როგორ გავა-
კეთე ბრმა ნაწლავის ოპერაცია სარდინის კონსერვის დაჟანგული ქილით?
ერთხელ პირველი ნომერი ინსტრუმენტები არ მქონდა და საშვილოსნოს
სიმსივნე კბილებით ამოვიღე. ეს ზემო ეფენდიში მოხდა. ერთხელაც...
დოქტორი ლიმპფი: – ექიმო, გავ კვეთე, მზად არის.
დოქტორი ბენვეი უნიტაზის ვანტუზს განასერში ტენის და აწვება –
ზემოთ-ქვემოთ. სისხლი ექიმებს, ექთნებსა და კედლებს ესხმება... ვანტუ-
ზი ჩქაფუნის საშინელ ხმებს გამოსცემს.
ექთანი: – მე მგონი, გათავდა, ექიმო.
ექიმი ბენვეი: – მერე რა, ხდება ხოლმე, – ოთახის მეორე მხარეს სამე-
დიცინო კარადასთან მიდის... – რომელიღაც დედამოტ ყნულ ნარკომანს
კოკაინ ში უნიტაზის სახეხი სითხე გაურევია! ექთანო, ბიჭი გაგზავნეთ, ამ
რეცეპტით ორმაგი დოზა დაამზადებინოს!
ექიმი ბენვეი ოპერაციას სტუდენტების აუდიტორიის წინაშე აკეთებს.
– თვალი ადევნეთ, ყმაწვილებო, ამჟამად ასეთ ოპერაციას იშვიათად
თუ შეხვდებით, და რატომ? ... იმიტომ, რომ მას არავითარი სამედიცინო
ღირებულება არ გააჩნია. არავინ იცის, რა მიზანი ჰქონდა თავის დროზე
და იყო თუ არა საერთოდ საჭირო. პირადად მე, ვფიქრობ, რომ თავიდანვე
წმინდა ხელოვნების თვალსაზრისით კეთდებოდა. ტორეადორის მსგავსად,
რომელიც თავის ცოდნასა და ხელოვნებას მის მიერვე გამოწვეული საფ-
რთხის თავიდან აცილებას ახმარს, ამ ოპერაციის დროსაც ქირურგი პაცი-
ენტის ჯანმრთელობას საფრთხეში აგ დებს და შემდეგ დაუჯერებელი სის-
წრაფითა და ცოდნის გამოყენებით ბოლო წამის მეათასედში სიკვდილს გა-
დაარჩენს... გინახავთ ოდესმე რომელიმეს, როგორ აკეთებდა ოპერაციას

72
დოქტორი ტეტრაძინი? ეს მართლაც სპექტაკლი იყო. ჯერ პაციენტს სკალ-
პელს ესროდა შორიდან, შემდეგ ოთახში ისე შედიოდა, როგორც ბალეტის
სოლისტი სცენაზე. წარმოუდგენელი სისწრაფით მუშაობდა. – მე მათ სიკ-
ვდილის საშუალებას არ ვაძლევ, – იტ ყოდა ხოლმე. სიმსივნის ხსენებაც კი
აშმაგებდა. – დედამოტ ყნული უდისციპლინო უჯრედები! – ღრიალებდა
ხოლმე და სიმსივნეს ქირურგიული დანით ქუჩის მოჩხუბარივით უტევდა.
ახალგაზრდა კაცი ანატომიური თეატრის უკანა რიგებიდან მაგიდისკენ
გამორბის, სკალპელს იშიშვლებს და პაციენტს მიეჭრება.
დოქტორი ბენვეი: – ესპონტანიო! შეაჩერეთ ვინმემ, სანამ ავადმყოფს
გამიფატრავდეს!
(ესპონტანიოს კორიდაში ეძახიან მაყურებელს, რომელიც არენაზე გა-
მორბის, დამალულ მოსასხამს იღებს და ცდილობს, სანამ არენიდან გააძე-
ვებდნენ, ხარის წინ რამდენიმე მოძრაობა გააკეთოს).
ორდინატორები ეჩალიჩებიან ესპონტანიოს, რომელსაც, ბოლოს და ბო-
ლოს დარბაზიდან აძევებენ. ანესთეზიოლოგი არეულობით სარგებლობს
და ავადმყოფს პირიდან დიდ ოქროს გვირგვინს აცლის... გვერდით ჩა-
ვუარე ოთახს, საიდანაც გუშინ გადამიყვანეს... როგორც ეტ ყობა, ვიღაცას
ამ შობიარებენ... სისხლით, კოტექსითა და ქალის უსახელო სუბსტან-
ციებით სავსე ტაშტები დასაბინძურებლად მთელ კონტინენტს ეყოფა...
ვინმემ რომ ჩემს ადრინდელ ოთახს გვერდით ჩაუაროს, ჩემზე იფიქრებს,
ურჩხული გააჩინა და ახლა სახელმწიფო დეპარტამენტი ცდილობს, ეს ამ-
ბავი საზოგადოებას დაუმალოსო...
მუსიკა ფილმიდან „მე ამერიკელი ვარ“... ზოლიან შარვალსა და დიპ-
ლომატის მოკლე პიჯაკში გამოწყობილი შუახნის მამაკაცი ამერიკის დრო-
შით დრაპირებულ პლატფორმაზე დგას. გახრწნილი, კორსეტიანი ტენორი,
რომელიც დენიელ ბუნის კოსტიუმ ში არ ეტევა, მთელი ორკესტრის აკომ-
პანემენტით Star Spangled Banner-ს – „ვარსკვლავიან-ზოლიანს“ მღე-
რის. მღერის და მსუბუ ქად თლიფინებს...
დიპლომატი (კითხულობს ტელეგრაფის ლენტის უზარმაზარ გრაგ-
ნილს, რომელიც სულ უფრო და უფრო იზრდება და ფეხებში ებლანდება): –
და ჩვენ კატეგორიულად უარვყოფთ, რომ ამერიკის შეერთებული შტატე-
ბის ნებისმიერი მამრობითი სქესის მოქალაქე...

73
 ტენორი: – „ო, ხედავ შენ“ (ამერიკის ჰიმნის დასაწყისი)... ხმაში ხრინ წი
ეპარება და ტვინის წამღები ფალცეტი ყურს ჭრის.
რადიოსადგურში ტექნიკოსი სოდას ურევს და მუჭში აბოყინებს.
– ეშმაკმა წაიღოს ეს თაღლითი ტენორი! – ბურტყუნებს მჟავედ.
– მაიკ რამფი! – ყვირილს ბოყინი ამოაყოლა. მოაშორე ეგ გარეკილი
კუანა და წითელი ბარათი მიეცი... ამ წუთიდან აქ აღარ მუშაობს. მაგის
ადგილზე ის ლიზი მოიყვანე, ათლეტი, აი, ის, ადრე კაცი რომ იყო... ყვე-
ლაფერს რომ თავი დავანებოთ, ნამდვილი ტენორი მაინც არის!..
კოსტიუმი? მე სად ჯანდაბიდან უნდა ვიცოდე? გარეკილი დიზაინერი კი
არ ვარ საგარდერობოდან! ეს რაღაა? უსაფრთხოების მიზნით მთელი სა-
გარდერობო განყოფილება დახურეს? მე რა, რვაფეხა ვარ?
აბა, ვნახოთ... ინდიელების ნომერზე რას იტ ყვი? პოკაჰონტასი ან
ჰაიავათა?... არა, ასე არ გამოვა. ყოველთვის გამოჩნდება რამდენიმე ოხუნ-
ჯი მოქალაქე, რომლებიც წამოაყრანტალებენ, რომ ის ინდიელებს უნდა
დაუბრუნდეს... სამოქალაქო ომის უნიფორმა, ჩრდილოელების კიტელი და
სამხრეთელების შარვალი იმისათვის არის საჭირო, რომ თავი მოაჩვენონ,
ვითომ ისევ ერთად არიან? შეუძლია, ბუფალო ბილის (ბუფალო ბილი –
ნამდვილი სახელია უილიამ ფრედერიკ კოდი – ბიზონებზე მონადირე და
შოუმენი) ან პოლ რევირის (პოლ რევირი (1734-1818) – ამერიკელი ხელო-
სანი, მეორე თაობის ოქრომჭედელი; ამერიკის რევოლუციის ერთ-ერთი
ყველაზე სახელოვანი გმირი) პონტში გამოვიდეს... თუ უნდა, შეუძლია,
ვინმე ფეხებზე ან სხვა რამეზე მკიდია ტიპი ითამაშოს... თუ უნდა, ჯარის-
კაცი, როგორც ასეთი, წამლის ბარიგა ან სულაც უცნობი ჯარისკაცი... ეს
აჯობებს... ძეგ ლი გადააფარე, ასე უფრო ვერავინ დაინახავს.
პაპიე მაშესგან გაკეთებულ ტრიუმფალურ თაღში შემალული ლესბო-
სელი ფილტვებს ჰაერით ივსებს და რაც ძალი და ღონე აქვს ღმუის.
„ო, მითხარ, კვლავ ფრიალებს ჩვენი ვარსკვლავებიანი დროშა“... ტრი-
უმფალური თაღი მთელ სიგრძეზე სკდება. დიპლომატი შუბლზე ხელს ირ-
ტყამს...
დიპლომატი: – რომ ამერიკის შეერთებული შტატების ნებისმიერი, ინ-
ტერზონაში ან რომელიმე სხვა ადგილას დაბადებული მამრობითი სქესის
მოქალაქე...
„თავისუფალ მიწაზეეეეეეეეეეეეეეე...“

74
 დიპლომატი პირს ამოძრავებს, მაგრამ მისი არავის ესმის.
– წმინდა დედაო! – ყვირის ტექნიკური მუშაკი და ყურებზე ხელს იფა-
რებს. პირში კბილის პროთეზი არფის სიმებივით ვიბრირებს, შემდეგ უეც-
რად სძვრება და პირიდან უვარდება... სიმ წრისგან კბილებს ერთმანეთზე
ურტყამს, ცდილობს დაიჭიროს, მაგრამ ვერ ახერხებს და პირზე ხელს იფა-
რებს.
ტრიუმფალური თაღი საშინელი, გამაყრუებელი გრუხუნით ინგრევა და
მის შიგნით კვარცხლბეკზე შემდგარი ლესბოსელი გამოჩნდება. თეძოს
ლეოპარდის ბეწვის სახვევი უფარავს, მკერდზე ვეებერთელა ხელოვნური
ძუძუები უკეთია... დგას და სულელურად იღიმება, თან თავის უზარმაზარ
კუნთებს ათამაშებს... ტექნიკური მუშაკი რადიოსადგურის საკონტროლო
ამომრთველთან ფოფხავს, კბილის პროთეზს ეძებს და გაურკვევლად ლუღ-
ლუღებს: – ეშ შუპერტრონიკია! თქვენი ხმა არ გავიგონო!
დიპლომატი (შუბლიდან ოფლს იწმენდს): – ნებისმიერი სახეობის და
ნებისმიერი შესახედაობის არსება...“
„და მამაცთა ქვეყნის თავზე“.
დიპლომატს სახეზე ნაცრისფერი ადევს, ბარბაცებს, გრაგნილში ფეხები
ებლანდება, მოაჯირს ეხლება, თვალებიდან, ცხვირიდან და პირიდან სის-
ხლი გადმოსდის და ტვინ ში სისხლის ჩაქცევისგან კვდება.
დიპლომატი (ძლივს ისმის): – დეპარტამენტი უარყოფს... არაამერიკუ-
ლად... ის გაანადგურეს... უფრო სწორად, არც არასოდეს ყოფილა... კატე-
გორ... კვდება.
საკონტროლო რადიოკვანძში ხელსაწყოების პანელები ფეთქდება...
მაგნიტური ფირების გრძელი ლენტის ტკაცუნი მთელ ოთახში ისმის... შიშ-
ველი, დამწვარ-დანახშირებული ტექნიკური მუშაკი Gotterdammerung-
ის (Gotterdammerung – რიჰარდ ვაგნერის ოთხნაწილიანი დრამის, „ნიბე-
ლუნგების ბეჭდის“ დასკვნითი ნაწილი) პერსონაჟის ფიგურასავით დაბარ-
ბაცებს და ღნავის:
– შუპერ ტრონიკია! არ გეშმით, რაშ ვამბობ?! – საბოლოო აფეთქება და
ტექნიკური მუშაკისგან მხოლოდ ნახშირიღა რჩება.
„ჩვენი დროშა ჩინებული,
ღამით გამოჩინებული...“

75
 ჩანაწერები ადიქციის შესახებ: ყოველ ორ საათში ეუკოდოლს ვიჩხი-
რავ. ერთი ადგილი ვიცი, იქიდან ნემსს პირდაპირ ვენაში შევასრიალებ
ხოლმე. ის ყოველთვის ღიაა, წითელი, დაჩირქებული, უხამსად შეშუპებუ-
ლი პირივით, რომელშიც ყოველი სეანსის შემდეგ ნელ-ნელა გროვდება
სისხლის წვეთები და ბალღამი...
ეუკოდოლი არის კოდეინის ქიმიური ნაირსახეობა – დიჰიდროქსი-
კოდეინი.
ამ ნაგავს უფრო კოკაინის კაიფი აქვს, ვიდრე მორფის... როდესაც კოკა-
ინს მთავარ ვენაში იკეთებ, თავში ეგრევე სუფთა კაიფი გირტყამს... ათი
წუთის შემდეგ ახალი დოზის გაჩხერა გინდება... მორფის კაიფს ჯიგარში
გრძნობ... გაიჩხირავ და გულ-მუცელს აყურადებ... მაგრამ კოკაინს რომ ვე-
ნაში გაიჩხირავ, ტვინ ში დენი გირტყამს და კოკაინის კაიფის ბმები აქტი-
ურდება... კოკაინს გადაგ დების სინდრომი არ ახასიათებს. ის მხოლოდ
ტვინს სჭირდება – ეს არის სურვილი სხეულისა და გრძნობის გარეშე. მი-
წას მიჯაჭვული აჩრდილის სურვილი. კოკაინისადმი ლტოლვა მხოლოდ
რამდენიმე საათის განმავლობაში გრძელდება, ზუსტად იმდენ ხანს, რამ-
დენსაც კოკაინის არხების სტიმულირება. შემდეგ ის აღარ ახსოვთ. ეუკო-
დოლი, მორფის მსგავსად, წამლის და კოკაინის კომბინაციას წარმოადგენს.
მსგავსი ეშმაკეული ნარევის თითხნა ყველაზე უკეთ გერმანელებს ეხერხე-
ბათ. ეუკოდოლი, ისევე როგორც მორფი, კოდეინზე ექვსჯერ ძლიერია. ჰე-
როინი მორფზე ექვსჯერ ძლიერია.
დიჰიდროოქსიჰეროინი ჰეროინზე ექვსჯერ ძლიერი უნდა იყოს. სავსე-
ბით შესაძლებელია ისეთი წამლის გამოგონება, რომლის ერთხელ მოხმა-
რება მთელი სიცოცხლის მანძილზე დამოკიდებულებას იწვევს.
ჩანაწერები ადიქციის (ადიქცია – დამოკიდებულება რამეზე: წამალზე,
ნარკოტიკზე, აზარტულ თამაშზე, ინტერნეტზე და სხვ) შესახებ. გაგრძელე-
ბა: როგორც კი ხელში ნემსს ვიღებ, მარცხენა ხელი ვენის გადასაჭერ
ლახტს თავისით ეძებს. ეს იმის ნიშანია, რომ მარცხენა ხელის ერთადერთ
დაუზიანებლად გადარჩენილ ვენაში გაკეთება შეიძლება (ლახტს იმ ხელზე
იჭერ, რომლითაც იღებ ხოლმე), გამაგრებული ადგილის კიდიდან ნემსი
თავისით მისრიალებს. საჩხვლეტი ადგილის ირგვლივ არეს თითებით ვსინ-
ჯავ. შპრიცში მოულოდნელად წითელ თასმასავით გაასხამს ხოლმე სის-
ხლის წვრილი, მკვეთრი და მყარი ნაკადი.

76
 სხეულმა თვითონ იცის, რომელი ვენა ვარგა გასაკეთებლად და ეს
ცოდნა გაჩხერის დროს მეყსეულ მოძრაობებში ვლინდება... ხანდახან ნემსი
თვითონ გიჩვენებს, იმ ვაზის ტოტივით, რომლის მეშვეობითაც მიწისქვეშ
წყალს ეძებენ, ხანდახან ნიშნის მოსვლას ლოდინი სჭირდება. ჩემთვის ასე-
თი ნიშანი ყოველთვის სისხლია.
პიპეტის ფსკერზე წითელი ორქიდეა გაიშალა. ის ერთი წამით შეყოყ-
მანდა, შემდეგ რეზინის თავაკს დააწვა და თვალი მიადევნა, როგორ შე-
ვარდა ვენაში სითხე, რომელიც მოწყურებულმა სისხლმა უჩუმრად შეიწო-
ვა. პიპეტის კედლებზე ცისარტყელასფერი სისხლის თხელი ნალე ქი დარჩა
და ქაღალდის თეთრი საყელო ბინტივით გაიჟღინთა სისხლით. ის დაიხარა
და პიპეტი წყლით აავსო. იმ დროს, როდესაც პიპეტიდან წყალს უკან ას-
ხამდა, მუცელში ნემსის ჩხვლეტა იგრძნო – რბილი და ტკბილი.
შარვალზე დავიხედე, რამდენიმე თვეა, არ გამომიცვლია... შპრიცზე
სისხლის გრძელ ძაფებად დახვეული დღეები ხელიდან მისხლტება... სექსი
და სხეულის სხვა ძლიერი სიამოვნებანი მავიწყდება – რუხი, ჯანქზე აწყო-
ბილი აჩრდილი. ესპანელი ბიჭუნები El Hombre Invisible-ს – უჩინარ კაცს
მეძახიან...
ყოველ დილით ოცი აზიდვა. ნარკოტიკი ცხიმს წვავს, კუნთებს კი მეტ-
ნაკლებად ხელშეუხებლად ტოვებს. ეტ ყობა, ნარკომანს სულ უფრო და
უფრო ნაკლები ქსოვილი სჭირდება... ნეტა შესაძლებელია ნარკოტიკის მო-
ლეკულის გამოგონება, რომელიც ცხიმს წვავს? აფთიაქ ში სულ უფრო და
უფრო მეტი სტატიკაა, კონტროლის ბურტყუნი, ტელეფონის გადადებული
ყურმილი... მთელ დღეს საღამოს რვა საათამდე იმაზე დავრბოდი, რომ
ეუკოდოლის ორი კოლოფი დამეთრია...
აღარც ფული მაქვს, აღარც ვენები.
ლომკა გრძელდება. წუხელ გამეღვიძა, ვიღაც ხელზე ხელს მიჭერდა.
ჩემი მეორე ხელი აღმოჩნდა... კითხვის დროს მეძინება და სიტ ყვები შიფ-
რის მნიშვნელობას იღებს... კოდები ამეკვიატება ხოლმე და არ მასვენებს...
ადამიანს დაავადებების მთელი წყება ემართება, დაავადებებისა, რომლე-
ბიც შიფრის გასაღებს შეიცავს...
დ.ლ.-ს თანდასწრებით გავიჩხირე. შიშველ, ჭუჭყიან ფეხზე ვენას ვი-
სინჯავ... ნარკომანს სირცხვილის გრძნობა დაკარგული აქვს... მისთვის
სულ ერთია, ვინმეს მოსწონს თუ არა. მე ვფიქრობ, სექსუალური ლიბიდოს

77
არარსებობის შემთხვევაში არც სირცხვილი არსებობს... ნარკომანის სირ-
ცხვილი ქრება მის არასექსუალურ ურთიერთობებთან ერთად, რაც ასევე
დამოკიდებულია ლიბიდოზე... ნარკომანისთვის მისი სხეული უპიროვნოა,
ინსტრუმენტია, რომლითაც თავის გარემოს შთანთქავს. თავისი სხეულის
მიმართ ცხენის დალალივით გულგრილია. „ამ ვენაში გაკეთება აღარ შეიძ-
ლება“. მკვდარი თევზის გამოფიტული თვალები დასახიჩრებულ ვენას დას-
ცქერის.
ახალი სახეობის საძილე აბებს ვიღებ, სონერილი ჰქვია... ისეთი არ
არის, სულ რომ გეძინება... პირდაპირ ძილში ვარდები, ყოველგვარი გა-
დასვლის გარეშე, პირდაპირ შუა სიზმარში ამოყოფ თავს... დიდხანს ვიყავი
ზონაში, საჭმელი მაკლდა...
პრეზიდენტი ნარკომანია, მაგრამ თავისი მდგომარეობის გამო ნარკო-
ტიკის პირდაპირ მიღება არ შეუძლია. ამიტომ ჩემი დახმარებით იჩხი-
რავს... დროდადრო ერთმანეთს ვუკავშირდებით და ვამარაგებ. გარეშე
თვალისთვის ეს კავშირები ისე გამოიყურება, როგორც ჰომოსექსუალური
ურთიერთობა, მაგრამ სავალდებულო არ არის, ნამდვილი აღგზნება სექ-
სუალური იყოს, ხოლო კლიმაქსი არის დაშორება, დამუხტვის შემდეგ.
კონტაქტში აღგზნებული პენისები შედიან. ყოველ შემთხვევაში დასაწყის-
ში ამ მეთოდს ვიყენებდით, მაგრამ კონტაქტის წერტილები, ვენებისა არ
იყოს, ცვდება. ახლა ისღა დამრჩენია, ჩემი პენისი მარცხენა ქუთუთოში
შევუყო. რა თქმა უნდა, ყოველთვის შეიძლება ოსმოსური დამუხტვა (ოს-
მოსური დამუხტვა – იდეების, ცოდნისა და სხვ. თანმიმდევრული ან ქვეც-
ნობიერი ათვისების პროცესი), რომელიც კანქვეშა შეშხაპუნებას უდრის,
მაგრამ ეს დამარცხების აღიარებას ნიშნავს.
ო.დ.-ის გამო პრეზიდენტს რამდენიმე კვირით გუნება უფუჭდება, რა-
საც, შესაძლოა, ატომთან დაკავშირებული არეულობა მოჰყვეს. პრეზი-
დენტს ეს თავისი შუალობითი ჩვევა, რომელსაც მართვის სადავეები შეს-
წირა და ახლა ჯერ არ დაბადებული ბავშვივით უსუსურია, ძვირად უჯდე-
ბა. შუალობითი ნარკომანი სუბიექტური საშინელებების მთელი სპექ-
ტრით, ჩუმი ფოტოპლაზმური სიშმაგითა და ძვლების საზიზღარი აგონიით
იტანჯება.
დაძაბულობა იზრდება, ორგანიზმი ბოლოს და ბოლოს ემოციური დანა-
მატებისგან დაცლილი სუფთა ენერგიით იმუხტება. სხეული აქეთ-იქით აწ-

78
ყდება, როგორც მაღალი ძაბვის მავთულთან შეხებისას. თუ დამტენთან
კავშირი მთლიანად გაწყვეტილია, შუალობითი ნარკომანი ძლიერ ელექ-
ტრონულ კრუნჩხვებში ვარდება, ძვლები სახსრებში იშლება და ადამიანი
კვდება საკუთარ ჩონჩხთან ერთად, რომელიც მთელი ძალით ცდილობს
თავისი აუტანელი ხორციდან გამოძვრეს და უახლოეს სასაფლაომდე თა-
ვისი ფეხით მიირბინოს.
ურთიერთობა შ.ნ.-სა (შუალობითი ნარკომანი) და მის დ.კ.-ს (დამტენი
კავშირი) შორის ისეთი ინტენსიურია, რომ მათ ერთმანეთის ატანა მხო-
ლოდ ძალიან იშვიათად და მცირე ხნით შეუძლიათ – ისიც მაშინ, როდესაც
ერთმანეთს უბრალოდ, სასაუბროდ ხვდებიან, რადგან დამუხტვის პროცე-
სი პირად კონტაქტს მთლიანად შთანთქავს.
გაზეთს ვკითხულობ... პარიზში, რიუ დე მერდზე სამმაგი მკვლელობა
მომხდარა: „ანგარიშსწორება.“... ვაგრძელებ გასხლტომას... პოლიცია, ავ-
ტორი დაადგინა... პეპე ელ ქულიტო... ანუ პატარა პროჭი – კნინობითი
მეტსახელი. მართლა ასე წერია?... ვცდილობ, სიტ ყვები ფოკუსში მოვაქცი-
ო... ისინი იშლება და ქმნის მოზაიკას, რომელშიც აზრი არ იკითხება...

79
 ლაზარე, წადი სახლში

ლი რუხი ფერის, მიაზმებად აყროლებულ, გამომ შრალი ნაპრალებითა

და ნანემსარებით დაღარულ ადგილებში იქე ქებოდა, როდესაც აღმოაჩინა,
რომ ახალგაზრდა პლანაქეში, რომელიც ახლახან დაბრუნებულიყო კორ-
სიკიდან, სადაც ორი თვე ყვინთვით ერთობოდა და წამალიც გადაეგ დო,
დილის 10 საათზე მის ოთახში იჯდა.
„სატრაბახოდ მოვიდა, ნახე, რა მაგარი ტანი დავიყენეო“, გაიფიქრა
ლიმ. დილის ლომკისგან ტან ში ამტვრევდა. ადრე ნანახი სცენა გაახსენდა...
„კი, როგორ არა, მიგელ, მადლობა“, როგორ იჯდა სამი თვის წინ მეტრო-
პოლში, სადაც მერე გაითიშა კიდეც, წინ ედო ფსლისფერი ყვითელი, გამ-
ხმარი ეკლერი, რომელმაც ორი საათის შემდეგ კატა მოწამლა და ფიქრობ-
და, რომ დილის 10 საათზე მიგელის ყურებას მთელი თავისი ენერგია
დაახარჯა და თავისი ჩვეული თემისთვის – შეცდომების გასწორებისთვის
ძალა არ ეყოფოდა. („მაგ დენი სად შეუძლია?“) იქნებ ეს ყველაფერი არც
ყოფილა.
– მშვენივრად გამოიყურები, – უთხრა ლიმ და ზიზღის აშკარა კვალი
სახიდან წვირიანი, უბრალო ხელსახოცით მოიწმინდა. მიგელის უცნაურად
დაღარული სახიდან წამალი რუხად ჟონავდა, თითქოს მრავალი წელი
დროის ლაბირინთებში ეხეტიალოს და არასოდეს გადასწყდომოდეს კოს-
მოსურ სადგურს, სადაც თავის მოწესრიგებას შეძლებდა...
– გარდა ამისა, იმ დროისთვის შეცდომის გამოსწორებასაც შევძლებ...
ლაზარე, წადი სახლში... გადაუხადე იმ კაცს და წადი... შენი ნასესხები
მძორი აქ რა ჩემ ფეხებად მინდა?
– მაგარია, თუ გადააგ დე... მით უკეთესი შენთვის.
მიგელი ოთახში დაცურავდა და ცდილობდა თევზი ხელით დაეჭირა...
– როდესაც იქ ხარ, გერონტიზე საერთოდ არ ფიქრობ.
– შენთვის ასე უკეთესია, – თქვა ლიმ და მიგელის ხელზე ნანემსარ ნა-
წიბურს ფრთხილად შეეხო. გლუვ, მოლურჯო-მეწამულ მკლავზე თითებს
ნება-ნება უსვამდა...

80
 მიგელმა ხელი მოიფხანა... ფანჯრიდან გაიხედა... სხეულის ის ადგილე-
ბი, რომლებშიც წამლის არხები ინთებოდა, ოდნავ შესამჩნევად, გალვანი-
ზებული მოძრაობით უთრთოდა... ლი იჯდა და ელოდა.
– არ არსებობს! ერთი გაჩხერით წამალზე ხელახლა ვინ შემჯდარა, ბი-
ჭო.
– მე ვიცი, რასაც ვაკეთებ.
– ამ ცხოვრებაში ყველამ ყველაფერი იცის.
მიგელმა ხელში ფრჩხილების ქლიბი აიღო.
ლიმ თვალები მინაბა.
– ძალიან დავიღალე.
– უჰ, მადლობა, ძალიან მაგარი იყო.
მიგელს შარვალი კოჭებამდე ჩასძვრა. უფორმო კან ში გახვეული
სხეული რუხიდან მწვანეში გადადიოდა, მერე, დილის მზეში ფერი საერ-
თოდ დაკარგა და იატაკზე გორახებად დაცვივდა.
ლის თვალები მიგელის სახის სუბსტანციაში ამოძრავდნენ... პატარა,
ცივი, რუხი ნაპერწკალი... – მოასუფთავე აქაურობა, – თქვა მან. – ნაგავი
ისედაც არ გვაკლია.
– უჰ, ისა... რა თქმა უნდა, – მიგელმა ხელის ცეცებით აქანდაზი მოძებ-
ნა.
ლიმ ჰეროინის პაკეტი შეინახა.
ლი სამი დღე გაბმით კაიფობდა, რა თქმა უნდა, გარკვეული, ჰმ, აუცი-
ლებელი შესვენებებით, რაც, ასე ვთქვათ, საჭირო იყო იმ ცეცხლის გასაღ-
ვივებლად, რომელიც მის ყვითელ-ვარდისფერ-ლეგა თონთხლო სუბსტან-
ციას წვავდა და ხორცის აყვავებას ხელს უშლიდა. თავიდან რბილი ხორცი
ჰქონდა, იმდენად რბილი, რომ შიგ ძვლამდე ატანდა მტვრის ნაწილაკები,
მცირედი ნიავი და პალტოს კალთების შარიშური, მაგრამ, ამავე დროს,
როგორც ეტ ყობა, კართან და სკამებთან უშუალო კონტაქტი დისკომ-
ფორტს არ უქმნიდა. არც ჭრილობები უხორცდებოდა... სოკოს გრძელი,
თეთრი საცეცები გაშიშვლებულ ძვლებამდე აღწევდა... ატროფირებული
სათესლეების სულისშემხუთველი სიმყრალე მის სხეულს ნაცრისფერ და-
ძენძილ ნისლში ხვევდა...
პირველი მწვავე ინფექციის დროს გავარვარებული თერმომეტრიდან
ნასროლი ვერცხლისწყლის ტყვია მედდას პირდაპირ თავში მოხვდა და იქ-

81
ვე სული გააცხებინა. ექიმმა ნაჩქარევად დაათვალიერა, გადარჩენის იმედი
ფოლადის დარაბებით ჩაუკეტა და განკარგულება გასცა, ცეცხლში გახ-
ვეული საწოლი თავისი პაციენტიანად საავადმყოფოს ტერიტორიის გარეთ
მოესროლათ.
– ისეა დაობებული, თავის სამყოფ პენიცილინს თვითონ გამოიმუშა-
ვებს! – დაიღრინა ექიმმა.
მაგრამ ინფექციამ ობი მთლიანად გადაბუგა... ამის შემდეგ ლი გამ-
ჭვირვალობის სხვადასხვა ხარისხში ცხოვრობდა... მთლად უჩინარიც არ
იყო, მაგრამ მისი დანახვა ჭირდა. მის არსებობას დიდად ვერავინ ამჩნევ-
და... ან რაღაცის პროექციად აღიქვამდნენ, ანდა სულაც ჩრდილად, ანა-
რეკლად: „სინათლის ანასხლეტია თუ ნეონის რეკლამა.“
ახლა ლი ძველი, ერთგული ცივი წვის პირველ სეისმურ თრთოლას
გრძნობდა. მიგელის სული კეთილი, მძლავრი საცეცით დერეფან ში მიაბ-
რძანა.
– ღმერთო! – თქვა მიგელმა. – აქედან უნდა წავიდე! – და გარეთ გამო-
ვარდა.
ჰისტამინის ვარდისფერი ენები ლის გავარვარებული შიგნეულიდან გა-
მოფრინდა და მთელ მის ავადმყოფურად მგრძნობიარე პერიფერიას ზედ
გადაემხო (ოთახი ცეცხლგამძლე იყო, რკინის კედლები მთვარის კრატერე-
ბის მსგავს ბუშტუკებიან წყლულებს დაეფარა). დიდი დოზა გაიკეთა და
გეგმები შეცვალა.
გადაწყვიტა, თავისი კოლეგა, უვარგისი ჯო მოენახულებინა, რომელიც
ჰონოლულუში ბენგ-უტოტის შეტევის დროს გამოიჭირეს. (შენიშვნა: ბენგ-
უტოტი – სიტ ყვასიტ ყვით: კვნესა-კვნესით ლოგინიდან წამოწევის მცდე-
ლობა... სიკვდილი საშინელ სიზმარში; ძირითადად სამხრეთ-აღმოსავლეთ
აზიის მკვიდრ მამრებს ემართებათ... მანილაში ყოველწლიურად ბენგ-
უტოტით სიკვდილის დაახლოებით თორმეტ შემთხვევას არეგისტრირებ-
დნენ).
ერთი კაცი, რომელიც ამ დაავადებისგან განიკურნა, ყვებოდა, მკერდზე
„პატარა კაცი“ მაჯდა და მახრჩობდაო.
ხშირად მსხვერპლი ხვდება, რომ სიკვდილი გარდაუვალია, ეშინია, რომ
სხეულში საკუთარი პენისი შეუძვრება და მოკლავს. ზოგი პაციენტი თავის
ასოს ჩაბღუჯავს ხოლმე, ისტერიულად ჭყივის და ვიღაცას საშველად უხ-

82
მობს, ეშინია, ასო არ გაექცეს და სხეულში არ შეერჭოს. ჩვეულებრივი ღა-
მის ერექციები ასეთი ავადმყოფებისთვის განსაკუთრებით საშიშად მიიჩნე-
ვა და, შესაძლოა, თავდაპირველი შეტევა გამოიწვიოს... ერთმა კაცმა
ერექციისგან დამცავი რუბი გოლდბერგის მსგავსი ეშმაკური ხელსაწყო გა-
მოიგონა. თვითონ ის კაციც ბენგ-უტოტისგან გარდაიცვალა.
ბენგ-უტოტის მსხვერპლთა გაკვეთის შედეგების დაწვრილებით შეს-
წავლამ სიკვდილის ორგანული მიზეზი ვერ დაადგინა. ხშირია გაგუდვის
ნიშნები (საიდან?); ხანდახან კუჭქვეშა ჯირკვლიდან და ფილტვებიდან
აღინიშნება უმნიშვნელო სისხლდენა, რომელიც სიცოცხლესთან შეუთავსე-
ბელი არ არის. იგივე შეიძლება ითქვას დაუდგენელი წარმოშობის სის-
ხლდენაზეც. ავ ტორი ფიქრობს, რომ სიკვდილის მიზეზი შეიძლება იყოს
სექსუალური ენერგიის არასწორ ადგილებში მოდინება, რასაც ფილტვის
ერექცია და საბოლოოდ გაგუდვა მოსდევს. ... (იხ. დოქტორ ნილს ლარსე-
ნის სტატია, მამაკაცების მომაკვდინებელი სიზმრები „სეთერდეი ივნინგ
პოსტში“, 1955 წლის 3 დეკემბერი. ასევე ერლ სტენლი გარდნერის სტატია
„თრუ მეგეზინ ში“).
ნ.გ. ერექციის მუდმივ შიშ ში ცხოვრობდა, ამის გამო თანდათან ნარკო-
ტიკს მიეჩვია (შენიშვნა: მოსაწყენი და ჩახლართული ამბავია, ანუ ყვე-
ლასთვის კარგად ნაცნობი, ბანალური ჭეშმარიტება, რომ გადაგ დების ან
დოზის შემცირების დროს, სულ ერთია რა სახის უუნარობის გამო შეჯდა
ნარკოტიკზე [აი, ასეთი რამეა ზედმეტი კაიფი, რომ იცოდე] ნარკომანს
უტიფრად გაბერილ, გეომეტრიული პროგრესიით მზარდ ანგარიშს წარუდ-
გენენ).
ცალ ყვერზე მიმაგრებულმა ელექტროდმა წამით გაანათა. ნ.გ. დამ წვა-
რი ხორცის სუნმა გააღვიძა და მაშინვე წამლიან შპრიცს გადასწვდა. შემ-
დეგ ჩანასახის პოზაში მოიკეცა და წამალი ხერხემალში შეუშვა. ნემსი გა-
მოიღო, სიამოვნებისგან ძლივს გასაგონად ამოიოხრა და მხოლოდ ამის
შემდეგ გააცნობიერა, რომ ოთახში ლი იმყოფებოდა. ლის მარჯვენა თვა-
ლიდან გრძელი ლოქორა გამოხოხდა და კედელზე ფერადოვანი ლორწოთი
შემდეგი სიტ ყვები გამოიყვანა: „მეზღვაური ქალაქ შია, დროს ყიდულობს“.
აფთიაქის წინ ვდგავარ და ცხრა საათს ველოდები, როდის გაიღება.
ორი არაბი ბიჭუნა ნაგ ვის კონტეინერებს შეთეთრებულ კედელში გამოჭრი-
ლი ხის კარისკენ მიაგორებს. კარის წინ დაყრილ მტვერზე შარდის კვალი

83
ჩანს. ერთ-ერთი ბიჭი კონტეინერისკენ დაიხარა, შარვალი ნორჩ, მკვრივ
დუნდულებზე გადაეჭიმა. ნადირის მშვიდი, გულგრილი მზერით მიც ქერს.
ეს მზერა მაკრთობს და მახსენებს, რომ ბიჭი რეალური არსებაა და რომ
დღეს, ნაშუადღევს მასთან შეხვედრა მაქვს დანიშნული.
„ჩვენ დამატებით გათანაბრებას ველოდებით“, ინტერვიუში ეუბნება
ინსპექტორი თქვენს რეპორტიორს. „წინააღმდეგ შემთხვევაში“, ინსპექ ტო-
რი ტიპიური ნორდიკული ჟესტით მარცხენა ფეხს წინ წადგამს, „დეკომ-
პრესია დაემართება, არა?! მაგრამ, მგონი, დეკომპრესიის შესაფერის კამე-
რას ვიშოვით.“
ინსპექტორი შარვლის უბეს იხსნის და ჯღიბების გახილვას იწყებს, თან
თიხის პატარა ქოთნიდან მალამოს იღებს და ზედ ისვამს. ეტ ყობა, ინტერ-
ვიუ დამთავრდა. – არ მიბრძანდებით? – მიყვირის. – ერთ მოსამართლეს
უთქვამს მეორისთვის, სამართლიანად განსაჯე, მაგრამ, თუ ამას ვერ შეძ-
ლებ, განსაჯე, როგორც მოგიხერხდებაო. სამ წუხაროდ, არ შემიძლია,
ჩვეული უხამსობები განვაგრძო, – მეუბნება და ყვითელი მალამოთი ერ-
თიანად მოთხვრილ მარჯვენა ხელს მიწვდის.
რომელიღაც გამოცემის კორესპონდენტი გამორბის და მის გათხუპნილ
ხელს ორივე ხელში იქცევს. – ეს დიდი პატივია, ინსპექტორო, ენით გამო-
უთქმელი სიამოვნება. – ეუბნება ჟურნალისტი, ხელთათმანებს იხდის,
ჭმუჭნის, ნაგ ვის კალათში ისვრის და ღიმილით ამბობს: – სამსახურებრივი
ხარჯებია.

84
 ჰასანის ხმაურიანი ოთახი

წითელი პლუში და ოქროთი მოვარაყებული კედლები. ვარდისფერი

სადაფით მოპირკეთებული ბარი როკოკოს სტილში... ჰაერში ამძაღებული
თაფლის მსგავსი, მომაყირჭებლად ტკბილი და ბოროტი სუბსტანცია
ტრიალებს. საღამოს ტანსაცმელში გამოწყობილი კაცები და ქალები
ფერად-ფერად ლიქიორებს ალებასტრის მილაკებით მიირთმევენ. მსხვილი
საქმოსანი ახლო აღმოსავლეთიდან ბარის წინ, ვარდისფერი აბრეშუმით
გაწყობილ მაღალ სკამზე შიშველი ზის და ბროლის მაღალფეხიანი ორთო-
მელიდან შემთბარ თაფლს შავი ენით ლოკავს. მისი სასქესო ორგანოები
სრულყოფილი ფორმისაა – წინდაცვეთილი ყლე, ბოქვენის შავი, პრიალა
თმა. თხელი, მოლურჯო ფერის ტუჩები პენისის ბაგეებს მიუგავს, თვალე-
ბი – ცარიელი, მწერის სიმ შვიდით სავსე. საქმოსანს ღვიძლი არა აქვს, ამი-
ტომ მხოლოდ ტკბილეულით იკვებება. საქმოსანი ქერა, ტანად ყმაწვილს
ტახტზე მოწყვეტით აგ დებს და მის გახდას იწყებს.
„ადე ქი და შემობრუნდი“, კარნახობს ტელეპათიური პიქტოგრამებით.
ხელებს ზურგს უკან წითელი თასმით უკრავს. „დღეს ყველაფერი ბოლომ-
დე მოხდება.“ „არა, არა!“ ყვირის ბიჭი.
„კი, კი“.
ყლეებიდან უხმო შორისდებულები იღვრება. საქმოსანი აბრეშუმის
ფარდებს გვერდზე სწევს – განათებული, წითელი კაჟის ეკრანს მიღმა მო-
ჩანს ტე ქის ხის სახრჩობელა, რომელიც აც ტეკური მოზაიკით შემკულ შე-
მაღლებულ ადგილზე დგას.
ბიჭი მუხლებზე ეცემა და გოდებს „ოოოოოოოოოოოოჰ!“, შიშისგან იჯ-
ვამს და იფსამს. გრძნობს თბილ მძღნერს ბარძაყებს შორის. თბილი სის-
ხლის უზარმაზარი ტალღისგან ტუჩები და ხორხი უშუპდება. მისი სხეული
ჩანასახის მდგომარეობამდე იჭმუჭნება, თესლის ძლიერი ჭავლი სახეზე
ეღვრება. საქმოსანს ჩაფიქრებული სახე აქვს, ალებასტრის თასიდან სურ-
ნელოვან წყალს ხაპავს, ბიჭს ყლეს და ტრაკს ბანს და ლურჯი, ფუმფულა
პირსახოცით უმ შრალებს. თბილი ნიავი ბიჭის სხეულს ეთამაშება და თმას

85
უფრიალებს. საქმოსანი ბიჭს მკერდის ქვეშ ხელს შეუცურებს და ფეხზე წა-
მოაყენებს. სხეულზე მიკრული იდაყვებით უჭირავს და საფეხურებზე პირ-
დაპირ მარყუჟისკენ აჰყავს. ბიჭის წინ ჩერდება, ორივე ხელით მარყუჟი
უჭირავს.
ბიჭი საქმოსანს შიგ ცარიელ თვალებში უყურებს – ობსიდიანის ორი
სარკე, შავი სისხლის ორი გუბე, საპირფარეშოს ორი ხვრელი, უკანასკნელ
ერექციაში მინაბული.
ლამაზ-, ჩინურ- სპილოსძვლისფერსახიანი ბებერი მენაგ ვე სპილენძის
დაჭყლეტილ საყვირს აჭყვიტინებს და ყლეამდგარ ესპანელ სუტენიორს
აღვიძებს. ვიღაც ჩათლახი ბარბაცით მიიკვლევს გზას დამხრჩვალ კნუტებს
შორის, მტვერში, მძღნერსა და ნაგავში, ხელში მკვდრად შობილი ჩანასა-
ხები, გახეული განდონები, სისხლიანი ტამპონები და ფერად კომიქსებში
გახვეული მძღნერი უჭირავს.
ვრცელი, წყნარი ნავმისადგომი. ცისარტყელას ფერებად მოლივლივე
წყალი. გაკვამლულ ჰორიზონტზე, გაზის მიტოვებულ ჭაბურღილებზე კო-
ცონები ინავლება. ნავთობისა და უწმინდურების სიმყრალე. დაავადებული
ზვიგენები შავ წყალში ცურავენ, დამპალი ღვიძლებიდან გოგირდს აბოყი-
ნებენ, ყურადღებას არ აქცევენ გასისხლიანებულ, დამტვრეულ იკარუსს.
საკუთარი თავის სიყვარულში ჩამ წვარი, შიშველი მისტერ ამერიკა ყვი-
რის: „ჩემს ტრაკთან ლუვრი შემირცხვენია! ამბროზიას ვაკუებ და სუფთა
ოქროს ვჯვამ! ჩემი ყლე რბილ ბრილიანტებს აფრქვევს ამომავალი მზის
სხივებში!“. მისტერ ამერიკა ცალთვალა შუ ქურადან ეშვება, შავი სარკის
წინ ანძრევს და აქეთ-იქით კოცნებს გზავნის, გაურკვეველი კონდომებითა
და ათასობით გაზეთისგან შექმნილი მოზაიკითურთ ნება-ნება მიიწევს
ქვემოთ, წითელი აგურით ნაშენი ჩაძირული ქალაქის წიაღ, რათა შავ წუნ-
წუხში ჩაიყურყუმელაოს, თუნუ ქის ქილებთან და ლუდის ბოთლებთან, ჩა-
ბეტონებულ განგსტერებთან, უაზრო პისტოლეტებთან, რომლებსაც ჭყლე-
ტენ და აბრტყელებენ, რათა იარაღის ინსპექცია გააცურონ და ბალისტი-
კური ექსპერტიზა თავიდან აიცილონ. ის ეროზიის ნელ სტრიპტიზს გაქვა-
ვებული თეძოებით ემსახურება.
საქმოსანი ბიჭს თავზე მარყუჟს აცვამს და უჭერს, თან მარცხენა ყურს
უკან ეფერება. ბიჭის პენისი შეჭმუხნილია, ყვერები მკვრივი აქვს. პირდა-
პირ წინ იც ქირება, მძიმედ სუნთქავს. საქმოსანი ბიჭს ფეხაკრეფით ეპარე-

86
ბა, დუნდულებზე ჩქმეტს და მის გენიტალიებზე თითებით დაცინვის
იეროგ ლიფები გამოჰყავს, ვითომ ეფერება. ზურგიდან მიუდგება და რამ-
დენიმე ბიძგის შემდეგ ყლეს ტრაკში უდებს. მერე თეძოებს წრიულად
ამოძრავებს. სტუმრები ჩურჩულებენ, ხითხითებენ და ერთმანეთს მუჯლუ-
გუნს ჰკრავენ. მოულოდნელად საქმოსანი ბიჭს ტრაკიდან ყლეს უღებს და
წინ, სიცარიელისკენ უბიძგებს, ახლა მხოლოდ თეძოს ძვლებით უჭირავს,
იეროგ ლიფისებრი სტილიზებული ხელებით კისერში სწვდება და უმ-
ტვრევს. ბიჭის სხეული ძიგძიგებს. მისი პენისი იგზნება, სამჯერ ძლიერად
ტოკდება და თესლს ანთხევს.
თვალებში მწვანე ნაპერწკლები ენთება. ტკბილი კბილის ტკივილი კი-
სერში ურტყამს, ხერხემალს ჩაირბენს, საზარდულამდე აღწევს და სხეულს
ტკბობის სპაზმებით კრუნჩხავს. თითქოს სხეული ცდილობს, ყლიდან გა-
რეთ გამოიწუროს. უკანასკნელი სპაზმი და სპერმის უზარმაზარი ნაკადი
მეტეორის ტრაექტორიით წითელ ეკრანზე ესხმება.
მისი ტრაკი წვეტიან მძღნერს ისვრის. კუილი ჩამოსხმულ ტანს აზანზა-
რებს. სასიგნალო რაკეტები დიდი მდინარის მეორე ნაპირზე წყვილ-
წყვილად ფეთქდება. ჯუნგლების ბინდბუნდში მის ყურამდე აღწევს მოტო-
რიანი ნავის ჩუმი გუგუნი... კოღო ანაფელესის უხმაურო ფრთების ქვეშ.
ბიჭი ეცემა, რბილად და მთელი არსებით ინთქმება იაფფასიანი ღია
თაღებისა და უხამსი შინაარსის სურათების წიაღში.
საქმოსანი ბიჭს ისევ ყლეზე ისვამს. ბიჭი ჰარპუნზე წამოგებული თევ-
ზივით იკლაკნება. საქმოსანი ბიჭის ზურგზე ქანაობს, სხეული თხიერ ტალ-
ღებად ულიპლიპებს. ბიჭს ლამაზად მოხაზული, სასიკვდილოდ მოქუფრუ-
ლი ნახევრად ღია პირიდან სისხლი სდის და ნიკაპზე მოედინება. საქმოსა-
ნი მაძღარი ბუყბუყით ძირს ეთხლიშება.
უფანჯრო ბუდრუგანა ლურჯი კედლებით. კარზე წვირიანი ვარდისფე-
რი ფარდა. კედლებზე წითელი ხოჭოები დაცოცავენ და კუთხეებში გუნდ-
გუნდად იკრიბებიან. შიშველი ბიჭი ოთახის შუაგულში დამდგარა, ორ-
სიამიან საკრავს აჟღარუნებს და თვალებით იატაკზე არაბესკს ეძებს.
მეორე ბიჭი საწოლზე გაშხლართულა, ჰაშიშს ეწევა და კვამლს თავის ამ-
დგარ ყლეს აბოლებს. ისინი ლოგინზე ტაროს კარტს თამაშობენ, რათა გა-
არკვიონ, რომელი რომელს მოტ ყნავს. ერთმანეთს ატ ყუებენ. ბღლარძუნო-
ბენ. იატაკზე გორაობენ, ღმუიან და ახალგაზრდა ნადირებივით იფურთხე-

87
ბიან. დამარცხებული იატაკზე ზის, ნიკაპი მუხლებში ჩაურგავს და გატე-
ხილ კბილს ილოკავს. გამარჯვებული საწოლზე იკალათებს და თავს იმძი-
ნარებს. ყოველ ჯერზე, როცა მეორე ბიჭი უახლოვდება, ის პირველი
წიხლს უთავაზებს ხოლმე. ალი კოჭში ხელს სტაცებს და იღლიაში
ამოიდებს, მკლავით ბარძაყს გაუკავებს. ბიჭი, რაც ძალი და ღონე აქვს,
ცდილობს ალის სახეში წიხლი ამოსცხოს. აჰა, მეორე კოჭიც დაუჭირა.
ალიმ ბიჭი ბე ჭებზე გააკრა. ბიჭის ყლე კიდევ უფრო იგზნება, თრთის და ქა-
ნაობს. ალი მის ხელებს თავზე იწყობს და ყლეზე აფურთხებს. მეორე
ღრმად ამოიოხრებს. ალის ყლე ბიჭის ანუსში შესხლტება. სისხლის წვეთე-
ბით დანამული ტუჩები ერთმანეთს ეწებება. სწორი ნაწლავის მკვეთრი,
უსიამოვნო სუნი. ნიმუნი ყლეს სოლივით უყრის – მეორე ყლიდან თესლის
გრძელი, ცხელი კამარა იღვრება (ავ ტორს შემჩნეული აქვს, რომ არაბებს
მსხვილი და სოლისებრი ფორმის ყლეები აქვთ).
ვინმეს ეგონება, აკვალანგებში გამოკვალთული სატირი და შიშველი
ბერძენი ყმაწვილი ბალეტის ილეთებს ასრულებენო, სინამდვილეში კი გამ-
ჭვირვალე ალებასტრის ურჩხულ ლარნაკს ეძებენ. სატირი სწვდება ყმაწ-
ვილს, რომელიც მის წინ მიცურავს და ციბრუტივით ატრიალებს. ისინი
თევზებივით ირხევიან. ყმაწვილი პირიდან ჰაერის ბუშტუკების მოვერ-
ცხლისფრო ნაკადს უშვებს. თეთრი სპერმა მწვანე წყალში ინთხევა და მო-
ლაღობე სხეულებს შორის ზანტად ლივლივებს.
ზანგი დახვეწილ ჩინელ ბიჭუნას ფაქიზი მოძრაობით ჰამაკში სვამს.
ბიჭის ფეხები მისსავე თავთან მიაქვს და ჰამაკს მიუდგება. ბიჭუნას მკვრივ,
ლამაზ დუნდულებს შორის ყლეს უდებს. ჰამაკს წინ და უკან ნელა არწევს.
ბიჭი ჭყივის, აუტანელი სიამოვნებისგან ხმამაღლა მოთქვამს.
ბუდეში, კირქვისგან გამოკვეთილ დუნდულებს შორის, დგას ტე ქის ხის
დახვეწილი სატრიალო სკამი, რომელზეც იაველი მოცეკვავე ზის და წი-
თურ, ბდღვრიალა მწვანეთვალებიან ამერიკელ ბიჭუნას რიტუალური
მოძრაობით თავისკენ იზიდავს. ბიჭი ყლეზე აზის, პირით მისკენ, მოცეკვავე
წრიულად მოძრაობს და სკამზე თხიერ სუბსტანციას ღვრის.
„ვაიიიიიიიიიი!“ ჭყივის ბიჭი, როდესაც მისი სპერმა მოცეკვავეს მუქ, გამ-
ხმარ მკერდზე ესხმება. ერთი ლეკერტი მოცეკვავეს პირის კუთხესთან
ხვდება. ბიჭი თითით პირში ატენის და იცინის: „აუ, ბიჭო, ამას ვეძახი მე
მოწოვას!“.

88
 მხეცურსახიანმა ორმა არაბმა ქალმა პატარა ქერა ფრანგ ბიჭუნას
შორტები გახადა. რეზინის წითელი ყლეებით ტყნავენ. ბიჭუნა ღნავის, იკ-
ბინება და ქვითინისგან სული ეკვრება. ამ დროს მისი პატარა კუტუ იგზნე-
ბა და ასხამს. ჰასანს სახეზე სისხლი აწვება და ცხვირ-პირი უსივდება. ტუ-
ჩებზე ლურჯი ფერი ედება. ტანიდან ბანკნოტების პიჯაკს იგ ლეჯს და ის-
ვრის სარდაფში, რომლის კარიც უხმაუროდ იხურება.
– ეს თავისუფლების დარბაზია, ხალხო! – ყვირის ყალბი ტეხასური აქ-
ცენტით, ჯერ კიდევ ათგალონიანი ქუდი ახურავს და კოვბოური ჩექმები
აცვია, უცნაურ ჯიგას ცეკვავს და ბოლოს მელოდიაზე „ჩაგ ვიარა და სიცხის
ტალღა შემოგ ვაფეთა“ გროტესკული კანკანით ამთავრებს.
„აი, ასე! ყველა ხვრელი დაგმანულია!“ ბაროკოს ორნამენტებით მოკაზ-
მული, ხელოვნურფრთებიანი წყვილები ერთმანეთს პირდაპირ ჰაერში ერ-
წყმიან და იქაურობას ყრანტალით აყრუებენ. საჰაერო აკრობატები სივ-
რცეში ერთი თავდაჯერებული მოძრაობით ერთმანეთს სპერმას ანთხევი-
ნებენ. უზარმაზარი სიცარიელის პირზე, სახიფათო ჭოკებსა და სკამებზე
შემდგარი მუშაითები ერთმანეთს მოხერხებულად სწოვენ ყლეებს. ნის-
ლიანი უფსკრულებიდან თბილ სიოს მდინარეებისა და ჯუნგლების სურნე-
ლი მოაქვს.
სახურავიდან ასობით ბიჭუნა ეშვება, თოკებს ჩაჭიდებულნი ცახცახე-
ბენ და ფეხებს აფართხალებენ. მათგან ზოგი მაღლა, ზედ ჭერთან კიდია,
ზოგს კი იატაკს რამდენიმე გოჯი აშორებს. დახვეწილი ბიჭუნები ბალიდან
და მალაიზიიდან, მექსიკელი ინდიელები მკაცრი, უმანკო სახეებითა და
წითელი ღრძილებით. ზანგები (კბილები, თითები, ფეხის ფრჩხილები და
ბოქვენის თმა მოოქრული აქვთ), ჩინური ფაიფურივით თეთრი და პრიალა
იაპონელი ბიჭუნები, ვენეციელი ჭაბუკები ტიციანისეული კულულებით,
ქერა ან შავ ქოჩრიანი ამერიკელები (სტუმრები შუბლიდან თმას ნაზად
უწევენ), ჩალისფერთმიანი პოლონელები გაბუტული გამომეტ ყველებითა
და ნადირის თაფლისფერი თვალებით, არაბი და ესპანელი ქუჩის ბიჭები,
ავსტრიელი ბიჭები, ნაზები და ვარდისფერები, ღია ფერის ბოქვენის თმით,
გერმანელი ბიჭები ბდღვიალა ლურჯი თვალებითა და დამცინავად აგრეხი-
ლი ტუჩის კუთხეებით – „ჰაილ ჰიტლერ!“ ყვირიან ისინი, როდესაც ფეხ-
ქვეშ საწრეტის თავსახური ეცლებათ. სოლუბისი ჯვამს და ღნავის.

89
 მისტერ მდიდარი-და-ვულგარული ჰავანურ სიგარას ღე ჭავს, მრუში და
მოლიზღარი, ფლორიდის პლაჟზე გადათხლაშულა, თავს ჩალისფერ-
თმიანი, მანჭია ბაჩა ბაზები (ბაჩა ბაზი (spars.). – სექსუალური მონობისა
და ბავშვთა პროსტიტუციის ერთ-ერთი სახეობა. მცირეწლოვანი ბიჭების
მიერ ეროტიკული ცეკვების შესრულება კლიენტებისათვის, რომლებსაც
მათი „ყიდვაც“ შეუძლიათ სექსუალური მოთხოვნილების დასაკმაყოფი-
ლებლად. ძირითადად გავრცელებულია ავღანეთსა და პაკისტან ში) ახვე-
ვია:
„ამ მოქალაქეს ლატეჰი ჰყავს, ინდოჩინეთიდან შემოიყვანა. ამ ლატე-
ჰის ჩამოხრჩობას და მეგობრებისთვის საშობაოდ სატელევიზიო მოკლე-
მეტრაჟიანი ფირის გაგზავნას გეგმავს. მოკლედ, ორ თოკს იღებს. ერთი
უვარგისია – ცარიელი რეკლამა, მეორე – მართლა ძალიან მაგარი რამე. ეს
ლატეჰი სისხლის აღებას ჩაიფიქრებს, ადგება, სანტა-კლაუსის ფორმას ჩა-
იცვამს და ისეთ რაღაცას მოხევს, პირი ღია დაგრჩება. თენდება. ერთ თოკს
მოქალაქე იმაგრებს, მეორეს, როგორც მათი წესია – ლატეჰი. როდესაც
ტრაპი ქვემოთ ეშვება, მოქალაქე მართლა იხრჩობა, ლატეჰი კი ცოცხალი
რჩება, უბრალოდ საკარნავალო რეზინის თოკზე კიდია. რა თქმა უნდა, ყა-
სიდად იგრიხება და ფართხალებს. ათავებს სამჯერ.
„ჰოო, უყურე შენ, რა ჭკვიანი ყოფილა! ერთ ჩემს ქარხანაში ექსპედი-
ტორად ავიყვანე.“
აც ტეკი ქურუმები შიშველ ყმაწვილს ლურჯი ბუმბულის მოსაცმელს
ხდიან. კირქვის საკურთხეველზე ზნე ქენ, თავზე ბროლის თავის ქალას ად-
გამენ, წინა და უკანა ნახევარსფეროებს ბროლის ჭანჭიკებით უმაგრებენ.
თავის ქალას წყალვარდნილი ეცემა და ბიჭს კისერს უმტვრევს. თესლი
განთიადის მზის სხივების ფონზე გამოსახულ ცისარტყელაზე იფრქვევა.
თესლის მკვეთრი, ცილოვანი სუნი ჰაერს ავსებს. სტუმრები აძაგძაგე-
ბულ ბიჭუნებს ხელებით სინჯავენ, ყლეს სწოვენ, ვამპირებივით ზურგზე
ახტებიან.
შიშველ მაშველებს პარალიზებული ბიჭუნებით სავსე ხელოვნური
ფილტვები შემოაქვთ.
ბრმა ბიჭუნები უზარმაზარი ღვეზლებიდან ხელის ცეცებით გამოდიან,
აყროლებული შიზოფრენიკები რეზინის მუტლებს შიგნიდან ფხრეწენ და
ცდილობენ, გარეთ გამოაღწიონ, თავით ფეხამდე ზღმურდლიანი ბიჭები

90
შავი ტბორიდან ამოდიან (ზანტი თევზები ზედაპირზე მოტივ ტივე ყვითელ
მძღნერს ჭამენ).
თეთრ ჰალსტუხსა და გამოსასვლელ პერანგში გამოწყობილი კაცი,
წელსქვევით შიშველი, შავ წვივსაკრავებს თუ არ ჩავთვლით, დედა ფუტ-
კარს (დედა ფუტ კარს ეძახიან მოხუც ქალს, რომელიც საკუთარი „ნაყარის“
შესაქმნელად თავის გარშემო მოპედერასტო ელემენტებს იკრებს. ეს მექსი-
კური მავნე ჩვეულებაა.) ელეგანტური ინტონაციებით ემუსაიფება.
– კი მაგრამ, ქანდაკებები სად არის? – მისი სახის ერთი ნაწილი ლაპა-
რაკობს, მეორე – მილიონ სარკეში ტანჯვისგან იღმიჭება. გააფთრებით ან-
ძრევს. დედა ფუტ კარი ვერაფერს ამჩნევს და საუბარს აგრძელებს.
ტახტები, სკამები, იატაკი – ყველაფერი ზანზარებს, ძლიერი რყევისგან
ფერდაკარგული, რუხ აჩრდილებად ქცეული სტუმრები საბოლოო გამოყ-
ლევების აგონიაში ჭყივიან.
ორი ყმაწვილი რკინიგზის ხიდის ქვეშ ანძრევს. მატარებელი მათ
სხეულებს არყევს, სპერმას ანთხევინებს და სიგნალის შორეულ ხმაში ქრე-
ბა. ბაყაყები ყიყინებენ. ბიჭები სპერმას ბრტყელი, შავგვრემანი მუცლები-
დან იწმენდენ.
მატარებლის კუპე: ლექსინგ ტონისკენ მიმავალ გზაზე ორ ნორჩ, დაბო-
ლილ ნარკუშას სექსი უნდა. ერთი მათგანი ყლეს ისაპნავს, მეორეს ტრაკში
უდებს და ბურღივით ატრიალებს. „ღმეეეეეეეეეეეეეეერთო!“ ორივე ათა-
ვებს და ერთდროულად დგება. ერთმანეთს შორდებიან და შარვალს იწე-
ვენ.
„ბებერი ციხის ექიმი მარშალის კუნძულზე შეფერილ ნაყენსა და
ტკბილ ზეთს გამოწერს.“
„ბებერი დედილოს ბუასილი გმინავს და შავ მძღნერს სისხლის ცრემ-
ლებით დასტირის... ექიმო, დედაშენისთვის რომ გამოებდღვნათ ტრაკი
აქაურ წურბლებს, რას იზამდი?! ყველგან რომ ეგენი ფუთფუთებენ...
გაიუქმე ეგ ფუღურო, დედილო, უკვე ყელში ამოხვედი.“
„მოდი შევიდეთ და რეცეპტზე შევაბათ.“
მატარებელი თავისთვის უბერავს გაკვამლულ, ნეონით გახუნებულ ივ-
ნისის ღამეში.
ქალების და კაცების, გოგო-ბიჭების, ცხოველების, თევზების, ჩიტების
სურათები, სამყაროს შეწყვილების რიტმი – სიცოცხლის ლურჯი ოკეანის

91
მიქცევ-მოქცევა ოთახში მდოვრდება. უსიერი ტყის თრთოლა და შო-
რეული გუგუნი – ქალაქებს მათდაუნებურად სუნთქვა ეკვრით, როდესაც
ნარკომანი ანგარიშს ასწორებს. როდესაც ყველაფერი სასწაულის მოლო-
დინ ში ქვავდება. საგარეუბნო მატარებლის მუდმივი მგზავრიც კი თრომბე-
ბით გადაკეტილ სისხლძარღვებს აწვალებს – კავშირზე გამოსვლას ჩალი-
ჩობს.
ჰასანი ყვირის: – ეს შენი გაკეთებულია, ა.ჯ! შენ მე წვეულებაში ჩამიჯ-
ვი!
ა.ჯ. გაქვავებული სახით მიშტერებია:
– ტრაკში შეიკვეხე, შე დამპალო ჩანჩურა აზიატო!
შემორბის მრუში ამერიკელი ქალების ურდო. სველი მუტლები ფერმე-
ბიდან, პიჟონური რანჩოებიდან, ფაბრიკებიდან, ბორდელებიდან, სოფლის
კლუბებიდან, კერძო სახლებიდან და გარეუბნებიდან, მოტელებიდან, იახ-
ტებიდან და კოქტეილის ბარებიდან. ტანიდან იგ ლეჯენ საჯირითო და
სათხილამურო კოსტიუმებს, საღამოს კაბებს, ლევაისებს, ჩაის კაბებს, და-
ჩითულ ხალათებს, შლაქსებს, საბანაო კოსტიუმებსა და კიმონოებს. ღნავი-
ან, ჭყივიან და ტლინკაობენ, ატეხილი ძუკნებივით სტუმრებს ზედ ახტები-
ან. ჩამოხრჩობილ ბიჭუნებს ფრჩხილებით კაწრავენ და ღნავიან: – შე პი-
დარასტო! ახვარო! მიდი, მიხმარე! მიხმარე! მიხმარე!
სტუმრები ყვირილით გარბიან, ცდილობენ ჩამოხრჩობილ ბიჭუნებს შო-
რის გაძვრნენ, რკინის ფილტვებს ეჯახებიან და ძირს ცვივიან.
ა.ჯ.: – ჩემს ბიჭებს დამიძახეთ, თქვენი დედაც! მომაშორეთ ეს დედალი
ტურები!“
მისტერ ჰისლოფი, ა.ჯ.-ს მდივანი, კომიქსებიდან თავს იღებს: – თქვენი
ბიჭები უკვე გათხიერდნენ.
(გათხიერება არის ცილის დაშლა და თხევად მდგომარეობაში გადას-
ვლა. ამ პროცესის შედეგს სხვა პროტოპლაზმური ფორმა იწოვს. ჰასანი,
თვითონაც საყოველთაოდ ცნობილი გამათხიერებელი, ამ შემთხვევაში მო-
გებული რჩება).
– უქნარა მწოველებო! რა უნდა ქნას კაცმა თავისი ბიჭების გარეშე?
ჯენტლმენებო, კუთხეში მიგ ვიმ წყვდიეს! ფსონი თვით ჩვენი ყლეებია! გემი
დაიცავით, მისტერ ჰისლოფ, ყველას იარაღი დაურიგეთ!

