Σήμερα, συμπεριφορές που σχετίζονται με την πορνεία, την

ομοφυλοφιλία και γενικότερα αποκλίνοντες σεξουαλικές συμπεριφορές

είναι ανεκτές, αποδεκτές και ακόμη ενθαρρύνονται από τα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης, πολυεθνικές εταιρίες και φαινομενικά, από την
ίδια την κοινωνία. Είναι άξιο λοιπόν να αναρωτηθεί κανείς το γιατί
τέτοιες συμπεριφορές, που μέχρι σχετικά πρόσφατα θεωρούνταν
ψυχασθένειες, σήμερα εξυμνούνται με παρελάσεις και
χειροκροτήματα.
Η αριστερά απαρτίζει την συντριπτική πλειοψηφία, αν όχι το
σύνολο των υποστηρικτών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Η ερώτηση είναι
γιατί έτσι στα ξαφνικά η αριστερά αποφάσισε να επικεντρωθεί στην
υποστήριξη τόσο μικρών μειονοτήτων και γιατί εκείνων συγκεκριμένα.
Γιατί δηλαδή επέλεξαν να υποστηρίξουν τους ομοφυλόφιλους και τις
ομοφυλόφιλες που αποτελούν λιγότερο από το 2% του παγκόσμιου
πληθυσμού ή, ακόμη πιο ακραία, τα τρανσέξουαλ άτομα (που σύμφωνα
με το παγκόσμιο δόγμα της ψυχολογίας και πιο συγκεκριμένα στο
επίσημο «Εγχειρίδιο διάγνωσης και στατιστικής ψυχασθενειών», DSM-5
τα άτομα που πάσχουν από την ψυχασθένεια που είναι γνωστή ως
‘διαταραχή ταυτότητας φύλου’ είναι μόλις το 0,005-0,014% των αντρών
και το 0,002-0,003% των γυναικών) και όχι άλλες μειονότητες, οι οποίες
είναι πολύ πιο κοινές όπως οι άστεγοι, οι ναρκομανείς ή οι άνθρωποι
που πάσχουν από κάποια άλλη ψυχασθένεια όπως οι σχιζοφρενείς, που
είναι πολύ πιο κοινοί; Η πιο προφανής απάντηση είναι ότι το έκαναν για
να εξασφαλίζουν τις ψήφους και την υποστήριξη των αντίστοιχων
μειονοτήτων, αλλά και πάλι αν ήταν έτσι γιατί δεν διάλεξαν να
υποστηρίξουν άλλες μειονότητες με περισσότερα μέλη; Γιατί αυτές
συγκεκριμένα; Για να βρει κανείς την απάντηση πρέπει να καταλάβει
και να παρατηρήσει την συμπεριφορά της Αριστεράς σε άλλα θέματα.
Ο λόγος που επέλεξαν να υποστηρίξουν αυτές τις μειονότητες
συγκεκριμένα είναι επειδή οι μειονότητες αυτές λειτουργούν ως μέσα
με τα οποία η Αριστερά θα προσπαθήσει να διαστρεβλώσει την
πραγματικότητα. Γιατί ακριβώς, ο σκοπός της σύγχρονης Αριστεράς
είναι να αντιστρέψει όλους τους υπάρχοντες θεσμούς και όλη την
λογική και την ηθική τάξη. Είναι τρομερό το πως το καταφέρνουν αυτό
με την διαστρέβλωση των λέξεων. Αν το παρατηρήσει κανείς
προσπαθούν να κάνουν κάθε λέξη να σημαίνει το αντίθετο από αυτό
που όντως σημαίνει. Γιατί είναι γνωστό πως όποιος ελέγχει την γλώσσα
ελέγχει και την σκέψη και αυτό ίσως είναι το μότο με το οποίο
λειτουργεί η Αριστερά. Ας πάρουμε το παράδειγμα του πλεονεκτήματος
και τις καταπίεσης. Σήμερα όποιος και όποια ανήκει σε κάποια ομάδα
που υποτίθεται πως έχει κάποιο πλεονέκτημα σε σχέση με τις άλλες η
