நீ யும் நானும் அன்பே

நீ யும் நானும் அன்பே…

என்னுர …

1990களுக்கு ேிறகான காலத்தில் துவங்கி 2006

வர யிலான காலம் வர நரைபேற்ற சம்ேவங்களாக
இந்நாவல் புரனயப்ேை உள்ளது.

முதன் முதலாக காதரல மட்டுபம ரகயில் எடுத்துக்

பகாண்டு அதரன ரமயமாகக் பகாண்ை களமாக “நீ யும்
நானும் அன்பே”, எனும் நாவலில், எனது ேயணத்ரத
துவங்க இருக்கிபறன்.

எனது ஆறாவது ேரைப்ோன இந்த நாவலின் நாயகரன,

பஜா குணமுரையவனாகச் சித்தரித்திருக்கிபறன்.

பஜா குணத்தான், முன்பகாேம், பவகம், வ ீ ம், கடினத்

தன்ரம, உரைப்ோளி, ேயமறியான், மு ட்டு சுோவம்,
எரதயும் இலகுவாகக் ரகயாளும் தன்ரமயினாலான
குணங்கரளக் பகாண்டு இருப்ோன். இது பஜா
குணத்தின் போதுத்தன்ரம. இதன் கலரவயாக நமது
நாயகன் வலம் வ இருக்கிறான்.

இதுவர வந்த எனது ேரைப்புகளில், சாந்த மற்றும் மந்த

குணமுரையவர்கரளபய நாயகனாகக் பகாண்டு நாவல்
புரனயப்ேட்டிருந்தது.

சப ாஜினி Page 2
 நீ யும் நானும் அன்பே

எனது கைந்த நாவல்களில் இருந்து மாறுேட்ை

குணமுரைய நாயகனுைன் இதில் ேயணிக்க இருக்கிபறன்.

கருத்து பசால்லும் அளவிற்கு எந்த முயற்சியும் இதுவர

பமற்பகாண்ைதில்ரல. அபதபோல இந்நாவலிலும்
பகட்ைறிந்த விையங்களின் தாக்கக்கங்ரள உள்ளைக்கிய
சாதா ண நிகழ்வுகரளக் பகாண்பை கரதக்களத்ரதக்
பகாடுக்க இருக்கிபறன்.

இதுவர வந்த எனது ஐந்து ேரைப்புகளுக்கும் தந்த

ஊக்கத்ரத, இந்த ேரைப்ேிற்கும் தந்து, எரம
உத்பவகத்பதாடு வைிநைத்திடுமாறு அன்போடு
பகட்டுக்பகாள்கிபறன்.

பமலும், இந்நாவலில் கரதமாந்தர்கள் சற்று

கூடுதலாகபவ இரையிரைபய வந்து பசல்வார்கள். அது
கரதக்கு பவண்டி ேயன்ேடுத்தப்ேடுகிறது. தவிர்க்க
இயலாததால் அவ்வாறு ரகயாளப்ேை இருக்கிறது
என்ேரதயும் அன்போடு பதரிவித்துக் பகாள்கிபறன்.

என்றும் அன்புைன்… சப ாஜினி

அன்பு – 1

சூரியன் அதன் சுைலும் பவகத்தால், பூமியின்

மரறந்திருந்த ேக்கத்ரதக் காணச்பசல்லும்

சப ாஜினி Page 3
 நீ யும் நானும் அன்பே

குதூகலத்துைன் தன்ரன மரறத்துக் பகாள்ளத் துடிக்கும்

சாயுங்கால பவரள.

பமட் ாஸின் (தற்போரதய பசன்ரன 96 வர பமட் ாஸ்

என அரைக்கப்ேட்ைது) பவயிலுக்கு, பவண்பணய்
தானாகபவ உருகி பநய்யாகும் அளவிற்கு, கதி வன்
மரறந்தும் அவன் விட்டுச் பசன்ற கதிர்களின்
தாக்கத்தால் சூைல் இன்னமும் தகித்தது.

பகாரைக்கால ேின்போழுது என்ேதால், காற்பறாட்ைமான

வட்டில்கூை
ீ கசகசபவனும் அபசௌகர்ய உணர்பவாடு
சரமயல்கட்டில் தூக்கிப் போட்ை பகாண்ரையுைன்
வியர்ரவ வைிய நின்றிருந்தார் புஷ்ே ாணி.

மாரல பந த்திபலபய, அவச அவச மாக இ வுக்கான

உணரவ தயார் பசய்து பகாண்டிருந்தார்.

கணவனும், மகளும் இன்று புஷ்ோவின் ேிறந்த ஊ ான

சீவகங்ரக மாவட்ைத்தில் (1997 க்குப் ேிறபக சீவகங்ரக
சிவகங்ரகயாக மாற்றப்ேட்ைது) உள்ள மானகிரி எனும்
சிற்றூருக்குச் பசல்ல இருக்கிறார்கள்.

பமட் ாஸில் இதுவர ேணிபுரிந்து வந்த புஷ்ே ாணியின்

கணவர் பவற்றிபசல்வனுக்கு, இன்னும் ஓரிரு
மாதங்களில், இைமாறுதபலாடு கூடிய ேதவி உயர்வு
வ விருப்ேதால், ஒன்ேதாம் வகுப்ேில் அடிபயடித்து
ரவக்கும் மகளின் ேடிப்பு தரைேைாமல் இருக்க பவண்டி,

சப ாஜினி Page 4
 நீ யும் நானும் அன்பே

மகரள இந்த ஆண்டு துவக்கத்திபலபய கார க்குடியில்

உள்ள பமட்ரிக் ேள்ளியில் பசர்க்க திட்ைமிட்டிருந்தனர்.

மத்திய அ சாங்க உத்திபயாகத்தில் இருக்கும் பவற்றிக்கு,

ேணிமாறுதல் தற்போது அண்ரை மாநிலத்தில் என்ேதால்,
மகரள புஷ்ே ாணியின் தாய் வட்டில்,
ீ அவரின்
பேற்பறார்களின் பமற்ோர்ரவயில் விடுவதற்காகத்
திட்ைமிட்டிருந்தேடி அதற்கான ஆயத்தப் ேணிகளில்
ஈடுேட்டிருந்தது குடும்ேம்.

எட்ைாம் வகுப்பு முடித்து, ஒன்ேதாம் வகுப்ேில்

அடிபயடுத்து ரவக்கும் மகள் நவனாரவ,
ீ அங்கிங்கு
அரலக்கைித்து, ஆண்ரையும், ேடிப்ரேயும் வணாக்காமல்
ீ
இருக்க பவண்டி இந்த முன்பனற்ோடு.

பவற்றிச்பசல்வனது தாயார், தனது மூத்த மகன்

குடும்ேத்பதாடு கார க்குடியிலுள்ள அவர்களது பூர்விக
வட்டில்
ீ இருக்கிறார். ஆனாலும் வயதுப் ேிள்ரளரயப்
ோர்க்கும் அளவிற்கு உைலும், மனமும், அவருக்குத்
திைமாக இல்ரல.

தனது தாரயப் ோர்க்கபவ ஆள் பதரவப்ேடும் நிரலயில்,

மகரள புஷ்ோவின் தாய் வட்டில்
ீ பகாண்டு விைச்
சம்மதித்திருந்தார் பவற்றி.

ஓ கத்திரய நம்ேி தனது மகரள அவரின் போறுப்ேில்

விை புஷ்ோவிற்குபம எப்போழுதும் விருப்ேம்

சப ாஜினி Page 5
 நீ யும் நானும் அன்பே

இருந்ததில்ரல. ஒரு மணி பந ம் கூை அவரிைம் மகரள

ஒப்ேரைக்க ேிரியமில்லாத நிரலயில், ஆண்டு கணக்கில்
என்ேதால் அரதப்ேற்றிய பயாசரனக்கு இைம்
பகாடுக்கவில்ரல.

நவனாவிற்கு
ீ மனதிற்குள் ஏக வருத்தம். தனது தம்ேி
நந்தாரவ மட்டும் உைன் ரவத்துக்பகாண்டு, தன்ரன
மட்டும் பேற்பறார் ஊருக்கு அனுப்புகிறார்கபள என்று.

பவரலயாக இருந்த தாயிைம் அவ்வப்போது வந்து,

பசல்லச் சிணுங்கபலாடு, “ம்மா… கண்டிப்ோ நான் அங்க
போகத்தான் பவணுமா?”, கரைசி பந த்திலாவது
முடிவுகள் மாறுமா என தனது முயற்சிரய
பமற்பகாண்டிருந்தாள் நவனா.
ீ

“பவற என்னைாம்மா பசய்யறது. இன்னும் ட்டூ இயர்ஸ் நீ

ஆச்சி வட்லதான்
ீ இருக்கிற மாதிரி இருக்கும்”, பவந்திருந்த
புண்ணில் பவரலப் ோய்ச்சுவது பதரியாமபலபய
நிதர்சனத்ரத மகளிைம் நிச்சலனமாகக் கூறியிருந்தார்
புஷ்ோ.

“பவற வைிபய இல்ரலயாம்மா?”, ோவம்போல பகட்ை

மகரளக் கண்ணுற்றவர், கணவர் பவற்றிரய ஏறிட்டு
இயலாத தன்ரமபயாடு பநாக்கினார்.

சப ாஜினி Page 6
 நீ யும் நானும் அன்பே

மரனவி, மகளின் பேச்ரசக் பகட்ைேடிபய, இதுவர

அவ து ேணிகளில் கவனம் பசலுத்தியவருக்கும்
மனவருத்தபம.

மகனும் சற்றுப் பேரியவனான ேிறகு, குடும்ேத்ரத

கார க்குடியில் விடுவதாக எண்ணம் அவருக்கு.

இந்த ேதவி உயர்பவாடு கூடிய ேணிமாறுதல் அவர்

சற்றும் எதிர்ோர்த்திருக்கவில்ரல.

நடுத்த குடும்ேத்தில் ேிறந்து வளர்ந்தவ ான பவற்றிக்கு,

இதுபோன்ற வாய்ப்புகரள தவறவிடுவதில்
விருப்ேமில்ரல.

‘காற்றுள்ளபோபத தூற்றிக் பகாள்’ எனும்

ேைபமாைிக்பகற்ே இதுவர வாழ்ந்தவ ால்,
இைமாறுதபலாடு கூடிய ேதவி உயர்ரவ மறுக்க மனம்
இைங்பகாடுக்கவில்ரல.

“நந்தாரவ மட்டும் உங்க கூைபய வச்சிக்கறீங்க,

அவரனயும் ஆச்சி வட்ல
ீ விை பவண்டியதுதான!”, தனது
எதிர்ப்ரே ேலவைிகளில் காட்டியேடிபய இருந்தவள், தனது
வயதிற்குரிய நியாய மனப்ோன்ரமபயாடு பகள்விரய
முன்ரவத்தாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 7
 நீ யும் நானும் அன்பே

நந்தா தற்போதுதான் மூன்றாம் வகுப்பு

முடித்திருக்கிறான். எதுவாக இருந்தாலும், நந்தாவுைன்
மட்டுபம போட்டிக்கு நிற்ோள் நவனா.
ீ

“அவன் இப்போ ஃபோர்த்துதான போறான் குட்டிம்மா. நீ

இப்போ ரநன்த்ைா!”, என கு லில் வித்தியாசத்ரதக் காட்ை
முயன்றிருந்தார் பவற்றி.

“என்ரனக் குட்டிம்மானு பசால்லிக்கிட்பை,

பேரியவரளப்போல எங்பகபய பகாண்டு போயி தனியா
தள்ளிவிைப் போறீங்க!”, விட்ைால் அழுதுவிடும் நிரலயில்
நின்று பேசிக் பகாண்டிருந்தாள்.

“நீ இனி பேரிய புள்ரள. உனக்கு இனி அடிக்கடி ஸ்கூல்

மாத்த முடியாது. அதான் இன்னும் டூ இயர்ஸ் ஆச்சி
வட்டில
ீ இருந்தா, அப்புறம் அம்மாவும் கார க்குடிக்கு
வந்திருவா!

அங்க ஊருல, உங்க சித்தி வடு,

ீ மாமா குடும்ேம், இன்னும்
நிரறய பசாந்தக்கா ங்க சுத்திலும் இருக்காங்க!

இங்கவிை அங்க உனக்கு நல்லா போழுது போகும்”,

சமாதானம் பசான்னார் பவற்றி.

இதுவர பசாந்த ேந்தங்கபளாடு ஒட்ைவிைாமல் தனித்பத

ரவத்திருந்தவர், தங்களது பதரவக்காக மகளிைம்

சப ாஜினி Page 8
 நீ யும் நானும் அன்பே

பசாந்தங்கரளப் ேற்றி விலாவாரியாக விளக்கி என்ன

ேயன்! மனிதருக்கு அது புரியவில்ரல.

“யாரு அங்க இருந்தா எனக்கு என்னப்ோ! நீ ங்க யாரும்

அங்க என் ேக்கத்துல இல்ரலல!”, கூறான அரிவாள்
போன்ற வினாரவ தந்ரதரய பநாக்கி எழுப்ேியிருந்தாள்
பேண்.

“பகாஞ்ச நாள் இருைாம்மா, அம்மாரவயும்

கார க்குடியில பகாண்டு வந்து விை ட்ர ேண்ணுபறன்.
இப்ே பந மாகுது, கிளம்புைா பசல்லம்!”, என்று மகளின்
வினாவில் இதயம் ணமாக வலித்த உணர்ரவ
மரறத்தேடிபய

“சமத்து புள்ரளதான நீ ! சிலபந ங்கள்ல இப்ேடிபயல்லாம்

எதிர்ோக்காதது நைக்கும். அதுக்காக மனபசாடியக்
கூைாது. ரதரியமா இருக்கணும்”, என்று மகளுக்கு
ரதரியம் கூறுவதாக எண்ணி தனக்பக ரதரியம்
கூறியிருந்தார் பவற்றி.

‘எதுக்பகடுத்தாலும் பேரிய புள்ரளயா வளந்துட்பைன்பன

பசால்றீங்க! நான் குைந்ரதயாபவ இருந்திருக்கலாம்
போல, போங்கப்ோ!

இனி என்ரனக் குட்டிம்மானு கூப்டுங்க அப்புறம் இருக்கு

உங்களுக்கு’, என தந்ரதயின் வார்த்ரதகரளக் பகாண்பை
தனக்குரிய நியாயம் கிரைக்காததால் வருத்தத்பதாடு

சப ாஜினி Page 9
 நீ யும் நானும் அன்பே

வாயில் முனங்கியவாபற அங்கிருந்து அகலத்

துவங்கினாள் பேண்.

வாய்விட்டுச் சிரித்த பவற்றி, “அது நீ குைந்ரதயா

இருந்ததுல இருந்பத அப்ோ அப்டிக் கூப்ேிட்டு
ேைகினதுைா. சட்டுன்னு ேைக்கத்ரத விைமுடியல!”,
மகளிைம் மனபதாடு இளகிப் பேசினார் பவற்றி.

“ப ண்டு வருசங்கைிச்சு அம்மாரவ அங்க விைறத

இப்ேபவ எங்கூை விை பவண்டியதுதானப்ோ!”, நியாயமாக
மகள் பகட்ைரத ஏற்றுக் பகாள்ள இயலாத நிரல
பவற்றிக்கு.

இ ண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்ோகபவ ஓேன் ஹார்ட்

சர்ஜரி பசய்யப்ேட்டிருந்தது பவற்றிக்கு.

உணவு மற்றும் இத அரனத்தும் ேக்குவமாகக் ரகயாள

பவண்டிய கட்ைாயம். அதற்கு அவ ால் பமனக்பகை
இயலாததால், மரனவிரய மகபளாடு அனுப்ே
இயலவில்ரல.

தனது உைல்நிரலரயக் கருத்தில் பகாண்டு, “சீக்கி மாபவ

அம்மாரவ கார க்குடியில பகாண்டுவந்து விை ட்ர
ேண்பறண்ைா. அதுவர சமத்தா ஆச்சிட்ை இருந்துக்பகா!”,
என்று மகளிைம் தாஜா பசய்திருந்தார் பவற்றி.

அவருக்கும் மகளின் பகஞ்சல் மனரதத் ரதத்தது.

சப ாஜினி Page 10
 நீ யும் நானும் அன்பே

மகள் என்று வரும்போது, மனம் சற்பற தடுமாறியது. ஒத்து

வந்தால் ோர்ப்போம். இல்ரலபயன்றால் மரனவிரய
கார க்குடியில் குடி அமர்த்திவிைலாம் என்ற முடிபவாடு
மகளின் மனம் வாைாமல் இதமான ேதில்கரளத்
தந்திருந்தார்.

குைந்ரத மனம் மட்டுமன்றி, பசயல்களும்

ேருவபமய்தியும் இன்னும் மாறாமல் இருந்தது,
நவனாவிற்கு.
ீ

நவனாரவ
ீ தனது ேிறந்த ஊ ான மானகிரியில்
தங்கியிருந்தேடிபய, கார க்குடியில் ேடிக்க அனுப்ே
விரும்புவதாக, தந்ரதக்கு முன்பே கடிதம் எழுதியிருந்தார்
புஷ்ே ாணி.

புஷ்ே ாணியின் தந்ரதயும் மறுக்காமல், “அதற்பகன்ன,

பேத்திரய நல்லா ேடிக்க வச்சுட்ைாப் போச்சு”, என்ற
பதாணியில் ேதில் கடிதமும் அனுப்ேிய ரகபயாடு,
கார க்குடியில் உள்ள தனியார் பமட்ரிக் ேள்ளியில்
பேத்திரய பசர்க்க ஏற்ோடு பசய்திருந்தார் பேரியவர்
தங்கபவலு.

பகாரை விடுமுரறயும் முடிந்து, ேள்ளிகள் திறக்க

இன்னும் ஏழு நாட்கபள உள்ள நிரலயில், மகரள
அரைத்துச் பசன்று, ேள்ளியில் பசர்த்துவிட்டு

சப ாஜினி Page 11
 நீ யும் நானும் அன்பே

வருவதற்காக பவற்றிச்பசல்வன் தற்போது மகபளாடு

கிளம்ேிக் பகாண்டிருக்கிறார்.

நவனாவிற்கு
ீ பவண்டிய அரனத்ரதயும், புஷ்ே ாணிபய
எடுத்து ரவத்திருந்தார்.

பேச்சு பேச்சாக பசன்றாலும், விரளயாட்டில் எந்தக்

குரறயும் வந்துவிைக் கூைாது என்ேதில் குறியாக
இருப்ேவள், மீ ண்டும் அதில் தன்ரன ஐக்கியப்ேடுத்திக்
பகாண்டிருந்தாள் நவனா.
ீ

நவனா,
ீ தம்ேி நந்தாவுைன் பசர்ந்து, அண்ரை வட்டுப்
ீ
ேிள்ரளகளுைன் தன்ரன மறந்து விரளயாடிக்
பகாண்டிருந்தாள்.

பகாரை விடுமுரற என்ேதால் இளம்ேிள்ரளகள்

அரனவருக்கும், வட்டுப்ோைம்,
ீ பவறு எந்த பவரலயும்
இல்லாமல், இனிரமயான மனநிரலபயாடு ஆட்ைம்,
ோட்ைம், பகாண்ைாட்ைம் என நாட்கள் குதூகலமாகச்
பசன்றிருந்தது.

இ வு உணரவத் தயார் பசய்து உரிய முரறயில் அரத

எடுத்து ரவத்துவிட்டு, நவனாரவக்
ீ கிளப்பும் முயற்சியில்
இறங்கினார் புஷ்ே ாணி.

சப ாஜினி Page 12
 நீ யும் நானும் அன்பே

மகளுக்கு அறிவுர கரளக் கூறியவாபற, குளிக்க

ரவத்து, புதிய உரைரய அணிவித்தவர், கணவனுைன்
மகரள ஒருவைியாக ஊருக்கு வைி அனுப்ேி ரவத்தார்.

புஷ்ோவிற்கும் மனம் முழுவதும் பவறுரம

குடிபயறியிருந்தது. எதற்கும் குைந்ரதகரள இதுவர
விட்டுப் ேிரிந்தி ாதவர், இன்று மகரள ஊருக்கு அனுப்பும்
போது உயிர்வலிரய உணர்ந்தார்.

காயத்திரன சரிபசய்ய, வலிபயடுத்தாலும், அதரன

போறுத்துக் பகாண்டு முரறயாக சுத்தம் பசய்தேின்
மருந்திடுவது போலத்தான், இதுவும் என தன்ரனபய
பதற்றியிருந்தார் புஷ்ோ.

அதாவது மகளுக்கு ேக்குவம் வ , இதுபோலான

தங்கல்கள் அவரளப் ேக்குவப்ேடுத்தும் என்ேது
புஷ்ோவின் எண்ணம். பமலும் பவறு வைியில்லாததால்
இப்ேடிபயாரு முடிவிரன எடுத்தாக பவண்டிய சூைல் என
தனக்குத் தாபன பதறுதல் கூறியிருந்தார்.

நவனாவிற்குரிய
ீ சில நியாயங்கள் இருந்தன. அவற்ரறக்
கவனிக்கத் தவறிய பேற்பறார்கரள, அவள் இனி தன்
வாழ்வில் எந்தளவு எதிர்ோர்ப்ோள் என்ேது? அரத இனி
அவள் மட்டுபம முடிவு பசய்வாள்.

சப ாஜினி Page 13
 நீ யும் நானும் அன்பே

குைந்ரதபோல குணத்பதாடு இருந்தாலும், ேருவபமய்திய

பேண் குைந்ரதகளின் மனபவாட்ைம் மிக நீ ளமானது,
ஆைமானது, பவகு பவகமானது.

புஷ்ோவிற்கு அதுபோல ஒரு சம்ேவம் அவ து ேருவ

வயதில் எைாமல் போனதும், நவனாரவ
ீ தற்போது
தனித்துவிைக் கா ணமாக அரமந்திருந்தது.

நவனாவிற்கு
ீ இனி எந்தச் சூைலிலும், பேற்பறாரிைம்
இறங்கிச் பசன்று, தனது நலனுக்காக, பதரவக்காகக்
பகஞ்சுவரத அவள் விரும்ேவில்ரல.

முடிபவடுத்துவிட்ைாள். ஆனால் அரத முகத்தில்

காட்ைாமல் கிளம்ேினாள்.

தான் எவ்வளபவா பகஞ்சியும் தன்ரனக் கண்டு

பகாள்ளாதவர்களிைம் தனக்கு இனி என்ன இருக்கிறது?
என்று மனம் தன்ரனத் தனித்து நிற்கச் பசால்லியிருந்தது.

மனம் நிரறய ேயம் இருக்கிறது. தாத்தா, ஆச்சி மற்றும்

இத சில உறவுகரள அர நாள், அதிக ேட்சம் ஒரு நாள்
அளவு அருகில் இருந்து கவனித்திருக்கிறாள்.

பநருங்கிய ேைக்கம் என்று அவளுக்கு யாரும் நிரனவில்

இல்ரல.

அப்போபதல்லாம் உைன் தாயிருந்ததால், தாயிைம்

அண்டிபய தனது நாட்கரள இதுவர க்

சப ாஜினி Page 14
 நீ யும் நானும் அன்பே

கைந்திருந்தவளுக்கு, இனி வரும் நாட்கள் எப்ேடிச்

பசல்லுபமா என்கிற ேயம் வந்தது.

கடிதப் போக்குவ த்தில் பேரியவர்கள் மட்டுபம இதுவர

தங்களது சுகங்கரளப் ேற்றியும், உறவினர்கரளப்
ேற்றியும் ேகிர்ந்திருந்தார்கள்.

தங்கபவலுவின் வட்டில்
ீ பதாரலபேசி இருந்தது. ஆனால்
பவற்றியின் வட்டில்
ீ இல்லாததால், அலுவலக
பதாரலபேசிரய முக்கிய விையங்கரளக் கூற மட்டுபம
இதுநாள் வர ேயன்ேடுத்தி வந்தார்கள்.

திருமணமான ேிறகு, புஷ்ோ இ ண்டு முரற, இ ண்டு

மாதங்கள் பதாைர்ச்சியாக இரு குைந்ரதகளின்
ேி சவகாலத்தில் மட்டும் ேிறந்தகத்தில் தங்கியிருக்க
இதுவர அனுமதித்திருந்தார் பவற்றி.

அதற்குபம முதலில் சரிபயன்று கூறவில்ரல மனிதர்.

“எங்கம்மாரவ இங்க கூட்டிட்டு வந்திருபவாம். உனக்கு
இங்பகபய பைலிவரி ோத்துக்கலாம் புஷ்ோ”, என்றவரிைம்

“இல்ரலங்க! எனக்கு இரத மட்டும் மறுத்துச்

பசால்லாதீங்க! என்ரன எங்கம்மா வட்டுலபய
ீ பகாண்டு
போயி விட்ருங்க”, என கண்களில் நீ ப ாடு வயிற்றுப்
ேிள்ரளபயாடு நின்றவரள மறுக்க மனதில்லாமல்
பகாண்டு போய் விட்டிருந்தார் மனிதர்.

சப ாஜினி Page 15
 நீ யும் நானும் அன்பே

எதாவது ஊரில் விபசஷம் என்றால் பேரும்ோலும் பவற்றி

தனியாகபவ வந்து கலந்து பகாண்டு பசல்வார்.

புஷ்ோவின், தங்ரக மற்றும் தம்ேி இருவ து

திருமணத்திற்குபம, இ ண்டு நாட்கள் முன்பே
கார க்குடியில் உள்ள அவர்களது வட்டில்
ீ
குைந்ரதகபளாடு வந்து தங்கிக் பகாண்ைவர், மரனவிரய
மட்டும் மானகிரியில் விட்டிருந்தார்.

மூன்றாம் நேர்கரளப்போல முகூர்த்த பந த்தில் மட்டும்

வந்து நின்றுவிட்டு, குைந்ரதகரள உைன் அரைத்துச்
பசன்றிருந்தார் பவற்றி.

புஷ்ோ மட்டும் இ ண்டு நாட்கள் அங்கிருந்து தனது

ேங்காக சில போறுப்புகரள எடுத்துச் பசய்துவிட்டு,
கணவர் வந்து அரைத்ததும் உைன் கிளம்ேியிருந்தார்.

தங்கபவலுவிற்கு பவற்றியின் பசயல் கண்டு

மனவருத்தம் இருந்த போதிலும், இதுவர மகரள எந்தக்
குரறயுமில்லாமல் நன்றாக ரவத்துக் பகாள்ளும்
மருமகன் மீ து அளவு கைந்த மரியாரத.

சுயபகௌ வம் அங்கு தரலதூக்கி நிற்ேதால் இந்த

நிகழ்வுகரள கண்டுபகாள்ளாமல் கைந்து பசன்றிருந்தார்
பேரியவர்.

சப ாஜினி Page 16
 நீ யும் நானும் அன்பே

எதாவது பேசப் போக, நாளரைவில் அது மகளின்

இல்வாழ்க்ரகயில் இரைஞ்சலாகி விைக்கூைாபத என்கிற
எண்ணத்தில் விட்டுவிட்ைார் தங்கபவலு.

பகாரை விடுமுரறயில் கூை குைந்ரதகரள ஊருக்கு

அரைத்துச் பசல்வரத விரும்ேமாட்ைார் பவற்றி.

“பவணுங்கறரத எல்லாம் பசால்லு, வாங்கித் தாப ன்.

புள்ரளகளுக்கு பசய்து பகாடுத்திட்டு, நீ யும் நல்லா
சாப்ேிட்டு, ப ஸ்ட் எடு.

ஊருக்குப் போனா நம்ம நிரனச்ச பந த்திற்கு எதுவும்

பசய்ய முடியுமா? பசால்லு!

நம்ம வட்டில
ீ இருக்கிற மாதிரி சுதந்தி மா, நிரனச்ச
பந த்தில ேடுக்க, உக்கா , ஒரு டிவி ோக்க.. இந்த மாதிரி,
அங்க போயி இருக்க முடியுமா?

ேசிச்சா கூை உைபன சாப்ேிை முடியுமா? யாருைா கூப்ேிட்டு,

எப்ேைா பசாறு போடுவாங்கன்னு ஒவ்பவாரு வாயா
ோத்திட்பை ஒக்காந்துட்டு இருக்கணும்”, என்று
மரனவியிைம் மறுத்துவிடுவார் மனிதர்.

பவற்றியின் அனுேவத்தில், நாபளான்றுக்கு

என்றில்லாமல், ஒவ்பவாரு பவரளக்கும் ஒரு மாமனார்
வட்டில்
ீ சாப்ோடு என்றரைத்து, அதற்கும்

சப ாஜினி Page 17
 நீ யும் நானும் அன்பே

காலங்கைத்துவரதபய மனிதருக்கு அறபவ

ேிடிக்கவில்ரல.

தனது விருப்ேத்ரத, எதிர்ோர்ப்ரே அவர்களிைம்

திணிக்கும் அளவிற்கு அவர் ேிற்போக்கு சிந்தரனயாளர்
இல்ரல.

இலகுவாக பதான்றாத இைத்தில், வந்து இருப்ேரத,

தங்குவரத அவ ாகபவ குரறத்துக் பகாண்டிருந்தார்
பவற்றி.

புஷ்ோவும் கணவரின் பசயல் கண்டு, முதலில் மனம்

வருந்தினாலும், ேிறகு தன்ரனபய மாற்றிக்
பகாண்டிருந்தார்.

பவற்றியின் இந்த பசயல்களுக்கு முக்கிய கா ணம், திடீர்

ேணக்கா ர்களான பவலு குடும்ேத்தில்
நடுத்த வர்க்கத்ரதச் பசர்ந்த தனக்கு உரிய நியாயம்,
மரியாரத கிரைக்கவில்ரல என்ேபத.

இத்தரன குைப்ேத்திற்கு இரையில், தனது மகரள

மாமனாரின் போறுப்ேில்விை ஒரு மனம் சரிபயன்றாலும்,
மறுமனம் பவண்ைாம் என்றது.

பயாசரனபயாபை பவற்றி தன் மகளுைன் மானகிரிரய

பநாக்கிப் ேயணித்திருந்தார்.

————–

சப ாஜினி Page 18
 நீ யும் நானும் அன்பே

தங்கபவலு, நன்முல்ரல அவர்களின் மூத்த புதல்விதான்

புஷ்ே ாணி. புஷ்ே ாணிக்கு ஒரு தங்ரகயும், தம்ேியும்
இருக்கிறார்கள்.

புஷ்ே ாணியின் தங்ரகயான கலா ாணிரய

உள்ளூரிபலபய மனமுடித்துக் பகாடுத்திருந்தார்கள்.

தம்ேி ாமச்சந்தி ன் இ ண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்புதான்

திருமணமாகி குடும்ேத்பதாடு மானகிரியிபலபய வசித்து
வந்தான்.

தங்கபவலுவுைன் உைன் ேிறந்தவர்கள் இருவர்.

ஒப மாதிரியான பசட்டிநாட்டு பதாற்றம் பகாண்ை மூன்று
மச்சு வடுகளில்
ீ அடுத்தடுத்து மூவரும் குடியிருந்தனர்.

ஒப காம்ேவுண்டு சுவருக்குள் மூன்று வடுகளும்

ீ
அரமந்திருந்தது.

மூத்தவர் குருபவலு தற்போது உயிப ாடு இல்ரல.

அவரின் மரனவி அன்னம்மா மட்டும் இருக்கிறார்.
குருபவலுவிற்கு ஒரு மகனும், மூன்று பேண் மக்களும்
இருந்தனர்.

இரளயவர் ாஜபவலுவிற்கு நான்கு பேண் மக்களும்,

இ ண்டு மகன்களும் இருந்தனர்.

பேரும்ோலும் பவலு குடும்ேத்தார் மூவரும், உள்ளூரிலும்,

அதரனச் சுற்றியுள்ள கி ாமங்கள் அல்லது

சப ாஜினி Page 19
 நீ யும் நானும் அன்பே

கார க்குடியில் தங்களது சம்ேந்தக்கரளச்

பசய்திருந்தனர்.

தங்கபவலு மற்றும் அவ து சபகாத ர்கள் விவசாயத்ரத

மட்டுபம பேரும்ோலும் நம்ேி வாழ்ந்திருந்தனர்.

பசம்மண் பகாண்ை நிலத்தில் விரளயக்கூடிய

அரனத்தும் குரறவின்றி, வருைந்பதாரும் விரளந்திை
எந்தக் குரறயுமில்ரல இதுவர அவர்களுக்கு.

இருந்தாலும் மூத்தவர் மபலசியாவிலும், இரளயவர்

ேர்மாவிலும் சில ஆண்டுகள் பசன்று ேணிபுரிந்தனர்.

அண்ணன்கள் இருவரும் அனுப்ேிய ேணத்திரனக்

பகாண்டு, காரியமாக ஏக்கர் கணக்கில் நிலபுலன்கரள
வாங்கியபதாடு, முரறயாக விவசாயம் பசய்து, நடுத்த
வர்க்கமாக இருந்தவர்கள், பமல்தட்டு வர்க்கமாக இன்று
முன்பனறியிருந்தனர்.

மூவரின் ேிள்ரளகள் அரனவருக்கும் போதிய

கல்விரயக் பகாடுத்து, பேரும்ோலும் நல்ல அ சாங்கப்
ேணியில் தற்போது ஆண்கள் அரனவரும்
காலூன்றியிருந்தனர்.

பேண்கள் அரனவரும் இளங்கரல மற்றும் அறிவியல்

ேட்ைக்கல்விரய ேடித்திருந்தாலும், யாரும் ேணிகளுக்குச்
பசல்லவில்ரல.

சப ாஜினி Page 20
 நீ யும் நானும் அன்பே

ேணிக்கு எந்த கணவன்மார்களும் தங்களது மரனவிரய

அனுப்ேவில்ரல என்ேபத இங்கு சரியாக இருக்கும்.

சிவகங்ரக ஜில்லாவிபலபய பவலு குடும்ேம் என்றால்

பதரியாதவர்கபள இல்ரல எனும் அளவிற்கு, சபகாதர்கள்
மூவரின் ஒற்றுரமயும், வளர்ச்சியும், வானளவு
ேி சித்தியாக இன்றளவும் பேசப்ேடுகிறது.

—————–

மாரல பவரளயில் சுத்தம் பசய்திருந்த முற்றத்தில்

தண்ண ீர் பதளித்து, ே ந்து கிைந்த அவ்விைம் ேளிச்பசன்று
இருந்தது.

தண்ண ீர் பதளித்திருந்ததால், மாரல பந க் காற்று வச,

ீ
முற்றத்தில் பதளித்திருந்த நீ ரின் தன்ரமயால் அவ்விைம்
குளிர்ந்து, இதமான நல்ல உணர்ரவத் தந்திருக்க, தினசரி
அங்கு அமர்வரத வைக்கமாக்கியிருந்தார், தங்கபவலு.

தங்கபவலு அவரின் வட்டு

ீ முற்றத்தில் சாய்வு
நாற்காலியில் அமர்ந்தேடி, பே ன் பேத்திகள்
விரளயாடுவரத ோர்த்தேடிபய, அடுத்தநாள் ஊருக்கு
வ விருக்கும், மருமகன் மற்றும் பேத்திரயப் ேற்றி
சிந்தித்தேடிபய அமர்ந்திருந்தார்.

சப ாஜினி Page 21
 நீ யும் நானும் அன்பே

பேத்திக்கு இதுவர இங்கு தனிபய வந்து தங்கிப்

ேைக்கமில்ரல. யாருைனும் இணக்கமான உறவு இதுவர
கிரையாது.

அப்டி இருக்க, குைந்ரத இங்கு எப்ேடி தங்கபளாடு

ஒட்டுவாள் என்கிற எண்ணம் மனதில் பதான்ற
பயாசரனபயாடு அமர்ந்திருந்தார்.

அபதபந ம் யமஹாவில் உள்பள நுரைந்த பே ரனப்

ோர்த்தவருக்கு, மனதில் ஏபதா பதான்ற

“சங்கரு, இங்க பசத்த (சிறிது) பந ம் வந்துட்டுப் போப்ோ”,

மூத்தவர் குருபவலுவின் மகன் வைிப்பே ன் பஜய்சங்கர்.
அரனவரும் சங்கர் என்பற அரைப்ோர்கள்.

மதுர யில் உள்ள பவளாண் கல்லூரியின்

மூன்றாமாண்டு ேடித்து வருகிறான். தற்போது ேருவ
விடுமுரறக் காலபமன்ேதால் நண்ேர்கபளாடு பவளியில்
பசன்றுவிட்டு அப்போதுதான் வடு
ீ திரும்ேியிருந்தான்.

“என்ன ஐயா? கூப்ேிட்டீக!”, என்றேடி வண்டிரய

நிறுத்திவிட்டு வந்தவன் தங்கபவலுவின் காலடியில்
வந்து அமர்ந்திருந்தான்.

ேதறியவர், “ஏன்யா இப்டி வந்து கீ ை உக்காருற, எத்தரன

தைரவ பசால்பறன். இப்டி கீ ை வந்து உக்காறாபதன்னு.
பமல அந்த பசருல போயி உக்காரு சங்கரு”, என்று

சப ாஜினி Page 22
 நீ யும் நானும் அன்பே

தனதருபக கிைந்த மற்பறாரு ம நாற்காலிரய பே னிைம்

காட்டி இதமான இன்பசால்லால் அம ச் பசான்னார்
தங்கபவலு.

“இருக்கட்டும்யா, என்ன விசயமா கூப்ேீ ட்டீகன்னு இன்னும்

பசால்லரலபய”, என்று தனது காரியத்தில் கண்ணாக
இருந்தான்.

“ஒன்னுமில்ரல. நாரளக்கு உங்க புஷ்ோ அத்ரதபயாை

வட்டுக்கா
ீ வரு இங்க நம்ம வட்டுக்கு
ீ வ ாரு. அவுகரள
மானாமதுர ல வந்து கூப்டுக்கறதா அத்ரதக்கு
எழுதியிருந்பதன். அதான் நீ நாரளக்கு பவள்ளன போயி
கூட்டிட்டு வ முடியுமானு பகக்கத்தான் கூப்ேிட்பைன்”,
என்று பே னிைம் தான் அரைத்ததற்கான விளக்கம்
கூறினார்.

“அதுக்குத்தான் கூப்ேீ ட்டீகளா ஐயா. சரி.. நாபன போயி

கூப்ேீ ட்டு வப ன்”, என்றவன்

“லீவு முடியறப்ேவா அத்ரத இங்க வ ாக?”, என்று அடுத்து

தனது வினாரவ முன் ரவத்திருந்தான் பே ன்.

“இல்ரலோ. புஷ்ோ மகரள இங்க கார க்குடியில

பசக்கப் போபறாம். அதுக்குத்தான் மாப்ேிள்ரள அந்தப்
புள்ரளய மட்டும் கூட்டிட்டு வ ாக”, பேத்தியின்
நிரனவில் பசாகமாகபவ கூறினார்.

சப ாஜினி Page 23
 நீ யும் நானும் அன்பே

“அதுக்கு எதுக்கு ஐயா வருத்தமாச் பசால்றீங்க.

பசன்ரனயில இருந்து இங்க பகாண்டு வந்து ஏன்
பசக்குறாக?”, என்ற பே னின் பகள்விக்கு, மருமகனின்
ேணி மாறுதல் ேற்றிய விளக்கங்கரள கூறியிருந்தார்
தங்கபவலு.

அரனத்ரதயும் அரமதியாகக் பகட்ைவன், “நீ ங்க

வருத்தப்ேைாதீக ஐயா. இங்க சின்னப் புள்ரளகபளாை
பசந்து அந்தப் புள்ரளயும் இருந்துக்கும். நீ ங்க விசனப்ேை
இதுல ஒன்னுமில்ரல”

“இதுவர நம்ம யாருகிட்ையும் அது வந்து இருந்ததில்ரல

சங்கரு. அதான் மனசுல ஒப வாதரனயா(பவதரன)
இருக்கு”, எனத் தனது மனதில் உள்ளரதப் பே னிைம்
ேகிர்ந்திருந்தார்.

“எதுனாலும் ோத்துக்கலாம் ஐயா, மனச போட்டு

உைட்ைாதீக”, என்றுவிட்டு வட்டிற்குள்
ீ பசன்றிருந்தான்
சங்கர்.

பஜய்சங்கருக்கு மூன்று வயது இருக்கும்போது புஷ்ோ,

பவற்றியின் திருமணம் நைந்திருந்தது. அதன்ேிறகும்
புஷ்ோரவ பேரும்ோலும் அவன் இங்கு வட்டில்
ீ கண்ை
ஞாேகம் இல்ரல.

சப ாஜினி Page 24
 நீ யும் நானும் அன்பே

விபசசங்களில் வந்து நிற்ேவர், எப்போது கிளம்ேினார்

என்பற யாருக்கும் பதரியாது என்கிற நிரலயில்
வருவதும், போவதும் சரியாக சங்கரும் உணர்ந்ததில்ரல.

பஜய்சங்கர மிகவும் இளம் ேி ாயத்திபலபய, அவனது

தாய்மாமாவின் போறுப்ேிலும், அதன் ேிறகு விடுதியிலும்
தங்கிப் ேடிக்க அனுப்ேியிருந்தனர்.

அதனால் புஷ்ோவின் ேி சவ காலங்களில்கூை, சங்கர்

புஷ்ோரவக் கண்ை நிரனவு இல்ரல.

பகள்விப்ேட்ை நிகழ்வாகபவ இதுவர புஷ்ோ ேற்றிய

விையங்கள் அவனுக்கு பதரிய வந்திருந்தது.

ோஞ்சாலங்குறிச்சி நாயகி, ‘மதுோலா’ வின் சாயலில்

இருக்கும் தனது புஷ்ோ அத்ரதரய நிரனத்தவனுக்கு,
‘எல்லா அத்ரதயும் இங்க வந்து போற மாதிரி அவுக ஏன்
நம்ம வட்டுக்கு
ீ வ மாட்டிங்கறாங்க’ என்கிற இத்தரன
நாட்கள் வைரமபோல எழுந்த பகள்வி இன்றும் எழுந்து
மரறந்தது.

அரதப்ேற்றி யாரிைமும் பகட்கவும் அவனுக்கு

ேிரியமில்ரல.

புஷ்ோ அத்ரதயின் மீ து சிறுவயதிபலபய கா ணம்

அறியாத அன்பு இரைபயாடியிருந்தது சிறுவனுக்கு. அது
இன்றளவும் குரறயவில்ரல.

சப ாஜினி Page 25
 நீ யும் நானும் அன்பே

தனது தாய் சசிகலாரவத் பதடிச் பசன்றவன், பவற்றி

மாமாவும், அவ து மகளும் வரும் விையத்ரதக்
கூறிவிட்டு, அதிகாரலயில் மானாமதுர க்கு அவர்கரள
அரைக்கச் பசல்ல பவண்டியிருப்ேரதக் கூறினான்.

சசிகலாவும், பவற்றியும் சின்னம்மா, பேரியம்மா

ேிள்ரளகள்.

பவற்றிச் பசல்வனுக்கு, சசிகலா சின்னம்மாவின் மகள்,

தங்ரக உறவு.

பஜய்சங்கரின் தந்ரத, ஹரிதாசன், சசிகலாவின்

திருமணத்திற்கு முரறயாகச் சம்மதம் வாங்கி,
முன்னின்று பசய்தவர், பவற்றிச் பசல்வபன.

அந்தஸ்து பேதமிருந்தாலும், அரனவரிைமும் இன்முகமாக

பேசுேவர் ஹரிதாசன்.

ஹரிதாசனுக்கு, தனக்கு இரளயவ ான

பவற்றிச்பசல்வனுைன் நல்ல இணக்கமான உறவு
இளவயது முதபல இருந்தது.

தூ த்து உறவினர்கள் என்ற முரறயில் காணும்போது

நன்றாக பேசிக் பகாள்வார்கள்.

உறவுக்கா த் திருமணத்தில் சசிகலாரவக் கண்ைவர்,

பேற்பறார்களிைம் கூற, முதலில் மறுத்தவர்கள் ேிறகு
சசிகலாவின் வட்டில்
ீ பசன்று பேண் பகட்ைனர்.

சப ாஜினி Page 26
 நீ யும் நானும் அன்பே

சசிகலாவின் பேற்பறார், அந்தஸ்ரதக் கா ணமாகக்

காட்டி சசிகலாரவத் த மறுத்துவிட்ைனர்.

ஹரிதாசனின் வசதிக்குத் தகுந்தவாறு தங்களால் சீர்

பசய்ய இயலாது என்று கா ணம் கூறி மறுத்திருந்தனர்.

ஹரிதாசனுக்கு, சசிகலாரவக் கண்ைதும் காதல் என்ற

நிரலயில் உண்ைான ேித்தம் பதளிய, அடுத்து பதாைர்பு
பகாண்ைது பவற்றிச்பசல்வரனபய.

“நீ பசால்லு பவற்றி. நீ எடுத்துச் பசான்னா கண்டிப்ோ

உங்க சித்தி வட்டுல
ீ அந்தப் போண்ரண எனக்கு கட்டிக்
பகாடுப்ோக”, என்று பவற்றிரய பதாந்தி வு பசய்பத
தனது திருமணத்ரத நைத்திக் பகாண்டிருந்தார்
ஹரிதாசன்.

வந்த இைத்தில் மாமியார், மருமகள் ேி ச்சரன எதுவும்

வந்திருக்கவில்ரல. கணவர் மட்டுபம ேிற்ோடு
சசிகலாவின் ேி ச்சரனயாகியிருந்தார்.

மகனின் பேச்சில் அண்ணன் வருவரத அறிந்தவருக்கு,

ேரைய நிரனவுகள் வந்து போக, அரசபோட்ைவாபற
அன்று உறங்கச் பசன்றார், சசிகலா.

‘எய்தவன் எங்பகாயிருக்க, அம்ரே பநாவதில் எந்தப்

ேலனும் இல்ரல’ என்ேரத அறிந்திருந்தவர்,
அரனத்ரதயும் ஒதுக்கிவிட்டு உறங்கத் துவங்கினார்.

சப ாஜினி Page 27
 நீ யும் நானும் அன்பே

விடியல் பசான்ன பசய்தி என்ன?

அன்பு – 2

வட்டிலிருந்து
ீ தந்ரதபயாடு கிளம்பும்போது, மனரத
என்னபவா பசய்தரத உணர்ந்த நவனா,
ீ எதனால் அப்டி
இருக்கிறது என்று புரிந்து பகாள்ள இயலாமல், மூச்சுக்குத்
திணறுேவள்போல வாயால் மூச்ரச இழுத்து விட்ைேடிபய
தந்ரதபயாடு கிளம்ேியிருந்தாள்.

ேயணம் முழுவதும் தந்ரதயின் ரககளுக்குள் பகாைிக்

குஞ்சுபோல முைங்கிக் கிைந்தவரளக் கண்ை
பவற்றிக்பகா, மகரள ஊரில் விைாமல் தன்பனாபை
மீ ண்டும் பமட் ாஸிற்பக அரைத்துச் பசன்று விடுபவாமா
என்ற எண்ணம்கூை பதான்றி மரறந்தது.

பவற்றி தானாகபவ முன்வந்து பேசினாலும், ம்ம்… அல்லது

ம்ஹூகூம்… என்ற ஒலிபயலுப்ேலும்,
தரலயாட்ைாலுமாகபவ அரமதியாக இருந்த நவனா
ீ
மனம் பநாந்த நிரலயில் இருந்தாள்.

பந ம் ஒன்ேரதத் தாண்ைபவ, புஷ்ோ பகாடுத்தனுப்ேிய

உணரவ மகரள உண்ணச் பசய்து, தானும் உண்ைதாக
பேர் பசய்து, மகரள ேடுக்கச் பசய்தார் பவற்றி.

ேர்த்தில் பசன்று ேடுத்தவளுக்கும் ேல சிந்தரனகபளாடு

கூடிய குைப்ேங்கள்!

சப ாஜினி Page 28
 நீ யும் நானும் அன்பே

உறங்க இயலாதேடியான உள்ளக் குமுறல்கள்!

என்னைா இது கஷ்ைம்!

எனக்கு மட்டும் ஏனிப்ேடி என்ற ஏக்கங்கள்!

பசால்லி அை இயலாத பசாகங்கள்!

ேிறர்முன் அழுவரத இளவயதிபலபய அசிங்கமாக

எண்ணத் துவங்கியதன் விரளவு!

‘நந்தா மட்டும் இனி அப்ோ, அம்மா கூை ஜாலியா

இருப்ோன். நான் மட்டும் அங்க போயி பநாந்து, பவந்து
காத்துப் போன ேந்து போல ஆகப் போபறன்.

அங்க நிரறய சின்ன ேசங்க விரளயாை இருந்தாலும்,

இனி போயிதான் ஃேி ண்ட் ஆகணும்.

நல்லா என்ஜாய் ேண்றமாதிரி ஃேி ண்ட்ஸ் அரமயனும்!

இந்த அம்மா பவற நிரறய அட்ரவஸ்

ேண்ணியிருக்காங்க.

ோய்ஸ், என்னனு? பகட்ைா அதுக்கு ேதில். அதுக்குபமல

பதரவயில்லாம அவங்ககூை ஒரு வார்த்ரதகூை
பேசக்கூைாதுன்னு பசால்லி விட்ைாங்க!

போயித்தான் ோப்போபம!

சப ாஜினி Page 29
 நீ யும் நானும் அன்பே

அப்புறம் புது ஸ்கூல்லயும் நல்ல ஃேி ண்ட்ஸ்

கிரைக்கணும்!

தரலக்கு பமல, தரலவலி வ ரவக்கிற அளவு பவரல

இருக்கு!

எல்லாம் நல்லா பசட்ைாகுமா?

பசட்ைாகரலனா நான் என்ன பசய்பவன்?

அடிக்கடி என்ரன ஊருல வந்து, அம்மா, அப்ோ ோக்க

வருவாங்களா?

அரதப் ேத்திக் பகட்ைதுக்கு இந்த அம்மா வாபய

பதாறக்கரல! என்னவா இருக்கும்னு பதரியரல!

இனி குவார்ைர்லி லீவுக்காவது என்ரன வந்து கூட்டிட்டுப்

போவாங்களா?

இல்ரல, அப்டிபய இங்க பதால்ரல தீந்ததூனு

விட்ருவாங்களா?

எல்லாம் இந்த ஆச்சி, தாத்தானால வந்தது!

இந்த ஃப்பளா ாம்மா(புஷ்ோ)பவாை ஆச்சி, தாத்தா ப ண்டு

பேரும் இல்ரலனா, என்ரனய இவங்க எங்க பகாண்டு
போயி விட்ருப்ோங்க!

எல்லாத்துக்கும் இவங்கதான் கா ணம். ஆளத் தூக்கி

ஆப்ேிரிக்காவுக்கு பேக் ேண்ணனும்!

சப ாஜினி Page 30
 நீ யும் நானும் அன்பே

ப ண்டு பேர யும் போயி வச்சிக்குபறன்!

அய்பயா! அவங்கரள விட்ைா பவற யார யும் இப்போ

எனக்கு அங்கு பதரியாபத!

பகாஞ்ச நாரளக்கு அைக்கபவாடுக்கமா அம்மா பசான்ன

மாதிரி இருந்துட்டு, அப்புறமா பயாசிச்சு என்ன
பசய்யலாம்னு, அங்க போயி முடிபவடுத்துக்கலாம்!

….’, என மனபவாட்ைம் தன்ரனச் சுற்றியும், தனது

இனிவ க்கூடிய சூழ்நிரலரயச் சார்ந்தும் நீ ண்டிருக்க,
அங்கு பசல்ல மனமில்லாத போதும் ேயணத்ரத
பதாைர்ந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

ேர்த்தில் மகரளப் ேடுக்க ரவத்துவிட்டு, தானும் பசன்று

ேடுத்தவருக்கு உறக்கபம வ வில்ரல.

மகரளப் ேற்றிய சிந்தரன ஒருபுறம் கவரலரயக்

பகாடுக்க, சின்னம்மாவின் மகளான சசிகலாரவப் ேற்றிய
எண்ணமும் உைன் எைபவ மனம் பநாந்தவாபற,
சசிகலாவின் இன்ரறய வாழ்க்ரகக்கு தானும் ஒரு
கா ணியாகிப் போனரதப் ேற்றி எண்ணி வருந்தியவாபற
ேடுத்திருந்தார் பவற்றி.

என்று, எப்போது தங்ரகரயப் ேற்றி நிரனத்தாலும்,

அவ ால் அரத ஜீ ணிக்கபவ முடியவில்ரல.

சப ாஜினி Page 31
 நீ யும் நானும் அன்பே

இன்றும் அபத மனநிரல வந்திருக்க, அதற்குக்

கா ணமான நிகழ்வுகரள அரசபோட்டிருந்தார் பவற்றி.

————–

ஹரிதாசன் இ ாணுவப் ேணியில் பசர்ந்து, அப்போது

இ ண்டு வருைங்கள் கைந்திருந்தது.

வருை விடுமுரறயில் அப்போது ஊருக்கு வந்திருந்தார்.

சசிகலாவின் பநருங்கிய உறவில் திருமணம் ஒன்று

கார க்குடியில் நைந்தது. நிகழ்வில் சசிகலாவும் கலந்து
பகாண்டு பதாைிகபளாடு வரளய வந்தரதக்
கண்டிருந்தார் ஹரிதாசன்.

கண்ைவுைன் மனிதருக்கு பேண் மீ து ரமயல்

உண்ைாகியிருந்தது.

ரதயல் மீ தான ரமயரல தனக்குள் ரவத்திருக்க

முடியாமல், அண்ரை அயலாரிைம் விசாரித்து பேண்
யாப ன்று அறிந்து பகாள்ள விரைந்தார்.

தீவி பதைலால், சசிகலா தனது தூ த்து உறவினர் வட்டுப்

ீ
பேண்தான் என்ேரதயும், அன்பற அவரின் காதல்
கண்டுேிடித்துத் தந்திருந்தது ஹரிதாசனுக்கு.

சசிகலாவின் பமல் பகாண்ை காதலால், வட்டுப்

ீ
பேரியவர்களிைம் ‘கட்டுனா அவரளத்தான் கட்டுபவன்’
என ஒற்ரறக் காலில் நின்றிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 32
 நீ யும் நானும் அன்பே

குருபவல் சம்மதித்தும், சசிகலாவின் வட்டில்

ீ
மறுத்திருந்தனர். கா ணம் அந்தஸ்து பேதம் எனத் பதரிய
வந்திருந்தது.

அடுத்த ஆ ாய்ச்சியில், பவற்றிச்பசல்வனுக்கு சித்தி

மகள்தான் சசிகலா என்ேது பதரிய வந்தது.

உைபன பவற்றிரயத் பதடி, அவரின் உதவிரய

நாடியிருந்தார் ஹரிதாசன்.

முதலில் சற்று பயாசித்தவர், ேிறகு ஹரிதாசனின்

கண்மூடித்தனமான காதரலக் கண்டு இறங்கி
வந்திருந்தார்.

சித்தி, சித்தப்ோ இருவரிைமும், ‘மாப்ேிள்ரள நல்ல மனிதர்!

தங்ரகரய அவர் மட்டுமன்றி, குடும்ேத்தாரும் நன்றாகபவ
நைத்துவார்கள்.

அந்தஸ்து பேதம் ோர்ப்ேவர்களானால், பேரியவர்கபள

எப்ேடி முன்வந்திருந்து திருமணத்ரத நைத்த
பகட்டிருப்ோர்கள்’ என ோயிண்டுகரள முன்ரவத்து
சசிகலாவின் பேற்பறார் மனரதக் கர த்திருந்தார்
பவற்றி.

‘கர ப்ோர் கர த்தால் கல்லும் கர யும்’, என்ற பசால்

போல சசிகலாவின் வட்டிலும்,
ீ சம்மதித்து, திருமணத்ரத
விமரிரசயாக பசய்திருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 33
 நீ யும் நானும் அன்பே

திருமணத்திற்குப் ேிறகு இ ண்டு ஆண்டுகள் எந்தக்

குரறயுமின்றி குதூகலமாகச் பசன்றிருந்தது.

சசிகலாவின் வட்டிலுள்ளவர்களுக்கும்
ீ நல்ல இைத்தில்
மகரள திருமணம் பசய்து பகாடுத்ததில் நிரறவும்
உண்ைாகியிருந்தது.

சசிகலா தனக்கு கிரைத்த வாழ்ரவ எண்ணி மனம்

நிரறந்திருந்தார்.

இருவரின் நிரறவான வாழ்க்ரகயின் ேயனாக, சசிகலா

கற்ேமரைந்திருந்தார்.

கற்ேவதிரய தாங்கு தாங்பகன்று தாங்கிய

கணவனின்மீ து சசிகலாவுபம ேித்தாகியிருந்தாள்.

“என்னங்க அடுத்து ஏைாவது மாசம் வரளகாப்பு

போைலாமான்னு பகட்டு அம்மா தோல் போட்டுருக்காங்க”,
பமல்லிய கு லில் நாணத்பதாடு பகட்ை மரனவிரயப்
ோர்த்து சிரித்தார் ஹரிதாசன்.

“கண்டிப்ோ என்ரன விட்டுப் போகணுமா சசி?”, என்று

ரகவரளவில் தன்ரன ரவத்துக் பகாண்டு, ஏக்கமாகக்
பகட்ை கணவரன எண்ணி உள்ளம் உருகினாலும், மனம்
மகிழ்ந்திருந்தார் சசிகலா.

ஆனாலும், கணவரனச் சமாளித்து ஒருவைியாக

ேி சவத்திற்கு கார க்குடிக்கு வந்திருந்தார் சசிகலா.

சப ாஜினி Page 34
 நீ யும் நானும் அன்பே

சசிகலாவின் வரளகாப்பு முடிந்து, ேணிக்குச் பசல்ல

மனபமயில்லாமல் கிளம்ேியிருந்தார் ஹரிதாசன்.

அடுத்து வந்த நாட்களில் கடிதப் போக்குவ த்து

இருவரிக்கிரைபய அன்போடும்,
அன்னிபயான்னியத்பதாடும் எந்தக் குரறவுமின்றித்
பதாைர்ந்திருந்தது.

மாதங்கள் உருண்பைாை, கற்ே காலத்தில் கணவர பய

எண்ணியிருந்த பேண்ணின் மனதால், அச்சு அசலாக,
கணவரன விை சற்று நிறம் கூடுதலாக, மகரனப்
ேி சவித்திருந்தார் சசிகலா.

புது வாரிசு வந்த மகிழ்ச்சியில் குடும்ேபம குதூகலமான

மனநிரலயில் இருந்தது. குருபவலுவின் குடும்ேபம
கி ாமம் முழுரமக்கும் தங்களால் இயன்றரத
இலவசமாக வைங்கி, தங்களது மகிழ்ச்சிரய, இல்லாத
மக்கபளாடு ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தனர்.

‘பஜம்ஸ்ோண்ட்’ என தமிழ் திர யுலகம் அன்று போற்றிய

பஜய்சங்கர் மீ து பகாண்ை அன்ோல், மகனுக்கு பஜய்சங்கர்
எனப் பேயரிட்டு மகிழ்ந்திருந்தார், ஹரிதாசன்.

மரனவிரய உைன் அரைத்துச் பசல்கிபறன் என்று

நின்றவர பேரியவர்கள் தடுத்திருந்தனர். ஆறு
மாதங்களாவது கைந்த ேிறகு, உைன் அரைத்துச்

சப ாஜினி Page 35
 நீ யும் நானும் அன்பே

பசல்லுமாறு கூறி ஹரிதாசரன சமாதானம்

பசய்திருந்தார், அவரின் அன்ரன அன்னம்மாள்.

மனபம இல்லாமல் கிளம்ேியவர க் கண்டு மனம்

கூம்ேியிருந்தாலும், கணவர இன்முகத்பதாடு
வைியனுப்ேியிருந்தார் சசிகலா.

குைந்ரத ேிறந்து ேத்து மாதங்கள் வர த்

பதாய்வில்லாமல் பதாைர்ந்த, கடிதத் பதாைர்ேில்
அதன்ேின் சற்று பதாய்வு வந்திருந்தது.

ேணிப் ேளுவால் பதாய்வு வந்திருக்கலாம் என மனரதத்

பதற்றியிருந்தார் சசிகலா.

மாதங்கள் கைந்து வருைமாகிய போது ஊருக்கு வந்த

ஹரிதாசன், நீ ண்ை நாட்கள் தங்காது உைபன
கிளம்ேியிருந்தார்.

பேரியவர்கள் மட்டுமன்றி, சசிகலாவிற்குபம ஆச்சர்யமாக

இருந்தது.

பேரியவர்களும் மகனிைம் கா ணம் பகட்க, ‘குைந்ரதரய

ரவத்துக் பகாண்டு சசிகலா தனிரமயில் அங்கு வந்து
சி மப்ேை பவண்ைாம்’ என உைன் அரைத்துச்
பசல்லவில்ரல என்று கூறினார் ஹரிதாசன்.

சப ாஜினி Page 36
 நீ யும் நானும் அன்பே

சசிகலாவிற்கும் அது சரிபயனப்ேைபவ கணவரனத்

பதாந்தி வு பசய்யாமல் விட்டிருந்தார். பஜய்சங்கருக்கும்
மூன்று வயதாகியிருந்தது.

இந்நிரலயில் பவற்றிக்கு, பவலு குடும்ேத்தில்

இரளயவ ான தங்கபவலுவின் பேண் புஷ்ோரவ
மணமுடிக்கக் பகட்ைனர்.

பவற்றியும் அப்போது அ சாங்க உத்திபயாகத்தில்

இருந்ததால் அன்ரறய மனநிரலயில் சரிபயன்று
சம்மதித்திருந்தார்.

திருமண நிகழ்விற்கு ஹரிதாசனும் ஊருக்கு

வந்திருந்தார். திருமணம் முடிந்த ரகபயாடு
மரனவிபயாடு தனது ேணியகமாக இருந்த
பேங்களூருக்கு கிளம்ேியிருந்தார் பவற்றி.

அபதசமயம், ‘ஒத்ரதப் புள்ரளயா இருக்கான். அதுக்குத்

பதாரணக்குத் பதாரணயா இன்பனாரு புள்ரள
பவணுமில்ல. சங்கருக்கும் வயசும் மூனாயிருச்சு’, என்ற
பேரியவர்களின் வற்புறுத்தலால், ஹரிதாசனும் சசிகலா
மற்றும் குைந்ரத பஜய்சங்கப ாடு அன்ரறய அவ து
ேணியிைமான பேங்களூருவிற்கு கிளம்ேியிருந்தார்.

வந்த ஒரு மாதத்தில் கணவரின் பசயல்களில் உண்ைான

மாற்றத்ரதக் கண்டு, கணித்து, பகள்வி பகட்ை

சப ாஜினி Page 37
 நீ யும் நானும் அன்பே

சசிகலாவிைம், எரதயும் மரறக்க விரும்ோமல் தனது

உண்ரம நிரலரய ேகிர்ந்திருந்தார் ஹரிதாசன்.

கணவர் பசான்ன பசய்தி பேண்ணுக்கு உவப்ோக இல்ரல.

இடிபய தரலயில் விழுந்ததுபோல மனம் இறுகியிருந்தார்
பேண்.

ஆம், இந்த இரைப்ேட்ை ஆண்டுகளில் பவறு ஒரு

பேண்ரணக் காதலித்ததாகவும், அவபளாடு தற்போது
குடும்ேம் நைத்துவதாகவும் கூறிய கணவரனக்
கண்ைவள், உைபன கதறியிருந்தார்.

திருமணத்தின்போது இருவருபம பேங்களூருவில்

வசிக்கப் போவரதயறிந்து, பவற்றிச்பசல்வனது
முகவரிரய வாங்கி குறித்து ரவத்திருந்த சசிகலா,
உைபன அண்ணனுக்கும், மாமனாருக்கும் கடிதம் மூலம்
பசய்திரயத் பதரிவித்திருந்தார்.

கடிதம் கண்டு ேதறிப்போன பவற்றியும் பநரில் வந்து

ஹரிதாசனிைம் பேசினார்.

“இல்ரல மாப்ரள, அந்தப் போண்ரண என்னால

விைமுடியாது. அவ என்ரன நம்ேி வந்திட்ைா. இ ண்டு
பேர யும் நல்லா வச்சுக்குபவன்”, என்று கூறியவருக்கு
எவ்வளபவா எடுத்துச் பசால்லியும், பவற்றியின்
வார்த்ரதகளுக்கு பசவி சாய்க்கவில்ரல.

சப ாஜினி Page 38
 நீ யும் நானும் அன்பே

மருமகளின் கடிதம் கண்ை பேரியவர் குருபவலு, தனக்கு

மிகவும் உைல்நிரல கவரலக்கிைமாக இருப்ேதாக
மகனுக்குத் தந்திரய அனுப்ேியிருந்தார்.

இரதக் பகட்டு, ஹரிதாசன் குடும்ேத்பதாடு, பவற்றியின்

குடும்ேமும் ேதறியடித்து ஊருக்குக் கிளம்ேி வந்தனர்.

குருபவல் ஆப ாக்கியமாக இருப்ேரதக் கண்ை,

சசிகலாவிற்கு தனக்கு நியாயம் கிரைக்க பவண்டி இந்த
முடிரவ மாமனார் எடுத்திருப்ேரத யூகித்தவளாய்
அரமதியாக இருந்தாள்.

ஹரிதாசனுக்பகா புரியவில்ரல. மரனவி கடிதம்

எழுதியது பதரியாததால், தந்ரதயிைம் என்னபவன
விசாரிக்க, மகரன நிற்க ரவத்து பகள்வி பகட்டிருந்தார்.

தந்ரதயிைபம ‘அவளில்லாமல் எனக்கு இனி வாழ்வு

கிரையாது’ என ேிதற்றிய மகரன, கன்னத்தில் ஓங்கி
அரறந்திருந்தார் பேரியவர்.

அதற்குபமல் அங்கு வந்து அண்ணரனத் தடுத்திருந்தனர்

தம்ேிகள் இருவரும்.

“உன்ரன நம்ேி ஒரு வட்ல

ீ போண்ரணக் பகட்டு
கல்யாணம் ேண்ணி வச்சா, அந்தப் போண்ணுக்கு இப்டி
ஒரு அநியாயம் ேண்ணலாமா?”, என்று பகட்ை
தந்ரதயிைபம

சப ாஜினி Page 39
 நீ யும் நானும் அன்பே

“நீ ங்களுந்தான் மபலசியால போயி சம்ோதிக்கிபறனு

ேதினாறு வருசமா ஊருப்ேக்கபம வ ாம இருந்தீங்க!

அங்கயும் உங்களுக்கு ஒரு குடும்ேம் இருந்ததா அங்க

இருந்து ஊருக்கு வ வங்கள்லாம் எங்ககிட்ை
பசான்னாங்க.

அப்ே அம்மாவுக்கு நீ ங்க ேண்ணதுக்கு பேரு என்னப்ோ?”,

என கன்னத்ரத தைவியவாபற பேசியிருந்தார் ஹரிதாசன்.

“என்ன ஹரிதாசா பேசுற? ஊரு பசால்றரத எதுக்கு

நம்புற? உன்ரனப் பேத்தவளுக்பகா, உங்களுக்பகா எந்தக்
குரறயுமில்லாம தான அப்ோ ோத்துகிட்ைாரு. ஊரு
நாலும் பசால்லும். அரதக் பகட்டுட்டு வாயில வ ரத
பயாசிக்காம பகக்காத!”, என்று அன்னம்மாள் மகரன
அதட்டியிருந்தார்.

குடும்ே நேர்கரளத் தவிர்த்து, சசிகலா வைி உறவினர்கள்

சிலரும் இருக்கபவ அன்னம்மாள் மகரனப்
பேசியிருந்தார்.

தாயின் பேச்ரசக் பகட்ைவர், “சசிரய நான் மறுக்கபவ

இல்ரல. ப ண்டு பேர யும் சந்பதாசமா வாை
ரவக்கிபறன்னு தாபனம்மா பசால்லுபறன்!”, என்று
எதிர்பகள்வி பகட்டு வாயரைக்கச் பசய்திருந்தார்
ஹரிதாசன்.

சப ாஜினி Page 40
 நீ யும் நானும் அன்பே

குருபவலுவிற்கு சங்கைம் உண்ைாகியிருந்தது.

இரதபயல்லாம் பகட்டிருந்த பவற்றிச்பசல்வனுக்பகா,

‘தாரயப் போல ேிள்ரள’ என்ேதுபோல இங்கு
‘தந்ரதரயப் போல ஹரிதாசனும்’ மாறியதாகபவ
எண்ணத் பதான்றியது.

இரதப்ேற்றி அறியாமல் ஹரிதாசனுக்கு தங்ரகரய

மணமுடிக்க தாபன முன்னின்று பேசியது தவபறா என்று
அன்று முதபல அவரின் பசயலின் மீ து வருத்தம்
பதான்றியிருந்தது.

சசிகலாபவா ‘இனி எனக்கு இவருைனான இந்த வாழ்வு

பவண்ைாம். குைந்ரதபயாடு ேிறந்தகம் பசல்கிபறன்’ என்று
கிளம்ே எத்தனித்தார்.

‘வட்டிற்கு
ீ வந்த மகாபலட்சுமி மனபசாடிஞ்சா அது சாேமா
போயிரும். அதனாபல நீ அப்டிபயல்லாம் எங்கயும்
போகபவணாம். இது உன் வடு,
ீ வாசல். எவ்வளவு
நாரளக்குத்தான் அவன் இப்டித் திரியறான்னு நாங்களும்
ோக்கபறாம்!’ என்று மருமகரள சமாதானம்
பசய்திருந்தனர் பேரியவர்கள்.

தன்பனாடு எந்தக் குரறயும் இன்றி அன்ோகவும்,

அனுச ரனபயாடும் இதுவர என்ேரதவிை, இன்றுவர
நைந்து பகாண்டிருந்த ஹரிதாசன், இப்ேடிச் பசய்வாப ன
சசிகலாவால் இன்னமும் நம்ே இயலவில்ரல.

சப ாஜினி Page 41
 நீ யும் நானும் அன்பே

கடிதப் போக்குவ த்தில் இவ்வளவு நாட்கள் இரதப்ேற்றித்

பதரிவித்தி ாதவர், பேரியவர்களின் விைா முயற்சியினால்,
ஒரு வருைத்திற்குப் ேிறபக தங்ரக புஷ்ோவின்
திருமணத்திற்காக ஊருக்கு வந்திருந்தார்.

வந்தவருக்கு மரனவிரய உைன் அரைத்துச் பசல்ல

ஆர்வம் காட்ைாதபோதும், பேரியவர்களின் பேச்ரசக்
பகட்டு உைன் அரைத்துச் பசன்றிருந்தார்.

ஹரிதாசன் பசயரலயும், வாய்பமாைிரயயும் பகட்ை

பேரியவர்கள் மருமகரளயும், பே ரனயும் வட்டில்
ீ
ரவத்துக் பகாண்டு, மகனிைம், “அவரள விட்டுட்டு வந்தா
இந்த வட்டுல
ீ இனி உனக்கு இைம். இல்ரலனா அப்டிபய
அங்கிட்பை இருந்துக்பகா”, என்று வட்டிலிருந்து
ீ மகரன
அனுப்ேியிருந்தனர்.

‘புதுப்பேண் பமாகத்தில் பசல்ேவர், பமாகம் தீர்ந்தேின்

தன்னிைம் திரும்புவார்’ என்று பேரியவர்களின் பேச்ரசக்
பகட்டு ஏறத்தாை ேதிபனழு ஆண்டுகளாக காத்திருந்தும்
சசிகலாவின் வாழ்வில் எந்த மாற்றமும் வ ாமல்
போயிருந்தது.

இரையில் ஹரிதாசன் எழுதிய கடிதங்கரள காகிதக்

குப்ரேயாக எண்ணி ஒதுக்கியிருந்தார் சசிகலா.

இரைவிைாத மன உரளச்சல் கா ணமாக மகரனத்

தன்பனாடு ரவத்து வளர்க்க இயலாத து திஷ்ைவாதியாக

சப ாஜினி Page 42
 நீ யும் நானும் அன்பே

இருந்தவர், மகரன சிறுவயதிபலபய விடுதியில்

பசர்த்திருந்தார் சசிகலா.

மகனின் தற்போரதய வளர்ச்சியிரனக் கண்டும்,

ஆத வான பேச்ரசக் கண்டும், ேரையரத மறக்கத்
துவங்கியிருந்தார்.

சசிகலாவின் நிரலரய எண்ணினாபல குற்ற

உணர்ச்சிபயாடு, ஹரிதாசன் மீ து பவறுப்பும்
பவற்றிச்பசல்வனுக்கு வந்திருந்தது.

தான் முன்னின்று உறுதியாக திருமணத்ரத நைத்திவிட்டு,

இன்று தனித்து வாழும் தங்ரகயின் நிரலக்கு எதுவும்
பசய்ய இயலாத தன்னுரைய ரகயாலாகாத தனத்ரத
எண்ணி இன்றுபம வருத்தம் இருக்கிறது.

தங்ரகரயக் காணும்போது தரலரயக் குனிந்தேடிபய

இன்றும் பசல்லும் பவற்றிரய, முன்வந்து பதற்றுவார்
சசிகலா.

“அவரு அப்டி பசஞ்சதுக்கு, நீ ங்க என்ன அண்பண

பசய்வங்க.
ீ எல்லாம் என் பந ம்”, என்ற கூறினாலும்
பவற்றிக்கு மனம் அரத ஏற்க மறுத்தது.

பேண்ேிள்ரளகள் அரனவரும் நல்ல நிரலயில் இருக்க,

ஒற்ரற மகனும் தங்களுக்கு இல்ரல என்றானரத

சப ாஜினி Page 43
 நீ யும் நானும் அன்பே

எண்ணி மனம் வருந்தினாலும், பேரியவர்கள் இருவரும்

அரத பவளிக் காட்ைவில்ரல.

குருபவலுவின் ம ணத்திற்கு வந்து கலந்து பகாண்ை

ஹரிதாசன், அதன்ேின் இந்த வட்டின்
ீ ேக்கபம
வ பவயில்ரல.

குருபவலுவின் மரனவி அன்னம்மாள், மருமகளுக்கும்,

பே னுக்கும் தற்போது துரணயாக இருந்தாலும், ஏபதா
பவறுரம அரனவர் உள்ளத்திலும் ஏ ாளமாகபவ
மண்டிக் கிைந்தது.

————————–

ஒருவைியாக பதாைர்வண்டி விடியலின்போது

மானாமதுர ரய வந்தரைந்திருந்தது

நவனாவிற்கு
ீ உறக்கம் பதாரலத்த முதல் இ வாக அன்று
அரமந்ததால் கண்களில் எரிச்சல் மிச்சமிருக்க,
தந்ரதபயாடு தன்னால் இயன்ற லக்பகரஜ ரகயில்
எடுத்துக் பகாண்டு கீ பை இறங்கியிருந்தாள்.

வைரமரயவிை ஐந்து நிமிைம் முன்ோகபவ

ஸ்பைசனுக்குள் வந்திருந்தது பதாைர்வண்டி.

எப்போழுதும் தாமதமாக வரும் வண்டியிரன,

அசட்ரையாக எண்ணி பவளியில் நின்றிருந்தவன்,

சப ாஜினி Page 44
 நீ யும் நானும் அன்பே

ேிளாட்ோர்மிற்குள் நுரைந்த வண்டியின் சத்தத்தில்

உள்பள வந்திருந்தான் பஜய்சங்கர்.

அதற்குள் தந்ரதயும் மகளுமாக லக்பகரஜச் சுமந்தவாறு

ேிளாட்ஃோர்மில் நைந்து வந்து பகாண்டிருந்தனர்.

ஹரிதாசன் சாயலில், ஐந்தடி ஒன்ேது அங்குல உய த்தில்,

மாநிறத்ரத விை கூடுதலான கருப்புைன், வாட்ை
சாட்ைமாக தன்முன் பவகமாக வந்து “தாங்க…”, எனக்
ரகயில் உள்ளரத வாங்க ரகநீ ட்டியவரனக் கண்ை
பவற்றி,

“லக்பகஜ் பகாஞ்சம்தான்ோ, நாபன எடுத்துட்டு வப ன்”,

என்க

“இல்ரல! எங்கிட்ை பகாடுங்க, நான் எடுத்துட்டு வப ன்”,

என்று பவற்றியின் ரகயிலிருந்தரத அவனாகபவ தனது
ரககளில் மாற்றியிருந்தான்.

தனது ரகயில் இருந்தவற்ரற சங்கரிைம் பகாடுத்த

பவற்றி, உைன் வரும் நவனாவின்
ீ ரகயில் இருந்தரத,
தான் வாங்கிக் பகாண்டு நரைரயக் கட்டினார்.

சந்தன நிறத்தில், சித்துப் பேண்ணாக ஐந்தடி

இ ண்ைங்குல உய த்தில், உறக்கம் இன்னும் மிச்சமிருந்த
கண்கபளாடு, அயர்வாக சுரிதாரில் நின்றிருந்தவரள
கண்ணுற்றவன்,

சப ாஜினி Page 45
 நீ யும் நானும் அன்பே

‘இதுதான் தாத்தா நிரனச்சுப் ேயப்ேைற பமட் ாசு

பமரீனாவா!’, எனத் தனக்குள் எண்ணியேடிபய மாமனுக்கு
முன்பன நைந்திருந்தான்.

பவற்றிக்கு உண்ரமயில் அவன் ஹரிதாசன் மகன்

என்கிற யூகத்ரதத் தவி , அவனது பேயர் எதுவும்
நிரனவில் இருக்கவில்ரல.

அதனால் வாப்ோ, போப்ோ என்று பேசிக் பகாண்ைார்.

பஜய்சங்கருக்கும், பவற்றிபயாடு பநருங்கிய பதாைர்பு

இதுவர இல்லாததால் மாமா என உரிரமபயாடு
அரைத்துப் பேச எதுபவா தடுத்தது.

நைந்தரதக் கண்ணுற்றவள், சங்கர ட்ர வர் என

எண்ணியிருந்தாள் நவனா.
ீ

நவனாவும்
ீ இதுவர சங்கர இங்கு வந்திருந்த
நாட்களில் சந்தித்ததில்ரல என்ேதால் அவளுக்கும்
யாப ன்று பதரியவில்ரல.

பவள்ரள நிற அம்ோசைரில் பகாண்டு வந்த

லக்பகஜ்கரள உரிய இைங்களில் ரவத்துவிட்டு,
இருவர யும் அரைத்துக் பகாண்டு கிளம்ேியிருந்தான்
சங்கர்.

சப ாஜினி Page 46
 நீ யும் நானும் அன்பே

தந்ரத மற்றும் சங்கர் இருவரின் போதுவான பேச்சில்

கவனமில்லாமல் வந்தவள், சற்று பந ப் ேயணத்தில் கண்
அசந்திருந்தாள்.

காம்ேவுண்டுக்குள் நுரைந்த காரின் சத்தத்தில் அந்த

விடியலின் அைபகாடு, பேத்திரய வ பவற்க பேரியவர்கள்
இருவருபம பவளிபய வந்திருந்தனர்.

முதலில் மருமகரன வ பவற்றுப் பேசியவர்கள், உறங்கும்

மகரள எழுப்ேி மகள் இறங்க உதவியரிைம், “நீ ங்க
இங்குட்டு வாங்க மாப்ேிள்ரள, பேத்திரய நான் கூட்டிட்டு
வப ன்”, என்று தங்கபவலு மருமகரன அனுப்ேிவிட்டு
நவனாரவ
ீ பநருங்கினார்.

அன்னம்மாளும், சசிகலாவுபம பநரில் வந்து வ பவற்று

இ ண்பைாரு வார்த்ரதகள் பேசிவிட்டு உள்பள
பசன்றிருந்தனர்.

பஜயபவலு குடும்ேத்துைன், தங்கபவலு வட்டிலிருந்து

ீ
அவ து மகன் குடும்ேமும் பகாரைகால சுற்றுலாவிற்கு
என ஏற்காடு மற்றும் அதரனச் சுற்றியுள்ள ேகுதிகளுக்கு
பசன்றிருந்தனர்.

அரற எல்லாம் முந்ரதய தினபம தயா ாக இருக்க,

இருவரின் லக்பகஜ்கள் அங்கு பகாண்டு
பசல்லப்ேட்டிருந்தது.

சப ாஜினி Page 47
 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனாவும்
ீ பேந்தப் பேந்த விைித்தேடிபய, தாத்தா
எவ்வளபவா அரைத்தும் சிறு புன்னரகரய மட்டும்
தந்தவள், தந்ரதயின் ேின்னால் ஒட்டியவாபற வட்டிற்குள்
ீ
நுரைந்திருந்தாள்.

வந்ததும் காரலக் கைன்கரள முடித்துவிட்டு வந்தவள்,

பகாடுத்த காஃேீ ரய வாங்கி மிைறு மிைறாக அருந்தினாள்.

வட்டில்,
ீ பூஸ்ட், போர்ண்விட்ைா, ஹார்லிக்ஸ், காம்ப்ளான்
என்று நாபளான்றுக்கு பகட்ைரதக் பகாடுத்து
ேைக்கியிருந்த புஷ்ோ, டீ, காஃேீ ரய கண்ணில்
காட்ைமாட்ைார்.

அதனாபலபய பேண்ணுக்கு அதன்பமல் பமாகம் இருக்க,

ஆச்சி பகாடுத்தரத ஆவலாக அருந்தினாள்.

‘ஆச்சிய ைக்கவுட் ேண்ண நிரனச்சு வந்தா, காஃேீய

கண்ணுல காட்டி காரலயிபலபய இப்டி அவங்க ேக்கமா
கவுத்தறாங்கபள!’, என எண்ணியவாபற சித்து
நிதானமாக காஃேீ ரய அருந்தினாள் நவனா.
ீ

பவற்றி, வ ாண்ைாவில் மாமனாருைன் அமர்ந்து பேசிக்

பகாண்டிருந்தார்.

தயங்கித் தயங்கி தந்ரதயிைம் வ முயன்றவரள,

முல்ரல ஆச்சி கண்ணுற்று,

“அம்மாடி நவனா,
ீ இங்க வா…”, என அரைத்தார்.

சப ாஜினி Page 48
 நீ யும் நானும் அன்பே

அருகில் தயங்கியவாபற வந்த பேத்திரயக் கண்ைவர்,

“போயி பவ சா தரலக்கு ஊத்திட்டு வா. ட்ப யினுல
வந்தது ஒப சூைா இருக்கும். நான் காரலப்
ேலகா த்துக்கு ஆப்ேம், முக்குளி (ேணியா ம்)
பசய்திருக்பகன்”, என்று பேத்தியிைம் கூறினார்.

“எங்க என் லக்பகஜ்பஜல்லாம்…”, என்று தயங்கியவரள

“அதுக்குத்தான் இப்ேடி ேதுங்கிப் ேதுங்கி வந்தியா”, என்று

பேத்தியின் தயங்கிய நரைக்கு விளக்கம் தந்த
நன்முல்ரலப் ோட்டி, அவர்களின் தங்கும் அரறரயக்
காட்டினார்.

உள்பள பசன்றவளுக்கு எடுத்து வந்திருந்த லக்பகஜ்ஜில்

ஒன்று குரறவரதக் கண்டு, “இன்பனாரு பேக் காருலபய
இருக்குபோல!”, என்று முல்ரல ஆச்சியிைம் கூற

“அதுக்கு என்ன? போயி வி சா எடுத்துட்டு வ ச்

பசால்பறன்”, என்றேடி நகர்ந்தவரிைம்

“நாபன போயி எடுத்துட்டு வப ன் ஆச்சி”, என்று

ரதரியமாக முன்வந்தவரளபய முகம் பகாள்ளாப்
புன்னரகபயாடு அனுப்ேியிருந்தார் முல்ரல.

பவளியில் வந்தவள், கார் நின்றிருந்த இைத்திற்கு வ ,

பவளியில் பசன்று விட்டு உள்பள நுரைந்த
பஜய்சங்கர க் பகாண்ைாள்.

சப ாஜினி Page 49
 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனாவின்
ீ பமல்லிய கார் நிறுத்துமிைத்ரத பநாக்கிய,
தயங்கிய நரைரயக் கண்ணுற்று பந ாக இ ண்பை
எட்டில் அவளிைம் வந்திருந்தான் சங்கர்.

“என்ன பவணும்?”, என்ற சங்கரின் கண ீர் கு ரலக்

பகட்ைவள்

“ட்ர வர்… என் லக்பகஜ் உள்ள மிஸ் ஆகிருச்சு, அரத

எடுத்துத் தரீங்களா?”, என்று கார பநாக்கிக் ரகரய
நீ ட்டி ேவ்வியமாகக் பகட்க

நவனாவின்
ீ ட்ர வர் என்கிற பேச்சில் சட்பைன பகாேம்
எை, “என்னாது! ட்ர வ ா? உன்ரன ஸ்பைசன்ல வந்து
கூட்டிட்டு வந்தா… என்ரன ட்ர வர்னு பசால்லுவியா?”,
என மு ட்டுக் கு லில் பகட்டு பேண்ரண
மி ட்டியிருந்தான்.

ேயந்துபோன முகத்பதாடு, “சாரி..” என்றவளிைம் முதல்

நாபள தனது ருத்தி தாண்ைவத்ரத பமலும் புதியவளிைம்
காட்ை விருப்ேமின்றி,

“நான் பஜய்சங்கர். நான் யாருன்னு முதல்ல பகட்டுத்

பதரிஞ்சுக்க… ேைக்க வைக்கம் பதரியாம, பேருசா ேடிக்க
வந்துட்ைா!”, என்று பகாேக் கு லில் கூறியவனிைம்

“நீ ங்கபள யாருன்னு பசால்லிற பவண்டியதுதான!,

இதப்போயி இனி நான் யாருகிட்ை என்னனு பகக்க!” எனத்

சப ாஜினி Page 50
 நீ யும் நானும் அன்பே

துடுக்காகப் பேசிவிட்டு, தாயின் அறிவுர கள் நிரனவில்

எை அரமதியாக நின்றாள்.

“ம்… எல்லாம் நல்லாத்பதன் பேசுற… நான் குருபவலு

தாத்தாபவாை மகன் புள்ரள பே ன்” என்று மிடுக்பகாடு,
வலது புறங்ரகயினால் மீ ரசரய நீ வியவாபற கூறினான்.

“இரத நீ ங்க முன்னபம பசால்லியிருக்கலாம்!”, என்று

எதிரில் நின்றவனுக்கு குரறந்த கு லில் ஐடியா
கூறியவள், அதற்குபமல் பேசாமல் இருக்க தன்ரனபய
கட்டுப்ேடுத்தியவாறு நின்றிருந்தாள்.

காரினுள்பள இருந்த பேக்ரக எடுத்துக் ரகயில்

பகாடுத்தவனின் ரகயில் இருந்தரத வாங்கிக்
பகாண்ைாள்.

கிளம்ே எத்தனித்தவளிைம், “ஏய்… இங்க ோரு… பசாந்த

ேந்தங்கரள யாரு என்னனு பகட்டு முதல்ல
பதரிஞ்சுக்பகா! வாயில வந்தரத இனிப் பேசக்கூைாது.
என்ன சரியா?”, என்ற அதட்ைபலாடு இலவச
புத்திமதிரயயும் கூறி அனுப்ேி ரவத்தான்.

தரலரய மீ ண்டும் ஆட்டிவிட்டு அவனின் மி ட்ைலால்

மி ண்ை விைிகரள மரறக்க முயன்று, ரகயில் வாங்கிய
பேக்பகாடு, தன்ரனபய திரும்ேித் திரும்ேிப் ோர்த்தவாபற
வட்டிற்குள்
ீ பசல்ேவரள அங்கிருந்பத ோர்த்திருந்தான்
சங்கர்.

சப ாஜினி Page 51
 நீ யும் நானும் அன்பே

விகற்ேங்கள் எதுவும் மனதில் இல்லாமல், விரளயாட்டும்,

திண்ேண்ைங்களுபம நிரறந்திருந்த மனதினால், குைந்ரத
முகமும், பகாஞ்சும் கு லும் இன்னும் மாறாமல்,
மி ட்சிபயாடு தன்ரனப் ோர்த்துச் பசல்ேவரளக்
கண்ைவனுக்பகா , ‘ோவம் இந்தப் புள்ரள இங்க வந்து
மாட்டிக்கிட்டு, என்ன ோடுேைப் போகுபதா’, என்று
நிரனக்காமல் இருக்க முடியவில்ரல.

பேத்தியின் மி ட்சியான ோர்ரவரயப் ோர்த்த முல்ரல,

“என்ன தாயீ!”, என்று வாஞ்ரசபயாடு பகட்க

பவளியில் நின்றிருந்த சங்கர க் காட்டி, “அவங்கரள

நான் ட்ர வர்னு நிரனச்சு அப்டிக் கூப்டுபைன் ஆச்சி!”,
என்று பமல்லிய கு லில் தனது தவரற உர த்தாள்
நவனா.
ீ

எட்டிப் ோர்த்து பேத்தியின் அரையாளங்களுக்குள்

சிக்கியவரனக் கண்டு புன்னரக பூசிய முகத்பதாடு,
“ட்ர வரு ப ண்டுபேரும் நம்ம வூட்டு ஆளுங்களலாம் டூர்
கூட்டிட்டு போயிருக்காரு…! இது நம்ம சங்கரு…! உங்க
மூத்த தாத்தாபவாை பே ன்!”, என்று கூற

இத்தரன ஆண்டுகளில் எத்துரன முரற இங்கு வந்தும்

ோர்த்தி ாத இவரனப்போல, இன்னும் யாப ல்லாம் இங்கு
இருக்கிறார்கபளா என்று நிரனத்தவள், உறவுகரளக்
கற்றுண பவ தனக்கு ஒரு காலம் பதரவப்ேடும் என

சப ாஜினி Page 52
 நீ யும் நானும் அன்பே

எண்ணிக் பகாண்ைவளாக, குளிக்க மாற்றுரையுைன்

கிளம்ேியிருந்தாள்.

மானகிரி அவளின் மனங் கவருமா?

அன்பு -3

நவனா
ீ குளித்து பவளி வ வும், புஷ்ோவின் தங்ரக
மகள்களில் இரளயவளான வ பலட்சுமி, நவனாவின்
ீ
வருரகரய அறிந்து, அவரளத்பதடி வ வும் சரியாக
இருந்தது.

நவனாரவவிை
ீ மூன்று வயது இரளயவள் அவள்.
நவனாரவக்
ீ கண்ைவுைன் வாபயல்லாம் ேல்லாக, “அக்கா!
நீ ோக்க ப ாம்ே அைகா இருக்க!”, என்று முகத்திற்கு
பந ாகபவ புகழ்ந்திருந்தாள்.

“நீ மட்டும் என்னவாம்! சும்மா ஏஞ்சல் கணக்கா

இருக்பக!”, என்று வைரமயான துடுக்குத்தனம் பவளிப்ேை
பேசியிருந்தாள்.

பேரும்ோலும் விரளயாட்டுத் பதாைர்கபளாடு கிண்ைலாக

பேசி ேைகியிருந்தவளுக்கு, வாரைப்ேைத்தில் ரவத்த
காரலப் போல எதிர்ோ ாமல் வாய் வார்த்ரத வழுக்கி
வந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 53
 நீ யும் நானும் அன்பே

“நிசமாவாக்கா!”, என்று நவனாவின்

ீ வார்த்ரதரய நம்ேிக்
பகட்ை சின்னவரளப் ோர்த்து, தனது போய்யான
சமாளிப்ோல் மனம் வருந்தியிருந்தது.

‘இவளிைம் இனி இப்ேடி விரளயாைக்கூைாது’ என்று

தனக்குள் தீர்க்கமாக எண்ணிக்பகாண்ைாள் நவனா.
ீ

“இதுல போய்பயல்லாம் பவற பசால்லுவாங்களா?”, தான்

கூறியரத அவரள நம்ே ரவக்கும் முயற்சியில், பவறு
வைி பதரியாமல் பசய்வரதத் திருந்தச் பசய்ய
முயன்றிருந்தாள் பேண்.

நவனாவிற்கு,
ீ வ பலட்சுமியின் புகழ்ச்சி புதிது. தான்
வளர்ந்த இைத்தில், தன்னுைன் இதுவர ேைகிய யாரும்
முகத்திற்கு பந ாக வ பலட்சுமிரயப் போல மனதில்
உள்ளரதப் ேட்பைனப் ேகிர்ந்ததில்ரல.

இங்கு வந்து பசன்ற காலங்களிலும், தாயாரின் ேின்பனாடு

பதரிந்தவளுக்கு யார ப் ேற்றியும் பதரிந்திருக்க
வாய்ப்ேில்லாமல் போயிருந்தது.

ஒரு நிமிைம் தாயிைமிருந்து தன்ரனப் ேிரித்து ரவத்து,

சாதா ணமாக நாலு வார்த்ரத பேசுவதற்குள், பேசியவர ,
‘போதும்ைா சாமி, இனி இந்தப் புள்ரளகிட்ை வச்சிக்கிறக்
கூைாது’ என்று பயாசிக்கிற நிரலரய
உண்ைாக்கிவிடுவாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 54
 நீ யும் நானும் அன்பே

தனித்திருந்த நவனாரவ
ீ இன்று இலகுவாக
அணுகியிருந்தாள் வ பலட்சுமி.

உரை மாற்றி, தரலமுடிரய உலர்த்தத் துவங்கினாள்

நவனா.
ீ

உைன் நின்று வளவளத்தேடிபய, “உங்க முடியும் நல்லா

ரநசா அைகா இருக்கு!”, என்று அரதக் ரககளில்
ேிடித்துப் ோர்த்தவாறு சரனபயாடு கூறிய வ பலட்சுமி,
சபகாதரியின் முடிரய உலர்த்துவதற்கும் உதவினாள்.

அடுக்கரளயின் நிரலரய அறிய அவ்வப்போது பசன்று,

கண்டு வந்தவள், “நீ வப ன்னுதான் ஆச்சி இன்னிக்கு
ஆப்ேம் எல்லாம் போட்டுருக்காக அக்கா!”, சிரித்தேடிபய
நவனாவிைம்
ீ அன்ரறய காரல ஆகா ம் ேற்றிய
தகவரல ஆதா ம் இல்லாமல் விபசஷக் கு லில்
பமதுவாகப் ேகின்றாள்.

“அப்டியா! நீ யா எதாவது வந்து பசால்லாத! நான்

வ ரலனா அப்ே என்ன பசய்வாங்க ஆச்சி?”

“இட்லி, பதாரசனு போடுவாங்க. ஆப்ேம், முக்குளி

எல்லாம் இப்டி யா ாவது வட்டுக்கு
ீ வந்தாதான்
ேண்ணுவாங்க. இப்ே நீ சாப்ை வந்தாதான் எனக்கும்
குடுப்ோக! சீக்கீ ம் வாக்கா!”, என்று எந்தக் கிபலசமும்
இல்லாமல், பகஞ்சும் கு லில் தன்ரன அரைத்தவரளக்
கண்டு நவனாவிற்கு
ீ சிரிப்பு வந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 55
 நீ யும் நானும் அன்பே

தன் தாய், உணரவ தயார்பசய்து ரவத்துக் பகாண்டு,

‘வந்து சாப்ேிடு’ என்று ேலமுரற அரைத்தும், பவண்ைா
பவறுப்ோக சாப்ேிைப் போகும் தன்ரன நிரனத்துக்
பகாண்ைாள்.

வ பலட்சுமியின் உணவின் மீ தான ஆர்வம்

கண்ைவளுக்கு, “அப்ே ேிப க்ஃோஸ்டுக்கு எப்ேவும் என்ன
சாப்ேிடுவ உங்க வட்ல?”,
ீ நவனா
ீ

“ேிப க்கிஸ்டுனா என்னக்கா?”, தமிழ்வைிக் கல்வியில்

அந்த ஊரிலுள்ள உயர்நிரலப்ேள்ளியில் ேயிலுேவளுக்கு
இன்னும் ஆங்கில வார்த்ரதகள் ேற்றிய புலரம
இல்லாததால், பவகுளியாக தமக்ரகயிைம் பகட்டிருந்தாள்.

தங்ரகயின் பேச்சிரனக் பகட்ைவளுக்கு ‘ஐபயாைா’

என்றிருந்தது.

“அது…என்னனா… காரலச் சாப்ோைா… வட்ல

ீ உனக்கு சித்தி
என்ன பசய்து குடுப்ோங்கனு பகட்பைன்!”, அவளின் நிரல
புரிந்து, அதற்குரிய போருரள இயம்ேினாள் நவனா.
ீ

‘இதுபவ பமட் ாஸ்லனா, பவற மாதிரி பமபனஜ்

ேண்ணிருக்குங்க புள்ரளங்க. இவ இப்டி நம்மகிட்ை வந்து
ஓேனா பகக்குறாபள!’ என எண்ணத் பதான்றியது
நவனாவிற்கு.
ீ

சப ாஜினி Page 56
 நீ யும் நானும் அன்பே

“அதுவா ேரையதுதான் குடுக்கும் அம்மா! எப்ேவாவது

விபசசம், ேண்டிரக அப்ே மட்டும், இட்லி, பதாரச
போடும்!”, என்று வ பலட்சுமி கூற ஆச்சர்யமாக இருந்தது
பேண்ணுக்கு.

இந்தச் பசய்தி நவனாவிற்கு

ீ புதிது.

தன் தாய் பேரும்ோலும், இட்லி பதாரசரயயும், ஒரு

மாற்றம் பவண்டி அவ்வப்போது, சப்ோத்தி, அரை,
பவண்போங்கல், பூரி என இன்னும் உணவகத்தில்
உள்ளதுபோல காரல உணவாக எதாவது ஒன்ரறச்
பசய்து தந்தரத உணர்ந்தவளுக்கு எத்தரன மாற்றங்கள்
அங்கும், இங்கும் என எண்ணத் பதான்றியது.

எரதயும் மரறக்காமல் உள்ளரத உர த்தேடிபய வந்து

தனது க ம் ேற்றியிருந்தாள் வ பலட்சமி.

“சீக்கி ம் வாக்கா! எனக்கு ஆப்ேம் ேசிக்குது!”, என்று

அரைத்தவளின் வார்த்ரதகரளக் பகட்ைவளுக்கு
அவரளயும் மீ றி சிரித்திருந்தாள்.

“வயிறு ேசிக்குதுன்னுதான் பகள்விப்ேட்டிருக்பகன். அது

என்ன வித்தியாசமா ஆப்ேம் ேசிக்குது உனக்கு!”, என்றவள்,
க த்ரத விைாமல் ேற்றி அடுக்கரள பநாக்கி
இழுத்தவரளப் ோர்த்து,

சப ாஜினி Page 57
 நீ யும் நானும் அன்பே

“நாபன வப ன். ரகரய விட்டுட்டு நீ முன்பன நை!”, என்று

வ பலட்சுமியின் ரககளுக்குள் மாட்டிய ரகரய
தானாகபவ உருவிக் பகாண்ைாள்.

தனக்கு முன்ோக ஒற்ரறக்கால் மாற்றி, மாற்றி

குதித்தேடிபய தனது மனமகிழ்ச்சிரய உைல்பமாைியில்
காட்டியவாறு ஓடியவள், “ஆச்சி! அக்கா வந்திருச்சு! நீ ங்க
முதல்ல சாப்ேிை எம்ேங்ரகக் குடுங்க!”, என்றவாறு
சம்மணமிட்டு அமர்ந்திருந்தாள் வ பலட்சுமி.

அமர்ந்தேடிபய தனதருபக அமருமாறு ரசரக

காட்டியவளின் அருபக போய் நிதானமாகபவ
அமர்ந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

அதற்குள் சிறு ேட்ைாளபம அங்கு வந்திருந்தனர்.

வந்திருந்தவர்கரள சந்தித்த ஞாேகம் இருந்தபத அன்றி,
யாரின் பேயரும் பதளிவாக நிரனவில் இல்ரல
நவனாவிற்கு.
ீ

அரனவர யும் ோர்த்து நட்ோக சிரித்திருந்தாள் பேண்.

ேருவபமய்திய பேண்கரளத் தவி , மூன்று குடும்ேத்து

பேண்மக்களின் இளவாரிசுகள் அரனவரும் அங்கு
பகாரை விடுமுரறரயக் கைிக்க வந்திருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 58
 நீ யும் நானும் அன்பே

ேருவபமய்திய பேண்ரண பவபறங்கும், தனது தாய்வபை

ீ
ஆனாலும், (தாய்)தானில்லாத பவரளயில் தனித்து
தங்கும்ேடி விடுவது கி ாமத்தில் ேைக்கமல்ல!

ஆச்சி வட்டிற்கு,
ீ இரளயவளான வ பலட்சுமிரயப் போல,
ேருவபமய்திய கா ணத்தால் வ முடியாத தனது
அவலநிரலரய எண்ணி, வருத்தத்தில் மூத்தவள்
ாஜபலட்சுமி வாடிய வதனத்பதாடு வட்டில்தான்
ீ
இருந்தாள்.

ேதிரனந்து நேர்கள் தா ாளமாக அமரும் வரகயில்

இருந்த அந்த இைத்தில், அடுத்தடுத்து அரனவரும் வந்து
அம , ஆச்சியின் பசாற்ேடி, அரனவருக்கும் பவண்டியரத
எடுத்து வந்து தந்தார், சரமயல்கட்டில் உதவும் பசல்வி.

சிரிப்பும், கும்மாளமுமாக அரனவரும் உண்டு முடித்து

பவளிபய கிளம்ே, நவனாரவயும்…
ீ வ பலட்சுமி, உைன்
வந்து விரளயாை அரைத்தாள்.

மற்ற பந மாக இருந்திருந்தாள் நவனாவும்

ீ விரளயாைப்
போயிருப்ோள். முந்ரதய தினபம தாயின் வாய்வைிபய
அறிந்திருந்த தகவலின்ேடி அவளுக்கு பவறு பவரல
இருப்ேரத உணர்ந்து தயங்கி நின்றிருந்தாள்.

வ பலட்சுமியின் அரைப்ரேக் கவனித்திருந்த ஆச்சி

நன்முல்ரல, “நீ போயி விரளயாைறதா இருந்தா
விரளயாடு! அந்தப் புள்ரளக்கு ைவுனுல பகாஞ்சம்

சப ாஜினி Page 59
 நீ யும் நானும் அன்பே

பசாலியிருக்கு!”, என்று வ பலட்சுமிரய மட்டும்

அனுப்ேியிருந்தார்.

—————————————–

பவற்றிச்பசல்வன், நவனா
ீ இருவரும் அவரளப் ேள்ளியில்
பசர்க்க பவண்டி கார க்குடிக்கு கிளம்ேினர். உைன்
கிளம்ேிய தங்கபவலுரவக் கண்ை பவற்றி,

“நீ ங்க எதுக்கு மாமா அரலஞ்சுகிட்டு, காரலல மாதிரிபய

(ஹரிதாசன்)தாஸ் மச்சான் ரேயரன கூை கூட்டிட்டுப்
போபறபன!”, என்க

“அவன் அவங்க ஆத்தா(அன்னம்மாள்) கூை பகாவமா

இருக்கான் மாப்ேிள்ரள. வட்டுல
ீ ஒப சத்தமாம்.
மதினிட்ை போயி சங்கரு எங்கனு இப்போதான் பகட்பைன்.
வைக்கம்போலத்தான் உம்பே ன் பகாதிச்சுப் போயி
பவளிபய கிளம்ேிட்ைான் தங்கம்னு, மதினி பசான்னாங்க!

………………………..

சின்ன புள்ரளங்க தப்பு ேண்ணா பேரியவங்க

கண்டிக்கலாம். இங்க பேரியவங்கபள தப்பு ேண்ணா,
சின்னவன் அவன் என்ன பசய்வான் ோவம்! அதான்
கத்திட்டு, ேய பகாேமா பவளிபய கிளம்ேிட்ைான்போல!

விஸ்வாமித் ரனபய ேய மிஞ்சிருவான்… பகாவத்துல!”,

என்று தங்கபவலு மருமகனிைம் விையம் ேகிர்ந்தார்.

சப ாஜினி Page 60
 நீ யும் நானும் அன்பே

அதற்குபமல் அவர்கள் வட்டு

ீ விையம் ேற்றிக் பகட்ேது
அநாகரிகமாகத் பதான்றியதால், பவற்றியும் அரமதியாகி
இருந்தார்.

நவனாரவ
ீ ேள்ளியில் பசர்த்துவிட்டு, பநாட்டு
புத்தகங்கரள பேற்றுக் பகாண்டு, ேள்ளிச் சீருரைக்கான
துணிகரள வாங்கித் ரதக்க அளவு பகாடுத்துவிட்டுத்
திரும்ேியிருந்தனர்.

கார க்குடி பசன்று மகளுக்கு வாங்கித்த பவண்டிய

லிஸ்ரை ரகயில் பகாடுத்தனுப்ேியிருந்தார், புஷ்ோ.

திரும்பும் வைியில், லிஸ்டில் இருந்த அரனத்ரதயும்

வாங்கிக் பகாண்டு சுமார் இ ண்டு மணியளவில் வடு
ீ
திரும்ேியிருந்தனர்.

நவனாவிற்கு
ீ இ ண்டுங்பகட்ைான் நிரல. ேிள்ரளகபளாடு
பசர்ந்து விரளயாைவும் முடியாமல், தந்ரதபயாடு
அமர்ந்து இயல்ோகப் பேசவும் முடியாமல், ஒரு புரியாத
மபனாநிரலயில் அவளுக்பக புதி ாக இருந்தாள்.

வந்த பவரல ஒரு வைியாக முடிந்திருக்க, அன்று

மாரலயில் பமட் ாஸ் கிளம்புவதாக இருந்தார் பவற்றி.

நவனாவிற்கு
ீ தந்ரத கிளம்பும் பந ம் பநருங்க, பநருங்க,
முந்ரதய நாரளவிை இன்னும் அதிகம் மூச்சரைக்கும்
உணர்வு.

சப ாஜினி Page 61
 நீ யும் நானும் அன்பே

கிளம்பும் பவரளயில், நவனாரவயும்

ீ அரைத்துக்
பகாண்டு மருமகரன வைியனுப்ே மானாமதுர
புறப்ேட்டிருந்தார் தங்கபவலு.

வயதானவர ப ாம்ே அரலய விடுகிபறாபமா என்ற

எண்ணத்தில், “இன்னும் தாஸ்மச்சான் ரேயன், வட்டுக்கு
ீ
வ ரலயா மாமா?”, என்று மாமனாரிைம் பகட்டிருந்தார்
பவற்றி.

“அவன் பகாவம் அவ்வளவு சீக்கி த்துல இறங்காது

மாப்ேிள்ரள!

அவ்வளவு சீக்கி த்துல ேயலுக்கு பகாவம் வ ாது!

வந்துட்ைா அது சரியாகிறதுக்குள்ள எல்லாத்ரதயும்
சாகடிச்சிரும் ேயபுள்ள!

ோசக்கா ேயதான்!

ஆனா எதுவும் கண்ணுக்பகதுப தப்புன்னா இப்டித்தான்

நைந்துக்குவான்!

இதுல அவரன மட்டுபம குரற பசால்ல முடியாது! அவன்

கைந்து வந்த ோரத அப்டி!”, என்று மிகவும் வருத்தமான
கு லில் மருமகனுைன் ேகிர்ந்தார்.

பவற்றிக்கும் சங்கரின் மனநிரலரய ஒருவாறு கணிக்க

முடிந்தது. வருத்தப்ேை மட்டுபம முடிந்ததால், சங்கர ப்

சப ாஜினி Page 62
 நீ யும் நானும் அன்பே

ேற்றிய பதாைர் சிந்தரனக்கு தற்காலிகமாக முற்றுப்புள்ளி

ரவத்திருந்தார் பவற்றி.

பவற்றி தனது வபயாதிகத்ரத உணர்ந்பத தன்ரன

மறுக்கிறார் என்ேரத உணர்ந்த தங்கபவலு,

“எனக்கு ஒன்னும் ேி ச்சரனயில்ரல மாப்ேிள்ரள! ஒரு

நாரளக்கு தான!”, என்று அவப வண்டிரய
எடுத்திருந்தார்.

“காரலயில இருந்து உங்களுக்கு ஒப அரலச்சலா

இருக்பகன்னு ோத்பதன் மாமா”, என்று பவற்றி மனதில்
உள்ளரத மரறயாமல் கூறியிருந்தார்.

“என்ரனக்பகா ஒரு நாளு அரலஞ்சா ஒன்னும் பசய்யாது

மாப்ேிள்ரள! நீ ங்க மனசப்போட்டுக் குைப்ோம
கிளம்புங்க!”, என்று பேத்திரயயும் அரைத்துக் பகாண்டு
மானாமதுர ரய பநாக்கிப் ேயணமானார் பேரியவர்.

நவனா
ீ தனக்குள் எழுந்த கலரவயான உணர்வுகரளக்
ரகயாள வைி பதரியாமல், துக்கத்ரதத் தூ நிறுத்தி,
அழுரகரயயும் அனாகதத்தில் அைக்கியதால், தரலவலி
துவங்கியிருந்தது.

ஆனாலும், ஸ்தி மாக இருப்ேதுபோலக் காட்டிக்

பகாண்ைாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 63
 நீ யும் நானும் அன்பே

ஒரு வைியாக பேண்ரண விட்டுவிட்டு அர மனபதாடு

பவற்றி பமட் ாரஸ பநாக்கிக் கிளம்ேியிருந்தார்.

பவற்றிக்பகா, மகள் ‘இங்க இருக்க மாட்பைன்ோ!’ என்று

ஒரு வார்த்ரத தன்னிைம் கூறினால், ேணம் போனாலும்
ே வாயில்ரல என, உைன் அரைத்துச் பசன்று விடுபவாம்
என்பற நிரனத்திருந்தார்.

எந்த உணர்ரவயும் காட்ைாமல் நின்ற மகரள, தனது

ரதரியபலட்சுமியாக எண்ணி உச்சி முகர்ந்து, “சமத்தா
இருந்துக்கைா குட்டிம்மா!”, என்றுவிட்டு. மாமனாரிைமும்
கூறிக்பகாண்டு கிளம்ேிவிட்ைார்.

மகளின் மனமாற்றத்தால், தான் எடுக்கும் முடிரவக்

பகட்டு பேரியவர்கள் சம சம் பசய்தாலும், மரனவி புஷ்ோ
மற்றும் மகரன கார க்குடிக்கு அனுப்ேிவிடுபவாம் என்று
ஒரு முடிபவாடு இருந்தார் பவற்றி.

அதற்கு எல்லாம் எந்தத் பதரவயும் இல்லாமல்

பசய்தவள், பேற்றவர்கரளத் பதடிய மனரதச் சமாளிக்கும்
வைி பதரியாமல், உய த்தில் இருந்து தர யில் விழுந்த
கண்ணாடியிலிருந்து சிதறுண்ை துகள்கள்போல, தனக்குள்
பநாறுங்கியிருந்தாள்.

வடு
ீ திரும்ேியவள், தரலவலிபயன அரறக்குள் முைங்கி,
தனக்குள் அழுது தீர்த்தாள்.

சப ாஜினி Page 64
 நீ யும் நானும் அன்பே

‘அம்மா, அப்ோன்னு எல்லாரும் இருந்தும்

யாருமில்லாதவளபோல இப்டி தனியா வந்து தனிரமயில
அைணும்னு இருக்குபோல!’, என தனக்குள்
மறுகியிருந்தாள் பேண்.

அரறவாசலில் வந்து ‘ேிள்ரளகபளாடு விரளயாடு!

பேசிக் பகாண்டிரு!’ என்று ஒருவர் மாற்றி மாற்பறாருவர்
என பேரியவர்கள் வந்து இதமாக அரைக்க

‘இல்ரல! எனக்கு ப ாம்ே தரலவலியா இருக்கு!’ என்று

தனக்காக ஒதுக்கப்ேட்ை அரறக்குள் முைம்போல
முைங்கியிருந்தாள்.

வ பலட்சுமிதான் அவ்வப்போது அரறக்குள் வந்து எட்டிப்

ோர்த்து, நவனாரவப்
ீ ேற்றிய நவன
ீ பசய்திகரள
ஆச்சிக்கு மட்டும் பகட்கும் வரகயில், தனது கீ ச்சுக்
கு லில் ஒலிே ப்ேியவாறு இருந்தாள்.

ஆம், இனி ேள்ளி திறக்கும் நாள்வர நவனாவுைன்

ீ தங்கப்
போவதாக வட்டில்
ீ தாயிைம் கூறிவிட்டு, அன்று
காரலயிபலபய ஆச்சி வட்ரை
ீ பநாக்கிக் குதூகலமாகக்
கிளம்ேி வந்திருந்தாள் வ பலட்சுமி.

ஒரு வா த்திற்கு முன்பே நவனாவின்

ீ வருரகரயப்
ேற்றித் பதரிந்திருந்தவள், அந்நாரள எதிர்ோர்த்திருந்து
பதளிவாக அன்று வந்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 65
 நீ யும் நானும் அன்பே

வ பலட்சுமிக்கு தனது தமக்ரகரயவிை, என்றாவது

ஊருக்கு வந்து பசல்லும் நவனாவின்
ீ மீ து எப்போழுதுபம
அளவுகைந்த ோசம்.

பேச்சு சத்தம் அவ்வப்போது முனுமுனுப்ோக

நவனாவிற்குக்
ீ பகட்ைாலும், எரதயும் பவளிக்காட்ைாமல்,
கண்கரள மூடிக்கிைந்தவரள யாரும் பதாந்தி வு
பசய்யவில்ரல.

‘சின்னப்புள்ரள தான…! இதுவர இப்டி வந்து தனியா

இங்க தங்குனதில்லல…! ஒரு நாள் அப்டிதான் கஷ்ைமா
இருக்கும். நாளும் போழுதும் போகப் போக எல்லாம்
சரியாகிரும்!’ என்று தங்கபவலு, வளரும் ேிள்ரளகள்
ேற்றிய மனபசாதிைத்ரத மரனவியிைம் கூறியிருந்தார்.

கணவரின் கூற்று, அவர த் பதற்றபவ அன்றி தனக்கல்ல

என்ேரத அறுதியிட்டு அறிந்திருந்த நன்முல்ரல ஆச்சி
அரமதியாகபவ பகட்டிருந்தார்.

பந ம் கைந்தது. இ வு ஏழு மணி வாக்கில் பகாேம் சற்று

மட்டுப்ேை வடு
ீ திரும்ேிய சங்கர், பந ாக தங்கபவலு
ஐயாரவ வந்து சந்தித்தான்.

“மாமா ஊருக்கு கிளம்ேிட்ைாங்களா ஐயா!”, என்று

மரியாரத நிமித்தமாக விசாரித்தான்.

சப ாஜினி Page 66
 நீ யும் நானும் அன்பே

“ம்… உன்ரனயத்தான் பதடுனாக! பசால்லிட்டுப்

போகறதுக்கு தான்! நீ தான் பவளி பவரலயா எங்பகபயா
ப ாம்ே பதாரலவுல போயிட்ை போலபய!”, எல்லாம்
அறிந்திருந்தாலும், எரதயும் பதரிந்ததாகக் காட்டிக்
பகாள்ளாமல் பே னிைம் பேசினார்.

“இல்ரல ஐயா”, என்றவன் அன்று வட்டில்

ீ நைந்தது
எரதயும் மரறக்காமல் தங்கபவலுவுைன்,
தண்ரமயாகபவ ேகிர்ந்திருந்தான்.

பே ன் கூறுவரத அரமதியாக பகட்டிருந்தவர், சங்கர்

கூறி முடித்ததும், “மதினியும் என்னப்ோ ேண்ணுவாங்க.
அவங்க வயசுக்கு மகரனப் ோக்க, கூை இருக்க, ஆச
வரும்ல ாசா! தாஸூக்கிட்ை பசால்லி ஒரு எட்டு வந்து
ஆத்தாரவப் ோத்துட்டுப் போகச் பசால்லு!”, என்று தனது
ேக்கச் பசய்தியாக பே னிைம் கூறிவிட்டு

“ப ாம்ே கிறக்கமா பதரியுறிபய சங்கரு! இன்னிக்கு

காட்டுல பவரல ப ாம்ேவா, சாப்ேிட்டியா எதாவது?
முல்ரலய எதாவது பகாண்டு வ ச் பசால்லட்ைா?”, என்று
தனது பேச்சின் திரசரய முற்றிலுமாக மாற்றியிருந்தார்
பேரியவர்.

பேரியவரின் பேச்சில் விையம் புரிந்தாலும், “எதுவும் இப்ே

பவணா ஐயா”, என்றவன் மனம் இபலசாக உணர்ந்து,
நைப்ேிற்கு வந்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 67
 நீ யும் நானும் அன்பே

விடுமுரறக்கு வட்டிற்கு
ீ வந்திருந்தவர்கள் அரனவரும்
அங்கிருக்க, நவனாரவக்
ீ காணாமல் விைியால் துைாவி
கிரைக்காமல் போகபவ, “என்ன ஐயா, நம்ம புஷ்ோ
அத்ரத மக… அந்தப் புள்ரளயக் காபணாம்!”, என்று
பகட்ைான்.

“அதுக்கு அவக அப்ோ ஊருக்கு கிளம்புனதுல பகாஞ்சம்

மனச்சங்கைம் போலயா! அதுதான் ஸ்பைசனுக்கு
போயிட்டு வந்ததுல இருந்து தரலவலின்னு போயி
ேடுத்திருக்கு!”, என்றார் பேரியவர்.

“புள்ரளகபளாை புள்ரளயா விரளயாண்ைா எல்லாம்

சரியாப் போகும்னு பசால்லி, எழுப்ேி கூட்டிட்டு வப ன்யா”,
என்றவன் நிற்காமல் நவனாவின்
ீ அரறரய பநாக்கிச்
பசன்றிருந்தான்.

அரற வாசலில் போய் நின்றவன், “ஏய் புள்ரள!”,

என்றரைக்க

அரசயாமல் ேடுத்திருந்தவரள கண்டு, வ பலட்சுமிரயக்

பகாண்டு ோர்க்கச் பசான்னான்.

“வ ா இங்க வா, உங்கக்கா என்ன பசய்யுதுனு வந்து ோரு

புள்ரள”, என்று கூற உைபன சங்கரின் பேச்ரசக் பகட்டு
சிட்பைனப் ேறந்து வந்தவள், நவனாரவ
ீ அருகில் பசன்று
கவனித்தாள்.

சப ாஜினி Page 68
 நீ யும் நானும் அன்பே

“அக்காவுக்கு தரலவலினு பசால்லிச்சு மச்சான். அதான்

தூங்குது”, என்றவள் அதற்குபமல் விரளயாட்டின் மீ து
பகாண்டிருந்த ஆர்வத்தால்,

“நான் விளாை போபறன் மச்சான்”, என்றேடிபய

அங்கிருந்து அகன்றிருந்தாள்.

அரனத்ரதயும் பகட்டுக் பகாண்டு அரசயாமல்

ேடுத்திருந்தவள், “புள்ரளயா? எனக்குன்னு பேரு
இல்ரலயா”, என்று அந்த தரலவலிக்கு இரைபயயும்
நிரனத்தவாபற, மூடிய இரமகளுக்குள் கண்மணிகள்
அரசய, அரசயாமல் ேடுத்திருந்தாள்.

வ பலட்சுமி பசன்று சிறிது பந ம் அரசயாமல் நின்று

ோர்த்தவன், “தூங்குற புள்ரளய சட்டுனு எழுப்ேிறலாம்.
ஆனா தூங்கற மாதிரி நடிக்கறவங்கரள அவ்வளவு
சீக்கி த்துல யா ாலயும் எழுப்ே முடியாது!”, என்று
நவனாவிற்கு
ீ மட்டும் பகட்கும் கு லில் கூறிவிட்டு
நகர்ந்திருந்தான்.

‘பேரிய பஜம்ஸ்ோண்ட் 007 துப்ேறிஞ்சிட்ைாரு!’ என மனதில்

அந்த வலிபயாடும் சங்கரின் பேச்ரசக் பகட்டு
நிரனத்திருந்தாள்.

“ஆத்தா, அந்தப் புள்ரளக்கு ேசிக்கு எதாவது குடுத்து

தூங்க ரவங்க!”, என்று சத்தமாக முல்ரலயிைம்
கூறியேடிபய, அவர்களின் ேகுதிக்கு பசன்றிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 69
 நீ யும் நானும் அன்பே

பே ன் கூறிவிட்டுச் பசன்றது ஒருபுறம் இருக்க, ஆச்சிக்கும்

மனசு பகட்காமல், இ வு ஒன்ேது மணியளவில் பேத்திரய
வந்து கண்ைவருக்கு, எல்லாம் புரிந்தது.

குைந்ரத உள்ளத்பதாடு, குதூகலமாகத் திரிந்தவளின்

மனதில் விழுந்த இந்த ேிரிவு உண்ைாக்கிய
பவதரனகரள, அவள் ேடுக்ரகயில் சுருண்டு ேடுத்திருந்த
விதத்ரதக் பகாண்பை கணித்திருந்தார்.

ரகயில் எடுத்து வந்திருந்த ோரல, நவனாரவ

ீ எழுப்ேி
கட்ைாயப்ேடுத்திக் குடிக்க ரவத்துவிட்டு, சிறிது பந ம்
தரலயில் அமிர்தாஞ்சரன எடுத்து பநற்றிப் போட்டில்
அழுந்தத் பதய்த்தார். ேிறகு முதுகில் தட்டிக்
பகாடுத்தவாபற அருகில் அமர்ந்திருந்தார்.

அன்ோன கவனிப்ேில் வலி குரறந்திை, அயர்ந்து உறங்கத்

துவங்கியவரள விட்டுவிட்டு, அரறயிலிருந்து
பவளிபயறினார் முல்ரல.

உைல்நலக் குரறோட்டுைன் மருத்துவமரனயில்

ஹரிதாசனின் (தற்போரதய) துரணவிரய
பசர்த்திருப்ேதாகவும், உதவிக்கு பேண்கள் யாப னும் வ
முன்வந்தால், பமட் ாஸிற்கு அனுப்ேி ரவக்குமாறும்
பகட்டு அன்று காரலயில் பதாரலபேசி மூலம்
அன்னம்மாளுக்கு பசய்தி வந்திருந்தது.

ஹரிதாசபன தனது தாயிக்கு அரைத்துப் பேசியிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 70
 நீ யும் நானும் அன்பே

“அவளுக்கு ப ாம்ே முடியல! போண்ரண தனியா

விைவும் மனசில்ல! கூைபவ ஆஸ்ேத்திரில வச்சிக்கவும்
வசதிப்ேைல! யா ாவது வந்து எம்போண்ரண என் வட்ல
ீ
இருந்து கவனிச்சிட்ைா, மிருணாவுக்கு சரியாகறவர
எனக்கு உதவியா இருக்கும்மா!”, என உதவி பகட்டு
அரைத்தவரின் கு ரலக் பகட்ை அன்னம்மாள் மனம்
இளகியிருந்தார்.

அரத மருமகளிைமும் மரறயாது ேகிர்ந்திருந்தார்.

சசிகலா தனது ேங்காக எரதயும் அவரிைம் ேகிர்ந்து

பகாள்ளாமல், ‘அப்ேடியா அத்ரத’, என்று ேட்டும் ேைாமல்
மரியாரதயின் நிமித்தமாக பகட்டுவிட்டு, தாமர
இரலயில் ஒட்ைாத நீ ர ப்போல அரதப் பேரிய
விையமாக மனதில் பகாள்ளாமல் அகன்றிருந்தார்.ளு

பசய்தி பகட்ைது முதல், தங்களது வயல்பவளிகளில்

ேணிக்கு வந்து பசல்லும் பேண்மணிரய அரைத்துப்
பேசியிருந்தார் அன்னம்மாள்.

உதவிக்கு அனுப்பும் பேண்ணுைன், தானும் ஒரு எட்டு

பமட் ாஸ் வர பசன்று மகரனப் ோர்த்து வ
எண்ணினார் அன்னம்மாள்.

கணவனின் மரறவிற்குப் ேின் வட்டுப்

ீ ேக்கபம வந்தி ாத
தன் ஒற்ரற மகரனக் காண மனம் துடித்தது.

சப ாஜினி Page 71
 நீ யும் நானும் அன்பே

‘எப்டிபயல்லாம் வளத்த எம்புட்டு சிங்கக் குட்டி, இப்ே

ஒத்ரதல என்ன ோடு ேைறாபனா’, என தனது மகரனக்
காண உள்ளம் ஏங்கினார்.

அன்னம்மாள் பே னிைம் இதுவிையம் ேகி பவ,

எரிமரலயாக பவடித்திருந்தான்.

“ஏன் ஆத்தா, உங்களுக்கு இந்த மானம், மரியாரத

இதப்ேத்தி எல்லாம் எதாவது பதரியுமா? இல்ரல
பதரியாதா?

மகன்னு வந்துட்ைா, எல்லாத்ரதயும் மறந்து தூக்கி

வசிட்டு,
ீ எங்கரளப் ேத்தி பயாசிக்காம போயிருவங்களா?”
ீ
என்று பகாந்தளித்திருந்தான்.

பகாந்தளிப்ேிற்கான கா ணம், குருபவல் பசால்லி

வளர்த்திருந்த முரறரமகள்.

குருபவலின் கரிசனமான கவனிப்ேில், கண்ணியமாக

வளர்ந்திருந்தான் பஜய்சங்கர்.

தாயின் மனநிரலரய புரிந்து பகாண்ைவனால், தனது

ஆத்தாவின் மனநிரலரய புரிந்து பகாள்ள
முடியவில்ரல.

மகனின் பகாந்தளிப்ேிரனக் கண்ை சசிகலா, “அவங்க

புள்ரளயத்தான போயி ோக்கணும்னு ஆசப்ேடுறாக.

சப ாஜினி Page 72
 நீ யும் நானும் அன்பே

அதுக்கு அவங்கரள எதுக்கு குரற பசால்லுற சங்கரு?”

என்று மகனிைம் நியாயம் பகட்கப் போக

“இன்னிக்கு மகரனப் ோக்கப் போவாங்க! அப்புறம்

எல்லாபம எம்மகன்தான்னு அங்பகபய
உக்காந்துகிருவாக!

இங்க ேதிபனழு வருசமா நாம கஷ்ைப்ேட்ைத அவங்க

பவணா மறந்திருக்கலாம். ஆனா என்னால சாகற வர
எரதயும் மறக்க முடியாது.

அவருக்கு இங்க வ ணும்னா வந்து அவங்கம்மாரவ

ோத்துட்டுப் போகட்டும். நான் பவணாங்கரல. ஆனா
ஆத்தா அங்க போனா அது நமக்குத்தான் அசிங்கம்”, என்று
மகன் கூறபவ, பமற்பகாண்டு பேச முடியாமல்
பமௌனியாகி இருந்தார், சசிகலா.

பே னின் பேச்சில் உள்ள நியாயம் அன்னம்மாளுக்குப்

புரிந்தாலும், மகன் தனித்துக் கஷ்ைப்ேடுகிறாபன என்று
பேற்ற மனம் அடித்துக் பகாண்ைது.

ஆனாலும் பே னுைன் பேச்ரச நீ ட்டினார். அவன் தனது

ஆத்தாவின் வார்த்ரதகரளக் பகட்டு
எரிமரலயாகியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 73
 நீ யும் நானும் அன்பே

நிதானம் இல்லாமல் பகாேத்தில் பேரியவர்களிைம்

எதுவும் பேசிவிைக்கூைாது என்கிற எண்ணம் எைவும்,
பவளிபய கிளம்ேியிருந்தான்.

ேகல் முழுவதும், வயல்பவளிகளிலும், மற்ற இத

பவரலகளிலும், பகாேம் மரறய பவண்டி, கவனம்
பசலுத்தியவனுக்கு, ேல நிகழ்வுகளின் மனம் ஈடுேட்டு,
இயல்ோகியிருந்தான்.

மனம் சற்று அரமதியரைந்தேின் வட்ரை

ீ மனம் பநாக்க,
மனம் அன்று காரலயில் முதன் முதலாகச் சந்தித்த
நவனாரவ
ீ நிரனக்க, வடு
ீ திரும்ேியிருந்தான்.

வந்தவன் தங்கபவலு ஐயாவின் வட்டில்

ீ பசன்று, சற்று
பந ம் இரளப்ோறிவிட்டு, தங்களது ேகுதிக்கு
வந்திருந்தான்.

தனது பேச்ரசக் பகட்டு கிளம்ோத அன்னம்மாரளக்

கண்ைவனுக்கு சற்பற இதமாக உணர்ந்திருந்தான்.

உதவிக்கு வந்த பேண்ரணயும், அன்னம்மாரளயும்

பமட் ாஸிற்கு பசல்லாமல் தடுத்த பஜய்சங்கர், தற்போது
இ வில் உறக்க வ ாமல் பமாட்ரை மாடியில் உலா
வருகிறான்.

பவரல எதுவும் இல்லாமல் இருந்த மனதில் காரலயில்

நைந்த விையங்கள் வந்து போனது. குைப்ேம் மனதில்

சப ாஜினி Page 74
 நீ யும் நானும் அன்பே

மீ ண்டும் வந்து கும்மியடிக்கபவ, தனிரமரய நாடி

மாடிக்கு வந்திருந்தான்.

ஹரிதாசன் ரிட்ரைய ாகி வந்து, பமட் ாஸில் தனது புதிய

குடும்ேத்பதாடு பசட்டிலாகியிருந்தார்.

தந்ரதரயப் ேற்றி இளம் வயதிபலபய அறிந்து

பகாண்டிருந்தவனால், ஒதுங்கி இருக்க முடிந்தபத அன்றி,
அவரின் பமல் பகாண்டிருந்த பகாேம் கடுகளவும்
குரறயவில்ரல.

ஹரிதாசனுக்கு தற்போது ேதிரனந்து வயதில் ஒரு

மகளும் இருந்தரத அறிந்தவன், பவகுண்டு
போயிருந்தான் சங்கர்.

இளவயது முதபல வட்டின்

ீ சூைரல உள்வாங்கி
வளர்ந்தவனுக்கு, நல்ல ேக்குவம் இருந்தது.

தந்ரதக்கு தன்னால் உதவ இயலாத மனநிரலயில்,

ஆத்தா எடுத்த முடிவில் குறுக்பக நிற்ேதும் தவபறா என்ற
எண்ணத்பதாடு உறக்கத்ரத உண முடியாமல்
உலாவினான்.

நீ ண்ை பந ம் உலாவியவன் கால்கள் ஓய்ந்திருந்தது.

ஓய்விற்காக, தனது அரறக்குக் கிளம்ே எண்ணி
மாடியிலிருந்து இறங்க உத்பதசித்து வ , அபதபந ம்

சப ாஜினி Page 75
 நீ யும் நானும் அன்பே

மாடிரய பநாக்கி யாப ா வரும் சத்தத்ரத ேடிகளில்

உணர்ந்து திரும்ேினான்.

மூவரின் வட்டு
ீ உள்ேகுதியிலிருந்து மாடிக்கு வ
தனித்தனிபய வைி இருந்தது. ேடிகள் அரனத்தும் பதக்கு
ம த்தால் பசய்யப்ேட்டிருந்ததால், நைப்ேரத அரமதியான
போழுதில் மாடியில் இருப்ேவர்கள் நன்கு உண லாம்.

காதின் பகட்கும் திறரன நம்ேிக் காத்திருந்தவன்

கண்களுக்கு கிரைத்த உருவம், தங்கபவலு ஐயாவின்
வட்டிலிருந்து
ீ பமபல வந்திருந்தரதக் கண்டிருந்தான்.

‘இந்பந த்தில யாரு? ஆச்சி, ஐயா பேரும்ோலும் மாடிக்கு

வ மாட்ைாக, சித்தப்ோ, சித்தி யாரும் இப்ே ஊருல
இல்ரல. பவற யா ா இருக்கும்?’ என பயாசித்தேடிபய,

பவளிச்சம் குரறவாக இருந்த அந்தப் ேகுதியில்

நின்றிருந்த உருவம் கண்களுக்கு சற்று பந ம் நன்கு
புலப்ேைாமல் இருக்கபவ, உருவத்ரத பநாக்கி
நைந்தவாபற,

“யா து?” என்று சத்தமாகக் பகள்விபயழுப்ேினான்.

//////////////

“யக்கா, என்ன நீ இன்னும் எந்திரிக்கரலயா? விடிஞ்சு

இம்பூட்டு பந மாவா தூங்குவாக!”, என்ற வ பலட்சுமியின்
பகள்வியில் எழுந்தாள்.

சப ாஜினி Page 76
 நீ யும் நானும் அன்பே

முன்னி வில் தந்ரதயின் ேிரிவில் கலங்கியிருந்தவள்,

தற்போது முற்றிலுமாக கலக்கத்திலிருந்து மீ ண்டிருந்தாள்.

ேின்னி வில் தன் கனவில் வந்து வம்பு பசய்தவரனப்

ேற்றிபய எண்ணியவாறு, காரலக் கைன்கரள பசவ்வபன
முடித்தாள்.

காரல எழுந்தது முதபல கண்ணில் ேைாதவரன,

‘எங்க இன்னிக்கு டீைாரவபய காணும்’

எண்ணங்கள் ேல ஓை, தனது காரலப் ேணிகரள

விர ந்து முடித்தாள்.

வ பலட்சுமிபயாடு அன்று முழுவதும் போழுது

இனிரமயாகப் போனது. இரையில் கலா ாணி வந்து,
தமக்ரகயின் மகரள நலம் விசாரித்துச் பசன்றார்.

அன்று மாரலயில் அன்னம்மாளின் மகள்கள் இருவர்

வந்து நவனா
ீ நலம் காண வந்து பசன்றனர்.

உள்ளூரில் இருப்ேதால் அவ்வப்போது தாய் வட்டிற்கு

ீ
வந்து பசல்வது வைக்கபம. தற்போது நவனா
ீ
வந்திருப்ேரத ஒரு சாக்காக வட்டில்
ீ கூறிவிட்டு வந்து
பசன்றிருந்தனர்.

ஏற்காடு சுற்றுலா முடிந்து அரனவரும் அன்று

மாரலயில் வடு
ீ திரும்ேியிருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 77
 நீ யும் நானும் அன்பே

வடு
ீ இன்னும் கரளகட்டியது. இவளுக்பகா மூச்சு
முட்டியது.

மாமன்மார்கள், அத்ரதமார்கள், தாத்தா, ஆச்சி என

நவனாரவ
ீ ஒருவைியாக்கியிருந்தனர்.

அரனவரிைமும் இன்முகமாகப் பேசி, அப்ோைா என்று

அரறக்குள் நுரைந்தவளுக்கு ஆயாசமாக இருந்தது.
அதற்குள் வ பலட்சுமியின் தரலரமயில் புதிய
கூட்ைபமான்று இவளிருந்த அரறரய அன்றி வு
முற்றுரக இட்டிருந்தது.

—————–

நவனாரவ
ீ விை மூத்தவனாக இதுவர சங்கர் மட்டும்
இந்த வட்டில்
ீ இருப்ோன் என அதுவர நவனா
ீ
நிரனத்திருந்தாள்.

மற்பறாரு ( ாஜபவலுவின் மகன்) மாமாவின் மகனான

சாந்தனு,

‘ஏய், நீ எப்ே வந்த? என்ன இங்க நீ மட்டுந்தான்

வந்திருக்கியா, அத்ரத, நந்தாலாம் வ ரலயா?’, என
வட்டிற்கு
ீ வந்திருந்தவளிைம் மூச்சுவிைாமல் விசாரித்தான்.

வந்தது முதல் நவனா

ீ தவி அவர்களது வட்டில்
ீ பவறு
யார யும் ோர்த்தி ாததால் அங்ஙனம் பகட்டிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 78
 நீ யும் நானும் அன்பே

விையத்ரதக் கூறியவளிைம், தானும் அபத ேள்ளியில்

ேடிப்ேதாகவும், ேத்தாம் வகுப்பு பதர்வின் பதர்ச்சிக்குப்ேின்
அபத ேள்ளியில் கல்விரயத் பதாை ப் போவதாகவும்
கூறினான்.

பேரும்ோலும், மாமன்மார்களின் ேிள்ரளகள் அந்தப்

ேள்ளியில் ேடிப்ேதால்தான், தன்ரனயும் அங்கு
பசர்த்திருப்ேரத பதரிந்து பகாண்ைாள்.

இவரளயும் பசர்த்து ஐவர் அந்தப் ேள்ளிக்கு பசன்று

வ க்கூடிய நிரலயில், அரனவரிைமும் அன்ோகபவ
பேசியிருந்தாள்.

இணக்கத்தன்ரமரய வளர்க்க பவண்டிய கட்ைாயம்

உணர்ந்து, அவர்களிைம் இனிரமயாபவ பேசினாள் நவனா.
ீ

இ வு உறங்கும் பந ம் வந்தும் பஜபஜ என விரளயாட்டு

பமாகத்தில் திரிந்தவர்கரள, அதட்டி உறங்க
அனுப்ேியிருந்தனர் பேரியவர்கள்.

முந்ரதய நாளின் கலக்கம் கர ந்திருக்க, நவனா

ீ அன்று
எந்தச் சங்கைமும் இன்றி நிம்மதியாக உறங்கினாள்.

——————–

அடுத்தடுத்து வந்த நாட்கள், பேசிபயா, விரளயாண்பை

போழுதுகள் புலர்வதும், மரறவதுமாகச் பசன்றது.

சப ாஜினி Page 79
 நீ யும் நானும் அன்பே

சிறிய பேண்ணாக இருந்தாலும், பசய்திக் களஞ்சியமாக

வ பலட்சுமி இருந்தரதக் கண்டு அதிசயித்திருந்தாள்
நவனா.
ீ

“வ பலட்சுமின்னு, ப ாம்ே நீ ளமா இருக்கு உம்பேரு! இனி

உன்ரன வ ானு கூப்ேிைவா?”, என்று நவனா
ீ பகட்க

நவனாவின்
ீ நவனமான
ீ தனது பேயரில் மகிழ்ந்து
பவகமாகத் தரலயாட்டியவள்,

“சங்கரு மச்சானும் என்ரனய அப்டித்பதன் கூப்ேிடுவாக!”,

என பகாசுறு பசய்திரயயும் நவனாவிற்கு
ீ கூறி.
நவனாவின்
ீ மனரத சற்பற ேஞ்ச ாக்கியிருந்தாள்.

“அப்ே நான் உன்ரன பவற பேசு வச்சு கூப்ேிைபறன்”,

என்று பவகமாக உர த்தவளிைம்

“இல்ரல நீ யும், மச்சான மாதிரிபய வ ாபன கூப்ேிடுக்கா.

எனக்கு அதுதான் ப ாம்ே ேிடிச்சிருக்கு”, என்று
கூறியிருந்தாள் அந்த வாண்டு வ ா.

“உனக்கு வ ாதான் ேிடிக்குதுனா சரி! அப்டிபய

கூப்ேிைபறன்”, என அரத போருட்ைாகக் பகாள்ளாமல்
விட்டிருந்தாள்.

தன்ரன விை நல்ல ேக்குவத்பதாடு, அரனவர யும்

இலகுவாக அணுகும் வ பலட்சுமிரய,

சப ாஜினி Page 80
 நீ யும் நானும் அன்பே

புதுரமயானவளாகபவ, தான் வந்த ஓரிரு நாட்களில்

மனதில் இருத்தியிருந்தாள் நவனா.
ீ

வட்டில்
ீ உள்ள பேரியவர் முதல் ேிறந்த குைந்ரத வர ,
ேரைய பசய்திகள் முதல் இன்று நைப்ேது வர , அவள்
ேிறக்குமுன் நைந்த நிகழ்வுகள் முதல் இன்ரறய நாள்
வர நைக்கும் அரனத்து பசய்திகரளயும் ஓ ளவு
அறிந்து ரவத்திருந்தாள்.

யார், எப்ேடி உறவு என எந்தச் சிக்கலான உறரவயும்

எளிதாகப் புரியும்ேடி தமக்ரகக்கு விளக்கினாள். வயது
வித்தியாசமின்றி பகட்ேவற்றிற்கு உரிய தகவரல
இலகுவாக தன்னிைம் ேகிர்ந்து பகாண்ைவரள ஆபவன
ோர்த்திருந்தாள் நவனா.
ீ

இபதல்லாம் நமக்கு எதுவுபம பதரியரலபய! இவளுக்கு

மட்டும் எப்டி பதரியுது. இந்த ஊருலபய இருந்ததாலா?
என்று ேலவாறு பயாசித்திருந்தாள் பேண்.

கற்றுக் பகாள்ளவும், கலந்து பகாள்ளவும் நிரறய

விையங்கள் பகாட்டிக் கிைந்தரதக் கண்ைவள், தன்ரன
அதபனாடு ஐக்கியப் ேடுத்திக் பகாண்ைாள்.

//////////////

ேள்ளி பசல்லும் நாளும் பநருங்கியிருந்தது.

சப ாஜினி Page 81
 நீ யும் நானும் அன்பே

கார க்குடிக்கு பவரலயாகச் பசன்ற சங்கரிைம் பைய்லர்

தந்த அட்ரைரயக் பகாடுத்து அனுப்ேியிருந்தார்
தங்கபவலு.

வரும்போது ரதத்திருந்த புதுச் சீருரைரய மறக்காமல்

வாங்கி வந்திருந்தான். முல்ரல ஆச்சியிைம் பகாடுக்க
வந்தவனின் கண்களில் விழுந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

நின்றிருந்தவரளக் கண்டு, அவளிைபம

“இந்தா… அளவு சரியா இருக்கானு போட்டு ோத்துக்க!”, என

நீ ட்டியிருந்தான் சங்கர்.

ரதத்திருந்த சீருரைகரள வாங்கி வந்து தந்தவரனக்

கண்ைவள் பேசாமல் வாங்கிக் பகாண்ைாள்.

இளக்கமில்லா முகத்துைன், பேண்ணின் முகம்

ோர்க்காமல் ஆச்சிரயப் ோர்த்தவாபற தன்னிைம்
பகாடுத்தவரன, “எதுக்கு இவ்வளவு அலட்சியம்!”, என்று
நிரனத்தேடிபய வாங்கியிருந்தாள்.

மாமன் ேிள்ரளகள் ஆகட்டும், சித்தி பேரியம்மாவின்

ேிள்ரளகள் ஆகட்டும், அரனவருக்கும் ஹீப ாவாகபவ
இருந்தான் சங்கர்.

பதாற்றத்திலும் பதா ரணபயாடு இருந்தவரன

ோ ேட்சமின்றி அரனவருபம சிப்ேரதயும், வ ாவின்
வார்த்ரதகள் மூலம் அறிந்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 82
 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கர த் திருமணம் பசய்து பகாள்ள, தனது பேரியம்மா,

சித்தியின் மகள்களுக்கு இரைபய கடும்போட்டி
நைப்ேதாகக் கூறிய வ ாரவ வியப்ோக ோர்த்திருந்தாள்.

‘டீைாவுக்கு வந்த டீக்கான வாழ்வப் ோப ன்’ எனும்ேடியான

ோர்ரவ அது என்ேது புரியாமபல, வ ா வாண்ைைாக வந்து
சங்கர ப் ேற்றிய விையங்கரள, பேரியவள்
பகட்காமபலபய ேகிர்ந்திருந்தாள்.

உைலின் அளப்ேறிய உயி ாற்றல், முகவசியம்,

பஜகவசியத்ரத தந்திருக்கும்.

வசியம் என்ேது வயரதப் போறுத்தல்ல. உயி ாற்றலின்

திணிரவப் போறுத்தது.

சங்கரின் வசியத்பதாற்றம், ோ ேட்சமின்றி, அரனவர யும்

அவனிைம் இணக்கமாக இருக்கத் தூண்டியது. இது
இயல்பு.

தனக்கு மட்டுபம வம்ேனாகத் பதரிேவன், இவர்களுக்கு

எப்டி ஹீப ாவானான் என்ேரதயும், அடுத்தடுத்த
அவர்களின் பேச்சிலிருந்து கண்டு பகாண்ைாள் நவனா.
ீ

அன்பும், இதமான பேச்சுகளும், அ வரணத்துச் பசல்லும்

குணமும், கருரணயும் அரனவர யும் அவனிைம் கட்டிப்
போட்டிருந்தது.

அன்பும் கருரணயும் இரறவனின் குணம்!

சப ாஜினி Page 83
 நீ யும் நானும் அன்பே

இயல்ோக அக்குணத்ரதக் பகாண்ைவரன, அரனவருபம

பகாண்ைாடினர்.

சிறு குைந்ரதரயக் கூை வசியம் பசய்திருந்தான்.

அதனால் வ ா சிறு பேண்ணாக இருந்தாலும், சங்கர ப்

ேற்றிய வார்த்ரதகரளப் பேசிவதில் மகிழ்கிறாள்.

வ பலட்சுமி சில பந ங்களில், “நம்ம சங்கரு மச்சான்…”

என ஆ ம்ேித்து அவரனப் ேற்றி ேல கரதகரள
மகிழ்பவாடும், சிரிப்போடும் ேகிர்ந்து பகாண்ைரதப்
ோர்த்தவளுக்பகா, சங்கர ப் ேற்றி எதுவும் கணிக்க
முடியாமல் இருந்தது.

‘டீைா விையத்ரத அவன் இன்னும் மறக்கவில்ரலபயா!’

என நிரனத்தவாபற சங்கர் முகத்ரத கூர்ந்து
கவனித்தாள்.

முகம் பதளிவாக இருந்தது. அது ஆச்சிபயாடு பேசுவதால்

அங்ஙனம் இருப்ேரதயும் அறிந்துபகாண்ைாள்.

எரதயும் அவனது வதனத்தில் இருந்து கண்டு பகாள்ள

இயலாதவள், ரகயில் வாங்கிய துணியுைன், சரியாக
இருக்கிறதா என்ேரதப் ோர்க்க அவளது அரறக்குள்
நுரைந்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 84
 நீ யும் நானும் அன்பே

சரிோர்த்தவள், அரறரய விட்டு பவளியில் வ ,

ஆச்சியுைன் அலவளாவியவரனக் கண்ைவாபற வந்து,
“சரியா இருக்கு”, என்று கூறிவிட்டு அகன்றிருந்தாள்.

முகத்திரன உம்பமன ரவத்துக் பகாண்டு, ‘ம்’, என

தரலரய மட்டும் அவள்ேக்கம் ஆட்டிவிட்டு, ஆச்சிபயாடு
இலகுவாக சிரித்துப் பேசியவரனப் ோர்த்தவளுக்கு,
தன்ரன அவன் நி ாகரிக்கும் உணர்வு வந்திருந்தது.