92
 ა.ჯ. გაშმაგებით იქნევს სააბორდაჟე კავს და ამერიკელ გოგოებს თა-
ვებს ასხეპს. აღგზნებული მღერის:
ზღვაში სამოცდათხუთმეტი კაცი გადის,
მათგან კი მხოლოდ ერთი ბრუნდება...
მკვდრის სკივრს თხუთმეტი კაციღა შერჩა,
იო-ჰო-ჰო, და ბოთლი რომი!
სხვანი სმას, ეშმაკს ვერ გადაურჩნენ...
იო-ჰო-ჰო, და ბოთლი რომი! (რ. ლ. სტივენსონის „განძის კუნძულიდან“
(მთარგმნ. ალ. გამყრელიძე))
მისტერ ჰისლოფი, გაბეზრებული და მორჩილი: – ღმერთო ჩემო! ისევ
დაიწყო.
„მხიარულ როჯერს“ გულსუწადინოდ აფრიალებს.
ა.ჯ., მიუხედავად ალყისა და მნიშვნელოვანი რიცხობრივი უპირატესო-
ბისა, იბრძვის, თავს უკან აგ დებს და ხმამაღლა ხავის. იმავე წამს შემორბის
ათასი ამძუვნებული ესკიმოსი. ისინი ღრუტუნებენ და ჭყვიტინებენ, გასი-
ვებული თავები, წითლად ანთებული თვალები და გალურჯებული ტუჩები
აქვთ, ამერიკელ ქალებს აცხრებიან. (ესკიმოსებს მძუნაობის სეზონი მაშინ
ეწყებათ, როდესაც ხანმოკლე ზაფხულში ტომები თავს ერთად იყრიან და
ორგიებს აწყობენ. სახეები უშუპდებათ და ულურჯდებათ).
ძაღლობაში გაჩითული სირი, ხელში ლამის ორი ფუტის სიგრძის სიგა-
რა რომ უჭირავს, კედელში თავს ყოფს: – აქ რა მოხეტიალე სამხეცე მო-
გიწყვიათ!
ჰასანი ხელებს იმტვრევს: – სასაკლაო! ბინძური სასაკლაო! ალაჰის სა-
ხელს ვფიცავ, ასეთი უწმინდურება არასოდეს მინახავს!
ის ეცემა ა.ჯ.-ს, რომელიც ზანდუკზე ჩამომჯდარა, მხარზე თუთიყუში
აზის, თვალზე სახვევი უკეთია, ვეება, თავსახურიანი კათხით ლუდს სვამს.
ჰორიზონტს სპილენძის დიდი ტელესკოპით აკვირდება.
ჰასანი: – შე მათხოვარო, შე ნამდვილო ძუკნა, შენა! მოშორდი აქედან!
შენი ფეხი არ ვნახო ჩემს ხმაურიან ოთახში!

93
 ინტერზონის უნივერსიტეტის
კამპუსი

სახედრები, აქლემები, ლამები, რიქ შები, საქონლით დატვირთული

ფორნები, რომლებსაც ბიჭები რაც ძალი და ღონე აქვთ აწვებიან, სიძულ-
ვილისგან ჩაწითლებული ნადირის თვალები ჩამომხრჩვალი ადამიანის
ენებივით გადმოცვენაზე აქვთ და აქეთ-იქით აცეცებენ. ცხვრის ფარები,
თხის არვეები, რქოსანი პირუტ ყვის ჯოგები ლექტორის კათედრასა და
სტუდენტებს შორის მიიზლაზნებიან. სტუდენტები ყველგან მოკალათებუ-
ლან: პარკის ჩაჟანგულ ძელსკამებზე, კირქვის სამ შენებლო ბლოკებზე, ჩეჩ-
მებზე, ბოთლის ყუთებზე, ნავთის კასრებზე, კუნძებზე, ტყავის ყურთბალი-
შიან დაბალ მტვრიან სკამებზე, ობმოკიდებულ სპორტულ ლეიბებზე. აცვი-
ათ ლევაისები, აფრიკული ჯელაბები... კოლგოტები და დუბლეტი – სვამენ
ლიტრობით სიმინდის ვისკის, ყავას თუნუ ქის ქილებიდან, კასიაკობით
აბოლებენ შესაფუთ ქაღალდსა და ლატარიის ბილეთებში შეკეთებულ მა-
რიხუანას... ინგლისური ქინძისთავებისა და პიპეტების მეშვეობით შავ წა-
მალს იჩხირავენ, სწავლობენ დოღის ფორმებს, კომიქსებს, მაიას წმინდა
წიგნებს.
პროფესორი ველოსიპედით მობრძანდება, უკან ხარის თავების აცმა
დასთრევს. კათედრაზე აძრომის დროს წელზე ხელს ივლებს (ზუსტად მის
თავს ზემოთ ზმუის ამ წეზე ჩამოკიდებული ძროხა).
პროფ.: – წუხელ სულთნის ჯარმა მომტყნა. ხერხემალი ჩემი ქალბატო-
ნი მდგმურის მომსახურების დროს დამე ჭიმა... როდის იქნება, რომ ამ ჩათ-
ლახს თავიდან მოვიშორებ. ტვინის ლიცენზირებული ელექტრიკოსი მჭირ-
დება, რომ სინაფსები ერთმანეთის მიყოლებით გაუთიშოს, სასამართლოს
აღმასრულებელმა კი ნაწლავები ტროტუარზე დააყრევინოს. ყმაწვილს
რომ მოულოდნელად თავზე დედიკო დაადგება თავისი ბარგი-ბარხანით,
დაფაცურდება და იმ შესაშურად პატიოსან მდგმურს სახლიდან გამოაპინ-
ტრიშებს, აბა, რა იქნება...

94
 ის ხარის თავებს ათვალიერებს და 1920-იანი წლების სიმღერებს
ცხვირში დუდღუნებს. „როდესაც ნოსტალგია მოგაწვება, გულიდან უნდა
ამოუშვა, გინდა არ გინდა... ბიჭები კარუსელებს შორის დადიან და ბამბის
ნაყინს მიირთმევენ... ჩუმად სტრიპტიზს უყურებენ და ხანდახან ერთმა-
ნეთს მუჯლუგუნებს გაჰკრავენ ხოლმე... ეშმაკის ბორბალზე ანძრევენ და
სპერმას მდინარის გადაღმიდან მეტალურგიული საამქროს თავზე ამომა-
ვალ წითელ და მონისლულ მთვარეზე ასხამენ. სასამართლოს ძველი შე-
ნობის წინ ნიგრა ვერხვზე ჩამოკონ წიალებულა... ჯიჯღინა დეიდები მის
სპერმას ვაგინალური კბილებით იჭერენ... (ქმარი პატარა მახინჯ ნაცვალს
(რ. ლ. სტივენსონის „განძის კუნძულიდან“ (მთარგმნ. ალ. გამყრელიძე))
რუხ, გახუნებულფლანელისფერ, მოწკურულ თვალებს არ აშორებს... „ე ქი-
მო, ეჭვი მაქვს, რომ ეს ნიგრაა!“ ექიმი მხრებს იჩეჩავს: „ამას, შვილო, ძვე-
ლად ჯარში თამაშობდნენ ხოლმე. ბარდის მარცვალი და ტყვია... ხან ხე-
დავ, ხან – ვერა...“).
და ექიმი პარკერი თავისი აფთიაქის საკუჭნაოში სამ კუბ ცხენის ჰერო-
ინს იჩხირავს.
„მაგარია“, ბურტყუნებს თავისთვის. „სულ გაზაფხულია“.
„ხელი! ხელი!“ ქალაქ ში ცნობილმა გარყვნილმა ბენსონმა სკოლის სა-
პირფარეშოში ქვერენსიის გამოწვევა (ქვერენსია ხარების ბრძოლის ტერ-
მინია... ხარი რინგზე იპოვის ერთ მოსახერხებელ წერტილს და იქიდან ფეხს
არ იცვლის, ტორეადორი იძულებულია, ხარის პირობებს დათანხმდეს და
მის ტერიტორიაზე იბრძოლოს, თუ არადა, იქიდან გამოიტ ყუოს – ან ერთი,
ან მეორე) მიიღო. შერიფი ა.ქ., „ბრტყელი“ ლარსენი, ამბობს: „როგორმე იმ
თავისი ქვერენსიიდან უნდა გამოვიტ ყუოთ“... ბებერი დედილო ლოტი ათი
წელია თავის მკვდარ ქალიშვილთან ერთად იძინებს და შინაურულად ნამ-
კურნალები, აღმოსავლეთ ტეხასის განთიადში ცახცახით იღვიძებს... ძერე-
ბი შავ ჭანჭრობსა და კვიპაროსის კუნძებს თავს დასტრიალებენ...
– ახლა კი, ჯენტლმენებო... – როგორც ვხედავ, თქვენ შორის ტრანსვეს-
ტიტები არ არიან – ჰი ჰი – და ყველანი, კონგრესის აქტის თანახმად, ჯენ-
ტლმენები ბრძანდებით, ისღა დაგ ვრჩენია, გავარკვიოთ, მიეკუთვნებით თუ
არა მამრობით სქესს, რადგან ამ ღირსეულ დარბაზში არც ერთ მხარეს გა-
დახრა არ დაიშვება. ჯენტლმენებო, წარმოადგინეთ თქვენი ცივი იარაღი.
ამგვარად, ეს ხანმოკლე საუბარი ეძღვნება იმას, თუ რაოდენ მნიშვნელო-

95
ვანია, ყოველთვის მზადყოფნაში გ ქონდეთ იარაღი, სულ ერთია, ფლან-
გებზე იქნებით, თუ არიერგარდში.
სტუდენტები: – ისმინეთ! ისმინეთ! ისინი ზანტად იხსნიან შარვლის
უბეებს. ერთ-ერთ მათგანს უზარმაზარი ერექცია სააშკარაოზე გამოაქვს.
პროფ.: – ახლა კი, ჯენტლმენებო, ჰო, რას ვამბობდი? აჰა, დედილო
ლოტი... ის უთენია ცახცახით იღვიძებს, ნაზია განთიადი, ვარდისფერია
პატარა გოგონას დაბადების დღის ტორტის სანთლებივით, ბამბის ნაყინი-
ვით, ზღვის ნიჟარასავით, ტყნაურის წითელ სინათლეზე მთრთოლარე
ყლესავით... დედილო ლოტი... ჰმ... ეს სიტ ყვების წარღვნა თუ არ შეჩერდა,
სიბერე დაჯაბნის და ფორმალდეჰიდში თავის ქალიშვილს შეუერთდება.
– პოეტ კოლრიჯის პოემა ძველ მეზღვაურზე... თქვენს ყურადღებას შე-
ვაჩერებ თვითონ ძველი მეზღვაურის სიმბოლიზმზე.
სტუდენტები: – თვით მეზღვაურზეო, მასტი იძახის.
„მაშასადამე, ყურადღება მის უამურ პიროვნებას უნდა მივაქციოთ.“
„თქვენი მხრიდან მაინცდამაინც თავაზიანი საქციელი არ არის, პატივ-
ცემულო.“
ასობით მცირეწლოვანი ბოროტმოქმედი... გასაშლელი დანები ალესი-
ლი ეშვებივით მისკენ მოიწევენ.
პროფ.: – ღმერთო, შენ მიშველე! რაც შეუძლია, ცდილობს, თავი ისე
მოაჩვენოს, ვითომ მოხუცი ქალია, რომელსაც შავი ჩექმა აცვია და ხელში
ქოლგა უჭირავს...
– ნიკრისის ქარს რა ვუყო, წელში რომ ვერ ვიხრები, თორემ ბაბუინი-
ვით ჩემს ტკბილ ტაკუნებს მივუშვერდი...
(როდესაც სუსტ ბაბუინს თავს ესხმის მასზე ძლიერი თანამოძმე, სუს-
ტი: ა) თავის ჩაოხრებულ უკანალს მიუშვერს, მე მგონი, პასიურ შერწყმას
სწორედ რომ, ჰეჰე, ჯენტლმენებო, ეს სიტ ყვა შეესაბამება, ან: ბ) თუ სხვა
ტიპის ბაბუინია, უფრო ექსტრავერტი და გარემოსაც უკეთესად ეგუება,
თავისზე სუსტ ბაბუინს შეუტევს, თუკი ასეთი იპოვა.)
გაქუცული აქტრისა 1920-იანი წლების ტანსაცმელში გამოპრანჭულა,
თითქოს მთელი ეს წლები ასე გამოწყობილს ეძინაო, ჩიკაგოს პირქუშ,
ნეონით განათებულ ქუჩაზე დგას და აქეთ-იქით ქანაობს... დაუვიწყარი
დაღუპული დღეების მკვდარი ტვირთი მიწიდან ამოღებული აჩრდილის
მსგავსად ჰაერში ირხევა.

96
 აქტრისა (დაკონსერვებული სიცხის ტენორი): – იპოვეთ ყველაზე სუს-
ტი ბაბუინი.
ბარი საზღვართან: პატარა გოგონას ცისფერ კაბაში გამოწყობილი პი-
დარასტი ბაბუინი წკრიალა ხმით „ალისას ცისფერი კაბის“ მოტივებზე
მღერის: – მე ყველაზე სუსტი ბაბუინი ვარ.
სატვირთო მატარებელი პროფესორსა და მის ყმაწვილებს ერთმანეთს
აშორებს... მატარებლის ჩავლის შემდეგ მათ უკვე ღიპები და საპასუხის-
მგებლო თანამდებობები აქვთ...
სტუდენტები: – ჩვენ ლოტი გვინდა!
პროფ.: – ეს სხვა ქვეყანაში იყო, ჯენტლმენებო... როგორც ადრე აღ-
ვნიშნე, ჩემი მრავალრიცხოვანი პიროვნებებიდან ერთ-ერთი უხეშად
ჩაერია... მაგ პატარა მხეცებმა გული გამიწყალეს... წარმოიდგინეთ ძველი
მეზღვაური კურარეს, ლასოს, ბულბოკაპნინის ან დამამ შვიდებელი პერან-
გის გარეშე, რომელსაც მიუხედავად ამისა, შეუძლია აუდიტორია დაატ-
ყვევოს. რა არის მისი მთავარი ეშმაკობა? ჰე, ჰე, ჰე... ახლანდელი ვითომ
მსახიობებისგან განსხვავებით, უბრალოდ, პირველსავე შემხვედრს არ აჩე-
რებენ, რითაც თავს არიდებენ დაუპატიჟებელ სევდასა და შემთხვევით
სიძნელეებს... ის აჩერებს მათ, ვისაც სხვა რაღა დარჩენია, თუ არა მეზ-
ღვაურისა (როგორი ბებერიც არ უნდა იყოს) და ისა... ქორწილის სტუმრის
უკვე არსებული ურთიერთობებიდან გამომდინარე, გაიგონოს.
– რა მნიშვნელობა აქვს, რას ამბობს სინამდვილეში მეზღვაური... შეიძ-
ლება რამე შეუსაბამოს და სულელურს ამბობს, ან უხეშობს და ბებერივით
პრუტუნებს; მაგრამ სტუმრის თავს რაღაც ტრიალებს, რაღაც ისეთი, ფსი-
ქოანალიზის პროცესში რომ ხდება, თუკი ხდება საერთოდ. თუ შეიძლება,
ცოტას თემიდან გადავუხვევ... ერთი ჩემი ნაცნობი ანალიტიკოსი ყოველ-
თვის თვითონ ლაპარაკობს – პაციენტები ან უსმენენ, ან – არა... მოგონე-
ბებში გადაეშვება ხოლმე... უხამს ანეკდოტებს ყვება (წვერიანებს),
იდიოტიზმის ისეთ კონტრაპუნქტებს აღწევს, რაიონულ ორგანოებში არც
კი დაესიზმრებათ. დიდი ხანია ამტკიცებს, რომ ვერბალურ დონეზე რამის
მიღწევა შეუძლებელია. ის ამ მეთოდამდე საკუთარი დაკვირვების შედე-
გად მივიდა: მოლაპარაკე მსმენელი პაციენტის აზრებს ვერ კითხულობს...
მის აზრებს მოლაპარაკე პაციენტი კითხულობს... სხვა სიტ ყვებით რომ
ვთქვათ, პაციენტს შეუძლია, ანალიტიკოსის ჩანაფიქრებსა და სიზმრებში

97
ESP-ს (ESP (Extrasensory perception) – ექსტრასენსორული აღქმა. იგუ-
ლისხმება მეექვსე გრძნობა, იგივე მესამე თვალი; რამის აღქმა გონების
თვალით) მეშვეობით შეაღწიოს, ანალიტიკოსი კი პაციენტს მხოლოდ ტვი-
ნის წინა წილებით უკავშირდება... ამ მიდგომას ბევრი აგენტი იყენებს –
საყოველთაოდ ცნობილია, რომ ბევრს ლაყბობენ, მოსმენა კი საერთოდ არ
შეუძლიათ...
– ჯენტლმენებო, კიდევ ერთხელ შევეცდები, მარგალიტები დაგიყა-
როთ: „ადამიანზე გაცილებით მეტის გაგება შეიძლება, როცა ელაპარაკები,
ვიდრე მაშინ, როცა უსმენ.
ღორები წინ გამორბიან და მათ პროფესორი ბაგაში ვედროებით მარგა-
ლიტს უყრის...
– ღირსი არ ვარ მისი ფეხების ჭამისა, – ამბობს მათ შორის უმსუქნესი
ბურვაკი.
– რა ჯანდაბად გინდა მაგისი თიხის ფეხები.

98
 ა.ჯ.-ს ყოველწლიური წვეულება

ა.ჯ. სტუმრებს მიმართავს.

– მუტლებო, სირებო, სირ-მუტლიანებო, დღეს მინდა წარმოგიდგინოთ
პორნოგრაფიული კინოინდუსტრიისა და მოკლეტალღური ტელევიზიის
საერთაშორისო იმპრესარიო – ერთადერთი და განუმეორებელი ჩარუმ
ოღრაში!
იგი ხელს იშვერს სამოცდახუთი ფუტის სიგრძის ხავერდის ფარდისკენ.
ელვა ხავერდს ორად აპობს და მაყურებლების წინაშე დიდებულ ბოზანდა-
რას წარმოაჩენს.
მას უზარმაზარი სახე აქვს, უძრავი, როგორც ჩიმუს სასაფლაოს ურნა.
საღამოს ტანსაცმელი აცვია, ლურჯი მოსასხამი და ლურჯივე მონოკლი
უკეთია. შავი, საცრისტოლა თვალები პაწაწინა გუგებიდან თითქოს ნემ-
სებს იფურთხებიან (მისი მზერის ატანა მხოლოდ საკოორდინაციო ფაქ-
ტუალისტს შეუძლია).
თუ გაბრაზდა, მისი მონოკლი მთელ დარბაზში დაფრინავს.
ბოზანდარამ ბევრ უიღბლო მსახიობს დაატეხა თავს უკმაყოფილების
ცივი ქარტეხილი:
– ჩემი სტუდიიდან გაეთრიე, შენი მარიაჟი დედაც! გეგონა, ფუფლო
ორგაზმს შემტენიდი?! მე, დიდებულ ბოზანდარას? ერთს დაგხედავ ფეხის
ცერზე და ეგრევე ვიცი, ათავებ, თუ არა, იდიოტო! შე, ყლის ჭუჭყო! რა
ძველი ხურჯინივით გადამეკიდე! წადი, ტრაკი გააქირავე! გახსოვდეს, ბო-
ზანდარასთან მხოლოდ გულწრფელობა და ხელოვნება და ერთგულება
ჭრის და არა შენი იაფფასიანი მეთოდები, გახმოვანებული ოხვრა-კვნესა,
რეზინის მძღნერი და ყურს უკან შემალული რძე წამლის შუშებით, კული-
სებში ჩუმად შემოპარებული იოჰიმბინის შპრიცები (იოჰიმბინი მიიღება
ხის კანისგან, რომელიც ხარობს ცენტრალურ აფრიკაში, ყველაზე უსაფ-
რთხო და ეფექტური აღმგზნები საშუალება. მსუბუ ქი მასტიმულირებელი
მოქმედების აფროდიზიაკია, გამოიყენება დეპრესიის სამკურნალოდ. მოქ-

99
მედების მე ქანიზმი: აფართოებს სისხლძარღვებს კანის ზედაპირზე, განსა-
კუთრებით სასქესო ორგანოების მიდამოებში).
ბოზანდარას მონოკლი სადღაც მიფრინავს, თვალთახედვის არიდან
იკარგება, შემდეგ ისევ ბრუნდება და თვალებში ეტაკება. ბოზანდარა პი-
რუეტს აკეთებს და ცივ, თხიერი ჰაერივით ცისფერ ნისლში დნება... კადრი
ბნელდება...
ეკრანზე. წითურთმიანი, მწვანეთვალება ბიჭი, თეთრი კანი მცირედი
ჭორფლით... გამხდარ, შავთმიან, შარვლიან გოგოს კოცნის. ტანსაცმელი
და ვარცხნილობა მსოფლიოს ყველა ქალაქის ეგზისტენციალისტებს წარ-
მოადგენს. ისინი სხედან დაბალ საწოლზე, რომელზეც თეთრი აბრეშუმის
ქსოვილია გადაფარებული. გოგონა ნაზი ხელებით შარვლის უბეს უხსნის
და ბიჭის პატარა, ამდგარი ყლე გარეთ გამოაქვს. თავაკზე ნამის პატარა
წვეთი მარგალიტივით ბრწყინავს. გოგონა ასოს ნაზად ეფერება. – გაიხადე,
ჯონი. ბიჭი სწრაფი, თავდაჯერებული მოძრაობით ტანსაცმელს იხდის და
მის წინაშე შიშველი დგება, ყლე უფეთქავს. გოგონა ხელით ანიშნებს შებ-
რუნდეს, ბიჭი თეძოზე ხელს შემოიდებს და მანეკენის მოძრაობით იატაკზე
პირუეტს აკეთებს. გოგონა პერანგს იხდის. მაღალი, პატარა ძუძუები აქვს,
კერტები აღგზნებისგან დაბერილი. სწრაფად იხდის საცვალს. ბოქვენზე
შავი და მბზინავი ბალანი აქვს. ბიჭი გვერდით მიუჯდება და მკერდზე ეპო-
ტინება. გოგონა მის ხელს იშორებს.
– ძვირფასო, რიმინგი მინდა გაგიკეთო, – ეჩურჩულება გოგო.
– არა. ახლა არა.
– გთხოვ, ძალიან მინდა.
– კარგი, კარგი. წავალ, ტრაკს დავიბან.
– არა, მე დაგბან.
– კაი, შემეშვი, ჭუჭყიანი კი არ მაქვს.
– არა, კი არ გაქვს. მიდი, რა, ჩემი კარგი ბიჭი!
გოგონას ბიჭი სააბაზანოში შეჰყავს.
– მიდი, გადაიკუზე.
ბიჭი მუხლებზე ეშვება და წინ იხრება, ნიკაპს აბაზანის წინ, ფიანდაზს
აბჯენს.
– ალაჰ! – ამბობს იგი. უკან იხედება და გოგოს უღიმის. ის კი უკანალს
საპნით და თბილი წყლით ბანს და შიგნით თითს უყოფს.

100
 – გ ტკივა?
– არააააააააააააა!
– წამოდი, პატარა. – გოგონას შეყვარებული სააბაზანოდან საძინებელ-
ში შეჰყავს. ბიჭი ზურგზე წვება, ხელებს მუხლების ქვეშ იყოფს და ფეხებს
ზემოთ სწევს. გოგო იჩოქებს და უკნიდან თეძოებსა და ყვერებზე ეფერება,
თითები ქვემოთ, შორისისკენ გარბიან. დუნდულებს უწევს, მისკენ იხრება
და ანუსის ლოკვას იწყებს, თავს აუჩქარებლად, წრიულად ატრიალებს.
ენას სწორ ნაწლავში უყოფს, სულ უფრო ღრმად და ღრმად შედის. ბიჭი
თვალებს ხუ ჭავს და იკრუნჩხება. გოგო შორისს ულოკავს. პატარა, მკვრივ
კვერცხებს... ბიჭის წინადაცვეთილი ყლიდან დიდი მარგალიტი გადმოგორ-
და. გოგოს ტუჩები თავაკს შემოეჭდო. რიტმულად წოვს, ზევით-ქვევით,
ზემოთ ასვლის შემდეგ წამით ყოვნდება და თავს ისევ წრიულად ამოძრა-
ვებს. ხელით კვერცხებს ნაზად ეთამაშება, შუა თითით ქვემოთ ჩაუყვება
და ტრაკში უყოფს. წოვის დროს ტუჩები ყლის ძირამდე ეშვება და წინამ-
დებარე ჯირკვალს დამცინავად უღიტინებს. ბიჭს ეცინება და აკუებს. გოგო
რიტმს აჩქარებს. ბიჭის სხეული იკრუნჩხება და ნიკაპამდე ადის. კრუნჩხვე-
ბის ხანგრძლივობა ყოველ ჯერზე მატულობს. – უიიიიიიი! – ყვირის ბიჭი.
ყოველი კუნთი დაძაბულია, დაჭიმული სხეული ყლიდან დაცლას ლამობს,
გოგო მის თესლს სვამს, პირი ცხელი, რამდენიმე ჯერზე გამოსროლილი ნა-
კადით ევსება. ბიჭი მუხლებს ხელებს უშვებს და საწოლზე იშხლართება.
იზმორება და ამთქნარებს.
მერი ტანზე რეზინის პენისს იმაგრებს: – ფოლადის დენი მესამე იოკო-
ჰამიდან, – ამბობს და ლულას ეფერება. რძე მთელ ოთახში ასხამს.
– კარგად შეამოწმე, რძე პასტერიზებულია თუ არა. რამე რქოსანი პი-
რუტ ყვის დაავადება არ ამკიდო, ჯილეხი, ქოთაო ან აფტოზა...
– როდესაც ტრანსვესტიტი ლიზი ვიყავი, დეზინფექციონისტად ვმუშა-
ობდი. ლამაზ ბიჭებს ვაბამდი, რომ კაცივით ვეცემე. მოგ ვიანებით ერთ-ერთ
მათგანს მივაგენი და ბებერი ლესბოსელი ძენის მონაზონისგან ნასწავლი
სუპერსონიკ ძიუდოს ილეთებით გავთიშე. ხელ-ფეხს ვუკრავ, სამართებ-
ლით ტანსაცმელს ვხდი და ფოლადის დენ I-ით ვტყნავ. ისე გახარებული
იყო, საერთოდ რომ არ დავასაჭურისე, მთელი ჩემი ბუნაგი სპერმით მორ-
წყა.
– დენ I-ს რა დაემართა?

101
 – ერთმა ჩათლახმა ქალკაცამ დაგ ლიჯა. ეგეთი არაფერი მინახავს. სა-
შოთი ტყვიის მილებს ღუნავდა. მისი საყვარელი გასართობი ყოფილა.
– და ფოლადის დენ II-ს რა ბედი ეწია?

„კბილებით დაანამცეცა შიმ შილისგან გამხეცებულმა კანდირუმ ზემო ბა-

ბუინტრაკში. და შენი ჭირიმე, ეგ შენი „უიიიიიიიიიი!“ აღარ გამაგონო.
– რატომაც არა, არ ყვირიან ასე ბიჭუნები?
– ფეხშიშველა ბიჭო, აბა, შეადარე ჩვენს მადამს ეს სირბანჯოები!
ის ჭერში იყურება, ხელები თავზე დაუწყვია, ყლე აღგზნებული აქვს.
– რა ვქნა? როდესაც ტრაკში ეს ყლინჯი მაქვს გარჭობილი, ვერ ვჯვამ.
საინტერესოა, სიცილის დროს გათავება შეიძლება? მახსენდება, ომის
დროს კაიროში, ჟოკეი კლუბში მე და ერთი ჩემი ახლობელი, მაგარი პრო-
ჭი, სახელად ლუ, კონგრესის აქტის მიხედვით ორივე ჯენტლმენი... ასე
სხვა ვერაფერი გაგ ვაცინებდა... მოკლედ, ერთხელ სიცილი აგ ვიტ ყდა, იმდე-
ნი ვიცინეთ, ლამის ჩავიფსით, ბოლოს ოფიციანტმა გვითხრა, აბა, დაახვი-
ეთ აქედან, თქვე გამოსირებულო პლანაქეშებოო!
ამით იმის თქმა მინდა, რომ სიცილი ჩაფსმამდეც შეიძლება და გასხმამ-
დეც. ასე რომ, გათავებას რომ დავიწყებ, რამე მართლა სასაცილო მომიყე-
ვით. ამ მომენტის გამოცნობა შეიძლება წინამდებარე ჯირკვლის შეთრთო-
ლებით, რომელიც გათავებას უსწრებს წინ...
გოგო მუსიკას რთავს, მეტალისტურ-კოკაინურ ბიბოპს. ხელოვნურ
სირს საცხს უსვამს, ბიჭს ფეხებს აწევინებს და თანთალა თეძოების რამდე-
ნიმე წრიული მოძრაობით ტრაკში უდებს. ასოს ღერძის ირგვლივ აუჩქა-
რებლად, წრიულად ატრიალებს. დაბერილი ძუძუს კერტებით მკერდზე
ეხახუნება. კისერში, თვალებში, ნიკაპზე. ბიჭი ზურგზე ხელებს ჩამოუსვამს
და დუნდულებით თავისკენ იზიდავს, რომ ტრაკში უფრო ღრმად შეიდოს.
გოგო სულ უფრო და უფრო სწრაფად მოძრაობს. ბიჭის სხეულს კრუნჩხვე-
ბი უვლის.
– დაუჩქარე, გთხოვ, – ამბობს გოგო. – რძე ცივდება. – ბიჭს არაფერი
ესმის. გოგო ტუჩებს ტუჩებზე აწებებს, სახეს სახეზე ადებს. გოგოს ძუძუებ-
ზე სპერმის მსუბუ ქი, ცხელი ნაკადი ესხმება.
მარკი კართან დგას. ტანზე შავი, ყელიანი სვიტრი აცვია. ნარცისის ცი-
ვი და ლამაზი სახე. შავი თმა, მწვანე თვალები. თავი გვერდზე გადაუხრია

102
და ჯონის ოდნავ ამრეზით უყურებს, ხელები პიჯაკის ჯიბეებზე უდევს,
ძველბიჭური ჟესტების სხარტი გრაცია. ჯონის თავით ანიშნებს, ისიც
გვერდს უვლის და საძინებელში შედის. მერიც მას მიჰყვება.
– აბა, ბიჭებო, – ამბობს შიშველი მერი და აბრეშუმით მორთულ პოდი-
უმზე ჯდება, პირით საწოლისკენ. – დავიწყოთ!
მარკი მოქნილი მოძრაობებით გახდას იწყებს, თეძოებს არხევს, მუც-
ლის ცეკვას ასრულებს – მაიმუნობს, შავი, ყელიანი სვიტრიდან გრა-
ციოზულად სხლტება და მშვენიერ მარმარილოს ტანს აჩენს. ჯონი სიკვდი-
ლივით გაფითრებულა, სახე გაჰქვავებია, ტუჩები უშრება, ხშირ-ხშირად
სუნთქავს, ტანსაცმელს იხდის და იატაკზე ყრის. მარკი ქვემოთ იწევს საც-
ვალს, რომელიც კოჭებთან ებლანდება. გუნდის მომღერალი გოგოსავით
ფეხს ჰკრავს და ოთახის მეორე ბოლოში ისვრის. ახლა ის შიშველი დგას,
დაძაბული და გამაგრებული ყლე ზემოთ აუშვერია. ჯონის სხეულს ზან-
ტად მოავლებს მზერას. იღიმება და ტუჩებს ილოკავს.
მარკი ცალ მუხლზე იჩოქებს, ჯონის ზურგზე ხელს ხვევს და თავისკენ
იზიდავს. შემდეგ დგება და ექვსი ფუტით მოშორებით მდგარ საწოლზე აგ-
დებს. ჯონი ზურგზე ეცემა და ზამბარასავით ხტის. მარკი კოჭებში ხელს
ჰკიდებს და ფეხებს უწევს. მარკი დაძაბულად იღიმება.
– აბა, ჯონი, ბიჭო. სხეულს ძაბავს და საცხით გაპოხილი მანქანასავით
დინჯად და თავდაჯერებულად ჯონის ტრაკში უდებს. ჯონის ღრმა, ხან-
გრძლივი ოხვრა აღმოხდება, ექსტაზში იკლაკნება. მარკი ჯონის ხელებს
მხრებზე ხვევს და ზემოდან ისვამს ყლეზე, რომელიც ისედაც მთლიანად
ჯონის უკანალშია. შეკრული კრიჭიდან ჰაერი ხმამაღალი სტვენით გამო-
დის. ჯონი ფრინველივით კივის. მარკი სახით ჯონის სახეს ეკვრის, დაძა-
ბული ღიმილი ქრება და როდესაც მთელ თავის სითხეს ჯონის მთრთოლა-
რე სხეულში ასხამს, სახეზე პატარა, უმანკო ბიჭის იერი ეფინება.
სატვირთო მატარებელი სტვენით და ღმუილით მიქრის... ორთქლმავ-
ლის საყვირის ხმა, სირენა, ზეთით გალაპლაპებული ლაგუნების თავზე სა-
სიგნალო რაკეტა ფეთქდება... იაფფასიან თაღებს უხამსი სურათების ლა-
ბირინთში შეჰყავხარ... საცერემონიო ზარბაზანი ნავსადგურში გრუხუ-
ნებს... საავადმყოფოს თეთრ დერეფან ში კივილი ისმის... გარეთ, ფართო და
მტვრიან ქუჩებში, პალმის ძირას, ათასობით ბიჭი უდაბნოდან ტყვიის ზუ-
ზუნის მსგავსი სტვენით (ძერის გამომ შრალი ფრთები ხმელ ჰაერში) ერ-

103
თდროულად ათავებს ჩეჩმებში, საჯარო სკოლების ჩამოფხავებულ საპირ-
ფარეშოებში, სხვენებსა და სარდაფებში, ხეზე მოწყობილ ქოხებსა და ეშ-
მაკის ბორბალზე, მიტოვებულ სახლებსა და კირქვის გამოქვაბულებში, ნა-
ვების სადგომებში, გარაჟებსა და ფარდულებში, გარეუბნებში, ალიზის
კედლებს მიღმა, ქვიშის გორებზე, ქარიან ამინდში (გამხმარი ექსკრემენტე-
ბის სიმყრალე)... შავად გამურული, ბრინჯაოსფერი, გაკნაჭული სხეულები,
სისხლამდე დამსკდარ ფეხებში აბლანდული ჩამოძონძილი შარვლები...
(ადგილი, სადაც ძერები ერთმანეთს კორტნიან თევზის თავების გამო)...
ჯუნგლებში, ლაგუნებთან, ურჩხული თევზი ცდილობს, შავ წყალში მო-
ტივ ტივე თეთრ სპერმას პირი სტაცოს, ქვიშის ბუზები ბრინჯაოსფერ უკა-
ნალს საკბენად ეტანებიან, მტირალა მაკაკები ქარივით დაქრიან ხეებს შო-
რის (დიდი, მღვრიე მდინარეების მიწა, დინებას ხეები მოაქვს, მათ ტოტებ-
ში ჭრელ-ჭრელი გველები გახლართულან, ფიქრიანი ლემურები ნაპირებს
გასცქერიან ნაღვლიანი თვალებით), წითელი თვითმფრინავი ცის ლურჯ
სუბსტანციაში არაბესკებს ხაზავს, ჩხრიალა გველი შეტევაზე გადადის,
კობრა იმართება, კაპიუშონს ბერავს, თეთრ გესლს აფურთხებს, მარგალი-
ტის და ოპალის ნაფოტები ნელა და უხმაუროდ წვიმს გლიცერინივით
სუფთა ჰაერში. დრო დამტვრეული საბეჭდი მანქანასავით მირახრახებს,
მოიხედავ და ყმაწვილები უკვე დაბერებულან, ერთ დროს ბიჭური, მკვრივი
თეძოები დუნდება და დონდლოვდება. მიფშუკული ტრაკებით ჩამოსხდე-
ბიან ხოლმე საპირფარეშოს დასაჯდომებზე, პარკის ძელსკამებზე, ესპანე-
თის მზით გამთბარ ქვის კედლებზე, ნაქირავები ბინების ჩაზნე ქილ საწო-
ლებზე (გარეთ ზამთრის ნათელი დღეა და წითელი აგურის ჩამოფხავებუ-
ლი კედლები)... უსუფთაო საცვალში ჩადებული ტრაკები უკანკალებთ და
უცახცახებთ, ზედ ვენას ეძებენ, დილის ლომკაში, სადღაც არაბულ კაფეში,
თან რაღაცას ლუღლუღებენ, პირიდან დორბლი გადმოსდით, არაბები
ჩურჩულებენ „მეჯუბი“ და ცდილობენ, გვერდზე ჩაიწიონ, გაეცალონ – (მე-
ჯუბი მუსლიმ სალოსთა ნაირსახეობაა... ბევრი მათგანი სხვა აშლილობას-
თან ერთად ეპილეფსიითაც არის დაავადებული). – მუსლიმებს სისხლი და
თესლი სჭირდებათ... ხედავთ, ხედავთ, სად მოჩუხჩუხებს ქრისტეს სისხლი
სპერმანენტულად (სპერმანენტულად – ბეროუზის გამოგონილი სიტ ყვაა), –
ყმუის მეჯუბი... ის ყვირილით წამოვარდება ადგილიდან და უკანასკნელი
ერექციიდან სისხლის მსხვილი ნაკადი წასკდება, თეთრ-მკრთალი ქანდა-

104
კება ისე დგას, თითქოს დიად გალავანზე გადააბიჯა და შიგნით შეაღწია,
ისე მშვიდად და უბრალოდ, თითქოს ბიჭი აკრძალულ ტბორში თევზის და-
საჭერად სხვის ღობეზე გადამძვრალიყოს – რამდენიმე წამ ში ვეება ლოქოს
იჭერს – მოხუცი პატარა, შავი ქოხიდან გამოხტება, ხელში ფიწალი უჭი-
რავს, იწყევლება და იკრულება, ბიჭი გარბის მისურის მინდვრებზე და ხარ-
ხარებს – ლამაზ, ვარდისფერ ისრის ბუნიკს პოულობს და ახალგაზრდა
ძვლებისა და კუნთების წყალობით ხელში ისე აიტაცებს, არც შეჩერდება –
(მისი ძვლები მინდვრებს ერთვის, ის მკვდარია, ხის ღობესთან წევს, გვერ-
დით თოფი უდევს, გაყინული, ათაშანგის შანკრივით წითელი პირიდან
სისხლი ჯორჯიის მინდვრებში, ნაწვერალზე ჟონავს)... ლოქო მის ზურგს
უკან წამობობოქრდება... ის ღობეს უახლოვდება და ლოქოს მეორე მხარეს,
სისხლით დაწინ წკლულ ბალახზე აგ დებს... თევზი ფართხალებს და პირს
აღებს – ღობიდან ხტება. ის ლოქოს ხელს სტაცებს და კაჟის ნამტვრევებით
მოკირწყლულ გზაზე კისრისტეხით მირბის, ირგვლივ მუხისა და კარა-
ლიოკის ხეები ქარიანი შემოდგომის დაისში წითელ-ყვითელ, მწვანე გან-
თიადზე მწვანე და ნამიან, ზამთრის ნათელ დღეებში კი შავ ფოთლებს ის-
ვრიან... მოხუცი იწყევლება და იკრულება... პირიდან კბილები სცვივა და
ბიჭს თავზე უფრენს, ის კი წინ მირბის, კისრის ძარღვები ფოლადის რკალე-
ბივით დაჭიმული აქვს, ერთ მთლიან ლეკერტად შეგუნდავებული შავი
სისხლი ღობეზე მიფრინავს, სხეული ლურჯი ეკალას ბარდების გვერდით
გამომხმარ მუმიასავით ეცემა. მის ნეკნებში ეკლები იზრდება, მის ქოხში
ფანჯრები ილეწება, მინის ნამსხვრევები გაშავებულ საგოზავებზე ცვივა –
ვირთხები იატაკზე დარბიან და პატარა ბიჭები ზაფხულის დღეებში ბნელ,
ჩანესტილ საძინებლებში ანძრევენ და მის სხეულსა და ძვლებზე ამოსულ
კენკრას ღე ჭავენ, პირი მეწამული წვენით აქვთ მოთხუპნილი...
ბებერმა ნარკუშამ ვენა მოძებნა... პიპეტში სისხლი ჩინური ყვავილი-
ვით იშლება... ჰეროინი შეჰყავს ჯან ში და ბიჭი, რომელიც ორმოცდაათი
წლის წინ ანძრევდა, კვლავ ბრწყინდება. ჩამორღვეული სხეული, უწინდე-
ბურად ქათქათა და ნათელი, საპირფარეშოს მამაკაცური ლირწების ნიგ-
ვზის ტკბილი სუნით ავსებს...
რამდენი წელია სისხლიან ნემსზე ასხმული? ხელები მუხლებზე უცვივ-
დება, ზის, გარეთ იყურება, წამლისგან წაშლილი თვალებით ზამთრის გან-
თიადს მიშტერებია. ბებერი პიდარასტი ჩეპულტეპეკის პარკში კირქვის

105
ფილებიან სკამზე იკრუნჩხება, ამასობაში ინდიელი მოზარდები გვერდს
უვლიან, ერთმანეთისთვის ხელი ზოგს მხარზე, ზოგსაც წელზე გადაუხვე-
ვია, ის კი ცდილობს, მომაკვდავი სხეული დაძაბოს და მისით შეცვალოს
ახალგაზრდების მკვრივი თეძოები და დუნდულები, მკვრივი კვერცხები და
უზრუნველი გასხმები.
მარკი და ჯონი ერთმანეთის პირისპირ მოვიბრირე სკამზე სხედან. ჯო-
ნი მარკს ყლეზე აზის.
– ყველაფერი მზადაა, ჯონი?
– წავიდა!
მარკი ამომრთველს აჩხაკუნებს და სკამი ვიბრირებას იწყებს... მარკი
ჯონის ქვემოდან ზემოთ ასცქერის, სახეზე ეტ ყობა, სადღაც შორს დაფრი-
ნავს, ცივი, დამცინავი თვალები ჯონის სახეს მიჰყინვია... ჯონი ღმუის და
სლუკუნებს... სახე ნაწილ-ნაწილ ეშლება, თითქოს შიგნიდან დნებაო... ჯო-
ნი მანდრაგორასავით ყვირის, სპერმის გასხმასთან ერთად გული მისდის,
მარკს ზედ ემხობა. ცნობამიხდილი ანგელოზი. დაბნეული მარკი მხრებში
ხელს სტაცებს და ანჯღრევს... სპორტული დარბაზის მსგავსი ოთახი...
იატაკზე თეთრი აბრეშუმით დაფარული ხელოვნური საფარი აგია... ერთი
კედელი მთლიანად მინისაა... ამომავალი მზე ოთახს ვარდისფრად ანა-
თებს. შემოჰყავთ ჯონი, ხელები შეკრული აქვს, მერისა და მარკს შუაში
ჩაუყენებიათ. ჯონი ხედავს სახრჩობელას, ხმამაღალი „ოჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰ!“ აღ-
მოხდება და თავს ჩაქინდრავს... ნიკაპი ყლემდე უვარდება, მუხლები ეკვე-
თება. სპერმის თითქმის შვეული რკალი პირდაპირ სახეში ასხამს. უეცრად
მარკს და მერის მოუთმენლობა იპყრობს, აღგზნებულები არიან... ისინი
ჯონის სახრჩობელასკენ უბიძგებენ, პოდიუმზე დაობებული სპორტული
ბანდაჟები და ოფლიანი მაისურები ყრია. მარკი მარყუჟს ასწორებს.
– მიდი, დროა.
მარკი ჯონის შემაღლებული ადგილიდან უბიძგებს.
მერი: – არა, მე ვიზამ. ჯონის დუნდულებზე ხელს ხვევს, შუბლს შუბ-
ლზე ადებს, თვალებში შესცინის, უკან იხევს და შემაღლებული ადგილი-
დან სივრცეში უბიძგებს... ჯონის სახეში სისხლი აწვება... მარკი ხელს მაღ-
ლა სწევს და ერთადერთი მსუბუ ქი მოძრაობით კისერს უგრეხს... ბგერა
ისეთია, თითქოს სველ პირსახოცებში გახვეული ჯოხი გადატეხესო. ჯონი
ძიგძიგებს... ცალი ფეხი კაკანათში გაბმული ჩიტივით უფართხალებს...

106
მარკი მის გვერდით დაეკიდება და ჯონის ბაძავს, თვალებს ხუ ჭავს და ენას
გარეთ აგ დებს... ჯონის ყლე უდგება, მერი მას მუტელში იდებს, მისი
სხეულის გარშემო გველივით იკლაკნება და მუცლის ცეკვას ასრულებს,
კვნესის და სიამოვნებისგან ჭყივის... ტანზე ოფლი ჩამოსდის, სველი თმა
სახეზე ეწებება... – თოკი გადაჭერი, მარკ, – ღმუის მერი. მარკი თოკს დასა-
კეცი დანით ჭრის და ჯონის გვამს, სანამ ხელში ჩაუვარდება, ზურგზე აწ-
ვენს, მერი უწინდებურად იკლაკნება, ჯერ კიდევ ჯონის ყლეზე ზის... ჯო-
ნის ტუჩებსა და ცხვირს აჭამს და თვალებს ტკაცუნით სწოვს. ლოყებიდან
დიდ ლუკმებს აგ ლეჯს... აი, მისი ყლით საუზმობასაც შეუდგა... მარკი უახ-
ლოვდება, ქალს ჯონის ნახევრად შეჭმული გენიტალიებიდან მზერა მასზე
გადააქვს... სახე სისხლითა აქვს მოსვრილი, თვალები ნადირივით
უელავს... მარკი ფეხს მხარზე ადებს და წიხლით პირაღმა აბრუნებს... ზე-
მოდან ახტება, გონდაკარგული ტყნავს... ისინი ოთახის ერთი კუთხიდან
მეორემდე გორავენ, ყირაზე გადადიან და ანკესზე წამოგებული დიდი თევ-
ზებივით ჰაერში სხმარტალებენ.
– მოდი, რა, ჩამოგახრჩობ, მარკ... მოდი, რა, ჩამოგახრჩობ... გეხვეწები,
მარკ, მოდი, რა!
– ჰო, პატარავ. უეცრად ქალს უხეშად ახტუნებს და ხელებს ზურგს
უკან უგრეხს.
– არა, მარკ! არა! არა! არა! – ჭყივის მერი, შიშისგან იჯვამს და იფსამს.
მარკი შემაღლებული ადგილისკენ მიათრევს. შებორკილს იქვე აგ დებს,
ძველი განდონების გროვაზე, თვითონ კი ოთახში გაბმულ თოკს ასწო-
რებს... შემდეგ მასთან ბრუნდება და ვერცხლის ლანგრით მარყუჟს მიარ-
თმევს. ფეხებით კიდებს და მარყუჟს უჭერს. ყლეს ღრმად უდებს და სახ-
რჩობელას პოდიუმს ვალსის ნაბიჯით მოატარებს, შემდეგ ამ დიდ, მოფარ-
თხალე რკალს სივრცეში გადაუშვებს... ჭყივის: – უიიიიიიი! მარკი ჯონად
გარდაისახება. ქალს კისერი უსკდება. მისი სხეულიდან თქრიალით ეშვება
სითხის ტალღა. ჯონი იატაკზე ებერტყება და ფეხზე ხტება, მშვიდი, გაწო-
ნასწორებული და ახალგაზრდა ნადირივით მოქნილი. ოთახში დახტის.
სურვილისგან ანთებული ყივის, ჰაერში ხტება და მინის კედელს ამ-
სხვრევს. ნძრევის დროს მალაყებს აკეთებს, სამი ათასი ფუტით ქვემოთ
მიექანება, მისი სპერმა მასთან ერთად ლივლივებს, სანამ ქვემოთ ჩააღ-
წევდეს, შეუჩერებლად შესჭყივის ცის ჩამსხვრეულ სილურჯეს, ამომავალი

107
მზე სხეულს ბენზინივით უწვავს, თავ ქვე ჩაუქროლებს ვეება მუხის, კარა-
ლიოკისა და წითელი ხის ხეებს, ჭაობის კვიპაროსებსა და კირქვით მოკირ-
წყლულ მიტოვებულ მოედანზე შვების ნაკადად იმსხვრევა.
ვაზსა და სარეველას ქვები ამოუტეხია, სამი ფუტის სისხო რკინის ჟან-
გიანი ჭანჭიკებით გაბურღული თეთრი ქვები მძღნერისფერი ჟანგით ის-
ვრება.
ჯონი მერის ჩიმუს (ჩიმუ – უძველესი მეზოამერიკული ცივილიზაცია
პერუს ტერიტორიაზე) თეთრი ნეფრიტის, უხამსი ფიგურებით მოხატული
ქოთნიდან ბენზინს ასხამს... სხეულში ზეთს იზელს... ისინი ერთმანეთს ეჭ-
დობიან, იატაკზე ეცემიან და სახურავში ჩამაგრებული უზარმაზარი გამა-
დიდებელი მინის ქვეშ გორაობენ... ცეცხლში იწვიან. მათი ყვირილი მინის
კედელს ნამსხვრევებად აქცევს. სივრცეში გორდებიან, მაღლა, ჰაერში
ტყნაურობენ და ღმუიან, სისხლში, ცეცხლსა და ჭვარტლში ფეთქავენ. გა-
ვარვარებული კლდეები უდაბნოს მზის ქვეშ. ჯონი ოთახში ბორგავს. არწი-
ვის ფრთებივით გაშლილი მკლავებითა და ღრიალით, რომელიც კედლის
მინას ნამსხვრევებად აქცევს, ამომავალ მზეს ეგებება, ყლიდან სისხლი ას-
ხამს... ის თეთრი მარმარილოს ღვთაება, ეპილეფსიური აფეთქების ტალ-
ღაა და ბებერ მეჯუბში სკდება, მეჯუბში, რომელიც მძღნერსა და ნაგავში
იქე ქება ალიზის კედელთან, მზის ქვეშ, რომელიც ბუსუსებდაყრილ კანს
სერავს და ხრუკავს... ის არის ბიჭი, რომელსაც მეჩეთის კედელთან ჩასძი-
ნებია და სიზმარში ათას მუტელში ათავებს, ზღვის ნიჟარებივით მკვრი-
ვებსა და ვარდისფერებში... ყლეზე ბოქვენის ჩხვლეტია თმის შეხება აღაფ-
რთოვანებს.
ჯონი და მერი სასტუმროს ნომერში (აღმოსავლეთ სენტ-ლუისის მუსი-
კა ლალალალა). თბილი გაზაფხულის ნიავი ღია ფანჯარაში გამოხუნე-
ბულ, ვარდისფერ ფარდებს აფრიალებს... ბაყაყები ყიყინებენ უკაცრიელ
ადგილებში, სადაც სიმინდი ხარობს და მძღნერით მოსვრილი, ჟანგიანი
მავთულხლართებით შემოკავებული კირქვის დამტვრეული სტელების ახ-
ლოს პატარა ბიჭები პატარა, მწვანე ძლოკვებს იჭერენ.
ნეონი – მომწვანო-ქლოროფილისფერი, ლურჯი, ფორთოხლისფერი –
ინთება და ქრება.
ჯონის მერის მუტლიდან კანდირუ მაშებით გამოაქვს... მესკალის ბოთ-
ლში აგ დებს, რათა იქ აგავის მატლად გადაიქცეს... შემდეგ ძვლების დასარ-

108
ბილებელ საშუალებას ასხურებს, სისხლთან და კისტებთან ერთად გამონა-
დენს მისი ვაგინალური კბილები მოჰყვება... მისი მუტელი გაზაფხულის
ლორთქო, მოტ კბო ბალახივით ბზინავს. ჯონი მერის მუტელს ლოკავს, თა-
ვიდან ნელა, მერე თანდათან იგზნება, სასირცხო ბაგეებს აქეთ-იქით უწევს
და შიგნით ულოკავს, გრძნობს, როგორ უჩხვლეტს გასივებულ ენას მისი
ბოქვენის ბალანი... უკან გადაწეული ხელები, აც ქვეტილი ძუძუები. მერი
წევს ნეონის ლურსმნებით დამსჭვალული... ჯონი ზემოთკენ ინაცვლებს,
ყლე, რომელსაც თავაკის ნაჩვრეტზე ოპალისფერი საცხის წვეთი აჩნია, ქა-
ლის ბოქვენის თმაში მისრიალებს და მუტელში ბოლომდე შედის, დამ-
შეული წიაღი ასოს ბოლომდე იწოვს... ჯონის სახეზე სისხლი აწვება, თვა-
ლების უკან მწვანე ცეცხლი ენთება და რკინიგზის ფერწერულ პეიზაჟთან
ერთად აკივლებულ გოგოებში იჩეხება.
კვერცხებზე ნოტიო თმის ღერები შრება, როგორც ბალახი გაზაფხულის
თბილი სიოს მობერვაზე. მაღლა ჯუნგლების ველია, ვაზი ლამის ფანჯარა-
ში შემოვიდეს. ჯონის ყლე ჯირჯვდება, ზედ მოზრდილი, გაბარდნილი კოკ-
რები იფურჩქნება. მერის მუტლიდან დიდი, ბოლქვებით დახუნძლული
ფესვი მოძვრება და ნიადაგს ეძებს. სხეულები მწვანე აფეთქებისგან
ნაწილ-ნაწილ იშლება. ქოხი ქვის გროვებად იქცევა. ბიჭი კირქვის ქანდა-
კებაა, ყლიდან ყლორტი გადმოსკდომია, ტუჩის კუთხეებში კაიფში ჩამბა-
ლი ნარკუშას სანახევრო ღიმილი უჩანს.
აგენტმა ჰეროინი ლატარიის ბილეთში გაახვია და მოჟოშკა. ამ ერ-
თხელ გაიჩხერს – ხვალიდან მკურნალობას იწყებს.
წინ გრძელი გზაა. ბევრჯერ აუდგება და ბევრჯერაც დაუვარდება.
ვინ მოთვლის, რამდენჯერ შეცვლილა ქვის უდაბნო ფინიკის პალმებ-
ქვეშ შეხვედრების ოაზისით, სადაც არაბი ბიჭუნები ჭაში აჯვამენ და კუნ-
თის პლაჟზე (კუნთის პლაჟი – პლაჟები სანტა-მონიკასა და ვენეციაში, სა-
დაც ბოდიბილდინგში ვარჯიშობენ) როკ-ენ-როლს უბერავენ, ჰოთ-დოგებს
შეექცევიან და თვითნაბადი ოქროს კბილებს აფურთხებენ.
შიმ შილისგან კბილებდაცვენილებს ნეკნები ისე აქვთ დაგოფრილი, კაცი
ზედ წვირით გაზიზნილ სამუშაო ფორმას გარეცხავს, ერთიანად კანკალე-
ბენ, გემზე მიდგმული პონტონიდან აღდგომის კუნძულზე ჩადიან და ნა-
პირზე ოჩოფეხებივით გაჩხიკინებული, გამომხმარი ფეხებით მიბარბაცე-
ბენ... კლუბის ფანჯრებთან გრძნობას კარგავენ... ისეთ დღეში არიან, საკუ-

109
თარი გაჩხინკული სხეულით ვაჭრობის გარდა არაფერი დარჩენიათ. ფინი-
კის პალმები შეხვედრების სიმცირის გამო გადახმა, ჭა ხმელი მძღნერითა
და ათასი გაზეთის მოზაიკით გაივსო: „რუსეთი უარს აცხადებს... შინაგან
საქმეთა მინისტრი პათოლოგიურად შფოთავს... ლუკი 12:02 წუთზე გახ-
სნეს. 12:30 წუთზე ექიმი ხამან წკების საჭმელად გამოვიდა, 2:00-ზე დაბ-
რუნდა, რათა ჩამომხრჩვალი კაცისთვის ბეჭზე ხელი მხიარულად მოეთა-
თუნებინა.
– რა, ჯერ არ მომკვდარხართ? სავარაუდოდ, თქვენთვის ფეხებზე მო-
ქაჩვა მომიწევს. ჰო, ჰო! ასე სწრაფად გაგუდვაც არ გვინდა – პრეზიდენტმა
არ მისაყვედუროს. რა უხერხული იქნება, გვამების მზიდავმა აქედან ცოც-
ხალი რომ გაგიყვანოთ. სირცხვილისგან კვერცხები დამცვივა, არადა შე-
გირდობიდან გამოცდილ ხარამდე დავწინაურდი. ერთი, ორი, სამი – ავწი-
ეთ!
თვითმფრინავი ერექციასავით უხმაუროდ ვარდება, უხმაუროდ, რო-
გორც ცხიმიანი ჭიქა, რომელიც ახალგაზრდა ქურდს გაუტ ყდა. ბებერი ქა-
ლის ხელები და შავი წამლით წაშლილი თვალები აქვს... უხმო აფეთქება
და ის დანგრეულ სახლში მიძვრება, ცხიმიან ნამტვრევს აბიჯებს, საათი
ხმამაღლა წიკწიკებს სამზარეულოში, ცხელი ჰაერი თმას უწეწავს, თავში
საფანტის ტყვია ხვდება... ბებერი კაცი წითელ ვაზნას აგ დებს და თო-
ფიანად ცეკვავს.
– კაცო, ერთი მაგის დედაც, დიდი არაფერია... თევზი კასრშია... ფული
ბანკშია... ლაწირაკი მომპარავები, ერთს მისცხებ და მაშინვე ფეხებს გიპ-
ლაკავენ... გესმის, ბიჭო, მანდ? სადა ხარ?
ერთ დროს, შენი ტოლი რომ ვიყავი, იოლი ფული მიყვარდა მეც, ქალე-
ბი, ბიჭუნების მკვრივი ტრაკები, შენი ჭირიმე, წნევა არ ამიწიო, მოდი,
ისეთ ზღაპარს მოგიყვები, ყლე აგიდგება და ვარდისფერი სადაფის მუ-
ტელზე ყმუილს დაიწყებ, ან შენი ასო ფლეიტასავით დაუკრავს პატარა
ბიჭის მადისაღმძვრელი შავი ტრაკის ლორწოთი დაფარულ, მფეთქავ მე-
ლოდიას. ხოლო როდესაც წინამდებარე ჯირკვლის მარგალიტს შეეჯახები,
ოქროს ბიჭუნას კვერცხებში წვეტიანი ალმასები წარმოიქმნება, თირკმლის
კენჭებივით შეუბრალებელი. მაპატიე, რომ მოგ კალი... ბებერი რუხი ფაშა-
ტი ის აღარ არის, რაც იყო... პუბლიკას ვეღარ ვერევი... სადღა შემიძლია
ფრენა და სირბილი, იძულებული ვარ, სახლს დამჯდარმა მოვუარო... იმ

110
კბილმტკივანი ბებერი ლომივით, რომელსაც აუცილებლად ესაჭიროება
ამიდენტის პასტა, რათა ხორცის გაგ ლეჯა შეძლოს... ბებერ ლომებზე საცო-
დავი ხომ არაფერია, იძულებული ხდები, ბიჭებზე გადახვიდე... რა მაგათი
ბრალია, ეს ბიჭუნები ასეთი ტკბილები, ასეთი ცივები, ასეთი საყვარლები
რომ არიან სენტ-ჯეიმსის ლაზარეთში?! ახლა იცი, რას გეტ ყვი, შვილო,
ჩემთან არ გინდა ეს rigor mortis (rigor mortis – გვამის გაშეშება – ძვლე-
ბისა და კუნთების გაქვავება – სიკვდილის ერთ-ერთი ნიშანი (ლათ.)), თუ
რაც არის. ჩემნაირი ბებერი ხრონძის სულ ცოტა პატივისცემა მაინც იქო-
ნიე... ერთ მშვენიერ დღეს შენ თვითონ გახდები ჩემნაირი ბებერი ოღრა-
ში... ოხოხო; ალბათ ახლა უკვე ვეღარ... შენც, უსირცხვილო, ფეხშიშველა
ბაჩა ბაზი ჰაუსმანის არ იყოს, შენც გაქვს შედედებული შროპშირული ინ-
ჟენიუს ნაკრები, შენი სხარტი ფეხები ცვლილებების ბუნკერზე... მაგრამ იმ
შროშირელ ბიჭებს ვერ მოკლავ... მას ისე ხშირად კიდებდნენ სახრჩობელა-
ზე, რომ პენიცილინის მიერ ნახევრად კასტრირებული გონოკოკივით უძ-
ლიერესი წინააღმდეგობის უნარი შეიძინა და გეომეტრიული პროგრესიით
მრავლდება... ასე რომ, თავი დაგ ვანებეთ, საშუალება მოგ ვეცით, თავის გა-
სამართლებლად ხმა მივცეთ და დავასრულოთ ეს საშინელი დემონსტრა-
ციები, რომელთა გამო შერიფი თითო ფუნტ ხორცს გვათლის.
შერიფი: – ერთ ფუნტად შარვალს ჩავხდი, ხალხო. აქეთ მოგროვდით.
სიცოცხლის ცენტრის მდებარეობის შესახებ სერიოზული, მეცნიერული ექ-
სპონატი. ცხრა დუიმია, ბატონებო და ქალბატონებო, თქვენ თვითონ გა-
ზომეთ შიგნიდან. მხოლოდ ერთი ფუნტი, ერთი პიდარასტი სამდოლარიანი
იმისთვის, რომ ნახოთ, თუ როგორ ათავებს ბიჭი, სულ მცირე, სამჯერ – მე
ისე არასოდეს დავცემულვარ, რომ საჭურისი დამემუშავებინა მისი ნების
წინააღმდეგ. როდესაც უეცრად კისერს მოუგრეხენ, ეს ტიპი სამხედრო წე-
სით გაიჭიმება და ყველას მოგასხამთ.
ბიჭი ლუკზე დგას და ტანის სიმძიმე ერთი ფეხიდან მეორეზე გადააქვს.
„ღმერთო! ამ საქმეში ბიჭს რა არ გადახდება ხოლმე თავს. რად უნდა ლა-
პარაკი, ვინმე ბებერი ძალით იხმარს.“
ლუკი ძირს ეცემა, თოკი ისე წუის, როგორც ქარი სადენებში, კისერი
ხმაურით სკდება, თითქოს ჩინურ გონგს შემოჰკრესო. ბიჭი თოკს ბებუთით
ჭრის და პიდარასტს მისდევს, რომელიც გასასვლელისკენ ღრიალით გარ-

111
ბის. პიდარასტი იაფფასიან თაღებში მიმალულ საჭვრეტ ოთახში უჩინარ-
დება და მოღიმარ ზანგს რიმინგს უკეთებს.
კადრი ბნელდება.
(მერი, ჯონი და მარკი მაყურებლებს თავს უკრავენ. კისრებზე ყულფები
აქვთ ჩამოცმული. ისეთი ახალგაზრდები არ არიან, როგორც პორნოში...
დაღლილები და გაღიზიანებულები ჩანან.)
ტექნოლოგიური ფსიქიატრიის საერთაშორისო კონფერენციის შეკრე-
ბა.
დოქტორი შაფერი, მეტსახელად „თითები“, ლობოტომიური ბიჭუნა,
დგება და ცივი, ცისფერი თვალების მზერას კონფერენციის მონაწილეების-
კენ მიმართავს:
– ჯენტლმენებო, ადამიანის ნერვული სისტემა, შესაძლებელია, კომ-
პაქტურ და შემოკლებულ ზურგის ტვინამდე დავიყვანოთ. თავის ტვინი,
მისი წინა, შუა და უკანა წილები ადენოიდს, სიბრძნის კბილს, ბრმა ნაწ-
ლავს ემორჩილება... მინდა, ჩემი მეცნიერული კვლევები წარმოგიდგინოთ:
თავით ფეხებამდე ამერიკელი, უშფოთველი ადამიანი...
ტუში: ორ ზანგ სანიტარს შიშველი ადამიანი შემოჰყავს და პოდიუმზე
მხეცური, ზიზღნარევი სისასტიკით აგ დებს... ადამიანი იკრუნჩხება... მისი
სხეული გამჭვირვალე, წებოვან ჟელედ იქცევა და მწვანე კვამლად იფან-
ტება. რჩება მხოლოდ საშინელი, შავი მრავალფეხა. ოთახს ავსებს უცნობი,
საშინელი სუნი, რომელიც ადამიანს ფილტვებს უწვავს და გულ-მუცელს
უტრიალებს. შაფერი თითებს იმტვრევს და სლუკუნებს:
– კლარენს! რას მიშვრები? თქვე უმადურებო! უმადურები ხართ ყვე-
ლანი!
კონფერენციის მონაწილეები უკან იხევენ, უხერხულობისგან ბურტყუ-
ნებენ:
– შაფერმა, ცოტა არ იყოს, შეტოპა...
– მე გაგაფრთხილეთ და...
– ბრწყინვალე ბიჭია ეს შაფერი... მაგრამ...
– რას არ აკეთებენ, რომ სახელი გაითქვან.
– ჯენტლმენებო, დოქტორ შაფერის გარყვნილი ტვინის ნაყოფი – ეს
წარმოუდგენლად საძაგელი და ყოველმხრივ უკანონო ქმნილება, დღის სი-

112
ნათლეს ვერ უნდა ეღირსოს... ჩვენი ვალი კაცობრიობის წინაშე სრულიად
ნათელია.
– დღის სინათლე ეღირსა უკვე, ცვეტში გეუნევი, ძმა, – თქვა ერთ-
ერთმა ზანგმა სანიტარმა.
– ჩვენ უნდა გავსრისოთ ეს არაამერიკელი არსება, – ამბობს გომბეშო-
სავით გაბერილი სამხრეთელი ექიმი, თიხის დოქიდან სიმინდის არაყს
წრუპავს. ჯერ ბარბაცით მიიწევს წინ, მაგრამ მრავალფეხას სიმახინჯე და
ვეება ზომები აჩერებს...
– ბენზინი მოიტანეთ! – ბღავის დოქტორი, – ეს ძაღლიშვილი მატ ყუარა
ზანგივით უნდა დავწვათ!
– სხვის საქმეში ცხვირის ჩაყოფა არ მჩვევია, – ამბობს LSD 25-ით და-
ბოლილი ექიმი, ცოტას წაუჰიპებს, მაგარი ტიპია... იმ მაგარმა ოლქის პრო-
კურორმა რატომ უნდა...
კადრი ბნელდება. „სიჩუმე სასამართლო დარბაზში!“
ოლქის პროკურორი: – ბატონო ნაფიცო მსაჯულებო, ეს „სწავლული
ჯენტლმენები“ ამტკიცებენ, რომ უდანაშაულო ადამიანი, რომელიც მათ
ასეთი დიდი სიამოვნებით გაანადგურეს, უეცრად უზარმაზარ შავ მრავალ-
ფეხად იქცა და „კაცობრიობის წინაშე მათი ვალი“ იყო გაენადგურებინათ
ეს ურჩხული უმალ, ვიდრე მის შესაძლებლობებში არსებული რაიმე ხერ-
ხით გამრავლებას შეძლებდა.
– ჩვენც ავდგეთ და ეს ბოდვა გადავ ყლაპოთ? მივიღოთ ეს თავხედური
ტყუილი, როგორც უსახელო და ქვეშაჯვია სირებმა? სად არის ის გასაოცა-
რი მრავალფეხა?
– გავანადგურეთო, კიდეც რომ ტრაბახობენ... მე კი მინდა შეგახსენოთ,
ბატონებო და ჰერმაფროდიტო ნაფიცო მსაჯულებო, რომ ეს დიდებული ნა-
დირი – მან ხელი დოქტორ შაფერისკენ გაიშვირა – უკვე რამდენჯერმე
წარდგა სასამართლოს წინაშე, რადგან ბრალად ედებოდა ტვინის გაუპა-
ტიურების წარმოუდგენელი დანაშაული... უბრალო ენით რომ ვთქვათ, –
მან მუშტი დაჰკრა მსაჯულების მოაჯირს, ხმაში კივილი შეეპარა – უბრა-
ლო ენით რომ ვთქვათ, ბატონებო, იძულებითი ლობოტომია...
ნაფიც მსაჯულებს გაკვირვებისგან სუნთქვა ეკვრით... ერთი გულის შე-
ტევისგან კვდება... სამი მათგანი იატაკზე ეცემა და აღგზნების მოუთმენე-
ლი ორგაზმებისგან იკრუნჩხება.