γνώμη αυτού του ατόμου μετράει λιγότερο από των άλλων και πρέπει
να εξοβελίζεται από την κοινωνία. Αντίστοιχα, όσο περισσότερο έχει
καταπιεστεί η ομάδα στην οποία υπάγεται κάποιο άτομο τόσο
περισσότερο μετράει η γνώμη του και τόσο υψώνεται το κοινωνικό του
κύρος. Αυτό κάνει και με τους γκέι και τους τρανς. Η υπερηφάνεια τόσο
από τους αρχαίους φιλοσόφους, όπως τον Αριστοτέλη θεωρείται ένα
από τα μεγαλύτερα πταίσματα. Κι όμως, σήμερα αφιερώνουμε μήνες
ολόκληρους για να γιορτάσουμε την υπερηφάνεια συγκεκριμένων
μειονοτήτων. Η υπερηφάνεια έχει επιτυχώς μετατραπεί από το
μεγαλύτερο ελάττωμά στην μεγαλύτερη αρετή. Όμως δεν έχει αλλάξει
μόνο αυτό. Θεμελιώδεις έννοιες έχουν καταστραφεί και διαστρεβλωθεί.
Έννοιες όπως αυτή της οικογένειας, του γάμου, της αγάπης, του έρωτα,
ακόμη και του άντρα και της γυναίκας είναι μόνο λίγες από αυτές.
Επέλεξαν ακριβώς αυτές τις έννοιες επειδή βρίσκονται στο κέντρο της
ανθρώπινης ζωής. Αν μπορέσουν να αλλάξουν ολόκληρη η αντίληψη
που έχει ο άνθρωπος για τον κόσμο τότε μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Γιατί να νοιαστεί όμως κανείς για αυτό, αφού έτσι και αλλιώς
φαινομενικά αυτές οι αλλαγές δεν φαίνεται να τον επηρεάζουν; Ο
λόγος είναι ότι αν καταφέρουν να κάνουν μία αλλαγή τότε προχωράνε
αμέσως στην επόμενη. Αν συμφωνήσει κανείς στην διαστρεβλωμένη
αντίληψη που έχουν περί της πραγματικότητας τότε έχει χάσει το
παιχνίδι. Αν ωστόσο δεν υποταχτείς στην ιδεολογία της Αριστεράς θα
κυνηγηθείς, γιατί ακριβώς παρόλο που καυχιούνται πως είναι η ομάδα
που είναι ανεκτική και αποδέχεται την διαφορετικότητα αν έχεις
κάποια διαφορετική άποψη σου αξίζει να εξοβελιστείς από την
κοινωνία ή χειρότερα. Είναι τυχαίο που με το που έπαψε να
κατατάσσεται η ομοφυλοφιλία ως ψυχασθένεια το 1973 για πολιτικούς
λόγους αμέσως δημιουργήθηκε ένας νέος όρος για να περιγράφει
αυτούς που διαφωνούν με το κεντρικό δόγμα της Αριστεράς, η
ομοφοβία και η φύση της λέξης δεν είναι καθόλου τυχαία: Είναι μία
φοβία, μία ψυχασθένεια. Άλλαξαν το τι θεωρούταν ψυχασθένεια και
έκαναν ψυχασθενή όποιον διαφωνεί. Αντέστρεψαν επιτυχώς την
πραγματικότητα. Είναι μία θρησκεία που κυβερνά με σιδηρά πυγμή και
αν βρουν κάποιον αιρετικό που να διαφέρει κάπως από το ιερό τους
δόγμα δεν θα διστάσουν να τον κάψουν στην πυρά. Πόσοι άνθρωποι
σήμερα χάνουν τις δουλειές τους, το κύρος τους και τα όνειρά τους
επειδή διαφώνησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Και δεν έχει σημασία
το πόσο καλά κρύβεις τις απόψεις σου γιατί θα αν τυχόν υποψιαστούν
ότι διαφωνείς θα ερευνήσουν κάθε πτυχή της ζωής σου μέχρι να βρουν
κάτι που να μπορούν να βαφτίσουν αιρετικό και στην σπάνια
περίπτωση όπου δεν θα τα καταφέρουν θα επινοήσουν κάτι από την
φαντασία τους.