‘அப்டிபயன்ன நான் அன்னிக்கு தப்ோ பசால்லிட்பைன்’, என

தனக்குள் பகள்விபயாடு அரறக்குள் நுரைந்தவள்,
அன்ரறய நாளிரன நிரனவு கூர்ந்தாள்.

/////////

நவனா,
ீ அன்று என்ன தப்ோகச் பசான்னாள்?

நைந்தது என்ன?

அன்பு – 4

தந்ரதரய ேயணம் அனுப்ேிவிட்டு திரும்ேி வந்தவளுக்கு

உலகபம இருண்ைது போல இருந்தது.

இ வு உணரவ மறுத்ததால், ோரல வற்புறுத்தி குடிக்கச்

பசய்தார் முல்ரல.

ஆச்சியின், அன்ோன அமிர்தாஞ்சன் தைவலிலும், இதமான

முதுகு தட்ைலிலும் நவனா
ீ சுகமாக உறங்கியிருத்தாள்.

சப ாஜினி Page 85
 நீ யும் நானும் அன்பே

உறக்கத்தினிரைபய ஆழ்மனத் தடுமாற்றம் கா ணமாக

எழுந்த உைல் விதிர்ப்ோல், நடுநிசிக்குபமல் பேண்
விைித்திருந்தாள்.

விரைபேற்றிருந்த மனஇறுக்கம், மீ ண்டும் தனது

அன்ரறய நிரலரய நிரனக்க
மீ ண்டிருந்தது. மனஇறுக்கத்தால், உைல் புழுக்கமாக
உண த் துவங்கினாள்.

நல்ல காற்பறாட்ைமான அரறயில் திறந்து ரவத்திருந்த

ஜன்னல் வைி வந்த பவப்ே ம த்தின் காற்று ஒருபுறம்,
சீலிங்கில் எபலக்ட் ானின் தரையற்ற ஓட்ைத்தால்
சீவபனாடு பவகமாக ஓடிக்பகாண்டிருந்த உஷா ஃபேனின்
உேயத்தாலும், இதுவர
உறங்கியவளுக்கு, மிச்சமில்லாமல் உறக்கம்
பதாரலந்திருந்தது.

இனி இலகுவில் உறக்கம் வ ாது என்ேது புரியபவ,

சும்மாபவ ேடுத்திருக்க முடியாமல், ஆத்தி அவஸ்ரதரய
அைக்காமல் எழுந்து போனவள், பவரலரய
முடித்துவிட்டு நிதானமாக வந்து ேடுத்தாள்.

குண்டூசி விழுந்தால் பகட்கும் அளவிற்கான நிசப்தம்

ஏபனா சஞ்சல உணர்ரவத் தந்தது.

சப ாஜினி Page 86
 நீ யும் நானும் அன்பே

உறக்கம் வ ாத இ க்கமில்லா இ வாக போனதால்,

ேரைய நிரனவில் பமாட்ரை மாடிக்கு தனித்து
கிளம்ேினாள்.

ஓருமுரற இங்கு வந்திருந்தபோது, நிலாச்பசாறு உண்ண

மாடிக்கு வந்திருந்த நிரனவில், துணிந்து தனிபய
கிளம்ேியிருந்தாள் பேண்.

நிதான அடிபயடித்து ரவத்து, பூரன நரை நைந்து

ேடிபயறினாள்.

பதக்கு ம த்தாலான ேடி அவளின் பதகம் தாங்கும் போது,

குளிர்ந்து, மகிழ்ந்து, அதனுள் எழுந்த இனிரமரய ஒப
ரிதமாக பவளியிட்ைது.

ேி ேஞ்சத்தில் எல்ரலயற்றதான நட்சத்தி ங்கள் நி ம்ேிய

கருநீ லநிற வாரனப் ோர்த்தேடிபய, மாடிரய
அரைந்திருந்தாள்.

மாடியின் மறுபுறத்தில் பவளிச்சம் இருக்க, ‘யாப ா

ரலட்ை போட்டுட்டு ஆஃப் ேண்ணாம எரியுது’ என்று
எண்ணியேடிபய அவர்கள் போர்சனில் இருந்த ேல்ரே
எரியவிை எண்ணி ரகரய உயர்த்தினாள்.

நடுநிசியில் அங்கு யார யும் எதிர்ோர்த்தி ாதவள்,

நிசப்தத்ரத கீ றிக் பகாண்டு வந்த, ‘யா து’ எனும்
ஆைவனின் மு ட்டுக் கு லுக்கு பநஞ்சாங்குைியில்

சப ாஜினி Page 87
 நீ யும் நானும் அன்பே

பநபுலா அளவு அதிர்ச்சி வாங்கி, துவங்க இருந்த

பவரலரய விட்டிருந்தாள்.

ேயம் ேீடித்திை, ேதற்றத்தில், நடுங்கும் உைபலாடு பவகமாக

அவ்விைத்தில் இருந்து கீ பை இறங்கத் திரும்ேியிருந்தாள்.

வந்த பவகத்ரத விை, அட்ரினலின் அதீத தூண்டுதலால்

நாற்ேது மைங்கு அதிக பவகத்தில் ஓட்ைத்ரதத் பதாை த்
துவங்கியிருந்தாள்.

தர த்தளத்திற்கு போக ேடிகரள பநாக்கி ஓைத்

துவங்கியரள, அவரளவிை பவகமாக வந்து ரகரயப்
ேிடித்து நிறுத்தியிருந்தான் கு லின் நாயகன்.

எதிர்ோ ா சத்தத்தில் ேயந்து பவகமாகக் கீ ைிறங்க

முயற்சித்தவரள, மூர்ச்ரசயாகும் அளவிற்கு வந்து
இறுகப் ேிடித்திருந்தான்.

ரகரயப் ேிடித்தவுைன், இழுத்த பவகத்தில், திைமான

உருவத்தின் திண்ரமயான மார்ேில் வந்து தண்ரமயாக
பமாதியிருந்தாள் பேண்.

பமாதலில் இதமாக தன்மீ து வந்து விழுந்தவரள,

அரணவாகப் ேிடித்து விைாமல் தடுத்திருந்தான்.

அரணப்ரேக் கண்டு பமலும் ேயந்தவள், அலறத் துவங்க

பசவ்வாரயத் திறக்க,

சப ாஜினி Page 88
 நீ யும் நானும் அன்பே

அவன் ேிடித்தவுைன் கத்தி சத்தபமழுப்ே முரனந்த

வாரயயும், தனது மற்பறாரு க த்தால் மூடியிருந்தான்.

அருகில் வந்தவுைபனபய மாடிபதடி வந்த உருவம்

யாப னத் பதளிவாகத் பதரிந்து பகாண்டிருந்தான்.

பேண்ணவள் தன்ரனப் ேிடித்தது இன்னும் யாப னத்

பதரியாத ேீ தியில் இருக்க, அவளின் இதயத்தின் சத்தத்ரத
பவஸ்ைன் இரசயின் ரிதமாகக் பகட்டிருந்தான்.

நவனாரவ
ீ அங்கு அவன் முற்றிலும்
எதிர்ோர்த்திருக்கவில்ரல.

வாரய மூடிய ரகரய பேண்ணின் வாயிலிருந்து

பமதுவாக எடுத்தவன், மிகவும் தணிந்த கு லில், அவளின்
காபதா ம் வந்து, ‘ஸ்… கத்தாத…’, என்று கூறினான்.

எடுத்த ரகரயக் பகாண்டு, பேண் விட்ை பவரலரய

முடித்திருந்தான். குண்டு ேல்ேின் ஒளியில் அந்தப்
ேகுதியும் பவளிச்சத்திற்கு வந்திருந்தது.

பஜய்சங்கரின் கு ல் இன்னும் ேரிட்சயமாகாததால்,

யாப ன்று நவனாவிற்கும்
ீ கு ரலக் பகாண்டு
அரையாளம் அறிந்து பகாள்ள முடியவில்ரல.

மி ள மி ள தன்ரன பமதுவாகத் திரும்ேிப்

ோர்த்தவரளக் கண்ைவன், ‘இவ்வளவு ேயம் இருக்கறவ
இன்பன த்துல இங்க எதுக்கு வ ணும்?’, என்று

சப ாஜினி Page 89
 நீ யும் நானும் அன்பே

வார்த்ரதகரள ேல்லுக்கு இரையில் கடித்து துப்ேியவாறு

வினவியிருந்தான்.

அரணப்ேிலிருந்து பமதுவாக பவளிவந்தவள்

அவனிமிருந்து விலக எத்தனிக்க, தன்ரன விட்டு அவள்
விலகுவதால், பதாரலந்த இதத்ரத தாங்க முடியாமல்,
ரககரளப் ேிடித்திருந்தான்.

முன்னி வில் அவளது அரறயில் பசன்று அரைத்தும்

எைாமல் சண்டித்தனம் பசய்தவள், தற்போது மாடிக்கு
வந்ததற்கான கா ணத்ரத அறிய எண்ணினான்.

தன்ரனப் ேிடித்து நிறுத்தியது சங்கர் என்ேரதக் கண்டு

ஆசுவாசம் பகாண்ைவள், இரும்புப் ேிடியாகப்
ேிடித்திருந்தவரன கண்டு வலி தாங்காமல் ோவமாகப்
ோர்த்திருந்தாள்.

ஆனாலும் அவன் பகட்ை எந்த பகள்விக்கும் ேதில்

வாரயத் திறந்து பேண்ணவள் ேதில்
பசால்லியிருக்கவில்ரல.

பேண்ணுக்கு மிக அருகில் நின்றவாறு, “யாரு என்ன

பகட்ைாலும் இப்டித்தான் ேதில் பசால்ல
மாட்டியா?”, நவனாரவத்
ீ பதரிந்து பகாள்ளக் பகட்ைான்
சங்கர்.

சப ாஜினி Page 90
 நீ யும் நானும் அன்பே

அவளின் ேிஞ்சுக் ரககரள உலக்ரக போன்ற ரகயால்

உடும்பு போல அழுத்திப் ேிடித்தேடிபய பகட்ைவரன,

“விடுங்க…! ரக வலிக்குது!”, என முகத்ரத மறுபுறம்

திருப்ேியவாறு ரகரய அவன் ேிடியிலிருந்து உருவ
முயற்சித்தாள்.

விைாமல் ேிடித்திருந்தவன், “ஏ புள்ள, பகட்ைதுக்கு ேதில்

பசால்ற ேைக்கபம கிரையாதா உனக்கு!”, என்று தன்ரன
பநாக்கி மறுரகயால் பேண்ணின் முகத்ரதத்
திருப்ேினான்.

குண்டு ேல்ேின் பவளிச்சத்தில் நவனாரவ

ீ பவகு
அருகாரமயில் கண்ைவனுக்கு, அவளின் அழுது கரளத்த
வதனத்பதாடு, தூங்கிபயழுந்த தாக்கமும் அதில் பதரிய,
அது அவளின் மனரத பதளிவாகக் கூறியது.

தனது ேிடியினால் உண்ைான வலிரய மரறத்தவாபற,

ேதில் பேசாமல் இருந்தவரளக் கண்ைவன், அவளின்
முகத்ரத தன்ரன பநாக்கித் திருப்ேிய ரகரய
எடுத்திருந்தான்.

‘ஏன் ேதிரலச் பசான்னா விட்டுறப்

போபறன், அப்டிபயன்ன ேிடிவாதம் இவளுக்கு!’, என
நிரனத்தவாபற நவனாவின்
ீ முகம் ோர்த்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 91
 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனால் அவளின் க ம் ேிடித்திருந்த ரகரய விைாமல்

முன்ரனக் காட்டிலும் அழுத்தமாகப் ேிடித்திருந்தான்.

“ஸ்… ஆஆ… ரகய விடுங்க முதல்ல…! அப்புறம் ஆன்சர்

ேண்பறன்!”, வலியின் அளவு கூடியதால் கண்களில் நீ ர்
எட்டிப் ோர்த்தது.

நவனாவின்
ீ நயனங்களில் உண்ைான மின்னலுக்கு, தனது
இறுக்கமான ேிடியினால் பேண் விைிகளில் உண்ைான
நீ ப கா ணம் என்ேரத உணர்ந்து, ேிடிரய விட்டிருந்தான்.

“எனக்கு பேரில்ரலயா? எதுக்கு புள்ரள புள்ரளனு

பசால்றீங்க?”, என்று சங்கர ப் ோர்த்து பகாேமாகக்
பகட்ைாள் பேண்.

“மூணாம் மனுசங்ககிட்ை பேசற மாதிரி பமாட்ரையா

என்ன பேச்சு இது?”, என்று பேண்ணிைம் தனது
எதிர்ோர்ப்ரேப் ேகிர்ந்தவன்,

“ரகய விடுங்க மச்சான், எனக்கு பேரில்ரலயா

மச்சான்னு, அைகா, மரியாரதயா பகளு! அரதவிட்டுட்டு
இபதன்ன பமாட்ரைத் தாத்தா குட்ரையில விழுந்த
மாதிரி”, என அவளின் பேச்ரசப் ேற்றிய கருத்ரதக்
கூறினான்.

சப ாஜினி Page 92
 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கரின் பேச்ரசக் பகட்டு அச ாதவள் கண்கரளச்

சுருக்கிவாறு, “எதுக்கு அப்டி பசால்லனும்?”, தனக்கு அதில்
விருப்ேமின்ரமரய வினவினாள்.

“அப்ே என்ரன எப்டி கூப்ேிடுவ?”, அவனுக்கு புதி ாக

இருந்தாள் பேண்.

“உங்கரள எதுக்கு நான் கூப்ேிைனும்?”, பேண்ணின்

பகள்வியில் சற்றுபந ம் அரமதியானவன், மனதில்
எழுந்த ஏபதா ஒரு உணர்ரவ உண முடியாமல் திணறி,
தன்ரனச் சுதாரித்த ேிறகு,

“எங்கிட்ை பேசும்போது, இனி இப்டி பமாட்ரையாதான்

பேசப் போறீயா?”, வருத்தமாக வார்த்ரதகள் வந்திருந்தது.

“உங்ககிட்ை நான் எப்டி பேசணும்னு என்ரன நீ ங்க

ஃபோர்ஸ் ேண்ணக்கூைாது அண்ட் பதன் ரகட்
ேண்ணவும்கூைாது. அது என் இஷ்ைம்!”, பதளிவாக
உர த்தாள் பேண்.

சங்கரின் ரகயிலிருந்து பவளிவந்த தனது ரகயிரன

அவன் ேிடித்திருந்த இைத்ரத தனது துணியால்
துரைத்துக் பகாண்டிருந்தவரள பகள்வியாக ோர்த்தான்.

அவளின் பேச்சில் இதுவர மரலப்போடு கூடிய எரிச்சல்

சங்கருக்கு உண்ைாகியிருந்தது.

சப ாஜினி Page 93
 நீ யும் நானும் அன்பே

தற்போது அவளின் பசயரலக் கண்ைவனுக்கு

என்னபவன்று புரியாமல் விைித்தான்.

“அப்ே புள்ரளனு கூப்ேிைறதும் பவறு என்ன பசால்லிக்

கூப்ேிைறதும் இனி என்னிஷ்ைம்!”, என்று முடித்தவன்,
அவளின் பசயல் கண்டு,

“எதுக்கு அந்தக் ரகயப் போட்டு இந்தத் துரை

துரைக்கிற?”, அவளின் பேச்சினால் எழுந்த எரிச்சல்
அவனது வார்த்ரதகள் மூலம் பவளிப்ேட்ைது.

“ம்… ஒப அழுக்கு!”, என முகத்ரதச் சுருக்கியேடிபய

அவளின் ரகயில் கவனம் ரவத்தவாபற கூறினாள்
பேண்.

“எதுல அழுக்கு!”, அழுக்கு என்ற பேண்ணின்

வார்த்ரதயில் தனது ரகயில் எதுவும் இருக்கிறபதா என
ஒரு கனம் திருப்ேிப் ோர்த்து, அதில் ஒன்றுமில்ரல என
உணர்ந்தேின் பகட்டிருந்தான்.

“ம்… உங்க ரகயிலதான்!”, பயாசியாமல் பேசியிருந்தாள்

பேண்.

“நல்லா ோரு…! எங்க எங்ரகல அழுக்கு இருக்கு?”, ரகரய

விரித்து, நவனாவின்
ீ முகத்துக்கு பந ாகக் காட்டியவாறு,
தன் ேல்ரலக் கடித்து தனது பகாேத்ரத காட்ைமால்
இருக்க முயன்றேடிபய பகட்ைான்.

சப ாஜினி Page 94
 நீ யும் நானும் அன்பே

ோர்த்தவள் விைித்தாள். இருபுறமும் அவனது ரகரய

திருப்ேித் திருப்ேிக் காட்டியிருந்தான்.

குண்டு ேல்ேின் பவளிச்சத்தில், புறங்ரக சற்று நிறம்

குரறந்தும், உள்ளங்ரக நல்ல பவண்ரமயாக இருக்கக்
கண்ைவளுக்கு, அவனது நிறத்ரதத்தான் இவ்வளவு பந ம்
அழுக்கு என்று தான் கூறியிருக்கிபறாம் என்ேது
புரிந்தாலும், ஏபனா மனதில் அந்த நிறம் அழுக்கான
நிறமாகப் ேதிந்தரத தானறியாமல் வாய்விட்டிருந்தாள்.

நவனாவின்
ீ வட்டில்
ீ அரனவரும் நல்ல நிறம். அவளது
ேள்ளித் பதாைிகள், விரளயாட்டு நண்ேர்கள் அரனவரும்
ஓ ளவு நிறமானவர்களாகபவ இருப்ோர்கள்.

எப்ேடி நிறத்தில் இருந்தாலும், யார யும் தன்ரனத்

பதாட்டுப்பேச அனுமதிக்க மாட்ைாள் பேண்.

அவர்களின் சுத்தம் ேற்றி நம்ேகத்தன்ரமயில்லாத

கா ணத்தால் சிறுவயது முதபல அவ்வாறு
வளர்ந்திருந்தாள் பேண்.

சுத்தம், சுத்தம் என்று விே மறிந்த நாள் முதலாய்

வித்தியாசமாக வளர்ந்திருக்கிறாள்.

தினசரி புதிய ஆரைகரள அணிவதில் அலாதியான

விருப்ேம் அவளுக்கு.

சப ாஜினி Page 95
 நீ யும் நானும் அன்பே

ேளிச்பசன்றிருக்கும் வண்ண உரைகரள விை,

பவண்ரமயான உரைகரள அணிவரதபய பேரும்ோலும்
விரும்புவாள்.

சில மங்கிய நிறங்கரள அணியச் பசான்னால், ‘அது

அழுக்கும்மா’ என்றுவிடுவாள் பேண்.

புஷ்ோபவா, “உனக்கு அைர்நிறமான ட்ப ஸ் போட்ைாதான்

உங்கலருக்கு எடுக்கும் நவனா.
ீ ஏன் எப்ேவுபம இப்டி
சாண்ைல் இல்ரலனா, வயிட் கலர் காம்ேிபனசன்லபய
பசலக்ட் ேண்ற?”, என்று அலுத்துக் பகாள்ளுவார்.

மகளின் விருப்ேம் அறிந்து பவற்றியும், அபதபோல எடுத்து

வந்து தருவார்.

அது இதுநாள் வர குற்றமாக்கப்ேட்ைதில்ரல. இன்று

முதன்முரறயாக நிறம் ஒரு போருட்ைானது.

“அழுக்கு எங்க இருக்குன்னு எங்ரகல காட்டு!”, என ஒரு

காட்டு அவளுக்கு காட்டும் எண்ணத்துைன் பகட்டிருந்தான்.

என்ன பசால்வபதனத் பதரியாமல் விைித்தவள், “சாரி!”,

என ச ணரைந்து கூற

“ஒழுங்கா எஸ்பகப்ோகாம ேதிரலச் பசால்லுடீ…! நல்லா

இருக்குற ரகயப் ோத்து அழுக்குன்னு பசான்னதுக்கு
என்ன அர்த்தம்?”, குரறயாத பகாேத்துைன் நவனாரவ
ீ
பநாக்கிக் பகட்ைான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 96
 நீ யும் நானும் அன்பே

“…”, ‘என்ன பசால்ல? ேதில் பசால்லரலனா

விைமாட்ைாங்க போலபய. மனுசனுக்கு பேரிய புலன்
விசா ரண விஜயகாந்துன்னு நிரனப்பு!’, என
அரமதியாக நின்றிருந்தாள்.

“நல்லாத்தாபன பேசிட்டு இருந்த, இப்ே என்ன ஆச்சு, வாய

நரகக்கரையில அைகு வச்சிட்டியா?”, நக்கலாகக்
பகட்ைான்.

‘என்ன பேச்சுைா இது’ என்ேதாக சங்கர ப் ோர்த்தவள், “ம்…

பதரியாம பசால்லிட்பைன்!”, என்று அறியாரமரய
அவனிைம் சமர்ப்ேித்துவிட்டு, கிளம்ேத் திரும்ேினாள்
பேண்.

நிறங்கரளக் பகாண்டு மனிதர்கரள இதுவர

ஒதுக்கியவள், மனதில் ஒட்ைாத போதும், பவட்ைாமல்
இருக்கப் ேைக முடிவு பசய்திருந்தாள்.

பதரியாமல் அவள் பசான்னரதவிை, தன்ரன போருட்ைாக

மதியாமல், பேண் கிளம்ேியதில் தன்ரன அறியாமபலபய
வாரய விட்டிருந்தான் சங்கர்.

“ஏய் எங்கடீ அதுக்குள்ள போற! ஒழுங்கா ேதிரலச்

பசால்லு. நாங்கருப்ோ இருக்பகன்னு தானா, நான்பதாட்ை
இைத்ரத பதாலுறியற அளவுக்கு இப்ே
துரைச்ச?”, விைாக்கண்ைனாக வினவியனின்
வார்த்ரதயில் அவன் கண்டு பகாண்ைரத அறிந்தவள்,

சப ாஜினி Page 97
 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஆஹான்” என ஒரு கனம் வாய்ேிைந்தவள், “அதுதான்

பதரியுதுல்ல! அப்புறம் எதுக்கு நிக்க வச்சிக்
பகட்டுக்கிட்டு!”, என்று வாயினுள் கூறியவள், அத்பதாடு
விைாமல் கு ரல சற்று உயர்த்தி,

“இந்த ‘டீ’ போட்டு பேசற பவரலபயல்லாம் எங்கிட்ை இனி

வச்சிக்காதீங்க!”, என்று அவளால் முடிந்த அளவு
ரதரியமாகபவ வலக்ரகரய சங்கரின் முகத்துக்கு முன்
‘ேத்தி ம்’ என ஆட்காட்டிவி ரல நீ ட்டிக் கூறியிருந்தாள்.

அவளின் நீ ட்டிய நீ ளமான வி ரலப் ோர்த்திருந்தவன்,

நமட்டுச் சிரிப்போடு நீ ட்டிய வி பலாடு அவளின் ரகரய
தனது ரககளுக்குள் ேிடித்திருந்தான்.

“நான் அப்டித்தான்டீ பேசுபவன்! உன்னால என்ன பசய்ய

முடியுபமா பசய்துக்க!”, என்று வம்ோகக் கூறினான் சங்கர்.

இதுவர இப்ேடி யாரிைமும் வம்பு வளர்த்தி ாதவன்

திடீப ன்று எப்டி இவ்வாறு ஆனான் என அவனுக்பக
புரியவில்ரல.

“நீ ங்க என்ரன டீ போட்டு பேசினா, அப்புறம் உங்கரள

ைா போட்டுதான் பேசுபவன்”, என்று பேண்ணியம்
பேசியவள் அவனின் ரககளுக்குள் இருந்த தனது ரகரய
பவடுக்பகன உருவியிருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 98
 நீ யும் நானும் அன்பே

“நான் உன்ரன விை மூத்தவன். உன்ரன டீ போட்டு

கூப்ேிைாம, டீச்ச ம்மானா மரியாரதயா கூப்ேிடுவாங்க?”,
என்று பேசியவன் அத்பதாடு நிறுத்தாமல்

“… அதுக்கு ேதிலுக்கு என்ரன

‘ைா’ போடுவியா! ‘ைா’ போட்ைா வாயிலபய
போட்ருபவன், ோத்துக்க!”, என்றான்.

அத்பதாடு விடும் எண்ணமில்லாமல், மீ ண்டும் ேரையேடி

முருங்ரக ம ம் ஏறியிருந்தான்.

“சரி! நான் பகக்கறதுக்கு முதல்ல ேதிரலச் பசால்லு! இப்ே

எதுக்கு இங்க வந்த?”, என்று பகட்டிருந்தான்.

“நீ ங்க எதுக்கு இங்க வந்தீங்கனு நான் பகட்ைனா?

இல்ரலல! அப்புறம் எதுக்கு நீ ங்க மட்டும் என்ரனக்
பகக்கறீங்க?”, என்றவாபற அங்கிருந்து திரும்ேினாள்.

நவனாவின்
ீ பேச்ரசக் பகட்டு, இப்ேடி எந்த அத்ரதயின்
மகள்களும் தன்னிைம் ேதிலுக்குப் ேதில் பேசியிறாத
நிரலயில், சட்பைன மூண்ை பகாேத்தில், பசன்றவளின்
ரகரய மீ ண்டும் ேிடித்து நிறுத்தியிருந்தான்.

புரியாமல் திரும்ேி சங்கர பநாக்கியவரள, “ஏய்…

நில்லுடீ முதல்ல… சின்னப் புள்ரளனு ோத்தா ப ாம்ே
பேசற. ஒழுங்கா ேதில் பசால்லிட்டுப் போடீ!”, என்று
விைாமல் பகட்ைான்.

சப ாஜினி Page 99
 நீ யும் நானும் அன்பே

“நீ ங்க எதுக்கு வந்தீங்கபளா அதுக்குத்தான் நானும்

வந்பதன். போதுமாைா!”, என்றேடி சங்கரின் இலகுவான
ேிடியில் இருந்து தனது ரகரய பவகமாக மீ ண்டும்
உருவியவள்,

“இனி இந்தத் பதாட்டுப் பேசறது, ரகரய ேிடிக்கறது

இபதல்லாம் எங்கிட்ை வச்சிக்கக் கூைாது. ஆமா
பசால்லிட்பைன்”, என்றவள் அங்கிருந்து அவச பவகத்தில்
கிளம்ேிப் போன பவகத்தில் மீ ண்டும் நின்றிருந்தவரன
திரும்ேி பநாக்கியவள்

“ைா போட்ைா வாயில போடுவங்கபளா!

ீ அதுவர
எங்ரகயி என்ன ரகட் விைவா
போகும். நானும் ேதிலுக்கு திருப்ேிக் பகாடுப்பேன்ைா”,
என்றவாறு கீ பை போயிருந்தாள்.

///////////////

நிறுத்தி வம்பு வளர்த்தவனின் பசயல்கள், வார்த்ரதகள்

வந்து மனதில் புதிதாக குடிபயறியிருக்க, பேற்பறார்களின்
ேிரிவால் உண்ைாகியிருந்த மனக்கலக்கம் அப்போது
முற்றிலும் மரறந்திருந்தது.

சங்கரின் பேச்சிலும், வம்ேிலும் மனத்ரத

பசலுத்தியவாபற ேடுக்ரகயில் பசன்று ேடுத்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 100

 நீ யும் நானும் அன்பே

சற்று பந ம் சங்கர ரவதவள், அதன்ேிறகு

அவளறியாமபலபய உறங்கியிருந்தாள்.

உறங்குமுன் சங்கர ப் ேற்றிய எண்ணத்பதாடு

உறங்கியதாபலா என்னபவா, வந்த கனவுகள்
அரனத்திலும், அவபளாடு சண்ரைக்கு நின்றிருந்தான்
சங்கர்.

கனவு என்று பதரியாமபலபய, கனவில் அவபனாடு

சண்ரையிட்டு, மல்லுக்கட்டி, கரளத்திருந்தாள் பேண்.

இதுவர இதுபோன்ற நிகழ்வுகள் பநர்ந்தி ாதவளுக்கு,

சங்கரின் மி ட்டும் பதானியும், டீ போட்டு பேசும்
முரறயும், பேயர் கூறாமல் புள்ரள என அரைத்துப்
பேசுவதும் பகாேத்ரத அவன்மீ து பகாண்டு வந்திருந்தது.

அன்று இ வில் நைந்தரத தற்போது நிரனத்தவளுக்கு,

தனது பசயல் ஒன்றும் இதுவர த் தப்ோகத்
பதான்றவில்ரல.

ஆனால் அன்று சங்கரின் மனதில் பதான்றிய ேலவிதமான

உணர்வுகரள அவள் மனம் அறிந்திருக்க வாய்ப்ேில்ரல.

ேள்ளி துவங்கும் நாளுக்கு முந்ரதய தினபம வட்டில்

ீ
இருந்த கூட்ைம் மூன்றில் ஒரு ேங்காகக் குரறந்திருந்தது.

வ ாவிற்கும் வருத்தம். அவள் உள்ளூர் ேள்ளியிபலபய

ேடிப்ேதால் இவர்கபளாடு தங்கபவா, பசன்று வ பவ

சப ாஜினி Page 101

 நீ யும் நானும் அன்பே

இயலாது என்கிற நிதர்சனத்தில், வ ாத அழுரகரய

வந்ததாக்கி, அவர்கள் வட்டிற்கு
ீ கிளம்ேியிருந்தாள்.

பசல்லுமுன், “எப்டினாலும் இன்னும் அஞ்சு நாளுதான்

ஸ்கூலு, அப்புறம் இங்க வந்திருபவன்”, என்று கணக்கு
போட்டு கிளம்ேியிருந்தாள்.

சாந்தனுவிற்கு இன்னும் ேள்ளி துவங்கியிருக்கவில்ரல.

மற்ற நால்வரும் ேள்ளி பசன்று வ த் துவங்கியிருந்தனர்.

ேள்ளிக்குச் பசல்லத் துவங்கியவரள, மற்ற பே ன்

பேத்திகபளாடு தங்களது காரிபலபய சங்கருைன் பசன்று
முதல்நாள் விட்டுவிட்டுத் திரும்ேியிருந்தார் தங்கபவலு.

பேத்தியின் ஒவ்பவாரு பதரவகரளயும் முன்னின்று

கவனித்துக் பகாண்ைார் பேரியவர்.

சில பந ங்களில் மரனவிரய ஏவினார்.

“ஏய் முல்ரல, நவனாக்கு

ீ எதாவது பவணுமானு பகட்டுச்
பசால்லு”, என்று கார க்குடி கிளம்புமுன் பகட்ைவர
மற்ற பே ன் பேத்திகள் வித்தியாசமாக ோர்த்தனர்.

“எங்கரளபயல்லாம் இப்டி கவனிச்சபத இல்ரலபய

ஐயா” என்று மகன் ேிள்ரள பே ப்ேிள்ரளகளும், “ஆமாம்
தாத்தா” என வைிபமாைிந்த பேண் மக்கள் வைி
பே ப்ேிள்ரளகளும் பகா சாகபவ கூறியிருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 102

 நீ யும் நானும் அன்பே

அத்பதாடு, “அந்தப் புள்ரள மட்டும் எங்கரள விை அப்டி

என்ன உசத்தி”, என்று தங்களது மனதில் உள்ளரத
பந டியாகபவ வந்து பகட்ைனர்.

நவனாவின்
ீ பேற்பறார் புஷ்ோ, பவற்றி இருவரும்
உைனில்லாததால், நாம் தாபன நவனாரவக்
ீ கவனித்துக்
பகாள்ள பவண்டும் என்று புரியும்ேடி எடுத்துக்
கூறியதுதான் தாமதம்.

அவ வர் ேங்குக்கு நவனாரவ

ீ நன்றாகபவ கவனித்துக்
பகாள்ளத் துவங்கினர். வயது வித்தியாசமின்றி,
சாப்ேிட்டியா? ேடிச்சியா? என்ன பவணும்? என பந த்ரதப்
போறுத்து, அன்ேின் பகள்விகள் அவரள
அ வரணத்திருந்தது.

அரனவரின் அன்ேில் நவனாவிற்கு

ீ மூச்சு முட்டியது. இது
சுகமான உணர்வாக இருந்தது. தரலவலி
வ வில்ரல. மகிழ்ச்சியாக உணர்ந்தாள்.

பேற்றவர்கரள அதிகம் நிரனக்கபவ இல்ரல.

சங்கர் கல்லூரிக்குச் பசல்லும் வர , அவபன

சிறியவர்கரள ேள்ளிக்கு பகாண்டு விடுவது, கூட்டி
வருவது இ ண்ரையும் தனது போறுப்ேில் எடுத்துக்
பகாண்டிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 103

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதன்ேிறகு வைக்கமாக வரும் ட்ர வர க் பகாண்டு

அனுப்ேிவிை முடிவு பசய்திருந்தனர் பேரியவர்கள்.

நாட்கள் இனிரமயாகபவ பசன்றது. அவ்வப்போது தந்ரத

மட்டும் பதாரலபேசியில் அரைத்து மகளிைம் ஓரிரு
வார்த்ரதகள் பேசுவார்.

தாய், வா ம் ஒரு கடிதம் எழுத, நவனாவும்

ீ ேதில் கடிதம்
எழுத ேயிற்சி பமற்பகாள்கிறாள்.

சாந்தனுவிற்கும் ேள்ளி திறந்து, ஐவரும் ஒன்றாகபவ

ேள்ளி பசல்லத் துவங்கியிருந்தனர்.

ஐவருமாக மாரலயில் வடு

ீ திரும்புவது. சற்று பந ம்
விரளயாடுவது. ேிறகு தங்களுக்கான வட்டுப்
ீ
ோைங்கரளச் பசய்வது என போழுது போனது.

சாந்தனு தனது ேடிப்ேில் பநர்த்தியாக இருந்தான்.

நவனாவிற்கு
ீ உண்ைாகும் ஐயங்கரள இலகுவாக
விளக்குவான்.

சாந்தனுவிைம் வந்திருந்த இலகுத்தன்ரம சங்கரிைம்

தனக்கு வ வில்ரல ஏன் என்ேரதயும் அவ்வப்போது
எண்ணிப் ோர்ப்ேதுண்டு.

இ வு பந உர யாைலுக்குப் ேிறகு, நவனாவிைம்

ீ அதிகம்
பேச்சு ரவத்துக் பகாள்ளவில்ரல சங்கர்.

சப ாஜினி Page 104

 நீ யும் நானும் அன்பே

கல்லூரி துவங்கிவிைபவ சங்கரும் மதுர க்கு

கிளம்ேியிருந்தான். தற்போது ட்ர வப ேள்ளிக்கு
அரைத்துச் பசன்று, அரைத்து வருகிறார்.

——————

சங்கருரைய அரமதிக்குப்ேின் ஆயி ம் விையங்கள்

இருந்தது.

அன்றி வு, பேண் போகும் வைிரயபய ேலவித

கலரவயான உணர்வுகபளாடு ோர்த்திருந்தான் சங்கர்.

பேண்ணின், தன்மீ தான அலட்சியம், கண்டிப்ோன பேச்சு

அவனுக்கு புதிது என்ேரத விை ‘ைா’ போட்டு அவரனப்
பேசியது முற்றிலும் புதிது. அவளின் ‘ைா’ அவரன முதலில்
பகாேமுறச் பசய்தது.

பேண்கரள ‘டீ’ போட்டு எளிதில் பேசும் வைக்கம்

இல்லாதவன்தான் சங்கர். நவனாவின்
ீ பசயலில் தன்ரன
மீ றி அங்ஙனம் பேசியிருந்தான்.

என்றாவது ஒருநாள் தனது மற்ற அத்ரத மகள்களிைம்

இதுபோல் ‘டீ’ போட்டு பேசியிருக்கிறான்தான். அது
பகாேத்திபலா அல்லது விரளயாட்ைாகபவா,
பவடிக்ரகயாகபவா மட்டுபம.

‘டீ’ போட்டு, நவனாரவ

ீ இனி பேசினால், பேண் இன்னும்
என்ன பசய்வாள்? என்கிற எண்ணமும் மனதில் ஓங்க,

சப ாஜினி Page 105

 நீ யும் நானும் அன்பே

அவளின் வயரத உத்பதசித்து, சிறுவயது என்ேதால்

இன்னும் விரளயாட்ைாக அப்ேடி நைந்து பகாள்கிறாபளா
என்கிற குைப்ேமும் வந்தது.

அரதவிை தான் ‘டீ’ என்று அரைத்துப் பேச, அத்ரத

மகள்கள் அரனவரும் காத்திருக்க, இவள் தன்ரன
‘டீ’ போட்டு பேசக்கூைாது என்று மறுத்துக் கூறியது
மனரத வரதத்தது.

எபதா தூ மாகிப்போன உணர்வு.

அத்பதாடு விைாமல் தன்ரனபய ‘ைா’ என்று பேசிச்

பசன்றரத இன்னும் அவனால் ஏற்றுக் பகாள்ள
இயலாமல் இருந்தான்.

‘அவக்கிட்ை இனி ோத்து பேசணும், இல்ரலனா

மரியாரதரய காத்துல ேறக்க விட்டுருவா போல’, என
அவளின் ‘ைா’வில் வந்து மனம் சுணங்கியிருந்தான்.

நியாயம் பேசிச் பசன்ற பேண்ரமரயப் ேற்றி

பயாசித்தவனுக்கு, நாம் தான் முதலில் ‘டீ’ என்று பேசி
வாரய விட்பைாம். அதன்ேிறபக அவள் தன்ரன
‘ைா’ போட்டு பேசினாள் என்கிற உண்ரம உர த்திருந்தது.

இனி எந்த அத்ரத மகரளயும் ‘டீ’ போட்டு பேசக்கூைாது

என்கிற முடிவுக்கு சங்கர ஒப இ வில் ஒரு
வார்த்ரதயில் வ ரவத்திருந்தாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 106

 நீ யும் நானும் அன்பே

அப்ேடி அவன் மற்ற அத்ரதகளின் பேண்கரளப்

பேசியபோதும் சண்ரைக்கு இதுவர யாரும் வ ாத
நிரலயில், முதன் முதலாக வந்து நியாயம் பகட்ை நவனா
ீ
அவனுக்கு புதிது.

அன்று வந்தவள் மட்டும், அவன் வாழ்வில் புதிதல்ல!

அவளது பசயல்கள் ஒவ்பவான்றும் அவனுக்குப் புதிது!

புதிது, புரியாத புதி ாய் அவரன ஈர்த்தது.

நவனாவின்
ீ துடுக்குத்தனமான பேச்சில்,
ஈர்க்கப்ேட்ைான். ஈர்ப்ேில் தன்ரன மீ றி அவரள எதுவும்
பசய்து விடுபவாபமா என்று, கீ பை அவளுைன்
பசல்லத்துடித்த கால்கரள கட்டுப்ேடுத்தி நின்றிருந்தான்.

அத்ரதமார்கள் ஒவ்பவாரு வட்டிலும்

ீ பேண்கள் இருக்க,
அத்ரதகளும் சரி, அவ து பேண்களும் சரி, இதுவர
அவரன பகாேியர் பகாஞ்சும் கண்ணன் ப ஞ்சிற்கு
ரவத்திருக்க, தன்ரனச் சட்ரை பசய்யாமல் பசல்ேவரளக்
கண்டு, ஏபனா கண்மண் பதரியாத பகாேம்கூை மனதில்
கர பு ண்டு வந்தது.

நிறத்ரத பகாண்டு அவள் பசய்த பசயலில் மனதால்

நிரறய அடி வாங்கிய உணர்வு வந்திருந்தது.

தனது நிறம் அவரள, அவளிைமிருந்து தன்ரன தள்ளி

நிறுத்தச் பசய்யுபமா?

சப ாஜினி Page 107

 நீ யும் நானும் அன்பே

எதனால் பேண் அங்ஙனம் பேசிச் பசன்றாள்? என்கிற

எண்ணம் பகள்வியாக வந்து வந்து போனது.

அத்ரதயின் மகள்கள் அரனவரும் அவனது ோர்ரவக்கு

ஏங்கி வ மிருக்க, தன்ரன பநருங்காபத என்று தள்ளி
நிறுத்தியவரள எண்ணியவாபற அங்கு அமர்ந்து
விட்ைான்.

பதாட்டுப் பேசக் கூைாது என்று அவள் கூறியேிறகு தான்

அப்போது அவனது பசயல் புரிய வந்தது.

இதுவர எந்த ேருவப் பேண்கரளயும், அப்ேடித் பதாட்டுப்

பேசி அவனுக்கு நிரனவில்ரல.

வாயிக்கு வாய் எதிர்த்து, பேண் தன்னிைம் பேசியதால்

வந்தவிரன இது என்ேது அவனுக்கு புரிய வந்திருந்தது.

ஆனால் தான் பதாட்டுப் பேசியரத வன்ரமயாக அவள்

கண்டித்தரத அறிந்தவன், ‘சின்னப்புள்ரள இல்ரல! அது
விவ ந்தான்’, என நவனா
ீ ேற்றிய விவ த்ரத தனக்குள்
கூறிக்பகாண்ைான்.

பேண்ணவள் பசன்ற ோரதரய ரவத்த கண் வாங்காமல்

ோர்த்தேடிபய இருந்தவன், கண்கரள விட்டு பேண்
மரறந்தும், அவள் நிரனவுகரள அரசபோட்ைேடிபய
அமர்ந்திருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 108

 நீ யும் நானும் அன்பே

காரலயில் மானாமதுர சந்திப்ேில் பேண்ரண முதன்

முதலாகக் கண்ைபோது உண்ைான எண்ணம், சற்றுமுன்
அவள் பேசிச் பசன்றதில் முற்றிலுமாக மாறியிருந்தது.

‘ோக்கத்தான் ச்பசய்ல்ட் ஃபேசு… ஆனா உண்ரமயிபலபய

பைஞ்ச ஸ் ேீசு அது!’ என நவனாரவப்
ீ ேற்றி ஒரு
முடிவுக்கு வந்திருந்தான்.

இதுவர அரனவரும் தன்ரன ஒரு இளவ சனாக அந்த

வட்டில்
ீ தாங்கி நைத்தியிருக்க, வந்த ஒப நாளில் தன்ரன
கால் தூசிக்கும் மதிக்காது பசன்றவரள எண்ணியவாபற
மாடியில் அமர்ந்திருந்தான்.

எண்ணம் முழுவதும் அவள் பேசிச் பசன்ற

வார்த்ரதகளிபலபய நின்றது. அவளின் ரதரியமான,
நிமிர்வான பேச்சுகள் ேிடித்திருந்தது.

அவரனயறியாமாபலபய அவள் பேச்ரச சித்திருந்தான்.

தந்ரத தாஸிரன மறந்து, தன்ரன ஆட்பகாண்ை

நவனாவின்
ீ நிரனவுகபளாடு, இன்ேமாகபவ பமாட்ரை
மாடியில் அன்று கண்ணயர்ந்திருந்தான்.

***

சங்கர் அன்ரறய இ ரவ இன்னும் மறவாததால், பேண்

முன் வரும்போது போலி முரறப்ோல் இரைபவளியிரன

சப ாஜினி Page 109

 நீ யும் நானும் அன்பே

தற்காலிகமாக்கி இருக்கிறான் என்ேரத பேண்

அறியவில்ரல.

பேண்ணிைம் தன்ரனக் காட்டிக் பகாள்ள, அவளின் வயது

ஏபனா தடுத்தது.

தன்ரன, தன் மரற கைண்ை மனரத மரறக்க,

முரறப்ரே ஆயுதமாக்கி அவள்முன் நின்றிருந்தான்
சங்கர்.

மூக்கணாங்கயிறு இல்லாமல், அைங்கா காரளரய

வார்த்ரதகளால் வழ்த்தியவரள,
ீ விைியால் சிரற பசய்து,
கல்லூரிக்கு பசன்றவன், வா இறுதிநாரள எதிர்பநாக்கி
காத்திருக்கத் துவங்கியிருந்தான்.

ேதிரனந்து நாட்களுக்கு ஒரு முரறபயா, அல்லது தாய்,

ஆத்தா இருவரில் யா ாவது அரைத்தால் மட்டுபம
ஊருக்கு வருேவன், வா ம் தவறாமல் பவள்ளியன்று
வந்துவிட்டு, திங்களன்று அதிகாரலயில் மதுர க்குச்
பசல்கிறான்.

///////////////

முரளக்பகாட்டு உற்சவங்கள் கி ாமங்கள் பதாறும் ஆடி

மாதம் துவங்கி, பு ட்ைாசி வர நரைபேறும்.

இதுவர இதுபோன்ற நிகழ்வுகரளக் கண்ைதில்ரல

நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 110

 நீ யும் நானும் அன்பே

வ ா, முரளக்பகாட்டு ேற்றி தனது அனுேவங்கரள

ஆஹா, ஓபஹா என ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தாள்.

கள்ளம் புகாத மனதாள் நவனாவும்,

ீ முரளக்பகாட்ரை
ஆவபலாடு எதிர்ோர்த்திருந்தாள்.

மூவர் வட்டிலும்,
ீ புத்தாரைகரள நவனாவிற்கு
ீ வாங்கிக்
குவித்திருந்தனர்.

தன்னிைம் ஏற்கனபவ நிரறய ஆரைகள் இருக்க

இபததற்கு என்று பகட்ைவரள, “ச்சு… அப்டி வடு
ீ பதடி வர்ற
பலட்சுமிய மறுக்கக் கூைாது”, என்று வாரய
அரைத்திருந்தனர்.

நவனா
ீ மறுத்ததற்காக உண்ரமயான கா ணம், அவள்
இதுவர அணிவது போல ஃேி ாக், சுடி, மிடி
என்றில்லாமல், ோவரை தாவணி, பசரல என்று
எடுத்திருந்தனர்.

மாமன் மரனவிகள், அவளுக்கு அளவாக, எடுப்ோன

நிறங்களில் துணிபயடுத்து ரதத்து வந்து ரககளில்
தந்திருந்தனர்.

முரளக்பகாட்டு விைாவும் வந்தது.

முத்து ே ப்புதல் நிகழ்விற்பக பமாத்த குடும்ேமும்

வந்திருந்தார்கள்.

சப ாஜினி Page 111

 நீ யும் நானும் அன்பே

அடுத்து இன்னும் ேத்து நாட்கள் அங்குதான்.

வடு
ீ மீ ண்டும் கரள கட்டியது.

கூட்ைம் ஏபனா நவனாவிற்கு

ீ அலர்ஜியாக இருந்தது.

மற்றவர்களுக்கு குரறவான எண்ணிக்ரகயில் புது

உரைகள் இருக்க, நாபளாரு புது உரை அணியும்
ோக்கியம் பேற்றிருந்தாள் பேண்.

முதன் முரறயாக ோவாரை, தாவணியில் பேண் வலம்

வந்தாள்.

முல்ரல மட்டுமன்றி, அன்னம்மாள், மற்றும் சா தா என

ஆச்சிகள் மூவருமாகபவ பேத்திக்கு மாறி மாறி திருஷ்டி
கைித்தனர்.

தாஸின் சபகாதரிகளான, உரமயம்ரம, நாகம்ரம,

மணியம்ரம, கனகம்ரம நால்வரும் தங்களது
குடும்ேத்பதாடு வந்திருக்கபவ சசிகலா இரைவிைாத
ேணிபயாடு அல்லாடினார்.

மகன் ஊருக்குச் பசன்றுவிட்ைாள், நவனா

ீ அரைத்துச்
பசன்று ரவத்துக் பகாள்வார்.

நவனாவிைம்
ீ மனம் விட்டு பேசுவார். அவளுக்கு
தரலவா ல், பூச்சூைல், அலங்கரித்தல் என நவனா
ீ இங்கு

சப ாஜினி Page 112

 நீ யும் நானும் அன்பே

வந்தது முதல் சசிகலாவின் உலகம் மகிழ்ச்சியில்

சஞ்சரித்திருந்தது.

வந்திருந்த வ ாவிைம், “வருசா வருசம் இப்டி

ேண்ணுவாங்களா வ ா”, வினவியிருந்தாள்.

“ஆமாக்கா, எல்லாரும் வருவாங்க. இதுவர நீ ,

பேரியம்மா எல்லாரும் மட்டுந்தான் வந்ததில்ரல”

வ ாவின் வார்த்ரதகரளக் பகட்டு, மரைக்காலத்தில்

வரும் இ யில் பூச்சிரயப் போல மனம் சுருண்டிருந்தாள்.

அரனவரும் இதுபோன்ற விைாக்களில் ஒன்று கூடி

களித்திருக்க, தனது குடும்ேம் இதுவர இதுபோன்ற
விைாக்களில் ேங்பகற்காதது ஏன் என பகள்வி
வந்திருந்தது.

தாயிைம் இதுேற்றி கண்டிப்ோக பகட்க பவண்டும் என

மனதில் குறித்துக் பகாண்ைாள்.

அரனவரும் குடும்ேத்பதாடு இருக்க, தான் மட்டும்

தனிரமயாக இருப்ேதுபோல உணர்ந்தால் பேண்.

அரறரய விட்டு பவளிபய வ ாமல் அரறக்குள்

அரைந்தவளுக்கு, ‘ஏன், நம்ம அம்மா மட்டும் இப்டி
எதுக்கும் இங்க வ ாம, நம்மரளயும் இதுவர கூட்டிட்டு
வ ாம’, என்று பயாசிக்காமல் இருக்க முடியவில்ரல.

சப ாஜினி Page 113

 நீ யும் நானும் அன்பே

வருத்தத்தில் வாடியவள், அரறவாசல் தாண்டி

பவளிவ வில்ரல.

ஆச்சி, வந்தவர்கரள வ பவற்ேதிலும், அவர்கரளக்

கவனிப்ேதிலும் கவனம் பசலுத்தினார்.

தாத்தா, வந்திருந்தவர்களுைன் அமர்ந்து பேசிக்

பகாண்டிருந்தார்.

வ ா, வந்திருந்த உறவினர்களுைன் இயல்ோகக் கலந்து

பேசியவாறும், பேரியவர்களின் பேச்ரச அங்கங்கு நின்று
பகட்ைவாறும், அங்குமிங்கும் குதூகலமாகத் திரிந்தாள்.

நிற்க பந மில்லாமல் வ ா எல்லா இைங்களிலும் ஓடி,

ஆடித் பதரிந்தாள்.

அவ வர் வயபதாத்தவர்களுைன் இரணந்து கரதத்தனர்.

வந்திருந்தவர்களுக்கிரைபய காணாமல் போன

தன்னவரளத் பதடி அலுத்த சங்கர், வார்த்ரதகரள
பகார்ரவயாக்கி எழுதத் பதரியாததால், மனதில்
பதான்றியரத நிரனவில் எழுதினான்.

“புதி ான எனது வாழ்வில்

புரதயலாக வந்த

புதினபம!

ஏக்கமாக வந்தவரன

சப ாஜினி Page 114

 நீ யும் நானும் அன்பே

முகப்புப் ேைத்ரத

மூடிரவத்து…

ஏமாறச் பசய்த என்

ஏவாபள!

வாசிக்கும் வயதில் (அவன்)

வாசிக்க இயலாத

புத்தகமாக நீ !

சுவாசத்தில்

மணம் ே ப்ோத

ேி ாணன் போல

உன் நிரனவடுக்கில்

நிர்மூலமாக நான்!

பு ட்ைாத புதினத்தில்

புரதயரல உள்ளைக்கிய

ேக்கங்களாக நீ !

வார்த்ரதகரள

வாசிக்கத் துடிக்கும்

சப ாஜினி Page 115

 நீ யும் நானும் அன்பே

வாசகனாக நான்!

என்று தணியும்

என் வாசிக்கும் பவட்ரக!

வாசிக்க வ ம் தருவாயா?

பநசிக்க மனம் விரைவாயா?

பூசிக்கும் ேக்தனாக

பூரவ உனக்காக

பூமியில்

பூவண்ைாகக் காத்துக் கிைக்கிபறன்!

////

அரறவாசலில் பகட்ை, ‘நவனா’

ீ என்றரைப்ேில்
பவளிவந்தவரள, “தனியா எதுக்கு இப்டி ரூமுக்குள்ள
அைஞ்சிருக்க, வா… அங்க வந்து அத்ரதபயாை இரு! வா…!”,
என்று அன்போடு அரைத்த சசிகலாரவ மறுக்க
இயலாமல் மலங்க மலங்க விைித்தவபற மறுக்க
இயலாமல் உைன் கிளம்ேினாள் பேண்.

உைன் பசன்றவரள அன்னம்மாள் என்றும்போல

அ வரணத்துக் பகாண்ைார்.

சப ாஜினி Page 116

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனால் பேரியம்மா லிஸ்டில் இருந்தவர்களின்

முகம்போன போக்ரக நவனா
ீ கவனிக்கவில்ரல.

கவனிக்க பவண்டியவன் கவனித்திருந்தான்.

அத்ரதபயாடு அடுக்கரளயிலும், மற்ற ேணிகளிலும்

உைன் நின்ற நவனாரவக்
ீ கண்டு,

“ஏய், நீ கூைமாை உங்கத்ரதக்கு போயி ஒத்தாரச

ேண்ணு”, என்று மணியம்ரம தன் மகரள வி ட்ை

“இப்ேபவ மாமியாவ காக்கா புடிக்க பசால்லிக்

குடுக்கிறியாடீ, என்னனாலும் எம்மகரளத்தான் சங்கருக்கு
எடுக்கனும், ஆமா பசால்லிட்பைன்”, என உரமயம்ரம
உரிரமக் கு ல் எழுப்ேவும்

“அது எப்ேடி? எம்மகதான உம்மகரளவிை மூத்தவ!

அவரளத்தான் சங்கருக்கு கட்ைனும்!”, என்று நாகம்ரம
கூறவும்

“அது எம்பே ன் யார ப் ேிரியப்ேட்டு ரக நீ ட்டுறாபனா,

அவரளத்தான் கட்ை முடியும், நீ ங்களா எதுக்கு
புள்ரளகளுக்கு ஆரசயத் தூண்டி விடுறீங்க!

வ தைரவபயல்லாம் நீ ங்களும் சாரை பேசுறீங்க, நானும்

சத்தியத்ரத பசால்லுபறன்.

இதுனால மனஸ்தாேம் வ க்கூைாது!

சப ாஜினி Page 117

 நீ யும் நானும் அன்பே

அவன் ஒருத்தனா ேிறந்தவன்!

உங்க அப்ோ போனதுக்கு அப்புறம், கூைப்ேிறந்தவன்

ேண்ண பவண்டியரத, ேதிபனட்டு வயசிலபய
அவந்தரலயில ஏத்துக்கிட்டு, அன்னிபலருந்து உங்களுக்கு
நல்லது, பகட்ைது எல்லாத்ரதயும் எந்தக் குரறயில்லாம
ோக்குறான்.

அவரன சங்கைப்ேடுத்தீறாதீங்க!”, என அன்னம்மாள்

சத்தம் போைவும் மகள்கள் அரமதியாகியிருந்தனர்.

இரளயவ ான கனகம்ரமபயா, மூவரின் மகள்கரள

சங்கர் பவண்ைாபமன்றுவிட்ைால், தனது மகரள எடுக்க
கட்ைாயப்ேடுத்தலாம் என நிரனத்தேடிபய அரமதியாக
இருந்தார்.

மானகிரி விஜயகாந்துக்கு வந்த வாழ்ரவ எண்ணி

சிரித்திருந்தாள், மனதிற்குள்.

(நிறத்திற்காக விஜயகாந்ரத ஒப்புரம பசய்திருக்கிபறன்)

நவனாவும்
ீ அரனத்ரதயும் காதில் பகட்ைவாபற
அத்ரதபயாடு ேணியில் ஐக்கியமாகியிருந்தாள்.

சசிகலா ஸ்பைார் ரூமில் சில போருட்கரள எடுத்துவ

நவனாரவ
ீ அனுப்ேினார். பசன்று எடுத்து திரும்பும் பந ம்,
அங்கு வந்து முற்றுரகயிட்ைவர்கரள முற்றிலும்

சப ாஜினி Page 118

 நீ யும் நானும் அன்பே

எதிர்ோ ாதவள், வந்தவர்களின் மனமறியாமல்

அவர்கரளப் ோர்த்து இளநரக புரிந்தாள்.

வந்திருந்த மூவருபம இவரள விை வயதில் மூத்தவர்கள்.

“இப்டி சிரிச்பச மச்சாரன மயக்கிற ேிளான்ல இருக்கா

போல?”, என எள்ளி நரகயாடும் கு லில் ஒருத்தி

“என்ன, எங்ரகபயா இருந்து திடீர்னு குதிச்சு, ேக்கத்துலபய

வந்து உக்காந்துட்டு, எங்க மச்சான் மனரசக் கரலச்சு
ரகக்குள்ள போட்டுக்கலாம்னு இருக்கிபயா! ேகல் கனவு
காணாத! சங்கரு மச்சான் எனக்குத்தான்!
எனக்கில்ரலனா மச்சான் பவற யாருக்குமில்ரல!”,
மனபமங்கும் குரூ ம் நி ம்ேிய கு லில் மற்பறாருத்தி

“சங்கரு மச்சான் முன்ன மாதிரி எங்கட்ை பேச

மாட்டிகறாங்க! எல்லாம் உன்னாலதான்! எப்போ ோரு
அவங்க ோக்கற ேக்கமாபவ போயி போயி முன்ன நீ
நின்னுக்கிற!”, இன்பனாருத்தி நியாயம், அநியாயம்
பதரியாதவளாக நவனாவிைம்
ீ உக்கி மாகப்
பேசியிருந்தாள்.

கன்னிகளின் கன்னிபவடி வார்த்ரதகரளக்

பகட்ைவளுக்கு, நிரனவடுக்கில் ஒளிந்து பகாண்ை
மூவரின் பேயர க் கூை நிரனவில் பகாண்டு வ
இயலாமல் பேச்சிைந்து நின்றிருந்தாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 119

 நீ யும் நானும் அன்பே

தன் இளநரகரய, கூம்ேச் பசய்தவர்களின்

வார்த்ரதகரளக் பகட்டு நவனா
ீ என்ன பசய்தாள்?

அன்பு-5

தங்களது ேகுதிக்குள் வந்த நவனாரவ,

ீ கண்டும்
காணாதது போல கண்கட்ைாமல் கண்ணாமூச்சி தனக்குள்
ஆடிய சங்கர், தாயின் பசால்பகட்டு ஏபதா எடுக்கச்
பசன்றவரளப் ோர்ரவயாபலபய பதாைர்ந்திருந்தான்.

இது பதரியாத மூவரும், நவனா

ீ பசன்ற திரசயிரன
பநாக்கியேடிபய இருந்தவர்கள், தங்களுக்குள் பேசியவாறு
நவனாரவப்
ீ ேின்பதாைர்ந்து அபத அரறக்குள்
நுரைவரதக் கண்ைான் சங்கர்.

நவனா
ீ அரனவப ாடும் அவ்வளவு இலகுவில்
பேசமாட்ைாள் என்ேரத அவள் வந்த சிறிது
நாட்களிபலபய கண்டு பகாண்டிருந்தான். அப்ேடி இருக்க,
வந்த ஓரிரு நாளில் இவர்கபளாடு பநருக்கம் வ
வாய்ப்ேில்ரல.

அரறக்குள் பசன்று பேசும் அளவிற்கு நால்வருக்குள்

எந்த கசியத்திற்கும் வாய்ப்ேில்ரல என்ேரதவிை
அவன்மனம் பசான்ன சங்கதி உவப்ோக இல்ரல. தான்
அங்கு பசல்வது தற்போது பவறு மாதிரியான
ேி ச்சரனகரள உண்ைாக்கும் என அறிந்தவன், அங்கு
விரளயாண்ைேடி இருந்த வ ாரவ அரைத்தான்.

சப ாஜினி Page 120

 நீ யும் நானும் அன்பே

சில பநாடிகள் வ ாவிற்கு ேிடித்தமான போதுவான

விையங்கள் பேசியவன், நவனா
ீ மற்றும் மற்ரறபயார்
ேற்றிக் கூறாமல், வைிரய ரக காட்டி

‘அங்க என்ன சத்தம்னு போயி ோத்துட்டு வா வ ா, எலியா

பேருச்சாளியானு பதரியல, ப ாம்ே பந மா ஏபதா
உருட்ைற மாதிரிபய பகக்குது’ என வ ாரவ நவனா
ீ
பசன்ற அரறபநாக்கி அனுப்ேியிருந்தான்.

அதற்கு முன்பே நைப்பு நிகழ்வுக்கு வந்த நவனா,

ீ தாயின்
அறிவுர கரள சட்பைன அரசபோட்டு தன்ரன
நிரலப்ேடுத்திக் பகாண்ைவள், எதிரில் நின்ற மூவர யும்
ரதரியமாகபவ எதிர்பகாண்டிருந்தாள்.

மூன்று சபகாதரிகளின் பேச்ரச, மாறி மாறிக்

பகட்ைவளுக்கு வார்த்ரதகளின் அர்த்தங்கரளப் புரிந்து
பகாள்ளபவ சற்று பந ம் பவண்டியிருந்தது.

‘இது என்னைா என் காலக் பகாடுரம’, என மனம் தனது

நிரலரய எண்ணி வருந்தினாள்.

‘இந்த அர டிக்கட்ரை ோக்கறதா, அந்த சங்கரு ேத்தி

பசால்றபதல்லாம் உண்ரமயா? என்னனு
பதரியரலபய!’ என மூவரின் வார்த்ரதயில் நம்ேிக்ரக
வ ாமல் இருந்தது பேண்ணிற்கு.

சப ாஜினி Page 121

 நீ யும் நானும் அன்பே

தனது மனரத பவளிக் காட்ைாமல் துடிப்போடு

வைரமபோல இயல்ோக நின்றிருந்தாள்.

நின்றிருந்த மூவரில், தனக்கருபக நின்ற ஒருத்திரயப்

ோர்த்து வஞ்சமில்லாமல் இதமாகச் சிரித்தவள்,

“மூனு பேருக்கும் ஒப ேதில்தான்! பசான்னா சப்புன்னு

போயிரும். அதுனால தனித்தனியாபவ பசால்பறன்!”, என
இரைபவளிவிட்ைவள்,

“ஒருத்த சிரிச்பச மயக்கிறலாம்னா, மத்த… அன்பு, ோசம்,

பதறரமக்பகல்லாம் இங்க பவலபய இல்ரலபய!”, என
ஒருத்திக்கு ேதிலளித்துவிட்டு, மூவர யும் மாறி மாறிப்
ோர்க்க, நவனா
ீ பேசுவரத விைி விரிய ‘என்னா
பேசுது’ என்ேதுபோல பகட்டிந்தார்கள் மூவரும்.

“நீ ங்க என்னபவா பகட்டீங்கபள, அபதன்ன… அவங்க

முன்னாடி போய் நின்னுக்கிபறன்னா? ஆங்… ோக்குற
ேக்கபம போய் போய் நிக்கிபறன்னு தான பசான்ன ீங்க!”,
என இன்பனாருத்திரய ோர்த்துக் பகட்ைாள்.

“…”’பேரிய இவளாட்ைம் என்னன்பவா பேசுது’

“…”’இபதல்லாம் பேசி நாம பகக்கனும்னு இருந்துருக்கு’

“…” ‘அழுகுணியா இருக்கும்னு வாயக் குடுத்தா, நண்டு

மாதிரி இருந்துகிட்டு நம்மரளபய போட்டுப்
ோத்திரும்போலபய’

சப ாஜினி Page 122

 நீ யும் நானும் அன்பே

“காரியத்துல கண்ணா இருக்குறவங்க, எங்க பவரலபயா

அந்த இைத்தத் பதடித்தான போவாங்க! வம்பு வளக்க
நிரனக்கிறவங்கதான் யாருபமலைா ேைிபோைலாம்னு
மத்தவங்கள பவடிக்ரக ோத்திட்பை பதரிவாங்க”, என
கூறியவள் அத்பதாடு விட்டுவிடும் எண்ணமில்லாமல்

“ஒங்க மச்சான் இருக்குற ேக்கந்தான் எனக்கு பவல

இருந்திருக்கும். நா போயிருப்பேன். மத்தேடி எனக்கு
அவர த் பதடிப்போயி மயக்கணும்னு பதரவயில்ல!
மயக்குற அவசியபமா, எண்ணபமா எனக்கு இப்ேனு இல்ல
எப்ேவுபம இல்ல!”, என்று முடித்திருந்தாள்.

“இபதா ோர்றீ, சின்னப்புள்ரள மாதிரி இருந்துட்டு என்ன

பேச்சு பேசற?”சீறினாள் மற்பறாருத்தியான காயத்திரி.

“இருங்கக்கா வர்பறன்! அந்தச் சின்னப்புள்ரளகிட்ைதான

வந்து நீ ங்க இத்தரன பகள்வி பகட்டீங்க! இன்னும் உங்க
பகள்விக்கு வ ல. பேசறது எனக்கு ஒன்னும் புதுசில்ல.
எங்கயும் போயி வாயக் குடுத்து வம்புல மாட்ைக்
கூைாதுன்னுதான் பேசாம இருக்பகன். மத்தேடி எனக்கு
பேசத் பதரியாம இல்ல!”

திடீப ன நவனா
ீ ச ாமாரியாக பேசுவரதப் ோர்த்து
வாயரைத்து நின்றனர் மூவரும்.

சிறியவள் அத்துைன் விைவில்ரல. எதிர்த்தவளின்

பகள்விக்கு தாவினாள்.

சப ாஜினி Page 123

 நீ யும் நானும் அன்பே

“என்னக்கா எனக்கில்லன்னா, ஒனக்கில்லன்னானு

பேசிக்கிட்டு…! அவப ன்ன போருளா? அவரும் மனுசந்தான?
அவருக்கும் மனசுன்னு ஒன்னு இருக்கும்ல? முடிஞ்சா
அவர் மனங்பகாணாம நைந்துகிட்டு, நீ ங்க ேிரியப்ேைற
மாதிரி, அவர உங்க ேக்கம் வ மாதிரி
மயக்குங்க! அதவிட்டுட்டு வில்லி மாதிரி எங்கிட்ைப்
போயி சில்லி ையலாக்லம் விட்டுட்டிருக்கீ ங்க!”, என
ஏளனமாக பசால்லிச் சிரித்திருந்தாள் நவனா.
ீ

இறுதியாக ஒப வரியில் தான் பசால்ல வந்தரதயும்

பசான்னாள் சிறியவள்.

“சுருக்கமா ஒன்னு மட்டும் பசால்பறன். நீ ங்க பநனக்கிற

மாதிரி நானில்ல!” என்று சற்று தணிவான கு லில்
கூறிக்பகாண்டிருக்கும்போபத, ஏவியவனின் உத்த ரவ
ஏற்று, வ ா ஆ ாய்ச்சிக் கண்பணாடு வ , நவனாபவாடு
ீ
மற்ற அக்காமார்களும் ஒப இைத்தில் இருக்கக்
கண்ைாள்.

முதுரகக் காட்டி நின்றிருந்தவர்கள் வ ா வருவரத

அறிந்திருக்கவில்ரல. ஆனால் நவனா,
ீ வ ா தங்கரள
பநாக்கி வருவரதக் கண்டு பகாண்டிருந்தாள்.

வ ாரவப் ேற்றி ஓ ளவு அறிந்திருந்தவளுக்கு, அவள்

வாயிக்கு அவலாக விரும்ோமல், முன்ரேவிை முகத்ரத
இன்னும் இலகுவாக ரவத்துக் பகாண்டு,

சப ாஜினி Page 124

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அவ்வளவு தானாக்கா உங்க ைவுட், அத்ரத

பதடுவாங்க. வந்து ப ாம்ே பந மாச்சில்ல…”, என்று நவனா
ீ
பகட்டு முடிக்கும் முன்பன அங்கு வந்திருந்த வ ா,

“என்ன ைவுட்டுக்கா?”, என்ற பகள்விரய நவனாரவப்

ீ
ோர்த்தேடிபய பகட்ைவள், மற்ற மூவர யும் உன்னிப்ோக
மாறி மாறிப் ோர்த்தாள்.

மூவரும் உம்பமன்ற முகத்பதாடு, வ ா அங்கு வந்ததால்

அதற்குபமல் பேச்ரச வளர்க்காமல் நின்றிருக்க, நவனா
ீ
அங்கிருந்து சசிகலா இருந்த அடுக்கரளரய பநாக்கிக்
கிளம்ேியிருந்தாள்.

வ ாரவ உைன் அரைத்துக் பகாண்டு, சசிகலாவிைம்

பசன்று போருட்கரள ஒப்ேரைத்தவள், சற்றுபந த்தில்
பசால்லிக் பகாண்டு, தங்களது ேகுதிக்கு நகர்ந்திருந்தாள்
நவனா.
ீ

சபகாதரிபயாடு வட்டிற்கு
ீ வந்தவள், மீ ண்டும் யு ைர்ன்
எடுத்து சங்கரிைம் வந்திருந்தாள் வ ா. பநரில் அவள்
காதில் பகட்ைரத, தான் யூகித்தரத சங்கரிைம் கூறிவிட்டு
அடுத்த கட்ை அவளின் விரளயாட்டுப் ேணிகரளப்
ோர்க்கச் பசன்றிருந்தாள்.

அரறக்கு வந்தவளுக்கு, மூவர் பேசிய வார்த்ரதகரளயும்,

அதற்கு தான் ேதில் பேசியரதயும் பயாசித்துப்
ோர்த்தேடிபய இருந்தவள், தனது தாய் தனக்கு இதுவர

சப ாஜினி Page 125

 நீ யும் நானும் அன்பே

கூறிவந்த அறிவுர கரள எரிச்சலாக

பகட்டிருந்தவளுக்கு, சில உண்ரமகள் புரிவதுபோல
பதான்றியது.

தாய் இதுவர தனது நலனுக்காக கூறியிருந்தாலும்,

இதுவர அதற்கு பவரல வ ாமல் இருக்க, ‘எதுக்கு
இந்தம்மா ஓட்ை ப க்கார்டு கணக்கா பசான்னரதபய
பசால்லி பவறுப்பேத்துறாங்க’ என்று எரிச்சல்
ேட்ைவளுக்கு, மூவர யும் சமாளிக்க, தான் இன்று எடுத்த
முயற்சியில் அவரின் அனுேவ வார்த்ரதகள்
ரகபகாடுத்திருந்தது.

யாரிைம் எப்ேடி நைந்து பகாள்ள பவண்டும், எப்ேடி பேச

பவண்டும், பேரியவர்கரள மரியாரதபயாடு எவ்வாறு
நைத்த பவண்டும், தனது வயது ஆண், பேண்
இருோலப ாடும் எங்ஙனம் பேச பவண்டும்,
இரளயவர்களிைம் எப்ேடி நைந்து பகாள்ள பவண்டும்,
என அரனத்திற்கும் வர முரறரய நவனாவிற்கு
ீ
வர யறுத்தபதாடு, அலுக்காமல் கூறி வளர்த்த தனது
தாரய தற்போது நன்றிபயாடு நிரனவு கூர்ந்தாள் நவனா.
ீ

‘சும்மா என்ன பலாைபலாைனு அம்மா பேசுறாங்கனுதான்

அப்ே நிரனச்பசன், நான் இந்தளவுக்கு
பயாசிக்கரல. நல்ல பவரல எங்காதுல போட்டு

சப ாஜினி Page 126

 நீ யும் நானும் அன்பே

விட்டீங்க’ என மனதில் தனது தாரய எண்ணிப்

புகழ்ந்திருந்தாள்.

ஆனாலும், இங்கு நைந்தரதப் ேற்றித் தாயிைம் ேகிரும்

எண்ணபமல்லாம் பேண்ணுக்கு இல்ரல. ஆனால் மனம்
அதற்குபமலும் ேயணத்ரத நிறுத்தாமல்
பதாைர்ந்திருந்தது.

பயாசரனகள் யில் பேட்டிரயபோல இன்னும் நீ ளபவ,

சங்கர ப் ேற்றி மூவரும் தன்பனாடு சந்பதகித்துப்
பேசியரத, சங்கரின் பசயல்களாகக் குறிப்ேிட்ைரத,
மனச்சிபலட்டில் நிரனவு எனும் பேயிண்ைால் குறித்துக்
பகாண்ைது.

அரசபோை ஆயி ம் விையங்கள் அவளுக்கு இருக்க,

இதுவும் வந்து பசர்ந்திருந்தது. பசார்வில்லாமல் பசாதரன
ஓட்ைத்ரதத் துவங்கியிருந்தாள் பேண்.

ேத்து நாட்களும் ேயங்க பவகத்தில்

பசன்றிருந்தது. அன்ரறய நிகழ்விற்குப் ேிறகு பேண், சசி
அத்ரதபயாடு மட்டும் அதிகம் இரையவில்ரல.

பகட்ைதற்கு ேதில் என்றளவில் வட்பைாடு

ீ
இருந்துவிட்ைாள். நவனாவின்
ீ இயல்பு மாறியரத
அறிந்தவபனா ஏபதா நைந்திருக்கிறது என்ேரத
யூகித்திருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 127

 நீ யும் நானும் அன்பே

வ ாவின், ‘ஏபதா தவிட்டுனு பேசிட்டு இருந்தாங்க

மச்சான்’ என்ற பேச்சின் மூலம் எந்த முடிவுக்கு வ
இயலவில்ரல. ‘நல்லா பகட்டியா’ என வ ாவிைம் பகட்டுத்
பதரிந்து பகாள்ளவும் முடியாதநிரல சங்கருக்கு.

தாயிைம் தனது எரிச்சரலக் காட்ை, பேற்றவபளா

மருமகரள எவ்வளபவா உைன் அரைத்தும், ேத்து
நிமிைங்களுக்குபமல் அங்கு நில்லாமல் மீ ண்டும் அவள்
ேகுதிக்குச் பசல்ேவரள என்னபவன்று பசால்லி நிறுத்த
எனத் பதரியாமல் இருவருக்கிரைபய மாட்டிக்பகாண்டு
விைிேிதுங்கியிருந்தார் சசிகலா.

பேச்சில், பேசும் முரறயில் எந்தச் சுணக்கமும் இல்லாமல்

எப்போழுதும் போல இருந்த நவனாரவ,
ீ “ஏன் உங்க
பேரியம்மாமாருங்கதான அங்க வந்திருக்காங்க. எல்லாரு
கூைவும் வந்து அங்க பேசிட்டு இருக்கலாம்ல”, என்ற
சசியின் அரைப்ேிற்கு

சிரிப்ரே மட்டுபம ேதிலாக்கியவரள, “சிரிச்பச

மழுப்பு. சரமயல்கட்டுக்குள்ள போயிட்டு வ துக்குள்ள
ஓடி வந்துர்ற? ஏன் இப்ேடி ேண்ற நவனா?”,
ீ என்று
அலுத்துக் பகாண்ைார்.

“ஒன்னுமில்லத்ரத, சும்மா வந்து அங்க உக்காந்திட்டு

இருக்கறதுக்கு, இங்க வந்தா வாண்டூஸ் கூை எதாவது

சப ாஜினி Page 128

 நீ யும் நானும் அன்பே

விரளயாை போபவன்ல, அதான் வந்துட்பைன்”,

என்றவரள நம்ோமல் ோர்த்தார் சசிகலா.

அவளாகபவ சில விரளயாட்டுகளில் விரும்ேி கலந்து

பகாள்வதும், சில விரளயாட்டுகரளத் தவிர்த்து
ஒதுங்குவரதயும் இதுவர கவனித்திருந்தார் சசிகலா.

கூட்ைமான பந த்தில் போடிசுகள் மட்டுபம விரளயாட்டு

பமாகத்தில் பதரிந்தனர். சற்று பேரியவர்கள் அரனவரும்
போறுப்ோக, ஓரிைத்தில் அமர்ந்து எழுந்ரதயும்
கவனித்திருந்தார் சசிகலா.

மிகவும் வற்புறுத்தாமல் நவனாரவ

ீ
விட்டிருந்தார். நவனாபவா
ீ தனது கண்ணில் ஆ ாய்ச்சிக்
கண்ணாடிரய அணிந்து பகாண்டு, அரனவர யும்
என்ேரதவிை சங்கர க் கூர்ந்து கவனிக்கத் துவங்கினாள்.

பேண்ணின் தன்மீ தான கழுகுப் ோர்ரவரய அறியாதவன்,

காதல் ோர்ரவயால் அவளுக்குத் பதரியாமல் அேிபசகம்
பசய்யும் எண்ணத்பதாடு, ஏக்கத்பதாடு வட்டிற்குள்பளபய
ீ
பேண்ரணத் பதடித் திரிந்தான்.

சங்கரின் நைவடிக்ரககரள அதன்ேிறகு உற்று கவனிக்கத்

துவங்கினாள் நவனா.
ீ பேண்கள் கூறுவரத முதலில்
நம்ேியி ாதவள், தன் கண்ரணபய ஒற்றனாக்கி சில
விையங்கரள ஆ ாய்ந்து ஒரு முடிவுக்கு வந்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 129

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனாலும், தான் கண்டு பகாண்ைரத சங்கர் கண்டு

பகாள்ளக்கூைாது என்ேதில் குறிப்ோக
முன்பனச்சரிக்ரகயுைன் பேண் நைந்து பகாண்ைாள்.

முரளக்பகாட்டு விைா துவங்கியபோது ஒன்னும்

பதரியாமல் இருந்தவள், விைா முடிந்தபோது, ேல
விையங்கரள அறிந்து பகாண்டிருந்தாள்.

சங்கருக்கு தங்களது மகரள மணமுடித்துக் குடுக்க, இந்த

வட்டில்
ீ ேிறந்த அரனத்து பேண் மக்களுக்குபம விருப்ேம்
இருக்கிறது என்ேரதயும் பதரிந்து பதளிந்திருந்தாள்.

இதில் தனது பேற்பறாரின் அவா ேற்றி அவளுக்குத்

பதரிந்திருக்கவில்ரல.

மற்றேடி, தனது சித்திக்குபம அப்ேடிபயாரு விருப்ேம்

இருப்ேரத அவரின் பேச்சிலிருந்து அறிந்து
பகாண்டிருந்தாள் பேண்.

அதுபோல, ாஜபவலு வைி பேண்மக்களுக்கும் சங்கருக்கு

தங்களின் பேண்ரணக் பகாடுக்க விருப்ேம்
இருந்தது. யாருக்கு அந்த வாய்ப்பு வந்தாலும், வாய்ப்ரே
ேயன்ேடுத்த சந்பதாசமாகபவ காத்திருந்தனர்.

அது சங்கரின் போறுப்ோன பசயல், கல்வி, ோ ேட்சமின்றி

அரனவர யும் அ வரணத்துச் பசல்லும் குணம்,
மு ைனாக இருந்தாலும் ோசக்கா னாக இருப்ேது என

சப ாஜினி Page 130

 நீ யும் நானும் அன்பே

இதுவர அதற்கான கா ணங்கரள

அறிந்துபகாண்டிருந்தாள்.

பகட்ை ேைக்கவைக்கம் எதுவும் இல்லாமல் இருந்ததும்

ஒரு கா ணம்.

அரனத்திற்கும் சிக ம் ரவப்ேதுபோல, மற்றவர்கரளவிை

அவனுக்குரிய ேங்காக ஏ ாளமான பசாத்துகள்
இருந்ததும், ஒரு முக்கிய கா ணமாக இருந்தது.

இரவ அரனத்ரதயும் பேண்களின் பேச்சின் மூலமாக

யூகமாகபவ ஓ ளவு அறிந்து பகாண்டிருந்தாள் நவனா.
ீ

‘மனுசன் நம்ரமப் ோக்கறது சரி. வந்து பேசாத வர

ஒன்னும் ேி ச்சரன இல்ரல. பேசினாத்தான் வாயி தந்தி
அடிக்கும். மனசு மந்தமா ஆகிரும். அதனால அவங்க
வந்து எதுவும் எங்கிட்ை பநருல பேசிறக் கூைாது’ என
தனக்குள் பவண்டுதல் ரவத்திருந்தாள் பேண்.

தனக்கு எப்ேடியும் இருேத்திபயாரு வயதிற்குபமல் தாபன

திருமணம் என்று ஒன்ரறப் ேற்றிப் பேற்பறார்
பேசுவார்கள். அதுவர அரமதியாகபவ நைப்ேரத
பவடிக்ரக ோர்த்திருப்போம் என்ற முடிவுக்கு முடிவாக
வந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 131

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கரின்பமல் தனக்கு எந்த உணர்வும் இதுவர

வந்தி ாத நிரலயில், இரதப்ேற்றி இனி பயாசிக்க
பவண்ைாம் என முடிபவடுத்திருந்தாள்.

சங்கரின் ோர்ரவரயக் கண்ைவளுக்கு, அவளின் மீ தான

அவனது ஆர்வம் புரிந்தது. ஆனாலும், தன்னிைம்
இரதப்ேற்றிப் பேசபவா, அவனது மனவிருப்ேத்ரத
தன்னிைம் ேகி ாமல் இருப்ேரதப்ேற்றி புரியாமல்
இருந்தாள்.

பமலும் இலகுபேச்ரசக்கூை இனி சங்கப ாடு ரவத்துக்

பகாள்வது, சில சிக்கல்கள் மட்டுமன்றி,
மனஸ்தாேங்கரளயும் குடும்ேத்திரைபய உண்டு பசய்யும்
என்ேரத பேண் உணர்ந்திருந்தாள்.

சங்கரும் அரத தனக்கு சாதகமாக்கி, ேின்னாளில் தந்ரத

மறுத்தால் என்ற பயாசரனயும் வந்தது.

அரனத்து பேண் மக்கரளவிை, புஷ்ோ மற்றும் பவற்றி

இருவருபம சங்கரின் அப்ோ மற்றும் சசிகாலாரவக்
பகாண்டு பநருங்கிய உறவு என்ேது ேிளஸ் என்ேரதயும்
மனம் உணர்ந்தது.

ஆனாலும், ஆணாக முன்வந்து தன்னிைம் இதுவர

எதுவும் பசால்லாதபோது, தானாக எரதயும் மனதில்
பயாசிக்க பவண்ைாம் என்று தனக்குள் கட்டுப்ோட்ரை
விதித்திருந்தாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 132

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கர் விருப்ேம்போல அவன் இருக்கட்டும். தான் தனது

பேற்பறார் விருப்ேம்போல நைக்க உறுதியாக எண்ணி
முடிபவடுத்துவிட்ைாள் பேண்.

———————————–

பவற்றிக்கு மாற்றல் வந்தரத அடுத்து, மாற்றலான

இைத்தில் ேணியில் பசருமுன், மகரள வந்து ோர்க்க
மானகிரிக்கு வந்திருந்தார்.

நவனாவிற்கு
ீ தாய் உைன் வ ாத வருத்தம் நிரறய
இருந்தது.

“ஏம்ோ அம்மா வ ரலயா?”, ஏக்கமாக பகட்ை மகரள

“முடியலைா… அப்ோ உன்ரனக் குவார்ைர்லி லீவுக்கு அங்க

அரைச்சிட்டு போபறன்மா”, என்று வருத்தத்பதாடு
முடித்திருந்தார் மனிதர்.

மத்திய அ சாங்க உத்பயாகமானாலும் தந்ரதயின்

வருமானத்ரதயும், போறுப்ேிரன அறிந்தவள்தான் பேண்.

பவற்றி தனது தாயிக்கு பவண்டி மாத பசலவினங்கள்,

வட்டு
ீ பசலவினம், தற்போது நந்தா, நவனாவின்
ீ
ேடிப்ேிற்கான பசலவினம் என அரனத்ரதயும்
ஒருவருரைய வருமானத்ரத நம்ேியிருப்ேதால்தான் இந்த
முடிவிரன எடுத்திருக்கிறார் என்ேது புரிந்தாலும், ஒரு
ஆதங்கத்தில் பகட்டிருந்தாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 133

 நீ யும் நானும் அன்பே

பமலும் தற்போது புதிய இைத்தில போய் பசட்டில் ஆகும்

வர பசலவினங்கரள கட்டுப்ேடுத்துவது சற்று
கடிமாகபவ இருக்கும் என்று தாய் அவ்வப்போது பேசும்
வார்த்ரதகளில் கவனித்திருக்கிறாள்.

காரலயில் வந்தவர், அன்று மாரலபய கிளம்ேியிருந்தார்.

ஆனாலும், முன்ரேப்போல மனம் வாைவில்ரல. ஓ ளவு

தன்ரன நிதானப்ேடுத்திக் பகாண்ைாள் நவனா.
ீ

வா விடுமுரற நாள்.

குளத்தில் பசன்று குளிக்க ஆரசப்ேட்ைவரள

பேரியவர்கள் மறுத்திருந்தனர். ‘அந்தத் தண்ணியில
குளிச்சிப் ேைக்கமில்ரல. சளி புடிக்கும். பவணாம்’, என
முல்ரல மறுத்திருந்தார்.

முரளக்பகாட்டிற்கு வந்தவர்கபளாடு அதிகாரலயில்

கிளம்ேியவரள, ‘வட்டிலபய
ீ குளிைாம்மா. உனக்கு எந்த
இைத்துல எவ்வளவு ஆைம்னு எல்லாம் பதரியாது’, என்ற
அவளின் சித்தி, “உனக்கு நீ ச்சல் பதரியுமா?”, எனக்
பகட்டிருந்தார்.

“பதரியாது”, என்றவரள ‘நீ அந்தப் ேக்கபம வ ரதப் ேத்தி

இனி பயாசிக்காபத’ என மிகவும் கண்டிப்போடு
கூறிவிட்ைார்.

சப ாஜினி Page 134

 நீ யும் நானும் அன்பே

வ ா, வயல்காட்டிரனப் ேற்றி நல்ல மாதிரியாக அங்கு

இருக்கும் சூைரலப் ேற்றி விவரித்திருக்க, நவனாவிற்கு
ீ
பசன்று காணும் ஆவல் வந்திருந்தது.

ஆச்சியிைமும், தாத்தாவிைமும் அனுமதி பகட்க, “அவ்வளவு

தூ ம் உன்னால நைக்க முடியாது. அப்ேடிபய போனாலும்
வ ப்ேில் நைந்து ேைக்கம் இல்ரல உனக்கு. ோத்து
நைக்கணும். அதனால பவண்ைாம்”, என நீ ண்ை நாளாகபவ
மறுத்திருந்தனர்.

ஆரசபயாடு பநாக்கிய ஒவ்பவாரு வா விடுமுரற

நாட்களும் பேரியவர்கள் மறுத்ததால், மிகவும்
வருத்தமாகக் கைிந்திருந்தது பேண்ணுக்கு.

நவனாவின்
ீ முகவாைரலக் கைந்த சில வா மாகக் கண்ை
பேரியவர்கள்,

“அடுத்த வா ம்னா தாத்தா போகும்போது கூை போயிட்டு

வா. ஆனா வ ப்புல ோத்து நைக்கணும்”, என்று முல்ரல
கூறியிருந்தார்.

அரதக்பகட்ை நவனாவிற்கு
ீ ஏக சந்பதாசம்.

ஆச்சியின் ‘ோத்து நைக்கணும்’ வார்த்ரதரயக்

பகட்ைவளுக்கு,

‘நம்ம நரை பமல இந்த ஆச்சிக்கு எம்புட்டு

நம்ேிக்ரக. இதுக்காகபவ வ ப்புல போயி நைந்து, ந்ம்ம

சப ாஜினி Page 135

 நீ யும் நானும் அன்பே

நரைரய இன்னும் பமம்ேடுத்தி நல்ல பேரு வாங்கிக்

காட்ைபறாம்!’, என விரளயாட்ைாகபவ எண்ணியிருந்தாள்
நவனா.
ீ

அடுத்த வா விடுமுரற நாரள ஆவபலாடு பநாக்கிக்

காத்திருந்தாள் பேண்.

/////////////

சங்கர், இறுதியாண்டு ேடிப்ரே மதுர பவளாண்

கல்லூரியில் ேடித்துக் பகாண்டிருந்தான்.

ஏக்கர் கணக்கில் இருக்கும் தனது நிலங்களில் நல்ல

மகசூரல பகாண்டுவ வும், நிலத்ரத தரிசாக்கி விைாமல்
இருக்கவும் பவண்டித்தான், இள பவளாண் கல்விரயத்
பதர்ந்பதடுத்திருந்தான்.

குருபவலுவின் தீவி மான முயற்சியினால், சங்கருக்கு

அந்த மாதிரியான எண்ணம் உருவாகியிருந்தது.

சங்கர் முதலாமாண்டு பசர்ந்த ேிறகுதான் குருபவலு

ம ணமரைந்திருந்தார்.

அதுவர விவசாயம் ேற்றிய ஊக்கத்ரத, அவனது

உள்ளத்தில் ஊட்டியது குருபவலுதான்.

ஐயாவின் ஆரச ஊட்டும் வார்த்ரதகரளக் பகட்டு, கற்க

வந்திருந்தாலும், ஈடுோட்பைாடு கற்கத் துவங்கினான்.

சப ாஜினி Page 136

 நீ யும் நானும் அன்பே

கல்லூரி
வாயிலாக, புதுக்பகாட்ரை மாவட்ைம், குளத்தூர் தாலுகாவி
ல் உள்ள ஒடுகம்ேட்டியில் நம்மாழ்வார்
அவர்களின் “குடும்ேம் அரமப்பு”, இயங்கி வருவரத
அறிந்து, கல்லூரி மாணவர்கள் அரனவரும் பசன்று
கலந்து பகாண்ைனர்.

அங்பக இயற்ரகப் ேண்ரண, இயற்ரக வாழ்வியல், வயல்,

ேள்ளி என்று அரமத்து, இயற்ரக ஆர்வலர்களுக்குப் ேயிற்சி
அளித்து வருகிறார்கள்.

அதில் ேயிற்சி பேற்றவனுக்கு நிரறய நுணுக்கங்கரள

அறிந்து பகாண்டிருந்தான். அதரன தனது குடும்ேத்து
பேரியவர்களின் மூலமாகபவ தங்களது நிலங்களில்
விரதத்த ேயிர்களுக்கு பசயல்ேடுத்தினான்.

முதலில் சற்று கடினமாகத் பதரிந்தாலும், போகப் போக

எல்லாம் ேிடிேட்ைது. அதன்ேிறகு. மகசூல் மட்டுமன்றி,
மண்ணின் வளமும் காக்கப்ேட்ைது.

வறண்ை ேகுதியான சீவகங்ரகப் ேகுதியில் ேயிரிைக்

கூடிய தாவ ங்களின் தன்ரமக்கு ஏற்ே, எப்போது, எந்த
மாதிரியான முயற்சிகரள பமற்பகாண்ைால் ேயிர்
ோதுகாப்பு மற்றும் மகசூல் இ ட்டிப்பு சாத்தியமாகும்
என்ேரத ேயிற்சியின் வைியாக கரைேிடித்து, அதரன

சப ாஜினி Page 137

 நீ யும் நானும் அன்பே

தனது விைாமுயற்சியினால் பவற்றிபேறச் பசய்திருந்தான்

சங்கர்.

இறுதி ஆண்டு ேடிப்பு முடிந்தேிறகு, முழுபந

விவசாயியாக மாறத் திட்ைமிட்டிருந்தான். அதில் எந்த
ேின்னரைவும் இன்றி அடுத்தடுத்த ஆயத்தப் ேணிகரளச்
பசய்த வண்ணமிருந்தான்.

குருபவலு தவறிவிட்ை நிரலயில், தனது கல்வி மற்றும்

ஆ ாய்ச்சி அனுேவங்கரள தங்கபவலு, ாஜபவலு
இருவரிரைபய ேகிர்ந்து பகாள்வான் சங்கர்.

இருவருக்கும் விவசாயம் சார்ந்த நல்ல அனுேவம்

இருந்தாலும், பே னின் வார்த்ரதகரள அரமதியாகக்
பகட்டுக் பகாண்ைனர்.

“இனி இ சாயன உ ம், பூச்சிக் பகால்லி மருந்து பவணாம்

ஐயா”, என்று கூறி மாற்றாக இயற்ரக வைி மக்கச் பசய்த
கால்நரைகளின் கைிவுகரளப் ேயன்ேடுத்த
வைிகூறியவரன, பேரியவர்கள் மறுத்துக் கூறவில்ரல.

“இனி டி ாக்ைர் எல்லாம் பவணாம்யா. இனி கலப்ரே

மாடு கட்டிபய உழுபவாம்”, என்ற பே னின் பேச்ரசக்
பகட்டு,

“இபதல்லாம் நாம முன்ன ேயன்ேடுத்தினதுதாம்ோ. இப்ே

இரையிலதான் எல்லாம் மாறிப்போச்சு”, என்று இ சாயன

சப ாஜினி Page 138

 நீ யும் நானும் அன்பே

உ ங்கள், டி ாக்ைர் பகாண்டு உழுதல் போன்றவற்ரற

மாற்றி, ேரைய முரறக்கு திரும்ேியிருந்தனர்.

கல்லூரியில் ேயிலும் நண்ேர்கள் அரனவரும், சங்கரின்

விவசாயப் ேண்ரண ேற்றி அறிந்திருந்ததால்,
ஆண்டுக்பகாரு முரற வந்து அவர்களது விவசாய
நிலங்கரளப் ோர்ரவயிடுவரத வைக்கமாக்கியிருந்தனர்.

இந்த ஆண்டும், அபதபோல ேத்து நண்ேர்கரள வா

இறுதியில் ஊருக்கு அரைத்து வ இருப்ேதாக வட்டிற்கு
ீ
பசய்தி கூறியிருந்தான் சங்கர்.

////////////

தன்ரனபய வட்ைமிடும் கண்கள், நண்ேர்கபளாடும்,

அடுத்தடுத்து விவசாயம் சார்ந்த ேணிகரள
பமற்ோர்ரவயிைல் என்றும் ேணிச்சுரமபயாடு
பதரிந்தவரனப் ோர்த்தவளுக்கு,

‘அப்ோடி, ப ண்டு நாளு கண்ணு ஓவர் ரைம் ோக்கறதுக்கு

லீவு விட்டுட்ைாருபோல மனுசன்’, என்று எண்ணிக்
பகாண்ைாள் நவனா.
ீ

வருத்தம் எதுவும் வந்திருக்கவில்ரல.

முந்ரதய வா த் திட்ைமிைலின்ேடி, தங்கபவலுவுைன்

சாந்தனு, நவனா,
ீ வ ா, மற்றும் அவளின் வயபதாத்தவர்கள்
மட்டும் வயல்பவளிரய பநாக்கிக் கிளம்ேியிருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 139

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேண்ரணக்கு காரில் அரைத்துச் பசன்று இறங்கச்

பசய்தவர், “சுத்தி கண்ணுக்கு எட்ை வர நம்ம காடு கர
தான்மா. ோத்து நைக்கணும். ப ாம்ே தூ ம் போகக்கூைாது.
வ ப்புல நைக்கும் போது பசருப்பு போைலாம்.
வயலுக்குள்ள பசருப்பு போட்டு இறங்கக்கூைாது”, என்று
கூறியவர்

அங்கு தற்காலிகமாக அரமக்கப்ேட்டிருந்த திறந்த

பவளிக் பகாட்ைரகயினுள் பசன்று ‘அக்கைா’ என
வபயாதிகம் கா ணமாக வந்திருந்த உோரதகளின்
வரியத்தால்
ீ அமர்ந்துவிட்ைார்.

வபயாதிகம் கா ணமாக, மூட்டுவலி போன்ற

ேி ச்சரனகள் இருக்கபவ, நீ ண்ை, பநடிய தூ நரைரய
இயன்றவர தவிர்த்துவிடுவார் மனிதர்.

சாந்தனுவிற்கு தனது சபகாத ன் சங்கருைன் வந்த

அனுேவத்தில், தனக்கு பதரிந்தரத நவனாவுைன்
ீ
ேகிர்ந்தேடிபய வந்தான்.

வ ா, அவளது ேங்கிற்கு பதரிந்தரத கூறியேடி வந்தாள்.

பகட்ைேடிபய ஜாக்கி ரதயாக நைந்து வந்தவள், தூ த்தில்

பதரிந்தவர்கரள அவ்வப்போது பவடிக்ரக ோர்த்தேடிபய,
வ ப்ேிலும் கவனம் ரவத்து நைந்து வந்தாள்.

சப ாஜினி Page 140

 நீ யும் நானும் அன்பே

நீ ண்ை பந நரையில், நிரறய புது வரக ேயிர்கரளக்

கண்டு, அது என்ன? இது என்ன? என ஆவபலாடு
பகட்ைவளுக்கு, விளக்கம் கூறிய சாந்தனு முன்பன நைக்க,
சற்று கவனத்ரதக் குரறத்திருந்த கா ணத்தால்,
வ ப்ேிலிருந்து கால் தவறி ‘அம்மா’ என்ற கத்தபலாடு
வயலுக்குள் விழுந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

விழுந்தவள் எழுப்ேிய சத்தம், பநடுந்தூ ம் பகட்டிருந்தது.

எை முயன்றவளுக்கு, பவதரனயில் நிற்க முடியாமல்

கணுக்காலில் உயிர்போகும் வலி எடுத்தது. பமலும்
அந்தக் காலில் சி ாய்ப்புகள் வந்து பவளுத்த காலில்
ஆங்காங்கு, இ த்தம் இப்போ வ வா? என மாதுரள
முத்துவின் நிறத்தில் எட்டிப் ோர்த்திருந்தது.

இதுவர யாரிைமும் தனது கண்ண ீர க் காட்டியி ாதவள்,

வாய் விட்டு அைாமபலபய கண்களில் இருந்து கண்ண ீர்
வைியத் துவங்கியிருந்தது.

வ ா, அருகில் வயல் பவரலயாக நின்றிருந்தவர்கரள

உதவிக்கு அரைக்கலாம் என்று நவனாவிைம்
ீ கூற
மறுத்துவிட்ைாள்.

“கால் புஷ்னு வங்கிருச்சுக்கா…

ீ இப்டிபய வச்சிட்டு இருந்தா
இன்னும் வலி கூடும். நா போயி கூட்டிட்டு வப ன்”, என்க

சப ாஜினி Page 141

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இல்ரல, பவல ோக்கறவங்கரள டிஸ்ைர்ப் ேண்ண

பவணாம். நா, சாந்தனு பஷால்ைர் ேிடிச்சிட்டு நைந்து
பமதுவா வப ன். நாம அந்த பஷட்கு போயி லாம்”, என்க

சாந்தனுவும் மறுக்காமல் நவனாரவ

ீ ரகத்தாங்கலாக
ேிடித்து எழுப்ேி மறுபுறம் வ ா உதவிபவாடு ஒருவைியாக
தங்கபவலு இருந்த பகாட்ைரகக்கு வந்திருந்தனர்.

தங்கபவலு, பேத்தியின் கண்களில் கண்ண ீர க் கண்டு,

ேதறியிருந்தார்.

பேத்தியின் கால்களில் இருந்த வக்கம்

ீ மற்றும்
சி ாய்ப்ேிரனக் கண்டு மனிதர் துடித்துப்
போனார். அவரின் ேதற்றத்ரதக் கண்ை
சிறியவர்கள், ஒன்னுமில்ரல தாத்தா என அவருக்கு
ஆறுதல் கூறியிருந்தனர்.

சாந்தனுவிைம் கூறி, வயல்பவளியில் இருப்ேவர்கள்

இதுபோன்ற சுழுக்ரக உருவி விடுேவர் யாப னும்
இருந்தால் அரைத்து வா என அனுப்ேியிருந்தார்.

அங்கங்கு ேணியில் இருந்தவர்களிைம் பகட்டு எங்கும்

ஆளில்லாமல் இறுதியாக, இனி என்ன பசய்ய என
பநாந்து போய் திரும்பும் வைியில் எபதச்ரசயாக
சங்கர ச் சந்தித்தான் சாந்தனு.

சப ாஜினி Page 142

 நீ யும் நானும் அன்பே

சாந்தனு நீ ண்ை பந ம் வயல்பவளிக்கிரைபய பவயிலில்

அரைந்ததாலும், உதவிக்கு சரியான நேர்கள்
கிட்ைாததாலும் முகம் வாை நைந்து வந்திருந்தான்.

நண்ேர்கபளா இருந்தாலும் தம்ேியின் முகம்

வாடியிருந்தரதக் கண்டு, “ஏன் சாந்தனு, ஏதும்
ேி ச்சரனயா முகபமல்லாம் பவர்க்க விறுவிறுக்க
அங்கயும், இங்கயும் போன”, என்று பகட்டிருந்தான் சங்கர்.

“நவ,ீ வ ப்புல கால் தவறி விழுந்து ஒப அழுரகண்ணா”,

என்ற விையத்ரதப் ேகிர்ந்தவரனக் கண்டு,

“ஏன் என்னாச்சி, அவள யாரு இங்க எல்லாம் கூட்டிட்டு

வ ச் பசான்னா?”, என்ற தரமயனின் பகள்வியில்

“ப ாம்ே நாளாபவ ஒப நச்சரிப்புண்பண. அதுல போன

வா பமல்லாம் யாரு கூைவும் பேசாம தனியாபவ இருந்து
ஐயாக்கிட்ை காரியம் சாதிச்சிது. அதனாலதான் இந்த
வா ம் கூட்டிட்டு வந்தாங்க”, என்று கா ணத்ரத
ேகிர்ந்தான் சாந்தனு.

“சரி அவ விழுந்த உைபன ஏன் என்ரனக்

கூப்ேிைல? எதுக்கு தனிபயாருத்தனா இப்டி
அரலஞ்சிருக்க”, என்று தம்ேிரயக் கடிந்து பகாண்ைவன்,
நண்ேரிகளிைம் கூறிக் பகாண்டு உைபன பகாட்ைரக
பநாக்கி புயல் பவகத்தில் வந்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 143

 நீ யும் நானும் அன்பே

வரும் வைியில் சாந்தனு மூலம் இத விையம் ேற்றிக்

பகட்ைறிந்து பகாண்ைவன், இன்று இங்கு எத்தரன பேர்
வந்தார்கள், என்ன, ஏது என அரனத்ரதயும்
பகட்ைறிந்தான்.

“ஐயா…”, என தங்கபவலு முன்வந்து நின்றிருந்தான் சங்கர்.

சங்கர க் கண்ைவுைன், அந்த இரறவரனப் ோர்த்தரதப்

போல பேரியவர் உள்ளம் பநகிழ்ந்திருந்தார்.

“இதுக்குதான் நான் இங்க வ பவணாமுன்னு பசான்பனன்

சங்கரு. பசான்னா பகட்கரல. இப்ே உக்காந்து
அழுதுகு. ஆஸ்ேத்திரிக்கு கூட்டிட்டுப் போயிருவமா
சங்கரு”, என்று பே னிைபம என்ன பசய்ய எனப் புரியாமல்
பகட்ைார் பேரியவர்.

“வட்ல,
ீ ஆத்தாகிட்ை எண்ரணய் பதச்சு விைச்
பசால்லுபவாம், சரியாகிட்ைா ே வாயில்ரல. இல்ரலனா
இன்னிக்கு சாயந்தி ம் ைாக்ைர்கிட்ை கூட்டிட்டுப் போபவாம்
ஐயா”, என்றவரன நிமிர்ந்து ோர்க்க இயலாமல்
கண்களில் நீ ப ாடு குனிந்து அமர்ந்திருந்தாள் பேண்.

வ ாவிற்பகா, ‘நாமல்லாம் எத்தரனபயா தை விழுந்து

எந்திரிச்சு போயிருக்பகாம். இந்த அக்காவுக்கு மட்டும்
என்னாச்சு. இப்டி காலு ேலூன் கணக்கா வங்கி
ீ
கிைக்கு. எப்ேவும் அழுவாத அக்கா கண்ணுல இருந்து
தார தார யா தண்ண ீ ஊத்துது. ோவம் ப ாம்ே

சப ாஜினி Page 144

 நீ யும் நானும் அன்பே

வலிக்குது போல’ என எண்ணியவாபற வருத்தத்பதாடு

மற்றவர்களுைன் அரமதியாக நின்றிருந்தாள்.

சாந்தனுவிற்பகா, ‘ஆரசப்ேட்டு ோக்க வந்துது, இப்ேடி

ஆகும்னு யாருக்கு பதரியும். வரும்போது அவ்பளா
சந்பதாசமா வந்தது. இப்ே இப்டி அழுது கர யுது’ என
வருத்தமரைந்திருந்தான்.

சங்கர அரைத்து வருமுன், ஈ த்துணியால் நவனாவின்

ீ
வங்கிய
ீ கணுக்காரலச் சுற்றி ரவத்திருந்தார் தங்கபவலு.

முதலுதவியாகச் பசய்திருந்த துணிரய எடுத்து,

வக்கத்ரத
ீ ரவத்து அவள் வலியின் வரியம்
ீ உணர்ந்தான்.

மறந்தும் பேண்ணின் கண்கரளப்

ோர்க்கவில்ரல. “எந்திரிச்சு காருக்கு நைந்து
வந்திருவியா”, என்று பேண்ணிைம் பகட்க

தரலரய ஆபமாதித்து ஆட்டியவள், நிமிர்ந்து

சாந்தனுரவ பநாக்கினாள்.

புரியாமல் நவனாரவ
ீ நாயகன் ோர்த்திருக்க, ரகரயப்
ேிடித்துத் தூக்க ஏதுவாக சாந்தனுரவ பநாக்கிக் ரகரய
நீ ட்ை, வ ப்ேில் தூக்கிவிட்ைதுபோல சாந்தனு தூக்க
முன்வந்தான். வ ாவும் உைன் வந்து உதவ வ

அரனத்ரதயும் ோர்த்திருந்தவன்,

சப ாஜினி Page 145

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஐயா, நாபன வட்டுக்கு

ீ கூட்டிட்டுப் போயிறவா”, என
ஒப்புதல் பகட்டு நின்றான் சங்கர்.

பேரியவர், “ஆமாயா, நீ இப்போ போறதால இன்னும்

பகாஞ்சம் பந ம் பசண்டு நான் வட்டுக்கு
ீ வாப ன். நீ
முதல்ல இதுகரள கூட்டிகிட்டு கிளம்பு”, என்று சம்மதம்
கூறியவுைன்

வலிபயாடும், மன பவதரனபயாடும் அமர்ந்திருந்தவரள

எழுப்ே உதவிய சாந்தனு மற்றும் வ ாரவத் தடுத்தான்.

அரனவரும் ோர்த்திருக்க, தனது இருரககளால்

பேண்ரண ேஞ்சுப் போதிரயப்போல தூக்கியிருந்தான்
சங்கர்.

வ ாவிற்று திறந்த வாய் மூைவில்ரல. இபதல்லாம்

ேைத்தில் ோர்த்த காட்சிகள் மட்டுபம. இதுவர ஊருக்குள்
இதுபோன்ற காட்சிகரளப் ோர்த்தி ாத அரனவரும்
வித்தியாசமாகப் ோர்த்திருந்தனர்.

பவறு வைியில்ரலயா? என ேதறி, மறுத்துப் பேசத்

துவங்கியவரள,

“காரல ஊனி நைந்தா இன்னும் வக்கம்

ீ கூடும். வண்டிவ
உன்ரன சாந்தனு ேிடிச்சு கூட்டிட்டு வ து அவனுக்கும்
கஷ்ைம்”, என்று கடினக் கு லில் வார்த்ரதகரள
உகுத்தவன், தூக்கியேடி நைந்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 146

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கர பநாக்கி நிமிர்ந்த பேண்ணின் ோர்ரவரயப்

புரிந்து பகாண்ைவன்,

“கைத்திட்ைா போபறன். காலு வலிங்கிறதால வண்டிவ

தூக்கிட்டுப் போபறன். அதுக்பகதுக்கு இந்தப் ேதறு
ேதறுற”, என்று அதட்டிவிட்டு, இபதல்லாம் தனக்கு
ஒன்றுமில்ரல என்ேதுபோல விசுக்பகன தூக்கியவாறு
வண்டிரய பநாக்கி நைந்திருந்தான் சங்கர்.

பகாட்ைரகயிலிருந்து ஐநூறு மீ ட்ைர் பதாரலவில்

நின்றிருந்த கார பநாக்கி, தன்ரனத் தூக்கியேடி
நைந்தவனின் பசயலில், பேண்ணுக்பகா மிகவும்
லஜ்ரஜயாகத் பதான்றியது.

‘இவரு எதுக்கு இப்டித் தூக்கி என்ரன

சங்கைப்ேடுத்தறார்’ என நிரனத்தாலும், அவனிைம்
பசான்னால் என்னாகும் என்று பதரிந்ததால்,
அரமதியாகபவ இருந்தாள் நவனா.
ீ

ேின்சீட்டில் பேண்ரண இலகுவாக அம ரவத்தவன்,

“காரல கீ பை பதாங்கப் போைாம பமபல தூக்கி வச்சிக்க”,
என்றான். அதற்குபமல் எதுவும் பேசாமல், சாந்தனு,
வ ாவுைன் வந்தவர்கரளயும் வண்டியில் ஏறச் பசய்து,
வண்டிரய கிளப்ேியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 147

 நீ யும் நானும் அன்பே

சாந்தனு, வ ா, மற்றும் வந்திருந்த அரனவரும் வண்டியில்

நவனாவிற்கு
ீ இரைஞ்சல் த ா வண்ணம் ஒதுங்கி
அமர்ந்து பகாண்டிருந்தனர்.

ோரத க டுமு ைாக இருக்கபவ வண்டியின் ஆட்ைத்தில்,

இன்னும் வாய்விட்டு அலறியவரள, முரறத்துப்
ோர்த்தவன்,

“இங்க எதுக்கு வ ணும்? சரி… வந்தவ ோத்து நைந்து

வந்திருக்கனும். போைதில கண்ணு வச்சிட்டு போயி
வ ப்புல வழுக்கிவிட்டு விழுந்துட்டு, இப்ே வண்டிய
ஓட்டும்போது அலறுனா என்ன பசய்யுறது? வாரய
மூடிட்டு வா!” என்ற சங்கரின் உஷ்ண கு ரலக்
பகட்ைவளுக்கு

‘ஐபயாைா’ என்றிருந்தது. ஆனாலும் வலியில்

முணகியவரள அவ்வப்போது திரும்ேிப் ோர்த்தேடிபய
வண்டிரய பமதுவாகபவ ஓட்டி வந்தான்.

வலிபயாடு வந்தவர்களுைன் எதாவது பேசியவரளப்

பகாேம் குரறயாமல் திரும்ேிப் ோர்த்தான் சங்கர்.

‘அந்த வாயி எங்கிட்ை பேசமட்டுந்தான்

பூட்டிக்கும். எல்லாருக்கிட்ையும் வளவளதான்’ என்ற
எண்ணத்பதாடு வண்டிரய பசலுத்தினான்.

சப ாஜினி Page 148

 நீ யும் நானும் அன்பே

‘இவங்க இப்ே எதுக்கு பகாவப்ேடுறாங்கன்னு

பதரியரலபய. நான் விழுந்தது… என்ன பவணுணா போயி
விழுந்பதன். ஏபதா என் பந ங் காலம்… பவடிக்ரக
ோத்திட்பை போயி பவள்ளந்தியா விழுந்து
வாரிட்பைன்’ என அலுத்துக் பகாண்ைவள் வந்த
அழுரகரய அைக்கியிருந்தாள் நவனா.
ீ

“அது ப ாம்ே நாளாபவ இங்க வ ணும்னு

பகட்டுச்சுன்பன… அதான் இன்னிக்கு ஐயா கூட்டிட்டு
வந்தாங்க.. ஆனா வயலுக்குள்ள இறங்குறதுக்கு முன்ன
பசால்லித்தான் விட்ைாங்க.. ோத்து பமதுவாதான் நைந்து
வந்துச்சு. ஆனாலும் எப்டி இப்டி ஆச்சுன்பன பதரியரல”,
என்று சாந்தனு நவனாவிற்காக
ீ பேசியிருந்தான்.

“ஆமா மச்சான். ப ாம்ே நாளாபவ அக்கா வ ணும்னு

தாத்தாகிட்ை பசால்லிக் பகட்டுச்சு. தாத்தாதான் பவணானு
பசால்லிட்டு, இந்த வா ம் கூட்டிட்டு வந்தாங்க”, என்று
கூற

“எல்லாத்துக்கும் நீ தான் கா ணம். அவளுக்கு இங்க

எதுவும் பதரியாது. நீ எதாவது பசால்லி ஆரச
காட்ைப்போக அரதப் ேிடிச்சிட்டு உங்கக்காரி பதாங்குறா”,
என்று வ ாரவயும் கடிந்து பகாண்ைான்.

சங்கரின் பேச்சில் இருந்த உண்ரம உர க்கபவ, வ ா

அரமதியாகி இருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 149

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கரின் ‘அவ’ ‘இவ’ரள காணும் நிரலயில்

பேண்ணில்ரல. திட்டுவரத மட்டும் ‘இன்னிக்கு
இவங்ககிட்ைல்லாம் ோட்டுக் பகக்கணும்னு
இருக்குபோல’ என பநாந்தேடி வந்தாள் நவனா.
ீ

நவனாவின்
ீ வலிரய உணர்ந்து வண்டிரய பமதுவாகபவ
உருட்டினான் சங்கர்.

வட்டிற்கு
ீ வந்தவன், அம்மா, மற்றும் சித்திரய அரைத்து
பேண்ரண வட்டிற்குள்
ீ தூக்கி வ ச் பசய்தான்.

அன்னம்மாள் ஆச்சி தனக்கு பதரிந்த ரக ரவத்தியம்

மூலம், சரியாகக் கணித்து, கணுக்காரல பதாட்டுப் ோர்த்து
வக்கம்
ீ கண்டு உணர்ந்து, சிகிச்ரச பகாடுத்தார்.

விையம் அறிந்த முல்ரல, ‘இவளுக்கு எதாவது

ஒன்னுன்னா மகளுக்கு என்ன ேதில் பசால்றது’, என
மனங்கலங்கி, கண்ணில் நீ ப ாடு பேத்திரய
அ வரணத்திருந்தார்.

அன்னம்மாள் உருவிய உருவலில், காரல மறுபுறம்

உருவிய பேண்ரண அத்ரதமார்கள் அரனவரும்
அமுக்கிப் ேிடித்துக் பகாள்ள துடித்து கதறிவிட்ைாள்
பேண்.

சப ாஜினி Page 150

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஒரு வைியாக அதற்கான ேணிகரளப் ோர்த்து

திருப்தியான அன்னம்மாள், பகாஞ்ச பந ம் அப்ேிடிபய
ேடுத்திரு என்று விட்டிருந்தார்.

அரனவரும் அவ வர் ேணிரய ோர்க்கச் பசன்றிருக்க,

வ ா, விையம் பதரியாதவர்களுக்கு, ஸ்கீ ரின் ப்பள பசய்து
விளக்க முற்ேட்டிருந்தாள்.

சாந்தனு வருத்தத்தில் நகர்ந்திருந்தான்.

சசிகலாவிற்கு, “சித்திகரளக் கூட்டிட்டு நவனா

ீ போயி
தூக்கிட்டு வாங்க, காருக்குள்ள இருக்கா”, என்ற மகனின்
வார்த்ரதகரளக் பகட்டு ேதறியிருந்தார்.

“என்ன சங்கரு, என்னாச்சு”, என்ற தாயின் பகள்விக்கு

“போயி ோருங்க, இவரள யாரு அங்கல்லாம் வ ச்

பசான்னது”, என்று திட்டியவாபற தரல முடிரய
பமலிருந்து கீ ைாகத் தைவி. கண்கரள மூடி தன்ரன
ஆசுவாசப் ேடுத்திச் சமாளித்தவரனக் கண்ைவருக்கு
ரகயும் ஓைவில்ரல, காலும் ஓைவில்ரல.

எப்ேடி உள்பள நவனாரவ

ீ தூக்கி வந்பதாம் என்ேது கூை
மறந்திருந்தது.

சா தாவும், ாஜபவலுவும் ேதறி பே னிைம் விசா ரணரய

பமற்பகாண்டிருந்தனர். சங்கரும் அரமதியாகபவ
ேதிலளித்தான்.

சப ாஜினி Page 151

 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனாவின்
ீ கத்தலில், உள்ளுக்குள் கதறியிருந்தான்
சங்கர். ஆனாலும் பவளியில் எரதயும் காட்டிக்
பகாள்ளாது அரமதி காத்தான்.

ஒருவைியாக அழுது கரளத்தவளுக்கு, சூைான

முதலுதவிப் ோனம் வைங்கப்ேட்ைது.

கா சா மாக இருந்தரதக் குடித்தவள் சற்று பந த்தில்

அயர்ந்து உறங்கியிருந்தாள்.

உறங்கியவரள வந்து அவ்வப்போது ோர்த்துச் பசன்றவன்,

விட்டு வந்திருந்த நண்ேர்கரளப் ேற்றி எண்ணாது
அமர்ந்திருந்தான்.

“பதாட்ைாச் சிணுங்கி

பதகம் பகாண்ைவபள!

பதாைாமபலபய சிணுங்கி – என்

பவகம் கூட்டுேவபள!

சிணுங்கரல மறந்து

சிரிப்ரேத் துறந்து

சிந்திய பவந்நீ ரில் – என்

ஆவி போனதடி!

அர உசி ாய் ஆனதடி!

சப ாஜினி Page 152

 நீ யும் நானும் அன்பே

காதபலாடு ஏந்தக் காத்திருந்தவரன

காயத்பதாடு ஏந்தச் பசய்தவபள!

காயம் பசய்த மாயத்தில் – என்

சாயம் பவளுத்திடுபமா!

சாேம் வந்து பசர்ந்திடுபமா!

நன்றாக உறங்கி விைித்தவரள, “இப்போ வலி எப்ேடி

இருக்கு?”, என்று வலிரய மரறத்துக் பகாண்டு பகட்ை
வார்த்ரதகளுக்கு உரியவரன அங்கு எதிர்ோ ாதவள்,
திரகத்து பகள்வி வந்த திரச பநாக்கித் திரும்ேினாள்.

வதனத்தில் வருத்தத்பதாடு, வார்த்ரதகளில் குரறவில்லா

சீற்றத்பதாடு, வாசலின் நின்று பகட்ைவரனக்
கண்ைவளுக்கு வருத்தமாக இருந்தது, அவனது பதாற்றம்.

‘ஏன் இப்ே யாருக்கு என்ன ஆச்சு, எதுக்கு இவங்க இப்டி

இருக்காங்க. பவளியில ோக்க ஒரு மாதிரியும்,
பேசும்போது பவற மாதிரியும்’ என்று நிரனத்தவள்,
பகட்ைவனுக்கு என்ன ேதில் கூறினாள்….

அன்பு-6

வா யிறுதி நாளாதலால், நவனாவின்

ீ மாமன்மார்கள்
அன்ரறய நாரள ஏற்கனபவ திட்ைமிட்ைேடி,
நண்ேர்கபளாபைா, அல்லது வா நாள்களில் விட்டுப்போன

சப ாஜினி Page 153

 நீ யும் நானும் அன்பே

பவரலகரளச் பசய்து முடிக்கும் எண்ணத்பதாபைா

ஆளுக்பகாரு திரசயில் நன்ேகலில் கிளம்ேிச்
பசன்றிருந்தார்கள்.

அதனால் அவர்கள் வட்டில்,

ீ வயதானவர்கள்,
வட்டுப்பேண்கள்
ீ மற்றும் குைந்ரதகள் மற்றும் சங்கர த்
தவி பவறு யாரும் இல்ரல.

சங்கரும் தனது நண்ேர்கரள ேண்ரணயில் விட்டுவிட்டு,

நவனாரவ
ீ வட்டிற்கு
ீ அரைத்து வந்திருந்தான்.

நவனாவிற்கு
ீ முதலுதவி பசய்து, அவள் உறங்கத்
துவங்கியதும், மீ ண்டும் ேண்ரணக்குச் பசன்று
நண்ேர்கரள மதிய உணவிற்காக வட்டிற்கு
ீ அரைத்து
வந்திருந்தான்.

நண்ேர்கரள மதிய உணரவ உண்ணச் பசய்து,

அவர்கரள இரளப்ோறச் பசய்தான். ேின்னர்
நண்ேர்களிைம் கூறிக்பகாண்டு, அவன்மட்டும் கார க்குடி
பசன்று, பதரிந்த மருத்துவரிைம் தனிப்ேட்ை முரறயில்,
அன்று மாரலபய நவனாவின்
ீ கணுக்கால் சுளுக்கின்
தீவி த்ரத அறிந்து பகாள்ள பவண்டி, அனுமதி வாங்கி
வந்திருந்தான்.

ஐயாமார்கள் இருவரும் வபயாதிகம் கா ணமாக நிரறய

அரலய இயலாது. அதனால் அன்ரறய நிரலரய
கருத்தில் உணர்ந்து, அடுத்தநாள் தான் கல்லூரிக்கு

சப ாஜினி Page 154

 நீ யும் நானும் அன்பே

கிளம்ே பவண்டியிருப்ேதால் முன்பனற்ோைாக

அவனாகபவ பசன்று நவனாவிற்கு
ீ அப்ோயிண்ட்பமன்ட்
வாங்கி வந்திருந்தான் சங்கர்.

]]]

சங்கர அந்த பந த்தில் எதிர்ோர்க்கவில்ரல என்ேரதத்

தவி , அவனின் அந்தக் பகள்விரய எதிர்ோர்த்பத
இருந்தாள் பேண்.

உண்ரமயில் வக்கம்
ீ இன்னும் அப்ேடிபயதான்
இருந்தது. ஆனால் ேடுக்ரகரய விட்டு இன்னும்
கால்கரள நகர்த்தாததால், வலியின் அளவு நவனாவிற்கு
ீ
சரியாகத் பதரியவில்ரல.

இருந்தாலும் பகட்ைவனுக்கு ேதில் பசால்ல பவண்டுபம!

ேடுக்ரகயிலிருந்து கீ பை இறங்க முயற்சித்தாள் நவனா.

ீ

நவனாவின்
ீ பசயரலக் கண்டு, பேசாமல் ோர்த்திருந்தான்
சங்கர்.

காரல நகர்த்தும்போது, முன்ரனப்போல உயிர்போகும்

வலி இல்ரல. இறங்கி கால்கரள ஊன்றி நின்றாள். வலி
இன்னும் இபலசாக இருப்ேரத உணர்ந்தவள்

“ப ஸ்ட்ல இருக்கும்போது வலி பதரியல! நிக்கும்போது

ரலட்ைா இன்னும் பேயின் இருக்கு!”, என்றாள்.

சப ாஜினி Page 155

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ம்ஹூம்…”, எனக் பகட்டுக் பகாண்ைவன், அதற்குபமலும்

அங்கிருந்து நக ாமல், எதுவும் பேசாமல் பயாசரனபயாடு
நின்றிருந்தான்.

அதற்குபமலும் அங்கு நின்றவரன, ஏபனா புரியாத புது

உணர்வில் ோர்த்தாள் நவனா.
ீ

‘இன்னும் என்ன?’

“இனி…”, பதாண்ரைரய பசறுமிக் பகாண்டு தன்ரன

சரிபசய்தவன், “.. ஸ்கூலு விட்ைா வடு,
ீ வடு
ீ விட்ைா
ஸ்கூலுன்னு இருக்கிறதா இருந்தா, நீ இங்க இரு!”

“இல்ரலன்னா?”, நவனா
ீ அதிர்ச்சிபயாடு சங்கர ப்
ோர்த்துக் பகட்டிருந்தாள்.

“… இல்ரலனா, உங்கப்ோவ வந்து கூட்டிட்டுப் போகச்

பசால்லி லாம்னு ஐயாகிட்ை பசால்லிருக்பகன்!”,
கடினமான கு லில் பவறுேக்கம் ோர்த்தேடி முடிவாக
உர த்தான்.

‘இப்ே என்ன நைந்துபோச்சுன்னு?’ எனும் மனக்

பகள்விபயாடு சங்கர முரறத்துப் ோர்த்தவள்,

“ஒரு தைரவ பதரியாம, அதுவும் வ ப்புல தான வழுக்கி

விழுந்துட்பைன்! அதுக்கு…! இபதல்லாம் போயி யா ாவது
அப்ோகிட்ைச் பசால்லுவாங்களா?”, என இழுத்தவரள,

சப ாஜினி Page 156

 நீ யும் நானும் அன்பே

ரகரயக் காட்டி நிப்ோட்டு எனும் பசய்ரகயின் மூலம்

நவனாரவ
ீ பேசாமல் இருக்கச் பசால்லியிருந்தான்.

“யா ாவது, எப்டி பவணா இருந்துட்டுப் போகட்டும்! ஆனா

நான் பசால்லுபவன்!”, என்று பேண்ணிைம் திைமாகக்
கூறியவன்,

“இப்ே நைந்தது உனக்கு பவணா சாதா ணமா

இருக்கலாம்! இன்னிக்கு சாயந்தி ம் உங்க அப்ோ போன்
ேண்ணும்போது இங்க நைந்தரதச்
பசால்லுபவாம். அப்போ அவரு எப்டி ரியாக்ட்
ேண்றாருன்னு ோப்போமா?”, என்று தீவி மாகபவ
பேண்ரண பநாக்கிக் பகட்ைான்.

சங்கரின் வார்த்ரதயில் ேதறியவள், “இல்ரல

பவணாம்! அப்ோ, அம்மா ப ண்டுபேரும் இரதக்
பகள்விப்ேட்ைா ப ாம்ே சங்கைப்ேடுவாங்க! என்னபவா
ஏபதான்னு ேதறிருவாங்க!”, என மறுத்திருந்தாள்.

“அவங்க ேதறக்கூைாது! சங்கைப்ேைக்கூைாது! ஆனா இங்க

இருக்கிறவங்க எப்டிப் போனாலும் உனக்கு
கவரலயில்ரல அப்டித்தான?”, பேண்ணின் பேச்ரசக்
பகாண்பை, பேண்ரணக் பகள்வியால் மைக்கியிருந்தான்.

“அப்டியில்ரல!”, என்று இழுத்தவள், “நான் என்ன

பவணுனா போயி விழுந்பதன்! பதரியாம தான
விழுந்துட்பைன்! அதுக்குப்போயி ப ாம்ேத்தான்

சப ாஜினி Page 157

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேண்றீங்க!”, நின்றதால் கணுக்காலில் வந்த வலிரயவிை,

தன்ரன சங்கர் பகட்ை பகள்வியினால் உள்ளத்தில் வலி
மிகுந்ததாக உணர்ந்தாள் நவனா.
ீ

நவனாவின்
ீ வார்த்ரதகரளக் பகட்ைவன், “விசயத்ரதக்
பகள்விப்ேட்டு, என்ன ேண்ணனு உங்கப்ோ உன்ரனக்
பகப்ோ ா முதல்ல? இல்ரல எங்கரள வந்து பகப்ோ ா?”

சங்கரின் பகள்வியில் தன்ரனபய தனக்குள்

விசாரித்து, ‘பகப்ோங்கபளா!.. ஆமா!’ என பேண்ணின் மனம்
முடிவு பசால்லியது.

“புள்ரளபயாை தப்ோவும் இருக்கலாம்னு பயாசிச்சி,

உங்கிட்ை வந்து விசாரிச்சேின்ன, ‘எம்புள்ரள சுைிதாங்காம
போயி அதுவா விழுந்துச்சுன்னு’ சும்மா விட்ருவா ா
எங்கரள! எதுவும் பகக்கமாட்ைா ா?”, என்ற சங்கரின்
அசட்ரையான பகள்வியில், ேதில் பசால்ல இயலாமல்
விைித்தாள் நவனா.
ீ

“உனக்கு எதாச்சும் ஒன்னுனா உங்கப்ோ வந்து

எங்ககிட்ைதான முதல்ல பகப்ோரு! போம்ேிரளப் புள்ரள
பவற! காலு, ரகயில எதாவது ேிசகு வந்திட்ைா
குடும்ேத்துக்குள்ள மனவருத்தம் வந்தி ாதா?”, என மூச்சு
விைாமல், முகத்ரத உர்ப ன்று ரவத்துப் பேசியவரனக்
கண்டு ‘எப்ேப் ோத்தாலும் பகாவமா!’ என அரமதி
காத்தாள்.

சப ாஜினி Page 158

 நீ யும் நானும் அன்பே

“பவறும் சுளுக்குக்குப் போயி, நான் சுருக்குப் போட்டு

நின்ன மாதிரி பசால்லுறீங்க!”, என்ன ேதில் அவனிைம்
பசால்ல எனத் பதரியாமல், சட்பைனத் பதான்றியரதக்
பகட்டுவிட்டு, ‘தன் பேச்சின் திரச தனக்கு ஆவண
பசய்யாது’ என புத்தி உணர்த்த, ேல்ரலக் கடித்து
தன்பேச்ரச அத்பதாடு நிறுத்தியிருந்தாள் பேண்.

“ம்… அவ்வளவு தானா! நம்ம ஊருப்ேக்கம் ஒன்னு

பசால்லுவாங்க…”, என்று இழுத்தவரன ோர்த்தவள் பமபல
என்ன என்ேதுபோல ோர்க்க,

“வ ப்புல வழுக்கி விழுந்து பசத்தவனும் இருக்கான், ேரன

ம த்துல இருந்து விழுந்து போரைச்சவனும் இருக்கான்னு
பசால்லுவாங்க! அதனால வ ப்ரே நம்ம சாதா ணமா
எடுக்க முடியாது”, என்று முடித்தவரன

‘அப்டியா’ என்ேதுபோல ஆச்சர்யமாகப் ோர்த்தவரள

பநாக்கி

“சரி இப்ே அது எதுக்கு நமக்கு? ஓன் விசயத்துக்கு

வருபவாம்! உனக்கு சுளுக்கு ேிடிச்சரத இன்னிக்கு ரநட்
உங்கப்ோ பேசும்போது கண்டிப்ோ
பசால்லுபவாம்! அப்டிபய சுருக்குப் ேத்தி நீ
பசான்னரதயும் காதுல முன்கூட்டிபய போட்டு
வச்சி லாம்!”, சிரிப்ரே மரறத்தவாபற கூறியவரன
நிமிர்ந்து ோர்த்தவள்

சப ாஜினி Page 159

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இனி நான் எங்கயும் போகரல!”, என பூமிரயச் சுற்றி

ே வியிருக்கும் வாயுவின் அளவு வறுத்தத்பதாடு
கூறியவள், “ஆனா, நீ ங்களும் எதுவும் அப்ோகிட்ை பசால்ல
பவணாம்!”, என்று முகத்ரத உம்பமன்று ரவத்துக்
பகாண்டு கூறினாள்.

அவனின் இதைில் மரறத்திருந்த அவனது அைக்கிய

நரகப்ரேக் கண்ைவள், ‘என் நிலம உங்களுக்கு சிரிப்ோ
இருக்கு! ோத்து சிரிங்க! இல்ரலனா ேல்லுல சுளுக்கிறப்
போது!’ என எண்ணியேடிபய தரலரய மீ ண்டும்
குனிந்திருந்தாள்.

குனிந்தேடிபய தீவி சிந்தரனயில் இருந்தவரளக்

கண்ைவன், ‘சரியான பகடிடீ நீ !’ என எண்ணியவனாய்,
“சாயந்தி ம் கார க்குடியில் இருக்கிற ைாக்ைர்கிட்ை
அப்ோயிண்ட்பமன்ட் வாங்கியிருக்பகன். கிளம்ேி ப டியா
இரு!”, என்றவன்

“கவனமா இருந்திருந்தா இப்டி நைக்காது! கவனம்

இல்லாம இருக்கிறவங்களுக்குதான் இப்ே நான் பசான்ன
கட்டுப்ோடுலாம்!”, என்றேடிபய சிரிப்போடு நகர்ந்தவரன
ஓ ப்ோர்ரவயில் கண்ைவளுக்கு, உள்ளுக்குள் பகாேம்
வந்தாலும் பவளிக்காட்ைவில்ரல.

சப ாஜினி Page 160

 நீ யும் நானும் அன்பே

‘என்னாத்துக்கு இந்த நக்கல் சிரிப்பு’ என்று எண்ணியவாறு

நின்றவள், சங்கரின் பேச்ரசக் பகட்டு குனிந்தேடிபய
தரலரய ஆட்டியிருந்தாள்.

நிமி ாது தரலயாட்டியவரளக் கண்டு, ‘நமக்குன்னு வந்து

பசந்துருக்கு ோரு, மண்ரையாட்டி மாணிக்கம்!’ என
நிரனத்தேடிபய,

“வைக்கமா சித்தப்ோ எல்லாரும் பவரலக்குப் போயிட்டு

வட்டுக்கு
ீ திரும்ே சாயந்தி ம் ஆகிரும்! இன்னிக்கு
லீவுதான். ஆனாலும் எல்லாரும் பவளிய ஏபதா ஒரு
பவரலயா காரலயில போனவங்க, இன்னும்
சாப்ேிைக்கூை வடு
ீ திரும்ேரல!”

‘இபதன் எனக்குத் பதரியுபம. இப்ே எதுக்கு இரத எங்கிட்ை

பசால்றாக’

“உதவிக்கு யாருமில்லாத வட்டுல,

ீ இப்ே உனக்கு நைந்த
மாதிரி எதாவது வக்பைஸ்ல
ீ நைந்திட்ைா, ஐயாமாரு தான்
உன்ரனக் கூட்டிப்போயி கவனிக்கனும். இப்ே அவங்க
உன்ரனக் கவனிக்கிற நிலரமயிலயா இருக்காங்க!

வயசானவங்கரள கருத்தா ோத்துக்கற வயசு நமக்கு

வந்திருச்சு! அவங்களுக்கு பதாந்தி வு த க்கூைாதுன்னு
பதரியாத அளவுக்கு இன்னும் நீ சின்னப் புள்ரள இல்ல!
இன்பனாருமுரற இதுமாதிரி நைக்காதேடி கவனமா இரு!

சப ாஜினி Page 161

 நீ யும் நானும் அன்பே

வட்டுல
ீ நாலு காரு இருந்தாலும், வட்டு
ீ
போண்ணுங்கரள, டிர வர மட்டும் நம்ேிலாம் எப்ேவும்
பவளிபய அனுப்ேமாட்பைாம்!

அப்டியிருக்கிற இந்த வட்ல

ீ எப்டி இருந்தா எல்லாருக்கு
நல்லதுன்னு பயாசிச்சு, கவனமா நைந்துக்க!”, என்றவன்
அதற்குபமல் நவனாவிைம்
ீ ேதிரல எதிர்ோர்க்காமல்
அங்கிருந்து கிளம்ேியிருந்தான் சங்கர்.

சங்கரின் ‘கவன’த்ரத கவுண்ட் பசய்தவாறு ‘எத்தரன

கவனம்?’ என மனதிற்குள் பகட்ைேடிபய போய், கட்டிலில்
ேடுத்திருந்தாள் நவனா.
ீ

]]]

மாரல மருத்துவமரனக்கு கிளம்புமுன் மாமன்மார்கள்

வந்து பேச்சிற்கு நலம் விசாரித்துவிட்டு,

“உைம்ரேப் கவனமாப் ோத்துக்கம்மா!” என்று கவனமாகக்

கூறிவிட்டு அகன்றிருந்தார் ஒருவர்.

‘குடும்ேபம கவனமான குடும்ேம் போல’

“வ ப்ேில நைக்கத் பதரியாம போயி, இப்டி வரகயா

விழுந்து வச்சு, யா ாவது இப்டி வந்து வலிபயாை இருக்கக்
கண்டுருக்பகாமா! ோத்து போயிருக்கக் கூைாதா?” என்று
பநாந்திருந்த மனரத, பமனக்பகட்டு வந்து பகட்டு,
ரநயாண்டி பசய்திருந்தார் இன்பனாரு மாமா.

சப ாஜினி Page 162

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நல்ல பவரள சுளுக்பகாை போச்சு. நீ ோட்டுக்கு காலு,

ரகயினு எல்லாத்துலயும் அடிவாங்கிட்டு வ ாம
இருந்திபய!”, என அவ வருக்குத் பதான்றியரதக்
கூறியபதாடு அகன்றிருந்தார்கள்.

தங்களது வா யிறுதி நாளான அன்று, DD பநஷனல்

பதாரலக்காட்சியில் ஒளிே ப்பும் நிகழ்ச்சிரயப் ோர்க்க,
அங்கிருந்து அகன்றிருந்தனர்.

கருப்பு, பவள்ரள பதாரலக்காட்சிக்பக அருகில் உள்ள

வட்டிலிருந்து
ீ பேரும்ோன்ரமயிபனார் வந்து கூடுவர்.

அப்டியிருக்க இவர்களது புதிய கலர் பதாரலக்காட்சிக்கு,

வட்டு
ீ வாசலில் சந்ரதபோலக் கூட்ைம் கூடிவிடுவர்.

மினி திர ய ங்கு போல, அந்த வட்டின்

ீ காம்ேவுண்டு
வர மக்கள், இைம் கிரைத்தவர்கள் அமர்ந்தும், அம
இைமில்லாமல் நின்றும், நிகழ்ச்சிகரளப் ோர்த்துச்
பசல்வர்.

பமாைி புரிந்தாலும், புரியாவிட்ைாலும், அக்கம் ேக்கம்

மட்டுமன்றி, வட்டிலுள்ளவர்களும்
ீ விைாமல் ோர்ப்ோர்கள்.

பவள்ளியன்றும் பஜபஜ என இருக்கும் அவர்களது வடு.

ீ
தமிழ் நிகழ்ச்சிகளுக்கு இன்னும் கூடுதலாக கூட்ைம்
இருக்கும். “ஒளியும் ஒலியும்” ோர்க்க வரும் கூட்ைம்
காம்ேவுண்டு சுவரின் மீ பதல்லாம் நி ம்ேி வைியும்.

சப ாஜினி Page 163

 நீ யும் நானும் அன்பே

அன்றும் கூட்ைம் ஓ ளவு இருக்க, எரதயும் கவனிக்கும்

நிரலயில் இல்லாதவள், கார க்குடிக்கு சிகிச்ரசக்காக
கிளம்ேியிருந்தாள்.

]]]

முல்ரல ஆச்சி, சசிகலா அத்ரத மற்றும் சங்கர்

மூவருைன் மருத்துவமரனக்குச் பசன்று
திரும்ேியிருந்தாள் நவனா.
ீ

எக்ஸ்ப எடுத்துப் ோர்த்துவிட்டு, ‘இளவயது என்ேதால்

ஒன்னும் ேி ச்சரன அதிகம் இருக்காது’ என்று கூறி,
‘ேதிரனந்து நாட்களுக்கு அதிகமான எரையுரைய
போருட்கரள, தண்ண ீர் குைம்போல எரதயும் தூக்க
பவண்ைாம்’ என்று கூறியிருந்தார் மருத்துவர்.

பமலும், ஓைாமல், ஆைாமல், காலுக்கு அதிக பவரல

பகாடுக்காமல் ேதிரனந்து நாட்களுக்கு, அவர்
பகாடுத்திருந்த மாத்திர கரள சரியான பந த்தில்
உட்பகாள்ளும்ேடியும், அதன்ேின் ஒருமுரற வந்து
கணுக்காரல காட்டிச் பசல்லுமாறும் கூறி
அனுப்ேியிருந்தார்.

அதற்குபமல் சங்கர் அவளிைம் எரதயும்

கூறவில்ரல. ஆனாலும் பேண்ணுக்கு வருத்தம் இருந்தது.

சப ாஜினி Page 164

 நீ யும் நானும் அன்பே

‘இந்த டீைா முன்னாடி அசிங்கப்ேட்டுட்டீபய நவ!’ீ என

மனம் மு ண்டியது.

‘இந்த மனுசன்(சங்கர்) பமச்சு மாதிரி இல்ரலனாலும்,

ஓ ளவு பேரு வாங்கற அளவு. ஏதாவது பசஞ்சு. குனிஞ்ச
தரலய நிமித்தி, நிக்கல் ாடு கணக்கா துருப்ேிடிக்காம
நிக்கிபறாம்!”, என்கிற ரசலண்ைான சேதபமடுத்து,
தனிப்ேட்ை பகாள்ரக முடிபவாடு வலம் வந்தாள் பேண்.

வட்டில்
ீ உள்ள பேண்களின் ஒட்டுபமாத்த கவனிப்பும்,
அ வரணப்பும், ஊட்ைமான உணவும், விர வில்
நவனாரவ
ீ ேரைய நிரலக்கு பகாண்டு வந்திருந்தது.

]]]

குளம், மற்றும் கண்மாயில் நீ ரின் இருப்பு பேரும்ேகுதி

வற்றியிருந்தது. கண்மாயில் மீ ன்கள் கிைப்ேதால்,
தூண்டில், வரல மற்றும் பசரலத்துணி பகாண்டு மீ ன்
ேிடித்தரல, அவ்வூர் மக்கள் தினசரி அவர்களது
பதரவக்கிணங்க ேிடித்து சரமத்தனர்.

வா யிறுதி நாள்களில் சாந்தனுபவாடு பசர்ந்து,

வட்டிலுள்ள
ீ ஒரு இளங்கூட்ைம் பசன்று மீ ன் ேிடித்து
வந்தது.

சப ாஜினி Page 165

 நீ யும் நானும் அன்பே

உயிப ாடு ேலவரக மீ ன்கரள ோர்த்தவளுக்கு ஆரசயாக

இருந்தது. ஆனாலும் சங்கரின் கவனம் என்கிற பசால்ரல
எண்ணி அரமதியாக இருந்தாள் பேண்.

வட்டிற்கு
ீ வந்த வ ாவும், ‘இனி உன்ரன எங்ரகயும்
பவளிபய கூட்டிட்டுப் போகக் கூைாதுன்னு சங்கரு
மச்சான் பசால்லிருக்காக!’ என நவனா
ீ பகட்கும் முன்பே,
அவளிைம் வந்து தானாகக் கூறி, தன்ரனப் ோதுகாத்துக்
பகாண்டிருந்தாள் வ ா.

‘சரிதான் போடீ’ என்று நவனாவும்

ீ வ ாரவ விட்டிருந்தாள்.

ஆனாலும் மீ ன்ேிடித்து வந்து, இவர்கள் அளக்கும்

அனுேவக் கரதரய பகட்ேவளுக்கு, ஆரசயாக இருந்தது.

‘கவனமா போயிட்டு, கமுக்கமா பசஃோ வட்டுக்கு

ீ
வந்திட்ைா என்ன?’ என ஒரு மனம் பயாசரன பசான்னது
நவனாவிற்கு.
ீ

இன்பனாரு மனம், ‘போன தைரவ போன மானம்

மரியாரதபய இன்னும் திருப்ோம அைகுலதான்
கிைக்கு! இன்னும் வட்டிக்கு பமல வட்டினா, இந்த நவனா
ீ
நிரலரம கஷ்ைந்தான்!’, என தன்மீ பத கைிவி க்கம்
பகாள்ளச் பசய்திருந்தது.

]]]

சப ாஜினி Page 166

 நீ யும் நானும் அன்பே

காலாண்டு பதர்வுக்கான நாள் பநருங்குவதால், ேடிக்கும்

பந த்ரத நீ ட்டியிருந்தனர்.

சாந்தனு, நவனா
ீ இருவரும் தங்களது ோைங்கரளப்
ேடித்து முடிக்க கூடுதல் பந ம் எடுத்துக் பகாண்ைனர்.

மற்றவர்கள் விர விபலபய ோைங்கரள முடித்துவிட்டு,

அக்கம் ேக்கம் ேிள்ரளகபளாடு, அவர்களது
காம்ேவுண்டிற்குள்பளபய விரளயாடுவார்கள்.

அன்றும் அதுபோல அமர்ந்து நவனா

ீ ேடித்துக்
பகாண்டிருக்க, சாந்தனு வட்டுக்
ீ கணக்ரக
அற்ேணிப்போடு பசய்து பகாண்டிருந்தான்.

சாதா ணமாக இருந்த வடு,

ீ டிவி ோர்த்துக்
பகாண்டிருந்தவர்களின் சலசலப்ேிலும், சலசலப்ரேக்
பகட்டு உள்ளிருந்தவர்கள் என்னபவன்று வாயிலில் போய்
ோர்க்கவும், ே ே ப்ோன சூைலுக்கு சற்று பந த்தில்
மாறியது.

ஒன்றும் புரியாமல் இருவரும் அரமதியாகப்

ோர்த்திருந்தனர்.

ரகயில் இ ண்டு ட் ங்கு பேட்டியுைன் ஒருவர், மற்றும்

ஒரு சுட்பகசுைன் நவனா
ீ வயபதாத்த சிறுமியும், வட்ரை
ீ
பநாக்கி வந்து பகாண்டிருந்தரதக் கவனித்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 167

 நீ யும் நானும் அன்பே

“யாரு சாந்தனு இவங்க?”, அருகில் அமர்ந்து ேடித்துக்

பகாண்டிருந்தவரன, வாசரலக் காட்டி பமதுவான
கு லில் வினவினாள் நவனா.
ீ

நவனா
ீ காட்டிய திரசரய எட்டிப் ோர்த்தவன் சற்று பந ம்
எடுத்துக் பகாண்டு, “இது தாஸூ பேரியப்ோ மாதிரி
பதரியுது! தாடிபயல்லாம் இருக்கறதால சரியா எனக்கு
அரையாளம் பதரியல!”, என சாந்தனு தரலரயச்
பசாரிந்தேடிபய, அபதபோன்ற பமதுவான கு லில்
நவனாவிற்கு
ீ ேதில் கூறினான்.

“இவ்வளவு நாளா இவங்க எங்கிருந்தாங்க?”, அடுத்து

பதாைர்ந்தாள்.

“பமட் ாஸ்லதான்!”

“என்னாது! பமட் ாஸ்லயா? அப்ே எங்க அம்மா, அப்ோ

இவங்கரளப் ேத்தி இதுவர எதுவும்
பசான்னதில்ரலபய!”, சந்பதகத்தின் பூட்ைாக இருந்தவள்,
பூட்ரைத் திறக்கும் சாவியாக எண்ணி, சாந்தனுவிைம்
விைாது பகட்ைாள்.

“ஸ்… இதுேத்தி இதுக்குபமல இப்ே பேச பவணாம்!”, என்று

உதட்டில் வி ல் ரவத்து நிறுத்துமாறு பசய்ரக பசய்தான்
சாந்தனு.

சப ாஜினி Page 168

 நீ யும் நானும் அன்பே

அத்பதாடு நைப்ேரத பவடிக்ரக மட்டுபம அரனவரும்

ோர்த்திருந்தனர்.

]]]

ாஜபவலு, தங்கபவலு இருவரும் நடுக்கூைத்தில் அமர்ந்து,

வட்டிற்கு
ீ வந்த ஹரிதாசனுைன் பேசிக் பகாண்டிருந்தனர்.