113
 ო. პ. (ო. პ. – ოლქის პროკურორი) თეატრალური ჟესტით ანიშნებს:
– ეს მან ჩაიდინა... მან და მხოლოდ მან აიყვანა ჩვენს მშვენიერ ქვეყა-
ნაში იდიოტიზმი უმაღლეს წერტილამდე. ეს იყო, უმ წეო არსებებით რომ
გაავსო უზარმაზარი საწყობები, რიგებად და იარუსებად ჩაამ წკრივა, ახლა
კი უნდა, მათ ჭკუაზე იაროს... ის მათ დამცინავი ღიმილით „მამა ფუტ-
კრებს“ ეძახის, წმინდა წყლის განათლებული ბოროტებაა... ჯენტლმენებო,
გეუბნებით, რომ კლარენს კოუის გარყვნილი მკვლელობა დაუსჯელი არ
უნდა დარჩეს: ეს ბინძური დანაშაული დაჭრილი პიდარასტივით კივის და,
სულ მცირე, მართლმსაჯულებას მოითხოვს!
მრავალფეხა შფოთავს და ბორგავს.
– ძმაო, ამ ჩემისას, მგონი, მოშივდა, – ყვირის ერთ-ერთი სანიტარი.
– თქვენი არ ვიცი და მე აქედან მივდივარ.
უეცრად კონფერენციის მონაწილეებს ელექტრონული საშინელების
ტალღა ეჯახება... ისინი გასასვლელებისკენ მირბიან, ღრიალებენ, არის ერ-
თი ჯგლეთა...

114
 ბაზარი

ინტერზონის ქალაქის პანორამა. სიმღერა „მაგრად, სენტ-ლუისის“

პირველი აკორდები... ხან ხმამაღლა, მკაფიოდ ისმის, ხან წყნარად და
წყვეტილად, როგორც მუსიკა ქუჩაში, ქარში...
მოძრაობისგან ოთახი თითქოს ირწევა და ტორტმანებს. შენს სხეულში
დადის სხვადასხვა რასის: ზანგების, პოლინეზიელების, მთიელი მონღოლე-
ბის, უდაბნოს მომთაბარეების, პოლიგლოტ-ახლოაღმოსავლელების, ინ-
დიელების... ასევე, ჯერ უცნობი და არარსებული, აქამდე განუხორციელე-
ბელი შეჯვარებების შედეგად წარმოქმნილი სისხლი და სუბსტანცია. მიგ-
რაციები, დაუჯერებელი მოგზაურობები უდაბნოებსა და ჯუნგლებსა და
მთებში (მთებს შორის მომ წყვდეულ მინდვრებზე, სადაც მცენარეები გენი-
ტალიებიდან იზრდება, შიგნიდან ვითარდებიან უზარმაზარი კიბორჩხალა-
სებრი არსებები და სხეულის ნაჭუ ჭიდან იჩეკებიან) წყნარ ოკეანეში, პონ-
ტონიან კანოეში, რომელიც აღდგომის კუნძულისკენ მიემართება. ჭრელი
ქალაქი, რომელშიც ყველა ადამიანური პოტენციალი უზარმაზარი, მდუ-
მარე ბაზრის დახლებზე დევს.
მინარეთები, პალმები, მთები, ჯუნგლები... მდოვრე მდინარე სავსეა მა-
ხინჯი თევზებით. ვრცელი, სარეველებით გადაბურდული პარკები. ბიჭები
ბალახზე წამოწოლილან და უცნაურ თამაშებს თამაშობენ. ქალაქ ში კარს
არავინ კეტავს. ვისაც როცა და სადაც უნდა, იქ შედის. ჩინელი პოლიციის
უფროსი კბილებს იჩიჩქნის და გიჟის ბრალდებებს ისმენს. ჩინელი დრო-
დადრო პირიდან კბილის საჩიჩქნს იღებს და წვერზე აკვირდება. სპილენ-
ძისფერი, გლუვ პირისკანიანი ჰიფსტერები იქვე წრიალებენ და ოქროსძეწ-
კვებიან გაჩხინკულ კისრებზე დასმულ თავებს აქნევენ. ბრმა, მწერული
სიმ შვიდით წაშლილი სახეები აქვთ. მათ ზურგს უკან, ღია კარში მოჩანს
მაგიდები, კაბინები და ბარები, სამზარეულოები და სააბაზანოები, ჩამ-
წკრივებულ სპილენძის საწოლებზე წყვილები ერთმანეთს ერწყმიან, ათასი
ჰამაკი ერთმანეთს გადახლართვია, ნარკუშები გაჩხერის წინ ლახტებს იჭე-

115
რენ, ოპიუმისა და ჰაშიშის მწეველები ჭამენ, საუბრობენ და კვამლისა და
ორთქლის ჯანღში ბანაობენ.
ბანქოს მაგიდები, რომელზეც დაუჯერებელ ფსონებზე თამაშობენ.
დროდადრო რომელიმე მოთამაშე მაგიდიდან წამოხტება, სასოწარკვეთი-
ლი ყვირის, ზოგი თავის ახალგაზრდობას მოხუცთან აგებს, ზოგი თავისი
მოწინააღმდეგის ლატეჰი ხდება; ახალგაზრდობასა და ლატეჰზე მაღალი
ფსონებიც არსებობს – თამაშები, სადაც ფსონი მხოლოდ ორი მოთამაშის-
თვისაა ცნობილი.
ქალაქ ში ყველა სახლი ერთმანეთს უერთდება. მიწურები – მთიელი
მონღოლები გაკვამლული შესასვლელებიდან თვალებს წკურავენ – ბამბუ-
კისა და ტიკის ქოხები, ალიზის, ქვისა და წითელი აგურის სახლები, სამ-
ხრეთ წყნარი ოკეანის, მაორების საცხოვრებლები, სახლები ხეებსა და მდი-
ნარის ნავებზე, ასი ფუტის სიგრძის ხის სახლები, სადაც ტომის ყველა წევ-
რი თავს აფარებს, ყუთებისგან შე ჭედილი, გოფრირებული რკინის სახლები,
სადაც ძონძებში გახვეული მოხუცები დაკონსერვებულ ხვატს აგრილებენ,
ნაგავსა და ჭაობზე დადგმული, ორასი ფუტის სიმაღლეზე აჩონჩხილი,
ვეება ჟანგიანი რკინის კარკასები, საშიშად გადატიხრული მრავალდო-
ნიანი პლატფორმები და სიცარიელის თავზე გადაკიდებული ჰამაკები. ექ-
სპედიციებს გამაოგნებელ ადგილებში გამაოგნებელი მიზნით აწყობენ. უც-
ნობები ძველი, დამპალი ყუთებისგან შეკრული ტივებით მიდიან, მწერე-
ბისგან დაკბენილი, დასივებული თვალებით ჯუნგლებში დაწან წალებენ,
ორპირი ქარით დაძენძილი, მტვრიანი გარეუბნებიდან გამოღწეულები და-
ხეთქილი, სისხლიანი ფეხებით ეშვებიან მთის ბილიკებზე, სადაც ალიზის
კედლებთან რიგად ჩამ წკრივებული ხალხი თავის საჭიროებას ილევს და
სვავები თევზის თავების გამო ძიძგილაობენ. ისინი პარკებში დაკემსილ
პარაშუტებზე ცვივიან. მთვრალი პოლიციელი მათ დასარეგისტრირებლად
უზარმაზარ საზოგადოებრივ საპირფარეშოში მიაცილებს. მათთვის ჩა-
მორთმეული ჩვენებების ოქმებს ჩხირზე აგებენ და მათ ტუალეტის ქაღალ-
დის მაგივრად იყენებენ.
ქალაქ ში მთელი მსოფლიოს სამზარეულოების ოხშივარი ტრიალებს,
ოპიუმისა და ჰაშიშის ბოლი, იაგის წითელი, ფისის მსგავსი კვამლი, ჯუნ-
გლებისა და მარილიანი წყლისა და დაჭაობებული მდინარისა და ხმელი
ექსკრემენტებისა და ოფლისა და გენიტალიების სუნი.

116
 მაღალმთიანი ადგილების ფლეიტა, ჯაზი და ბიბოპი, მონღოლური ერ-
თსიმიანი საკრავები, ბოშების ქსილოფონები, აფრიკული დოლები, არაბუ-
ლი გუდასტვირები...
დროდადრო ქალაქ ში ძალადობის ეპიდემია იფეთქებს, ქუჩებში უპატ-
რონოდ დაყრილ მკვდრებს სვავები ძიძგნიან. ალბინოსები მზეზე თვალებს
ახამხამებენ. ბიჭები ხეზე სხედან და უწადინოდ ანძრევენ. უცნობი სენით
დაავადებული ადამიანები გამვლელებს ბოროტი, ყოვლისმცოდნე მზერით
აცილებენ.
ქალაქის ბაზარში შეხვედრების კაფეა. ჟამგარდასული, უცნობი ხელო-
ბის ხალხი, ეტრუსკულის ვითომ მცოდნეები, რომლებიც ჯერ კიდევ ბუნებ-
რივი ნარკოტიკებით კაიფობენ, ბარიგები, რომლებიც შავ ზახოდს ყიდიან:
ჰერმალინს, რომლის მოქმედება სუფთა ჩვევამდეა დაყვანილი, არასტაბი-
ლურია და მომხმარებელს ვეგეტატიური სიმ შვიდით უზრუნველყოფს;
სითხეებს, რომლებიც ლატეჰის მდგომარეობას იწვევს; ტიტონის (იურული
სისტემის ქვემოდან მესამე იარუსი) სიცოცხლის გამახანგრძლივებელ წა-
მალს. მესამე მსოფლიო ომის შავი ბაზრის გადამყიდველები, ტელეპა-
თიური მგრძნობელობის ამპუტაციის სპეციალისტები, სულის ოსტეოპათე-
ბი, პარანოიით შეპყრობილი, მოჭადრაკეების მიერ მხილებული კანონდარ-
ღვევების გამომძიებლები, ჰებეფრენიით შეპყრობილი სტენოგრაფისტის
მიერ ამოწერილი, სულის გაუგონარ შეურაცხყოფაში დამადანაშაულებე-
ლი ფრაგმენტული ორდერები, აჩრდილებად ქცეული სამინისტროების
ბიუროკრატები, არაკონსტიტუციური პოლიციური სახელმწიფოს ჩინოვნი-
კები, ლესბოსელი ჯუჯა, რომელმაც სრულყოფილებამდე დახვეწა შპიგ-
უტოტის ოპერაცია – ფილტვის ერექცია, რომელიც მძინარე მტერს გუ-
დავს, ორგონის ავზებისა და რელაქსაციის მე ქანიზმების გამყიდველები,
ჯანქის დაავადების მიერ გაფაქიზებული მგრძნობელობის უჯრედებზე გა-
მოცდილი და ნებელობის ნედლეულზე გადაცვლილი ნატიფი სიზმრებისა
და ნაზი მოგონებების ბროკერები, გაცამტვერებული ქალაქების შავ ბუღში
ჩაბუდებული, უსინათლო მატლები, რომლებიც ბრმა გაავებით მიიკვლევენ
გზას ზედაპირისა და მასპინძელი ორგანიზმისკენ, თეთრ სისხლში დადარა-
ჯებულ სნეულებათა, ოკეანის ფსკერისა და სტრატოსფეროს სნეულებათა,
ლაბორატორიებისა და ბირთვული ომის სნეულებათა მკურნალობაში და-
ხელოვნებული ექიმები...

117
 ადგილი, სადაც უცნობი წარსული და ბუნდოვანი მომავალი მოცახცახე
მდუმარე გუგუნ ში ერთმანეთს ხვდება... ლარვული სტადიის არსებები
ცოცხალ ორგანიზმს ელიან... (ის ნაწილი, რომელშიც ქალაქი და კაფეა აღ-
წერილი, იაგისგან ინტოქსიკაციის დროს არის დაწერილი... იაგი, აუაჰუას-
კა, პილდე, ნატიმა – ასე უწოდებენ ინდიელები ბანისტერია კააპის. ეს
არის სწრაფად მზარდი ხვიარა მცენარე, რომელიც ამაზონის ტყეებში იზ-
რდება. იაგის ახსნა).
შენიშვნები იაგიზე: სურათები თოვლივით უხმაუროდ და აუჩქარებ-
ლად ეცემა... გარინდულია არემარე... ყოველგვარი დაცვა განადგურდა...
ყველაფერი თავის ნებაზე მიედინება... შიში უბრალოდ აზრს კარგავს...
ჩემ ში ულამაზესი ცისფერი სუბსტანცია შემოდის... ვხედავ სახეს, რომე-
ლიც წყნარი ოკეანის სამხრეთის კულტურისთვის დამახასიათებელ დამცი-
ნავად მოღიმარ ნიღაბს ჰგავს. სახე მოლურჯო-მეწამული ფერისაა, ოქრო-
თი დაწინ წკლული...
ოთახი ახლოაღმოსავლური ბორდელის იერს იძენს, ლურჯი კედლები
და ფოჩებიანი წითელი აბაჟურები... ვგრძნობ, როგორ ვიქეცი ზანგის ქა-
ლად, სხეულში უხმოდ იჭრება შავი ფერი... ვნებისგან მაკანკალებს... ფეხე-
ბი პოლინეზიური სიმრგვალეებით მევსება... საგნები საკუთარი, საიდუმ-
ლო ცხოვრებით ცხოვრობენ... ოთახი ახლოაღმოსავლურია, ზანგურია,
სამხრეთ წყნარი ოკეანეთისეულია, კიდე რომელიღაც ნაცნობ ადგილს მა-
გონებს, რომელს, ვერ ვიხსენებ... იაგი მოგზაურობაა დროსა და სივრცეში...
მოძრაობისგან ოთახი თითქოს ირწევა. სხვადასხვა რასის: ზანგების, პო-
ლინეზიელების, მთიელი მონღოლების, უდაბნოს მომთაბარეების,
პოლიგლოტ-ახლოაღმოსავლელების, ინდიელების... ასევე ჯერ უცნობი და
არარსებული, აქამდე განუხორციელებელი შეჯვარებების შედეგად წარ-
მოქმნილი სისხლი და სუბსტანცია შენს სხეულში დადის. მიგრაციები,
დაუჯერებელი მოგზაურობები უდაბნოებსა და ჯუნგლებში და მთებში
(მთებში მომ წყვდეულ მინდვრებზე, სადაც მცენარეები გენიტალიებიდან
იზრდება, უზარმაზარი კიბორჩხალასებრი არსებები შიგნიდან ვითარდები-
ან და სხეულის ნაჭუ ჭიდან იჩეკებიან) წყნარ ოკეანეში პონტონიან კა-
ნოეში, რომელიც აღდგომის კუნძულისკენ მიემართება.
უეცრად ვაცნობიერებ, რომ წინასწარი გულისრევა ზღვის ავადმყოფო-
ბაა, რომელიც იაგის თრიფის დროს გემართება...

118
 „ე ქიმბაშები მას დაკარგული ან მოპარული ნივთების მოსაძებნად,
სნეულების დასადგენად და სამკურნალოდ იყენებენ, კიდევ იმისათვის,
რომ მომავალი იწინასწარმეტ ყველონ, ბოროტმოქმედი დაასახელონ.“
რადგან ინდიელი (დამამ შვიდებელი პერანგი ჰერ ბოასასთვის – საგანგებო
ხუმრობაა, არაფერი ისე არ აბრაზებს ანთროპოლოგს, როგორც პირველ-
ყოფილი ადამიანი) არც ერთ შემთხვევაში არ განიხილავს სიკვდილს, რო-
გორც შემთხვევითობას, გარდა ამისა, ისინი არ იცნობენ თვითგანადგურე-
ბის საკუთარ ტენდენციებს, რაც მათდამი ზიზღნარევ დამოკიდებულებაში
– „ჩვენი შიშველი ძმები“ – მჟღავნდება, ანდა შეიძლება გრძნობენ კიდე-
ვაც, რომ ეს ტენდენციები, პირველ ყოვლისა, არის უცხო და მტრული ნე-
ბელობის მიერ მათით მანიპულირება, ინდიელებისთვის სიკვდილი ყველა
შემთხვევაში მკვლელობაა. ექიმბაში იაგის იღებს და მისთვის ცნობილი
ხდება მკვლელის ვინაობა. შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, რაოდენ რთულ
გრძნობებს იწვევს მის მიმდევრებს შორის ერთ-ერთი ასეთი ჯუნგლების-
თვის დამახასიათებელი დაკითხვის დროს ექიმბაშის აზრთა მდინარება.
„იმედი ვიქონიოთ, რომ ბებერი ქსიუპტუტოლი ისე არ გამოშტერდება,
რომ ბიჭებიდან რომელიმე დაასახელოს.“
„კურარე მიიღე და მოისვენე. ჩვენი ჯერიც მოვა...“
„რომ დაასახელოს? სულ ნატიმას კაიფშია, ოცი წელია, მიწაზე ფეხი
არ დაუდგამს... მითქვამს მე, ბოს, ამ ნაგავს სიკეთე არავისთვის მოაქვს,
ტვინს ღერძავს...“
„მაშინ არაკომპეტენტურად გამოვაცხადოთ...“
მოკლედ, ქსიუპტუტოლი ჯუნგლებიდან გამოხტება და აცხადებს, რომ
ეს ქვემო ცპინოს შემოგარენ ში მცხოვრებმა ბიჭებმა გააკეთეს, რაც არავის
აკვირვებს... ჩემო კარგო, დაუჯერე ბებერ ბრუხოს (ბრუხო (ბრუჯო) – ჯა-
დოქარი (ესპ.)), მაგათი სიურპრიზები არ უყვართ...
„ბაზარში დაკრძალვის ცერემონია მიმდინარეობს. ოთხ კაცს მოაქვს
შავი კუბო, სადაც ვერცხლზე ფილიგრანული არაბული წარწერა იკითხება.
ჭირისუფალთა პროცესია მგლოვიარე მელოდიას ასრულებს... არიფი და
ჯოდი მზიდავების უკან დგებიან, კუბოდან ბურვაკის გვამი ვარდება...
ბურვაკს ჯელაბა აცვია, პირში ტარიანი აქვს გაჩრილი, ერთ ჩლიქ ში უხამ-
სი სურათები ჩაუბღუჯავს, კისერზე მედუზა ჰკიდია. წარწერა კუბოზე
გვამცნობს: „ეს იყო უკეთილშობილესი არაბი არაბთა შორის“.

119
 ისინი სამგლოვიარო სიმღერის პაროდიას ასრულებენ, საზიზღრად, ვი-
თომ არაბულ ენაზე. ჯოდის ასეთივე, ოღონდ ჩინურის პაროდიის შესრუ-
ლება შეუძლია – სიცილით მოკვდები – ისტერიულ მუცლითმეზღაპრე თო-
ჯინას ბაძავს. ფაქტობრვად, მისი მოწყობილია ანტიუცხოური ამბოხება
შანხაიში, რომელმაც 3000 ადამიანი იმსხვერპლა.
„ადე ქი, გერტი, აქაურ ჩურკებს პატივი მიაგე“.
„აბა, რას ვიზამ?!“
„ძვირფასო, ახლა საოცარ გამოგონებაზე ვმუშაობ... როგორც კი გაათა-
ვებ, ბიჭი მაშინვე ქრება, მხოლოდ დამ წვარი ფოთლების სუნი გცემს და
მატარებლის სასტვენის შორეული ხმა გესმის. ოდესმე უწონადობის მდგო-
მარეობაში გისექსავია? შენი თესლი ჰაერში ექტოპლაზმასავით ლივლი-
ვებს... შესაძლებელია ქალების განაყოფიერება, მთლად უმანკო თუ არა,
ირიბი მაინც... ერთი ჩემი ძველი მეგობარი გამახსენდა, ასეთი ლამაზი, გი-
ჟი და სიმდიდრისგან გაფუ ჭებული ადამიანი არასოდეს მინახავს. წვეულე-
ბებზე წყლის პისტოლეტებით დადიოდა და კარიერაზე გადარეულ ქალებს
ასხამდა. სასამართლო პროცესებზე თავის მამობას ადვილად ამტკიცებდა
და თავისუფლად იგებდა. თვითონ თავისი სპერმით არასოდეს სარგებ-
ლობდა, ხომ ხვდები.“
კადრი ბნელდება... „სიწყნარე დარბაზში!“. ა.ჯ.-ს ნდობით აღჭურვილი
პირი.
„საბოლოო ტესტებმა აჩვენა, რომ ჩემს კლიენტს არავითარი... ისა... პი-
რადი ურთიერთობა არ აქვს... ისა... ჩვენი მშვენიერი მომჩივანის ამ პატა-
რა ამბავთან... შესაძლოა, ის მზად არის, მეტოქეობა გაუწიოს ქალწულ მა-
რიამს და უმანკოდ ჩასახოს, ჩემს კლიენტს კი შუამავალი-მოჩვენების რო-
ლი მიაკუთვნოს... მე ეს მაგონებს ამბავს, რომელიც მეთხუთმეტე საუკუნე-
ში ჰოლანდიაში მოხდა. ახალგაზრდა ქალმა ბრალი დასდო ხანდაზმულ და
ყველასგან პატივცემულ ჯადოქარს, თითქოს ამ უკანასკნელს სუკუბუსი
გამოეძახოს, რომელმაც ეს ახალგაზრდა ქალი... ისა... შეიცნო და რომელ-
მაც მოცემულ გარემოებათა დამთხვევის შედეგად მუცლად იღო. ამის გამო
ჯადოქარს ბრალი დასდეს, როგორც ხელისშემ წყობსა და მავნე ვუაიერს,
ამ ამბამდე, ამ ამბის დროს და ამ ამბის შემდეგ; თუმცა, ბატონო მსაჯულე-
ბო, სასამართლოებში დიდი ხანია ამგვარ... ისა... ლეგენდებზე აღარ მსჯე-
ლობენ, ხოლო ახალგაზრდა ქალი, რომელიც... ისა... თავის ორსულობას

120
სუკუბუსთან ურთიერთობას მიაწერს, ჩვენს განათლებულ დროში რომან-
ტიკოსად ან, უბრალო ენით რომ ვთქვათ, უტიფარ მატ ყუარად ჩაითვლება,
ჰე ჰე ჰე ჰეე...“
ახლა კი წინასწარმეტ ყველის საათი:
მილინსი შლამიან ნაპირზე მოკვდა. ფილტვებით ჰაერი მხოლოდ ერ-
თხელ შეისუნთქა.
„აქაურობაზე თვალი უნდა გე ჭიროს, კაპიტან, – თქვა მან და გემბანს
ბასრი მზერა ესროლა... ამ საღამოს ღუზას ვინ ჩაუშვებს? ეს იმას ნიშნავს,
რომ ქარის საპირისპირო მხრიდან შესვლის დროს სიფრთხილეა საჭირო,
რადგან ზურგის ქარი ჟანგიან ტვირთს ღირებულს ვერაფერს გამორჩა...
სენიორიტები წელს ჯოჯოხეთშია მოდაში, მე სხვისი ყლეების მფეთქავ ვე-
ზუვიზე აღოღება ყელში ამომივიდა“.
არის ერთი ადგილი, სადაც ოქროს მოპოვება შეიძლება, იქამდე აღმო-
სავლეთის ექსპრესით თუ მიხვალ, იმდენი მაღაროა, ვერც დაითვლი... შე-
გიძლია, ყოველდღე ცოტ-ცოტა გათხარო, ამასობაში დროც შეუმჩნევლად
გავა.
აჩრდილები ანძრევენ და შუა ყურში გაცხარებით გეჩურჩულებიან.
იპოვე შენი გზა თავისუფლებისკენ.
„ქრისტე?“ – იცინის ძველი, გარყვნილი წმინდანი და თაბაშირის თასი-
დან ბლითებს მიირთმევს... ცირკის ჯამბაზი! მე სასწაულების ჩადენას არ
ვაპირებ, ეგ ღა მაკლია! მასხარა!“
„აქეთ მოგროვდით, ქალებო, კაცებო და ბავშვებო. სუყველას საშველი
დაგ ვადგა: დიდს, პატარას, ადამიანს, ნადირს... კანონიერი და მხოლოდშო-
ბილი ძე კაცისა ერთი ხელის მოსმით განკურნავს ტრიპერს, მხოლოდ შეხე-
ბით, ხალხო, მეორე ხელით შექმნის მარიხუანას, გაივლის წყალზე, ვითარ-
ცა ხმელზე და ტრაკიდან ღვინოს გამოასხამს... ცოტა მოშორებით დადე-
ქით, საყვარელნო, მისი პიროვნების ბრწყინვალებამ არ დაგაბრმავოთ!“
„როგორ არა, ჩემო კარგო, ვიცნობ, თან რამდენი ხანია... მახსოვს, ერ-
თხელ, ერთად ვეწეოდით სახიობას – მაღალი კლასის წარმოდგენა იყო –
სოდომ ში, იყო ასეთი ქალაქი, ისეთი არაფერი... მოგ ვშივდა და... ჰოდა ვხე-
დავ, ერთი მოქალაქე, ვიღაც კარგმოტ ყნული ფილისტიმელი, რომელიღაც
ბაალის რაიონიდან, შემობოდიალდა და პირდაპირ სცენაზე „კარგმოტ ყნუ-
ლი პიდარასტი“ მიწოდა. მე ვუთხარი, სამი ათასი წელია, შოუბიზნესში

121
ვარ და მძღნერის ჭამა არ დამიწყია, ესეც არ იყოს, საერთოდ არ ვაპირებ
ვიღაც წინდაუცვეთავი მწოველისგან მსგავსი რამეები მოვითმინო-მეთქი...
მერე საგრიმიოროში შემომაკითხა და ბოდიში მომიხადა. როგორც აღმოჩ-
ნდა, დიდი მკურნალი ყოფილა, კაი ბიჭი იყო მართლა...
„ბუდა? ეგ ცნობილი მეტაბოლური ნარკუშა იყო... უფრო სწორად, წა-
მალს თვითონ აკეთებდა, თავის პონტში... ინდოეთში, სადაც დროის ცნება
არ არსებობს, ბარიგას შეიძლება ერთი თვით დააგ ვიანდეს... დაიცა, რაღაც
ვერ გავიგე, ეს მეორე მუსონია, თუ მესამე? შეხვედრა მაქვს კეჩუპორში,
თუ სადღაც.“
„ნარკუშები ლოტოსის პოზაში სხედან, მიწაზე აფურთხებენ და ბარი-
გას ელიან. „ბუდა ამბობს: – ამ ყველაფრის მოთმენას არ ვაპირებ. ღვთის
მადლით, საკუთარ ჯანქს ვაკეთებ.“
„ძმაო, არ გინდა. საგადასახადოს ხალხს ვეღარ მოიშორებ.“
„მე ვერ მეკარებიან. მუღამი ვიცი, გაიგეთ? მაგის დედაც, დღეიდან
წმინდანი ვარ.“
„ღმერთო, ბოს, ახალი ამბავი, თუ გინდა, ეს არის.“
„ზოგიერთ მოქალაქეს ახალი რელიგია მთლად აგიჟებს. ამ ცალტვი-
ნებმა ისიც კი არ იციან, საიდან დაიწყონ. დაბალი დონეა... თუმცა რა
მნიშვნელობა აქვს, მაინც სიკვდილით დასჯიან, ვის მოეწონება, ვიღაცებმა
აქეთ-იქით იწან წალონ და იძახონ, სხვებზე უკეთესები ვართო? ხალხს კა-
იფს უტეხავ, ბიჭო?!. ამიტომ ყველაფერი ჭკუით უნდა გაკეთდეს, გაიგეთ,
ჭკუით... თუ მიხვდებით, კარგია, თუ არადა, დაახვიეთ, რა. ჩვენ, ზოგიერ-
თისგან განსხვავებით, რომლის სახელი არავის ეცოდინება და რომლის სუ-
ფევა არასდროს მოვა, სულში არავის არაფერს ვატენით. გაათავისუფლეთ
გამოქვაბული. სპიდბოლი (სპიდბოლი – კოკაინის, ჰეროინისა და მორფი-
ნის ნარევი) უნდა შევ ქმნა და ცეცხლოვანი ქადაგება(ცეცხლოვანი ქადაგე-
ბა – ადრეული ბუდიზმის კანონი, რომელსაც „პალის კანონსაც“ ეძახიან,
რადგან პალის ენაზეა დაწერილი ) უნდა შევთხზა.“
„მუჰამედი? ღადაობთ? ეგ მე ქის სავაჭრო პალატაში გამოიგონეს. სცე-
ნარის ავ ტორი ერთი ლოთი ეგ ვიპტელია, რეკლამის აგენტი. თქვენ თუ
გინდათ, შეგიძლიათ გააგრძელოთ.
„კიდევ ერთს ავიღებ, გას. მერე, ალაჰის შეწევნით, სახლში წავალ და
სურების კითხვას შევუდგები... დაელოდე, სანამ ბაზრებში დილის გამოცე-

122
მა არ დარიგ დება. გაერთიანებულ ხატებებს ბდღვირს ავადენ“.
„ბარმენი რბოლის ცხრილს თვალს სწყვეტს.
– აბა, რა, საზარელი იქნება მათი დაცემა!
– ოჰ... ისა... აბა, რა! გას, ჩეკს გამოგიწერ.
– შენ ერთი საცოდავი კაცი ხარ, რომელიც დიად მე ქაში განცხადებებს
ავრცელებს, მე კედელი არ ვარ, მისტერ მუჰამედ, ქაღალდი რომ მომაწე-
ბო.
– გას, შენ ხომ იცი, მე ორი ტიპის განცხადება მაქვს, სასიხარულო და
პირიქით. შენ პირიქით გინდა? იძულებული ვარ, მოვიღო სურა ბარმენებსა
ზედა, რომელთა არა სურინ გამოწერად ჩეკისა შე ჭირვებასა შინა მყოფ-
თათვის.
– საზარელი იქნება მათი დაცემა. არაბეთი გაყიდეს. – ის ბარს ზემო-
დან გადაახტა. – გეყოფა, ახმედ. აიღე შენი სურები და წადი. სინამდვილე-
ში მე დაგეხმარები. ოღონდ აქედან მოშორდი.
– ცხვირ-პირს ამოგინაყავ, შე ურწმუნო მწოველო. მჩხირავის პროჭს
დაგამსგავსებ, იცოდე. და მთელ ამ ნახევარკუნძულს ზედ მივაყოლებ.
– ეს კონტინენტია...
– კონფუცის მოძღვრებები პატარა ოდრის (პატარა ოდრი – შექსპირის
პიესის, „როგორც ინებებთ“ პერსონაჟი) და ხუ ჭუ ჭაბეწვიან ფინიებს დაანე-
ბეთ. ლაო-ძი? ეგ სიაშიც კი აღარ არის... გეყოფა, რა, ყელში ამოვიდა მაგა-
თი მოწამებრივი სიფათების ყურება, ისეთ ვიდზე არიან, გეგონება, ვინმე
ტრაკში ტყნავდეს, ეგენი კი არ იმჩნევდნენ.
და საერთოდ, რაში გვჭირდება, რომ ვიღაც ბებერმა ხრონძებმა სიბ-
რძნეები გვიქადაგონ? სამი ათასი წელია შოუბიზნესში ვარ და აქამდე თა-
ვი სუფთად მომიტანია.
„ჯერ ერთი, ყოველი ფაქტი დაპატიმრებულია ჰომოსექსუალ მეძავებ-
თან და ბარიგებთან ერთად, რომლებიც ვაჭრობის მფარველ ღმერთებს ქუ-
ჩაში ვაჭრობით შეურაცხყოფენ; ვიღაც ბებერი თეთრთმიანი პიდარასტი
გამობოდიალდება ხოლმე და თავისი გადამ წიფებული იდიოტიზმის ნაყო-
ფით გვასაჩუქრებს. ნეტა ოდესმე თუ გავთავისუფლდებით ამ წვერცანცა-
რა გაიძვერასგან? ტიბეტში, რომელი მთის მწვერვალზეც არ უნდა ახვიდე,
ყველგან მაგას უნდა გადაეყარო, ამაზონიაში რომელიმე ქოხიდან აუცი-
ლებლად გამოვარდება, ხანაც ბაუერიში აგეტუზება სადმე.

123
 „მე შენ გელოდი, შვილო ჩემო,“ და სიმინდით სავსე სასილოსე ორმოს
გთავაზობს. „ცხოვრება სკოლაა, სადაც ყველა მოსწავლე სხვადასხვა გაკ-
ვეთილს სწავლობს. ახლა კი სიტ ყვების საიდუმლო ზარდახშას თავს ავხდი
და...“
„მეშინია მე მაგ ზარდახშის.“
„არავის ძალუძს შეაჩეროს ზღვის მიმოქცევა.“
„მე არ ძალმიძს მისი შეჩერება, ბიჭებო. Sauve qui peut.“ (Sauve qui
peut – ვისაც შეუძლია (ფრანგ.))
„გეუბნებით მე თქვენ, როდესაც ბრძენკაცს ვტოვებ, თავს ადამიანად
ვეღარ ვგრძნობ. ის ჩემს ცოცხალ ორგონებს (ორგონი – ფსევდომეცნიერუ-
ლი იდეა, ე. წ. ეზოთერიკული ენერგია, ჰიპოთეზური უნივერსალური სასი-
ცოცხლო ძალა) მკვდარ მძღნერად აქცევს.
„რადგანაც ასეთი განსაკუთრებული პატივი მერგო, ვითომ რატომ არ
შემიძლია, სიტ ყვა ცოცხლად ვთქვა? სიტ ყვის პირდაპირ გამოხატვა შეუძ-
ლებელია. ჩვენ მისი მხოლოდ შეპირისპირებების მოზაიკით მონიშვნა შეგ-
ვიძლია, სასტუმროს ოთახის კამოდის უჯრაში მივიწყებული, უარყოფითა
და არარსებობით განსაზღვრული საგნების ჩამოთვლით...“
„მე მგონი, კარგი იქნება, თუ მუცელს შევიკეცავ... ბებერი კი ვარ, მაგ-
რამ სექსუალურობა არ მაკლია.“
(მუცლის შეკეცვა არის ქირურგიული ჩარევა, როდესაც მუცლიდან ქო-
ნებს აცილებენ, იმავდროულად კუ ჭის კედელზე ქმნიან ნაკეცს, რომელიც
კორსეტივით უჭერს, მაგრამ თუ გაიხსნა, შეიძლება მთელი ეს საშინელი,
ბებერი ნაწლავები იატაკზე გადმოიყაროს... ხორცის კორსეტებით დაყენე-
ბული ფიგურის პატრონი მოდელები ამ მხრივ ყველაზე საშიშია. სინამ-
დვილეში მოდის ინდუსტრიის ზოგიერთ ასეთ ექსტრემისტს ეღს-ს – ერთი
ღამის სიამოვნებას ეძახიან.)
ექიმი „პლაგიატი“ ყოველგვარი მოიარების გარეშე აცხადებს, ეღსგავ-
ლილი ადამიანებისთვის საწოლი ყველაზე საშიში ადგილიაო.
ეღს-ს ჰიმნი არის სიმღერა „გთხოვ, დაიჯერო, თუ ეს ჩვენი ტრფობის
ზმანება...“. ეღს-ს პარტნიორთან შეიძლება მართლა ისე დაგემართოს, რო-
გორც იმ სიმღერაშია: „ალერსი დნება, თითქოს ანგელოზს არც მოეტანოს
არასდროს ფრთებით.“

124
 მუზეუმის მზით განათებული თეთრი დარბაზი სავსეა სამოცი ფუტის
სიმაღლის ვარდისფერი, შიშველი ქანდაკებებით. ყველგან მოზარდების
ხმადაბალი ზუზუნი ისმის.
ვერცხლის მოაჯირები... ქვემოთ ათასი ფუტის სიღრმის მზის სინათ-
ლის უფსკრული თვალს ჭრის. მწვანე კომბოსტოსა და სალათის პატარა
მწვანე კვლები... შავგვრემანი მოზარდები თოხნიან, მათ კანალიზაციის
არხის მეორე ნაპირიდან ბებერი პედერასტი აკვირდება.
– ოჰ, ძვირფასო, საინტერესოა, სასუ ქად ადამიანის ექსკრემენტებს თუ
იყენებენ... მგონი, ახლა დაყრიან.
მას თვალთან ნაჩქარევად მიაქვს სადაფით გაწყობილი სათეატრო
დურბინდი – აც ტეკური მოზაიკა მზეში.
ერთრიგად მოწყობილ ბერძენ ჭაბუკებს მძღნერით სავსე თაბაშირის
თასები მოაქვთ და მათ კირქვოვანი მერგელის ნაპრალში ცლიან.
წითელი აგურით ნაშენი პლაზა დე ტოროსის გადაღმა მტვრიანი ალვის
ხეები ცახცახებენ.
ხის ჯიხურები მიწისქვეშა თბილი წყაროების ირგვლივ... ალვის
ხეივან ში ჩამოშლილი გალავნის ქვები... მილიონობით ბიჭის ნძრევისგან
ლითონივით გაპრიალებული ძელსკამები... ბერძენი ჭაბუკები დიდებული
ოქროს ტაძრის გალერეებში ძაღლურ პოზაში ტყნაურობენ... შიშველი მო-
ნათმფლობელი ბარბითზე სიმებს აწვალებს.
წითელსვიტრიანი დოკ კიფერის ვაჟს, სემის, ორ მექსიკელთან ერთად
რკინიგზის ლიანდაგებზე გადაეყარა.
– ეი, აწოწილო! – უთხრა, – გინდა გაგ ჟიმო?
– კარგი... მოსულა.
მექსიკელი მას ჩალის გამობდღვნილი ლეიბისკენ უბიძგებს და ოთხზე
აყენებს – იქვე, ზანგის ბიჭუნა მათი მოძრაობის რიტმს ცეკვას აყოლებს...
ფიცრიდან ამოვარდნილი კოჟრის შემდეგ დარჩენილი ნახვრეტიდან მზის
ვარდისფერი სხივი აღწევს და ყლეზე დანათის.
იქ, სადაც სირცხვილის ვარდისფერი, მოტიტვლებული ხრიოკი ლურჯი
პასტელის ჰორიზონტს ხვდება, ლითონის მთათა ბრტყელი მწვერვალები
გადამსკდარ ცას ეჯახებიან, „არა უშავს.“ შენით თვით ღმერთი ამოიხავ-
ლებს სამი ათასი წლის დაგროვილ სათქმელს...

125
 ბროლის თავის ქალების ქალაქი ზამთრის მთვარის ქვეშ სათბურს ამ-
სხვრევს...
ამერიკელმა ქალმა სენტ-ლუისის ნესტით გაჟღენთილ ბაღში გამართუ-
ლი წვეულება დატოვა. ჰაერში შხამის სუნი ერთხანს კიდევ ტრიალებდა.
მწვანე ყლარტით დაფარული გუბურა გაუდაბურებულ ფრანგულ ბაღ-
ში. ვეება, საძაგელი ბაყაყი წყლიდან აუჩქარებლად ამოდის და შლამიან
სცენაზე კლავიკორდზე უკრავს.
სოლაბი ბარში შევარდება და წმინდანის ფეხსაცმლის ცხვირის ცხიმით
გაპრიალებას იწყებს... წმინდანი მოუთმენლად პირზე წიხლს ჰკრავს. სო-
ლაბი ამოიღნავლებს, შეტრიალდება და წმინდანს შარვალზე მიაფსამს.
მერე ქუჩაში გარბის. ჩაფიქრებული სუტენიორი თვალს გააყოლებს...
წმინდანი მმართველს ეძახის: – ღმერთო ჩემო, ალ, ეს რა გველის ბუდე
მოგიწყვია? რა უქნა შარვალს...
– ბოდიში, წმინდანო. ალბათ შეუმჩნევლად შემოიპარა. (სოლაბი ხელ-
შეუხებელთა კასტაა არაბეთში, ცნობილი ყოველნაირი სიმდაბლითა და
უკეთურებით. De Luxe კაფეებში ყოველთვის არიან სოლაბები, რომლებიც
სტუმრებს ჭამის დროს რიმინგს უკეთებენ – სკამებში ნახვრეტები ამ მიზ-
ნით არის მოწყობილი.
ღირსების დაკარგვასა და დეგრადირებას მოწადინებულ რიგით მოქა-
ლაქეებს – ასეთები კი ჩვენს დროში უამრავია – ერთი სული აქვთ, ვინმეს
რამეს გამორჩნენ – საკუთარ თავს სოლაბის ბანაკებში პასიური ჰომოსექ-
სუალური კავშირებისთვის სთავაზობენ. ამას არაფერი შეედრებაო, მეუბ-
ნებიან ისინი... ბოლოს სოლაბები სიმდიდრესა და ამპარტავნებას იხვე ჭენ
და უკეთურებას კარგავენ. საინტერესოა მათი წარმომავლობა. ღვთისმსა-
ხურთა დაცემული კასტა უნდა იყოს. მართლაც, ხელშეუხებლები, როგორც
ეს ღვთისმსახურთა წესია, ყოველგვარ ადამიანურ სიმდაბლეს საკუთარ
თავზე იღებენ).
ეი ჯეი ბაზარში დადის, ტანზე შავი მოსასხამი აცვია, მხარზე სვავი შე-
უსვამს. აგენტების დახლთან დგას.
– კარგად მომისმინეთ. ლოს-ანჯელესში ერთი თხუთმეტი წლის ბიჭია.
მამა ფიქრობს, რომ უკვე დროა, ბიჭმა ვიღაც ტრაკში იხმაროსო. ბიჭი ბა-
ლახზე წამოკოტრიალებულა და კომიქსებს კითხულობს, მამა სახლიდან

126
გამოდის და ეუბნება: – შვილო, აი, შენ ოცი დოლარი, წადი, ვინმე კარგ
ბოზთან და ერთი ნაჭერი ტრაკი მოიტანე.
მოკლედ, სადღაც პლუშის ბორდელთან მივიდნენ და მამა ეუბნება:
– აი, შვილო. ახლა შენ იცი და შენმა ბიჭობამ. ზარი დარეკე და როდე-
საც ქალი გამოვა, ოცდოლარიანი მიეცი. უთხარი, რომ ერთი ნაჭერი თავი-
სი ტრაკი მოგ ცეს.
– კარგი, მამა.
მოკლედ, თხუთმეტი წუთის შემდეგ ბიჭი გარეთ გამოდის.
– აბა, შვილო, წამოიღე ტრაკის ნაჭერი?
– წამოვიღე. როგორც კი ის ბოზი გარეთ გამოვიდა, მაშინვე ოციანს
ვაძლევ და ვეუბნები, ტრაკის ნაჭერი მინდა-მეთქი. ავდივართ იმის ბუნაგ-
ში, ის თავის ჭინჭებს იხდის. დანა გავშალე და ტრაკიდან კაი მსუ ქანი ნაჭე-
რი ავათალე. ისეთი ჭყავილი ატეხა, ჭკუიდან გადამიყვანა, მეც ავდე ქი,
ფეხსაცმელი გავიხადე და მივბეგ ვე, მერე ერთი კარგად წამოვიხიე.
რაღა დარჩა, ძვლების ხარხარი, ხორცი შორს, ცხრა მთას იქით, გამთე-
ნიისას ქარის ამოვარდნა და მატარებლის კივილი.
ჩვენ პრობლემის აზრზე ვართ, ჩვენი მხარდამჭერების გაჭირვება ყო-
ველთვის გვახსოვს და არასოდეს გვავიწყდება და, საერთოდ, ვის შეუძლია
დაარღვიოს ოთხმოცდაცხრამეტწლიანი ხელშეკრულება სინაფსების იჯა-
რის შესახებ?
ახალი თავი კლემ სნაიდის, კერძო მეტრაკის თავგადასავლებიდან:
– მოკლედ, შევდივარ ბორდელში, იქ ბარში ერთი ძუკნა ნარკომანი
ზის, მაშინვე გავიფიქრე, ღმერთო ჩემო, შენ უკვე პოულე დე ლუხე (პოულე
დე ლუხე –ელიტური ბოზი (ფრანგ.)) გამხდარხარ-მეთქი. ეს მუტელი სად-
ღაც უკვე მინახავს. მოკლედ, თავიდან ყურადღება არ მივაქციე, მერე ვხე-
დავ, ფეხები თავს ზემოთ გადაპარჭყა და ცხვირიდან გამონადენი წვინ-
ტლითა და სკინტლით იმ ადგილის ჩაბანას შეუდგა, რომც არ გინდოდეს,
მოდი და ყურადღებას ნუ მიაქცევ.
აირისი – ნახევრად ჩინელი და ნახევრად ზანგი – დიჰიდროოქსიჰერო-
ინზე ზის – ყოველ თხუთმეტ წუთში იჩხირავს, ბოლოს ყოველი მხრიდან
პიპეტები და ნემსები აქვს გარჭობილი. ნემსები გამომხმარ ხორცში უჟან-
გდება, აქა-იქ სახსრებში ჩაზრდია, იმ ადგილებში ამობურცული კანი
მომწვანო-მოყავისფრო აქვს. წინ უდგას სამოვარი და თავსახურიანი კა-

127
ლათა, რომელშიც ოცდახუთი ფუნტი ყავისფერი შაქარია. ეს მისი ერთა-
დერთი საკვებია.
სხვისი ნათქვამი მხოლოდ გაჩხერის წინ ესმის, ლაპარაკითაც მხოლოდ
მაგ მომენტში ლაპარაკობს, ისიც მხოლოდ საკუთარი ცხოვრების მშრალ
ფაქტებს აღნიშნავს.
– ტრაკში ვარ შეკრული.
– მუტლიდან საშინელი მწვანე გამონადენი მაქვს.
აირისი ბენვეის ერთ-ერთი პროექტია. „ადამიანის ორგანიზმს შეუძლია
მხოლოდ შაქრით იარსებოს, მაგის ღმერთიც არ იყოს... ვიცი, ზოგიერთი
კოლეგა მეცნიერი, ისეთები, რომლებიც ჩემი გენიალური ნაშრომების აბუ-
ჩად აგ დებას ცდილობენ, ამტკიცებენ, რომ აირისს შაქარში ჩუმ-ჩუმად ვი-
ტამინებს და პროტეინებს ვურევ... მე მოვუწოდებ ამ უსახელო ნაბიჭვრებს,
თავიანთი სოროებიდან გამოძვრნენ და აირისის ჩაი და შაქარი შერჩევით
შეამოწმონ. აირისი ნამდვილი ამერიკული მუტელია. მე კატეგორიულად
გამოვრიცხავ, რომ ის სპერმით იკვებება. ნება მომეცით, ვისარგებლო შემ-
თხვევით და შეგახსენოთ, რომ ყველასგან პატივცემული მეცნიერი გახლა-
ვართ და არა შარლატანი და გიჟი, არც იმას ვამტკიცებ, რომ სასწაულების
მოხდენა შემიძლია... არასოდეს გამომიცხადებია, რომ აირისი ფოტოსინ-
თეზის მეშვეობით არსებობს... არც ის მითქვამს, რომ ნახშირორჟანგს
შეისუნთქავს და ჟანგბადს გამოყოფს – გამოგიტ ყდებით, კინაღამ ცდუნე-
ბამ დამძლია, რომ ექსპერიმენტი ჩამეტარებინა, მაგრამ სამედიცინო ეთი-
კის გამო თავი შევიკავე... ერთი სიტ ყვით, ჩემს გაიძვერა კოლეგებს ის სა-
შინელი ცილისწამებები უსათუოდ უკან დაუბრუნდებათ და ცხვირში
ძმრად ამოუვათ.

128
 ჩვეულებრივი კაცები და ქალები

ნაციონალისტური პარტიის საუზმე ვერანდაზე, რომელიც ბაზარს გა-

დაჰყურებს. სიგარები, შოტლანდიური ვისკი, დელიკატური ბოყინი... პარ-
ტიის წინამძღოლი ჯელაბაში გამოწყობილი დააბოტებს, სიგარეტს ეწევა
და ვისკის მიირთმევს. ძვირფასი ინგლისური ფეხსაცმელი აცვია, მყვირა-
ლა წინდებზე წვივსაკრავები უკეთია, ჯელაბიდან დაკუნთული, ბან-
ჯგვლიანი ფეხები უჩანს – ერთი სიტ ყვით, ძალიან ჰგავს განგსტერს, რო-
მელსაც საქმეები კარგად მისდის.
ფ.ლ. (თეატრალური ჟესტით ხელს იშვერს): – იქით გაიხედეთ. რას ხე-
დავთ?
ლეიტენანტი: – სად? ბაზარს ვხედავ.
ფ.ლ.: – არა, თქვენ ხედავთ კაცებსა და ქალებს. ჩვეულებრივ კაცებსა
და ქალებს, რომლებიც თავიანთ ჩვეულებრივ საქმეებს აგ ვარებენ. ყოველ-
დღიური ცხოვრებით ცხოვრობენ. აი, რა გვჭირდება ჩვენ...
მოაჯირზე ქუჩის ბიჭი მოძვრება.
ლეიტენანტი: – არა, გამოყენებული პრეზერვატივები არ გვჭირდება,
დაიკარგე აქედან!
ფ.ლ.: – დაიცა!.. შემოდი, ბიჭი. აქ დაჯე ქი... სიგარა მოწიე... სასმელი
მიირთვი.
ბიჭს მოუსვენარ კატასავით წრეებს უვლის.
– ფრანგებზე რა აზრის ხარ?
– რაო?
– ფრანგებზე. იმ ნაბიჭვარ კოლონიზატორებზე, რომლებიც სასიცოც-
ხლო კორპუსკულებს გწოვენ.
– იცით, რა, მისტერ. ჩემი კორპუსკულის გამოწოვა ორასი ფრანკი
ღირს. ყვავილი რომ მძვინვარებდა და ყველა ტურისტი დაიხოცა სკანდინა-
ვიელების ჩათვლით, მაშინაც ამდენს ვიღებდი.
ფ.ლ.: – ხედავთ, აი, ნამდვილი ქუჩის ბიჭი, სრულიად შეულამაზებლად.
– თქვენ ეგეთებს ალღოთი ცნობთ, ბოს?

129
 – სდ-ს (სდ – სამხედრო დაზვერვა) არ სძინავს.
ფ.ლ.: – ბიჭი, მოდი საკითხი სხვაგ ვარად დავსვათ. ფრანგებმა დაბადე-
ბით მონიჭებული უფლებები წაგართვეს.
– ამხანაგურ ლატარიას გულისხმობთ? ჩვენთან მაგ საქმეს ერთი უკბი-
ლო ეგ ვიპტელი საჭურისი მოთავეობს. ფიქრობენ, რომ მას ნაკლებად
მტრულად ეპყრობიან, ხომ ხვდებით. ყოველთვის შარვალს იხდის ხოლმე
და თავის მდგომარეობას აჩვენებს: – ხომ ხედავთ, ერთი საცოდავი ბებერი
საჭურისი ვარ და რაც გინდა მოვინდომო, არაფერი გამომივა. ძალიან მინ-
და, თქვენი ხელოვნური თირკმლის მუშაობის ვადა გავაგრძელო, მაგრამ
არ შემიძლია, ეს ჩემი სამუშაოა. გამორთეთ, ბიჭებო... – ღრძილებს აჩენს
და ძლივს გასაგონად ხრუტუნებს... – ტყუილად კი არ შემარქვეს ნელი აღ-
მასრულებელი.
– მოკლედ, ბოლოს აპარატიდან დედაჩემსაც რთავს, ამ ბებერ წმინდა
მუტელს, რომელიც ერთიანად სივდება და შავდება და მთელ ბაზარს
ფსლის სუნით აქოთებს და მეზობლები ჯანმრთელობის საბჭოში ჩივიან და
მამაჩემი ამბობს, ეს ალაჰის ნებააო. ამის მეტად ჩემს ნაშრომს კანალიზა-
ციაში ვეღარ გაუშვებს.
– ავადმყოფ ხალხს ვერ ვიტან. როდესაც რომელიმე მოქალაქე წინამ-
დებარე ჯირკვლის კიბოზე ან დაჩირქებულ ტიხარზე მელაპარაკება, მე
ვპასუხობ ხოლმე: – რატომ გგონია, რომ შენი მოსმენა მიხარია, როდესაც
მაგ შენი საზიზღარი სნეულებების შესახებ მიყვები? სულ არ მაინტერე-
სებს.
ფ.ლ.: – კარგი. გეყოფა. ესე იგი, ფრანგები გეზიზღება, არა?
– მისტერ, მე ყველა მეზიზღება. ექიმი ბენვეი ამბობს, ეს ნივთიერებათა
ცვლისა და სისხლის შემადგენლობის ბრალიაო... არაბებსა და ამერიკე-
ლებს სხვანაირი სისხლი აქვთ... ექიმი ბენვეი თვითონ აკეთებს პლაზმას.
ფ.ლ.: – ბენვეი დასავლეთის საიდუმლო აგენტია.
ლ.1: – გაქანებული ფრანგი ებრაელი.
ლ.2.: – ეგ ვირიშვილი, შავ ტრაკა კომუნისტი ზანგი ურია.
ფ.ლ.: – გეყოფა, სულელო!
ლ.2.: – ბოდიში, შეფ. ფიჯენჰოულში დიდხანს ვმსახურობდი.
ფ.ლ.: – ბენვეის ერიდე. (თავისთვის: „საინტერესოა, მიხვდება კი?! ისე-
თი პრიმიტიულები არიან...“) საიდუმლოდ გეტ ყვი: ის შავი მწიგნობარია.

130
 ლ.1.: – იცოდი? შინ ჯინი ჰყავს.
– უჰ, კარგი... ერთ მაღალი კლასის ამერიკელ კლიენტს უნდა შევხვდე.
მაგარი ბიჭია.
ფ.ლ.: – არ იცი, ყველა ურწმუნო უცხოელ ყლეს ტრაკი რომ არ უნდა
მიაქირაო?
– ყველას თავისი აზრი აქვს. აბა, კარგად მეყოლეთ.
ფ.ლ.: – უფრო მეტს გეტ ყვით. – ბიჭი გადის. – ტყუილია, მაგათ არაფე-
რი ეშველებათ. არაფერი.
ლ.1.: – სისხლის პლაზმაზე რას იტ ყვით?
ფ.ლ.: – ზუსტად არ ვიცი, მაგრამ ავი წინათგრძნობა კი მაქვს. ისე, ცუ-
დი არ იქნება, ბენვეის წინააღმდეგ ტელეპათიურ ნავიგატორს თუ გამოვი-
ყენებთ. ეგ კაცი ყველაფრის მკადრებელია... ხოცვა-ჟლეტას სექსუალურ
ორგიად აქცევს ხოლმე...
– ანდა მასხრობად.
– ნამდვილად. ერთი უპრინციპო მოარტისტო ტიპია.
ამერიკელი დიასახლისი („ლაქსის“ კოლოფს ხსნის): კარგი იქნებოდა,
ამ პაკეტს ელექტრონული თვალი რომ ჰქონდეს და, როგორც კი შემომხე-
დავს, თავისით იხსნებოდეს, თავისით გადაეცემოდეს მე ქანიკურ კაცს, რო-
მელიც ამ ყველაფერს წყალში ჩაყრის... ამ მე ქანიკურ კაცს ხუთშაბათის
მერე რაღაც ჭირს. მწყობრიდან გამოვიდა, მგონი, ჩემ მიმართ ლტოლვა გა-
უჩნდა. მე ასე არ დამიპროგრამებია. ...ნაგ ვის ჩასაყრელი იკბინება, ის სა-
ზიზღარი ძველი მიქსერი კაბის ქვეშ მიძვრება... საშინლად გავცივდი, კუჭ-
ში შეკრული ვარ... მე ქანიკური კაცი უნდა გადავაპროგრამო, რომ საფაღა-
რათო საშუალება მომცეს.
გამყიდველი (რაღაც საშუალოა აგრესიულ ლატეჰსა და თავმდაბალ
სენდერს შორის): – მახსოვს, კ.ე.-სთან, ხელსაწყოების მრეწველობის
საუკეთესო გამომგონებელთან ერთად ვმგზავრობდი.
– წარმოგიდგენია? – დაიღრინა, – საკუთარი კარაქის სადღვებელა სამ-
ზარეულოში!
– კ.ე., ამ აზრისგან თავბრუ მეხვევა.
– შესაძლოა, ხუთი, ათი ან ოცი წლის შემდეგ. ... მაგრამ ეგ დროც მოვა.
– დავიცდი, კ.ე., რამდენი დროც არ უნდა დასჭირდეს, დაველოდები.
როცა დრო მოვა, ხომ იცი, მე აქ ვარ.