Μα γιατί όμως είναι ηθικά κακή η ομοφυλοφιλία; Κατ’ αρχάς η
ομοφυλοφιλία είναι μία ψυχασθένεια. Γιατί ακριβώς ψυχασθένεια
σημαίνει οποιαδήποτε συμπεριφορά ή τρόπος σκέψης ο οποίος
παρεκκλίνει από το φυσιολογικό και πολύ συχνά σχετίζεται με κάποια
ανωμαλία στην εγκεφαλική λειτουργία. Η ομοφυλοφιλία έχει όλα αυτά
τα προσόντα. Παρεκκλίνει από το υπόλοιπο 98% του πληθυσμού και
έχει αποδειχθεί από την επιστήμη ότι ο εγκέφαλος των ομοφυλόφιλων
έχει σημαντικές ανωμαλίες, με την λέξη ανωμαλία να χρησιμοποιείται
με την πιο κυριολεκτική της σημασία, δηλαδή να διαφέρει από το
σύνολο. Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις δεν μπορούν να πετύχουν αυτό
που πετυχαίνουν οι φυσιολογικές σχέσεις. Πρώτα από όλα, δεν
μπορούν να δημιουργήσουν ζωή, γιατί ο άντρας και η γυναίκα είναι
κατασκευασμένοι ο ένας για τον άλλο, είναι συμπληρωματικοί. Ωστόσο
δεν εννοώ ότι είναι κατασκευασμένο το ένα φύλο για το άλλο μόνο
βιολογικά αλλά και ψυχικά. Οι άντρες έχουν μεγαλύτερες σεξουαλικές
ανάγκες από τις γυναίκες και οι γυναίκες αντίστοιχα έχουν μεγαλύτερες
συναισθηματικές ανάγκες. Σε μία υγιή ετεροφυλική σχέση αυτές οι
ανάγκες ικανοποιούνται. Αντιθέτως, οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις δεν το
κάνουν αυτό με αποτέλεσμα από την μεριά των αντρών να βαίνουν
στην υπερσεξουαλικοποίηση και ως αποτέλεσμα σύμφωνα με μελέτες ο
μέσος ομοφυλόφιλος σε όλη του την ζωή έχει περίπου εκατό ερωτικούς
παρτενέρ. Από την μεριά των γυναικών, οι έντονες συναισθηματικές
ανάγκες δεν ικανοποιούνται με αποτέλεσμα στις σχέσεις μεταξύ
γυναικών να παρατηρούνται πολύ περισσότερες και πολύ πιο έντονες
διαμάχες και εκρήξεις θυμού. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η
συντριπτική πλειοψηφία των ομοφυλόφιλων δηλώνει πως δεν σκοπεύει
να μείνει δεσμευμένη στον σύντροφό ή της για τα επόμενα δέκα
χρόνια. Έτσι λοιπόν φτάνουμε και στο θέμα του γάμου. Ένας λοιπόν από
τους λόγους που δεν πρέπει να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι είναι
επειδή σε έναν γάμο και οι δύο συμμετέχοντες πρέπει να είναι απόλυτα
δεσμευμένοι ο ένας στον άλλο. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Ο
γάμος είναι εξ’ ορισμού και μέχρι και σήμερα είναι σχεδόν πάντα μία
θρησκευτική τελετή. Οι ομοφυλόφιλοι λοιπόν μιας και ζουν στον Δυτικό
κόσμο, ο οποίος είναι χριστιανικός, ζητούν το δικαίωμα του γάμου από
την εκκλησία- κάτι που χρειάζεται πολύ θράσος, αν σκεφτεί κανείς το
πως απεικονίζουν οι ομοφυλόφιλοι πολλά από τα πιο σημαντικά και πιο
άγια πρόσωπα του χριστιανισμού, όπως Τον Χριστό και την Παναγία.