நீ ண்ைபந ப் பேச்சிற்குப் ேிறகு, அன்னம்மாள் ஆச்சிரய

அரைக்க சிறுேிள்ரளரய அவர்களது போர்ஷனுக்கு
அனுப்ேியிருந்தனர்.

முக்கிய விையம் பேச அரைப்ேதாகக் கூறி அரைத்து வ ச்

பசான்னதால், அன்னம்மாளும் சற்று பந த்தில் அங்கு
வந்திருந்தார்.

மகரன அங்கு அந்பந த்தில் முற்றிலும்

எதிர்ோர்த்தி ாவர் முகம், மகரனக் கண்ைதும் சங்கு
பூரவப் போல மலர்ந்திருந்தது.

அருகில் நின்ற சிறுமிரயக் கண்ைதும் மலர்ந்திருந்த

முகம், கதி வனின் கதிருக்கு பவளுத்தது போல சிரிப்பு
மாறியிருந்தது.

மூவரும், வட்டிற்கு
ீ வந்திருந்த தாஸுைன் சற்று பந ம்
பேசினர். உைன் வந்திருந்த சிறுமி அரமதியாக
பேசுேவர்ரளபய ோர்த்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 169

 நீ யும் நானும் அன்பே

முடிவாக, அன்னம்மாள் வசிக்கும் ேகுதிக்குள், தாசனும்,

அவருைன் வந்திருந்த சிறுமியும் பசன்றிருந்தனர்.

அடுத்தடுத்து வந்த இருநாட்களும் வைக்கத்ரத விை,

யாரும் நைமாட்ைமில்லா குரகக்குள் இருக்கும்
நிசப்தத்ரத, அந்த வடு
ீ குத்தரகக்கு எடுத்திருந்தது.

சிறுவர், சிறுமியர் மட்டும் வைரமபோல சிரிப்பும்,

குதூகலமுமாக இருந்தனர்.

சசிகலாரவ பதடிச் பசன்ற நவனாரவ,

ீ வைரமபோல
வ பவற்று பேசி அனுப்ேியிருந்தார். ஆனாலும்
அத்ரதயின் முகத்தில் ஏபதா ஒன்று குரறந்தாற்போன்ற
உணர்வு நவனாவிற்கு
ீ வந்தது.

ஆனால் தாஸூம், உைன் வந்த சிறுமியும் பேரும்ோலும்

வட்டிற்குள்பளபய
ீ வலம் வந்தனர். பவளியில் எங்கும்
அதிகம் தரலகாட்ைவில்ரல.

முதல்நாள் சசிகலாரவ மட்டும் பசன்று சந்தித்தவள்,

அடுத்த நாள் எபதச்ரசயாக சங்கரின் வட்டிற்கு
ீ
வந்திருந்த புது சிறுமிரய அவளாகபவ பதடிச் பசன்று
சந்தித்தாள்.

“ஹாய்… ஐம் நவனா,

ீ யுவர் ஸ்வட்பநம்
ீ ப்ள ீஸ்!”, என
வலியச் பசன்று தன்ரன அறிமுகம் பசய்து
பகாண்டிருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 170

 நீ யும் நானும் அன்பே

“…”, அந்தச் சிறுமி நவனாரவ

ீ அங்கு எதிர்ோ ாததால்,
திரகப்புற்று, எதுவும் பேசாமல் திருவிைாவில் காணாமல்
போனவரளப் போல விைித்தது.

தான் பேசியது எதுவும் புரியவில்ரலபயா என்ற

எண்ணத்தில், “உம்பே ன்ன?”, என விைாது
வினவியிருந்தாள் நவனா.
ீ

“…”, வாரயத் திறக்காமல் எதிரில் வந்து நின்றவரள

ஆ ாய்ந்தாள் நவனாவின்
ீ வயபதாத்திருந்தவள்.

பேசாமல் இருந்தவரள பசய்ரகயால் பேசத் பதரியாதா?

ஊரமயா? காது பகட்காதா? என நவனா
ீ விைாமல் பகட்க,
அவள் பகட்ை ரசரக முரறயில் உண்ைான நவனாவின்
ீ
முகமாறுதல்கரளப் ோர்த்து, அவளறியாமபலபய
சிரித்திருந்தாள்.

பேண்ணின் சிரிப்ேில் அடுத்த கட்ை முயற்சிக்கு முன்பனறி,

“பசால்லுங்க”, என நவனா
ீ ஊக்கினாள்.

“ம்… பமானிகா!”, என்று கூறியவளின் கு லின் பமன்ரம

இனிரமயான பமல்லிரசயிரன நிரனவுறுத்தியது
நவனாவிற்கு.
ீ

“ஸ்வட்
ீ பநம் அன்ட் பகட்ச்சி வாய்ஸ்! நான் ரநன்த்,
நீ ங்க?”

“நானும் ரநன்த் தான்..”

சப ாஜினி Page 171

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதற்குபமல் அவளுைன் சில வார்த்ரதகள் பேசிவிட்டு,

வைக்கமான அவர்களது சங்கம் கூடுமிைத்திற்கு
வந்திருந்தாள் நவனா.
ீ மற்றவர்கள் அங்கிருக்க, தான்
பமானிகா ேற்றி அறிந்தரத, சாந்தனுவிைம் மட்டும்
பமல்லிய கு லில் ேகிர்ந்து பகாண்ைாள் நவனா.
ீ

“அங்க என்ன குசுகுசுன்னு பேச்சு”, என போடியன்

நவனாரவக்
ீ பகட்க

“ஒன்னுமில்ரலைா, நம்ம ஸ்கூல்ல இனி சாட்ைர்பை லீவு

கிரையாதாம். அதத்தான் சாந்தனுகிட்ை கன்ஃோர்ம்
ேண்ண பகட்பைன்”, என மாற்றி நவனா
ீ சமாளிக்க

“அப்டித் பதரியரலபய”, என சரியாகக் கணித்து

நவனாரவக்
ீ காண்ைாக்கியிருந்தான் போடியன்.

தன்பனாடு, போடியரன அருகில் இழுத்து ரவத்து,

அவனிைம் பமானிகா ேற்றி தான் அறிந்தரத, பமல்லிய
கு லில் கசியம்போல கூற,

“அது… அன்னிக்பக எனக்கு அவங்க பேரு பதரியுபம!”, என

இபதல்லாம் ஒரு விையமா என்கிற தினுசில் பகட்ை
போடியரனக் கண்டு, அதுவர பமானிகா ேற்றி அறிந்து
வந்தததில் தனக்குள் புலங்காகிதமரைந்து இருந்தவரள,
புஸ்வானம் ஆக்கியிருந்தான் சிறுவன்.

சப ாஜினி Page 172

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணின் நிரலரய சாந்தனு ேரிகாசம் பசய்ய,

நவனாவிற்கு
ீ என்னபவாபோல ஆகியிருந்தது.

வாடியவரளத் பதற்றியிருந்தான் சாந்தனு.

ஆனாலும், நாபளாரு பமனி போழுபதாரு வண்ணமாக

பமானிகாவுைனான பேச்சு வார்த்ரதகரளக்
கூட்டியிருந்தாள் நவனா.
ீ

வட்டிற்குள்
ீ இருந்தாலும், ‘சசி…. சசி..’ எனத் தனது
பதரவகளுக்கு அத்ரதரய அணுகிய, மாமரன
ஆச்சர்யமாக பநாக்கினாள் பேண்.

பமானிகா மட்டும் தந்ரதரயத் தவி , நவனாவுைன்

ீ
மட்டும் இயல்ோக உர யாடினாள்.

]]]

வா யிறுதி நாளும் வந்தது.

வட்டிற்குள்
ீ வருமுன்பன வரும்வைியிபலபய வம்ேர்களின்
வார்த்ரதகளால், தந்ரதயுைன், ஒரு சிறுமியும் வட்டிற்கு
ீ
வந்தரத அறிந்திருந்தான். எட்டு மணியளவில் வட்டிற்கு
ீ
வைரமபோல வந்த சங்கர், ஐயாமார்களுைன் சிறிதுபந ம்
பேசிவிட்டு, அன்றி பவ மதுர க்கு திரும்ேியிருந்தான்.

பேரியவர்கள், தாய் அரனவரும் மறுத்தும் கிளம்ேிச்

பசன்றவரன யா ாலும் தடுக்க இயலவில்ரல.

சப ாஜினி Page 173

 நீ யும் நானும் அன்பே

என்ன? ஏபதன்று விையம் பதளிவாகத் பதரியாமல்

மற்றவர்கள் அரமதிபயாடு இருக்க, அன்னம்மாளும்,
சசிகலாவும் அடுத்து வந்த நாட்களில் தங்களுக்குள்
இறுகிப் போயிருந்தனர்.

தந்ரத வந்தரத இலகுவாக எடுத்துக் பகாண்ைவனால்,

தந்ரதபயாடு, தங்ரகபயன வந்தவரள அந்த வட்டில்
ீ
பசர்க்க மனம் ஒத்துரையாரம இயக்கம் பசய்யததால்,
மன இறுக்கம் மற்றும் பகாேம் கா ணமாக திரும்ேிச்
பசன்றதாக சங்கர ப் ேற்றி வட்டில்
ீ பேரியவர்கள்
பேசிக்பகாண்ைரத, அவர்கள் பேசிக் பகாண்ைதன்
வாயிலாக அறிந்து பகாண்டிருந்தாள் நவனா.
ீ

சங்கரின் குடும்ேம் மட்டும் புரியாத புதி ாக அவளுக்கு

இன்னும் இருக்க, யாரிைம்? என்னபவன்று பகட்க என்று
பதான்றாமல், சாந்தனுவிைம் வந்து விசாரித்துப் ோர்த்தாள்.

முதலில் கூறாமல் இருந்தவன், ேிறகு ஓ ளவு தான்

அறிந்தவற்ரற, நவனாவுைன்
ீ ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தான்
சாந்தனு.

தாஸூவிற்கு இ ண்டு மரனவியர். இப்போது

இ ண்ைாவது மரனவிக்குப் ேிறந்த மகபளாடு
வந்திருக்கிறார். ஆனால் இ ண்ைாவது மரனவி என்ன
ஆனார் என்ேது சாந்தனுவிற்கும் பதரிந்திருக்கவில்ரல.

சப ாஜினி Page 174

 நீ யும் நானும் அன்பே

சசிகலா அத்ரதயின் மீ து ேரிதாேம் உண்ைாகியிருந்தது

பேண்ணுக்கு.

ஆனாலும், எந்த உணர்ரவயும் காட்ைாது வலம்

வருேவர ஆச்சர்யமாகப் ோர்த்தாள் பேண்.

மூன்று வா ங்கள் வடு

ீ அபத நிரலயில் வாசமில்லா
சந்தனத்ரத பசாகத்பதாடு பூசியவாபற பதாைர்ந்தது.

சங்கர் அன்றி வு வந்து பசன்றேின், அந்த வட்டின்

ீ ேக்கபம
என்ேரதவிை அந்த ஊரின் ேக்கபம வ வில்ரல.

]]]

சங்க ாக வட்டு
ீ பதாரலபேசிக்கு அரைத்துப்
பேசினாபலபயாைிய அன்னம்மாளுக்கும், சசிகலாவிற்கும்,
வட்டிலுள்ள
ீ மற்ரறபயாருக்கும் அவபனாடு பேசுவது
இயலாத காரியம்.

வா ந்பதாறும் சில மாதங்களாக பதாைர்ந்து வந்து போன

மகன், தற்போது வட்டிற்கு
ீ திடீப ன்று வ ாமல் இருந்தது,
சசிகலாவிற்கு தன்னுரைய ஒட்டு பமாத்த சந்பதாசத்ரதப்
ேரிபகாடுத்ததுபோல இருந்தது.

கணவருக்கு பவண்டியவற்ரற தான் நின்று பசய்தாலும்,

வந்திருந்த சிறுமியிைம் இயல்ோகப் பேச இயலாமல்
ஏபதா ஒன்று தடுத்தது.

சப ாஜினி Page 175

 நீ யும் நானும் அன்பே

அன்னம்மாளுக்கும் மகன் வைிப்பேத்தி, பமானிகா

மட்டுபமன்றாலும், ஏபதா ஒரு இரைபவளி இருந்தது.

அந்த வட்டின்
ீ ஒவ்பவாரு அரசவிற்கும், சங்கர
அண்டிபய சமீ ேகாலமாக வாழ்ந்து ேைகிய அன்னம்மாள்,
பே ரன ோர்க்காமல் மனம் துவண்டிருந்தார்.

அன்னம்மாளுக்கும், பே ரனக் காணும் ஏக்கத்தில்,

வட்டிற்கு
ீ வருமாறு கூறி, தோல் எழுதும்ேடி மருமகளிைம்
கூறியிருந்தார்.

மாமியாரின் பேச்சிற்கு இணங்கவும், தனது ேரிதவித்த

தாயுள்ளத்தாலும், மகனுக்கு கடிதம் எழுதியிருந்தார்
சசிகலா.

தாயின் கடிதத்ரதக் கண்ைவனுக்கு ஊருக்கு வ விருப்ேம்

இருந்தாலும், வட்டிற்கு
ீ வந்த இருவர எதிர்பகாள்ள
இயலாத தனது மனதால் தயங்கினான்.

]]]

தயங்கியவனின் தயக்கம் போக்கினாள், நவனா!

ீ

நவனாவின்
ீ இனிய நிரனவுகபளாடு சமீ ே காலமாக
இயங்குேவரன, ஊருக்கு வந்து பசல்ல ஊக்கியது
பேண்ணின் நிரனவு!

ஃேீ னிக்ரஸப் போல, (நவனா)

ீ பேண்ரண பநாக்கிபய
மீ ண்டும் மீ ண்டும் பசல்லும் தன் நிரனவுகபளாடு

சப ாஜினி Page 176

 நீ யும் நானும் அன்பே

போ ாடியவாறு இருந்தவனுக்கு, கடிதத்ரதக் கண்ைவுைன்

ஊருக்குச் பசல்லும் உத்பவகம் கூடியது.

உய உய

குரறயா நிரனவுகபளாடு

உன்ரன பநாக்கிபய

ேறக்கும் என்

நிரனவுகள்!

சங்கைங்களால்

சாம்ேலானாலும் – உன்

நிரனவுகளின்

உந்துததலில் என்ரன

உயிர்ப்போடு

புதுப்ேிக்கிபறன்!

வாழ்வின் சூரியனாக நீ !

ஃேீ னிக்சாக நான்!

பேண்ணின் நிரனவு, தனக்குள் உயிப ாட்ைத்ரதக் கூட்ை,

வா யிறுதி நாளில், இறுமாப்ரேயும், எரிச்சரலயும்,
பகாேத்ரதயும் தூக்கி வசிவிைத்
ீ துணிகிறான்.

சப ாஜினி Page 177

 நீ யும் நானும் அன்பே

கடிதம் வந்து, வா ம் கைந்தேிறகு, ஒரு முடிவிற்கு

வந்தவனாக, ஊர பநாக்கி கிளம்ேியிருந்தான் சங்கர்.

பவள்ளியன்று வைரமபோல வரும்பந த்தில்

கிளம்ோமல், சற்றுத் தாமதமாகபவ ஊருக்குச் பசல்லும்
கரைசி ேஸ்ஸில் கிளம்ேி மானகிரி வந்திருந்தான்.

ஊரில் உள்ளவர்களின் பகள்விரகரளத் தவிர்க்க இந்த

ஏற்ோடு. இன்னும் அவனால் எரதயும் இலகுவாக ஏற்றுக்
பகாள்ள இயலாதநிரல. ஆரகயால் தாமதமாக வட்டிற்கு
ீ
வரும்ேடி தனது ேயணத்ரத மாற்றிக் பகாண்டிருந்தான்.

உறக்கத்தில் வடு
ீ நிசப்தமாயிருந்தது. தங்களது ேகுதிக்குள்
வந்து தாரய பமதுவாக எழுப்ேியவன், தாயின் ே ே ப்ேில்
“பமதுவா வாங்கம்மா, அவச மில்ரல”, என்றுவிட்டு
குட்டிக் குளியரலப் போட்ைேின், உணவின் முன்
வந்தமர்ந்தான்.

மகனின் வருரகயில் மகிழ்ந்தவர், ோர்த்துப் ோர்த்து

அந்பந த்தில் கவனிக்க, எளிரமயான உணபவ போதும்
என்றிருந்தான்.

சத்தம்பகட்டு எழுந்து வந்த தாரஸக் கண்டு

பகாள்ளாமல் உண்ைவரன, அங்கிருந்த ஈஸிபசரில்
சாய்ந்தேடிபய அரமதியாக ோர்த்திருந்தார் தாஸ்.

சப ாஜினி Page 178

 நீ யும் நானும் அன்பே

தந்ரதயாக பகள்வி பகட்ைால், ேதில் என்றளவில்

இருப்ேவரன யார் என்ன பசய்ய முடியும்?

“தம்ேி! பமானிகா ஸ்கூல் டிஸ்கண்டினியூ

ேண்ணிருச்சு. சும்மா வட்டுல
ீ போழுது போகாம
கஷ்ைப்ேடுது. ஏதாவது ஸ்கூல்ல இப்ே அட்மிசன் வாங்க
முடியுமா?”, தாஸ்

“ம்…”, என உண்ைவாறு தரலரய ஆட்டியவன், “நம்ம

சாந்தனுல்லாம் போற ஸ்கூல்ல பகட்டுப் ோப்போம்”,
என்று முடித்துவிட்ைான் சங்கர்.

அதற்குபமல் அங்கிருப்ேரத விரும்ோதவன்,

உணவுண்ைதாக பேயர் பசய்துவிட்டு எழுந்தான்.

உறக்கமில்லாமல் தவித்த அன்னம்மாள், பேச்சுக் கு ல்

பகட்டு எழுந்து வந்திருந்தார். மகனும் பே னும்
பேசுவரதக் பகட்ைவருக்கு மனங்பகாள்ளா மகிழ்ச்சி.
பே னின் அருகில் வந்து பநட்டி முறித்தார்.

“ஏன் சங்கரு, இந்த ஆத்தா போறதுக்குள்ள எல்லாம்

சரியாகனும்யா”, என வ ம்போலக் பகட்ைவர , தன்பனாடு
அரணத்து பதற்றினான்.

“எல்லாம் சரியாகும் ஆத்தா, எனக்கு பகாஞ்சம்

காலஅவகாசம் பவணும். நான் ஐயாரவப் போயி ோக்கப்
போபறன். நீ ங்க போயி ேடுங்க ஆத்தா!”, என்றவன்,

சப ாஜினி Page 179

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதற்குபமல் அங்கு நிற்காமல், தங்கபவலுவின்

ேகுதிக்குள் நுரைந்திருந்தான்.

முல்ரல ஆத்தாவும், தங்கபவலு ஐயாவும் மிக பமல்லிய

கு லில் சம்ோசரனயில் இருக்க

“ஐயா”, என்று அந்பந த்தில் வந்த பே ரனக் கண்டு

இருவருபம மகிழ்ந்திருந்தனர்.

“என்ன ாசா! பகாேத்துல சாப்ேிைபவ

இல்ரலயா! இரைச்சு ப ாம்ேக் கருத்துட்பைபய”, எனக்
கண் கலங்கிய முல்ரலரய

“போய் பசால்லாதீங்க ஆத்தா! எம்ஜியாரு கலரு உங்க

பே ன். இப்ே ேட்டினி கிைந்து பமலிஞ்சு
கருத்துட்பைனாக்கும்”, என்று கிண்ைல் பசய்தான்.

“எப்ேவும் போலத்தான சாப்ேிடுபறன் ஆத்தா! அப்புறம்

எப்டி பமலிபவன்?”, என வயதான ஆத்தாவின் மனரத
பநாகவிை மனமில்லாமல் மரறத்தான் சங்கர்.

“உங்க ஆத்தா உன்ரன ப ாம்ே நாள்பசண்டு ோக்கறதால,

அவளுக்குதான் நல்லா வித்தியாசம் பதரியும். நீ
பமலிஞ்சது உனக்பக எப்டித் பதரியும்?”, என்று ஐயாவும்
முல்ரலயுைன் பசர்ந்து பகாள்ள,

சிரித்து மழுப்ேியவன், ேண்ரண சார்ந்த விையங்களுக்குள்

ஐயாரவ திரச திருப்ேியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 180

 நீ யும் நானும் அன்பே

பே னின் பகள்விக்கு ேதிலளித்தவர், “நீ பசான்ன ஆளு

அப்ேப்போ வந்து ோக்குறாங்க சங்கரு. நமக்கும் எதாவது
பதரவன்னா பநருல போயி விசாரிச்சிக்கறதுதான்”, என்று
ேதிலளித்தார் தங்கபவலு.

சற்றுபந ம் இருவருைன் பேசிக் பகாண்டிருந்தவன்,

“பந மாச்சு, போயி ேடுத்து உறங்கு. அசந்து பதரியற”, என
முல்ரல நிரனவுறுத்த விரைபேற்றான் சங்கர்.

விரைபேறபலாடு உறங்கக் கிளம்ேியவன், போகும்

வைியில் நவனாவின்
ீ அரறயில் ஒரு எட்டு எட்டிப்
ோர்த்தான்.

நல்ல உறக்கத்தில் இருந்தவரள, அரறவாசலில் நின்று

நிதானமாகப் ோர்த்துவிட்டு, நிம்மதிப் பேருமூச்ரச எடுத்து
விட்ைான். அதற்குபமல் மாடிபய தஞ்சபமன்று
எண்ணியவாபற மாடிரய பநாக்கிக் கிளம்ேியிருந்தான்.

அதிகாரலயில் எழுந்தவன், மீ ண்டும் நவனாவின்

ீ திவ்ய
தரிசனம் முடித்து, தங்களது ேண்ரணரய பநாக்கிக்
கிளம்ேியிருந்தான் சங்கர்.

]]]

சனிக்கிைரம… விடுமுரற ஆதலால், அன்று சாந்தனு

தனது ேட்ைாளத்பதாடு, தனது தூண்டில் கருவிகபளாடு
கிளம்ேிக் பகாண்டிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 181

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேரும்ேகுதி பந த்திரன மீ ன் ேிடித்தலில் மற்றவர்கள்

பசலவளிக்க, இள வாண்டுகபளாடு விரளயாடி அலுத்துப்
போனவள்,

“சாந்தனு, இன்னிக்கு மட்டும் நானும் உங்ககூை வந்து,

எப்டி தூண்டில்ல மீ ன் ேிடிக்கறதுன்னு ோக்கட்ைா”, மிகவும்
இ ங்கிக் பகட்ைவரளப் ோர்க்க சாந்தனுவிற்கும்
வருத்தமாகத்தான் இருந்தது.

ஆனாலும் அண்ணனின் கூற்றில் இருந்த உண்ரம

உலுக்கபவ, “பவணாந்தாபய…! எங்க சங்க ண்ணனுக்கு
பதரிஞ்சுது அவ்பளாதான்!”, வருத்தம் இருந்தாலும்
இவரள அரைத்துச் பசன்று எதாவது ேி ச்சரன வந்தால்
வம்பு என அத்பதாடு பேச்ரசக் கத்தரித்தான் சாந்தனு.

“உங்க அண்ணந்தான் ஊருப்ேக்கபம

வ ரலபய! இன்னிக்கு மட்டும் வந்திட்டு வப பன!”, எனக்
பகஞ்சினாள் பேண்.

சாந்தனு, வ ா இருவரும் மறுக்க, விைாமல் பதாந்தி வு

பசய்தவரள, “அப்ே ஆத்தாகிட்ை பகட்டுட்டு, அவங்க
விட்ைா வா!”, என்று கூறிவிட்டு, எப்ேடியும், தங்கபவலு,
முல்ரல இருவரும் நவனாரவ
ீ விைமாட்ைார்கள் என்ற
ரதரியத்தில் பேசிவிட்டு அகன்றிருந்தான் சாந்தனு,

சப ாஜினி Page 182

 நீ யும் நானும் அன்பே

பகட்ைால் நிச்சயமாக விைமாட்ைார்கள் என்று

நவனாவிற்கும்
ீ பதரிந்திருந்ததால், அரமதியாகிவிட்ைாள்
பேண்.

ேத்து மணியளவில், முல்ரல ஆச்சியுைன், தங்கபவலு

கார க்குடிக்கு கிளம்ேியிருந்தார்.

“வட்டுல
ீ ேத்தி மாக இருந்துக்பகா! ஆஸ்ேத்திரி வர
போயிட்டு, வந்திபறன்”, என்று ஆச்சி கிளம்ேியதும்,
பேண்ணிற்கு புதியதாக ஐடியா ஒன்று உதித்தது.

பேரியவர்கள் இருவரும் கார க்குடி பசன்று

வருவதற்குள், தூண்டிலில் மீ ன்ேிடிப்ேரத ோர்த்து வ
முடிவு பசய்திருந்தாள் நவனா.
ீ

சாந்தனுவிைம் மீ ண்டும் பசன்றவள், ஆச்சி தன்ரனயும்

மீ ன்ேிடிக்க அரைத்துப் போகுமாறு கூறிவிட்டு, கார க்குடி
பசன்றுவிட்ைதாகக் கூறி மீ ன்ேிடிக்க அவர்கபளாடு
கிளம்ேியிருந்தாள்.

நம்ோத ோர்ரவயுைன், ஏ ாளமான இலவச

அறிவுர கபளாடு அரைத்துச் பசன்றனர்.

தங்களது மீ ன்ேிடித் தளத்தின், நீ ர், நில அரமப்ரேக் கூறி,

அலார்ட் பசய்திருந்தான் சாந்தனு.

“இங்கதான் நிரறய பேரிய மீ னு மாட்டும். அதான் நாங்க

எப்ேவும் ப குல ா இந்த இைத்துக்கு வருபவாம். ஆனா

சப ாஜினி Page 183

 நீ யும் நானும் அன்பே

இங்க ேக்கத்துல”, என்று அருகாரமயில் இருந்த

இைத்ரதக் காண்ேித்து,

“கம்மாய் வறண்ைப்ே பதாண்டுன கிணறு இன்னும்

மூைல. அதுக்குள்ள மரை பேஞ்சு கம்மா
நி ம்ேிருச்சு. அதனால நீ அங்குட்டு போகாம இந்தப்
ேக்கம் வந்து நின்னுக்க”, என்று விளக்கி நவனாரவ
ீ
எச்சரிக்ரக பசய்திருந்தான் சாந்தனு.

வ ாவும் வைிபமாைிந்திருந்தாள்.

பமாட்ரை பவயில்கூை உர க்காமல், தூண்டிலில் கவனம்

பசலுத்தியிருந்தனர் இவர்கபளாடு வந்த இன்னும்
இருவரும்.

மண்புழு பசகரித்தரல இருவர் பசய்தனர்.

வ ா எடுேிடியாகி இருந்தாள்.

மண்புழுரவ தூண்டிலில் உள்ள ஊசியில் குத்தி, நீ ருக்குள்

விைவும், சற்று பந த்தில் தூண்டில் மீ னின் எரைக்கு
தகுந்தாற்போல இறங்கவும் பமபல இழுப்ேரதயும்
ோர்த்தவளுக்கு, தனக்கும் மீ ன் ேிடிக்கும் ஆரச எழுந்தது.

எடுத்துச் பசன்றிருந்த வாளியில், சாந்தனு ேிடித்த

மீ ன்கரள போட்டு ரகயில் ரவத்திருந்தவள், அரத
வ ாவிைம் ஒப்ேரைத்து விட்டு, தூண்டிரல
சாந்தனுவிைமிருந்து வற்புறுத்தி வாங்கியிருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 184

 நீ யும் நானும் அன்பே

எல்லாவற்ரறயும் தாபன பசய்து பகாடுத்தவன்,

தூண்டிரலப் ேிடித்திருந்தவளின், “ஏய் சாந்தனு, மீ னு
மாட்டிருச்சு போல!”, என்ற சத்தத்தில்

“எதுக்கு இவ்பளா சத்தம்!”, என்று அதட்டியவன், “அப்டிபய

தூண்டில லேக்குனு பமலோத்து தூக்கு!”, என்றான்.

தூண்டிரல நீ ர விட்டு பவளிபய எடுத்தவளுக்பகா ஏக

மகிழ்ச்சி ”ஏய்…. நான் மீ ன் ேிடிச்சிட்பைன்…!’ என்ற
பேண்ணின் சத்தத்ரத கர யில் நின்றவாறு
கவனித்தவரன, கவனிக்கத் தவறியிருந்தனர் ஐவரும்.

தங்கபவலுரவ ேண்ரண விையமாகப் ோர்க்க வட்டிற்கு

ீ
வந்தவன், அவர்கள் கார க்குடி கிளம்ேியரத சித்தியின்
வாயிலாக அறிந்து பகாண்ைான்.

அதன்ேின், நவனாரவ
ீ அரறயில் பதை, அங்கும்
பேண்ரணக் காணவில்ரல.

வட்டில்
ீ பகட்ைால் யாருக்கும் பதரியவில்ரல. ஒருபவரள
அவரளயும் கார க்குடிக்கு அரைத்துச் பசன்று
விட்ைார்கபளா என்ற எண்ணத்பதாடு, அவளின் சக
பதாைர்கரளத் பதை அவர்களும் அங்கு இல்ரல.

சாந்தனுபவாடு அரனவரும் இல்ரல என்றவுைன்,

கண்மாய் கர ப்ேக்கம் வந்தவன், அங்கங்கு மீ ன் ேிடித்துக்

சப ாஜினி Page 185

 நீ யும் நானும் அன்பே

பகாண்டிருந்தவர்கரள பவடிக்ரக ோர்த்தேடிபய சற்று

பந ம் நின்றிருந்தான்.

அப்போதுதான் ஒரு இைத்தில் தங்கள் வட்டின்

ீ வாண்டுகள்
மீ ன் ேிடிப்ேரதக் கண்ைான். வாண்டுகள் பசய்த
லீரலகரள அரமதியாக நின்று கவனிக்கத்
துவங்கியவனின் காதில் சந்தமாக விழுந்திருந்தது,
நவனாவின்
ீ சந்பதாசக் கூச்சல்!

நவனாவின்
ீ மகிழ்ச்சிக் கு ல் கண்மாய்க்கர வர
பகட்ைதில், அவளின் கு லின் குதூகலம் உணர்ந்தவன்,
அவரள அரைத்துச் பசல்லும் எண்ணம் எழுந்தரதக்
ரகவிட்டு, அங்கிருந்த ம த்தினடியில் அமர்ந்து,
அவர்கரள பவடிக்ரக ோர்த்திருந்தான்.

“இன்னும் ஒன்னு மட்டும்”, என்று கூறிபய அடுத்தடுத்து

ஏபைட்டு மீ ன்கரளப் ேிடித்தவளுக்கு, ஏப ாப்ேிபளன்
ஓட்டிய சந்பதாசம் வந்திருந்தது.

விலாங்கு மீ ன் சிக்க, “ஐபயா ோம்பு!”, என்றலறியவரள

சமாதானப்ேடுத்தி, “ஏய்… எதுக்கு இந்த அலறு அலறுற…
அது ோம்ேில்ல! அதும் மீ னுதான்!”, என்று அவளிைமிருந்து
தூண்டிரல ேிடுங்காத குரறயாக வாங்கியிருந்தான்
சாந்தனு.

தூண்டிரல வாங்கிய சாந்தனு, மீ ண்டும் மீ ன் ேிடிக்கத்

துவங்கியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 186

 நீ யும் நானும் அன்பே

அபதபந ம் வாளிரய மீ ண்டும், நவனாவின்

ீ ரககளில்
ஒப்ேரைத்திருந்தாள் வ ா. வாளிபயாடு நவனா
ீ நிற்க,
அருகில் நின்றிருந்த வ ாவிைம், வம்பு வளர்த்துக்
பகாண்டிருந்தாள் பேரியம்மாவின் மகளான காயத்ரி.

சற்று தூ த்தில் வரலவசி

ீ மீ ன் ேிடித்துக்
பகாண்டிருந்தவள், என்றுமில்லாமல் மீ ன் ேிடிக்க
வந்திருந்த நவனாரவக்
ீ கண்ைதும், அங்கு வந்திருந்தாள்.

மீ ன்ேிடிக்கும் குஷியில் மற்றரதக் கவனிக்க

மறந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

நவனாரவ
ீ ஒட்டிபய மீ ண்டும் மீ ண்டும் வந்து அவரளக்
கைந்து பசல்வதுபோல இடித்துச் பசன்றவளின்
உள்பநாக்கம் உண ாத வ ா, இயல்ோக பேசியேடி
இருந்தாள்.

சாந்தனு தூண்டிரல வாங்கியரதக் கண்ைதும், மீ ண்டும்

அங்கு முற்றுரகயிட்ைவரளக் கண்ை நவனா,
ீ
காயத்திரியின் பசய்ரகயில் சற்று கவனத்துைன் நின்று
பகாண்டு, “இத்பதாை வட்டுக்குப்
ீ போயி லாம் சாந்தனு!”,
என்று மாமன் மகரன அரைக்க

“ஆச்சரியமா இருக்கு! அதுக்குள்ள வட்டுக்குப்

ீ
போகலாம்னு பசால்ற! ஆத்தாட்ை பசால்லிட்டுத்தான
வந்த!”, என்று திரும்ோமல் பகட்ைவரன

சப ாஜினி Page 187

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இந்த மீ னு இன்னிக்கு நம்ம எல்லாருக்கும் போதுமில்ல!”,

என்று கா ணம் கூறியிருந்தாள் நவனா.
ீ

இ ண்டுமுரற நவனாரவக்
ீ கைந்து பசன்றவள்,
மூன்றாவதாக வந்து, “என்ன வ ா. மீ ன் ேிடிச்சு முடிச்சு
கிளம்ேற மாதிரி பதரியுது!”, காயத்ரி

“ஆமாக்கா”, என்று கல்மிசமில்லாமல் ஆபமாதித்தவரள

விட்டுவிட்டு, வாளிபயாடு நின்றிருந்தவளின் காரல தன்
காலால் வாரி விட்டிருந்தாள் பேண்.

ஏபதா உள்பநாக்கத்பதாடு வந்திருக்கிறாள் என்று

உணர்ந்தாலும், கவனத்பதாடு நின்றிருந்தவரள, சுதாரிக்க
இயலாதவாறு, காரல வாரியிருக்க, அருகில் எந்தப்
ேிடிமானமும் இன்றி, தவித்து, இறுதியில், அருகில்
தர பயாடு கண்மாயில் இருந்த கிணறுக்குள், ரகயில்
ேிடித்திருந்த வாளிபயாடு நிரலதடுமாறி
“அம்மாஆஆஆஅஅஅஅ….”, என்ற மனதின் ேயத்ரத
வார்த்ரதயில் பகாண்டு வந்திருந்த கதறல் வரகச்
சத்தத்பதாடு விழுந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

நவனா
ீ என்ன ஆனாள்?

அன்பு-7

சப ாஜினி Page 188

 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனாவிற்கு
ீ முதலுதவி பசய்திருந்தனர். சுவாசக்
குைாயிலும் நீ ர் பசன்று நிரறய அவஸ்ரதரய
பேண்ணுக்கு பகாடுத்திருந்தது.

சு ம் அதிகமாக இருந்ததால், மருத்துவமரனக்கும்

அரைத்துச் பசன்று வந்திருந்தனர்.

குடும்ே மருத்துவர் என்ேதாலும், பவறு ஏபதனும்

ேின்விரளவுகள் இதனால் வ ாமல் காக்கபவண்டியும்,
நைந்த அரனத்தும் மரறயாமல் ேகி ப்ேட்டு,
அதற்பகற்றாற்போல சிசிச்ரச வைங்கப்ேட்டு இருந்தது.

மூன்று நாட்கள் நல்ல சு த்திலும், உறக்கத்திலும்

கைித்திருந்தாள் நவனா.
ீ

சசிகலா, முல்ரல, அன்னம்மாள் மூவரும் இ வு, ேகபலன,

மாறிமாறி விைித்திருந்து, நவனாரவக்
ீ கவனித்துக்
பகாண்ைனர்.

“காச்ச குரறயபவ மாட்டுது! கிணத்துல விழுந்ததுல

புள்ரள ேயந்து, தண்ணியவும் ப ாம்ே
குடிச்சிருச்சுபோல! அதான் நாசி, வாயி வைியா தண்ணி
அதிகமா போயி, புள்ரள ப ாம்ே கஷ்ைப்ேடுது!”,
அன்னம்மாள் வருத்தமாகக் கூற

“எப்டி போயி, இப்டி விழுந்தானு பதரியரல! இவோட்டுக்கு

எதாவது விரளயாட்டுத்தனமா பசய்து வச்சு ஒன்னு

சப ாஜினி Page 189

 நீ யும் நானும் அன்பே

கிைக்க, ஒன்னு ஆச்சுனா, பேத்தவளுக்கு என்ன ேதிரலச்

பசால்ல?”, என தனக்குள் வருத்தமாகக் கூறிய முல்ரல

“அசந்து வந்தாலும், தூங்க முடியாம உைம்புல உதறலா

வருது! ஆஸ்ேத்திரில போயி காமிச்சபதாை, பகாடுமலூரு
பூசாரிகிட்ை மந்திரிச்ச கயிறு ஒன்ன வாங்கிட்டு வந்துக்
கட்டி விடுபவாமாக்கா!”, என்று கி ாமத்து ோணியில்
தனது சந்பதகத்ரதக் பகட்ைார்.

“பசால்லி விட்டுருக்பகன் முல்ரல. தங்கம் அங்க

போயிட்டு வ தாதான் பசான்னாப்புல!”, அன்னம்மாள்.

பேண்ணின் மனஅதிர்ச்சியின் அளரவ, அந்த நாள்களில்

அருகில் இருந்து கவனித்த மூவரும், பநரிரையாகக்
கண்ைதில் ேதறிப் போயிருந்தனர்.

மூன்றாவது நாள் மாரலயில் சற்று இயல்புக்கு

திரும்ேியவள், கண்விைித்து தான் இருப்ேரத ஊர்ஜிதம்
பசய்யபவ பந பமடுத்தது.

பவகுபந த்திற்குப் ேிறகு தனது கைந்து போன கசப்ோன

நிரனவுகரள, எண்ணிப் ோர்த்தவளுக்கு, நைந்தரத
நிரனக்கபவ ேயந்து வந்தது.

அந்த நாளில் தனக்கு ஏற்ேட்ை நிகழ்வு, தனது

எதிரிக்குக்கூை வ க்கூைாது என நவனா
ீ மனம்

சப ாஜினி Page 190

 நீ யும் நானும் அன்பே

பவண்டியது. இரதப்ேற்றிய சிந்ரதயின் விரளபவா

என்னபவா, அரமதியாகபவ இருந்தாள்.

அடுத்த நாபள ேள்ளிக்கு கிளம்புகிபறன் என்றவரள,

பேரியவர்கள் ‘இருக்கட்டும், இன்று ஒரு நாள் மட்டும்
வட்டில்
ீ இருந்துவிட்டு நாரள பசல்’ என்றிருந்தனர்.

———

அரனவரும் ேள்ளிக்கு பசன்றுவிை, இன்னும் சசி

அத்ரதயின் அரறயில் இருந்தவளுக்பகா, எழுந்து தனது
அரறக்கு பசன்றுவிடும் பவட்ரக.

ஆனாலும் அத்ரத ‘இங்பகபய இரு’ என்று கூற,

அரமதியாகிவிட்ைாள் நவனா.
ீ

பமானிகாவிற்கு புதிய இைம், நேர்கள் என்ேதால் தனக்குள்

இறுகி, யாருைனும் இயல்ோகப் பேச இயலாமல்
இருந்தாள்.

இன்னும் தயக்கம் விலகாது இருந்தவள், நவனாவுைன்

ீ
சசியும் பேரும்ோலும் உைனிருந்ததால், நவனாரவ
ீ வந்து
காணுவரதக்கூை தவிர்த்திருந்தாள்.

நவனாவின்
ீ உைல்நிரலயில் பமானிகாரவப் ேற்றி
பயாசிக்க இயலாமல் இருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 191

 நீ யும் நானும் அன்பே

வட்டில்
ீ இருந்தவளுக்கு, முன்புபோல இன்றும், சசி
அத்ரதபயாடு சகஜமாக இருக்க முடியாத சங்கைம்
வந்திருந்தது.

மூன்று நாட்களும் சு ம், வலி, உறக்கம் என இருந்தவள்

சுற்றம் உணரும் நிரலயில் இல்ரல. ஆனால் இன்று
உைல் சற்று பதறியிருக்க, ஒரு இலகுத்தன்ரம இல்லாது
பதான்றியது பேண்ணுக்கு.

அவளின் தாஸ் மாமா, சசி அத்ரதரய சிறு

விையத்திற்குக் கூை ஏவியும், பதடியும் அடிக்கடி அங்கு
வந்தவர க் கண்ைவளுக்கு, அத்ரதக்கு தானும்
பதாந்தி வு த பவண்ைாம் என்ற எண்ணம் பதான்றியது
நவனாவிற்கு.
ீ

“சசி, குளிக்க பசாப்பு, துண்டு எடுத்து வச்சிட்டியா?”

“சசி, இன்னும் ப ண்டு இட்லி ரவயி”

“சசி, குடிக்கத் பகாஞ்சம் தண்ணி எடுத்துட்டு வாம்மா”,

“சசி, இந்த ரூம்ல கைட்டிப் போட்ை சட்ரையக்

காபணாம். பதாய்க்க போட்டுட்டியா?”

“சசி, பசலவுக்கு ேணம் பவணும். காத்தமுத்த இங்க வ ச்

பசால்லி விட்ருக்பகன். அவன் வ துக்குள்ள ஏற்ோடு
ேண்ணு”, என்று அடிக்பகாரு முரற அரைத்த மாமனின்

சப ாஜினி Page 192

 நீ யும் நானும் அன்பே

வார்த்ரதகரளக் பகட்ைவளுக்கு, அத்ரதரய தானும்

சங்கைப்ேடுத்த மனம் இைம்பகாைவில்ரல.

சசியும், நவனாரவ
ீ உைன் ரவத்துக் பகாண்டு, கணவரின்
பதரவகளுக்கு மறுப்பு கூறபவா, தனது கருத்ரத
தயங்காது கூறபவா, இயலாமல் தவித்தரத, சசியின்
பசயல்ோட்டின் மூலம் நவனா
ீ உணர்ந்திருந்தாள்.

‘இத்தரன வருசமா இரதபயல்லாம் யாரு ேண்ணா? இப்ே

மட்டும் வந்து எதுக்பகடுத்தாலும் சசி, சசிம்மானு…! பேரு
வச்சவரு கணக்கா வந்து, ப ாம்ேத்தான் பமழுகுபோல
உருகுறாரு!’, என்று நிரனத்தவளுக்பகா, தன் நிரலரயக்
காட்டிலும் சங்கைமாக இருந்தது, சசி அத்ரதயின் நிரல.

தாமதமானால், அன்னம்மாள் ஆச்சி வந்து, “என்னனு வந்து

தாரஸப் ோத்துட்டு போம்மா! புள்ரள ப ாம்ே பந மா
ரூமுக்கும் ஹாலுக்கும் நரையா நைக்குறான்!”, என்று
அவரின் ேங்குங்கு வந்து, ேங்கம் ரவத்துச் பசன்றார்
அன்னம்மாள்.

‘புள்ரளயா அது…! பேருந்பதால்ரலய எங்க சசி

அத்ரதக்குன்பன பேத்து விட்டுருக்கு இந்த ஆச்சி!’, என
நவனா,
ீ அன்னம்மாள் ஆச்சியின் பேச்ரசக் பகட்டு, தாரஸ
பதால்ரலயாக எண்ணி இருந்தாள்.

அதற்குபமலும் தாரஸக் கவனிக்க தாமதித்த

சசிகலாரவ, “ஆம்ேிரள அப்டி இப்டிதான் இருப்ோக…!

சப ாஜினி Page 193

 நீ யும் நானும் அன்பே

இன்னும் அரதபய நிரனச்சா யாருக்கு நஷ்ைம்?

வ ாதவன் வருசங் கைிச்சி வட்டுக்கு
ீ
வந்திருக்கான். வந்தவரன இனியாவது வட்பைாை
ீ
வச்சிக்கிற மாதிரி நல்ல கவனி!”, என்று குரறந்த கு லில்
மருமகளுக்கு அறிவுர பவறு.

பேரும்ோலும் அரமதியாகச் பசன்றுவிடும் சசி, அன்று

நவனா
ீ உறங்குவதாக எண்ணி மாமியாரிைம் தனது
மனரதத் திறந்திருந்தார்.

“இப்டி ஒரு ஆளு காலங்பகட்ை காலத்துல திரும்ேி வந்து,

எனக்கு இனி என்ன நிரறயப் போகுது!

இல்ரல இவரு வந்ததால, தருசாப் போன ேதிபனழு

வருசம், எனக்கு திரும்ேி வந்துருமா!

இல்ரல நானும், எம்புள்ரளயும் சீப்ேட்டு, சீ ைிஞ்சு தனியா

நின்ன பவதரனபயல்லாம் இல்ரலன்னுதான்
போயிருமா!

அந்தக் குடிபகடுத்தவ, நல்லாயிருக்கும் போதா

என்ரனயத் பதடி வந்தார் உங்க மவன். அவ போயிச்
பசந்து, நாதியத்துப் போனதால அவரு ேிறந்த வட்டுக்கு
ீ
திரும்ேி வந்திருக்காரு! என்னபவா, எனக்காக இங்க உங்க
மகன் பதடி வந்த மாதிரி பசால்லுறீங்க!

எம்புள்ரள ாசா கணக்கா வளந்திட்ைான்!

சப ாஜினி Page 194

 நீ யும் நானும் அன்பே

அவனுக்கு இனி நல்லது ேண்ணிப் ோத்தா, அதுபவ

எனக்குப் போதும்!

எம்புள்ரளக்காகத்தான் இந்த உசிர வச்சிட்டு இன்னும்

நைமாட்ைத்பதாை இருக்பகன்!

உங்க புள்ரள, உங்களுக்கு உசத்தின்னா நீ ங்கபள

அவர யும், வந்திருக்கிற உங்க பேத்திரயயும் கவனிச்சு
ோருங்க!

எதுக்கும் இனி என்ரனய எதிர்ோக்கவும்

பசய்யாதீங்க! கூப்ேிைவும் பவணாம்!”, என்று பவரலக்கு
வருேவர்கள் அருகில் இல்லா பந த்தில், தனது
மாமியாரிைம் போங்கி இருந்தார் சசிகலா.

இதுவர எதற்கும் அன்னம்மாரள எதிர்த்துப் பேசியி ாத

சசிரய, ஆச்சர்யமாக, ‘இவ்வளவு பேசுவியா’, என்ேதுபோல
ோர்த்திருந்தார் அன்னம்மாள்.

அதற்குபமலும் பேச்ரச வளர்க்க விரும்ோத அன்னம்மாள்,

மருமகளின் மனம் புரிந்தாலும், பேற்ற மனம் ேித்தாக
இருந்தது.

இரதபயல்லாம் கண்டும் காணாமலும் கண்மூடிக் கிைந்த

நவனாவிற்கு,
ீ வருந்தக்கூை வாய்ப்ேில்லாமல், உைல்நிரல
பசார்வாக இருந்தது.

சப ாஜினி Page 195

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஜீவன் வற்றிய உணர்வில் நைக்கபவ தி ாணியில்லாமல்

இருந்தவளுக்கு, எரதயும் அதற்குபமல் நிரனக்கவும்
முடியவில்ரல.

இயலாரம தந்த ஆற்றாரமயினால், உள்ளுக்குள் எழும்

அழுரக வந்தபோதும் கண்ணில் நீ ர் வற்றியிருந்தது.
பதம்ேில்லாததால் அை இயலாத அவஸ்ரதபயாடு,
பேரும்ோலும் ேடுக்ரகயில் கண்மூடிக் கிைந்தாள் நவனா
ீ

சசி எத்தரன பவரல இருந்தாலும், தரமயனின் மகரளக்

காண அவ்வப்போது வந்து, கண்டு பசன்றார்.

வாடித் பதரிந்தவரளக் கண்ை சசி, “என்ன பசய்யுதுனு

பசான்னாதான பதரியும் நவனா”
ீ

“ையர்ைா இருக்குத்ரத! பவற ஒன்னுமில்ரல”, என்றேடிபய

அத்ரதயின் வருரகரய உணர்ந்து ேடுக்ரகயில் இருந்து
எழுந்தாள்.

சசியின் ரகயில், இளஞ்சூைாக இருந்த சூப்ரே நவனா

ீ
ரகயில் பகாடுத்தவர், நவனா
ீ வாங்கி அருந்தத்
துவங்கியதும், “பவற எதுவும் ேண்ணுதா?”, என்றேடிபய
பநற்றியில் ரகரவத்துப் ோர்த்தார்.

இல்ரல எனத் தரலயாட்டியவரள, “அப்போ சூப்

குடிச்சிட்டு சாப்ேிைறீயா எதாவது?”

சப ாஜினி Page 196

 நீ யும் நானும் அன்பே

“எதுவும் ேிடிக்கரலத்ரத!”, என்றேடிபய ஒப மூச்சில்

மருந்ரதக் குடிப்ேதுபோல, சூப்ரேக் குடித்து ைம்ளர
அருகில் இருந்த பமரசயின் மீ து ரவத்தவள், அடுத்த
கனபம ேடுக்ரகயில் ேடுத்திருந்தாள் நவனா.
ீ

“இப்டிபய பசான்னா, உைம்பு எப்ே சரியாகுறது. இதுல

இன்னிக்கு காரலயில ஸ்கூலுக்கு பவற கிளம்புற?”

“காரலயில பகாஞ்சம் ஃேி ஷ்ஷாதான் ஃேீல்

ேண்பணத்ரத!”, என்றவள், தன்னிைம் இயல்ோக பேசிக்
பகாண்டிருந்த அத்ரதயிைம்

“அன்னிக்கு என்ரன… தண்ணியில இருந்து யாரு

காப்ோத்துனா?” என தனக்குள் இதுவர எழுந்த
பகள்விரய தயங்கிேடிபய அத்ரதயிைம் பகட்ைாள்.

“ஏங்பகக்குற?” என நம்ோத ோர்ரவ நவனாரவப்

ீ
ோர்த்துவிட்டு,

“ஏன் உனக்குத் பதரியாதா?”, என்று அடுத்த வினாரவத்

பதாடுத்தவரிைம்,

‘பதரியாது’ என மறுத்து வருத்தமாகத் தரலயாட்டினாள்

நவனா.
ீ

மறுத்தரல மறுகி பசான்னவளின் முகத்ரதக் பகாண்பை

உண்ரம என அறிந்து பகாண்ைவப ா, “நம்ம
சங்கருதான்!”, என்று இலகுவாகக் கூறினார்.

சப ாஜினி Page 197

 நீ யும் நானும் அன்பே

சசியின் வார்த்ரதகரளக் பகட்டு, “என்ன

பசால்றீங்க? அப்ே நான் தண்ணியில விழுந்தது
அவுங்களுக்கு பதரியுமா?”, என அதுவர ேடுந்திருந்தவள்,
அத்ரதயின் பசய்தி தந்த அதிர்ச்சியில்
எழுந்தமர்ந்திருந்தாள்.

“இபதன்னடி பகள்வி? அன்னிக்கு அவந்தான உன்ரனத்

தூக்கிட்டு வந்தான்”, என்று சிரித்தவர் அத்பதாடு
நிற்காமல் பேச்ரசத் பதாைர்ந்திருந்தார்.

“என்னைா இந்த நவனாப்

ீ புள்ரளய, இந்த சங்கரு ேய
விக் மாதித்தன் கரதயில வ பவதாளத்ரத மாதிரி
எதுக்கு பதாள்ள தூக்கிப் போட்டுட்டு வந்து வாசல்ல
பதாப்ேலா நரனஞ்சு நிக்கறான்னு ோத்தா, ேின்னதான
எங்களுக்கு நீ கிணத்துல விழுந்த விசயபம
பதரிஞ்சுது!”, சசியின் கு லில் அங்கலாய்ப்பு பதரிந்தது.

“சந்தடி சாக்குல என்ரனய பவதாளம்னு பசால்லிட்டீங்க!”,

என்று பகாேமாக முகத்ரத பதாங்கப் போட்ை நவனாரவ
ீ

“உனக்குத் பதரியாதா அப்ே?”, என்று பயாசிக்காமல்

பகட்டிருந்தார் சசி.

“அத்ரத….! நான் பவதாளம்கிறது எனக்குத் பதரியாதான்னு

பகக்கறீங்களா? இல்ரல உங்க மகன் என்ரனத் தூக்கிட்டு
வந்தது பதரியரலயானு பகக்கறீங்களா?”, என நவனா
ீ
விலாவாரியாக வினாரவ விளக்க

சப ாஜினி Page 198

 நீ யும் நானும் அன்பே

“சங்கரு உன்ரனத் தூக்கிட்டு வந்தரதத்தான்டீ

பசால்பறன்”, என்று முடித்திருந்தார் சசி.

‘சங்கர் அன்று அங்கு எப்ேடி சரியான பந த்திற்கு

வந்தான்?’ என்ற அதிர்ச்சி மாறாமல் அத்ரதரயபய
ரவத்தகண் வாங்காமல், நீ டித்த ோர்ரவயாக
நிரனவுகரள, ேின்பனாக்கி அந்த நிகழ்விற்குள் பகாண்டு
பசன்றிருந்தாள் நவனா.
ீ

///////////////

இரமக்கும் பநாடிக்குள் இங்பகபய தங்கிவிடு என

ஆைமாக தனக்குள் தவறி விழுந்த நவனாரவ,
ீ எரிந்த
ஈட்டியின் பவகத்தில் இழுத்துக் பகாண்டு பசன்றது அந்தக்
கிணறு.

அதல ோதளம் பகட்ைபதாடு சரி. இன்று அனுேவமாக

உணர்கிறாள்.

தனது ேயத்ரதக் கூை எந்த வரகயிலும் காட்ை இயலாத

பகாடுரமயான ேயணமாக இருக்க, எரதயும் உணரும்
நிரலயில் அப்போது பேண்ணில்ரல.

நீ ரின் தன்ரமக்கு, கிணற்றின் இழுப்ரே எதிர்த்து

நவனாரவ
ீ அதன் பமற்ே ப்ேிற்கு தள்ளியது.

நீ ரும், கிணறும் நவனாரவ

ீ ேந்தாக எண்ணி பமபல நீ ர்
தள்ளுவதும், கிணறு கீ பை இழுப்ேதுமாக மாறி, மாறி

சப ாஜினி Page 199

 நீ யும் நானும் அன்பே

இருமுரற விரளயாடிய விரளயாட்ரை புரிந்து

பகாள்ளத் பதரியாமல், பமபல எழும்ேிய ரதரியத்தில்
ேயத்பதாடு அலற வாரயத் திறந்தாள் பேண்.

உள்பள, பவளிபய விரளயாடியேடி இருந்த கிணற்று நீ ர்,

பவளிபய பசன்றவரள அந்பந ம் உள்பள
இழுத்திருந்தது. திறந்த வாரய மூடும்முன்,
குரறகுைமாக பேண்ணின் வாரய எண்ணிய நீ ர், நாசி
மற்றும் வாயிற்குள் புகுந்தது.

மூச்சுக்கு தவித்து தரலரய அங்குமிங்கும் ஆட்டி, தனது

நிரலரய நவனா
ீ உணரும் முன்பு, உச்சந்தரலயில் உயிர்
போகும் வலி.

அதற்குபமல் பேண்ணிற்கு எதுவும் நிரனவில்ரல.

மயங்கியிருந்தாள்.

நைந்தரத எண்ணியதும் உைம்ேில் ஒரு ேதட்ை உணர்ரவ

உணர்ந்து, மீ ண்டு நைப்ேிற்கு வந்தவள்,

“அய்பயா அத்ரத அப்ே, மதுர யில இருந்து உங்க மகன்

வ வ என்ரன எல்லாரும் அந்தக் கிணத்துத்
தண்ணிக்குள்ள பதடுன ீங்களா?”, (இந்த நவனா
ீ புள்ரள
இப்டிதான் பகட்டுது)

சப ாஜினி Page 200

 நீ யும் நானும் அன்பே

“போடீ அறிவாளி! அவன் அன்னிக்கு எங்க மதுர யில

இருந்தான்! அவந்தான் அதுக்கு முந்தின நா ாவுலபய
இங்க வந்துட்ைான்ல!”, என்ற அத்ரத கூறிய பசய்தி,
நவனா
ீ அறியாதது.

“என்னாது? முந்தின நாபள இங்க வந்துட்ைாங்களா! ஐபயா,

இது பதரியாம கவனமா போயிட்டு கமுக்கமா வந்தி தா
நிரனச்சு போயி, பமாத்த ேிளாரனயும் கவுத்திட்பைபன!

தானா போயிக் குதிச்சு, கிணத்துல தூறு வாரிட்பைபன?”,

என நவனா
ீ தன்ரன மறந்து பேசியிருக்க

புரியாமல் ோர்த்த சசி, “என்னடீ ஆச்சு உனக்கு, தூறு வா

கிணத்துல போயி குதிச்சியா?”, என்று முகத்ரத
சீரியசாக்கிக் பகாண்டு பகட்ைார்.

“இல்ரலத்ரத சும்மா அப்டி பசான்பனன். வழுக்கி

விழுந்பதன்னு பசான்னா அசிங்கம்ல! இதுனா தூறு
வா றது பகாஞ்சம் டீசண்ைா இல்ல!”, என சசிகலாவிைபம
கருத்து பகட்ைது பேண்.

“இல்ரல!” என்று அபத பதாணியில் பேசி, நவனாரவ

ீ
நாக்கவுட் பசய்திருந்தார் சசி.

“எப்ேவும் விரளயாட்ைா! எததுல விரளயாட்டுன்னு ஒரு

விவஸ்ரத இல்ரலயா நவனா?”
ீ

சப ாஜினி Page 201

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அத்ரத, அப்டியாது பேசி எனக்கு வந்த பைபமரஜ

பமபனஜ் ேண்ணி, இபமரஜக் கீ ைிறங்காம
காப்ோத்திக்கிபறன் அத்ரத”, என்ற நவனாவின்
ீ பேச்சில்
சிரித்துவிட்ைார் சசி.

“அப்புறம் என்னாச்சுத்ரத!”, நவனா

ீ

“அவந்தான் விழுந்தவரளத் தூக்கிட்டு வந்து வட்டுக்கு

ீ
முன்ன பதாப்ேலா நின்னான்.”, என்றவர் நைந்தவற்ரற
நவனாவிைம்
ீ கூறினார்.

“ஆஹான்”, என பேந்தப் பேந்த விைித்தேடிபய, அந்தக்

காட்சிரய மனதில் ஓைவிட்ைவளுக்கு உவர்ப்ோக
இல்லாததால், அதிர்ச்சிபயாடு பகட்டிருந்தாள்.

அதிர்ச்சிபயாடு பகட்ைவரள பநாக்கி, “ஆமா, நீ எப்டி

போயி அந்தக் கிணத்துக்குள்ள விழுந்த?”, என்ற
பகள்விரய பகட்டிருந்தார்.

“எதுபவா வந்து காரல இைறுன மாதிரி இருந்ததுத்ரத!

(காயத்திரி காரல வாரியரத அறிந்திருந்தாலும் பேண்
அரதக் கூறப் ேிரியப்ேைவில்ரல)

நான் சுதாரிக்கிறதுக்குள்ள உள்பள பசாய்ங்குனு

தண்ணிக்குள்ள போயிட்பைன்”, என்று ரககளில்
அதற்கான உைல்பமாைிபயாடு பசான்ன நவனாரவப்
ீ
ோர்த்துச் சிரித்திருந்தார் சசி.

சப ாஜினி Page 202

 நீ யும் நானும் அன்பே

“சீரியஸா பேசும்போதும் உனக்கு மட்டும் பசாய்ங்குனு

எல்லாம் வருதுோரு!”

“அப்டிதான் போபனந்ரத! நான் கிணத்துக்குள்ள

விழுந்தரத அப்ோகிட்ை பசால்லிட்டீங்களா?”, என
முகத்ரத சீரியசாக்கிக் பகாண்டு பமல்லிய கு லில்
பகட்ைாள்.

“ஏன், எங்கண்ணன் ேதறிகிட்டு, ோதி பவரலபயாை ஓடி

வ துக்கா? ஏற்கனபவ ஹார்ட் சர்ஜரி பவற
ேண்ணியிருக்கு. அதனால நாந்தான் இரதச் பசால்ல
பவணானு சங்கருகிட்ை பசால்லிருந்பதன்”, என்ற
அத்ரதரய எண்ணி

‘அத்ரதனா அத்ரததான்!’, நவனா

ீ பேருமூச்சு
விட்ைாள். சசி நவனாரவப்
ீ ோர்த்தேடிபய
பதாைர்ந்திருந்தார்.

“ஃபோன் ேண்ணும்போது சங்கருதான் அன்னிக்கு

பேசுனான். காய்ச்சலா இருக்கு. அதனால மாத்திர
போட்டுட்டு தூங்குதுனு. எந்திரிச்சா நாபன உங்களுக்கு
கூப்டு பேசச் பசால்பறன் மாமான்னு வச்சுட்ைதா
பசான்னான்”, சசி இயல்ோக உர த்திருந்தார்.

‘ஐபயா, நாம ப ண்டு நாளா எந்திரிக்கபவயில்ரலபய!

எப்டி அப்ோகிட்ை சமாளிச்சாங்கபளா பதரியரலபய!
அப்ோ இப்போ பேரிய விசயமில்ல!

சப ாஜினி Page 203

 நீ யும் நானும் அன்பே

யாருக்கு இந்த விசயம் பதரியக்கூைாதுன்னு

நிரனச்பசபனா, அவங்கபளதான் அன்னிக்கும் வந்து
என்ரனக் காப்ோத்திருக்காங்க!

கைவுபள இனி அவுக முகத்துல எப்டி முைிப்பேன்!

அ ாேிக் சீய விை பேரியளவு, வாழ்க்ரகயில இப்டி ஒரு

அசிங்கமான அசம்ோவிதம் அ ங்பகறிருச்பச நவனா!
ீ

அரதவிை நான் பமாத பமாதல்ல ேிடிச்ச மீ பனல்லாம்,

குைம்பு ரவக்க முடியாம, தண்ணிக்குள்ளபய
போயிருச்பச!’, என மனதிற்குள் மாய்ந்து போனாள் நவனா.
ீ

/////////////

ேள்ளிக்குச் பசல்லத் துவங்கியவளுக்கு, வைரமபோல

நாட்கள் பவகமாகச் பசன்றது.

இரையில் அரைத்துப் பேசிய பவற்றி, காலாண்டுத் பதர்வு

முடியும் நாரள பகட்டுக் குறித்துக் பகாண்ைார்.

காலாண்டுத் பதர்வுகள் துவங்கி இருந்தது.

வா யிறுதி நாள்களில் சற்பற ேயந்து, வருத்தத்பதாடு,

ேைேைப்ோக சங்கர் வந்துவிட்ைால், எப்ேடிப்
ோர்க்க? சுளுக்கிற்பக அவ்வளவு பேசியவன், இதற்கு
இன்னும் என்ன பசால்வாபனா என்றிருந்தது
பேண்ணிற்கு.

சப ாஜினி Page 204

 நீ யும் நானும் அன்பே

‘குவார்ைலிபயாை, நம்ரம ஊருக்கு பேக்கப் ேண்ணி ாம’

‘கவனமா இருனு பசான்னா இதுதான் நீ கவனமா

இருக்கிற லட்சணமா?’, என்ேதுபோல, சங்கரின்
பகள்வியாக என்னபவல்லாம் எை வாய்ப்ேிருக்கு என தன்
மனக் கண்ணில் ஓை விட்டு வி க்தியரைந்திருந்தாள்
நவனா.
ீ

ஆனால் பேண் ேயந்தது போல எதுவும் நைக்காமல், சங்கர்

அந்த ஊரின் ேக்கபம அடுத்து வந்த இரு வா மும்
வந்திருக்கவில்ரல.

பதர்வுகள் ஒருவைியாக நைந்து முடிந்திருக்க, பவற்றியும்

மகரள வந்து அரைத்துச் பசன்றிருந்தார்.

இறுதி ஆண்டு என்ேதாலும், பவரல சற்று

அதிகமிருந்ததாலும் ஊருக்கு பசல்வரத தள்ளிப்
போட்டிருந்தான் சங்கர்.

ஆனாலும், நிரனவு முழுவதும் நி ம்ேியிருந்த நவனாரவ,

ீ
நிமிைமும் மறக்காமல், ேணிகளில் கவனம்
பசலுத்தியிருந்தான்.

அன்று நவனாவிற்கு
ீ நைந்த நிகழ்ரவ எப்போது
நிரனத்தாலும் சங்கருக்கு வருத்தம் மிகுந்தது.

அன்று…

சப ாஜினி Page 205

 நீ யும் நானும் அன்பே

கண்மாய் கர யில் அமர்ந்தவாபற, இரளயவர்களின்

துள்ளரல பவடிக்ரக ோர்த்திருந்தவன், அங்குமிங்கும்
அவர்கரள பநாக்கியேடிபய இருமுரற இளசுகரளத்
தாண்டிச் பசன்ற காயத்திரியின் பசயலில் உண்ைான
உணர்வில் அமர்ந்திருந்த இைத்ரத விட்டு
எழுந்திருந்தான்.

கட்ைாந்தர யில் அமர்ந்திருந்ததால் ஒட்டியிருந்த

மண்ரண, தனது ரகயால் ஒரு தட்டு, தட்டிவிட்டு,
ஐவர யும் பநாக்கி கண்மாயிற்குள் பவகமாக நைக்கத்
துவங்கினான்.

இரமக்காது, காயத்திரியின் பசயல்கரள கவனித்தேடிபய

இறங்கியவனின் ோர்ரவக்கு, அவளின் காரலக் பகாண்டு
நவனாவின்
ீ காரல இைறி விட்ைரதப் ோர்த்து, ஓடி
வந்தான்.

‘எதுக்கு இந்தப் ேயபுள்ள இவ காரல வாரி விடுது’ என்ற

எண்ணம் பமபலை பவகமாக வந்தான். சுற்றிலும்
இருந்தவர்கரளக் கவனியாது, கிணற்றுக்குள் ோர்ரவரய
வசியேடிபய
ீ வந்திருந்தான்.

வரும்போபத, கிணற்றுக்குள் தவறி விழுந்தவளின் தரல

பமபலழும்ேி இருமுரற உள்பசன்றரதப் ோர்த்தவன்,
மூன்றாவதாக பவளிவந்த நவனாவின்
ீ உச்சந்தரல
முடிரயப் ேிடித்து பமபல இழுக்க முயன்றான்.

சப ாஜினி Page 206

 நீ யும் நானும் அன்பே

கிணறு நவனாபவாடு,
ீ சங்கர யும் தனக்குள் இழுக்க
முயற்சிக்க, நிரலதடுமாறி கிணறுக்குள் விழுந்தவன்,
ேதிரனந்து பநாடிகளுக்குள், மயங்கிய நவனாரவ
ீ
பதாள்மீ து ஒரு ேக்கமாக போட்ைவாறு சி மப்ேட்டு
பமபலறினான்.

பமபல வந்தவன், “சாந்தனு, வட்டுக்கு

ீ கிளம்பு. அங்க
பேரியம்மாகிட்ை போயி நைந்தரத பசால்லு! நான்
வர்பறன்”, என்றேடி நைக்க, நால்வரும் ேயந்தவாபற
ஓட்ைமும் நரையுமாக தாங்கள் எடுத்து வந்தரத
கவனித்து எடுக்காமல்கூை சங்கப ாடு கிளம்ேியிருந்தனர்.

சாந்தனு வந்து ேதற்றத்தில் கூறியது புரியாமல்,

அருகிலிருந்த பசாம்ேில் இருந்த நீ ர க் குடிக்கக்
பகாடுத்து, “இப்போ பசால்லு”, என்று சசி கூறவும்

புயல் பவகத்தில் நவனாரவத்

ீ தூக்கியேடிபய வந்தவன்,
தாய் இன்னும் வாயிலுக்கு வ ாது இருக்கபவ,
அரமதியாக இருந்த வட்டிற்குள்
ீ பகட்கும்ேடி, “அம்மா”,
என்றரைக்கவும் சரியாக இருந்தது.

மகனின் அரைப்புச் சத்தம் பகட்டு சசிகலா பவளிவ ,

மகன் நின்ற பகாலத்தில் ேதறி ஓடிவந்தார்.

தாயின் ேதற்றத்ரதத் தணிக்க, “தண்ணிக்குள்ள

விழுந்துருச்சுமா, ஆத்தாரவக் கூப்ேிடுங்க!”, என்றேடிபய
ஈ த்துணியிலிருந்து வைிந்த நீ ப ாடு, பதாளில்

சப ாஜினி Page 207

 நீ யும் நானும் அன்பே

கிைந்தவரள தூக்கியவாபற வட்டிற்குள்

ீ
நுரைந்திருந்தான்.

மூவரின் வட்டு
ீ ஹால் ேகுதியும், ஒன்பறாைன்று
இரணந்து, உள் வைியாகபவ வந்து பசல்லும்ேடி
அரமக்கப்ேட்டிருக்கும்.

அதற்குள், சா தாவும் சத்தம் பகட்டு அங்கு வ ,

மற்றவர்களும் கூடியிருந்தனர்.

பேண்களிைம் நவனாரவ
ீ ஒப்ேரைத்தவன், அவனது ஈ
உரைரய மாற்றி வந்தான்.

கண்கள் இ த்தச் சிவப்ோக இருக்க, அண்ணரனக் கண்ை

சாந்தனு, தரமயன் அருபக வ பவ தயங்கினான்.

வ ா, எங்குபோய் ஒளிந்தாள் என்று அவளுக்கு மட்டுபம

பதரியும். மற்ற இரு வாண்டுகளும், தாயிக்கும்,
பேரியம்மாவிற்கும் விளக்கம் பகாடுத்தார்கள்.

முதலில் வயிற்றுக்குள் பசன்ற நீ ர

பவளிபயற்றினார்கள். ஆனாலும் மயக்கம் பதளியாமல்
இருந்தவரள, ேரைய மாட்டு வண்டிச் சக்க த்தில் குப்புறப்
ேடுக்க ரவத்து சுற்றினார்கள்.

அதன்ேின் சற்று பந த்தில் அரசவு பதரியபவ, ேயந்து

விைித்தவரள, “ஒன்னுமில்ரல. எல்லாம் சரியாயிருச்சு”,
என்று முதுரகத் தைவி ஆறுதல்ேடுத்தினார், சசிகலா.

சப ாஜினி Page 208

 நீ யும் நானும் அன்பே

தாஸ், பமானிகா இருவரும் வந்து நின்று அரமதியாக

பவடிக்ரக ோர்த்தனர்.

ஒரு மணி பந ம் இயல்ேிற்கு வ ாமல் இருந்த நவனாரவ

ீ
ஈ உரைகரள மாற்றி விட்டிருந்தார் சசி. தரலரய
ஈ மில்லாமல் துரைத்தவர் சாம்ேி ாணி புரக போட்டு
முடிரய உலர்த்தினார்.

அதற்குள் கார க்குடி பசன்று வந்த, தங்கபவலு, முல்ரல

இருவரும் நைந்த விையம் பகட்டு, ேதறியிருந்தனர்.

இருவர யும் பதற்றுவதற்குள் மற்றவர்களுக்கு போதும்

போதும் என்றாகியிருந்தது.

நிரனவு வந்திருந்தாலும், சு ம் வந்திருக்க பேண்

கண்கரளக் திறக்க முடியாமல் முனகத்
துவங்கியிருந்தாள்.

நவனாவின்
ீ பவதரனகரள அங்கும், இங்கும் நின்று
ோர்த்தவனுக்கு, காயத்திரிரய பகான்று போடும் பவகம்
வந்தது.

‘எதுக்கு அப்டி ேண்ணா, ரகல

மாட்ைட்டும். அதுக்குப்ேின்னதான் அவளுக்கு இருக்குத்
திருவிைா’, என்று மனதிற்குள் வன்மம் வளர்த்திருந்தான்.

அன்பற மாரலயில் நவனாரவ

ீ மருத்துவமரனக்கு
அரைத்துச் பசன்று காண்ேித்து வந்திருந்தார்கள்.

சப ாஜினி Page 209

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேயப்ேை பவண்ைாம். நீ ர க் குடித்ததாலும், நாசிக்குள் நீ ர்

நுரைந்து நுர யீ லுக்கு பசன்றதாலும் உண்ைான,
உைலின் அசி த்ரதரய காய்ச்சலாக காட்டுகிறது என்று
கூறி அனுப்ேியிருந்தார் மருத்துவர்.

மருந்து, மாத்திர கரள தவறாமல் பகாடுக்கும்ேடி கூறி

அனுப்ேியிருந்தார்.

இ வு, ேகல் என அன்றும், மறுநாளும், தாய் மற்றும்

ஆத்தாவுைன் விைித்பத அருகில் இருந்தான் சங்கர்.

பேரியவர்கள் எவ்வளபவா எடுத்துச் பசால்லியும்,

“இல்ரல, மாடியில போயி தூங்காமதான்
இருப்பேன். அதுக்கு இங்பகபய இருக்பகன்”, என்று
அமர்ந்து விட்ைான்.

நவனாவின்
ீ அதிர்வுகரளக் கண்டு பகாள்ேவன், உைபன
தாய் அல்லது ஆத்தாரவ அரைத்து என்னபவன்று
ோர்க்கச் பசால்லுவான்.

இப்ேடிபய இ ண்டு நாட்கரளக் கைத்தியவன், பவறு

வைியில்லாமல் திங்களன்று காரலயில்
கிளம்ேியிருந்தான்.

/////////////

கிளம்ேியவனிைம், “பமானிக்கு இன்னிக்கு ஸ்கூல்ல போயி

பகட்டுப் ோக்கட்ைா? எப்ே பசக்கச் பசால்றாங்கபளா, அப்ே

சப ாஜினி Page 210

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசத்து லாம்!”, என்று ஆ ம்ேித்த தந்ரதயின் முகம்

காணாமபலபய

“குவார்ைர்லி ரைம்ல அட்மிசன்னு போயி, நிக்க

முடியாது. இன்னும் ஒரு வா த்தில எக்சாம்
ஆ ம்ேிச்சிரும். எக்சாம் முடிஞ்சேின்ன போயி, என்னனு
பகக்கலாம்”, என்று விட்டு கிளம்ேியிருந்தான் சங்கர்.

தான் அந்த வட்டில்

ீ பசல்லாக் காசாக இருப்ேதுபோல
எண்ணிய தாஸன், வருத்தத்ரத மரறத்தேடிபய, தனது
அரறக்குள் பசன்று மகரள பதற்றினார்.

பமானிகா ேள்ளிக்குப் போக பவண்டும் என்று ேிடிவாதம்

ேிடிப்ேதால்தான், காரலயில் ஊருக்குக் கிளம்பும்
மகனிைம் வந்து நின்றிருந்தார் மனிதர்.

இரதப்ேற்றி அறியாதவபனா தாயிைம் கூறிக் பகாண்டு

கிளம்ேியிருந்தான்.

///////////

வட்டில்
ீ இருந்து கல்லூரிக்கு வந்தது முதல், மனம்
எதிலும் ஒட்ைவில்ரல சங்கருக்கு.

ஆனாலும், அன்பற தோல் ஒன்ரற எழுதி போஸ்ட்

பசய்திருந்தான்.

அடுத்த வா ம் இங்கு அதிக பவரல இருப்ேதால்,

தன்னால் ஊருக்கு வ இயலவில்ரல என்று.

சப ாஜினி Page 211

 நீ யும் நானும் அன்பே

குணமாகியிருக்க பவண்டும், என்று அவனது

பவண்டுதலும், எண்ணமும், அவரள எழுப்ேியிருந்தபதா
என்னபவா!

அடுத்தடுத்த வா ங்களிலும் கல்வி சார்ந்த

ேணிகளுக்கிரைபய ஊருக்கு வ இயலாத நிரலயில்
மதுர யிபலபய தங்கிவிட்ைான் சங்கர்.

////////////

ஊருக்கு வந்த பவற்றிக்கு தாஸின் வருரகரயக் கண்டு,

ஒரு புறம் மகிழ்ச்சி என்றாலும், அவரின் மகரளக் கண்டு
தங்ரகரய எண்ணி வருத்தம் எை, எதுவும் பேசாமல்
அரமதியாக இருந்தார்.

இருந்தாலும் மரியாரத நிமித்தமாக நான்கு வார்த்ரதகள்

என்ற அளபவாடு தனது பேச்ரசக் கத்தரித்திருந்தார்
பவற்றி.

அந்தப் பேச்சும் தனது தங்ரக சசிக்காக என்ேதாக

மட்டுபம இருந்ரத, தாஸும் உணர்ந்பத இருந்தார்.

பேரும்ோலும், வட்டு
ீ பவரலக்கா ர்கரளக் பகாண்டு
மதுரவ வாங்கிவ ச் பசய்து, வட்டிபலபய
ீ அருந்தியேடி
இருந்த தாரஸ அவ்வட்டுப்
ீ பேரியவர்கள் இரலமரற
காயாக மதுரவத் தவிர்க்கும்ேடி கூறியிருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 212

 நீ யும் நானும் அன்பே

தனது ேரைய நிரனவுகரள மறக்க பவண்டி எனும்

கா ணத்ரத முன்ரவத்து மது அருந்தியவ ால், தவிர்க்க
இயலாமலும், வந்தது முதபல தனிரமயிலும்
தவித்திருந்தார்.

அதனால் தனது ோல்யகால சிபனகிதர க் கண்ை

தாஸிற்கு, பவற்றியுைன் பேசுவது மகிழ்ரவத் தந்தது.

ஆனால் பவற்றி அரத விரும்ோமல், தனக்கு பவறு

பவரல என்று கா ணம் கூறி இரையில் தனது தாரயக்
காண கார க்குடி கிளம்ேியிருந்தார்.

///

தந்ரதபயாடு ஊருக்குக் கிளம்ேியவளுக்கு, தாரய விட்டு

வரும்போது உண்ைான உணர்வு, தற்போது ஊர விட்டுக்
கிளம்பும் போதும் வந்திருந்தது.

எதற்காக தனது தாயிைம் இங்கு வ தனக்கு

விருப்ேமில்ரல என்று இங்கு வ த் தயங்கினாபலா, அபத
ஊர விட்டுக் கிளம்ே, மனம் பசால்பலாணா துய த்ரத
அரைந்திருந்தது.

இருந்தாலும், ேத்து நாட்களில் ஊருக்கு திரும்ேி விைலாம்

என்கிற நம்ேிக்ரகயில், ேயணம் முழுவதும் கைந்து போன
நாள்களின் நிரனவுகரள அரசபோட்டிருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 213

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேற்றவர்களுக்குப் ேிறகு, தன் மீ து கரிசரன, கண்டிப்பு,

அன்பு இரதக் காட்டுவதற்கு தான் இதுவர சம்ோதித்த
முல்ரல ஆச்சி, தங்கபவலு தாத்தா, சசி அத்ரத
இவர்களின் ேட்டியலில் தற்போது சங்கரும் அவள்
உண ாமபல வந்திருந்தான்.

என்னதான் அவன் தன்ரனக் கண்டித்தாலும், சத்தம்

போட்ைாலும், முரறத்தாலும், அதில் இருந்த அவனது
அக்கரற பேண்ணுக்கு ோதுகாப்பு உணர்ரவத்
தந்திருந்தபதபயாைிய, அவன்மீ து பவறுப்ரேத் த வில்ரல
என்ேரத உணர்ந்தாள்.

சாந்தனு, வ ா இருவரும் பதாைர் நிரலயில்

ரவக்கப்ேட்டிருந்தனர்.

தாரயக் கண்ைவளுக்கு, ஓடிச் பசன்று கட்டிக் பகாள்ள

பவண்டும் என்ற ஆவரலவிை, ‘ஏன் மானகிரிக்கு இதற்கு
முன்ன என்ரன அடிக்கடி லீவுக்பகல்லாம் கூட்டிட்டுப்
போகரல, விைாக்களுக்கு அரனவரும் குடும்ேத்பதாடு
அங்கு வரும் நிரலயில், நாம் ஏன் அதில் கலந்து
பகாண்ைதில்ரல’ என்ேது போன்ற பகள்விகள் மட்டுபம
முன்வந்து நின்றது.

வந்தவுைன் இரதப் ேற்றிக் பகட்கக் கூைாது என

எண்ணியவள், அரனவப ாடும் இலகுவாக பேசத்
துவங்கினாள்.

சப ாஜினி Page 214

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணின், தன்ரமயான பேச்சு, நரை உரை

ோவரனகளில் வந்திருந்த இபலசான முதிர்வு, வளவளப்பு,
வம்பு இரத விட்டிருந்த மகரளக் கண்ை புஷ்ோவிற்கு,
ஏபனா மனம் வருந்தியிருந்தார்.

மகரளத் தாயின் வட்டில்

ீ விட்டு மிகவும்
கஷ்ைப்ேடுத்திவிட்பைாபமா என்று கலங்கியிருந்தார்.

‘வளரும் ேருவத்தில், பேற்பறா து அருகாரமயில்லாது,

அதிகமான போறுப்புகரளத் தந்து, ேணிகரளத்
திணித்தால், பேண் ேிள்ரளகளின் வளர்ச்சி குரறவபதாடு,
ேிள்ரளகளுக்கு மனமுதிர்வு விர வில்
வந்துவிடும்’, என்கிற கி ாமத்து வார்த்ரதரய நிரனத்பத
வருத்தமரைந்திருந்தார் புஷ்ோ.

போறுப்ோக அவபள வந்து எதாவது ேணிகரள

முன்வந்து பசய்வது மகிழ்ச்சிரயத் தந்தாலும்,
பேற்றவளுக்கு ேிள்ரளயின் அந்த வயதிற்கான சில
குணங்கரள விட்டுவிட்ைாற்போல என்ேரதவிை தங்களது
பசயலால் அது மகளிைம் மரறந்து போனதுபோல
உணர்ந்தார்.

தாய், தம்ேி மற்றும் தந்ரதபயாடு விடுப்ரேக் கைித்தவள்,

அருகில் உள்ள ேிள்ரளகபளாடு பசன்று விரளயாடும்
எண்ணத்திற்கு வ பவ இல்ரல.

சப ாஜினி Page 215

 நீ யும் நானும் அன்பே

நந்தாவும், சபகாதரியின் முதிர்ரவ, இரைபவளியாக

எண்ணி, நவனாவுைன்
ீ இலகுவாக வந்து பேசத்
தயங்கினான்.

தின்ேண்ைங்களுக்கும், விரளயாட்டிற்கும் இதுவர

நந்தாவுைன் சண்ரை போடும் நவனா,
ீ “இந்த நந்தா எனக்கு
இது போதும். நீ சாப்ேிடு”, என்று தம்ேி பகளாமபல
பகாண்டு வந்து தந்திருந்தாள்.

பேரிய குடும்ேத்தில், நிரறய ேிள்ரளகபளாடு ேகிர்ந்து

உண்ணப் ேைகிருந்த குணம் இங்கும்
தரலகாட்டியிருந்தது.

தமக்ரகரய நம்ோமல் ோர்த்து, “நிசமாவா. எனக்கா?”,

என்றேடிபய ஆச்சர்யமாக வாங்கிக் பகாண்ைான் நந்தா.

‘விரளயாட்டுப் போருட்கள் அரனத்தும் இனி தனக்கு

பவண்ைாம். நீ பய ரவத்துக் பகாள்’ என்று
பேருந்தன்ரமயாக தனக்குத் தந்தவரளக் கண்டு
புரியாமல் ோர்த்திருந்தான் நந்தா.

ேள்ளி திறக்கும் நாளும் பநருங்கபவ, தாயிைம் மனதில்

வந்திருந்த பகள்விகரள முன்ரவத்திருந்தாள் நவனா.
ீ

‘அப்ோவுக்கு பேரும்ோலும், ஒப இைத்தில, ஒப ஊருல

எப்ேவும் பவரல இல்ரல. தமிழ்நாட்டுக்குள்ள
பவரலயில இருந்தப்போ விைா, நிகழ்வு இந்த மாதிரி

சப ாஜினி Page 216

 நீ யும் நானும் அன்பே

விசயத்துக்கு கூப்ேிட்ைா ஊருக்கு போற வைக்கம்

இருந்திருக்கும். பேரும்ோலும், பவளி மாநிலங்கள்ல
இருந்ததால, அடிக்கடி குடும்ேத்பதாடு ஊருக்குப் போயி
வ முடியாத சூைல். அதான் நாம அங்க அடிக்கடி
போகல!” என்று மகளிைம் அதற்கான கா ணத்ரதக்
கூறிவிட்டு அரமதியாகியிருந்தார் புஷ்ோ.

மகளிைம் மறவாது, மானகிரியில் தங்கியிருப்ேது எவ்வாறு

உள்ளது என்ேரதயும் பகட்ைறிந்திருந்தார் புஷ்ோ.

கண்களில் நிரறபவாடும், ேல நிரனபவாடும், ஆழ்ந்து

சரனபயாடு பேசிய மகரளக் கண்டு, இதுவர இருந்த
மனவருத்தம் மரறந்திருந்தது புஷ்ோவிற்கு.

//////////////

பதர்வு விடுமுரறயின் போது நவனா

ீ ஊருக்குச்
பசன்றிருக்க, அப்போது மானகிரிக்கு வந்து
பசன்றிருந்தான் சங்கர்.

ஊருக்கு திரும்ேியவள், வட்டில்

ீ உள்ள வாண்டுகளுக்கு,
தனது பதாைரமகளுக்கு என சில போருட்கரள அன்ேின்
நிமித்தமாக வாங்கி வந்து தந்திருந்தாள்.

அரனவருக்கும் ஏக சந்பதாசம். வ ாவிற்கும் வாங்கி

வந்து தந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 217

 நீ யும் நானும் அன்பே

வாண்டுகள், “இனி எப்ேக்கா ஊருக்கு போவ”, என்று

பகட்குமளவிற்கு ேரிசு அவர்களின் மனதில் எதிர்ோர்ப்ரே
உருவாக்கியிருந்தது.

பமானிகாரவ ேள்ளியில் பசர்க்க தாஸ் விரும்ேியரத,

இரளய ஐயாவிைம் தோல் மூலம் ேகிர்ந்து
பகாண்டிருந்தான் சங்கர்.

தன்னால் தற்போது ஊருக்கு வந்து பசல்லும் சூைல்

இல்லாததால், அந்தப் பேண்ரண ேள்ளியில் பசர்க்க,
ஆவண பசய்திடுமாறு எழுதியிருந்தரத அடுத்து,
பமானிகாவும் இவர்கபளாடு ேள்ளிக்கு பசல்லத்
துவங்கியிருந்தாள்.

பமானிகா, நவனாவிைபம
ீ மனந்திறந்து பேச ேிரியம்
காட்ைவில்ரல. ேள்ளியிலும் அதுபோலபவ இருந்தாள்.

இருந்தாலும், அது அவள் குணம் என்று மற்றவர்கள்

விட்டுவிட்ைனர்.

///////

நவனா,
ீ தற்போது மிகவும் கவனமாக ஒவ்பவாரு
ேணிரயயும், இைத்திற்கு தகுந்தேடி ரகயாளத்
தகுந்தவாறு பதர்ந்திருந்தாள்.

ேத்பதான்ேது வயது ஆணிற்கு இருக்கக் கூடிய

மனமுதிர்வு, ேதினான்கு வயது பேண்ணிற்கு இருக்கும்

சப ாஜினி Page 218

 நீ யும் நானும் அன்பே

என்கிற இயற்ரக சூட்சும விதி அரனவருக்கும்

போருந்துவதில்ரல.

சூைரல உள்வாங்கி, காரியத்தில் கண்ணாக, போறுப்புைன்,

விைிப்போடு, கற்ேதில் ஆர்வம் இருப்ேவர்களுக்கு மட்டுபம
இது சாத்தியம்.

புத்தகத்தில் இருப்ேரதப் ேடிப்ேதல்ல இயற்ரக சூட்சும

விதி!

ேி ேஞ்ச வதியில்
ீ மனிதர்களுக்குள்ளும், இயற்ரகயிைமும்,
சுற்றம் முழுரமக்கும். உயிருள்ள, உயி ற்ற என்ற எந்த
ோ ேட்சமுமின்றி, வி விக் கிைக்கும் அது.

ஒவ்பவான்றும் ஒவ்பவாரு வாழ்க்ரகப் ோைத்ரத,

நுணுக்கத்ரத உள்ளைக்கியதாக இருக்கும்.

தனிநேரின் ஈடுோடு, திறரம இவற்ரறப் போறுத்து,

உள்வாங்கும் திறரம ஆளாளுக்கு மாறுேடும் என்கிற
நியதியில், நவனா
ீ சூட்சும விதியின் சூட்சுமங்கரள
கற்றுத் பதருவதில் ஆர்வமாக இருந்தரமயால், அந்தப்
ேக்குவத்ரத குறுகிய காலத்திற்குள் பேற்றிருந்தாள்.

இத்தரகயவர்களின் கற்றுக் பகாள்ளும் தாகம் என்றும்

தணியாதது!

நவனாவும்
ீ ஆர்வத்பதாடு, புத்தியில் ஸ்தி த்தன்ரமபயாடு
ஒவ்பவான்ரறயும் அணுகுகிறாள்.

சப ாஜினி Page 219

 நீ யும் நானும் அன்பே

////

ஊரிலிருந்து திரும்ேியவள், ேள்ளி நாள்கள் தவி , இத

நாள்களில் ேிடிவாதமாக வயல்பவளிகரளக் காணச்
பசன்று வருகிறாள்.

வ ப்புகள் அவரள இப்போது மகிழ்பவாடு வ பவற்கிறது.

பேண்ணும், கவனத்ரத ரகயாள்கிறாள்.

அத்பதாடு மரையும் பேய்யத் துவங்க குளம்,

கண்மாய்களில் நீ ரி நி ம்ேத் துவங்கியிருந்தது.

அத்ரத, பேரியம்மா, சித்தி இவர்களிைம் போய், தனக்கு

நீ ச்சல் கற்றுத்தரும்ேடி வம்ேடி பசய்தவரள, “இப்போ
எப்டிடி போயி நீ ச்சல் காத்துக் குடுக்க?”, என்று
ேின்வாங்கியவர்கரள விைாமல் பதாந்தி வு பசய்து
சம்மதிக்க ரவத்திருந்தாள்.

அதிகாரல பந த்தில் அரைத்துச் பசன்று ஒரு வா ம்

ேயிற்சி எடுத்தவுைன் நீ ச்சல் பேண்ணின்
வசமாகியிருந்தது.

இதுபோல கி ாம வாழ்க்ரகயில் உள்ள இதுவர பேண்

அறிந்தி ாத விையங்கரள பகட்டுக் பகட்டு ஆர்வமாகவும்,
கவனமாகவும் கற்றுக் பகாள்ளத் துவங்கியிருந்தாள்
பேண்.

சப ாஜினி Page 220

 நீ யும் நானும் அன்பே

அடுத்து, தீோவளி வந்தவுைன் வடு

ீ இன்னும் கரள
கட்டியது.

ேட்சனங்கள், ேலகா ங்கள் பசய்வதில் ஒருவருக்பகாருவர்

போட்டி போட்டு எண்ணிக்ரகரயக் கூட்டினர்.

அவற்ரற உண்ேதிபலபய, மது உண்ை வண்ரைப்போல,

ேிள்ரளகள் மாரலயில் மயங்கிக் கிைந்தனர்.

தீோவளிக்கு வந்திருந்த சங்கர , நீ ண்ை நாட்களுக்குப்

ேிறகு கண்ைவளுக்கு, முன்பு அவரனக் கண்ைால் இருந்த
பதான்றும், ேயம், தயக்கம் தற்போது இல்லாமல்
போயிருந்ததாக உணர்ந்தாள்.

வந்தவன், ேரைய சம்ேவம் ேற்றிபயா, அப்டி ஒன்று

நைந்ததாகபவா பேண்ணிைம் காட்டிக் பகாள்ளவில்ரல.

சரமயல்கட்டில் ேலகா ங்கள் பசய்வதில் துரணயாக

இருப்ேதிலிருந்து, மாரல பந ங்களில் மத்தாப்பூ
பகாளுத்துவது வர கவனம் பதரவயாக இருப்ேரத
உணர்ந்திருந்தவள், பநர்த்தியாக இருக்கக் கற்றுக்
பகாண்டிருந்தாள்.

பவட்டு ரவப்ேதில் முதலில் தயக்கம் காட்டியவரள,

“இங்க வா நவனா,
ீ நான் உனக்கு எப்ேடி பசஃோ
பஹண்டில் ேண்றதுனு பசால்பறன்”, என சாந்தனு கூற,
அரதபய அவன் ஒரு முரற பசய்தரதப் ோர்த்ததில்

சப ாஜினி Page 221

 நீ யும் நானும் அன்பே

தானாகபவ ரதரியமாக முன்வந்து ேட்ைாசு

பவடித்திருந்தாள் நவனா.
ீ

பவற்றிரயப் போருத்தவர , புஸ்வானம், சங்குசக்க ம்,

கம்ேி மத்தாப்பூ தவி பவறு எந்த பவடிகரளயும்
தீோவளிக்கு வாங்கித் தந்தவ ல்ல.

ோதுகாப்ோன தீோவளி பகாண்ைாடுவதாக இதுவர

அப்டித்தான் ேிள்ரளகரள வளர்த்திருந்தார்
மனிதர். அதனால் இந்த சத்தத்பதாடு கூடிய பவடியிரன
பவடிக்க சற்று தயக்கம் இருந்தது நவனாவிற்கு.
ீ அரத
தற்போது சரியாகி இருந்தது.

தவுசண்ட் வாலா, பைன் தவுசண்ட் வாலா என்று

வாசரலபய குப்ரேயாக்கிய ஆண்களுக்கு இரணயாக
இந்த ஆண்டு தானும் பவடிரய பவடித்து
மகிழ்ந்திருந்தாள் பேண்.

பேண்ணின் விரளயாட்டுத்தனம் மரறந்து,

சமபயாசிததனம் கூடியரத அவளின் நரை,
ோவரணகளில் கண்ை முதிர்ச்சியில் அறிந்து
பகாண்டிருந்தான் சங்கர்.

ஆனாலும் பேண்ரண எதற்காகவும் பநரில்

பநருங்கியி ாவன், பநஞ்சத்தில் அவபளாடு உருகி
ஒன்றாகியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 222

 நீ யும் நானும் அன்பே

பதைல் ோர்ரவரய சற்றுத் தணித்திருந்தான். அதற்குக்

கா ணம் பந டியான நவனாவின்
ீ துருவல் ோர்ரவ
கா ணமாக இருந்தது.

‘எதுக்கு இந்தப் ோர்ரவ ோக்குறா, நாம ோக்கறது ஒரு

பவரள பதரிஞ்சிருச்பசா’, என்று பேண்ரணப் ோர்ப்ேரதத்
தவிர்க்கத் துவங்கியிருந்தான் சங்கர்.

சாந்தனு, மற்றும் இரளயவர்கபளாடு பசர்ந்து அ ட்ரை,

உள்விரளயாட்டுகள் என சத்தம் வட்டில்
ீ நிரறந்து
இருந்தாலும், அதில் புதிதாக வந்திருந்த நவனாவின்
ீ
சாந்தத்ரதயும் உணர்ந்திருந்தான் சங்கர்.

மாறுோடுகரள மனம் குறித்துக் பகாண்ைது. மா ன்

தற்போது சமபயாசிதமாக நைக்க தன்ரன தயார்ேடுத்திக்
பகாண்ைான்.

மா னின் தடுமாறல்கள் சங்கர த் தாக்குமா?

அன்பு-8

தீோவளிரய பகாண்ைாை உள்ளூருக்குள் இருக்கும்,

பேண்களது குடும்ேமும் அன்று மாரல வட்டிற்கு
ீ
வந்திருந்தது.

ஆச்சி வட்டிற்கு
ீ தாபயாடு வந்திருந்த காயத்திரி,
நைந்துபோயிருந்த கிணற்றுச் சம்ேவத்திற்கும், தனக்கும்

சப ாஜினி Page 223

 நீ யும் நானும் அன்பே

எந்தச் சம்ேந்தமும் இல்ரல என்ேதுபோல வரளய

வந்திருந்தாள்.

அருகில் எப்போழுதும் வட்டு

ீ ஆள்கள் இருக்கபவ,
சங்க ாலும் காயத்திரிரய பநருங்க இயலவில்ரல.

காயத்திரியின் பசயலில் உண்ைாகியிருந்த பகாேம்

இன்னும் குரறயாமல்தான் இருந்தான் சங்கர்.

நவனாவிற்கும்
ீ பேரியவர்கள் முன் காயத்திரியிைம்
எதுவும் பேச முடியாத நிரல.

வந்ததுமுதல் சங்கர க் கவனித்து, அவளாகபவ ஒரு

முடிவுக்கு வந்திருந்தாள் காயத்திரி. மச்சானிைம்
வந்திருந்த மாற்றம் என்னபவா, காயத்திரிக்கு
சந்பதாசத்ரதத் தந்திருந்தது.

சங்கரின் ோர்ரவயில் வந்திருந்த மாற்றத்ரதக் பகாண்டு

தவறாகக் கணித்திருந்தாள் காயத்திரி.

‘கிணற்று நீ ர யாரும் எதுவும் பசய்துவிை முடியாது’,

எனும் ரதரியத்ரதவிை, நவனாவின்
ீ துருவும் புதிய
ோர்ரவ கண்டு, தனது ோர்ரவக்கு கட்டுப்ோடுகரள
விதித்திருந்தான் சங்கர்.

ேைக்கம் கா ணமாக பதைத் துவங்கிய விைிரய,

எதிர்ோர்த்தி ாத துருவிய விைிபயாடு
பமாதவிட்டு, ‘துருவலுக்கு துப்பு பகாடுக்க பவண்ைாம்’,

சப ாஜினி Page 224

 நீ யும் நானும் அன்பே

என்ற முடிபவாடு இருப்ேவரன சம்ேந்தப்ேட்ைவபள

புரிந்து பகாள்ளவில்ரல.

மனரத ஒருநிரலப்ேடுத்தி, ேக்கா பஜன்டில்பமனாக

ோர்ரவரய மாற்றி, தன்ரனபய ஏமாற்றித் திரிந்த
சங்கர க் கண்ை காயத்திரிபயா, அவளாகபவ பவறு
மாதிரி கற்ேரன பசய்து மகிழ்ந்திருந்தாள்.

‘ேைகப் ேைக ோலும் புளிக்கும்ங்கற மாதிரி ேக்கத்திபலபய

வச்சுப் ோத்துப் ோத்து முகத்துல அடிச்சிப்
போச்சுபோல!’, காயத்திரி.

காயத்திரியின் தாபயா தம்ேியிைம் உரிரம வந்து

நிரலநாட்ை முயன்றிருந்தார்.

“என்ன தாஸு! நம்ம சங்கருக்கு அடுத்த வருசம் ேடிப்ே

முடிஞ்சவுைபன கல்யாணம் ேண்ணி லாம்ல!”, என்று
பகட்டு சங்கரின் இதயத்துடிப்ரே எகிற ரவத்திருந்தார்.

தாஸ் அதற்கு மகரன ஒரு ோர்ரவ ோர்த்தேடிபய,

“என்னக்கா, அதுக்குள்ளயா! இருேத்பதாரு வயசுதான
நைக்குது! இன்னும் ப ண்டு மூனு வருசம் பசண்டு
ோக்கலாம்!”, என்று ‘கழுவுற மீ னில் நழுவுற
மீ னாகப்’ ேதில் கூறியிருந்தார்.

“போம்ேிரளப் புள்ரளய வச்சிட்பை இருக்க முடியாதுல்ல!

இந்த அக்கா மகதான் ஒன்வட்டுக்கு
ீ மருமகளா வ ணுனா,

சப ாஜினி Page 225

 நீ யும் நானும் அன்பே

கல்யாணத்ரதப் பேசி வச்சிருபவாம். நிச்சயம்

மாதிரி! அப்புறம் ேடிப்பு முடிஞ்சேின்ன கல்யாணத்ரத
வச்சிக்கலாம்!”, அத ேைசான ஐடியாரவ உதிர்த்திருந்தார்.

அதற்கிரையில் வந்த அன்னம்மாபளா, “உனக்கு எத்தரன

தைரவ பசான்னாலும் புரியாதா? ஆபறழு மாச
வித்தியாசத்துல ேிறந்த புள்ரளகள கல்யாணம் ேண்ணா,
எப்ேைா அத்துகிட்டு போபவாங்கிற அளவுக்கு சண்ரை
மாடு கணக்கா எப்ேவும் சச்ச பவாை இருக்கும்.

சண்டி மாட்ரை அவனுக்கு கட்டி வச்சி காலத்துக்கும்

அவன் கஷ்ைேைறரத ோக்கற பதம்பு, அவன்
ஆத்தாளுக்கும் இல்ரல, பேத்தவளுக்கும் இல்ரல!

உம்மகளுக்கு பவற மாப்ேிள்ரளய ோரு! ஆமா…

பசால்லிபுட்பைன்…”, என்று கூறி முடித்திருந்தார்.

முரறத்த மகபளா, “ஏம்மா அப்ே நீ இந்த வட்டுல

ீ
ேிறந்தவளுகபளாை மக்கள யார யும் சங்கருக்கு
எடுக்கமாட்பைன்னு சத்தியம் ேண்ணு!”, என்று
ேிடிவாதமாகப் பேசினார்.

“இது என்னடி ஆத்தா உன் அநியாய நியாயம்? எப்ே

வந்தாலும் எதாவது புரியாம பேசிக்கிட்டு!”, என்று
சுற்றிலும் ஒரு ோர்ரவ ோர்த்தவர்

சப ாஜினி Page 226

 நீ யும் நானும் அன்பே

அங்கங்பக நின்றிருந்தாலும், வந்திருந்த

பேரும்ோன்ரமயின து காது அங்கு தான் கைட்டி
ரவக்கப்ேட்டிருந்தரத ோர்ரவயாபலபய கணித்திருந்தார்
அன்னம்மாள்.

“ேிறந்த மக்க எல்லாருகிட்ையும் போட்ைப் புள்ரளங்க

இருக்கு! அவனுக்கு புடிச்சிருந்த போண்ரணக்
ரகயக்காட்டினா, அவங்காட்டுற போண்ரணத்தான்
அவனுக்குக் கட்டி வப்போம். அது எங்க
கைரமயில்ரலயா?

இதுக்பகல்லாம் பதரவயில்லாத குைப்ேத்த வந்து

குடும்ேத்துக்கு இரையில பகாண்டு வ நிரனச்சா, ேிறந்த
வட்பைாை
ீ இருக்குற சுமுக உறவு இல்லாமப் போயிரும்?
ோத்துக்க!

முதல்ல எந்திரிச்சு உன் வட்ைப்

ீ ோத்துப் போ! நல்ல நாளு
அதுமா வந்து எதாவது வாயக் கிளறிகிட்டு!”, என்று
மனங்பகாண்ை மட்டும் இதமாகபவ ஆனால் முடிவாய்
பேசியிருந்தார்.

“வயசுல மூத்த ேிள்ரளகரளபய பசாந்தம் விட்டுப்

போகக் கூைாதுனு கல்யாணம் ேண்ணும்போது, நீ பயம்மா
அைிச்சாட்டியம் ேண்ணுற? எம்மகரள எடுக்க
மாட்பைன்னு!”

சப ாஜினி Page 227

 நீ யும் நானும் அன்பே

“யாருடீ அைிச்சாட்டியம் ேண்றது? நீ யா? இல்ரல நானா?

மூத்த புள்ரளய ஏபதா மூரளயில்லாத மரற
கைண்ைவன் கல்யாணம் ேண்ணி வச்சா… அரதப்ேத்தி
இங்பகதுக்கு வந்து பேசுற… அந்த மாதிரி வட்டுல
ீ போயி
சம்ேந்தம் ேண்ணிக்க, யாரு உன்ரன பவணானு
பசான்னா? அதுக்காக இந்த வட்டுல
ீ வந்து அரத
நைத்தனும்னு நிரனச்சா… ஒருக்காலும் அது நைக்காது!

அப்டிபய நீ பசால்ற மாதிரி, தரலபகாழுத்ததனமா

அதுகளா வயசு வித்தியாசம் ோக்காம, கல்யாணம்
ேண்ணிக்கிட்டு திரியறரதபயல்லாம் இங்பகதுக்கு வந்து
பதரவயில்லாம பேசிக்கிட்டு…! வாயிக்கு புடிச்ச
பதண்ைமா…?

என்னத்துல குரறயாயிருக்கான்னு எம்பே னுக்கு

அப்டிபயாரு போண்ரண எடுக்கனும்? அப்டிதான்
ேண்ணணும்னு என்ன இருக்கு பசால்லு?

பதரியாமதான் பகக்குபறன்… உம்புருசன் வைியிலதான்

அம்புட்டு மாப்ேிள்ரள இருக்பக! அப்புறம் எதுக்கு இங்க
வந்து பநாட்ைம் ோத்து, ேி ச்சரனய கூட்ைற?

இங்க என் பே பனாை இஷ்ைந்தான் எங்களுக்கு முக்கியம்!

வயசு வித்தியாசம் ப ண்டு பேருக்கும் கூடுதலா

இருந்தாதான்… அவஞ்பசால்றரதக் பகட்டு அனுச ரணயா
நைப்ோ வந்தவ!

சப ாஜினி Page 228

 நீ யும் நானும் அன்பே

இல்ரலனா இவந்தரலயில பமாளகா அர ச்சிருவா!

அதுனால அஞ்சாறு வயசு வித்தியாசத்துல பசான்னா… சரி

போகுதுன்னு கட்டி ரவக்கலாம். அஞ்சாறு மாசக்
கணக்ரக பகாண்டு வந்து நுரைச்சு, உன்பனாை
பே ாரசக்காக, எம்பே பனாை நிம்மதியக் பகடுக்க
முடியாது.

இந்த விசயத்துல பதரவயில்லாம வந்து தரலயிட்டு,

அவங்கிட்ை மூக்பகாைேட்டு அசிங்கப்ேைாத!”, என்று
அன்னம்மாபள பேச்ரச வளக்கபவண்ைாம் என
முடிபவடுத்து, அங்கிருந்து அகன்றிருந்தார்.

அன்னம்மாளும் சரி, சசிகலாவும் சரி, இருவருபம

சங்கரிைம் இதுேற்றி ேட்டும்ேைாமல் முன்பே
பசால்லியிருந்தனர். அதனால் அவர்களது வைிமுரறரய
மீ றி தவறு பசய்ய மாட்ைான் சங்கர் என்கிற நம்ேிக்ரக
இருவருக்குபம இருந்ததால், துணிந்து பேசினார்
அன்னம்மாள்.

இரத அரனத்ரதயும் அறிந்திருந்தாலும், சங்கர்

அரமதியாக எதுவும் தனக்குத் பதரியாததுபோலபவ
இருந்தான்.

தான் பகால் போை எண்ணி எப்போது முயன்றாலும்,

தன்ரன ஒன்றுமில்லாமல் பசய்து வைியனுப்ேி ரவக்கும்

சப ாஜினி Page 229

 நீ யும் நானும் அன்பே

தாரய, மனதிற்குள் பவறுத்தேடிபய கிளம்ேியிருந்தார்

மகள்.

அத்பதாடு, மற்ற உைன்ேிறப்புகளிைமும் குளறுேடி பசய்து

குட்ரைரயக் குைப்ேிவிடும் முடிபவாடு கிளம்ேியிருந்தார்.

பமானிகாவுைன் வலியச் பசன்று பேசிய காயத்திரிரய,

பேசா பமௌனியாக இருந்பத வி ட்டியிருந்தாள் பமானி.

வந்திருந்தவர்கள் பகாண்டு வந்திருந்தரதக்

பகாடுத்துவிட்டு, இங்கிருந்து பகாடுத்தரத பேற்றுக்
பகாண்டு, ேண்ைமாற்று முரற ேணமில்லாது ரக மாறிய
ரகபயாடு அரனவரும் விரைபேற்றிருந்தனர்.

அவர்களுக்குள் பேசிய பேச்சு, நவனா

ீ காதிற்கு மருவி
பவறு மாதிரி வந்திருந்தது.

சங்கருக்கு கல்யாணம் என்று!

///

யார் வந்து என்ன பேசினாலும், தன்ரனமீ றி எதுவும்

நைக்காது என்கிற துணிச்சல் சங்கருக்கு.

அவர்களது விருப்ேத்ரதக் பகட்கிறார்கள். தனக்கு

விருப்ேம் இல்ரல என்று மறுத்திவிட்ைால் போதும்.
அவ்வளபவ அவன் பயாசரன.

சப ாஜினி Page 230

 நீ யும் நானும் அன்பே

மரையின் கா ணமாக, மாடிக்கு பசல்வரதத் தவிர்த்து,

கீ பைபய இருந்த சங்கருக்கு, நவனாவின்
ீ மாற்றங்களால்,
மனம் குைப்ேத்திபலபய நீ ண்டிருந்தது.

‘சின்னப் புள்ரளனு நிரனச்சு தனியா ஒதுங்கிப் போகவும்

முடியல, தனக்கு வ ப்போற போண்ைாட்டிதானனு
நிரனச்சு உரிரமபயாை பசந்து ஒதுங்கவும்
முடியல!’ என்கிற ப ண்டுங்பகட்ைான் மபனாநிரல
சங்கருக்கு

இரத எரதயும் போருட்ேடுத்தாதவபளா, மற்றவர்களிைம்

இதமாகவும், சங்கரின் இதயத்தில் அவளின்
நிரனவுகளால் தாளம் தப்ேிய ரிதமாகவும் இருந்தாள்.

‘இது எப்ே வளந்து, என்ரனப் புரிஞ்சு. புத்தி பதளிஞ்சு…

….’ என டி.ஆர் ோணியில் மனதிற்குள் புலம்ேியவாபற
வலம் வந்தான் சங்கர்.

வாய்ப்புகள் தானாக அரமவதில்ரல. வாய்ப்புகரள

உருவாக்கி வாகாக காய் நகர்த்துேவபன இங்கு பவற்றி
பேறுகிறான்.

பயாசித்தவன் கரளத்தான்.

‘மினி ஸ்ரீ ங்க ஜனத்தி ரளபய வட்டுக்குள்ள

ீ வச்சிட்டு
என்னாத்தச் பசய்ய!’

ஐப்ேசி மாத அரைமரை!

சப ாஜினி Page 231

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேய்யும் மரை, ஓயும் வர ஓய்ந்திருந்தவன், மரை

ஓய்ந்ததும், மாடிக்கு ஓடியிருந்தான்.

அதீத மரையால், மாடித்தர யில் ோசத்பதாடு ோசி

ேிடித்து வழுக்கியது.

குளு, குளுபவன இருந்த காலநிரலயிலும், மனதில்

பவம்ரம.

‘என்னைா இது சுவ ாசியம் இல்லாத வாழ்க்ரக!’

ேசி, உறக்கம் மறந்து, தன்ரன

மறந்திருந்தான். நிரனவுகள் முழுரமயும் அவபள!

‘இனி இந்தப் ேக்கபம வ க்கூைாது!’

‘பகாஞ்சம் பகாஞ்சமா, ஈவு இ க்கம் இல்லாம, பகால்லாம

பகால்லுது பமாகினி ேிசாசு!’

அடுத்த கட்ை நகர்வுக்கு பசல்ல மனம் அவரன உந்தியது.

நவனாவின்
ீ வயது தற்போது ேதிரனந்து என்றாலும்,
உத்பதசமாக ‘இன்னும் இ ண்டு வருைங்களில் நம்ம ஆளு
வளந்து ாது!’ என கணக்கிட்ைவன் (மணத்திற்கு அல்ல,
தங்களின் மனக்கலப்ேிற்கு) அரதபய மாதங்களாக
மாற்றிப் ோர்த்து ‘இருேத்தி நாலு மாசம் இன்னும்
போறுக்கனுமா!’ என மாய்ந்து போனான். பமாத்தத்தில்
மனம் பசார்ந்து போனான்.

சப ாஜினி Page 232

 நீ யும் நானும் அன்பே

‘பநத்து வந்த பமானிகாபவாபைல்லாம் நல்லாத்தான்

பேசுது! நம்ரமக் கண்ைாதான், ஏபதா டிபைக்டிவ் கணக்கா
ோர்ரவய வசுது!’
ீ

எட்டுக்கு எட்டு மாடி அரறக்குள் கிைந்த ஒற்ரற நாைா

கட்டிரல, பமாட்ரை மாடியில் எடுத்து பவளியில் போட்டு,
மல்லாக்க ேடுத்திருந்த சங்கர் மனம் சரைக்க,
பவறித்திருந்த வாரன, பவறித்துப் ோர்த்தேடிபய,
பயாசித்திருந்தான்.

காற்று, நிலத்தின் ஈ த்ரத தன்பனாடு பசர்த்தேடிபய,

ரகபகார்த்து வந்து, சங்கரின் பதாலின் பமல் பமாதியதில்,
மயிர்க்கால்கள் குத்திட்டு நின்றது.

எரதயும் உணரும் நிரலயில் சங்கர் இல்ரல.

நவனாரவத்
ீ தவி பவறு அவன் நிரனவில் இல்ரல!

எண்ணங்கள் முழுவதிலும் நி ம்ேியிருந்தவரள

கருநீ லவானின் வதிகளுக்கு
ீ இரைபய எண்ண
அதிர்வுகளாக தானறியாமபலபய வசியிருந்தான்.
ீ

எண்ணத்தின் வலிரம கணக்கிலைங்காதது!

அனுப்ேியவரின் மனத்திணிவிற்கு ஏற்ே,

பேறுேவர (உரியவர ) மாற்றக் கூடிய வல்லரம
போருந்தியது அது!

சப ாஜினி Page 233

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆறு மாதங்களாக, தன் மனவானில் பதான்றியரத,

ேி ேஞ்ச வதியில்
ீ விரதத்திருந்தான். யாருக்கும்
இைங்பகாைாமல் தனிபயாருத்தபன விரதத்ததன் ேயரன
அறுவரை பசய்யக் காத்திருப்ேரத அறியாமபலபய
புலம்ேியேடி ேடுத்திருந்தான் சங்கர்.

////

வந்தது முதபல, சங்கைப்ேட்டு சங்கர த் தவிர்க்க

எண்ணியவரளத் தவிர்த்து, தவிக்க ரவத்திருந்தான்
சங்கர்.

தவிப்ேிருந்தும், பேண்ணின் துடிப்ோன ோர்ரவயில்,

தவிர்த்து, பேண்ரணத் தவிக்க விட்ைவரனக் கண்ைவள்
அறிந்துபகாள்ளவில்ரல,

தன்ரனக் கண்டு பகாண்ைதால், ரேயன் ேம்முகிறான்

என்று!

தான் நிரனத்தது நைக்காத, ஆனால் ஏமாற்றம் சூழ்ந்த

மனது எரதபயா எதிர்ோர்த்தது. மன பவம்ரமயில் மனம்
தடுமாறியிருந்தாள் நவனா.
ீ

நைந்தது மாறியதில் மனம் வாடியது! காண விைிகள் பதடி,

ோர்ரவக்கு வசப்ேைாதவரன எண்ணி ஏங்கத்
துவங்கியது மனம்.

விதி!

சப ாஜினி Page 234

 நீ யும் நானும் அன்பே

தன்ரன காணாதபோது காணத் தவிப்ேதும்! காணும்போது

கண்டுபகாள்ளாமல் பசல்வதும்! காதல் விதி!

பேண்ணிற்கும், நிரறயச் சந்பதகங்கள்!

‘நான் கிணத்துல விழுந்ததுல, காப்ோத்த வந்து ஏபதா

அவங்களுக்கு அடிேட்டு, ேைபசல்லாம் மறந்துட்டுதா?’

அவள் ோர்த்த திர ப்ேைங்களின் கரதயரமப்பு, அவளின்

மனரதக் குைப்ேி, இன்ேம் கண்ைது.

‘எப்ேப் ோத்தாலும், நம்ம ேின்னாடிபய வந்து கண்பகாத்திப்

ோம்பு கணக்கா திரியற அவங்க ோர்ரவயில திடும்னு
என்ன பகாளாறு வந்தது?

சங்கரின் கரைக்கண் ோர்ரவகூை தன்ரனப் ோ ாமல்

மாறியிருந்ததில், ஏபனா மனதில் புதிய ோ ம்
பேண்ணுக்குள் புகுந்திருந்தது.

ஏமாற்றம் ஏகத்திற்கு மனதில் குடிவந்திருந்தது.

‘கவனம், கவனம்னு நம்ரமச் பசான்ன வாயி! இப்ே

கவனத்பதாை வாயத் திறக்காம நம்ரமத் தவிர்த்தேடி
இருக்க என்ன கா ணம்?’

பச ன் ோண்டியன் ேைத்தில் வரும் ச த்குமார

நிரனவுேடுத்தும் சாயலில், காண்ேவர சிக்கத்
தூண்டும் மீ ரசயுைன், கார்பமகத்தின் வண்ணத்தில்,

சப ாஜினி Page 235

 நீ யும் நானும் அன்பே

அரலயரலயான பகசத்பதாடு, ேைத்தில் வரும்

ச த்குமார விை இன்னும் இளரமயாக, வட்டில்
ீ
பவள்ரள பவட்டி சட்ரையில், இளநரகபயாடு உலா
வருேவரன ேிடிக்காத பேண்ணும் இருப்ோபளா!

பேண்ணறியாத கசியம் அவளிைம் புரதயலாக, அவள்

அறியாமபலபய வள த் துவங்கியது!

கள்ளம் மனதில் புகுந்து, பேண்ரண இம்சித்தது.

பதைாதபோது பதடித் திரிவதும்! பதடும்போது விலகி

ஓடுவதும் அபதவிதிதான்!

கண்ைாலும்(தான்), (தன்ரனக்)காணாத கண்கரள

எண்ணிக் கண்ணில் குளம் கட்டியது பேண்ணுக்கு!

வண்ைாகக் குரைந்த மனதின் பகள்விரய, அன்பற

பகட்டுவிடும் தீர்மானத்பதாடு, மனரத சாந்தம் பகாள்ளச்
பசய்திருந்தாள் நவனா!
ீ

குமரி உள்ளம் பேற்றவபளா, உருவத்ரதப் போலபவ தனது

பசயரலயும் குைந்ரதபோல மாற்றிக் பகாள்ள முடிவு
பசய்துவிட்ைாள்.

ஏமாற்றுவதும், ஏமாறுவதுபம காதல் விதியன்பறா!

நாைாமல், நாடி வ ச் பசய்வதும்

அபத விதிதான்!

சப ாஜினி Page 236

 நீ யும் நானும் அன்பே

காதல் விதி!

ஆனால் பதளிவாக… இது எதனால்? இதற்குப் பேயர்

என்ன? என்று அவளுக்குள் எழுந்த உணர்வுகரள
ேிரித்தரிந்து, சரியாக உண முடியாமல், தனக்குள்
தவித்திருந்தாள் பேண்.

ஆனாலும் சங்கரின் நிரனவுகளில் ஏபதா தனி சுகத்ரத

உணர்ந்தாள்.

குறிப்ேறிந்து பகாள்ளாதவாறு, குறிோர்த்து, மாற்றத்ரத

அறிய விரைந்தாள்.

ஐநாவின் திட்ைமல்ல இது!

காதல் புகுந்து பகாண்ை மனதின் கள்ளமான திட்ைமது!

விரதத்தவன், விரளச்சலுக்குத்
தயா ாகவில்ரல! ஆனால் அவனது எண்ணத்தின்
வலிரம ரககூை பதாைங்கியிருந்தது.

விரளச்சல் வட்டு
ீ வாசல் பதடி வரும் பயாகம் இருந்தது
அவனுக்கு!

———

மதுபவாடு மயங்கிய நிரலயில் பேரும்ோலும் இருக்கும்

தாஸ், மகன் ஊருக்கு வந்துவிட்ைால் தற்போது, சற்றுக்
கட்டுப்ோட்பைாடு இருக்க முரனந்தார்.

சப ாஜினி Page 237

 நீ யும் நானும் அன்பே

முதலில் சங்கர ஒரு போருட்ைாக எண்ணாமல், அவ து

மனம்போல வட்டிற்குள்பளபய,
ீ குட்டி ோர் போல
வரகவரகயான ோட்டில்கபளாடு, நடு வட்டில்
ீ அமர்ந்து
குடித்தவர க் கண்ைவனுக்கு, சுள்பளனக் பகாேம்
வந்திருந்தது.

“ஆத்தா!”, என்ற சத்தத்தில் அங்கு வந்த அன்னம்மாள்

என்னபவன பே ரனப் ோர்க்க

“இது நல்லாவா இருக்கு! நீ ங்க எதுவும் கண்டிச்சு பசால்ல

மாட்டீங்களா?”, என்று அன்னம்மாரள பநாக்கி கண்களில்
கனபலாடு பகட்ைான் சங்கர்.

அன்னம்மாள் ஸ்தி மாகச் பசால்லியி ாதபோதும்,

அவ ால் இயன்ற வரகயில் பமம்போக்காக மகரனக்
கண்டித்திருந்தார்.

தாயின் பசால்ரல பேரியதாக எடுத்துக் பகாள்ளாமல்

பதாைர்ந்தவர , அதற்குபமல் ஒன்றும் பேச
இயலவில்ரல.

கி ாமம், நக ம் எதுவானாலும் பேண்களின் நிரல

பேரும்ோலும் இதுதான்.

பசால்லிப் ோர்த்து, மரியாரத இல்லாத இைத்தில்,

மரியாரதயாக ஒதுங்கும் கூட்ைம் ஒன்று!

சப ாஜினி Page 238

 நீ யும் நானும் அன்பே

காலத்திற்கு காலாவதியான அறிவுர ரய வாரி வைங்கி,

தீர்ந்துபோன ச க்ரக ஈடுகட்ை, சண்ரை எனும் ஆயுதத்தில்
தனக்குத் தாபன சமாதானமாகும் கூட்ைம் மற்பறான்று!

அன்னம்மாள் முதல் கம்!

குடி என்று மகன் துவங்கி, அவர் துவண்டு தூங்கும்வர ,

அந்தப் ேக்கம் வந்து பசல்வரதபயத் தவிர்த்திருந்தார்
அன்னம்மாள்.

வயதான நிரலயில் அவ ால் பசய்ய முடிந்தது

அவ்வளபவ!

சங்கர் வந்திருந்த நிரலயில், அவரனக்

கண்டுபகாள்ளாமல், ‘நாந்தாண்ைா இங்க எல்லாபம’, என
ாஜபசகர் ேை ரைட்டில்போல நைந்து பகாள்ள
ஆ ம்ேித்தவர , ஆ ாய்ச்சிபயாடு அணுகி, ஆட்ைம் ோரம
வார்த்ரதகளில் ரவத்திருந்தான் சங்கர்.

நீ ண்ை பந ம் தாஸின் நைவடிக்ரககரள கவனித்தவாபற

நின்றவன், அவர் எதிர்ோ ா தருணத்தில் எதிரில் வந்து
நின்றான்.

தனது வயதிற்கு பேரியவர ப் பேசுவதற்குமுன் சற்று

ஆழ்ந்து பயாசித்தவன், ஆத்தா அன்னம்மாரள
அரைத்தான்.

சப ாஜினி Page 239

 நீ யும் நானும் அன்பே

வந்தவரிைம், “என்னவாம் இப்டி”, என்று பகள்விரய அங்கு

ரவக்க

ேதில் பேசாது ேம்மியவர க் கண்டு,

‘மகன்னு வந்துட்ைா நியாயம், அநியாயம் ேிரிச்சு பசால்ல

மறந்துபோயிருதா ஆத்தா’

“வாயத் பதாறக்க மாட்டீங்க! அப்டித்தான?, போங்க…

நாபன என்னனு பேசுட்டு வந்து உங்ககிட்ை பசால்பறன்”,
என்று அவர அங்கிருந்து அனுப்ேி விட்ைான்.

அப்போழுதுதான் ஆ ம்ேித்திருந்த நிரலயில், போரதயில்

அர க் கண்ணில் ோர்த்தேடியான தனது பதாற்றத்ரத
மற்றவர்களுக்குக் காட்டி ஏமாற்ற நிரனத்து
அமர்ந்திருந்தவர பநாக்கி,

“பந ங்காலம், இைம் போருள் ோக்கற ேைக்கம் எதுவும்

உங்களுக்குத் பதரியுமா? இல்ரல அபதல்லாம் எதுவுபம
பதரியாதா?”

“…”, மகனின் பகள்வி புரியாததுபோல ோவரனபயாடு,

அபத நிரலயில் அமர்ந்திருந்தார்.

“அப்ோன்னா ஒவ்பவாரு ேிள்ரளக்கும், அவப ாை

ஆண்ரம ததும்ேின கம்ேீ நரை, அன்ோன அரணப்பு,
பேருமிதம், உரைப்பு, இப்டிதான் நிரனவுக்கு வ ணும்.

சப ாஜினி Page 240

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனா எனக்கு ‘அப்ோ’ங்கற வார்த்ரதய பகட்ைா இதுவர

எதுவும் நிரனவுக்கு வ ரலங்கறரதவிை, நீ ங்கபள என்
நிரனவுக்கு வ ரல!”, என்ற மகனின் வார்த்ரத அவருக்கு
சாட்ரையடியாக பதான்றினாலும்,

“…”, அபத நிரலயில் அமர்ந்திருந்தார்.

“இப்டி ேண்ணா அன்பேல்லாம் வ ாது! அருபவறுப்பு தான்

வரும்! இனி இந்த வட்டுக்குள்ள…
ீ இருக்கிறவங்களுக்கு,
உங்கபமல அருபவறுப்பு வ அளவுக்கு நைந்துக்காதீங்க!

வயசுப் ரேயன் தப்பு ேண்ணா, கூப்டு வச்சு கண்டிக்கற

நிரலயில நீ ங்க இருந்துகிட்டு, இவ்வளவு பகவலமான
பசயரல நடுக்கூைத்துல உக்காந்து பசய்யறீங்க? யாரும்
பகக்க மாட்ைாங்கங்கற ரதரியத்தில பசய்யறீங்களா?”,
என்ற வினாரவ விட்பைறிந்திருந்தான் சங்கர்.

“…”, அதற்குபமலும் நடிக்க இயலாமல், போரத இறங்கிய

உணர்வில் திருதிருபவன விைித்தவர ப் ோர்த்தவன்,

“முட்ை முட்ைக் குடிச்சிட்டு, தள்ளாட்ைம் இல்லாம,

வாய்க்கா வ ப்புன்னு ேத்து ஆளு பவரலய, ஒத்த ஆளா
அச ாமப் ோக்கற ஆம்ேிரளங்க இருக்கிற ஊருல
ேிறந்தவன் நான்!

சப ாஜினி Page 241

 நீ யும் நானும் அன்பே

உங்க நாைகத்ரத நம்ே, பவற ஆளப்போயி

ோருங்க!”, என்ற மகனின் வார்த்ரதயில், தரலரய
தர ரயத் பதாடுமளவிற்குத் பதாங்கப் போட்டிருந்தார்.

“பகாவில் மாதிரி வச்சிருக்கிற இைத்ரத, குலநாசம்

ேண்ணனும்னு நிரனச்சா, இனி நான் உங்களுக்கு எப்ேவும்
இல்ரலங்கறரதயும் மறந்துறாதீங்க!

சர்வஸ்ல
ீ இருக்கும்போது உங்களுக்கு இரதத்தான்
பசால்லிக் குடுத்தாங்களா? உங்க மரியாரதய நீ ங்கபள
குரறக்கிறமாதிரி இந்த வட்டுக்குள்ள
ீ எதுவும் இனி
பசய்யாதீங்க!

அப்டி மீ றி பசஞ்சா, இனி உங்களுக்கு எதுவும்

இல்ரல. மரியாரதயும் பசத்துதான் பசால்பறன்!”, என்று
போறி ேறக்கும்ேடி பேசியிருந்தான் சங்கர்.

மகனின் சத்தத்ரதக் பகட்டு, அங்கு ஓடி வந்த சசிகலா,

தாஸின் நிரலரயக் கண்டு, மகரனத் தடுத்தார்.

“சங்கரு… அப்புறம் பேசு… இப்ே பவணாம். குடிச்சிட்டு

இருக்கிறவருக்கு நீ பேசறது புரியவா போகுது”, என்று
இறங்கிய கு லில் கூறியேடிபய மகரன இழுத்தார்.

“விடுங்கம்மா!”, என்று தாரய உதறியவன்,

“எப்டிபயல்லாம் ஒரு இபமரஜ ஒன்னுமறியாத வட்டுப்

ீ
போண்ணுங்ககிட்ை கிரிபயட் ேண்ணி, இப்டி ஜம்முனு

சப ாஜினி Page 242

 நீ யும் நானும் அன்பே

வந்து உக்காந்து நடுக்கூைத்துல குடிக்கறீங்க! பவக்கமா

இல்ரலயா?”, என்று தாரஸப் ோர்த்துக் பகட்டிருந்தான்
சங்கர்.

“ஆம்ேிரளத்தனங்கிற இது இல்ரலனு என்ரனக்குதான்

புரிஞ்சுோங்கபளா இந்த மாதிரி மனுசங்க… பதரியரல!
ச்பசய்ய்….”, என்று தந்ரதரயப் ோர்த்துக் கூறியவன்

“எதுவும் பதரியாமல்லாம் போற அளவுக்கு, உங்க ஆளு

பமாைா குடியில்ரல. பலாக்கல் ேி ாண்ைா வாங்கி
அடிக்கிறாரு! எல்லா அளபவாைதான் பசய்யற மாதிரி
பதரியுது. நீ ங்கதான் அது பதரியாம ஏமாந்துட்டு
இருக்கீ ங்க!”, என்று தாயிைம் விளக்கியவன்,

அதற்குபமல் நிற்கவிைாமல் இழுத்த தாயிைமிருந்து

திமிறி, “ஏக்கர் கணக்குல கிைக்கிற நிலத்துல, ஏகப்ேட்ை
பவரல இருக்கு! இப்டி இங்க நடுக்கூைத்துல உக்காந்து,
போழுதன்ரனக்கும் உருப்ேைாத பவரல எதாவது
பசய்யறதுக்கு, காட்டு பமட்டுல என்ன நைக்குதுனு போயி
பமப்ோர்ரவ ோருங்க!”, என்றுவிட்டு அங்கிருந்து
அகன்றிருந்தான்.

மனிதருக்கு பகாஞ்ச நஞ்சம் ஏறியிருந்த போரதயும்,

மகனின் பேச்சில் முற்றிலும் குரறந்திருந்தது.

பமானிகாவும் அவளது ேங்கிற்கு பேசியிருக்க, மனிதர்

மனதிற்குள் அ ண்டிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 243

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதுமுதபல மகன் அங்கு வந்தால், ோட்டில், வட்டில்

ீ யார்
கண்ணிலும்ேைாது. மகன் பசன்றுவிட்ைால் இபலசா,
பகாஞ்சமா என்று எடுத்துக் பகாள்வரத
வாடிக்ரகயாக்கியிருந்தார் மனிதர்.

தீோவளிக்கு வந்திருந்த மகரனக் கண்ைதும், மீ ண்டும்

நல்லவர் பவசம் போட்டிருந்தார்.

/////

நான்கு முரற சங்கர அரைத்துப் ோர்த்துவிட்டு,

சாந்தனுரவ பமபல அனுப்ேியிருந்தார் சசி.

“இல்ரலைா எனக்கு ேசியில்ரலனு அம்மாட்ை

பசால்லு. பவணுனா வந்து நாபன போட்டு
சாப்ேிட்டுப்பேன்”, என்று கூறி தம்ேிரய அங்கிருந்து
அனுப்ேியிருந்தான்.

“குளி ரலயாண்பண… நிக்கபவ முடியரல. பேரியம்மா

உன்ரன ரூமுக்குள்ள போயி ேடுக்கச் பசான்னாங்க”,
என்றேடிபய வந்த பவரல முடிந்தவுைன்
இறங்கியிருந்தான் சாந்தனு.

சசிக்கு மகரனப் ேற்றி பதரியும் ஆதலால், முன்கூட்டிபய

சாந்தனுவிைம் கூறி அனுப்ேியிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 244

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதிகாரலயில் எழுந்த கரளப்பு அரனவர் முகத்திலும்

இருக்க, மரைகால பந மாதலால் விர வில் அரனவரும்
ேடுக்ரகக்குச் பசன்றிருந்தனர்.

நவனாவும்
ீ பசன்று ேடுத்திருந்தாள். காயத்திரிரயப் ேற்றி
சிந்தரனபயாடு இருந்தவள், ‘இதுக்கு ஒரு நல்ல நாளுல
நாம யாருனு பலசன் டீச் ேண்ணனும்’ என்று
நிரனத்தவள்,

‘இன்னிக்கு ஆளு வந்துட்டு கம்முனு போயிருச்சு,

இல்ரலன்னா இந்த நவனா
ீ யாருன்னு காட்டியிருப்பேன்’,
என்று தனக்குத்தாபன நிரனத்திருந்தாள்.

அதிலிருந்து அடுத்து சங்கர ப் ேற்றிய சிந்தரனக்குத்

தாவியிருந்தாள் பேண்.

நீ ண்ை பந ம் உறக்கம் வ ாமல் ேடுக்ரகயில் இருந்தவள்,

ஏற்கனபவ தான் எடுத்திருந்த சங்கல்ேத்ரத சங்கைப்ேட்டு,
மறுேரிசீலரன பசய்தாள்.

பந ம் போனாலும், முடிபவடுக்க மனம்

ேயந்தது. ஆனாலும் எதுபவா உந்த, சங்கல்ேத்ரத
உண்ரமயாக்கும் முடிபவாடு தனியாக மாடிரய பநாக்கி
ஏறியிருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 245

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணின் மாடி ஏற்றத்ரத, மனதில் ரிதமாக ேதிபவற்றி

ரவத்திருந்தவபனா, ேி ரமபயா என நிரனத்தேடிபய
ேடுத்திருந்தான்.

ரிதமாக எண்ணி ஒரு கனம் அசட்ரையாக இருந்தவன்,

‘ம்மா… ோசி என்ன இப்டி வழுக்குது’, என்கிற பேண்ணின்
குரறந்த கு லில் வந்த வார்த்ரத பகட்டு,

‘இன்பன த்தில இவ எதுக்கு இங்க வர்றா?’, என்ற

பகள்விபயாடு, உைல் முழுவதும் கண்பணாடு, கண்ரண
மட்டும் மூடிப் ேடுத்திருந்தான் சங்கர்.

பமபலறி வந்தவள், அணுக்கம் இல்லாமல் ேடுக்ரகயில்

இருந்தவரன பநருங்கி, உறங்குவதாக எண்ணி
அரமதியாக நின்று ோர்த்திருந்தாள்.

‘ரலட்ரை ஆஃப் ேண்ணாம விட்டுட்பைாபம’, என்று

வருந்தியவன், ‘உறங்குவதான ோவரனயில் அரசயாமல்
கண்மணிகரள அரசக்காமல் இரம
மூடிப்ேடுத்திருந்தான்.

‘என்னா குளிரு குளிருது. இப்டி பசா ரணயில்லாம

தூங்கறரத ோப ன்’, என எண்ணியேடிபய,

“ேண்ரணயில இருக்கிற எருரம மாடுகபளாை பசந்து,

இவுகளும் இப்டி பசா ரணயில்லாம இங்க
தூங்கறரதப்ோரு!”, என்று தனக்குள் பேசியவாபற,

சப ாஜினி Page 246

 நீ யும் நானும் அன்பே

உறங்குவதாக எண்ணியவரன மீ ண்டும் திரும்ேிப்

ோர்த்தேடிபய, பேருமூச்பசான்ரற விட்ைவாறு,

“ ாக்பகாைி கனக்கா தூங்காம இருப்ோங்கனு நிரனச்சு

வந்தா… அதுக்குள்ள தூங்கிட்ைாங்கபோல!”, என்று
தனக்குள் பேசியேடிபய கீ ைிறங்க ேடிரய பநாக்கித்
திரும்ேினாள்.

பேருமூச்ரசக் பகட்டு, இரமரய சற்று விரித்து,

அர க்கண் உறக்கத்தில் இருப்ேதுபோல ோர்த்தவன்,
நவனாவின்
ீ பேச்பசாடு, அங்கிருந்து அவள் அகல்வரதக்
கண்டு,

‘என்ரனப் ோக்கவா வந்தா?’ என்ற பகள்விபயாடு,

விசுக்பகன எழுந்து, ோசிபயாை வந்த ேரகயினால்
ஜாக்கி ரதயாக ோதம் ேதித்துச் பசன்றவளின் முன்
ஓடிப்போய் நின்றிருந்தான்.

அன்பன த்தில் எழுந்து தன்முன் வருவான் என்ேரத

பயாசியாமல் வந்தவள்முன், வந்து நின்றவரனக் கண்டு
ேயந்து விலகியவள்,

“த்தூ… த்தூ”, என்று மறுபுறம் திரும்ேித் துப்ேினாள்.

“ச்பசய்… ேயந்துட்பைன்…!”, என்று ஒரு கனம் இதயத்ரதப்

ேிடித்து தன்ரன நிதானப்ேடுத்தியவாறு,

சப ாஜினி Page 247

 நீ யும் நானும் அன்பே

“எதுக்கு இப்டி திடுதிப்புன்னு ஓடிவந்து முன்னாடி நின்னு

ேயமுறுத்தின ீங்க!”, என்று முரறத்தேடிபய சங்கர க்
பகட்டிருந்தாள்.

“முகத்ரதப் ோத்தா… அப்டிபயல்லாம் ஒன்னும் ேயந்த

மாதிரி பதரியரலபய!”, என்று பேண்ணின் முகத்ரத
ஆ ாய்ச்சிப் ோர்ரவ ோர்த்தான்.

அத்பதாடு பயாசரனரய பதாைர்ந்தவாபற, “எதுக்கு இப்ே

இங்க வந்த?”, துரளத்தவனின் ோர்ரவக்கு, ோர்ரவரய
தணித்திருந்தாள்.

“முனி கணக்கா வந்து முன்னாடி நின்னுட்டு… ேயந்த

மாதிரி பதரியரலனா பசால்லுறீங்க… உங்களுக்கு நான்
பசால்றபதல்லாம் விரளயாட்ைா, நம்ே முடியாமத்தான்
இருக்கும்!

ேயந்த எனக்குத்தாபன பதரியும், திடுதிப்புன்னு வந்து

நின்னதுமில்லாம, பசான்னரத நம்ோம நக்கல்
ேண்ணிக்கிட்டு”, என்று குற்றம் சுமத்தும் கு லில்
கூறியவள்,

“இவருக்கு மட்டும் இங்க ேட்ைா போட்டுக் குடுத்த மாதிரி,

இங்க எதுக்கு வந்த? ஏன்? எப்டி பகள்விபமல பகள்வியா
பகட்பை என்ரனக் பகான்னுருவங்கபோல!”,
ீ என்று
அபதகு லில் பேசினாள்.

சப ாஜினி Page 248

 நீ யும் நானும் அன்பே

“சரி… சரி வந்த விசயத்ரதச் பசால்லு”, மன ஆய்வு

நைந்தது.

“ம்ம்… க்ரளபமட் எப்டி இருக்குனு ோத்துட்டுப்

போயி, டிடில மார்னிங் நீ யூஸ்கு அப்பைட் குடுக்கலாம்னு
வந்பதன்”, என்று கிண்ைலாகச் பசால்லும்போபத,

‘அப்பைட் எல்லாம் இன்னும் புரியாமதான் இருக்பகன். இது

வளருமுன்ன அப்பைட் ேத்திபயல்லாம் பேசுது!’

வசிய
ீ காற்றில் பேண்ணின் வாயிலிருந்து, கீ போடில்
அடிப்ேது போல சத்தம் வந்தது.

(தந்தியடித்ததுனு இன்னும் எவ்வளவு நாரளக்கு

பசால்லிட்பை இருக்கிறது? அதான் ஒரு பசன்ஞ்சுக்கு
கீ போர்ட் பகாண்டு வந்தாச்சு)

“நம்ேிட்பைன்…!”, என்றவன், “சுண்ைல் ப ஞ்சுல

இருந்துகிட்டு, என்ரனபய கிண்ைல் ேண்ற? எல்லாம் என்
பந ம். சரி… வந்த விசயத்ரத பசால்லு!”, என்று பேண்ரண
வினவினான்.

“நான் எரதயும் பசால்லபவல்லாம் வ ரல!”,

அசட்ரையாக வார்த்ரதகரள உதிர்த்தாள்.

“அப்போ!”, முகம் சுருக்கிக் பகட்ைான்.

“பகக்க வந்பதன்!”

சப ாஜினி Page 249

 நீ யும் நானும் அன்பே

——-

நவனா,
ீ சங்கரிைம் பகட்க வந்தது என்ன?

அன்பு-9

‘பகக்க வந்பதன்’ என்கிற பேண்ணின் வார்த்ரதரயக்

பகட்டு ‘என்னவா இருக்கும்? எக்குத்தப்ோ எனக்குத்
பதரியாம… எதாவது ேண்ணிட்பைபனா!’, என்ற திடீர்
திடுக்கிைபலாடு

“எங்கிட்ையா?”, என்று பயாசரனபயாடு பகட்ைவரனப்

ோர்த்து தரலயரசத்து ஆபமாதித்தாள் பேண்.

“எரதப்ேத்திக் பகக்கப்போற!”

“ம்… நிரறய விசயம்ேத்தி பகக்கனும்!”, என்று

குனிந்தேடிபய, குளிப ாடு போ ாடியேடி இருரககளால்
தன்ரனபய இறுக அரணத்தவாபற பசான்னவரள

“சீக்கி மா பகட்டுட்டு கீ பை போ! அப்புறம் காய்ச்ச ஏதாவது

வந்தி ப் போகுது!”, என்று பேண்ணின் பசயரலக் கண்டு
வி ட்டினான்.

“அப்ே நீ ங்க இப்ேபவ ேதில் பசால்ல

மாட்டீங்களா?”, ஏமாற்றமாகக் பகட்ைவரள

‘இவ எவைா! பந ங்காலந் பதரியாம வந்து

பசாதிச்சிட்டு!’, என்கிற ோர்ரவ நவனாரவப்
ீ ோர்த்தவன்,

சப ாஜினி Page 250

 நீ யும் நானும் அன்பே

“பகக்க வந்தரத, சீக்கி மா பகளு வனா!”,

ீ என
துரிதப்ேடுத்தினான்.

“ம்… வனாவா…!”,
ீ என்று ஒரு பநாடிக்குள் தன்ரன
மீ ட்ைவள், அவன் தன்ரனத்தான் அப்ேடி அரைக்கிறான்
என்ற முடிவில்,

“கிணத்துல நான் விழுந்ததுல இருந்து நீ ங்க பவற மாதிரி

மாறிட்டீங்க…! ஏன்?”

“எப்டி மாறுபனன்!”, என்று பயாசரனபயாடு பகட்ைவரன

“நிரறய மாறீட்டீங்க…”, என்றவள் கு லில் வருத்தம்

இருப்ேரத உணர்ந்தான் சங்கர்.

பேண்பணா அதற்கு பமல் எப்ேடி சங்கரிைம் விளக்கமாக

விளக்குவது என்று பதரியாமல் விைிக்க,

“எப்ேவும் போலத்தான வனா

ீ இருக்பகன். மாறவுலாம்
இல்ரலபய!”, என்று தனது உருவத்ரத அங்கிங்கு
திரும்ேிப் ோர்த்தேடிபய முகத்ரத மிகவும் தீவி மாக
ரவத்துக்பகாண்டு கூறினான்.

அவனின் அவரனச் சுற்றும் ோர்ரவரய உணர்ந்தவள்,

“அந்த மாறுறது இல்ரல!”, என்று நீ தப்ேிதமாக உணர்ந்து
பகாண்ைாய் என்ேரத மரறக்காமல் கூறிவிட்ைாள்.

சப ாஜினி Page 251

 நீ யும் நானும் அன்பே

புரிந்தவனுக்கு புன்னரக வந்திருக்க, அரத

மரறத்தவாபற, “நீ கிணத்துல விழுந்ததால நான் எதுக்கு
மாறணும்? அதுக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்ேந்தம்?”, என்றும்
பகட்ைான்.

“இல்ரல… உங்ககிட்ை பகட்ைரத அப்டிபய திருப்ேி

எங்கிட்ை நீ ங்க பகட்ைா, நான் என்ன பசய்ய?”, என
அவனின் சமாளிப்ரேச் சாதூர்யமாக சமாளித்தாள்.

அதற்குபமல் தயங்காது, “அன்னிக்கு வ ப்புல

விழுந்தப்போ… வந்து…. நிரறய என்னன்னபவா
பசான்ன ீங்கள்ல…! ஆனா இப்ே நான் கிணத்துல
விழுந்ததுக்கு… எதுவுபம அரதப்ேத்தி எங்கிட்ை
பகக்கரல… பேசரல…! எதுவும் திட்ைரலபய…! அதான்…!”,
என்று தயங்கியவாபற கூறிவிட்டு சங்கர பய
ோர்த்திருந்தாள் ேதிலுக்காக.

“திட்ைக்கூை இப்டி வாண்ைைா பகட்டு வாங்குற ஆள

எனக்குத் பதரிஞ்சு என் வாழ்க்ரகயில இப்ேதான்
முதமுதல்ல ோக்கபறன்!”, என்று ஆச்சர்யப்ேட்ைவன்,
பமலும் பதாைர்ந்தான்.

“அப்புறம்… அவ்பளாதானா? இல்ரல இன்னும் எதுனா

இருக்கா?”, மன பவம்ரம தீரும் வரகயில் பேண்ணின்
பேச்சில் ஏபனா குற்றாலச் சா ல் அடிக்க, திறந்த வாரய
தனக்கு சாதகமாக்கிக் பகாள்ளத் துடித்தான்.

சப ாஜினி Page 252

 நீ யும் நானும் அன்பே

“பசான்னரதக் பகக்காம போயி கவனமில்லாம கிணறுனு

பதரியாம விழுந்துட்பைன்னு, எம்பமல உங்களுக்கு
பகாேமா?”, ஊக்கப்ேடுத்தியவனின் வார்த்ரதயில், பகட்க
வந்தரதக் பகட்டு முடித்திருந்தாள் பேண்.

“இப்ேபவ பசால்லணுமா? இல்ரல பமதுவா

பசால்லட்ைா?”, பேண் குளிரில் நடுங்குவரதத் தாங்காமல்
மீ ண்டும் பகட்ைான்.