131
 კ.ე.-მ გამოიგონა ნაკრები „რვაფეხა“ სამასაჟო სალონებისთვის, საპა-
რიკმახეროებისა და თურქული აბანოებისთვის. მისი მეშვეობით შესაძლე-
ბელია თავის დაბანა, მსხვილი ნაწლავის გამორეცხვა და ეროტიკული მა-
საჟი; გარდა ამისა, ჭრის ფეხის ფრჩხილებს და იღებს ფერიმჭამელებს. სა-
მედიცინო ნაკრები „შინაური ქირურგი“ მისწრებაა მოუცლელი ექიმების-
თვის: ამოგაჭრით ბრმა ნაწლავს, ჩაგისვამთ თიაქარს, ამოგიღებთ სიბ-
რძნის კბილს, მოგაჭრით ბუასილს და გაგიკეთებთ წინადაცვეთას. კ.ე. ისე-
თი მოხერხებული ვინმეა, „რვაფეხა“თუ გაუთავდა, საპარიკმახეროებს ნაკ-
რებს, „შინაურ ქურურგს“ მიჰყიდის. აი, მაშინ უნდა ნახო, დილით იღვიძებ
და რას ხედავ – ბუასილი აღარ გაქვს...
– ღმერთო, ჰომერ, ეს რა ჯანდაბა შემომაჩეჩე? რა დღეში მაქვს ტრაკი!
– აუ, ეს რა დამემართა, საი, მე უბრალოდ მინდოდა, მადლიერების
დღის აღსანიშნავად შენთვის მსხვილი ნაწლავის უფასო გამორეცხვა
გაეკეთებინათ. ალბათ კ.ე.-მ ისევ სხვა რაღაც შემომაპარა...
კაცი მეძავი და ნარკომანი:
– ღმერთო, ამ საქმეში რას არ გადაეყრება კაცი! ისეთ რამეებს მთავა-
ზობენ, რომც გითხრა, არ დაიჯერებ... უნდათ, რომ ლატეჰი გავხდე... უნ-
დათ, ჩემს პროტოპლაზმას შეერწყან, ჩემი დუბლიკატები დაჭრან, ორ-
გაონები გამომ წოვონ, გამოცდილება წამართვან და მხოლოდ ის მოგონებე-
ბი დამიტოვონ, რომლებიც ზიზღს მგვრის.
„ერთ მოქალაქესთან ვტყნაურობ და თან ვფიქრობ, როგორც იქნა,
ნორმალური კლიენტი შემხვდა-მეთქი, მაგრამ, როგორც კი გათავება და-
იწყო, ეგრევე საშინელ კიბორჩხალად იქცა... ვუთხარი, ჯეკ, მაგ შენი გა-
მოხტომების ატანას არ ვაპირებ, თუ მაინცდამაინც, შეგიძლია, უოლგრინ-
ზთან წახვიდე-მეთქი. ხომ არსებობს ასეთი დაბალი დონის ხალხი! ერთი
საშინელი ტიპი ერთ ადგილას გაუნძრევლად ზის, კავშირს მხოლოდ ტე-
ლეპათიურად ამყარებს და რძეს თავის ჭინჭებში უშვებს. რა საზიზღრობა-
ა!“
უსაქმური მაწან წალები დაბნეულები საბჭოთა სისტემის განაპირა მხა-
რეებში ცვივიან, სადაც კაზაკები ჭიბონების ჭყვიტინისა და ველური შეძა-
ხილების თანხლებით პარტიზანებს სახრჩობელებზე კიდებენ და ბიჭები მე-
ხუთე ავენიუზე მწყობრი ნაბიჯით დადიან და გამარჯვებულ ჯიმის ხვდე-

132
ბიან, რომელსაც ხელში უჭირავს სამეფოს გასაღები, რგოლზე აუცმელად,
უბრალოდ, ჯიბით სატარებლად...
ასე რამ გაგაფითრა და ჩამოგახმო, ქერაკულულებიანო გაფუ ჭებულო
ბიჭუნავ? იმ ღია ჭრილობას სამუდამოდ შეეჭრა თუნუ ქის ჟანგიანი ქილის
მკვდარი, აქოთებული წურბლების სუნი, სისხლს წოვენ, ხორცს ნთქავენ,
ძვლებს ფქვავენ იესოსააას, წელს ქვემოთ დამბლადაცემულს ტოვებენ.
გადაეცი პროგრამა, ბიჭო, იმ შენს კუროს, მან გამოცდები შენზე სამი
წლით ადრე ჩააბარა და მსოფლიო ბეისბოლის სერიის ყველა თამაში ზე-
პირად იცის.
საქონლის ნაყოფით მოვაჭრეები თვალს ადევნებენ, როგორ იგებს ძრო-
ხა ხბოს. ფერმერი კუვადის (კუვადის რიტუალი – რიტუალი, როდესაც
მშობიარე ქალის ქმარი მშობიარობის სიმულაციას ახდენს) რიტუალს ას-
რულებს – ყვირის და ნეხვში გორავს. ვეტერინარი ძროხის ჩონჩხს ეჭიდა-
ვება. ვაჭრები ავ ტომატებიდან ერთმანეთს ტყვიას უშენენ, აქეთ-იქით
დარბიან, გვერდს უქცევენ მანქანებს, სასილოსე ორმოებს, ბუნკერებსა და
ბაგას უზარმაზარ წითელ ბოსელში. ხბო დაიბადა. დილის ნათელი სიკვდი-
ლის ძალებს ამარცხებს. ფერმერი ბიჭი მუხლს იდრეკს – ამომავალ მზეში
კისერზე ძარღვი უფეთქავს.
ნარკუშები სასამართლოს შენობის კიბის საფეხურებზე სხედან და ბა-
რიგას ელოდებიან. სტეტსონის შავ შლაპებსა და გახუნებულ ჯინსებში გა-
მოწყობილი წითელკისრიანები (წითელკისრიანები – სოფლელები, გაუთ-
ლელი ხალხი. შდრ: თეთრსაყელოიანები – ჩინოვნიკები, ლურჯსაყე-
ლოიანები – მუშები, ხელოსნები) ზანგ ბიჭუნას ძველ რკინის ლამპიონის
ბოძზე აკრავენ, ბენზინს ასხამენ და ცეცხლს უკიდებენ... ნარკუშები ბიჭს
გარს ერტყმიან და სნეული ფილტვებით ხარბად ისრუტავენ დანახშირე-
ბული ხორციდან ადენილ კვამლს... ნამდვილად დიდი შვებაა...
ოლქის მმართველი: – მოკლედ, ვზივარ ჯედის ჯიხურთან „ქანთ ლიქ-
ში“ ("ქანთ ლიქი“ – აქ: კაფეს სახელწოდება „მუტლიტლეკია“), ეს საოხრე
მეგზნება, ლევაისში კანადური კედარივით, მთელი სიმაღლით წამოიმარ-
თება და მზეზე ფეთქავს... ჰმ... იქვე ბებერი დოკ სკრენტონი მოდის, ისიც
კაი ძველი ნახიშტარია, უკეთეს ბიჭს მთელ იმ არემარეში ვერ ნახავ... სწო-
რი ნაწლავი გამოგ დებული აქვს და როცა ახურუშებულია, წინ გაგივლ-
გამოგივლის ხოლმე, ნაწლავი სამ მეტრზე უკან დასთრევს... თუ ძალიან

133
მოუნდა, თავისი ოფისიდან თოკივით პირდაპირ როის ლუდის ბარში ის-
ვრის და ნაწლავი საოხრეს თვითონ ეძებს, ბრმა ძლოკვივით. მოკლედ, ბე-
ბერი დოკ სკრენტონი ჩემს საოხრეს ამჩნევს, ძაღლივით ნაბულში ირინდე-
ბა და მეუბნება, ასეთ მანძილზე მხოლოდ მე შემიძლია პულსი გაგისინჯო-
ო.
ბრაუბეკი და ახალგაზრდა სიუარდი დანებით ხელში ბეღელს, ბოსელსა
და მოწკავწკავე ძაღლებით სავსე გალიებს შორის დარბიან და ღორებს და-
საკოდად დასდევენ... ცხენები ჭიხვინებენ, ყვითელ კბილებს აჩენენ, ძროხე-
ბი ბღავიან, ძაღლები ყეფენ, კატები შეწყვილების დროს ჩვილი ბავშვები-
ვით ჭყავიან, ბაკში უზარმაზარი ღორები აჯაგრულან, მთვრალებით აქეთ-
იქით აწყდებიან. ბრაუბეკი, ახალგაზრდა სიუარდის მახვილით განგმირუ-
ლი, ბარბაცით ეცემა და ცდილობს, რვადუიმიანი ჭრილობიდან გამოყრი-
ლი ნაწლავები ხელით შეაჩეროს. ახალგაზრდა სტიუარტი ბრაუბეკს ყლეს
აჭრის და ვარდისფრად მონისლულ ალიონს ხელში მფეთქავი ორგანოთი
ეგებება...
ბრაუბეკი ბღავის... მეტროს მატარებლის მუხრუ ჭები ოზონს აფურთხე-
ბენ...
„უკან დაიხიეთ, ხალხო... უკან დაიხიეთ.“
„ამბობენ, ვიღაცამ ხელი ჰკრაო.“
„ისე ბარბაცებდა, გეგონება, ვერაფერს ხედავსო.“
„მე მგონი, თვალები კვამლმა აუწვა.“
მერის, ლესბოსელ ძიძას, ბარის იატაკზე დაგ დებულ სისხლიან კოტექ-
სზე ფეხი აუცურდა... სამასფუნტიანი პიდარასტი პათოლოგიურად ხარხა-
რებს და მანამდე ურტყამს წიხლებს, სანამ არ მიასიკვდილებს...
თან საზიზღარი ფალცეტით მღერის:
ჟამსა განკითხვისასა მოიღოს უფალმა თავის ზვრებში მოწეული ყურ-
ძნის მტევნები,
დაწუროს რისხვის საწ ნახელში და ღიღოს მახვილი საშინელი.( „He is
trampling out the vintage cohere the grapes of wrath are stored, he
has loosed the fatal lightning of his terrible swift sword.“ რესპუბლიკის
საბრძოლო ჰიმნიდან. ჰიმნს ასრულებენ საბრძოლო მოქმედებებში დაღუ-
პული ჯარისკაცებისა და სახელმწიფო მოღვაწეების დაკრძალვებზე, პრე-
ზიდენტის ინაუგურაციაზე, დამოუკიდებლობის დღეზე და ა.შ. ავ ტორი

134
ჯულია უორდ ჰაუ. ) ის ხის მოოქრულ მახვილს იშიშვლებს და ჰაერში იქ-
ნევს. კორსეტი სძვრება და სტვენით მიფრინავს დარტსის დაფისკენ.
მატადორის ძველი მახვილი, რომელიც ძვალში ატანს, ესპონტანეოს
პირდაპირ გულში ერჭობა და მის დაუხარჯავ სიჩაუქეს დაფაზე აჭედებს.
„მოკლედ, ეს ელეგანტური პიდარასტი შტატ ტეხასის ქალაქ მუტლი-
ლოკიადან, რომელიც ნიუ-იორკში ჩამოდის, ყველაზე მოდურად გამოპ-
რანჭული პიდარასტია პიდარასტებს შორის. ის ხნიერი ქალების კმაყოფა-
ზეა, აი, უკბილო ბებერი მტაცებლები რომ არიან, იმდენად სუსტები და
ზანტები, რომ სხვა ნადავლს ვერ შოულობენ. ნაფტალინიანი, მამამძლავ-
რი ნაძირალა ქალები, რომლებსაც სიბერეში ისღა დარჩენიათ, პიდარას-
ტები გამოხრან... მოკლედ, ეს პიდარასტი საკმაოდ ჭკვიანი და მოქნილი
ტიპი აღმოჩნდა, ტანსაცმლის აქსესუარებისა და სამკაულის ნაკრების კე-
თება დაიწყო. დიდ ნიუ-იორკში მცხოვრები ყველა ხნიერი და მდიდარი
მუტელი ცდილობს, სამკაული ამ ტიპს შეუკვეთოს, ისიც ფულს აკეთებს,
„21“, „ელ მაროკო“, „სტორკი“ („21“, „ელ მაროკო“, „სტორკი“ – კლუბები
ნიუ-იორკში), მაგრამ სექსისთვის დრო არ რჩება, სულ სახელზე ზრუნავს...
დოღზე თამაშს იწყებს, რადგან – ღმერთმა იცის, რატომ – მიაჩნია, რომ
ფსონის დადება კაცური საქმიანობაა, რომ ტრიბუნებზე გამოჩენა მის რე-
პუტაციას წაადგება.
ცისფერები დოღზე მაინცდამაინც არ თამაშობენ, თუ თამაშობენ,
სხვებზე ხშირად აგებენ, ცუდი მოთამაშეები არიან: როცა აგებენ – ვალე-
ბიდან ვერ ამოდიან, როცა იგებენ – თამაშს ვეღარ აგრძელებენ, რისკის
ეშინიათ... ცხოვრებაშიც ასე მოსდით... ჩვენს დროში ბავშვმაც კი იცის,
რომ წაგება და მოგება ერთმანეთს ენაცვლება; თუ მოიგებ, უნდა გარისკო,
თუ წააგებ – უნდა გაჩერდე (ადრე ვიცნობდი ერთ პიდარასტს, რომელიც
სახელმწიფო ხაზინაში ხელს აფათურებდა და ბოლოს არჩევანის წინაშე
აღმოჩნდა – იმისათვის, რომ თავი სინგ-სინგში (სინგ-სინგი – საოლქო ცი-
ხე) არ ამოეყო, სულ მცირე, ორი ათასის მოგება სჭირდებოდა. ჩვენს გერ-
ტის კი არ ჰგავდა, ერთად ოცი დოლარიც რომ არ უნახავს...).
„ესე იგი, ეს აგებს და აგებს. ერთ მშვენიერ დღეს ქვის ჩასმის დროს მო-
სახდენი ხდება. „რა თქმა უნდა, მერე ჩემი ხელით გამოვცვლი.“ მომაკვდავ-
საც ჰგონია, რომ რამის გამოსწორება შეუძლია. ერთი სიტ ყვით, მთელი
ზამთრის განმავლობაში haut monde (haut monde – მაღალი საზოგა-

135
დოება (ფრანგ.)) – ბრილიანტები, ზურმუხტები, მარგალიტები, ლალები
და ვარსკვლავის ფორმის საფირონები (ვარსკვლავის ფორმის საფირონი –
იშვიათი საფირონი, გამოსცემს განსაკუთრებულ, ვარსკვლავის ფორმის
ბრწყინვალებას, რომელიც ასტერიზმის სახელითაა ცნობილი) ერთი-
მეორეს მიყოლებით ლომბარდის გზას ადგას და ხელოვნური ქვებით იც-
ვლება...“
„მოკლედ, ერთი ბებერი კუდიანი, რომელიც საკუთარ თავზე დიდი წარ-
მოდგენის გახლავთ, მეტროპოლიტენ-ოპერაში ერთ-ერთ პრემიერაზე თა-
ვისი ჭკუით ბრწყინვალედ გამოწყობილი მიბრძანდება – თავზე ბრილიან-
ტის ტიარა ადგას. მას თავისნაირი ბოზი უახლოვდება და ეუბნება:
– აჰ, მიგლზ, რა ჭკვიანურად მოქცეულხარ, რომ ნამდვილი ბრილიან-
ტები სახლში დაგიტოვებია... ყოველთვის ჯობია, სიფრთხილე გამოვიჩი-
ნოთ.
– შეცდი, ჩემო ძვირფასო, ეს ნამდვილი ბრილიანტებია.
– არა, მიგლზ, ჩემო კარგო, თუ გინდა, შენს ოქრომჭედელს ჰკითხე... ნე-
ბისმიერი გეტ ყვის. ჰაჰაჰაა.
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, სასწრაფოდ შაბაში შეკრიბეს (ლუსი
ბრედშინკელ, შენი ზურმუხტები შეამოწმე). ბებერი ალქაჯები ძვირფას
ქვებს ისე ათვალიერებენ, როგორც კეთროვანი თავის წყლულებს.
– ჩემი წიწილის სისხლისფერი ლალი!
– ჩემი შავი უპალები! ბებერი ძუკნა იმდენჯერ გათხოვდა და იმდენი
აზიელი და მექსიკელი ქმარი გამოიცვალა, ვეღარ გაიგებ, პირით ლაპარა-
კობს თუ ტრაკით.
– ჩემი ვარსკვლავებიანი საფირონი! – ღნავის პოლ დე ლუქსი. – ო, რა
საშინელებაა!
– ვულვორტსის იაფიანი საქონელია...
– სხვა გზა არ არის, პოლიცია უნდა გამოვიძახო, – ამბობს ერთი კუსკუ-
სა, გონიერი ბებრუცუნა, დაბალი ქუსლებით იატაკზე მძიმედ მიბაკუნებს
და ძაღლებს იძახებს.
– მოკლედ, ამ პიდარასტს ამ წესებენ, სადაც ჯერ არს. კამერაში ხვდება
ერთ თავისნაირს, ქუჩის ბიჭების რიგებიდან. მათ ერთმანეთზე გული
შეუვარდებათ, ყოველ შემთხვევაში, ორივეს აკმაყოფილებს ის, რასაც ერ-
თმანეთის მიმართ განიცდიან. ორივეს დაბარებულივით ერთ დღეს ათავი-

136
სუფლებენ და ისინიც ერთად იღებენ ბინას ქვემო ისტსაიდში... ხელს ლე-
გიტიმურ საქმიანობას ჰკიდებენ და მეურნეობასაც ერთად უძღვებიან...
ორივემ პირველად იგრძნო, თუ რა არის ბედნიერება...
„მაგრამ ბოროტი ძალები არ ისვენებენ... მათთან ლუსი ბრედშინკელი
მიდის და ეუბნება, ბრედ, ყველაფერი გაპატიე, შენი მჯერა და მინდა ერთ
სტუდიაში მოგაწყოო. რა თქმა უნდა, საცხოვრებლად აღმოსავლეთ სამო-
ციანებში გადახვალ... აქ ცხოვრება არ შეიძლება, ჩემო კარგო; შენი მეგო-
ბარი... ჩვენს ერთგულ მეგობრებს უნდათ, რომ ჯიმმა ისევ მძღოლობა და-
იწყოს. ეს იმას ნიშნავს, რომ ერთი ნაბიჯით ზემოთ ავდივართ, ხვდები? წი-
ნადადება ისეთი მოქალაქეებისგან მოუვიდა, თვალითაც რომ არ უნახავს.“
„დაუბრუნდება თუ არა ჯიმი დამნაშავეთა სამყაროს? დათანხმება თუ
არა ბრედი ამ ბებერი ვამპირის, ამ ყრანტალა ყვავის წინადადებას? ...უარ-
ყოფილი ბოროტი ძალები მუ ქარითა და ქაქანით უკუიქცნენ.“
– ბოსს ეს არ მოეწონება.
– არ მესმის, ამ პატარა ვულგარულ პიდარასტზე დროს როგორ ვხარ-
ჯავდი.
ხელიხელგადახვეული ბიჭები ნაქირავები ბინის ფანჯრიდან ბრუკლი-
ნის ხიდს გასცქერიან. გაზაფხულის თბილი ნიავი ჯიმის შავ კულულებსა
და ბრედის ინით შეღებილ მბზინვარე თმაში დანავარდობს.
– ბრედ, ვახშმად რა გვაქვს?
– ოთახში შედი და დაიცადე.
ბრედი ჯიმს ფეხის კეკლუცი მოძრაობით სამზარეულოდან აგ დებს და
წინსაფარს იფარებს.
– კერძი – ლუსი ბრედშინკელის მუტლის ცვრიანი მწვადი, მისსავე კო-
ტექსში მომზადებული. ბიჭები მადიანად მიირთმევენ და ერთმანეთს თვა-
ლებში აშტერდებიან. სისხლი ნიკაპზე ჩამოსდით.
დაე, ქალაქის დასალიერში ცისფრად ამოენთოს განთიადი... სახლის
უკან ხეხილი გაჩეხილია და ნაცრის ორმოებში თავები ჩაუქინდრავთ და-
ფერფლილ გვამებს...
„ტიპერერისკენ ვერ მიმასწავლით გზას, ქალბატონო?“ ცხრა მთას
იქით, სადაც ხარობს ლურჯი ბალახი... ძვლების ფქვილით მოფრქვეული
მინდვრების იქით, ყინულით შეკრული გუბურისკენ, რომელშიც ოქროს

137
თევზი გარინდულა და გაზაფხულზე ინდიელი ქალის თეთრ ქმარს ელოდე-
ბა.“
თავის ქალა გულის გამაწვრილებლად კივის და უკანა კიბის საფეხუ-
რებზე მოგორავს, ცდილობს, თავის ცოდვილ ქმარს ყლე მოაკვნიტოს, რო-
მელიც უსინდისოდ სარგებლობს იმით, რომ მის ცოლს ყური სტკივა და
აპირებს ისეთი რამ მოიმოქმედოს, რის შესახებ ლაპარაკიც კი უხერხულია.
ახალბედა მეზღვაური თავზე წყალგაუმტარ ქუდს იხურავს და საშხაპე
ოთახში ცოლს გონის დაკარგვამდე სცემს...
ბენვეი: – ასე ძალიანაც ნუ განიცდი, შვილო... Jeder macht eine kleine
Dummheit (Jeder macht eine kleine Dummheit – სისულელე ვის არ
მოსვლია (გერმ)).
შაფერი: – აი, ხომ გეუბნებით, ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ საქმე
გვაქვს ბოროტებასთან.
ბენვეი: – რა სისულელეა, ჩემო ბიჭო... ჩვენ მეცნიერები ვართ... სუფთა
მეცნიერები. ჩვენი გამოკვლევები მიუკერძოებელია, ჯანდაბაშიც წასულა
მაგათი თავი და ტანი, ვინც ყვირის: „შეჩერდით, ეს უკვე ზედმეტია!“ ასე-
თები პარტიულ ნაძირლებზე უარესები არიან.
შაფერი: – დიახ, დიახ, რა თქმა უნდა... მაგრამ ასე მგონია, ფილტვები-
დან იმ საშინელ სუნს ვერასდროს გამოვდევნი...
ბენვეი (გაღიზიანებულია): – ჩვენც... ცხოვრებაში ასეთი არაფერი შემ-
ხვედრია, შორეულად მაინც რომ მაგონებდეს იმ სუნს... ჰო, სად გავჩერდი?
აჰა, რა მოხდება, თუკი მანიის გამ წვავების პროცესში კურარეს რკინის
ფილტვს დავუმატებთ? ალბათ ობიექტი, რომელიც დაძაბულობის განმუხ-
ტვას მოტორული აქტივობით ვერ მოახერხებს, ჯუნგლების ვირთხასავით
ადგილზე დაიღუპება. რა საინტერესო სიკვდილის მიზეზია, არა?!
შაფერი არ უსმენს. – იცით, – ამბობს ის იმპულსურად, – ვფიქრობ,
ჩვეულებრივ, მოძველებულ ქირურგიას ხომ არ დავუბრუნდე. ადამიანის
ორგანიზმი სრულიად არაეფექტურია. პირის და ანუსის მაგივრად, რატომ
არ შეიძლება გვქონდეს ერთი მრავალფუნქციური ხვრელი, რომლის მეშ-
ვეობითაც ორგანიზმს კიდეც გამოვ კვებავთ და კიდევაც გავისუფთავებთ?
აჯობებს, თუ ცხვირ-პირს დავიცობთ, კუჭს ამოვიკერავთ და ჰაერის შესა-
სუნთქი ხვრელი პირდაპირ ფილტვებში გვექნება, სადაც, წესით და რიგით,
უნდა იყოს...

138
 ბენვეი: – ერთი უნივერსალური ხვრელი? შენთვის არ მომიყოლია კაც-
ზე, რომელიც ტრაკით ლაპარაკობდა? მუცელი აუდ-ჩაუდიოდა და სიტ-
ყვებს აკუებდა, მიხვდი? ასეთი მართლა არაფერი მინახავს.
„ეს ტრაკის ლაპარაკი ნაწლავების სიხშირეზე იყო აწყობილი, თითქოს
გეჯახება და მოცელვას გიპირებსო. ხომ იცი, ხანდახან ისე მოგაწვება, შიგ-
ნით რაღაც სიცივისმაგ ვარს გრძნობ და მხოლოდ იმაზე ფიქრობ, როგორ
დაიცალო. ეს საუბარიც დაცლას ჰგავდა – სქელ, დამდგარ წყალში ბუყბუ-
ყისმაგ ვარ ხმას, რომელსაც სუნი მოჰყვება.
„ეს კაცი კარნავალებზე გამოდიოდა, მიხვდი? თავიდან რაღაც ახლე-
ბურ მუცლითმეზღაპრეობას ჩამოჰგავდა. სასაცილო იყო, მაგრამ ეს – თა-
ვიდან. თავისი ნომერი ჰქონდა, რომელსაც „დიდი „ოლე“ დაარქვა. მარ-
თლა ძალიან სასაცილო იყო, გეუბნები. შეიძლება ყველაფერი ზუსტად
ვერ გავიხსენო, მაგრამ ნიჭიერად გაკეთებული რომ იყო, ეს მახსოვს. მაგა-
ლითად: „აბა, როგორ ხარ, შე ძველო?! „არა მიშავს! მოსასაქმებლად ვიყა-
ვი გასული.“
„ცოტა ხნის შემდეგ ტრაკი თვითონ ალაპარაკდა. ტიპი ნომერს სრული-
ად მოუმზადებლად, პირდაპირ იწყებდა, მისი ტრაკი კი, რაც მოეპრიანე-
ბოდა, იმას ლაპარაკობდა და არც ერთ ხუმრობას უპასუხოდ არ ტოვებდა.“
„მაგრამ თანდათან კბილების მაგ ვარი მოხრჭიალე კაუჭები ამოუვიდა
და ჭამა დაიწყო. თავიდან ეს ამბავი კაცს მოეწონა და ახალი ნომერიც კი
მოიფიქრა, მაგრამ ტრაკი, როცა მოუნდებოდა, მაშინ ჭამდა, ქუჩაში ლაპა-
რაკობდა და ყვირილით მოითხოვდა თანასწორობას. ხანდახან თვრებოდა
და მოთქვამდა, არავის ვუყვარვარო, მე რატომ არავინ მკოცნის, რომელ
პირზე ნაკლები ვარო. თანდათან მოუმატა და ბოლოს იმდენს ლაპარაკობ-
და, მის პატრონს დღე და ღამე მოსვენება აღარ ჰქონდა, რამდენიმე კვარ-
ტალის იქით გაიგონებდით, როგორ უყვიროდა, ხმა ჩაიწყვიტეო. მუშტით
სცემდა, სანთლებს ურჭობდა, მაგრამ არაფერმა გაჭრა და ტრაკმა უთხრა,
საბოლოოდ ხმის ჩაწყვეტა მე კი არა, შენ მოგიწევს. აღარაფერში მჭირდე-
ბი. მე თვითონ კიდევაც ვლაპარაკობ, კიდევაც ვჭამ და კიდევაც ვჯვამო.
„მალე კაცმა შეამჩნია, რომ დილაობით, გაღვიძებისას, პირზე გადაწე-
ბებული ჰქონდა ლიფსიტას კუდისმაგ ვარი გამჭვირვალე ლორწო. როგორც
აღმოჩნდა, ეს იყო ა.ქ. – არადიფერენცირებული ქსოვილი, რომელიც, შე-
საძლოა, ადამიანის ორგანიზმის ნებისმიერ ადგილს შეეზარდოს. პირიდან

139
მოიძრობდა თუ არა, ქსოვილის ნაფლეთები აალებული ბენზინის ნაკუწე-
ბივით ხელებზე ეკვროდა და ზრდას იწყებდა, არა მარტო იქ – ყველგან,
სადაც ერთი ბეწო მაინც დაეცემოდა. ბოლოს პირი შეუხორცდა და სპონ-
ტანურად თავი გაუხმა (გსმენია, რომ სადღაც აფრიკაში, მხოლოდ ზანგებს
ფეხის ნეკი თავისთავად უხმებათ ხოლმე?) – ოღონდ თვალები არა, ხომ
ხვდები, ტრაკს ხომ მხედველობა არა აქვს – თვალები სჭირდება; მაგრამ
მოხდა ნერვული კავშირების ბლოკირება, ინფილტრაცია და ატროფირება,
რის გამოც ტვინს ბრძანებების გაცემა აღარ შეეძლო. თავის ქალაში დატ-
ყვევებული და გამომ წყვდეული აღმოჩნდა. რამდენიმე ხნის განმავლობაში
თვალებში ტვინის მუნჯი, უმ წეო უსასოობა ედგა, მაგრამ მერე ალბათ
ტვინი მოკვდა, რადგან თვალები ჩაუქრა, კაცი მათში უფრო ნაკლებ აზრს
ამოიკითხავდა, ვიდრე კიბორჩხალას საცეცებზე განლაგებულ თვალებში.“
„მხოლოდ სექსს შეუძლია, გვერდი აუქციოს ცენზორს, ბიუროებს შო-
რის გაძვრეს, რადგან მათ შორის ყოველთვის მოიძებნება სივრცე – პოპუ-
ლარულ სიმღერებსა და მეორეხარისხოვან ფილმებში – ის ამხელს ამერი-
კის მთელ სიდამპლეს, ჩირქიანი ფურუნკულივით სკდება, არადიფერენცი-
რებული ქსოვილის მსგავსად ყველაფერს აცვივა და ზედ ეხორცება. იქი-
დან წარმოიქმნება დეგენერაციული სიმსივნური სიცოცხლის ფორმები,
რომლებიც საზიზღარ, უფორმო წანაზარდებს იკეთებენ. ზოგი მათგანი
მთლიანად პენისისმაგ ვარი, ერეც ქიისუნარიანი ქსოვილებისგან შედგება,
სხვები კანით დაფარული შინაგანი ორგანოებია, რამდენიმე თვალისგან
ასხმული კუნ წულები, ერთმანეთზე გადახლართული პირები და ანუსები,
ყველგან ადამიანის ორგანოებია – ისინი ტოკავენ და სადაც დაეცემიან,
იქვე იღვრებიან.
„უჯრედების სრული შენაცვლების საბოლოო შედეგი სიმსივნეა. დემოკ-
რატია კანცეროგენულია, მისი ბიუროები – სიმსივნური წარმონაქმნები.
სახელმწიფო ბიუროს ყველგან ფესვი აქვს გადგმული, იგი გარდაიქმნება
ავთვისებიან სიმსივნედ, როგორც, მაგალითად, ნარკოტიკების ბიურო, იზ-
რდება და მრავლდება, იზრდება და მრავლდება იქამდე, ვიდრე იმ ორგა-
ნიზმს არ მოკლავს, რომლისგანაც იკვებება, ეს იმ შემთხვევაში, თუ არ
აკონტროლებენ ან არ ანადგურებენ. ბიურო არის პარაზიტი, რომელიც
„მასპინძელი“ ორგანიზმის გარეშე ვერ ცოცხლობს.“

140
 (მეორე მხრივ, კოოპერატივს სახელმწიფოს გარეშე არსებობა შეუძლია.
სწორედ ამ გზით უნდა ვიაროთ: საჭიროა დამოუკიდებელი გაერთიანებე-
ბის დაარსება, რომლებიც იქ მომუშავე ადამიანებს მოემსახურება. ბიურო
კი საწინააღმდეგო პრინციპებით მოქმედებს – ათასგვარ გზას იგონებს იმი-
სათვის, რომ საკუთარი არსებობის საჭიროება დაამტკიცოს).
ბიუროკრატია ისეთივე ბოროტებაა, როგორც ავთვისებიანი სიმსივნე.
იგი უარს ამბობს ადამიანის განუსაზღვრელი შესაძლებლობებისა და დი-
ფერენციაციის, ასევე დამოუკიდებელი სპონტანური ქცევის ევოლუციურ
მიმართულებაზე და ვირუსის სრული პარაზიტიზმის გზას არჩევს.
(არსებობს აზრი, რომ ვირუსი წარმოადგენს სიცოცხლის უფრო რთული
ფორმის დეგენერაციას, მას ერთ დროს დამოუკიდებელი არსებობა შეეძ-
ლო, ამჟამად კი ცოცხალი და არაცოცხალი მატერიის ზღვარზე იმყოფება.
ვირუსი ცხოველმყოფელობის უნარს მხოლოდ „მასპინძლის“ ორგანიზმში
მოხვედრის შემდეგ ამჟღავნებს, მხოლოდ სხვისი სიცოცხლის გამოყენება
შეუძლია. სიცოცხლის, როგორც ასეთის, უარყოფა, არაორგანული, უსი-
ცოცხლო მანქანის, მკვდარი მატერიის მდგომარეობამდე დაცემა.)
ბიურო კვდება, როდესაც სახელმწიფო სტრუქტურა ინგრევა. მათ ისე-
ვე არ გააჩნიათ დამოუკიდებლად არსებობის უნარი, როგორც ლენტისებრ
ჭიებსა და ვირუსებს, რომლებმაც „მასპინძელი“ ორგანიზმი მოინელეს.
„ტიმბუქტუში წავაწყდი ერთ არაბ ბიჭს, რომელიც ტრაკით ფლეიტაზე
უკრავდა. პიდარასტებმა მითხრეს, საწოლში განუმეორებელიაო. ისე უკ-
რავდა ორგანოზე, შეეძლო, ყველაზე ეროგენულ, მგრძნობიარე წერტი-
ლებს შეხებოდა, რომლებიც ყველას სხვადასხვა ადგილზე აქვს, რა თქმა
უნდა. თითოეულ საყვარელს თავისი მუსიკალური თემა ჰქონდა, რომელიც
ორგაზმით მთავრდებოდა. ახალი მელოდიებისა და უჩვეულო ორგაზმების
მოფიქრებაში ამ ბიჭს ბადალი არ ჰყავდა, მუსიკის ვითომდა დისონანსური
წვეთები უწყვეტ ნაკადად მოედინებოდა, უეცრად ეს წვეთები ერთმანეთს
ეჯახებოდნენ, ერწყმოდნენ და ბოლოს ნეტარების ერთ გამაოგნებელ, ცხელ
და ტკბილ ტალღად იმსხვრეოდნენ.
„ცხიმიანმა“ ტერმინალმა მოტოციკლეტებისგან წითელტრაკიანი
მაიმუნის ჯოხი ააწყო.
მონადირეები „სვორმ ბარში“ იკრიბებიან მონადირულ საუზმეზე – ეს
ელეგანტური კუდრაჭების საყვარელი თავშეყრის ადგილია. იმბეცილური

141
ნარცისიზმით გაყინჩული, პისტონებით მოჭიკ ჭიკებულ ქამრებსა და ტყა-
ვის შავ ქურთუკებში გამოწყობილი მონადირეები დააბოტებენ და პიდა-
რასტებს თავიანთი კუნთებით ეტრაბახებიან. ყოველი მათგანი შარვალში
უზარმაზარ, ხელოვნურ ყვერებს ატარებს. რომელიმე მათგანი პიდარასტს
იატაკზე წამოაქცევს ხოლმე და ზედ აფსამს.
ისინი მიირთმევენ „გამარჯვების პუნშს“, რომელსაც ოპიუმის, ესპანუ-
რი ბუზის (ესპანური ბუზი (Lytta vesicatoria) – ხოჭო-აფროდიზიაკი, ან-
ტიკური ხანიდან გამოიყენება აღსაგზნებად), მაგარი შავი რომის, კონიაკ
„ნაპოლეონისა“ და მშრალი სპირტისგან აკეთებენ. პუნ ში მოაქვს ვეება,
ცარიელ, ოქროს ბაბუინს, რომელიც შიშისგან იღმიჭება და ფერდში გარ-
ჭობილ შუბზე ხელს იკიდებს. ბაბუინის ყვერებს მოატრიალებ თუ არა,
ყლიდან პუნ ში წამოვა. დროდადრო ბაბუინის ტრაკიდან ხმამაღალი
კუილის თანხლებით ნაირ-ნაირი საუზმეული ცვივა. ამის დანახვაზე მონა-
დირეები ველურებივით ხარხარებენ, პიდარასტები ყვირიან და ზიზღისგან
კანკალებენ.
სანადირო მამულის მფლობელი გახლავთ კაპიტანი ევერჰარდი, რომე-
ლიც ჰომოსექსუალების კლუბ „69-იდან“ იმიტომ გამოაძევეს, რომ პოკერს
გახდაზე რომ თამაშობდნენ, ხელში სათესლეების ბანდაჟს მალავდა. მო-
ტოციკლეტებს გვერდზე გადახრილებს დააგრიალებენ, ახტუნავებენ, აყი-
რავებენ. ბაბუინები აფურთხებენ, ყვირიან, ჯვამენ, მონადირეებთან
მუშტი-კრივს მართავენ. მოტოციკლეტები მძღოლების გარეშე დასახიჩრე-
ბული მწერებივით უმიზნოდ დაბზუიან მტვერში და თავს ესხმიან ბა-
ბუინებსა და მონადირეებს...
პარტიის ლიდერს ზარზეიმით მიაცილებენ ხალხის ბრბოში. კეთილშო-
ბილი სახის მოხუცი მის დანახვაზე იჯვამს და ცდილობს, მანქანის ბორ-
ბლებქვეშ თავი მსხვერპლად შესწიროს.
პარტიის ლიდერი: – „რა ჯანდაბად მინდა, ჩემს ახალთახალ, თეთრით
გაწყობილ საბურავებიან, ჰიდრავლიკურფანჯრებიან და სხვა ნავაროტ კე-
ბიან ბიუიკ-როუდმასტერ კაბრიოლეტს ამისი ბებერი გამხმარი პერსონა
მსხვერპლად რომ შეეწიროს. არაბების იაფფასიანი ხერხია – შეხედე შენს
აქცენტს, ივან, – ეს კი სასუ ქისთვის შეინახე... მოლაპარაკებების განყოფი-
ლებაში წამობრძანდით, თქვენი კეთილი ზრახვების განხორციელებაში იქ
დაგეხმარებიან...“

142
 სარეცხი დაფები დაცვდა და სამარცხვინო ლაქების ამოსაყვანად ზეწ-
რები ავ ტომატურ სამრეცხაოებში მიაქვთ – იმანუელი მეორედ მოსვლას
წინასწარმეტ ყველებს...
მდინარის მეორე ნაპირზე ერთი ბიჭია, ისეთი ატამივით ტრაკი აქვს...
ცურვა მე არ ვიცოდი და დავ კარგე ჩემი კლემენტინა (ტრადიციული ამე-
რიკული სიმღერიდან „ჩემო ძვირფასო კლემენტინა“). ნარკუშას ხელში
ნემსი მოუმარჯვებია და სისხლისთვის შეტ ყობინების გაგზავნას აპირებს,
თაღლითს გოიმი გამოუჭერია – თავის დამპალ, ექტოპლაზმიან ხელებს
უფათურებს...
მენტალური ჯანმრთელობის საათი ექიმ ბერგერთან... კადრი ბნელდე-
ბა.
თანამ შრომელი: – მისმინეთ, კიდევ ერთხელ გეტ ყვით, უფრო ნელა. –
დიახ, – დასტურის ნიშნად თავს აქნევს. – შეეცადე გაიღიმო... გაიღიმე, –
კბილის პასტის რეკლამას მიმსგავსებული, იაფფასიანი ხელოვნური კბი-
ლები გამოაჩინა. – ჩვენ გვიყვარს ვაშლის ღვეზელი და ერთმანეთი. აი, ასე,
– მიამიტურად ჟღერს, ძალიან მიამიტურად... მიდი, აბა, ბოჩოლას გამო-
მეტ ყველება მიიღე, რატო არ იღებ? მართვის პულტი მოგენატრა? თუ ვედ-
რო?
ობიექტი – განკურნებული კრიმინალი ფსიქოპათი: – არა!.. არა!.. ბო-
ჩოლას გამომეტ ყველება როგორ მივიღო?
თანამ შრომელი: – ძროხა როგორც იყურება, იმას უნდა მიამსგავსო.
ობიექტი – ძროხის თავით: – მუუუ, მუუუ!
თანამ შრომელი (უკან იხევს): – ეგ ზედმეტია!! არა! უბრალოდ,
ჩვეულებრივი სოფლელი ბიჭის სახე მიიღე, ხვდები?..
ობიექტი: – გოიმის?
თანამ შრომელი: – არა, მთლად ეგრეც არ მინდა. ისეთი სახე მიიღე, ვი-
თომ ქურდობა არ შეგიძლია. მსუბუ ქი კონტუზია... იცი შენც, როგორებზე
გეუბნები. ტელეპათიური კავშირი რომ მოშლილი აქვთ. აბა, დავიწყოთ,
ვითომ სამხედრო ხარ... კამერა!
ობიექტი: – დიახ, ჩვენ გვიყვარს ვაშლის ღვეზელი. – მუცელი ხმამაღ-
ლა და ხანგრძლივად უბუყბუყებს. დორბლი ნიკაპზე ჩამოსდის...
დოქტორი ბერგერი რაღაც ჩანაწერებიდან თავს იღებს. შავსათვალიან
ებრაელ ბუს ჰგავს, სინათლე თვალებს სტკენს: – ჩემი აზრით, ეს ობიექტი

143
არ გამოგ ვადგება... აქედან უნდა მოვაშოროთ, თქვენც ხომ ხედავთ.
თანამ შრომელი: – კარგი, ეს ბუყბუყი ფირიდან ამოვ ჭრათ, პირში დრე-
ნაჟი ჩავუდგათ და...
დოქტ. ბერგერი: – არა... არ ვარგა – ობიექტს ისეთი ზიზღით ათვა-
ლიერებს, თითქოს მისის სვეც კის სასტუმრო ოთახში ყველაზე საშინელი
უტაქტობა ჩაედინოს.
თანამ შრომელი (ღიზიანდება, მაგრამ ემორჩილება): – შემოიყვანეთ
განკურნებული მათრახი!
შემოიყვანეს განკურნებული ჰომოსექსუალი... ცხელი ლითონის უჩინარ
კონტურებზე მოაბიჯებს. კამერის წინ ჯდება და ცდილობს, უხერხული,
სოფლური მოძრაობით მოხერხებულად მოეწყოს. კუნთები დანაწევრებუ-
ლი მწერის ცალ-ცალკე ორგანოებივით უმოძრავებს. სახეზე გადაკრული
სრული სიბრიყვე ნაკვთებს ურბილებს: – დიახ, – თანხმობის ნიშნად თავს
აქნევს და იღიმება, – ჩვენ მოგ ვწონს ვაშლის ღვეზელი და ერთმანეთი. აი,
ასეა საქმე. თავს აქნევს და იღიმება, თავს აქნევს და იღიმება.
– გეყოფა!.. – ყვირის თანამ შრომელი. განკურნებული ჰომოსექსუალი
გაჰყავთ, ის კვლავ თავს აქნევს და იღიმება.
– მაჩვენეთ ფირი!
სამხატვრო კონსულტანტი თავს აქნევს: – არა, რაღაც აკლია. უფრო
ზუსტად რომ ვთქვათ, ჯანმრთელობა.
ბერგერი (ფეხზე წამოხტება): – სისულელეა! ჯანმრთელობის უმაღლე-
სი გამოხატულებაა!..
მხატვრული კონსულტანტი (მკაცრი გამომეტ ყველებით): – თუ ასეა და
ამ საკითხთან დაკავშირებით გამანათლებთ, ძალიან გამახარებთ, დოქ ტო-
რო ბერგერ... თუ თქვენი ბრწყინვალე გონებით შეგიძლიათ, მარტო გაუძ-
ღვეთ ამ პროექტს, მხატვრული კონსულტანტი რაღად გინდათ? – ცალ თე-
ძოზე ხელს ირტყამს და იქაურობას ღიღინით ტოვებს: „შენ წახვალ, მე კი
ვიცი, სადმე აქვე დავრჩები“.
თანამ შრომელი: – შემოუშვით განკურნებული მწერალი... რაო? ბუდიზ-
მიო?.. აჰა, ესე იგი, ლაპარაკი შეწყვიტა. თავიდანვე ვერ მითხარი? მიმარ-
თავს ბერგერს: – მწერალმა ლაპარაკი შეწყვიტაო... ესე იგი, ზეთავისუფა-
ლია. ჩვენც ავდგეთ და გავახმოვანოთ...
ბერგერი: (მკაცრად): – არა, ასე არ გამოვა... ვინმე სხვა გამოგზავნეთ.

144
 თანამ შრომელი: – ის ორი ჩემი საყვარელი ბიჭი. მაგ ბავშვებს ასობით
არასამუშაო საათი დავახარჯე და ჯერ კომპენსაცია არ მიმიღია...
ბერგერი: – დაწერე განცხადება სამ ეგზემპლარად... ფორმა 6090.
თანამ შრომელი: – თქვენ უნდა მასწავლოთ განცხადებების წერა?
თქვენი სიტ ყვები თუ გახსოვთ: „თუ ჰომოსექსუალს ჯანმრთელად მივიჩ-
ნევთ, ესე იგი, შეგ ვიძლია, ჯანმრთელი ვუწოდოთ ადამიანს, რომელსაც ცი-
როზის ბოლო სტადია აქვს“. გახსოვთ?
ბერგერი: – დიახ, რა თქმა უნდა. მშვენიერი ნათქვამია, – უშნოდ იღ-
რინება. – მე საკუთარი თავი მწერლად არ მიმაჩნია. – ბერგერი პირიდან
სიტ ყვებს ისეთი ზიზღით აფურთხებს, რომ თავზარდაცემული თანამ შრო-
მელი უკან იხევს...
თანამ შრომელი (გვერდიდან): – სუნსაც კი ვერ ვიტან. ასე მგონია, ძვე-
ლი, დამპალი კულტურების ასლებია... კაციჭამია მცენარის გულძმარვა...
შაფერის „ჰმ-ჰმ“ (მეცნიერებისთვის დამახასიათებელ ჩახველებას აჯავ-
რებს) – გველი უბეში... ამით რის თქმა მინდა, ექიმო, როგორ შეიძლება
ჯანმრთელი იყოს სხეული, როდესაც ტვინი გამორეცხილი აქვს? ...კარგი,
მეორე მხრიდან მივუდგეთ. რამდენიც უნდა ამტკიცონ, როგორ შეიძლება
იყოს ჯანმრთელი ის, რაც არ არსებობს?
ბერგერი (წამოხტება): – „მე ვარ ჯანმრთელი!.. ისეთი ჯანმრთელი ვარ,
ისეთი! მთელ დედამიწას ეყოფა, მთელ ამ დედამოტ ყნულ დედამიწას! ყვე-
ლას განვკურნავ!“
თანამ შრომელი ბერგერს მჟავე სახით უყურებს. სოდას მოიმზადებს,
დალევს და მუჭში ჩაირწყევს. – „ოცი წელია, დისპეფსიისგან ვეწამები.“
„საყვარელო ლუ, ტვინგამორეცხილი მამაშენი ამბობს: „მე მხოლოდ
თევზს ვუ ჭერ მხარს და მიიიიიყვარს... გოგოებო, ჩვენ ში დარჩეს და ფოლა-
დის დენის (ფოლადის დენი – აქ: კაცის სახელი დენი) იოკოჰამას ვიყენებ,
ხომ არავის ეტ ყვით? დენი იმედს არასოდეს მიცრუებს. გარდა ამისა, ეს
უფრო ჰიგიენურია, აღარ გიწევს ის საშინელი კონტაქტები, მამაკაცებში
რომ წელს ქვემოთ დამბლას იწვევს. ქალებს შხამიანი წვენი აქვთ...“
„მოკლედ, პირში მივახალე: ექიმო ბერგერ, არ იფიქროთ, რომ იმ
თქვენს ბებერ, ტვინგამორეცხილ, ნათრევ ტურფებს შემომტენით. მე
მთელს ზემო ბაბუინების ტრაკში უხუცესი პედერასტი ვარ-მეთქი...“

145
 გაურკვეველი ორიენტაციის ხალხი მშრალი კანონით აკრძალულ ბა-
რებში იკრიბება, გამომ წვევად ჩაცმული ვითომ გოგოები ყოველ ღონეს
ხმარობენ, რომ 666 სახლის სასარგებლოდ ფული გამოგ ტყუონ, მათ შო-
რის ერთ ჯანმრთელსაც კი ვერ იპოვი, ვაშლივით შიგნიდან გამოლპნენ,
მათთან ერთად ჩემი ვაშლის სათლელიც დალპა – ჩემი იარაღი, ჩემი საოხ-
რე. „ვინ მოკლა მამალი რობინი?“ („ვინ მოკლა მამალი რობინი“ – ხალხუ-
რი საბავშვო ლექსი, რომელშიც იგულისხმება რობინ ჰუდის სიკვდილი)...
ბეღურამ (ბეღურა – ალუზია ამავე ლექსიდან. ლექსის მიხედვით რობინ
ჰუდის წინააღმდეგ მოაწყვეს შეთქმულება და მის მოკვლაში ბევრი ადა-
მიანი მონაწილეობდა. აქ გატარებულია იდეა, რომ უწესრიგო კავშირებმა
მოუღო ბოლო მის პენის) ჩამოუფრინა ჩემს ნებიერად ჩაძინებულ უებლის
(უებლი – რევოლვერის მარკა), ნისკარტზე სისხლის წვეთი ჩამოეწრიტა...
განთიადის კაეშნიანი, მილეული მთვარის შუქზე ლორდი ჯიმი ისე გაყ-
ვითლდა, კვამლის სითეთრე რომ გამოქრება ლაჟვარდ ცაზე, მდინარის გა-
დაღმა, კირქვის გორაკების თავზე, გაზაფხულის ცივი ქარი პერანგებს აფ-
რიალებს, მერი და დაისი ორად იხლიჩება დილინჯერივით, რომელიც ცი-
ხიდან „ბაიოგრაფში“ გარბოდა. ნეონის სუნი და ატროფირებული განგსტე-
რები, არშემდგარი კრიმინალი მხნეობას იკრებს, რომ ფასიან ტუალეტში
შეაჭრას და ამიაკი შეიყნოსოს... – „მაგ საქმეს?“ – კითხულობს ის. – „მაგას,
მაგ საქმეს, მე გავაკეთებ.“
პარტიული ლიდერი (კიდევ ერთ ულუფა ვისკის აზავებს): – შემდეგი
არეულობა ფეხბურთის მატჩივით იქნება. ინდოჩინეთიდან ათასობით კუნ-
თმაგარი, ლურჯი ლენტებით დაჯილდოებული ლატეჰი ჩამოვიყვანეთ...
ახლა მხოლოდ ერთი კაცი გვჭირდება, ვინც ამათ სათავეში ჩაუდგება.
თქვა და იქ შეკრებილ ხალხს თვალი მოავლო.
ლეიტენანტი: – უფროსო, მოდი დავიწყოთ, მერე ჯაჭვური რეაქცია წა-
ვა, ერთმანეთს მიბაძავენ.
დეკლამატორი ქალი ბაზარში დაეხეტება და იძახის: – რას აკეთებს
ლატეჰი, როცა ის მარტოა?
ფ.ლ.: – ეს ტექნიკური საკითხია, აჯობებს, თუ რჩევას ბენვეის ვკით-
ხავთ. ვფიქრობ, ამ ოპერაციას ვინმემ უნდა უხელმძღვანელოს.
– არ ვიცი, – თქვა მან, რადგან ამ ადგილის დასაკავებლად აუცილებე-
ლი არც თანამდებობა გააჩნდა და არც თვისებები.

146
 – მათ გრძნობები არ გააჩნიათ, – თქვა დოქტორმა ბენვეიმ, თან პაცი-
ენტს ნაჭერ-ნაჭერ ქნიდა.– მხოლოდ რეფლექსები... მინდა, ყურადღება გა-
დავიტანო.
– სრულწლოვანებას მაშინ აღწევენ, როცა ლაპარაკს იწყებენ.
– უსიამოვნებები პატარა ჯობსო, – უთხრა ერთმა მცირეწლოვანთა
გამრყვნელმა მეორეს.
– ხომ რაღაც ავის მომასწავებელი წინათგრძნობა გიპყრობს, ძვირფა-
სო, როდესაც შენი ორეული შენს ტანსაცმელს ირგებს და პანღურებით გი-
მასპინძლდება?..
გაცოფებული ჰომოსექსუალი ბიჭს, რომელიც წასვლას ლამობს, რაც
ძალი და ღონე აქვს სპორტულ პიჯაკზე ებღაუჭება.
– ჩემი ორასდოლარიანი ქაშმირის პიჯაკი! – ჭყივის გადაცმული ჰომო.
– მოკლედ, ამ ტიპმა საქმე ლატეჰთან დაიჭირა, უნდა, რომ ვინმეზე
დომინირებდეს... ეს ბებერი ხრონძი... ლატეჰი მის ყველა მანერას და გამო-
მეტ ყველებას ბაძავს და ბოლოს მთელ მის პიროვნებას ბოროტი მუცლით-
მეზღაპრის ფიტულივით გამოსწოვს... – მე შენ მთლიანად შეგითვისე... ახა-
ლი ამიგო მჭირდება.
საწყალ ბუბუს საკუთარი თავის დაცვაც არ შეუძლია, სადღა აქვს სა-
კუთარი თავი.
ნარკუშა: – აი, ჩვენც აქ ვართ, ამ უცხენო ქალაქ ში, ხველების სიროფის
ამარა.
პროფესორი: – კოპროფილია... ბატონებო... შეიძლება ითქვას, ჰმ... მე-
ტისმეტი რეტისრეტია...
„ოცი წელია „ცისფერ კონებში“ მიღებენ და ისე არასოდეს დავცემულ-
ვარ, ორგაზმი მეთამაშოს.
„არც ერთი წესიერი ნარკომანი მუტელი დაუბადებელ ბავშვზე უარს
არ იტ ყვის... ქალები საზიზღრები არიან, პატარავ.“
„მოსაწყენი, გაცნობიერებული სექსი მაქვს მხედველობაში... სამრეც-
ხაოში სარეცხის წაღების პროცესი უფრო სასიამოვნოა...“
„ჰოდა, ექსტაზის უმაღლეს წერტილს რომ მივაღწიე, ზუსტად მაშინ
მეკითხება, ფეხსაცმლის ზედმეტი კალაპოტი ხომ არ გაქვსო.“
„ის გოგო კი მე მიყვება, როგორ მიათრევს მეჩეთში და აუპატიურებს
ორმოცი არაბი, რამდენადაც მახსოვს, რიგრიგობით... ძნელი მოსათმენია,

147
მაგრამ რას ვიზამთ, მე ვიქნები ბოლო, ალი. ჩემო საყვარლებო, ასეთი სა-
ზიზღარი ისტორია არასოდეს მომისმენია, რაც მართალია, მართალია,
თუმცა მანამდე მე თვითონ გამაუპატიურა გამხეცებული მუდოების მთელ-
მა ხროვამ.“
ნაციონალისტები „სარგასოს“ შესასვლელში მჟავე სახეებით სხედან,
არაბულად ქაქანებენ და ჰომოებს აგინებენ... კომუნისტების კედლის პანო-
ზე გამოსახული კაპიტალისტებივით გამოპრანჭული კლემი და ჯოდი დი-
დის ამბით შემობრძანდნენ.
კლემი: – ჩვენ იმისთვის შემოვედით, რომ თქვენი ჩამორჩენილობით
გავერთოთ.
ჯოდი: – ჩვენი უკვდავი ბარდის სიტ ყვებით რომ ვთქვათ, „დე, იმუშაონ
ჩვენთვის მავრებმა“ („დე, იმუშაონ ჩვენთვის მავრებმა“ – შექსპირის „ჰამ-
ლეტიდან“ (თარგმანი ივანე მაჩაბლისა)).
ნაციონალისტი: – ღორებო! ნაძირალებო! ძაღლიშვილებო! ვერ ხედავთ,
რომ ჩემს ხალხს შია?!
კლემი: – მეც ზუსტად ეგ მინდა.
სიძულვილით მოწამლული ნაციონალისტი ძირს უსულოდ ეცემა... ექი-
მი ბენვეი შემოვარდება: – უკან დაიხიეთ, გზა მომეცით! სისხლის ანალიზს
უკეთებს, – მე მეტი არაფერი შემიძლია. წამსვლელი ჯობია წავიდეს.
ხელოვნური საშობაო ნაძვისხე მშობლიური ქალაქის ნაგავსაყრელზე
კაშკაშით იწვის, ბიჭები სკოლის ტუალეტში ანძრევენ – რამდენი ყმაწვი-
ლური სპაზმია იმ ძველ, ხმარებისგან ოქროსავით გაპრიალებულ მუხის
დასაჯდომებზე...
იძინე დიდხანს წითელი მდინარის ველზე, სადაც გამურული ფანჯრები
და ყმაწვილთა ძვლებია გახვეული აბლაბუდაში... ორი ზანგი პიდარასტი
ერთმანეთს უყვირის...
პიდ. 1: – ენა ჩაიგ დე, შე ტრიპერიანო ქუჩის ბოზო... კლიენტები
ტყუილად კი არ გეძახიან აქოთებულ ლუს!
დეკლამატორი ქალი: – გოგონა მოუღლელი ბაყვებით.
პიდ. 2.: – მიაუ. მიაუ. – ტანზე ლეოპარდის რკინისკლანჭებიან ტყავს
იცვამს...
პიდ. 1.: – ერთი ამ მაღალი საზოგადოების ქალბატონს დამიხედეთ! –
ბაზარში სირბილს იწყებს, თან ყვირის... უკან ტრანსვესტიტი მისდევს

148
ღრენითა და ღრუტუნით.
კლემი დამბლიანს მივარდება და ხელიდან ყავარჯნებს ჰგლეჯს... სა-
ზიზღრად ბაძავს, იკრუნჩხება და დორბლს უშვებს...
შორიდან მეამბოხეების ხმა მოისმის – ათასი ისტერიკული პომერა-
ნიელი ხმაურობს.
მაღაზიის დარაბები გილიოტინის დაცემის მსგავსი ხმაურით იხურება.
ჰაერში სასმელები და ლანგრები დაცურავენ, პანიკამ მათი პატრონები
სახლებში შერეკა.
პიდარასტების გუნდი: – ჩვენ ყველას გაგ ვაუპატიურებენ, ვიცი, ვიცი!
ისინი აფთიაქ ში შერბიან და ინტიმურ საცხს ყიდულობენ ყუთობით.
პარტიული ლიდერი (ხელებს თეატრალურად აღაპყრობს): – ხმა ერისა!
დაბალ ბალახს წიწკნის ფულისნაცვალი ფერსონი, რომელიც კარმის
გამომძალველმა კომანდანტემ მოიტაცა და შხამგამოცლილ გველებთან
ერთად მალავს ტრიალ მინდორზე, სადაც ხორციელი ძაღლი სუნით აგ-
ნებს...
ბაზარი ცარიელი იყო, გაურკვეველი ეროვნების ბებერ ლოთს თუ არ
ჩავთვლით, რომელმაც თავი პისუარში ჩაყო. შემორბიან მეამბოხეები სა-
ზეიმო შეძახილებით: „სიკვდილი ფრანგებს!“ და ლოთს ფლეთენ.
სალვადორ ჰასანი (გასაღების ჭუჭრუტანასთან იკლაკნება): – ამათ სა-
ხეებს დააკვირდით, ერთმანეთს ისე ჰგვანან, ერთიანი პროტოპლაზმური
არსებაა. – ის ლიკვიფაქციურ (ლიკვიფაქცია – იგულისხმება ნივთიერების
მყარი ან აირის მდგომარეობიდან სითხის მიღების პროცესი) ჯიგას ცეკ-
ვავს.
ქალურად გადაცმული ჰომო იატაკზე ეცემა, კვნესის და ათავებს. –
ღმერთო, ეს ყველაფერი ისე აღმაგზნებს, თითქოს ირგვლივ მილიონი ამ-
დგარი ყლე ფეთქავდეს.
ბენვეი: – ერთი ამ ბიჭებისთვის სისხლის ანალიზი ამაღებინა!
ავის მომასწავებლად შეუმჩნეველი რუხწვერა, გაცრეცილსახიანი ადა-
მიანი, რომელსაც ყავისფერი დაძონძილი ჯელაბა აცვია, მოკუმული ტუჩე-
ბით მსუბუ ქი, უცნაური აქცენტით მღერის: „თოჯინებო, დიდო, მშვენიერო
თოჯინებო!“
დიდცხვირა და თხელტუჩებიანი, ნაცრისფერთვალა პოლიციელების
რაზმი ქუჩის ყველა შესასვლელიდან ბაზრისკენ მიემართება. ისინი მეამ-

149
ბოხეებს მეთოდური სისასტიკით წიხლებსა და ხის კეტებს ურტყამენ.
მეამბოხეები სატვირთო მანქანებით გაჰყავთ. დარაბები იღება და ინ-
ტერზონის მოქალაქეები სისხლისგან მოლაპლაპებულ, სანდლებითა და
კბილებით მოფენილ მოედანზე გამოდიან.
მკვდრის საზღვაო სკივრი საელჩოშია, ვიცე-კონსული დედას ცუდ ამ-
ბავს ატ ყობინებს.
დილა არ დგება... აღარ თენდება... n’existe plus (n’existe plus – აღარ
არსებობს (ფრანგ.))... სიხარულით გეტ ყოდით, რომ ვიცოდე. აღმოსავლეთი
ფრთისკენ მიმავალი არც ერთი გზა არ გამოდგება... ის უჩინარი კარიდან
გავიდა... აქედან არ გასულა... თუ გნებავთ, თქვენ თვითონ ნახეთ... ეს კარ-
გის ნიშანი არ არის... No bueno... მარტო დავეხეტები... პალასკევო, მოდი
მალე... (შენიშვნა: ძველ დროში წამლისგან დამეწყრილი ნაცრისფერსა-
ხიანი ვეტერანი შმეკერები (შმეკერი – ნარკოტიკზე, განსაკუთრებით ჰე-
როინზე დამოკიდებული) გაიხსენებენ... 1920-იანებში ჩინელ ბარიგებს ისე
გაუცრუა იმედი დასავლეთის უსამართლობამ, თაღლითობამ და არაკე-
თილსინდისიერებამ, ვაჭრობას თავი ანებეს და, როდესაც დასავლეთის
რომელიმე ნარკუშა წამალზე მიაკითხავდა, უარით ისტუმრებდნენ და ეუბ-
ნებოდნენ: „მე სენი ენა ალ იცი... პალასკევს მოდი...“).

150
Islam Inc. და ინტერზონის პარტიები

ერთხანს IslamInc. კომპანიაში ვმუშაობდი, რომელსაც ეი ჯეი., სექსის

ცნობილი ვაჭარი აფინანსებდა. ამ კაცმა საერთაშორისო საზოგადოებ-
რიობა აღაშფოთა, როდესაც ვენტრის ჰერცოგის წვეულებაზე პენისის
ფორმაში გამოწყობილი გამოცხადდა. ზემოდან მოგ დებულ კონდომის მო-
სასხამს ამ შვენებდა წარწერა – ეი ჯეის დევიზი: „ისინი ვერ შემოაღწევენ!“.
– რა ცუდი გემოვნება გ ქონია, შე ძველო, – აღნიშნა.
ამაზე ეი ჯეიმ უპასუხა:
– იქნებ ინტერზონის ლუბრიკანტმა შენც აღგაგზნოს.
ამ სიტ ყვებით ლუბრიკანტის სკანდალზე მიანიშნა, რომელიც იმ მომენ-
ტისთვის ჯერ კიდევ ჩანასახობრივ მდგომარეობაში იყო. ეი ჯეის მახვილ-
გონივრული შენიშვნები ხშირად მომავლის მოვლენებს ეხება. შენელებული
მოქმედების გამანადგურებელი პასუხების დიდებული ოსტატია.
კომპანიის საქმეებში სალვადორ ჰასან ო’ლეარი, ჩვილებისათვის გან-
კუთვნილი საქონლის მაგნატიც ჩაერთო. უფრო სწორად, მის მიერ სუბსი-
დირებულმა კომპანიამ გაურკვეველი რაოდენობის თანხა შეიტანა. გარდა
ამისა, საკუთრივ მისი პერსონის ერთ-ერთი ფილიალი ორგანიზაციაში
მრჩევლის სტატუსით მიიღეს, IslamInc.-ის საქმიანობასა და მიზნებზე
ვალდებულებებსა და სტრატეგიებზე პასუხისმგებლობების გარეშე. ასევე
უნდა მოვიხსენიოთ კლემი და ჯოდი, ძმები ერგოტები, რომლებმაც ჰასანის
რესპუბლიკის მოსახლეობა მოწამლული ხორბლით მოცელეს, ასევე
აუტოფსია აჰმედი და ჰეპატიტი ჰელი, ხილითა ბოსტნეულით მოვაჭრე
შუამავალი.
ორგანიზაციის შეკრებებს მოლები, მუფტები, ჰუსეინები, კეიდები
(კეიდი – კოლონიის გუბერნატორი) , სამხრეთმაროკოელი ბერბერები,
შეიხები, სულთნები, მუსლიმი წმინდანები და ყველა ჯურის არაბული
პარტიების წარმომადგენლები ესწრებოდნენ. უფრო მაღალი კლასის ხალ-
ხი კეთილგონივრულად თავს იკავებდა. კრებაზე შესვლის წინ დელეგატებს
საგულდაგულოდ ამოწმებდნენ, მაგრამ ბოლოს ყველაფერი არეულობით

151
მთავრდება. გამომსვლელებს ბენზინ ში ჩააყუდებენ ხოლმე და წვავენ, ანდა
უდაბნოს რომელიმე ტეტია შეიხი თავის ოპონენტს მოთვინიერებული
ცხვრის მუცელში დამალული ავ ტომატის ჯერს გაუხსნის. ყუმბარებახორ-
ხლილი წმინდა მოწამე ნაციონალისტები შეკრებილებს შეერევიან ხოლმე
და მოულოდნელად ფეთქდებიან, რაც უამრავ მსხვერპლს იწვევს... იყო
შემთხვევა, როდესაც პრეზიდენტმა რამ იატაკზე დააგ დო და ძალდატანე-
ბით იხმარა ბრიტანეთის პრემიერ-მინისტრი. ეს სანახაობა მთელ არაბულ
სამყაროში ტელევიზიით გადაიცა. სიამოვნების ველური ყიჟინა სტოკჰოლ-
მში ისმოდა. ინტერზონამ მიიღო დადგენილება, რომ IslamInc.-ისთვის ქა-
ლაქიდან ხუთი მილის მანძილზე ახლოს კრებების მოწყობა აეკრძალათ.
ეი ჯეის, ამ ბნელი ახლოაღმოსავლური წარმომავლობის ადამიანს ერ-
თხანს თავი ინგლისელ ჯენტლმენად მოჰქონდა. მისი ინგლისური გამოთ-
ქმა ბრიტანეთის იმპერიასთან ერთად გაქრა და მეორე მსოფლიო ომის
შემდეგ, კონგრესის აქტის თანახმად, ამერიკელი გახდა. ეი ჯეი ჩემსავით
აგენტია, მაგრამ ჯერჯერობით ვერავინ დაადგინა, ვისთვის ან რისთვის
მუშაობს. ჭორები დადის, რომ რომელიღაც გალაქტიკის მცხოვრები გიგან-
ტური მწერების ტრესტის ინტერესებს წარმოადგენს... ჩემი აზრით კი ფაქ-
ტუალისტების მხარეზე უნდა იყოს (მეც მათი წარმომადგენელი ვარ); არ
გამოვრიცხავ, რომ შეიძლება, ლიკვიფაქციის აგენტი იყოს (ლიკვიფაქციის
პროგრამაში შედის ადამიანების გათხევადება და საბოლოოდ ერთ კაცად
ქცევა პროტოპლაზმური შეწოვის მეთოდის გამოყენებით. ჩვენს ინდუს-
ტრიაში დარწმუნებით ვერავისზე ვერაფერს იტ ყვი).
ვინმეს თუ აინტერესებს, რა ლეგენდა აქვს ეი ჯეის, გეტ ყვით, რომ ეს
არის საერთაშორისო მასშტაბის პლეიბოი და უწყინარი მასხარა. სწორედ
მან ჩაუშვა პირანია ლედი სეტონ-სმითის საცურაო აუზში და იაგი, ჰაშიში
და იოჰიმბინი ჩაუმატა პუნ შში აშშ-ს საელჩოს ოთხი ივლისის ზეიმთან
დაკავშირებულ მიღებაზე, რის გამოც წვეულება ორგიაში გადაიზარდა. შე-
დეგად, ათი გამოჩენილი მოქალაქე, რასაკვირველია, ამერიკელი, სირცხვი-
ლით მოკვდა. ასეთი სიკვდილი კვაკიუტლის ტომის ინდიელებსა და ამერი-
კელებს ახასიათებთ, სხვები, უბრალოდ, იტ ყვიან Zun alors ანდა Son
cosas de la vida , ანდა სულაც „ყოვლისშემძლე ალაჰმა გამჟიმაო“.