Αυτό είναι δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία ωστόσο μιας και ήδη
έχουν το δικαίωμα του γάμου, γιατί γάμος, σύμφωνα με τον
χριστιανισμό είναι η ιερή ένωση των δύο φύλων. Οι ομοφυλόφιλοι δεν
θέλουν το δικαίωμα του γάμου, θέλουν το δικαίωμα της
επαναπροσδιορισμού του γάμου. Ανεξαρτήτως όμως θρησκείας
φαινομενικά σε κάθε μέρος του πλανήτη, σε κάθε εποχή και σε κάθε
κουλτούρα ο γάμος ήταν η ένωση των δύο φύλων. Γιατί ακριβώς,
θεμελιώδες στοιχείο του γάμου είναι η συμπληρωματικότητα. Αν
λοιπόν δεν υπάρχει συμπληρωματικότητα σε ένα ζευγάρι, όπως
συμβαίνει στους ομοφυλόφιλους, δεν υπάρχει γάμος. Φυσικά υπάρχει
και το θέμα της υιοθεσίας. Οι ομοφυλόφιλοι παλεύουν να αποκτήσουν
το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά, μιας και η δικιά τους σχέση δεν
μπορεί να δημιουργήσει ζωή. Θα πρέπει ωστόσο να το έχουν; Η
απάντηση είναι όχι. Μελέτη μετά από μελέτη δείχνει πως αν κάποιο
παιδί μεγαλώσει χωρίς την μητέρα ή τον πατέρα του, χωρίς το πατρικό
και το μητρικό πρότυπο θα έχει σοβαρές ψυχικές ανωμαλίες. Επειδή
ακριβώς τα δύο φύλα δεν έχουν τον ίδιο ρόλο, αλλά συμπληρωματικό,
ο πατέρας δεν μπορεί να αντικαταστήσει την μητέρα και η μητέρα δεν
μπορεί να αντικαταστήσει τον πατέρα. Δεν θέλει πολύ σκέψη για να
καταλάβει κανείς ότι αν ένα παιδί μεγαλώσει χωρίς πατέρα ή μητέρα
θα έχει σοβαρά ψυχικά και κοινωνικά προβλήματα σε σχέση με ένα
άλλο παιδί που θα μεγαλώσει και με πατέρα και με μητέρα.
Αφού λοιπόν υπάρχουν τόσοι λόγοι για τους οποίους
καταδικάζεται η ομοφυλοφιλία πως γίνεται να πείστηκε ο Δυτικός
κόσμος εξ’ αρχής; Το κύριο επιχείρημα των ομοφυλόφιλων ήταν ότι
θέλουν να έχουν το δικαίωμα στον πολιτικό γάμο για να μην εμπλέκεται
το κράτος σε θέματα μεταξύ δύο ενηλίκων που συμφωνούν μεταξύ
τους. Ένα επιχείρημα που ομολογουμένως είναι πολύ σωστό. Για αυτό
λοιπόν τους δόθηκε το δικαίωμα του πολιτικού γάμου. Το πρόβλημα
παρουσιάστηκε όταν τελικά αποκαλύφθηκε πως έλεγαν ψέματα από
την αρχή. Όχι μόνο δεν ήθελαν να βγάλουν το κράτος από τις σχέσεις
μεταξύ δύο ενηλίκων αλλά ήθελαν να το βάλουν μέσα στα σχολεία,
στην οικογένεια και ακόμη και στην εκκλησία για να διδάσκεται η δικιά
τους ιδεολογία.