“இல்ரல! நீ ங்க கண்ணுலபய ேைமாட்டுறீங்க! உங்கரளக்

கஷ்ைப்ேட்டுத்தான் இப்ே ேிடிச்சிருக்பகன்! அதனால
இப்ேபவ பசால்லுங்க!”, என்று ேிடிவாதமாக நின்றவளின்
வார்த்ரதகரளக் பகட்ைவனுக்பகா, அரைமரைக்
காலத்திலும், வானவில்லின் வர்ணஜாலங்களாக வசந்தம்
வந்து வசியது.
ீ மனம் ேறந்தது.

‘தானா, நம்ரமக் காணபவண்டி வனா

ீ
பதடியிருக்கா! அதுவும் கஷ்ைப்ேட்டு… எதனால… எல்லாம்
நம்மபமல உள்ள இஷ்ைத்தால…!’

‘பமாகினிபயதான் இது!! ேிடிக்குதுல்ல!’

“நான் எப்ேவும் போலதான் இருக்பகன். நீ கவனமா

இருந்தா உனக்கு நல்லதுங்கறதுக்காக, அப்ே
பசான்னதுதான் எல்லாம். மற்றேடி அதுல பகாேம் எதுக்கு,
எனக்கு வ ப்போகுது! இங்க நான் வந்து நாளாச்சுல்ல…!

சப ாஜினி Page 253

 நீ யும் நானும் அன்பே

அத்பதாை அந்த விசயத்ரத மறந்பத போயிட்பைன்!”, என்று

சமாளித்திருந்தான் சங்கர்.

‘அப்போ நானா வந்து வாயக்குடுத்துட்பைனா!’

“ம் பவற?”, என பேண்ணின் விைிகரள ஊடுருவியவாறு

பகள்விரய எழுப்ேினான்.

“அப்புறம் ஏன் என்ரனய நீ ங்க இப்ே வந்ததுல இருந்து

அவாய்ட் ேண்றீங்க?”

“அவாய்ட் ேண்பறனா?”, ேைி போடுேவரள ோவமாகப்

ோர்த்தான்.

“ம்.. ஆமா… மரறக்காம பசால்லுங்க!”, விைாமல் பகட்ைாள்.

“உன்ரனய அவாய்ட் ேண்ணலாம் இல்ரல. பவரல

இருந்ததால போயிட்டுருந்திருப்பேன். நீ யா எதாவது
பசால்லாத!”, என்றவன்,

“அவ்வளவுதான! கீ ை கிளம்பு”, என்று வி ட்டும் கு லில்

பேசினான்.

மனம் ஒரு நிரலயில் இல்லாமல் இருக்க, பந ங்காலம்

பதரியாமல், தன்னிரல புரியாமல் வந்து நின்றவரளத்
தன்னிைமிருந்து அகற்றபவ அவ்வாறு ‘பவட்டு ஒன்று
துண்டு ப ண்டு ோணியில்’ பேசினான்.

சப ாஜினி Page 254

 நீ யும் நானும் அன்பே

அவரன நம்ேினாலும், அவனது வயரத நம்ே இயலாத

தனது நிரலரய உணர்ந்து வி ட்டினான் பேண்ரண.

சசிகலாவின் துய ங்கரள, ஏக்கங்கரள ோர்த்து

வளர்ந்தவன். சசிகலாவால் ேண்ோக வளர்க்கப்ேட்ைவன்.

பேண்கரள மதிக்கவும், உணர்வுகரள

உதாசீனப்ேடுத்திைாது தன்னிைமிருந்து ேிறர க் காக்கவும்
தாய் கற்றுத் தந்திருந்தது, சங்கருக்கு தற்போது
ரகபகாடுத்தது.

ேண்பு, அவரனத் தவறத் தூண்ைாது! தவறச் பசய்யும்

தருணங்கரள அகற்றத் தூண்டியது!

இரத அறிந்தி ாத பேண், தன்ரன அவன் தவிர்ப்ேதற்கான

கா ணம், தன்பமல் அவனுக்கு இருக்கும் அக்கரறயின்ரம
என்று கணக்கிட்டுக் கலங்கியது.

“நீ ங்க எம்பமல ப ாம்ே பகரிங் பேர்சன்னு

நிரனச்பசன். இப்ே என்னனா நீ ங்க பவற மாதிரி
மாறிட்டீங்க!”, என்று சங்கரின் பேச்ரசக் பகாண்டு திடீர்
முடிவுக்கு வந்தவள், பசாகமாகக் கூறியேடிபய, அங்கிருந்து
அவரனப் ோர்த்தேடிபய வாடிய வதனத்பதாடு நகர்ந்தாள்.

பேண்ணின் முதல் வார்த்ரதகரளக் பகட்டு, ஒரு பநாடி

ஜிவ்பவனப் ேறந்தவன், ‘மாறிட்டீங்க’ என்ற பேண்ணின்
வார்த்ரதயில் உயிர் போயிருந்தது.

சப ாஜினி Page 255

 நீ யும் நானும் அன்பே

‘கைவுபள… இன்னிக்குன்னு வந்து பமாத்தமா பசத்து

ரவச்சு பசாதிச்சு, பநாகடிக்கிறாபள! தாங்க முடியரல!’

“ஏய் நில்லு!”, என்று அருகில் பசன்று, தன்ரன பநாக்கித்

திரும்ேியவளின் கண்ரண பநாக்கியவன்,

“உன் குட்டி மூரளயா இரதபயல்லாம் கண்டுேிடிக்குது?”,

என்று பகள்விபயழுப்ேினான்.

“இல்ரல…. விபவக்பகாை டிபைக்டிவ் ஏபஜன்ஸில

பசால்லிக் கண்டுேிடிச்பசன்!”, என்ற பசாகம் மாறாத
கு லில், கிண்ைலாகப் பேசியவரள

தரலபயாடு, அவளின் தரலயில் அவளது

ேின்னந்தரலயில் ஆத வாய்ப் ேிடித்து பசல்லமாக
முட்டியவன், “வ வ பசம ஸ்மார்ட்ைா மாறிட்டு வ
வனா!
ீ இனி எதுக்கு என் ரகைன்ஸ்லாம் உனக்கு! இனி
உன்ரன நீ பய ோத்துப்ேல்ல!”, என்று கூறியதும், அவன்
வார்த்ரத பகட்டு மலர்ந்து சிரித்தாள்.

தன்ரன நிமிர்ந்து ோர்த்துச் பசவ்வந்திப் பூவாகச்

சிரித்தவரளப் ோர்த்தவனுக்கு, அள்ளிக் பகாள்ளத் பதகம்
ே ே த்தது.

சங்கரின் புகழ்ச்சியில், பேண்ணுக்பகா தான் சூைரலப்

புரிந்து நைக்கப் ேைகிக் பகாண்ைதால், தன்போக்கில்

சப ாஜினி Page 256

 நீ யும் நானும் அன்பே

இருக்க, தன்ரன சுதந்தி மாக சங்கர் தன்ரன இருக்க

விட்ைதாக எண்ணி மகிழ்ச்சி குடிவந்திருந்தது மனதில்.

தன்ரனக் கட்டுக்குள் பகாண்டு வந்தவன், “எப்ேவும் நான்

ஒப மாதிரியாதான் இருக்பகன். இனியும் அப்டிதான்
இருப்பேன்… உன் விசயத்துல மட்டும்…!”, என்று உறுதி
கூறியவனின் ‘உன் விசயத்தில் மட்டும்’ என்கிற
வார்த்ரதகளுக்கு சங்கர் பகாடுத்த அழுத்தத்ரத பேண்
கவனித்தாளா? என்ேது பதரியவில்ரல அவனுக்கு.

“அப்ே இனி என்ரன அவாய்ட் ேண்ணக்கூைாது!”, விட்ைால்

அழுது விடுேவள்போன்ற கு லில், தர ரய ோர்த்துப்
பேசியவரள, அரணத்துத் பதற்றும் ஆவல் வந்தபோதும்,
அைக்கியேடிபய… அருகில் இன்னும் பநருங்கி, தாரைரயப்
ேிடித்து நிமிர்த்தினான்.

கண்களில் ோத்தி கட்டி நின்றிருந்த நீ ர ப்

ோர்த்தவனுக்கு, ேதறி வந்தது.

‘என்ன நைந்துருச்சுன்னு போசுக்குன்னா கண்ணுல

தண்ணிபயாை நிக்கிறா!’

பேற்றவர்களும் தன்ரன பவறுஇைத்தில் விட்டிருக்க, வந்த

இைத்தில் ஆத வாக இருப்ேதாக எண்ணியவரன, இைந்து
விடுபவாபமா என்கிற சிறுமியின் ேரிதவிப்பு அது!

சப ாஜினி Page 257

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஏய்… எதுக்கு இப்ே அைற! முதல்ல கண்ரணத் துரை!”,

என்று அதட்டியவனின் வார்த்ரதயில், அவள் கண்ரணத்
துரைக்கும் முன்பே, கன்னம் வைிபய நீ ர் வைிந்திருந்தது.

மனம் அழுதாலும், அரதக் காட்டுவது ம ேிற்கு மு ண்

என்று கூறி வளர்க்கப்ேட்ை சமூகத்தின் இனம் அவன்.

அதனால் அரத மனதிற்குள் மரறத்து, கழுத்தில் இருந்த

அவனது துண்ரை எடுத்து, பவகமாக பேண்ணது கன்னத்து
நீ ர இதமாக ஒத்தி எடுத்திருந்தான்.

இங்கு வந்தது முதல், முல்ரல, தங்கபவலு, சசிகலா தவி

யாருைனும் அதிகம் ஒட்ைாதவளின் ேட்டியலில், தற்போது
தன்ரனச் பசர்த்துக் பகாண்ைரத, பேண்ணின்
வார்த்ரதகரளக் பகாண்டு கணித்திருந்தான் சங்கர்.

“நீ யா எதாவது மனரசப் போட்டுக் குைப்ோம, நல்லா

ேடிக்கணும்!

ஒப வட்ல
ீ ேிறந்திருந்தாலும், ேசங்களும்
போண்ணுங்களும் இங்க டிஸ்ைன்ஸ் கீ ப்அப் ேண்ணி
வளர்றதுதான் கி ாமத்து வைக்கம்.

நம்ம ப ண்டு பேரும் கசின்ஸ்தான…! பமட் ாஸ் மாதிரி

இந்த ஊரு கிரையாது. அதனால இந்த ஊருக்கு தகுந்த
மாதிரி இருந்தாதான் உன்ரன நல்ல போண்ணுனு

சப ாஜினி Page 258

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசால்லுவாங்க…!”, என்று பேண்ணுக்கு புரியும்ேடி எடுத்துச்

பசான்னான்.

தாய் புஷ்ோ பசால்லியரதபய, சங்கரும் அவனது

ோணியில் தனக்குச் பசால்ல சரிபயனக் பகட்டுக்
பகாண்ைாள்.

தரலரய ஆட்டியவாறு தன்பேச்ரசக் பகட்டு நின்றவரள,

“இந்தக் கிரளபமட் உனக்கு ஒத்துக்குமா என்னனு
பதரியரல! ப ாம்ே பந ம் இங்பகபய நின்னா முடியாம
வந்திரும்…! எரதயும் மனசுல போட்டுக் குைப்ோம போயித்
தூங்கு!“, என்று அவனின் ேரைய ேல்லவிரய பதாை க்
பகட்ைவள்

அதுவர சற்றுத் தணிந்திருந்தவள், சங்கரின்

வார்த்ரதரயக் பகட்டு, “என்ரன வி ட்டுறதிபலபய
குறியா இருக்கீ ங்க! நானா ஒன்னும் குைப்ேல. நீ ங்க
என்ரனயக் கண்டுக்கலன்னுதான் குைம்ேிட்பைன்!”, என்று
ஆத்தி த்தில் பேசியபதாடு, அடியாைத்தில் இருந்தரத
வாரி, வார்த்ரதபயாடு வார்த்ரதயாக பவளிபய
வசியிருந்தாள்
ீ பேண்.

நவனாவின்
ீ பேச்சில் சித்துச் சிரித்தவன், “நல்லா வாய்
பேசுற வனா!
ீ இப்டி பேசுனா உன்ரன இங்க வாயாடின்னு
பசால்லிருவாங்க!”, என்று பேண்ரண, தன்மனத்திற்கு
மாறாக மி ட்டியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 259

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அப்புறம் நான் உன்ரனய என்ரனக்கு கண்டுகிட்பைன்,

இப்ேக் கண்டுக்கலன்னு வந்து எங்கிட்ைபய என்ரனப்ேத்தி
கம்ப்ரளண்ட் ேண்ற!”, என்ற வினாரவ தன் வனாரவ
ீ
பநாக்கிக் பகட்க

சங்கரின் முந்ரதய ேயணங்களின் போதான, அவனது

ோர்ரவ முரறரய பசயலில் பசய்து காண்ேித்தவள்,
“இப்டி ோப்ேீங்க முதல்லலாம்! ஆனா இப்ேலாம்
ோக்கறபத இல்ரல!”, என்ற பேண்ணின் வருத்தமான
பேச்சில் முழுவதுமாகத் பதாரலந்திருந்தான் சங்கர்.

‘ோக்காத போது ோத்திருக்கா! அது பதரியாம

பேக்பகாதக்கா இருந்திருக்பகன்!’

“எல்லாம் பதரிஞ்சுட்பை, ஆனா ஒன்னுந் பதரியாதமாதிரி

கமுக்கமா இருந்திருக்க?”

“இல்ரல! இப்போ ரீசன்ட்ைாதான் வாட்ச்

ேண்ணுபனன். அவ்வளவுதான்!”, என்று சீரியசாகக் கூறி,
புன்னரக மாறாமல் நின்றவரள

“எல்லா ைவுட்டும் இப்ே க்ளிய ாயிருச்சுல்ல!”

“அது பதரியரல! ஆனா ைவுட் வரும்போது வந்து

திரும்ேவும் பகப்பேன்!”, என்றேடிபய

சப ாஜினி Page 260

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஆங்… உங்களுக்கு கல்யாணமாபம? எப்போ?”, என்று

மனதில் பதான்றிய வருத்தத்ரத மரறத்துக் பகாண்டு
சிரித்தேடிபய பகட்டிருந்தாள்.

‘என்னடீ உளர்ற’, உள்ளுக்குள் ேதறியிருந்தான்.

“ப ாம்ேச் சந்பதாசமா வந்து பகக்குற? யாரு பசான்னா

உனக்கு இப்டிபயல்லாம்?”

‘கட்டிக்கனும்னு நிரனச்சவபள வந்து, உனக்குக்

கல்யாணமானு சந்பதாசமா பகட்ைா…! என்னங்கைா
பசய்யறது? காலக் பகாடுரமயில்ரல! இது காதல்
பகாடுரம!’

“பகள்விப்ேட்பைன்!”, மிடுக்காக கூறினாள்.

“ம்… வட்டுக்குள்ளபய
ீ உளவாளி
வச்சிருக்கபோல! அதுக்குல்ல என்ன எங்கல்யாணத்துக்கு
அவச ம்!”, என்றவரன, மனதிற்குள் இருந்து ஏபதா
உந்தியது பகட்கச் பசால்லி… பயாசிக்காமல்
பகட்டிருந்தான்… தாமதிக்காது…

“போண்ணு யா ாம்?”

“ம்… அது பதரியரலபய? நான் அதப்ேத்திக் பகக்க

மறந்துட்பைபன?”, வருத்தமாகக் கூறினாள்.

சப ாஜினி Page 261

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நாலஞ்சு வருசம் பசண்டு பயாசிச்சு பசால்லு!

நீ ங்கட்டிக்கிபறன்னு பசான்னா பமற்பகாண்டு
பேரியவங்கரளப் பேசச் பசால்லுபவாம்!”, என்று
சிரித்தேடிபய சீரியஸ் பமாடில் மனரத திறந்திருந்தான்.

“ஆங்…”, என்று ஒரு நிமிைம் சங்கரின் பேச்சில்

விைித்தவள்,

“ஏன் உங்க பகங்கு ஆளுங்க எல்லாம் பசந்து, என்ரன

உசிப ாை போட்டுத் தள்ளறதுக்கா?”, என்று பேண்ணும்
வாரய விட்டிருந்தாள்.

பேண்ணின் வார்த்ரதயில் சுதாரித்தவன், பேண்ரண

விைாது பகட்டு விசயத்ரத வாங்கியிருந்தான்.

ஸ்பைார் ரூம் துவங்கி, கிணறு வர பதாைர்ந்த

சம்ேவங்கரள, சங்கரிைம் சங்கைத்பதாடு ேகிர்ந்து
பகாண்டிருந்தாள் நவனா.
ீ

சங்கருக்கும் புரிய வந்தது. தன்ரனத் திடீப னத்

பதாைரும், ஊடுருவும் நவனாவின்
ீ ோர்ரவக்கான
கா ணமும் விளங்கியது. நவனாவின்
ீ தற்போரதய இந்த
மாற்றத்திற்கான கா ணத்ரதயும் விளங்கிக்
பகாண்டிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 262

 நீ யும் நானும் அன்பே

அத்ரதகரள மட்டுபம சமாளிக்க பவண்டும் என

எண்ணியிருந்தவனுக்கு, அவர்களது பேண்கரளயும்
சமாளிக்க பவண்டிய தனது நிரல இப்போது புரிந்தது.

ஆனாலும் தனது பவரலரய இலகுவாக்கியவர்கரள

எண்ணி நன்றி உணர்வும் வந்து போனது.

இல்ரலபயன்றால், இன்று தன்ரனத்பதடி நவனா

ீ இங்கு
பமனக்பகட்டு வந்திருக்க மாட்ைாள் என்ேதும் திண்ணபம!

“உங்களுக்கு இங்க குளி ரலயா?” என்று பேண்

பகட்ைவுைன்தான், நைப்ேிற்கு வந்தான்.

“ம்… என்ன பகட்ை?”, பேண்ணின் பேச்சில்

கவனமில்லாதவன் மீ ண்டும் பகட்ைான்.

“குளி ரலயான்னு பகட்பைன்”, என்றவுைன், சற்றமுன்பு

தன்ரன அவள் எருரமபயாடு ஒப்ேிட்டுப் பேசியது
நிரனவில் வ

“உனக்கு கருப்பு ேிடிக்காதா வனா?”

ீ

“ம்…”, என்று தரலரய பமலும் கீ ழும் ஆட்டி ஆபமாதித்து

சிரித்தேடிபய,

“ம்… பகாஞ்சம் ேிடிக்காதுதான்… ஆனா எம்பமல நீ ங்க

ப ாம்ே பக ா இருக்கிறரதப் ோத்து, கலர் ேத்தின என்

சப ாஜினி Page 263

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஒப்ேீனியன் பகாஞ்சமா மாத்திட்பைன்”, என்று எரதயும்

மரறயாமல், ஆனால் சங்பகாஜத்பதாடு கூறினாள்.

அத்பதாடு, “ஆச்சி… நான் ரூமில இல்ரலனா அத்ரதரய

போயி பதாந்தி வு ேண்ணுவாங்க. நான் அங்கயும்
இல்ரலனா அவ்பளாதான்”, என்றேடிபய வாய்போத்தி
சிரித்தேடிபய கிளம்ேியவரள

“நாங்பகட்ைதுக்கு நீ ேதில் பசால்லரலபய?” என்றான்.

“ஆங்… என்ன பகட்டீங்க?”, கிளம்ேியவள் நின்று பகட்ைாள்.

“சரி, நீ இப்ே கீ ை போ. இன்பனாரு நாள் அதப்ேத்தி

பேசிக்கலாம்!”, என்று கிளம்ேியவரள நிறுத்தாமல் கீ பை
கருத்தாக அனுப்ேியிருந்தான்.

குைந்ரதயா!

இல்ரல நீ குமரியா!

குைந்ரதபயன்றால்

குற்றமாகுமடி!

குமரிபயன்றால் என்

ேித்தம் தணியுமடி! அதில்

குைப்ேம் தீருமடி! – நம்

காதல் வாழுமடி! – எனது

சப ாஜினி Page 264

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆயுள் நீ ளுமடி!

சிலபந ம் முதிர்வான பேச்சு, சிலபந ம்

சிறுேிள்ரளத்தனமான பசயல்கள் என்று மாறி மாறி
தன்பனாடு உர யாடிச் பசன்றவரள எண்ணி
குைப்ேத்பதாடு அமர்ந்துவிட்ைான் சங்கர்.

‘அவளுக்கு என்பனாை பகரிங் ேிடிச்சிருக்கு. ஆனா

பதளிவா இருக்கா… இன்னிக்கு நைந்துட்ைரத வச்சிப்
ோத்தா… எல்லாம் நமக்கு சாதகமாதான் இருக்கு.

ேடிக்கிற புள்ரள! மனசுல ஒன்ரன ஏத்திட்ைா எல்லாம்

சி மமா போயிரும்! ேடிச்சி
முடிக்கட்டும். ோத்துக்கலாம். அதுவர வ க்கூடிய
பசாதரனபயல்லாம் பவதரனபயாை தாங்கிக்கத்தான்
பவணும்’, என்று தன்ரனபய பதற்றியிருந்தான் சங்கர்.

//////////////

பமானிகா, நவனா
ீ இருவரும் ேடிப்ேில் மிகவும் சுட்டியாக
இருந்தார்கள்.

குணத்தில், பசயலில் முற்றிலும் மாறுேட்டிருந்தனர்.

தாஸ் மகனின் வார்த்ரதகளுக்கு கட்டுப்ேட்டு,

ேண்ரணயில் பமற்ோர்ரவ அவ்வப்போது பசன்று பசய்து
வருகிறார்.

சப ாஜினி Page 265

 நீ யும் நானும் அன்பே

சசிகலா தற்போது பமானிகாரவயும், நவனாரவப்

ீ போல
கருத்தாக கவனித்துக் பகாள்ளத் துவங்கியிருந்தார்.

நவனாவிற்கு
ீ எதாவது பசய்யும்போது, பதாைிரயயும்
உைன் வற்புறுத்தி அரைத்து, அத்ரதயிைம் ஆ ம்ேத்தில்
ஒப்ேரைத்து, இருவரும் சற்று இலகுவாகப் பேசத்
துவங்கியிருந்தனர்.

ஆனாலும், கண்டிப்புகரள பேண் எப்ேடி எடுத்துக்

பகாள்வாபளா என்கிற தயக்கம் கா ணமாக சசிகலா
மற்றும் பமானிகாவிற்கிரைபய இரைபவளியிருந்தது.

சாந்தனுவிற்கு மருத்துவம் ேடிக்கும் எண்ணம் மனதிற்குள்

இருந்தது.

ஆரகயினால் மிகுந்த சி த்ரதபயாடு தற்போது முதபல

ேடித்தான்.

சங்கரும், சாந்தனுவின் ஆர்வத்ரதக் கண்டு, உந்துதல்

வார்த்ரதகரளக் பகாடுத்திருந்தான்.

அதற்கான முன்பனற்ோைான விையங்கரள தம்ேிக்கு

பசய்து பகாடுத்தான்.

///////

கார்த்திரகத் தீே திருநாள்!

சப ாஜினி Page 266

 நீ யும் நானும் அன்பே

அன்று இ வு வடுபதாறும்
ீ விளக்குகள்
ேளிச்பசன்றிருந்தது.

வடு
ீ முழுவதும் விளக்ரக ஏற்றிவிட்டு, இன்னும் பவணும்,
இன்னும் பவணும் என்று வந்து பகட்டு நின்ற
சிறுசுகரளக் கடிந்து பகாண்ைார் முல்ரல.

“அந்தக் காலத்துல வடுகள்ள

ீ க ண்டு கிரையாது.
அரிபகன் விளக்கு, சிம்னி விளக்குன்னு வச்சிருந்த
காலமது.

மரைகாலம் ஆ ம்ேிச்சவுைபன பூச்சி, போட்டு,

போழுதரைஞ்சிட்ைா பவளிபயறி ஊறத் பதாைங்கிரும்.

அந்த பந ம் அபதாை வ த்ரத(வருரகரய)

பதரிஞ்சிக்கத்தான கார்த்திரக முச்சூடும் வாசல், அப்புறம்
நாம புைங்கற இைத்தில எல்லாம் விளக்கு ரவக்கிறது
ேைக்கம்.

அப்டி வச்சாதான் அந்த பவளிச்சத்துல வந்த பூச்சியத்

பதரிஞ்சிக்க முடியும்னு, அந்தக் காலத்துல பசஞ்சாங்க!

அந்த பவளிச்சத்துல பவளிபய வ பூச்சியேத்தி

பதரிஞ்சுட்டு, அதுக்கு ஏத்தமாதிரி அவங்க தங்கரளக்
காேந்து ேண்ணிக்க, சில வைிமுரறகரளச் பசய்து
வச்சிருப்ோங்க.

சப ாஜினி Page 267

 நீ யும் நானும் அன்பே

இப்ேதான் பவளிச்சமா வடு

ீ முழுக்க ரலட்டு எரியுது.
ேத்தாக்குரறக்கு பகால்ரலப் ேக்கபமல்லாம் பவற
ரலட்டு போட்டிருக்கு. அத்பதாை மண்தர பய பதரியாம
இைம் முழுக்க, மார்ேிளு, ரைல்ஸுன்னு போட்டு
வச்சிருக்பகாம்.

பூச்சி வ துக்கு வைிபயங்க இருக்கு.

ேின்ன எதுக்கு இன்னும் விளக்கு பவணுனு வந்து

நிக்கிறீங்க…

ேரைய சாஸ்தி , சம்ேி தாயங்கரள எதுக்கு இப்போ

பசய்யபறாம்பன பதரியாம காசுக்கு புடிச்ச பதண்ைமா,
எரதயாது பசய்யக் கூைாது!

விளக்கு வச்ச அளவு எரியட்டும். இதுக்கு பமல

பவண்ைாம்”, என்று நீ ண்ை உர ரய ஆற்றி
அரனவர யும் அரமதிப்ேடுத்தி அங்கிருந்து அன்ோகபவ
வி ட்டியிருந்தார் முல்ரல.

இ வு பந த்தில், குளம், கண்மாய்களில் விளக்குவிடும்

ேரைய முரறரய இன்னும் சிலர் ேின்ேற்றுவது
வாடிக்ரக. வட்டுப்
ீ ேிள்ரளகள் அங்கு கிளம்ேியிருந்தனர்.

எலுமிச்ரச, முட்ரைக் கூடு இதில் விளக்பகற்றி

பதப்ேம்போல நீ ர் நி ம்ேியிருக்கும் குளக்கர யில்

சப ாஜினி Page 268

 நீ யும் நானும் அன்பே

விட்ைால், அது வாரைக்காற்றுக்கு அரசந்து அரசந்து

முன்பனறும் அைபக அைகு!

ோவாரை தாவணியில் ரகயில் விளக்பகாடு, குளத்தருபக

பசன்ற நவனாரவ
ீ ேயத்பதாடுதான் ோர்த்திருந்தார்கள்,
சாந்தனு குரூப்.

பமானிகா வ மாட்பைன் என்றிருந்தாள்.

சிறுவர்கள் அரனவரும் ேரன ம த்துப் ோரலயில்

பசய்து ரவத்திருந்த கார்த்திரக போரியுைன்
காத்திருந்தனர்.

விளக்கு ரவத்துவிட்டு பேண்கள் வட்டிற்குச்

ீ பசன்றதும்,
சிறுவர்கள் அவர்களது கார்த்திரக பகாண்ைாட்ைங்கரள
மத்தாப்பு போல ேறக்கும் போரிரய ரகயில் ேிடித்தவாறு
கர களில் ஓடுவார்கள்.

இருட்டில் அது ோர்க்க மிகவும் ம்மியமாக பவளிச்சமாக

இருக்கும்.

ரதரியமாக விளக்கு விைச் பசன்றவரள தூ த்தில் நின்று

கவனித்துக் பகாண்டிருந்தான் சங்கர்.

தீோவளிக்கு வந்து போனவன், தற்போதுதான் மீ ண்டும்

ஊருக்கு வந்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 269

 நீ யும் நானும் அன்பே

தவிர்க்காத சிரிப்பு, இருவருக்குபம ஏபதா மனநிரறரவத்

தந்திருந்தது.

பேச்சுகள் குரறபவ! அதுவும் அத்தியாவசியம் என்றால்

மட்டுபம!

ோர்ரவகரள மட்டுபம காணும் பவரளகளில் ேரிமாறி,

மனோ மற்று இருந்தனர்.

ேவுர்ணமி பவளிச்சம் மட்டுபம. பதருவிளக்குகள் பேருக்கு

இருந்தது. சில விளக்குகள் எரிந்தது. ேல விளக்குகள்
நடித்தது.

மிக பநருக்கத்தில் வந்தவர்கரள மட்டுபம அரையாளம்

கண்டு பகாள்ள இயலும்.

அங்கும் இங்குமாக மக்கள் விளக்கு ரவப்ேதும், பமபலறி

வடு
ீ பசல்வதுமாக இருந்தார்கள்.

ேலர் கர யில் நின்றேடிபய பவடிக்ரக ோர்த்தார்கள்.

விளக்பகற்றி விட்டு, கர ரய பநாக்கி ஏறிவந்தவரள

இரைமறித்திருந்தாள் காயத்திரி.

இரைமறித்தவரளப் ோர்த்தவன், யா து வைிரய

மரறக்கிறது? என்ற எண்ணத்பதாடு, நவனாரவ
ீ பநாக்கி,
‘இன்னிக்கு என்ன வம்பு இழுத்துட்டு வ ப் போறானு

சப ாஜினி Page 270

 நீ யும் நானும் அன்பே

பதரியரலபய’, என்று பவகமாக முன்பனாக்கி

வந்திருந்தான்.

அதற்குள் நவினாவின் அருகில் பசன்ற தனது தாரயக்

கண்டு சங்கர் தயங்கி நின்றிருந்தான்.

அதுவர நவனாரவபய
ீ கர யிலிருந்தேடிபய
கவனித்திருந்தவர், உைன் வந்து திடீப னப் பேசும் பேண்
யாப ன சரியாகத் பதரியாததால் முன்பனறி வந்திருந்தார்.

அருகில் வந்து பேயர அரைக்க முற்ேடுமுன்,

நவனாவின்
ீ ரதரியமான பேச்சில் கர யில் இருந்த
ம த்தின் நிைல்ேடும் இைத்தில் தள்ளிபய நின்றிருந்தார்
சசிகலா.

மற்றவர்கள் ேின்பனாடு நைந்து வ , மறித்தவரள,

“என்னக்கா?”

“ம்… வ வ ேயமத்துபோயி, ப ாம்ே ரதரியம்

வந்திருச்பசா”

“எதுக்கு ரதரியம்?”

“அன்னிக்கு விழுந்தும், ேயமில்லாம வந்து விளக்கு

ரவக்கிற?”

சப ாஜினி Page 271

 நீ யும் நானும் அன்பே

“உங்க மாதிரி யாரும் எம்ேக்கத்தில இல்ரலங்கற

ரதரியந்தான்”, என்றவரள அதிர்ச்சிபயாடு ோர்த்த
காயத்திரியிைம்,

“நீ ங்க வாரிவிட்ைதால விழுந்பதன்னு பசான்னா, வட்டு

ீ
வாசல்ல உங்குடும்ேத்ரதபய ஏத்த மாட்ைாங்கனு
எனக்குத் பதரியும். அந்தப் ோவம் எனக்பகதுக்கு?

தம்மாத்தூண்டு ரதரியமாவது இருந்திருந்தா, முகத்துக்கு

பந ா வந்து விசயத்ரதச் பசால்லி என்ரனயத்
தண்ணிக்குள்ள தள்ளி விட்ருக்கணும்.

அரதவிட்டுட்டு…. காரல இைறிவிட்டு விைவச்சுட்டு ஆளு

அப்ஸ்காண்ட் ஆகிருக்கீ ங்க. சின்னப்புள்ளத்தனமா
இல்ரலயா உங்களுக்கு!

ஆனா நான் ஏன் இதுவர யாருகிட்ையும்

பசால்லரலனா… (ேயபுள்ள அப்டித்தான் சத்தியமா
பசால்லுச்சுங்க…! நம்புங்க…!), நம்ம கணக்ரக நாமபள
பந ம் வரும்போது தீத்துக்களாம்னு முடிவுக்கு
வந்துட்பைன்ல… அதான்!”, என்று நிறுத்தியிருந்தாள்.

முகம்மாற, “நான் என்ன ேண்பணன். நான் ஒன்னும்

ேண்ணலபய!”, என்றேடிபய தனது குட்டு பவளிப்ேட்ை
ேதற்றத்தில் நகர்ந்தவரள

சப ாஜினி Page 272

 நீ யும் நானும் அன்பே

விைாமல் ரகேிடித்து நிறுத்தியவள், “சும்மா

கரதவிைாதக்கா. பதரவயில்லாம எதாவது பசஞ்சு
பகாரலக்பகசுல உள்ள போயி ாத…!”, என்று
கலாய்த்துவிட்டு

“இருந்தாலும், பசத்தாலும் சசி அத்ரதக்கு நா மட்டுந்தான்

மருமக! பவணுனா எழுதி வச்சுக்பகா!”, என்று ஜினி
ோணியில் பேசியேடிபய அகன்றவரள

பவறித்துப் ோர்த்தேடிபய நின்றிருந்தாள் காயத்திரி.

நவனாவின்
ீ பேச்சில் இருந்த பதளிரவக் கண்ைவ
சசிகலாவிற்பகா, ‘அய்பயாைா… நாம யாப ா
என்னபவான்னு, புது எைத்துல தனியா மாட்டிக்கிச்சுனு
நவனாரவ
ீ நிரனச்சு ேயந்து போயி வந்தா, இது புலி
மாதிரில்ல காயத்திரிகிட்ை ோயுது! அவளும் ேயந்து போயி
ஓடுறா!

என்னதான் இவளுகளுக்கு இரையில இதுக்குமுன்ன

நைந்துச்சுன்னு பதரியரலபய!

அதுக்காக வட்டுல
ீ வந்திருக்கிற புள்ரளய
தண்ணிக்குள்ள வாரிவிைக் கண்பைாமா? என்ன
அவங்கம்மா இப்டி வளத்திருக்காங்க?

நாம எதுவும் இரதப்ேத்திப் பேசாமபல, சவால் விடுற

அளவுக்கு இந்த நவனா
ீ புள்ரள வந்திருக்கான்னா, நம்ம

சப ாஜினி Page 273

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேய எதுவும் புள்ரளகிட்ை விசயத்ரத, உசா ா இல்லாம

உளரிட்ைாபனா!’, என்று எண்ணியவாபற பயாசரனபயாடு
அகன்றிருந்தார் சசிகலா.

மருமகளாக்கிக் பகாள்ளும் முடிபவாடு இருந்த சசிக்கு,

பேண்ணின் ேின்பன நைந்தவாபற, ‘வாடி… என் சீவகங்ரக
சீரம சித்த ாங்கி! குைந்ரதனு நிரனச்சிருந்தா, அந்தப்
புள்ரளகிட்ை போயி சேதம் எல்லாம் போட்டு, வம்ோ
பேசிட்டு வ !’, என்று எண்ணியவாபற மனதிற்குள்
நவனாரவ
ீ பமச்சியேடி ேின்பதாைர்ந்திருந்தார்.

தனிரமயில் மகனிைம் இதுேற்றி ேகிர்ந்திருந்தார். மகனும்

காயத்திரி, மற்றும் இத பேண்களும், நவனாவிைம்
ீ நைந்து
பகாண்டிருந்த முரறரமரயப் ேற்றியும் தாயிைம்
ேகிர்ந்திருந்தான்.

“என்னைா தம்ேி, உனக்கு பேரிய க்யூபவ சுயம்வ த்துக்கு

தயா ாகுதுபோல!” என்று கிண்ைலித்துவிட்டு,

“நல்லா நிதானமா யார யும் புண்ேடுத்திறாம

முடிபவடுக்கனும் சங்கரு. ஆனா இன்னும் ஆறு வருசம்
போகட்டும். அப்ேதான் உனக்கும் போறுப்பு வரும்!”, என்று
இதுவர போறுப்ோக இருக்கும் மகனிைம், இதமாக தனது
மனரதப் ேகிர்ந்து பகாண்ைார் சசிகலா.

“எனக்கு ஒன்னும் கல்யாணத்துக்கு அவச மில்ரலம்மா!”,

என்று தாயிைம் மனந் திறந்திருந்தான் மகன்.

சப ாஜினி Page 274

 நீ யும் நானும் அன்பே

/////////////

அர யாண்டு விடுமுரற வந்தது. ஆனால் பவற்றியால்

வந்து அரைத்துச் பசல்ல இயலவில்ரல. நவனா
ீ
அதற்காக வருந்தவும் இல்ரல.

ஆங்கில வருைமும் இனிரமயாகபவ ேிறந்தது.

போங்கல்…

அறுவரை பசய்திருந்த அரனத்தும், புதியபதாடு இதமான

மணத்ரத ே ப்ேியிருந்தது.

பவளியில் ரவத்துப் போங்கல் ரவப்ேரத பேண்

ஆச்சர்யமாகப் ோர்த்திருந்தாள்.

இதுவர புஷ்ோ, இப்ேடி போங்கல் ரவத்துப்

ோர்த்திருக்கவில்ரல.

இ ண்டு நாள்களும் போங்கல். முதல் நாள் வட்டில்.

ீ
மறுநாள் ேண்ரணயில்…

ஐந்தாறு நாள்கள் விடுமுரற.

காணும் போங்கலுக்கு, கார க்குடிக்கு திபயட்ைருக்கு

வந்திருந்த புதிய திர ப்ேைத்ரதக் காண குடும்ேபம
கிளம்ேியது.

வால்ைர் பவற்றிபவல்…

சப ாஜினி Page 275

 நீ யும் நானும் அன்பே

மூத்தவர் குடும்ேத்தில் பமானிகா, சங்கர், நடுவில்

உள்ளவர் குடும்ேத்தில், ாஜபவலு சா தா தவி
அரனவரும், இரளயவர் குடும்ேத்தில் முல்ரல,
தங்கபவலு தவி மற்றவர் என அரனவரும்
கிளம்ேியிருந்தனர்.

அரனவரும் பசட்டு பசட்ைாக குடும்ேத்துைன்

அமர்ந்துவிை, நவனா,
ீ பமானிகாவின் போறுப்ரே சங்கர்
ஏற்றுக்பகாள்ளும்ேடி பநர்ந்திருந்தது.

சசிகலாவின் வார்த்ரதகரளக் பகட்டு சரிபயன்று உைன்

வந்திருந்தான் சங்கர்.

இ ண்டு வரிரசகரள முழுவதுமாக ஆக் மித்திருந்தது

குடும்ேம்.

பமானிகா, நவனா,
ீ சங்கர் மூவரும் அடுத்தடுத்து
அமர்ந்திருந்தனர்.

பமட் ாஸில் உள்ள திபயட்ைர ப் ோர்த்து ேைக்கப்ேட்ை

நவனாவிற்கு,
ீ அம பவ அய்ய வாக (அருபவருப்பு)
எண்ணினாள்.

இருந்தாலும், பமனக்பகட்டு கிளம்ேி வந்துவிட்ைதாலும்,

தனித்து வடு
ீ திரும்பும் தூ த்தில் வடு
ீ இல்லாததாலும்,
எதுவும் பேச இயலவில்ரல.

சப ாஜினி Page 276

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ரணப் ோர்த்தவனுக்கு, எதுபவா சரியில்ரல என்று

பதான்றியது. ஆனாலும் எரதயும் பகட்காமல் ேைம்
ோர்க்கத் துவங்கியிருந்தனர்.

‘சின்ன ாஜாபவ சித்பதறும்பு என்ரனக் கடிக்குது…’,

என்கிற ோைலுக்கு, சுகன்யாவின் ஆட்ைம்
ஆ ம்ேித்தபோபத, முைங்ரகயில் ஏபதா கடிக்கும் உணர்வு
நவனாவிற்கு.
ீ

பகாசுபவா என இ ண்டு முரற ரககரளத் தைவி சரி

பசய்தவள், மீ ண்டும் முைங்ரக ேகுதியில் ஏபதா ஊரும்
உணர்வில், ஏபதா ரகயில் ேிடிேை… பமானிகாவிைம்
விையத்ரதப் ேகிர்ந்தாள்.

த்ரீ ஃபோர்த் ரகரய உரைய உரையணிந்து வந்திருந்த

பமானிகாவிற்கு அப்ேடி எந்த ேி ச்சரனயும்
வந்திருக்கவில்ரல.

மிடியணிந்து வந்திருந்தவளுக்பகா, ஏபதா கடிக்கும்

உணர்வு கூடியதுபோல உணர்ந்தாள். பவறு
வைியில்லாமல் சங்கர ச ணரைந்திருந்தாள் பேண்.

இரையில் அ ங்ரக விட்டு, நவனாரவ

ீ பவளிபய
அரைத்துச் பசன்று ரகரயப் ோர்த்தவனுக்பகா,
கண்ைவுைன் புரிந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 277

 நீ யும் நானும் அன்பே

மூட்ரைப் பூச்சியின் ேசிக்கு வணாகி

ீ இருந்தது, வனாவின்
ீ
த்தபமன்று!

கடித்த இைத்தில் எல்லாம் தடிப்புகள். அதற்குபமல்

அவளுக்கு அங்கு ேைம் ோர்க்கும் எண்ணபம
போயிருந்தது.

இரையில் இவரள மட்டும் எப்ேடி வட்டிற்கு

ீ அரைத்துச்
பசல்ல என்று எண்ணியவன், பேரிய சித்தப்ோவிைம்
மட்டும் விையத்ரதப் ேகிர்ந்துவிட்டு, பமானிகாரவ
அவர்களிைம் ஒப்ேரைத்து நவனாபவாடு
ீ
கிளம்ேியிருந்தான்.

உைன் வருகிபறன் என்று பசான்ன பமானிகாரவ, ேைம்

ோர்க்குமாறு கூறி திபயட்ைரில் விட்டுவிட்டு, இருவர்
மட்டும் வடு
ீ திரும்ேியிருந்தனர்.

“என்ன இங்க திபயட்ைர பமயின்பையின் ேண்ணாம

இப்டி வச்சிருக்காங்க?”, என்று சலித்தவரள

“என்னதான் அவங்க பமயின்பையின் ேண்ணாலும், மக்கள்

ஒத்துரைச்சாதான சரி பசய்ய முடியும்!”, என சமூகச்
சிந்தரனபயாடு கூடிய உர யாைரலத் பதாைங்கி,
பேசியவாபற வட்ரை
ீ அரைந்திருந்தனர்.

வந்தவன் தாயிைம் வனாரவ

ீ ஒப்ேரைத்துவிட்டு, மீ ண்டும்
கார க்குடிக்கு கிளம்ேியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 278

 நீ யும் நானும் அன்பே

சுடுநீ ரில் உரைகரளக் கரளந்து முக்கச் பசய்தவர்,

அத்பதாடு இளஞ்சூைான நீ ரில் நவனாரவக்
ீ குளிக்கச்
பசய்திருந்தார்.

அதில் சற்று இயல்ோனதுபோல உணர்ந்தவள்

அத்ரதபயாடு ஐக்கியமாகியிருந்தாள்.

தாஸ், மருமகளிைம் வந்த பேச்சுக் பகாடுக்க, மரியாரத

நிமித்தமாக அவர் பகட்ைதற்கு இதமாகபவ
ேதிலுர த்தாள்.

பேசியவர யில் அவளுக்கு தாஸிைம் எந்தக் குரறயும்

பதரியவில்ரல. மிடுக்பகாடு பேசுேவர ப் ோர்த்தவளுக்கு,
இது சங்கரிைம் சற்றுக் குரறவாகபவ இருப்ேதாக
உணர்ந்தாள்.

அந்த மிடுக்கு, மிலிட்ைரியின் ச க்கு என்ேதும்

பேண்ணுக்குப் புரிந்தது.

மற்ற மாமன்கரளப் போல, நவனா

ீ என்று பேயர
அரைத்துப் பேசாமல், மருமகபள, மருமகபள என்று
வார்த்ரதக்கு வார்த்ரத பேசியவர , வித்தியாசமாகபவ
உணர்ந்தாள்.

சற்றுபந ம் தனது பேற்பறார ப் ேற்றி பேசியவருக்கு,

பகட்ைதற்கு ேதிலுர த்தாள்.

சப ாஜினி Page 279

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கைங்களிலிருந்து சற்று மீ ள்வதாக அவர

உணர்ந்தாள் பேண்.

அத்ரதயிைம் விரைபேற்றுக் பகாண்டு, தங்களது ேகுதிக்கு

வந்தவள் ஆச்சிபயாடு போழுரத பநட்டித் தள்ளினாள்.

////////////

மாரலயில், ேைம் ோர்க்கச் பசன்றவர்கள் வடு

ீ திரும்ேிய
பவரள!

மாரலயில் வடு
ீ திரும்ேியதற்கு மாறாக, தற்போது
வட்டிற்கு
ீ திரும்ேி வந்த சங்கர க் கண்டு ேதறியிருந்தார்
சசி.

அரனவரிைமும் ஒப முனுமுனுப்பு. ஏபதா ஒன்று

சரியில்ரல என்ேது புரிந்தது. பமானியின் முகமும்
சிவந்து காணப்ேட்ைது.

நைந்தரத அவனது நரையிபலபய உணர்ந்து

பகாண்டிருந்தார் அந்தத்தாய். சங்கப ா எதுவும் பேசாமல்
அரறக்குள் அரைந்திருந்தான்.

நைந்தது என்ன?

யாரிைம் பகட்கலாம் எனப் புரியாமல் திணறிய

சசிகலாவிற்கு விையம் என்னபவன அறிந்து பகாள்ள
இயன்றதா?

சப ாஜினி Page 280

 நீ யும் நானும் அன்பே

அன்பு-10

ேைம் ோர்த்துவிட்டு திர ய ங்கிலிருந்து திமுதிமுபவன

கூட்ைம் பவளிபயறியேடி இருந்தது.

போங்கல் விடுமுரறக் காலம் என்ேதால் திர ய ங்கில்

கூட்ைம் நி ம்ேி வைிந்திருந்தது.

பமானிகாரவ முன்பன விட்டு, ேின்பன நைந்து வந்தவன்,

பமானிகாவின் மீ து வந்து இடிக்க வந்தவரன, வாகாக
தள்ளி நிறுத்தியிருந்தான் சங்கர்.

தந்ரதயின் தவறுக்கு அந்தப் பேண்ரண பநாவதில்

என்றுபம அவனுக்கு விருப்ேம் இருந்ததில்ரல. தங்ரக
என்று உருகாதபோதும், பமானிகாவின் விையத்தில்
கரும்ோரறபயன இறுகிய இதயத்திற்குள்ளும், ஈ ம்
இருந்தது.

தாரய இைந்து தந்ரதபயாடு வந்து நின்றவரள, முதலில்

ஏற்க மறுத்த மனரதச் சரிகட்டி, ஒருவைியாக சமாதானம்
பசய்திருந்தான்.

வனாவின்
ீ இருப்பு பந த்ரத, தங்களது ேகுதியில்
அதிகப்ேடுத்தும் புதுவ வாக பமானிகா இருப்ேதால்,
தங்ரகயிைம் இளக்கம் அவன் அறியாமபலபய
வந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 281

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேடிப்பு சம்ேந்தமாகபவா, இல்ரல ஏபதனும்

அவர்களுக்குள் சாதா ண சம்ோசரனயாகபவா பதாைர்ந்த
உறவால், பேரும்ோலும் தங்களது ேகுதியில் நவனா
ீ வந்து
போவதற்கு பமானிகாபவ கா ணம் என்ேரத அவள்
ேள்ளிக்குச் பசல்லத் துவங்கியது முதல்
உணர்ந்திருந்தான் சங்கர்.

பமானிகா வருமுன்புவர சங்கர் வந்துவிட்ைால் அங்கு

பசல்வரதக் குரறத்து விடுவாள் பேண். ஆனால்
இப்போது சங்கர் இருந்தாலும், இல்லாவிட்ைாலும்
அவர்களது தினசரி நிகழ்வுகரள மாற்றாமல்
மாட்லாடினார்கள்(பேசிக் பகாண்ைார்கள்).

பமானிகாரவ போறுத்தமட்டில் தனது பதரவகள்

அரனத்திற்கும் தந்ரதரய மட்டுபம இதுவர
நாடியிருந்தாள்.

பேண்ணுக்குரிய அரனத்து பதரவக்கும் அவர பய நாடி

நின்றவரளக் கண்ை நவனாவிற்கு
ீ சற்று வருத்தம்
வந்திருந்தது.

அத்பதாடு, சசி அத்ரதயிைம் பமானிகாரவயும்

பகார்த்துவிட்ை ேணிரய இருவரும் உண ாமபலபய
இலகுவாகச் பசய்து முடித்திருந்தாள் பேண்.

தனது பதரவக்காக போய் சசியிைம் நிற்ேவள், சசி

சுதாரிக்கும்முன்பே பமானிகாரவ இரையில்

சப ாஜினி Page 282

 நீ யும் நானும் அன்பே

நிறுத்திவிட்டு, தனது அத்ரதரயக் பகாண்பை சாதித்துக்

பகாள்வாள்.

முதலில் தயங்கிய பமானிகாவும், ேிறகு சசியுைன் ஒட்டிக்

பகாண்ைாள்.

ேைம் ோர்க்க வ மாட்பைன் என்றவரள வம்ேிடியாக

இழுத்து வந்து தனிபய விட்டுவிட்டு, வட்டுக்குச்
ீ
பசன்றவரள பநாந்தேடிபய பநரிசலுக்கிரைபய
பநளிந்தேடிபய வந்தாள் பமானிகா.

கூட்ை பநரிசலில் பதரியாமல் இடிக்க வந்ததாக அந்த

இரளஞரன ரகபகாண்டு மரறத்து வைிகாட்டி
வைியனுப்ேியவன்,

“பமானிகா பகாஞ்ச பந ம் அப்டி ஓ மா நில்லு. கூட்ைம்

குரறஞ்ச ேின்னாடி போயிக்கலாம்”, என்ற தங்ரகரய
ஒதுங்கி நிற்குமாறு கூறியிருந்தான் சங்கர்.

இதற்கிரையில் அவபனாடு ேடித்த, ேள்ளித் பதாைரனக்

கண்டிருந்தான். ஒதுங்கி நின்ற பந த்தில் அவனுைன் பேச
முற்ேட்டிருந்தான் சங்கர். பமானிகாரவ கவனித்தவாபற
எதிரில் நின்று நண்ேபனாடு பேசிக் பகாண்டிருந்தான்.

‘பைய்… இது நம்ம ஊரு புது ச க்குைா… நம்ம பவலு

வடுல்ல…
ீ அதான்ைா அந்த மிலிட்ரி பசத்துக்கிட்ை
போம்ேிரளக்கு ேிறந்த குட்டிைா…’, என்ற தனதருகில்

சப ாஜினி Page 283

 நீ யும் நானும் அன்பே

பகட்ை வார்த்ரதரயக் பகட்டு, சப பளன வார்த்ரத வந்த

திரசரய பநாக்கி திரும்ேிப் ோர்த்தான் சங்கர். அதற்குள்
இருவரும் பமானிகாரவ பநருங்கியிருந்தனர்.

இவரனக் கவனியாது, பமானிகாரவ மட்டுபம கவனித்து

பேசியேடிபய இவர்கரளக் கைந்து பசன்ற இருவரில்
ஒருவன் யாப ன அரையாளம் பதரியாமல், நண்ேனிைம்
அவச மாக விரைபேற்று, அவர்களின் ேின்பன
வந்திருந்தான்.

அரதயறியாத மற்றவபனா, ‘ஆத்தா மாதிரி கூப்ைா வந்து

பசந்துக்குமா, இல்ரல… குட்டி பசதா த்ரத உண்டு
ேண்ணுமா பதரியரலபயைா!’, என்று கூறியிருக்க

அபதபந ம் முதலாமவன் பமானிகாரவ பநருங்கி, “ஆளுத்

பதடுறியா? காசுக்கா இல்ரல ஓசியா?”, என்று
பேண்ரணப் ோர்த்து வார்த்ரதயில் வக்கி த்பதாடு
வைிசலாய் வந்து பகட்க

பமானிகா தன்ரன பநருங்கி வந்து பகட்ைவரன கண்டு

ேயந்தேடிபய, கண்கள் சங்கர த் பதை…

பகாதிகலனாய் மாறி, இருவர யும் முதுகில் தட்டி

நிப்ோட்டியிருந்தான், ேின்பன வந்திருந்த சங்கர்.

‘யா து’ பகள்வியாகத் திரும்ேியவர்கரள, அவர்கள்

என்னபவன்று சுதாரிக்கும் முன், மாற்றி மாற்றி தனது

சப ாஜினி Page 284

 நீ யும் நானும் அன்பே

ரகமுஷ்டியால் ஓங்கி ஆளுக்பகாரு குத்து மூக்கில்,

மூக்கில் விட்டிருந்தான் சங்கர்.

எதிர்ோ ா நிகழ்வில் இருவரும் சுதாரிக்கும்முன், வாங்கிய

குத்தில் சில்மூக்கு சிதறியதால் இ த்தம் சீறிப் ோய்ந்து
வந்து தர யில் சிந்திச் சிதறியது.

அருகில் நைந்து பசன்ற வண்ணம் இருந்தவர்கள்

அரனவரும் சிதறி ஓடியிருந்தனர்.

வந்தவர்களின் பேச்ரசக் பகட்டு ேதறிய பமானிகா,

சங்கரின் இந்த திடீர் பசயலால் உண்ைான கபளே த்தில்
கர ய ஆ ம்ேித்திருந்தாள்.

சங்கர் நிறுத்தாமல் பமலும் இருவரின் கன்னத்தில்

ஆளுக்பகாரு அரறவிை, அத்பதாடு இருவரும் சங்கர த்
தாக்க முரனந்தனர்.

சங்கர் உரைப்ோல் இறுகி நின்றிருந்த தனது பதகத்தால்

அவர்கரளத் தாக்க, வலியும், பவதரனயும் வந்திருந்து
முடியாமல் திணறினாலும், ேின்வாங்காமல் சங்கருைன்
எதிர்த்துப் போ ாடினர். சண்ரைக்காைாக மாறியிருந்தது
அந்த இைம்.

பமானிகா ேதறி அைத் துவங்கியரத நிறுத்தாமல்

பதாைர்ந்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 285

 நீ யும் நானும் அன்பே

எல்லாரும் காருக்கு பசன்றுவிை, சங்கரும் பமானிகாவும்

அங்கு வ ாமல் போகபவ, ோர்த்துவிட்டு வருவதாக வந்த
சங்கரின் சித்தப்ோ, மகனின் வ ீ தீ ச் பசயரலக் கண்டு

‘ஐபயா ஆ ம்ேிச்சிட்ைானா… ஐயனாரு கணக்கா ஆபள

உருமாறி எதிருல நிக்கிறவனுகரள ஒன்னுமில்லாம
துவம்சம் ேண்ணிருவாபன! இவரன
மரலயிறக்குறதுக்குள்ள எங்க அம்மாட்ை
குடிச்சபதல்லாம் பவளிய வந்திருபம!’, என்று
ேதறியவாபற ஓடி வந்திருந்தார்.

அதிகமாக பேசியவனது வாயிலுள்ள ேற்கள் விழுமாறு

(கன்னம்) குமட்ரைச் பசர்த்து குத்து விட்டிருந்தான்.
வாபயல்லாம் த்தம் வைிந்தாலும், உைம்ேில் மிகுந்த
காயங்கள் ஏற்ேட்ைபோதும், தங்களது தவற்ரற
அடிவாங்கியவர்கள் உண ாமல், சங்கரிைம் விைாமல்
போ ாடினார்கள்.

தவரற உண ாத இருவரும், சங்கர் பமானிகாவிற்காக

இந்த அளவு களத்தில் இறங்கி எதிர்ப்ோன் என்ேரத
எதிர்ோர்த்திருக்கவில்ரல என்ேது அவர்களது
முகத்திபலபய பதரிந்திருந்தது.

சண்ரைரய ேிரிக்க வந்த திர ய ங்கு ஊைியர்களும்

அவருக்கு ஒத்துரைக்க, சங்கர ஒருவைியாக
மற்றவர்களிைம் இருந்து ேிரித்திருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 286

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனாலும், அடிவாங்கியவர்கள் இருவரும், சங்கரிைம்

சவால் விை, “பகான்னு குைி பதாண்டி
புரதச்சிருபவண்ைா…!”, என்று சங்கர் மீ ண்டும் ஒரு
அரறவிை திமிற

“என்னபமா கூைப் ேிறந்தவ மாதிரி வந்து ஒப டியாத்

துள்ளுற”, என்று ஒருவன் கூற

தன்ரன விடுவித்துக் பகாண்டு போய், இன்னும் நாலு மிதி

விட்டிருந்தான்.

விழுந்ததில் குண்ைக்க மண்ைக்க உைம்ேில் அடிவாங்கி

எைமுடியாமல் திணறியவரன, இன்னும் இ ண்டு மிதி
மிதித்திருந்தான்.

திபயட்ைரில் உள்ள எடுபோடிகள் அரனவரும் வந்து

சங்கர சமாதானம் பசய்து, அவர்களுக்கும் அறிவுர
கூறி அங்கிருந்து ஒருவைியாக அனுப்ேியிருந்தார்கள்.

அ ங்கில் நிரறய பசதம் அவர்கள் நின்றிருந்த இைத்தில்

உண்ைாகியிருக்க, அதற்கும் போறுப்பேற்றுக் பகாண்டு,
சங்கர அரைத்துக் பகாண்டு திரும்ேியிருந்தார் அவனது
சித்தப்ோ.

சங்க ால் அவர்கள் பேசியரத அவ்வளவு எளிதாக

எடுத்துக் பகாள்ள இயலவில்ரல.

சப ாஜினி Page 287

 நீ யும் நானும் அன்பே

அவர்கரளக் பகான்றிருந்தால் மனம் சமாதானம்

ஆகியிருக்குபமா என்கிற பவறி. ஆறவில்ரல.

இபதற்பகல்லாம் தனது தந்ரத மற்றும் பமானிகாவின்

தாய் மீ து பவறுப்பு இன்னும் மிகுந்திருந்தது.

‘பேரியவங்க பயாசிக்காம ேண்ணதுக்கு, இந்தப் புள்ரள

என்ன பசய்யும்? இது இத்பதாை முடியுமா? இன்னும்
எவ்வளவு விசயங்கரள இந்தப் புள்ரள ஃபேஸ்
ேண்ணனும்னு பதரியரலபய!’

சில்மிஷம் பசய்த இருவரும் தங்களது கி ாமத்ரதச்

பசர்ந்தவர்கள்தான் என்ேரத அறிந்தவனுக்கு, நமது
வட்டிற்குள்
ீ நைப்ேது அத்துேடியாக பதரிந்து பகாண்டு,
தகாத வார்த்ரதகள் பேசுேவர்கரளக் கண்டு, உள்ளம்
பகாதித்தது.

தந்ரதயின் பசயலில் ஒட்ைாமல் வட்டில்

ீ இருக்கிறான்
என்கிற பசய்திரய ஊருக்குள் பேசியரதக் பகட்ை
ரதரியத்தில்தான், பமானிகாரவப் ேற்றிய
விமர்சனங்கபளாடு வந்தவர்கள், தனிபய நின்றவளிைம்
வந்து துணிச்சலாக பேசியிருந்தனர்.

சங்கரும் உைன் வந்திருந்தரத இரைபவளியின் போபத

கண்டிருந்தார்கள். ஒட்ைாமல் முகத்ரத உம்பமன்று
ரவத்தேடிபய தின்ேண்ைங்கள் வாங்கியரதக்கூை தானாக

சப ாஜினி Page 288

 நீ யும் நானும் அன்பே

பமானிகாவிைம் பநரில் பகாடுக்காமல், சிறுவர்கள் மூலம்

பகாடுத்தரதயும் ோ ாமல் ோர்த்திருந்தார்கள்.

அந்த ரதரியம்தான் அவர்கரள இந்த அளவிற்குப் பேசத்

தூண்டியிருந்தது.

ஆனால் பமானிகா தனித்து நின்றிருக்க, பசல்ேவர்களுக்கு

வைிவிட்டு, ஒதுங்கி மறுபுறம் பதாைபனாடு ஓ மாக
நின்றவரன கவனிக்காமல், பமானிகாரவப் ோர்த்தவாபற
வந்து பே த்ரதத் துவங்கியிருந்தான் ஒருவன்.

ஆனாலும் தனிபயாருவனாக இருவர யும், அடித்துத்

துரவத்தவரன, ஆள் பசர்த்துச் பசன்றாவது
அடித்தால்தான் பவறி தீரும் என்கிற அளவிற்கு வன்மம்
வளர்த்து விலகியிருந்தனர் அந்த இருவரும்.

வரும்வைி பநடுக, சித்தப்ோ, “அவனுகபள சாக்கரை. நாம

ோட்டுக்கு பேசாம கண்டுக்காத மாதிரி வந்திருந்தா
இவ்வளவு ேி ச்சரனயில்லல… எதுக்கு பதரவயில்லாம
ரகநீ ட்டுன… இனி அத்பதாை விைற ஆளுக மாதிரி
பதரியரல… இரதபய சாக்கா வச்சு அங்கங்க வந்து
ேி ச்சரனய கூட்டுவானுங்க… அந்த சனங்கரளப் ேத்தித்
பதரிஞ்சும் போயி ரகவச்சுருக்க…”, என்று மகரனச்
சாடியிருந்தார்.

“எப்டி அவன் பேசுறரதக் பகட்டுகிட்டு பேடி மாதிரி வ ச்

பசால்றீங்க? நாலு தட்டு தட்டினாத்தான் இனி நம்ம

சப ாஜினி Page 289

 நீ யும் நானும் அன்பே

வைிக்கு வ மாட்ைான்!”, என்று தனது பசயரல

நியாயப்ேடுத்தியவன்

“திரும்ே வச்சிக்கிட்ைா… பேத்தவளுக்கு பகால்லிபோை

இருக்கமாட்ைானுக”, என்று தீவி மாகக் கூறியிருந்தான்
சங்கர்.

ஆனால் பமானிகாரவப் ோர்த்து அவன் பகட்ைரத

யாரிைமும் ேகிர்ந்துபகாள்ளவில்ரல. அரமதியாக
வட்டிற்குள்
ீ வந்தவன், அவனது அரறக்குள் இருக்க,
பமானிகா தந்ரதயிைம் தனக்கு பதரிந்த விையங்கரள
மட்டும் ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தாள்.

ஆனால் பேண்ணும், அவர்கள் தன்னிைம் பகட்ைரதக்

கூறவில்ரல.

சில வார்த்ரதகரள அவள் பகட்கும் வாய்ப்பு

இருந்திருக்கவில்ரல. தன்னிைம் அவர்கள் பகட்ைரத
தந்ரதயிைம் கூறவும் மனம் கூசியது.

தாஸிற்கு மகனின் இந்தச் பசயரலக் கண்டு, மனம்

ேதறினாலும் பதளிந்திருந்தார்.

பேண்ரண நிரனத்பத குடிரயத் துவங்கியிருந்தார்.

இனி மகன், தான் இல்லாமல் போனாலும், மகரள

விைமாட்ைான் என்கிற ரதரியம் உண்ைாகியதில்
நிம்மதியாக உணர்ந்தார்.

சப ாஜினி Page 290

 நீ யும் நானும் அன்பே

////////////////

அங்கங்கு இ த்தத் திட்டுகள் உரையில் இருக்க,

வட்டிற்குள்
ீ நுரைந்தவரனப் ோர்த்துப்
ேதறியிருந்தார். அதற்குள் அரறக்குள் பசன்று அரைத்துக்
பகாண்ைவரனக் கண்டு புலம்ேியவாபற அடுக்கரளப்
ேக்கம் பசன்றிருந்தார்.

ரகயில் பதநீ ப ாடு வந்து கதரவத் தட்ை, குளியல்போட்டு

வந்து நின்றவரனக் கண்ை சசி

“என்னைா சங்கரு, என்ன நைந்துச்சு… வம்பு தும்புக்கு

போகமாட்பைன்னு சத்தியபமல்லாம் போனதைரவ
ேண்ணிட்டு இப்ே எங்க போயி அடுத்த வம்ரே
இழுத்துட்டு வந்திருக்க?”, என்று அவனது உைம்ரே
ஆ ாய்ந்தவாபற ரகயில் எடுத்து வந்திருந்த பதநீ ர க்
பகாடுத்தார்.

“வம்புக்கு போகமாட்பைன். வந்த வம்ே

விைமாட்பைன்னுதான் உங்ககிட்ை சத்தியம்
ேண்பணன். இது வந்த வம்பு…”, என்று முடித்திருந்தான்.

“என்னைா? எதுக்கு போன இைத்தில வம்பு உன்ரனயத்

பதடி வருது! போனமா ேைம் ோத்திட்டு வந்தமானு
இல்லாம இப்டியா…”, என மகரன பகாவிரலச்
சுற்றுவதுபோல சுற்றி வந்தும் காயம் எதுவும்

சப ாஜினி Page 291

 நீ யும் நானும் அன்பே

கண்ணில்ேைாமல் இருக்கபவ, மனதில் நிம்மதிப்

பேருமூச்ரச பவளிவிட்டிருந்தார் சசி.

தாயின் எண்ணம் உணர்ந்தவன், உைபன சட்ரை ஒன்ரற

எடுத்து மாட்டியேடிபய ேதிலளித்தான்.

“என்ன விசயம்னு பசால்ல மாட்டியா?”, என்று மகனிைம்

விைாமல் நின்றவர

“ஒன்னுமில்ரலம்மா!”, என்று ஒற்ரறவரியில் கூறிவிட்டு

பவளியில் கிளம்ேிவிட்ைான்.

“ஒன்னுமில்லாததுக்பக உடுப்பேல்லாம் ஊருப்ேட்ை

இ த்தக் கரறபயாை வந்திருக்க…”, என்றேடிபய ேின்னால்
வ , அதற்குள் பவக எட்டு ரவத்து விட்ரைவிட்டு
பவளிபயறியிருந்தான்.

வட்டிற்குள்
ீ இருந்தால், பதாண்ைல், துருவல் அடுத்தடுத்து
வரும் என்று சங்கருக்குத் பதரியும்.

பதளிவாக விையமறிந்த இருவரில் ஒருவர்

பவளிபயறியிருக்க, அடுத்ததாக, பேண்ணிைம் பசன்று
நின்றார் சசி.

தனக்குத் பதரிந்தரத, தந்ரதயிைம் கூறியரத மட்டுபம

சசிகலாவிைமும் கூறிவிட்டு மவுனியாகியிருந்தாள்
பமானிகா.

சப ாஜினி Page 292

 நீ யும் நானும் அன்பே

பமானிகாரவ முன்னிட்பை விையம்

பேரியதாகியிருக்கிறது என்ேரத உணர்ந்தவர்,
இதற்குபமல் மகன் இரதப்ேற்றிப் பேசமாட்ைான் என்ேது
திண்ணம் என்ேரத உணர்ந்து விட்டுவிட்ைார்.

பேண்கள் விையம் என்றால் அவன் இப்ேடி நைந்து

பகாள்வரத ஓரிருமுரற கண்டிருந்ததால், தனது
வளர்ப்ேிரன நம்ேி விட்டிருந்தார்.

‘காவாலித் தனமா எதாவது பேசியிருப்ோனுக, இல்ரலனா,

எதாவது பசஞ்சிருப்ோனுக… அதான் ரகய
நீ ட்டியிருக்கான்’, என்று மனரத இலகுவாக்கியிருந்தார்.

இரத எரதயும் அறியாதவபளா, இ வில் பமானிகாரவத்

பதடி வ , அவளின் இயல்ேற்ற முகம் கண்டு விையத்ரத
என்னபவனக் பகட்ைாள்.

முதலில் அரமதி காத்தவள், சங்கரின் பசயரலக் கூற,

“சோஷ்… நான் உங்க அண்ணன் ஃரேட் ேண்ணத ோக்காம
விட்டுட்பைபன!”, என ஏமாற்றத்பதாடு உர த்திருந்தாள்.

அத்பதாடு விைாமல், “அதுக்பகதுக்கு நீ உம்முனு

இருக்க. ோதுகாப்புக்கு நமக்கு ஒரு ஆளு இருக்கும்போது
யா ாவது இப்டி அழுவாங்களா? ஃரேட் சீனப்போ ரகதட்டி
உங்க அண்ணரன என்கப ஜ் ேண்ணியா…?”, என்று
பமானிகாரவக் பகட்க

சப ாஜினி Page 293

 நீ யும் நானும் அன்பே

அவள் மறுத்து தரலயரசக்க, “ப்ச்… என்ன புள்ரளயா

இருந்திருக்க… என்கப ஜ் ேண்ணியிருக்க பவணாமா?”,
என்று பமானிகாரவ கிண்ைல் பசய்திருந்தாள்.

“அந்த இைத்தில நீ நின்னுருந்தா

பதரிஞ்சிருக்கும். யாருமில்லாம எங்கண்ணன் மட்டும்
தனியா ஒரு ஆளா சண்ரை போட்ைாங்க… அவனுங்க
ப ண்டு பேரு… எதாவது ேண்ணிட்ைா என்ன பசய்யறதுனு
ப ாம்ே ேயந்துட்பைன்”, என்று இன்னும் அதிலிருந்து
பவளிவ ாமல் பேசினாள் பமானி.

“சரி சரி விட்டுத்தள்ளு! நான் அந்த எைத்துல

இருந்திருந்தா விசிலடிச்சு உங்க அண்ணரன என்கப ஜ்
ேண்ணியிருப்பேன். இந்த மூட்ரைப்பூச்சியால அத மிஸ்
ேண்ணிட்பைன்”, என்று பசாகமாக உர த்தவள்,

“உங்க அண்ணனுக்கு எதுவும் ஆகாது! ேயப்ேைாத…! எங்க

உங்க அண்ணன்?”, என்று சிரித்தேடிபய பகட்க

“அப்ேபவ பவளிய கிளம்ேிப் போயிட்ைாங்க”,

என்றிருந்தாள் பமானிகா.

“சரி… நாம்போயி அத்ரதரயப் ோத்துட்டு வப ன்”, என்று

சசிரய நாடிச் பசன்றிருந்தாள் நவனா.
ீ

“அத்ரத, இன்னிக்கு என்ன ஸ்பேஷல்”, என்று சசியிைம்

பகட்ைவரள, பயாசரனபயாடு

சப ாஜினி Page 294

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இன்னிக்கு என்ன ஸ்பேஷல்”, என்று ேதிலுக்கு

பகட்டிருந்தார்.

“உங்க ரேயன் இன்னிக்கு ஃரேட்பைல்லாம் ேண்ணி,

எல்லாத்ரதயும் துவம்சம் ேண்ணிட்ைாங்களாமில்ல…!”,
இவளாகபவ கூடுதலாகச் பசர்த்துக் கூறினாள்.

“பமானி பசான்னா…! அதுக்கு எங்களுக்கு நீ ங்க எதாவது

ஸ்பேஷசலா ேண்ணிக் குடுக்கணுமில்ல…!”

“அடிங்க… அவன் சண்ரை போட்டுட்டு வந்தததுக்கு,

இப்ேத்தான் அவன் முகுதுல ஒன்னு போட்டு
அனுப்ேியிருக்பகன். உனக்கும் பவணுனா பசால்லு…
ஸ்பேசஷலா நாலு தாப ன்”, என்று சிரித்தேடிபய
நவனாரவ
ீ பநாக்கி வ

நவனாபவா
ீ அங்கிருந்து ஓடியேடிபய, “இபதல்லாம்
நல்லாயில்ரல… பசால்லிப்புட்பைன். சண்ரை போட்ை
மகனுக்கு ஒன்னு குடுத்துட்டு, ஆடியன்சுக்கு நாலுங்கறது
அதிகம்!”, என்றேடிபய

“நீ ங்க பேட் மம்மியா இருக்கீ ங்க… ரேயரன என்கப ஜ்

ேண்ணாதான இன்னும் நல்லா வருவாரு. மிலிட்டிரி
வட்டிலபய
ீ எல்லாம் உல்ைாவா ேண்ணா எப்டி!”, என்று
தனது உர ரய முடிக்கும்முன்

சப ாஜினி Page 295

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இப்டித்தான்” என்று நவனாவின்

ீ முதுகில் பசல்லமாக அடி
ஒன்ரற ரவத்திருந்தார் சசி.

“அடியா இது, இடி மாதிரி இறக்குறீங்க! ோவம் உங்க

புள்ரள! அதான் வலி தாங்காம வட்ரை
ீ விட்டு
ஓடிட்ைாங்கபோல!”, என்றேடிபய வலியில்லாத
இைத்திரன வலித்தது போல முதுரகத் தைவியவாபற
சசிரயப் ோர்த்தவாபற அங்கிருந்த பவளிவந்தவள்,
எதிரில் வந்தவரனக் கவனியாமல், நவனாவின்
ீ
வருரகரய உணர்ந்து முன்பனறி வ ாமல் நின்றவன் மீ து
போய் இடித்திருந்தாள்.

நவனா
ீ பேசியரதக் பகட்ைேடிபய நின்றவன், வந்து இடிக்க
வந்தவரளயும், தள்ளி நிறுத்த முரனயாமல் இதபைா ம்
சிந்திய புன்ரனரகபயாடு ோர்த்திருந்தான்.

‘ஆரன வ துக்குள்ள அபதாை மணிபயாரச வர்றமாதிரி…

தான் இவ வாய்ஸ்’, என்று எண்ணியவாபற பேண்ணின்
பசயல்கரளப் ோர்த்தேடிபய நின்றிருந்தான் சங்கர்.

‘இந்த எைத்துல எதுவுபம இருக்காபத… இப்ே எதுல போயி

இடிச்பசன்… பமத்துன்னு இருக்கு’, என்றேடிபய
திரும்ேியவள்

சங்கர் நிற்ேரதப் ோர்த்து அசடு வைிந்தவாபற,

அவனிைமிருந்து அவச மாக விலகி, “பதரியாம…”,
என்றுவிட்டு அசட்டுச் சிரிப்போடு அகன்றிருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 296

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேின்பனாடு வந்த சசி, கண்ைரத காணாததுபோல

அங்கிருந்து அகன்றிருந்தார்.

/////

மாதங்கள் உருண்பைாை, மகத்துவங்கள் ேல கண்டு, பகட்டு,

கற்று, அந்த ஆண்ரை நிரறவு பசய்திருந்தாள் பேண்.

இறுதி ஆண்டின், ேருவத் பதர்வுகளுக்கிரைபய மாட்டிக்

பகாண்ைவன், ஊர பய மறந்திருந்தான். பேண்ணின்
நிரனவுகபளாடு!

சித்திர வருைப் ேிறப்பு முடிந்தவுைன் தந்ரத வந்து

அரைத்துச் பசல்வதாகக் கூறியிருந்தார்.

சன்டிவி என்ற புதிய தமிழ் சானல் ஒளிே ப்ரேத் துவங்கி

அன்று மக்கரள தனது கட்டுப்ோட்டிற்குள் பகாண்டுவ த்
பதரவயான அரனத்து அமானுஷ்ய பவரலகரளயும்
துவங்கியிருந்தது.

மக்கள் அரனவரும், மகிழ்ச்சிபயாடும், நிரறபவாடும்

புத்தாண்பைாடு, புதிய பதாரலக்காட்சி சானரலயும்
வ பவற்றிருந்தார்கள்.

நவனா
ீ மட்டும், அரமதியாக இருந்தாள்.

ஒன்றர மாதங்கைித்பத இனி இங்கு ஊருக்குத்

திரும்புவாள்.

சப ாஜினி Page 297

 நீ யும் நானும் அன்பே

வருத்தத்பதாடு வரளய வந்தவரளக் கண்ைவனுக்குப்

புரிந்தாலும், எரதயும் காட்டிக்
பகாள்ளவில்ரல. இருவர யும் பதாைர்வண்டியில்
ஏற்றிவிை சங்கர்தான் உைன் வந்திருந்தான்.

தந்ரதபயாடு நின்றிருந்தவள், தரலரய ஆட்டி

விரைபேற்றரதப் ோர்த்தவனுக்கும் மனம் கனத்தது.

ஆனாலும் எரதயும் பவளிக்காட்ைாமல்

நின்றிருந்தான். பேண்பணா, அவரனப் ோர்ப்ேரதபய
பேரும்ோலும் தவிர்த்திருந்தாள். ோர்த்தாள் நிச்சயமாக
அழுரக வரும் என்ேது அவளுக்கு மட்டுபம பதரியும்.

தந்ரதயின் முன்பு அழுது எரதயாவது இழுத்து ரவக்க

பவண்ைாம் என்ற முடிபவாடு, சங்கரின் ரகயில் இருந்த
அவளது சூட்பகரச வாங்கும்போது, அவனுக்கு மட்டும்
பகட்கும் கு லில், “கிளம்ேபறன்”, என்கிற வார்த்ரதபயாடு
நகர்ந்திருந்தாள்.

க க ப்ோன பேண்ணின் கு லில் அவளின் அழுரக

உணர்ரவ உணர்ந்தவன், பேண் நிமிர்ந்து ோர்ப்ோளா
என்று எதிர்ோர்த்பத முடிவில் ஏமாற்றத்பதாடு
திரும்ேியிருந்தான்.

//////////

சப ாஜினி Page 298

 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனாவின்
ீ மாறுதல்கரள முன்பே கண்டிருந்த
பேற்பறார் பேண்ரண அவள் போக்கில் விடுமுரறயில்
விட்டிருந்தனர்.

இரையில் ஊரிலிருந்து பகாரைவிடுமுரறக்கு தாஸ்

குடும்ேத்ரதத் தவி அரனவரும் ரமசூர் ட்டிரிப்
வந்தபதாடு, ோர்க்க வந்ததாக கூறி இ ண்டு நாட்கள்,
அவர்களது வட்டில்
ீ வந்து பை ா போட்டிருந்தனர்.

நந்தாவிற்கும் புதிய வ வுகபளாடு போழுது

இனிரமயாகச் பசன்றது. சாந்தனுவும் உைன் வந்திருக்க
நவனாவிற்கு
ீ சற்பற ஆறுதலாக உணர்ந்தாள்.

வரும் கல்வியாண்டு முதல் கார க்குடிக்கு குடும்ேத்ரத

பகாண்டு வந்து விைத் திட்ைமிட்டிருந்தேடி, மாற்ற முயல,
புதிய பசய்திரயக் பகட்ைவளுக்கு இடி விழுந்ததுபோல
இருந்தது.

ஆனாலும், எரதயும் காட்டிக் பகாள்ளாமல்,

கார க்குடியிலிருந்து ேள்ளிக்கு பசன்று வ த் தன்ரன
தயார் பசய்யத் துவங்கியிருந்தாள் பேண்.

ஒப ஆறுதல், சாந்தனு ேனிப ண்ைாம் வகுப்பு என்ேதால்,

கி ாமத்திற்கு தனிவகுப்பு முடிந்து திரும்ேத்
தாமதமாவதால், நவனாவின்
ீ வட்டில்
ீ வந்து தங்கி
ேடித்தான்.

சப ாஜினி Page 299

 நீ யும் நானும் அன்பே

பதாைன் பதாள் பகாடுத்தான்.

சாந்தனு ேடிப்ேில் புலியாக இருந்தான். நவனாவும்

ீ
அவபனாடு பசர்ந்து, ேடிப்ேில் கவனம் பசலுத்தினாள்.

சங்கரும் தனது கல்லூரிக் கல்விரய முடித்துவிட்டு,

முழுபந விவசாயியாக மாறியிருந்தான்.

கார க்குடிக்கு ஏதாவது பவரலயாக வருேவன், சா தா,

முல்ரல இருவரும் பகாடுத்து விடுவரத வந்து
பகாடுத்துச் பசல்வான்.

ஆச்சி எதாவது பகாடுத்துவிட்ைார்கள் என்று

அவ்வப்போது சங்கர் வட்டிற்கு
ீ வந்து பசல்வதாக, தாய்
பசால்வரதக் பகட்ைவளுக்கு பகாேம் பகாப்ேளித்தது.

‘ஒரு நாளாவது இருந்து ோக்கறாங்களா? அப்டிபயன்ன

அவச பவரல?’, என்று உள்ளம் சங்கர த் பதைத்
துவங்கியது.

கி ாமத்து வைக்கம் எல்லாம் அத்துேடியாகி இருந்தவள்,

சரியாக என்ன மாதத்தில் எந்த விைா என்று முன்பே
சாந்தனுவின் பேற்பறார் வாயிலாக அறிந்து
பகாள்ளுவாள்.

எரதயும் விைாமல், பசன்று கலந்து பகாண்டு

திரும்புவரத வாடிக்ரகயாக்கியிருந்தாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 300

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேரும்ோன்ரம பந ங்களில் புஷ்ோவும் உைன்

வந்திருந்து, மகரளக் ரகபயாடு அரைத்துச்
பசன்றுவிடுவார்.

எந்த ஆச்சி, “புள்ரளய ப ண்டு நாளு இங்க விட்டுட்டுப்

போ”, என்று கூறினாலும், புஷ்ோ விைமாட்ைார்.

‘அவங்கதான் லாஸ்ட் இயர் ஃபுல்லா வச்சிப்

ோத்தாங்க. இப்ே என்னானா இனி அவங்கரள நம்ேி
விைமாட்ைாங்களாம். என்னங்கைா இது. இபதல்லாம் எந்த
ஊரு நியாயம்! பந த்துக்கு ஏத்த மாதிரி… எல்லாத்ரதயும்
மாத்திகிட்டு!’, இது நவனா.
ீ

/////////

முைக்பகாட்டு விைாவிற்கு வந்திருந்தாலும், முன்புபோல

சுதந்தி மாக நைமாை இயலாது, ஏபதா ஒன்று தடுத்தது.

புஷ்ோவும் உைன் இருப்ேதால், இ வு பந த்தில் அரறரய

விட்டு எங்கும் பசல்ல முடியாத நிரல. நிரறய
கட்டுப்ோடுகள்.

சின்னச் சின்ன விடுமுரற நாட்களும்

ரகபகாடுக்கவில்ரல. பேரிய ேள்ளம் மனதில் விழுந்து,
சங்கரிைம் மிகுந்த பகாேத்தில் இருந்தாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 301

 நீ யும் நானும் அன்பே

பகாேம் எதனால் என்ேரதக்கூை புரிந்து பகாள்ள

இயலவில்ரல. ஆனால் அவரனப் ோர்த்பத ஆக
பவண்டும் என்கிற முடிபவாடு கிளம்ேி வந்திருந்தாள்.

“என்னக்கா, சிடுசிடுன்பன பேசுற”, வ ா

“எம்பேச்பச இப்ே அப்டி மாறிடுச்சு வ ா”, என்று

ோவம்போலக் கூறியவள், சாரை மாரையாக
மற்றவர்கரளப் ேற்றி விசாரித்து, அத்பதாடு சங்கர ப்
ேற்றியும் ேட்டும் ேைாமல் விசாரித்தாள்.

வ ாபவா, “மச்சானும் உன்ரனயப் ேத்திபய தான் எங்கிட்ை

பேசுறாங்க…! நீ யும் மச்சாரனப் ேத்திபய எங்கிட்ை
பகக்குற!”, என்று கூற

“இது என்னைா புது வம்பு!”, என்று எண்ணியவாபற

“இன்னிக்குத்தானடி பகட்பைன். அதுக்கு இப்டி

பசால்லிட்ை!”, என்று ஒருவைியாக சமாளித்து,

“நீ ோட்டுக்கு எதாவது இப்டி பேரியவங்ககிட்ை வாயில

வந்தத பசால்லப் போற!”, என்று உசார்ேடுத்தினாள்.

ஒரு மார்க்கமாகப் ோர்த்தவரள, ‘இனி இவகிட்ை

அவங்கரளப் ேத்தி எதுவும் பகக்ககூைாது’ என்று
முடிவுக்கு வந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 302

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஒருவைியாக சங்கர பதடிப் ேிடித்தவள், “ோத்து ப ாம்ே

நாளாகுது. எனக்கு உங்கரளப் ோக்கணும்னு பதான்ற
மாதிரி உங்களுக்கு பதாணரலயா?”, என்று பகட்டிருந்தாள்
பேண்

பேண்ரணப் புரிந்தாலும், “அதான்… அப்போப்போ நீ இங்க

வந்தா ோக்கபறபன”, சங்கை சமாளிப்பு

“கார க்குடிக்கு வந்திட்டு, காலுல பவந்நிய ஊத்தன

மாதிரி ஏன் வந்தபவாைபன கிளம்புறீங்கனு பகட்பைன்”,
விளக்கம்

“பவல கிைந்திருக்கும். அதான்…”, என்று சமாதானம்

கூறியபதாடு, பேண்ணவளது பகள்விகளுக்கு ஓரி ண்டு
வார்த்ரதகளில் ேதிரலப் பேசிவிட்டு, உைபன
அகன்றிருந்தான் பேண்ரண விட்டு.

கூட்ைம் இருந்த வட்டில்,

ீ அதற்குபமல் இருவரும் நின்றால்
என்ன? ஏது? என்று பகள்விபயழும் என்ேபத கா ணம்.

அத்பதாடு வடு
ீ திரும்ேியவள், மனம் சமாதானமாகி
ேடிப்ேில் கவனம் பசலுத்தத் துவங்கியிருந்தாள்.

மாதங்கள் கைந்தன. மாற்றங்கள் வ ாமல் இருந்தது.

வந்தவன் காணாமல் பசல்வரத பகட்ைவளுக்கு வம்பு

ீ
வந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 303

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதன்ேின் கார க்குடி வட்டில்

ீ நவனா
ீ இருக்கும்போது,
வட்டிற்கு
ீ வந்த சங்கர மரியாரத நிமித்தமாகக் கூை
வாபவன்று அரைக்காமல் அரறக்குள் அரைந்திருந்தாள்.

புஷ்ே ாணிபயா மகளின் பசயரலக் கண்டு, “ஏய் வந்த

புள்ரளய வானு பகக்காம என்ன ேண்ற?”, என்று
கண்டிக்க

பவளிபய வந்து சங்கர முரறத்தேடிபய, “வாங்க”,

என்றுவிட்டு அகன்றிருந்தாள்.

சங்கருக்கு பேண்ணின் முரறப்ரேக் கண்டு, ‘அடுத்து

என்ன ேஞ்சாயத்ரத ேண்ணப் போகுபதா பதரியரலபய!
சிக்குனா வச்சி பசஞ்சிருவா!’, என்று எண்ணியவாபற,
அத்ரதயிைம் கூறிக் பகாண்டு விரைபேற்றிருந்தான்.

அர யாண்டுத் பதர்வும் வந்தது.

விடுமுரறயில் அம்மாவிைம் மல்லுக்கட்டி மானகிரி

பசன்றிருந்தாள். உைன் புஷ்ோவும் வந்திருந்தார்.

அடுத்த நாள் காரலயில், தாத்தாபவாடு சம சம் பசய்து

ேண்ரணக்குச் பசன்ற வண்டியில் பசன்றவள்,
சங்கருக்காக பகாட்ைரகயினுள் காத்திருக்கத்
துவங்கினாள்.

ேண்ரணயில் அவரள எதிர்ோர்க்காதவபனா, “தனியாவா

வந்த? என்ன விசயம் வனா?”,
ீ என்றேடிபய எதுவுபம

சப ாஜினி Page 304

 நீ யும் நானும் அன்பே

இதற்குமுன் நைந்தது நிரனவில் இல்லாததுபோன்ற

பகள்வியுைன் வந்தான்.

இரையில் ரகரவத்தேடிபய பகாட்ைரகக்குள்

வந்தவரன நின்றவாறு முரறத்தவள், “என்ன ஃோர்மரு…
வ வ உங்க போக்பக சரியில்ரலபய”, என்று ஒரு
திணுசாகக் பகட்க

“எம்போக்குல… அப்டி என்ன தப்ேக்

கண்டுட்ை?”, என்றேடிபய சிரிக்க

“நானா வந்து, மாசம் ஒருதைரவயாவது வந்து ோருங்கனு

பசான்னதில இருந்து, அந்தப் ேக்கம் வந்தாகூை
வட்டுப்ேக்கமா
ீ வ ாம போயிரீங்களாம்”, என்றவரள
சங்கைமாகப் ோர்த்தான்.

‘இதல்லாம் இவளுக்கு யாரு போயி பசால்றது’

“என்ரனப் புரிஞ்சுக்பகா வனா.

ீ எல்லா தைரவயும் நான்
அங்க வந்தா நல்லாவா இருக்கும்? தினமும் எனக்கு
கார க்குடில பவரல இருக்கும். அதுக்காக வட்டுக்கு
ீ
தினமும் வ முடியுமா?”, என்று நியாயம் பகட்ைவரன

“நீ ங்கள்லாம் ப ாம்ே ேிஸி… நான் பவட்டி… உங்கரளப்

போயி நான் அப்டி பசான்னது எந்தப்புதான்!”, என்று
மன்னிப்புபோல கிண்ைல் கு லில் பேசியவளின் அருகில்
பசன்று

சப ாஜினி Page 305

 நீ யும் நானும் அன்பே

“எதுக்கு வணா
ீ மனரசப் போட்டுக் குைப்ேற, பவணுபன
நான் அப்டி ேண்ணரல”

“கரைசியா ஜூரல மாசம் ோத்தது உங்கரள… இப்ே

டிசம்ேர். அதுவும் அன்னிக்கு நீ ங்க வந்தப்போ
பேசக்கூைாதுன்னுதான் இருந்பதன். எங்கம்மாதான்
இழுத்துவிட்ைாங்க… இல்ரலனா வந்து பேசியிருக்கபவ
மாட்பைன்!”, என்று அன்ரறய தினத்ரத நிரனவு
கூர்ந்தவள்

“அஞ்சாறு கிபலா மீ ட்ைர் தூ த்துலதான்

இருக்பகாம். ஆனா ஐயாரவப் ோக்க இனி
அப்ோயிண்ட்பமன்ட் வாங்கனும்போல!”, என்று சங்கர
நக்கல் கு லில் பேசினாள்.

“எனக்கு ஒன்னுமில்ரல வனா.

ீ போம்ேிரளப் புள்ரள
நீ . உனக்கு இன்னும் ேடிப்பு இருக்கு. இந்த விசயத்ரத
உங்க வட்ல
ீ எப்டி எடுத்துப்ோங்கனு எனக்கு சரியா
பதரியரல. அப்டியிருக்க ஏதாவது ேி ச்சரனயின்னா இப்ே
என்னால எதுவும் பசய்ய முடியாதுல்ல…!”

“சும்மா ோத்தாபல ேி ச்சரன வருமா!”

பேசாமல் நின்றான். “பதாணும்போது ோத்துட்ைா நான்

ோட்டுக்கு என் பவரலய எந்த டிஸ் ேன்சும் இல்லாம
ோத்துட்டு போயிட்பை இருப்பேன். இல்ரலனா…
இதுபவதான் மனசு முழுக்க வந்து நிக்குதுன்னு வந்து

சப ாஜினி Page 306

 நீ யும் நானும் அன்பே

விளக்கம் உங்ககிட்ை பசான்னதுக்குப் ேின்னதான… இப்டி

விலகி விலகி போறீங்க!”, என்று சங்கர பகள்வியால்
திணறடித்தாள்.

பேண் தன்ரன இன்னும் பநருங்கியரத

உணர்ந்தவனுக்பகா என்ன பசய்வது என்று ஒன்னும்
புரியாத நிரல.

அருகில் வந்தவன், “இனி முடிஞ்ச வர , இருந்து ோத்துட்டு

வப ன் வனா!”,
ீ என்று சமாதானமாகக் கூற

அருகில் நின்றவரன இருரகயால் ேலம் பகாண்ைமட்டும்

மார்ேில் மாறிமாறி அடித்தவள், “கார க்குடிக்கு வந்துட்டு
கபலக்ைரு ஆேிசுல அவச பவரலனு இனி
போன ீங்கன்னா…! அத்பதாை போயிருங்க…! இனி எப்போவும்
எனக்கு நீ ங்க பவணாம்!”, என்றேடிபய அடிக்க

பேண்ணின் பகாேம் புரிந்தவபனா, எலும்ேியின் அடியில்

வலி தாங்காமல் ரகரய ேிடித்திருந்தான்.

“ேிசாசு…! அதுக்கு எதுக்கு இந்த அடி அடிக்கிற! வாய்ப்பேச்சு

வாபயாை இருக்கும்போது, இப்டி ரகநீ ட்ைாதன்னு
எத்தரன தைரவ பசான்னாலும் பகக்காத!”, என்றான்.

“ேிசாசுன்னா பசால்றீங்க…! இப்ே ேிசாசு என்ன பசய்யும்னு

காமிக்கிபறன் ோருங்க…!”, என்றவபளா, தனது ரகயில்
இருந்த நகத்தால் சங்கரின் ரகயில் ேி ாண்டியிருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 307

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஏய்! ஏற்கனபவ அடிச்சது ேத்தரலன்னு இப்ே இப்டி

ேி ாண்டி ரவக்கிறிபய! ஏன் அன்னிக்கு அப்டி கிளம்ேி
வந்பதன்னு பகக்காம இப்டி ேண்ணுற!”, என்று நவனாவின்
ீ
பசயலில் வந்த எரிச்சல் இருந்தபோதும், இளநரகபயாடு
பேண்ரண பநாக்க

“என் நிரலரம எல்லாம் உங்களுக்கு சிரிப்ோதான்

இருக்கும். ப ாம்ே ேண்ணாதீங்க…! அஞ்சு மணிக்கு நான்
வட்டுக்கு
ீ வந்திருபவன்னு பதரிஞ்சும் அதுக்கு ேத்து
நிமிசம் முன்ன கிளம்ேிப் போனா என்ன அர்த்தம்?”,
விைாது மனிதரனக் பகள்வியால் பகட்டிருக்க

“அன்ரனக்கு ாஜு ஐயாரவ ஆஸ்ேத்திரில விட்டுட்டு,

வட்டுக்கு
ீ வந்திருந்பதன். வயசானவ ப ாம்ே பந ம் எப்டி
தனியா விைமுடியும். அதான் கிளம்ேிட்பைன்!”, என்ற
நியாேகப்ேடுத்தி விளக்கம் கூற

“நல்லாதான் ரீசன் பசால்றீங்க…! இன்பனாரு தைரவ நீ ங்க

இப்டி ேண்ணா இனி உங்க முகத்துலபய முைிக்க
மாட்பைன்!”, என்று ரவ ாக்யமாகப் பேசியவரள

“என்ன வனா!
ீ இதுக்பகல்லாம் போயி இவ்வளவு பேரிய
வார்த்ரத பேசுற? அப்டிபய நாம ோத்தாலும் நீ வாங்கனு
பகப்ே! நான் தரலயாட்டுபவன்…! அப்புறம் சும்மா ஒரு
பேச்சுக்கு… நல்லா ேடிக்கிறியானு நான் பகப்பேன்..! நீ
தரலயாட்ைப் போற…! இதுக்கு எதுக்குன்னுதான்

சப ாஜினி Page 308

 நீ யும் நானும் அன்பே

போயிட்பைன்! இனி அப்டி நைக்காம

ோத்துக்கபறன்!”, என்று சமாதானம் கூறியவன்

சமாதானம் ஆகாமல் நின்றவரள, “இன்னும் வனாவுக்கு

ீ
பகாேம் குரறயலயா? என்ன பசஞ்சா பகாேம் குரறயும்!”,
என்றேடிபய பேண்ரண பநருங்கியிருந்தான்.

பநருங்கியவரன விட்டு விலகியவள், “நீ ங்க ேண்ணதுக்கு

நானும் ேதிலுக்குப் ேண்ணுபவன்! அப்ேதான் என்னிலரம
உங்களுக்குப் புரியும்!”, என்றிருந்தாள்.

“சரி, நீ வந்ததுல இருந்து இந்த இைபம ஒப பசாகமா

இருக்கு வனா.
ீ பகாஞ்சம் எதாவது ஜாலியா பேபசன்!”,
என்று பேண்ரண பவறு ேக்கம் மனரத திருப்பும்
முயற்சியில் ஈடுேட்ைான்.

“நான் பகாேமாதான் இருக்பகன் இன்னும்!”, என்று

குனிந்தேடிபய நகர்ந்தவரள

“நான் பகாேமா இல்ரலபய!”, என்றேடிபய, நைந்தவரள

நாபல எட்டில் பசன்று ரகயில் தூக்கியிருந்தான்.

சங்கரின் எதிர்ோ ா பசய்ரகயில் அதிர்ந்தவள், “என்ரன

இறக்கிவிடுங்க…!”, என்றேடிபய திமிறி இறங்கியிருந்தாள்.

அடித்தபதாடு, ேி ாண்டியதும் எரிய ரகரய, ரகரயப்

ோர்த்தவரனக் கண்ைவளுக்பகா வருத்தமாக

சப ாஜினி Page 309

 நீ யும் நானும் அன்பே

இருந்தது. ஆனாலும் பகாேம் குரறயாததால் கண்டும்

காணாதது போல வம்ோக
ீ இருந்தாள்.

“அடிச்ச ரக அரணக்கும்னு பசால்லுவாங்க வனா!”,

ீ என்ற
பேண்ரண வம்ேிழுக்க

“அதுக்கு பவற ஆளப் ோருங்க!”, என்றாள்

“அதுக்கு பவற ஆளத் பதைச் பசால்ற? அப்ே

எங்கம்மாகிட்ை பசால்லி பவற யார யாவது வட்டுக்
ீ
வந்து மருந்துபோை வ ச் பசால்லச் பசால்லவா? நீ
ேி ாண்டுனது எரியுதுடீ!”

“பகான்னுருபவன்! உங்க அப்ோ மாதிரி எதுவும் ஐடியா

இருந்தா இப்ேபவ பசால்லி ணும். இல்ரல அத்ரத மாதிரி
நான் சும்மாலாம் இருக்கமாட்பைன். ப ண்டு பேர யும்
பகான்னு குைிபதாண்டிப் புரதச்சி மண்ணுக்கு
உ மாக்கிருபவன். ஆமா பசால்லிப்புட்பைன்!”, என்று அனல்
பதறிக்கும் பதானியில் பேசியவரள,

அயர்ந்து போய் ோர்த்திருந்தான். இது ோக்கத்தான் இப்டி

தம்மாத்தூண்ைா இருக்கு. எவ்வளவு பேரிய வார்த்ரத
பேசுது! அம்மாடி…! விவ ம் மட்டுமில்ல… விவகா மாவும்
இருக்கு!

“சும்மா விரளயாட்டுக்குச் பசான்பனன்டீ! அதுக்கு எதுக்கு

இவ்பளா பைன்சன்!”, என்று பேண்ரணத் பதற்றினான்.

சப ாஜினி Page 310

 நீ யும் நானும் அன்பே

கண்கள் கலங்கியிருக்க, ”இப்டி இன்பனாரு தைரவ

பேசுங்க…! அப்புறம் நான் யாருங்கறரத பதரிஞ்சிப்ேீ ங்க!”,
என்றவள்,

“என்ரன வட்டுல
ீ பகாண்டு போயி விடுங்க! வாங்க
பந மாகுது! அம்மா பதடுவாங்க!”, என்று கூறியவள்

அதற்குபமல் பகாட்ைரகயிலிருந்து பவளிவந்திருந்தாள்.

நிமிை பந த்திற்குள் தன்ரனச் சுதாரித்தவள், எதுவும்

நைவாததுபோலக் கிளம்ேியிருந்தாள்.

நவனாவின்
ீ சடுதிபந மாற்றங்கரளக் கண்ைவனுக்பகா
இவளுக்கு ஈடு பகாடுக்க தன்னால் இயலுமா? என ஒரு
கனம் பயாசித்திருந்தான்.

அதற்குள் வட்டில்
ீ நவனாரவக்
ீ காணாமல் பதடிய புஷ்ோ,
சங்கப ாடு வந்திறங்கிய நவனாரவக்
ீ கண்ைதும் என்ன
பசய்தார்?

அன்பு-11

காம்ேவுண்டிற்குள் நவனாபவாடு
ீ நுரைந்தவன்,
முதலில் எதிர்பகாண்ைது புஷ்ோரவத்தான். அதுவர
அங்கு அவரளக் காணாமல் பதடியிருந்தவர், உள்ளுக்குள்
நுரையும் வண்டிரய அசி த்ரதயாகபவ ோர்த்தார்.

சப ாஜினி Page 311

 நீ யும் நானும் அன்பே

எபதச்ரசயாக ேின்னால் திரும்புவதுபோல, “வனா!

ீ அத்ரத
உன்ரனத்தான் பதடுறமாதிரி பதரியுது!”, என
முனுமுனுப்ோக உள்ளுணர்வு பசான்னரத சி த்ரதபயாடு
பேண்ணிைம் கூறியிருந்தான்.

முதுகில் இதமாகத் தன்னவரனத் பதாட்டு, ‘நான்

ோத்துக்குபறன்’ என்ேதான பசய்ரகபயாடு சமாதானம்
பசய்த பேண் வண்டிரயவிட்டு இறங்கியிருந்தாள்.

சங்கரின் ேின்னாலிருந்து இறங்கி, எந்த உணர்ரவயும்

முகத்தில் காட்ைாமல் இறங்கி வந்தவரளக் கண்ை
புஷ்ோவின் துரளக்கும் ோர்ரவரய, சங்கர் கண்டு
பகாண்ைான்.

புஷ்ோ அத்ரதயின் முகத்ரதப் ோர்த்ததுபம, சங்கருக்கு

மனதில் சங்கைம் உண்ைாகியிருந்தது.

பேண்ணவள் முகத்தில் தயக்கபமா, கலக்கபமா இன்றி,

எதுவும் நைவாததுபோல இலகுவாக தாரய பநாக்கி
வந்திருந்தாள்.

சங்கரும் நவனாவின்
ீ ேின்பன இறங்கி, இரைபவளிவிட்டு
வந்திருந்தான்.

“எங்கடீ போன! புதுப் ேைக்கமா இருக்கு!

போறதுக்குமுன்ன பசால்லிட்டு போறதுக்பகன்ன?”,

சப ாஜினி Page 312

 நீ யும் நானும் அன்பே

வார்த்ரதகள் ஒவ்பவான்றும் தைலாக புஷ்ோவிைமிருந்து

வந்து விழுந்தது.

“இந்த காம்ேவுண்ை விட்டுப் போறதுன்னா அவ்வளவு

பலசான காரியமா…! யா ாவது நம்ம வட்டு
ீ ஆளுங்கபளாை
ேர்மிசன் இல்லாம, யாருக்கும் பதரியாம பவளிய போயிற
முடியுமாம்மா!”, என சிரித்தேடிபய பகட்ை நவனாரவ,
ீ
எரிக்கும் ோர்ரவ ோர்த்தார் புஷ்ோ.

“அதுக்கு…! எங்கிட்ை பசால்லாம போவயா?

ீ ம்…”, என்று
உறுமினார்.

“நாங் கிளம்பும்போது நீ ங்க எந்திரிக்கரலம்மா!, அதான்

தூங்குற உங்கள டிஸ்ட் ப் ேண்ணரல!”, என்று விளக்கம்
கூறினாள்.

“அப்டிபயன்ன அவச பவரலயா விடியுமுன்பன போன?”,

விைாமல் பகட்ைார் புஷ்ோ.

“கூல்மா…! தாத்தாகிட்ை பசால்லிட்டுதான ேண்ரணக்குப்

போபனன்!”, என்று அலட்ைாமல், தனது மிடியின்
பகாட்மாைல் உள்ேகுதியில் ரகநுரைத்து பவளியில்
ஏபதா எடுக்க முரனேவரள, இரமக்காமல்
ோர்த்திருந்தார் புஷ்ோ.

சப ாஜினி Page 313

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இதத்தான் போயி கபலக்ட் ேண்ணிட்டு வந்பதன். பவற

ேண்ரணயில எனக்பகன்ன பவரல!”, ஒட்ைாமல்
பேசியவளின் ரகயில் எடுத்து ரவத்திருந்தரத

‘இது எதுக்கு?’, எனும்ேடியாக புரியாமல் ோர்த்தார் புஷ்ோ.

பேண்ணின் பசய்ரகயில் ‘அங்க வந்து என்ரன

மண்ணுக்கு உ மா போைப் போபறனு உ க்கப் பேசிட்டு,
இங்க வந்து ேச்ச புள்ள கணக்கா போடூற டி ாமாவப்
ோபறன்! ஃபே க்ஸ் சாப்ேிைற ஃபேரஸக்காட்டி எங்க
அத்ரதய என்னவா ஏமாத்துது!’, என்று நவனாவின்
ீ
பசயலில் ஒரு கனம் ஸ்தம்ேித்திருந்தான் சங்கர்.

அத்பதாடு சாந்தனுரவ ஏலம் விைத் பதாைங்கியவரள,

“ஏய்! வயசில மூத்த ரேயரன இப்டி பேரு பசால்லிக்
கூப்ேிைாதன்னு உனக்கு எத்தரனவாட்டிச்
பசால்றது?”, அதட்டினார் புஷ்ோ.

“நான் எண்ணரலம்மா!”, என்று எந்த உணர்ரவயும்

முகத்தில் காட்ைாமல் சீரியசாக கூறியவரளக் கண்டு

“எல்லாம் உனக்கு விரளயாட்டுத்தானா? பசால்றரத

காதுல வாங்கபவ மாட்டியா! ஒழுங்கா மச்சான்னு
பசால்லுன்னு அன்னிக்பக பசான்பனன்ல!”, வைக்கம்
ேைக்கம் கற்றுக் பகாடுத்தரல, கறா ாகபவ விைாமல்
பசய்தார் புஷ்ோ.

சப ாஜினி Page 314

 நீ யும் நானும் அன்பே

“போங்கம்மா…! மச்சான்னுலாம் பசால்ல முடியாது!”, என்று

சிணுங்கியவரள

“இனிபயாரு த ம் இப்டி தரலயில அடிச்ச மாதிரி பேரு

பசால்லிக் கூப்ேிட்ைத ோத்பதன்….! அப்டிபய… வாயில
போடுபவன்!”, என்று புஷ்ோ ரகரய உயர்த்திக் கூற

“நான் சாந்தனுரவவிை பேரியவங்களான இவங்கரளபய

இதுவர அப்டிக் கூப்ைதில்ரல! நீ ங்க என்னனா…!
சாந்தனுரவப் போயி மச்சானு கூப்ை பசால்லி பஜாக்
ேண்றீங்க!”, என்று முல்ரலயிைம் பேசிக்
பகாண்டிருந்தேடிபய, நவனாவின்
ீ நாைகத்ரத கண்டும்
காணாமல் சித்துக் பகாண்டிருந்த சங்கர க் ரககாட்டிப்
பேசியிருந்தாள், நவனா.
ீ

பேண்ணின் வார்த்ரதகளில் ஒரு காரத

ரவத்திருந்தவனுக்கும், ‘அை… இத்தரன நாளா இரதக்
கவனிக்கரலபய! இதுவர என்ன பசால்லிக்
கூப்ேிடுதுனு கூைத் பதரியாம…! பசம்மறி ஆடு கணக்கா
ஆரளப் ோத்ததும் தரலயாட்டுற பவரலய மட்டும்
ோத்திருக்பகனா…! எப்டி இப்டி ஆபனன்? என்னன்னபவா
ஜாலம் ேண்ணுது பமாகினி!’ புரியாமல் சங்கர்

புஷ்ோ திரும்ேி பநாக்கிவிட்டு, அங்கு தாயிைம்

பேசிக்பகாண்டிருந்த சங்கர பநாக்கியவர், “அடிக்
கழுரத! இவ்வளவு பேரிய ஆள…! மரியாரத இல்லாம

சப ாஜினி Page 315

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேசறபதாை, பேரு பசால்லுவியா? இனி அப்டி

பேசமாட்பைன்னு வாயில போடுடீ!”, என்க

புஷ்ோவின் வாயில் சட்பைன்று தனது ரகயால்

விரளயாட்டிற்கு அடித்தவள் சிரித்தேடிபய, “இது
போதுமாம்மா!”, என்றேடிபய அங்கு வந்த சாந்தனுரவ
பநாக்கி நகர்ந்திருந்தாள்.

சங்கர் வந்த சிரிப்ரே அைக்கப் பேரும்ோடுேட்டிருந்தான்.

“இந்தா சாந்தனு…! பஹர்பேரியத்துக்கு பவணுனு பசான்ன

ஃேிளார்ஸ் எல்லாம் லீஃபோை சரியா இருக்கானு
ோத்துக்பகா!”, என்று பகாடுத்துவிட்டு முரறத்தவாபற
நின்றிருந்த தாரய பநாக்கினாள்.

“காரலயிபலபய என்பனாை எல்லா பவரலயும்

பேர்ஃபேக்ைா முடிச்சிட்பைன்மா!”, என்று தனது ரககரளத்
தட்டி ரகயில் ஒட்டியிருந்ததாக எண்ணிய மண்ரண
உதறியவள், தாரயக் கட்டிக் பகாண்டு பசல்லம்
பகாஞ்சினாள்.

‘ஊருக்கு வா…! அங்க வச்சு உனக்கு இருக்கு!’, என்று

தற்போரதய சூைரல எண்ணி, அடுத்த கட்ை நிகழ்விற்கு
முற்றுப்புள்ளி ரவத்தபதாடு, மனதிற்குள் நிரனத்துக்
பகாண்ைவர்,

சப ாஜினி Page 316

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இன்னும் சின்னப் புள்ரளயா நீ !”, என்று கடிந்தவாபற

மகரள தன்னிைமிருந்து ேிரித்து விட்ைார்.

நவனாரவ
ீ அதற்குபமல் எதுவும் பேசாமல், “வா வந்து
சாப்ேிடு பந மாச்சு!”, என்று அங்கிருந்து நகர்ந்திருந்தார்
புஷ்ோ.

சாந்தனுவும் புரியாமல் நின்றிருந்தான். அன்று

பேச்சுவாக்கில் இவற்ரறபயல்லாம் இனி பசகரிக்க
பவண்டும் என்று மட்டுபம பசால்லியிருந்தான்.

ேதிலுக்கு பேண், “உன் பஹர்பேரிய கபலக்சனுக்கு நானும்

பஹல்ப் ேண்பறன்”, என்றவரள பேரியதாக எடுத்துக்
பகாள்ளவில்ரல.

இவளானால், எள் எனுமுன் எண்பணய் வந்தது

என்ேதுபோல, பேச்ரசத் துவங்கிய ஒரு வா த்திற்குள்
ரகயில் பசகரித்துக் பகாடுத்தரத, ஆச்சர்யமாகப்
ோர்த்திருந்தான்.

சங்கருக்கும் ஷாக் பகாடுத்திருந்தாள் நவனா.

ீ பேண்
என்ன ேதில் பசால்வபதன்று பதரியாமல் திணறுவாள்
என்று நிரனத்பத, ‘என்ன பசய்கிறாள்’ என ேின்பனாடு
வந்தவன், பேண்ணின் பசயலில் திணறியிருந்தான்.

ஆம். அவள் அங்கு இருக்கும் வர எரதயும் ரகயில்

ரவத்திருந்தரத ோர்த்ததாக நிரனவில் இல்ரல.

சப ாஜினி Page 317

 நீ யும் நானும் அன்பே

எப்போது போய் ேறித்தாள்? ேறித்தரத எங்கு

ரவத்திருந்தாள்? எதுவும் தனக்கு பதரிந்திருக்கவில்ரல?

‘பசம பகடிபய தான்…!’, சங்கர் தனது சங்கைம் தீர்த்தவரள,

சந்பதாசமாக நிரனவில் பகாண்டு வந்து, ஆத்தாவிைம்
பேசிவிட்டு, ‘இது சமாளிச்சுக்கும்! நாமதான் இனி இதுகிட்ை
உசா ா இருக்கணும்!’ என எண்ணியவாபற
அகன்றிருந்தான்.

புஷ்ோ அத்ரதயின் ோர்ரவ தன்ரனத் பதாைருவரத

உணர்ந்தவன், எரதயும் உணர்ந்ததாகக் காட்டிக்
பகாள்ளாமல் இயல்ோக தனது தாரயத் பதடிப் போனான்.

//////////

மற்ற அத்ரதகரளப்போல புஷ்ோ இல்ரல என்ேரத,

வந்த ஓரிரு வா ங்களில் புரிந்து பகாண்டிருந்தான் சங்கர்.

தனது பேண்ரண இந்த வட்டில்

ீ மணமுடித்துக்
பகாடுக்கும் எண்ணம் இருக்கிறபதா இல்ரலபயா, ஆனால்
அரனத்திலும் ஒரு வர முரறபயாடு கூடிய பேச்சு,
பசயல் என மற்றவர்களிைமிருந்து முற்றிலும் மாறுேட்டு
இருந்தரதக் கவனித்திருந்தான்.

அதனால்தான், கார க்குடிக்கு அடிக்கடி பசன்றாலும்,

அவர்களது வட்டிற்குச்
ீ பசல்வரத பேரும்ோலும்
தவிர்த்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 318

 நீ யும் நானும் அன்பே

இது புரியாமல் வந்து தன்னிைம் பேசிய நவனாவிைம்,

ீ
எரதயும் விளக்க அவன் முற்ேைவில்ரல.

விர வில் அறிந்து பகாள்ளுவாள் என்று விட்டுவிட்ைான்.

அதற்குரிய பந மும் வந்திருந்தது என்ேரத புஷ்ோவின்

துருவும் ோர்ரவயில் சங்கர் புரிந்து பகாண்ைான்.

ஆனால் பேண் என்ன பசய்தாள் என்ேது சங்கருக்குத்

பதரியவில்ரல.

////////////

காயத்திரி வட்டிலும்
ீ முடிந்தவர முயற்சித்து,
பதால்விரயத் தழுவிய முயற்சிகளுக்கு முற்றுப்புள்ளி
ரவத்து, பவளியில் மாப்ேிள்ரள ோர்த்து பேண்ரண
கர பயற்றியிருந்தார்கள்.

பகாேம் இருந்தது. ஆனால் எல்லாம் சரியான பந ம்

அரமயும்போது ோர்த்துக் பகாள்ளலாம் என தங்கரளத்
பதற்றியிருந்தனர்.

மனபம இல்லாமல், ‘என் ோவம் உங்கரள சும்மா

விைாது’, என்று சாேம் விட்பை பசன்றிருந்தாள் பேண்.

அடுத்தடுத்த அத்ரதகளின் வடுகளில்

ீ இருந்து, சங்கருக்கு
தங்களது பேண்ரண திருமணம் பசய்து ரவக்கும்
முயற்சிகள் பதாைர்ந்த வண்ணம் இருந்தது.

சப ாஜினி Page 319

 நீ யும் நானும் அன்பே

அடுத்து பதனாம்ேிரக என்ேவரள சங்கருக்கு

மணமுடிக்க, தாரஸயும், சசிகலாரவயும் தாஜா பசய்யும்
ேணியில் இறங்கியிருந்தார்கள்.

‘இப்ே என்ன வயசு? இன்னும் நாலஞ்சு வருசம்

போகட்டும்’ என கணக்ரக நீ ட்டித்பத, யாரும் ேிடி
பகாடுக்காது பேசிய போதும், விைாமல் வந்து நச்சரிப்பு
பதாைர்ந்தது.

“ஆளுதான் வாட்ைசாட்ைமா வளந்துருச்பச! இப்ே… வயசுல

ேண்ணாம பவற எப்ே ேண்ணப் போறீக?” என்ற
பகள்விகள் வந்து குவிந்திருந்தது.

சில து உைல் வாகு, முப்ேது வயதிலும் ேதிபனட்டு வயது

இரளஞரனப் போல இருக்கும். சிலர் இருேது வயதில்
இருேத்ரதந்து வயது மதிக்கத்த பதாற்றத்ரதக்
பகாண்டிருப்ேர்.

இ ண்ைாவது ஒன்றில் போருந்திய சங்கர ,

நழுவவிைாமல் இருக்க, நிலங்களும், போருட்களும், சில
சுகபோகங்கரளயும் ஆரசகாட்டி, தங்களது
எண்ணத்திற்கு இரசய ரவக்க பவண்டி, தங்களால்
உண்ைான முயற்சிகரள பமற்பகாண்ைனர்.

அன்னம்மாளிைமும் வந்து தங்களது எண்ணத்ரத

பசயல்ேடுத்த ஒத்துரைக்குமாறு வந்து நின்றிருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 320

 நீ யும் நானும் அன்பே

இது குரறவான வருைக் கணக்கிலான வித்தியாசம்

என்ேதால், காயத்திரிக்கு கூறியரதபய மற்ற இரு
பேத்திகளுக்கும் கூறி அனுப்ேியிருந்தார் அன்னம்மாள்.

ஒரு நேர மட்டும் ேி ச்சரனக்குரிய ேட்டியலில் இருந்து

முழுரமயாக பவளியில் எடுத்த மகிழ்பவாடு, அரதக்
காட்டிக் பகாள்ளாமல் வலம் வந்தான் சங்கர்.

அத்தரன அத்ரதகளும், தங்களது பேண்ரண இந்த

வட்டிற்கு
ீ தார வார்த்துக் பகாடுக்க நீ , நான் என்று
போட்டி போட்டு காத்திருக்ரகயில், தனக்காக எந்த
சி த்ரதயும் பமற்பகாள்ளாத புஷ்ோ அத்ரதரய ஏபனா
சங்கருக்கு ேிடித்திருந்தது.

புஷ்ோ அதுபோல எந்த பநாக்பகாடும், சங்கரிைம்

பேசவில்ரல என்ேரத பதளிவாகப் புரிந்து
பகாண்டிருந்தவனுக்கு, சற்று ஏமாற்றமாகக் கூை
இருந்தது.

‘அத்ரதக்கு ஏன் தன்ரன மருமகனாக்கிக் பகாள்ளும்

அேிப் ாயம் இல்ரல’, என்ற பகள்வியும் இருந்தது.

‘வனாவுக்கு
ீ இன்னும் கல்யாணத்துக்கு
வயசிருக்கு. அதுக்குள்ள இரதப்ேத்தி பேச பவணானு
அத்ரத இருக்காங்கபோல’, என தன்ரனபய
பதற்றியிருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 321

 நீ யும் நானும் அன்பே

/////

கார க்குடி திரும்ேியேின்பு

யாருமற்ற பந த்தில் பேண்ரண தனிபய அரைத்து

கண்டித்திருந்தார் புஷ்ோ.

“இப்டி வயசுப் ரேயபனாை ரேக்ல போறது, வ து

எல்லாம் தப்பு நவனா.
ீ அது கி ாமம். ைக்குனு வாயில
வர்றதப் பேசிருவாங்க. என்னதான் அத்ரத
போண்ணுனாலும் நீ இன்னும் சின்னப் போண்ணு
இல்ரல!”, என்று மகளிைம் ஆ ம்ேிக்க

தாரய சற்றுபந ம் அரமதியாகப் ோர்த்தவள்,

“நான் ப குல ாவ அவங்கபளாை போபறன். இப்ேதான்

ஃேர்ஸ்ட் ரைம் அவங்கபளாை வந்திருக்பகன்”, என்று
சூைரல இலகுவாக்க முயற்சித்தாள் பேண்.

“இருந்தாலும் அப்டி நீ வந்திருக்கக்கூைாது”, என்று தனது

வார்த்ரதயில் திைமாக நின்றவர ,

“இனி அப்டி வ ரலம்மா! ஆனா ஒரு விசயம் உங்ககிட்ை

பகக்கணும்?”, என்று பகட்ை மகரள திணுசாகப்
ோர்த்திருந்தார் புஷ்ோ.

“ஆச்சிக்கும், தாத்தாவுக்குபம அவங்கரள ோத்துக்கறபத

கஷ்ைம்! அவங்க எப்டி என்ரனப் ோர்த்துப்ோங்கனு…

சப ாஜினி Page 322

 நீ யும் நானும் அன்பே

அவங்கரள நம்ேி என்ரன லாஸ்ட் இயர் அங்க

விட்டீங்க?

“அது… அது…! அதான் மாமா அத்ரதலாம் இருந்தாங்கல்ல!

இந்த வருசமும் பதாந்தி வு குடுக்கக்கூைாதுன்னுதான்
அம்மா இங்க வந்துட்பைன்!”, என்று சமாளித்தவர

“எனக்கு என்ன பவணுபனா, இல்ரல எதும் வாங்கிட்டு

வ ணுமாபனா இதுவர மாமா எதுவும் பகட்ைதில்ரல!

நானும் இதுவர அவங்ககிட்ை எதுவும் பசான்னதில்ரல!

தாத்தா, ஆச்சி ப ண்டுபேரும் எங்கிட்ை பகட்டு, அப்புறம்,

சசி அத்ரத இல்ரலனா அவங்க ரேயங்கிட்ைதான
பசால்லி விடுவாங்க…!”

இது புஷ்ோ அறிந்தி ாதது. தான் ஒப்ேரைத்தது தன்

பேற்பறாரிைம்தான். தங்களது முட்ைாள்தனத்திற்கு
யார யும் ரககாட்ை இயலாது.

பமலும், தான் ஒன்று நிரனத்து மகரளக் கண்டிக்க

முரனந்து, தங்களது தவறான முடிவால், தற்போது
பேண்ரண கடுரமயாக பேச முடியாமல், பேச்ரச
முடிவுக்குக் பகாண்டு வ எண்ணினார்.

அதற்குள், “இப்ேல்லாம் ஆச்சிங்க அங்க என்ரன ப ண்டு

நாள் விைச் பசான்னாகூை விைாம கூட்டிட்டு வந்திரீங்க
ஏன்?”, பேண்ணிற்கு வந்த திடீர் சந்பதகம்

சப ாஜினி Page 323

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இப்ேதான் நான் இங்க இருக்பகன்ல…! அவங்கரள

எதுக்கு இன்னும் பதாந்தி வு ேண்ணனும்தான்…!
விைரல!”, இலகுவாகபவ பேச்சிற்கு முற்றுப்புள்ளி
ரவக்கும் பநாக்பகாடு பேசினார் புஷ்ோ.

“என்ரன அங்க விட்டுருந்தப்போ, சசி அத்ரதயும், அவங்க

ரேயனுந்தான் பக ா ோத்துட்ைாங்க!”

பேண்ணிைம் இதுவர பமம்போக்காக பகட்டு

பதரிந்தவர சங்கைமாகத் பதான்றாதது, இன்று
விளக்கமாக நைந்தரதத் பதரிந்து பகாண்ைவுைன்
சங்கைமாக இருந்தது.

தங்களது கணக்கு தப்ேிதமாக ஆனதில்

வருத்தமிருந்தபோதிலும், இனி அரத நீ ட்டிக்க
விரும்ேவில்ரல புஷ்ோ.

“உன்ரன பேச பவணானு பசால்லரல

நவனா!
ீ அவசியத்துக்கு பேசு! ஆனா இப்டி ரேக்ல தனியா
பசந்து போறது, வ து தப்பு!”, கண்டிப்ோக வந்தது கு ல்.

“அப்ே இதுவர ஆச்சி, தாத்தா எல்லாம் எதுவும்

பசால்லரல!”, அடுத்த ஐயத்ரத பகட்டிருந்தாள்.

“…”, என்ன ேதில் பசால்ல எனத் பதரியாமல் விைித்தவர்,

“நீ யா புத்திசாலியா நைந்துப்பேன்னு நிரனச்சு பசால்லாம

விட்டுருந்திருப்ோங்க…! நீ இன்னிக்குதான சங்கருகூை

சப ாஜினி Page 324

 நீ யும் நானும் அன்பே

வந்பதன்னு பசான்ன…! இப்ே நான் அங்க இல்ரலனா

உங்கிட்ை இரதப்ேத்தி பசால்லிருப்ோங்க!”. என்று
சாதூர்யமாக பேசியிருந்தார்.

அதற்குபமல் பேண்ணிைம் இரதப் ேற்றிய பேச்ரச

வளர்க்கும் எண்ணமின்றி

“சரி, அது முடிஞ்சு போனது நவனா!

ீ இனி அது எதுக்கு!
இனிபம ோத்து நைந்துக்பகா!”, என்றவர்

“சாந்தனு நாரளக்கு ஈவினிங்தான் இங்க வருமுன்னு

உங்க அத்ரத பசால்லி விட்ைாங்க. நாரளக்கு உனக்கு
ஸ்கூலுக்கு போகணுமில்ல! பவணுங்கறரத போயி
எடுத்து ரவயி!”, என்றவாறு நக த் துவங்க

“சாந்தனுக்கு நான் கபலக்ட் ேண்ணித்த தா

பசால்லியிருந்பதன்மா. அதான் தாத்தாகிட்ை பசால்லி
அங்க போயி கபலக்ட் ேண்ணிட்டு, வரும்போது
அவங்ககூை வந்பதன்!”, மகளின் பேச்சில் நின்றவர்
ோவம்போல கூறிய மகரள தரலரய ஆதூ மாகத்
தைவி

“இனி அப்டி எல்லாம் ேண்ரணக்கு தனியா போகக்கூைாது

நவனா!”,
ீ என்று கட்ைரளயாகபவ கூறியிருந்தார் புஷ்ோ.

“ம்…”, என்று தரலரய ஆட்டி ஆபமாதித்த மகரள

சப ாஜினி Page 325

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இனி அம்மா எதுவும் கூப்ேிட்டு பசால்ற அளவுக்கு

நைந்துக்காத! இன்னும் நீ சின்னப்புள்ள இல்ல!”, என்று
வலியுறுத்திக் கூறிவிட்டு புஷ்ோ அகன்றிருந்தார்.

பேண்ணுக்கு கள்ளம் புகுந்து, இயல்ோக தன்ரன

மரறத்துப் பேசியதில் மனதில் வருத்தம் மிகுந்திருந்தது.

‘எப்டி இருந்த நான், இப்டி

மாறிட்பைன். இதப்புரிஞ்சிட்டுத்தான் அவங்க என்ரன
ோக்காம போயிருக்காங்க. நான் பவற போயி
சங்கைப்ேடுத்திட்பைன்’ நவனா
ீ

அன்று முழுவதும் மனதில் இரதப் ேற்றிய சிந்தரன

நி ம்ேியிருந்தது.

‘ப ண்டு பேருக்குபம ேி ச்சரன வ ாம என்ன

பசய்யணுபமா அந்த மாதிரி இனி நைந்துக்கணும்!’, என்று
பேண்ணாகபவ ஒரு முடிவுக்கு வந்திருந்தாள்.

அறிவுக்கும், மனதிற்கு இரையிலான போ ாட்ைம் நீ டித்து,

மனம் அதற்கிரசவான, அறிவுக்கு ஏற்ற முடிரவ
இறுதியாக்கி, உறுதியாகியிருந்தாள் நவனா.
ீ

////////////

அடுத்து வந்த நாள்களில் நவனா

ீ ேடிப்ரேத் தவி பவறு
சிந்திக்கவில்ரல. ஆனாலும் மந்தி மனரத கடிவாளமிட்டு
இழுத்து வருவாள்.

சப ாஜினி Page 326

 நீ யும் நானும் அன்பே

சாந்தனுவிற்கு, ஆண்டு இறுதித் பதர்வு

துவங்கியிருந்தது. பதர்வுகள் முடிந்த ரகபயாடு
மதுர க்கு கிளம்ேியிருந்தான்.

ேத்தாம் வகுப்பு போதுத்பதர்வு என்ேதால், பேண்ணும்

தனது ேடிப்ேில் கவனம் பசலுத்தியிருந்தாள்.

மருத்துவம் ேடிக்க பவண்டி, நுரைவுத்பதர்வு வகுப்ேிற்காக

மதுர க்கு கிளம்ேிய சாந்தனுரவ, சங்கர் அரைத்துச்
பசன்றிருந்தான்.

ஒன்றர மாதங்கள் வகுப்புகள் முடிந்து, நுரைவுத்

பதர்வும் எழுதிய ேிறபக சாந்தனு ஊருக்குத்
திரும்ேியிருந்தான்.

பேண்ணும் கர்மசி த்ரதபயாடு ேத்தாம் வகுப்பு

போதுத்பதர்ரவ எதிர்பகாண்டிருந்தாள்.

பதர்வு முடிவுகள் அரனத்தும் வந்தது. சாந்தனு

பதாண்ணூறு சதவதத்திற்கு
ீ பமல் எடுத்திருந்தான். பேண்
எண்ேது சதவத
ீ மதிப்பேண்கள் பேற்று
பதர்ச்சியரைந்திருந்தாள்.

பமானிகாவும் அபத அளவு மதிப்பேண்கள் பேற்றிருந்தாள்.

சாந்தனு விரும்ேியவாபற நுரைவுத்பதர்வில் நல்ல

மதிப்பேண்கள் பேற்று, மருத்துவம் ேடிக்க மதுர யில்
இைம் கிரைத்து, பசர்ந்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 327

 நீ யும் நானும் அன்பே

மதுர யில் மருத்துவ கல்லூரி மாணவர் விடுதியில்

தங்கி மருத்துவம் ேயிலத் துவங்கியிருந்தான் சாந்தனு.

பேண் அபத ேள்ளியில் தனது பமல்நிரலக்கல்விரயத்

துவங்கியிருந்தாள். கைந்த ஆண்டு முழுவதும்
சாந்தனுபவாடு இரணந்து தனித்தனி மிதிவண்டியில்
ேள்ளிக்கு பசன்று வந்திருக்க, இந்த ஆண்டு தனது
தம்ேிரயயும் உைன் அரைத்துக் பகாண்டு பசல்லத்
துவங்கியிருந்தாள் நவனா.
ீ

சாந்தனு மாதம் ஒரு முரற மானகிரி வரும்போது,

இரையிரைபய கார க்குடி வந்து
பசல்வான். சாந்தனுவின் பதாற்றம், நரை உரை பதாற்றம்
மாறக் கண்ைவள், மருத்துவம் ேற்றிய தனது ஐயத்ரத
சாந்தனுவிைம் வரும்போபதல்லாம் வினவினாள்.

சாந்தனுவும் மிகப் போறுரமயாகபவ

ேதிலளித்தான். பேண்ணுக்கும் மருத்துவம் போக
பவண்டும் என்கிற பவறி வந்திருந்தது.

பேண்ணும் தனது அவாரவ சாந்தனுவிைம் பவளியிை,

இலகுவான வைிமுரறகரள, பேண்ணுக்கு மரறயாமல்
ேகிர்ந்தான் சாந்தனு.

பமல்நிரலக் கல்வி ேயிலத் துவங்கியது முதபல, ஆச்சி,

தாத்தா இருவரும் தன்ரன மானகிரிக்கு அரைத்துவ ச்

சப ாஜினி Page 328

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசான்னாலும், அவர்கரள இங்கு வ ச் பசால்லி

காணுவரத மட்டுபம வாடிக்ரகயாக்கி இருந்தாள் நவனா.
ீ

நிச்சயமாக இருவர யும் அரைத்து வருவது சங்க ாக

மட்டுபம இருக்கும் என்ேதில் பேண்ணுக்கு
சந்பதகமில்ரல!

சங்கர ப் ோர்ப்ேபதாடு சரி! மரியாரதக்காக

என்றில்லாமல், தாய்க்காக வந்தவுைன் தரலரய
அரசத்து வாருங்கள் என்ேதான
தரலயரசப்பு. பசல்லும்போது ஒரு
தரலயரசப்பு. அவ்வளபவ!

சங்கருக்குபம ஆச்சர்யம்! எப்ேடி தன்னிைம் அன்று

ேண்ரணயில் வந்து பேசிவிட்டு, இப்ேடி
அரமதியாகிவிட்ைாள் என்று!

ரவ ாக்கியமாக இருந்தவரள எந்த விதத்திலும்,

சலனப்ேடுத்த முயலவில்ரல சங்கர். ஆனால்
சலனமில்லாதிருந்த அவன் மனதில் காற்றுபோல
பேண்ணின் நிரனவிருந்ததால் சலனத்பதாபை
சங்கமித்திருந்தான்.

பேண் மானகிரிக்குச் பசல்வரத முற்றிலும்

தவிர்த்திருந்தாள்.

பேண்ரணக் கண்டும், காணாமல் சங்கர் தவித்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 329

 நீ யும் நானும் அன்பே

சில பவரளகளில் பமானிகாரவ ேள்ளியில் விட்டுச்

பசல்ல, அல்லது அரைத்துச் பசல்ல என
வருேவனிைம்கூை எதுவும் பேசமாட்ைாள் நவனா.
ீ

சங்க ாக எதாவது பகட்ைால், ேதில்! அதற்குபமல்

வளவளப் பேச்ரச எல்லாம் பேண்
விட்டிருந்தாள். ஆனால் அரனத்ரதயும் விட்டிருந்தவளின்,
ோர்ரவ பசால்லும் பசதி புதியதாக இருந்தரதயும் கண்டு
பகாண்டிருந்தான் சங்கர்!

புதி ாக இருந்தவளின்

புத்த பவைம்

புரிந்தது…!

அைாவடியாக இருந்தவளின்

அரமதி உருவம்

ஆகர்ஷித்தது!

விரளயாட்ைாக இருந்தவளின்

விைிபமாைி

வழ்த்தியது!
ீ

சப ாஜினி Page 330

 நீ யும் நானும் அன்பே

பமானிகாவிற்கு விே ம் சற்று புரியத்துவங்கி, “எங்க

அண்ணன் ோவம். இப்ேபவ அதப்ோத்தா எங்கண்ரண
கட்டுது…!”, என்று ஒரு முரற கூறி வம்பு வளர்த்தவள்

“அது மனசுல நிரனச்ச புள்ரளயக் கட்டுனா

எங்கண்ணனபனாை நிரல இன்னும் என்னாகுபமா
பதரியரல!”, என பூைகமாகப் பேசிச் சிரித்தாள்.

“ப ாம்ேப் பேசாத!”, என்ேபதாடு அதற்குபமல் வாரயத்

திறந்தாளில்ரல.

இதற்கிரையில், சங்கர் வட்டில்

ீ இருந்தவாறு விவசாயம்
மட்டுபம ோர்ப்ேதால், திருமணப் பேச்சுகள் ேற்றிய
விசாரிப்புகள் பதாைர்ந்தவண்ணம் இருந்தது.

அதரன, தற்காலிகமாக தள்ளிரவக்கும் எண்ணம்

சங்கருக்கு வந்திை, தான் ேயின்ற பவளாண் கல்லூரியில்
முதுபவளாண் கல்வி கற்ேரதத் பதாைர்ந்தபதாடு,
ேகுதிபந விரிவுர யாள ாகவும் ேணியில்
பசர்ந்திருந்தான்.

பேண்ணும், அடுத்து வந்த வருைத்தில் முழுக்க, முழுக்க

ேடிப்ேில் மட்டுபம கவனம் பசலுத்தியிருந்தாள்.
நுரைவுத்பதர்வு எழுதி விடுமுரறயில் இருந்தவரள
வந்து ோர்த்த சாந்தனு,

சப ாஜினி Page 331

 நீ யும் நானும் அன்பே

“கண்டிப்ோ இந்த கட்ஆஃப்கு பமடிசன் உனக்கு

கிரைச்சிரும்”, என்று ஊக்கமூட்டியிருந்தான்.

சாந்தனுவின் வாய் வார்த்ரதபயாடு, நல்ல

மதிப்பேண்கரளயும் நவனா
ீ பேற்றிருந்தரமயால்,
பேண்ணுக்கு மருத்துவம் இலகுவாகக் கிரைத்திருந்தது.

பவற்றிக்கு ஏக சந்பதாசம். பேண் சல்லிக்காசு பசலவு

ரவக்காமல் நல்ல மதிப்பேண்கரளப் பேற்று அதன்
வாயிலாக மருத்துவம் பசன்றதில்.

பவண்டிய அரனத்ரதயும், அன்ரனயும், தந்ரதயும் மகள்

பகட்காமபல வாங்கிக் குவித்தனர். பேண்ரணப் ேற்றிய
சந்பதாசத்தில் மனதில் மட்ைற்ற மகிழ்ச்சிபயாடு வலம்
வந்தனர்.

இரதப் ேடி, அரதப் ேடி என்று எந்தத் திணிப்பும்

இல்லாமல், தங்களது எதிர்ோர்ப்பு என்றில்லாது
அவளாகபவ மருத்துவத்ரத பதர்ந்பதடுத்ததில் அளவற்ற
மகிழ்ச்சி பேற்பறாரிரைபய இரைபயாடியிருந்தது.

பமானிகா எண்ேது சதவத

ீ மதிப்பேண்கள் எடுத்தும்,
இளஅறிவியல் கணினி அறிவியல் ேடிப்ேதாகக் கூறி
கார க்குடியிபலபய பசர்ந்திருந்தாள்.

/////////////

சப ாஜினி Page 332

 நீ யும் நானும் அன்பே

கல்லூரிக்குள் நுரைந்தவளுக்கு மனதில் ஏக

ேயம். ப கிங்…! சாந்தனுவிைம் முன்பே அரதப்ேற்றிக்
பகட்டிருந்தாள் நவனா.
ீ

சாந்தனுபவா, “அது ஒரு ஜாலிக்காக ேண்றது. ஈஸியா

எடுத்துட்ைா ஒன்னுமில்ல! அவங்க பசால்றரத பசஞ்சா
விட் போறாங்க!”, என்று இலகுவாகக் கூறியிருந்தான்.

ஆனாலும் பேண்ணுக்கு ேயம் போகவில்ரல. முதல் நாள்

சீனியர்களிைம் மாட்டிக் பகாண்ைவள், இயன்றவர
சமாளித்திருந்தாள்.

சாந்தனு பேண்ணிைம் எதுவும் கூறாதபோதும், சீனியர்

மாணவர்களிைம் நவனா
ீ ேற்றிக்
கூறியிருந்தான். ஆரகயால் எளிதான ைாஸ்குகபளாடு
விரைபேற்றிருந்தாள்.

பசன்று இ ண்டு மாதங்கள் வர அம்மாஞ்சி பவைமிட்டு

பதரிந்தவள், அடுத்து சீனியர் சாந்தனுவின் ரிபலட்டிவ்
என்கிற மாட்ைாத பநம் போர்டுைன் ேயமின்றி வலம்
வந்தாள்.

சாந்தனுவும், நவனாவிற்கு
ீ பவண்டிய அரனத்ரதயும்
பசய்து பகாடுத்திருந்தான்.

நூற்ரறம்ேது மாணாக்கர்கரளக் பகாண்ை அவளது

வகுப்ேில் உள்ள மாணாக்கர்களின் பேயர அறிந்து

சப ாஜினி Page 333

 நீ யும் நானும் அன்பே

பகாள்ளவும், அவர்களது பசாந்த இருப்ேிைம் ேற்றிய

தகவல் அறிந்து பகாள்ளவும், ோைங்கரளயும் அதன்
பநாக்கங்கரளயும், மருத்துவத்தின் உன்னதத்ரதயும்
உணர்ந்துபகாள்ளபவ இ ண்டு மாதங்கள் முடிந்திருந்தது.

ஆய்வக வகுப்புகள் பேண்ரண மிகவும்

பசாதரனக்குள்ளாக்கியது.

முதல் ஆய்வக வகுப்ேில் கலந்து பகாண்டு வந்தவள்

பந ாக சாந்தனுரவத் பதடி வந்திருந்தாள்.

“ஏன் சாந்தனு, எம்பமல உனக்கு எதாவது

காண்ைாயிருந்தியா?”

“ஏன் அப்டி பகக்கற நவனா”,

ீ என்ன பகள்வி இது என்று
ோர்த்திருந்தவன் சந்பதகத்ரத பகட்டிருந்தான்.

“இல்ரல இப்டி ஒரு பகாடூ மான பலப் ேத்தி எங்கிட்ை நீ

இதுவர பசான்னபத இல்ரலபய! எனக்கு ப ாம்ே
அருபவருப்ோ இருக்கு. ேயமாவும் இருக்கு. பசத்த
போணத்ரத கைாவர்ல இருந்து அப்டிபய எடுத்துட்டு
வந்து, ரகய மட்டும் கட் ேண்ணி இது இன்னிக்குனு
பகாடுக்கறாங்க!”, விட்ைாள் அழுதுவிடுேவள்போல
பேசினாள்.

“அப்ே எப்டி உனக்கு ஹுயூமன் ேிஸியாலஜி பதரியும்.

நாடி, ந ம்பு, த்தம், சரத எது எங்க, எப்டி இருக்குனு

சப ாஜினி Page 334

 நீ யும் நானும் அன்பே

உனக்குத் பதரியணுமில்ல! ஆ ம்ேத்துல அப்டிதான்

இருக்கும். போகப்போக எல்லாம் சரியாகிரும்!”, என
பதற்றினான் சாந்தனு.

“நீ பலப் போயி அத பதாட்ைா போயி குளிப்ேியா?”

“ப ாம்ே முக்கியம்… இப்ே அது! ைாக்ை ாயிட்ைா தினம்

எத்தரனபயா ேர்த், பைத், ஆச்சிபைண்ட், இப்டி ேலத ப்ேட்ை
பேசண்ட்ஸ் நாம ோத்துத்தான் ஆகனும். அதுக்காக
ஒவ்பவாரு இன்சிபைன்கும் ேின்ன போயி குளிச்சா,
என்னாத்துக்கு ஆகறது ைாக்ைர்!”, என்று சிரித்தவரன

“ஏமாத்திட்பை ைாக்ைர்…! எங்கிட்ை இரதபயல்லாம்

முன்னாடிபய பசால்லியிருந்தா…! இந்தப் ேக்கபம
வந்திட்டுருந்துருக்க மாட்பைன் ைாக்ைர்!”, என்று முகம்
சுருக்கி அமர்ந்திருந்தவரள வற்புறுத்தி பவளிபய
அரைத்து வந்து, இதமாகப் பேசி, பதற்றி, மீ ண்டும் அவளது
விடுதியில் பகாண்டு விட்டுவிட்டு தன்னிருப்ேிைம்
திரும்ேியிருந்தான் சாந்தனு.

வகுப்புகள் துவங்கிய சில வா ங்களில், அருபவருப்பு

எல்லாம் மாறி, பேண் ஓ ளவு இயல்ேிற்கு
திரும்ேியிருந்தாள்.

முன்ரேவிை, பதாரலபேசி அரைப்பு

இலகுவாகியிருந்ததால், தினசரி விடுதியில் இருந்து
வட்டிற்கு
ீ அரைத்துச் பேசிக் பகாண்ைார்கள் இருவருபம.

சப ாஜினி Page 335

 நீ யும் நானும் அன்பே

மாதம் ஒரு முரற என்ேரதவிை, பதாைர்ச்சியாக

விடுமுரற இருந்தால் மட்டுபம ஊருக்குச் பசல்வரத
வாடிக்ரகயாக்கியிருந்தார்கள் இருவரும்.

சாந்தனுவின் பதற்றலில் ஒருவா ாக பதறியிருந்தவள்,

ேடிப்ேில் சற்று கவனம் பசலுத்த தன்ரன தயார்
பசய்தாள்.

கல்வி சார்ந்த விையங்கரள சாந்தனுவிைம் இதுவர

சாதித்தவள், இருவரும் வா யிறுதியில் பவளிபய
பசன்றபோது, சங்கர ப் ேற்றி முதன் முரறயாக மனந்
திறந்திருந்தாள்.

“ேக்கத்திபலபய இருந்தும் எனக்குத் பதரியரல!”, என்று

வருத்தத்பதாடு பகட்டுத் பதரிந்து பகாண்ைவன்

“அப்ே எங்க அண்ணன், இதனாலதான் கல்யாணம்

பவணானு இப்ே பசால்லுதா!”, என்று வியந்திருந்தான்.

“ம்…”, என்ற நவனாவின்

ீ பவட்கம் கலந்த மகிழ்வான
தரலயாட்ைரலக் கண்ைவனுக்கும், அவளின் சந்பதாசம்
ஒட்டிக் பகாண்ைது.

மதுர யில் மூவரும் இருந்தாலும், இதுவர சந்தித்தரல

ேற்றி எண்ணியிருக்கவில்ரல.

ஏபனனில் வா யிருதி நாளில் பேரும்ோலும், சங்கர்

மானகிரி பசன்று வருவான்.

சப ாஜினி Page 336

 நீ யும் நானும் அன்பே

மதுர பவளாண் கல்லூரியில் ேணியில் இருந்தவன்,

வா யிறுதி நாபளாடு கூடிய தீோவளி விடுமுரறரய
முன்னிட்டு ஊருக்குச் பசல்வதாக இருந்தான் சங்கர்.

கார கைந்த முரற ஊரிலிருந்து எடுத்து வந்திருந்தவன்,

ேண்ரணக்கு பதரவயான முக்கிய போருட்கபளாடு
ஊருக்குக் கிளம்பும் உத்பதசத்தில் இருந்தான்.

அபதபவரள சாந்தனு, நவனா

ீ இருவரும் ஊருக்கு
வருவார்கள் என்ேதால், சாந்தனுரவ அரைத்துப்
பேசியிருந்தான் சங்கர்.

பவரல முடிந்து சாந்தனுரவயும் வந்து அரைத்துக்

பகாள்வதாக கூறியிருந்தான்.

ேணிரய முடித்துக் பகாண்டு, விடுதியில் தங்கியிருந்த

மாணவர்கரள அனுப்ேிவிட்டு வ ச் சற்று தாமதமாகத்
திரும்ேியவன் சாந்தனுரவ வந்து அரைத்துப்போக
வந்திருந்தான்.

தன்பனாடு, நவனாவும்
ீ ஊருக்கு வருகிறாள் என்றவுைன்,
“இப்ேபவ பலட்ைாயிருச்சு சாந்தனு! இப்ே போயி அவ
ஹாஸ்ைல்ல ேிக்கப் ேண்ணி, பலட்ைா வட்டுக்குப்
ீ
போகணுபம!”, என்று தயங்கியவரன

“போன் ேண்ணிக் பகக்கபறன்னா! அது வப ன்னு

பசான்னா கூட்டிட்டுப் போபவாம். இல்ரலனா நாரளக்கு

சப ாஜினி Page 337

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதுபவ கிளம்ேி வ ட்டும். பசால்லாம விட்டுட்டுப்போனா

அவ்பளாதான்!”, என்ற ேயந்து கூறியவரன ோர்த்துச்
சிரித்தவரனக் கண்டு சாந்தனுவிற்கும் சிரிப்பு பதாற்றிக்
பகாண்ைது.

“விட்டுட்டுப் போனா பகான்னுருபவன் ைாக்ைர், எவ்வளவு

பலட்ைானாலும் ஊருக்கு வந்திருபவன்னு வட்டுக்கு
ீ போன்
ேண்ணிச் பசால்லிட்பைன்”, என நவனா
ீ நங்கூ மாக ேதில்
கூறியிருந்தாள்.