ხოლო როდესაც ცინცინატის ანტიფტორული საზოგადოება შეიკრიბა, რა-

152
თა თავიანთი გამარჯვება სუფთა წყაროს წყლით აღენიშნათ, ყველა კბილი
ერთბაშად დასცვივდათ.
– ისმინეთ ძმებო და დებო, ანტიფლუორიდული მოძრაობის წევრებო,
ჩვენ დღეს ისეთი სისუფთავის სახელით ისეთი უზარმაზარი გამარჯვება
მოვიპოვეთ, რომ უკან აღარასოდეს დავიხევთ... არ გავიკაროთ საზიზღარი
უცხოური ფლუორიდები! ისე დავაპრიალებთ ამ ჩვენს მშვენიერ მიწას,
რომ პატარა ბიჭის მკვრივ სხეულს დაემსგავსოს... ახლა კი ჩვენი სიმღერის,
„ძველი მუხის სათლის“ მოტივს გაგაცნობთ. წყაროსთავი განათებულია
ფლუორესცენციული სინათლეებით, რომელიც სათამაშო ავ ტომატის სა-
შინელ ფერებს ასხივებს. ანტიფლუორიდები ჯგუფ-ჯგუფად დადიან წყა-
როსთან, თან მღერიან და წყაროდან მუხის სათლით წყალს იღებენ...
„ძველი მუხის სათლი, ოქროს მუხის სათლი –
აბლიბაბლისაბლი...“
ეი ჯეიმ საქმე ამჯერადაც გააფუ ჭა – წყალში სამხრეთ ამერიკული
ხვიარა ჩაურია, რომელიც ღრძილებს ფაფისებურ მასად აქცევს.
(ამ ხვიარა მცენარის შესახებ მსმენია ბებერი გერმანელი მზვერავის-
გან, რომელიც პასტოში, კოლუმბიაში ურემიისგან კვდებოდა. როგორც ვი-
ცი, პუტუმაიოს მხარეში იზრდება. არასოდეს მინახავს. დიდად არც მიძებ-
ნია... იმავე მოქალაქემ მიამბო კალიისმაგ ვარი ხოჭოს შესახებ, რომელიც
ქსიუკუტილის სახელით არის ცნობილი: „ეს კალია ისეთი ძლიერი აღ-
მგზნებია, რომელიმე ზედ რომ დაგაჯდეს, მაშინვე ქალი თუ არ იშოვე, გა-
თავებულია შენი საქმე. რამდენჯერ მინახავს, როგორ დარბიან აქეთ-იქით
ინდიელები და ამ მწერს იგერიებენ.“ სამ წუხაროდ, მე არასოდეს შევხვედ-
რივარ ქსიუკუტილს.
ნიუ-იორკში, მეტროპოლიტენის გახსნის საღამოზე ეი ჯეიმ, რომელმაც
ტანი წინასწარ მწერების საწინააღმდეგო საშუალებით დაიმუშავა, ჰაერში
ქსიუკუტილის მთელი გუნდი გაუშვა.
მისის ვანდერბლაი ცდილობდა, ქსიუკუტილი გაესრისა: „ოჰ!.. ოჰ!..
ოოოოოოოოჰ!“ ყვირილი, მინის მსხვრევისა და ქსოვილის ფხრეწის ხმა.
ღრუტუნისა და ჭყივილის კრეშენდო, კვნესა, წკნავილი და ქშენა... სპერ-
მის, მუტლებისა და ოფლის მურტალი სუნი, სწორ ნაწლავში შეღწევის
ზიზღის აღმძვრელი სუნი... ალმასები და ბეწვი, საღამოს კაბები და ორქი-

153
დეები, სმოკინგებით, ქვედა საცვლებითა და ერთმანეთში გადახლართუ-
ლი, გაგიჟებული, შიშველი სხეულებით მოფენილი იატაკი.
ერთხელ ეი ჯეიმ ერთი წლით ადრე, წინასწარ დაჯავშნა მაგიდა „ძვირ-
ფას რობერთან“. იქ ერთი ზორბა, უდრტვინველი სახის გურმანი თავს დას-
ტრიალებს მსოფლიოში ყველაზე ცნობილ კერძებს. მისი ერთი გამანადგუ-
რებელი, დამამცირებელი გამოხედვა საკმარისია, რომ კლიენტი ადგილზე-
ვე დაიფერფლოს, კონვულსიებში ჩავარდეს, იატაკზე გაგორდეს და ზედ
გადაიფსას, ოღონდ კი მასპინძელმა ოდნავ კეთილგან წყობილება მაინც
აღირსოს.
მოკლედ, ეს ეი ჯეი. მიდის ექვს ბოლივიელ ინდიელთან ერთად, რომ-
ლებიც კერძებს შორის კოკის ფოთლებს ღე ჭავენ და როდესაც ეს რობერი
მთელი თავისი გასტრონომიული დიდებულებით მაგიდას უახლოვდება, ეი
ჯეი ახედავს და დაიძახებს: – ეი, ბიჭო! მიდი, კეტჩუპი მოგ ვიტანე! (შემ-
დეგნაირადაც შეიძლება: ეი ჯეი კეტჩუპის ბოთლს ხელს სტაცებს და ერ-
თიანად მორწყავს მთელ haute cuisine-ს ( haute cuisine – მაღალი კლა-
სის კულინარია (ფრანგ).
ოცდაათივე გურმანი, სუყველა, ღეჭვას წყვეტს. ისმის, თუ როგორ ეტ-
ყეპება სუფლე იატაკზე. რაც შეეხება რობერს, მას დაჭრილი სპილოს გან-
რისხებული ღრიალი აღმოხდება, სამზარეულოში შეირბენს და ხორცის
ასაქნელი დანით შეიარაღდება... სომელიე შემაშინებლად ღმუის და სახე-
ზე ფერიფური მისდის... მშრალი შამპანური ღვინის ბოთლს თავი წაატე-
ხა... 26 წლისას... პიერი, მთავარი ოფიციანტი ფილეს დანას სტაცებს ხელს.
სამივე მთელ რესტორან ში არაადამიანური, სულის გამყინავი ყვირილით
დასდევს ეი ჯეის... ყირავდება მაგიდები, ძირს ცვივა სამარკო ღვინოები და
შეუდარებელი კერძები... ისმის ყვირილი: „ჩამოახრჩვეთ!“.
გორილას გიჟური, ჩასისხლიანებულთვალებიანი ბებერი გურმანი ხა-
ვერდის წითელი ფარდის თასმისგან ჯალათის მარყუჟს ამზადებს... ეი ჯე-
იმ შეატ ყო, რომ კუთხეში მიიმ წყვდიეს და სულ მცირე, ასო-ასო აქნიდნენ
და გადაწყვიტა, თავისი მთავარი კოზირი გაეთამაშებინა... თავი უკან გა-
დაიგ დო და ველური კერატივით დაიხროტინა. ამ ძახილზე იქვე, ახლომახ-
ლო მიმალული, დამ შეული ასამდე კერატი რესტორან ში შევარდა და
haute cuisine-ის კერძების თქვლეფას შეუდგა.

154
 რობერტს დამბლა დაეცა და იატაკზე ზღართანი მოადინა უზარმაზარ
ხესავით. ღორებმა მაშინვე შე ჭამეს:
– ამ საბრალო ნაბიჭვრებს განათლება არ ჰყოფნით, რომ ის ჯეროვნად
დააფასონ, – ამბობს ეი ჯეი
ამ დროს ჩნდება ადგილობრივ საგიჟეთში განმარტოებული რობერის
ძმა პოლი, რათა რესტორნის სტუმრებს შესთავაზოს ისეთი რამ, რასაც
თვითონ „ტრანსცედენტულ სამზარეულოს“ უწოდებს. ...კერძების ხარისხი
თანდათან უარესდება. საბოლოოდ კი მზადდება მხოლოდ სალაფავი, ამ
სიტ ყვის პირდაპირი მნიშვნელობით, „ძვირფასი რობერის“ რეპუტაციით
შეშინებული კლიენტები კი ხმას ვერ იღებენ.
მენიუს ნიმუში:
აქლემის შარდის სუპი მოხარშული მიწის მატლებით
მზეზე გამომხარი და ოდეკოლონით დანამული შხამიანი სკაროსის ფი-
ლე ჭინჭრის გარნირით.
გადამუშავებულ მანქანის ზეთზე მომზადებული მომყოლის Supreme
de Boeuf (Supreme de Boeuf – თევზის ან საქონლის ხორცის ფილე
(ფრანგ)) ლაყე კვერცხის გულების პიკანტური სოუსითა და დაჭყლეტილი
ბაღლინჯოებით.
დიაბეტიანის შარდში გამოყვანილი და სამეფო დელონიქსის (სამეფო
დელონიქსი – ტროპიკული მცენარე ) ცეცხლმოკიდებულ კონსერვის ქილა-
ში დავარგებული ლიმბერგერის ყველის შაქარი.
მოკლედ, კლიენტები წყნარად კვდებიან ბოტულიზმისგან... შემდეგ ეი
ჯეი, რომელსაც თან არაბი ლტოლვილები ახლავს, ახლო აღმოსავლეთი-
დან ბრუნდება. ერთ ლუკმას სინჯავს და ყვირის:
– ნაგავია, ამის დედაც. ეს მოქალაქე საკუთარ ტურტლიან ნაბან ში მო-
ხარშეთ!
მოკლედ, ლეგენდა მუდამ მოღიმარ, საყვარელ ექსცენტრიკულ ეი
ჯეიზე ახალ-ახალი წვრილმანებით ივსება... კადრი ბნელდება... ვენეცია...
გონდოლიერები მღერიან, სან-მარკოდან და ჰარის კაფედან საწყალობელი
ყვირილი ისმის.
ამ ხიდის შესახებ ძველი ხუმრობა არსებობს. მოკლედ, ვენეციელი მეზ-
ღვაურები მსოფლიოს ირგვლივ სამოგზაუროდ მიდიან, იქ გაპიდარასტდე-
ბიან და იუნგებს დაერევიან. მერე ეს საეჭვო ტიპები შინ ბრუნდებიან, ქა-

155
ლები კი იძულებულები ხდებიან ამ ხიდზე მოღიაღებული მკერდით გამო-
ვიდნენ, რადგან სხვაგ ვარად მათი აღგზნება ვერ ხერხდება. ასე რომ, სან-
მარკოსკენ სასწრაფო წესით მოემართება დამკვრელი ბატალიონი.
– გოგოებო, ეს მ.შ. – მასირებული შეტევაა. თუ ძუძუებით ვერ შეაჩე-
რებთ, საქმეში მუტლები ჩართეთ, კუთხეში მიიმ წყვდიეთ ეგ პიდარასტები!
– გერტი მართალი ყოფილა. მართლა, მართლა. მაგათ მე რომ მიყვარს,
იმის მაგივრად საშინელი ნაპობი ჭრილობა აქვთ.
– ამის ატანა შეუძლებელია!
– მაგის დანახვაზე შეიძლება ადამიანი გაქვავდეს.
პოლი, ეს ბებერი ბოროტი, ლაპარაკობდა და ლაპარაკობდა იმის შესა-
ხებ, კაცები ერთმანეთთან წვანან და ისეთ რამეებს აკეთებენ, ყურში შე-
საშვები არ არისო. ყურში შეშვება ერთია და ვის მოეწონება, მუტელს რომ
ელი და ყლე რომ დაგხვდება? კაცი ტყნაურის ხოშზე რომ მოვა, ამ დროს
ვიღაც ნაბიჭვარი შემოვარდება, მიადგება და ტრაკში ისეთ რამეს გაუჩა-
ლიჩებს, ყურში რომ არ შეიშვება.
ეი ჯეი სან-მარკოში დაქროდა და სააბორდაჟე მახვილით მტრედებს
ჩეხდა.
– ნაბიჭვრებო! ბოზიშვილებო! – ყვიროდა ხმამაღლა და ბარბაცებდა.
თავის ნავში ჩაჯდომა ძლივს მოახერხა. ეს იყო უშნოდ აწოწილი, ალაგ-
ალაგ მოოქრული, ვარდისფრად და ცისფრად შეღებილი კონსტრუქცია,
რომელსაც მეწამული ხავერდის აფრები ჰქონდა.
ეი ჯეის ეცვა მთლიანად ლენტებით, ყაითნებითა და მედლებით დაფა-
რული მეზღვაურის სულელური ფორმა, ჭუჭყიანი და დაგ ლეჯილი, რომ-
ლის ღილებიც არასწორად შეებნია... ეი ჯეი უახლოვდება ბერძნული ურ-
ნის ფორმის უზარმაზარ ჭურჭელს, რომელსაც ერეგირებულფალოსიანი
ბიჭის ოქროს ქანდაკება აგ ვირგვინებს. როგორც კი ბიჭის ყვერებს მოატ-
რიალებს, პირში შამპანურის ნაკადი ესხმება. ეი ჯეი ტუჩებს იწმენდს და
იქაურობას თვალს მოავლებს.
– ჩემი ნუბიელები სად არიან, მე მაგათი? – ყვირის ეი ჯეი.
მდივანი კომიქსების წიგნიდან თავს იღებს:
– სვამენ და მუტლებს დასდევენ.
– უქნარა მწოველები! რა უნდა ვქნა ახლა უნუბიელებოდ?
– იქნებ გონდოლა აიყვანოთ?

156
 – გონდოლა? – იყვირა ეი ჯეიმ. – საერთოდ ზღვაზე ამ ნაბიჭვრის გამო
გავდივარ და ახლა კიდე გონდოლა ავიყვანო? აფრა აკეცეთ და ნიჩბები
აიღეთ, მისტერ ჰისლოფ... მხოლოდ ერთი დამხმარე უნდა წავიყვანო. მის-
ტერ ჰისლოფი მორჩილების ნიშნად მხრებს იჩეჩს. თითს მართვის პანელზე
აჭერს... აფრა ძირს ეშვება, ნიჩბები კორპუსში შედის.
– ჩართეთ, კაცო, ჰაერის გამ წმენდი! არხი სულ მცირე ნიავის დაბერვა-
ზეც კი ყარს.
– გარდენია გნებავთ თუ სანდალოზი?
– არა, ამბროზია.
მისტერ ჰისლოფი კიდევ ერთ ღილაკს აჭერს თითს და ნავის ზემოთ სუ-
ნამოს სქელი ღრუბელი ჩნდება. ეი ჯეის ხველა ახრჩობს...
– ჩართეთ ვენტილატორები! – ყვირის ეი ჯეი – ვიგუდები! – მისტერ
ჰისლოფი ცხვირსახოცში ახველებს. კიდევ ერთ ღილაკს აჭერს თითს. ვენ-
ტილატორები ამბროზიის ღრუბელს ფანტავენ.
ეი ჯეი ამაღლებულ ადგილზე მდებარე საჭისკენ მიბობღავს.
–კონტაქტი!
ნავი ერთიანად ძაგძაგებს.
– ავანტი, თქვე ღმერთძაღლებო!
ეი ჯეი ყვირის, ნავი ნაპირს სწყდება და არხში გარდიგარდმო იჭრება,
საშინელი სიჩქარით მოძრაობს, აყირავებს ტურისტებით სავსე გონდოლას,
სულ რამდენიმე დუიმით სცდება მოტოსკაფს, არხის ხან ერთ, ხან მეორე
მხარეს აწყდება (მისგან წყალში ატეხილი ტალღები ტროტუარს ეტ ყლა-
შუნება და გამვლელებს წუწავს), ნაპირთან გაჩერებული გონდოლების
ფლოტილიას ნამსხვრევებად აქცევს, ბოლოს ნავსადგურს ეჯახება, ერთ
ადგილას დაბზრიალდება და ისევ არხში ამოყოფს თავს... ნავის კორპუსში
გაჩენილი ხვრელიდან წყალი ექვსი ფუტის სიმაღლეზე ასხამს.
– ტუმბოებთან ხალხი დააყენეთ, მისტერ ჰისლოფ. ნავში წყალია.
უეცრად ნავი გვერდზე გადაიხარა და ეი ჯეი არხში ისროლა.
– დატოვეთ ნავი, ამის დედაც! თავს უშველეთ, ვისაც როგორ შეგიძლი-
ათ!
კადრი ბნელდება მამბოს მუსიკის თანხლებით.
ეი ჯეის მიერ დაფინანსებული ლათინურამერიკული წარმოშობის მო-
ზარდ ბოროტმოქმედთა სკოლის, „ესკუელა ამიგოს“ საზეიმო გახსნა. ღო-

157
ნისძიებას მასწავლებლების შემადგენლობა და პრესა ესწრება. ეი ჯეი ამე-
რიკის დროშებში გახვეულ პლატფორმაზე მიბორძიკობს.
– მამა ფლანეგანის სიტ ყვებით რომ ვთქვათ, ცუდი ბიჭები არ არსებო-
ბენ... სად არის ქანდაკება, ამის დედაც?
ტექნიკოსი: – ახლავე შემოვიტანოთ?
ეი ჯეი: ღმერთო, ნუ გამაგიჟებ! აბა, აქ რა ჯანდაბა მინდა შენი აზრით?
რა ვქნა, ამ კეთილძაღლებს გადასაფარებლები დაუსწრებლად მოვხსნა?
ტექნიკოსი: – ახლავე... ახლავე. უკვე მოაქვთ.
გრემ ჰაიმის ტრაქტორს გამობმული ქანდაკება შემოაქვს და ტრიბუნის
წინ დგამს.
ეი ჯეი თითს აჭერს ღილაკს. ტრიბუნის ქვეშ ტურბინები იწყებენ მუ-
შაობას, გამაყრუებლად და საწყალობლად ღმუიან. ქარი ქანდაკებას წი-
თელი ხავერდის გადასაფარებელს აცლის. ქსოვილში წინა რიგებში
მსხდომი პედაგოგები იხლართებიან... დამსწრეებს ზემოდან სამ შენებლო
ნაგ ვის ნამსხვრევები აცვივა და მტვრის ღრუბელში ეხვევიან. სირენების
ხმა თანდათან ცხრება. პედაგოგები გადასაფარებელს თავს აღწევენ... ყვე-
ლა გატრუნული და სუნთქვაშეკრული შესცქერის ქანდაკებას.
მამა გონზალესი: – ღვთისმშობელო დედა!
„თაიმის“ წარმომადგენელი: – დაუჯერებელია!
„დეილი ნიუსი“: – რა უხამსობაა!
ბიჭები გუნდურად უსტვენენ.
მტვრის ღრუბელი იფანტება და ჩნდება პრიალა ვარდისფერი მარმა-
რილოს მონუმენტური ქანდაკება. შიშველი ბიჭუნა მძინარე ამხანაგისკენ
იხრება, აშკარად ფლეიტის ხმებით უპირებს გაღვიძებას. ცალ ხელში ინ-
სტრუმენტი უჭირავს, მეორით ეპოტინება ქსოვილის ნაჭერს, რომელიც
მძინარეს მუცელზე აფარია. ქსოვილის ქვეშ პატარა ბორცვი ინაკვთება.
ორივე ბიჭუნას ყურს უკან ყვავილი გაურჭვია. ორივეს ერთნაირი – მეოც-
ნებე და მხეცური, გარყვნილი და უმანკო გამომეტ ყველება აქვს. ეს ორი
ქმნილება აგ ვირგვინებს კირქვის პირამიდას, რომელზეც ვარდისფერი,
ცისფერი და ოქროსფერი მარმარილოს მოზაიკური ასოებით აწერია სკო-
ლის დევიზი „ამით და ამისათვის“.
ეი ჯეი წინ იხრება და ბიჭის მკვრივ დუნდულებზე შამპანურის ბოთლს
ანარცხებს.

158
 – და ერთი რამ იცოდეთ, ბიჭებო – აი, აქედან მოდის შამპანური.
მენჰეტენის სერენადა. ეი ჯეი თავის გარემოცვასთან ერთად ნიუ-
იორკის კლუბში შესვლას ლამობს. ეი ჯეის თან ოქროს ჯაჭვზე მიბმული
წითელტრაკა ბაბუინი მოჰყავს. ეი ჯეის სელის კუბოკრული ბრიჯი და ქაშ-
მირის ქურთუკი აცვია.
მენეჯერი: – ერთი წუთით, ერთი წუთით! ეს რა არის?
ეი ჯეი: ეს ილირიული პუდელია. ყველაზე იშვიათი ჯიში, რაც კი ამ-
ქვეყნად მოიძებნება. აქაურობას ცოტათი გაახალისებს.
მენეჯერი: – მე კი მგონია, ეს წითელტრაკა ბაბუინია და გარეთ დარჩე-
ნა მოუწევს.
ხელის ბიჭი: – შენ იცი, ეს ვინ არის? ეს ეი ჯეია, დროსტარების უკანას-
კნელი მესვეური.
მენეჯერი: – უთხარი, დაახვიოს აქედან თავის წითელტრაკა ნაბიჭ-
ვრიანად და დრო სადმე სხვაგან გაატაროს.

ეი ჯეი სხვა კლუბს აკითხავს და შიგ იხედება.

– ელეგანტური პიდარასტები და ძველი ბოზები! მაგარი ადგილია, ამის
ნატრაკი არ იქნა! ავანტი, რაგაცი!
ეი ჯეი იატაკში ოქროს პალოს აჭედებს, ზედ ბაბუინს აბამს და მაღალი
საზოგადოებისთვის დამახასიათებელი ტონით იწყებს ლაპარაკს. ხელის
ბიჭები კვერს უკრავენ:
– ფანტასტიკურია!
– საშინელებაა!
– ნამდვილი სამოთხეა!
ეი ჯეი გრძელ მუნდშტუკს იდებს პირში. რაღაც უხამსად დრეკადი მა-
სალის მუნდშტუკია, რომელიც ისე გულისამრევად ირხევა და ქანაობს, გე-
გონება, შიგნით რეპტილია ჩასახლებულაო.
ეი ჯეი: ოცდაათი ათასი ფუტის სიმაღლეზე მუცელში რაღაც ვიგრძენი.
იქვე გვერდით რამდენიმე პიდარასტმა თავი წამოყო, ზუსტად ისე,
ცხოველი რომ საფრთხეს იგრძნობს. ეი ჯეი გაურკვეველი ღმუილით ფეხზე
წამოხტა.
ეი ჯეი: – შე წითელტრაკა მწოველო! – დაიყვირა მან. – მე შენ გიჩვე-
ნებ, როგორ უნდა მოჯვა იატაკზე! – ეი ჯეი ქოლგიდან მათრახს აძრობს და

159
ბაბუინს ტრაკზე გადაუჭერს. ბაბუინი გამყინავი ხმით ჭყივის და იშვებს,
ეგრევე მეზობელ მაგიდასთან მივარდება და შეახტება მოხუც ქალს, რო-
მელსაც მაშინვე გული გაუსკდება.
ეი ჯეი: – მაპატიეთ, მადამ. ხომ იცით, დისციპლინა...
ეი ჯეი ბაბუინს დაუზოგავად უტ ყლაშუნებს, მთელ ბარში კედლიდან
კედელზე ახეთქებს. ცხოველი ყვირის, ღმუის და შიშისგან იჯვამს, კლიენ-
ტებს თავზე ახტება, დახლზე გარბი-გამორბის, ჭაღებსა და სქელ ფარდებ-
ზე ეკიდება და ქანაობს...
ეი ჯეი: – ან წელში გასწორდები და წესიერად მოჯვამ ან არადა, მაგ
საქმეს შეგიძლია საერთოდ დაემ შვიდობო.
ხელის ბიჭი: როგორ ბედავ და ეი ჯეის ნერვებს უშლი, შე უსირცხვილო,
მაგის ღირსია შენგან?
ეი ჯეი: – უმადურები! სუყველა ერთნაირი უმადურია! არ ვიცოდე მა-
ინც! მაგათი ამბავი ბებერ ჰომოსექსუალზე უკეთ ვის მოეხსენება.
რა თქმა უნდა, ამ ტყუილების არავის არ სჯერა. ეი ჯეის რომ უსმინო,
„დამოუკიდებელია“, ეს უფრო „ჩემს საქმეში არ ჩაერიოს“ ნიშნავს. სადღაა
დამოუკიდებელი ხალხი... ზონა სავსეა არიფებით, რამდენიც გინდა, სულო
და გულო, მაგრამ ნეიტრალი არც ერთი არის, მით უმეტეს, როცა ეი ჯეის
დონის კაცზეა ლაპარაკი...
ჰასანი ცნობილი ლიკვიფაქციონისტია და საერთოდ, მასზე ამბობენ,
საიდუმლო გადამცემიაო.
– ტრუხაა, ბიჭებო! – ამბობს და ცალყბად იცინის. – კიბოს ერთი ბებერი
მეტასტაზი ვარ, სხვა რაღა დამრჩენია, ყველაფერს უნდა მოვედო.
დატონისგან, ნავთობჭაბურღილების აფერისტი მაკლერი რომაა,
მშრალ ხვრელსაც ეძახიან, ტეხასური აქცენტი გადაიღო, დღე და ღამე
კოვბოური ჩექმები აცვია, თავზე შინ და გარეთ ათგალონიანი შლაპა ახუ-
რავს...
შავი სათვალის მიღმა თვალები არ უჩანს, წვერს მუდამ სუფთად იპარ-
სავს, უშინაარსო და უძრავი სახე ცვილისა გეგონება. კოხტად მორგებული,
მსხვილი, უმ წიფარი ფულის კუპიურებისგან შეკერილი კოსტიუმი აცვია
(ეს ნამდვილი ვალუტაა, მაგრამ ბრუნვაში ჩაშვებამდე სათანადოდ უნდა
მომ წიფდეს... ყოველი ბანკნოტის ღირებულება ერთი მილიონი მოლუსკია).

160
 – ისინი პირდაპირ ჩემს ტანზე იჩეკებიან. – ამბობს მორცხვად – ...ჯან-
დაბა, არ ვიცი, როგორ ვთქვა. წარმოიდგინე, რომ დედა ღრიანკალი ვარ, ეს
პატარა ახალშობილი ფულები ჩემს თბილ სხეულზე დაბობღავენ,
ვგრძნობ, როგორ იზრდებიან... არ მინდა, ლაპარაკით თავი შეგაწყინოთ.
სალვადორი, რომელსაც სამეგობროში სალისაც ეძახიან, რამდენიმე
„მეგობარს“ გვერდიდან არ იცილებს – საათობრივად უხდის. მეორე მსოფ-
ლიო ომის დროს უდღეური ნაყოფით ვაჭრობით განიკურნა (განკურნება
ტეხასელი მენავთობეების ენაზე გამდიდრებას ნიშნავს). მისი ფოტო სუფ-
თა საკვებისა და მედიკამენტების სამინისტროს არქივში ინახება. ფართო,
მუმიასავით სახე აქვს, თითქოს გლუვი, ალაპლაპებული, უფორო ნაცრის-
ფერი კანის ქვეშ პარაფინი შეუშხაპუნესო. მკვდარივით გაწყალებული რუ-
ხი ფერის ცალი თვალი ძარღვებიან და მუ ქად დაჭორფლილ მარმარილოს
ბურთულას მიუგავს, მეორე – ბებერი მწერის პრიალა, უაზრო გამომეტ ყვე-
ლებით იც ქირება.
ჩვეულებრივ შავი სათვალის მიღმა თვალები არ უჩანს. იდუმალი, ავ-
ბედითი შესახედაობა აქვს. მისი ჟესტები და მანერები ლარვულ სტადიაში
მყოფი სახელმწიფოს საიდუმლო პოლიციის მსგავსად ჯერჯერობით შეს-
წავლილი არ არის.
განსაკუთრებული აღელვების დროს ავ ტომატურად დამტვრეულ ინ-
გლისურზე გადადის. ასეთ მომენტებში იტალიური აქცენტით ლაპარა-
კობს. შეუძლია ეტრუსკულად წერა და მეტ ყველება. სალის საერთაშორი-
სო დოსიეს შედგენას მთელი რიგი ბუღალტერ-მკვლევრების სიცოცხლე
დასჭირდა... მთელი მსოფლიო სათავო, შვილობილი და ყალბი კომპანიების
ერთიან ქსელში ჰყავს გახვეული. 23 პასპორტი აქვს, სხვადასხვა ქვეყნები-
დან 49-ჯერ გამოასახლეს. დეპორტაციის გადაწყვეტილება სასამართლო-
ებს ჯერ არ გამოუტანიათ კუბაზე, პაკისტან ში, ჰონგ-კონგსა და იოკოჰამა-
ში.
სალვადორ ჰასან ო’ლირი, მეტსახელად „მეჩექმე“, იგივე „გარეკილი
მავრი“, იგივე „მომყოლი ლირი“, იგივე „უდღეური პიტი“, იგივე „პლაცენტა
ხუანი“, იგივე „ლუბრიკატორი ახმედი“, იგივე „სენიორ ბაღლინჯო“, იგივე
„ელ-კულიტო“ და ა.შ. და ა.შ. – ამ ნუსხას დოსიეს თხუთმეტი გვერდი უჭი-
რავს. პირველად კანონს ნიუ-იორკში შეეჯახა, სადაც მოგზაურობდა ერთ
ტიპთან ერთად, რომელსაც ბრუკლინის პოლიცია იცნობდა მეტსახელით

161
„დაჯღანული უილსონი.“ ეს კაცი ფულს ფეხსაცმლის მაღაზიაში ფეტიშის-
ტების ბარბიტურატის ჯგუფის ტაბლეტების მიყიდვით შოულობდა. ჰასანი
მესამე ხარისხის გამომძალველობისა და პოლიციის ოფიცრად თავის გასა-
ღების გამო გაასამართლეს.
მან გამომძალველის უპირველესი წესი აითვისა: მნდ – მოიშორე ნარ-
კოტიკის დოზა, რაც პილოტისთვის იგივეა, რაც შფს – შეინარჩუნე ფრენის
სიჩქარე – როგორც ჩვენი მოხალისე იტ ყოდა, შვილო, თუ ჩავარდი, რადაც
არ უნდა დაგიჯდეს, გადაყლაპვაც რომ დაგ ჭირდეს, წამალი უნდა მოიშო-
რო. „მოკლედ, მისთვის მკერდზე პიდარასტის ქსივა არ დაუკიდებიათ. ჰა-
სანმა ჩვენება მისცა უილსონის წინააღმდეგ, რომელიც გაურკვეველი ვა-
დით დაიჭირეს drew pen goof ball money (ყველაზე დიდი აღმკვეთი ღო-
ნისძიება ყველაზე მცირე დანაშაულებს შორის. განუსაზღვრელი ვადა ნიშ-
ნავს სულ მცირე სამი წლით თავისუფლების აღკვეთას რიკერის კუნძულ-
ზე).
ჰასანის საქმე დაიხურა. სამართლებრივი დევნა შეწყდა.
– კინაღამ გამაფუ ჭეს. – თქვა ჰასანმა. – მაგრამ კაი ტიპი შემხვდა.
ჰასანს ყოველ დაჭერაზე კაი ტიპები ხვდებიან. მის დოსიეში მარტო სა-
მი გვერდი მეტსახელია, რაც მის კანონთან თანამ შრომლობისადმი მიდრე-
კილებაზე მეტ ყველებს, პოლიციელები ამას „ბურთის თამაშს“ ეძახიან.
სხვები ამას სხვაგ ვარად მოიხსენიებენ: „ძაღლობის ნაშა“, „ჩამ შვები
მარვი“, „დოღრიალა ჰებე“, „ქაქიჭამია ალი“, „ნაძირალა სალი“, „წვინ-
ტლიანი ლათინო“, „მომღერალი ურია“, „ბრონქსის ოპერის თეატრი“, „პო-
ლიციელი ჯინი“, „სატელეფონო სერვისი“, „წიკვინა სირიელი“, „მოჟღურ-
ტულე მწოველი“, „მუსიკალური მეტრაკე“, „უსამართლო პროჭი“, „მოენე
ლირი“, „მომღერალი კაცუნა“... „ბალახის გერტი“.
მან იოკოჰამაში სექსშოპი გახსნა, ბეირუთში წამალს ყიდდა, პანამაში
სუტენიორობდა. მეორე მსოფლიო ომის დროს მაგრად გაქაჩა. ჰოლანდიაში
რძის გადამამუშავებელი ბიზნესი იყიდა და კარაქ ში გადამუშავებულ ტა-
ოტს ურევდა, ჩრდილოეთ აფრიკაში სასქესო ორგანოების ლუბრიკატორე-
ბის ბაზარი მთლიანად დაითრია და ბოლოს, როგორც იქნა, უდღეური ნა-
ყოფების ვაჭრობას მიაგნო და დიდი ფული იშოვა. ბიზნესი გაიფურჩქნა და
აყვავდა, მთელი მსოფლიო აავსო ფალსიფიცირებული მედიკამენტებითა
და სხვა ათასგვარი ყალბი საქონლით: ზვიგენებისგან დამცავი ყალბი სა-

162
შუალებებით, გაზავებული ანტიბიოტიკებით, გაუმართავი პარაშუტებით,
ვადაგასული შხამსაწინააღმდეგო საშუალებებით, არაეფექტური შრატე-
ბითა და ვაქცინებით, გახვრეტილი სამაშველო ნავებით.
კლემი და ჯოდი, ძველებური ვოდევილების მოცეკვავეები, თავს ასაღე-
ბენ რუს აგენტებად, რომლებსაც ერთადერთი მიზანი ამოძრავებთ – წარ-
მოაჩინონ შეერთებული შტატების ცუდი მხარეები. როდესაც ისინი ინდო-
ნეზიაში სოდომის ცოდვის გამო დაიჭირეს, კლემმა მოსამართლეს უთხრა:
– კაი, რა, ამათ სოდომისა რა გაეგებათ, ვერ ხედავთ, ჩურკები არიან.
ლიბერიაში შავი სტეტსონებითა და წითელი აჭიმებით დადიოდნენ.
– მოკლედ, ერთი ზანგი გავაგორე, მაშინვე ძირს დაებრეხვა, მხოლოდ
ცალ ფეხს აფართხალებდა ჰაერში.
– ეგ ჰო, შენ ის მითხარი, ზანგი თუ დაგიწვავს?
ისინი ბიდონვილში დასეირნობენ და უზარმაზარ სიგარებს ეწევიან.
– ჰა, რას იტ ყვი, ჯოდი, ერთი ბულდოზერი ალალია აქაურობაზე, ამ
ნაგავს სულ აიღებდა.
ბრბო დასდევდა იმ იმედით, იქნებ რამე მაგარ ამერიკულ უკანონობას
შევესწროთო.
– ოცდაათი წელია, შოუბიზნესში ვარ და ასეთი მოწყენილობა ჯერ არ
მინახავს. ერთი ეს ბიდონვილი უნდა დავაქიაქო, ჰეროინით უნდა დავი-
ბომბო, შავ ქვას (შავი ქვა – წმინდა ქვა მე ქაში, რომელსაც მუსლიმები
სცემენ თაყვანს) უნდა მივაფსა, ღორის კოსტიუმ ში უნდა გამოვეწყო და
მოლასავით მინარეთიდან სალოცავად უნდა მოვუხმო, ქირავნობა უნდა
გავაუქმო და ამავდროულად ტრაკში უნდა ვიტ ყნაურო... რაო? მე თქვენ
რვაფეხა ხომ არ გგონივართ? – წუწუნებს კლემი.
ისინი ერთმანეთს ეთათბირებიან, როგორ მოიპარონ ვერტმფრენით შა-
ვი ქვა, მის ადგილზე დადგან საღორე, საიდანაც ღორები მომლოცველებს
ხმამაღალი ღრუტუნით შეხვდებიან.
– ვცდილობთ, ამ ჭყვიტინა ნაბიჭვრებს ვასწავლოთ სიმღერა „გაუმარ-
ჯოს წითელს, გაუმარჯოს თეთრს და გაუმარჯოს ლურჯს“, მაგრამ ვერაფე-
რი მოვუხერხეთ...
– იმ ხორბალთან დაკავშირებით ალი ვონგ ჩაპულტეპეკს ვუკავშირდე-
ბით პანამაში. გვეუბნება, მაგ საქმეში უმაღლეს დონეზე ჩააქაქა იმ ფი-
ნელმა შკიპერმა, უბნის jump joint-ში რომ მოკვდა და მთელი ტვირთი იმ

163
მადამს დაუტოვაო... „ჩემთვის დედასავით იყო“ – ეს მისი უკანასკნელი
სიტ ყვებია... ჩვენც ვაპირებთ ჩვენი საქონელი პატიოსნად გამოვისყიდოთ
მაგ ბებერი მუტლისგან. ათი დოზა ჰეროინი უნდა მივაწოდო.
– მშვენიერი ჰეროინია. საერთოდ, ალეპოს ჰეროინი კარგია.
– რძის შაქარი მოსამარაგებლადაც გვეყო.
– ნაჩუ ქარ ცხენს კბილები არ გაესინჯებაო.
– მართალია, რომ ამბობენ, თითქოს ჰასანთან ჩახვედით და კაიდის პა-
ტივსაცემად ბანკეტი მოაწყვეთ, რომელზეც ხალხს მაგ ხორბლისგან მომ-
ზადებული კუსკუსით გაუმასპინძლდით?
– დიახ, მართალია. რომ იცოდეთ, როგორ დაბოლდნენ მარიხუანათი
და შუა ბანკეტზე ყველაფერი თავზე დაიმხეს... მე, მაგალითად, პურისა და
რძის მეტი პირში არაფერი ჩამიკარებია... წყლული მაქვს.
– არც მე.
– დარბოდნენ და ყვიროდნენ, ყველაფერი გვეწვისო. დილით ბევრი
მოკვდა.
– მეორე დილითაც.
– აბა, რა იქნება, ათასგვარი აღმოსავლური მანკიერებით რომ ილპობენ
თავს.
– ძალიან სასაცილო სანახავია, როდესაც შავი ფერი ედებათ და ფეხები
სძვრებათ.
– ეს არის მარიხუანაზე დამოკიდებულების შედეგები.
– რა თქმა უნდა, მეც ასე ვფიქრობ.
– მოკლედ, ჩვენ საქმე დავიჭირეთ პირდაპირ ბებერ სულთანთან, რომე-
ლიც ამასთანავე ცნობილი ლატეჰია. შემდეგ, შეიძლება ითქვას, ყველაფე-
რი ადვილად წავიდა.
– ჰო, მაგრამ არ დაიჯერებთ – რამდენიმე ბრაზიანი ტიპი იქამდე მოგ-
ვდევდა, ვიდრე იქაურობა არ დავ ტოვეთ.
– უფეხებოდ გაქცევა ძნელია (იგულისხმება ჭვავის რქა – სოკოვანი
დაავადება, რომელიც ხორბალს აობებს. შუა საუკუნეების ევროპას ეს
დაავადება დროდადრო თავს დაატ ყდებოდა ხოლმე. დაავადებული ხორ-
ბლით მოწამვლას ხალხი „წმინდა ანტონიოს ცეცხლს“ უწოდებდა. ავად-
მყოფობა ხშირად იწვევდა განგრენას, ადამიანებს ფეხები უშავდებოდათ
და სძვრებოდათ).

164
 – უტვინოდაც.
ისინი უვარგის პარაშუტებს ეკვადორის საჰაერო ძალებში ასაღებენ.
მანევრები: ბიჭები თვითმფრინავებიდან ხტებიან და ქვემოთ ქვასავით
მძიმედ ეშვებიან, დახეული კონდომების მსგავსი პარაშუტები ჰაერში
ფრიალებენ, გენერლების გასივებულ ღიპებზე ახალგაზრდა სისხლი ისხმე-
ბა... გამაყრუებელი მსხვრევის ხმის ფონზე კლემი და ჯოდი რეაქ ტიული
ძრავას სიჩქარით ანდებს იქით გარბიან...
IslamInc.-ს გაურკვეველი მიზნები ამოძრავებს. მხოლოდ ერთი რამ
არის ცხადი: ამ საკითხზე ყველა დაინტერესებულ პირს საკუთარი შეხედუ-
ლება აქვს და როცა იქნება, ეს შეხედულებები ერთმანეთს დაუპირისპირ-
დება.
ეი ჯეი ისრაელის განადგურების აგიტაციას ეწევა:
რა გასაკვირია, რომ ადამიანი, რომელსაც დასავლეთის მიმართ ასეთი
უსიამოვნო გრძნობები აქვს, ახალგაზრდა არაბების მშვენიერებათა შეფა-
სების დროს მცირედ შეყოყმანდეს?! ცოტაც და სიტუაცია აუტანელი გახ-
დება... ისრაელი ყველას ხელს უშლის. – ეი ჯეის ტიპური კონსპირაციული
ტექსტი.
კლემი და ჯოდი ამბობენ, რომ ახლო აღმოსავლეთის ნავთობჭაბურღი-
ლების განადგურება უნდათ, იმიტომ რომ ამის შემდეგ მათი ვენესუელური
აქტივების ღირებულება გაიზრდება.
კლემი წერს მელოდიას Crawdad-ის მოტივზე (ბიგ ბილ ბრუნზი):
ნავთობი რომ ამოშრება, რა მოხდება, რაო?
არაბები დაწყდებიან სათითაოდაო.
სალვადორი საერთაშორისო ვალუტის მასიურ ემისიას უშვებს, რათა
თავისი ლიკვიფაქციონისტური საქმიანობა ორგანიზაციის წევრებს მაინც
დაუმალოს... მაგრამ იაგის კარგა მოზრდილი დოზის შემდეგ გადაწყვეტს,
თავის მეგობრებს გული გადაუშალოს.
„ისლამი უკვე ისეთ კონდიციაშია, consommé-საც (consommé – გამ-
ჭვირვალე ბულიონი (ფრანგ.)) ვეღარ დაარქმევ, მე უფრო ლაბასხმულს
ვიტ ყოდი, – ამბობს ის და ლიკვიფაქციონისტურ ჯიგას ჩამოუვლის... შემ-
დეგ თავს ვეღარ იკავებს და საშინელი ფალცეტით დასძახებს:
ეს რა ქანაობს უფსკრულის პირას,
ხელს ჰკრავ და ფსკერზე დაიდებს ბინას.

165
 ერთი ეგ ჩადრი მომე, შენი მუცლის ცხონებამ.
„მოკლედ, ამ ტიპებმა დაიქირავეს ერთი ბრუკლინელი ებრაელი, რომე-
ლიც თავს მეორე მუჰამედად ასაღებს. ... სინამდვილეში ეს ადამიანი მე ქა-
ში ექიმმა ბენვეიმ ერთ წმინდა კაცს საკეისრო კვეთით გააჩენინა“...
„თუ აჰმედი თვითონ არ გამოძვრება, ჩვენ გამოვ ქაჩავთ.“
ეს უსირცხვილო ტყუილი გულუბრყვილო არაბებმა ადვილად დაიჯე-
რეს.
„რა კაი ხალხია ეს არაბები... მშვენიერი ბრიყვი ხალხია“, ამბობს კლე-
მი.
„მოკლედ, ის ჩვენი აფერისტი ყოველდღე რადიოში სურებს კითხუ-
ლობს: „ძვირფასო რადიომსმენელებო, მოგმართავთ თქვენი მეგობარი მო-
ციქული ახმედი... დღეს ჩვენ ვისაუბრებთ იმის შესახებ, თუ როგორ შევი-
ძინოთ დახვეწილი გემოვნება და გამაგრილებელი სუნთქვა ყოველი კოც-
ნის დროს... მეგობრებო, შეიძინეთ ჯოდის ქლოროფილის აბები და სამუდა-
მოდ დაივიწყეთ პრობლემები“.
ახლა კი რამდენიმე სიტ ყვა ინტერზონის წვეულებების შესახებ...
თავიდანვე ყველასთვის ცნობილია, რომ ლიკვიფაქციონისტების პარ-
ტია, ერთი კაცის გამოკლებით, არიფებისგან შედგება, ამის გამო საბოლოო
აბსორბციამდე გაუგებარია, ვინ ვის ასულელებს... ლიკვიფაქციონისტების-
თვის პერვერსიის არც ერთი ფორმა უცხო არ არის, მაგრამ მათ შორის გან-
საკუთრებით გავრცელებულია სადომაზოხისტური პრაქტიკა...
ზოგადად შეიძლება ითქვას, რომ ლიკვიფაქციონისტები აზრზე მოსუ-
ლი ხალხია. აი, გამგზავნები კი მათგან თავიანთი უვიცობითა და გაგზავნის
საბოლოო დანიშნულების ადგილის არცოდნით, ასევე ბარბაროსული და
ქედმაღლური მანერებით გამოირჩევიან, ამასთანავე, საშინლად ეშინიათ
ნებისმიერი ფაქტისა... მხოლოდ ფაქტუალისტების ჩარევის წყალობით
იყო, რომ გამგზავნებმა აინ შტაინი რომელიმე საიდუმლო დაწესებულებაში
არ გამოკეტეს და მისი თეორია არ გაანადგურეს. ამბობენ, მხოლოდ რამ-
დენიმე გამგზავნმა იცის სიმართლე ამ ორგანიზაციის საქმიანობის შესახებ
და მსოფლიოში ყველაზე ბოროტები და საშიშები სწორედ ეს ხელმძღვანე-
ლი გამგზავნები არიან... თავიდან გაგზავნის ტექნიკა ძალიან უხეში იყო.
ეროვნული ელექტრონიკის კონფერენცია ჩიკაგოში. კადრი ბნელდება.

166
 კონფერენციის მონაწილეები პალტოებს იცვამენ... ორატორები მაღა-
ზიის გამყიდველი გოგონებივით მონოტონური ხმით ლაპარაკობენ:
„დასასრულ, მინდა სიფრთხილისკენ მოგიწოდოთ... ენცეფალოგრაფი-
კული კვლევის ლოგიკური გაგრძელება ბიოკონტროლია; ეს არის ფიზიკუ-
რი მოძრაობის, მენტალური პროცესების, ემოციური რეაქციებისა და მოჩ-
ვენებითი მგრძნობელობითი აღქმის კონტროლი, რომელიც ობიექ ტის ნერ-
ვულ სისტემაში ბიოელექტრონული სიგნალების შეყვანით ხორციელდება.“
„უფრო ხმამაღლა და მხიარულად!“– კონფერენციის მონაწილეები
გუნდ-გუნდად გამოცვივდნენ მტვრის ღრუბლებში.
„დაბადებიდან ცოტა ხნის შემდეგ ქირურგი ჩვილის ტვინ ში ბმებს
გაააქტიურებს. მინიატიურული რადიომიმღები ჩაირთვება და სუბიექ ტი
სახელმწიფოს მიერ მართული გადამცემებით გაკონტროლდება.
ვრცელი, ცარიელი დარბაზი, რომელშიც ჰაერი არ ირხევა, მტვრით ივ-
სება, იქაურობას გავარვარებული რკინისა და ორთქლის სუნი ასდის; სად-
ღაც შორს რადიატორი ღუღუნებს... ორატორი თავის ჩანაწერებს აფ-
რიალებს და მტვერს აცლის...
„ბიოკონტროლის აპარატი ცალმხრივი ტელეპათიური კონტროლის
პროტოტიპია. სუბიექტს მიაღებინებენ გადამცემის მიმართ მგრძნობიარე
ნარკოტიკებს ან სხვა მსგავს რამეს, რომელსაც აპარატის დაყენება არ
სჭირდება.
საბოლოოდ გამგზავნები მხოლოდ ტელეპათიურ გადამცემებს გამოიყე-
ნებენ... ოდესმე მაიას ხელნაწერებს ჩაღრმავებიხართ? ეს მე შემდეგნაირად
წარმომიდგენია: ქურუმები – საერთო მოსახლეობის დაახლოებით ერთი
პროცენტი – მუშებთან ცალმხრივ ტელეპათიურ კავშირს ამყარებდნენ და
ჩააგონებდნენ, როდის რა უნდა ეგრძნოთ. ტელეპათიური კავშირი უწყვე-
ტი უნდა ყოფილიყო. გამგზავნი მხოლოდ გადასცემს და არასოდეს იღებს,
რადგან, თუ მიღება განხორციელდა, გამოდის, ვიღაცას დამოუკიდებელი
გრძნობები ჰქონია, ეს კი პროცესის ჩაფლავებას ნიშნავს.
გამგზავნი სულ გზავნის, მაგრამ თავად კონტაქტის მეშვეობით ხელახა-
ლი დამუხტვა არ შეუძლია. ადრე თუ გვიან გრძნობები ამოეწურება და
გაგზავნას ვეღარ შეძლებს. ადამიანს არ შეუძლია, იყოს მარტო და დაუს-
რულებლად ცალმხრივი გრძნობები ჰქონდეს. მით უმეტეს, როცა ლაპარა-
კია გამგზავნის მარტოობაზე – იმას თუ ხვდებით, რომ ერთ კონკრეტულ

167
დროსა და სივრცეში შესაძლებელია მხოლოდ ერთი გამგზავნის არსებობა...
ბოლოს ეკრანი კვდება...
გამგზავნი გიგანტურ მრავალფეხად იქცევა... შესაბამის სიგნალზე მი-
დიან მუშები, მრავალფეხას წვავენ და ერთობლივად ირჩევენ ახალ გამ-
გზავნს... მაიას ხალხის შეზღუდვები იზოლაციით იყო გამოწვეული... ჩვენს
დროში ერთ გამგზავნს შეუძლია, მთელი პლანეტა გააკონტროლოს... საქმე
ის არის, კონტროლს არასოდეს მოაქვს პრაქტიკული შედეგი... მისი ერთა-
დერთი მიღწევა არის უფრო მეტი კონტროლი... წამალივითაა...“
დივიზიონისტებს საშუალო პოზიცია უკავიათ, მათ შეიძლება ცენ-
ტრისტებიც ვუწოდოთ... მათ დივიზიონისტები იმის გამო შეერქვათ, რომ
ამ სიტ ყვის პირდაპირი მნიშვნელობით იყოფიან. ისინი თავიანთი სხეული-
დან პატარა ნაჭრებს ამოკვეთენ ხოლმე და ემბრიონულ სითხეში თავიანთ
ზუსტ ასლებს ზრდიან. ეს სავსებით შესაძლებელია, თუკი დაყოფის პრო-
ცესი არ შეჩერდება. ამ შემთხვევაში დედამიწაზე მხოლოდ ერთი სქესის
ერთი რეპლიკა (რეპლიკა – ასლი ) დარჩება: ეს იქნება ერთი ადამიანი, რო-
მელსაც მილიონობით სხეული ექნება... საინტერესოა, არის თუ არა თი-
თოეული მათგანი დამოუკიდებელი და შეუძლია თუ არა დროთა განმავ-
ლობაში სხვადასხვა ხასიათი განავითაროს? ეჭვი მეპარება. დროდადრო
რეპლიკა ორიგინალის უჯრედიდან უნდა დაიმუხტოს. ეს არის გარანტია
დივიზიონისტებისათვის, რომლებსაც რეპლიკების ამბოხისა ეშინიათ... დი-
ვიზიონისტები ფიქრობენ, რომ ამ პროცესების შეჩერება შესაძლებელია,
სანამ საქმე ერთი საბოლოო რეპლიკის მონოპოლიამდე მივა.
ისინი ამბობენ: „ერთი-ორი რეპლიკა მჭირდება, არ მინდა მოგზაურო-
ბის დროს მარტო ვიყო... ჩვენ მკაცრად უნდა გავაკონტროლოთ არასასურ-
ველი პირების გაყოფა...“ საბოლოოდ ყველაფერი იქამდე მიდის, რომ სხვი-
სი რეპლიკა ყველას „არასასურველად“ მიაჩნია. რა თქმა უნდა, თუ ვინმე
თავის ირგვლივ ყველაფერს იდენტური რეპლიკებით ავსებს, ყველასთვის
გასაგებია, რაც ხდება. დანარჩენი მოქალაქეები იძულებულები ხდებიან,
„შლუპიტის“ – ყველა იდენტური რეპლიკის ერთიანი განადგურების შესა-
ხებ გამოაცხადონ. თავიანი რეპლიკების განადგურების თავიდან ასაცი-
ლებლად მოქალაქეები თმას იღებავენ და სახისა და სხეულის ყალიბების
მეშვეობით გარეგნობას იცვლიან. მხოლოდ ყველაზე თავხედები და უსირ-
ცხვილოები რისკავენ ირწ-ის – იდენტური რეპლიკის წარმოებას.

168
 გონებაჩლუნგმა ალბინოსმა კაიდმა, რეცესიული გენების გრძელი ხა-
ზის ნაყოფმა (ბუწუწებით შემოსილი პატარა, უკბილო პირი, უზარმაზარი
კიბორჩხალას სხეული, ხელების ნაცვლად მარწუხები, საცეცებზე წამოს-
კუპული თვალები), 20000 ირანული რიალი დააგროვა.
– სადამდეც თვალი გაგწვდება, ყველგან რეპლიკებია, – მწერივით ჭრი-
ჭინებს კაიდი და თავის ტერასაზე აქეთ-იქით დახოხავს – რატომ უნდა და-
ვიმალო ვიღაც ვიგინდარასავით, რეპლიკები საკუთარი ჩეჩმის ორმოში
ვზარდო და მერე ისე გადავაკეთო, ვითომ სანტექნიკოსები და პიცის დამ-
ტარებლები არიან... რატომ უნდა დავამახინჯო ჩემი მშვენიერი რეპლიკე-
ბი პლასტიკური ქირურგიით, ბარბაროსულად ვღებო და მათეთრებელში
გამოვიყვანო? ისინი შიშვლები იბადებიან, რათა მათი ლამაზი სხეულის,
სახისა და სულის ბრწყინვალება მზის სინათლეზე ყველამ დაინახოს. მე
ისინი ჩემს ხატად და სახედ შევ ქმენი, რათა გეომეტრიული პროგრესიით
გამრავლდნენ და მთელი დედამიწა დაიმკვიდრონ.
იმისათვის, რომ შიხი არაქნიდის რეპლიკური კულტურები სამუდამოდ
გაესტერილებინათ, პროფესიული ჯადოქარი გამოიძახეს... როდესაც ეს
უკანასკნელი იმისათვის ემზადებოდა, რომ ანტიორგონების ნაკადი გამო-
ეშვა, ბენვეიმ უთხრა:
– მთლად თავსაც ნუ მოიკლავ. ფრედერიკის ატაქსია რეპლიკის ბუდეს
თავისთავად ამოძირკვავს. ნევროლოგია ავსტრიაში პროფესორ ფინგერ-
ბოტომის ხელმძღვანელობით შევისწავლე... ის ადამიანის ორგანიზმის ყო-
ველ ნერვს იცნობდა. დიდებული კაცი იყო... ძალიან ცუდად დაამთავრა –
ბუასილიანი სწორი ნაწლავი ვენტრის ჰერცოგის ჰისპანო სუიზიდან
(Hispano-Suiza – ესპანური ავ ტომ შენებელი კომპანია) გადმოუვარდა და
უკანა საბურავს შემოეხვია. მოხუცს ნაწლავები სულ გადმოეყარა, მანქა-
ნაში, ზებრის ტყავით გაწყობილ სავარძელზე ცარიელი ფიტული იჯდა...
ნაწლავებს საშინელი შლუპშლუპით ტვინი და თვალებიც გამოჰყვა. ჰერ-
ცოგი დე ვენტრი ამბობს, ამ საშინელ შლუპშლუპა მოხუცს ჩემს მავზოლე-
უმ ში გადავიტანო.
რადგან შენიღბული რეპლიკის აღმოჩენის საიმედო ხერხი არ არსებობს
(თუმცა თითოეულ დივიზიონისტს საკუთარი, მათი აზრით, უტ ყუარი მე-
თოდი აქვს), დივიზიონისტები ისტერიკულად მშიშრები არიან. თუ რომე-
ლიმე მოქალაქე გაბედავს და ლიბერალურ შეხედულებას გამოხატავს,

169
მეორე აუცილებლად მიუთითებს: „შენ ვინ ხარ? რომელიმე ზანგის გამო-
თეთრებული რეპლიკა?“
უბრალოდ, თავზარდამცემია ბარებში ჩხუბის დროს მოკლულთა რიც-
ხვი. ზანგების რეპლიკებმა – მათ შორის მრავლად შეხვდებით ქერა და
ცისფერთვალა ასლებს – მთელი რეგიონები დააცარიელეს. ყველა დივი-
ზიონისტი ლატენტური ან აშკარა ჰომოსექსუალია. ბებერი გარყვნილი პი-
დარასტები ახალგაზრდა ბიჭებს ეუბნებიან: „ქალებს არ გაეკაროთ, თორემ
რეპლიკები არ გამოგივათ.“ მოქალაქეები სხვების რეპლიკის კულტურას
ყოველთვის ჯადოს უკეთებდნენ. ისმოდა ყვირილი: „ჩემი კულტურის მო-
კუდიანება გინდა, ხო, შე კახპა?!“ ამას მოსდევდა ჩხუბისა და ცემა-ტყეპის
ხმა, რომელიც მთელ უბან ში ისმოდა... ზოგადად დივიზიონისტები დიდი
გატაცებით მისდევენ შავი მაგიის პრაქტიკას და დედო უჯრედს, – რომელ-
საც მეორენაირად პროტოპლაზმურ მამიკოსაც ეძახიან, – განადგურების
ათასგვარ ფორმულას ფლობენ – ყოველგვარი ხერხით ხელში ჩაიგ დონ,
დაანაწევრონ და მოკლან რეპლიკა... მთავრობამ ბოლოს და ბოლოს ხელი
აიღო რეპლიკების მკვლელობასა და არალიცენზირებულ წარმოებასთან
დაკავშირებული ბოროტმოქმედებების კონტროლზე; თუმცა დღემდე წინა-
საარჩევნო რეიდებს აწყობენ და უზარმაზარი რაოდენობის რეპლიკის
კულტურებს ანადგურებენ ზონის მთაგორიან რეგიონებში, სადაც რეპლიკა
არალეგალურად გამოჰყავთ.
რეპლიკასთან სექსი მკაცრად იკრძალება და თითქმის ყველგან მიღე-
ბულია. არსებობს ჰომოსექსუალების ბარები, სადაც მოქალაქეები ღიად
და უსირცხვილოდ უწყვილდებიან თავიანთ რეპლიკებს. სასტუმროს თა-
ნამ შრომელი დეტექტივები ნომრებში თავს ყოფენ და კითხულობენ: –
რეპლიკები გ ყავთ?
ბარებში, სადაც დაბალი კლასის რეპლიკა-საყვარლები ბუზებივით
ირევიან, განცხადებები გამოუკრავთ გამეორების ნიშნით – „აქ ****-ს არ
ემსახურებიან“... შეიძლება ითქვას, რომ საშუალო დონის დივიზიონისტი
შიშისა და მრისხანების დაუსრულებელ კრიზისში ცხოვრობს და ვერაფ-
რით მიუღწევია ვერც გამგზავნების ფარისევლური უბიწოების და ვერც
ლიკვიფაქციონისტების უდარდელი გარყვნილებისთვის... თუმცა ისიც უნ-
და ითქვას, რომ ეს პარტიები ერთმანეთისგან განცალკევებით კი არ არსე-
ბობენ, არამედ ერთმანეთთან ნებისმიერ კომბინაციაში ურთიერთობენ.

170
 ფაქტუალისტები ანტილიკვიფაქციონისტები, ანტიდივიზიონისტები და
ყოველივე ამასთან ერთად ანტიგამგზავნებიც არიან.
გაერთიანებული ფაქტუალისტების ბიულეტენი რეპლიკის შესახებ:
„ჩვენ წინ უნდა აღვუდგეთ პლანეტაზე „სასურველი რეპლიკების“ მოზ-
ღვავებას. სრულიად გაუგებარია თავად ცნება „სასურველი რეპლიკა“. ეს
ქმნილებები ცდილობენ, ბუნებრივი პროცესი შეაფერხონ და შეცვალონ.
ყველაზე განათლებული და გენეტიკურად სრულყოფილი რეპლიკებიც კი,
შეიძლება ვივარაუდოთ, წარმოადგენენ ენით უთქმელ საფრთხეს სიცოც-
ხლისათვის ჩვენს პლანეტაზე...“
წ.ბ. – ლიკვიფაქციის საცდელი ბიულეტენი: „ჩვენ არ უარვყოფთ და არ
უგულებელვყოფთ ჩვენს პროტოპლაზმურ არსს, მუდმივად მივისწრაფვით
მაქსიმალური მოქნილობისკენ, თუმცა ყოველნაირად ვცდილობთ, არ ჩა-
ვიძიროთ ლიკვიფაქციის ჭაობში...“ საცდელი და არასრულყოფილი
ბიულეტენი: „გვსურს ხაზი გავუსვათ, რომ ჩვენ არ გამოვდივართ ტელეპა-
თიური კვლევების წინააღმდეგ. ფაქტობრივად, ტელეპათიის სათანადო გა-
გება და გამოყენება სრულად დაგ ვიცავს როგორც გავლენიანი ჯგუფების,
ასევე კონტროლზე გაგიჟებული ინდივიდუმების მიერ ორგანიზებული ძა-
ლადობისა და ტირანიისგან.
ჩვენ უარს ვამბობთ, როგორც ატომურ ომზე, ასევე ისეთ ცოდნაზე, რო-
მელმაც შეიძლება სხვა ცოცხალ ქმნილებას კონტროლი, ძალადობა, ფალ-
სიფიკაცია, ექსპლუატაცია ან ინდივიდუალურობის განადგურება მოუტა-
ნოს. ტელეპათია, თავისი არსით, ცალმხრივი პროცესი არ არის. ცალმხრი-
ვი ტელეპათიური მაუწყებლობის მცდელობა განიხილება, როგორც არაკ-
ვალიფიციური ბოროტება...“
ს.ბ.– სრული ბიულეტენი: „გამგზავნის შეფასება უარყოფითი უნდა
იყოს. დაბალი წნევის არე, სიცარიელე, რომელიც გითრევს. ავი წინათ-
გრძნობით შეპყრობილი უსახო, უსახელო, უფერო არსება. შეიძლება დაბა-
დებისას თვალების მაგივრად კანის დისკები დაჰყვეს. ვირუსის მსგავსად,
ყოველთვის ეცოდინება, სად წავიდეს. სულ არ სჭირდება თვალები.
„ერთზე მეტი გამგზავნი დასაშვებია?“
„თავიდან ბევრნი არიან, თუმცა ეს დიდხანს არ გრძელდება. ზოგი სენ-
ტიმენტალური სულელი ჭკუის სასწავლებელი გზავნილების შეთხზვას აპი-
რებს, რადგან წარმოდგენა არა აქვს, რომ გაგზავნა ბოროტებაა. მეცნიერე-

171
ბი ამტკიცებენ, რომ „გაგზავნას ატომის ძალა აქვს... სათანადო გამოყენე-
ბის შემთხვევაში...“ ამ დროს სწორი ნაწლავის სპეციალისტი სოდის ბიკარ-
ბონატს იკეთებს და გადასწევს ბერკეტს, რომელიც დედამიწას კოსმიურ
მტვრად აქცევს. („წამოაბოყინებს... ეს გაკუება იუპიტერზეც ისმის.“)...
მხატვრები გზავნილსა და ხელოვნებას ერთმანეთისგან ვერ გაარჩევენ.
შეგროვდებიან და დაიწყებენ ტყლარჭვას და ყვირილს „ახალ გამომსახვე-
ლობით საშუალებებზე,“ ვიდრე მათი დონე საბოლოოდ არ დაეცემა... ფი-
ლოსოფოსები დაძაბულ კამათს გამართავენ გზავნილის მიზნებსა და სა-
შუალებებზე, მაგრამ მაინც ვერ მიხვდებიან, რომ ერთადერთი, რის სა-
შუალებაც შეიძლება გზავნილი იყოს, ეს კიდევ უფრო მეტი გზავნილია.
ზუსტად ისე, როგორც წამალი.
აბა, შეეცადეთ და გამოიყენეთ +წამალი, როგორც საშუალება სხვა რა-
მის მისაღწევად... „კოკა-კოლასა და ასპირინზე“ ზომიერად დამოკიდებუ-
ლი ზოგიერთი მოქალაქე გზავნილის ავბედით მიმზიდველობაზე ალაპა-
რაკდება; მაგრამ ეს დიდხანს არ გაგრძელდება. გამგზავნს ლაპარაკი არ უყ-
ვარს.“
გამგზავნი ადამიანი არ არის... ის ადამიანის ვირუსია. (ყველა ვირუსი
დაზიანებული უჯრედია, რომელიც პარაზიტულ არსებობას ეწევა... მათ
განსაკუთრებული მიმართება გააჩნიათ დედა უჯრედისადმი; სწორედ ამ-
გვარად ისწრაფვიან ღვიძლის დაზიანებული უჯრედები ჰეპატიტის წარ-
მოშობის ადგილებში და ასე შემდეგ. გამოდის, ყოველ სახეობას თავისი
მშობელი ვირუსი ჰყავს – ამ სახეობის დაზიანებული ნიმუში).
ადამიანის დამსხვრეული სახება ცდილობს, წამითი წამად უჯრედ-
უჯრედ გაერთიანდეს... სიღარიბე, სიძულვილი, ომი, პოლიცია-დანაშაული,
ბიუროკრატია, სიგიჟე, ადამიანის ვირუსის ყველა სიმპტომი.
ჩვენს დროში შესაძლებელი გახდა ადამიანის ვირუსის გამოყოფა და
დამუშავება.