Οπότε πως ακριβώς πρέπει να ζουν οι ομοφυλόφιλοι, πρέπει να
γίνουν στρέιτ; Όχι φυσικά, καταρχάς μέχρι τώρα αυτό έχει αποδειχθεί
αδύνατο. Ούτε πρέπει να εξοβελίζονται από την κοινωνία. Το μόνο που
πρέπει να κάνουν είναι αυτό που κάνουμε όλοι μας. Κάθε άνθρωπος
έχει επιθυμίες τις οποίες οφείλει να μην υπακούσει. Κάθε άνθρωπος
θέλει να κάνει πράγματα τα οποία ξέρει ότι δεν πρέπει να κάνει. Η λέξη
κλειδί είναι εγκράτεια. Μία άλλη λέξη που άλλαξε νόημα. Που από μία
από τις μεγαλύτερες αρετές έγινε μία από τα μεγαλύτερα πταίσματα. Κι
όμως η εγκράτεια είναι πολύ σημαντική σε έναν άνθρωπο για να
καταπιέζει όποιες επιθυμίες έχει που να ξέρει ότι δεν πρέπει να τις
πραγματοποιήσει. Γιατί ένα άλλο ψέμα της εποχής μας, ίσως το
μεγαλύτερο, είναι ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν μπορεί να
κάνει ότι θέλει. Δεν είναι έτσι. Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι αν
συμφωνούν σε κάτι συμφωνούν σε αυτό: Ένας άνθρωπος είναι
ελεύθερος όταν μπορεί να κάνει ό,τι οφείλει να κάνει. Γιατί ο άνθρωπος
που κάνει ό,τι θέλει γίνεται τελικά σκλάβος των επιθυμιών του. Ο
ναρκομανής μπορεί να κάνει ότι θέλει και οι πόρνες μπορούν να κάνουν
ότι θέλουν. Είναι κανένας από αυτούς ελεύθερος; Μπορούν να κάνουν
ότι θέλουν, αλλά θέλουν μόνο ένα πράγμα: να ικανοποιήσουν μία
επιθυμία τους. Είναι σκλάβοι των επιθυμιών τους. Οι άνθρωποι που
κάνουν όντως ό,τι θέλουν βιώνουν το χειρότερο είδος σκλαβιάς.
Ωστόσο αυτή η κατάσταση δεν περιορίζεται εκεί. Μόλις
κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν την πραγματικότητα προχώρησαν
σε κάτι ακόμη πιο ακραίο. Ξεκίνησαν να υποστηρίζουν τους τρανς, αυτή
την φορά είχαν την δυνατότητα να διαστρεβλώσουν την
πραγματικότητα ακόμη πιο ριζικά. Σύμφωνα με την ιδεολογία των τρανς
ακτιβιστών, το φύλο δεν είναι βιολογικό αλλά στην πραγματικότητα
ψυχολογικό. Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι το να είσαι άντρας ή γυναίκα
είναι ένα συναίσθημα ή μία σκέψη. Έτσι κάθε αντικειμενικό κριτήριο
για το φύλο του ενός έχει αφαιρεθεί επιτυχώς και ένας άντρας μπορεί
να γίνει γυναίκα και το αντίστροφο ανά πάσα στιγμή. Η ιδεολογία αυτή
όμως δεν περιορίζεται μόνο εκεί. Υπάρχουν και άτομα τα οποία δεν
έχουν φύλο, άτομα τα οποία είναι όλα τα φύλα, άτομα τα οποία δεν
αρκούνται στα δύο φύλα και αυτοπροσδιορίζονται ως κάτι άλλο, άτομα
τα οποία αλλάζουν φύλο ανά το λεπτό και ακόμη κάποια άτομα που
αυτοπροσδιορίζονται με κάποιον συνδυασμό όλων των παραπάνω και
όχι μόνο αυτό. Είναι υποχρέωσή σου να συναινέσεις στις
ψευδαισθήσεις τους και να τους αποκαλείς όπως θέλουν αλλιώς είσαι
τρανσφοβικός, ρατσιστής και σου αξίζει να περιθωριοποιηθείς από την
κοινωνία. Το φύλο είναι απλά ένα κοινωνικό κατασκεύασμα της
επικρατέστερης κουλτούρας. Αυτής της καινούριας κουλτούρας που
επικρατεί για όλη την ανθρώπινη ιστορία. Αυτό φυσικά έρχεται σε
αντίθεση με τα άλλα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Αν το φύλο είναι
κοινωνικό κατασκεύασμα και όχι μία βιολογική πραγματικότητα τότε οι
γκέι δεν είναι πραγματικά γκέι αφού δεν υπάρχει πραγματικά άντρας ή
γυναίκα. Επιπρόσθετα, αυτή η ιδεολογία έχει έρθει σε αντίπαλα
στρατόπεδα με τον φεμινισμό γιατί σύμφωνα με αυτήν δεν υπάρχουν
στην πραγματικότητα γυναίκες.