நீ ண்ை பநடிய நாளுக்குப் ேிறகு நவனாரவ

ீ அன்று
சந்தித்தான். பேண்ணிைம் நிரறய மாற்றங்கள்.

தன்னவள், தனக்கானவள் கம்ேீ மாக வருவரதக்

கண்ைவனுக்கு உள்ளம் பநகிழ்ந்தது சங்கருக்கு.

தம்ேி அருகில் இருப்ேதால் கண்டும் காணாததுபோல

வண்டிரய ஓட்டியவரன, பேண் அணு அணுவாய்
ஆ ாய்ந்தரத சங்கர் அறிந்திருக்கவில்ரல.

சாந்தனுவிற்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது. சங்கரின் கண்கள்

பவளிப்ேடுத்திய உணர்ரவக் கண்ைவனுக்கு, இத்தரன
வருசமா இரதக் கவனிக்கரலபய என்றிருந்தது.

அண்ணன், தம்ேி இருவரும், அவ வர் துரற சார்ந்த

பேச்சிரனத் தவிர்த்து, மதுர யின் மகத்துவங்கரளத்
துவங்கி, ட் ாஃேிக், கிரிக்பகட், எகனாமி என்று ஏபதபதா

சப ாஜினி Page 338

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேசியேடி வந்தார்கள். பேண் எதுவும் பேசாமல்

அரமதியாக வந்தாள்.

“சாந்தனு, இப்ேபவ மணி எட்ைர . சாப்ேிட்டு வட்டுக்கு

ீ
கிளம்ேினா நல்லது. இல்ரலனா… ேசிக்குதுனு இரையில
எங்கயும் வண்டிய நிப்ோட்ைவும் முடியாது. அப்டிபய இைம்
இருந்து வண்டிய நிப்ோட்டிட்டு, அங்க போயி சாப்ைாலும்,
நல்ல சாப்ோடு கிரைக்காது!”, என்று அன்ரறய நிரலரய
விளக்கினான் சங்கர்.

சாந்தனுவும் ஒப்புதல்த , பகாரிப்ோரளயம் அருகில்

வண்டிரய நிறுத்தியிருந்தான் சங்கர். வண்டியிலிருந்து
இறங்கிய சங்கப ாடு, சாந்தனுவும் இறங்கியிருந்தான்.

“வா நவனா!
ீ பலட் ரநட் போயி வட்ல
ீ சாப்ேிைறதுக்கு
இங்பகபய சாப்ேிைறலாம்!”, என்றேடிபய அண்ணபனாடு
பேசியவாறு பசன்றிருந்தான் சாந்தனு. நவனா
ீ மட்டும்
இறங்காமல் காருக்குள்பளபய அமர்ந்திருந்தாள்.

முன்பன பசன்றவன், பேண்ரணக் காணாது

சாந்தனுவிைம், “எங்கைா அது?”, என்று பகட்க

“வரும்பன!”, என்றவாறு தரமயபனாடு பேசியவாறு

முன்பனறியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 339

 நீ யும் நானும் அன்பே

இருவரும் பசன்று ரககழுவி அமர்ந்தும் வ ாதவரள,

சாந்தனுவிைம், “எங்கனு ோருைா! வண்டிக்குள்ள
தூங்கிருச்பசா!”, என்று சங்கர் கூற

“இபதா போயி ோக்கபறன்னா!”, என்று பவளியில் வந்து

காருக்குள் அமர்ந்திருந்தவரள அரைக்க

“எனக்கு ேசியில்ரல!”, என்றவரள போய்யுர க்கிறாள்

என்ேது பதரிய புரியாமல்,

“ஏன், என்னாச்சு…! முகத்ரதப் ோத்தாபல ையர்ைாதான்

இருக்க…! அப்புறம் ேசிக்கரலங்கற…! இறங்கி வா…!”, என்று
அரைக்க

“இல்ரல சாந்தனு…! எனக்கு ேசிக்கரல! நீ போயி

சாப்ேிடு!”, என்றவளுக்கு ஏபனா தன்ரன மீ றி அழுரக
வரும்போல இருந்தது.

“எதுக்கு நவனா
ீ இப்ே அைற மாதிரி பேசற! உைம்புக்கு
எதுனா முடியரலயா!”, என்று தரலயில் பதாட்டுப்
ோர்த்தவன், அவளுக்கு பவறு ஏபதா ேி ச்சரன என்று
அரமதியாகிவிட்டிருந்தான்.

“மனசுதான் சரியில்ரல…! நீ போ!”, என்று வி ட்டியவரள,

எவ்வளவு அரைத்தும் வ வில்ரல.

சாந்தனுவிற்கு உண்ரமயாகபவ புரியவில்ரல.

சப ாஜினி Page 340

 நீ யும் நானும் அன்பே

புரியாதவன், அப்டிபய போயி சங்கரிைம் ஒப்ேிக்க,

பகாேத்பதாடு எழுந்தவரனக் கண்டு, “என்னனு
பதரியரலனா…! ைாக்ைர் எப்ேவும் இப்டி ேண்ணாது!”,
என்றவரன

“நீ உனக்கு பவணுங்கறரத ஆர்ைர் ேண்ணு…! இபதா

ைாக்ைப ாை வப ன்!”, என்றுவிட்டு காருக்கு வந்தவன்

கதரவத் திறந்து, “ைாக்ைர்… ேசிக்கரலயா! இப்ேபவ இங்க

ஒன்ேது மணியானா வட்டுக்கு
ீ போக இன்னும்
பந மாகும். அங்க போயி சாப்ேிைற வர நீ ங்க ேசி
தாங்க மாட்டீங்க!”, என்று ஏக மரியாரதபயாடு
பேசியவனிைம் எந்த ேதிலும் பேசாமல் பமௌனமாக
இருந்தவரளக் கண்டு

டிர வர் இருக்ரகயில் ஏறி காருக்குள் அமர்ந்தவன்,

“என்னாச்சு ைாக்ைர்…! ஏன் இப்டி ேண்றீங்க!”, என்று அபத
மரியாரதபயாடு மீ ண்டும் பகட்க

அதற்குள் கண்களில் நீ ப ாடு, “உங்க தம்ேிய மட்டுந்தான

சாப்ேிைக் கூப்டீங்க…! என்ரனயக் கூப்ைபவ இல்ரல!
நாபனல்லாம் எங்க உங்க கண்ணுக்கு பதரியப்
போபறன்!”, என்று ஆ ம்ேித்தவரள

“ஐபயாைா!” ‘ப ண்டு வருசமா நல்லாத்தாபன இருந்தா!

இப்ே திடீர்னு பமாகினிக்கு என்ன ஆச்சு!’ என்று
ோர்த்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 341

 நீ யும் நானும் அன்பே

பவதாளம் திரும்ேவும் பவரலரயக் காட்ைத்

துவங்கியிருந்தரத உணர்ந்தவன் என்ன பசய்தான்…!

அன்பு-12

இ ண்டு ஆண்டுகளாக கண்ணில் மட்டும் காதல்

வளர்த்திருந்தவர்கள், இன்று களத்தில் இறங்கப் போவரத
அறியாமபலபய ேயணத்ரதத் துவக்கியிருந்தனர்.

துவக்கம் இனிதாகபவ இருக்க, எரதயும் பயாசிக்க,

யாசிக்க எண்ணாமல் வந்திருந்தான் சங்கர்.

ேசிக்கு உணரவத் தவிர்த்தவரள அரைக்க வந்தவன்,

பேண்ணின் பேச்சில், ‘ஆ ம்ேிச்சிட்ைாைா…! இன்னும் போகப்
போக பமாகினியாட்ைம் என்னாகுபமா!’, என்கிற ரீதியில்
நவனாரவ
ீ ஆழ்ந்து ோர்த்தவன்

“சரி இப்ே கூப்ைபறன்ல…! வா வந்து சாப்ேிட்டு பதம்ோ

வந்து பேசலாம்!”, என்றவாபற காரிலிருந்து இறங்கி
பேண்ரண பநாக்கி ரகரய நீ ட்டியிருந்தான் சங்கர்.

சங்கர் இறங்கி நின்றவாறு அரைத்தும் வ ாதவரள,

‘என்னதான் இப்ே இதுக்கு பவணுனு வாயத் துறந்து
பசால்லாம…! வாய்க்கா வ ப்பு சண்ரை கணக்கா நம்மட்ை
வந்து முரறச்சுகிட்டு இருந்தா…! அவளுக்கு என்ன
பவணுனு கனவா கண்பைன்! காலக் பகாடுரமைா!’, என்று
பகாேம் முனுக்பகன எை

சப ாஜினி Page 342

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஏய்…! பந மாகுதுல்ல…! சீக்கி ம் இறங்கி வா..! சாந்தனு

பதடி வ ப்போறான்!”, என்று பேண் அமர்ந்திருந்த
ேகுதியின் கதரவத் திறந்து பகாேமாகபவ அரைத்தான்
சங்கர்.

சங்கர ரவத்த விைி எடுக்காமல் ோர்த்தவள்,

‘பந மாகட்டும்…! சாந்தனு வந்தா எனக்பகன்ன!’, என்கிற
ோர்ரவரய சங்கரிைம் வசியவாபற
ீ குனிந்து பகாண்டு,
அரசயாமல் இருந்தவரளப் ோர்த்தவனுக்கு, ேசிபயாடு
பசர்ந்து, பேண்ணின் அலட்சியத்தால் எரிச்சல்
வந்திருந்தது.

“வனா…!”,
ீ என்று மீ ண்டும் உ க்க அரைக்க

“…”

நீ ண்ை பந மாகியும் சங்கர் வ ாமல் இருக்கபவ, பவளியில்

வந்த சாந்தனு சங்கரின் கதரவத் திறந்து பேசுவது
எல்லாம் ோர்த்துவிட்டு, அப்ேடிபய வந்தவைியில்
திரும்ேியிருந்தான்.

“அவன் எதாவது நிரனச்சுக்கப் போறான்டீ…! இப்ே

வ ப்போறீயா இல்ரலயா?”, என்று பேண்ணின் ரகரயப்
ேிடித்து தனது மு ட்டுத்தனத்ரதக் காட்டி இழுக்க

“எல்லாம் அவனுக்கு பதரியும்!”, என்று சர்வ

சாதா ணமாகக் கூறிவிட்டு, பவடுக்பகனக் ரகரய

சப ாஜினி Page 343

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கரிைமிருந்து உருவியேடி அரமதியானவரளக்

கண்ைவனுக்பகா

“என்ன பதரியும்?”, என்று புருவங்கரளச் சுருக்கி

புரியாமல் பகட்க

“எல்லாபம பதரியும்!”, அலட்சியமாய் ேதில் வந்திருந்தது.

“எல்லான்னா…! எனக்குப் புரியல…! நீ எரதச்

பசால்ற!”, சாந்தமாக மாறத் துவங்கியிருந்தான் சங்கர்.

“ம்… நாலு வருசங் கைிச்சு கல்யாணம் ேண்ணிக்க

பகட்ைபதல்லாந்தான்…!”, என்று அவளும் அபத கு லில்
நீ ட்டி முைங்க

“அதல்லாம்….”, என்று இழுத்தவன், “அத எதுக்குடீ

அவங்கிட்ை போயி பசான்ன?”, என்று ேதறியிருந்தான்.

“…”, ‘பசால்லிட்பைன் அதுக்கு இப்ே என்ன?’ எனும்

ோர்ரவரய வசிவிட்டு
ீ அரமதியாக இருந்தாள்.

அதற்குபமல் போறுரமயில்லாமல், அவள் அமர்ந்திருந்த

ேின்ேக்கக் கதரவ நன்கு திறந்து அவரளத் உள்பள
தள்ளிவிட்டு, அவளின் அருகில் பசன்று அமர்ந்தவாறு,
கதரவத் சாத்தியவனின் பகாேத்ரத, மூடிய கதவின்
சத்தத்திலிருந்து கண்டு பகாண்ைாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 344

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனாலும், எரதயும் கண்டுபகாண்ைதாகபவா, அல்லது

ேயந்ததாகபவா காட்டிக்பகாள்ளாமல், காணாதரதக்
கண்ைதுபோல, அருகில் வந்தமர்ந்தவரன இரம மூைாது
ோர்த்திருந்தாள் நவனா.
ீ

ஆனாலும் எந்தப் ேதற்றமுமில்லாமல் இருந்தவரள,

“உங்கிட்ைதான கழுரதயா கத்தபறன்…! வாயில என்ன
பகாழுக்கட்ரையா வச்சிருக்க…! ேதிரலச் பசால்லு!”, என்று
பகட்க

“…”, எப்டி ஆ ம்ேிக்க என்று பயாசித்தவரள

“வனா…!
ீ பந த்ரத வணடிக்காம
ீ இப்ே பசால்லப் போறீயா
இல்ரலயா?”, என்று அருகில் அமர்ந்த பேண்ரண
வார்த்ரதயால் பநருக்க, பேண் கூறத் துவங்கியிருந்தாள்.

///////

மருத்துவ கல்லூரிகளில் கல்லூரி துவங்கும்போது

பேரும்ோலும், ாகிங் சற்று வன்ரமயாகபவ இருந்தாலும்,
சற்று நாள்களில் அதற்கு சம்ேந்தபமயில்லாத சூைல்
அங்கு அ ங்பகறியிருக்கும்.

முட்டிக் பகாண்ைவர்கள் முத்தமிட்டுக் பகாள்வதும்,

முரறத்துக் பகாண்ைவர்கள் பதாபளாடு பதாளரணத்துச்
பசல்வதுமாக மாறிவிடும், மாயாஜால மந்தி ,
தந்தி மில்லா இயந்தி த்தனம் மிகுந்த துரறயது!

சப ாஜினி Page 345

 நீ யும் நானும் அன்பே

ாகிங்கின்போது பசர்ந்த பஜாடிகள், ேடிப்பு முடிந்ததும்

வாழ்க்ரகயிலும் பசர்ந்து ேயணிப்ேது, இங்கு இயல்ோன
ஒன்று.

வகுப்புகள் துவங்கும்போது, வருரகப்ேதிபவட்டின்

பேயர க்பகட்டு, ோர்த்பத அறிமுகமாகியி ாத ஒருவனின்
பேய ால், பேண் பதாைர்ச்சியாக அரைக்கப்ேடுவதும்,
அபதபோல் அபத பேண் பேய ால் அந்த ஆண்
அரைக்கப்ேடுவதும், இங்கு தவிர்க்க முடியாத தவறாக,
தவறாது ஆண்டுபதாறும் நரைபேறும் நிகழ்வாகபவ
உள்ளது.

ஆண், பேண், இருவருக்கிரைபய எந்த அறிமுகமுபம

இல்லாதபோதும், தன்ரன நீ ண்ை நாள்களாக
பேயர்பசால்லி அரைக்கும் பேயருக்குரியவரனக் காண
பேண் ஏங்குவதும், அபதபோல ஆணும் எண்ணுவதும்,
இறுதியில் ஏபதா ஒரு புள்ளியில் இருவர் மனதும்
சமாதானமாகி சங்கமித்து, வாழ்க்ரகயிலும் அவர்கள்
ஒன்றாகிப் போகக்கூடிய சூைலும், இத்துரறயில் அதிகம்.

உருவம், நிறம் இங்கு பதாற்றுப்போய், ேிறரின்

கிண்ைலாகபவா, விரளயாட்ைாகபவா கூறத்துவங்கும்,
பசால்லின் வலுவால் இரணகின்ற உள்ளங்கள், நாளுக்கு
நாள் கூடிக்பகாண்பை பசல்வது மருத்துவ கல்லூரியில்
நைக்கும் பசால்(சுயம்)வ மாக என்றுபம உள்ளது.

சப ாஜினி Page 346

 நீ யும் நானும் அன்பே

அபதபோல நவனா
ீ மருத்துவ கல்லூரிக்கு வந்த புதிதில்,
அவர்களது வகுப்பு மாணவர்களில், சில பேண்கள்
ஆண்களது பேய ாலும், அந்த ஆண்கள் பேண்ணின்
பேய ாலும் அரைக்கப்ேட்டிருந்தனர்.

நரைமுரறகள் எதுவுமறியாதவள் எரதயும் ஆ ம்ேத்தில்

கவனித்திருக்கவில்ரல.

நவனா,
ீ அவளது வகுப்பு பதாைரமகள் தவி
சீனியர்களாலும், சாந்தனுவின் பேயர க் பகாண்பை
அரைக்கப்ேட்ைாள்.

முதலில் இதுேற்றி அறிந்திருக்கவில்ரல பேண். ேிறகு

நாட்கள் பசல்லபவ… என்ன? ஏது என்று விசாரிக்க, விையம்
அறிந்து பகாண்டிருந்தாள்.

கஸின் மற்றும் சீனியர் என்கிற எண்ணத்தில் சாந்தனு

பேய ால் தன்ரன அரைப்ேதாக, அதுவர எண்ணி
இலகுவாக வலம் வந்திருந்தவளுக்கு, இரத அறிந்ததும்,
சாந்தனுரவ அவர்களது வகுப்பு பதாைரமகள் எவ்வாறு
அரைக்கிறார்கள் என்ேரதயும் பகட்ைறிந்தாள்.

பகட்ைவளுக்பகா, தனது பேயர க் பகாண்பை

சாந்தனுரவ அரைப்ேரதக் கண்டு அதிர்ச்சி
அரைந்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 347

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நவனா”,
ீ என்று சாந்தனுரவ அவனது வட்ைத்திலும், தான்
வந்தது முதல் அரைப்ேரதக் பகட்ைவளுக்கு, இதற்குபமல்
இந்த விையத்ரத கூறாமல் மரறப்ேது
உசிதமாகப்ேைவில்ரல.

ஆரகயினால், சாந்தனுவிைம், சங்கரின்மீ தான தனது

ஈர்ப்ரே உைபன ேகிர்ந்து பகாண்ைதாகவும், அதனால்
அவனுக்கு சங்கர், நவனா
ீ ேற்றி அரனத்தும் அறிந்து
பகாண்ைான் என்றும், ஒருவைியாக சங்கரிைம் கூறி
முடித்திருந்தாள் நவனா.
ீ

போறுரமயாக, பேண்ணின் வார்த்ரதகரளக்

பகட்ைறிந்தவன், ‘இது என்னங்கைா ேைக்க வைக்கம்!’,
என்று மட்டுபம சங்கர் எண்ணிவிட்டு, தன் ரககளால்
தரலமுடிரயக் பகாதி தன்ரன
ஆசுவாசப்ேடுத்தியிருந்தான் சங்கர்.

சங்கரின் பசயரலக் கண்டு, “புப ாஃேசர்னா அது

காபலபஜாை விட்றணும். இனி இந்த மாதிரி எதாவது
வந்து ஏைாகூைமா பகள்விபயல்லாம்
பகக்கக்கூைாது! ஆமா பசால்லிட்பைன்”, என்று
மி ட்ைரலயும் முன்ரவத்திருந்தாள் நவனா.
ீ

“ஆஹான்… அவ்வளவுதானா இல்ரல இன்னும் பவற

எதுவும் இருக்கா?”, என்று நக்கல் கு லில் வினவியவரன

சப ாஜினி Page 348

 நீ யும் நானும் அன்பே

“எனக்பகன்னானு! என்ரனய மறந்துட்டு ஹாயா

வாய்க்கா வ ப்புனு நாத்து நைவும், கரள ேறிக்கவுமா
பதரியரீங்க!”, வம்பு

“ோக்கனு ஆரசயா வந்தவகிட்ையா… பேசாம

போபனன்!” சங்கர்.

‘ஆரசயாதான் இப்ே பேசுபனன்’ ோர்ரவயில்

ேதிலளித்திருந்தாள் நவனா
ீ

“ோக்காம போறவக்கிட்ை பவத்தரல ோக்கு வச்சா…

எங்கூை வந்து பேசுன்னு பகஞ்ச முடியும்?”

‘நல்லா பேசுறயா!’

“மறக்கவுமில்ரல! உங்கிட்ை என்ரன

மரறக்கவுமில்ரல! அப்டியிருக்க… எரதயாது
பசால்லாம… இறங்கி வா!”, என்று இறங்கத்
திரும்ேியவரன

“மறக்கரலன்னு அப்ே ஃப்ரூவ் ேண்ணுங்க…!

வப ன்!”, ேந்தயம் குதிர பவகத்தில் வந்திருந்தது ேதில்.

ேதில் கூறவில்ரலபயனில் வ மாட்பைன் என்கிற

பசய்தியும் அதில் மரறந்திருந்தரத கவனித்திருந்தான்
சங்கர்.

சப ாஜினி Page 349

 நீ யும் நானும் அன்பே

“மறந்துட்பைன்னு…! எத வச்சு பசால்ற?”, பேண்ணின்

பவகத்ரதக் கண்டு, இதரை விட்டு நழுவிய
புன்னரகபயாடு வினவினான் சங்கர்.

“மறக்க முடியாத அளவுக்கு இதுவர நமக்குள்ள எதுவும்

நைக்கரலபய! அத வச்சுத்தான்!”, மருத்துவ கல்லூரி
வளாகத்தினுள் வ ம்புமீ றிய காட்சிகரளக் கண்ை
கண்கள், சத்தங்கரள பமாைிபேயர்த்து உணர்ந்து பகாண்ை
பசவிகள், உைல் கூசியரத உணர்ந்த பதால்களின் வைிபய,
தனது ேருவம் கற்றுத் பதளிந்திருந்தரத சங்கரிைம்
துணிச்சலாகப் பேசியிருந்தாள்.

“…”, பேண்ரணத் திரும்ேி பநாக்கியவன், அவளின்

எதிர்ோர்ப்ரே மரறத்துப் பேசி, தன்ரனத் தூண்டியது
புரிந்தாலும், சற்று பந ம் அவளுைன் அளவளாவியது
ஏபதா ஒரு அவஸ்ரதயான உணர்ரவத் தூண்டியிருந்தது.

மறக்க முடியாத எதுவும் நைக்கரலபய என்கிற

பேண்ணின் வார்த்ரதயில் சிலிர்த்தவன், சிரிப்போடு,
தன்னவரள தன்பனாடு இழுத்து அரணத்திருந்தான்.

பேண் யாசித்திருந்தும், இரத பயாசிக்கவில்ரல என்ேரத

அவளின் தடுமாற்றத்தில் உணர்ந்து பகாண்ைான் சங்கர்.

அத்பதாடு விட்டுவிடும் உத்பதசமின்றி, “பசமப் ேசி…!

ஆ ம்ேிச்சா இப்ே முடியாது!”, என்ற இருபோருள் பகாண்ை
வார்த்ரதயின் வைிபய நைக்கப் போகும் பசய்திரய

சப ாஜினி Page 350

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணிைம் உதிர்த்தவன், புத்துணர்வு பேற உத்பதசித்து,

புதுமல ாக தன் முன் இருந்தவளின் முகத்ரத, தனது
ரககளால் தாங்கி, ோர்ரவரய இதைில் குவித்தேடிபய
பநருங்கியிருந்தான்.

இதைமுதம் ேருக பநருங்கியவனின் அண்ரமயில்,

பதனுண்ை வண்ைாக கிறங்கிய பேண், முதலில் இதமாக
உண த்துவங்கிய இதழ் தீண்ைல், வன்ரமபயாடு கூடிய
வண்ரமயாக நீ ண்டிருந்தது.

ஆண்டுக்கணக்கில் காத்திருந்தவனுக்குள் இருந்த தாகம்

தணிய பந பமடுத்தது.

பேண்ணும் தன்னவனின் அருகாரமபயாடு கூடிய இதழ்

தீண்ைலில், மன்மத நக த்தின் நுரைவாயிலுக்குள்
நுரைந்திருந்தாள்.

மன்றம் பசல்லும் பவகத்பதாடு, முற்றுரகயிட்டு

முத்ததாகம் தீர்த்தவரன விட்டுப் ேிரிய மனமில்லாமல்,
சூைல் உணர்ந்து இதரை மீ ட்டிருந்தாள்.

இதழ் முத்தத்தால், ேரிமாறப்ேட்ை பதரன மிஞ்சும்

இனிரமச் சுரவ இதயம் துவங்கி உைபலங்கும் போங்கி
வைிய, முதல் பநருக்கம் தந்த இதத்தில் உருவான மணம்
இருமனதிலும் நிரறந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 351

 நீ யும் நானும் அன்பே

இதழ் மீ ட்டுக் பகாண்ைவள், தன்ரன அவனிைம் இருந்து

மீ ட்க ேிரிய மனமில்லாமல், மார்ேில் சாய்ந்து, தன்னவனின்
இதய ாகத்ரத இதமாக சித்திருந்தாள்.

“வனா…!”,
ீ இந்த அரைப்பு பேண்ணிற்குப் புதிது… இதமான
இளகிய கு லில் அரைத்தவரனக் கண்திறந்து ோ ாமல்,

“ம்…”, என பமல்லிய கு லில் முனகியவரள விடுவிக்கும்

எண்ணமில்லாதபோதும், பவறு வைியில்லாமல்

“சாந்தனு ோவம்டீ…! எவ்வளவு பந மா வயிட்

ேண்ணறான்!”, என்று சங்கர் நிரனவுறுத்த

“ஓஹ்… சாரி…! நீ ங்க போயி சாப்ேிட்டு வாங்க!”, வாய்

மட்டும் கூறியது.

பசயல் பவறு கூறியது. பேண் அவனிைம் தஞ்சம் புகுந்த

பநஞ்ரச விட்டு விலக மனமில்லாமல் அபத நிரலயில்
இருந்தாள்.

ஆைவனுக்கும், பேண்ரண விலக்க மனமில்லாமல்,

“உனக்கு ேசிக்கரலயா?”

இல்ரலபயனத் தரலயாட்டியவள், இன்னும்

விலகவில்ரல.

அதற்குபமலும் பேண்ரண நாைச் பசான்ன மனரதக்

கட்டுப்ேடுத்தி, “வா வனா!
ீ அவன் ப ாம்ே பந மா வயிட்

சப ாஜினி Page 352

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேண்ணுறான்”, என்று தற்போரதய நிரலரய மீ ண்டும்

நிரனவுறுத்த

“ஒரு நிமிசம் இருங்க!”, என்று அவனது பேச்சில்

குறுக்கிட்டு நிறுத்தியவள், தனது உதட்ரைக் குவித்து,

“இப்டிபய நான் எப்டி அங்க வ …!”, என்று சிவந்து தடித்த

இதரைக் காட்டிக் பகட்க

அடுத்த முயற்சிக்காக அவரள முற்றுரகயிை சிரிப்போடு

முரனந்தவரன, “போங்க…! இன்னும் பைபமஜ் ேண்ணி…!
வட்டுக்குப்
ீ போக முடியாம ேண்ணிறாதீங்க!”, என்று
சங்கர த் தன்னிைமிருந்து பவட்கத்பதாடு ேிரித்து
தள்ளிவிட்டிருந்தாள்.

“ப்ரூஃவ் ேண்ணரலன்னு யாப ா அழுத மாதிரி

இருந்தது! இப்ே என்னைான்னா ேக்கத்துலபய
விைமாட்டிங்கபற!”, என்று கூறிவிட்டு இறங்க,

“என்னால சாந்தனு முன்ன இப்டிபய வ முடியாது. நீ ங்க

சாப்டுட்டு எதாவது வாங்கிட்டு வாங்க!”, என்று சாந்தமாகப்
பேசி அனுப்ேியிருந்தாள் சங்கர .

சங்கருக்கு சாந்தனுரவக் காண சற்று சங்கைமாகக் கூை

பதான்றினாற் போலிருந்தது.

“சரி அப்ே இரு…! அவன் சாப்டிருந்தா அவங்கிட்ை வாங்கி

குடுத்து விைபறன்…! என்ன வாங்க?”, என்று பகட்க

சப ாஜினி Page 353

 நீ யும் நானும் அன்பே

“மூனு இட்லி போதும்!”, என்றவரள

“இது எப்டி ேத்தும்”, என்று பகட்க,

“போதும்…! ஏற்கனபவ எனக்கு ேசியில்ரல!”, என்று ஏபதா

மனம் நிரறந்த உணர்வினால் கூறினாள் பேண்.

சங்கரின் வருரகரயப் ோர்த்தேடிபய சிரித்திருந்த

சாந்தனுவிற்கு, ‘ஊைல் முடிஞ்சு இந்தம்மா அண்ணரன
மட்டும் அனுப்ேியிருக்கு…! இது வ துக்குள்ள… ஊருல
உள்ள கரைபயல்லாம் அரைச்சிருவான்னு
நிரனச்பசன். ஆனா ஆளக் காபணாபம’, என்று
மனதிற்குள் எண்ணியவாபற

“என்ன அண்பண, நீ ங்க கூப்டும் வ ரலயா!”

என்ன பசால்ல என்று புரியாமல், “இன்னும்

ேசிக்கரலயாம்…! அதனால… போகும்போது ேசிச்சா சாப்ேிை
மூனு இட்லி மட்டும் போதுமாம்!”, என்றுவிட்டு,

“நீ சாப்ேிட்டியா?” என்று தம்ேிரயக் பகட்க,

“நீ போன பந த்துக்கு மூனு தைரவ

சாப்ேிட்டுருக்கலாம்பன!”, என்றவன்

“ஆச்சு…! உனக்கு பவணுங்கறரத ஆர்ைர் ேண்ணு! நான்

ைாக்ை ம்மாவுக்கு ோர்சல் வாங்கபறன்!”, என்று சாந்தனு
அடுத்த கட்ை ேணிரய பதாைர்ந்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 354

 நீ யும் நானும் அன்பே

எதுவும் நைவாததுபோல தம்ேியின் முன் தன்ரனச்

சமாளித்து ரககழுவ அகன்றிருந்தான் சங்கர்.

சங்கர் எளிதான பசரிமானம் ஆகக்கூடிய உணரவ

உண்ைதாகப் பேயர் பசய்துவிட்டு, சாந்தனு, நவனாபவாடு
ீ
ஊர பநாக்கிக் கிளம்ேி ஆயத்தமானான்.

சாந்தனு நவனாரவக்
ீ கிண்ைல் பசய்தரத எதுவும்
பேசாது அரமதியாக பகட்டுக் பகாண்ைான் சங்கர்.

“ேசிச்சா…! அங்பகபய வந்து எங்ககூை

சாப்ேிட்டுருக்கலாபம! அப்புறம் சாப்ேிடுபவன்னு
வாங்கிட்டு வ ச்பசால்லிட்டு உைபன பமாக்குனா என்ன
அர்த்தம் ைாக்ைர்!”, சாந்தனு

“இதுக்குலாம் புது டிக்சனரி போட்டு உயி வாங்காபத

ைாக்ைர்!”, நவனா
ீ

“எல்லாம் என் பந ம்…! இனி உங்க ப ண்டு பேரு கூை

ோத்துதான் டி ாவல் ேண்ணணும்னு என் ஆழ்மனசு
பசால்லுது!”, சாந்தனு.

“உன் ஆழ்மனசு, ோழ்மனசா? இல்ரல ோல்மனசானு?

பசால்லு சாந்தனு!”

“மனசாட்சிபய இல்லாம முக்காமணிபந ம் பவஸ்ட்

ேண்ணபதாை, மூணு இட்லிய மூச்சுவிைாம பமாக்கிட்டு
பேசுற பேச்ரசப் ோப ன்!”

சப ாஜினி Page 355

 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனா
ீ விைாமல் சாந்தனுரவ வம்ேிழுத்தவாறு உண்டு
முடித்து கிளம்ேியபோது

“நீ ட்ர வ் ேண்ணுவியா?”, என்று சாந்தனுவிைம்

பமதுவாக பகட்ைவரள

“ேண்ணுபவன்…! ேட் ரலசன்ஸ் இல்ல…! ஏன்

பகக்குற?” என்று சாந்தனு பகட்க

“இல்ல நீ வண்டிய எடு!”, என்று அதிகா மாகக் கூறிவிட்டு

ேின்னாடி ஏறியிருந்தாள் பேண்.

சங்கர் எவ்வளபவா மறுத்தும், சாந்தனு பகட்காமல் தாபன

வண்டி எடுப்ேதாகக் கூற, சரிபயன்று ஒருவைியாக
சம்மதித்து, சாந்தனுவுைன் முன்பன ஏறிய சங்கர க்
கண்ைவளுக்கு,

‘உங்கரள வச்சிட்டு இனி எந்த ேிளானும் போைபவ

கூைாது’, என்று சங்கர முரறத்திருந்தாள் பேண்.

பேண்ணின் முரறப்பு புரியாமல் என்னபவன ரசரகயால்

பகட்க,

“இதுக்கா நான் இவ்வளவு பமனக்பகட்பைன்!”, என்று

நவனாவின்
ீ சத்தத்தில், ‘எல்லாத்துக்கும் மூலபம இந்த
வனா
ீ தானா!’, என்று ோர்த்திருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 356

 நீ யும் நானும் அன்பே

மூவரும் சமாதானமாகி, இறுதியாக சங்கர் உறுதிபயாடு

வண்டிபயாட்ை, அருகில் வந்து அமர்ந்தவரளக்
கண்ைவனுக்கு அசதியில், ‘இப்ேதான் ைாக்ை ம்மா ேடிக்க
ஆ ம்ேிச்சுருக்கு…! இன்னும் அஞ்சர வருசம் என்
அர ணாகயிபற இந்தம்மா ரகயில அைமானந்தானா!’,
என்று நிரனத்து, சற்பற மனம் சுணங்கினாலும்,
மகிழ்ச்சியில் வண்டிரய எடுத்திருந்தான்.

சாந்தனு, ‘இதற்குபமலும் அமர்ந்து சீன் ோர்க்க தன்னால்

இயலாது’ என்று இருவரிைமும் மரறயாமல்
கூறிவிட்டு, ேின் சீட்டில் பசன்று ேடுக்க
தயா ாகியிருந்தான்.

“ப ாம்ே சீன் போைாத ைாக்ைரூ! நாங்க ப ண்டுபேரும்

சும்மா பேசுனாகூை சீனா உனக்கு!”, என்று எதுவுபம
பதரியாது என்ேதுபோல ோப்ோ பவைமிட்டு சாந்தனுரவ
ஏமாற்ற நிரனக்க

“எங்கண்ணரன எனக்கு நல்லாத் பதரியும்!”, என்று

சிரித்துவிட்டு அரமதியாகப் ேடுத்திருந்தான் சாந்தனு.

சங்கருைன் அருகில் அமர்ந்திருந்தவள் பேச்ரசத்

துவக்கியிருக்க, பேச்ரசக் பகட்ேதா, இ வில் வண்டிரய
ஒழுங்காக பசலுத்துவதா என்கிற குைப்ேத்தில்,
பேண்ரண பநாகடிக்க விரும்ோமல், இருேக்கமும்

சப ாஜினி Page 357

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேலன்ஸ் பசய்து ேயணத்ரத கண்ணும் கருத்தாகக்

ரகயாண்டிருந்தான், சங்கர்.

இ ண்டு வருை கரதரய இ ண்பை மணி பந த்தில்,

பதாளில் சாய்ந்தும், அவன் முகம் ோர்த்தும், குரறயாத
குதூகலத்பதாடு, கரலயாகப் பேசியவாறு வந்தவரள,
இரம சிமிட்ை மறந்து சித்தவாறு வந்திருந்தான் சங்கர்.

வண்டிரய பமதுவாக ஓட்டி வந்தபோதும், விர வில்

வந்தரைந்ததான உணர்வு இருவருக்குள்ளும்.

கார க்குடிக்குள் வண்டி நுரைந்ததும், சங்கர

வண்டிரய நிப்ோட்ைச் பசய்தாள் நவனா.
ீ

ேின்ேக்கம் ஏறிக் பகாண்ைவள், தூங்கியவாறு வந்த

சாந்தனுரவ எழுப்ேி சங்கப ாடு அம ச்
பசால்லியிருந்தாள்.

அதன்ேின் பேசாமல் வண்டியின் ேின்னால் ஏறி

அமர்ந்தவரள, அத்ரதயின் வட்டில்
ீ இறக்கிவிட்ைவர்கள்,
வட்டினுள்
ீ பசல்லாமல், வாசலிபலபய விரைபேற்று
தம்ேிபயாடு மானகிரிக்கு வண்டிரய விட்டிருந்தான்
சங்கர்.

//////////

பேண்ணின் கல்வி ஒருபுறம் போக, மறுபுறம் காதரல

கண்ணியத்பதாடு வளர்த்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 358

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணின் வற்புறுத்தலால், நீ ண்ை நாளுக்குப் ேிறகு

விடுதிக்குச் பசன்று பவளியில் அரைத்துச் பசல்ல வந்த
சங்கர க் கண்ை நவனாவின்
ீ ரூம்பமட் மற்றும் வகுப்பு
பதாைிகள் அரனவருபம அதிசயித்திருந்தனர்.

விவசாயி என்கிற அலட்சியத்பதாடு பேண்ரண அதுவர

சீண்டி அை ரவத்தவர்கள் அவர்கள்.

களத்து பமட்டுல காரள மாடுகூை திரியறவரனப்

போயி… என்று ேலவாறாக பேசி நவனாரவ
ீ நக்கல்
பசய்தவர்கள், அதுவர தங்களுக்குள் சங்கர ப்ேற்றிய
உருவம், பசயல், கல்வி இவற்ரற குரறவாக எரைபோட்டு
எண்ணியிருந்தார்கள்.

பநரில் ோர்த்ததும் தங்களது எண்ணத்ரத அைித்துவிட்டு,

நயன ோரஷயால் அரைப்பு விடுவித்திருந்தனர்.

‘அண்ணரன பகட்ைதாச் பசால்லு’ என்று இதுவர க்

கூறிய வந்த வாய், சங்கர க் கண்ைதும், ‘வாவ்… மச்சான்
நல்லாயிருக்காருடீ!’ என்று மாறியிருந்தது.

“மச்சானா… பகான்னுருபவன்டீ!”, என்று கத்திய

நவனாரவக்
ீ கண்டு பகாள்ளாமல், ஆளுக்பகாரு
பவண்டுதரல முன்ரவத்திருந்தனர்.

“ஏய்…! இன்ட் டியூஸ் ேண்ணு விடுடீ!”, என்று ஒருத்தி

பகஞ்ச

சப ாஜினி Page 359

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ேந்தயம் வச்சுக்கலாமா நவ?ீ ஓேன் சாலன்ஜ்!”,

என்று WWFல் வருேவள்போல பநஞ்சு நிமிர்த்தி ஒருத்தி
வ

“ஹியூமன் அனாைமி புக்ல போட்ை ேிக் மாதிரி

ஒவ்பவான்னும் வந்து தனித்தனியா கண்ணு முன்ன
எம்போஸ்ைா வந்து சுண்டி இழுக்குதடீ!”,
என்ேபதாைல்லாமல், அதற்கு பமலும் வக்கி
வார்த்ரதகரளக் கூறி ஒருத்தி பேசவும்,

“மீ ரசக்குக் கீ பை இருக்கிறரதப் ோர்த்தாபல லாக் போைத்

பதாணுதடீ…! நீ இதுவர எத்தரன லாக் போட்ை!”, என்று
ஒருத்தி கணக்குக் பகட்க

“காலபமல்லாம் உங்கஷ்ைடியில வச்சிக்கப் போற…!

ரசட்ைடிக்க தானடி பசய்யபறாம்…! என்னபவா அபேஸ்
ேண்ணா மாதிரி எதுக்கு இந்தக் கத்து கத்துற!”, என்று
நவனாரவ
ீ ஆளுக்பகான்று பேசிக் கதறடித்திருந்தார்கள்.

பேண்ணும் தன்னுைன் ேயிலுேவர்கரளப் ேற்றி ஓ ளவு

அறிந்திருந்தாலும், எது விரளயாட்டு, எது விரனயம்
என்று அறியாதவளல்ல.

பமாகமும், காமமும் மலிந்து கிைக்கும்

துரறயது. எரதயும் பநர்த்தியாக்கிக் பகாள்ளும் சில ால்,
மருத்துவப் ேண்ோடு குரலயாமல் இன்னும் குரறவின்றி
பகாண்ைாைப்ேடும் துரறயாக உள்ளது.

சப ாஜினி Page 360

 நீ யும் நானும் அன்பே

இருப்ேரதத்தாபன பேசுகிபறாம் என்கிற ரீதியில் சிலர்

ேச்ரசயாகப் பேசுவரதக் கண்டு ஒதுங்கிச்
பசன்றுவிடுவாள் நவனா.
ீ

பேண்கள் பேசிய எதுவும் விரளயாட்ைல்ல என்ேது

பேண்ணுக்கும் புரிந்திருக்க, அதன்ேின், அவனாக வந்து
அரைக்க வருவதாகக் கூறினாலும், விடுதியின் ேக்கம்
வ பவ கூைாது என தரை விதித்திருந்தாள்.

குைம்ேியிருந்தான்…! பேண்களின் மனவாஸ்து புரியாத

சங்கர்.

//////////

வருைங்கள் போகபவ, சாந்தனு தனது மருத்துவக்

கல்விரய நிரறவு பசய்துவிட்டு, கார க்குடியில்
நவனாவின்
ீ வட்டில்
ீ தங்கி ேி ாக்டிஸ்ஸிற்காக
புகழ்பேற்ற மருத்துவமரனக்கு பசன்று வ த்
துவங்கியிருந்தான்.

ஒன்ேதாம் வகுப்ேில் நந்தா ேடித்துக்

பகாண்டிருந்தான். பேற்பறாருக்கு, பேண்பண மருத்துவம்
ேடிக்கும் நிரலயில், மகரன இன்னும் நல்லபதாரு
எதிர்காலத்ரதக் பகாடுக்க எண்ணி, அதற்கான
முயற்சியில் நந்தாவிற்கு ேடிப்ரேத் திணிக்கத்
துவங்கியிருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 361

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கருக்கும் முப்ேரத பநருங்கியிருக்க, சசிகலா மகரன

திருமணத்திற்கு பநருக்கினார்.

“ஏன் சங்கரு, அண்ணங்கிட்ைனா பேசவா? கல்யாணம்

ேண்ணிட்டு அப்புறம் போயி நவனா
ீ ேடிக்கட்டும்ைா!”,
என்று மகனிைம் பகட்க

“இல்ரலம்மா…! அது கஷ்ைம்! போருத்தது

போருத்தாச்சு! இன்னும் ஒன்னர வருசந்தான!”, என்று
தாரய சரிக்கட்டியிருந்தான் சங்கர்.

நவனாவுபம
ீ வருந்தியிருந்தாள்.

“ப ாம்ே காக்க வச்சிக் கஷ்ைப்ேடுத்தபறனா?”

“பதரிஞ்சா சரி…!”

“பசால்லுங்க…! உங்களுக்கு எப்டி பதாணுபதா அப்டிபய

பசய்யபறன்!”

“நான் ப ாம்ே பே ாரசக்கா ன். இப்ே இருக்கிற மாதிரி

உன்ரன ஹாஸ்ைல்ல விட்டுட்டு, என்னால காபலஸ்
ஹாஸ்ைல்ல இருக்க முடியாது. பவணுனா இங்பகபய வடு
ீ
எடுத்து தங்கி லாம்னாலும்… ேடிச்சிட்பை… எப்டி?”, என்று
சங்கப தயங்க

“என்னதான் பசால்ல வரீங்க? பதளிவா பசால்லுங்க!”

சப ாஜினி Page 362

 நீ யும் நானும் அன்பே

“கல்யாணம் ஆகிட்ைா…! என்பனாை எரதயும் நான்

காம்ப் ரமஸ் ேண்ணிக்கறதான… உத்பதசம் உன்
விசயத்துல இல்ல!”, மரறயாது மனம் திறந்திருந்தான்.

பேண்ணுக்கு தன்னவரன எண்ணி வருத்தம்

வந்திருந்தது. தனக்காக நீ ண்ை வருைங்கள் காத்துக்
கிைப்ேவனுக்கு தான் என்ன பசய்யப் போகிபறாம் என்கிற
வருத்தம்தான். எதானாலும் சமாளிக்கலாம் என்று
துணிந்தவள்,

“சரி…! அப்போ பேரியவங்ககிட்ை பேசுங்க…! நான்

ோத்துக்கபறன்!”, என்று தயங்கிய நவனாரவ
ீ பநாக்கி

“ேடிச்சு முடி…! ோக்கலாம்!”, என்று பேருமூச்பசாடு

பதளிவாகப் பேச்ரச முடித்திருந்தான்.

அன்னம்மாளும் பே ரன அரைத்து பேசியிருந்தார்.

“தம்ேி…! இந்தக் கட்ரை பவகறதுக்குள்ள

உங்கல்யாணத்ரதப் ோத்தி ணும்ைா!”

“சீக்கி ம் நைக்கும் ஆத்தா…! அதுவர உங்களுக்கு

ஒன்னும் ஆகாது!”, என்று பதற்றியிருந்தான் சங்கர்.

சங்கப ா, நவனா
ீ மருத்துவத்ரத முடித்தேிறகு அவர்களது
வட்டில்
ீ பேசலாம் என்று முடித்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 363

 நீ யும் நானும் அன்பே

மற்ற அத்ரதகள் அரனவரும் ேரைபயடுத்து ஓய்ந்து,

‘அந்தப் ரேயனுக்கு ஏபதா குரறபோல!’, என்று காற்பறாடு
பசய்திரய ே ப்ேியிருந்தனர்.

பமானிகாரவ, அவளது ேட்ைப்ேடிப்ேிற்குப் ேிறகு

திருமணம் முடித்துக் குடுத்திருந்தார்கள்.

பதாைியான நாத்தானாரின் திருமணத்தில் கலந்து

பகாள்ள வந்திருந்த நவனாரவச்
ீ சந்தித்தபோது,
“ஒழுங்கா பசால்லுக்கா…! மச்சாரன நீ கட்டிக்குவன்னா
சரி! போனா போகட்டும்னு அக்கா உனக்காக விட்டுக்
குடுக்கபறன்! இல்ரலனா இப்ேபவ பசால்லிரு…! நான்
கட்டிக்குபவன்!”, என்று ரதரியமாகப் பேசிய வ ாரவக்
கண்ை நவனா
ீ

“உங்க மச்சாங்கிட்ைபய பகளுடீ…! உன்ரனக்

கட்டிக்கிபறன்னு பசான்னா… நீ பய கட்டிக்க!”, என்று
கூறிவிட்டு நகர்ந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

வ ாவிற்கு ஓ ளவு இருவர யும் கணித்து

ரவத்திருந்ததால், தனது சந்பதகம் தீர்க்க பவண்டி
தமக்ரகயிைம் பந டியாகக் பகட்டு சந்பதகம் தீர்க்க
முரனந்திருந்தாள்.

நவனா
ீ விரளயாட்டுக்குக் கூறியரதயும், சங்கரிைம்
பசன்று கலந்து பகாண்டு கலகத்ரத மூட்டியிருந்தாள்
வ ா.

சப ாஜினி Page 364

 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனாவிைம்
ீ வந்து சாடிய சங்கர , சத்தமில்லாத
யுத்தத்ரத இதழ்களில் பதாைர்ந்து சமாதானம்
பசய்திருந்தாள் பேண்.

“இதுலபய என் வாழ்க்ரக முடிஞ்சிரும்போல!”, என்று

ஆைவனும் என்றுமில்லாமல் சலித்திருந்தான்.

“ஏன் இவ்வளவு சலிப்பு…! பமப ஜ்கு பேசுங்கனு

பசால்லிட்பைன். நீ ங்கதான் இப்ே பவணாங்கறீங்க!”, என்று
தன்னவரனக் பகாேித்தாள் பேண்.

“அடுத்தமுரற உங்க அப்ோ ஊருக்கு வரும்போது பேச

பசால்லப்போபறன்!”, என்று பசய்தி பசான்னவரன
அர்த்தத்பதாடு ோர்த்துச் சிரித்திருந்தாள் நவனா.
ீ

/////////////////

சாந்தனுவின் பேற்பறாருக்கு, மருத்துவம் ேடித்த மகனுக்கு

மருத்துவம் ேடித்த பேண்ரண மணமுடிக்க விரும்ேி,
நவனாரவக்
ீ பகட்க எண்ணினார்கள்.

அத்பதாடு கிளம்ேி கார க்குடிக்கு வந்து, புஷ்ோவிைம்

பநரில் பேசிவிட்டு பசன்றிருந்தனர்.

புஷ்ோவும் கணவனிைம் பதாரலபேசியில் விையத்ரதப்

ேகிர்ந்திருந்தார்.

பவற்றி கார க்குடி வந்திருந்தபோது, பேரியவர்கள் கூடி,

மனம் மனம் சாட்சியாக தங்களுக்குள் பேசி, நவனா
ீ

சப ாஜினி Page 365

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஹவுஸ் சர்ஜன் முடித்தவுைன் திருமணத்ரத ரவத்துக்

பகாள்ளலாம் என்ற முடிவுக்கு வந்திருந்தனர்.

ேிள்ரளகள் தாங்கள் பசால்வரத மறுத்துக்

கூறமாட்ைார்கள் என்கிற நம்ேிக்ரகயின் அடிப்ேரையில்
இருேக்கப் பேற்பறாரும் தங்களது கைரமரயச் பசய்ய
முரனந்திருந்தனர்.

பேற்பறார் பேசிச் பசன்றரத அறியாதவபனா,

மருத்துவமரனயில் தனது ேணியிரன பசவ்வபன
பதாைர்ந்திருந்தான் சாந்தனு.

பேற்பறார்களின் முடிரவ அறியாதவபளா, சங்கரின்

காதலில் கர கைந்திருந்தாள்.

சங்கர் தாயிைம் விையம் ேகிர்ந்து, நவனாரவ

ீ
திருமணத்திற்கு பேண் பகட்குமாறு கூறியிருந்தான்.

முடிவுகள்… முழுரம பேறுமா?

அன்பு-13

சங்கர், தாய் சசியிைம் தனது திருமணத்ரத நைத்த

ஒப்புதல் கூறியதும், சசி அன்னம்மாளிைம்
நவனாரவ
ீ பேண் பகட்கப் போகும் விையத்ரதப்
ேகிர்ந்திருந்தார்.

சப ாஜினி Page 366

 நீ யும் நானும் அன்பே

அன்னம்மாளுக்கு பே ன் திருமணத்திற்கு ஒப்புக்

பகாண்ைபத மிகுந்த மகிழ்ச்சிரயக் பகாடுத்திருந்தது.

“நல்ல நாளு ோத்து, நீ யும், நம்ம தாஸும் மருமயன்

வந்திருக்கும்போது போயி பேசிட்டு வாங்க!”, என்று
கூறியவர்

“புஷ்ோ ப ாம்ே சந்பதாசப்ேடுவா! அவளுக்கு சின்ன

வயசுல இருந்பத தாஸூன்னா உசிரு! இப்ே தாஸு
மயனுக்கு அவ போண்ரணக் குடுக்கறதுன்னா கசக்கவா
பசய்யும்!”, என்று அவர் தன் மன உணர்வுகரள
மரைதிறந்த பவள்ளமாக மருமகளிைம் ேகிர்ந்து
பகாண்டிருந்தார்.

அந்தஸ்து, கல்வி ேற்றிய தற்கால மக்களின் மனத்ரத

அறிந்தி ாத அந்த காலத்து கள்ளங் கேைமறியாத
அன்னம்மாள், மருமகளுக்கு நம்ேிக்ரக வார்த்ரதகள்
கூறியிருந்தார்.

சசிகலாவிற்கும், தனது மாமியாரின் பேச்சில் மிகுந்த

சந்பதாசம் வந்திருந்தது.

பமானிகா இருந்தவர வட்டில்

ீ இருந்த கலகலப்பு, அவள்
திருமணமாகிப் போனேிறகு முற்றிலும் போயிருந்தது.

பமானிகா பேரும்ோலும் கலகலப்ோக பேசி,

சிரித்தி ாதபோதும், எரதயாவது கற்றுத் தரும்ேடிபயா,

சப ாஜினி Page 367

 நீ யும் நானும் அன்பே

அல்லது தனது ஆர்வம் கா ணமாக சரமயல் கட்டில்

சசிகலாவிற்கு வந்து உதவியவாபறா இருப்ோள்.

பமானிகா திருமணமாகிச் பசன்றேிறகு, யாருமில்லாத

பவறுரமயான உணர்வு வட்டிலுள்ள
ீ மூவருக்குபம
பதான்றத் துவங்கியிருந்தது.

சங்கர் வா பமாருமுரற ஊருக்கு வந்தாலும்,

பேரும்ோலும் ேண்ரணயில் அவனது போழுதுகள்
போய்விடும்.

பே ன், பேத்தி என்று புதுவ வுகள் வரும்வர வட்டின்

ீ
நிரல இதுதான் என்று புரிந்தாலும், ஏபனா மனது
பவறுரமயாக உணர்ந்தது.

எவ்வளவு பந ம் மூவருமாக பேசியவாறு இருக்க

முடியும். பவரலகள் பேரிதளவு இல்லாதபோதும், தாஸ்
ேண்ரணக்குச் பசன்று போழுரதப் போக்கி மனரத
இரளப்ோறச் பசய்துவிடுகிறார்.

ஆனால் பேண்கள் இருவரும் வட்டிற்குள்

ீ இருப்ேதால்,
தனிரமயாகபவ உணர்ந்தனர்.

மருமகள் வந்துவிட்ைால் எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்ற

மனக்பகாட்ரைரய கட்டியவாறு மகிழ்பவாடு வலம்
வந்தார் சசிகலா.

சப ாஜினி Page 368

 நீ யும் நானும் அன்பே

நல்ல நாள் ோர்த்து, அபத சமயம் பவற்றி கார க்குடி

வரும்நாரள விசாரித்து பதரிந்து பகாண்டு, பந டியாகபவ
நவனாவின்
ீ வட்டிற்கு
ீ இருவருமாகச் பசன்றிருந்தனர்.

//////////////

நவனாவிைம்,
ீ தன் தாய் வசம் தங்களது திருமணம் ேற்றிப்
பேசுமாறு கூறிய விையத்ரதப் ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தான்
சங்கர்.

நவனாவிற்கு
ீ இன்னும் ஒன்றர ஆண்டுகள் ேடிப்பு
இருந்ததால், அரத உத்பதசித்த நவனா,
ீ

“அப்ே சீக்கி மா வடு

ீ ோருங்க…! பமப ஜ் முடிஞ்ச
ரகபயாை நாம அங்பக போயி லாம்!”, என ஆவபலாடு
அன்வான்ஸாக சங்கரிைம் ஆபலாசரன கூறியிருந்தாள்
பேண்.

பேண், விடுதிரய விட்டு வ காண்ேித்த ஆவரலக்

கண்ைவன், “உங்க ஹாஸ்ைல அன்கம்ஃேர்ட்ைேிளா ஃேீ ல்
ேண்றியா வனா”,
ீ என பேண்ணின் ஆர்வத்ரதக் கவனித்து
நாகரிமாகக் பகட்டிருந்தான்.

அநாகரிமாக பகட்க பவண்டும் என்ற நிரனத்திருந்தால்,

“மச்சான் பமல அவ்வளவு ஆரசயாடீ”, என்று வனாவிைம்
ீ
சங்கர் வில்லங்கமாக வினவியிருப்ோபனா என்னபவா!

சப ாஜினி Page 369

 நீ யும் நானும் அன்பே

காதலர்களின் ோரச நாகரீகம், அநாகரீகம் ேற்றிய

எல்ரல அறியாதது.

“என்ன இப்டி பகக்குறீங்க! ஹாஸ்ைல் எப்டி, வடு

ீ
மாதிரியாக முடியும்?”, என்று பகட்ைவரளப் ோர்த்துச்
சிரித்தவன்

“அப்டியில்ல…! இவ்வளவு நாளா அப்டி எதுவும்

பசால்லரலபயனுதான் பகட்பைன்!”, என்றான்.

அதன்ேின், “நான், நீ பவற எதாவது பசால்லுவன்னு

எதிர்ோர்த்பதன்!”, என்று தனது குறும்ோன சிரிப்ரே
இதழ்களில் ே வவிட்டிருந்தான் சங்கர்.

பேண்பணா, “என்ன பசால்லுபவன்னு எதிர்ோர்த்தீங்கனு

நாபன பசால்லவா?”, என்று சங்கரிைம் ஆவபலாடு
பகட்ைவள்

சங்கர் ேதில் கூறுமுன், “எதாவது வில்லங்கமா பயாசிச்சு

வச்சிருப்ேீ ங்க…! நான் கப க்ைா பகஸ் ேண்ணிச்
பசான்னாலும் இல்ரலனுதான பசால்லுவங்க!”,
ீ என்று
சிரிப்போடு இறுதியில் பகள்வியாக நிறுத்திவிட்டு
சங்கர ப் ோர்க்க

இல்ரலபயன்று மறுத்தவன், “சரி! வடு

ீ எப்டி
இருக்கனும்னு பசால்லு…! அதுமாதிரி வட்ரைப்
ீ ோப்போம்”,

சப ாஜினி Page 370

 நீ யும் நானும் அன்பே

என்று தனது பேச்சின் திரசரய சிரித்தவாபற

மாற்றியிருந்தான்.

‘பசால்லுங்க’ என்று பேண் எவ்வளபவா பகட்டும், சங்கர்

தான் எதிர்ோர்த்தரத என்னபவன்று கூறாமல், தக்க
சமயம் வரும்போது கூறுவதாகக் கூறியிருந்தான்.

பேண்ணும் என்னவாக இருக்கும் என்ற பயாசரனபயாபை,

ஆனா கண்டிப்ோ பசால்லணும் என்று சத்தியம்
வாங்காமல் விட்டிருந்தாள்.

சங்கரும் உைனடியாக, தனக்குத் பதரிந்தவர்கள்,

நண்ேர்களிைம் வடு
ீ ோர்த்துத் தரும்ேடி கூறியிருந்தான்.

இருவருக்கும் அவ வர் கல்லூரியிலிருந்து சம

இரைபவளியில் இருக்கும்ேடியான இைத்ரத பதரிவு
பசய்து, அப்ேகுதியில் மட்டும் வடு
ீ இருந்தால் ோருங்கள்
என்று நவனா
ீ கூறியிருந்தரதப்போல, வட்ரைப்
ீ ோர்க்கத்
துவங்கியிருந்தான் சங்கர்.

முதலில் வட்ரை
ீ பநரில் பசன்று ோர்த்து, தனக்கு
ேிடித்திருந்தால் உைபன நவனாவிற்கு
ீ அரைத்து
பதரிவித்தான். அதன்ேின் பேண் வந்து ோர்த்து அவளது
விருப்ேத்ரதக் பகாண்பை முடிவு பசய்ய
எண்ணியிருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 371

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கருக்கு சரிபயன்று பதான்றிய ஐந்து வடுகரளயும்,

ீ
நவனாரவ
ீ அரைத்துச் பசன்று காண்ேித்திருந்தான்.
பேண்ணுக்கு எரதயும் ேிடிக்கவில்ரல என்றிருந்தாள்.

இன்று ஆறாவதாக ஒரு வட்ரைப்

ீ ோர்த்து, பேண்ரண…
ோர்த்திருந்த வட்டு
ீ நிலவ ம் அறிய உைன் அரைத்து
வந்திருந்தான்.

பேண் தனது விருப்ேத்ரதக் கூறினால் அட்வான்ஸ்

தந்துவிடும் எண்ணத்பதாடு, அதற்குத் தயா ாகபவ
வந்திருந்தான் சங்கர்.

ஆனாலும் பேண்ணிற்கு அந்த வடு

ீ நிரறவாக
இல்லாதரத அவளது முகபம காட்டிக் பகாடுத்திருந்தது.

“இபத நிரலயில போனா… உனக்கு பகார்ஸ்

முடிஞ்சிரும்போல!”, என்று கிண்ைல் பசய்திருந்தான்
சங்கர்.

“அதுக்காக, ேிடிச்சிருந்தாதான இங்க வந்து தங்க

முடியும். ப ண்டு பேருதான் தங்கப் போபறான்னாலும், என்
மனசுக்கு சரின்னு ேட்ைாதான் ஓபக பசால்லுபவன்!”,
என்று ேிடிவாதமாக நின்றிருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 372

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இரதவிை உனக்கு நல்ல வடு

ீ பவணுனா, உன் சர்க்கிள்ல
பசால்லி வச்சு ோரு வனா!
ீ என்னால முடியரல!”, என்று
சங்கர் ேின்வாங்கியிருந்தான்.

“ப ாம்ே ேண்ணாதீங்க! எனக்கு ஹாஸ்ேிைல்…

அரதவிட்ைா காபலஜ்னு பந ம் போறபத
பதரியரல! எனக்கு முடிஞ்சா எதுக்கு உங்ககிட்ை
பசால்பறன்!”, என்று சங்கரிைபம போறுப்ரேத்
தள்ளியிருந்தாள் பேண்.

“உன் பைஸ்டுக்கு வாைரக வடு

ீ கிரைக்காது. பவணா
இங்க எதாவது இைம் வந்தா வாங்கி, வடுதான்
ீ கட்ைனும்!”,
என்று விரளயாட்ைாகக் கூறினான் சங்கர்.

“ஓஹ்! இதுகூை நல்ல ஐடியாவாதான் இருக்கு…!

ோருங்கபளன்… இைம் அரமஞ்சா வாங்கலாம்!”, என்ற
ஆர்வமாகக் கூறியவரள

“ஏய்…! என்னடி உனக்கு எதுல விரளயாட்டுன்னு ஒரு

அளவு இல்ரலயா…! ஊருல அவ்வளவு பேரிய வடு,
ீ
ேண்ரணனு போட்டுட்டு வந்து… கல்யாணம்வர
சகதர்மினியாகப் போறவரளப் ோத்துட்டு சந்பதாசமா
பகாஞ்சகாலம் இருப்போம்னு பவரலய கா ணம்காட்டி
மதுர வந்தா… இங்பகபய பை ா போைவா ஐடியா ேண்ற!
அதுவும் இைம் வாங்கி வடு
ீ கட்ைற ேிளான் பவற!”, என்று
சிரித்தேடிபய எகிறியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 373

 நீ யும் நானும் அன்பே

“போய் பசால்லாதீங்க ஃோர்மரூ… நீ ங்க இங்க வந்தேின்ன

நாந்தான் உங்கரளத் பதடி மதுர க்கு வந்பதன்… ஒன்
இயர் புப ாபஜக்ட் எப்டி ஹார்ட் வர்க் ேண்ணி வந்பதன்னு
எனக்கு மட்டுந்தான் பதரியும்”, என்றவரள

பேண்ணின் வார்த்ரதகளில் வந்த பகாேத்ரத உணர்ந்து,

“சரி விடு… நீ பமடிசின் ேடிக்க வந்பதன்னு நான்
நிரனச்பசன். எனக்காக வந்பதங்கிறரத இவ்வளவு
பலட்ைா வந்து பசால்ற?”, என்று சிரித்தவன்

“பசால்லிட்பைன்… இப்ே ஃோர்மரூ என்ன ேண்றதா

இருக்கீ ங்க?”, என்று விைாமல் பகட்டிருக்க

“என்னத்த பேருசா ேண்ணிருப்பேன்”, என்று பயாசித்தவன்,

“இனிபயான்னும் ேண்ண முடியாது. வ துக்கு முன்ன
பதரிஞ்சிருந்தா… புயல் வருதுன்னு ேயந்து சிவகங்ரக
டிஸ்ட்ரிக்க ோத்து ரிட்ைன் போயிருந்திருப்பேன்”, என்று
விரளயாட்ைாகச் சங்கர் கூற

“அவ்வளவு கஷ்ைமா இருக்கா உங்களுக்கு… நான் இங்க

வந்தது?”, என்று போய் அழுரக மாடுபலசபனாடு
பகட்ைவரளக் கண்டு

“ஆமா ஒரு ரசட்ைக்கூை ஃப்ரீயா ோக்க முடியல…!

இருக்காதா ேின்பன…!”, என்று சிரித்தவரன

சப ாஜினி Page 374

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அப்போ அதுக்காகத்தான் ப ண்டு வருசம் முன்னபய

இங்க வந்தீங்களா?”, என்று சங்கர க் பகக்க…

“பகம் ஓவர் வனா…!

ீ இனி இப்டிபய போனா சீரியசா
போயிரும்…! நான் விரளயாட்டுக்குப் பேசினாலும் உனக்கு
தாங்காது! அப்டிபய யூ ைர்ன் போட்டு ேரைய இைத்துக்கு
வந்திரு…! என்றவன்,

“நம்ம ப ண்டு பேருல யாரு யார த் பதடி வந்தா என்ன?”,

என்றவாபற பேண்ணின் கன்னங்கரள தனது இரு
ரககளால் தாங்கிப் ேிடித்தவாறு பகட்ைவன், பேண்
மூக்பகாடு தனது மூக்ரக உ சிச் சிரித்தான்.

பேண் எந்த ரியாக்சனும் இல்லாது, சங்கர பய

ோர்த்திருக்க, ‘நீ பவறு நான் பவறு யார் பசான்னது… என்
ஜீவன்…’, என்ற ோைல் வரிரய இதமாகப் ோைத் துவங்க…

“ட்ப க் மாத்துற பவலய நல்லா ோக்குறீங்க”, என்று

முகத்ரதத் தூக்கி ரவத்தேடிபய, சங்கரிைமிருந்து விலகி,
வட்ரை
ீ கர்ம சி த்ரதயாக ஒவ்பவாரு இைமாகச் பசன்று
பநாட்ைம் விட்ைவரள, ோடியரத ோதியிபலபய
விட்டுவிட்டு பேண்ரண பநாட்ைம் விட்ைவாபற
ேின்பனாடு பசன்றான் சங்கர்.

பேண் இன்னும் தான் பேசியரத மனதில் போட்டு

உைட்டுவரத உணர்ந்தவன் பதாபளாடு அரனத்து, “கூல்…

சப ாஜினி Page 375

 நீ யும் நானும் அன்பே

வனா!
ீ நான் இப்ே என்ன தப்ோ பசால்லிட்பைன்!”, என்று
பேண்ணிைம் சம சமாகப் பேச முயல

“தப்ோ பசான்ன ீங்கனு பசான்பனனா… சும்மா பேச்சுக்கு

நீ ங்க பகட்ைதுக்கு நானும் எனக்கு கார க்குடியவிை
இங்க பசட்ைாகும்னு மனசுல பதாணுனரதச்
பசான்பனன். நீ ங்க இப்போபோல வக்லி
ீ ஒன்ஸ் ஊருக்குப்
போயிட்டு வருவங்கனு
ீ நிரனச்பசன்?”, என்று தனது
எண்ணத்ரத மரறயாது கூறியிருந்தாள் நவனா.
ீ

“ஆயி ம் நம்ேிக்ரகயான ஆள வச்சுப் ோத்தாலும்,

உரையவன் இருந்து ோக்கற மாதிரி விவசாயம் வ ாது
வனா.
ீ உனக்கு உன் பகரியர் எப்டிபயா அப்டிதான்
எனக்கும். நீ ேடிக்கிறவர என் கல்யாணப்பேச்ரச யாரும்
எடுக்க சந்தர்ப்ேம் குடுக்கக் கூைாதுன்னுதான் நான்
காபலஜ்கு ேிஜி ேண்ண வந்பதன்.

அப்ே இங்க பவகண்ட் இருந்ததால ேிஜி முடிச்சபதாை

பவரலக்கு பசந்பதன். இல்ரலனா எனக்கு டீச்சிங்லலாம்
இன்ட்ப ஸ்ட் இல்ரல”, என்று கூறியவரன
நம்ேிக்ரகயில்லாத ோர்ரவ ோர்த்தவரள

“ேிஜியும் முடிச்சு, ேிஎச்டி எதுக்கு ேண்பறன்னு

பயாசிக்கிறியா… அது நம்ம ேண்ரணய இன்னும் நல்லா
பைவலப் ேண்ண எனக்கு சில விசயங்கள் பதரிஞ்சிக்க

சப ாஜினி Page 376

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆரசப்ேட்டு ஆ ம்ேிச்சதுதான்”, என்று கூறி

முடிந்திருந்தான்.

பேண் எதுவும் பேசாமல் சங்கர பய ோர்த்திருக்க…

“எனக்கு ேண்ரண ப ாம்ே முக்கியம் வனா!
ீ அபத அளவு
நீ யும் முக்கியம்!”, என்று தனது எண்ணக் கருத்ரத
மரறயாது ேகிர்ந்திருந்தான் சங்கர்.

அதற்குபமல் தர்க்கம் எதுவும் பசய்யாமல், பேசாமல்

அரமதியாக பயாசரனயில் ஆழ்ந்து இருந்தவரளப்
ோர்த்தவன், “வனா…”,
ீ என்று அரைக்க

அபத பயாசரனபயாடு சங்கர பநாக்கியவரள பநாக்கி

அருகில் பசன்றவன், “உனக்கு நான் ேண்ரண,
விவசாயம்னு இருக்கிறது பகவலமா பதாணுதா?”

‘இல்ரல’பயன மறுத்துத் தரலயரசத்தவள், “இந்தக்

பகள்விய இங்க வந்த நாலு வருசத்துல நாலாயி ம்
தைரவ நீ ங்களும் பகட்ைாச்சு, நானும் இல்ரலனு ேதில்
பசால்லியாச்சு”, என்று எந்தி த்தனத்தில் ேதில்
கூறியவரள ஆ ாய்ச்சிக் கண்பணாடு பநாக்கியவன்,

“பவபறன்ன பயாசிக்கற?”

“ம்… நானும் ேிஜி எதாவது ேண்ண ேின்ன எங்க பசட்டில்

ஆகலாம்னு பயாசிப்போம். அதுக்குள்ள எதுக்கு

சப ாஜினி Page 377

 நீ யும் நானும் அன்பே

அவச ப்ேட்டு எந்த முடிவும் எடுக்கனும்னு பயாசிச்பசன்”,

என்றவள்

“இப்ே எதுக்கு அந்தப் ேி ச்சரன! வாங்க வந்த

பவரலரயப் ோப்போம்”, என்று சங்கர ப் ோர்த்து
இலகுவாகச் சிரித்தவள்

“என்ன பசான்னாங்க அத்ரத?”, என்று அவளாகபவ

பேச்ரச மாற்றியிருந்தாள்.

“எங்கம்மா என்னத்ரத பேருசா பசால்லப் போறாங்க…

உங்கப்ோ நம்ம விசயத்ரதக் பகட்ைா என்ன
பசால்லுவாருன்னு உன்னால எதாவது பகஸ் ேண்ண
முடியுமா வனா”,
ீ என்று தன்னவரளப் ோர்த்துக்
பகட்டிருந்தான்.

“அவங்க என்ன பசான்னாலும், என் வாழ்க்ரக

உங்கபளாைன்னு நான் டிரசட் ேண்ணி நாளாச்சு. ேட்…
அவங்க சம்மதத்பதாைதான் வாழ்க்ரகய
ஆ ம்ேிக்கணும்கிறதுல உறுதியா இருக்பகன்”, என்றவரள

“அப்ே வ க்கூடிய முடிவு ஃேிஃப்டி ஃேிஃப்டி தானா”,

என்றவன்

“என் ரசட்ல எந்த ேி ாப்ளமும் இல்ரல… இன்னிக்பக

பமப ஜ்னாலும் ஓபகதான். உன் ேக்கம் என்ன மாதிரி

சப ாஜினி Page 378

 நீ யும் நானும் அன்பே

ரிப்ரள வரும்னு பயாசிக்கபவ தயக்கமா இருக்கு”, என்று

மனதில் உள்ளரத மரறயாமல் கூறியிருந்தான் சங்கர்.

சங்கரின் சங்கைத்ரதக் கண்டு சங்கைத்திற்குள்ளானவள்

பேசியவாறு நின்றிருந்தவனின் மார்போடு வந்து
சாய்ந்தவாறு, “எப்டி வந்தாலும் வனா
ீ இந்த
சங்கருக்குத்தான்”, என்று வலக்ரக ஆட்காட்டி வி லால்
சங்கரின் இதயத்தில் பதாட்டு காண்ேித்தவள்,

“சரி அத்ரத என்ன பசான்னாங்கனு பசால்லுங்க”, என்று

ேரைய இைத்திற்பக வந்திருந்தாள்.

பேண் எரதக் பகட்கிறாள் என்று புரிந்தவன், “உங்கப்ோ

வரும்போது வட்ல
ீ போயி பநரில் பேசறதா
பசான்னாங்க! அம்மா, ஆத்தா ப ண்டுபேரு முகத்துலயும்
ஒப சந்பதாசம்.

சங்கர் தன்ரன இலகுவாக்க ஆழ்ந்த மூச்சுக்கரள எடுத்து

விட்ைான்.

‘இவ்வளவு நாளா ேிடிபகாடுக்காம இருந்தவன், அவபன

வந்து போண்ணு பகளுங்கனு பசால்றாபனன்னு!’, என்று
சிரித்தேடிபய கூறியவனின் சிரிப்ேில் மயங்கி நின்றவரள
தன்பனாடு பசர்த்து இதமாக அரணத்தவன்

“என்ன ோர்ரவ… உந்தன் ோர்ரவ…”, என்று ோட்ரைத்

துவங்க…

சப ாஜினி Page 379

 நீ யும் நானும் அன்பே

“உங்களுக்கு நல்ல வாய்ஸ், ஏன் நீ ங்க சிங்க ா ட்ர

ேண்ணக் கூைாது?”

“நாம ப ண்டு பேரும் இருக்கும்போது, அதுவா வாயில

வ த நான் ோைபறன்! அதுக்காக ஓவர் கான்ஃேிைன்பைாை
போயி ரமக் பமாகன் கணக்கா பமரையில
ோைப்போனா… அழுகுன முட்ரை, தக்காளிபயாை வந்து
அடிக்கவா!”, என்று கூறி சங்கர் சிரிக்க

“அவ்பளாலாம் வாய்ஸ் பமாசமில்ரல!”, சங்கரின்

வார்த்ரதகரளக் பகட்டு, முகத்ரதச் சுருக்கி நவனா
ீ கூற

“அப்போ எவ்பளா பமாசமா இருக்கு!”, என்று இைக்காகக்

பகட்டிருந்தான் சங்கர்.

“நல்லாயிருக்குனுதான் பசான்பனன்”, என்று தனது

வார்த்ரதயில் வந்து மாறாது நின்றிருந்தாள் பேண்.

அத்பதாடு, “இன்பனாரு சாங்க் ‘எந்தப் பேண்ணிலும்

இல்லாத’னு ஒன்னு அடிக்கடி ோடுவங்கள்ல..!
ீ அது
அன்னிக்கு டிவில ோத்பதன். ேட்… ோத்ததும் பைன்சன்
ஆகிட்பைன்!”, பேண்ணின் கு லில் வந்த வருத்தத்ரதக்
கண்டு

“ஏன்…?”, என்று தன்னருபக நின்றவளின் கண்கரளப்

ோர்த்தவாறு, சிரித்தேடிபய பகட்க

சப ாஜினி Page 380

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நீ ங்க ோடும்போது நான் இப்டிதான் சீன்ஸ் இருக்கும்னு

இபமஜின் ேண்ணி வச்சிருந்பதன். ஹாஸ்ைல்ல
ஓடிப்போயி ோத்தா… அது நல்லாபவ இல்ரல! அந்தப்
ோட்டு பகக்கற மூபை போச்சு!”, என்று பசாகமாகக்
கூறியவரள

“ப ாம்ே ப ர் ா சில ரை க்ைர்ஸ்தான் சாங்க்ஸூக்கு

ஏத்தமாதிரி சீன்ஸ் பகாண்டு வந்திருப்ோங்க…!
மணி த்னம், ோலசந்தர், ோலுமபகந்தி ா இந்த மாதிரி…!
மற்றேடி இப்ேலாம் வ மூவிஸ் ப ாம்ே நல்லா ரை க்ட்
ேண்ணிருக்காங்கனு பசால்ல முடியறதில்ரல!”, என்று
சங்கர் கூற

“இனி… நீ ங்க ோைற சாங்க்ரஸ நான் டிவில

ோக்கமாட்பைன்!”, என்று சிறுேிள்ரளபோல கூறினாள்.

“எதுக்கு சீரன இபமஜின் ேண்ணிட்பை ோட்டு பகக்கற!”,

என்று சங்கர் வினவியிருந்தான்.

“அப்டிபய ேைகிருச்சு”, என்று கூறியவாறு தனது ரகயில்

மணி ோர்த்தவள், “சரி எனக்கு பந மாகுது…! கிளம்புங்க…
என்ரன ஜிஹச்ல எறக்கிவிட்ருங்க…!”, என்று
சங்கரிைமிருந்து விலகியவரள,

“வட்ரைப்
ீ ேத்தி ஒன்னுபம பசால்லரலபய… அது எப்ே
பசால்லுவ?”, என்று ஊடுருவிய ோர்ரவபயாடு
பகட்ைவரன

சப ாஜினி Page 381

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ம்… பவற எதாவது இரதவிை பேட்ை ா கிரைச்சா

ோக்கலாம். அதுவர இரத ரிசர்வ்ல வச்சிப்போம்”, என்று
சிரித்தாள்.

“அது கஷ்ைம். பவற யா ாவது வந்து ோத்து அட்வான்ஸ்

தந்தா அவங்களுக்கு குடுத்துருவாங்க”, என்றவன்

“சரி கிளம்பு…”, என்றுவிட்டு, நிரனவு வந்தவனாக

விலகியவரள நிறுத்தி

“பேரிய மனசு ேண்ணி என்ரனயும் கவனிச்சா

நல்லாயிருக்கும். வருசக் கணக்கா பகக்கபறன். ஒன்னு த
இவ்வளவு பயாசிக்கற…! ஆனா நான்
பகாடுக்கறரதபயல்லாம் கணக்பக இல்லாம
வாங்கிக்கற…! எந்த ஊரு நியாயம் இது?”, என்று
அரசயாமல் நின்றவரனக் கண்டு அருகில் வந்தவள்

“நான் த ரலன்னாலும் நீ ங்க தரீங்கள்ல! அப்புறபமன்ன?”,

என்று அடிக்கும் ோவரனயில் ரகரய உயர்த்தியவரளக்
கண்டு சிரித்தேடிபய ேின்வாங்கியவன்

“பகாடுக்கறது பவற ஃேீல்! வாங்கறது பவற ஃேீல்… வனா”,

ீ
என்றவனிைம்

“எல்லாம் ஒன்னுதான்!”, என்று பேண் மு ண்ை,

“அது எப்ேடி ஒன்னாகும்?”, என்று விவாதத்ரத ஆ ம்ேித்த

சங்கர க் கண்டு,

சப ாஜினி Page 382

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஃோர்மரூ… எனக்கு உங்க ேள்ளியரற ேஞ்சாயத்துல வந்து

நிக்க பந மில்ல…! இப்ே கிளம்ேினாதான் அங்க போக
சரியா இருக்கும். நம்ம ேள்ளியரற ேஞ்சாயத்ரத
இன்பனாரு நாளுக்கு வச்சிக்கலாம்!”, என்று ோவம்போல
கூறிவிட்டுக் கிளம்ேினாள் பேண்.

‘ேள்ளியரறக்கு என்னிக்கு வருவன்னு கன்ஃோர்மா

பசான்னா நம்ேி விைலாம்’, என்று முனகியவரன

“என்ன முனகறீங்க… வ வ இது ஒரு ேைக்கமா போச்சு…

பசால்லத் ரதரியம் இல்லாதரத என் காதுல விைற
மாதிரி அர குரறயா எதுக்கு முனகனும்”, என்று நியாயம்
பகட்ைவரள

“ேள்ளியரறக்கு என்ரனக்கு வ ன்னு பசால்லு”, என்று

ேளிச்பசன்று வினவியிருந்தான் சங்கர்.

அத்பதாடு பேண்ணின் அருபக வந்தவரனக் கண்ைவபளா

சிரித்தேடிபய தள்ளி நிறுத்தியவள், “நீ ங்க ஃேி ண்ட்ஸ்லாம்
என்ரனய ோத்தவுைபன கண்டுேிடிக்கற மாதிரி தரீங்க!
பசா…”, என்று நாணப்ேட்ைவாறு தரலரயக்
கவிழ்த்தவரள

“பசா… அதுக்குத்தான் உன்ரனயத் த பசால்பறன்”, என்று

பேண்ணிைபம தனது பகார்ட்டிற்கு வந்த ேந்ரதத் திருப்ேி
அனுப்ே முயன்றான்.

சப ாஜினி Page 383

 நீ யும் நானும் அன்பே

“திரும்ேவும் முதல்ல இருந்தா…, முடியல…!”, என்றவள்,

“… பசத்து வச்சி பமாத்தமா தாப ன். கணக்குல

வச்சிக்குங்க…”, என்றவாறு நகர்ந்தவரள

அதற்குபமல் வற்புறுத்தாமல் “இது பவற, அது பவற…

ப ண்ரையும் போட்டுக் குைப்ேக்கூைாது”, என்றவன்
பேண்ரண இறுக அரணத்து விடுவித்தான்.

பேண்ரணத் தனக்குள் பகாண்டு வந்துவிடும்

பவகம்! பேண்ணுக்கும் புரிந்தது!

பேண் தான் புரிந்தரதக் காட்ைாமல், சங்கரிைம் மரறத்துக்

கிளம்ே, விறுவிறுபவன பேண்பணாடு அங்கிருந்து
கிளம்ேியிருந்தான் சங்கர்.

/////////////

வந்தவர்கரள இன்முகமாகபவ வ பவற்று

உேசரித்திருந்தனர் பவற்றியும், புஷ்ோவும். நந்தா ேள்ளிக்கு
பசன்றிருந்தான்.

யார் முதலில் பேச்ரசத் துவங்குவது என்று கணவன்,

மரனவி இருவரும் ஒத்திரக ோர்த்து முடிவுக்கு
வருமுன், பவற்றிபய ஆ ம்ேித்திருந்தார்.

“என்னம்மா புஷ்ோ? என்ன விசயம்? வந்ததுல இருந்து

ஏபதா எங்கிட்ை பசால்ல வ மாதிரி பதரியுது?”, என்று

சப ாஜினி Page 384

 நீ யும் நானும் அன்பே

தங்ரகயின் தயக்கத்ரதயும், தாஸின் ஊக்குவிக்கும்

விதமான பசய்ரகரயயும் ோர்த்துவிட்டு பகட்டிருந்தார்.

இதற்கிரைபய அடுக்கரளக்கும், ஹாலுக்கும் இரையில்

திரிந்த மரனவிரய பநாக்கி, “வ ாத அண்ணன்
வந்திருக்காரு…”, என்று புஷ்ோவிைம் கூறியவர்

தாஸின் புறம் திரும்ேி, “இருந்து சாப்ேிட்டுட்டுத்தான்

போகனும்…”, என்று வற்புறுத்தலான வார்த்ரதகரள
சிரிப்போடு கூறிவிட்டு,

மீ ண்டும் மரனவி நிற்கும் புறத்பத திரும்ேி, “… அதனால

சீக்கி மா சரமயரல முடி”, என்று மரனவிரய
துரிதப்ேடுத்தியிருந்தார் பவற்றி.

கணவனின் பேச்ரசக் பகட்டு, சரமயரல ஒரு ேக்கம்

துவங்கியிருந்தவர், ஹாலில் நைக்கும் சம்ோசரனகரளக்
பகட்ைவாபற ேணிகரளத் பதாைர்ந்திருந்தார் புஷ்ோ.

“அது… நம்ம சங்கருக்கும் வயசாயிட்பை போகுது…”, என்று

பேச்ரச இழுத்த தங்ரக சசியிைம்

“ஆமா… நானும் உங்கிட்ை பகக்கணும்னு நிரனச்பசன். ஏன்

இன்னும் மாப்ேிள்ரளக்கு கல்யாணம் ேண்ணாம
வச்சிட்டுருக்க?”, என்ற பகள்விரய முன்ரவத்திருந்தார்
பவற்றி.

சப ாஜினி Page 385

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அவன் கல்யாண விசயமாத்தான், நம்ம நவனாரவ

ீ
அவனுக்குக் பகட்டு வந்பதாம்பன”, என்று ஆ ம்ேத்தில்
தயங்கியவர் அதன்ேின் சங்கைமில்லாது பகட்க வந்தரதக்
பகட்டிருந்தார்.

பவற்றி சிறிதுபந ம் பயாசரனயில் இருந்தார். அவரின்

திருப்தியில்லாத முகபம பசான்னது இரத முற்றிலும்
எதிர்ோர்க்கவில்ரல என்ேரத…

தம்ேதியர் இருவரும் ஒருவர பயாருவர் மாறி மாறி

ோர்த்தேடிபய, பவற்றியின் ேதிலுக்காக
காத்திருந்தனர். புஷ்ோபவா அரமதியாக அங்கு
நைப்ேரதப் ோர்த்தேடிபய சரமயல்கட்டிற்கும்,
ஹாலுக்கும் இரைபய பவரலரய கவனித்தவாறு
இருந்தார்.

“சசி… இதுவர நவனா

ீ கல்யாணத்ரதப் ேத்தி நாங்க
பயாசிக்காமதான் இருந்பதாம்! ஆனா புள்ரள ைாக்ைருக்கு
ேடிக்கிறதால ைாக்ைர் மாப்ேிள்ரளகளா பகட்டு
வந்துது! நாங்களும் ைாக்ைர் மாப்ேிள்ரளக்பக
குடுக்கலாம்னு முடிவுக்கு வந்துட்பைாம்.

ேடிப்பு முடிஞ்சு ோக்கலாம்னு நிரனச்சு, பகட்டு

வந்தவங்ககிட்ை எல்லாம் ப ண்டு வருசம் போகட்டும்னு
பசால்லிட்பை இருந்பதாம்.

சப ாஜினி Page 386

 நீ யும் நானும் அன்பே

பகட்டு வர்றவங்க… இப்ேபவ பேசி வச்சிக்கலாம்… ேடிப்பு

முடிஞ்சபவான்ன கல்யாணத்ரத வச்சிக்கலாம்னு ஒப
நமுப்பு!”, என்று சிரித்தேடிபய கூறியவர், அடுத்து சசிகலா,
தாஸ் இருவரும் எதிர்ோ ாத வார்த்ரதகரளக் கூறி
திணறடித்திருந்தார்.

“… அதான் போனமுரற வந்தப்போ… ஒரு சம்ேந்தம் பகட்டு

வந்தது. வந்த மாப்ேிள்ரளக்கு… ேடிப்பு மத்த எல்லாம்
ஒத்து வந்ததால… நவனாரவ
ீ அங்க குடுக்கறதா வாக்கு
குடுத்துட்பைாம்”, என்று புஷ்ோரவப் ோர்த்தேடிபய
இழுரவயாக பேச்ரச நிறுத்தியிருந்தார் பவற்றி.

புஷ்ோவும் எரதயும் பேச முன்வ ாமல், அரமதியாக

இருந்தது சசிகலாவிற்கும், தாஸிற்குபம வருத்தமாக
இருந்தது.

புஷ்ோவின் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சிரயயும் காண

இயலாது, உணர்வுகரளத் துரைத்த முகமாக இருந்தார்.

தாமதமாக வந்தரத உணர்ந்து வருத்தமரைந்திருந்தனர்

சங்கரின் பேற்பறார் இருவரும். ஆனாலும் மனரதத் தள
விைாமல்,

“புள்ரளக ப ண்டும் ஆரசப்ேைறதால மறுக்க

பவணாபமனுதான் பகட்டு வந்பதாம்பன”, என்று
நவனாவின்
ீ மீ து பகாண்டிருந்த நம்ேிக்ரகயில்
பேசியிருந்தார் சசி.

சப ாஜினி Page 387

 நீ யும் நானும் அன்பே

பவற்றிக்கும், புஷ்ோவிற்கும் இது புதிய பசய்தி.

ஆனாலும் புஷ்ோ, என்பறா தனது மனம் கூறியரத

மறுேரிசீலரனக்கு ஆட்ேடுத்தி, சில நிகழ்வுகரள
வரிரசப்ேடுத்தி, சசி கூறுவது உண்ரமதான் போலும்
என்ற முடிவுக்கு சற்று பந பயாசரனயின் முடிவில்
வந்திருந்தார். ஆனாலும் எரதயும் காட்டிக் பகாள்ளாமல்
பமௌனமாகபவ கணவன் பேசுவரதக் பகட்டிருந்தார்.

“வயசுக் பகாளாறுல புள்ரளக அப்டி நிரனக்கிறது

எல்லாம் சகஜம்தான் சசி. எது சரியா வரும்னு, எடுத்துச்
பசால்லி நாமதான் புரிய ரவக்கணும்”, என்று தங்ரகக்கு
அறிவுர கூறியவர்

“பேரியவங்க நாம ோத்து… பசய்யறதுதான சரியா

வரும். ைாக்ைருக்கு ேடிச்ச புள்ரளரய… ேண்ரணயாருக்கு
கல்யாணம் ேண்ணா… போகப்போக புரிஞ்சு ஒத்துரமயா
விட்டுக் பகாடுத்து நைந்துக்குவாங்களா? அந்தந்த ஃேீல்டுல
இருக்கிறவங்கரள கல்யாணம் ேண்ணிக்கறப்போதான்
அதுல இருக்கிற கஷ்ை, நஷ்ைம், பநளிவு, சுைிவு புரிஞ்சு
நைந்துக்குவாங்க”, என்று தங்ரகயிைம் நியாயம் பேசியவர்

“புரியாத வயசு அதுகளுக்கு… ஒரு தைரவக்கு நாலு

தைரவ அவங்ககிட்ை புரியறமாதிரி எடுத்துச் பசால்லி,
சரியான முடிரவ அவங்கரளயும் எடுக்கச் பசால்லி,
நாமளும் குரறயில்லாம ேக்கேலமா நின்னு கல்யாணம்

சப ாஜினி Page 388

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசய்யறதுதான எல்லாருக்கும் நல்லது!”, என்று பேச்ரச

நிறுத்தியிருந்தார் பவற்றி.

அத்பதாடு தன்ரனபய கவனித்துக் பகாண்டிருந்த தாரஸ

பநாக்கி, “என்ன மாப்ேிள்ரள நான் பசால்றது?”, என்று
கருத்து பகட்ைார்.

“நீ ங்க பசால்றது எல்லாம் வாஸ்தவந்தான் மாப்ேிள்ரள!”,

என்று தனது பேச்ரச ஒரு கனம் நிறுத்திய தாஸ்

“இப்ேதான்… ஃேீல்டு ோத்து கல்யாணம் ேண்ற

ேைக்கபமல்லாம் வந்திருக்குனு இல்ரல…!

ஒன்னா ேடிக்கிற இைத்தில புடிச்சுப்போயி கல்யாணம்

பசய்துக்கறது காலங்காலமா நைக்கிறதுதான்…!

இப்ே பேத்தவங்கபள… புள்ரளங்க ேிரியத்துக்கு

ஏத்தமாதிரி… அப்டி ேண்ணி வச்சி லாம்னு பயாசிக்கறது
அதிகமாயிருச்சு”, என்று நிதானித்தவர்

“ஒப ஃேீ ல்ைா இல்ரல பவற ஃேீல்ைாங்கறரதவிை, வாைப்

போறவங்களுக்கு மனபசாப்ேி பசர்ந்து வாைலாம்னு
பதாணனும். அதனால வாைப்போறவங்ககிட்ையும் ஒரு
வார்த்ரத அேிப் ாயம் பகட்டுச் பசய்தா
நல்லாயிருக்கும்னு என் மனசுல ேடுது”, என்று
நிறுத்தியவர்

சப ாஜினி Page 389

 நீ யும் நானும் அன்பே

“எங்க ரேயன் அேிப் ாயப்ேடி வந்து பேரியவங்க நாங்க

முரறயாப் பேசனும்னு வந்து
பகட்டுட்பைாம். போண்பணாை அேிப் ாயத்ரதயும்
பகட்டுகிட்டு… ஒரு நல்ல முடிவாச் பசால்லுங்க!”, என்று
தாஸ் முடித்திருந்தார்.

தாஸின் நீ ண்ை பேச்ரசக் பகட்டு சற்றுபந ம் அரமதியாக

இருந்த பவற்றி,

“அது சின்னப் புள்ரள மச்சான். அதுக்கு நல்லது பகட்ைது

என்ன பதரியும். நாங்க பசால்றரத அது
தட்ைாது. அதனால நீ ங்க பவற இைம் ோத்துக்கங்க… தப்ோ
நிரனக்காதீங்க…”, என்று ஒருவைியாக தனது முடிரவக்
கூறியிருந்தார் பவற்றி.

“நல்லது பகட்ைது பதரியற வயசுலாம் ப ண்டு

பேருக்குபம வந்திருச்சு மாப்ேிள்ரள. நம்ரம மதிச்சு
வந்து பகக்கற புள்ரளகளுக்கு நாம நியாயம்
பசய்யனும்னுல…”, என்று தாஸ் கூற

“வாழ்ந்து… வாழ்க்ரகய புரிஞ்சுகிட்ை நம்ரமவிை

அவங்களுக்கு அனுேவம் ேத்தாது
மச்சான். பவளிப்ோர்ரவக்கு சரினு பதாணுறரத வச்சி
அவங்க முடிபவடுப்ோங்க… நாம நாரலயும் பயாசிச்சு
முடிபவடுப்போம்…! நீ ங்க இரத தப்ோ எடுத்துக்காதிங்க…
பேத்தவங்களா… எங்களுக்கும் எங்க போண்ணு இப்டி

சப ாஜினி Page 390

 நீ யும் நானும் அன்பே

வாைணும்னு எதிர்ோர்ப்பு, ஆரச இருக்கும்ல”, என்று

பவற்றி தனது ேிடியில் இருந்து பேச

“இதுல தப்ோ நிரனக்க ஒன்னுமில்ரல

மச்சான். புள்ரளக சந்பதாசம் முக்கியம்னு நான்
நிரனக்கிபறன். நீ ங்க உங்க சவுகரியத்ரதப் ோக்கறமாதிரி
பதரியுது. அதுக்குபமல உங்க விருப்ேம் மச்சான்”,
என்றேடிபய

“ஒத்துப்போன மனபசாை இருக்கிற புள்ரளகரள

சங்கைப்ேடுத்திறாதீங்க… பவற என்ன இதுல நாங்க
பசால்ல இருக்கு”, என்றேடிபய மரனவிரய பநாக்க

இனி பவற்றியிைம் பேசுவதில் ேயனில்ரல என்கிற

முடிபவாடு, தாஸ் கிளம்ே எத்தனிக்க, அதற்குபமல்
அண்ணனிைம் தர்க்கம் பசய்யாமல் புஷ்ோவிைமும்,
பவற்றியிைமும் கூறிக்பகாண்டு கிளம்ே ஆயத்தமானார்
சசிகலா.

அண்ணனின் வார்த்ரதகரளக் பகட்டு மனதில் வருத்தம்

வந்த மனநிரலபயாடு, ‘மகன் இன்று பேசும்போது
பகட்ைால் என்ன பசால்வது’ என்று பதரியாமல்,
வந்தபோது இருந்த மனநிரல முற்றிலும் மாறிய
நிரலயில் கிளம்ேியிருந்தார் சசி.

பவற்றி, ‘இருந்து சாப்ேிட்டுட்டுப் போங்க’ என்று எவ்வளவு

கூறியும், இருவரும் பவறு பவரல இருப்ேதால் அங்கு

சப ாஜினி Page 391

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசன்றுவிட்டு ஊருக்குத் திரும்ேபவண்டும் என்று

கிளம்ேியிருந்தனர்.

///////////

தன் மகனின் வாழ்விற்கு தரையாக எது வந்துள்ளது

என்ேரத அறியாத தாஸ், மனவருத்தத்பதாடு வட்டிற்கு
ீ
வந்திருந்தார்.

சசிகலாவிற்கு மனபம சரியில்லாமல், வந்ததும்

அரறக்குள் முைங்கியிருந்தார்.

இத்தரன ஆண்டுகளாக எதிலும் ேற்றில்லாது வளர்ந்த

மகன், முதன் முதலாக வளர்த்த ஆரசரய நிரறபவற்ற
வைிபதரியாத தாயாக கண்ண ீர் உகுத்திருந்தார் சசிகலா.

…………

பவற்றி, புஷ்ோ இருவரும் நீ ண்ை பந ம் விவாதித்தும்,

பவற்றி தனது மகரள சங்கருக்குக் பகாடுக்க
ஒத்துக்பகாள்ளவில்ரல.

புஷ்ோவிற்கு, பேண் சங்கர விரும்பும் நிரலயில்

சங்கருக்பக பகாடுக்கலாம் என்கிற எண்ணம் மட்டுபம
இருந்தது.

சங்கர ப் போல ஒரு மருமகன் அரமந்தால், பேண்

நன்றாக இருப்ோள் என்கிற நம்ேிக்ரகயில் புஷ்ோ
கணவனிைம் விைாது மகளுக்காக வைக்காடினார்.

சப ாஜினி Page 392

 நீ யும் நானும் அன்பே

“யாருக்கு பவணாலும் எம்போண்ரணக் கட்டிக்

பகாடுப்பேன். ஆனா அந்த வட்ல
ீ எம்போண்ரணக்
பகாடுக்க மாட்பைன்”, என்று ேிடிவாதமாக மறுத்தவர

“விவசாயம் ோக்கிறது ஒரு குத்தமாங்க… ேடிச்சிட்டுத்தான

விவசாயம், ேண்ரணனு இருக்கு. வருசத்துக்கு வட்டுக்கு
ீ
பதரவயானதுபோக லட்ச லட்சா வருமானம் இந்த
அஞ்சாறு வருசமா ோக்கறரத நான் என் கண்கூைா
ோத்துட்டுதான் இருக்பகன்”, என்று தானாக ஒரு
கா ணத்ரத யூகித்து அரத நியாயப்ேடுத்த புஷ்ோ
குறிப்புகபளாடு பேச

“விவசாயம் ோக்கறரத த க்குரறவா நிரனக்கற

ஆளில்ல நான்”, என்றவர் ‘என்ன பசால்லி உனக்குப் புரிய
ரவக்க’ என்கிற ரீதியில் மரனவிரயப் ோர்க்க

“ ாஜு பேரியப்ோ வட்ல

ீ ப ண்டு பேரு… அவங்க ப ண்டு
பேருக்கும் ஆளுக்கு ப ண்டு ேயலுக… இங்க சங்கரு ஒத்த
ஆளுதான் வாரிசு… ோக்கறதுக்கும் வாட்ைசாட்ைமா
லட்சணமா இருக்கும். இங்க தாஸ் அண்ணன் வட்ல
ீ
இல்லாதது அங்க அப்டி என்னதான் இருக்கு? சாந்தனு
ைாக்ைரு அப்டிங்கறரதத் தவி அங்க ஒன்னும் பேரியளவு
பசாத்துேத்துனு ஒன்னுமில்ரல.

ரேயனும் சங்கரூ அளவுக்கு இல்ரல… ேடிச்சா மட்டும்

போதாதுங்க… சாமார்த்தியம், சாதூர்யம் இருக்கணுங்க…

சப ாஜினி Page 393

 நீ யும் நானும் அன்பே

அது சாந்தனுகிட்ை கிரையாது. குடும்ேத்தில

எல்லாத்ரதயும் அனுசரிச்சுப் போற ேக்குவம் எல்லாம்
சங்கரூகிட்ைதான் இருக்கு”, என்று கணவனிைம் விைாது
சங்கருக்காகப் பேச

“பவணானா விபைன்”, என்று ஒற்ரற வார்த்ரதயில்

முடித்துவிட்டு, பவளிபய கிளம்ேியிருந்தார்.

“அந்தப் ரேயன் எந்த பகட்ை ேைக்கமும் இல்லாத

ரேயன்தான். ப ாம்ே போறுப்பும்கூை…”, புஷ்ோ தனக்குத்
பதரிந்த அளவில் சங்கர ப் ேற்றி எடுத்துக்கூற முயல

“இபதாை இந்தப் பேச்ரச விட்ரு… என்ன பேசுனாலும்

எனக்கு மனசுக்கு ேிடிக்காத ஒரு விசயத்ரத நான் பசய்ய
முடியாது”, என்று ஸ்தி மான கு லில் ேிடிவாதமாகக்
கூறியிருந்தார் பவற்றி.

“ஏன் ேிடிக்கரலன்னு கா ணத்ரதச் பசால்லுங்க…

ஏத்துக்கற மாதிரியான கா ணமா இருந்தா நான் எதுக்கு
உங்ககிட்ை இவ்பளா பேசப்போபறன்”, என்று
விைாப்ேிடியாக புஷ்ோவும் பகட்டிருந்தார்.

ஒருவா ாக தன்ரன நிரலப்ேடுத்தி பவற்றி கூற

ஆ ம்ேிக்க, அரமதியாகக் பகட்டிருந்த புஷ்ோ, அரத
ஏற்றுக் பகாண்ைா ா?

அன்பு-14

சப ாஜினி Page 394

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஒருவா ாக தன்ரன நிரலப்ேடுத்தி பவற்றி கூற

ஆ ம்ேித்திருந்தார்.

“அந்தப் ரேயரனப் ேத்தி உண்ரமயிபலபய எனக்கு

ஒன்னும் பதரியாது. வ ம்போது, போகும்போது
ோக்கபறன். அதவச்சி எந்த முடிவுக்கு என்னால
வ முடியல. தங்கச்சி மகனா இருந்தாலும்
எம்போண்ணுனு வரும்போது ேலரதயும் பயாசிச்சி
முடிபவடுக்க பவண்டிய கட்ைாயத்துல இருக்பகன்”, என்று
நிறுத்தியவர்,

மரனவியின் ஆவலான ோர்ரவரயக் கண்டு,

நிறுத்தியரதத் பதாைர்ந்தார்.

“உங்க அண்ணன் எனக்கு காபலஜ்ல சீனியர்

அப்டிங்கறபதாை, உறவுக்கா வர் அப்டிங்கற
அடிப்ேரையில, ோக்கும்போது நல்லா
பேசிக்குபவாம். எங்களுக்குள்ள நல்ல பதாைரம
இருந்தது அப்ே…”, என்று கூறியவர்

ேரைய நாள்கரள நிரனவுேடுத்தியவாபற பேசினார்.

“அவர ப்ேத்தி ேடிக்கிற எைத்தில ஆகட்டும், உறவுக்கா

மக்களுக்கிரைபய ஆகட்டும் யாரும் ஒரு குத்தமும்
பசான்னதில்ரல…! அப்ேல்லாம் ஒத்தப் ேரனக் கள்ளு
ஒைம்புக்கு நல்லதுன்னு எங்க ஃேி ண்ட்ஸ் எல்லாம் கூப்டு
குடுத்தாக்கூை பவணானு பசால்ற அளவுக்கு நல்லவரு!

சப ாஜினி Page 395

 நீ யும் நானும் அன்பே

போண்ணுங்க விசயமாகட்டும், மற்ற ேைக்கவைக்கத்தில

எதிலயும் அவர குரறனு ஒன்னு பசால்ல முடியாது.

அந்த நம்ேிக்ரகயிலதான் என் சித்தி பகட்ைவுைபன சசிய

அவருக்கு குடுக்கலாம்னு பசான்பனன். என்ன
நைந்துச்சுன்னு உனக்கும் பதரியுமில்ல…!”, என்று
மரனவியிைபம நைந்தரத நிரனவுகூறச் பசய்திருந்தார்.

“அது…”, என்று தயங்கிய புஷ்ோ, “எங்க அண்ணன்

ேண்ணதுக்கும், சங்கருக்கும் என்ன சம்ேந்தம்?”, என்று
புஷ்ோவிற்கு கணவர் கூற வருவது புரிந்தாலும், விளக்கம்
பகட்க

“உங்க பேரியப்ோ அப்டிதான் ேதினாறு வருசம் உங்க

பேரியம்மாவுக்கு துப ாகம் ேண்ணிட்டு மபலசியால
போயி இருந்திருக்காரு…! உங்க பநாண்ணனும் ேதிபனழு
வருசத்ரத அப்டித்தான் கைத்துனாரு…!”, என்று
கடுகடுப்போடு பவற்றிபவல் நிறுத்த

“அபத மாதிரிபய சங்கரும் பசய்துரும்னு

நிரனக்கிறீங்களா?”, என்று தயங்கியவாபற புஷ்ோ
பகட்ைார்.

“விரத ஒன்னு போட்ைா சுர ஒன்னா முரளக்கும்? அப்டி

ஒரு வட்ல
ீ எம்போண்ரண எந்த நம்ேிக்ரகயில கட்டிக்
பகாடுக்கச் பசால்ற?”, என்று தன் மனதில் உள்ளரத
மரனவியிைம் பகாட்டியிருந்தார் பவற்றி.

சப ாஜினி Page 396

 நீ யும் நானும் அன்பே

கணவனின் பேச்சில் இருந்தது மனரத அரசத்திை,

“எனக்கு என்ன பசால்றதுன்பன பதரியரலங்க…! அவங்க
ப ண்டுபேரும் அப்டி ேண்ண மாதிரிபய, இந்தப் ரேயனும்
ேண்ணும்னு எப்டி, எரத வச்சுச் பசால்றீங்க?”, என்று
கணவனிைம் தனக்கு புரியாதரத புரிந்து பகாள்ள
பவண்டிக் பகட்டிருந்தார் புஷ்ோ.

“எல்லாம் ஒப குட்ரையில ஊறுன மட்ரைங்கதான…!

அவங்க ேண்ண மாதிரி இவன் ேண்ணமாட்ைான்னு என்ன
நிச்சயம். எல்லாம் பதரிஞ்சிருந்தும்… கண்ரணத்
திறந்திட்பை போயி ோழுங்கிணத்துல எம்போண்ரணத்
தள்ள எனக்கு விருப்ேமில்ரல!”, என்று ேிடிவாதமாக
தனது முடிவில் இருந்தவர

அதற்குபமல் வற்புறுத்த மனதில்லாமல் சற்று

பந ம் அரமதியாகி இருந்தார் புஷ்ோ.

ேிறகு, “என் மனசுல ேட்ைரதச் பசால்பறன்… அது சரியா?

தப்ோன்னு பதரியரல!”, என்று ேீடிரகபயாடு ஆ ம்ேித்த
மரனவிரய புரியாமல் ோர்த்திருந்தார் பவற்றி.

“தாஸண்ணன் ேிறந்த பகாஞ்ச காலத்துலபய, எங்க

பேரியப்ோ மபலசியா போயிட்ைதா பேரியவங்க பசால்லிக்
பகள்விப்ேட்டிருக்பகன். அப்ே மபலசியால என்ன நைந்தது
அப்டிங்கறரதபயல்லாம் எங்க யாருக்கும்
பசான்னதில்ரல. இப்ே நீ ங்க பசால்றவர கூை எனக்குத்

சப ாஜினி Page 397

 நீ யும் நானும் அன்பே

பதரியாது”, என்று தனக்குத் பதரிந்தரத கணவரிைம்

ேகிர்ந்தவர்

“ஆனா, ப ாம்ே வருசமா இந்தப் ேக்கபம எங்க பேரியப்ோ

வ ரலன்பனா, பேரியப்ோவுக்கு அங்க ஒரு குடும்ேம்
இருக்குங்கறரத நிரனச்பசா, எங்க பேரியம்மாவும்
வருத்துப்ேட்டு உக்காந்பதா, இல்ரல அழுபதா நாங்க
யாரும் அப்ே ோத்ததில்ரல.

அதனால, எங்க பேரியப்ோ ேண்ணதா… நீ ங்க பசால்ற

துப ாகம், எங்கண்ணனுக்கு பதரியாமபய
வளந்திருக்கலாம்.

அந்த மாதிரியான பசயலால ஒரு குடும்ேத்துல இருக்கிற

கஷ்ைங்கள் எங்க அண்ணனுக்கு பதரியாமபலபய
போயிருக்கலாம்.

குறிப்ோ… தாபயாை கஷ்ைம் என்னபன பதரியாம

வளந்திருக்கலாம். அதனால தாஸண்ணனும் பேரியப்ோ
ேண்ண அபத தப்ரே பயாசிக்காம பசய்திருக்கலாம்.

இவ்வளவு பசய்திருந்தாலும், இன்னிக்கு வர சசி

அண்ணி, எங்கண்ணரனப் ேத்தி எந்தக் குரறயும்
எங்கிட்ை பசான்னதில்ரல.

ஏபதா ஒரு சந்தர்ப்ேத்தில எங்கண்ணன் வாழ்க்ரக திரச

மாறிருச்சு.

சப ாஜினி Page 398

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கர் எங்க தாஸ் அண்ணன்

மாதிரியில்ரல. அண்ணிபயாை ஒவ்பவாரு கஷ்ைத்ரதயும்
ோத்து வளர்ந்த ேக்குவமான ரேயன்.

தகப்ேன் தன்பனாை விே ம் பதரிஞ்ச வயசிலயும், பவற

ஒரு போண்பணாை வாழ்ந்தரத ோர்த்தவன்.

எங்க பேரியப்ோபவாை நிைல்ல வளர்ந்திருந்தாலும்,

அவங்கம்மாபவாை கஷ்ைத்ரதப் ோத்து வளந்தபதாை,
அந்தப் ரேயனும் நிரறய சி மப்ேட்டு, அடிேட்டுத்தான்
இன்னிக்கு இந்த நிரலக்கு வந்திருக்கு.

தகப்ேன் தவறு பசய்யும்போது, பசாரசட்டில எந்த

மாதிரியான சங்கைங்கரள எங்க அண்ணி சந்திச்சாங்க,
அந்தப் ரேயனுக்கு எவ்பளா மனவருத்தங்கள் அதனால
வந்திச்சுங்கறரத எல்லாம் உணர்ந்து வளந்திருக்கு.

அதனால அந்தப் ரேயரன எனக்கு சந்பதகப்ேைத்

பதாணரல!

இரத உங்ககிட்ை பசால்லணும்னு

பதாணுச்சு. பசால்லிட்பைன். அதுக்குபமல உங்க விருப்ேம்!

நமக்கு இருக்கிறது ஒப போம்ேிரளப் புள்ள…! அது

ஆரசப்ேட்ைா… அந்த வாழ்க்ரகய அரமச்சுக் குடுக்கற
கைரமயும் போறுப்பும் நமக்கு இருக்கு. பகாஞ்சம்
நிதானமா பயாசிச்சு முடிபவடுங்க…!

சப ாஜினி Page 399

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கருக்கு பவணானு பசால்லிட்டு, ஒப

குடும்ேத்துக்குள்ள வளர்ந்த சாந்தனுவுக்கு நவனாரவ
ீ
கல்யாணம் ேண்ணிக் குடுக்கறதும் எனக்கு அவ்வளவு
சரின்னு ேைரல!

இதனால, எங்க அப்ோ வடுகளுக்குள்ள

ீ மனஸ்தாேம்
வந்திரும். அப்டி நம்ம போண்ரண ைாக்ைருக்குத்தான்
பகாடுக்கணும்னா, நீ ங்க பவற மாப்ேிள்ரள பவளியில
ோருங்க…!

சாந்தனுக்கு பகாடுக்க பவணாம்!”, என்று தன் மனதில்

உள்ளரத நீ ண்ை பநடிய உர யாக நிதானமாகபவ
கணவனிைம் கூறியிருந்தார் புஷ்ோ.

மரனவி பேசியரத முழுவதும் பகட்டுவிட்டு,

பயாசரனபயாபை பவளியில் கிளம்ேிச் பசன்றவர்,
சாந்தனுவின் தந்ரத ேணிபுரியும் அலுவலகத்திற்குச்
பசன்று பந டியாகப் பேசியிருந்தார்.

தாஸ் மற்றும் சசிகலா வந்தரதக் கூறாமல்,

இனிவ க்கூடிய நல்ல முகூர்த்தத்தில் சாந்தனு, நவனா
ீ
திருமணத்ரத ரவத்துக் பகாள்ளலாமா? என்று
பகட்டுவிட்டு, தனது உைல்நிரலரய அதற்குக்
கா ணமாகக் கூறியிருந்தார் பவற்றி.

சப ாஜினி Page 400

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கர், நவனா
ீ ேற்றி அறியாத சாந்தனுவின் தந்ரத,
வட்டில்
ீ கலந்து பகாண்டு விையத்ரதப் ேகிர்வதாகக்
கூறியிருந்தார்.

////

வட்ரைப்
ீ ோர்த்துவிட்டுச் பசன்றவள், அன்று இ வு
சங்கருைன் பேசும்போது, “அந்த வட்ரைபய
ீ ோர்த்து
அட்வான்ஸ் குடுத்துருங்க”, என்றிருந்தாள் நவனா.
ீ

சரி என்றவன், “அம்மாகிட்ை இன்னும் பேசரல…

அப்ோதான் போரன எடுத்தாரு… உங்கம்மாவுக்கு
தரலவலின்னு ேடுத்திருக்கா… நாரளக்குப் பேசுன்னு”,
வச்சிட்ைாரு என்று பேண் பகட்காமபலபய ேதில்
கூறியிருந்தான் சங்கர்.

பேண்ணும் சிறிதுபந ம் சங்கப ாடு பேசிவிட்டு, வட்டிற்குப்

ீ
பேசினாள்.

தாய் மற்றும் தந்ரதயின் பேச்சில் எந்த

வித்தியாசத்ரதயும் உண முடியாதவளாய், உண்ரமயில்
இன்று சசி அத்ரதயும், தாஸ் மாமாவும் தனது
பேற்பறார சந்தித்துப் பேசினார்களா? என்ற
சந்பதகத்பதாபை அன்று ேடுக்ரகக்குச் பசன்றிருந்தாள்.

///////////////

சப ாஜினி Page 401

 நீ யும் நானும் அன்பே

விடியல் வர விைித்பத இருந்தவர் நைந்ரத எண்ணிக்

குமுறியிருந்தாலும், இறுதியாக அன்னம்மாள் பசான்ன
வார்த்ரதகளில் உயிர்பதழுந்திருந்தார் சசிகலா.

மாரலக் கருக்கலுக்குப் ேின்வந்த பவரளயில், தாரஸ

தங்கபவலு மற்றும் ாஜபவலு இருவரும் அரைப்ேதாகக்
கூற, அங்கு பசன்றுவிட்டு வந்தவர், முன்னிலும் தளர்ந்த
நரைபயாடு தங்களது ேகுதிக்கு வந்தரதக் கண்ை
அன்னம்மாள்,

“ஏம்மா சசி… கார க்குடிக்கு போயிட்டு வந்ததுல இருந்து

ஏன் இப்டி முைங்கிக் கிைக்கிற?

இங்க வா… உம்புருசனக் கூப்ேிட்டு பேரியவுக ஏபதா

பேசனும்னு வ ச் பசான்னாகன்னு போனான். போயிட்டு
வந்தவன் நாலு நாளு ேட்டினியாக் கிைந்தவன் கணக்கா,
பசாந்து போயி அரறக்குள்ள போயி ேடுத்துட்ைான். போயி
என்னானு பகளு”, என்று மருமகரள எழுப்ேி
வி ட்டியிருந்தார் அன்னம்மாள்.

மாமியாரின் பேச்ரசக் பகட்டு எழுந்து முகம் கழுவி

வந்தவளுக்கு, இளஞ்சூைான ோரலக் ரகயில் குடுத்து,
“பமாதல்ல இதக் குடி… அப்புறம் பேசலாம்”, என்ற
மருமகளின் ரகயில் ோரலத் திணித்திருந்தார்
அன்னம்மாள்.

சப ாஜினி Page 402

 நீ யும் நானும் அன்பே

வாங்கிக் குடிக்கத் துவங்கியவர், குடித்து முடித்தவுைன்

மாமியார் பகட்கப் போகும் பகள்விகளுக்கு என்ன ேதில்
பசால்ல என்று தயங்கியவாபற பமதுவாகக் குடிக்க

“போன இைத்தில என்னாச்சு… போயிட்டு வந்ததுல இருந்து

உங்க ப ண்டுபேரும் பமாகமும் சரியில்ரலபய”, என்று
பேச்ரசத் துவங்கியிருந்தார் அன்னம்மாள்.

“ைாக்ைருக்கு ேடிச்ச ரேயனுக்குத்தான் எம்போண்ரணக்

குடுக்கப் போபறன்னு பசால்லிருச்சு அண்பண”,
என்றவருக்கு அவர யும் மீ றி கண்களில் நீ ர்
வைிந்திருந்தது.

“இதுக்கு ஏன் அழுகுற… கண்ரணத் பதாரை முதல்ல…

கைரலபய கண்ணுக்குள்ள வச்சிக்கிட்டு பதரியற”, என்று
மருமகளின் கண்ண ீர க் கண்டு கடிந்தவர்

“எல்லாம் அவன் விருப்ேப்ேடிதான் நைக்கும்”, என்று

ஆறுதல் கூறினார்.

அடுத்து சற்றுபந ம் அரமதியாக இருந்துவிட்டு, “அப்டி

நைக்கரலன்னாலும் அதுக்கு வருத்தப்ேைக்கூைாது
சசி. எல்லாத்ரதயும் ஏத்துக்க ேைகிக்கணும்”, என்று
மாமியா ாக மருமகளிைம் நரைமுரறரயச் பசான்னவர்

“அவன் பகட்ைா நான் என்னனு பசால்லுபவன் அத்ரத”,

என்று அைத் துவங்க

சப ாஜினி Page 403

 நீ யும் நானும் அன்பே

“எல்லாத்ரதயும் எம்பே ன் ோத்துக்குவான்…!

எம்பே ரனயும் பசத்து எம்பேத்தி மக ாசியா இங்க வந்து
நல்லா ோத்துக்குவா…!”, என்று வாக்குபோல கூறியவர்

“சித்தி ாங்கி அவ…! எரதயும் புடிச்சுப் போச்சுன்னா…

யாருக்கும் எதுக்காகவும் விட்டுக் பகாடுக்க மாட்ைா…!
ாங்கி மாதிரி ோக்கும்போது ோர்ரவக்குத் பதரிஞ்சாலும்
ோசக்காரி! நம்ம வட்டுக்கு
ீ அவதான் நமக்குப் ேின்ன
எல்லாத்ரதயும் ஆள வருவா…! நீ பய இப்டி அழுதா…
சின்னஞ்சிறுசுக… ேயந்து போயிருங்க!”, என்று
கண்டிப்போடு கூறினார்

“அவங்கிட்ை அங்க என்ன நைந்துதுன்னு போயிக் பகளு”,

என்று மருமகரள தாஸின் அரறக்கு அனுப்ேி
ரவத்திருந்தார்.

பவற்றி வந்து கூறிச் பசன்றரத, சாந்தனுவின் தகப்ேனார்

ாஜபவலுவிைம் கூற, பேரியவர்கள் ஒன்று கூடி
பேசியிருந்தனர்.

தங்கபவலுவிற்கு சந்பதாசபம. ஆனால் தாஸிற்கு தனது

மகனுக்கு நவனாரவக்
ீ பகட்ை விையத்ரதப் போதுவில்,
விையம் இத்தரன தூ ம் வந்தேிறகு ேகி மனம்
தடுத்ததால், அவர்களின் பேச்ரச மட்டும் பகட்ைவர், ேதில்

சப ாஜினி Page 404

 நீ யும் நானும் அன்பே

எதுவும் பேசாமல் எழுந்து வந்தரதயும் அறிந்து

பகாண்ைார், சசி.

தரலக்கு பமல் போனவிையத்தில் தான் எதுவும் பசய்ய

இயலாத சூைல்.

சாந்தனுவிற்கு திருமணம் பசய்ய முடிவு பசய்திருப்ேதால்,

அதற்குமுன் சங்கருக்கு முடிக்க பேண்ரணத் பதடி முடிவு
பசய்யுமாறு தாஸிைம் கூறி அனுப்ேியிருந்தார்கள்.

சசிகலாவிற்கு மனபம ஆறவில்ரல. சங்கர விை

சாந்தனு மருத்துவன் என்ேரதத் தவி எந்த விதத்தில்
நவனாவிற்கு
ீ ஏற்ற மாப்ேிள்ரள என்று கணவனிைம்
பகட்க,

“விடு சசி… பவற்றி பவற ஏபதா மனசுல வச்சுப் பேசுற

மாதிரியிருக்கு. நவனாவுக்கு
ீ சங்கர ப் புடிச்சிருந்தா…
கண்டிப்ோ நம்ம வட்டுக்கு
ீ அந்தப் புள்ளபய மருமகளா
வரும்… அதுல எந்த மாற்றமும் இல்ரல”, என்று
கூறியிருந்தார் தாஸ்.

இருவரும் தங்களது மனக் குமுறல்கரளப் பேசி

முடிவுக்கு வந்தபதாடு, அன்னம்மாளிைமும் விையத்ரதப்
ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தனர்.

“சங்கரூதான் இப்ே இந்த வட்ல

ீ மூத்தவன். அவன்
கல்யாணத்துக்கு இருக்கும்போது எப்டி சாந்தனுவுக்கு

சப ாஜினி Page 405

 நீ யும் நானும் அன்பே

கல்யாணம் ேண்ண முடியும்னு, நவனாரவ

ீ போண்ணு
பகட்ை விசயத்ரத கூப்ேிட்டு பசால்றாங்க… இல்ரலனா
இந்த விசயம் நமக்குத் பதரிஞ்சிருக்காது!”, என்றவர்

“வ வ மக்கபளாை மனரசபய புரிஞ்சுக்க முடியரல…!

இன்னிக்கு கூப்டு பசால்றவங்க… போயி பகக்கப்
போறதுக்கு முன்பன ஒரு வார்த்ரத நம்மகிட்ை
பசால்லியிருக்கலாம்!”, என்று தனக்குள் பேசியவர்

“ ாஜு தம்ேிட்ையும், தங்கம் தம்ேிட்ையும் நாபன விசயத்ரத

பசால்லி பகக்கபறன்”, என்று கூறியவர்

“அவங்க ஒத்து வந்தா… நவனாரவ

ீ சங்கருக்கு
ேி ச்சரனயில்லாம கல்யாணம்
ேண்ணிரவக்கலாம். இல்ரலனா போண்பணாை
விருப்ேத்ரதக் பகட்டுகிட்டு, யாருகிட்ையும் பசால்லாம
பகாள்ளாம பகாவில்ல வச்சு தாலியக் கட்டி நம்ம
வட்டுக்கு
ீ கூட்டிட்டு வந்தி பவண்டியதுதான்”, என்று
முடித்திருந்தார் அன்னம்மாள்.

இலகுவாகப் பேசிய அன்னம்மாரளக் கண்டு, சசி வியந்து

ோர்த்தேடிபய, “அது… அவ்பளா நல்லாயிருக்காதுல்ல
அத்ரத…! அண்ணன் விருப்ேத்பதாை கல்யாணம்
ேண்ணாதான் நம்ம சங்கருக்கு
ேண்ணலாம். இல்ரலனா…!”, என்று இழுக்க

சப ாஜினி Page 406

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அடி கூறுபகட்ைவபள…! எப்ே வந்து ோசப்ேயிரு

வளக்கிற….! இதுவா ோசம் வளக்கிற பந ம்…! புள்ரளயா,
அண்ணனானு முதல்ல முடிவு ேண்ணு…! அப்புறம் பயாசி!”,
என்று பவடுக்பகன்று மருமகரளப் பேசியவர்

“எல்லாத்துக்கும், எல்லாரும், எல்லா பந த்திலயும்

நல்லவுகளா நைந்துக்க முடியாது சசி…! அதனால
மகனுக்கு நல்லதுன்னு ஒன்னு நைக்கனும்னா… உங்க
அண்ணனுக்கு நீ நல்ல தங்கச்சியா இருக்க முடியாது!

அண்ணனுக்கு நல்ல தங்கச்சிய இருந்தா… மயனுக்கு

அவன் நிரனச்சரத பசய்ய முடியாது!”, என்று
நிதர்சனத்ரத பநற்றிப் போட்டில் அடித்தமாதிரி
மருமகளிைம் பேசியிருந்தார் அன்னம்மாள்

“நைக்கிறது எல்லாம் நல்லா நைக்கும். இப்போ உன்

மகனுக்கும், நவனாவுக்கும்
ீ நல்லேடியா கல்யாணம்
நைக்கனும்னு சாமிக்கு நிரனச்சுகிட்டு போயி அஞ்சு
ரூவாய எடுத்து தனியா மஞ்சத் துணியில முடிஞ்சு
ரவயி!”, என்றுவிட்டு உறங்கச் பசன்றுவிட்ைார்
அன்னம்மாள்.

மாமியார் பசான்னரதச் பசய்துவிட்டு வந்தவருக்கு,

காரலயில் மகன் அரைத்துக் பகட்ைால் என்ன ேதில்
பசால்லலாம் என்ற சிந்தரனபயாடு ேடுத்திருந்தார்
சசிகலா.

சப ாஜினி Page 407

 நீ யும் நானும் அன்பே

///////

அதிகாரல ஐந்து மணிக்கு அரைப்பு வந்திருந்தது.

சசிகலாவிற்கு மகன் தான் அரைக்கிறான் என்று வந்து

அரைப்ரே எடுக்க, “அத்ரத… நான் நவனா…!”,
ீ என்று
பேசியவரளக் பகட்டு

“என்னைாம்மா நல்லாயிருக்கியா? என்ன இவ்வளவு

பவள்ளன போனு போட்டுருக்க!”, என்று ேதறியிருந்தார்
சசி.

“ேயப்ேைற அளவு ஒன்னுமில்லத்ரத…! நீ ங்க பநத்து எங்க

வட்டுக்குப்
ீ போறதா அவங்க பசான்னாங்க!”, என்று
கூறியதுபம

சசிகலாவிற்கு புரிந்திருந்தது. பேண் அவளுக்கு பவண்டிய

விையத்ரத அறிந்து பகாள்ளபவண்டிபய
பேசியிருக்கிறாள் என்று.

“அது… அப்ோ உங்கிட்ை என்னனு பசால்லுவாங்கைா…!”,

என்று சசிகலா இழுக்க

“ஏந்ரத…!. அரத நீ ங்க பசான்னா என்ன?”, என்ற விைாமல்

பகட்க

“நான் பசால்றரதவிை அப்ோ பசான்னாதாண்ைா நல்லா

இருக்கும்!”, என்றதுபம

சப ாஜினி Page 408

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணுக்கு புரிந்திருந்தது. கார க்குடியில் ஏபதா

மனதிற்குப் ேிடிக்காத வரகயில் நைந்திருக்கிறது என்று….!

“சும்மா பசால்லுங்கத்ரத…! நான் எதுவும் பதரிஞ்சமாதிரி

காட்டிக்க மாட்பைன்…! அப்ோ, அம்மாகிட்ை இரதப்ேத்தி
என்னால பகக்க முடியாது”, என்று கூறியிருந்தாள் பேண்.

ஜாரை மாரையாக பேண்ணிைம் கிண்ைல், பகலி என்று

சசிகலாவும், பமானிகாவும் பேசியிருந்த ரதரியத்தில்,
நவனா
ீ சசிகலாவிற்கு அரைத்தபதாடு, துணிந்து தங்களது
விையம் ேற்றிக் பகட்டிருந்தாள்.

ஆனால் வட்டில்
ீ யாருக்கும் பதரியாத விையத்ரதப் ேற்றி
என்னபவன்று, யாரிைம் பசன்று பகட்ோள் என்ேதும்
சசிகலாவிற்குப் புரிய, “அப்ோ… நீ ைாக்ைருக்கு
ேடிக்கிபறங்கறதால… உனக்கு ைாக்ைர் மாப்ேிள்ரள
ோக்கறதா பசால்லிட்ைாங்கைா…!”, என்று கூறி முடிக்க,
எதிரில் சற்றுபந ம் பதாரலபேசிரய ரகயில்
ரவத்தேடிபய நின்றவள்

“சரித்ரத….! எனக்கு ஹாஸ்ேிைல்கு பந மாகிருச்சு…! நான்

சாயந்தி ம் கூப்ேிைபறன்!”, என்று அவச மாக
ரவத்திருந்தாள் பேண்.

“சரிம்மா, உைம்ரேப் ோத்துக்பகா”, என்று சசிகலாவும்

பேருமூச்சிரன பவளிவிட்ைவாறு பதாரலபேசிரய
ரவத்திருந்தார்.

சப ாஜினி Page 409

 நீ யும் நானும் அன்பே

ரவத்த ரகபயாடு, சங்கருக்கு அரைத்துப் பேசிய நவனா,

ீ
சசிகலா கூறியரத சங்கரிம் பேசிவிட்டு, “ரிலாக்ஸா
பயாசிங்க… ஃோர்மரூ…! ப ண்டு நாள் எனக்கு ரைட்
பசட்யூல்….! நான் ரிலாக்ஸாகிட்டு கால் ேண்பறன்…! ரே”,
என்று விட்டு ரவத்திருந்தாள் நவனா.
ீ

காரலயில் தாயிக்கு அரைத்துக் பகட்க எண்ணியவன்,

விடியலில் எதற்கு பதாந்தி வு பசய்ய பவண்டும்… என்று
பந ம் கைித்து அரைத்துப் பேச எண்ணியிருந்தான்.

பேண்பணா எல்லாவற்ரறயும் கூறியவள், “யாரு அந்த

ைாக்ைரூன்னு ோத்திருபவாம்”, என்றுவிட்டு
ரவத்திருந்தாள்.

/////////////

மாரலயில் தாயுைன் பேசிய சங்கர், சாந்தனுவிற்கு

நவனாரவத்
ீ த ஒப்புக்பகாண்ைரதயும் தாயின்
வாயிலாக அறிந்து பகாண்டிருந்தான்.

பேண் சற்று பவரலப்ேளுபவாடு இருப்ேதால், அவள்

அரைக்கும் வர காத்திருக்க முடிவு பசய்திருந்தான்.

என்ன கா ணத்தினால் நவனாரவ

ீ தனக்குத் த ,
பவற்றிபவல் ஒப்புக் பகாண்டிருக்க மாட்ைார் என்கிற
பயாசரனயில் ஆழ்ந்திருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 410

 நீ யும் நானும் அன்பே

இ ண்டு கா ணிகளில் ஒன்று அவப கூறியது. தான்

மருத்துவன் அல்லன் என்ேது.

மற்பறான்று, தான் ஒரு விவசாயி. பவளாண் சார்ந்த

பதாைில் பசய்வதால் மனதில் ஏபதா பநருைல் கா ணமாக
தனது பேண்ரணக் பகாடுக்க தயக்கம் இருக்கலாம்.

அ சாங்க உத்பயாகபமா, பவறு எந்த மதிப்ோன

உத்திபயாகத்தில் தான் இருந்திருந்தாலும், பவற்றி
தன்ரன மருமகனாக்கிக் பகாள்ள இரசந்திருக்க
வாய்ப்ேிருந்திருக்கலாபமா என்று ஒரு மனம் அவரனச்
சாடியது.

இதுவர , என்றும் தன்னிைம் முகம் சுைித்துப் பேசியவர்

அல்ல. தானும் அவரிைம் முரறயற்று நைந்து பகாண்ைதும்
அல்ல என்கிற சீரிய நிரலயில் பயாசித்திருந்தான் சங்கர்.

தந்ரதரயக் பகாண்டு தன்ரன பயாசிப்ோர் என்று ஏபனா

சங்கருக்குத் பதான்றவில்ரல.

தந்ரதயின் முரறயற்ற வாழ்வு முடிவுக்கு வந்து சில

ஆண்டுகள் கைந்திருந்த நிரலயில், அரதப்ேற்றி சங்கர்
பயாசித்திருக்கவில்ரல.

பேண் என்ன பசால்கிறாள் என்று பகட்போம் என்று

காத்திருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 411

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணும் இ ண்டு நாட்கள் என்றவள், நான்கு

நாட்களுக்குப்ேின் அரைத்துப் பேசியிருந்தாள்.

“என்ரன எங்ரகயாவது பவளிய கூட்டிட்டுப் போங்க”,

என்று எடுத்தவுைன் பேசியவரள

“நீ பய பசால்லு. எங்க போகலாம்”, என்று பேண்ணிைபம

பயாசரன பகட்டிருந்தான் சங்கர்.

“பயாவ்… பகள்வி பகக்காம வந்து கூப்ை வாயா…”, என்று

கத்திவிட்டு ரவத்திருந்தாள் நவனா.
ீ

அவ்வளவு எளிதில் மரியாரதக் குரறவாக தன்ரனப்

பேசமாட்ைாள் என்ேது சங்கருக்குத்
திண்ணம். அப்டியிருக்க இன்று பேண் பேசியரதக்
பகாண்பை பேண்ணின் மனநிரலரய
உள்வாங்கியிருந்தான்.

பேண்ரண அரைத்துக் பகாண்டு, அட்வான்ஸ் பகாடுத்து

சுத்தம் பசய்து ோல் காய்ச்ச ஏதுவாக ரவத்திருந்த
தங்களுக்காக ோர்த்திருந்த வட்டிற்கு
ீ அரைத்துச்
பசன்றிருந்தான்.

அரமதியாக இருந்தவள், “இப்ேதான் உருப்ேடியா ஒரு

விசயம் ேண்ணியிருக்கீ ங்க”, என்றவள்

“எப்ே ோல் காய்ச்சலாம்?”, என்று பகட்ைாள்.

சப ாஜினி Page 412

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நல்ல நாள் ோக்கணுமில்ல?”, சந்பதகத்துைபனபய

பகட்ைான் சங்கர்.

“ோருங்க… இவ்பளா ோத்தவங்க… அரதயும் ோத்து

ோரலக் காய்ச்சிருக்கலாம்ல”, என இலகுவாகக்
கூறியிருந்தாள் நவனா.
ீ

“நீ இல்லாமலா?”, இது பேண்ணின் பேச்சினால் வந்த

வினா.

“எல்லாத்துக்கும் நாபன வ ணும்னு நிரனச்சா உங்க ோடு

கஷ்ைந்தான்”, என்ற பேண்ணின் வார்த்ரதரயக்
பகட்ைவனுக்கு இலகுவான பந மாக இருந்தால் ேதில்
பேசியிருப்ோன். தற்போது ஏபனா மனதின்
சுணக்கத்தினால் அரமதியாக இருந்தான்.

“அம்மாரவ வ ச் பசால்லவா?”, பேண் எடுத்துச்

பசய்யாவிட்ைால், அடுத்து அம்மாவின் தயவு மட்டுபம
என்ேது ஆண்ேிள்ரளகளுக்கு சாசுவதம்.

“பசால்லுங்க… நல்ல நாள் ோத்து வந்து, ோரலக்

காய்ச்சிட்டுப் போகச் பசால்லுங்கபளன்”, என்று நவனா
ீ
முடித்திருந்தாள்.

“அப்ே நீ வ மாட்டியா?”, ேட்டும் ேைாமல் பேசியவளின்

பேச்ரசக் பகட்டு பகட்டிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 413

 நீ யும் நானும் அன்பே

“வ ாம எங்க போகப் போபறன். கண்டிப்ோ ோல் குடிக்க

வந்திருபவன்”, என்றவரள

“யாப ா மூனா மனுசி மாதிரி பேசிட்டு இருக்க… இந்த

வட்டுக்கு
ீ நீ ங்க தான ைாக்ைப எல்லாபம…”, என்று
நிரனவுறுத்த

“எனக்கு எல்லாபம நீ ங்க தான… ஃோர்மரூ”, என்றவள்,

“அப்ே நீ ங்க தான எல்லாம் பசய்யணும்”, என்று விட்டு

கழுவி சுத்தமாக இருந்த அந்த வட்டில்
ீ தர யில்
அமர்ந்துவிட்ைாள்.

“இப்ே யாரு உனக்கு பசாறு போைப் போறானு… ேந்தியில

உக்கா மாதிரி வந்து உக்கா ”, என்று கிண்ைல் பசய்ய

“வரும்போபத எதாவது சாப்ேிை வாங்கிட்டு

வந்திருக்கலாம்”, என்று பேண் சலித்துக் பகாள்ள

“ேசிச்சா வரும்போபத பசால்றதுக்பகன்ன…”, என்றவன்,

“சரி கிளம்பு… போயி எங்காவது சாப்ேிட்டு போலாம்”,

என்று பேண்ரணக் கிளப்ே

“நாலு நாரளக்கு முன்ன பசான்ன விசயத்ரத மறந்துட்டு

ஹாயா திரியறீங்கபள? உங்க மனசுல என்ன நிரனச்சுட்டு
இருக்கீ ங்க?”, என்று இப்போது ஆ ம்ேிப்ோன், அடுத்து
ஆ ம்ேிப்ோன் என்று காத்திருந்தவள் துவங்கியிருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 414

 நீ யும் நானும் அன்பே

“விருந்துக்கா வந்திருக்பகன்…”, என்று பகட்ைவள், “என்ன

முடிவு ேண்ணியிருக்கீ ங்க”, என்று சங்கர க் பகட்ைாள்.

“நீ தான் அந்த ைாக்ைர் யாருனு ோப்போம்னு வச்சிட்ை”,

என்று சங்கர் தனக்குத் பதரிந்தரத பதரியாதபோல
பகட்டு இழுக்க…

“அந்த ைாக்ைரூ நம்ம சாந்தனுதான்…”, என்று எந்த

சங்கைமும் இல்லாமல் சங்கரிைம் கூறியவள்

“அவங்கிட்ையும் பேசிட்பைன்…. அவன் கரதக்கு

ஆகமாட்ைான்போல… ப ாம்ே பேசறான்… அதனால நீ ங்க
என்ன ேண்ணுறீங்க… அத்ரத, மாமாரவ இங்க வ ச்
பசால்லி அடுத்து என்ன பசய்யலாம்னு பகளுங்க?”, என்று
பேண் சங்கர ஏவ

பேண்ணின் எதிப வந்து அருகில் அமர்ந்தவன், “என்ன

பசான்னான்?”, என்று பதரிந்து பகாண்பை ஆகபவண்டும்
என்கிற பவகம் கு லில் ஒலிக்க பகட்டிருந்தான் சங்கர்.

“அன்னம்மா ஆச்சி பேசுனாங்களாம் தாத்தா ப ண்டு

பேருட்ையும்… மாப்ேிள்ரளக்கு இங்கதான சம்ேந்தம்
ேண்ண ேிரியப்ேைறாரு… அதனால… உங்களுக்கு பவற
போண்ணு ோருங்கனு ாஜு தாத்தா பசால்லிட்ைா ாம்”,
என்று நிறுத்திய நவனா
ீ

சப ாஜினி Page 415

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அதனால… சாந்தனு பேரியவங்க பேச்ரசத் தட்ை

மாட்ைானாம். பவணுனா நாபன போயி எங்கப்ோகிட்ை…
சாந்தனு பவணாம்னு பசால்லவாம்”, என்றவள்

“அவங்கிட்ை இனி பேச எதுவுமில்ல… அதனால அவரன

விட்டுத் தள்ளுங்க… அத்ரத, மாமாக்கிட்ை என்ன பசய்யனு
பகட்டிட்டு… அவங்க பசால்ற மாதிரி பசய்பவாம்”, என்று
கூலாக பேசியிருந்தாள் பேண்.

“நீ உங்க வட்ல

ீ பேசினியா?”

“ம்… எங்க அம்மாவும், அப்ோவும் இங்க வந்தாங்க… எங்க

அப்ோ ஜாரை மாரையா பேசினாங்க… உனக்கு இன்னும்
அந்தப் ேக்குவம் வ ல… இன்னும் நல்லது பகட்ைது
பதரியாத வயசிலதான் இருக்க… நீ ைாக்ைரூ… அதனால..
உனக்கு ைாக்ைர் ரேயரனப் ோர்த்தா உன் பகரியர், உன்
ஃேியூச்சர் நல்லா இருக்கும்னு நிரறய அட்ரவஸ்
ேண்ணிட்டு போயிருக்காங்க”, என்று உண்ரமரய
விளக்கியவள்

“எனக்கு நீ ங்கனு முடிவு பசய்து ேலகாலம் ஆயிருச்சு…

அதனால இப்ே பமற்பகாண்டு நைக்க பவண்டியரதப்
ோர்ப்போம்”, என்று கூலாக கூறியவரளக் கண்ைவன்

“ேின்னாடி…. எங்க அம்மா அப்ோ யாரும் கல்யாணத்துல

வந்து கலந்துக்கரலன்னு நம்ம வாழ்நாள்ல

சப ாஜினி Page 416

 நீ யும் நானும் அன்பே

என்ரனக்குபம உனக்கு வருத்தம் வ ாதா?”, என்று சங்கர்

பகட்க

“வருத்தம் எல்லாம் இருக்கத்தான் பசய்யும். அதுக்காக…

அவங்க வருத்தப்ேைக் கூைாதுன்னா… நான் வருத்தப்ேைற
நிரலரமக்கு என்ரனய தள்ளி விட்டுருவாங்கபள…”,
என்று தனது நிரலரய யூகித்துக் கூறினாள்.

“நல்லா பயாசிச்சுதான பசால்லுற நவனா?”,

ீ என்ற
பேண்ணிைம் பகட்க

“பயாசிச்சதுலதான் மண்ரை காஞ்சு வந்திருக்பகன்…”,

என்றவள்,

“மனபசல்லாம் ஒப ோ மா ஃேீல் ஆகுது…”, என்று

தளுதளுத்த கு லில் கூறியவள்,

“சீக்கி ம் இந்த ஃேீல் மாறனும் எனக்கு… அதுக்கு மருந்து

நீ ங்கதான்”, என்று பவட்கம் விட்டு சங்கரிைம் கூறியவள்

அதற்குபமல் சங்கர ப் ோர்த்துப் பேச சங்கைம்

உண்ைானதால், அவனருகில் வந்து அமர்ந்து பதாளில்
சாய்ந்தவாறு பேசினாள்.

“ப ாம்ே நாள் என்னால வயிட் ேண்ண முடியாது… இந்த

ஸ்ட்ப ஸ் என்னால தாங்க முடியல… எவ்வளவு
வருசம்னாலும் உங்களுக்காக வயிட் ேண்ண முடியும்.

சப ாஜினி Page 417

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனா பவற யார யும் என்னால என் ரலஃப் ோர்ட்ன ா

நிரனச்சுப் ோக்க முடியல”, என்று கூறியவள்,

“இவங்க ேைற அவச த்துல என்ரன எங்காவது

தள்ளிவிட்ைா… என்னால எதுலயும் ஒட்ை முடியாது. அரத
அப்ோவுக்கு என்னால புரிய ரவக்க முடியல…”, என்று
க க த்த கு லில் பேசினாள்.

“எவ்வளவு சீக்கி மானாலும் நான் ப டி… நீ ங்க ஏற்ோடு

ேண்ணிட்டு வான்னு பசால்றப்போ உங்கபளாை
வந்திருபவன்”, என்றவள், சங்கர் எதிர்ோர்க்கும்முன்
கழுத்ரதக் கட்டிக் பகாண்டு அைத் துவங்கியிருந்தாள்.

இத்தரன ஆண்டுகள் நவனாரவப்

ீ ோர்த்திருந்தவனுக்கு,
பேண் தனக்காக அழுகிறாள் என்கிற எண்ணபம ஒரு
புறம் மகிழ்ச்சியாகவும், மறுமனம் நவனாவின்
ீ
அழுரகரயக் கண்டு வருத்தத்ரதயும் தத்பதடுத்திருந்தது.

பேண்ணின் முதுரகத் தட்டி ஆறுதல் கூறியவன், பேண்

அழுது முடிக்கும்வர க் காத்திருந்தான். ேிறகு,

“அம்மாகிட்ை இன்னிக்கு பேசிபறன்… எதுக்கும்

வருத்தப்ேைாத”, என்றவன்

“முகத்ரத கழுவிட்டு ப ஃப்ப ஷ் ேண்ணு… நான் இங்க

எங்காவது ேக்கத்துல போயி சாப்ோடு வாங்கிட்டு

சப ாஜினி Page 418

 நீ யும் நானும் அன்பே

வப ன்”, என்று பேண்ணிைம் கூறிக்பகாண்டு பவளியில்

கிளம்ேியிருந்தான்.

வாங்கி வந்திருந்த உணரவ இருவரும் பேசாமல்

அரமதியாக உண்டுவிட்டு, வட்டில்
ீ சிறு, சிறு பதரவகள்
மற்றும் மாற்றங்கரள மட்டும் சங்கரிைம் கூறிவிட்டுக்
கிளம்ேியிருந்தாள் பேண்.

சிக்கலில்லாமல் நவனா,
ீ சங்கரின் எண்ணங்கள்
நிரறபவறுமா?

அன்பு-15

இ ண்பைாரு நாள்களுக்கு முன் சங்கர், பவற்றிக்கு

அரைத்துப் பேசியிருந்தான்.

சங்கரின் அரைப்ரே எதிர்ோர்த்தி ாதவர் முதலில் சற்றுத்

திணறி ேிறகு சுதாரிப்போடு பேசத் துவங்கியிருந்தார்
பவற்றி.

வளவளபவன்று போதுவான கரதகள் எரதயும் பேசாமல்

பந டியாக விையத்திற்கு வந்திருந்தான் சங்கர்.

“மாமா… அம்மா, அப்ோ ப ண்டு பேரும் உங்ககிட்ை வந்து

பேசுனாங்களா?”

“ம்… ஆமாப்ோ… அரத… அதுக்கு நான் அப்ேபவ…

நவனாவுக்கு
ீ ைாக்ைர் மாப்ேிள்ரள ோக்கறதால… பவற

சப ாஜினி Page 419

 நீ யும் நானும் அன்பே

எைத்துல ோக்கச் பசால்லி பசால்லிட்பைபனப்ோ!”, என்று

சிற்சில தைங்கபலாடு நிதானமாகபவ பேசினார்.

“பவற எரதயும் மனசுல வச்சி நீ ங்க பேசரலன்னா… நான்

ஒரு விசயத்ரத உங்ககிட்ை பசால்லனும்…!”, என்று சங்கர்
இழுரவயாகக் கூறி நிறுத்த…

ஒரு நிமிைம் என்னபவா, ஏபதா என்று பேண் ேிள்ரளரய

பேற்ற தந்ரதயின் நிரலயில், சரியான சூட்டில் பவடிக்கத்
துவங்கிய பசாளத்ரதப்போல மனதளவில் ேதறியிருந்தார்
பவற்றி.