172
 პროვინციელი ჩინოვნიკი

პროვინციელ ჩინოვნიკს ძველი სასამართლო შენობის სახელით ცნო-

ბილ, უზარმაზარ აგურის ნაგებობაში თავისი კანტორა აქვს. იქ მართლაც
განიხილება სამოქალაქო საქმეები, თუმცა პროცესებს შეუბრალებლად
აჭიანურებენ – იქამდე, ვიდრე ერთ-ერთი მხარე არ მოკვდება ან სასამარ-
თლო დავას არ შეწყვეტს. ამის მიზეზი ერთ ადგილას დახვავებული
აურაცხელი დოკუმენტია. არავინ იცის, რომელი სად დევს, მათი გარჩევა
პროვინციელი ჩინოვნიკისა და მისი ასისტენტების გარდა არავის შეუძ-
ლია. საბუთების ძებნაში წლები გადის. პროვინციელი ჩინოვნიკი ახლაც
ეძებს დოკუმენტს, რომელიც ეხება 1910 წელს შეწყვეტილ საქმეს ზიანის
ანაზღაურების შესახებ. ძველი სასამართლო შენობის უდიდესი ნაწილი
დაინგრა, რაც დარჩა, ისიც საშიშია, რადგან ყოველ წამს შეიძლება ჩა-
მოიშალოს. პროვინციელი ჩინოვნიკი ყველაზე საშიშ ადგილებში თავის
ასისტენტებს უშვებს. ბევრი მათგანი სამსახურებრივი დავალების შესრუ-
ლების დროს დაიღუპა. 1912 წელს, როდესაც ჩრდილო და ჩრდილო-
აღმოსავლეთ ნაწილი ჩამოიშალა, ორას შვიდი ასისტენტი ნანგრევებში
ჩაიმარხა.
როდესაც ძველ სასამართლო შენობაში ზონის მცხოვრებლებთან და-
კავშირებული სარჩელები ხვდება, მათი ადვოკატები ამ ფაქტზე თვალს ხუ-
ჭავენ. ჩათვალე, მოსარჩელეს საქმე წაგებული აქვს. ძველ სასამართლო
შენობაში ძირითადად ის საქმეები განიხილება, რომლებსაც ექსცენტრიკუ-
ლი და პარანოიით შეპყრობილი ხალხი აღძრავს ხოლმე, ისეთი, რომლებ-
საც „საჯარო განხილვები“ სწყურიათ; თუმცა ასეთი რამ ძალიან იშვიათად
ხდება, რადგან რეპორტიორები ძველ სასამართლო შენობას მხოლოდ მა-
შინ სწყალობენ, როცა სხვა ახალი ამბები სანთლით საძებარი გაუხდებათ
ხოლმე.
ძველი სასამართლო შენობა დაბა ფიჯენჰოულში მდებარეობს, დასახ-
ლებული ზონის გარეთ. დაბისა და მის ირგვლივ მდებარე ჭაობებისა და
ტყეების მცხოვრებლები იმდენად ბრიყვები და ველურები არიან, ადმინის-

173
ტრაციამ საჭიროდ ჩათვალა, ისინი დანარჩენი სამყაროსგან გამოეყო და
რკინის მასალისგან აგებულ, რადიოაქტიური კედლებით შემოსაზღვრულ
რეზერვაციაში დაესახლებინა.
ფიჯენჰოულის მოქალაქეები შურისძიების მიზნით ქალაქ ში პლაკა-
ტებს აკრავენ: „ქალაქელო, აქ ღამე ნუ დარჩები!“ – ეს აკრძალვა სულე-
ლურად ჟღერს, განსაკუთრებით იმის ფონზე, რომ თუ ვინმეს სასწრაფო
საქმე არ გამოუჩნდა, ფიჯენჰოულში არც არავინ ჩადის.
ლის საქმე სასწრაფოა. ერთადერთი, რამაც შეიძლება უშველოს და იმ
სახლიდან არ გამოასახლონ, რომელშიც ათი წელია ცხოვრობს და ქირას
არ იხდის, არის ფიცით დადასტურებული სასწრაფო წერილობითი ჩვენება
იმის შესახებ, რომ შავი ჭირითაა ავად. მისი ცხოვრება მუდმივი კარანტი-
ნია. ლი ჩემოდან ში ტენის წერილობით ჩვენებებს, შუამდგომლობებს, სა-
სამართლო აკრძალვებსა და სხვა ათასგვარ ცნობას და საზღვრისკენ მიმა-
ვალ ავ ტობუსში ჯდება. ქალაქის საბაჟოს თანამ შრომელი გასვლის ნებარ-
თვას ხელის დაქნევით აძლევს: „იმედი მაქვს, ჩემოდან ში ატომური ბომბი
გიდევს“.
ლი მუ ჭით იყრის პირში დამამ შვიდებელ აბებს და ფიჯენჰოულის
საბაჟო-გამშვებ პუნქტში შედის. ინსპექტორები მისი ქაღალდების შესწავ-
ლას სამ საათს ანდომებენ, ბაჟის დადების შესახებ რეგულაციებისა და ინ-
სტრუქციების მოსაძებნად მტვრიან კოდექსებში იქე ქებიან, სრულიად
გაუგებარ ნორმებს აღმოაჩენენ, ყოველი მათგანი აუცილებლად მთავრდე-
ბა შემდეგი წინადადებით: „და დაეკისროს გადასახადი და ჯარიმა 666-ე
აქტის მიხედვით“ და ლის მრავალმნიშვნელოვნად აც ქერდებიან.
ისინი გამადიდებელი შუშით აკვირდებიან მის საბუთებს.
„ხანდახან სტრიქონებს შორის უხამსი შაირები ჩანს.“
– მე მგონი, ამ ყველაფრის ტუალეტის ქაღალდად გასაღებას აპირებს.
ეს ნაგავი მართლა გ ჭირდება?
– დიახ.
– მჭირდებაო, ამბობს.
– და ჩვენ საიდან უნდა ვიცოდეთ, რომ ნამდვილად სჭირდება?
– ფიცის ქვეშ მიცემული ჩვენება მაქვს.
– ხედავ შენ, რა ჭკვიანია? აბა, გაიხადე.
– რა იცი, იქნებ სადმე უხამსი ტატუ აქვს.

174
 ისინი ლის ჯერ სხეულს, მერე კი ტრაკსაც უმოწმებენ – კონტრაბანდასა
და სოდომიის კვალს ეძებენ. შემდეგ თმას უსველებენ და წყალს ანალიზზე
აგზავნიან. „იქნებ თმაში ნარკოტიკი აქვს“.
ბოლოს ჩემოდანს ართმევენ და დოკუმენტების ორმოცდაათფუნტიანი
დასტის სიმძიმის ქვეშ წელში ორად მოხრილი ლი გამ შვები პუნქტიდან
ბარბაცით გადის. ძველი სასამართლო შენობის ხის ჩამპალ საფეხურებზე
დაახლოებით ათი-თორმეტი გადამ წერი ზის. ისინი ლის წყალწყალა, გა-
მოცრიატებული თვალებით უც ქერენ, დანაოჭებულ კისრებს აუჩქარებლად
ატრიალებენ (ნაოჭებში მტვერი აქვთ ჩალე ქილი) და მზერით ჯერ კიბემდე,
შემდეგ კი კარამდე აცილებენ. შიგნით მტვრის ბუღი დგას, ჭერიდან მტვე-
რი ცვივა, იატაკიდან მტვერი ამოდის, ყოველი ფეხის გადადგმაზე მტვრის
ღრუბელი წარმოიქმნება. ლი ადის საშიშად ჩამოშლილ კიბეზე, რომელიც
უვარგისად ცნეს ჯერ კიდევ 1929 წელს. ერთი საფეხური ტყდება და ხის
გამომ შრალი ნაფოტები სხეულში ერჭობა და პირდაპირ ხორცში ატანს.
კიბე მთავრდება ხარაჩოთი, რომელიც განივ კოჭზე ძველი თოკითა და
გორგოლაჭით არის მიმაგრებული და მტვერში თითქმის არ ჩანს.
ლი ეშმაკის ბორბლის კაბინაში ფრთხილად შედის. მის წონას მოძ-
რაობაში მოჰყავს ჰიდრავლიკური მოწყობილობა (ისმის წყლის ჩხრიალი).
ბორბალი თანაბრად და უხმაუროდ ტრიალებს და ძველ, ჟანგიან, ძველი
ფეხსაცმლის ლანჩასავით აქა-იქ დახვრეტილ აივანთან ჩერდება. ლი მი-
დის გრძელ დერეფან ში, რომელსაც ორივე მხარეს კარები გასდევს. მათი
უმეტესობა ფიცრებით ან, უბრალოდ, ლურსმნებით არის აჭედილი. ერთ-
ერთ კაბინეტში, სადაც მწვანედ ჩაჟამულ სპილენძის ფირფიტაზე აწერია
„ახლო აღმოსავლეთის ექსკლუზივები“, ცენტრისტი გრძელი, შავი ენით
ტერმიტებს იჭერს. პროვინციელი ჩინოვნიკის კაბინეტი ღიაა. შიგნით პრო-
ვინციელი ჩინოვნიკი ზის და ბურნუთს ყნოსავს, მის ირგვლივ ექვსი ასის-
ტენტი ტრიალებს. ლი კარში დგას. პროვინციელი ჩინოვნიკი ისე აგრძე-
ლებს ლაპარაკს, თავს არც კი სწევს.
– ამას წინათ ტედ სპიგოტს გადავეყარე... მაგარი კაცია. ზონაში ეგეთს
ვერ ნახავ... გამახსენდა, პარასკევი დღე იყო, ჩემს ცოლს მენსტრუალური
ტკივილები აწუხებდა. დალტონ სტრიტზე წავედი, დოკ პარკერის აფთიაქ-
ში, რომლის წინ ახლა დედილო გრინის კარგი რეპუტაციის სამასაჟო სა-
ლონია, ადრე კი ჯედის ძველი, ფასიანი თავლა იყო... ჯედი ხომ გახსოვს?

175
გვარი ენაზე მადგას, მარცხენა თვალი რომ გაურბოდა, მისი ცოლი რომე-
ლიღაც აღმოსავლური ქვეყნიდან იყო, მგონი, ალჟირიდან. ჯედის სიკვდი-
ლის შემდეგ მეორედ გათხოვდა, ერთ-ერთ ჰუთს გაჰყვა ცოლად, კლემ
ჰუთს, თუ მეხსიერება არ მღალატობს. ისიც კაი ტიპი იყო. იმ დროისათვის
ასე, ორმოცდათოთხმეტი წლის ან შეიძლება მეტისაც იქნებოდა... მოკლედ,
დოკ პარკერს ვეუბნები, ჩემს ცოლს მენსტრუალური ტკივილები აქვს, ორი
უნცია პარეგორიკი (პარეგორიკი – ტკივილგამაყუჩებელი, რომელიც ოპი-
უმს, ბენზოინის მჟავასა და ქაფურს შეიცავს) მომეცი-მეთქი. დოკი კი მე-
უბნება, კარგი, არჩი, მაგრამ დავთარში ხელის მოწერა მოგიწევს. სახელი,
მისამართი და ყიდვის თარიღი აღნიშნე. კანონის მიხედვით, ასეაო. მეც
ვკითხე, რა დღეა-მეთქი და პარასკევია, 13 რიცხვიო. აბა, ვუთხარი,
დამერხა-მეთქი.
შენ ეგა თქვიო, დოკი ამბობს, ამ დილით ერთი ბიჭი შემოვიდა. ეტ ყო-
ბოდა, ქალაქელი იყო, ჭრელაჭრულა ტანსაცმლით მივხვდი. მეისონის
მორფინის რეცეპტს მაწვდის... ნეტა გენახა, რა სასაცილო რამე იყო,
ტუალეტის ქაღალდზე ნაჯღაბნი. ეგრევე ვაჯახე, მისტერ, ეჭვი მაქვს,
თქვენ ნარკომანი ხართ-მეთქი. ფეხის ფრჩხილები მაქვს ჩაზრდილი, ტვინ-
ში მირტყამსო, ბიჭი მეუბნება. კარგი-მეთქი, ვეუბნები, ყოველი შემთხვე-
ვისთვის გითხარით. რადგან ავად ხართ და ლიცენზირებული ოჯახის ექი-
მის მიერ დაწერილი ნამდვილი რეცეპტი გაქვთ, ნება მომეცით,
მოგემსახუროთ-მეთქი. ტვინს კი ბურღავს, მაგრამ ამბობს, ლიცენზია ნამ-
დვილად მაქვსო... მოკლედ, ერთმა ხელმა არ იცოდა, რას აკეთებდა მეორე,
თუ როგორც არი... შეცდომით კუ ჭის გამ წმენდი გავატანე... მგონი, მაგასაც
დაენძრა.
– რა გინდა, სისხლი გაეწმინდება.
– იცი, რა, მეც ეგ ვიფიქრე. სხვა თუ არაფერი, გოგირდსა და მელასას
(მელასა – შავი სითხე, შაქრის წარმოების ნარჩენი პროდუქტი) მაინც სჯო-
ბია. მისმინე, არჩ, არ იფიქრო, სხვის საქმეში ცხვირს ვყოფდე, მაგრამ ხომ
იცი, სულ იმას ვამბობ, ღმერთსა და აფთიაქარს ვერაფერს დაუმალავ...
ჩვენ რომ ვიცით, იმ ბებერ ჯაგ ლაგს ისევ უქაქუნებ?
– იცი, რას გეტ ყვი, დოკ პარკერ... მინდა იცოდე, რომ ოჯახის კაცი ვარ,
დენომინაციურ არასექსტრიანულ ეკლესიაში მეთვალყურედ ვმსახურობ

176
და იმას, მე და შენ რომ ბავშვობაში ვმაიმუნობდით, მას შემდეგ აღარ გავ-
კარებივარ.
– გახსოვს, რა დრო იყო, არჩ? გახსოვს, ბატის ცხიმი მდოგ ვში რომ შე-
ვურიე? ვიღაც ყოველთვის მოიძებნება, რომელიც ქილებს ერთმანეთში
აურევს. გახსოვს, შენი ჭყივილი მთელ ამ მლოკავთა უბან ში რომ ისმოდა?
ისე ჭყიოდი, ვინმეს ეგონებოდა, ქრცვინს კვერცხებს აჭრიანო.
– რაღაც გეშლება, დოკ. მდოგ ვი შენ არ შე ჭამე? მე ვიჯე ქი და შენს დაწ-
ყნარებას ველოდი.
– რაებს ბოდავ, არჩ. ვერ ხვდები, რაზე ვლაპარაკობ. ეს გამოთქმა ადრე
რომელიღაც ჟურნალში ამოვიკითხე, როდესაც სადგურის უკან, მწვანედ
შეღებილ ჩეჩმაში ვიჯე ქი... შენ ჩემი შეკითხვა ვერ გაიგე... ბებერ ჯაგ ლაგში
შენი ცოლი ვიგულისხმე... იმ თავისი ძირმაგარებით, კატარაქტით, მოყინ-
ვებით, ბუასილითა და აფტოზით ალბათ ის აღარ არის, რაც იყო...
– ეგ კი ეგრეა, დოკ, ლიზი მართლა ძალიან ავად არის. მას შემდეგ, რაც
მუცელი მეთერთმეტედ მოეშალა, ვერა და ვერ გამოკეთდა... მაშინ მარ-
თლა უცნაური რამ დაიბადა. ექიმმა ფერისმა პირდაპირ მითხრა, არჩ, ნუ
შეხედავ ამ არსებას, არ გინდა, შენთვის ასეთი რამეების ყურება არ შეიძ-
ლებაო. და ისე ხანგრძლივად და უცნაურად მომაშტერდა, ძარღვებში სის-
ხლი გამეყინა... მართალი ხარ, დოკ, ჩემი ცოლი ის აღარ არის, რაც უწინ
იყო. შენი წამლები ვერაფერს შველის. რაც იმ თვალის წვეთების გამოყე-
ნება დაიწყო, გასულ თვეში შენგან რომ ვიყიდე, დღეს ღამისგან ვეღარ არ-
ჩევს... დოკ, მინდა იცოდე, რომ ლიზს, იმ ბებერ ძროხას, აღარ ვუ ქაქუნებ,
მაგრამ ვერც უპატივცემულობას გამოვიჩენ მის მიმართ, ის ხომ ჩემი
მკვდარი ურჩხულების დედაა. ერთი თხუთმეტი წლის პატარა გოგო გავჩი-
თე... მე მგონი, შენც იცნობ, ისეთი გოგოა, თვალში რომ მოგხვდება, ნიგერ
თაუნ ში მუშაობს, მარილუს სალონ ში, სადაც თმას ასწორებენ და კანს
ათეთრებენ.
– იმ შავი ვარიკის ხორცით იტ კბარუნებ პირს, არჩ? იმ შოკოლადის
ფუნთუშით?
– სულ ერთად ვართ, დოკ, სულ ერთად. როგორც იტ ყვიან, სინდისი
მოსვენებას არ მაძლევს. წავედი, იმ ჩემს ძველ „კარტერს“ დავუბრუნდები.
– ერთი კაი დაზეთვა კი მოუხდება.
– კი, კაცო, ისეა ჩატაოტებული... დოკ, წავედი, მადლობა წამლისთვის.

177
 – მადლობა, შენაძენისთვის, არჩ. ჰე, ჰე, ჰე... არჩ, ოდესმე, თუ მოგაწვე-
ბა და ვერაფერს იზამ, გამომიარე, იოჰიმბინი დავლიოთ.
– ეჭვი არ შეგეპაროს, დოკ, გამოვალ. ძველი დრო გავიხსენოთ.
მოკლედ, სახლში დავბრუნდი, ცოტა წყალი ავადუღე, შევურიე ცოტა
პარეგორიკი, მიხაკი, დარიჩინი, არომატული დაფნა და ლიზის მივეცი.
მგონი, ცოტათი უშველა. ყოველ შემთხვევაში, ჩემს წამებას შეეშვა... მოკ-
ლედ, მოგ ვიანებით დოკ პარკერთან განდონის საყიდლად შევიარე... იქიდან
რომ გამოვდიოდი, როი ბეინს შევეჯახე. ეგეც მაგარი ტიპია. ეგეთ კაი ბიჭს
მთელ ზონაში ვერ ნახავ... მომიბრუნდა და მეუბნება, არჩ, იმ ბებერ ზანგს
ხედავ? აი, იქ, იმ ხრიოკზე. დედას გეფიცები, ყოველ საღამოს იქ არის, თან
სულ ერთსა და იმავე დროს, წყალი რომ არ გაუვა, შეგიძლია, საათი გაას-
წორო. ხედავ, ჭინჭრების უკან დგას. ყოველ საღამოს, ასე ცხრის ნახევარ-
ზე, აი, იქ დგება და ტანს ფოლადის სახეხით იხეხავს... მითხრეს, ცოდვე-
ბისთვის თავს ისჯისო.
აქედან ვიცი, რომელი საათი იყო იმ პარასკევ დღეს, 13 რიცხვში. მოგ-
ვიანებით, ასე ნახევარ საათში, დოკის აფთიაქ ში შევიარე და აღმგზნები ეს-
პანური ბუზის წვეთები ვიყიდე. წამალმა გრენელის ჭაობებთან, ნიგერ-
თაუნისკენ მიმავალ გზაზე დაიწყო მოქმედება... იქ, სადაც ეს ჭაობი უხ-
ვევს, ზანგის ძველი ქოხი იდგა... თვითონ ეს ზანგი მლოკველების ქალაქ ში
დაწვეს. სადღაც აფტოზი აიკიდა და მთლიანად დაბრმავდა... ეს თეთრკა-
ნიანი გოგო ტექსარკანიდან გამყინავად კივის, როი, ეს ბებერი ზანგი ძა-
ლიან ბინძურად მიყურებს. ღმერთო ჩემო, ასე მგონია, თავით ფეხამდე ტა-
ლახში ამოვისვარეო. დაწყნარდი, საყვარელო, ნუ ნერვიულობ, ბიჭები
დავწვავთ-მეთქი. ნელ ცეცხლზე დაწვი, ჩემო საყვარელო, ნელ ცეცხლზე,
უკვე თავი მატ კინაო.
ჰოდა, ესენიც ადგნენ და ის ზანგი დაწვეს. მერე ის ბიჭი თავის ცოლთან
ერთად ტექსარკანაში დაბრუნდა. ბენზინის ფულიც კი არ გადაუხდია. ბე-
ბერი ჭორიკანა ლუ, ბენზინგასამართი სადგურის პატრონი, მთელი შემოდ-
გომა მხოლოდ ამ ამბავზე ლაპარაკობდა: ეს ქალაქელები ჩამობრძანდები-
ან ხოლმე, ზანგებს წვავენ და ბენზინის ფულსაც კი არ იხდიანო.
ჩესტერ ჰუტმა ზანგის ქოხი დაშალა და ბლედ ველიში, თავისი სახლის
უკან დადგა. ფანჯრებზე შავი ფარდები ჩამოაფარა. რაც შიგნით ხდება,
იმის ენით აღწერა შეუძლებელია...

178
 რა უცნაურ რამეებს აიჩემებს ხოლმე ეს ჩესტერი... ეს ყველაფერი იმ
ადგილზე მოხდა, სადაც ზანგის ქოხი იდგა, ბებერი ბრუქსის სახლის გად-
მოღმა. ის ადგილი ყოველ ზაფხულს იტბორება, მაგრამ მაშინ ბრუქსი იქ
ჯერ კიდევ არ ცხოვრობდა... იქაურობა ერთ ბიჭს ეკუთვნოდა, სკრანტონს.
ეს მიწები ჯერ კიდევ 1919 წელს დაყვეს და გამიჯნეს... მე მგონი, თქვენც
იცით ის კაცი, რომელიც ამ საქმეს მისდევდა... ის ტიპი, ჰამფ კლერენსი
თან წყლის ძებნის ოსტატიც იყო... კაი ბიჭია, მაგაზე უკეთესს მთელ ზონა-
ში ვერ ნახავ... აი, მანდ გადავეყარე ზუსტად ტედ სპიგოტს, რომელიც ვი-
ღაც ცხვირმოუხოცავს ხერხავდა.
ლიმ ჩაახველა. ჩინოვნიკმა სათვალის მინის ზემოდან გადმოხედა.
– ყმაწვილო, თქვენის ნებართვით, ჯერ სათქმელს დავამთავრებ და მე-
რე თქვენს საქმესაც მივხედავ.
და დაიწყო ამბის მოყოლა ზანგის შესახებ, რომელსაც ძროხისგან ჰიდ-
როფობია გადაედო.
– მოკლედ, ერთ დღეს ჩემი მამიკო მეუბნება, შეეშვი მანდ ჩხირკედე-
ლაობას და წამო, ვნახოთ, ის გიჟი ზანგი რას აკეთებსო... ზანგი საწოლზე
მიებათ, ის კი ძროხასავით ბღაოდა... ზანგი კარგად შევათვალიერე. ბოდი-
ში, უნდა მაპატიოთ, მაგრამ საიდუმლო საბჭოში (ეტ ყობა, პრიმიტიული
ტუალეტი, ჩეჩმა იგულისხმება) პატარა საქმე მაქვს. ჰე, ჰე, ჰე!
ლი თავზარდაცემული უსმენდა. პროვინციელი ჩინოვნიკი ხშირად კვი-
რების განმავლობაში განმარტოვდებოდა ხოლმე ასეთ ადგილებში და თავს
მორიელებითა და მონტგომერი უორდის ჟურნალებით იქცევდა. მის მოად-
გილეებს რამდენჯერმე კარიც კი შეუტეხავთ და შიმ შილისგან გულშეწუხე-
ბული გარეთ გამოუყვანიათ. ლიმ თავისი უკანასკნელი კარტის გათამაშება
გადაწყვიტა.
– მისტერ ანკერ, – უთხრა ჩინოვნიკს, – მე თქვენ მოგმართავთ, რო-
გორც ერთი ჯაგარა გარეული ღორი მეორეს. და ჯიბიდან თავისი ქარიშ-
ხლიანი სიჭაბუკის მოსაგონარი, ჯაგარების ორგანიზაციის საწევრო ბილე-
თი ამოიღო.
ჩინოვნიკმა ბილეთს დაეჭვებული მზერა ესროლა.
– მაინცდამაინც არ მჯერა. რაღაც არ ჰგავხარ წაბლითა და რკოთი ნაკ-
ვებ ჯაგარას. ებრაელებზე რას ფიქრობ?..

179
 – მისტერ ანკერ, თავადაც კარგად მოგეხსენებათ, რომ ებრაელი სულ
იმაზე ფიქრობს, როგორ წააბას ქრისტიანი გოგო... ცოტა ხან ში ამ საკით-
ხსაც მოევლება.
– კაცმა რომ თქვას, ქალაქელი ბიჭისთვის საკმაოდ ჭკვიანურად მსჯე-
ლობ... აბა, ყველაფერი გაუკეთეთ, რასაც იტ ყვის... კაი ბიჭია.

180
 ინტერზონა

ინტერზონის ერთადერთი ადგილობრივი მცხოვრები, რომელიც არც

თვითონ იძლევა და არც არავის ეტორღიალება, ენდრიუ კეიფის მძღოლია.
კეიფს არც სიჯიუტე ამოძრავებს და არც თავის მოჩვენების სურვილი. ეს
მისთვის მშვენიერი საბაბია, რომ თავი აარიდოს ყველას, ვისი დანახვაც
არ უნდა – თქვენ გუშინ არაქნიდს ეკეკლუცებოდით, ამიტომ ამიერიდან
სახლში ვეღარ მიგიღებთ.
ზონაში ყველა – მსმელი თუ არამსმელი – მუდმივად გათიშული და-
დის, ამიტომ ზუსტად არავის შეუძლია გაიხსენოს, მართლა წაეკეკლუცა
თუ არა მავანი ისეთ ყოვლად უსანდომო ადამიანს, როგორიც არაქნიდია.
არაქნიდი უვარგისი მძღოლია, მანქანას ძლივს მართავს. ერთხელ ორ-
სულ ქალს, რომელსაც ზურგზე ნახშირის ტომარა წამოეკიდებინა და მთი-
დან ეშვებოდა, დაეჯახა და სისხლიანი ნაყოფი იქვე გამოაგ დებინა. კეიფი
მანქანიდან გადმოვიდა, ბორდიურზე ჩამოჯდა და ჯოხით სისხლში მანამ-
დე ურევდა, სანამ პოლიცია არ მოვიდა, არაქნიდი არ დაკითხა და სანიტა-
რიული კოდექსის დარღვევისთვის ქალი არ დააპატიმრა.
არაქნიდი ერთი ჯოჯო და უგ ვანი ვინმე იყო: გრძელი და უცნაურად
მოლურჯო-მონაცრისფრო სახე, დიდი ცხვირი და ყვითელი, ცხენივით დი-
დი კბილები ჰქონდა. სანდომიანი მძღოლის პოვნა ძნელი არ იყო, მაგრამ
კეიფმა მაინცდამაინც ეს ამოიჩემა. კეიფი ბრწყინვალე ახალგაზრდა რომა-
ნისტი იყო, რომელიც აქვე, აბორიგენების კვარტალში, წითელი ფანრების
ქუჩაზე, გადაკეთებულ ჩეჩმაში ცხოვრობდა.
ზონა ერთი უზარმაზარი ნაგებობაა. ოთახები დატიხრულია პლასტი-
კური ცემენტის მასალით, რომელიც იწევა, რათა რაც შეიძლება მეტი ადა-
მიანი დაიტიოს. როდესაც ოთახები გადატენილია, ისმის მსუბუ ქი ტკაცუ-
ნი, ვიღაც კედელში ძვრება და მომდევნო სახლში გადადის. იქაც საწოლები
დგას. საერთოდ, ზონაში ყველა საქმე საწოლებიან ოთახებში წყდება.
სექსი და კომერცია ხმაურს იწვევს, ამიტომ მთელი ზონა ფუტ კრებით
გატენილ გიგანტურ სკასავით გუგუნებს:

181
 „პროცენტის ორი მესამედი. ამ თანხას ჩემი ახმახების გულისთვისაც კი
არ მოვუცვლი ფეხს.“
„ზედდებულები სად არის, საყვარელო?“
„ცხადია, იქ არა, სადაც შენ ეძებ, ფისუნია.“
„წინ, შესაკრავთან ხელოვნურად გამობერილი ლევაისის მარკის ჯინსის
მთელი პარტია. დამზადებულია ჰოლივუდში.“
„ჰოლივუდში, სიამ.“
„კარგი ამერიკული სტილია.“
„საკომისიო რამდენია... საკომისიო... საკომისიო.“
„ჰო, ჩემო ოქრო, მთელი გემი, დატვირთული ვეშაპის ნატურალური,
სამხრეთ ატლანტიკაში დრეკისგან (ვეშაპის დრეკი გამოუყენებელი მასა-
ლაა, რომელიც რჩება მას შემდეგ, რაც ვეშაპს აქნიან და მზეზე გამოაშრო-
ბენ. აქვს თევზის წარმოუდგენლად მყრალი სუნი, რომელიც მრავალ მილ-
ზე ვრცელდება. მისი გამოყენება პრაქტიკულად შეუძლებელია) დამზადე-
ბული აღმგზნები საცხით, რომელიც ამჟამად ჯანმრთელობის სამსახურის
მიერ გამოცხადებული კარანტინის გამო ტიერა დელ ფუეგოში დგას. საკო-
მისიო, ჩემო კარგო! ეს საქმე თუ გავჩარხეთ, ჩვენს ბედს ძაღლი არ დაჰ-
ყეფს.“
ეს ტვირთი მარვისა და უიღბლო ლეიფის Iნტერზონე Iმპორტს
უნლიმიტედ-ის კომპანიამ მიისაკუთრა. საერთოდ, მათი ძირითადი საქ-
მიანობა ფარმაცევ ტიკული პრეპარატებია. გარდა ამისა, ცალკე ამუშავე-
ბენ პროფესიული მომსახურების ოცდაოთხსაათიან კაბინეტს, სადაც ექვსი
სახეობის ვენერიულ დაავადებას მკურნალობენ.
ისინი დღე და ღამე მუშაობენ – საჩოთირო მომსახურებას უწევენ გა-
დაზიდვების აგენტს, სპაზმებით გაწამებულ ბერძენსა და საბაჟო ინსპექ-
ტორების მთელ ცვლას. პარტნიორები ერთმანეთში ვერ რიგ დებიან და ბო-
ლოს და ბოლოს ერთმანეთს აბეზღებენ საელჩოში, სადაც მათ ისტუმრებენ
დეპარტამენტ ამისგაგონებაცარგვინდაში, ხოლო შემდეგ ერთი ხელის მოს-
მით გადაუძახებენ რომელიღაც მიტრაწულ ხრიოკზე, სადაც სვავები თევ-
ზის თავებს დასტრიალებენ და ერთმანეთს ისტერიულად კორტნიან.
„გინდა, ჩემი წილი ამახიო!
„შენი წილი?! პირველად ვინ მოწვა, რომ აქედან რამე გამოდნებოდა?
„ჰო, მაგრამ ზედდებული მე მაქვს.“

182
 „ურჩხულო! სამაგიეროდ, ჩეკი ჩემს სახელზე ამოიწერება.“
„ნაბიჭვარო! ზედდებულის ჩეკის ნახვას ვერ ეღირსები, სანამ ჩემს
წილს მესამე პირის ანგარიშზე არ დადებ.“
„კარგი, მოდი შევრიგ დეთ და ერთმანეთი გადავ კოცნოთ. ეგეთი ბორო-
ტი და მეწვრილმანეც არ ვარ.“
ერთმანეთს ხელი უხალისოდ ჩამოართვეს და გადაკოცნეს. გადახდა
რამდენიმე თვის განმავლობაში გაიწელა. საქმეში ექსპედიტორი ჩართეს.
როგორც იქნა, მარვი გამოჩნდა და მოიტანა ჩეკი 42 თურქეთელ ქურთზე,
რომელიც სამხრეთ ამერიკის რომელიღაც ანონიმურ ბანკს გამოაწერინა.
განბაჟება შესაძლებელია ამსტერდამ ში. ამ პროცედურას დაახლოებით
თერთმეტი თვე, შეიძლება ცოტათი მეტი ან ნაკლები დასჭირდეს.
ახლა უკვე შეუძლია, მოედანზე კაფეში წამოჯდეს. ჩეკის ფოტოასლს
წარმოადგენს. რა თქმა უნდა, ორიგინალს არავის უჩვენებს, რათა ვინმე
შურიანმა უცებ მელნით შესრულებულ ხელმოწერაზე მათეთრებელი სით-
ხე არ მიასხას ან სხვა საშუალებით არ დააზიანოს.
ყველა სთხოვს, სასმელი იყიდოს და ეს საქმე დაასველოს, მაგრამ მარვი
ხმამაღლა იცინის და ამბობს, სასმელს როგორ ვიყიდი, როცა უკანასკნელი
ქურთი დავხარჯე, რათა ალისთვის გონორეის სამკურნალოდ პენსტრეპი
მეყიდა. ისევ ყველაფერი ჩათრეული აქვს. მაგ ნაბიჭვარს კინაღამ კედელი
გავატანინე და მეორე ოთახის საწოლში გადავაგ დე, მაგრამ ხომ იცი, ჩემი
ბებერი, ჩვილი გულის ამბავიო.
მარვი ერთ კათხა ლუდს ყიდულობს, შარვლის პატარა, საიდუმლო ჯი-
ბიდან ჩაშავებულ მონეტას იღებს და მაგიდაზე დებს. „ხურდა შენ გ ქონ-
დეს.“ ოფიციანტი მონეტას აქანდაზში ჩაუძახებს, მაგიდაზე აფურთხებს და
იქაურობას შორდება.
„ბრიყვი! ჩემი ჩეკის შურს.“
მარვის თუ დავუჯერებთ, ინტერზონაში ასი წლის წინ ჩამოვიდა. მა-
ნამდე სახელმწიფო დეპარტამენტში გაურკვეველ თანამდებობაზე მუშა-
ობდა. მერე „დამსახურებულ პენსიაზე“ გავიდა. როგორც ჩანს, ერთ დროს,
როცა კოლეჯის სტუდენტი იყო, სიმპათიურადაც გამოიყურებოდა და მოკ-
ლე, უკან ახოტრილი თმაც ძალიან უხდებოდა. ახლა კი კანი მოემჩვარა და
ნიკაპს ქვემოთ ჩიჩვირი ჩამოეღვენთა. ვეღარც ძველებურად სხარტად
მოძრაობდა.

183
 უიღბლო ლეიფი მაღალი, თხელი აღნაგობის ნორვეგიელი იყო. ცალი
თვალი ახვეული ჰქონდა. სახეზე განუწყვეტლივ ყალბი, მლიქვნელური
ღიმილი დასთამაშებდა. მთელი მისი ცხოვრება ჩაფლავებული საქმეების
უწყვეტი ჯაჭვი იყო. მარცხი განიცადა ბაყაყების, შინ შილის, სიამის საბ-
რძოლო თევზების გამრავლების, ასევე რამისა (რამი – მრავალწლიანი
მცენარე, რომელსაც მედიცინაში, ქაღალდისა და საფეიქრო მრეწველობა-
ში იყენებენ) და ხელოვნური მარგალიტის მოყვანის იდეებმა. ნაირ-ნაირი
ჩანაფიქრი ჰქონდა, მაგრამ ყველა უშედეგო: უნდოდა მოეწყო სასაფლაო,
სადაც წყვილებს ორადგილიან კუბოებში დამარხავდნენ, პრეზერვატივე-
ბის დეფიციტის დროს მათ გაყიდვაზე მონოპოლია აეღო, ისეთი საროსკიპო
გაეხსნა, სადაც მომსახურებას ფოსტით შეუკვეთავდნენ, დაპატენტებული
პენიცილინი გამოეშვა. ევროპის კაზინოებსა და შეერთებული შტატების
რბოლებზე სანაძლეოების დამღუპველ სისტემებს იყენებდა. არც პირად
ცხოვრებაში გაუმართლა. ბრუკლინ ში გამხეცებულმა ამერიკელმა მეზ-
ღვაურებმა წინა კბილები ჩაუმტვრიეს. სვავებმა თვალი ამოჰკორტნეს,
როდესაც ერთი პინტი პანეგორიკის შემდეგ პანამის ცენტრალურ პარკში
ჩაეძინა. წამლის საშინელ ლომკაში მყოფმა სართულებს შორის გაჭედილ
ლიფტში გადაბმულად ხუთი დღე გაატარა, გემით მგზავრობის დროს სატ-
ვირთო ნაწილში ფეხსაცმელების შესანახ სექციაში იჯდა და თეთრი ცხე-
ლებისგან იტანჯებოდა.
შემდეგ კაიროში ნაწლავების გადახლართვა, წყლულის პერფორაცია
და პერიტონიტი დაემართა. საავადმყოფო ისეთი გადაჭედილი იყო, რომ
საპირფარეშოში მოათავსეს და ბერძენმა ქირურგმა, რომელიც წამლის კა-
იფში იყო, მუცელში ცოცხალი მაიმუნი ჩააკერა. ამის შემდეგ არაბი სანიტ-
რების მთელმა პერსონალმა გააუპატიურა, ერთ-ერთმა მათგანმა პენიცი-
ლინი მოიპარა და „სანიფლაშით“ ( „სანიფლაში“ – ტუალეტის სახეხი სა-
შუალება) შეცვალა, ტრაკში გონორეა აიკიდა და ბღენძი ინგლისელი ექიმი
ცხელი გოგირდმჟავას ოყნებით მკურნალობდა, გერმანელმა თერაპევ ტმა
ტექნოლოგიური მედიცინის განხრით ბრმა ნაწლავი კონსერვის ჟანგიანი
გასახსნელისა და თუნუ ქის საჭრელი მაკრატლით ამოუღო (მიკროორგა-
ნიზმების თეორია სისულელედ მიაჩნდა), შემდეგ კი წარმატებით აღტაცე-
ბული ადგა და რაც თვალში მოხვდა, ყველაფერი ამოაჭრა. „ადამიანის
ორგანიზმი სავსეა არასაჭირო ორგანოებით. მაგალითად, ცხოვრება ცალი

184
თირკმლითაც შეიძლება, დიახ... ორი რად გინდა? აი, ეს თირკმელი... რა ამ-
ბავია, რამდენი შინაგანი ორგანოა შეყრილი. მუცელში, ისევე, როგორც
ქვეყანაში, სივრცეა საჭირო“.
ექსპედიტორისთვის ჯერ არაფერი გადაეხადათ და მარვის ჩეკის გა-
ნაღდებამდე კიდევ თერთმეტი თვე მოუწევდა მისი დაბოლება. ხმები და-
დიოდა, ექსპედიტორი ზონასა და კუნძულს შორის, ბორანზე დაიბადაო.
მისი საქმე საქონლით მომარაგების დაჩქარება იყო. დანამდვილებით არა-
ვინ იცოდა, მოჰქონდა თუ არა რაიმე სარგებელი მის საქმიანობას, ამიტომ
მისი სახელის ხსენებაზეც კი კამათი იწყებოდა. ზოგი ამბობდა, ძალიან
კარგი შედეგები აქვსო, ზოგი – ყოვლად უვარგისი მუშაკიაო.
კუნძულზე, ზონის საწინააღმდეგო მხარეს, ბრიტანული სამხედრო-
საზღვაო ბაზა მდებარეობს. უფასო არენდის ხელშეკრულებას, რომლის სა-
ფუძველზე ეს ბაზა არსებობს, ყოველწლიური ფორმალური განახლება
სჭირდება. ამ ცერემონიისთვის მთელი მოსახლეობა ნაგავსაყრელზე იკრი-
ბება. დასწრება სავალდებულოა. ტრადიციისამებრ კუნძულის პრეზიდენ-
ტი ნაგავს მუცელზე ხოხვით გადაივლის და ბრწყინვალე უნიფორმაში გა-
მოჯგიმულ რეზიდენტ გუბერნატორს კუნძულის ყველა მცხოვრების მიერ
ხელმოწერილ არენდის განახლებულ ხელშეკრულებასა და კუნძულზე
ცხოვრების ნებართვას მიართმევს. გუბერნატორი დოკუმენტებს იღებს და
მუნდირის ჯიბეში იტენის:
– ამრიგად, – ამბობს გუბერნატორი და ნაძალადევად იღიმება, – გა-
დაწყვიტეთ, კიდევ ერთი წლით დაგ ვტოვოთ, არა? ძალიან კარგი. ხომ ყვე-
ლა კმაყოფილია? იქნებ ვინმე უკმაყოფილოა?
ჯარისკაცები ჯიპებით არიან. წინ და უკან აუჩქარებლად მოძრაობენ
და ბრბოს ათვალიერებენ. მანქანებიდან ავ ტომატის ლულები მოჩანს.
– როგორც ჩანს, ყველა ბედნიერია. ძალიანაც კარგი. კმაყოფილი გუ-
ბერნატორი ძირს გართხმულ პრეზიდენტს მიმართავს.– თქვენს დოკუმენ-
ტებს შევინახავ. რა იცი, კაცს ქაღალდი რა დროს დაგ ჭირდება. ჰა ჰა ჰა. ნა-
გავსაყრელზე ზარივით ისმის მისი ხმამაღალი, ლითონნარევი სიცილი.
ხალხი მასთან ერთად იცინის. ავ ტომატის ლულებქვეშ.
კუნძულზე ფორმალური დემოკრატიული პროცედურები სკრუპულო-
ზულად სრულდება. არსებობს სენატი და კონგრესი. დაუსრულებლად აწ-
ყობენ სესიებს, რომლებზეც ნაგ ვის გატანისა და ეზოს საპირფარეშოების

185
ინსპექტირების შესახებ მსჯელობენ – მათი იურისდიქცია მხოლოდ ამ ორ
საკითხზე ვრცელდება. მეცხრამეტე საუკუნის მეორე ნახევარში ხანმოკლე
დროით კონგრესს უფლება მისცეს, ბაბუინების მოვლის დეპარტამენტი
გაეკონტროლებინა, მაგრამ მალევე გააუქმეს სენატში გავრცელებული აბ-
სენტეიზმის (აბსენტეიზმი – აქ: სენატის წევრთა სისტემატური დაუსწრებ-
ლობა სხდომებზე) გამო.
კუნძულზე მეკობრეებმა მეწამულტრაკიანი ბაბუინები მეჩვიდმეტე
საუკუნეში ტრიპოლიდან შეიყვანეს. ლეგენდაც კი არსებობდა – კუნძული
მაშინ დაეცემა, როდესაც მას ბაბუინები დატოვებენო. როგორ დაეცემა და
ვის წინაშე, გაუგებარია. ბაბუინის მკვლელობა სიკვდილით ისჯება, მაგრამ
ამ ცხოველების უგ ვან საქციელს მოქალაქეები მოთმინებიდან გამოჰყავს.
დროდადრო ვიღაც ჭკუიდან იშლება, რამდენიმე ბაბუინს კლავს და თავსაც
იკლავს.
პრეზიდენტის პოსტს ყოველთვის ვინმე განსაკუთრებულ ნაძირალასა
და არაპოპულარულ მოქალაქეს აჩეჩებენ. პრეზიდენტად არჩევა კუნძუ-
ლელისთვის ყველაზე დიდი უიღბლობა და სირცხვილია, რაც შეიძლება
ადამიანს დაემართოს. საბრალო იმდენ დამცირებასა დ შეურაცხყოფას გა-
ნიცდის, საპრეზიდენტო ვადის ამოწურვამდე ვერ ძლებს, პირველ ან
მეორე წელიწადს სულიერად ტყდება და კვდება. ექსპედიტორი ერთხელ
აირჩიეს და მთელ ხუთ წელს გაძლო. შემდეგ სახელი შეიცვალა და პლას-
ტიკური ოპერაცია გაიკეთა, რათა მთლიანად წაეშალა მოგონებები გადა-
ტანილ სირცხვილზე.
– რა თქმა უნდა... ჩვენ გადაგიხდით, – ეუბნებოდა მარვი ექსპედი-
ტორს.
– ჰო, მაგრამ ნუ ჩქარობთ, შეიძლება ფულს ცოტა დააგ ვიანდეს...
– როგორ თუ ნუ ვჩქარობ? რას ნიშნავს, შეიძლება ცოტა დააგ ვიანდეს?..
მისმინეთ.
– ვიცი, ყველაფერი, ვიცი. ფინანსური კომპანია თქვენი ცოლის ხელოვ-
ნური თირკმლის ამოღებას აპირებს... უნდათ, ბებიათქვენი თავისი რკინის
ფილტვიდან გამოასახლონ.
– ეს, უბრალოდ, ცუდი გემოვნების ნიშანია, მეგობარო... მართალი გით-
ხრათ, ვნანობ, რომ ამ საქმეს ხელი მოვ კიდე... ამ საშინელ ცხიმ ში ჭარბი
რაოდენობის კარბოლმჟავაა. გასულ კვირას საბაჟოზე მისვლა მომიწია,

186
ჰოდა, ავდე ქი და კასრში ცოცხი ჩავდე. ცხიმმა ბოლოები თვალის დახამხა-
მებაში მოაჭამა. ისეთი სუნი იყო, წაგაქცევდა. აჯობებს, თუ პორტისკენ
გაისეირნებთ.
– მე ასეთ რამეს არ ვიზამდი, – ჩაიდუდღუნა მარვიმ. – ზონაში ცუდის
ნიშანია. მიეკარო კი არა, გვერდზეც არ უნდა ჩაუარო იმას, რასაც ყიდი. ეს
იმას ნიშნავს, რომ ჩვეულებრივი წამლის ბარიგა ხარ... ზონაში ვაჭრობა
ძირითადად ქუჩის ბარიგების მეშვეობით ხორციელდება.
– ამ ყველაფერს მე რატომ მიყვები? მთელ ამ სიბინძურეს? ბარიგებმა
იკითხონ.
– თქვენთვის ადვილი სათქმელია, შეგიძლიათ, ადვილად გამოძვრეთ.
მე სახელის გატეხა ხელს არ მაძლევს. კარგი რეპუტაცია მჭირდება... სა-
ნერვიულო ნამდვილად არის.
– ამით რის თქმას ცდილობთ? ამ ოპერაციაში რამე კანონსაწინააღმდე-
გოა?
– მთლად ეგრეც არ არის, მაგრამ საეჭვო სიტუაციაა. რაღაც ისე არ
არის, როგორც უნდა იყოს.
– აბა, ახლა იმ შენს კუნძულზე ააცვი, სანამ არ დაცემულა! ხომ არ და-
გავიწყდა, შენს მეწამულ ტრაკს ხუთ პესეტად რომ ყიდდი „პლაზის“ სა-
პირფარეშოებში.

– და ბევრი მუშტარიც არ გ ყავდა, ჩაურთო ლეიფმა. სიტ ყვა „მუშტრით“

ხაზს უსვამდა იმ ფაქტს, რომ ისიც კუნძულელი იყო. ამის ატანა ექსპედი-
ტორს აღარ შეეძლო... მკერდი წინ წამოსწია, აპირებდა, ცივი, ინგლისელი
არისტოკრატის ხმითა და გამომეტ ყველებით რაიმე ჭკუის სასწავლებელი
ეთქვა, მაგრამ პირიდან მხოლოდ უმ წეო სლუკუნი და ჩაწიხლული ძაღლის
შესაბრალისი წკავწკავი აღმოხდა. სიძულვილისგან გავარვარებულ სახეზე
ცეცხლი წაეკიდა და ოპერაციამდელი ნაკვთები გამოუჩნდა. იდგა და კუნ-
ძულის საშინელ, ხორხისმიერ დიალექტზე იგინებოდა.
კუნძულელები თავს იკატუნებენ, თითქოს ეს დიალექტი არ ესმით, ან
საერთოდ უარყოფენ მის არსებობას. „ჩვენ ბრიტანელები არიან“, ამბობენ
ხოლმე, „ეს ჯანდაბა დიალექტი რა არის, საერთოდ არ ვიცით“.
ექსპედიტორს ტუჩის კუთხეები აუქაფდა. პირიდან თეთრ, ბამბის ბურ-
თულაკების მსგავს დორბლს ისროდა. ჰაერში მდაბალი სულის მყრალი

187
ნაფლეთები მწვანე ღრუბლებივით ეკიდა და გარს ევლებოდა. მარვი და
ლეიფი ძირს დაეყარნენ და შეშფოთებულები ერთმანეთში ჩურჩულებდნენ.
– გაგიჟდა, – ძლივს ამოიხავლა მარვიმ. – აქედან უნდა ავახვიოთ. ისი-
ნი ერთმანეთს ხელს სჭიდებენ და უჩინარდებიან ნისლში, რომელშიც ზამ-
თრის თვეებში ისეა გახვეული მთელი ზონა, ცივი თურქული აბანო გეგო-
ნება.

188
 გამოცდა

კარლ პეტერსონმა უჯრაში საფოსტო ბარათი იპოვა. ათ საათზე ექიმ

ბენვეისთან, მენტალური ჰიგიენისა და პროფილაქტიკის სამინისტროში
იბარებდნენ...
– რა ჯანდაბა უნდათ? – გაიფიქრა გაღიზიანებულმა პეტერსონმა... –
ალბათ შეცდომაა. არადა, იცოდა, რომ ისინი შეცდომას არასოდეს უშვებ-
დნენ... ყოველ შემთხვევაში, პიროვნების იდენტიფიკაცია არ ეშლებოდათ...
კარლს ვიზიტის გაცდენა არც უფიქრია, თუმცა იცოდა, ამისათვის ჯა-
რიმას არ ახდევინებდნენ... თავისუფლების რესპუბლიკა საყოველთაო კე-
თილდღეობის სახელმწიფო იყო. მოქალაქეებს, დაფ ქული ძვლების ტომ-
რით დაწყებული და სექსუალური პარტნიორით დამთავრებული, ნებისმი-
ერ სურვილს უსრულებდნენ – შესაბამისი უწყება ყოველთვის მზად იყო,
მომსახურება გაეწია. შეფარული მუ ქარა, რომელიც ამ საყოველთაო კაც-
თმოყვარეობის მიღმა იგრძნობოდა, წინააღმდეგობის ყოველგვარ სურ-
ვილს ახშობდა...
კარლი ქალაქის მერიის წინ, მოედანზე ფეხით გავიდა... სამოცი ფუტის
სიმაღლის, სპილენძის გენიტალიებიანი ნიკელის ქანდაკებები შადრევნის
ათასფრად მოციმციმე ჩქერებში ბანაობდნენ... მერიის შენობის თავზე მი-
ნის ბლოკისა და სპილენძის გუმბათი ცას შესჭიდებოდა. კარლმა ამერიკე-
ლი ჰომოსექსუალი ტურისტის მზერა დაიჭირა. იმან თვალი მოარიდა და
თავისი „ლეიკის“ სინათლის ფილტრებს ჩააშტერდა. კარლი სამინისტროს
მინანქრით გაწყობილ ფოლადის ლაბირინთში შევიდა, საინფორმაციო მა-
გიდისკენ ჩქარი ნაბიჯით გაეშურა... და ბარათი წარადგინა.
– მეხუთე სართული... ოცდამეექვსე ოთახი...
ოცდამეექვსე ოთახში ექთანმა ცივი და მღვრიე, წყალქვეშა თვალებით
ახედ-დახედა.
– დოქტორი ბენვეი გელოდებათ, – უთხრა და გაუღიმა. – შეგიძლიათ,
ახლავე შებრძანდეთ.

189
 „გეგონება ჩემი ლოდინის გარდა სხვა საქმე არა აქვს“, გაიფიქრა კარ-
ლმა.
რძისფერი შუ ქით განათებულ კაბინეტში სრული სიჩუმე იდგა. ექიმმა
კარლს ხელი ჩამოართვა, თუმცა თვალები ახალგაზრდა კაცის მკერდის-
თვის არ აუცილებია...
„ეს კაცი ადრეც მინახავს“, გაიფიქრა კარლმა... „მაგრამ სად?“
კარლი დაჯდა და ფეხი ფეხზე გადაიდო. მაგიდაზე საფერფლე შეამჩნია
და სიგარეტს მოუკიდა... ექიმისკენ შებრუნდა და ცნობისმოყვარედ მიაშ-
ტერდა. მის მზერაში კითხვის ნიშნის გარდა ზედმეტი სითამამე გამოს-
ჭვიოდა.
ექიმი შეცბა... აფორიაქდა... ჩაახველა... ქაღალდებში ქექვა დაიწყო...
– ეჰმ, – როგორც იქნა, ხმა ამოიღო. – რამდენადაც ვხვდები, თქვენი სა-
ხელია კარლ პეტერსონი... სათვალე ცხვირზე ჩამოუცურდა და აკადემიკო-
სის პაროდიას დაემსგავსა... კარლმა უხმოდ დაუქნია თავი... ექიმს მის-
თვის არ შეუხედავს, თუმცა ჟესტი კი შეამჩნია... სათვალე თითით გაისწო-
რა და თეთრ, პრიალა მაგიდაზე დაწყობილი ფაილებიდან ერთ-ერთი გა-
დაშალა.
– ესე იგი, კარლ პეტერსონ, – სახელი და გვარი ალერსიანად გაიმეორა,
ტუჩები მოკუმა და თავის ქნევას მოჰყვა. შემდეგ მოულოდნელად ლაპარა-
კი განაგრძო, – თქვენ ალბათ იცით, რომ ჩვენ ძალიან ვცდილობთ, ყველა-
ნი ძალიან ვცდილობთ, მაგრამ არის მომენტები, როდესაც არაფერი გამოგ-
ვდის. ისედაც სუსტი და მიკნავებული ხმა მთლად ჩაუწყდა. ხელი შუბლზე
შემოიდო. – ვცდილობთ, სახელმწიფო, როგორც ინსტრუმენტი, ყოველი
ცალკეული მოქალაქის საჭიროებებს მივუსადაგოთ. ბენვეიმ მოულოდნე-
ლად ისე დაიქუხა, კარლი შეხტა. – ეს სახელმწიფოს ერთადერთი ფუნ-
ქციაა, ყოველ შემთხვევაში, ჩვენი ხედვა ასეთია. ჩვენი ცოდნა... რა თქმა
უნდა, სრულყოფილი არ არის. ექიმმა თითქმის შეუმჩნევლად ხელი ჩაიქ-
ნია... მაგალითად... მაგალითად... აი, ის ავიღოთ... სექსუალური გადახრა.
ბენვეი სავარძელში ირწეოდა. სათვალე ცხვირზე ჩამოუცურდა. უეცრად
კარლმა თავი უხერხულად იგრძნო.
– ჩვენ მიგ ვაჩნია, რომ ეს ყველას შეიძლება დაემართოს... ადამიანს,
უბრალოდ, არ უმართლებს და ავად ხდება... რა თქმა უნდა, აქაც ყველა-

190
ფერი ისე უნდა იყოს, როგორც, მაგალითად, ტუბერკულოზის შემთხვევაში.
არაფერი განსაკუთრებული – არც უფლებები, არც აკრძალვები...
– დიახ, – მკაცრად მოუჭრა ბენვეიმ, თითქოს კარლს საწინააღმდეგო
აზრი გამოეთქვას... – ჰო, ტუბერკულოზის შემთხვევაში. მეორე მხრივ, ვე-
რავინ უარყოფს, რომ ნებისმიერი დაავადების დროს გარკვეული სახის, ასე
ვთქვათ, ვალდებულებები წარმოიშობა, ჯანდაცვასთან დაკავშირებული
პროფილაქტიკური ხასიათის ღონისძიებები, რომელთა განხორციელება
მთავრობას ეკისრება. თავისთავად ცხადია, მსგავსი ღონისძიებები ისე უნ-
და გავატაროთ, რომ უიღბლო მოქალაქეებს, რომლებიც მისი სურვილის
საწინააღმდეგოდ, ეეე, დაინფიცირდნენ, მინიმალური ზიანი და უსიამოვ-
ნება მიადგეთ... რა თქმა უნდა, ლაპარაკია მინიმალურ უსიამოვნებაზე,
რომელიც სრულიად თავსებადია სხვა, დაუინფიცირებელი მოქალაქეების
ადეკვატურ დაცვასთან... არც ყვავილის აცრა მიგ ვაჩნია სავალდებულოდ...
ყოველ შემთხვევაში, არაგონივრული ღონისძიებების გატარებას არ ვაპი-
რებთ... არც ზოგიერთი გადამდები დაავადების მქონე ადამიანების იზოლა-
ციას ვუ ჭერთ მხარს... დარწმუნებული ვარ, დამეთანხმებით, რომ... ფრან-
გებს თუ დავესესხებით, Les Maladies galantes-ით... ასე ვთქვათ... ინფი-
ცირებულ ადამიანებს... ჰე, ჰე, ჰე... რომლებსაც საკუთარი ნებით მკურნა-
ლობა არ სურთ, იძულების წესით უნდა ვუმკურნალოთ. ექიმმა ხითხითი
განაგრძო, თან სავარძელში მე ქანიკურ თოჯინასავით ირწეოდა.
კარლი მიხვდა, რომ რაღაც უნდა ეთქვა.
– მე მგონი, გონივრული გადაწყვეტილებაა, – აღნიშნა მან.
ექიმმა ხითხითი შეწყვიტა. უეცრად სავარძელში გაშეშდა.
– მოდით, ეეე... სექსუალური გადახრების თემას დავუბრუნდეთ. გუ-
ლახდილად რომ გითხრათ, არც ვაპირებთ, ვინმეს თავი მოვაჩვენოთ, თით-
ქოს გვესმოდეს, ყოველ შემთხვევაში, ბოლომდე მაინც, თუ რატომ ანიჭებს
ზოგი კაცი და ქალი უპირატესობას ეეე... თავისივე სქესის პარტნიორს.
ჩვენ ძალიან კარგად გვესმის ეეე... რომ ეს საკმაოდ გავრცელებული ფენო-
მენია და გარკვეული სახით... ეეე, ჩვენს დეპარტამენტსაც ეხება...
ექიმმა კარლს გამჭოლი მზერა ესროლა, მთელი ამ ხნის განმავლობაში
პირველად. ამ თვალებში არ იყო არც სითბო, არც სიძულვილი, არც სხვა
რამ გრძნობა, რომელიც ოდესმე ან თავად კარლს გასჩენია ან სხვებში შე-

191
უმჩნევია. ეს იყო ერთსა და იმავე დროს დაჟინებული და გულგრილი, მტა-
ცებლური და უპიროვნო მზერა.
უეცრად კარლმა იგრძნო, რომ ხაფანგში მოექცა – ყოველგვარი სახის
სითბოსა და ნიადაგს მოწყვეტილი ოთახის მდუმარე, წყალქვეშა გამოქვა-
ბულში ჩაიძირა. სკამზე მშვიდად წამომჯდარი, ოდნავ ამრეზილი მისი
პორტრეტი უეცრად გაფერმკრთალდა, თითქოს სასიცოცხლო ძალებმა და-
ტოვა და ოთახის რძეგარეულ ნაცრისფერს შეერია.
– ჩვენს დროში ამგვარი აშლილობის მკურნალობა... აჰამ.…….. სიმპტო-
მების მიხედვით ხდება. ექიმი მოულოდნელად სავარძლის საზურგეზე გა-
დაწვა და ლითონნარევი ხმით ახარხარდა.
კარლი ექიმს თავზარდაცემული შესცქეროდა.
„ეს კაცი შეურაცხადია“, გაიფიქრა მან. ექიმმა მაშინვე ბანქოს მოთამა-
შესავით შეუვალი სახე მიიღო. კარლს მუცელში ისეთი შეგრძნება გაუჩ-
ნდა, ლიფტის უეცარი გაჩერების დროს რომ იცის ხოლმე.
ექიმი მის თვალწინ ფაილის შესწავლას შეუდგა, თან კარლს მსუბუ ქად
დამცინავი, მოწყალე კილოთი ელაპარაკებოდა:
– სულ ტყუილად გეშინიათ, ახალგაზრდავ. ეს პროფესიული ხუმრობაა
და მეტი არაფერი.
სიმპტომების მიხედვით მკურნალობა ნიშნავს, რომ სინამდვილეში არა-
ვითარი მკურნალობა არ იქნება. უბრალოდ, ყველაფერი იმისკენ არის მი-
მართული, რომ ავადმყოფმა თავი რაც შეიძლება მოხერხებულად იგრძნოს.
ასეთ შემთხვევებში ჩვენი ძირითადი მიზანიც ეს არის.
კარლმა კიდევ ერთხელ იგრძნო მისი სახისკენ მიმართული ცივი, ცნო-
ბისმოყვარე მზერა.
– როგორ ვთქვა... თუ ავადმყოფს თავდაჯერება აკლია, ჩვენ მის მოპო-
ვებაში ვეხმარებით... თავისი ხასიათის შესაფერის სხვა პაციენტებთანაც
ვაკავშირებთ. საერთოდ არ ვემხრობით იზოლაციას... ეს დაავადება კიბოზე
მეტად გადამდები არ არის. კიბო – ჩემი პირველი სიყვარული. ექიმს ხმა
გაეპარა. მგონი, თვითონაც უხილავ კარში გაუჩინარდა და მაგიდასთან
მხოლოდ მისი გამოცარიელებული სხეული დარჩა. უეცრად ისევ მხნედ
ალაპარაკდა. – თქვენ ალბათ იკითხავთ, რატომ გვაინტერესებს ეს საკით-
ხი, – წარმოთქვა ბენვეიმ და სიტ ყვებს ცივი, მზეზე აელვარებული თოვლი-
ვით თვალისმომჭრელი ღიმილი დაატანა.