Πολύ συχνά θα προσπαθήσουν να διαχωρίσουν τις αγγλικές
λέξεις “sex” και “gender” ως το ένα να είναι το βιολογικό φύλο και το
άλλο ένα κοινωνικό κατασκεύασμα αντίστοιχα. Με άλλα λόγια λένε ότι
υπάρχουν δύο ειδών φύλα, το ψυχολογικό και το βιολογικό και ότι το
ψυχολογικό είναι αυτό που μετράει. Και ρωτάω: Τι προσδιορίζει
ορθότερα την πραγματικότητα; Η φαντασία του ενός ή η βιολογία του;
Αν λοιπόν το ψυχολογικό φύλο είναι μόνο στο μυαλό σου δεν θα ήταν
πολύ πιο εύκολο να αλλάξεις τι σκέφτεσαι από το να κάνεις ένα σωρό
επικίνδυνες και οδυνηρές επεμβάσεις;
Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν έναν εντελώς αντεπιστημονικό και
άρρωστο τρόπο σκέψης. Το να λέω ότι είμαι γυναίκα θα με κάνει τόσο
γυναίκα όσο το να λέω ότι είμαι ο Ναπολέων Βοναπάρτης θα με κάνει
Ναπολέων Βοναπάρτη. Μπορεί να ντυθώ σαν τον Ναπολέων. Μπορεί
να μιλάω σαν αυτόν. Μπορεί και να κάνω και κάποια επέμβαση και να
έρθω στο ύψος του. Ποτέ όμως δεν θα γίνω ο Ναπολέων. Αυτοί οι
άνθρωποι αρνιούνται και πολεμούν μία από τις πιο θεμελιώδεις
αλήθειες της ζωής, ότι τα φύλα είναι ο άντρας και η γυναίκα, ότι έχουν
σημαντικές σωματικές, λειτουργικές και ψυχολογικές διαφορές και ότι
είναι συμπληρωματικά.
 Αυτή η ιδεολογία έχει δημιουργήσει ένα σωρό πρωτοφανή
προβλήματα. Για παράδειγμα, σήμερα μπορεί κανείς να δει έναν άντρα
να συμμετέχει σε γυναικεία αθλήματα και να θεωρείται απολύτως
φυσιολογικό. Συμπτωματικά, τα πάει πολύ, πολύ καλά. Αυτό φυσικά
οφείλεται στο γεγονός πως τα δύο φύλα διαφέρουν. Οι άντρες είναι
κατά κανόνα πιο γρήγοροι, πιο δυνατοί και πιο μεγάλοι από τις
γυναίκες, επομένως είναι άδικο για αυτές να συναγωνίζονται μαζί τους.
Και δεν είναι ότι αυτό γίνεται μεμονωμένα. Η κατάσταση αυτή έχει
φτάσει μέχρι και σε ολυμπιακό επίπεδο. Φανταστείτε να είσαι μία
γυναίκα που έχει μοχθήσει όλη της την ζωή για να αγωνιστεί στους
ολυμπιακούς αγώνες και να χάνει την πρωτιά από έναν αντίπαλο, μόνο
και μόνο επειδή αυτός είναι άντρας. Όμως η κατάσταση γίνεται ακόμη
πιο αρρωστημένη. Αν κρατήσεις το κεντρικό κομμάτι της ιδεολογίας, ότι
δηλαδή η ταυτότητά σου δεν προσδιορίζεται από αντικειμενικά
κριτήρια αλλά από υποκειμενικά τότε μπορείς να αυτοπροσδιορίσεις
την ηλικία, την ράτσα, ακόμη και το είδος.