அவரின் ேதற்றத்ரத பதாரலபேசியிபலபய உணர்ந்த

சங்கர், தாமதிக்காமல், “நானும் ைாக்ைப ட்
ேண்ணிட்டுதான் இருக்பகன் மாமா…! உங்களுக்கு ைாக்ைர்
மாப்ேிள்ரளதான் பவணுனா…! எனக்பக நீ ங்க
நவனாரவக்
ீ குடுக்கலாபம? அப்புறம் எதுக்கு பவற
மாப்ேிள்ரள ோக்கறீங்க?”, என்று வினவ

விையம் என்னபவா ஏபதா என்று ேதறியிருந்த மனரத

இதமாக உணர்ந்தவாபற,

“இல்ரலப்ோ…! அது சரி வ ாது!”, என்கிற வார்த்ரதரய

தண்ண ீர் பதாட்டியில் இருந்த அரைப்ரே நீ க்கியேின்
பவள்ளம் பவகமாக பவளிபயறுவரதப் போலக்
கூறியவர், சற்று நிதானத்ரத ரகயில் எடுத்தவாபற…

சப ாஜினி Page 420

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நான் பவற ஒரு இைத்துல இருந்து பகட்டு வந்த ைாக்ைர்

மாப்ேிள்ரளக்கு நவனாரவத்
ீ த தா வாக்குக்
குடுத்திட்பைன். இனி அரத மாத்திப் பேசினா நல்லா
வ ாது!”, என்று அவரின் நிரலயில் இருந்து விலகாமல்
திைமான முடிபவாடு நிற்க…

“என் தனிப்ேட்ை விருப்ேம் மட்டுமில்ரல மாமா…! உங்க

போண்ணுக்கும் என்ரன கல்யாணம் ேண்ணிக்கிற ஐடியா
இருக்கறதால… உங்ககிட்ை பகக்கிபறன்…! பயாசிச்சு நல்ல
முடிவு பசால்லலாமா?”, என்று ேணிபவாடு பகட்ைான்
சங்கர்.

நீ ட்டிக்க விரும்ோத பவற்றிபயா, “இல்ரலப்ோ…! பசான்ன

பசால்லு மாறிட்ைான்னு… அப்புறம் ஒரு மாதிரி
பேசுவாங்க…! அதுனால… உங்களுக்கு பவற நல்ல
போண்ணா ோக்கச் பசால்லி சசிகிட்ை அன்ரனக்பக
பசால்லிட்பைபனப்ோ!”, என்று கூறினார் பவற்றி.

“என்ன கா ணத்துனால… எனக்கு போண்ணு குடுக்கத்

தயங்கறீங்கனு பசால்ல முடியுமா மாமா?”, என்று சங்கர்
விைாமல் பகட்க

“தயக்கம் எல்லாம் ஒன்னுமில்ரல…!”, என்று என்ன

பேசுவது எனத் தயங்கியவாபற, “…சசிகலா வந்து
பகக்குறதுக்கு முன்ன அவங்க வந்து பேசிட்ைாங்க…!
அவங்களுக்கு சரின்னு பசால்லிட்டு, அப்புறம்

சப ாஜினி Page 421

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேின்வாங்குனா நல்லாவா இருக்கும் தம்ேி”, என்று தன்ரன

நியாயப்ேடுத்தி பேசியவரிைம்,

அதற்குபமல் எதுவும் பேசப் ேிரியமில்லாமல்,

“அத்ரதகிட்ை ஒரு நிமிசம் போரனக் குடுக்கீ றங்
ீ களா
மாமா?” என்று தயவாகக் பகட்ைான் சங்கர்.

“ம்… பதா… குடுக்கபறன்…!” என்று அருகில் நின்றிருந்த

மரனவியிைம் போரன பகாடுக்கத் தயங்கியவாபற
முப்ேது பநாடிகளுக்குப் ேிறகு மனபத இல்லாமல்
பகாடுத்தவர், மரனவியின் அருகிபலபய நின்றிருக்க,

கணவனது பேச்சில் காரத கைட்டிவிட்டு பவரல

ோர்ப்ேதாக அதுவர பேயர் பசய்துபகாண்டிருந்தவர்,
“பசால்லுங்கப்ோ…!”, என்றிருந்தார்.

புஷ்ோவின் பேச்ரசக் பகட்ை சங்கர், “அத்ரத எல்லாரும்

நல்லாயிருக்கீ ங்கள்ல…!”, என்று சம்ேி தாய நலரன
விசாரித்ததாக பேயருக்குக் பகட்டுவிட்டு, புஷ்ோவின்
ேதிலுக்காகக் கூை காத்தி ாமல்,

“மாமா ஏபதா மனசுல வச்சி… எனக்கு வனாரவக்

ீ குடுக்க
பயாசிக்கிறாங்க…! என்னனு உங்களுக்கு பதரிஞ்சா
பசால்லுங்க…!”, என்றவனது பேச்ரசக் பகட்ை புஷ்ோ

‘புருசனப் ேத்தி மத்தவங்கட்ை பேசினா ேங்கம்

குடும்ேத்துக்குதான… இரதப் போயி நான் என்னனு

சப ாஜினி Page 422

 நீ யும் நானும் அன்பே

யாருக்கிட்ை பசால்ல…’ என்று மனம் கூக்கு லிை சங்கரின்

பேச்ரசக் பகட்டு அரமதியாகபவ இருந்தார் புஷ்ோ.

“…விளக்கம் குடுக்க நான் தயா ா இருக்பகன்.

அவச ப்ேட்டு வனாரவ
ீ கல்யாணத்துக்கு ஃபோர்ஸ்
ேண்ண பவணானு பதானுது. ஏறத்தாை எட்டு, எட்ைர
வருசமா ஒருத்தருக்பகாருத்தர் மனசுல ஆரசய
வளத்திட்பைாம்…”

‘அைப்ோவிகளா…. அப்ே நாந்தான் அப்ோவியா… பூரன

கண்ண மூடிட்டு உலகபம இருட்டுனு பயாசிச்ச மாதிரி
இருந்திருக்பகனா…’ புஷ்ோ

“….இப்ே திடீர்னு மனரச மாத்திறது… கஷ்ைம்தான்…!

அரதவிை ஒப வட்டுக்குள்ள
ீ வாைறதுங்கறரதவிை பவற
பவற வாழ்க்ரகத் துரணபயாை வாைறது ந கம்!
மாமாகிட்ை பேசிப் ோருங்கத்ரத!”, என்றுவிட்டு

புஷ்ோவின் ேதிரல எதிர்ோ ாமல், “ரவக்கிபறன்

அத்ரத!”, என்று பதாைர்ரேத் துண்டித்திருந்தான் சங்கர்.

‘அண்ணந்தான் அ பவக்காடு… ேய சூட்டிகாதான்

பயாசிக்கிது… நல்ல ேயலுக்கு இப்டி ஒரு பசாதரன’, என்று
பவதரனபயாடு எண்ணியவாபற பதாரலபேசிரய
ரவத்திருந்தார் புஷ்ோ.

சப ாஜினி Page 423

 நீ யும் நானும் அன்பே

மரனவி எதுவும் பேசாமல் ம்… ம்க்கும்.. என்று சில ஒலி

எழுப்ேபலாடு, எதுவும் பேசாமபலபய போரன
ரவத்தரதக் கண்டு ஏமாற்றம் அரைந்தவ ாக,
“என்னவாம் ேய கிைந்து பகஞ்பசா பகஞ்சுன்னு
பகஞ்சுறான்?”, என்று எகத்தாளத்பதாடு மரனவிைம் பகட்க

“ம்… நீ ங்க ஏபதா மனசுல நிரனச்சுட்டுத்தான் நவனாரவ

ீ
அதுக்குத் த பயாசிக்கீ றங்
ீ கனு பசால்லிச்சு!”, என்றுவிட்டு
நக எத்தனிக்க…

“அரதயா இவ்வளவு பந ம் பசான்னான்!”, என்று விைாமல்

நம்ேிக்ரகயற்ற ோர்ரவபயாடு மரனவிரயக் பகட்க

“ம்… அவச மில்லாம நவனா

ீ கல்யாணத்துல
முடிபவடுங்கனு பசால்லிச்சு!”, என்று கணவரிைம்
கூறிக்பகாண்பை நகர்ந்திருந்தார் புஷ்ோ.

“இவன் வயசுக்கு நமக்கு அட்ரவஸ் ேண்ற அளவுக்கு

வளந்திட்ைானாமா? மீ ரச முரளச்சிட்ைா… உைபன வயசு
ோக்காம எதாவது வாய்க்கு வ ரத பேரியவங்ககிட்ை
பேசிறதாமா?”, என்று மரனவியிைம் பகட்க

“போரனப் போட்டு அந்தப் ரேயன்கிட்ைபய பகக்க

பவண்டியதுதான! எங்கிட்ை வந்து பகட்ைா என்னனு ேதில்
பசால்ல?”, என்றுவிட்டு அவ து ேணியில் மூழ்கியிருந்தார்
புஷ்ோ.

சப ாஜினி Page 424

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அப்டிபயன்ன… சாந்தனுரவவிை இவன் ஒசத்தி உனக்கு!”,

என்று புஷ்ோவிைம் சண்ரை இழுக்கும் விதமான
முரறயில் பவற்றி விடுபவனா என்று மீ ண்டும் பேச்ரசத்
துவங்க…

“எல்லாம் அண்ணன், தம்ேி புள்ரளங்க…! எனக்கு யாரும்

ஒசத்தியும் இல்ரல…! யாரும் தாழ்ச்சியும்
இல்ரல!”, விட்பைத்தியான ேதிபலாடு விலக எண்ணினார்.

விைாமல், “இல்ரலபய…! நானும் இந்த கல்யாணப் பேச்ரச

எடுத்த நாளுல இருந்து ோக்கபறன்..! சங்கருக்கு சப்போர்ட்
ேண்ற… சாந்தனுரவ பவணாங்கறபய ஏன்?”, என்ற
மரனவியிைம் வார்த்ரதகளில் மல்லுக்கு நின்றிருந்தார்
பவற்றி.

ேதில் கூறாவிட்ைால் விைமாட்ைார் என்ேது பதரிந்த

புஷ்ோ, “எங்கண்ணரன மட்டுபம வச்சி, சங்கப ாை நல்ல
விசயத்ரத எரதயும் கண்ணுல ேட்ைாலும், கருத்துல
பகாண்டு வ ாம முடிபவடுக்கிறீங்க…!

நான், சங்கர விை சாந்தனுரவ நம்ம வட்லபய

ீ
பகாஞ்சகாலம் வச்சிப் ோத்திருக்பகன். எது பசாரை… எது
நல்லதுன்னு எனக்குத் பதரிஞ்சரத நான்
பசால்பறன்!”, என்று தனது அனுமானத்ரதக் கூறினார்
புஷ்ோ.

சப ாஜினி Page 425

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ம்ஹூம்… அப்புறம் நான் ோத்த மாப்ேிள்ரளய பவற

என்ன குரற பசால்லப் போற?”, என்று புஷ்ோரவச் சீண்ை

“இது குரறயில்ல…! பேண்புத்தி ேின்புத்தினு… குரறவா

எங்கரள மதிப்ேிட்பை ஆம்ேிரளங்க உலகம்
சந்பதாசப்ேட்டுக்க நிரனக்குது…! அதுல நீ ங்களும்
விதிவிலக்கில்ல…!”, என்று வி க்திபயாடு கூறியவுைன்
பவற்றி மரனவிரய முரறத்துப் ோர்க்க…

அரதக் கண்டு பகாண்ைதாகபவ காட்டிக் பகாள்ளாமல்

பவரலபயாடு ோர்ரவரய ரவத்துக் பகாண்டு
கணவருக்கு ேதில் கூறத் துவங்கியிருந்தார் புஷ்ோ,
“ஆனா உண்ரமயில… ேின்புத்திங்கறது… எந்த ஒரு
விசயத்ரதயும், போண்ணு முக்காலத்துலயும் இது சரியா
வருமானு பயாசிக்கறதால பசால்லி வச்ச வார்த்ரதன்னு
சிலருக்கு புரியறதில்ல…!”, மரனவியின் குத்தல் பேச்ரசக்
பகட்டு

‘நல்லாத்தான் பேசுறா…! இத்தரன நாளு இப்டி

பேசுனதில்ரலபய!’, என்ற எண்ணத்பதாபை மரனவிரயக்
கவனித்திருந்தார் பவற்றி.

“…அப்டி நான் பயாசிச்ச வர யில… சங்கர த் தவி

நவனாவுக்கு
ீ ஏத்த மாப்ேிள்ரள எங்கயும் கிரைக்கும்னு
பதாணரல! உங்களுக்கு சாந்தனு மட்டுபம கண்ணுக்கு
உயர்வாத் பதரியுது!

சப ாஜினி Page 426

 நீ யும் நானும் அன்பே

போண்ணுங்கபளாை மன எதிர்ோர்ப்பு, வ ப்போறவன்,

அன்ோ, அனுச ரணயா… நல்ல குணவானா இருக்கனும்னு
நிரனப்போம்!

அறியாரமயினால… தான் தவறுன பந த்தில கட்டுனவன்

கண்டிச்சாலும், தயங்கி… ேின்தங்குற பந த்துல தட்டிக்
பகாடுத்து ரகபகாடுத்து தூக்கி விைற மாதிரியான, எல்லா
நிரலயிலும் தனக்காக பதாள் பகாடுக்கறவங்களா வ ப்
போற புருசன் இருக்கனும்னு எல்லா போண்ணுங்களுபம
நிரனப்ோங்க!

நம்ரம குைந்ரத மாதிரி ப ாம்ே எதுக்பகடுத்தாலும்

கண்டிக்காம… எதாவது கஷ்ைத்தில எை முடியாம
தவிக்கிற பந த்துல தூக்கிவிட்டு, ‘ஒன்னுமில்ரல…
ேயப்ேைாம அடுத்து பசய்ய பவண்டியரத துணிஞ்சு
பசய்யி… நான் இருக்பகன்னு!’, வார்த்ரதகள்லபயா,
இல்ரல பசயல் மூலமாகபவா கூை நிக்கிறவங்கரள
வாழ்க்ரகத் துரணயா வ ணும்னு ஆரசப்ேடுவாங்க…!

அந்த விதத்துல… நம்ம நவனாபவாை

ீ எதிர்ோர்ப்பு எனக்கு
தப்ோத் பதாணரலங்க!”, என்று கூறிவிட்டு

“அந்தப் ரேயன் இவ்பளா தூ ம் இறங்கி வந்து பகக்குது…!

ஆனா அரத நீ ங்க கன்சிைர் ேண்ணபவ பயாசிக்கிறீங்க…!
இந்தக் காலத்துப் புள்ரளங்க நம்ம பமல மரியாரத
வச்சி… இந்தளவு இறங்கி வந்து பகக்கறபத பேரிசு. அரத

சப ாஜினி Page 427

 நீ யும் நானும் அன்பே

கண்டுக்காம விட்டுட்டு, ேின்னாடி வருத்தப்ேைறதில

அர்த்தமில்ரலனு எனக்குத் பதாணுது!”, என்றவர்
அதற்குபமல் அங்கிருந்து அகன்றிருந்தார்.

மரனவியின் பேச்சில் பயாசரனபயாடு பசன்று

அமர்ந்திருந்தார் பவற்றி.

ஆனாலும் மனம் தான் எடுத்த முடிவிலிருந்து ேின்வாங்க

மறுத்தது.

//////////////

நவனாவின்
ீ பேச்சிற்குப் ேிறகு, நிதானமாக
பயாசித்திருந்தான் சங்கர்.

தாங்கள் இருவரும் எடுக்கப்போகும் முடிவினால்

வ க்கூடிய சாதக, ோதகங்கரள குறித்துக் பகாண்டு,
இயன்றளவில் பவரலரய துரிதமாக முடிக்க இலக்கு
நிர்ணயித்துக் பகாண்ைான்.

அன்று இ வு தாயிைம் பேசியவன், “ம்மா… வனா

ீ
கல்யாணத்துக்கு ஏற்ோடு ேண்ண பசால்றா…! நீ ங்க, அப்ோ,
ஆத்தா மூனு பேரும் கிளம்ேி மதுர வாங்க… இங்க வச்சி
பநருல பேசலாம்!”, என்றவன், போதுவான பேச்சுக்கரளப்
பேசிவிட்டு ரவத்துவிட்ைான் சங்கர்.

அதுவர சசிகலாரவபய கவனித்துக் பகாண்டிருந்த

அன்னம்மாள், “நாரளக்கு எனக்கு மதுர ல ைாக்ைருகிட்ை

சப ாஜினி Page 428

 நீ யும் நானும் அன்பே

காமிக்கப் போறதா பசால்லிட்டு கிளம்புபவாம் சசி”,

என்றவர்

“இப்ேபவ போயி உம்புருசன்கிட்ை எதயும் பசால்ல

பவணாம். காரலயில பசால்லிக்கலாம். போயி நிம்மதியா
ேடுத்துத் தூங்கு!”, என்றுவிட்டு பயாசரனயில்
ஆழ்ந்துவிட்ைார் அன்னம்மாள்.

“சரி அத்ரத”, என்றுவிட்டு ேடுத்த சசிகலாவிற்கு, மனதில்

ஏபனா தயக்கமாக இருந்தது.

பவற்றி என்ன நிரனத்துக் பகாள்வாப ன்ேரதவிை,

தனக்கு ஒரு பேண் குைந்ரத இருந்து இதுபோன்ற நிகழ்வு
நைந்தால், தான் அரத எப்ேடி எதிர்பகாள்ளுபவாம் என்கிற
எண்ணபம வந்து மனரத அரித்தது. அறுத்தது.

விடியல் வர அர குரறயான உறக்கத்பதாடு, கைித்தவர்,

மற்ற ேகுதிகளில் மரியாரதக்காக மாமியாருக்கு
உைல்நலக்குரறவாக இருப்ேதால் மதுர க்கு பசல்வதாக
கூறிவிட்டு, மூவருமாக கிளம்ேியிருந்தனர்.

மதுர யில் சங்கர் தான் ோர்த்திருந்த வட்டிற்கு

ீ
மூவர யும் பந ாக அரைத்துச் பசன்றவன், பேண்ணின்
முடிபவாடு தனது ேங்கு எதிர்ோர்ப்ரேயும் ேகிர்ந்து
பகாண்டிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 429

 நீ யும் நானும் அன்பே

அரனத்ரதயும் அரமதியாகக் பகட்டிருந்த அன்னம்மாள்,

வடு
ீ ோல் காய்ச்ச நல்ல நாரள சசியிைம் ோர்க்கச்
பசான்னார்.

அடுத்த நாபள ஏதுவான நாளாக இருக்க, பவண்டிய

சாமான்கரள வாங்கிவிைப் ேணித்தார் அன்னம்மாள்.

அடுத்து பே ரன அரைத்தவர், “இன்ரனக்கு அந்த மக ாசி

மனசுல இருக்கற கலக்கத்துல… உங்கிட்ை
கல்யாணத்துக்கு நாள் ோக்கச் பசால்லிட்ைா சங்கரூ…!
ஆனா அவச ப்ேட்டு நாம ஏபனா தாபனானு பசஞ்சிட்ைா…!
ேிற்காலத்துல ஒரு பசால்லு வந்திரும். அதனால… அவ
பசான்னாலும் நாம எந்தக் குரறயுமில்லாம நிதானமாபவ
நல்லா பசஞ்சிருபவாம்!”, என்றுவிட்டு

“உங்க மாமனாரூகிட்ை சமீ ேத்துல எதாவது பேசினியா?”,

என்று சங்கரிைம் பகட்க

பசால்லவா? பவண்ைாமா? என்ற சிந்தரனபயாடு தயங்கி

நின்றவரனக் கண்டு பகாண்ைவர், “அப்ே பேசியிருக்க…
என்ன பகட்ை? என்ன பேசுன?”, என்று பே ரனப் ோர்த்துக்
பகட்ைவர்

“எதுக்கு இந்த ஆத்தா இரதக் பகக்குதுன்னு

பயாசிக்கிறியா? நம்ம பமல எந்தத் தப்புமில்ரலனு
போண்ணு நிரனக்கிற அளவுக்கு எல்லாத்ரதயும் சரியா
பசய்யனும் சங்கரு. இல்ரலனா ேிற்ோடு வருத்தத்துல…

சப ாஜினி Page 430

 நீ யும் நானும் அன்பே

போண்ணு வாயில சுணக்கமா ஒரு வார்த்ரத வந்திட்ைா…

உனக்கும் மனக்கஷ்ைம் வந்திரும்”, என்று பே னிைம்
கா ணம் கூறியவர்

பே னின் ேதிலுக்காக காத்திருந்தார்.

சங்கரும், தான் பேசியரத ஒளிவு மரறவில்லாமல்

அன்னம்மாளிைம் ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தான்.

அரனத்ரதயும் அரமதியாகக் பகட்ைவர், “எனக்கு

என்னபவா உங்கப்ேன் ேண்ணரத ோத்துட்டு, அவங்க
போண்ண உனக்கு குடுக்க பயாசிக்கற மாதிரி பதரியுது”,
என்று தனது மனக் கருத்ரத மரறயாது கூறியிருந்தார்
அன்னம்மாள்.

விலுக்பகன்று தாயின் பேச்சில் நிமிர்ந்து அமர்ந்த தாஸ்,

“என்னம்மா பசால்ற?”, என்று குரறந்த கு லில்
குற்றமுள்ள பநஞ்பசாடு பகட்க

“நீ யும், உம்போண்ைாட்டியும் போயி போண்ணு பகட்டுட்டு

வந்து பசான்னரதயும், சங்கரு பேசினரதயும் வச்சிப்
ோக்கும்போது எனக்கு அப்டிதான் பதாணுது”, என்று
மகனிைம் கூறியவர்

பே னிைம் திரும்ேி, “சங்கரு… உங்கப்ோ மாதிரி இரையில

நீ யும் மாறிருவிபயானு மாப்ேிள்ரள ேயப்ேைற மாதிரி
பதரியுதுப்ோ! இல்ரலனா நீ இவ்பளா இறங்கிப் பேசியும்

சப ாஜினி Page 431

 நீ யும் நானும் அன்பே

மறுத்துப் பேசுற மனுசபன கிரையாது”, என்று

பயாசரனபயாடு கூறியவர்

“ஏன்னா சசிய தாஸூக்கு கட்டிக் பகாடுக்க மாப்ேிள்ரளய

வச்சித்தான் பேசி முடிச்பசாம். அப்புறமும் நம்ம புஷ்ோவ
கட்டிக் குடுத்ததுக்கு ேின்னதான் உங்கப்ேன் விவ ம்
பதரிய வந்துது…! அதுக்கு முன்ன நல்லா வந்து போயிட்டு
இருந்த மாப்ேிள்ரள… உங்கப்ேரன ேத்தி பதரிஞ்ச
ேின்னாடி அவப ாை வ த்ரத குரறச்சிட்ைபதாை… நம்ம
புஷ்ோரவயும் இங்க வ விட்ைதில்ல!”, என்று
பயாசித்தேடிபய கூறியவர்

“இரதபயல்லாம் வச்சிப் ோக்கும்போது, எனக்கு விசயம்

அப்டித்தான்னு பதாணுது!”, என்று பவற்றியின்
நைவடிக்ரககரளக் பகாண்டு கணித்துக் கூறினார்
அன்னம்மாள்.

சங்கரும் ஒரு புறம் அமர்ந்து பவற்றியின் மனநிரலயில்

தானும் அவ்வாபற பயாசிப்போம் என்ற முடிவுக்கு வந்திை,
இனி என்ன பசய்ய என்று அன்னம்மாளிைபம வந்து
நின்றான்.

“நல்ல நாளு ோக்க ஐயருகிட்ை பசால்லிட்டு, அந்தத்

பததியில இங்க திருப்ே ங்குன்றத்துல வச்சி தாலியக்
கட்டு சங்கரு! அப்புறம் நைக்கிறரத ோத்துக்கலாம்.

சப ாஜினி Page 432

 நீ யும் நானும் அன்பே

இன்பனாரு விசயம், மாப்ேிள்ரளக்கு இருதய ஆப்ேப சன்

ேண்ணிருக்காரு….! அதனால அவரு கார க்குடில
இருக்கிற சமயமாப் ோத்துக் கல்யாணத்ரத
வச்சிக்குபவாம்!”, என்று ோட்டியின் பேச்சில் மற்ற
மூவரும் புரியாமல் ோர்க்க,

“புஷ்ோ ேக்கத்தில இருக்கும்போது இப்டி ஒரு

விசயத்ரதப் ேத்திக் பகட்டு, மாப்ேிள்ரள பகாேத்துல
எதுவும் முடிபவடுத்தாபலா, இல்ரல போண்ணு
கல்யாணப் பேச்ரசக் பகட்டு அதிர்ச்சில உைம்புக்கு
எதுவும்னாலும் அவ ோத்துக்குவா…!

இல்ரல தனியா இருக்கற பந த்தில விசயம் பதரிஞ்சு…

மாப்ேிள்ரளக்கு ஒன்னு கிைக்க ஒன்னு ஆச்சுன்னா…!
நாரளக்கு நவனாபவ
ீ நமக்கு எதி ா திரும்ேறதுக்கு
வாய்ப்பு இருக்கு!

அதனால… மாப்ேிள்ரள ஊருக்கு வ பததியில…

மதுர யில உங்களுக்கு கல்யாணத்ரத வச்சிக்கற மாதிரி
ோத்துக்குபவாம்!”, என்று முடித்திருந்தார்.

அன்று மாரல நவனாரவ

ீ அரைத்து வ ச் பசய்து
பேண்ணிைம் பந டியாகபவ அேிப் ாயம் பகட்டிருந்தனர்
மூவரும்.

“எனக்கு முழுச் சம்மதம் ஆச்சி…!”, என்றவள்

சப ாஜினி Page 433

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இப்ேவும் நான் பசால்லரலனா… இப்டிபய என்ரன பவற

யாருக்காவது தார வார்த்துக் குடுத்துட்டு தாடி
வளர்த்துத் பதரியற ஐடியாலதான் உங்க பே ன் இருக்கற
மாதிரி பதரிஞ்சது…! அதான் நாபன வந்து பவக்கத்ரத
விட்டுச் பசால்லிட்பைன். என்ரனக் கல்யாணம்
ேண்ணிக்கங்கனு!”, என்று அன்னம்மாளிைம் கூறியவள்
சற்று பந ம் இருந்துவிட்டுக் கிளம்ேியிருந்தாள்.

அடுத்த நாள் ோல் காய்ச்ச பவண்டி இருப்ேதால், வந்து

பசல்ல இயலுமா என அன்னம்மாள் பகட்க, “எனக்கு
காரலயில ஹாஸ்ேிைல்ல டியூட்டி… அதனால… ோரலக்
காய்ச்சி என் ேங்ரக ேத்தி மா எடுத்து வச்சிருங்க…!
எனக்கு பந ம் கிரைக்கும்போது வந்து குடிப்பேன்”, என்று
ஆரணயாகக் கூறிவிட்டு கிளம்ேியிருந்தாள் நவனா.
ீ

///////////

ோல் காய்ச்சிவிட்டு அன்று மாரலபய ஊருக்குத்

திரும்ேியவர்கள், திருமணத்திற்கு முந்ரதய தினம்
காரலயில் மீ ண்டும் மதுர க்கு வந்தார்கள்.

அன்றும், அன்னம்மாள் தனக்கு உைல்நிரல சரியில்ரல

என்று கூறிவிட்பை ஊரிலிருந்து கிளம்ேியிருந்தார்.

பகாவிலில் திருமணம் பசய்வதற்கான அரனத்து

பவரலகரளயும் நண்ேர்கரளக் பகாண்டு
முன்பனற்ோைாக பசய்திருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 434

 நீ யும் நானும் அன்பே

தனது நண்ேர்கள் சிலர மட்டுபம திருமணத்திற்கு

அரைத்திருந்தான். நவனாவிைம்
ீ அவளது சார்ேில் மிக
பநருங்கிய பதாைரமகரள அரைக்கும்ேடி
கூறியிருந்தான்.

அதிகாரல முகூர்த்தத்தில் திருமணம் பசய்வதற்குரிய

அரனத்து ஏற்ோடுகரளயும் பசய்திருந்தான் சங்கர்.

விடியலில் எழுந்து, சசிகலாரவ அரைத்த அன்னம்மாள்,

“ஊருக்கு போரனப் போட்டு, எங்பகாழுந்தங்க… ப ண்டு
பேருகிட்ையும், எனக்கு ப ாம்ே முடியரலன்னு மட்டும்
பசால்லு… அவங்க வ தா இருந்தா போனு போட்டுட்டு
வ ச் பசால்லு… பவற எதுவும் பசால்ல பவணாம்”,
என்றிருந்தார்.

சசிகலாவும் மாமியாரின் பசால்ரல மாற்றாமல்

பேசிவிட்டு ரவத்திருந்தார்.

உைல்நிரலரயக் கருத்தில் பகாண்டு, உைபன கிளம்ேிவ

இயலாததால் ாஜபவலு, சா தா இருவரும்,
“ோத்துக்கம்மா… முடிஞ்சா வப ாம்”, என்று
ரவத்திருந்தனர்.

தங்கபவலு, நன்முல்ரல இருவரும் அன்பற காரலயில்

கிளம்புவதாக சசிகலாவிைம் பதரிவிக்க,
“திருப்ே ங்குன்றம் போற வைியில ஆஸ்ேத்திரி இருக்கு…

சப ாஜினி Page 435

 நீ யும் நானும் அன்பே

வந்துட்டு போரனப் போடுங்க!” என்று ரவத்திருந்தார்

சசிகலா.

பமானிகா மற்றும் அவளது குடும்ேம் பந ாக

திருப்ே ங்குன்றத்திற்கு வந்திருந்தனர்.

நண்ேர்கள் புரைசூை ேட்டு பசரலயில் மணப்பேண்

அலங்கா த்தில் வந்தவரளக் கண்ைவனுக்கு, வனாவின்
ீ
பதாற்றம் கண்டு பமய் மறந்திருந்தான் சங்கர்.

பேண்ணும், மாப்ேிள்ரளக் பகாலத்தில் வந்தவரனக்

கண்டு, மன்மதரனக் கண்ை தியாக மயங்கியிருந்தாள்.

திருமணம் இனிதாக நைந்து, முரறரமகள் முடிந்து

அரனவரும் அம வும், அடுத்த ேத்து நிமிைத்தில்
தங்கபவலு, நன்முல்ரல இருவர யும் நண்ேர்கள்
பகாவிலுக்கு அரைத்து வ வும் சரியாக இருந்தது.

என்னபவா, ஏபதா என்று ேதறி வந்தவர்கரள

ஒன்றுமில்ரல என்று பகாவிலுக்கு அரைத்து வ
ஒன்றும் புரியாமல் வந்திருந்தனர்.

தாத்தா, ஆச்சிரயப் ோர்த்தவள், ஓடிச்பசன்று கட்டிக்

பகாண்ைாள் நவனா.
ீ

தங்கபவலுவிற்கு அதிர்ச்சி ஒருபுறம். மகிழ்ச்சி

மறுபுறம். ஆனாலும் நைந்து முடிந்த நிகழ்வு மனரத
அறுத்தது.

சப ாஜினி Page 436

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆயி மானாலும், மகள் வயிற்றுப் பேத்தியின்

திருமணத்தில் இப்ேடி மூன்றாம் நேர ப்போல, எதிர்ோ ா
நிகழ்வில் வந்து நிற்க யாருக்குத்தான் வருத்தம்
இருக்காது.

தங்கபவலுவின் நைவடிக்ரகயில் பதரிந்த குற்றம்

சுமத்தும் ோர்ரவரயக் கண்டுபகாண்ை அன்னம்மாள்,
“தம்ேி… மாப்ேிள்ரளகிட்ையும் பேசியாச்சு…! அவங்களும்
ஒத்து வ ல…! இங்க உங்க அண்ணன் வட்லயும்
ீ இந்த
மாதிரினு விசயத்ரதச் பசால்லியும் ேின்வாங்கல…! பவற
வைி எங்களுக்கு பதரியரல…! நவனா
ீ பசான்னதால
நாங்க முழுமனசா நின்னு இந்தக் கல்யாணத்ரத
முடிச்சிட்பைாம். நீ ங்க நம்ம புஷ்ோவுக்கு பசால்லிருங்க!”,
என்று கூறினார்.

நவனாவும்
ீ தாத்தாவின் அருகில் வந்து, “சாரி தாத்தா…!
அப்ோகிட்ை பசான்னா என்ரனக் கன்வின்ஸ் ேண்ணி
சாந்தனுக்கு கல்யாணம் ேண்ணணும்னு பசால்றாங்க…!
இவங்கரள நிரனச்சிகிட்டு சாந்தனுபவாை ஒரு வட்ல
ீ
எப்டி என்னால வாைமுடியும்? எனக்கு பவற வைி
பதரியரல தாத்தா!”, என்று கண்கள் கலங்க வந்து நின்ற
பேத்திரய அ வரணத்துக் பகாண்ை நன்முல்ரல

“எதுக்கு கலங்குற…! நைந்தது நைந்து

போச்சு. ஒருத்தவனுக்கு போண்ைாட்டியாக

சப ாஜினி Page 437

 நீ யும் நானும் அன்பே

பவண்டியவரள பவற எவனும் வந்து கட்ை முடியாதுன்னு

பசால்வாங்க…! இது கைவுள் போைற முடிச்சு…!
இன்னாருக்கு இன்னன்ன விதி… அரதக் கைிக்க… இந்த
மனுசன் மட்டுபம ஆயுளுக்கும் துரணயா வ ணும்னு
ஆண்ைவன் போட்ைரத நாம மாத்த நிரனக்கலாம். ஆனா
அவன் நிரனக்கிறதுதான் நைக்கும்…! அப்டித்தான் இப்ே
நைந்திருக்கு…! வருத்தப்ேைபவா, அைபவா கூைாது…!
கண்ரணத் துரை!”, என்றுவிட்டு இருவரும் மனதா
பேத்தி, பே ரன வாழ்த்தினர்.

சங்கரும், தங்கபவலுவிைம் மன்னிப்புக் பகா , சங்கர ப்

ேற்றி நன்கு பதரிந்தவ ால் அதற்குபமல் பகாேத்ரத
நீ ட்டிக்க இயலாமல், “ஒற்றுரமயா ப ண்டு பேரும்
ஒருத்தருக்பகாருத்தர் விட்டுக் பகாடுக்காம, சந்பதாசமா
இருங்க!”, என்று வாழ்த்தினார்.

காரல ஆகா த்ரத முடித்துக் பகாண்டு, மீ னாட்சிரய

தரிசனம் பசய்யச் பசன்றனர்.

அதன்ேின் மதிய உணவிரன முடித்துக் பகாண்டு, தாங்கள்

புதியதாக குடிவந்த வாைரக வட்டிற்கு
ீ வந்து பசர்ந்தனர்.

////////////

விையம் அதற்குள் கார க்குடியில் உள்ளவர்களுக்கும்,

மானகிரியில் உள்ளவர்களுக்கும் ேகி ப்ேட்டிருந்தது.

சப ாஜினி Page 438

 நீ யும் நானும் அன்பே

விையம் அறிந்தவுைன் பகாேத்பதாடு வாைரக வண்டி

ேிடித்து, மரனவிபயாடு கிளம்ேியவர , சாந்தப்ேடுத்த
முயன்றபதாடு, சமாதானப்ேடுத்தி அரைத்து வந்தார்
புஷ்ோ.

வந்தவர் சங்கரின் சட்ரைரயப் ேிடிக்க, முன்பன வந்த

மகபளா, “அப்ோ… இதுவர அவங்க உங்களுக்கு
யாப ாவா இருந்திருக்கலாம். ஆனா இன்னிக்கு அவரு
கட்டுன தாலி எங்கழுத்துல இருக்கு. இனி அவர இப்டி
த க்குரறவா நீ ங்க நைத்துனா நல்லா இருக்காது…!

நான் உங்க போண்ணு…! என்ரன என்னனாலும்

பசய்யுங்க…! ஏன்னா நான் பசால்லித்தான் அவங்க இந்தக்
கல்யாண ஏற்ோட்ரைச் பசஞ்சாங்க!”, என்று நவனா
ீ
அவளாகபவ முன்வந்து கூற

“அதுக்குள்ள நீ பயல்லாம் பேரிய மனுசி ஆகிட்ைனு…! நீ

பசால்றரதக் பகட்டு அவனுக ேண்ணாய்ங்களா? முட்ைாக்
கழுரத!”, என்று மகரள அடிக்க வ

தாஸ் வந்து பவற்றிரய தடுக்க, “விடுயா… என்ரன…!

எம்புள்ரளய அடிப்பேன்! பகால்லுபவன்…! அரதத் தடுக்க
நீ யாரு?”, என்றவர் திமிரிக் பகாண்டு அடிக்க வ ,

“சின்னப்புள்ரள இல்ல மாப்ேிள்ரள அது…!”, என்று தாஸ்

மீ ண்டும் பவற்றிரய தனது ேிடியில் நிறுத்திை முயல

சப ாஜினி Page 439

 நீ யும் நானும் அன்பே

இதுவர மகள்மீ து இருந்த பகாேம் தாஸ் மீ து திரும்ே,

“முதல்ல எந்தங்கச்சி வாழ்க்ரகய குட்டிச்சுவ ாக்கின…!
இப்ே உம்மகன்கிட்ை எம்புள்ரள வாழ்க்ரகய சீ ைிக்க
இப்டி திருட்டுத்தனமா கல்யாணத்ரதப் ேண்ணச் பசால்லி
ஏவி விட்டுருக்க…! நீ எல்லாம் ஒரு மனுசனா!”, என்று
இதுவர மனதிற்குள் மரறத்து ரவத்திருந்தரத எடுத்து
பவளியில் வார்த்ரதகளாக விட்பைறிந்திருந்தார் பவற்றி.

தன்னால்தான் மகனின் திருமணத்திற்கு இத்தரன

தரைகள் என்ேரதக் பகட்ைவருக்கு, மனதில் இமாலய
வருத்தம் வந்திருந்தது.

தனது முன்பயாசரனயற்ற பசயலால் மகன்

ோதிக்கப்ேட்ைரத எண்ணி மனதிற்குள் கைந்த சில
நாள்களாக வருந்தியவர், பவற்றியின் பேச்சிரனக் பகட்டு
அரமதியாகபவ இருந்தார்.

மரியாரதக் குரறவாக பவற்றி, தாரஸப் பேச… தாபஸா

எதிர்த்பதா, பகாேப்ேட்பைா எதுவும் பேசாமல் பவற்றிரய
தடுப்ேதில் மட்டுபம குறியாக இருந்தார். இது
ேி ாயச்சித்தம் என்று எண்ணி, தாஸின் மனம் அரமதிரய
நாடியிருந்தது.

பவற்றி தாஸிைமிருந்து இந்த அரமதிரய

எதிர்ோர்க்கவில்ரல. ஏமாற்றம் பகாேத்ரத
வ வரைத்திை… அதற்குபமல் மகளிைம் திரும்ேி,

சப ாஜினி Page 440

 நீ யும் நானும் அன்பே

“திமிப டுத்துப் போயி திரியற…! ைாக்ைருக்குப் ேடிச்சிட்ைா

உனக்கு உலகம் பதரிஞ்சிருச்சுனு நிரனச்சிட்டு
இருக்கியா…! முட்ைாள்…! உனக்பகல்லாம் ேட்ைாத்தான்
புத்தி வரும்னா அதுக்கு நாங்க என்ன பசய்ய முடியும்…!
அன்னிக்கு வந்தப்போ ேடிச்சிப் ேடிச்சு பசான்பனபன…!
பேத்தவங்க புள்ரளங்க நல்லதுக்குத்தான
பசால்லுபவாம்…! நீ பகட்டுப்போக
நிரனப்ேமா? பயாசிக்கரலபய…! உன்ரனப் பேத்ததுக்கு
உங்க ஆத்தா(அம்மா) சும்மா இருந்திருக்கலாம்!”, என்று
கண்ைேடி வார்த்ரதகரள கட்டுப்ோடின்றி பகாேத்தில்
பேசியவர்

அத்பதாடு நிற்காமல், “அவங்கப்ேரன மாதிரி

எவரளயாவது பசத்துக்கிட்டு வந்து உம்புருசன்
நிக்கும்போது… அப்ோனு அழுதுகிட்டு வட்டுப்ேக்கம்
ீ வா…!
அப்ே இருக்கு உனக்கு!”, என்றுவிட்டு

“ஏய் கிளம்புடீ..!”, என்று மகளின் மீ திருந்த பகாேத்ரத

மரனவியின் கன்னத்தில் காண்ேிக்கும் விதமாக ஓங்கி
கன்னத்தில் ஒரு அரறவிட்டிருந்தார் பவற்றி.

இரத எதிர்ோர்த்தி ாது, நைப்ேரத மட்டும் பவடிக்ரக

ோர்த்திருந்த புஷ்ோ, கணவனின் எதிர்ோ ாத அடியில்
கன்னத்ரதப் ேிடித்தவாபற கத்தியிருந்தார்.

“ஆ…”, என்று மரனவியின் கத்தரல காதில் வாங்காமல்,

சப ாஜினி Page 441

 நீ யும் நானும் அன்பே

“எல்லாம் உன்னால வந்தது…! இவங்க சாவகாசபம

ஆகாதுன்னு, நான் உண்டு என் போைப்பு உண்டுன்னு
இருந்தப்போ… விரனயா புள்ரளயக் பகாண்டு போயி,
அங்க விைச் பசான்னதிலதான் ஏபதா மாய்மாலம் ேண்ணி
ஒன்னுந் பதரியாத எம்புள்ரளய ஏமாத்திட்ைாங்க!”, என்று
திட்டியவாபற

“இதுக்குபமல மகன்னு ஒன்னு நமக்குப்

பேறக்கரலங்கறரத மனசுல ேதிய வச்சிட்டு கிளம்பு!”,
என்று மரனவியிைம் கூறியவர், புஷ்ோரவ அரைத்துக்
பகாண்டு கிளம்ேியிருந்தார் பவற்றி.

அன்னம்மாரள நவனாரவத்
ீ தவி , சங்கர், தாஸ், சசிகலா
மூவரும் அர்த்த்பதாடு திரும்ேிப் ோர்க்க, எரதயும் காட்டிக்
பகாள்ளாமல் அமர்ந்திருந்தார் அன்னம்மாள்.

‘இரதபயல்லாம் எதிர்ோர்த்தது தான்’,

எனும்ேடியாக அன்னம்மாள் அரனத்ரதயும்
போறுரமபயாடு பவடிக்ரக ோர்த்துக் பகாண்டிருந்தார்.

வபை
ீ சற்றுபந த்தில், சுனாமி வந்து பசன்றரதப் போன்று
மாறியிருந்தது.

நவனாவிற்பகா
ீ தந்ரதயின் வார்த்ரதகரளக்
பகட்ைாலும், மனதில் தந்ரதரய வருந்தச் பசய்த தனது
பசயலால் குற்ற உணர்வில் இருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 442

 நீ யும் நானும் அன்பே

கணவன் என்ற உறரவயும் மீ றி இன்று வர தன்னிைம்

சங்கர் நைந்து பகாண்ை முரறரமகரள ரவத்து,
அவனிைம் மரியாரதயும், நம்ேிக்ரகயும்
பகாண்டிருந்தவளால் தந்ரதயின் பேச்சு எந்த எதிர்விதத்
தாக்கத்ரதயும் ஏற்ேடுத்தியிருக்கவில்ரல.

ஆனாலும் பேண்ணுக்கு மிகுந்த வருத்தம் இருந்தது.

தனது பேச்ரசக் பகட்டு, ஒன்றிற்கு நான்கு முரற

தன்னிைம் கருத்துக் பகட்டு நிச்சயித்த திருமணத்தில்
இவ்வளவு ேி ச்சரனகள் வரும் என்று அவள்
எதிர்ோர்த்திருக்கவில்ரல.

அதன்ேின் ாஜபவலு குடும்ேத்து சார்ேில் வந்து, வாசலில்

நின்று பேசிவிட்டு என்ேரதவிை கத்திவிட்டுச்
பசன்றிருந்தனர்.

அதுவர அரமதியாக இருந்த அன்னம்மாள், “ஏந்தம்ேி…

உங்க வட்ல
ீ நீ ங்க ேண்ணது எல்லாம் சரின்னா…! நாங்க
இப்ே ேண்ணதும் சரிதான்…! பசந்து வாைனும்னு
நிரனச்சவங்களுக்குத்தான் நாங்க கல்யாணம் ேண்ணி
வச்பசாம்! ஒருத்தவரன நிரனக்கிற புள்ரளய வம்ேடியா
பகட்டு கல்யாணம் ேண்ணி ரவக்கிற பகவலமான
பவரலபயல்லாம் எனக்கு ேண்ணத் பதரியாது!”, என்று
பேசியிருந்தார் அன்னம்மாள்.

சப ாஜினி Page 443

 நீ யும் நானும் அன்பே

மாரல வர ஆயுதங்களாக வார்த்ரதகரள

ேி பயாகித்து போர்க்களமாகக் காட்சியளித்த அவ்வடு,
ீ
அதற்குப் ேிறகு சற்று மாறியிருந்தது.

சங்கர் அரனத்ரதயும் எதிர்ோர்த்திருந்தரமயால்,

அரனத்ரதயும் சீ ணித்து தன்ரனக் கட்டுப்ேடுத்திக்
பகாண்டிருந்தான்.

யாரிைமும் வார்த்ரதகரள விைாமல் இருக்குமாறு

அன்னம்மாள் கூறியிருந்ததால், அரமதியாகபவ
இருந்தான்.

நவனாவின்
ீ முகவாைரலக் கண்டு சற்று மனவருத்தம்
வந்திருந்தது சங்கருக்கு.

சங்கரின் இயல்ரேத் பதாரலத்த முகத்ரதக் கண்ை

நவனாபவா,
ீ தன்னால்தான் கணவன் முகம்
மாறியிருக்கிறது என்ேரதப் புரிந்து பகாண்ைவள் தனரன
இயல்ோக்கிக் பகாண்ைரதப் போன்ற பதாற்றத்தில்
வரளய வ முயன்றாள்.

திருமணத்திற்கு வ இயலாத பதாைரமகள் அங்கு

வருரக தந்திை சற்று இளக்கம் மீ ண்டிருந்தது.

புது மணத் தம்ேதியருக்குரிய எந்த ஆர்வமும் இல்லாமல்,

அன்று நைந்த நிகழ்வுகரள அரசபோட்ைவாபற

சப ாஜினி Page 444

 நீ யும் நானும் அன்பே

மனதிற்குள் இறுகி இருந்த தம்ேதியர் வாழ்வில் வசந்தம்

வந்ததா?

இளக்கம் மீ ண்டிருந்த முன்னி ரவப் போல… அடுத்து

வ க்கூடிய காலங்கள் தம்ேதியருக்கு அரமயுமா?

அன்பு-16

நண்ேர்களின் முழு ஒத்துரைப்போடு திருமணத்ரத

பவற்றிக மாக நைத்தி முடித்தவன், மனபமல்லாம்
அன்ரறய நிகழ்வுகளில் நி ம்ேியிருந்தது.

வந்தவர்கள் அரனவரும் பசன்றிருக்க, மிக பநருங்கிய

பதாைர்கள் மட்டும் நால்வர் உைனிருந்தனர்.

“சாப்ேிடுட்டு கிளம்புங்க… இனி நான் ோத்துக்கபறன்”,

என்று சங்கர் கூற

“மச்சான் ப ண்டு நாரளக்கு நாங்க… இங்க தான்

இருப்போம்! நீ சிஸ்ைர ப் போயி கவனி”, என்று ஒருவன்
கூற

மற்பறாருவன், “சிஸ்ைரில்ரல மாப்ேிள்ரள… ைாக்ைரூைா”,

என்று திருத்த

வட்டிற்கு
ீ பவளிபய போைப்ேட்டிருந்த சாமியானாவிற்குள்
மண்தர யில் ோரய விரித்து, ேடுத்திருந்த நால்வரும்
இரணந்து சங்கர க் கிண்ைல் பசய்ய…

சப ாஜினி Page 445

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதுவர இருந்த இறுக்கம் மரறந்தவனாய் தானும்

ேதிலுக்கு அவர்களின் பகலிக்கு ேதில் பகாடுக்க, என்று
கலகலப்ோக அ ட்ரையடித்தேடி போழுது பசன்றது.

சங்கர், தான் இனி ோர்த்துக் பகாள்வதாகக் கூறியும்,

வட்டிற்குச்
ீ பசல்லாமல் அங்பகபய தங்கி
இருந்தனர். எதாவது பேண்ணின் வட்டிலிருந்து
ீ ேி ச்சரன
வந்தால் தனியாளாக சமாளிக்கச் சி மமாக இருக்கும்
என்ற எண்ணத்தில், இரு நாள்களுக்கு முன்ேிருந்பத
நண்ேர்கள் அவர்களாகபவ சங்கருக்கு உதவ
முன்வந்திருந்தனர்.

பேரியளவில் சரமயல் பசய்ய உரிய வசதி அவ்வட்டில்

ீ
இல்லாததால், இ வு உணவிற்கு பவளியிலிருந்து
தருவிக்க ஏற்ோடு பசய்திருந்தான் சங்கர்.

பேண்கள் அதனால் பவரலப்ேளு இல்லாமல், வட்ரை

ீ
ஒழுங்குேடுத்துவதில் முரனந்திருந்தனர்.

அன்னம்மாள் ஒவ்பவாருவருக்கும் ஒவ்பவாரு

பவரலரய ஏவியேடி இருந்தார்.

பமானிகா தனி ஒருத்தியாக பவரல பசய்வரதக் கண்ை

நவனா,
ீ “நானும் உனக்கு பஹல்ப் ேண்ணவா”, என்று
முன்வ

சப ாஜினி Page 446

 நீ யும் நானும் அன்பே

“போம்மா… புதுப்போண்ணு…! இன்னும் எத்தரன நாளுக்கு

இந்த ப ஸ்ட் எல்லாம் கிரைக்கும்னு பசால்ல முடியாது…!
அதுவர நல்லா அனுேவி…! அதுக்கப்புறம் நீ யா
நிரனச்சாகூை ப ஸ்ட் கிரைக்காது!”, என்று நவனாரவ
ீ
அங்கிருந்து அகற்றியிருந்தாள் பமானிகா.

தனிரமயில் பசன்றமர்ந்த பேண்ணுக்கு, தந்ரதயும், தாயும்

வந்து பசன்றது, சாந்தனுவின் வட்டினர்
ீ வந்து பேசிச்
பசன்றது, அரனத்தும் மனதில் வந்து இம்சித்து,
இ க்கமில்லாமல் புது மணப்பேண்ரண மனதால்
புழுங்கச் பசய்தது.

/////////

மருமகளின் ஒவ்பவாரு பசயரலயும் கவனித்தவாபற

இருந்த சசிகலா, “நவனா
ீ இங்க வா…!”, என்று அரறக்குள்
அரைத்துச் பசன்றிருந்தார்.

“என்னத்ரத…!” என்று மாமியாரின் ேின்பனாடு

பசன்றவரள, பவறு ஆரைரய உடுத்தச் பசய்தார் புஷ்ோ.

மருமகளுக்கு காரலயில் பசய்திருந்த அலங்கா ங்கரள

அகற்ற உதவியர், தரலரய வாரி மதுர மல்லிரய
தரலநிரறய ரவத்தார்.

அதுவர பேண் அதிகம் பூ ரவத்துப்

ேைக்கமில்லாததால், “அத்ரத போதும்”, என்று சிணுங்க

சப ாஜினி Page 447

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இன்னிக்கு ஒரு நாளாவது வச்சிக்கைா.. யா ாவது

உன்ரனப் ோக்க வந்தா… இப்டி பூ பகாஞ்சமா
வச்சிருக்கறது நல்லா இருக்காது”, என்று கா ணத்ரதக்
கூறினார்.

ோர்த்து, ோர்த்து மருமகரள அைகுேடுத்தியவர்

திருப்தியானதும், ‘இப்ேத்தான் நல்லாயிருக்கு’ என்று
திருப்தியுற…

பேண் மாமியார பகள்வியாக பநாக்க, “உங்களுக்கு

எப்ேத் பதாணுபதா உங்க வாழ்க்ரகய நீ ங்க வாைத்
துவங்குங்க…! பேரியவங்களுக்குனு சில கைரமகள்
இருக்கு…! எங்க ேங்குக்கு பசய்ய பவண்டியரதச்
பசய்யனும்னு… வைக்கமா பசய்யறரத நாள் ோத்து… நல்ல
நாளா இருக்கறதால… இன்னிக்பக ஏற்ோடு ேண்றதா
இருக்பகாம்!”, என்று இழுத்தவர்

மருமகளின் மி ண்ை ோர்ரவரயக் கண்ைார்.

“நவனா…
ீ உம்மனசு எனக்குப் புரியுது…! அதுக்காக
நைந்தரதபய நிரனச்சு துவண்டு
போயிறக்கூைாது. நைந்தது நைந்து போச்சு. இனி அரத
மாத்த முடியாது. ஆனா நீ ங்க ப ண்டுபேரும் ஒற்றுரமயா
சீரும், சிறப்புமா வாைற வாழ்க்ரகயப் ோத்து அண்ணன்
மனசு மாறிரும்!”, என்று அன்ரறய நிகழ்விலிருந்து மீ ள
முடியாமல் தவித்த மருமகளிைம் ஆறுதல் கூற

சப ாஜினி Page 448

 நீ யும் நானும் அன்பே

“எனக்குப் புரியுதுத்ரத!”, என்றவளின் கண்களில் இருந்தது

க க பவன கண்ண ீர் வைியத் துவங்கியரதக் கண்டு
ேதறியவர்

“அம்மாடி…! நல்ல நாளும் அதுவும் இப்டி அழுகாத…! என்ன

பசய்யலாம் பசால்லு…! உன் மனசுக்கு ேிடிச்ச மாதிரிபய
ேண்ணலாம்!”, என்று சமாதானமாகப் பேச…

“என்னாலதான…! உங்க எல்லாருக்கும் இவ்வளவு

கஷ்ைம்!”, என்று பேண் தடுமாற்றம் நிரறந்த கு பலாடு
பகட்க

“உன்னால ஒரு கஷ்ைமும் இல்ல…! உங்க கல்யாணம்

இப்டித்தான் நைக்கணும்னு ஆண்ைவன்
நிரனச்சிருந்திருக்கான். அதுமாதிரி நைந்துருச்சு. இனி
அரதபய நிரனச்சு வருத்தப்ேைக்கூைாது!”, என்று
பேண்ரணத் பதற்றினார் சசிகலா.

ஒருவைியாக பதறியவள் சிறுேிள்ரளபோல, “மாமா

மாதிரிபய… இவங்களும் அப்டி ேண்ணிருவாங்கனு அப்ோ
பசான்னப்போ… இவங்க முகபம சரியில்ரல…! எம்பமல,
நான் எடுத்த முடிவுனால, ப ாம்ே வருத்தத்துல
இருப்ோங்கபளானு இருக்கு!”, என்று சங்கைமாகக்
கூறினாள்.

அன்று காரல திருநாண் பூட்ைலுக்குப் ேிறகு, நவனாவிைம்

ீ
இலகுவாக சீண்டியேடி இருந்தவன், வட்டில்
ீ நைந்த

சப ாஜினி Page 449

 நீ யும் நானும் அன்பே

கபளே ங்களுக்குப் ேிறகு, பேண் இருந்த ேக்கமாக வ பவ

இல்ரல என்ேதால் நவனா
ீ மனதளவில் கணவனின்
பசயலில் கவரலக்குள்ளாகி இருந்தாள்.

அதன்தாக்கபம பேண்ரண அவ்வாறு சிந்திக்க

பசய்திருக்க, ”… நாந்தான் அவச ப்ேட்டு உங்கரள எல்லாம்
சங்கைத்தில நிறுத்திட்பைன்!”, என்று மீ ண்டும் கண்ணில்
நீ ப ாடு நவனா
ீ நிற்க…

“உங்க மாமா ேண்ண தப்ரே, சங்கரும் ேண்ணுவான்னு

உனக்கு ேயமா இருக்கா நவனா?”,
ீ என்று சசிகலா
நவனாவிைம்
ீ பந டியாகக் பகட்க

“இல்ரலத்ரத!”, என்று திைமாக மறுத்தவள்,

“எனக்கு அப்டி சந்பதகம்லாம் இல்ரல…! எனக்கு எட்டு

வருசமா அவங்கரள நல்லா பதரியும்! ஆனா உங்க
எல்லாருக்கும் என்னாலதான தரலகுனிவா போயிருச்சு!”,
என்று பேண் வருந்த…

“அரதபயல்லாம் போட்டு மனசுல குைப்ோம…

ப ண்டுபேரும் ஒருத்தருக்பகாருத்தர் ஒற்றுரமயா,
சின்னச் சின்ன சண்ரை சச்ச வு வந்தாலும்,
உங்களுக்குள்ளபய சமாதானமாகி, இளக்கா மா பேசிட்டு
போனவங்க முன்ன… வியந்து போற அளவுக்கு சந்பதாசமா
வாழ்ந்து காட்ைனும்!”, என்று இலட்சிய வார்த்ரதகரளக்
கூறி மருமகரளத் பதற்றினார் சசி.

சப ாஜினி Page 450

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ம்…”, என்று தரலரய ஆட்டிய மருமகரள ஆதூ மாகத்

தரலரய தைவிக் பகாடுத்தவர்

“அத்ரத ஒன்னு பசால்லுபவன்…!”, என்று சசிகலா

மருமகளிைம் ேீடிரகபோை

‘பசால்லுங்கத்ரத’ என்ேதுபோல சசியிைம் கவனம்

ரவத்து நின்றவரளப் ோர்த்து,

“காலத்துக்கு காலம் மக்கபளாை மனங்கள் மாறினாலும்

சில விசயங்கள் மாறாது…! அரதப் ேத்தி உங்கிட்ை
பசால்லனும்!”, என்று ேீடிரகபயாடுைனான பேச்சிரனத்
தயக்கத்துைன் சசிகலா துவங்க…

தயக்கத்ரதப் போக்கும் விதமாக சசிரயப் ோர்த்து,

“பசால்லுங்கத்ரத…”, என்று இளநரகபயாடு பேசத்
தூண்டியவளிைம்

“உங்க ப ண்டு பேப ாை புப ாஃேசனும் எதிப தி ா

இருக்கு…! நீ ைாக்ை ா இருந்தாலும், ஒரு கணவனுக்குரிய
நியாமான எதிர்ோர்ப்ோ… உன்பனாை கவனிப்பு அவனுக்கு
எப்போதும் பதரவ…! அரதப் புரிஞ்சு நீ சமத்தா
நைந்துக்கணும்”, என்றவர்

நவனாவின்
ீ முகமாறுதல்கரளக் கவனித்தவாபற,
“அதுக்காக உன்ரன உன் சவுகரியரத, உன்பனாை சுய
பகௌ வத்ரத விட்டுக் பகாடுக்கச் பசால்ல மாட்பைன்.

சப ாஜினி Page 451

 நீ யும் நானும் அன்பே

அவனும் அப்டி எதிர்ோர்க்கமாட்ைான். ஆனா… நீ

இன்னியிலிருந்து ஒரு குடும்ேத்துக்கு தரலவிங்கறரத
எந்த சூைல்லயும் மறந்துறக்கூைாது…! அப்ேத்தான் நல்ல
அனுச ரனயான சந்பதாசமான வாழ்க்ரக அரமயும்!”,
என்று கூற அரமதியாக பசவிமடுத்திருந்த மருமகரள
வாஞ்ரசயாக தன்பனாடு அரணத்து

“உனக்கு அத்ரத என்ன பசால்ல வப ன்னு புரியுதுல்ல!”,

என்று நவனாவிைம்
ீ பகட்க

“என்ன பசால்லனும்னு நிரனக்கிறீங்கபளா. அரத

தயங்காம எங்கிட்ை ஓப்ேனாபவ பசால்லுங்கத்ரத!”,
என்று நவனா
ீ ேதில் கூறியிருந்தாள்.

“அண்ணன் இன்னிக்கு… உன்ரனப் ோத்துச் பசான்ன

வார்த்ரதய உண்ரமயாக்குறதும், போய்யாக்குறதும்
குடும்ேத் தரலவியான உங்ரகலதான் இருக்கு…!”, என்று
சசி நிறுத்த

மி ட்சியான ோர்ரவபயாடு மாமியார பநாக்கியவரள

ஆதூ மாகத் தட்டிக் பகாடுத்தார்.

அத்பதாடு, “ஆம்ேிரளங்க… ஒவ்பவாருத்தவங்களும்

வளர்ந்த சூைலுக்கு ஏத்த மாதிரி கரைசிவர
இருப்ோங்க…! அவ்வளவு சீக்கி மா அவங்கரள மாத்திக்க
மாட்ைாங்க.

சப ாஜினி Page 452

 நீ யும் நானும் அன்பே

காலங்காலமா போண்ணுகதான் வாழ்க்ரகய தக்க

வச்சிக்கவும், குடும்ேம் சிதறாம இருக்கவும் நிரறய
விசயங்கள்ல விட்டுக் பகாடுக்கறமாதிரி இருக்கும்.

அதுனால எந்தப் போண்ணும் குரறஞ்சி போயிட்ைதா

நிரனக்கக்கூைாது. வம்பு
ீ ேண்ணா குடும்ேம்
சிதஞ்சிரும். புள்ரளங்கதான் ப ண்டு பேருக்குமிரையில
கஷ்ைப்ேடுவாங்க…”, என்று நிறுத்தியவர்

“சங்க ப்ோ… அதான் உங்க மாமா தவறினதா ஊப

பேசினது உனக்கும் பதரிஞ்சிருக்கும்!

அப்டிப் பேசினவனங்க ோதிபேரு, போற ஊருல எல்லாம்

தப்புப் ேண்ணிட்டு வந்தவங்கதான்…! எவனும்
பயாக்கியன்னு பசால்ல முடியாது.

ஏன்னா பயாக்கியனுக்கு இரதப் ேத்தி பேச

பந மிருக்காது!

பந மிருக்காதுங்கறரதவிை அடுத்தவங்கரளப் ேத்தின

புறணி பேசுறதுல அவங்களுக்கு ஈடுோடு இருக்காது!

உங்க மாமா பசய்தரத நான் நியாயப்ேடுத்தரல. ஆனா

அவப ாை தவறுல எனக்கும் ேங்கிருக்கு…!”, என்று சசி
நிறுத்த

“என்னத்ரத பசால்றீங்க!”, என்று அதிர்ந்து போய் பேண்

பகட்ைாள்.

சப ாஜினி Page 453

 நீ யும் நானும் அன்பே

“உண்ரமதான்…! உணர்வுகபளாை பதைல் அப்டிங்கற

நிரலயில மனுசங்க இருக்கும்போது… உறவா,
உணர்வாங்கற போ ாட்ைத்துல… உணர்வு பஜயிக்கறதும்
நைக்கும்.

சிலப ாை கட்டுக்பகாப்ோன ேைக்கவைக்கத்தால,

உறவுகரள நிரனச்சு தன்பனாை உணர்வுகரள
தங்களுக்குள்ள புரதத்துச்சுக்கறதும் உண்டு.

நீ ண்ை காலத் தனிரமரய தன்பனாை வாழ்க்ரகத்

துரணக்கு பகாடுத்துட்டு, எனக்பகன்னனு ஒரு
போம்ேிரள கட்டுனவரன கவனிக்காம இருந்தா…
கட்டுப்ோடு அதிகமில்லாதவங்க யா ாக இருந்தாலும்
தவறுறது இயல்புதான்.

சங்கரு பைலிவரிக்கு வந்திருந்த நான், பேரியவங்க

பசான்னரதக் பகட்டு, இங்பகபய இருந்திட்பைன். அவங்க
பசான்னாங்க… இவங்க பசான்னாங்கனு இருந்த என்
முட்ைாள்தனத்தால என்ரனபய சுத்தி சுத்தி வந்தவரு,
நான் எதிர்ோர்க்காத அளவுக்கு மாறிட்ைாரு…!

எனக்குத்தான், மரனவி அப்டிங்கற நிரலயில அவப ாை

உணர்வுகபளாை பதைல் பதரியும். புரியும்…
அப்டி பசால்றரதவிை புரிஞ்சி வச்சிருந்திருக்கனும்.

அப்டியிருக்க… அரத நான் ஒரு போருட்ைா நிரனக்காம

இருந்ததால… அபத பந ம் அவப ாை வக்பனஸ்
ீ

சப ாஜினி Page 454

 நீ யும் நானும் அன்பே

புரிஞ்சிட்ைவங்க… அவர தன்பனாை எண்ணத்துக்கு

ஏற்றமாதிரி மாத்திட்ைாங்க..!

அப்போ சங்க ப்ோ ேண்ண தப்புல எனக்கும்

ேங்கிருக்குதான…!

அதுக்குத்தான் பசால்பறன்… என் மகனுக்கு கஷ்ைம் புரிஞ்சு

வளர்ந்திருந்தாலும், கட்டுப்ோடு அதிகமிருந்தாலும்…
உறவுக்கு மதிப்புக் பகாடுக்கறவன்தான் அப்டினாலும்,
மாறுறதுக்குரிய வாய்ப்ரே நீ யும் பகாடுக்கக் கூைாதுன்னு
பசால்லபறன்!”, என்று பதளிவாகபவ விளக்கியிருந்தார்
சசிகலா.

“இல்ரலத்ரத… அவங்க அப்டி மாமா மாதிரியில்ரல!”,

என்று நவனா
ீ தன்னவனுக்கு பகாடி ேிடிக்க

பேண்ணின் பேச்ரசக் பகட்டு இதழ்களில் சிரிப்ரே

மின்னல்போல பவளியிட்ைவர்

“எங்க அம்மாச்சிதான் அடிக்கடி பசால்லும்…”, என்று தனது

ஆச்சியின் வார்த்ரதயான, ‘ஒரு ஆம்ேிரளபயா,
போம்ேிரளபயா கல்யாணத்துக்கு ேின்ன தப்ோ போனா
அதுக்கு அவன் போண்ைாட்டிபயா, இல்ரல புருசபனாதான்
கா ணமா இருக்க முடியும்’, என்ேரத சசிகலா நிரனவு
கூற

சப ாஜினி Page 455

 நீ யும் நானும் அன்பே

விைிவிரித்துப் ோர்த்தேடிபய பயாசரனயில் இருந்தவரள,

“அதுக்காக சந்பதகப்ேைச் பசால்லரல நவனா…
ீ நாம
ஒழுங்கா இருந்தா அவங்களும் சரியா
இருப்ோங்க…! நம்ம கைரமரய நாம சரியா பசய்ய
தவறும்போது, இந்த மாதிரி எதிர்ோ ாத இன்னல் எல்லாம்
வ க்கூடிய வாய்ப்பு அதிகம்”, என்று ஆத வாக
அரணத்தேடிபய மருமகளுக்கு கூறியிருந்தார் சசிகலா.

“நிரறய பஜன்ட்ஸ் ஃோரின்ல போயி சம்ோதிச்சிட்டு

ஒழுங்கா வ த்தாபன பசய்யறாங்க?”, என்று அவள்
இதுவர சந்தித்தவர்கரளக் கண்ணுற்று, மனதில்
பதான்றிய பகள்விரய நவனா
ீ முன்பன ரவக்க…

“எவ்வளவு நல்லா சுரவயா, பவரளக்கு பசஞ்சு

பகாடுத்தாலும் பவளிபய போயி சாப்ைாத்தான் சாப்ை
மாதிரி இருக்கும்னு நிரனச்சு வாைற சிலர் இருப்ோங்க…
அந்த மாதிரி இருக்கிறவரன என்னதான் நீ கண்காணிச்சு
கண்ணாடிக்குள்ள அரைச்சு வச்சன்னாலும், அவனுக்கு
பதரவயான பதைலுக்கு வடிகாலா ஒருத்தி எப்போவும்
இருந்தாலும், அவனால ஒழுங்கா இருக்க முடியாது.
இதுவா, அதுவான்னு மனசு கிைந்து அரலோயும். அந்த
மாதிரி ஆளுங்க தப்பு ேண்றரத இயல்ோ பசய்துட்டு
திரிவாங்க…!”, என்று உலக வைக்ரக எடுத்துக் கூறினார்
சசிகலா.

சப ாஜினி Page 456

 நீ யும் நானும் அன்பே

“சிலர், மானம், மரியாரத, குடும்ே பகௌ வம்…

போண்ணுங்கபளாை ேிறந்திருக்கனு… இப்டிபய பசால்லி
பசால்லி வளர்த்து… உறவுகள் பேரிசுன்னு… ஒரு
வர முரறக்கு உட்ேட்டு வளந்திருப்ோங்க…
அப்ேடிப்ேட்ைவங்க தவறக்கூடிய சூைல் வந்தாலும்,
விைிப்போை அதில மாட்ைாம சூதனமா தப்ேிச்சு
வந்திருவாங்க… அந்த மாதிரி ஆளுங்க… எப்ேவுபம தவற
மாட்ைாங்க”, என சில விதிவிலக்கான ஆண்கரளப் ேற்றிய
கருத்துருரவயும் முன்ரவத்திருந்தார் சசி.

“சில ஆளுங்க வாய்க்கி வக்கரனயா இல்லனாலும்,

பவளிச்சாப்ோபை பவணானு, சுடு கஞ்சியக் காய்ச்சிட்டு
ேச்ரச மிளகாய உப்புல பதாட்டு சாப்ேிைற கமா
இருப்ோங்க.

இல்லாக் குரறக்கு வயித்தில ஈ த்துணியக் கட்டிட்டு

ேடுக்கிற கமா இருக்கும். எப்டிப்ேட்ை சூழ்நிரல
வந்தாலும் இந்த மாதிரி மனுசங்க உறவுகபளாை
உணர்வுகரள பகான்னுட்டு, தன்பனாை உணர்வுகரளத்
தீக்க பவளிபய போகபவ மாட்ைாங்க!”, என்று
மருமகளுக்கு இரலமரற காய்மரறயாக ஆண்களில்
போதுவான குணத்ரதப் ேற்றிய விையத்ரத
விளக்கியிருந்தார் சசிகலா.

சப ாஜினி Page 457

 நீ யும் நானும் அன்பே

“சிலர் சந்தர்ப்ேம் கிரைச்சா தப்பு பசஞ்சிட்டு… அப்புறம்

நல்லவன் பவசம் போட்டுட்டு ஊருக்குள்ள
திரியறவங்களும் உண்டு…!”, வதிக்பகான்று
ீ இப்ேடியும்
இருக்கும் என்ேரதக் கூறியிருந்தார்.

“சிலர் தவறினரத யாருக்கிட்ையும் மரறக்காம… நான்

இப்டித்தான்னு ஒளிவுமரறவு இல்லாம… ஆனா அதுக்காக
அடுத்தடுத்து அபத மாதிரி தவரறச் பசய்யாம… தன்பனாை
போறுப்புகரளத் தட்டிக் கைிக்காம வாைற
கம்”, திணபவடுத்து இருப்ேபதாடு, திமிரும் கூடிய
மனநிரலயில் சிலர் இப்ேடியும் உண்டு என்ேரதயும்
ேகிர்ந்து பகாண்ைார்.

அரனத்ரதயும் போறுரமயாகக் பகட்டிருந்தவரளக்

கண்டு, “என்னைா அத்ரத கல்யாணமாகி வந்தபவாைபன
என்னன்னபமா பசால்லிக் குைப்ேறாங்கபளனு
நிரனக்கிறியா?”, என்று பகட்க,

“இல்ரலத்ரத… இவ்பளா பேரிய துப ாகத்ரத ேண்ண

மாமாரவ எப்டி மன்னிச்சி அவங்கபளாை இயல்ோ பேசி,
அவங்களுக்கு பவண்டியரதச் பசய்யறீங்கனு இவ்பளா
நாளா எனக்குள்பளபய ஒரு பகள்வி இருந்தது. அதுக்குரிய
கா ணத்ரத இன்னிக்கு பதரிஞ்சிட்ைரத நிரனச்சி
பயாசிச்சிட்டிருந்பதன்.

சப ாஜினி Page 458

 நீ யும் நானும் அன்பே

என்பனாை கண்பணாட்ைம் பவறயா

இருந்திருக்கு. சம்ேந்தப்ேட்ைவங்களுக்கு மட்டுபம, நைந்த
சத்தியமான சம்ேவங்கரளப் ேத்தி பதரியும். அந்த
வரகயில உங்க ேங்ரக நீ ங்க புரிஞ்சிகிட்ைபதாை அரத
ஒத்துக்கறீங்க. யூ ஆர் க்ப ட்த்ரத”, என்றவள்

“உங்க மனப்ேக்குவம் எல்லாத்துக்கும் வ ாது.

அடுத்தவங்க பமல ேைிய போட்டுட்டு போறவங்கதான்
இங்க அபநகம்னு பயாசிச்பசன். நாமா யார யும்
விமர்சிக்கக்கூைாதுன்னும் புரிஞ்சிட்பைன் அத்ரத”,
என்றவரள

அதற்குபமலும் பவறுப்பேற்ற விரும்ோமல் போதுவான

விையங்கரளப் பேசியபதாடு, இ வு உணரவ விர வில்
உண்ணச் பசய்தார்.

இ வுக்கான உணவிற்குப் ேிறகு, வைரமயான

திருமணமான தம்ேதியருக்கான, முதல்இ வு ஏற்ோட்ரை
பமானிகாரவக் பகாண்டு ஏற்ோடு பசய்யத் துவங்கினர்
சசிகலா.

////

பவற்றியின் பகாேம், மரனவி மீ து

திரும்ேியிருந்தது. புள்ரளய எப்டி வளத்திருக்க என்று
சகட்டுபமனிக்கு வாயில் வந்தரதத் திட்டியேடிபய
நாரளக் கைத்தியிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 459

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேள்ளி விட்டு வந்த நந்தாவிற்கு எதுவும் புரியாமல்,

அனுமானமாக ஏபதா பயாசித்தேடிபய அரமதியாக
இருந்தான்.

புஷ்ோ, கணவரின் எந்த வார்த்ரதகளுக்கும் ேதில்

பேசாமல் அரமதியாகபவ இருந்தார்.

வட்டிற்குள்
ீ நுரைந்தவுைன், “கல்யாணம் முடிஞ்சிருச்சு…
வாழ்த்தற அளவு மனசில்லனாலும், புள்ரளக்கு சாேம்
பகாடுக்காதீங்க”, என்றபதாடு வாரயத் திறக்காமபலபய
வலம் வந்திருந்தார்.

புஷ்ோவிற்கு மனதில், பவற்றி வம்பு

ீ ேிடிக்காமல், சற்பற
காலம் தாழ்த்தி திருமணத்ரதச் பசய்யலாம் என்று
சங்கரிைம் பேசியிருந்தால் இதுபோன்றபதாரு எதிர்ோ ா
நிகழ்பவ வ ாமல் தடுத்திருக்கலாம் என்பற
பதான்றியது. ஆனால் அரதச் பசான்னாலும்
ஏற்றுக்பகாள்ளாதவர என்ன பசய்ய இயலும் என்று
விட்டுவிட்ைார்.

எப்போதானாலும் சங்கருக்கு, நவனா

ீ என்ேரத யாரும்
மாற்ற இயலாது என்ேதரன இன்ரறய நிகழ்வு உறுதி
பசய்திருந்ததில், ே ம திருப்தியாகபவ இருந்தார்
புஷ்ோ. ஆனால் தனது எண்ணத்ரத பவளியில்
காட்ைாமல் இருந்தார்.

சப ாஜினி Page 460

 நீ யும் நானும் அன்பே

இதற்கிரையில் சாந்தனு வட்டில்

ீ இருந்து வந்து, எரிகிற
பகாள்ளியில் எண்பணய் ஊற்றியதுபோல பேசி,
பவற்றிரய தூண்டி விட்டுவிட்டு பசன்றிருந்தனர்.

பவற்றியும் மிகுந்த மன உரளச்சபலாடு காணப்ேட்ைார்.

////

சாந்தனுவின் தாத்தா, ‘நைந்ரத இனி மாற்ற முடியாது…

விட்டுவிடுங்கள்’ என்று எவ்வளபவா கூறியும்,
சாந்தனுவின் தந்ரத விைாமல் இரதப்ேற்றிபய
புலம்ேியவாறு, தங்கரள அவமானப்ேடுத்தி விட்ைதாகவும்,
தகுந்த ோைம் சங்கருக்கு விர வில் புகட்ை
இருப்ேதாகவும் கூறியேடிபய, குட்டி போட்ை பூரனபோல
அங்குமிங்கும் திரிந்தார்.

சாந்தனு எரதப்ேற்றியும் பேசாமல் அரமதியாகி

இருந்தான்.

சங்கரின் முடிவால் நைந்த திருமணமாக இது இ ாது

என்ேரத நூறு சதவதம்
ீ நம்ேினான்.

தான் அன்று பேசிய பேச்சின் தீவி த்தில் பேண் எடுத்த

அவச முடிவு என்ேரதயும், அரத சங்கர்
பசயல்ேடுத்தியிருக்கிறான் என்ேரதயும் உணர்ந்து
யாரிைமும் அரதப்ேற்றி விவாதிக்காமல் இருந்தான்.

சப ாஜினி Page 461

 நீ யும் நானும் அன்பே

ாஜபவலு, அன்னம்மாள் வந்து தங்களிைம் பேசியபோபத,

தங்களது முடிரவ மாற்றிக்பகாள்ளலாம் என்று மூத்த
மகனிைம் பேசிப் ோர்த்திருந்தார்.

மகபனா, “அது எப்ேடி… வயக்காட்டுல பவல ோக்கப்

போறவனுக்கு ைாக்ைரு போண்ணு பகக்குபதா… நாமதான்
முதல்ல போயி பேசி முடிச்பசாம்… நமக்குத்தான்
போண்ணு”, என்று ேிடிவாதமாக மறுத்திருந்தார்.

“போண்ணுக்கு பவற எண்ணமிருந்தா, அரதக் பகாண்டு

வந்து இங்க எப்டி நல்லா வாை ரவக்க முடியும்னு
பயாசி!”, என்று மகனிைம் கூறிவிட்டு அன்பற இது
சம்ேந்தமான எந்த விையத்திலும் தரலரய நுரைக்காது
ஒதுங்கியிருந்தார் ாஜபவலு.

ஒரு காலத்திற்குப் ேிறகு, மகன்களின் முடிவில்

தரலயிைக்கூடிய உரிரமரய சில மகன்கள்
தருவதில்ரல எனும்போது, எதற்கு பவண்ைாத
மனஉரளச்சல் என்று ஒதுங்கியிருந்தனர் பேரியவர்கள்.

இன்று மகனின் நைவடிக்ரகரயக் கண்டு, இது இன்னும்

என்பனன்ன விேரீதத்ரத பகாண்டு வருபமா என்கிற
ேதற்றம் மட்டுபம பேரியவருக்கு வந்திருந்தது.

சா தாவும் கணவனின் மனதில் ஓடுவரத அறிந்து,

மருமகரள அரைத்துப் பேசியிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 462

 நீ யும் நானும் அன்பே

////

நவனாரவ
ீ அலங்கரிக்கும் பவரலயில் இறங்கியிருந்த
பமானிகா, “எங்கண்ணரன கண் கலங்காம ோத்துக்க!”,
என்று நவனாரவக்
ீ கிண்ைல் பசய்ய

“அவரு அழுதா அதுக்கு நான் எப்ேடி போறுப்ோக

முடியும். என்ரன இப்டி அதட்டி அனுப்ேற மாதிரி
உங்கண்ணங்கிட்ை.. எவ்வளவு உள்ள வாங்கினாலும்
கண்ணுல தண்ணி வ க்கூைாதுன்னு ஸ்ட்ரிக்ைா பசால்லு
அனுப்ேிடீ!”, என்று பதாைியிைம் சகஜமாக உர யாடினாள்
நவனா.
ீ

இருவ து சம்ோசரனகரளக் பகட்ைேடிபய, அங்குமிங்கும்

பவரலயாக திரிந்த சசிகலா வந்த சிரிப்ரே
அைக்கியவாபற கண்டு பகாள்ளாமல் இருந்தார்.

அன்னம்மாளும் நவனாரவ
ீ அரைத்து, “அவுக பசான்னாக,
இவுக பசான்னாகன்னு வாைறது வாழ்க்ரகயில்ல…!
யாருக்காகவும் வாைக்கூைாது. நாம நமக்காக
வாைனும். ரதரியமா இருக்கனும். புருசன்
போண்ைாட்டிக்குள்ள சின்னச் சின்ன மனஸ்தாேங்கள்,
சண்ரை சச்ச வுகள், ேிணக்குகள், வந்தாலும், மனசுல
ஆைமா வன்மம் வளக்கக்கூைாது.

சப ாஜினி Page 463

 நீ யும் நானும் அன்பே

இந்த உறவு எதுக்குன்னா, ப ண்டு பேப ாை கர்மத்ரத

கைிக்க, அந்தப் ேரைச்சவன் போட்ை முடிச்சு. அதுல கர்மந்
பதாரலயனும். அப்ேத்தான் முக்தி.

அது பதாரலய, நம்ரமச் சுத்தியிருக்கிறவங்க

மூலமாத்தான் கஷ்ைம், நஷ்ைம், இன்ேம், துன்ேம், அரமதி,
பே ரமதி இப்டி மாறி மாறி எல்லாம் வரும்.

எந்த சூைரலயும் ஒப மாதிரி மனநிரலபயாை அணுக

கத்துக்கனும்.

கல்யாணம் முடிஞ்சவுைபன இன்னிக்கு நைந்தது எல்லாம்

அப்டித்தான்!

எந்தக் காலத்திலயும், நமக்பகா, பவற யாருக்குபமா, நம்ம

பேச்சினாலபயா, எண்ணத்தாலபயா, பசயலாலபயா
கஷ்ைத்ரதக் குடுக்கற மாதிரியான விசயத்ரத,
அறியாமக்கூை பசய்யக்கூைாது.

தீர்க்க சுமங்கலியா நீ நல்லாயிருப்ே…!”, என்று பேத்திக்கு

அறவுர பயாடு, ஆசிரயயும் கூறி அனுப்ேி ரவத்தார்
அன்னம்மாள்.

////////////////

சங்கர் அன்னம்மாளிைம் சங்கைத்பதாடு, “இன்னிக்கு எந்த

ஏற்ோடும் பவணாபம ஆத்தா”, என்க

சப ாஜினி Page 464

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அைப்போைா…! உன் வயசுல உங்க ஐயாவுக்கு எல்லாப்

புள்ரளயும் போறந்திருச்சு…! இப்ேத்தான் வந்துகிட்டு…
பவணானு அேசகுனம் புடிச்சமாதிரி பேசிகிட்டு…!”, என்று
பே ரன சந்பதாசமாகச் சாடியவர்

“அந்தப் புள்ரளபய பசான்னரதக் பகட்டு சரினு

போயிருக்கா…! நீ போயி அவரளயும் குைப்ோம… நைக்கிற
விசயத்ரத மட்டும் போயிப்ோரு!”, என்று அதட்டி
அனுப்ேியிருந்தார்.

உல்ைாவான ஏற்ோைால், பேண் முன்பே அரறக்குள்

பசன்றிருக்க, அதற்குப்ேின் சங்கர் அரறக்குள்
நுரைந்திருந்தான்.

நண்ேர்களின் பகலி பவறு மனதில் வந்து ஏபதா

உணர்வுகரளத் தட்டி எழுப்ேியிருக்க… தன்னவளின்
நிரலரய உணர்ந்து பகாண்டு, பமற்ேடி பயாசிக்க
ஏதுவாக தயா ாக வந்திருந்தான் சங்கர்.

சாதா ணமாக ஏற்ோடு பசய்யப்ேட்டிருந்த அரறக்குள்

இருந்த, கட்டிலில் இதுவர யில்லாத ேதற்றத்பதாடு
அமர்ந்திருந்தவள், சங்கர் அரறக்குள் நுரைந்ததும்,
வாத்தியார் வகுப்ேரறக்குள் நுரைந்ததும் எழுந்து நிற்கும்
மாணவிபோல அவரளயறியாமல எழுந்து
நின்றிருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 465

 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனாவின்
ீ இயல்பு இதுவல்ல என்ேது கண்ைதும் புரிந்து
பகாண்ைான் சங்கர்.

“ம்… அப்புறம் நீ நிரனச்ச மாதிரி நம்ம கல்யாண

ஏற்ோபைல்லாம் சரியா இருந்ததா வனா?”,
ீ என்ற
பகள்விபயாடு தன்னவரள இயல்ோக்க பவண்டிய
முயற்சியில் பேசியிருந்தான்.

“ம்..”, என்ற சத்தம்கூை சு த்தில்லாமல், ஆனால்

தன்ரனபய ோர்த்தேடிபய நின்றவரள, கட்டிலில் தான்
அமர்ந்தபதாடு, ரகரயப் ேிடித்து தனதருபக அம
ரவத்தான்.

பசரல பேரும்ோலும் கட்டியி ாதவள், ஏபதா

அவஸ்ரதயில் இருக்கக் கண்ைவன் தன்ரன பேண்
ஏற்கும் மனநிரலயில் தற்போது இல்ரலபயா என்று
எண்ணி, “என்ன வனா…
ீ ப ாம்ே ையர்ைா இருந்தா ேடுத்துத்
தூங்கு”, என்றுவிட்டு அரறக்குள் இருந்த குளியரறக்குள்
நுரைந்திருந்தான்.

பேண்ணுக்கு கணவன் இயல்ோகப் பேசியதிபலபய

ஓய்ந்திருந்த மனம் சற்பற மீ ண்டிருந்தது.

ஆனாலும், ேைகிய, பசாந்த உறவாக இருந்தபோதிலும்,

தயக்கம் வந்து பேண்ரண ஆட்பகாண்டிருந்தது.

சப ாஜினி Page 466

 நீ யும் நானும் அன்பே

உரைரய மாற்றுவதாக இருந்தாலும், பேண் மாற்றிக்

பகாள்ள அவகாசம் தந்து தாமதமாகபவ பவளியில்
வந்தான் சங்கர்.

குளித்துவிட்டு சங்கர் பவளியில் வரும்வர ,

அமர்ந்திருந்த இைத்திபலபய அவஸ்ரதயாக
வற்றிருந்தாள்
ீ நவனா.
ீ

பவளியில் வந்தவன் தன்னவள் இைத்திலிருந்து சற்றும்

அரசயாமல் அப்ேடிபய அமர்ந்திருப்ேரதப் ோர்த்தேடிபய
அருகில் வந்தவன், “என்ன வனா?
ீ ஏன்
உக்காந்திருக்க…? தூக்கம் வ ரலயா”, என்று வினவ

“எம்பமல எதுவும் பகாேமா?”, என்று மிகவும் பமல்லிய

கு லில் பகட்ைாள் பேண்.

எதுக்கு என்று பதான்றியரத முகத்தில் பகள்வியாக்கி

நிமிர்ந்து தன்னவரளப் ோர்க்க, விட்ைால் அழுதுவிடும்
பதாற்றத்தில் இருந்தவரளப் ோர்த்து

அன்ரறக்கு நைந்த விையங்கரளப் ேற்றி மரனவி

பகட்கிறாள் என்ேது புரிய, “அதுல
பகாேமில்ரல. வருத்தம்தான்”, என்றுவிட்டு

“அதக் பகக்கவா இவ்பளா பந ம் இப்டிபய

உக்காந்திருந்த?” என்ற வினாபவாடு

இரளப்ோற எண்ணி ேடுக்ரகயில் வந்து ேடுத்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 467

 நீ யும் நானும் அன்பே

தன்ரன பநருங்காதவரன, தானாக பநருங்க பநருஞ்சி

ஒன்று இதயத்தில் ரதக்க, வைிபதரியாமல் அமர்ந்பத
இருந்தாள்.

தான் வந்து ேடுத்தும், ேடுக்ரகயில் ேடுக்காமல்

அமர்ந்திருந்தவரளப் ோர்த்து, “என்ன வனா?
ீ எதுவும்
பவணுமா?”, என்று பகட்க

“ோல் குடிக்காம ேடுத்துட்டீங்க”, என்று ேதவிசாகப்

பேசியவரளப் புதிதாகப் ோர்த்தான். இது வனாவின்
ீ
இயல்பே இல்ரல…

ஏபதா ஒரு சங்கைம் அவரள தன்னிைம் பநருங்க

தடுக்கிறது என்ேரத உணர்ந்து பகாண்ைவன்,
அமர்ந்திருந்தவரள தன்பனாடு ேடுக்ரகயில் இழுத்துக்
பகாண்பை, “உனக்கு பவணுனா குடி… எனக்கு இப்ே
பவணாம்”, என்றிருந்தான்.

இழுத்தவபனாடு அட்ரைபோல ஒட்டிக் பகாண்டு அருகில்

ேடுத்திருந்தவரள, அரணத்தவாபற, “ஒரு வா மா
தூக்கபம இல்ரல… உனக்கும் ப ாம்ே ையர்ைா இருக்கும்”,
என்றவன்,

“நீ யும் இன்ரனக்கு நைந்த சம்ேவத்துல… அப்பசட்ைா

இருப்ேல்ல… தூங்கு”, என்று கூறிவிட்டு கண்ரண
மூடியவனுக்கும் உறக்கம் வ வில்ரல.

சப ாஜினி Page 468

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணும் உறங்காமல் ேடுத்திருந்தாள்.

பவகுபந ம் அரமதியிலும், பு ண்டு ேடுப்ேதிலுமாக

பந த்ரத இருவருபம வி யமாக்கினர்.

உணர்வுகள் விைித்திருக்க, உல்லாச உணர்வுக்குள்

உந்தித்தள்ள… பதகத்தின் பதைரலத் துவங்க ஆைவன்
தயங்க, பேண்ணும் அபத தயக்கத்தில்…

ஆைவனின் தயக்கம் நீ டிப்ேதில்ரல.

தயக்கம், பவட்கம், நாணம் மட்டுப்ேட்ை இனமது.

அதனால்தான் பேண்கள் தயக்கம், நாணத்பதாடு வாை
முடிகிறது.

ஒரு ேிளஸ் ஒரு ரமனஸ் ப ண்டும் பசரும்போதுதான்

சுேிட்சமாகும்.

“வனா…”,
ீ என்று இதமான கு லால் பேண்ணின்
உணர்வுகளுக்கும் அரைப்பு விடுத்தான்.

“ம்…”, என்ற பசால்பல பசான்னது, நான் உறங்காமல்

விைித்து இருக்கிபறன் என்று…

ஆனாலும், “என்ன பயாசரன?”, என்றான்

“ம்ஹூம்”, என்ற வாரயத் திறவாத ஓரசயிபல,

விடி விளக்கின் பவளிச்சத்தில் பேண்ணின் கண்கரள

பநருக்கத்தில் காண, காமன் விட்ை அம்புகளால்,

சப ாஜினி Page 469

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணின் கண்கள் தன்ரனக் குறிரவத்து கவ க்

காத்திருந்தரதக் கண்ைவன், பேண்ரண தன்பனாடு
பசர்த்து அரணத்துக் பகாண்ைான்.

பேண்ரண புரிந்து பகாண்ைவன், புது மைல் எழுத

தூரிரகரயத் பதடினான்.

பதைலுக்கு, பேண்ணும் ஒத்துரைப்பு நல்கினாள்.

எழுேத்திப ண்ைாயி ம் நாடி, ந ம்புகளின் சங்கம

ேி பதசங்கரள மன்மதன் குத்தரகக்கு எடுத்துள்ளாபனா?
என்னபவா?

தீண்டினால் தூண்டும் பசார்க்கம்…!

உணர்ந்தவன் சிக ம் பதாடுகிறான்! உண ாதவன் துய ம்

பகாள்கிறான்!

பேண்ணது, உணர்வுச் சங்கம ேி பதசங்கரள

முற்றுரகயிைத் தயா ாகினான்.

தரலயிலிருந்து ோதத்திற்கு என்ற முரறரமயில்…

முதலில் வ பவற்ற இளஞ்சிவப்பு நிற இதைில் தனது
முற்றுரகரயத் துவங்கியிருந்தான்.

இதழ்பதரன அருந்தியவனுக்கு ேரைய நிரனவு வந்திை,

ேருகபலாடு இளநரகயும் பசர்ந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 470

 நீ யும் நானும் அன்பே

தன்னவனின் இளநரகயில், அவனது இதழ்

சிரறயிலிருந்த தன் இதரை மீ ட்ைவள், “எதுக்கு இந்த
பந த்துல சிரிப்பு!”, என்று கசியமாகக் பகாேக் கு லில்
பேண் பகட்க

“கண்டுேிடி…!”, என்று அபத கு லில் ேதில் பசான்னபதாடு,

விட்ைரத விைாது பதாைர்ந்திருந்தான்.

பேண்ணுக்கு மனம் ப ட்ரை பவரல பசய்யத்

துவங்கியிருக்க, ஒத்துரைப்பு குரறந்தாற்போல
பதான்றபவ, “கண்டு ேிடிச்சியா? இல்ரலயா?”, என்று
தன்னவளிைம் பகட்க

“அப்ே சின்னப் புள்ரள…! அதனால பதரியாம… லிப்லாக்குல

ோப்ோ வந்துரும்னு ேயந்து போயி, உங்ககிட்ை பதரியாம
வந்து பகட்ைரத இப்ே ஞாேகப்ேடுத்தி
சிரிக்கிறீங்கதாபன!”, என்று போய்க் பகாேம் காட்டி
முகத்ரதத் திருப்ேியவரள

“ைாக்ைப ஒன்னுந் பதரியாத என்ரன அன்னிக்கு

சந்பதகப்ேட்ைரத யாருகிட்ைபோயி நான்
பசால்லமுடியும்? பசால்லு…! அதான் உங்கிட்ைபய வந்து
பசால்லி சிரிக்கிபறன்!”, என்க

“அப்ேதான் காபலஜ்ல பசர்ந்த புதுசு…! அப்ே நான்

ைாக்ைரில்ல…!”, என்று பேண் சிணுங்க…

சப ாஜினி Page 471

 நீ யும் நானும் அன்பே

“சரி… அரத விடு…! இன்னிக்காவது எனக்கு நீ யா ஒன்னு

தாடீ!”, என்று பேச்ரச மாற்ற… ஏக்கமாகக் பகட்ைவரன

கிறங்கடிக்கும் வரகயில் நீ ண்ைபதாரு இதழ் முத்தத்ரத

ோரி வள்ளல்போல முதன் முரறயாக வாரி வைங்கினாள்
பேண்.

”உம்மா போதுமா?”, என்று பகட்ைவரள,

“இதன்ன பசட்டியார் கரையா? கணக்கு வச்சிக்க…

அமுதசு ேியா நீ இருக்க… கணக்கில்லாம அள்ளிப் ேருக
நான் ப டி…!”, என்று அனுேவித்துக் கூறியவரன, பேண்
போய்யாகக் குத்த

“ஃேர்ஸ் ரநட்லபய ரதரியமா வந்து புருசரன அடிச்சவ நீ

ஒருத்தியாத்தான்டீ இருப்ே!”, என்று பேண்ரண
அந்நிரலயிலும் வம்ேிழுக்க

பேண் உைபன ஊைபலாடு பகாேம் பகாண்டு,

தன்னவனிைமிருந்து விலக எத்தனிக்க

விைாமல் ேிடித்து தன்பனாடு இறுக அரணத்தவரன,

“போங்க… போயி ோரலக் குடிச்சிட்டு தூங்குங்க!”, என்று
நவனா
ீ அதட்டினாள்.

பேண் ேரைய நிரலக்குத் திரும்புவரத பவடிக்ரக

ோர்த்தவாபற, “நாந்பதம்ோயிட்ைா உனக்கு வம்ோயிரும்
ே வாயில்ரலயா?”, என்று பேண்ணிைம் வம்பு வளர்க்க

சப ாஜினி Page 472

 நீ யும் நானும் அன்பே

“வம்புன்னா விட்ருவங்களா?”
ீ

“அது… இன்னிக்கு மட்டும் போனாப் போகுதுன்னு…!”, என்று

மழுப்ேபலாடு சங்கர் இழுக்க

“பேரிய மனசுன்னு இதுக்பகல்லாம் யாரும் உங்களுக்கு

அவார்பைல்லாம் த மாட்ைாங்க…! நானும் சிரலபயல்லாம்
ரவக்கமாட்பைன். ஆமா ோத்துக்கங்க!”, என்று பேண்
உறுதியாகக் கூற

“அரலஞ்சதுல ையர்ைா இருக்கும்லனு விட்ைா… என்ன

பேச்சுப் பேசுற!”, என்று சங்கர் பேண்ரண தன்பனாடு
இறுக்கி அரணத்து, இதைில் மு ட்டுத்தனமாக முற்றுரக
இட்டிருந்தான்.

மூச்சுக்குப் போ ாடி மீ ண்ைவள், “அதுக்குத்தாபன உங்க

பதாங்கச்சி ோதம், ேிஸ்தானு என்னன்னத்ரதபயா
அர ச்சு பகாதிக்க வச்சிக் குடுத்திருக்கா!”, என்று வனா
ீ
தன்னவனது இறுகிய அரணப்ேிலும், விையத்ரத விளக்க

பேண்ணது வார்த்ரத மூலம் சம்மதத்ரத உணர்ந்தவன்,

பேண்ரண விடுவித்தபதாடு, எழுந்து பசன்று நவனா
ீ
எடுத்து வந்திருந்த ோரலக் குடித்தான்.

‘பசம பைஸ்ட்… உனக்கு?’ என்று பேண்ணிைம் நீ ட்ை, ‘எனக்கு

இப்ே பவணாம்’ என்று பேண் மறுத்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 473

 நீ யும் நானும் அன்பே

ோரலக் குடித்ததால் பவகமா? ேல கால ஏக்கமா? என்று

புரிந்து பகாள்ள இயலாத வரகயில், பேண்ணின் இதரை
அடுத்துள்ள உணர்வுச் சங்கமங்கள் ஒவ்பவான்றுைனும்
உதடுகளால் உறவாடி, உறவுக்கு ஏதுவாக பேண்ரண
தன்வசப்ேடுத்தினான்.

ேிகு பசய்து இதுவர ேித்தாக்குேவள், வரகயாக வாகாக

தன்னவனுக்கு ஒத்துரைத்தாள்.

தரையாக எண்ணிய அரனத்ரதயும் தளிருைலில் இருந்து

அகற்றியிருந்தான்.

ஆைவனின் ரகேட்ைதில் உைல் கூச, துள்ளபலாடு

பநளிந்தவள், ஆணது முன்பனறிய ரககரள பகட்டியாக
முன்பனற விைாது ேிடித்துக் பகாண்ைாள்.

பேண்ணின் பசயலில் சிரித்தவன், “எதுக்குடீ இந்த பநளி

பநளியற”, என்று விளக்கம் பகட்க

“ம்.. கூசுது…”, என்று வார்த்ரதகள் கூச கூறியவரள

“அப்டிதான் ஃேர்ஸ்ட் ரைம் இருக்கும்…! பகாஞ்சம்

அட்ஜஸ்ட் ேண்ணிக்பகா… போகப்போக சரியாகிரும்!”,
என்று பேண்ரணயும், அவளது கூசிய உைலிரனயும்
சமாதானம் பசய்து, தரைகரள மீ றி முன்பனறினான்.

சப ாஜினி Page 474

 நீ யும் நானும் அன்பே

நாணம் பகாண்டு மரறய தன்னிைம் ஒண்டியவளின்,

தளிர்பமனியின் மீ து ே வி, தனக்குள் மரறத்துக்
பகாண்ைான்.

எட்டு வருைத்தில்… கிட்ைாமல் எட்ைாக் கனியாக தூ த்தில்,

இருந்தவரள, அணு அணுவாக சித்து, ருசித்து, நிதானமாக
உண த் துவங்கியிருந்தான்.

பேண்ணும் புதிய அனுேவத்தால் உண்ைான உணர்வில்

முனகபலாடு, முழு ஒத்துரைப்ரேத் தந்திருந்தாள்.

மு ைரன முதல் முரறயாக மஞ்சத்தில் சந்திப்ேதில்

மகிழ்ந்திருந்தாலும், தன்னவன் இதமாகக் ரகயாண்ை
போதிலும், இைர்ோடுகளால் வந்த இன்னல்களுக்கு
தயங்கியவளின் தயக்கம் போக்கியிருந்தான்.

தன்னவனின் இயக்கத்தில் பூ ண ஒத்துரைப்ரே

இயன்றவர நல்க உத்பதசித்ததன் முடிவில், இன்ேத்ரத
உண த் துவங்கினாள்.

ஏபதா… உணர்வு என்று எதிர்ோர்த்திருந்தரத, இதுதான்

என்று உணர்ந்த தருணமது…!

பவதரனபயாடு கூடிய கந்தர்வச் சாதரன மன்மதனால்

மகிழ்ச்சிக்குரியதாக அ ங்பகறியது பேண்ணுக்கு.

ஆைவனின் பதைலில் தன்ரனத் பதாரலத்தவள்

கரளத்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 475

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆைவனும் பதைலின் நிரறபவாடு, ேடுக்ரகக்கு வந்து

மல்லார்ந்தவன், மார்ேில் தன்னவரளயும் தாங்கி
அரணத்தவாபற… பேண்ரணக் கவனித்தான்.

இயல்ேிபலபய பமல்லியலானவள், தனது

அ ங்பகற்றத்தினால் கரளத்துத் பதரிந்தரதக்
கண்ணுற்றவன், “ோரலக் குடிக்கிறியா”, என்ற வினவ

பவண்ைாம் என்று மறுத்து, தன்னவரன பமத்ரதயாக்கித்

துயில் பகாள்ளத் துவங்கினாள் பேண்.

பேண்ணிற்கு உண்ைான கரளப்ேில், உறக்கம் கண்கரளத்

தழுவியரதக் கண்கூைாகக் கண்ைவன்,

உறங்குமுன், பேண் பகாண்டு வந்திருந்த ோலில்

மீ தமிருந்தரத, அதட்டிக் குடிக்க ரவத்பத பேண்ரண
உறங்க அனுமதித்தான்.

நவனாவும்
ீ தன்னவனின் ே ந்து விரிந்த மார்ரே
ேடுக்ரகயாக்கி உைபன உறங்கியிருந்தாள்.

பேண் உறங்கியும் உறங்காது விளித்திருந்தவன்,

உறக்கத்தில் உருண்ைவரள இதமாக அருகில் ேடுக்க
ரவத்துவிட்டு, நிரறவான உறக்கத்ரதத் தழுவி
இருந்தான்.

அதிகாரல இ ண்டு மணியளவில் பகட்காமபலபய, இதழ்

ஒத்தைம் தானாகத் தந்த உணர்வில் விைித்தவன், சூைரல

சப ாஜினி Page 476

 நீ யும் நானும் அன்பே

உணரும்முன் தன்னிைமிருந்து விலகியவரளபய

ோர்த்திருந்தான்.

உறக்கம் கரலந்து எழுந்தவரனக் கண்டு பகாள்ளாமல்

ேடுக்ரகரய விட்டுச் பசன்றவள், பசன்ற பவரல முடிந்து
மீ ண்டும் வந்து சங்கரின் மீ பத ேடுத்திருந்தாள்.

“ஏய்… என்ரனயப் ோத்தா உனக்கு எப்டித் பதரியுது”, என்க

“ம்… பமத்ரதன்னு நிரனச்சுப் ேடுத்பதன்”, என்றுவிட்டு

அரமதியான பேண்ணின் பசயலில் தன்னவரள இறுக
அரணத்துக் பகாண்டு, இதமாக விடியல்வர சுகமான
சுரமபயாடு உறங்கியிருந்தான் சங்கர்.

காலம் முழுரமக்கும் வனாரவத்

ீ தாங்குவானா?

அன்பு-17

திருமணத்ரத அடுத்து வந்த இரு நாள்களும் விடுப்பு

எடுத்திருந்தனர் மணமக்கள்.

அரலபேசி மூலம் திருமண அரைப்பு விடுவித்ததன்

கா ணமாக, சில நல்ல உள்ளங்கள் வடுபதடி
ீ வந்து
மணமக்கரள வாழ்த்திச் பசன்றிருந்தனர்.

காண வந்து பசன்றவர்களின் அறிவுர க்கிணங்க, அடுத்து

வ க்கூடிய ஒரு நல்ல நாளில் பசாந்த ஊரிபலபய

சப ாஜினி Page 477

 நீ யும் நானும் அன்பே

வ பவற்பு ஒன்றிரன ஏற்ோடு பசய்ய முடிவு

பசய்திருந்தனர் பேரியவர்கள்.

அதற்கும் விடுப்பு எடுக்க பவண்டி இருந்ததால், இ ண்பை

நாளில் கல்லூரிக்கு கிளம்ேியிருந்தனர் சங்கர், நவனா
ீ
இருவரும்.

நவனாவிற்கு
ீ உதவிக்பகன ஊரிலிருந்பத ஒரு பேண்ரண
பவரலக்கு நியமித்திருந்தார் அன்னம்மாள்.

“உனக்கு ஒத்தாரசக்கு அலபமலு இருக்கா…! எரதயும்

போட்டு மனரசக் குைப்ோம உன்பனாை பசாலிய மட்டும்
எப்ேவும்போல ோரு! பே ரனயும் நல்லாப் ோத்துக்பகா…!”,
என்று பேத்திக்கு அறிவுர வைங்கிவிட்டு, மகன்,
மருமகபளாடு ஊருக்குக் கிளம்ேியிருந்தார்.

“ஏன் ஆச்சி, நீ ங்களாவது இங்க எங்ககூை இருக்கலாம்ல?”,

என்ற நவனாவின்
ீ பகள்விக்கு,

“அங்க வ பவற்பு ரவக்க… பவணுங்கறரத ோக்க உன்

மாமனாரும், மாமியாரும் பவளிபய பவரலயா
திரியும்போது, நான் வட்டில
ீ இருந்தா அவுகளுக்கு
ஒத்தாரசயா இருக்கும். அதான் போபறன்… எல்லாம்
முடியட்டும். அப்புறமா வந்து ஒரு வா ம் தங்கபறன்”,
என்று பேத்திக்கு விளக்கம் கூறிவிட்டு கிளம்ேியிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 478

 நீ யும் நானும் அன்பே

புதுமணத் தம்ேதிக்குரிய சந்பதாசம், எதிர்ோர்ப்பு எல்லாம்

இருந்தாலும், கல்லூரிப் ேடிப்ேின் கா ணமாக,
இருதரலக்பகாள்ளியின் நிரலயில் நவனா
ீ இருந்தாள்.

சங்கர், மரனவியின் நிரலயறிந்து பேரும்ோலும்

நவனாரவத்
ீ பதாந்தி வு பசய்யவில்ரல.

சூட்பைாடு சூைாக பேரியவர்கள் வ பவற்ேிரனயும்

ரவத்திருக்க, மிக பநருங்கிய பசாந்தங்கரளத் தவி
அரனவரும் கலந்து பகாண்டு சிறப்ேித்திருந்தனர்.

ஓரிரு நாள்கள்கூை ஊரில் தங்கவிைாமல், வ பவற்பு

அன்று காரலயில் கிளம்ேி வந்தவர்கரள, மறுநாபள
மணமக்கரள மதுர க்கு திருப்ேி அனுப்ேி ரவத்திருந்தார்
அன்னம்மாள்.

“நல்ல மனுசங்களா சுத்தி இருந்தா… இன்னும் நாலு நாளு

இங்க தங்க ரவக்கலாம். இங்க இருக்கிற மனுசாளுக
மனசு பவம்ேிக் கிைக்கும்போது, சந்பதாசமா உங்களால
இங்க இருக்க முடியாது. கிளம்புங்க!”, என்று
வருத்தத்பதாபை அனுப்ேியிருந்தார்.

மானகிரியில் கண்பணறு கைித்தும் மனம் அைங்காமல்,

அலபமலுவிற்கு அரைத்துக் கூறியிருந்தார் அன்னம்மாள்.

‘பசால்லடி ேட்ைாலும் கண்ணடி ேைக்கூைாதுன்னு

பசால்லுவாங்க… புள்ரளகளுக்கு மறந்துறாம சுத்திப்

சப ாஜினி Page 479

 நீ யும் நானும் அன்பே

போட்டுரு அலபமலு’, என்ற நிரனவுேடுத்தியபதாடு,

பேத்தியிைம் பேசி உறுதி பசய்திருந்தார்.

நைந்த நிகழ்வு குடும்ேங்களுக்கிரைபய மனக்கசப்ரே

ஏற்ேடுத்தியிருக்க, ாஜபவலு குடும்ேத்தின் சார்ோக,
பேரியவர்கள் இருவர் தம்ேதி சகிதமாக வந்திருந்து
வாழ்த்து பதரிவித்துச் பசன்றிருந்தனர்.

தாஸின் உைன்ேிறந்த பேண்கள் மற்றும் ாஜபவலுவின்

மகள்களும் வ பவற்ேில் வந்து கலந்து பகாள்ளவில்ரல.

அரனவருக்கும் சங்கர் தங்களது வட்டில்

ீ சம்ேந்தம்
ரவத்துக் பகாள்ளாத பகாேத்ரத, வ பவற்ேில் ேங்கு
பகாள்ளாமல் காட்டியிருந்தனர்.

சங்கப நைப்ேரத எண்ணி சிரித்துவிட்ைான். “ஒருத்தன்

எத்தரன போண்ரணக் கட்ை முடியும்? இதுக்காக யாரும்
வ பவற்புக்கு வ ரலன்னா ஒன்னும் நஷ்ைமில்ரல”,
என்று கூறியிருந்தான்.

கணவனின் பேச்ரசக் பகட்டிருந்தவள் சங்கர் தனிரமயில்

கிரைத்தபோது, “வாயி ஒன்னு பேசுது… ஆனாலும்
பகாேியர் பகாஞ்சும் கண்ணன் மாதிரி ைஃப் தரீங்க”, என்று
கணவரன கிண்ைல் பசய்திருந்தாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 480

 நீ யும் நானும் அன்பே

வ ாவின் வட்டில்
ீ இருந்தும், தங்கபவலு குடும்ேத்து
உறுப்ேினர்கள் மட்டும் வந்திருந்து, அவர்களால் ஆன
உதவிகரளச் பசய்திருந்தனர்.

மகள் பசய்யாத சீர் வரிரசகரள சங்கர் மறுத்தும்

பகளாமல், சிறப்ோகச் பசய்திருந்தார் தங்கபவலு.

தங்கபவலு, நன்முல்ரல சார்ேில் வந்திறங்கிய

சீர்வரிரசகரளக் கண்ை, வ ாவின் தாயும், தன்
தந்ரதயிைம் இபதபோல தனது பேண்மக்களுக்கும் சீர்
பசய்ய பவண்டும் என்று ேிடிவாதம் ேிடித்திருந்தார்.

வ பவற்ேில் பதரவயற்ற ேி ச்சரனகரளத் தவிர்க்க

எண்ணிய தங்கபவலுவும், சரிபயன்றிருந்தார்.

ஆனால் வட்டிற்கு
ீ வந்திருந்த மருமகபளா, கணவனிைம்
இதற்கு மறுப்பு பதரிவித்து, முகம் திருப்ே, மகன்
தந்ரதயிைம் வந்து நியாயம் பகட்டிருந்தான்.

தங்கபவலு இரதபயல்லாம் எதிர்ோர்த்திருந்ததால்

எரதயும் மரறக்க விரும்ோது மகனிைம் உண்ரமரய
கூறியிருந்தார்.

“நவனாரவ
ீ நம்ம வட்டில
ீ வச்சிப் ோக்க இங்க
விட்டிருந்தப்போ மாப்ேிள்ரள நவனா
ீ பசலவுக்குன்னு
நான் எவ்வபளா மறுத்தும் பகக்காம மாச மாசம்

சப ாஜினி Page 481

 நீ யும் நானும் அன்பே

கணக்குப் ோக்காம எனக்கு ஒரு பதாரகய அனுப்ேி

விட்டிருந்தாரு!

அரத அப்ே நான் அந்தப் புள்ரள பேருல அக்கவுண்ட்

ஓேன் ேண்ணி பேங்க்ல போட்டிருந்பதன். இத்தரன
வருசமா பைப்ோசிட்ல இருந்த அரத எடுத்துத்தான் இப்ே
சின்ன அளவுல சீர் பசஞ்சிருக்பகாம்.

மாமன் சார்ோ உன் ேங்ரகயும் ேண்ணிருக்பகாம்.

தாத்தா ேங்குங்கு எங்களால முடிஞ்சரதயும்

பசஞ்சிருக்பகாம்.

போருள் போக்குவ த்துன்னு நிரறயப் ோத்துட்டு வந்து

அது பகக்குது. அரத இங்க வச்சி விளக்கம் பசால்ல
முடியாதுன்னுதான்ோ உங்க அக்காகிட்ை சரின்னு
பசான்பனன்.

வட்டுக்கு
ீ வரும்போது, அதுகிட்ை விளக்கமா பேசி புரிய
வச்சிக்கி லாம்”, என்று மகரன சாந்தப்ேடுத்தி
அனுப்ேியிருந்தார், தங்கபவலு.

ேணமும், போருளும் மட்டுபம ேி தானமாக எண்ணும்

மக்களுக்கு இரையில் வாழும் நிரலரய எண்ணி
மாய்ந்து போன மனபதாடு இருந்தனர் தங்கபவலு மற்றும்
நன்முல்ரல இருவரும்.

சப ாஜினி Page 482

 நீ யும் நானும் அன்பே

திருமண வ பவற்ேில் கலந்து பகாண்ை வ ாபவா, “ம்…

நிரனச்சரதக்கூை எங்கிட்ை பசால்லாம மறச்சுட்ைல்ல..!”,
என்று நவனாவிைம்
ீ பகட்ைவள்,

“கத்தரிக்காய் முத்தினா சந்ரதக்கு வந்துதான ஆகனும்”,

என்று விையம் என்றாவது ஒரு நாள் பவளியில் பதரிய
வந்துவிடும் என்ேரதயும் கூறிவிட்டு

“கரைசியில மச்சான் உனக்குன்னுதான் இப்புட்டு நாளும்

கல்யாணம் பவணானு இருந்திருக்குறாக!”, என்று
பேருமூச்பசாடு கிளம்ேியிருந்தாள்.

வ பவற்ேில் நின்றிருந்த நவனா,

ீ சிரித்பத வ ாரவ
அனுப்ேியிருந்தாள். உைன் பமானிகா இருந்ததால் சற்று
பதம்ோக உணர்ந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

ஆனாலும், பேற்பறார் வந்து கலந்து பகாள்ளாத

நிரலயில் மனம் வருந்திய நிரலயிலும் அரதக் காட்டிக்
பகாள்ளாமல் வ பவற்பு நிகழ்ரவ எதிர்பகாண்டிருந்தாள்
பேண்.

சங்கருக்கு பேண்ணின் ஏக்கம் புரிந்தாலும், அவனாக

எரதயும் வாரயத் திறந்து பேசினானில்ரல.

ஒப வட்டில்
ீ முகம் திருப்ேியவாறு நைந்து பகாள்ளும்
நிரல உண்ைான ேிறகு, பே ரன அங்கிருத்திக் பகாள்ள

சப ாஜினி Page 483

 நீ யும் நானும் அன்பே

விரும்ோமல் உைபன மதுர க்கு அனுப்ேியிருந்தார்

அன்னம்மாள்.

சாந்தனுவிற்கு சங்கர் அரைத்து விையம் கூறியும்

வ பவற்ேில் வந்து கலந்து பகாண்ைானில்ரல.

“தம்ேி… நான் சங்கர் பேசுபறன். நவனாவுக்கும்

ீ எனக்கும்
மதுர யில கல்யாணம் முடிஞ்சி, வ ஞாயித்துக் கிைரம
நம்ம ஊருல வ பவற்பு வச்சிருக்பகாம். கண்டிப்ோ வந்து
கலந்துக்பகா”, என்று அரைத்துக் கூறியிருந்தான்.

“ம்… சரி”, என்றவன், அதற்குபமல் வந்தானில்ரல.

அதற்காக வருந்தும் நிரலயிலும் மணமக்கள் இல்லாத

நிரலயில், வந்த பவரலரய திருப்தியாக
முடிந்திருந்தனர்.

வ பவற்பு முடிந்து திரும்ேியவர்கள் மதுர யில்

வைக்கமான ேணிகளில் மனரதத் திருப்ேியிருந்தனர்.

///////////

சிறு புரகச்சலாகத் துவங்கிய சங்கர் நவனா

ீ திருமணப்
ேி ச்சரன பூதக மாகத் துவங்கி, ாஜபவலு அவர்களின்
ோத்திய வட்டுப்
ீ ேகுதியிலிருந்து வட்டினுள்பள
ீ தங்கபவலு
மற்றும் குருபவலு வட்டிற்கு
ீ பசல்லும் ோரதயில்,
குருபவலு ேகுதிரய மட்டும் அரைத்திருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 484

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசாத்துகள் அரனத்தும் குருபவலு காலத்திபலபய

மூவரும் அவர்களுக்குள் ேிரித்திருக்க, வட்டின்
ீ ஹால்
ேகுதியின் வைி மட்டும் தற்போது அரைக்கப்ேட்டிருந்தது.

பேண் மக்கள் அரனவரும் ாஜபவலுவின் வட்டுப்

ீ
ேிள்ரளகபளாடு பசர்ந்து புரகந்திருந்தனர்.

அத்பதாடு, ஆளுக்பகாரு விையத்ரதக் கூறி, மனதில்

வன்மத்ரத வளர்ப்ேரதயும் இரைவிைாது பசய்தனர்.

தனக்கில்லாதது பவறு யாருக்கும் கிரைக்கக்கூைாது

என்கிற குறுகிய எண்ணபம அவர்கரள அவ்வாறு
பசய்யத் தூண்டியது.

அரத எந்த விதத்தில் பசான்னால் ேரக, வன்மம் கூடும்

என்று சிந்தித்து, நஞ்ரச விரதத்தேடிபய இருந்தனர்.

நாபளாரு பமனியும் போழுபதாரு வண்ணமுமாக

வளர்ந்த வன்மம், தான் எடுத்த முடிவில் இருந்து
தன்ரனப் ேின்வாங்கச் பசய்தவரன, தன்னால்
இயன்றவர துன்ேப்ேடுத்தி மனம்
குளி ப் ோர்க்கபவண்டும் என்று சிந்திக்கச் பசய்திருந்தது.

பேண், போன், மண் என்ற மூன்றால் ேி ச்சரனகள்

ஆதிமுதல் இன்று வர அ ங்பகறுவரத யா ாலும்
தடுக்க இயலாத ேக்குவமற்ற மனித இனமாகபவ இன்று
வர உள்ளது.

சப ாஜினி Page 485

 நீ யும் நானும் அன்பே

அந்த வரகயில் நவனா

ீ எனும் பேண்ணிற்காக துவங்கிய
சிறு மனஸ்தாேம், இன்று ஆல்போல வளர்ந்திருந்தது.

என்ன பசய்யலாம்? என்ற பயாசரனயில் ஆைத்

துவங்கியிருந்தார் சாந்தனுவின் தந்ரத.

தானும் மாட்டிக் பகாள்ளாது, ஆனால் சங்கர ேைிவாங்கி

மனம் ஆற வைி பதடினார்.

நீ ண்ை நாள் பயாசரனக்குப்ேின் ஒரு முடிவுக்கு

வந்தவ ாக, அதற்குரிய வைிமுரறகரள இயன்ற
வரகயில் முன்பனற்ோைாகச் பசய்துவிட்டு, மீ னுக்காகக்
காத்திருக்கும் பகாக்ரகப்போல தகுந்த சந்தர்ப்ேத்ரத
எதிர்பநாக்கிக் காத்திருந்தார் அந்த மனிதர்.

பேசுவரத பநரில் பகட்டி ாதபோதும், ஓ ளவு நைப்ேரத

யூகித்து சிந்தித்த அன்னம்மாள், தாரஸ விவசாயத்ரதப்
ோர்த்துக் பகாள்ளச் பசய்துவிட்டு, பே னிைம், “இப்ேதான
கல்யாணம் காச்சினு ஆகிருக்கு… இன்னம் பகாஞ்ச
நாரளக்கு பதம்ேிருக்கற வர உங்கப்ேன் நம்ம காடு
கர ய ோப்ோன்…! அரத எல்லாம் ோத்து வளந்தவந்தான
உங்கப்ேன். ோக்கட்டும். அப்புறம் வந்து நீ தான
ோக்கப்போபற!

லீவு ஒரு நாளுதான் அவளுக்கு, அன்னிக்காவது அவ

ேக்கத்தில நீ இருக்க பவணாமா? அன்ரனக்கும் இங்க

சப ாஜினி Page 486

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஓடி வந்திட்ைா நல்லாவா இருக்கும்”, என்று பே ரன

கி ாமத்துப் ேக்கபம வ ாமல் பசய்திருந்தார் அன்னம்மாள்.

பே னுக்கு எதுவும் பநர்ந்துவிடும் என்கிற ேயத்தால்

அல்ல.

பே ன் சற்று பகாேக்கா ன். பேச்சு முற்றும்போது ரகரய

நீ ட்டிவிட்ைால், தற்போரதய சூைலில் அது இன்னும் அதிக
ேி ச்சரனரயக் பகாண்டு வரும் என சிந்தித்பத பே ரன
மானகிரிக்கு வ தரை பசய்திருந்தார் அன்னம்மாள்.

சசியும் அரதபய வைிபமாைிந்திருந்தார்.

நைப்ேரவ அரனத்தும் தாய்வடு

ீ மூலமாக புஷ்ோவிற்குத்
பதரிந்தாலும், பநரில் வந்து மகரளக் காண முடியாத
ஏக்கம் இருந்தது.

கணவனின் பசால்ரல மீ றி வ க்கூடிய ரதரியம்

இருந்தாலும், அடுத்து இருக்கும் தன் மகனுக்காக எண்ணி
கணவனின் வார்த்ரதகரள ஏற்று அரமதியாக இருந்தார்.

புஷ்ோவின் நிரலயறிந்ததால், சங்கப ா, சசிகலாபவா,

தாபஸா யாரும் எதுவும் தவறாக எண்ணவில்ரல.

இரையிரைபய சங்கர யும், நவனாரவயும்

ீ காணபவண்டி
மதுர பசன்று வந்தனர் சசியும், தாஸும். அவ்வப்போது
பமானிகாவும் மதுர க்கு வந்து பசன்றாள்.

சப ாஜினி Page 487

 நீ யும் நானும் அன்பே

தங்கபவலுவும், வ ாவின் தாய் எழுப்ேிய ேி ச்சரனரய,

அரும்ோடுேட்டு புரியரவத்து, மகனின் திருப்திக்காக
போ ாடிக் கரளத்திருந்தார்.

////////////

கல்லூரிக்குச் பசன்று வந்தவளுக்கு, ேடித்துக் பகாண்பை,

வட்ரையும்
ீ கவனித்து, கணவரனயும் கவனிப்ேது
மரலப்ோக இருந்தது.

பேண்ணின் சுணக்கம் கண்டு, “எதுக்கு எல்லாத்ரதயும்

இழுத்துப் போட்டுக்கற…! முடிஞ்சரத பசய்யி…! மத்தரத
அலபமலு அக்கா ோத்துக்கும்”, என்று சங்கர் கூறினாலும்,
பேண் தனது திருப்திக்கு பவண்டி அரனத்ரதயும் தனது
பமற்ோர்ரவயின் கீ ழ் ரவத்துக் பகாண்ைாள்.

அதற்குபமல் பேண்ரண நிர்ேந்திக்காமல் விட்டிருந்தான்

சங்கர்.

கரளப்ோக வருேவரள, கஷ்ைப்ேடுத்த விரும்ோதவனாய்,

பவறு பவரலகளில் கவனத்ரதத் பசலுத்தத்
துவங்கியிருந்தான் சங்கர்.

பேரியவர்கள் அவ்வப்போது மதுர க்கு வந்து

பசன்றிருந்த நிரலயில், ஊருக்குச் பசன்று நான்கு
நாட்கள் பசன்றிருக்க, தன்னவனின் நீ ண்ை நாள்

சப ாஜினி Page 488

 நீ யும் நானும் அன்பே

மாற்றத்ரத மிகத் தாமதமாகபவ கண்டு பகாண்ைவள்,

பவளிபய பசன்றவரன எதிர்ோர்த்துக் காத்திருந்தாள்.

வந்தவன் உண்டுவிட்டு ேடுக்ரகக்குச் பசல்ல,

அலபமலுரவ உண்ணப் ேணித்திருந்தவள், அடுத்து
பசய்யக் கூடிய ேணிகரளக் கூறிவிட்டு அரறக்குள்
நுரைந்திருந்தாள்.

நவனா
ீ வருவதற்குள் ேடுக்ரகயில் குப்புறப்ேடுத்து
உறங்கும் ோவரனயில் இருந்தவரனக் கண்ைவள்,
“ப ாம்ே பவரலயா?”, என்று கணவரனக் பகட்ைாள்.

“ம்…”, என்று கண்ரணத் திறவாமல் ேதில் கூறியவரன

விைாமல்

“பவளி பவரலயப் ோருங்க… பவணாங்கரல! ஆனா

வட்ரையும்
ீ கவனிங்க!”, என்று விட்டு அருகில் வந்து
ேடுத்திருந்தாள்.

“வட்ை
ீ என்னத்ரதக் கவனிக்க பசால்ற…! அதான் நீ நல்லா
ோத்துக்கறீபய…! ேத்தாததுக்கு அலபமலு அக்கா பவற
இருக்கு!”, என்று ேதில் கூறியவரன தரலயரண எடுத்து
அடித்திருந்தாள் நவனா.
ீ

மரனவி பசால்ல வருவது புரிந்தாலும், புரியாததுபோல

பேசியவரனக் கண்டு பேண் பவகுண்டிருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 489

 நீ யும் நானும் அன்பே

“புது போண்ணு மாப்ேிள்ரளனு சத்தியம் ேண்ணா கூை

யாரும் நம்ே மாட்ைாங்க?”, என்றவரள

“அடுத்தவங்க நம்ேனுங்கறதுக்காகவா இவ்வளவு நாளா

எல்லாம் ேண்ற?”, என்று அதுவர குப்புறப் ேடுத்தேடிபய
பேசியவன், மரனவியின் பேச்ரசக் பகட்டு அவரள
பநாக்கித் திரும்ேியவாபற பகட்டிருந்தான்.

“கல்யாணம் ஆகி ஒரு மாசம்கூை ஆகரல… அதுக்குள்ள

நான் உங்களுக்கு போ டிச்சிட்பைனா? இப்ேலாம்
என்ரனயக் கண்டுக்கறபத இல்ரல!”, என்று சண்ரைக்கு
நின்றிருந்தாள்.

“பசால்ல வ ரத சுத்திச் பசான்னா எனக்குப்

புரியமாட்டுதுன்னு பதரியுதுல்ல…! எதுக்கு இவ்வளவு
பந ம் அது, இதுன்னு பேசிகிட்டு…! வந்தவுைபன பவட்டு
ஒன்னு துண்டு ப ண்டுனு பேசிப் ேைகு!”, என்று
மரனவிக்கு அறிவுர கூற

“உங்கரள…”, என்று கணவரன தன் இருரககளாலும்

அடிக்கத் துவங்க…

“ப ாம்ே சின்னப் புள்ரளய கல்யாணம் ேண்ணா இதுதான்

ேி ச்சரன, குடும்ே இஸ்திரி மாதிரியா ேண்ற…!
கிளியாஞ்சட்டில பசாறாக்கி வச்சி விரளயாைற சின்னப்
புள்ரள மாதிரி ேண்ணிகிட்டு…!”, என்று பேண் அடிக்கத்

சப ாஜினி Page 490

 நீ யும் நானும் அன்பே

துவங்கியரத ரககளால் தடுத்தேடிபய சிரித்தவாறு

பேண்ரணப் ோர்த்துக் கூறியவரன

அதற்குபமலும் வந்த பகாேத்தில் என்ன பசய்வது என்று

பதரியாமல், “நீ ங்க மட்டும் என்னவாம்…! புதுசா கல்யாணம்
ஆன மாதிரியா ேிபகவ் ேண்றீங்க!”, என்று சங்கரின்
மார்போடு தரல சாய்த்து தஞ்சமரைந்திருந்தாள் பேண்.

மார்போடு தரல சாய்த்தவாறு இருந்தவளின் தரலரயத்

தைவிக் பகாடுத்தவன், “ரக நீ ட்ைாத வனா…!
ீ இது
ரூமுக்குள்ள நைக்கிறதுதான்…! ஆனா அடிச்சுப் ேைகினது…
அப்டிபய பவளி இைத்திலயும் இந்தப் ேைக்கம் தன்ரன
அறியாமபலபய வரும். அது ோக்கறவங்களுக்கு தப்ோ
பதரியும்! எனக்கும் ேிடிக்கல!”, என்று கூறினான் சங்கர்.

தரலரய மட்டும் ஆட்டி இனி பசய்யமாட்பைன் என்ேதான

உைல்பமாைியில் கூறியவாறு, நிமி ாமல் இருந்தவரள,
“நாரளக்கு சாட்ைர்பை… நீ ப்ரீயா!”, என்ற பகட்க

“இல்ரல… ஹாஸ்ேிைல் போகற பவரலயிருக்கு…!”, என்று

பேண் கூற

“சரி… தூங்கு!”, என்று பேண்ரணத் தட்டிக் பகாடுக்கத்

துவங்கினான்.

சப ாஜினி Page 491

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நான் ஒன்னும் சின்னப் ோப்ோ இல்ரல…!”, என்று

கணவனின் பசயலில் அவனிைமிருந்து பகாேமாகப்
ேிரிந்து திரும்ேிப் ேடுத்திருந்தாள் நவனா.
ீ

“ப ாம்ே ேிகு ேண்றீங்க டீைா…! வ வ …”, என்று பேண்

கூற வந்தரதக் கூறாமல் தனக்குள் விழுங்க

“யாருடீ இப்ே ேிகு ேண்றது. நீ யா? இல்ரல நானா? இந்த

டீைாரவ விை மாட்டியா வனா…!”,
ீ என்று பேண்ரண
பநாக்கிப் பு ண்டு அருகில் பசன்றிருந்தான்.

“பவற என்ன பசால்லிக் கூப்ேிை…! மச்சான்னு கூப்ேிை

எனக்குப் ேிடிக்கரல!”, என்று ேதிபனா ாயி த்து
ஒன்றாவது முரறயாக பேண் தன்னவனிைம் கூற

தன்ரன பநாக்கிப் பேண்ரணத் திருப்ேியவன், “ஊப

அப்டிதான் கட்டினவரன பசால்லுது…! உனக்கு மட்டும்
ேிடிக்கரலன்னா என்னடீ பசய்யறது…!”, என்று பகட்ைான்.

“அதுக்காக பேரு பசால்லிக் கூப்ைபறன்னு பசான்ன

அவ்பளாதான்!”, என்று தனது மறுப்ரேயும்
பதரிவித்திருந்தான் சங்கர்.

“ோப்ோவுக்கு இன்னும் ப ண்டு வருசம் தைா

பசால்லியாச்சு..! இல்ரலனா அதுபேறச் பசால்லியாது
அப்ோனு கூப்ேிைலாம்!”, என்று பசாகமாகக் கூறினாள்
பேண்.

சப ாஜினி Page 492

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அதுக்கா இவ்வளவு வருத்தம் எம்போண்ைாட்டிக்கு!”,

என்று நம்ோமல் பகட்க

“பஜய்னு கூப்ேிைபறன்னு பசான்னாலும் நீ ங்களும்

ஒத்துக்க மாட்டீங்கறீங்க”, என்று கூறினவரளப்
ோர்த்தவன்

“சுத்தி சுத்தி நீ எங்க வ னு பதரியுது”, என்று கணவன்

கூற

சிரித்தேடிபய, “பேரு பசான்னா ஆயுசு குரறயும்னு இந்த

ஆச்சி பவற ேயமுறுத்தறாங்க…!”, என்று தனது
மனக்குரறரய கணவனிைம் கூறியவபற

“நிஜமா பவரலனாலதான் என்ரனயக் கண்டுக்கரலயா?

இல்ரல நான் பவரலயா திரியபறன்னா?”, என்று பேண்
சரியாக யூகித்துக் பகட்க

“உனக்கு எப்டித் பதானுது”, என்று மரனவிரயபய

பகட்டிருந்தான்.

“எனக்கு என்பனன்னபவா பதானுது. அரதபயல்லாம்

பசால்லலாம்னு வந்தா… ஆளு வ பத இபலவன் ஆர்
டுபவல்வ்னு ஆகிருது… அப்ேபவ நான் அர த் தூக்கத்துல
அசமந்தமா இருக்பகன். விடிஞ்ச உைபன நான் கிளம்ேி
போயிபறன்”, என்று தனக்குள் சரைத்துக் பகாண்ைவரள

சப ாஜினி Page 493

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆத வாக பதாளரணத்து, “சரி என்பனன்ன பதாணுதுன்னு

இப்ே பசால்லு… பகக்கபறன்”, என்று பகட்க

“அது அப்ேப்ே பதானும். இப்டி வந்து பகட்ைாலாம்

பமாத்தமா பசால்ல முடியாது”, என்றவள்,

“திடீர்னு எப்டி இபலவன் வர அங்க பவரல?” என்று

சரியான பகள்வியில் வந்து நின்றிருந்தாள்.

“அது… ஹாஸ்ைல்ல நான் இதுவர இருந்திட்டு இப்ே

இங்க வந்தேின்ன பவற ஒருத்தவர அப்ோயிண்ட்
ேண்ணிருந்தாங்க…! இப்ே நான் வட்டில
ீ நீ வ வர வந்து
தனியா இருக்கறதுக்கு, ேத்து மணிவர நாபன இருந்து
ோக்கபறனு பசால்லிட்பைன்!”, என்று தாமதத்திற்கான
கா ணத்ரதக் கூற

“இரத ஏன் எங்கிட்ை பசால்லனும்னு உங்களுக்கு

பதாணரல!”

“இபதல்லாம் எதுக்கு?”, என்று சங்கர் கூறியதும்

“நான் மட்டும் எதுக்கு எனக்கு உள்ள பஷட்யூல் எல்லாம்

வந்து உங்ககிட்ை பசால்பறன்?”, என்று மறுபகள்வி
பகட்டிருந்தாள்.

“…ம்…”, என்றவன், “பசால்லக்கூைாதுன்னு இல்ல”, என்று

இழுக்க…

சப ாஜினி Page 494

 நீ யும் நானும் அன்பே

“எல்லாம் எனக்கு பதரியுது. இன்னும் நான் ேப்ோ

இல்ரல… உங்க போண்ைாட்டி… அதுனால எதுனாலும்
எங்கிட்ை பசால்லுங்க… இப்டி நீ ங்களா ஒன்னு நிரனச்சு
எதாவது பசய்யாதீங்க!”, என்று ஸ்தி மாகக்
கூறியிருந்தாள்.

“சரிங்க போண்ைாட்டி!”, என்றவரன

“இந்தக் கிண்ைல் தான பவண்ைாங்கறது!”, என்று நவனா

ீ
கூற

“பவற என்ன பவணும்?”, என்று சங்கரும் பகட்க…

“இனி எரதயும் பகட்டு வாங்கற ஐடியா இல்ரல…! நீ ங்க

மட்டும் இவ்வளவு வம்ோ
ீ இருக்குபோது நான் மட்டும்
எதுக்கு வந்து உங்ககிட்ை பகக்கணும்?”, என்று நியாயம்
பேச

“சரிடீ… ப ாம்ே பகாேப்ேைக்கூைாதுன்னு எனக்கு

பசால்லிட்டு நீ பகாேப்ேட்ைா எப்டீ!”, என்று அரணக்க

“அதான் எல்லாத்ரதயும் அரணக்க உங்களுக்கு வைி

பதரிஞ்சு வச்சிருக்கீ ங்கபள!”

“வ வ ைபுள் ஸ்ட் ாங்கா பேசுறடீ!”

“எல்லாம் உங்கபளாை பசந்த ேின்ன தான?”

“ம்… நல்ல இம்ப்ரூவ்பமன்ட்!”, என்று சங்கர் ோ ாட்ை

சப ாஜினி Page 495

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஒரு மண்ணுமில்ல… முன்னல்லாம் ோக்க வ சாக்குல

ரேக் ர ட், அப்புறம் கிளம்பும்போது ஏர்போக
முடியாதளவுக்கு ஒரு ஹார்ட்டி ஹக், இரையிபல பகப்பு
கிரைக்கிற பந த்தில அன்எக்ஸ்பேக்ைடு ஒரு பவர ட்டி
கிஸ்…! இப்டி ரலஃப் நல்ல எனர்பஜடிக்கா போச்சு…!”,
என்று ஏமாற்றமாகக் கூறியவரள

சிரித்தேடிபய அரணத்தவரனக் கண்டு பகாள்ளாமல்

“கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் தரையில்லாம இது இன்னும்

ஸ்ட் ாங்காகும்னு நிரனச்சு வந்தா… எல்லாம் உல்ைாவா
ஆகிருச்சு! ேியூஸ் போன ேல்ப்ோட்ைாம் இருக்கற
என்ரனப் போயி நல்லா இம்ப்ரூவ் ஆகிட்பைன்னு
கிண்ைல் ேண்றீங்க!”, என்று பேண் வருத்தத்பதாடு
வி க்தியில் உர க்க

பேண்ணின் பேச்சில் அவளின் எதிர்ோர்ப்புகரள தான்

ஏமாற்றியரத உணர்ந்தவன், பேண்ரண தன்பனாடு
பசர்த்து இறுக அரணத்து இதைில் கரதபயழுதி, இதம்
தந்தவரன

சற்றுபந ம் அரமதியாக ஏற்றிருந்தவள்,

கணவனிைமிருந்து வம்ோகப் ேிரிந்து, “இப்டி பகட்டுக்
பகட்டுத்தான் இனி நான் வாங்கனும்னா… அப்டி ஒன்னு
எனக்குத் பதரவயில்ரல?”, என்று வருத்தமாகக்

சப ாஜினி Page 496

 நீ யும் நானும் அன்பே

கூறிவிட்டு கணவனுக்கு முதுரகக் காட்டி திரும்ேிப்

ேடுத்திருந்தாள்.

மரனவியின் சுணக்கம் மனரத வாட்ை, “பவற என்ரன

என்ன பசய்யச் பசால்லுற…? காஞ்ச மாடு கம்புல
ோஞ்சமாதிரி நான் நைந்துட்ைா அரத தாங்க உனக்குத்
பதம்பு பவணாமாடீ!”, என்று மரனவியின் ேின்பனாடு
அரணத்துக் காதில் பமலிதான கு லில் பகட்க

“காஞ்ச மாைா நீ ங்க? எனக்பகான்னும் அப்டித்

பதரியரலபய? நீ ங்களா எரதயாது நிரனச்சு எங்கிட்ை
இருந்து தள்ளிப் போகாதீங்க…! எனக்கு பவணுங்கறரத
பவக்கப்ேைாம நான் உங்ககிட்ையும், அபதபோல
உங்களுக்கு பதாணறரத நீ ங்க எங்கிட்ை
பகக்கறதுக்காகவும் தான் இந்த பமப ஜ்.

நம்ம கல்சர்ல பமப ஜ் அப்டிங்கற ஒன்பன, பு ாேர்

ரிபலசன் இல்லாம கண்ட்ப ால் ேண்ணி அதனால வ
ோதிப்புகள்ல இருந்து விடுேைவும், தைம் மாறாம சரியான
தைத்தில ேயணிக்க ஏதுவாவும் வச்சிருக்கறதா ஆச்சி
பசான்னாங்க…!

நீ ங்க என்னனா…. என்னன்னபவா உங்களுக்குள்ள

பயாசிச்சு… உங்கரள நீ ங்கபள எதுக்கு
கஷ்ைப்ேடுத்திக்கறீங்க”, என்றவள்

சப ாஜினி Page 497

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இப்டி பசக்ரிஃரேஸ் ேண்றதுக்கு எதுக்கு பமப ஜ்

ேண்ணனும். முன்ன மாதிரிபய தனித்தனியா
இருந்திருக்கலாபம?”, என்று நவனா
ீ பகட்க

“சரிடீ, இனி அப்டி ேண்ண மாட்பைன். ஆனா உனக்கு

எதாவது இன்கன்வனியன்ட்னா
ீ நீ முன்கூட்டிபய எங்கிட்ை
பசால்லிறனும்”, என்று பேண்ணிற்கு உறுதி கூற

“அதுக்குத்தான் அந்தக்காலத்தில சில

வைிமுரறபயல்லாம் வச்சிருந்ததா ஆச்சி
பசான்னாங்க…!”, என்றவரள

“அந்தக் காலத்து ஆளுங்க அப்டிபயன்ன ேண்ணாங்க?”,

என்றவனிைம்

“கூட்டுக் குடும்ேத்துல இப்ே மாதிரி அவங்க

மாப்ேிள்ரளகூைல்லாம் இலகுவா ேிர வஸிபயாை
பநரனச்ச பந த்துல பேச முடியாதாம். ோக்கக்கூை
முடியாதாம். கல்யாணமாகி முகம் ோக்கபவ
வருசமாகியிருமாம். ரநட்ல அதுவும் இருட்ல மீ ட்
ேண்ணா என்ன பதரியும்”, என்றவள்

“ஆனாலும்… ஈவினிங்பக அவங்கவங்க ஹப்ேிக்கு சிக்னல்

குடுத்துருவாங்களாம்!”, என்று பேண் கூற

சப ாஜினி Page 498

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணின் பேச்சில் சுவ ாசியம் மிகுந்தவனாக

சிரித்தேடிபய ஆவபலாடு, “எதுக்கு சிக்னல்”, என்று
பகள்விபயழுப்ே

“அது… “, என்று இழுத்தவள், “அன்னிக்கு ரநட்

அவங்களுக்கு ஓபகன்னு பமபசஜ்”, என்று பேண் சிரிக்க…

“ம்… விவகா மாபவ வாழ்ந்திருக்காய்ங்கபோல…”, என்று

சிரித்தவனிைம்

“ம்… ஈவினிங் அவங்க ோர்ட்னர் தரலயில பூ வச்சிட்டு

இருந்தா… அன்னிக்கு மத்த எல்லா விசயத்துக்கும்
அவங்களுக்கு ஓபகன்னு அர்த்தமாம்…! இதுபவ… ேீ ரியட்
ரைம்னா… இல்ல எதாவது இன்கன்வனியன்ட்னா
ீ
போண்ணுங்க தரலயில ஈவினிங் பூ ரவக்க
மாட்ைாங்களாம்!”, என்று தனது ஆச்சி கூறியரத
கணவனிைம் கூற…

“வாவ்… சூப்ேர். அப்ேபவ சிக்னல் குடுத்து… மனுசரன

கிறுக்காட்டி… கிரளபமக்ஸ் வ துக்குள்ள… பகாஞ்சம்
பகாஞ்சமா சாகடிக்கிற வித்ரத பதரிஞ்சிருக்கு! ம்…
அப்புறம்”, என்றவனிைம்

“அப்புறம் என்ன கரதயா பசால்பறன்”, என்று பேண்

பகட்டுவிட்டு அரமதியானவளிைம்

சப ாஜினி Page 499

 நீ யும் நானும் அன்பே

மரனவியின் அரமதிரய தவறாக எண்ணி

பமற்பகாண்டு தனது மனரதத் திறந்திருந்தான்.

“உங்க ஆளுகளுக்கு(பேண்களுக்கு) எப்ேவுபம

ஆம்ேிரளகரள ஆட்டி ரவக்கிறது, ரக வந்தக்
கரலதான்போல!”, என்று மனதில் உள்ளரத மரறயாமல்
சிரித்தவாபற கூற

கணவரன தனது முைங்ரகயால் அவனது விலாவில்

இடித்து, “இதுக்குத்தான் இரதபயல்லாம் ஆச்சி உங்ககிட்ை
பசால்லக் கூைாதுன்னு பசான்னாங்கபோல”, என்றவள்,

“இப்ே என்ன சிக்னல் தந்து உங்கரள ஆட்டி வச்சிட்பைன்”,

என்று கணவனது புறம் திரும்ேி சண்ரைக்கு
தயா ானவரள,

ோந்தமாக மார்போடு இறுக்கியரணத்து பேண்ரண இரள

ப்ோறச் பசய்தவன்,

“உன்ரனச் பசால்பவனா?”, என்று பேண்ணிைம்

ச ணரைந்தவன், ேள்ளியரறப் ோைம் பசால்லித்த
பேண்ரண தயார் பசய்யத் துவங்கினான் சங்கர்.

திரும்ேிய பவகத்தில், திரச திருப்ேியவனின் ோரதயில்

பசன்றவரள, திரச திரும்ோத வண்ணம் தனது
நிரனப்ேிபலபய விடியல்வர ரகவரளவில்
ரவத்திருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 500

 நீ யும் நானும் அன்பே

நீ ண்ை நாளுக்குப் ேிறகு, எரதபயா ேறிபகாடுத்திருந்த

உணர்விலிருந்து பேண் மீ ளத் துவங்கியிருந்தாள்.

அதன்ேின் வந்த நாள்கள் இருவருக்கும் உகந்ததாக

மாற்றியரமத்து சந்பதாச வானில் சிறகடித்திருந்தனர்.

//////

ஆறு மாதங்கள் கைந்திருந்த நிரலயில், வைரமபோல

மதுர க்கு வந்து பசல்ல முடியாத பவரலப் ேளுவில்
தாஸ் ேண்ரண பவரலயில் இருக்க, நவனாவிற்கும்
ீ
மானகிரிக்கு கணவனுைன் வ முடியாத சூைலாதலால்,
“இந்த ஒன் வக்
ீ அட்பஜஸ்ட் ேண்ணிக்பகா வனா…
ீ அப்ோ
தனியாளா கிைந்து கஷ்ைப்ேைறாரு… நான் இன்னிக்கு
ஈவினிங் கிளம்ேி போயிட்டு… பவரல முடிஞ்சவுைபன
திரும்ேி வந்திப ன்”, என்று மானகிரிக்கு
கிளம்ேியிருந்தான் சங்கர்.

பே ரனக் கண்டு ேதறிய அன்னம்மாள், “அந்தப்

புள்ரளயவும் கூை கூட்டிட்டு வ ாம, இப்டி தனியா ஏன்யா
வந்த?”, என்று பகட்க

“அதுக்கு லீவு இல்ல ஆத்தா”, என்றவன்

“ஒரு நாளுதான… அபதல்லாம் இருந்துக்குவா… அலபமலு

அக்காதான் இருக்குல்ல”, என்றுவிட்டு ேணிகளில் கவனம்
பசலுத்தியிருந்தான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 501

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேரும்ோலும் ேண்ரணயில் தங்கிக் பகாள்ளும் தாரஸ

வட்டிற்கு
ீ அனுப்ேிவிட்டு, அன்று இ வு ேண்ரணயில்
தங்கிக் பகாள்வதாக சங்கர் கூறியிருந்தான்.