192
 კარლმა მხრები აიჩეჩა: – ეს ჩემი საქმე არ არის... ერთადერთი, რაც
მინდა ვიკითხო, რატომ დამიბარეთ აქ და რატომ მიყვებით მთელ ამ... ამ...
– უაზრობას?
კარლმა იგრძნო, რომ გაწითლდა და საკუთარ თავზე გაბრაზდა.
ექიმი სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო და თითები შეაერთა.
– ახალგაზრდები, – წარმოთქვა მოწყალედ, – ყოველთვის სადღაც ეჩ-
ქარებათ. ერთ დღეს თქვენც ისწავლით მოთმინების ფასს. არა, კარლ... შე-
იძლება, სახელით მოგმართოთ? თქვენს შეკითხვაზე პასუხის გაცემას არ
გავურბივარ. ტუბერკულოზზე ეჭვის შემთხვევაში ჩვენ, ანუ შესაბამისი
დეპარტამენტი, არა მარტო ვითხოვთ, მოვითხოვთ კიდეც, რომ ადამიანმა
ფლუოროსკოპიული შემოწმება გაიაროს. ეს ჩვეულებრივი, რუტინული
პროცედურაა, ხომ გესმით. უმრავლეს შემთხვევაში პასუხი უარყოფითია.
რაღა კითხვა უნდა, რომ თქვენ აქ ფსიქიკური ფლუოროსკოპიისთვის და-
გიბარეს. შეიძლება ითქვას, თქვენთან გასაუბრების შემდეგ ასე თუ ისე
დარწმუნებული ვარ, რომ შედეგი უარყოფითი იქნება...
– გასაგებია, მაგრამ თვითონ ფაქტია სასაცილო. მე მხოლოდ ქალები
მაინტერესებს. პარტნიორი გოგონა მყავს, დაქორწინებას ვაპირებთ.
– დიახ, კარლ, ვიცი. სწორედ ამიტომ დაგიბარეთ. სისხლის ანალიზი
ქორწილის წინ. ხომ ჭკვიანურია? არა?
– ძალიან გთხოვთ, ექიმო, პირდაპირ მითხარით, რა ხდება.
ექიმს ეს სიტ ყვები თითქოს არ გაუგონია. სკამიდან მოხდენილად წა-
მოდგა და კარლის უკან ბოლთის ცემას მოჰყვა. მისი მისუსტებული ხმა
ქუჩიდან ქარის მიერ მონაბერი მუსიკასავით ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ისმოდა.
– შემიძლია, დიდი საიდუმლო გაგიმხილოთ: ამ საქმეში მემკვიდრეობი-
თი ფაქტორის გარკვეული მაგალითები არსებობს. სოციალური წნეხი. სამ-
წუხაროდ, ბევრი ჰომოსექსუალი, როგორც ლატენტური, ასევე აშკარა,
ქალზე ქორწინდება. ასეთი ქორწინებები გავლენას ახდენს... შობადობაზე.
ექიმი გაუჩერებლად ლაპარაკობდა. ლაპარაკობდა შიზოფრენიაზე, კიბო-
ზე, ჰიპოთალამუსის მემკვიდრეობით დისფუნქციაზე.
კარლს ჩასთვლიმა. ცდილობდა, მწვანე კარი გაეღო. ფილტვებში საში-
ნელი სუნი ჩაუვიდა და შეძრწუნებულს გამოეღვიძა.
ექიმი უცნაურად თანაბარი და უსიცოცხლო, ნარკომანის ხრინ წიანი
ხმით ლაპარაკობდა:

193
 – თესლის ფლოკულაციური ტესტი კლაიბერგ-სტანისლუსკის მეთო-
დით... დიაგნოსტიკური ხასიათის ტესტია... შედეგის გამოვლენა შეუძლია,
ყოველ შემთხვევაში, უარყოფითის მაინც. ზოგ შემთხვევაში სასარგებლო-
ა... როგორც საერთო სურათის შემადგენელი ნაწილი... როგორც ჩანს... ეეე,
გარკვეული გარემოებების დროს. ექიმის ხმა ისტერიულ ჭყივილში გა-
დაიზარდა. – ექთანი ეეე, სინჯებს აგიღებთ.
– გეთაყვა, აქეთ წამობრძანდით... ექთანმა კარი გამოაღო და კარლი
პატარა, თეთრკედლებიან კაბინაში შეუშვა და ხელში ქილა მიაჩეჩა.
– გთხოვთ, გამოიყენოთ. როცა მზად იქნებით, დამიძახეთ. თაროზე აღ-
მგზნები ჟელეს ქილა იდგა. კარლს შერცხვა, თითქოს დედამისს მისთვის
ცხვირწინ დაეფინოს ცხვირსახოცი საიდუმლო წარწერით „მუტელ###ი
რომ ვიყო, მე და შენ ქსოვილების მაღაზიას გავხსნიდით.“
კარლს ჟელე არც კი გამოუყენებია, ექთანი მინის ბლოკებით ამოყვა-
ნილ კედელთან მიაყენა, ერთი მაგრად მიჟიმა და თესლი ქილაში ჩაასხა. –
ბებერი მინის მუ####ტელი. – დამცინავად ჩაილაპარაკა და ჩრდილოეთის
ციალში ფერადი მინის ნამსხვრევებით სავსე მუტელი დაინახა.
პენისი დაიბანა და შარვლის ღილები შეიკრა.
რაღაც უხილავი ყოველ მის აზრსა და მოძრაობას, ანალიზსა და სწორი
ნაწლავის მოძრაობას ცივი, ქედმაღლური სიძულვილით აკვირდებოდა.
ოთახი მწვანე შუქს აევსო. იქვე იდგა დალაქავებული საწოლი და შავი კა-
რადა, რომელშიც მთელ სიმაღლეზე ჩასმული იყო სარკე. კარლი საკუთარ
სახეს ვერ ხედავდა.
სასტუმროს შავ სკამზე ვიღაც იჯდა. ტანზე თეთრი, გახამებულსაყე-
ლოიანი პერანგი ეცვა და ჭუჭყიანი ქაღალდის ჰალსტუხი ეკეთა. შეშუპე-
ბულ, უძვლო სახეზე თვალების ნაცვლად ანთებისგან გაწითლებული ჩირ-
ქის ორი ხვრელი მოჩანდა.
– ცუდად ხომ არ ხართ? – გულგრილად იკითხა ექთანმა და პაციენტს
წყლიანი ჭიქა მიაწოდა. გაუცხოებისა და ზიზღის გრძნობით უც ქერდა, რო-
გორ სვამდა კარლი წყალს. შემდეგ შებრუნდა და ქილას აშკარა ზიზღით
დასწვდა.– რამე განსაკუთრებულს ელოდებით? – შეუღრინა პაციენტს.
კარლისთვის ასეთი ტონით ბავშვობის შემდეგ არავის მიუმართავს.
– არა. ასე რატომ...

194
 – მაშინ შეგიძლიათ, მიბრძანდეთ, – მიახალა ქალმა და ქილას მიუბ-
რუნდა. უცებ ზიზღისგან ხმადაბლა წამოიყვირა და ხელიდან სპერმის კარ-
გა მოზრდილი ლეკერტი მოიშორა. კარლი კართან მივიდა და შეჩერდა.
– კიდევ ერთხელ მოსვლა ხომ არ მომიწევს?
ექთანმა შეუბღვირა.
– თუ საჭირო იქნება, წინასწარ შეგატ ყობინებენ. აუცილებლად.
ქალი კაბინის შესასვლელთან იდგა და უყურებდა, როგორ გავიდა ოთა-
ხიდან კარლი, რომელიც დამ შვიდობების ნიშნად ცდილობდა, მისთვის ხე-
ლი მხიარულად დაექნია. ექთანი არ განძრეულა, არც სახის გამომეტ ყვე-
ლება შესცვლია. კარლი კიბეზე ჩავიდა. სახე ყალბი გრიმასით მოგ ვრილი
სირცხვილისგან უხურდა. ჰომოსექსუალმა ტურისტმა თვალი მოჰკრა და
თანაგრძნობის ნიშნად ყოვლისმცოდნე წარბის აწევით ჰკითხა: – მოხდა
რამე?
კარლი პარკში შევარდა. სპილენძის ფავნის გვერდით, რომელსაც ხელ-
ში წინ წილები ეჭირა, ცარიელი ძელსკამი იპოვა. – გული მოიოხე, ფისო,
უკეთესად გახდები. თავზე დაადგა ტურისტი. მის მკერდზე ჩამოკიდებული
კამერა ჩამოტ ყლარწული ძუძუს მსგავსად პირდაპირ კარლის სახესთან ქა-
ნაობდა.
– გააჯვი აქედან!
კარლმა ტურისტის წაბლისფერ თვალებში დაკოდილი ცხოველის სა-
მარცხვინო, სულმდაბალი მზერა ამოიკითხა.
– შენ ადგილას რომ ვიყო, მაინცდამაინც არ გავიქაჩებოდი, ჩიტო. შენც
გამოგიჭირეს. დაგინახე, კანტორიდან გამოხვედი.
– ვთქვათ, გამოვედი... და რა მერე? – ჰკითხა შეშფოთებულმა კარლმა.
– არა, არაფერი, სრულიად არაფერი.
– კარლ, დავიწყოთ იმით, რომ... ექიმმა გაიღიმა. პაციენტს ტუჩებზე
უყურებდა. – შენთვის მშვენიერი ახალი ამბავი მაქვს. მან მაგიდიდან ცის-
ფერი ქაღალდის ფურცელი აიღო და დიდის ამბით ჩააშტერდა, ვითომ რა-
ღაცის ამოკითხვას ლამობდა. – შენი ტესტი... რობინსონ-კლაიბერგის
ფლოკულაციური ტესტი...
– მე ბლომბერგ-სტანლუსკის ტესტი მეგონა. – ჩაიხითხითა ექიმმა. –
არა, არა... ასეთი სულსწრაფობაც არ ვარგა, ახალგაზრდავ. ალბათ თქვენ
გაიგეთ არასწორად. ბლომბერგ-სტანლუსკი სრულებით სხვა ტესტია. იმე-

195
დი მაქვს... არ დაგ ვჭირდება... ხითხითი განაგრძო. – ჰო, რას ვამბობდი,
ვიდრე... ეეე... ჩემი ახალგაზრდა კოლეგა ასე ელეგანტურად ჩამეჭრებოდა
საუბარში? თქვენი ტესტის შედეგი, მგონი, ეეე... – ექიმმა ქაღალდის ფურ-
ცელი რაც შეიძლება შორს გასწია. – ... მთლიანად უარყოფითია. ასე რომ,
შესაძლოა, მეტად არც კი შეგაწუხოთ. მოკლედ, ასე... – ბენვეიმ ტესტის პა-
სუხი ფრთხილად შეაცურა საქაღალდეში და მის ფურცვლას შეუდგა. ბო-
ლოს, როგორც იქნა, დაამთავრა, შუბლი შეჭმუხნა, ტუჩები მოკუმა, საქა-
ღალდე დახურა, ზემოდან ხელი დაადო და წინ გადმოიხარა.
– კარლ, სამხედრო-სავალდებულო სამსახურში... ყველამ ვიცით, რო-
გორც ხდება... ხანგრძლივი პერიოდის განმავლობაში... ისა... სუსტი სქესის
წარმომადგენლებთან... ასე ვთქვათ... ურთიერთობის საშუალება არ არის.
იმ რთულ და მტანჯველ პერიოდში ქალის ფოტო ხომ გ ქონდათ? ან იქნებ
მთელი ჰარამხანის? ჰეჰ, ჰე, ჰე, ჰე...
კარლმა ექიმს აშკარა სიძულვილით სავსე მზერა ესროლა.
– რა თქმა უნდა, – უპასუხა მან, – ყველას გვქონდა.
– ახლა კი, კარლ, მინდა რამდენიმე გოგოს ფოტო გაჩვენოთ... – ექიმმა
უჯრიდან კონვერტი ამოიღო, – და გთხოვოთ, ამოირჩიოთ ერთ-ერთი მათ-
განი, ვისთანაც... ჰეჰ, ჰე, ჰე, ჰე...
უეცრად ბენვეი წინ გადმოიხარა და კარლს ფოტოები ცხვირწინ აუფ-
რიალა. – ამოირჩიეთ, გოგო, ნებისმიერი!
კარლმა ხელი გაიწოდა და დაბუჟებული თითებით ერთ-ერთი ფოტო
ამოიღო. ექიმმა ფოტო გამოართვა, სხვებთან ერთად დასტაში ჩადო, ბან-
ქოს ქაღალდივით აჭრა, კარლის საქაღალდეში ჩადო და ზემოდან ხელი
დაარტყა. შემდეგ ფოტოები კარლს ისევ წინ დაულაგა, – ის ფოტო აქ
არის?
კარლმა თავი გააქნია.
– რა თქმა უნდა, არა. ის იქ არის, სადაც უნდა იყოს. იქ, სადაც ქალის
ადგილია. მან საქაღალდე გახსნა და იქიდან რორშახის ტესტის ცხრილზე
მიმაგრებული ფოტო ამოიღო.
– ის არის?
კარლმა უსიტ ყვოდ დაუქნია თავი.
– გემოვნებას ვერავინ დაგიწუნებს, ჩემო ბიჭუნი. კიდევ ერთ საიდუმ-
ლოს გაგიმხელთ: აქედან ზოგი გოგონა... ბენვეიმ ბანქოს მოთამაშის მოქ-

196
ნილი თითებით ფოტოები სამკარტიანი მონტეს პასივით ერთმანეთს
შეურია და შემდეგ ისევ გაშალა. – ეს სინამდვილეში ბიჭია. აი, ქალის ტან-
საცმელი რომ აცვიათ. ხომ სწორად ვამბობ? ბენვეიმ წარბები წამიერად
აზიდა და ისევ ქვემოთ ჩამოუშვა. კარლი მაშინვე ვერ მიხვდა, რა ხდებო-
და. მის წინ მჯდარი ექიმის სახე უძრავი და შეუვალი იყო. მუცელსა და
გენიტალიებში კიდევ ერთხელ გაუჩნდა შეგრძნება, ლიფტის უეცარი გაჩე-
რების დროს რომ იცის.
– დიახ, კარლ, ვფიქრობ, ჩვენი პატარა დაბრკოლებების გადალახვის
საქმეში წინ მიიწევთ და მშვენიერ წარმატებებსაც აღწევთ... როგორც
ვხვდები, ახლა ეს ყველაფერი სასაცილოდ გეჩვენებათ, არა?
– მართალი გითხრათ... დიახ.
– რა გულახდილი ხართ, კარლ... ეს კარგია... ახლა კი... კარლ... ექიმმა
სახელი კარლი რაც შეიძლება ალერსიანად და გაწელილად წარმოთქვა,
დაახლოებით ისე, აფერისტმა ძაღლობამ რომ იცის – ჯერ ჩაშაქრული
ხმით „ოულდ გოულდს“ შემოგთავაზებენ (ან რა აწევინებთ ამ „ოულდ გო-
ულდს“), მერე მიდი, თავიანთ თაღლითობებს უბერავენ...
ეს აფერისტი ცეკვის რამდენიმე ილეთს ასრულებს.
– არ შეიძლება ადამიანს რომ მოელაპარაკოთ? – ეუბნება და თავს
მკვეთრად აბრუნებს თავისი გაცეცხლებული სუპერეგოსკენ, რომელსაც
ყოველთვის მოიხსენიებს, როგორც „ადამიანს“ ან „ლეიტენანტს.“
– ლეიტენანტს ასეთი ხასიათი აქვს – თუ პატიოსნად მოეპყრობი, ისიც
პატიოსნად მოგეპყრობა... თუ თქვენ დაგ ვეხმარებით, არც ჩვენ დაგრჩებით
ვალში. მისი ხმა კაფეტერიების, ქუჩის კუთხეებისა და იაფიანი სასადი-
ლოების გაუკაცურებულ ხრიოკებს მოედო. ნარკომანები ერთფუნტიან ნამ-
ცხვრებს ღე ჭავენ და გვერდზე იხედებიან.
„ეს პიდარასტი დასახიჩრებულია.“
ბლომად ტაბლეტებნაყლაპი პიდარასტი სასტუმროში, სკამზე ჩამომ-
ჯდარი გაითიშა. ენა გადმოგ დებული დარჩა.
ის ბარბიტურატის ტრანსში დგება და თავს იხრჩობს, არც გამომეტ ყვე-
ლება ეცვლება და არც ენას მალავს.
ძაღლი მოწ ნულ სავარძელში მოძრაობს.
– მარტი სტილს იცნობ? მოძრაობს.
– დიახ.

197
 – შეგიძლია შემახვედრო? მოძრაობს? მოძრაობს?
– ეგ არავის ენდობა.
– ჰო, მაგრამ შენ შეგიძლია მომაძებნინო. მოძრაობს, მოძრაობს. წინა
კვირაში სადღაც ხომ გადაეყარე? მოძრაობს?
– დიახ.
– ამ კვირაშიც შეგიძლია ნახო. მოძრაობს... მოძრაობს... მოძრაობს...
დღესაც კი შეგიძლია გადაეყარო. აღარ მოძრაობს.
– არა, არა! ოღონდ ეგ არა!
– მისმინე, თანამ შრომლობაზე უარს მეუბნები? სამი ულმობელი მოძ-
რაობა. თუ გინდა, ადამიანმა მაინცდამაინც ერთი ადგილი გაგირღვიოს?
წარბს ზემოთ სწევს.
– კარლ, გეთაყვა, იქნებ დამავალოთ და მითხრათ, რა ვითარებაში და
რამდენჯერ გიცუღლუტიათ თქვენივე სქესის ადამიანებთან? ბენვეის ხმა
ძლივს ისმოდა. – თუ თქვენ ასეთი რამ არასოდეს ჩაგიდენიათ, ისღა დამ-
რჩენია, არატიპურ ახალგაზრდად ჩაგთვალოთ.
ექიმმა თითი დაუქნია, ყალბად, ვითომდა გამაფრთხილებლად. – რო-
გორც გინდა იყოს... ბენვეიმ საქაღალდეს ხელი მოუცაცუნა და კარლს
მრუში მზერით მიაშტერდა. კარლმა შენიშნა, რომ საქაღალდე ექვსი
დუიმის სისქისა იყო. მას შემდეგ, რაც ოთახში ფეხი შედგა, წარმოუდგენ-
ლად გაიზარდა.
– იცით, როდესაც ჯარში ვმსახურობდი... ჰომოები მთავაზობდნენ
ხოლმე და ხანდახან... როცა ფული შემომაკლდებოდა...
– რა თქმა უნდა, კარლ, – ბენვეის გულის სიღრმიდან ბღავილი აღმოხ-
და. – თქვენს ადგილზე მეც იმავეს გავაკეთებდი. ეგ რა დასამალია, ჰეჰ ჰეჰ
ჰეჰ... ვფიქრობ, ამ შემთხვევაში ხაზინის შევსების... ეეე... ყველასთვის
ცნობილი ხერხები არ გამოგ ვადგება; თუმცა, კარლ, იქნებ... მან თითით
რამდენჯერმე დააკაკუნა საქაღალდეზე, საიდანაც ოდნავ იგრძნობოდა კა-
ცის ასოს დაობებული დამჭერებისა და ქლორის სიმყრალე... – ისეთი შემ-
თხვევებიც იყო, რომლებშიც... ეეე... ეკონომიკური ფაქტორები... ეეე... არა-
ვითარ როლს არ ასრულებდა.
კარლის ტვინ ში მწვანე ნათებამ იფეთქა. სხეულზე ჰანსის მუ ქი, გამ-
ხდარი სხეული ეკვროდა, მხარზე მის ხშირ სუნთქვას გრძნობდა. მწვანე
ნათება ჩაქრა. კარლის ხელებში უზარმაზარი მწერი ფართხალებდა.

198
 უეცარი სიძულვილისგან თითქოს დენმა დაარტყა და მთელი თავისი
არსებით უკან დაიხია.
სიბრაზისგან აკანკალებული კარლი ფეხზე წამოხტა.
– რას წერთ მანდ! – დაუყვირა ექიმს.
– ასე ხშირად გეძინებათ ხოლმე? შუა საუბრის დროს?
– როდის მეძინა?
– არა?
– უბრალოდ, ყველაფერი, რაც ხდება, არარეალურია... უნდა წავიდე.
არ მაინტერესებს. აქ დარჩენას მაინც ვერ მაიძულებთ.
კარლმა ოთახი გადაჭრა. კარამდე მისვლას დიდი დრო მოანდომა. და-
ბუჟებამ სხეულის ყველა უჯრედში შეაღწია და ფეხები დაუბორკა. კარი
თითქოს სადღაც სივრცეში მიცურავდა თანდათან კიდევ უფრო შორდებო-
და.
– სად მიდიხართ, კარლ? ექიმის ხმა შორი მანძილიდან ისმოდა.
– აქედან შორს... კარისკენ...
– მწვანე კარისკენ, კარლ?
ექიმის ხმა ძლივს ისმოდა. ოთახი სივრცეში ფეთქდებოდა.

199
 პანტოპონის ვარდი გინახავთ?

ქუინზ პლაზიდან თავი შორს დაიჭირე, შვილო... ბოროტების ბუდეა.

სავსეა მეძებრებით, რომლებიც ენაგადმოგ დებულები პლანაქეშ ნაშებს ეძე-
ბენ... უამრავი დონეა... ამიაკის კაიფში გათხლეშილი ძაღლები ცოცხების
შესანახი საკუჭნაოებიდან გამოძვრებიან ხოლმე... გაავებული ლომებივით
არიან... ბებერ ჯიბის ქურდს დააცხრებიან და ისე აშინებენ, საწყალს ვენე-
ბი ეკარგება... მერე მთელი კვირა იჩხერს, თუ არადა, ხუთ-ნახევარი თვით
ჩააყუდებენ. იცოცხლე, ნიუ-იორკში ნარკომან ჯიბის ქურდებს ამ მუხლს
არავინ ამადლის.
ასე რომ, პიდარასტო, ბიგლ (ბიგ ლი – ინგლისური მწევარი) , ირლან-
დიელო, მეზღვაურო, ფრთხილად... წინ დაიხედეთ, წინ დაიხედეთ და მოგ-
ზაურობის დროს აკრძალულ ხაზს არ გადააბიჯოთ.
სადღაც აქვე ისმის მეტროს მატარებლის გამაყრუებელი, ლითონის
აფეთქების მსგავსი გრუხუნი...
ქუინზ პლაზა ჯიბის ქურდებისთვის ცუდი ადგილია... ძალზე ბევრი
დონეა და კიდევ უფრო მეტი მიწისქვეშა გადასასვლელებში ჩასაფრებული
საფრთხე, ხელს ვერსად ჩაყოფ...
ხუთი თვე და ოცდაცხრა დღე – განაჩენი, თუ ვინმეს „უჯიკე“, ანუ, თუ
ვინმე გოიმს გაქურდვის აშკარა მიზეზით შეეხე...
უდანაშაულო ხალხს ჯიბის ქურდობისთვის არ სვამენ, მკვლელობის-
თვის, რამდენსაც გინდა. პიდარასტი, ბიგ ლი, ირლანდიელი, მეზღვაური –
ჩემი ძველი ნაცნობები, ზოგი ნარკომანი და ზოგიც – ჯიბის ქურდი... 103-ე
ქუჩელების ძველი ბირჟა... მეზღვაურმა და ირლანდიელმა თავი „აკლდამა-
ში“ („აკლდამა“ – ასე ეძახიან მუნიციპალურ ციხეს) ჩამოიხრჩვეს... ბიგ ლი
ზედმეტი დოზისგან მოკვდა, პიდარასტი კი ბოლომდე ჩაეშვა...
– „პანტოპონის ვარდი“ არ გინახავთ? – იკითხა ბებერმა ნარკომანმა... –
წავედი მე, გაბოლების დროა, შავი პალტო შემოიცვა და მოედანი გადაჭ-
რა... შემდეგ დამრეცი შუკებით ბაზრის ქუჩის მუზეუმისკენ დაეშვა, სადაც

200
ყველა სახეობის მასტურბაციისა და მსგავსი უკუღმართობის ჩვენებები ეწ-
ყობოდა. განსაკუთრებით ბიჭებისთვის...
ქვემოთ მდინარე ჩაბეტონებულ განგსტერს (განგსტერი –აქ: მარიხუანა
(სლენგ.)) მიაქანებს... ორთქლის აბანოში ჩაჩექმეს. ეს ალუბლისფერტრა-
კიანი ვინ არის – ჯიო – ხელის ბიჭი თუ დედილო ჯილიგი – ბებერი ქალი
ვესტმინსტერ-ფლეისიდან? მხოლოდ მკვდარ თითებს შეუძლიათ,
ბრაილით ილაპარაკონ...
მისისიპი მდუმარე ქუჩაბანდებში კირქვის უზარმაზარ ლოდებს მოაგო-
რებს...
– დაბურეთ გამოსახულება! – დაიყვირა „მცურავი კინოქალაქის“ კაპი-
ტანმა...
მუცლების შორეული ბუყბუყი... პოლარული ციალიდან კოკისპირუ-
ლად ცვივა მოწამლული მტრედები... რეზერვუარები ცარიელია... ქალაქის
მორღვეულ ხახაში, მშიერ ქუჩაბანდებსა და მოედნებზე გრუხუნით ინგრე-
ვა სპილენძის ქანდაკებები...
დილის ლომკაში ვენას ისინჯავენ...
პირდაპირ ხველების სიროფიდან...
ათასობით ნარკომანი კრისტალური ხერხემლის კლინიკებს უტევს, და
ცდილობენ, იქაურობა ჭაღარა ქალბატონებისგან გაწმინდონ...
კირქვის ქვაბულში გადავაწყდი კაცს, რომელსაც შლაპის კოლოფში მე-
დუზის თავი ედო.
– ფრთხილად იყავი, – უთხრა კაცმა საბაჟოს ინსპექტორს... ორმაგ
ფსკერზე ხელი სამუდამოდ მიეყინა...
ვიტრინის დიზაინერები სადგურს ყვირილით აყრუებენ, მოლარეებს –
აჯოს უკეთებენ (აჯოს გაკეთება – თაღლითობა ფულის დახურდავების
დროს (ქართ. სლენგ.))... – მრავლობითი მოტეხილობები, – თქვა დიდმა
ექიმმა... – მე ძალიან ძლიერი სპეციალისტი ვარ...
კოხის ჩხირებით სავსე ნახველით გადასლიპინებულ პასაჟებში აყალ-
ყული ჭლე ქი ბობოქრობს...
მრავალფეხა ყნოსავს რკინის ჟანგიან კარს, რომელსაც ათასი ჯურის
პიჟონებმა იმდენი აფსეს, სანამ ფურცელივით არ დათხელდა...
ეს ოქროს საბადო არ გეგონოთ, ეს არარაობის მტვერია, მრავალგზის
ნახმარ ბამბაზე შერჩენილი დოზის ნამუსრევი...

201
 კოკაინის ბაღლინჯოები

მეზღვაური ატროფირებულ ლომკაში ბორგავდა. მოლოდინით გათარა-

ნებულს რუხი ფეტრის შლაპა და აბრანძული შავი პალტო ზედ მიჰქვავე-
ბოდა. წამლის წითელ-ყვითელ ალმურში გახვეულ მის ფიგურას დილის
მზე ანათებდა. ყავის ფინჯნის ქვეშ ქაღალდის ხელსახოცი ეფინა – იმათი
განმასხვავებელი ნიშანი, ვინც დიდხანს უზის ხოლმე ფინჯან ყავას მსოფ-
ლიოს სხვადასხვა კუთხის რესტორნებში, ვაგზლებსა და მოსაცდელ დარ-
ბაზებში.
ნებისმიერი ნარკომანი, ისეთიც კი, როგორიც მეზღვაურია, თავისი,
ნარკომანისთვის განკუთვნილ დროში ცხოვრობს და სხვა ადამიანების
დროში თვითნებურად შეჭრის უფლება არა აქვს, სხვა მთხოვნელების
მსგავსად უნდა დაელოდოს. (საათში რამდენი ყავა?)
ბიჭი შემოვიდა და ბართან სკამზე ჩამოჯდა. სახე ხანგრძლივი ლომკისა
და მოლოდინის ტეხილებით დაღარვოდა. მეზღვაურს შეათრთოლა. სახეზე
მღვრიე ალმურმა გადაურბინა. მაგიდაზე დაწყობილი ხელები მოუსვენ-
რად აამოძრავა – ბიჭის ბრაილს კითხულობდა, მის კეფაზე წამოზრდილ
წაბლისფერ თმას აუჩქარებლად ათვალიერებდა.
ბიჭი შეირხა და კეფა მოიფხანა:
– რაღაცამ მიკბინა, ჯო. რა ჯანდაბაა, მწერები გ ყავთ აქ?
– კოკაინის ბაღლინჯოებია, ბიჭო. – უპასუხა ჯომ, თან სინათლეზე
კვერცხებს ათვალიერებდა. – აირინ კელისთან ერთად ვმოგზაურობდი. კაი
ქალი იყო. მონტანას შტატის ქალაქ ბიუტში კოკაინის ბოდვები დაეწყო.
მთელ სასტუმროში დარბოდა და ყვიროდა, ჩინელი პოლიციელები მომდე-
ვენ ღორის დასაკლავი დანებითო.
ჩიკაგოში ერთ პოლიციელს ვიცნობდი, კრისტალს, ცისფერი კრისტა-
ლის ფორმის კოკაინს ყნოსავდა. მოკლედ, ერთხელ აურია და ყვიროდა,
ფედერალები მომდევენო, ქუჩაში გაიქცა და თავი ნაგ ვის ურნაში ჩაყო.
რას აკეთებ-მეთქი და მეუბნება, აქედან მოშორდი, თორემ შუბლს გაგიხ-

202
ვრიტავ! კაი ადგილას ვარ მოყუჩებული! უცებ ვინმემ რომ გამოგ ვიძახოს,
აქვე არ ვარო?
ჯომ მეზღვაურს გახედა, ნარკომანის ჟესტით ხელები გაშალა და მხრე-
ბი აიჩეჩა.
მეზღვაური თავისი ღუღუნა, თანაგრძნობით სავსე ხმით ალაპარაკდა.
ცივი თითებით ბეჭდავდა სიტ ყვებს, რომლებიც ადამიანის ტვინ ში ხმიან-
დებოდა:
– ბიჭუნა, შენი მეკავშირე ჩავარდა.
ბიჭს შიში დაეტ ყო. წამლის შავი ღარებით დასერილ ქუჩის ბიჭს სახეზე
ჯერ კიდევ შერჩენოდა პირველყოფილი უცოდველობის კვალი. შიშის ნაც-
რისფერი არაბესკების მიღმა დამფრთხალი ნადირი იმზირებოდა.
– ვერაფერი გავიგე, ჯეკ.
მეზღვაური ელვისებურად მოექცა წამლის მკვეთრ ფოკუსში. პალტოს
ლაც კანი გადაიწია და ობმოკიდებული და მწვანედ ჩაჟამებული სპილენძის
ნემსი გამოაჩინა.
– სამსახურის სასარგებლოდ პენსიაზე გამიშვეს... მოცვის ღვეზელი მი-
ირთვი კომპანიის ხარჯზე. შენს მაიმუნს ესიამოვნება... ბეწვს აუპრიალებს.
სასაუზმისგან რვა ფუტის მოშორებით ბიჭმა მკლავზე შეხება იგრძნო.
უეცრად სითხედ იქცა და გაურკვეველი ბუყბუყით ჯიხურში ჩაიღვარა.
მეზღვაურს თვალებში ჩახედა და იგრძნო, როგორ ჩაიკარგა შავი, ყინულო-
ვანი ნაკადებით შემღვრეულ მწვანე სამყაროში.
– თქვენ აგენტი ხართ, მისტერ?
– მე სიტ ყვა „ჩამ შვები“ უფრო მომ წონს. – მეზღვაურის ხმამაღალმა სი-
ცილმა ბიჭის სხეულის ყველა უჯრედამდე მიაღწია.
– ტავარი გაქვს, ძიაკაცო? მაყუთზე ბაზარი არაა...
– რა სირად მინდა შენი მაყუთი, ძმისწულო. შენი დრო მჭირდება.
– ვერ მოვწვი, რა გ ჭირდება?
– ჩეკი გინდა? ხომ გინდა? ჰა, გინდა თუ არ გინდა?
მეზღვაურს გარს რაღაცნაირად მთრთოლარე ვარდისფერი ბურუსი შე-
მოეხვია და ფოკუსი დაკარგა.
– მინდა.
– დამოუკიდებლები ავიყვანოთ. თავიანთი ხალხი ჰყავთ, იარაღს არ
ატარებენ, მარტო ხელკეტებს. მახსოვს, ერთხელ მე და პიდარასტი ქუინზ

203
პლაზადან დავ ტყდით. ქუინზ პლაზადან თავი შორს დაიჭირე, შვილო...
ბოროტების ბუდეა... მაძებრებით არის სავსე. ძალიან ბევრი დონეა.
ამიაკის კაიფში გათხლეშილი ძაღლები ცოცხების შესანახი საკუჭნაოები-
დან გამოძვრებიან ხოლმე... გაავებული ლომებივით არიან... ბებერ ჯიბის
ქურდს დააცხრებიან და ისე აშინებენ, საწყალს ვენები ეკარგება... მერე
მთელი კვირა იჩხირავს, თუ არადა, ხუთ-ნახევარი თვით ჩააყუდებენ.
იცოცხლე, ნიუ-იორკში ნარკომან ჯიბის ქურდებს ამ მუხლს არავინ ამად-
ლის.
ასე რომ, პიდარასტო, ბიგლ, ირლანდიელო, მეზღვაურო, ფრთხილად...
წინ დაიხედეთ, წინ დაიხედეთ და მოგზაურობის დროს აკრძალულ ხაზს არ
გადააბიჯოთ...
სადღაც იქვე, მიწის ქვეშ მიქრის რკინის შავი ქარბორბალა.

204
 ექსტერმინატორი კარგ საქმეს
აკეთებს

მეზღვაური კარს ოდნავ შეეხო, თითები ნელი მოძრაობით გააყოლა და

შეღებილი მუხის ზედაპირზე ლორწოს მკრთალი, სადაფისფერი კვალი და-
ტოვა. შემდეგ კარში ხელი იდაყვამდე ჩაყო, რაზა შიგნიდან გააღო და ბიჭი
წინ გაუშვა.
ცარიელ ოთახში სიკვდილის უფერო სუნი იდგა.
– ეს სორო მას შემდეგ არ განიავებულა, რაც ექსტერმინატორმა კო-
კაინის ბაღლინჯოები გაანადგურა, – მოიბოდიშა მეზღვაურმა.
ბიჭი ხაფანგში მომ წყვდეულივით აქეთ-იქით იც ქირებოდა – ცდილობ-
და გარემო შეესწავლა. ეს იყო ტიპური გასაქირავებელი ბინა ერთმანეთში
გამავალი ოთახებით, რომელიც უხმაუროდ ვიბრირებდა. სამზარეულოს
ერთ კედელს ზემოდან ჩამოდიოდა ლითონის (იყო კი, ლითონის?) მილი,
რომელიც მწვანე, გამჭვირვალე სითხით სავსე აკვარიუმის თუ ავზისმაგ-
ვარ რეზერვუარს უერთდებოდა. იატაკზე გაურკვეველი დანიშნულების
ნახმარი, დაობებული საგნები ეყარა: რომელიღაც ფაქიზი, მარაოს ფორმის
ორგანოს დამცავი დამჭერი, თიაქარის მრავალფენიანი ბანდაჟები, ბინტე-
ბი და სახვევები, დიდი, ლათინური U-ს ფორმის ვარდისფერი ფორებიანი
ქვის უღელი, ცალი მხრიდან გადაჭრილი მცირე ზომის ტყვიის მილაკები.
სხეულების მოძრაობისგან ოთახში ჰაერის ნაკადები დატრიალდა და
დაგუბებული სუნები შეარხია: ბიჭების მტვრიან გასახდელებში ჩაბუდებუ-
ლი ძლივს შესამჩნევი სუნი, საცურაო აუზის ქლორისა და გამხმარი თეს-
ლის სუნი. სხვა სუნების ვარდისფერი ხვეულები უცნობ კართან დაბუდე-
ბულიყვნენ.
მეზღვაურმა პირსაბნის ქვეშ ხელი შეყო და იქიდან გამოიღო ქაღალ-
დში შეხვეული პაკეტი, რომელიც მაშინვე დაიშალა და ყვითელ მტვრად
იქცა. კაცმა გაურეცხავ თეფშებდახორხლილ მაგიდაზე კოვზი, ნემსი და პი-

205
პეტი დააწყო, მაგრამ არც ერთ ტარაკანის ულვაშს სიბნელის ნამცეციც კი
არ უგრძნია.
– ექსტერმინატორი კარგ საქმეს აკეთებს, – წარმოთქვა მეზღვაურმა. –
ხანდახან მეტისმეტიც კი მოსდის.
შემდეგ ხელი ჩაყო პირეთეუმის ფხვნილის თუნუ ქის ოთხკუთხედ კო-
ლოფში და ჩინურ წითელ-ოქროსფერ ქაღალდში გახვეული ბრტყელი პა-
კეტი ამოიღო.
„მაშხალების პაკეტს ჰგავს,“ გაიფიქრა ბიჭმა. თოთხმეტი წლის ასაკში
ორი თითი დაკარგა... ოთხი ივლისის ფოიერვერკის დროს უბედური შემ-
თხვევა მოხდა... შემდეგ – საავადმყოფოში წამლის პირველი უხმო, მესა-
კუთრული შეხება.
– ისინი აქედან ითესებიან, პატარავ. – მეზღვაურმა ხელი კეფაზე
დაიდო. ათას რამეში გახვეულ პაკეტს ხსნიდა და თან თეძოებს უხამსად
ატრიალებდა.
– სუფთა, ასპროცენტიანი ჰეროინია. მისი პატრონი ალბათ ცოცხალი
აღარც არის... ეს სულ შენია.
– სანაცვლოდ რას მოითხოვთ?
– დროს.
– რას?
– მე მაქვს ის, რაც შენ გინდა. – მეზღვაურმა ხელი პაკეტს დაადო, შემ-
დეგ წინა ოთახში გავიდა. მისი ხმა შორიდან, მოგუდულად ისმოდა. – შენ
გაქვს ის, რაც მე მჭირდება... ხუთი წუთი აქ, ერთი საათი სხვაგან... ორი...
ოთხი... რვა... შეიძლება საკუთარ თავს ვასწრებ... ყოველდღე ცოტ-
ცოტაობით ვკვდები... ამას დრო სჭირდება...
მეზღვაური სამზარეულოში შებრუნდა. მისი ხმა ხმამაღლა, გარკვევით
ისმოდა: – ხუთი წელი მინდა. ამაზე უკეთეს ფასს ქუჩაში ვერსად ნახავ. –
მან ბიჭს თითი ცხვირის წვერზე შეახო. – ზუსტად შუაში.
– მისტერ, ვერ ვხვდები, რაზე ლაპარაკობთ.
– გაიგებ, პატარავ, თავის დროზე ყველაფერს გაიგებ.
– კარგი, რა უნდა გავაკეთო?
– ესე იგი, შევთანხმდით?
– ჰო, ასე გამოდის... – ბიჭი პაკეტს უც ქერდა. – როგორც არის... შევ-
თანხმდით.

206
 უეცრად ბიჭმა შიგნიდან რაღაც ყრუ დარტყმა იგრძნო. მეზღვაურმა
ბიჭს ხელი თვალებთან მიუტანა და საიდანღაც ამოიღო ვარდისფერი სა-
თესლე ჯირკვალი, რომელიც ერთადერთ თვალს ახამხამებდა. კვერცხის
ნახევრად გამჭვირვალე რბილობში შავი ბეწვი იხარშებოდა.
მეზღვაური შიშვლად, არაადამიანური ხელებით ეალერსებოდა
კვერცხს – მოშავო-მოვარდისფროს, მსხვილს, ძარღვებიანს – სუსტი, თი-
თის წვერებიდან ამოზრდილი გრძელი, თეთრი საცეცებით.
ბიჭს სიკვდილისტოლმა შიშმა და სისუსტემ დარია ხელი, სუნთქვა შე-
უკრა, სისხლი შეუმდოვრა. კედელს მიეყრდნო, მოეჩვენა, რომ კედელი
უკან გადაქანდა. შემდეგ ისევ წამლის ფოკუსში გადაერთო.
მეზღვაური დოზას ხარშავდა.
– როდესაც სიას ამოიკითხავენ, ჩვენ მზად ვიქნებით, ხომ ასეა? – თქვა
და თავის თანმხლებს ვენა მოუსინჯა, ბებერი ქალის რბილი თითების შეხე-
ბისგან ბიჭს კანზე ბუსუსებმა დააყარა. ნემსი ვენაში შეცურდა. პიპეტის
ფსკერზე წითელი ორქიდეა გაიშალა. მეზღვაური შპრიცს დააწვა, თან უც-
ქერდა, როგორ შევარდა ბიჭის ვენაში სითხე, რომელიც მაშინვე შეიწოვა
სისხლის უხმო წყურვილმა.
– ღმერთო! – აღმოხდა ბიჭს. – ასეთი პრიხოდი აქამდე არასოდეს მქო-
ნია!
მან სიგარეტს მოუკიდა და სამზარეულოს თვალი მოავლო. შაქრის და-
ბალი დონის გამო აკანკალებდა. – ალბათ კაი ფულს შოულობ, არა? –
ჰკითხა მეზღვაურს.
– ამ შაქრიანი რძით? აქედან უკან დასაბრუნებელი გზა არ არსებობს.
ჯერ არავინ დაბრუნებულა. ვერც შენ დაბრუნდები.
ისინი ექსტერმინატორს მეძახიან. ერთხელ მართლაც ვასრულებდი ამ
ფუნქციას, ვხედავდი, როგორ იგრიხებოდნენ ზურგზე ამოტრიალებული
ტარაკანები, როგორ გუდავდა მათ ყვითელი პირეთეუმის ფხვნილი (ჩვენს
დროში, ქალბატონო, ძალიან ძნელი საშოვნელი გახდა... ომია. ცოტას მო-
გიხერხებთ... ორი დოლარი.) ნორტ კლარკის ჩამოქონქილ თეატრალურ
სასტუმროებში ლოგინის მსუ ქან ბაღლინჯოებსა და მკვირცხლ ვირთხებს,
რომლებიც ხანდახან ჩვილებსაც კი ჭამდნენ, ვწამლავდი. თქვენ არ მოწამ-
ლავდით?

207
 ჩემი ახლანდელი დანიშნულება გოიმების მოძებნა და მათი განადგუ-
რებაა. სხეულებს არა, „ფორმებს“ ვანადგურებ, ხომ გესმით. სულ მავიწ-
ყდება, რომ თქვენ არაფერიც არ გესმით. ყველა ჩვენს ხელშია, მცირე გა-
მონაკლისების გარდა, მაგრამ იმ გამონაკლისსაც შეუძლია, ყველაფერი
გააფუ ჭოს. როგორც ყოველთვის, საფრთხე მოღალატე აგენტებისგან მო-
დის: ეი ჯეი, მოხალისე, შავი არმადილიო (შაგასის დაავადება სჭირდა, 35
წლის არგენტინის ეპიდემიის შემდეგ არ უბანავია, გახსოვს?), ლი და მეზ-
ღვაური და ბენვეი. ვიცი, იქ, სიბნელეში რომელიღაც აგენტი მითვალთვა-
ლებს – ყველა აგენტი მოღალატეა და ყველა წინააღმდეგობის წევრი –
გამყიდველი...

208
 აუცილებლობის ალგებრა

„მსუ ქანა“ ტერმინალს ქალაქის წყალსატუმბ რეზერვუარებში შეხვდე-

ბით – იქ, საიდანაც ნაკადებად მოედინება მილიონი ცოცხალი სახეობა,
რომელსაც გამოჩენისთანავე ჭამენ, მჭამელები კი, თავის მხრივ, შავი დრო-
ის ბუსუსებიან კვამლში უჩინარდებიან...
ცოტა თუ აღწევს მოედანს, ადგილს, სადაც რეზერვუარებიდან სითხე
ღვარად მოვარდნილ მდინარეში ჩაედინება და თან მოაქვს შხამიანი, დამ-
ცავი ლორწოთი აღჭურვილი გადარჩენილი სახეობები, შავი, დამპალი, სო-
კოსებრი წარმონაქმნები და მწვანე ოხშივარი, რომელიც ფილტვებს ახ-
მობს და კუჭს კრუნჩხავს...
„მსუ ქანა“ გაშიშვლებული, მგრძნობიარე ნერვებით გრძნობდა ყინვის
მილიონობით სასიკვდილო კრუნჩხვას... მაგრამ „მსუ ქანამ“ აუცილებლო-
ბის ალგებრა შეისწავლა და თავი გადაირჩინა...
ერთ პარასკევ დღეს „მსუ ქანა“ მოედანზე გამოესხა, მაიმუნის ნახევრად
გამჭვირვალე ჩანასახი, თავისი პაწია, რბილი, მორუხო-მოლურჯო ხელე-
ბის მორჩებითა და წამლის იარების ნაწიბურების შემგრძნობი შავი, წაწვე-
ტებული ჭიანი კბილებით სავსე დისკის ფორმის ხრტილოვანი პირით...
იქვე მდიდარმა კაცმა ჩაიარა და ურჩხულს მზერა მიაპყრო და „მსუ ქა-
ნას“ თავზარი დაეცა და ძირს გაგორდა, ჩაისველა, ჩაისვარა, საკუთარი გა-
ნავლის ჭამა დაიწყო და კაცი კი საკუთარი ძალმოსილების შეგრძნებით იმ-
დენად ნასიამოვნები დარჩა, საპარასკეო ხელჯოხიდან მონეტა ამოიღო
(პარასკევი მუსლიმების კვირაა, როდესაც მდიდრები, წესით, მოწყალებას
უნდა არიგებდნენ).
მოკლედ, „მსუ ქანამ“ შავი ხორცით ვაჭრობა ისწავლა და ღიპზე ცხიმის
აკვარიუმი დაიდო...
და თავისი ცარიელი, პერისკოპის მსგავსი თვალებით დედამიწის ზედა-
პირს ხვრეტდა... ნარკომანები კვალში ედგნენ, მონაცრისფრო, ნახევრად
გამჭვირვალე მაიმუნები ზედ ისე ეხეთქებოდნენ, ვინმემ რომ წამლის დამ-
ღებზე თევზსაჭერი ისრები დაგარჭოს, ზედ ეკვროდნენ, შიგნით ჩაედინე-

209
ბოდნენ. მისი სუბსტანცია კი იზრდებოდა, იზრდებოდა და მსოფლიოს მო-
ედნებს, რესტორნებსა და მოსაცდელ ოთახებს წამლის რუხი გამონადენით
ავსებდა.
ჰებეფრენიკებს, ლატეჰებსა და მაიმუნებს პარტიული ხელმძღვანელე-
ბის ბიულეტენებისგან უხამსი შარადები – სოლაბების კუანა კოდექსი გა-
მოჰყავთ, ზანგები პირებს აღებენ და მუწავენ, ოქროს კბილებზე შეტ ყობი-
ნებები უელვარებთ, არაბ მეამბოხეებს კოცონები დაუნთიათ, შიგ კაი გაქ-
სუებულ საჭურისებს ყრიან და სასიგნალო კვამლს უშვებენ. ამ საქმისთვის
მსუ ქან საჭურისს ვერაფერი სჯობს: ცეცხლმოკიდებული ნაგ ვის გროვიდან
ასული შავი, სქელმძღნერიანი კვამლი ჰაერში ქვავდება, მელოდიების მო-
ზაიკა, კუზიანი მათხოვრის სევდიანი სოინარი, ჩიმბორაცის საფოსტო მარ-
კიდან მონაბერი ცივი ქარი, რამადანის ფლეიტები, ფორტეპიანოს ხმა ქა-
რიან ქუჩაში, პოლიციელების ხრინ წიანი ხმები ქუჩაში, ქუჩის გარჩევების
დასაოკებლად გამოძახებული პატრულის ეკიპაჟები პირდაპირ სარეკლამო
ფლაერებში ხვდებიან.
ორი აგენტი ერთმანეთს სექსუალური გადახრებით ამოიცნობს. ისინი
მტრის მიკროფონებს გაანადგურებენ და ატომურ საიდუმლოებებს წაღმა-
უკუღმა ისეთი რთული კოდის გამოყენებით ტყნავენ, მსოფლიოში მხო-
ლოდ ორი ფიზიკოსი კერავს სიფათებს, ვითომ აზრზე არიან, რა ხდება,
მაგრამ ერთმანეთს კატეგორიულად არ ეთანხმებიან. რამდენიმე ხნის შემ-
დეგ მიმღებ აგენტს ჩამოხრჩობას უსჯიან – ნერვული სისტემის უკანონო
შენახვას აბრალებენ და უკანასკნელი ორგაზმის კრუნჩხვებში პენისზე მი-
მაგრებული ელექტროდის მეშვეობით ცენტრში შეტ ყობინებას გზავნის.
სტაჟიანი გულით ავადმყოფის სუნთქვა, მუცლით მოცეკვავის რიტმები,
ნავთობით გატაპტაპებულ წყალზე მოტორიანი ნავის რახრახი. ოფიცი-
ანტს ფლანელის რუხ კოსტიუმ ში გამოწყობილ კაცთან, რომელიც 6:12 წუ-
თისთვის მიხვდება, რომ იცნეს და სადღაც დატ ყდება, მარტინი მიაქვს და
ერთი წვეთი დაექცევა. ნარკომანები ჩოფ სუის სასაუზმის ტუალეტის ფან-
ჯრიდან იპარებიან, იქვე მიწისზედა მეტროს ელექტრომავალი მიხრიგი-
ნებს.
ფეხუცა ვალდორფში ჩააკოვბოეს, რა დროსაც ვირთხების მთელი ნაყა-
რი შვა (ჩაკოვბოება: ნიუ-იორკის საძმოს ენაზე ნიშნავს „სადაც ნახავ, იქვე

210
დაბრიდე ეგ ბოზიშვილი“. ვირთხა ვირთხაა, სულ ვირთხა იქნება და ვირ-
თხობას არასოდეს მოიშლის. ჩამ შვებია და მორჩა).
ახტაჯანა ქალწულები აკვირდებიან ინგლისელ პოლკოვნიკს, რომელიც
სარზე წამოცმულ ტახს მოათრევს. ელეგანტური პიდარასტი გამუდმებით
მეზობელ ბარში ტრიალებს, უნდა, ამბავი გაიგოს თავისი მკვდარი დედის-
გან, რომელიც სინაფსებში ცხოვრობს და არაჩვეულებრივი ბიტნიკი ძიძის
გამოძახებაში დაეხმარება. ბიჭები, რომლებიც სკოლის საპირფარეშოებში
ანძრევენ, ერთმანეთს იცნობენ, როგორც იქს გალაქსის აგენტებს, მეორე-
ხარისხოვან ღამის კლუბებში გადადიან, სხედან იქ აჯაჯულები და მოქუფ-
რულები, ღვინის ძმარს სვამენ და ლიმონს აყოლებენ და ცდილობენ უხერ-
ხულ მდგომარეობაში ჩააგ დონ არაბი ტენორ-საქსოფონისტი ცისფერშუ-
შებიანი სათვალითა და ზეთიანი სახით, რადგან თავიანთი მტერი გამგზავ-
ნი ჰგონიათ.
ნარკომანების მსოფლიო ქსელი, დამპალი თესლის თოკით ერთმანეთზე
გადაბმული... ნაქირავებ ბინებში მკლავებზე ლახტებს იჭერენ... დილის
ლომკაში იგრიხებიან... (ბებერი პიტის ხალხი ჩინური სამრეცხაოების უკა-
ნა ოთახებში შავ კვამლს სვამს. მელანქოლიური პატარა ან დროის ზედმე-
ტი დოზისგან კვდება არაბეთში, პარიზში, მექსიკოში, ნიუ-იორკში, ნიუ-
ორლეანში, ან სუნთქვის უკმარისობისგან). ცოცხლები და მკვდრები...
ლომკაში ან თვლემაში... წამალზე შემსხდარები, ჩამომსხდარები და ისევ
შემსხდარები... ისინი ნარკომანების კვალდაკვალ შემოდიან, მეკავშირე კი
ჩოფ სუის ჭამს დოლორესის ქუჩაზე... ფუმფულა ფუნთუშას „ბიქფორ-
დსში“ აწობს... ვიღაცები ყეფით მისდევენ და ისიც ბაზრობაზე უხვევს.
მთელი მსოფლიოს მალარიით დაავადებული ადამიანები მთრთოლარე
პროტოპლაზმაში ეხვევიან. შეტ ყობინების მძღნერიან ჩეკს შიშის სოლი-
სებრი ბე ჭედი არტყია. სადღაც, კოცონზე აბრიალებული ზანგის ფონზე
აჯანყებულები ხითხითით ერწყმიან ერთმანეთს. მარტოხელა ბიბლიოთე-
კარები სულიერი კავშირის ნიშნად ერთმანეთს აყროლებულ პირებს უკოც-
ნიან.
გრიპიანივით გაკანკალებს, ძმაო? ყელი ისე გაქვს ჩაოხრებული, თით-
ქოს იქ შუადღის ცხელი ქარი მძვინვარებდეს? კეთილი იყოს შენი მობრძა-
ნება ათაშანგის საერთაშორისო ლოჟაში – „მეთოდიშტურ-ეპიშკოპალური
ღმერთი, ღმერთმა დაშჭყევლოს“ (ეს ფრაზა პარეზის დიაგნოსტიკისთვის

211
გამოიყენება) – თუმცა ამ ლოჟაში გასაწევრებლად პირველი შანკრის უხი-
ლავი შეხებაც გამოდგება.
უსიერი ტყისა და ორგონის აკუმულატორების ჩუმი ცახცახი, ქალაქე-
ბის უეცარი გაყურსვა, როდესაც მჩხირავი ძაღლობა დოზას იპარავს, გარე-
უბნელი ტიპი კი ვეღარ ატარებს ქოლესტეროლს და კონტაქტი შეუძლებე-
ლია. მსოფლიოს თავზე ორგაზმის სასიგნალო მაშხალები ფეთქდება.
პლანაქეში ყვირის: „მეშინია!“ და მექსიკურ ღამეში გარბის, მსოფლიოს
ქვეცნობიერს დედა ეტ ყვნება. ჯალათი სიკვდილმისჯილის დანახვაზე იჯ-
ვამს. სადისტი თავის შეუბრალებელ მსხვერპლს ყურში რაღაცას ეუბნება.
დანიანი ტიპები ადრენალინის მოზღვავებისგან ერთმანეთს ეხვევიან. კიბო
კარზე აკაკუნებს – მოსალოცი დეპეშა მოიტანა...

212
 ჰაუსერი და ო

ბრაიენი
დილის რვა საათზე რომ მომაკითხეს, უკვე ვიცოდი, რომ ეს ჩემი ბოლო
შანსი იყო, ერთადერთი შანსი. თვითონ აზრზე არ იყვნენ. საიდან უნდა
სცოდნოდათ? მაგათთვის ჩვეულებრივი პროცედურა იყო; თუმცა არც
მთლად ჩვეულებრივი.
ჰაუსერი საუზმობდა, როდესაც ლეიტენანტმა დაურეკა:
– შენ და შენი მეწყვილე წახვალთ და აიყვანთ კაცს, რომელსაც ლი
ჰქვია, უილიამ ლი, დაუნთაუნ შია. სასტუმრო „ლამპრეი“, 103, გზიდან რომ
გადაუხვევ, იქვეა.
– დიახ, ვიცი, სადაც არის. ის ტიპიც მახსოვს.
– კარგია. ოთახი 606. აიყვანე და ეგ არი. ყველაფერს თავდაყირა ნუ
დააყენებ. მხოლოდ წიგნები, წერილები და ხელნაწერები წამოიღე. ხელნა-
წერი, ნაბეჭდი, დასტამბული – ყველაფერი წამოიღე. გაიგე?
– გავიგე. მაგრამ... წიგნები რაღად გინდა...
– გააკეთე, რასაც გეუბნები. – ლეიტენანტმა ყურმილი დაკიდა.
ჰაუსერი და ო'ბრაიენი. ოცი წელია, ქალაქის ნარკოტიკების გან-
ყოფილებაში მუშაობენ. ჩემსავით ძველები არიან. მე თექვსმეტი წელია,
წამალზე ვზივარ. აქაურობის კვალობაზე ცუდად არ მუშაობდნენ. ყოველ
შემთხვევაში, ო’ბრაიენი. ისე, ო’ბრაიენი კაი გაიძვერა ვინმე იყო, ჰაუსერი
კი – ნამდვილი ბანდიტი. ვოდევილური წყვილი იყო. ჰაუსერს ერთი ჩვევა
ჰქონდა – სანამ რამეს გეტ ყოდა, ერთს კარგად გთხლიშავდა, ისე, უბრა-
ლოდ, აზრზე მოსაყვანად. შემდეგ ო’ბრაიენი ერთვებოდა – „ოულდ გო-
ულდს“ მოგაწვდიდა, დღემდე ვერ გამიგია, როგორ ეწევიან ამ საზიზღრო-
ბას ძაღლები... მერე, იცოცხლე, ეხერხებოდა პოლიციური ზღაპრები, სულ
ზეპირად ჩააბულბულებდა ყველაფერს. არა, ცუდი ტიპი არ იყო, არც მე
მინდოდა მისთვის ცუდი, მაგრამ ეს ჩემი უკანასკნელი შანსი იყო.

213
 დილის დოზას ვაპირებდი, როდესაც კარი მორგებული გასაღებით
გააღეს და შემოვიდნენ. სპეციალური ხელსაწყოა, რომელიც მაშინაც კი
აღებს, როდესაც კარი შიგნიდან არის დაკეტილი და კლიტეში გასაღებია.
მაგიდაზე, ჩემ წინ წამლის პაკეტი, ნემსი და შპრიცია. მექსიკაში პიპეტის
ნაცვლად ჩვეულებრივი შპრიცით გაჩხერას მივეჩვიე, სპირტი და ბამბაც
იქვე დევს, წყლიანი ჭიქა დგას.
– აბა, – მეუბნება ო’ბრაიენი. – რამდენი წელია ერთმანეთი არ გვინა-
ხავს?
– პალტო შემოიცვი, ლი, – ამბობს ჰაუსერი და იარაღს იღებს. დაკავე-
ბის დროს ყოველთვის იარაღს იღებს ხოლმე, ფსიქოლოგიური ეფექ ტის შე-
საქმნელად და კიდევ იმისთვის, რომ ვინმეს თავში აზრად არ მოუვიდეს
სამხილი ტუალეტში ჩარეცხოს, ნიჟარაში ჩააგ დოს ან ფანჯრიდან მოის-
როლოს.
– ბარემ გავიჩხირავ, რა... – ვთხოვე ბიჭებს. – ისედაც უამრავი სამხი-
ლია...
თან იმაზე ვფიქრობდი, უარი რომ მითხრან, ჩემოდანი როგორ
დავითრიო-მეთქი. დაკეტილი არ იყო, მაგრამ ჰაუსერს ხელში იარაღი ეჭი-
რა.
– გაჩხერა უნდა. – თქვა ჰაუსერმა.
– შენც იცი, რომ ამის უფლებას ვერ მოგ ცემთ, ბილ, – შემპარავი, და-
შაქრული ხმით წამოიწყო ო’ბრაიენმა. ჩემი სახელი განსაკუთრებით გაწე-
ლილად, გამაღიზიანებელი ფამილარულობით წარმოთქვა, ცხიმიანი, ქლე-
სა და უხამსი ინტონაციით.
სინამდვილეში, რა თქმა უნდა, გულისხმობდა, სანაცვლოდ შენ რას
გვთავაზობო. შემომხედა და გაიღიმა. სახეზე კარგა ხანს შერჩა გაპუდრუ-
ლი ბებერი გარყვნილის საზიზღარი, ურცხვი ღიმილი, რომელშიც შერ-
წყმული იყო ყოველგვარი ბოროტება იმ გაუგებარი ვალდებულებებისა,
რომელსაც ო’ბრაიენი ასრულებდა.
– შემიძლია, მარტი სტილი ჩაგაგ დებინოთ ხელში. – ვუპასუხე მე. ვი-
ცოდი, რომ გამ წარებით ეძებდნენ მარტი სტილს. ტიპი ხუთი წელი ბარი-
გობდა, ამათ კი ერთხელაც ვერ მოიხელთეს.
მარტი ბებერ გვარდიას მიეკუთვნებოდა, ძალიან ფრთხილობდა კლიენ-
ტებთან. ფულს არ აიღებდა, სანამ ადამიანს არ გაიცნობდა და კარგად არ

214
შეისწავლიდა. ვერავინ იტ ყოდა, რომ ოდესმე ჩემი მიზეზით დაიჭირეს.
მშვენიერი რეპუტაცია მქონდა, მაგრამ მარტი მაინც არ მემსახურებოდა,
იმიტომ რომ საკმარისად არ მიცნობდა. ასეთი სკეპტიკური იყო მარტი.
– მარტი? შეგიძლია მაგ ტიპზე გახვიდე?
– რა თქმა უნდა.
არც ერთმა არ დაიჯერა. ძაღლობაში ამდენი წლის მუშაობის შემდეგ
შეუძლებელია, ალღო არ გაგიჩნდეს.
– კარგი, ლი, – როგორც იქნა, ამოღერღა ჰაუსერმა. – მაგრამ ვაი შენს
ტყავს, თუ გადაგ ვაგ დე!
– გამორიცხულია. დამიჯერეთ, სიტ ყვის ფასი ვიცი.
მკლავზე ლახტი გადავიჭირე. ლომკისგან თითები მიკანკალებდა. ნარ-
კომანის არქეტიპული სურათი.
– ერთი ბებერი მჩხირავი ვარ, ბიჭებო, უწყინარი, წამლისგან დაშლილი
მჩხირავი. – ვცდილობდი თავი ასეთად წარმომედგინა.
რასაც ვფიქრობდი, გამართლდა – როდესაც ვენას ვისინჯავდი, ჰაუსერ-
მა გვერდზე გაიხედა. საშინელი სანახავია.
ო'ბრაიენი სავარძლის სახელურზე იჯდა, „ოულდ გოულდს“
ეწეოდა და ფანჯარაში ისეთი სახით იყურებოდა, ეტ ყობა, ფიქრობდა, რა
უნდა ვაკეთო, პენსიაზე რომ გავალო.
ვენაში ეგრევე მოვხვდი. შპრიცში წითელი თასმასავით შევარდა სის-
ხლის სვეტი. ცერით შპრიცის დგუშს დავაწე ქი და ვიგრძენი, თუ როგორ
შეიფრქვა ვენაში წამალი, რომელსაც ხარბად ელოდა შიმ შილით გათანგუ-
ლი მილიონი უჯრედი და რომელმაც ყოველ კუნთსა და ნერვს ახალი ძალა
და სიცოცხლე მოუტანა. ისინი მე არ მიყურებდნენ. შპრიცი სპირტით ავავ-
სე.
ჰაუსერი თავისი თავის მოკლეცხვირიან კოლტს ათამაშებდა და ოთახს
ათვალიერებდა. საფრთხეს ცხოველის ალღოთი გრძნობდა. მარცხენა ხე-
ლით კარადის კარი შეაღო და შიგნით შეიხედა. მუცელმა გვრემა დამიწყო.
„ჩემოდან ში თუ ჩაიხედა, დარხეული მაქვს.“
მოულოდნელად ჰაუსერი ჩემკენ მოტრიალდა.
– ჰა, რას შვრები, მორჩი? – დამიღრინა. – მარტიზე არ ჩაიჯვა, გაიგე? –
ისეთი მუ ქარა გამოუვიდა, თვითონაც გაკვირვებული იყო.