Και δεν θα ήταν τόσο κακό αν δεν στόχευαν τα παιδιά. Επειδή οι
ενήλικες έχουν κάποια στοιχειώδη αντίληψη του κόσμου. Ωστόσο τα
μικρά παιδιά είναι ανυπεράσπιστά μπροστά σε αυτούς. Όχι μόνο οι
τρανς, αλλά και όλη η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα επιδιώκει μανιωδώς να
διδάσκει σε μικρά παιδιά πως ο τρόπος ζωής τους είναι φυσιολογικός
και να τους ενθαρρύνει να διεισδύσουν βαθιά μέσα στην τρέλα. Το
κάνουν ήδη, μέσα από την τηλεόραση, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,
ακόμη και μέσα από το σχολείο.
Το να υποστηρίζει κανείς την ιδεολογία των τρανς κάνει κακό και
στους ίδιους τους τρανς. Οι άνθρωποι πάσχουν ξεκάθαρα από μία πολύ
επικίνδυνη ψυχασθένεια. Δεν είναι αρμόζων να συναινούμε στην
ψευδαίσθησή τους. Δεν τους βοηθάμε έτσι. Είναι μία ομάδα που έχει
ποσοστό αυτοκτονίας πάνω από 43%. Κάποιοι φυσικά θα πουν ότι αυτό
δεν οφείλεται στο γεγονός ότι πάσχουν από μία διαταραχή αλλά στο ότι
η κοινωνία τους φέρεται άσχημα. Αρχικά αυτό το επιχείρημα μου
φάνηκε να έχει κάποια βάση. Μετά όμως από περαιτέρω έρευνα είδα
πως δεν είναι αυτή η περίπτωση. Οι μαύροι στην Αμερική την δεκαετία
του ’60, μία εποχή όπου ανθούσε ο ρατσισμός είχαν ποσοστό
αυτοκτονίας 16%. Ακόμη πιο ακραία, οι Εβραίοι στο ολοκαύτωμα είχαν
ποσοστό αυτοκτονίας 30,8%. Θέλουν να πουν πως οι κοινωνία φέρεται
χειρότερα στους τρανς από ότι φερόταν η ναζιστική Γερμανία στους
Εβραίους κατά την διάρκεια του ολοκαυτώματος; Δεν νομίζω. Νομίζω
ότι το ποσοστό αυτό οφείλεται απλά και εξ’ ολοκλήρου στο γεγονός
πως αυτοί οι άνθρωποι πάσχουν από μία πολύ σοβαρή διαταραχή.
Η κοινωνία, αν είναι να επιβιώσει αρτιμελής, με την παραμικρή
ακέραια αντίληψη περί της πραγματικότητας, θα πρέπει να πει όχι σε
τέτοιες συμπεριφορές και πολιτικές. Όχι φυσικά με τον
περιοθωριοποιησμό, αλλά με την αρμόζουσα πράξη στην κάθε
κατάσταση. Και δεν είναι ότι το σύνολο ή η πλειοψηφία της κάθε
κοινωνίας συμφωνεί και αποδέχεται αυτά που λέει η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα,
αλλά ότι συμφωνούν λίγοι, που έχουν θέσεις εξουσίας και αυτοί που
διαφωνούν προτιμούν να σιωπήσουν φοβούμενοι τον
περιοθωριοποιησμό. Νομίζω πως η φιλοσοφία της σημαίας τους, ειδικά
της καινούριας, έχει κάποιο βαθύτερο νόημα. Τα χρώματα και τα
σχήματα δεν συνυπάρχουν σε αρμονία, αντιθέτως, πρόκειται για μία
παραφωνία χρωμάτων και συμβόλων. Δεν είναι μία σημαία που
δηλώνει ενότητα, δεν είναι μία σημαία που να υποστηρίζει μία
συγκεκριμένη ιδεολογία. Είναι μία σημαία που δηλώνει την εναντίωσή
τους και τον πόλεμο που έχουν κηρύξει σε όλη την ανθρώπινη αντίληψη
του σωστού, του λάθους και της πραγματικότητας.