தாஸ் வட்டிற்கு
ீ வ பவ, மகரன மட்டும் கண்ை
அன்னம்மாள், “கூறுபகட்ைவபன அவரன ஏன்ைா தனியா
விட்டுட்டு வந்த…? ஒன்னு அவங்கூைபவ நீ யும்
இருந்திருக்கனும். இல்ரலனா அவரன வட்டுக்கு
ீ
அனுப்ேிட்டு நீ அங்பகபய தங்கியிருக்கனும்”, என்று
வி ட்டியபதாடு

“எப்ேைா அவங்கூை வம்பு வளப்போமுன்னு இன்னும்

திரியறவங்ககிட்ை தனியா விட்ைா, வம்ரே
விரலயில்லாம வாங்கிட்டு வந்திருவாண்ைா
உம்ரமயன்”, என்று தரலயில் அடித்துக் பகாண்ை
அன்னம்மாரள

“அம்மா ஒரு நாளுதான… அபதல்லாம் ஒன்னும் ேண்ண

மாட்ைான். முன்ன மாதிரி இல்ல நம்ம சங்கரூ. இப்ே ேய
ப ாம்ே மாறி அரமதியாகிட்ைான். காரலயில
எழுந்திருச்சதும் நான் ேண்ரணக்குப்
போயிருபவன், அதுக்குள்ள இந்த ாத்திரியில அதுவும்
ேண்ரணயில போயி எவன் வம்பு வளக்கப் போறான்”,
என்று சமாதானம் பசால்லிவிட்டு வட்டிற்குள்
ீ
பசன்றிருந்தார் தாஸ்.

சப ாஜினி Page 502

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கரும் அன்ரறய தினம் இ ரவ தனிரமயில் கைிக்க

தயா ானான்.

நீ ண்ை பந ம் இ வில் மரனவிபயாடு அரலபேசியில்

பேசிவிட்டு ரவத்திருந்தான்.

திருமணத்திற்குப் ேிறகு தனித்து இருந்தவனுக்கு உறக்கம்

வ ாமல் இருக்கபவ, நீ ண்ை பந ம் விைித்திருந்தவன்,
அதிகாரலயில் உைலரலச்சலால் துயில் பகாள்ளத்
துவங்கியிருந்தான் சங்கர்.

விடியலில் பகட்ை பசய்தி, நவனாரவ

ீ நடுக்கமரையச்
பசய்திருந்தது.

நைந்தது என்ன?

அன்பு-18

நீ ண்ை நாள்களுக்குப் ேிறகு மானகிரி வந்தவனுக்கு

தங்களது வட்டின்
ீ ேகுதியிலிருந்து, அடுத்தடுத்த
ேகுதிகளுக்கு பசல்ல வடு
ீ கட்டும்போபத ரவத்திருந்த
வைியிரன அரைத்திருப்ேரதக் கண்ைதும்,
‘இரதபயல்லாம் யாரும் நம்மகிட்ை
பசால்லரலபய? பசால்லியிருந்தா அப்ேபவ வந்து
தடுத்திருப்பேபன!’, என்று மனம் பவதும்ே

‘இதனாலதான் இந்த ஆத்தா என்ரன இந்தப் ேக்கம்

வ விைாம புதுசா கல்யாணமானவன்னு சாக்குபோக்குச்

சப ாஜினி Page 503

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசால்லி நிறுத்துச்பசா!’, என்று எண்ணியவாபற ாஜபவலு

மற்றும் தங்கபவலுரவ முன்வாசல் வைிபய பநரில்
பசன்று சந்தித்திருந்தான் சங்கர்.

தங்கபவலு வைரமபோல பேசினார். அவர்கள் வட்டில்

ீ
இருந்த அரனவரும் இயல்ோக சங்கரிைம் உர யாடினர்.

ஆனால் ாஜபவலுவின் பேச்சில் இருந்த தயக்கம் மற்றும்

தடுமாற்றத்ரதக் கண்டு, நீ ண்ை பந ம் அவருைன்
பசலவைித்து அவர தர்மசங்கை நிரலக்கு ஆட்ேடுத்தப்
ேிரியமில்லாமல், உைபன பசால்லிக் பகாண்டு
ேண்ரணரய பநாக்கிக் கிளம்ேியிருந்தான் சங்கர்.

சித்திகள் அரனவரும் வைரமபோல வந்து நலம்

விசாரித்தாலும், சாந்தனுவுரைய தாயின் தயக்கத்ரதயும்
கண்டு பகாண்ைான்.

‘என்னாச்சு இவங்களுக்கு? ஏன் இப்டி வித்தியாசமா

ேிபகவ் ேண்ணனும். அப்டிபயன்ன பகடுதரல
இவங்களுக்கு நான் ேண்ணிட்பைன்!’, என்ற
பயாசரனபயாபை அங்கிருந்து பசன்றிருந்தான்.

ேண்ரணக்குச் பசன்று அங்கிருந்த தந்ரதயிைம்

இரதப்ேற்றி பந டியாகபவ விசாரிக்க, “ஆமாந்தம்ேி, உன்
கல்யாணத்துல இருந்பத பேரிய சித்தப்ோ வட்டுல
ீ
மூத்தவபனாை பேச்சு வார்த்ரத எல்லாம் மாறிப்போச்சு…!”,
என்று வருத்தத்பதாடு இயம்ேியவர்

சப ாஜினி Page 504

 நீ யும் நானும் அன்பே

“சரி அது பகைக்கட்டும். நாந்தான் ோத்துக்கபறன்னு

பசான்பனபன… அப்புறம் எதுக்கு இப்ே கிளம்ேி இங்க
வந்த?”, என்ற பகள்விரய முன்ரவக்க

“இரதபயல்லாம் ஏம்ோ மதுர க்கு எங்கரளப் ோக்க

வரும்போது பசால்லல?”, என்ற தந்ரதயின் பேச்ரச
விடுத்து, தனது ேிடியில் நின்று மாறாது பகட்டிருந்தான்
சங்கர்.

இதற்குபமல் மகரன திரசதிருப்ே இயலாது என்ேரத

உணர்ந்தவர், “அவனவனுக்கு ஒரு நியாயம். அவன்
புள்ரளக்கு பேசி முடிவு ேண்ணி வச்சிருந்த போண்ரண
நீ கட்ைாயக் கல்யாணம் ேண்ணிக் கூட்டிட்டு வந்ததா
ஊருக்குள்ள எல்லாருகிட்ையும் பகாஞ்சநாளு
உஞ்சித்தப்ேன் பசால்லிக்கிட்பை
பதரிஞ்சான். சாந்தனுவுக்கு எங்கபயா போண்ணு பேசி
முடிச்சதா தங்கம் சித்தப்ோ ேத்து நாரளக்கு முன்பன
பசான்னாரு. அதுக்கப்ேறமா.. இப்ேதான் ஒருவா மா
எதுவும் சாரை பேசாம திரியறான்!”, என்று மகனிைம்
தாஸ் விளக்கம் பகாடுத்திருந்தார்.

சாந்தனுரவ தான் வ பவற்ேிற்கு அரைத்தும் வ ாமல்

இருந்தது. அதன்ேின் இதுநாள் வர எதற்காகவும்
தன்ரன அரைத்துப் பேசாதது எல்லாம் ஏபனா
அப்போதுதான் நிரனவுக்கு வந்தது.

சப ாஜினி Page 505

 நீ யும் நானும் அன்பே

‘அவனுக்குமா பகாேம். அவனுக்குத்தான் எங்க விசயம்

முன்னபய பதரியுபம? அப்புறம் எப்டி? நவனா
ீ அவங்கிட்ை
பேசினதா பசான்னா? ஆனா அரதப்ேத்தி எதுவும் நான்
பகட்டுக்கரல…! ஊருக்குப் போயி அவகிட்ை அரதப் ேத்திப்
பேசனும்’, என்று எண்ணியவனாக தனது ேணிகளில்
கவனம் பசலுத்தி இருந்தான்.

இ வு வந்ததும் தன்பனாடு அங்பகபய தங்குவதாகக்

கூறிய தந்ரதரய வற்புறுத்தி வட்டிற்கு
ீ அனுப்ேியவன்,
மாட்டுக் பகாட்ைரகயில் கட்ைப்ேட்டிருந்த மாடுகரள
ஹரிபகன் விளக்கு பவளிச்சத்தில் பசன்று
ோர்ரவயிட்ைான்.

அரனத்ரதயும் பசன்று தனக்கு திருப்தி ஏற்ேடும்

வண்ணம் ோர்ரவயிட்டு வந்து கயிற்றுக் கட்டிலில்
அமர்ந்தவன், மரனவிக்கு அரைத்துப் பேசத்
துவங்கியிருந்தான்.

அம்ோனியின் அருட்பகாரையாக ரிரலயன்ஸ் வந்து

தற்போது எங்கிருந்தாலும் பேசிக் பகாள்ளும்ேடியான
வாய்ப்ோக அரமந்ததில், கிரைத்த வாய்ப்ரேத்
தவறவிைாது மரனவிக்கு அரைத்திருந்தான் சங்கர்.

திருமணத்திற்குப் ேிறகு முதன்முரறயாக மரனவிரய

விட்டு கிளம்ேி வந்ததால்… ஏபதா புரியாத உணர்வில்

சப ாஜினி Page 506

 நீ யும் நானும் அன்பே

இருந்தவனுக்கு, மரனவியின் கு ரலக் பகட்ை

நிரறபவாடு பேசத் துவங்கியிருந்தான்.

மரனவியிைம் போதுவான விையங்கரள ஆ ம்ேத்தில்

பேசியவன் அதன்ேின், சாந்தனுவிைம் திருமணத்திற்கு
முன்பு பேசியதாக பேண் கூறியரத ேற்றி விசாரித்தான்.

‘அது எதுக்கு இப்ே!’, என்று விருப்ேமில்லாது

இழுத்தவளிைம், நைப்ரேக் கூறி தான் பகட்ைதற்கான
கா ணத்ரதக் கூறினான்.

‘இபதன்ன பகாடுரம?’ என்று எண்ணியவள், கணவனிைம்

மரறயாது விையத்ரதப் ேகி த் துவங்கியிருந்தாள்
நவனா.
ீ

////////////

சசிகலா மற்றும் தாஸ் இருவரும் சங்கருக்கு நவனாரவ

ீ
பேண் பகட்டுச் பசன்றேிறகு வந்த நாளில், பவற்றி
மரனவிபயாடு மகரளக் காண மதுர வந்திருந்தார்.

புஷ்ோரவ பவறு பவரலயாக அருகில் உள்ள இைத்திற்கு

அனுப்ேிவிட்டு, ஆ ம்ேத்தில் மகபளாடு இலகுவாகப்
பேசியவாறு இருந்தவர், பேண்ணுக்கு திருமணத்திற்கு
பேசிய விையத்ரதப் ேற்றி பதரிவித்திருந்தார் பவற்றி.

சப ாஜினி Page 507

 நீ யும் நானும் அன்பே

மரனவி திரும்ேிவிடும் பந ம் பநருங்கபவ, மகளுக்கு,

சாந்தனுரவப் பேரியவர்களாக பேசி முடித்தரதயும்
மரறயாது மகளிைம் ேகிர்ந்திருந்தார் பவற்றி.

அப்போது தந்ரதயின் விருப்ேத்ரத அறிந்து

பகாண்ைபதாடு, தனது எண்ணத்ரத தயங்காமல் ேகி
விரைந்தாள் நவனா.
ீ

தான் சங்கர த் திருமணம் பசய்து பகாள்ள

விரும்புவதாகக் கூறியரதக் பகட்ை பவற்றி, “காடு
கர ன்னு புழுதிபயாை புழுதியா மாடு கண்பணாை
திரியறவரனக் கட்டிட்டு ைாக்ை ான நீ , அவம்
ேண்ரணயில போயி என்ன பசய்யிவ?”, என்று பகட்ைார்.

“அவரு அவரு புப ாஃேசரனப் ோப்ோரு. நான் என்

புப ாஃேசரனப் ோத்துப்பேன்ோ”, என்று குரறந்த கு லில்
பேசிய நவனாவிைம்
ீ

“அது எப்டிம்மா…? உனக்கு இவ்வளவு மட்ைமான

ஆரசபயல்லாம் வந்திருக்கு”,என்று மகளிைம் பகட்க

“எதுப்ோ மட்ைம்? விவசாயிங்க பசத்துல காரல

ரவக்கபலன்னா உங்கள மாதிரி வயிட் காலர் ஜாப்ல
இருக்கறவங்க எப்டி பசாத்துல ரக ரவக்க முடியும்?”,
என்று பேண்ணும் விைாது பேச

சப ாஜினி Page 508

 நீ யும் நானும் அன்பே

“களத்துபமட்டுல போயி கஷ்ைப்ேைறவரனக் கட்டிட்டு

வாய்க்கா வ ப்புன்னு பதரியவா, உன்ரன ைாக்ைருக்குப்
ேடிக்க ரவக்கிபறன். அப்ோ பசால்றமாதிரி
பகளு. சாந்தனுதான் உனக்கு ஏத்தமாதிரி உன்பனாை
புப ாேஃசன்ல இருக்காப்ல…!

ரேயனும் சின்ன வயசுல இருந்து நாம ோக்க

வளந்தவரு… எந்தக் குரறயும் பசால்ல
முடியாது. சாந்தனுரவக் கல்யாணம்
பசய்துகிட்பைன்னா, ப ண்டு பேரும் பசந்து
கார க்குடியிபலபய கிளினிக் ஓேன் ேண்ணி நல்லா
ஃேியூச்சர்ல பசட்டிலாகி லாம்”, என்று பவற்றி எதிர்காலம்
ேற்றிய ஆரசவார்த்ரத மகளுக்குக் கூற

“இல்லப்ோ… சாந்தனுவுக்பக சங்கர் அவங்கரள நான்

விரும்ேறது பதரியும்”, என்று மறுக்க

“பதரிஞ்சாலும்… அரதக் காட்டிக்கறபவ

இல்ரலபய! இப்ேபவ இப்டி இருக்கறவரு இன்னும்
உன்ரன நல்லாப் ோத்துப்ோரும்மா”, என்று பவற்றி
மகளிைம் கூற

“இதுல ஒப புப ாேசன்கறரதவிை என்ரன நல்லா

புரிஞ்சிகிட்ைவங்க சங்கர் அவங்கதான்ோ. என்ரன நல்லா
காலம் முழுக்க ோத்துப்ோங்க… அந்த நம்ேிக்ரக
சாந்தனுபமல என்னிக்குபம எனக்கு

சப ாஜினி Page 509

 நீ யும் நானும் அன்பே

வந்ததில்ரல. இனியும் வ ாது”, என்று தனது விருப்ேத்ரத

தந்ரதயிைம் திைமாக உர க்க

“பசான்னரதச் பசால்லுமாம் கிளிப்ேிள்ரளங்கற மாதிரி

அரதபய திரும்ே திரும்ேச் பசால்லாதம்மா”, என்று கடின
முகத்பதாடு மகளிைம் பவற்றி பேசினார்.

“உண்ரம அதுதானப்ோ. அதனால, இந்த ஒரு விசயத்ரத

மட்டும் கன்சிைர் ேண்ணி, என்ரன சங்கர் அவங்களுக்பக
கல்யாணம் ேண்ணிக் பகாடுங்கப்ோ”, என்று பகஞ்சல்
கு லில் பேசியவரள முரறப்போடு ோர்த்திருந்தார்
பவற்றி.

பேண்பணா வாழ்க்ரகரய தக்க ரவத்துக் பகாள்ள

பவண்டி, விைாது தந்ரதயிைம் இ ங்கிப் பேசினாள்.

“சங்கர் அவங்க, ைாக்ைப ட் முடிக்கப் போறாங்க…

உங்களுக்குத் பதரவ, பேருக்கு முன்னாடி ைாக்ைர்னு
போைற மாப்ேிள்ரளதான… அதனால எனக்கு
சங்க வங்கரளபய பேசி முடிங்கப்ோ”, என்று இ ங்கிக்
பகட்டிருந்தாள் பேண்.

“இல்ரலம்மா… வ வ எதுக்பகல்லாம் அப்ோகிட்ை

தர்க்கம் ேண்றதின்னு இல்லாம போச்சு”, என்று மகரளக்
குரறபசான்னவர்

சப ாஜினி Page 510

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இன்னிக்கு உனக்கு ஒரு ஈர்ப்புல அப்டி பசால்ற… ஆனா

போகப்போக உனக்பக அப்ோ பசான்னரதக் பகக்காமப்
போயிட்ைபமன்னு வருத்தமாத் பதானும். அதனாலதான்
அப்ோ பசால்றமாதிரி பகட்டு நைந்தா, நாபன உனக்கு
கிளினிக் ரவச்சித்த பஹல்ப் ேண்ணுபவன்”, என்று
ேிடிவாதமாக தனது எண்ணத்ரத மகளிைம்
திணித்துவிட்டு,

“சாந்தனுவுக்கு ப ாம்ே பேருந்தன்ரமமா… உன்ரனப்

ேத்தித் பதரிஞ்சிருந்தும் எதுவும் பசால்லாம உன்ரன
ஏத்துக்கத் தயா ா இருக்கார்னா ோப ன்”, என்று கூற

“நான் என்னப்ோ தப்ோ ேண்ணிட்பைன். சங்க வங்கரள

கல்யாணம் ேண்ணிக்க விரும்ேறது பகாரலக்
குத்தமா? அதுல என்ன பேருந்தன்ரம
சாந்தனுவுக்கு? அப்டி தியாகம் ேண்ணிபயல்லாம் என்ரன
யாரும் கல்யாணம் ேண்ணிக்கனும்னு அவசியமில்ரல”,
என்று சற்று சூைாகபவ கூறியவள்

“உண்ரமயிபலபய நல்ல ஒழுக்கமான மனுசனா சாந்தனு

இருந்திருந்தா நீ ங்க பேசறரதக் பகட்ைவுைபன பஜன்டிலா
வந்து, ‘இல்ரல மாமா, நவனாரவ
ீ அவ விரும்ேற சங்கரு
அண்ணனுக்பக கல்யாணம் ேண்ணுங்கனு
பசால்லியிருக்கனும். அப்டி பசால்லாதவரனப் போயி

சப ாஜினி Page 511

 நீ யும் நானும் அன்பே

தூக்கி வச்சிக் பகாண்ைாடுறீங்க?’, என்று மகள் தனது

மனதில் உள்ளரத மரறயாது தந்ரதயிைம் கூற

மகளின் பேச்சில் வந்த பகாேத்ரத இைம் சூைல் உணர்ந்து

காட்ை முடியாது, வார்த்ரதகளில் சற்று கடுரமபயாடு,
“ைாக்ைருக்கு ேடிச்சிட்ைா பேத்தவன்கிட்ைபய இப்டி எதித்து
எதித்து வாயாைனும்னு இல்ரலம்மா… அப்ோ உங்கிட்ை
ப ாம்ே போறுரமயா எடுத்துச் பசால்லிட்டு
இருக்பகன். வந்ததுல இருந்து நீ புடிச்ச முயலுக்கு மூனு
காலுனு பேசறரத முதல்ல விடு. ஒழுங்கா நான்
பசால்றரதக் பகட்டு நை… இதுவர ோத்து ோத்து
வளத்தவங்களுக்கு பதரியாதா? உன்ரன எப்டிேட்ை
மாப்ேிள்ரளக்கு கல்யாணம் ேண்ணிக் பகாடுக்கனும்னு…”,
என்று பேசிக் பகாண்டிருக்கும்போபத மரனவி
வருவரதக் கண்டு, அப்பேச்சிரன அத்பதாடு விட்டுவிட்டு
பேச்ரச திரச மாற்றியிருந்தார் பவற்றி.

நவனா
ீ சங்கருக்கு வக்காலத்து வாங்குவரதயும், தனது
விருப்ேத்ரதயும் தன்னிைம் கூறுவரத மரனவி கண்ைால்,
மரனவி தன் மகளுக்காக தன்ரன மீ றி சங்கர
திருமணம் பசய்வதற்குரிய விையங்களில் உதவக்கூடும்
என்ற எண்ணத்தில் அத்பதாடு பேச்ரச விட்டிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 512

 நீ யும் நானும் அன்பே

மரனவிக்கு தாங்கள் இதுவர பேசிய விையம் பதரிய

வருவரத விரும்ோது, உைபன மகளிைம் விரைபேற்றுக்
கிளம்ேியிருந்தார் பவற்றி.

அதன்ேின் அன்பற சாந்தனுவிற்கு அரைத்துப்

பேசியிருந்தாள் பேண்.

“என்ன சாந்தனு? எல்லாம் பதரிஞ்சிருந்தும் கல்யாணம்

பேச எப்ேடி அக்பசப்ட் ேண்ண?”, என்று பகட்க

“பேரியவங்க பேசி முடிச்சாங்க நவனா.

ீ இதுல நாம்போயி
என்ன மறுப்பு பசால்ல?”, என்று பேண்ரணக் பகள்வி
பகட்டு திணறச் பசய்திருந்தான் சாந்தனு.

“பேரியவங்க எங்க விசயம் பதரியாம வந்து

பேசியிருக்காங்க. உனக்குத்தான் பதரியுமில்ல…
அப்புறபமன்ன பவணானு பசால்றதுக்கு”, என்று
சினத்பதாடு பேண் பகட்க

“என்ன பதரிஞ்சிருந்தாலும் அது உன்பனாை ோஸ்ட்…

அதப்ேத்தி இப்ே எதுக்கு மனரசப் போட்டுக்
குைப்ேிகிட்டு…”, என்றவன்

எதிர்முரனயில் எதிர்ோ ா சாந்தனுவின் ேதிலில்

தடுமாறி இருந்தவரள, “நவனா…
ீ மாமா பசால்றது நம்ம
நல்லதுக்குத்தான”, என்று நல்லவன் பவைமிட்டுக் பகட்க

சப ாஜினி Page 513

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நீ லூசாைா… சங்க வங்கரள நான் லவ் ேண்றது

பதரிஞ்சும் எங்கிட்ை இப்டிபேச உனக்கு அசிங்கமா
இல்ரலயா?”, என்று ஆபவசமாகபவ பகட்ைாள்.

“கூல் நவனா…
ீ எது அசிங்கம்…? எங்க சங்க ண்ணரனப்
ேத்தி எனக்கு நல்லாத் பதரியும். கல்யாணத்துக்கு முன்ன
வ ம்ேில்லாம எதுவும் ேண்ணாதுன்னு…! அப்டியிருக்க…
மனரச மாத்தறது ஒன்னும் பேரிய
கஷ்ைமில்ரல. ஊருல… ஒப வட்ல
ீ இருந்தாதான
எங்கண்ணரனப் ோக்கும்போது, உம்மனசு
கஷ்ைப்ேடும். நாம கார க்குடியிபலபய பசட்டிலாகி லாம்!
அப்புறபமன்ன?”, என்று எந்த வருத்தபமா, இை பலா
இல்லாமல் விவஸ்ரதயற்றுப் பேசியவரன

“உனக்கு ஏன் இப்டிபயல்லாம் கீ ழ்த்த மா பதானுது

சாந்தனு? உம்பமல வச்சிருந்த மரியாரதபயல்லாம்
வண்”,
ீ என்று மனம் வருந்தப் பேசினாள் நவனா.
ீ

“இதுல என்ன கீ ழ்த்த மிருக்குன்னு பசால்ற? அவனவன்

பமட்ைர முடிச்சுட்டு, பவற போண்ரணக்
கட்ைறான். போண்ணுங்களும் இப்ே நிரறய அப்டிதான்
இருக்காங்க… இப்ே உன் கிளாஸ்பமட் இருக்கால்ல…
மாதனி… அவரளபய எடுத்துக்க..”, என்று பேசத் துவங்க

“அவரளப் ேத்திபயல்லாம் பேசி என்ரனக் கன்வின்ஸ்

ேண்ண முடியாது சாந்தனு. எனக்கு உன்ரன பமப ஜ்

சப ாஜினி Page 514

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேண்ணிட்டு வாைற விருப்ேம் இல்ரலனு பதரிஞ்சும்

என்ரன ஏன் ஃபோர்ஸ் ேண்ண நிரனக்கிற?”, என்று
வாதிை

“எனக்கு ேிடிச்சிருக்கு நவனா…

ீ உனக்கும் நாளாகிட்ைா
ேைரசபயல்லாம் மறந்துட்டு என்பனாை வாை
ஆ ம்ேிச்சுருவ. அந்த நம்ேிக்ரக எம்பமல எனக்கு நிரறய
இருக்கு”, என்றவனிைம்

அதற்குபமல் சாந்தனுவிைம் பேசப் ேிரியமில்லாதவள்,

“ைாக்ைருக்கு ேடிக்க பமடிக்கல் காபலஜ் போன
மாதிரியில்லாம, கீ ழ்ப்ோக்கத்துல அட்மிட்ைாகப் போறவன்
கணக்கா பேசுற…! உங்கிட்ை எனக்கு என்ன பேச்சு. ரவயி
போரன!”, என்று பகாேமாக பேசிவிட்டு ரவத்திருந்தாள்
பேண்.

நைந்தரத மரனவி பசால்லக் பகட்ைவனுக்கு, ‘என்ன

கருமம்ைா இது!’, என்பற பதான்றியது சங்கருக்கு.

அதன்ேின் அன்ரறய நைப்புகரள சிறிதுபந ம் பேசிக்

பகாண்டிருந்தபோது… ேண்ரணயில் உள்ள ேகுதிகளில்
கும்மிருட்ைாக இருந்த இைங்களில் இருந்து வந்த
சலசலப்பு, அவ்வப்போது பகட்ேரதக் கண்டு பேச்சினூபை
அரதத் திரும்ேி நின்று கவனித்தவாபற மரனவிபயாடு
பேசிவிட்டு ரவத்திருந்தான்.

//////////////

சப ாஜினி Page 515

 நீ யும் நானும் அன்பே

மனதில் ஏபதா ஒன்று ேயிர்கரள நாசம் பசய்யப்

புகுந்திருக்கிறது எனப் புரிய அடுத்த அர மணி பந த்தில்
ைார்ச் பவளிச்சத்தில் இயன்றவர நைந்து பசன்று
சந்பதகமாக உணர்ந்த இைங்கரள பநரில் பசன்று
ோர்த்தான்.

‘மாடு, ஆடு எல்லாம் இந்பந த்தில வந்து பமயாது. பவற

எதுவும் காட்டுக்குள்ள இருந்து ேண்ரணப் ேக்கமா
வந்திருச்பசா?’, என்று தன்னால் இயன்ற தூ ம்வர ைார்ச்
பவளிச்சத்தின் துரணபயாடு பசன்று ோர்த்தவன்,
எரதயும் காணாது ேரையேடி வந்து கயிற்றுக் கட்டிலில்
வந்தமர்ந்திருந்தான்.

நீ ண்ைபந ம் அமர்ந்திருந்தபோதும் எதுவும் அ வம்

இல்லாதிருக்க, ‘காத்தும் வசல…
ீ அப்ே எப்டி ஒரு
குறிப்ேிட்ை இைத்தில இருந்து மட்டும் சத்தம்
பகக்குது? பவற யாரும் வயித்துப்ோட்டுக்கு வந்து திருை
வந்திருக்காங்கபளா?’ என்ற எண்ணத்தில் கயிற்றுக்
கட்டிலில் ேடுத்திருந்தான்.

ேடுத்தவன் சிம்னி விளக்ரக மிக குரறந்த அளவு இறக்கி

ரவத்துவிட்டு, காதுகரள கண்களாக்கிப் ேடுத்திருந்தான்.

நீ ண்ை பந மாகியும் எதுவும் அ வம் இல்லாதிருக்கபவ,

ஏபதா பேச்சு சத்தம் பகட்ைதுபோல பதான்றியது.

சப ாஜினி Page 516

 நீ யும் நானும் அன்பே

குரறவான நேர்கள் வந்திருக்கவில்ரல என்ேரத

குரறந்த கு லில் பகட்ை வாக்குவாத பேச்சின் சத்தத்தில்
உணர்ந்து பகாண்டிருந்தான்.

‘இவ்வளவு பந ம் தூங்காம இருந்தா விடியக்காலல

நல்லா தூக்கம் வரும். அந்த பந த்துல போபவாம்’, என்ற
பேச்சும்

‘இப்ேபவ பசாலிய முடிச்சிட்டு கிளம்புபவாம்’, என்ற

பேச்சும்

‘இப்ே போனா நம்ம எத்தரன பேருனாலும் துவம்சம்

ேண்ணி வசிருவான்’,
ீ என்றும் விவாதமான பேச்சுக்கரளக்
பகட்ைவன்

இது பவறு பநாக்கத்பதாடு வந்தவர்களின் ரகங்கர்யம்

என்ேரதப் புரிந்து பகாண்ைான்.

ேயங்க மான ஏபதா திட்ைத்பதாடு யாப ா இங்கு

வந்திருக்கிறார்கள் என்ற உள்மனதின் சத்தத்தில்,
ஹரிக்பகன் விளக்ரக முழுவதும் அரனத்துவிட்டு ஐம்ேது
மாடுகளுக்கு பமல் கட்ைப்ேட்டிருந்த பகாட்ைரகக்குச்
பசன்று, கட்ைப்ேட்டிருந்த கயிரற அ வம் இல்லாமல்
அவிழ்த்து விட்டிருந்தான்.

பகாைிகள் அரைக்கப்ேட்டு இருக்கும் கூண்டுகளின்

வாயிரலத் திறந்து ரவத்தான். அதன்ேின் அங்கு ஓ மாக

சப ாஜினி Page 517

 நீ யும் நானும் அன்பே

ரவக்கப்ேட்டிருந்த கருக்கரிவாள் ஐந்தாரற தனது

பவஸ்டியில் இடுப்போடு பசாருகிய நிரலயில் வந்து
கட்டிலில் ேடுத்தவாறு காத்திருந்தான்.

நீ ண்ை பந ம் அரசயாது உறங்கியதுபோலக்

கிைந்தவனின் பமல் அடுத்து வந்த அர மணித்
தியாலத்திற்கு ேிறகு வந்து இறங்கிய கைப்ோர ரய
எத்தரன விைிப்ேிலிருந்தும் தவிர்க்க இயலவில்ரல.

கைப்ோர சங்கரின் வலது மூட்ரை பலசாகபவ ேதம்

ோர்த்திருந்தது.

அடுத்தடுத்த நேர்களின் முரறயற்ற அடியில், மூட்டில்

எழுந்த வலிபயாடு சுதாரித்து போ ாைத்
துவங்கியிருந்தான் சங்கர்.

இருட்டில் கருவடிவ உருவங்களாக முகத்தில் துணியால்

மரறத்திருந்தது மட்டுபம பதரிந்தவர்கரள, தான் எடுத்து
முன்பனற்ோைாக இடுப்பு பவஷ்டியில் பசாருகியிருந்த
கருக்கு அரிவாளின் துரணபயாடு, ரகயில் எடுத்து
முரறபயாடு ஆைமாக சக்திரய ஒன்று தி ட்டி எதிரில்
நின்றவர்களின் தரசகளில் கீ றியிருந்தான்.

‘ஆ…’பவன்ற அலறபலாடு அகன்றவர்கரள இைதுகாலால்

ேலம் பகாண்ை மட்டும் மிதித்துத் தள்ளியவன்,
அடுத்தடுத்து நேர்கள் வ பவ விைாது போ ாடினான்.

சப ாஜினி Page 518

 நீ யும் நானும் அன்பே

இரத முற்றிலும் எதிர்ோர்த்தி ாதவர்கள், ரகயில் இருந்த

கருக்கரிவாரள தங்கள் வசப்ேடுத்த முரனந்தாலும்,
ரகரய விட்டு அரிவாள் போன நிரலயிலும், இடுப்ேில்
பசாருகியிருந்த அரிவாள்கரள நம்ேி மிகவும் பவகமாக
விைிப்போடு பசயல்ேட்ைான் சங்கர்.

கும்மிருட்டிலும் சங்கர சமாளிக்க இயலாமல், ‘பைய்…

அப்டிபய எல்லா பகாட்ைரகயிலயும் தீரய ரவங்கைா’,
என்ற ஒலிக்கு

அடுத்த ேத்தாவது பநாடி பகாட்ைரக அரனத்தும்

ேற்றிபயறியத் துவங்கியது.

தீச்சுவாரலயில் மாடுகள், பகாைி, ஆடுகள் அரனத்தும்

சிதறி வயல்பவளிக்குள்ளும், இத ேகுதிகளிலும் ஓைத்
துவங்கின.

இரத எதிர்ோர்த்பத இருந்தவன், வந்தவர்கள் அங்கிருந்து

ஓடும்வர ஓயாது வலிரயப் போறுத்தேடிபய
இயன்றவர போ ாடி அரனவர யும் அலறபலாடு ஓைச்
பசய்திருந்தான்.

தீப்ேற்றிய பவளிச்சத்தில் முகத்ரத மூடிய துணிகரள

மீ றியும் அரையாளம் பதரிந்த இருவர மனதில்
குறித்துக் பகாண்ைவன், ‘இத்தரன வருசத்துக்கு அப்புறமா
வந்தா ேைி தீக்க நிரனக்கிறாய்ங்க’, என்ற எண்ணத்பதாடு
,

சப ாஜினி Page 519

 நீ யும் நானும் அன்பே

‘பைய் நீ பசாரலமரல அம்மன் பதரு கபணசன்தானைா’,

என்ற சங்கரின் பேச்சில் அடிக்க வந்தவன் ோதிபயாடு
விட்டுவிட்டு ஓடியிருந்தான்.

ஓடியவர்களின் ேின்பன தன்னால் ஓை முடியாதவாறு,

வலதுகால் சங்கர வஞ்சித்திருந்தது.

ஆனாலும், சற்றும் கரளத்தானில்ரல.

சற்றுபந த்தில் ோல்க க்க வந்தவர்கள் எரிந்து

சாம்ேலாகிக் கிைந்த பகாட்ைரக மற்றும் சங்கரின்
நிரலரயப் ோர்த்து கத்த, ‘ேயப்ேை பவணாம். இங்க
வாங்க கூரி அண்பண’, என்று ஈ த்துணியால் காலுக்கு
கட்டுப்போட்ை நிரலயில் தர யில் அமர்ந்திருந்த சங்கர்
வந்தர்களில் ஒருவர அரைத்திருந்தான்.

ோல்க க்க வந்த மூவரும், அங்கு நிறுத்தப்ேட்டிருந்த

வண்டியில் கார க்குடிக்கு சங்கர அரைத்துச் பசல்ல
முயன்றபோது தாஸ் அங்கு வந்திருந்தார்.

அதிகமான இ த்தப்போக்கின் கா ணமாக

பதாய்வரைந்திருந்த சங்கர , மருத்துவமரனயில்
அனுமதித்துவிட்டு, தாஸ் மரனவிக்கு மட்டும்
விையத்ரதப் ேகி , ேதறிய சசிகலா அன்னம்மாளிைம்
மட்டும் விையத்ரதப் ேகிர்ந்தபதாடு, உைபன
மருத்துவமரனக்கு விர ந்திருந்தார்.

சப ாஜினி Page 520

 நீ யும் நானும் அன்பே

சாந்தனு ேணிபுரிந்த மருத்துவமரனயில் சங்கர்

அனுமதிக்கப்ேட்டிருந்தான். ஆதலால், அங்கு ேணியில்
இருந்த மருத்துவன் சாந்தனுவிற்கு அரைத்து
விையத்ரதப் ேகிர்ந்திருந்தான்.

சாந்தனு விையத்ரத உள்வாங்கிக் பகாண்டு நவனாவிற்கு

ீ
உைபன அரைத்திருந்தான்.

“என்ன ைாக்ைர் பமைம்? நல்லாயிருக்கீ ங்களா? இங்க உங்க

ஹீப ா பஹவி ேிளட் லாஸ்ல உயிருக்குப் போ ாடிட்டு
இருக்காரு. நீ ங்க என்ன ேண்றீங்க மதுர யில?”, என்ற
எள்ளலான வார்த்ரதயில் சாந்தனு பகட்க முதலில்
சாந்தனுவின் பேச்ரச நம்ோது வட்டிற்கு
ீ
அரைத்திருந்தாள்.

அரைப்ரே எடுத்த அன்னம்மாள் தானறிந்த உண்ரமரய

பேத்தியிைம் கூற, பேண் நடுங்கியிருந்தாள்.

—————–.

கணவரனக் காணும்வர கண்ரணக் கட்டி காட்டில்

விட்ைது போன்ற நிரலயில் இருந்தவள், பநரில் கண்ைதும்
சற்பற ஆசுவாசமரைந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

இருந்தாலும், உைலில் அங்கங்கு சி ாய்ப்பு போன்றும், சில

காயங்களும் இருந்தரதக் கண்டு, ‘இவரு பமல யாருக்கு
அப்டிபயன்ன பகாேம்?’ என்று பயாசித்தவாபற இருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 521

 நீ யும் நானும் அன்பே

அலபமலு நவனாரவ
ீ தனித்து விைாமல், தானும் கிளம்ேி
நவனாபவாடு
ீ கார க்குடிக்கு வந்திருந்தார்.

எதுவும் உண்ணாமல் இருந்தவரள வற்புறுத்தி உண்ண

கூறியேடி அலபமலு இருக்க, பேண் ேசிக்கவில்ரல
என்பற அன்ரறய நாரளக் கைத்தியிருந்தாள்.

முதல் இ ண்டு நாள்கள் தீவி சிகிச்ரசப் ேிரிவில்

இருந்தவரன, மூன்றாம் நாள் தனியரறக்கு
மாற்றியிருந்தனர்.

தாரஸக் பகாண்டு சம்ேவத்தன்பற காவல்நிரலயத்தில்

புகா ளிக்கச் பசய்திருந்தான் சங்கர்.

தாஸ் மகனின் நிரல கண்டு தயங்கபவ, “போங்கப்ோ…

போயி முதல்ல கம்ப்ரளண்ட் குடுங்க… கருக்கரிவாரள
வச்சி ப ண்டு பேரு வயித்துல கீ றிட்பைன். அதுல குைல்
சரிஞ்சு எவனும் பசத்துட்ைா வம்ோ போயிரும்”, என்று
தந்ரதரய அவச ப்ேடுத்தியிருந்தான் சங்கர்.

இ ாணுவத்தில் இருந்தவர் ஆதலால், மகனுக்கு ோதகம்

எதுவும் வ ாத வரகயில் காவல் நிரலயம் பசன்று
புகார அளித்துவிட்டு மருத்துவமரன திரும்ேியிருந்தார்
தாஸ்.

உைபன காவல்துரறயும் சங்கரிைம் பநரில்

விசா ரணரயத் துவங்க மருத்துமரனக்கு வந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 522

 நீ யும் நானும் அன்பே

அரனத்ரதயும் மரறயாது கூறியவன், தான் சந்பதகப்ேட்ை

இருவர ப் ேற்றியும் மரறக்காது கூறியிருந்தான்.

அரனத்ரதயும் குறித்துக் பகாண்டு, காவல்துரற

கிளம்ேவும் அபத பந ம் பமானிகா அங்கு வ வும் சரியாக
இருந்தது.

நவனாவின்
ீ ஓய்ந்த பதாற்றத்ரதக் கண்ைவள், “என்ன?
ப ாம்ே ையர்ைா இருக்க? சண்ரை போட்ைது
எங்கண்ணன். விசிலடிக்கிற பவரலரய மட்டுந்தான்
பசய்பவனு ோத்தா, இப்டி மனபசாடிஞ்சு போயி
நிக்கிறிபய”, என்று பதாைிரய அந்த நிரலயிலும் பதற்ற
எண்ணி கிண்ைல் பசய்ய

“போ பமானி… அப்ே சிறு வயசில எல்லாம்

விரளயாட்ைாத் பதானுது. இப்ே பகட்ைவுைபன நடுங்கி
வருது”, என்று கூறி அரமதியாகி இருந்தாள் நவனா.
ீ

“ைாக்ைப இப்டியிருந்தா… அப்ே எங்க நிரலரய பயாசி?”,

என்று சசிகலா மருமகளிைம் பகட்ைபதாடு, “வந்ததுல
இருந்து ஒப அரலச்சலா இருக்கு உனக்கு. வட்லனா
ீ
போயி ப ஸ்ட் எடும்மா…”, என்று வட்டிற்கு
ீ அனுப்ே
முயல…

“இல்லத்ரத… நான் அவங்கரளப் ோத்துக்கபறன்…

நீ ங்கதான் ப ாம்ே ையர்ைா பதரியறீங்க… கிளம்ேறதா

சப ாஜினி Page 523

 நீ யும் நானும் அன்பே

இருந்தா போயிட்டு வாங்க”, என்று மாமியார வற்புறுத்தி

அனுப்ேியிருந்தாள்.

ஆர்த்பதா மருத்துவர்களிைம் பநரில் பசன்று விசாரித்து

வந்தவளுக்கு, மூட்டு பசதத்ரதக் கண்டு நம்ேிக்ரகயற்ற
மருத்துவர்களின் பேச்ரசக் பகட்டு பதாய்வரைந்த
மனபதாடு இருந்தாள் பேண்.

கட்பைாடு கட்டிலில் கண்ை கணவரனக் கண்டு உள்ளம்

ேதறியது. ஆனாலும் தனது மனவாட்ைத்ரதக் காட்டிக்
பகாள்ளாமல் வரளய வந்தாள்.

ஒரு வா ம் அங்ஙனபம பசன்றிருக்க, அன்னம்மாள்

பே ரனக் காண வந்தவர் தினசரி ோலில் கலந்து
பகாடுக்க ஏதுவாக ேச்ரசநிறத்திலிருந்த போடி ஒன்ரற
பேத்தியிைம் பகாடுத்திருந்தார்.

என்ன? ஏது என்று பேத்தி பகட்க, “அது எலும்பு ஒட்டி

இரலரய பசத்து நிைக் காச்சலா காயவிட்டு
அர ச்சதும்மா… அரத ோலுல கலந்து குடு… பதங்காய்ச்
சில்லு காரலயில அர மூடி தினமும் குடுத்து
விைபறன். அரத பேரீச்சம்ேைத்பதாை சாப்ேிைக் குடு. அந்த
எலும்பு ஒட்டி இரலப்போடிய கட்ைவுத்ததுக்கு ேின்ன
எண்ரணபயாை பசத்து மூட்டுல போட்ைா ேய ஓைபவ
பசய்வான்”, என்று பேத்திக்கு நம்ேிக்ரக வார்த்ரதகரளக்
கூறியிருந்தார் அன்னம்மாள்.

சப ாஜினி Page 524

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஒரு வா த்திற்கு பமல் மரனவியால் விடுப்பு எடுக்க

முடியாது என்ேரத அறிந்தவன், நவனாரவ
ீ கல்லூரிக்கு
கிளம்ேிச் பசல்ல ேணித்தான்.

“இங்கதான் என்ரனப் ோத்துக்க எல்லாரும்

இருக்காங்கபள… நீ கிளம்பு” என்று அலபமலுரவயும்
மரனவியின் துரணக்கு உைன் அனுப்ேியிருந்தான்.

அர மனதாக, பவறு வைியில்லாமல் கிளம்ேி கல்லூரிக்கு

வந்தவள், எதிலும் ேிடிப்ேற்று வரளய வந்தாள்.

அடிக்கடி அரலபேசியில் கணவரனத் பதாைர்பு

பகாண்ைவள், “நல்லா ப ஸ்ட்ல இருங்க… இந்த
வக்பகண்ட்ல
ீ என்னால அங்க வ முடியரலன்னா,
பநக்ஸ்ட் வக்பகண்ட்ல
ீ நான் அங்க வப ன்”, என்று
ஒவ்பவாரு பேச்சின் முடிவிலும் பேண் மிளற்றியிருந்தாள்.

மருத்துவ ாக இருந்தாலும், தான், தனது சுற்றம், உறவுகள்

என்று வரும்போது மனம் ேதறுவது இயல்ோன
பசயலாகபவ உள்ளது.

அபத நிரலயில்தான் நவனாவும்

ீ
இருந்தாள். எத்தரனபயா கஷ்ைமான பநாயுைன்
போ ாடும் பநாயாளிகரள, இலகுவாக இதுவர
எதிர்பகாண்டிருந்தவள், கணவன் என்று வந்தவுைன்
ரதரியத்ரத இைந்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 525

 நீ யும் நானும் அன்பே

இத்தரன நிகழ்வுகள் நைந்திருந்த நிரலயிலும், புஷ்ோ,

பவற்றி, சாந்தனுவின் வட்ைார
ீ த் தவி மற்ற உறவுகள்
மட்டும் சங்கர பநரில் வந்து நலம் விசாரித்துச்
பசன்றிருந்தனர்.

மதுர யில் கல்லூரியில் இருந்து வட்டிற்கு

ீ
கிளம்ேியவளுக்கு அரைப்பு வ பவ எடுத்திருந்தாள்.

புதிய எண்ணாக இருக்கபவ, “ஹபலா யா து?”, என்று

பகட்க

“நாந்தான் நவனா”,
ீ என்ற கு ரலக் பகட்ைவுைன்
அரைப்ரேத் துண்டித்திருந்தாள் பேண்.

எதிர்முரனயில் யார்?

அன்பு-19

நவனா
ீ வட்ரை
ீ அரைவதற்குள் நான்கு முரற அரைப்பு
வந்து ஓய்ந்திருந்தது. அரலபேசிரய ரசலண்ட்
பமாடிலும் போை முடியாத நிரல பேண்ணுக்கு.

கணவபனா, மாமியாப ா அரைத்து, அரலபேசி ரசலண்ட்

பமாடில் இருந்து எடுக்காமல் விட்டுவிட்ைால் என்னபவா,
ஏபதா என்று ேதறிவிடுவார்கள் என்ேதால்
போறுரமபயாடு வடு
ீ வந்து பசர்ந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 526

 நீ யும் நானும் அன்பே

அலபமலு, பேண்ணிற்கு பவண்டியரத ோர்த்து, ோர்த்து

பசய்தாலும், பேண் எதிலும் ஈடுோடில்லாமல் இருந்தாள்.

ேசிக்குகூை உண்ணாமல் இருப்ேவரள, வற்புறுத்தி

உண்ணச் பசய்வரத, தனது இன்றியரமயாத ேணியில்
ஒன்றாக ஏற்றுக்பகாண்டிருந்தார் அலபமலு.

சங்கர் தன்னவரளப் ேற்றி அறிந்திருந்தரமயால்,

அலபமலுவிற்கு அவ்வப்போது அரைத்துக் கூறிய
வண்ணமிருந்தான்.

“அக்கா, நீ ங்க அவரள நல்லா ோத்துப்ேீ ங்கனு

பதரியும்! ஆனாலும் அவ இப்ே இருக்கிற பைன்சன்ல…
சரியா சாப்ேிைாம, தூங்காம, ஸ்ட்ப ஸ்ஸா இருக்கா…!
அதனால நான் அங்க வர்றவர … எனக்காக பகாஞ்சம்
நல்லா ோத்துக்கங்க!”, என்று பந ம் கிட்டும்போபதல்லாம்
அரைத்து, மரனவியின் நலரன எண்ணி அலபமலுவிைம்
பேசியிருந்தான் சங்கர்.

“நம்ம நவனாரவ
ீ கவனிக்கறரதவிை பவற எனக்கு
என்னப்ோ பேரிய பவரல. அதனால, நீ வருத்தப்ேைாம
ரதரியமா உன் உைம்ரே சரியாக்கிட்டு வ பவரலய
மட்டும் ோரு. நீ இங்க வர்றவர உனக்கு அந்த
கவரலபய பவணாம்”, என்று உறுதியளித்தரமக்கு ஏற்ே
அலபமலு விசுவாசத்பதாடு பேண்ரண கவனித்துக்
பகாண்ைார்.

சப ாஜினி Page 527

 நீ யும் நானும் அன்பே

அத்பதாடு விைாமல் நவனாவிற்கு

ீ நம்ேிக்ரக
வார்த்ரதகரளக் கூறி, ஓய்ந்துபோய் வருேவரள
உத்பவகப்ேடுத்தினார் அலபமலு.

“எல்லாம் நம்ம சங்கரு தம்ேிக்கு சரியாகி, ாசா கணக்கா

ேரையமாதிரி நைந்து வந்துரும். நீ அதுக்காக மனச
போட்டு உைட்ைாம நல்லா சாப்ேிடு!”, என்று நவனாவிற்கு
ீ
தன்னால் இயன்றவர கூறினார்.

ஆனாலும், தன் துரற சார்ந்த மருத்துவ இனம், ‘மூட்டில்

உண்ைான ேிசரக சரிபசய்து ேரையவாறு நைக்கச்
பசய்வது எளிதில் நைவாத காரியம். குறிப்ோக மூட்டு
முற்றிலும் சிரதந்த நிரலயில் இருக்கும் சங்கரின் வலது
மூட்டின்நிரல ேரையவாறு மீ ள்வதற்குரிய
சாத்தியக்கூறுகள் குரறபவ’ என்று தன்னிைம் பசான்னரத
மனபதாடு ரவத்துக் பகாண்டு, ஊரமயாக அழுதிருந்தாள்
நவனா.
ீ

ஊனமான ஒருவபனாடு வாைப் ேிடிக்காமல் அல்ல!

கம்ேீ மாக நைந்து திரிந்தவரன, திருமணம் பசய்து…

தன்னால்தான், தன் கணவன் இதுபோன்ற எதிர்ோ ா
நிகழ்வுகரளச் சந்தித்தபதாடு, இன்று காலின் மூட்ரை
இைந்து, நைக்க முடியாமல் இருக்கிறாபனா என்கிற தாழ்வு
எண்ணம் சமீ ேத்தில் எழுந்ததில் இருந்து மனபதாடு
ரவத்து, பேண் மருகுகிறாள்.

சப ாஜினி Page 528

 நீ யும் நானும் அன்பே

தன்னவனுக்கு எங்கிருந்து திடீப ன்று இத்தரகய

ோதிப்ரேத் த க்கூடியவர்கள்
உருவானார்கள்? தன்னாலா? இல்ரல தற்போது அடிக்கடி
அரலபேசியில் அரைத்து வ ம்ேற்ற பேச்சுக்கரள
வர முரறயில்லாமல் பேசும் நேரின் கீ ழ்த்த மான
பசயல்களாலா?

இல்ரல பவறு யார் இதற்கு கா ணம்? என்று ஒரு

முடிவுக்கு வ முடியாமல், குன்றளவு குைப்ேத்பதாடு
இருந்தாள் பேண்.

அரலபேசி விையம்ேற்றி யாரிைமும் இதுவர வாரயத்

திறந்தாளில்ரல.

உயர்வாக எண்ணி, அவரனப் ேின்ேற்றி தானும் ஒரு

மருத்துவ ாக இன்று இந்நிரலக்கு உருவாகிவ க்
கா ணமானவன், இத்தரன கீ ழ்த்த மானவனா? என்று
எண்ணும்போபத மனரத ஏபதா பசய்தது. அருபவறுப்ோக
பேண் உணர்ந்த தருணமது!

தங்கள் வட்டில்
ீ இருக்கும்வர கண்ணியமான
முரறயில் நைந்து பகாண்ைவன், மருத்துவம் ேடிக்க வந்த
காலத்திலும், தன்னிைம் நல்ல முரறயில் கண்ணியம்
தவறாது நைந்து பகாண்ைவனுக்குள் இத்தரகய வக்கி
எண்ணங்கள் இருந்தரத, அவன் தன்னிைம்

சப ாஜினி Page 529

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேகிர்ந்துபகாள்ளும் முன்வர பேண் அறிந்தாளில்ரல!

உணர்ந்தாளில்ரல!

உறங்கிக் பகாண்டிருந்த, மனஉணர்வுகரள எந்த

தயக்கமும் இல்லாது, அவன் பவளிப்ேடுத்தத் துவங்கிய
ேிறபக… பேண், அவனிைம் இருந்து முற்றிலுமாக ஒதுங்க
எண்ணி, சங்கர திருமணத்திற்கு வற்புறுத்தியிருந்தாள்.

இல்ரலபயனில், தந்ரத தன்ரன வற்புறுத்தி ஒன்ேதாம்

வகுப்ேில் ேடிக்க கட்ைாயப்ேடுத்தி ஊருக்கு அனுப்ேியது
போன்பற, சாந்தனுவிற்கும் தன்ரன கட்ைாயத் திருமணம்
பசய்து பகாடுத்துவிடுவார் என்ேது பேண்ணுக்கு
திண்ணம்.

பேண்ணுக்கு திருமணத்திற்கு அவச மில்ரல என்றாலும்,

தற்போது போன்ற தக்க தருணத்ரத தவறவிட்டுவிட்ைால்,
தன் எண்ணத்திற்கு மதிப்பு பகாைாமல், பேரியவர்களது
மனம்போல விையம் நைந்துவிைலாம் எனக் கணித்பத,
சங்கர் வட்ைாரிைம்
ீ ேிடிவாதமாகபவ திருமணத்ரத
நைத்திவிடுமாறு கூறியிருந்தாள் நவனா.
ீ

திருமணத்திற்கு முன்புவர பேண்ணின் மனரத மாற்ற

அவ்வப்போது விடுதிக்கு அரைத்துப் பேசிய சாந்தனுரவ
கத்தரித்தவள், சங்கரிைம் எதுவும் அவனது கீ ழ்த்த மான
எண்ணங்கரளயும், பேச்சுக்கரளயும் ேற்றிக் கூறாது
திருமணத்திற்கு அவச ப்ேடுத்தியிருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 530

 நீ யும் நானும் அன்பே

திருமணம் முடிந்து சங்கருக்கு காலில் ேி ச்சரன வரும்

முன்புவர , தன்ரன அரைத்துப் பேசாது… அைங்கி,
ஒதுங்கி இருந்தவன், சங்கருக்கு நைந்த விேரீதத்திற்குப்
ேிறகு… ஏபதா அசட்டுத் ரதரியத்தில்… நாபளாரு முரற
துணிச்சபலாடு தவறாமல் அரைத்துவிடுகிறான்.

ஆ ம்ேத்தில் ேதிந்து ரவத்திருந்த எண்ணிலிருந்து

சாந்தனு நவனாவிற்கு
ீ அரைத்தால், பேண் அரைப்ரே
ஏற்காமல் இருக்கிறாள் என்று ஒவ்பவாரு முரறயும்
பவவ்பவறு குறிப்ேிட்ை ஐந்து எண்களில் இருந்து மாறி
மாறி அரைப்ேரத வைக்கமாக்கியிருந்தான்.

“என்ன ைாக்ைர்? உங்க ஹீப ா நைக்கக் கூடிய வாய்ப்ரே

இைந்துட்ைதா ஆர்த்பதாஸ் எல்லாம் ரகவிரிச்சிட்ைதா
பசால்றாங்க? உனக்குத் பதரிஞ்சிருக்குபம? நீ என்ன
நிரனக்கிற?”, என்று நக்கலாக பேசிவிட்டு

“…நளாயினி மாதிரி காலத்துக்கும் காபலாடிஞ்சவரன

தூக்கி சுமக்கப் போறீங்களா ைாக்ைர்?”, என பேண்ணின்
முடிரவ அறிந்து பகாள்ளும் ஆர்வத்பதாடு
வினவினான். பேண் அரமதியாக இருக்கபவ…

“உன் கஷ்ைத்ரத துரைச்சி அதுல இருந்து உன்ரன மீ ட்டு

வ நான் இருக்பகன்! நான் உனக்காக எப்ேவும் வயிட்
ேண்பறங்கறரத மறந்துற பவணாம்!”, என்று முதன்முரற
அரைப்ரே ஏற்றபோது பேசத் துவங்கியவரன

சப ாஜினி Page 531

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அது என் குடும்ே விசயம்! அரதப் ேத்தி உங்கிட்ை பேச

எனக்கு ேிரியமில்ரலங்கறரதவிை… பந மில்ரல! இனி
எனக்கு போன் ேண்ற பவரல வச்சுக்காத! மரியாரத
பகட்டுப் போயிரும்!”, என்று பேச்ரச வளர்க்க
ேிரியமில்லாது ரவத்திருந்தாள் நவனா.
ீ

அடுத்த முரற அரைத்தவன், “அத்ரத மக ஒன்றர க்

கால் புருசபனாை கஷ்ைப்ேைறாபளன்னு இ க்கப்ேட்டு
வந்து பேசுனா…! ப ாம்ேப் ேண்ற நவனா!
ீ
மரியாரதயில்லாம நீ பேசறபத எனக்கு ஒரு கிக்குதான்.
அதுனால அப்டிபய பேசு”, என்று சிரிப்போடு கூறியவன்

“இப்ேவும் ஒன்னும் பகட்டுப்போகரல ைார்லிங்…! அவரன

பவணானு பசால்லிட்டு வந்தா, உன்ரன ஏத்துக்க
பேருந்தன்ரமபயாை இந்த மச்சான் தயா ா
இருக்பகன்! என்ன பசால்ற?”, என்றவரன எதிரில்
நின்றிருந்தால் பேண் எரித்திருப்ோள்.

“ப ாம்ே நன்றி ைாக்ைர். உங்க பேருந்தன்ரமய ஏரை

எளியவங்க, அன்னாைங்காச்சிங்க மாதிரி உள்ள
மக்களுக்கு ஃேீரி சர்வஸ்
ீ மாதிரி ேண்ண
மனசில்ரலன்னாலும், பைடிபகட்ைைா சர்வஸ்
ீ ேண்றதில
காமிங்க!

அரதவிட்டுட்டு… இந்த மாதிரி பகவலமான சர்வஸ்

ீ
எல்லாம் ேண்ணி…. உங்க ரகயாலபய உங்க தரலயில

சப ாஜினி Page 532

 நீ யும் நானும் அன்பே

மண்ரண அள்ளிப் போட்டு, பகவலமா…

அசிங்கப்ேட்டுறாதீங்க!”, என்று பகாேமாக கூறியவள்

“…. குறிப்ோ உங்க சர்வஸ்

ீ எங்க வட்டுல
ீ உள்ள
யாருக்கும், எப்ேவுபம பதரவப்ேைாது. அதனால இனி
இப்டிப் பேசறரத நிறுத்திக்கங்க! மீ றி பதாைர்ந்தா
நைக்கப்போற எதுக்கும் யாரும் போறுப்பேடுத்துக்க
முடியாது!”, என்று பேசிவிட்டு ரவத்திருந்தாள்.

அடுத்தமுரற பேசியவன், “ப ாம்ேக் பகஞ்சறதால

மிஞ்சுறிபய நவனா!
ீ இந்த மாதிரி ரகப்ேட்ை பூவ
யா ாவது யூஸ் ேண்ண நிரனப்ோங்களா?

ஆனாலும் நான் உன்ரன விைாம பதடி வர்பறனா அதுக்கு

என்ன கா ணம்? எவ்வளவு வி ட்டுனாலும், திட்டுனாலும்
உன்ரனத் பதடித்பதடி வர்பறனா அது நான் உம்பமல
வச்சிருக்கிற லவ்னாலதான். என்ரனப் புரிஞ்சிட்ைா
உன்ரன ாணி மாதிரி வச்சிக்குபவன்”, என்றவன்

“அத்ரத போண்ணுங்கறபதாை, ஆரசப்ேட்ை

போண்ணுங்கறதால மட்டுந்தான் நீ என்ரன எவ்வளவு
உதாசீனப்ேடுத்துனாலும் உன்ரன விைாமத் பதாந்தி வு
ேண்பறன். என் பேருந்தன்ரமய தப்ோபவ புரிஞ்சுக்கறீபய
நவனா?”,
ீ என்று பேச

“மனுசத்தன்ரமபய இல்லாமப் போயிருச்சா உனக்கு. எந்த

மாதிரி சூைல்ல நான் இருக்கிபறன்னு பதரிஞ்சுகிட்டு

சப ாஜினி Page 533

 நீ யும் நானும் அன்பே

வந்து, உதவி எதுவும் ேண்ண மனசில்ரலனாலும்

ஒதுங்கிப் போகாம, இப்டி விைாமத் பதாந்தி வு
ேண்றிபய? நீ பயல்லாம் ஒரு ஆம்ேிரளயா?”, என்று பகட்க

“அரத புரூஃப் ேண்ணத்தான எனக்கு ஒரு வாய்ப்பு

பகாடுன்னு பகக்கபறன் நவனா”,
ீ என்று குதர்க்கமாகப்
பேசியவரன

எதிர்முரனயில் இருந்தவனின் பேச்சில் இருதயம் நடுங்க,

அது வார்த்ரதகளில் பதரிய,

“பகடுபகட்ைவன்னு பகள்விப்ேட்டுருக்பகன். ஆனா

இப்ேதான் அந்த மாதிரி ஒரு ஆரள என் வாழ்நாள்ல
சந்திக்கபறன். எம்புருசன் ேடுத்து இருக்காருங்கற
ரதரியத்திலதான இவ்வளவு பேசுற…! இன்னிக்கு ஒரு
வார்த்ரத இரதப்ேத்தி பசான்னாலும், அடுத்த
அர மணிபந த்தில நீ உயிப ாை இருக்கமாட்ை…
ோத்துக்பகா…! ப ாம்ேத் ரதரியமானவனா இருந்தா
எம்புருசங்கிட்ை பநருல வந்து பமாது. இல்ரல முடிஞ்சா
வந்து பேசு. அரதவிட்டுட்டு போட்ரை மாதிரி போரனப்
போட்டு எங்கிட்ை தத்துப் ேித்துன்னு உளறிகிட்டு இருந்த,
பநருல வந்து என்ன பசய்பவன்னு எனக்பக பதரியாது”,
என்று பகாேத்தில் கண்முன் பதரியாமல் கத்திவிட்டு
ரவத்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 534

 நீ யும் நானும் அன்பே

இத்தரன பேசியும், விைாது பதாந்தி வு தருேவரனத்

தவிர்க்க என்ன பசய்யலாம் என்ற பயாசரனபயாடு
இருந்தவள், அன்று மாரலபய கார க்குடிக்கு
அலபமலுபவாடு… மனம் பசான்ன முடிவிரன ஏற்றுக்
கிளம்ேியிருந்தாள்.

======

பசல்லும் வைிபயங்கும் பயாசரனபயாபை பசன்றவள்,

மருத்துவமரனரய அரைந்ததும், சற்றுத் பதறியிருந்த
கணவரனக் கண்டு சாந்தமரைந்திருந்தாள்.

“இப்ே எப்டி இருக்கு?”, என்று வந்தவுைன் வைக்கமான

வினாரவக் பகட்ைவரள

அருகில் வருமாறு அரைத்தவன், “மதியந்தான

இரதப்ேத்தி எங்கிட்ை பகட்ை… நானும் பசான்பனன்”,
என்றவன்

“ரக (காயம்)ஊண்ட்ல இருந்து புழுவா விழுந்தரத

இரமக்கிற பநாடியில சரி ேண்ண மண மகரிஷியா
நானு! அர நாள்ல எம்மூட்டு சரியாகிறதுக்கு நான்
மகரிஷி இல்ரல ைாக்ைரு! சாதா ண மனுசன்!”, என்று
சிரித்தவாபற கூறியவன்

அருகில் வந்தளின் ரகேற்றி மார்போடு ரவத்துக்

பகாண்ைான். தன் இதயத்துடிப்ரே பேண்ணின் அண்ரம

சப ாஜினி Page 535

 நீ யும் நானும் அன்பே

மற்றும் பதாடுதலால், இன்ேமாக்கிக் பகாண்ைவன், “ப ாம்ே

ையர்ைா பதரியறடீ…! இன்னிக்கு ரநட் வட்டுக்குப்
ீ போயி
ஸ்பை ேண்ணு. அம்மா ோத்துக்குவாங்க!”, என்றவரன

“முடியாது…! வட்டுல
ீ போயி ப ஸ்ட் எடுக்க எதுக்கு நான்
பமனக்பகட்டு கிளம்ேி வ ணும். நான் இங்கதான்
இருப்பேன்!”, என்று அைம்ேிடிக்கும் குைந்ரத தாரய விட்டு
நக ேிரியமில்லாமல் காரலக் கட்டிக் பகாள்வதுபோல,
கணவரன அண்டிபய அமர்ந்திருந்தாள்.

பேண்ணின் பேச்சின் பதானிபயாடு, நைவடிக்ரகரயக்

கண்டு, நவனாவின்
ீ நிரலரயப் புரிந்து பகாண்ைவன்
பேசத் துவங்க… அங்கு வந்த தாயின் வ வில் நிமிர்ந்து
தாரய பநாக்க.. ‘பமற்பகாண்டு எதுவும் பேசாபத’ எனும்
தாயின் ரசரகயான பசயரலக் கண்டு, பமற்பகாண்டு
பேசாமல் அரமதியாகியிருந்தான் சங்கர்.

அங்கு வந்திருந்த சசிகலா ‘மகனிைம் எதுவும் பேசாது இரு

கண்சாரை’ காட்டிவிட்டு, மருமகளிைம் நலம் விசாரித்த
சிறிதுபந த்தில் அவப வட்டிற்கு
ீ கிளம்ேியிருந்தார்.

ஒன்ேபத முக்காலுக்கு மருத்துவமரனக்கு வந்தவளுக்கு

ேத்தர மணிக்குபமல் அவள் பவண்ைாத அரைப்பு
மீ ண்டும் வ பவ, அரலபேசிரய எடுத்துப் புதிய
எண்ரணக் கண்ைவுைன், கணவனிைபம நீ ட்டியிருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 536

 நீ யும் நானும் அன்பே

பயாசரனபயாடு அரலபேசிரய வாங்கி அரமதியாக

காதில் ரவத்தவன், யாப ன்று பதரியாமல் முகமன் கூறி
பேசத் துவங்குமுன், எதிர்முரன பேசியிருக்க பேச்சு
முரற சற்று மாறியிருக்க அரமதியாகக் பகட்டிருந்தான்.

“என்ன பசால்றாரு உன் ஹீப ா? எங்கிட்ை இல்லாதது

அப்டிபயன்ன அவங்கிட்ை இருக்குதுன்னு அவரனக்
கட்டிக்கிட்ை?”, என்று பேசியவனின் கு ரலக் பகாண்டு
யாப ன்ேரத பநாடியில் கண்டு பகாண்ைவன்

அதற்குபமலும் பேண்ணிைம் பேசுவதாக எண்ணி,

தன்னிைம் பேசியவாறு இருந்தவனின் பேச்ரச இறுகிய
முகத்பதாடு பகட்டிருந்தான்.

“என்னடீ உம்புருசன் ேக்கத்துல இருக்கானா? அதுதான்

திட்ைக்கூை முடியாம வாயரைச்சு இருக்கியா?”, என்று
சாந்தனு பகட்க… சட்ரை பசய்யாமல், பேண்ணிைபம
போரனக் பகாடுக்க ரகரய நீ ட்டியிருந்தான் சங்கர்.

கண்கள் கலங்கியிருந்தாலும், அரதக் கணவனிைம்

காட்ைாது வாங்கிக் பகாண்ைவள், அரைத்தவனின்
பேச்ரசக் பகளாமபலபய, கணவன் முன் அரைப்ரேத்
துண்டித்துவிட்டு, கணவனுக்கு பவண்டியரத அவளாகபவ
ோர்த்துப் ோர்த்துச் பசய்தாள்.

சப ாஜினி Page 537

 நீ யும் நானும் அன்பே

தன் மனநிரறவிற்காக தாதியாக மாறி கணவரனக்

கவனித்துக் பகாண்ைாள். சங்கர் எவ்வளபவா மறுத்தும்
பேண் காது பகாடுத்து பகட்ைாளில்ரல.

தான் பசன்ற நாள் முதல் அன்றுவர யுள்ள பகஸ்

ஹிஸ்ைரிரய எடுத்துப் ோர்க்கக் துவங்கினாள்.

அதுவர இருந்த மனநிரல மாறிய சங்கர், சூைல்

சரியில்லாததால் மருத்துவமரனயில் ரவத்துப் பேச
ேிரியமில்லாமல் பயாசரனயில் ஆழ்ந்திருந்தான்.

பேண்ணிைம் அவளது அரலபேசிரய தருமாறு மீ ண்டும்

பகட்டு வாங்கியவன், எப்போது முதல், எவ்வளவு பந ம்
புதிய எண்களில் இருந்து பேசியிருக்கிறான் என்ேரத
மட்டும் மனக்கணக்கில் எடுத்துவிட்டு, மரனவிைபம
அரலபேசிரய திருப்ேிக் பகாடுத்திருந்தான்.

விடிவதற்குள் சாந்தனு தற்போது எங்கு

தங்கியிருக்கிறான் என்ேரத நண்ேர்கள் மூலமாகத்
பதரிந்து பகாண்ைவன், சாந்தனுவின் தினசரி நிகழ்வு
ேற்றியும் அறிந்து பகாண்டு அரமதியாகியிருந்தான்.

கைந்த ஒன்றி ண்டு நாளாக ஒற்ரறக் காலால்

தாங்கியேடிபய அவனது ேணிகரள கவனித்துக்
பகாண்ைவன், யார யும் எதற்கும் பதாந்தி வு
பசய்தானில்ரல.

சப ாஜினி Page 538

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனால் மதுர யில் இருந்து வந்த மரனவியின் வாடிய

முகத்ரதக் கண்டு ஏபதா சரியில்ரல என்று
உணர்ந்திருந்தவன், இ வில் ேடுக்ரகக்கு பசல்லும்
பவரளயில் பேசிக் பகாள்ளலாம் என்று
எண்ணியிருந்தான்.

ஆனால், அதற்கு முன்பே பேண்ணிற்கு வந்த அரைப்ரே

அவள் ஏற்காது, அரலபேசிரய தன்னிைம் பகாடுத்ததில்
இருந்து, தான் பகட்ை விையங்கள் மூலமாக, சில
விையங்கரள யூகித்திருந்தான்.

மரனவியின் மனஉரளச்சலான முகோவரனக்கு, ‘இது

போன்ற அரைப்பும் கா ணம்’ என்ேரதப் புரிந்து
பகாண்டிருந்தான்.

ேடுக்ரகக்குச் பசல்லுமுன் மரனவிைம் கல்லூரி, ேடிப்பு

இத வற்ரறக் பகட்ைறிந்தவன், “தனியா அங்க இருக்க
கஷ்ைமா இருக்கா?”, என்று பகட்க

“ம்..”, என்று தரலயாட்ைரல மட்டும் ேதிலாக்கியவரள

அருகில் வருமாறு அரைத்து,

“எல்லாம் சீக்கி மா சரியாகிரும். பகாஞ்ச நாள்

போறுத்துக்பகாடீ!”, என்று பநற்றியில் இதழ் ேதித்து
பேண்ணின் முதுகில் ஆத வாகத் தட்டிக் பகாடுத்தான்.

சப ாஜினி Page 539

 நீ யும் நானும் அன்பே

கணவனின் பசயலில் அதளோதாளத்தில் இருந்து மீ ண்டு

வந்ததுபோன்ற நிரலக்கு வந்தவள், ேரைய நிரலக்கு
தன்ரன மீ ட்டுக் பகாள்ள முயன்றாள்.

அதன்ேின் இலகுவான சில பேச்சுகள், கிண்ைல்கள் என்று

பசல்லபவ, இருவருபம மருத்துவமரன என்ேரத மறந்து
மகிழ்ச்சிபயாடு இருந்தனர்.

“என்ன ோர்மரூ… இங்க இருக்கற நர்ஸ்பஸல்லாம்

என்ரனப் ோத்ததுல இருந்து உம்முனு இருக்கறாங்க…
நான் வந்ததுல எல்லாத்துக்கும் வருத்தபமா?”, என்று
கணவரனக் கிண்ைலாகக் பகட்க

“எனக்கு என்னடீ பதரியும்?”, என்று அப்ோவியாகக் பகட்ை

சங்கர

“வாம்மா, போம்மானு ேவ்வியமா நீ ங்க அவங்ககிட்ை

பேசறபதன்ன…? சார்… பமார்னு… போ டிக்கிற அளவுக்கு
உங்கரள அவங்க வந்து கவனிக்கறபதன்ன?

சிக்கா வந்து அட்மிட் ேண்ண மாதிரி பதரியல்ல… நல்லா

என்ஜாய் ேண்ற மாதிரி பதரியுது?”, என்று சிரித்தவாபற
நவனா
ீ பகட்க

“நீ சீக்கி மா ேடிப்ரே முடிச்சிட்டு வா… ஹாஸ்ேிைல்

ஒன்ரனக் கட்டி… இவங்கரளபயல்லாம் அங்க

சப ாஜினி Page 540

 நீ யும் நானும் அன்பே

பவரலக்கு கூப்ேிைறதா இப்ேபவ அக்ரிபமன்ட்

பேசிட்பைன்”, என்று சங்கரும் ேதிலுக்கு பேச

“அைக்கைவுபள… இபதல்லாம் ப ாம்ே ஓவ ாத் பதரியல”,

என்று போய்க்பகாேத்பதாடு பேண்ணும் பேச… என்று
பந ம் பசன்றபத பதரியவில்ரல.

அன்ரறய மரனவியின் நிகழ்வுகரள முன்பே

பகட்ைறிந்திருந்தவன், மரனவியின் நிரல
உணர்ந்தவனாக, “சரி… போயி தூங்கு… நாரளக்கு
பேசிக்கலாம். ப ாம்ே ையர்ைா இருப்ே”, என்று பேண்ரண
உறங்கக் கூறிவிட்டு தானும் ேடுத்திருந்தான்.

அரைப்ரேப் ேற்றியும், அரைத்தவரனப் ேற்றியும்

பயாசிக்க, அதிகேட்சமாக ஒரு மணித்தியாலம் அவகாசம்
எடுத்துக் பகாண்ைவன் உறங்கியிருந்தான்.

///////////

அடுத்த நாள் காரலயில் தந்ரதயிைம், தங்கள் அளித்த

புகாருக்கு காவல்துரற எடுத்த விசா ரணகள் மற்றும்
இத நைவடிக்ரககரளப் ேற்றி அறிந்து வருமாறு கூறி
அனுப்ேியிருந்தான்.

கபணசரன காவல்துரற ேிடித்து விசாரித்ததில்

மூன்றாவதாக ஒரு நேர க் காட்டி, ‘அன்னிக்கு உங்கரள
அப்டிப் போட்டு திபயட்ைர்ல அடிச்சவரன எனக்பகன்னனு

சப ாஜினி Page 541

 நீ யும் நானும் அன்பே

விட்டுட்டிபயப்ோ… நீ பயல்லாம் என்ன மனுசன். பசாத்துல

உப்பு போட்டுத் திங்கறவனுக்கு சூடு சு ரன பவணும்
தம்ேி. இப்டி விட்டுட்டுத் திரிஞ்சா போற வா வன் எல்லாம்
ரக வச்சி ப்போறான்’, எனும் தூண்டுதலினால்
ேண்ரணயில் சங்கர தாக்குதல் நைத்தியதாக,
காவல்துரற வாயிலாக தந்ரத வந்து கூறியரத அறிந்து
பகாண்டிருந்தான் சங்கர்.

அவன் மூலமாக மற்றவர்கரள விசாரிக்க,

ஒவ்பவாருவரும் ேண்ரணயில் பவரலயின் போது,
மற்றும் பவறு எதாவது சூைலில் சங்கரிைம்
பமாதியபதாடு, பேரியளவில் ோதிப்ேரைந்தவர்கள்
என்ேதும் பதரிய வந்ததாகக் கூறியிருந்தார்.

இருவர த் தவி மற்ற அரனவரும் மருத்துவமரனயில்

தீவி சிகிச்ரசயில் இருப்ேரதயும் அறிந்து பகாண்ைான்.

இருவருக்கு இபலசான காயமாதலால், மூன்று

தினங்களுக்கு முன்பு இருவர் மட்டும் வட்டிற்கு
ீ
பசன்றுவிட்ைரதயும் அறிந்துபகாண்ைான்.

‘உங்க மகன்பமல எந்தத் தப்ேில்ரலனாலும்,

தறுதரலங்களுக்கு நல்லது பகட்ைது
பதரியுமா? தன்பனாை தப்ரேபய அவங்களுக்கு புரிஞ்சுக்க
முடியாத தற்குறிங்க அவனுக…

சப ாஜினி Page 542

 நீ யும் நானும் அன்பே

வாங்குன அடிரயவிை… நாளுபேரு ோக்க போது இைத்துல

வச்சு அடிச்ச பகாேம், இப்டி… எல்லாரும் பசந்து வஞ்சம்
வச்சு ஒன்னுகூடி இப்டி பசஞ்சிட்ைாங்க’, என்று
விளக்கியிருந்தது காவல்.

சங்கர ேைிதீர்க்க, எந்த ேணமும் உேகா மாக யாருக்கும்

யா ாலும் வைங்கப்ேைவில்ரல என்றும், தகுந்த
ஆதா ங்கள் இதுவர சிக்காத நிரலயில் சந்பதகத்தில்
பேயரில் விசாரிக்க மட்டுபம முடிந்தது என்ேரதப்
ேற்றியும், அன்ரறய நிகழ்வில் அரனவருக்கும் நல்ல
ஆைமான காயங்கள் உண்ைாகி மருத்துமரனயில்
சிகிச்ரச பேற்றுவருவதாகவும் காவல்நிரலயம் பசன்று
வந்த தந்ரதயின் வாயிலாக அறிந்து பகாண்ைான் சங்கர்.

தற்போது, ேணத்தால் காவல்துரறரயபய சிலர்

விரலக்கு வாங்குவரத அறிந்து பகாள்ள இயலாத
அளவிற்கு சங்கர் சிறு ேிள்ரளயல்லபவ.

முள்ரள முள்ளால் எடுப்ேதுபோன்று, தானும் அபத

போன்றபதாரு நிகழ்ரவ பமற்பகாள்ள முடிவு
பசய்திருந்தான் சங்கர்.

///////////////

அடுத்த நாள் ேகல் முழுவதும் இலகுவான நிரலயில்

மருத்துவமரனயில் இருந்தவன், டிஸ்சார்ஜ் ேற்றி அறிந்து
வ மரனவிரய அனுப்ேியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 543

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதற்கிரைபய நண்ேர்கள் மூலமாக சில விையங்கரள

பகட்ைறிந்தவன், அடுத்த நாள் அதிகாரலயில் தான்
பகட்ைதுபோன்ற வாகனத்பதாடு மருத்துவமரனக்கு
ேின்னால் வந்து காத்திருக்கும்ேடி கூறிவிட்டு
ரவத்திருந்தான்.

முன்ரேக் காட்டிலும் நல்ல முன்பனற்றம் சங்கரின்

மூட்டில் இருப்ேது ஆச்சர்யத்ரத உண்டு பசய்வதாகக்
கூறிய மருத்துவர்கள், இ ண்டு நாளில் வட்டிற்கு
ீ
அரைத்துச் பசல்லலாம் என்று உறுதி கூறியிருந்தனர்.

மரனவியின் பசால்ரலக் பகட்ைவன், “நீ மன்பை காபலஜ்

போகனுமில்ல…! அன்னிக்கு இயர்லிய ா டிஸ்சார்ஜ்
ேண்ணமுடியுமானு பகட்டுப் ோப்போம். முடிஞ்சா
டிர வர கார எடுக்கச் பசால்லி மதுர க்கு
போயிருபவாம்!”, என்க

“ஆச்சிகிட்ை ஒரு வார்த்ரத பசால்லிருங்க…! அவங்க

உங்கரள இவ்பளா சீக்கி மா மதுர க்கு என்ரனய நம்ேி
அனுப்ே மாட்ைாங்க!”, என்றாள் தன்ரனப் புரிந்து பேண்.

“ம்…”, என்று பயாசித்தவன், அன்னம்மாரள அரைத்து வ க்

கூறியிருந்தான்.

வந்தவர், “இன்னும் ஒரு மாசம் இங்பகபய

இருக்கட்டும்த்தா… உைம்ரேத் பதத்தி, காரலயும் சரி

சப ாஜினி Page 544

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேண்ணி சீக்கி மா அனுப்ேிவிைபறபன!”, என்று பேத்தியிைம்

பகட்ைவர

“நல்லா பதத்தி அனுப்புங்க ஆச்சி. ஆனா எனக்கு ப ண்டு

வா த்துக்கு ஒருதைரவதான் ஊருக்கு வ முடியும்”, என்று
நவனா
ீ தன் நிரலரயக் கூற

“எங்களால முடிஞ்ச வர நல்லா ோத்து அனுப்புபறாம்டி

அம்மா. அப்புறம் நீ அங்க கூட்டிட்டுப் போயி உம்புருசரன
நல்லா கவனி”, என்று பேத்திரயயும் விட்டுக்
பகாடுக்காமல் பேசியிருந்தார் அன்னம்மாள்.

அன்ரறய போழுதும் போயிருக்க, அவ வர் ேணிகரள

முடித்துவிட்டு அயர்வாக முைங்கியிருந்தனர்.

நவனா
ீ அயர்வாக உறங்குவரதக் கண்ைவன், தனது
இயல்பு ஆரைரய எடுத்து அணிந்து பகாண்டு
அ வமில்லாது அரறரய விட்டு பவளிபயறியிருந்தான்
சங்கர்.

இ வுப் ேணியில் இருந்த சில பசவிலியர்கள்,

மருத்துவர்கள், இத ேணியாளர்கள், சற்று இரளப்ோற
எண்ணி அயந்திருந்த பந மது.

மருத்துவமரனயின் ேின்ேகுதியில் இருந்த மதில்மீ து

அனாயசமாக ஏறி தன் ஒற்ரறக் காலின் துரணபயாடு

சப ாஜினி Page 545

 நீ யும் நானும் அன்பே

பவளிபய குதித்தவன், முன்பே தனக்காகக் காத்திருந்த

வாகனத்தில் கிளம்ேியிருந்தான்.

போனதுபோல.. அடுத்து வந்த அர மணி பந த்தில் வந்த

சுவடு எதுவும் பதரியாமல், திரும்ேி வந்தவன்,
மருத்துவமரன உரைரய மாற்றி ேடுக்ரகயில்
ேடுத்திருந்தான்.

விடியலில் விரைபேற்ற மரனவிரய அலபமலுபவாடு

மதுர க்கு அனுப்ேிவிட்டு, வட்டிற்குச்
ீ பசல்லும்
உத்திபயாடு நண்ேர்கள் உதவிக்கு வ
தயா ாகியிருந்தான்.

சங்கர காரில் அரைத்துக் பகாண்டு வ தயா ாக

அரனத்ரதயும் எடுத்துக் பகாண்டு காத்திருந்தவர்கள்,
எதிர்ோ ா சூைலில் அங்கு சாந்தனுவின் குடும்ேத்ரத
எதிரில் கண்டும் காணாததுபோல கிளம்ேியிருந்தார்கள்.

“சித்தப்ோ எதுக்கு ஹாஸ்ேிைல் வந்திருக்காரு? ஐயாவுக்கு

எதுவும் உைம்புக்கு முடியரலபயா?”, என்று தந்ரதயிைம்
சங்கர் வினவ

“சாந்தனு தங்கியிருந்த வட்டுப்

ீ ேக்கத்துல திருை
வந்தவங்க… வட்டில
ீ இருந்தவரன அடிச்சிப் போட்டுட்டு
சாமாஞ்சட்ரை எடுத்துட்டுப்
போயிட்ைாங்களாம். அதுல அவனுக்கு ஏபதா ேலமான

சப ாஜினி Page 546

 நீ யும் நானும் அன்பே

அடின்னு இங்கதான் அட்மிட் ேண்ணியிருக்காங்களாம்”,

என்று நிரறய ‘ளாம்’ போட்டு தாஸ் கூற

“என்னப்ோ பசால்றீங்க…? சாந்தனு நம்ம புஷ்ோ அத்ரத

வட்லல
ீ இருந்தான்!”, இயல்ோகபவ பகட்ைான் சங்கர்.

“அது உங்க கல்யாணத்துக்கு முன்ன!”, என்றவர்,

“உனக்கும், நவனாவுக்கு
ீ கல்யாணம் முடிஞ்சவுைபனபய
மாப்ேிள்ரள, சாந்தனுரவக் கூப்ேிட்டு நீ ங்க பவற இைம்
ோத்துக்கங்கனு பசால்லிட்ைா ாம்!”, என்று சங்கரிைம் ேகி

இது சங்கருக்கு புதிய பசய்தி.

மாமனாரு ப ாம்ே விவ ந்தான் என்ற நிரனப்போபை,

“இது யாருப்ோ உங்களுக்கு பசான்னா!”, என்று பகட்க,

“உங்க அத்ரததான் அப்ேப்போ மாப்ேிள்ரள, மருமயன்

இல்லாத பந ம் ோத்து எங்கிட்ை பேசும்!”, என்கிற
உண்ரமரயக் கூற

“ஓஹ்…!”, என்றவன்,

“அப்ே எனக்கு அடிப்ேட்ைரதயும் பசால்லிட்டீங்களா?”,

என்க

“ம்…”, என்ற அைங்கிய கு லில் கூறிய தந்ரதரயப்

ோர்த்தவன்,

“இரத எதுக்குச் பசான்ன ீங்க?”, என்று பகட்ைான் சங்கர்.

சப ாஜினி Page 547

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நான் பசால்றதுக்கு முன்னாடிபய தங்கபவலு சித்தப்ோ

பசால்லிட்ைாரு. அதான் உன்ரனப் ேத்தி விசாரிக்க போன்
போட்டுச்சு. அப்ேதான்… மாப்ேிள்ரள பமடிக்கல் லீவுல
கார க்குடி வந்திருக்கறதால எங்கயும் பவளிய போக
முடியரலன்னு ப ாம்ே வருத்தப்ேட்டு பேசுச்சு!”, என்று
வருத்தத்பதாபை கூறினார் தாஸ்.

வட்டிற்கு
ீ வந்தவரன, அன்னம்மாளின் ரகப்ேக்குவத்தில்
கவனித்துக் பகாள்ள ஏதுவாக சரமயல் நைந்து
பகாண்டிருந்தது.

அரிசி சார்ந்த உணவுகரள முற்றிலும் தவிர்த்துவிட்டு,

பே னுக்கு உைல் எரை கூைாத, ஆனால் சக்தி மிகுந்த
ஆட்டுக்கால் சூப், காய்கறிகரளக் பகாண்டு பசய்யப்ேட்ை
சூப், பகாண்ரைச் பசவல் சம், நாட்டுக்பகாைி முட்ரை,
இயற்ரக உணவுகள், ேி ண்ரை, முைக்கத்தான் கீ ர யில்
உருவாக்கப்ேட்ை சிறுதானிய ப ாட்டிகள், பதங்காய் ோல்,
கருப்பு உளுந்து பகாண்டு வரகவரகயாக
தயாரிக்கப்ேட்ை உணவு வரககள், களி என்று
ேக்குவத்பதாடு கவனிப்பு பதாைர்ந்தது.

பே ரன அம ரவத்து பசவகம் பசய்யாமல், நைக்கச்

பசய்து, காலில் அவ்வப்போது எலும்பு ஒட்டி இரல, கருப்பு
உளுந்தில் இருந்து ேக்குவமாகப் ேிரித்பதடுக்கப்ேட்ை
எண்ரணபயாடு முட்ரையின் பவள்ரளக் கருரவயும்

சப ாஜினி Page 548

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசர்த்து உருவாக்கப்ேட்ை, ஒருவித எண்பணய் பகாண்டு

பதய்த்து விட்டு, சங்கரின் மூட்டுகரளத் பதற்றினார்.

இ ண்டு வா த்திற்கு ஒருமுரற என்ற ரீதியில்,

மானகிரிக்கு வந்த நவனாபவ
ீ கணவனின்
முன்பனற்றத்தில் ஆச்சர்யப்ேட்டிருந்தாள்.

அன்னம்மாளின் கவனிப்ரேக் கண்ைவளுக்கு, இந்த

வயதிலும் ேக்குவமாக பே ரனக் கவனித்துக் பகாள்ளும்
ஆச்சிரயக் கண்டு போறாரமயாகக் கூை வந்திருந்தது
பேண்ணுக்கு.

தான் இதுவர இந்தளவிற்கு சங்கர க்

கவனித்ததில்ரல என்கிற குற்றவுணர்வும் வந்து பசர்ந்து
பகாண்டிருந்தது.

சங்கப ா இது எரதயும் கவனித்தானில்ரல. ோட்டியின்

பசால்லுக்கு மறுப்புக் கூறாமல், ஒவ்பவான்ரறயும்
பகட்ைறிந்து பசய்தவன்,

அன்று, “டூவிலர இன்னிக்கு எடுக்கவா ஆத்தா?”, என்று

சிறுேிள்ரளபோல அன்னம்மாளிைம் பகட்க

“வண்டிரய எடு, ஆனா நான் பசான்னாதான் அரத

எடுத்துட்டு பவளிய போகணும்”, என்ற கறா ான
ஒப்ேந்தத்பதாடு பவளியில் வந்த அன்னம்மாள் பே ரன
வண்டிரய எடுக்கச் பசான்னார்.

சப ாஜினி Page 549

 நீ யும் நானும் அன்பே

வண்டிரய எடுத்து அதில் அமர்ந்து இருந்தவனின்

வலக்காரல ஊண்ைச் பசய்தபதாடு, வலப்ேக்க
மூட்டுப்ேகுதிரய ேிடித்து, அங்கங்கு வலி இருக்கிறதா
என்று மூட்டுப் ேகுதிரயச் சுற்றிலும் அமிழ்த்தியவாறு
பகட்ைறிந்தவர், பே னின் ேதிரலக் பகட்டு,

“இல்லப்பு…! இன்னும் ேத்து நாளு கைிச்சு வண்டி எடு

ாசா! இன்னிக்கு பவணாம்!”, என்றிருந்தார் அன்னம்மாள்.

நவனாவிற்கு
ீ ஆச்சியின் ேத்திய முரறகரளவிை,
மருத்துவ முரறகள் ஆச்சர்யத்ரதக் பகாடுத்தது.

அபலாேதிபய ரகவிரித்த கணவரன எந்த வித்தியாசமும்

பதரியாமல் நைக்க ரவத்திருப்ேரத எண்ணி
மகிழ்ந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

நீ ண்ை பந ம் நிற்க முடியாத நிரல மட்டும் இன்னும்

நீ டித்தது. அதுநாள்ேைபவ சரியாகும் என்றிருந்தார்
அன்னம்மாள்.

“உம்புருசனுக்கு, உைம்பு ரவக்காத… ஆனா சத்தான

சாப்ோைா ோத்து சரமச்சுக் குடுக்கணும்”, என்று பேத்திக்கு
அறிவுர பவறு.

அரனத்ரதயும் ஆபமாதித்தேடிபய இருந்தவள், கைந்த

ேதிரனந்து நாள்களாக சாந்தனுவிைமிருந்து எந்த
முரறயற்ற அரைப்பும் வ ாமல் போனதற்கு என்ன

சப ாஜினி Page 550

 நீ யும் நானும் அன்பே

கா ணமாக இருக்கும் என்ேதரன அறிந்து பகாள்ள மனித

மனம் விரும்ே, அரதப் ேற்றிபய எண்ணியிருந்தாள்.

கணவபனாடு தனித்திருந்த பவரளயில்… முதலில் சற்று

பந ம் வம்பு வார்த்ரத வளர்த்து, ேிரிவின் துயர த்
துரைத்தவள்… இயல்ோகி இருந்தாள்.

உங்கரள விை நான் எவ்வளபவா சின்னவ… ஆனா நீ ங்க

வ வ ஸ்மார்ட்ைாகிட்டு வரீங்க? என்று ஙஞன கு லில்
கணவனிைம் பகாஞ்சலாகக் பகட்ைேடிபய பதாளில்
சாய்ந்தவரள

“ம்… இதுக்கு நான் என்ன பசான்னா உனக்கு சந்பதாசமா

இருக்கும்”, என்று சங்கர் பகட்க

“உண்ரமரயச் பசான்னா”, என்று ேதிரலக் கூறினாள்

நவனா.
ீ

“ப ண்டு பேரும் ேிரிஞ்சிருக்கறதால… அப்டித் பதாணுது…

பவற ஒன்னுமில்ரல”, என்றவன் இைப்ேக்க மடியில்
தன்னவரள அம ச் பசய்து அரணத்தேடிபய பேண்ணிைம்
பேசினான்.

கணவனின் இலகுவான அணுகுமுரறகரளக் கண்டு,

ரதரியமாக தன் மனம் உைட்டிய சாந்தனுவின்
விையத்ரதக் பகட்கபவ, “வ ரலன்னா
விைபவண்டியதுதான…! ஏன் வ ரலன்னு எங்கிட்ை வந்து

சப ாஜினி Page 551

 நீ யும் நானும் அன்பே

பகட்ைா! வட்டுக்குள்ள
ீ முைங்கிக் கிைக்கிறவன்
என்னத்ரதச் பசால்லுபவன்!”, என்று சுள்பளன்று ேதில்
கூறியிருந்தான் சங்கர்.

இதற்குபமல் இரதப்ேற்றி பேச நவனாவிற்கு

ீ என்ன
பவண்டுதலா? பதால்ரல விட்ைது என்று அத்பதாடு
விட்டுவிட்ைாள்.

சாந்தனுவிற்கு அடிேட்ைபதா, மருத்துவமரனயில் சிகிச்ரச

பமற்பகாண்ைபதா ஏதுவும் பதரியாத நிரலயில்
இருந்தாள்.

பேண் பகட்டும், சங்கர் அரதப்ேற்றிப் பேசினானில்ரல.

நவனா
ீ வட்டிற்கு
ீ வந்திருப்ேரத அறிந்து, வ ா தன்
தாயுைன் சங்கர க் காண அங்கு வந்திருந்தாள்.

சங்கர நலம் விசாரித்தவள், சாந்தனுவின் நிரலரயப்

ேற்றி தனிரமயில் தமக்ரகயிைம் கூறியபதாடு, “அவுகள
அங்க ஆஸ்ேத்திரியிபலபயதான் இன்னும் வச்சிருக்காக…!
சங்கரு மச்சாரன விை அவுகளுக்கு அடி ப ாம்ே
ேலம்போல!”, என்று வருத்தத்பதாடு பேசியவரளக்
கவனியாமல் வார்த்ரதகரள மட்டும் ேட்டும்ேைாமல்
பகட்டுவிட்டு,

“இது எப்ே நைந்துச்சு! எனக்குத் பதரியரலபய!”, என்று

ஆச்சர்யமாக நவனா
ீ வ ாவிைம் வினவ

சப ாஜினி Page 552

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனால் மனபமா, ‘நல்லா பவணும்… எவபனா

புண்ணியவான் அடிச்சபதாை விட்டுட்ைாபன…!
பகான்னுருக்கனும்!’, என்று எண்ணியவாபற வ ாவிைபம
பகட்டிருந்தாள்.

வ ாவின் வார்த்ரதகரளக் பகட்ைவளுக்கு, நாள்

கணக்ரக ரவத்துப் ோர்த்தாள். ஒன்றும் புரிேைவில்ரல.

அன்று காரலயில் கணவரன டிஸ்சார்ஜ் பசய்து

வட்டிற்கு
ீ அரைத்துச் பசல்லுமுன், தான் மதுர க்கு
கிளம்ேிச் பசன்றது நிரனவுக்கு வந்தது.

கைந்தமுரற தனது மனவலிரய மரறயாது கணவனிைம்

ேகிர்ந்து பகாண்ைதால், கணவன் பமற்பகாண்ை ஏபதா
திட்ைமிைல் என்று புரிந்தாலும், அரதப்ேற்றி கணவனிைம்
பமற்பகாண்டு பகட்க எண்ணவில்ரல பேண்.

‘நல்லா பவணும். மனுசன் மாதிரியா ேிபகவ்

ேண்ணான். கிறுக்கன். வாங்கிக்கட்டிக்கிட்ைதாலதான்
இந்த அரமதிபோல. அடிஉதவற மாதிரி அண்ணன் தம்ேி
உதவமாட்ைாங்கங்கறது சரியாதான் இருக்குது! பகவலப்
ேய! இதுல ைாக்ைரூ பவற… இவன் பலட்சணம் பதரிஞ்சா…!
இந்த மாதிரி ஆளுகிட்ை போண்ணுங்க எப்டி நம்ேி வந்து
ட்ரீட்பமண்ட் எடுப்ோங்க!’, என்று எண்ணியவளாக
வ ாபவாடு சற்று பந ம் பேசிக் பகாண்டிருந்தாள்.

////////

சப ாஜினி Page 553

 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனாவிைம்
ீ விரைபேற்று, தங்கபவலுவின் ேகுதிக்கு
பசன்ற வ ாவிற்கு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.

அது என்ன?

அன்பு-20

வ ா, தன் தாய் கலா ாணியுைன், தங்கபவலுவின்

ேகுதிக்குச் பசன்றாள்.

வ ா, நன்முல்ரல ஆச்சிபயாடு பேசிக் பகாண்டிருந்தாலும்,

மனம் அங்கில்ரல.

அவச மாக பவளிபய கிளம்ேிக் பகாண்டிருந்த தாத்தா

மற்றும் தாயின் சம்ோசரனகரளக் கவனித்துக்
பகாண்டிருந்தாள் வ ா.

தாத்தாவின் வாயில் வந்த சாந்தனு என்கிற பேயர க்

பகட்ைவுைன், ஆச்சியின் பேச்சினூபை இரதயும் காது
பகாடுத்து கர்மசி த்ரதபயாடு பகட்டிருந்தாள்.

“இந்த சாந்தனு ேயலுக்கு… ஒரு ைாக்ைரு புள்ரளய…

அரலஞ்சி திரிஞ்சு… பேசி முடிச்சிருந்தான்
அவங்கப்ேன்! இப்ே இந்தப் ேயலுக்கு அடிேட்டுக்
கிைக்கவும்… போண்ணு வட்டுல
ீ பமற்பகாண்டு பேச
தயங்கறாங்கலாம்!”, என்று தங்கபவலு இழுக்க

சப ாஜினி Page 554

 நீ யும் நானும் அன்பே

“என்னப்ோ பசால்றீங்க? சாந்தனுவுக்கா பேசு முடிச்சாச்சு!”,

என்று ஆச்சர்யமரைந்த கலா

அடுத்த அதிர்வாக, “போண்ணு வட்லபயவா…

ீ அப்டிச்
பசால்லி ேின்வாங்குறாங்க?”, என்று ஆச்சர்யமாகக்
பகட்டிருந்தார்.

“ஆமாத்தா…! பேசி முடிச்ச ேின்ன இப்டி நைந்ததால…

ேயப்ேைறாக! ாசியில்லாத புள்ரளனு… புகுந்த வட்டுக்கு
ீ
வந்தேின்ன பேச்சுவாக்குல அவங்க போண்ரண
பசால்லிக் காமிச்சிருபவாம்னு, பவற இைம் ோத்துக்கச்
பசால்லிட்ைாங்களாம்!”, என்று பேண் வட்ைார்
ீ
மறுப்ேதற்கான கா ணத்ரத மகளிைம் கூறினார்
தங்கபவலு.

“எல்லாம் முடிவாகி வந்த பந த்துல… இப்டி அவங்க

பசால்லவும்… நம்ம ரசடுல நாலு பேரிய ஆளுகரள
கூட்டிட்டுப்போயி சமாதானமா பேசி, அவங்க வட்டுல
ீ
கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்க வச்சி னும்கிறதுல… ேய ப ாம்ே
ேிடிவாதமா இருக்கான். அதான் போயிட்டு வந்திப ன்”,
என்று கிளம்ேியவர்…

இ ண்டு எட்டிற்குப்ேின் நின்று மகரள பநாக்கி,

“…இருந்து… உங்கம்மாபவாை சாவகாசமா விட்டுப்போன
ஊருக்கரதபயல்லாம் நிதானமா பேசிட்டு…

சப ாஜினி Page 555

 நீ யும் நானும் அன்பே

சாயங்காலம்போல வட்டுக்குப்
ீ போகபவண்டியதுதான!”,
என்று மகளிைம் பகட்ைவாபற நின்றிருந்தார்.

சாந்தனுவின் விையம் ஒப ஊருக்குள் இருக்கும் தனக்குத்

பதரியாமல் இவ்வளவு தூ ம் வந்தரத அறிந்து
பயாசரனயில் ஆழ்ந்திருந்த கலா, ‘சாந்தனுவுக்கு
அண்ணன் பேசி முடிச்சது எங்களுக்பகல்லாம் எதுவும்
பதரியரலபய…! வ வ இந்த அண்ணன் எரதயும்
எங்கிட்ைலாம் பசால்ல மாட்டிங்குது’, என்று
வருத்தத்பதாடு எண்ணியவாறு இருந்தவர்

தந்ரதயின் கிளம்ேி நின்ற பதா ரணரயப் ோர்த்து, “சரி

பந மாகப் போகுது. நீ ங்க கிளம்புங்கப்ோ…”, என்று
விரைபகாடுத்தபலாடு

“நான் சித்த பந ம் அம்மாகிட்ை பேசிட்டுருந்துட்டு

வட்டுக்குப்
ீ போபறன். இன்னிக்கு லீவு நாளுங்கறதால
எல்லாரும் வட்லதான்
ீ இருக்காக… ப ாம்ே பந ம் இங்க
இருக்க முடியாதுப்ோ. இன்பனாரு நாரளக்கு சாவகாசமா
வப ன்”, என்று தந்ரதயின் பேச்ரசக் பகட்க இயலாத
வருத்தத்பதாடு, கா ணத்ரதக் கூறி ஒருவைியாக
தந்ரதரய வைியனுப்ேியிருந்தார் கலா.

மருத்துவம் ேடித்த சாந்தனுவிற்கு மகரளக் பகாடுக்க

தான் எண்ணினாலும், அவர்கள் வட்டில்
ீ எடுக்க

சப ாஜினி Page 556

 நீ யும் நானும் அன்பே

இரசயமாட்ைார்கள் என்பற அரதப் ேற்றி இதுவர

சிந்தித்தாரில்ரல கலா.

இளங்கரல ேட்ைம் பேற, கல்லூரிக்கு தன் இரளய

மகரள அனுப்ேியபோதும், மருத்துவம் ேடித்த
சாந்தனுவிற்கு, வ ாரவ… திருமணம் முடிக்க தன்
அண்ணன் இரசய மாட்ைார் என்ேது
புரிந்திருந்தரமயால், இது ஒத்துவ ாது என்கிற உண்ரம
புலப்ேை அரதப்ேற்றிய சிந்தரனரய வளர்க்காமல்,
ஒதுங்கிக் பகாண்டிருந்தார்.

சாந்தனு மருத்துவன் என்ேதால், நவனாவிற்கு

ீ பேசியது,
ேிறகு சங்கர நவனா
ீ திருமணம் பசய்தது வர ,
அரனவரும் அறிந்த விையபம.

அதில் வந்த குைறுேடிகள் அரனத்ரதயும்

அறிந்திருந்தவ ால், வணான
ீ ஆரசரய மகள் மனதில்
வளர்த்து, தாங்களும் அரமதியற்ற நிரலக்குச் பசல்ல
ேிரியப்ேைவில்ரல.

அதுவர நைந்த சம்ோசரனகரளக் பகட்ை வ ாவிற்பகா,

இது அரனத்தும் புதிய பசய்தி.

வ பலட்சுமியும் நவனாவின்
ீ திருமணம்வர ,
எரதப்ேற்றியும் பயாசிக்காமல், தான் உண்டு தன் ேடிப்பு
உண்டு என்பற இருந்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 557

 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனாவின்
ீ வ பவற்ேிற்குச் பசன்று வந்தவளிைம்,
ஊருக்கு வந்திருந்த சாந்தனு, வ ாரவ அரைத்து
நவனாவின்
ீ திருமணம் மற்றும் வ பவற்பு சார்ந்த சில
விையங்கரள இயல்ோகக் பகட்ேதுபோல பகட்டிருக்க,
பேண்ணும், தான் அறிந்த அரனத்ரதயும் ஒளிவு
மரறவின்றி மாமன் மகனிைம் ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தாள்.

கார க்குடியில் இருந்து மானகிரிக்கு பந ம்

கிரைக்கும்போபதல்லாம் வ ாரவச் சந்தித்துச் பசல்லத்
துவங்கிய சாந்தனு, பேரும்ோலும் நவனாவின்
ீ
திருமணத்திற்குப் ேிறகான அவளின் தற்போரதய
நிரலரயப் ேற்றி அறிந்து பகாள்வதில் ஆர்வம் காட்டிபய,
பசய்திக் களஞ்சியமான வ ாவிைம் பதடிவந்து பேசத்
துவங்கியிருந்தான்.

வட்டுப்
ீ பேரியவர்கள் பேசுவது, தான் பேசும்போது அறிந்து
பகாண்ைரத ேகிர்ந்து பகாள்வதில் வ ாவுக்கு நிகர்
யாருமில்ரல.

ஆ ம்ே நாள்களில் சாதா ணமாக இருந்த பேச்சின்

திரசமாறி, வ ாவின் பசழுரமயில் வந்த
தடுமாற்றத்திலும், தன்ரனயறியாமபலபய பேண்ணிைம்
பநகிழ்பவாடும், இருபோருட்ேடும்ேடியான பசாற்கரளயும்
பேண்ணிைம் பேசத் துவங்கியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 558

 நீ யும் நானும் அன்பே

மயக்கம், காலம் முழுவதும் தன்னவளாக்கிக் பகாள்ளும்

வரகயினாலானது அல்ல என்ேது அவனுக்குத் திண்ணம்.

சலனமற்றுக் கிைக்கும் குளத்து நீ ரில் கல்ரல

விட்பைறிந்தால் உருவாகும் அரலரயப் போல, சாந்தனு…
வார்த்ரத எனும் கல்லால் பேண்ணின் சலனமில்லாத
மனதில் விட்பைறிந்திருந்தான்.

அரலயியக்கத் தத்துவப்ேடி, பமாதுதல், எதிப ாலித்தல்,

ேி திேலித்தல், ஊடுருவுதல், ஊைாடிக் பகாண்டிருத்தல்
எனும் நியதிக்பகற்ே, சாந்தனுவின் எண்ணம் மற்றும்
பசால்லிற்பகற்றார்போல வ ாவின் மனதில் எண்ணங்கள்,
பசயல்கள் ேடிப்ேடியாக மாறத் துவங்கியிருந்தது.

சாந்தனுவின் தந்ரத, அவனது கல்வித் தகுதிக்பகற்ே,

மருத்துவம் ேயின்ற பேண்ரணத் தனக்குத்
திருமணத்திற்கு ோர்ப்ேரத அறிந்திருந்தும், வ ாவிைம்
வார்த்ரதகபளாடு விரளயாைத் துவங்கியிருந்தான்.

சாந்தனு வலிய வந்து இதமாக இறங்கிப் பேசியதன்

உள்ளார்த்தம் உணரும் தி ாணியில்லாத பேண்ணாகபவ
இருந்தாள் வ ா.

சாந்தனுவின் வசிய பேச்சுகள், காத்திருத்தல், காண

இயலாத பந த்தில் வருத்தமரைதல் போன்றவற்ரற
பேண் மனம் தனக்கு சாதகமாக எண்ணத்
துவங்கியிருந்தது.

சப ாஜினி Page 559

 நீ யும் நானும் அன்பே

உண்ரம நிலவ ம் அறியாது, நாள்கள், மாதங்களாக மாற…

சாந்தனுவின் பேச்சுக்கள் மட்டுபம வ ாவின் மனதில்
நிரலபேறத் துவங்கியிருந்தது.

மாற்றம் ஒன்பற மாறாதது எனும்

நியதிக்பகற்ே, பேண்ணின் மனதில் சாந்தனுவின் மீ தான
ஆரசரய வளர்க்கத் துவங்கியிருந்தாள்.

குதர்க்கமும், குயுக்தியுமாக இருந்தவரன அறிந்து

பகாள்ளாமல், பவளுத்தபதல்லாம் ோல் என எண்ணி
சாந்தனு தன்னிைம் பேசிய ஒவ்பவான்ரறயும், மனபமனும்
ஓரலயில் நிரனவுகளின் துரணபயாடு ேத்தி மாகப்
ேதித்திருந்தாள்.

சாந்தனு தனி வடு

ீ எடுத்து கார க்குடியில்
தங்கியிருப்ேரத வ ாவும் அறிவாள்.

ஊருக்கு வரும்போபதல்லாம், “பநருல ோக்கும்போதுதான்

மச்சான்… மச்சான்னு உருகற… பைய்லி கார க்குடிக்குதான
காபலஜ்கு வ … ஒரு நாளாவது வந்து என்ரனப் ோக்க
பநருல வரீயா? வர்ற தைரவபயல்லாம் நாந்தான்
உன்ரனத் பதடி வப ன். என்னளவுக்கு என் பமல உனக்கு
ஆரசயில்ரல!”, என்று பேண்ணிைம் பகட்டுக் பகாண்பை
இருந்தவன், தனக்கு பேண் ோர்ப்ேரதப் ேற்றி மூச்சு
விட்ைானில்ரல.

சப ாஜினி Page 560

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணும், “இல்ரல மச்சான். காபலஜ் விட்ைதும்,

வாசல்ல ேஸ் ஏறுனா வட்டுக்கு
ீ வந்திருபவன். நீ ங்க
தங்கி இருக்கற இைம் எந்தப் ேக்கம் இருக்குனுகூை
எனக்குத் பதரியாது. காபலஜ், அரதவிட்ைா வடு
ீ
மட்டுந்தான் பதரியும். கார க்குடில எனக்கு பேரியம்மா
வட்டுக்குக்கூை
ீ தனியா போக வைி பதரியாது”, என்று
சாந்தனுவின் பநாக்கம் புரியாதவளாக உண்ரமயான
வருத்தத்பதாடு ேதில் பசால்லியிருந்தாள் பேண்.

பேண்பணா சாந்தனு பேசுவரத உண்ரம என்று நம்ேி,

மனபதாடு காதல் வளர்த்து கருரணபயாடு ேதில்
கூறியிருந்தாள்.

உண்ரமயில் சங்கர் காலில் மூட்டு ேி ச்சரனக்கு

மருத்துவமரனயில் அனுமதிக்கப்ேட்ைரத அறிந்த
வ ாவின் மனபமா அரதப்ேற்றி பேரியதாக எடுத்துக்
பகாள்ளவில்ரல.

பநரில் பசன்று காணபவா, சங்கரின் உைல்நிரலரய

எண்ணிப் ேரிதாேம் பகாள்ளபவா பதான்றாத நிரலயில்,
மனபமங்கும் சாந்தனுபவ நி ம்ேியிருந்தான்.

இந்நிரலயில் திடீப ன்று சாந்தனுவிற்கு காயம்

உண்ைாகியரத அறிந்து, உள்ளபமங்கும் ணமாக
உணர்ந்திருந்தவள், அவரன மருத்துவமரனக்குச் பசன்று

சப ாஜினி Page 561

 நீ யும் நானும் அன்பே

ோர்க்க இயலாமல், மனபதாடு மருகிக் பகாண்டிருந்தாள்

வ ா.

இந்நிரலயில், தான் இன்று பகட்ை பசய்தி, பேண்ரண

நிரலகுரலயச் பசய்திருந்தது.

சாந்தனுவின் அரலபேசி எண் என்று குறித்துக்

பகாடுத்தரத, மரறத்து ரவத்திருந்தாள் பேண்.

திங்களன்று கல்லூரிக்குச் பசல்லும்போது, பவளியில்

இருந்து சாந்தனுரவத் பதாைர்பு பகாண்பையாக
பவண்டும் என்ற முடிபவாடு, தன் தாபயாடு வட்டிற்கு
ீ
திரும்ேியிருந்தாள் வ ா.

////////////

ேண்ரணயில் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ேணியில்

இருந்து நீ க்கப்ேட்டு, சங்கருைனான பமாதலினால்
மருத்துவமரனயில் சிகிச்ரச பேற்றுவரும் இருவரின்
வட்டுப்
ீ பேண்கள் சங்கர க் காண வடு
ீ பதடி
வந்திருந்தனர்.

வந்தவர்கள், “ஐயா… வணக்கமுங்க…! ேணத்துக்கு

ஆரசப்ேட்டு எங்க வூட்டு ஆளு இப்டி ஒரு தப்ரே
ேண்ணிருச்சூங்க ஐயா. இப்ே பவரல பவட்டிக்கு போக
முடியாம ஆஸூேத்திரில கிைக்குதுங்கய்யா…! போலிசுக
பதாந்தி வு பவற…! அதான் உங்கரளப் ோத்து உண்ரமயச்

சப ாஜினி Page 562

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசால்லிறலாம்னு வந்பதாம்!”, என்று இருவரும் தங்களின்

நிரலரயக் கூறி வருந்தியபதாடு

“ஐயா… நம்ம பதாட்ைத்துலபயா, ேண்ரணயிபலபயா

எதாவது பவல போட்டுக் குடுத்தா… அந்த ஆளுக
ஆஸூேத்திரில இருந்து வர்ற வர குடும்ேத்ரத
ஓட்டுபவாங்க…! புள்ரளக எல்லாம் சின்னதுக… பேரிய
மனசு வச்சி எங்கரள போலிசுகட்ை இருந்தும் காவந்து
ேண்ணி, எங்க புள்ரளக சாப்ேிை ஒரு நல்ல வைி
ேண்ணுங்க ஐயா…! அதுக்கு சரியான உைபன உங்கரளப்
ோத்து மன்னிப்பு பகக்கச் பசால்பறன்!”, என்று மாறி, மாறி
பேசிய இரு பேண்களின் பேச்சின் மூலம் நைந்தரத
ஓ ளவு அறிந்து பகாண்ைவன்

“வ திங்க கிைரம அப்ோதான் ேண்ரணயில

இருப்ோரு. நான் பசால்லிபறன். போயி ோருங்க…”,
என்றவன்

நவனாரவ
ீ அரைத்து ரகச்பசலவுக்கு ேணம் எடுத்து
வ ச் பசான்னவன்,

பேண்கள் மறுத்தும், “வாங்கிக்கங்க… போயி

புள்ரளகளுக்கு சாப்ேிை எதாவது வைி ேண்ணுங்க…
பவரலக்கு வந்ததுக்கு அப்புறம் உங்களால
முடியறப்ேகூை திருப்ேி குடுத்துருங்க”, என்ற சங்கரின்
பேச்ரசக் பகட்டு ேணத்ரதப் பேற்றுக் பகாண்ைவர்கள்,

சப ாஜினி Page 563

 நீ யும் நானும் அன்பே

“நீ ங்க நல்லாயிருக்கனும் ஐயா…, உங்களுக்குப் போயி

தீங்கு நிரனச்சா எப்டி நல்லாயிருக்க முடியும். அதான்
அவஸ்ரதப்ேடுதுக”, என்றேடிபய பசாற்ே ேணத்ரதயும்
ரகயில் பேற்றுக் பகாண்டு கிளம்ேியிருந்தனர்.

பேண்கள் பசல்லும்வர அரனத்ரதயும்

ோர்த்திருந்தவள், அவர்கள் பசன்றதும், “எதுங்குங்க ேணம்
பவற பகாடுக்கச் பசான்ன ீங்க?”, என்று தனது
சந்பதகத்ரதக் கணவனிைம் பகட்க

“ேத்து நாளுக்கு பமல எந்த பவரலயுமில்லாம

ஹாஸ்ேிைல்லபய இருந்தவங்ககிட்ை இப்ே என்ன
இருக்கும். அதான் ரகல பசலவுக்கு காசு பகாடுக்கச்
பசான்பனன்”, என்று கா ணம் கூற

“இவங்க மண்பை பவரலக்கு வ ாம

ஏமாத்திட்ைாங்கன்னா?”

“அப்டி ஏமாத்தறவங்க நம்மரளத் பதடி வந்து இவ்வளவு

பேரிய உண்ரமய பசால்லனும்னு என்ன இருக்கு?”,
என்றவன்

“அவங்கரளத் தூண்டிவிட்டு காசு குடுக்கபறன்னு

ஏமாத்துனவங்கட்ை… போகாம நம்மரளத் பதடி
வ ாங்கன்னா என்ன அர்த்தம்?”, என்று பேண்ரண
பநாக்கிக் பகட்ைவன்

சப ாஜினி Page 564

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஏபதா ேணத்தாரசயில வட்டுல

ீ உள்ள ஆம்ேரள
தப்ோன முடிரவ எடுத்திட்ைாங்கனு மனசா
வருத்தப்ேட்டு நம்மரளத் பதடி வந்து உண்ரமயச்
பசால்லி உதவினு பகக்குதுக…! அதனால அப்டிபயல்லாம்
அதுகளுக்கு பயாசிக்கத் பதரியாது”, என்றவன்

“அவனுகளுக்கு சரியான ேின்ன… நம்மகிட்ை வந்து

மன்னிப்பு பகக்கரலன்னா… வட்டு
ீ வாசல்லகூை
புருசங்கரள ஏத்தாதுங்க…! அதனால கண்டிப்ோ
சரியானவுைபன அந்த ஆளுங்க வந்து இங்க ோப்ோங்க… நீ
பவணா ோரு”, என்றவன்

அத்பதாடு, இதற்கான ேின்னனியில் இயங்கியவர்கரளப்

ேற்றி, தான் நண்ேர்களின் உதவிபயாடு தான் விசாரித்து
அறிந்தரதப் ேற்றியும் மரனவிபயாடு ேகிர்ந்து
பகாண்ைான் சங்கர்.

பகட்ைவளுக்கு, எல்லாவற்றிற்கும் நவனா

ீ என்கிற தான்
ஒரு கா ணமாக இருப்ேரத எண்ணி மனதிற்குள்
வருத்தம் வந்திருந்தது.

ஆனாலும் எரதயும் காட்ைாமல் பகட்டிருந்தாள்.

மனம் பசான்னது, ‘அவச ப்ேட்டு ஒருத்தரு வாக்குக்

குடுத்ததுக்கு, யார் யாப ா இப்போ
கஷ்ைப்ேைபறாம்! பேத்தவங்க ேண்ற நல்லது, பகட்ைது
எல்லாம் புள்ரளகளுக்குன்னு பசால்றது சரிதான்போல…!

சப ாஜினி Page 565

 நீ யும் நானும் அன்பே

நல்லா பயாசிச்சு… முடிவு யாரு எடுக்கரலன்னாலும்

ேி ச்சரன ஓயாம… இப்ேடி எதாவது கஷ்ைம் அடுத்தடுத்து
யாரு மூலமாகபவனும் வந்பத தீரும்போல!’, என்று
எண்ணியவாபற பேருமூச்பசாடு அகன்றிருந்தாள் நவனா.
ீ

நவனாவிற்கு,
ீ நைப்ேரவ ஒவ்பவான்றும், பேற்பறார த்
பதைச் பசால்லாமல், விலகியிருக்கச்
பசய்திருந்தது. ஆனால் அதற்கு முற்றிலும் மாறாக,
சங்கரின் குடும்ேத்பதாடு இன்னும் ேிரணப்ரேக்
கூட்டியிருந்தது.

////////////////

நவனாவிற்கு
ீ ஞாயிறன்று மாரலபய ஊருக்கு கிளம்ே
பவண்டிய நிர்ேந்தம்.

அவளின் அரலபேசிக்கு வந்த திடீர் பசய்தியால், பேண்

விருப்ேபமயில்லாமல் கிளம்ேிக் பகாண்டிருந்தாள்.

மனம் வருத்தமாக உணர்ந்தாலும், பவறு வைியில்லாமல்,

கிளம்ேியவளின் முகபம பசான்னது, தற்போது
மதுர க்குச் பசல்வதில் பேண்ணுக்கு விருப்ேபம
இல்ரலபயன்று.

திங்களன்று காரலயில் கிளம்ே எண்ணி வந்தவளின்

ேயண அட்ைவரணரய, கல்லூரியில் இருந்து வந்த
அரலபேசிச் பசய்தி சட்பைன மாற்றியிருந்தது.

சப ாஜினி Page 566

 நீ யும் நானும் அன்பே

இறுதியாண்டு ேடிப்ேில் பேண் இருப்ேதால், அது சார்ந்த

ேணிகள் அடிக்கடி எதிர்ோ ா மாறுதலுக்கு
உட்ேட்டிருந்தது. இந்நிரலயில் அன்று தனக்கு வந்த
அரைப்ரே தவிர்க்க இயலாத நிரலயில் இருந்தாள்
நவனா.
ீ

பேண்ணும் பவறு வைியில்லாமல் தற்போரதய

நிரலக்குத் தள்ளப்ேட்ைபதாடு, கிளம்பும் பந த்ரதயும்
தள்ளிக் பகாண்டிருந்தாள்.

வார்த்ரதயில் சற்பற சிடுசிடுப்பும், எதிலும்

நிதானமில்லாமல் கிளம்ேியவரள வருத்தத்பதாடு
ோர்த்திருந்தான் கணவன்.

அரறயிலிருந்து பவளியில் வந்து அன்னம்மாரளச்

பசன்று கண்ைவன், “ஆத்தா… நானும் மதுர க்குக்
கிளம்ேலாம்னு இருக்பகன். காபலஜ்கும் ப ாம்ே நாளா
லீவு போட்ைாச்சு… அங்க போனா.. அப்ேப்போ காபலஜ்கும்
போயிட்டு வந்துக்குபவன்”, என்று பே ன் இழுக்க

பேத்திரய அதுவர கவனித்துக் பகாண்டிருந்த

அன்னம்மாள், பே னின் இந்த முடிரவ எதிர்ோர்த்பத
இருந்தார்.

எல்லாம் அபதபோல நைக்க, “சரிப்ோ…! நல்லவடியா…

ோத்து போயிட்டு வாங்க…! ஆத்தா பசான்னரத எரதயும்
மறக்காம… நிரனவுல வச்சி இன்னும் ேத்து ேதிரனஞ்சு

சப ாஜினி Page 567

 நீ யும் நானும் அன்பே

நாரளக்கு இருந்தா… இன்னும் பகாஞ்ச நாள்ல அந்த

மூட்டு ேலப்ேட்டுரும்!”, என்று அடுத்தடுத்து பேசிக்
பகாண்பை பசல்ல… அரனத்ரதயும் பகட்டு… குறித்துக்
பகாண்டு கிளம்ேிப் போவதற்குள் அடுத்த நாபள
வந்துவிடும் என்று எண்ணிய சங்கர்,

“நீ ங்களும் எங்கபளாை மதுர க்கு வந்திருங்கபளன்”,

என்று பே ன் பகட்டுக் பகாண்ைான்.

அத்பதாடு நைந்த அரனத்ரதயும் கவனித்த நவனாவும்

ீ
வந்து “ஆமா ஆச்சி… நீ ங்களும் எங்கபளாை மதுர க்கு
வந்திருங்க”, என்று நவனாவும்
ீ வற்புறுத்தி அரைக்க,
முடிவாக அன்னம்மாளும், பே ன், பேத்தி, அலபமலுபவாடு,
அந்த மாரலயில் மதுர க்கு கிளம்ேியிருந்தார்.

ேயணத் துவக்கத்திபலபய, பேத்தியின் மாறிய

முகோவத்ரதக் கண்டு, புன்னரகத்துக் பகாண்ைார்
அன்னம்மாள்.

கணவனுக்பகா, ‘வளர்ந்தாலும் அவள் இன்னும்

சிறுேிள்ரளதான்…’ எனும் ோைல்வரிகள் மனதில் வந்து
போயிருந்தது.

மதுர க்கு வந்தவளுக்பகா, மரலரயபய தன்

வசப்ேடுத்திய மகிழ்பவாடு வட்டிற்குள்
ீ நுரைந்திருந்தாள்
நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 568

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கருக்கும், நவனாவின்
ீ இயல்புத் பதாற்றம் கண்டு,
இனிரமயாக உணர்ந்தான்.

தனிரமயில் இருந்தவள், பந மிகுதியால் மிகவும்

பநர்த்தியாக வட்ரை
ீ ே ாமரித்திருந்தரதக் கண்டு,
அன்னம்மாள் பேத்தியின் பசயலில் மகிழ்ந்தபதாடு,

“புருசன் நிரனப்புல… சாப்ேிைாம பகாள்ளாம… வட்டுல

ீ
இருக்கும்போபதல்லாம் இதத்தான் ேண்ணியா”, என்று தன்
பேத்தியிைபம பந ாகக் பகட்டுவிட்ைார்.

அங்கு வந்த அலபமலுபவா, “ஆமாத்தா… ரநட்டு கூை

தூக்கம் வ ரலன்னு எதாவது இப்டி இழுத்துப் போட்டுச்
பசய்யும். நானும் கூைமாை வந்து நின்னு பசஞ்சா…
‘எனக்குத் தூக்கம் வ ரலன்னு போழுரதப் போக்க
ஏபதபதா ேண்பறன். ேகல் முழுக்க பவரல ோத்துட்டு
நீ ங்க எதுக்குக்கா வந்து தூக்கத்ரதக் பகடுத்துட்டு
எங்கூை வந்து நிக்குறீங்கனு’, என்ரன
வி ட்டுறதுலபயதான் குறியா இருக்கும்”, என்று இந்த
மாற்றங்கள் நிகைக் கா ணமான போழுதிரன மறவாது
அன்னம்மாளிைம் கூறியிருந்தார் அலபமலு.

நவனாபவா,
ீ “நா எங்க ேண்பணன். ஆ ம்ேிப்பேன்…!
அலபமலுக்கா வந்து முடிச்சிருவாங்க!”, என்று பவட்கப்
புன்னரகபயாடு உண்ரமரய உ க்கக் கூறிச்
சிரித்திருந்தாள் பேண்.

சப ாஜினி Page 569

 நீ யும் நானும் அன்பே

அன்ரறபய தினம், திருமணத்தன்றுகூை இல்லாத

நிரறவான மகிழ்வான திருநாளாக பேண் உணர்ந்தாள்.

கா ணம், கணவன் நீ ண்ை நாளுக்குப் ேிறகு தனக்கு,

இதமாகத் பதான்றும் இைத்திற்கு தன்பனாடு வந்தபத!

மனபமங்கும் மகிழ்ச்சியில் உள்ளம் பூரிக்க, இ வில்

ேடுக்ரகக்கு வந்தவள், நீ ண்ை நாள்களுக்குப்ேிறகு.
நிரறவான உறக்கத்ரதத் தழுவியிருந்தாள்.

சங்கப ா, நவனாரவ
ீ தனது ரககளில் இருந்து விைாமல்,
தன்பனாடு இறுகத் தழுவியவாபற உறங்கியிருந்தான்.

காமம்… கலவாத களிப்புமிகுந்த இ வுகள்கூை

சுகமானதுதான்!

அன்பு நிரறவாக இருக்கும்போது… காமம்கூை இ ண்ைாம்

ேட்சமாகத் பதான்றக்கூடும்!

ஒருவருக்பகாருவர், அருகருபக இருப்ேபத பே ானந்தம்

என்று உள்ளம் சந்பதாசக் கூத்தாடும் தருணமது!

அரணப்புகள் தரும் ஆறுதரல, வார்த்ரதகள் கூைத்

தருவதில்ரல!

இதழ் முத்தத்ரதவிை, இதமான பதாடுரக தரும்போது

உண்ைாகும் இதயத்தின் இதம், இமயமரலரயவிைப்
பேரிது!

சப ாஜினி Page 570

 நீ யும் நானும் அன்பே

சங்கரின் கரிய நிறம், தனது நிறத்தின் தன்ரமரயக்

குரறத்துவிடுபமா என்று ஒரு காலத்தில் ேயந்தவள்,
நிதர்சனத்ரதப் புரிந்து பகாண்டு, காவல் பதய்வமாக
தன்னவனிருக்க, தனக்கினிபயது குரற என்று
சலனமின்றி, கணவனது ரகவரளவில் நிம்மதியாகத்
துயில் பகாள்கிறாள்.

உறக்கம் கரலந்தவன், உறக்கத்தில் கரளந்திருந்தவரள

காமமில்லாமல் கனிபவாடு ோர்க்கிறான்.

வருத்தம் பமலிடுகிறது… நிரறய இைப்புகள்!

தன்னால் தாபன!

தனக்காக… பேற்றவர்கரள விட்டுவிட்டு, தான்மட்டுபம

எல்லாம் என்று நம்ேி வந்தவளுக்கு, சிறு நிம்மதிரய
இன்று தன்னால் த முடிந்தரத எண்ணி, சற்பற
குற்றவுணர்வு நீ ங்கி மனநிரறவு பகாள்கிறான்.

முதன் முதலில் மானாமதுர சந்திப்ேில் பேண்ரணப்

ோர்த்த நாள் நிரனவில் வந்து போகிறது.

‘எப்ேவும் எம்போண்ைாட்டி விவ ந்தான்’, ஆழ்மனது

பசால்கிறது.

உறக்கத்தில், தனது ரகவரளவிற்குள் உறங்கும்

நிரலயிலும், புன்னரகத்த நிரலயில் உறங்கும்
பேண்ணின் அைகான புன்னரகயில் மனம் உரறகிறான்.

சப ாஜினி Page 571

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண் இதைின் ஈ ம் தன்ரன ஈர்க்க, இதழ் தீண்டினால்

முடிவு பவறாகிபோகும் என்ேரத உணர்ந்தவன்,
பநற்றியில் இதமாக இதழ் ேதிக்கிறான்.

பேண்ணின் புன்னரகயின் அளவு இன்னும் விரிகிறது.

ஏபதா நல்ல கனவில் இருக்கிறாள், என்று மனம்கூற

இதமான அரணப்ரே இன்னும் இறுக்கத் பதான்றிய
மனரத கட்டுப்ேடுத்தியவாபற, உறக்கம் வரும்வர
கிறக்கத்பதாடு காதலாகப் ோர்த்திருந்தான்.

நீ ண்ை பந ம் ோர்த்திருந்தவரன… நைப்ேிற்கு இழுத்து

வந்தது, பேண்ணின் காந்தக் கு ல்.

“என்ன… ோர்ரவ…? தூங்காம…”, கண்ரணத்

திறவாமபலபய தன்னவனிைம் பகட்ைது பேண்ரம.

முதலில் பேண் பேசியரத நம்ோமல் ோர்க்க, மூடிய

இரமகளுக்குள் நைமாடும் கண்மணிகள் பேண்
விைித்தரதத் பசால்லாமல் பசால்ல, “கள்ளி… தூங்காம
என்ரனய ஏண்டி பவவு ோக்கற?”, இது சங்கர்.

“அப்ே நீ ங்க கள்ளனா?”, எனும் பேண்ணின் கிசுகிசுப்ோன

கு ல் சங்கரின் சுவாதிஸ்ைான சக்க த்ரதத் தூண்டியது.

“ம்… உன் உள்ளத்ரதக் பகாள்ரள பகாண்ை

கள்ளன்!”, அனுேவம் ஸ்தி வார்த்ரதகளாக விளக்கம்
கூறியது.

சப ாஜினி Page 572

 நீ யும் நானும் அன்பே

“கவித… பகாஞ்ச நாளு போண்ைாட்டி கூை

இல்ரலன்னவுைபன நீ ங்களும் கவிஞனாகிட்டீங்களா?”

“எப்போவும் எழுதறதுதான்…! அதுலலாம் உனக்கு

அவ்வளவு இன்ட்ப ஸ்ட் இருக்க மாதிரி பதாணாததால…
இதுவர உங்கிட்ை காமிச்சதில்ரல!”, கணவனின்
பமல்லிய கு லில் இைறிய வருத்தம் பேண் கவனத்திற்கு
வந்தபதா என்னபவா!

கர்ம இந்திரியங்கரள கட்டுக்குள் பகாண்டுவ ப்

போ ாடியவாபற பேண்ணின் காபதாடு, காதலாகப்
பேசினான்.

“அபதல்லாம் எடுத்துப் ேடிச்சிட்பைன்”, என்று இன்னும்

கண் திறவாமபலபய, சட்பைன்று உண்ரம பேசி…
கணவரன தன்பனாடு இன்னும் பநருங்கச் பசய்தரத
உண ாமபலபய, மலரிதழ் விரித்து பேண் மகிழ்பவாடு
கூற

விரிந்த, இளஞ்சிவப்பு உதடுகளுக்கிரைய

முத்துப்ேல் ேளிச்பசன்று பதரிய… அதன் வசியத்தில்,
வசமிைந்தான் ஆைவன்.

இதழ்கரள தனது வசமாக்கியிருந்தான்.

இதமான இரளப்ோறல், ஈடில்லா உத்பவகத்ரத

இருவருக்கும் தந்திை, உறக்கம் ஓடி ஒளிந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 573

 நீ யும் நானும் அன்பே

மணி அதிகாரல மூன்றர என்றது.

பவளியிலிருந்து மண் வாசரன அவர்களின் அரறவர

வந்தது.

“மரை வருதுபோல!”, சங்கர்

“ம்… ப ாம்ே நாளுக்கப்புறமா மதுர க்கு

வந்திருக்கீ ங்கள்ல”, என்ற பேண்ணின் பேச்ரசக்
பகட்ைவன்

“மதுர க்கு நான் வந்ததால மரையா? நல்லா பேசுறடீ!”,

என்று மரனவிரயத் தூண்ை

“மண் வாசரன பசரமயா இருக்கு…! போயி ேிளாக் டீ

போட்டு எடுத்துட்டு வ வா?”, கிறக்கம் குரறயாத கு லில்
பேண் பகட்க

“ம்.. பவணாம்! அப்புறம் தூக்கம் போயிரும் உனக்கு…

காபலஜ் போயிட்டு ஹாஸ்ேிைல் வர்க் ோத்திட்டு
ரிட்ைர்னாக ரநட் எயிட் ஆகும். ப ாம்ே
ையர்ைாகிருவ!”, மரனவியின் மீ து பகாண்ை
அக்கரறபயாடு கணவன் கூற

கணவனின் கழுத்ரத இறுக்கக் கட்டிக் பகாண்டு, “இந்த

மாதிரி எப்ேவாவதுதான் சான்சு கிரைக்கும். அரத நாம
மிஸ் ேண்ணக் கூைாது”, என்றவள்

சப ாஜினி Page 574

 நீ யும் நானும் அன்பே

கணவன் தன் மீ து பகாண்ை அக்கரறயில் பேசியதால்,

“பமபனஜ் ேண்ணிக்குபவன், இப்ே உங்களுக்காக…”,
என்றவாபற இதமாக தன் இதழ் பகாண்டு, பேசும்
கணவனின் வாரய மூடியிருந்தாள்.

இது ஒரு வரக மந்தி ம். தனது பசயரல மறுப்ேவரன,

தன்வசப்ேடுத்தச் பசய்யும் தந்தி ம் அது.

லீஃப் டீயில் தூக்கலாக இஞ்சிரயத் தட்டிப் போட்டு நன்கு

பகாதித்து இ ண்டின் சுரவயும் நீ ரில் இறங்கியேின்,
பலமரன ேிைிந்து விட்டு ஒரு பகாதி வந்தவுைன், சரியான
ேக்குவத்தில் நாட்டுச் சக்கர ரய கலந்து சூைான அதில்
புதினா தரைரய சீ ாகத் தூவிக் பகாண்டு வந்து
கணவனிைம் நீ ட்ை,

அதற்குள் வாரயக் பகாப்ேளித்துவிட்டு, திறந்திருந்த

ஜன்னல் வைிபய வந்த மண் வாசரனரய நுகர்ந்தேடிபய,
வந்த குளிர் காற்றிற்கு இதமாக மிைறு, மிைறாக ேிளாக்
டீரய உறிஞ்சியவாபற…

துவர்ப்பு, கா ம், புளிப்பு, இனிப்பு என்று அறுசுரவயில்

நான்கு சுரவகரள உள்ளைக்கி… அதபனாடு, புதினாவின்
புத்துணர்வூட்டும் வாசம் என்று எங்பகா அரைத்துச்
பசன்றது அதன் சுரவ இருவர யும்.

அருகருபக இதமாக அமர்ந்தேடிபய சத்தம் பவளிபய

வ ாத கு லில் அந்த ங்கம் பேசினார்கள்.

சப ாஜினி Page 575

 நீ யும் நானும் அன்பே

இதுவும் ஒரு வரக தனித்துவமான ஆனந்தம்.

காமம் கற்ற தம்ேதியரிரைபய பதளிவு இருந்தாலும்,

கலவிரயப் ேற்றி வ ம்புமீ றி, பவட்கமறியாது கணவன்
மரனவி இருவருக்கிரைபய கிசுகிசுப்புக் கு லில்
பேசுவதிலும் சுகம் உண்டு!

பதாடுரகயில் ே ே ப்பு மட்டுப்ேட்டிருக்கும்

நிரல! ஆனால் அருகருபக இருந்தாபல ஆன்மா திருப்தி
பேறும் நிரல!

தற்காலிக ேிரிவு மற்றும் கூைலுக்கான கால இரைபவளி,

இருவர யும் அரதப்ேற்றி ஆதி முதல் அரனத்ரதயும்
பேசி, மனரத சாந்தப்ேடுத்திக் பகாள்ள வைி பசால்கிறது.

கூைல் நிரறவாகக் கிட்டிய காலத்தில், மனம்

அரதப்ேற்றிப் பேசுவதில் இலயிக்காது. அப்போது
மனமானது… எதிர்காலம் ேற்றி, எஞ்சிய ேலரதப் ேற்றியும்
சிந்திக்கத் தூண்ைக்கூடியது.

//////////////

திங்களன்று ேலமுரற சாந்தனுவின் அரலபேசிக்கு

அரைத்துப் ோர்த்து சலித்திருந்தாள் வ ா.

அரலபேசி அரணத்து ரவக்கப்ேட்டிருப்ேதாக அறிவிப்பு

வ பவ, மற்றுபமாரு எண்ணுக்கும் அரைத்துப் ோர்த்தாள்.

இ ண்டு எண்களும் ஒப நிரலயில் இருந்தது.

சப ாஜினி Page 576

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணுக்கு, மனம் ேலவாறாக எண்ணி துயர்

பகாண்ைது. தான் இதுவர தங்களது திருமணத்ரதப்
ேற்றி சாந்தனுவிைம் பேசாதரத எண்ணி
வருத்தமரைந்தாள் பேண்.

‘அவுக சும்மாவா அப்டிபயல்லாம் வந்து எங்கிட்ை

கட்ைப்போற போண்ணுகிட்ை பேசுறமாதிரி பேசுனாங்க’,
என்று மனதில் பகள்விபயை… ேதில் பதரியா மனபமா
இதுவர நைந்த சந்திப்புகரளயும், அதில்
பேசியவற்ரறயும் பயாசித்து, குைம்ேியது.

ஏபதா இைந்த உணர்வு மனதில் கூை, நைப்ரே ஏற்க

மனமில்லாமல், பேரியவர்களிைம் தனது மன
ஏமாற்றத்ரதப் ேற்றிக் கூற வைியில்லாமல், தாபன ஒரு
முடிரவ எடுத்திருந்தாள் வ பலட்சுமி.

தானாக ஒன்று நிரனத்து, யார பநாக என்று எண்ணிய

மனம் அவ்வாறு ஒரு முடிரவ எடுக்கச்
பசால்லியிருந்தது.

///////////

மதுர யில் இருந்தவர்களுக்கு, வ ாவின் தற்பகாரல

முயற்சி ேற்றி அறிந்திருக்கவில்ரல.

சப ாஜினி Page 577

 நீ யும் நானும் அன்பே

வயதுப்பேண் தற்பகாரலக்கு முயன்றால், அடுத்து வட்டுப்

ீ
பேரியவர்களின் கண்காணிப்புகள் ேலப்ேடும் எனும்
நியதிக்பகற்ே அரனத்தும் மாறியிருந்தது.

‘என்ன ஏபதன்று இதுவர பகட்ை யாரிைமும், பேண்

வாரயத் திறக்கவில்ரல’, என்று சசிகலா
பதாரலபேசியில் அன்னம்மாளிைம் மட்டும் விையத்ரதப்
ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தார்.

‘எனக்கு வாைப் ேிடிக்கரல. அதான் சாகப் போபனன்’,

என்ேரதத் தவி ஒரு வார்த்ரதகூை கூடுதலாகப் பேண்
வாயிலிருந்து வார்த்ரதகள் வ வில்ரல.

அதற்குபமல் அன்னம்மாளும், “கத்தரிக்கா முத்தினா

சந்ரதக்கு வந்துதான ஆகனும். போறுத்திருந்தா எல்லாம்
பதரிஞ்சிரும்… விட்டுத்தள்ளு”, என்று மருமகளிைம்
பேசியபதாடு விட்டுவிட்ைார்.

நவனா,
ீ சங்கர் இருவரும் அவ வர் கல்வி மற்றும்
ேணியில் மூழ்கியிருந்தனர்.

சாந்தனு குணமாகி, ேணிக்குச் பசல்லத் துவங்கியேின்,

பந மின்ரமயால் மானகிரிக்கு வ இயலாமல்
கார க்குடியில் தங்கிவிட்டிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 578

 நீ யும் நானும் அன்பே

சாந்தனுவிற்கு பேசி திருமணத்திற்கு முடிவு பசய்திருந்த

பேண்ணின் வட்டில்
ீ ேிடி பகாடுக்காததால், மீ ண்டும் பவறு
பேண் ோர்க்கத் துவங்கியிருந்தனர் சாந்தனுவின் வட்டில்.
ீ

இந்நிரலயில், ஊர்ப் பேரியவர்கள் எடுத்த திடீர்

முடிவிற்கிணங்க, சாந்தனுவிற்கு வ ாரவத் திருமணம்
பசய்து பகாடுத்த பசய்தி, சங்கர், நவனா
ீ இருவருக்கும்
சற்றுத் தாமதமாகபவ அலபமலு வாயிலாக அறிந்து
பகாள்ள பநர்ந்தது.

நவனா
ீ அதிர்ச்சியாகியிருந்தாள்.

‘என்ன மாதிரி ஒரு பகடுபகட்ைவனா

இருந்திருக்கான். ஒப பந த்தில இந்தச் சின்னப்புள்ரள
மனசில ஆரச வளத்தபதாை, அண்ணன் வயிஃப்னு கூை
பயாசிக்காம… எங்கிட்ையும் தகாத வார்த்ரதகள்
பேசிட்டு… இன்னும் எத்தரன பே … எப்டிபயல்லாம்
ஏமாத்துனாபனா பதரியரலபய’, என்று சாந்தனுரவப்
ேற்றி அருபவறுப்ோக உணர்ந்தாள் நவனா.
ீ

இரதப்ேற்றிக் கணவனிைம் கூற, தனது நண்ேர்களிைம்

நைந்தரதப் ேற்றி பகட்ைறிந்தவன், அறிந்தரத
மரனவியிைம் ேகிர்ந்திருந்தான் சங்கர்.

//////

சப ாஜினி Page 579

 நீ யும் நானும் அன்பே

நீ ண்ை நாள்களுக்குப்ேிறகு ஊருக்கு வந்த சாந்தனுரவ,

ேரையேடி இலகுவாகச் சந்திக்க பேண்
தயங்கியிருந்தாள்.

ோம்பு என்று ஒதுக்கவும் முடியாமல், ேழுது என்று

தாண்ைவும் முடியாத நிரலயில் பேண், சாந்தனுரவத்
தவிர்க்கத் துவங்கியிருந்தாள்.

அத்பதாடு தினசரி கல்லூரி கிளம்புமுன் வட்டில்

ீ
கலா ாணி, “மாப்ேிள்ரள ோத்து பேசி முடிச்சாச்சு…
ஊருக்குள்ளனு இல்ரல… பவளிபய எங்க போகும்போது,
வரும்போது யாரும் பதரிஞ்சவங்க வந்து பேசுனாலும்…
சின்னப்புள்ரள கணக்கா பந ங்காலந்பதரியாம நின்னு
பேசிட்டுருக்காம… போற போக்குல ேதிரலச் பசால்லிட்டு
அந்த இைத்திலிருந்து கிளம்ேி வந்தி னும்”, என்று கூறி
அனுப்புவரத வாடிக்ரகயாக்கியிருந்தார்.

அத்பதாடு, மச்சான் மற்றும் பகாழுந்தன் வட்டுப்

ீ
ேிள்ரளகளிைம் வ ாரவக் கவனித்துக் பகாள்ளும்
போறுப்பும், வ ா அறியாமபலபய வைங்கப்ேட்டு
கண்காணிப்பு ேலப்ேடுத்தப்ேட்டிருந்தது.

இரதப் ேற்றி எதுவும் பதரியாத சாந்தனு, நவனாரவப்

ீ
ேற்றி அறிந்து பகாள்ள எண்ணி வ ாரவத் பதடி
வந்திருந்தான்.

சப ாஜினி Page 580

 நீ யும் நானும் அன்பே

சாந்தனுவின் பகள்விகளுக்கும், தன் தாயின் உத்த விற்கு

ஏற்ே ேதிரல நிற்காமல் கூறிவிட்டு பசன்றவரள,
விைாமல் ேின்பதாைர்ந்தான் சாந்தனு. வ ாரவயும்,
சாந்தனுரவயும் ேின்பதாைர்ந்தவர்கரள கவனிக்காமல்
விட்டிருந்தான் சாந்தனு.

தனக்குத் பதரவயான பசய்தி சரியாகக் கிரைக்காததால்,

வ ாரவ கல்லூரி வாசலிபல வந்து சந்திக்க
வந்திருந்தான் சாந்தனு.

வ ாவின் தவிர்ப்பு சாந்தனுவிற்கு புதிது. ஆவலும்,

ஆர்வமுமாக தன்னிைம் பேசுேவள் தன்ரன தவிர்ப்ேரத
எண்ணி, அரத உண த் துவங்கினாலும், நவனாரவப்
ீ
ேற்றிய ஆவலில் மற்றரத கவனிக்கத் தவறியிருந்தான்.

“இங்கல்லாம் வந்து இனி ோக்க வ ாதீங்க…”, என்று

கூறியவள் தன் ஊருக்குள் வரும் பேருந்து வ பவ அதில்
ஏறியிருந்தாள் வ ா.

சாந்தனுவிற்கு பேண்ணின் பசயல் புரியாத புதி ாக

இருந்தது.

நைந்தரதப் ேற்றி, நைப்ேரதப் ேற்றி யாரிைமும்

இலகுவாகப் பேசி அறிந்து பகாள்ள இயலாத நிரல
இருவருக்குபம.

சப ாஜினி Page 581

 நீ யும் நானும் அன்பே

வ ாவின் திருமணப் பேச்சுகள் எதுவும் அறியாத சாந்தனு

வைரமபோல வந்து பேசியபோதும், பேண் பேசாததால்,
பந ம் கிரைத்தபோது பேண்ரணக் காண கல்லூரிக்பக
வந்திருந்தான்.

விையங்கள் அரனத்தும் பேரியவர்கள் காதுகளுக்கு

பசன்றது. இ ண்ைாவது முரற சாந்தனுவின் தந்ரதரய
ஊர்த்தரலவர்கள் மூலம் அரைத்துப் பேசி, “அப்பு… அவுக
வட்ல
ீ போண்ணுக்கு பேசி முடிச்சிட்ைாக… உங்க வட்டுல
ீ
புள்ரளய எடுக்கச் சம்மதம்னா உங்க ேய எங்க
பவணாலும் புள்ரளய நிறுத்திப் பேசலாம்.
பகக்கலாம். அப்டி ஒரு எண்ணம் இல்ரலனா
ஒதுங்கியிருக்கச் பசால்லிருங்க… இன்பனாருவாட்டி இப்டி
நைந்தா ஊரு எடுக்கற முடிவுக்கு நீ ங்களும் உங்க
குடும்ேத்துல உள்ளவுகளும் கட்டுப்ேைனும்”, என்று
கறா ாகப் பேசி அனுப்ேியிருந்தார்கள்.