215
 სპირტით სავსე შპრიცი ავიღე და ნემსი მოვატრიალე, მინდოდა დავ-
რწმუნებულიყავი, რომ არ მოსძვრებოდა.
– ორი წამი მჭირდება, ვუპასუხე და შპრიციდან სპირტის წვრილი ნაკა-
დი შიგ თვალებში შევასხი, თან შპრიცს აქეთ-იქით ვაქანავებდი.
ტკივილისგან დაიღრიალა. ვხედავდი, როგორ იფარებდა თვალებზე
მარცხენა ხელს, თითქოს უხილავი ხილაბანდის მოშორება უნდაო. ცალ
მუხლზე დავიჩოქე, ჩემოდანი გავხსენი და მარცხენა ხელით პისტოლეტის
ტარი ჩავბღუჯე. მემარჯვენე ვარ, მაგრამ იარაღს მარცხენა ხელით ვის-
ვრი. ჰაუსერმა ისროლა და კედელს მოახვედრა. სროლისგან წარმოქმნილი
ვიბრაცია უფრო ადრე ვიგრძენი, ვიდრე ხმას გავიგონებდი. არ წამოვ-
მდგარვარ, ისე ვესროლე და მუცელში მოვახვედრე, იმ ადგილას, სადაც
ჟილეტი აეწია და თეთრი პერანგი უჩანდა. მომეჩვენა, რომ დაიხრუტუნა
და ორად მოკეცილი წინ გადავარდა. შიშისგან გახევებული ო’ბრაიენი გამ-
წარებით ცდილობდა, პისტოლეტი მხარზე დაკიდებული ბუდიდან ამოეგ-
ლიჯა. იარაღიან ხელს მეორე ხელი მაჯაზე მოვუ ჭირე, რადგან ამ პისტო-
ლეტს მრგვალი გამოჩარხული ჩახმახი აქვს, აუცილებლად მეორე ხელის
შეშველება სჭირდება და ტყვია პირდაპირ წითელ შუბლში, ვერცხლისფე-
რი თმის ხაზიდან ორი დუიმით ქვემოთ დავაჭედე. ბოლოს რომ ვნახე, 15
წლის წინ, უკვე გაჭაღარავებული იყო. მაშინ პირველად დამიჭირეს. თვა-
ლებში სინათლე ჩაუქრა და სავარძელში პირქვე ჩაემხო. ხელები თვითონ
ეძებდნენ საჭირო ნივთებს: ჩანთაში, რომელშიც ჩემი სხვა ნაშრომები ეწ-
ყო, სასწრაფოდ ჩატენეს ჩანაწერებით სავსე ბლოკნოტები, წამალი და
პატრონების კოლოფი. იარაღი ქამარში გავირჭე და დერეფან ში გავედი.
პალტო გზაში მოვიცვი.
მესმოდა, როგორ ამორბოდნენ კიბეზე სასტუმროს ადმინისტრატორი
და მებარგული. ქვემოთ ლიფტით ჩავედი, ცარიელი ფოიე გავიარე და ქუ-
ჩაში აღმოვჩნდი.
გვიანი ზაფხულის მშვენიერი დღე იდგა. ვიცოდი, მცირე შანსი მქონდა,
მაგრამ სულ არარაობას მაინც სჯობდა, სტ(6)-ის თუ რაც ჰქვია, იმის ექ-
სპერიმენტების ობიექტად ყოფნა მაინც არ მომიწევდა.
წამალი უნდა მომემარაგებინა, რაც შეიძლება სწრაფად.
მალე აეროპორტებთან, რკინიგზის სადგურებთან და ავ ტობუსების გა-
რაჟებთან ერთად წამლის ყველა არხსა და წყაროს გადაკეტავენ.

216
ვაშინგ ტონ-სკვერამდე ტაქსით მივედი, მეოთხე ქუჩას დავუყევი და კუთ-
ხეში ნიკს წავაწყდი. წამლის ბარიგას სად არ წააწყდები. როცა გ ჭირდება,
რომელიმე მათგანი აჩრდილივით საიდანღაც ამოიზრდება ხოლმე.
– მისმინე, ნიკ, – ვეუბნები, – ქალაქიდან გავდივარ. ცოტა ჰ. მჭირდება.
შეგიძლია ახლავე გააკეთო?
მეოთხე ქუჩას მივუყვებოდით. ნიკის ხმა სადღაც არსაიდან მესმოდა –
მქისე, სხეულიდან გასული ხმა.
– კი, შემიძლია. გარეუბან ში გასვლა მომიწევს.
– ტაქსით წავიდეთ.
– ჰო, მაგრამ იმ მასტთან ვერ წაგიყვან, ხომ გესმის.
– მესმის, წავედით.
ტაქსიში ჩავსხედით და ჩრდილოეთისკენ გავწიეთ. ნიკი მონოტონური,
უსიცოცხლო ხმით ლაპარაკობდა.
– ამას წინათ უცნაური წამალი შეგ ვხვდა. არა, სუსტი კი არ იყო... არ
ვიცი... სხვანაირი იყო. მგონი, რაღაც ხელოვნურ ოხრობას ურევენ... კანფე-
ტებს თუ რა ვიცი..“
– რაო! უკვე დაიწყეს?
– არა... სადაც ახლა მივდივართ, იქ არა. ყველაზე უკეთესი აქვთ ამ ახ-
ლომახლო ადგილებში... აქ გააჩერე.
– მაგრა მეჩქარება, – ვუთხარი მე.
– ათი წუთის ამბავია, შეიძლება გაუთავდა, მაგრამ გაიქცევა და
მოიტანს... შენ ამასობაში სადმე ყავა დალიე... ცოტა არ იყოს აჭრილი უბა-
ნია.
ბართან დავჯე ქი, ყავა შევუკვეთე და დანიური ნამცხვრის იმ ნაჭერზე
მივუთითე, რომელსაც პლასტმასის ხუფი ეხურა. გამხმარ, რეზინივით ნამ-
ცხვარს ყავაში ვაწობდი და ვლოცულობდი, ღმერთო, ამ ერთხელ მაინც ეგ-
რევე გამოვიდეს, ამ ერთხელ მაინც არ მობრუნდეს და არ მითხრას, რომ
წამალი გათავდა და ისთ-ორანჯში ან გრინპოინტში წასვლა მომიწევსო.
მოკლედ, მასტი დაბრუნდა. ჩემ უკან დადგა. შევხედე და ვერ ვკითხე,
შემეშინდა. რა სასაცილოა, გავიფიქრე მე, ვზივარ აქ და ასიდან ერთი შან-
სი მაქვს, რომ შემდეგ 24 საათს ვიცოცხლებ – გადაწყვეტილი მქონდა, არ
დავნებებულიყავი და შემდეგი სამი-ოთხი თვე სიკვდილმისჯილთა კამერა-
ში არ გამეტარებინა – და ამ დროს წამალზე ვნერვიულობ, მაგრამ რა მექ-

217
ნა, ხუთი ზახოდი მქონდა დარჩენილი, უწამლოდ ვერც კი გავინძრეოდი...
ნიკმა თავი დააქნია.
– აქ ნუ მომცემ, – ვუთხარი მე. – ტაქსი ავიყვანოთ.
მანქანა გავაჩერეთ და ცენტრისკენ დავიძარით. წამლის პაკეტს ხელი
ვტაცე და ნიკს ხელში ორმოცდაათდოლარიანი ჩავუდე. მან ფულს დახედა,
უკბილო პირით გაიღიმა და ღრძილები გამოაჩინა.
– დიდი მადლობა... ყველაფერი გასტუმრებულია...
სავარძლის საზურგეზე გადავწე ქი და გონება მოვადუნე. ტვინი ისეთი
რამეა, თუ არ დაასვენე, ან კომუტატორის გადატვირთული დაფასავით
დედა მოეტ ყვნება, ან საბოტაჟს მოგიწყობს. მე კი შეცდომის ჩადენის სულ
მცირე არეც კი აღარ დამრჩა. ამერიკელები ენითგამოუთქმელ შიშს განიც-
დიან იმ მოვლენების წინაშე, რომელიც თავისთავად, მათ ჩაურევლად ხდე-
ბა. ეგენი რომ მიუშვა, საკუთარ კუჭში ჩახტებიან, საჭმელს თვითონ გა-
დაამუშავებენ და განავალს გარეთ ნიჩბებით გამოყრიან.
გონებას შეუძლია პასუხი გასცეს შეკითხვების უმეტესობას, იმ მოაზ-
როვნე მანქანების მსგავსად, რომლებშიც, შეგიძლია, შეკითხვა შეიყვანო,
შემდეგ მშვიდად ჩამოჯდე და პასუხს დაელოდო...
სახელს ვეძებდი. გონებაში სახელებს ვარჩევდი. მაშინვე უარი ვთქვი
ისეთებზე, როგორიცაა ბ.ს. – ბუმბულიანი საყვარელი, უ.დ. – უკუღმა და-
ბადებული, კ.ბ.მ.გ. – კაი ბიჭია, მაგრამ გოიმია. ესენი გვერდზე გადავდე
შემდგომი განხილვისთვის, ზოგი ამოვაგ დე, ზოგი შევამოკლე, სახელის
ძებნაში, პასუხის ძებნაში.
– იცით, ხანდახან სამ საათსაც კი მალოდინებს, ხანდახან ეგრევე გამო-
დის.
ნიკმა უკმაყოფილოდ ჩაიცინა. ასეთ სიცილს მისთვის ერთგვარი პუნ-
ქტუაციის მნიშვნელობა ჰქონდა. თითქოს ბოდიშს იხდიდა იმისათვის, რომ
საერთოდაც ხმას იღებდა მჩხირავების ტელეპათიური კავშირის სამყარო-
ში, რომელშიც ვერბალური გამოხატვის ღირსად მხოლოდ რაოდენობრივი
ფაქტორი მიაჩნდათ – რამდენი დოლარი? რამდენი წამალი? ლოდინის ფა-
სი ორივემ კარგად ვიცოდით. წამლით ვაჭრობა ყველა დონეზე განრიგის
მიხედვით არასოდეს ხდება. წამალს თავის დროზე შემთხვევით თუ მოგი-
ტანენ. ნარკომანი საკუთარ დროში ცხოვრობს. სხეული ქვიშის საათია, წა-
მალი კი – ქვიშა. დროს მნიშვნელობა მხოლოდ მაშინ აქვს, როდესაც ამას

218
მისი საჭიროება მოითხოვს. აი, მაშინ კი ის მოულოდნელად იჭრება სხვის
დროში და როგორც უცხოებისა და მთხოვნელების შემთხვევაში ხდება
ხოლმე, იძულებულია იცადოს, თუ არანარკომანულ დროში არ გაიხლარ-
თა.
– რა უნდა ვუთხრა? ხომ იცის, რომ დაველოდები, – ნიკმა გაიღიმა.
ღამე „გაუნელებლად ცხელ აბანოში გავატარე“ (აგენტისთვის ჰომო-
სექსუალობა საუკეთესო საფარველია), სადაც ყოველთვის მოიძებნება
ბრაზიანი იტალიელი მსახური, რომელიც დაძაბულ ატმოსფეროს ქმნის –
საძინებელში ინფრაწითელი განათების ლინზებიან საველე ბინოკლს ის-
ვრის.
(ეი, მანდ, ჩრდილო-აღმოსავლეთ კუთხეში! ყველაფერს ვხედავ! პრო-
ჟექტორებს ანთებს, იატაკის ლუკებსა და ტუალეტებში თავს ყოფს, უკვე
რამდენი ჰომოსექსუალი გამოიყვანეს დამამ შვიდებელ პერანგებში ასე...)
იქ ვიწე ქი, ჩემს პატარა, გადაუხურავ ბუდრუგანაში და ჭერს მივშტე-
რებოდი... მესმოდა შემთხვევითი, უწადინო ავხორცობის ოხშივარში აღ-
მომხდარი ღრენა, ოხვრა და ჭყივილი.
– გააჯვი!
– ორი სათვალე გაიკეთე, იქნებ რამე დაინახო!
დილით ადრე ავდე ქი და გაზეთი ვიყიდე... არაფერი... აფთიაქის სატე-
ლეფონო ჯიხურიდან დავრეკე... და ნარკოტიკები ვიკითხე.
– ლეიტენანტი გონსალესი... ვინ კითხულობს?
– ო’ბრაიენთან გასაუბრება მინდა. – ატმოსფერული შეფერხებებისა და
კავშირგაწყვეტილი სატელეფონო მავთულების ერთი წამი.
– ჩვენს განყოფილებაში ასეთი თანამ შრომელი არ არის... თქვენ ვინ
ხართ?
– მაშინ ჰაუსერს დამალაპარაკეთ.
– მისმინეთ, მისტერ, არავითარი ო’ბრაიენი ჩვენთან არ მუშაობს, არც
ჰაუსერი. თქვენ რა გნებავთ?
– მისმინეთ, ეს ძალიან მნიშვნელოვანია... ინფორმაცია მაქვს ჰეროინის
დიდი პარტიის შესახებ, სადაცაა უნდა შემოვიდეს... ჰაუსერთან ან ო’-
ბრაიენთან დალაპარაკება მჭირდება... სხვას არავის არაფერს ვეტ ყვი...
– დაიცადეთ, ყურმილი არ დაკიდოთ... ალკიბიადეს დაგაკავშირებთ. –
საინტერესოა, ამ განყოფილებაში ანგლოსაქსური წარმოშობის თუ დარჩა

219
ვინმე...
– ჰაუსერთან ან ო’ბრაიენთან საუბარი მინდა.
– რამდენჯერ უნდა გითხრათ, არც ჰაუსერი და არც ო’ბრაიენი ამ გან-
ყოფილებაში არ მუშაობენ... იქნებ თქვენი ვინაობა მითხრათ?
ყურმილი დავ კიდე და ტაქსი გავაჩერე, მინდოდა ამ რაიონს გავცლო-
დი... მხოლოდ ტაქსიში გავაცნობიერე, რაც მოხდა... დროისა და სივრცის
მიღმა ჩამკეტეს... იმ გველთევზას კუდივით, რომელიც სარგასოს ზღვისკენ
მიმავალ გზაზე ჭამას აიკრძალავს ხოლმე... გამომაგ დეს და გამომკეტეს...
ამიერიდან აღარასოდეს მექნება არც გასაღები, არც სხვა რამ შეხების წერ-
ტილი... ამიერიდან შემიძლია, მშვიდად ვიყო... ამიერიდან ჰაუსერთან და
ო’ბრაიენთან ერთად ნარკომანულ წარსულში ჩავრჩი, სადაც ჰეროინი ყო-
ველთვის უნცია ოცდარვა დოლარი ღირს და ნებისმიერ დროს შეგიძლია
სიუ-ფოლსის ჩინურ სამრეცხაოში ლომკის ტრიპერი აიკიდო... მსოფლიოს
სარკის მიღმა, ყველაზე შორეულ წერტილში აღმოვჩნდი და ჰაუსერთან და
ო’ბრაიენთან ერთად წარსულში ვეშვები... ფრჩხილებით ვკაწრავ ტელეპა-
თიური ბიუროკრატიის – არ-ვიცი-როდის-იქნებას, დროის მონოპოლიას,
კონტროლის ნარკოტიკებს, მძიმე სითხეებზე დამოკიდებულ ნარკომანებს:
– სამასი წლის წინ ვფიქრობდი ამაზე.
– მაშინ თქვენი გეგმის განხორციელება შეუძლებელი იყო, ახლა კი აზ-
რი არა აქვს... და ვინჩის მფრინავის მანქანის ამბავია...

220
 ატროფირებული შესავალი

თქვენ რას იზამდით?

რა საჭიროა ეს ფუ ჭი ქაღალდომანია, რომელსაც ადამიანები ერთი ად-
გილიდან მეორე ადგილზე გადაჰყავს? იქნებ იმისთვის, რომ მკითხველს გა-
ვუფრთხილდეთ და ერთი სივრციდან მეორე სივრცეში გადასვლის სტრესი
ავარიდოთ? და აი, ბილეთი ნაყიდია, ტაქსი გამოძახებული, თვითმფრინავ-
ში ჩასხდომა გამოცხადებული. ჩვენ უფლება გვეძლევა, ატმის ორ ნახე-
ვარს შორის, თბილ ღრმულში ჩავიხედოთ, როცა ის (ბორტგამცილებელი
ქალი, რა თქმა უნდა) ჩვენს მხრებთან იხრება და რაღაცას გვეჩურჩულება
კევის, დრამინისა და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ემბუტალის შესახებაც კი.
– ოპიუმზე მითხარი რამე, შემოგევლე და გავიგონებ.
– მე „ემერიკენ ექსპრესი“ არ ვარ... თუ სამოქალაქო ტანსაცმელში გა-
მოწყობილი ერთ-ერთი ჩემი კაცი ნიუ-იორკში დასეირნობს, მეორე წინა-
დადებაში კი ტიმბუქტუში ბიჭი (რომელიც იქ მუდმივად არ ცხოვრობს) ვი-
ღაც ნიამორისთვალებიანი ყმაწვილის შესახებ რაღაცას ყვება, შეიძლება
ვიფიქროთ, რომ ის იქ ჩვეულებრივი სატრანსპორტო საშუალებით მოხ-
ვდა.
აგენტი ლი (ორმოცდაოთხი – რვა – თექვსმეტი) წამლით მკურნალობის
კურსს გადის... ავბედითად ცნობილი მოგზაურობა სივრცესა და დროში,
როდესაც წამალი ნარკომანს ყოველ კუთხეში უსაფრდება... მკურნალობის
ყველა კურსი, რომელიც წარსულში დარჩა და რომელიც მომავალში იქნე-
ბა, ნავებივით არწევს აჩრდილებს აჩქარებული დროის უხმაურო ქარებში
მთრთოლარე, სპექტრულ სუბსტანციაში... გამიკეთეთ რამე ნემსი... სულ
ერთია, რამე ნემსი გამიკეთეთ...
ტკივილი თითის ფალანგებში, ნემსი კამერაში, რომლისგანაც ირგვლივ
ყველაფერი ტრიალებს... – ჰეროინი მოგინდა, ბილ? ჰა, ჰა, ჰა.
ბუნდოვანი სახეები, რომლებიც სინათლეში ქრებიან. დამპალი ექ ტოპ-
ლაზმის ჯიბეები, რომლებსაც პირწმინდად ასუფთავებს ბებერი მჩხირავი,
რომელიც გამუდმებით ახველებს და დილის ლომკაში იფურთხება...

221
 მოიისფრო-ყავისფერი, მზეზე ტალახივით დამსკდარი, ბოლოებაპრეხი-
ლი ძველი ფოტოები: ქალაქი პანამა... ბილ გეინზი ჩინელ აფთიაქარს ოპი-
უმ ში ატ ყუებს.
– ჩემი ძაღლები რბოლაში მონაწილეობენ... ჯიშიანი მწევრები მყავს...
ყველას დიზენტერია შეეყარა... ტროპიკული კლიმატის ბრალია. ჯანდა-
ბა... sabe? (sabe? – გასაგებია? (ესპ.))... ჯანდაბა... ჩემი მწევრები კვდები-
ან... ყვიროდა... მის თვალებში ლურჯი ცეცხლი აკიაფდა... ალი ჩაქრა...
დამ წვარი ლითონის სუნი დატრიალდა... – ნემსს თვალის პიპეტით ვაკე-
თებ. თქვენ როგორ ინებებთ?... მენსტრუალური ტკივილები... ჩემი ცოლი...
კოტექსი…. მოხუცი დედა... ბუასილი... გაღიზიანებული... სისხლმდინარე...
ბარზე დაემხო და გაითიშა... აფთიაქარმა პირიდან კბილის საჩიჩქნი
გამოიღო, დახედა და თავი გადააქნია...
გეინზმა და ლიმ პანამის რესპუბლიკა პირწმინდად გაძარცვეს
ოპიუმისგან, დავიდიდან დარიანამდე... შემდეგ კი ხვნეშა-ხვნეშით სხვა-
დასხვა მიმართულებით გაფრინდნენ... მჩხირავები ხშირად სახლდებიან
ერთ სხეულში... ფრთხილად უნდა იყოთ, განსაკუთრებით ცხელ ადგილებ-
ში... გეინზი ისევ მეხიკოშია... ჩონჩხის სასოწარკვეთილი, ცალყბა ღიმილი,
რომელსაც წამლის ქრონიკული ლომკა იწვევს... კოდეინისა და გიჟური
ტაბლეტებისგან გამოთაყვანებული თვალები... სიგარეტით ამომ წვარი
სააბაზანოს ხალათი... ყავის ლაქები იატაკზე... ნავთქურა ჭვარტლიანი...
ჟანგისა და ფორთოხლისფერი ალი...
საელჩოს არავითარი ინფორმაცია არ გაუცია, მხოლოდ საფლავის შე-
სახებ, რომელიც ამერიკულ სასაფლაოზე მდებარეობს...
ლი სექსს, ტკივილს, დროსა და იაგს დაუბრუნდა, ამაზონის მწარე სუ-
ლიერ ღვინოს...
მახსოვს, მაჯუნის ზედმეტი დოზის შემდეგ (ეს არის გამხმარი და მწვა-
ნე შაქრის ფხვნილის კონსისტენციამდე დანაყილი კანაბისი ქლიავის
ტკბილი პუდინგის არომატით, თუმცა დანამატის შეცვლა შეიძლება...) ერ-
თხელ ლულუსგან, ჯონისგან ან იქნებ პატარა ბიჭის ოთახიდან გამოვ-
დიოდი (ატროფირებული ადრეული ბავშვობისა და ტუალეტის აღზრდის
აყროლებული სუნი), ვათვალიერებ ტანჟერის მახლობლად მდებარე ვილის
სასტუმრო ოთახს და უეცრად ვხვდები, რომ არ ვიცი, სად ვიმყოფები. იქ-
ნებ სხვა კარი შევაღე და პატრონი, რომელიც იქ ჩემამდე იყო, დაიყვირებს:

222
 – აქ რას აკეთებთ! ვინ ხართ!
არ ვიცი, სად ვარ, რას ვაკეთებ. გადავწყვიტე, მფლობელის გამოჩენამ-
დე დავმშვიდდე და ცივი გონებით განვსაჯო, რა ხდება... მოკლედ, იმის
ნაცვლად, რომ იყვიროთ „სად ვარ?“ დამ შვიდდით, მიმოიხედეთ და შეიძ-
ლება რამე გაარკვიოთ... მაგალითად, ის, რომ თქვენ აქ არც თავიდან ყო-
ფილხართ და არც ბოლოში იქნებით... თქვენი ცოდნა იმის შესახებ, თუ რა
ხდება, ზედაპირულია და ფარდობითი... რა ვიცი მე ამ ზაფრანისფერსახი-
ან დაფეხვილ მჩხირავზე, რომელიც მხოლოდ შავი ზახოდით იკვებება?
რამდენჯერ ვუთხარი, ერთ მშვენიერ დღეს გაიღვიძებ და აღმოაჩენ, რომ
საკუთარი ღვიძლი კალთაში გიდევს-მეთქი. რამდენჯერ ავუხსენი, როგორ
უნდა გაეწმინდა ოპიუმი და თავი არ მოეწამლა. ის კი შუშის თვალებით
მიც ქერდა და არაფერი არ ესმოდა. ნარკომანები ასე იქცევიან, როდესაც
არაფრის გაგონება არ უნდათ... ვერც გააგებინებ... პლანაქეშს მოსაწევის
გარდა არაფრის გაგონება არ უნდა... არც იმათ, ვინც ჰეროინით კაიფობს...
ბაიანის გარდა მისთვის ყველაფერი ბალანდაა...

მოკლედ, ის ტიპი, მგონი, ისევ იქ ზის, იმ 20-იანი წლების ესპანურ ვილაში,

რომელიც ტანჟერის მახლობლად მდებარეობს და ქაქით, ქვებითა და ჩა-
ლით სავსე შავი ზახოდით კაიფობს...
მწერალს შეუძლია მხოლოდ ერთ რამეზე წეროს: რასაც წერის დროს
გრძნობს... მე მხოლოდ ჩამ წერი ხელსაწყო ვარ... ვერ დავუშვებ, თავზე მო-
გახვიოთ „მოთხრობა“, „სიუჟე ტი“, „სცენარი“... და რადგან მე, უბრალოდ,
ფსიქიკური პროცესების გარკვეული ასპექტების უშუალო აღწერას ვაწარ-
მოებ, შეიძლება ითქვას, ჩემი მოღვაწეობის არეალი გარკვეულწილად შეზ-
ღუდულია... ეს გასართობი საკითხავი არ არის...
ისინი ამას „შეპყრობილობას“ ეძახიან... დროდადრო სხეულს
მოულოდნელად ეპატრონება სულისმაგ ვარი არსება მოყვითალო-
ნარინჯისფერი ჟელეს მსგავსი მოთახთახე კონტურებით და მაშინ მზად
ვარ, საკუთარი ხელით დავახრჩო იქვე მოსეირნე ბოზი ან მეზობლის ბავ-
შვი იმ იმედით, რომ ამით საცხოვრებელი სახლების ქრონიკულ ნაკლებო-
ბას რამე ეშველება. ეს იმას ნიშნავს, რომ უმეტეს შემთხვევაში ადგილზე
ვარ, ხანდახან გავდივარ ხოლმე... ვტყუი! სულ გასული ვარ, ყოველთვის,
თუმცა საკუთარი თავის მოთოკვა შემიძლია. ...პატრულირება ჩემი ძირი-

223
თადი საქმიანობაა... როგორი მკაცრიც არ უნდა იყოს დაცვა, ბრძანებებს
ყოველთვის გარედან ვიძლევი, თუმცა მე თვითონ ჟელეს დამამ შვიდებელი
პერანგის შიგნით ვიმყოფები. ჟელე ელასტიკურია და იწელება, მაგრამ გა-
რეშე მეთვალყურეობის ბეჭდით აღბეჭდილ ყოველ მოძრაობას, აზრსა და
იმპულსს იმეორებს...
მწერლებს რომ ჰკითხო, სიკვდილს გულისამრევად ტკბილი სუნი აქვს,
ნებისმიერი მჩხირავი კი გეტ ყვით, რომ სიკვდილს სუნი არც აქვს და თან
აქვს – სუნი, რომელიც პირიდან სულს გართმევს და ძარღვებში სისხლს
გიყინავს... სიკვდილის უფერო უსუნობა... თუ ხორცის ვარდისფერი
ხვეულებითა და სისხლის ფილტრებით ერთხელ მაინც შეიგრძენი, ვეღარ
გადარჩები... სიკვდილის სუნი უცილობლად არის სუნიც და სრული უსუ-
ნობაც... უსუნობა მაშინვე ცხვირში გეცემა ხოლმე, რადგან ყოველივე ორ-
განულს თავისი სუნი აქვს... უსუნობა თვალისთვის სიბნელეა, ყურისთვის
მდუმარება, წონასწორობისა და ორიენტაციისთვის, გრძნობისთვის წნეხი
და უწონადობა.
ამ სუნს ყოველთვის გრძნობ და სხვებსაც აგრძნობინებ ლომკის გადაგ-
დების დროს. სიკვდილის სუნის გამო, ლომკამ რომ იცის, შესაძლოა, მთე-
ლი ბინა საცხოვრებლად უვარგისი გახდეს... მაგრამ თუ კარგად გაანიავებ,
უწინდელი აუტანელი სუნი დაბრუნდება და სუნთქვაც შესაძლებელი გახ-
დება... გრძნობ მაშინაც, როდესაც წერა აგიტანს და გადაულახავი სურვი-
ლების ხანძარი გეომეტრიულად მზარდი სისწრაფით ვრცელდება და
შთანთქმას გიპირებს...
...ამის განკურნება შეიძლება: შეეშვი! მოაშორე!
ერთი ჩემი მეგობარი მარაკეშის რომელიღაც სასტუმროს ოთახში,
მეორე სართულზე სრულიად შიშველი აღმოჩნდა... (მას შემდეგ, რაც ტეხა-
სელმა დედამ დაამუშავა, ბავშვობაში რომ გოგოს ტანსაცმელს აცმევდა
ხოლმე... ცუდია, მაგრამ საბავშვო პროტოპლაზმის წინააღმდეგ ეფექტური-
ა...) დანარჩენი მცხოვრებლები არაბები არიან, სამი არაბი... ხელში დანები
უჭირავთ... თვალს არ აშორებენ... მათ შავ თვალებში სინათლის წერტილე-
ბი და ლითონის ბზინვარება ჩანს. მკვლელობის ნაწილაკები ისე ნელა ეშ-
ვებიან ქვემოთკენ, როგორც ოპალის ნამსხვრევები გლიცერინ ში... ნადი-
რის შენელებული რეაქციების გამო გამოთავისუფლებული წამი საკმარისი
აღმოჩნდა გადაწყვეტილების მისაღებად:

224
 ფანჯარას მივარდა და პირდაპირ ხალხით გაჭედილ ქუჩაში გადაეშვა,
თან გაიყოლა შუშის ნამსხვრევები, რომლებიც მზეზე ისე ბრწყინავდნენ,
როგორც მოწყვეტილი ვარსკვლავის მიერ ცაზე დატოვებული მოელვარე
კვალი... შედეგად ნაღრძობი კოჭი და ატ კეჩილი ლავიწის ძვალი... ტანზე
შემოიხვია ვარდისფერი, გამჭვირვალე ფარდა, რომელსაც ზედ კარნიზის
ნაწილები შერჩენოდა და დე პოლისის კომისარიატის გზას კოჭლობით გა-
უყვა...
დრო მოვა და ვიჯილანტი, სოფლელი, აგენტი ლი, ეი ჯეი, კლემი და
ჯოდი, ჭვავის რქის ტყუპები, ჰასან ო’ლირი, პერინატალური მაგნატი, მეზ-
ღვაური, ექსტერმინატორი, ენდრიუ კეიფი, მსუ ქანი ტერმინატორი, დოქ-
ტორი ბენვეი, შაფერის თითები – ყველა ესენი იტ ყვიან სწორედ იმავეს,
სწორედ იმ სიტ ყვებით, რათა გადაკვეთის სწორედ იმ წერტილში, დროისა
და სივრცის სწორედ იმ მონაკვეთში დაიკავონ ადგილი. ჩვეულებრივი ხმის
აპარატით სარგებლობა, მთელი თავისი მეტაბოლური მოწყობილობებით,
იმას ნიშნავს, რომ შენც ისე მოიქცე, როგორც უმრავლესობა იქცევა –
აღიარების გამოხატვის ყველაზე არასწორი გზა: შიშველი მჩხირავი მზის
შუქზე...
მწერალი საკუთარ თავს ხედავს, თუ როგორ უკითხავს სარკეს, ყოველ-
თვის... სულ ფრთხილობს, ყოველ წამს საკუთარ თავს არწმუნებს, რომ
განცალკევებული ქმედების დანაშაული არ მომხდარა, არ ხდება, ვერ მოხ-
დება...
ყველამ, ვისაც კი ოდესმე სარკეში ჩაუხედავს, იცის ამ დანაშაულის
არსი, იცის, რას ნიშნავს კონტროლის დაკარგვა, იცის, რას ნიშნავს, როდე-
საც საკუთარი ანარეკლი არ გემორჩილება... ძალზე გვიანაა, პოლიციის
გამოძახებას აზრი არა აქვს...
პირადად მე, მინდა, ჩემს საქმეს წერტილი დავუსვა, ამიერიდან აღარ
მსურს სიკვდილის ნედლი მასალით ვვაჭრობდე... სერ, თქვენი შემთხვევა
საზიზღარი და უიმედოა...
– ცოდნის იმ დონეზე, რომელზეც თქვენ იმყოფებით, დაცვას აზრი არა
აქვს, – თქვა დაცვამ და ელექტრონულ მიკროსკოპს თვალი მოსწყვიტა...
შეგიძლია, შენი საქმიანობა უოლგრინზში გადაიტანო...
რასაც წააწყდები, მოიპარე.
ჩვენ არაფერ შუაში ვართ.

225
 არც კი ვიცი, რა ვუთხრა თეთრკანიან მკითხველებს.
თუ გინდათ დაწერეთ, ხმამაღლა იყვირეთ ან იღიღინეთ ამის შესახებ...
ხატეთ... სცენაზე დადგით, ავ ტომობილის ფურგონებში მოჯვით... მანამ,
სანამ არ ადგებით და თქვენ თვითონ არ გააკეთებთ...
ლომკის ვირუსის უდრეკი ძალაუფლების ქვეშ მყოფი სენატორები ად-
გილზე ცმუკავენ და ყროყინით მოითხოვენ სიკვდილით დასჯას... სიკვდი-
ლი ნარკომანებს, სიკვდილი ჰომოსექსუალ მეძავებს... სიკვდილი ფსიქოპა-
თებს, რომლებიც უსირცხვილო ძროხა გოგოებს უმანკოებადაკარგული ნა-
დირის მოქნილი მოძრაობებით აცდუნებენ...
ქვეყანას თავს დასტრიალებს სიკვდილის შავი ქარბორბალა, რომელიც
ყველგან აღწევს, უტ ყუარი ალღოთი მოუღალავად ეძებს განცალკევებული
ცხოვრების დანაშაულს, ალბათობის უკიდეგანო მრუდის ქვეშ შიშისგან
დაზაფრული ხორცს...
მოსახლეობის დიდი ნაწილი გენოციდის საჭადრაკო დაფიდან ქრება...
მოთამაშეთა რიცხვი შეზღუდული არ არის...
ლიბერალური, არც ისე ლიბერალური და რეაქციონერული პრესა დი-
დის ამბით იწონებს:
„პირველ ყოვლისა, უნდა გაცამტვერდეს მითი სხვა დონის გამოცდი-
ლების შესახებ“... და ორაზროვანი ნართაულებით ლაპარაკობენ გარკვეულ
მწარე რეალობაზე... აფტოზიან ძროხებზე... პროფილაქტიკაზე...
მსოფლიოს მმართველი წრეები გააფთრებით წყვეტენ საკონტაქ ტო ხა-
ზებს...
პლანეტა ანგარიშმიუცემლად მიექანება მწერული ყოფისკენ...
ფინიშთან პირველი თერმოდინამიკა მივიდა... ორგონი საზღვარზე
გაიჭედა... ქრისტე სისხლისგან დაიცალა... დრო ამოიწურა...
თქვენ შეგიძლიათ გადაკვეთის ნებისმიერ წერტილში შეუერთდეთ
„შიშველ საუზმეს“... მე უამრავი შესავალი დავწერე... ყოველი მათგანი
თვითნებურად ატროფირდება და თავისით ძვრება, ფეხის ნეკივით, რომე-
ლიც იმ დასავლეთაფრიკულ დაავადებას ახასიათებს, მხოლოდ ნეგროიდუ-
ლი რასის წარმომადგენლებს რომ ემართებათ, იქვე გვერდით მიმავალი
ქერა ქალი სპილენძის კოჭს აჩენს, გალაქულფრჩხილიანი ნეკი კლუბის ტე-
რასაზე მიხტუნავს, ავღანურ მწევარს კი ისევ მასთან მოაქვს და ფეხებთან
უდებს...

226
 „შიშველი საუზმე“ წიგნის მონახაზია, სამუშაო ვარიანტი... შავ მწერს
უკიდეგანო, უცხო პლანეტის სივრცეში განავარდება სწყურია... ალგებრა-
სავით მშრალი, აბსტრაქტული იდეები შავ მძღნერამდე და ერთი-ორ ბე-
ბერ, გამოსირებულ ლათინოსამდე დადის.
მას შეუძლია, შეაღოს კარი გრძელი დერეფნის ბოლოს, კარი, რომელიც
მხოლოდ სიჩუმეში იღება... „შიშველი საუზმე“ მკითხველისგან სიჩუმეს
მოითხოვს... თორემ მკითხველს პულსის გასინჯვა მოუწევს...
რობერტ ქრისტი ცნობათა ბიუროს ქალებს იცნობს... ბებერი მუტლების
დახოცვა ეხერხება... მათი ფანჩრის ღერებს მედალიონ ში ინახავს... თქვენ
რას იზამდით?!
რობერტ ქრისტიმ უამრავი ქალი დაახრჩო – ამ სიტ ყვებზე თვალწინ
გვირილებისგან დაწ ნული გვირგვინი არ წარმოგიდგებათ? – ის 1953 წელს
ჩამოახრჩვეს.
მფატრავმა ჯეკმა, 1890-იანი წლების უბადლო მოფარიკავემ, რომელ-
საც დანაშაულის ადგილზე ერთხელაც ვერ შეუსწრეს, პრესაში წერილი
გამოაქვეყნა:
„შემდეგში ყურს გამოვგზავნი, უფრო გავერთობით... თქვენ რას იზამ-
დით?“
– ფრთხილად! ისევ იგივე მეორდება! – დაიყვირა ბებერმა პიდარასტმა.
ძარღვი გაუწყდა და ყვერები იატაკზე გაგორდა... – შეაჩერე ისინი, ჯეიმს,
შე ბებერო უსაქმურო! მანდ რას უდგახარ, ვერ ხედავ, ბატონის ყვერები
ნახშირის ბუნკერში ცვივა!
ვიტრინის სპეციალისტები ვაგზალს ყვირილით აყრუებენ, მოლარეებს
პედერასტების ჰიპნოზით ნუსხავენ და ფულს სძალავენ.
ეს დილაუდიდი მე გამაკოტრებს (დილაუდიდი ორმაგი ძალის გაუწ-
ყლოებული მორფინია).
შავჟილეტიანი შერიფი სიკვდილით დასჯის ბრძანებას წერს: „აუცილე-
ბელია სიკვდილით დასჯის დაკანონება, ამით ნარკოტიკის განყოფილება
განიტვირთება...“
ჯანდაცვის სისტემის 334-ე კანონის დარღვევა... ორგაზმის მიღწევა
თაღლითობით...
ჯონი ოთხზე დგას და მერი უწოვს, თითებით თეძოებზე ეფერება და
ნელ-ნელა ბურთების სათამაშო მოედნისკენ მიიწევს...

227
 გატეხილი სკამის ზემოთ და ხელსაწყოების საამქროს თეთრად შეღები-
ლი ფანჯრის მიღმა გაზაფხულის აშარი ქარი მდინარის თავზე წამოყუდე-
ბულ კირქვის კლდეზე დანავარდობს... მთვარის ნაჭერი კვამლივით კიდია
ლურჯი ფაიფურის ცაზე... თესლის კვალი მტვრიან იატაკს გრძლად მიუყ-
ვება და გარეთ მიემართება...
მოტელი... მოტელი... მოტელი... გაბზარული ნეონის არაბესკი... მთელი
კონტინენტი მოუცავს მარტოობის კვნესას, რომელიც მღელვარე მდინა-
რეების მაზუთგადაკრულ დამდგარ წყალზე ადენილ ნისლის რქებს მაგო-
ნებს...
გამოწურული ლიმონის კანივით გაფშეკილი ვიღაც ნაძირალა ტრაკს
დანით ულოკავს, ჩილიმ ში წყალი ბუყბუყებს, რაც იმის ნიშანია, რომ ეს მე
ვარ...
„მდინარე ამოიწურა, სერ.“
მკვდარი ფოთლები შადრევანს ავსებენ, გაზონ ში სავაჭრო ავ ტომატის-
კენ გათელილი ბილიკი ბალბასა და პიტნას დაუფარავს...
ბებერი პლეიბოი 1920 წლის დროინდელ საწვიმარ ლაბადას იცვამს და
მომკივან ცოლს ნაგ ვის ბუნკერში აგ დებს... თმასა და მძღნერში არეულ
სისხლის ნაკადს კედელზე 1963 გამოჰყავს...
– დიახ, სერ, ბიჭებო, 63-ში მძღნერი მართლა ისეთ ამბებს დაატ-
რიალებს, – თქვა ბებერმა, დაქანცულმა წინასწარმეტ ყველმა, რომელიც
იქამდე გვიჭედავდა ხოლმე ყურებს, ვიდრე დროისა და სივრცისკენ არ გა-
ვაჯვამდით...
„ახლა გამახსენდა, ეს ორი წლით ადრე მოხდა, ვიდრე ბოლივიაში,
ერთ-ერთ ტუალეტში ადამიანის აფტოზის კვალს აღმოაჩენდნენ... შემდეგ
შინ შილის ქურქს აჰყვა და კანზასში შემოსავლების გადასახადების საკით-
ხი მოაკვარახჭინა... და ლიზიმ, უმანკო ჩასახვის მომხრემ, ჭიპიდან ექ-
ვსუნციიანი ობობასებრი მაიმუნი შვა. ამბობენ, ამ საქმეს კაცის, ერთი ჭკუ-
ამხიარული ციხის ექიმის გარეშე, რომელსაც სულ მაიმუნი ეჯდა ზურგზე,
არ ჩაუვლიაო.“
მე, უილიამ სიუარდი, ამ ლოთბაზარებითა და ნარკომანებით სავსე
გვირაბის კაპიტანი, ლოხნესის ურჩხულს როტენონით (როტენონი – მწე-
რების მოსასპობი საშუალება) მოვსპობ და თეთრ ვეშაპს ჩავაკოვბოებ. და-
ვიმორჩილებ სატანას და აღვაზევებ დაბალი იერარქიის დემონებს. თქვენი

228
აუზებიდან კანდირუს თევზებს განვდევნი... უმანკო ჩასახვის კონტროლზე
პაპის ბულას გამოვცემ...
„მოვლენა მით უფრო საოცარი და უნიკალურია, რაც უფრო ხშირად
ხდება“, აღნიშნა სკანდინავიელმა პრეტენზიულმა ახალგაზრდამ, რომელიც
ტრაპეციაზე დავალებას ასრულებდა.
„ებრაელებს ქრისტე არ სწამთ, კლემ... მხოლოდ ქრისტიანი გოგოების
გაჟიმვაზე უჭირავთ თვალი...“
მსოფლიოში თუ სადმე ჩეჩმაა, კედლებზე ყველგან ყმაწვილი ანგელო-
ზები გალობენ...
„მოდი, დაანძრიე.“ 1929
კოჭლი ფეხუცა რძისა და შაქრის ქაქით ბარიგობს... ჯონიმ რამდენიმე
ხნის შემდეგ, 1952 წელს თავი ჩამოიხრჩო.
(განაძირალებული, ქალის ტანსაცმელში გამოწყობილი და კორსეტში
ჩაჭედილი ტენორი დივ დენის მღერის...)
ჯორები ამ მშვენიერ მხარეში შთამომავლობას არ იძლევიან და სანაც-
რეებიდან სუდარაში გახვეული მკვდრების ლაქლაქი ისმის... საყოველთაო
ჯანდაცვის სისტემის 334-ე კანონის დარღვევა.
აბა, სად არის ქანდაკება და პროცენტები? ვინ მეტ ყვის? მე სიტ ყვები
არ მყოფნის... ისევ ჩემს ოყნას უნდა დავუბრუნდე... მეფე ცეცხლმტყორ-
ცნთან ერთად გამოვარდა, მეფის მკვლელი კი, ათასი მაწან წალას სკულ-
პტურულ პაროდიებში ნაწამები, კირქვის კორტებზე მოსაჯმელად რელ-
სებზე მისრიალებს.
ახალგაზრდა დილინჯერი პირდაპირ სახლიდან გამოვიდა და უკან არა-
სოდეს მიუხედავს...
„უკან არასოდეს მიიხედო, პატარავ... თორემ რომელიღაც ბებერი ძრო-
ხის სატლეკ ქვამარილად იქცევი.“
პოლიციელის ტყვია ვიწრო მოსახვევში... იკაროსის დამსხვრეული
ფრთები, ცეცხლში გახვეული ბიჭუნას გოდება, რომელსაც ბებერი მჩხირა-
ვები სუნთქავენ... უკიდეგანო დაბლობივით ცარიელი თვალები... (გრიფო-
ნის ფრთებს მშრალ ჰაერში ნაკრტენი სცვივა).
კიბორჩხალა, ლოთი ქურდების ბებერი დეკანი, ჯავშანს იცვამს და სა-
საფლაოზე საქმეზე გადის... ფოლადის მარწუხით ოქროს კბილებსა და
გვირგვინებს აცლის ყველას, ვინც კი მთვრალი აგ დია და პირდაღებულს

229
სძინავს. ვინმეს თუ შემთხვევით გაეღვიძა და შეეწინააღმდეგა, მარწუხებს
აატ კაცუნებს და ბრძოლის ველზე, რომელიც პიდარასტების თავშეყრის
ადგილიცაა, საეჭვო ორთაბრძოლაში ჩაებმება.
ნორჩ ბინის ქურდს, რომელსაც ციხეში ხანგრძლივი ვადით ყოფნის
დროს ხმარობდნენ, – სასაფლაოდან გადაუხდელობის გამო გააძევეს, –
ხელში დაობებული თამასუ ქი უჭირავს და პიდარასტების ბარში შედის,
იქნებ ბრეზენტის ქალაქიდან, სადაც საჭურისი გამყიდველები IBM-ის
ჰიმნს გაჰყვირიან, გვიან დაბრუნებული ვინმე გამოიჭიროს.
მის ბაღჩაში ჯღიბები ცუღლუტობდნენ... მთელი ღამე ანგელოზივით
ამდგარს ეჭიდავებოდნენ. ამ გმირულ ჰომოორთაბრძოლაში დამარცხდნენ,
უკან დაიხიეს და კირქვის გამოქვაბულს მიაშურეს.
შავი ლომკა თესლს ანთხევს მარილის ჭანჭრობებზე, იქ, სადაც მანდრა-
გორაც კი არ ხარობს...
ალბათობის თეორია... რამდენიმე ვარია... თავის გადარჩენის ერთა-
დერთი გზა...
„მაყუთი გაიჩითა.“
„დარწმუნებული ხარ, რომ აქ არის?“
„რა თქმა უნდა, დარწმუნებული ვარ... მეც შემოგ ყვები.“
ღამის მატარებელი ჩიკაგომდე... ვაგონის გასასვლელში გოგოს ვხვდები,
ვხედავ, კაიფშია და ვეკითხები, კიდევ გაჩითავ-მეთქი?
„შემოდი, შვილო.“
მთლად ნორჩი არ ეთქმის, მაგრამ ნაშურ ვიდზეა“...
„არ გინდა, ჯერ მივიღოთ?“
„არა, მერე თავი აღარ გექნება.“
ზედიზედ სამჯერ... გამეღვიძა, ფანჯრიდან გაზაფხულის თბილი ქარი
უბერავდა, მე კი ლომკისგან ერთიანად მაკანკალებდა... წყალი, თითქოს
მჟავა იყოს, თვალებს მიწვავს...
ქალი საწოლიდან დგება, სრულიად შიშველია... კობრას სანათიდან ზა-
ნაჩკას იღებს... ხარშავს...
„გადაბრუნდი... დუნდულზე გაგიკეთებ.“
კუნთში მარჭობს, შემდეგ იღებს და ნანემსარს ამასაჟებს...
თითიდან სისხლის წვეთს ილოკავს.
კაცი ტრიალდება... ერექცია წამლის წებოვან სირუხეში დნება.

230
 კოკაინისა და უმანკოების სავანეში ნიამორისთვალება ყმაწვილები და-
კარგულ თანატოლებს იოდლით ეძახიან...
მთელი ღამე ვყნოსავდით, ოთხჯერ ვიჟიმავეთ... თითები შავ სასკოლო
დაფას მიჰყვებიან... თეთრ ძვალს ფხეკენ... ნარკომანს ოღონდ ჰეროინი
მიეცი და შუა ზღვაშიც შინ არის... წამლის ბარიგაც ეგრეა, ოღონდ ფული
დაანახვე...
ქუჩის ბარიგა აქეთ-იქით დაწრიალებს: „აქ დაჯე ქი, კარგი, ბიჭო? კაცი
მყავს სანახავი მაიმუნის ამბავზე.“
სიტ ყვა ერთეულებად იყოფა, ერთეული კი დაშლას არ ექვემდებარება
და ისეთი უნდა მივიღოთ, როგორიც არის, თუმცა შესაძლებელია მათი გა-
დანაცვლება, ნებისმიერი სახით განლაგება, სხვადასხვაგ ვარად დაკავში-
რება, წაღმა და უკუღმა, წინ და უკან, ზუსტად ისე, როგორც საინტერესო
სექსის დროს ხდება. წიგნი ფურცლებიდან იღვრება, ყოველ მხარეს მიედი-
ნება და თან მიაქვს მოგონებების ნამსხვრევები, ერთმანეთში აზელილი
ქუჩის ხმაური და მელოდია, კუილი და აჯანყებული ბრბოს აღტყინება, სა-
ვაჭრო დახლებს ზემოთ ფოლადის დარაბების ჯახაჯუხი, კვნესა და პათო-
სი და პატარა პიდარასტების ჭყივილი, ატეხილი კატების ჩხავილი და იძუ-
ლებით ადგილნაცვალი ხარის თავის შეურაცხყოფილი ბღავილი, შამანის
წინასწარმეტ ყველური ლუღლუღი ჯაოზის ტრანსში, მოტეხილი კისრების
ტკაცუნი, მანდრაგორების გამყივანი ხმა, ორგაზმის დროს აღმოხდენილი
ოხვრა, ჰეროინის სიჩუმე, გამთენიის ხანს რომ გამეფდება ლომკისგან გა-
თანგულ ციხის კამერებში, კაიროს რადიო, რომელიც მუდამ ბერსერკის
თამბაქოს აუქციონივით გაჰკივის, რამადანის ფლეიტები ლომკის დროს
მჩხირავს გულზე ისე ეფონება, როგორც მიწისქვეშა გადასასვლელებში ჩა-
ძინებულ ლოთს ქურდბაცაცას მგრძნობიარე თითების ფათური, ტკიცინა
მწვანეებს რომ აცანცლავს ჯიბეებიდან...
აი, თქვენ, თუ გნებავთ, გამოცხადება და წინასწარმეტ ყველება, რო-
მელსაც ყოველგვარი FM ტალღების გარეშე, 1920-იანი წლების ძველი რა-
დიომიმღებების საშუალებით, სპერმის ანტენით ვიჭერ...
ჩემო კარგო მკითხველო, როდესაც ჩვენ ღმერთს ორგაზმის აფეთქებით
განათებული უკანა ხვრელიდან ვუც ქერით... თქვენი სხეული ამ ხვრელების
მეშვეობით გარდაიქმნება... გამოღწევა მხოლოდ შეღწევით არის შესაძლე-
ბელი...

231
 ახლა კი მე, უილიამ სიუარდი, სიტ ყვების კორიანტელს დავაყენებ... ჩე-
მი გული, ვიკინგის გული, ზედ დაჰფარფატებს დიდ, მღვრიე მდინარეს... იქ,
სადაც ჯუნგლების დაისში მოტორიანი ნავები დაქრიან და წყალს ტოტებ-
ზე დახვეულ უზარმაზარ გველებთან ერთად მთელ-მთელი ხეები ჩამო-
აქვს, მისურის ველების ყველაზე შორეული ადგილებიდან ლემურებს ნაღ-
ვლიანი თვალები ნაპირისკენ მიუპყრიათ (ბიჭი ვარდისფერ ისრის ბუნიკს
პოულობს, მატარებლის შორეულ კივილთან ერთად ირინდება და მერე, იმ
მაწან წალა ბიჭივით მშიერ-მწყურვალი, რომელსაც ჯერ კიდევ ვერ
მოუფიქრებია, ღვთივბოძებული ტრაკით ქუჩა-ქუჩა ივაჭროს, ისევ ჩემთან
ბრუნდება)...
ჩემო კარგო მკითხველო, სიტ ყვა ჯიქურ მოგიხტება და რვალის ბრჭყა-
ლებით, თითქოს ხმელეთის მიმიკრირებული კიბო იყოს, ხელ-ფეხზე თი-
თებს დაგასხეპს; ჩამოგახრჩობს და შენს თესლს პირით დაიჭერს, თითქოს
დაჟინებული ძაღლი იყოს, რომელიც მზერას მოგაპყრობს და თვალს წუ-
თითაც არ მოგაშორებს; თითქოს უზარმაზარი შხამიანი გველი იყოს, თე-
ძოებზე შემოგეხვევა და ამჟავებულ ექტოპლაზმის დოზას შეგიშხაპუნებს.
და ძაღლის დაჟინებული მზერა ვის გაუგონია?
ამას წინათ მოვდივარ ხანგრძლივი საუზმიდან, რომელიც ყოველდღე
პირიდან ტრაკამდე ჩვენს წლებს ძაფად გასდევს და ვხედავ არაბ ბიჭუნას
უკანა თათებზე მდგარ შავ-თეთრ ძაღლთან ერთად. უეცრად მათთან დი-
დი, ყვითელი ძაღლი მივარდა, როგორც ჩანს, მოსაფერებლად, მაგრამ ბიჭ-
მა გააგ დო. ყვითელმა ძაღლმა შეუყეფა და ამ ძლივს ფეხადგმულ ბავშვს
ლამის უკბინა. ისე იღრინებოდა, თითქოს ეუბნებოდა, ეს ხომ არაბუნებრი-
ვი საქციელიაო.
აი, ამიტომ დავარქვი ყვითელ ძაღლს დაჟინებული... ნება მომეცით,
როგორც შემთხვევითმა გამვლელმა (მე ხომ ყოველთვის შემთხვევითი გამ-
ვლელი ვარ), სხვათა შორის შევნიშნო, რომ გამოუცნობ აღმოსავლეთს მა-
რილის მთელი გორა დასჭირდება იმისათვის, ამ ყველაფერს ჩასწვდეს...
თქვენი რეპორტიორი დღეში ოცდაათ ხაზ მორფს იჩხირავს და მერე რვა
საათს ერთ ადგილზე ზის მძღნერივით გამოუცნობი...
– რაზე ფიქრობ? – მეკითხება ამერიკელი ტურისტი და უსიამოდ იშ-
მუშნება...
მე ვპასუხობ:

232
 – მორფმა დათრგუნა ჩემი ჰიპოთალამუსი, რომელშიც ლიბიდო და
ემოციები წარმოიქმნება და რადგან შუბლის წილი თხემის წილის სტიმუ-
ლირების გარეშე არ მუშაობს და მხოლოდ იმისთვის გამოდგება, რომ ვინ-
მეს პანღურისთვის ტრაკი მიუშვიროს, გამოდის, ჩემს ტვინ ში საერთოდ
არაფერი ხდება. აზრზე ვარ, რომ აქ ხარ, მაგრამ ეს აზრი არ მაღელვებს,
რადგან წამლის ბარიგამ გადაუხდელობის გამო რეაქციები გამითიშა, სა-
ერთოდ არ მაინტერესებს შენი ამბები... გინდა წადი, გინდა მოდი, გინდა
ჩაიჯვი, გინდა ქლიბი ან ქანჩი გაირჭე ტრაკში – თქვენისთანა გოთვერნე-
ბისთვის სწორედ რომ მისწრებაა – მაგრამ მკვდრებისა და მჩხირავების-
თვის სულ ერთია... ისინი გამოუცნობები არიან.
– აქ ტუალეტი სად არის? – ვკითხე ქერათმიან მებილეთეს.
– აი, აქ, სერ... შიგნით კიდევ ერთი ოთახია.
– პანტოპონის ვარდი ხომ არ გინახავთ? – იკითხა შავპალტოიანმა
მჩხირავმა.
ტეხასის შერიფმა თავისი თანამზრახველი ვეტერინარი გაასაღა –
თაღლითი ბრაუბეკი, რომელიც ცხენის ჰეროინის რეკეტში მონაწილეობდა.
აფტოზიან ცხენს ისეთი ძლიერი ტკივილები აქვს, მათ დასაამებლად კარგა
ბლომად ჰეროინია საჭირო, ვინ იცის, იქნებ გარკვეული რაოდენობის წამა-
ლი ამ წუთას უკაცრიელ პრერიებზე მიქრის და ვაშინგ ტონ-სკვერზე ჭიხვი-
ნებს... ნარკომანები იქით მიისწრაფვიან ყვირილით „გაფრინდი, ჩემო
ლურჯავ!“
„ქანდაკება სად არის?“ დაიკივლა არქეტიპული დრამატიზმით გამსჭვა-
ლული ხმით ვიღაცამ ბამბუკით გაწყობილ საჩაიე-კოქტეილ ბარში, კალე
ხუარესი, მექსიკა... იქვე ჩარჩა გაუპატიურების რაღაც სულელური ბრალ-
დებით... როგორც ხდება, ძმაო... ვიღაც თვითონ შემოგახევს ნიფხავს და მე-
რე უყარე კაკალი... არასრულწლოვანის გაუპატიურების მუხლსაც მოგიყე-
ნებენ...
ჩიკაგო ხაზზეა... გთხოვთ, შემობრძანდეთ... ჩიკაგო ხაზზეა... გთხოვთ,
შემობრძანდეთ... თქვენი აზრით, პუიოში გულიაშის საჭმელად რომ მივ-
დიოდი, განდონი რისთვის ჩამოვიცვი? ძალიან ნესტიანი ქალაქია, მკით-
ხველო, ძალიან...
„გაიხადე! გაიხადე!“

233
 ძველი პიდარასტი მეორე მხრიდან მომავალ საკუთარ თავს ხვდება, სა-
კუთარი სიყმაწვილის პაროდიას, ბებერი ჰოვარდის აჩრდილი პანღურს
უთავაზებს... შუკა-შუკა, ბაზრის ქუჩის მუზეუმისკენ, სადაც ყოველი სახის
მასტურბაცია და მწვალებლობა იფინება... პატარა ბიჭებისთვის განსაკუთ-
რებით საინტერესო უნდა იყოს...
ისინი უკვე მომ წიფდნენ სექსისთვის და ყმაწვილური თამაშობები
დაივიწყეს... გზა აებნათ სიამოვნების ნამსხვრევებსა და მწველ ხვეულებს
შორის...
წაიკითხეთ მეტასტაზი ბრმა თითებით.
ართრიტის გაქვავებული წერილი...
„გაყიდვის ლომკები გაჩხერვის ლომკებზე ძლიერია“ – ლოლა ლა ჩატა,
მეხიკო.
ბავშვური შიში ნანემსარების დანახვისას, წყლის ქვეშ პირიდან ამომ-
სკდარი, ლომკის მომასწავებელი უხმო ყვირილი, ძაღლის ნაკბენის მწველი
ტკივილი...
„ღმერთმა თუ რამ საუკეთესო შექმნა, თავისთვის დაიტოვა“, ამბობდა
ხოლმე მეზღვაური, როდესაც ტრანსმისია კარგა ბლომად ბორბლებით
ჰქონდა დამუხრუ ჭებული.
(მკვლელობის ნაწილაკები შენელებული მოძრაობით ეშვებიან ძირს,
როგორც ოპალის ნამსხვრევები გლიცერინ ში).
გიც ქერ და გაუჩერებლად ვღიღინებ: „ჯონის ბაზარში შეაგ ვიანდა“.
ცოტა-ცოტას ვბარიგობთ, ხომ გაგიგია, მიჩვეულს ნუ გადააჩვევო.“
„და ალკოჰოლსაც ვიყენებ“, ვამბობ და სპირტის ლამპას მაგიდაზე ვა-
ნარცხებ.
„თქვე დედააფეთქებულებო, ჩემი კოვზების გამჭვარტლის მეტი რომ
არაფერი იცით, გინდათ, თქვენი გულისთვის განუსაზღვრელი ვადით ჩამ-
სვან?
„მე მეგონა, გადაგ დებას აპირებდი... ასე ადვილია? როგორი მოვლა უნ-
და...
„წამლის გადაგ დებას მაგარი ნერვები უნდა, პატარავ.“
ყელში ამოვიდა დალეულ მკლავებზე ვენების ძებნა. ნარკომანის ქვი-
შის საათი თავის უკანასკნელ შავ მარცვლებს თირკმლებში უყრის...

234
 „უკიდურესად დაბინძურებული ადგილია“... ბუტბუტებს და ლახტს ზე-
მოთ სწევს.
„სიკვდილი მათი კერპი იყო,“ თქვა ჩემმა ბებრუცუნამ და მაიას კოდექ-
სებიდან თავი აიღო... „ცეცხლს, სიტ ყვას, სიმინდის მარცვალს – ყველა-
ფერს სიკვდილისგან იღებდნენ... სიკვდილი სიმინდის თესლად იქცა.“
ჩვენ კი ველოდოთ უმოწყალო უაბის დღეებს (უაბის დღეები – მაიას
კალენდრის მიხედვით, წლის ბოლო ხუთი დღე ყველაზე ცივი და უიღბლო-
ა),
უიღბლობის და ზიზღის ქარებმა
სულ ერთია
ძვლებს მაინც აღარ შეარჩინა ის ბოლო დოზაც.
„აქედან მოაშორე ეს დედააფეთქებული სურათები,“ ვუთხარი მე. დასა-
ლევითა და ტრანკვილიზატორებით დაბომბილი ბებერი ნარკომანი სკამს
დაეყრდნო, რომ არ წაქცეულიყო... სირცხვილი.
„შენც ტრანკვილიზატორებს ყლაპავ?“
მან ნარკომანის ჟესტით დოზისკენ ხელი გაიწოდა და მისი ტანსაცმლი-
დან გამოვარდნილი ხერესისა და ღვიძლის უკმარისობის ყვითელი სუნი
ვიგრძენი.
წიწაკის სახლების, ნესტიანი პალტოებისა და ატროფირებული ყვერე-
ბის სუნი...
მან გაურკვეველი, ექტოპლაზმური მკურნალობის სხეულიდან შემომ-
ხედა... ერთ თვეში მატერიალიზებული ოცდაათი ფუნტი... რბილი, ვარ-
დისფერი ფითხი, რომელიც წამლის პირველივე უხმაურო შეხებისთანავე
ქრება... მინახავს, როგორ ხდება... ათ წუთში შეიძლება ათი ფუნტი დაკარ-
გო... დგას, ცალ ხელში შპრიცი უჭირავს... მეორეში შარვალი...
ავადმყოფი ლითონის მწვავე სუნი.
ნაგ ვის თვალუწვდენელ მთაზე მივაბიჯებ... აქა-იქ ნავთის კოცონები
ხრჩოლავენ... უძრავ ჰაერში ექსკრემენტებივით შავი და სქელი კვამლი
დაცურავს... მხურვალე შუადღის თეთრ ფირს ჭვარტლავს... ჩემ გვერდით
დ.ლ. მოაბიჯებს... ჩემი უკბილო ღრძილებისა და მელოტი თავის ქალის
ანარეკლი. ყინვის ნელი კოცონით დახანძრულ, აყროლებულ ფოსფორის-
ცენტულ ძვლებზე გადაკრული ხორცი... მას ბენზინი თავღია ბიდონით და-
აქვს და ირგვლივ ბენზინის სუნი აკრავს.

235
 ჟანგიან რკინის გროვაზე ავდივართ და აბორიგენების ჯგუფს ვხვდე-
ბით... ლეშიჭამია თევზების ორგანზომილებიანი სახეები...
„ბენზინი შეასხი და ცეცხლი მოუკიდე...
სწრაფად...
თეთრი აფეთქება... მწერის გაჭყლეტილი წუილი.
პირში ლითონის გემომ გამაღვიძა და სიკვდილის უფერო სუნი ამეკ-
ვიატა...
რუხი, დამჭკნარი მაიმუნის პლაცენტა...
ფანტომური ტკივილის შეტევა ამპუტაციის შემდეგ...
„ტაქსის მძღოლები მგზავრებს ელოდებიან,“ თქვა ედუარდომ და მად-
რიდში ზედმეტი დოზისგან მოკვდა...
გასივებული ხორცის ვარდისფერ კრუნჩხვებში ცეცხლის ჯაჭვი იწვის...
ორგაზმის ფოტოაფეთქება... გაქვავებულ მოძრაობათა მკაფიო ფოტოები...
სიგარეტის მოკიდების დროს გადახრილი, ჩამოქნილი, ნამზეური სხეული...
ის აქ იდგა, ვიღაცის მიერ ნაჩუ ქარ, 1920 წლის დროინდელი ჩალის
შლაპით... ისეთი ხმით ითხოვა მოწყალება, გეგონებოდათ, ბნელ ქუჩაში
მკვდარი ჩიტი დაეცაო...
„არა... მეტი არა... No mas... (No mas – მეტად აღარ (ესპ.))“
მეწამულ-მღვრიე ბინდში პნევმატური ჩაქუჩების ზღვა ზვირთებს აგო-
რებს... კანალიზაციის გაზის დამპალი ლითონის სუნი... მუშების ყმაწვი-
ლური სახეები კარბიდის ფანრების ყვითელ შარავანდედში ვიბრირებენ...
გადათხრილ ქუჩებში გახეთქილი მილები ჩანს...
„ქალაქს აშენებენ.“
ლიმ თავი დაბნეულად დაუქნია...
„დიახ... როგორც ყოველთვის...“
რომელი გზაც არ უნდა აირჩიო, აღმოსავლეთის ფრთამდე მისასვლე-
ლად არც ერთი არ გამოდგება... რომ ვიცოდე, სიამოვნებით გეტ ყოდით...
„რა აზრი აქვს... No bueno... მე თვითონ ვჩალიჩობ...“
„ახლა არა... პარასკევს გამოიარე...“
ტანჟერი, 1959

236