வ ாவிற்கு பவறு இைத்தில் திருமணம்

பேசியிருப்ேரதயும், இரையில் சாந்தனுவின்
நைவடிக்ரகயால் வ ாவின் திருமணத்தில் எதாவது
தரைகள் பநரும் நிரலயில், சாந்தனுவிற்கு வ ாரவ
திருமணம் பசய்ய பநரிடும் என எச்சரித்திருந்தனர்.

சாந்தனு யாரின் பேச்ரசயும் பகட்காமல், மனம்போன

போக்கில் நைந்து பகாள்ள, ஊர்த்தரலவர்களின் முடிவாக,

சப ாஜினி Page 582

 நீ யும் நானும் அன்பே

கட்ைாயத் திருமணமாக வ ாரவ மறுத்த சாந்தனுவிற்பக

மணம் முடித்து ரவத்திருக்கின்றனர், என்ற பசய்திரய
கணவன் வாயிலாக அறிந்து பகாண்டிருந்தாள் நவனா.
ீ

பேண்ணால் வருத்தம்பகாள்ள இயன்றபத தவி , பவறு

எதிலும் கவனம் பசலுத்த இயலாத நிரலயில்
பேண்ணின் கல்வி சார்ந்த ேணிகள் இருந்தது.

அத்பதாடு அதில் தனது மனரதச் பசலுத்தி மற்றரத

மறந்திருந்தாள் பேண்.

//////////////

புஷ்ோ வாயிலாக அரனத்ரதயும் அறிந்த பவற்றி

அதிர்ச்சிக்கு உள்ளாகியிருந்தார்.

ஆனாலும் தனது எண்ணம் போய்த்தரத நம்ோமல்,

“என்ன பசால்ற? நம்ம சாந்தனுவா அப்டி? நிச்சயமா
பதரியுமா? யா ாவது பகட்ை எண்ணம் புடிஞ்சவனுக
எதாவது ேைிய போட்டு மாட்டி விட்ருக்கப்
போறாங்க?”, என்று மரனவியிைம் பகட்க

“எனக்குத் பதரிஞ்சரத, நான் பகள்விப்ேட்ைரதச்

பசான்பனன். நீ ங்க ஊருக்கு வரும்போது விலாவாரியா
வந்து விசாரிச்சு உண்ரம என்னனு பதரிஞ்சுக்பகாங்க”,
என்று பேச்ரச அத்பதாடு முடித்திருந்தார் புஷ்ோ.

சப ாஜினி Page 583

 நீ யும் நானும் அன்பே

மரனவியின் பேச்ரசக் பகட்ைேின்பு, ஊருக்கு வந்தவர்

விசாரித்து அறிந்ததில் அரனத்தும் உண்ரம என்று
அறிய, பயாசரனயுைன் அரமதியாகியிருந்தார்.

ஆனாலும், மகளின் திருமணம் சார்ந்த பசயலில் மன

வருத்தம் இன்னமும் குரறயாதிருக்க, நைந்த எரதயும்
மறக்க முடியாமல், மகளின் எதிர்கால கருதிய ேயம்
இன்னும் மாறாமல், சங்கர நம்ே முடியாமல், மனம் ஏற்க
இயலாமல் தவித்தது.

நைந்ரத மறந்து, மன்னித்து, நவனா,

ீ சங்கர் இருவர யும்
பவற்றி ஏற்றுக் பகாள்வா ா?

அன்பு-21

பவற்றி கார க்குடியிலிருந்து ேணிக்கு கிளம்புமுன்,

மானகிரியில் சிகிச்ரசக்குப் ேின் தங்கி இருந்த சங்கர்
மதுர க்கு கிளம்ேியிருந்தான்.

தந்ரத வட்டிற்கு
ீ வருவதுபோல, மானகிரிக்கு வந்து
மருமகரன நலம் விசாரிக்க எண்ணியிருந்த
புஷ்ோவிற்கு, அதற்கான வாய்ப்ரேத் த ாமபலபய சங்கர்
மதுர க்குக் பசன்றிருந்தான்.

அதனால், புஷ்ோ தன் மன ஆறுதலுக்காக, அவ்வப்போது

தாஸிைமும், சசிகலாவிைமும், மருமகனின் உைல்நிரல
ேற்றியும், மகரளப் ேற்றியும் பகட்ைறிந்து பகாண்ைார்.

சப ாஜினி Page 584

 நீ யும் நானும் அன்பே

“என்ன அண்ணி, புள்ரளக எல்லாம் நல்லா

இருக்காங்கள்ல… மருமயனுக்கு இப்ே காலு பதவரலயா?”,
என்று மகரள மனம் நிரனக்கும்போபதல்லாம்,
சசிகலாவிைம் சங்கர ப் ேற்றி நலன் விசாரிப்ேரதயும்
வைக்கமாக்கியிருந்தார் புஷ்ோ.

“நல்லா இருக்காக அண்ணி, நவனாவுக்குதான்

ீ இங்க வ
பந ம் கிரைக்கமாட்டிங்குது. நம்ம சங்கரு இப்ேல்லாம்
அடிக்கடி ஊருக்கு வந்திட்டுப்போகத்தான் பசய்யிறான்”,
என்று சசிகலாவும் அவர்களின் நைப்புகரளப் ேற்றிய
விையங்கரள மரறயாது ேகிர்ந்து பகாள்வரத
வாடிக்ரகயாக்கியிருந்தார்.

சசிகலா, புஷ்ோ இருவருபம தனது அண்ணனுக்கு

மரியாரத பகாடுப்ேதாக எண்ணி, வயது வித்தியாசம்
ோ ாமல் ஒருவருக்பகாருவர் அண்ணி என அரைப்ேரத
ஆ ம்ேம் முதபல ேைக்கமாக்கியிருந்தனர்.

கணவன் ஊரில் இல்லாதபோதும், மகபளாடு அரலபேசி

அல்லது பதாரலபேசியில் பதாைர்புபகாண்டு பேசுவரத
புஷ்ோ விரும்ேவில்ரல.

நவனா
ீ தன்னிைம் சங்கர த் திருமணம் பசய்யும் அவளது
அவாரவப் ேற்றிபயா, பவறு அது சார்ந்த விையங்கரளப்
ேற்றிபயா, ேகிர்ந்து பகாள்ளாத தன் மீ தான நம்ேகமற்ற
தன்ரமயும், தந்ரத ஊரில் இல்லாத பவரளகளில்கூை

சப ாஜினி Page 585

 நீ யும் நானும் அன்பே

மகள் தன்னிைம் தற்போது பேச விரும்ோத ேட்ைற்ற

தன்ரமரய எண்ணியும், பவறுரமயில் மனம்
தளர்ந்திருந்தார் புஷ்ோ.

புஷ்ோ தாய்ப்ோசம் கா ணமாக தவித்தாலும், மகளின்

ேட்ைற்ற ஒட்ைாத பசயல்களினால், மகளிைமிருந்து
ஒதுங்கியிருக்கத் தன்ரனத் தயார்ேடுத்திக்பகாண்ைார்.

அதற்குபமலும், சில பவரளகளில் பேச மனம்

விரும்ேினாலும், மகள் தன்ரன இதுவர நாைவில்ரல,
பதைவில்ரல என்கிற எண்ணம் வலுவாக மனதில்
வந்துபோக,

‘நாம பேத்ததுக்கு இவ்வளவு வ ீ ாப்புனா…! நமக்கு

எவ்வளவு இருக்கும்? இன்னும் எவ்வளவு நாளுக்கு இப்டி
இருக்கானு ோக்கபறன்!’, என்று மனம் கூறுவரத
பகட்கத்துவங்கி, மனித மனங்களுக்பக உரிய
தன்முரனப்ோலும், தாய்ோசத்ரதக் கட்டுப்ேடுத்திக்
பகாண்டு ஒதுங்கிபய இருந்தார், புஷ்ோ.

இரவ அரனத்திற்கும் பமலாக… கணவனுக்கு, மகளுைன்

தான் இணக்கமாக இருப்ேது அறிய வரும் நிரலயில்,
வட்டில்
ீ தங்களுக்குள் பேரிய ேி ளயபம பவடிக்கும்
என்ேதும் புஷ்ோவிற்கு ஊர்ஜிதமாகத் பதரிந்ததால்,
பேண்ணிைமிருந்து மனரதக் கல்லாக்கியேடிபய விலகி
இருந்தார்.

சப ாஜினி Page 586

 நீ யும் நானும் அன்பே

தந்ரத வட்ைாப
ீ ாடும், சில பந ங்களில் தாஸிைமும்
பேசுவரத மட்டும் வாடிக்ரகயாக்கியிருந்தார்.

ஆனாலும், பேற்ற மனம் ேித்து எனும் பசால்லிற்பகற்ே,

நவனாரவப்
ீ ேற்றிய சிந்தரனயிபலபய பேரும்ோலும்
புஷ்ோவின் போழுதுகள் பசன்றது.

ேிள்ரள மனம் கல்லு எனும் பசால்லிற்பகற்ே, நவனாபவா

ீ
கண்ைபத காட்சி, பகாண்ைபத பகாலம் எனும் நிரலயில்,
அவளது ேடிப்பு, கணவன் தவி பவறு எரதயும் ேற்றியும்
அதிகம் சிந்தித்தாளில்ரல.

பேரும்ோலும், பேண்ணின் மனரத மகிழ்ச்சியாக

ரவத்துக் பகாள்ளும் கணவனாக சங்கர் இருந்ததால்
நவனாவிற்கு
ீ வருத்தம் பமலிட்ைாலும், அதிகம்
அரதப்ேற்றி எண்ணி மனரத உைட்ை ஏதுவான
பமாசமான சூைல் பேண்ணிற்கு அரமயவில்ரல.

பேண் தனித்திருப்ேரதப் போன்ற சூழ்நிரல அரமயா

வண்ணம், சங்கர் தனது மரனவிக்காக பந ங்கரள
திட்ைமிட்டு முரறப்ேடுத்தியிருந்தான்.

ஏபதனும் பேண் சிந்தரன வயப்ேட்டு இருப்ேரதக்

கண்ைால், “என்னம்மா?”, என்று பேண்களின் கண்கரள
ஊடுருவிச் பசல்லும் கூர்ரமயான ோர்ரவபயாடு, ஆனால்
இதைில் இனிரமரயத் பதக்கியவாறு வந்து நிற்கும்
சங்கர க் கண்ைவுைன் பேண் அரனத்ரதயும் மறந்து

சப ாஜினி Page 587

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஒன்னுல்ல டீைா…”, என்று சிந்தரனயிலிருந்து

பவளிவருேவள்

“என்ன இன்னிக்கு பலட்ைாகும்னு பசால்லிட்டு…

முன்னாடிபய வந்திட்டீங்க?”, என பகள்விபயாபை
கணவபன தஞ்சம் என்று ச ணரைந்துவிடுவாள் நவனா.
ீ

அதற்குபமல் பேண்ரணத் தனித்து விைாது, “அத்ரதய

ோக்கனுமா? மாமா ஞாேகமா இருக்கா? நந்தாட்ை
பேசுறியா? கார க்குடிக்கு ஒரு எட்டு போயிட்டு
வருவமா?”, என்று அடுத்தடுத்து பேண்ரணக் பகள்வியால்
துரளத்பதடுப்ேவன்,

“காபலஜ்ல எதாவது ேி ச்சரனா? உைம்புு்க்கு என்ன

பசய்யுது?”, என்று மாறி மாறிக் பகட்ேபதாடு, பேண்ரணக்
கண்ோர்ரவயிபலபய ரவத்துக் பகாள்வான்.

சங்கரின் கு லில் உள்ள பமன்ரமயும், அன்பும், ‘என்ன

ஆனாலும் ே வாயில்ரல…! பேண்பண…! நீ மகிழ்வாக
இருந்தால் போதும்! அதுவர என் அன்புத் பதால்ரல
விைாது நீ ளும்!’, என்கிற விைாத தன்ரமபயாடு கூடிய
கரிசரன இரவ அரனத்தும், பேண் உண்ரமயான
கா ணத்ரதச் பசால்லும்ேடி பநர்ந்துவிடும்.

அதுவர நவனாரவ
ீ தன்ரன விட்டு அகல
விைமாட்ைான்.

சப ாஜினி Page 588

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஒட்டுப்புல்போல தன்பனாடு இருப்ேவரன எண்ணி

பேண்ணுக்கு கர்வபம!

நவனாவின்
ீ போழுதுகள் மருத்துவமரன, கல்வி மற்றும்
கணவன் என்ற இரணப்ேில் அன்றி பவறு எதிலும் பந ம்
ஒதுக்க இயலாத நிரலயில் அதிபவகமாகச் பசன்றது.

சங்கர் மருத்துவமரனயில் சிகிச்ரசக்காக இருந்த

பவரளயில், நவனாவிற்கு,
ீ உைல் உோரதகள், மன
வருத்தங்கள், பசாகங்கள் போன்ற உணர்வுகள் பமலிட்ை
பவரளகளில் தாரய மனம் பதடினாலும், ரவ ாக்யம்
பேண்ரண அவர்களிைமிருந்து தள்ளி நிறுத்தியிருந்தது.

அந்த சூைலில் கைவுரள நாடிய மனம், ஏபனா

பேற்பறார நாை மறுத்தது.

அதற்காக ோசம் துறந்த பேண்ணாக இல்ரல. மனதிற்குள்

அரனத்தும் இருந்தாலும், அவர்களின் நலனுக்காக
ேி ார்த்தரனகரள மட்டும் ரவத்தபதாடு அவளின்
அன்றாை ேணிகளில் பந ங்கரளக் கைந்திருந்தாள்.

தாரய தனது திருமணம் சார்ந்த விையங்களுக்கு

அண்ைாத தனது நிரலக்கும் கா ணம் பேண்ணிைம்
இருந்தது.

தனது தாய் புஷ்ோ எந்த சூைலிலும், தந்ரத பவற்றிரய

மீ றி, அவரிு்ன் மறுப்ரே எதிர்த்து, துரும்ரே

சப ாஜினி Page 589

 நீ யும் நானும் அன்பே

அரசப்ேரதக்கூை கனவிலும் பசய்யபவ மாட்ைார் என்ேது

பேண்ணுக்கு திண்ணம்.

சிதம்ே ஆட்சி நைக்கும் தனது வட்டில்,

ீ மீ னாட்சிக்கு
முடிவுகள் எடுப்ேதிபலா அல்லது எரதயும்
தீர்மானிப்ேதிபலா பேரும்ேங்கில்ரல என்ேதால் நவனா
ீ
தனது தாரய சங்கைப்ேடுத்த விரும்ோமல்
ஒதுங்கியிருந்தாள்.

ஆனாலும், திருமணம்வர குற்றவுணர்பவாடு

இருந்தவளுக்கு, திருமணம் முடிந்த அன்றுபநரில் வந்து
வாழ்த்த மனமில்லாதபோதும், மனரத பநாகச் பசய்த
சங்கர ப் ேற்றிய வார்த்ரதகரள தனது தந்ரத பேசாமல்
இருந்திருக்கலாம் என்கிற எண்ணம் பதான்றியிருந்தது.

சங்கர் மீ து தான் பகாண்ை அன்பு என்றுபம தன்ரன

துன்ேத்திற்பகா, துய த்திற்பகா ஆட்ேடுத்தாது என்கிற
அரசக்க முடியாத நம்ேிக்ரக கா ணமாக, ‘எப்டி
அவர (சங்கர ) அவங்களாபவ என்ரனய விட்டுட்டு
பவற ஒருத்திபயாை போயிருவாருனு பசால்ல முடிஞ்சது!
அவர எப்ேடி கீ ழ்த்த மானவ ா நிரனக்கலாம்! யாரு
எப்டியிருந்தாலும் அவங்க அப்டி இல்ரல!’, என்கிற
சங்கரின் மீ தான அளவற்ற நம்ேிக்ரகயானது, தந்ரதயின்
பேச்சின் மீ து பகாேமாக பேண்ணின் ஆழ்மனதிற்குள்
மாறி இருந்தது.

சப ாஜினி Page 590

 நீ யும் நானும் அன்பே

நாபளாரு வண்ணம் தன்மீ தான சங்கரின் அதீத கவனிப்பு,

காதல், அனுச ரன அரனத்தும் கூடியபத
தவி , குரறந்தாற்போல பேண்ணுக்குத் பதான்றவில்ரல.

அன்பு குரறயும்போதுதான் அரதத்பதடி… மனம் அது

கிரைக்கும் இைம் நாடி… மற்ற இைம் பசல்லும் வாய்ப்பு
உண்ைாகும்.

கணவனிைம் அட்சய ோத்தி ம்போல அள்ள அள்ளக்

குரறயாமல் திகட்ைத் திகட்ை அரனத்ரதயும்
அனுேவிப்ேவளுக்கு, பேரும்ோலான பந ங்கள்
பதரவயற்ற எரதயும் சிந்திக்க பந ம் வாய்க்கவில்ரல.

ஆனாலும், தந்ரத, தாய் மற்றும் தம்ேியின் மீ து இருந்த

அன்ேில் எந்த மாற்றமும் வந்தி ாத நிரலயில், பேண்
கணவபனாடு இனிரமயாகபவ வாழ்ந்திருந்தாள்.

எல்லாம் ஒரு நாள் சரியாகும் என்ற நம்ேிக்ரகபயாடு

பேண் வரளய வந்தாள்.

தனது பசயரல பேண் நியாயப்ேடுத்த விரும்ோதபோதும்,

தந்ரத தனது விருப்ேத்ரத பவளிப்ேடுத்திய பசால்ரல
பேரும்போருட்ைாகக் கருதி… நல்லபதாரு முடிரவ தந்ரத
தனது திருமணம் சார்ந்த விையத்தில் எடுத்திருந்தால்,
தான் இதுபோன்றபதாரு தான்பதான்றித்தனமான முடிரவ
நாைாமல் இருந்திருக்கலாம் என்கிற எண்ணம்
நவனாவிற்கு
ீ திைமாக இருந்தது.

சப ாஜினி Page 591

 நீ யும் நானும் அன்பே

பமலும், எந்தபவாரு அபசௌகரியமும் தான் சங்கர த்

திருமணம் பசய்து பகாள்ளும்போது இருக்கும் நிரலயில்,
தந்ரத மரறயாது தன்னிைம் அரதப்ேற்றிப் பேசி,
நல்லபதாரு முடிரவ தன் திருமண விையத்தில் தன் மன
ஒப்புதபலாடு எடுத்திருக்கலாம் என்று மனம் வாதாடியது.

தந்ரதயின் ேிடிவாதத்தாலும், சாந்தனுவின் முரறயற்ற

அணுகுமுரறயாலும், தான் அவச ப்ேை பவண்டிய
நிரலக்குத் தள்ளப்ேட்ைரத எண்ணி மன வருத்தம்
இருந்தபோதிலும், அரனத்திலும் தன் தந்ரத தனக்கு
துரண நிற்கவில்ரல என்கிற ஆதங்கம் மனதில்
ஆணியடித்தாற்போல நவனாவிற்கு
ீ ேதித்திருந்தது.

ஆரகயால், அரதப்ேற்றி பமலும் சிந்தித்து தனது

பசாற்ேமான சந்பதாச நிமிைங்கரள வணாக்கப்
ீ
ேிரியமில்லாமல், கணவனின் அணுகுமுரற, குணம்,
எதிர்ோர்ப்ேிற்கிணங்க தன்ரன மாற்றிக்பகாண்டு
இனிரமயாக வாை தன்ரன மாற்றிக் பகாண்டிருந்தாள்
நவனா.
ீ

தனது மருத்துவக் கல்வி இறுதியாண்டில் இருந்தவள்,

“முடிச்சிட்டு அப்டிபய ேீ ஜி ேண்ணவா?”, என்று
சிறுேிள்ரளபோல வந்து சங்கரிைம் நின்றவரள

“ேீ ஜி ேண்ணு, ேீ ஜிக்கு ேின்ன நம்ம ஊருேக்கமா கிளினிக்

ஓேன் ேண்ற மாதிரி ோத்துப்போம்”, என்று கணவன்

சப ாஜினி Page 592

 நீ யும் நானும் அன்பே

கூறியவுைன் அதற்கான முயற்சியில் பேண்

இறங்கியிருந்தாள்.

நுரைவுத்பதர்வு எழுத தன்ரன தயார் பசய்தபதாடு, பதர்வு

முடிந்ததும், வட்டில்
ீ இருக்க விரும்ோமல், ேீ ஜி ேடிக்க
கல்லூரி பசல்லும்வர ேி ாக்டிஸ் நிமித்தமாக தனியார்
மருத்துவமரனயில் பவரலக்கு பச எண்ணினாள் பேண்.

அரத கணவனிைம் வந்து பதரிவிக்க,

சங்கரும் “உனக்கு ேீ ஜி ேடிக்க எதுல விருப்ேபமா, அதுல

ஸ்பேசரலஸ்டு ைாக்ைருக்கு ஜுனிய ா ேி ாக்டிஸ்
ேண்ண, எந்த ஹாஸ்ேிைல் உனக்கு பசட்ைாகுதுனு
ோத்துக்பகா”, என்றபதாடு மரனவியின் ேணி சார்ந்த
விையத்தில் தரலயிைாமல் ஒதுங்கிக் பகாண்ைான் சங்கர்.

முழுபந ம் என்றில்லாமல், ேகுதிபந ம் ேணிக்குச் பசன்று

வந்தபதாடு, மீ தபந ம் வட்டுப்
ீ போறுப்புகரள சிறிது
சிறிதாக கவனம் பசலுத்தத் துவங்கினாள் பேண்.

அதிகாரலயில் எழுவது சங்கருக்கு இயல்பு. ஆனால்

பேண்ணுக்கு தன்ரன அவ்வாறு ேைக்கிக் பகாள்ளும்
ஆவல் இல்லாததால், அலா மாக சங்கர் இன்றுவர
பசயல்ேடுகிறான்.

“வனா…
ீ விடிஞ்சிருச்சு… எழுந்திரி”, என்று பேண்ரண
அரணத்து, வைரமபோல கூறுேவனிைம்

சப ாஜினி Page 593

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணும், “என்னங்க… இப்ேதான ேடுத்பதாம். அதுக்குள்ள

எப்டிதான் சீக்கி மா விடியுபதா…!”, என்று கண்ரணத்
திறவாமல் கணவனின் கழுத்ரதக் கட்டியவாறு பேண்
புலம்புவரத திருமணம் நைந்து ஆண்டுகள் கைந்தும்,
இன்று வர நவனா
ீ நிறுத்தினாளில்ரல.

பேண்ணின் பசயலில் உள்ளம் பநகிழ்ந்தாலும், விட்ைால்

பேண் என்ன பசய்வாள் என்ேரத முற்றிலும்
உணர்ந்தவன், “பந மாகுது வனா…!
ீ இப்போ… எந்திரிச்சு
கிளம்புனாத்தான் ஹாஸ்ேிைல் போக சரியா இருக்கும்!
போயி சீக்கி மா கிளம்பு!”, என்று சங்கரும் பேண்ரணத்
துரிதப்ேடுத்துவான்.

தன் மரனவிக்காக நிரறயபவ தன்ரன மாற்றிக்

பகாண்டு இருந்தான் சங்கர்.

ேத்து மணி கல்லூரிக்கு, ஒன்ேதர மணிக்கு கிளம்ேிச்

பசல்வான். பேண் பசன்றேிறகு கிப ௌண்டிற்குச் பசன்று
சற்று பந ம் விரளயாடிவிட்டு வந்பத கல்லூரிக்கு
கிளம்புவான்.

பேண் குளியலரறக்குள் நுரைந்ததும், சரமயல் ேக்கமாக,

“அலபமலுக்கா…! வனா
ீ எந்திருச்சிருச்சு…! ேிப க்ஃோஸ்ட்
ப டியாகிருச்சுல்ல…! ோக்ஸ்ல எடுத்து வச்சிருங்க..!”, என்று
கூறுவபதாடு, அலுபமலு எடுத்து ரவத்தரத, பேண்
கிளம்ேி வருமுன்.. அரனத்ரதயும் மறக்காமல் உரிய

சப ாஜினி Page 594

 நீ யும் நானும் அன்பே

வரகயில் எடுத்து ரவத்து, பேண்ரண வைியனுப்புவரத

வைக்கமாக்கியிருந்தான்.

மகனின் பசயரலப் ேலமுரற ோர்த்த சசிகலா போறுரம

தாளாமல், “எப்டி இருந்த எம்மகரன இப்டி மாத்தி
வச்சிருக்கடீ!”, என்று நவனாவிைம்
ீ ஒரு முரற பகட்க

“நாபனங்க மாத்துபனன்..! அவப ங்க மாறுனாரு…!

நாந்தான் அவரு பசால்லாமபல அவருக்பகத்தமாதிரி
மாறிட்பை இருக்பகன்!”, என்று பேண் உண்ரம பேசியரத
யாரும் நம்பும் நிரலயில் இல்ரல.

“அங்க ஊருல இருக்கிறவர , அவனுக்கு அடுப்ேடி

எங்கிட்டு இருக்குனுகூை பதரியாமத்தான்
இருந்தான்! இப்ே அப்டியா இருக்கான்?”, சசி என்றாவது
மாமியா ாக இப்டிக் பகட்டு நவனாரவ
ீ சிலிர்க்கச்
பசய்வார்.

“அது என்னனு அவர பய பகளுங்கத்ரத…!

எனக்பகான்னும் அரதப்ேத்தி பதரியரல!”, என்று
சிரித்தேடிபய பேண்ணும் மருத்துவமரனக்கு கிளம்ேிச்
பசன்றிருந்தாள்.

குறுகிய கால இரைபவளியில் நவனா

ீ கிளம்ேி வருமுன்,
அரனத்ரதயும் எடுத்து ரவத்துக்பகாண்டு தனக்காகக்
காத்திருக்கும் கணவன் முன் நின்றவாறு அன்று மலர்ந்த
மலர்போல சிரித்தவாபற, சற்பற எம்ேி கணவரன

சப ாஜினி Page 595

 நீ யும் நானும் அன்பே

முத்தமிட்டு, “தாங்யூ ஸ்வட்

ீ ஹார்ட்!”, என்று மரனவி
தரும் இதமான இதழ் ஒத்தைத்தில் அன்ரறய தினபம
அைகாகிப் போவதாக சங்கருக்குத் பதான்றும்.

“வ … வ … எனக்கு எதுவுபம த பத இல்ரல! கிளினிக்

போயிட்டு வந்து வச்சுக்கபறன்”, என்று சிணுங்கபலாடு
பேண்ணின் போய்பகாே நரைரயப் புன்னரகபயாடு
ோர்த்து நிற்ேவரன

ஓடி வந்து அவனுக்கு மட்டும் பகட்கும் வரகயில், “என்ன

டீைா? இப்டி நான் பகாேப்ேடும்போது நீ ங்கச் சிரிச்சா
என்ரனயப் ேத்தி ோக்க வங்க என்ன
நிரனப்ோங்க?”, என்று பமல்லிய கு லில் பகட்டுவிட்டு

“எல்லாத்துக்கும் கணக்கு வச்சிருக்பகன். வந்து ரிலாக்ஸா

ரிட்ைனாகி… ரிபலவுல ஓடுனவங்களுக்கு மூச்சுவாங்கற
மாதிரி, உங்கரள ஓை ரவக்கரல… எம்பே
மாத்திக்கபறன்!”, என்று பேண் கூறிவிட்டுக் கிளம்புவரத
சித்தேடிபய, சிரித்தவாறு கிப க்கச் சிரலபோல பேசாமல்
நின்றவாறு மரனவிக்கு விரைபகாடுப்ேதிலிருந்து
சங்கரும் மாறவில்ரல.

அந்த பந த்தில் சங்கர் பேசினால், பேண் என்ன பசய்வாள்

என்ேரத உணர்ந்தவனால், எதுவும் பேசாமல் அரமதியாக
இருக்கும் நிரலக்கு தன்ரன மாற்றிக்பகாண்டு விட்ைான்.

சப ாஜினி Page 596

 நீ யும் நானும் அன்பே

பமலும், பமலும் ேதிலுக்கு பேண்ணிைம் பேச்ரச வளர்த்து,

பந ம் கைந்துவிடும். அதனால் இருவருபம அன்று
விடுப்பேடுத்து, இருவருக்கும் போய்ச் சண்ரை, வாய் வம்பு
என்று ஒருவப ாடு மற்றவர் வசப்ேட்டு, அன்ரறய தினபம
வசந்தமாகச் பசன்றுவிடும்.

ஒன்றி ண்டு முரற இதுபோன்ற நிகழ்வு நைந்து,

நண்ேர்கபளாடு, உைன் ேணியாற்றும் சக
பே ாசிரியர்களும், சிரிப்போடு கிண்ைலாக வினவ… ேிறரின்
பகள்விக்கு ஆளாவரத விரும்ோதவன் சுதாரிக்கத்
துவங்கிவிட்ைான்.

ஆனாலும், இதுபோன்ற தர்மசங்கைமான சூைல்

உண்ைாவரதத் தவிர்த்தாபன அன்றி, பேண்ரணக்
கவனிப்ேதில் யார் என்ன பசான்னாலும், அரதப்ேற்றி
கண்டு பகாள்ளாது வைரமபோலபவ பசயல்ேட்ைான்.

பேண் தான் ஊரில் இல்லாத நாள்களில் திண்ைாடுவாள்

என்ேது பதரிந்தாலும், மானகிரி கிளம்புமுன்
அலபமலுவிைம், “அக்கா நான் வ ப ண்டு
நாளாகும். அவரள ோத்துக்கங்க”, என்று எண்ணமுடியாத
அளவிற்கு திரும்ேத் திரும்ேக் கூறிவிட்பை
மதுர யிலிருந்து கிளம்புவான்.

சிலமுரற அன்னம்மாள் தனது பே னின் பேச்ரசக் பகட்டு

அரமதியாகபவ இருப்ோர்.

சப ாஜினி Page 597

 நீ யும் நானும் அன்பே

சில பந ங்களில், “அைப்போைா…! ஊருக்கில்லாத

அதியசமா ஒருத்திய கட்டிட்ைனு ப ாம்ேப் ேண்ணாம
கிளம்ேி போற வைியப் ோருைா! என்னபமா ேச்ச புள்ளய
விட்டுட்டுப் போறவங்கணக்கா எத்தரனவாட்டி
பசான்னரதபய கிளிப்புள்ள கணக்கா பசால்லிகிட்டு
இருக்க?”, என்று அன்னம்மாள் பே ரன அதட்டுவரத
சித்தேடிபய

அரறயில் இருந்து பவளிவருேவள், “உங்களுக்கு

போறாரம ஆச்சி…! அதான் அவருகிட்ை என்ரனய
பைபமஜ் ேண்ணப் ோக்குறீங்க! அவருமட்டும் மாறட்டும்…!
அப்புறம் இருக்கு உங்களுக்கு கச்பசரி!”, என்று நவனாவும்
ீ
அன்னம்மாபளாடு வார்த்ரதயாடுவாள்.

“ஒரு புள்ரள குட்டின ஆகுறவர எல்லாரும் இப்டி

மந்திரிச்சு விட்ைமாதிரிதான் இருப்ோங்க…! அப்புறம் ோரு…!
உன்ரனய அவன் நீ யாருன்னு பகக்கரலன்னா?”, என்று
அன்னம்மாளும் நவனாரவ
ீ எச்சரிப்ோர்.

இருவரின் பேச்ரசக் பகட்டு அரமதியாக, சிரித்தவாபற

இைத்ரத கைந்து விடுவாபன தவி , யாருக்கும் எந்தப்
ேதிரலயும் கூறமாட்ைான் சங்கர்.

ேி ேல மருத்துவமரனயில் காரல 6 மணிமுதல் மதியம்

2 வர ேகுதிபந ேணிக்கு பசல்ேவள், காரல ஆகா த்ரத
ரகயில் எடுத்துச் பசன்றுவிடுவாள்.

சப ாஜினி Page 598

 நீ யும் நானும் அன்பே

சசிகலாபவா, அன்னம்மாபளா மதுர வரும் சமயத்தில்

சங்கர் நவனாவிற்கு
ீ காரலயில் ேணிக்குக்
கிளம்புேவளுக்கு உணவு எடுத்து ரவப்ேது போன்ற
பசயரலப் ோர்த்து, “ஸ்கூலுக்கு போகப்போற உம்
புள்ரளக்கு சாப்ோடு கட்டிக் பகாடுக்க… இப்ேபவ
ஒம்போண்ைாட்டி உனக்கு ட்ப யினிங்
பகாடுக்கறாபளாைா?”, என்று சிரித்தவாபற கிண்ைல்
பசய்தாலும், தனது எந்த நரைமுரறரயயும் நிறுத்தபவா,
மாற்றிக் பகாள்ளபவா சங்கர் எண்ணவில்ரல.

சங்கர ப் போருத்தவர மரனவியின்மீ து அவன்

பகாண்ை அளவற்ற அன்பு என்றுபம மாறாது என்ேதாக
இருந்தரத, தாயும், அவனது ோட்டியும் அறியவில்ரல.

/////////////

சங்கர் உைல்நிரலயில் நல்ல முன்பனற்றம் வந்தேிறகு

வா த்தில் இ ண்டு முரற மானகிரி பசன்று வருவரத
வைக்கமாக்கியிருந்தான்.

சங்கப ாடு ேி ச்சரனக்கு வந்து நின்றவர்கள்

அரனவருபம, சங்கரிைம் பநரில் வந்து மன்னிப்புக்
பகாரியிருந்தனர்.

“உங்கரளபயல்லாம் நம்ேி எப்டி திரும்ேவும் பவரலக்குச்

பசக்க முடியும்…? நாரளக்பக இந்த ஊருக்குள்ள யா ாவது
காசு, ேணம் தப ன்னு பசான்னா, இன்பனாரு தைரவ இப்டி

சப ாஜினி Page 599

 நீ யும் நானும் அன்பே

நம்ேிக்ரக துப ாகம் பசய்ய மாட்டிங்கனு என்ன

நிச்சயம்?”, என்று வினவிய சங்கரிைம்

“ஐயா…! பதரியாம ஏபதா ஒரு நப்ோரசயில இப்டி

ேண்ணிருச்சுக! நல்ல மாட்டுக்கு ஒரு சூடுனு பேரியவுக
பசால்லுவாக…! அந்த மாதிரி.. ஒரு தைரவ தப்பு பசஞ்சு…
குத்துயிரும் பகாற உயிருமா கிைந்தவங்க எந்திரிச்சு
வ வர பகால சாமி கணக்கா எங்க குடும்ேத்துல
எல்லா வயிறும் வாைாம ோத்துகிட்டீங்க…! அப்டிப்ேட்ை
மனுசனுக்கு எங்க வட்டு
ீ ஆளுனால எதாவது இனிபம
உங்களுக்கு நைந்தா… அதுக்கப்ேறமா அவுகளுக்கும்,
எங்களுக்கும் எந்த ஒட்டுமில்ல… ஒ வுமில்ல…! இது எங்க
பகாலசாமி பமல சத்தியம்!”, என்று வந்திருந்த பேண்கள்
அரனவரும் பசர்ந்து கூறியபதாடு,

“சல்லித்தனம் ேண்ணிட்டு ஒன்னுபம பதரியாத மாதிரி

வந்து உம்முனு நிக்கிறிபய…! பேச வாயத் திறந்தா…
வாயில இருக்கிற முத்து உதிந்திருமாக்கும்!”, என்று
தன்பனாடு அரைத்து வந்தவர்கரள பநாக்கி பேசியவர்கள்

“வாயத் பதாறந்து மன்னிப்புக் பகளுயா!”, என்று

நின்றிருந்த ஆண்களிைம் உைன் வந்திருந்த பேண்கள்
கூறத் தவறவில்ரல.

அரதபய, அவர்கள் வட்டு

ீ ஆண்களும் மனம் திருந்திு்
மன்னிப்பு பவண்ை… எச்சரிக்ரக உணர்பவாடு, முன்ேிருந்த

சப ாஜினி Page 600

 நீ யும் நானும் அன்பே

இைங்களில் இல்லாது, பவறு பவறு ஊர்களில், தன்பனாடு

ேயின்றவர்களின் பமற்ோர்ரவயில் உள்ள ேண்ரணகளில்
ேணிக்கு அமர்த்த உதவினான் சங்கர்.

“ஒரு வருசம் அங்கன போயி பவரல ோக்கட்டும். இங்க

எனக்கு இப்ே ஆளு பதரவயில்ல…! பதரவப்ேடும்போது
கூப்டுக்கிபறன்”, என்று வந்தவர்களிைம் நயமாகப் பேசி
அனுப்ேியிருந்தான் சங்கர்.

மானகிரியில் ேணி கிட்ைாதபோதும், ஏபதா நித்திய

வருமானம் கிரைப்ேதற்குரிய வாய்ப்ேிரன ஏற்ேடுத்தித்
தந்த சங்கர மனதா வாழ்த்தி விரைபேற்றிருந்தனர்.

சிலர், “இங்க எதாவது போட்டுத் தருவாகன்னு

கூட்டியாந்த… இப்ே என்னைானாக்க… அவரு பவற
எங்கபயா போகச் பசால்றாரு?”, என்று தங்கள்
மரனவியிைம் இழுக்க

“நீ பசஞ்ச காரியத்துக்கு அவ க்கண்டு எபதா பவரலக்கு

ஏற்ோடு ேண்ணித் தந்திருக்காரு. பவற ஆளா இருந்தா…
இன்பன ம் போரதச்ச இைத்துல புல்லு
முரளச்சிருக்கும். என்னயா மனுசன் நீ . பேசாம வா”,
என்று இழுத்துச் பசன்றிருந்தனர்.

/////////////

சப ாஜினி Page 601

 நீ யும் நானும் அன்பே

முன்ரேக்காட்டிலும், உறவுகளுக்கிரைபய விரிசல்

பேரிதாகியிருக்க, மூன்று வட்டுப்ேகுதிகளும்
ீ தனித்தனி
சுற்றுச் சுவர்களுக்கிரைபய ேிரிக்கப்ேட்டிருந்தது.

சாந்தனுவின் திருமணத்திற்குப் ேிறகு, சாந்தனுவின்

தந்ரத முற்றிலும் வன்மமாக மாறியிருந்தார்.

ேண்ரண மற்றும் இத நிரலகளில் ஊருக்குள்

அரனவருக்கும் நல்ல இணக்கமான உறவாக தனது
இதமான அணுகுமுரற மற்றும் உதவி பசய்தல் மூலம்
தன்ரன உயர்நிரலக்கு மாற்றிக் பகாண்டிருந்தான்
சங்கர்.

தவறு பசய்தவர்கரளத் தூண்டிவிட்டு சங்கருக்கு எதி ாக

சாந்தனுவின் தந்ரத திட்ைமிட்டு எழுப்ேிய அரனத்து
சதிகளும், அவருக்பக திரும்ேி முன்ரேவிை மூர்க்கமாக
மாற்றியிருந்தது.

மூர்க்கமான பசயல்களினால், அவருக்பக

பேருந்துன்ேத்ரத அவ ாகபவ ஏற்ேடுத்திக் பகாண்டு,
‘எல்லாம் இந்த சங்க ால வந்தது’, எனும் மனநிரலபயாடு
காழ்ப்புணர்பவாடு பசயல்ேைத் துவங்கியிருந்தார்.

“நாம் ோக்க ேிறந்து வளந்த ேயலுக்கு என்ன பதரியும்னு…

ேட்டிக்காட்ைானுங்க இவங்கிட்ைபய எதுக்பகடுத்தாலும்
வந்து நிக்கிறானுங்க”, என்று எதிப காண்போரிைம் கூறி
மன ஆறுதல் அரைவரத வைக்கமாக்கியிருந்தார் மனிதர்.

சப ாஜினி Page 602

 நீ யும் நானும் அன்பே

தரலரமப் ேண்புகபளாடு நல்ல குணவானாக இருந்த

சங்கரின் பசயல்களில் ஈர்ப்புற்ற அவ்வூர் மக்கள்
அடுத்தடுத்த ஊர் சார்ந்த நல்ல முடிவுகளில் சங்கர பய
முன்னிரலப்ேடுத்தத் துவங்கியிருந்தனர்.

சங்கர விை வயதிலும், உறவுநிரலயிலும் மூத்தவ ான

தன்ரன யாரும் எதற்கும் கண்டுபகாள்ளாதது,
சாந்தனுவின் தந்ரதரய மிகுந்த மனஅழுத்தத்தில்
பகாண்டு நிறுத்தியிருந்தது.

திருமணம் போன்ற நிகழ்வுகள் ஆகட்டும், கணவன்

மரனவி சண்ரை ஆகட்டும், அ சியல் சார்ந்த முடிவுகள்
ஆகட்டும், ஊர் சார்ந்த ஆக்கப்ேணிகள் ஆகட்டும்
அரனத்திலும் முன் நின்று பநர்ேடுத்துவரத எந்த
நிரலயிலும் சம சம் பகாள்ளாது சரிவ ச் பசய்து
மக்களிரைபய நன்மதிப்ரேப் பேற்றிருந்தான் சங்கர்.

தாரஸ முன்னிரலப்ேடுத்தியிருந்தால்கூை மனம் அரத

மனம் ஏற்றிருக்ககூடும். ஆனால் அடுத்த
தரலமுரறயான சங்கர அரனத்திலும்
முன்னிரலப்ேடுத்தியரத சாந்தனுவின் தந்ரதயால்
எளிதாக ஏற்றுக் பகாள்ள இயலவில்ரல. சிறு சிறு
விையங்களில்கூை ேி ச்சரனரய ஏற்ேடுத்தத்
துவங்கியிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 603

 நீ யும் நானும் அன்பே

எதிர்ோ ா பவரளயில், எதிர்ோ ா பகாணத்தில்

ேி ச்சரனகரள எழுப்புவரத
வாடிக்ரகயாக்கியிருந்தவர , எல்லா நிரலகளிலும்
சமாளித்து வந்தான் சங்கர்.

///////////////////

சாந்தனு, வ பலட்சுமிபயாடு கார க்குடியில் வாைரக

வட்டில்
ீ தங்கியிருந்தான்.

வ பலட்சுமிரய எண்ணி, சங்கர் மற்றும் நவனாவிற்கு

ீ
வருத்தம் இருந்தாலும், இனி வ க்கூடிய காலங்களில்
சாந்தனு வ பலட்சுமிக்கு உண்ரமயாக இருந்தால்
போதும் என்று மனதில் எழுந்த வருத்தத்ரத ஒதுக்கி,
அரமதியாகியிருந்தனர்.

வ பலட்சுமி நவனாபவாடு
ீ பேச ஆரசப்ேட்டு அரைத்தால்
ஒன்றி ண்டு வார்த்ரதபயாடு பவரல இருப்ேதாகக் கூறி
ரவத்துவிடுவாள் நவனா.
ீ

சாந்தனுரவப் ேற்றிய அனுேவம் பேண்ரண அவ்வாறு

ஒட்ைாமல் இருக்கச் பசய்திருந்தது.

இரத அறியாத வ ாபவா, “நீ ைாக்ை ானதுக்குப்ேின்ன

எங்கூை எல்லாம் பேசப் ேிடிக்கரலயாக்கும்…! நீ முன்ன
மாதிரி இல்லக்கா…! அவரு எப்ேவுபம உங்கரளப்
ேத்திபயதான் பகப்ோரு…! ஆனா நீ ங்க எல்லாம் ேைரச

சப ாஜினி Page 604

 நீ யும் நானும் அன்பே

மறந்துட்டீங்க!”, என்று வருத்தத்பதாடு பதாரலபேசிரய

ரவத்திருந்தாள் பேண்.

எரதப்ேற்றியும் வ ாவிைம் பேசி, அவரளக் குைப்ே

விரும்ோத நவனாபவா,
ீ கணவனிைம் மட்டும் விையத்ரதப்
ேகிர்ந்தபதாடு விட்டிருந்தாள்.

நவனா
ீ அடுத்து பமற்ேடிப்பு ேடிக்க எண்ணி, நுரைவுத்
பதர்வு எழுத இருப்ேரத நண்ேர்கள் வாயிலாக அறிந்து
பகாண்ைவன், தானும் பமற்ேடிப்ேிற்காக விண்ணப்ேிக்கும்
எண்ணத்திற்கு வந்திருந்தான் சாந்தனு.

சிறுத்ரதகள் புள்ளிகரள மாற்றிக் பகாள்ளாது எனும்

பமாைிக்பகற்ே சாந்தனு இருந்தரத, வ பலட்சுமிபயா,
மற்ற யாவருபமா அறிந்து பகாள்ளவில்ரல.

ஆனால், ஓ ளவு உைன் இருந்து வளர்ந்தவளான நவனா

ீ
கணித்து, அதற்பகற்றவாறு தனது பசயல்கரள மாற்றிக்
பகாண்டிருந்தாள்.

வ பலட்சுமி கணவனின் நைவடிக்ரகயில் எந்த

சந்பதகமும் வ ாத நிரலயில் கண்மூடித்தனமான
அன்போடு, ஒவ்பவான்றிற்கும் அவளாகபவ ஒரு
நியாயமான கா ணம் கற்ேித்து நியாயப்ேடுத்தி
வாழ்ந்திருந்தாள்.

சப ாஜினி Page 605

 நீ யும் நானும் அன்பே

மரனவியின் பேருந்தன்ரமயான பசயரல, சாந்தனு

மிகவும் சாதகமாக ேயன்ேடுத்திக் பகாள்ளத்
துவங்கியிருந்தான்.

மருத்துவர்களுக்கான கருத்த ங்கில் கலந்து பகாள்ள

பவண்டி, ேங்களூர் பசல்வதாக மரனவியிைம் கூறிவிட்டு,
தனித்திருக்க இயலாபதனில் மானகிரிக்கு பசல்லுமாறு
கூறிவிட்டுக் கிளம்ேியிருந்தான் சாந்தனு.

வ பலட்சுமி தனியாக கார க்குடியில் இருக்க முடியாது

என்கிற நிரலயில், மானகிரியில் உள்ள தாய்வட்டிற்கு
ீ
பசய்தி அனுப்ேபவ அவரள வந்து அரைத்து
வந்திருந்தனர்.

மாமியார், மாமனார தாபயாடு பசன்று அவ்வப்போது

பநரில் பசன்று ோர்த்து வருவாள்.

வ பலட்சுமிக்கு, விரும்ேியவபன மணாளனாக வந்ததில்

மகிழ்ச்சி என்ேதுைன், தனது கணவன் மருத்துவன்
என்ேதில் ப ட்ரை மகிழ்ச்சிபயாடு திருமணத்திற்கு ேின்
வரளய வந்தாள்.

தாய் வட்டிற்கு
ீ வந்தால், கணவன் பேருரம பேசிபய
போழுது போக்குவாள். உைன் ேிறந்தவரளப் ோர்த்தால்,
கணவனின் அருரம பேருரமகரள ஒன்றிற்கு நான்காக
அள்ளிவிட்டு சந்பதாசப்ேட்டுக் பகாள்ளுவாள்.

சப ாஜினி Page 606

 நீ யும் நானும் அன்பே

வ பலட்சுமியின் போழுதுகள் எப்போழுதும்போலச்

பசல்ல, சாந்தனுரவப் ேற்றிய உண்ரம பதரியாமபலபய
ஊருக்கு வந்திருந்தவள் தனது வைரமயான பசயல்களில்
ஈடுேட்டிருந்தாள்.

//////////////

இளநிரல மருத்துவ கல்வி முடிந்து, முதுநிரல மருத்துவ

நுரைவுத் பதர்வுகளும் முடிந்திருந்து.

பேண்ரண திருமணத்திற்கு ேிறகு எங்கும் அரைத்துச்

பசல்லாமல் இருந்தவன், ஊட்டிக்கு மரனவிபயாடு
கிளம்ேியிருந்தான் சங்கர்.

பேண் எதிர்ோ ாமல் திட்ைமிட்டிருந்தவன், கிளம்புவதற்கு

முதல்நாள் இ வில் பேண்ணிைம் தன் அவாரவக் கூற,
அடுத்த நாள் மதுர வருவதாக இருந்த பமானிகா
மற்றும் அவளது கணவர யும் தங்கபளாடு அரைத்துச்
பசல்லக் பகட்ை மரனவிரயக் கண்டு தரலயில்
அடித்துக் பகாண்ைான்.

“உன் ேி ண்பைாை போகனும்னா பசால்லு…! அனுப்ேி

ரவக்கிபறன். ஆனா நான் வ ல…!”, என்று சற்பற கடின
வார்த்ரதகரள உதிர்த்தவன், அங்கிருந்து விருட்பைன்று
ஹாலிருந்த ேகுதிக்குள் அகல

சப ாஜினி Page 607

 நீ யும் நானும் அன்பே

நீ ண்ை பந ம் கணவனுக்காக ேடுக்ரகயரறயில்

காத்திருந்தாள் நவனா.
ீ

பேண் உறங்கியிருப்ோள் என்று எண்ணி அரறக்குள்

சங்கர் வந்தவுைன், “எதுக்குங்க… உங்களுக்கு இவ்பளா
பகாேம்… அந்தப் புள்ரள நாரளக்கு இங்க வருபத…
அப்டிபய அவங்கரளயும் நம்ம ட்ரிப்ல பசத்துக்கலாம்னு
ஒப்ேீனியன்தான பகட்பைன்!”, என்று ேணிவாகபவ தனது
எண்ணத்ரதக் கணவனிைம் எடுத்துக்கூற

“எபததுல, யாப ாை எப்ே, எங்க போகும்போது கூட்டு

பச னும்னு ஒரு புப ாட்பைாகால் இருக்கு…! கல்யாணம்
ேண்ணி இத்தரன வருசத்துல… கார க்குடிய விட்ைா
மதுர , மதுர ய விட்ைா கார க்குடினு உன்
ஸ்ைடீஸ்காக டிஸ்ட் ப் ேண்ணாம இருந்தவன், ஆரசயா
வந்து ஊட்டி போகலாம்னு பசான்னா…! பேச வந்துட்ைா…!
ஒப்ேீனியன் பகக்கபறன்னு! ஊப ாை எல்லாத்ரதயும்
கூட்டிகிட்டு ஊட்டிக்குப் போபவாம்!”, என்று இன்னும் அபத
பகாேம் குரறயாமல் விைாது பேசியவரன

தான் ஒன்று நிரனத்துப் பேசியது, பவறாக மாறி

தன்ரனபய ேதம் ோர்த்தபோதும், பந ம் உணர்ந்து,
“பதரியாம பேசிட்பைன்”, என்று இறங்கி வந்து
பேசியவரள

சப ாஜினி Page 608

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இரத நம்ேச் பசால்றியா?”, என்ற நச்பசன்று

நடுமண்ரையில் பகாட்டு ரவத்தாற்போல பகட்ைவரன
என்ன பசய்து மரலயிறக்குவது என்று பதரியாமல்
விைித்தாள் நவனா.
ீ

ஆனாலும் விைாது, “என்ன பசய்யனும்னு

நிரனக்கறீங்கபளா… அப்டிபய பசய்யுங்க… எனக்கு எந்த
அப்பஜக்சனும் இல்ல. நாரளக்கு எப்போ போகனும்னு
பசான்னா அதுக்குள்ள நான் ப டியாகுபறன்”, என்றவள்
முதன்முதலாக கணவனின் பகாேத்ரதத் தாங்க
இயலாமல் மனோ த்பதாடு ேடுக்ரகக்குச்
பசன்றுவிட்ைாள்.

விடியல்வர என்ன பசய்தான் என்ேரதக்கூை பயாசிக்க

இயலாதவளாக, கணவனின் பேச்சில் மனம் சுைல…
உறங்காமல் விைித்திருந்தாள்.

தன் உணர்வுகரளப் புரிந்து பகாள்ளாமல்

பேசிவிட்ைவரள, தான் பவடுக்பகன்று பேசியது
புரிந்தாலும், மதுர ரய விட்டு கிளம்பும்வர
இணக்கமாகப் பேசாமல் இருந்த சங்கர முதன்
முரறயாக வித்தியாசமாக உணர்ந்தாள் நவனா.
ீ

‘எதுக்கு இவ்பளா பகாேம். நான் என்ன தப்ோ

பகட்டுட்பைன்?’, என்ேபத பேண்ணின் வாதமாக
இருந்தது. ஆனாலும் கணவனிைம் பேச இயலாத

சப ாஜினி Page 609

 நீ யும் நானும் அன்பே

நிரலயில் அரமதியாகபவ கணவபனாடு ஊட்டிக்கு

கிளம்ேியிருந்தாள்.

///////////

அபதபந ம், பசன்ரனயில் ேணிபுரிந்த பவற்றி,

ேங்களூருவிற்கு ேணி நிமித்தமாக பசல்ல பவண்டிய
சூைல் வந்தது.

வைரமபோல தங்கும் லாட்ஜில் அரறபயடுத்து

தங்கியிருந்தார் பவற்றி.

வந்திருந்த பவரல முடிந்து, அரறக்குத் திரும்ேியவர்,

அரறரய வபகட் பசய்து பகாண்டு கிளம்ேினார்.

காரிைரில் நைந்து வந்தபோது, எதிர்ோ ாமல் அரறரயத்

திறந்து பகாண்டு அரறரய விட்டு பவளிவந்த
இளம்பேண்ரணக் கண்டு, ஒதுங்கிய பவரளயில், அபத
அரறக்குள்ளிருந்த வந்தவரனக் கண்ை பவற்றி
திரகத்திருந்தார்.

‘இங்க எப்டி?’, என்று மனம் பகட்ை வினாவிற்கு, ேதில்

பவண்டி பயாசரனபயாடு அவ்விைத்ரதக் கைந்திருந்தார்
பவற்றி.

அன்பு-22 (ஈற்றியல் ேதிவு)

‘இங்க எப்டி இவன்?’, என்று பவற்றியின் மனம் பகட்ை

வினாவிற்கு

சப ாஜினி Page 610

 நீ யும் நானும் அன்பே

‘அவந்தானா…! இல்ரல அவரன மாதிரிபய பவற

யாருமா? அவரன மாதிரிபய அச்சு அசலா இருக்காபன?’,
என்று மனம் பசான்னரத எண்ணியவாபற அவ்விைத்ரத
நிதானமாகக் கைந்திருந்தார் பவற்றி.

பயாசரனபயாடு, ஒருமுரற வாசலில் நின்றவரன

திரும்ேிப் ோர்த்தேடிபய கைந்த பவற்றி, ‘ேய முைியப்
ோத்தா ஏபதா வில்லங்கந்தான்போல!’ என தனக்குத்தாபன
மனதில் நிரனத்தவாபற நைந்தார்.

பவற்றிரயக் கண்ை சாந்தனு மனதில் அதிர்ச்சி

வாங்கினாலும், அரத பவளிக்காட்டிக் பகாள்ளாது,
கண்டும் பவற்றிரயக் காணாததுபோல இருக்க முயன்று
நின்றிருந்தான்.

அபதபவரளயில் சாந்தனுவின் மாற்றத்ரதக் கண்ணுற்ற

உைன் வந்திருந்தவபளா, நைப்ேவற்ரறப் ேற்றிய உண்ரம
அறியாதவளாக, ‘பநத்து ரூமுக்குள்ள நுரைஞ்சதுல
இருந்து… இப்ேவர நல்ல மூட்ல இருந்துட்டு, ஏன்
சாந்தனு வபகட் ேண்ணிட்டு கிளம்புனவுைபன ைல்லான
மாதிரி இருக்க?’, என்று தங்களது ேிரிரவ எண்ணிய
வாட்ைம் என தனக்குச் சாதகமாக எண்ணியவளாக
சாந்தனுவிைம் பகட்ைாள்.

வினாபயழுப்ேிய பேண்ணின் கு ல் பதய்ந்து பவற்றியின்

காதிலும் விை, ஒலித்தரதக் பகட்ைவாபற ‘அப்டிப் போடு…!

சப ாஜினி Page 611

 நீ யும் நானும் அன்பே

எவன்னு குைம்ேிகிட்பை திரியனுமானு ேயந்து

போயிருந்பதன். இப்டி உண்ரமய பகக்காமபலபய
பசால்ல… கூைபவ அந்தப்புள்ரளயவும் கூட்டிட்டு
வந்திருக்கான் ேய!’ என்று இளநரகபயாடு நரைரய
எட்டிப் போட்ைார் பவற்றி.

‘அப்டி ஒரு தினுசா கண்ணுமுன்பன வளந்தவன், இப்டி

மாறிப் போயிட்ைானா? அைக் பகவலப் ேயபல! ஊரு விட்டு
ஊரு வந்து இப்டி ேண்ணா யாருக்கும் பதரியாம
இருக்கும்னு நிரனக்கிறாபனா? இவரனப் போயி
எம்புள்ரளக்கு கட்டி ரவக்க நிரனச்பசபன? என்ரனய
முதல்ல என் பசருப்ோல அடிச்சுக்கனும்!’, என்று மனம்
கூனிக் குறுகியது மனிதருக்கு.

‘இவனுக்காக எம்புள்ரளபய பவணானு ஒதுக்கீ

இருக்பகபன! நல்லபவரள எம்புள்ரளய நான் கும்ேிடுற
ேிள்ரளயார்ேட்டி விநாயகருதான் காப்ோத்தி கர
பசத்துருக்காப ா…!’, என்று மனம் சற்பற ஆறுதல்
அரைந்தாலும்…

மற்பறாரு மனம், ‘இவபன இப்டி ேண்ணான்னா…! தாஸூ

மயன் இவனுக்கு பமல என்ன எல்லாம் ேண்ணக்
காத்திருக்காபனா… பதரியரலபய?’, என இனிவ க்கூடிய
காலத்தில் எரதபயல்லாம் காண பவண்டி வருபமா

சப ாஜினி Page 612

 நீ யும் நானும் அன்பே

என்று அச்சம் எை, அபத சிந்தரனபயாடு பசன்ரனரய

பநாக்கிக் கிளம்ேியிருந்தார் பவற்றி.

பவற்றியின் மனதில் சாந்தனுவும், அவரனச் சந்தித்த

தருணமும், அரலக்கைித்து பசார்வரையச் பசய்திருந்தது.

பவற்றிரயப் போருத்தவர , பேண்பணாடு பேசுவது, ேணி

நிமித்தமாக இரணந்து பவளியில் உைன் பசல்வது,
இன்னும் அலுவலக சம்ேந்தப்ேட்ை நைவடிக்ரககரள
தவறு என்று எண்ணும், நாட்டு நைப்ரே உண ாத
கமல்ல!

ேணி நிமித்தம் அவப ாடு ேணிபுரியக்கூடிய

பேண்கபளாடு, பவரலயின் நிமித்தமாகப் பேசுவது,
பவளியில் பசல்வது அரனத்ரதயும் ஒரு
வர முரறபயாடு இன்றுவர க் கரைேிடிப்ேவர்.

ஆனால் இன்று சாந்தனு பவபறாரு பேண்ணுைன்

பூட்டியிருந்த ஒப அரறயிலிருந்து பவளிவந்தரதக்
கண்ைவருக்பகா, நிச்சயமாக அதுநாள்வர சாந்தனு மீ து
இருந்த நல்ல அேிப் ாயம் முற்றிலுமாக மாறியிருந்தது.

முந்ரதய தினம் இ வு தனக்கு முன்ோக நைந்து பசன்று,

அந்த அரறக்குள் நுரைந்த இருவர யும் ஏபதச்ரசயாக
பதாைர்ந்து வந்தவர், பவபறாரு அரறயில் தங்கியிருக்கும்
சகபதாைரின் அரைப்ேில் ேின்தங்கியிருந்தார்.

சப ாஜினி Page 613

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேின் ேக்கமாகக் கண்ைதில் சாந்தனுரவ அவ ால்

அப்போது அரையாளம் காண இயலவில்ரல. புதிதாக
மணமுடித்தவர்கள் என்பற அவர்களின் நரை
ோவரனகரளக் கண்டு அப்போது யூகித்திருந்தார்.

‘இப்டி ஒருத்தவரன வட்டில

ீ வச்சிருந்தரத நிரனச்சாபல
அசிங்கமா இருக்கு…! இதுல இவனுக்கு எம்போண்ரண
பவற தப ன்னு ஒத்த கால்ல ேிடிவாதமா நின்னரத
நிரனச்சா… அரதவிைக் பகவலமா இருக்கு…!’, என்று
பேண் ேிள்ரளரயப் பேற்றவ ாக ஒரு கணம் மனம்
வருந்தினார் பவற்றி.

தான் இதுவர சாந்தனு திருமணம் ேற்றி மரனவி கூறிக்

பகட்ைரதக்கூை நம்ோத நிரலயில், தான் எதிர்ோ ா
பவரளயில் ரகயும் களவுமாக என்ேதுபோல, எதிர்ோ ா
சூைலில் சாந்தனுரவ மாறான சூைலில் பநரில் காண
பநரிட்ைரத எண்ணி பவற்றிக்கு உைல் சிலிர்த்தது.

தன் கண்ரணபய சாட்சியாகக் பகாண்டு சாந்தனுரவ

பவபறாரு பேண்பணாடு தங்கும் விடுதியில் ரவத்துப்
ோர்த்ததில், சாந்தனுரவப் ேற்றிய எண்ணம் பவற்றிக்கு
மாறியபதாடு, நைப்ேிற்கு வந்திருந்தார்.

அதுவர மகள்மீ து இருந்த தனது விட்பைத்தியான

மனநிரலயில் இருந்து இளகுவான மனநிரலக்கு

சப ாஜினி Page 614

 நீ யும் நானும் அன்பே

வந்தபதாடு, மகரளப் ேற்றிய சிந்தரனயில் மூழ்கிப்

போனார்.

ஆனாலும், மனபமா… மகளது திருமணம் சார்ந்த தனது

முடிவு தவறானரதத் தானாகபவ பசன்று
மரனவியிைபமா, மகளிைபமா ஒத்துக் பகாள்ள இயலாத
மனித மனமாக இருந்ததால், மனபதாடு ரவத்துக்
பகாண்டு, தனது ேணிகளில் ஈடுேை முயன்றார்.

/////////////

சாந்தனுவின் பசயரல பநரில் கண்ை பவற்றி,

வ பலட்சுமியின் நிரலரய எண்ணியும் மனம்
வருந்தினார். போதுவான பேச்சினூபை தனது
சகரலயிைம்,

“புள்ரளகளக் கட்டிக் பகாடுத்தபதாை நம்ம போறுப்பு

முடிஞ்சிருச்சினு இருக்காதீக தம்ேீ…! அப்ேப்போ என்ன
ஏதுனு புள்ரளக வட்டுக்கு
ீ போயி, வந்து ோருங்க…!”,
என்றவர்

“என்னைா அவம்புள்ரளய ேத்தி பயாசிக்காம… நம்மள

வந்து குைப்ேறாபனனு பயாசிக்காதீங்க…! ஏபதா என்
மனசுல பசால்லணும்னு பதாணுச்சு!”, என்று பவற்றி கூற

“அை இதுக்கு எதுக்குண்பண வருத்தப்ேை போபறன்.

பேரியவுக நீ ங்க. நாளு இைம் போயி வ வரு. எங்க

சப ாஜினி Page 615

 நீ யும் நானும் அன்பே

நல்லதுக்கு பந ம் ஒதுக்கிச் பசான்னா… சரினு பதாணுறத

எடுத்துக்க பவண்டியதுதான!”, என்று கலா ாணியின்
கணவரும் இதமாகப் பேசிை

சற்பற துணிந்து, “எல்லாக் காலத்துலயும் நல்லவனுகளும்

பகட்ைவனுகளும் இருக்கத்தான் பசய்றாக…! ஆனா
நம்பமாை கவனக் குரறவால மனுசனுக ோரத மாறிட்ைா
ோதிக்கப்ேைறது நம்ம புள்ரளயும், அபதாை
எதிர்காலமுந்தான்!”, என்றவர்

“பசாந்த ேந்தமா இருந்தாலும்… ஒரு கண்ணு

வச்சிருக்கனும்… சிலர் சம்ேந்தகா வன் வந்து
பகப்ோன்ங்கறதுக்காகபவ, தப்பு, தண்ைாவுக்கு இைம்
பகாடுத்து க் கூைாதுன்னு ஒரு முரறபயாை நல்ல
வாழ்க்ரக வாழுவானுக…”, என்று இழுத்த பவற்றி…

“நம்ம புள்ரளய ஒழுங்கா மனங்பகாணாம வச்சிப்

ோக்குறானுகளானு… நாளு, கிைரமன பந ங்காலம்
ோக்காம அப்ேப்போ நாமளா போயி பநருல ோத்துட்டு
வ ணும்…! நீ ங்களும் பந ம் கிரைக்கிறப்போ அடிக்கடி
போயி வந்து இருங்க!”, என்று சாரைமாரையாக இக்கு
ரவத்துக் கூறி எச்சரித்தபதாடு, மனம் இபலசாக
உணர்ந்தார் பவற்றி.

பவற்றியின் பேச்ரசக் பகட்ை கலா ாணியின்

கணவருக்பகா, சகரலயின் பேச்சு பதளிவாகப்

சப ாஜினி Page 616

 நீ யும் நானும் அன்பே

புரியாதபோதும், ஏபதா மரறமுகமாகக் கூற வருகிறார்

என்ேரதப் புரிந்து பகாண்டு, இ ண்டு மருமகன்கரளயும்
தனது கண்காணிப்பு வரளயத்திற்குள் பகாண்டு வ
முயன்றார்.

அவ்வப்போது மகள்கள் வட்டிற்கு

ீ முன்னறிவிப்ேின்றி
மரனவிபயாடு பநரில் பசல்வது, மகள்களிைம் தனிப்ேட்ை
முரறயில் பதாரலபேசியில் அரைத்து, ‘என்னம்மா
எல்லாரும் சவுக்கியந்தானம்மா?’ என்ற போதுவான
வார்த்ரதகபளாடு,

‘மாப்ேிள்ரள இருந்தா போன அவுககிட்ை குடும்மா!

அவுககிட்ையும் நாலு வார்த்ரத பேசிக்கிபறன்’,
என்றபதாடு, இ ண்பைாரு வார்த்ரதகள் பேசிவிட்டு
ரவப்ேரத வைக்கமாக்கியிருந்தார்.

மூத்த மருமகன் மாமனாரின் அணுகுமுரறயில்

பமய்சிலிர்த்திருந்தார்.

மாமனாரின் பசயரல ஆபமாதித்து, அதரன

பசயல்ேடுத்துவதில் எந்த தயக்கமும் இல்லாதவ ாக
இயல்ோக இருந்தார்.

ஆனால் சாந்தனு அவ்வாறு இல்ரல.

பவற்றிரய ேங்களூருவில் கண்ைவனுக்கு, ஊருக்கு

வரும்போபத திைமில்லா மனபதாடு திரும்ேியிருந்தான்.

சப ாஜினி Page 617

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஆனால், வைரமபோல அரனவரும் தன்பனாடு

இணக்கமாக இருந்தரதக் கண்டு, அங்கு கண்ைரதப் ேற்றி
மனிதர் யாரிைமும் கூறவில்ரல என்ேரத உணர்ந்து,
‘வயசாயிருச்சுல்ல… அதான் அரையாளம் பதரியாம
விட்டுட்ைாருபோல மனுசன்’ என சற்பற துணிவாகி
இருந்தான்.

வந்த ஓரிரு நாள்களுக்குப்ேின் புதிய நரைமுரற

ேின்ேற்றப்ேடுவரத மாமனாரின் ஒப மாதிரியான
இ ண்ைாவது அரைப்ேில் அறிந்தவன், உைபன
மரனவியிைம், “என்ன உங்கப்ோ திடீர்னு எங்கிட்ைல்லாம்
பேசுறாரு…! என்ன விசயம்? கல்யாணமாகி இவ்வளவு
நாளா இல்லாத ோசம் திடீர்னு எங்கிட்டு இருந்து
வந்தது?’, என்று மரனவியிைம் பகட்கத் தவறவில்ரல.

வ ாவும் அத்பதாடு விைாமல், வாய் வளர்க்க வம்பு

வளர்ந்தது.

முடிவில், ‘நீ ங்க முன்னமாதிரி இல்ல மச்சான்! வ வ

எதுக்பகடுத்தாலும் பவடுக்கு பவடுக்குனு வார்த்ரதயால
என்ரனய பகாட்டிக்கிட்பை இருக்கீ க!’, என கணவனின்
மாறுேட்ை அணுகுமுரறயில் அதிருப்தியரையத்
துவங்கியிருந்தாள் வ ா.

அடுத்த முரற பேசிய தந்ரதயிைம் பேசியவள்,

சாந்தனுரவப் ேற்றி தந்ரத வினவியதும், வட்டில்
ீ இருந்த

சப ாஜினி Page 618

 நீ யும் நானும் அன்பே

கணவரன அரையாது, ‘அப்ோ… இப்ேதான் அவுக

ஹாஸ்ேிைல் போயிட்ைாகப்ோ!’, என்று கூறி வ ா
சமாளித்திருந்தாள்.

அடுத்தடுத்த முரறயும் இபதநிரல பதாை பவ,

கலா ாணியின் கணவருக்கு, வ ாவின் பேச்பசாடு,
நைவடிக்ரகயிலும் எபதா மரறப்ேரதப் போன்ற
மாற்றத்ரதக் கண்டு, ஊருக்கு வந்தவளிைம் என்ன? ஏது?
என்று துருவித் துருவி விசாரித்திருந்தார்.

மகளும் கணவனுக்கு பேசுவதா, இல்ரல தந்ரதயிைம்

உண்ரமரய உர ப்ேதா என்று முதலில் தயங்கினாள்.

ேிறகு பேரியவரின் வார்த்ரதயில் ேயந்தவள், தயங்கி

உண்ரமரய உர க்கபவ, பேண்ணிைம் இயல்ோகப்
பேசிவிட்டு, சாந்தனுரவ முன்ரேக் காட்டிலும் அதிகம்
பந டியாகபவ கண்காணிக்கத் துவங்கியிருந்தார்.

/////////////

பவற்றிபயா, மகள் தன்ரன மீ றி எடுத்த முடிரவ

மகளுக்கு நன்ரமயாக இருந்தபோதிலும், தன்ரன
மதிக்காமல் தான் பதான்றித்தனமாக, அவளது திருமண
விையத்தில் நைந்து பகாண்ைதாகத் பதான்றியதாலும்,
மகளின் பசயலால்… உறவுகள் அரனத்தும் தன்ரன
பகலியாக ோர்த்தது, பேசியரத அரனத்தும் நிரனவில்
வந்துபோக, இளகிய மனம் மீ ண்டும் இறுகியது.

சப ாஜினி Page 619

 நீ யும் நானும் அன்பே

வயது, தன்முரனப்பு இ ண்டும் தனது தவரற ஒத்துக்

பகாண்டு கீ ைிறங்கி, மகபளாடு சமாதானமாகச் பசல்வரத
விரும்ோது மு ண்டியது.

தனக்குள் இருந்த மகளின் மீ தான ோசம், மகளிைம் தனது

மாற்றத்திற்கான கா ணங்கரளப் ேற்றி விவரியாமல்,
இணக்கமாக இருக்கத் தூண்டியது.

இ ண்டு மனம் இரறவன் தந்திை, இ ண்டிற்கிரைபய

அல்லாடிய மனபதாடு பசன்ரனயிலிருந்தவர்,
அதற்குபமல் அங்கு தங்க இயலாது, மாற்றம் பவண்டி…
வா ம் கைந்தேின் கார க்குடிக்கு கிளம்ேியிருந்தார்.

வந்தவர், பந டியாக எரதப்ேற்றியும் விசாரியாமல், சுற்றி

வரளத்து மகனிைம் சில விையங்கரளக் பகட்ைறிந்து
பகாண்ைார்.

தானறியாத ேல விையங்கரள மகன் மூலமாக அறிந்து

பகாண்ைவர், சங்கரின் மருத்துவமரன விவ த்ரத
அறிந்து மனதிற்குள் வருந்தினார்.

எப்ேடி வளர்த்த பேண், மனதாலும், அரலச்சலாலும்,

உறவுகள் என்று அரனவரும் இருந்தும், தாங்கள் யாரும்
அருகில் இல்லாமல் சங்கைப்ேட்ை நிரலயிரன எண்ணி,
காலம் கைந்து மகளுக்காக வருந்தினார்.

சப ாஜினி Page 620

 நீ யும் நானும் அன்பே

மரனவியிைம், மகரளப் ேற்றிக் பகட்க மனிதருக்கு சற்பற

சங்பகாஜமாக இருந்தது.

ஆண்டுகள் கைந்தேிறகு, தமக்ரகரயப் ேற்றிய தந்ரதயின்

விசாரிப்ரேக் கண்டு நந்தாவிற்குபம மகிழ்ச்சி
உண்ைாகியிருந்தது.

இனி தமக்ரக தங்கபளாடு பேச, தங்க, எந்தத் தரையும்

இருக்காது என்று உள்ளம் உவரக பகாள்ள, தந்ரத
பகட்ைரதப் ேற்றி, தனிரம கிட்டிய பவரளயில் தாபயாடு
அரனத்ரதயும் மரறயாமல் ேகிர்ந்து பகாண்டிருந்தான்
நந்தா.

புஷ்ோவிற்கு, மனம் சந்பதாசத்தில் திரளத்தாலும்,

எரதயும் பதரிந்து பகாண்ைதாகக் காட்டிக்பகாள்ளாமல்
கணவர்முன் வரளய வந்தார்.

///////////

பமானிகா குைந்ரதப்பேற்றிற்காக மதுர யில் உள்ள

மருத்துவமரனக்கு சிகிச்ரசக்காக கைந்த இ ண்டு
மாதமாகபவ வந்து பசல்கிறாள்.

வரும்போது சங்க து வட்டில்

ீ வந்து, தங்கியிருந்து
சிகிச்ரச பமற்பகாண்டுவிட்டு கிளம்புவாள்.

சப ாஜினி Page 621

 நீ யும் நானும் அன்பே

அபதபோல இந்த முரற தங்கள் வட்டிற்கு

ீ வந்த
பமானிகாவிைம் இலகுவாகப் பேசுவதற்கு சற்பற
வருத்தமாக இருந்தது நவனாவிற்கு.
ீ

தாங்கள் இருவரும் ஊட்டிக்குச் பசல்வரத

பமானிகாவிைம் பதரிவித்துவிட்டு, மரியாரதக்காக
‘நீ ங்களும் வாங்கபளன்’ என்று அரைக்க முடியாத தனது
நிரலரய எண்ணி, அரறரய விட்பை வ ாமல்
அத்தியாவசிய போருள்கரள எடுத்து ரவப்ேதாகக் கூறி
அரறக்குள் முைங்கியிருந்தாள் நவனா.
ீ

கணவன் இன்னும் அபத நிரலயில் இருந்து மாறாமல்

இருப்ேரதக் காரல முதபல கண்காணித்து வந்தாள்
பேண்.

மற்றவர்களிைம் இனிரமயாக, இதமாக உர யாடினாலும்,

அரறக்குள் இரும்புத் திர யிட்டு என்றுமில்லாமல்
புதிதாக இன்று தன்பனாடு மல்லுக்கு நிற்ேவரன என்ன
பசய்ய என்று புரியாமல் பேண் தனக்கு பவண்டியரத
எடுத்து ரவத்துக் பகாண்டிருந்தாள்.

அரனத்ரதயும் சமாளித்து, தன்ரனயும் அரைத்துக்

பகாண்டு கிளம்ேியவனின் சாமார்த்தியத்ரத பேண்
பமச்சியபோதும், அரத மனதிற்குள் ரவத்துக்
பகாண்ைாள்.

சப ாஜினி Page 622

 நீ யும் நானும் அன்பே

தங்களது காரிபலபய மதிய உணவிற்குப்ேின்

கிளம்ேியவர்கள் இ வு ஒன்ேது மணிக்கு ஊட்டிரய
வந்தரைந்திருந்தார்கள்.

நண்ேனின் எஸ்பைட்டில் தங்க இருப்ேதாக முந்ரதய

தினம் கணவன் கூறியரதத் தவி பவறு எதுவும் பேண்
அறிந்தாளில்ரல.

அங்கு எஸ்பைட் ே ாமரிப்பு மற்றும் இத ேணிகளுக்காக

இருந்த மூவரில் ஒருவர் பேண். சரமயல் மற்றும் வட்டுப்
ீ
ே ாமரிப்பு அரனத்ரதயும் ோர்த்துக் பகாள்ேவள்.

இ வு உணரவ ேணிப்பேண் தயாரித்து சூைாக எடுத்து

வந்து தந்தரத உண்டுவிட்டு, ஊட்டிக் குளிருக்கு
ஸ்பவட்ைர் அணிந்து ேடுக்ரகக்கு வந்தவள்,
ேயணக்கரளப்ோல் ஜாரய இழுத்து தன்மீ து போட்டுக்
பகாண்டு உைபன உறங்கியிருந்தாள்.

முந்ரதய தின கணவனின் ோ ாமுகம் மற்றும் ேயணக்

கரளப்பு பேண்ரண அவ்வாறு அய ச் பசய்திருந்தது.

வந்தது முதல் தங்க இைமளித்திருந்த நண்ேபனாடும், தாய்

மற்றும் ேண்ரணயில் உள்ளவர்கபளாடும் பேசியேடிபய,
மரனவிரய ஓ க்கண்ணில் கவனித்தவாபற ேணிரய
துரிதமாக பமற்பகாண்ைவன், அரறக்குள் வந்தவன்
கண்ைது உறங்கியவரளத்தான்.

சப ாஜினி Page 623

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்பணாடுைனான முந்ரதய நாள் துவங்கிய

ஊைலிலிருந்து, மீ ளச் பசய்யும் தந்தி ங்கபளாடு ஆரசயாக
ேடுக்ரகக்கு வந்தவரன அறியாமல்… பேண்
அயர்ந்திருந்தாள்.

இதுவர என்றுபம பேண்ரணக் கடிந்து பகாள்ளாதவன்,

முதன் முரறயாகக் கடிந்து பகாண்ைதில் சங்கருக்கும்
வருத்தபம.

பேண்ணிைம் முந்ரதய தினபம இதமாக நைந்து

பகாண்டிருந்தால், தற்போது பமாத்தக் குடும்ேமும்
தங்கரளச் சுற்றி வைரமபோல, மதுர யில் இல்லாது
ஊட்டியில் இருந்திருக்கும் என்ேரத உணர்ந்தவன்
பேண்ணிைம் போட்ை பவைத்ரத கிளம்பும்வர
பதாைர்ந்திருந்தான். கணவன் போட்ை நாைகமறியாதவள்,
கரளப்ோல் உறங்கியிருந்தாள்.

இ ட்ரைக் கட்டிலில், ஒப ஜாயிக்குள் பசன்று

மரனவிபயாடு பநருங்கிப் ேடுத்தவனுக்கு உறக்கபம
வ வில்ரல.

கைந்த இரு தினங்களாக, பயாசரனபயாடு வலம் வந்த

மரனவிரய அப்ேடிபய உறங்கவிட்ை வருத்தம், சங்கர
உறங்கவிைவில்ரல.

அயர்ந்து உறங்குேவரள, எழுப்ேி விையத்ரதக் கூறவும்

விரும்ோது இதமான காலநிரலயில், இதமில்லா

சப ாஜினி Page 624

 நீ யும் நானும் அன்பே

மனபதாடு மங்ரகயவரள ேின்புறமாக அரணத்தேடிபய

உறங்க முயற்சித்தான்.

அரணப்ரே உண ாமல் உறங்குேவரள பதாந்தி வு

பசய்யாமல், நீ ண்ை பந த்திற்குப்ேின் சிந்தரனகளுக்கு
விரைபகாடுத்து, உறக்கம் தழுவி உறங்க
முற்ேட்டிருந்தான் சங்கர்.

ஆழ்ந்த உறக்கம் கரலந்து எழுந்தவள், முதல் நாள்

தனக்கு முதுகுகாட்டிப் ேடுத்தவன், தற்போது தன்ரன
ேின்புறமாக அவன் மார்போடு அரணத்தேடிபய
உறங்குவரத உணர்ந்தவள், திரும்ேினால் எங்கு
கணவனின் உறக்கம் கரலந்துவிடுபமா என்று
அபசௌகரியமாக உணர்ந்தபோதும், சிறு அணக்கத்பதாடு
ேரைய நிரலயில் மீ ண்டும் உறக்கத்ரதத் பதாை
விரைந்தாள்.

பேண்ணின் அணக்கத்தில் எழுந்தவன், அசதியில் உறக்கம்

கண்ரணக் கட்டிய போதிலும், முன்ரேக் காட்டிலும்
பேண்பணாடுைனான அரணப்ரே இறுக்கி தன்ரன
உணர்த்தினான்.

“ம்ம்ம்ஹூம்”, நவனா
ீ

“என்ன ம்ஹூம்” சங்கர்

“(BONE)போபனல்லாம் பேயினாகுது”

சப ாஜினி Page 625

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஆகட்டும்…”, என்று அந்த பந த்திலும், குதூகலமாகக்

கூறியவன்,

“ஏன் நான் வ துக்குள்ள தூங்கிட்ை?”, என ஏக்கம் நிரறந்த

கு லில் வினவினான் சங்கர்.

எரதயும் கண்டு பகாள்ள இயலாமல், “அதுக்கு…”,

என்றவள் கணவனின் அரணப்ரேக் காட்டி, “இது
ேனிஷ்பமன்ட்ைா…”

“நான் ஹக் ேண்ணுறது உனக்கு ேனிஷ்பமன்ட்ைாடீ!”

கணவனின் பேச்ரசக் கண்டு, அடுத்த போருக்கு தான்

ஆயத்தமாக இயலாது என்ேரத உணர்ந்தவள்,
“…” அரமதியாகி இருந்தாள்.

“வனா…”
ீ

“…”

“வனா…”
ீ முன்ரனக் காட்டிலும் சத்தமாக அரைத்தான்.

“என்ன?”

“எம்பமல பகாேமா?”

“…”

“அப்ே பகாேந்தான்!”, பேண்ணின் அரமதியில் தானாகபவ

ேதில் கூறினான் சங்கர்.

“….”

சப ாஜினி Page 626

 நீ யும் நானும் அன்பே

“சாரிடீ!”, என காதுமைரல உதடுகளால் உ சியவாபற

கூறினான்.

பேண்ணிற்குள் எழுந்த சிலிர்ப்ோல், மனம் சிம்லாரவபய

மிஞ்சியது.

“சாரி பசால்ல நல்ல பந ம் ோத்தீங்க… பேசாம

தூங்குங்க”, பேண் நிரலரம உணர்ந்தாலும்,
உண ாதவள்போல ஒப்புக்கு கூறினாள்.

“எனக்குத் தூக்கம் வ ரலடீ”, என்று பேண்ரணத் தன்ரன

பநாக்கி வலுக்கட்ைாயமாக திருப்ேியவன்

“அப்ே இவ்பளா பந ம் என்ன ேண்ண ீங்க!”, என்ற

பேண்ணின் பகள்வியில்

“தூங்க ட்ர ேண்ணிட்பை இருந்பதன்!”, என்று கண்ரண

சிமிட்டினான்.

“இனிதான் எதாவது ேண்ணணும்”, என்ற சங்கரின்

உறவுக்கு முந்ரதய உேசரிப்ோன பேச்ரச கண் சிமிட்ைாது
ோர்த்திருந்தாள்.

“…”, ‘ப ண்டு நாளா என்ரனய கிறுக்காட்டிட்டு ஒன்னுபம

நைக்காத மாதிரி வந்து பேசற பேச்ரசப் ோரு’, நவனா
ீ

மரனவி அரமதியாக இருக்கக் கண்ைவன், “உனக்குத்

தூக்கம் வருதா?”, சங்கர்

சப ாஜினி Page 627

 நீ யும் நானும் அன்பே

“தூங்கனவரள எழுப்ேி தூக்கம் வருதானு பகட்ைா என்ன

பசால்ல?”, வனா
ீ சற்பற எரிச்சபலாடு வினவ

“எனக்கு உங்கிட்ை பேசனுபம!”, காரியத்தில் முரனந்தான்.

“இவ்வளவு பந ம் பவற என்ன ேண்ணிட்டு

இருக்கீ ங்க”, நறுக்பகனக் பகட்ைது பேண்.

“இன்னும் ஆ ம்ேிக்கரல…
பேசுவமா?”, பவண்ைாபமன்றாலும் விைமாட்ைான் என்ேது
பதரிந்து, பேண் அடுத்த கட்ை பேச்ரசத்
துவங்கியிருந்தாள்.

“பநத்பதல்லாம் முகத்ரத தூக்கிவச்சிட்பை இருந்துட்டு

இப்ேமட்டும் என்ன பேசப் போறீங்க?”, என்று கு லில்
வருத்தத்பதாடு பேசியவரள

“நீ பய என்ரனப் புரிஞ்சிக்கரலனா… பவற யாருடீ

புரிஞ்சிக்குவா?”, என்று பநற்றியில் இதமாக இதழ்
ேதித்தவரன

‘என்ன நடிப்புைா சாமி’ என்று மனதிற்குள் நிரனத்தவாபற

கணவரனப் ோர்த்திருந்தாள்.

“புக்கு போடுங்க… ேடிச்சி புரிஞ்சிக்க ட்ர ேண்பறன்”, என

வருத்தம் நிரறந்த பேண்ணின் கு லில் சங்கருக்குபம
வருத்தம் வந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 628

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண்ணின் வருத்தம் சங்கர சங்கைத்தில் ஆழ்த்த,

அரதப் போக்க, நீ ண்ைபதாரு இதழ் முத்தத்தால்
பேண்ணின் உணர்வுகரள தனக்கு சாதகமாக்க
முயன்றான்.

முதலில் இளகாமல் இருந்தவள், பந ம் பசல்லச் பசல்ல

கணவனின் அணுகுமுரறயில் சற்பற உருகத்
துவங்கியிருந்தாள்.

பேண்ரணப் ேடித்தவன், இனி பேண் தான் பேசுவரதக்

பகட்க தயா ாகிவிடுவாள் என்ேரத உறுதிபசய்தபதாடு,
இதழ் வைி இரளப்ோறலுக்கு இரைபவளி விட்ைான்.

“உன்ரனக் கஷ்ைப்ேடுத்தபறனா?”, சங்கர்

தரலரய மறுத்து அரசத்தவரளக் கண்டு, “பமப ஜ்

ஆனதிபலருந்து, இன்னிக்கு வ … தூங்கின பந ம் போக
எனக்காக நீ யும், உனக்காக நானும் ஒதுக்கின பந ம்னு…
உன்னால குறிப்ேிட்டு ஒரு ப ண்டு மணி பந த்ரதச்
பசால்ல முடியுமா?”, மனம் திறந்து பேண்ணிைம்
பகட்ைான்.

சற்று பந ம் பயாசித்தவள் , மீ ண்டும் மறுத்து தரலரய

அரசக்க…

“உனக்கு ேடிப்பு, எனக்கு காபலஜ், ேண்ரண அப்டி, இப்டினு

பந ம் போகுபத தவி , நமக்குன்னு தனியா உக்காந்து

சப ாஜினி Page 629

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேசிபயா, சிரிச்பசா இருந்த பந ம்னு ஒன்னு இதுவர

இருந்ததா எனக்கு ஞாேகமில்ரல. இப்ேதான் ேடிப்பு
அப்புறம் என் ன்ஸ் எல்லாம் முடிஞ்சு நீ ஃேீ ரி ஆகிருக்க.
அடுத்து கவுன்சிலிங்ல உனக்கு ேிஜி கிரைச்சா அடுத்து
ேரையேடி ஓை ஆ ம்ேிச்சிருவ… எதுக்கு இவ்பளா தூ ம்
நிக்காம ஓைபறாம். இப்டிபய போனா நம்ம வாழ்க்ரகய
எப்ே வாழுபவாம்?”, என்று உணர்வு பூர்வமாகக்
பகட்ைவனின் மார்போடு, பநருங்கி தனது தரலரயச்
சாய்த்து முன்ரே விை பநருங்கி தன்னவரன
அரணத்துக் பகாண்ைாள் நவனா.
ீ

“எல்லாம் இருந்தும் ஏன் நாம ஓைபறாம். கமிட்பமன்ட்

வச்சிட்டு ஓைப் ேைகிட்பைாம். இந்த ஓட்ைத்துக்கு
நடுவிலயும், நமக்காக ேிர வஸிபயாை பகாஞ்சம் பந ம்,
நாள் இப்டி பசலவைிக்கனும்னு நான் நிரனச்சது தப்ோ?”,
நீ ண்ைபதாரு விளக்கத்பதாடு கூடிய வினாரவக்
எழுப்ேியவனிைம்

நிமிர்ந்து முகம் ோர்த்தவள், “பதரியாம ஏபதா

பகட்டுட்பைன். இனி அப்டிக் பகக்க மாட்பைன்னு பநத்பத
பசால்லிட்பைன்”, ச ணரைந்தாள் மீ ண்டும் நவனா.
ீ

“உனக்கு இப்டிபயல்லாம் பதாணரலயா?”, தன்னவளுக்கு

தன்மீ தான எதிர்ோர்ப்ரே அறிந்து பகாள்ளும் ஏக்கத்தில்
பகட்ைான்.

சப ாஜினி Page 630

 நீ யும் நானும் அன்பே

“பதாணுச்சு… அப்ே நான் ஸ்கூலிங்ல இருந்பதன், கிட்ைபய

வ விைாம வி ட்டுன ீங்க!”, குற்றம் சுமத்தினாள் நவனா,
ீ

“இப்ே…?”

தன்னவரனப் ோர்த்து, “அதல்லாம் பதரில!”, என்ற

ேரிதாேமாகக் கூறியவள், மீ ண்டும் கணவனின் மார்போடு
முகத்ரதப் புரதத்துக் பகாண்டு,

“என்ரனய விட்டுட்டு அப்ேப்பே ஊருக்கு போறது, இப்ே

இ ண்டு நாளா என்ரனய அவாய்ட் ேண்ணது, இப்டி
சிலரதத்தான் என்னால தாங்க முடியல..”, ஏபனா அழுரக
வந்தது பேண்ணுக்கு.

அதற்குபமல், “இனிபம அப்டி நைக்காது”, என்று உறுதி

கூறியவன் பேண்ரண தன்பனாடு அரணத்துக்
பகாண்ைான்.

“அடுத்தடுத்து கமிட்பமண்ட் கூடிட்பை போகும். அடுத்து

இதுபோல எந்த ஸ்ட்ப ஸ்ஸும் இல்லாம இப்டி வந்து
தங்க… வாய்ப்பு இருக்குமா? இந்தத் துடிப்பு, எதிர்ோர்ப்பு
எதுவும் இருக்கும்னு பசால்ல முடியுமா?”, என்றவன்

“ஆனா… ன்.. ன்னு ஓடி… ஓய இன்னும் முப்ேது வருசம்

ஆகும். பநாபயாை, முதுரமபயாை போ ாைற பவரளயில
என்னத்ரத அனுேவிக்க இவ்வளவு தூ ம் வ ப்போபறாம்?
எல்லாத்துக்கும்பமல அதுக்குள்ள யாருக்கு என்னனு எப்டி

சப ாஜினி Page 631

 நீ யும் நானும் அன்பே

பசால்ல முடியும்?”, என்று பகட்ைவனின் வாரய, தனது

ரக பகாண்டு மூடியவளின் உள்ளங்ரகயில்
முத்தபமான்ரறப் ேதித்தான்.

கணவனின் ஆரசகரள அவன் கண்பணாக்கியவாறு

பகட்க துவங்கி இருந்தாள்.

“எனக்கு நிரறய ஆரச இருக்கு. உன்ரன எப்டிபயல்லாம்

வச்சிக்கனும்னு கனவு இருக்கு. அதுல நீ யும் நானும்
மட்டுந்தான் இருக்பகாம். இருப்போம். புள்ரளங்க
வந்திட்ைாலும்… அவங்கபளாை இைம் பவற.. எரதயும்
குைப்ேிக்கக் கூைாது. பதளிவா இருக்கனும்”, என்றவனின்
பேச்ரசக் பகட்ைேடிபய

“ப ண்டு நாளா காபலஜ் போகரலன்னா நானா

கிரைச்பசன்”, என்றவளின் உதட்ரை தனது ேற்களால்
இதமாகக் கடித்தவரன, வலியில் தள்ளி விட்ைாள் பேண்.

ஆனாலும் விலகாமல் விைாது பேசினான். “வறண்ை

ோரலவனமா நான் வாழ்ந்த வாழ்க்ரகயில வசந்தமா
வந்த நீ , என்பனாை கரைசி மூச்சி வர கூை வ ணும்னு
நிரனக்கிபறன்.

உன்பனாை, என்பனாை கமிட்பமண்ட்ஸ் தனியா

இருந்தாலும், நம்ம கமிட்பமண்ட்ஸ்ரஸ பசந்பத சரிவ ச்
பசய்ய நீ எனக்கும், நான் உனக்கும் ஒத்தாரசயா
இருக்கனும். அப்ேதான் நீ யும், நானும் நம்ம

சப ாஜினி Page 632

 நீ யும் நானும் அன்பே

கமிட்பமண்ட்பஸாை, நம்ம ரலஃரேயும் ேீ ஸ்ஃபுல்லா

பகாண்டு போக முடியும்”, என்று நீ ண்ைபதாடு
விளக்கத்ரதத் த

அரமதியாக அரனத்ரதயும் பகட்ைவள்,

“கல்யாணமாகி வருசங்கைந்து இப்டிக் கிளம்ேி

வரும்போது, உங்கரள ஒன்னும் பசால்ல மாட்ைாங்க.
ஆனா அப்டி வந்த என்ரனப் ேத்தி என்ன நிரனப்ோங்க?”,
என்று கணவனிைபம பகட்ைாள்.

“என்ன நிரனச்ச என்ன? ஆயி ம் பேரு ஆயி ம்

பசால்லுவாங்க. நிரனப்ோங்கனு.. ோத்துகிட்டு,
ஒவ்பவாருத்தவங்களுக்கும் போயி ேதில் பசால்லிட்ைா
பதரிய முடியும். நம்ம வாழ்க்ரகய நாம ேிரியப்ேைற
மாதிரி வாழ்ந்துட்டு போகனும்.

பமானிகாவுக்கு கல்யாணம் ஆகி எத்தரன வருசமாச்சு.

அவங்கரள இப்ே நம்மகூை கூட்டிட்டு வந்து நல்லபேரு
வாங்கனும்னு நிரனக்கறது மைத்தனம்.

எங்க போகப் ேிரியப்ேட்ைாலும் எல்லா பசலரவயும்

ஏத்துக்கபறன்னு பசால்லியும், எங்கயும் போகாம
வாங்குன காச பேங்க் அக்கவுண்ட்ல போட்டுட்டு
இருக்கறவங்கரளப் ேத்தி நாம எதுக்கு பதரவயில்லாம
பயாசிக்கனும்?”, என்று சங்கர் பேச

சப ாஜினி Page 633

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அவ நம்ம வட்டுக்கு

ீ வ ரலனா எனக்கு ஒன்னும்
பதாணாது. அவ இங்க வந்திருக்கும்போது உங்கபளாை
கிளம்ேி வந்தது ஒரு மாதிரியா இருந்தது”, என்று தனது
மனத்பதான்றரல நவனா
ீ கூற

“ஏய், நான் உம் புருசன்டீ… எங்கூை வ உனக்கு ஒரு

மாதிரியா இருந்ததுங்கற வார்த்ரத இனி எப்ேவுபம
பசால்லாத…! யாரு என்ன நிரனச்சாலும் புருசங்
கூப்ேிட்ைா, கூை போறதுதான சரி…!

எனக்கு, உன்ரன எங்கூை கூட்டிட்டுப் போக ஒரு

மாதிரியா இருக்குனு பசான்னா உனக்கு எப்டிடீ
இருக்கும்?”, என்று பேண்ணிைபம காட்ைமாக தனது
பகள்விரய ரவத்திருந்தான்.

“வருத்தமாத்தான் இருக்கும். சரி அந்தப் பேச்ரச இத்பதாை

விட்ருபவாம்”, என்று பேண் சமாதானமாகி கணவரனத்
அரணத்துத் பதற்றிை

“அப்ே… வந்த பவரலய ஆ ம்ேிப்போமா?”, சங்கர்

பேண்ணும் இதமாகச் சிரித்தேடிபய இதமான

இதபைாற்றலுைன் தனது சம்மதத்ரதக் கூற, இனிரமயாக
துவங்கியது பமாகலீரல.

ஊட்டிக் குளிருக்கு ஜாரய மீ றியும் பதாரலத் துரளத்த

உணர்விற்கு, இருவரின் உைல் பவப்ேமும்

சப ாஜினி Page 634

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஒருவருக்பகாருவர் இதத்ரதத் தந்திை, மனபமாத்திட்ை

நிரலயில் கூைரலக் கண்ை மஞ்சம் இதுவர காணாத
காட்சிரயக் கண்ைதாக இறுமாந்தது.

அரமதியான சூைலில், இதமான காலநிரலயில், உரிய

உறவுைனான நிதானமான கூைலின் சிறப்ேிரன
வார்த்ரதகளுக்குள் பகாண்டு வ இயலாது.

சிற்றின்ேம் இந்த நிரலயில் சுரவ கூடிப் போகும்.

அறுேத்து நான்கு வரக கூட்பைாடு உண்ணும் விருந்ரதக்

காட்டிலும் அலாதி சுரவ.

உலகின் நறுமணங்கரளக் காட்டிலும் மணம் மிகுந்தது.

ஐம்புலன்கபளாடு, ஆன்ம நிரறவும், உலரகபய சாதித்த

நிரறவும் கிட்டும் தருணமிது.

ேருவ வயரதக் காட்டிலும், வயது கூைக்கூை நிதானம்

கூடி, முழுரமயான நிரறரவத் தருவது.

நாளும் போழுதும் ஓடியபத பதரியாமல், இயற்ரகரய

சிப்ேதா? காமரனத் துதிப்ேதா? என்று குைப்ேமின்றி, ‘நீ யும்
நானும் அன்பே’ எனும் மந்தி த்ரதத் தவி , பவறு
எரதயும் சிந்தியாது, களித்து, கரளப்ரேயும் மீ றிய
களிப்போடு, கூடுதலான புரிதபலாடு, நிரறவாக
ஊட்டியிலிருந்து திரும்ேியிருந்தனர்.

சப ாஜினி Page 635

 நீ யும் நானும் அன்பே

//////

எதிர்வரும் நாளில் மகபளாடுைனான இணக்கமான உறவு

விர வில் உறுதிப்ேடும் என்ற நம்ேிக்ரக, கணவரின்
பேச்சு, பசயலில் புஷ்ோவிற்கு வந்திருக்க, அதன்ேின் வந்த
நாளில் சசிகலாவிைம் பேசினார்.

நலம் விசாரிப்ேிற்கு ேிறகு, “எதுவும் விபசசமில்ரலயா

அண்ணி?”, என்று மகரளப் ேற்றி மரறமுகமாகக் பகட்க

“நீ ங்கபள அதுகிட்ை பேச பவண்டியதுதான அண்ணி”,

என்று கூறியவர், “ப ண்டு வருசமாகட்டும்னு பசால்லிச்சு
நம்ம நவனா.
ீ அதுக்கப்ேறமா நாங்களும் எதுவும்
பகட்டுக்கரல… விபசசம்னா உங்ககிட்ைச் பசால்லாம பவற
யாருகிட்ை பசால்லப் போபறன்”, என்று சசிகலாவும் தனது
எண்ணத்ரதப் ேகிர்ந்து பகாண்ைார்.

பவற்றியின் மாறுதல்கரளப் ேற்றி எதுவும் கூறாமல்,

“வயசு போகுதுல அண்ணி, காலா காலத்துல
பேத்துக்கிட்ைா… நாமபள வளத்து விட்ருபவாம்”, என்று
புஷ்ோ பேச

“ஆமா அண்ணி, அதத்தான் அத்ரதயும் பசான்னாங்க…

உங்க மருமயந்தான் அதுக்கு ேடிப்பு முடியற வர
எதுவும் பேசாதிகன்னு பசால்லி
வாயரைச்சிட்ைான்”, சசிகலா

சப ாஜினி Page 636

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அதான் ேடிப்பு முடிஞ்சிருச்பச… இன்னும் என்னவாம்”,

என்று புஷ்ோ தனது ேங்கிற்கு எடுத்துக் பகாடுக்க…

அன்னம்மாள் மூலமாக அரனவரின் எதிர்ோர்ப்புகளும்,

உரியவர்களிைம் ேகி ப்ேட்ைது.

சங்கருக்கும் வயது முப்ேதுக்குபமல் ஆவரத

அன்னம்மாள் குறிப்ேிை, அதற்குபமலும் தங்களது
விருப்ேம்போல நாட்கரளத் தள்ள முடியாத நிரல
நவனா,
ீ சங்கர் இருவருக்குபம.

அதற்கிரைபய பேண் விரும்ேிய முது மருத்துவ ேடிப்ேில்

பசர்ந்திருந்தாள்.

பேண் போது மருத்துவம் ேயில விரும்ேியது போலபவ

மதுர யிபலபய ேடிக்க இைம் கிரைத்து, மீ ண்டும் கல்லூரி
பசல்லத் துவங்கியிருந்தாள்.

அடுத்த மூன்றாம் மாதத்தில் நவனா

ீ சூலுற்ற
நற்பசய்திரயக் பகட்டு அரனவருபம மகிழ்ந்திருந்தனர்.

புஷ்ோ, பவற்றி இருவரும் தனது மகள் சூலுற்ற

பசய்தியறிந்து என்ன பசய்தார்கள்…

அன்பு-23 (நிரறவு)

நவனா
ீ சூலுற்றரத அறிந்தவுைன் சங்கர், சசி, அன்னம்மாள்
அரனவ து கவனிப்பும் இ ட்டிப்ோகியிருந்தது.

சப ாஜினி Page 637

 நீ யும் நானும் அன்பே

அரதயும் தாண்டி, சங்கர் அடுத்த கட்ைத்திற்கு

நகர்ந்திருந்தான்.

அதிக பந ம் நவனாவிற்காக
ீ ஒதுக்கத்
துவங்கியிருந்தான். சங்கர் பேண்ரணத் தாங்கியரத,
கண்டும் காணாமல் இருந்தாலும், உணவு விசயத்தில்
அன்னம்மாள் தனது அனுேவத்ரதக் கூறினார்.

“மசக்ரக, வாந்தி இல்ரலனு… அவ ஆசப்ேட்டு பகக்கறரத,

ேிரியமா திங்கறரத, எல்லாம் வாங்கிக் பகாடு….!
பவணானு பசால்லரல தம்ேி….! ஆனா வயித்துக்குள்ளபய
புள்ரளய வளக்கணும்னு ப ண்டு பேரும் நிரனக்கக்
கூைாது! புள்ள எரை கூடுனா… ேி சவம் சிக்கலாயிரும்!
ப ண்டு உசிரும் நல்லா இருக்கனும்னா… அவரள பவல
ோக்க விடு! குனிஞ்சு நிமிந்து எல்லாம் ோத்தாதான்
ேிறக்கற புள்ரளயும் சுறுசுறுப்ோ இருக்கும்!”, என்று
அன்னம்மாள் சங்கரிைம் கூறினார்.

இவ்வாறு அருகில் இருந்தவாபற ஒவ்பவான்ரறயும்

கவனித்து அன்னம்மாள் சீ ாக்க…

நவனாவும்
ீ ஆச்சியின் பேச்ரசக் பகட்டுக் பகாண்டு, “ஆச்சி
பசால்ற மாதிரிபய ஃோபலா ேண்ணுபவாங்க…!”, என்று
கணவனிைம் கூற

அதற்குபமல் அன்னம்மாளின் அறிவுர ப்ேடிபய

அரனத்ரதயும் ேின்ேற்றத் துவங்கியிருந்தாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 638

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அபலாேதி ைாக்ைரு…! ஆத்தா பசால்றரதக் பகட்டு நைந்தா

ஆச்சர்யமா இருக்குல்ல!”, என்று சங்கரும் பேண்ணின்
பேச்ரசக் பகட்டு, தனது சந்பதகத்ரத வினவ

“உங்க விசயத்துல எனக்கு அவங்க பமல, அவங்க பூட்,

அவங்க பமடிசின் எல்லாத்துலயும் ஒரு நம்ேிக்ரகங்க…
அதான் அப்டி பசான்பனன்!”, என்று பேண்ணும்
கணவனிைம் விளக்க

அதற்குபமல் அவ வர் நிரலயில் நின்று பேண்ரணத்

தாங்க… நாட்கள் அதன்போக்கில் பவகமாகச் பசன்றது.

ஐந்து மாதங்கள் நிரறவு பேற்றதும், பேண் தன் நுண்ணிய

உணர்வால் குைந்ரத அடிவயிற்றில் அரசவரத
உணர்ந்து சங்கரிைம் கூறினாள்.

பேண் தன் உணர்வுகரள வார்த்ரதகளால கணவபனாடு

ேகி , தாபன சுமப்ேதுபோன்ற உணர்ரவப் பேற்றான்
சங்கர்.

விசயம் பதரிந்த புஷ்ோ ஐந்து மாதங்கள் நிரறவு

பேற்றவுைன், மகரளக் காண மதுர க்பக கணவனின்
அனுமதிபயாடு பநரில் வந்திருந்தார்.

தாரயக் கண்ை மகள், தாயின் மடியில் பசன்று தரல

சாய்த்துப் ேடுத்தவள், அவரளயும் அறியாமல் கண்ண ீர்
உகுத்தாள்.

சப ாஜினி Page 639

 நீ யும் நானும் அன்பே

பேண் அழுவரதக் காண சகிக்காத அரனவரும்,

“வயித்துப் புள்ளக்காரி இப்டி அழுகக் கூைாது… ஆத்தா…!
நைந்தது எல்லாம் போகட்டும்! இனி எல்லாம் உம்மனசுக்கு
நல்லாபவ நைக்கும்!”, என்று ஆளாளுக்கு ஏற்ற
நல்வார்த்ரதகள் கூறி நவனாரவத்
ீ பதற்றியிருந்தனர்.

மகளுக்கு தாயிைம் பேச ஆயி ம் விசயங்கள் இருக்க,

அரனத்ரதயும் ஒப நாளில் பகாட்டித் தீர்த்து
இலகுவாகியிருந்தாள் நவனா.
ீ

ஆனாலும் ஏபதா ஒட்ைாத தன்ரமரய மகளிைம் புஷ்ோ

உண பவ பசய்தார்.

அரனத்ரதயும் கண்டும், காணாததுபோல சங்கர்

அரமதியாக இருந்தான்.

பேற்றவளுக்பகா, ‘இம்புட்ையும் புள்ரள மனசுல வச்சி

மருகிட்பை இருந்திருக்கு! நானும் விட்பைத்தியா இருந்தது
தப்போ?’, என்று மனம் சாை, சற்பற வருத்தம் புஷ்ோவிற்கு
வந்திருந்தது.

அடுத்து வந்த இ ண்டு மாதங்களும், புகுந்த வட்டுச்

ீ
சீ ாட்ைபலாடு, ேிறந்து வடும்
ீ பசர்ந்து பகாள்ள
திக்குமுக்காடிப் போனாள் நவனா.
ீ

சப ாஜினி Page 640

 நீ யும் நானும் அன்பே

ஏைாம் மாதம் சீமந்தம் என்று முடிவாகி, அரதச் சாக்கிட்டு

பவற்றிரயயும் சீமந்த விைாவில் வந்து கலந்து பகாள்ள
அரைத்தார் புஷ்ோ.

‘சீமந்தபமல்லாம் போண்ணுங்க ஃேங்சன்! நீ பய போயி

புள்ரளய ோத்து ேத்தி மாக் கூட்டிட்டு வா!’, என்றபதாடு,
அதற்குரிய ஏற்ோடுகரளச் பசய்து பகாடுத்துவிட்டு,
கார க்குடியிபலபய இருந்து பகாண்ைார் பவற்றி.

மனம் இன்னும் அவருக்கு மு ண்டியது. அதனால்

அவ ால் அந்த விைாவிரன இலகுவாக எதிர்பகாள்ள
இயலாது என ேின்வாங்கியிருந்தார்.

புஷ்ோவிற்கு கணவனின் நிரல புரிந்தது. மனம் வ

ஆரச பகாண்ைபோதும், அரதவிை தன்முரனப்பு அவர
இறங்கி வ இயலாமல் பசய்வரத உணர்ந்பத இருந்தார்.

“சரிங்க…”, என்றபதாடு மகரனயும், அருகில்

உள்ளவர்கரளயும் அரைத்துக் பகாண்டு மதுர க்கு
வந்து ேிறந்தகம் சார்ோக பசய்ய பவண்டிய
அரனத்ரதயும் சிறப்ோக பசய்தார் புஷ்ோ.

விைாவில் மகளின் நிரறவான பூரிப்ோன முகத்ரதக்

கண்டு மகிழ்ச்சி பகாண்டிருந்தார் புஷ்ோ.

சப ாஜினி Page 641

 நீ யும் நானும் அன்பே

இருவரும் ஆசிர்வாதம் வாங்க எண்ணி கீ பை குனிய,

அதற்குள் தடுத்த புஷ்ோ, “தீர்க்க சுமங்கலியா இரும்மா…”,
என்று மகரள வாழ்த்தியவர் மருமகரனக் கண்டு,

“அவங்கப்ோ பகாஞ்சம் முன்னப்ேின்ன

பேசுனரதபயல்லாம் மனசுல வச்சிக்காதப்ோ…!”, என்று
தன் மனதில் உறுத்தியரத அன்று சங்கரிைம்
கூறிவிட்ைார்.

“எதுக்கு அத்ரத பேரிய வார்த்ரதபயல்லாம் பேசிக்கிட்டு…

அரதபயல்லாம்ேத்தி நான் பயாசிக்கல அத்ரத!”, சங்கர்.

“பேத்தவரு… ஏபதா மன சஞ்சலத்துல அன்னிக்கு அப்டி

பேசிட்ைாரு…!”, என்ற புஷ்ோ இழுக்க

“… போம்ேிளப்புள்ரளய பேத்து வளத்து ஆளாக்கி…

ஆரசபயாை கல்யாணம் ேண்ணிக் பகாடுக்க நிரனச்ச
உங்க நிரனப்ரேக் கரலச்சதுக்கு… நீ ங்கதான் என்ரன
மன்னிக்கனுத்ரத!”, என்று மாமியாரிைம் மனம் திறந்து
மன்னிப்ரே பவண்டினான் சங்கர்.

அதுவர அங்கு நைப்ேரத கண்ணுற்றவாறு இருந்த

அன்னம்மாள், “ஆமாத்தா…! புள்ரள மனசுக்குள்ள
எரதபயா நிரனச்சு வந்து எங்ககிட்ை பசால்லும்போது…
நாங்களும் ஆளாளுக்கு உங்ககிட்ை வந்து மாறி மாறி
பநருலயும், ஆளுககிட்ை பசால்லியும், பேசிப்
ோத்பதாம். நீ ங்க ஒத்துவ ல…! புரிய ரவக்கவும்

சப ாஜினி Page 642

 நீ யும் நானும் அன்பே

எங்களால முடியல! நவனாவுக்கு

ீ மனசுக்குள்ள ஏபதா
சரியில்ரலனு புரிஞ்சது. அத எங்ககிட்ை பசால்ல
முடியாம புள்ரள தவியா தவிச்சது!

அதான் உம்புள்ரள ஆரசப்ேட்ை மாதிரிபய எல்லாம்

ேண்ணிட்பைாம். நாங்க எடுத்துப் ேண்ணது தப்புனாலும்…
அன்ரனக்கு பவற வைி பதரியரல!

அதான் அப்டி ஒரு முடிரவ எடுக்க பவண்டியதாப்

போச்சு…! மாப்ேிள்ரள இப்ே கூை இங்க வ ரல! இன்னும்
அவுக பகாேம் தீ ல போல! அவுகள பேரிய மனசு ேண்ணி
எங்கரள எல்லாம் மன்னிக்கச் பசால்லு!”, என்று
அன்னம்மாள் வந்து புஷ்ோவிைம் பேச

அன்னம்மாளின் இறுதி வார்த்ரதயில் மனம்

சங்கைமரைந்த புஷ்ோ, “எதுக்கு பேரியம்மா… இப்டி
பேசுறீங்க…! நைந்தது நைந்துபோச்சி…! இனி நைக்கிறது
எல்லாம் நல்லேடியா இவங்க வாழ்க்ரகல நைக்கனும்னு
ஆசிர்வாதம் ேண்ணுங்க!”, என்று மகரளயும்,
மருமகரனயும் அன்னம்மாளிைம் திருநீ று வாங்கப்
ேணித்தார் புஷ்ோ.

ஒருவைியாக, மனதின் ஓ த்தில் இருந்த ோ ங்கள்

நீ ங்கியபோதும், பேண்ரண அரைத்துக் பகாண்டு
கிளம்ேக் காத்திருந்தவர்கரள, ஹாலில் அம ச்
பசய்துவிட்டு தங்களது அரறக்குள் வந்த நவனா
ீ

சப ாஜினி Page 643

 நீ யும் நானும் அன்பே

“ஏங்க… எங்க அம்மா வட்டுக்கு

ீ எப்ே வந்து கூப்ை
வருவங்க?”,
ீ என்று கணவனிைம் வந்து ேள்ளிக்குச் பசல்ல
அைம்ேிடிக்கும் குைந்ரதயின் நிரலயில் வந்து நிற்க

“இன்னும் கிளம்ேபவ இல்ரல. அதுக்குள்ள கூப்ைறதப்

ேத்தி நான் பேசினா… அத்ரத என்ரன உண்டு இல்ரலனு
ேண்ணிருவாங்க”, சங்கர்

“ஏபதா புது இைத்துக்கு போற ஃேீல் ஆகுது. என்னனு

பதரியரல!”, என்று நவனா
ீ புலம்ே

“என்ன பசய்யனும்னு பசால்லு வனா!”,

ீ என்று
மரனவியிைபம அதற்கான விரைரய சங்கர் பகட்க

“காபலஜ் போகணும்னு நாரளக்பக வந்து என்ரனக்

கூட்டிட்டு வந்திரீங்களா?”, என்று பகட்ைவாபற கணவனின்
மார்போடு சாய்ந்து பகாண்டு, ஏக்கமாக கணவனின் முகம்
ோர்த்து, ேிரிய மனமில்லாது பகட்ைவரள, இதமாக
அரணத்து, அரணப்ேிபலபய தனது ேதிரலக் கூறி
மரனவிரய வைியனுப்ேியிருந்தான் சங்கர்.

தாய் மற்றும் உைன் வந்திருந்தவர்கபளாடு அர மனதாகக்

கிளம்ேியிருந்தாள் பேண்.

நீ ண்ை இரைபவளிக்குப் ேிறகான ேிரிதல். பேண்ணால்

இயல்ோக அங்கிருந்து கிளம்ே இயலவில்ரல.

சப ாஜினி Page 644

 நீ யும் நானும் அன்பே

வந்த அழுரகரய அைக்க, பநஞ்சில் ோ பமறியது போன்ற

உணர்வு. ஆனாலும் வயிற்றுப் ேிள்ரளரய எண்ணி
மூச்சிரன ஆைமாக இழுத்து விட்ைாள்.

ஆண் தனக்குள் எழும் ரகநழுவிச் பசல்லும்

வாய்ப்புகரளபயா, துன்ேங்கரளபயா, துய ங்கரளபயா
எளிதில் பவளிக்காட்டுவதில்ரல.

சிலர் மதுவின் துரணரய நாடி மனதில் உள்ளரத

பவளியில் கூறி ஆறுதல் பதடுவதாக உலரக நம்ே
ரவக்கின்றனர்.

மது அருந்தாதவர்கள், மனபதாடு ரவத்துக் பகாண்டு

மன்றாடுகிறார்கபள தவி , ம த்துப் போன மனரதக்
பகாண்ை மனிதர்கள் அல்ல அவர்கள்.

மனம் துயருற்றாலும், எரதயும் பவளிக்காட்ைாமல்

நின்றவரன, புரிந்து பகாண்டிருந்தவள், மறுநாள்
கண்டிப்ோக அரைத்துச் பசல்ல வருவான் என்ற
நம்ேிக்ரகபயாடு கிளம்ேியிருந்தாள் நவனா.
ீ

இலகுவாக மனம் ஒன்றிய இைத்ரத விட்டுச் பசல்ல

ேிரிய இயலாத நிரலயில் புஷ்ோபவாடு பசன்றவளுக்கு,
அன்ரறய தினத்ரதக் கைத்த இயலாமல் வருந்தினாள்.

சில ஆண்டுகளுக்குப்ேின் வட்டிற்கு

ீ வந்த மகரள
“வாம்மா…!”, என்றபதாடு அரறபயாடு முைங்கியவர்,

சப ாஜினி Page 645

 நீ யும் நானும் அன்பே

மகரளக் கவனிக்க மரனவிரய ஏவியவாறு

ஒதுங்கியிருந்தார் பவற்றி.

தந்ரத, ேைகிய வடு,

ீ ேடுத்துறங்கிய ேடுக்ரக எல்லாம்
அந்நியமாகத் பதான்றியது நவனாவிற்கு.
ீ

ேடுக்ரக ேரகயானது. பந த்ரத பநட்டித் தள்ளினாள்.

மற்றவர்கரளத் பதாந்தி வு பசய்ய ேிரியமில்லாமல்,

தனது அரறக்குள் இருந்தவாபற கணவனுக்கு நடுநிசியில்
அரைத்தாள் நவனா.
ீ

இ ண்டு ரிங்கில் எடுத்தவனிைம், “தூங்கரலயா?”, என்று

பகட்க

“ம்”, அதற்குபமல் எதுவும் பேசினானில்ரல.

“ஏன் இன்னும் தூங்காம இருக்கீ ங்க?”

“பதரியரல!”, பதரிந்தும் பதரியாது என்றிருந்தான் சங்கர்

சங்கர், நவனா
ீ திருமணத்திற்குப் ேிறகு, நவனாரவ
ீ
விட்டுவிட்டு அடிக்கடி இல்ரலபயன்றாலும்,
வா பமாருமுரற அல்லது இருமுரற ஊருக்குச் பசன்று
ேைகிய சங்கருக்கு, முதன் முரறயாக நவனா
ீ தன்ரன
விட்டுச் பசன்றரத எண்ணிய உள்ளத்தில், ஏபதா
ேறிபோனதுபோன்ற மனநிரலரயத் தந்திருந்தது.

சப ாஜினி Page 646

 நீ யும் நானும் அன்பே

தாங்கள் வசிக்கும் வட்டில்,

ீ நவனா
ீ இல்லாமல், சங்கர்
மட்டும் இதுவர தனித்து இருந்ததில்ரல.

முதன்முரறயாக தனிரம இனிரம த வில்ரல. துயர த்

தந்திருந்தது.

ஆற்ற முடியாத துய ல்ல என்ேது அறிவுக்குப் புரிந்தாலும்,

அருகில் இல்லாதவரள எண்ணி ஏங்கிய மனம்
தூக்கத்ரத து த்தியிருந்தது.

என்ன பசால்ல? எரதயும் பசால்ல இயலாத நிரல

சங்கருக்கு. “நீ தூங்கு”, என்று கணவன் கூற

“உங்களுக்கு தூக்கம் வ வர எதாவது

ோடுறீங்களா?”, பேண்ணுக்கு மனரத சாந்தப்ேடுத்த வைி
பதரியாமல், வைி பதடினாள்.

“என்ன ோை?”, மனம் முழுக்க இருந்த ோ உணர்வு

பேண்ணின் பேச்சில் சற்று குரறந்தாற் போன்ற
உணர்பவாடு வினவினான்.

“எதுனாலும் ஓபக!”, என்று பேண் கூறியதும்… கம்மிய

கு ரலச் சரி பசய்தவன் மரனவிக்காக தன்
மனநிரலக்கு ஏற்ற ோைரல சங்கர் ோைத்
துவங்கியிருந்தான்.

“வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய

கவி தரும் இரசபய பயபயபய

சப ாஜினி Page 647

 நீ யும் நானும் அன்பே

வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய

கவி தரும் இரசபய பயபயபய
பகாடி மலப மலர் விடும் இதபை
இதழ் தரும் மதுபவ

வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய

கவி தரும் இரசபய பயபயபய

மலரிலும் மரலயிலும்
நதியிலும் உன் உருவபம
பதரிவபதன்ன அைகைகாய்
பதரிவபதன்ன

வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய

கவி தரும் இரசபய பயபயபய
—-
உன் நியாேகம் பநஞ்சில் வந்தாடுபத
ஓயாமபல என்ரன ேந்தாடுபத
உன் பூ முகம் கண்ணில் நின்றாடுபத
நான் பகாஞ்சபவ என்ரன மன்றாடுபத

ேடித்தால் இனித்திடும் புதினம்

உன்ரன நான் மறப்ேது கடினம்
அரலயாய் பதாைர்ந்திடும் நிரனப்பு
வரலக்குள் தவித்திடும் தவிப்பு
துளிர்க்கும் ஆரச துளிர்த்தால்

சப ாஜினி Page 648

 நீ யும் நானும் அன்பே

பமனி சிலிர்க்கும் மிதக்கும் ேறக்கும்

—
வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய
கவி தரும் இரசபய பயபயபய

வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய

கவி தரும் இரசபய பயபயபய
—
பசவ்வாரைகள் ேந்தலாய் பதான்றுபத
கூந்தல் ேரன பதா ணம் ஆனபத
பூ மாரலயாய் பதான்றும் பூஞ்பசாரலபய
எங்பகங்கும் கல்யாண பகாலங்கபள

மண நாள் நிரனவுகள் மலரும்

மனதில் மரலபயன வளரும்
வருபவன் வருபவன் கிளிபய
விைிக்குள் இருக்கும் விைிபய
இரணந்தால் இருவர் இரணந்தால்
இன்ே வ வும் உறவும் சுகபம
—
வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய
கவி தரும் இரசபய பயபயபய
வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய
கவி தரும் இரசபய பயபயபய

சப ாஜினி Page 649

 நீ யும் நானும் அன்பே

பகாடி மலப மலர் விடும் இதபை

இதழ் தரும் மதுபவ
வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய
கவி தரும் இரசபய பயபயபய

மலரிலும் மரலயிலும்
நதியிலும் உன் உருவபம
பதரிவபதன்ன அைகைகாய்
பதரிவபதன்ன

வன குயிபல குயில் தரும் கவிபய

கவி தரும் இரசபய பயபயபய”, என்று கணவன் ோடி
முடிக்கும் முன்பே, ோதிப் ோைலின்போபத நவனா
ீ
உறங்கியிருந்தாள்.

எபதச்ரசயாக எழுந்து வந்த புஷ்ோ, மகளின் அரறயில்

எரிந்த விளக்கிரனக் கண்டு, அரறக்குள் எட்டிப் ோர்க்க…
மகள் அரறயில் வந்த பேச்சு சத்தத்ரதக் கண்டு,

‘தூக்கம் வ ரலயா? யாருகிட்ை இன்பன த்துல

பேசிட்டுருக்கா’, என்று நிரனத்தவாபற சற்று பந ம் நின்று
கவனித்துவிட்டு, அரறக்குள் வந்து மகரள பநருக்கத்தில்
ோர்த்தார்.

மகள் உறங்கியரத உணர்ந்தவர், ோைல் ஒலி எங்கிருந்து

வருகிறது என்கிற பயாசரனபயாடு பநாக்க… அரலபேசி
உயிர்ப்போடு இருந்தரதக் கண்ைார்.

சப ாஜினி Page 650

 நீ யும் நானும் அன்பே

அதரன எடுத்து, ‘ோட்ரை பகட்டுகிட்பை இரத ஆஃப்

ேண்ணாம தூங்கிட்ைாளாக்கும்’ என எண்ணியவாபற
அரலபேசிரய எடுத்து பநாக்க… எதிர்முரனயில் இருந்து
வந்த ோைல் வரிகரளக் பகட்டு, கு லின் ேரிட்சயத்தில்
பயாசித்தார்.

சற்று பந த்திற்குப்ேின் எதிரில் சங்கர் ோடுவரத

உணர்ந்தவர், சிரித்தவாபற இ வு விளக்ரக மட்டும்
எரியவிட்டு, மற்ற விளக்குகரள அரணத்துவிட்டு…
அரறரய விட்டு பவளிபயறி இருந்தார்.

‘தாலாட்டுப் ோடுனவரள மறக்க ரவக்கிற அளவுக்கு

மருமயன் இப்ேடி கிறக்கமா ோடுனா… எப்டி என் ஞாேகம்
எம்புள்ரளக்கு இருக்கும்! அதான் புள்ரள என்ரனத்
பதைபவ இல்ரல!’ என்று மனதில் நிரனத்தவாபற…
உண்ரம புலப்ேை… மனதில் நிரறவான மகிழ்ச்சிபயாடு
ேடுக்ரகயரற பநாக்கிச் பசன்றார் புஷ்ோ.

புஷ்ோவிற்கு மகளின் வாழ்க்ரக ேற்றிய நிரறவு

இருந்தாலும், ஒவ்பவான்ரறயும் கண்ணுறும்போது
ப ட்டிப்பு மகிழ்வாக உணர்கிறார்.

பவற்றிரயப் போல சங்கர் இல்ரல. மகரளச் சீ ாட்டி

வளர்த்து, திருமணத்திற்குப் ேிறகு என்னபவா? எப்ேடிபயா?
என்கிற ேயம் இல்லாமல் இருக்கும்ேடியான
நம்ேிக்ரகயான மருமகன் என்கிற நிரறவு புஷ்ோவிற்கு

சப ாஜினி Page 651

 நீ யும் நானும் அன்பே

என்றுபம இருந்தது. அது நைக்கும் நிகழ்வுகரளக்

கண்ணுற்று வலிரம பசர்த்தது.

மகள் வட்டிற்கு
ீ வந்த மறுநாபள கிளம்ேிச் பசல்ல
விரும்புவரத அறிந்த பவற்றிக்பகா, மனம் பவறுரமயாக
உணர்ந்தார்.

இனி பேண் தங்கபளாடு ஒட்ைாத வாழ்க்ரகதான் வாை

எண்ணுகிறாள் என்ேது புரிந்தவுைன், மனம் பநாந்தார்.

அபதபவரளயில், தனது மரனவிரய இபதபோன்ற

சூைலில் தான் நிறுத்தி, மரனவி தாய் வட்பைாடு
ீ சில
மாதங்கள் இருக்கப் ேிரியப்ேட்ைபோது, அதற்குத்தான்
சம்மதிக்காததும் நிரனவிடுக்கில் வந்துபோக,
இரறநீ தியான இன்ரறய பசயரல எண்ணி
ஏற்றுக்பகாள்ள தன்ரனப் ேக்குவப்ேடுத்திக் பகாண்ைார்.

அடுத்த நாள் வட்டிற்கு

ீ வந்த சங்கர மருமகனுக்குரிய
சகல மரியாரதபயாடு அரனவரும் வ பவற்று உேசரிக்க,
பவற்றிபயா “வாங்க…”, என்ற வார்த்ரதபயாடு
ஒதுங்கியிருந்தார்.

‘எம்புள்ரள ஒன்னுமறியாதது. நான் ஏபதா மனசுல

நிரனச்சி உங்கரள பவணானு அப்ே
பசால்லிட்பைன். அரத மனசுல வச்சிக்க
பவணாம். எம்புள்ரளய நல்லாப் ோத்துக்கங்க

சப ாஜினி Page 652

 நீ யும் நானும் அன்பே

மாப்ேிள்ரள!’, என்று மனம் கூற நிரனத்தாலும், சங்கரிைம்

இறங்கிச் பசன்று பேச ஏபதா ஒன்று தடுத்தது.

கணவன், வந்த மருமகரன , ‘வாங்க’ என்று வந்து

அரைத்துப் பேசியரதக் கண்ை புஷ்ோ ஆனந்தக்
கண்ண ீப ாடு ோர்த்திருந்தார்.

அதற்குபமல், அங்கு தன்ரன இரணக்க இயலாமல்,

பவற்றி அங்கிருந்து நகன்றிருந்தார்.

சங்கருக்கும் இயல்ோக வட்டின்

ீ சூைல் இல்லாரமயால்,
விர வில் மரனவிபயாடு கிளம்ேியிருந்தான்.

கணவரன ஹாலில் அம ச் பசய்துவிட்டு, ‘அப்ோட்ை

பசால்லிட்டு வந்திப ன்’ என்று பவற்றி இருக்கும் இைத்ரத
பநாக்கிக் கிளம்ேியவள்

“அப்ோ…”, என்று அரற வாயிலில் நின்று பமல்லிய

கு லில் அரைத்தாள்.

மகளின் அரைப்ேில் ஏபதா புத்தகத்தில் முகத்ரதப்

புரதத்திருந்தவர், நிமிர்ந்து மகரள பநாக்க…

“அப்ோ… உங்ககிட்ை பகாஞ்சம் பேசனும். அதான்”, என்று

மகள் இழுக்க…

“என்னம்மா… ஏன் பவளிய நின்னுட்டுருக்க… வா…”, என்று

பவற்றி மகரள அரைத்தார்.

சப ாஜினி Page 653

 நீ யும் நானும் அன்பே

உள்பள வந்தவள் தந்ரத கூறியும் அம ாது, நின்றவாபற ,

“என் கல்யாண விசயத்துல உங்ககிட்ை நான் என்
ஆரசயச் பசால்லியும் நீ ங்க பகக்கரலங்கறதாலதான்…
நான் அப்டி ஒரு முடிரவ எடுத்துட்பைன். அது தப்புதான்.
சாரிோ. ஆனா அன்ரனக்கு அதத்தவி எனக்கு வைி
பதரியரலப்ோ”, என்றவரள அரமதியாகப்
ோர்த்திருந்தார் பவற்றி.

“என்ரனய… உங்களுக்கு அப்புறம்… ஒரு ேடி பமல

அவர த் தவி பவற யா ாலயும் நல்லா ோத்துக்க
முடியாதுனு எனக்கு பதாணினதால… அவர கல்யாணம்
ேண்ணிக்கனும்னு ஆரசப்ேட்பைன்ோ…! இன்னிக்கு வ
எந்தக் குரறயுமில்லாம, அவரும், அவங்க வட்ல
ீ
எல்லாரும் என்ரனய ோத்துக்கறாங்கப்ோ…!

அவரு இங்க வந்ததுல இருந்து உங்க முகபம சரியில்ல…!

எனக்காக இங்க வந்தவருக்கு சரியான வ பவற்பு
இல்ரலங்கறப்போ… ேிறந்த வைா
ீ இருந்தாலும் என்னால
இங்க வ முடியாதுப்ோ…!

அவர கஷ்ைப்ேடுத்திப் ோக்க முடியாது என்னால!

கிளம்ேபறன்ோ!”, என்றுவிட்டு அதற்குபமல் தந்ரதயின்

ேதிலுக்குக் காத்தி ாமல்,

சப ாஜினி Page 654

 நீ யும் நானும் அன்பே

“அவங்க… கிளம்ே பவயிட் ேண்ணிட்டு இருக்காங்க”, என்று

தனது விரைபேறலுக்கான கா ணத்ரதக் கூறிவிட்டு
அரறரய விட்டு பவளிபய வந்திருந்தாள் நவனா.
ீ

மகளின் நிதானப் பேச்ரசக் பகட்ைவருக்கு நிச்சயம்

பகாேமில்ரல. ஆனால் வருத்தமிருந்தது. வரும்நாட்களில்
எல்லாம் சரியாகும் என்கிற நம்ேிக்ரகபயாடு பசல்லும்
மகரளப் ோர்த்திருந்தார்.

இது எரதயும் அறியாத மற்றவர்கள், அவ வர் பேச்சில்

மனரத நிறுத்தியிருக்க… ஹாலில் அமர்ந்திருந்த
கணவனிைம் வந்தவள், “கிளம்புபவாமா”, என்று பகட்ைாள்.

மரனவியின் முகத்ரதக் கண்பை, நவனாவின்

ீ மனதில்
எபதா உறுத்தரல உணர்ந்து உைபன கிளம்ேியிருந்தான்
சங்கர்.

///////

ஏழு மாத கர்ப்ேிணியாக இருந்த நவனாவிற்கு,

ீ
ஆச்சிகளான நன்முல்ரல மற்றும் அன்னம்மாள் இருவ து
கவனிப்போடு, கணவனின் கனிவான கவனிப்பும்
பசர்ந்திருக்க… பேண் மகிழ்வாக குைந்ரதரயச் சுமந்தாள்.

பேண்ணின் காலில் இருந்த நகத்ரத பவட்டியவாறு

இருந்தவனிைம்,

சப ாஜினி Page 655

 நீ யும் நானும் அன்பே

“இப்டி ஆளாளுக்கு விழுந்து விழுந்து கவனிச்சிட்ைா

வருசம் ஒரு புள்ரள பேத்துக்கலாம் போலபய”, என்று
கணவனிைம் பேச

“பேத்துக்கிட்ைாப் போச்சு! நான் ப டி”, என்று கணவனும்

பேண்ணின் பேச்சிற்கு ஒத்துரைப்பு நல்க…

“எப்ேைா சான்சு கிரைக்கும்னு காத்துக் கிைந்தமாதிரி

பேச்சு வருது?”

“சரி பவணானு பசால்லியிருந்தா என்னடீ

பசால்லியிருப்ே?”, என்று சங்கரும் விைாமல் பகட்க

“என்ன பசால்லியிருப்பேன்?”, என்று பயாசித்தவள்,

“அரதயும் நீ ங்கபள பசால்லுங்க”, என்று கூற

“வ வ சாதா ணமா பேசக்கூை உனக்கு

பசாம்பேறித்தனம் வந்திருச்சு… வனா!
ீ இப்டி இருந்தா
எல்லாரும் என்ரனத்தான் குரற பசால்வாங்க”, என்ற
கணவனின் பேச்சில்

“அடுத்தவங்க உங்கள குரற பசால்லிறக்கூைாதுனு,

என்ரன பேச பசால்றீங்க?”, என்று பேண்ணும்
சிரித்தவாபற கூறியவள்

“அடுத்த பு ாபஜக்ட் ேத்தி இப்ே பேச பவணாம். இந்த

பு ாபஜக்ட்ல கிரைக்கிற ஃபுல் எக்ஸ்ேீ ரியன்ஸ் அனரலஸ்

சப ாஜினி Page 656

 நீ யும் நானும் அன்பே

ேண்ணிட்டு ஒரு கன்குலூசன்கு அப்புறம் பநக்ஸ்ட்

பு ாபஜக்ட்கு வருபவாம்”, என்று நவனா
ீ கூறினாள்.

“ஏண்டி, எம்புள்ரளங்க எல்லாம் உனக்கு பு ாபஜக்ைா?”,

என்று சங்கர் வம்பு வளர்க்க…

“அப்புறபமன்ன… ஒரு நாளா இ ண்டு நாளா… வயித்தில

எப்டியும் இருநூத்தி எழுவது… அப்புறம், வளக்கறதுனு
நாலு வருசம் அவங்களுக்காக பமனக்கைனும்ல”, என்று
பேண் கூற

“இப்டி எல்லாம் கணக்குப் ோத்தா… உங்கம்மா உன்ரன

வளத்தாங்க”, என்று சங்கர் வினவினான்.

“கணக்கு ோத்தாங்களா இல்ரலயாங்கறதா இப்ே

ேி ச்சரன. நாபன பேசனும்னு பசான்ன ீங்க… என்ன
பேசனு… பதரியாம… பேச ஆ ம்ேிச்சா… டிபேட்ல வந்து
நிக்கறமாதிரி… இது குத்தம், அது குத்தம்னு, போங்கங்க!”,
என்று கணவனிைம் கூறியவள், சிரித்தவாபற எழுந்தாள்
பேண்.

“ோத்து… பமதுவா எழுந்திரி”, என்றேடி மரனவிபயாடு

எழுந்தவன், “புருசரன பகாரற பசால்லாத போண்ைாட்டி
உலகத்துல இருக்கபவ மாட்ைாங்கபளா?”, சங்கர்

“உங்கரள எங்க நான் பகாரற பசான்பனன்?”, என்று

நவனா
ீ பகட்க, அடுத்தடுத்து வந்த பேற்பறாரின்

சப ாஜினி Page 657

 நீ யும் நானும் அன்பே

வார்த்ரதயாைலில், வயிற்றினுள் இருந்த குைந்ரதயும்

மகிழ்ந்திருந்தது.

/////

மூன்று வருைங்கள் கைந்த ேிறகு…

வ ாவின் வாழ்வில் அவ்வப்போது பூகம்ே நிகழ்வுகள்

வந்து போக, பேண் வி க்தியிலும், சண்ரை சச்ச விலும்
போழுரதப் போக்குகிறாள்.

பேரியவர்களிைம் அைங்கிப் போகும் சாந்தனு, வ ாவிைம்

சற்பற கடுரம காட்டுவது ேடிப்ேடியாக உயர்ந்து
வருகிறது.

பேண்ணுக்கு நிம்மதியில்லாத வாழ்வாக எப்போதும்

புலம்ேலும், வருத்தமுமாகச் பசல்லத் துவங்கின நாட்கள்.

வ ாவின் தந்ரத தன்னால் ஆனமட்டும் மகளின்

நல்வாழ்விற்கு பவண்டியவற்ரறச் பசய்தாலும்,
கண்ரணக் குத்திவிட்டு, வைரமபோல சாந்தனுவின்
ஏமாற்று பவரலகள் நைந்பதறுகிறது.

சாந்தனுவின் சுயம், அவன் விரும்ேினால் ஒைிய மாற

வாய்ப்ேில்ரல. இது புரியாத வ ா, நித்தமும் யுத்தமிட்டு
கரளக்கிறாள்.

/////////

சப ாஜினி Page 658

 நீ யும் நானும் அன்பே

பஜய்சங்கர்-நவனாவின்
ீ புதல்வன் பஜயநவன்
ீ தந்ரதயின்
பமற்ோர்ரவயில், ோட்டிகளின் ஆத வில் வளர்கிறான்.

அன்னம்மாள் வபயாதிகம் கா ணமாக இரறவனடி

பசர்ந்திருந்தார்.

அன்னம்மாளின் இறுதி ேயணத்திற்கு வந்திருந்த மகள்கள்,

மற்றும் அவர்களின் மகள்கள், நவனாரவ
ீ பநாக்கிப்
போறாரமயில் போருமினர்.

அடுத்து வந்த ேதினாறாம் நாளிலும் அபத நிரல பதாை ,

ஆ ம்ேம் முதபல கண்ணுற்றவாறு அரமதியாக இருந்த
சங்கர் அன்று போறுரம இைந்திருந்தான்.

ஆம். அரனவ து போருமலில் நவனா

ீ அரறக்குள்
பசன்று முைங்கியிருந்தாள்.

தாஸிைம், “இனி எங்களுக்கு இந்த வட்ல

ீ என்ன உரிரம
இருக்கு. எங்கரள மதிச்சு ஒரு ேச்ரசத் தண்ணி
பகாடுக்கக்கூை எங்க புள்ரளகரள எடுக்கல”, என்று
அவரின் தமக்ரக பேச அரமதியாக பகட்ைவாறு
அமர்ந்திருந்தார் தாஸ்.

அதுவர அரனத்ரதயும் அரமதியாகப்

ோர்த்திருந்தவன், அதற்குபமல் போறுரம போயிருக்க…

“அத்ரத… உங்க நாலுபேரு வட்ல

ீ யாரு வட்ல
ீ இருந்து
எனக்கு போண்ணு எடுத்திருந்தாலும் உங்கரள

சப ாஜினி Page 659

 நீ யும் நானும் அன்பே

வாசல்லகூை இப்டி வ விட்ருக்க மாட்ைாங்க..! ஆனா

இப்ே வர நாங்க பசய்ய ரவக்க, எங்க அம்மாவும்,
நவனாவுந்தான்
ீ ஒத்தாரசயா இருக்காங்க!

இன்னிக்கு வ இந்த வட்ல

ீ ேிறந்தவங்களுக்கு என்ன
பசய்தபமா, அரத எங்க ஐயா, ஆத்தா போயிட்ைாலும்
எந்தக் குரறயில்லாம பசய்ய இப்ே எங்க அப்ோ
இருக்காரு! அவரு காலத்துக்கு ேின்ன நான், எனக்கப்ேறம்
என் மயன் பசய்வான். இதுல எந்த மாற்றமும் வ ாது!

நாங்க பசய்ய மறந்துட்ைாலும், எங்க அம்மாவும்,

நவனாவுந்தான்
ீ இன்னிக்கு வ உங்களுக்கு மறக்காம
பசய்யச் பசால்லி ஞாேகப்ேடுத்தறாங்க. அப்டியிருக்க… வ
தைரவபயல்லாம் இந்த மாதிரி இனி பேசாதிங்க… அவங்க
ப ண்டு பேரும் பசால்லரலனா ஆம்ேிரளங்க
எங்களுக்கு என்ன பதரியும்? பசால்லுங்க…”, என்றவன்

“எம்போண்ைாட்டி மனரச காயப்ேடுத்திப் ோக்கணும்னு

இனி இங்க வந்தா… நிச்சயமா அதுக்கு இங்க இைமில்ரல!

எப்ேவும்போல வந்து போயி இருங்க, ஆனா யாரு

மனரசயும் சங்கைப்ேடுத்தாம வந்து போங்க. இந்த வடு
ீ
எப்ேவும்போல வந்த மனுசங்கள வ பவற்கும்”, என்றவன்
அதற்குபமல் அங்கிருந்து நகன்றிருந்தான்.

கணவன், மரனவி இருவரும் ஒருவருக்பகாருவர்

யார யும், எங்கும் விட்டுக்பகாடுக்காமல் வாழ்ந்தனர்.

சப ாஜினி Page 660

 நீ யும் நானும் அன்பே

நவனா
ீ சிவகங்ரக அ சு மருத்துவமரனயில் ேணி
புரிகிறாள்.

சங்கர் முழுபந விவசாயியாக மாறிவிட்ைான்.

நவனா
ீ அ சுப் ேணி தவி , கிளினிக் எதுவும் ரவக்காமல்
மகபனாடு மீ தபந த்ரதச் பசலவிடுகிறாள்.

பவற்றியின் தன்முரனப்பு பே னின் வ விற்குப் ேிறகு

பவகுவாகக் குரறந்துவிட்ைது.

ஓய்விற்குப் ேிறகு, ஹரிதாஸ் மற்றும் பே னுைன்

அவ்வப்போது வந்து பந ம் பசலவளிப்ேரத
வாடிக்ரகயாக்கிக் பகாண்டிருந்தார்.

நவனா,
ீ கணவன் தனக்காக பவண்டியரத ோர்த்துப்
ோர்த்து பசய்வரத உணர்ந்து, ேணிபந த்தில் ரகபதர்ந்த
போதுநல மருத்துவ ாகவும், இத பந த்தில்
குடும்ேத்திற்காகவும் பந ம் ஒதுக்கி இனிரமயான
இல்லத்த சியாகவும் மாறிக் பகாண்ைாள்.

“குட்டிப்ரேயன் மம்மு சாப்ேிட்டீங்களா”, என்று

பகட்ைவாறு குளித்துவிட்டு வந்து மகரனத் தூக்கினாள்
நவனா.
ீ

“சாப்த்பதன்”, என்று சிரித்தேடிபய கூறினான் பஜய்.

சப ாஜினி Page 661

 நீ யும் நானும் அன்பே

சரமயல் கட்டிற்குள் பசன்று உணரவ எடுத்தவள்,

“அம்மா சாப்ை போபறன். அம்மாட்ை ஒரு வாய்
வாங்கிக்கறீங்களா?”, என்று மகரன இடுப்ேில் தூக்கிக்
பகாண்டு, ரகயில் தட்பைாடு வந்து கீ பை குைந்ரதரய
இறக்கிவிட்டு அம ச் பசய்தவள், தானும்
அமர்ந்தவாறு பகட்ைாள்.

தரலரய மறுத்து ஆட்டியவன், “நா ஊத்தி விதபறன்”,

என்று தட்டில் ரவக்கப்ேட்ை உணரவ தனது ேிஞ்சுக்
க ங்களால் எடுத்து தாயிைம் நீ ட்ை… அரத ேி சாதம்போல
மகனிைம் குனிந்து வாங்கினாள்.

அபதபந ம் வட்டினுள்
ீ நுரைந்த சங்கர், “அப்ோக்கு…”,
என்று பகட்க…

குைந்ரத சிரித்தேடிபய, “வாங்க ஊத்தபறன்”, என்று தட்டில்

இருந்தரத ரகயில் எடுத்துக் பகாண்டு தந்ரதரய
பநாக்கி நைந்து வந்தவாறு கூற

“இபதா வப ன், அம்மாபவாை இரு… அப்ோ ரக,கால்

கழுவிட்டு வந்து வாங்கிகபறன்”, என்றவாறு சங்கர்
தன்ரன சுத்தப்ேடுத்திக் பகாண்டு வந்து அம ,
ோ ேட்சமில்லாது குைந்ரத தாய், தந்ரத இருவருக்கும்
ஊட்டி மகிழ்ந்தது.

சப ாஜினி Page 662

 நீ யும் நானும் அன்பே

மூவரும் அமர்ந்து உண்ணுவரதக் கண்டு அங்கு வந்த

சசி, “பஜய், ஆத்தாவுக்கு சாப்ேிை த ரலபய”, என்று
பே னிைம் பகட்க

“நீ ங்க சாப்தீங்கபள”, என்று பே ன் கூறிை

பே னின் மைரலப் பேச்சில் மயங்கியவாறு, “எரதயும்

ோக்காத மாதிரி விரளயாைறிபயனு பசான்னா…
எல்லாத்ரதயும் கவனிச்சிருக்க வடுவா”, என்று பே னின்
முகத்ரதத் பதாட்டு திருஷ்டி கைித்தார் சசி.

மகனின் ஒவ்பவாரு பசயரலயும் பேச்ரசயும்

கண்டு,பகட்டு சித்தவாபற சங்கரும், நவனாவும்
ீ உண்டு
எழுந்தனர்.

சங்கர், நவனா
ீ இருவ து வாழ்வும் சீரும், சிறப்புமாக
இன்றுவர இனிபத பதாைர்கிறது.

நீ யும் நானும் அன்பே… இத்துைன் நிரறவு பேறுகிறது…!

நன்றி!

சப ாஜினி Page 663